«Η Αγάπη Ουδέποτε Εκπίπτει»
«Η Αγάπη Ουδέποτε Εκπίπτει.»—1 Κορ. 13:8
1. Με τι μπορεί να συγκριθή η αγάπη; Τι πρέπει να γίνη για ν’ αυξήσωμε την ομορφιά της;
Η ΑΓΑΠΗ είναι όμοια μ’ ένα ανεκτίμητο κόσμημα, ένα διαμάντι με πολλές πλευρές. Είναι ωραία από οποιαδήποτε άποψι και αν κυττάξετε σ’ αυτήν. Πράγματι, έχει λεχθή σε στίχους: «Η νιότη είναι για μια ώρα, Ένα άνθος είναι η ομορφιά, Αλλά η αγάπη είναι το στολίδι που όλο τον κόσμο τον κερδίζει.» Σαν ένα διαμάντι με αναρίθμητες αντανακλαστικές επιφάνειες, η αγάπη έχει πάντοτε πάρα πολλές όψεις, όλες καλές, όλες επιθυμητές, όλες συγκινητικές και που θερμαίνουν την καρδιά. Αλλά, στην αρχή, η αγάπη μπορεί να συγκριθή μ’ έναν αστίλβωτο μολονότι πολύτιμο λίθο. Η λανθάνουσα ικανότης να ελκύη άλλους, να τους ευλογή, να τους θερμαίνη, υπάρχει σε μια αστίλβωτη κατάστασι. Πώς μπορούμε να την στιλβώσωμε για ν’ αυξήσωμε τη λάμψι της; Ως Χριστιανοί, πώς μπορούμε να κατεργασθούμε αυτό το ανεπεξέργαστο διαμάντι, να το πούμε έτσι, και να το κάμωμε να λάμπη με περίλαμπρη ομορφιά; Πρώτα, πρέπει να κάμωμε να λάμψη το φως του λόγου του Θεού επάνω στο κόσμημα της αγάπης.
2 (α) Παρά τι ο Ιεχωβά έδειξε αγάπη; (β) Πώς ο Θεός και ο Χριστός εξεδήλωσαν αγάπη σχετικά με το αντίλυτρο;
2 Ο Ιεχωβά εξέχει στην επίδειξι αγάπης. Επί χιλιάδες χρόνια και παρά τη δυστροπία του ανθρωπίνου γένους, πιστά, αλάθητα, ο Δημιουργός κατέδειξε αυτή την υπερθετική ιδιότητα—όλο τούτο, αν και ήταν παρ’ αξίαν. Ο Ιεχωβά «ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» Ο Ύψιστος είναι «αγαθός προς τους αχαρίστους και κακούς.» Όλα αυτά μπορούσε ο Ιησούς Χριστός να τα βεβαιώση στην επί του όρους ομιλία του. (Ματθ. 5:45· Λουκ. 6:35) Πραγματικά, τόσον ο Ιεχωβά όσο και ο Χριστός εξεδήλωσαν μεγάλη αγάπη σχετικά με το αντίλυτρο. «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Και ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.» (Ιωάν. 15:13) Ο Ιησούς Χριστός έκαμε ακριβώς αυτό για τους προβατοειδείς, σύμφωνα με τα λόγια του: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός . . . την ψυχήν μου βάλλω υπέρ των προβάτων.» (Ιωάν. 10:11, 15) Τι θαυμάσια παραδείγματα αγάπης έχομε στον Ιεχωβά και στον Υιό Του!
3. Για να έχωμε την εύνοια του Ιεχωβά, ποια ιδιότητα πρέπει να εκδηλώσωμε και για ποιους;
3 Για να έχωμε την εύνοια του Ιεχωβά, πρέπει, όπως ο Θεός και ο Υιός Του, να δείχνωμε αγάπη. (1 Ιωάν. 3:21-23) Για τούτο οι αληθινοί Χριστιανοί εμμένουν στις δύο μεγάλες εντολές που απηγγέλθησαν από τον Χριστό: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» (Ματθ. 22:37-39, ΜΝΚ) Είναι δυνατόν οι Χριστιανοί να δείξουν τέτοια αγάπη, διότι έχουν το πνεύμα του Θεού και παράγουν τους καρπούς του, ένας από τους οποίους είναι η αγάπη.—Γαλ. 5:22.
