Δώρα και Χαρίσματα από τον Θεό — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Τα δώρα και τα χαρίσματα που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους αποτελούν έκφραση της παρ’ αξία καλοσύνης του. Η ίδια η λέξη χάρισμα που εμφανίζεται 17 φορές στο πρωτότυπο κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών υποδηλώνει ένα δώρο στο οποίο περιλαμβάνεται “παρ’ αξία καλοσύνη” (χάρις) εκ μέρους του Θεού. (Ρω 6:23, υποσ.· 1Κο 12:4· 2Τι 1:6· 1Πε 4:10) Επομένως, το πρέπον είναι να χρησιμοποιούνται τα χαρίσματα που λαμβάνονται από τον Ιεχωβά προς όφελος των συνανθρώπων μας και προς δόξα του Θεού που τα δίνει. (1Πε 4:10, 11) Τα χαρίσματα αυτά δεν προορίζονται για το ιδιοτελές όφελος του αποδέκτη. Εφόσον αυτός “έλαβε δωρεάν”, έχει την υποχρέωση και να “δώσει δωρεάν”.—Ματ 10:8.

«Κάθε καλό δώρο και κάθε τέλειο δώρημα έρχεται από πάνω». (Ιακ 1:17) Ο Ιεχωβά δίνει γενναιόδωρα, επιτρέποντας τόσο στους δικαίους όσο και στους πονηρούς να επωφελούνται από το φως του ήλιου και τη βροχή. Πράγματι, «δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα». Τα δώρα του Θεού, όπως η τροφή, το ποτό και το να απολαμβάνει κανείς το καλό από τη σκληρή εργασία του, προορίζονται για την απόλαυση του ανθρώπου. (Ματ 5:45· Πρ 17:24, 25· Εκ 3:12, 13· 5:19· 1Τι 6:17) Τόσο η αγαμία όσο και ο γάμος αποτελούν επίσης χαρίσματα από τον Θεό, τα οποία μπορεί να χαίρεται κανείς μέσα στα όρια των απαιτήσεών Του. Εφόσον το άγαμο άτομο είναι πιο ελεύθερο να αφοσιωθεί στην υπηρεσία του Ιεχωβά χωρίς περισπασμούς, η αγαμία είναι το καλύτερο από τα δύο αυτά χαρίσματα.—Παρ 18:22· Ματ 19:11, 12· 1Κο 7:7, 17, 32-38· Εβρ 13:4.

Το Δώρο του Θεού Μέσω της Θυσίας του Ιησού. Η παρ’ αξία καλοσύνη που εκδήλωσε ο Ιεχωβά προμηθεύοντας τον Γιο του ως λυτρωτική θυσία αποτελεί ανεκτίμητο δώρο, και όσοι ασκούν πίστη στη θυσία του Ιησού Χριστού μπορούν με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσουν το δώρο της αιώνιας ζωής. (Ρω 6:23· Ιωα 3:16) Η «απερίγραπτη δωρεά» του Θεού περιλαμβάνει προφανώς όλη την αγαθότητα και τη στοργική καλοσύνη που εκδηλώνει στο λαό του μέσω του Ιησού Χριστού.—2Κο 9:15· παράβαλε Ρω 5:15-17.

Το Άγιο Πνεύμα. Ο Θεός δωρίζει το πνεύμα του στο λαό του, καθιστώντας τους ικανούς να αποφεύγουν τα εξαχρειωτικά έργα της σάρκας και, αντί για αυτά, να καλλιεργούν τον καρπό του πνεύματος, δηλαδή αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη, πραότητα και εγκράτεια. (Πρ 2:38· Ρω 8:2-10· Γα 5:16-25) Το πνεύμα του Ιεχωβά είναι ασφαλής οδηγός και παρέχει δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό, βοηθώντας τον Χριστιανό να εκπληρώνει τους θεόδοτους διορισμούς του ανεξάρτητα από τις πιέσεις που υφίσταται. (Ιωα 16:13· 2Κο 4:7-10) Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τους μαθητές του ότι το πνεύμα του Θεού θα τους δίδασκε τα πάντα, θα επανέφερε στη μνήμη τους όσα τους είχε διδάξει εκείνος και θα τους βοηθούσε να υπερασπίσουν τον εαυτό τους ακόμη και μπροστά σε άρχοντες.—Ιωα 14:26· Μαρ 13:9-11.

