Η Γαμήλιος Εορτή του Βασιλέως στον Σκοπό του Θεού

«Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον βασιλέα, όστις έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού. Και απέστειλε τους δούλους αυτού να καλέσωσι τους προσκεκλημένους εις τους γάμους· Και δεν ήθελον να έλθωσι.»—Ματθ. 22:2, 3

1. Τι έχει κηρυχθή στα έθνη επί εξήντα χρόνια τώρα, και ποιο ιστορικό παράδειγμα δείχνει αν η αντίδρασίς τους θα ωφελήση;

ΟΛΟΣ ο κόσμος είναι σε αναταραχή. Δεν υπάρχει λόγος ν’ αμφιβάλλωμε ότι το σύστημα πραγμάτων κάτω από το οποίο ζη ο κόσμος βρίσκεται στον προφητευμένο «έσχατο καιρό.» Στα περασμένα εξήντα χρόνια «η βασιλεία των ουρανών,» η «βασιλεία του Θεού,» έχει κηρυχθή σε όλα τα μέρη της γης ως η «μόνη ελπίς» για τη στενάζουσα ανθρωπότητα. Αλλ’ η μεγάλη πλειονότης της ανθρωπότητος δεν πιστεύει σ’ αυτό το θείο μέσον θεραπείας. Οι άνθρωποι γενικά δεν την θέλουν. Είναι όπως ένα έθνος, το οποίο πριν από δεκαεννέα αιώνες, δεν ήθελε την «βασιλείαν των ουρανών» που του είχε προσφερθή. Το γεγονός ότι απέρριψαν τη βάσιμη εκείνη προσφορά δεν κατέληξε σε καλό για το έθνος εκείνο. Η εθνική των πείρα δείχνει ότι η απομάκρυνσις από τη «βασιλεία των ουρανών» σήμερα διόλου δεν θα ωφελήση εκείνους που προτιμούν τα σχέδια και τις διευθετήσεις των ανθρώπων απ’ αυτή τη «μόνη ελπίδα» του ταραγμένου κόσμου μας.—Δαν. 12:4· Ματθ. 3:1, 2· 4:17· Μάρκ. 1:14, 15· Λουκ. 6:20.

2. Πότε, πού και από ποιον άρχισε να κηρύττεται η «βασιλεία των ουρανών, και σε ποιο έθνος επρόκειτο να δοθή;

² Πριν από πολύν καιρό η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν στον πρώτον αιώνα της κυριαρχίας της στη Μέση Ανατολή όταν άρχισε να διακηρύττεται εκεί η «βασιλεία των ουρανών,» η «βασιλεία του Θεού.» Το έτος 33 μ.Χ. ήταν το τέταρτο έτος της διακηρύξεώς της. Αυτή η βασιλεία ήταν θέμα ζωηρών συζητήσεων στην Ιουδαϊκή πόλι της Ιερουσαλήμ. Η συζήτησίς της είχε φθάσει ακόμη και μέσα στον παγκοσμίου φήμης ναό της αγίας εκείνης πόλεως. Στη διάρκεια μιας συζητήσεως, ο σημαντικώτερος κήρυξ των αγαθών νέων της Βασιλείας είπε στους πολλούς ακροατάς του, που περιελάμβαναν αρχιερείς και άνδρες της αιρέσεως των Φαρισαίων: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43-46) Σύμφωνα με αυτά τα λόγια, η βασιλεία του Θεού επρόκειτο σύντομα να αφαιρεθή από το έθνος τους και να δοθή σ’ ένα νεοσχηματισμένο έθνος που θα παρήγε καρπούς οι οποίοι θα εβεβαίωναν ότι κυβερνάται από τη βασιλεία του Θεού. Τα λόγια του ομιλητού βγήκαν αληθινά διότι έως σήμερα το άλλοτε ευνοούμενο έθνος δεν έχει τη βασιλεία του Θεού.

3. Πώς ο ομιλητής άρχισε την παραβολή που σχετίζεται με τα προφητικά του λόγια;

³ Ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίον έγινε αυτό; Ο ομιλητής των προφητικών εκείνων λόγων προχώρησε να δώση εξήγησι με μια άλλη ακόμη βαρυσήμαντη παραβολή του. Ένας άνθρωπος που την άκουσε την κατέγραψε για μας και αρχίζει την ιδιαίτερη αυτή αφήγησι, λέγοντας: «Και αποκριθείς ο Ιησούς πάλιν είπε προς αυτούς διά παραβολών, λέγων· Ομοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον βασιλέα, όστις έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού· και απέστειλε τους δούλους αυτού να καλέσωσι τους προσκεκλημένους εις τους γάμους· και δεν ήθελον να έλθωσι.»—Ματθ. 22:1-3.

4. Τι δείχνει ποιον εξεικόνιζε ο «άνθρωπος βασιλεύς» στην παραβολή του Ιησού;

⁴ Το κύριο πρόσωπο αυτής της παραβολής ήταν ο ‘άνθρωπος βασιλεύς.’ Ποιον λοιπόν παρίστανε αυτός; Παρίστανε τον ίδιο τον Θεό, διότι όλη η αφήγησις της παραβολής άρχισε με τα λόγια, «Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον βασιλέα,» ο οποίος έκαμε μια ενέργεια που συνήντησε κάποια αντίδρασι. Η φράσις «η βασιλεία των ουρανών» σημαίνει το ίδιο με τη «βασιλεία του Θεού,» διότι ο Θεός άρχει ως υπέρτατος στους αόρατους πνευματικούς ουρανούς. Λόγου χάριν, ο αρχαίος άρχων της Βαβυλώνος πέρασε μια ταπεινωτική πείρα για τον ωρισμένο αυτό σκοπό: «εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων και εις όντινα θέλει, δίδει αυτήν. . . .αφού γνωρίσης την ουράνιον εξουσίαν.» (Δαν. 4:25, 26) Ο Ιησούς ανεφέρετο στον Θεό όταν είπε σχετικά με την Ιερουσαλήμ: «Να μη ομόσητε μηδόλως·. . . μήτε εις τα Ιεροσόλυμα, διότι είναι πόλις του μεγάλου Βασιλέως.» Σ’ αυτόν τον ουράνιο Βασιλέα, εδίδαξε ο Ιησούς τους μαθητάς του να προσεύχωνται, λέγοντας: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημα σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 5:34, 35· 6:9, 10.

