Πώς οι Ελέγχοντες με Σοφία Βοηθούν τους Σφάλλοντας

«Ως ενώτιον χρυσούν . . . είναι ο σοφός ο ελέγχων ωτίον υπήκοον.»—Παροιμ. 25:12.

1, 2. Ποια αποτελέσματα προκύπτουν από την ανταπόκρισι στον παρά Θεού έλεγχο και τι χρειάζεται να κατανοήσουν οι πρεσβύτεροι για να κάνουν σοφό έλεγχο;

ΠΡΙΝ από πολύ καιρό ο πιστός άνδρας Ελιού είπε τα εξής για τον Ιεχωβά Θεό: «Και ανοίγει το ωτίον αυτών εις διδασκαλίαν, και από της ανομίας προστάζει να επιστρέψωσιν. Εάν υπακούσωσι και δουλεύσωσι, θέλουσι τελειώσει τας ημέρας αυτών εν αγαθοίς και τα έτη αυτών εν ευφροσύναις. Αλλ’ εάν δεν υπακούσωσι, θέλουσι διαπερασθή υπό ρομφαίας και θέλουσι τελευτήσει εν αγνωσία. Οι δε υποκριταί την καρδίαν επισωρεύουσιν οργήν· δεν θέλουσι βοήσει όταν δέση αυτούς.»—Ιώβ 36:10-13.

² Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι ορθώς επιθυμούν να κάμουν σοφό έλεγχο για να ‘επιστρέφουν τους σφάλλοντας από της ανομίας.’ Προφανώς, απαιτείται από τους πρεσβυτέρους να κατανοήσουν τι σημαίνει «έλεγχος» στην Αγία Γραφή.

ΠΩΣ Ο «ΕΛΕΓΧΟΣ» ΚΑΙ Η «ΕΠΙΠΛΗΞΙΣ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ

 3. Τι είναι η επίπληξις και ποιος είναι γενικά ο σκοπός της;

³ Στην Αγία Γραφή, στις πρωτότυπες γλώσσες της, βρίσκομε ωρισμένες λέξεις που χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την ιδέα του ελέγχου και άλλες για να εκφράσουν τη σκέψι της επιπλήξεως. Ποια είναι η διαφορά; «Επιπλήττω» σημαίνει επικρίνω με οξύτητα ή κατακρίνω αυστηρά, επιτιμώ με σφοδρότητα. Μια «επίπληξις» μπορεί να εκφράζη αυστηρή αποδοκιμασία και κυρίως προορίζεται για να κάμη κάποιον να παύση μια προσβλητική ή ανεπιθύμητη πράξι ή φράσι. (Παράβαλε με Γένεσι 37:10· Ιώβ 11:3.) Παραδείγματος χάριν, όταν οι μαθηταί του Ιησού τον επευφημούσαν καθώς αυτός κατευθύνετο στην Ιερουσαλήμ, οι Φαρισαίοι του είπαν, «Διδάσκαλε, επίπληξον (επιτίμησον, Κείμενον) τους μαθητάς σου,» που σημαίνει στην πραγματικότητα, ‘Πες τους να παύσουν να λέγουν αυτά τα πράγματα.’ Ο Ιησούς απήντησε ότι «εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.»—Λουκ. 19:39, 40.

 4. Μήπως μια σύγκρισις των εδαφίων Ματθαίος 18:15 και Λουκάς 17:3 δείχνει ότι οι λέξεις «επιτιμώ» ή «επιπλήττω» και «ελέγχω» είναι, ταυτόσημες;