4. Τι είναι αγάπη, σύμφωνα με τον Παύλο;
4 Η αγάπη είναι μια ιδιότης που απαιτεί περιγραφή. Αψηφά τον πλήρη ορισμό. Όμως, κάτω από έμπνευσιν, ο Παύλος έγραψε γι’ αυτήν: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν· δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» (1 Κορ. 13:4-8) Εύκολα βλέπει κανείς ότι η αγάπη δεν θα μπορούσε να απωθή, αλλά πρέπει να ελκύη. Θα είλκυε φυσικά, σύροντας άτομα μαζί. Αυτό το έκαμε ασφαλώς στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, καθώς είναι ενοποιημένη σε όλο τον κόσμο. Αλλ’ ας εξετάσωμε τώρα προσεκτικά τις διάφορες απόψεις, τις διάφορες πλευρές, του κοσμήματος αυτού, της αγάπης.
«Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ, ΑΓΑΘΟΠΟΙΕΙ»
5. (α) Τι εσήμαινε για πολλούς η μακροθυμία του Ιεχωβά; Μήπως Αυτός ανέχεται επ’ άπειρον την αδικοπραγία; (β) Με ποιους τρόπους μπορούμε να είμεθα μακρόθυμοι;
5 Ο Παύλος είπε, «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί.» Το να είμεθα μακρόθυμοι σημαίνει ότι θα υποφέρωμε τις αδυναμίες και τις ατέλειες των άλλων. Ο Ιεχωβά ενήργησε έτσι, και για πολλούς αυτό εσήμαινε σωτηρία. (Ρωμ. 2:4· 2 Πέτρ. 3:9, 15) Φυσικά, αυτός δεν ανέχεται επ’ άπειρον την αδικοπραγία. Ο Παύλος είπε στους ειδωλολάτρας Αθηναίους: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε.» (Πράξ. 17:29-31) Ακολουθώντας το θείο παράδειγμα, πρέπει να είμεθα υπομονητικοί με άλλους που μπορεί να είναι βραδείς φυσικώς ή διανοητικώς, ίσως λόγω προχωρημένης ηλικίας. Η αγάπη αναζητεί τρόπους εκδηλώσεως συμπαθητικού σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει συνεχώς να υποφέρωμε την αδικοπραγία ή ότι εμείς οι ίδιοι θα παραβιάσωμε Γραφικές αρχές. Εν τούτοις, μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν μ’ έναν τρόπο ή άλλον. Καμμιά Βιβλική αρχή δεν περιλαμβάνεται. Γιατί να επιμένωμε ότι ο δικός μας είναι ο μόνος τρόπος σε τέτοιες περιπτώσεις; Αυτό θα μπορούσε μόνο να οδηγήση σε άστοργες πράξεις, σε φιλονεικίες και απώλεια ευτυχίας. (1 Κορ. 9:22) Ότι πρέπει να είμεθα υπομονητικοί και συγχωρητικοί ετονίσθη από τον Ιησούν, ο οποίος είπε στον Πέτρο να συγχωρή, όχι «έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.» (Ματθ. 18:21, 22) Μπορούμε, λοιπόν, κάλλιστα να ερωτήσωμε τον εαυτό μας: «Εξασκώ πραγματικά υπομονή; Δείχνω συμπάθεια; Θέτω τον εαυτό μου στη θέσι ενός άλλου; Συγχωρώ;» Αν είσθε μακρόθυμος και μπορήτε ν’ απαντήσετε Ναι, αυτή η πλευρά της αγάπης σας πρέπει να λάμπη έντονα!
