Μπορούμε να Είμεθα Ευγνώμονες για την Υπομονητική Θεία Διαπαιδαγώγησι

ΕΧΟΜΕ ακούσει ανθρώπους να λέγουν ότι ο Θεός είναι παράλογος, άδικος ή ότι αργεί να ενεργήση. Μερικοί θα ήθελαν να πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί ο Θεός δεν κάνει κάτι τώρα για να εξαλείψη το έγκλημα, την αδικία και την καταπίεσι.

Εν τούτοις, είναι εύκολο για τους ανθρώπους να παραβλέπουν το γεγονός ότι η απλή εκδήλωσις ανωτέρας δυνάμεως, την οποία πιστεύουν ότι θα μπορούσε ν’ ασκήση ο Θεός, δεν είναι συνήθως ο καλύτερος τρόπος για να εμποδισθή η επανάληψις ενός κακού πράγματος. Η επίλυσις του προβλήματος μπορεί ν’ απαιτήση χρόνο, υπομονή και λογίκευσι.

Παραδείγματος χάριν, ένας πατέρας μπορεί να τιμωρή αυστηρά τον γιο του για κάθε ανυπακοή, ή ίσως τον αποκηρύττει από παιδί του και τον διώχνει τελείως. Αλλά θα διόρθωνε αυτός ο τρόπος τον γιο και θα έλυνε το πρόβλημα; Θα βοηθούσε αυτό τον γιο και θα έσωζε τη φήμη του πατέρα; Θα επεξεργαζόταν την ευημερία της οικογενείας; Η απλή άσκησις δυνάμεως και εξουσίας, αντιθέτως, θα μπορούσε να χειροτερεύση τα ζητήματα ως προς τον γιο, καθώς επίσης και ως προς τους ανθρώπους οι οποίοι παρακολουθούν το ζήτημα. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν είναι σαν μηχανήματα ή σαν ζώα, απλώς να λαμβάνουν διαταγές και να ελέγχωνται από ανώτερη δύναμι.

Αυτό είναι όμοιο με την πολιτεία του Θεού με τους ανθρώπους, τους οποίους έκανε ‘κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του.’ (Γέν. 1:26, 27) Το ανθρώπινο γένος αντανακλά ακόμη, αν και σε ατελή βαθμό, εκείνη την εικόνα, η οποία περιλαμβάνει την άσκησι λογικεύσεως, αγάπης, δικαιοσύνης και ελέους. Οι άνθρωποι πρέπει να λογικεύωνται και να κατανοούν γιατί τα πράγματα γίνονται μ’ αυτό τον τρόπο. Αυτό πρέπει να φθάση στην καρδιά τους. Κατόπιν, θα προσπαθήσουν να συμμορφωθούν με ό,τι είναι ορθό, εκτός αν είναι ιδιοτελείς και παράλογοι.—Ψαλμ. 32:9· Ρωμ. 2:4.

Ένας γονεύς μπορεί να αντιληφθή ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να εντυπώση στο παιδί του κάποιο ζήτημα. Αυτός ο τρόπος ίσως περιλαμβάνει την προειδοποίησι του παιδιού επανειλημμένως. Ο γονεύς ίσως διακρίνει ότι πρέπει ν’ αφήση το παιδί να υποστή τα αποτελέσματα της ανοησίας του. Μερικοί γονείς έχουν κάνει το σφάλμα να ‘υπερπροστατεύουν’ το παιδί από τις συνέπειες κάθε δύσκολης θέσεως στην οποία μόνο του εισέρχεται. Άλλοι μπορεί να χρησιμοποιούν απειλές ή σωματική τιμωρία και ωστόσο το παιδί δεν αντιλαμβάνεται το σημείο. Ίσως η μεγαλύτερη τιμωρία που μπορεί να χρησιμοποιήση ο γονεύς, είναι ν’ απομακρύνη από το παιδί κάτι που το αγαπά υπερβολικά.—Παροιμ. 23:13, 14.