⁴ Για την «επίπληξι» ο θεόπνευστος συγγραφεύς του Ευαγγελίου χρησιμοποίησε εδώ τη λέξι επιτιμώ (Κείμενον), ενώ στο κατά Ματθαίον 18:15 παρουσιάζεται η λέξις ελέγχω στην περίπτωσι που ο Ιησούς είπε «εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου.» (Παράβαλε με Λευιτικόν 19:17.) Σ’ ένα αντίστοιχο εδάφιο στο κατά Λουκάν 17:3 ο Ιησούς αναφέρεται ότι είπε, «Εάν δε ο αδελφός σου αμαρτήση εις σε, επίπληξον αυτόν (επιτίμησον αυτώ, Κείμενον) και εάν μετανοήση συγχώρησον αυτόν.» Μήπως αυτό δείχνει ότι οι λέξεις «επιπλήττω» ή «επιτιμώ» και «ελέγχω» είναι ταυτόσημες και σημαίνουν ουσιαστικά το ίδιο πράγμα; Θα ήταν ασύνετο να φθάσωμε σ’ αυτό το συμπέρασμα βάσει του μεμονωμένου αυτού παραδείγματος. Ο τρόπος με τον οποίο οι Γραφές χρησιμοποιούν τους δύο αυτούς όρους αποκαλύπτει τη διάκρισι που υπάρχει μεταξύ των.

5, 6. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι αυτές οι δύο λέξεις έχουν πραγματικά διαφορετική σημασία και τι δείχνει αυτό ως προς τη χρησιμοποίησί τους στα δύο προηγούμενα Γραφικά εδάφια;

⁵ Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, λόγου χάριν, βρίσκομε τον Ιησού να επιτιμά δαίμονας, λέγοντάς τους να σιωπήσουν και να ‘εξέλθουν’ από τα άτομα που κατείχαν. (Ματθ. 17:18· Μάρκ. 1:25· 9:25· Λουκ. 4:35, 41· 9:42) Πουθενά οι συγγραφείς της Βίβλου δεν λέγουν ότι ο Ιησούς ‘ήλεγξε’ τους δαίμονας. Ο Ιησούς επίσης ‘επετίμησε’ τον πυρετό της πεθεράς του Πέτρου κάνοντάς τον να την αφήση· και, στη Θάλασσα της Γαλιλαίας, ‘επετίμησε’ τους βιαίους ανέμους και τη μαινόμενη θάλασσα, καταπαύοντας την απειλή των ν’ ανατρέψουν το πλοίο στο οποίο ήταν αυτός και οι μαθηταί του.—Λουκ. 4:39· Ματθ. 8:26· Μάρκ. 4:39· Λουκ. 8:24.

⁶ Θα ήταν πολύ ακατάλληλο να προσπαθήσωμε ν’ αντικαταστήσωμε τη λέξι «επιτιμώ» στις παραπάνω περιπτώσεις με τη λέξι «ελέγχω.» Μπορεί να επιτιμήση κανείς ακόμη κι ένα ζώο. (Ψαλμ. 68:30) Αλλά, όπως θα δούμε παρακάτω, μόνον οι άνθρωποι που έχουν την ικανότητα της σκέψεως και την ιδιότητα να έχουν καρδιά και συνείδησι μπορούν να υποστούν έλεγχο. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η χρήσις της λέξεως ‘επιπλήττω’ στο κατά Λουκάν 17:3, που ανεφέρθη ενωρίτερα, επεξηγεί απλώς ότι ένας έλεγχος μπορεί να συνοδεύεται ή και να περιλαμβάνη μια επιτίμησι.

 7. Τι εσήμαινε η λέξις «ελέγχω» που χρησιμοποίησαν οι θεόπνευστοι Βιβλικοί συγγραφείς, όπως χρησιμοποιείτο από τους ανθρώπους της εποχής των;

⁷ Σε τι λοιπόν, αναφέρεται η λέξις ελέγχω; Είναι αλήθεια ότι αυτή η λέξις εχρησιμοποιείτο κάποτε στην κλασσική Ελληνική γλώσσα για να εκφράση την ιδέα της «δυσμενείας» ή της «αισχύνης.» Αλλά τα Ελληνικά λεξικά δείχνουν ότι δεν ήταν αυτός ο τρόπος της γενικής χρήσεως της λέξεως.a Και τονίζουν με θετικό τρόπο ότι στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δεν είναι αυτή η κυριαρχούσα έννοια της λέξεως. Παρατηρήστε τους επομένους ορισμούς του ρήματος ελέγχω από το Ελληνο-Αγγλικό Λεξικό του Λίντελ και Σκοτ:

