Άντλησις Παρηγορίας από τις Γραφές

«Ενεθυμήθην τας απ’ αιώνος κρίσεις σου, ω Ιεχωβά, και παρηγορήθην.»—Ψαλμ. 119:52, ΜΝΚ.

1, 2. (α) Ποιες επιδράσεις μπορεί να έχη η μουσική; (β) Πώς η μουσική συνεδέθη Γραφικώς με τον Ιεχωβά Θεό;

ΣΤΗΝ αρχαία Μέση Ανατολή, ο απομονωμένος βοσκός, που έβοσκε το ποίμνιό του στους αγρούς, συχνά κρατούσε κάποιο μουσικό όργανο, ίσως μια φλογέρα. Μ’ αυτήν μπορούσε να διακόπτη την γαλήνη της νύχτας και να διασκεδάζη ο ίδιος. Μολονότι μόνος, μπορούσε ν’ αντλήση ανακούφισι από τη μουσική. Μπορεί να διεγείρη τις συγκινήσεις, ή να έχη καταπραϋντική επίδρασι, που καταλήγει σ’ ένα αίσθημα ειρήνης και ικανοποιήσεως.

² Κατάλληλα, λοιπόν, είπε ο ψαλμωδός για τους δικαίους κανόνες του Ιεχωβά Θεού: «Τα διατάγματα σου υπήρξαν εις εμέ ψαλμωδίαι εν τω οίκω της παροικίας μου. Ενεθυμήθην εν νυκτί το όνομα σου, ω Ιεχωβά· και εφύλαξα τον νόμον σου.» (Ψαλμ. 119:54, 55, ΜΝΚ) Μερικές φορές ωραιότατοι ήχοι κυλούν από μια κιθάρα στα χέρια ενός επιδέξιου παίκτου, ίσως όταν παίζονται ύμνοι προς αίνον του Θεού. «Αγάλλεσθε, δίκαιοι, εν Ιεχωβά,» ανεφώνησε ο ψαλμωδός, και προσέθεσε: «Εις τους ευθείς αρμόζει η αίνεσις. Υμνείτε τον Ιεχωβά εν κιθάρα· εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω ψαλμωδήσατε εις αυτόν. Ψάλλετε εις αυτόν άσμα νέον· καλώς σημαίνετε τα όργανα σας εν αλαλαγμώ. Διότι ευθύς είναι ο λόγος του Ιεχωβά, και πάντα τα έργα αυτού μετά αληθείας.» (Ψαλμ. 33:1-4, ΜΝΚ) Ο Δαβίδ δεν ελησμόνησε τις μελωδίες και τους στίχους των μουσικών συνθέσεων, διότι είπε: «Ανακαλώ εις μνήμην την ωδήν μου· την νύκτα διαλογίζομαι μετά της καρδίας μου, και το πνεύμα μου διερευνά.»—Ψαλμ. 77:6.

 3. Ποια επίδρασι έχει η Γραφή σ’ εκείνους οι οποίοι στρέφονται σ’ αυτήν για πνευματική βοήθεια;

³ Όπως η μουσική μπορεί να καταπραΰνη ένα άνθρωπο και να παραγάγη ένα αίσθημα ικανοποιήσεως, έτσι, επίσης, ο Λόγος του Ιεχωβά Θεού, η Βίβλος, έχει μια υποβοηθητική και παρηγορητική επίδρασι επάνω σ’ εκείνους, οι οποίοι στρέφονται σ’ αυτήν για πνευματική βοήθεια. Δεν είναι σπάνιο ατελείς άνθρωποι, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δοκιμασίες, να αισθάνωνται κατάπτωσι, θλίψι ή φόβο. Εν τούτοις, λόγια, που εγράφησαν πριν από αιώνες κάτω από θεία έμπνευσι, εγράφησαν για τη διδασκαλία των Χριστιανών, ώστε με την υπομονή «να έχωμεν την ελπίδα δια της . . . παρηγορίας των Γραφών.»—Ρωμ. 15:4.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΕΩΣ

 4. Είναι τα αισθήματα καταθλίψεως σε μερικούς από τους Χριστιανούς σήμερα χωρίς αρχαία Βιβλικά παράλληλα; Αποδείξτε την απάντησί σας.

