«Ασφαλώς Μπορείς, Καγιόκο. Εγώ το Έκαμα!»

Αφήγησις υπό Γκλάντυς Γκρέγκορυ

ΤΟ ΘΕΜΑ της συνομιλίας μας ήταν ένα θέμα προσφιλές στην καρδιά μου, η υπηρεσία σκαπανέως, δηλαδή, το ολοχρόνιο κήρυγμα κάτω από την καθοδήγησι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Η Καγιόκο, μια νεαρά Γιαπωνέζα, έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον.

«Πιστεύεις πράγματι ότι εγώ μπορώ να γίνω σκαπανεύς;» με ρώτησε.

«Ασφαλώς μπορείς, Καγιόκο. Εγώ το έκαμα το έργο αυτό, όταν ήμουν περίπου στην ηλικία σου».

«Είναι τόσο μεγάλο προνόμιο να μπορής να διαθέτης όλο το χρόνο σου στην υπηρεσία της βασιλείας του Θεού! Αλλά φοβούμαι ότι δεν έχω αυτοπεποίθησι».

«Αλλά, όπως θυμούμαι, ούτε εγώ είχα πολλή αυτοπεποίθησι. Είχα όμως εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά ότι αν έθετα αυτόν και την υπηρεσία του πρώτα στη ζωή μου εκείνος θα φρόντιζε για τις υλικές και τις πνευματικές μου ανάγκες. Και πράγματι εφρόντισε. Δεν λυπήθηκα ποτέ ότι έχω κάμει αυτό το σπουδαίο βήμα—να γίνω σκαπανεύς διάκονος.

«Γκρέγκορυ-σιμάι,a εσύ είσαι στην υπηρεσία σκαπανέως πολύν καιρό, δεν είναι έτσι»;

«Όχι τόσο πολύ αν το παραβάλλω με το υπόμνημα μερικών πιστών που γνωρίζω. Μερικοί έχουν υπηρετήσει πενήντα χρόνια ως σκαπανείς διάκονοι κι εξακολουθούν να είναι ισχυροί. Εγώ άκουσα για πρώτη φορά το αληθινό άγγελμα της Βίβλου στο Ρόανοκ της πολιτείας Βιρτζίνια, από τη θεία μου Έντνα Φώλκες, το 1940. Αλλά μόνο το 1944 ανέλαβα τη διακονία σκαπανέως. Η μητέρα μου ανήκε στο δόγμα των Χρισταδέλφων, αλλά αγαπούσε πραγματικά τη Βίβλο, κι έτσι, όταν εγώ άρχισα να συνέρχωμαι με τους μάρτυρας του Ιεχωβά έσπευσε ν’ ακολουθήση μαζί με την αδελφή μου Γκρέις. Από την αρχή η Γκρέις κι εγώ είχαμε θέσει την υπηρεσία σκαπανέως ως αντικειμενικό σκοπό μας. Εν τούτοις η ανάγκη της συντηρήσεως της μητέρας μας απασχολούσε αναγκαστικά το άμεσο ενδιαφέρον μας.

»Περίπου εκείνη την εποχή δυο ζηλωταί νεαροί Μάρτυρες, οι οποίοι είχαν φύγει από το σπίτι των στη Τζώρτζια λόγω σφοδράς οικογενειακής εναντιώσεως, ήλθαν στο Ρόανοκ για να είναι ελεύθεροι να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά με πληρέστερο τρόπο. Ήσαν ο Φρεντ Ρασκ και η αδελφή του Μαίρη. Έτσι είμεθα τέσσερες που είχαμε ως αντικειμενικό σκοπό την υπηρεσία σκαπανέως. Και όλοι το επιτύχαμε! Ο αδελφός μου Γκρέι, που δεν ήταν ακόμη Μάρτυς, αλλά ήταν καλός και συνεργατικός, γύρισε στο σπίτι από τον στρατό και προσεφέρθη να φροντίζη αυτός για τη μητέρα. Αυτό έμοιαζε με θαύμα! Ο Ιεχωβά μάς είχε ανοίξει το δρόμο! Και ο Φρεντ και η Μαίρη Ρασκ άρχισαν, επίσης, κι εκείνος τελικά προσεκλήθη στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν, όπου εξακολουθεί να υπηρετή».