«Εξετάζω κατ’ αντιπαράστασιν, ανακρίνω, . . . κατηγορώ κάποιον για κάτι, . . . καταδικάζω,. . . 2. δοκιμάζω, οδηγώ σε απόδειξι. . . . 3. αποδεικνύω . . . φέρνω πειστική απόδειξι. . . . 4. αντικρούω, . . . β. διορθώνω, επανορθώνω. . . . 5. υπερτερώ. . . . 6. εκθέτω.»

 8. Τι μας δείχνει αυτό ως προς τη βασική αιτία για την οποία εχρειάζετο ο έλεγχος;

⁸ Αυτοί οι ορισμοί βασίζονται κατά μέγα μέρος στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται η λέξις στα μη Βιβλικά Ελληνικά συγγράμματα. Αλλά ένα πράγμα είναι πολύ σαφές σ’ αυτούς τους ορισμούς. Όλοι δείχνουν ότι το άτομο που πρέπει να υποστή έλεγχο, εκδηλώνει, αν όχι μια απροκάλυπτη άρνησι ότι έχει διαπράξει οποιαδήποτε αδικοπραγία, τουλάχιστον μια απροθυμία να ομολογήση το σφάλμα του ή ν’ αναγνωρίση σε κάποιο βαθμό την αληθινή φύσι του αδικήματος και την ανάγκη να μετανοήση γι’ αυτό. Αυτό το άτομο δείχνει ότι χρειάζεται να ‘πεισθή’ για το αδίκημα. Θα δούμε για ποιο λόγο πρέπει να ενθυμούμεθα αυτό το σημείο.

9, 10. Πώς και η Γραφή επίσης δείχνει ότι η μη αναγνώρισις και η έλλειψις μεταμελείας για το αδίκημα είναι εκείνη που καθιστά αναγκαίο τον έλεγχο;

⁹ Αυτοί οι ορισμοί προέρχονται από τη χρήσι της Ελληνικής λέξεως στην Αγία Γραφή. Παραδείγματος χάριν, παρατηρήστε το εδάφιο που ανεφέρθη προηγουμένως στο κατά Ματθαίον 18:15 όπου ο Ιησούς είπε ότι «εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου.» Επειδή ακριβώς ο παραβάτης δεν αναγνωρίζει ή δεν παραδέχεται το αμάρτημά του και δεν μετανοεί γι’ αυτό, ο αδικημένος πρέπει να τον ελέγξη εκθέτοντας το σφάλμα του.

¹⁰ Άλλα Γραφικά εδάφια όπου χρησιμοποιείται το ρήμα ελέγχω περιγράφουν τον έλεγχο προς εκείνους οι οποίοι, ως αυτό το σημείο, δεν δέχθηκαν επανόρθωσι, δείχνοντας τούτο με την επιμονή τους στην αδικοπραγία τους.—Παράβαλε με Λουκάν 3:19· Ιωάννην 3:20· Εφεσίους 5:6, 7, 11-14· 2 Τιμόθεον 4:2-4· Τίτον 1:9-13· 2 Πέτρου 2:15, 16.

