Βιογραφία

Οι Ορθές Επιλογές Οδήγησαν σε Ισόβιες Ευλογίες

Αφήγηση από τον Πόουλ Κούσνιρ

ΤΟ 1897 οι παππούδες μου μετανάστευσαν από την Ουκρανία στον Καναδά και εγκαταστάθηκαν κοντά στο Γιόρκτον του Σασκάτσιουαν. Πήγαν εκεί με τέσσερα παιδιά—τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Το 1923 το κορίτσι, η Μαρίνκα, έγινε η μητέρα μου. Ήμουν το έβδομο παιδί της. Η ζωή τότε ήταν απλή αλλά ανέμελη. Είχαμε καλό φαγητό και ζεστά ρούχα ενώ το κράτος παρείχε τις βασικές υπηρεσίες. Φιλικοί γείτονες βοηθούσαν πρόθυμα ο ένας τον άλλον σε μεγάλες εργασίες. Το χειμώνα του 1925, μας επισκέφτηκε ένας Σπουδαστής της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνη η επίσκεψη μας υποκίνησε να κάνουμε επιλογές για τις οποίες είμαι ακόμη ευγνώμων.

Η Γραφική Αλήθεια Μπαίνει στο Σπίτι Μας

Η μητέρα μου δέχτηκε μερικά βιβλιάρια από το Σπουδαστή της Γραφής και σύντομα αντιλήφθηκε ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Σημείωσε γοργή πνευματική πρόοδο και βαφτίστηκε το 1926. Όταν η μητέρα μου έγινε Σπουδάστρια της Γραφής, η οικογένειά μας απέκτησε εντελώς καινούρια άποψη για τη ζωή. Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό στους επισκέπτες. Περιοδεύοντες επίσκοποι, οι οποίοι ονομάζονταν πίλγκριμ, καθώς και άλλοι Σπουδαστές της Γραφής έμεναν συχνά μαζί μας. Το 1928 κάποιος περιοδεύων επίσκοπος μας έδειξε το «Δράμα Εύρηκα», μια απλοποιημένη έκδοση του “Φωτοδράματος της Δημιουργίας”. Δανείστηκε από εμάς τα παιδιά ένα ψεύτικο βατραχάκι το οποίο έβγαζε έναν μεταλλικό ήχο. Όταν ακουγόταν ο ήχος από το βατραχάκι, ήταν ώρα να αλλάξει η διαφάνεια. Νιώθαμε πολύ περήφανοι για τη συμβολή μας!

Κάποιος περιοδεύων επίσκοπος ονόματι Εμίλ Ζαρίτσκι μας επισκεπτόταν συχνά με το τροχόσπιτό του. Μερικές φορές τον συνόδευε ο ενήλικος γιος του, ο οποίος παρακινούσε εμάς τα παιδιά να σκεφτούμε το ενδεχόμενο να γίνουμε ολοχρόνιοι διάκονοι, δηλαδή σκαπανείς. Στο σπίτι μας έβρισκαν κατάλυμα και πολλοί σκαπανείς. Μια φορά, η μητέρα μου δάνεισε σε κάποιον σκαπανέα ένα πουκάμισο ενόσω επιδιόρθωνε το δικό του. Εκείνος το πήρε κατά λάθος μαζί του όταν έφυγε. Πολύ καιρό αργότερα το έστειλε πίσω και ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση. «Δεν μπορούσα να πληρώσω τα δέκα σεντς που χρειάζονταν για τα ταχυδρομικά τέλη», έγραφε. Μακάρι να είχε κρατήσει το πουκάμισο! Έλπιζα ότι κάποια μέρα θα μπορούσα να μιμηθώ τέτοιους αυτοθυσιαστικούς σκαπανείς. Είμαι ευγνώμων για το φιλόξενο πνεύμα της μητέρας μου, το οποίο εμπλούτισε τη ζωή μας και αύξησε την αγάπη μας για την αδελφότητα.—1 Πέτρου 4:8, 9.