Ομοίως, ο Θεός δείχνει υπομονή και χρησιμοποιεί λογική και εκπαίδευσι για το καλό του ανθρώπου, διότι Εκείνος γνωρίζει ότι το ανθρώπινο γένος πρέπει να πεισθή ότι οι ενέργειές Του είναι ορθές και ότι η διακυβέρνησίς Του είναι η μόνη επιθυμητή κυβέρνησις για τη γη. Έτσι, επέτρεψε στους ανθρώπους να ακολουθήσουν τη δική τους ανεξάρτητη πορεία. Μέχρι τώρα, οι άνθρωποι έχουν δοκιμάσει κάθε δυνατή μορφή διακυβερνήσεως—μοναρχίες, ολιγαρχίες, σοσιαλιστικά και Κομμουνιστικά καθεστώτα, δημοκρατίες, στρατιωτικές δικτατορίες και χούντες, και ιεραρχικά καθεστώτα (στα οποία την κατάστασι ελέγχει ένα ιερατείο)—κάθε μορφή κυβερνήσεως που μπόρεσε να επινοήση ο άνθρωπος.

Σήμερα οι κοσμικές κυβερνήσεις είναι πιο ασταθείς παρά ποτέ προηγουμένως και οι άνθρωποι λέγουν ότι η κοινωνία, όπως τη γνωρίζομε, δεν μπορεί να επιβιώση. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιλύσουν όλα τα προβλήματα και αυτά πολλαπλασιάζονται με κάθε νέα προσπάθεια επιλύσεώς των. Συνεπώς, όταν ο Θεός φέρη καταστροφή σ’ αυτό το παρόν κοσμικό σύστημα, οι άνθρωποι θα κατανοήσουν ότι οι προσπάθειές τους να αυτοκυβερνηθούν, απέτυχαν. Εκείνοι που είναι υπέρ της αμέσου διακυβερνήσεως του Θεού από τον ουρανό, θα έχουν απογοητευθή τόσο πολύ από τα διάφορα είδη ανθρωπίνης διακυβερνήσεως, θα έχουν πεισθή τόσο πολύ ότι κανένα απ’ αυτά δεν επιτυγχάνει, ώστε δεν θα θέλουν ποτέ να επιστρέψουν σε κανένα είδος ή μορφή ανθρωποποίητης διακυβερνήσεως, ούτε σε κανένα από τα υποπροϊόντα της.—Φιλιππ. 2:9-11· Ησ. 45:23, 24.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

Έχομε ένα παράδειγμα που δείχνει τον τρόπο εκπαιδεύσεως του Θεού στην ιστορία της πολιτείας του Θεού με το έθνος του αρχαίου Ισραήλ. Όταν εκείνο το έθνος εγκατεστάθη στη Γη της Επαγγελίας, ο Θεός, ως αγαθός Πατέρας, τους προειδοποίησε για τον κίνδυνο να εμπλακούν σε ειδωλολατρία, λατρεύοντας τους θεούς των εθνών, τα οποία κατοικούσαν μέσα και γύρω από τη χώρα. Είπε μέσω του Μωυσέως τα εξής: «Ουδέ θέλεις λατρεύσει τους θεούς αυτών· διότι τούτο θέλει είσθαι παγίς εις σε.»—Δευτ. 7:16.

Υπάρχουν περισσότερες από 30 άλλες άμεσες προειδοποιήσεις που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ εκείνο τον καιρό, σχετικά με τους ψευδείς θεούς των εθνών, οι οποίοι περιελάμβαναν είδωλα από ξύλο, πέτρα και μέταλλο—κάτι που εναντιώνετο με άμεσο τρόπο στη διακυβέρνησι του Θεού.

Εν τούτοις, ο Ισραήλ αγνόησε αυτές τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις—στην πραγματικότητα, ποτέ δεν κατενόησαν την πλήρη σημασία και σπουδαιότητά των. Μολονότι αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να λέγουν ότι ελάτρευαν τον Ιεχωβά και ήσαν λαός του, παγιδεύθηκαν στην προσπάθειά τους ν’ ακολουθήσουν δύο κυρίους. Οι Ισραηλίται εξαπατήθηκαν με το να σκέπτωνται ότι θα μπορούσαν να λατρεύουν τον Ιεχωβά ως Θεό και, συγχρόνως, θα μπορούσαν να προστρέχουν, ακόμη και να θυσιάζουν, στον τοπικό θεό Βάαλ για να έχουν καλές σοδειές και άλλα οφέλη.—Ιερεμ. 7:9· 44:15-23.