⁴ «Είναι απελπιστικό. Το κάθε τι που κάνω φαίνεται να είναι εσφαλμένο. Είμαι ένας αποτυχημένος!» Λόγια όπως αυτά δεν είναι σπάνια. Πολλοί εκφράζουν τέτοια αισθήματα. Ακόμη και πιστοί Χριστιανοί είναι μερικές φορές θύματα καταθλίψεως. Εν τούτοις, οι Γραφές δείχνουν ότι μερικοί από τους πιστούς δούλους του Ιεχωβά των αρχαίων χρόνων είχαν, επίσης, τέτοια αισθήματα. Παραδείγματος χάριν, όταν ο Ησαύ έλαβε Χετταίες γυναίκες ως συζύγους, «αύται ήσαν πικρία ψυχής εις τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν.» Και η δυστυχισμένη Ρεβέκκα ευρέθη σε θέσι να πη: «Αηδίασα την ζωήν μου εξ αίτιας των θυγατέρων του Χετ· εάν ο Ιακώβ λάβη γυναίκα εκ των θυγατέρων του Χετ, καθώς είναι αύται, εκ των θυγατέρων της γης ταύτης, τι με ωφελεί να ζω;» (Γέν. 26:34, 35· 27:46) Στη διάρκεια της σκληρής του δοκιμασίας, ο Ιώβ ωμίλησε ως ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε το συναίσθημα ότι τον είχε εγκαταλείψει ο Θεός. (Ιώβ 29:2-5) Ο Νεεμίας, ο οποίος ενδιεφέρετο για την ερειπωμένη κατάστασι της Ιερουσαλήμ και των τειχών της, ήταν σκυθρωπός μπροστά στον Βασιλέα Αρταξέρξη. (Νεεμ. 2:1-3) Τόση κατάθλιψι και συντριβή είχε ο απόστολος Πέτρος διότι είχε αρνηθή τον Ιησού Χριστό ώστε «έκλαυσε πικρώς.» (Λουκ. 22:62) Ο απόστολος Παύλος έλεγε για τις δοκιμασίες και τα αισθήματά του: «Κατά πάντα θλιβόμενοι, αλλ’ ουχί στενοχωρούμενοι· απορούμενοι, αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι· διωκόμενοι, αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι· καταβαλλόμενοι, αλλ’ ουχί απολλύμενοι.» (2 Κορ. 4:8, 9) Προφανώς λόγω της καταθλίψεως, η οποία επίεζε μερικούς Χριστιανούς στη Θεσσαλονίκη, ο Παύλος συνεβούλευσε τους ομοίους με αυτόν πιστούς εκεί να ‘παρηγορούν τους ολιγοψύχους.’ (1 Θεσ. 5:14) Έτσι, τα αισθήματα καταθλίψεως σε μερικούς από τους Χριστιανούς σήμερα δεν είναι χωρίς αρχαία παράλληλα. Αλλά, τι θα μπορούσε να γίνη για την αντιμετώπισι της καταθλίψεως;

 5. Ποια άποψις θα μπορούσε καλύτερα να υιοθετηθή όταν γίνεται χειρισμός προβλημάτων; Περιγράψτε.

⁵ Μερικές φορές κατάθλιψις αναπτύσσεται, διότι ένα άτομο έχει πολλά σοβαρά προβλήματα. Η ζωή γίνεται ζοφερή διότι αυτά φαίνεται να προσθέτουν στο άτομο μεγάλες δυσκολίες. Αλλά, αντί να τα βλέπη ένας έτσι, γιατί να μη τ’ αντιμετωπίζη ένα-ένα χωριστά, όσο είναι δυνατόν; Το να καταβάλη ένας κατάλληλες προσπάθειες για να λύση ένα κάθε φορά είναι ασφαλώς καλύτερο από το να συνδέη αυτά τα προβλήματα μαζί στη διάνοιά του και ν’ απογοητεύεται. Παραδείγματος χάριν, μια Χριστιανή πιθανόν να έχη ένα γαμήλιο σύντροφο που εναντιώνεται στη θρησκεία της. Αυτό είναι ένα πρόβλημα και αυτή μπορεί να το αντιμετωπίση επιτυχώς με το να εφαρμόση την θεόπνευστη συμβουλή που βρίσκεται στα εδάφια 1 Πέτρου 3:1-6. Εν τούτοις, είναι πιθανόν και τα παιδιά, επίσης, να έχουν κακή συμπεριφορά στο σχολείο. Αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα. Ίσως θα είναι ανάγκη να το αναφέρη αυτό απλώς στον σύζυγό της, ώστε να λάβη αυτός τα θεραπευτικά μέτρα. Ή, πιθανόν να είναι ανάγκη να εξηγηθούν στα παιδιά οι απαιτήσεις του Θεού απ’ αυτά, όπως αυτές που αναγράφονται στα εδάφια Παροιμίαι 6:16-19. Ίσως να προέκυψε μια διαφορά ανάμεσα σ’ αυτή τη γυναίκα και μια άλλη Χριστιανή. Αυτό είναι, ένα χωριστό πρόβλημα και οι Χριστιανοί πρέπει να χειρίζωνται αυτά τα ζητήματα με τον τρόπο που περιέγραψε ο Χριστός. (Ματθ. 18:15-17) Ώστε, λοιπόν, αντί να αισθάνεσθε κατάθλιψι με το ν’ ασχολήσθε με πολλά μάλλον άσχετα μεταξύ των προβλήματα ως αν αποτελούσαν ένα μεγάλο δίλημμα, χειρισθήτε αυτά τα ζητήματα χωριστά και αποτελεσματικά εφαρμόζοντας τον Λόγο του Θεού στη ζωή.