«Φαίνεται τόσο συγκινητικό! Και τα νεαρά παιδιά εδώ στην εκκλησία μας σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι έτσι; Σχεδόν όλα τα νεαρά παιδιά ή είναι σκαπανείς ή εργάζονται προς αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό».

Ναι, το πνεύμα του σκαπανέως διαποτίζει τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ιαπωνία. Και η Καγιόκο, η οποία μόλις πριν από ένα χρόνο ήταν μια ήσυχη επιφυλακτική κόρη όταν είχε αρχίσει τη μελέτη της Βίβλου μαζί μας, έγινε μια λαμπρή, γεμάτη ζωή, ενθουσιώδης ευαγγελιζομένη της Βασιλείας, που ξεχειλίζει από χαρά με τη γνώσι των στοργικών σκοπών του Θεού. Τώρα, που έχει προσφάτως βαπτισθή, κι αυτή επίσης απέκτησε το πνεύμα του σκαπανέως!

ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Η αφήγησίς μου στην Καγιόκο μού έφερε στο νησί εκείνα τα πρώτα χρόνια της δικής μας υπηρεσίας σκαπανέως. Την άνοιξι του 1946 μας είχαν διορίσει τη Μαίρη Ρασκ, τη Γκρέις κι εμένα στην Κομητεία Λούντουν, της πολιτείας Βιρτζίνια. Σέρνοντας το ρυμουλκούμενο σπίτι μας μ’ ένα παληό αυτοκίνητο του 1936, ξεκινήσαμε για μια διετή ολοχρόνιο διακονία κηρύγματος πλούσια από πείρες, μερικές σκληρές, πολλές καλές, άλλες διασκεδαστικές—αλλά γενικά μια ευλογητή εποχή. Αυτή την κομητεία δεν την είχαν επισκεφθή Μάρτυρες πολύν καιρό, και τρία κορίτσια μέσα σ’ ένα ρυμουλκούμενο όχημα που σταμάτησαν σ’ ένα πρατήριο βενζίνης έκαμαν να σηκώσουν μερικοί τα φρύδια των και να διεγερθή κάθε είδους ενδιαφέρον. Μόνο με το ν’ ανοίγωμε τη Βίβλο και να δίνωμε μαρτυρία στον καθένα που πλησίαζε τους επείθαμε ότι είχαμε στο νου μας κάποιο έργο.

Βρήκαμε πολλά ενδιαφερόμενα άτομα και αρχίσαμε μερικές καλές Γραφικές μελέτες. Ωργανώσαμε μια σειρά από υπαίθριες δημόσιες ομιλίες στο λειβάδι της Κυρίας Κέλλυ για το καλοκαίρι εκείνο, με ομιλητάς που θα έρχονταν από τις πλησιέστερες εκκλησίες. Τις παρακολουθούσαν πολλοί ενδιαφερόμενοι. Εκείνο το φθινόπωρο γνωρίσαμε για πρώτη φορά τον Μπομπ και την Τζαίην Χάρρις. Τα νέα για μας είχαν διαδοθή κι έτσι, όταν φθάσαμε στο σπίτι τους μια ζεστή μέρα, ο Μπομπ ήλθε από τον θερισμό του σιταριού για να δη τι ήθελαν «αυτές οι χωρίς άδη γυναίκες», όπως μας είχε ονομάσει ένας από τους άνδρες που δούλευαν μαζί του. Είπε στη Τζαίην: «Πάρτα τα βιβλία αν θέλης. Αν μιλούν για τη Βίβλο πρέπει να είναι καλά». Δέχθηκαν πρόθυμα να έχουν μια Γραφική μελέτη, και όταν μια εκκλησία σχηματίστηκε την επομένη άνοιξι, οι συναθροίσεις εγίνοντο στην κουζίνα των.

