Προσκολλήθηκα Στενά στην Οργάνωση του Θεού

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΡΟΪ Α. ΡΑΪΑΝ

Το Σάντχιλ (Αμμόλοφος) του Μισούρι κατάλληλα ονομάστηκε έτσι, αφού δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μεγάλο αμμόλοφο στην ανοιχτή λοφώδη ύπαιθρο. Αυτό το χωριό βρισκόταν πάνω σ’ ένα σταυροδρόμι 5 χιλιόμετρα δυτικά του Ράτλετζ και είχε μόνο οχτώ ή εννιά σπίτια, μια Μεθοδιστική εκκλησία και ένα μικρό σιδηρουργείο. Εκεί γεννήθηκα στις 25 Οκτωβρίου 1900.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου ήταν ο σιδηρουργός του χωριού. Αν και οι γονείς μου σπάνια πήγαιναν στην εκκλησία, η μητέρα άρχισε να με στέλνει στο κατηχητικό στη Μεθοδιστική εκκλησία. Δεν μου άρεσε το όνομα Μεθοδιστής, επειδή πίστευα ότι πρέπει κανείς να αποκαλείται Χριστιανός· ωστόσο ανέπτυξα δίψα για τη Βιβλική αλήθεια και ενδιαφέρον για την αιώνια ζωή.

Όταν έγινα 16 χρονών, έπιασα δουλειά στο σιδηρόδρομο της Σάντα Φε. Ένας από τους Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής (όπως λέγονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά) ο οποίος ονομαζόταν Τζιμ ήρθε να δουλέψει στο συνεργείο μας στο σιδηρόδρομο, και συχνά εκείνος κι εγώ δουλεύαμε μαζί. Ο Τζιμ μιλούσε κι εγώ άκουγα αυτά που έλεγε γύρω από την Αγία Γραφή. Τα λόγια του μου φαίνονταν σωστά, κι έτσι του ζήτησα να μου δανείσει ένα από τα βιβλία του.

Ο Τζιμ μού δάνεισε τον πρώτο τόμο των Γραφικών Μελετών, που είχε εκδοθεί από τον Κ. Τ. Ρώσσελ του Διεθνή Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής. Όταν του τον επέστρεψα, του ζήτησα να μου βρει κι άλλους τόμους. Σύντομα ύστερα απ’ αυτό, ο Τζιμ έφυγε από το σιδηρόδρομο, και η επόμενη φορά που τον είδα ήταν στο δρόμο του Ράτλετζ να παίρνει παραγγελίες για το εικονογραφημένο βιβλίο Σενάριο του Φωτοδράματος της Δημιουργίας. Αργότερα με προσκάλεσε στις συναθροίσεις ομάδας που διεξάγονταν στο σπίτι του. Κάθε Κυριακή, περπατούσα τα 5 χιλιόμετρα μέχρι το Ράτλετζ για να παρευρεθώ στη συνάθροιση.

Όταν παρουσιάστηκε το περιοδικό Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!) το 1919, θέλησα να αρχίσω να βγαίνω στη διακονία αγρού. Άλλος ένας καινούριος Σπουδαστής της Γραφής κι εγώ ήμασταν αποφασισμένοι να διαθέσουμε αυτό το νέο περιοδικό από πόρτα σε πόρτα. Δειλιάζαμε όμως λίγο να επισκεφτούμε τους ανθρώπους στην πόλη που μέναμε, έτσι ανεβήκαμε στο τρένο και πήγαμε σε μια γειτονική πόλη. Όταν φτάσαμε εκεί το πρωί, ο καθένας μας πήρε διαφορετικό δρόμο και επισκεπτόμασταν τα σπίτια μέχρι το απόγευμα, παρ’ όλο που δεν είχαμε εκπαιδευτεί γι’ αυτό το έργο. Πήρα παραγγελίες για δυο συνδρομές, τη μια από έναν άντρα που δουλεύαμε μαζί στο σιδηρόδρομο.

