Ανύψωσις και Παρηγορία του Πτωχού

«Αινείτε τον Ιεχωβά . . . Ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν, και από της κοπρίας ανυψών τον πένητα, δια να καθίση αυτόν μετά των αρχόντων, μετά των αρχόντων του λαού αυτού.»—Ψαλμός 113:1, 7, 8, Α.Σ.Μ.

 1. Σε ποιον πρέπει να αποβλέψουν τώρα οι πτωχοί της γης, και γιατί σ’ αυτόν;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός είναι Εκείνος στον οποίον πρέπει να αποβλέψουν όλοι οι πτωχοί της γης κατά την ημέρα αυτή της παγκοσμίου στενοχωρίας. Αυτός δεν περιφρονεί την εξαθλιωμένη τους κατάστασι. Τα ώτα του δεν είναι κλειστά στους στεναγμούς των και στα βογγητά των, αλλά κρατεί σημείωσι των αναγκών των και προσφέρει την αληθινή ανακούφισι σ’ αυτούς ακριβώς τώρα. Ο Αβραάμ Λίνκολν, ένας άνθρωπος που ανήλθε από την πτωχεία στο αξίωμα του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, είπε κάποτε: «Ο Θεός πρέπει να αγαπά τους πτωχούς, διότι έκαμε πάρα πολλούς απ’ αυτούς.» Αλλά δεν είναι ο Θεός εκείνος που έκαμε τον άνθρωπο πτωχό και που έκαμε τους ολίγους πλουσίους και τους πολλούς πτωχούς. Δεν είναι αυτός που εδημιούργησε τη διάκρισι των τάξεων μεταξύ πλουσίων και πτωχών. Δεν θέλησε να είναι οι πολλοί κτυπημένοι από την ανέχεια επί τόσον καιρό ώστε τώρα, τελικά, να ξεσηκωθούν κατά μάζες οι πτωχοί από κομμουνιστάς ηγέτας για να ανατρέψουν τους πλουσίους κεφαλαιοκράτας και να εξισώσουν τους ανθρώπους κοινωνικώς και οικονομικώς υπό κομμουνιστάς δικτάτορας. Ο εχθρός του Θεού, ο Σατανάς ή Διάβολος, είναι εκείνος που το έκαμε αυτό. Αυτός ο πονηρός είναι εκείνος που τώρα προτείνει ψευδή πολιτικά και οικονομικά συστήματα ανακουφίσεως για τις καταπιεζόμενες μάζες έτσι ώστε να τις στρέψη μακριά από το μόνο αποτελεσματικό μέσον ανακουφίσεως, εκείνο που προμηθεύει ο Ιεχωβά Θεός. Η εφαρμογή αυτών των ανθρωπίνων μέτρων εκτάκτου ανάγκης για τη βελτίωσι των συνθηκών των πτωχών και για τη βοήθεια των καθυστερημένων περιοχών του κόσμου θα καταλήξη μόνο σε αύξησι των βαρών των ανθρώπων, πτωχαίνοντάς τους και καταθλίβοντάς τους περισσότερο. Αλλά ο Παντοδύναμος Θεός έχει πάντοτε έλθει εις σωτηρίαν των πτωχών του λαού του. Τώρα θα υπερασπισθή πλήρως την υπόθεσί τους και θα τους εισαγάγη σε πλούτη που υπερβαίνουν ακόμη κι εκείνα που είχε ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα στην αρχή του ανθρωπίνου γένους στην Εδέμ. Το μέσον που χρησιμοποιεί ο Θεός είναι η βασιλεία του δια του Υιού του Ιησού Χριστού.

 2. Σε τι κυρίως οι άνθρωποι εκρατήθηκαν πτωχοί, και πώς;

² Η πτωχεία του λαού δεν αφορά μόνο τα υλικά πλούτη. Αφορά κυρίως τα πνευματικά πλούτη. Ο κλήρος των αναγνωρισμένων Χριστιανικών και Ιουδαϊκών θρησκευμάτων είναι τώρα υποχρεωμένος να παραδεχθή ότι άφησε το λαό σε πνευματική πτωχεία. Υπήρξε μεροληπτικός υπέρ των κοσμικών πλουσίων και συγκατένευσε και έμεινε σιωπηλός όσον αφορά την κατάθλιψι των πτωχών από μέρους των, σε όλο δε αυτό το διάστημα περιεβλήθη μια εμφάνισι μεγάλης δικαιοσύνης. Τα πνευματικά πλούτη, εν τούτοις, θα είχαν φωτίσει τη μοίρα των ανθρώπων ανάμεσα στην αδικία και τις σκληρότητες του κόσμου τούτου. Τέτοια πλούτη θα είχαν εμποδίσει τη βίαιη, ριζική τους εξέγερσι εναντίον της κρατούσης διατάξεως του κόσμου σήμερα. Ένα άτομο δεν χρειάζεται ιδιοτελή υλικά πλούτη για να είναι πραγματικά πλούσιο, ευτυχισμένο και ικανοποιημένο.