 6. Ποια σχέσι έχουν η δραστηριότης και η ανάπαυσις με την κατάθλιψι;

⁶ Αρκετή ανάπαυσις και ύπνος χρειάζονται, επίσης. Είναι πιθανόν ένα άτομο να μη έχη προγραμματίσει κατάλληλα τις ασχολίες του. Μπορεί να παραμένη αργά τη νύχτα, παρακολουθώντας την τηλεόρασι ή ενασχολούμενος σε κάποιο είδος αναψυχής, για να διαπιστώση απλώς ότι τα καλά πράγματα που είχε ελπίσει ν’ αποκομίση απ’ αυτήν έχουν τώρα εκμηδενισθή από την κατάθλιψι που συχνά πλήττει έναν ο οποίος είναι κουρασμένος. Για ν’ αποφύγη ένας την κατάθλιψι ή ν’ αγωνισθή εναντίον της, ισορροπημένη δραστηριότης και κατάλληλη ανάπαυσις είναι σπουδαίες.

 7. Αν ένας αισθάνεται κατάθλιψι διότι δεν έχει πολλά υλικά αγαθά, ποια Γραφικά σημεία μπορεί να εξετάση επωφελώς;

⁷ Μερικοί Χριστιανοί δεν έχουν πολλά υλικά αγαθά· δεν είναι υλικώς πλούσιοι. Αυτό μπορεί να προκαλέση δυσαρέσκεια ή κατάθλιψι. Αλλά, σκεφθήτε τον Ιησού Χριστό. Αυτός είπε κάποτε: «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας· ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλήν.» (Λουκ. 9:58) Παρ’ όλ’ αυτά, ήταν άρά γε ο Ιησούς ευτυχής; Πράγματι ήταν, με το να πράττη το θέλημα του ουρανίου Πατρός του. (Εβρ. 10:5-9· Ψαλμ. 40:6-8) Δεν εχρειάζετο πολλά υλικά αγαθά για να είναι ευχαριστημένος. Εδήλωσε σαφώς: «Προσέχετε και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» Αυτό το απέδειξε ο Ιησούς μέσω μιας παραβολής που έδειξε ότι δεν προφυλάσσεται ένας στη ζωή απλώς διότι έχει «αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά.» Η ζωή εξαρτάται από το να είναι ένας πλούσιος κατά Θεόν. (Λουκ. 12:13-31) Ο Χριστός συνεβούλευσε τους μαθητάς του να μη μεριμνούν για πράγματα όπως η τροφή και ο ρουχισμός και ετόνισε ότι ο Θεός γνωρίζει αυτές τις ανάγκες και φροντίζει να γίνωνται προμήθειες γι’ αυτούς, οι οποίοι ‘ζητούν την βασιλείαν του.’—Λουκ. 12:22-31.

 8. (α) Τι παραδείγματα βρίσκομε στον Ιησού και τους αποστόλους του όσον αφορά υλικά πλούτη; (β) Γιατί δεν είναι τώρα καιρός να αισθανώμεθα κατάθλιψι αν σπανίζουν ή μας λείπουν υλικά πράγματα;