Ο πατέρας μου δεν έγινε Σπουδαστής της Γραφής, αλλά δεν μας εναντιωνόταν. Μάλιστα, το 1930 επέτρεψε στους αδελφούς να χρησιμοποιήσουν το μεγάλο υπόστεγό του για μια μονοήμερη συνέλευση. Παρότι ήμουν μόνο εφτά ετών, με εντυπωσίασε η χαρά και η αξιοπρέπεια εκείνης της περίστασης. Ο πατέρας μου πέθανε το 1933. Η μητέρα μου, η οποία έμεινε τότε χήρα με οχτώ παιδιά, δεν παρέκκλινε ούτε στο ελάχιστο από την απόφασή της να μας κρατήσει στο δρόμο της αληθινής λατρείας. Φρόντιζε να παρακολουθώ τις συναθροίσεις μαζί της. Εκείνον τον καιρό, οι συναθροίσεις φαίνονταν ατέλειωτες, και εγώ ήθελα να είμαι με τα άλλα παιδιά, που τα άφηναν να παίζουν έξω. Από σεβασμό για τη μητέρα μου, όμως, καθόμουν στη θέση μου. Ενόσω η μητέρα μου μαγείρευε, πολλές φορές παρέθετε ένα εδάφιο και κατόπιν με ρωτούσε πού βρισκόταν αυτό στη Γραφή. Το 1933 είχαμε πλούσια σοδειά και η μητέρα μου χρησιμοποίησε το επιπλέον εισόδημα για να αγοράσει αυτοκίνητο. Ορισμένοι γείτονες την επέκριναν για σπατάλη χρημάτων, αλλά εκείνη έλπιζε ότι το αυτοκίνητο θα μας βοηθούσε στις θεοκρατικές μας δραστηριότητες, και όντως είχε δίκιο.

Και Άλλοι με Βοηθούν να Κάνω Ορθές Επιλογές

Έρχεται ο καιρός κατά τον οποίο ένα νεαρό άτομο χρειάζεται να κάνει επιλογές που θα επηρεάσουν το μέλλον του. Όταν έφτασε εκείνος ο καιρός για τις μεγαλύτερες αδελφές μου, την Έλεν και την Κέι, αυτές άρχισαν το σκαπανικό. Μεταξύ των σκαπανέων που είχαν φιλοξενηθεί στο σπίτι μας ήταν ο Τζον Γιαζέφσκι, ένας εξαιρετικός νεαρός. Η μητέρα μου ζήτησε από τον Τζον να μείνει για λίγο ώστε να βοηθήσει στο αγρόκτημα. Αργότερα, ο Τζον παντρεύτηκε την Κέι, και υπηρέτησαν ως σκαπανείς κοντά στο σπίτι μας. Όταν ήμουν 12 ετών, με προσκάλεσαν να τους συνοδεύσω στην υπηρεσία αγρού κατά τη διάρκεια των σχολικών μου διακοπών. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να πάρω μια γεύση της ζωής του σκαπανέα.

Με τον καιρό, ο αδελφός μου ο Τζον και εγώ μπορούσαμε να φροντίζουμε κάπως το αγρόκτημα. Αυτό επέτρεψε στη μητέρα μου να χρησιμοποιεί τους καλοκαιρινούς μήνες για να κάνει βοηθητικό σκαπανικό, όπως ονομάζεται τώρα. Χρησιμοποιούσε ένα δίτροχο κάρο που το έσερνε ένα γέρικο άλογο. Ο πατέρας μου είχε ονομάσει το πεισματάρικο άλογο Σαούλ, αλλά για τη μητέρα μου ήταν ένα πειθήνιο πλάσμα το οποίο μπορούσε να τιθασεύει. Ο Τζον και εγώ αγαπούσαμε το αγρόκτημα, αλλά κάθε φορά που η μητέρα μου ερχόταν στο σπίτι από την υπηρεσία αγρού και έλεγε τις εμπειρίες της, η αγάπη μας μετατοπιζόταν ολοένα και περισσότερο από το αγρόκτημα στην ολοχρόνια διακονία. Το 1938, αύξησα τη δράση μου στην υπηρεσία αγρού και στις 9 Φεβρουαρίου 1940 βαφτίστηκα.

Λίγο καιρό αργότερα, διορίστηκα υπηρέτης στην εκκλησία. Φρόντιζα για τα αρχεία της εκκλησίας και χαιρόμουν με κάθε σημάδι αύξησης. Είχα προσωπικό τομέα κηρύγματος σε μια κωμόπολη που απείχε περίπου 15 χιλιόμετρα από το σπίτι. Το χειμώνα πήγαινα εκεί με τα πόδια κάθε εβδομάδα και κοιμόμουν ένα ή δύο βράδια στη σοφίτα του σπιτιού μιας οικογένειας η οποία έδειχνε ενδιαφέρον για τη Γραφή. Ύστερα από μια συζήτηση με το Λουθηρανό ιεροκήρυκα—στη διάρκεια της οποίας δεν ήμουν και πολύ διακριτικός—εκείνος απείλησε ότι θα καλούσε την αστυνομία αν δεν άφηνα ήσυχο το ποίμνιό του, κάτι που απλώς με έκανε πιο αποφασισμένο να συνεχίσω.