11, 12. (α) Τι περιλαμβάνει λοιπόν ως ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό ο Γραφικός τρόπος έλεγχου των παραβατών και τι επιτυγχάνει αυτό; (β) Πώς μπορεί να φανή η διαφορά μεταξύ του «επιτιμώ» και του «ελέγχω» στην εκπαίδευσι που δίνουν μερικοί γονείς στα τέκνα των;

¹¹ Με τι τρόπους λοιπόν ελέγχονται τα άτομα; Ο έλεγχος σημαίνει πολύ περισσότερα από μια απλή κατηγορία ή έκφρασι επικρίσεως για κάτι που κάποιος έχει κάμει (όπως στην περίπτωσι της επιτιμήσεως.) Συνεπώς, περιλαμβάνει επίσης πολύ περισσότερα από απλή ανάγνωσι μιας ανακοινώσεως που γνωστοποιεί ότι κάποιος επεδόθη σε εσφαλμένη διαγωγή. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι ο έλεγχος απαιτεί την παρουσίασι αποδείξεων ή επιχειρημάτων. (παράβαλε με Εβραίους 11:1, όπου το ουσιαστικό έλεγχος (Κείμενον) μεταφράζεται ως ‘βεβαίωσις’ ή σύμφωνα με τη ΜΝΚ ‘φανερή επίδειξις’ πραγματικοτήτων.) Το βιβλίο Συνώνυμα της Καινής Διαθήκης, του Τρεντς, λογίου της Ελληνικής γλώσσας, τονίζοντας τη διαφορά μεταξύ των Βιβλικών όρων «επιτιμώ» και «ελέγχω,» λέγει τα εξής:

«Κάποιος μπορεί να ‘επιτιμήση’ έναν άλλον χωρίς και να τον κάνη να πεισθή για κάποιο σφάλμα που διέπραξε· και τούτο, είτε διότι δεν υπήρχε σφάλμα, και επομένως η επιτίμησις ήταν περιττή ή άδικη (παράβαλε με Ματθαίον 16:22· 19:13· 20:31) είτε διότι, ακόμη κι αν υπήρχε ένα τέτοιο σφάλμα, η επιτίμησις δεν ήταν αποτελεσματική ώστε να υποκινήση τον παραβάτη να το ομολογήση· και σ’ αυτή ακριβώς την αδυναμία της επιτιμήσεως να πείση τον παραβάτη για το αμάρτημά του, βρίσκεται η διάκρισις μεταξύ αυτών των δύο λέξεων. . . . ο έλεγχος υπονοεί όχι απλώς την κατηγορία, αλλά την αλήθεια της κατηγορίας και την αποκάλυψι της αληθείας για την κατηγορία· και περισσότερο από όλα αυτά, πολύ συχνά επίσης περιλαμβάνει και την αναγνώρισι, αν όχι εξωτερικώς τουλάχιστον εσωτερικώς, της αληθείας της κατηγορίας από μέρους του κατηγορουμένου ατόμου. . . .»

¹² Αυτή η διαφορά θα μπορούσε να παραβληθή μ’ ένα γονέα ο οποίος αρκείται να επιπλήξη το παιδί του για να το κάμη να παύση κάτι σε σύγκρισι με τον γονέα εκείνον ο οποίος είναι διατεθειμένος να διαθέση χρόνο για να συζητήση με το παιδί του και να το βοηθήση να διακρίνη γιατί η εσφαλμένη πράξις είναι πραγματικά κακή και γιατί το τέκνο πρέπει πραγματικά να θέλη να την αποφεύγη. Μολονότι οι επιπλήξεις έχουν τη θέσι τους, συχνά η ανάγκη του ελέγχου είναι πιο μεγάλη.

13. Ποιους δύο σκοπούς εξυπηρετεί η απόδειξις που παρέχεται για τον έλεγχο;

¹³ Η παρουσίασις αποδείξεων στην περίπτωσι ελέγχου μπορεί επομένως να εξυπηρετήση δύο σκοπούς: Μπορεί να γίνη για ν’ αποδειχθή ότι το άτομο πραγματικά έκαμε την πράξι ή τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται, ή μπορεί να χρειασθή για ν’ αποδείξη στο άτομο ή να το βοηθήση να κατανοήση πόσο εσφαλμένη ήταν η πορεία της ενεργείας του. Στο εδάφιο Ιωάννης 16:8, 9 ο Ιησούς είπε ότι το άγιο πνεύμα του Θεού θέλει «ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας . . . διότι δεν πιστεύουσιν εις εμέ.» Αλλά όσο για τον εαυτό του, μολονότι οι εχθροί του τον επιτιμούσαν άδικα, ο Ιησούς εγνώριζε ότι εκείνοι ποτέ δεν θα μπορούσαν να παρουσιάσουν ‘πειστική απόδειξι’ για οποιαδήποτε αμαρτία από μέρους του, και γι’ αυτό τους είπε: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;»—Ιωάν. 8:46.