Εκείνο το θέρος είχαμε ένα ανώτατο όριο τριάντα δραστήριων Μαρτύρων σ’ αυτή τη μικρή εκκλησία που όλοι ήσαν χωρικοί. Κατόπιν ήλθε η πρόσκλησις να παρακολουθήσωμε τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ για να εκπαιδευθούμε ως ιεραπόστολοι. Η Κόννυ, η οκτάχρονη κορούλα του ζεύγους Χάρρις είπε: «Μαμά, δεν μπορούμε να διακόψωμε τις συναθροίσεις μας και το έργο μας κηρύγματος της Βασιλείας επειδή φεύγουν»! Και, φυσικά, δεν διέκοψαν. Υπάρχουν τώρα εκεί δυο εκκλησίες, η κάθε μια με την δική της Αίθουσα Βασιλείας.

Έτσι έκλεισε ένα κεφάλαιο της ολοχρονίου υπηρεσίας μας, αλλά εξακολουθούμε να ευφραινώμεθα μαθαίνοντας τους καρπούς της σποράς που είχε γίνει τότε. Το πρατήριο βενζίνης στο οποίο είχαμε σταθμεύσει τότε ανήκε στον Κάλβιν και τη Λουσίλ Άθυ. Μολονότι ήσαν καλοί άνθρωποι, δεν είχαν δείξει ποτέ βαθύ ενδιαφέρον στο άγγελμά μας. Αλλά ύστερ’ από δεκαέξη χρόνια έλαβα στην Ιαπωνία ένα γράμμα από τη Λουσίλ στο οποίο μου έλεγε: «Δεν θα το πιστέψης, αλλά τώρα είμαι Χριστιανή αδελφή σου». Αυτό μ’ έκαμε πολύ ευτυχισμένη.

ΣΧΟΛΗ ΓΑΛΑΑΔ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ

Η παρακολούθησις της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ ήταν μια σπάνια και θαυμαστή πείρα. Δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχε ένας τόσος πλούτος Βιβλικής γνώσεως που πρέπει να κατέχη κανείς. Η Σχολή Γαλαάδ ευρίσκετο τότε στην περιοχή Φίνγκερ Λέικς της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Τα πράσινα λειβάδια της και τα ήσυχα ρεύματά της έκαμαν την Ασάνο Ασαγιάμα, μια από τις πρώτες Γιαπωνέζες αποφοίτους της Γαλαάδ να πη: «Είναι σαν ένα μέρος του Παραδείσου!»

Οκτώ από μας που ήμεθα από τους είκοσι πέντε αποφοίτους που είχαν διορισθή στην Ιαπωνία εστάλησαν αργότερα στην Κορέα. Χρειάσθηκαν δύο μήνες για το ταξίδι από τη Νέα Υόρκη στην Κορέα, με πολλά ενδιαφέροντα αξιοθέατα και συναντήσεις στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού. Κατόπιν, τρεις μήνες μετά την άφιξί μας εκεί, άρχισε ο πόλεμος και αυτό εσήμαινε την μεταφορά μας από τον στρατό στην Ιαπωνία. Πήγαμε πρώτα στο Κόμπε για τρεις μήνες και κατόπιν καταλήξαμε τον Οκτώβριο του 1950, στη Ναγκόγια. Αυτό ήταν ένα έτος γεμάτο δράσι!

Κανένας μας δεν θα λησμονήση ποτέ εκείνη τη σύντομη παραμονή μας στην Κορέα. Δεν έχω ιδή ποτέ ζήλο να υπερβαίνη το ζήλο των Μαρτύρων της Κορέας. Πτωχοί από υλική άποψι, πολλοί απ’ αυτούς πρόσφυγες που είχαν διαφύγει από την Κομμουνιστική Βόρειο Κορέα, είχαν συνήθως ανάμεσα στα πενιχρά υπόλοιπα των πραγμάτων των και μια καλά διατηρημένη Βίβλο. Προσήρχοντο σε μεγάλους αριθμούς στις δημόσιες διαλέξεις μας, και όταν τελείωνε κάθε συνάθροισις συνωστίζονταν γύρω από κάθε παρόντα ιεραπόστολο με τις Βιβλικές ερωτήσεις των. Ήσαν ικανοποιημένοι μόνο όταν η απάντησις ανεγινώσκετο από τη Βίβλο των.