Το 1942 η αδελφή μου η Κέι και ο σύζυγός της, ο Τζον, έκαναν σχέδια για να παρακολουθήσουν μια συνέλευση περιφερείας στο Κλίβελαντ του Οχάιο, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χάρηκα που με προσκάλεσαν να πάω μαζί τους. Εκείνη η συνέλευση ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ και εδραίωσε τα σχέδιά μου για το μέλλον. Όταν ο αδελφός Νάθαν Νορ, ο οποίος αναλάμβανε τότε την ηγεσία στο παγκόσμιο έργο, απηύθυνε μια υποκινητική πρόσκληση για 10.000 σκαπανείς, πήρα επιτόπου την απόφαση να γίνω ένας από αυτούς!

Τον Ιανουάριο του 1943, ο Χένρι, ένας περιοδεύων διάκονος, επισκέφτηκε την εκκλησία μας. Εκφώνησε μια υποκινητική ομιλία που μας γέμισε ενθουσιασμό. Την επομένη της ομιλίας του, είχε 40 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν, και ένας σφοδρός βορειοδυτικός άνεμος έκανε το κρύο ακόμη πιο αισθητό. Συνήθως μέναμε μέσα στη διάρκεια ενός τέτοιου κύματος ψύχους, αλλά ο Χένρι ανυπομονούσε να βγει στην υπηρεσία. Αυτός και άλλοι πήγαν με καμπούζ, ένα ιππήλατο σκεπαστό έλκηθρο εξοπλισμένο με ξυλόσομπα, σε κάποιο χωριό που βρισκόταν 11 χιλιόμετρα μακριά. Εγώ επισκέφτηκα μόνος μου μια οικογένεια με πέντε αγόρια. Δέχτηκαν την προσφορά που τους έκανα για Γραφική μελέτη και με τον καιρό ενστερνίστηκαν την αλήθεια.

Κήρυγμα υπό Απαγόρευση

Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το έργο της Βασιλείας βρισκόταν υπό απαγόρευση στον Καναδά. Χρειαζόταν να κρύβουμε τα Γραφικά μας έντυπα, και το αγρόκτημά μας είχε πολλές κρυψώνες. Η αστυνομία μάς επισκεπτόταν τακτικά αλλά ποτέ δεν βρήκε τίποτα. Στο κήρυγμα χρησιμοποιούσαμε μόνο τη Γραφή. Συναθροιζόμασταν σε μικρούς ομίλους, ενώ επέλεξαν τον αδελφό μου, τον Τζον, και εμένα για να υπηρετήσουμε ως μυστικοί σύνδεσμοι.

Στη διάρκεια του πολέμου, η εκκλησία μας συμμετείχε στην πανεθνική διανομή του βιβλιαρίου Τέλος του Ναζισμού (End of Nazism). Βγαίναμε έξω μέσα στη νύχτα. Ένιωθα μεγάλη νευρικότητα καθώς πλησιάζαμε αθόρυβα σε κάθε σπίτι και αφήναμε ένα βιβλιάριο στο κατώφλι. Ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που είχα κάνει ποτέ. Τι ανακούφιση νιώσαμε όταν δώσαμε και το τελευταίο αντίτυπο εκείνου του βιβλιαρίου! Κατόπιν, επιστρέψαμε βιαστικά στο σταθμευμένο αυτοκίνητο, μετρηθήκαμε και χαθήκαμε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.