Σοφία και Γνώση. Η αληθινή σοφία και η γνώση είναι δώρα από τον Θεό. Μάλιστα ο Ιεχωβά καλεί τους υπηρέτες του να προσεύχονται για σοφία και γνώση ακριβώς όπως ο Σολομών. (Ιακ 1:5· 2Χρ 1:8-12) Ωστόσο, για να αποκτήσει κανείς γνώση, απαιτείται να προσπαθεί να μελετάει όσα έχει καταστήσει διαθέσιμα ο Θεός με το δώρο του Λόγου του. (Παρ 2:1-6· 2Τι 2:15· 3:15) Η μελέτη του Λόγου του Θεού από μόνη της βέβαια δεν εγγυάται ότι θα λάβει κανείς τα δώρα της γνώσης και της σοφίας. Η αληθινή γνώση και η σοφία είναι διαθέσιμες μόνο μέσω του Ιησού Χριστού και με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού.—1Κο 2:10-16· Κολ 2:3.

Η θεϊκή σοφία προστατεύει και οδηγεί τον κάτοχό της στις οδούς της ζωής. (Εκ 7:12· Παρ 4:5-7) Η σοφία που προέρχεται από τον Θεό είναι σαφώς διαφορετική από τη σοφία του κόσμου, η οποία είναι ανοησία από την άποψη του Ιεχωβά, καθώς και επιζήμια, δεδομένου ότι δεν λαβαίνει υπόψη τον Θεό. (1Κο 1:18-21) «Αλλά η σοφία που κατεβαίνει από πάνω είναι πρώτα από όλα αγνή, έπειτα ειρηνική, λογική, πρόθυμη να υπακούει, γεμάτη έλεος και καλούς καρπούς, δεν κάνει μεροληπτικές διακρίσεις, δεν είναι υποκριτική».—Ιακ 3:17.

Η ακριβής γνώση του θελήματος του Ιεχωβά βοηθάει τον κάτοχό της “να βεβαιώνεται για τα πιο σπουδαία πράγματα”, να μην κάνει άλλους να προσκόπτουν και “να περπατάει αντάξια του Ιεχωβά με σκοπό να τον ευαρεστεί πλήρως”. (Φλπ 1:9-11· Κολ 1:9, 10) Επιπλέον, η γνώση είναι ένα από τα πράγματα που βοηθούν τον Χριστιανό να είναι δραστήριος και παραγωγικός στην υπηρεσία του προς τον Θεό. (2Πε 1:5-8) Αυτό το δώρο από τον Θεό σημαίνει περισσότερα από το να ξέρει κανείς απλώς διάφορα γεγονότα. Περιλαμβάνει το να κατανοεί αυτά τα γεγονότα και να γνωρίζει πώς να τα χρησιμοποιεί για “να απαντάει στον καθένα”.—Κολ 4:6.

Δώρα Υπηρεσίας και «Δώρα σε Μορφή Ανθρώπων». Οι διορισμοί υπηρεσίας στην επίγεια διευθέτηση του Θεού είναι πράγματι δώρα, ή αλλιώς χαρίσματα, από τον Ιεχωβά. (Αρ 18:7· Ρω 12:6-8· Εφ 3:2, 7) Όσοι έχουν ευνοηθεί με διορισμούς υπηρεσίας μέσω της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού αποκαλούνται επίσης «δώρα σε μορφή ανθρώπων», ο δε Ιησούς Χριστός, ως εκπρόσωπος του Θεού και κεφαλή της εκκλησίας, έχει δώσει αυτά τα άτομα στην εκκλησία ώστε να εποικοδομούνται τα μέλη της ατομικά και να φτάσουν στην ωριμότητα. (Εφ 4:8, 11, 12) Εκείνος που έχει το χάρισμα πρέπει να εξακολουθεί να το καλλιεργεί και να μην το παραμελεί ποτέ ώστε να εκπληρώνει πιστά τις ευθύνες του προς ευλογία των άλλων. (1Τι 4:14· 2Τι 1:6) Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, ο καθένας, καταβάλλοντας αποφασιστικές προσπάθειες να χρησιμοποιεί στο πλήρες τις δυνατότητές του και να υπερπηδά τα πιθανά εμπόδια, μπορεί να καλλιεργήσει την ικανότητα να φέρνει σε πέρας οποιαδήποτε θεϊκά ανατεθειμένη υπηρεσία.—Φλπ 4:13.

