Αυτή η χρήση τύπων για την απεικόνιση των πραγματικοτήτων συνεχίστηκε ωσότου ο Ιησούς, ο Γιος του Θεού, βαφτίστηκε στο νερό και χρίστηκε με το πνεύμα του Ιεχωβά το 29 Κ.Χ. για να γίνει ο υποσχεμένος Χριστός, ή αλλιώς ο Μεσσίας.​—⁠Ματθαίος 3:​13⁠-⁠17· Ιωάννης 1:​29⁠-⁠34.

27. Πώς το 29 Κ.Χ. ο αληθινός ναός του Ιεχωβά έπαψε πλέον να περιορίζεται σε μια συμβολική απεικόνισή του στη γη;

²⁷ Από εκείνο το γεγονός και έπειτα ο πνευματικός ναός του Ιεχωβά έπαψε πλέον να περιορίζεται σε μια απλή συμβολική απεικόνισή του στην Ιερουσαλήμ. Από τότε προσέλαβε πραγματική υπόσταση, καθώς ο Ιησούς χρίστηκε με το πνεύμα του Θεού για να είναι «αρχιερέας . . . σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ». (Εβραίους 6:​20· Ψαλμός 110:​4) Ο Ιησούς Χριστός φέρθηκε στην πνευματική κατάσταση την οποία εξεικόνιζε το πρώτο διαμέρισμα του ναού, δηλαδή τα Άγια, όπου βρισκόταν ο χρυσός λυχνοστάτης, το τραπέζι με τα ψωμιά της παρουσίασης και το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος. Είχε επίσης έρθει στην κατάσταση την οποία εξεικόνιζε η αυλή των ιερέων που υπήρχε στο ναό, όπου και βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο, και είχε πλησιάσει αυτό που αντιστοιχούσε με το θυσιαστήριο του Θεού όπου θα παρουσίαζε το τέλειο ανθρώπινο σώμα του ως εξιλεωτική θυσία για την «αμαρτία του κόσμου». Έτσι λοιπόν, είχε αρχίσει η αντιτυπική Ημέρα της Εξιλέωσης που είχε να κάνει με τον πραγματικό πνευματικό ναό του Ιεχωβά. (Εβραίους 8:​1 ως 10:​10) Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε επί τριάμισι χρόνια, ως το 33 Κ.Χ.

ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΝΑΟΣ

28. Πώς και πότε ξεπέρασε ο Ιησούς Χριστός το φραγμό που εξεικόνιζε η εσωτερική κουρτίνα του ναού, και για ποιο σκοπό;

²⁸ Στις 14 Νισάν του έτους 33 Κ.Χ., ο Ιησούς Χριστός ως πνευματικός αρχιερέας ολοκλήρωσε τη θυσία του πάνω στη γη, κάτι που επισφραγίστηκε με την ταφή του νεκρού, σάρκινου σώματός του. Την τρίτη ημέρα από τότε, στις 16 Νισάν του 33 Κ.Χ., αναστήθηκε από τους νεκρούς ως πνευματικό πρόσωπο, ξεπερνώντας έτσι το φραγμό που εξεικόνιζε η κουρτίνα του ναού ανάμεσα στα Άγια και στα Άγια των Αγίων, ο οποίος φραγμός ήταν η σάρκα του. Έτσι ήταν σε θέση να εισέλθει στα πραγματικά Άγια των Αγίων, στην παρουσία του Ιεχωβά Θεού στον ίδιο τον ουρανό, όπου ως αρχιερέας μπορούσε να παρουσιάσει την αξία της ανθρώπινης θυσίας του και να κάνει εξιλέωση για την ανθρωπότητα.​—⁠Εβραίους 9:​23⁠-⁠28· 6:​19, 20· 10:​19, 20.

29. Πώς προσδόθηκε δόξα στον αληθινό ναό του Ιεχωβά με την εμφάνιση του Ιησού Χριστού στην παρουσία του Θεού;

²⁹ Όταν ο Ιησούς Χριστός εισήλθε στα πραγματικά Άγια των Αγίων του Θεού, αυτή η ενέργεια προσέδωσε στον πραγματικό πνευματικό ναό του Ιεχωβά τέτοια δόξα την οποία δεν είχε ποτέ προηγουμένως. Και αυτό διότι τώρα μπροστά στην αγιότατη παρουσία Του στεκόταν ο αιώνιος Αρχιερέας Του, έχοντας εγερθεί «με δόξα», αθάνατος, εφοδιασμένος με τη «δύναμη μιας ακατάστρεπτης ζωής»!​—⁠1 Κορινθίους 15:​42⁠-⁠57· Εβραίους 7:​15⁠-⁠24.

30. Πότε εισάχθηκαν και άλλοι στην κατάσταση την οποία εξεικόνιζαν τα Άγια του ναού, και πόσοι θα ξεπεράσουν τελικά το φραγμό που εξεικόνιζε η εσωτερική κουρτίνα;

³⁰ Την ημέρα της γιορτής της Πεντηκοστής, στις 6 Σιβάν του 33 Κ.Χ., ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό για να εκχύσει το άγιο πνεύμα στους πιστούς μαθητές του. (Πράξεις 2:​1⁠-⁠38) Με αυτόν τον τρόπο εκείνοι έγιναν παιδιά του Θεού γεννημένα από το πνεύμα και χρίστηκαν για να υπηρετήσουν ως πνευματικοί υφιερείς του Αρχιερέα Ιησού Χριστού. (Ιωάννης 3:​3, 5· 2 Κορινθίους 1:​21· 1 Ιωάννη 2:​20⁠-⁠27· 3:​1, 2· 1 Πέτρου 2:​9) Σε αρμονία με αυτό, φέρθηκαν στην ιερατική πνευματική κατάσταση την οποία εξεικόνιζαν τα Άγια του ναού της Ιερουσαλήμ, για να απολαμβάνουν το φως του αντιτυπικού χρυσού λυχνοστάτη και το τραπέζι με τα ψωμιά της παρουσίασης και να προσφέρουν το θυμίαμα της προσευχής πάνω στο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος. (Εβραίους 9:​1, 2· Λουκάς 1:​8⁠-⁠12, 21, 22) Η εκκλησία των πνευματικών Ισραηλιτών θα αριθμεί τελικά 144.000 πνευματικούς υφιερείς, ο καθένας από τους οποίους θα εγείρεται κατά την ανάστασή του από τους νεκρούς με πνευματικό σώμα, «με δόξα», ντυμένος αθανασία, μετά την εγκαθίδρυση της βασιλείας του Χριστού.​—⁠Ρωμαίους 6:​5· 2 Κορινθίους 5:​1⁠-⁠5.

31. Πώς θα προσθέσει αυτό επιπλέον δόξα στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά;

³¹ Εφόσον, λοιπόν, αυτοί συμμετέχουν στην «πρώτη ανάσταση», θα εισαχθούν στα ουράνια Άγια των Αγίων· και «θα είναι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θα βασιλέψουν μαζί του τα χίλια χρόνια». (Αποκάλυψη 7:​4⁠-⁠8· 14:​1, 3· 20:​4⁠-⁠6) Ο Ιεχωβά, επιτρέποντας σε αυτούς τους πιστούς, πνευματικούς Ισραηλίτες μια τέτοια ένδοξη είσοδο στα Άγια των Αγίων της προσωπικής του παρουσίας, θα προσθέσει επιπλέον δόξα στον πνευματικό ναό του, τέτοια που δεν είχε προηγουμένως ενόσω λειτουργούσε ως τύπος εδώ στη γη ο υλικός ναός του Ζοροβάβελ, ο ανακαινισμένος από τον Ηρώδη.

32. Ποια κατάσταση επικρατούσε στις εξωτερικές αυλές εκείνων των τυπικών ανθρωποποίητων ναών στην Ιερουσαλήμ, και έως πότε;

³² Στις ημέρες εκείνων των τυπικών ναών της Ιερουσαλήμ, λάτρεις από κάθε τόπο συνωστίζονταν στις αυλές που βρίσκονταν έξω από την αυλή των ιερέων. (Ψαλμός 84:​1, 2, 10· Λουκάς 1:​21) Από το 70 Κ.Χ. και μετά, τα πλήθη των λάτρεων δεν συρρέουν πια στις αυλές του οίκου της λατρείας του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, γιατί ο τυπικός, υλικός ναός που χρησίμευε για τη θεϊκή λατρεία καταστράφηκε για πάντα. (Ιωάννης 4:​20⁠-⁠24· Πράξεις 21:​26⁠-⁠28· Ματθαίος 24:​1, 2· Λουκάς 21:​5⁠-⁠7, 20⁠-⁠24) Η δόξα των τυπικών ναών που κατασκευάστηκαν από χέρια ανθρώπων χάθηκε παντοτινά, εφόσον τώρα δεν ζούμε πια στον καιρό των σκιών των καλών μελλοντικών πραγμάτων. Ζούμε στις ημέρες των ένδοξων πραγματικοτήτων που είναι διαρκείς. (Κολοσσαείς 2:​16, 17· Εβραίους 10:​1⁠-⁠4, 10) Τι θα πούμε, όμως, για τις αυλές του αληθινού ναού;

33. Όσον αφορά τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά, τι οδηγούμαστε να ρωτήσουμε εμείς, σε αυτόν τον καιρό του κλονισμού, σχετικά με τα «επιθυμητά πράγματα όλων των εθνών»;

³³ Μιλώντας για τον πραγματικό πνευματικό ναό του, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων χρησιμοποίησε τον Αγγαίο τον προφήτη του για να προείπει τον ερχομό των “επιθυμητών πραγμάτων όλων των εθνών” στον οίκο της λατρείας του. Αυτό θα συνέβαινε σε έναν καιρό κατά τον οποίο θα σείονταν οι ουρανοί και η γη και η θάλασσα και η ξηρά. Τώρα πλησιάζουμε στο θεαματικό αποκορύφωμα αυτού του καιρού του παγκόσμιου κλονισμού. Τώρα είναι επίκαιρη η εξής ερώτηση: Έχουν έρθει πράγματι τα επιθυμητά πράγματα από όλα τα έθνη προτού αυτά τα έθνη σειστούν και συντριφτούν και “απομακρυνθούν”; Ναι!

34. Πώς, λοιπόν, έχουν γεμίσει οι αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά με δόξα την οποία δεν είχαν ποτέ προηγουμένως;

³⁴ Έχουν “έρθει” εκατοντάδες χιλιάδες από αυτά, με τη μορφή αφιερωμένων, βαφτισμένων μαθητών του Ιησού Χριστού. Αυτούς τους έχει φέρει ως τα «άλλα πρόβατά» του και τους έχει κάνει “μία ποίμνη” με το υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων του που εξακολουθούν να ζουν στις αυλές του ναού του Ιεχωβά. (Ιωάννης 10:​16· Αποκάλυψη 7:​9, 10) Καθώς αυτό το αναρίθμητο «μεγάλο πλήθος» προσφέρει εύτακτα ιερή υπηρεσία στις αυλές του Ιεχωβά και αποδίδει τη σωτηρία του στον ενθρονισμένο Θεό του και στο Αρνί Του, αποτελεί θέαμα που δοξάζει τον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά. Δεν γεμίζουν τις εκκλησίες και τους καθεδρικούς ναούς του Χριστιανικού κόσμου ούτε τις συναγωγές του Ιουδαϊσμού, αλλά τις αυλές του αληθινού πνευματικού ναού του Ιεχωβά με δόξα την οποία δεν είχε προηγουμένως. ΄Εχει αποδειχτεί ήδη απόλυτα αληθινό ότι «η μεταγενέστερη λαμπρότητα αυτού του οίκου θα είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη». (Αγγαίος 2:​9, RS ) «Η νέα δόξα αυτού του Ναού πρόκειται να ξεπεράσει την παλιά, λέει ο Γιαχβέ Σαβαώθ». (Je ) «Η μελλοντική δόξα αυτού του οίκου θα είναι μεγαλύτερη από την πρώτη».​—⁠By.

ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟ ΣΕΙΣΙΜΟ

35, 36. (α) Με ποια παρηγορητικά λόγια ολοκλήρωσε ο Ιεχωβά τη δεύτερη προφητεία που έδωσε μέσω του Αγγαίου; (β) Μήπως χάθηκε ειρηνικά ο ναός της Ιερουσαλήμ, και πού έχει επιτευχθεί σήμερα ειρήνη στη γη;

³⁵ Ο Ιεχωβά ολοκλήρωσε τη δεύτερη προφητεία που έδωσε μέσω του Αγγαίου με τα εξής παρηγορητικά λόγια: «“Και σε αυτόν τον τόπο θα δώσω ειρήνη”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων».​—⁠Αγγαίος 2:9.

³⁶ Το έτος 70 Κ.Χ., ο αφανισμός της Ιερουσαλήμ και του ναού που είχε χτίσει ο Ζοροβάβελ και είχε ανακαινίσει ο Βασιλιάς Ηρώδης δεν ήταν κάτι το ειρηνικό, αλλά συνέβη σε έναν φρικτό καιρό θλίψης. (Ματθαίος 24:​1⁠-⁠22) Ωστόσο, ο πραγματικός πνευματικός ναός του Ιεχωβά είναι τόπος διαρκούς ειρήνης. Αναφορικά με το ποιος είναι ο σωστός τρόπος για να διεξάγονται οι συναθροίσεις των αληθινών Χριστιανών σε αυτόν τον πνευματικό οίκο λατρείας, είναι γραμμένα τα εξής: «Ο Θεός είναι Θεός, όχι ακαταστασίας, αλλά ειρήνης. . . . Τα πάντα ας γίνονται με ευπρέπεια και με διευθέτηση». (1 Κορινθίους 14:​33, 40) Αυτό το πρότυπο ακολουθείται στις συναθροίσεις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, γι’ αυτό και επικρατεί πράγματι ανάμεσά τους το πνεύμα της ειρήνης.​—⁠Γαλάτες 5:​22, 23.

37. Παρά το σείσιμο που λαβαίνει χώρα παντού, πώς χαρίζει ο Ιεχωβά ειρήνη στις αυλές του οίκου του αναφορικά με το υπόλοιπο και το «μεγάλο πλήθος»;

³⁷ Μολονότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων σείει τους συμβολικούς ουρανούς, τη γη, τη θάλασσα και την ξηρά, εντούτοις χαρίζει ειρήνη στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του. Το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων Του επιτελούν αυστηρά τα καθήκοντά τους στον οίκο της λατρείας Του και απέχουν από κάθε εμπλοκή στις διαμάχες και συγκρούσεις αυτού του κόσμου. Το «μεγάλο πλήθος» των “άλλων προβάτων” που έχουν συρρεύσει στο «βουνό του Ιεχωβά, στον οίκο του Θεού του Ιακώβ», έχουν εφαρμόσει με έναν μεταφορικό τρόπο αυτό που προείπαν τα εδάφια Ησαΐας 2:​2⁠-⁠4 σχετικά με αυτούς. Έχουν σφυρηλατήσει τα σπαθιά τους σε υνιά και τα δόρατά τους σε δρεπάνια. Δεν μαθαίνουν πια το σαρκικό πόλεμο. Στον επικείμενο «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον Αρμαγεδδώνα, δεν θα σηκώσουν χέρι για να ασκήσουν βία εναντίον των εχθρών του Θεού. Θα τον αφήσουν να διεξαγάγει ο ίδιος τον πόλεμό Του, πεπεισμένοι για την ένδοξη νίκη Του. (Αποκάλυψη 16:​14⁠-⁠16· 2 Χρονικών 20:​15) Ακολουθώντας αυτή την πορεία, εκδηλώνουν το πνεύμα του Θεού και τη «σοφία που κατεβαίνει από πάνω».​—⁠Ιακώβου 3:17.

38. Ποια προοπτική, η οποία στο παρελθόν τέθηκε ενώπιον των απογοητευμένων οικοδόμων του ναού στην εποχή του Αγγαίου, βλέπει σήμερα να εκπληρώνεται παγκόσμια το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, και ποια νουθεσία τούς δίνεται;

³⁸ Πόσο μεγαλειώδης είναι η ειρήνη την οποία απολαμβάνουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα στον πνευματικό οίκο της λατρείας του! Πόσο απολαυστικό είναι για τα μάτια μας το να βλέπουν τη δόξα του Ιεχωβά να γεμίζει τον πνευματικό ναό του καθώς τα «επιθυμητά πράγματα όλων των εθνών» εξακολουθούν να έρχονται σε αυτόν! Πολύ παλιότερα ο Αγγαίος, ο προφήτης του Ιεχωβά, έθεσε ενώπιον της καρδιάς και της διάνοιας των άλλοτε απογοητευμένων οικοδόμων του νέου ναού στην Ιερουσαλήμ μια τέτοια καταπληκτική προοπτική. Σήμερα βλέπουμε πραγματικά τη θαυμαστή εκπλήρωση της προφητείας του Αγγαίου, σε μια εποχή στην οποία σείονται όλα τα έθνη, και αυτό θα πρέπει να ωθεί ακόμη περισσότερο το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών να προσφέρουν ιερή υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό μέσα στον πνευματικό οίκο της λατρείας του. Σε αυτό το υπόλοιπο εφαρμόζονται τα θεόπνευστα λόγια που τους προτρέπουν να μην εγκαταλείψουν την παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά όπως έκανε ο αγνώμων Ησαύ: «Γι’ αυτό, εφόσον θα λάβουμε μια βασιλεία που δεν μπορεί να κλονιστεί, ας έχουμε παρ’ αξία καλοσύνη, μέσω της οποίας μπορούμε να αποδίδουμε στον Θεό ευπρόσδεκτα ιερή υπηρεσία με θεοσεβή φόβο και δέος. Διότι ο Θεός μας είναι επίσης φωτιά που κατατρώει».​—⁠Εβραίους 12:​16, 17, 28, 29.

Κεφάλαιο 6

Ένα Έθνος Καλείται να Επιστρέψει στον Ιεχωβά

 1. Πόσο καιρό τώρα προφήτευε μόνος ο Αγγαίος, και τι παρότρυνε ο Ιεχωβά τους Ιουδαίους να κάνουν;

ΕΙΧΑΝ περάσει τουλάχιστον δέκα ημέρες από τότε που ο προφήτης Αγγαίος εξήγγειλε τη δεύτερη προφητεία του στην Ιερουσαλήμ, την εικοστή πρώτη ημέρα του έβδομου σεληνιακού μήνα (Τισρί) του έτους 520 Π.Κ.Χ. Το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσικής Αυτοκρατορίας βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη. Ένα πιστό υπόλοιπο λάτρεων του Ιεχωβά Θεού το οποίο είχε επιστρέψει το 537 Π.Κ.Χ. από την εξορία των Ιουδαίων στη Βαβυλωνία ήταν ήδη πίσω στην πατρίδα τους δεκαεφτά χρόνια τώρα. Η απαγόρευση που είχε επιβληθεί για την ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ από κάποιον προηγούμενο βασιλιά της Περσικής Αυτοκρατορίας εξακολουθούσε να είναι σε ισχύ. Η ανοικοδόμηση του ναού δεν είχε προχωρήσει πέρα από τα θεμέλια, τα οποία τέθηκαν το έτος 536 Π.Κ.Χ. Κατόπιν ο Ιεχωβά Θεός, χωρίς να περιμένει την άρση της επίσημης απαγόρευσης για την ανοικοδόμηση του οίκου της λατρείας του την οποία είχε επιβάλει ένας απλός άνθρωπος, ήγειρε τον Αγγαίο τον προφήτη του για να παροτρύνει τους επαναπατρισμένους Ιουδαίους να ξαναρχίσουν την ανέγερση του ναού. Αυτό συνέβη την πρώτη ημέρα του έκτου σεληνιακού μήνα (Ελούλ). Επί δύο σεληνιακούς μήνες ο Αγγαίος συνέχισε ως ο μόνος προφήτης που υποκινούσε το έργο της ανοικοδόμησης.

 2. Τι προμήθευσε κατόπιν ο Ιεχωβά για να ενισχύσει και άλλο την πίστη και το ηθικό των οικοδόμων του ναού;

² Μολονότι οι προφητείες του Αγγαίου και μόνο πρέπει να αρκούσαν, και όντως παρακίνησαν τους Ιουδαίους σε κάποια δράση, εντούτοις θα ήταν ενισχυτικό για την πίστη και το ηθικό των Ιουδαίων να έχουν έναν δεύτερο μάρτυρα του Ιεχωβά ο οποίος θα πιστοποιούσε ότι τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ήταν ο καιρός του Ιεχωβά για να ξαναρχίσει η ανοικοδόμηση του ναού του στην Ιερουσαλήμ. Εκδηλώνοντας στοχαστικότητα, ο Ιεχωβά ήγειρε πράγματι έναν δεύτερο προφήτη σε αυτόν τον κρίσιμο καιρό, έναν άντρα ονόματι Ζαχαρία. Σχετικά με την απαγόρευση για την οικοδόμηση του ναού, καθώς και το πώς και το γιατί την αψήφησαν τελικά οι οικοδόμοι του ναού, διαβάζουμε το ακόλουθο υπόμνημα:

 3. Τι λέει ο Έσδρας σχετικά με το πώς τέθηκε σε ισχύ η απαγόρευση για την οικοδόμηση καθώς και το πώς την αψήφησαν τελικά οι Ιουδαίοι;

³ «Αφού, λοιπόν, το αντίγραφο του επίσημου εγγράφου του Αρταξέρξη του βασιλιά διαβάστηκε μπροστά στον Ρεούμ και στον Σιμψαΐ το γραφέα και στους συνεργάτες τους, αυτοί πήγαν γρήγορα στην Ιερουσαλήμ, στους Ιουδαίους, και τους σταμάτησαν με τη δύναμη των όπλων. Τότε σταμάτησε το έργο για τον οίκο του Θεού, ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ· και παρέμεινε σταματημένο μέχρι το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου, του βασιλιά της Περσίας. Και ο Αγγαίος ο προφήτης και ο Ζαχαρίας, ο εγγονός του Ιδδώ, ο προφήτης, προφήτευσαν προς τους Ιουδαίους που ήταν στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ, στο όνομα του Θεού του Ισραήλ, ο οποίος βρισκόταν από πάνω τους. Τότε σηκώθηκαν ο Ζοροβάβελ, ο γιος του Σαλαθιήλ, και ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ, και άρχισαν να ανοικοδομούν τον οίκο του Θεού, ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ· και μαζί τους ήταν οι προφήτες του Θεού προσφέροντάς τους βοήθεια».​—⁠Έσδρας 4:​23 ως 5:2.

 4. Πότε άρχισε να προφητεύει ο Ζαχαρίας;

⁴ Πότε ακριβώς μέσα στο δεύτερο έτος του Βασιλιά Δαρείου Α΄ (520 Π.Κ.Χ.) άρχισε να προφητεύει ο Ζαχαρίας, ο εγγονός του Ιδδώ; Το ίδιο το προφητικό βιβλίο του Ζαχαρία μάς το αποκαλύπτει αυτό στα εναρκτήρια λόγια του: «Τον όγδοο μήνα, στο δεύτερο έτος του Δαρείου, ήρθε ο λόγος του Ιεχωβά στον Ζαχαρία, το γιο του Βερεχία, γιου του Ιδδώ, τον προφήτη».​—⁠Ζαχαρίας 1:1.

 5. (α) Τι ημέρα ίσως ήταν όταν άρχισε να προφητεύει ο Ζαχαρίας; (β) Τι δείχνει ότι είναι σημαντικό να εξετάσουμε εμείς σήμερα το βιβλίο του;

⁵ Ο όγδοος σεληνιακός μήνας, διάρκειας είκοσι εννιά ημερών, ονομαζόταν Εσβάν και ήταν μήνας του φθινοπώρου. Η προφητεία δεν ορίζει ποια ημέρα του μήνα ήταν. Προφανώς ήταν η πρώτη ημέρα του Εσβάν, η ημέρα της νέας σελήνης, κατά την οποία θα υπήρχαν πολλοί Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν. Αυτό θα σήμαινε ότι είχαν περάσει ακριβώς δύο μήνες αφότου άρχισε να προφητεύει ο Αγγαίος. Η μετάφραση του Σ. Μπάινγκτον αποδίδει αυτό το εδάφιο ως εξής: «Την όγδοη νέα σελήνη του δεύτερου έτους του Δαρείου, ήρθε ο λόγος του Ιεχωβά στον προφήτη Ζαχαρία, το γιο του Βαραχία, γιου του Ιδδώ». (Ζαχαρίας 1:​1, By ) Πού να φανταζόταν τότε ο Ζαχαρίας ότι το προφητικό βιβλίο του θα ήταν τόσο σημαντικό ώστε, εκατοντάδες χρόνια αργότερα, θεόπνευστοι Χριστιανοί συγγραφείς θα παρέθεταν από αυτό για να αποδείξουν ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο Χριστός, δηλαδή ο Χρισμένος, είχε έρθει και είχε εκπληρώσει το πρώτο μέρος της αποστολής του για χάρη όλης της ανθρωπότητας. (Ματθαίος 21:​5· 26:​15, 28, 31· 27:​9· Μάρκος 14:​24, 27· Λουκάς 22:​20· Ιωάννης 12:​15· 19:​37· Αποκάλυψη 11:​2, 4) Αυτό δεν αποδεικνύει απλώς ότι το βιβλίο του Ζαχαρία είναι ένα θεόπνευστο βιβλίο με αληθινές προφητείες, αλλά και ότι είναι σημαντικό να το εξετάσουμε εμείς σήμερα για να βρούμε σύγχρονες εκπληρώσεις.

 6. Τίνος τους λόγους έλαβε εντολή να αναγγείλει ο Ζαχαρίας, και τι δείχνει ότι είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου το βιβλίο του Ζαχαρία τώρα που πλησιάζουμε στον Αρμαγεδδώνα;

⁶ Από την αρχή ακόμη, οι λόγοι του Θεού τους οποίους έλαβε εντολή να αναγγείλει ο Ζαχαρίας αποκαλούνται εκφράσεις του «Ιεχωβά των στρατευμάτων», μια φράση πολύ σημαντική. Και πολύ κατάλληλη σε σχέση με το δεδομένο χρόνο και τη δεδομένη κατάσταση. Αυτή η δυνατή έκφραση χρησιμοποιείται πενήντα δύο (52) φορές στα δεκατέσσερα κεφάλαια της προφητείας του Ζαχαρία. Το τελευταίο κεφάλαιο, στο εδάφιο τρία, δείχνει ότι δεν πρόκειται για κάποιον ανούσιο χαρακτηρισμό του Θεού, διότι προλέγει τα εξής: «Ο Ιεχωβά θα εξέλθει και θα πολεμήσει ενάντια σε εκείνα τα έθνη όπως την ημέρα του πολέμου του, την ημέρα της μάχης». (Ζαχαρίας 14:​3) Είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχουμε κατά νου αυτή την προφητεία στις ημέρες μας, κατά τις οποίες εκπληρώνεται το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής όσον αφορά την πορεία όλων των εθνών προς τον Αρμαγεδδώνα, για τον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου». (Αποκάλυψη 16:​14, 16) Αυτός είναι ο ίδιος Θεός με τον Ιεχωβά των στρατευμάτων που λατρευόταν στις ημέρες του Αρχιερέα Ηλεί και του προφήτη Σαμουήλ, καθώς και στις ημέρες του νεαρού ποιμένα Δαβίδ ο οποίος βγήκε «με το όνομα του Ιεχωβά των στρατευμάτων» για να πολεμήσει τον βαριά οπλισμένο Φιλισταίο γίγαντα Γολιάθ και τον σκότωσε με μια πέτρα την οποία του εκσφενδόνισε με απόλυτη ευστοχία.​—⁠1 Σαμουήλ 1:​3–4:​4· 17:45.

Η ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ

 7. Σύμφωνα με το εδάφιο Ζαχαρίας 1:​2, με ποιους αγανάκτησε πολύ ο Ιεχωβά, και γιατί;

⁷ Το εναρκτήριο άγγελμα του Ιεχωβά των στρατευμάτων που δόθηκε μέσω του νέου προφήτη του, του Ζαχαρία, απευθυνόταν στους επαναπατρισμένους Ιουδαίους, «λέγοντας: “Ο Ιεχωβά αγανάκτησε με τους πατέρες σας​—⁠πάρα πολύ μάλιστα”». (Ζαχαρίας 1:​1, 2) Αυτοί οι «πατέρες» ήταν οι πατέρες τους και οι παππούδες τους που φέρθηκαν εξόριστοι στη Βαβυλώνα στα έτη 617 και 607 Π.Κ.Χ. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων αγανάκτησε πάρα πολύ με αυτούς επειδή είχαν βεβηλώσει και μιάνει τον άγιο ναό του στην Ιερουσαλήμ, είχαν παραβιάσει την εθνική διαθήκη τους με Εκείνον και είχαν συνάψει πολιτικές συμμαχίες με κοσμικά, ειδωλολατρικά έθνη. Η αγανάκτησή του φούντωσε τόσο πολύ ώστε τελικά επέτρεψε να καταστραφεί η Ιερουσαλήμ και ο ναός της και να ερημωθεί ολόκληρη η γη του Ιούδα, χωρίς να βρίσκεται άνθρωπος ή κατοικίδιο ζώο εκεί επί εβδομήντα χρόνια. Η ρίζα του προβλήματος ήταν το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι είχαν εγκαταλείψει την αγνή, αμόλυντη λατρεία του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Αυτό το σοβαρό γεγονός έπρεπε να φερθεί ξανά υπόψη των Ιουδαίων, οι οποίοι είχαν απελευθερωθεί από την εξορία στη Βαβυλώνα για να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσουν εκεί το ναό του Ιεχωβά.

 8. Τι ειπώθηκε κατόπιν στον Ζαχαρία να πει στους Ιουδαίους να κάνουν σε σχέση με τον Θεό;

⁸ Σε αυτούς τους Ιουδαίους, που βρίσκονταν ήδη πίσω στην πατρίδα τους δεκαεφτά χρόνια τώρα, το άγγελμα του Ζαχαρία συνέχιζε ως εξής: «Και εσύ πρέπει να τους πεις: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «“Επιστρέψτε σε εμένα”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “και θα επιστρέψω σε εσάς”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων»”».​—⁠Ζαχαρίας 1:3.

“ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ”, ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ;

 9. Με ποια έννοια έπρεπε να “επιστρέψουν” εκείνοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι στον Ιεχωβά των στρατευμάτων, και γιατί;

⁹ Με ποια έννοια ήθελε ο Ιεχωβά να “επιστρέψουν” σε Αυτόν εκείνοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι; Δεν τους είχε ήδη μιλήσει ο προφήτης Αγγαίος δραστηριοποιώντας τους σε κάποιο βαθμό; Ναι! Και η αφήγηση λέει τι συνέβη μετά την πρώτη προφητεία του Αγγαίου: «Και ο Ιεχωβά διήγειρε το πνεύμα του Ζοροβάβελ, γιου του Σαλαθιήλ, του κυβερνήτη του Ιούδα, και το πνεύμα του Ιησού, γιου του Ιωσεδέκ, του αρχιερέα, και το πνεύμα όλων όσων είχαν απομείνει από το λαό· και άρχισαν να μπαίνουν και να εκτελούν την εργασία στον οίκο του Ιεχωβά των στρατευμάτων, του Θεού τους. Αυτό έγινε την εικοστή τέταρτη ημέρα του έκτου μήνα, στο δεύτερο έτος του Δαρείου του βασιλιά». (Αγγαίος 1:​14, 15) Αλλά στον έναν μήνα και πλέον που είχε παρέλθει από τότε ίσως παρατηρήθηκε χρονοτριβή στις προσπάθειές τους και πιθανώς κάποια αδιαφορία από μέρους ορισμένων ατόμων. Αυτό θα καθιστούσε πολύ κατάλληλο να δοθεί ως επιβεβαίωση άλλη μια τονωτική προτροπή από έναν άλλον προφήτη.

10. Με ποιον τρόπο έπρεπε εκείνοι οι Ιουδαίοι να “επιστρέψουν” στον Θεό τους, και ποια θα ήταν η απόδειξη της πλήρους επιστροφής τους;

¹⁰ Ολόκληρο το έθνος έπρεπε να επιστρέψει στον Ιεχωβά των στρατευμάτων με μία καρδιά και μία ψυχή, και να το κάνει αυτό χωρίς φόβο για τους εχθρούς. Η επιστροφή σήμαινε ότι έπρεπε να αφοσιωθούν εκ νέου στη λατρεία του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού, άφοβα και ολόκαρδα. Στη δική τους περίπτωση εκείνη την εποχή, η ορατή απόδειξη της επιστροφής τους στον Θεό θα ήταν το να ανοικοδομήσουν και να αποπερατώσουν το ναό του. Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός για τον οποίο είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους. (Έσδρας 1:​1 ως 4:​3) Το χτίσιμο των δικών τους σπιτιών, η διαχείριση των αγροκτημάτων τους και άλλα υλικά συμφέροντα ήταν δευτερεύοντα σε σημασία. Μόνο αν είχαν έναν ολοκληρωμένο ναό στην πόλη όπου ο Θεός είχε θέσει το όνομά του θα μπορούσαν εκείνοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι να ασκήσουν πλήρως τη λατρεία τους προς αυτόν σύμφωνα με το νόμο που τους είχε δώσει μέσω του προφήτη Μωυσή. (Αγγαίος 1:​3⁠-⁠9) Άρα εκείνοι οι Ιουδαίοι είχαν πολλά στα οποία να επιστρέψουν αν ήθελαν να λατρεύουν τον Θεό τους υπακούοντας πλήρως στο νόμο του και στις διευθετήσεις του.

11. Αν επέστρεφαν σε αυτόν, πώς θα “επέστρεφε” και ο Ιεχωβά σε αυτούς;

¹¹ Και αν όντως “επέστρεφαν” με αυτόν τον τρόπο, προσφέροντας ολόψυχη λατρεία, τι θα συνέβαινε; «“Θα επιστρέψω σε εσάς”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων». Η επιστροφή του σε αυτούς θα σήμαινε την πλήρη αποκατάσταση της εύνοιάς του προς αυτούς. Εκείνος θα εκμηδένιζε την εναντίωση που πρόβαλλαν οι εχθροί στην ανοικοδόμηση του κεντρικού οίκου της θεϊκής λατρείας. Θα τους απάλλασσε από τις αντιξοότητες οι οποίες παρεμπόδιζαν την υλική τους ευημερία από τότε που έπαψαν να εργάζονται για την αποκατάσταση του ναού. Θα τους ευλογούσε με υλικά αγαθά αλλά και με ανείπωτες πνευματικές ευλογίες.​—⁠Ζαχαρίας 8:​9⁠-⁠15.

12. Για ποιο έργο, λοιπόν, έπρεπε να ενωθεί ολόκληρο το έθνος, ώστε να κερδίσει τη θεϊκή εύνοια;

¹² Πλήρης κινητοποίηση του έθνους! Είχε έρθει ο καιρός για κάτι τέτοιο​—⁠υπό την κατεύθυνση του Ιεχωβά και με την ενθάρρυνση των προφητών του. Όλοι οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι έπρεπε να καταπιαστούν με αυτό το έργο, με το πιο σπουδαίο έργο που είχαν να κάνουν, και να ολοκληρώσουν από κάθε άποψη τον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτό θα μεγάλυνε το όνομα του Ιεχωβά, και μόνο τότε θα μπορούσαν ο αρχιερέας του έθνους, οι υφιερείς και όλοι οι Λευίτες να ασκήσουν τα καθορισμένα καθήκοντα και τις υπηρεσίες τους για το πνευματικό όφελος όλου του έθνους και όλων των πιστών προσήλυτων που προέρχονταν από όλα τα έθνη. Αλλά χωρίς έναν ολοκληρωμένο ναό, οι Ιουδαίοι, από όπου και αν έρχονταν, δεν μπορούσαν να γιορτάσουν σωστά τις τρεις ετήσιες γιορτές τους ούτε και την ετήσια Ημέρα της Εξιλέωσης. Και ακόμη, οι Νεθινίμ, οι “ξυλοκόποι και νεροκουβαλητές”, δεν μπορούσαν να έχουν πλήρη συμμετοχή στις υπηρεσίες που έπρεπε να γίνουν στο ναό. (Ιησούς του Ναυή 9:​23· Έσδρας 2:​43⁠-⁠58) Επρόκειτο, λοιπόν, για ένα έργο για το οποίο χρειαζόταν να ενωθεί ολόκληρο το έθνος, ώστε να κερδίσει τη θεϊκή ευλογία.

13. Τι θα έπρεπε να αποτελεί για εκείνους τους αποκαταστημένους Ιουδαίους η κατάληξη της πορείας των πατέρων τους, και γι’ αυτό τι φέρθηκε στην προσοχή τους;

¹³ Η πορεία των πατέρων τους και η κατάληξή τους θα έπρεπε να αποτελεί προειδοποιητικό παράδειγμα για τους αποκαταστημένους Ιουδαίους σε εκείνον τον κρίσιμο καιρό. Γι’ αυτό και ο Ιεχωβά, μέσω του Ζαχαρία του προφήτη του, τους είπε στη συνέχεια: «“Μη γίνεστε σαν τους πατέρες σας προς τους οποίους φώναζαν οι προηγούμενοι προφήτες, λέγοντας: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Επιστρέψτε, παρακαλώ, από τις κακές σας οδούς και από τις κακές σας ενέργειες”»”. “Αλλά εκείνοι δεν άκουσαν και δεν έδωσαν προσοχή σε εμένα”, λέει ο Ιεχωβά. “Οι πατέρες σας, λοιπόν, πού είναι; Και οι προφήτες μήπως έζησαν στον αιώνα; Ωστόσο, τα λόγια μου και οι διατάξεις μου, που πρόσταξα στους υπηρέτες μου τους προφήτες, δεν κατέφθασαν αυτά τους πατέρες σας;” Εκείνοι, λοιπόν, γύρισαν και είπαν: “Σύμφωνα με ό,τι είχε στο νου του ο Ιεχωβά των στρατευμάτων να κάνει σε εμάς, σύμφωνα με τις οδούς μας και σύμφωνα με τις ενέργειές μας, έτσι έχει κάνει σε εμάς”».​—⁠Ζαχαρίας 1:​4⁠-⁠6.

14. (α) Αν οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι ακολουθούσαν την πορεία των πατέρων τους, τι έπρεπε να αναμένουν; (β) Γιατί τους ρώτησε ο Ιεχωβά σε ποια κατάσταση ήταν οι πατέρες τους, και μήπως η παρόμοια κατάσταση των προηγούμενων προφητών αποτελούσε δικαιολογία για να μην ακούσουν τον Αγγαίο και τον Ζαχαρία;

¹⁴ Σύμφωνα με αυτή την προειδοποίηση, αν οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι γίνονταν σαν τους πατέρες τους που οδηγήθηκαν σε εξορία στη Βαβυλώνα, θα επέσυραν σίγουρα τη δυσαρέσκεια του Ιεχωβά. Ο λόγος για τον οποίο τους ρώτησε πού ήταν οι πατέρες τους ήταν ότι οι πατέρες τους δεν ζούσαν πια, εξαιτίας της θεϊκής δυσαρέσκειας. Είχαν αρνηθεί να εγκαταλείψουν τις κακές τους οδούς και ενέργειες και να επιστρέψουν μετανοημένοι στον Θεό τους. Ωστόσο, οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι ίσως ρωτούσαν: “Και τι έγιναν οι προφήτες σαν τον Ιερεμία ο οποίος προφήτευσε συγκεκριμένα για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την ερήμωση της γης του Ιούδα; «Μήπως έζησαν;» Δεν είναι και αυτοί νεκροί όπως οι ανυπάκουοι πατέρες μας;” Αν και η απάντηση δεν μπορούσε παρά να είναι «Ναι», και πάλι αυτό το γεγονός δεν αποτελούσε για τους αποκαταστημένους Ιουδαίους δικαιολογία για να μη δώσουν προσοχή στους προφήτες Αγγαίο και Ζαχαρία, τους οποίους ήγειρε τώρα ο Ιεχωβά, το έτος 520 Π.Κ.Χ.

15. (α) Αναφορικά με τους προηγούμενους προφήτες, ποιο ήταν το σημαντικό, καθοριστικό πράγμα, και όχι η θνητή τους κατάσταση; (β) Επομένως, πού θα κατέληγαν σίγουρα αν μιμούνταν την πορεία των πατέρων τους;

¹⁵ Οι θνητοί προφήτες, τους οποίους χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά ως θεόπνευστους εκπροσώπους του για να διακηρύξουν τα λόγια του και τις διατάξεις του, δεν αποτελούσαν τη βάση όπου θα μπορούσε να στηριχτεί ένα ισχυρό επιχείρημα. Ό,τι ενέπνευσε ο Ιεχωβά εκείνους τους προφήτες να πουν, αυτό ήταν το σημαντικό, το καθοριστικό. Βγήκαν αληθινά τα λόγια που είπε ο Ιεχωβά μέσω αυτών και οι διατάξεις τις οποίες είχε θεσπίσει; Οι πατέρες των αποκαταστημένων Ιουδαίων ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν «Ναι!» Οι πατέρες τους ήταν αναγκασμένοι να αλλάξουν, να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης τους και να παραδεχτούν: «Σύμφωνα με ό,τι είχε στο νου του ο Ιεχωβά των στρατευμάτων να κάνει σε εμάς, σύμφωνα με τις οδούς μας και σύμφωνα με τις ενέργειές μας, έτσι έχει κάνει σε εμάς». Γιατί, λοιπόν, να δοκιμάσουν τον Ιεχωβά οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι ως προς το αν εννοούσε όλα όσα είπε, όπως είχαν κάνει οι πατέρες τους; Η κατάληξη θα ήταν σίγουρα ίδια με αυτήν που είχε η υπόθεση των πατέρων τους· τα αλάνθαστα λόγια και οι διατάξεις του Ιεχωβά θα τους κατέφθαναν· η εκπλήρωση των εξαγγελιών του Ιεχωβά θα ερχόταν τελικά πάνω τους. Το αποτέλεσμα θα ήταν ολέθριο. Γιατί, λοιπόν, να μην επιστρέψουν στον Ιεχωβά τώρα, ώστε να επιστρέψει σε αυτούς όπως υποσχέθηκε;

ΤΟ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

16. (α) Ποιο είναι το ζωτικό ζήτημα σχετικά με το οποίο πρέπει τώρα να αποφασίσουμε; (β) Με τι σχετιζόταν, λοιπόν, το ερώτημα που αντιμετώπιζε στο πρώτο μεταπολεμικό έτος, το 1919 Κ.Χ., το υπόλοιπο που είχε επιζήσει;

¹⁶ Το ζωτικό ερώτημα σχετικά με το οποίο πρέπει να αποφασίσουμε είναι: Ποια είναι η δική μας στάση απέναντι στον οίκο της λατρείας του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού, του Ιεχωβά; Αυτό το ερώτημα χρειάστηκε να αντιμετωπίσει σύντομα η γενιά των ανθρώπων που έχουν ζήσει από το έτος 1914 Κ.Χ. μέχρι σήμερα. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μεταξύ των ετών 1914⁠-⁠1918 Κ.Χ., πολλά θρησκευτικά κτίρια υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν στην αρένα των διεθνών συρράξεων. Πολλές από αυτές τις εκκλησίες επισκευάστηκαν ή ανοικοδομήθηκαν κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Ωστόσο, το ζήτημα που απασχολούσε έντονα τον αληθινό, αφιερωμένο λαό του Ιεχωβά Θεού μετά την παγκόσμια αυτή σύρραξη δεν ήταν η οικοδόμηση κάποιου θρησκευτικού οίκου ή εκκλησίας, όπως στην περίπτωση των αποκαταστημένων Ιουδαίων κατά την περίοδο 537⁠-⁠520 Π.Κ.Χ. Ο αληθινός πνευματικός ναός του Ιεχωβά δεν είχε υποστεί ζημιές ούτε είχε καταστραφεί από εναέριους βομβαρδισμούς ή από κάποια άλλα εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Είχε μείνει ανέπαφος. Επομένως, το ερώτημα στο πρώτο μεταπολεμικό έτος, το 1919 Κ.Χ., ήταν: Ποια στάση κράτησε το υπόλοιπο του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά απέναντι στον αληθινό πνευματικό ναό του και στην αγνή, αμόλυντη λατρεία που έπρεπε να αποδίδεται εκεί;

17. Χρειαζόταν να μετανιώσουν και να επιστρέψουν στον Ιεχωβά οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής που είχαν επιζήσει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και γιατί;

¹⁷ Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής αντιμετώπισαν σοβαρά κωλύματα στο έργο της επίδοσης μαρτυρίας για τη βασιλεία του Θεού, εξαιτίας πολεμικών επιχειρήσεων, κυβερνητικών απαγορεύσεων και βίαιων διωγμών. Σε κάποιο βαθμό είχαν υποκύψει στο φόβο των ανθρώπων, ο οποίος στήνει παγίδα σε εκείνον που φοβάται. (Παροιμίες 29:​25) Προσπάθησαν να αποφύγουν την ενοχή αίματος αποδεχόμενοι, ως επί το πλείστον, άοπλη υπηρεσία· δεν είχαν διακρατήσει όμως αυστηρή, απόλυτη ουδετερότητα απέναντι στις συγκρούσεις του κόσμου. Υπήρχαν ορισμένα σοβαρά πράγματα για τα οποία χρειαζόταν να μετανιώσουν και να επιστρέψουν στον Ιεχωβά, ώστε να επιστρέψει σε αυτούς με εύνοια.​—⁠Ζαχαρίας 1:3.

18, 19. Ήταν ο κατάλληλος καιρός για να αρχίσει πάλι ποιο έργο, και γιατί;

¹⁸ Τα έθνη αυτού του κόσμου είχαν εισέλθει χωρίς καμιά αμφιβολία στον «καιρό του τέλους» τους με τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914. (Δανιήλ 12:​4) Ασφαλώς, το σκηνικό των παγκόσμιων υποθέσεων απαιτούσε τώρα να αρχίσει πάλι το προσδιορισμένο έργο του Ιεχωβά, όπως είχε προείπει άλλωστε και ο Γιος του, ο Ιησούς Χριστός:

¹⁹ «Αυτά τα καλά νέα της βασιλείας θα κηρυχτούν σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη· και τότε θα έρθει το τέλος».​—⁠Ματθαίος 24:​14· Μάρκος 13:10.

20. (α) Με ποιον τρόπο χρειαζόταν να γίνει αυτό το τεράστιο, παγκόσμιο έργο; (β) Ποιες δύο οργανώσεις υπάρχουν τις οποίες πρέπει να λάβουμε υπόψη μας;

²⁰ Ένα τέτοιο τεράστιο έργο παγκόσμιων διαστάσεων θα έπρεπε να γίνει με τον πιο οργανωμένο τρόπο, με μια πλήρως ενωμένη οργάνωση, υπό την υπέρτατη ηγεσία του θεοκρατικού Κυβερνήτη, του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος βρισκόταν στον αληθινό πνευματικό ναό του. Ο Ιεχωβά έπρεπε να το οργανώσει αυτό. Μόνο δύο οργανώσεις λειτουργούν σε όλο το σύμπαν, και η δική Του οργάνωση πρέπει να γίνει γνωστή σε κάθε νοήμον πλάσμα. Είναι η οργάνωση του Δημιουργού, η οργάνωση του Ιεχωβά. Η άλλη οργάνωση είναι η οργάνωση του πρώτιστου αντιδίκου του, εκείνου τον οποίο αναφέρει και ο ίδιος ο προφήτης Ζαχαρίας, δηλαδή του Σατανά του Διαβόλου.​—⁠Ζαχαρίας 3:​1, 2.

21. Ποια είναι τα κύρια τμήματα της οργάνωσης του Διαβόλου, και τι καθιστά επιτακτική την ανάγκη που υπάρχει να γίνεται το κήρυγμα της Βασιλείας με οργανωμένο τρόπο;

²¹ Το παρόν σύστημα πραγμάτων που υπάρχει στην ανθρωπότητα προϋποθέτει βεβαίως κάποια οργάνωση, και ο Χριστιανός απόστολος Παύλος λέει ότι ο Σατανάς ο Διάβολος είναι «ο θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων». (2 Κορινθίους 4:​4) Σε μια επιστολή του προς τους Εφεσίους (2:​2· 6:​11, 12) περιγράφει πόσο εξαιρετικά οργανωμένο είναι το αόρατο, πνευματικό τμήμα της οργάνωσης του Σατανά του Διαβόλου. Και το αόρατο τμήμα και το ορατό, επίγειο τμήμα της οργάνωσης του Σατανά εναντιώνονται στο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Αυτό καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη που υπάρχει να εργάζονται με οργανωμένο τρόπο οι κήρυκες της Βασιλείας.

22. (α) Είναι οργανωμένα τα “στρατεύματα” του Ιεχωβά; (β) Μέχρι το θάνατο του Ιησού, ποια ήταν η ορατή, επίγεια οργάνωση του Ιεχωβά, και από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ποια είναι η ορατή, επίγεια οργάνωσή του και με ποια χαρακτηριστικά;

²² Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει βεβαίως οργανωμένα όλα τα στρατεύματά του. (Λουκάς 2:​13⁠-⁠15· Αποκάλυψη 14:​6, 7) Το διορισμό για το κήρυγμα των νέων της Βασιλείας στη γη ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα μπορούσε να τον αναθέσει μόνο στην ορατή, επίγεια οργάνωσή του. Από τις ημέρες του προφήτη Μωυσή μέχρι το θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού, το επίγειο έθνος των φυσικών, περιτμημένων Ισραηλιτών αποτελούσε την ορατή οργάνωση του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμός 147:​19, 20) Από τότε, όμως, που εκχύθηκε το πνεύμα του Θεού στους πιστούς μαθητές του Ιησού Χριστού στη γιορτή της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., τα μέλη του πνευματικού Ισραήλ, έχοντας περιτμημένη την καρδιά τους, έγιναν το «άγιο έθνος» του Θεού και η ορατή, επίγεια οργάνωσή του. (Πράξεις 2:​1⁠-⁠40· Γαλάτες 6:​16· Ρωμαίους 2:​28, 29· 1 Πέτρου 2:​9) Ο πνευματικός Ισραήλ είναι, λοιπόν, η αληθινή Χριστιανική εκκλησία που αποτελείται από τους αφιερωμένους, βαφτισμένους, χρισμένους με το πνεύμα μαθητές του Μεσσία Ιησού. Όπως το ανθρώπινο σώμα, έτσι και αυτός είναι εξαιρετικά οργανωμένος, καθώς τα πολλά μέλη του έχουν να επιτελέσουν το καθένα τον προσωπικό του ρόλο. (Ρωμαίους 12:​4⁠-⁠8· 1 Κορινθίους 12:​12⁠-⁠28· Εφεσίους 4:​15, 16· Κολοσσαείς 2:​19) Για ειδικές υπηρεσίες, η εκκλησία έχει διορισμένους πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες.​—⁠Φιλιππησίους 1:1.

23. Εκτός από το κήρυγμα της Βασιλείας, ποιο άλλο έργο έχει να κάνει η ορατή οργάνωση του Ιεχωβά;

²³ Σε αυτόν τον «καιρό του τέλους» του παρόντος συστήματος πραγμάτων, το κήρυγμα “αυτών των καλών νέων της βασιλείας” για μαρτυρία σε όλα τα έθνη δεν είναι το μόνο έργο που έχει να κάνει η ορατή, επίγεια οργάνωση του Θεού μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Σε εξέλιξη βρίσκεται ένα έργο θερισμού, με πνευματική έννοια. Αυτό το προείπε ο Ιησούς Χριστός. Εξηγώντας την παραβολή που είπε για έναν αγρό σπαρμένο με σιτάρι στον οποίο κάποιος εχθρός έσπειρε ζιζάνια, ο Ιησούς είπε:

24. Τι είπε ο Ιησούς για το θερισμό και τους θεριστές;

²⁴ «Ο σπορέας του καλού σπόρου είναι ο Γιος του ανθρώπου· ο αγρός είναι ο κόσμος· όσο για τον καλό σπόρο, αυτοί είναι οι γιοι της βασιλείας· αλλά τα ζιζάνια είναι οι γιοι του πονηρού, και ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο Διάβολος. Ο θερισμός είναι η τελική περίοδος ενός συστήματος πραγμάτων, και οι θεριστές είναι άγγελοι».​—⁠Ματθαίος 13:​37⁠-⁠39.

25. Το 1919, πού συνάχθηκε το υπόλοιπο των χρισμένων με το πνεύμα υπηρετών του Ιεχωβά που είχαν επιζήσει, αλλά γιατί έπρεπε να γίνει και άλλος θερισμός από τους αγγέλους Του, και μέσω τίνων;

²⁵ Στο μεταπολεμικό έτος 1919 Κ.Χ. και υπό αγγελική καθοδήγηση, το πιστό υπόλοιπο του χρισμένου με το πνεύμα λαού του Ιεχωβά συνάχθηκε μέσα στην ορατή, επίγεια οργάνωσή του, για το προειπωμένο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Αυτό το γεγονός έγινε καταφανές με τη διεξαγωγή της οχταήμερης γενικής συνέλευσης του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο το Σεπτέμβριο του 1919. Ωστόσο, τα μέλη αυτού του πιστού, χρισμένου υπολοίπου που είχαν επιζήσει από τις σοβαρές δοκιμασίες και τους διωγμούς του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου δεν αρκούσαν για να συμπληρωθεί ο προκαθορισμένος αριθμός εκείνων που χρίονται για να βασιλέψουν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του. Ο πλήρης αριθμός των συγκληρονόμων του Χριστού στη βασιλεία του είχε προκαθοριστεί να είναι 144.000. (Αποκάλυψη 7:​4⁠-⁠8· 14:​1, 3· 20:​4, 6) Συνεπώς, έπρεπε να βρεθούν και να θεριστούν από τους αγγέλους περισσότερα μέλη της τάξης του “σιταριού”, και στη συνέχεια να συναχθούν στην ορατή, επίγεια οργάνωση του Ιεχωβά. Καθώς οι αόρατοι, ουράνιοι άγγελοι εργάζονταν μέσω του χρισμένου υπολοίπου στη γη, τι απαιτούσε τώρα το έργο του θερισμού;

26. Τι απαιτούσε αυτό το έργο θερισμού από τα μέλη του χρισμένου υπολοίπου που είχαν επιζήσει, και τι πρέπει να συμβεί σε αυτούς τους οποίους βαφτίζουν για να γίνουν και αυτοί συγκληρονόμοι του Χριστού;

²⁶ Απαιτούσε, από το 1919 και μετά, περισσότερο έργο μαθήτευσης, βαφτίσματος και διδασκαλίας από τα μέλη των συγκληρονόμων της βασιλείας του Χριστού τα οποία είχαν επιζήσει. Αφού βαφτιστούν ως αφιερωμένοι μαθητές του Ιησού Χριστού, αυτοί οι καινούριοι μαθητές πρέπει να χριστούν με το πνεύμα του Θεού για να γίνουν «γιοι της βασιλείας», συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού. (Ρωμαίους 8:​15⁠-⁠17) Όσοι συγκεντρώνονται με αυτόν τον τρόπο στη διάρκεια της «τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων», μαζί με όλους τους άλλους παραλληλιζόμενους με σιτάρι Χριστιανούς που έχουν ήδη αποδειχτεί πιστοί μέχρι θανάτου, θα συμπληρώσουν τον προκαθορισμένο αριθμό των 144.000 “γιων της βασιλείας”. Σχετικά με όλους τους πιστούς που συνάγονται με αυτόν το θερισμό είναι γραμμένα τα εξής: «Ευτυχισμένος και άγιος είναι όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση· πάνω σε αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θα βασιλέψουν μαζί του τα χίλια χρόνια».​—⁠Αποκάλυψη 20:​4, 6.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΥΦΙΕΡΕΙΣ ΣΤΑ «ΑΓΙΑ» ΤΟΥ ΝΑΟΥ

27, 28. (α) Ποια σχέση έχουν με τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό αυτοί οι χρισμένοι, και επομένως ποιο τμήμα καταλαμβάνουν στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά; (β) Ποια ειδικά προνόμια απολαμβάνουν σε αυτό το ειδικό τμήμα;

²⁷ Παρατηρήστε ότι αυτοί οι πιστοί, χρισμένοι μαθητές δεν πρόκειται απλώς να βασιλέψουν μαζί με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία. Θα είναι επίσης «ιερείς του Θεού και του Χριστού». Συνεπώς, οι 144.000 χρισμένοι είναι υφιερείς του Αρχιερέα Ιησού Χριστού. Ενόσω ζουν εδώ στη γη, έχουν ήδη αυτή τη σχέση με τον Ιησού Χριστό, την Κεφαλή τους. Γι’ αυτό και ο απόστολος Πέτρος, πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, έγραψε τα εξής στους χρισμένους συγχριστιανούς του: «Εσείς είστε “εκλεγμένο γένος, βασιλικό ιερατείο, άγιο έθνος, λαός για ειδική ιδιοκτησία, για να διακηρύξετε εκτεταμένα τις αρετές” εκείνου που σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως». Ως υφιερείς, έχουν το προνόμιο “να προσφέρουν πνευματικές θυσίες ευπρόσδεκτες στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού”. (1 Πέτρου 2:​9, 5) Επομένως, ενόσω είναι εδώ στη γη, βρίσκονται ήδη σε μια ειδική σχέση με τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά, του οποίου τα Άγια των Αγίων αποτελούν την αποκλειστική κατοικία Του στους αγίους ουρανούς, εκεί που ο αναστημένος Ιησούς Χριστός παρουσίασε την αξία της τέλειας, ανθρώπινης θυσίας του.

²⁸ Αυτοί οι υφιερείς, ακόμη και ενόσω ζουν με σάρκα εδώ στη γη, βρίσκονται στην πνευματική κατάσταση που εξεικονιζόταν από τα «Άγια», το πρώτο εσωτερικό διαμέρισμα του ναού της Ιερουσαλήμ. Και όπως τα Άγια του ναού της Ιερουσαλήμ είχαν τα χρυσά τραπέζια των άρτων της πρόθεσης, δηλαδή των ψωμιών της παρουσίασης, και τους χρυσούς λυχνοστάτες και το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος, έτσι και οι Χριστιανοί υφιερείς στα πνευματικά Άγια τρώνε πνευματική τροφή, απολαμβάνουν πνευματική διαφώτιση και προσφέρουν το άρωμα των πιστών προσευχών τους και της ενθουσιώδους υπηρεσίας τους στον Ιεχωβά ενόσω βρίσκονται ακόμη εδώ στη γη. (Έξοδος 40:​4, 5, 22⁠-⁠28· 1 Βασιλέων 7:​48⁠-⁠50· 2 Χρονικών 4:​19⁠-⁠22) Αν και αυτό μπορεί να μην το εκτιμούν ορισμένοι που δεν έχουν πνευματική διάκριση και εκτίμηση, ωστόσο είναι πραγματικά ιερή η υπηρεσία την οποία προσφέρουν αυτοί οι πνευματικοί, χρισμένοι υφιερείς μέσα στα Άγια του μεγάλου πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Από την εξυψωμένη θέση του στα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του, Αυτός μπορεί να παρατηρεί εξονυχιστικά τις δραστηριότητες των υφιερέων και να εκφέρει κρίση για αυτούς όσον αφορά την υπηρεσία που προσφέρουν υπό τον Αρχιερέα Του, τον Ιησού Χριστό.​—⁠Μαλαχίας 3:​1⁠-⁠5.

29. (α) Από το 1919 και μετά, τι είδους έργο έκανε το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει; (β) Πώς επηρέαζε αυτό τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά;

²⁹ Εξετάζοντας αυτά τα πράγματα, παρατηρούμε το εξής γεγονός: Στο έτος 1919 Κ.Χ., το χρισμένο υπόλοιπο των μαθητών του Χριστού που είχαν επιζήσει παρουσίασαν τον εαυτό τους για να επιτελέσουν εδώ στη γη το μέρος τους στο έργο του θερισμού υπό την επίβλεψη των “θεριστών”, των ουράνιων αγγέλων. Με αυτόν τον τρόπο αναλάμβαναν ένα έργο που επηρέαζε τον αληθινό πνευματικό ναό του Ιεχωβά. Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή, εκτελώντας το έργο της μαθήτευσης και συνάγοντας την τάξη του “σιταριού” υπό την καθοδήγηση των αγγελικών θεριστών, εργάζονταν για την ανεύρεση περισσότερων πνευματικών υφιερέων. Συνεργάζονταν με τον Ιεχωβά Θεό ώστε να εισέλθουν περισσότεροι υφιερείς, ναι, να συμπληρωθεί ο αριθμός των πνευματικών υφιερέων, στα Άγια του μεγάλου πνευματικού ναού Του. Άρα λοιπόν, εργάζονταν για να αποδίδεται διευρυμένη ιερή υπηρεσία από περισσότερους υφιερείς στο ναό του Ιεχωβά.

30. Ήταν αυτός ο κατάλληλος καιρός για τη σύναξη των παραλληλιζόμενων με σιτάρι Χριστιανών, και πώς ενισχύθηκε το εργατικό δυναμικό στα «Άγια» του ναού;

³⁰ Αυτό το έργο σύναξης το οποίο έκανε το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει δεν ήταν σαν το «σταχυολόγημα» που γινόταν στον αρχαίο Ισραήλ μετά τον κανονικό θερισμό,a αλλά ήταν ο πραγματικός θερισμός υπό την καθοδήγηση των αγγελικών “θεριστών”. Έκαναν αυτό το έργο στη διάρκεια της «τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων», από το 1914 Κ.Χ. και μετά, και ο Ιησούς είπε ότι «ο θερισμός είναι η τελική περίοδος ενός συστήματος πραγμάτων». (Ματθαίος 13:​39· 24:​3, 31) Το έργο του πνευματικού θερισμού που έλαβε χώρα στα μετέπειτα χρόνια είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί αριθμητικά το χρισμένο υπόλοιπο των παραλληλιζόμενων με σιτάρι μαθητών του Χριστού με αξιοσημείωτο τρόπο μέχρι το 1931, οπότε το χρισμένο υπόλοιπο υιοθέτησε το Γραφικά τεκμηριωμένο όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ήταν προφανές ότι ο αριθμός των πνευματικών υφιερέων στα Άγια του πνευματικού ναού του Ιεχωβά είχε αυξηθεί, περιλαμβάνοντας κατά πάσα πιθανότητα όλους όσους υπολείπονταν για να συμπληρωθεί το προκαθορισμένο όριο των 144.000 πνευματικών υφιερέων υπό τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. Επρόκειτο πράγματι για ενίσχυση του εργατικού δυναμικού στα Άγια του αληθινού ναού του Ιεχωβά.

31. Πώς απελευθερώθηκαν και αποκαταστάθηκαν το 1919 Κ.Χ., προς όφελος του έργου του ναού;

³¹ Αυτό, λοιπόν, ήταν το έργο του πνευματικού ναού το οποίο άρχισε να επιτελείται το έτος 1919 Κ.Χ. από το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει. Με την παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά μέσω του Μεγαλύτερου Κύρου, του Ιησού Χριστού, αυτοί απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας, και των πολιτικών εραστών της. Απελευθερώθηκαν και αποκαταστάθηκαν στη δικαιωματική επικράτειά τους πάνω στη γη με μοναδικό σκοπό να αφοσιωθούν στο έργο του ναού.

32. Πώς αντιστοιχούσαν τα γεγονότα του 1919 Κ.Χ. με τα γεγονότα του 520 Π.Κ.Χ.;

³² Ήταν ακριβώς όπως τότε, το έτος 520 Π.Κ.Χ., κατά το οποίο οι προφήτες Αγγαίος και Ζαχαρίας υποκινήθηκαν να ενθαρρύνουν το αποκαταστημένο Ιουδαϊκό υπόλοιπο να ξαναρχίσει την εργασία του στο ναό της Ιερουσαλήμ, ο οποίος είχε μείνει παραμελημένος τόσο πολύ καιρό. Το 1919 Κ.Χ., μέσα από τις στήλες του περιοδικού Σκοπιά το υπόλοιπο των χρισμένων που είχαν επιζήσει παροτρύνθηκε και ενθαρρύνθηκε να ξαναρχίσει άφοβα τη φανερή, δημόσια υπηρεσία του για τον Ύψιστο Θεό. Η Μεσσιανική βασιλεία Του είχε εγκαθιδρυθεί στους ουρανούς με τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914 και έπρεπε τώρα να διαφημιστεί παγκόσμια. Αυτή η θυσία αίνου έπρεπε τώρα να προσφερθεί στον Θεό παρά την παρουσία όλων των εχθρών Του.​—⁠Εβραίους 13:​15· Ψαλμός 138:​1⁠-⁠3.

33. Αν το χρισμένο υπόλοιπο μιμούνταν την πορεία των πατέρων του αρχαίου Ιουδαϊκού υπολοίπου, τι θα συνέβαινε, και γι’ αυτό τι έκανε το χρισμένο υπόλοιπο;

³³ Με αυτόν τον τρόπο ήταν σε θέση να “επιστρέψουν” στον Ιεχωβά, οπότε θα “επέστρεφε” και εκείνος σε αυτούς με θεϊκή εύνοια. Αν γίνονταν σαν τους πατέρες του αρχαίου Ιουδαϊκού υπολοίπου με τους οποίους Εκείνος είχε αγανακτήσει τόσο πολύ, θα πάθαιναν συμφορά, όπως έπαθαν εκείνοι οι πατέρες επειδή δεν άκουσαν ούτε πρόσεξαν τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές των προφητών του Ιεχωβά. Θα τους κατέφθαναν, επίσης, σε αυτόν τον «καιρό του τέλους» τα προφητικά λόγια και τα διατάγματα που είχε εξαγγείλει ο Ιεχωβά εναντίον εκείνων που θα ήταν ανυπάκουοι. Ενεργώντας σοφά, λοιπόν, το χρισμένο υπόλοιπο άρχισε να “επιστρέφει” στον Ιεχωβά το 1919 Κ.Χ.

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιο 7

Ευλογίες και Καλή Διακυβέρνηση Ενόσω Σείεται ο Κόσμος

 1. Τον επόμενο μήνα μετά την εναρκτήρια προφητεία του, τι είδε ο Ζαχαρίας να λαβαίνει χώρα, και τι έκανε ο Ιεχωβά υποκινούμενος από αυτό;

Η ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ προφητεία του Ζαχαρία τον όγδοο σεληνιακό μήνα (Εσβάν), στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσικής Αυτοκρατορίας, ήταν σύντομη αλλά επίκαιρη και επί του σημείου. (Ζαχαρίας 1:​1⁠-⁠6) Τον αμέσως επόμενο μήνα ο προφήτης Ζαχαρίας είδε να λαβαίνει χώρα στην Ιερουσαλήμ σημαντική δραστηριότητα, από την οποία εξαρτόταν η μελλοντική ευημερία του Ιουδαϊκού έθνους. Την εικοστή τέταρτη ημέρα του ένατου σεληνιακού μήνα (Χισλέβ) «τέθηκε το θεμέλιο του ναού του Ιεχωβά»! Ο προφήτης Αγγαίος, σύντροφος του Ζαχαρία, καταγράφει αυτό το βαρυσήμαντο γεγονός. (Αγγαίος 2:​18) Η δραστηριότητα αυτή, που έλαβε χώρα παρά την αυτοκρατορική απαγόρευση για την ανοικοδόμηση του ναού της Ιερουσαλήμ, είχε τόσο μεγάλη θρησκευτική σημασία ώστε υποκίνησε τον Ιεχωβά των στρατευμάτων να εμπνεύσει τον Αγγαίο για να προφητεύσει ξανά.

2, 3. (α) Σε ποιους απευθυνόταν η πρώτη από τις προφητείες που διατύπωσε ο Αγγαίος στις 24 Χισλέβ του 520 Π.Κ.Χ.; (β) Ποια αρχικά λόγια ενός διαλόγου καταγράφουν τα εδάφια Αγγαίος 2:​10⁠-⁠12;

² Η πρώτη από τις προφητείες που διατύπωσε ο Αγγαίος εκείνη την ιστορική ημέρα απευθυνόταν στους Λευίτες ιερείς οι οποίοι έλπιζαν ότι θα υπηρετούσαν στο ναό του Ιεχωβά μετά την αποπεράτωσή του. Μεταξύ εκείνων των ιερέων που ανήκαν στην οικογένεια του Ααρών του Λευίτη συγκαταλεγόταν και ο Αρχιερέας Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ. Σε όλους εκείνους τους ιερείς εντυπώθηκε ένα μάθημα που είναι σημαντικό για εμάς οι οποίοι ζούμε σε αυτές τις τελευταίες ημέρες. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, την αφήγηση του Αγγαίου και ας παρακολουθήσουμε το διάλογο που έλαβε χώρα:

³ «Την εικοστή τέταρτη ημέρα του ένατου μήνα, στο δεύτερο έτος του Δαρείου, ο λόγος του Ιεχωβά ήρθε στον Αγγαίο τον προφήτη, λέγοντας: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «Ρώτησε, σε παρακαλώ, τους ιερείς σχετικά με το νόμο, λέγοντας: “Αν ένας άνθρωπος μεταφέρει άγιο κρέας στην άκρη του ενδύματός του και αγγίξει με την άκρη του ενδύματός του ψωμί ή βραστό φαγητό ή κρασί ή λάδι ή οποιοδήποτε είδος τροφής, θα γίνει αυτό άγιο;”»”»​—⁠Αγγαίος 2:​10⁠-⁠12.

 4. Σύμφωνα με το εδάφιο Μαλαχίας 2:​7, γιατί θα πρέπει να ήταν οι ιερείς σε θέση να απαντήσουν σε εκείνη τη διερευνητική ερώτηση, αλλά τι μπορεί να τους είχε επηρεάσει;

⁴ Ο “νόμος” για τον οποίο γίνεται λόγος εδώ είναι ο θεϊκός νόμος που δόθηκε μέσω του προφήτη Μωυσή, αναφέρεται δε σε τελετουργικά ζητήματα καθώς και στους ιερείς οι οποίοι μετέφεραν «άγιο κρέας». Ασφαλώς, οι ιερείς έπρεπε να είναι εξοικειωμένοι με το Μωσαϊκό νόμο, σύμφωνα και με τα όσα λέει ο μεταγενέστερος προφήτης Μαλαχίας: «Τα χείλη του ιερέα είναι αυτά που πρέπει να φυλάττουν γνώση, και το νόμο πρέπει να ζητούν οι άνθρωποι από το στόμα του· διότι αυτός είναι ο αγγελιοφόρος του Ιεχωβά των στρατευμάτων». (Μαλαχίας 2:​7) Λογικά, λοιπόν, οι ιερείς θα πρέπει να ήταν σε θέση να απαντήσουν σωστά σε εκείνη τη διερευνητική ερώτηση που τους είχε κάνει ο Αγγαίος. Ή μήπως οι γνώσεις τους γύρω από το νόμο είχαν επηρεαστεί από τα εβδομήντα χρόνια κατά τα οποία η γη του Ιούδα παρέμενε ερημωμένη ενόσω οι Ιουδαίοι ήταν εξόριστοι στη γη της Βαβυλώνας, καθώς και από τα δύσκολα δεκαεφτά χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τότε που το πιστό υπόλοιπο είχε επιστρέψει στην πατρίδα του; Τι απάντησαν, λοιπόν, οι ιερείς;

 5. Ποιο νόμο ίσως είχαν υπόψη τους εκείνοι οι ιερείς και μπόρεσαν έτσι να δώσουν τη σωστή απάντηση, και επομένως τι δεν έπρεπε να νομίζει ένα ακάθαρτο άτομο για τον τρόπο με τον οποίο αποκτάται η αγιότητα;

⁵ «Και οι ιερείς απάντησαν και είπαν: “Όχι!”» (Αγγαίος 2:​12) Με άλλα λόγια, το «άγιο κρέας» ενός ζώου το οποίο είχε θυσιαστεί στον Ιεχωβά δεν μεταβίβαζε αγιότητα σε οποιαδήποτε άλλα τρόφιμα με τα οποία ίσως ερχόταν συμπτωματικά σε επαφή. Οι ιερείς ίσως είχαν υπόψη τους ως κατευθυντήρια γραμμή για την απάντησή τους αυτό που λέει ο Μωσαϊκός νόμος στα εδάφια Λευιτικό 7:​19, 20: «Το κρέας που θα αγγίξει οτιδήποτε ακάθαρτο δεν θα φαγωθεί. Θα καεί με φωτιά. Όσο για το κρέας, όποιος είναι καθαρός μπορεί να φάει το κρέας. Και η ψυχή που θα φάει το κρέας της θυσίας συμμετοχής, που είναι για τον Ιεχωβά, ενώ η ακαθαρσία της είναι πάνω της, αυτή η ψυχή θα εκκοπεί από το λαό της». Σύμφωνα με αυτό, ένας Ισραηλίτης που ήταν ακάθαρτος για οποιονδήποτε λόγο (Λευιτικό 7:​21) δεν έπρεπε να νομίζει ότι η επαφή που θα είχε με «άγιο κρέας» τρώγοντάς το θα τον καθιστούσε καθαρό, ότι δηλαδή αυτό που έτρωγε θα του μεταβίβαζε αγιότητα. Σύμφωνα με το Νόμο, ένας τέτοιος συλλογισμός ήταν λανθασμένος.

 6. Ποια ερώτηση έθεσε κατόπιν ο Αγγαίος, και ποια ήταν η απάντηση;

⁶ Ο προφήτης Αγγαίος δεν είπε ότι ο συλλογισμός των ιερέων ήταν λανθασμένος. Τώρα, λοιπόν, έθεσε μια ερώτηση που χρειαζόταν την αντίθετη απάντηση: «Και ο Αγγαίος συνέχισε και είπε: “Αν κάποιος που έγινε ακάθαρτος από πεθαμένη ψυχή αγγίξει οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα, θα γίνει αυτό ακάθαρτο;” Οι δε ιερείς απάντησαν και είπαν: “Θα γίνει ακάθαρτο”».​—⁠Αγγαίος 2:13.

 7. Ποιο νόμο που αφορούσε τον καθαρισμό όποιου είχε μολυνθεί από ένα πτώμα γνώριζαν οι ιερείς, όπως αποδεικνύεται από τη σωστή απάντηση που έδωσαν;

⁷ Η σωστή απάντηση των ιερέων αποδείκνυε ότι γνώριζαν το νόμο του Ιεχωβά ο οποίος αφορούσε το «νερό που είναι για καθαρισμό». Αυτό ήταν νερό αναμειγμένο με τη στάχτη από τη θυσία της κόκκινης αγελάδας, με το οποίο νερό ράντιζαν όσους μολύνονταν από επαφή με πτώματα. Αυτός ο νόμος έλεγε: «Όποιος αγγίξει το πτώμα οποιασδήποτε ανθρώπινης ψυχής θα είναι ακάθαρτος εφτά ημέρες. . . . Όποιος αγγίξει κάποιο πτώμα, την ψυχή οποιουδήποτε ανθρώπου πεθάνει, και δεν καθαριστεί, έχει μολύνει τη σκηνή του Ιεχωβά, και αυτή η ψυχή θα εκκοπεί από τον Ισραήλ. Εφόσον δεν ραντίστηκε με το νερό που είναι για καθαρισμό, παραμένει ακάθαρτος. Η ακαθαρσία του είναι ακόμη πάνω του. Και θα αποτελεί νομοθέτημα που θα ισχύει στον αιώνα για αυτούς το ότι αυτός που τινάζει το νερό που είναι για καθαρισμό πρέπει να πλύνει τα ενδύματά του, το ίδιο και αυτός που αγγίζει το νερό που είναι για καθαρισμό. Θα είναι ακάθαρτος μέχρι το βράδυ. Και οτιδήποτε αγγίξει ο ακάθαρτος θα είναι ακάθαρτο, και η ψυχή που θα το αγγίζει θα είναι ακάθαρτη μέχρι το βράδυ».​—⁠Αριθμοί 19:​2⁠-⁠5, 11⁠-⁠13, 21, 22· Εβραίους 9:13.

 8. Τι έδειχναν παραστατικά τα παραπάνω όσον αφορά την ακαθαρσία, και πώς εφαρμοζόταν αυτό στη στάση που ίσως διακρατούσε κάποιος απέναντι στην ανέγερση του ναού του Ιεχωβά;

⁸ Τα παραπάνω δείχνουν παραστατικά πόσο μολυσματική μπορεί να είναι η ακαθαρσία​—⁠όχι μόνο σωματικά αλλά και πνευματικά. Κάποιος που κρατάει κάτι άγιο δεν μπορεί να μεταβιβάσει έτσι απλά, αυτόματα και χωρίς προσπάθεια, αγιότητα σε κάποιον άλλον. Αλλά κάποιος που είναι ακάθαρτος και μολυσμένος μπορεί εύκολα να μιάνει κάποιον άλλον απλώς και μόνο μέσω συναναστροφής και επαφής. Όπως είπε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος: «Δεν γνωρίζετε ότι λίγο προζύμι προκαλεί ζύμωση σε όλο το ζυμάρι;» (1 Κορινθίους 5:​6· Γαλάτες 5:​8, 9) Το ίδιο θα ίσχυε και σε περίπτωση που κάποιος διακρατούσε μια ακάθαρτη στάση αδιαφορίας απέναντι στην παραμέληση του ναού του Ιεχωβά. Τέτοια αδιαφορία και αμέλεια για την αγνή λατρεία του Ιεχωβά και για το ότι η πλήρης έκφρασή της γινόταν εφικτή μέσω ενός ναού θα μπορούσαν να επενεργήσουν σαν πνευματικό προζύμι και κατά συνέπεια να μολύνουν ολόκληρο το έθνος του Ισραήλ. Ακόμη και μετά την ανέγερση του ναού του Ιεχωβά, ένας μεταγενέστερος κυβερνήτης του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ θεώρησε αναγκαίο να πει: «Δεν πρέπει να παραμελούμε τον οίκο του Θεού μας». Η λατρεία που προσφερόταν εκεί έπρεπε να έχει την πλήρη υποστήριξή τους.​—⁠Νεεμίας 10:39.

 9. Τι είχε συμβεί προφανώς στη στάση των Ιουδαίων από τότε που επέστρεψε το υπόλοιπο, δεκαεφτά χρόνια νωρίτερα;

⁹ Αναντίρρητα η ανοικοδόμηση του ναού στην Ιερουσαλήμ είχε καθυστερήσει στη διάρκεια των δεκαεφτά χρόνων που είχαν περάσει από την επιστροφή του Ιουδαϊκού υπολοίπου στην πατρίδα του. Ήταν προφανές ότι υπήρχε αδιαφορία και απάθεια από μέρους πολλών, και ο αρχικός ενθουσιασμός για την ανοικοδόμηση του ναού είχε ατονήσει.

10, 11. (α) Τι δείχνει ότι το Ιουδαϊκό υπόλοιπο έχασε την αγάπη που είχε πρώτα; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο Αγγαίος 2:​14, τι εικόνα παρουσίαζαν στον Ιεχωβά το έθνος και τα έργα του;

¹⁰ Στο Ιουδαϊκό υπόλοιπο μπορούσαν να ειπωθούν αυτά που λέχθηκαν για τη Χριστιανική εκκλησία στα τέλη του πρώτου αιώνα Κ.Χ.: «Άφησες την αγάπη που είχες πρώτα. Θυμήσου, λοιπόν, από τι έχεις πέσει, και μετανόησε και κάνε τα προηγούμενα έργα». (Αποκάλυψη 2:​4, 5) Αναμφίβολα το Ιουδαϊκό υπόλοιπο χρειαζόταν να “επιστρέψει” στον Ιεχωβά ώστε να “επιστρέψει” και εκείνος σε αυτούς. (Ζαχαρίας 1:​3, 4· Ιερεμίας 2:​2, 3) Όταν ήταν ο καιρός για τη γιορτή των σκηνών στην Ιερουσαλήμ, αμέσως μετά την επιστροφή του Ιουδαϊκού υπολοίπου από τη Βαβυλώνα, έχτισαν ένα προσωρινό θυσιαστήριο στο κανονικό μέρος και άρχισαν να προσφέρουν εκεί τις κανονικές θυσίες. (Έσδρας 3:​1⁠-⁠6) Ήταν όμως αυτό αρκετό; Μόνο με αυτό και με κάποιο θεμέλιο για το ναό, τι εικόνα παρουσίαζε το έθνος στον Θεό του; Ακούστε:

¹¹ «Ο Αγγαίος, λοιπόν, απάντησε και είπε: “Έτσι είναι αυτός ο λαός και έτσι είναι αυτό το έθνος ενώπιόν μου”, λέει ο Ιεχωβά, “και έτσι είναι όλο το έργο των χεριών τους και οτιδήποτε προσφέρουν εκεί. Είναι ακάθαρτο”».​—⁠Αγγαίος 2:14.

12. Πώς επηρεάζονταν, λοιπόν, οι θυσίες τις οποίες πρόσφεραν στο θυσιαστήριο του Ιεχωβά, και επομένως μπορούσε αυτός να τους ευλογεί;

¹² Συνέβαινε ό,τι και στην περίπτωση του Ισραηλίτη που γινόταν ακάθαρτος από την επαφή με ένα πτώμα: οτιδήποτε άγγιζε προτού καθαριστεί μέσω ραντίσματος με το νερό που περιείχε τη στάχτη από τη θυσία της κόκκινης δαμαλίδας γινόταν και αυτό ακάθαρτο. Εφόσον το αποκαταστημένο έθνος του Ισραήλ ήταν ακάθαρτο στα μάτια του Ιεχωβά εξαιτίας της παραμέλησης του οίκου της λατρείας Του, μόλυνε τις θυσίες τις οποίες πρόσφερε στον Ιεχωβά στο προσωρινό θυσιαστήριο που είχε χτιστεί στην Ιερουσαλήμ. Υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν δυνατόν να τους ευλογεί ο Ιεχωβά, όχι μόνο πνευματικά αλλά και υλικά; Ασφαλώς όχι.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ

13. Παρόμοια με το Ιουδαϊκό υπόλοιπο στο έτος 520 Π.Κ.Χ., πώς ήταν ακάθαρτο το Χριστιανικό υπόλοιπο;

¹³ Παρόμοια ήταν και η κατάσταση που ταλάνιζε το χρισμένο υπόλοιπο των αφιερωμένων, βαφτισμένων μαθητών του Χριστού μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Χριστιανικός κόσμος, με τις εκατοντάδες σχισματικές εκκλησίες του, είχε κηλιδωθεί από το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων που σφαγιάστηκαν σε εκείνον τον πιο αιματηρό από όλους τους πολέμους που είχαν διεξαχθεί ως το 1914 Κ.Χ. Το χρισμένο υπόλοιπο των μαθητών του Χριστού προσπάθησε να κρατηθεί καθαρό από τέτοια ενοχή αίματος, καθώς και από άλλου είδους αντιχριστιανική διαγωγή, αλλά δεν τα κατάφερε απόλυτα, γι’ αυτό και έφερε σε έναν βαθμό κοινοτική ευθύνη. Επίσης, διάφορα μέλη του χρισμένου υπολοίπου είχαν υποκύψει στο φόβο για τους υψηλά ιστάμενους ανθρώπους της εξουσίας, προκαλώντας πνευματική βλάβη στον εαυτό τους. «Το να τρέμει κάποιος ανθρώπους στήνει παγίδα, αλλά όποιος εμπιστεύεται στον Ιεχωβά θα προστατευτεί». (Παροιμίες 29:​25) Ως αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό το υπόλοιπο είχε αποτραβηχτεί από τη θαρραλέα και δημόσια διακήρυξη της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας του Θεού και της ημέρας της εκδίκησής Του ενάντια σε αυτό το σπαρασσόμενο από πολέμους και ένοχο αίματος σύστημα πραγμάτων. Το μεταπολεμικό έτος 1919, πώς αισθάνονταν αυτοί καθώς βρίσκονταν μέσα στα «Άγια» του πνευματικού ναού του Ιεχωβά, ως το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων; Αισθάνονταν σαν τον Ησαΐα, ο οποίος είπε:

14. Πώς εκφράστηκε ο Ησαΐας για την ακάθαρτη κατάστασή του στο ναό;

¹⁴ «Αλίμονο σε εμένα! Διότι ουσιαστικά έχω κατασιωπηθεί, επειδή άνθρωπος ακάθαρτος στα χείλη είμαι εγώ και ανάμεσα σε λαό ακάθαρτο στα χείλη κατοικώ· διότι τα μάτια μου είδαν τον ίδιο τον Βασιλιά, τον Ιεχωβά των στρατευμάτων!»​—⁠Ησαΐας 6:5.

15. Πότε φέρθηκε στην προσοχή του χρισμένου υπολοίπου εκείνο το όραμα του Ησαΐα σχετικά με το ναό, και με ποια λόγια της βασικής ομιλίας;

¹⁵ Η προφητική αυτή κραυγή βγήκε από το στόμα του προφήτη όταν είδε σε θαυματουργικό όραμα τον Ιεχωβά στο ναό του. Εκείνο το όραμα φέρθηκε στην προσοχή του χρισμένου υπολοίπου το έτος 1922 Κ.Χ. Αυτό έγινε την 8η Σεπτεμβρίου 1922, η οποία ονομάστηκε «Η Ημέρα», στη διάρκεια της δεύτερης διεθνούς συνέλευσης που διεξήγαγε ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο και η οποία κράτησε οχτώ ημέρες. Ο τότε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά εκφώνησε εκείνη «Την Ημέρα» μια ομιλία, βασικό εδάφιο της οποίας ήταν το Ματθαίος 4:​17, και προς το αποκορύφωμα αυτής της ομιλίας είπε:

“Γιατί, λοιπόν, πρέπει να δώσουν το άγγελμα σε εκείνους που δεν εννοούν; Θα ακούσει κανείς; Ο Προφήτης του Κυρίου απαντάει: «“. . . Εσείς είστε μάρτυρές μου”, λέει ο Ιεχωβά, “ο υπηρέτης μου τον οποίο εξέλεξα, για να γνωρίσετε και να έχετε πίστη σε εμένα, και για να κατανοήσετε ότι εγώ είμαι ο Ίδιος. Πριν από εμένα δεν πλάστηκε Θεός, και έπειτα από εμένα συνέχισε να μην υπάρχει κανείς. Εγώ—εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και εκτός από εμένα δεν υπάρχει σωτήρας”. “Εγώ εξήγγειλα και έσωσα και το έκανα να ακουστεί, όταν δεν υπήρχε ανάμεσά σας ξένος θεός. Έτσι λοιπόν, εσείς είστε μάρτυρές μου”, λέει ο Ιεχωβά, “και εγώ είμαι ο Θεός”».​—⁠Ησαΐας 43:​8⁠-⁠12.

”Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να δούμε ότι όσοι ανήκουν στην τάξη του ναού είναι φανερό ότι θεωρούνται μάρτυρες του Κυρίου κατά τον καιρό αυτόν, για να φέρουν το άγγελμα της παρηγοριάς στο λαό, ότι η Βασιλεία των ουρανών είναι παρούσα . . . Από αυτό καταφαίνεται δε ότι το θέλημα του Θεού είναι να μεγαλυνθεί το όνομά του, για να γνωρίσουν οι λαοί ότι αυτός είναι ο Κύριος, και ότι το θέλημα του Θεού είναι να υπάρχει ένας λαός του κατά τον καιρό αυτόν της δυσφορίας πάνω στη γη, τελείως αποχωρισμένος και διακεκριμένος από τους άλλους, και να στέκεται ως μάρτυράς του κηρύττοντας άφοβα το άγγελμα: «Η βασιλεία των ουρανών πλησίασε».

