Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το εδάφιον Έξοδος 4:11 (ΑΣ) λέγει: «Και είπε προς αυτόν ο Ιεχωβά, Τις έδωκε στόμα εις τον άνθρωπον; ή τις έκαμε τον άλαλον, ή τον κωφόν, τον βλέποντα, ή τον τυφλόν; ουχί εγώ ο Ιεχωβά;» Βάσει, του εδαφίου τούτου, μπορεί ν’ αποδοθή μομφή στον Ιεχωβά για όλους τους βωβούς ή κωφούς ή τυφλούς;—Ι. Κ., Οντάριο, Καναδάς.

Το χωρίον αυτό δεν μπορεί ορθώς να χρησιμοποιηθή ως επιχείρημα του ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι υπεύθυνος για όλους τους βωβούς, κωφούς και τυφλούς της γης. Υπάρχουν πολλές δυνατές εκδοχές που θα μπορούσαν να ληφθούν για την εξήγησί του. Ο Ιεχωβά Θεός ο Δημιουργός επροίκισε τον άνθρωπο με λαλιά, ακοή και όρασι, και μπορεί επίσης ν’ αφαιρέση αυτές τις ικανότητες από τον άνθρωπο, ακριβώς όπως μπορεί και να τις αποκαταστήση στον άνθρωπο που τις έχασε. Λόγου χάριν, οι άγγελοί του επάταξαν τους κατοίκους των Σοδόμων με αορασία, όταν αυτοί προσέβαλαν τον οίκον του Λωτ. Ο Υιός του Ιεχωβά Ιησούς Χριστός επάταξε τον εκ Ταρσού Σαούλ με τύφλωσι επί τρεις ημέρες για να τον μεταστρέψη από την πορεία του διωγμού των Χριστιανών, και κατόπιν η θεία δύναμις αποκατέστησε την όρασί του. Ο απόστολος Παύλος είπε στον μάγον Ελύμαν ότι θα επατάσσετο με τύφλωσι επί ένα διάστημα χρόνου δια χειρός του Ιεχωβά, και έτσι έγινε.—Γέν. 19:11· Πράξ. 9:8, 9, 17, 18· 13:8-11.

Εκείνοι που συνώδευαν τον εκ Ταρσού Σαούλ όταν επατάχθη με τύφλωσι κατέστησαν δια δυνάμεως του Ιεχωβά κωφοί στο να διακρίνουν τι είπε ο Ιησούς στον Παύλο. Άκουσαν τον ήχο της φωνής, αλλ’ ήσαν κωφοί ως προς την άρθρωσι των λέξεων. (Πράξ. 9:7· 22:9) Ο Θεός είχε ειπεί στον Ιεζεκιήλ ότι κατά καιρούς θα εγίνετο άλαλος, και ότι αργότερα θα ελύετο η γλώσσα του. (Ιεζ. 3:26, 27· 24:27) Κατόπιν έχομε τον ιερέα Ζαχαρίαν, ο οποίος επατάχθη με αφωνία λόγω της απροθυμίας του να πιστέψη και ο οποίος απηλλάγη απ’ αυτήν όταν ο γυιος του Ιωάννης εγεννήθη, περιετμήθη και ωνομάσθη. (Λουκ. 1:20, 22, 62-64) Επίσης ο Ιεχωβά δηλώνει ότι στον Αρμαγεδδώνα θα πατάξη τους εχθρούς του και «οι οφθαλμοί αυτών θέλουσι διαλυθή εν ταις οπαίς αυτών, και η γλώσσα αυτών θέλει διαλυθή εν τω στόματι αυτών.»—Ζαχ. 14:12.