5. Ποιος είναι ο «υιός» για τον οποίον ο ουράνιος Βασιλεύς κάνει «γάμους,» και τι το αποδεικνύει αυτό;

⁵ Ο βασιλεύς της παραβολής του Ιησού αναφέρεται ότι είχε υιόν. Εν τούτοις, ο Θεός, ο ουράνιος Βασιλεύς, έχει εκατοντάδες εκατομμύρια πνευματικούς υιούς, οι οποίοι στη Γραφή λέγονται «υιοί του Θεού.» (Ιωβ 38:7· Δαν. 7:9, 10) Ποιος απ’ αυτούς τους πολλούς υιούς είναι εκείνος που εννοείται στην παραβολή του Ιησού; Είναι ο πρώτος από τους υιούς της ουράνιας οικογένειας του Θεού. Γι’ αυτόν τον πρώτιστο υιό ο ουράνιος Βασιλεύς κάνει «γάμους,» οι δε Ιερές Γραφές δείχνουν ότι αυτός ο υιός είναι ο ομιλητής της παραβολής, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος εβάπτισε τον Ιησούν, είπε εν σχέσει με τον βαπτισμένον Ιησού: «Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλ’ ότι είμαι απεσταλμένος έμπροσθεν εκείνου. Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αυτή λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη.» (Ιωάν. 3:28, 29) Σε μια άλλη παραβολή, ο Ιησούς εννοούσε τον εαυτό του, όταν είπε: «Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου»—Ματθ. 25:1· 9:15.

6, 7. (α) Ποια είναι η «νύμφη» αυτού του Υιού του ουρανίου Βασιλέως; (β) Με τι παρομοιάζουν τα εδάφια Εφεσίους 5:23-32 τη σχέσι μεταξύ του Ιησού Χριστού και της εκκλησίας;

⁶ Ο Ιησούς, όπως κάθε μελλοντικός νυμφίος, πρέπει να ευχαριστείτο πολύ όταν εσκέπτετο και μιλούσε γι’ αυτή τη «νύμφη,» την οποία θα του έδινε ο Βασιλεύς, ο ουράνιος Πατήρ του. Η «νύμφη» είναι, φυσικά, όχι ένα μεμονωμένο άτομο, όχι ένας μεμονωμένος μαθητής του Ιησού Χριστού. Αντιθέτως, είναι ένα σύνθετο ή συλλογικό πρόσωπο, ολόκληρο το σώμα ή η εκκλησία των πιστών κεχρισμένων μαθητών του. Αυτό δεν πρέπει να φαίνεται παράδοξο. Στις προφητείες της Αγίας Γραφής το αρχαίο έθνος Ισραήλ παρομοιάζεται με σύζυγον του Ιεχωβά Θεού, επειδή το έθνος ήταν, κατά κάποιον τρόπο, νυμφευμένο με αυτόν επειδή είχε δεχθή τη διαθήκη του Νόμου της οποίας μεσίτης ήταν ο προφήτης Μωυσής στο Όρος Σινά της Αραβίας. (Ησ. 54:5· Ιερ. 3:14· 31:31, 32) Η σχέσις λοιπόν μεταξύ του Υιού του Θεού και της κεχρισμένης εκκλησίας του παρομοιάζεται με τη σχέσι ενός συζύγου και μιας συζύγου, όπως διαβάζομε:

⁷ «Ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής. Το μυστήριον τούτο είναι μέγα, εγώ δε λέγω τούτο περί του Χριστού και περί της εκκλησίας.»—Εφεσ. 5:23, 25, 32.

8. Πού και πώς θα γίνη η τέλεσις του γάμου του ουρανίου Υιού του Βασιλέως και της «νύμφης» του;

⁸ Η τέλεσις του γάμου μεταξύ του Υιού του Βασιλέως και της συμβολικής του «νύμφης» θα γίνη με την ένωσι του Ιησού Χριστού και της πιστής εκκλησίας του στους πνευματικούς ουρανούς εν σχέσει με τη βασιλεία των ουρανών. Τα μέλη αυτής της κεχρισμένης εκκλησίας πρέπει, σαν μια μνηστευμένη παρθένος να είναι πιστά στον Ιησού Χριστό ως τον θάνατόν τους. Για την αμοιβή της αγνής των πιστότητος ως το τέλος της επιγείου πορείας των, θα αναστηθούν εκ νεκρών για να είναι η ουράνια «νύμφη» του, η Νυμφική εκκλησία του, για πάντα στον οίκο του Ουρανίου Πατρός και Βασιλέως.—2 Κορ. 11:2, 3.