ΤΟ ΕΛΑΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ

14, 15. Ποιος είναι, όμως, ο τελικός σκοπός του Χριστιανικού ελέγχου και η πειστική του απόδειξις;

¹⁴ Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Για τους δούλους του Θεού, ο έλεγχος σημαίνει περισσότερα από απλή επίδειξι και απόδειξι ότι διεπράχθη σφάλμα (όπως είναι συχνά η έννοια του όρου αυτού σε κοσμικά Ελληνικά συγγράμματα.) Η Βιβλική χρήσις της λέξεως διαφέρει από την κοσμική της χρήσι. Από ποια άποψι; Κατά το ότι ο «έλεγχος» στην Αγία Γραφή έχει ένα ελατήριο πέρα από την απλή επίκρισι των παραβατών ή την ικανοποίησι της δικαιοσύνης. Το Θεολογικό Λεξικόν της Καινής Διαθήκης (Τόμος II) εξηγώντας αυτό το ελατήριο, λέγει τα εξής (τα πλάγια γράμματα δικά μας):

«Η χρήσις του ρήματος ελέγχω στην Κ(αινή) Δ(ιαθήκη) είναι περιωρισμένη. . . . Σημαίνει ότι ‘δείχνομε σε κάποιον το αμάρτημά του και τον καλούμε σε μετάνοια.’ Αυτό μπορεί να είναι ένα ιδιωτικό ζήτημα μεταξύ δύο ατόμων, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθ. 18:15· Εφεσ. 5:11. Μπορεί όμως να είναι εκκλησιαστική υπόθεσις κάτω από έναν υπεύθυνο, όπως στις Ποιμαντικές Επιστολές: 1 Τιμ. 5:20· 2 Τιμ. 4:2· Τίτον 1:9, 13· 2:15. . . . Η λέξις δεν σημαίνει μόνο ‘να επιπλήττωμε,’ ή ‘να ελέγχωμε,’ ούτε και ‘να πείθωμε’ με την έννοια της αποδείξεως, ούτε ‘ν’ αποκαλύπτωμε,’ ή ‘να εκθέτωμε,’ αλλά ‘να ορθοτομούμε,’ δηλαδή, ‘να μεταβαίνωμε από την αμαρτία στη μετάνοια.»

¹⁵ Ο Βιβλικός έλεγχος, λοιπόν, δεν έχει σκοπό απλώς να εντροπιάση κάποιον ή να εκφράση αποδοκιμασία για την εσφαλμένη πράξι του, όπως θα μπορούσε να είναι μια επιτίμησις. Αντί να προσπαθούμε απλώς να κάνωμε ένα άτομο να σταματήση κάποια εσφαλμένη πράξι, ο σκοπός του ελέγχου είναι θετικός, δηλαδή, να φθάσωμε στην καρδιά του ατόμου και να το κάνωμε να μισήση το κακό. Οποιαδήποτε λοιπόν ‘αποκάλυψις’ μιας κακής πράξεως του ατόμου δεν γίνεται με σκοπό απλώς να εκθέση το άτομο, αλλά να το κερδίση σαν έναν αδελφό και να προσπαθήση να το προφυλάξη από το να χαθή από την εκκλησία, λόγω μεγαλυτέρας πτώσεως στην αμαρτία.—Ματθ. 18:15, 16.

ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ Ή ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

16, 17. Ποιοι παράγοντες πρέπει να λαμβάνωνται υπ’ όψιν για το αν πρέπει να γίνη έλεγχος σ’ εκείνον ο οποίος εγκατέλειψε ήδη την αδικοπραγία;

¹⁶ Τι, λοιπόν θα γίνη, αν ένας Χριστιανός διαπράξη κάποιο αδίκημα μια ή περισσότερες φορές, αλλά κατόπιν η συνείδησίς του τον προτρέψη να μετανοήση και απέχει από ένα τέτοιο αδίκημα, εγκαταλείποντάς το; Μήπως χρειάζεται ακόμη να τον ελέγξη κάποιος;

¹⁷ Εδώ είναι ανάγκη να έχωμε υπ’ όψι τη σημασία του ρήματος ελέγχω. Έχομε παρατηρήσει ότι μπορεί να έχη διάφορες σημασίες, όπως το να κατηγορήσωμε, ίσως δε και ν’ ανακρίνωμε ή να εξετάσωμε κατ’ αντιπαράστασιν ένα άτομο, φέροντας απόδειξι του σφάλματός του, ή αποκρούοντας με πειστικά επιχειρήματα την εσφαλμένη του άποψι για κάποια πράξι που ομολογεί, επικρίνοντάς τον έτσι στην ίδια του τη διάνοια και την καρδιά. Και όλα αυτά με σκοπό να φερθή σε μετάνοια, ώστε όχι μόνο να σταματήση την κακή του πράξι, αλλά και να μην την επαναλάβη.

18. Μπορεί ένα άτομο να ελεγχθή από τη δική του καρδιά, και αν είναι έτσι, πώς;

¹⁸ Στην κατάστασι όμως που αναφέραμε παραπάνω για έναν ο οποίος μετανοεί για το αμάρτημά του και το εγκαταλείπει, δεν έχει ο παραβάτης, στην πραγματικότητα ελέγξει τον εαυτό του; Ναι, η δική του συνείδησις κάνει την κατηγορία και ο Λόγος και το πνεύμα του Θεού κάνουν την κατάκρισι, η δε καρδιά του τον υποκινεί να μετανοήση και να μεταστραφή από την αδικοπραγία. Αυτός δεν χρειάζεται κανέναν άλλον να του ‘εκθέση’ το παράπτωμά του για να τον κάνη ν’ αναγνωρίση και να διορθώση την κακή πορεία του.—Παράβαλε με Ψαλμό 16:7· Ιερεμίας 2:19.

19. Ποιο παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό βρίσκομε στις ενέργειες του Πέτρου;

¹⁹ Αυτό προφανώς συνέβη και με τον απόστολο Πέτρο. Ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει τον Πέτρο ότι θ’ αρνιόταν τον Κύριό του τρεις φορές. Όταν ήλθαν οι δύσκολες περιστάσεις της συλλήψεως και της δίκης του Ιησού, ο Πέτρος επέδειξε αδυναμία και πραγματικά απαρνήθηκε τον Ιησού σε τρεις περιπτώσεις. Αλλά χρειάσθηκε μόνο ένα βλέμμα από τον Ιησού για να φθάση στην καρδιά του Πέτρου και να τον κάμη να βγη έξω και να κλάψη πικρά μετανοώντας για ό,τι είχε κάνει. Η καρδιά του καθώς και η μνήμη των προγενεστέρων λόγων του Ιησού τον ήλεγξαν. Η πορεία του Πέτρου από τότε πιστοποίησε την απόφασί του να μη γίνη πάλι ένοχος ενός παρομοίου σοβαρού σφάλματος. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Ιησούς έκρινε κατάλληλο να χρησιμοποιήση τον Πέτρο ως έναν από τους ‘θεμελίους λίθους’ για τον σχηματισμό της Χριστιανικής εκκλησίας.—Λουκ. 22:54-62.