Στις 10 Οκτωβρίου 1920 βαφτίστηκα σε μια λιμνούλα κοντά στο Ράτλετζ. Οι γονείς μου εναντιώνονταν στην ανάμειξή μου με τους Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής. Αυτό το έκαναν εξαιτίας της εναντίωσης που υποκινούσε ο κλήρος και την οποία υπέστησαν οι Σπουδαστές της Γραφής στη διάρκεια των χρόνων του πολέμου από το 1914 έως το 1918. Ωστόσο, αργότερα ο πατέρας μου άρχισε να παρακολουθεί μερικές συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής και διάβαζε επίσης και το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών. Και η μητέρα μου, πριν πεθάνει, είχε αρχίσει να βλέπει πιο ευνοϊκά το δικό μας τρόπο κατανόησης της Βιβλικής αλήθειας. Εντούτοις κανένας από την οικογένειά μου δεν έκανε ποτέ αυτή την αλήθεια κτήμα του.

Καιρός Δοκιμασίας

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, υπήρχαν μόνο άλλα τρία άτομα εκτός από εμένα τα οποία παρακολουθούσαν τακτικά τις συναθροίσεις μελέτης της Γραφής που γίνονταν στο Ράτλετζ. Αυτά τα τρία άτομα τελικά εγκατέλειψαν την οργάνωση. Ο ένας ήταν καταπληκτικός ομιλητής, ο οποίος εκφωνούσε δημόσιες ομιλίες Γραφικού περιεχομένου στην περιοχή. Εντούτοις, έγινε πολύ υπερήφανος για τις ικανότητές του και το θεωρούσε υποτιμητικό να παίρνει μέρος στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι όπως έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί.—Πράξεις 5:42· 20:20.

Όταν αυτά τα τρία άτομα σταμάτησαν να συναναστρέφονται με τους Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής, θυμάμαι πως ένιωσα όπως και ο απόστολος Πέτρος στην περίπτωση που ο Ιησούς είπε στους ανθρώπους ότι θα ‘έτρωγαν το σώμα του Ιησού και θα έπιναν το αίμα του’. Πρόσκοψαν λόγω της διδασκαλίας του και τον εγκατέλειψαν πολλοί σ’ εκείνη την περίπτωση. Τότε, ο Ιησούς ρώτησε τους αποστόλους: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» Ο Πέτρος απάντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις».—Ιωάννης 6:67, 68.

Αν και ο Πέτρος δεν κατάλαβε πλήρως τι εννοούσε ο Ιησούς λέγοντας ότι θα ‘έτρωγαν το σώμα του Ιησού και θα έπιναν το αίμα του’, αναγνώριζε ότι ο Ιησούς είχε «λόγους ζωής». Έτσι ένιωθα κι εγώ για την οργάνωση. Είχε την αλήθεια παρ’ όλο που δεν καταλάβαινα πάντοτε πλήρως το καθετί που διάβαζα στα έντυπα. Ωστόσο, όποτε λεγόταν κάτι που δεν το καταλάβαινα, ποτέ δεν διαφωνούσα. Αργότερα, το θέμα διευκρινιζόταν ή γίνονταν προσαρμογές σε διάφορες απόψεις κατά καιρούς. Ήμουν πάντοτε χαρούμενος που περίμενα με υπομονή για τη διευκρίνιση.—Παροιμίαι 4:18.

Προσαρμογές για να Κάνω Σκαπανικό

Τον Ιούλιο του 1924 παρακολούθησα μια διεθνή συνέλευση που έγινε στο Κολόμπους του Οχάιο. Ο Χρυσούς Αιών τη χαρακτήρισε ως τη «μεγαλύτερη συνέλευση Σπουδαστών της Γραφής που έγινε σ’ όλους τους αιώνες». Εκεί υιοθετήθηκε η δυναμική απόφαση «Κατηγορητήριο». Η γνώση που πήρα και το πνεύμα που εκδηλώθηκε σ’ εκείνη τη συνέλευση με ενθάρρυναν να γίνω ολοχρόνιος διάκονος, δηλαδή σκαπανέας.

Μόλις επέστρεψα από τη συνέλευση παραιτήθηκα από τη δουλειά μου στο σιδηρόδρομο, και ένας άλλος Σπουδαστής της Γραφής κι εγώ αρχίσαμε να υπηρετούμε μαζί ως σκαπανείς. Όμως, ύστερα από ένα χρόνο, η υγεία των γονέων μου επιδεινώθηκε τόσο πολύ ώστε χρειάζονταν τη βοήθειά μου. Σταμάτησα το σκαπανικό και έπιασα δουλειά σε μια εταιρία που ασχολούνταν με πετρελαιαγωγούς· επειδή όμως οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί δεν ασκούσαν καλή επιρροή πάνω μου, έφυγα απ’ αυτή τη δουλειά και άρχισα να ασχολούμαι με τη μελισσοκομία.