Χαρίσματα του Πνεύματος. Τον πρώτο αιώνα Κ.Χ. το βάφτισμα με άγιο πνεύμα συνοδευόταν από διάφορα θαυματουργικά χαρίσματα. Αυτά τα χαρίσματα αποτελούσαν σημεία ότι ο Θεός δεν χρησιμοποιούσε πια στην υπηρεσία του την Ιουδαϊκή εκκλησία, αλλά ότι επιδοκίμαζε τη Χριστιανική εκκλησία που ιδρύθηκε από τον Γιο του. (Εβρ 2:2-4) Την ημέρα της Πεντηκοστής, θαυματουργικά χαρίσματα συνόδευσαν την έκχυση του αγίου πνεύματος, ενώ έκτοτε, όποτε αναφέρεται στις Γραφές ότι μεταδόθηκαν τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, ήταν παρών τουλάχιστον ένας από τους 12 αποστόλους ή ο Παύλος, ο οποίος είχε εκλεγεί άμεσα από τον Ιησού. (Πρ 2:1, 4, 14· 8:9-20· 10:44-46· 19:6) Προφανώς, με το θάνατο των αποστόλων, σταμάτησε η μετάδοση των χαρισμάτων του πνεύματος, και αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα έπαψαν εντελώς όταν παρήλθαν από την επίγεια σκηνή εκείνοι που τα είχαν λάβει.

Η εκτέλεση φαινομενικά θαυματουργικών έργων δεν θα αποδείκνυε από μόνη της θεϊκή εξουσιοδότηση, αλλά ούτε και η αδυναμία των υπηρετών του Θεού να επιτελέσουν θαύματα με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού θα έθετε σε αμφισβήτηση το γεγονός ότι τους χρησιμοποιούσε εκείνος. (Ματ 7:21-23) Δεν ήταν σε θέση κάθε Χριστιανός του πρώτου αιώνα να εκτελεί δυναμικά έργα, να θεραπεύει, να μιλάει σε διάφορες γλώσσες και να μεταφράζει. Στον Παύλο και, αναμφίβολα, σε μερικούς άλλους είχαν χορηγηθεί αρκετά από αυτά τα χαρίσματα του πνεύματος μέσω της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού. Ωστόσο, αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα αποτελούσαν χαρακτηριστικά της Χριστιανικής εκκλησίας ενόσω αυτή βρισκόταν στα σπάργανα, και είχε προλεχθεί ότι θα έπαυαν. Μάλιστα και ο Ιησούς έδειξε ότι οι ακόλουθοί του θα προσδιορίζονταν, όχι από το ότι θα εκτελούσαν δυναμικά έργα, αλλά από την αγάπη που θα είχαν ο ένας για τον άλλον.—1Κο 12:29, 30· 13:2, 8-13· Ιωα 13:35.

Ο Παύλος απαριθμεί εννιά διαφορετικές φανερώσεις ή λειτουργίες του πνεύματος: (1) λόγια σοφίας, (2) λόγια γνώσης, (3) πίστη, (4) χαρίσματα θεραπειών, (5) δυναμικά έργα, (6) προφητεία, (7) διάκριση εμπνευσμένων λόγων, (8) διάφορες γλώσσες και (9) ερμηνεία γλωσσών. Όλα αυτά τα χαρίσματα του πνεύματος εξυπηρετούσαν έναν ωφέλιμο σκοπό που δεν συνέβαλλε μόνο στην αριθμητική αύξηση της εκκλησίας, αλλά και στην πνευματική της εποικοδόμηση.—1Κο 12:7-11· 14:24-26.