20, 21, (α) Ακόμη κι αν αποφασίση κανείς να μην επαναλάβη την αδικοπραγία, από ποια προμήθεια μπορεί με σύνεσι να επωφεληθή; (β) Γιατί ο Δαβίδ εχρειάζετο έλεγχο και πώς τον ήλεγξε ο Νάθαν;

²⁰ Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί ένας να μην έχη ανάγκη βοηθείας σε τέτοιες περιπτώσεις. Μολονότι μπορεί να υπάρχη από μέρους του η απόφασις να μην επαναλάβη κάποιο σφάλμα, μπορεί κάλλιστα να έχη ανάγκη βοηθείας από τους άλλους για να ενισχύση αυτή την απόφασι. Ο Ιεχωβά Θεός προμήθευσε αδελφούς για να μας βοηθούν μ’ αυτόν τον τρόπο.—Παροιμ. 17:17· Λουκ. 22:31, 32· Γαλ. 6:2.

²¹ Ανόμοια με την περίπτωσι του Πέτρου, πολύ καιρό προηγουμένως, ο Βασιλεύς Δαβίδ είχε ανάγκη από κάποιον ο οποίος να τον ελέγξη. Είχε διαπράξει παραβάσεις πολύ σοβαρού είδους, οι οποίες είχαν προξενήσει ένα μεγάλο κακό στους άλλους. Ωστόσο δεν αντιμετώπισε κατάλληλα την εσφαλμένη πορεία του, αλλά αντιθέτως, ανεζήτησε τρόπους για να συγκαλύψη τα σφάλματά του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Θεός έστειλε τον προφήτη Νάθαν για να ελέγξη τον Δαβίδ. Ο Νάθαν το έκαμε αυτό χρησιμοποιώντας ένα δυνατό και Γραφικό παράδειγμα που περιέγραφε μια κατάστασι παράλληλη με του Δαβίδ. Ο Δαβίδ, ερεθισμένος από την ιδιοτέλεια του ανθρώπου που απεικονίσθηκε στο παράδειγμα του Νάθαν, κατέκρινε την έλλειψι συμπαθείας του σκληρού εκείνου ανθρώπου. Ο Νάθαν τότε συνεκλόνισε τον Δαβίδ λέγοντας: «Συ είσαι ο άνθρωπος.» Ο Δαβίδ, αφού είδε τώρα τις πράξεις του στο αληθινό τους φως και αφού κατενόησε και αισθάνθηκε βαθειά πόσο ποταπές ήσαν πράγματι οι πράξεις του, μετενόησε. Αν παρέλειπε να μετανοήση θα ετιμωρείτο με θάνατο, όπως κι ο ίδιος ωμολόγησε.—2 Σαμ. 12:1-13.

22. Πώς ο Δαβίδ εξεδήλωσε καλή στάσι απέναντι του έλεγχου και πώς έδειξε επίσης τα μεγάλα οφέλη που φέρνει η μετάνοια;

²² Ο Δαβίδ, σ’ έναν από τους ψαλμούς του, εξέφρασε την ορθή στάσι απέναντι του ελέγχου, λέγοντας: «Ας με κτυπά ο δίκαιος· τούτο θέλει είσθαι έλεος· και ας με ελέγχη· τούτο θέλει είσθαι μύρον εξαίρετον· δεν θέλει βλάψει την κεφαλήν μου.» (Ψαλμ. 141:5) Επίσης, στον Ψαλμό 32:1-6, ο Δαβίδ περιέγραψε την ψυχική οδύνη που δοκίμασε αυτός προσωπικά επειδή παρέλειψε να ζητήση συγχώρησι από τον Ιεχωβά για τα αμαρτήματα που διέπραξε, και την ευλογητή ανακούφισι που του έφερε η μετάνοια και η εξομολόγησίς του στον Θεό.