⁸ Στη διάρκεια της προανθρωπίνης υπάρξεώς του στον ουρανό, ο Χριστός απελάμβανε πνευματικά πράγματα πολύ μεγαλυτέρας αξίας από κάθε τι υλικό. (Ιωάν. 1:1-3· Κολ. 1:15-17) Εν τούτοις, εκένωσε τον εαυτό του από αυτά για να γίνη άνθρωπος. (Φιλιππησ. 2:5-8) Ως τέλειος άνθρωπος στη γη, ο Ιησούς περνούσε καλά χωρίς υλικά πλούτη και κοσμική μεγαλοπρέπεια και οι αληθινοί Χριστιανοί οι οποίοι ίσως δεν είναι πλούσιοι βρίσκουν σ’ αυτόν ένα υπέροχο παράδειγμα ευσεβούς αυταρκείας. Ο Πέτρος καθώς και άλλοι απόστολοι παραιτήθηκαν από πολλά υλικά πράγματα για ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού, ο ίδιος δε ο Πέτρος είπε κάποτε: «Ιδού, ημείς αφήκαμεν πάντα, και σε ηκολουθήσαμεν.» (Μάρκ. 10:28) Μήπως δεν ανταμείφθηκαν πλουσίως; Κάποτε περιεπάτησαν με τον Ιησού Χριστό και τον άκουαν να ομιλή ως άνθρωπος στη γη. Σήμερα απολαμβάνουν θαυμάσιες ευλογίες μαζί του στον ουρανό, διότι έχουν αναστηθή σε πνευματική ζωή στον ουρανό λόγω της πιστότητός των μέχρι θανάτου. (Αποκάλ. 2:10· 11:18· 1 Κορ. 15:20-23, 50-52) Φυσικά, όλοι οι Χριστιανοί δεν έχουν ουρανία ελπίδα. Αλλά οι Χριστιανοί με επίγειες προσδοκίες αντιλαμβάνονται ότι επιφυλάσσονται θαυμάσιες ευλογίες σε πιστούς ανθρώπους εδώ στη γη και δεν θα περάση πολύς καιρός προτού διαπιστώσουν την πλήρη εκπλήρωσι αυτών των λόγων: «Επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.» (Ησ. 25:6, ΜΝΚ) Τώρα ακριβώς ο Ιεχωβά προμηθεύει πλούσια πνευματική τροφή γι’ αυτούς, οι οποίοι τον αγαπούν και θα εξακολουθήση να προμηθεύη ακόμη πιο άφθονα πνευματικά και υλικά πράγματα σ’ αυτούς που έχουν την εύνοιά του. Γι’ αυτόν, ο ψαλμωδός είπε αληθινά: «Ανοίγεις την χείρά σου, και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος.» (Ψαλμ. 145:16) Δεν είναι τώρα καιρός να αισθανώμεθα μεγάλη δυσαρέσκεια ή να υποχωρούμε τελείως στην κατάθλιψι για σπάνιν ή έλλειψι υλικών πραγμάτων. Είναι καιρός να αντλούμε παρηγορία από τις Γραφικές υποσχέσεις για τα μεγάλα πράγματα που βρίσκονται μπροστά μας και για να υπηρετούμε τον Ιεχωβά πιστά και χαρωπά.

 9. (α) Για ποιο πράγμα πρέπει να προσεύχωνται οι Χριστιανοί που αισθάνονται κατάθλιψι; (β) Τι είπαν ο Παύλος και ο Πέτρος για τη μέριμνα;

⁹ Οι Χριστιανοί, οι οποίοι βασανίζονται από κατάθλιψι για διαφόρους λόγους, θα κάνουν καλά να προσεύχωνται στον Ιεχωβά για το άγιο πνεύμα του και για τη βοήθειά του για να καλλιεργούν και να εκδηλώνουν χαρά, ένα καρπό του πνεύματος. (Λουκ. 11:13· Γαλ. 5:22, 23) Ο Ιησούς συνεβούλευσε: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.» (Ματθ. 6:34) Ο απόστολος Παύλος συνέστησε προσευχή, όχι ανήσυχη φροντίδα, όταν έγραφε στους Φιλιππησίους: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Χριστού Ιησού.» (Φιλιππησ. 4:6, 7) Ομοίως, και ο Πέτρος είπε : «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ· και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.» (1 Πέτρ. 5:6, 7) Ναι, ο Ιεχωβά φροντίζει πραγματικά γι’ αυτούς, οι οποίοι, εμπιστεύονται σ’ αυτόν. Φυσικά, δεν είναι εσφαλμένο να σκέπτεται κανείς για ένα πρόβλημα και να λαμβάνη πρακτικά και κατάλληλα μέτρα για να το λύση, αν είναι δυνατόν. Αλλά, αφού κάνωμε ό,τι μπορούμε γι’ αυτό το ζήτημα, η ανησυχία δεν θα επιτύχη τίποτε περισσότερο και δεν μπορεί ποτέ να λάβη τη θέσι της προσευχής. Κατάλληλα ο Δαβίδ είπε: «Ανάθες εις τον Ιεχωβά την οδόν σου, και έλπιζε επ’ αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει.»—Ψαλμ. 37:5, ΜΝΚ.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΘΛΙΨΙ

10. Ο θάνατος ενός προσφιλούς προσώπου ή στενού φίλου ποια αντίδρασι προεκάλεσε στις περιπτώσεις του Δαβίδ, του Αβραάμ και του Ιησού;