 3. Ποιος ήταν πτωχότατος, και όμως ευτυχέστατος στη γη, και γιατί;

³ Ο Ιησούς Χριστός στη γη ως άνθρωπος ήταν ανάμεσα στους πιο πτωχούς από την άποψι των επιγείων αγαθών. Δεν τον έβαλαν σε κανένα ωραίο λίκνο όταν γεννήθηκε, αλλά σε μια φάτνη ζώων, διότι δεν υπήρχε τόπος για επισκέπτας στο πανδοχείο του χωριού. Ως κήρυξ της βασιλείας του Θεού δεν είχε σπίτι δικό του. «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας· ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλήν.» (Ματθαίος 8:20) Αλλά εξαιτίας του πνευματικού του πλούτου είχε πραγματικούς και πιστούς φίλους, ιδιαίτερα τον Πατέρα του στον ουρανό και τους ανθρώπους καλής θελήσεως στη γη. Είχε μια χαρά που κανένα πλάσμα δεν μπορούσε να την αφαιρέση. Ήταν το πιο ευτυχισμένο άτομο στη γη, έτσι ώστε μπορούσε να περιγράψη καλά αληθινές καταστάσεις ευτυχίας στην επί του όρους ομιλία του, αρχίζοντας με το «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών». (Ματθαίος 5:3) Με το να γνωρισθούν μαζί του, όλοι οι πτωχοί μπορούν τώρα να γίνουν πνευματικώς πλούσιοι και μπορούν ν’ απολαύσουν την ελπίδα ότι γρήγορα θα γίνουν κάτοχοι κάθε άλλου πλούτου στον δίκαιο νέο κόσμο υπό την βασιλεία του.

 4. Για ποια αντιστροφή των πραγμάτων έδειξε ότι ήταν καιρός, και πώς την εξεικόνισε;

⁴ Από τότε ο Ιησούς ήξερε ότι ο κόσμος του Σατανά επρόκειτο να διαρκέση χωρίς την παρέμβασι του Θεού ως το τέλος των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών» το 1914. Γι’ αυτό προσπαθούσε να κάμη εκείνους τους ανθρώπους που είχαν συναίσθησι της πνευματικής των πτωχείας πλουσίους πνευματικώς με το άγγελμα της βασιλείας του Θεού και με την αύξησι της κατανοήσεως του γραπτού Του λόγου. Έδειχνε ότι είχε έλθει ο καιρός να αντιστρέψη τα πράγματα ο Θεός σ’ εκείνους που ήσαν πλούσιοι σε κοσμικά αγαθά, πολιτική δύναμι και θρησκευτική εξουσία και επιρροή, και να ανυψώση εκείνους που ένοιωθαν την πνευματική τους ένδεια. Το εξεικόνισε αυτό σε μια παραβολή που ανέφερε, την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Λέγομε «παραβολή», διότι αν ερμηνεύαμε αυτή την περιγραφή των υποθέσεων του πλουσίου και του Λαζάρου κατά γράμμα, αυτό θα μετέβαλλε την ενδιαφέρουσα λεκτική εικόνα του Ιησού σ’ έναν παραλογισμό. Επειδή η σημασία της είναι σαφής σε μας τώρα, θα αναλάβωμε την εξέτασι της παρηγορητικής αυτής παραβολής. Καθώς προχωρούμε, θα υπογραμμίζωμε τα σημεία που δείχνουν ότι δεν θα μπορούσε να είναι μια κυριολεξία καθώς ο θρησκευτικός κλήρος λέγει ότι είναι, για να τρομοκρατήση τους ανθρώπους και να τους διατηρήση υπό την εξουσία του από φόβο μήπως βασανισθούν σε κατά γράμμα φωτιά και θειάφι αιωνίως μετά το θάνατο.

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ

 5, 6. (α) Ως προειδοποίησι για ποιους είπε την παραβολή ο Ιησούς, και γιατί; (β) Ποιους εξεικονίζει γενικά ο πλούσιος;

⁵ Όταν ο Ιησούς έλεγε αυτή την παραβολή, μέλη της αυστηρής θρησκευτικής αιρέσεως των Φαρισαίων άκουαν, και αυτό αποτελούσε αναμφιβόλως μια προειδοποίησι γι’ αυτούς. «Ήκουον δε ταύτα πάντα και οι Φαρισαίοι, φιλάργυροι όντες· και περιεγέλων αυτόν.» Έπειτα, λοιπόν, από μερικές κατάλληλες παρατηρήσεις ο Ιησούς είπε: «Ήτο δε άνθρωπός τις πλούσιος, και ενεδύετο πορφύραν και στολήν βυσσίνην, ευφραινόμενος καθ’ ημέραν μεγαλοπρεπώς.» (Λουκάς 16:14, 19) Τώρα, λοιπόν, προβάλλει το ερώτημα, Ποιος είναι αυτός ο πλούσιος;