”. . . Από το 1914 ο Βασιλιάς της δόξας ανέλαβε τη δύναμή του και βασιλεύει. Καθάρισε τα χείλη της τάξης του ναού και τους εξαπέστειλε με το επίκαιρο άγγελμα. Η σπουδαιότητα του αγγέλματος της βασιλείας δεν είναι δυνατόν να υποτιμηθεί. Είναι το άγγελμα των αγγελμάτων. Είναι το άγγελμα της παρούσας ώρας, και υποχρεούνται οι δούλοι του Κυρίου να το διακηρύξουν. . . .

”. . . Να είστε πιστοί και αληθινοί μάρτυρες για τον Κύριο. Πηγαίνετε μπροστά στη μάχη, ώσπου κάθε κατάλοιπο της Βαβυλώνας να μείνει έρημο. Διακηρύξτε το άγγελμα σε όλα τα μήκη και πλάτη. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίσει ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς βασιλιάδων και Κύριος κυρίων. Αυτή είναι η πιο ένδοξη ημέρα. Κοιτάξτε, ο Βασιλιάς βασιλεύει! Εσείς είστε οι διαφημιστές του. Γι’ αυτό διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του”.​—⁠Η Σκοπιά, 1η Νοεμβρίου 1922, σελίδες 337, 338.

16. (α) Τι επιθυμούσαν τώρα να κάνουν εκείνοι που δέχτηκαν να καθαρίσουν τα χείλη τους; (β) Τι δείχνει αν ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν αυτό όλοι όσοι ήταν συνταυτισμένοι με το χρισμένο υπόλοιπο τότε;

¹⁶ Πολλά μέλη του χρισμένου υπολοίπου διέκριναν ότι υπήρχε ανάγκη να εξαγνίσουν τα χείλη τους, όπως και ο προφήτης Ησαΐας εξάγνισε τα χείλη του σαν με φωτιά για να διακηρύξει περαιτέρω το άγγελμα του Ιεχωβά, ο οποίος βρισκόταν στο ναό Του. (Ησαΐας 6:​6⁠-⁠10) Επιθυμούσαν ειλικρινά να συμμετάσχουν περαιτέρω στο έργο της σύναξης εκείνων τους οποίους ο Ιεχωβά Θεός θα καθιστούσε συνιερείς του Ιησού Χριστού στους ουρανούς, ώστε να συμπληρωθεί ο αριθμός των 144.000 υφιερέων. Αλλά δεν ήταν διατεθειμένοι να το κάνουν αυτό όλοι όσοι ανήκαν τότε στο πνευματικό υπόλοιπο. Για παράδειγμα, το έτος 1922 και προτού εκδοθεί το τεύχος της 1ης Μαΐου της Σκοπιάς, ένας από τους πέντε άντρες της εκδοτικής επιτροπής αυτού του περιοδικού, μαζί με τη σύζυγό του, εγκατέλειψε τη θεοκρατική οργάνωση και αναζήτησε άλλη απασχόληση. Υπήρχαν και άλλοι που ενήργησαν παρόμοια εκείνον τον καιρό ή αργότερα. Το να είναι διαφημιστές της βασιλείας του Θεού και να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι για αυτόν το σκοπό με καθαρισμένα χείλη ήταν κάτι που δεν τους βόλευε. Άλλες απαιτήσεις επίσης που ίσχυαν για τους πνευματικούς υφιερείς στα Άγια του ναού του Ιεχωβά ήταν υπερβολικές για αυτούς. Έγιναν ακάθαρτοι εξαιτίας της αδιαφορίας τους, της απάθειάς τους και της επιστροφής τους σε κοσμικά ενδιαφέροντα.

17. (α) Πώς επηρέασε αυτή η ακαθαρσία την υπόλοιπη θεοκρατική οργάνωση του Ιεχωβά; (β) Ποια στάση ευλογεί Αυτός;

¹⁷ Τέτοιου είδους ακαθαρσία, η έλλειψη αφοσίωσης στην πλήρη λατρεία του αληθινού Θεού στον πνευματικό ναό του, μολύνει την υπόλοιπη θεοκρατική οργάνωση. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ιεχωβά δεν εκχέει την ευλογία του. Η ολόκαρδη αφοσίωση στην προώθηση της αγνής του λατρείας οδηγεί σε αποκατάσταση της εύνοιας του Θεού και στις ευλογίες τις οποίες υποσχέθηκε. Αυτό το σημαντικό γεγονός τονίστηκε από τον ίδιο τον Θεό όταν είπε στους ιερείς προς τους οποίους είχε απευθύνει ο Αγγαίος τις ερωτήσεις:

18. Πριν από αυτή την ημέρα κατά την οποία προφήτευσε ο Αγγαίος, ποια ήταν η οικονομική κατάσταση του υπολοίπου, και γιατί θα τους ευλογούσε τώρα ο Ιεχωβά από αυτή την ημέρα και στο εξής;

¹⁸ «“Και τώρα, παρακαλώ, προσηλώστε την καρδιά σας σε αυτό από τούτη την ημέρα και στο εξής, ενόσω δεν είχε ακόμη τοποθετηθεί πέτρα πάνω σε πέτρα στο ναό του Ιεχωβά, από τότε που συνέβαιναν αυτά τα πράγματα​—πήγαινε κάποιος σε έναν σωρό είκοσι μέτρων, αλλά υπήρχαν δέκα· πήγαινε κάποιος στη λεκάνη του πατητηριού για να βγάλει πενήντα μέτρα από το πατητήρι του κρασιού, αλλά υπήρχαν είκοσι· σας πάταξα με ανεμόκαμα στις καλλιέργειες και με μυκητίαση των φυτών και με χαλάζι, πάταξα όλο το έργο των χεριών σας, και κανείς από εσάς δεν στράφηκε σε εμένα”, λέει ο Ιεχωβά​—⁠“Προσηλώστε την καρδιά σας, παρακαλώ, σε αυτό από τούτη την ημέρα και στο εξής, από την εικοστή τέταρτη ημέρα του ένατου μήνα, από την ημέρα που τέθηκε το θεμέλιο του ναού του Ιεχωβά· προσηλώστε την καρδιά σας σε αυτό: Υπάρχει ως τώρα σπόρος στο λάκκο της αποθήκευσης των σιτηρών; Και ως τώρα, το κλήμα και η συκιά και η ροδιά και το ελαιόδεντρο​—δεν έχει καρποφορήσει, έτσι δεν είναι; Από αυτή την ημέρα θα παρέχω ευλογία”».​—⁠Αγγαίος 2:​15⁠-⁠19.

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

19. Από εκείνη την εικοστή τέταρτη ημέρα του Χισλέβ και έπειτα, ως προς τι μπορούσε το Ιουδαϊκό υπόλοιπο να δοκιμάσει τον Ιεχωβά, και τι τους επέτρεπε να αναμένουν η διαθήκη του νόμου Του;

¹⁹ Βρισκόμαστε στην εικοστή τέταρτη ημέρα του ένατου μήνα (Χισλέβ)· αυτή την εποχή θα έπρεπε να υπήρχαν αυξημένες φθινοπωρινές βροχές, ακόμη και χιόνι στις βουνοκορφές. Εκείνη την ημέρα, το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο άρχισε ξανά τις εργασίες στα θεμέλια του ναού, σαν να έθεταν πάλι τα θεμέλια από την αρχή. (Έσδρας 3:​8⁠-⁠12) Από εκείνη την αξιοσημείωτη ημέρα και έπειτα, το Ιουδαϊκό υπόλοιπο μπορούσε να δοκιμάσει τον Ιεχωβά για να δει αν θα εκπλήρωνε τη χαρμόσυνη υπόσχεσή του. Οι ξηρασίες θα ανήκαν πια στο παρελθόν, το ίδιο και η μυκητίαση των φυτών και το καταστροφικό χαλάζι, και δεν θα υπήρχαν πια ελλείψεις βασικών τροφίμων. Και δεν υπάρχει τίποτα στη Βιβλική ιστορία το οποίο να δείχνει ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Εφόσον αυτοί ενέμειναν θαρραλέα στο έργο του ναού μέχρι την αποπεράτωσή του, και ο Ιεχωβά ενέμεινε πιστά στην υπόσχεσή του. Όπως ακριβώς είχε υποσχεθεί στα πλαίσια της διαθήκης του νόμου Του η οποία είχε μεσίτη τον Μωυσή τον προφήτη Του, η ολόψυχη αφοσίωσή τους στη λατρεία Του θα ανταμειβόταν με υλική ευημερία στη θεόδοτη γη τους.​—⁠Δευτερονόμιο 28:​1⁠-⁠14.

20. Τι είδους ευημερία είχε λόγο να αναμένει το χρισμένο υπόλοιπο για το ότι ανέλαβε εκ νέου το έργο του υπέρ της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά, και πώς έγινε έκδηλη αυτή η ευημερία;

²⁰ Αυτό θα πρέπει να επαληθεύτηκε τότε στην περίπτωση του Ιουδαϊκού υπολοίπου το οποίο είχε στρέψει την προσοχή του στο ναό, αν αυτά που συνέβησαν τότε σε εκείνους προσκίαζαν ό,τι συνέβη στο χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων από το 1919 Κ.Χ. και μετά. Η εκ νέου ανάληψη των ιερατικών ευθυνών στα Άγια του αληθινού, πνευματικού ναού του Ιεχωβά αποτέλεσε σημείο στροφής για το χρισμένο υπόλοιπο των μαθητών του Χριστού οι οποίοι επέζησαν από τις δοκιμασίες και τις θλίψεις του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου των ετών 1914⁠-⁠1918 Κ.Χ. Εφόσον ήταν πνευματικοί Ισραηλίτες και είχαν την προοπτική ουράνιας κληρονομιάς, δεν ανέμεναν υλικές ευλογίες για την πιστότητά τους, κάτι που είχαν λόγο να αναμένουν οι φυσικοί Ισραηλίτες στην εποχή του Αγγαίου. Σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Θεού, το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων ανέμενε πνευματική ευημερία. Και δεν απογοητεύτηκαν. Το ότι έθεσαν σε δοκιμή τις υποσχέσεις του Θεού δεν ήταν μια μάταιη ενέργεια. Παρά την αυξανόμενη αντίσταση του κόσμου και την οδύνη των κοσμικών εθνών που βρίσκονται σε αδιέξοδο όσον αφορά τα δεινά τα οποία τους πλήττουν, το έργο που έκανε το χρισμένο υπόλοιπο για την προώθηση της αληθινής λατρείας στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά ευημέρησε, επεκτάθηκε, έφερε άφθονα αποτελέσματα.

21. Πού μπορούμε να βρούμε το υπόμνημα αυτής της πνευματικής ευημερίας του πιστού υπολοίπου, και τι αποδεικνύει αυτό ως προς την υπόσχεση του Ιεχωβά;

²¹ Οι εναντιούμενοι​—⁠σε θρησκευτικό, πολιτικό, δικαστικό και κοινωνικό επίπεδο⁠—​παρατήρησαν αυτό το αδιαφιλονίκητο γεγονός. Για ένα αναλυτικό υπόμνημα της πνευματικής ευημερίας των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στις ετήσιες εκθέσεις που έχουν δημοσιευτεί στις στήλες του περιοδικού Σκοπιά από το 1919 και μετά καθώς και στα Βιβλία Έτους από το 1927, όπου παρουσιάζονται εκθέσεις για την παγκόσμια αύξηση του έργου κηρύγματος “αυτών των καλών νέων της βασιλείας” σε όλη την κατοικημένη γη καθώς και του έργου μαθήτευσης ανθρώπων από όλα τα έθνη, όπως πρόσταξε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Αρχιερέας του Ιεχωβά. (Ματθαίος 24:​14· 28:​18⁠-⁠20· Πράξεις 1:​8· Εβραίους 2:​17 ως 3:​1) Το ανεξάλειπτο υπόμνημα της σύγχρονης ιστορίας πιστοποιεί ακράδαντα το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος δεν μπορεί να πει ψέματα, τήρησε την υπόσχεσή του ότι θα παρείχε ευλογίες. Ποτέ δεν Τον υπηρετούμε μάταια.​—⁠Ιησούς του Ναυή 23:​14· Ψαλμός 138:​2· 1 Κορινθίους 15:58.

Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΩΝ ΣΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

22, 23. (α) Σε ποιον απευθύνθηκε η τελική προφητεία του Αγγαίου, και για ποιο πράγμα ήθελε να εκφράσει την εκτίμησή του ο Ιεχωβά; (β) Σε εκείνη την προφητεία, τι υποσχέθηκε να εξαλείψει ο Ιεχωβά, και τι θα έκανε στον Ζοροβάβελ;

²² Το έτος 520 Π.Κ.Χ., την πρώτη ημέρα του έκτου σεληνιακού μήνα (Ελούλ), ο πρώτος προφητικός λόγος τον οποίο έδωσε ο Ιεχωβά στον Αγγαίο απευθυνόταν «στον Ζοροβάβελ, το γιο του Σαλαθιήλ, τον κυβερνήτη του Ιούδα», καθώς και «στον Ιησού, το γιο του Ιωσεδέκ, τον αρχιερέα». (Αγγαίος 1:​1) Σχεδόν τέσσερις μήνες αργότερα, η τελική θεόπνευστη προφητεία του Αγγαίου απευθύνεται αποκλειστικά στον ίδιο κυβερνήτη της περσικής επαρχίας του Ιούδα, τον Ζοροβάβελ. Αυτός ανταποκρίθηκε υπάκουα στην ενθάρρυνση που έδωσε ο Ιεχωβά μέσω των προφητών Αγγαίου και Ζαχαρία, και τώρα, υπό τη διακυβέρνησή του, ξεκίνησαν και πάλι οι εργασίες στα θεμέλια του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, καθώς επιδείχθηκε μεγάλο θάρρος και αγνοήθηκε η καταχρηστική απαγόρευση που είχε επιβάλει ένας παραπληροφορημένος βασιλιάς της Περσίας. (Έσδρας 4:​17⁠-⁠24) Το εκτίμησε αυτό ο Ιεχωβά Θεός; Ναι, και για να εκφράσει την εκτίμησή του έστειλε ένα προσωπικό άγγελμα στον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Διαβάζουμε:

²³ «Και ο λόγος του Ιεχωβά ήρθε δεύτερη φορά στον Αγγαίο την εικοστή τέταρτη ημέρα του μήνα, λέγοντας: “Πες στον Ζοροβάβελ, τον κυβερνήτη του Ιούδα: «Θα σείσω τους ουρανούς και τη γη. Και θα ανατρέψω το θρόνο βασιλείων και θα αφανίσω την ισχύ των βασιλείων των εθνών· και θα ανατρέψω το άρμα και τους αναβάτες του, και τα άλογα και οι αναβάτες τους θα πέσουν, ο καθένας από το σπαθί του αδελφού του»”. “«Εκείνη την ημέρα», λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, «θα πάρω εσένα Ζοροβάβελ, το γιο του Σαλαθιήλ, τον υπηρέτη μου», λέει ο Ιεχωβά· «και θα σε καταστήσω σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι, επειδή εσένα έχω εκλέξει», λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων”».​—⁠Αγγαίος 2:​20⁠-⁠23.

24. Τίνος την επιδοκιμασία κέρδισε ο Ζοροβάβελ προβαίνοντας σε εκείνη την τολμηρή ενέργεια την εικοστή τέταρτη ημέρα του Χισλέβ, και γιατί αυτή η επιδοκιμασία ήταν το μόνο που είχε σημασία;

²⁴ Εκείνη την εικοστή τέταρτη ημέρα του ένατου σεληνιακού μήνα (Χισλέβ), στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσίας, ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ προέβη σε μια τολμηρή ενέργεια, αψηφώντας προφανώς την κραταιά Περσική Αυτοκρατορία. Προέβη, όμως, σε αυτή την καλή και ορθή ενέργεια υπακούοντας στον Ιεχωβά των στρατευμάτων. Τώρα, μέσω του προφήτη Αγγαίου, κέρδισε την έκφραση της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Τι σημασία είχε, λοιπόν, η αποδοκιμασία ή οι αντιρρήσεις των ανθρώπων; Είχε την επιδοκιμασία της Ύψιστης Πηγής εξουσίας, του Θεοκρατικού Κυβερνήτη του έθνους του Ισραήλ. Αυτόν τον Θεό θα πρέπει να υπακούει κανείς ως κυβερνήτη, και όχι τους ανθρωποποίητους κυβερνήτες. Μάλιστα, ο Θεοκρατικός Κυβερνήτης του Ισραήλ μπορούσε να σείσει και να “απομακρύνει” τους ουρανούς και τη γη. Τι μπορούσαν, λοιπόν, να κάνουν τα πνευματικά πλάσματα και οι άνθρωποι που απαρτίζουν αυτούς τους ουρανούς και τη γη ώστε να ανατρέψουν, να ματαιώσουν, να πολεμήσουν με επιτυχία τους ρητούς σκοπούς του; Τίποτα! Δαίμονες και άνθρωποι μαζί δεν μπορούν να θριαμβεύσουν εναντίον του. Αυτός μπορεί να τους σείσει όλους.

25. Τι συνοδεύει αυτό το σείσιμο των ουρανών και της γης, και γιατί αρμόζει σε ένα πρόσωπο σαν τον Ιεχωβά των στρατευμάτων το να παράσχει τις λεπτομέρειες αυτού του γεγονότος;

²⁵ Τι συνοδεύει αυτό το σείσιμο των ουρανών και της γης από τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο, ή τι προκύπτει από αυτό; Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων εξηγεί, λέγοντας: «Και θα ανατρέψω το θρόνο βασιλείων και θα αφανίσω την ισχύ των βασιλείων των εθνών· και θα ανατρέψω το άρμα και τους αναβάτες του, και τα άλογα και οι αναβάτες τους θα πέσουν, ο καθένας από το σπαθί του αδελφού του». (Αγγαίος 2:​22) Πόσο καλά αρμόζει στον Θεό, που αποκαλεί τον εαυτό του Ιεχωβά των στρατευμάτων, να λέει ότι θα αναλάβει δράση εναντίον των στρατιωτικών δυνάμεων του κόσμου της ανθρωπότητας! Τέτοιες ένοπλες δυνάμεις, είτε για επιθετικούς είτε για αμυντικούς σκοπούς, αποτελούν πράγματι «την ισχύ των βασιλείων των εθνών». Τα έθνη του εικοστού αιώνα Κ.Χ. έχουν υιοθετήσει αυτή τη θεωρία, και έτσι όλα τα έθνη εξοπλίζονται, μερικά δε με τα πιο απίθανα όπλα που μπορεί να επινοήσει η σύγχρονη επιστήμη. Αλλά αυτοί οι εξοπλισμοί και οι άρτια εκπαιδευμένες στρατιωτικές δυνάμεις αποτελούν μάταιη ελπίδα για την εξασφάλιση μόνιμης σταθερότητας όσον αφορά το θρόνο, δηλαδή την κυβερνητική θέση, των βασιλείων των εθνών. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είναι σε θέση να αφανίσει μια τέτοια «ισχύ».

26. Τι μπορούμε να πούμε για το αν ο Ιεχωβά των στρατευμάτων χρειάζεται να εμφανιστεί προσωπικά για να τον πολεμήσουν οι εχθροί του ή για να τους πολεμήσει αυτός;

²⁶ Η Περσική Αυτοκρατορία, ως η Τέταρτη Παγκόσμια Δύναμη της Βιβλικής ιστορίας, αποδείχτηκε σταθερή επί ένα διάστημα λίγο μεγαλύτερο από διακόσια χρόνια. Τα άλογά της, οι άμαξές της και οι αναβάτες τους, ακόμη και οι ελέφαντες που είχε στο στρατό της, δεν αποσόβησαν την ανατροπή της από τον Μέγα Αλέξανδρο της Ελλάδας. Τα άλογα, οι άμαξες και οι αναβάτες τους δεν μπορούν να πολεμήσουν άμεσα τον αόρατο Ιεχωβά των στρατευμάτων. Ούτε χρειάζεται να εμφανιστεί προσωπικά ο Ιεχωβά των στρατευμάτων για να πολεμήσει στρατιωτικές δυνάμεις στη γη. Αόρατα, μπορεί να ασκήσει την ακατανίκητη δύναμή του και να τους βάλει να πολεμήσουν ο ένας τον άλλον, είτε εξαιτίας του τρόμου τους που τους οδηγεί σε πανικό είτε μέσω σφοδρών συγκρούσεων. Μπορεί να ενσπείρει αναρχία σε όλους τους εχθρούς του. Το έκανε αυτό στο παρελθόν και υπόσχεται ότι θα το κάνει ξανά. Ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ ήταν εξοικειωμένος με τέτοια παλιότερα περιστατικά. (Κριτές 7:​19⁠-⁠22· 2 Χρονικών 20:​22⁠-⁠24) Είχε λόγους να πιστεύει ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων μπορούσε να νικήσει για άλλη μια φορά τους εχθρούς του λαού Του κάνοντάς τους να στρέψουν τα όπλα τους ο ένας εναντίον του άλλου.

27. Πώς θα επηρεαζόταν ο Ζοροβάβελ ως σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι στο χέρι του Ιεχωβά από το σείσιμο των ουρανών και της γης και των εθνών;

²⁷ Εντούτοις, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων δεν δήλωσε ότι είχε σκοπό να σείσει τον πιστό, υπάκουο λαό του που αφοσιώθηκε στην ανοικοδόμηση του οίκου της λατρείας Του και στη συνέχιση της καθαρής λατρείας εκεί. Ούτε θα καθαιρούνταν ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ από τον Πέρση αυτοκράτορα επειδή προχώρησε στην οικοδόμηση του ναού προτού λάβει επίσημη εξουσιοδότηση από τον Βασιλιά Δαρείο Α΄. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί, όπως ακριβώς δεν μπορεί να αφαιρεθεί ένα σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι από το δεξί χέρι του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Ας σειστούν οι ουρανοί και η γη! Ας σειστούν τα πάνοπλα έθνη! Η θέση, όμως, του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ θα ήταν σταθερή, ακλόνητη. Αυτό ήταν το νόημα της διαβεβαίωσης που έδινε τώρα ο Ιεχωβά στον Ζοροβάβελ:

28, 29. Πόσο μεγάλη αντίθεση υπήρχε ανάμεσα στην υπόσχεση που έδωσε ο Ιεχωβά στον Ζοροβάβελ για το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι και στην εξαγγελία Του για τον Βασιλιά Ιωαχίν, ή αλλιώς Χονία;

²⁸ «“Εκείνη την ημέρα”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “θα πάρω εσένα Ζοροβάβελ, το γιο του Σαλαθιήλ, τον υπηρέτη μου”, λέει ο Ιεχωβά· “και θα σε καταστήσω σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι, επειδή εσένα έχω εκλέξει”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων».​—⁠Αγγαίος 2:23.

²⁹ Πόσο μεγάλη αντίθεση υπήρχε ανάμεσα σε αυτή τη θεϊκή προφητεία και στα λόγια που εμπνεύστηκε να πει ο προφήτης Ιερεμίας για τον Ιωαχίν (ή αλλιώς Ιεχονία και Χονία), ο οποίος είχε βασιλέψει τρεις μήνες και δέκα ημέρες στην Ιερουσαλήμ, το 618⁠-⁠617 Π.Κ.Χ., και ο οποίος ήταν παππούς του Ζοροβάβελ! (1 Χρονικών 3:​17⁠-⁠19· 2 Χρονικών 36:​9, 10) Αναφερόμενος στον Ιωαχίν ως Χονία, ο Ιερεμίας είπε: «“Όσο βέβαιο είναι ότι εγώ ζω”, λέει ο Ιεχωβά, “ακόμη και αν ο Χονίας, ο γιος του Ιωακείμ, ο βασιλιάς του Ιούδα, ήταν το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι στο δεξί μου χέρι, από εκεί θα σε έβγαζα! Και θα σε δώσω στο χέρι εκείνων που ζητούν την ψυχή σου και στο χέρι εκείνων που φοβάσαι και στο χέρι του Ναβουχοδονόσορα, του βασιλιά της Βαβυλώνας, και στο χέρι των Χαλδαίων”. . . . Ω! γη, γη, γη, άκουσε το λόγο του Ιεχωβά. Αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Καταγράψτε αυτόν τον άνθρωπο ως άτεκνο, ως ακμαίο άντρα που δεν θα έχει επιτυχία στις ημέρες του· διότι από τους απογόνους του ούτε ένας δεν θα έχει επιτυχία, καθισμένος στο θρόνο του Δαβίδ και κυβερνώντας πια στον Ιούδα”».​—⁠Ιερεμίας 22:​24⁠-⁠30.

30. (α) Πόσο πολύτιμο ήταν το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι για τον κάτοχό του; (β) Γιατί ήταν άξια σεβασμού η επίσημη θέση του Ιωαχίν, και γιατί τον “πέταξε” ο Ιεχωβά;

³⁰ Από αυτή τη θεϊκή διακήρυξη εναντίον του παππού του Ζοροβάβελ γίνεται αντιληπτό ότι το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι ήταν κάτι εξαιρετικά πολύτιμο για έναν αξιωματούχο. Έφερε το όνομα του κατόχου του και χρησιμοποιούνταν σε επίσημες υποθέσεις ως σφραγίδα με την υπογραφή του κατόχου, επικυρώνοντας έτσι κάποιο έγγραφο. (Γένεση 38:​18⁠-⁠26· 41:​42· 1 Βασιλέων 21:​8) Γι’ αυτό, αν ο παππούς του Ζοροβάβελ, ο Βασιλιάς Ιωαχίν, ήταν σαν σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι στο δεξί χέρι του Ιεχωβά, τότε θα πρέπει να ήταν εξαιρετικά πολύτιμος για τον Ιεχωβά. Και πράγματι, είχε χριστεί βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ, και έτσι έγινε «ο χρισμένος του Ιεχωβά» και κάθησε «στο θρόνο του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ, έστω και αν αυτό δεν κράτησε παρά τρεις μήνες και δέκα ημέρες. (1 Σαμουήλ 24:​6, 10· Θρήνοι 4:​20· 1 Χρονικών 29:​23) Γι’ αυτόν το λόγο άξιζε, και ήταν απαίτηση, να δείχνεται ιδιαίτερος σεβασμός από τους ανθρώπους στον Βασιλιά Ιωαχίν. Παρά την επίσημη σχέση, όμως, που είχε με τον Ιεχωβά, έγινε αποκρουστικός στον Ιεχωβά επειδή ακολούθησε τις πονηρές οδούς του πατέρα του, του Βασιλιά Ιωακείμ. Αγανακτισμένος, ο Ιεχωβά τον “έβγαλε” και τον “πέταξε”, επιτρέποντας να οδηγηθεί αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα και να φυλακιστεί εκεί.

31. Γιατί το γεγονός ότι ο Ζοροβάβελ έγινε κυβερνήτης του Ιούδα το 537 Π.Κ.Χ. δεν αποτελούσε αντίφαση με τα όσα είχε πει ο Ιεχωβά για τον παππού του Ζοροβάβελ στο εδάφιο Ιερεμίας 22:30;

³¹ Αλλά τι γίνεται τώρα; Ογδόντα χρόνια αργότερα, το 537 Π.Κ.Χ., ο εγγονός του Ιωαχίν ο Ζοροβάβελ απελευθερώνεται από την εξορία στη Βαβυλώνα και γίνεται κυβερνήτης της περσικής επαρχίας του Ιούδα, με έδρα του την Ιερουσαλήμ. (Έσδρας 1:​1 ως 4:​3) Δεν αποτελούσε αυτό αντίφαση με τα όσα είχε πει ο Ιεχωβά στον παππού του Ζοροβάβελ, στο εδάφιο Ιερεμίας 22:​30; Όχι· ο αιχμάλωτος Ιωαχίν παρέμεινε “άτεκνος” από την άποψη ότι κανένας από τους γιους του δεν κάθησε στο θρόνο του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Μάλιστα ο θείος του ο Ματτανίας, ο οποίος μετονομάστηκε σε Σεδεκίας, τον διαδέχθηκε στο θρόνο του Δαβίδ μόνο και μόνο για να χάσει το θρόνο το 607 Π.Κ.Χ., στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους. Ο θρόνος του Δαβίδ ανατράπηκε και δεν εδραιώθηκε ποτέ ξανά στην κατά γράμμα, επίγεια Ιερουσαλήμ. (Ιεζεκιήλ 21:​25⁠-⁠27) Τότε, το 607 Π.Κ.Χ., άρχισαν τα 2.520 χρόνια των καιρών των εθνών, κατά τα οποία η Ιερουσαλήμ, δηλαδή η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού την οποία συμβόλιζε αυτή, θα καταπατούνταν από τα έθνη. Σε εκπλήρωση της προφητείας, κανένας από τους αρκετούς γιους του Ιωαχίν δεν κάθησε στο θρόνο του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ ως βασιλικός απόγονος του Δαβίδ. Ο εγγονός του ο Ζοροβάβελ δεν κάθησε στο βασιλικό θρόνο του Δαβίδ, αλλά στην έδρα του κυβερνήτη, διορισμένος από τον Βασιλιά Κύρο.

32. Πώς αποτέλεσε ο Ζοροβάβελ σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι στο χέρι του Ιεχωβά, και γιατί αυτός ήταν πολύτιμος για τον Ιεχωβά ενώ ο βασιλιάς παππούς του δεν ήταν;

³² Αν και από ανθρώπινη σκοπιά το αξίωμα που κατείχε ο Ζοροβάβελ ήταν κατώτερο από αυτό του παππού του, ο ίδιος έγινε κάτι εξαιρετικά πολύτιμο για τον Ιεχωβά, σαν ένα σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι στο δεξί χέρι του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Και αυτό για τον ακριβώς αντίθετο λόγο από αυτόν για τον οποίο ο Βασιλιάς Ιωαχίν δεν ήταν πολύτιμος και “πετάχτηκε”, δηλαδή, επειδή τήρησε τις εντολές του Ιεχωβά και εκδήλωσε θαρραλέα αφοσίωση στην καθαρή λατρεία του Ιεχωβά στο ναό του. Σαν ένα ζωντανό σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι, υπηρέτησε τον Ιεχωβά των στρατευμάτων με επίσημο τρόπο, προς δόξα και αίνο του αγίου ονόματος του Ιεχωβά. Ενώ ο ουράνιος Αρχηγός των στρατευμάτων απέρριψε τον Βασιλιά Ιωαχίν, εντούτοις “εξέλεξε” τον πιστό εγγονό εκείνου, τον Ζοροβάβελ. Ο θεοκρατικός Κυρίαρχος του σύμπαντος μπορούσε να σείσει τους ουρανούς και τη γη και όλα τα κοσμικά, στρατιωτικοποιημένα έθνη, αλλά δεν επρόκειτο να σείσει τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ και να τον απομακρύνει από την τιμητική θέση υπηρεσίας την οποία κατείχε στην ορατή θεοκρατική οργάνωση. Τα όσα είπε αργότερα για τον Ζοροβάβελ μέσω του προφήτη Ζαχαρία (4:​6⁠-⁠10) το επιβεβαίωσαν αυτό.

Η ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ

33. (α) Γιατί δεν περιορίστηκε η οριστική εκπλήρωση της προφητείας του Αγγαίου στον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ τον έκτο αιώνα Π.Κ.Χ.; (β) Τίνος τύπος είναι ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ;

³³ Μήπως η οριστική εκπλήρωση αυτής της προφητείας περιορίζεται στον Ζοροβάβελ, τον κυβερνήτη της περσικής επαρχίας του Ιούδα τον έκτο αιώνα πριν από την Κοινή μας Χρονολογία; Σαφώς όχι! Αυτός ήταν τύπος κάποιου μεγαλύτερου προσώπου. Τίνος; Εκείνου του οποίου υπήρξε τιμημένος πρόγονος, εκείνου με τον οποίο τελειώνει η γενεαλογική γραμμή του στα Βιβλικά αρχεία, δηλαδή, του Ιησού Χριστού. (Ματθαίος 1:​1⁠-⁠16· Λουκάς 3:​23⁠-⁠27) Αυτός ο αντιτυπικός Ζοροβάβελ είναι τώρα ο ουράνιος Κυβερνήτης της ορατής θεοκρατικής οργάνωσης του Ιεχωβά στη γη, δηλαδή, του χρισμένου υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ. (Γαλάτες 6:​16· Ρωμαίους 2:​28, 29· Αποκάλυψη 7:​4⁠-⁠8) Αυτοί αποκαταστάθηκαν από τα πνευματικά δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης το 1919 Κ.Χ., όπως δείχνουν τα γεγονότα. Σαν το αρχαίο υπόλοιπο των Ιουδαίων εξορίστων, απελευθερώθηκαν από τη Βαβυλωνιακή παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας για να αφοσιωθούν πρωταρχικά στα πράγματα που αφορούν την καθαρή λατρεία του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του.

34. Με ποια έννοια αποτελεί αυτός τον βασικό Προωθητή του έργου που σχετίζεται με το ναό του Ιεχωβά;

³⁴ Ο αντιτυπικός Ζοροβάβελ, ο Ιησούς Χριστός, ως ο ουράνιος Κυβερνήτης του πνευματικού Ισραήλ, αποτελεί τον βασικό Προωθητή του έργου που σχετίζεται με το ναό του Ιεχωβά. Διευθετεί έτσι τα πράγματα ώστε οι χρισμένοι μαθητές του να έχουν έναν τόπο για να υπηρετούν ως πνευματικοί υφιερείς στα Άγια εκείνου του ναού.​—⁠Ιωάννης 17:​17⁠-⁠19.

35. Πώς το όνομα Ζοροβάβελ, παρά την έννοιά του, μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατάλληλα για τον ουράνιο Κυβερνήτη, τον Ιησού Χριστό;

³⁵ Το ότι το όνομα Ζοροβάβελ, που σημαίνει «Σπέρμα της Βαβυλώνας», εφαρμόζεται στον ουράνιο Ιησού Χριστό ως Κυβερνήτη δεν πρέπει να μας προβληματίζει. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος δεν ήταν ποτέ μέσα στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Εντούτοις, το υπόλοιπο των χρισμένων μαθητών που επέζησαν από τις δοκιμασίες και τους διωγμούς στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν φερθεί εκείνη την περίοδο κάτω από τα θρησκευτικά δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των πολιτικών εραστών της. Σύμφωνα με τον κανόνα ο οποίος ορίζει πως ό,τι γίνεται σε εκείνους είναι σαν να γίνεται σε αυτόν, ο μεγαλύτερος Κυβερνήτης Ζοροβάβελ (που εκπροσωπείται από το χρισμένο υπόλοιπο) ήταν και αυτός στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, και έτσι παρομοιάζεται με τον Ζοροβάβελ ο οποίος γεννήθηκε πραγματικά στην αρχαία Βαβυλώνα και επομένως μπορούσε να ονομάζεται «Σπέρμα της Βαβυλώνας». Αυτός οδήγησε το πιστό, χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών έξω από μια Βαβυλώνα μεγαλύτερη από την αρχαία πόλη στον ποταμό Ευφράτη, ελευθερώνοντάς τους μέσω της αλήθειας του. (Ιωάννης 8:​32) Με αυτόν ως Κυβερνήτη, η ορατή, επίγεια θεοκρατική οργάνωση έχει καλή διακυβέρνηση.

36. Πώς παραβάλλεται ο ουράνιος Κυβερνήτης με τον αρχαίο Ζοροβάβελ όσον αφορά την πολυτιμότητα και το θάρρος, και ποιοι τον μιμούνται σήμερα στη γη;

³⁶ Αυτός ο Κυβερνήτης που είναι σαν τον Ζοροβάβελ είναι εξαιρετικά πολύτιμος για τον Ιεχωβά Θεό, όπως το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι στο δεξί χέρι, που φέρει το θεϊκό όνομα. Ενδιαφέρεται πάρα πολύ για τον αγιασμό του ονόματος του ουράνιου Πατέρα του. (Ματθαίος 6:​9, 10· Ιωάννης 12:​28· 17:​6⁠-⁠12) Είναι άφοβος, σαν τον αρχαίο Ζοροβάβελ. Ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ ενισχύθηκε ώστε να μη φοβηθεί να αψηφήσει την Περσική Αυτοκρατορία, την Τέταρτη Παγκόσμια Δύναμη της Βιβλικής ιστορίας. Σήμερα ο ουράνιος Κυβερνήτης του πνευματικού Ισραήλ δεν φοβάται την Έβδομη Παγκόσμια Δύναμη της Βιβλικής ιστορίας, δηλαδή την αγγλοαμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμη, ούτε την Όγδοη Παγκόσμια Δύναμη, δηλαδή το διεθνή οργανισμό για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, που τώρα απαρτίζεται από τα 132 μέλη των Ηνωμένων Εθνών. (Αποκάλυψη 17:​7⁠-⁠17) Όπως ο ουράνιος Κυβερνήτης του, έτσι και το χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ δεν φοβάται αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις. Με αφοβιά συνεχίζουν να εργάζονται παγκόσμια στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά για τα συμφέροντα της καθαρής λατρείας.

37. Πώς ο αντιτυπικός Ζοροβάβελ είναι σαν σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι στο χέρι του Ιεχωβά όσον αφορά τη χρησιμότητα και την πολυτιμότητα;

³⁷ Δεν χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότητα το σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι για να σφραγίσουν με το όνομα του κατόχου του ένα έγγραφο, ώστε να αποδείξουν ότι προερχόταν πράγματι από αυτόν και εξέφραζε το θέλημα, το σκοπό ή τις οδηγίες του; Ναι. Με όμοιο τρόπο, ο αντιτυπικός Ζοροβάβελ, ο Ιησούς Χριστός, χρησιμοποιείται από τον Ιεχωβά των στρατευμάτων για να εκπληρώσει τις προφητείες και τις υποσχέσεις και έτσι να αποδείξει ότι εκείνες οι καταγραμμένες εξαγγελίες προέρχονται πραγματικά από τη θεϊκή, αλάθητη Πηγή και αποτελούν τη θεϊκή αλήθεια. Με αυτόν τον τρόπο, επίσης, δικαιώνεται το όνομα και ο λόγος του Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι τόσο πολύτιμος για τον Ιεχωβά όπως ένα επίσημο σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι. «Διότι όσες και αν είναι οι υποσχέσεις του Θεού, έχουν γίνει Ναι μέσω αυτού. Συνεπώς, μέσω αυτού επίσης είναι το “Αμήν” που λέγεται για δόξα στον Θεό από εμάς [τους Χριστιανούς μαθητές]».​—⁠2 Κορινθίους 1:20.

38. Γιατί δεν έχει να φοβηθεί τίποτα ο Μεγαλύτερος Ζοροβάβελ από το σείσιμο του ουρανού, της γης και των εθνών σήμερα, και πώς θα εξασφαλίσει καλή διακυβέρνηση για τους λάτρεις του Ιεχωβά;

³⁸ Από το τέλος των καιρών των εθνών το 1914 Κ.Χ., οι συμβολικοί ουρανοί και η συμβολική γη σείονται. Τα έθνη του κόσμου της ανθρωπότητας σείονται ανήμπορα να σταθεροποιήσουν το κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων επιτελεί το σείσιμο, όπως ακριβώς είπε στον αρχαίο Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Το σείσιμο, που είναι ανθρωπίνως ανεξέλεγκτο, θα φτάσει στο αποκορύφωμά του στη «μεγάλη θλίψη» που τώρα φαίνεται ότι είναι πολύ κοντά, έπειτα από την οποία ο Σατανάς θα ριχτεί στην άβυσσο. (Ματθαίος 24:​21, 22) Αλλά ο Μεγαλύτερος Ζοροβάβελ, ο Ιησούς Χριστός, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από αυτό το σείσιμο. Η θέση την οποία κατέχει ως ουράνιος Κυβερνήτης είναι ακλόνητα εδραιωμένη. Η δική του βασιλεία είναι «βασιλεία που δεν μπορεί να κλονιστεί». (Εβραίους 12:​28) Δεν πρόκειται να “απομακρυνθεί” αυτή, αλλά θα χρησιμοποιηθεί από τον Ιεχωβά των στρατευμάτων στην «απομάκρυνση» της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των σημερινών παγκόσμιων δυνάμεων, αφανίζοντας τη στρατιωτική της “ισχύ” στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψη 16:​13⁠-⁠16· 17:​12⁠-⁠14· 19:​11⁠-⁠21) Από τότε και έπειτα, θα ευλογεί όλους τους λάτρεις του Ιεχωβά Θεού που θα ζουν στον πνευματικό ναό του και θα τους παρέχει καλή διακυβέρνηση για πάντα.

39. Για ποιο λόγο είμαστε εμείς, οι λάτρεις του Ιεχωβά, ευτυχισμένοι σήμερα;

³⁹ Εμείς, οι λάτρεις που υπηρετούμε στον αληθινό ναό, είμαστε ευτυχισμένοι για το ότι απολαμβάνουμε ήδη θεϊκές ευλογίες καθώς και την καλή διακυβέρνηση του διορισμένου από τον Ιεχωβά ουράνιου Κυβερνήτη, ενόσω σείεται ο κόσμος των ψεύτικων λάτρεων.

Κεφάλαιο 8

Έλεος στους Διωκόμενους, Αλλά Κρίση στους Διώκτες

 1. Πόσος καιρός πέρασε από την τελική προφητεία του Αγγαίου χωρίς να μεσολαβήσει άλλο θεόπνευστο άγγελμα προς τους οικοδόμους του ναού, και τι έκαναν αυτοί στο μεταξύ;

ΣΤΗΝ Ιερουσαλήμ των ημερών των προφητών Αγγαίου και Ζαχαρία ο χρόνος έχει κυλήσει και είναι πια αρχές του έτους 519 Π.Κ.Χ.· ωστόσο, βρισκόμαστε ακόμη στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσικής Αυτοκρατορίας, της Τέταρτης Παγκόσμιας Δύναμης στη Βιβλική ιστορία. Έχουν περάσει ακριβώς δύο σεληνιακοί μήνες από την ημέρα που ο Αγγαίος, υπό θεϊκή έμπνευση, έδωσε τις τελικές του προφητείες οι οποίες απευθύνονταν στους Ααρωνικούς ιερείς και στον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Αυτό συνέβη την εικοστή τέταρτη ημέρα του ένατου μήνα (Χισλέβ), λίγο προτού αρχίσει το έτος 519 Π.Κ.Χ. Εκείνη τη μνημειώδη για την ιστορία της Ιερουσαλήμ ημέρα είχαν ξαναρχίσει οι εργασίες στα θεμέλια του ναού στο Όρος Μοριά, λίγο βορειότερα του Όρους Σιών. Οι Ιουδαίοι οικοδόμοι εργάζονταν ασταμάτητα σε αυτόν τον ιερό τόπο οικοδόμησης επί δύο ολόκληρους μήνες, χωρίς να μεσολαβήσει άλλο θεόπνευστο άγγελμα. Αυτή τη φορά δεν επέτρεψαν να τους σταματήσει καμιά απόπειρα παρεμπόδισης από μέρους των εχθρών.

 2. Ποιοι, προφανώς, θα μάθαιναν πριν από τον Βασιλιά Δαρείο Α΄ τα νέα για τις εξελίξεις στην Ιερουσαλήμ, και πόσος καιρός θα χρειαζόταν μέχρι να ληφθεί μια απόφαση;

² Μέχρι τις 24 Σεβάτ του 519 Π.Κ.Χ., οι ειδήσεις για τις εξελίξεις στην Ιερουσαλήμ πιθανόν να μην είχαν φτάσει ακόμη στα αφτιά του Βασιλιά Δαρείου, στη μακρινή περσική πρωτεύουσα. Τα νέα ταξίδευαν πολύ αργά, ακόμη και με τους έφιππους ταχυδρόμους που κάλυπταν περίπου 150 χιλιόμετρα την ημέρα. (Εσθήρ 3:​13⁠-⁠15· 8:​10, 14) Η απόσταση από την Ιερουσαλήμ μέχρι τα Σούσα, μέσω της «εύφορης ημισελήνου», ήταν πάνω από 1.500 χιλιόμετρα, και η απόσταση από τα Σούσα μέχρι τα Εκβάτανα στο βορρά ήταν πάνω από 300 χιλιόμετρα, αν ήταν ευθείς οι δρόμοι. Έτσι λοιπόν, θα μεσολαβούσε αρκετά μεγάλο διάστημα μέχρι να φτάσουν στον Βασιλιά Δαρείο οι εκπληκτικές αυτές πληροφορίες. Οι Πέρσες ιθύνοντες των επαρχιών οι οποίες βρίσκονταν πέρα (δυτικά) από τον ποταμό Ευφράτη, σε σχέση με το βασιλιά στην Περσία, λογικά θα μάθαιναν τα νέα γρηγορότερα. Και προφανώς έτσι έγινε. Οι συζητήσεις που επακολούθησαν και οι έρευνες που ξεκίνησαν θα πρέπει να διήρκεσαν μήνες (τέσσερις ή πέντε μήνες σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς) μέχρι να έρθει κάποια απόφαση από τον Βασιλιά Δαρείο για αυτό το επίμαχο ζήτημα και να τεθεί σε ισχύ. Να πώς έγιναν τα πράγματα, σύμφωνα με τα όσα είναι καταγραμμένα στα εδάφια Έσδρας 5:​2 έως 6:2:

 3. Τι ερωτήσεις έκαναν στους οικοδόμους του ναού οι Πέρσες κυβερνήτες που βρίσκονταν πέρα από τον ποταμό Ευφράτη, στα δυτικά του, και τι έκαναν εκείνοι;

³ «Τότε σηκώθηκαν ο Ζοροβάβελ, ο γιος του Σαλαθιήλ, και ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ, και άρχισαν να ανοικοδομούν τον οίκο του Θεού, ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ· και μαζί τους ήταν οι προφήτες του Θεού προσφέροντάς τους βοήθεια. Εκείνον τον καιρό ήρθαν σε αυτούς ο Ταθεναΐ, που ήταν ο κυβερνήτης πέρα από τον Ποταμό, και ο Σεθάρ⁠-⁠βοζεναΐ και οι συνεργάτες τους, και να τι τους έλεγαν: “Ποιος σας έδωσε διαταγή να χτίσετε αυτόν τον οίκο και να τελειώσετε αυτόν τον ξύλινο σκελετό;” Κατόπιν τους είπαν το εξής: “Ποια είναι τα ονόματα των ακμαίων αντρών που χτίζουν αυτό το οικοδόμημα;” Και το μάτι του Θεού τους ήταν στραμμένο πάνω στους πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, και δεν τους σταμάτησαν μέχρις ότου πάει η αναφορά στον Δαρείο και έρθει ένα επίσημο έγγραφο ως απάντηση σχετικά με αυτό το ζήτημα.

 4. Τι ανέφερε η επιστολή που έστειλαν οι Πέρσες κυβερνήτες στον Βασιλιά Δαρείο Α΄;

⁴ »Να ένα αντίγραφο της επιστολής που έστειλαν ο Ταθεναΐ, που ήταν ο κυβερνήτης πέρα από τον Ποταμό, και ο Σεθάρ⁠-⁠βοζεναΐ και οι συνεργάτες του, που ήταν υποκυβερνήτες πέρα από τον Ποταμό, στον Δαρείο το βασιλιά· έστειλαν σε αυτόν μήνυμα, τα γραφόμενα του οποίου είχαν ως εξής:

»“Προς τον Δαρείο το βασιλιά:

»”Κάθε ειρήνη! Ας γίνει γνωστό στο βασιλιά ότι πήγαμε στη διοικητική περιφέρεια του Ιούδα, στον οίκο του μεγάλου Θεού, και αυτός χτίζεται με πέτρες που τις κυλούν στη θέση τους, ενώ στους τοίχους τοποθετούνται ξύλα· και το έργο γίνεται πυρετωδώς και σημειώνει πρόοδο στα χέρια τους. Κατόπιν κάναμε μια ερώτηση σε αυτούς τους πρεσβυτέρους. Να τι τους είπαμε: «Ποιος σας έδωσε διαταγή να χτίσετε αυτόν τον οίκο και να τελειώσετε αυτόν τον ξύλινο σκελετό;» Επίσης, τους ρωτήσαμε να μας πουν τα ονόματά τους, με σκοπό να σε πληροφορήσουμε, ώστε να γράψουμε τα ονόματα των ακμαίων αντρών που είναι επικεφαλής τους.

»”Και μας αποκρίθηκαν με τα εξής λόγια: «Εμείς είμαστε οι υπηρέτες του Θεού των ουρανών και της γης, και ανοικοδομούμε τον οίκο που είχε χτιστεί πριν από πολλά χρόνια, τον οποίο έχτισε και τελείωσε ένας μεγάλος βασιλιάς του Ισραήλ. Ωστόσο, επειδή οι πατέρες μας παρόξυναν τον Θεό των ουρανών, αυτός τους έδωσε στο χέρι του Ναβουχοδονόσορα, του βασιλιά της Βαβυλώνας, του Χαλδαίου, και εκείνος κατεδάφισε αυτόν τον οίκο και οδήγησε το λαό σε εξορία στη Βαβυλώνα. Παρ’ όλα αυτά, στο πρώτο έτος του Κύρου, του βασιλιά της Βαβυλώνας, ο Κύρος ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να ανοικοδομηθεί αυτός ο οίκος του Θεού. Επίσης, τα χρυσά και τα ασημένια σκεύη του οίκου του Θεού, που ο Ναβουχοδονόσορ τα είχε πάρει από το ναό ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ και τα είχε φέρει στο ναό της Βαβυλώνας, αυτά ο Κύρος ο βασιλιάς τα πήρε από το ναό της Βαβυλώνας· και δόθηκαν στον Σασαβασσάρ, όπως ονομαζόταν εκείνος τον οποίο έκανε κυβερνήτη. Και του είπε: “Πάρε αυτά τα σκεύη. Πήγαινε, απόθεσέ τα στο ναό που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, και ας ανοικοδομηθεί ο οίκος του Θεού στον τόπο του”. Όταν ήρθε ο Σασαβασσάρ, έθεσε τα θεμέλια του οίκου του Θεού, ο οποίος βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ· και από τότε μέχρι τώρα αυτός ανοικοδομείται αλλά δεν έχει αποπερατωθεί».

»”Και τώρα, αν φαίνεται καλό στο βασιλιά, ας γίνει έρευνα στο θησαυροφυλάκιο του βασιλιά, το οποίο βρίσκεται εκεί στη Βαβυλώνα, για το αν πράγματι δόθηκε διαταγή από τον Κύρο το βασιλιά να ανοικοδομηθεί αυτός ο οίκος του Θεού στην Ιερουσαλήμ· και ας μας στείλει ο βασιλιάς την απόφασή του σχετικά με αυτό το ζήτημα”.

 5. Σε ποια ενέργεια προέβη ο Βασιλιάς Δαρείος όταν έλαβε την επιστολή, και τι βρέθηκε;

⁵ »Τότε ο Δαρείος ο βασιλιάς έδωσε διαταγή και έκαναν έρευνα στο αρχειοφυλάκιο των θησαυρών που είχαν εναποτεθεί εκεί στη Βαβυλώνα. Και στα Εκβάτανα, στο οχύρωμα που ήταν στη διοικητική περιφέρεια της Μηδίας, βρέθηκε ένας ρόλος, στον οποίο ήταν γραμμένο το εξής υπόμνημα σχετικά με αυτό το ζήτημα».

 6. Τι έκαναν οι οικοδόμοι στην Ιερουσαλήμ ενώ συνέβαιναν αυτά, και τι έγινε στις 24 Σεβάτ του 519 Π.Κ.Χ.;

⁶ Όλο αυτό το διάστημα κατά το οποίο λάβαιναν χώρα τα γεγονότα που αφηγείται ο ιερέας Έσδρας, το Ιουδαϊκό υπόλοιπο, υπό τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ και τον Αρχιερέα Ιησού, προχωρούσε θαρραλέα στην ανοικοδόμηση του ναού. Αυτή ήταν η κατάσταση την εικοστή τέταρτη ημέρα του ενδέκατου μήνα, το χειμώνα του έτους 519 Π.Κ.Χ. Εκείνη τη βαρυσήμαντη ημέρα, ο προφήτης Ζαχαρίας άρχισε να λαβαίνει μια σειρά από ενθαρρυντικά οράματα. Ο ίδιος μάς λέει σχετικά:

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ

 7. Στο πρώτο όραμα, στις 24 Σεβάτ, τι είδε ο Ζαχαρίας;

⁷ «Την εικοστή τέταρτη ημέρα του ενδέκατου μήνα, δηλαδή του μήνα Σεβάτ, στο δεύτερο έτος του Δαρείου, ήρθε ο λόγος του Ιεχωβά στον Ζαχαρία, το γιο του Βερεχία, γιου του Ιδδώ, τον προφήτη, λέγοντας: “Είδα μέσα στη νύχτα έναν άντρα να ιππεύει ένα κόκκινο άλογο· και στεκόταν ακίνητος ανάμεσα στις μυρτιές που βρίσκονταν στο βαθύ μέρος· και πίσω του υπήρχαν άλογα κόκκινα, κατακόκκινα και λευκά”».​—⁠Ζαχαρίας 1:​7, 8.

8, 9. Ποιος εξηγούσε τα ζητήματα στον Ζαχαρία, και τι ερωτήματα δημιουργούσε η θέα αυτών των αλόγων;

⁸ Κατά τη διάρκεια του οράματος ο Ζαχαρίας είχε έναν αγγελικό οδηγό που του εξηγούσε διάφορα πράγματα, πράγματα που και εμείς σήμερα θέλουμε να καταλάβουμε. Αυτά τα άλογα και οι αναβάτες τους, που στέκονταν εκεί ανάμεσα στις μυρτιές, στο κοίλωμα που υπήρχε δίπλα από την Ιερουσαλήμ​—⁠γιατί βρίσκονταν εκεί; Κινδύνευε άραγε η Ιερουσαλήμ από ενδεχόμενο πόλεμο σε αυτή τη φάση οικοδόμησης του ναού; Στην Αγία Γραφή τα άλογα συμβολίζουν πόλεμο. (Ιώβ 39:​19⁠-⁠25· Παροιμίες 21:​31) Ποιος έστειλε αυτά τα άλογα; Ποιους αντιπροσωπεύουν οι ιππείς; Μήπως έχουν σκοπό να κάνουν πόλεμο; Ο Ζαχαρίας ήθελε να μάθει:

⁹ «Και εγώ είπα: “Ποιοι είναι αυτοί, κύριέ μου;”

10, 11. Ποιοι ήταν, όπως αποδείχτηκε, αυτοί οι ιππείς, και τι ανέφεραν στον αναβάτη που στεκόταν ανάμεσα στις μυρτιές;

¹⁰ »Τότε ο άγγελος που μιλούσε μαζί μου μού είπε: “Εγώ θα σου δείξω ποιοι είναι αυτοί”».​—⁠Ζαχαρίας 1:9.

¹¹ Αυτοί οι ιππείς ήταν, όπως αποδείχτηκε, άγιοι άγγελοι, τους οποίους είχε στείλει ο Θεός σε μια, ας πούμε, ανιχνευτική αποστολή. Αυτό γίνεται προφανές καθώς διαβάζουμε: «Κατόπιν ο [έφιππος] άντρας που στεκόταν ακίνητος ανάμεσα στις μυρτιές αποκρίθηκε και είπε: “Αυτοί είναι εκείνοι τους οποίους έχει αποστείλει ο Ιεχωβά για να περιοδεύσουν τη γη”. Και αποκρίθηκαν στον άγγελο του Ιεχωβά που στεκόταν ανάμεσα στις μυρτιές και είπαν: “Περιοδεύσαμε τη γη και διαπιστώσαμε ότι ολόκληρη η γη κάθεται ήρεμη και δεν έχει αναστάτωση”».​—⁠Ζαχαρίας 1:​10, 11.

12. (α) Με ποιον τρόπο βρισκόταν «ολόκληρη η γη» σε ειρήνη, όπως ανέφεραν οι αγγελικοί ανιχνευτές; (β) Για ποιο πράγμα πολέμησε η Αίγυπτος με την Ασσυρία, και στη συνέχεια με τη Βαβυλώνα;

¹² Τι ήταν αυτό που έλεγαν εκείνοι οι αγγελικοί ανιχνευτές στον αρχηγό τους, τον καβαλάρη του κόκκινου αλόγου; Μήπως ότι σε ολόκληρη τη γη επικρατούσε παγκόσμια ειρήνη; Προφανώς ναι! Αυτό, όμως, ίσχυε μόνο κατά μία σχετική έννοια, δηλαδή ίσχυε σε σχέση με κάτι άλλο. Ποιο ήταν αυτό; Ήταν η Ιερουσαλήμ και η περιοχή του Ιούδα. Πώς συνέβαινε κάτι τέτοιο; Λόγω του ότι η Ιερουσαλήμ είχε χάσει την επίγεια θέση που κατείχε προηγουμένως ανάμεσα στα έθνη. Μέχρι το έτος 607 Π.Κ.Χ., ήταν η έδρα της τυπικής Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού στη γη. Αυτή η μικρογραφία της βασιλείας του Ιεχωβά ήταν παράγοντας αναστάτωσης για τον κόσμο των Εθνικών, για τα ειδωλολατρικά έθνη. Η Αίγυπτος πολέμησε με την Ασσυρία και στη συνέχεια με τη Βαβυλώνα, θέλοντας να βρίσκεται σε συνθήκη με την Ιερουσαλήμ ή να έχει λόγο στις υποθέσεις της. Όλα αυτά, όμως, μέχρι το 607 Π.Κ.Χ.

13. Γιατί, από το 607 Π.Κ.Χ. και μετά, έπαψε η Αίγυπτος να βρίσκεται σε συνθήκη με την τυπική Μεσσιανική βασιλεία στην Ιερουσαλήμ;

¹³ Σε αυτό το παγκόσμιας σπουδαιότητας έτος, ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ με τα βαβυλωνιακά στρατεύματά του και τους συμμάχους του κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και το ναό της. Η βασιλεία του Δαβίδ ανατράπηκε, και σταμάτησε πλέον να κάθεται στο «θρόνο του Ιεχωβά», στην Ιερουσαλήμ, βασιλιάς από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ. Ο τελευταίος ανθρώπινος βασιλιάς που κάθησε εκεί, ο Σεδεκίας, θείος του παππού του Ζοροβάβελ, πιάστηκε και οδηγήθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του εξόριστος, τυφλός και φυλακισμένος. Στη διάρκεια του μήνα Τισρί του έτους 607 Π.Κ.Χ., οι λίγοι Ιουδαίοι που είχαν απομείνει στη γη του Ιούδα​—⁠μια φτωχή, ασήμαντη μειονότητα⁠—​κατέφυγαν στην Αίγυπτο από το φόβο των Βαβυλώνιων (Χαλδαίων), και η γη του Ιούδα καθώς και η Ιερουσαλήμ έμειναν ερημωμένες χωρίς άνθρωπο ή κατοικίδιο ζώο. Ακριβώς όπως είχε προείπει ο προφήτης Ιερεμίας! Τότε ήταν που άρχισε η μέτρηση μιας θεϊκά καθορισμένης χρονικής περιόδου. Ποια ήταν αυτή;

14. Πώς αποκάλεσε ο Ιησούς Χριστός εκείνη τη θεϊκά καθορισμένη περίοδο, ποια ήταν η σημασία της για τις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου, και πότε τελείωσε;

¹⁴ Ήταν «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών», όπως τους αποκάλεσε ο Ιησούς Χριστός αργότερα, λέγοντας: «Η Ιερουσαλήμ θα καταπατείται από τα έθνη, μέχρι να συμπληρωθούν οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών». (Λουκάς 21:​24) Εφόσον η Ιερουσαλήμ ήταν η έδρα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού σε μικρογραφία και ως εκ τούτου προάσπιζε το δικαίωμα της βασιλείας του Θεού να κυβερνάει μέσω ενός Μεσσιανικού απογόνου του Βασιλιά Δαβίδ, το γεγονός ότι θα επιτρεπόταν στα έθνη να καταπατούν την Ιερουσαλήμ ή το δικαίωμά της για τη Βασιλεία είχε ιδιαίτερη σημασία για αυτά. Ποια ήταν αυτή η σημασία; Τίποτα λιγότερο από το ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα επέτρεπε στα έθνη να κυβερνούν τη γη χωρίς να παρεμποδίζονται από κάποια μορφή της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, όπως ήταν η προηγούμενη που είχε την έδρα της στην επίγεια Ιερουσαλήμ. Καθώς οι καιροί των εθνών, που θα χαρακτηρίζονταν από την απουσία οποιασδήποτε παρέμβασης, επρόκειτο να διαρκέσουν εφτά συμβολικούς “καιρούς”, ή 2.520 κατά γράμμα χρόνια, αυτή η καθορισμένη περίοδος θα εκτεινόταν από το μήνα Τισρί του έτους 607 Π.Κ.Χ. μέχρι το μήνα Τισρί του έτους 1914 Κ.Χ., στον εικοστό μας αιώνα. (Δανιήλ, τέταρτο κεφάλαιο) Δεν είναι να απορούμε, λοιπόν, που τότε, το 519 Π.Κ.Χ., οι αγγελικοί ανιχνευτές ανέφεραν απουσία αναστάτωσης σε ολόκληρη τη γη!

15. Γιατί δεν συνιστούσε αιτία αναστάτωσης η κατάσταση στη γη του Ιούδα και ο Ιουδαίος κυβερνήτης της, και πώς κινήθηκε η έρευνα του Κυβερνήτη Ταθεναΐ σχετικά με την εκ νέου έναρξη της οικοδόμησης του ναού;

¹⁵ Το δεύτερο έτος του Βασιλιά Δαρείου Α΄, η γη του Ιούδα, με πρωτεύουσά της την Ιερουσαλήμ, δεν ήταν παρά μία από τις 127 επαρχίες της Περσικής Αυτοκρατορίας, η οποία εκτεινόταν «από την Ινδία ως την Αιθιοπία». (Εσθήρ 1:​1⁠-⁠3) Είχε έναν κυβερνήτη, τον Ζοροβάβελ, το γιο του Σαλαθιήλ, που όμως δεν καθόταν στο θρόνο του Δαβίδ όπως ο παππούς του, ο Βασιλιάς Ιωαχίν, ο οποίος είχε βασιλέψει τρεις μήνες και δέκα ημέρες. Αυτός λογοδοτούσε άμεσα προφανώς στον κυβερνήτη κάποιας από τις διοικητικές περιφέρειες δυτικά του Ευφράτη, προφανώς στον Κυβερνήτη Ταθεναΐ, και τελικά λογοδοτούσε στον Βασιλιά Δαρείο Α΄. Επί του παρόντος, λοιπόν, δεν υπήρχε ουσιαστική αιτία σοβαρής αναστάτωσης εξαιτίας της Ιερουσαλήμ. Βέβαια, ο Κυβερνήτης Ταθεναΐ ανησύχησε από το γεγονός ότι είχαν ξαναρχίσει οι οικοδομικές εργασίες στα θεμέλια του ναού, και είχε ρωτήσει επίσημα: «Ποια είναι τα ονόματα των ακμαίων αντρών που χτίζουν αυτό το οικοδόμημα;» Δεν χρησιμοποίησε, όμως, τη δύναμη των όπλων για να σταματήσει το έργο. Αντί για αυτό, προτίμησε να θέσει το ζήτημα στον Βασιλιά Δαρείο, ώστε να αποφασίσει εκείνος σύμφωνα με το «νόμο των Μήδων και των Περσών, ο οποίος δεν αναιρείται». (Δανιήλ 6:​8) Γιατί τόση αυτοσυγκράτηση από μέρους του Κυβερνήτη Ταθεναΐ; Το εδάφιο Έσδρας 5:​5 εξηγεί:

16. Σύμφωνα με το εδάφιο Έσδρας 5:​5, γιατί κινήθηκε έτσι ο Κυβερνήτης Ταθεναΐ;

¹⁶ «Και το μάτι του Θεού τους ήταν στραμμένο πάνω στους πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, και δεν τους σταμάτησαν μέχρις ότου πάει η αναφορά στον Δαρείο και έρθει ένα επίσημο έγγραφο ως απάντηση σχετικά με αυτό το ζήτημα».

17, 18. (α) Τι μπορούσαν, λοιπόν, να ανακοινώσουν οι αγγελικοί ανιχνευτές όσον αφορά την κατάσταση “ολόκληρης της γης”; (β) Αλλά τίνος η στάση σε αυτό το ζήτημα ήταν η πιο σπουδαία, και ποιο ερώτημα τέθηκε προς αυτή την κατεύθυνση;

¹⁷ Οπότε, όσον αφορά την πιθανή ανησυχία του κόσμου για το τι σχεδίαζε και τι έκανε η Ιερουσαλήμ, οι αγγελικοί ανιχνευτές μπορούσαν να αναφέρουν στον αρχηγό τους που ήταν ανάμεσα στις μυρτιές, στο βαθύ μέρος κοντά στην Ιερουσαλήμ: «Ολόκληρη η γη κάθεται ήρεμη και δεν έχει αναστάτωση». Ο κόσμος των Εθνικών, ή αλλιώς ειδωλολατρικός κόσμος, πράγματι “καθόταν” αδιάφορα χωρίς να φοβάται τυχόν ανάμειξη στις υποθέσεις του από κάποια μορφή της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά Θεού. Αλλά τι μπορούμε να πούμε για τον ίδιο τον Ιεχωβά των στρατευμάτων; Ποια ήταν η στάση του απέναντι στην Ιερουσαλήμ και σε ό,τι αντιπροσώπευε αυτή; Υπήρξε κάποια περαιτέρω διαβεβαίωση από την πλευρά Του, τώρα που ο Αγγαίος ο προφήτης του είχε σταματήσει να μιλάει κάτω από έμπνευση; Μήπως ήταν και αυτός αδιάφορος, όπως τα έθνη, όσον αφορά την ευημερία της Ιερουσαλήμ και το ρόλο που θα έπαιζε εκείνη στην επεξεργασία των σκοπών του Ιεχωβά; Οι άγγελοι στον ουρανό ενδιαφέρονταν και εκείνοι για όλα αυτά, και ιδιαίτερα ο Μιχαήλ, «ο μεγάλος άρχοντας που στέκεται υπέρ των γιων του λαού σου [του Δανιήλ]». (Δανιήλ 12:​1· 1 Πέτρου 1:​12) Σε απόδειξη αυτού του γεγονότος, ο προφήτης Ζαχαρίας βλέπει στη συνέχεια του οράματος τα εξής:

¹⁸ «Ο άγγελος του Ιεχωβά, λοιπόν, απάντησε και είπε: “Ιεχωβά των στρατευμάτων, ως πότε εσύ δεν θα δείχνεις έλεος στην Ιερουσαλήμ και στις πόλεις του Ιούδα, τις οποίες είχες σε κατάκριση αυτά τα εβδομήντα χρόνια;”»​—⁠Ζαχαρίας 1:12.

19. Γιατί φαινόταν σε μερικούς ότι τα «εβδομήντα χρόνια» θεϊκής κατάκρισης συνεχίζονταν;

¹⁹ Σύμφωνα με τα όσα είχε πει ο άγγελος, φαίνεται πως μερικοί νόμιζαν μέσα τους ότι η κατάκριση που υπήρχε από μέρους του Ιεχωβά «αυτά τα εβδομήντα χρόνια» συνεχιζόταν ακόμη σε βάρος της Ιερουσαλήμ και των άλλων πόλεων του Ιούδα. Και αυτό επειδή η ανοικοδόμηση του ναού του είχε παραμεληθεί κατά τα τελευταία δεκαεφτά χρόνια. Εκείνος είχε αγανακτήσει πάρα πολύ με τους πατέρες τους οι οποίοι οδηγήθηκαν σε εξορία επειδή είχαν βεβηλώσει τον προηγούμενο ναό, τον οποίο είχε οικοδομήσει ο Βασιλιάς Σολομών. Τώρα, τον όγδοο μήνα (Εσβάν) του έτους 520 Π.Κ.Χ., ο Ιεχωβά προειδοποίησε το επαναπατρισμένο υπόλοιπο των Ιουδαίων να αποφύγουν τη θεϊκή αγανάκτηση την οποία θα υφίσταντο αν γίνονταν σαν τους πατέρες τους και δεν επέστρεφαν στον Ιεχωβά έχοντας ζήλο για την απόδοση πλήρους λατρείας προς Αυτόν μέσω ενός ανοικοδομημένου ναού. (Ζαχαρίας 1:​1⁠-⁠6) Στο φως των παραπάνω, μπορούμε να καταλάβουμε την κραυγή του αγγέλου με βάση την εντύπωση που σχημάτιζε από όλα αυτά για την Ιερουσαλήμ και τις άλλες πόλεις του κατοικημένου ξανά Ιούδα.

20. Γιατί, λοιπόν, δεν πρέπει να συμπεράνουμε από την κραυγή του αγγέλου σχετικά με «αυτά τα εβδομήντα χρόνια» ότι αυτά τα «χρόνια» συνεχίζονταν;

²⁰ Η αναφορά του αγγέλου σε αυτά τα «εβδομήντα χρόνια» φέρνει στο νου τα εβδομήντα χρόνια που είχε αναφέρει ο προφήτης Ιερεμίας. Στη διάρκεια αυτών των εβδομήντα χρόνων το έθνος του Ιούδα και αυτό του Ισραήλ έπρεπε να υπηρετήσουν τη δυναστεία των βασιλιάδων της Βαβυλώνας, και στο τέλος αυτών των εβδομήντα χρόνων ο Ιεχωβά θα ζητούσε λογαριασμό από το βασιλιά της Βαβυλώνας και από τους Χαλδαίους για την εσφαλμένη συμπεριφορά τους και θα τους τιμωρούσε για αυτήν. (Ιερεμίας 25:​11⁠-⁠13) Έτσι λοιπόν, εννοούσε ο άγγελος του Ιεχωβά ότι αυτά τα εβδομήντα χρόνια δεν είχαν τελειώσει ακόμη, ή έστω ότι μόλις είχαν τελειώσει; Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να ισχύει ιστορικά. Γιατί όχι; Επειδή περίπου είκοσι χρόνια νωρίτερα (το 539 Π.Κ.Χ.) ο Ιεχωβά είχε χρησιμοποιήσει τον Κύρο τον Μέγα της Περσίας για να ανατρέψει τη Βαβυλώνα από τη θέση της παγκόσμιας δύναμης, και περίπου δύο χρόνια αργότερα, το 537 Π.Κ.Χ., ο Ιεχωβά υποκίνησε τον Κύρο που ενεργούσε ως βασιλιάς της Βαβυλώνας να επιτρέψει στους Ιουδαίους εξορίστους να εγκαταλείψουν τη Βαβυλώνα και να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήσουν το ναό του Ιεχωβά.​—⁠Έσδρας 1:​1 ως 2:​2· 2 Χρονικών 36:​20⁠-⁠23.

21. Στη διάρκεια εκείνων των “εβδομήντα χρόνων” πώς θα ήταν η γη του Ιούδα, και τι ήταν αυτό που έδειχνε τώρα ότι εκείνη η κατάσταση της γης ανήκε πια στο παρελθόν;

²¹ Επιπλέον, η γη του Ιούδα έπρεπε να τηρήσει «σάββατο, για να συμπληρωθούν εβδομήντα χρόνια». (2 Χρονικών 36:​21) Πώς; Με το να κείτεται σαν «ερημότοπος χωρίς άνθρωπο και κατοικίδιο ζώο», ως αποτέλεσμα του ότι είχε “δοθεί στο χέρι των Χαλδαίων”. (Ιερεμίας 32:​43· 33:​10⁠-⁠12) Τόσο ο προφήτης Ζαχαρίας όσο και οι άγγελοι γνώριζαν ότι αυτά τα εβδομήντα χρόνια ολοκληρωτικής ερήμωσης για τη γη του Ιούδα και την Ιερουσαλήμ, χωρίς να υπάρχει εκεί άνθρωπος ή κατοικίδιο ζώο, είχαν τελειώσει το έτος 537 Π.Κ.Χ., όταν το Ιουδαϊκό υπόλοιπο επέστρεψε από τη Βαβυλώνα και κατοίκησε ξανά στη γη· αναφέρεται δε ότι βρίσκονταν πίσω στις πόλεις τους τον έβδομο μήνα (Τισρί) εκείνου του έτους. (Έσδρας 3:​1, 2) Η γη έπαψε πια να είναι έρημη και άρχισαν οι γεωργικές καλλιέργειες, όπως αναφέρει ο προφήτης Αγγαίος δεκαεφτά χρόνια αργότερα. (Αγγαίος 1:​6⁠-⁠11· 2:​16, 17) Έτσι λοιπόν, αυτά τα εβδομήντα χρόνια ανήκαν πια στο παρελθόν!

22. Πώς ο προφήτης Δανιήλ παρέχει μια ένδειξη για το ότι τα «εβδομήντα χρόνια» δεν εκτείνονταν μέχρι το 519 Π.Κ.Χ., τότε που ο Ζαχαρίας έλαβε το πρώτο του όραμα;

²² Αν, άλλωστε, τα εβδομήντα χρόνια συνεχίζονταν ακόμη ή είχαν μόλις τελειώσει τότε που ο Ζαχαρίας είδε το πρώτο του όραμα, γιατί να μιλήσει έτσι ο άγγελος, γνωρίζοντας αυτά που γνώριζε; Εφόσον ήξερε ότι αυτή η χρονική περίοδος θα διαρκούσε ούτως ή άλλως εβδομήντα χρόνια, τότε γιατί είπε: «Ιεχωβά των στρατευμάτων, ως πότε;» (Ζαχαρίας 1:​12) Πολύ νωρίτερα, στο πρώτο έτος του Δαρείου του Μήδου, μετά την ανατροπή της Βαβυλώνας το 539 Π.Κ.Χ., ο προφήτης Δανιήλ διέκρινε «από τα βιβλία τον αριθμό των χρόνων σχετικά με τα οποία είχε έρθει ο λόγος του Ιεχωβά στον Ιερεμία τον προφήτη για τη συμπλήρωση των ερημώσεων της Ιερουσαλήμ, δηλαδή εβδομήντα χρόνια». (Δανιήλ 9:​1, 2) Και όπως είναι φυσικό, ο Δανιήλ επαλήθευσε τον αριθμό των ετών, όχι δεκαεφτά χρόνια νωρίτερα από τότε που αυτά επρόκειτο να τελειώσουν, αλλά αμέσως πριν από το τέλος των εβδομήντα χρόνων, το πρώτο έτος της βασιλείας του Κύρου του Πέρση. Έτσι λοιπόν, ο ηλικιωμένος προφήτης Δανιήλ, ο οποίος έζησε τουλάχιστον μέχρι «το τρίτο έτος του Κύρου, του βασιλιά της Περσίας», ήταν σε θέση να ξέρει ότι είχε υπολογίσει το μήκος αυτής της χρονικής περιόδου σωστά. (Δανιήλ 10:​1) Άρα, αυτά τα «εβδομήντα χρόνια» δεν εκτείνονταν μέχρι τότε που έλαβε ο Ζαχαρίας το πρώτο του όραμα, το 519 Π.Κ.Χ.

23. Εκείνα τα «εβδομήντα χρόνια» ήταν η αρχή ποιας μεγαλύτερης χρονικής περιόδου, και ποια σύγκριση έκανε ο άγγελος με την ερώτηση «Ως πότε»;

²³ Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι αυτά τα αλησμόνητα εβδομήντα χρόνια ήταν τα πρώτα εβδομήντα χρόνια “των προσδιορισμένων καιρών των εθνών”. Όταν, λοιπόν, τελείωσαν αυτά τα εβδομήντα χρόνια το 537 Π.Κ.Χ., οι καιροί των εθνών συνεχίστηκαν και άλλο καθώς η Ιερουσαλήμ εξακολουθούσε να καταπατείται από τα έθνη. (Λουκάς 21:​24) Επομένως, ο άγγελος που φώναξε «Ιεχωβά των στρατευμάτων, ως πότε;» προφανώς αναφερόταν στο παρελθόν, σε εκείνη την περασμένη περίοδο των εβδομήντα χρόνων, χρησιμοποιώντας την σαν παράδειγμα κατάκρισης του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά από τον Ίδιο. Ρωτούσε αν η κατάκρισή τους από τον Ιεχωβά είχε ανανεωθεί εξαιτίας του ότι είχαν παραμελήσει τόσον καιρό το ναό Του. Άρα λοιπόν, ο άγγελος ρωτούσε πόσος καιρός ακόμη θα περνούσε προτού δείξει ο Ιεχωβά έλεος στην Ιερουσαλήμ και στις άλλες πόλεις του Ιούδα. Ο προφήτης Ζαχαρίας ενδιαφερόταν και ο ίδιος να το μάθει αυτό. Το ίδιο και εμείς!

24. Τι απάντησε ο Ιεχωβά στην ερώτηση του αγγέλου, και έτσι πώς ένιωθε ο Ιεχωβά απέναντι στην Ιερουσαλήμ και πώς απέναντι στα έθνη;

²⁴ Ο Ζαχαρίας θα πρέπει να ένιωσε ικανοποίηση για το γεγονός ότι του επιτράπηκε να ακούσει τη συζήτηση μεταξύ του Ιεχωβά των στρατευμάτων και του αγγέλου που του υπέβαλε την προηγούμενη ερώτηση: «Και ο Ιεχωβά αποκρίθηκε στον άγγελο που μιλούσε μαζί μου, με καλά λόγια, παρηγορητικά λόγια· και ο άγγελος που μιλούσε μαζί μου συνέχισε και μου είπε: “Φώναξε και πες: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Έχω σταθεί ζηλότυπος για την Ιερουσαλήμ και για τη Σιών με μεγάλη ζηλοτυπία. Νιώθω αγανακτισμένος με μεγάλη αγανάκτηση εναντίον των εθνών που είναι αμέριμνα· επειδή, εγώ μεν ένιωσα αγανακτισμένος σε μικρό μόνο βαθμό, αυτά όμως συνέβαλαν στη συμφορά”»”».​—⁠Ζαχαρίας 1:​13⁠-⁠15.

25. Γιατί είχε αγανακτήσει ο Ιεχωβά με τον εκλεκτό του λαό, αλλά και γιατί ένιωθε αγανακτισμένος εναντίον των εθνών;

²⁵ Δικαιολογημένα, ο Ιεχωβά ένιωσε αγανάκτηση εναντίον του ανυπάκουου εκλεκτού του λαού. Ήταν, λοιπόν, υποχρεωμένος να τους διαπαιδαγωγήσει τιμωρώντας τους. Χρησιμοποίησε τη Βαβυλώνα και τους συμμάχους της, καθώς και άλλους υποστηρικτές της, ως όργανό Του για να επιβάλει την τιμωρία. Ωστόσο ήταν «αγανακτισμένος σε μικρό μόνο βαθμό». Από την άλλη μεριά, τα έθνη που χρησιμοποίησε ως όργανο διόρθωσης ξεπέρασαν τα όρια ως προς την επιβολή της διαπαιδαγώγησης, από μίσος και μόνο για τον εκλεκτό του λαό και για να δείξουν την περιφρόνησή τους για εκείνον και τη λατρεία του. Μοχθηρά «συνέβαλαν στη συμφορά» του λαού του. Από κακεντρέχεια επέτειναν αυτή τη συμφορά. Πόσο επιρρεπείς είναι οι διώκτες της σύγχρονης εποχής στο να κάνουν τα ίδια στους λάτρεις του Ιεχωβά! Εύλογα, λοιπόν, και δίκαια ο Ιεχωβά των στρατευμάτων μπορούσε να πει: «Νιώθω αγανακτισμένος με μεγάλη αγανάκτηση εναντίον των εθνών». Ας το θυμούνται αυτό οι σημερινοί διώκτες που υποκινούνται από εθνικιστικά αισθήματα!

26. Συνεπώς, τι σκόπευε να κάνει τώρα ο Ιεχωβά σχετικά με την Ιερουσαλήμ;

²⁶ «Συνεπώς, αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Σίγουρα θα επιστρέψω στην Ιερουσαλήμ με ελέη. Ο οίκος μου θα χτιστεί σε αυτήν”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “και μετρικό σχοινί θα απλωθεί πάνω στην Ιερουσαλήμ”».​—⁠Ζαχαρίας 1:16.

27. Πώς θα αποδείκνυε ο Ιεχωβά στους διώκτες ότι δεν είχε εγκαταλείψει μόνιμα την Ιερουσαλήμ, και πώς θα απλωνόταν πάνω της το μετρικό σχοινί;

²⁷ Η διαπαιδαγώγηση που επέβαλαν τα έθνη εναντίον του λαού του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ έφτασε σε σημείο απροκάλυπτου διωγμού. Οι διώκτες θα πρέπει να σκέφτηκαν ότι αυτός ο λαός είχε εγκαταλειφθεί τελείως από τον Θεό του στο έλεός τους. Κάθε άλλο όμως! Ο Ιεχωβά δεν τους είχε εγκαταλείψει για πάντα. Ήταν αποφασισμένος να το αποδείξει αυτό στους διώκτες. Σαν σημάδι αυτού του γεγονότος, η Ιερουσαλήμ δεν επρόκειτο να είναι ερημωμένη μόνιμα. Εκείνος θα επέστρεφε σε αυτήν με ελέη, σηκώνοντάς την από το χώμα και από τα χαλάσματα και φροντίζοντας ώστε να κατοικηθεί ξανά. Θα χτίζονταν και πάλι σπίτια σε αυτήν, και έτσι “θα απλωνόταν μετρικό σχοινί πάνω στην Ιερουσαλήμ” κατά τη διάρκεια αυτής της οικοδόμησης. Μάλιστα θα χτιζόταν σε αυτήν και το πιο σπουδαίο κτίριο από όλα​—⁠ο ίδιος ο οίκος του Ιεχωβά! Τι ήττα θα ήταν αυτό για τους διώκτες και για τους ψεύτικους θεούς τους!

28. Σε ποιους, λοιπόν, θα γινόταν φανερή η εκλογή του Ιεχωβά, και τι ήταν τελικά αυτό που εξέλεξε ο Ιεχωβά;

²⁸ Ο καιρός του Θεού για την ανοικοδόμηση είχε έρθει. Τώρα, τίποτα δεν επρόκειτο να τη σταματήσει. Ο Θεός είχε εκλέξει την ορατή, επίγεια οργάνωσή του. Αυτή η εκλογή επρόκειτο να γίνει φανερή μέσω θεϊκής εύνοιας, είτε αυτό ενοχλούσε τα αμέριμνα κοσμικά έθνη είτε όχι. Η θεϊκή εκλογή δεν επρόκειτο να μείνει μυστική. Για να καταδειχτεί ότι η θεϊκή απόφαση και εκλογή επρόκειτο να φερθεί στην προσοχή του κόσμου δόθηκε η εξής εντολή, την οποία άκουσε ο προφήτης Ζαχαρίας: «Φώναξε ξανά και πες: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «Οι πόλεις μου θα ξεχειλίσουν πάλι από αγαθότητα· και ο Ιεχωβά θα μεταμεληθεί πάλι σε σχέση με τη Σιών και θα εκλέξει πάλι την Ιερουσαλήμ»”».​—⁠Ζαχαρίας 1:17.

29. (α) Τι αξίωνε, λοιπόν, ο Ιεχωβά ότι ήταν ιδιοκτησία του, και πώς επρόκειτο να δείξει ότι είχε κάνει τη συγκεκριμένη εκλογή; (β) Ποια άλλη ονομασία είχε η Ιερουσαλήμ και γιατί, και ποιος θα κατοικούσε εκεί;

²⁹ Ας προσέξουμε ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων αποκαλεί τις πόλεις της περσικής επαρχίας του Ιούδα «πόλεις μου». Τις εξέλεξε ο ίδιος. Αξιώνει ότι είναι ιδιοκτησία του. Θα αποδείκνυε ότι αυτές οι ανοικοδομημένες πόλεις ήταν δικές του γεμίζοντάς τες με την αγαθότητά του. Κατά συνέπεια, αυτές θα ευημερούσαν. Καθεμιά από αυτές τις πόλεις θα είχε ένα σώμα πρεσβυτέρων για την τοπική της διακυβέρνηση. Αυτές οι αναδιοργανωμένες πόλεις δεν θα έμεναν χωρίς κάποια επίγεια πρωτεύουσα. Η επικεφαλής πόλη θα ήταν εκείνη που θα είχε εκλέξει ο Ιεχωβά. Θα ήταν εκείνη που και πριν από την εξορία ήταν η πρωτεύουσα του λαού του Ιεχωβά, η Ιερουσαλήμ, η οποία θα ανοικοδομούνταν από το λαό του. Αυτή η εκλογή δεν ήταν ούτε δημοκρατική ούτε αυτοκρατορική. Ήταν η θεοκρατική εκλογή. Η πόλη αυτή την οποία είχε εκλέξει ο ουράνιος Θεοκράτης, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, λεγόταν επίσης Σιών, επειδή στο Όρος Σιών βρισκόταν το ανάκτορο του Βασιλιά Δαβίδ, δίπλα στο οποίο ο Δαβίδ είχε στήσει τη σκηνή όπου στεγαζόταν προσωρινά η Κιβωτός της Διαθήκης του Ιεχωβά. Η ανοικοδομημένη Σιών, δηλαδή η Ιερουσαλήμ, επρόκειτο να είναι η έδρα του κυβερνώντος σώματος της εν λόγω επαρχίας. Ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ, λοιπόν, κατοικούσε εκεί.

30. Πώς και πότε “μεταμελήθηκε” ο Ιεχωβά «σε σχέση με τη Σιών»;

³⁰ Εξαιτίας της πεισματικής ανυπακοής των κατοίκων της, ο Ιεχωβά είχε αποφανθεί ότι η Σιών, δηλαδή η Ιερουσαλήμ, θα καταστρεφόταν από τους Βαβυλώνιους και ότι θα έμενε ερημωμένη επί εβδομήντα χρόνια. Στον ορισμένο του καιρό, ο Ιεχωβά μεταμελήθηκε για την ερημωμένη Σιών. Όχι ότι είχε σφάλει ή ότι είχε κάνει λάθος που προκάλεσε την καταστροφή της Σιών, αλλά το θέλημά του είχε πραγματοποιηθεί, ο σκοπός του είχε επιτελεστεί και ο ίδιος είχε δικαιωθεί. Τώρα, η αγανάκτησή του θα μπορούσε να καταλαγιάσει και ο ίδιος θα μπορούσε να παρηγορήσει τον εαυτό του. Τώρα πια θα μπορούσε να νιώσει λύπη για αυτό στο οποίο ξέσπασε η αγανάκτησή του, τώρα θα μπορούσε ανεπιφύλακτα να του δείξει συμπόνια και να το παρηγορήσει. Έτσι λοιπόν, χωρίς να χρειάζεται να παραδεχτεί κάποιο λάθος, ο Ιεχωβά μεταμελήθηκε για τη Σιών στο τέλος των εβδομήντα χρόνων που διήρκεσε η ερήμωση. Χωρίς να χρειάζεται να επανορθώσει για κάποιο αδίκημα που τυχόν διέπραξε και χωρίς να χρειάζεται να αποκαταστήσει αδικαιολόγητες βλάβες που τυχόν προκάλεσε, ο Ιεχωβά με έλεος έφερε πίσω τον εξόριστο λαό του και φρόντισε ώστε να ανοικοδομήσουν τη Σιών. Ο καιρός της καταστροφής ανήκε στο παρελθόν· τώρα ήταν καιρός οικοδόμησης! Τι μεγάλη εκδήλωση θεϊκής συμπόνιας!