‘ΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ’

9. Στην παραβολή του Ιησού ποια σχέσι είχαν με τον βασιλέα εκείνοι οι ‘προσκεκλημένοι εις τους γάμους,’ και τι θα έδειχνε η ευνοϊκή ενέργειά των προς την πρόσκλησι;

⁹ Μια πρόσκλησις στους γάμους του υιού του ήταν μια μεγάλη εύνοια από μέρους του βασιλέως. Εκείνοι τους οποίους προσεκάλεσε ήσαν άτομα των οποίων αυτός ήταν βασιλεύς. Ήσαν υπήκοοί του. Τους εγνώριζε ονομαστικά. Εγνώριζε που ζούσαν μέσα στο βασίλειό του και γι’ αυτό μπορούσε να στείλη τους δούλους του στη διεύθυνσί των και να τους ειδοποιήση όταν η γαμήλιος εορτή θα ήταν έτοιμη, επειδή αυτοί ήσαν ήδη προσκεκλημένοι σ’ αυτήν την εορτή. Η ευνοϊκή ενέργεια αυτών των προσκεκλημένων όταν έλαβαν ειδοποίησι ότι η γαμήλιος εορτή ήταν έτοιμη, θα έδειχνε τον κατάλληλο σεβασμό για τον βασιλέα των. Ποιους λοιπόν εξεικόνιζαν εκείνοι οι ‘προσκεκλημένοι εις τους γάμους’ στην παραβολή του Ιησού;

10. Στον καιρό της παραβολής, ο Ιεχωβά Θεός ήταν Βασιλεύς πάνω σε ποιον λαό και με ποια διευθέτησι;

¹⁰ Αφού ο βασιλεύς εξεικονίζει τον Ιεχωβά Θεό, ποιοι λοιπόν ήσαν εκείνοι στους οποίους αυτός εβασίλευε εκείνον τον καιρό; Σε ποιους είπε ο Ιησούς, «θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής»; Ήταν το Ιουδαϊκό έθνος. Στο έτος 1513 π.Χ. ο Ιεχωβά Θεός είχε κάμει με τους Ιουδαίους διαθήκη με μεσίτη τον προφήτη Μωυσή στο Όρος Σινά. Αυτοί πρόθυμα δέχθηκαν τη διαθήκη, να τηρούν το Νομικό της κώδικα, του οποίου οι θεμελιώδεις νόμοι ήσαν οι περίφημες Δέκα Εντολές. (Έξοδ. 19:1 έως 24:8) Ιδιαίτερα με αυτή τη διάταξι της διαθήκης, ο Ιεχωβά έγινε ο ουράνιος βασιλεύς αυτού του λαού, και αυτό εσήμαινε ότι αυτοί ήσαν τώρα ένα «έθνος» υπό την κυριαρχία Του. (Δευτ. 33:5) Οι Ισραηλίται είχαν ήδη ψάλει τους αίνους Του ως Βασιλέως, όταν τους είχε ελευθερώσει από τον θάνατο στην Ερυθρά Θάλασσα, ψάλλοντας: «Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.»—Έξοδ. 15:18, ΜΝΚ.

11, 12. (α) Πώς το έθνος του Ισραήλ είχε γίνει ο λαός του Ονόματος του Θεού; (β) Πώς μπορούσε ο Θεός να στείλη μια πρόσκλησι σ’ αυτούς με το εθνικό τους όνομα;

¹¹ Αυτός ο ουράνιος Βασιλεύς έχει ένα όνομα—Ιεχωβά—και επειδή έφερε το έθνος Ισραήλ σε διαθήκη Νόμου με αυτόν ως τον Θεόν τους, έγινε ο λαός του Ονόματός του. Εκαλείτο με το όνομά του. Ο μεσίτης Μωυσής είπε στον υπό διαθήκην λαό του Ισραήλ: «Ο Ιεχωβά θέλει σε καταστήσει εις εαυτόν λαόν άγιον, καθώς ώμοσε προς σε, εάν φυλάττης τας εντολάς Ιεχωβά του Θεού σου, και περιπατής εις τας οδούς αυτού. Και πάντες οι λαοί της γης θέλουσιν ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.» (Δευτ. 28:9, 10, ΜΝΚ). Σ’ αυτό το εκλεκτό έθνος ο Ιεχωβά είπε, διά στόματος του προφήτου Αμώς: «Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενεών της γης.» (Αμώς 3:2) Όχι μόνον το έθνος εγνωρίζετο με το όνομά Του, αλλά και Αυτός γνώριζε το έθνος με το όνομά του.

¹² Σ’ αυτό το έθνος είπε διά στόματος του προφήτου Ησαΐα: «Και τώρα ούτω λέγει Ιεχωβά, ο Δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο Πλάστης σου, Ισραήλ· Μη φοβού· διότι εγώ σε ελύτρωσα, σε εκάλεσα με το όνομά σου εμού είσαι.» (Ησ. 43:1) Αν ήθελε λοιπόν να στείλη μια πρόσκλησι σ’ αυτούς ή να τους δώση μια ισχύουσα πρόσκλησι, μπορούσε να το κάμη αυτό με το εθνικό όνομα.

13. Πώς ο ουράνιος Βασιλεύς εγνώριζε τη διεύθυνσί εκείνων των ‘προσκεκλημένων εις τους γάμους’ και με τη γέννησι τίνος κατεδείχθη αυτό το γεγονός;

¹³ Ο βασιλεύς της παραβολής του Ιησού εγνώριζε τις διευθύνσεις εκείνων τους οποίους είχε προσκαλέσει στους γάμους. Ομοίως ο Ιεχωβά εγνώριζε τη «διεύθυνσι» του εκλεκτού λαού του, του προσκεκλημένου λαού του. Εγνώριζε που κατοικούσαν. Ήταν η γη την οποία είχε υποσχεθή στους προπάτοράς των Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, και η γη στην οποία πιστά τους έφερε. Ακόμη και μετά την εξορία των στη γη της Βαβυλώνος, ο Ιεχωβά τούς αποκατέστησε στην ίδια εκείνη γη. Δεν επρόκειτο για εσφαλμένη διεύθυνσι, το ότι ο Ιεχωβά ο Βασιλεύς έστειλε τον Υιόν του Ιησού σ’ εκείνη τη γη. Δεν ήταν λάθος ή ατύχημα το ότι ο Ιησούς ο απόγονος του Αβραάμ και του Βασιλέως Δαβίδ γεννήθηκε στην πόλι της Βηθλεέμ στην επαρχία της Ιουδαίας, το φθινόπωρο του έτους 2 π.Χ. Αιώνες πριν από τότε, ο Ιεχωβά ο Βασιλεύς μέσω του προφήτου του Μιχαία είχε προείπει τη διεύθυνσι αυτής της θαυματουργικής γεννήσεως.—Μιχ. 5:2.