Τα ανωτέρω είναι ειδικά παραδείγματα περιπτώσεων στις οποίες ο Ιεχωβά επέφερε κατά γράμμα κωφότητα ή βωβότητα ή τύφλωσι σε άτομα και αφήρεσε επίσης αυτές τις ανικανότητες απ’ αυτά. Το εδάφιο, βέβαια, δεν λέγει ότι κάθε περίπτωσις τέτοιας φυσικής ανικανότητος πηγάζει από τον Ιεχωβά. Απ’ αυτό το εδάφιο δεν συνάγεται ότι εκείνοι που γεννήθηκαν τυφλοί ή κωφοί ή βωβοί, υπέστησαν αυτές τις αναπηρίες από κάποια άμεση επέμβασι του Ιεχωβά, όπως διατείνονται μερικοί. Είναι, όμως, αλήθεια ότι η λειτουργία μερικών φυσικών νόμων του Ιεχωβά μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα παραμορφώσεις του ενός ή του άλλου είδους. Με την ανταρσία του πρώτου ανθρώπου εισήχθη η αμαρτία και ο θάνατος σε όλους τους ανθρώπους, ως συνέπεια δε εισήλθε η φυσική φθορά και ο εκφυλισμός. Γονείς μπορεί ν’ αμαρτήσουν και να προσβληθούν από κάποια νοσήματα, η δε παράβασις των νόμων του Ιεχωβά απ’ αυτούς μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα μια νοσηρότητα ή φυσική παραμόρφωσι που μεταδίδεται στα τέκνα τους κατά τη γέννησι. Αν αυτό επέρχεται με τη λειτουργία του φυσικού νόμου του Ιεχωβά ή ως ποινή λόγω παραβάσεως των νόμων του, τότε κατά ένα έμμεσον τρόπον μπορεί αυτός να θεωρηθή ως η πηγή τούτου, αλλά όχι και υπεύθυνος γι’ αυτό.—Έξοδ. 20:5.

Μια τρίτη πιθανή εκδοχή του ζητήματος θα ήταν υπό πνευματικήν έννοιαν. Αυτιά που ακούουν το θείον άγγελμα αλλά δεν συλλαμβάνουν τη σημασία του είναι πνευματικώς κωφά. Μάτια που βλέπουν προειπωμένα γεγονότα αλλά δεν διακρίνουν ότι αυτά εκπληρώνουν τις προφητείες είναι πνευματικώς τυφλά. Γλώσσες που μιλούν τους λόγους του Θεού οι οποίοι αναγράφονται στην Αγία Γραφή αλλά δεν μπορούν να εκφέρουν σαφείς επεξηγήσεις και εφαρμογές είναι πνευματικά βωβές. Αυτιά, λοιπόν, τα οποία ακούουν και μάτια που βλέπουν και γλώσσες που μιλούν μπορούν εν τούτοις να είναι κωφά και τυφλά και άλαλα ως προς τους σκοπούς του Ιεχωβά. Ενίοτε ο Ιεχωβά τα κάνει έτσι, λόγω της αναξιότητός των. Όταν έστειλε τον Ησαΐα να δώση μαρτυρία στον άπιστον Ιούδα, είπε στον προφήτη: «Ύπαγε, και ειπέ προς τούτον τον λαόν, Με την ακοήν θέλετε ακούσει, και δεν θέλετε εννοήσει· και βλέποντες θέλετε ιδεί, και δεν θέλετε καταλάβει· πάχυνον την καρδίαν του λαού τούτου, και βάρυνον τα ώτα αυτών, και κλείσον τους οφθαλμούς αυτών, δια να μη βλέπωσι με τους οφθαλμούς αυτών, και ακούωσι με τα ώτα αυτών, και νοήσωσι με την καρδίαν αυτών, και επιστρέψωσι και θεραπευθώσι.» (Ησ. 6:9, 10, Μετ. Βασ. Ιακ. ) Είχε λεχθή στον Ησαΐα να τους κάμη αυτό, εφόσον αυτός ελάλησε τους λόγους που έκαμαν τον αποστάτη λαό να κλείση τα μάτια και τ’ αυτιά του στο άγγελμα. Αφού, όμως, το άγγελμα προήρχετο από τον Θεό, μπορεί να λεχθή ότι το έκαμε ο Θεός ο ίδιος. Ο ιδιοτελής εκείνος λαός δεν ήταν κατάλληλος ν’ ακούση και να θεραπευθή με το θείον άγγελμα, κι έτσι ήταν λαός κωφός και βωβός και τυφλός προς το άγγελμα.