⁶ Ο Ιησούς δεν ετίμησε αυτόν τον πλούσιο με το να του δώση ένα όνομα, αλλ’ απλώς τον περιέγραψε για να περιγράψη την τάξι των ατόμων που αυτός εκπροσωπεί. Προσκολλημένος στα πλούτη του ντυνόταν με πορφύρα και βύσσο, και ευφραινόταν καθημερινά με μεγαλοπρέπεια, απολαμβάνοντας κι ένα πλούσιο τραπέζι. Αφού ο Ιησούς είπε τα λόγια του απ’ ευθείας στους Ιουδαίους, έπεται ότι ο πλούσιος εξεικονίζει πρώτα μια τάξι ανάμεσά τους με προνόμια και πλεονεκτήματα σαν αυτά που περιεγράφησαν. Στην τελική εφαρμογή της παραβολής στην εποχή μας, εξεικονίζει μια όμοια τάξι τώρα, το πανομοιότυπο εκείνης που υπήρχε στην εποχή του Ιησού. Ο Ιησούς μιλούσε εν μέρει προς όφελος των Φαρισαίων, που άκουαν και που ήσαν φιλάργυροι. Τα γεγονότα, λοιπόν, και οι Γραφές υποστηρίζουν ότι ο πλούσιος παριστάνει μια τάξι θρησκευτικών ηγετών που είναι πλούσιοι σε πνευματικά προνόμια και ευκαιρίες και οι οποίοι συμπεριφέρονται όπως και ο πλούσιος.

 7. Τι παρίστανε το ότι ο πλούσιος ντυνόταν με πορφύρα;

⁷ Το ένδυμα είναι ένα σύμβολο θέσεως, τάξεως, υλικών μέσων, και ταυτότητος. Το πορφυρούν ήταν το χρώμα της βασιλικής ιδιότητος. Όταν οι Ρωμαίοι στρατιώται εχλεύαζαν τις βασιλικές αξιώσεις και τη βασιλική γενεαλογία του Ιησού, «ενέδυσαν αυτόν ιμάτιον πορφυρούν» και έλεγαν σ’ αυτόν: «Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων.» (Ιωάννης 19:2-5· Μάρκος 15:16-20) Οι θρησκευτικοί ηγέται αξιούσαν ότι ήσαν στη γραμμή για τη βασιλεία του Θεού, φέρνοντας στη μνήμη τα λόγια του Θεού προς αυτούς μέσω του Μωυσέως στο όρος Σινά: «Τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.» (Έξοδος 19:5, 6) Ο Ιησούς ακόμη τους ανέφερε ως «υιούς της βασιλείας» και μας απεκάλυψε ποιοι ήσαν, λέγοντας: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν.» Επειδή ακολουθούσαν αυτή την πορεία, ο Ιησούς είπε: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής»· οι δε αρχιερείς και οι Φαρισαίοι εννόησαν ότι μιλούσε γι’ αυτούς. (Ματθαίος 8:12· 23:13· 21:43, 45) Έχομε, λοιπόν, εδώ ήδη προσδιωρισμένη την ταυτότητα του πλουσίου και βλέπομε ότι εκπροσωπεί τους υποκριτάς Φαρισαίους, γραμματείς και αρχιερείς, στους οποίους περιελαμβάνοντο και οι Σαδδουκαίοι· αυτοί δε αποτελούσαν τον Ιουδαϊκό κλήρο ή τους θρησκευτικούς ηγέτας.

 8. Τι παριστάνει το ότι ντυνόταν με βύσσον;

⁸ Ο πλούσιος ντυνόταν όχι μόνο με πορφύρα, αλλά και με βύσσον (λεπτό λινό). Αυτό έχει σημασία, διότι στη Γραφή η βύσσος ή το βύσσινον εικονίζει δικαιοσύνη: «το βύσσινον είναι τα δικαίωματα των αγίων.» (Αποκάλυψις 19:8) Αν υπήρχε μια τάξις στη γη που αξιούσε ότι είχε δικαιοσύνη, αυτοδημιούργητη δικαιοσύνη, ήσαν αυτοί οι Ιουδαίοι θρησκευόμενοι. Πράγματι, όταν οι Φαρισαίοι εχλεύαζαν τον Ιησούν, αυτός τους είπε λίγο πριν μιλήση για τον πλούσιο και τον Λάζαρο: «Σεις είσθε οι δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων· ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας· διότι εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» (Λουκάς 16:15) Έτσι τους είπε ότι εικονικά έντυναν το εξωτερικό τους με βύσσον. Αλλ’ αυτό γινόταν για να σκεπάσουν ένα βδελυκτό εσωτερικό. Αργότερα το ετόνισε αυτό με τα εξής λόγια: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών, και πάσης ακαθαρσίας. Ούτω και σεις έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν όμως είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας.» (Ματθαίος 23:27, 28) Γι’ αυτό το λόγο είπε την παραβολή του Φαρισαίου και του περιφρονημένου τελώνου, διότι το Φαρισαϊκό πλήθος ‘εθάρρουν εις εαυτούς ότι είναι δίκαιοι και κατεφρόνουν τους λοιπούς’. (Λουκάς 18:9-14) Αλλά ο τελώνης επήγε στο σπίτι του πραγματικά πιο δικαιωμένος από τον Φαρισαίο.