¹⁰ Όταν ο Βασιλεύς Δαβίδ έμαθε τον θάνατο του Αβεσσαλώμ, ήταν συντετριμμένος, ξέσπασε σε κλάματα, και αναφωνούσε; «Υιέ μου Αβεσσαλώμ, υιέ μου, υιέ μου Αβεσσαλώμ! είθε να απέθνησκον εγώ αντί σου, Αβεσσαλώμ, υιέ μου, υιέ μου!» (2 Σαμ. 18:33) Αιώνες προηγουμένως, όταν ο Αβραάμ έχασε την προσφιλή του σύζυγο Σάρρα από θάνατο, την εθρήνησε και έκλαψε γι’ αυτήν. (Γέν. 23:2) Ο Ιησούς Χριστός εδοκίμασε, επίσης, μεγάλη θλίψι όταν πέθανε ο φίλος του Λάζαρος, διότι προτού μεταβή στον τάφο για να τον αναστήση εκ νεκρών «εδάκρυσεν ο Ιησούς.» (Ιωάν. 11:35) Μολονότι υπάρχουν ποικίλες αιτίες για θλίψι, ο θάνατος ενός συγγενούς ή στενού φίλου είναι ασφαλώς μια αιτία για μεγάλη, μερικές φορές σχεδόν συντριπτική, θλίψι.

11. Ποια παρηγορία μπορούν ν’ αντλήσουν οι Χριστιανοί από τις Γραφές όταν πεθαίνη ένας αγαπητός γνώριμος;

¹¹ Όταν ο θάνατος διεκδική ένα προσφιλές σ’ εμάς γνωστό πρόσωπο, είναι πολύ φυσικό να δοκιμάζωμε θλίψι. Εν τούτοις, όπως ο απόστολος Παύλος, οι Χριστιανοί αντιλαμβάνονται κι έχουν εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι θα γίνη «ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Επομένως, δεν ‘λυπούνται, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.’ (1 Θεσ. 4:13) Μολονότι ο Ιεχωβά Θεός είναι εκείνος που καθορίζει ποιος είναι άξιος αναστάσεως, εν τούτοις δισεκατομμύρια νεκρών ανθρώπων θα εγερθούν, και οι Γραφικές διαβεβαιώσεις γι’ αυτό είναι παρηγορητικές. Ειδικά μπορεί ένας ν’ αντλήση παρηγορία από τη Γραφή όταν το προσφιλές πρόσωπο που πέθανε ήταν ένας πιστός Χριστιανός. Αν, παραδείγματος χάριν, αυτό το άτομο είχε την ελπίδα μιας επιγείου αναστάσεως, σχετικώς σύντομα, στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, θ’ αφυπνισθή από τον ύπνο του θανάτου εδώ ακριβώς στη γη. (Αποκάλ. 20:11-13) Συνήθως δεν δοκιμάζει κανείς παρατεταμένη θλίψι όταν ένας αγαπητός φίλος πηγαίνη σε μακρινό ταξίδι, διότι αναμένει να τον ιδή πάλι στην επιστροφή του. Το να λάβη ένας μια ομοία κάπως άποψι για τον θάνατο ενός πιστού Χριστιανού γνωρίμου μπορεί να βοηθήση στην ελάττωσι της θλίψεως.

12. (α) Πότε αποδεικνύονται αληθινοί οι λόγοι του εδαφίου Εκκλησιαστής 7:1; (β) Πού θα κάμη καλά να συγκεντρώση τις σκέψεις του ο Χριστιανός που στερήθηκε ένα προσφιλές πρόσωπο, και από πού μπορούν ν’ αντλήσουν παρηγορία τα ορφανά και οι χήρες;

¹² Ο Σολομών παρετήρησε κάποτε: «Κάλλιον όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον και η ημέρα του θανάτου παρά την ημέραν της γεννήσεως.» (Εκκλ. 7:1) Απτό αληθεύει αν ένας έχη καλό όνομα ενώπιον του Θεού στον θάνατο του, που έχει οικοδομηθή με ευσεβή έργα, διότι τότε συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις για ανάστασι. Συχνά η θλίψις που προέρχεται από τον θάνατο ενός προσφιλούς Χριστιανού αυξάνει όταν αναλογίζεται ένας τις περασμένες πείρες που είχε μαζί μ’ αυτόν που πέθανε. Αλλά, πόσο καλύτερα θα είναι να δώση μεγαλύτερη προσοχή στις θαυμαστές προσδοκίες του μέλλοντος, όπως βεβαιώνει ο Λόγος του Θεού. Ο Χριστιανός που στερήθηκε το προσφιλές του πρόσωπο πρέπει να ζητήση με προσευχή βοήθεια από τον Ιεχωβά, ‘τον Θεόν πάσης παρηγορίας.’ (2 Κορ. 1:3) Πρέπει να προσπαθήση να συγκεντρώση τις σκέψεις του στις θαυμαστές προμήθειες που έχει ο Ιεχωβά στις Γραφές, και ν’ αντλήση απ’ αυτές παρηγορία. Υπάρχει, επίσης, παρηγορία στη Βιβλική διαβεβαίωσι ότι ο Ιεχωβά θα φερθή στοργικά προς τα ορφανά και τις χήρες που τον αγαπούν. Σ’ ένα θεόπνευστο ψαλμό ο Δαβίδ ανεφώνησε: «Ψάλλετε εις τον Θεόν· ψαλμωδείτε εις το όνομα αυτού· ετοιμάσατε τας οδούς εις τον επιβαίνοντα επί των ερήμων· Γιάχ είναι το όνομα αυτού· και αγάλλεσθε ενώπιον αυτού. Πατήρ των ορφανών, και κριτής των χηρών, είναι ο Θεός εν τω αγίω αυτού τόπω. Ο Θεός κατοικίζει εις οικογένειαν τους μεμονωμένους· εξάγει τους δεσμίους εις αφθονίαν.»—Ψαλμ. 68:4-6, ΜΝΚ.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