Σκαπανικό, Φυλακές και Συνελεύσεις

Την 1η Μαΐου 1943, αποχαιρέτησα τη μητέρα μου. Με 20 δολάρια στο πορτοφόλι μου και μια μικρή βαλίτσα, ξεκίνησα για τον πρώτο μου διορισμό σκαπανέα. Ο αδελφός Τομ Τρουπ και η στοργική του οικογένεια στο Κουίλ Λέικ του Σασκάτσιουαν μου πρόσφεραν φιλοξενία. Τον επόμενο χρόνο, πήγα σε έναν απομονωμένο τομέα στο Γουέιμπερν του Σασκάτσιουαν. Ενόσω κάναμε έργο δρόμου στις 24 Δεκεμβρίου 1944, με συνέλαβαν. Αφού πέρασα λίγο καιρό σε κάποια τοπική φυλακή, με μετέφεραν σε ένα στρατόπεδο στο Τζάσπερ της Αλμπέρτα. Εκεί ήμουν μαζί με άλλους Μάρτυρες, και μας περιέβαλλε η μεγαλοπρέπεια ενός δημιουργήματος του Ιεχωβά, των Βραχωδών Ορέων του Καναδά. Στις αρχές του 1945, οι αξιωματικοί του στρατοπέδου μάς επέτρεψαν να παρακολουθήσουμε μια συνάθροιση στο Έντμοντον της Αλμπέρτα. Ο αδελφός Νορ παρουσίασε μια συναρπαστική έκθεση σχετικά με την πρόοδο του παγκόσμιου έργου. Αδημονούσαμε για την ημέρα που θα τελείωνε η κράτησή μας και θα μπορούσαμε και πάλι να συμμετέχουμε πλήρως στη διακονία.

Όταν αφέθηκα ελεύθερος, συνέχισα το σκαπανικό. Λίγο αργότερα, ανακοινώθηκε ότι θα διεξαγόταν η Συνέλευση «Επέκταση Όλων των Εθνών» στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Ένας αδελφός στον καινούριο μου διορισμό σκαπανέα τοποθέτησε στο φορτηγό του θέσεις για 20 επιβάτες. Την 1η Αυγούστου 1947, ξεκινήσαμε ένα αξιομνημόνευτο ταξίδι, διανύοντας 7.200 χιλιόμετρα μέσα από λιβάδια, ερήμους και εντυπωσιακά τοπία, περιλαμβανομένων και των εθνικών πάρκων Γέλοουστοουν και Γιοσέμιτι. Ολόκληρο το ταξίδι διήρκεσε 27 ημέρες—μια υπέροχη εμπειρία!

Η συνέλευση αποτέλεσε αξέχαστη ευλογία. Για να συμμετάσχω πλήρως στην περίσταση, υπηρετούσα ως ταξιθέτης την ημέρα και ως φύλακας τη νύχτα. Αφού παρακολούθησα κάποια συνάθροιση που αφορούσε όσους ενδιαφέρονταν για την ιεραποστολική υπηρεσία, συμπλήρωσα μια αίτηση αλλά χωρίς να περιμένω και πολλά. Στο μεταξύ, το 1948, ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση για σκαπανείς που θα υπηρετούσαν στην καναδική επαρχία του Κεμπέκ.—Ησαΐας 6:8.

Στη Γαλαάδ και Μετά

Το 1949, ενθουσιάστηκα όταν προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη 14η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αυτή η εκπαίδευση ενίσχυσε την πίστη μου και με έφερε ακόμη πιο κοντά στον Ιεχωβά. Ο Τζον και η Κέι είχαν ήδη αποφοιτήσει από την 11η τάξη και υπηρετούσαν ως ιεραπόστολοι στη Βόρεια Ροδεσία (τώρα Ζάμπια). Ο αδελφός μου, ο Τζον, αποφοίτησε από τη Γαλαάδ το 1956. Μαζί με τη σύζυγό του, τη Φρίντα, υπηρέτησε στη Βραζιλία 32 χρόνια μέχρι το θάνατό του.

Την ημέρα της αποφοίτησής μου το Φεβρουάριο του 1950, ενθαρρύνθηκα πάρα πολύ από δύο τηλεγραφήματα, ένα από τη μητέρα μου και ένα από την οικογένεια Τρουπ στο Κουίλ Λέικ. Το δεύτερο τηλεγράφημα, με την επικεφαλίδα «Συμβουλή προς έναν Απόφοιτο», έγραφε: «Μέρα για σένα είναι λαμπρή, μέρα που θα θυμάσαι, και είθε πάντα επιτυχής κι ευτυχισμένος να ’σαι».

Διορίστηκα να υπηρετήσω στην πόλη του Κεμπέκ, αλλά παρέμεινα για λίγο στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου βρισκόταν τότε η Σχολή Γαλαάδ. Μια μέρα, ο αδελφός Νορ με ρώτησε αν θα ήμουν πρόθυμος να πάω στο Βέλγιο. Ωστόσο, δύο ημέρες αργότερα, με ρώτησε αν συμφωνούσα να διοριστώ στην Ολλανδία. Όταν έλαβα την επιστολή διορισμού, αυτή έγραφε ότι επρόκειτο να “αναλάβω το έργο του υπηρέτη τμήματος”. Αυτό με συγκλόνισε.