14. Μήπως η αρχική πρόσκληση δόθηκε στους «προσκεκλημένους» για πρώτη φορά όταν έφθασαν οι αγγελιαφόροι της ειδοποιήσεως, και ποια σχέσι είχε η ειδοποίησις με την πρόσκλησι;

¹⁴ Σε εκπλήρωσι της παραβολής του Ιησού, ο Ιεχωβά ο Βασιλεύς εγνώριζε τις διευθύνσεις ή τους τόπους των ‘προσκεκλημένων εις τους γάμους.’ Φυσικά ήξερε που να στείλη τους αγγελιαφόρους του που θα έδιναν την ειδοποίησι ότι ο καιρός των γάμων, στους οποίους ήσαν ήδη προσκεκλημένοι, είχε φθάσει και ήταν η ώρα για να έλθουν με καλή όρεξι. Η πρόσκλησις στους γάμους δεν δόθηκε για πρώτη φορά σ’ αυτούς όταν οι αγγελιαφόροι επισκέφθηκαν τα σπίτια τους για να τους πουν ότι το γεύμα ήταν τώρα έτοιμο και έπρεπε να έλθουν αμέσως. Αυτή η επίσκεψις ήταν απλώς κάτι το συμπληρωματικό, όχι η αρχική πρόσκλησις. Πότε, λοιπόν, και με ποιον τρόπο ήσαν ήδη ‘προσκεκλημένοι’ δηλαδή τους είχε δοθή η αρχική πρόσκλησις;

15. (α) Ποιο έτος δόθηκε η πρόσκληση ‘στους γάμους’, και σε ποιους; (β) Σ’ εκείνη την περίπτωσι σε τι περιελαμβάνετο η πρόσκλησις, και με τι όρους;

¹⁵ Αυτό έγινε πραγματικά στο έτος 1513 π.Χ. και ο τρόπος με τον οποίον είχε γίνει ήταν η ενέργεια του Θεού του Βασιλέως, να φέρη τον λαόν Ισραήλ στη διαθήκη του Νόμου μέσω του Μωυσέως ως μεσίτου. Η αρχική ‘πρόσκλησις’ δόθηκε στους Ισραηλίτας ως έθνος, όχι ως άτομα, διότι το έθνος μάλλον παρά τα ατομικά μέλη ήταν εκείνο που θα εξακολουθούσε να υπάρχη ως τον καιρό που το γαμήλιο γεύμα του Βασιλέως θα είχε προετοιμασθή και θα ήταν έτοιμο να σερβιρισθή. Η αρχική ‘πρόσκλησις’ στο έθνος Ισραήλ περιελαμβάνετο στους όρους του Θεού που εξέθεταν την ωφέλεια του έθνους Ισραήλ όταν θα εισήρχοντο και θα εφύλατταν τη διαθήκη του Νόμου με τον Ιεχωβά Θεό. Ο Θεός είπε στον Μωυσή να πη τα εξής όταν επρότεινε τη διαθήκη στον Ισραήλ στο Όρος Σινά: «Τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.»—Έξοδ. 19:1-6.

16. (α) Πάνω σε ποια βάσι η διαθήκη του Νόμου τελείωσε με το έθνος Ισραήλ, και πώς; (β) Σε ποιους εξετείνοντο οι υποχρεώσεις και η πρόσκλησις που περιελαμβάνοντο σ’ εκείνη τη διαθήκη και ως πότε;

¹⁶ Έτσι ετέθη ενώπιον του έθνους Ισραήλ η ελπίδα της Βασιλείας, δηλαδή η ευκαιρία, στην πραγματικότητα η ‘πρόσκλησις,’ να γίνουν ένα «βασίλειον ιεράτευμα.» Ένα τέτοιο βασιλικό ιερατείο θα ενεργούσε ως δούλος του Θεού προς όφελος όλου του υπολοίπου ανθρωπίνου γένους. Ο λαός Ισραήλ δέχθηκε αυτή την πρόσκλησι από τον ουράνιο Βασιλέα του με το να δεχθή τις προτάσεις του Θεού λέγοντας τα εξής: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» Συνεπώς, ο Θεός ο Βασιλεύς συνήψε τη διαθήκη του Νόμου με το έθνος Ισραήλ με θυσίες που έγιναν από τον μεσίτη Μωυσή. (Έξοδ. 19:7, 8· 24:1-12) Όχι μόνο οι υποχρεώσεις αυτής της Μωσαϊκής διαθήκης του Νόμου, αλλά και η πρόσκλησις να γίνουν «βασίλειον ιεράτευμα» εξετείνοντο ως τους φυσικούς απογόνους εκείνων των υπό διαθήκην Ισραηλιτών που ζούσαν τον πρώτον αιώνα μ.Χ. (Ρωμ. 9:4, 5· Πράξ. 3:25, 26) Επειδή εκείνοι οι φυσικοί απόγονοι του πρώτου αιώνος μ.Χ. αποτελούσαν ένα ‘προσκεκλημένο’ έθνος, ο Θεός ο Βασιλεύς ενεργούσε σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης του όταν ήγειρε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον έστειλε να κηρύττη στο έθνος Ισραήλ; «Μετανοείτε, διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.»—Ματθ. 3:1, 2.