Τον καιρό που χρειάσθηκε να φύγωμε ενθυμούμαι ότι ενδιαφερόμεθα εξίσου για τον αποχωρισμό μας από τους ομοίους μας Κορεάτας Μάρτυρας όπως και για τον σωματικό κίνδυνο που αντιμετωπίζαμε. Η ανάμνησις του αποχαιρετισμού των με τα δάκρυα που κυλούσαν από τα πρόσωπά των θα μας συνοδεύη για πολύν καιρό. Πράγματι, ήταν δύσκολο να τακτοποιηθούμε για να εργαστούμε στην Ιαπωνία για λίγον καιρό. Από τον όμιλό μας μόνο ο Ντον Στηλ και η σύζυγός του μπόρεσαν να επιστρέψουν στην Κορέα για λίγο. Εν τω μεταξύ, μας είχε γίνει η υπόδειξις να παραμείνωμε στην Ιαπωνία εφόσον είχαμε αρχίσει να μαθαίνωμε Ιαπωνικά. Στην Κορέα θ’ απεστέλλοντο άλλοι ιεραπόστολοι όταν θα επετρέπετο σ’ αυτούς η είσοδος.

«Γκρέγκορυ-σιμάι, η υπηρεσία σου ως σκαπανέως σ’ έφερε γύρω στον κόσμο. Αλλά ο καθένας που αναλαμβάνει την υπηρεσία σκαπανέως δεν έχει αυτά τα προνόμια, δεν είναι έτσι;»

«Τα προνόμια του σκαπανέως είναι ποικίλα. Μερικοί δεν φεύγουν ποτέ από τη χώρα των, Καγιόκο. Και η ανάγκη είναι τόσο μεγάλη στην Ιαπωνία τώρα αμέσως ώστε νομίζω ότι κανένας δεν θα ήθελε να εγκαταλείψη αυτό τον καρποφόρο αγρό».

ΙΑΠΩΝΙΑ—ΜΕΛΕΤΗ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

Στη διάρκεια των είκοσι ετών που βρίσκομαι εδώ έχω παραστή μάρτυς πολλών αλλαγών. Από μια κατεστραμμένη από τον πόλεμο, εξηντλημένη χώρα, η Ιαπωνία μεταμορφώθηκε σε μια από τις πιο προηγμένες χώρες στον κόσμο. Οι άνθρωποι είναι πράγματι φιλόπονοι, και διψούν για μόρφωσι και για να δοκιμάζουν νέες ιδέες.

Στην αρχή, το κήρυγμα της Βασιλείας έφερε μικρά αποτελέσματα. Με την περιωρισμένη μας γνώσι της γλώσσας και με πολύ μικρές ποσότητες καταλλήλων εντύπων, αυτό δεν είναι εκπληκτικό. Εν τούτοις, μερικοί, προσκολλήθηκαν σε μας, και καθώς ωρίμαζαν σε γνώσι της Βίβλου, εμείς γινόμασταν πιο ικανοί στο χειρισμό της γλώσσας των. Μερικοί από εκείνους τους πρώτους σπουδαστάς εξακολουθούν να υπηρετούν στην Ιαπωνία σήμερα.

Οι γλωσσικές μας αδεξιότητες ήσαν συχνές. Υπάρχει, παραδείγματος χάριν, η περίπτωσις του ιεραποστόλου ο οποίος διεπίστωσε ότι λόγω ενός μικρού λάθους στην εκλογή λέξεως, έλεγε «Είμαι ένα Χριστιανικό τραμ». Σε μια περίπτωσι ενθυμούμαι ότι είπα σε κάποιον μ’ όλη την επισημότητα ότι «ο Χριστός Ιησούς ήλθε στη γη να κηρύξη το όνομα και τη διεύθυνσι του Ιεχωβά».