13. Ποιο αποτέλεσμα μπορεί να έχη ο φόβος σ’ ένα άτομο;

¹³ Σήμερα το ανθρώπινο γένος αντιμετωπίζει πολλούς κινδύνους, και φόβος σαρώνει τη γη. Αυτή την πολύ επιβλαβή συγκίνησι είναι πιθανόν να την αισθάνωνται μερικές φορές σε κάποιο βαθμό ακόμη και άτομα αφιερωμένα στον Θεό. Σχετικά με τον φόβο έχει λεχθή το εξής: «Σε μερικά άτομα η επίδρασις του φόβου είναι πολύ πιο σοβαρή όσον αφορά τ’ αποτελέσματά της από την χειρίστη μορφή οποιασδήποτε τρομερής ασθενείας. Στις επιδημικές ασθένειες ο τρόμος που ενσπείρουν είναι συχνά τόσο μοιραίος όσο και η μόλυνσις—παραλύουν το νευρικό σύστημα, και αφαιρούν από το σώμα την φυσική ελαστικότητα της νευρικής ζωτικότητός του, και τη σκέψι της αισιόδοξου ελπίδος, κάνοντας θύματα αυτούς οι οποίοι, λόγω ηλικίας και δυνάμεων, είχαν την πιο καλή πιθανότητα να διαφύγουν. Ο φόβος είναι ένα δηλητήριο της διανοίας, και ο πιο ισχυρός από όλους τους ανταγωνιστάς της υγείας και της ιατρικής· συχνά ενεργεί μοιραία στην ανάπτυξι νοσηρών διαθέσεων οι οποίες καταλήγουν σε πολλές μορφές φρενοβλαβείας· και όπως η πίστις εθεράπευσε περισσότερες ασθένειες από όσες είχαν ποτέ περιγράψει οι γιατροί, έτσι και ο φόβος είναι πιο καταστρεπτικός από την χειρότερη σωματική ασθένεια.»—Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Έκδοσις 1956, Τόμος XI, σελίς 14.

14. Από τι μπορούν ν’ αντλήσουν παρηγορία άτομα που έχουν πίστι στον Ιεχωβά παρά τις συνθήκες που προξενούν φόβο σ’ όλη τη γη;

¹⁴ Είναι προφανές ότι υπάρχει σοβαρός λόγος ν’ αποφεύγη ένας ή να υπερνικά αυτόν τον φόβο. Οι άνθρωποι που έχουν πίστι στον Ιεχωβά μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν το μέλλον χωρίς ανησυχία, διότι παρά την χειροτέρευσι των συνθηκών σ’ όλη τη γη και τον φόβο που αυτές προκαλούν, μπορούν ν’ αντλήσουν παρηγορία από τα λόγια του Ιησού Χριστού. Αφού απεκάλυψε ότι τρομακτικά γεγονότα θα εχαρακτήριζαν αυτές τις ‘έσχατες ημέρες,’ είπε: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» (Λουκ. 21:25-28) Επίσης, ο Πέτρος έδωσε θεόπνευστη συμβουλή για την αποφυγή των κοσμικών φόβων, λέγοντας: «Τον . . . φόβον αυτών μη φοβηθήτε, μηδέ ταραχθήτε.»—1 Πέτρ. 3:14.