«Λόγια σοφίας». Μολονότι η σοφία μπορεί να αποκτηθεί μέσω μελέτης, εφαρμογής και πείρας, τα «λόγια σοφίας» που αναφέρονται εδώ αποτελούσαν προφανώς μια θαυματουργική ικανότητα εφαρμογής της γνώσης με επιτυχή τρόπο για την επίλυση προβλημάτων που ανέκυπταν στην εκκλησία. (1Κο 12:8) Ο Παύλος έγραψε επιστολές που αποτέλεσαν μέρος του εμπνευσμένου Λόγου του Θεού «σύμφωνα με τη σοφία που του δόθηκε». (2Πε 3:15, 16) Αυτό το χάρισμα φαίνεται ότι εκδηλωνόταν επίσης με την ικανότητα που είχε κάποιος να κάνει υπεράσπιση στην οποία οι εναντιούμενοι δεν μπορούσαν να αντισταθούν ούτε είχαν να αντιπαραθέσουν τίποτα.—Πρ 6:9, 10.

«Λόγια γνώσης» και «πίστη». Στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα όλοι είχαν τη βασική γνώση για τον Ιεχωβά και τον Γιο του, καθώς και για το θέλημα του Θεού και τις απαιτήσεις του για ζωή. Επομένως, τα «λόγια γνώσης» ήταν κάτι που υπερέβαινε τη γνώση που διέθεταν γενικά οι Χριστιανοί και υπερείχε από αυτήν. Ήταν θαυματουργική γνώση. Παρόμοια, η «πίστη» ως χάρισμα του πνεύματος ήταν προφανώς θαυματουργική πίστη η οποία βοηθούσε το άτομο να υπερπηδήσει εμπόδια όμοια με βουνά, τα οποία σε διαφορετική περίπτωση θα παρακώλυαν την υπηρεσία προς τον Θεό.—1Κο 12:8, 9· 13:2.

“Θεραπείες”. Το χάρισμα των θεραπειών φανερωνόταν με την ικανότητα που είχε κάποιος να θεραπεύει εντελώς τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τη φύση τους. (Πρ 5:15, 16· 9:33, 34· 28:8, 9) Πριν από την Πεντηκοστή, θεραπείες έκανε ο Ιησούς και οι μαθητές του. Μολονότι μερικοί από τους θεραπευμένους έδειξαν ότι είχαν καταφανή πίστη, δεν απαιτούνταν να προβεί κάποιος σε εκδήλωση πίστης για να θεραπευτεί. (Παράβαλε Ιωα 5:5-9, 13.) Σε μια περίπτωση, ο Ιησούς απέδωσε την αδυναμία των μαθητών του να γιατρέψουν έναν επιληπτικό, όχι στην έλλειψη πίστης εκείνου που ζητούσε να θεραπευτεί ο γιος του, αλλά στην ολιγοπιστία των μαθητών του. (Ματ 17:14-16, 18-20) Ούτε μία φορά δεν αναφέρουν οι Γραφές κάποια περίπτωση στην οποία ο Ιησούς ή οι απόστολοί του να μην μπόρεσαν να γιατρέψουν άλλους εξαιτίας της έλλειψης πίστης εκείνων που ζητούσαν τη θεραπεία. Επιπλέον, αντί ο απόστολος Παύλος να χρησιμοποιήσει το χάρισμα της θεραπείας για να γιατρέψει τις στομαχικές ενοχλήσεις του Τιμόθεου ή αντί να αποδώσει τις συχνές του αρρώστιες στην έλλειψη πίστης του, του συνέστησε να χρησιμοποιεί λίγο κρασί για το στομάχι του.—1Τι 5:23· βλέπε ΘΕΡΑΠΕΙΑ· ΠΙΣΤΗ.

“Δυναμικά έργα”. Τα δυναμικά έργα περιλάμβαναν την ανάσταση νεκρών, την εκβολή δαιμόνων, ακόμη δε και την τύφλωση των εναντιουμένων. (1Κο 12:10) Η φανέρωση τέτοιων δυναμικών έργων είχε ως αποτέλεσμα το να προστίθενται και άλλοι πιστοί στην εκκλησία.—Πρ 9:40, 42· 13:8-12· 19:11, 12, 20.