 9. Γιατί η δικαιοσύνη τους δεν είχε μια κατάλληλη βάσι;

⁹ Προβάλλοντας μέσα στην βύσσον των, επεδείκνυαν τη δικαιοσύνη τους δημοσία για να είναι ορατή στους ανθρώπους, σαλπίζοντας μπροστά τους όταν έκαναν τις ελεημοσύνες τους έτσι ώστε να επιστήσουν την προσοχή στον εαυτό τους και να κερδίσουν επιδοκιμασία. (Ματθαίος 6:1, 2) Ο απόστολος Παύλος ήταν κάποτε ζηλωτής ως μέλος της αυστηρής αυτής αιρέσεως των Φαρισαίων και εθεωρούσε τον εαυτό του άμεμπτον όσον αφορά τη δικαιοσύνη μέσω του Μωσαϊκού νόμου. Αλλά εγκατέλειψε αυτή την εσφαλμένη πορεία της αυτοδικαιώσεως, για να μπορέση να αποκτήση αληθινή δικαιοσύνη: «μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην την εκ του νόμου, αλλά την δια πίστεως του Χριστού, την δικαιοσύνην την εκ Θεού δια της πίστεως.» (Φιλιππησίους 3:4-6, 9) Ως Χριστιανός θρηνολογούσε την πορεία των Ισραηλιτών υπό την ηγεσία του κλήρου των και έλεγε: «Ο δε Ισραήλ ζητών νόμον δικαιοσύνης, εις νόμον δικαιοσύνης δεν έφθασε. Δια τι; Επειδή δεν εζήτει αυτήν εκ πίστεως, αλλ’ ως εκ των έργων . . . Διότι μαρτυρώ περί αυτών, ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ’ ουχί κατ’ επίγνωσιν. Επειδή μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού. Επειδή το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα.» (Ρωμαίους 9:31, 32· 10:2-4) Η βύσσος, λοιπόν, με την οποία ντυνόταν η τάξις του «πλουσίου» δεν ήταν του είδους που δίδει ο Θεός μέσω του Χριστού. Ήταν αυτοδικαίωσις, και ο Ιησούς την εξέθεσε θαρραλέα ως τοιαύτην.

ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ

10, 11. (α) Ποια καταγωγή ενίσχυε την αυτοπεποίθησί τους; (β) Αλλά τι δεν καταλάβαιναν σχετικά με την αβεβαιότητα της θέσεώς των;

¹⁰ Ένα πράγμα που ενίσχυε την τάξι του «πλουσίου» στην αυτοπεποίθησί της και στην υπερηφάνειά της ήταν κάτι που δείχνει αργότερα η παραβολή, δηλαδή, το ότι ήσαν φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ. Στον Αβραάμ είχε δώσει ο Ιεχωβά Θεός με τον όρκο του την εξής επαγγελία: «Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει ο Ιεχωβά, . . . θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού, και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης· και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.» (Γένεσις 22:16-18) Γι’ αυτό έλεγαν στον Ιησούν: «Σπέρμα του Αβραάμ είμεθα, και δεν εγείναμεν δούλοι εις ουδένα πώποτε.»