17. (α) Πώς το ‘γαμήλιο γεύμα’ για τον υιόν του βασιλέως σχετίζεται με μια βασιλεία; (β) Ποιο άλλο καθήκον θα εκτελεσθή απ’ αυτούς που αποτελούν την «νύμφη» του Αιωνίου Πατρός;

¹⁷ Τι σχέσι, όμως, έχει ένα «βασίλειον ιεράτευμα» με το γαμήλιο γεύμα ενός βασιλέως για τον υιόν του; Ότι υπάρχει μια σχέσις μεταξύ αυτών των δύο το άφησε να υπονοηθή ο Ιησούς Χριστός αρχίζοντας την παραβολή του με αυτά τα λόγια: «Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον βασιλέα, όστις έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού.» (Ματθ. 22:1, 2) Φυσικά η «νύμφη» που θα ενυμφεύετο ο υιός του βασιλέως θα εγίνετο βασίλισσα και κανονικά μια εκλεκτή βασίλισσα, μια προωρισμένη βασίλισσα. Αντιστοίχως, η «νύμφη» την οποία ο Θεός ο Βασιλεύς δίνει σε γάμο στον Υιόν του Ιησούν Χριστόν, είναι η κεχρισμένη του εκκλησία των πιστών μαθητών. Στους ουρανούς οι πιστοί αυτοί κεχρισμένοι μαθηταί θα είναι περισσότερο από μια «νύμφη» του Ιησού Χριστού ως εκείνου που θα γίνη ο ‘αιώνιος Πατήρ’ της απολυτρωμένης φυλής του ανθρωπίνου γένους. Αυτοί επίσης θα γίνουν συγκληρονόμοι με τον ουράνιο Νυμφίο τους στη βασιλεία, την οποία ο Θεός ο Βασιλεύς αναθέτει στον Υιόν του Ιησούν Χριστόν πάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος.

18. Πώς ο Ιησούς έθεσε την ελπίδα της Βασιλείας ενώπιον των μαθητών του στην επί του Όρους Ομιλία του και στο τελευταίο του Πάσχα;

¹⁸ Ο Ιησούς Χριστός συνεχώς έθετε αυτή την ελπίδα της Βασιλείας ενώπιον των αληθινών μαθητών του. Στην επί του Όρους Ομιλία του τούς είπε: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι (οι έχοντες επίγνωσιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ), διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. . . . Επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 5:3, 10· 6:32, 33) Και τη νύχτα του τελευταίου Πάσχα με τους πιστούς αποστόλους του και αφού ο Ιησούς ίδρυσε το Δείπνον του Κυρίου, τους είπε: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.»—Λουκ. 22:23-30.

19. Πώς συμβαίνει ώστε ο βασιλικός Υιός δεν παραμένει χωρίς βασιλεία, και πώς η Νυμφική εκκλησία του μετέχει μαζί του;

¹⁹ Η νυμφική εκκλησία του Ιησού Χριστού θα μετάσχη μαζί του στη βασιλεία, τα μέλη της θα είναι οι συγκληρονόμοι του στην ουράνια βασιλεία και αυτός ο Νυμφίος των θα είναι η κεφαλή των. Αυτός θα είναι ο Άρχων όπως ο αρχαίος Μελχισεδέκ, ο οποίος ήταν και βασιλεύς της Σαλήμ και ιερεύς του Θεού του Υψίστου και επομένως βασιλεύς και ιερεύς. (Γεν. 14:18-20· Ψαλμ. 110:1-4· Εβρ. 5:5, 6· 6:20 έως 7:28) Ο Ιησούς Χριστός υπηρετεί ως ο Αρχιερεύς του Ιεχωβά και η νυμφική εκκλησία του Χριστού αποτελεί τους υφιερείς. Έτσι η αληθινή Χριστιανική εκκλησία γίνεται «βασίλειον ιεράτευμα.» Σ’ αυτή την εκκλησία έγραψε ο απόστολος Πέτρος, λέγοντας: «Σεις όμως είσθε ‘γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς’ εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» (1 Πέτρ. 2:9) Έτσι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, δεν παραμένει βασιλικός Υιός χωρίς βασιλεία, αλλ’ ο Θεός ο Βασιλεύς αναθέτει στον Υιόν του μια ειδική βασιλεία πάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος, και η τάξις της Νύμφης του μετέχει σ’ αυτή τη Μεσσιανική βασιλεία μαζί του.—Ρωμ. 8:16, 17.

Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ‘ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΩΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ’

20. (α) Ποιο ερώτημα εγείρεται σχετικά με τη γενεά η οποία θα ειδοποιείτο ότι αυτή ήταν η γενεά που έπρεπε να παραστή στους γάμους; (β) Ποιο ερώτημα εγείρεται ως προς το πόσοι θα ανταποκρίνονταν ευνοϊκά;

²⁰ Στο έθνος Ισραήλ, επειδή εισήχθη στη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου είχε προσφερθή ένα θαυμάσιο προνόμιο και ‘πρόσκλησις’. Εν σχέσει με τους «γάμους» που διευθετήθηκαν από τον Θεό τους, τον Ιεχωβά τον Βασιλέα, αποτελούσαν ένα έθνος ‘προσκεκλημένων.’ Αλλά για να γίνουν «βασίλειον ιεράτευμα» υπήρχαν και αντίστοιχοι όροι. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα, Ποια θα ήταν η στάσις του έθνους όταν θα ειδοποιείτο ότι αυτή ήταν η γενεά που της προσφέρετο η ευκαιρία να ενεργήση τώρα σύμφωνα με την πρόσκλησι του Βασιλέως και να λάβη μέρος στους γάμους; Θα ανταπεκρίνοντο ευνοϊκά τόσο πολλά άτομα από το έθνος όσος ήταν ο αριθμός των θέσεων ή καθισμάτων μέσα στην αίθουσα των γάμων; Υπήρχε μια ευκαιρία για πολλούς, διότι η παραβολή δείχνει ότι ο βασιλεύς προσκάλεσε πολλούς και ότι υπήρχαν ανάκλιντρα για τους προσκεκλημένους να ανακλιθούν στο εορταστικό τραπέζι.

21. Πότε ο ουράνιος Βασιλεύς άρχισε ν’ αποστέλλη τους «δούλους» του να ειδοποιήσουν τους «προσκεκλημένους» ότι η εορτή ήταν έτοιμη;

²¹ Σε εκπλήρωσι της παραβολής, πότε ο Θεός ο Βασιλεύς απέστειλε τους «δούλους» του να ειδοποιήσουν τους «προσκεκλημένους» ότι είχε έλθει η ώρα των γάμων και γι’ αυτό έπρεπε να έλθουν αμέσως; Αυτό έγινε μετά το εν ύδατι βάπτισμα του Ιησού και το χρίσμα που έλαβε με το άγιο πνεύμα του Θεού για να γίνη ο Χριστός, ο κεχρισμένος για να είναι ο Μεσσιανικός Βασιλεύς.Όταν ο Ιησούς Χριστός επέστρεψε από την έρημο της Ιουδαίας, όπου είχε μείνει σαράντα μέρες, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έδειξε τον Ιησού και είπε στους ακροατάς, «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Ο Ιωάννης όχι μόνον ανεγνώρισε τον Ιησού ως τον συμβολικό Αμνό που επρόκειτο να θυσιασθή για ν’ απελευθερώση τον κόσμο της ανθρωπότητος από την ποινή της αμαρτίας, αλλά και έδωσε μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού. Μετά από λίγον καιρό, ο κεχρισμένος Ιησούς άρχισε το έργον της διδασκαλίας του με μερικούς που άρχισαν να τον ακολουθούν ως τον Μεσσία. Ένας απ’ αυτούς, ονομαζόμενος Ανδρέας, βρήκε τον αδελφό του Σίμωνα και του είπε: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι ο Χριστός.» (Ιωάν. 1:26 έως 2:2) Έτσι ο Ιησούς άρχισε να σχηματίζη ένα σώμα μαθητών.

22. Πόσο διήρκεσε η πρώτη περίοδος της ειδοποιήσεως, και ποιοι ήσαν τότε εκείνοι που ειδοποιήθηκαν;

²² Ο Ιησούς Χριστός όχι μόνον εδίδαξε και εκήρυξε τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, αλλ’ απέστειλε και τους Ιουδαίους μαθητάς του να κηρύττουν μαζί του: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 10:1-7· Λουκ. 9:1-6· 10:1-9) Με αυτόν τον τρόπο ο ουράνιος Βασιλεύς, ο Ιεχωβά Θεός, απέστειλε τους «δούλους» που ήσαν κάτω από τη διαθήκη του Νόμου να δώσουν την πρώτη ειδοποίησι. Αυτό συνεχίσθηκε από το φθινόπωρο του έτους 29 μ.Χ. ως την άνοιξι του έτους 33 μ.Χ., δηλαδή επί τριάμισυ χρόνια περίπου. Αυτοί οι ‘δούλοι’ εστάλησαν μόνον στους «προσκεκλημένους,» δηλαδή στο Ιουδαϊκό έθνος που ήταν κάτω από τη Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου η οποία παρείχε μια ευκαιρία να γίνη «βασίλειον ιεράτευμα.» Ο Ιησούς, αναγνωρίζοντας τους «προσκεκλημένους,» είπε στους μαθητάς που έστειλε να αναγγείλουν ότι η ώρα είχε έλθει: «Εις οδόν εθνών μη υπάγητε, και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε· υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» Και για τον εαυτό του ο Ιησούς είπε: «Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.»—Ματθ. 10:5, 6· 15:24.

23. Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι ήταν ο κατάλληλος καιρός για την αρχική πρόσκλησι, αλλά πώς η παραβολή του έδειξε τη στάσι των προσκεκλημένων;

²³ Ήταν ο κατάλληλος καιρός γι’ αυτό το έργο της αρχικής ειδοποιήσεως. Ο Ιησούς υπενθύμισε στον ‘οίκον Ισραήλ’ αυτή τη θεία χρονολόγησι των πραγμάτων, όταν είπε στους Ιουδαίους: «Επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον.» (Μάρκ. 1:15) Αλλά μήπως το πανεθνικό κήρυγμα από τους δούλους του ουρανίου Βασιλέως κατέληξε σε εθνική μετάνοια και μεταστροφή και αποδοχή του Υιού του Βασιλέως ως του βασιλικού Μεσσίου; Στο τέλος σχεδόν της πρώτης επισκέψεως για την ειδοποίησι, ο Ιησούς περιέγραψε πώς είχε γίνει δεκτή αυτή η αρχική επίσκεψις. Στην παραβολή του συνεχίζοντας είπε: «Και δεν ήθελον να έλθωσι.»