Το φθινόπωρο του 1933 και οι δυο γονείς μου είχαν πεθάνει κι έτσι δεν είχα πια υποχρεώσεις. Γι’ αυτό, την άνοιξη του 1934 παρέδωσα τις μέλισσές μου στη φροντίδα κάποιου άλλου ατόμου, έφτιαξα ένα μικρό τροχόσπιτο και άρχισα την ολοχρόνια διακονία ξανά ως σκαπανέας. Στην αρχή εργάστηκα μ’ έναν ηλικιωμένο Μάρτυρα στην περιοχή του Κουίνσι στο Ιλινόις. Αργότερα μετακόμισα πίσω στο Μισούρι, όπου ενώθηκα με μια ομάδα σκαπανέων.

Το 1935 μια μεγάλη ξηρασία έπληξε τις μεσοδυτικές πολιτείες και εφόσον εργαζόμασταν σε μια αποκλειστικά αγροτική περιοχή, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Κανείς δεν είχε χρήματα, έτσι οι ευγνώμονες άνθρωποι συχνά μας έδιναν τρόφιμα ή άλλα είδη όταν τους δίναμε έντυπα.

Σκαπανικό στα Νότια

Εκείνον το χειμώνα μετακομίσαμε στο Αρκάνσας για να αποφύγουμε τον κρύο καιρό. Εκεί μπορούσαμε να διαθέτουμε περισσότερα έντυπα και παίρναμε όσες κονσέρβες μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. Συχνά δεχόμασταν και άλλα πράγματα, τα οποία μπορούσαμε να τα πουλήσουμε και να πάρουμε χρήματα, που περιλάμβαναν παλιά αλουμινένια, χάλκινα ή ασημένια σκεύη, παλιά ψυγεία και μπαταρίες αυτοκινήτων. Αυτό μας έδινε χρήματα για να αγοράζουμε βενζίνη για το αυτοκίνητό μου, ένα Μοντέλο Α της Φορντ, το οποίο το χρησιμοποιούσαμε στη διακονία.

Υπηρετήσαμε στο Νιούτον, στις κομητείες Σίρσι και Κάρολ στο οροπέδιο Όζαρκ. Οι εμπειρίες που είχαμε από το κήρυγμα στους ανθρώπους οι οποίοι έμεναν στα βουνά του Αρκάνσας ήταν τόσο πολλές που θα γέμιζαν ένα βιβλίο. Εφόσον οι δρόμοι ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση ή ανύπαρκτοι εκείνες τις μέρες, κάναμε το περισσότερο από το έργο μας με τα πόδια. Μερικοί σκαπανείς από την ομάδα μας πήγαιναν συνήθως με άλογα για να βρουν τους ανθρώπους στις περιοχές εκείνες που ήταν ψηλά στα βουνά.

Κάποτε ακούσαμε για έναν ενδιαφερόμενο που τον έλεγαν Σαμ, τον οποίο τον βρήκαμε τελικά να κατοικεί στην κορυφή ενός βουνού. Μας υποδέχτηκε με «ανοιχτές αγκάλες» και χάρηκε που θα μέναμε μαζί του το βράδυ. Αν και η σύζυγος του Σαμ δεν ενδιαφερόταν για το άγγελμά μας, ενδιαφερόταν ο 16χρονος γιος του, ο Ρεξ. Καθώς φεύγαμε, ο Σαμ μάς προσκάλεσε να ξαναπάμε. Έτσι, δυο εβδομάδες αργότερα, μείναμε ξανά μαζί τους.

Φεύγοντας τη δεύτερη φορά, η γυναίκα τού Σαμ ήταν αυτή που μας προσκάλεσε να ξαναπάμε. Είπε ότι είχαμε καλή επιρροή στον Ρεξ. «Είναι πολύ κακό παιδί γιατί βρίζει», εξήγησε, «και νομίζω ότι βρίζει πολύ λιγότερο από τότε που ήρθατε εσείς». Πολλά χρόνια αργότερα συνάντησα ξανά τον Ρεξ όταν παρακολουθούσε την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Εμπειρίες σαν κι αυτή μου έχουν δώσει μεγάλη ικανοποίηση στο πέρασμα των χρόνων.