31. (α) Ποιο έθνος κραύγαζε να ερημωθεί και να ισοπεδωθεί η Ιερουσαλήμ, και με ποια εντύπωση; (β) Πότε ήταν ο καιρός να διατρανωθεί η απόφαση του Ιεχωβά για το ποια πόλη είχε εκλέξει;

³¹ Τον καιρό της ερήμωσης της Σιών, δηλαδή της Ιερουσαλήμ, το έτος 607 Π.Κ.Χ., οι εχθρικοί Εδωμίτες παρακινούσαν τους Βαβυλώνιους κατακτητές λέγοντας: «Γυμνώστε την! Γυμνώστε την μέχρι το θεμέλιό της!» (Ψαλμός 137:​7) Οι κακεντρεχείς εχθροί είχαν την εντύπωση ότι ο Θεός της ο Ιεχωβά είχε απορρίψει την πόλη για πάντα και ότι, σαν αυτούς, Εκείνος δεν επρόκειτο ποτέ πια να επανεκλέξει την Ιερουσαλήμ. Αλλά ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να ξεχάσει ή να αρνηθεί τις φιλεύσπλαχνες προφητείες του για την Ιερουσαλήμ. Με πιστότητα “εξέλεξε” πράγματι την Ιερουσαλήμ, και αυτή η εκλογή εξακολουθούσε να ισχύει αρκετά χρόνια αργότερα, το 519 Π.Κ.Χ., όταν ο Ζαχαρίας έλαβε το πρώτο του όραμα. Όχι μόνο είχε οικοδομηθεί ξανά η Ιερουσαλήμ από το λαό του, αλλά είχε τεθεί εκεί και το θεμέλιο του ναού του και είχαν ήδη αρχίσει οι εργασίες για το σκελετό του κτίσματος. Όταν θα τελείωνε η οικοδόμηση αυτού του ναού, τότε ο Ιεχωβά θα έθετε το όνομά του εκεί· η παρουσία του μέσω του πνεύματός του θα ήταν εκεί, και η πλήρης λατρεία προς εκείνον θα άρχιζε και πάλι εκεί. Αυτό θα ήταν απόδειξη σε όλα τα έθνη ότι ο Ιεχωβά είχε εκλέξει την Ιερουσαλήμ. Άρα, ακόμη και το 519 Π.Κ.Χ., ήταν καιρός να διατρανωθεί η εκλογή του!

32. Γιατί δεν μπορούμε να αναζητήσουμε στη σύγχρονη Ιερουσαλήμ την εκπλήρωση του εδαφίου Ζαχαρίας 1:​17 στις ημέρες μας;

³² Έχει συμβεί, άραγε, κάτι ανάλογο στους σύγχρονους καιρούς; Ασφαλώς όχι σε ό,τι αφορά τη σύγχρονη Ιερουσαλήμ, για την οποία Άραβες και Ισραηλινοί συγκρούστηκαν το 1948 και το 1967. Οι ορθόδοξοι Εβραίοι θρηνούν ή απαγγέλλουν προσευχές κάτω στο Δυτικό Τείχος (Κότελ Μα‘αραμπί ), ενώ στο πλάτωμα, είκοσι περίπου μέτρα πιο πάνω από αυτούς, οι Μωαμεθανοί συρρέουν για λατρεία στον Τρούλο του Βράχου και στο Τέμενος αλ⁠-⁠Άκσα. Νοτιότερα κείτεται ερημωμένο έξω από τα τωρινά τείχη της πόλης το Βιβλικό Όρος Σιών. Χωρίς να δείχνουμε έλλειψη σεβασμού για όσα λαβαίνουν χώρα εκεί, πρέπει να πούμε ότι ο Ιεχωβά δεν εξέλεξε την επίγεια Ιερουσαλήμ ως τόπο για το όνομά του και τη λατρεία του. Θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού τη σύγχρονη εκπλήρωση του εδαφίου Ζαχαρίας 1:17.

33. (α) Ποιος είναι σήμερα το αντίστοιχο του Ζοροβάβελ, του κυβερνήτη της αρχαίας Ιερουσαλήμ; (β) Τι μπορούμε να πούμε για εκείνους τους οποίους κυβερνάει αυτός;

³³ Σήμερα δεν οικοδομείται πουθενά στη γη ναός από κάποιον Ζοροβάβελ, κυβερνήτη της Ιερουσαλήμ. Υπάρχει, όμως, ο Μεγαλύτερος Ζοροβάβελ, και αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο οποίος βρίσκεται ενδοξασμένος στους ουρανούς. Αυτός κυβερνάει εν ονόματι του Ιεχωβά σε αυτό που το εδάφιο Εβραίους 12:​22 αποκαλεί «Όρος Σιών και μια πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ». Στο τέλος των καιρών των εθνών, το 1914, ενθρονίστηκε εκεί ως Βασιλιάς και κυβερνάει τους αληθινούς και πιστούς μαθητές του που βρίσκονται στη γη. Αυτοί οι μαθητές δεν αποτελούν με κανέναν τρόπο μέρος του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, επειδή αυτός απαρτίζεται από εκατοντάδες αλληλοσυγκρουόμενες θρησκευτικές αιρέσεις και προσκολλάται στα Ηνωμένα Έθνη ως τον εγγυητή της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας, και επιπλέον έχει γεμίσει τα χέρια του με αίμα από τους αντιχριστιανικούς πολέμους αυτού του κόσμου. Ο ουράνιος Μεγαλύτερος Ζοροβάβελ κυβερνάει εκείνους που λατρεύουν τον ίδιο Θεό τον οποίο λατρεύει και αυτός, δηλαδή τον Ιεχωβά των στρατευμάτων. Αυτοί οι λάτρεις βρίσκονται επίσης κάτω από την υποχρέωση να είναι οι Χριστιανοί μάρτυρες αυτού του Θεού, του Ιεχωβά. (Ησαΐας 43:​10⁠-⁠12· 44:​8) Είναι αυτοί που συνδέονται με την «ουράνια Ιερουσαλήμ», την κυβερνητική έδρα του Μεγαλύτερου Ζοροβάβελ.

34. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στα έτη 1914⁠-⁠1918, γιατί μπορεί να λεχθεί ότι φάνηκε σαν να είχε εγκαταλείψει ο Ιεχωβά την πνευματική Σιών, ή αλλιώς Ιερουσαλήμ;

³⁴ Από όλους αυτούς τους Γραφικούς συσχετισμούς συνάγεται ότι αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά στη γη εκπροσωπούν το Όρος Σιών που βρίσκεται στα ύψη και την «ουράνια Ιερουσαλήμ». Ό,τι συνέβη σε αυτούς είναι σαν να συνέβη στη συμβολική Σιών, ή αλλιώς Ιερουσαλήμ. Μέσα στην αναστάτωση του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1914⁠-⁠1918) αυτοί υπέστησαν διωγμό από τους καθ’ ομολογία Χριστιανούς του Χριστιανικού κόσμου επειδή προσπάθησαν να παραμείνουν πιστοί στη Βασιλεία του Μεγαλύτερου Ζοροβάβελ, του Ιησού Χριστού. Η δημόσια μαρτυρία τους για τη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά παρεμποδίστηκε και μειώθηκε στο ελάχιστο. Δεν πολεμούσαν ο ένας εναντίον του άλλου με σαρκικά όπλα σε κάποια από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις του Χριστιανικού κόσμου, ο οποίος είχε βυθιστεί στον παραλογισμό του πολέμου· ωστόσο, η διεθνής συνεργασία που είχαν μεταξύ τους διακόπηκε καθώς οι εχθροί διέλυσαν τη διεθνή οργάνωσή τους. Εξαιτίας των θλίψεων που τους έπληξαν σε όλο τον κόσμο, ήταν σαν να είχε εγκαταλείψει ο Ιεχωβά ο Θεός τους την πνευματική Σιών, ή αλλιώς Ιερουσαλήμ.

35. Στην αρχή της μεταπολεμικής περιόδου, ανάμεσα σε ποιες ομάδες έπρεπε να εκλέξει ο Ιεχωβά ποιοι θα ήταν οι εκπρόσωποι της πνευματικής του Σιών, ή αλλιώς Ιερουσαλήμ;

³⁵ Εντελώς ξαφνικά, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τερματίστηκε με μια ανακωχή το Νοέμβριο του 1918. Άρχισε η μεταπολεμική περίοδος. Τώρα μπορούσαν να ξεκινήσουν ξανά οι δραστηριότητες που είναι κοινές σε καιρό ειρήνης. Το Δεκέμβριο εκείνου του έτους οι θρησκευόμενοι του Χριστιανικού κόσμου άρχισαν να τάσσονται υπέρ της ίδρυσης μιας διεθνούς οργάνωσης για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Αυτό έγινε δημόσια σαφές με αξιοσημείωτο τρόπο από μια διακήρυξη του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική, η οποία έλεγε ότι η προτεινόμενη Κοινωνία των Εθνών είναι «η πολιτική έκφραση της βασιλείας του Θεού στη γη». Και αυτό παρά το ότι όλα τα έθνη της προτεινόμενης Κοινωνίας ήταν κηλιδωμένα από το αίμα των εκατομμυρίων νεκρών του πολέμου. Ήταν άραγε σωστή αυτή η πομπώδης διακήρυξη του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, η οποία ήταν διατυπωμένη με τόση θρησκευτική ευλάβεια; Οπωσδήποτε ήταν καιρός να εκφραστεί ο ίδιος ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. Ποιους θα εξέλεγε ως δικούς του εκπροσώπους για την πνευματική Σιών, ή αλλιώς Ιερουσαλήμ; Το Χριστιανικό κόσμο με τους αιματοβαμμένους διώκτες ή τους διωκόμενους υποστηρικτές της βασιλείας του Μεγαλύτερου Ζοροβάβελ, του Ιησού Χριστού; Ποιους θα οργάνωνε ως μάρτυρές Του;

36. Ποια ερωτήματα θέτουμε σήμερα για να αποδειχτεί αν ο Χριστιανικός κόσμος αποτέλεσε την εκλογή του Ιεχωβά για να είναι η οργάνωσή του, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

³⁶ Αποδεικνύει περίτρανα η θρησκευτική αποδιοργάνωση και ο εκφυλισμός του Χριστιανικού κόσμου σήμερα ότι τότε, στο μεταπολεμικό έτος 1919, αποτέλεσε την εκλογή του Ιεχωβά των στρατευμάτων; Αποδεικνύουν αδιαφιλονίκητα τα γεγονότα σήμερα ότι Αυτός έχει κάνει να ξεχειλίζουν οι «πόλεις» του Χριστιανικού κόσμου από την αγαθότητά Του; Ορθώνεται ανοικοδομημένος στους κόλπους του ο πνευματικός ναός Του ως οίκος λατρείας, με άλλα λόγια, λατρεύει ο Χριστιανικός κόσμος μέσα από τις εκατοντάδες θρησκευτικές αιρέσεις του τον Ιεχωβά ως Θεό στον πνευματικό ναό Του; Ποιοι θα παρουσιαστούν ως μάρτυρες υπέρ του Χριστιανικού κόσμου απαντώντας κατηγορηματικά Ναι; Εφόσον δεν υπάρχουν τέτοιοι μάρτυρες, πρέπει να στραφούμε αλλού.

37. Τι είναι αυτό, όσον αφορά μια αλλαγή κατάστασης, το οποίο στρέφει την προσοχή μας στη σωστή κατεύθυνση σε σχέση με την εκλογή του Ιεχωβά;

³⁷ Πού; Δεν είναι μόνο το όνομα που στρέφει την προσοχή μας προς την κατεύθυνση της ολοφάνερης εκλογής του Ιεχωβά. Αυτό που στρέφει την προσοχή μας στους εκλεγμένους είναι το πώς έχουν οργανωθεί για τη μεταπολεμική υπηρεσία Του, καθώς και το τι έχουν διακηρύξει αλλά και υπέρ τίνος πράγματος έχουν ασυμβίβαστα ταχθεί στην παγκόσμια σκηνή. Και τι έχουν επιτελέσει επίσης! Ακόμη, με τι «ελέη» έχει “επιστρέψει” ο Ιεχωβά των στρατευμάτων σε αυτούς. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε καλύτερα αν αναλογιστούμε ποια ήταν η πνευματική κατάσταση από την οποία εγέρθηκαν στη μεταπολεμική περίοδο. Εγέρθηκαν από μια κατάσταση προφανούς απόρριψης, απάρνησης από μέρους του Θεού. Ναι, από μια κατάσταση διωγμού σχεδόν μέχρι θανάτου από το Χριστιανικό κόσμο, ο οποίος τους δίωξε όχι μόνο κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου αλλά και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και επίσης στα χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα σε αυτά τα λουτρά αίματος του κόσμου, προσπαθώντας να διαλύσει τη θρησκευτική τους οργάνωση και να τους καταστρέψει μια για πάντα ως ενοχλητικό θρησκευτικό πρόβλημα. Ποιοι είναι, λοιπόν, αντικείμενα θρησκευτικού διωγμού και εχθρότητας, αλλά και θεϊκού “ελέους”;

38. Ποιοι εδώ στη γη, κατά τη μεταπολεμική περίοδο, αποδείχτηκαν η εκλογή του Ιεχωβά, και ποια είναι τα χαρακτηριστικά που τους προσδιορίζουν;

³⁸ Τους προσδιορίζουν τα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο των ετών 1914⁠-⁠1918. Τους ξεχωρίζει καθαρά ο ρόλος τους στην παγκόσμια σκηνή σήμερα. Είναι οι Χριστιανοί μάρτυρες που φέρουν το όνομα του Θεού τον οποίο λατρεύουν και υπηρετούν, του Ιεχωβά. Από την κατάσταση θρησκευτικής παράλυσης στην οποία βρήκε αυτή τη διεθνώς περιφρονημένη ομάδα το μεταπολεμικό έτος 1919, αυτό το υπόλοιπο των αφιερωμένων, βαφτισμένων, χρισμένων με το πνεύμα Χριστιανών ανέλαβε δυναμικά την υπηρεσία του Ιεχωβά στην παγκόσμια σκηνή. Τη στιγμή που ο κόσμος, πολιτικός, θρησκευτικός, στρατιωτικός και κοινωνικός, αποδεχόταν τη σύζευξη με την Κοινωνία των Εθνών, αυτό το χρισμένο υπόλοιπο έλαβε σταθερή στάση υπέρ της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά θεωρώντας την ως τη μόνη ελπίδα που υπάρχει για όλη την ανθρωπότητα, και ξεκίνησε μια πορεία κηρύγματος “αυτών των καλών νέων της βασιλείας” η οποία δεν είχε προηγούμενο στην επίγεια σταδιοδρομία του. Το κήρυγμα “αυτών των καλών νέων” γίνεται μέχρι τώρα όπως ακριβώς είχε προείπει ο Ιησούς Χριστός στο εδάφιο Ματθαίος 24:​14 ότι θα γινόταν: «σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη». Ναι, σε 165 γλώσσες!

39. (α) Αυτό το εγχείρημα οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ιεχωβά έχει επιστρέψει σε ποιους και με τι; (β) Τι έχουν πλησιάσει αυτοί, πού αποδίδουν ιερή υπηρεσία, και ποιοι τώρα συμμετέχουν μαζί τους σε αυτήν;

³⁹ Αυτό το αξιοσημείωτο για τα παγκόσμια χρονικά εγχείρημα δεν επιτελείται μόνο μέσω της δικής τους ανθρώπινης δύναμης, ικανότητας, ευφυΐας, θάρρους και ισχύος. Οφείλεται κυρίως στο ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων τούς έχει εκλέξει για μια προειπωμένη υπηρεσία και μαρτυρία. Ούτε οφείλεται απλώς και μόνο στο ότι ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένοι σε αυτόν ως μαθητές του Ιησού Χριστού, αλλά στο ότι εκείνος τους είχε δείξει έλεος μέσω του Ιησού Χριστού και είχε “επιστρέψει” τώρα πια σε αυτούς με «ελέη». Ακολουθώντας πιστά τα ίχνη του Χριστού πλησιάζουν «ένα Όρος Σιών και μια πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ». Έχοντας μεγαλύτερη κατανόηση και διάκριση από όση ποτέ προηγουμένως, εκτιμούν τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά και Τον λατρεύουν εκεί, αποδίδοντάς του υπηρεσία ως πνευματικοί υφιερείς υπό τον ουράνιο Αρχιερέα τους, τον Ιησού Χριστό. Στη λατρεία τους εκεί συμμετέχει τώρα ένα αναρίθμητο «μεγάλο πλήθος» ειρηνικών προβατοειδών ανθρώπων από όλα τα έθνη, τους λαούς, τις φυλές και τις γλώσσες. Ακριβώς όπως είχε προειπωθεί! (Αποκάλυψη 7:​9⁠-⁠17) Τους βρίσκουμε σε 207 χώρες και νησιωτικά συμπλέγματα.

40. (α) Γιατί μπορεί να αποκαλεί ο Ιεχωβά αυτές τις εκκλησίες «πόλεις μου», και πώς είναι οργανωμένες αυτές; (β) Με τι τρόπο εκείνες οι «πόλεις» “ξεχειλίζουν από αγαθότητα”;

⁴⁰ Δεν έχουν πολιτικές κοινότητες, όπως είναι οι πόλεις. Οι συμβολικές τους «πόλεις» είναι εκκλησίες αφιερωμένων, βαφτισμένων μαθητών του Ιησού Χριστού, του Μεγαλύτερου Ζοροβάβελ. (Ματθαίος 28:​19, 20) Είναι οργανωμένες σύμφωνα με το θεοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης όπως αυτός περιγράφεται στις θεόπνευστες Άγιες Γραφές, και όπως οι πόλεις του αρχαίου Ισραήλ αυτές οι εκκλησίες έχουν η καθεμιά ένα τοπικό σώμα πρεσβυτέρων, ή «πρεσβυτέριο». Έχουν επίσης «διακονικούς υπηρέτες» (διακόνους, Κείμενο ) οι οποίοι βοηθούν κάθε πρεσβυτέριο. (1 Τιμόθεο 3:​1⁠-⁠13· 4:​14· Τίτο 1:​5⁠-⁠9· Φιλιππησίους 1:​1· 1 Πέτρου 5:​1⁠-⁠4) Ο Ιεχωβά μπορεί κατάλληλα να αποκαλεί αυτές τις Χριστιανικές εκκλησίες «πόλεις μου», επειδή αυτός είναι πραγματικά υπεύθυνος για την οργάνωσή τους και την ανάπτυξή τους, και επειδή αυτές Τού είναι ανεπιφύλακτα αφιερωμένες μέσω του Ιησού Χριστού. Μια έρευνα σε αυτές τις συμβολικές «πόλεις» του Ιεχωβά αποκαλύπτει ότι “ξεχειλίζουν από την αγαθότητά” Του, με μια πνευματική έννοια. Αν κρίνουμε από τη σωρεία των αποδείξεων που έχουμε στη διάθεσή μας, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων τις έχει επιλέξει για να εκπροσωπούν την ουράνια Ιερουσαλήμ του. Ας δοθεί αίνος σε Αυτόν για το ότι η προφητεία των εδαφίων Ζαχαρίας 1:​16, 17 έχει μια τέτοια εκπλήρωση!

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΡΑΜΑ

41. (α) Τι πρέπει να πούμε όσον αφορά το αν αυτά που έχουν ήδη συμβεί στους διώκτες είναι τελειωτικά; (β) Τι ρώτησε ο Ζαχαρίας στο δεύτερο όραμα που έλαβε στις 24 Σεβάτ;

⁴¹ Τι μπορούμε να πούμε, ωστόσο, σχετικά με τους διώκτες και επίδοξους αφανιστές των αφιερωμένων λάτρεων του Ιεχωβά των στρατευμάτων; Κοιτάζοντας τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση, μπορούμε να παρατηρήσουμε τι έχουν ήδη απογίνει. Αλλά η τωρινή κατάσταση των διωκτών δεν είναι και η τελειωτική. Προκειμένου να καταδειχτεί το τι πρόκειται τελικά να τους συμβεί, δόθηκε στον προφήτη Ζαχαρία ένα ακόμη όραμα αμέσως μετά το πρώτο, την ίδια εκείνη ημέρα, την εικοστή τέταρτη ημέρα του ενδέκατου μήνα (Σεβάτ), το 519 Π.Κ.Χ., το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσίας. Η Μηδοπερσική Αυτοκρατορία ήταν η Τέταρτη Παγκόσμια Δύναμη της Βιβλικής ιστορίας, και το δεύτερο αυτό όραμα θα πρέπει να την ενδιέφερε. Ο Ζαχαρίας, που είδε αυτό το όραμα, μας λέει: «Και στη συνέχεια σήκωσα τα μάτια μου και είδα τέσσερα κέρατα. Είπα, λοιπόν, στον άγγελο που μιλούσε μαζί μου: “Τι είναι αυτά;” Και εκείνος μου είπε: “Αυτά είναι τα κέρατα που διέσπειραν τον Ιούδα, τον Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ”».​—⁠Ζαχαρίας 1:​18, 19.

42. Τι συμβόλιζαν εκείνα τα «κέρατα», και τι σημαίνει το ότι ήταν τέσσερα;

⁴² Ο προφήτης Ζαχαρίας γνώριζε ότι στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές το κέρας χρησιμοποιείται ως σύμβολο της κυβερνητικής δύναμης ενός έθνους ή μιας αυτοκρατορίας. Αυτά τα τέσσερα συμβολικά κέρατα δεν εξεικόνιζαν κατ’ ανάγκη τέσσερα διαφορετικά έθνη ή αυτοκρατορίες τα οποία είχαν διασπείρει μέχρι τότε τους λαούς του Ιούδα, του Ισραήλ και της Ιερουσαλήμ και είχαν ερημώσει τις πόλεις τους. Στις Γραφές, ο αριθμός τέσσερα έχει συμβολική σημασία. Για παράδειγμα, όταν χρησιμοποιείται το τέσσερα σε συνδυασμό με τους ανέμους, τότε οι τέσσερις άνεμοι των ουρανών αναφέρονται σε όλα τα σημεία ή τμήματα των ουρανών. Ή, οι τέσσερις άνεμοι μπορεί απλώς να αναφέρονται σε όλες τις γωνιές της γης. (Ιεζεκιήλ 37:​9· Δανιήλ 7:​2) Οι τέσσερις τροχοί του ουράνιου άρματος του Ιεχωβά, όπως το είδε ο προφήτης Ιεζεκιήλ, υποδηλώνουν μια καλά εξισορροπημένη βάση για την κίνηση του ουράνιου άρματος. (Ιεζεκιήλ 1:​15, 21) Κατ’ αναλογία, λοιπόν, τα τέσσερα κέρατα δεν θα σήμαιναν απλώς τέσσερις κατά γράμμα δυνάμεις, αλλά όλες τις κυβερνητικές δυνάμεις που περιλαμβάνονταν ή ήταν αναμειγμένες, οι οποίες θα δρούσαν από όλες τις γωνιές της γης χωρίς να παραλείψουν καμιά ώστε να προκαλέσουν ανισορροπία.

43. Επομένως, εκτός από την Αίγυπτο, την Ασσυρία και τη Βαβυλώνα, ποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις περιλαμβάνονταν σε αυτές που συμβολίζονταν από τα «τέσσερα κέρατα»;

⁴³ Έτσι λοιπόν, δεν ήταν μόνο οι παγκόσμιες δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ασσυρίας και της Βαβυλώνας που είχαν αναμειχθεί στη διασπορά του Ιούδα, του Ισραήλ και της Ιερουσαλήμ, αλλά και άλλοι, όπως το έθνος του Εδώμ, καθώς και συμμαχίες ή συνεργασίες εθνών τα οποία συμμετείχαν σε τέτοιες πονηρές ενέργειες εναντίον του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά. Ήταν όλοι διώκτες. Αυτές οι πολιτικές οργανώσεις χρησιμοποίησαν τη δύναμή τους, ιδιαίτερα τη στρατιωτική δύναμη, με έναν θηριώδη, βίαιο τρόπο σε βάρος του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά.​—⁠Ζαχαρίας 1:15.

44. Γιατί ένιωθε ο Ιεχωβά αγανακτισμένος με μεγάλη αγανάκτηση εναντίον των εθνών που ήταν αμέριμνα;

⁴⁴ Αυτές οι ειδωλολατρικές πολιτικές δυνάμεις είχαν όλες τους υπερβεί αυτό που είχε υπόψη του ο Ιεχωβά των στρατευμάτων για να διαπαιδαγωγήσει τον απειθή, ανυπάκουο λαό του. Χρησιμοποίησαν την ελευθερία κινήσεων που τους δόθηκε μόνο και μόνο για να δώσουν διέξοδο στη μοχθηρία, στην απέχθεια, στο φθόνο και στο μίσος τους σε βάρος του Ιούδα, του Ισραήλ και της Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτόν το λόγο, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είπε στον άγγελο τα λόγια που άκουσε και ο Ζαχαρίας: «Νιώθω αγανακτισμένος με μεγάλη αγανάκτηση εναντίον των εθνών που είναι αμέριμνα». (Ζαχαρίας 1:​15) Πώς σκόπευε να εκφράσει ο Ιεχωβά τη μεγάλη του αγανάκτηση εναντίον αυτών των εθνών που ένιωθαν αμέριμνα επειδή είχαν ικανοποιήσει τα αισθήματα εκδίκησης ή κακεντρέχειας που έτρεφαν για το λαό Του; Ο ίδιος το αποκαλύπτει αυτό στη συνέχεια του δεύτερου οράματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του Ζαχαρία, ο οποίος λέει:

45. Ποια έδειξε ο Ιεχωβά, μέσω οράματος στον Ζαχαρία, ότι θα ήταν τα όργανά του για να εκφράσει την αγανάκτησή του εναντίον των εθνών που ήταν αμέριμνα;

⁴⁵ «Επιπλέον, ο Ιεχωβά μού έδειξε τέσσερις τεχνίτες. Τότε εγώ είπα: “Τι έρχονται να κάνουν αυτοί;” Και εκείνος συνέχισε και είπε: “Αυτά είναι τα κέρατα που διέσπειραν τον Ιούδα σε τέτοιο βαθμό ώστε κανείς απολύτως δεν σήκωσε το κεφάλι του· και αυτοί θα έρθουν για να τα κάνουν να τρέμουν, για να ρίξουν κάτω τα κέρατα των εθνών που υψώνουν κέρας εναντίον της γης του Ιούδα, προκειμένου να τη διασπείρουν”».​—⁠Ζαχαρίας 1:​20, 21.

46. (α) Γιατί υπήρχαν τέσσερις «τεχνίτες», και παρά το επάγγελμά τους ποια ήταν η αποστολή τους; (β) Ποιος τους έστειλε, και τι σήμαινε αυτό για τους διώκτες;

⁴⁶ Εφόσον είναι τέσσερις, αυτοί οι τεχνίτες αναχαιτίζουν τα τέσσερα κέρατα. Ο αριθμός τους έχει την ίδια σημασία όπως στην περίπτωση των τεσσάρων κεράτων. Εξεικονίζουν όλους τους «τεχνίτες» οι οποίοι περιλαμβάνονταν στην υπόθεση και ήταν οργανωμένοι με έναν ισορροπημένο και απόλυτα επαρκή τρόπο. Εφόσον ήταν τεχνίτες, η δουλειά τους δεν ήταν να καταστρέφουν, αλλά πρωτίστως να κατασκευάζουν. Μπορούσαν, όμως, να χρησιμοποιηθούν σε μια επιχείρηση καταστροφής, και μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία τους για να το κάνουν αυτό. Αυτή ήταν η αποστολή τους στο όραμα. Αλλά τίνος τεχνίτες ήταν αυτοί, ή ποιος τους έστειλε; Προφανώς ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, επειδή ήρθαν να καταστρέψουν τη δύναμη των τεσσάρων κεράτων τα οποία είχαν διασπείρει το λαό του Ιεχωβά, τον Ιούδα, τον Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ. Τα εργαλεία με τα οποία το έκαναν αυτό ήταν αναμφίβολα τα σφυριά που χρησιμοποιούσαν για την τέχνη τους. Αλίμονο, λοιπόν, στα «κέρατα» που προκαλούσαν το διωγμό! Θεϊκή κρίση επρόκειτο να εκτελεστεί εναντίον εκείνων των διωκτών.

ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΕΠΙΣΥΡΟΥΝ ΤΗ ΘΕΪΚΗ ΠΡΟΣΟΧΗ

47. Πώς πρέπει να δούμε αυτό που συνέβη μετά στα έθνη των διωκτών​—⁠ως φυσική τροπή των παγκόσμιων υποθέσεων ή ως τι άλλο;

⁴⁷ Η μεγάλη αγανάκτηση του Ιεχωβά ξεχύθηκε τελικά πάνω στα έθνη των διωκτών. Η αρχαία ιστορία δείχνει ότι τα έθνη τα οποία κακομεταχειρίστηκαν με μοχθηρία τον εκλεκτό λαό του Ιεχωβά στην αρχαιότητα δεν ευημέρησαν από εκεί και έπειτα· υπέστησαν καταστροφή. Πού είναι σήμερα λοιπόν; Αυτή η καταστροφική εξέλιξη δεν ήταν απλώς η φυσική τροπή των παγκόσμιων υποθέσεων, χωρίς την ύπαρξη κάποιου σχεδίου από μια ανώτερη πηγή. Ήταν το προϊόν της θεϊκής αγανάκτησης εναντίον τους. Η αξία του διδάγματος το οποίο αντλούμε από όλα αυτά είναι κάτι που δεν πρέπει να παραβλέψουμε εμείς σήμερα.

48. (α) Τίνος διώκτης έγινε η Ρώμη τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., και πώς συνέχισε σε αυτόν το ρόλο της; (β) Σήμερα είναι η κεφαλή ποιου τμήματος του Χριστιανικού κόσμου;

⁴⁸ Τον πρώτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, ήρθε σε ύπαρξη ο πνευματικός Ισραήλ υπό την ηγεσία του θεόσταλτου Μεσσία, του Ιησού από τη Βηθλεέμ του Ιούδα. Έτσι εκτοπίστηκε το έθνος του φυσικού, περιτμημένου Ισραήλ. Όπως ο Ισμαήλ εκτοπίστηκε από τον Ισαάκ, τον πραγματικό κληρονόμο του Αβραάμ, και έγινε διώκτης του Ισαάκ, έτσι και ο φυσικός Ισραήλ δίωξε τους μαθητές του Χριστού που αποτελούσαν τον πνευματικό Ισραήλ. Ο φυσικός Ισραήλ πλήρωσε για αυτό: η άγια πόλη του, η Ιερουσαλήμ, καταστράφηκε το έτος 70 Κ.Χ. και οι επιζώντες της επαρχίας του Ιούδα διασπάρθηκαν, κυρίως λόγω του ότι σύρθηκαν αιχμάλωτοι. (Γαλάτες 4:​21⁠-⁠31· 1 Θεσσαλονικείς 2:​14⁠-⁠16· Γένεση 21:​1⁠-⁠14) Μετά τον εμπρησμό της Ρώμης το έτος 64 Κ.Χ., η Ρώμη πήρε τη σκυτάλη στο διωγμό του Χριστιανικού πνευματικού Ισραήλ. Συνέχισε αυτόν το διωγμό, όχι μόνο ως ερωμένη της ειδωλολατρικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και ως θρησκευτική ερωμένη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χάθηκε στις ημέρες του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα. Ωστόσο, η Ρώμη συνεχίζει να είναι η κεφαλή του μεγαλύτερου, του ισχυρότερου, του πολυπληθέστερου τμήματος του Χριστιανικού κόσμου. Αλλά με αυτή της την ιδιότητα, η Ρώμη έχει αρχίσει να “τρέμει”.

49. Ποια Παγκόσμια Δύναμη διαδέχθηκε τη Ρώμη στο ρόλο του διώκτη, και μέσω τίνος και πότε προειπώθηκε αυτό;

⁴⁹ Το δέκατο όγδοο αιώνα, η Ρώμη, ως η Έκτη Παγκόσμια Δύναμη της Βιβλικής ιστορίας, αναγκάστηκε να υποκλιθεί μπροστά στη Βρετανική Αυτοκρατορία, ως την Έβδομη και Μεγαλύτερη Παγκόσμια Δύναμη των Βιβλικών προφητειών. Το υπόμνημά της αποκαλύπτει ότι και αυτή υπήρξε ένοχη διωγμού και διασποράς του πνευματικού Ισραήλ του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Σε αυτό είχαν συμμετοχή και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες ενσωματώθηκαν αργότερα στην Έβδομη Παγκόσμια Δύναμη δημιουργώντας τη δυαδική Αγγλοαμερικανική Παγκόσμια Δύναμη. Ένας τέτοιος διωγμός μαινόταν φανερά εναντίον του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ναι, και σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτό είχε προειπωθεί παραστατικά μέσω προφητικών συμβολισμών στον εξόριστο προφήτη Δανιήλ «το τρίτο έτος της βασιλείας του Βαλτάσαρ του βασιλιά», δηλαδή πριν από την πτώση της αρχαίας Βαβυλώνας, άρα λοιπόν, είκοσι και πλέον χρόνια πριν από το όραμα του προφήτη Ζαχαρία για τα τέσσερα κέρατα και τους τέσσερις τεχνίτες. (Δανιήλ 8:​1, 9⁠-⁠12, 23⁠-⁠26) Συνεπώς, ο Ιεχωβά γνώριζε ότι 2.490 και πλέον χρόνια μετά το όραμα του Ζαχαρία θα ήταν απαραίτητοι οι συμβολικοί του «τεχνίτες» για να «ρίξουν κάτω τα κέρατα των εθνών».

50. Εκτός από την Έβδομη Παγκόσμια Δύναμη, ποια άλλα «κέρατα» είχαν ανάμειξη στο διωγμό των πνευματικών Ισραηλιτών τα πιο πρόσφατα χρόνια;

⁵⁰ Στους σύγχρονους καιρούς, όχι μόνο η δικέρατη αγγλοαμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμη αλλά και άλλα σύγχρονα συμβολικά «κέρατα» είχαν ανάμειξη στη διασπορά του πνευματικού Ισραήλ μέσω διωγμών και καταπίεσης. Ένα από τα πιο αποτρόπαια παραδείγματα στα πιο πρόσφατα χρόνια ήταν η σαδιστική κακομεταχείριση που υπέστησαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά στο Τρίτο Γερμανικό Ράιχ, υπό τον Ναζί Φύρερ Αδόλφο Χίτλερ μεταξύ των ετών 1933 και 1945 Κ.Χ. Οι υπόλοιπες Δυνάμεις του Άξονα συνέπραξαν με αυτόν στη μοχθηρή καταπίεση των πνευματικών Ισραηλιτών και των αφιερωμένων συντρόφων τους. Μετά από αυτό, άλλα πολιτικά «κέρατα» τα οποία συνθέτουν το «βασιλιά του βορρά» έχουν σπρώξει, έχουν «τρυπήσει» και έχουν απειλήσει τους πιστούς λάτρεις του Ιεχωβά.

51. Πότε και από ποιον προειπώθηκε ο διωγμός που θα υποκινούσε ο «βασιλιάς του βορρά», και κατά συνέπεια τι είχε υπόψη του ο Ιεχωβά για το διωγμό;

⁵¹ «Το τρίτο έτος του Κύρου, του βασιλιά της Περσίας», μετά την πτώση της Βαβυλώνας, ο άγγελος του Ιεχωβά προείπε στον προφήτη Δανιήλ ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά θα αντιμετώπιζαν πράγματι τέτοιον διωγμό από το συμβολικό «βασιλιά του βορρά» στην εποχή μας. (Δανιήλ 10:​1, 18⁠-⁠21· 11:​29⁠-⁠36, 44, 45) Από αυτό γίνεται φανερό ότι ο Ιεχωβά είχε υπόψη του, όχι μόνο τα «κέρατα» που δίωκαν τον τυπικό του λαό στο παρελθόν, αλλά και τα «κέρατα» που θα δίωκαν τον αντιτυπικό του λαό στο μέλλον, στους καιρούς μας.

52. Ο Ιεχωβά χρησιμοποιούσε, λοιπόν, μια παλιότερη περίπτωση από την ιστορία του τυπικού του λαού για να προειδοποιήσει ποιους σήμερα, και πώς φαίνεται κάτι τέτοιο από το όραμα του Ιωάννη στα εδάφια Αποκάλυψη 7:​1⁠-⁠3;

⁵² Ο Ιεχωβά χρησιμοποιούσε, λοιπόν, μια παλιότερη περίπτωση διωγμού σε βάρος του τυπικού του λαού για να προειδοποιήσει τα σύγχρονα έθνη τα οποία «υψώνουν κέρας» εναντίον της δικαιωματικής πνευματικής επικράτειας των πιστών του λάτρεων. Εναντίον όλων αυτών των εθνών επρόκειτο να χρησιμοποιήσει τους συμβολικούς «τεχνίτες» του. Το γεγονός ότι οι «τεχνίτες» του οράματος είναι τέσσερις μάς υπενθυμίζει κάτι που είδε σε όραμα ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης στα τέλη του πρώτου αιώνα Κ.Χ. Ο ίδιος το περιγράφει, λέγοντας: «Έπειτα από αυτό, είδα τέσσερις αγγέλους να στέκονται πάνω στις τέσσερις γωνιές της γης, κρατώντας σφιχτά τους τέσσερις ανέμους της γης, για να μη φυσήξει άνεμος πάνω στη γη ούτε πάνω στη θάλασσα ούτε πάνω σε κανένα δέντρο. Και είδα άλλον άγγελο να ανεβαίνει από την ανατολή του ήλιου έχοντας σφραγίδα του ζωντανού Θεού· και αυτός φώναξε με δυνατή φωνή στους τέσσερις αγγέλους στους οποίους επιτράπηκε να βλάψουν τη γη και τη θάλασσα, λέγοντας: “Μη βλάψετε τη γη ούτε τη θάλασσα ούτε τα δέντρα, μέχρι να σφραγίσουμε τους δούλους του Θεού μας στα μέτωπά τους”».​—⁠Αποκάλυψη 7:​1⁠-⁠3.

53. Τι θα επιφέρει στα «τέσσερα κέρατα» η εξαπόλυση των “τεσσάρων ανέμων”, αλλά τι είναι αυτό που ενισχύει τους διωκόμενους λάτρεις του Ιεχωβά να υπομείνουν;

⁵³ Η εξαπόλυση των τεσσάρων ανέμων θα επιφέρει μια παγκόσμια θύελλα, η οποία θα βλάψει όλα τα έθνη της γης και θα καταστρέψει τα συμβολικά «κέρατα» που έχουν υψώσει αυτά εναντίον των πνευματικών Ισραηλιτών, οι οποίοι είναι σφραγισμένοι με τη «σφραγίδα του ζωντανού Θεού». Αυτό θα έχει συνέπειες ανάλογες με εκείνες που προεικονίστηκαν από την κατασυντριβή την οποία θα προξενούσαν με τα σφυριά τους στα συμβολικά «τέσσερα κέρατα» όλων των εθνών οι «τέσσερις τεχνίτες». Σε αντιδιαστολή με όλα τα «ελέη» με τα οποία επιστρέφει ο Ιεχωβά στους διωκόμενους λάτρεις του βρίσκεται η εκτέλεση των ανήλεων κρίσεών του η οποία θα έρθει πάνω στους διώκτες τους. Θέτοντας πλήρη εμπιστοσύνη στη διαβεβαίωση που δίνει ο Θεός για αυτό το γεγονός, όλοι οι διωκόμενοι θα ενισχυθούν να υπομείνουν μέχρι το τέλος.

Κεφάλαιο 9

Αύξηση και Προστασία της Πρωτεύουσας Οργάνωσης του Θεού

 1. (α) Ποιος είναι ο μεγαλύτερος Οργανωτής; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Ρωμαίους 1:​19, 20, τι θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί τα νοήμονα πλάσματα στη γη σχετικά με αυτόν τον Οργανωτή;

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ οργανωτής που υπήρξε ποτέ είναι «Η Πρώτη Μεγάλη Αιτία», ο Δημιουργός όλων των πραγμάτων που έχουν φτιαχτεί. Οι απαράμιλλες οργανωτικές του ικανότητες καταδεικνύονται πολύ καλά από όλα τα έργα του στον ουρανό και στη γη. Στη Ρώμη του πρώτου αιώνα υπήρχαν κάποιοι που λάτρευαν, όχι τον εθνικό θεό Ζούπιτερ, αλλά τον ζωντανό Παντοδύναμο Θεό. Σε εκείνους τους λάτρεις γράφτηκαν γύρω στα μέσα του πρώτου αιώνα Κ.Χ. τα ακόλουθα: «Ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό είναι φανερό ανάμεσά τους, γιατί ο Θεός το φανέρωσε σε αυτούς. Διότι οι αόρατες ιδιότητές του, δηλαδή η αιώνια δύναμη και η Θειότητά του, βλέπονται καθαρά από τη δημιουργία του κόσμου και έπειτα, επειδή γίνονται αντιληπτές μέσω των πραγμάτων που έχουν φτιαχτεί, ώστε αυτοί είναι αδικαιολόγητοι». (Ρωμαίους 1:​19, 20) Από τη δημιουργία του κόσμου της ανθρωπότητας και μετά, οι νοήμονες άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί ότι υπήρχε ένας Δημιουργός, ο Θεός, παρά το γεγονός ότι εκείνος ήταν αόρατος και παρά το γεγονός ότι δεν είχε μιλήσει σε κανέναν τους από το αόρατο βασίλειο. Από τα ορατά έργα που έφτιαξε και διευθέτησε τόσο εύτακτα, θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί ότι είναι τέλειος Οργανωτής.

2, 3. (α) Τι βάση έχουμε για να πιστεύουμε ότι Εκείνος θα οργάνωνε τα νοήμονα πλάσματά του, καθένα από τα οποία είχε τη δική του διάνοια; (β) Ποια προειδοποίηση έδωσε μέσω του Ενώχ σχετικά με την αόρατη ουράνια οργάνωσή του;

² Εφόσον αυτός ο Θεός μπορούσε τόσο τέλεια να οργανώνει μη νοήμονα δημιουργήματα στους ορατούς ουρανούς και στο καταπληκτικό οικολογικό σύστημα της γης, μπορούσε και επρόκειτο επίσης να οργανώσει όλα τα ζωντανά, νοήμονα δημιουργήματά του. Ο σκοπός για τον οποίο θα οργάνωνε αυτά τα δημιουργήματά του, καθένα από τα οποία είχε τη δική του διάνοια, ήταν για να υπάρχει παγκόσμια ειρήνη και αρμονία και για να αποτρέψει την αναρχία. Ο ίδιος έδωσε ορατή απόδειξη των οργανωτικών του ικανοτήτων πριν από τρεις χιλιάδες τετρακόσια και πλέον χρόνια, όταν οργάνωσε το έθνος του Ισραήλ στο Όρος Σινά της Αραβίας και του έδωσε έναν κώδικα νόμων, ανάλογο του οποίου δεν είχε να επιδείξει κανένα από όλα τα ειδωλολατρικά έθνη. Επί ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα πριν από αυτό, είχε μια αόρατη οργάνωση η οποία αποτελούνταν από ουράνια πνευματικά πλάσματα. Ο Ενώχ, έβδομος κατά σειρά στη γενεαλογική γραμμή του πρώτου ανθρώπου, έδωσε σε εμάς εδώ στη γη μια προειδοποίηση αναφορικά με αυτή την αόρατη οργάνωση, λέγοντας:

³ «Δείτε! Ήρθε ο Ιεχωβά με τις άγιες μυριάδες του να εκτελέσει κρίση εναντίον όλων και να καταδικάσει όλους τους ασεβείς για όλες τις ασεβείς πράξεις τους που έκαναν με ασεβή τρόπο, και για όλα τα συνταρακτικά πράγματα που είπαν εναντίον του ασεβείς αμαρτωλοί».​—⁠Ιούδα 14, 15· Γένεση 5:​18⁠-⁠24· Εβραίους 11:5.

 4. Πότε ήταν η ανθρωπότητα τμήμα της παγκόσμιας οργάνωσης του Θεού, πότε έπαψε να αποτελεί τμήμα της, και πότε θα αποκατασταθεί η ανθρωπότητα ως τμήμα εκείνης της οργάνωσης;

⁴ Ο τέλειος άντρας και η τέλεια γυναίκα στον κήπο της Εδέμ, τον οποίο φύτεψε ο Ιεχωβά Θεός προορίζοντάς τον για κατοικία τους, αποτελούσαν τμήμα της παγκόσμιας οργάνωσής Του. Ήταν το επίγειο ορατό τμήμα της. Και εφόσον η γη αναφέρεται ως το υποπόδιο του Ιεχωβά, του οποίου ο θρόνος βρίσκεται στους ουρανούς, ο τέλειος άντρας και η τέλεια γυναίκα ήταν το κατώτερο τμήμα της παγκόσμιας οργάνωσής του. (Ησαΐας 66:​1) Όταν ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον κήπο της Εδέμ επειδή αμάρτησε στασιάζοντας εναντίον του Ιεχωβά Θεού, εκδιώχθηκε από την άγια παγκόσμια οργάνωση του Θεού. Άγια χερουβείμ από την αόρατη οργάνωσή του στάθηκαν στην είσοδο του κήπου της Εδέμ αποτρέποντας έτσι τον ανυπάκουο άντρα και την ανυπάκουη γυναίκα από το να ξαναγυρίσουν εκεί. (Γένεση 3:​1⁠-⁠24) Όταν η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού αποκαταστήσει στη γη έναν Παράδεισο όμοιο με τον κήπο της Εδέμ, υπάκουα άτομα από όλη την ανθρωπότητα θα εξυψωθούν σε ανθρώπινη τελειότητα και αγιότητα, και στη συνέχεια ο Ιεχωβά Θεός, ο μεγάλος Οργανωτής, θα κάνει και πάλι το ανθρώπινο γένος τμήμα της παγκόσμιας οργάνωσής του. (Λουκάς 23:​43) Τότε θα υπάρχει απόλυτη αρμονία μεταξύ ουρανού και γης.

 5. Τι σκοπεύει να θέσει ο Θεός πάνω από όλη τη νοήμονα δημιουργία του, και από πού παίρνονται αυτοί που θα συμμετάσχουν σε αυτό;

⁵ Ο τέλειος Οργανωτής έχει περισσότερα υπόψη του από το να αποκαταστήσει απλώς το επίγειο ορατό τμήμα της παγκόσμιας οργάνωσής του. Στο Βιβλίο όπου βρίσκονται καταγραμμένοι οι σκοποί του, στην Αγία Γραφή, μας πληροφορεί για το μεγαλειώδη σκοπό που έχει να ιδρύσει μια πρωτεύουσα οργάνωση η οποία να δεσπόζει πάνω σε όλα τα νοήμονα πλάσματά του. Λογικά, αυτή η πρωτεύουσα οργάνωση θα βρίσκεται στους αγίους ουρανούς, και ανώτερός της θα είναι μόνο ο ίδιος ο Ύψιστος Θεός. Το πιο αξιοσημείωτο μάλιστα είναι ότι εκείνοι τους οποίους παίρνει Αυτός για να αποτελέσουν την πρωτεύουσα οργάνωσή του έχουν εκλεγεί ανάμεσα από τους ανθρώπους εδώ στο υποπόδιο του Θεού, στη γη. Τι εξύψωση για αυτούς! Στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής έχουμε μια απεικόνιση αυτού του γεγονότος.

 6. Στις ημέρες του Δαβίδ, ποια έγινε η πρωτεύουσα της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά, και πώς ισχυροποιήθηκε ο πρωτεύων ρόλος της στις ημέρες του Δαβίδ;

⁶ Θυμόμαστε ότι στις ημέρες του Βασιλιά Δαβίδ, όταν το έθνος του Ισραήλ ήταν η ορατή θεοκρατική οργάνωση του Ιεχωβά Θεού, η πόλη της Ιερουσαλήμ έγινε η βασιλική πρωτεύουσα αυτής της θεοκρατικής οργάνωσης. (2 Σαμουήλ 5:​1⁠-⁠10) Ο πρωτεύων ρόλος της πόλης της Ιερουσαλήμ ισχυροποιήθηκε πάρα πολύ όταν η Κιβωτός της Διαθήκης του Ιεχωβά μεταφέρθηκε στην Ιερουσαλήμ, όπου στεγάστηκε σε μια σκηνή κοντά στο ανάκτορο του Βασιλιά Δαβίδ. (2 Σαμουήλ 6:​11⁠-⁠14· 7:​1⁠-⁠3) Μέσω του πνεύματός του ο Ιεχωβά είχε σαν θρόνο του εκείνη την ιερή σκηνή ως ο αόρατος ουράνιος Βασιλιάς του Ισραήλ.

7-10. (α) Το όνομα ποιας πόλης εφαρμόζεται στην πρωτεύουσα οργάνωση του Θεού; (β) Πώς καταδεικνύει ο απόστολος Ιωάννης την εφαρμογή αυτού του ονόματος, και πώς περιγράφει την πρωτεύουσα οργάνωση;

⁷ Κατάλληλα, λοιπόν, το όνομα της επίγειας Ιερουσαλήμ εφαρμόζεται στην πρωτεύουσα οργάνωση του Ιεχωβά. Μόνο που αυτή αποκαλείται, ασφαλώς, Νέα Ιερουσαλήμ. Η Αγία Γραφή δεν θα μπορούσε να είναι πλήρης αν δεν είχε φερθεί στην προσοχή μας αυτό το ένδοξο γεγονός. Στην Αποκάλυψη, στο εικοστό πρώτο κεφάλαιο, γίνεται η εφαρμογή αυτού του ονόματος και προσδιορίζεται η ταυτότητα της οργάνωσης στην οποία εφαρμόζεται αυτό. Ο ηλικιωμένος Χριστιανός απόστολος Ιωάννης γράφει σχετικά με αυτό και μας λέει:

⁸ «Και είδα νέο ουρανό και νέα γη· διότι ο προηγούμενος ουρανός και η προηγούμενη γη είχαν παρέλθει, και η θάλασσα δεν υπάρχει πια. Και είδα την άγια πόλη, τη Νέα Ιερουσαλήμ, να κατεβαίνει από τον ουρανό, από τον Θεό, και να είναι ετοιμασμένη σαν νύφη στολισμένη για το σύζυγό της. Τότε άκουσα μια δυνατή φωνή από το θρόνο να λέει: “Δείτε! Η σκηνή του Θεού είναι με τους ανθρώπους, και αυτός θα κατοικεί μαζί τους, και αυτοί θα είναι λαοί του. Και ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους. Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει”.

⁹ »Και ήρθε ένας από τους εφτά αγγέλους που είχαν τις εφτά κούπες οι οποίες ήταν γεμάτες με τις εφτά τελευταίες πληγές, και μίλησε μαζί μου και είπε: “Έλα εδώ, θα σου δείξω τη νύφη, τη σύζυγο του Αρνιού”. Με μετέφερε, λοιπόν, μέσω της δύναμης του πνεύματος σε ένα μεγάλο και ψηλό βουνό, και μου έδειξε την άγια πόλη Ιερουσαλήμ που κατέβαινε από τον ουρανό, από τον Θεό, και είχε τη δόξα του Θεού. Η ακτινοβολία της ήταν όμοια με μια πολυτιμότατη πέτρα, σαν πέτρα ίασπη που λάμπει καθαρά σαν κρύσταλλο. Είχε ένα μεγάλο και ψηλό τείχος και είχε δώδεκα πύλες, και στις πύλες δώδεκα αγγέλους, και ονόματα ήταν χαραγμένα, τα οποία είναι τα ονόματα των δώδεκα φυλών των γιων του Ισραήλ. Στην ανατολή ήταν τρεις πύλες, και στο βορρά τρεις πύλες, και στο νότο τρεις πύλες, και στη δύση τρεις πύλες. Το τείχος της πόλης είχε, επίσης, δώδεκα θεμέλιες πέτρες, και πάνω σε αυτές τα δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνιού.

¹⁰ »Και δεν είδα ναό μέσα σε αυτήν, γιατί ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοδύναμος είναι ο ναός της, καθώς και το Αρνί. Και η πόλη δεν χρειάζεται τον ήλιο ούτε τη σελήνη να λάμπουν πάνω της, γιατί τη φώτισε η δόξα του Θεού, και το λυχνάρι της ήταν το Αρνί. Και τα έθνη θα περπατήσουν μέσω του φωτός της, και οι βασιλιάδες της γης θα φέρουν τη δόξα τους σε αυτήν. Και οι πύλες της δεν θα κλειστούν καθόλου την ημέρα, γιατί νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί. Και θα φέρουν τη δόξα και την τιμή των εθνών σε αυτήν. Αλλά οτιδήποτε δεν είναι ιερό και οποιοσδήποτε εμμένει σε αηδιαστικό πράγμα και ψέμα δεν πρόκειται να μπει σε αυτήν· μόνο εκείνοι που είναι γραμμένοι στο ρόλο της ζωής του Αρνιού θα μπουν».​—⁠Αποκάλυψη 21:​1⁠-⁠4, 9⁠-⁠14, 22⁠-⁠27.

11. Ποιο σώμα εξεικονίζει η Νέα Ιερουσαλήμ, ποιας εθνικότητας είναι τα μέλη της και πόσο υψηλό είναι το αξίωμά τους;

¹¹ Δεν υπάρχει αμφιβολία. Εκείνη η «άγια πόλη», η Νέα Ιερουσαλήμ, εξεικονίζει την καθαρή, αμόλυντη, άγια Χριστιανική εκκλησία. Αυτή αποτελείται αποκλειστικά από πνευματικούς Ισραηλίτες, οι οποίοι είναι εσωτερικά Ιουδαίοι, περιτμημένοι στην καρδιά τους. Είναι αλήθεια βέβαια ότι οι “δώδεκα απόστολοι του Αρνιού” ήταν φυσικοί, περιτμημένοι Ιουδαίοι, ή Ισραηλίτες· αλλά από την ημέρα της γιορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 Κ.Χ. και έπειτα έγιναν όλοι πνευματικοί Ισραηλίτες, ή Ιουδαίοι, γιατί τότε εκχύθηκε πάνω τους το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά μέσω του Αρνιού, του Ιησού Χριστού. (Πράξεις 1:​12 ως 2:​42) Αυτοί οι πνευματικοί Ισραηλίτες αριθμούν 144.000 (12 × 12 × 1.000) και είναι κατανεμημένοι, σαν να λέγαμε, σε δώδεκα φυλές τα ονόματα των οποίων είναι χαραγμένα πάνω από τις δώδεκα πύλες της Νέας Ιερουσαλήμ. (Αποκάλυψη 7:​4⁠-⁠8) Το γεγονός ότι αποκαλούνται «βασιλιάδες της γης» επισύρει την προσοχή στην επίσημη θέση που κατέχουν. (Αποκάλυψη 20:​4, 6) Βρίσκονται σε υψηλότερη θέση από «τα έθνη» στη γη τα οποία περπατούν μέσω του φωτός της Νέας Ιερουσαλήμ.​—⁠Αποκάλυψη 5:10.

12, 13. (α) Στην περιγραφή που κάνει η Αποκάλυψη, τι δείχνει ότι η Νέα Ιερουσαλήμ πρόκειται να είναι μια πρωτεύουσα οργάνωση; (β) Με ποιον τρόπο προσδιορίζει την ταυτότητα του συζύγου της νύφης ένας από αυτούς που αποτελούν τις συμβολικές θεμέλιες πέτρες;

¹² Το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ δείχνει ότι επρόκειτο για μια πρωτεύουσα οργάνωση, όμοια με την Ιερουσαλήμ των ημερών του Βασιλιά Δαβίδ και του γιου του, του Βασιλιά Σολομώντα. Αλλά τι είναι αυτό που καταδεικνύει ότι η Νέα Ιερουσαλήμ, που απαρτίζεται από 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτες, θα ήταν η πρωτεύουσα οργάνωση η οποία θα δέσποζε πάνω σε ολόκληρη τη δημιουργία του Ιεχωβά; Το εξής: Η Νέα Ιερουσαλήμ αποκαλείται “νύφη, σύζυγος του Αρνιού”. (Αποκάλυψη 21:​2, 9· 22:​17) Σε αυτό το συμβολικό Αρνί λέγονται τα ακόλουθα: «Σφάχτηκες και με το αίμα σου αγόρασες άτομα για τον Θεό από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος, και τους έκανες να είναι βασιλεία και ιερείς στον Θεό μας, και αυτοί θα κυβερνήσουν τη γη ως βασιλιάδες». (Αποκάλυψη 5:​9, 10) Αυτό το πρώην σφαγμένο Αρνί είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Γιος του Ιεχωβά Θεού. Σε αρμονία με αυτό το γεγονός, ένας από τους “δώδεκα αποστόλους του Αρνιού” έγραψε στους συγχριστιανούς του αναφέροντας τα ακόλουθα:

¹³ «Δεν ελευθερωθήκατε με φθαρτά πράγματα, με ασήμι ή χρυσάφι, από το άκαρπο είδος της πατροπαράδοτης διαγωγής σας. Αλλά ελευθερωθήκατε με πολύτιμο αίμα, όμοιο με το αίμα ενός αρνιού που δεν έχει ψεγάδια και κηλίδες, ναι, του Χριστού».​—⁠1 Πέτρου 1:​18, 19· 1 Κορινθίους 5:7.

14, 15. (α) Ποιος είναι η Κεφαλή της νύφης και συζύγου; (β) Ποια κληρονομιά των μελών που συναποτελούν αυτή τη νύφη και σύζυγο εξυψώνει τη θέση της, και ποια είναι η θέση του Συζύγου της σύμφωνα με όσα δηλώνει ο Πέτρος;

¹⁴ Ως σύζυγος, το Αρνί, ο Ιησούς Χριστός, είναι η κεφαλή της νύφης και συζύγου του, της Νέας Ιερουσαλήμ: «ο σύζυγος είναι κεφαλή της γυναίκας του». (Εφεσίους 5:​23) Ωστόσο, η νύφη και σύζυγος απαρτίζεται από γεννημένους από το πνεύμα γιους του Θεού, οι οποίοι δεν είναι μόνο “κληρονόμοι του Θεού” αλλά και “συγκληρονόμοι με τον Χριστό”. (Ρωμαίους 8:​16⁠-⁠18) Αυτή η κληρονομιά εξυψώνει τη θέση της νύφης και συζύγου, η οποία μοιράζεται με το σύζυγό της τη δόξα και την τιμή που απολαμβάνει αυτός στους ουρανούς. Ποια είναι, λοιπόν, η ουράνια θέση του “συζύγου” της, που είναι το Αρνί, ο Ιησούς Χριστός; Ο Πέτρος, ένας από τους “δώδεκα αποστόλους του Αρνιού”, λέει για αυτόν:

¹⁵ «Ο Χριστός πέθανε μία φορά για πάντα σχετικά με αμαρτίες, ένας δίκαιος για αδίκους, για να σας οδηγήσει στον Θεό, καθώς θανατώθηκε ως σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε ως πνεύμα . . . μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι στα δεξιά του Θεού, γιατί πήγε στον ουρανό· και άγγελοι και εξουσίες και δυνάμεις υποτάχθηκαν σε αυτόν».​—⁠1 Πέτρου 3:​18, 21, 22.

16. Σε τι περαιτέρω λεπτομέρειες υπεισέρχεται ο Παύλος, στα εδάφια Φιλιππησίους 2:​5⁠-⁠11, όσον αφορά την τωρινή θέση του Συζύγου της νύφης;

¹⁶ Σε άλλους “συγκληρονόμους με τον Χριστό” ο απόστολος Παύλος αναφέρει ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες, λέγοντας: «Να διατηρείτε αυτή τη διανοητική στάση μέσα σας η οποία ήταν και μέσα στον Χριστό Ιησού, ο οποίος, αν και υπήρχε με μορφή Θεού, δεν διανοήθηκε κάποια αρπαγή, δηλαδή το να είναι ίσος με τον Θεό. Όχι! Αλλά άδειασε τον εαυτό του και πήρε μορφή δούλου και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους. Και όταν βρέθηκε ως άνθρωπος κατά το σχήμα, ταπείνωσε τον εαυτό του και έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου, ναι, θανάτου πάνω σε ξύλο βασανισμού. Γι’ αυτόν το λόγο και ο Θεός τον εξύψωσε σε ανώτερη θέση και του έδωσε με καλοσύνη το όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο εκείνων που είναι στον ουρανό και εκείνων που είναι στη γη και εκείνων που είναι κάτω από το έδαφος, και κάθε γλώσσα να ομολογήσει φανερά ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος για τη δόξα του Θεού του Πατέρα».​—⁠Φιλιππησίους 2:​5⁠-⁠11.

17. (α) Σε ποια θέση έθεσε τον Γιο του Θεού αυτή η εξύψωση, και πώς δημιούργησε ο Θεός μια πρωτεύουσα «οργάνωση»; (β) Αναφορικά με το ιερατείο, τι θέσεις κατέχουν αντίστοιχα ο Ιησούς Χριστός και εκείνοι που απαρτίζουν τη νύφη και σύζυγό του;

¹⁷ Κανένα πλάσμα δεν θα μπορούσε να φτάσει ψηλότερα από τα «δεξιά του Θεού», και η «ανώτερη θέση» στην οποία τον εξύψωσε ο Θεός ήταν αυτή η θέση στα δεξιά του. (Ψαλμός 110:​1· Πράξεις 2:​34⁠-⁠36· Εβραίους 1:​3, 13· 8:​1, 2· 10:​12, 13· 12:​2) Αυτό έθεσε το Αρνί, τον Ιησού Χριστό, σε μια πρωτεύουσα θέση, πάνω από όλη την υπόλοιπη δημιουργία του Θεού. Φυσικά, το Αρνί, ο Ιησούς Χριστός, δεν συνιστά από μόνος του μια «οργάνωση». Αλλά εφόσον ο Ιεχωβά Θεός τού δίνει μια νύφη και σύζυγο, δηλαδή την εκκλησία των 144.000 συγκληρονόμων, ο Ύψιστος Θεός δημιουργεί μια πρωτεύουσα οργάνωση η οποία δεσπόζει πάνω σε όλη την άγια παγκόσμια οργάνωσή του. Σε αυτή την πρωτεύουσα οργάνωση την οποία ιδρύει το Υπέρτατο Ον, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχιερέας Του και η τάξη της νύφης και συζύγου είναι 144.000 υφιερείς, ένα «βασιλικό ιερατείο». (1 Πέτρου 2:​9) Σύμφωνα με τη Γραφή, λοιπόν, και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά έχει τώρα μια πρωτεύουσα οργάνωση, μέσω της οποίας πολιτεύεται με όλη την υπόλοιπη παγκόσμια οργάνωσή του.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΟΡΑΜΑ

18, 19. (α) Σύμφωνα με το προηγούμενο όραμα του Ζαχαρία, τι χρειαζόταν να γίνει για την Ιερουσαλήμ; (β) Στο τρίτο του όραμα, τι ήθελε να κάνει ο άντρας με το μετρικό σχοινί;

¹⁸ Αυτή η βασισμένη στις Γραφές κατανόηση γύρω από την πρωτεύουσα οργάνωση του Ιεχωβά, στην οποία προσδίδεται το όνομα Ιερουσαλήμ, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το τρίτο όραμα που έλαβε ο προφήτης Ζαχαρίας την εικοστή τέταρτη ημέρα του ενδέκατου μήνα (Σεβάτ), εκείνη την εξαίσια ημέρα του έτους 519 Π.Κ.Χ. Ο Ζαχαρίας είχε μόλις λάβει το όραμα για τους τέσσερις τεχνίτες, τους οποίους έστειλε ο Ιεχωβά «για να ρίξουν κάτω τα κέρατα των εθνών που υψώνουν κέρας εναντίον της γης του Ιούδα, προκειμένου να τη διασπείρουν». Αυτή, λοιπόν, η διασπορά περιλάμβανε την Ιερουσαλήμ, η οποία κατά συνέπεια θα έπρεπε να επανασυναχθεί στον ορισμένο καιρό του Ιεχωβά, όταν εκείνος θα “επέστρεφε στην Ιερουσαλήμ με ελέη”. (Ζαχαρίας 1:​14⁠-⁠21) Οπότε το θέμα του τρίτου οράματος του Ζαχαρία έρχεται ως λογική συνέχεια. Να πώς εκτυλίσσεται αυτό το όραμα:

¹⁹ «Και στη συνέχεια σήκωσα τα μάτια μου και είδα έναν άντρα και στο χέρι του είχε ένα μετρικό σχοινί. Εγώ, λοιπόν, είπα: “Πού πηγαίνεις;” Και εκείνος μου είπε: “Να μετρήσω την Ιερουσαλήμ, για να δω πόσο είναι το πλάτος της και πόσο είναι το μήκος της”».​—⁠Ζαχαρίας 2:​1, 2.

20. (α) Τι μαρτυρούσε για τον άντρα το νεαρό της ηλικίας του; (β) Τι ήταν αυτό που θα μπορούσε να μετρήσει ο νεαρός, εφόσον τα τείχη της Ιερουσαλήμ δεν είχαν ακόμη ανοικοδομηθεί;

²⁰ Αυτός που κρατούσε το μετρικό σχοινί ήταν, όπως αποδείχτηκε, νεαρός και φυσικά είχε πολλά ακόμη να μάθει, πολλά να πληροφορηθεί. Με όλη τη ζωντάνια της νιότης ενδιαφερόταν για την πλήρη αποκατάσταση της Ιερουσαλήμ και ανυπομονούσε να δει πόσο μεγάλη θα γινόταν ή πόση έκταση έπρεπε να καταλάβει. Γι’ αυτό και κρατούσε το μετρικό σχοινί. Αυτό που θα μπορούσε να μετρήσει ήταν, αν μη τι άλλο, η έκταση την οποία καταλάμβανε η Ιερουσαλήμ εκείνο το έτος, το 519 Π.Κ.Χ. Ωστόσο τα τείχη της πόλης δεν είχαν ακόμη ανοικοδομηθεί, και θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να ανοικοδομηθούν. Πολύ αργότερα, τον ένατο σεληνιακό μήνα (Χισλέβ) του έτους 456 Π.Κ.Χ., εξήντα τρία και πλέον χρόνια μετά, μια είδηση που έφτασε στην περσική πρωτεύουσα, στα Σούσα, έλεγε: «Το τείχος της Ιερουσαλήμ είναι γκρεμισμένο, και οι πύλες της έχουν καεί με φωτιά». (Νεεμίας 1:​1⁠-⁠3) Επομένως, η Ιερουσαλήμ του 519 Π.Κ.Χ. ίσως δεν είχε φτάσει ακόμη τα όρια της προηγούμενης πόλης, πριν από την εξορία. Ίσως, πάλι, η αποκαταστημένη πόλη να επεκτεινόταν πέρα από εκείνα τα παλιότερα όρια. Ο νεαρός με το μετρικό σχοινί μπορεί να είχε υπόψη του να μετρήσει ποια θα ήταν τα τελικά όρια της δεύτερης Ιερουσαλήμ.

21. Τι συμβουλή είπε ο ένας άγγελος να δώσει στον νεαρό με το μετρικό σχοινί ο άλλος άγγελος;

²¹ Ήταν κατάλληλο να θέλει ένας ενθουσιώδης νεαρός να θέσει τα όρια της Ιερουσαλήμ στην οποία επέστρεφε με ελέη ο Ιεχωβά; Ας το δούμε αυτό από τα όσα αναφέρει στη συνέχεια ο Ζαχαρίας: «Και ο άγγελος που μιλούσε μαζί μου εξερχόταν, και ένας άλλος άγγελος εξερχόταν για να τον συναντήσει. Τότε του είπε: “Τρέξε, μίλησε στον νεαρό εκεί πέρα, λέγοντας: «“Σαν ανοιχτή ύπαιθρος θα κατοικηθεί η Ιερουσαλήμ, λόγω του πλήθους των ανθρώπων και των κατοικίδιων ζώων που θα υπάρχουν στο μέσο της. Και εγώ θα γίνω για αυτήν”, λέει ο Ιεχωβά, “τείχος φωτιάς ολόγυρα, και δόξα θα γίνω στο μέσο της”»”».​—⁠Ζαχαρίας 2:​3⁠-⁠5.

22. Με βάση τα όσα έλαβαν χώρα στις ημέρες του Κυβερνήτη Νεεμία καθώς και μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ., μήπως πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτές οι πληροφορίες που δόθηκαν στον νεαρό είχαν κυριολεκτική σημασία;

²² Άραγε, μιλούσε εδώ ο Ιεχωβά των στρατευμάτων για την κατά γράμμα, επίγεια Ιερουσαλήμ των ημερών του Ζαχαρία; Τα μετέπειτα γεγονότα δείχνουν σαφώς ότι δεν μιλούσε για αυτήν. Γιατί όχι; Επειδή η Ιερουσαλήμ έπαψε να κατοικείται «σαν ανοιχτή ύπαιθρος». Εξήντα τέσσερα χρόνια αργότερα, τα τείχη της Ιερουσαλήμ ανοικοδομήθηκαν πλήρως υπό την ηγεσία του Κυβερνήτη Νεεμία, το 455 Π.Κ.Χ. Επίσης, εκείνα τα ανοικοδομημένα τείχη είχαν δώδεκα πύλες, όπως αναφέρει ο Κυβερνήτης Νεεμίας. (Νεεμίας 2:​3 έως 6:​15· 7:​1) Στο νότο υπήρχε η Πύλη της Κοιλάδας, η Πύλη των Σωρών της Στάχτης και η Πύλη της Πηγής· στην ανατολή υπήρχε η Πύλη των Υδάτων, η Πύλη των Αλόγων και η Πύλη της Επιθεώρησης· στο βορρά υπήρχε η Πύλη της Φρουράς, η Πύλη των Προβάτων και η Πύλη των Ψαριών· στη δύση υπήρχε η Πύλη της Παλιάς Πόλης, η Πύλη του Εφραΐμ και η Γωνιακή Πύλη. (Νεεμίας 2:​13, 14· 3:​26, 28, 31· 12:​39· 3:​32, 3, 6· 2 Χρονικών 25:​23) Εκείνη η πόλη καταστράφηκε από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το έτος 70 Κ.Χ. (Λουκάς 21:​20⁠-⁠24) Η τρίτη Ιερουσαλήμ που υπάρχει σήμερα, το 1972, είναι επίσης περιτειχισμένη και έχει πύλες και στις τέσσερις πλευρές. Δίπλα από αυτήν, όμως, έχει χτιστεί η σύγχρονη Ιερουσαλήμ, της οποίας ο συνολικός πληθυσμός υπολογίζεται γύρω στις 275.000.

23. (α) Πώς είναι προφανές ότι τα εδάφια Ζαχαρίας 2:​4, 5 δεν εκπληρώνονται στη σύγχρονη Ιερουσαλήμ; (β) Πού πρέπει να αναζητήσουμε, λοιπόν, την εκπλήρωση της προφητείας;

²³ Παρότι η σημερινή Ιερουσαλήμ έχει επεκταθεί και έχει φτάσει πολύ πιο πέρα από την παλιά περιτειχισμένη πόλη, στην “ανοιχτή ύπαιθρο”, κανένας ενημερωμένος παρατηρητής δεν θα υποστήριζε, ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί, ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει γίνει για αυτήν «τείχος φωτιάς ολόγυρα» και «δόξα . . . στο μέσο της». Η Ιερουσαλήμ της Δημοκρατίας του Ισραήλ αποβλέπει για προστασία στα Ηνωμένα Έθνη, των οποίων είναι μέλος από το 1949, καθώς και στη στρατιωτική βοήθεια που προσφέρουν στη Δημοκρατία του Ισραήλ διάφορα φιλικά διακείμενα κράτη, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όλα αυτά μας αναγκάζουν να αναζητήσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ την εκπλήρωση της θεϊκής προφητείας των εδαφίων Ζαχαρίας 2:​4, 5. Αυτή η προφητεία αφορά το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, οι οποίοι πρόκειται να γίνουν μέρος της ουράνιας Νέας Ιερουσαλήμ υπό τον Μεγαλύτερο Κυβερνήτη Ζοροβάβελ, τον Ιησού Χριστό, αυτής που είναι η πρωτεύουσα οργάνωση της παγκόσμιας οργάνωσης του Ιεχωβά.

24. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ποιοι ήταν οι μόνοι από όσους είχαν επιζήσει στη γη οι οποίοι όφειλαν να ανταποκριθούν στην ενθουσιώδη πρόσκληση των εδαφίων Ησαΐας 60:​1⁠-⁠3, λόγω της δόξας του Ιεχωβά;

²⁴ Το μεταπολεμικό έτος 1919 Κ.Χ. υπήρχε εδώ στη γη ένα επιζών υπόλοιπο πνευματικών Ισραηλιτών το οποίο επιθυμούσε ένθερμα να κηρύξει «αυτά τα καλά νέα της βασιλείας» παγκόσμια για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. (Ματθαίος 24:​14) Αυτό το πιστό υπόλοιπο εκπροσωπούσε την ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ υπό τον Χριστό. Λόγω αυτού που εκπροσωπούσαν στη γη, οι πνευματικοί Ισραηλίτες ήταν εκείνοι που όφειλαν να ανταποκριθούν στο ενθουσιώδες προφητικό παράγγελμα: «Να εγερθείς, γυναίκα, να εκπέμψεις φως· γιατί το φως σου ήρθε και η δόξα του Ιεχωβά έλαμψε πάνω σου. Διότι δες! σκοτάδι θα σκεπάσει τη γη και ζόφος τις εθνότητες· πάνω σου, όμως, θα λάμψει ο Ιεχωβά, και η δόξα του θα φανεί πάνω σου. Και έθνη θα έρθουν στο φως σου, και βασιλιάδες στη φωτεινότητα της λάμψης σου. Και οι γιοι εκείνων που σε ταλαιπωρούν θα έρθουν σε εσένα προσκυνώντας· και όλοι όσοι σου συμπεριφέρονται χωρίς σεβασμό θα σκύψουν στα πέλματα των ποδιών σου και θα σε αποκαλέσουν πόλη του Ιεχωβά, Σιών του Αγίου του Ισραήλ.

25. Σε τι βαθμό επρόκειτο να επιταχύνει ο Ιεχωβά την αύξηση της οργάνωσής του;

²⁵ »Όσο δε για το λαό σου, όλοι τους θα είναι δίκαιοι· στον αιώνα θα είναι κάτοχοι αυτής της γης, ο βλαστός του φυτέματός μου, το έργο των χεριών μου, ώστε να μου προσδοθεί ωραιότητα. Ο ελάχιστος θα γίνει χίλιοι και ο λιγοστός κραταιό έθνος. Εγώ, ο Ιεχωβά, θα το επιταχύνω αυτό στον καιρό του».​—⁠Ησαΐας 60:​1⁠-⁠3, 14, 21, 22.

26. Γιατί ήταν αυτή η ενθουσιώδης πρόσκληση προς τους εκπροσώπους της “πόλης του Ιεχωβά” εξαιρετικά επίκαιρη το 1919 Κ.Χ., και πώς τους είχε δοξάσει ο Ιεχωβά;

²⁶ Αυτή η πρόσκληση προς την πνευματική «πόλη του Ιεχωβά, [τη] Σιών του Αγίου του Ισραήλ», ήταν εξαιρετικά επίκαιρη. Τότε, το έτος 1919 Κ.Χ., οι προοπτικές για τους λαούς της γης διαγράφονταν ζοφερές, σκοτεινές. Σήμερα είναι πιο σκοτεινές από ποτέ άλλοτε! Τότε ήταν καιρός να εγερθεί το υπόλοιπο, ο εκπρόσωπος της Νέας Ιερουσαλήμ, από την ταπεινή, καταβαρημένη κατάσταση στην οποία το είχαν ρίξει οι διωγμοί που υπέστη στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και να λάμψει, να “εκπέμψει φως”. Με τι να λάμψει; Τι είδους φως να εκπέμψει; Το μόνο φως που είχε το πιστό υπόλοιπο δεν είχε να κάνει με κανένα είδος κοσμικής διαφώτισης του λεγόμενου Αιώνα της Εγκεφαλικής Γνώσης, αλλά ήταν η «δόξα του Ιεχωβά» η οποία είχε λάμψει πάνω στο αφοσιωμένο του υπόλοιπο. Η δόξα είναι λαμπρή, μεγαλοπρεπής, ακτινοβόλα. Ο Ιεχωβά τούς είχε δοξάσει απελευθερώνοντάς τους από τα δεσμά και την άθλια υποδούλωση στους εχθρούς τους, θρησκευτικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς. Είχε δοξάσει το υπόλοιπο διορίζοντας τα μέλη του μάρτυρες της κυριαρχίας Του και πρεσβευτές της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας Του. Αυτοί πρέπει να αφήσουν να φανεί παντού η «δόξα του Ιεχωβά» που είναι πάνω τους, ενεργώντας ως μάρτυρές του και πρεσβευτές της Βασιλείας.

27. Για ποιους, λοιπόν, χρειάζεται να γίνει ο Ιεχωβά «τείχος φωτιάς ολόγυρα», και γιατί;

²⁷ Ποιοι είναι, λοιπόν, εκείνοι για τους οποίους χρειάζεται να γίνει ο Ιεχωβά «τείχος φωτιάς ολόγυρα»; Όχι η Νέα Ιερουσαλήμ που βρίσκεται στους αόρατους ουρανούς, αλλά το υπόλοιπο της Νέας Ιερουσαλήμ, καθώς τα μέλη του δοξασμένου υπολοίπου βγαίνουν σε αυτόν το συσκοτισμένο κόσμο και ενεργούν ως μάρτυρες του Ιεχωβά των στρατευμάτων και ως πρεσβευτές της Βασιλείας του.

28. Γιατί το «τείχος φωτιάς» του Ιεχωβά γύρω από το υπόλοιπό του είναι, σε αυτόν τον Αιώνα της Βίας, πιο αποτελεσματικό από τα πέτρινα τείχη, όπως αυτά που περιβάλλουν τώρα την Παλιά Ιερουσαλήμ;

²⁸ Ένα κατά γράμμα πέτρινο τείχος σαν αυτό που περιβάλλει την Παλιά Ιερουσαλήμ στη Δημοκρατία του Ισραήλ​—⁠τι προστασία θα μπορούσε να προσφέρει ένα τέτοιο τείχος στη σημερινή εποχή των πυρηνικών όπλων και των πυραύλων με τις πυρηνικές κεφαλές; Η σκέψη αυτή είναι γελοία! Τα πέτρινα τείχη που έχτισε γύρω από την Ιερουσαλήμ ο Κυβερνήτης Νεεμίας το 455 Π.Κ.Χ. (και μεταγενέστερα) δεν άντεξαν στην επίθεση των ρωμαϊκών λεγεώνων το 70 Κ.Χ. Σε αυτόν τον Αιώνα της Βίας η πυρηνική δύναμη πυρός αντιμετωπίζεται με φωτιά. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων μπορεί να την αντιμετωπίσει με αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να γίνει, και έχει υποσχεθεί ότι θα γίνει, «τείχος φωτιάς» ολόγυρα από το πιστό υπόλοιπο της Νέας Ιερουσαλήμ. Ποιος είναι δυνατόν να τους επιτεθεί αποτελεσματικά;

29. Ποια προστασία, την οποία είχε ο Ελισαιέ στη Δωθάν, θυμούνται οι πνευματικοί Ισραηλίτες, και ποιο διακρίνουν ότι θα είναι το αποτέλεσμα για τους εχθρούς οι οποίοι θα προσπαθήσουν να διασπάσουν το «τείχος» που σχηματίζει ο Θεός γύρω τους;

²⁹ Το δοξασμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, λοιπόν, δεν θέτει την εμπιστοσύνη του σε ανθρωποποίητα ή φυσικά αμυντικά μέσα. Αποβλέπει στον Ιεχωβά των στρατευμάτων για να γίνει εκείνος «τείχος φωτιάς» ολόγυρά τους, παρά το ότι αυτό το τείχος είναι αόρατο στους ίδιους και στους εχθρούς τους. Θυμούνται ότι τα “άλογα και τα πολεμικά άρματα από φωτιά” τα οποία είχαν κατακλύσει τα βουνά γύρω από την πόλη Δωθάν ήταν αόρατα στον υπηρέτη του προφήτη Ελισαιέ και στις συριακές πολεμικές δυνάμεις που είχαν περικυκλώσει τη Δωθάν για να πιάσουν τον Ελισαιέ. (2 Βασιλέων 6:​13⁠-⁠17) Τα πνευματικά τους μάτια ανοίγονται ώστε να διακρίνουν ότι ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί, με αόρατα μέσα, να τους προστατέψει και ότι, αν κάποιος εχθρός προσπαθήσει να διασπάσει το «τείχος φωτιάς» και να τους επιτεθεί, αυτό θα σημάνει την πύρινη καταστροφή του. «Διότι ο Θεός μας είναι επίσης φωτιά που κατατρώει».​—⁠Εβραίους 12:29.

30. Πώς είχε την τάση το επιζών υπόλοιπο το 1919 Κ.Χ. να περιορίσει την αύξηση της οργάνωσης, και τι ίσχυε πραγματικά όσον αφορά το «θερισμό» των “γιων της βασιλείας”;

³⁰ Γιατί άραγε να σκέφτονται διάφορα ενδιαφερόμενα άτομα, σαν τον νεαρό με το μετρικό σχοινί, να μετρήσουν ποια θα είναι τα όρια στην αύξηση της πρωτεύουσας οργάνωσης του Ιεχωβά; Μη φοβάστε ότι, αν δεν γίνει αυτό, η «πόλη» θα μεγαλώσει και θα επεκταθεί τόσο πολύ ώστε δεν θα είναι δυνατόν να χτιστεί γύρω της ένα επαρκές προστατευτικό τείχος! Για κάποιο διάστημα, πίσω στο 1919 Κ.Χ., μετά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το επιζών υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών νόμιζε ότι το έργο του θερισμού που είχε προβλέψει ο Ιησούς για την “τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων” είχε τελειώσει και ότι το μόνο που τους έμενε να κάνουν εδώ στη γη από εκεί και έπειτα ήταν ένα «σταχυολόγημα», δηλαδή η σύναξη κάποιων που είχαν απομείνει ή παραβλεφθεί. (Ματθαίος 13:​39) Προς στιγμήν δεν διέκριναν ότι, στην πραγματικότητα, ο πνευματικός θερισμός μόλις άρχιζε και ότι υπήρχαν πάρα πολλοί «γιοι της βασιλείας» που έπρεπε να συναχθούν στην πρωτεύουσα οργάνωση του Θεού, «γιοι» τους οποίους δεν είχαν λάβει υπόψη λόγω των προσχηματισμένων απόψεών τους. Μάλιστα, ο πλήρης αριθμός του υπολοίπου που απαιτούνταν για να συμπληρωθεί ο προκαθορισμένος αριθμός των 144.000 “γιων της βασιλείας” επρόκειτο να συγκεντρωθεί στη διάρκεια αυτής “της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων”.

31. (α) Πώς υπολογίζουμε τον πληθυσμό της Ιερουσαλήμ στις ημέρες του Ζαχαρία; (β) Πώς βοηθήθηκε ο νεαρός με το μετρικό σχοινί να καταλάβει ότι θα ήταν ακατάλληλο από μέρους του να θέσει όρια στο μέγεθος της πόλης, φοβούμενος για αυτήν;

³¹ Προφανώς, στο όραμα που είδε ο Ζαχαρίας το 519 Π.Κ.Χ., ο νεαρός με το μετρικό σχοινί ήθελε να μετρήσει πόσο θα έπρεπε να αυξηθεί το μήκος και το πλάτος της αποκαταστημένης Ιερουσαλήμ. Εκείνον τον καιρό, ο πληθυσμός της Ιερουσαλήμ προφανώς δεν ήταν τόσο μεγάλος. Ας θυμηθούμε ότι μόνο 42.360 Ισραηλίτες και περίπου 7.560 υπηρέτες και τραγουδιστές, δηλαδή ένα σύνολο περίπου 49.920 ανθρώπων, είχαν επιστρέψει από την εξορία στη Βαβυλώνα το 537 Π.Κ.Χ., και ότι αργότερα, στην εποχή του Κυβερνήτη Νεεμία, διευθετήθηκε να «φέρουν έναν στους δέκα να κατοικήσει στην Ιερουσαλήμ, την άγια πόλη». Έτσι λοιπόν, στις ημέρες του Ζαχαρία η Ιερουσαλήμ είχε μόνο μερικές χιλιάδες κατοίκους. (Έσδρας 2:​64, 65· Νεεμίας 7:​66, 67· 11:​1, 2) Άρα, όταν ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον νεαρό ότι «σαν ανοιχτή ύπαιθρος θα κατοικηθεί η Ιερουσαλήμ, λόγω του πλήθους των ανθρώπων και των κατοικίδιων ζώων που θα υπάρχουν στο μέσο της», εκείνος θα κατάλαβε ότι δεν ήταν δική του δουλειά να μετρήσει πόσο θα ήταν το μήκος και το πλάτος της Ιερουσαλήμ για να φτιάξει κάποιο υλικό τείχος ολόγυρά της. Η αύξηση του πληθυσμού της έπρεπε να γίνει σύμφωνα με ό,τι είχε ο Ιεχωβά υπόψη του για αυτήν, και Εκείνος θα της παρείχε ασφαλή προστασία.

32. Αν και ο αριθμός εκείνων που έπαιρναν από τα εμβλήματα στο ετήσιο Δείπνο του Κυρίου αυξανόταν, τι αλήθευε όσον αφορά την προστασία από μέρους του Ιεχωβά;

³² Στην περίπτωση του σύγχρονου υπολοίπου των πνευματικών κληρονόμων της πρωτεύουσας οργάνωσης του Ιεχωβά, ο αριθμός των μελών του αυξανόταν με την πάροδο των ετών. Αντίστοιχα αυξανόταν ο αριθμός των αφιερωμένων, βαφτισμένων Χριστιανών οι οποίοι παρακολουθούσαν τον ετήσιο εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου και έπαιρναν από τα εμβλήματα του ψωμιού και του κρασιού, σύμφωνα με τις εκθέσεις που αποστέλλονταν για ενημέρωση. Ανεξάρτητα από το πόσο αυξανόταν ο αριθμός του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών του Ιεχωβά σε όλη τη γη, ο Ιεχωβά τούς προστάτευε σαν με «τείχος φωτιάς» ολόγυρά τους. Τους διαφύλαξε κατά τη διάρκεια όλων αυτών των επικίνδυνων καιρών, ακόμη δε και κατά τα έτη 1939⁠-⁠1945 Κ.Χ. όταν ο κόσμος καταλήφθηκε από την παραφροσύνη του πολέμου, και συνεχίζει να το κάνει αυτό μέχρι σήμερα.

33. Τι δείχνουν τα γεγονότα σχετικά με το αν ο Ιεχωβά έχει γίνει “δόξα στο μέσο της”, όπως αυτή εκπροσωπείται από το χρισμένο υπόλοιπο;

³³ Επίσης, εκπλήρωσε ο Ιεχωβά στην περίπτωση του χρισμένου υπολοίπου των κληρονόμων της Νέας Ιερουσαλήμ την υπόσχεσή του: «Δόξα θα γίνω στο μέσο της»; (Ζαχαρίας 2:​5) Πράγματι την εκπλήρωσε, γιατί δόξασε τον εαυτό του με το να σταθεί ως ο ουράνιος Προστάτης στο μέσο του υπολοίπου, ενώ αυτό υφίστατο διωγμό, κακομεταχείριση και εναντίωση. Το γεγονός ότι επέζησαν παρ’ όλο που δεν είχαν ορατή προστασία από κάποια επίγεια, σάρκινη πηγή προσδίδει δόξα στον Θεό τον οποίο λατρεύουν και στον οποίο θέτουν την εμπιστοσύνη τους. Εκείνοι βρίσκουν δόξα σε σχέση με Αυτόν και όχι σε σχέση με ανθρώπους· και έπειτα από χρόνια επίδοσης μαρτυρίας για το όνομά του και τη Βασιλεία του, υιοθέτησαν το όνομα με το οποίο είναι παγκόσμια γνωστοί από τις 26 Ιουλίου 1931, το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μέσω αυτών, και όχι μέσω κάποιας άλλης θρησκευτικής οργάνωσης στη γη σήμερα, έχει γίνει γνωστός ο Ιεχωβά με το όνομά του σε ολόκληρη τη γη. Αυτοί καταβάλλουν συνειδητές προσπάθειες να αποφύγουν την επίρριψη οποιασδήποτε μομφής στο άγιο όνομά του. Μιμούμενοι τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, προσπαθούν να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες διαγωγής που εκτίθενται στον ιερό Λόγο του, την Αγία Γραφή, υπακούοντας σε Εκείνον ως άρχοντα μάλλον παρά σε ανθρώπους, και αυτή η πορεία έχει φέρει δόξα στο όνομά Του. (Πράξεις 5:​29) Αυτός είναι πράγματι δόξα ανάμεσά τους!