24. Πόσο επίμονη ήταν η απροθυμία από μέρους εκείνων των ‘προσκεκλημένων’και με ποιο γεγονός τελείωσε η πρώτη πρόσκλησις;

²⁴ Δεν υπήρξε εθνική μεταστροφή, ούτε πανεθνική αποδοχή του Υιού του Βασιλέως Ιησού Χριστού ως του Μεσσίου για τον οποίον επεφυλάσσοντο βασιλικοί γάμοι. Η απροθυμία τους ήταν τόσο επίμονη ώστε έπεισαν τον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο να τον θανατώση την ημέρα του Πάσχα του έτους 33 μ.Χ. Έτσι ο Ιησούς πέθανε ως «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29, 36) Ο θάνατός του σαν μια τελεία ανθρώπινη θυσία θα είχε ως αποτέλεσμα διαρκή ωφέλεια για τους «προσκεκλημένους» στους πραγματικούς «γάμους» του Βασιλέως. Εν τούτοις, αυτός ο θυσιαστικός θάνατος ετερμάτισε την άμεση προσωπική συμμετοχή του Ιησού Χριστού στο έργο της ειδοποιήσεως. Με αυτόν τον τρόπο ετελείωσε η πρώτη πρόσκλησις στους «προσκεκλημένους.»

25. (α) Γιατί δεν απέτυχε τότε ο σκοπός του Θεού για τους γάμους; (β) Γιατί ο θεός ανεγνώρισε αυτούς που αρχικά είχαν ‘κληθή’ σύμφωνα με τη διαθήκη του Νόμου;

²⁵ Τι θα πούμε, λοιπόν; Ήταν μάταιη η προετοιμασία των ‘γάμων του Υιού του Βασιλέως’; Ήταν τώρα καταδικασμένη σε αποτυχία; Όχι, σύμφωνα με τον σκοπό του Βασιλέως Θεού. Ο Παντοδύναμος Θεός ανέστησε τον πιστό του Υιόν Ιησούν Χριστόν εκ νεκρών και τον εξύψωσε σ’ ένα βασιλικό θρόνο στα δεξιά του στους ουρανούς. (Πράξ. 2:32-36· Ψαλμ. 110:1, 2· Ματθ. 22:41-45) Στην παρουσία του Θεού, ο αναστημένος Ιησούς παρουσίασε την αξία της ανθρώπινης θυσίας του ως Αμνού του Θεού, και αυτό ετερμάτισε τη Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου με τις κατώτερες θυσίες ζώων. Παρά την ακύρωσι αυτή της διαθήκης του Νόμου και την ίδρυσι μιας νέας διαθήκης με τον Ιησού Χριστό ως Μεσίτην, ο Ιεχωβά Θεός ο Βασιλεύς ανεγνώρισε σπλαχνικά τους «προσκεκλημένους εις τους γάμους» σύμφωνα με τη διαθήκη του Νόμου. Το έκαμε αυτό επειδή αποτελούσαν τον φυσικό ‘οίκο Ισραήλ’ και τους φυσικούς σαρκικούς απογόνους του πιστού πατριάρχου Αβραάμ, του φίλου του Θεού.—Δαν. 9:24, 27.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ «ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΥΣ»

26. Πώς ο αναστημένος Ιησούς έδειξε ότι επρόκειτο να δοθή μια δεύτερη ειδοποίησις στους προσκεκλημένους για να καταλάβουν αποκλειστικά όλες τις θέσεις;

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός ο Βασιλεύς είχε λόγο να αισθανθή μεγάλη αγανάκτησι εναντίον του έθνους των ‘προσκεκλημένων’ αλλ’ έδωσε στο έθνος και άλλη ευκαιρία για να καταλάβουν αποκλειστικά όλα τα καθίσματα στον προορισμένο γάμο του Υιού του. Τους έστειλε δεύτερη ειδοποίησι, αλλά τελική. Ο Ιησούς Χριστός έδειξε αυτό το εκτεταμένο έλεος του Θεού στους προσκεκλημένους όταν είπε στους μαθητάς του λίγο πριν από την ανάληψί του στον ουρανό: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης.»—Πράξ. 1:8.

27. Πώς περιέγραψε ο Ιησούς ποια θα ήταν η αντίδρασις των προσκεκλημένων στη δεύτερη ειδοποίησι;

²⁷ Ποια ήταν η αντίδρασις από μέρους του έθνους γενικά σ’ αυτή τη δεύτερη ειδοποίησι το προείπε ο Ιησούς στην παραβολή του λέγοντας: «Πάλιν [ο Βασιλεύς] απέστειλεν άλλους δούλους, λέγων· Είπατε προς τους προσκεκλημένους· Ιδού, το γεύμα μου ητοίμασα, οι ταύροι μου και τα θρεπτά είναι εσφαγμένα και πάντα είναι έτοιμα· έλθετε εις τους γάμους. Εκείνοι όμως αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον αγρόν αυτού, ο δε εις το εμπόριον αυτού· οι δε λοιποί πιάσαντες τους δούλους αυτού ύβρισαν και εφόνευσαν.»—Ματθ. 22:4-6.