Τριάντα προειδοποιήσεις θα ήσαν αρκετές, ιδιαίτερα μετά απ’ όλα αυτά που είχαν δει οι Ισραηλίται όταν ο Ιεχωβά τους απελευθέρωσε από την Αίγυπτο. Αλλά μήπως ο Θεός έχασε την υπομονή του, ωργίσθηκε και τους εγκατέλειψε σαν ανθρώπους που δεν διορθώνονται; Όχι· σαν σοφός Πατέρας, τους εκπαίδευσε με το να επιτρέπη, από καιρό σε καιρό, να υφίστανται τις συνέπειες της ανοησίας των, αφήνοντάς τους να υφίστανται καταπίεσι στα χέρια άλλων εθνών και σώζοντάς τους όταν προσήρχοντο σ’ αυτόν για βοήθεια. Αυτό διήρκεσε περίπου 850 χρόνια.

Αλλ’ ακόμη και μ’ αυτή την εκπαίδευσι, οι Ισραηλίται δεν απηλλάγησαν από την αμαρτία της ειδωλολατρίας που έφερε όνειδος στον Θεό τον οποίον ισχυρίζοντο ότι αντιπροσώπευαν. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν ηττήθη. Τελικά, μολονότι δεν ευχαριστήθηκε από αυτό, έκανε αυτό που έπρεπε να κάνη για να τους πείση. (Θρήνοι 3:33) Άφησε τους Βαβυλωνίους να έλθουν και να καταστρέψουν την πρωτεύουσα πόλι των, την Ιερουσαλήμ και το χειρότερο απ’ όλα, να καταστρέψουν τον ναό του Θεού που ευρίσκετο εκεί.—2 Χρον. 36:15, 16.

Για τους Ιουδαίους αυτή ήταν η υψίστη τιμωρία, ο μεγαλύτερος κλονισμός που θα μπορούσαν να υποστούν. Πίστευαν ότι θα μπορούσαν να εξακολουθούν να λατρεύουν τα είδωλα και συγχρόνως θα μπορούσαν να υπολογίζουν στη μονιμότητα του ναού και της πόλεώς των Ιερουσαλήμ. Εβασίζοντο στην αγία πόλι των και στο ναό των και πίστευαν αλαζονικά ότι η Ιερουσαλήμ θα υπήρχε πάντοτε και ότι ποτέ δεν θ’ απομακρύνοντο τελείως από τη γη τους, αφήνοντάς την έρημη. Αλλά τώρα συνέβη ακριβώς εκείνο που θεωρούσαν αδύνατον!—Θρήνοι 2:1, 2· 4:12.

Αυτό αφύπνισε μερικούς Ιουδαίους, κάνοντάς τους ν’ αντιληφθούν ότι η ειδωλολατρία είναι χονδροειδής αμαρτία. Έμαθαν επιτέλους το μάθημα που προσπαθούσε ο Θεός να τους διδάξη με πιο ήπια μέσα. Θεραπεύθηκαν για πάντα από τη λατρεία των ειδώλων. Μετά την αποκατάστασι ενός ευπειθούς υπολοίπου Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ το 537 π.Χ., διέπραξαν άλλες αμαρτίες, αλλά ποτέ πια δεν έπεσαν στην ειδωλολατρία.—Θρήνοι 3:31, 32.