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ

34. Ποιος αποτελεί το σημείο συσπείρωσης γύρω από το οποίο πρέπει να συναχθούν όσοι αγαπούν την αγνή λατρεία, και ποια πρόσκληση για σύναξη ακούγεται από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα;

³⁴ Δεν αποτελεί ο ένδοξος Θεός, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, σημείο συσπείρωσης, γύρω από το οποίο πρέπει να συγκεντρωθούν με ενότητα και αδελφοσύνη όλοι όσοι αγαπούν την αγνή λατρεία που είναι αμόλυντη από το πολιτικό, το στρατιωτικό και το εμπορικό στοιχείο; Ναι! Και όπου φαίνεται η δόξα Του, εκεί είναι το σημείο σύναξης. Εκείνος απευθύνει την πρόσκληση για σύναξη, ελευθερώνει το λαό του από τα θρησκευτικά δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης και τον καλεί να συναχθεί. Από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα ακούγονται τα λόγια της πρόσκλησης που απευθύνει: «“Ε, εσείς! Ε, εσείς! Φύγετε, λοιπόν, από τη γη του βορρά”, λέει ο Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 2:6.

35. (α) Ποια αποκαλούνταν «γη του βορρά» στις ημέρες του Ζαχαρία, και γιατί; (β) Τι προσκίαζε για σήμερα η φυγή από εκεί;

³⁵ Στις ημέρες του προφήτη Ζαχαρία, η «γη του βορρά» ήταν η Βαβυλώνα, η πόλη που κατέκτησαν οι Μήδοι και οι Πέρσες το έτος 539 Π.Κ.Χ. Στην πραγματικότητα, η Βαβυλώνα βρισκόταν ανατολικά της Ιερουσαλήμ, αλλά όταν εκστράτευσε για να καταστρέψει την Ιερουσαλήμ το 607 Π.Κ.Χ., τα στρατεύματά της ακολούθησαν κυκλική πορεία και κατέβηκαν εναντίον της Ιερουσαλήμ από «το βορρά». (Ιερεμίας 1:​14⁠-⁠16· Ιεζεκιήλ 21:​18⁠-⁠22) Επίσης, οι περιοχές που είχε στην κατοχή της η Βαβυλώνα εκτείνονταν βόρεια της Ιερουσαλήμ. Όταν οι Ιουδαίοι οδηγήθηκαν σε εξορία το 617 και το 607 Π.Κ.Χ., ήταν σαν να οδηγήθηκαν στη «γη του βορρά». Από εκείνη τη γη θα μπορούσαν να φύγουν όταν θα τους απευθυνόταν η σχετική πρόσκληση. Αυτό προσκίαζε τους σύγχρονους καιρούς. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου το αφιερωμένο, βαφτισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών περιήλθε στα δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης, δηλαδή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας. Από εκεί κάλεσε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων το μετανοημένο υπόλοιπο, το έτος της απελευθέρωσης, το 1919 Κ.Χ. Από εκεί έπρεπε να φύγει το υπόλοιπο, τώρα που εκείνος τους άνοιγε το δρόμο.

36. (α) Πώς αλήθευαν τότε τα λόγια του Ιεχωβά: «Στους τέσσερις ανέμους των ουρανών σάς έχω διασκορπίσει»; (β) Πώς αλήθευαν στην περίπτωση του σύγχρονου υπολοίπου;

³⁶ Τα «κέρατα» της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας και της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας, ως όργανα επιβολής θεϊκής διαπαιδαγώγησης στον εκλεκτό λαό του Ιεχωβά, οδήγησαν τις δώδεκα φυλές που βρίσκονταν στον Ισραήλ, στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ σε μια εκτεταμένη διασπορά. Άρα, πολύ σωστά Εκείνος μπορούσε να πει στη συνέχεια, σύμφωνα με τα όσα είναι καταγραμμένα στο εδάφιο Ζαχαρίας 2:​6 (β): «“Διότι στους τέσσερις ανέμους των ουρανών σάς έχω διασκορπίσει”, λέει ο Ιεχωβά». Όσοι από τους Ισραηλίτες απέφυγαν τους κατακτητές και κατόρθωσαν να διαφύγουν προτού τους προφτάσουν σκορπίστηκαν σε διάφορες χώρες και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Στην περίπτωση του σύγχρονου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών, και αυτοί διασπάρθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις, «στους τέσσερις ανέμους των ουρανών». Αυτό δεν συνέβη κατ’ ανάγκη με φυσική έννοια, σωματικά, γιατί αυτοί διασπάρθηκαν από τη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους εδώ στη γη.

37. Πώς έλαβε χώρα με συμβολική έννοια αυτή η διασπορά των πνευματικών Ισραηλιτών;

³⁷ Επομένως, η διασπορά τους είχε συμβολική έννοια. Σήμαινε ότι διασκορπίστηκαν σε κάθε κατάσταση ή σε οποιεσδήποτε συνθήκες που δεν θα τους άφηναν να ενεργούν εντός της δικαιωματικής, θεόδοτης πνευματικής επικράτειάς τους εδώ στη γη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είναι περιορισμένα τα πνευματικά τους προνόμια, καθώς επιτελούσαν το πνευματικό τους έργο. Για παράδειγμα, οι κυβερνητικές απαγορεύσεις αναφορικά με συγκεκριμένα έντυπα ή με όλα τα έντυπα του υπολοίπου του Ιεχωβά ήταν ένας τρόπος με τον οποίο έγινε αυτό. Ένας άλλος τρόπος ήταν η απαγόρευση η οποία τέθηκε στη θρησκευτική τους οργάνωση. Ή, ο εγκλεισμός κάποιων από τους Χριστιανούς πνευματικούς Ισραηλίτες σε στρατιωτικές φυλακές ή στρατόπεδα λόγω του ότι αρνούνταν να παραβιάσουν τη Χριστιανική ουδετερότητα που διακρατούσαν απέναντι στις διεθνείς διαμάχες αυτού του κόσμου. Ή, η σύλληψη υπευθύνων των νομικών τους σωματείων και η αθέμιτη προσαγωγή τους σε φυλακές ή σωφρονιστικά ιδρύματα με βάση ψεύτικες κατηγορίες, οι οποίες επινοήθηκαν μέσα στο κλίμα της πολεμικής υστερίας και της θρησκευτικής προκατάληψης. Εφαρμόστηκαν κάθε είδους μέθοδοι, προς κάθε κατεύθυνση, μόνο και μόνο για να απομακρυνθεί το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών από τη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους και από τα Χριστιανικά προνόμια και τις δραστηριότητες που ασκούσαν σε αυτή την πνευματική επικράτεια.

38. Γιατί ήταν κατάλληλο από μέρους του αγγέλου του Ιεχωβά να φωνάξει στους Ιουδαίους εξορίστους: «Φρόντισε να διαφύγεις, εσύ που κατοικείς με την κόρη της Βαβυλώνας»;

³⁸ Μέσα στις τόσες συμφορές τις οποίες υπέφεραν στα χέρια του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα της Βαβυλώνας, οι περισσότεροι από τους Ιουδαίους επιζώντες εξορίστηκαν στη Βαβυλώνα και στις διάφορες κτήσεις της, στις οποίες περιλαμβάνονταν κτήσεις της πρώην Ασσυριακής Αυτοκρατορίας. Κατάλληλα, λοιπόν, ο άγγελος του Ιεχωβά των στρατευμάτων μπορούσε τώρα να φωνάξει: «Ε, Σιών! Φρόντισε να διαφύγεις, εσύ που κατοικείς με την κόρη της Βαβυλώνας. Διότι αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Έπειτα από τη δόξα με έστειλε στα έθνη τα οποία σας λεηλατούσαν· διότι αυτός που αγγίζει εσάς αγγίζει το μάτι μου. Διότι εγώ σείω το χέρι μου εναντίον τους και θα γίνουν λάφυρα για τους δούλους τους”. Και εσείς θα γνωρίσετε οπωσδήποτε ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είναι αυτός που με έστειλε».​—⁠Ζαχαρίας 2:​7⁠-⁠9.

39. Με την κραυγή «Ε, Σιών», ποιους καλούσε ο Ιεχωβά να διαφύγουν;

³⁹ Η αρχαία Σιών, η οποία εδώ ταυτίζεται με την Ιερουσαλήμ, εκπροσωπούσε ολόκληρο το έθνος και όχι μόνο τους πρώην κατοίκους της πρωτεύουσας οι οποίοι είχαν εξοριστεί. Τώρα που η Βαβυλώνα είχε ανατραπεί, το 539 Π.Κ.Χ., και ο Κύρος, ο Πέρσης κατακτητής, είχε εκδώσει το διάταγμα απελευθέρωσης των Ιουδαίων εξορίστων, η πρόσκληση που έγινε στη Σιών στην πραγματικότητα απευθυνόταν σε όλους τους εξόριστους Ιουδαίους. Αυτοί κατοικούσαν ως εξόριστοι «με την κόρη της Βαβυλώνας», οπότε η πόλη της Βαβυλώνας αναφέρεται εδώ ως γυναίκα που δεν είναι πια ανέγγιχτη παρθένα κόρη.

40. Ποιο είναι το νόημα της έκφρασης «έπειτα από τη δόξα» που αναφέρεται στο εδάφιο Ζαχαρίας 2:8;

⁴⁰ Η έκφραση «έπειτα από τη δόξα» δεν σημαίνει την επιδίωξη μελλοντικής δόξας αλλά έχει χρονική έννοια. Ο Ιεχωβά είχε λάβει δόξα με το να κάνει να δικαιωθεί ως αληθινός ο προφητικός του λόγος, όσον αφορά τα όσα είχε πει για τη διαπαιδαγώγηση των Ισραηλιτών.

41. Σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση που έδωσαν τα έθνη στο λαό του Ιεχωβά, γιατί έπρεπε να δείξουν κάποιο φόβο, κάποιο σεβασμό προς Αυτόν;

⁴¹ Τώρα πια ήταν καιρός να στρέψει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων την προσοχή του στα εχθρικά έθνη τα οποία είχαν χρησιμοποιηθεί για να δώσουν τη διαπαιδαγώγηση αλλά είχαν καταχραστεί το διορισμό τους. Είχαν ξεπεράσει τα όριά τους και είχαν χρησιμοποιήσει αυτή την ευκαιρία για να εξωτερικεύσουν την εμπάθειά τους εναντίον του λαού που ανήκε στον Ιεχωβά Θεό. Είχαν ξεπεράσει κάθε όριο κακομεταχείρισης σε βάρος της Σιών και του λαού της. (Ζαχαρίας 1:​15, 21) Έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί ως προς τη μεταχείριση που επιφύλαξαν στο λαό του τον οποίο εκείνος παρέδωσε στα χέρια τους αποσκοπώντας στη διαπαιδαγώγησή του. Έπρεπε να δείξουν κάποιο φόβο για τον Θεό αυτού του λαού, κάποιο σεβασμό. Εκείνος επισήμανε το γιατί, λέγοντας στο διαπαιδαγωγημένο λαό του: «Διότι αυτός που αγγίζει εσάς αγγίζει το μάτι μου».

42. (α) Σείοντας το χέρι του, για ποια αντιστροφή προειδοποιούσε ο Ιεχωβά τα έθνη που έπαιζαν ρόλο διώκτη; (β) Τι μορφή είχε αυτή η αντιστροφή για τη Βαβυλώνα;

⁴² Αντίστοιχα τώρα, όταν σείει το χέρι του εναντίον εκείνων των αλαζονικών, υπερήφανων εθνών το σείει απειλητικά, σαν να κουνούσε τη γροθιά του. Αυτή η χειρονομία δεν είναι ούτε μάταιη ούτε ανούσια. Αποσκοπούσε στο να προειδοποιήσει όσους διέσπειραν και λεηλάτησαν το λαό του ότι θα υφίσταντο αντίποινα. Θα γίνονταν λάφυρο για εκείνους που ήταν δούλοι τους κατά τη βαβυλωνιακή εξορία. Πώς θα αντιστρέφονταν οι όροι, και μάλιστα από το χέρι του Ιεχωβά των στρατευμάτων! Κάπως έτσι αντιστράφηκαν οι όροι όταν ο κατακτητής Κύρος ο Μέγας απελευθέρωσε τους Ιουδαίους εξορίστους για να γυρίσουν στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσουν το ναό του Ιεχωβά. Τι μεγάλη ταπείνωση υπέστη η κατακτημένη Βαβυλώνα όταν, σύμφωνα με τα εδάφια Έσδρας 1:​7, 8: «Ο Βασιλιάς Κύρος έφερε τα σκεύη του οίκου του Ιεχωβά, τα οποία είχε πάρει από την Ιερουσαλήμ ο Ναβουχοδονόσορ και τα είχε βάλει στον οίκο του θεού του. Και ο Κύρος, ο βασιλιάς της Περσίας, τα έφερε υπό την επιστασία του Μιθρεδάθ του θησαυροφύλακα και τα καταμέτρησε στον Σασαβασσάρ, τον αρχηγό του Ιούδα».​—⁠Δανιήλ 1:​1, 2· 5:​3⁠-⁠23.

43. Πώς αντιστράφηκαν οι όροι για τη Βαβυλώνα, όπως βλέπουμε για παράδειγμα από την περίπτωση του Δανιήλ;

⁴³ Στο πέρασμα του χρόνου, και μάλιστα με πολλούς τρόπους, δόθηκαν ευκαιρίες στους Ισραηλίτες, που κάποτε υπήρξαν υποδουλωμένοι και αιχμάλωτοι, να ποδοπατήσουν τη Βαβυλώνα η οποία επρόκειτο να γίνει «μέρος που ποδοπατιέται, σαν τη λάσπη των δρόμων». (Μιχαίας 7:​8⁠-⁠10) Όταν έπεσε η Βαβυλώνα στα χέρια του Δαρείου του Μήδου και του Κύρου του Πέρση, ο προφήτης Δανιήλ έπαψε πλέον να είναι δούλος της Βαβυλώνας και έγινε ένας από τους «τρεις ανώτερους αξιωματούχους» τους οποίους ο Βασιλιάς Δαρείος ο Μήδος έθεσε πάνω από τους εκατόν είκοσι σατράπες που ήταν υπεύθυνοι για ολόκληρο το μηδοπερσικό βασίλειο.​—⁠Δανιήλ 6:​1⁠-⁠3, 28.

44. Πώς αντιστράφηκαν οι όροι σε σχέση με τη βαβυλωνιακή λατρεία και τη λατρεία του λαού του Ιεχωβά;

⁴⁴ Εξάλλου, λόγω της διαφοράς η οποία υπήρχε ανάμεσα στη θρησκεία που ασκούσαν οι Πέρσες λάτρεις του Ζωροάστρη και στη θρησκεία των αρχαίων Βαβυλώνιων μυστικιστών, οι μάγοι ιερείς, οι επικαλούμενοι πνεύματα, οι Χαλδαίοι και οι αστρολόγοι έχασαν έδαφος από θρησκευτική άποψη και τελικά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το θρησκευτικό κέντρο της Βαβυλώνας. Αυτοί φαίνεται ότι πήγαν προς τα δυτικά, στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, και από εκεί πέρασαν στην Ιταλία. (Αποκάλυψη 2:​12, 13) Αντιθέτως, οι λάτρεις του Ιεχωβά κέρδισαν την εύνοια των κατακτητών της Βαβυλώνας, και οι ιερείς και οι Λευίτες τους ανέκτησαν τις θέσεις υπηρεσίας τους στον ανοικοδομημένο ναό του Ιεχωβά, στην αρχική του τοποθεσία στην Ιερουσαλήμ. Η «Σιών», λοιπόν, διέφυγε από τη Βαβυλώνα παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΓΙΖΕΙ “ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ”

45. (α) Πόσο ευαίσθητος είναι ο Ιεχωβά στο να «αγγίζει» κάποιος βίαια το λαό του; (β) Γιατί, λοιπόν, σείει το χέρι του εναντίον των εθνών σήμερα;

⁴⁵ Όλα αυτά δείχνουν παραστατικά ότι είναι ανεπίτρεπτο για τα έθνη αυτού του κόσμου να αγγίζουν βίαια τους λάτρεις του Ιεχωβά. Αυτό προκαλεί πόνο στον Ιεχωβά Θεό. Είναι για αυτόν όπως αν άγγιζε κάποιος το μάτι του, ένα πολύ ευαίσθητο μέρος του σώματος. Πριν από πολύ καιρό, το έτος 1473 Π.Κ.Χ., ο προφήτης Μωυσής κατέδειξε πόσο ευαίσθητος ήταν ο Ιεχωβά σε ό,τι αφορούσε τον εκλεκτό του λαό, λέγοντας: «Άρχισε να τον περιβάλλει και να τον φροντίζει, να τον διαφυλάττει σαν την κόρη του ματιού του». (Δευτερονόμιο 32:​10) Και είναι εξίσου ευαίσθητος σε ό,τι αφορά τους Χριστιανούς μάρτυρές του σήμερα. Αλλά τα έθνη του Χριστιανικού και του ειδωλολατρικού κόσμου επέλεξαν να αγνοήσουν αυτό το γεγονός σε σχέση με τη μεταχείριση που επιφύλαξαν στους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά. Μήπως, λοιπόν, απορούμε που Εκείνος έχει ενεργήσει όπως προείπε: «Εγώ σείω το χέρι μου εναντίον τους και θα γίνουν λάφυρα για τους δούλους τους»; (Ζαχαρίας 2:​9) Πώς το έχει κάνει αυτό;

46. Πώς, το 1919 Κ.Χ., έκανε ο Ιεχωβά τους λεηλατητές του λαού του να γίνουν λάφυρο για αυτόν;

⁴⁶ Έχει απελευθερώσει το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών του από τα θρησκευτικά δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης και τους έχει αποκαταστήσει στη δικαιωματική, θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους εδώ στη γη. Δεν σκύβουν δουλοπρεπώς μπροστά στους πολιτικούς εραστές αυτής της διεθνούς πόρνης, της Βαβυλώνας της Μεγάλης, αλλά λένε στους πολιτικούς του κόσμου οι οποίοι προσπαθούν να σφετεριστούν αυτά που ανήκουν στον Ιεχωβά Θεό: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». (Πράξεις 5:​29) Το έτος που απελευθερώθηκαν, το 1919 Κ.Χ., άρχισαν να διακηρύττουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τις δυσμενείς κρίσεις του Ιεχωβά Θεού, κυρίως εναντίον της διεθνούς οργάνωσης για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, δηλαδή της Κοινωνίας των Εθνών, λέγοντας ότι επρόκειτο να αποτύχει. Για ποιο λόγο; Επειδή η Κοινωνία των Εθνών υιοθετήθηκε και τέθηκε σε ισχύ το 1919 Κ.Χ. από τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου στη θέση της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, η οποία γεννήθηκε στους ουρανούς με τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914 Κ.Χ.⁠—​Αποκάλυψη 12:5.

47. Πώς εξαγγέλθηκαν εντονότερα αυτές οι δυσμενείς δικαστικές αποφάσεις του Ιεχωβά μεταξύ των ετών 1922 και 1928;

⁴⁷ Αυτές οι δυσμενείς δικαστικές αποφάσεις του Ιεχωβά των στρατευμάτων εξαγγέλθηκαν εντονότερα και ουσιαστικότερα από το 1922 ως το 1928, ένα διάστημα εφτά ετών. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής διεξήγαγε μια σειρά από ετήσιες διεθνείς συνελεύσεις στην Αμερική, στη Μεγάλη Βρετανία και στον Καναδά, σε συνδυασμό με τις οποίες τέθηκαν σε κυκλοφορία σχολιολόγια της Αγίας Γραφής που πραγματεύονταν τις θεϊκές προφητείες αναφορικά με αυτά τα θρησκευτικά και πολιτικά ζητήματα. Σε καθεμιά από αυτές τις σημαντικές ετήσιες συνελεύσεις των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής υιοθετήθηκαν αποφάσεις ή διακηρύξεις, η πρώτη από τις οποίες, το 1922, είχε τον τίτλο «Μία Πρόκλησις», και η έβδομη και τελευταία, το 1928, «Διακήρυξις Εναντίον του Σατανά και Υπέρ του Ιεχωβά». Αυτές οι εφτά αποφάσεις και οι συνοδευτικές δημόσιες διαλέξεις, μαζί με τις σχετικές Γραφικές εξαγγελίες, αντιστοιχούσαν με πράγματα προειπωμένα στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στην Αποκάλυψη, κεφάλαια 8 έως 16.

48. Ποιο ήταν το αντίστοιχο αυτών των εξαγγελιών στην Αποκάλυψη;

⁴⁸ Αυτές αντιστοιχούσαν με τις εφτά σάλπιγγες τις οποίες σάλπισαν οι εφτά άγγελοι και οι οποίες εισήγαγαν εφτά προφητικές εικόνες. Επίσης, με τις «εφτά τελευταίες πληγές», οι οποίες εκχύνονται από τις κούπες των εφτά διορισμένων αγγέλων.⁠—​Αποκάλυψη 21:​9· 15:​1 ως 16:21.

49. (α) Τι επίδραση είχε σε όσους περιλαμβάνονταν η σύγχρονη εκπλήρωση αυτών των πραγμάτων; (β) Πόσο καιρό συνεχίστηκε η δημοσιοποίηση αυτών των κρίσεων του Ιεχωβά, και έτσι, στην πραγματικότητα, τι κάνει εκείνος στα έθνη;

⁴⁹ Η σύγχρονη εκπλήρωση την οποία είχαν τόσο οι εικόνες που εισάγονται από τις σάλπιγγες όσο και οι εφτά κούπες με τις εφτά τελευταίες πληγές προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση, ανησυχία και στασιαστική οργή στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη (περιλαμβανομένου του Χριστιανικού κόσμου) αλλά και στις κοσμικές πολιτικές κυβερνήσεις. Η δημοσιοποίηση αυτών των δυσμενών κρίσεων του Ιεχωβά των στρατευμάτων δεν περιορίστηκε μόνο στο διάστημα των εφτά ετών από το 1922 ως το 1928, αλλά συνεχίζεται μέχρι σήμερα με μεγαλύτερη ένταση και ισχύ και σε μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι τη δεκαετία του 1920. Μέσω αυτής της παγκόσμιας δημοσιοποίησης των δυσμενών δικαστικών αποφάσεών του εναντίον της θρησκευτικής Βαβυλώνας της Μεγάλης και των πολιτικών υποστηρικτών της, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων στην πραγματικότητα κουνάει τη γροθιά του, σείοντας απειλητικά το χέρι του ενάντια στις κοσμικές οργανώσεις, θρησκευτικές και πολιτικές, που λεηλατούν το λαό του. Το κάνει αυτό μέσω των μαρτύρων Του, οι οποίοι κάποτε ήταν υπόδουλοι σε αυτούς τους δυνάστες.

50. (α) Όταν ο Ιεχωβά θα εκτελέσει τελικά αυτές τις κρίσεις, τι θα γίνει γνωστό σχετικά με τον άγγελο που στάλθηκε; (β) Μέσω της θεϊκής εκτέλεσης ποια άτομα δικαιώνονται ακόμη και στις ημέρες μας;

⁵⁰ Σύντομα πρόκειται να δούμε την εκτέλεση αυτών των θεϊκών δικαστικών αποφάσεων εναντίον εκείνων των εχθρών που έκαναν τον Ύψιστο Θεό να πονέσει σαν να άγγιζαν το μάτι του. Σε αυτόν το μνημειώδη καιρό αναφέρθηκε ο άγγελος, με τα εξής λόγια που άκουσε ο Ζαχαρίας: «Και εσείς θα γνωρίσετε οπωσδήποτε ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είναι αυτός που με έστειλε». (Ζαχαρίας 2:​9) Χρειάζεται, όμως, εμείς σήμερα να περιμένουμε μέχρι εκείνον τον καιρό της ολοκληρωτικής εκπλήρωσης; Ακόμη και τώρα έχουμε στη διάθεσή μας επαρκείς αποδείξεις που πιστοποιούν ότι τα όσα είπε αυτός ο άγγελος ήταν αληθινά, σαν ιστορία γραμμένη εκ των προτέρων. Αυτό, με τη σειρά του, καταδεικνύει ότι μόνο ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα μπορούσε να είναι Εκείνος που έστειλε τον άγγελο. Με αυτόν τον τρόπο δικαιώνεται και ο προφήτης Ζαχαρίας ως ο γραφέας αληθινών, αλάνθαστων προφητειών. Τι μπορούμε να πούμε για σήμερα; Και σήμερα λαβαίνει χώρα μια δικαίωση. Τίνος; Των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι φέρνουν στην προσοχή των ανθρώπων τις θαυμάσιες προφητείες του Ζαχαρία καθώς και τη σύγχρονη εκπλήρωσή τους.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΧΑΡΑ;

51. Γιατί είχαν λόγους να φωνάζουν και να χαίρονται τα κακόβουλα έθνη στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου;

⁵¹ Κάποτε τα κακόβουλα έθνη είχαν λόγους να φωνάζουν δυνατά και να χαίρονται με την τροπή των γεγονότων στις ανθρώπινες υποθέσεις. Αυτό συνέβη όταν ο Ιεχωβά των στρατευμάτων επέτρεψε να πέσουν στα χέρια τους οι Χριστιανοί μάρτυρές του, στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και δόθηκε στα έθνη το ελεύθερο να εξωτερικεύσουν την εμπάθειά τους σε βάρος αυτών των Χριστιανών πνευματικών Ισραηλιτών. Τότε τα έθνη πολεμούσαν για το ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας, κυριαρχίας όχι από τον Δημιουργό του ουρανού και της γης αλλά από τα ίδια τα έθνη, είτε μέσω του δημοκρατικού συνασπισμού εθνών, είτε μέσω του απολυταρχικού, δικτατορικού συνασπισμού. Ήθελαν να ελέγχουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της γης, εκμεταλλευόμενοι αυτές τις πηγές για εμπορικό όφελος.

52. Γιατί κακομεταχειρίστηκαν αυτά τα έθνη τους πνευματικούς Ισραηλίτες που τάσσονταν πιστά υπέρ της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού;

⁵² Είχαν κυριευτεί από τον εθνικισμό και τον πυρετό του πατριωτισμού. Στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν μαζική κινητοποίηση των ανθρώπων προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι εθνικιστικές τους βλέψεις, τα έθνη εξοργίστηκαν με εκείνους που αρνούνταν να ενσωματωθούν σε αυτά επειδή τάσσονταν υπέρ της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, η οποία είχε εγκαθιδρυθεί στους ουρανούς με τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914. Έτσι λοιπόν, υπό την πίεση του πολέμου, τα έθνη κακομεταχειρίστηκαν τους υπέρμαχους της βασιλείας του Θεού. Πόσο χάρηκαν όταν έθεσαν τέρμα στην επιρροή που ασκούσαν αυτοί υπέρ της βασιλείας του Θεού!

53. Πώς περιγράφουν τα εδάφια Αποκάλυψη 11:​7⁠-⁠10 τη χαρά των εθνών;

⁵³ Η ήττα που υπέστησαν οι υποστηρικτές της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού έκανε τα θηριώδη έθνη να αγάλλονται και να αλληλοσυγχαίρονται, πράγμα που είχε προειπωθεί στο ενδέκατο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, το οποίο δανείζεται κάποια σχήματα λόγου από την προφητεία του Ζαχαρία. Με παραστατική γλώσσα τα εδάφια Αποκάλυψη 11:​7⁠-⁠10 λένε: «Και όταν τελειώσουν τη μαρτυρία τους, το θηρίο που ανεβαίνει από την άβυσσο θα κάνει πόλεμο μαζί τους και θα τους νικήσει και θα τους σκοτώσει. Και τα πτώματά τους θα βρίσκονται στον πλατύ δρόμο της μεγάλης πόλης, η οποία αποκαλείται με πνευματική έννοια Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριός τους κρεμάστηκε στο ξύλο. Και οι άνθρωποι των λαών και των φυλών και των γλωσσών και των εθνών θα βλέπουν τα πτώματά τους τρεισήμισι ημέρες, και δεν αφήνουν να τοποθετηθούν τα πτώματά τους σε μνήμα. Και εκείνοι που κατοικούν στη γη χαίρονται σε βάρος τους και διασκεδάζουν, και θα στείλουν δώρα ο ένας στον άλλον, επειδή αυτοί οι δύο προφήτες βασάνισαν εκείνους που κατοικούν στη γη». Αλλά η χαρά τους αποδείχτηκε βραχύβια.

54, 55. (α) Πότε ήταν, ωστόσο, που κλήθηκε το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών να φωνάζει χαρούμενα; (β) Αυτό ήταν σαν να απευθυνόταν σε ποιους η πρόσκληση να φωνάξουν, και για ποιο λόγο μπορούσαν να φωνάζουν;

⁵⁴ Το 1919 Κ.Χ., όπως είχε προεικονιστεί στο όραμα της Αποκάλυψης, ο Παντοδύναμος Θεός ανέστησε πνευματικά εκείνους τους άταφους μάρτυρες και τους επαναδραστηριοποίησε στην υπηρεσία της Βασιλείας του. Τα έθνη και η θρησκευτική τους πόρνη, η Βαβυλώνα η Μεγάλη, σάστισαν, αλλά τώρα είχε έρθει η σειρά του αναζωογονημένου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών να φωνάζουν δυνατά και να χαίρονται. Ο ουράνιος Ελευθερωτής τους, Εκείνος που τους αναζωογόνησε, τους είπε να το κάνουν αυτό. Εφόσον εκπροσωπούσαν την ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ και επρόκειτο να γίνουν μέλη της, ήταν σαν να απηύθυνε ο Θεός μια πρόσκληση σε εκείνη την πνευματική οργάνωση. Αποκαλώντας αυτή την οργάνωση Σιών (το άλλο όνομα της Ιερουσαλήμ), είπε:

⁵⁵ «“Να φωνάζεις δυνατά και να χαίρεσαι, κόρη της Σιών· διότι εγώ έρχομαι και θα κατοικήσω στο μέσο σου”, λέει ο Ιεχωβά. “Και πολλά έθνη θα προσκολληθούν στον Ιεχωβά εκείνη την ημέρα, και θα γίνουν λαός μου· και εγώ θα κατοικήσω στο μέσο σου”. Και θα γνωρίσεις εξάπαντος ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είναι αυτός που με έστειλε σε εσένα. Και ο Ιεχωβά θα πάρει στην κατοχή του τον Ιούδα ως μερίδιό του στην άγια γη και θα εκλέξει πάλι την Ιερουσαλήμ. Μείνε σιωπηλή, η κάθε σάρκα, μπροστά στον Ιεχωβά, γιατί έχει εγερθεί από την άγια κατοικία του».​—⁠Ζαχαρίας 2:​10⁠-⁠13.

56. (α) Πώς έδειξε ο Ιεχωβά αν είχε παραιτηθεί ή όχι από τη δικαιωματική κυριότητα που είχε επί της γης του Ιούδα όσο αυτή ήταν έρημη; (β) Πώς ξαναπήρε ο Ιεχωβά στην κατοχή του τη γη, και ποιο θαύμα έκανε τότε;

⁵⁶ Βλέποντας τι σήμαινε αυτή η προφητεία στις ημέρες του Ζαχαρία, μπορούμε να διακρίνουμε τι σημαίνει η εκπλήρωσή της σε αυτόν το μνημειώδη εικοστό αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας. Μήπως παραιτήθηκε ο Ιεχωβά τότε από τη δικαιωματική κυριότητα που είχε επί της γης του Ιούδα και μήπως επέτρεψε σε κάποιο επεκτατικό έθνος να την πάρει στην κατοχή του ή σε καταπατητές γης να εισβάλουν σε αυτήν; Κάθε άλλο! Παρ’ όλο που εκτόπισε το λαό του μακριά από αυτήν, στη Βαβυλώνα, περιφρούρησε αυτή τη γη και έθεσε σε ισχύ ένα μακρόχρονο σάββατο ανάπαυσης για αυτήν. Πώς; Αφήνοντάς την έρημη, χωρίς άνθρωπο ή κατοικίδιο ζώο, ακριβώς όπως είχε προείπει. Στο τέλος αυτών των εβδομήντα χρόνων τήρησης σαββάτου για τη γη, εκείνος ξαναπήρε στην κατοχή του τη γη του Ιούδα απελευθερώνοντας τον εξόριστο λαό του και οδηγώντας τους από τη Βαβυλώνα ξανά στην αγαπημένη τους πατρίδα. Αυτός εξέλεξε και πάλι την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ιούδα, αναθέτοντας στους αποκαταστημένους εξορίστους να χτίσουν μια δεύτερη Ιερουσαλήμ στην παλιά τοποθεσία. Έτσι γεννήθηκε «σε μία ημέρα», σαν με πόνους τοκετού, μια κατοικημένη γη. Επίσης, “γεννήθηκε μονομιάς” ένα έθνος με την επανίδρυση της πρωτεύουσάς του στην Ιερουσαλήμ, η οποία άρχισε να ασκεί εξουσία στην «άγια γη» του Ιούδα. (Ησαΐας 66:​7, 8) Επρόκειτο για κάτι το θαυματουργικό!

57. Πότε, λοιπόν, άρχισε να κατοικεί ο Ιεχωβά στη γη του Ιούδα, και πότε και πώς έγινε καταφανές το ότι κατοικούσε εκεί;

⁵⁷ Εφόσον ο αρχαίος Ισραήλ ήταν ένα θεοκρατικό έθνος που υπόκειτο σε θεϊκή διακυβέρνηση και νόμους, ο Ιεχωβά Θεός άρχισε και πάλι να κατοικεί στην Ιερουσαλήμ όταν αυτή επανιδρύθηκε και ανοικοδομήθηκε. Αυτό έγινε πια καταφανές το 515 Π.Κ.Χ., όταν αποπερατώθηκε ο ναός της λατρείας του και άρχισε να αποδίδεται εκεί τακτική και πλήρης λατρεία σε αυτόν. Ο ανοικοδομημένος ναός θα αποτελούσε για όλα τα γύρω έθνη ένα σύμβολο του ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων άρχισε να διαμένει εκεί, ότι τώρα πλέον κατοικούσε στη Σιών, στην Ιερουσαλήμ. Θα μπορούσαν να τον πλησιάζουν εκεί.

58. Τι θα παρατηρούσαν με ευνοϊκό μάτι οι άνθρωποι των γύρω εθνών οι οποίοι είχαν ειλικρινή καρδιά, και συνεπώς τι θα έκαναν (Ζαχαρίας 2:​11);

⁵⁸ Τι επίδραση θα είχε αυτό στα γύρω ειδωλολατρικά έθνη; Πολλοί άνθρωποι από εκείνα τα έθνη δικαιολογημένα θα εντυπωσιάζονταν από τις αποδείξεις που πιστοποιούσαν ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων ήταν ο Θεός της αλήθειας, ότι είχε επιδείξει την τέλεια πρόγνωσή του και την παντοδυναμία του εκπληρώνοντας τις προφητείες που είχαν δοθεί με βάση το ίδιο του το όνομα. Καθώς είχε αναστήσει το λαό του, τον Ισραήλ, από εθνικό θάνατο και τον είχε εγείρει από τον τάφο του στη Βαβυλώνα και τον είχε αποκαταστήσει στη γη των ζωντανών, στην ίδια τους την πατρίδα, όσοι παρατηρητές είχαν ειλικρινή καρδιά διέκριναν ότι Εκείνος ήταν ο μόνος ζωντανός και αληθινός Θεός, ο μόνος που άξιζε να λατρεύεται. Θα επιθυμούσαν ειλικρινά να τον λατρέψουν και, αν ήταν δυνατόν, θα πήγαιναν στον τόπο της κατοικίας του στη Σιών (Ιερουσαλήμ) για να το κάνουν αυτό. Το εδάφιο Ζαχαρίας 2:​11 δεν επρόκειτο να μείνει ανεκπλήρωτο: «Και πολλά έθνη θα προσκολληθούν στον Ιεχωβά εκείνη την ημέρα, και θα γίνουν λαός μου». Αυτό υποδήλωνε αύξηση των λάτρεων του Ιεχωβά παγκόσμια, και όχι μόνο στην «άγια γη» του Ιούδα.

59, 60. (α) Πώς συνέβη κάτι παρόμοιο σε σχέση με το υπόλοιπο που επρόκειτο να λάβει μια θέση στη Νέα Ιερουσαλήμ και το οποίο ήταν σαν να είχε θαφτεί στην επικράτεια της Βαβυλώνας της Μεγάλης; (β) Πώς έδειξε ο Ιεχωβά ότι άρχισε να κατοικεί με το υπόλοιπο;

⁵⁹ Δεν έχει επαληθευτεί κάτι τέτοιο και στην περίπτωση του σύγχρονου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών; Δεν έχουν κάθε λόγο να “φωνάζουν δυνατά και να χαίρονται”, όπως η «κόρη της Σιών» προς την οποία ειπώθηκε αυτό στην αρχαιότητα, στις ημέρες του Ζαχαρία; Ναι! Αυτό το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών είναι σαν μια νύφη, “αρραβωνιασμένη με έναν άντρα για να παρουσιαστεί ως αγνή παρθένα στον Χριστό”, και ως εκ τούτου πρόκειται να συμμετάσχει στην ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ. Αυτή η Νέα Ιερουσαλήμ, με τον Ιησού Χριστό ως Κεφαλή της, είναι η πρωτεύουσα οργάνωση του Ιεχωβά Θεού η οποία δεσπόζει πάνω σε ολόκληρη την παγκόσμια οργάνωσή του. (2 Κορινθίους 11:​2· Αποκάλυψη 21:​2, 9, 10) Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου η ενότητα του υπολοίπου ως “αγίου έθνους” διασπάστηκε, και αυτό εξορίστηκε από τη θεόδοτη πνευματική επικράτειά του και ήταν σαν να θάφτηκε σε έναν τάφο στην επικράτεια της Βαβυλώνας της Μεγάλης. Όταν τερματίστηκε αυτή η πρώτη παγκόσμια σύρραξη και εξαλείφθηκαν οι πιέσεις που τη συνόδευαν, η εκπληκτική εκπλήρωση αυτών που απεικονίστηκαν προφητικά στα εδάφια Αποκάλυψη 11:​11⁠-⁠13 άφησε άναυδο τον κόσμο!

⁶⁰ Ο Ιεχωβά αναζωογόνησε πνευματικά το θαμμένο υπόλοιπο, τους έβγαλε από τον τάφο τους στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, τους αποκατέστησε στη δικαιωματική, πνευματική επικράτειά τους στη γη και τους συσπείρωσε και πάλι ως το ενωμένο «άγιο έθνος» του. Είχε εκλέξει και πάλι αυτό το πιστό υπόλοιπο το οποίο απέβλεπε ψηλά, σε μια υπηκοότητα στη Νέα Ιερουσαλήμ υπό τον Χριστό. (Φιλιππησίους 3:​20, 21) Ο Ιεχωβά έστρεψε ευνοϊκά την προσοχή του προς αυτούς και τους δραστηριοποίησε με την κραταιά ενεργό του δύναμη, το άγιό του πνεύμα, προκειμένου να αναλάβουν την επίδοση μιας παγκόσμιας μαρτυρίας για τη Μεσσιανική βασιλεία του, όμοια της οποίας δεν είχε επιτελεστεί ποτέ πριν σε ολόκληρη τη Χριστιανική ιστορία. (Μάρκος 13:​10· Ματθαίος 24:​14· 28:​19, 20) Αυτοί δεν συμμετείχαν με τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου στη λατρεία της ειδωλολατρικής Κοινωνίας των Εθνών ως “της τελευταίας ελπίδας του κόσμου”, αλλά ένθερμα αφοσιώθηκαν στη λατρεία του «Θεού της ελπίδας» στον πνευματικό ναό του. (Αποκάλυψη 13:​14, 15· 14:​9) Έκαναν γνωστό το όνομα του Θεού τους, του Ιεχωβά, σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα. (Ησαΐας 12:​4, 5) Σύμφωνα με όλες τις εξωτερικές ενδείξεις, εκείνος είχε αρχίσει να κατοικεί μαζί τους.

61. Επομένως, πώς επαληθεύτηκε ότι «πολλά έθνη θα προσκολληθούν στον Ιεχωβά εκείνη την ημέρα»;

⁶¹ Μπορούμε να διακρίνουμε σήμερα αν αυτό είχε επίδραση στους λαούς του κόσμου; Τα έθνη, ως πολιτικές οντότητες, είδαν τους φόβους τους να ενισχύονται. Αλλά ανάμεσα σε αυτά τα έθνη υπήρχαν ευθείς άνθρωποι με ειλικρινή καρδιά που πεινούσαν και διψούσαν για μια καθαρή, αληθινή, λογική θρησκεία η οποία θα μπορούσε στ’ αλήθεια να φέρει κάποιον σε επαφή με τον αληθινό Θεό, αυτόν που αξίζει να λατρεύεται. Καθώς το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών κήρυττε «αυτά τα καλά νέα της βασιλείας» σε όλο και περισσότερα μέρη της κατοικημένης γης, προσέγγιζε όλο και περισσότερους εκζητητές του αληθινού Θεού. Αυτοί έμαθαν ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν ο Μεσσίας του Ιεχωβά Θεού και έκαναν τα βήματα της αφιέρωσης στον Θεό και του βαφτίσματος για να γίνουν μαθητές του Μεσσία Του. (Ματθαίος 28:​19, 20) Τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως είχε προειπωθεί: «Πολλά έθνη θα προσκολληθούν στον Ιεχωβά εκείνη την ημέρα». (Ζαχαρίας 2:​11) Καμιά εθνικότητα ή φυλή δεν αποκλείστηκε από αυτό.

62. Σε τι βαθμό επαληθεύτηκε αυτό από το 1935 Κ.Χ., και πώς έχουν γίνει αυτοί “λαός” του Ιεχωβά;

⁶² Αυτό επαληθεύτηκε σε αξιοσημείωτο βαθμό από το 1935 Κ.Χ. και έπειτα, τέσσερα χρόνια αφότου το χρισμένο υπόλοιπο υιοθέτησε το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν απέτρεψε αυτούς τους ειλικρινείς εκζητητές του αληθινού Θεού από το να «προσκολληθούν στον Ιεχωβά» ως μαθητές του Μεσσία Του. Συγκριτικά με το πόσοι ήταν τότε, το 1935, ναι, και συγκριτικά με το χρισμένο υπόλοιπο, αυτοί που “προσκολλήθηκαν στον Ιεχωβά” με αυτόν τον τρόπο έχουν γίνει «μεγάλο πλήθος», χωρίς να ορίζεται στην Αγία Γραφή συγκεκριμένος αριθμός για αυτούς. (Αποκάλυψη 7:​9⁠-⁠17) Και, όπως είπε ο Ιεχωβά, αυτοί «θα γίνουν λαός μου». Δεν ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός δεν τους έχει γεννήσει με το άγιο πνεύμα του ώστε να γίνουν πνευματικοί γιοι του, παρότι έχει δεχτεί την προσκόλλησή τους και την αφιέρωσή τους σε Αυτόν μέσω του Αρχιερέα Του, του Ιησού Χριστού. Αυτό που τους κάνει αποδεκτούς στον Ιεχωβά Θεό είναι η αξία της εξιλεωτικής θυσίας του Ιησού. Έτσι λοιπόν, θεωρεί αυτά τα αφιερωμένα, βαφτισμένα άτομα “λαό του”, έναν λαό προσηλωμένο σε Αυτόν. Εκείνοι, λοιπόν, ως «άλλα πρόβατα», γίνονται «ένα ποίμνιο» με το χρισμένο υπόλοιπο κάτω από τον Καλό Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό.​—⁠Ιωάννης 10:16.

63. Ως τέτοια «πρόβατα», πώς έχουν “προσκολληθεί στον Ιεχωβά”;

⁶³ Αυτά τα «άλλα πρόβατα» άκουσαν τη φωνή του Καλού Ποιμένα, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή του και βγαίνουν από «πολλά έθνη». Προσκολλώνται μαζί με το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στην απόδοση λατρείας προς τον αληθινό Θεό στον πνευματικό ναό του. (Αποκάλυψη 7:​15) Με αυτόν τον τρόπο “προσκολλώνται στον Ιεχωβά”.

64. (α) Ποια ελπίδα τέθηκε μπροστά τους και γιατί; (β) Πώς γέμισε ο Ιεχωβά, μέσω αυτών, τον οίκο του με δόξα (Αγγαίος 2:7);

⁶⁴ Εφόσον ο Ιεχωβά δεν έχει γεννήσει αυτά τα «άλλα πρόβατα» με το πνεύμα του ώστε να γίνουν μέρος της ουράνιας Νέας Ιερουσαλήμ, θέτει μπροστά τους την ελπίδα της αιώνιας ζωής στο «υποπόδιό» Του, δηλαδή στη γη, η οποία θα έχει μεταμορφωθεί σε εξαίσιο Παράδεισο. (Γένεση 2:​8· Λουκάς 23:​43) Ο Ιεχωβά Θεός σείει όλα τα έθνη μέσω της πολιτείας του σε σχέση με τις ανθρώπινες υποθέσεις από το 1914 Κ.Χ. και έπειτα, και από αυτό τα «άλλα πρόβατα» έχουν μάθει για τη Μεσσιανική βασιλεία Του. Από εκτίμηση για τη βασιλεία Του έχουν έρθει στον οίκο της λατρείας του και Αυτός τους δέχεται ως επιθυμητούς λάτρεις. Στην πραγματικότητα αυτοί είναι τα «επιθυμητά πράγματα όλων των εθνών» τα οποία είχε προειπωθεί ότι θα “έρχονταν”, και με αυτούς στον τόπο της αγνής του λατρείας ο Ιεχωβά γεμίζει τον οίκο του, δηλαδή το ναό του, με δόξα.⁠—​Αγγαίος 2:7.

65. Τι πιστοποιούν οι αποδείξεις σήμερα όσον αφορά τον αποστολέα εκείνων μέσω των οποίων λάβαμε το τρίτο όραμα του Ζαχαρία, και για ποια ακόμη πράγματα ενισχύει αυτό την πεποίθησή μας;

⁶⁵ Σήμερα, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το αξιομνημόνευτο έτος 1935 Κ.Χ., το οποίο έστρεψε την προσοχή μας στο «μεγάλο πλήθος» των εδαφίων Αποκάλυψη 7:​9⁠-⁠17 μέσω της σωστής κατανόησής τους, βλέπουμε να πραγματοποιούνται με μεγαλειώδη τρόπο τα όσα είχαν προλεχθεί στο τρίτο όραμα του Ζαχαρία. Επομένως, έχουμε ήδη επαρκείς αποδείξεις για να γνωρίζουμε ότι αυτός που έστειλε τον άγγελο στον Ζαχαρία και στο λαό του ήταν ο Θεός της αλήθειας, ο Ιεχωβά, και όχι κάποια ψεύτικη προφητική πηγή. Αυτός ο ίδιος Ιεχωβά ήταν εκείνος που απέστειλε τον Ζαχαρία ως προφήτη για να καταγράψει το όραμα για χάρη μας σήμερα. Το γεγονός αυτό ενισχύει την πεποίθησή μας ότι όλα τα επόμενα οράματα που δόθηκαν στον Ζαχαρία θα βγουν αληθινά.

66. Τι μας λέγεται πολύ σωστά να κάνουμε τώρα, και προκειμένου να κάνει τι “έχει εγερθεί ο Ιεχωβά από την άγια κατοικία του”;

⁶⁶ Δεν πρέπει, λοιπόν, να μείνουμε σιωπηλοί ώστε να ακούσουμε τι έχει να πει ο Ιεχωβά; Ασφαλώς! Γι’ αυτό και η θεόπνευστη εντολή με την οποία κλείνει το τρίτο όραμα του Ζαχαρία είναι απόλυτα κατάλληλη: «Μείνε σιωπηλή, η κάθε σάρκα, μπροστά στον Ιεχωβά, γιατί έχει εγερθεί από την άγια κατοικία του». (Ζαχαρίας 2:​13) Έχει εγερθεί από την άγια κατοικία του στους ουρανούς για να εκπληρώσει το Λόγο του.

[Χάρτης στη σελίδα 156]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Πύργος του Χανανήλ

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ

Πύργος Μεά

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ

ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ

Η Περιοχή του Ναού

Κοιλάδα Τυροποιών (Κεντρική Κοιλάδα)

ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ

Πλατεία

ΓΩΝΙΑΚΗ ΠΥΛΗ

Πλατύ Τείχος

ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΕΦΡΑΪΜ

Πύργος των Φούρνων

ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΠΟΛΗΣ

ΟΦΗΛ

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ

Πλατεία

Πηγή της Γιών

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ

ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ

Κήπος του Βασιλιά

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΣΩΡΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ

Κοιλάδα του Εννόμ

Κοιλάδα του Χειμάρρου Κιδρόν

Εν⁠-⁠ρογήλ

Κεφάλαιο 10

Ο Σατανάς Αποτυγχάνει να Αντισταθεί στον Αρχιερέα

 1. Τι χρειάζεται από θρησκευτική άποψη ολόκληρος ο κόσμος της ανθρωπότητας, και γιατί χρειάζεται μόνο αυτό;

ΣΕ ΟΛΗ τη γη σήμερα μπορούμε να βρούμε αρχιερείς διαφόρων θρησκευτικών ομάδων. Ο πιο ισχυρός μεταξύ αυτών των ιερατικών αρχηγών είναι ο Ύπατος Ποντίφικας (Pontifex Maximus ), ο οποίος έχει την έδρα του στην Πόλη του Βατικανού. Αλλά ολόκληρος ο κόσμος της ανθρωπότητας δεν χρειάζεται παρά έναν και μόνο αρχιερέα. Γιατί αυτό; Επειδή υπάρχει ένας και μόνο ζωντανός και αληθινός Θεός, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, ο Κυρίαρχος ολόκληρου του σύμπαντος. Εκείνος χρειάζεται έναν και μόνο αρχιερέα να τον εκπροσωπεί στους ανθρώπους και να μεσολαβεί σε Εκείνον υπέρ των ανθρώπων. Αυτό συμφωνεί με το γεγονός ότι υπάρχει μία και μόνο αληθινή θρησκεία, μία και μόνο αγνή λατρεία, η οποία Του αποδίδεται «με πνεύμα και αλήθεια».⁠—​Ιωάννης 4:24.

 2. Ποιο ήταν το μόνο αρχιερατικό αξίωμα που αναγνώριζε ο Ιεχωβά μέχρι τις 16 Νισάν του 33 Κ.Χ., οπότε εμφανίστηκε ποιος μοναδικός πνευματικός αρχιερέας;

² Επί δεκαπέντε και πλέον αιώνες, από το 1512 Π.Κ.Χ. μέχρι το 33 Κ.Χ., ο ζωντανός και αληθινός Θεός αναγνώριζε ένα και μόνο αρχιερατικό αξίωμα. Αυτό το αρχιερατικό αξίωμα δόθηκε αποκλειστικά στη γενεαλογική γραμμή του Ααρών, αδελφού του Μωυσή του προφήτη, από τη φυλή του Λευί. Ο Ααρών ανέλαβε αυτό το αξίωμα την πρώτη ημέρα του σεληνιακού μήνα Νισάν, το έτος 1512 Π.Κ.Χ. Στους μετέπειτα αιώνες, απόγονοι του Ααρών ανέρχονταν διαδοχικά στη θέση του αρχιερέα, μέχρι την Κυριακή 16 Νισάν του έτους 33 Κ.Χ. Αυτή ήταν η ημέρα που αναστήθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός από το θυσιαστικό του θάνατο. Σαράντα ημέρες μετά αναλήφθηκε ως πνευματικός Αρχιερέας για να μπει στα ουράνια Άγια των Αγίων, όπου παρουσίασε την πολύτιμη αξία της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του στον μόνο ζωντανό και αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά.

 3. Από τότε και έπειτα, γιατί μπορούσε ο Ιεχωβά να πολιτεύεται με έναν και μόνο αρχιερέα;

³ Από τότε και μέχρι σήμερα ο Ιεχωβά Θεός πολιτεύεται με έναν και μόνο Αρχιερέα⁠—​όχι έναν αρχιερέα από την οικογένεια του Ααρών του Λευίτη, αλλά τον έναν αθάνατο Αρχιερέα, τον Ιησού Χριστό. Σε αυτόν ειπώθηκε προφητικά: «Εσύ είσαι ιερέας για πάντα σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ».​—⁠Εβραίους 5:​5, 6, 10; 6:​19, 20; 7:​15⁠-⁠17.

 4. (α) Επίσης, τίνος άλλου αρχιερέα, κατά την ετήσια Ημέρα της Εξιλέωσης, αποτελούσε αντίτυπο ο Ιησούς Χριστός; (β) Επομένως, από ποιον συμβολίστηκε στο τέταρτο όραμα του Ζαχαρία;

⁴ Ωστόσο, ο Ιησούς Χριστός, ως πνευματικός αρχιερέας που πρόσφερε θυσία, προεικονίστηκε επίσης από τον Ααρωνικό αρχιερέα του αρχαίου έθνους του Ισραήλ, ή αλλιώς, αποτελούσε αντίτυπο εκείνου. Όπως ακριβώς την ετήσια Ημέρα της Εξιλέωσης ο αρχιερέας του Ισραήλ έμπαινε στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ με αίμα θυσιών, παρόμοια και ο Ιησούς μπήκε με την αξία της θυσίας του αίματός του στα πραγματικά Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Ιεχωβά Θεού​—⁠δηλαδή στον ίδιο τον ουρανό. Συνεπώς, ο Ιησούς Χριστός προεικονίστηκε από τον Ισραηλίτη Αρχιερέα Ιησού, το γιο του Ιωσεδέκ, ο οποίος το έτος 537 Π.Κ.Χ. επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ από την εξορία στη Βαβυλώνα προκειμένου να ανοικοδομήσει εκεί το ναό του Ιεχωβά. (Αγγαίος 1:​1) Υπό αυτό το πρίσμα, θα είναι συναρπαστικό να εξετάσουμε το τέταρτο όραμα του προφήτη Ζαχαρία, κεντρικό πρόσωπο του οποίου είναι ο Αρχιερέας Ιησούς. Ο Ζαχαρίας γράφει σχετικά με αυτό σαν να έβλεπε μέσα σε μια δικαστική αίθουσα:

 5. Τι είπε ο άγγελος του Ιεχωβά σε εκείνον που στεκόταν δίπλα στον Ιησού;

⁵ «Και μου έδειξε τον Ιησού τον αρχιερέα να στέκεται μπροστά στον άγγελο του Ιεχωβά, και τον Σατανά να στέκεται στα δεξιά του για να του αντισταθεί. Τότε ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον Σατανά: “Ο Ιεχωβά να σε επιπλήξει, Σατανά, ναι, να σε επιπλήξει ο Ιεχωβά, ο οποίος εκλέγει την Ιερουσαλήμ! Δεν είναι αυτός εδώ ένα κούτσουρο που το έχουν αρπάξει από τη φωτιά;”»​—⁠Ζαχαρίας 3:​1, 2.

 6. (α) Ποιος ήταν αυτός ο Σατανάς; (β) Γιατί αντιστεκόταν στον Ιησού;

⁶ Ο Σατανάς που παρουσιάζεται εδώ δεν ήταν απλώς αυτός που οι θεολόγοι αποκαλούν «συνήγορο του διαβόλου» και ο οποίος ενεργούσε ως κατήγορος εκ μέρους του Ιεχωβά. Ήταν ο ίδιος Σατανάς που εμφανίστηκε στη συνάντηση των αγγελικών γιων του Θεού στον ουρανό, το δέκατο έβδομο αιώνα πριν από την Κοινή μας Χρονολογία, και κατηγόρησε άδικα τον πατριάρχη Ιώβ ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. (Ιώβ 1:​6 ως 2:​7) Αλλά γιατί σε αυτό το όραμα, το οποίο είδε ο Ζαχαρίας το έτος 519 Π.Κ.Χ., προσπαθούσε ο Σατανάς ο Διάβολος να αντισταθεί στον Αρχιερέα Ιησού μπροστά στον άγγελο του Ιεχωβά; Επειδή την εικοστή τέταρτη ημέρα του σεληνιακού μήνα Χισλέβ του προηγούμενου έτους ο Αρχιερέας Ιησούς είχε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα υπέρ της λατρείας του Θεού. Αυτός και ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ μαζί με το πιστό υπόλοιπο του Ισραήλ άρχισαν να εργάζονται στα θεμέλια του δεύτερου ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. (Αγγαίος 2:​18, 19) Ο Αρχιερέας Ιησούς εργαζόταν, λοιπόν, για να μπορέσει να αναλάβει εκ νέου τα καθήκοντά του στην πλήρη υπηρεσία του Ιεχωβά εκεί στον αποπερατωμένο δεύτερο ναό. Η ανάληψη των καθηκόντων του στον αποπερατωμένο ναό θα έδινε στη θέση που είχε ο Ιησούς μια άλλη διάσταση.

 7. (α) Τι προσπαθούσε να εμποδίσει ο Σατανάς στην περίπτωση του Ιησού; (β) Τίνων το προφητικό έργο προσπαθούσε να εξουδετερώσει ο Σατανάς, και με ποιον τρόπο;

⁷ Ο Σατανάς ο Διάβολος, ο οποίος μάχεται την αληθινή θρησκεία, προσπαθούσε να αντισταθεί στον Αρχιερέα Ιησού σε αυτόν τον τομέα, για να τον υποβιβάσει και να τον εμποδίσει να αποδώσει πλήρη υπηρεσία στον Ιεχωβά προς όφελος του έθνους του Ισραήλ. Κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα να εμφανίζει ο Ιησούς κακή εικόνα, επειδή θα παρουσίαζε σημαντική ανεπάρκεια στην υπηρεσία του προς τον Θεό. Για να το επιτύχει αυτό, ο Σατανάς θα προσπαθούσε να εξουδετερώσει το προφητικό έργο του Αγγαίου και του Ζαχαρία και να εγείρει τρομακτική εναντίωση από μέρους των εχθρών του Ισραήλ σε σχέση με την ανοικοδόμηση του ναού. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Αρχιερέα Ιησού ότι απέτυχε να εκτελέσει πλήρως τα αρχιερατικά του καθήκοντα, και αυτό θα απέβαινε σε όνειδος για τον Ιεχωβά.

 8. (α) Γιατί είπε ο αγγελικός κριτής ότι ο Ιεχωβά έπρεπε να είναι αυτός που θα επέπληττε τον Σατανά; (β) Ποια εκλογή είχε ήδη κάνει ο Ιεχωβά σχετικά με την Ιερουσαλήμ;

⁸ Η μοχθηρή αυτή απόπειρα του Σατανά, όμως, έγινε πολύ καθυστερημένα. Προτού μπορέσει να ενισχύσει την αντίστασή του και να εκτοξεύσει τις πονηρές κατηγορίες του εναντίον του Αρχιερέα Ιησού, ο άγγελος που ενεργούσε ως κριτής εκ μέρους του Ιεχωβά είπε στον Σατανά: «Να σε επιπλήξει ο Ιεχωβά, ο οποίος εκλέγει την Ιερουσαλήμ!» Ο Ύψιστος Θεός ήταν Αυτός που είχε τόσο υψηλή θέση ώστε να μπορεί να επιπλήξει τον Σατανά, και όχι κάποιος κατώτερος άγγελος ο οποίος εκπροσωπούσε απλώς τον Ιεχωβά. Συνεπώς, ο άγγελος απέδιδε την πρέπουσα εκτίμηση στη θέση του Ιεχωβά. (Ιούδα 8⁠-⁠10) Επιπλέον, ο Ιεχωβά είχε ήδη αναλάβει δράση για να μεγαλύνει το άγιο όνομά του. Είχε ήδη εκλέξει την Ιερουσαλήμ ως την πόλη όπου θα βρισκόταν ο ναός του. Ο Σατανάς δεν μπορούσε να αλλάξει αυτή τη θεϊκή εκλογή ούτε μπορούσε να παρεμποδίσει την πραγματοποίησή της. Αυτός θα ήταν, τελικά, που θα απογοητευόταν, αυτός θα δεχόταν επίπληξη, όταν το 515 Π.Κ.Χ. θα έβλεπε το ναό πλήρως ανοικοδομημένο. Αυτή η επίπληξη θα ερχόταν από τον Ιεχωβά, επειδή εκείνος ήταν που τα έφερε όλα αυτά σε πέρας με επιτυχία!

 9. (α) Τι συμβόλιζε “το κούτσουρο που το είχαν αρπάξει από τη φωτιά”; (β) Τι ήταν αυτό που έδειχνε τώρα ότι το είχαν αρπάξει από τη φωτιά, και πώς;

⁹ Γιατί, όμως, πρόσθεσε ο αγγελικός κριτής του Ιεχωβά το ερώτημα: «Δεν είναι αυτός εδώ ένα κούτσουρο που το έχουν αρπάξει από τη φωτιά»; Επειδή δεν θα περίμενε κανείς αμέσως πολλά πράγματα από ένα συμβολικό «κούτσουρο» που γλίτωσε από τη φωτιά. «Αυτός εδώ» που εξεικονίστηκε από το κούτσουρο το οποίο άρπαξαν από τη φωτιά ήταν ο Αρχιερέας Ιησούς. Αλλά, λόγω του αξιώματός του, ο Ιησούς αντιπροσώπευε ολόκληρο το έθνος του Ισραήλ για το οποίο υπηρετούσε ως αρχιερέας ενώπιον του Θεού. Ο Ιησούς δεν ήταν ο μόνος που είχε γυρίσει από την εξορία στη Βαβυλώνα, όπου ο Σατανάς ο Διάβολος είχε προσπαθήσει να απανθρακώσει την ταυτότητά τους ως εκλεκτού έθνους του Ιεχωβά. Μαζί είχαν γυρίσει πίσω άλλοι 42.000 και πλέον Ισραηλίτες, συνοδευόμενοι από χιλιάδες υπηρέτες και τραγουδιστές. Επομένως, ο πλήρης αριθμός του υπολοίπου ήταν, συνολικά, σαν ένα «κούτσουρο που το έχουν αρπάξει από τη φωτιά». Το έλεος του Ιεχωβά και η πιστότητά του στις υποσχέσεις του ήταν αυτά που τους άρπαξαν από τη συμβολική βαβυλωνιακή «φωτιά» και τους αποκατέστησαν ως έθνος στην «άγια γη». Έχοντας υπόψη αυτή την κατάσταση, Εκείνος αντιμετώπιζε υπομονετικά τη μεγάλη καθυστέρηση στην ανοικοδόμηση του ναού Του, αλλά ενέμενε στο σκοπό του που ήταν να έχει έναν ναό εκεί στην Ιερουσαλήμ, εφόσον μάλιστα την είχε εκλέξει για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Κατά συνέπεια, ο Σατανάς δεν έπρεπε να βιαστεί τόσο πολύ να διατυπώσει τις κατηγορίες του.

10. Τι γίνεται τώρα στον Ιησού ώστε να εξαλειφθεί κάθε έρεισμα που είχε ο Σατανάς για να του προσάψει κατηγορίες;

¹⁰ Η αντίσταση που πρόβαλε ο Σατανάς στον Αρχιερέα Ιησού εξουδετερώθηκε. Τι γίνεται, λοιπόν, στον Ιησού ώστε να απαλλαχτεί από οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Σατανάς ως έρεισμα για να του προσάψει κατηγορίες; Ο Ζαχαρίας μάς το περιγράφει αυτό λέγοντας: «Ο δε Ιησούς ήταν ντυμένος με βρώμικα ενδύματα και στεκόταν μπροστά στον άγγελο. Τότε αυτός αποκρίθηκε και είπε σε εκείνους που στέκονταν μπροστά του: “Βγάλτε τα βρώμικα ενδύματα από αυτόν”. Και συνέχισε και του είπε: “Δες! Έκανα το σφάλμα σου να παρέλθει από εσένα, και θα σε ντύσουν με επίσημα ενδύματα”».​—⁠Ζαχαρίας 3:​3, 4.

ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΕΝΔΥΜΑΤΩΝ

11. Πώς ήταν δυνατόν να προεικονίζει ο Ιησούς με τα βρώμικα ενδύματα τον ουράνιο Αρχιερέα Ιησού Χριστό;

¹¹ Εδώ, όμως, τίθεται το ερώτημα: Εφόσον ο Ιησούς ο αρχιερέας παρουσιάζεται ντυμένος με βρώμικα ενδύματα, πώς είναι δυνατόν να αποτελεί τύπο του Ιησού Χριστού, ή να τον προεικονίζει ως τον ουράνιο Αρχιερέα; Δεν αναφέρουν τα εδάφια Εβραίους 7:​26, 27 στους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα: «Ένας τέτοιος αρχιερέας ήταν κατάλληλος για εμάς, όσιος, άκακος, αμόλυντος, χωρισμένος από τους αμαρτωλούς, και ο οποίος έγινε υψηλότερος από τους ουρανούς. Αυτός δεν χρειάζεται καθημερινά, όπως εκείνοι οι αρχιερείς, να προσφέρει θυσίες, πρώτα για τις δικές του αμαρτίες και κατόπιν για τις αμαρτίες του λαού: (διότι αυτό το έκανε μία φορά για πάντα όταν πρόσφερε τον εαυτό του)»; Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο, ό,τι ίσχυε για τον αρχαίο Αρχιερέα Ιησού ισχύει και για τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. Ο αρχιερέας αντιπροσωπεύει το λαό για τον οποίο υπηρετεί σε αυτό το υψηλό αξίωμα, και η κατάσταση του λαού έχει αντίκτυπο σε αυτόν. Αυτός βαστάζει τις αδικίες του λαού του.

12. Τι είχε προ πολλού λεχθεί στους δύο εναπομείναντες γιους του Ααρών και στον ίδιο τον Ααρών το οποίο έδειχνε ότι οι ιερείς βάσταζαν το σφάλμα του λαού;

¹² Το ότι οι ιερείς βάσταζαν το σφάλμα του λαού το έδειξε ο προφήτης Μωυσής όταν είπε στους δύο εναπομείναντες γιους του Ααρών σχετικά με μια παράλειψή τους: «Γιατί δεν φάγατε την προσφορά για αμαρτία στον τόπο που είναι άγιος, εφόσον αυτή είναι κάτι αγιότατο και εκείνος την έχει δώσει σε εσάς ώστε να λογοδοτείτε για το σφάλμα της σύναξης προκειμένου να κάνετε εξιλέωση για αυτήν ενώπιον του Ιεχωβά;» (Λευιτικό 10:​16, 17) Το αγιαστήριο, ή ο ναός, ήταν ιερό, οπότε θα ήταν σφάλμα από μέρους του λαού να το αγγίξει· συνεπώς, οι αγιασμένοι ιερείς έπρεπε να υπηρετούν στο αγιαστήριο για λογαριασμό του λαού ώστε να αποτρέπεται η διάπραξη ενός τέτοιου σφάλματος. Σχετικά με αυτό διαβάζουμε στο εδάφιο Αριθμοί 18:​1: «Και ο Ιεχωβά είπε στον Ααρών: “Εσύ και οι γιοι σου και ο οίκος του πατέρα σου μαζί σου θα λογοδοτείτε για κάθε σφάλμα εναντίον του αγιαστηρίου, και εσύ και οι γιοι σου μαζί σου θα λογοδοτείτε για κάθε σφάλμα εναντίον της ιεροσύνης σας”». Έτσι λοιπόν, οι ιερείς ενεργούσαν σαν ασπίδες αποσοβώντας τυχόν σφάλματα του λαού.

13. Πώς κατέδειξε ο Αγγαίος την ακάθαρτη κατάσταση του έθνους του Ισραήλ στο διάλογο που είχε με τους ιερείς, και γιατί ήταν ακάθαρτο το έθνος;

¹³ Όσον αφορά δε το αγιαστήριο, ή το ναό, στην Ιερουσαλήμ την εποχή που είχαν αρχίσει να προφητεύουν ο Αγγαίος και ο Ζαχαρίας, τα θεμέλιά του κείτονταν εγκαταλειμμένα, και επί δεκαέξι χρόνια δεν είχε χτιστεί κανένα οικοδόμημα πάνω τους. Αυτό οφειλόταν στη δριμύτατη εναντίωση από τους γύρω εχθρούς. Εκείνη την περίοδο οι επαναπατρισμένοι Ισραηλίτες είχαν περιπέσει σε αδιαφορία και είχαν στραφεί στον υλισμό. Όταν ο Αγγαίος, λοιπόν, σε έναν διάλογο που είχε με τους ιερείς ρώτησε τι θα συνέβαινε αν κάποιος ο οποίος ήταν τελετουργικά ακάθαρτος άγγιζε ένα μέρος μιας θυσίας, εκείνοι απάντησαν: «Θα γίνει ακάθαρτο». Αμέσως ο Αγγαίος ανταπάντησε: «“Έτσι είναι αυτός ο λαός και έτσι είναι αυτό το έθνος ενώπιόν μου”, λέει ο Ιεχωβά, “και έτσι είναι όλο το έργο των χεριών τους και οτιδήποτε προσφέρουν εκεί. Είναι ακάθαρτο”».​—⁠Αγγαίος 2:​13, 14.

14. Γιατί, λοιπόν, παρουσιαζόταν ο Ιησούς σαν να φορούσε βρώμικα ενδύματα;

¹⁴ Εφόσον ο Αρχιερέας Ιησούς αντιπροσώπευε το έθνος του Ισραήλ ενώπιον του Ιεχωβά, αυτή η ακάθαρτη κατάσταση του λαού αποδιδόταν και στον ίδιο. Κατά συνέπεια, ήταν σαν να φορούσε βρώμικα ενδύματα. Προσπαθούσε να ασκήσει τα καθήκοντά του χωρίς ναό, και γι’ αυτόν το λόγο κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν μπορούσε να υπηρετεί με την πλήρη αξιοπρέπεια και το μεγαλείο που θα είχε αν υπηρετούσε σε κάποιο ναό. Απευθύνοντας κατηγορίες εναντίον του Αρχιερέα Ιησού, ο Σατανάς ο Διάβολος απηύθυνε κατηγορίες εναντίον ολόκληρου του αμελούς, ακάθαρτου έθνους.

15, 16. (α) Η πνευματική κατάσταση του επιζώντος υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών το 1919 Κ.Χ. είχε θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο στην εμφάνιση που είχε ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός στον ουρανό, και γιατί; (β) Τι έδειχνε η κραυγή του υπολοίπου, όπως αυτή του Ησαΐα στο ναό;

¹⁵ Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τον αντιτυπικό Αρχιερέα ο οποίος προεικονίστηκε από τον Αρχιερέα Ιησού εκείνο το έτος, το 519 Π.Κ.Χ. Η πνευματική κατάσταση στην οποία βρήκε το μεταπολεμικό έτος 1919 Κ.Χ. το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στη γη είχε αντίκτυπο στον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. Λόγω των εμποδίων που προκαλούνταν από τους περιορισμούς εξαιτίας του πολέμου, από την εναντίωση και από το διωγμό, το υπόλοιπο υστερούσε από πολλές απόψεις σε ό,τι αφορούσε τη φανερή, θαρραλέα λατρεία του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του. Είχαν υποκύψει στα δεσμά της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των πολιτικών και στρατιωτικών εραστών της. Η πνευματική τους κατάσταση ήταν σαν αυτήν του αρχαίου υπολοίπου του Ισραήλ όταν είχε επαναπατριστεί. Σαν τον Ησαΐα που οραματίστηκε τον Ιεχωβά στον άγιο ναό του, μπορούσαν να πουν:

¹⁶ «Αλίμονο σε εμένα! Διότι ουσιαστικά έχω κατασιωπηθεί, επειδή άνθρωπος ακάθαρτος στα χείλη είμαι εγώ και ανάμεσα σε λαό ακάθαρτο στα χείλη κατοικώ· διότι τα μάτια μου είδαν τον ίδιο τον Βασιλιά, τον Ιεχωβά των στρατευμάτων!»​—⁠Ησαΐας 6:5.

17. Κρίνοντας από την εμφάνιση των μελών του υπολοίπου, ποια ήταν η εμφάνιση του Αρχιερέα τους, και επομένως, ήταν αυτή η κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε το υπόλοιπο κατάλληλη;

¹⁷ Αν κάποιος έκρινε την εμφάνιση του Αρχιερέα τους από την πνευματική εμφάνιση του επιζώντος υπολοίπου, ο Αρχιερέας τους ο Ιησούς Χριστός θα φαινόταν σαν να ήταν «ντυμένος με βρώμικα ενδύματα». Μια τέτοια ακατάλληλη εμφάνιση δεν έπρεπε να αποδίδεται σε αυτόν. Η πνευματικά βρώμικη κατάσταση του υπολοίπου καθώς αυτό εκπροσωπούσε τον Αρχιερέα του ήταν μια ακατάλληλη κατάσταση και είχε αρνητικό αντίκτυπο στον ουράνιο Αρχιερέα Ιησού Χριστό.

18. Στο όραμα, τι έγινε για να διορθωθεί η κατάσταση;

¹⁸ Αυτή η κατάσταση έπρεπε να διορθωθεί⁠—​αμέσως. Ο άγγελος της κρίσης του Ιεχωβά φρόντισε για αυτό: «Βγάλτε τα βρώμικα ενδύματα από αυτόν». Κατόπιν είπε στον Ιησού: «Δες! Έκανα το σφάλμα σου να παρέλθει από εσένα, και θα σε ντύσουν με επίσημα ενδύματα».​—⁠Ζαχαρίας 3:4.

19. Τι έπρεπε να κάνει ο ίδιος ο Αρχιερέας Ιησούς για να είναι σε θέση να φοράει άλλα ενδύματα ενώπιον του Θεού;

¹⁹ Πώς συνέβη αυτό στην περίπτωση του Αρχιερέα Ιησού; Με το να βγει το αποκαταστημένο έθνος του Ισραήλ, το οποίο αντιπροσώπευε αυτός με το άγιο αξίωμά του, από την ακάθαρτη κατάσταση στην οποία βρισκόταν ενώπιον του Ιεχωβά. Αυτό θα γινόταν αν το αποκαταστημένο υπόλοιπο άρχιζε και πάλι να εργάζεται στο ναό του Ιεχωβά και ολοκλήρωνε το ναό, θέτοντας οτιδήποτε άλλο σε δεύτερη θέση, στο περιθώριο. Ο καθαρισμός του λαού σε αυτόν το ζωτικό τομέα θα είχε ως αποτέλεσμα να είναι καθαρισμένη η εμφάνιση του αρχιερέα του. Θα ήταν σαν να είχε γίνει αλλαγή των ενδυμάτων του. Ο αρχιερέας έπρεπε στην ουσία να είναι ντυμένος με «επίσημα ενδύματα». Έπρεπε να έχει έναν ναό όπου να υπηρετεί ντυμένος με αυτά τα «επίσημα ενδύματα». Η ολοκλήρωση του ναού και η εγκαινίασή του θα του έδιναν τη δυνατότητα να φορέσει εκείνα τα «επίσημα ενδύματα» και να παρουσιάσει μια ένδοξη εμφάνιση προς αίνο του Ιεχωβά. Ο Αρχιερέας Ιησούς ως ο θρησκευτικός εκπρόσωπος του έθνους ανέλαβε μαζί με τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ την ηγεσία στο να ξαναρχίσει η ανοικοδόμηση του ναού, και γι’ αυτόν το λόγο άξιζε να φοράει άλλα, καλύτερα ενδύματα. Με αυτόν τον τρόπο η θρησκευτική του εμφάνιση δεν θα είχε άσχημο αντίκτυπο στον Θεό ονειδίζοντάς τον.

20. Πώς προσδόθηκε στον ουράνιο Αρχιερέα Ιησού Χριστό άσχημη εμφάνιση εξαιτίας της εμφάνισης του υπολοίπου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

²⁰ Αυτό αλήθευε και στην περίπτωση εκείνου τον οποίο προεικόνιζε ο Αρχιερέας Ιησούς, δηλαδή του ουράνιου Αρχιερέα Ιησού Χριστού. Όταν το υπόλοιπο των γεννημένων από το πνεύμα χρισμένων μαθητών του βγήκε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρισκόταν σε μια “ακάθαρτη” πνευματική κατάσταση. Ήταν πνευματικοί Ισραηλίτες, ναι, πνευματικοί υφιερείς του Ιεχωβά υπό τον Αρχιερέα του τον Ιησού Χριστό. Τα πνευματικά τους ενδύματα ήταν βρώμικα εξαιτίας της στάσης που είχαν διακρατήσει και της ανεπάρκειας που είχαν παρουσιάσει κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτό είχε αρνητικό αντίκτυπο στον Αρχιερέα τους στους ουρανούς και ως εκ τούτου τον κακοπαρίστανε. Εφόσον αυτός βαστάζει την αδικία, το σφάλμα του έθνους των πνευματικών Ισραηλιτών, ή λογοδοτεί για αυτό, ήταν σαν να φορούσε ο ίδιος βρώμικα θρησκευτικά ενδύματα.

21. Επομένως, τι χρειαζόταν να κάνει το υπόλοιπο που επέζησε καθώς άρχιζε η μεταπολεμική περίοδος;

²¹ Αυτό που χρειαζόταν, λοιπόν, από την πλευρά του υπολοίπου των πνευματικών υφιερέων ήταν να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Ιεχωβά και να συγχωρηθούν από Αυτόν μέσω του Χριστού. Αυτό και έγινε στην αρχή της μεταπολεμικής περιόδου. Έδειξαν την επιστροφή τους, ή τη μεταστροφή τους, στον Ιεχωβά με το να ερευνήσουν επιμελώς τις Άγιες Γραφές για να διακρίνουν ποιο ήταν το θέλημα και το έργο του Θεού για τη μεταπολεμική περίοδο και κατόπιν να αφοσιωθούν ολόψυχα σε αυτά τα πρώτιστης σπουδαιότητας πράγματα.

22. Σε τι αφοσιώθηκε τότε το υπόλοιπο που είχε λάβει συγχώρηση, και ποιος είχε την ηγεσία στην προώθηση αυτών των προσπαθειών;

²² Έτσι λοιπόν, το υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων, έχοντας μετανοήσει και μεταστραφεί, αφοσιώθηκε ολόψυχα στη λατρεία του Ιεχωβά στο ναό του και αγωνίστηκε να καθαρίσει αυτή τη λατρεία από κάθε Βαβυλωνιακό μόλυσμα. Οι προσπάθειές τους να ανοικοδομήσουν την αγνή και αμόλυντη «από την άποψη του Θεού και Πατέρα μας» λατρεία αντιστοιχούσαν με το ανανεωμένο έργο των επαναπατρισμένων Ισραηλιτών για την ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. (Ιακώβου 1:​27) Ο αόρατος, ουράνιος Αρχιερέας, ο Ιησούς Χριστός, ήταν αυτός που είχε αναλάβει την ηγεσία στο να αναζωογονηθεί το υπόλοιπο των υφιερέων του στη λατρεία και στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Συνεπώς, όταν ο Ιεχωβά τούς συγχώρησε δείχνοντας έλεος και τους καθάρισε, αυτό τους προσέδωσε μια καθαρή εμφάνιση ενώπιόν Του.

23. Πώς απαλλάχτηκε ο ουράνιος Αρχιερέας από τα συμβολικά «βρώμικα ενδύματά» του;

²³ Ακόμη και εκείνοι που, υπό την επιρροή του Σατανά του Διαβόλου, κατηγορούσαν ψευδώς το υπόλοιπο των υφιερέων του Χριστού άρχισαν να διακρίνουν τη διαφορά στα δόγματα, στο άγγελμα και στη δημόσια δράση του υπολοίπου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί στον ουράνιο Αρχιερέα τους, τον Ιησού Χριστό, η τιμή που του άξιζε. Εκείνος δεν χρειαζόταν πια να βαστάζει το σφάλμα των υφιερέων του ή να λογοδοτεί για αυτό. Τα «βρώμικα ενδύματα» τα οποία έμμεσα αποδίδονταν σε αυτόν αφαιρέθηκαν από πάνω του και του δόθηκαν άλλα. Φέρτε του «επίσημα ενδύματα»!

24. Τι ζήτησε ο Ζαχαρίας να βάλουν στο κεφάλι του Ιησού, και τι είπε στη συνέχεια ο Ιεχωβά σε σχέση με τα προνόμια του Ιησού;

²⁴ Ποιος δεν θα ήθελε να δει τον αρχιερέα του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού στολισμένο με επίσημο κάλυμμα στο κεφάλι του; Ο προφήτης Ζαχαρίας ήθελε να δει κάτι τέτοιο. Είτε το σκέφτηκε αυτό μέσα του είτε μίλησε κιόλας αυθόρμητα για αυτό! Ο ίδιος μάς λέει: «Τότε εγώ είπα: “Ας βάλουν ένα καθαρό τουρμπάνι πάνω στο κεφάλι του”. Και έβαλαν το καθαρό τουρμπάνι πάνω στο κεφάλι του και τον έντυσαν με ενδύματα· και ο άγγελος του Ιεχωβά στεκόταν δίπλα. Και ο άγγελος του Ιεχωβά άρχισε να δίνει μαρτυρία στον Ιησού, λέγοντας: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «Αν περπατήσεις στις οδούς μου και αν τηρήσεις τις υποχρεώσεις σου απέναντί μου, τότε εσύ θα κρίνεις τον οίκο μου και εσύ θα φυλάξεις τις αυλές μου· και θα σου δώσω ελεύθερη πρόσβαση ανάμεσα σε αυτούς που στέκονται δίπλα»”».​—⁠Ζαχαρίας 3:​5⁠-⁠7.

25. Γιατί θα χάρηκε ο Ιησούς ο αρχιερέας όταν ο Ζαχαρίας τού αποκάλυψε αυτό το τμήμα του οράματος;

²⁵ Πόσο θα πρέπει να χάρηκε ο Αρχιερέας Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ, όταν ο προφήτης Ζαχαρίας τού αποκάλυψε αυτό το τμήμα του προφητικού οράματος! Ο Ιησούς θα μπορούσε έτσι να καταλάβει ότι τώρα πια η εμφάνισή του ήταν αποδεκτή ενώπιον του Θεού και ότι δεν αποτελούσε όνειδος για Αυτόν. Οι μοχθηρές προσπάθειες που κατέβαλε ο Σατανάς να βρει μια μόνιμη αιτία καταισχύνης για τον αρχιερέα του Ιεχωβά είχαν αποτύχει!

26, 27. Ποιες υποχρεώσεις του απέναντι στον Ιεχωβά θα ήθελε να τηρήσει ευσυνείδητα ο Ιησούς, προκειμένου να απολαύσει ποια προνόμια;

²⁶ Ασφαλώς ο Ιησούς θα πρέπει να επιθυμούσε να κρίνει σύμφωνα με το θεϊκό νόμο τον «οίκο» του Ισραήλ που ανήκε στον Ιεχωβά και να φυλάξει τις αυλές του ναού του Θεού.

²⁷ Επομένως, ο Ιησούς θα έπαιρνε στα σοβαρά τη συμβουλευτική μαρτυρία του αγγέλου, θα περπατούσε υπάκουα στην οδό του Ιεχωβά και θα τηρούσε ευσυνείδητα τις υποχρεώσεις του απέναντι στον Ιεχωβά, ώστε να αποδειχτεί άξιος των προνομίων που αναφέρθηκαν.

28. Στο όραμα, ποιοι ήταν αυτοί που στέκονταν δίπλα, ανάμεσα στους οποίους θα είχε ελεύθερη πρόσβαση ο Ιησούς, και πώς θα γινόταν αυτό;

²⁸ Εκτός αυτού, θα δινόταν στον Ιησού “ελεύθερη πρόσβαση ανάμεσα σε αυτούς που στέκονταν δίπλα”. Στο όραμα αυτοί που στέκονταν δίπλα ήταν οι ουράνιοι άγγελοι· και όπως αυτοί είχαν πρόσβαση στον Θεό στον ουρανό, έτσι και ο Ιησούς, ως αρχιερέας, θα μπορούσε να πλησιάζει τον Θεό απευθείας μεσιτεύοντας για λογαριασμό του οίκου του Ισραήλ. Επίσης, θα τιμούνταν με το προνόμιο της εισόδου στα Άγια των Αγίων του αποπερατωμένου ναού της Ιερουσαλήμ την ετήσια Ημέρα της Εξιλέωσης.

29. Στη μεταπολεμική περίοδο, τι κάνει ο ουράνιος Αρχιερέας όσον αφορά το να περπατάει στην οδό του Ιεχωβά, να τηρεί τις υποχρεώσεις του προς Αυτόν, να κρίνει τον οίκο Του και να φυλάει τις αυλές Του;

²⁹ Ο Ιησούς Χριστός είναι, φυσικά, ο ιδεώδης Αρχιερέας για ολόκληρο τον κόσμο της ανθρωπότητας. Το βασιλικό ιερατικό τουρμπάνι τοποθετείται πάνω στο κεφάλι του, εφόσον είναι «αρχιερέας για πάντα σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ». (Εβραίους 6:​20· Ψαλμός 110:​1⁠-⁠4· 21:​1⁠-⁠5) Αυτός περπατάει πάντοτε στην οδό του Θεού και τηρεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στον Θεό. Αλλά έπειτα από τις εμπειρίες που είχαν οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι μαθητές του στη γη στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, φροντίζει ώστε το υπόλοιπο των υφιερέων του να μαθαίνουν σαφέστερα την οδό του Θεού για να περπατούν σε αυτήν, και τους βοηθάει να διακρίνουν καθαρότερα τις ιερές υποχρεώσεις τους απέναντι στον Ιεχωβά Θεό, ώστε να τις τηρούν πλήρως. Τα ένδοξα ιερατικά του ενδύματα περιγράφονται στην Αποκάλυψη που έδωσε στον απόστολο Ιωάννη, στην οποία ο ενδοξασμένος Κύριος Ιησούς παρουσιάζεται να περπατάει ανάμεσα σε εφτά χρυσούς λυχνοστάτες. (Αποκάλυψη 1:​12 ως 2:​1) Αυτός κρίνει πιστά τον οίκο του πνευματικού Ισραήλ σύμφωνα με το νόμο της νέας διαθήκης. Τους οδηγεί στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά, αναθέτοντάς τους εκεί τα πνευματικά τους καθήκοντα.