6. (α) Δώστε παραδείγματα ‘ανθρωπίνης αγαθότητος’. (β) Γιατί μπορεί να λεχθη ότι η ζωή του Χριστιανού είναι ζωή αγαθοποιίας;
6 Αλλά τι θα πούμε για την αγαθοποιία; Η αγάπη αγαθοποιεί. Υπάρχουν έργα ανθρωπίνης αγαθοποιίας και σε καιρούς συμφοράς άτομα συχνά θ’ ανταποκριθούν με φιλανθρώπους τρόπους. Οι κάτοικοι της Μάλτας έδειξαν στους ναυαγούς Παύλον και άλλους «ου την τυχούσαν φιλανθρωπίαν.» (Πράξ. 28:2) Εν τούτοις, δεν το έκαμαν αυτό επειδή ο Παύλος ήταν διάκονος του Ιεχωβά Θεού. Έδειξαν απλώς ευεργεσία, μολονότι το έκαμαν αυτό με αφθονία. Σήμερα όταν ξεσπά συμφορά πολλοί απαντούν με ‘φιλανθρωπία’. Βοηθούν τον συνάνθρωπό τους που υποφέρει. Παραδείγματος χάριν, τον Φεβρουάριο του 1953, συμφορά έπληξε την Ολλανδία όταν διεσπάσθη τάφρος και η γη κατεκλύσθη από νερό. Ένας συγγραφεύς είπε, ανασκοπώντας το περιστατικό αυτό και άλλα όμοια: «Μερικές φορές μπορεί να συμβή να είναι το κοινόν πολύ γενναιόδωρο. Αρκετές κουβέρτες εδωρήθησαν στα θύματα των πλημμυρών της Ολλανδίας για να σκεπασθή ολόκληρο το Ολλανδικό έθνος επί ένα έτος.» Αγαθότης και αγάπη κινούν τους αληθινούς Χριστιανούς σε δράσι, όταν ταλαιπωρίες περιστοιχίζουν τους πνευματικούς των αδελφούς και αδελφές κάπου στον κόσμο. Υλικά πράγματα, ενδύματα και αναγκαία είδη δωρίζονται από ομοπίστους που βρίσκονται σε χώρες που δεν επηρεάσθησαν. Αλλά οι Χριστιανοί καθιστούν έργο της ζωής των να δείχνουν αγαθότητα, όχι μόνο με υλικούς, αλλά ειδικά με πνευματικούς τρόπους. Χρησιμοποιούν τον χρόνον των και τους πόρους των, δαπανούν τις ενέργειές των, σε πράξεις αγαθότητος και αγάπης, βοηθώντας άτομα μ’ ένα πνευματικό τρόπο μέσω της διακονίας των. Έτσι ο αφιερωμένος Χριστιανός δεν περιορίζεται σε κατά περιστάσεις φιλανθρωπία ή προσωρινή φιλευσπλαγχνία, διαβιβάζοντας ‘ανθρώπινη αγαθότητα’. Η ζωή του είναι ζωή αγαθοποιΐας.—1 Τιμ. 4:16.
7. Δώστε μια εικόνα που δείχνει την ανάγκη αγαθοποιίας.
7 Τώρα, υποθέστε ότι βρίσκεσθε στον τόπο συναθροίσεως της εκκλησίας, την Αίθουσα Βασιλείας. Καθώς κυττάζετε γύρω, τι βλέπετε; Σας χαιρετούν όψεις που χαμογελούν. Μόνο τυχαίως μπορεί να ανακαλύψετε ένα άλλο ελαφρό αίσθημα. Θαρραλέα, η Χριστιανή αδελφή σας που ζη σ’ ένα διηρημένον οίκο κρύβει τον πόνο που εδοκίμασε. Όταν επιστρέφη στο σπίτι μπορεί ν’ αντιμετωπίζη δυσαρέσκεια. Ίσως η παρουσία της σ’ αυτή την ειρηνική, πνευματικώς εποικοδομητική συνάθροισι έγινε με δαπάνη όχι ολίγης οικογενειακής ησυχίας. Αυτή έχυσε δάκρυα προτού αναχωρήση από το σπίτι εξαιτίας ενός εναντιουμένου συντρόφου, αν και ποτέ ίσως εσείς δεν το εμάθατε. Τι αγάπη και ενδιαφέρον θα εξεφράζατε προς αυτό το «πρόβατο» του Θεού αν μόνο εγνωρίζατε τις περιστάσεις του! Πώς η καρδιά σας θα εστρέφετο στην αδελφή αυτή! Ασφαλώς δεν θα την αγνοούσατε ούτε θα ελέγατε κάποιον αφιλάγαθο λόγο σ’ αυτήν σε μια στιγμή απερισκεψίας. Ω, αυτή η αδελφή μπορεί ακόμη να βρισκόταν στην ανάγκη να περικόψη κάπως την παρακολούθησι των συναθροίσεων λόγω των απαιτήσεων του συζύγου της αν και δεν εγκαταλείπει εντελώς τη συνάθροισι με τους ομοίους της Χριστιανούς. Μήπως αρχίζομε να την περιφρονούμε; Δεν πρέπει, διότι, αν κάνη το καλύτερο που μπορεί, ο Ιεχωβά το γνωρίζει αυτό και δεν δυσαρεστείται. Θυμηθήτε ότι ο Θεός «βλέπει την καρδίαν.» (1 Σαμ. 16:7) Θα ήταν πράγματι αφιλάγαθο να επικρίνωμε. Αυτή χρειάζεται βοήθεια, όχι αποθάρρυνσι· αγαθότητα, όχι επίκρισι. Όταν μιλούμε ενθαρρυντικά σ’ αυτήν, θερμαίνομε την καρδιά της, την κάνομε αληθινά ευτυχή για το ότι αποτελεί μέρος μιας τέτοιας θαυμαστής, στοργικής οργανώσεως. Και δείχνοντας αγαθότητα στιλβώνομε μια άλλη πλευρά του κοσμήματος της αγάπης.