15. Αντί ν’ αφήνη ένας τη διάνοια να διαμένη σε ζητήματα που προκαλούν φόβο, τι πρέπει να κάμη;

¹⁵ Αν ένα άτομο αφήνη τη διάνοιά του να διαμένη σε πράγματα που προξενούν φόβο, δεν μπορεί να περιμένη ότι θα σημειώση μεγάλη πρόοδο προς την κατεύθυνσι της υπερνικήσεως αυτής της συγκινήσεως. Έτσι, πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για την αντικατάστασι αυτών των σκέψεων με άλλες οι οποίες παράγουν άλλα αισθήματα. Το να γεμίζωμε τη διάνοια με πνευματικώς υγιή πράγματα είναι πάντοτε σοφό και ωφέλιμο. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.»—Φιλιππησ. 4:8.

16. (α) Ποιο είδος φόβου συνιστά η Γραφή; (β) Πώς ωφελούνται εκείνοι οι οποίοι έχουν αυτόν τον φόβο;

¹⁶ Εν τούτοις, υπάρχει ένα είδος φόβου που οι Γραφές συνιστούν. Δεν είναι ο νοσηρός φόβος, αλλά ο κατάλληλος και ωφέλιμος φόβος μήπως δυσαρεστήσωμε τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, διαβάζομε στα τελικά λόγια του βιβλίου του Εκκλησιαστού: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.» (Εκκλησ. 12:13, 14) Ο Ιεχωβά υπεστήριξε πάντοτε εκείνους οι οποίοι είχαν κατάλληλο φόβο γι’ αυτόν. Ο πατριάρχης Αβραάμ ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος, και σχετικά με αυτόν το εδάφιο Γένεσις 15:1 (ΜΝΚ) λέγει: «Μετά τα πράγματα ταύτα, έγεινε λόγος Ιεχωβά προς τον Άβραμ εν οράματι, λέγων, Μη φόβου, Άβραμ· εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου· ο μισθός σου θέλει είσθαι πολύς σφόδρα.» Ο Δαβίδ είπε: «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ’ εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.» (Ψαλμ. 23:4) Εκείνοι, οι οποίοι φοβούνται τον Ιεχωβά, θα μπορέσουν να σταθούν μολονότι τους περιβάλλουν συνθήκες που προκαλούν φόβο και μπορούν να συμμετέχουν στα αισθήματα του Ψαλμού 46:1-3: «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμότατη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη, και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών και σείωνται τα όρη δια το έπαρμα αυτών.»

17. Γιατί δεν πρέπει ένας να φοβήται ανθρώπους ή δαίμονας;

¹⁷ Μερικά άτομα φοβούνται ανθρώπους, αλλά ο Ιησούς είπε: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων ν’ αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» (Ματθ. 10:28) Το χειρότερο που μπορεί να κάμη ο άνθρωπος, είναι ν’ αφαιρέση την παρούσα ζωή ενός. Εν τούτοις, ο Θεός μπορεί να καταστρέψη ένα άτομο στη Γέεννα, από όπου δεν υπάρχει ανάστασις κι επομένως καμμιά μέλλουσα ζωή ως ανθρωπίνης ψυχής. Ούτε και οι δαίμονες μπορούν να εμποδίσουν την ανάστασι ενός ατόμου. Γι’ αυτό οι Χριστιανοί δεν πρέπει να τους φοβούνται. Επί πλέον, αυτά τα πονηρά πνευματικά πλάσματα δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν έλεγχο σ’ ένα δούλο του Θεού εφόσον αυτός επωφελείται πλήρως από τις πνευματικές προμήθειες του Ιεχωβά με το να μελετά τη Γραφή και Χριστιανικές εκδόσεις, να παρευρίσκεται σε Χριστιανικές συναθροίσεις, να προσεύχεται στον Θεό και να ενασχολήται στη Χριστιανική διακονία πιστά. Ένα άτομο που τα πράττει αυτά είναι εξηρτισμένο με την προστατευτική ενδυμασία της πνευματικής πανοπλίας από τον Θεό. (Εφεσ. 6:11-18) Ωστόσο, αν ένας Χριστιανός βασανίζεται από φόβους, ας προσεύχεται στον Ιεχωβά για βοήθεια, όπως έκανε ο Δαβίδ, ο οποίος είπε: «Εξεζήτησα τον Ιεχωβά, και επήκουσέ μου, και εκ πάντων των φόβων μου με ηλευθέρωσεν.»—Ψαλμ. 34:4, ΜΝΚ.

