Όχι «Ευλαβής Απάτη»
ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ κριτικοί της Βίβλου ισχυρίζονται ότι πολλά βιβλία της Βίβλου είναι στην πραγματικότητα pia fraus, δηλαδή, μια ευλαβής απάτη· αυτό δε είναι μια θεωρία που βρίσκεται παντού. Με αυτό εννοούν, λόγου χάριν, ότι το βιβλίο της Εξόδου εγράφη περίπου τέσσερες αιώνες μετά τον Μωυσή· το βιβλίο του Δευτερονομίου εγράφη λίγους αιώνες μετά τον Μωυσή, και αργότερα ακόμη, μετά την επιστροφή απ’ τη Βαβυλώνα, εγράφη το βιβλίο του Λευιτικού. Αυτοί οι κριτικοί διατείνονται ότι εκείνοι που έγραφαν αυτά τα βιβλία τα απέδωσαν τότε στον Μωυσή για να προσθέσουν τη βαρύτητα του ονόματός του στα συγγράμματά των. Οι κριτικοί δέχονται ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν καλό φρόνημα, ήσαν ειλικρινείς, αλλ’ απλώς δεν είχαν αρκετή κατανόησι για να νοήσουν ότι αυτό που έκαναν ήταν απατηλό.
Τι να λεχθή γι’ αυτή τη θεωρία; Αυτό ακριβώς είναι, μια θεωρία και τίποτε περισσότερο, γεννημένη από την περηφάνεια και την άγνοια ανθρώπων σοφών στους ιδίους των οφθαλμούς. Τρεις γραμμές μαρτυρίας κατακρημνίζουν τελείως την άπιστη θεωρία των.
Πρώτο είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμμιά απολύτως βάσις γι’ αυτή τη θεωρία παρά μόνο στις διάνοιες ανθρώπων κριτικών της Γραφής. Δεν πρόκειται για το αποτέλεσμα της ανακαλύψεως ωρισμένων γεγονότων και συναγωγής εμπειρικών συμπερασμάτων απ’ αυτά. Όχι, πρόκειται απλώς για μια περίπτωσι επινοήσεως μιας θεωρίας που προσαρμόζεται σε μια φιλοσοφία και κατόπιν ματαίας αναζητήσεως στοιχείων για την υποστήριξί της, και διακηρύξεώς της έστω και χωρίς υποστήριξι. Προς απόδειξιν τούτου, σημειώστε τη μαρτυρία του κυριωτέρου Παλαιστινιανού αρχαιολόγου των Ηνωμένων Πολιτειών, Γ. Φ. Αλμπράιτ:
«Η εικασία ότι οι ευλαβείς απάτες και η ψευδεπιγραφή [νόθος γραφή ως προερχομένη δήθεν από Βιβλικούς χαρακτήρας—Ουέμπστερ] ήσαν κοινά στον Ισραήλ, είναι πρωτοφανής στην προ-Ελληνιστική Ανατολή. Εκείνο που διαπιστώνομε είναι ακριβώς το αντίθετο, ένα θρησκευτικό σέβας και για τον γραπτό λόγο και για την προφορική παράδοσι.»—Ο Αμερικανός Λόγιος.
Δεύτερον, υπάρχει παλαιά, αξιοσέβαστη και σαφής μαρτυρία της Ιουδαϊκής παραδόσεως, η οποία βέβαια βαρύνει εν απουσία αποδείξεως περί του εναντίου. Δεν αφήνει έδαφος για καμμιά θεωρία ευλαβούς απάτης περί του ποιος συνέγραψε τα πέντε βιβλία του Μωυσέως, την Πεντάτευχο.
Τρίτον, και πιο σημαντικό απ’ όλα, έχομε τη μαρτυρία άλλων θεοπνεύστων Βιβλικών συγγραφέων και ιδιαίτερα τη μαρτυρία του ιδίου του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού. Αυτοί οι προφήται, οποτεδήποτε πραγματεύονται γι’ αυτό το θέμα, ομοφώνως αποδίδουν τα βιβλία του Μωυσέως στον Μωυσή. Ας σημειωθή δε ότι το ίδιο αληθεύει και για τ’ άλλα βιβλία της Γραφής.—1 Βασ. 8:53· Ψαλμ. 103:7· Μαλαχ. 4:4· Ματθ. 24:15· Ιωάν. 5:46.
Ώστε, η θεωρία της «ευλαβούς απάτης» αποτελεί όργανον ή όπλον κατασκευασθέν εναντίον του λαού του Θεού, το οποίον στερείται επιτυχίας, όπως είπε ο Ιεχωβά δια στόματος του προφήτου του Ησαΐα: «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν, ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Ιεχωβά και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού.»—Ησ. 54:17, ΜΝΚ.