8. Πώς εκδηλώνεται αγαθότης στη διακονία μας;
8 Αγαθότης εκδηλώνεται, επίσης, όταν υπομονητικά εξηγούμε αλήθειες σε άτομα στη διακονία μας—τούτο, αν και μπορεί στην αρχή να έχουν δυσκολία να κατανοήσουν μερικά πράγματα ή να εφαρμόσουν Γραφικές αρχές στη ζωή τους και στη σκέψι τους. Αλλά, είτε στο σπίτι, στη διακονία, ή στις συναθροίσεις της εκκλησίας, η εκδήλωσις αγαθότητος είναι ουσιώδης. Είναι μια σπουδαία άποψις της αγάπης μας. Νουθετούμεθα, λοιπόν: «Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς και ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.»—Εφεσ. 4:32.
Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΦΘΟΝΕΙ, ΔΕΝ ΑΥΘΑΔΙΑΖΕΙ
9. (α) Πώς πρέπει να ενεργούμε, όταν κάποιος είναι εμπεπιστευμένος με μια θέσι ευθύνης στην εκκλησία; (β) Εφόσον «η αγάπη δεν φθονεί», πώς πρέπει να θεωρούμε τον φθόνο;
9 «Η αγάπη δεν φθονεί.» Επομένως, φθόνος δεν θα μας καταπίη, αν έχωμε αγάπη. Δεν θα επιτρέψωμε ν’ αποπνιγή η αγάπη μας επειδή ένας άλλος είναι εμπεπιστευμένος με μια θέσι ευθύνης στη Χριστιανική εκκλησία. Δεν θα του αρνηθούμε την ενεργό υποστήριξί μας λόγω ζηλοτυπίας. Αντιθέτως, θα ευχαριστούμε τον Ιεχωβά ότι ο πνευματικός αδελφός μας μπορεί να χρησιμοποιήση τις καλές του ιδιότητες και ικανότητες για την πρόοδο της επιγείου οργανώσεως του Θεού. Θα χαίρωμε για την επιτυχία του. Ο φθόνος θ’ αναγνωρίζεται ως εκείνο που είναι—αμαρτία. Η νουθεσία που βρίσκεται στην προς Γαλάτας επιστολή 5:26 θα εύρη θέσι στην καρδιά μας: «Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.»
10. Γιατί να καυχώμεθα στον Ιεχωβά και όχι στον εαυτό μας;
10 Αλλά υποθέστε ότι βρισκόμαστε σε μια θέσι ευθύνης. Έχομε λόγο να κομπάζωμε για τα κατορθώματά μας; Η αγάπη «δεν αυθαδιάζει». Δεν έχομε τίποτε που να μην το ελάβαμε. (1 Κορ. 13:4· 4:7) Μπορεί να είμεθα ποιμένες, έχοντας εποπτεία, αλλά θυμηθήτε, ότι ποτέ δεν εχάσαμε τη θέσι προβάτων λόγω ενός τέτοιου διορισμού. Ως πρόβατα, όλοι πρέπει να καυχώμεθα, όχι στον εαυτό μας, αλλά σε ποιον; Η 1 Κορινθίους 1:31 (ΜΝΚ) απαντά: «Ο καυχώμενος, εν τω Ιεχωβά ας καυχάται.» Πόσο κατάλληλο είναι να καυχώνται όλα τα πρόβατα στον Μεγάλο Ποιμένα όλων των προβάτων! Και γιατί να μην καυχώμεθα στον Ιεχωβά; Μπορεί να φυτεύωμε και ποτίζωμε, όπως έκαναν ο Παύλος και ο Απολλώς, «αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.» (1 Κορ. 3:6-9) Έπειτα πάλι, τι θα πούμε για την αύριον; Αν καυχώμεθα σήμερα και βασιζώμεθα στον εαυτό μας μόνο, αυτό μπορεί ν’ αποβή μοιραίο. Σημειώστε την προειδοποίησι του αποστόλου: «Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:12) Μη λησμονείτε ότι, «εάν τις νομίζη ότι είναί τι, ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά.» (Γαλ. 6:3· Ρωμ. 11:18) Έτσι λοιπόν, αν καυχώμεθα στον Ιεχωβά, όχι στον εαυτό μας, θα ενεργούμε στοργικά, όχι υπερήφανα. Έτσι θα στιλβώνωμε και θα λαμπρύνωμε άλλη μια ακόμη πλευρά της αγάπης. Πώς αυτό;
11. (α) Πώς θα μπορούσε ένα άτομο να εκδηλώση ‘σαρκικό φρόνημα’; (β) Ποια διάθεσι πρέπει να έχωμε προς τους άλλους;
