Η Σημασία που Έχουν τα Βιβλικά Ονόματα

ΣΕ ΠΛΕΙΣΤΕΣ χώρες σήμερα λίγα ονόματα έχουν ειδική σημασία αυτά καθ’ εαυτά. Όταν γεννάται ένα βρέφος του δίνουν το όνομα ενός φίλου ή συγγενούς, αλλά σπανίως λαμβάνεται υπ’ όψιν η πραγματική σημασία αυτού του ονόματος.

Αυτό δεν συνέβαινε στους αρχαίους χρόνους. Στις αρχικές γλώσσες της Γραφής (Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική) τα ονόματα ανθρώπων, τόπων και πραγμάτων είχαν σημασία.

ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Το όνομα που έδιναν σ’ ένα παιδί έδειχνε συχνά τις περιστάσεις που ήσαν συνδεδεμένες με τη γέννησί του ή τα αισθήματα του πατρός και της μητρός. Παραδείγματος χάριν, η Εύα είχε ονομάσει τον πρωτότοκο γυιο της Κάιν (που σημαίνει στην Εβραϊκή, «κάτι που απεκτήθη»), διότι, όπως είπε: «Απέκτησα άνθρωπον δια του Ιεχωβά.» (Γέν. 4:1, ΜΝΚ) Τον γυιο που γέννησε ύστερ’ από το φόνο του Άβελ τον ωνόμασε Σηθ («διωρισμένος, αντικαταστημένος»), διότι τον εθεώρησε ως αντικαταστάτη του Άβελ. (Γέν. 4:25) Ο Ισαάκ ωνόμασε τον μικρότερο δίδυμο γυιο του Ιακώβ («υποσκελιστής· κρατών την πτέρναν») διότι στη γέννησι του αυτό το παιδί κρατούσε την πτέρνα του αδελφού του Ησαύ.—Γεν. 25:26.

Μερικές φορές εκείνο με το οποίο έμοιαζε ένα βρέφος στη γέννησι του επρομήθευε τη βάσι για τ’ όνομα του. Έτσι, ο πρωτότοκος γυιος του Ισαάκ ωνομάσθηκε Ησαύ («δασύτριχος») εξαιτίας της ασυνήθιστα τριχωτής εμφανίσεως του στη γέννησι του.—Γεν. 25:25.

Ιδιαιτέρως τα ονόματα που εδίδοντο με θεία κατεύθυνσι είχαν προφητική σημασία. Παραδείγματος χάριν, στην περίπτωσι του Υιού του Θεού, το όνομα «Ιησούς» σημαίνει «ο Ιεχωβά είναι σωτηρία» και ήταν προφητικό του ρόλου του ως Σωτήρος ή μέσου σωτηρίας του Ιεχωβά.—Ματθ. 1:21· Λουκ. 2:30.

Ονόματα που έδιναν σε παιδιά συχνά συνδυάζονταν με τη λέξι Ελ που σημαίνει Θεός ή με μια σύντμησι του θείου ονόματος Ιεχωβά. Αυτά τα ονόματα εξέφραζαν την ελπίδα των γονέων ή έδειχναν την εκτίμησί των διότι είχαν ευλογηθή με απόγονο! Μερικά παραδείγματα είναι Ιεδαΐας («ο Γιαχ να δώση χαρά»), Ιεβερεχίας («ο Γιαχ ευλογεί»), Ιωνάθαν («ο Ιεχωβά έδωσε») και Δανιήλ («ο Θεός είναι κριτής [μου]»).

Μερικές φορές έδιναν στα παιδιά ονόματα ζώων και φυτών. Μερικά απ’ αυτά τα ονόματα είναι Δεβόρρα («μέλισσα»), Ιωνάς («περιστερά») και Σουσάννα («κρίνος»).

ΟΝΟΜΑΤΑ ΖΩΩΝ, ΦΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε στον πρώτο άνθρωπο Αδάμ το προνόμιο να δώση όνομα στα κατώτερα πλάσματα. (Γεν. 2:19) Τα ονόματα που τους εδόθησαν ήσαν ασφαλώς περιγραφικά. Αυτό υπονοούν μερικά από τα Εβραϊκά ονόματα που έχουν δοθή σε ζώα, ακόμη και σε φυτά. «Ορύκτης» φαίνεται να είναι το όνομα της αλώπεκος. «Πηδητής» ή «άλτης» φαίνεται ότι είναι αυτό που εφαρμόζεται στην αντιλόπη. «Ξυπνητής» υποδεικνύει την αμυγδαλιά, προφανώς διότι είναι ένα από τα πρώτα δένδρα που ανθίζουν.

Υπήρξαν εποχές που τα φυσικά χαρακτηριστικά παρείχαν τη βάσι για τα ονόματα τόπων, βουνών και ποταμών. Η Γαβαά (που σημαίνει «λόφος») χωρίς αμφιβολία έχει λάβει αυτό το όνομα επειδή ήταν κτισμένη επάνω σε λόφους. Ο ποταμός Ιορδάνης (που σημαίνει «κατερχόμενος») κατέρχεται με τραχύ ρυθμό από υψηλά, και αυτό προφανώς αποτελεί βάσι για το όνομά του. Εξαιτίας του ότι βρίσκονταν κοντά σε πηγάδια, σε πηγές και σε λειβάδια, πόλεις μικρές και μεγάλες, ελάμβαναν ονόματα με πρόθεμα «μπηρ» (που σημαίνει «πηγάδι»), «εν» (που σημαίνει «πηγή») και «αμπέλ» (που σημαίνει «λειβάδι»).