30. Με ποιον τρόπο έχει ο ουράνιος Αρχιερέας «ελεύθερη πρόσβαση ανάμεσα σε αυτούς που στέκονται δίπλα», από πότε και μέχρι ποιου σημείου;

³⁰ Ο επίγειος αρχιερέας, ο Ιησούς ο γιος του Ιωσεδέκ, άρχισε να μπαίνει στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ το έτος 515 Π.Κ.Χ. (Έσδρας 6:​15)· αλλά ο πνευματικός Αρχιερέας, ο Μεγαλύτερος Ιησούς, μπήκε στα αντιτυπικά και πραγματικά Άγια των Αγίων, δηλαδή στον ουρανό, το έτος 33 Κ.Χ. Αυτός ανέβηκε στον ουρανό και παρουσίασε την αξία της ανθρώπινης θυσίας του ενώπιον της παρουσίας του ίδιου του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Έχοντας γίνει τώρα πια «καλύτερος από τους αγγέλους» και έχοντας «κληρονομήσει ένα όνομα εξοχότερο από το δικό τους», μπορεί και αυτός επίσης να έχει «ελεύθερη πρόσβαση ανάμεσα σε αυτούς που στέκονται δίπλα», δηλαδή ανάμεσα στους αγγέλους του ουρανού. Αυτός, υπεράνω όλων των άλλων, μπορεί να πλησιάσει τον Θεό απευθείας και να μεσιτεύσει για λογαριασμό των λάτρεων του Ιεχωβά στη γη. Όπως είπε για αυτόν προφητικά ο Ιεχωβά: «Θα τον κάνω να έρθει κοντά, και αυτός θα με πλησιάσει».​—⁠Ιερεμίας 30:21.

Ο «ΒΛΑΣΤΟΣ» ΚΑΙ Η «ΠΕΤΡΑ»

31. Τι λέει ο άγγελος της κρίσης σχετικά με τον «Βλαστό» και την «πέτρα» στον Ιησού, ο οποίος είναι πια ντυμένος με τα επίσημα ενδύματά του;

³¹ Στο όραμα που δόθηκε στον Ζαχαρία, ο άγγελος της κρίσης του Ιεχωβά συνέχισε να μιλάει στον αρχιερέα, ο οποίος είναι πια ντυμένος με τα επίσημα ενδύματά του: «“Άκουσε, παρακαλώ, Ιησού, αρχιερέα, εσύ και οι σύντροφοί σου που κάθονται μπροστά σου, επειδή αυτοί είναι άντρες που αποτελούν προμηνύματα· διότι εγώ θα φέρω τον υπηρέτη μου τον Βλαστό! Διότι να η πέτρα την οποία έβαλα μπροστά στον Ιησού! Πάνω στη μία πέτρα υπάρχουν εφτά μάτια. Εγώ σκαλίζω το σκάλισμά της”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “και θα αφαιρέσω το σφάλμα εκείνης της γης σε μία ημέρα”».​—⁠Ζαχαρίας 3:​8, 9.

32. Πώς αποτελούσαν προμηνύματα ο Ιησούς και οι «σύντροφοί» του;

³² Ο προφήτης Ζαχαρίας έπρεπε να κάνει γνωστό το άγγελμα που περιείχε αυτό το τμήμα του οράματος, όχι μόνο στον Αρχιερέα Ιησού, αλλά και στους “συντρόφους” του που κάθονταν μπροστά του, δηλαδή στους υφιερείς. Γιατί; Επειδή αυτοί ήταν “άντρες που αποτελούσαν προμηνύματα”. Στην προκειμένη περίπτωση δεν θα προμήνυαν τίποτα κακό, αλλά ενόψει της θεϊκής ανακοίνωσης που επρόκειτο να ακούσουν, θα προμήνυαν κάτι καλό, εξαιρετικά καλό. Θα έπρεπε να δώσουν μαρτυρία για τα όσα τους είπε ο άγγελος της κρίσης του Ιεχωβά, και έτσι θα προμήνυαν τον ερχομό ενός μεγαλύτερου ιερατείου στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ενός ιερατείου ανώτερου από το δικό τους που υπηρετούσε στο ναό της Ιερουσαλήμ. Επρόκειτο για ένα Μεσσιανικό ιερατείο, και ο αρχιερέας του θα ήταν ο ίδιος ο Μεσσίας. Σε αρμονία με το τι προμήνυαν αυτοί ως υφιερείς του δεύτερου ναού της Ιερουσαλήμ, ο τωρινός τους αρχιερέας, ο Ιησούς ο γιος του Ιωσεδέκ, ήταν ένα προμήνυμα του Μεσσιανικού Αρχιερέα. Ήταν ένας τύπος εκείνου!

33, 34. (α) Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τα όσα είχαν προμηνυθεί, τι ανάγκη υπήρχε τότε; (β) Αυτή η αναγκαία διευθέτηση για έναν Αρχιερέα έγινε κατόπιν κάποιας νομικής εντολής ή κατόπιν ιδιαίτερου χειρισμού από μέρους του Θεού;

³³ Υπήρχε ανάγκη για ένα καλύτερο ιερατείο, και ιδιαίτερα για έναν καλύτερο αρχιερέα, κάποιον σαν τον αρχαίο Μελχισεδέκ. (Γένεση 14:​18⁠-⁠20) Αργότερα, ως επεξήγηση αυτού του σημείου, γράφτηκαν προς τους Εβραίους που είχαν αποδεχτεί τον υποσχεμένο Μεσσία τα εξής, τα οποία αναφέρονται στα εδάφια Εβραίους 7:​15⁠-⁠22:

³⁴ «Και είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι με ομοιότητα προς τον Μελχισεδέκ εγείρεται άλλος ιερέας, ο οποίος έχει γίνει ιερέας, όχι σύμφωνα με το νόμο μιας εντολής που βασίζεται στη σάρκα, αλλά σύμφωνα με τη δύναμη μιας ακατάστρεπτης ζωής, γιατί λέγεται ως μαρτυρία: “Εσύ είσαι ιερέας για πάντα σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ”. Ασφαλώς, λοιπόν, παραμερίζεται η προηγούμενη εντολή εξαιτίας της αδυναμίας και της αναποτελεσματικότητάς της. Διότι δεν τελειοποίησε τίποτα ο Νόμος αλλά η πρόσθετη εισαγωγή μιας καλύτερης ελπίδας, μέσω της οποίας εμείς πλησιάζουμε τον Θεό. Επίσης, στο βαθμό στον οποίο δεν ήταν χωρίς ορκωμοσία​—⁠διότι υπάρχουν μεν άντρες που έχουν γίνει ιερείς χωρίς ορκωμοσία, αλλά υπάρχει ένας που έχει γίνει με ορκωμοσία Εκείνου που είπε σχετικά με αυτόν: “Ο Ιεχωβά έχει ορκιστεί (και δεν θα μεταμεληθεί): «Εσύ είσαι ιερέας για πάντα»”⁠—​στον ίδιο βαθμό επίσης ο Ιησούς έχει γίνει αυτός που δόθηκε ως εγγύηση μιας καλύτερης διαθήκης».

35. Πώς ήταν ο μεγαλύτερος Αρχιερέας “βλαστός” και όχι “κλάδος”, και από πού είχε προείπει ο Ιερεμίας ότι θα βλάσταινε;

³⁵ Οι υφιερείς που ήταν σύντροφοι του Αρχιερέα Ιησού και οι οποίοι κάθονταν μπροστά του για να λάβουν οδηγίες από αυτόν έπρεπε να είναι “άντρες που αποτελούσαν προμηνύματα” για κάτι καλύτερο, δεδομένου ότι ο Ιεχωβά είπε στη συνέχεια μέσω του αγγέλου της κρίσης του: «Διότι εγώ θα φέρω τον υπηρέτη μου τον Βλαστό!» (Ζαχαρίας 3:​8) Ο “υπηρέτης μου”, ο υπηρέτης του Ιεχωβά, δεν θα ήταν ένας κλάδος από το ιερατείο της οικογένειας του Ααρών. Σε ό,τι αφορούσε την ιεροσύνη, εκείνος είχε «βλαστήσει» σε ένα εντελώς διαφορετικό έδαφος, από διαφορετική ρίζα. Τα εδάφια Ιερεμίας 23:​5, 6 καταδεικνύουν τίνος βλαστός θα ήταν ο Μεσσιανικός Αρχιερέας λέγοντας: «“Δείτε! Έρχονται ημέρες”, λέει ο Ιεχωβά, “κατά τις οποίες θα εγείρω στον Δαβίδ έναν δίκαιο βλαστό. Και ένας βασιλιάς θα βασιλέψει και θα ενεργήσει με φρόνηση και θα εκτελέσει κρίση και δικαιοσύνη στη χώρα. Στις ημέρες του, ο Ιούδας θα σωθεί και ο Ισραήλ θα κατοικήσει με ασφάλεια. Και αυτό είναι το όνομά του με το οποίο θα κληθεί: Ο Ιεχωβά Είναι η Δικαιοσύνη Μας”». Ο Θεός έφερε αυτόν τον Βλαστό το έτος 33 Κ.Χ.

36, 37. (α) Για ποιο πράγμα έδινε εγγύηση ο Ιεχωβά βάζοντας την «πέτρα» μπροστά στον Ιησού τον αρχιερέα; (β) Ποιον εξεικόνιζε αυτή η «πέτρα», και πώς εφάρμοσε ο Ιησούς τα εδάφια Ψαλμός 118:​22, 23 σε σχέση με αυτό;

³⁶ Τι μπορούμε να πούμε, όμως, για την «πέτρα» που θα έβαζε ο Θεός μπροστά στον Αρχιερέα Ιησού; Κατά γράμμα, η πέτρα αυτή θα έφερνε την αποπεράτωση στον υπό κατασκευή ακόμη ναό, θα σήμαινε την ολοκλήρωσή του. Το θεμέλιο του δεύτερου αυτού ναού είχε ήδη τεθεί, οπότε αυτή η «πέτρα» θα ήταν εκείνη που θα έμπαινε ως κεφαλάρι. Έτσι λοιπόν, βάζοντας ο Ιεχωβά αυτή την πέτρα μπροστά στον Ιησού, έδινε ένα σημάδι που εγγυόταν την ολοκλήρωση του ναού, παρά την όποια αντίσταση από μέρους του Σατανά. Η πέτρα συμβόλιζε και αυτή τον Μεσσία, τον Χρισμένο. Περιγράφοντας τον Μεσσία σαν μια πέτρα, τα εδάφια Ψαλμός 118:​22, 23 ανέφεραν: «Η πέτρα την οποία απέρριψαν οι οικοδόμοι έχει γίνει η κεφαλή της γωνίας. Από τον Ιεχωβά έχει γίνει αυτή· είναι θαυμαστή στα μάτια μας». Το έτος 33 Κ.Χ., ο Ιησούς, μιλώντας στους Ιουδαίους οι οποίοι τον απέρριψαν ως τον υποσχεμένο Μεσσία, εφάρμοσε αυτό το εδάφιο στον εαυτό του και τους είπε:

³⁷ «Δεν διαβάσατε ποτέ στις Γραφές: “Η πέτρα την οποία απέρριψαν οι οικοδόμοι είναι αυτή που έχει γίνει η κορυφαία ακρογωνιαία πέτρα. Από τον Ιεχωβά έχει γίνει αυτή, και είναι θαυμαστή στα μάτια μας”; Γι’ αυτό, σας λέω: Η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από εσάς και θα δοθεί σε έθνος που παράγει τους καρπούς της».​—⁠Ματθαίος 21:​42, 43. Βλέπε επίσης 1 Πέτρου 2:​4⁠-⁠9.

38. Τι εννοείται από το ότι πάνω σε εκείνη τη μία «πέτρα» υπάρχουν εφτά μάτια;

³⁸ Αυτή η συμβολική «πέτρα» θα συγκέντρωνε την πλήρη θεϊκή προσοχή. Σε επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος, λέχθηκε στον Αρχιερέα Ιησού και στους συντρόφους του ιερείς: «Πάνω στη μία πέτρα υπάρχουν εφτά μάτια». (Ζαχαρίας 3:​9) Όχι ότι θα σκάλιζαν πάνω σε εκείνη την πέτρα εφτά μάτια, ώστε να δημιουργείται η εντύπωση σε αυτούς που έβλεπαν την πέτρα πως τους παρακολουθούν βλέμματα με εφτά διαφορετικούς τρόπους. Με τα μάτια συγκεντρώνουμε την προσοχή μας σε κάτι. Εξάλλου, εφόσον ο αριθμός εφτά στις Γραφές συμβολίζει τελειότητα, τα εφτά μάτια πάνω σε εκείνη τη μία πέτρα σήμαιναν ότι ο Ιεχωβά συγκεντρώνει την τέλεια προσοχή του πάνω σε εκείνη τη συμβολική Πέτρα, τον υποσχεμένο του Μεσσία. Άλλοι πιθανόν να παραβλέπουν τη συμβολική αυτή Πέτρα. Ή πιθανόν να την αγνοούν, να την απορρίπτουν. Δεν κάνει, όμως, το ίδιο και ο Ιεχωβά. Για να της δίνει όλη Του την προσοχή, θα πρέπει να Του είναι εξαιρετικά πολύτιμη.

39. Με ποιον τρόπο σκαλίζει ο Ιεχωβά το σκάλισμα αυτής της συμβολικής Πέτρας;

³⁹ Γι’ αυτό και ο Ιεχωβά, θέλοντας να δείξει την αμέριστη προσοχή που δίνει σε αυτή τη συμβολική Πέτρα, καθώς και στην εξέχουσα θέση και εμφάνισή της, λέει στη συνέχεια: «Εγώ σκαλίζω το σκάλισμά της». Σε ένδοξη εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης, ο Ιεχωβά, ο ουράνιος Χαράκτης που κάνει αυτό το σκάλισμα, έδωσε στη συμβολική Πέτρα, στον αγαπημένο του Γιο Ιησού Χριστό, διακριτικά γνωρίσματα ωραιότητας τέτοια που δεν έδωσε σε κανέναν άλλον. Γι’ αυτό και τα εδάφια Εβραίους 1:​1⁠-⁠3 μιλούν για τον εξέχοντα Γιο του Θεού ως εκείνον που είναι η «ακριβής απεικόνιση [χαρακτήρ, Κείμενο, που σημαίνει «αποτύπωση»] της ίδιας του της οντότητας», δηλαδή της οντότητας του Θεού. Ως το συμβολικό σκαλισμένο κεφαλάρι, ο Μεσσιανικός Αρχιερέας, ο Ιησούς Χριστός, λαβαίνει την υψηλότερη και πιο υπεύθυνη θέση υπηρεσίας στον πνευματικό ναό της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτό προμήνυε κάτι το εξαιρετικά ωφέλιμο για όλη την ανθρωπότητα.

40. Ποιο ήταν το «σφάλμα εκείνης της γης», και πώς θα το αφαιρούσε ο Ιεχωβά;

⁴⁰ Τώρα που και η κορυφαία αυτή πέτρα είχε μπει στη θέση της και ο ναός είχε ολοκληρωθεί, ώστε να αποδίδεται σε πλήρη κλίμακα λατρεία στον μόνο ζωντανό και αληθινό Θεό, τι θα μπορούσαμε λογικά να αναμένουμε ότι θα επακολουθήσει; Ευλογίες, ευλογίες, ευλογίες! Τώρα πια τίποτα δεν θα στεκόταν στο δρόμο αυτών των ευλογιών, διότι, όπως είπε ο Ιεχωβά στη συνέχεια: «Θα αφαιρέσω το σφάλμα εκείνης της γης σε μία ημέρα». (Ζαχαρίας 3:​9) Επειδή οι επαναπατρισμένοι Ισραηλίτες είχαν επιτρέψει να μεσολαβήσει μια μακρόχρονη διακοπή των εργασιών ανοικοδόμησης του ναού στην Ιερουσαλήμ, ολόκληρη η γη του Ιούδα υπόκειτο σε «σφάλμα». Οι κάτοικοί της θεωρούνταν ακάθαρτοι και το έργο των χεριών τους, καθώς επιδίδονταν σε υλιστικά πράγματα, ήταν ακάθαρτο. (Αγγαίος 2:​13, 14) Αλλά τώρα, το 515 Π.Κ.Χ., με τη θριαμβευτική ολοκλήρωση του δεύτερου ναού στην Ιερουσαλήμ, η σφαλερή πορεία της γης του Ιούδα είχε πια διορθωθεί πλήρως. Ο Ιεχωβά, λοιπόν, ήταν ευχαριστημένος και αφαίρεσε το σφάλμα των κατοίκων της γης την ιδιαίτερη εκείνη «μία ημέρα», την ημέρα που ο ναός έστεκε αποπερατωμένος, με το σκαλισμένο του κεφαλάρι, και εγκαινιάστηκε εκεί η αγνή λατρεία.

41. Πώς θα πρέπει αυτό να υποκινεί εμάς σήμερα σε σχέση με τη λατρεία του Θεού;

⁴¹ Πόσο θα πρέπει αυτό να υποκινεί εμάς σήμερα να βάζουμε στην πρώτη θέση της ζωής μας τη λατρεία του αληθινού Θεού στον πνευματικό ναό του! Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να καθυστερεί να το κάνει αυτό. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε άλλα πράγματα να διακόπτουν αυτή την προσπάθεια.

42. Από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα, με ποιον τρόπο υπηρετεί το υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων ως «άντρες που αποτελούν προμηνύματα»;

⁴² Το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων του Μεσσία γνωρίζει τι ευλογίες έχει αποκομίσει λόγω του ότι ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, και μάλιστα με ολοένα και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, στα σχεδόν πενήντα χρόνια που έχουν περάσει από το έτος της αποκατάστασης, το 1919 Κ.Χ. Αυτοί συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο ότι, σαν τους υφιερείς συντρόφους του Αρχιερέα Ιησού, υπηρετούν σε αυτόν τον «καιρό του τέλους» του κοσμικού συστήματος πραγμάτων ως «άντρες που αποτελούν προμηνύματα». Προμηνύουν ό,τι καλύτερο για όλους όσους αφοσιώνονται στην αγνή, αμόλυντη λατρεία του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού.

43. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του υπολοίπου απέναντι σε εκείνον που ο Ιεχωβά αποκαλεί «τον υπηρέτη μου τον Βλαστό» και «μία πέτρα»;

⁴³ Αυτοί δεν εξαπατώνται από ψευδομεσσίες ή από ψευδομεσσιανικές οργανώσεις της εποχής μας. Έχουν προσδιορίσει εκείνον που ο Ιεχωβά αποκαλεί «τον υπηρέτη μου τον Βλαστό». Αυτός είναι εκείνος τον οποίο τοποθέτησε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων στο Μεσσιανικό θρόνο στους ουρανούς όταν έληξαν οι καιροί των εθνών το 1914 Κ.Χ. και ο οποίος έχει αρχίσει τώρα τη Μεσσιανική του διακυβέρνηση, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός. Έχουν προσδιορίσει, επίσης, εκείνον ο οποίος συμβολίστηκε από την πέτρα που τέθηκε μπροστά στον Αρχιερέα Ιησού πάνω στην οποία υπήρχαν «εφτά μάτια». Με θαυμασμό βλέπουν πώς ο Ιεχωβά σκάλισε αυτή τη συμβολική Πέτρα προσδίδοντάς της ωραιότητα που αρμόζει στην υψηλή θέση η οποία έχει δοθεί σε αυτή την Πέτρα, και χαίρονται που αυτή έχει γίνει το συμβολικό κεφαλάρι ή η κορυφαία πέτρα, η υψηλότερη και πλέον υπεύθυνη στο σύστημα λατρείας του Ιεχωβά. Χαίρονται να είναι υφιερείς υπό αυτή τη συμβολική σκαλισμένη Πέτρα, τον Ιησού Χριστό. Διακρίνουν από τις Άγιες Γραφές ότι ως «άντρες που αποτελούν προμηνύματα» υπόκεινται στη θεϊκή εντολή να υπηρετούν ως μάρτυρες αυτής της εξυψωμένης Πέτρας, του Ιησού, του ενός και μοναδικού Αρχιερέα του Ιεχωβά.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗ ΖΩΗ

44. Αφότου ο Ιεχωβά θα αφαιρούσε το «σφάλμα εκείνης της γης», τι θα μπορούσε να αναμένει κανείς σύμφωνα με το εδάφιο Ζαχαρίας 3:10;

⁴⁴ Τι θα μπορούσε να αναμένει κανείς, αφότου ο Ιεχωβά θα εκπλήρωνε την υπόσχεση που είχε δώσει μέσω του Ζαχαρία: «Θα αφαιρέσω το σφάλμα εκείνης της γης σε μία ημέρα»; Τίποτα άλλο παρά θεϊκή εύνοια η οποία θα εκδηλωνόταν με υλικές και πνευματικές ευλογίες για τους Ισραηλίτες που θα πρόσφεραν λατρεία μέσα στον αποπερατωμένο δεύτερο ναό τους στην Ιερουσαλήμ. Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, εκείνη την υπόσχεση ακολουθούσε η εξής θεϊκή προφητεία: «“Εκείνη την ημέρα”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “θα φωνάζετε ο ένας προς τον άλλον, ενώ θα είστε κάτω από το κλήμα και ενώ θα είστε κάτω από τη συκιά”».​—⁠Ζαχαρίας 3:10.

45. Τι σημαίνει εκείνη η προφητεία του εδαφίου Ζαχαρίας 3:​10 για τους λάτρεις στο ναό όπου ο Ιησούς Χριστός υπηρετεί ως Αρχιερέας;

⁴⁵ Στη σημερινή εποχή που όλες οι ψεύτικες θρησκείες καταρρέουν και αντιμετωπίζουν άμεση καταστροφή στη χειρότερη αναταραχή που έχει γνωρίσει ο κόσμος, εκείνη η προφητεία σημαίνει πνευματική ευημερία για τους ειλικρινείς θεοφοβούμενους ανθρώπους που δίνονται ολόκαρδα στη θεϊκή λατρεία μέσα στον έναν και μοναδικό αληθινό, πνευματικό ναό όπου υπηρετεί ο ένας και μοναδικός επιδοκιμασμένος Αρχιερέας του Ιεχωβά. Σημαίνει την εκπλήρωση της παράλληλης προφητείας που περιέχεται στα εδάφια Μιχαίας 4:​1⁠-⁠4:

«Και στο τελικό διάστημα των ημερών το βουνό του οίκου του Ιεχωβά θα στερεωθεί πάνω από την κορυφή των βουνών και θα υψωθεί πάνω από τους λόφους· και σε αυτό θα συρρέουν λαοί. Και πολλά έθνη θα πάνε και θα πουν: “Ελάτε να ανεβούμε στο βουνό του Ιεχωβά και στον οίκο του Θεού του Ιακώβ· και αυτός θα μας διδάξει σχετικά με τις οδούς του και εμείς θα περπατήσουμε στους δρόμους του”. Διότι από τη Σιών θα βγει νόμος, και ο λόγος του Ιεχωβά από την Ιερουσαλήμ. Και εκείνος θα αποδώσει κρίση ανάμεσα σε πολλούς λαούς και θα τακτοποιήσει τα ζητήματα σχετικά με κραταιά έθνη που βρίσκονται μακριά. Και θα σφυρηλατήσουν τα σπαθιά τους σε υνιά και τα δόρατά τους σε δρεπάνια. Δεν θα σηκώσουν σπαθί, έθνος εναντίον έθνους, ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο. Και θα κάθονται ο καθένας κάτω από το κλήμα του και κάτω από τη συκιά του, και δεν θα υπάρχει κανείς που να τους κάνει να τρέμουν· διότι το στόμα του Ιεχωβά των στρατευμάτων το είπε».

46. Ποια κατάσταση, λοιπόν, διατηρούν στη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

⁴⁶ Ακόμη και σήμερα που ο πυρηνικός πόλεμος απειλεί τον κόσμο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά κατοικούν στη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους, απολαμβάνοντας πνευματική ευημερία. Διατηρούν την ειρήνη και την αγάπη μεταξύ τους μη έχοντας καμιά απολύτως συμμετοχή στους πολέμους αυτού του κόσμου. Ο Σατανάς απέτυχε να αντισταθεί στον Αρχιερέα τους, τον Ιησού Χριστό!

Κεφάλαιο 11

«Όχι με Στρατιωτική Δύναμη Ούτε με Ισχύ, Αλλά»​—⁠

 1. Ποια ήταν από πλευράς στρατιωτικής δύναμης η κατάσταση του Ισραήλ στις ημέρες του Ζαχαρία σε σύγκριση με την κατάσταση της Δημοκρατίας του Ισραήλ;

ΜΗΠΩΣ υπήρχαν ένοπλες στρατιωτικές δυνάμεις στον Ισραήλ των ημερών του προφήτη Ζαχαρία; Όχι, σε αντιδιαστολή με ό,τι συμβαίνει στη σημερινή Δημοκρατία του Ισραήλ, όπου ακόμη και οι γυναίκες στρατολογούνται.

 2. Πόσο καιρό έμενε το επαναπατρισμένο υπόλοιπο χωρίς στρατιωτική δύναμη, και γι’ αυτό, ποιο ερώτημα ανακύπτει σε σχέση με την οικοδόμηση του ναού;

² Το έτος 522 Π.Κ.Χ., κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του Αρταξέρξη (Μάγου Γαυμάτη) στην Περσία, όταν οι Σαμαρείτες εναντιούμενοι σταμάτησαν τους Ισραηλίτες οικοδόμους του ναού «με τη δύναμη των όπλων», οι Ισραηλίτες στην Ιερουσαλήμ δεν συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη για να τους πολεμήσουν. (Έσδρας 4:​7⁠-⁠24) Αργότερα, τον ενδέκατο σεληνιακό μήνα (Σεβάτ) του έτους 519 Π.Κ.Χ., την εικοστή τέταρτη ημέρα του μήνα, όταν ο Ζαχαρίας έλαβε το πέμπτο του όραμα, εξακολουθούσαν να μην υπάρχουν στρατιωτικές δυνάμεις στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα. Τότε βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη το δεύτερο έτος του Βασιλιά Δαρείου Α΄, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Αρταξέρξη στην εξουσία της Περσικής Αυτοκρατορίας. Θα ήταν δυνατόν να ολοκληρώσουν οι Ισραηλίτες το ναό της Ιερουσαλήμ χωρίς να δράσουν από μια «θέση ισχύος», μέσω μιας εντυπωσιακής στρατιωτικής δύναμης; Το πέμπτο όραμα του Ζαχαρία έδωσε απάντηση σε αυτή την ερώτηση.

 3. (α) Από ποια κατάσταση ξυπνάει ο Ζαχαρίας προτού του δοθεί το πέμπτο όραμα; (β) Τι αναφέρει ότι είδε ο Ζαχαρίας προς τον άγγελο που παίζει το ρόλο του ερμηνευτή;

³ Μετά το ενισχυτικό για την πίστη όραμα που αναφερόταν στον Αρχιερέα Ιησού, το γιο του Ιωσεδέκ, ο προφήτης Ζαχαρίας φαίνεται να έχει περιπέσει σε στοχασμό και περισυλλογή· μοιάζει, λοιπόν, σαν να έχει αποκοιμηθεί. Η σειρά των οραμάτων, όμως, δεν έχει ακόμη τελειώσει· έχει και άλλα πράγματα να δει. Γι’ αυτό μας λέει στη συνέχεια σχετικά με τον άγγελο που έπαιζε το ρόλο του ερμηνευτή εξηγώντας του τα πράγματα: «Και ο άγγελος που μιλούσε μαζί μου γύρισε πίσω και με ξύπνησε, σαν έναν άνθρωπο που τον ξυπνούν από τον ύπνο του. Κατόπιν μου είπε: “Τι βλέπεις;” Εγώ, λοιπόν, είπα: “Είδα έναν λυχνοστάτη, ολόκληρο από χρυσάφι, με μια κούπα στην κορυφή του. Και τα εφτά λυχνάρια του βρίσκονται πάνω του, εφτά τον αριθμό· και τα λυχνάρια που βρίσκονται στην κορυφή του έχουν εφτά σωλήνες. Και δύο ελαιόδεντρα δίπλα του, ένα στη δεξιά πλευρά της κούπας και ένα στην αριστερή πλευρά της”».​—⁠Ζαχαρίας 4:​1⁠-⁠3.

 4. Ποιον οίκο μάς φέρνει στο νου η θέα εκείνου του λυχνοστάτη, και γιατί;

⁴ Μπορούμε να φανταστούμε με το νου μας την εικόνα που δείχτηκε στον Ζαχαρία; Εκείνος ο χρυσός λυχνοστάτης με τα εφτά κλαδιά, πάνω στα οποία υπήρχαν εφτά λυχνάρια που τροφοδοτούνταν με ελαιόλαδο, μας φέρνει στο νου τον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά. Στον αρχαίο Ισραήλ, από τις ημέρες του προφήτη Μωυσή μέχρι τις ημέρες του Βασιλιά Δαβίδ, αυτός ο οίκος λατρείας είχε έναν χρυσό λυχνοστάτη στο πρώτο διαμέρισμά του, Τα Άγια. (Έξοδος 40:​1⁠-⁠25) Επομένως, το όραμα με το λυχνοστάτη ήταν πολύ κατάλληλο, εφόσον αυτό το όραμα είχε να κάνει με την ανοικοδόμηση του ναού.

 5. Πώς διοχετευόταν το φωτιστικό λάδι στα εφτά λυχνάρια από ένα κεντρικό απόθεμα, και πώς διατηρούνταν γεμάτο το δοχείο της κεντρικής παροχής;

⁵ Τα εφτά λυχνάρια είχαν μια κεντρική παροχή φωτιστικού λαδιού. Το κεντρικό δοχείο της ήταν η κούπα που βρισκόταν στην κορυφή του χρυσού λυχνοστάτη· από αυτή την κούπα ξεκινούσαν εφτά σωλήνες, καθένας από τους οποίους κατέληγε σε ένα λυχνάρι, διοχετεύοντας σε αυτό λάδι από το δοχείο της κεντρικής παροχής. Αλλά από πού τροφοδοτούνταν η κούπα με λάδι, και πόσο τακτικά; Από τα δύο ελαιόδεντρα που βρίσκονταν δίπλα στην κούπα, το ένα στα δεξιά της και το άλλο στα αριστερά της. Αυτά τα δέντρα εξασφάλιζαν μια συνεχή παροχή λαδιού και ήταν αμέσως διαθέσιμα, οπότε δεν υπήρχε ανάγκη να μεταφέρεται λάδι από μακριά.

 6. Πώς ήταν ενιαίος ο λυχνοστάτης παρά το ότι υπήρχαν εφτά λυχνάρια;

⁶ Εφόσον ο λυχνοστάτης ήταν ενιαίος, τα εφτά λυχνάρια του συνδέονταν με αυτόν μέσω κλαδιών που εκτείνονταν από ένα κεντρικό στέλεχος.

 7. Τι ρώτησε τώρα ο Ζαχαρίας τον άγγελο σχετικά με το λυχνοστάτη;

⁷ Αυτό το όραμα σήμαινε κάτι. Γι’ αυτό, η αντίδραση του Ζαχαρία ήταν άμεση: «Τότε αποκρίθηκα και είπα στον άγγελο που μιλούσε μαζί μου, λέγοντας: “Τι σημαίνουν αυτά, κύριέ μου;” Ο άγγελος, λοιπόν, που μιλούσε μαζί μου αποκρίθηκε και μου είπε: “Πραγματικά δεν γνωρίζεις τι σημαίνουν αυτά;” Και εγώ είπα: “Όχι, κύριέ μου”».​—⁠Ζαχαρίας 4:​4, 5.

8, 9. (α) Μέσω ποιας πορείας μπορούμε να ωφεληθούμε, όπως ο Ζαχαρίας, από αυτό το όραμα; (β) Ποια απάντηση δίνει ο άγγελος στον Ζαχαρία, και τι μας μεταδίδει αυτή, αντί για μια εξήγηση των λεπτομερειών;

⁸ Όπως ο προφήτης Ζαχαρίας, έτσι και εμείς δεν ενδιαφερόμαστε να δώσουμε τη δική μας ερμηνεία στο όραμα. Είμαστε πρόθυμοι να διδαχτούμε από τον Ιεχωβά των στρατευμάτων, μέσω του αγγέλου του. Ο μόνος τρόπος για να ωφεληθούμε από το όραμα είναι να λάβουμε τη θεϊκή αλήθεια από τη σωστή πηγή. Όταν τον ρώτησε ο Ζαχαρίας, ο αγγελικός ερμηνευτής δεν καταπιάστηκε πρώτα με τη σημασία όλων των λεπτομερειών του οράματος. Απεναντίας μας δίνει την ουσία, το γενικό δίδαγμα του οράματος συνολικά. Αυτό προσθέτει ζωντάνια σε ένα τέτοιο όραμα το οποίο έχει απλώς να κάνει με έναν λυχνοστάτη.

⁹ «Εκείνος, λοιπόν», λέει ο Ζαχαρίας, «αποκρίθηκε και μου είπε: “Αυτός είναι ο λόγος που είπε ο Ιεχωβά στον Ζοροβάβελ: «“Όχι με στρατιωτική δύναμη ούτε με ισχύ, αλλά με το πνεύμα μου”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. Ποιος είσαι εσύ, ω! μεγάλο βουνό; Μπροστά στον Ζοροβάβελ θα γίνεις ίσιωμα. Και αυτός θα φέρει την πέτρα που μπαίνει ως κεφαλάρι. Θα ακουστούν φωνές για αυτήν: “Πόση χάρη έχει! Πόση χάρη έχει!”»”»​—⁠Ζαχαρίας 4:​6, 7.

ΤΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΤΕΙ

10. Τι εναντίωση αντιμετώπιζε ο Ζοροβάβελ, και με τι μπορεί να έμοιαζε αυτή, κυρίως λόγω ποιων συνθηκών;

¹⁰ Πώς θα αισθανόταν οποιοσδήποτε από εμάς αν είχε να αντιμετωπίσει εναντίωση από τους ειδωλολάτρες κυβερνήτες των περσικών επαρχιών που βρίσκονταν από αυτή την πλευρά (τη δυτική πλευρά) του ποταμού Ευφράτη; Και όχι μόνο αυτό, αλλά πώς θα αισθανόταν ο καθένας από εμάς αν είχε να αντιμετωπίσει εναντίωση από τον αυτοκράτορα ολόκληρης της Περσικής Αυτοκρατορίας, τον Βασιλιά Δαρείο Α΄; Αυτή είναι η εναντίωση που, προς το παρόν, στέκεται εμπόδιο στο δρόμο του Ζοροβάβελ, ενόσω αυτός συνεχίζει την ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ το έτος 519 Π.Κ.Χ. (Έσδρας 5:​3 ως 6:​2) Μια τέτοια κατάσταση θα φαινόταν πράγματι σαν ένα «μεγάλο βουνό» που εμπόδιζε την επιτυχή ολοκλήρωση της ανοικοδόμησης του ναού, έτσι δεν είναι; Ο Ζοροβάβελ δεν είχε στρατιωτική δύναμη στη διάθεσή του από τα άτομα που είχαν επιστρέψει μαζί του από τη Βαβυλώνα το 537 Π.Κ.Χ., τα οποία δεν ήταν ούτε πενήντα χιλιάδες. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να αντικρούσει τους εναντίους αν επιχειρούσαν ένοπλη εισβολή για να σταματήσουν το έργο του ναού; Τι ισχύ διέθετε αυτός ή οι Ισραηλίτες ομοεθνείς του; Δεν γνώριζε τον Βασιλιά Δαρείο Α΄ προσωπικά ούτε ασκούσε πολιτική επιρροή πάνω του. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να αναμένει ποτέ ότι θα τελείωνε τον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά​—⁠χωρίς να τιμωρηθεί αυστηρά;

11. (α) Ποια είναι η θεϊκή απάντηση σε αυτό το ερώτημα; (β) Επομένως, τι χρειαζόταν να έχει ως υποστήριξη ο Ζοροβάβελ καθώς είχε αναλάβει το έργο του ναού, και γιατί;

¹¹ Μήπως διερωτόμαστε εμείς σήμερα, ή ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ τότε, «Πώς»; Την απάντηση τη δίνει ο μεγαλύτερος στρατιωτικός Αρχηγός από όλους: «“Όχι με στρατιωτική δύναμη ούτε με ισχύ, αλλά με το πνεύμα μου”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων». (Ζαχαρίας 4:​6) Δεν χρειαζόταν να ανησυχεί ο Ζοροβάβελ για το ότι δεν είχε στρατιωτική δύναμη ούτε ισχύ από κάποια ανθρώπινη πηγή. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να έχει εμπιστοσύνη σε Εκείνον ο οποίος του είχε πει μέσω των προφητών του να συνεχίσει την κατασκευή του έργου και να βασίζεται στο πνεύμα Εκείνου, της Ύψιστης Εξουσίας. Το δικό Του πνεύμα είναι βεβαίως μια αόρατη ενεργός δύναμη, αλλά είναι ακαταμάχητο, ακατανίκητο, επιτυγχάνει πάντοτε και θριαμβεύει σε κάθε περίπτωση. Παρότι ενεργεί αόρατα, ωστόσο παράγει αποτελέσματα τα οποία βρίσκονται σε αρμονία με τους σκοπούς της θεϊκής Πηγής αυτού του πνεύματος. Όλη η στρατιωτική ισχύς ολόκληρης της γης και όλη η πολιτική και θρησκευτική δύναμη της ανθρωπότητας δεν μπορούν να αντιταχθούν αποτελεσματικά στη λειτουργία της άγιας, ενεργού δύναμής Του. Αυτό το πνεύμα υποστήριζε τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ καθώς αυτός συνέχιζε το έργο του ναού!

12. Τι θα γινόταν αυτό το συμβολικό «μεγάλο βουνό» που βρισκόταν μπροστά στον Ζοροβάβελ, και πώς αποτελούσε η εκπλήρωση των εδαφίων Ησαΐας 40:​4, 5 επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος;

¹² Τι είναι, λοιπόν, ένα συμβολικό «μεγάλο βουνό» που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο; Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων λέει σε αυτό: «Μπροστά στον Ζοροβάβελ θα γίνεις ίσιωμα». Μπροστά στον Ζοροβάβελ και στο πιστό υπόλοιπο που είχε επιστρέψει μαζί του από τη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά είχε εκπληρώσει την προφητεία των εδαφίων Ησαΐας 40:​4, 5: «Ας υψωθεί κάθε κοιλάδα και ας χαμηλώσει κάθε βουνό και λόφος. Και το ανώμαλο έδαφος πρέπει να γίνει ίσιωμα, και το τραχύ έδαφος λεκανοπέδιο. Και η δόξα του Ιεχωβά θα αποκαλυφτεί, και κάθε σάρκα θα τη δει συγχρόνως, διότι το στόμα του Ιεχωβά το είπε αυτό». Εκείνος θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο και τώρα, στην περίπτωση του “μεγάλου βουνού” που βρισκόταν ενώπιον του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ, το έτος 519 Π.Κ.Χ. Ας προσέξουμε πώς το έκανε αυτό, χωρίς καμιά επίπονη προσπάθεια από μέρους του Ζοροβάβελ, αλλά μέσω του πνεύματός Του.

13. (α) Νωρίτερα, στις 24 Χισλέβ του 520 Π.Κ.Χ., ποια διαβεβαίωση είχε δώσει ο Ιεχωβά στον Ζοροβάβελ, μέσω του Αγγαίου, σε σχέση με τις εχθρικές στρατιωτικές δυνάμεις; (β) Τι είναι σίγουρο ότι έκαναν οι εναντιούμενοι όταν ο Ζοροβάβελ ανέλαβε δράση, υποκινούμενος από το πέμπτο όραμα του Ζαχαρία;

¹³ Μόλις δύο μήνες νωρίτερα Εκείνος είχε δηλώσει πώς θα χειριζόταν τα εχθρικά στρατεύματα, λέγοντας: «Θα σείσω τους ουρανούς και τη γη. Και θα ανατρέψω το θρόνο βασιλείων και θα αφανίσω την ισχύ των βασιλείων των εθνών· και θα ανατρέψω το άρμα και τους αναβάτες του, και τα άλογα και οι αναβάτες τους θα πέσουν, ο καθένας από το σπαθί του αδελφού του. “Εκείνη την ημέρα”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “θα πάρω εσένα Ζοροβάβελ, το γιο του Σαλαθιήλ, τον υπηρέτη μου”, λέει ο Ιεχωβά· “και θα σε καταστήσω σφραγιδοφόρο δαχτυλίδι, επειδή εσένα έχω εκλέξει”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων». (Αγγαίος 2:​20⁠-⁠23) Οι εργασίες του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ και των συνεργατών του εκείνη την ημέρα (24 Χισλέβ του 520 Π.Κ.Χ.) στα θεμέλια του ναού στην Ιερουσαλήμ ίσως υποκίνησαν τους επαρχιακούς κυβερνήτες της περιοχής δυτικά του ποταμού Ευφράτη να προσφύγουν στον Βασιλιά Δαρείο Α΄, στα Σούσα της Περσίας. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι οι επαρχιακοί κυβερνήτες διαμαρτυρήθηκαν στον Βασιλιά Δαρείο Α΄ όταν ο Ζοροβάβελ προχώρησε περαιτέρω το έργο του ναού, υποκινούμενος από το πέμπτο όραμα που του αφηγήθηκε ο Ζαχαρίας.

14. Σύμφωνα με τα εδάφια Έσδρας 6:​1⁠-⁠13, τι έκανε ο Βασιλιάς Δαρείος Α΄ όταν προσέφυγαν σε αυτόν οι ξεσηκωμένοι επαρχιακοί κυβερνήτες;

¹⁴ Μέχρι τότε ο Βασιλιάς Δαρείος Α΄ είχε διατηρήσει την απαγόρευση που είχε επιβληθεί από τον Βασιλιά Αρταξέρξη σχετικά με την ανέγερση του ναού. Τι έκανε, όμως, όταν προσέφυγαν σε αυτόν οι ξεσηκωμένοι επαρχιακοί κυβερνήτες;

Τότε ο Δαρείος ο βασιλιάς έδωσε διαταγή και έκαναν έρευνα στο αρχειοφυλάκιο των θησαυρών που είχαν εναποτεθεί εκεί στη Βαβυλώνα. Και στα Εκβάτανα, στο οχύρωμα που ήταν στη διοικητική περιφέρεια της Μηδίας, βρέθηκε ένας ρόλος, στον οποίο ήταν γραμμένο το εξής υπόμνημα σχετικά με αυτό το ζήτημα:

«Στο πρώτο έτος του Κύρου του βασιλιά, ο Κύρος ο βασιλιάς έδωσε διαταγή σχετικά με τον οίκο του Θεού στην Ιερουσαλήμ: Ας ανοικοδομηθεί ο οίκος ώστε να είναι ο τόπος όπου θα προσφέρουν θυσίες, και να γίνουν στερεά τα θεμέλιά του· το ύψος του θα είναι εξήντα πήχεις και το πλάτος του εξήντα πήχεις, με τρεις σειρές πέτρες που θα τις κυλήσουν στη θέση τους και μία σειρά ξύλα· και η δαπάνη ας καταβληθεί από την κατοικία του βασιλιά. Επίσης, τα χρυσά και τα ασημένια σκεύη του οίκου του Θεού, που ο Ναβουχοδονόσορ τα πήρε από το ναό ο οποίος βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ και τα έφερε στη Βαβυλώνα, ας επιστραφούν, για να πάνε στο ναό ο οποίος βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, στον τόπο του, και να εναποτεθούν στον οίκο του Θεού.

»Τώρα λοιπόν, Ταθεναΐ, που είσαι κυβερνήτης πέρα από τον Ποταμό, Σεθάρ⁠-⁠βοζεναΐ και εσείς οι συνεργάτες τους, που είστε υποκυβερνήτες πέρα από τον Ποταμό, μείνετε μακριά από εκεί. Αφήστε ανενόχλητο το έργο που γίνεται για αυτόν τον οίκο του Θεού. Ο κυβερνήτης των Ιουδαίων και οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων θα ανοικοδομήσουν αυτόν τον οίκο του Θεού στον τόπο του. Και από εμένα δόθηκε διαταγή ως προς το τι θα κάνετε σε σχέση με αυτούς τους πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, για την ανοικοδόμηση αυτού του οίκου του Θεού· και από το βασιλικό θησαυροφυλάκιο των φόρων πέρα από τον Ποταμό θα αρχίσει να καταβάλλεται αμέσως η δαπάνη σε αυτούς τους ακμαίους άντρες χωρίς διακοπή. Και ό,τι χρειάζεται, νεαροί ταύροι καθώς και κριάρια και αρνιά για τα ολοκαυτώματα στον Θεό του ουρανού, σιτάρι, αλάτι, κρασί και λάδι, σύμφωνα με ό,τι θα λένε οι ιερείς που είναι στην Ιερουσαλήμ, να δίνεται εξάπαντος σε αυτούς συνεχώς, κάθε ημέρα· ώστε να φέρνουν εξευμενιστικές προσφορές στον Θεό των ουρανών και να προσεύχονται για τη ζωή του βασιλιά και των γιων του. Και από εμένα δόθηκε διαταγή, σχετικά με όποιον παραβιάσει αυτό το διάταγμα, να βγάλουν ένα ξύλο από το σπίτι του και να τον κρεμάσουν πάνω σε αυτό, και το σπίτι του να μετατραπεί γι’ αυτόν το λόγο σε δημόσιο αποχωρητήριο. Και ο Θεός που έκανε να κατοικήσει το όνομά του εκεί ας ανατρέψει όποιον βασιλιά και όποιον λαό απλώσει το χέρι του για να διαπράξει κάποια παραβίαση και να καταστρέψει αυτόν τον οίκο του Θεού, ο οποίος βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ. Εγώ, ο Δαρείος, δίνω τη διαταγή. Να εκτελεστεί αμέσως».

Τότε ο Ταθεναΐ, που ήταν ο κυβερνήτης πέρα από τον Ποταμό, ο Σεθάρ⁠-⁠βοζεναΐ και οι συνεργάτες τους έκαναν αμέσως όπως είχε παραγγείλει ο Δαρείος ο βασιλιάς.​—⁠Έσδρας 6:​1⁠-⁠13.

15. (α) Σε τι μόνο μπορούμε να αποδώσουμε αυτή την εκπληκτική τροπή των γεγονότων, και γιατί; (β) Γνωρίζοντάς το αυτό εκ των προτέρων, τι είπε ο Ιεχωβά ότι θα έκανε ο Ζοροβάβελ όσον αφορά το κεφαλάρι του ναού;

¹⁵ Ήταν άραγε το πνεύμα του Ιεχωβά των στρατευμάτων που επενεργούσε και κατηύθυνε τα πράγματα σε αυτό το ζήτημα; Αυτή την εκπληκτική τροπή των γεγονότων μπορούμε να την αποδώσουμε μόνο στο πνεύμα Του, διότι έγινε χωρίς τη χρήση στρατιωτικής δύναμης ή ανθρώπινης ισχύος από τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Το συμβολικό «βουνό» που ορθώθηκε στο δρόμο του Ζοροβάβελ από τις δυνάμεις των εναντιουμένων έγινε «ίσιωμα» μπροστά του. Η πίστη του στον Ιεχωβά των στρατευμάτων και το θάρρος με το οποίο εκτελούσε το έργο του ναού ανταμείφθηκαν πλούσια. Ο Ιεχωβά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι θα επιτελούσε μέσω του ακατανίκητου πνεύματός του, είπε στη συνέχεια, ενώ εξελισσόταν το πέμπτο όραμα του Ζαχαρία: «Και αυτός θα φέρει την πέτρα που μπαίνει ως κεφαλάρι. Θα ακουστούν φωνές για αυτήν: “Πόση χάρη έχει! Πόση χάρη έχει!”»​—⁠Ζαχαρίας 4:7.

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΡΙ​—⁠«ΠΟΣΗ ΧΑΡΗ ΕΧΕΙ!»

16. Πόσο ουσιώδες ήταν το κεφαλάρι, και τι θα επιβεβαίωνε το ότι ο Ζοροβάβελ θα το έφερνε;

¹⁶ Αυτή “η πέτρα η οποία θα έμπαινε ως κεφαλάρι” ήταν η κορυφαία πέτρα που θα τοποθετούνταν στον υπό ανοικοδόμηση ναό της Ιερουσαλήμ. Ήταν ουσιώδης για το επισφράγισμα των εργασιών στο ναό. Το ότι ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ θα την έφερνε ήταν επιβεβαίωση του γεγονότος πως αυτός θα έφερνε σε πέρας το έργο του ναού. Τίποτα δεν επρόκειτο να τον σταματήσει από το να ενεργήσει ως υπηρέτης του Ιεχωβά τώρα. Το πνεύμα του Ιεχωβά θα φρόντιζε για αυτό!

17. Γιατί θα ήταν ημέρα χαράς η ημέρα κατά την οποία θα τοποθετούνταν το κεφαλάρι στη θέση του, και γιατί θα φώναζαν οι παριστάμενοι: «Πόση χάρη έχει!»;

¹⁷ Ημέρα απερίγραπτης χαράς θα ήταν η ημέρα κατά την οποία εκείνος θα τοποθετούσε το κεφαλάρι στη θέση του, σημειώνοντας έτσι την επιτυχή αποπεράτωση του ναού στην πόλη όπου ο Θεός είχε θέσει το άγιο όνομά του. Το συνεπαρμένο πλήθος των παρισταμένων, αντικρίζοντας αυτό το απαράμιλλο επίτευγμα, θα φώναζε με θαυμασμό για το κεφαλάρι που βρισκόταν πια στην εξέχουσα θέση του: «Πόση χάρη έχει! Πόση χάρη έχει!» Ήταν πράγματι μια ωραία πέτρα, γιατί ήταν η ίδια εκείνη πέτρα που τέθηκε μπροστά στον Αρχιερέα Ιησού, το γιο του Ιωσεδέκ, το σκάλισμα της οποίας είχε σκαλίσει ο ίδιος ο Ιεχωβά μέσω του αγωγού του. (Ζαχαρίας 3:​9) Αλλά αυτό το σκαλισμένο κεφαλάρι προσέλαβε ακόμη μεγαλύτερη ωραιότητα, καθώς τώρα βρισκόταν στην προσδιορισμένη θέση του μέσα στο οικοδόμημα του ναού χαρίζοντας σε αυτό το οικοδόμημα ευχάριστη όψη. Σε αυτό το κεφαλάρι δεν ήταν καρφωμένα μόνο τα γοητευμένα μάτια των λάτρεων εκεί στο ναό, αλλά επίσης τα «εφτά μάτια» του Ιεχωβά, τα οποία ήταν ειδικά στραμμένα πάνω σε αυτή την πέτρα με αμέριστη προσοχή. Η τοποθέτησή της στη θέση της ήταν δικαίωση του προφητικού του λόγου, τον οποίο εξέφρασε ο Αγγαίος και ο Ζαχαρίας.

18. Σύμφωνα με το ιστορικό υπόμνημα, πότε ήρθε εκείνη η ημέρα της χαράς;

¹⁸ Εκείνη η ημέρα της χαράς και της δικαίωσης ήρθε την τρίτη ημέρα του σεληνιακού μήνα Αδάρ του έτους 515 Π.Κ.Χ., όπως αναφέρει το ιστορικό υπόμνημα: «Και οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων έχτιζαν και σημείωναν πρόοδο ως αποτέλεσμα του προφητικού έργου του Αγγαίου του προφήτη και του Ζαχαρία, του εγγονού του Ιδδώ· και έχτισαν και τελείωσαν, χάρη στη διαταγή του Θεού του Ισραήλ και χάρη στη διαταγή του Κύρου και του Δαρείου και του Αρταξέρξη, του βασιλιά της Περσίας. Και αποπεράτωσαν αυτόν τον οίκο την τρίτη ημέρα του σεληνιακού μήνα Αδάρ, συγκεκριμένα, στο έκτο έτος της βασιλείας του Δαρείου του βασιλιά».​—⁠Έσδρας 6:​14, 15.

19. Ποια μεγαλειώδη προοπτική θέτει ενώπιόν μας σήμερα αυτό το προφητικό, θρησκευτικό γεγονός, και πώς θα επιτελεστεί αυτό;

¹⁹ Τι μεγαλειώδη προοπτική θέτει ενώπιον όλων όσων αγαπούν την αγνή, αμόλυντη λατρεία του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού σήμερα αυτό το ιστορικό αλλά και προφητικό γεγονός! Στρέφει την προσοχή στον καιρό που η αληθινή λατρεία του Υπέρτατου Κυρίου Ιεχωβά θα φερθεί σε μια τελειοποιημένη κατάσταση στον πνευματικό ναό του. Αυτό θα γίνει όταν καταστραφεί η Βαβυλώνα η Μεγάλη (η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας, περιλαμβανομένου και του σχισματικού Χριστιανικού κόσμου) και όταν καταστραφούν όλα τα πολιτικά, στρατιωτικά και κοινωνικά στοιχεία αυτού του κόσμου, τα οποία εναντιώνονται ακόμη και στην αγνή θρησκεία, και απομείνει στην καθαρισμένη γη μόνο το υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων του πνευματικού Ισραήλ και οι ομόπιστοί τους από όλα τα έθνη και τους λαούς και τις φυλές. Αυτό το απαράμιλλο επίτευγμα θα επιτελεστεί, όπως λέει ο Ιεχωβά, «όχι με στρατιωτική δύναμη ούτε με ισχύ, αλλά με το πνεύμα μου».

20. Ποιος είναι ο κυβερνήτης που έχει ιδιαίτερα προνομιούχα συμμετοχή στην περαιτέρω εκπλήρωση της προφητείας;

²⁰ Ο αντιτυπικός Κυβερνήτης Ζοροβάβελ θα έχει μια ιδιαίτερα προνομιούχα συμμετοχή στην επίτευξη της σύγχρονης εκπλήρωσης αυτής της θεϊκής προφητείας. Γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός​—⁠ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος τώρα κυβερνάει από τον ουράνιο θρόνο του το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων του και τους αφιερωμένους, βαφτισμένους ομοπίστους τους.

21. Ποιους ρόλους που συνδυάζονται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού προσκιάζουν ο Ζοροβάβελ και ο Ιησούς, όπως προεικονίστηκε και από τον Μελχισεδέκ;

²¹ Ο Ζοροβάβελ προσκίαζε τον ενδοξασμένο Βασιλιά Ιησού Χριστό με διαφορετικό τρόπο από ό,τι ο Αρχιερέας Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ. Ο Αρχιερέας Ιησούς προεικόνιζε τον Ιησού Χριστό στα ιερατικά του καθήκοντα. Ο Ζοροβάβελ, ως ο διορισμένος κυβερνήτης της επαρχίας του Ιούδα, προεικόνιζε τον Κύριο Ιησού Χριστό στον κυβερνητικό ρόλο που θα είχε ως βασιλιάς. Αυτοί οι δύο ρόλοι, ο ρόλος του αρχιερέα και ο ρόλος του κυβερνήτη, συνδυάζονται στο πρόσωπο του ενδοξασμένου Ιησού Χριστού, επειδή αυτός προεικονίστηκε και από τον Μελχισεδέκ, σχετικά με τον οποίο αναφέρεται στο εδάφιο Γένεση 14:​18: «Ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, έφερε έξω ψωμί και κρασί· και αυτός ήταν ιερέας του Υψίστου Θεού». Το εδάφιο Εβραίους 7:​1 τον αποκαλεί “Μελχισεδέκ, βασιλιά της Σαλήμ, ιερέα του Υψίστου Θεού”.​—⁠Ψαλμός 110:​1⁠-⁠4.

22. (α) Ο Ζοροβάβελ χρησιμοποίησε την κυβερνητική του δύναμη για να προστατέψει και να προωθήσει ποιο έργο, και με τίνος το διάταγμα το έκανε αυτό; (β) Ποιος ήταν αυτός τον οποίο προσκίαζε ο Ζοροβάβελ και ο οποίος θα αναλάμβανε ένα παρόμοιο έργο, και ποιο «μεγάλο βουνό» θα μετέτρεπε σε ίσιωμα;

²² Ο Ζοροβάβελ, ως ο κυβερνήτης της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα, θα προωθούσε την ανοικοδόμηση του ναού, όπως όριζε το διάταγμα του Βασιλιά Κύρου. Θα χρησιμοποιούσε την κυβερνητική του δύναμη για να περιφρουρήσει το έργο του ναού. Σε αυτόν, στον οποίο προφανώς ανήκε ο τίτλος «Σασαβασσάρ», εμπιστεύτηκε ο Βασιλιάς Κύρος τα ιερά «σκεύη του οίκου του Ιεχωβά», και αυτά τα άγια σκεύη τα μετέφερε ο Ζοροβάβελ από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ για να χρησιμοποιηθούν στον ανοικοδομημένο οίκο του Ιεχωβά. (Έσδρας 1:​7 ως 2:​2· 5:​13⁠-⁠16) Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ ανέλαβε ηγετικό ρόλο στη θεμελίωση του δεύτερου ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. (Έσδρας 3:​8⁠-⁠10) Με αυτόν τον τρόπο ο Ζοροβάβελ προσκίασε το πώς ο κυβερνών Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θα έδινε ώθηση στο έργο αποκατάστασης της αγνής λατρείας του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του. Θα προστάτευε το υπόλοιπο των χρισμένων πνευματικών υφιερέων που βρίσκονταν τώρα στη γη και προσπαθούσαν, από το 1919 Κ.Χ. και μετά, να αποκαταστήσουν την αγνή λατρεία του Ιεχωβά σε όλη την ανθρωπότητα. Το «μεγάλο βουνό» της εναντίωσης και των δυσκολιών που εμπόδιζε τις προσπάθειές τους εκείνος το έχει μετατρέψει σε «ίσιωμα».

23. (α) Πώς παραβάλλεται ο Ιησούς Χριστός με τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ όσον αφορά την προώθηση του έργου οικοδόμησης του ναού; (β) Πώς φέρνει συμβολικά το κεφαλάρι και το τοποθετεί στη θέση του;

²³ Όπως ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ έφερε την πέτρα που θα έμπαινε ως κεφαλάρι και την τοποθέτησε στη θέση της στο ναό το 515 Π.Κ.Χ., έτσι και ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός θα ολοκληρώσει θριαμβευτικά το έργο επανεδραίωσης της λατρείας του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό Του. Μέσω των αόρατων αγίων αγγέλων του θα συνάξει όλο το απαραίτητο υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων και θα τους βοηθήσει στην εκτέλεση των καθηκόντων τους στα αντιτυπικά Άγια του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Αυτός θα αποτελέσει το «κεφαλάρι» σε εκείνη την πνευματική διευθέτηση για τη λατρεία του Ιεχωβά. Στον ορισμένο καιρό του Θεού θα λάβει τη διορισμένη θέση του σε αυτό το πνευματικό λατρευτικό οικοδόμημα και έτσι θα επισφραγίσει την αποπεράτωσή του. Αυτός είναι το Κεντρικό Πρόσωπο​—⁠σαν ένα συμβολικό κεφαλάρι⁠—​για την τελειοποίηση αυτής της θεϊκής λατρευτικής διευθέτησης, στην οποία υπηρετεί ως ο Βασιλικός Αρχιερέας για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας. Όταν λάβει τη θέση του και αναφέρει στον Ιεχωβά Θεό ότι ολοκλήρωσε το έργο αποκατάστασης της λατρείας σε πλήρη κλίμακα μέσω όλων των απαραίτητων υφιερέων στον πνευματικό ναό, αυτό που θα προκύψει θα είναι ένα ευχάριστο θέαμα, γεμάτο «χάρη».

24. Πότε θα κραυγάζουν οι λάτρεις του Ιεχωβά για το Μεγαλύτερο Κεφαλάρι: «Πόση χάρη έχει!»;

²⁴ Εκείνη την ιερή στιγμή που θα γίνει φανερό ότι το έργο το σχετικό με την αληθινή λατρεία ολοκληρώθηκε παρά την εναντίωση της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των πολιτικών υποστηρικτών της, όλοι οι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά στη γη θα γεμίσουν από ανείπωτη εκτίμηση για το ρόλο που ο Μεγαλύτερος Κυβερνήτης, ο Ιησούς Χριστός, επιτέλεσε με επιτυχία. Θα κραυγάζουν θριαμβευτικά για αυτόν, ο οποίος είναι το Μεγαλύτερο Κεφαλάρι: «Πόση χάρη έχει! Πόση χάρη έχει!»

Η «ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΙΤΑΙ

25. Όταν, μεταπολεμικά, άρχισε το έργο της ανοικοδόμησης της θεοκρατικής οργάνωσης για τη λατρεία του Ιεχωβά, το 1919 Κ.Χ., γιατί φαινόταν καταφρονητέο;

²⁵ Το μεταπολεμικό έτος 1919 Κ.Χ., όταν άρχισε το έργο της ανοικοδόμησης της θεοκρατικής οργάνωσης για τη λατρεία του Ιεχωβά, φαινόταν καταφρονητέο στα μάτια της θρησκευτικής Βαβυλώνας της Μεγάλης και των στρατιωτικών και πολιτικών εραστών της. Τους φαινόταν εντελώς απίθανο ότι θα πραγματοποιούνταν κάτι τέτοιο. Για ποιο λόγο; Επειδή το επιζών υπόλοιπο των χρισμένων πνευματικών Ισραηλιτών ήταν ολιγάριθμο και διεθνώς περιφρονημένο. (Ματθαίος 24:​9) Για παράδειγμα, όταν, στις 1⁠-⁠8 Σεπτεμβρίου 1919, διεξάχθηκε η γενική συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής στο θέρετρο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο στις Η.Π.Α., οι παρόντες στο πρόγραμμα τις καθημερινές δεν ήταν παρά 6.000 περίπου· μερικές χιλιάδες ακόμη, που δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στη συνέλευση λόγω του ότι ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε λήξει μόλις πρόσφατα, ήταν διασκορπισμένοι σε όλη τη γη· περίπου 17.961 άτομα (σύμφωνα με ελλιπείς εκθέσεις) είχαν παρευρεθεί νωρίτερα στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου στις 13 Απριλίου 1919. Τι ήταν αυτές οι χιλιάδες αφιερωμένοι, βαφτισμένοι λάτρεις του Ιεχωβά σε σύγκριση με τα εκατοντάδες εκατομμύρια μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου; Κάτι μηδαμινό!

26. (α) Έπρεπε να είναι καταφρονητέο το επιζών υπόλοιπο για το ότι ήταν ολιγάριθμο; (β) Ποιος έφερε ένα άγγελμα διόρθωσης, και από ποιον στάλθηκε αυτός;

²⁶ Παρ’ όλα αυτά, έπρεπε να είναι καταφρονητέο το επιζών υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών για το ότι ήταν ολιγάριθμο; Ή, επειδή δεν είχε «στρατιωτική δύναμη»; Τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα, πενήντα και πλέον χρόνια αργότερα, δίνουν μια βροντερή απάντηση και αποδεικνύουν ότι ο αλάθητος Θεός ήταν αυτός που έστειλε τον Ζαχαρία τον προφήτη του με ένα άγγελμα το οποίο θα διόρθωνε όλες τις λανθασμένες εντυπώσεις που βασίζονταν στην αρχική εικόνα των πραγμάτων. Ακούστε τι αναφέρει στη συνέχεια ο Ζαχαρίας: «Και ο λόγος του Ιεχωβά συνέχισε να έρχεται σε εμένα, λέγοντας: “Τα χέρια του Ζοροβάβελ έθεσαν το θεμέλιο αυτού του οίκου και τα δικά του χέρια θα τον τελειώσουν. Και θα γνωρίσετε εξάπαντος ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είναι αυτός που με έστειλε σε εσάς. Διότι ποιος καταφρόνησε την ημέρα των μικρών πραγμάτων; Και θα χαρούν και θα δουν τη στάθμη στο χέρι του Ζοροβάβελ. Αυτά τα εφτά είναι τα μάτια του Ιεχωβά. Περιτρέχουν όλη τη γη”».​—⁠Ζαχαρίας 4:​8⁠-⁠10.

27. Πότε αποδείχτηκε περίτρανα ότι ο Ιεχωβά ήταν αυτός που είχε στείλει τον Ζαχαρία στο λαό;

²⁷ Αν στο παρελθόν υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες στη διάνοια μερικών από το επαναπατρισμένο υπόλοιπο των Ιουδαίων στη γη του Ιούδα, ασφαλώς αυτοί έμαθαν ότι ο Ιεχωβά και όχι κάποιος άλλος ήταν αυτός που είχε στείλει τον Ζαχαρία στο λαό Του​—⁠την τρίτη ημέρα του δωδέκατου σεληνιακού μήνα (Αδάρ) του 515 Π.Κ.Χ. Το υπόμνημα στα εδάφια Έσδρας 6:​14, 15 μας λέει: «Και οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων έχτιζαν και σημείωναν πρόοδο ως αποτέλεσμα του προφητικού έργου του Αγγαίου του προφήτη και του Ζαχαρία, του εγγονού του Ιδδώ· και έχτισαν και τελείωσαν, χάρη στη διαταγή του Θεού του Ισραήλ και χάρη στη διαταγή του Κύρου και του Δαρείου και του Αρταξέρξη, του βασιλιά της Περσίας. Και αποπεράτωσαν αυτόν τον οίκο την τρίτη ημέρα του σεληνιακού μήνα Αδάρ, συγκεκριμένα, στο έκτο έτος της βασιλείας του Δαρείου του βασιλιά». Ο προφητικός λόγος του Ιεχωβά είχε δικαιωθεί!

28. (α) Γιατί δεν έχασαν τα μάτια του Ιεχωβά τη στιγμή που ο Ζοροβάβελ με το νήμα της στάθμης στο χέρι τοποθέτησε το κεφαλάρι στο ναό; (β) Με ποιο παρόμοιο αλλά μεγαλύτερο γεγονός θα χαρούν τα μάτια του ακόμη περισσότερο;

²⁸ Ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ πιθανόν να κρατούσε στο χέρι του το νήμα της στάθμης όταν ολοκλήρωσε τον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά τοποθετώντας στη θέση του το ουσιώδες κεφαλάρι. Αυτό το θέαμα ήταν κάτι ευχάριστο για τα μάτια. Ιδιαίτερα για τα μάτια του Ιεχωβά. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τα μάτια Του. Είναι σαν να έχει πληρότητα όσον αφορά τα μάτια​—⁠εφτά τον αριθμό⁠—​μάτια που περιτρέχουν όλη τη γη παρατηρώντας οτιδήποτε γίνεται, είτε από τους εχθρούς Του είτε από τον αφιερωμένο λαό του. Τα μάτια του δεν έχασαν τη στιγμή που ο Ζοροβάβελ με το νήμα της στάθμης στο χέρι τοποθετούσε στη θέση του το κεφαλάρι. Τα μάτια του χαίρονταν μαζί με τα άτομα του πιστού υπολοίπου που έβαλαν τη λατρεία του αληθινού Θεού στην πρώτη θέση στη ζωή τους. Πόσο πιο πολύ θα χαρούν τα μάτια του, τα οποία παρατηρούν το καθετί, όταν δουν τον Μεγαλύτερο Ζοροβάβελ να ολοκληρώνει το έργο στον πνευματικό ναό Του σε σχέση με την αποκαταστημένη αγνή λατρεία στη γη!

«ΟΙ ΔΥΟ ΧΡΙΣΜΕΝΟΙ»

29. Την πρώτη φορά που ο Ζαχαρίας ρώτησε για τη σημασία του οράματος με το χρυσό λυχνοστάτη, τι του ειπώθηκε, και από τι μπορούμε να δούμε τώρα την καταλληλότητα αυτής της απάντησης;

²⁹ Σε αυτό το σημείο, μήπως θυμόμαστε τι είπε ο άγγελος στον προφήτη Ζαχαρία όταν αυτός ρώτησε τι σήμαινε ο χρυσός λυχνοστάτης με τα εφτά λυχνάρια; Ναι· του είπε: «“Όχι με στρατιωτική δύναμη ούτε με ισχύ, αλλά με το πνεύμα μου”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων». (Ζαχαρίας 4:​6) Τώρα είμαστε σε θέση να δούμε την καταλληλότητα αυτής της ισχυρής δήλωσης από κάποιες περαιτέρω επεξηγηματικές λεπτομέρειες που παρουσιάζονται στο όραμα. Για να ικανοποιηθεί το ενδιαφέρον μας σε σχέση με αυτό, μας λέγονται τα εξής:

30. Τι είπε ο άγγελος στον Ζαχαρία ότι εξεικόνιζαν τα δύο ελαιόδεντρα που βρίσκονταν δίπλα στο λυχνοστάτη;

³⁰ «Και μετά αποκρίθηκα και του είπα: “Τι σημαίνουν αυτά τα δύο ελαιόδεντρα στη δεξιά πλευρά του λυχνοστάτη και στην αριστερή πλευρά του;” Τότε αποκρίθηκα δεύτερη φορά και του είπα: “Τι είναι οι δύο συστάδες κλαδιών από τα ελαιόδεντρα που, μέσω των δύο χρυσών αγωγών, χύνουν από μέσα τους το χρυσό υγρό;” Μου είπε λοιπόν: “Πραγματικά δεν γνωρίζεις τι σημαίνουν αυτά;” Και εγώ είπα: “Όχι, κύριέ μου”. Εκείνος, λοιπόν, είπε: “Αυτοί είναι οι δύο χρισμένοι που στέκονται δίπλα στον Κύριο όλης της γης”».​—⁠Ζαχαρίας 4:​11⁠-⁠14.

31. Πώς διοχετευόταν το λάδι στα λυχνάρια, γιατί ήταν ανεξάντλητο το απόθεμα, και τι εξεικόνιζε το λάδι;

³¹ Αμέσως μετά την πρώτη του ερώτηση, ο Ζαχαρίας θεώρησε καλό να κάνει και μια δεύτερη ώστε να μην παραλείψει ένα χαρακτηριστικό που δεν είχε περιλάβει στην πρώτη του ερώτηση. Αυτά τα δύο ελαιόδεντρα, όπως θα θυμόμαστε, βρίσκονταν στα δεξιά και στα αριστερά της χρυσής κούπας από την οποία ξεκινούσαν εφτά σωλήνες που κατέληγαν στα εφτά λυχνάρια του λυχνοστάτη διοχετεύοντάς τους λάδι από την κεντρική παροχή. Από πού τροφοδοτούνταν με φωτιστικό υγρό η χρυσή κούπα που βρισκόταν στην κορυφή του λυχνοστάτη; Από τη συστάδα των κλαδιών του ελαιόδεντρου που βρισκόταν στα δεξιά και από τη συστάδα των κλαδιών του ελαιόδεντρου που βρισκόταν στα αριστερά, μέσω ενός χρυσού αγωγού από την κάθε συστάδα κλαδιών. Το υγρό που διοχετευόταν με αυτόν τον τρόπο φαινόταν χρυσό, και κανείς δεν θα μπορούσε να διακόψει τη ροή του, όπως δεν θα μπορούσε να διακόψει και την παροχή από τα δύο ελαιόδεντρα. Το απόθεμα ήταν ανεξάντλητο, όπως ακριβώς ήταν ανεξάντλητη και ζωντανή η πηγή του. Αυτό το φωτιστικό υγρό εξεικόνιζε, όχι τη στρατιωτική δύναμη ούτε την ανθρώπινη ισχύ, αλλά, όπως είπε ο Ιεχωβά, “το πνεύμα του”. Το λάδι, λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε εδώ για να εξεικονίσει το πνεύμα του Θεού.​—⁠Ζαχαρίας 4:6.

32. (α) Ποια είναι η πηγή του συμβολικού “ελαιόλαδου”; (β) Τι συμβολίζει ο λυχνοστάτης ο οποίος τροφοδοτείται με αυτό το λάδι;

³² Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Δημιουργός του ελαιόδεντρου και επομένως η Πηγή του λαδιού το οποίο παράγεται από το δέντρο, παρόμοια αυτός είναι η Πηγή του πνεύματος ή της αόρατης ενεργού δύναμης που ανάβει τη φλόγα της αληθινής λατρείας προς Αυτόν. Συνεπώς, τα δύο ελαιόδεντρα εξεικονίζουν τους δύο αγωγούς μέσω των οποίων αυτός μεταδίδει το πνεύμα του στο συμβολικό λυχνοστάτη, δηλαδή στο «άγιο έθνος» του, το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών. Ποιοι είναι, λοιπόν, οι δύο αγωγοί που συμβολίζονται από τα δύο ελαιόδεντρα;

33. Πώς τα εδάφια Αποκάλυψη 11:​3, 4 χρησιμοποιούν ελαιόδεντρα ως σύμβολο ζωντανών πλασμάτων του Θεού, και ως εκ τούτου ποιους συμβολίζουν τα δύο ελαιόδεντρα στο όραμα του Ζαχαρία;

³³ Δεν θα ήταν αντίθετο προς τις Γραφές το να πούμε ότι τα δύο ελαιόδεντρα εξεικονίζουν νοήμονα πλάσματα του Θεού. Σε σχέση με το όραμα του ναού το οποίο κατέγραψε ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, διαβάζουμε: «Και θα κάνω τους δύο μάρτυρές μου να προφητεύσουν . . . ντυμένοι με σάκο. Αυτοί συμβολίζονται από τα δύο ελαιόδεντρα και τους δύο λυχνοστάτες και στέκονται ενώπιον του Κυρίου της γης». (Αποκάλυψη 11:​3, 4) Τα δύο ελαιόδεντρα που έχουμε στο όραμα του Ζαχαρία είναι, σύμφωνα με την εξήγηση, οι «δύο χρισμένοι [κατά γράμμα, δύο γιοι του λαδιού] που στέκονται δίπλα στον Κύριο όλης της γης». Ποιους εξεικονίζουν λοιπόν; Όχι τους θεόπνευστους προφήτες Αγγαίο και Ζαχαρία, αλλά δύο πρόσωπα στα οποία ο Ζαχαρίας είχε την εντολή να μεταφέρει το λόγο του Ιεχωβά των στρατευμάτων, δηλαδή τον Αρχιερέα Ιησού, το γιο του Ιωσεδέκ, και τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ.

34. (α) Πώς μετέδιδαν ο αρχιερέας και ο κυβερνήτης το συμβολικό λάδι στο συμβολικό λυχνοστάτη; (β) Με ποιον τρόπο διατηρούσαν ο Ζοροβάβελ και ο Ιησούς συνεχή την παροχή του πνεύματος του Θεού;

³⁴ Μέσω των θεόπνευστων προφητών Αγγαίου και Ζαχαρία, το πνεύμα του Ιεχωβά μεταδόθηκε στον Ιησού και στον Ζοροβάβελ. Αυτοί, με τη σειρά τους, θα αναλάμβαναν την ηγεσία στην οικοδόμηση του δεύτερου ναού του Ιεχωβά και θα μετέδιδαν το πνεύμα του Ιεχωβά στο ισραηλιτικό υπόλοιπο με αυτόν το σκοπό υπόψη. Αυτοί οι δύο «χρισμένοι» θα εμφυσούσαν συνεχώς το πνεύμα του Ιεχωβά σε όλο το αποκαταστημένο έθνος, εμμένοντας στο έργο ως το τέλος του και ενθαρρύνοντας τους οικοδόμους του ναού τόσο με προφορικές παραινέσεις όσο και με το προσωπικό τους παράδειγμα. Αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν αν στέκονταν συνεχώς δίπλα στον Ιεχωβά, «τον Κύριο όλης της γης». Έπρεπε να στέκονται στο πλευρό Του στην υπόθεση της μόνης αληθινής λατρείας και να Τον υπηρετούν συνεχώς παρέχοντας την αποκλειστική υποστήριξή τους στη λατρεία Του. Έτσι θα μπορούσε να επιτελεστεί το ιερό έργο με το πνεύμα του Ιεχωβά. Ως ο “Κύριος όλης της γης”, αυτός πραγματοποιεί το θέλημά του σχετικά με αυτό.

35. Στη σύγχρονη εκπλήρωση του οράματος, ποιον συμβολίζουν τα δύο ελαιόδεντρα;

³⁵ Στην εκπλήρωση αυτού του οράματος κατά τον παρόντα «καιρό του τέλους», ποιους εξεικονίζουν τα «δύο ελαιόδεντρα», οι «δύο χρισμένοι»; Εφόσον στην αρχική εκπλήρωση του οράματος, στις ημέρες του Ζαχαρία, εξεικόνιζαν τον Αρχιερέα Ιησού και τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ, πρέπει να εξεικονίζουν ένα και μόνο πρόσωπο, συγκεκριμένα τον Χρισμένο του Ιεχωβά, τον Μεσσία ή Χριστό, τον Ιησού ο οποίος χρίστηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού.​—⁠Ησαΐας 61:​1⁠-⁠3· Λουκάς 4:1.

36. (α) Πώς ενεργεί ο Ιησούς Χριστός σαν τον Αρχιερέα Ιησού και τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ σε σχέση με το πνεύμα του Θεού; (β) Όπως τα δύο ελαιόδεντρα, πώς διατηρεί συνεχή την παροχή του πνεύματος, και σε ποιο συμβολικό λυχνοστάτη μεταδίδει αυτό το πνεύμα;

³⁶ Ναι, πράγματι, ο Ιησούς ο Μεσσίας προσκιάστηκε τόσο από τον Αρχιερέα Ιησού όσο και από τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Προτού αφήσει τους όσιους αποστόλους του στη γη, υποσχέθηκε να τους στείλει το πνεύμα, το οποίο προέρχεται από τον Ουράνιο Πατέρα. (Ιωάννης 14:​16, 17· 15:​26· 16:​13, 14) Κατόπιν, την ημέρα του εορτασμού της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., έπαιξε το ρόλο των δύο ελαιόδεντρων που περιγράφονταν στο όραμα του Ζαχαρία. Εκείνη την ημέρα ο Ιεχωβά Θεός άρχισε να τον χρησιμοποιεί ως αγωγό μέσω του οποίου εκχέει το άγιο πνεύμα πάνω στο «άγιο έθνος» του πνευματικού Ισραήλ. (Πράξεις 1:​5· 2:​1⁠-⁠35· Ματθαίος 3:​11· Μάρκος 1:​7, 8· Λουκάς 3:​16) Σαν τους “δύο χρισμένους”, ή αλλιώς τους “δύο γιους του λαδιού”, στο πέμπτο όραμα του Ζαχαρία, ο Χριστός Ιησούς στέκεται «δίπλα στον Κύριο όλης της γης» ως Αρχιερέας και Κυβερνήτης και Τον υπηρετεί συνεχώς, επειδή βρίσκεται στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς. (Πράξεις 2:​34⁠-⁠36· 7:​56) Από αυτή τη θέση μπορεί να λειτουργεί ως αγωγός συνεχούς παροχής του πνεύματος του Κυρίου και Θεού στο συμβολικό «λυχνοστάτη» που βρίσκεται στη γη, το πιστό υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ.

37. (α) Από πού λαβαίνει ενέργεια το υπόλοιπο ώστε να συνεχίζει το έργο του ναού, και υπό την ηγεσία τίνος το κάνει αυτό; (β) Σε ποιον, λοιπόν, θα αποδοθούν οι ευχαριστίες και ο αίνος για την επιτυχία του έργου του ναού;

³⁷ Τα μέλη του χρισμένου υπολοίπου εξακολουθούν να εργάζονται υπό τον ουράνιο Κυβερνήτη τους και Αρχιερέα, τον Ιησού Χριστό, όχι με στρατιωτική δύναμη, αλλά με το πνεύμα του Παντοδύναμου Θεού το οποίο δεν αποτυγχάνει ποτέ. Αυτοί θα συνεχίσουν το έργο του ναού μέχρις ότου το φέρουν πλήρως σε πέρας, με την υποκίνηση και την ενέργεια που τους παρέχει το άγιο πνεύμα. Συνεπώς, οι ευχαριστίες, ο αίνος και η τιμή για την οριστική επιτυχία και για την επισφράγισή της θα αποδοθούν, όχι στο υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων, αλλά στον Ιεχωβά Θεό, την Πηγή του πνεύματος, μέσω του Ιησού Χριστού, του στοργικού αγωγού που Εκείνος χρησιμοποιεί.

Κεφάλαιο 12

Τερματίζεται η Ανοχή της Πονηρίας

 1. Αντί να συμμετέχει απλώς σε θρησκευτικές τυπικότητες στο ναό, τι έπρεπε να κάνει το έθνος του Ισραήλ για να έχει τις ευλογίες που υποσχόταν ο Ιεχωβά στη διαθήκη του;

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ έθνος του Ισραήλ είχε στην Ιερουσαλήμ το όμορφο σύμβολο της αγνής λατρείας του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού. Επρόκειτο για τον ιερό, ανοικοδομημένο ναό του. Ωστόσο, το έθνος έπρεπε να κάνει περισσότερα από το να συμμετέχει απλώς σε στερεότυπες τελετουργικές εκδηλώσεις σε εκείνο το κέντρο λατρείας. Το εκλεκτό έθνος του Ισραήλ, έχοντας τον ανοικοδομημένο ναό της λατρείας του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, έπρεπε να ζει καθημερινά σύμφωνα με εκείνη τη θρησκεία, από άκρη σε άκρη της θεόδοτης γης του. Τότε η θρησκεία του δεν θα ήταν απλώς ένας ευσεβής τυπικισμός, αλλά μια ζωντανή εμπειρία. Δεν θα είχε ως αποτέλεσμα να βεβηλώνεται ο ιερός οίκος της λατρείας του Ιεχωβά. Δεν θα επέσυρε χλευασμό και ονειδισμό στο όνομα του Θεού. Τότε εκείνος θα μπορούσε ευχαρίστως να ευλογήσει τους λάτρεις του, τους κατοίκους εκείνης της γης, σύμφωνα με την υπόσχεση της επίσημης διαθήκης που είχε συνάψει με το έθνος. Δεν θα αναγκαζόταν να στείλει θανατηφόρα κατάρα πάνω σε εκείνους που δεν ζούσαν σύμφωνα με τη διαθήκη.

 2. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια Ψαλμός 97:​10, 11, τι πρέπει να μισούν οι λάτρεις του Ιεχωβά; (β) Σε αρμονία με ποιο σκοπό του Θεού δεν θα πρέπει να ανέχονται αυτοί την πονηρία στη θεόδοτη επικράτειά τους;

² Οι ειλικρινείς λάτρεις Του πρέπει να τρέφουν γνήσιο μίσος για την πονηρία. Γι’ αυτό, ο θεόπνευστος ψαλμωδός τούς παροτρύνει: «Εσείς που αγαπάτε τον Ιεχωβά, να μισείτε το κακό. Αυτός φυλάει την ψυχή των οσίων του· τους ελευθερώνει από το χέρι των πονηρών. Φως έλαμψε για τον δίκαιο και χαρά για εκείνους που είναι ευθείς στην καρδιά». (Ψαλμός 97:​10, 11) Δεν πρέπει να είναι ανεκτή η πονηρία εκεί που κατοικούν όσοι αγαπούν τον Ιεχωβά, στη θεόδοτη επικράτειά τους. Στον ορισμένο του καιρό, στον οποίο μένει αυστηρά προσκολλημένος, θα τερματίσει όλη την πονηρία σε ολόκληρη τη γη, μαζί με όλες τις τρομερές συνέπειές της. Δεν θα ανεχτεί πλέον την πονηρία. Χαιρετίστε αυτόν τον καιρό που θα σημάνει ευτυχία για όλους τους ανθρώπους δίκαιης διάθεσης!

 3. Σε αρμονία με αυτό το θέμα, ποιο όραμα δόθηκε στη συνέχεια, και προς ενθάρρυνση τίνων καταγράφηκε;

³ Σε αρμονία με αυτή την ευχάριστη προοπτική βρίσκεται το θέμα του έκτου οράματος που δόθηκε στον προφήτη Ζαχαρία την εικοστή τέταρτη ημέρα του ενδέκατου σεληνιακού μήνα (Σεβάτ) το έτος 519 Π.Κ.Χ. Για να διαφυλαχτεί αυτό το όραμα προς δική μας ενθάρρυνση στο σημερινό καιρό της πλήρους εκπλήρωσής του, ο προφήτης το κατέγραψε κατόπιν θεϊκής έμπνευσης.

ΤΟ ΕΚΤΟ ΟΡΑΜΑ

4, 5. (α) Τι ανέφερε ότι είδε ο Ζαχαρίας προς τον άγγελο που έδινε την ερμηνεία; (β) Πώς κινούνταν ο ρόλος στον αέρα, πόση ήταν η γραπτή του επιφάνεια και τι είδους άγγελμα περιείχε;

⁴ Ο Ζαχαρίας γράφει: «Τότε σήκωσα ξανά τα μάτια μου και είδα έναν ρόλο που πετούσε. Εκείνος [ο άγγελος που έδινε την ερμηνεία], λοιπόν, μου είπε: “Τι βλέπεις;” Και εγώ είπα: “Βλέπω έναν ρόλο που πετάει, το μήκος του οποίου είναι είκοσι πήχεις και το πλάτος του δέκα πήχεις”».​—⁠Ζαχαρίας 5:​1, 2.

⁵ Ο ρόλος είναι ανοιχτός. Επίπεδος όπως είναι, γλιστράει στον αέρα σαν να είχε φτερά αεροπλάνου. Είναι ένας μεγάλος ρόλος, αφού έχει είκοσι πήχεις μήκος και δέκα πήχεις πλάτος, καλύπτοντας έτσι μια έκταση διακοσίων τετραγωνικών πήχεων, δηλαδή, περίπου σαράντα τετραγωνικών μέτρων. Αν μάλιστα είχαν γραφτεί και οι δύο πλευρές του ρόλου, θα είχαμε ογδόντα τετραγωνικά μέτρα γραπτής επιφάνειας. Και ήταν όντως γραμμένος και στις δύο πλευρές. Άρα μπορούσε να μεταδώσει ένα εντυπωσιακά μεγάλο άγγελμα. Ήταν το άγγελμα ευνοϊκό για εκείνη τη γη ή δυσμενές; Αυτό θα μας έδινε και μια ένδειξη του τι σήμαινε ο ρόλος που πετούσε. Ο Ζαχαρίας ήθελε να μάθει. Το ίδιο θέλουμε και εμείς.

 6. Τι σήμαινε ο ρόλος που πετούσε, σύμφωνα με την εξήγηση του αγγέλου που έδινε την ερμηνεία;

⁶ Τι είπε ο άγγελος που έδινε την ερμηνεία; «Τότε μου είπε: “Αυτή είναι η κατάρα που εξέρχεται καλύπτοντας την επιφάνεια όλης της γης, επειδή όποιος κλέβει, σύμφωνα με όσα λέει αυτή στη μία πλευρά, έχει διαφύγει την τιμωρία· και όποιος κάνει όρκο, σύμφωνα με όσα λέει αυτή στην άλλη πλευρά, έχει διαφύγει την τιμωρία”».​—⁠Ζαχαρίας 5:3.

7, 8. Ποια ερωτήματα δημιουργούνται σε σχέση με τον κλέφτη και όποιον κάνει ψευδή όρκο στο όνομα του Ιεχωβά, και τι λέει ο Ιεχωβά ότι θα κάνει η κατάρα;

⁷ Τι πρόκειται να συμβεί, λοιπόν, σε εκείνους που πράττουν το κακό και οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν μείνει ατιμώρητοι; Σύμφωνα με όσα είναι γραμμένα στη μία πλευρά του ρόλου, ποια κατάρα θα πέσει πάνω στον κλέφτη που μέχρι στιγμής έχει διαφύγει την τιμωρία; Και, σύμφωνα με όσα είναι γραμμένα στην άλλη πλευρά του ρόλου, ποια κατάρα θα πέσει πάνω σε αυτόν που είναι ένοχος σε σχέση με όρκο; Η απάντηση ενδιαφέρει και εμάς σήμερα, επειδή στην εποχή μας όλη η γη βρίθει από κλέφτες και από άτομα που δεν ζουν σύμφωνα με τους όρκους τους. Τι έχει να μας πει ο άγγελος που δίνει την ερμηνεία; Τα ακόλουθα:

⁸ «“Εγώ την έκανα να εξέλθει”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “και θα μπει μέσα στο σπίτι του κλέφτη και μέσα στο σπίτι αυτού που κάνει ψευδή όρκο στο όνομά μου· και θα μείνει στο μέσο του σπιτιού του και θα εξολοθρεύσει αυτό και τα ξύλα του και τις πέτρες του”».​—⁠Ζαχαρίας 5:4.