11 Ο απόστολος περαιτέρω ετόνισε ότι η αγάπη «δεν επαίρεται». Δεν μπορούμε να το αγνοούμε αυτό, μια από τις πολλές απόψεις της αγάπης. Ένα άτομο μπορεί να είναι φιλόδοξο ή μπορεί να παίρνη πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Μπορεί να πιστεύη ότι πρέπει να διορθώση τα πράγματα στη ζωή των άλλων. Ειλικρινώς, μπορεί να νομίζη τον εαυτό του ανώτερον από τον γείτονά του. Αλλά σε τούτο δεν θα παρουσιάζετο η αγάπη του ελλιπής; Ναι, διότι ο νους του είναι ‘νους της σαρκός.’ (Κολ. 2:18) Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας επίσκοπος πρέπει να μην επωφελήται από ευκαιρίες να βοηθήση άτομα πνευματικώς ή ότι άλλοι, επίσης, πρέπει να υποπίπτουν σε τέτοιες παραλείψεις. Αλλά μερικά πράγματα είναι προσωπικά και πρέπει ν’ αφήνωνται έτσι. (Γαλ. 6:5) Εδώ η νουθεσία της προς Κολοσσαείς επιστολής 3:12 είναι πολύ επίκαιρη: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.» Εξελέγξατε το πνευματικό σας ένδυμα. Ενεργείτε στοργικά «εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.»—Φιλιππησ. 2:3.
Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΑΣΧΗΜΟΝΕΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ
12. Αφού η αγάπη «δεν ασχημονεί», πώς πρέπει να συμπεριφερώμεθα;
12 Ενώ στιλβώνομε αυτή την πλευρά του κοσμήματος της αγάπης, θα κάμωμε καλά να θυμηθούμε ότι η αγάπη «δεν ασχημονεί». Αυτό σημαίνει ότι θα έχωμε ευγενείς τρόπους στο σπίτι, στην εκκλησία και στη διακονία. Δεν θα είμεθα τραχείς και δεν θα δείχνωμε μη Χριστιανική συμπεριφορά. Ούτε θα ενεργούμε ανήθικα, επιζητώντας ιδιοτελώς να διαφθείρωμε έναν άλλον. (1 Κορ. 10:8· 2 Πέτρ. 2:9, 10) Αλλά πρέπει να σκεπτώμεθα κατάλληλα για να ενεργούμε κατάλληλα. Πρέπει ν’ αποφεύγωμε την αισχρότητα. Στους Εφεσίους ελέχθη: «Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.» (Εφεσ. 5:3, 4· Κολ. 3:5-8) Οι Χριστιανοί είναι επάνω στη σκηνή. Είμεθα θεατρικό θέαμα ενώπιον ανθρώπων και αγγέλων. (1 Κορ. 4:9) Τι είδους χαρακτήρες θα είμεθα στο παρόν δράμα, αν λησμονούμε να κάμωμε τη στοργική εκδήλωσι, αν μέσα στην απερισκεψία μας φέρνωμε όνειδος στον Ιεχωβά, τον οποίον πρέπει ν’ αγαπούμε πρώτα και κατ’ εξοχήν; Είθε ποτέ να μη συμβή αυτό!
13, 14. (α) Εφόσον η αγάπη «δεν ζητεί τα εαυτής» ιδιοτελώς, τι σημαίνει αυτό για έναν επίσκοπο; (β) Ποιο παράδειγμα δεν πρέπει να λησμονούν οι επίσκοποι; (γ) Με αγάπη, πώς μπορούν οι Χριστιανοί να φροντίζουν καλά για τα συμφέροντα των άλλων;
13 Η αγάπη «δεν ζητεί τα εαυτής» ιδιοτελώς. Στην περίπτωσι ενός επισκόπου, παραδείγματος χάριν, αυτό σημαίνει το να δαπανήση τον εαυτό του. Απαιτεί να είναι προσιτός πάντοτε. Ποτέ δεν πρέπει να είναι υπερβολικά πολυάσχολος για να βοηθήση άλλους. Αν άτομα στην εκκλησία έχουν προβλήματα που δεν μπορούν να τα λύσουν και έχουν ανάγκη βοηθείας, δεν πρέπει μήπως να αισθάνωνται ελεύθερα να ζητούν τη βοήθεια του ωρίμου επισκόπου; Και δεν πρέπει αυτός να είναι στοργικός και να δείχνη σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων; Μάλιστα, σκεφθήτε για τον Ιησούν. Πόσο απασχολημένος ήταν! Και όμως, άτομα μπορούσαν να τον πλησιάζουν. Εκήρυττε σ’ αυτά. Τα εδίδασκε. Τα εθεράπευε. Έδειχνε ευσπλαγχνία γι’ αυτά. Είχε αγάπη γι’ αυτά! Έδινε το τέλειο παράδειγμα, παράδειγμα που οι ώριμοι και στοργικοί επίσκοποι δεν θα το λησμονήσουν.—Ματθ. 4:23· Μάρκ. 1:21, 22· 2:13· Λουκ. 7:13· Ιωάν. 13:34· 15:9, 12.
