Ψευδής Θρησκεία και Ανθρώπινες Θυσίες

♦ Ένας εξερευνητής, ο οποίος έκαμε επτά τουλάχιστον εξερευνήσεις στις «ζούγκλες» της Νοτίου Αμερικής, έκαμε προσφάτως λόγο για μια φυλή, η οποία καίει τα θύματά της. Ύστερα κονιοποιούν τα οστά και απλώνουν τα υπολείμματα επάνω σε ένα φύλλο μπανάνας και το τρώγουν. «Δεν είναι, όμως, πραγματικά, καννίβαλοι», εξηγεί. «Είναι μια ιεροτελεστία. Το κάνουν και για τους δικούς των, επίσης, ανθρώπους.» (Νταίηλυ Νιους Νέας Υόρκης, 27 Μαρτίου 1965) Αυτό έχει αποδειχθή αληθές δια μέσου της ιστορίας: Η ψευδής θρησκεία έχει φονεύσει δεκάδες χιλιάδων θύματα σε ανθρώπινες θυσίες. Οι Ινδοί, Αζτέκοι, παραδείγματος χάριν, προσφέρουν θρησκευτικές θυσίες σε μεγάλη κλίμακα. Στο βιβλίο του Καθημερινή Ζωή των Αζτέκων, ο Ζακ Σουστέλ λέγει πως οι Αζτέκοι θεωρούσαν τις ανθρώπινες θυσίες ως ένα ιερό καθήκον προς τον ήλιο ως θεό. Περιγράφοντας πώς Αζτέκοι ιερείς, φορώντας μαύρα ενδύματα με μακριά μαλλιά, εκτελούν τα αιμοβαφή θρησκευτικά καθήκοντά των, γράφει: «Στον πιο συνηθισμένο τρόπο της ιεροτελεστίας, το θύμα ξαπλώνεται υπτίως επάνω σε μια ελαφρώς κυρτή πέτρα από τέσσερες ιερείς, οι οποίοι κρατούν τους βραχίονες και τις κνήμες, ενώ ένας πέμπτος του ανοίγει το στήθος με μια κοπτερή πέτρα και του σχίζει την καρδιά.» Αυτός, εν τούτοις, δεν είναι παρά ένας μόνο από τους ποικίλους τρόπους ανθρωπίνων θυσιών. Όσον αφορά τους άλλους τρόπους, γράφει:

«Γυναίκες ήσαν αφιερωμένες στη θεά της γης, και ενώ εχόρευαν, προσποιούμενες ότι αγνοούν τη μοίρα τους, απεκεφαλίζοντο· παιδιά επνίγοντο ως προσφορά στον θεό της βροχής Τλάλοκ· τα θύματα του θεού-πυρός, αφού υπεβάλλοντο σε αναισθησία με γιώτλι (όπιο), ερρίπτοντο στις φλόγες· και εκείνοι, οι οποίοι προσωποποιούσαν τον θεό Ξάιπ Τότεκ, εδένοντο σ’ ένα είδος πλαισίου, εβάλλοντο με βέλη και κατόπιν υπεβάλλοντο σ’ εκδορά, τα δε δέρματα των φορούσαν οι ιερείς. Στις πλείστες περιπτώσεις, το θύμα εντύνετο, εβάφετο και εστολίζετο έτσι ώστε να αντιπροσωπεύη τον Θεό, ο οποίος ελατρεύετο.»—Σελ. 97, 98.

Στους αρχαίους χρόνους οι Χαναναίοι με κοινό τρόπο προσέφεραν τα παιδιά τους ως ανθρώπινες θυσίες στους ψευδείς θεούς των, η δε φωτιά ήταν η συνήθης μέθοδος της θυσίας, όπως ακριβώς συνέβαινε συχνά με πολλές ψευδείς θρησκείες. Ακόμη και ο λαός του αληθινού Θεού, οι Ισραηλίται, είχαν αρχίσει να μιμούνται τους ειδωλολάτρας σ’ αυτή την αποκρουστική μορφή θρησκευτικής τελετουργίας. Η Βίβλος μάς λέγει την άποψι του Ιεχωβά Θεού σ’ αυτό το ζήτημα: «Και ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Τοφέθ, όστις είναι εν τη φαράγγι του υιού Εννόμ, δια να καίωσι τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών εν πυρί· το οποίον δεν προσέταξα, ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου.» (Ιερεμ. 7:31) Αυτές οι πράξεις, μαζί με τις ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες, οι οποίες λέγουν ότι ο ίδιος ο Θεός βασανίζει ανθρώπινες ψυχές αιωνίως σε κατά γράμμα πυρά, είναι μια από τις πολλές αιτίες, για τις οποίες, όπως εξηγεί η Γραφή, κανένα ίχνος ψευδούς θρησκείας δεν θα επιζήση στη νέα διάταξι δικαιοσύνης του Θεού.