28. Πότε άρχισε η δεύτερη ειδοποίησις, και ποια κατηγορία του Ιουδαϊκού Ανωτάτου Δικαστηρίου δείχνει ότι το έθνος των προσκεκλημένων είχε λάβει την ειδοποίησι;

²⁸ Αυτό το μέρος της παραβολής του Ιησού άρχισε την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., όταν το άγιο πνεύμα εκχύθηκε στους μαθητάς του Ιησού που το ανέμεναν και άρχισαν να κηρύττουν το ευαγγέλιον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού στην Ιερουσαλήμ στους Ιουδαίους και περιτετμημένους προσηλύτους του Ιουδαϊσμού. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες εορτασταί από πολλά μέρη της γης ήσαν εκεί στην Ιερουσαλήμ δεν αναγράφεται στο θεόπνευστο υπόμνημα. Χιλιάδες εορτασταί άρχισαν ν’ ακούουν τα αγαθά νέα για τον αναστημένο Ιησού τον Μεσσία. Λίγο αργότερα το Ιουδαϊκό Ανώτατο Δικαστήριο είπε στους δώδεκα αποστόλους του Ιησού Χριστού: «Ιδού, εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας, και θέλετε να φέρητε εφ’ ημάς το αίμα του ανθρώπου τούτου.» (Πράξ. 5:27, 28) Χωρίς αμφιβολία, το έθνος των ‘προσκεκλημένων’ ελάμβανε τώρα ειδοποίησι για δεύτερη φορά.

29. Πώς ανταπεκρίθησαν οι προσκεκλημένοι στη δεύτερη πρόσκλησι του βασιλέως, και ποια αφήγησις δείχνει πόσο πραγματική σχετικά με αυτό ήταν η παραβολή του Ιησού;

²⁹ Πώς ανταποκρίθηκε ο λαός του έθνους στη δεύτερη υπόμνησι της προσκλήσεώς των από τον ουράνιο Βασιλέα για τους ήδη έτοιμους «γάμους»; Με ύβρεις προς τον Βασιλέα και με περιφρόνησι για τον νυμφίον Υιόν του, δείχνοντας περισσότερο προσωπικό ενδιαφέρον για τα υλιστικά των συμφέροντα παρά για να τιμήσουν τον Βασιλέα με την παρουσία των στους γάμους του Υιού του! Κατέφυγαν μάλιστα και σε απροκάλυπτο φόνο των ευπειθών ‘δούλων’ του, των Χριστιανών κηρύκων του ευαγγελίου της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Πρέπει να διαβάση κανείς μόνον το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, κεφάλαια 3 έως 9, για να έχη μια ιστορική αναγραφή του πώς εκπληρώθηκε η προφητική παραβολή του Ιησού απ’ αυτή την άποψι.

30, 31. (α) Πότε έληξε η δεύτερη ειδοποίησις; (β) Στην παραβολή μετά την απόρριψι της δεύτερης ειδοποιήσεως, τι έκαμε ο βασιλεύς;

³⁰ Χωρίς άλλο, λοιπόν, εκείνη η δεύτερη ειδοποίησις στους προσκεκλημένους ετελείωσε και έπρεπε να τελειώση σύμφωνα με την προφητεία. Αυτό έγινε στο έτος 36 μ.Χ., τριάμισυ χρόνια μετά το μαρτύριο του Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Πώς έγινε αυτό; Η παραβολή του Ιησού εξεικόνισε το πώς. Ο Ιησούς, υποδεικνύοντας την τιμωρία που επρόκειτο να έλθη στο έθνος των ‘προσκεκλημένων’ επειδή με απιστία απέρριψαν την πρόσκλησι του ουρανίου Βασιλέως, είπε:

³¹ «Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών κατέκαυσε. Τότε λέγει προς τους δούλους αυτού· Ο μεν γάμος είναι έτοιμος, οι δε προσκεκλημένοι δεν ήσαν άξιοι· υπάγετε λοιπόν εις τας διεξόδους των οδών, και όσους αν εύρητε καλέσατε εις τους γάμους. Και εξελθόντες οι δούλοι εκείνοι εις τας οδούς, συνήγαγον πάντας όσους εύρον, κακούς τε και καλούς· και εγεμίσθη ο γάμος από ανακεκλιμένων.»—Ματθ. 22:7-10.

32. Μήπως η σειρά των λέξεων της παραβολής του Ιησού δείχνει ότι ο βασιλεύς ανέβαλε τις γαμήλιες διευθετήσεις μέχρις ότου καταστρέψη την πόλι των «προσκεκλημένων»;

³² Από την ανωτέρω σειρά των λέξεων του Ιησού όταν εξέθετε τις λεπτομέρειες της παραβολής, δεν πρέπει να εννοήσωμε ότι, προτού ο βασιλεύς φροντίση περαιτέρω για τους γάμους, διέταξε τα στρατεύματά του να ενεργήσουν και τα έστειλε εναντίον της πόλεως όπου κατοικούσαν οι αχάριστοι «προσκεκλημένοι» και «απώλεσε τους φονείς εκείνους, και την πόλιν αυτών κατέκαυσε.» Διαφορετικά, θα εσήμαινε ότι ο ουράνιος Βασιλεύς, ο Ιεχωβά Θεός, δεν έστειλε τους δούλους του για να συλλέξουν αδιακρίτως ανθρώπους στο γεύμα του γάμου ως το έτος 70 μ.Χ., διότι το θέρος του έτους εκείνου η Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τους Ρωμαίους υπό τον Στρατηγόν Τίτον, τον υιόν του Αυτοκράτορος Βεσπασιανού. Τότε, πραγματικά, εκείνοι οι «φονείς» εφονεύθησαν. Όπως αναφέρεται από τον Φλάβιο Ιώσηπον, 1.100.000 απωλέσθησαν στην πολιορκία και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και 97.000 απήχθησαν αιχμάλωτοι για να πωληθούν ως δούλοι.—Λουκ. 21:20-24· 19:41-44.

[Εικόνα στη σελίδα 113]

Ο Ιησούς στην παραβολή για κάποιο βασιλέα που παρέθεσε ένα γαμήλιο γεύμα, έδειξε ότι μερικοί που πιστεύουν ότι πρόκειται να πάνε στον ουρανό δεν θα το επιτύχουν