14 Η αγάπη θα μας κάμη να θυσιάσωμε τα δικαιώματά μας ενίοτε και να είμεθα ανεκτικοί προς έθιμα, τα οποία, αυτά καθ’ εαυτά, δεν είναι αντιγραφικά. Οι Κορίνθιοι Χριστιανοί διηρωτώντο αν μπορούσαν να τρώγουν κρέας αγορασμένο στο κρεοπωλείο, αλλά το οποίο προήρχετο από ζώα που είχαν προσφερθή σε είδωλα. Δεν υπήρχε άμεση αντίρρησις να μετάσχουν απ’ αυτό, εφ’ όσον δεν έτρωγε κανείς ένα φαγητό θυσίας στη λατρεία δαιμόνων θεών που αντεπροσωπεύοντο από τα είδωλα. Εν τούτοις, αν το να φάγουν τέτοιο φαγητό θα έκανε έναν άλλον να προσκόψη, ο Παύλος συνεβούλευε αποχή. Έλεγε: «Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν συμφέρουσι. . . . Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» (1 Κορ. 10:23-33) Ομοίως σήμερα, ο στοχαστικός Χριστιανός, παραδείγματος χάριν, θα απέχη από το να πίνη αλκοολικά ποτά σε μια κοινότητα, στην οποία μια τέτοια ενέργεια προκαλεί συνοφρύωσι. Έχει Γραφικό δικαίωμα να μετέχη με μέτρον, αλλ’ απέχει επειδή δεν θέλει να γίνη πρόσκομμα σε κάποιον. Να ενδιαφέρεσθε, λοιπόν, για το καλό και την οικοδομή των άλλων. Στιλβώστε αυτή την πλευρά του κοσμήματος της αγάπης. Μη ζητείτε το δικό σας συμφέρον ιδιοτελώς, αλλά τα συμφέροντα και την ευημερία των άλλων. Η αγάπη θα σας κάμη να πράξετε όλα αυτά επειδή η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.—Φιλιππησ. 2:4.
ΑΛΛΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
15. Ποια άποψι για τον θυμό και τη μνησικακία θα υιοθετήση ο ώριμος Χριστιανός; Γιατί;
15 Η αγάπη «δεν παροξύνεται» ούτε «διαλογίζεται το κακόν.» Ο θυμός, όχι μόνο βλάπτει τις σχέσεις, αλλά είναι, επίσης, επιβλαβής στην υγεία, θέτοντας σε έντασι την καρδιά. Ο Σολομών είπε: «Η ήσυχος καρδία είναι ζωή της σαρκός.» (Παροιμ. 14:30, ΜΝΚ) Προσέξτε, λοιπόν, τη συμβουλή: «Παύσον από θυμού, και άφες την οργήν· μηδόλως αγανάκτει ώστε να πράττης πονηρά.» (Ψαλμ. 37:8) Ο θυμός είναι έργο της πεπτωκυίας σαρκός. (Γαλ. 5:19, 20) Και το να μνησικακήτε σας βλάπτει. Δεν είναι Χριστιανικό. (Ματθ. 5:22· Λευιτ. 19:17, 18) Κάποτε, ο Παύλος και ο Βαρνάβας είχαν μια διαφορά. Αλλά το ρήγμα εθεραπεύθη και δεν εμνησικάκησαν. (Πράξ. 15:36-41) Να μην υποκρύπτετε, λοιπόν, καμμιά έχθρα, μήτε ως μη ώριμοι ν’ αναζητήτε τρόπο και περίστασι για ν’ ανταποδώσετε σε κάποιον πταίστη. Να μην παροξύνεσθε, μήτε να διαλογίζεσθε το κακό. Θυμηθήτε ότι και αυτές οι πλευρές του κοσμήματος της αγάπης πρέπει, επίσης, να στιλβωθούν.—Ρωμ. 12:17.
16. Σε τι δεν χαίρει η αγάπη; Με τι χαίρει; Συγκρίνατε τους Χριστιανούς και εκείνους που έχουν κακή τάσι από αυτή την άποψι.