Ο Ιησούς, για να κρατήση τους αναξίους αυτούς σ’ αυτή την κατάστασι του πνευματικού σκότους, τους μιλούσε με παραβολές ή παραδείγματα, όπως είπε στους ακολούθους του όταν τον ερώτησαν γιατί χρησιμοποιούσε παραβολές: «Δια τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι, και ακούοντες δεν ακούουσιν, ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ’ αυτών η προφητεία του Ησαΐου, η λέγουσα, “Με την ακοήν θέλετε ακούσει, και δεν θέλετε εννοήσει· και βλέποντες θέλετε ιδεί, και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς, και ακούσωσι με τα ώτα, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς”.» (Ματθ. 13:13-15) Οι ιδιοτελείς άνθρωποι δεν ενδιεφέροντο για το θείον άγγελμα, ούτε και για να μάθουν τη σημασία των παραβολών που χρησιμοποιούσε ο Ιησούς. Με το να δίδεται, λοιπόν, το άγγελμα μ’ αυτή τη μορφή, οι ανάξιοι αυτοί εξεκαθαρίζοντο, και μόνον οι πράοι που ήσαν πρόθυμοι, να μάθουν περί Θεού παρέμεναν για να ρωτήσουν τον Ιησούν για τη σημασία των παραβολών. Μ’ αυτή την έννοια ο Ιεχωβά αφ’ ενός μεν κρατούσε μερικούς πνευματικώς κωφούς, βωβούς και τυφλούς, αφ’ ετέρου δε έκανε άλλους να βλέπουν, ν’ ακούουν και να μιλούν, με πνευματική διαφώτισι.

Μερικοί δεν έχουν αγάπη για την αλήθεια, και γι’ αυτό «θέλει πέμψει επ’ αυτούς ο Θεός ενέργειαν πλάνης ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος». Η νεώτερη μετάφρασις διατυπώνει την έννοια σαφέστερα, δείχνοντας ότι ο Ιεχωβά δεν τους πλανά εσκεμμένως, αλλ’ απλώς επιτρέπει στον Σατανά να τους πλανήση, εφόσον αυτοί ευαρεστούνται περισσότερο στα ψεύδη και στην αδικία παρά στην αλήθεια και στη σωτηρία: «Όστις θέλει ελθεί κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας, μεταξύ των απολλυμένων· διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας δια να σωθώσι. Και δια τούτο ο Θεός αφήνει να έλθη εις αυτούς ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις ψεύδος, δια να κατακριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες εις την αλήθειαν, αλλ’ ευαρεστηθέντες εις την αδικίαν.» (2 Θεσ. 2:9-12, ΜΝΚ) Σε πνευματικά πράγματα ο Ιεχωβά επιτρέπει στον Σατανά, τον θεό του κόσμου τούτου, να τους τυφλώνη διανοητικώς»—2 Κορ. 4:4.

Ακριβώς, όπως ο Ιεχωβά κάνει μερικούς κωφούς και βωβούς και τυφλούς πνευματικώς, έτσι εξάγει άλλους από την πνευματική κωφότητα και βωβότητα και τυφλότητα! Καθώς προείπε ο Ησαΐας για τον παρόντα καιρόν της πνευματικής διαφωτίσεως: «Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή, και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος, και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει.» (Ησ. 35:5, 6) Πνευματικώς, ο Θεός επιτρέπει τώρα τέτοια ελαττώματα να παραμένουν στους υπερηφάνους και αλαζόνας, και τα αφαιρεί από τους πράους και ταπεινούς.

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι με τρόπους φυσικούς όσο και πνευματικούς το εδάφιον Έξοδος 4:11 εκπληρώνεται από τον Ιεχωβά Θεό, αλλά όχι με τρόπον ο οποίος τον κάνει υπεύθυνο για όλους τους φυσικώς κωφούς, βωβούς και τυφλούς της γης.

● Τι εννοείται με τη δήλωσι του Εκκλησιαστής 12:7, «Το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.»; Ι. Ντ., Καναδάς.