 9. Μέχρι ποιου σημείου θα έφτανε η εξολόθρευση​—⁠μήπως θα περιοριζόταν μόνο στα σπίτια;

⁹ Οι κλέφτες, καθώς και όποιοι έκαναν ψευδή όρκο στο όνομα του Ιεχωβά, ήταν καταραμένοι να υποστούν καταστροφή. Δεν θα εξολοθρεύονταν μόνο τα σπίτια τους, τα ξύλα, οι πέτρες και ό,τι άλλο υπήρχε σε αυτά, αλλά θα εξολοθρεύονταν και οι ίδιοι οι κλέφτες και οι ψεύδορκοι. Το μέρος όπου έμεναν θα χανόταν από εκείνη τη γη, και μαζί με τις κατοικίες τους θα χάνονταν και οι ίδιοι. Αυτή ήταν πράγματι μια τρομερή κατάρα! Δριμύτατη!

10. Για ποια περιοχή ίσχυαν αυτά, και γιατί αυτό έκανε την κλοπή και την ψευδορκία ακόμη πιο σοβαρά πράγματα;

¹⁰ Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι τα παραπάνω ίσχυαν για την περιοχή όπου κατοικούσε το υπόλοιπο των άλλοτε εξόριστων Ιουδαίων, οι οποίοι είχαν απελευθερωθεί από τη Βαβυλώνα και είχαν επιστρέψει στη γη του Ιούδα με σκοπό την ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Αυτό έκανε τα πράγματα ακόμη πιο σοβαρά. Σύμφωνα με τις Δέκα Εντολές, όπως αυτές δόθηκαν μέσω του προφήτη Μωυσή, οι φυσικοί αυτοί περιτμημένοι Ιουδαίοι είχαν θεϊκή εντολή να μην κλέβουν, να μην ψευδορκούν και να μην ψευδομαρτυρούν. Επομένως, αν κάποιος έκλεβε από τον εκλεκτό λαό του Θεού, στην πραγματικότητα έκλεβε από τον Ιεχωβά. Αν κάποιος ορκιζόταν ψευδώς στο άγιο όνομα του Ιεχωβά, δεν έλεγε ψέματα μόνο σε εκείνον στον οποίο δινόταν ο όρκος ως διαβεβαίωση ή εγγύηση, αλλά και στον Ιεχωβά. Έκανε κακή χρήση του ονόματός Του· χρησιμοποιούσε το όνομά Του με μάταιο τρόπο. (Έξοδος 20:​7, 15, 16) Παρ’ όλο που οι κλέφτες και οι ψεύδορκοι γλίτωναν για κάποιο διάστημα την τιμωρία από εκείνους που έπρεπε να επιβάλλουν το νόμο του Θεού, ωστόσο η κατάρα Του ίσχυε για αυτούς τους παραβάτες και στον ορισμένο καιρό θα εκτελούνταν εναντίον τους.

ΜΟΡΦΕΣ ΚΛΟΠΗΣ

11. Μήπως η πείνα καθιστούσε δικαιολογημένη την κλοπή, και αν όχι, ποιες ήταν οι συνέπειες μιας τέτοιας κλοπής σύμφωνα με τον Σολομώντα και τον παροιμιαστή Αγούρ;

¹¹ Ανεξάρτητα από το κίνητρο που οδηγούσε στην κλοπή και από το πόσο δικαιολογημένη μπορεί να φαινόταν αυτή υπό κάποιες συνθήκες, η κλοπή εξακολουθούσε να είναι αμαρτία και άξιζε την τιμωρία που όριζε ο νόμος του Θεού. Ο θεόπνευστος σοφός Βασιλιάς Σολομών είπε: «Τον κλέφτη δεν τον καταφρονούν, αν κλέβει για να χορτάσει την ψυχή του όταν πεινάει. Αν όμως πιαστεί, θα επανορθώσει δίνοντας εφταπλάσια· όλα τα πολύτιμα πράγματα του σπιτιού του θα δώσει». (Παροιμίες 6:​30, 31) Ο παροιμιαστής Αγούρ, ο γιος του Ιακέ, δεν ήθελε να βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση που θα τον εξωθούσε να κλέψει, γιατί διέκρινε ότι αυτό περιλάμβανε ή επηρέαζε τον Θεό του. Γι’ αυτόν το λόγο, προσευχήθηκε στον Θεό: «Την αναλήθεια και τον ψεύτικο λόγο απομάκρυνε από εμένα. Μη μου δώσεις ούτε φτώχεια ούτε πλούτο. Την τροφή που μου αναλογεί ας τρώω με λαχτάρα, για να μη χορτάσω και σε αρνηθώ και πω: “Ποιος είναι ο Ιεχωβά;” και για να μην πέσω σε φτώχεια και κλέψω και προσβάλω το όνομα του Θεού μου». (Παροιμίες 30:​1, 8, 9) Πώς θα πρόσβαλλε το όνομα του Θεού του με τη διάπραξη κλοπής;

12. (α) Στο φως των Δέκα Εντολών, πώς αποτελεί η κλοπή, ακόμη και όταν πεινάει κανείς, προσβολή του ονόματος του Θεού; (β) Τι λέει ο απόστολος Παύλος σχετικά με αυτό;

¹² Αυτό θα συνέβαινε επειδή η κλοπή αποτελεί έκφραση ειδωλολατρίας. Ο κλέφτης ειδωλοποιεί τον εαυτό του ή το αντικείμενο που κλέβει. Εποφθαλμιά κάτι που δεν δικαιούται και το οποίο ανήκει σε κάποιον άλλον. Για να γλιτώσει την τιμωρία που επισύρει η κλοπή, παίρνει το αντικείμενο που εποφθαλμιά όταν ο κάτοχός του ή αυτοί που επιβάλλουν το νόμο δεν τον βλέπουν. Εφόσον η εντολή κατά της κλοπής δόθηκε βάσει του ονόματος του Ιεχωβά​—⁠του ονόματος του Θεού⁠—​αυτός που κλέβει περιφρονεί το όνομα του Θεού και το προσβάλλει σαν να μην έχει αυτό ισχύ ή σπουδαιότητα. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς κληρονόμους της ουράνιας βασιλείας του Θεού: «Κανένας πόρνος ή ακάθαρτος ή άπληστος​—που σημαίνει ότι είναι ειδωλολάτρης—​δεν έχει κληρονομιά στη βασιλεία του Χριστού και του Θεού». (Εφεσίους 5:​5) Έγραψε επίσης: «Νεκρώστε, λοιπόν, τα μέλη του σώματός σας τα οποία είναι πάνω στη γη όσον αφορά την πορνεία, την ακαθαρσία, τη σεξουαλική όρεξη, τη βλαβερή επιθυμία και την πλεονεξία, η οποία είναι ειδωλολατρία». (Κολοσσαείς 3:​5) Ο Παύλος μπορεί να είχε υπόψη του την προφητεία του Ζαχαρία όταν έγραψε: «Ο κλέφτης ας μην κλέβει πια, αλλά απεναντίας ας εργάζεται σκληρά, κάνοντας με τα χέρια του ό,τι είναι καλό έργο, για να έχει να δίνει σε εκείνον που έχει ανάγκη».​—⁠Εφεσίους 4:​28, 25.

13. (α) Πώς επηρεάζει η «κατάρα» τον αφιερωμένο, βαφτισμένο Χριστιανό που αρχίζει να κλέβει; (β) Ποια κλοπή είναι σοβαρότερη από το να κλέψει κανείς τα υλικά υπάρχοντα κάποιου;

¹³ Αν ένας αφιερωμένος, βαφτισμένος Χριστιανός επιστρέψει στη συνήθεια της κλοπής που μπορεί να είχε πριν από τη μεταστροφή του ή αρχίσει τώρα να κλέβει, προσβάλλει το όνομα του Θεού του. Εφόσον ως κλέφτης δεν μπορεί να κληρονομήσει τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, επισύρει στον εαυτό του θεϊκή κατάρα. Αυτό θα σημάνει την καταστροφή του, γιατί αν δεν καταφέρει να μπει στη βασιλεία στην οποία κλήθηκε, δεν θα του απομένει πια τίποτα άλλο. Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο να κλέψει κανείς υλικά πράγματα από κάποιον για να γίνει κλέφτης. Σοβαρότερες συνέπειες έχει η κλοπή των λόγων του Θεού. Ο Θεός είναι εναντίον μιας τέτοιας κλοπής.

14. Τι λέει ο Ιεχωβά στα εδάφια Ιερεμίας 23:​30⁠-⁠32 για αυτούς που κλέβουν τα λόγια Του;

¹⁴ «“Γι’ αυτό λοιπόν, εγώ είμαι εναντίον των προφητών”, λέει ο Ιεχωβά, “οι οποίοι κλέβουν τα λόγια μου, ο καθένας από το σύντροφό του”. “Εγώ είμαι εναντίον των προφητών”, λέει ο Ιεχωβά, “οι οποίοι χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους για να λένε: «Ήρθε λόγος!»” “Εγώ είμαι εναντίον των προφητών με τα ψεύτικα όνειρα”, λέει ο Ιεχωβά, “οι οποίοι τα αφηγούνται και κάνουν το λαό μου να περιπλανιέται με τα ψεύδη τους και με την καύχησή τους”. “Εγώ, όμως, δεν τους έστειλα ούτε τους διέταξα. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να ωφελήσουν αυτόν το λαό”, λέει ο Ιεχωβά».​—⁠Ιερεμίας 23:​30⁠-⁠32.

15. (α) Τι πρέπει να λεχθεί ως προς το ενδεχόμενο να κλέβουμε λόγια του συντρόφου μας όταν παραθέτουμε από την Αγία Γραφή σε άλλους; (β) Πώς έκλεβαν οι ψευδοπροφήτες των ημερών του Ιερεμία τα λόγια του Θεού από το σύντροφό τους;

¹⁵ Το να κλέβει κάποιος τα λόγια του Ιεχωβά από το σύντροφό του είναι σοβαρό ζήτημα. Πώς γίνεται αυτή η κλοπή; Μήπως κλέβουμε τα λόγια του Ιεχωβά από τον προφήτη όταν παραθέτουμε τα λόγια του τα οποία Εκείνος τον ενέπνευσε να πει; Όχι, γιατί αναγνωρίζουμε δεόντως το θεόπνευστο προφήτη του οποίου τα λόγια παραθέτουμε για να υποστηρίξουμε τις δηλώσεις μας ή να αποδείξουμε κάποια διδασκαλία. Παραπέμπουμε τους ανθρώπους στο βιβλίο, στο κεφάλαιο και στο εδάφιο της Αγίας Γραφής από το οποίο παραθέτουμε. Δεν ενεργούμε όπως οι ψευδοπροφήτες στις ημέρες του Ιερεμία. Εκείνοι οι προφήτες έπαιρναν την προφητεία του ανθρώπου τον οποίο είχε εμπνεύσει ο Ιεχωβά να προφητεύσει και κατόπιν παρουσίαζαν την προφητεία ως δική τους. Και, φυσικά, όταν επαύξαναν την προφητεία την οποία είχαν κλέψει, δεν είχαν τη θεϊκή καθοδηγία σε αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι είτε δεν την εξηγούσαν σωστά είτε έκαναν αυθαίρετες προσθήκες είτε νόθευαν, διέστρεφαν, νέρωναν την προφητεία. Έτσι λοιπόν, χρησιμοποιούσαν την προφητεία αυτή, την οποία είχαν οικειοποιηθεί, για δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς.

16. Πώς έκλεβαν το όνομα του Θεού εκείνοι που ισχυρίζονταν ότι ήταν θεόπνευστοι προφήτες ή εκείνοι που δεν αφηγούνταν παρά όνειρα;

¹⁶ Παρουσιάζονταν ως προφήτες με το να λένε​—⁠σαν να είχαν θεϊκή έμπνευση⁠—​«Ήρθε λόγος!» Κατόπιν έκλεβαν πραγματικά το όνομα του Ιεχωβά καθώς το συνέδεαν με το δικό τους “λόγο” με τον οποίο δεν σχετιζόταν αυτό. Ονειρεύονταν ψεύτικα όνειρα για το μέλλον ώστε να επηρεάσουν το λαό εναντίον των αληθινών εκπροσώπων του Ιεχωβά. Με τα ψεύτικα όνειρά τους και την καυχησιολογία τους σχετικά με το μέλλον, έκαναν το λαό να παραστρατεί θρησκευτικά και πνευματικά και τον άφηναν απροετοίμαστο όσον αφορά τις πραγματικές μελλοντικές εξελίξεις. Ο Ιεχωβά δεν τους είχε στείλει ούτε τους είχε διατάξει, και γι’ αυτόν το λόγο δεν είχαν το δικαίωμα να κλέβουν το όνομα του Θεού από τη δικαιωματική του θέση και να το χρησιμοποιούν για να επιτύχουν τους απατηλούς τους σκοπούς. Τέτοιου είδους κλέφτες δεν ωφελούσαν κανέναν.

17. Τι προειδοποίησε ο Ιεχωβά ότι πλησίαζε, και με ποιον τρόπο ήταν υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά του λαού οι προφήτες που δεν είχαν σταθεί στο στενό Του περιβάλλον;

¹⁷ «Διότι ποιος στάθηκε στο στενό περιβάλλον του Ιεχωβά για να δει και να ακούσει το λόγο του; Ποιος έδωσε προσοχή στο λόγο του για να τον ακούσει; Δείτε! Η ανεμοθύελλα του Ιεχωβά​—ναι, οργή—​πρόκειται να εξέλθει, και μάλιστα ανεμοστρόβιλος. Πάνω στο κεφάλι των πονηρών θα στροβιλιστεί. Ο θυμός του Ιεχωβά δεν θα απομακρυνθεί μέχρι αυτός να εκτελέσει και να πραγματοποιήσει τις σκέψεις της καρδιάς του. Στο τελικό διάστημα των ημερών θα δώσετε την προσοχή σας σε αυτό και θα το κατανοήσετε. Δεν έστειλα τους προφήτες αυτούς, και όμως έτρεξαν. Δεν τους μίλησα, και όμως προφήτευσαν. Αλλά αν είχαν σταθεί στο στενό μου περιβάλλον, τότε θα είχαν κάνει το λαό μου να ακούσει τα λόγια μου, και θα τους είχαν παρακινήσει να επιστρέψουν από την κακή οδό τους και από την κακία των ενεργειών τους».​—⁠Ιερεμίας 23:​18⁠-⁠22.

18. Με ποιον τρόπο έχουν κάνει οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου αυτό για το οποίο μας προειδοποιεί το εδάφιο Αποκάλυψη 22:​19, και πώς έχουν κλέψει τα λόγια των συντρόφων τους;

¹⁸ Τα παραπάνω συμφωνούν με τα όσα λέχθηκαν στους αφιερωμένους, βαφτισμένους Χριστιανούς στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής: «Αν κάποιος αφαιρέσει οτιδήποτε από τα λόγια του ρόλου αυτής της προφητείας, ο Θεός θα αφαιρέσει τη μερίδα του από τα δέντρα της ζωής και από την άγια πόλη, πράγματα που είναι γραμμένα σε αυτόν το ρόλο». (Αποκάλυψη 22:​19) Διδάσκοντας ότι το βιβλίο της Αποκάλυψης δεν έχει προφητική αξία ή ότι η Αγία Γραφή είναι γεμάτη μύθους, θρύλους και απίθανες καταστάσεις, ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου έχει σαφώς αφαιρέσει πολλά από το Λόγο του Θεού, και έτσι τον κρατάει μακριά από τον ανυποψίαστο λαό. Πόσο συχνά, είτε σε πολιτικές εκστρατείες είτε σε καιρό πολέμου, δεν έχει καταχραστεί ιδιοτελώς ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου κάποιο Γραφικό εδάφιο και δεν το έχει χρησιμοποιήσει ως πρόφαση για να μιλήσει στις εκκλησίες του για την πολιτική του κόσμου, για σχέδια κοινωνικής μεταρρύθμισης και για πολεμική προπαγάνδα! Δεν είναι αυτό σαν να κλέβει κάποιος το λόγο του Ιεχωβά από το σύντροφό του;

19. Πώς μπορούμε εμείς, σαν τον απόστολο Παύλο, να αποφύγουμε την κατάρα που δίνει ο Θεός σε όσους κλέβουν τα λόγια του Θεού από εκείνους που τα χρειάζονται;

¹⁹ Αντί να κλέβουμε οτιδήποτε από το Λόγο του Θεού σε βάρος εκείνων που αξίζουν να τον ακούσουν, πρέπει να μιμούμαστε το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, ο οποίος είπε: «Δεν δίστασα να σας πω οποιαδήποτε από τα πράγματα που ήταν επωφελή και να σας διδάξω δημόσια και από σπίτι σε σπίτι. Αλλά έδωσα πλήρως μαρτυρία σε Ιουδαίους και Έλληνες σχετικά με τη μετάνοια προς τον Θεό και την πίστη στον Κύριό μας Ιησού. Γι’ αυτό, σας καλώ να πείτε ως μάρτυρες αυτήν εδώ την ημέρα ότι είμαι καθαρός από το αίμα όλων, γιατί δεν δίστασα να σας πω όλη τη βουλή του Θεού». (Πράξεις 20:​19⁠-⁠21, 26, 27) Όπως ο Παύλος, δεν θέλουμε να επισύρουμε στον εαυτό μας κατάρα λόγω πνευματικής κλοπής.

ΨΕΥΔΟΡΚΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

20. Ποια χαρακτηριστική περίπτωση ψευδορκίας στο όνομα του Θεού, μέσα στον Ιούδα, θα θυμούνταν καλά ο προφήτης Ζαχαρίας και οι Ιουδαίοι συμπατριώτες του;

²⁰ Ο Ζαχαρίας και οι υπόλοιποι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι της εποχής του θα θυμούνταν καλά ένα χαρακτηριστικό ιστορικό γεγονός που έδειχνε πόσο πολύ ενοχλεί τον Θεό το να ορκίζεται κάποιος ψευδώς στο όνομά Του. Πρόκειται για την περίπτωση του τελευταίου τους βασιλιά στο θρόνο της Ιερουσαλήμ, δηλαδή του Βασιλιά Σεδεκία, γιου του Ιωσία. Αυτός πέθανε τυφλός σε μια φυλακή στη Βαβυλώνα προτού απελευθερωθεί το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο από τη βαβυλωνιακή εξορία. Γιατί; Το υπόμνημα των εδαφίων 2 Χρονικών 36:​12, 13 εξηγεί το γιατί, λέγοντας: «Έπραξε το κακό στα μάτια του Ιεχωβά του Θεού του. Δεν ταπείνωσε τον εαυτό του ενώπιον του Ιερεμία του προφήτη και σύμφωνα με την προσταγή του Ιεχωβά. Και μάλιστα στασίασε εναντίον του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος τον είχε βάλει να ορκιστεί στον Θεό· και γινόταν όλο και πιο σκληροτράχηλος και σκληρόκαρδος για να μην επιστρέψει στον Ιεχωβά, τον Θεό του Ισραήλ».

21. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιεζεκιήλ 17:​16⁠-⁠20, ποια απόφαση πήρε ο Ιεχωβά αναφορικά με τον άπιστο Βασιλιά Σεδεκία;

²¹ Σχετικά με τον όρκο που είχε δώσει ο Βασιλιάς Σεδεκίας στον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα εν ονόματι του Ιεχωβά, τα εδάφια Ιεζεκιήλ 17:​16⁠-⁠20 μας αναφέρουν την εξής απόφαση του Ιεχωβά:

«“Όσο βέβαιο είναι ότι εγώ ζω”, λέει ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά, “στον τόπο του βασιλιά [Ναβουχοδονόσορα] ο οποίος έθεσε ως βασιλιά εκείνον που καταφρόνησε τον όρκο του και που παραβίασε τη διαθήκη του, με αυτόν στο μέσο της Βαβυλώνας θα πεθάνει. . . . Και καταφρόνησε όρκο με το να παραβιάσει διαθήκη, και ορίστε! είχε δώσει το χέρι του και όμως έκανε όλα αυτά τα πράγματα. Δεν θα διαφύγει”. “Γι’ αυτό, να τι είπε ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά: «Όσο βέβαιο είναι ότι εγώ ζω, τον όρκο μου τον οποίο καταφρόνησε και τη διαθήκη μου την οποία παραβίασε​—ναι, θα τα φέρω πάνω στο κεφάλι του. Και θα απλώσω πάνω του το δίχτυ μου, και σίγουρα θα πιαστεί στο κυνηγετικό μου δίχτυ· και θα τον φέρω στη Βαβυλώνα και θα θέσω εκεί τον εαυτό μου σε κρίση μαζί του αναφορικά με την απιστία του με την οποία ενήργησε εναντίον μου»”».

22. Πώς καταπάτησε τον όρκο του ο Βασιλιάς Σεδεκίας, και παρά τη συμβουλή τίνος το έκανε αυτό;

²² Εφόσον ο Βασιλιάς Σεδεκίας είχε ορκιστεί στον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα στο όνομα του Υπέρτατου Κυρίου Ιεχωβά, όφειλε ενώπιον του Θεού να κρατήσει τον όρκο του και να εκπληρώσει τη διαθήκη που είχε συνάψει, σύμφωνα με την οποία θα ήταν υποτελής βασιλιάς στο βασιλιά της Βαβυλώνας. Αψήφησε, όμως, τη θεόπνευστη συμβουλή του προφήτη Ιερεμία, έγινε επίορκος, καταπάτησε τον όρκο του και στασίασε στρεφόμενος στον Φαραώ της Αιγύπτου για στρατιωτική βοήθεια.​—⁠Ιεζεκιήλ 17:​11⁠-⁠15, 17· Ησαΐας 31:​1⁠-⁠3.

23. Όπως ο Σεδεκίας, πώς έχουν πάει να ζητήσουν βοήθεια τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου και ο κλήρος τους, παραβιάζοντας έτσι τη διαθήκη τους;

²³ Όπως ο Βασιλιάς Σεδεκίας, ο οποίος υπόκειτο στη διαθήκη του Νόμου την οποία είχε συνάψει ο Θεός με μεσίτη τον Μωυσή, τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου έχουν κατεβεί στη συμβολική Αίγυπτο για βοήθεια, ναι, στον κόσμο με το στρατιωτικό εξοπλισμό του. Οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου έχουν ακολουθήσει τα έθνη στα οποία ανήκουν ευλογώντας τα στρατεύματά τους, τα πολεμικά τους όπλα και τις πολεμικές τους επιχειρήσεις και αναπέμποντας προσευχές για αυτά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου, καθώς και ο κλήρος τους, που ισχυρίζονται ότι υπόκεινται στη νέα διαθήκη με τον Θεό της οποίας μεσίτης είναι ο Χριστός, έχουν παραβιάσει τη διαθήκη τους με τον Θεό. Ο κλήρος έχει παραβιάσει την ουδετερότητα που όλοι οι Χριστιανοί δεσμεύονται να διακρατούν όσον αφορά τις συγκρούσεις αυτού του κόσμου.

24. (α) Πώς συμπεριφέρθηκαν οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου σε σχέση με τις ευχές ή τους όρκους που έκαναν όταν χειροτονήθηκαν διάκονοι; (β) Τι τους περιμένει στην επερχόμενη «μεγάλη θλίψη», όταν ο Θεός θα εκτελέσει την «κατάρα» του ρόλου που πετούσε;

²⁴ Οποιεσδήποτε ευχές ή όρκους έκαναν στον Θεό οι κληρικοί του σχισματικού Χριστιανικού κόσμου όταν χειροτονήθηκαν διάκονοι των θρησκευμάτων στα οποία ανήκουν, τους έχουν παραβιάσει. Το έχουν κάνει αυτό με την κοσμική πορεία που ακολουθούν, παρότι γνωρίζουν καλά ότι «η φιλία με τον κόσμο είναι έχθρα με τον Θεό» και ότι «όποιος, λοιπόν, θέλει να είναι φίλος του κόσμου καθιστά τον εαυτό του εχθρό του Θεού». (Ιακώβου 4:​4) Τι μπορούμε να πούμε για την «κατάρα» την οποία συμβόλιζε ο ασυνήθιστα μεγάλος ρόλος που πετούσε καλύπτοντας όλη την επιφάνεια της γης; Θα μπει μέσα στους οίκους αυτών των πνευματικών ή θρησκευτικών κλεφτών; Θα εξολοθρεύσει αυτούς και όλους τους θρησκευτικούς οίκους τους όταν ο Θεός θα εκτελέσει αυτή την κατάρα; Δίχως άλλο, ναι! Αυτοί οι κληρικοί και τα καθ’ ομολογία Χριστιανικά έθνη στα οποία ανήκουν είναι «ασυνεπείς στις συμφωνίες τους» απέναντι στον Θεό, μολονότι θα έπρεπε να γνωρίζουν πάρα πολύ καλά «το δίκαιο διάταγμα του Θεού, ότι εκείνοι που πράττουν τέτοια πράγματα είναι άξιοι θανάτου». (Ρωμαίους 1:​31, 32) Αλίμονο σε αυτούς κατά την επερχόμενη «μεγάλη θλίψη», όταν ο Θεός θα εκτελέσει την κατάρα του “ρόλου που πετούσε”.​—⁠Ματθαίος 24:​21, 22.

25, 26. (α) Πού πρέπει τελικά να τερματιστούν οι μορφές πονηρίας οι οποίες προσδιορίζονται στο ρόλο που πετούσε; (β) Μέσω ποιας πορείας ενέργειας θα διαφύγουν οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Χριστιανοί την «κατάρα» του ρόλου που πετούσε;

²⁵ Όπως στο όραμα του Ζαχαρία η κατάρα θα τερμάτιζε σε όλη τη γη του λαού Του την κλοπή και την ψευδορκία στο όνομα του Ιεχωβά, έτσι πρέπει να τερματιστούν αυτά τα πράγματα σε ολόκληρη τη γη. Και μάλιστα, το ίδιο πρέπει να γίνει τώρα στην πνευματική επικράτεια του αποκαταστημένου υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ του Ιεχωβά. Αυτές οι μορφές πονηρίας δεν πρόκειται να γίνουν πλέον ανεκτές ούτε και πρόκειται να παραμείνουν ατιμώρητες σε αυτή τη γη, η οποία ανήκει στον Δημιουργό της, τον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά. Για να διαφύγουν την επερχόμενη εξολόθρευση, όλοι οι πλήρως αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Χριστιανοί έχουν τη Γραφική υποχρέωση να μην είναι «μέρος αυτού του κόσμου», να προσκολλώνται άρρηκτα στη διακράτηση θεοκρατικής ουδετερότητας όσον αφορά τις ιδιοτελείς διαμάχες αυτού του κόσμου. Επειδή το αποκαταστημένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών το κάνει αυτό, εκπληρώνεται σε αυτούς η προφητεία των εδαφίων Αποκάλυψη 22:​3⁠-⁠5:

²⁶ «Και δεν θα υπάρξει πια καμιά κατάρα. Αλλά ο θρόνος του Θεού και του Αρνιού θα είναι στην πόλη, και οι δούλοι του θα του αποδίδουν ιερή υπηρεσία· και θα βλέπουν το πρόσωπό του, και το όνομά του θα είναι στα μέτωπά τους. Επίσης, νύχτα δεν θα υπάρχει πια, και αυτοί δεν χρειάζονται το φως του λυχναριού ούτε έχουν το φως του ήλιου, επειδή ο Ιεχωβά Θεός θα ρίχνει φως πάνω τους, και θα βασιλέψουν στους αιώνες των αιώνων».

Η ΠΟΝΗΡΙΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ

27. (α) Στο έβδομο όραμα, τι είδε ο Ζαχαρίας να εξέρχεται; (β) Ποιο ερώτημα ανακύπτει σε σχέση με τη φράση «η όψη τους σε όλη τη γη»;

²⁷ Εφόσον δεν πρόκειται να υπάρξει κατάρα από τον Θεό, δεν πρόκειται να υπάρξει πια πονηρία. Το ότι η πονηρία δεν θα ήταν πλέον ανεκτή μέσα στα όρια της ιδιοκτησίας του θεϊκού Δημιουργού μάς το δείχνει το έβδομο όραμα του προφήτη Ζαχαρία με κάποιους ενδιαφέροντες συμβολισμούς. Ας προσηλώσουμε τα μάτια της διάνοιάς μας στη λεκτική εικόνα που μας περιγράφει ο Ζαχαρίας: «Τότε ο άγγελος που μιλούσε μαζί μου εξήλθε και μου είπε: “Σήκωσε τα μάτια σου, παρακαλώ, και δες τι είναι αυτό που εξέρχεται”. Εγώ, λοιπόν, είπα: “Τι είναι αυτό;” Και εκείνος είπε: “Αυτό είναι το εφά που εξέρχεται”. Και συνέχισε και είπε: “Αυτή είναι η όψη τους σε όλη τη γη”». (Ζαχαρίας 5:​5, 6) Στη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο άγγελος, δηλαδή στην εβραϊκή, η έκφραση που αποδίδεται «η όψη τους» σημαίνει κατά γράμμα «το μάτι τους». Παρόμοια περίπτωση έχουμε στο εδάφιο Αριθμοί 11:​7 όπου η έκφραση «το μάτι του» (δηλαδή του μάννα, που ήταν κάτι το πρωτόγνωρο) μεταφράζεται «η όψη του». Ωστόσο, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα αποδίδει το εδάφιο Ζαχαρίας 5:​6 διαφορετικά: «Αύτη η αδικία αυτών εν πάση τη γη». Θα ήταν η «όψη» όλων αυτών άδικη;

28. Τι υποδεικνύει σε σχέση με αυτούς που βρίσκονται «σε όλη τη γη» το γεγονός ότι το δοχείο αυτό ήταν μια συγκεκριμένη μονάδα μέτρησης όγκου;

²⁸ Για να δώσουμε την απάντηση, θα πρέπει να δούμε τι βρίσκεται μέσα σε αυτό το εφά που πετάει, το οποίο, όπως διαπιστώνουμε, έχει ένα μολύβδινο καπάκι πάνω του. Ένα εφά χωρούσε είκοσι δύο λίτρα. Εφόσον αυτό είναι ένα μέτρο που αντιστοιχεί στο περιεχόμενό του, αυτό προφανώς σημαίνει ότι με το εφά μετριέται το περιεχόμενο του συμβολικού εφά και με βάση αυτό παρουσιάζεται η «όψη» όλων εκείνων που βρίσκονται σε εκείνη τη γη. Είναι άραγε αυτή άδικη, όπως υποδεικνύει η απόδοση της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα;

29. Τι αποκαλύφτηκε ότι βρισκόταν μέσα στο εφά, και ποιο όνομα δόθηκε στο περιεχόμενο;

²⁹ Ο Ζαχαρίας λέει: «Και το κυκλικό μολύβδινο καπάκι ανυψώθηκε· και αυτή είναι κάποια γυναίκα που κάθεται στο μέσο του εφά. Εκείνος, λοιπόν, είπε: “Αυτή είναι η Πονηρία”. Και την έριξε ξανά μέσα στο εφά, ρίχνοντας στη συνέχεια το μολύβδινο βάρος πάνω στο στόμιό του».​—⁠Ζαχαρίας 5:​7, 8.

30. (α) Τι εξεικόνιζε, λοιπόν, η «γυναίκα» που βρισκόταν μέσα στο εφά, και τι υποδήλωνε το γεγονός ότι ήταν περιορισμένη μέσα σε αυτό; (β) Μήπως το γεγονός ότι το δοχείο ήταν ένα εφά, το οποίο εφά χρησιμοποιούνταν σε εμπορικές δραστηριότητες, περιόριζε το είδος της πονηρίας που συμβολιζόταν εδώ, αλλά, εν πάση περιπτώσει, πού ανήκε αυτή η πονηρία;

³⁰ Επομένως, η πονηρία όλων των κατοίκων εκείνης της γης συμβολίζεται από μια γυναίκα. Τώρα, όμως, αυτή η «πονηρία» έχει τεθεί υπό περιορισμό, όπως η γυναίκα που βρίσκεται μέσα στο εφά. Αυτή η πονηρία έχει μετρηθεί, και ο καιρός κατά τον οποίο θα της επιτραπεί να παραμείνει σε εκείνη τη γη έχει και αυτός μετρηθεί από τον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά. Για να παραμείνει υπό περιορισμό, τοποθετήθηκε πάνω στο στόμιο του εφά ένα βαρύ, κυκλικό, μολύβδινο καπάκι. Εφόσον το εφά ήταν μονάδα μέτρησης που χρησιμοποιούνταν στις συναλλαγές, πιθανόν να υποδηλώνει κάτι σχετικό με το εμπόριο και, επομένως, πιθανόν να περιέχει πονηρία σε σχέση με εμπορικές δραστηριότητες, ανέντιμες εμπορικές συναλλαγές. Αλλά όχι κατ’ ανάγκη! Όλοι οι τομείς των ανθρώπινων σχέσεων και δραστηριοτήτων μπορούν επίσης να μετρηθούν, και προφανώς υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε την «πονηρία» που συμβολίζεται εδώ. Καμιάς μορφής πονηρία δεν έχει θέση στη γη ή στην πνευματική επικράτεια του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά. Πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα «δοχείο» και να σταλεί ολόκληρη έξω, εκεί που ανήκει. Δεν πρέπει να της επιτραπεί να παραμείνει.

31. Τι βλέπει στη συνέχεια ο Ζαχαρίας να γίνεται με το εφά;

³¹ Αυτή την απομάκρυνση και τη μεταφορά της “πονηρίας” περιγράφει το έβδομο όραμα του Ζαχαρία. Μπορούμε να χαρούμε μαζί του καθώς μας λέει: «Τότε σήκωσα τα μάτια μου και είδα να έρχονται δύο γυναίκες, και άνεμος ήταν στις φτερούγες τους. Και είχαν φτερούγες σαν τις φτερούγες του πελαργού. Και . . . σήκωσαν το εφά μεταξύ της γης και του ουρανού. Είπα, λοιπόν, στον άγγελο που μιλούσε μαζί μου: “Πού πηγαίνουν το εφά;”»​—⁠Ζαχαρίας 5:​9, 10.

32. Πώς αντιδιαστέλλονται αυτές οι δύο γυναίκες με τη γυναίκα που βρισκόταν μέσα στο εφά, και τι υποδηλώνει το ότι είχαν άνεμο στις φτερούγες τους;

³² Δύο συμβολικές γυναίκες χρησιμοποιούνται για να μεταφέρουν ολοταχώς την υπό περιορισμό «πονηρία» κατά τρόπο που παραπέμπει στα σύγχρονα αερομεταφορικά μέσα. Πρόκειται για μια εύστοχη χρήση συμβολισμών. Το γυναικείο είδος δεν χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως σύμβολο πονηρίας· η πονηρία δεν περιορίζεται στις γυναίκες, διότι μπορούν και αυτές να είναι ενάρετες και χρήσιμες στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Και εδώ, σε αυτό το όραμα, χρησιμοποιούνται για να συμβολίσουν τα μέσα που μεταχειρίζεται ο Υπέρτατος Κύριος και Θεός, ο οποίος μισεί την πονηρία. Όπως Εκείνος, έτσι και αυτές οι δύο συμβολικές γυναίκες μισούν την πονηρία και χαίρονται που χρησιμοποιούνται από εκείνον για να απαλλάξουν εκείνη τη γη από την πονηρία. Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε μια αρμονική ισορροπία στη χρήση των γυναικών ως συμβόλων. Και το γεγονός ότι «άνεμος ήταν στις φτερούγες τους» δείχνει πως είχαν βοήθεια από τον ουρανό για να απαλλάξουν γρήγορα τη γη από την πονηρία.

33. Λόγω ποιων χαρακτηριστικών του πελαργού ήταν κατάλληλο που αυτές οι δύο συμβολικές γυναίκες είχαν φτερούγες πελαργού;

³³ Παρατηρούμε ότι οι φτερούγες τους είναι σαν “φτερούγες πελαργού”. Πόσο κατάλληλο είναι ένα τέτοιο είδος φτερούγων για αυτές τις δύο συμβολικές γυναίκες, εφόσον η εβραϊκή λέξη για τον “πελαργό” (κασιδάχ ) παράγεται προφανώς από την εβραϊκή λέξη (κέσεδ ) που σημαίνει «στοργική καλοσύνη» και «οσιότητα», ιδιότητες που χαρακτηρίζουν το γυναικείο είδος. Ο πελαργός είναι γνωστός για την αξιοσημείωτη τρυφερότητα που δείχνει στα μικρά του καθώς και για την οσιότητά του απέναντι στο σύντροφό του, στον οποίο προσκολλάται ισόβια. Αλλά, βέβαια, η μεταχείριση που επιφυλάσσεται στην «πονηρία» δεν χαρακτηρίζεται από καμιά τρυφερότητα. Όπως οι πελαργοί είναι μεταναστευτικά πουλιά και αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς πότε είναι ο καιρός να μεταναστεύσουν, αυτές οι δύο συμβολικές γυναίκες με τις φτερούγες πελαργού θα γνώριζαν πότε είναι ο προσδιορισμένος καιρός του Ιεχωβά για την απομάκρυνση της “πονηρίας”. (Ιερεμίας 8:​7) Δεδομένου ότι οι φτερούγες των πελαργών έχουν άνοιγμα μέχρι και δύο περίπου μέτρα, οι πελαργοί μπορούν να πετάξουν ψηλά καθώς και να σηκώσουν βαριά φορτία. Έχοντας φτερούγες πελαργού οι δύο συμβολικές γυναίκες θα πρέπει να ήταν σε θέση να σηκώσουν το βαρύ φορτίο της “πονηρίας” και να το μεταφέρουν μακριά. (Ιώβ 39:​13· Ψαλμός 104:​17) Μαζί με τον Ζαχαρία και εμείς ρωτάμε: «Πού πηγαίνουν το εφά;»

34. Πού είπε ο άγγελος ότι πήγαιναν οι φτερωτές γυναίκες το εφά μαζί με το φορτίο του;

³⁴ Ο άγγελος που μιλούσε με τον Ζαχαρία μάς λέει: «Και εκείνος μου είπε: “Για να χτίσουν για αυτήν σπίτι στη γη Σεναάρ· και αυτό θα στερεωθεί, και εκείνη θα αποτεθεί εκεί στον κατάλληλο τόπο της”».​—⁠Ζαχαρίας 5:11.

35. Ποια στοιχεία σχετικά με τη «γη Σεναάρ» την καθιστούσαν «κατάλληλο τόπο» για τη μεταφορά της “πονηρίας” και τη στέγασή της εκεί;

³⁵ Γιατί ήταν η «γη Σεναάρ», όπου αποτέθηκε η «πονηρία», ο “κατάλληλος τόπος” για αυτήν; Γιατί εκεί, ακόμη και στις ημέρες του προφήτη Ζαχαρία, βρισκόταν η πόλη της Βαβυλώνας. Εκεί ήταν που ο Νεβρώδ, ο «κραταιός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά», ίδρυσε τη Βαβυλώνα. Εκεί, με επίκεντρο την πόλη της Βαβυλώνας, οργανώθηκε ο πονηρός στασιασμός εναντίον του Υπέρτατου Κυρίου Ιεχωβά. Εκεί επίσης ιδρύθηκε η οργανωμένη ψεύτικη θρησκεία, και, ως αποτέλεσμα, η πόλη της Βαβυλώνας έγινε το παγκόσμιο κέντρο της ψεύτικης θρησκείας. Έγινε η έδρα της “Βαβυλώνας της Μεγάλης”, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας, μιας θρησκευτικής αυτοκρατορίας που παραμένει ως τις ημέρες μας. (Γένεση 10:​8⁠-⁠10· 11:​1⁠-⁠9· Αποκάλυψη 14:​8· 17:​1⁠-⁠18) Έτσι λοιπόν, στη «γη Σεναάρ»​—⁠η οποία συμβολίζει τον τόπο στασιασμού εναντίον της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού και επίσης τον τόπο της ψεύτικης Βαβυλωνιακής θρησκείας⁠—​εκεί πρέπει να εγκατασταθεί και να παραμείνει η «πονηρία», σαν να βρίσκεται σε ένα σπίτι που έχει θεμελιωθεί και στερεωθεί στον «κατάλληλο τόπο» του.

36. Όσον αφορά την ανοικοδόμηση του ναού στην Ιερουσαλήμ, για ποιο πράγμα δεν ήταν κατάλληλος τόπος η θεόδοτη γη του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά, όπως δείχνει και ο Παύλος στα εδάφια 2 Κορινθίους 6:​14⁠-⁠16;

³⁶ Η θεόδοτη γη του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά δεν ήταν, βεβαίως, τόπος για καμιάς μορφής πονηρία, είτε αυτή ήταν ειδωλολατρία είτε κλοπή είτε ανέντιμες εμπορικές συναλλαγές είτε ψευδορκία στο όνομα του Θεού είτε οποιοδήποτε άλλο πονηρό πράγμα. Αυτό θα πρέπει να είχε ιδιαίτερη εφαρμογή στην ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ για την αγνή, αμόλυντη, ολόψυχη λατρεία του. Όπως έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος στην εκκλησία της ειδωλολατρικής πόλης της Κορίνθου: «Τι σχέση έχουν η δικαιοσύνη και η ανομία; Ή τι συμμετοχή έχει το φως με το σκοτάδι; Ακόμη, τι αρμονία υπάρχει μεταξύ του Χριστού και του Βελίαλ; Ή τι μερίδα έχει ένα πιστό άτομο με ένα άπιστο; Και τι συμφωνία έχει ο ναός του Θεού με τα είδωλα;» (2 Κορινθίους 6:​14⁠-⁠16) Απολύτως καμιά! Για όποιον πράττει το κακό μέσα στην εκκλησία του αφιερωμένου, βαφτισμένου λαού του Ιεχωβά, ο Παύλος λέει: «Να απομακρύνετε τον πονηρό άνθρωπο από ανάμεσά σας».​—⁠1 Κορινθίους 5:13.

37. Σε αυτόν τον «καιρό του τέλους», τι πρέπει να γίνει με την «πονηρία» όσον αφορά τη θεόδοτη πνευματική επικράτεια των λάτρεων του Ιεχωβά;

³⁷ Ας απομακρυνθεί κάθε μορφής πονηρία από τη θεόδοτη πνευματική επικράτεια των λάτρεων του Ιεχωβά στη διάρκεια αυτού του “καιρού του τέλους”, στη διάρκεια της «τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων». Ας κρατηθεί μακριά και ας περιοριστεί στην επικράτεια της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των πολιτικών, στρατιωτικών και εμπορικών υποστηρικτών της. Και ας παραμείνει εκεί, σαν να κατοικούσε σε ένα “στερεωμένο”, σταθερό, σπίτι. Δεν θέλουμε να έχουμε καμιά σχέση και καμιά συναναστροφή με αυτή τη συμβολική γυναίκα, την Πονηρία. Αφήστε την να καταστραφεί μαζί με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και όλους όσους στασιάζουν εναντίον της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά «στη γη Σεναάρ».

38. Από την αρχή της οικοδόμησης της αγνής λατρείας στο ναό του Ιεχωβά το 1919 Κ.Χ., ποια απομάκρυνση βρίσκεται σε εξέλιξη, και πώς προείπε ο Ιησούς κάτι ανάλογο στην παραβολή του για το σιτάρι και τα ζιζάνια;

³⁸ Ήδη από τότε που άρχισε η αποκατάσταση και η ανοικοδόμηση της αγνής λατρείας του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του το 1919 Κ.Χ., η απομάκρυνση της πονηρίας που επιτελείται συμβολικά από τις δύο γυναίκες με τις φτερούγες πελαργού βρίσκεται σε εξέλιξη. Συμβαίνει ό,τι ακριβώς προείπε ο Ιησούς Χριστός για αυτή την «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων»: «Ο θερισμός είναι η τελική περίοδος ενός συστήματος πραγμάτων, και οι θεριστές είναι άγγελοι. Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και καίγονται με φωτιά, έτσι θα είναι στην τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων. Ο Γιος του ανθρώπου θα αποστείλει τους αγγέλους του, και αυτοί θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα όσα προξενούν σκάνδαλο καθώς και εκείνους που πράττουν την ανομία, και θα τους ρίξουν στο πύρινο καμίνι. Εκεί θα είναι το κλάμα τους και το τρίξιμο των δοντιών τους». (Ματθαίος 13:​39⁠-⁠42) Όταν η Βαβυλώνα η Μεγάλη και οι κοσμικοί εραστές της καταστραφούν σαν από φωτιά στην επικείμενη «μεγάλη θλίψη», το κλάμα τους και το τρίξιμο των δοντιών τους θα σταματήσει με την καταστροφή τους.​—⁠Ματθαίος 24:​21, 22· 25:​41, 46.

39. Ποια είναι, λοιπόν, η πορεία οσιότητας στην οποία πρέπει να εμμείνουμε καθώς δίνουμε μεγάλη προσοχή στο εδάφιο Ψαλμός 145:20;

³⁹ Όλοι εμείς που έχουμε εγκαταλείψει τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και τους κοσμικούς εραστές της στη Βαβυλωνιακή «γη Σεναάρ» δεν έχουμε κανέναν λόγο να επιστρέψουμε στην «πονηρία», η οποία ανήκει εκεί από όπου ξεκίνησε. Για εμάς, είναι πορεία οσιότητας απέναντι στον Ιεχωβά ως τον Υπέρτατο Κύριο και τον μόνο αληθινό Θεό το να εμμείνουμε στην αγνή, αμόλυντη λατρεία του στον πνευματικό ναό του, υπό τον Αρχιερέα του τον Ιησού Χριστό. Δίνουμε μεγάλη προσοχή σε αυτά που έγραψε ο θεόπνευστος ψαλμωδός του: «Ο Ιεχωβά φυλάει όλους όσους τον αγαπούν, αλλά όλους τους πονηρούς θα τους αφανίσει».​—⁠Ψαλμός 145:20.

Κεφάλαιο 13

Άρματα του Θεού Περιφρουρούν τη Στέψη

 1. Μήπως είχαν φερθεί από την Αίγυπτο τα άρματα που παρουσιάζονται στο όγδοο όραμα του Ζαχαρία;

ΑΡΜΑΤΑ κάνουν την εμφάνισή τους στο όγδοο και τελευταίο όραμα που έλαβε ο προφήτης Ζαχαρίας. Αυτά τα άρματα δεν φέρθηκαν από την Αίγυπτο για την προστασία των οικοδόμων του ναού της Ιερουσαλήμ το έτος του οράματος, το 519 Π.Κ.Χ., δηλαδή το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσίας. Στο όραμα αποκαλύπτεται ότι αυτά τα ισχυρότερα άρματα είχαν ανώτερη προέλευση. Ας παρακολουθήσουμε μαζί με τον Ζαχαρία την ορμητική είσοδό τους στο σκηνικό:

 2. Ανάμεσα από τι έρχονται τα άρματα, πόσα ήταν και πώς ήταν τα άλογα που τα έσερναν;

² «Τότε σήκωσα πάλι τα μάτια μου και είδα τέσσερα άρματα να έρχονται ανάμεσα από δύο βουνά, και τα βουνά ήταν χάλκινα βουνά. Στο πρώτο άρμα υπήρχαν κόκκινα άλογα· και στο δεύτερο άρμα, μαύρα άλογα. Και στο τρίτο άρμα υπήρχαν λευκά άλογα· και στο τέταρτο άρμα, άλογα πιτσιλωτά, ποικιλόχρωμα».​—⁠Ζαχαρίας 6:​1⁠-⁠3.

 3. Σε τι χρησιμεύουν τα χρώματα των αλόγων, και ποιο ερώτημα ανακύπτει σε σχέση με τα βουνά;

³ Δεν χρειάζεται να κάνουμε υποθέσεις ως προς το τι σημαίνουν τα διαφορετικά χρώματα των αλόγων. Τα χρώματα των αλόγων χρησίμευαν για να ξεχωρίζουν μεταξύ τους τα άρματα τα οποία έσερνε η κάθε χρωματική ομάδα. Ο Ζαχαρίας δεν μας λέει πόσα άλογα ήταν ζεμένα σε κάθε άρμα. Τι αντιπροσωπεύουν, όμως, αυτά τα δύο χάλκινα βουνά ανάμεσα από τα οποία έρχονται τα τέσσερα άρματα; Οπωσδήποτε δεν εξεικονίζουν το βουνό πάνω στο οποίο βρισκόταν η Ιερουσαλήμ και το Όρος των Ελαιών στα ανατολικά του. Το τι παριστάνουν διασαφηνίζεται από τα όσα λέγονται κατόπιν στον Ζαχαρία:

 4. Από πού λέει ο άγγελος ότι εξέρχονται τα άρματα;

⁴ «Και έπειτα αποκρίθηκα και είπα στον άγγελο που μιλούσε μαζί μου: “Τι είναι αυτά, κύριέ μου;” Ο άγγελος, λοιπόν, αποκρίθηκε και μου είπε: “Αυτά είναι τα τέσσερα πνεύματα των ουρανών που εξέρχονται αφού πρώτα στάθηκαν μπροστά στον Κύριο όλης της γης”».​—⁠Ζαχαρίας 6:​4, 5.

 5. Ποιος είναι “ο Κύριος όλης της γης”, και γιατί στάθηκαν τα τέσσερα άρματα μπροστά του;

⁵ Άρα λοιπόν, αυτά δεν είναι κατά γράμμα πολεμικά άρματα από τα πεδινά της Αιγύπτου, αλλά φανταστικά άρματα, τα οποία συμβολίζουν τα «τέσσερα πνεύματα των ουρανών που εξέρχονται αφού πρώτα στάθηκαν μπροστά στον Κύριο όλης της γης». Και ποιος είναι αυτός ο “Κύριος όλης της γης”; (Ζαχαρίας 4:​14) Είναι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. (Μιχαίας 4:​13) Πού βρίσκεται αυτός; Στους ουρανούς, στον άγιο πνευματικό ναό του. Μπροστά σε Αυτόν παρουσιάζονται τα τέσσερα συμβολικά άρματα και μπροστά σε Αυτόν στέκονται με σεβασμό για να λάβουν την επίσημη αποστολή τους, τους διορισμούς τους σε σχέση με τη γη της οποίας Αυτός είναι ο Κύριος. Έπειτα από αυτό, ξεπροβάλλουν ανάμεσα από τα δύο συμβολικά χάλκινα βουνά.

 6. Σύμφωνα με τις Γραφές, τι εξεικονίζουν τα δύο χάλκινα βουνά;

⁶ Αντίστοιχα, αυτά τα δύο χάλκινα βουνά πρέπει να εξεικονίζουν βουνά του Θεού. Δηλαδή, κυβερνητικές οργανώσεις του Θεού. Αυτό δεν μας εκπλήσσει, γιατί στις Άγιες Γραφές τα βουνά χρησιμοποιούνται ως σύμβολα βασιλικών κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, ο άγγελος του Θεού είπε στον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη σχετικά με το εφτακέφαλο θηρίο στο οποίο επέβαινε η πόρνη, η Βαβυλώνα η Μεγάλη: «Τα εφτά κεφάλια σημαίνουν εφτά βουνά, πάνω στα οποία κάθεται η γυναίκα. Και υπάρχουν εφτά βασιλιάδες». (Αποκάλυψη 17:​9, 10) Έτσι λοιπόν, το ένα χάλκινο βουνό εξεικόνιζε την προσωπική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού στην οποία αυτός κυβερνάει ως Παγκόσμιος Κυρίαρχος. Το δεύτερο χάλκινο βουνό αντιπροσώπευε τη Μεσσιανική βασιλεία που θέτει ο Ιεχωβά στα χέρια του μονογενούς Γιου του, του Μεσσία Ιησού.

 7. (α) Το δεύτερο αυτό βουνό το είδε σε όραμα ο Δανιήλ να έρχεται σε ύπαρξη με ποιον τρόπο; (β) Πότε και πώς λαβαίνει χώρα η εκπλήρωση του έργου του;

⁷ Το δεύτερο χάλκινο βουνό είναι αυτό που είδε σε όνειρο ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ στη Βαβυλώνα, ογδόντα εφτά μόλις χρόνια προτού λάβει ο Ζαχαρίας το όγδοο όραμα. Αυτό το βουνό ήταν αρχικά μια πέτρα που είχε αποσπαστεί από ένα μεγάλο βουνό χωρίς την ενέργεια χεριών και η οποία κατόπιν χτύπησε και συνέτριψε την πολιτική εικόνα της κυριαρχίας που ασκούσαν τα έθνη σε όλη την ανθρωπότητα· έπειτα, αυτή η συμβολική πέτρα μεγάλωσε και έγινε ένα μεγάλο βουνό που γέμισε ολόκληρη τη γη. Εξηγώντας ότι αυτό το βουνό εξεικόνιζε τη Μεσσιανική βασιλεία του Γιου του Θεού, ο Δανιήλ είπε: «Στις ημέρες εκείνων των βασιλιάδων, ο Θεός του ουρανού θα εγκαθιδρύσει μια βασιλεία η οποία ποτέ δεν θα καταστραφεί. Και η βασιλεία αυτή δεν θα περάσει σε άλλον λαό. Θα συντρίψει και θα βάλει τέλος σε όλες αυτές τις βασιλείες και η ίδια θα παραμένει στους αιώνες». (Δανιήλ 2:​35, 44, 45) Αυτή η Μεσσιανική βασιλεία «αποσπάστηκε» το έτος 1914 Κ.Χ., όταν έληξαν οι καιροί των εθνών, και στον επερχόμενο «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον Αρμαγεδδώνα, θα απαλλάξει τη γη από όλες αυτές τις κυβερνήσεις των εθνών.

 8. Πότε “εξήλθαν” αυτά τα άρματα ανάμεσα από τα δύο συμβολικά βουνά, και πώς το ότι είναι από χαλκό αρμόζει σε αυτό που συμβολίζουν;

⁸ Κατά συνέπεια, όταν τελείωσαν οι καιροί των εθνών στις αρχές του φθινοπώρου του 1914 Κ.Χ., υπήρχαν δύο συμβολικά «χάλκινα βουνά», η βασιλική κυβέρνηση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά και η Μεσσιανική βασιλεία του Βασιλιά Γιου του, του Ιησού Χριστού. Έτσι λοιπόν, τα τέσσερα συμβολικά «άρματα» έρχονται ανάμεσα από τις δύο αυτές ουράνιες κυβερνήσεις. Προφανώς “εξήλθαν” το μεταπολεμικό έτος 1919 Κ.Χ., όταν το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ απελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και άρχισε να εργάζεται για την οικοδόμηση της θεοκρατικής λατρείας του Ιεχωβά Θεού στον πνευματικό ναό του. Στην αρχαιότητα, ο χαλκός ήταν ευγενές μέταλλο όπως το χρυσάφι και το ασήμι, και χρησιμοποιήθηκε στην ιερή σκηνή της λατρείας του Ιεχωβά, καθώς επίσης και στο ναό της Ιερουσαλήμ. Κατάλληλα, λοιπόν, η ευγενής ποιότητα του χαλκού από τον οποίο αποτελούνταν τα δύο συμβολικά βουνά αντιπροσώπευε την ευγενή ποιότητα καθώς και την ακράδαντη σταθερότητα της βασιλείας της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά και της Μεσσιανικής του βασιλείας στην οποία βασιλεύει ο Γιος του.

 9. Πώς γίνεται να λέγεται ότι τα τέσσερα άρματα είναι τα «τέσσερα πνεύματα των ουρανών», και τι υπηρεσία προσφέρουν;

⁹ Πώς είναι δυνατόν τα τέσσερα άρματα​—⁠που τα σέρνουν ομάδες αλόγων, καθεμιά από τις οποίες έχει διαφορετικό χρώμα⁠—​να είναι «τα τέσσερα πνεύματα των ουρανών»; (Ζαχαρίας 6:​5) Αυτό συμβαίνει επειδή στην εκπλήρωση του προφητικού οράματος αυτά είναι αγγελικές πνευματικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν πρόσβαση στην παρουσία του ουράνιου “Κυρίου όλης της γης”. Ο Ιεχωβά είναι Εκείνος που «κάνει τους αγγέλους του πνεύματα». (Ψαλμός 104:​1⁠-⁠4· Εβραίους 1:​7) Εφόσον Εκείνος είναι ο «Ιεχωβά των στρατευμάτων», μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτούς τους αγγέλους σαν να τους έχει δώσει στρατιωτικούς ρόλους με σκοπό την προστασία του εκλεκτού του λαού. Όπως είπε ο Ιησούς Χριστός στον απόστολο Πέτρο, μπροστά σε έναν όχλο στον κήπο της Γεθσημανή: «Νομίζεις ότι δεν μπορώ να επικαλεστώ τον Πατέρα μου για να μου χορηγήσει αυτή τη στιγμή περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων;» (Ματθαίος 26:​53) Εφόσον αυτά τα «τέσσερα πνεύματα των ουρανών» εξεικονίζονται από πολεμικά άρματα που τα σέρνουν άλογα, τα ίδια εξεικονίζουν σώματα ουράνιων αγγέλων που έχουν λάβει από τον ουράνιο Αρχηγό τους την αποστολή να προστατέψουν το λαό Του εδώ στη γη όσο θα διαρκέσει η ανοικοδόμηση του ναού της λατρείας Του στην Ιερουσαλήμ.

10. Προς ποιες κατευθύνσεις πηγαίνουν τα άλογα των αρμάτων ανάλογα με το διορισμό τους;

¹⁰ Προς ποια κατεύθυνση, λοιπόν, έχουν αποστολή να εξέλθουν (1) τα κόκκινα άλογα, (2) τα μαύρα άλογα, (3) τα λευκά άλογα και (4) τα πιτσιλωτά, ποικιλόχρωμα άλογα; Απαντώντας σε αυτό, ο άγγελος εξήγησε στον Ζαχαρία τις κινήσεις των τεσσάρων αρμάτων: «“Όσον αφορά εκείνο στο οποίο είναι τα μαύρα άλογα, αυτά εξέρχονται προς τη γη του βορρά· και τα λευκά θα εξέλθουν και θα κατευθυνθούν πίσω από τη θάλασσα [κατά γράμμα, “πίσω τους”· δηλαδή προς τα νώτα τους]· και τα πιτσιλωτά θα εξέλθουν προς τη γη του νότου. Και τα ποικιλόχρωμα θα εξέλθουν και θα ψάχνουν προς τα πού να πάνε, για να περιοδεύσουν τη γη”. Τότε εκείνος είπε: “Πηγαίνετε, περιοδεύστε τη γη”. Και αυτά άρχισαν να περιοδεύουν τη γη».​—⁠Ζαχαρίας 6:​6, 7.a

11. (α) Γιατί, φαινομενικά, παραβλέπονται τα κόκκινα άλογα; (β) Ποιοι είναι οι διορισμοί των υπόλοιπων αλόγων, και για ποιο σκοπό τούς δόθηκαν;

¹¹ Τα «κόκκινα άλογα» φαίνεται να παραβλέπονται εδώ· αλλά αυτή η φαινομενική παράβλεψη ίσως οφείλεται στο ότι έχουν ήδη ολοκληρώσει το διορισμό που είχαν ως στρατιωτική περίπολος. Τα μαύρα άλογα πηγαίνουν στη «γη του βορρά», δηλαδή σε περιοχή που ανήκε προηγουμένως στη Βαβυλωνία. Τα λευκά άλογα πηγαίνουν προς τα δυτικά, δηλαδή στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν προς την οποία ήταν στραμμένα (την ανατολή). Τα πιτσιλωτά, ποικιλόχρωμα άλογα φαίνεται πως έχουν διπλό διορισμό, δηλαδή τη «γη του νότου» (προς την Αφρική, περιλαμβανομένης και της Αιγύπτου) καθώς και ανίχνευση της υπόλοιπης υπαίθρου, του ανατολικού τμήματος το οποίο δεν κάλυπταν τα άλλα άρματα. Ο άγγελος του Ιεχωβά είπε σε όλα τα άρματα να πάνε στους διορισμούς που είχαν λάβει για τις διάφορες περιοχές της γης. Εκείνα το έκαναν αυτό υπάκουα, με σκοπό την περιφρούρηση του λαού του Θεού στη γη του Ιούδα.

12. Τι επίδραση έχει αυτό το όραμα σε εκείνους που αποκαθιστούν την αγνή λατρεία, και ποια εδάφια έχουν υπόψη τους;

¹² Πόσο παρηγορητική θα ήταν η σημασία αυτού του οράματος για τους οικοδόμους του ναού στις ημέρες του Ζαχαρία! Δεν χρειαζόταν να ανησυχούν για τυχόν βίαιη ανάμειξη των εχθρών τους με στόχο να σταματήσουν το έργο τους στον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά. Πόσο ενισχυτικό και εγκαρδιωτικό είναι αυτό και για το χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ σήμερα, καθώς τα μέλη του έχουν αναλάβει να αποκαταστήσουν πλήρως την αγνή, αμόλυντη λατρεία του Υπέρτατου Κυρίου ολόκληρης της γης στον πνευματικό ναό του! Αυτοί θέτουν εμπιστοσύνη στη θεϊκή υπόσχεση: «Ο άγγελος του Ιεχωβά στρατοπεδεύει γύρω από εκείνους που τον φοβούνται και τους διαφυλάττει». (Ψαλμός 34:​7) Μέσω πίστης βλέπουν αυτό που αντίκρισαν τα μάτια του υπηρέτη του προφήτη Ελισαιέ, έπειτα από θαυματουργική διάνοιξη, στην πολιορκημένη Δωθάν: «Η ορεινή περιοχή ήταν γεμάτη άλογα και πολεμικά άρματα από φωτιά γύρω από τον Ελισαιέ».​—⁠2 Βασιλέων 6:17.

13. Καθώς τα άρματα εξέρχονται για περιπολία, τι λέει ο Ιεχωβά για τα μαύρα άλογα αναφορικά με το πνεύμα του;

¹³ Το όγδοο και τελευταίο όραμα που παρουσιάστηκε στον προφήτη Ζαχαρία κλείνει καθώς εκείνος βλέπει και ακούει την έκφραση της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά για το ότι τα τέσσερα συμβολικά άρματα επιτελούν το έργο τους ως στρατιωτικές περίπολοι. Ο Ζαχαρίας μάς λέει: «Και έπειτα φώναξε σε εμένα και μου μίλησε, λέγοντας: “Δες! Εκείνα που εξέρχονται προς τη γη του βορρά έχουν κάνει το πνεύμα του Ιεχωβά να αναπαυτεί στη γη του βορρά”».​—⁠Ζαχαρίας 6:8.

14. Πώς φάνηκε ότι υπήρχε κίνδυνος από τη «γη του βορρά» ακόμη και στις ημέρες του Βασιλιά Δαρείου Α΄ της Περσίας;

¹⁴ Η έκφραση «γη του βορρά» αναφέρεται στη Βαβυλωνία. (Ιερεμίας 25:​8, 9) Ακόμη και στη διάρκεια της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσίας υπήρχε κίνδυνος από αυτή την κατεύθυνση. Ενδεικτικά με αυτό, διαβάζουμε τα εξής ιστορικά στοιχεία στο βιβλίο «Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη»! Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! (“Babylon the Great Has Fallen!” God’s Kingdom Rules! ), σελίδα 376:

. . . Αυτός, βέβαια, δεν είναι ο Δαρείος ο Μήδος, αλλά ο Βασιλιάς Δαρείος Α΄ ο Πέρσης, ο οποίος άρχισε να κυβερνάει την αυτοκρατορία το 522 Π.Κ.Χ.

Εκείνο το έτος, ο Δαρείος Α΄ χρειάστηκε να κινηθεί εναντίον της Βαβυλώνας και του τοπικού κυβερνήτη της (Νιντινταμπέλ), ο οποίος επονομάστηκε Ναβουχοδονόσορ Γ΄. Ο Δαρείος τον νίκησε στη μάχη και λίγο αργότερα τον έπιασε αιχμάλωτο και τον σκότωσε στη Βαβυλώνα, η οποία είχε προσπαθήσει να διεκδικήσει την ανεξαρτησία της. Έπειτα από αυτό, ο Δαρείος Α΄ αναγνωρίστηκε ως βασιλιάς της Βαβυλώνας μέχρι το Σεπτέμβριο του 521 Π.Κ.Χ. Τότε η Βαβυλώνα στασίασε υπό τον Αρμένιο Αράκα, ο οποίος επονομάστηκε Ναβουχοδονόσορ Δ΄. Ο Δαρείος, λοιπόν, έπρεπε να υποτάξει εκ νέου τους Βαβυλώνιους. Έπειτα από έναν αιφνιδιασμό, η πόλη καταλήφθηκε το ίδιο εκείνο έτος και αυτός μπήκε στη Βαβυλώνα ως κατακτητής. Έτσι καταλύθηκε η παλιά παράδοση που έλεγε ότι ο θεός Βηλ της Βαβυλώνας ήταν εκείνος που χορηγούσε σε κάποιον το δικαίωμα να εξουσιάζει αυτό το συγκεκριμένο τμήμα της γης· και ο Δαρείος ο κατακτητής έπαψε να αναγνωρίζει αυτόν τον ψευδή ισχυρισμό. Τι πλήγμα ήταν αυτό για τον Βηλ ή Μαρντούκ! Αυτή τη φορά, όταν οι Πέρσες κατέλαβαν την πόλη, δεν της φέρθηκαν με επιείκεια, όπως της είχε φερθεί ο Κύρος.​—⁠Βλέπε επίσης σελίδα 317, παράγραφο 1.

15. Ποιες ενέργειες εμπόδιζε το άρμα με τα μαύρα άλογα που είχε αποσταλεί στη «γη του βορρά», και έτσι, πώς έκανε «το πνεύμα του Ιεχωβά να αναπαυτεί στη γη του βορρά»;

¹⁵ Επομένως, οι Ιουδαίοι που είχαν επαναπατριστεί στη γη του Ιούδα δεν ξαναβρέθηκαν κάτω από την κυριαρχία της Βαβυλώνας, η οποία είχε καταστρέψει τον πρώτο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ και η οποία “δεν άνοιγε για τους φυλακισμένους της το δρόμο προς το σπίτι τους”. (Ησαΐας 14:​17) Και έπειτα από αυτό, το συμβολικό άρμα του Ιεχωβά το οποίο πήγε στη «γη του βορρά» εμπόδιζε τους στασιαστικούς Βαβυλώνιους να επαναστατήσουν με επιτυχία και να υποδουλώσουν ξανά τους απελευθερωμένους Ιουδαίους και να παρεμποδίσουν την οικοδόμηση του δεύτερου ναού του Ιεχωβά. Με αυτόν τον τρόπο, το άρμα και τα άλογα που πήγαν στο βορρά είχαν ήδη «κάνει το πνεύμα του Ιεχωβά να αναπαυτεί στη γη του βορρά». Το πιστό έργο περιφρούρησης που εκτέλεσαν εκεί καθησύχασε το πνεύμα Του στο βορρά και ήταν μια διαβεβαίωση ότι όλα τα άλλα άρματα και τα άλογα στις άλλες περιοχές της γης θα περιφρουρούσαν το έργο του ναού του Θεού.

16. Ποια ισχυρή διαβεβαίωση δίνει αυτό στους απελευθερωμένους μάρτυρες του Ιεχωβά;

¹⁶ Πόσο ισχυρή διαβεβαίωση είναι αυτό σήμερα για τους απελευθερωμένους λάτρεις του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του. Έχοντας την προστασία των συμβολικών αρμάτων του Ιεχωβά, δεν πρόκειται ποτέ ξανά να νικηθούν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και όλους τους πολιτικούς εραστές της!

ΕΝΑ ΣΤΕΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΟ ΝΑΟ

17. Σύμφωνα με ό,τι λέγεται στον Ζαχαρία, μαζί με ποιους που έχουν έρθει από τη Βαβυλώνα πρέπει να μπει στο σπίτι του Ιωσία, και τι πρέπει να κάνει εκεί;

¹⁷ Η σειρά των οχτώ οραμάτων, τα οποία δόθηκαν εκείνη τη μνημειώδη εικοστή τέταρτη ημέρα του ενδέκατου σεληνιακού μήνα (Σεβάτ) του έτους 519 Π.Κ.Χ., είχε τώρα τελειώσει, και ο προφήτης Ζαχαρίας έλαβε την οδηγία να στρέψει την προσοχή του σε γεγονότα ορατά στα φυσικά μάτια, τα οποία διαδραματίζονταν στη γη του Ιούδα. Κοιτάξτε! Μόλις έφτασαν τρεις άντρες από τη Βαβυλώνα και (όπως φαίνεται) ο Ιωσίας, ο γιος του Σοφονία, τους παίρνει στο σπίτι του στην Ιερουσαλήμ για να τους φιλοξενήσει. Ποιοι είναι αυτοί οι τρεις άντρες και τι φέρνουν μαζί τους; Το πνεύμα της προφητείας αποκαλύπτει την ταυτότητά τους στον Ζαχαρία: «Και ο λόγος του Ιεχωβά συνέχισε να έρχεται σε εμένα, λέγοντας: “Ας παρθεί κάτι από τους εξορίστους, μάλιστα από τον Χελδαΐ και από τον Τωβιγία και από τον Ιεδαΐα· και εσύ πρέπει να έρθεις εκείνη την ημέρα και να μπεις στο σπίτι του Ιωσία, του γιου του Σοφονία, μαζί με αυτούς που έχουν έρθει από τη Βαβυλώνα. Και πρέπει να πάρεις ασήμι και χρυσάφι και να φτιάξεις ένα μεγαλοπρεπές στέμμα και να το βάλεις πάνω στο κεφάλι του Ιησού, του γιου του Ιωσεδέκ, του αρχιερέα”».​—⁠Ζαχαρίας 6:​9⁠-⁠11.

18. Γιατί δεν υπήρχε αντίρρηση στο να πάρει ο Ζαχαρίας ένα μέρος από το ασήμι και το χρυσάφι και να εκτελέσει μια προφητική πράξη;

¹⁸ Ο προφήτης Ζαχαρίας πιθανώς δεν χρησιμοποίησε όλο το ασήμι και το χρυσάφι που έφερε η αντιπροσωπεία η οποία αποτελούνταν από τον Χελδαΐ, τον Τωβιγία και τον Ιεδαΐα ως συνεισφορά των Ιουδαίων που βρίσκονταν ακόμη εξόριστοι στη Βαβυλώνα. Παρ’ όλο που αυτοί οι τρεις άντρες από τη Βαβυλώνα δεν είχαν οδηγία από εκείνους που τους είχαν στείλει να δώσουν το ασήμι και το χρυσάφι στον Ζαχαρία, ωστόσο δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμιά αντίρρηση στο να πάρει ο Ζαχαρίας ένα μέρος από αυτό με εντολή του Ιεχωβά των στρατευμάτων, εφόσον, στην πραγματικότητα, το ασήμι και το χρυσάφι ήταν συνεισφορά για Εκείνον, για το έργο αποκατάστασης που γινόταν υπό την κατεύθυνση του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Με αυτό που πήρε ο Ζαχαρίας επρόκειτο να εκτελέσει μια προφητική πράξη ως ενθάρρυνση για το έργο της αποκατάστασης.

19. Τι έπρεπε να φτιάξει ο Ζαχαρίας, και τι έπρεπε να κάνει με αυτό στη συνέχεια;

¹⁹ Με το πολύτιμο μέταλλο που πήρε ο Ζαχαρίας έπρεπε να φτιάξει ένα «μεγαλοπρεπές στέμμα» (κατά γράμμα, «στέμματα», ωστόσο ο πληθυντικός του ουσιαστικού προφανώς χρησιμοποιείται με την έννοια της μεγαλειότητας). Αυτό που θα έφτιαχνε ο Ζαχαρίας έπρεπε να το βάλει στο κεφάλι του Αρχιερέα Ιησού. Τι σήμαινε αυτό;

20. (α) Τι έπρεπε να χτίσει εκείνος που ονομαζόταν «Βλαστός», και πού θα κυβερνούσε αυτός; (β) Τι θα γινόταν το χρυσό στέμμα που είχε φτιαχτεί;

²⁰ Ας ακούσουμε τι λέγεται στον Ζαχαρία για να το μεταφέρει στον Ιησού: «Και πρέπει να του πεις: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «Να ο άνθρωπος του οποίου το όνομα είναι Βλαστός. Και από τον τόπο του θα βλαστήσει και θα χτίσει το ναό του Ιεχωβά. Και ο ίδιος θα χτίσει το ναό του Ιεχωβά και θα βαστάξει την αξιοπρέπεια· και θα καθήσει και θα κυβερνήσει στο θρόνο του και θα γίνει ιερέας στο θρόνο του, και βουλή ειρήνης θα είναι μεταξύ και των δύο. Και το μεγαλοπρεπές στέμμα θα ανήκει στον Χέλεμ [ή αλλιώς Χελδαΐ] και στον Τωβιγία και στον Ιεδαΐα και στον Χεν [ή αλλιώς Ιωσία], το γιο του Σοφονία, ως ενθύμημα στο ναό του Ιεχωβά. Εκείνοι δε που βρίσκονται μακριά θα έρθουν και θα χτίσουν στο ναό του Ιεχωβά»”».​—⁠Ζαχαρίας 6:​12⁠-⁠15.

21. Γιατί ήταν κατάλληλο να στεφθεί ο Αρχιερέας Ιησούς και όχι ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ;

²¹ Στο τέταρτο όραμα που δόθηκε στον Ζαχαρία τού είχε ειπωθεί να πει στον Αρχιερέα Ιησού: «Εγώ θα φέρω τον υπηρέτη μου τον Βλαστό!» (Ζαχαρίας 3:​8) Στο εδάφιο Ιερεμίας 23:5 αναφέρεται ότι ο προειπωμένος Βλαστός εγείρεται στον Βασιλιά Δαβίδ του οίκου του Ιούδα, όχι σε κάποιον αρχιερέα του οίκου του Λευί. Ωστόσο, ήταν κατάλληλο να βάλει ο Ζαχαρίας το χρυσό στέμμα πάνω στο κεφάλι του Αρχιερέα Ιησού και όχι πάνω στο κεφάλι του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Γιατί; Επειδή αναφορικά με τον Βλαστό είχε ειπωθεί: «Θα καθήσει και θα κυβερνήσει στο θρόνο του και θα γίνει ιερέας στο θρόνο του». (Ζαχαρίας 6:​13) Εδώ η Μετάφραση των Εβδομήκοντα λέει κάτι διαφορετικό: «Και έσται ο ιερεύς εκ δεξιών αυτού»· αρκετοί από τους σύγχρονους μεταφραστές της Αγίας Γραφής δέχονται αυτή την εκδοχή και όχι εκείνη του εβραϊκού και του συριακού κειμένου. Η στέψη του Αρχιερέα Ιησού αντί του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ δεν θα γεννούσε φόβους στον Βασιλιά Δαρείο Α΄ της Περσίας ότι ετοιμαζόταν κάποια ιουδαϊκή επανάσταση. Όχι, η βασιλεία του Δαβίδ δεν επρόκειτο να αποκατασταθεί τότε, αλλά έπρεπε να περιμένει μέχρι το τέλος των καιρών των εθνών το 1914 Κ.Χ.​—⁠Λουκάς 21:​20⁠-⁠24.

22. Κάθησε ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ, σε θρόνο και κυβέρνησε ως ιερέας⁠-⁠βασιλιάς, και, υπό το φως αυτού του γεγονότος, ποια είναι η εφαρμογή και η εκπλήρωση της προφητείας;

²² Ο Αρχιερέας Ιησούς συμμετείχε με τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ στην ολοκλήρωση της οικοδόμησης του δεύτερου ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ και παρίστατο στην εγκαινίασή του. Ωστόσο, ο ίδιος προσωπικά δεν κυβέρνησε ως εστεμμένος Ιερέας⁠-⁠Βασιλιάς, ενθρονισμένος στην Ιερουσαλήμ. Ούτε και ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ το έκανε αυτό. Αλλά ο χρισμένος Αρχιερέας Ιησούς ήταν ένας τύπος ή προφητική εικόνα του Μεσσία, του Χριστού, στο πρόσωπο του οποίου εκπληρώνεται πλήρως η προφητεία για τον Βλαστό. Ο Μεσσίας, ο Γιος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, γίνεται όντως Ιερέας⁠-⁠Βασιλιάς στον ουρανό στα δεξιά του Ιεχωβά Θεού. Εκπληρώνει ό,τι είχε προσκιαστεί από τον αρχαίο Μελχισεδέκ, ο οποίος ήταν βασιλιάς της Σαλήμ και ταυτόχρονα ιερέας του Υψίστου Θεού. Από το τέλος των καιρών των εθνών το 1914 Κ.Χ., εκείνος βασιλεύει στους ουρανούς ως Βασιλιάς⁠-⁠Ιερέας όμοιος με τον Μελχισεδέκ και τώρα κυβερνάει και κατακυριεύει ανάμεσα στους εχθρούς του.​—⁠Ψαλμός 110:​1⁠-⁠6.

23. (α) Μήπως συγκρούεται το αξίωμα του Ιησού ως Αρχιερέα με το αξίωμά του ως Βασιλιά; (β) Για ποιον φέρει επάξια την «αξιοπρέπεια», και για ποιο έργο θα του αποδώσει τιμή ο Ιεχωβά;

²³ Ο Μεσσίας Ιησούς, ο οποίος στέφθηκε το 1914 Κ.Χ., δεν μιμείται τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου ο οποίος αναμειγνύεται στην πολιτική του κόσμου και προσπαθεί να διαφεντεύει τους αγανακτισμένους πολιτικούς. Δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στο αξίωμά του ως ουράνιου Αρχιερέα και στο αξίωμά του ως Μεσσιανικού Βασιλιά. Όπως είναι γραμμένο: «Βουλή ειρήνης θα είναι μεταξύ και των δύο». (Ζαχαρίας 6:​13) Φέρει επάξια «την αξιοπρέπεια» που του έχει δώσει ο Θεός, για τον οποίο είναι Αρχιερέας. (Εβραίους 5:​4⁠-⁠6) Από το βασιλικό του θρόνο στους ουρανούς έχει προωθήσει το έργο του ναού στη γη, από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα, μεταξύ του απελευθερωμένου υπολοίπου των χρισμένων πνευματικών υφιερέων του. Όπως ενήργησε ο Αρχιερέας Ιησούς σε σχέση με την ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, έτσι και ο Ιησούς Χριστός, ο ουράνιος Αρχιερέας, θα φέρει σε πέρας το έργο του ναού. Πολύ ορθά, αυτή η τιμή θα του αποδοθεί από τον Θεό του.

24. Τι υποδηλώνει για εκείνους που συμβάλλουν στο έργο του ναού η χρήση του στέμματος το οποίο φτιάχτηκε από το χρυσάφι που συνεισέφεραν οι τρεις άντρες από τη Βαβυλώνα και (έμμεσα) ο Ιωσίας;

²⁴ Σε αυτόν τον πνευματικό ναό του Υψίστου Θεού θα υπάρχει η πρέπουσα ενθύμηση για όσους έχουν συμβάλει στο έργο του ναού. Η συμβολή τους δεν πρόκειται να ξεχαστεί, όπως ακριβώς αποτελούσε «ενθύμημα στο ναό του Ιεχωβά» το στέμμα το οποίο φτιάχτηκε από το χρυσάφι που έφεραν ο Χέλεμ (Χελδαΐ, στη συριακή γλώσσα), ο Τωβιγίας και ο Ιεδαΐας και, έμμεσα, ο φιλόξενος οικοδεσπότης τους Χεν (Ιωσίας, στο συριακό κείμενο). (Ζαχαρίας 6:​14) Θα παραμείνει στη μνήμη του Ιεχωβά.

25. Ο ερχομός των τριών αντρών από τη Βαβυλώνα με τη συνεισφορά ήταν, όπως φαίνεται, προάγγελος ποιου πράγματος σύμφωνα με τα λόγια που ειπώθηκαν στη συνέχεια;

²⁵ Ο ερχομός του Χελδαΐ, του Τωβιγία και του Ιεδαΐα από τη Βαβυλώνα, οι οποίοι στάλθηκαν με σκοπό να κάνουν ή να παραδώσουν μια συνεισφορά για την υποστήριξη της ανοικοδόμησης του ναού, φαινόταν να είναι προάγγελος κάτι μεγαλύτερου. Αυτό το δείχνουν τα λόγια που λέει ο Ιεχωβά αμέσως μετά την αναφορά του στο ενθύμημα το οποίο θα τοποθετούνταν στο ναό για εκείνους τους τρεις εξορίστους από τη Βαβυλώνα: «Εκείνοι δε που βρίσκονται μακριά θα έρθουν και θα χτίσουν στο ναό του Ιεχωβά». (Ζαχαρίας 6:​15) Χωρίς αμφιβολία, παρά το ότι δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο, πολλοί Ιουδαίοι εγκατέλειψαν πράγματι την εξορία στη Βαβυλώνα και ήρθαν στην Ιερουσαλήμ για να βοηθήσουν στο δεύτερο ναό της Ιερουσαλήμ.

26. Πώς εκπληρώθηκε αυτή η προφητεία από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα;

²⁶ Παρόμοια, μετά το 1919 Κ.Χ., πολλοί που ήθελαν να λατρεύουν τον Ιεχωβά εγκατέλειψαν τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη με έναν συγκεκριμένο σκοπό υπόψη. Εκπλήρωσαν αυτόν το σκοπό με το να αφιερωθούν στον Ιεχωβά ως Θεό τους και να βαφτιστούν στο νερό σύμφωνα με την εντολή του Ιησού Χριστού, και κατόπιν να προσκολληθούν στο χρισμένο υπόλοιπο που είχε επιζήσει από τις ταλαιπωρίες τις οποίες υπέστη ο λαός του Ιεχωβά στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο Ιεχωβά Θεός δέχτηκε την αφιέρωσή τους μέσω του Χριστού και τους γέννησε με το πνεύμα του, προσθέτοντάς τους έτσι στο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών που ασχολούνταν με το έργο του ναού. Εκείνοι άρπαξαν την ευλογητή αυτή ευκαιρία προτού τελειώσει το έργο του ναού!

27, 28. Τι μπορεί να λεχθεί ως προς το αν το «μεγάλο πλήθος» των λάτρεων που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες περιλαμβάνεται στην εκπλήρωση του εδαφίου Ζαχαρίας 6:15;

²⁷ Τι μπορεί να λεχθεί, επίσης, για το «μεγάλο πλήθος» εκείνων που δεν γίνονται πνευματικοί Ισραηλίτες, αλλά οι οποίοι προσκολλώνται στο χρισμένο υπόλοιπο για τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού και υποστηρίζουν το υπόλοιπο στο έργο του ναού; Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στα εδάφια Αποκάλυψη 7:​9⁠-⁠17, προείδε ένα αναρίθμητο «μεγάλο πλήθος» τέτοιων λάτρεων του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού. Αυτοί τον αναγνωρίζουν ως τον ενθρονισμένο Κυρίαρχο του σύμπαντος. Δέχονται την προσφορά για αμαρτία που έγινε μέσω της θυσίας του Αρνιού του, του Ιησού Χριστού. Αυτό το εκφράζουν αφιερώνοντας τον εαυτό τους στον Ιεχωβά μέσω του Χριστού και το πιστοποιούν μέσω του βαφτίσματος. Κατόπιν προσφέρουν την ιερή υπηρεσία που τους έχει ανατεθεί να εκτελούν στην επίγεια αυλή του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Εισέρχονται στον κλοιό των τειχών τα οποία περιβάλλουν τις αυλές και χωρίζουν αυτές τις αυλές από τα βέβηλα πράγματα που συμβαίνουν έξω.

²⁸ Το κάνουν αυτό τώρα, προτού ξεσπάσει η επερχόμενη «μεγάλη θλίψη» πάνω στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και σε όλο το υπόλοιπο κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, εισέρχονται προτού τελειώσει το έργο του ναού εκείνον το μνημειώδη καιρό. Ο Ιεχωβά δεν θα ξεχάσει τη συμβολή τους. Θα τη θυμηθεί ανταμείβοντάς τους.

29. Ποιο έργο που ολοκληρώθηκε το 515 Π.Κ.Χ. απέδειξε ότι ο Ζαχαρίας ήταν σταλμένος από τον Ιεχωβά;

²⁹ Όταν ολοκληρώθηκε ο δεύτερος ναός στην Ιερουσαλήμ το 515 Π.Κ.Χ., το Ιουδαϊκό υπόλοιπο και οι προσήλυτοι που βρίσκονταν στη γη του Ιούδα είχαν αδιάσειστες αποδείξεις για το ότι ο Ζαχαρίας ήταν σταλμένος από τον Θεό ως αληθινός προφήτης. Τα ακόλουθα λόγια προς τον Ζαχαρία δεν είχαν ειπωθεί μάταια: «Και θα γνωρίσετε εξάπαντος ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είναι αυτός που με έστειλε σε εσάς. Αυτό σίγουρα θα συμβεί​—αν πράγματι ακούσετε τη φωνή του Ιεχωβά του Θεού σας».​—⁠Ζαχαρίας 6:15.

30. Όπως στις ημέρες του Ζαχαρία, τίνος γεγονότος θα παραστούμε μάρτυρες αν ακούμε τη φωνή του Ιεχωβά, και σχετικά με τι θα έχουμε πληρότητα γνώσης;

³⁰ Το ίδιο ισχύει και στη δική μας περίπτωση σήμερα. Όλα εξαρτώνται από το αν ακούμε τη φωνή του Ιεχωβά ως Θεού μας. Αν το κάνουμε αυτό, θα έχουμε το προνόμιο να παραστούμε μάρτυρες της θριαμβευτικής αποπεράτωσης του έργου του ναού που θα συνοδεύεται από την απόδοση τιμής στον εστεμμένο Ιερέα⁠-⁠Βασιλιά, τον Ιησού Χριστό. Θα έχουμε πληρότητα γνώσης σχετικά με το ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έστειλε τον προφήτη Ζαχαρία και ότι Εκείνος μάς χάρισε από πριν τη σωστή κατανόηση της προφητείας του Ζαχαρία για να αντλήσουμε από αυτήν οφέλη και χαρά. Τα τέσσερα συμβολικά άρματα του Ιεχωβά περιπολούν σε όλη τη γη με σκοπό την περιφρούρηση της πνευματικής επικράτειας εκείνων που τον λατρεύουν στο ναό του. Με τη δική τους περιφρούρηση το έργο μας έρχεται σε πέρας!

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιο 14

Η Νηστεία για τις Κρίσεις που Έχει Εκτελέσει ο Θεός Είναι Ακατάλληλη

 1. Πότε είναι αμφισβητήσιμη η καταλληλότητα της νηστείας, ακόμη και για γεγονότα του παρελθόντος, και πώς επηρεάζει η νηστεία και το πένθος τη συμμετοχή κάποιου στο έργο του Θεού;

ΕΙΝΑΙ άραγε ένας καιρός ευημερίας κατάλληλος καιρός για νηστεία; Και μάλιστα όταν αυτή η ευημερία προέρχεται από το χέρι του Δημιουργού του ουρανού και της γης; Αν ο Θεός στον οποίο αποδίδεται η λατρεία είναι ευχαριστημένος και χαρούμενος με τους λάτρεις του, είναι κατάλληλο να πενθούν οι λάτρεις του, ακόμη και αν πρόκειται για το παρελθόν; Δεν θα ήταν πιο ενισχυτική και αναζωογονητική για τους λάτρεις του η συμμετοχή στη χαρά Του, ώστε να συνεχίσουν το έργο που τους έχει αναθέσει, αντί της νηστείας και του πένθους; Ο Νεεμίας, κυβερνήτης της περσικής επαρχίας του Ιούδα τον πέμπτο αιώνα, είπε κάποτε στο λαό, στην Ιερουσαλήμ: «Η χαρά του Ιεχωβά είναι το οχυρό σας».​—⁠Νεεμίας 8:10.