16 Ο απόστολος περαιτέρω είπε ότι η αγάπη «δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν.» (1 Κορ. 13:6) Ο Χριστιανός δεν βρίσκει ευχαρίστησι στην αδικία, ακόμη και αν την δοκιμάζουν αντίπαλοι. (Παροιμ. 29:27) Εν τούτοις, εκείνοι που έχουν κακή τάσι, ο Σατανάς, οι δαίμονες και οι πονηροί άνθρωποι, χαίρουν για την αδικία, λαμβάνοντας την άποψι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.» Αυτός ήταν ένας παράγων που έφερε επάνω στη γη και στους κατοίκους της τις τρομερές καταστροφές του παγκοσμίου πολέμου σ’ αυτή τη γενεά. Πόλεις μετεβλήθησαν σε χαλίκια, σπίτια σε σκόνη, μέτρον ευτυχίας σε λύπη και πόνο—και για εκατομμύρια ήλθε θάνατος. Αυτές και άλλες αιτίες παθημάτων επήλθαν από εκείνους που χαίρουν στην αδικία, που μισούν ό,τι είναι δίκαιο. Οι Χριστιανοί, όμως, χαίρουν στον Ιεχωβά, στον θρίαμβο της αληθείας, όχι σε αδικία οποιουδήποτε είδους. Έτσι, γι’ αυτούς το μέλλον επιφυλάσσει πραγματικό μεγαλείο. Σπείρουν αγάπη, όχι μίσος, και θα εξακολουθήσουν να θερίζουν την αγάπη του Θεού σε ανταπόδοσι, με ευτυχία τώρα και στη νέα τάξι της επαγγελίας του.—2 Πέτρ. 3:11-13· Γαλ. 6:7-10.
17. Αναφέρατε έναν τρόπο με τον οποίον η αγάπη «πάντα ανέχεται».
17 Η αληθινή αγάπη «πάντα ανέχεται.» Επομένως, αν εγερθούν δυσκολίες, οι Χριστιανοί θα είναι συγχωρητικοί. Έχουν υπ’ όψι τα λόγια του Χριστού: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου.» (Ματθ. 18:15-17) Αυτό το πρώτο βήμα τακτοποιεί διαφορές με μια πράξι αγάπης, διότι δεν γεμίζει τον αέρα η κακολογία, αλλά πλησιάζομε κατ’ ιδίαν τον ίδιο τον πταίστη. Πρόσθετα βήματα μπορεί να γίνουν αν είναι ανάγκη, αλλά πόσα προβλήματα λύονται εντελώς εύκολα μ’ αυτόν τον τρόπο, με την αγάπη! Τα βλέπομε τέτοια που είναι—μικρά προσωπικά αδικήματα που μπορούν εύκολα να συγχωρηθούν και να λησμονηθούν. Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν αφήνουν την αγάπη των να εκπέση. Προτιμούν να ‘ειρηνεύουν’, να χειρίζονται τα προβλήματά των φιλικά.—2 Κορ. 13:11.
18. (α) Με αγάπη, πώς θα βλέπωμε την αλήθεια; (β) Ποια στάσι πρέπει να λαμβάνουν οι Χριστιανοί απέναντι της πνευματικής τροφής που παρέχεται μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου»;
18 Η αγάπη δεν θα μας επιτρέψη ν’ απορρίψωμε την αλήθεια. Έχει λεχθή, «Η αλήθεια είναι . . . πιο παράδοξη από μυθιστόρημα.» Όμως, αν είναι αλήθεια, η αγάπη θα την δεχθή. Γιατί; Επειδή η αγάπη «πάντα πιστεύει». Όμως, η αγάπη δεν είναι ευαπάτητη ή εύπιστη. Αν κάτι είναι ακατάλληλο ή αναληθές, η αγάπη δεν θα μας επιτρέψη να το δεχθούμε. Η αγάπη, ωστόσο, θα μας κάμη να δεχθούμε με εκτίμησι τις αλήθειες που αναγράφονται στον λόγον του Θεού. Θα μας υποκινήση να δεχθούμε πνευματική τροφή που παρέχεται μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου». (Ματθ. 24:45-47) Δεν θα προσβλέψωμε σ’ αυτή με σκεπτικισμό. Διότι, αν θα αμφιβάλλωμε από αυτή την άποψι, θα ήμεθα όμοιοι με τα ανήσυχα, θορυβώδη κύματα της θαλάσσης. Έχετε παρατηρήσει βρυχώμενα κύματα, ίσως ωθούμενα από εναλλασσόμενους ανέμους; Οι κινήσεις των είναι περίεργες. Λοιπόν, αν δείχνωμε σκεπτικισμό, θα είμεθα όμοιοι με τα κύματα. Έτσι, προς όφελος μας ο Ιάκωβος έγραψε: «Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού. . . . και θέλει δοθή εις αυτόν. Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς· διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος, ότι θέλει λάβει τι παρά του Ιεχωβά.»—Ιάκ. 1:5-8, ΜΝΚ.