Στις 24 Αυγούστου 1950, ξεκίνησα ένα ταξίδι 11 ημερών με πλοίο προς την Ολλανδία—αρκετός χρόνος για να διαβάσω τη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών που είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα. Έφτασα στο Ρότερνταμ στις 5 Σεπτεμβρίου 1950, όπου η οικογένεια Μπέθελ με καλωσόρισε θερμά. Παρά τα δεινά που είχε επιφέρει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι αδελφοί είχαν καταφέρει να ξαναρχίσουν τις Χριστιανικές δραστηριότητες. Καθώς άκουγα τις αφηγήσεις τους για το πώς είχαν διακρατήσει ακεραιότητα υπό σφοδρό διωγμό, σκέφτηκα ότι η προοπτική να υπηρετήσουν υπό την κατεύθυνση ενός άπειρου νεαρού υπηρέτη τμήματος ενδεχομένως θα δυσκόλευε εκείνους τους αδελφούς. Εντούτοις, σύντομα φάνηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ.

Φυσικά, χρειαζόταν να δοθεί προσοχή σε ορισμένα ζητήματα. Είχα φτάσει ακριβώς πριν από μια συνέλευση και εντυπωσιάστηκα βλέποντας χιλιάδες εκπροσώπους να καταλύουν στο χώρο της συνέλευσης. Για την επόμενη συνέλευση, πρότεινα να βρούμε καταλύματα σε ιδιωτικά σπίτια. Οι αδελφοί πίστευαν ότι αυτό ήταν καλή ιδέα—αλλά όχι για τη χώρα τους. Αφού συζητήσαμε το ζήτημα, καταλήξαμε σε μια συμβιβαστική λύση—οι μισοί εκπρόσωποι θα κατέλυαν στο χώρο της συνέλευσης και οι άλλοι μισοί στα σπίτια μη ομόπιστων ατόμων στην πόλη της συνέλευσης. Με κάποια δόση περηφάνιας ανέφερα τα αποτελέσματα στον αδελφό Νορ όταν εκείνος παρευρέθηκε στη συνέλευση. Ωστόσο, οποιαδήποτε αισθήματα ικανοποίησης και αν είχα χάθηκαν αμέσως όταν διάβασα αργότερα στη Σκοπιά μια έκθεση σχετικά με τη συνέλευσή μας, η οποία ανέφερε: «Είμαστε βέβαιοι ότι την επόμενη φορά θα καταβληθεί προσπάθεια με πίστη ώστε εκείνοι που θα παρακολουθήσουν τη συνέλευση να μπορούν να καταλύσουν στο πιο αποτελεσματικό μέρος για μαρτυρία, στα σπίτια των ανθρώπων». Αυτό ακριβώς κάναμε την «επόμενη φορά»!

Τον Ιούλιο του 1961, δύο εκπρόσωποι του γραφείου τμήματός μας προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν μια συνάθροιση στο Λονδίνο μαζί με άλλους εκπροσώπους τμημάτων. Ο αδελφός Νορ ανακοίνωσε ότι η Μετάφραση Νέου Κόσμου θα γινόταν διαθέσιμη σε περισσότερες γλώσσες, περιλαμβανομένης και της ολλανδικής. Τι συναρπαστικά νέα ήταν αυτά! Ευτυχώς, δεν είχαμε ιδέα σχετικά με το πόσο μεγάλη θα ήταν αυτή η εργασία. Δύο χρόνια αργότερα, το 1963, χάρηκα που συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα σε κάποια συνέλευση στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια του οποίου τέθηκε σε κυκλοφορία η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών στην ολλανδική.

Αποφάσεις και Νέοι Διορισμοί

Τον Αύγουστο του 1961, παντρεύτηκα τη Λάιντα Βάμελινκ. Ολόκληρη η οικογένειά της είχε δεχτεί την αλήθεια το 1942 τον καιρό του ναζιστικού διωγμού. Η Λάιντα ξεκίνησε σκαπανικό το 1950 και ήρθε στο Μπέθελ το 1953. Ο τρόπος με τον οποίο εργαζόταν στο Μπέθελ και στην εκκλησία μού έδειχνε ότι θα ήταν όσια σύντροφος στη διακονία μου.