 2. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την τελική προφητεία του Αγγαίου, πόσες ευλογημένες σοδειές θα πρέπει να είχαν μαζέψει οι Ιουδαίοι, και γιατί;

² Τα παραπάνω ερωτήματα ανέκυψαν κατά το τέταρτο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή το έτος 518 Π.Κ.Χ. Τον καιρό που τέθηκαν αυτά τα ερωτήματα έμεναν είκοσι ημέρες για να συμπληρωθούν δύο χρόνια από τότε που ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτη Αγγαίου, είχε πει στους Ιουδαίους που είχαν μόλις ξαναρχίσει να εργάζονται στα θεμέλια του δεύτερου ναού της Ιερουσαλήμ: «Προσηλώστε την καρδιά σας, παρακαλώ, σε αυτό από τούτη την ημέρα και στο εξής, από την εικοστή τέταρτη ημέρα του ένατου μήνα, από την ημέρα που τέθηκε το θεμέλιο του ναού του Ιεχωβά· προσηλώστε την καρδιά σας σε αυτό: Υπάρχει ως τώρα σπόρος στο λάκκο της αποθήκευσης των σιτηρών; Και ως τώρα, το κλήμα και η συκιά και η ροδιά και το ελαιόδεντρο​—δεν έχει καρποφορήσει, έτσι δεν είναι; Από αυτή την ημέρα θα παρέχω ευλογία». (Αγγαίος 2:​18, 19) Από τότε θα πρέπει να είχαν μαζέψει δύο ευλογημένες σοδειές από τη γη.

 3. Πότε και πώς έθεσε η αντιπροσωπεία των αντρών από τη Βαιθήλ το ερώτημα για το αν ήταν κατάλληλο να νηστέψουν;

³ Τώρα που τίθεται το ζήτημα της νηστείας και του πένθους, ο Ιεχωβά απαντάει μέσω του προφήτη του Ζαχαρία. Ο προφήτης μάς λέει: «Επιπλέον, το τέταρτο έτος του Δαρείου του βασιλιά, ήρθε ο λόγος του Ιεχωβά στον Ζαχαρία, την τέταρτη ημέρα του ένατου μήνα, δηλαδή του Χισλέβ. Και η Βαιθήλ έστειλε τον Σαρασάρ και τον Ρεγέμ⁠-⁠μέλεχ και τους άντρες του για να απαλύνουν το πρόσωπο του Ιεχωβά, λέγοντας στους ιερείς που ανήκαν στον οίκο του Ιεχωβά των στρατευμάτων και στους προφήτες, ναι, λέγοντας: “Να κλάψω τον πέμπτο μήνα, τηρώντας αποχή, όπως έκανα όλα αυτά τα χρόνια;”»​—⁠Ζαχαρίας 7:​1⁠-⁠3.

 4. Για ποιο γεγονός νήστευαν προφανώς οι κάτοικοι της Βαιθήλ τον πέμπτο μήνα κάθε έτους;

⁴ Η Βαιθήλ ήταν μια από τις πόλεις οι οποίες επανιδρύθηκαν στη γη του Ισραήλ από τους Ιουδαίους που επέστρεψαν από την εξορία στη Βαβυλώνα. (Έσδρας 2:​28· 3:​1) Όταν ο Σαρασάρ και ο Ρεγέμ⁠-⁠μέλεχ, οι οποίοι ήρθαν από εκεί, έθεσαν το ερώτημα «Να κλάψω;» αναφέρονταν στον κάθε κάτοικο της Βαιθήλ ατομικά. «Όλα αυτά τα χρόνια» οι κάτοικοι της Βαιθήλ τηρούσαν κάποια νηστεία, αποχή από τροφή, τον πέμπτο σεληνιακό μήνα κάθε έτους. Προφανώς την τηρούσαν τη δέκατη ημέρα εκείνου του μήνα (Αβ) για να θυμούνται ότι εκείνη την ημέρα ο Νεβουζαραδάν, ο αρχηγός της σωματοφυλακής του Ναβουχοδονόσορα, έπειτα από δύο ημέρες επιθεώρησης κατέκαψε την πόλη της Ιερουσαλήμ και το ναό της. (Ιερεμίας 52:​12, 13· 2 Βασιλέων 25:​8, 9) Τώρα, όμως, που το πιστό υπόλοιπο των Ιουδαίων ανοικοδομούσε το ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ και είχε φτάσει μάλιστα στα μισά περίπου του έργου, έπρεπε να τηρούν αυτή τη νηστεία οι κάτοικοι της Βαιθήλ;

 5. Ποιες άλλες νηστείες τηρούσαν ετήσια οι κάτοικοι της Βαιθήλ, και σε ανάμνηση ποιων γεγονότων;

⁵ Οι κάτοικοι της Βαιθήλ τηρούσαν επίσης άλλες τρεις νηστείες. Μία από αυτές γινόταν την τρίτη ημέρα του έβδομου σεληνιακού μήνα (Τισρί), σε ανάμνηση της δολοφονίας του Κυβερνήτη Γεδαλία, που καταγόταν από το βασιλικό οίκο του Δαβίδ και είχε διοριστεί από τον Ναβουχοδονόσορα κυβερνήτης της γης για τους φτωχούς Ιουδαίους στους οποίους είχε επιτραπεί να μείνουν στη γη μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. (2 Βασιλέων 25:​22⁠-⁠25· Ιερεμίας 40:​13 ως 41:​10) Τηρούσαν άλλη μια νηστεία τη δέκατη ημέρα του δέκατου μήνα Τεβέθ, σε ανάμνηση της ημέρας κατά την οποία ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, άρχισε τη μακρά πολιορκία της Ιερουσαλήμ. (2 Βασιλέων 25:​1, 2· Ιερεμίας 52:​4, 5) Μια τέταρτη νηστεία γινόταν την ένατη ημέρα του τέταρτου μήνα (Ταμμούζ), επειδή εκείνη ήταν η ημέρα που οι Βαβυλώνιοι άνοιξαν ρήγμα στα τείχη της Ιερουσαλήμ, το 607 Π.Κ.Χ., και μπήκαν στην καταδικασμένη πόλη.​—⁠2 Βασιλέων 25:​2⁠-⁠4· Ιερεμίας 52:​6, 7· Ζαχαρίας 8:19.

 6. Τι είχε εκφράσει ο Ιεχωβά μέσω των πρώτων τριών γεγονότων των οποίων τηρούσαν την ανάμνηση, και επομένως ποιο ερώτημα εγείρεται κατάλληλα;

⁶ Τα γεγονότα σε ανάμνηση των οποίων τηρούσαν νηστείες μέχρι το έτος 519 Π.Κ.Χ., δηλαδή, η αρχή της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, η διάνοιξη του ρήγματος στα τείχη της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της από τα στρατεύματα της Βαβυλώνας, αποτελούσαν όλα εκτέλεση των κρίσεων του Ιεχωβά. Και ενώ η δολοφονία του Κυβερνήτη Γεδαλία από έναν δόλιο Ιουδαίο δεν ήταν εκτέλεση κάποιας κρίσης από τον Θεό, ωστόσο οδήγησε στην πλήρη εγκατάλειψη και ερήμωση της γης του Ιούδα, ακριβώς όπως είχε ορίσει ο Ιεχωβά. Όλα αυτά ήταν πένθιμα γεγονότα για τους ανυπάκουους Ιουδαίους. Αλλά μήπως οι κρίσεις που εκτέλεσε ο Ιεχωβά ήταν πράγματα για τα οποία έπρεπε να νηστεύουν και να πενθούν; Είναι η εκπλήρωση του θελήματος του Θεού κάτι για το οποίο πρέπει να θρηνεί κανείς; Είναι μήπως κάτι κακό, στην ανάμνηση του οποίου θα πρέπει να νιώθει θλίψη;

7, 8. (α) Σε ποιον αποκαλύφτηκε άμεσα η άποψη του Ιεχωβά για αυτό το ζήτημα; (β) Αντί να νηστεύουν, τι θα έπρεπε να είχαν κάνει, και πότε;

⁷ Η άποψη του Θεού για αυτό το ζήτημα αποκαλύφτηκε στον Ζαχαρία τον προφήτη του και όχι στους ιερείς τους οποίους πήγαν να ρωτήσουν ο Σαρασάρ και ο Ρεγέμ⁠-⁠μέλεχ, οι οποίοι είχαν έρθει από τη Βαιθήλ με αυτή την αποστολή. Ο θεόπνευστος Ζαχαρίας αναφέρει:

⁸ «Και ο λόγος του Ιεχωβά των στρατευμάτων συνέχισε να έρχεται σε εμένα, λέγοντας: “Πες σε όλο το λαό του τόπου και στους ιερείς: «Όταν νηστεύατε και γινόταν θρήνος τον πέμπτο μήνα και τον έβδομο μήνα, και αυτό επί εβδομήντα χρόνια, μήπως πράγματι νηστεύατε για εμένα, ναι για εμένα; Και όταν τρώγατε και όταν πίνατε, δεν ήσασταν εσείς αυτοί που έτρωγαν και δεν ήσασταν εσείς αυτοί που έπιναν; Δεν έπρεπε να υπακούσετε στα λόγια τα οποία φώναζε ο Ιεχωβά μέσω των προηγούμενων προφητών, ενόσω η Ιερουσαλήμ ήταν κατοικημένη και απολάμβανε ηρεμία, με τις πόλεις της ολόγυρά της, και ενόσω κατοικούνταν η Νεγκέμπ [η νότια περιοχή] και η Σεφηλά [οι κάμποι];»”»​—⁠Ζαχαρίας 7:​4⁠-⁠7.

 9. Από ποια άποψη το ότι νήστευαν αυτά τα εβδομήντα χρόνια και έπειτα από αυτά ήταν σαν να έτρωγαν και να έπιναν, και τι θα ήταν καλύτερο να είχαν κάνει;

⁹ Όταν οι εξόριστοι Ιουδαίοι νήστευαν στη διάρκεια των εβδομήντα χρόνων ερήμωσης της γης του Ιούδαa και επίσης στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων από τότε που το υπόλοιπο είχε επιστρέψει στην πατρίδα του, μήπως νήστευαν πράγματι για τον Ιεχωβά; Ήταν αυτή νηστεία την οποία Εκείνος μπορούσε να δεχτεί; Ήταν νηστεία που τους είχε επιβάλει εκείνος; Δεν ήταν νηστεία για την καταστροφή πραγμάτων τα οποία ο ίδιος είχε καταδικάσει σε καταστροφή; Αυτού του είδους η αποχή από τροφή δεν διέφερε σε τίποτα από την εντρύφηση σε τροφή και ποτό. Έτρωγαν για τον εαυτό τους. Παρόμοια, νήστευαν για τον εαυτό τους, για τις συμφορές που τους είχαν βρει επειδή δεν υπάκουσαν στα λόγια τα οποία είχε διακηρύξει ο Θεός τους μέσω του Ιερεμία και άλλων προγενέστερων προφητών. Εφόσον διακρατούσαν τέτοια στάση, πώς θα μπορούσαν να ωφεληθούν πνευματικά από τη νηστεία που έκαναν; Πώς θα μπορούσε μια τέτοια νηστεία να τους προδιαθέσει περισσότερο να κάνουν το θέλημα του Θεού; Θα ήταν καλύτερα να είχαν υπακούσει τότε παρά να νηστεύουν τώρα για τις συμφορές που τους βρήκαν επειδή δεν είχαν υπακούσει στον Θεό ευθύς εξαρχής.

10. Μήπως η νηστεία θα τακτοποιούσε τα ζητήματα, και ποια προληπτικά μέτρα θα έπρεπε να έχουν πάρει εκείνοι που περιλαμβάνονταν;

¹⁰ Αυτό που τακτοποιεί τα ζητήματα κάποιου με τον Θεό δεν είναι η νηστεία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Απεναντίας, είναι η μεταστροφή από την ανυπάκουη πορεία και οι καλές, θετικές πράξεις σε αρμονία με τις εντολές του Θεού. Σε σχέση με αυτό, ας προσέξουμε τι ειπώθηκε κατόπιν στον Ζαχαρία για να το μεταφέρει: «Και ο λόγος του Ιεχωβά συνέχισε να έρχεται στον Ζαχαρία, λέγοντας: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «Με αληθινή δικαιοσύνη να κρίνετε· και να δείχνετε ο ένας προς τον άλλον στοργική καλοσύνη και ελέη· και μη διαπράττετε απάτη σε βάρος χήρας ή αγοριού που είναι ορφανό από πατέρα, σε βάρος πάροικου ή ταλαιπωρημένου, και μη σχεδιάζετε κακό ο ένας εναντίον του άλλου στην καρδιά σας». Αλλά εκείνοι αρνούνταν να δώσουν προσοχή και έστρεφαν πεισματικά τον ώμο, και τα αφτιά τους τα έκαναν να μην ανταποκρίνονται για να μην ακούν. Και την καρδιά τους την έκαναν σαν σμύριδα για να μην υπακούσουν στο νόμο και στα λόγια που έστειλε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων με το πνεύμα του, μέσω των προηγούμενων προφητών· ώστε υπήρξε μεγάλη αγανάκτηση από μέρους του Ιεχωβά των στρατευμάτων”.

11. Τι έκανε ο Ιεχωβά στους κατοίκους εξαιτίας του ότι αρνούνταν να ακούσουν όταν εκείνος τους φώναζε, και με ποια συνέπεια για τη γη;

¹¹ »“Και όπως αυτός φώναζε και εκείνοι δεν άκουγαν, έτσι και εκείνοι φώναζαν και εγώ δεν άκουγα”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. “Και με θυελλώδη ορμή τούς έριξα σε όλα τα έθνη τα οποία εκείνοι δεν είχαν γνωρίσει· και η γη έμεινε έρημη πίσω τους, καθώς κανείς δεν περνούσε μέσα από αυτήν και κανείς δεν επέστρεφε· και έκαναν την επιθυμητή γη αντικείμενο κατάπληξης”».​—⁠Ζαχαρίας 7:​8⁠-⁠14.

12. Ποια πορεία θα επέτρεπε στους επαναπατρισμένους Ιουδαίους να παραμείνουν στη γη τους​—⁠η τήρηση νηστειών ή κάτι άλλο;

¹² Αυτά ήταν λόγια χωρίς περιστροφές για τον Σαρασάρ, τον Ρεγέμ⁠-⁠μέλεχ και τους άντρες που είχαν έρθει μαζί τους από τη Βαιθήλ. Η αγαπημένη τους πατρίδα είχε παραμείνει έρημη εβδομήντα χρόνια εξαιτίας της κακίας και της ανυπακοής στο νόμο του Θεού, ο οποίος απαιτούσε δικαιοσύνη σε αρμονία με την αλήθεια καθώς και στοργική καλοσύνη και ελέη. Τώρα, η επιστροφή τους από τη Βαβυλώνα είχε θέσει τέλος στην ερήμωση της γης τους. Μπορούσαν να παραμείνουν σε αυτή τη γη αν ακολουθούσαν μια πορεία αντίθετη από αυτήν των πατέρων τους, μια πορεία υπακοής. Το να νηστεύουν σε ανάμνηση των συμφορών τους δεν επρόκειτο να τους εξασφαλίσει κάτι τέτοιο. Για να δείξουν υπακοή, όφειλαν να συνεχίσουν το έργο του ναού.

13. Γιατί θα ήταν ακατάλληλη η νηστεία για τα πένθιμα γεγονότα που έζησε ο λαός του Ιεχωβά στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και ως εκ τούτου ποια πορεία είναι κατάλληλο να ακολουθήσουμε;

¹³ Μήπως εμείς σήμερα πρόκειται να πενθούμε ή να νηστεύουμε στις επετείους των συμφορών ή των πένθιμων γεγονότων που έζησαν οι λάτρεις του Ιεχωβά στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου; Αν αυτά τα πράγματα ήταν κρίσεις που εκτελέστηκαν από Αυτόν για τις παραβάσεις του οργανωμένου λαού Του, δεν είναι αυτές οι εκτελέσεις θεϊκής κρίσης σωστές και κατάλληλες; Το να πενθούμε ή να νηστεύουμε για αυτά τα πράγματα τα οποία εκφράζουν τις δίκαιες κρίσεις του Θεού είναι ακατάλληλο. Δεν πρέπει να πενθούμε ή να νηστεύουμε για το ότι υποφέραμε λόγω αυτών. Κάτι τέτοιο θα ήταν εγωιστικό​—⁠δεν θα ήταν νηστεία για τον Ιεχωβά αλλά λύπη για τον εαυτό μας. Μάθετε από τα μαθήματα του παρελθόντος και εφαρμόστε τα τώρα! Έπειτα, με μάτια στεγνά από δάκρυα, ας χαιρόμαστε για το ότι αποκατασταθήκαμε στην εύνοια του Ιεχωβά και ας προχωρούμε ακάθεκτα στο έργο του ναού του!

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιο 15

Πολλά Έθνη Πηγαίνουν στην Πόλη της Θεϊκής Εύνοιας

 1. Ποια ήταν τα καλά νέα που εξήγγειλε ο Ιεχωβά μέσω του Ζαχαρία για εκείνους που ήθελαν να τηρούν νηστείες;

ΝΑ ΠΟΙΑ είναι τα καλά νέα​—⁠τόσο για εκείνους που πριν από είκοσι πέντε σχεδόν αιώνες ήθελαν να τηρούν νηστείες όσο και για εκείνους που θέλουν κάτι τέτοιο σήμερα: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Η νηστεία του τέταρτου μήνα και η νηστεία του πέμπτου μήνα και η νηστεία του έβδομου μήνα και η νηστεία του δέκατου μήνα θα γίνουν για τον οίκο του Ιούδα αγαλλίαση και χαρά και καλές γιορταστικές περίοδοι”».​—⁠Ζαχαρίας 8:19.

 2. Μια τέτοια αλλαγή στη στάση προϋπέθετε να λάβει χώρα ποια άλλη αλλαγή, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Δαβίδ, σύμφωνα με τα εδάφια Ψαλμός 30:​1, 11;

² Αυτή η αλλαγή σήμαινε στην ουσία αλλαγή στη διανοητική στάση των μελών του αποκαταστημένου «οίκου του Ιούδα» τον έκτο αιώνα Π.Κ.Χ.​—⁠αλλά και στη δική μας σήμερα! Ως προϋπόθεση για μια τέτοια ριζική αλλαγή απόψεων και συμπεριφοράς, θα έπρεπε να λάβει χώρα μια μεγάλη αλλαγή στις περιστάσεις. Επίσης, εφόσον αυτό το γεγονός ήταν κάτι που είχε προβλεφθεί, άρα και αποφασιστεί, από τον Θεό τους, θα έπρεπε να υπάρξει μια ελεήμων έκφραση της θεϊκής εύνοιας απέναντί τους. Η κατάσταση ήταν όπως την περιέγραψε στη δική του περίπτωση ο Βασιλιάς Δαβίδ, εκείνος που κατέλαβε το Όρος Σιών και την Ιερουσαλήμ: «Θα σε εξυψώνω, Ιεχωβά, γιατί εσύ με ανέσυρες και με έφερες πάνω και δεν άφησες τους εχθρούς μου να χαρούν σε βάρος μου. Μετέβαλες το πένθος μου σε χορό για εμένα· έλυσες το σάκο μου και με έχεις περιζωσμένο με χαρά».​—⁠Ψαλμός 30:​1, 11.

 3. Πώς αισθανόταν ο Ιεχωβά απέναντι στους λάτρεις του και απέναντι στους εχθρούς τους, γεγονός που οδήγησε σε αυτή την αλλαγή στις περιστάσεις;

³ Το πώς θα γινόταν αυτό ειπώθηκε στον προφήτη Ζαχαρία αμέσως μετά το ερώτημα που υπέβαλαν οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι για τη νηστεία. Σχετικά με αυτό, διαβάζουμε στην αφήγηση του Ζαχαρία την πρώτη από μια σειρά δηλώσεων που έκανε ο Ιεχωβά: «Και ο λόγος του Ιεχωβά των στρατευμάτων συνέχισε να έρχεται, λέγοντας: “Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: «Θα είμαι ζηλότυπος για τη Σιών με μεγάλη ζηλοτυπία, και με μεγάλη οργή θα είμαι ζηλότυπος για αυτήν»”». (Ζαχαρίας 8:​1, 2) Τα αισθήματα του Ιεχωβά για αυτή την κατάσταση έμοιαζαν με τα αισθήματα κάποιου του οποίου η σύζυγος έπεσε θύμα κακοποίησης και ατίμωσης από τους εχθρούς του. Εφόσον δεν είχε απορρίψει το Όρος Σιών, δηλαδή την Ιερουσαλήμ, καταδικάζοντάς την σε πλήρη εγκατάλειψη, θα επιδίωκε με μεγάλο ζήλο και επιμονή να τη διασώσει από την εξευτελιστική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει στα μάτια του κόσμου. Θα ήταν ιδιαίτερα άγρυπνος προκειμένου να περιφρουρήσει τα συμφέροντά της και να καταδείξει ότι εκείνη είχε αποκατασταθεί στην εύνοιά του. Αν και αυτό σήμαινε θεϊκή εύνοια για εκείνη, παράλληλα σήμαινε οργή εναντίον όσων την είχαν εξευτελίσει και όσων προσπαθούσαν να παρεμποδίσουν την πλήρη αποκατάστασή της, κυρίως όσον αφορά την απόδοση λατρείας στον Ιεχωβά. Ο ζήλος που θα έδειχνε για αυτό θα ήταν ισοδύναμος με την οργή του εναντίον των εχθρών του.

 4. Είχε επιστρέψει τότε ο Ιεχωβά πλήρως στην Ιερουσαλήμ, και πότε θα ήταν δυνατόν για Εκείνον να επιστρέψει πλήρως;

⁴ Επί εβδομήντα χρόνια, ενώ οι εκτοπισμένοι Ιουδαίοι ήταν εξόριστοι στη Βαβυλώνα, η πόλη της Ιερουσαλήμ και η γη του Ιούδα κείτονταν ερημωμένες, χωρίς άνθρωπο ή κατοικίδιο ζώο. Το 537 Π.Κ.Χ., ο Ιεχωβά των στρατευμάτων κράτησε το λόγο του και επανέφερε το μετανοημένο υπόλοιπο στην πατρίδα του. Αλλά, από μια άποψη, ο Ιεχωβά δεν είχε ακόμη επιστρέψει πλήρως στο Όρος Σιών, δηλαδή στην Ιερουσαλήμ. Τους είχε επαναφέρει με σκοπό να χτίσουν έναν δεύτερο ναό για τη λατρεία του στην Ιερουσαλήμ. Επί δεκαέξι χρόνια αυτοί είχαν επιτρέψει στους εχθρούς να καταστέλλουν την οικοδόμηση του αγίου εκείνου οίκου λατρείας, και τώρα που ο Ιεχωβά μιλούσε εδώ μέσω του Ζαχαρία του προφήτη του, ο ναός δεν είχε ακόμη αποπερατωθεί ούτε εγκαινιαστεί για τη θεϊκή υπηρεσία. Γι’ αυτό, μόνο όταν τοποθετούνταν στη θέση του το κορυφαίο χαρακτηριστικό του ναού, το κεφαλάρι, και εγκαινιαζόταν ο ναός από τους ιερείς, ναι, μόνο τότε θα επέστρεφε ο Ιεχωβά πλήρως στην άγια πόλη. Θα άρχιζε και πάλι να κατοικεί σε αυτήν μόνο αφού θα άρχιζε πρώτα να κατοικεί με το πνεύμα Του στα Άγια των Αγίων του αποπερατωμένου ναού.

 5. Σύμφωνα με τη διακήρυξη του Ιεχωβά, πώς επρόκειτο να αποκληθεί η Ιερουσαλήμ ως πόλη, και πώς το βουνό του Ιεχωβά;

⁵ Τώρα παρουσιάζεται, λοιπόν, η δεύτερη θεϊκή υπόσχεση που αρχίζει με τη διακήρυξη «Αυτό είπε ο Ιεχωβά [των στρατευμάτων]», ως επίσημο πρόλογό της: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά: “Θα επιστρέψω στη Σιών και θα κατοικήσω στο μέσο της Ιερουσαλήμ· και η Ιερουσαλήμ θα αποκληθεί η πόλη της αλήθειας, και το βουνό του Ιεχωβά των στρατευμάτων, το άγιο βουνό”».​—⁠Ζαχαρίας 8:3.

 6. Γιατί θα αποκαλούνταν το ορεινό ύψωμα της Ιερουσαλήμ «το άγιο βουνό» και η ίδια η Ιερουσαλήμ «η πόλη της αλήθειας»;

⁶ Ο αποπερατωμένος ναός θα αγίαζε το ορεινό ύψωμα της Ιερουσαλήμ, και ως εκ τούτου, αυτό το ύψωμα θα ονομαζόταν «το άγιο βουνό». Επειδή η Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσα της επαρχίας του Ιούδα, θα είχε αποδείξει ότι ήταν αληθινά αφοσιωμένη στη λατρεία του Ιεχωβά και ότι είχε βάλει τα συμφέροντα της αγνής του λατρείας πρώτα, πάνω από οτιδήποτε άλλο, η Ιερουσαλήμ θα αποκαλούνταν σωστά «η πόλη της αλήθειας». Η αληθινή λατρεία θα ασκούνταν εκεί. Οι αλήθειες της αγνής και αμόλυντης λατρείας του αληθινού Θεού θα ακούγονταν εκεί. Η ορεινή περιοχή της θα αποκαλούνταν «το βουνό του Ιεχωβά». Πόσο μεγάλη σημασία έχει για εμάς σήμερα αυτή η υπόσχεση του Θεού!

 7. Σύμφωνα με την τρίτη υπόσχεση του Ιεχωβά, τι θα έδειχνε πόσο μεγάλη θα ήταν η διάρκεια ζωής του λαού της Ιερουσαλήμ, και από τι θα χαρακτηρίζονταν οι πλατείες της;

⁷ Αλλά έπεται και συνέχεια, γιατί τώρα έρχεται και μια τρίτη υπόσχεση θεϊκής εύνοιας: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Πάλι θα καθήσουν γέροντες και γερόντισσες στις πλατείες της Ιερουσαλήμ, και ο καθένας με το μπαστούνι του στο χέρι του λόγω της αφθονίας των ημερών του. Και οι πλατείες της πόλης θα γεμίσουν με αγόρια και κορίτσια που θα παίζουν στις πλατείες της”».​—⁠Ζαχαρίας 8:​4, 5.

 8. Αυτή η προφητική εικόνα μοιάζει με την εκπλήρωση ποιας προφητείας που αναφέρεται στο εξηκοστό πέμπτο κεφάλαιο του Ησαΐα;

⁸ Τι ευχάριστη εικόνα είναι αυτή, μια εικόνα καλής σωματικής υγείας, ειρήνης και ασφάλειας καθώς και καλής πληθυσμιακής αύξησης, η οποία δεν αμαυρώνεται από το θλιβερό πρόωρο θάνατο βρεφών! Μοιάζει με την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, η οποία είχε διατυπωθεί εκατόν είκοσι πέντε και πλέον χρόνια πριν από την εβδομηντάχρονη ερήμωση της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα, όπου δεν είχε απομείνει ούτε άνθρωπος ούτε κατοικίδιο ζώο:

«Διότι εγώ δημιουργώ νέους ουρανούς και νέα γη· και τα παλιά δεν θα έρχονται στη μνήμη ούτε θα ανεβαίνουν στην καρδιά. Αλλά να αγάλλεστε και να χαίρεστε παντοτινά για αυτό που δημιουργώ. Διότι εγώ δημιουργώ την Ιερουσαλήμ αιτία για χαρά και το λαό της αιτία για αγαλλίαση. Και θα χαίρομαι για την Ιερουσαλήμ και θα αγάλλομαι για το λαό μου· και δεν θα ακουστεί πλέον σε αυτήν ο ήχος κλάματος ούτε ο ήχος λυπητερής κραυγής.

»Δεν θα υπάρχει πια εκεί βρέφος λίγων ημερών, που θηλάζει, ούτε γέρος που δεν συμπληρώνει τις ημέρες του· διότι κάποιος θα πεθαίνει ως παιδί, μολονότι θα είναι εκατό χρονών· όσο δε για τον αμαρτωλό, μολονότι θα είναι εκατό χρονών, θα είναι επικατάρατος. Και θα χτίσουν σπίτια και θα κατοικήσουν· θα φυτέψουν αμπέλια και θα φάνε τον καρπό τους. Δεν θα χτίζουν αυτοί και άλλος να κατοικεί· δεν θα φυτεύουν αυτοί και άλλος να τρώει. Διότι σαν τις ημέρες του δέντρου θα είναι οι ημέρες του λαού μου· και το έργο των χεριών τους οι εκλεγμένοι μου θα το χρησιμοποιούν στο πλήρες. Δεν θα μοχθούν μάταια ούτε θα γεννούν για αναστάτωση· επειδή είναι το σπέρμα που αποτελείται από τους ευλογημένους του Ιεχωβά, και οι απόγονοί τους μαζί τους».​—⁠Ησαΐας 65:​17⁠-⁠23.

 9. Ποια σύγκριση μπορεί να γίνει σήμερα, από άποψη ειρήνης και ασφάλειας, μεταξύ της πνευματικής επικράτειας των λάτρεων του Ιεχωβά στη γη και των κοσμικών εθνών;

⁹ Ποια είναι η κατάσταση στις ημέρες μας, από το έτος 1919 Κ.Χ., από τότε που το πιστό υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ αποκαταστάθηκε στη θεόδοτη πνευματική επικράτειά του; Τα πολιτικά έθνη της γης παριστάνουν ότι προσπαθούν να διατηρήσουν την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια μέσω των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία τώρα αριθμούν 132 κράτη⁠-⁠μέλη, αλλά δεν υπάρχει παρά ελάχιστη ασφάλεια σε οποιοδήποτε μέρος της γης. Στο μεταξύ, η ειρήνη όλης της ανθρωπότητας απειλείται μονίμως από έναν πυρηνικό πόλεμο μεταξύ των υπερδυνάμεων των εθνών, δημοκρατικών και κομμουνιστικών. Ωστόσο, μέσα στην πνευματική επικράτεια των λάτρεων του Ιεχωβά υπάρχει ευλογητή ειρήνη και ασφάλεια. Παρ’ όλο που στο πνευματικό υπόλοιπο, ιδίως από το 1935 Κ.Χ. και έπειτα, προσκολλήθηκε ένα «μεγάλο πλήθος» αφιερωμένων, βαφτισμένων μαθητών του Χριστού από «όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες», δεν υπάρχει διεθνής ανταγωνισμός ή ένταση ή διενέξεις μεταξύ τους. Αντίθετα, επικρατεί ανάμεσά τους η αδελφική αγάπη, που είναι καρπός του πνεύματος του Θεού.

10. Με ποιον τρόπο διακρίνουμε τόσο μια κατά γράμμα όσο και μια πνευματική εκπλήρωση της υπόσχεσης του Ιεχωβά στα εδάφια Ζαχαρίας 8:​4, 5;

¹⁰ Από τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1918, μέχρι σήμερα έχουν περάσει πενήντα και πλέον χρόνια, αλλά μερικά από τα μέλη του αρχικού υπολοίπου που επέζησε από τις θλίψεις και τις δοκιμασίες εκείνης της περιόδου εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα, έπειτα και από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα έχουν κατά γράμμα γεράσει σωματικά, και μάλιστα μερικοί περπατούν με μπαστούνι “λόγω της αφθονίας των ημερών τους”. Πολλοί από αυτούς, επίσης, έχουν αναθρέψει παιδιά, εκπαιδεύοντάς τα στη λατρεία του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού. Καθώς, όμως, αναζητούμε μια πνευματική εκπλήρωση αυτής της όμορφης προφητείας, διακρίνουμε πως οι “γέροντες και οι γερόντισσες που κάθονται στις πλατείες της Ιερουσαλήμ” εξεικονίζουν τα μέλη του υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ που πέρασαν τους διωγμούς και τη διαπαιδαγώγηση του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Τα “αγόρια και τα κορίτσια που παίζουν στις πλατείες της” εξεικονίζουν τα μέλη εκείνου του υπολοίπου τα οποία πρόσθεσε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων στο πνευματικό υπόλοιπο από το μεταπολεμικό έτος 1919 και έπειτα. Ηλικιωμένοι και νέοι, όλοι μαζί, αναπτύσσονται πνευματικά σε πίστη, ελπίδα και αγάπη ενώ παράλληλα απολαμβάνουν μαζί την ειρήνη και την ασφάλεια της πνευματικής επικράτειάς τους.

11. Τι απαιτούνταν τότε να έχει κάποιος για να περιμένει την εκπλήρωση μιας τέτοιας προφητείας, και τι έλεγε για αυτό η τέταρτη εξαγγελία του Ιεχωβά;

¹¹ Αρχικά χρειαζόταν τρομερή πίστη για να πιστέψει κάποιος ότι θα συνέβαιναν τέτοια πράγματα, και στη συνέχεια χρειαζόταν πίστη για να προσκολληθεί σταθερά στην προσφάτως αποκαταστημένη οργάνωση των λάτρεων του Ιεχωβά. Ο Θεός έδειξε ότι αντιλαμβανόταν πώς ένιωθε ο λαός του σχετικά με αυτό το ζήτημα όταν προέβη στην εξαγγελία της τέταρτης υπόσχεσής του, λέγοντας στο επαναπατρισμένο του υπόλοιπο: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Ακόμη και αν θα φαίνεται πολύ δύσκολο στα μάτια όσων έχουν απομείνει από αυτόν το λαό εκείνες τις ημέρες, μήπως θα φαίνεται πολύ δύσκολο και στα δικά μου μάτια;” λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων».​—⁠Ζαχαρίας 8:6.

12. Πώς βοήθησε ο Ιεχωβά το επιζών υπόλοιπο στο θέμα της οργάνωσης και της κατανόησης διαφόρων ζητημάτων, και, σύμφωνα με τα γεγονότα σήμερα, ήταν πολύ δύσκολη για τον Ιεχωβά η εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης;

¹² Το 1919 Κ.Χ., στην αρχή του έργου αποκατάστασης και επέκτασης της αγνής και αμόλυντης λατρείας του Ιεχωβά των στρατευμάτων, ήταν πράγματι δύσκολο για το αποκαταστημένο υπόλοιπο να διακρίνει και να αντιληφθεί όλα τα θαυμάσια πράγματα που σκόπευε να κάνει ο Ιεχωβά για εκείνους και μέσω εκείνων στη διάρκεια αυτής «της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων», αυτού “του καιρού του τέλους”. Αλλά υπομονετικά, σιγά σιγά, εκείνος διόρθωνε την κατανόηση που είχαν για τις προφητείες, καθώς και τη στάση τους απέναντι στη θεοκρατική οργάνωση. Τους κατηύθυνε και τους προστάτευε στο Χριστιανικό έργο που έπρεπε να επιτελεστεί σε αυτόν τον τόσο μνημειώδη καιρό. Τους βοήθησε να διακρίνουν τα ζητήματα που είχε να αντιμετωπίσει ένας Χριστιανός λάτρης του Ιεχωβά μέσα στη διεθνή πάλη για την κυριαρχία του κόσμου. Όχι μόνο αυτό, αλλά τους βοήθησε και να υιοθετήσουν τη Γραφική στάση απέναντι σε αυτά τα ζητήματα ώστε να παραμείνουν στην εύνοιά Του. Πριν από μισό αιώνα, αυτό που εμείς τώρα βλέπουμε να έχει επιτελεστεί μέσα στη θεοκρατική Του οργάνωση και μέσω αυτής φαινόταν στα μάτια του μικρού υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Αλλά μήπως ήταν πολύ δύσκολο και για τον Ιεχωβά των στρατευμάτων; Τα γεγονότα σήμερα απαντούν «Όχι!»

13. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη η οποία χάνει μέλη, τι είπε ο Ιεχωβά στην πέμπτη υπόσχεσή του;

¹³ Διερευνώντας τα γεγονότα σήμερα που τα πολυπληθή θρησκευτικά συστήματα της Βαβυλώνας της Μεγάλης χάνουν μέλη λόγω των θέλγητρων αυτού του σύγχρονου κόσμου, παρατηρούμε ότι ο Θεός έχει εκπληρώσει με ακαταμάχητο τρόπο την πέμπτη υπόσχεση που εξήγγειλε: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Δείτε! Εγώ σώζω το λαό μου από τη γη της ανατολής και από τη γη της δύσης του ήλιου. Και θα τους φέρω μέσα, και θα κατοικήσουν στο μέσο της Ιερουσαλήμ· και θα γίνουν λαός μου και εγώ θα γίνω Θεός τους με αλήθεια και με δικαιοσύνη”».​—⁠Ζαχαρίας 8:​7, 8.

14. Σύμφωνα με την υπόσχεση, πού σύναξε ο Ιεχωβά τα μέλη του πνευματικού υπολοίπου και σε ποια κατάσταση;

¹⁴ Υπακούοντας στις θεϊκές εντολές που τους έχουν δοθεί μέσω του Ιησού Χριστού, το αποκαταστημένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών κηρύττει τα καλά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού σε όλη την κατοικημένη γη για να δοθεί μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Προσπαθούν να κάνουν μαθητές του Χριστού ανθρώπους από όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους σύμφωνα με το παράδειγμα του ίδιου του Χριστού και διδάσκοντας αυτούς τους μαθητές όσα παρήγγειλε ο Χριστός, ως εκείνος στον οποίο ο Ιεχωβά Θεός έδωσε όλη την απαραίτητη εξουσία στον ουρανό και στη γη. (Ματθαίος 24:​14· 28:​18⁠-⁠20) Από τη μακρινή ανατολή και από τη μακρινή δύση συνάχθηκαν, υπό αγγελική κατεύθυνση, και τα τελευταία μέλη του “αγίου έθνους” του πνευματικού Ισραήλ. Δεν συνάχθηκαν, όμως, στην επίγεια Ιερουσαλήμ που είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Ισραήλ. Πού συνάχθηκαν λοιπόν; Στη θεόδοτη πνευματική επικράτεια του «Ισραήλ του Θεού» εδώ στη γη, και επίσης σε μια κατάσταση ενότητας όσον αφορά τη θεοκρατική οργάνωση καθώς και όσον αφορά τη δράση και την αγνή λατρεία του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό Του.​—⁠Γαλάτες 6:​15, 16.

ΤΑ ΕΘΝΗ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

15, 16. (α) Σε τι προβαίνει Εκείνος ως απόδειξη του γεγονότος ότι αυτοί έχουν γίνει λαός του και Εκείνος Θεός τους; (β) Σύμφωνα με την έκτη εξαγγελία του Ιεχωβά, ποια ήταν στο παρελθόν η οικονομική και η κοινωνική κατάσταση του αποκαταστημένου υπολοίπου;

¹⁵ Ο πραγματικός Θεός αποδεικνύει ποιο λαό αποδέχεται από τον τρόπο με τον οποίο τον ευνοεί καθώς εκπληρώνει τις προφητικές του υποσχέσεις. Αποδεικνύει πως Αυτός, ο Θεός της Αγίας Γραφής, έχει γίνει Θεός τους, επαληθεύοντας τις προφητείες του και τη διαθήκη που έχει συνάψει μαζί τους και κάνοντας ό,τι είναι δίκαιο για χάρη τους. Ναι, τους υπολογίζει δίκαιους ενώπιόν Του, συγχωρώντας τους μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Αρχιερέα Του, του Ιησού του Μεσσία. Σε αρμονία με αυτό, ευνοεί το αποκαταστημένο Του υπόλοιπο χαρίζοντάς του τέτοια πνευματική ευημερία που δεν περνάει απαρατήρητη από τους λαούς των εθνών, οι οποίοι τη σχολιάζουν ως ένα θαυμάσιο παράδειγμα ευλογίας. Έτσι λοιπόν, στην εξαγγελία της έκτης υπόσχεσής του, ο Θεός μιλάει για μια αλλαγή στον τρόπο ενέργειάς του:

¹⁶ «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Ας είναι ισχυρά τα χέρια σας, εσείς που αυτές τις ημέρες ακούτε αυτά τα λόγια από το στόμα των προφητών, κατά την ημέρα που τέθηκε το θεμέλιο του οίκου του Ιεχωβά των στρατευμάτων, για να χτιστεί ο ναός. Διότι πριν από εκείνες τις ημέρες, δεν υπήρχε μισθός για τους ανθρώπους· και όσο για το μισθό των κατοικίδιων ζώων, δεν υπήρχε κάτι τέτοιο· και σε αυτόν που έβγαινε και σε αυτόν που έμπαινε δεν υπήρχε ειρήνη εξαιτίας του αντιδίκου, καθότι έριχνα όλους τους ανθρώπους τον έναν εναντίον του άλλου”.

17. Ποια αλλαγή στις συνθήκες επρόκειτο να συμβεί τώρα, και ως εκ τούτου ποια αλλαγή θα σημειωνόταν στον τρόπο με τον οποίο θα μιλούσαν τα έθνη για το αποκαταστημένο υπόλοιπο;

¹⁷ »“Και τώρα δεν θα είμαι όπως στις προηγούμενες ημέρες για όσους έχουν απομείνει από αυτόν το λαό”, λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. “Διότι θα υπάρχει ο σπόρος της ειρήνης· το κλήμα θα δίνει τους καρπούς του και η γη θα δίνει τη σοδειά της και οι ουρανοί θα δίνουν τη δροσιά τους· και θα κάνω εκείνους που έχουν απομείνει από αυτόν το λαό να κληρονομήσουν όλα αυτά τα πράγματα. Και όπως ακριβώς γίνατε κατάρα ανάμεσα στα έθνη, οίκε του Ιούδα και οίκε του Ισραήλ, έτσι θα σας σώσω και θα γίνετε ευλογία. Μη φοβάστε. Ας είναι ισχυρά τα χέρια σας”».​—⁠Ζαχαρίας 8:​9⁠-⁠13.

18. Γιατί θα ήταν ασυνεπές από μέρους του Ιεχωβά να ευλογεί το αποκαταστημένο υπόλοιπο ενόσω αυτό δεν φρόντιζε να τελειώσει το έργο του ναού εξαιτίας του φόβου των ανθρώπων;

¹⁸ Αυτά τα θεϊκά λόγια μάς θυμίζουν ότι ο ναός της Ιερουσαλήμ δεν είχε τελειώσει ακόμη στην Ιερουσαλήμ. Σχεδόν δύο χρόνια νωρίτερα, το υπόλοιπο όλων των φυλών του Ισραήλ, το υπόλοιπο του “οίκου του Ιούδα και του οίκου του Ισραήλ”, είχε ξαναρχίσει τις εργασίες στα θεμέλια του ναού. Αυτές οι εργασίες είχαν ξεκινήσει και πάλι με την υποκίνηση και την ενθάρρυνση των προφητών Αγγαίου και Ζαχαρία. (Αγγαίος 2:​10⁠-⁠19· Ζαχαρίας 1:​1⁠-⁠7· Έσδρας 4:​23 ως 5:​2) Μέχρι εκείνον τον καιρό το έργο του ναού είχε παραμείνει σε στασιμότητα επί δεκαέξι περίπου χρόνια. Αν όλα αυτά τα χρόνια που εκείνοι παραμελούσαν το ναό του ο Ιεχωβά τούς ευλογούσε και τους χάριζε υλική ευημερία, θα φαινόταν σαν να μην είχε σημασία για αυτόν το αν θα ολοκληρωνόταν και θα χρησιμοποιούνταν ο οίκος της λατρείας ή όχι. Αυτός είχε προφητεύσει ότι ο δεύτερος εκείνος ναός επρόκειτο να ανοικοδομηθεί στην Ιερουσαλήμ. Είχε απελευθερώσει το υπόλοιπο των Ιουδαίων εξορίστων από τη Βαβυλώνα ώστε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ειδικά για να ανοικοδομήσουν το ναό Του. (Ησαΐας 44:​26 ως 45:​6) Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να τους ευλογεί, εφόσον αυτοί φοβήθηκαν τους ανθρώπους, σταμάτησαν την οικοδόμηση του οίκου της λατρείας Του και επιδόθηκαν στον υλισμό;

19. Για ποιο λόγο δεν είχαν ειρήνη ούτε στα εξωτερικά ζητήματα ούτε στα εσωτερικά, και τι χρειαζόταν να κάνει το υπόλοιπο για να αλλάξουν τα πράγματα;

¹⁹ Εκείνα τα χρόνια που οι αποκαταστημένοι εξόριστοι παραμελούσαν την αποστολή την οποία είχαν λάβει από τον Θεό και δεν επιδίωκαν να μεγαλύνουν τον Ιεχωβά των στρατευμάτων, αποπερατώνοντας έναν ναό για το όνομά Του, οι συνθήκες στην Ιερουσαλήμ και στην επαρχία του Ιούδα ήταν άσχημες, όχι μόνο από πνευματική αλλά και από υλική και οικονομική άποψη. Δεν υπήρχε εργασία ούτε για τους ανθρώπους ούτε για τα κατοικίδια ζώα. Οι καιρικές συνθήκες προκαλούσαν ζημιές στις καλλιέργειές τους και μείωναν τις σοδειές τους. Εχθρικά γειτονικά έθνη παρενέβαιναν στις υποθέσεις τους τόσο στο θρησκευτικό τομέα όσο και σε άλλους τομείς. Δεν είχαν ειρήνη μεταξύ τους παρά το ότι ήταν όλοι Ισραηλίτες, επειδή ο καθένας επιδίωκε τους δικούς του ιδιοτελείς και υλιστικούς στόχους. Ήταν φανερό πως είχε πέσει πάνω τους η αγανάκτηση του Θεού. Χρειαζόταν να επιστρέψουν σε Εκείνον μετανοημένοι, για να επιστρέψει και εκείνος σε αυτούς με εύνοια.

20. Με ποια εντολή άρχισε και τελείωσε ο Ιεχωβά την εξαγγελία της έκτης υπόσχεσής του, και γιατί;

²⁰ Με έλεος, ο Θεός επέστησε την προσοχή τους στα ελαττώματά τους μέσω του Αγγαίου και του Ζαχαρία, των προφητών του. Με τη διαβεβαίωση ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων ήταν μαζί τους, ακόμη και αν όλη η Περσική Αυτοκρατορία ήταν εναντίον τους, πήραν θάρρος και, αψηφώντας κάθε πιθανή ανθρώπινη παρέμβαση, ξανάρχισαν στα θεμέλια του ναού το έργο που τους είχε αναθέσει ο Θεός, αποφασισμένοι να συνεχίσουν μέχρι την ολοκλήρωση του έργου. «Από αυτή την ημέρα θα παρέχω ευλογία», είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων μέσω του Αγγαίου του προφήτη του. (Αγγαίος 2:​19) Αυτό έγινε στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄ της Περσίας. Τώρα που ο Ιεχωβά εξήγγελλε μέσω του Ζαχαρία αυτές τις δέκα υποσχέσεις του ήταν το τέταρτο έτος του Βασιλιά Δαρείου. Οι θεϊκές ευλογίες στο έθνος που οικοδομούσε το ναό είχαν πια αρχίσει. Αλλά υπήρχε ακόμη πολύ έργο να γίνει προκειμένου να τελειώσει εκείνος ο οίκος λατρείας παρά τη δυσαρέσκεια όσων μισούσαν τον Ιεχωβά. Οι οικοδόμοι του ναού χρειαζόταν να συνεχίσουν να εργάζονται. Κατάλληλα, λοιπόν, εκείνος άρχισε και τελείωσε την εξαγγελία της έκτης υπόσχεσής του με την εντολή να είναι ισχυρά τα χέρια τους καθώς εργάζονταν. «Μη φοβάστε», είπε. Να φοβάστε, όχι τους ανθρώπους, αλλά τον Θεό.

21. Ποιους θα χρησιμοποιούσαν ως παράδειγμα τα γύρω έθνη όταν θα εξέφεραν κατάρα ή ευλογία για κάποιους, και γιατί;

²¹ Με την αποπεράτωση του ναού θα απολάμβαναν στο πλήρες τη θεϊκή εύνοια και ευλογία. Η κατάστασή τους όλα εκείνα τα χρόνια κατά τα οποία αδιαφορούσαν για την οικοδόμηση του ναού είχε φτάσει σε τόσο άσχημο σημείο από πλευράς ειρήνης, ασφάλειας και υλικής ευημερίας ώστε τα γύρω έθνη νόμιζαν ότι η γη του Ιούδα και οι εξόριστοι που είχαν αποκατασταθεί σε αυτήν ήταν υπό κατάρα. Έτσι λοιπόν, όταν εκείνα τα έθνη ήθελαν να καταραστούν κάποιους, ζητούσαν να τους βρει μια κατάρα σαν αυτήν που κατέτρεχε τους Ισραηλίτες στη γη του Ιούδα. Αλλά όταν θα τελείωνε ο ναός του Ιεχωβά, αυτό δεν θα αλήθευε πλέον. Τότε τα κατάπληκτα έθνη θα παρατηρούσαν ότι ο αποκαταστημένος Ισραήλ είχε περιέλθει σε μια ευλογημένη κατάσταση έχοντας την εύνοια του Θεού του. Κατ’ αναλογία, λοιπόν, όταν εκείνα τα έθνη θα ήθελαν να εκφέρουν ευλογίες για κάποιους, θα επικαλούνταν ως παράδειγμα την ευλογημένη κατάσταση του Ισραήλ.

22. Πώς συνέβη κάτι παρόμοιο και στον εικοστό μας αιώνα, και, έπειτα από πέντε δεκαετίες έργου, πώς συγκρίνεται από πνευματική άποψη η κατάσταση των μαρτύρων του Ιεχωβά με αυτήν του Χριστιανικού κόσμου;

²² Το ίδιο συνέβη και στον εικοστό αιώνα Κ.Χ., σε αυτή την «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων». Ώσπου να αρχίσουν τα μέλη του αποκαταστημένου υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ να καταβάλλουν ειλικρινείς και σκληρές προσπάθειες για να αποκαταστήσουν και να επεκτείνουν, πρώτα από όλα στη δική τους ζωή, την αγνή, αμόλυντη λατρεία στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά, αντιμετώπισαν δυσκολίες, τόσο εξωτερικές όσο και εσωτερικές. Οι θρησκευτικοί εναντιούμενοι του Χριστιανικού κόσμου τούς καταριούνταν, παρενέβαιναν στο έργο τους, αγωνίζονταν πυρετωδώς να τους εξοντώσουν ή να καταστείλουν το έργο του ναού με το οποίο ενασχολούνταν. Αλλά έπειτα από πέντε δεκαετίες απερίσπαστης προσήλωσης στη λατρεία του Ιεχωβά και στα συμφέροντα της Μεσσιανικής βασιλείας του, πώς συγκρίνεται η κατάσταση του χρισμένου υπολοίπου των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά με αυτήν του Χριστιανικού κόσμου; Ποιοι ευημερούν από Χριστιανική, πνευματική άποψη; Ποιοι είναι αυτοί που έχουν τη θεϊκή ευλογία λόγω του ότι προσκολλώνται αυστηρά στην Αγία Γραφή και κάνουν το έργο του Θεού, όπως αυτό εκτίθεται εκεί; Ακόμη και οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου ομολογούν ότι θα ήθελαν να έχουν τα μέλη των εκκλησιών τους το ζήλο, την πίστη, το θάρρος και τη Γραφική γνώση που έχουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά και να ευημερούν θρησκευτικά όπως αυτοί οι μάρτυρες.

Ο ΘΕΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ «ΝΟΥ» ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ

23. Λόγω ποιας αλλαγής στο «νου» του Θεού δεν χρειαζόταν να φοβάται τώρα πια το υπόλοιπο;

²³ Το υπάκουο υπόλοιπο του Θεού δέχεται περαιτέρω ενισχυτική ενθάρρυνση καθώς Εκείνος εξαγγέλλει την έβδομη υπόσχεσή του, λέγοντας: «Διότι αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Όπως ακριβώς είχα στο νου μου να φέρω συμφορά σε εσάς, επειδή οι προπάτορές σας με έκαναν να αγανακτήσω”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “και δεν μεταμελήθηκα, έτσι θα έχω ξανά στο νου μου αυτές τις ημέρες το να πολιτευτώ καλά με την Ιερουσαλήμ και με τον οίκο του Ιούδα. Μη φοβάστε”».​—⁠Ζαχαρίας 8:​14, 15.

24. Γιατί το γεγονός ότι ο Ιεχωβά είχε στο νου του να φέρει συμφορά στους προπάτορές τους δεν μαρτυρούσε εκνευρισμό από μέρους Του;

²⁴ Ο Ιεχωβά παραδέχεται εδώ ότι είχε στο νου του να φέρει συμφορά στο έθνος του Ισραήλ, επειδή οι προπάτορες του πιστού υπολοίπου τον είχαν κάνει να αγανακτήσει. Αλλά αυτό δεν υποδήλωνε κανέναν εκνευρισμό ή έκρηξη θυμού από μέρους Του. Η συμφορά που είχε στο νου του να φέρει πάνω στο έθνος ή να επιτρέψει να έρθει πάνω σε αυτό βρισκόταν σε πλήρη αρμονία με τις προειδοποιήσεις που είχε διατυπώσει σε ήρεμο τόνο για τις κατάρες τις οποίες θα υφίσταντο αν παραβίαζαν το μέρος τους στην εθνική διαθήκη που είχαν με Εκείνον. Με απόλυτη ευθύτητα τους είχε προειδοποιήσει πολύ νωρίτερα μέσω του προφήτη Μωυσή:

«Ο Ιεχωβά θα εγείρει εναντίον σου ένα μακρινό έθνος, από την άκρη της γης, όπως εφορμά ο αετός, ένα έθνος τη γλώσσα του οποίου δεν θα καταλαβαίνεις, ένα έθνος άγριο στην όψη, που δεν θα προσωποληπτεί υπέρ του ηλικιωμένου ούτε θα δείχνει εύνοια στον νεαρό.

»Και όπως ακριβώς ο Ιεχωβά αγαλλόταν για εσάς κάνοντάς σας το καλό και πληθύνοντάς σας, έτσι ο Ιεχωβά θα νιώσει αγαλλίαση για εσάς εξολοθρεύοντάς σας και αφανίζοντάς σας· και θα ξεριζωθείτε από τη γη στην οποία πηγαίνεις για να την πάρεις στην κατοχή σου.

»Και ο Ιεχωβά θα σε διασκορπίσει ανάμεσα σε όλους τους λαούς, από τη μία άκρη της γης ως την άλλη άκρη της γης· και εκεί θα υπηρετήσεις άλλους θεούς που δεν γνώρισες».​—⁠Δευτερονόμιο 28:​49, 50, 63, 64· βλέπε επίσης Λευιτικό 26:​27⁠-⁠43.

25. (α) Γιατί δεν ήταν άδικο από μέρους του Ιεχωβά να επιτρέψει να λάβουν χώρα αυτές οι κατάρες; (β) Πώς είχε αλλάξει τώρα ο “νους” του Θεού, και γιατί;

²⁵ Επομένως, το ότι ο Ιεχωβά επέτρεψε να “ξεριζωθούν από τη γη τους” οι Ισραηλίτες παραβάτες του νόμου μέσω των Ασσύριων και των Βαβυλώνιων και το ότι στη συνέχεια επέτρεψε να κείτεται η γη του Ιούδα παντελώς έρημη επί εβδομήντα χρόνια καταδείκνυε πως εκτέλεσε δίκαια το δικό του μέρος στη διαθήκη που είχε το έθνος με Εκείνον. Τώρα, όμως, που είχε διαπαιδαγωγήσει το έθνος σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης Του μαζί τους, είχε στο νου του να ακολουθήσει αντίθετη πορεία ενέργειας απέναντί τους εκδηλώνοντας έλεος. Το πρώτο που έκανε ήταν να ξαναφέρει το μετανοημένο, πιστό υπόλοιπο στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα. Από φόβο, εκείνοι απέφευγαν να προωθήσουν την οικοδόμηση του ναού, κάτι που δεν μπορούσε να έχει και δεν είχε την ευλογία Του. Αλλά τώρα, «αυτές τις ημέρες», τις ημέρες κατά τις οποίες ανέλαβαν και πάλι το έργο του ναού με πεποίθηση και άρχισαν να το προωθούν θαρραλέα, ο Ιεχωβά είχε στο νου του “να πολιτευτεί καλά με την Ιερουσαλήμ και με τον οίκο του Ιούδα” δείχνοντας έτσι την ικανοποίησή του. Εφόσον, λοιπόν, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων τούς υποστήριζε και ήταν μαζί τους, λόγω της ολόκαρδης λατρείας που Του απέδιδαν, δεν έπρεπε να φοβούνται τους ανθρώπους.

26. Σήμερα, στον εικοστό αιώνα, πώς έχει γίνει φανερό ότι αυτή η έβδομη υπόσχεση εφαρμόζεται εξίσου και στο πνευματικό υπόλοιπο;

²⁶ Στη σύγχρονη εποχή ο Ιεχωβά πραγματοποίησε αυτή την υπόσχεση που εφαρμόζεται εξίσου και στο πιστό υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ. Εξαιτίας κάποιων παραβάσεων στις οποίες υπέπεσαν, διασκορπίστηκαν από τη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Σήμερα, όμως, μπορούν να κάνουν μια αναδρομή στα πολλά χρόνια που έχουν περάσει από το έτος της αποκατάστασής τους, το 1919 Κ.Χ., και να δουν πόσο υπέροχα έχει πολιτευτεί μαζί τους ο Θεός, του οποίου το όνομα φέρουν, για το έργο αποκατάστασης της αγνής του λατρείας το οποίο επιτελούν.

27. Τι είχε τώρα στο νου του ο Ιεχωβά όσον αφορά το τι θα έπρεπε να κάνει το αποκαταστημένο υπόλοιπο, πράγμα που ήταν σε αρμονία με ποιες δύο εντολές;

²⁷ Ωστόσο, υπήρχαν κάποια ζωτικά πράγματα που έπρεπε να κάνουν εκείνοι οι οποίοι αποκαταστάθηκαν με έλεος στη θεϊκή εύνοια. Αυτά που τους λέει ο Ιεχωβά να κάνουν βρίσκονται σε αρμονία με τις δύο μεγαλύτερες εντολές του Νόμου, δηλαδή, το να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμη και το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας. Διαβάζουμε τα εξής: «“Αυτά πρέπει να κάνετε: Να λέτε την αλήθεια ο ένας στον άλλον. Με αλήθεια και με την κρίση της ειρήνης να κρίνετε στις πύλες σας. Και συμφορά μη σχεδιάζετε στην καρδιά σας ο ένας για τον άλλον, και μην αγαπάτε ψεύτικο όρκο· διότι όλα αυτά είναι πράγματα που έχω μισήσει”, λέει ο Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 8:​16, 17.

28. Πώς θα περιφρουρούνταν, λοιπόν, η αλήθεια και η δικαιοσύνη στις «πύλες», δηλαδή εκεί που γίνονταν οι δίκες, και ποιο στόχο είχε η απόδοση κρίσης με την «κρίση της ειρήνης»;

²⁸ Για να παραμείνουν στην εύνοια του Ιεχωβά των στρατευμάτων, τα μέλη του αποκαταστημένου υπολοίπου δεν έπρεπε να κάνουν τα πράγματα που μισεί Εκείνος. Έπρεπε να αποδίδουν δικαιοσύνη στις πύλες, δηλαδή εκεί που γίνονταν οι δίκες. Εκεί, κανείς δεν έπρεπε να καταφεύγει σε ψευδείς όρκους για να επιφέρει συμφορά στο συνάνθρωπό του ο οποίος δεν είχε κάνει τίποτα άξιο τέτοιας συμφοράς. Τα όσα λέει κάποιος στο συνάνθρωπό του ή τα όσα καταθέτει ένορκα σε μια δίκη θα πρέπει να διαπνέονται από εντιμότητα· θα πρέπει να λέει πάντοτε την αλήθεια, και όχι άλλα να λέει με το στόμα του και άλλα να έχει μέσα στην απατηλή καρδιά του. Όταν τακτοποιείται δικαστικά κάποια διένεξη, ο στόχος πρέπει να είναι να επιτευχθεί ειρήνη ανάμεσα σε εκείνους που προσφεύγουν στο νόμο· και αυτός ο στόχος της ειρήνης είναι εφικτός μόνο αν στη δίκη περιφρουρείται η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Πρέπει να αγαπάμε ό,τι αγαπάει ο Θεός και όχι ό,τι μισεί.

29. Πώς έδειξε ο απόστολος Παύλος ότι το εδάφιο Ζαχαρίας 8:​16 εφαρμόζεται στο Χριστιανικό υπόλοιπο, και με ποιον τρόπο λένε εκείνοι την αλήθεια;

²⁹ Εφαρμόζεται αυτό στο χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ; Ασφαλώς και εφαρμόζεται. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας υπέρ της Χριστιανικής ενότητας στους πιστούς που βρίσκονταν στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, είπε: «Λέγοντας την αλήθεια, ας αυξηθούμε με αγάπη όσον αφορά όλα τα πράγματα σε αυτόν ο οποίος είναι η κεφαλή, ο Χριστός. Γι’ αυτό, τώρα που έχετε αποβάλει το ψεύδος, να λέτε την αλήθεια ο καθένας με τον πλησίον του, επειδή είμαστε μέλη που ανήκουν το ένα στο άλλο». (Εφεσίους 4:​15, 25) Εδώ, ο απόστολος προφανώς παρέθετε τμήμα του εδαφίου Ζαχαρίας 8:​16 εφαρμόζοντάς το κατάλληλα σε Χριστιανούς οι οποίοι ήταν ο «Ισραήλ του Θεού». (Γαλάτες 6:​15, 16) Το να λέμε την αλήθεια ο ένας στον άλλον σημαίνει επίσης να μιλάμε μεταξύ μας για τις αλήθειες της Αγίας Γραφής και όχι για τα θρησκευτικά ψεύδη της Βαβυλώνας της Μεγάλης. Με αυτόν τον τρόπο προωθούμε την αγνή λατρεία του Θεού στον πνευματικό ναό του.

ΑΠΟ ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΕ ΓΙΟΡΤΗ

30. Σύμφωνα με την όγδοη υπόσχεση του Ιεχωβά, σε τι είδους περιστάσεις θα μεταβάλλονταν οι περίοδοι νηστείας που τηρούσαν μέχρι τότε;

³⁰ Το γεγονός ότι ο αριθμός εφτά στην Αγία Γραφή υποδηλώνει τελειότητα με μια πνευματική έννοια δεν κάνει τον Θεό να σταματήσει στις εφτά υποσχέσεις που είδαμε παραπάνω. Συνεχίζει εξαγγέλλοντας και μια όγδοη, όπως διαβάζουμε τώρα: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Η νηστεία του τέταρτου μήνα και η νηστεία του πέμπτου μήνα και η νηστεία του έβδομου μήνα και η νηστεία του δέκατου μήνα θα γίνουν για τον οίκο του Ιούδα αγαλλίαση και χαρά και καλές γιορταστικές περίοδοι. Γι’ αυτό, να αγαπάτε την αλήθεια και την ειρήνη”».​—⁠Ζαχαρίας 8:19.

31. Τίνων το ερώτημα σχετικά με την τήρηση νηστείας απαντούσε αυτό, και γιατί τώρα πια δεν ήταν κατάλληλο να συνεχίσουν να κάνουν τέτοιες νηστείες και να πενθούν;

³¹ Να λοιπόν μια άμεση και θετική απάντηση στον Σαρασάρ και στον Ρεγέμ⁠-⁠μέλεχ, οι οποίοι είχαν έρθει σταλμένοι από την πόλη της Βαιθήλ για να ρωτήσουν αν θα έπρεπε να συνεχίσουν να απέχουν από τροφή και να πενθούν τον πέμπτο μήνα. (Ζαχαρίας 7:​1⁠-⁠3) Τώρα που η οικοδόμηση του δεύτερου ναού στην Ιερουσαλήμ έβαινε προς τη μεγαλειώδη ολοκλήρωσή της δεν ήταν καιρός να θρηνούν για την περασμένη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της η οποία είχε λάβει χώρα το 607 Π.Κ.Χ., δηλαδή ογδόντα και πλέον χρόνια νωρίτερα. Το θέλημά Του για αυτούς ήταν να χαίρονται για την αγαθότητα που εκδήλωνε απέναντί τους τώρα και να αγάλλονται για την αντιστάθμιση όλου του καταστροφικού έργου το οποίο είχαν επιτελέσει οι Βαβυλώνιοι στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα. Τέλος πια οι πένθιμες νηστείες! Ήταν καιρός να απολαύσουν καλές γιορταστικές περιόδους!

32. Πώς εκπληρώθηκε αυτή η θεϊκή υπόσχεση στον Χριστιανικό πνευματικό Ισραήλ, και ποια μόνο ημέρα τηρεί το υπόλοιπο κάθε χρόνο υπακούοντας στην εντολή του Χριστού;

³² Με πόσο μεγαλειώδη τρόπο εκπληρώθηκε στον Χριστιανικό πνευματικό Ισραήλ αυτή η θεϊκή υπόσχεση που είχε δοθεί στον αρχαίο Ισραήλ! Το χρισμένο υπόλοιπο σήμερα δεν τηρεί καμιά από τις νηστείες και τις περιόδους πένθους που τηρούσε ο αρχαίος Ισραήλ. Δεν τηρεί ούτε ακόμη και την ετήσια Γιομ Κιπούρ, δηλαδή την Ημέρα Εξιλέωσης, η οποία γιορταζόταν τη δέκατη ημέρα του έβδομου σεληνιακού μήνα (Τισρί). (Λευιτικό, 16ο κεφάλαιο) Χαίρεται για την αληθινή Ημέρα Εξιλέωσης, όπως αυτή τελέστηκε από τον Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, μέσω της τέλειας εξιλεωτικής θυσίας του, την αξία της οποίας παρουσίασε ο Ιησούς Χριστός στον Ιεχωβά στον ουρανό το 33 Κ.Χ. για χάρη όλης της ανθρωπότητας. (1 Ιωάννη 1:​7 ως 2:​2) Η μόνη ημέρα που τηρεί κάθε χρόνο το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, υπακούοντας στην εντολή την οποία έδωσε ο ίδιος ο Χριστός στους μαθητές του, είναι η ημέρα του θυσιαστικού θανάτου του Χριστού που έλαβε χώρα την Ημέρα του Πάσχα, στις 14 Νισάν. Έτσι λοιπόν, όταν το επιζών υπόλοιπο γιόρτασε το Δείπνο του Κυρίου στις 13 Απριλίου 1919, μετά τη δύση του ήλιου, 17.961 και πλέον άτομα συγκεντρώθηκαν παγκόσμια για να γιορτάσουν τον εξιλεωτικό του θάνατο. Αλλά τα άτομα που παρευρέθηκαν την Παρασκευή 9 Απριλίου 1971, μετά τη δύση του ήλιου, ήταν 3.453.542, εκ των οποίων 10.384 πήραν από τα εμβλήματα του άζυμου ψωμιού και του κρασιού.​—⁠Λουκάς 22:​7⁠-⁠20.

33. Ποια προφητεία του Ιεχωβά, η οποία περιέχεται στην ένατη υπόσχεσή του, εξηγεί το μεγάλο αριθμό παρόντων παγκόσμια στο Δείπνο του Κυρίου το 1971;

³³ Από πού ήρθαν όλοι οι 3.400.000 και πλέον παρατηρητές που παρευρέθηκαν στον πρόσφατο αυτόν εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου, εκτός από τους 10.384 οι οποίοι πήραν από τα εμβλήματα; Το παγκόσμιο αυτό φαινόμενο του έτους 1971 εξηγείται από την εκπλήρωση της ένατης υπόσχεσης του Ιεχωβά, η οποία αναφέρεται στα εδάφια Ζαχαρίας 8:​20⁠-⁠22: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Πρόκειται ακόμη να έρθουν λαοί καθώς και οι κάτοικοι πολλών πόλεων· και οι κάτοικοι μιας πόλης θα πάνε στους κατοίκους μιας άλλης, λέγοντας: «Ας πάμε σπεύδοντας να απαλύνουμε το πρόσωπο του Ιεχωβά και να εκζητήσουμε τον Ιεχωβά των στρατευμάτων. Θα πάω και εγώ». Και πολλοί λαοί και κραταιά έθνη θα έρθουν να εκζητήσουν τον Ιεχωβά των στρατευμάτων στην Ιερουσαλήμ και να απαλύνουν το πρόσωπο του Ιεχωβά”».

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

34. (α) Με ποια έννοια έρχονται τώρα «λαοί» και «έθνη» στο κέντρο λατρείας του Ιεχωβά; (β) Περιλαμβάνει αυτή η σύναξη άτομα από “πολλούς λαούς και κραταιά έθνη” και “πολλές πόλεις”;

³⁴ Δεν επρόκειτο να έρθουν ολόκληροι «λαοί» και ολόκληρα «έθνη» στο κέντρο λατρείας του Ιεχωβά για να τον εξευμενίσουν και να κερδίσουν την εύνοιά του. Αυτό θα το έκαναν μεμονωμένα άτομα από εκείνους τους λαούς και τα έθνη. Το νόημα εδώ δεν είναι σε καμιά περίπτωση η παγκόσμια μεταστροφή στον Ιουδαϊσμό. Έτσι λοιπόν, ανατρέχοντας στο Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1972 (στην αγγλική), μαθαίνουμε ότι αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά υπάρχουν σε 207 χώρες και νησιά. Ο κατάλογος αυτών των χωρών και των νησιών περιλαμβάνει “πολλούς λαούς και κραταιά έθνη”. Αναφορικά μάλιστα με τους “κατοίκους πολλών πόλεων”, το Βιβλίο Έτους 1972 αποκαλύπτει ότι ως τις 31 Αυγούστου 1971 υπήρχαν παγκόσμια 27.154 εκκλησίες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Η Νέα Υόρκη και μόνο είχε 212 τέτοιες εκκλησίες σε διάφορες γλώσσες. Συνολικά, οι Γραφές και τα Γραφικά έντυπα που εκδίδουν αυτοί οι Χριστιανοί λάτρεις του Ιεχωβά τυπώνονται σε 165 γλώσσες. Αυτοί λατρεύουν τον Ιεχωβά όπως ο Ιησούς Χριστός.

35. Γιατί δεν πηγαίνουν στη σύγχρονη επίγεια Ιερουσαλήμ, και πού λατρεύουν, λοιπόν, τον Ιεχωβά;

³⁵ Όχι, δεν πηγαίνουν στη σύγχρονη επίγεια Ιερουσαλήμ όπου τώρα, στη θέση του ναού της Ιερουσαλήμ, βρίσκεται ένα Μωαμεθανικό τέμενος, ο Τρούλος του Βράχου. Αναγνωρίζουν την ύπαρξη αυτού που το εδάφιο Εβραίους 12:​22 ονομάζει “Όρος Σιών και πόλη του ζωντανού Θεού, ουράνια Ιερουσαλήμ”. Αγάλλονται και χαίρονται για το γεγονός ότι στο τέλος των καιρών των εθνών, το 1914 Κ.Χ., εγκαθιδρύθηκε σε εκείνο το Όρος Σιών η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και ενθρονίστηκε εκεί ο Ιησούς Χριστός, ο “γιος του Δαβίδ, γιου του Αβραάμ”. (Ματθαίος 1:​1) Συνεπώς, το θεόδοτο δικαίωμα που είχε η βασιλική οικογένεια του Δαβίδ να κυβερνάει στην πόλη του Θεού δεν καταπατείται πλέον από τα έθνη. (Λουκάς 21:​20⁠-⁠24) Είναι αφοσιωμένοι σε αυτή τη Μεσσιανική βασιλεία, η οποία σε λίγο θα καταστρέψει όλες τις κυβερνήσεις των εθνών εδώ στη γη και θα κυβερνήσει παντοτινά για τη δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά των στρατευμάτων. Στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού Του αυτοί τον λατρεύουν και απολαμβάνουν την εύνοιά του.​—⁠Ψαλμός 84:​2, 10· 116:​18, 19.

36. Σύμφωνα με την αποκορυφωτική υπόσχεση του Ιεχωβά, πόσοι θα έπιαναν την άκρη της φορεσιάς ενός Ιουδαίου, και τι θα του έλεγαν;

³⁶ Η σύγχρονη εκπλήρωση αυτής της ένατης υπόσχεσης του Υπέρτατου Κυρίου και Θεού είναι πραγματικά θαυμαστή. Αλλά υπάρχει ακόμη μία υπόσχεση που είναι και το αποκορύφωμα αυτής της μεγαλειώδους σειράς θεϊκών υποσχέσεων, η δέκατη. Στο τελικό, λοιπόν, εδάφιο (23) του όγδοου κεφαλαίου της προφητείας του Ζαχαρία διαβάζουμε τα εξής: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Εκείνες τις ημέρες, δέκα άντρες από όλες τις γλώσσες των εθνών θα πιάσουν, ναι, θα πιάσουν την άκρη της φορεσιάς ενός άντρα που είναι Ιουδαίος, λέγοντας: «Θα πάμε με εσάς, γιατί ακούσαμε ότι ο Θεός είναι με εσάς»”».​—⁠Ζαχαρίας 8:23.

37. Για να καταλάβουμε τι εννοείται εδώ με τον όρο «Ιουδαίος», ποια κατευθυντήρια αρχή που διατύπωσε ένας φυσικός Ιουδαίος πρέπει να λάβουμε υπόψη μας;

³⁷ Για να καταλάβουμε σωστά αυτή την προφητεία σχετικά με «την άκρη της φορεσιάς ενός άντρα που είναι Ιουδαίος», πρέπει να λάβουμε υπόψη την κατευθυντήρια αρχή που έθεσε κάποιος ο οποίος ήταν «περιτμημένος την όγδοη ημέρα, από το γένος του Ισραήλ, από τη φυλή του Βενιαμίν, Εβραίος γεννημένος από Εβραίους· όσον αφορά το νόμο, Φαρισαίος»· πρόκειται για τον απόστολο Παύλο, ο οποίος παλιότερα, «όσον αφορά το ζήλο, [ήταν] άτομο που δίωκε την εκκλησία». (Φιλιππησίους 3:​5, 6) Γράφοντας στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα στη Ρώμη, αυτός ο φυσικός Ιουδαίος ή Ισραηλίτης είπε τα εξής: «Ιουδαίος δεν είναι εκείνος που είναι εξωτερικά Ιουδαίος ούτε είναι περιτομή εκείνη που είναι εξωτερικά περιτομή, στη σάρκα. Αλλά Ιουδαίος είναι εκείνος που είναι εσωτερικά Ιουδαίος, και η περιτομή του είναι η περιτομή της καρδιάς μέσω πνεύματος, και όχι μέσω γραπτού κώδικα. Ο έπαινος αυτού του ατόμου έρχεται, όχι από ανθρώπους, αλλά από τον Θεό».​—⁠Ρωμαίους 2:​28, 29.

38. (α) Συνεπώς, αν δεν μετράει η φυλετική προέλευση κάποιου σε αυτό το ζήτημα, τι είναι αυτό που μετράει ακόμη και για τους φυσικούς Ιουδαίους; (β) Μέχρι πότε αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από φυσικούς Ιουδαίους και προσήλυτους η Χριστιανική εκκλησία, και ποια εκλογή έπρεπε να κάνει τότε ο Κορνήλιος;

³⁸ Γι’ αυτόν το λόγο, η εκπλήρωση του εδαφίου Ζαχαρίας 8:​23 δεν βασίζεται σε κατά σάρκα φυλετική ανωτερότητα. Όσοι πιάνουν «την άκρη της φορεσιάς ενός άντρα που είναι Ιουδαίος» δεν το κάνουν αυτό επειδή εκείνος γεννήθηκε ως φυσικός Ιουδαίος. Η σαρκική καταγωγή κάποιου δεν μετράει καθόλου σε αυτό το ζήτημα. Αυτό που μετράει είναι: Ποιον λατρεύει; Ή, αν ισχυρίζεται ότι είναι λάτρης του Θεού: Είναι ο Θεός πραγματικά μαζί του; Είναι αλήθεια ότι κατά το δεύτερο μισό της εβδομηκοστής εβδομάδας ετών για την οποία γίνεται λόγος στα προφητικά εδάφια Δανιήλ 9:​24⁠-⁠27, δηλαδή από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. μέχρι το φθινόπωρο του 36 Κ.Χ., η Χριστιανική εκκλησία αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από φυσικούς Ιουδαίους και περιτμημένους Ιουδαίους προσήλυτους. Αλλά τι ήταν αυτό που ξεχώριζε εκείνους τους φυσικούς Ιουδαίους οι οποίοι συνέθεταν τη Χριστιανική εκκλησία; Εκείνη την εποχή υπήρχαν δύο κατηγορίες φυσικών Ιουδαίων. Ασφαλώς, ο Θεός δεν ήταν και με τις δύο αυτές κατηγορίες. Ο Θεός δεν ήταν μοιρασμένος. Έτσι λοιπόν, στο τέλος της εβδομηκοστής εβδομάδας ετών, στις αρχές του φθινοπώρου του 36 Κ.Χ., ποιων Ιουδαίων τη λατρεία ασπάστηκε ο Εθνικός Ιταλός εκατόνταρχος Κορνήλιος; Τι δείχνουν τα εδάφια Πράξεις 10:​1⁠-⁠48;

39. Με ποια ομάδα φυσικών Ιουδαίων αποφάσισε να “πάει” ο Κορνήλιος;

³⁹ Αυτός ο ιταλόφωνος Κορνήλιος σταμάτησε να συμβαδίζει με τη λατρεία των φυσικών Ιουδαίων και να κάνει «πολλά δώρα ελέους» στους φυσικούς Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν θανατώσει βίαια τον Ιησού Χριστό σαν βλάσφημο απέναντι στον Θεό και σαν ψευδόχριστο. Ο Κορνήλιος και οι προσφιλείς του Εθνικοί που μεταστράφηκαν “πήγαν” με εκείνους μόνο τους φυσικούς Ιουδαίους οι οποίοι είχαν γίνει μαθητές του Ιησού Χριστού και στους οποίους εξέχυσε ο Θεός το άγιο πνεύμα του μέσω του Ιησού Χριστού, φανερώνοντας έτσι ότι Εκείνος (ο Θεός) ήταν μαζί με τη Χριστιανική εκκλησία. (Πράξεις 2:​1⁠-⁠47· 11:​1⁠-⁠18) Εκείνη η Χριστιανική εκκλησία αποτελούνταν από πνευματικούς Ιουδαίους, πνευματικούς Ισραηλίτες, που βρίσκονταν στη νέα διαθήκη με τον Θεό, μεσίτης της οποίας ήταν ο Χριστός. Ο Ιταλός Κορνήλιος ήταν πνευματικός Ιουδαίος ή Ισραηλίτης όπως ακριβώς ήταν και οι πιστοί φυσικοί Ιουδαίοι. Ο Κορνήλιος διέκρινε ότι η Χριστιανική εκκλησία αποτελούνταν από πνευματικούς Ιουδαίους και ότι ο Θεός ήταν μαζί τους. Γι’ αυτό και αποφάσισε να “πάει” με τους πνευματικούς Ιουδαίους.

40. Πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε αν, ιδιαίτερα μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, υπάρχει κάποια βάση για να εφαρμόσουμε το εδάφιο Ζαχαρίας 8:​23 στους μη Χριστιανούς φυσικούς Ιουδαίους;

⁴⁰ Θα μπορούσε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του υλικού της ναού από τις ρωμαϊκές λεγεώνες να ερμηνευτεί ως απόδειξη του ότι ο Θεός ήταν με τους Ιουδαίους που παγιδεύτηκαν σε αυτή την τρομακτική συμφορά, μόνο και μόνο επειδή ήταν Ιουδαίοι με βάση την περιτομή της σάρκας; Πώς θα μπορούσε ένας οποιοσδήποτε ειλικρινής, λογικός άνθρωπος να δεχτεί μια τέτοια ερμηνεία; Σήμερα δεν υπάρχει Ιουδαϊκός ναός στην Ιερουσαλήμ, πάνω στο Όρος Μοριά, για να ανεβούν εκεί Εθνικοί και να προσφέρουν λατρεία μαζί με τους Ιουδαίους. Ούτε μιμούνται οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες τον Αρχιερέα Ιησού και τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ ώστε να ανοικοδομήσουν το ναό στην ιστορική τοποθεσία του, παρά το ότι οι Ιουδαίοι κατέλαβαν την παλιά περιτειχισμένη πόλη της Ιερουσαλήμ το 1967, στον πόλεμο των έξι ημερών. Ποια βάση υπάρχει, λοιπόν, για να εφαρμόσουμε σήμερα, ή ακόμη και στο προβλεπόμενο μέλλον, το εδάφιο Ζαχαρίας 8:​23 στους μη Χριστιανούς φυσικούς, περιτμημένους Ιουδαίους; Καμιά απολύτως!

41. Εκπληρώνεται το εδάφιο Ζαχαρίας 8:​23 στο Χριστιανικό κόσμο σήμερα;

⁴¹ Τότε, μήπως η εκπλήρωση της προφητείας λαβαίνει χώρα στο Χριστιανικό κόσμο της εποχής μας, ο οποίος παραμένει από παλιά προσκολλημένος στην ιδέα μιας παγκόσμιας μεταστροφής στη σχισματική θρησκευτική του οργάνωση; Πιάνουν δέκα μη Χριστιανοί, από όλους τους λαούς και τα έθνη, την άκρη της φορεσιάς κάποιου μέλους εκκλησίας του Χριστιανικού κόσμου και λένε: «Θα πάμε με εσάς, γιατί ακούσαμε ότι ο Θεός είναι με εσάς»; Μάλιστα, με τη λέξη «Θεός» η προφητεία εννοεί τον «Ιεχωβά των στρατευμάτων». Ασφαλώς, η αναλογία μεταστροφής του ειδωλολατρικού κόσμου στις αιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου δεν είναι δέκα ειδωλολάτρες προς ένα μέλος κάποιας εκκλησίας του. Ο Χριστιανικός κόσμος υπολογίζει ότι τα μέλη των εκκλησιών του σήμερα ανέρχονται σε 924.274.000, οπότε δέκα φορές αυτός ο αριθμός θα ήταν τουλάχιστον δύο φορές ο σημερινός παγκόσμιος πληθυσμός.

42. Για να προσδιορίσουμε σε ποιους από όλους όσους ομολογούν ότι είναι πνευματικοί Ιουδαίοι σήμερα εφαρμόζεται το εδάφιο Ζαχαρίας 8:​23, ποιες ερωτήσεις πρέπει να εξετάσουμε με βάση τα γεγονότα;

⁴² Όπως στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού υπήρχαν δύο κατηγορίες φυσικών Ιουδαίων, έτσι και σήμερα υπάρχουν δύο κατηγορίες ατόμων που ομολογούν ότι είναι πνευματικοί Ιουδαίοι. Στο Χριστιανικό κόσμο υπάρχουν 900 και πλέον εκατομμύρια άτομα που ομολογούν ότι είναι πνευματικοί Ιουδαίοι και που υποτίθεται ότι βρίσκονται στη νέα διαθήκη της οποίας μεσίτης είναι ο Χριστός. Αλλά σχετικά με αυτές τις δύο κατηγορίες ατόμων που ομολογούν ότι είναι πνευματικοί Ιουδαίοι ρωτάμε: Ποια κατηγορία είναι αυτή που πραγματικά λατρεύει και υπηρετεί τον Ιεχωβά των στρατευμάτων στον αληθινό πνευματικό ναό του; Ποια κατηγορία είναι αυτή στην οποία λαοί από όλα τα έθνη, μικρά και μεγάλα, λένε ότι θα πάνε με αυτούς, επειδή άκουσαν ότι, όχι κάποιος ανώνυμος «Θεός», αλλά ο Ιεχωβά Θεός είναι με αυτούς; Στην προκειμένη περίπτωση, μόνο τα γεγονότα μπορούν να μας δώσουν αξιόπιστη απάντηση. Ας μιλήσουν, λοιπόν, τα ίδια τα γεγονότα.

43. Ποια πράγματα σήμερα ξεχωρίζουν τους πνευματικούς Ισραηλίτες στους οποίους εφαρμόζεται το εδάφιο Ζαχαρίας 8:​23, και πόσοι τέτοιοι Ισραηλίτες υπάρχουν τώρα;

⁴³ Σύμφωνα με αποδείξεις από όλο τον κόσμο, αυτή η κατηγορία είναι το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών το οποίο άρχισε να απελευθερώνει ο Ιεχωβά Θεός από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, εκείνη την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης Βαβυλωνιακής θρησκείας. Αυτοί ενασχολούνται με ένα πνευματικό έργο όμοιο με αυτό της οικοδόμησης του δεύτερου ναού του Ιεχωβά στις ημέρες του Αρχιερέα Ιησού και του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ. Προωθούν ολόκαρδα τη λατρεία του Ιεχωβά των στρατευμάτων παγκόσμια, μέσω ανθρώπων από όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες. Συγκεντρώνονται κάθε χρόνο την Ημέρα που τηρούσαν οι Ιουδαίοι το Πάσχα τους για να γιορτάσουν το θυσιαστικό θάνατο του Γιου του Ιεχωβά, του Μεσσία Ιησού, και σε εκείνη την περίσταση τρώνε το άζυμο ψωμί και πίνουν το κρασί, όπως παρήγγειλε ο Ιησούς Χριστός. Με βάση αυτή την εύγλωττη μαρτυρία που παρέχουν, φαίνεται ότι σήμερα υπάρχουν μόνο δέκα χιλιάδες περίπου χρισμένοι πνευματικοί Ισραηλίτες. Είναι πολύ λιγότεροι από το υπόλοιπο των ημερών του Ζαχαρία.

44. Ποιοι προσκολλώνται σε αυτούς τους αληθινούς, πνευματικούς Ισραηλίτες και πόσοι είναι, σύμφωνα με τις εκθέσεις που λαμβάνονται;

⁴⁴ Ωστόσο, ποιοι προσκολλώνται σε αυτούς τους πνευματικούς Ιουδαίους για τη λατρεία του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού στον πνευματικό ναό του; Όπως είχε προειπωθεί στα εδάφια Αποκάλυψη 7:​9⁠-⁠17, πρόκειται για ένα αναρίθμητο «μεγάλο πλήθος» «από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες». Και αυτοί επίσης γίνονται μαθητές του Μεσσία του Ιεχωβά. (Ματθαίος 28:​19, 20) Το έτος 1971 και μόνο βαφτίστηκαν 149.808 τέτοια άτομα ως αφιερωμένοι μαθητές του Μεσσία του Ιεχωβά. Το ίδιο εκείνο έτος οι εκθέσεις έδειχναν ότι κατά μέσο όρο 1.510.245 άτομα ένωσαν τις δυνάμεις τους υπακούοντας στην εντολή που έδωσε ο Μεσσίας να κηρύξουν παντού «αυτά τα καλά νέα» της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά μέχρι το επικείμενο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Ματθαίος 24:​14) Πόσο αξιοσημείωτη είναι ήδη η εκπλήρωση του εδαφίου Ζαχαρίας 8:23!