Άλλες τοποθεσίες έχουν λάβει το όνομά των από τα γεγονότα που συνέβησαν εκεί. Ένα παράδειγμα είναι η Βαβέλ («σύγχυσις»), ο τόπος όπου έλαβε χώραν η σύγχυσις της γλώσσης των ανθρώπων. (Γεν. 11:9) Άλλα ονόματα προέκυψαν από άλλα χαρακτηριστικά, όπως μέγεθος, επάγγελμα και προϊόν. Αυτό αντανακλάται στα ονόματα Σηγώρ («μικρότης»), Βηθσαϊδά («οίκος η τόπος αλιείας») και Βηθλεέμ («οίκος άρτου»).

ΑΝΑΓΝΩΣΙΣ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Τα κυρία ονόματα στη Γραφή παρουσιάζουν συχνά δυσκολία στην ανάγνωσι, ιδιαίτερα όταν διαβάζη κανείς δημοσία. Αυτό είναι κατανοητό, διότι αυτά τα κύρια ονόματα προέρχονται από γλώσσα που είναι διαφορετική απ’ αυτήν που ομιλούν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα. Μερικές μεταφράσεις της Γραφής για να βοηθήσουν στην επίλυσι του προβλήματος της προφοράς χωρίζουν τα κύρια ονόματα σε συλλαβές και προμηθεύουν ένα σημείον τονισμού(‘).

Το σημείον του τονισμού δεν πρέπει ν’ αγνοηθή, διότι δείχνει ποια συλλαβή πρέπει να τονίζεται περισσότερο στην προφορά. Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών (στην Αγγλική) τηρεί αυτόν τον κανόνα και διευκολύνει τον αναγνώστη. Στην Ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα διότι ο τονισμός τίθεται γενικά.

Έτσι αν πρόκειται να διαβάσετε δημοσία στην Αγγλική και υπάρχουν πολλά Βιβλικά ονόματα, ετοιμασθήτε καλά με το να διαβάσετε αυτά τα ονόματα μόνος σας δυνατά. Βεβαιωθήτε ότι τα προφέρετε ορθά χρησιμοποιώντας και κάποιο λεξικό της Γραφής.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΕΒΡΑΪΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ

Μερικές φορές είναι δύσκολο να μεταφρασθούν ουσιαστικά (ονόματα προσώπων, τόπων και πραγμάτων) από τις Βιβλικές γλώσσες σε σύγχρονες. Δεν υπάρχουν αρχαία λεξικά στα οποία μπορεί να δη ο μεταφραστής για να γνωρίση τον ακριβή ορισμό ενός συνηθισμένου ουσιαστικού που ίσως έχει γραφή πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια.

Οι λόγιοι έχουν μοχθήσει για να προσδιορίσουν την ακριβή σημασία Εβραϊκών λέξεων με το να τις παραβάλλουν με λέξεις συγγενών γλωσσών, όπως η Αραβική. Έτσι, η Εβραϊκή λέξις σις θέλει να προσδιορίση το πετροχελίδονο, αφού αυτό το πουλί ονομάζεται ακόμη στην Αραβική σις (Ιερεμ. 8:7). Επί πλέον, ονόματα πουλιών και θηρίων στη Γραφή πιθανόν να είναι ονοματοποιημένα (που μιμούνται τον ήχο που κάνει το πλάσμα, όπως το «κου-κου» έδωσε το όνομα στο πουλί που λέγεται κούκος). Το Εβραϊκό όνομα σιζ, παραδείγματος χάριν, φαίνεται να ταιριάζη στον οξύ ήχο σι-σι-σι του πουλιού που λέγεται κύψελος, κοινώς πετροχελίδονο.

Ωστόσο, λόγω ελλειπούς πληροφορίας, οι μεταφρασταί δεν είναι βέβαιοι για την ακριβή σημασία των ουσιαστικών της Βίβλου. Η Εβραϊκή λέξις τινσέμεθ (όπως στο Λευιτικόν 11:18) έχει μεταφρασθή από διαφόρους συγχρόνους μεταφραστάς ως πάπια, κουκουβάγια, ίβις και κύκνος.

Μελλοντικές εξελίξεις θ’ αποκαλύψουν χωρίς αμφιβολία την ακριβή σημασία τέτοιων αμφισβητησίμων (και, θα μπορούσε να προστεθή, δευτερευούσης σημασίας) όρων. Πράγματι, μερικά σημεία χωρίς αμφιβολία θα διευκρινισθούν μόνο από πρώτης χειρός μαρτυρία των ανθρώπων που ζούσαν όταν εγράφη η Βίβλος. Η απόδειξις θα δοθή στη νέα τάξι του Θεού, όταν οι αρχαίοι Εβραίοι και άλλοι λαοί θα επανέλθουν εκ νεκρών στην υποσχεμένη ανάστασι «δικαίων τε και αδίκων.»—Πράξ. 24:15· Ιωάν. 5:28, 29.