Έπρεπε να μάθωμε πολλές νέες συνήθειες. Έπρεπε να μάθωμε να καθόμαστε επάνω στα πόδια μας. Και τώρα ακόμη στις περισσότερες Γραφικές μελέτες μου με νέα ενδιαφερόμενα άτομα εξακολουθώ να κάθωμαι στα πόδια μου. Αλλά το κάθε τι γίνεται τόσο εύκολο με την ανεξάντλητη υπομονή του Ιαπωνικού λαού.

Παρά τον εκσυγχρονισμό μεγάλου μέρους της Ιαπωνικής ζωής, υπάρχουν ακόμη πολλά παλαιά πράγματα για να ιδή κανείς. Το κιμονό και η μίνι φούστα συναντώνται εξίσου στους δρόμους της πόλεως. Η Ιαπωνία έρχεται δεύτερη στον κόσμο σε αριθμό χρησιμοποιουμένων υπολογιστικών μηχανών, εν τούτοις καμμιά ιδιωτική κατοικία δεν έχει κεντρική θέρμανσι. Η συνήθης επίπλωσις είναι ένα χαμηλό τραπέζι μ’ ένα σκέπασμα επάνω του και από κάτω η ζέστη, έτσι ώστε τα χέρια και τα πόδια είναι ζεστά, ενώ η ράχη παγώνει. Οι Ιάπωνες είναι σχεδόν 100 τοις εκατό εγγράμματοι, αλλά υπάρχει μεγάλη προκατάληψις.

Ενώ από το ένα μέρος η Ιαπωνική νεολαία είναι στασιαστική και οι κολλεγιακές οχλαγωγίες είναι κάτι συνηθισμένο, εν τούτοις 70 τοις εκατό των γάμων στην Ιαπωνία εξακολουθούν να διευθετούνται από την οικογένεια. Πράγματι, η Ιαπωνία είναι μια μελέτη αντιθέσεων.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ

Αν η αύξησις του ενδιαφέροντος για το Χριστιανικό μας έργο εδώ ήταν στην αρχή βραδεία, έχει καλύψει όμως τον χαμένο καιρό. Χρειάσθηκαν δέκα χρόνια για να παραχθούν οι πρώτοι χίλιοι διαγγελείς της Βασιλείας. Τώρα, ύστερ’ από δέκα χρόνια, υπάρχουν 9.000 και πλέον που συμμετέχουν τακτικά στην από θύρα σε θύρα διακονία κηρύγματος, από τους οποίους 1.000 είναι σκαπανείς διάκονοι. Τι ιστορία επιτυχίας! Δεκαπέντε από τον αρχικό μας όμιλο ιεραποστόλων εξακολουθούν να βρίσκωνται εδώ, και τι χαρά και προνόμιο να έχη κανείς συμμετάσχει σ’ όλη αυτή την επέκτασι!

Οι ίδιες ιδιότητες, οι οποίες έχουν συντελέσει στην οικονομική πρόοδο εδώ, έχουν ασκήσει ποικίλες επιδράσεις και στη δράσι της Βασιλείας. Η φιλοπονία είναι ασφαλώς αξιέπαινη, αλλά μερικοί άνθρωποι εδώ, που έχουν φθάσει στο σημείο να μάθουν την αιτία των συνθηκών της εποχής μας, αφήνουν να τους εμποδίζη στη Χριστιανική πρόοδο η από παλαιά επικρατούσα συνήθεια να θέτη ένα άτομο την κοσμική εργασία και τη φιλοδοξία πριν από κάθε άλλο πράγμα.

Μολονότι οι άνθρωποι έχουν τάσι για μάθησι και είναι πρόθυμοι να προμηθευθούν έντυπα, η βαθιά ριζωμένη Βουδδιστική θρησκευτική επίδρασις εξακολουθεί να ενεργή και να διατηρή κάποια μορφή προγονολατρίας. Δεν έχουν τίποτε στο ιστορικό των φόντο που να προμηθεύη βάσι για κατανόησι της υπάρξεως Δημιουργού Θεού. Έτσι, με τη σύγχρονη επιστημονική εκπαίδευσι, πολλοί άνθρωποι ηλικίας κάτω των εξήντα ετών και μερικοί επάνω απ’ αυτή την ηλικία μάς λέγουν ότι είναι άθεοι.