¹¹ Ο Ιησούς απήντησε: «Εξεύρω ότι είσθε σπέρμα του Αβραάμ· αλλά ζητείτε να με θανατώσητε, διότι ο λόγος ο εμός δεν χωρεί εις εσάς.» Είπε ότι, αν ήσαν τέκνα του Αβραάμ, ώφειλαν να κάνουν τα έργα του Αβραάμ. Αλλά ακόμη και πριν από τον Ιησούν, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής τούς προειδοποίησε να μη βασίζωνται πάρα πολύ στη φυσική τους καταγωγή από τον πιστόν φίλον του Θεού. Όταν είδε πολλούς από τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους να έρχωνται για το βάπτισμα, τους είπε: «Γεννήματα εχιδνών, . . . μη φαντασθήτε να λέγητε καθ’ εαυτούς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· διότι σας λέγω, ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων να αναστήση τέκνα εις τον Αβραάμ.» (Ιωάννης 8:33, 37, 39 και Ματθαίος 3:7-9) Ήσαν από το στέλεχος του Αβραάμ από φυσική άποψι, όπως οι φυσικοί κλάδοι σ’ ένα καλλιεργημένο ελαιόδενδρο. Αλλά δεν καταλάβαιναν ότι θα μπορούσαν ν’ αποσπασθούν από αυτό το στέλεχος διότι δεν επίστευαν στον Υιόν του Θεού, το κύριον Σπέρμα του Αβραάμ, τον Ιησούν Χριστόν. Εκτός τούτου, κλάδοι από μια αγριελαία θα μπορούσαν να εμβολιασθούν θαυματουργικά στα μέρη που εκκενώθηκαν απ’ αυτούς. Και κάτι άλλο: ο Αβραάμ είχε δύο φυσικούς γυιούς, τον Ισμαήλ και τον Ισαάκ· και θα μπορούσαν αυτοί να απορριφθούν όπως απερρίφθη ο Ισμαήλ, αφήνοντας τον Ισαάκ πλήρη κληρονόμο, διότι αυτός είχε γεννηθή θαυματουργικά εις εκπλήρωσιν της επαγγελίας του Θεού προς τον Αβραάμ.—Ρωμαίους 11:1, 17-24· Γαλάτας 4:29, 30.

12. Λόγω του ότι κατείχαν ποιο πράγμα, μπορούσαν να ευωχούνται πολυτελώς;

¹² Καθώς ήσαν τόσο πολύ ευνοημένοι από φυσική άποψι λόγω της καταγωγής των από τους πιστούς προπάτορας, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, ευφραίνονταν κάθε μέρα μέσα σε μεγαλοπρέπεια. Η τάξις του «πλουσίου» μπορούσε να ευωχήται σε μια πολυτελή τράπεζα, διότι, όπως μας πληροφορεί η παραβολή, είχαν πλούσιες πνευματικές προμήθειες «τον Μωυσήν και τους προφήτας». Ο Μωυσής εκπροσωπούσε το Νόμο και τα πρώτα πέντε βιβλία της Γραφής που έγραψε, ενώ οι Προφήται περιελάμβαναν τα συγγράμματα των αρχαίων και νεωτέρων προφητών συνδεδεμένοι δε μ’ αυτά ήσαν οι Ψαλμοί ή η συλλογή των βιβλίων της Γραφής που είχαν επί κεφαλής τους Ψαλμούς. Όλα αυτά μαζί αποτελούσαν τις Εβραϊκές Γραφές, από αυτές δε ο Ιησούς ανέφερε εξακολουθητικά περικοπές για ν’ αποδείξη ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός, το υποσχεμένο σπέρμα του Αβραάμ. «Και αρχίσας από Μωυσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς.» Αυτός είπε: «Πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωυσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού.»—Λουκάς 24:27, 44.

13. Πάνω από ποιους άλλους είχαν το πλεονέκτημα; Πώς εμαρτυρήθηκε αυτό;

¹³ Συνεπώς, μ’ αυτόν τον Θεόδοτο θησαυρό οι περιτετμημένοι Ισραηλίτες είχαν ένα πλεονέκτημα πάνω από όλα τα ειδωλολατρικά έθνη. Ο Παύλος ερωτά: «Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου; ή τις ωφέλεια της περιτομής; Πολλή κατά πάντα τρόπον. Πρώτον μεν, διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού.» (Ρωμαίους 3:1, 2) Καθώς στεκόταν μπροστά στο Ιουδαϊκό Σανχεδρίν, που προεδρεύετο από τον αρχιερέα, ο Χριστιανός μάρτυς Στέφανος είπε: «Ούτος είναι ο Μωυσής, όστις . . . εν τη εκκλησία εν τη ερήμω εστάθη μετά του αγγέλου του λαλούντος προς αυτόν εν τω όρει Σινά, και μετά των πατέρων ημών, και παρέλαβε λόγια ζωοποιά, δια να δώση εις ημάς.» (Πράξεις 7:37, 38) Ο απόστολος Παύλος μίλησε γι’ αυτούς με τα έξης χαρακτηριστικά λόγια: «των αδελφών μου, των κατά σάρκα συγγενών μου· οίτινες είναι Ισραηλίται, των οποίων είναι η υιοθεσία, και η δόξα, και αι διαθήκαι, και η νομοθεσία, και η λατρεία, και αι επαγγελίαι· των οποίων είναι οι πατέρες, και εκ των οποίων εγεννήθη ο Χριστός το κατά σάρκα.» (Ρωμαίους 9:3-5) Ο Ιεχωβά Θεός έθεσε πραγματικά ένα αποκλειστικό συμπόσιο μπροστά στον εκλεκτό του λαό, και γι’ αυτό ο ψαλμωδός είπε: «Αναγγέλλει τον λόγον αυτού προς τον Ιακώβ, τα διατάγματα αυτού και τας κρίσεις αυτού προς τον Ισραήλ. Δεν έκαμεν ούτως εις ουδέν έθνος· ουδέ εγνώρισαν τας κρίσεις αυτού. Αινείτε τον Ιεχωβά.»—Ψαλμός 147:19, 20, Α.Σ.Μ.

