Το Γνωρίζατε;

Ήταν η λέπρα που περιγράφεται στην Αγία Γραφή η ίδια με την ομώνυμη ασθένεια σήμερα;

Ο ιατρικός όρος «λέπρα», όπως χρησιμοποιείται σήμερα, αναφέρεται σε μια ανθρώπινη βακτηριακή λοίμωξη. Τα συγκεκριμένα βακτήρια (Μυκοβακτηρίδιο της λέπρας) προσδιορίστηκαν πρώτη φορά από τον Δρ Γκ. Α. Χάνσεν το 1873. Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι τα βακτήρια μπορούν να επιβιώσουν εκτός του σώματος μέσα σε ρινικές εκκρίσεις έως και εννιά ημέρες. Έχουν ανακαλύψει επίσης ότι όσοι βρίσκονται σε στενή επαφή με πάσχοντες από λέπρα έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να προσβληθούν από την ασθένεια και ότι τα μολυσμένα ρούχα αποτελούν πιθανή πηγή μετάδοσης της λοίμωξης. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, περισσότερες από 220.000 καινούριες περιπτώσεις λέπρας αναφέρθηκαν το 2007.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η λέπρα προσέβαλλε τους ανθρώπους στη Μέση Ανατολή κατά τους Βιβλικούς χρόνους, και ο Μωσαϊκός Νόμος απαιτούσε να μπαίνουν οι λεπροί σε καραντίνα. (Λευιτικό 13:4, 5) Ωστόσο, η εβραϊκή λέξη τσαρά‘αθ, η οποία αποδίδεται «λέπρα», δεν προσδιόριζε μόνο κάποια πάθηση. Από τσαρά‘αθ προσβάλλονταν επίσης τα ρούχα και τα σπίτια. Αυτό το είδος λέπρας μπορούσε να εμφανιστεί σε μάλλινα ή λινά ενδύματα ή σε οτιδήποτε ήταν φτιαγμένο από δέρμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ήταν δυνατόν να αφαιρεθεί με το πλύσιμο, αλλά αν «η κιτρινοπράσινη ή κοκκινωπή πληγή» επέμενε, το ένδυμα ή το δερμάτινο αντικείμενο έπρεπε να καεί. (Λευιτικό 13:47-52) Στα σπίτια, η πληγή εμφανιζόταν ως «κιτρινοπράσινα ή κοκκινωπά βαθουλώματα» στον τοίχο. Οι πέτρες και ο πηλός που είχαν προσβληθεί έπρεπε να απομακρυνθούν και να ριχτούν έξω από την κατοικημένη περιοχή. Αν η λέπρα επέστρεφε, το κτίσμα έπρεπε να κατεδαφιστεί και τα υλικά να πεταχτούν. (Λευιτικό 14:33-45) Μερικοί υποστηρίζουν ότι η λέπρα στα ενδύματα ή στα σπίτια μπορεί να προσδιόριζε αυτό που σήμερα ονομάζεται μυκητίαση ή μούχλα. Εντούτοις, δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο με βεβαιότητα.

Γιατί δημιούργησε σάλο ανάμεσα στους αργυροχόους το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου στην Έφεσο;

Οι αργυροχόοι της Εφέσου ευημερούσαν κάνοντας «ασημένια ομοιώματα του ναού της Αρτέμιδος», μιας θεάς που ήταν πολιούχος της Εφέσου, καθώς και θεά του κυνηγιού, της γονιμότητας και του τοκετού. (Πράξεις 19:24) Το άγαλμά της θεωρούνταν ότι είχε πέσει «από τον ουρανό» και φυλασσόταν στο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. (Πράξεις 19:35) Αυτός ο ναός συγκαταλεγόταν στα εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Πλήθη προσκυνητών συνέρρεαν στην Έφεσο την περίοδο Μαρτίου/Απριλίου κάθε χρόνο για να παρευρεθούν στις γιορτές προς τιμήν της Αρτέμιδος. Η εισροή επισκεπτών είχε ως αποτέλεσμα τη μεγάλη ζήτηση λατρευτικών αντικειμένων, τα οποία οι προσκυνητές χρησιμοποιούσαν ως αναμνηστικά, ως φυλαχτά, ως προσφορές προς τη θεά ή για οικογενειακή λατρεία έπειτα από την επιστροφή τους στην πατρίδα τους. Αρχαίες επιγραφές από την Έφεσο μιλούν για την κατασκευή χρυσών και ασημένιων ειδωλίων της Αρτέμιδος, ενώ άλλες επιγραφές αναφέρονται συγκεκριμένα στη συντεχνία των αργυροχόων.

Ο Παύλος δίδασκε ότι τα αγάλματα “που φτιάχνονται από χέρια δεν είναι θεοί”. (Πράξεις 19:26) Συνεπώς, οι αργυροχόοι διέκριναν ότι το μέσο του βιοπορισμού τους απειλούνταν και υποκίνησαν αναταραχή προς ένδειξη διαμαρτυρίας για το κήρυγμα του Παύλου. Ο Δημήτριος, ένας από τους αργυροχόους, συνόψισε τους φόβους τους, λέγοντας: «Υπάρχει . . . κίνδυνος, όχι μόνο να περιέλθει σε ανυποληψία το επάγγελμά μας, αλλά και να θεωρηθεί μηδαμινός ο ναός της μεγάλης θεάς Αρτέμιδος, και μάλιστα η μεγαλοπρέπειά της, την οποία λατρεύει ολόκληρη η περιφέρεια της Ασίας και η κατοικημένη γη, πρόκειται να εκμηδενιστεί».​—Πράξεις 19:27.