19. Η αγάπη «πάντα ελπίζει». Ποια πάντα;
19 Ένας Χριστιανός πρέπει, επίσης, να ελπίζη σε όλα όσα βρίσκονται στον λόγον του Θεού. Οι Θεσσαλονικείς ενουθετήθησαν: «Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.» (1 Θεσ. 5:8) Ένας στρατιώτης, που μπαίνει στη μάχη χωρίς κατάλληλη εξάρτυσι ή προστατευτικό κάλυμμα, δύσκολα μπορεί να ελπίζη ότι θα επιζήση. Αν εκπέση η αγάπη μας, τι είδους πνευματικοί στρατιώται θα είμεθα; Δεν θα έχωμε τον «θώρακα της πίστεως και αγάπης» ή την ζωτικά αναγκαία περικεφαλαία, «την ελπίδα της σωτηρίας». Κατάλληλα, λοιπόν, η αγάπη «πάντα ελπίζει», όλα όσα αληθινά βρίσκονται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή.—Ιωάν. 17:17.
20. Τι θα μας καταστήση η αγάπη ικανούς να υπομείνωμε;
20 Μια άλλη πλευρά του κοσμήματος της αγάπης είναι ότι «πάντα υπομένει». Η αγάπη για τον Θεό καθιστά δυνατή την υπομονή του διωγμού. Ακόμη και αφού οι απόστολοι εδάρησαν και ατιμάσθηκαν χάριν του ονόματος του Χριστού, «πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:40-42) Τα παθήματα που οφείλονται στον διωγμό μπορούμε να τα υπομείνωμε με τη δύναμι που δίνει ο Θεός. (Φιλιππησ. 4:13) Αλλά τι θα γίνη αν λαμβάνωμε επίπληξι από τον Θεό μέσω του λόγου του ή της οργανώσεώς του; Τότε θυμηθήτε τη θεία συμβουλή: «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν εις τον οποίον ευαρεστείται.» (Παροιμ. 3:11, 12, ΜΝΚ) Ας μην εκπέση η αγάπη σας. Δεχθήτε διόρθωσι. Ποτέ μην επιτρέψετε να σας απομακρύνη από την οργάνωσι του Θεού, ή να φονεύση την αγάπη σας γι’ αυτήν ή για τον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 141:5.
21. (α) Για να δείξουν οι Χριστιανοί αγάπη, από τι πρέπει να εξαρτώνται; (β) Γιατί πρέπει να περιποιούμεθα με στοργή την αγάπη;
21 Ομολογουμένως, δεν είναι πάντοτε εύκολο να εξασκήσετε αγάπη. Για τούτο, πρέπει να εργάζεσθε γι’ αυτήν και πρέπει να εξαρτάσθε από το πνεύμα του Ιεχωβά. Αν το πράττετε αυτό, θα είναι δυνατόν να δείξετε αγάπη, διότι αυτή είναι καρπός του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22, 23) Να είσθε αποφασισμένοι να εκδηλώσετε αγάπη που ελκύει. Και έχετε τούτο υπ’ όψιν: «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και ο αδελφός γεννάται δια καιρόν ανάγκης.» (Παροιμ. 17:17) Ο Παύλος, συνοψίζοντας τη θεόπνευστη εκτίμησί του για την αγάπη, είπε: «Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη.» (1 Κορ. 13:13) Η αγάπη είναι η μεγαλειώδης εκείνη ιδιότης που διαχύνεται στη Χριστιανική εκκλησία. Η αγάπη θα επιζήση από τον Αρμαγεδδώνα, όπως θα επιζήσουν και οι αληθινοί Χριστιανοί που την εκδηλώνουν. (Αποκάλ. 16:14, 16) Κρατείτε, λοιπόν, σφιχτά το κόσμημα της αγάπης. Μην το χάσετε. Κανείς να μη σας το κλέψη. Να το περιποιήσθε με στοργή! Θ’ αποδειχθή πάντοτε ότι είναι ευλογία σε σας, στους Χριστιανούς αδελφούς σας και σε όλους εκείνους με τους οποίους έχετε δοσοληψίες. Δείξτε τη τώρα και πάντοτε. Θυμηθήτε—«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»!—1 Κορ. 13:8.