Λιγότερο από έναν χρόνο έπειτα από το γάμο μας, προσκλήθηκα στο Μπρούκλιν για δεκάμηνη επιπρόσθετη εκπαίδευση. Δεν προβλεπόταν να συνοδεύουν οι γυναίκες τους συζύγους τους. Μολονότι η υγεία της Λάιντα δεν ήταν καλή, αυτή συμφώνησε στοργικά ότι έπρεπε να δεχτώ την πρόσκληση. Αργότερα, τα προβλήματα υγείας της Λάιντα επιδεινώθηκαν. Προσπαθήσαμε να τα βγάλουμε πέρα στο Μπέθελ αλλά τελικά κρίναμε ότι θα ήταν πιο πρακτικό να συνεχίσουμε την ολοχρόνια υπηρεσία μας στον αγρό. Γι’ αυτό, αρχίσαμε να υπηρετούμε στη διακονία περιοδεύοντα επισκόπου. Λίγο αργότερα, η σύζυγός μου χρειάστηκε να υποβληθεί σε μια σοβαρή εγχείρηση. Με τη στοργική υποστήριξη των αδελφών, καταφέραμε να χειριστούμε την κατάσταση και έναν χρόνο αργότερα, μπορέσαμε μάλιστα να δεχτούμε το διορισμό να υπηρετήσουμε στο έργο περιφερείας.

Απολαύσαμε εφτά χρόνια αναζωογονητικής υπηρεσίας στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Κατόπιν, χρειάστηκε να πάρουμε ξανά μια βαρυσήμαντη απόφαση όταν προσκλήθηκα να διδάξω στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο Μπέθελ. Δεχτήκαμε, παρότι αυτό αποτελούσε δύσκολη μετάβαση, εφόσον αγαπούσαμε τη διακονία περιοδεύοντα επισκόπου. Οι 47 τάξεις της σχολής, διάρκειας δύο εβδομάδων η καθεμιά, μου έδωσαν τη θαυμάσια ευκαιρία να μοιραστώ πνευματικές ευλογίες με πρεσβυτέρους.

Εκείνον τον καιρό, έκανα προετοιμασίες για να επισκεφτώ τη μητέρα μου το 1978. Αλλά ξαφνικά, στις 29 Απριλίου 1977, λάβαμε ένα τηλεγράφημα το οποίο μας πληροφορούσε ότι η μητέρα μου είχε πεθάνει. Παρέλυσα συνειδητοποιώντας ότι δεν θα μπορούσα να ακούσω πια τη ζεστή φωνή της ούτε θα της έλεγα ξανά πόσο ευγνώμων ήμουν για όλα όσα είχε κάνει για εμένα.

Όταν τελείωσε η σειρά μαθημάτων της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, μας ζήτησαν να γίνουμε μέλη της οικογένειας Μπέθελ. Τα χρόνια που ακολούθησαν, υπηρέτησα επί μία δεκαετία ως συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος. Αργότερα, το Κυβερνών Σώμα διόρισε νέο συντονιστή, ο οποίος ήταν σε καλύτερη θέση να χειριστεί τη συγκεκριμένη ευθύνη. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό.

Υπηρετούμε Όσο το Επιτρέπει η Ηλικία

Η Λάιντα και εγώ είμαστε τώρα 83 ετών. Έχω απολαύσει 60 και πλέον χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία, τα τελευταία 45 μαζί με την όσια σύζυγό μου. Η ίδια βλέπει την υποστήριξη που μου έχει δώσει σε όλους τους διορισμούς μας ως μέρος της αφιερωμένης υπηρεσίας της στον Ιεχωβά. Τώρα κάνουμε ό,τι μπορούμε στο Μπέθελ και στην εκκλησία.—Ησαΐας 46:4.

Από καιρό σε καιρό, μας αρέσει να αναπολούμε μερικά από τα ορόσημα της ζωής μας. Δεν έχουμε μετανιώσει για όσα επιτελέσαμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά, και είμαστε πεπεισμένοι ότι οι επιλογές που κάναμε από νωρίς στη ζωή μας ήταν οι καλύτερες. Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να υπηρετούμε και να τιμούμε τον Ιεχωβά με όλη μας τη δύναμη.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Με τον Μπιλ, το μεγαλύτερο αδελφό μου, και τον Σαούλ, το άλογό μας

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Την ημέρα του γάμου μας, Αύγουστος 1961

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με τη Λάιντα σήμερα