14. Ποιοι εσυμποσίαζαν ιδιαίτερα στον Ισραήλ; Ήσαν αυτοί στον κόλπο του Αβραάμ;

¹⁴ Αυτό το προνόμιο της ευωχίας ήταν ιδιαίτερα αληθινό για τους θρησκευτικούς ηγέτας του Ισραήλ, την τάξι του «πλουσίου» εκείνο τον καιρό. Αυτοί είχαν, επομένως, την «κλείδα της γνώσεως», και ήταν προνόμιό τους να διδάσκουν τον κοινό λαό. Αλλ’ αν και εσυμποσίαζαν στην τράπεζα του πλουσίου και ανεκλίνοντο με μεγαλοπρέπεια, αξιώντας ότι είναι το υποσχεμένο σπέρμα του Αβραάμ, δεν ανεκλίνοντο όμως στον «κόλπον του Αβραάμ» και δεν είχαν την πρωτίστη του εύνοια. Ο Ιησούς απεκάλυψε την αιτία όταν είπε στους θρησκευτικούς εχθρούς του: «Ουαί εις εσάς τους νομικούς, διότι αφηρέσατε το κλειδίον της γνώσεως· σεις δεν εισήλθετε, και τους εισερχόμενους εμποδίσατε.» (Λουκάς 11:52) Ασφαλώς ο «πλούσιος» παριστάνει ένα ιδιοτελές πλήθος θρησκευόμενων τόσο εκείνης της εποχής όσο και της σημερινής. Αν και τους είχε χορηγηθή μια τέτοια πολυτελής τράπεζα πνευματικής τροφής, άφηναν πολύ ολίγα να πίπτουν από αυτήν ή να ρίπτωνται μακριά από αυτήν για ν’ απολαμβάνη ο πτωχός λαός.

Ο ΠΤΩΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

15. Ποιος εκείτο στην πύλη του πλουσίου, και γιατί;

¹⁵ Ο Ιησούς τώρα μας κάνει να στρέψωμε το βλέμμα μας από το εσωτερικό του ανακτόρου του πλουσίου σε ό,τι γίνεται έξω από την πύλη του, με τα εξής λόγια: «Ήτο δε πτωχός τις ονομαζόμενος Λάζαρος, όστις έκειτο πεπληγωμένος πλησίον της πύλης αυτού, και επεθύμει να χορτασθή από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου· αλλά και οι κύνες ερχόμενοι έγλειφον τας πληγάς αυτού.» (Λουκάς 16:20, 21) Ο πτωχός Λάζαρος είχε δικαίωμα να βρίσκεται στην πύλη του πλουσίου, διότι ο νόμος του Θεού ειδικά εδίδασκε εκείνους που ευημερούσαν να είναι γενναιόδωροι στον πτωχόν. Αν η τάξις του «πλουσίου» είχε συμπεριφερθή ανιδιοτελώς σύμφωνα με τον νόμον του Θεού, με αγάπη για τον πλησίον τους όπως για τον εαυτό τους, δεν θα υπήρχε πτωχός στη χώρα. Αλλά τώρα που πραγματικά υπήρχαν πτωχοί στη χώρα λόγω της ιδιοτελούς οργανώσεως του κόσμου, ο πλούσιος διετάσσετο από τον Νόμον και προειδοποιείτο από τους Προφήτας να έχη υπ’ όψιν τους πτωχούς και να τους παρέχη κάποια περίθαλψι.—Δευτερονόμιον 15:4, 7, 9, 11· Ψαλμός 41:1, 2.

16. Το όνομα Λάζαρος προσδιορίζει άραγε ένα άτομο; Τι φανερώνει αυτό το όνομα;