Σ’ αυτό το εδάφιο πνεύμα σημαίνει τη δύναμι της ζωής. Ο Θεός αποσύρει αυτή τη ζωή από τον θνήσκοντα αμαρτωλόν, και κανείς δεν μπορεί ν’ αποκαταστήση τη δύναμι της ζωής εκτός από τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος αρχικά την έδωσε στον Αδάμ. (Γέν. 2:7) Ο Ψαλμός 104:29, 30 λέγει: «Αποστρέφεις το πρόσωπόν σου, ταράττονται· σηκόνεις την πνοήν αυτών, αποθνήσκουσι, και εις το χώμα αυτών επιστρέφουσιν· εξαποστέλλεις το πνεύμά σου, κτίζονται, και ανανεόνεις το πρόσωπον της γης.» Στην περίπτωσι των νεκρών ανθρωπίνων πλασμάτων που διατηρούνται στη μνήμη του Θεού, αυτός θα αποκαταστήση σ’ αυτά τη δύναμι της ζωής σε μια ανάστασι. Όσοι πέθαναν εσκεμμένα πονηροί δεν θα τύχουν ενθυμήσεως στον καιρό της αναστάσεως. Θα είναι όπως τα κτήνη που χάνονται.—Παροιμ. 10:7· Εκκλησ. 3:18-21· Ιωάν. 5:28, 29· 2 Πέτρ. 2:12.

● Πόσες αναστάσεις υπάρχουν; Μερικοί λέγουν τρεις, μια πρώτη, μια καλύτερη και μια γενική. Άλλοι λέγουν μόνον δύο, η των δικαίων και η των αδίκων. Ή, μια ανάστασις ζωής και μια ανάστασις κρίσεως. Ποιο είναι το σωστό;—Μπ. Σ,. Μίσιγκαν.

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν μόνο δύο είδη ή τύποι αναστάσεων: μια πνευματική ή ουράνια, και μια φυσική ή επίγεια. Το μικρό ποίμνιο των κεχρισμένων «προβάτων» ανασταίνεται σε πνευματική ζωή στην ουράνια αυλή για να συμβασιλεύση με τον Χριστόν, όπως δείχνει ο Παύλος: «Σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρται σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:44, Κείμενον) Όλοι οι άλλοι άνθρωποι που λαμβάνουν ζωή δι’ αναστάσεως θα είναι από την επίγεια αυλή των «προβάτων» του Ιεχωβά. Το να κατατάξωμε τις αναστάσεις σύμφωνα με τον χρόνο ή την κατάστασι, όπως επιχειρείται στην ερώτησι, είναι καθ’ εαυτό άστοχο. Λόγου χάριν, η πρώτη ανάστασις εφαρμόζεται στα μέλη του σώματος του Χριστού και είναι πρώτη σε χρόνον και σπουδαιότητα. Εν τούτοις, προτού οι τελευταίοι που μετέχουν στην «πρώτη» αυτή ανάστασι μεταλλαγούν στιγμιαίως από σαρκικά σε πνευματικά όντα, μπορεί να έχουν αναστηθή μερικοί από τους πιστούς άνδρας της αρχαιότητος. Η ανάστασις των ανθρώπων αυτών χαρακτηρίζεται σε μερικές περιπτώσεις ως «καλυτέρα» ανάστασις· αλλ’ αυτό δεν είναι τελειωτικός χαρακτηρισμός, διότι σημαίνει απλώς μια ανάστασι καλύτερη από εκείνες που μνημονεύονται στις Εβραϊκές Γραφές, όπου αναφέρεται ότι μερικοί ανεστήθησαν για να πεθάνουν πάλι σε λίγα χρόνια. Αλλά όλες οι αναστάσεις τώρα και στον νέο κόσμο θα είναι καλύτερες από τις αρχαίες εκείνες. Όχι μόνο η ουράνια αλλά και μερικές από τις επίγειες αναστάσεις θα είναι αναστάσεις για ζωή, κι έτσι ο όρος αυτός δεν περιορίζεται σε μια ομάδα. Από Γραφική, λοιπόν άποψι οι κατάλληλες διαιρέσεις αναστάσεων είναι ουράνια και επίγεια, οι δύο δε αυτοί τύποι αποτελούν ορθές διαιρέσεις, ανεπηρέαστες από περιορισμένης σημασίας συνθήκες χρόνου ή καταστάσεως.—Πράξ. 24:15· Ιωάν. 5:28, 29· 1 Κορ. 15:51, 52· Εβρ. 11:35· Αποκάλ. 20:4-6.