«Προφητεία». Η προφητεία ήταν μεγαλύτερο χάρισμα από τη γλωσσολαλιά, εφόσον εποικοδομούσε την εκκλησία. Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο οι άπιστοι βοηθούνταν να αναγνωρίσουν ότι ο Θεός ήταν όντως ανάμεσα στους Χριστιανούς. (1Κο 14:3-5, 24, 25) Στη Χριστιανική εκκλησία όλοι μιλούσαν σχετικά με την εκπλήρωση των προφητειών που ήταν καταγραμμένες στο Λόγο του Θεού. (Πρ 2:17, 18) Ωστόσο, όσοι είχαν το θαυματουργικό χάρισμα της προφητείας ήταν σε θέση να προλέγουν μελλοντικά γεγονότα, όπως έκανε ο Άγαβος.—Πρ 11:27, 28· βλέπε ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ· ΠΡΟΦΗΤΗΣ (Προφήτες στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές).

«Διάκριση εμπνευσμένων λόγων». Η διάκριση εμπνευσμένων λόγων περιλάμβανε προφανώς την ικανότητα που είχε κάποιος να διακρίνει αν μια εμπνευσμένη έκφραση προερχόταν από τον Θεό ή όχι. (1Κο 12:10) Αυτό το χάρισμα δεν άφηνε τον κάτοχό του να εξαπατηθεί και να απομακρυνθεί από την αλήθεια και προστάτευε την εκκλησία από τους ψευδοπροφήτες.—1Ιω 4:1· παράβαλε 2Κο 11:3, 4.

«Γλώσσες». Η έκχυση του πνεύματος του Θεού την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. συνοδεύτηκε από το θαυματουργικό χάρισμα των γλωσσών. Οι περίπου 120 μαθητές που ήταν συναγμένοι σε ένα ανώγειο (πιθανώς κοντά στο ναό) έλαβαν την ικανότητα να μιλούν για «τα μεγαλεία του Θεού» στις μητρικές γλώσσες των Ιουδαίων και των προσηλύτων που είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ από μακρινά μέρη για να τηρήσουν τη γιορτή. Αυτή η εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ απέδειξε ότι ο Θεός χρησιμοποιούσε πλέον τη νέα Χριστιανική εκκλησία και όχι την Ιουδαϊκή. Για να λάβουν τη δωρεά του αγίου πνεύματος, οι Ιουδαίοι και οι προσήλυτοι έπρεπε να μετανοήσουν και να βαφτιστούν στο όνομα του Ιησού.—Πρ 1:13-15· 2:1-47.

Το χάρισμα των γλωσσών αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα οι οποίοι κήρυτταν σε αλλόγλωσσους. Στην ουσία αποτελούσε σημείο για τους απίστους. Ωστόσο, ο Παύλος, γράφοντας στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου, παρήγγειλε να μη μιλούν όλοι σε γλώσσες όταν συναθροίζονταν, διότι αν έμπαιναν μέσα ξένοι και άπιστοι και δεν καταλάβαιναν, θα συμπέραιναν ότι ήταν τρελοί. Επίσης, συνέστησε να «περιορίζεται [η γλωσσολαλιά] σε δύο ή τρεις το πολύ, και ένας ένας». Εντούτοις, αν δεν υπήρχε μεταφραστής, τότε αυτός που μιλούσε σε γλώσσα έπρεπε να μένει σιωπηλός μέσα στην εκκλησία και να μιλάει στον εαυτό του και στον Θεό. (1Κο 14:22-33) Αν δεν γινόταν μετάφραση, η γλωσσολαλιά από μέρους του δεν θα κατέληγε στην εποικοδόμηση των άλλων, διότι κανείς δεν θα άκουγε τα λόγια του εφόσον θα ήταν άνευ σημασίας για όσους δεν μπορούσαν να τα καταλάβουν.—1Κο 14:2, 4.

Αν αυτός που μιλούσε σε κάποια γλώσσα δεν μπορούσε να μεταφράσει, τότε ούτε ο ίδιος καταλάβαινε τι έλεγε ούτε όσοι δεν γνώριζαν τη συγκεκριμένη γλώσσα. Γι’ αυτό, ο Παύλος παρότρυνε όσους είχαν το χάρισμα των γλωσσών να προσεύχονται για να μεταφράζουν επίσης, ώστε να εποικοδομούν όλους τους ακροατές. Από τα παραπάνω, γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί ο Παύλος, υπό θεϊκή έμπνευση, χαρακτήρισε τη γλωσσολαλιά ως κατώτερο δώρο και επισήμανε ότι σε μια εκκλησία θα προτιμούσε να πει πέντε λόγια με το νου του (κατανοητά) παρά 10.000 λόγια σε κάποια γλώσσα.—1Κο 14:11, 13-19.