¹⁶ Όπως ακριβώς ο ιδιοτελής πλούσιος παρίστανε μια τάξι ατόμων, έτσι και ο πτωχός παρίστανε μια τάξι τότε στην εποχή του Ιησού καθώς και τώρα. Διακρίνοντας την τάξι στην εποχή του Ιησού, μπορούμε να προσδιορίσωμε την ταυτότητα της τάξεως που αποτελεί το νεώτερο πανομοιότυπο τώρα. Από το 1881 έως το τέλος του 1939 εδιδάσκετο ότι ο πλούσιος παρίστανε το Ιουδαϊκό έθνος ως όλον και ότι ο πτωχός εξεικόνιζε τους Εθνικούς ή όλα τα έθνη εκτός από τον Ισραήλ.a Αλλά ο Ιησούς δίδει στον πτωχόν το όνομα Λάζαρος, που ήταν ένα Ιουδαϊκό όνομα, που δείχνει ότι αυτός ήταν Ιουδαίος, όχι Εθνικός. Είναι μια Ελληνική μορφή του ονόματος «Ελεάζαρ», που σημαίνει «ο Θεός είναι βοηθός». Τα γεγονότα δείχνουν ότι η τάξις αυτή του «πτωχού» άρχισε από τους Ιουδαίους, αλλά διευρύνθηκε για να περιλάβη Εθνικούς, έτσι ώστε σήμερα αποτελείται κατά το πλείστον από Εθνικούς. Ο Λάζαρος ήταν από την ίδια Ιουδαϊκή κοινότητα με τον πλούσιο. Δεν υπήρχε τοίχος διαχωρισμού μεταξύ τους λόγω φυλής ή φυσικής καταγωγής. Η διαφορά μεταξύ τους ήταν λόγω της στάσεως υπεροχής και των προνομίων που ο θρησκευτικός κλήρος είχε αναλάβει ιδιοτελώς.

17. Ποιους εξεικονίζει ο Λάζαρος, και γιατί σαν πτωχός;

¹⁷ Συνεπώς, ο πτωχός Λάζαρος εξεικονίζει τον πτωχό λαό, των Ιουδαίων τότε και του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα. Ο θρησκευτικός κλήρος και οι ηγέται αρνούνται στους πτωχούς την κατάλληλη πνευματική τροφή και προνόμια και προσοχή, στα οποία έχουν δικαίωμα σύμφωνα με το θέλημα και τις εντολές του Θεού. Στις ημέρες του Ιησού η τάξις του «πλουσίου» περιελάμβανε τους Φαρισαίους οι οποίοι μετεχειρίζοντο τον κοινό λαό με μεγάλη περιφρόνησι. Η ιστορία μάς λέγει ότι τον αποκαλούσαν ‵αμ χα-αρέτς ή λαόν της γης, σαν να βρισκόταν κάτω από τα πόδια τους και ανάξιος προσοχής. Ήταν άραγε άξιος αναστάσεως σε αιώνια ζωή; Όχι ένας τέτοιος λαός! Άνθρωποι που εγίνοντο μαθηταί των Ιουδαίων ραββίνων ή διδασκάλων, εθεωρούντο ότι ήσαν σε πολύ καλύτερη θέσι για τούτο. Όταν επλήρωναν καλά τους ραββίνους, αγόραζαν την ευνοϊκή γνώμη των διδασκάλων αυτών. Πόσο κατάλληλα η αφήγησις του Λουκά λέγει ότι οι Φαρισαίοι άκουαν την παραβολή του Ιησού και ότι ήσαν φιλάργυροι και εχλεύαζαν τον Ιησούν από τη Ναζαρέτ, από την οποία αφανή πόλι ενομίζετο ότι τίποτε το καλό δεν μπορούσε να προέλθη! ‘Εθάρρουν εις εαυτούς ότι είναι δίκαιοι, και κατεφρόνουν τους λοιπούς’.—Ιωάννης 1:46· Λουκάς 18:9-11.

18, 19. Γιατί εξεικονίσθηκε ως γεμάτος πληγές, σύντροφος των σκύλων;

¹⁸ Από τους θρησκευτικούς αυτούς ηγέτας, που ήσαν ντυμένοι με την βύσσον της αυτοδικαιώσεώς των, ο πτωχός αγράμματος λαός εθεωρείτο ως πνευματικώς ασθενής, ακριβώς όπως ο Λάζαρος σκεπασμένος με πληγές. Έβλεπαν τους πτωχούς ακριβώς όπως έβλεπαν τον Ιώβ οι τρεις αυτοδικαιούμενοι φίλοι του, όταν ο Διάβολος, ο Σατανάς, τον είχε κτυπήσει με έλκη από την κεφαλή ως τα πόδια για να φαίνεται ότι το χέρι του Θεού ήταν εναντίον του Ιώβ. Περιφρονητικά οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι έλεγαν για τους ανθρώπους που επίστευαν στον Ιησούν: «Ο όχλος ούτος, όστις δεν γνωρίζει τον νόμον, είναι επικατάρατοι.»—Ιώβ 2:1-13· Ιωάννης 7:49.