23. Τι πρέπει ν’ αναγνωρίσουν οι συνετοί ποιμένες των εκκλησιών και πώς το αποδεικνύουν αυτό τα εδάφια της παραγράφου αυτής;

²³ Οι ποιμένες των εκκλησιών για να κάνουν σοφό έλεγχο, πρέπει επίσης να έχουν υπ’ όψιν ότι όπως ακριβώς η αδικοπραγία μπορεί πολύ να ποικίλλη σε σοβαρότητα, έτσι και ο έλεγχος μπορεί να έχη μια ευρεία κλίμακα βαθμών αυστηρότητος. (Παράβαλε με Γαλάτας 6:1· 2 Τιμόθεον 2:24-26 με Τίτον 1:13.) Κι εκείνοι ακόμη που στέκουν καλά ως δούλοι του Θεού μπορεί κατά καιρούς να χρειάζωνται έλεγχο σε κάποια εσφαλμένη άποψι, λόγο ή πράξι.

24, 25. Είναι δυνατόν να χρειάζονται έλεγχο και οι πιστοί δούλοι του Θεού επίσης και ποια καλά αποτελέσματα επιτυγχάνονται απ’ αυτό;

²⁴ Αυτό συνέβη στον Πέτρο σε μια μεταγενέστερη περίπτωσι. Τα εδάφια Γαλάτας 2:11-14 αφηγούνται ότι όταν ο Πέτρος πήγε στην Αντιόχεια της Συρίας συνήψε αδελφικότητα με απεριτμήτους μη Ιουδαίους, συντρώγοντας με αυτούς. Αλλά όταν μερικοί από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ (άνθρωποι προφανώς που ενέμεναν ακόμη στην ιδέα του Ιουδαϊκού χωρισμού) ήλθαν στην Αντιόχεια, ο Πέτρος έπαυσε να συναναστρέφεται τους εκχριστιανισμένους Εθνικούς. Ο απόστολος Παύλος, βλέποντας αυτή την εσφαλμένη πορεία και τα κακά αποτελέσματά της στους άλλους Ιουδαίους πιστούς, αισθάνθηκε την υποχρέωσι να ελέγξη τον Πέτρο. Με συνετά επιχειρήματα έδειξε στον Πέτρο το εσφαλμένον της πορείας του και το έκαμε τούτο δημοσία εις επήκοον των παρόντων. Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ο Πέτρος δέχθηκε αυτό τον έλεγχο και αργότερα μίλησε για τον Παύλο με θερμή εκτίμησι.—2 Πέτρ. 3:15,16.

²⁵ Όπως λέγουν τα εδάφια Παροιμίες 9:8, 9: «Έλεγχε σοφόν, και θέλει σε αγαπήσει. Δίδε αφορμήν εις τον σοφόν και θέλει γείνει σοφώτερος.» «Εάν ελέγξης τον φρόνιμον, θέλει εννοήσει γνώσιν,» όπως έγινε στην περίπτωσι του Πέτρου. Ας έχωμε, λοιπόν, πάντοτε ανοιχτά τα αυτιά μας για να δεχώμεθα τους σοφούς ‘ελέγχους της παιδείας’ που αποτελούν την ‘οδόν της ζωής’ σε όλους όσοι αγαπούν τον Θεό και τη δικαιοσύνη του.—Παροιμ. 19:25· 6:23· 25:12.

[Υποσημειώσεις]

Το βιβλίο Γλωσσολογικές Μελέτες στην Καινή Διαθήκη του Βικεντίου, λέγει: «Στην προγενέστερη κλασσική Ελληνική γλώσσα σημαίνει εξευτελίζω ή καταισχύνω . . . Κατόπιν [αργότερα], εξετάζω κατ’ αντιμωλίαν (κατ’ αντιπαράστασιν) ή ανακρίνω, με σκοπό να πείσω, να κατακρίνω, ή ν’ αντικρούσω. . . . Με επιχειρήματα, οδηγώ σε απόδειξι· αποδεικνύω· αποδεικνύω με σειρά συλλογισμών. (Τα πλάγια γράμματα δικά μας)