Για να δούμε πόσο αποτελεσματική ήταν η εκπαίδευσις του Θεού, θα εξετάσωμε ένα συμβάν που έλαβε χώρα περίπου 560 χρόνια αργότερα, όπως το αναφέρει ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος:a

«Τώρα ο Πιλάτος, ο οποίος είχε σταλή ως προκουράτωρ στην Ιουδαία από τον Τιβέριο, έστειλε δια νυκτός στην Ιερουσαλήμ εκείνες τις εικόνες του Καίσαρος που ονομάζονται σύμβολα της εξουσίας. Αυτό δημιούργησε πολύ μεγάλη ταραχή στους Ιουδαίους όταν ξημέρωσε. . . . Εκτός από την οργή που προκάλεσε στους ίδιους τους πολίτες αυτή η ενέργεια, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων έσπευσε να φύγη από τη χώρα . . . και να πάη στην Καισάρεια . . . γονάτισαν επάνω στο έδαφος και συνέχισαν να βρίσκωνται σ’ αυτή τη θέσι ακίνητοι επί πέντε μέρες και πέντε νύχτες.»

Αυτό το γεγονός έδειχνε ότι η λογικότης και η υπομονή του Θεού με τον Ισραήλ στη διάρκεια των ετών απεδεικνύοντο τώρα ως η πιο σοφή πορεία και η πιο επωφελής για κείνους τους ανθρώπους. Η Ιερουσαλήμ και ο ανοικοδομημένος ναός της υπήρχαν ακόμη όταν εμφανίσθηκε ο Μεσσίας. Ο Μεσσίας θα ερχόταν σ’ ένα λαό που θα ελάτρευε, όχι όλα τα είδη θεών, αλλά μόνο τον Ύψιστο. Έτσι ο Μεσσίας χαρακτηρίσθηκε ως εκείνος τον οποίον απέστειλε ο μοναδικός Θεός των, ο Ιεχωβά. Μπορούσαν ν’ αποδείξουν την αλάνθαστη ταυτότητά του, μέσω του μοναδικού αγίου βιβλίου των, των Εβραϊκών Γραφών.—Ιωάν. 5:39.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΑΤΟΜΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΩΦΕΛΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ

Ο τρόπος πολιτείας του Θεού με τους ανθρώπους του κόσμου, δείχνει ομοίως τη μεγάλη του υπομονή και σοφία, καθώς μας αναγνωρίζει όλους ως νοήμονα πλάσματά του. Δεν έχει ενεργήσει με σκληρότητα. Έχει διαφυλάξει την ανθρώπινη φυλή μέχρι σήμερα. Και η φαινομενική καθυστέρησις δεν οφείλεται σε αργοπορία εκ μέρους του.—2 Πέτρ. 3:9.

Όταν ο Θεός καταστρέψη αυτό το παρόν καταπιεστικό σύστημα και εγκαθιδρύση τη Βασιλική του διακυβέρνησι επάνω στη γη, στα χέρια του Ιησού Χριστού οι άνθρωποι θα μπορούν να συγκρίνουν, ναι, ν’ αντιπαραβάλλουν αυτή τη θαυμάσια διακυβέρνησι από τον ουρανό με αυτό που είχαν δοκιμάσει όταν ‘ο άνθρωπος εξουσίαζε άνθρωπον προς βλάβη αυτού.’ (Εκκλησ. 8:9) Θα παρατηρούν την αδιαφθορία αυτής της κυβερνήσεως. Επί πλέον, θα παραστούν μάρτυρες της θεραπείας των ασθενειών των ανθρώπων, μέσω της ιερατικής διοικήσεως του Χριστού· ο Χριστός είχε δώσει δείγματα τέτοιων θεραπευτικών πράξεων όταν ήταν στη γη. (Λουκ. 4:31-36· 5:12-15· Ματθ. 9:27-34) Εκείνοι που είναι ειλικρινείς και έχουν αγάπη στην καρδιά τους για ό,τι είναι ορθό, θα υποστηρίζουν μ’ όλη τους την καρδιά αυτή τη βασιλεία. (Ησ. 26:9) Δικαιολογημένα τότε θα ευλογούν τον Θεό για την υπομονή του που δεν εγκατέλειψε τους αμαρτωλούς ανθρώπους.—Ψαλμ. 117:1, 2

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Η κρίσις του Θεού πάνω στην ειδωλολατρική Ιερουσαλήμ εκπαίδευσε τους Ιουδαίους και τους έκανε να εγκαταλείψουν για πάντα την ειδωλολατρεία