Υπηρεσία Μπέθελ

Όταν έκανα αίτηση για σκαπανικό, έκανα επίσης αίτηση να υπηρετήσω στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη, που ονομάζονται Μπέθελ. Την άνοιξη του 1935, με πληροφόρησαν ότι η αίτησή μου είχε γίνει δεκτή και ότι έπρεπε να παρουσιαστώ στο Αγρόκτημα της Βασιλείας της Εταιρίας Σκοπιά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης για να αρχίσω την υπηρεσία μου Μπέθελ. Αμέσως έκανα διευθετήσεις να πάρει ένας άλλος Μάρτυρας το τροχόσπιτο που χρησιμοποιούσα στο σκαπανικό.

Ξεκίνησα για τη Νέα Υόρκη με το αυτοκίνητό μου, Μοντέλο Α της Φορντ, και έφτασα στις δέκα και μισή περίπου το πρωί της 3ης Μαΐου 1935. Περίπου στη μία η ώρα εκείνο το απόγευμα άρχισα να δουλεύω κόβοντας ξύλα. Την επόμενη μέρα μου είπαν να παρουσιαστώ στο γαλακτοκομείο για να βοηθήσω στο άρμεγμα των αγελάδων. Εργάστηκα στο γαλακτοκομείο επί αρκετά χρόνια· μερικές φορές άρμεγα το πρωί και το βράδυ, και στη διάρκεια της μέρας εργαζόμουν στον κήπο και στην ομάδα που ασχολούνταν με τις υπαίθριες καλλιέργειες. Επίσης φρόντιζα τις μέλισσες και τρυγούσα το μέλι για την οικογένεια Μπέθελ. Το 1953, μετατέθηκα στο τυροκομείο.

Ένα από τα άτομα που επηρέασαν τη ζωή μου λόγω του εξαιρετικού παραδείγματός του όσον αφορά την ταπεινοφροσύνη, την οσιότητα και την υπακοή στον Ιεχωβά ήταν ο Γουόλτερ Τζον «Πάπι» Θορν. Ήταν ένας από τους 21 Σπουδαστές της Γραφής που είχαν διοριστεί το 1894 να είναι οι πρώτοι πίλγκριμς—άντρες οι οποίοι έκαναν ένα έργο παρόμοιο μ’ αυτό που κάνουν σήμερα οι επίσκοποι περιοχής—οι οποίοι θα επισκέπτονταν αρκετές εκκλησίες για να τις ενθαρρύνουν. Έπειτα από πολλά χρόνια στο έργο περιοχής, ο αδελφός Θορν ήρθε στο Αγρόκτημα της Βασιλείας και εργάστηκε στο ορνιθοτροφείο. Πολλές φορές τον άκουσα να λέει: «Όποτε αρχίζω να έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, τον παίρνω παράμερα, σαν να λέγαμε, και του λέω: ‘Εσύ το μικροσκοπικό μόριο σκόνης. Τι έχεις εσύ για να υπερηφανεύεσαι;’»

Άλλο ένα μετριόφρον άτομο που αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για εμένα ήταν ο Τζον Μπουθ, ο οποίος τώρα είναι μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στο πέρασμα των χρόνων έχουν αναφερθεί τα εξής λόγια του: «Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό δεν είναι το πού υπηρετείς αλλά το ποιον υπηρετείς». Απλή δήλωση, αλλά πόσο αληθινή! Το να υπηρετεί κανείς τον Ιεχωβά είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα τα προνόμια!

Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου στο Μπέθελ ήταν η ίδρυση της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ στο Αγρόκτημα της Βασιλείας το 1943. Η συναναστροφή μου με σκαπανείς από πολλά μέρη του κόσμου ήταν πράγματι συναρπαστική. Εκείνον τον καιρό υπήρχαν περίπου εκατό σπουδαστές σε κάθε τάξη, έτσι κάθε έξι μήνες εκατό καινούρια άτομα έρχονταν στο Αγρόκτημα της Βασιλείας. Οι αποφοιτήσεις προσέλκυαν χιλιάδες άτομα σ’ αυτές τις εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις στα υπαίθρια αγροκτήματα που βρίσκονταν στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Αλλαγή στην Εργασία

Όταν η σχολή Γαλαάδ μεταφέρθηκε στο Μπρούκλιν και το κύριο κτίριο που περιλάμβανε τους κοιτώνες και τις αίθουσες διδασκαλίας στο Σάουθ Λάνσινγκ πουλήθηκε, το γαλακτοκομείο μεταφέρθηκε στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς στο Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης. Έτσι το φθινόπωρο του 1969, μετατέθηκα στο αγρόκτημα στο Γουόλκιλ και συνέχισα να παρασκευάζω τυρί μέχρι το 1983. Τότε άλλαξα εργασία και άρχισα να εργάζομαι στη διαμόρφωση εξωτερικών χώρων.