«Ερμηνεία γλωσσών». Το χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών γινόταν φανερό με την ικανότητα που είχε κάποιος να μεταφράζει μια γλώσσα που του ήταν άγνωστη. (1Κο 12:10) Αυτό το χάρισμα όντως ενίσχυε το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, εφόσον ολόκληρη η εκκλησία εποικοδομούνταν ακούγοντας τη μετάφραση.—1Κο 14:5.

Άλλες Λειτουργίες του Πνεύματος. Όταν ο Παύλος ανέφερε μερικές λειτουργίες του πνεύματος σε συνάρτηση με την τοποθέτηση των διαφόρων μελών του σώματος του Χριστού, δήλωσε: «Ο Θεός έχει θέσει τα διάφορα μέλη στην εκκλησία, πρώτον αποστόλους· δεύτερον προφήτες· τρίτον δασκάλους· έπειτα δυναμικά έργα· έπειτα χαρίσματα θεραπειών· υπηρεσίες παροχής βοήθειας, ικανότητες για να δίνεται κατεύθυνση, διάφορες γλώσσες». (1Κο 12:27, 28) Οι «υπηρεσίες παροχής βοήθειας» ίσως περιλάμβαναν τις οργανωμένες διευθετήσεις για την υλική υποβοήθηση των άπορων αδελφών, όπως ήταν η διανομή τροφής σε άπορες χήρες για την οποία διορίστηκαν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ εφτά άντρες “γεμάτοι πνεύμα και σοφία”. (Πρ 6:1-6) Τις «ικανότητες για να δίνεται κατεύθυνση» τις χρειάζονταν για να συνεχίζουν την αποστολή που τους είχε αναθέσει ο Ιησούς να κάνουν μαθητές. (Ματ 28:19, 20) Το ιεραποστολικό έργο, καθώς και η ίδρυση νέων εκκλησιών και στη συνέχεια η καθοδήγηση των δραστηριοτήτων τους, απαιτούσε επιδέξια κατεύθυνση. Όσον αφορά αυτό το έργο, είναι αξιοσημείωτο ότι ο Παύλος, αναφερόμενος στο ρόλο που έπαιζε στο οικοδομικό πρόγραμμα του Θεού, αποκάλεσε τον εαυτό του “σοφό προϊστάμενο” σχετικά με την κατεύθυνση που έδινε.—1Κο 3:10.

Έλεγχος των Χαρισμάτων του Πνεύματος. Προφανώς όσοι είχαν τα χαρίσματα του πνεύματος ήταν σε θέση να τα χρησιμοποιούν μόνο όταν επενεργούσε σε αυτούς το πνεύμα του Ιεχωβά προκειμένου να τα ασκήσουν. Παραδείγματος χάρη, στην Καισάρεια, παρότι ο Παύλος έμενε στο σπίτι του Φιλίππου ο οποίος «είχε τέσσερις κόρες, παρθένες, που προφήτευαν», δεν προείπε τη σύλληψή του κάποια από αυτές τις κόρες, αλλά ο Άγαβος, ένας προφήτης που είχε έρθει από την Ιουδαία. (Πρ 21:8-11) Στις συναθροίσεις, ένας προφήτης μπορεί να λάβαινε μια αποκάλυψη ενώ μιλούσε κάποιος άλλος προφήτης, αλλά όσοι είχαν τα χαρίσματα του πνεύματος τα κρατούσαν υπό έλεγχο όταν τους περιέβαλλε το πνεύμα του Θεού, δηλαδή μπορούσαν να μη μιλήσουν μέχρι να παρουσιαστεί κατάλληλη ευκαιρία. Επομένως, η προφητεία, η γλωσσολαλιά και η μετάφραση μπορούσαν να λαβαίνουν χώρα εύτακτα στην εκκλησία για την εποικοδόμηση όλων.—1Κο 14:26-33.