¹⁹ Έτσι εθεωρούσαν τον λαόν αυτόν σαν κάτω από την κατάρα του Θεού και σαν κατάλληλον να κάνη στενή συντροφιά μόνο με σκύλους, που μπορούσαν να τρώγουν το κρέας ζώων διασπαραγμένων από θηρία στον αγρό και στους οποίους τίποτε το άγιο δεν έπρεπε να ρίχνεται. Ας περιπλανώνται γύρω από την πόλι για τροφή σαν πεινασμένοι βρωμεροί σκύλοι το βράδυ, ουρλιάζοντας αν δεν βρίσκουν τίποτε να φάνε. Οι απερίτμητοι Εθνικοί κατετάσσοντο μαζί με τους «κύνας»· ας γλείφουν, λοιπόν, αυτοί τις πληγές των πτωχών και ας τους δίδουν κάποια πραϋντική ανακούφισι. (Έξοδος 22:31· Ματθαίος 7:6· 15:26, 27· Ψαλμός 59:6, 14, 15· Μάρκος 7:27, 28) Επειδή ήσαν πνευματικώς παραμελημένοι από τους υψηλούς ηγέτας που τους κρατούσαν σε περιφρόνησι, θα εγίνοντο φυσικώς γεμάτοι πληγές και πνευματικώς ασθενείς. Σε τέτοιους ακριβώς παραμελημένους και αρρώστους ήλθε ο Ιησούς να διακονήση τον θεραπευτικό λόγο του Θεού. Όταν οι Φαρισαίοι παρεπονούντο στους μαθητάς του, «Δια τι ο διδάσκαλος σας τρώγει μετά των τελωνών και αμαρτωλών;» ο Ιησούς είπε: «Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ’ οι πάσχοντες. Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, “Έλεον θέλω, και ουχί θυσίαν·” διότι δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.»—Ματθαίος 9:11-13· Μάρκος 2:16, 17.

20. Ποιοι έθεσαν τον πτωχό στην πύλη του πλουσίου και γιατί εκεί;

²⁰ Ο πτωχός Λάζαρος ήταν τοποθετημένος στην πύλη του πλουσίου, γιατί ήθελε να χορτάση από τα πράγματα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Ο,τιδήποτε και αν ερρίπτετο μακριά από αυτό το πολυτελές τραπέζι, ποτέ δεν θα αισθανόταν την ελλειψί του ο πλούσιος. Θα μπορούσε να δοθή στον πτωχό χωρίς επιδεικτικά σαλπίσματα που να καλέσουν τη δημοσία προσοχή στην ελεημοσύνη του προς τον πτωχό. Μερικοί από την κοινότητα ετοποθέτησαν τον Λάζαρο στην πύλη του «πλουσίου». Όπως και ο Λάζαρος, ενόμισαν ότι οι θρησκευτικοί κληρικοί είναι εκείνοι από τους οποίους και μόνο θα μπορούσε να προέλθη πνευματική τροφή από τον Θεό, και έτσι κατηύθυναν την τάξι του Λαζάρου που αποτελείται από τον πτωχό αγράμματο λαό ν’ αποβλέπη στους θρησκευτικούς ηγέτας και διδασκάλους για όλα τα πνευματικά εφόδια.

21. Με τι ήθελε να τρέφεται η τάξις του Λαζάρου, αλλά τι έλαβε;

²¹ Εκείνοι που αποτελούν την τάξι του Λαζάρου πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη, έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ενδείας και επιθυμούν πνευματική τροφή που να τους φέρη σε μια υγιά κατάστασι καρδιάς και διανοίας και να τους ενισχύση για να υπηρετούν τον Θεόν ορθά. Θέλουν κάτι περισσότερο από τις κενές, μάταιες φιλοσοφίες των ανθρώπων· και όμως, αυτό είναι εκείνο που τους δίδει η τάξις του «πλουσίου». Τους δίδει τα εντάλματα των ανθρώπων και τις παραδόσεις των θρησκευτικών πρεσβυτέρων που αθετούν τις εντολές του Θεού και καθιστούν χωρίς ισχύν τον λόγον του. Ζητώντας άνεσι για τον εαυτό τους, δένουν και επιβάλλουν βαριά φορτία επάνω στους ώμους των ανθρώπων. Μη θέλοντας να εισέλθουν οι ίδιοι στη βασιλεία των ουρανών μέσω του Ιησού Χριστού, προσπαθούν να εμποδίσουν την τάξι του Λαζάρου να εισέλθη. Συνεπώς, μόνο ψιχία πραγματικής πνευματικής τροφής άφησαν να πέσουν για την υγεία και δύναμι της τάξεως του Λαζάρου. Μόνο μια μικρή παρηγορία έλαβε η τάξις αυτή από τον λόγον και τις διατάξεις του Θεού, ενώ η αυτοδικαιουμένη τάξις του «πλουσίου» εφαρμόζει όλες τις κυρίες ευλογίες στον εαυτό της. (Κολοσσαείς 2:8· Ματθαίος 15:1-9· 23:4, 13) Δεν είναι παράδοξο γιατί ο Ιησούς ετιμώρησε δημοσία τη θρησκευτική τάξι του «πλουσίου» και τους απεκάλεσε «υποκριτάς, μωρούς, τυφλούς οδηγούς, όφεις, γεννήματα εχιδνών»! Πόσο ευγενικό ήταν το ότι ανέλαβε την υπόθεσι των πτωχών και τους ανύψωσε και τους παρηγόρησε!

[Υποσημειώσεις]