Όταν μου πήραν συνέντευξη πριν από καιρό, με ρώτησαν πώς ένιωθα που άλλαξα εργασία ύστερα από 30 χρόνια που παρασκεύαζα τυρί. «Δεν με πείραξε», είπα με ειλικρίνεια, «επειδή ούτως ή άλλως δεν μου άρεσε να παρασκευάζω τυρί». Το σημείο ήταν ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι υπηρετώντας τον Ιεχωβά σε οποιοδήποτε διορισμό αν διατηρούμε το ορθό φρόνημα και υποτασσόμαστε ταπεινά στη θεοκρατική καθοδηγία. Έτσι, αν και πραγματικά δεν μου άρεσε να παρασκευάζω τυρί, απολάμβανα το διορισμό μου επειδή υποβοηθούσε την οικογένεια Μπέθελ. Αν υπηρετούμε τον μεγάλο μας Θεό, τον Ιεχωβά, πιστά και αγόγγυστα, μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι άσχετα από το ποιος είναι ο διορισμός μας.

Στη δύση της ζωής μου, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από το να υπηρετώ στο Μπέθελ. Με φροντίζουν καλά και μπορώ να συνεχίζω να εκτελώ τους διορισμούς μου εργασίας παρ’ όλο που είμαι 90 χρονών. Επί πολλά χρόνια, έχω το προνόμιο να είμαι ένας από τους εισηγητές που υπηρετούν εκ περιτροπής στο πρόγραμμα της πρωινής λατρείας της οικογένειας Μπέθελ εδώ στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς. Όποτε έχω την ευκαιρία, ενθαρρύνω τα καινούρια άτομα στο Μπέθελ να επωφελούνται απ’ όλα τα προνόμια υπηρεσίας που τους δίνονται και να μαθαίνουν να είναι ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι μ’ αυτά.

Στο πέρασμα των χρόνων, μπόρεσα αρκετές φορές να επισκεφτώ ξένα μέρη—την Ινδία, το Νεπάλ, την Άπω Ανατολή και την Ευρώπη. Η ακόλουθη συμβουλή μπορεί να βοηθήσει τα άτομα που είναι συνταυτισμένα με τις εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά ανά τον κόσμο: Να είστε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι με τις παρούσες καταστάσεις σας και να ανθείτε μ’ έναν πνευματικό τρόπο στο χώμα που είστε φυτεμένοι.

Προτίμησα να παραμείνω άγαμος, εφόσον αυτό με βοήθησε να συνεχίσω απερίσπαστος την υπηρεσία μου στον Θεό. Ως ανταμοιβή για την πιστότητα, ο μεγάλος μας Θεός έχει δώσει την προοπτική της αιώνιας ζωής. Για πολλά άτομα, αυτό θα σημάνει ατελεύτητη ζωή σ’ ένα παραδεισένιο σπίτι εδώ στη γη. Άλλοι ανάμεσά μας περιμένουν με χαρά να λάβουν ατελεύτητη ζωή στους ουρανούς και να φροντίζουμε για οποιοδήποτε διορισμό μάς δοθεί.

Μερικά άτομα μπορεί να νομίσουν ότι τα 90 χρόνια που έχω ζήσει αντιπροσωπεύουν μια μακροχρόνια και πλούσια ζωή. Η ζωή μου υπήρξε πλούσια αλλά όχι αρκετά μακροχρόνια. Παραμένοντας κοντά στην οργάνωση του Θεού και στα λόγια της αλήθειας του, μπορούμε να παρατείνουμε τη ζωή μας αιώνια.a

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Ο αδελφός Ράιαν όταν ήταν πιο νέος δίπλα σ’ ένα Μοντέλο Τ της Φορντ