18. Αν ένας αισθάνεται κατάθλιψι, στενοχωρία ή φόβο, ποια ενέργεια μπορεί να τον βοηθήση;

¹⁸ Αν μερικές φορές αισθάνεσθε κατάθλιψι, στενοχωρία ή φόβο σε κάποιο βαθμό, θα διαπιστώσετε ίσως ότι είναι πάρα πολύ ωφέλιμο ν’ αυξήσετε τις προσπάθειες σας να βοηθήσετε άλλους, όπως μέσω της ηυξημένης διακονικής δραστηριότητος. Αυτό πιθανόν θ’ απομακρύνη τη διάνοιά σας από ζητήματα μεγάλου προσωπικού ενδιαφέροντος. Ο Ιεχωβά μάς παρηγορεί «δια να δυνώμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει, δια της παρηγορίας με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού.» (2 Κορ. 1:4) Το να βοηθή ένας άλλους είναι καθ’ εαυτό ένα έργο με ανταμοιβή.—Πράξ. 20:35.

19. (α) Ποιος σημαντικός παράγων εβοήθησε χωρίς αμφιβολία να εγκαρτερήσουν οι δούλοι του Θεού κάτω από τις πιο σκληρές περιστάσεις; (β) Ποιο είναι βέβαιο ότι θ’ απομακρύνη τις τόσο καταστρεπτικές συγκινήσεις από τα μέλη του πνευματικού σώματος του Χριστού και από τον ‘πολύν όχλον’;

¹⁹ Ενθυμείσθε, επίσης, ότι οι δοκιμασίες και τα παθήματα του παρόντος καιρού θα είναι πρόσκαιρα, ειδικά εφόσον τώρα ιστάμεθα ακριβώς στα πρόθυρα της υποσχεμένης νέας τάξεως του Ιεχωβά. (2 Κορ. 4:16-18· 2 Πέτρ. 3:11-13) Ένας σημαντικός παράγων, ο οποίος χωρίς αμφιβολία εβοήθησε να εγκαρτερήσουν οι δούλοι του Θεού κάτω από τις πιο σκληρές περιστάσεις, όπως ενώ υφίσταντο κτηνώδη διωγμό ή φυλάκισι, είναι η διακράτησις στη διάνοια της θαυμαστής ελπίδος που υπάρχει μπροστά. Ο Παύλος συνεβούλευσε: «Εις την ελπίδα χαίροντες.» (Ρωμ. 12:12) «Όστις [ο Χριστός] υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην.» Ακολουθώντας το παράδειγμα του οι Χριστιανοί θα μπορούν ν’ αποφεύγουν ν’ αποκάμουν και να βαρυνθούν οι ψυχές των. (Εβρ. 12:2, 3) Ο Ιεχωβά βοηθεί τους πιστούς σε καιρό θλίψεως ή δοκιμασίας, όπως το δείχνει ο Ψαλμός 37:39, 40 (ΜΝΚ) όταν λέγη: «Των δικαίων . . . η σωτηρία είναι παρά Ιεχωβά· αυτός είναι η δύναμις αυτών εν καιρώ θλίψεως. Και θέλει βοηθήσει αυτούς ο Ιεχωβά, και ελευθερώσει, αυτούς· θέλει ελευθερώσει αυτούς από ασεβών, και σώσει αυτούς· διότι ήλπισαν επ’ αυτόν.» Εκείνοι από το πνευματικό σώμα του Χριστού, οι οποίοι έχουν πεθάνει πιστοί, έχουν αναστηθή σε ουρανία ζωή και μ’ αυτό έχουν ήδη αποβληθή οι ατελείς ανθρώπινες συγκινήσεις που είχαν κάποτε και οι οποίες πιθανόν να τους είχαν προξενήσει θλίψεις. Για τον ‘πολύν όχλον’ των πιστών Χριστιανών που έχουν επίγειες ελπίδες σήμερα υπάρχει η προσδοκία της τελικής ανθρωπίνης τελειότητος, η οποία ασφαλώς δεν θα συνοδεύεται από τις τόσο καταστρεπτικές συγκινήσεις.—Αποκάλ. 7:9, 10.

20. Πώς μπορείτε να βρήτε παρηγορία για τον εαυτό σας;

²⁰ Ενθυμείσθε πάντοτε τις κρίσεις του Ιεχωβά και αντλείτε παρηγορία για τον εαυτό σας. (Ψαλμ. 119:52) Αντλείτε παρηγορία και βοήθεια από τις Γραφές. Αφήστε ν’ ανυψώσουν αυτές τη διάθεσί σας, όπως συμβαίνει με μια ωραία καταπραϋντική μουσική. Φροντίζετε να βρίσκεσθε τακτικά μεταξύ εκείνων σ’ όλη τη γη οι οποίοι παραμένουν ευτυχείς με το να ψάλλουν τους αίνους του Ιεχωβά. «Αινείτε τον Ιεχωβά· διότι είναι καλόν να ψάλλωμεν εις τον Θεόν ημών· διότι είναι τερπνόν, η αίνεσις πρέπουσα.»—Ψαλμ. 147:1, ΜΝΚ.