Εν τούτοις, υπάρχουν οι πράοι και ευδίδακτοι, και μερικοί απ’ αυτούς έχουν κάμει αξιοσημείωτη πρόοδο. Όπως σ’ όλα τα άλλα μέρη, η ορθή κατάστασις της καρδιάς είναι εκείνο που υπολογίζεται.

Η υπηρεσία σκαπανέως, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας το πέρασα σε ιεραποστολικό αγρό, μου έχει ασφαλώς χαρίσει μια μεγάλη στοργική οικογένεια, σύμφωνα με την υπόσχεσι του Χριστού Ιησού. (Μάρκ. 10:29, 30) Προσφάτως ένας νεαρός Μάρτυς, νέος στο Μπέθελ του Τόκιο (τα κεντρικά γραφεία του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά), είπε, «Με θυμάστε;» Ευτυχώς η φυσιογνωμία του δεν είχε αλλάξει πολύ. Θυμήθηκα ότι πήγαινε στο δημοτικό σχολείο τον καιρό που μελετούσα με την μητέρα του στη Ναγκόγια. Τρία μέλη μιας άλλης οικογενείας με την οποία μελετούσα είναι τώρα ειδικοί σκαπανείς διάκονοι.

Ένας νέος με τον οποίο διεξήγα Γραφική μελέτη της σχολικής του ηλικίας μού παρουσίασε τη δωδεκαετή θυγατέρα του, η οποία είχε βαπτισθή εκείνη την ημέρα για να συμβολίση την αφιέρωσι της ζωής της στον Θεό. Μερικά από τα πνευματικά μου τέκνα έχουν αποφοιτήσει από τη Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ και έχουν μεταβή να υπηρετήσουν, μερικοί ως περιοδεύοντες αντιπρόσωποι της Εταιρίας, άλλοι για να υπηρετήσουν σε Μπέθελ.

Όσον αφορά εμένα οφείλω να πω ότι η προστασία και η καθοδήγησις του Ιεχωβά δεν γίνονται ποτέ τόσο ισχυρά αισθητές όσο όταν ενασχολήται κανείς στην ολοχρόνια υπηρεσία. Αυτός προσθέτει τη χαρά η οποία καθιστά δυνατόν να ξέρωμε ‘και να χορταζώμεθα και να πεινώμεν, και να περισσεύωμεν και να υστερούμεθα’. (Φιλιππησ. 4:12) Στη διάρκεια των είκοσι ετών αφότου ήλθα στην Ιαπωνία, έχω ταξιδεύσει τρεις φορές στην Αμερική, πάντοτε με τη βοήθεια που έχει χορηγηθή μέσω της Εταιρίας από γενναιόδωρους Μάρτυρας σ’ όλο τον κόσμο. Την τελευταία φορά είχα το προνόμιο να παρευρεθώ στη Διεθνή Συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Επί Γης Ειρήνη» στην Ατλάντα και να επισκεφθώ τον αδελφό μου και την αδελφή μου καθώς και πολλούς φίλους τους οποίους δεν είχα ιδεί ένδεκα χρόνια. Τι χαρωπή συνάντησις και πάλι!

Ωστόσο, όμως, τώρα η Ιαπωνία είναι το σπίτι μου! Αποβλέπω στο να συνεχίσω εδώ διά μέσου του Αρμαγεδδώνος και πέραν απ’ αυτόν, απησχολημένη κάπως στη λατρεία και την υπηρεσία του Ιεχωβά. Και η Καγιόκο; Υπηρετεί επί τρία χρόνια τώρα ως ειδική σκαπανεύς διάκονος. Ένα προχθεσινό γράμμα της αναφέρει ότι διεξάγει δέκα οικιακές Γραφικές μελέτες, και ένα άτομο με το οποίο μελετούσε είναι ήδη τακτική σκαπανεύς διάκονος. Πιστεύω να έχη πη σ’ αυτό το πρόσωπο εκείνο ακριβώς που της είχα πη εγώ: «Ασφαλώς μπορείς να γίνης σκαπανεύς. Εγώ έγινα!»

[Υποσημείωση]