Κεφάλαιο 16

Η Παρουσίαση του Βασιλιά Φέρνει Απελευθέρωση στους Φυλακισμένους

 1. Τι είδους εφαρμογή έχει τώρα η προφητεία του Ζαχαρία που αναφέρεται σε περιοχές και πόλεις οι οποίες εμφανίζονται στις ειδήσεις σήμερα, και τι μας βοηθάει να προσδιορίσουμε τη σημερινή εκπλήρωση;

ΣΗΜΕΡΑ οι χώρες της Συρίας και του Λιβάνου καθώς και η Λωρίδα της Γάζας διαδραματίζουν πρωτεύοντα ρόλο στις ειδήσεις. Το ένατο κεφάλαιο του προφητικού βιβλίου του Ζαχαρία κατονομάζει μερικές πόλεις που συνδέονται με αυτές τις περιοχές. Ωστόσο, τα όσα είπε ο προφήτης Ζαχαρίας τότε, τον έκτο αιώνα πριν από την Κοινή μας Χρονολογία, δεν εφαρμόζονται σήμερα στη σχέση αυτών των περιοχών με τη Δημοκρατία του Ισραήλ. Πέρα από την όποια αρχική, κατά γράμμα εκπλήρωση της προφητείας του Ζαχαρία στον πρώτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, η τελική εκπλήρωση της προφητείας λαβαίνει χώρα σήμερα, στον εικοστό αιώνα Κ.Χ., μόνο με πνευματικό ή συμβολικό τρόπο. Η εξοικείωση με την πρώτη εκπλήρωση που συνέβη πριν από δεκαεννιά αιώνες θα μας βοηθήσει να διακρίνουμε την πνευματική εκπλήρωση της προφητείας σήμερα.

 2. Σε ποια χρονική περίοδο αναφέρεται ο χάρτης στον οποίο ανατρέχουμε, και είναι ιουδαϊκές οι τοποθεσίες που αναφέρονται σε σχέση με τη “γη της Αδράχ”;

² Αν ανατρέξουμε στο χάρτη μας που δείχνει τη Γη της Παλαιστίνης κατά τη Διακυβέρνηση των Βασιλιάδων της Περσίας, διακρίνουμε τη Δαμασκό, την πρωτεύουσα της Συρίας, και την πόλη Αιμάθ, η οποία βρίσκεται περίπου 193 χιλιόμετρα βόρεια της Δαμασκού· επίσης, τις αρχαίες πόλεις Τύρο και Σιδώνα της Φοινίκης (τώρα του Λιβάνου) που βρίσκονταν στην ακτή της Μεσογείου, τις πόλεις της Φιλιστίας Γάζα, Ασκαλών, Ακκαρών, Άζωτο και Γαθ, και τέλος τις πόλεις Ιερουσαλήμ και Σαμάρεια. Η “γη της Αδράχ” δεν υπάρχει σε όλους τους χάρτες, επειδή η τοποθεσία της και τα ακριβή της όρια δεν είναι σαφώς γνωστά· όμως η προφητεία συνδέει αυτή τη γη, η οποία αναφέρεται μόνο μία φορά, με τη Δαμασκό. Ο Άτλας του Βιβλικού Κόσμου (Atlas of the Biblical World, έκδοση 1971), των Μπέιλι και Τάσινχαμ, στη σελίδα 199, ορίζει τη “γη της Αδράχ” απλώς ως «περιοχή της Συρίας κοντά στη Δαμασκό». Ο Ιστορικός Άτλας της Αγίας Γραφής, του Γουεστμίνστερ (The Westminster Historical Atlas to the Bible), στην Αναθεωρημένη Έκδοση του 1956, σελίδα 124, σχολιάζει ότι η Γη της Αδράχ ήταν «περιφέρεια της Συρίας βόρεια της Αιμάθ», άρα βόρεια της Δαμασκού. Το αν η έκφραση “γη της Αδράχ” είναι συμβολική και αναφέρεται συλλογικά σε όλη την περιοχή που καταλάμβαναν οι προαναφερόμενες συριακές και φοινικικές πόλεις, καθώς και οι πόλεις της Φιλιστίας, δεν έχει και πολλή σημασία. Οι πόλεις αυτές ήταν όλες μη ισραηλιτικές, μη ιουδαϊκές.

 3. Πώς αντιδιαστέλλονται τα τελικά εδάφια του όγδοου κεφαλαίου του Ζαχαρία με τα αρχικά εδάφια του ένατου κεφαλαίου;

³ Τα τελικά εδάφια (20⁠-⁠23) του όγδοου κεφαλαίου του προφητικού βιβλίου του Ζαχαρία μιλούν για το πώς άνθρωποι από όλες τις γλώσσες των εθνών και από πολλές πόλεις θα ανεβούν στην Ιερουσαλήμ με σκοπό να λατρέψουν τον Ιεχωβά, πιάνοντας μάλιστα την άκρη της φορεσιάς ενός Ιουδαίου ώστε να τον συνοδεύσουν για να λατρέψουν τον Θεό του. Τι θα συμβεί στους ανθρώπους που δεν θα το κάνουν αυτό; Τα αρχικά οχτώ εδάφια του επόμενου (ένατου) κεφαλαίου μάς κατατοπίζουν πολύ καλά για μερικές από τις συνέπειες που θα έχει κάποιος αν δεν το κάνει αυτό. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, αυτό το τμήμα, τα εδάφια Ζαχαρίας 9:​1⁠-⁠8:

 4. Σύμφωνα με τα εδάφια Ζαχαρίας 9:​1⁠-⁠8, ποιος είναι εκείνος που αναμειγνύεται στις υποθέσεις όσων αναφέρονται, και υπέρ τίνων το κάνει αυτό;

⁴ «Εξαγγελία: “Ο λόγος του Ιεχωβά είναι εναντίον της γης της Αδράχ, και στη Δαμασκό επικάθεται· διότι ο Ιεχωβά έχει το μάτι του στραμμένο πάνω στο χωματένιο άνθρωπο και σε όλες τις φυλές του Ισραήλ. Και η Αιμάθ θα συνορεύει επίσης με αυτήν· η Τύρος και η Σιδώνα, διότι είναι πολύ σοφή. Και η Τύρος έχτισε ένα περιτείχισμα για τον εαυτό της και συσσώρευσε ασήμι σαν το χώμα και χρυσάφι σαν τη λάσπη των δρόμων. Ορίστε! Ο Ιεχωβά θα την εκδιώξει και μέσα στη θάλασσα θα πατάξει τη στρατιωτική της δύναμη· και η ίδια θα καταφαγωθεί στη φωτιά. Η Ασκαλών θα δει και θα φοβηθεί· και η Γάζα θα νιώσει πολύ δυνατούς πόνους· το ίδιο και η Ακκαρών, επειδή η ελπίδα στην οποία απέβλεπε θα ντροπιαστεί. Και ο βασιλιάς θα αφανιστεί από τη Γάζα και η Ασκαλών δεν θα κατοικείται. Και νόθος γιος θα καθήσει στην Άζωτο, και θα εκκόψω την υπερηφάνεια του Φιλισταίου. Και θα αφαιρέσω τα αιματοβαμμένα του πράγματα από το στόμα του και τα αηδιαστικά του πράγματα ανάμεσα από τα δόντια του, και αυτός θα απομείνει για τον Θεό μας· και θα γίνει σαν σεΐχης στον Ιούδα και η Ακκαρών σαν τον Ιεβουσαίο. Και θα στρατοπεδεύσω ως προφυλακή για τον οίκο μου, ώστε κανείς να μην περνάει μέσα από αυτόν και κανείς να μην επιστρέφει· και δεν θα περνάει πια από αυτούς επιστάτης, γιατί τώρα το είδα με τα μάτια μου”».

 5. Γιατί επικάθησε στη Δαμασκό, στη “γη της Αδράχ” και στην Αιμάθ η δυσμένεια του Ιεχωβά;

⁵ Η αρχαία Συρία του έκτου αιώνα Π.Κ.Χ. λάτρευε ψεύτικους θεούς και συνέχιζε να επιδεικνύει εχθρική στάση απέναντι στην αποκαταστημένη γη του Ιούδα. Αρνούνταν να λατρέψει τον Ιεχωβά στον ανοικοδομημένο ναό του στην Ιερουσαλήμ. Εύλογα, λοιπόν, ο λόγος του Ιεχωβά δεν ήταν ευνοϊκός για τη “γη της Αδράχ” που αποτελούσε τμήμα της Συρίας, αλλά ήταν εναντίον της. Ο δυσμενής λόγος του επρόκειτο να επικαθήσει στην πρωτεύουσα όλης της χώρας, δηλαδή στη Δαμασκό· και καθώς η περιοχή της Αιμάθ συνόρευε με τη Δαμασκό, ο δυσμενής λόγος του Ιεχωβά θα εξαγγελλόταν και εναντίον εκείνης. Ολόκληρη η Συρία, λοιπόν, είχε υποπέσει στη θεϊκή δυσμένεια.

 6. Γιατί ήταν ο λόγος του Ιεχωβά εναντίον κάποιων πόλεων της Φοινίκης;

⁶ Η χώρα της Φοινίκης συνόρευε με τη Συρία, και τη στιγμή της πιο φρικτής συμφοράς που είχε αντιμετωπίσει ποτέ η γη του Ιούδα στράφηκε και αυτή εναντίον της. Τα εδάφια Ψαλμός 83:​5⁠-⁠8 περιλαμβάνουν τις φοινικικές πόλεις Γεβάλ και Τύρο στη διεθνή συνωμοσία εναντίον του λαού του Ιεχωβά, λέγοντας: «Εναντίον σου σύναψαν διαθήκη οι σκηνές του Εδώμ και οι Ισμαηλίτες, ο Μωάβ και οι Αγηρίτες, ο Γεβάλ και ο Αμμών και ο Αμαλήκ, η Φιλιστία μαζί με τους κατοίκους της Τύρου. Και η Ασσυρία ενώθηκε μαζί τους· έγιναν βραχίονας για τους γιους του Λωτ [Μωάβ και Αμμών]». Η Τύρος ήταν στην πραγματικότητα αποικία της Σιδώνας, και τα εδάφια Ζαχαρίας 9:​2⁠-⁠4 αναφέρουν αυτές τις πόλεις, λέγοντας:

 7. Με ποια πόλη συνδέουν τα εδάφια Ζαχαρίας 9:​2⁠-⁠4 την Τύρο, και τι προλέγεται ότι θα συμβεί στην Τύρο;

⁷ «Η Τύρος και η Σιδώνα, διότι είναι πολύ σοφή. Και η Τύρος έχτισε ένα περιτείχισμα για τον εαυτό της και συσσώρευσε ασήμι σαν το χώμα και χρυσάφι σαν τη λάσπη των δρόμων. Ορίστε! Ο Ιεχωβά θα την εκδιώξει και μέσα στη θάλασσα θα πατάξει τη στρατιωτική της δύναμη· και η ίδια θα καταφαγωθεί στη φωτιά».

 8. Σε ποια Τύρο αναφέρεται εδώ ο Ζαχαρίας, και γιατί ήταν όντως αυτή;

⁸ Αυτά τα λόγια καταδεικνύουν ότι ο «λόγος του Ιεχωβά» εξαγγέλθηκε και εναντίον ολόκληρης της Φοινίκης επειδή αυτή αντιπροσωπευόταν από τις ξακουστές σε όλο τον κόσμο πόλεις της Τύρο και Σιδώνα. Η πόλη της Τύρου που κατονομάζεται εδώ είναι η νησιωτική πόλη, δεδομένου ότι ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας είχε καταστρέψει την ηπειρωτική πόλη κατά την εκστρατεία του στην Παλαιστίνη. (Ιεζεκιήλ 29:​17⁠-⁠20) Όσοι Τύριοι επέζησαν κατέφυγαν στο νησί τους, το οποίο δεν απείχε πολύ από την ακτή, και έχτισαν εκεί μια ισχυρή πόλη. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιεζεκιήλ 28:​1⁠-⁠19, η Τύρος πρόδωσε με διαβολικό τρόπο τον Ισραήλ με τον οποίο πρώτα διατηρούσε φιλικές σχέσεις, και η Σιδώνα ακολούθησε την Τύρο σε αυτή την πορεία. (Ιεζεκιήλ 28:​20⁠-⁠26) Όταν η γη του Ιούδα αποκαταστάθηκε το 537 Π.Κ.Χ., έπειτα από εβδομήντα χρόνια ερήμωσης, η Τύρος και η Σιδώνα δεν άλλαξαν αισθήματα απέναντι στην Ιερουσαλήμ με το δεύτερο ναό της. Πόσο άσοφο ήταν αυτό!

 9. Πώς πλούτισε και οχυρώθηκε η Τύρος, αλλά πώς επαληθεύτηκε η προφητεία του Ιεχωβά σχετικά με αυτήν;

⁹ Η Τύρος, όπως και η Σιδώνα, συνέχισε να ακολουθεί τη σοφία αυτού του κόσμου, αυξάνοντας τη σοφία της με σκοπό τη συγκέντρωση πλούτου, συσσωρεύοντας χρυσάφι και ασήμι εδώ στη γη όπου οι επιδρομείς μπορούν να τα λεηλατήσουν. Το ισχυρό περιτείχισμα που έχτισε για την προστασία της η Τύρος, ως ναυτική, εμπορική δύναμη, δεν κατάφερε να αντέξει μπροστά στη στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Έλληνα κατακτητή, το 332 Π.Κ.Χ. Οι στρατιωτικές δυνάμεις ξηράς καθώς και εκείνες που βρίσκονταν στα πολυάριθμα πλοία της δεν κατάφεραν τότε να τη σώσουν. Ο Ιεχωβά μέσω του επίγειου εκτελεστικού οργάνου του πάταξε τη στρατιωτική δύναμη της Τύρου μέσα στη θάλασσα όπου εκείνη είχε εδραιώσει το οχυρό της. Ο Ιεχωβά την εκδίωξε παραδίδοντας τα αμύθητης αξίας υπάρχοντά της στον κατακτητή. Η φωτιά που την κατέφαγε στη συνέχεια επέφερε την πλήρη καταστροφή της.

10. Ποιο ενδιαφέρον έδειξαν για τον Ιησού Χριστό άτομα από την Τύρο και τη Σιδώνα, και τι αναφέρεται ότι ιδρύθηκε στην Τύρο;

¹⁰ Χρόνια αργότερα η Τύρος ανοικοδομήθηκε, αλλά ούτε εκείνη ούτε η Σιδώνα ανέκτησε την ισχυρή εμπορική θέση την οποία είχε προτού εκπληρωθεί ο «λόγος του Ιεχωβά» που είχε εξαγγελθεί εναντίον της. Τον πρώτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας πολλά άτομα ήρθαν από την Τύρο και τη Σιδώνα για να ακούσουν και να δουν τον Ιησού, καθώς και να γιατρευτούν από αυτόν. (Μάρκος 3:​7, 8· Λουκάς 6:​17· Ματθαίος 15:​21⁠-⁠29) Με βάση τα λόγια του ίδιου του Ιησού στα εδάφια Ματθαίος 11:​20⁠-⁠22 και Λουκάς 10:​13, 14, θα πρέπει να υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στην Τύρο και στη Σιδώνα οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού και να ενεργήσουν σύμφωνα με αυτό. Όταν ο απόστολος Παύλος έκανε την τρίτη ιεραποστολική περιοδεία του, υπήρχε στην Τύρο μια Χριστιανική εκκλησία. (Πράξεις 21:​2⁠-⁠7) Αυτοί οι Τύριοι δεν έθεταν την εμπιστοσύνη τους σε στρατιωτικές δυνάμεις ούτε συσσώρευαν θησαυρούς στη γη, αλλά στον ουρανό.

Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗ ΕΧΘΡΟΥ ΘΑ ΕΚΚΟΠΕΙ

11, 12. (α) Ποια συμμαχία μεταξύ πόλεων κυβερνούσε στην αρχαιότητα τη Φιλιστία; (β) Τίνος την υπερηφάνεια θα εξέκοπτε ο Ιεχωβά, και πώς;

¹¹ Στη συνέχεια, ποιος είναι ο «λόγος του Ιεχωβά» ο οποίος εξαγγέλθηκε εναντίον της Φιλιστίας; Στην αρχαιότητα, η γη της Φιλιστίας κυβερνιόταν από μια ομοσπονδία πέντε πόλεων, της Αζώτου, της Ακκαρών, της Ασκαλών, της Γάζας και της Γαθ. Για κάποιο λόγο η Γαθ δεν μνημονεύεται εδώ στο λόγο του Ιεχωβά εναντίον των Φιλισταίων. Η προφητεία συνεχίζεται στα εδάφια Ζαχαρίας 9:​5⁠-⁠7 ως εξής:

¹² «Η Ασκαλών θα δει και θα φοβηθεί· και η Γάζα θα νιώσει πολύ δυνατούς πόνους· το ίδιο και η Ακκαρών, επειδή η ελπίδα στην οποία απέβλεπε θα ντροπιαστεί. Και ο βασιλιάς θα αφανιστεί από τη Γάζα και η Ασκαλών δεν θα κατοικείται. Και νόθος γιος θα καθήσει στην Άζωτο, και θα εκκόψω την υπερηφάνεια του Φιλισταίου. Και θα αφαιρέσω τα αιματοβαμμένα του πράγματα από το στόμα του και τα αηδιαστικά του πράγματα ανάμεσα από τα δόντια του, και αυτός θα απομείνει για τον Θεό μας· και θα γίνει σαν σεΐχης στον Ιούδα και η Ακκαρών σαν τον Ιεβουσαίο».

13. (α) Πώς θα επηρέαζε η καταστροφή της Τύρου το 332 Π.Κ.Χ. την Ασκαλών, τη Γάζα και την Ακκαρών; (β) Ποια μεταβολή επρόκειτο να επέλθει στην Άζωτο;

¹³ Επομένως, η πόλη της Ασκαλών θα έβλεπε την καταστροφή της Τύρου και θα φοβόταν, και τελικά θα έμενε ακατοίκητη. Η δε Γάζα ένιωσε πολύ δυνατούς πόνους, προφανώς για τον ίδιο λόγο· εξαιτίας αυτού του οδυνηρού γεγονότος και των συνεπειών του, σημειώθηκε μια μεταβολή στη διακυβέρνησή της ώστε ο αυτόχθων βασιλιάς της αφανίστηκε από αυτήν. Η πόλη της Ακκαρών προφανώς απέβλεπε στην Τύρο, όπου και είχε στηρίξει την ελπίδα της για προστασία και αρωγή σε περίπτωση εχθρικής εισβολής. Γι’ αυτό, όταν η Τύρος ερειπώθηκε μετά την εφτάμηνη πολιορκία της από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 Π.Κ.Χ., η Ακκαρών σφάδαξε και αυτή από πολύ δυνατούς πόνους επειδή η ελπίδα της είχε διαψευστεί, είχε ντροπιαστεί. Τι θα συνέβαινε, όμως, στην τέταρτη πόλη που μνημονεύεται, την Άζωτο; Από ό,τι φαίνεται, επρόκειτο να σημειωθεί μια μεταβολή στον πληθυσμό της, γιατί ο Ιεχωβά είπε: «Νόθος γιος θα καθήσει στην Άζωτο». Ο γνήσιος αυτόχθων πληθυσμός της δεν επρόκειτο να παραμείνει σε αυτήν. Ξένοι, αλλοεθνείς θα κυριαρχούσαν στην πόλη, όχι μόνο από πλευράς διακυβέρνησης αλλά και από πλευράς πληθυσμού.

14. Για ποια στάση απέναντι στον Ισραήλ ήταν ένοχη η Φιλιστία, και πώς θα την εξέκοπτε ο Ιεχωβά;

¹⁴ Ομολογουμένως, λοιπόν, ο «λόγος του Ιεχωβά» ήταν εναντίον της Φιλιστίας. Οι Φιλισταίοι είχαν δείξει μεγάλη υπερηφάνεια και αλαζονεία, ιδιαίτερα απέναντι στο λαό του Ιεχωβά, ακόμη και μετά την αποκατάστασή του στην πατρίδα του. Ωστόσο, η υπερηφάνειά τους προηγήθηκε της συντριβής τους. Επιφέροντας στις τέσσερις ηγετικές πόλεις της Φιλιστίας τα όσα προαναφέρθηκαν, ο Ιεχωβά θα “εξέκοπτε την υπερηφάνεια του Φιλισταίου”. Κανένας Φιλισταίος δεν θα μπορούσε να καυχηθεί πια συγκρίνοντας τον εαυτό του με το λαό του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά θα εξέκοπτε επίσης την ψεύτικη θρησκευτική λατρεία τους.

15. (α) Τι θα γίνονταν τα “αιματοβαμμένα πράγματα” και τα “αηδιαστικά πράγματα” των Φιλισταίων; (β) Ποια πορεία θα ακολουθούσε ένα υπόλοιπο Φιλισταίων;

¹⁵ Στα πλαίσια της λατρείας των ψεύτικων θεών τους έτρωγαν θυσίες που ήταν αηδιαστικές στον Ιεχωβά και στο λαό του. Επίσης, δεν στράγγιζαν το αίμα των ζώων τα οποία θυσίαζαν και έτρωγαν στα τελετουργικά τους γεύματα. Αυτή η βδελυρή λατρεία ειδωλολατρικών θεών, όμως, θα έπαιρνε τέλος, γιατί ο «λόγος του Ιεχωβά» ανέφερε στη συνέχεια: «Και θα αφαιρέσω τα αιματοβαμμένα του πράγματα [του Φιλισταίου] από το στόμα του και τα αηδιαστικά του πράγματα ανάμεσα από τα δόντια του, και αυτός θα απομείνει για τον Θεό μας». Το πώς θα απομακρύνονταν αυτά τα αιματοβαμμένα και αηδιαστικά πράγματα από το στόμα και τα δόντια του Φιλισταίου δεν εξηγείται. Αλλά από όλους αυτούς τους Φιλισταίους που θα αρνούνταν να τηρήσουν την εντολή του Θεού και να κόψουν κάθε επαφή με την ειδωλολατρία και τις απεχθείς θυσίες και τελετουργίες της, θα απέμενε ένα υπόλοιπο που θα το έκανε αυτό εθελούσια, υπάκουα. Αυτό το υπόλοιπο θα ήταν «για τον Θεό μας», για τον Ιεχωβά των στρατευμάτων. Τι ζωοσωτήρια μεταμόρφωση! Ωστόσο, το εδάφιο Ζαχαρίας 9:​7 λέει στη συνέχεια σχετικά με αυτό το υπόλοιπο: «Και θα γίνει σαν σεΐχης στον Ιούδα και η Ακκαρών σαν τον Ιεβουσαίο».

16. (α) Πώς θα γινόταν το υπόλοιπο των Φιλισταίων «σαν σεΐχης στον Ιούδα»; (β) Ποιο θα ήταν το κοινωνικό επίπεδο εκείνων που ήταν από την Ακκαρών, όπως υποδηλώνεται από το ότι θα γίνονταν «σαν τον Ιεβουσαίο»;

¹⁶ Οι Φιλισταίοι, βέβαια, δεν μπορούσαν να γίνουν σεΐχηδες στη φυλή του Ιούδα που ήταν σημιτική και εβραϊκή, και αυτό γιατί ήταν Χαμίτες. (Γένεση 10:​6, 13, 14, 21⁠-⁠25) Αλλά το υπάκουο υπόλοιπο, τα μέλη του οποίου ήταν προσήλυτοι στη λατρεία του “Θεού μας”, του Ιεχωβά, μπορούσε να γίνει «σαν σεΐχης στον Ιούδα». Οπότε το υπόλοιπο θα είχε μια ξεχωριστή θέση όσον αφορά τον εκλεκτό λαό του Ιεχωβά και δεν θα το θεωρούσαν μικρής σημασίας ή ασήμαντο. Όπως ο σεΐχης μιας φυλής, θα αποκτούσε και αυτό ευθύνες. Ωστόσο, αυτές οι ευθύνες θα ήταν υποδεέστερες σε σχέση με εκείνες που θα είχαν οι Ιουδαίοι. Αυτό καταδεικνύεται από τη δήλωση ότι η Ακκαρών θα γίνει «σαν τον Ιεβουσαίο». Οι Ιεβουσαίοι ήταν και αυτοί Χαμίτες, όπως οι Φιλισταίοι, με τη διαφορά ότι δεν κατάγονταν από το γιο του Χαμ τον Μισραΐμ, αλλά από το γιο του τον Χαναάν, και άρα ήταν Χαναναίοι. (Γένεση 10:​6, 15, 16) Οι Ιεβουσαίοι κατοικούσαν παλιότερα στην Ιερουσαλήμ, η οποία τότε ονομαζόταν Ιεβούς.

17. Γιατί υποδήλωνε θέση εύνοιας για εκείνους που ήταν από την Ακκαρών το ότι θα γίνονταν «σαν τον Ιεβουσαίο»;

¹⁷ Το 1070 Π.Κ.Χ. ο Βασιλιάς Δαβίδ κατέλαβε την πόλη από τους Ιεβουσαίους και την ονόμασε Ιερουσαλήμ. (Κριτές 1:​21· 2 Σαμουήλ 5:​4⁠-⁠9) Αργότερα, οι υποδουλωμένοι Ιεβουσαίοι χρησιμοποιήθηκαν από το γιο του Δαβίδ, τον Βασιλιά Σολομώντα, για καταναγκαστική εργασία σε διάφορα δημόσια κατασκευαστικά έργα, περιλαμβανομένου και του μεγαλοπρεπούς ναού της Ιερουσαλήμ. (1 Βασιλέων 9:​15⁠-⁠23· 2 Χρονικών 8:​1⁠-⁠10) Τι προνόμιο ήταν για εκείνους τους Ιεβουσαίους να έχουν συμμετοχή στην οικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ καθώς και στην οικοδόμηση εξαίρετων εγκαταστάσεων για την τυπική Μεσσιανική βασιλεία του Θεού στον αρχαίο Ισραήλ! Συνεπώς, το γεγονός ότι η Ακκαρών και οι κάτοικοί της, οι οποίοι μεταστράφηκαν στη λατρεία του “Θεού μας” του Ιεχωβά, έγιναν «σαν τον Ιεβουσαίο» τούς έφερε σε μια ευνοημένη αν και υποδεέστερη θέση.

18. Ποια επαφή με τη Χριστιανοσύνη είχαν οι Φιλισταίοι του πρώτου αιώνα Κ.Χ.;

¹⁸ Τον πρώτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, τα καλά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού κηρύχτηκαν στους Φιλισταίους. Θυμόμαστε την περίπτωση που ο ευαγγελιστής Φίλιππος κήρυξε σε έναν Αιθίοπα ευνούχο καθώς ταξίδευαν με το άρμα εκείνου στο «δρόμο που κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ στη Γάζα», στη Φιλιστία. Αφού βάφτισε Χριστιανό εκείνον τον Αιθίοπα προσήλυτο, ο Φίλιππος τον άφησε και κατόπιν βρέθηκε στην Άζωτο (σημερινή Ασδόδ), περίπου πενήντα τέσσερα χιλιόμετρα βόρεια της Γάζας. Αναμφίβολα, πολλοί Φιλισταίοι θα ανταποκρίθηκαν στο ευαγγελιστικό έργο του Φιλίππου. (Πράξεις 8:​26⁠-⁠40) Μετά τη μεταστροφή του Ιταλού εκατόνταρχου Κορνήλιου το 36 Κ.Χ., οι Φιλισταίοι είχαν τη δυνατότητα να μεταστραφούν και στη συνέχεια να λάβουν το άγιο πνεύμα του Θεού μέσω του Χριστού.

19. Πώς εκπληρώνεται στην περίπτωση των σύγχρονων αντιτυπικών Φιλισταίων η προφητική εικόνα του “νόθου γιου που κάθεται στην Άζωτο”;

¹⁹ Στην εποχή μας, στον εικοστό αιώνα, πολλά θρησκευόμενα άτομα ήταν σαν τους αρχαίους Φιλισταίους με την έννοια ότι λάτρευαν ψεύτικους θεούς και μάχονταν το λαό του Ιεχωβά. Όπως η αρχαία Άζωτος, η επικεφαλής πόλη της πεντάπολης των Φιλισταίων, υπέστη μεταβολή του πληθυσμού της σαν να την είχαν κατακλύσει νόθοι γιοι, έτσι και αυτοί οι σημερινοί αντιτυπικοί Φιλισταίοι υπέστησαν μια μεταβολή στην προσωπικότητά τους. Καθώς αφιερώνονται στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού και βαφτίζονται, παύουν να αποτελούν μέρος του κόσμου των σημερινών Φιλισταίων, γίνονται “ξένοι” ως προς αυτόν και δεν έχουν πια θέση ανάμεσά του. Δεν επιδίδονται σε ιδιοτελές εμπόριο, όπως έκανε η αρχαία Τύρος, ούτε βασίζονται σε αυτό ούτε και ελπίζουν σε αυτό, όπως απέβλεπε η Ακκαρών στην Τύρο· ούτε θέτουν την εμπιστοσύνη τους στη στρατιωτική δύναμη, όπως έκανε η αρχαία Συρία. Απέχουν από τη λατρεία και την απόδοση υπηρεσίας στους αιμοδιψείς θεούς αυτού του σύγχρονου κόσμου. Τάσσονται με αφοσίωση υπέρ του “Θεού μας”, του Ιεχωβά των στρατευμάτων.

20. Στους μεταμορφωμένους Φιλισταίους σήμερα δίνεται η ευκαιρία να συμμετάσχουν με το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών σε ποιο πράγμα;

²⁰ Με βάση αυτήν τους την πορεία, δίνεται σε αυτούς τους μεταμορφωμένους Φιλισταίους της εποχής μας η ευκαιρία να συμμετέχουν με το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ή Ιουδαίων στην προώθηση της λατρείας του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του. “Σαν έναν σεΐχη στον Ιούδα”, λαβαίνουν διορισμούς και ευθύνες σε σχέση με το έργο του ναού. Το πλήθος αυτών των αφιερωμένων, βαφτισμένων υπηρετών του Ιεχωβά Θεού έχει ήδη γίνει «μεγάλο» και ολοένα αυξάνεται. Αυτό το αναρίθμητο «μεγάλο πλήθος» το οποίο συνταυτίζεται με το υπόλοιπο που είναι χρισμένο με το πνεύμα προειπώθηκε στα εδάφια Αποκάλυψη 7:​9⁠-⁠17.

21, 22. (α) Πώς θα ωφελούσε το λαό του Ιεχωβά το να είναι εκείνος προφυλακή για αυτούς, και γιατί δεν θα περνούσε από αυτούς επιστάτης; (β) Πώς έχει εκπληρώσει ο Ιεχωβά αυτή την προφητεία προς το υπόλοιπο του πνευματικού του Ισραήλ σήμερα;

²¹ Η αρχαία Φιλιστία, η Φοινίκη και η Συρία ήταν βίαιοι εχθροί του αποκαταστημένου υπολοίπου των πρώην εξόριστων Ιουδαίων. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, επισημαίνοντας την αντίθεση ανάμεσα στο πώς θα πολιτευόταν με εκείνους τους εχθρούς και στο πώς θα πολιτευόταν με τον εκλεκτό του λαό, τον οίκο του Ισραήλ, είπε στη συνέχεια: «Και θα στρατοπεδεύσω ως προφυλακή για τον οίκο μου, ώστε κανείς να μην περνάει μέσα από αυτόν και κανείς να μην επιστρέφει· και δεν θα περνάει πια από αυτούς επιστάτης, γιατί τώρα το είδα με τα μάτια μου».​—⁠Ζαχαρίας 9:8.

²² Στρατοπεδεύοντας ως προφυλακή, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων μπορούσε να αποτρέψει τους επιτιθέμενους εχθρούς από το να πλησιάσουν στον «οίκο» Του και από το να κάνουν εισβολή στη γη τους και να αποσυρθούν στη συνέχεια. Ως «προφυλακή» θα απέτρεπε οποιονδήποτε καταπιεστικό “επιστάτη” δούλων από το να ξαναπεράσει μέσα από αυτούς και να τους υποδουλώσει. Παρόμοια, ο ίδιος Ιεχωβά των στρατευμάτων προστάτεψε τον «οίκο» του με τους πνευματικούς Ισραηλίτες σε αυτόν τον καιρό του τέλους, όταν οι εχθροί συσπειρώθηκαν όπως ποτέ άλλοτε εναντίον της λατρείας του Ιεχωβά που ασκείται στον πνευματικό ναό του. Με την ενίσχυση του κραταιού πνεύματός του, ο “οίκος” του Ιεχωβά που αποτελείται από τον πνευματικό Ισραήλ αντιστέκεται με επιτυχία σε όλες τις απόπειρες που κάνουν οι κοσμικοί “επιστάτες” για να περάσουν μέσα από την πνευματική επικράτειά του και να γίνουν ο θρησκευτικός επιστάτης του. Μιμούμενοι τους αποστόλους του Χριστού, υπακούν στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους.​—⁠Πράξεις 5:29.

23. (α) Τι σημαίνει η έκφραση του Ιεχωβά «Τώρα το είδα με τα μάτια μου», αναφορικά με την κατάσταση του λαού του ανάμεσα σε όλη την ανθρωπότητα; (β) Πώς αληθεύει αυτό σήμερα σε σχέση με το πνευματικό υπόλοιπο και το «μεγάλο πλήθος» των ομοπίστων τους;

²³ Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων είναι ενήμερος των απειλών και των προσπαθειών που καταβάλλουν οι εχθροί εναντίον όσων τον λατρεύουν στο ναό του. Όπως λέει ο ίδιος: «Τώρα το είδα με τα μάτια μου». Αυτό αντιστοιχεί με κάτι που ανέφερε νωρίτερα στην «εξαγγελία» του με τα εξής λόγια: «Ο λόγος του Ιεχωβά είναι εναντίον της γης της Αδράχ, και στη Δαμασκό επικάθεται· διότι ο Ιεχωβά έχει το μάτι του στραμμένο πάνω στο χωματένιο άνθρωπο και σε όλες τις φυλές του Ισραήλ». (Ζαχαρίας 9:​1) Το μάτι του παρατηρεί όχι μόνο «όλες τις φυλές του Ισραήλ» αλλά και το χωματένιο άνθρωπο. Δηλαδή, εκτός από τον εκλεκτό του λαό παρατηρεί και όλο το ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό και προέβη σε αυτή την εξαγγελία εναντίον των κατά παράδοση εχθρών, όπως ήταν η Συρία, η Φοινίκη και η Φιλιστία, που είχαν κακομεταχειριστεί τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Αυτή η «εξαγγελία» είναι προφητική και εφαρμόζεται σήμερα με πνευματική έννοια στους εχθρούς του πνευματικού Ισραήλ του Ιεχωβά και του “μεγάλου πλήθους” των ομοπίστων τους. Η διαφορά ανάμεσα στο πώς μεταχειρίζεται ο Ιεχωβά των στρατευμάτων όλους αυτούς τους λάτρεις Του και στο πώς μεταχειρίζεται τα σύγχρονα αντίστοιχα της Συρίας, της Φοινίκης και της Φιλιστίας είναι ήδη φανερή. Η απόλυτη διαφορά θα γίνει φανερή στη διάρκεια της επικείμενης “μεγάλης θλίψης”, όταν εκείνος θα απελευθερώσει πλήρως τους όσιους λάτρεις του από όλους τους ασεβείς εχθρούς τους.​—⁠Ματθαίος 24:​21, 22· Αποκάλυψη 7:​14, 15· 19:​11⁠-⁠21.

«ΔΕΣ! Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ»

24. (α) Αν ληφθεί υπόψη αυτό που υπέστη η Γάζα, ποια ερωτήματα δημιουργούνται σε σχέση με το αντικείμενο της εχθρότητάς της, την Ιερουσαλήμ; (β) Γιατί θα διέφεραν οι κραυγές της Ιερουσαλήμ από αυτές της Γάζας;

²⁴ Ο βασιλιάς θα αφανιζόταν από την πόλη Γάζα της Φιλιστίας, αλλά τι θα γινόταν με το αντικείμενο της εχθρότητας των Φιλισταίων, δηλαδή την Ιερουσαλήμ η οποία ποιητικά αποκαλούνταν Σιών; Άραγε “θα ένιωθε πολύ δυνατούς πόνους” όπως η Γάζα, βλέποντας να ανατρέπεται το οχυρό του άπληστου εμπορίου και της μη θεοκρατικής στρατιωτικής δύναμης; Θα κραύγαζε από τους αφόρητους πόνους και από τον πανικό; Θα κραύγαζε, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο όπως η Γάζα! Και αυτό γιατί, αφού κάνει την εξαγγελία του εναντίον της Συρίας, της Φοινίκης και της Φιλιστίας, ο Ιεχωβά λέει κατόπιν: «Να είσαι πολύ χαρούμενη, κόρη της Σιών. Να αλαλάξεις θριαμβευτικά,a κόρη της Ιερουσαλήμ. Δες! Ο βασιλιάς σου έρχεται σε εσένα. Είναι δίκαιος, ναι, σωσμένος· ταπεινός και ανεβασμένος σε ένα γαϊδούρι, σε ένα ενήλικο ζώο, γιο ενός θηλυκού γαϊδουριού. Και θα εκκόψω το πολεμικό άρμα από τον Εφραΐμ και το άλογο από την Ιερουσαλήμ. Και το τόξο της μάχης θα εκκοπεί. Και αυτός θα πει λόγια ειρήνης στα έθνη· και η διακυβέρνησή του θα είναι από θάλασσα σε θάλασσα και από τον Ποταμό ως τα πέρατα της γης».​—⁠Ζαχαρίας 9:​9, 10.

25. Γιατί έχει η «κόρη της Ιερουσαλήμ» κάθε λόγο να αλαλάζει θριαμβευτικά και να είναι πολύ χαρούμενη καθώς πλησιάζει ο βασιλιάς;

²⁵ Πώς ήταν δυνατόν να μην έχει η Ιερουσαλήμ κάθε βάσιμο λόγο για να είναι πολύ χαρούμενη και να “αλαλάζει θριαμβευτικά” όταν θα εκπληρωνόταν αυτή η ένδοξη υπόσχεση; Τον καιρό που δόθηκε αυτή η θεϊκή υπόσχεση μέσω του προφήτη Ζαχαρία, η Ιερουσαλήμ δεν είχε δικό της βασιλιά. Είχε απλώς έναν επαρχιακό κυβερνήτη τον οποίο είχε διορίσει ο αυτοκράτορας της Περσίας Δαρείος Α΄· αυτός ήταν ο Ζοροβάβελ, ο γιος του Σαλαθιήλ, από την οικογενειακή γραμμή του Βασιλιά Δαβίδ. Η βασιλεία του Δαβίδ είχε ανατραπεί από τους Βαβυλώνιους περίπου ενενήντα χρόνια νωρίτερα, το 607 Π.Κ.Χ., όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε ολοσχερώς και ο βασιλιάς της ο Σεδεκίας εκτοπίστηκε στη Βαβυλώνα. Αν και τα εβδομήντα χρόνια κατά τα οποία η Ιερουσαλήμ είχε παραμείνει ολοκληρωτικά έρημη είχαν πια παρέλθει, ωστόσο οι καιροί των εθνών​—⁠μια περίοδος 2.520 χρόνων στη διάρκεια της οποίας τα μη ιουδαϊκά έθνη θα καταπατούσαν το δικαίωμα της Ιερουσαλήμ για μια Δαβιδική βασιλεία⁠—​έπρεπε να συνεχιστούν μέχρι το έτος 1914 Κ.Χ. Έτσι λοιπόν, στις ημέρες του Ζαχαρία η «κόρη της Ιερουσαλήμ» απέβλεπε με λαχτάρα στον ερχομό του αληθινού Μεσσία Βασιλιά από τη γραμμή του Δαβίδ, ενός Μεσσία που είχε προσκιαστεί από τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ.​—⁠Αγγαίος 2:23.

26. Γιατί δεν χρειάζεται να κάνουμε αβέβαιες εικασίες σχετικά με την αρχική εκπλήρωση αυτής της προφητείας του Ζαχαρία;

²⁶ Εμείς σήμερα, που ενδιαφερόμαστε για τον αληθινό Μεσσία και όχι για κάποιον ψευδόχριστο, δεν χρειάζεται να κάνουμε αβέβαιες εικασίες σχετικά με την αρχική εκπλήρωση της προφητείας του Ζαχαρία. Αυτήν την κατέγραψαν και μας την περιγράφουν τουλάχιστον τρεις αυτόπτες μάρτυρες​—⁠ο Ματθαίος Λευί, εισπράκτορας φόρων, ο Ιωάννης Μάρκος, κάτοικος της Ιερουσαλήμ, και ο Ιωάννης, ο γιος του Ζεβεδαίου⁠—​και εκτός από αυτούς ένας ιστορικός του πρώτου αιώνα ο οποίος ερεύνησε τα γεγονότα της υπόθεσης, ο γιατρός Λουκάς από τη Μικρά Ασία. Η εκπλήρωση αυτή έλαβε χώρα την Κυριακή 9 Νισάν του 33 Κ.Χ. Ο Ματθαίος Λευί μάς λέει σχετικά:

Και όταν πλησίασαν στην Ιερουσαλήμ και έφτασαν στη Βηθφαγή, στο Όρος των Ελαιών, τότε έστειλε ο Ιησούς δύο μαθητές, λέγοντάς τους: «Πηγαίνετε στο χωριό που φαίνεται και θα βρείτε αμέσως ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο, και μαζί του ένα πουλάρι· λύστε τα και φέρτε τα σε εμένα. Και αν κάποιος σας πει κάτι, πρέπει να πείτε: “Ο Κύριος τα χρειάζεται”. Τότε θα τα στείλει αμέσως».

Αυτό, όμως, έγινε για να εκπληρωθεί εκείνο που λέχθηκε μέσω του προφήτη, ο οποίος είπε: «Πείτε στην κόρη της Σιών: “Δες! Ο Βασιλιάς σου έρχεται σε εσένα πράος και ανεβασμένος σε γαϊδούρι, ναι, σε πουλάρι, σε γέννημα υποζυγίου”».

Οι μαθητές, λοιπόν, πήγαν και έκαναν ό,τι τους πρόσταξε ο Ιησούς. Και έφεραν το γαϊδούρι και το πουλάρι του και έβαλαν πάνω σε αυτά τα εξωτερικά τους ενδύματα, και αυτός κάθησε πάνω τους. Οι περισσότεροι από το πλήθος έστρωσαν τα εξωτερικά τους ενδύματα στο δρόμο, ενώ άλλοι άρχισαν να κόβουν κλαδιά από τα δέντρα και να τα στρώνουν στο δρόμο. Όσο για τα πλήθη, εκείνοι που πήγαιναν μπροστά από αυτόν και εκείνοι που ακολουθούσαν κραύγαζαν: «Σώσε, σε ικετεύουμε, τον Γιο του Δαβίδ! Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Ιεχωβά! Σώσε τον, σε ικετεύουμε, εκεί πάνω στα ύψη!»

Όταν μπήκε στην Ιερουσαλήμ, ολόκληρη η πόλη αναστατώθηκε και έλεγε: «Ποιος είναι αυτός;» Τα πλήθη έλεγαν: «Αυτός είναι ο προφήτης Ιησούς, από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας!»

Και ο Ιησούς μπήκε στο ναό και έδιωξε όλους εκείνους που πουλούσαν και αγόραζαν στο ναό, και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τους πάγκους εκείνων που πουλούσαν περιστέρια. Και τους είπε: «Είναι γραμμένο: “Ο οίκος μου θα αποκαλείται οίκος προσευχής”, αλλά εσείς τον κάνετε σπηλιά ληστών». Επίσης, τυφλοί και κουτσοί τον πλησίασαν στο ναό, και αυτός τους θεράπευσε.

Όταν είδαν οι πρωθιερείς και οι γραμματείς τα θαυμαστά πράγματα που έκανε, καθώς και τα αγόρια που κραύγαζαν στο ναό και έλεγαν: «Σώσε, σε ικετεύουμε, τον Γιο του Δαβίδ!» αγανάκτησαν και του είπαν: «Ακούς τι λένε αυτά;» Ο Ιησούς τούς είπε: «Ναι. Ποτέ δεν διαβάσατε ότι: “Από το στόμα νηπίων και βρεφών που θηλάζουν ετοίμασες αίνο”;»​—⁠Ματθαίος 21:​1⁠-⁠16.

27. Αν δεν είχαν φωνάξει οι μαθητές, πώς θα είχε εκπληρωθεί η προφητεία;

²⁷ Ο Ιουδαίος γιατρός Λουκάς, μάλιστα, προσθέτει την εξής λεπτομέρεια:

Ωστόσο, μερικοί Φαρισαίοι από το πλήθος τού είπαν: «Δάσκαλε, επίπληξε τους μαθητές σου». Αλλά απαντώντας αυτός είπε: «Σας λέω: Αν αυτοί σωπάσουν, θα φωνάξουν οι πέτρες».​—⁠Λουκάς 19:​39, 40· βλέπε επίσης Μάρκος 11:​1⁠-⁠18· Ιωάννης 12:​12⁠-⁠19.

28. Με ποιον τρόπο ήταν ο Ιησούς, κατά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ, ειρηνικός, «ταπεινός», «δίκαιος» και «σωσμένος»;

²⁸ Έτσι λοιπόν, ο Ιησούς Χριστός δεν μπήκε στην Ιερουσαλήμ έφιππος σε πολεμικό άλογο αλλά, απεναντίας, μπήκε ειρηνικά ανεβασμένος σε ένα γαϊδούρι, ανόμοια με τον Ηρώδη τον Μέγα ο οποίος, έπειτα από μια τρίμηνη πολιορκία της Ιερουσαλήμ το έτος 37 Π.Κ.Χ., κατέλαβε την Ιερουσαλήμ με αιφνιδιασμό και εκθρόνισε τον Ασμοναίο (Μακκαβαίο) βασιλιά Αντίγονο που καταγόταν από τη φυλή του Λευί. Ο Ιησούς ήταν πράγματι «ταπεινός», όπως είχε προείπει το εδάφιο Ζαχαρίας 9:​9. Δεν ήταν ψευδόχριστος ή ψευδομεσσίας, αλλά ήταν «δίκαιος»​—⁠ο Μεσσίας που δικαιώθηκε από τον ουράνιο Πατέρα του τον Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα, ήταν «δίκαιος» λόγω του ότι ήταν τέλειος κατά σάρκα, αναμάρτητος, αψεγάδιαστος, και συνεπώς ικανός να προσφέρει τον εαυτό του ως τέλεια ανθρώπινη θυσία για να απομακρύνει την αμαρτία ολόκληρου του άδικου κόσμου της ανθρωπότητας. (Πράξεις 7:​52· Εβραίους 7:​26· 1 Ιωάννη 2:​1) Ήταν πράγματι «σωσμένος», όπως ακριβώς ήταν σωσμένος και ο αρχαίος πρόγονός του Βασιλιάς Δαβίδ καθώς του δίνονταν νίκες επί των εχθρών του. (2 Σαμουήλ 22:​1⁠-⁠4· 8:​6, 14) Το μεγάλο πλήθος δεν κραύγαζε μάταια καθώς ο Ιησούς έμπαινε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ», ή αλλιώς, «Σώσε, σε ικετεύουμε, τον Γιο του Δαβίδ!» Εφτά ημέρες αργότερα, ο Παντοδύναμος Θεός έσωσε τον Ιησού από το θάνατο ανασταίνοντάς τον σε αθάνατη ζωή στον ουρανό.​—⁠Εβραίους 5:​7⁠-⁠10.

29. (α) Σε σχέση με τους πνευματικούς μαθητές του, πώς είπε ο Ιησούς Χριστός «λόγια ειρήνης στα έθνη»; (β) Πώς καταστρέφει όλους τους πολεμικούς εξοπλισμούς εντός και εκτός του Χριστιανικού κόσμου, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα όταν εκείνος θα πει λόγια ειρήνης στο σημερινό «μεγάλο πλήθος»;

²⁹ Αυτός επρόκειτο να ονομαστεί «Άρχοντας Ειρήνης». (Ησαΐας 9:​6, 7) Οι Ιουδαίοι μαθητές του προέρχονταν από όλες τις φυλές του Ισραήλ, περιλαμβανομένου του Εφραΐμ και του Ιούδα, και εκείνος τους ένωσε σε μια ειρηνική Χριστιανική αδελφότητα· μεταξύ των μαθητών του εξάλειψε ακόμη και την εχθρότητα που επικρατούσε ανάμεσα σε εκείνους που ήταν φυσικοί, περιτμημένοι Ιουδαίοι και σε εκείνους που ήταν Εθνικοί. (Εφεσίους 2:​11⁠-⁠20) Με αυτόν τον τρόπο, έχει ήδη πει «λόγια ειρήνης στα έθνη». Αλλά ο Χριστιανικός κόσμος αρνείται να ακούσει τα λόγια του και μέχρι σήμερα συνεχίζει να έχει διαμάχες στο εσωτερικό του. Στον επερχόμενο «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», τον Αρμαγεδδώνα, ο Ιεχωβά Θεός θα χρησιμοποιήσει τον Μεσσιανικό Βασιλιά του για να καταστρέψει πολεμικά άρματα και τόξα και όλους τους βίαιους πολεμικούς εξοπλισμούς που υπάρχουν σήμερα εντός και εκτός του Χριστιανικού κόσμου. (Αποκάλυψη 16:​14⁠-⁠16· 19:​11⁠-⁠21) Θα καταστρέψει όλους όσους προωθούν τους βίαιους πολέμους μεταξύ των ανθρώπων, σε όλα τα έθνη. Αλλά στο «μεγάλο πλήθος» των φιλειρηνικών λάτρεων που βρίσκονται στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά και οι οποίοι προέρχονται από όλα τα έθνη ο νικηφόρος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θα μιλήσει ειρηνικά με λόγια ειρήνης και αυτοί θα διασωθούν.​—⁠Αποκάλυψη 7:14.

30. Πώς, μετά τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914 Κ.Χ., έγινε η επίσημη παρουσίαση του Ιησού Χριστού ως Βασιλιά στην αντιτυπική Ιερουσαλήμ, αλλά ποιο ερώτημα ανακύπτει σχετικά με την υποδοχή που του επιφυλάχτηκε;

³⁰ Όταν το 1914 Κ.Χ. τελείωσαν τα 2.520 χρόνια των καιρών των εθνών κατά τα οποία τα έθνη θα καταπατούσαν το δικαίωμα της Ιερουσαλήμ για μια Μεσσιανική βασιλεία στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ, ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά ενθρόνισε τον Μεσσία Ιησού στον ουράνιο θρόνο για να βασιλεύει και να κατακυριεύει ανάμεσα στους εχθρούς του. (Ψαλμός 110:​1⁠-⁠6· Πράξεις 2:​34⁠-⁠36· Εβραίους 10:​12, 13) Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1914⁠-⁠1918 Κ.Χ.), το αφιερωμένο, βαφτισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών διακήρυττε δημόσια ότι οι καιροί των εθνών είχαν λήξει και ότι ο Ύψιστος Θεός είχε κάνει τον Γιο του τον Ιησού Χριστό Βασιλιά στους ουρανούς. Με αυτόν τον τρόπο γινόταν η παρουσίαση του Μεσσιανικού Βασιλιά του Ιεχωβά ιδιαίτερα στο Χριστιανικό κόσμο, τον οποίο προσκίαζε η Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνα Κ.Χ. Αλλά μήπως ο Χριστιανικός κόσμος ο οποίος ομολογούσε ότι αποτελούνταν από μαθητές του Χριστού τον δέχτηκε ως Βασιλιά, του οποίου η «διακυβέρνηση» θα ήταν «από θάλασσα σε θάλασσα και από τον Ποταμό ως τα πέρατα της γης»;

31. Με βάση τα γεγονότα ως το Δεκέμβριο του 1918, ποιες αποδείξεις υπάρχουν σχετικά με το αν ο Χριστιανικός κόσμος δέχτηκε ή όχι τον Μεσσία του Ιεχωβά ως Βασιλιά του;

³¹ Όχι, αν ληφθούν υπόψη τα όσα έκανε ο Χριστιανικός κόσμος στο χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών “αδελφών”, τα οποία ήταν σαν να είχαν γίνει σε βάρος του ίδιου του Ιησού, του Μεσσία. (Ματθαίος 25:​40, 45· Μάρκος 9:​37) Τριάμισι χρόνια μετά τη λήξη των καιρών των εθνών, την άνοιξη του 1918 Κ.Χ., ο διωγμός και η καταπίεση σε βάρος του υπολοίπου των πνευματικών αδελφών του Χριστού από μέρους του μαχόμενου Χριστιανικού κόσμου έφτασε σε μεγάλο αποκορύφωμα. (Αποκάλυψη 11:​2⁠-⁠10) Κατόπιν αυτού, ο Χριστιανικός κόσμος τερμάτισε τον πρώτο του παγκόσμιο πόλεμο, στις 11 Νοεμβρίου 1918. Μιμούμενος την Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνα Κ.Χ., ο Χριστιανικός κόσμος αρνήθηκε να δεχτεί τον Μεσσιανικό Βασιλιά του Ιεχωβά. Τον επόμενο μήνα (το Δεκέμβριο του 1918), ο Χριστιανικός κόσμος υποστήριξε δημόσια την προτεινόμενη Κοινωνία των Εθνών ως «την πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού στη γη».

32. Δεδομένης της πορείας του Χριστιανικού κόσμου, δεν υπήρχαν κάποιοι που να δέχτηκαν τον Μεσσιανικό Βασιλιά του Ιεχωβά, και τι θα έπρεπε να κάνουν αυτοί, σύμφωνα με την προφητεία;

³² Δεν υπήρχε, όμως, κανείς που να δέχτηκε τον Μεσσιανικό Βασιλιά τον οποίο παρουσίασε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων; Υπήρχε! Όπως ακριβώς την Κυριακή 9 Νισάν του 33 Κ.Χ. υπήρχε ένα υπόλοιπο Ιουδαίων, οι μαθητές του Ιησού Χριστού, οι οποίοι τον χαιρέτισαν και τον υποδέχτηκαν όταν μπήκε ως βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ, έτσι υπήρχε και ένα υπόλοιπο πνευματικών Ισραηλιτών που έκαναν το ίδιο μετά τη λήξη των καιρών των εθνών το 1914 Κ.Χ. Εξαιτίας του διωγμού και των καταπιεστικών μέτρων που είχαν επιβάλει οι κυβερνήσεις των εθνών του Χριστιανικού κόσμου, αυτοί διασκορπίστηκαν και διαλύθηκαν όπως και οι μαθητές του Ιησού μετά την προδοσία και τη σύλληψή του, η οποία έλαβε χώρα πέντε ημέρες έπειτα από τη θριαμβευτική είσοδό του στην Ιερουσαλήμ. Αλλά το πρώτο έτος μετά τον πόλεμο, το 1919 Κ.Χ., όταν αναζωογονήθηκαν χάρη στο ζωογόνο πνεύμα του Θεού και αποκαταστάθηκαν στην υπηρεσία του ενεργά, απέρριψαν την Κοινωνία των Εθνών, η οποία υιοθετήθηκε και ιδρύθηκε εκείνο το έτος. Αντί να δεχτούν αυτή την απομίμηση της βασιλείας του Χριστού, συνέλαβαν το πνεύμα του εδαφίου Ζαχαρίας 9:​9 και άρχισαν να είναι “πολύ χαρούμενοι” και να “αλαλάζουν θριαμβευτικά”, επειδή ο Βασιλιάς τους, ο αληθινός Μεσσίας⁠-⁠Χριστός, είχε έρθει σε αυτούς.

33. (α) Πώς έχουν εκδηλώσει τη χαρά τους και τον αλαλαγμό τους, από το 1919 Κ.Χ., αυτοί που δέχτηκαν τον Βασιλιά; (β) Πότε και πώς θα σταματήσει ο Μεσσίας⁠-⁠Χριστός να είναι καθισμένος στο ειρηνικό γαϊδούρι, και πού θα κατευθυνθεί;

³³ Έκαναν έκδηλη τη χαρά τους παγκόσμια. Ο αλαλαγμός τους ακούστηκε παγκόσμια. Πώς; Αρχίζοντας τη μεγαλύτερη εκστρατεία διακήρυξης της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, το 1919 Κ.Χ. (Ματθαίος 24:​14· Αποκάλυψη 14:​6) Έχουν διακηρύξει τα καλά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού ώστε να ακουστούν ως εκεί που είχε προειπωθεί ότι θα έφτανε η «διακυβέρνηση» του Μεσσία: «από θάλασσα σε θάλασσα και από τον Ποταμό [Ευφράτη] ως τα πέρατα της γης». (Ζαχαρίας 9:​10· Ψαλμός 72:​8) Ήδη 207 χώρες και νησιωτικά συμπλέγματα έχουν ακούσει αυτή τη διακήρυξη, και μάλιστα σε 165 γλώσσες. Στον ορισμένο, αμετάβλητο καιρό του Θεού​—⁠πολύ σύντομα τώρα⁠—​όλος ο Χριστιανικός κόσμος και όλα τα άλλα στοιχεία αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων θα πρέπει να εξαλειφθούν από όλη τη γη στη γοργά επερχόμενη «μεγάλη θλίψη», μια θλίψη ανάλογη της οποίας δεν γνώρισε ποτέ προηγουμένως ο κόσμος της ανθρωπότητας. Στα εδάφια Αποκάλυψη 19:​11⁠-⁠21, ο Μεσσίας⁠-⁠Χριστός δεν παρουσιάζεται πλέον καθισμένος σε ένα ειρηνικό γαϊδούρι· έφιππος σε ένα άσπρο πολεμικό άλογο ορμάει στη μάχη για να εξαλείψει όλους τους εναντιουμένους οι οποίοι από το 1914 Κ.Χ. καταπατούν την επίγεια επικράτειά του.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΟΧΥΡΟ

34. (α) Μήπως ο Ιησούς, ο Μεσσίας, απλώς κήρυξε απελευθέρωση για τους φυλακισμένους; (β) Ποια ερωτήματα εγείρουν τα όσα ανήγγειλε ο Ιεχωβά στη «γυναίκα» των εδαφίων Ζαχαρίας 9:​11, 12;

³⁴ Ο Ιησούς, ο Μεσσίας, ενόσω ήταν στη γη ως τέλειος άνθρωπος, είχε την αποστολή να “κηρύξει ελευθερία στους αιχμαλωτισμένους”. (Ησαΐας 61:​1· Λουκάς 4:​16⁠-⁠21) Μάλιστα δεν κηρύττει απλώς αυτή την ελευθερία αλλά, αφού την κηρύξει, τη χαρίζει κιόλας στους αιχμαλωτισμένους. Η εξαγγελία που έκανε ο Ιεχωβά μέσω του Ζαχαρία το προλέγει αυτό, καθώς αναφέρει στη συνέχεια: «Εσένα, επίσης, γυναίκα, με το αίμα της διαθήκης σου θα στείλω τους φυλακισμένους σου έξω από το λάκκο στον οποίο δεν υπάρχει νερό. Επιστρέψτε στο οχυρό, εσείς οι φυλακισμένοι της ελπίδας». (Ζαχαρίας 9:​11, 12) Ποια είναι αυτή που προσφωνείται εδώ ως γυναίκα, ποιοι είναι οι «φυλακισμένοι» και τι είναι το «οχυρό»;

35. Πότε χύθηκε το αίμα της διαθήκης στην οποία βρίσκεται αυτή που προσφωνείται εδώ ως «γυναίκα»;

³⁵ Εκείνη που προσφωνείται ως γυναίκα είναι η οργάνωση που βρίσκεται σε διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό μέσω του πολύτιμου αίματος της ζωής. Δεν πρόκειται για την επίγεια Ιερουσαλήμ ούτε για το επίγειο έθνος του φυσικού, περιτμημένου Ισραήλ. Είναι αλήθεια ότι το αρχαίο έθνος του Ισραήλ βρισκόταν σε εθνική διαθήκη με τον Ιεχωβά μέσω του αίματος των ζώων τα οποία είχε θυσιάσει ο μεσίτης Μωυσής στο Όρος Σινά της Αραβίας. (Έξοδος, κεφάλαιο 24) Σε αρμονία με εκείνη την εθνική συμφωνία που είχε επικυρωθεί με το αίμα αυτών των ζώων, το υπόλοιπο των Ισραηλιτών απελευθερώθηκε από τη φυλακή της εξορίας στη Βαβυλώνα το 537 Π.Κ.Χ. Αλλά αυτή η απελευθέρωση για την οποία μιλούσε τώρα ο Ιεχωβά μέσω του Ζαχαρία επρόκειτο να λάβει χώρα στο απώτερο μέλλον, πολύ καιρό μετά την απελευθέρωση από τη βαβυλωνιακή εξορία. Θα ήταν απελευθέρωση από τον άνυδρο λάκκο, η οποία θα πραγματοποιούνταν μετά την παρουσίαση του Μεσσιανικού Βασιλιά του Ιεχωβά. Θα πραγματοποιούνταν μετά τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, πέντε ημέρες πριν από το Ιουδαϊκό Πάσχα του 33 Κ.Χ. Εκείνη την Ημέρα του Πάσχα χύθηκε αίμα θυσίας.

36. Τίνος το αίμα εννοείται εδώ, με ποιον έγινε η διαθήκη που επικυρώθηκε μέσω αίματος, και ποιος είναι αυτός που προσφωνείται ως «γυναίκα» στο εδάφιο Ζαχαρίας 9:11;

³⁶ Τίνος το αίμα; Το αίμα του Μεσσία, το οποίο αποτελούσε αντίτυπο του αίματος όλων των αρνιών του Πάσχα που θυσίαζαν κάθε χρόνο οι Ιουδαίοι, από το πρώτο Πάσχα στην Αίγυπτο το 1513 Π.Κ.Χ. και έπειτα. (1 Κορινθίους 5:​7· Ιωάννης 1:​29, 36· 1 Πέτρου 1:​18, 19) Με βάση το αίμα του Μεσσία, το οποίο ήταν πολυτιμότερο από το αίμα όλων των ζώων που είχε θυσιάσει ο Ισραήλ, τέθηκε σε ισχύ μια νέα διαθήκη. Με ποιον; Όχι με την επίγεια Ιερουσαλήμ ή με τον φυσικό Ισραήλ, ο οποίος απέρριψε τον Μεσσιανικό Βασιλιά και προκάλεσε το θάνατό του. Αλλά με τον πνευματικό Ισραήλ, ο οποίος ήταν περιτμημένος στην καρδιά και Ιουδαίος εσωτερικά. (Ιερεμίας 31:​31⁠-⁠34· Εβραίους 8:​7 ως 9:​15) Ο Μεσίτης αυτής της νέας διαθήκης ανάμεσα στον Ιεχωβά και στον πνευματικό Ισραήλ είναι ο Μεσσίας Ιησούς. Επομένως, ο πνευματικός Ισραήλ είναι αυτός που στο εδάφιο Ζαχαρίας 9:​11 προσφωνείται ως γυναίκα η οποία βρίσκεται σε μια διαθήκη επικυρωμένη μέσω αίματος.

37, 38. (α) Ποιοι είναι οι «φυλακισμένοι» της γυναίκας, και τι είναι ο άνυδρος λάκκος σήμερα, στον εικοστό αιώνα; (β) Ποια ευρύτερη έννοια μπορεί να προσδοθεί στον άνυδρο λάκκο, και ποια διαθήκη θέτει σε ισχύ το αίμα;

³⁷ Πού ήταν, λοιπόν, εκείνοι οι «φυλακισμένοι» αυτής της συμβολικής γυναίκας; Σήμερα, στον εικοστό αιώνα, και σε αυτή την «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων», αυτοί οι «φυλακισμένοι» είναι το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών. Η ιστορία αυτού του αιώνα αναφέρει ότι στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου αυτοί περιήλθαν στα δεσμά της θρησκευτικής Βαβυλώνας της Μεγάλης και των πολιτικών και στρατιωτικών υποστηρικτών της. Όντας σε αυτή την κατάσταση, ήταν σαν να βρίσκονταν σε έναν «λάκκο στον οποίο δεν υπάρχει νερό». Δεν είχαν πνευματική αναζωογόνηση ούτε ελπίδα να βγουν! Αλλά μέσω του χυμένου αίματος του Χριστού ως λυτρωτικής θυσίας, οι αμαρτίες που είχαν ευρισκόμενοι σε αυτή την κατάσταση συγχωρήθηκαν και εκείνοι αποκαταστάθηκαν στην εύνοια του Ιεχωβά και στη δικαιωματική πνευματική επικράτειά τους στη γη, παύοντας να είναι εξόριστοι μακριά Του. Αλλά ο άνυδρος λάκκος μπορεί επίσης να εξεικονίζει την ευρύτερη δυσμενή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε επειδή έχουμε υποστεί όλοι την καταδίκη της αμαρτίας και την επακόλουθη ποινή του θανάτου, ως κληρονομιά από τους πρώτους, αμαρτωλούς ανθρώπινους γονείς μας, τον Αδάμ και την Εύα. Απαιτούνταν όντως το εξαγοραστικό αίμα του Χριστού, προκειμένου να βγουν από αυτή την κατάσταση εκείνοι που αποτελούσαν το πνευματικό υπόλοιπο. Το δικό του αίμα ήταν αυτό που χρησιμοποιήθηκε ώστε να τεθεί σε ισχύ η νέα διαθήκη. Ο Ιησούς είπε:

³⁸ «Αυτό σημαίνει το “αίμα μου της διαθήκης”, το οποίο θα χυθεί χάρη πολλών για συγχώρηση αμαρτιών». (Ματθαίος 26:​28) «Αυτό το ποτήρι σημαίνει τη νέα διαθήκη που έχει ως βάση το αίμα μου, το οποίο θα χυθεί για χάρη σας».​—⁠Λουκάς 22:​20· Εβραίους 13:20.

39. Από πού μόνο μπορούσαν να αντλούν ελπίδα οι «φυλακισμένοι» στον άνυδρο λάκκο, και ποια πρόσκληση τους απηύθυνε ο Ιεχωβά το 1919 Κ.Χ.;

³⁹ Συνεπώς, μέσω του αίματος της νέας διαθήκης η οποία έγινε με τον πνευματικό Ισραήλ, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων “έστειλε” το φυλακισμένο υπόλοιπο έξω από τον άνυδρο «λάκκο» όπου τους είχε ρίξει η καταδίκη της αμαρτίας και του θανάτου. (Εβραίους 12:​24) Η θρησκευτική Βαβυλώνα η Μεγάλη δεν πρόσφερε σε αυτούς τους “φυλακισμένους” καμιά ελπίδα· μπορούσαν να έχουν “ελπίδα” μόνο επειδή έθεταν εμπιστοσύνη στις στοργικές υποσχέσεις του Ιεχωβά Θεού και του Μεσσία του. Σε αυτούς που βρίσκονταν σε πνευματική εξορία στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων απηύθυνε το 1919 Κ.Χ. την εξής πρόσκληση: «Επιστρέψτε στο οχυρό, εσείς οι φυλακισμένοι της ελπίδας».​—⁠Ζαχαρίας 9:12.

40. (α) Τι σήμαινε για τους “φυλακισμένους” εκείνη η θεϊκή πρόσκληση; (β) Ποιο είναι το «οχυρό» στο οποίο πρέπει να επιστρέψουν οι φυλακισμένοι;

⁴⁰ Εκείνη η θεϊκή πρόσκληση σήμαινε για τους “φυλακισμένους της ελπίδας” ότι έπρεπε να βγουν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη! (Αποκάλυψη 18:​1⁠-⁠4) Η λέξη «οχυρό» μάς θυμίζει τα λόγια των εδαφίων 2 Σαμουήλ 5:​7⁠-⁠9: «Ο Δαβίδ κατέλαβε το οχυρό της Σιών, δηλαδή την Πόλη του Δαβίδ. . . . Και ο Δαβίδ κατοίκησε στο οχυρό και αυτό ονομάστηκε η Πόλη του Δαβίδ». Ωστόσο, η πρωτεύουσα του Βασιλιά Δαβίδ διευρύνθηκε τόσο ώστε δεν περιοριζόταν πλέον μόνο στο Όρος Σιών, και τελικά ονομάστηκε Ιερουσαλήμ. Η Ιερουσαλήμ, λοιπόν, είναι το «οχυρό», όχι τόσο λόγω του ότι αυτή ήταν ισχυρά οχυρωμένη πόλη, όσο λόγω αυτού που αντιπροσώπευε. Τι αντιπροσώπευε; Τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, επειδή ο ανθρώπινος βασιλιάς της χριόταν με άγιο λάδι για να είναι κυβερνήτης, και αυτός ο χρισμένος κυβερνήτης καθόταν στο «θρόνο του Ιεχωβά».​—⁠2 Σαμουήλ 5:​1⁠-⁠3· 1 Χρονικών 29:23.

41. (α) Τι συνέβη το 537 Π.Κ.Χ., το οποίο συμβόλιζε την επιστροφή των “φυλακισμένων”; (β) Γιατί ήταν η βασιλεία αυτό στο οποίο μπόρεσαν να επιστρέψουν οι “φυλακισμένοι” το 1919 Κ.Χ.;

⁴¹ Το 537 Π.Κ.Χ., το υπόλοιπο εκείνων που είχαν εξοριστεί στη Βαβυλώνα επέστρεψε στη γη του Ιούδα και ανοικοδόμησε την πόλη της Ιερουσαλήμ, επιστρέφοντας έτσι στο επίγειο οχυρό. Η πορεία ενέργειάς τους προεικόνιζε την πορεία που θα ακολουθούσε το σύγχρονο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ. Υπακούοντας στην πρόσκληση του Ιεχωβά, το χρισμένο υπόλοιπο βγήκε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη το 1919 Κ.Χ. και επέστρεψε στο πνευματικό «οχυρό». Ποιο οχυρό θα μπορούσε να είναι πιο απόρθητο από την ακλόνητη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού; Όπως το επίγειο οχυρό της Ιερουσαλήμ συμβόλιζε τη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά, παρόμοια το πνευματικό οχυρό εξεικονίζει αυτό για το οποίο η αρχαία Ιερουσαλήμ είχε το θεϊκό δικαίωμα, δηλαδή τη βασιλεία του Ιεχωβά στα χέρια του αληθινού Μεσσία, ο οποίος κάθεται στα δεξιά του Θεού στον ουρανό. Οι καιροί των εθνών, στη διάρκεια των οποίων τα έθνη θα καταπατούσαν εκείνο το θεϊκό δικαίωμα για τη Βασιλεία, έληξαν το 1914 Κ.Χ., και αμέσως γεννήθηκε η Μεσσιανική βασιλεία στους ουρανούς. (Αποκάλυψη 12:​1⁠-⁠9) Έτσι λοιπόν, το χρισμένο υπόλοιπο, αμέσως μετά την απελευθέρωσή του το 1919 Κ.Χ., θα μπορούσε να “επιστρέψει” σε εκείνη την όμοια με οχυρό Βασιλεία για την οποία κήρυττε από το 1914 Κ.Χ. Έδειξαν ότι το έκαναν αυτό ξαναρχίζοντας το κήρυγμα της Βασιλείας όπως ποτέ προηγουμένως.

42. Τι μπορεί να πει το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ σήμερα ως προς την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Ιεχωβά στη «γυναίκα»: «Σήμερα σου λέω: “Θα ανταποδώσω σε εσένα, γυναίκα, διπλή μερίδα”»;

⁴² Το χρισμένο υπόλοιπο είχε σπουδαίους λόγους να “επιστρέψει στο οχυρό”, γιατί στη συνέχεια ο Ιεχωβά των στρατευμάτων λέει τα εξής στον πνευματικό Ισραήλ, σαν να απευθυνόταν σε κάποια γυναίκα: «Επίσης, σήμερα σου λέω: “Θα ανταποδώσω σε εσένα, γυναίκα, διπλή μερίδα”». (Ζαχαρίας 9:​12) Δεν το έκανε πράγματι αυτό ο Ιεχωβά των στρατευμάτων; Και βέβαια το έκανε. Καθώς τα μέλη του χρισμένου υπολοίπου των απελευθερωμένων πνευματικών Ισραηλιτών σήμερα ανατρέχουν στο παρελθόν, δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν ότι αυτά που χρειάστηκε να υπομείνουν στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στα χέρια της Βαβυλώνας της Μεγάλης και των κοσμικών εραστών της, ήταν μηδαμινά σε σύγκριση με τις πνευματικές ευλογίες που απολαμβάνουν τώρα στη δικαιωματική, πνευματική επικράτειά τους. Ιδιαίτερα από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και έπειτα! Στα χέρια του Απελευθερωτή τους, του Ιεχωβά των στρατευμάτων, απολαμβάνουν περισσότερα από όσα περίμεναν. Είναι σαν να έχουν λάβει «διπλή μερίδα». Τι ευλογίες απολαμβάνουν!

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

43. Πώς θα χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά το λαό του σε έναν επιθετικό πνευματικό πόλεμο, σύμφωνα με τα λόγια του στα εδάφια Ζαχαρίας 9:​13⁠-⁠15;

⁴³ Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων προείδε ότι στο μέλλον θα λάβαιναν χώρα βίαιες επιθέσεις εναντίον του λαού του, των λάτρεών του. Τι δράση θα αναλάμβανε; Και επιθετική αλλά και αμυντική. Σε σχέση με την επιθετική του δράση είπε: «“Διότι θα πατήσω σαν τόξο μου τον Ιούδα. Το τόξο θα το γεμίσω με τον Εφραΐμ, και θα ξυπνήσω τους γιους σου, Σιών, εναντίον των γιων σου, Ελλάδα, και θα σε κάνω [εσένα, τη Σιών] σαν σπαθί κραταιού άντρα”. Και πάνω τους θα φανεί ο ίδιος ο Ιεχωβά και το βέλος του θα εξακοντιστεί σαν αστραπή. Και με το κέρας θα σαλπίσει ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά και θα προχωρήσει με τις ανεμοθύελλες του νότου. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα τους υπερασπίσει, και αυτοί θα καταβροχθίσουν και θα καθυποτάξουν τις πέτρες της σφεντόνας. Και θα πιουν​—θα είναι κεφάτοι—​σαν να υπήρχε κρασί· και θα γεμίσουν σαν την κούπα, σαν τις γωνίες του θυσιαστηρίου».​—⁠Ζαχαρίας 9:​13⁠-⁠15.

44. Η ευφροσύνη του νικηφόρου λαού του Θεού θα ήταν σαν την ευφροσύνη που δίνει ποιο πράγμα, και ποια μελλοντική παγκόσμια δύναμη δεν χρειαζόταν να φοβούνται;

⁴⁴ Σε αυτόν το συμβολικό πόλεμο οι λάτρεις του Ιεχωβά θα βγουν νικητές, διότι θα είναι κεφάτοι, όπως αν είχαν ευφράνει την καρδιά τους με κρασί. (Ψαλμός 104:​15) Στις ημέρες του Ζαχαρία, λοιπόν, οι αποκαταστημένοι Ισραηλίτες δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν από τους “γιους της Ελλάδας”, τους οποίους ο Μέγας Αλέξανδρος ανέβασε στο βάθρο της παγκόσμιας κυριαρχίας ως την Πέμπτη Παγκόσμια Δύναμη. Η Βαβυλώνα, η οποία είχε καταστρέψει την Ιερουσαλήμ, είχε πλέον πέσει από τη θέση της Τρίτης Παγκόσμιας Δύναμης. Η Μηδοπερσία ήταν τότε κυρίαρχος της γης ως η Τέταρτη Παγκόσμια Δύναμη. Και το 332 Π.Κ.Χ. η Ελλάδα θα την αντικαθιστούσε ως η Πέμπτη Παγκόσμια Δύναμη και θα κυβερνούσε τη γη του Ιούδα.

45. (α) Με ποια «παραφυάδα» της Ελληνικής Παγκόσμιας Δύναμης έπρεπε να διεξαγάγει πνευματικό πόλεμο το χρισμένο υπόλοιπο, και για ποιο ζήτημα; (β) Πώς νίκησαν οι “γιοι της Σιών”;

⁴⁵ Ωστόσο, σύμφωνα με τα εδάφια Δανιήλ 8:​8⁠-⁠25, μια «παραφυάδα» της Ελληνικής Αυτοκρατορίας θα οδηγούσε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία και θα αποτελούσε την Έκτη Παγκόσμια Δύναμη, και στη συνέχεια θα οδηγούσε στο συμβολικό “μικρό κέρατο”, την αγγλοαμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμη, την Έβδομη Παγκόσμια Δύναμη. Εναντίον αυτής της δήθεν Χριστιανικής Έβδομης Παγκόσμιας Δύναμης χρειάστηκε να πολεμήσει το χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, ιδιαίτερα κατά τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χρειάστηκε να διεξαγάγουν έναν πνευματικό πόλεμο στην προσπάθειά τους να παραμείνουν ουδέτεροι απέναντι στις διαμάχες των κοσμικών πολιτικών δυνάμεων και να δείξουν υπακοή στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά σε εθνικιστές ανθρώπους. (Πράξεις 5:​29⁠-⁠32) Οι πνευματικοί “γιοι της Σιών” νίκησαν μέσω πίστης στο Λόγο του Θεού και μέσω της πιστότητάς τους στη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά. Μέχρι σήμερα αυτό δεν αληθεύει για το Σιωνιστικό Κίνημα των φυσικών, περιτμημένων Ιουδαίων.

46. Πώς χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά το χρισμένο του υπόλοιπο στη γη σαν τόξο και βέλος, πόσο γρήγορα σπεύδει το βέλος Του, πώς σαλπίζει με το συμβολικό «κέρας» Του, και τι χρησιμοποιεί σαν «σπαθί κραταιού άντρα»;

⁴⁶ Όταν η Έβδομη Παγκόσμια Δύναμη πρότεινε και προώθησε την Κοινωνία των Εθνών τα έτη 1918⁠-⁠1919 ως την «πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού στη γη», η Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά η οποία είχε εγκαθιδρυθεί στους ουρανούς το 1914 Κ.Χ. και η οποία είχε προεικονιστεί από την αρχαία Σιών τάχθηκε εναντίον της ανθρωποποίητης αυτής απομίμησης. Ο Ιεχωβά θα χρησιμοποιήσει τη βασιλεία του σαν το «σπαθί κραταιού άντρα». Οι «γιοι της βασιλείας» (οι πνευματικοί γιοι της Σιών) διακηρύττουν παγκόσμια το άγγελμα της Βασιλείας, που είναι και αυτό σαν πνευματικό σπαθί. (Ματθαίος 13:​38, 43· Εφεσίους 6:​17) Σαν να χρησιμοποιεί τον αρχαίο Ιούδα (το τόξο) και τον Εφραΐμ (το βέλος), ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί το παλαιότερο επιζών τμήμα του χρισμένου υπολοίπου για να προωθήσει σαν βέλος το νεότερο τμήμα στη διακήρυξη του αγγέλματος κρίσης του Υπέρτατου Κυρίου και Θεού εναντίον των εχθρών της Μεσσιανικής βασιλείας. Το συμβολικό «βέλος» του Ιεχωβά σπεύδει «σαν αστραπή» να διακηρύξει τη Βασιλεία, να εξαγγείλει την «ημέρα της εκδίκησης του Θεού μας». (Ησαΐας 61:​1, 2) Μέσα από τις σύγχρονες εξηγήσεις του Αγίου του Λόγου, της Αγίας Γραφής, ο Ιεχωβά σαλπίζει με το πνευματικό «κέρας» καλώντας το χρισμένο του υπόλοιπο σε πνευματικό πόλεμο.

47. (α) Ιδιαίτερα από πότε φαίνεται ο Ιεχωβά πάνω στο λαό του, και από ποιες απόψεις τούς υπερασπίζει; (β) Πώς καθυποτάσσουν τις συμβολικές «πέτρες της σφεντόνας», και ποιο πράγμα θα τους γεμίσει ευφροσύνη σαν να είχαν πιει κρασί;

⁴⁷ Αυτός ο ίδιος φαίνεται πάνω τους, γιατί από το 1931 Κ.Χ. έχουν ονομαστεί αποκλειστικά με το όνομά του​—⁠Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτός θα προχωρήσει εναντίον των εχθρών της Μεσσιανικής βασιλείας του όπως «με τις ανεμοθύελλες του νότου», οι οποίες είναι αξιοσημείωτα σφοδρές στη Μέση Ανατολή. Αλλά θα υπερασπίσει το πιστό του υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, διαφυλάττοντας την πίστη τους και την πνευματικότητά τους, καθώς και τη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους. Αιφνιδιαστικά, οι εχθροί εκσφενδονίζουν πολλά πράγματα εναντίον του αποκαταστημένου υπολοίπου για να το εμποδίσουν, αλλά το υπόλοιπο επιδεικνύει μια ικανότητα να αποκρούει αυτές τις συμβολικές «πέτρες της σφεντόνας» χωρίς να αιφνιδιάζεται και να τίθεται εκτός δράσης, και μάλιστα καθυποτάσσει αυτές τις «πέτρες της σφεντόνας» εξουδετερώνοντας την αποτελεσματικότητά τους. Όπως γέμιζαν τις κούπες του ναού με το αίμα των ζώων που θυσιάζονταν και κατόπιν τίναζαν το αίμα πάνω στην πλευρά του χάλκινου θυσιαστηρίου των θυσιών με αποτέλεσμα να βάφονται οι γωνίες του, έτσι και το ότι ο Ιεχωβά θα χύσει το αίμα της ζωής των εχθρών του καταστρέφοντάς τους θα γεμίσει το προστατευόμενο υπόλοιπο με ευφροσύνη, σαν να ήταν το αίμα των εχθρών κρασί το οποίο ήταν θεμιτό να πιουν για να ευφράνουν την καρδιά τους.

48. Με τι είδους τρυφερότητα υποσχέθηκε ο Ιεχωβά να μεταχειριστεί τον αφιερωμένο λαό του, και σαν τι είδους πέτρες αστράφτουν αυτοί;

⁴⁸ Ο Ιεχωβά δεν θα αντιμετωπίσει το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών του σαν βίαιος πολεμιστής, αλλά θα είναι τρυφερός μαζί τους σαν ειρηνικός ποιμένας. Ο ίδιος, λοιπόν, κλιμακώνει την «εξαγγελία» του, λέγοντας: «Και ο Ιεχωβά ο Θεός τους θα τους σώσει εκείνη την ημέρα σαν το ποίμνιο του λαού του· διότι αυτοί θα είναι σαν πέτρες διαδήματος που αστράφτουν πάνω στη γη του. Διότι πόσο μεγάλη είναι η αγαθότητά του και πόσο μεγάλη η ωραιότητά του! Τα σιτηρά θα κάνουν τους νεαρούς να ακμάζουν, και το καινούριο κρασί τις παρθένες».​—⁠Ζαχαρίας 9:​16, 17.

49, 50. (α) Από πότε άρχισε να τιμάει ο Ιεχωβά εκείνους που τιμούν το όνομά του; (β) Πώς ενεργεί ο Ιεχωβά ως Σωτήρας του ποιμνίου του, και πόσο πολύτιμο Του είναι αυτό;

⁴⁹ Στις ημέρες του Ζαχαρία, αυτή ήταν μια ενισχυτική προφητεία. Σήμερα, που έχουμε προχωρήσει τόσο πολύ στον «καιρό του τέλους» της Έβδομης Παγκόσμιας Δύναμης και όλου του υπόλοιπου στρατιωτικοποιημένου συστήματος πραγμάτων, η προφητεία αυτή έχει γίνει πραγματικότητα που πλησιάζει τώρα σε ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα.

⁵⁰ Από την έκδοση του κύριου άρθρου “Ποιοι θα Τιμήσουν τον Ιεχωβά;” στο τεύχος της Σκοπιάς 15 Ιανουαρίου 1926 και μετά, έχει διακηρυχτεί περίτρανα σε όλο τον κόσμο ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός του χρισμένου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών. Όπως ακριβώς είχε πει ο Ίδιος πριν από πολύ καιρό μέσω ενός «ανθρώπου του Θεού», ενός προφήτη του, ότι “εκείνους που τον τιμούν θα τους τιμήσει”, τίμησε πράγματι εκείνο το υπόλοιπο το οποίο τιμούσε τον Ιεχωβά. (1 Σαμουήλ 2:​30) Τους έσωσε από τους διωγμούς και τους κινδύνους του χειρότερου πολέμου όλης της ανθρώπινης ιστορίας, του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1939⁠-⁠1945 Κ.Χ.), επειδή αγαπούσε αυτούς τους πνευματικούς Ισραηλίτες που ήταν άξιοι τιμής, όπως αγαπάει ένας ποιμένας στη Μέση Ανατολή το ποίμνιό του. Πόσο πολύτιμες είναι οι πέτρες του βασιλικού διαδήματος για αυτόν που το φοράει, καθώς αστράφτουν και του προσδίδουν αίγλη! Όσο πολύτιμες είναι αυτές οι αστραφτερές πέτρες σε ένα βασιλικό στέμμα τόσο πολύτιμοι είναι και οι πιστοί του πνευματικού “ποιμνίου του λαού του”. Θα τους σώσει και πάλι από την τελική επίθεση του εχθρού.

51. Τι εικόνα έχει για τον Ιεχωβά το υπόλοιπο στο νου του, και με τι θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τις προμήθειες με τις οποίες τους χάρισε πνευματική ευημερία;

⁵¹ Πόσο μεγάλη αποδείχτηκε η αγαθότητα του Ιεχωβά προς αυτούς! Πόσο ωραία εικόνα έχουν για Αυτόν στο νου τους! Τους έχει θρέψει με πνευματική τροφή από τον αποκαλυμμένο Άγιο Λόγο του σαν με άφθονες σοδειές σιτηρών. Οι καρδιές τους έχουν ευφρανθεί σαν να έχουν πιει καινούριο κρασί. Όλα αυτά τους έκαναν να ευημερούν από πνευματική άποψη.

[Υποσημείωση]

[Χάρτης στη σελίδα 260]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Η ΓΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΑΣ

ΚΙΤΤΙΜ (ΚΥΠΡΟΣ)

Αιμάθ

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ριβλά

ΓΗ ΤΗΣ ΑΔΡΑΧ (;)

Όρη του Λιβάνου

ΣΥΡΙΑ

ΦΟΙΝΙΚΗ

Σιδώνα

Τύρος

Δαμασκός

ΒΑΣΑΝ

Σαμάρεια

Ιορδάνης Ποταμός

ΕΦΡΑΪΜ

Ιερουσαλήμ

Άζωτος

Ασκαλών

Γάζα

ΦΙΛΙΣΤΙΑ

Ακκαρών

ΙΟΥΔΑΣ

Γαθ

Κεφάλαιο 17

Ενοποίηση Παρά τις Ψευδείς Προβλέψεις

 1. Σε αυτές τις ημέρες της πληθυσμιακής έκρηξης και της επαπειλούμενης πείνας, τι προβλήματα θα συνεπαγόταν η επαναφορά διασκορπισμένων λαών στην πατρίδα τους, σε σημείο που να φτάνει ο τόπος στα όρια των δυνατοτήτων του;

ΑΥΤΕΣ τις ημέρες αντηχούν δυσοίωνες προβλέψεις για υπερπληθυσμό της γης​—⁠πληθυσμιακή έκρηξη⁠—​καθώς και πείνα σε παγκόσμια κλίμακα, και μάλιστα πολύ σύντομα, μέχρι το 1975 Κ.Χ. Φαίνεται παράξενο, λοιπόν, να προβλέπει κανείς ότι νεαροί και παρθένες θα ακμάζουν τρεφόμενοι με τα σιτηρά των αγρών και καλό κρασί από τους αμπελώνες. Και μάλιστα ότι θα φερθεί και άλλος πληθυσμός, σε σημείο που να μη μένει χώρος για περισσότερους ανθρώπους. Φαίνεται ότι για τους ραγδαία αυξανόμενους πληθυσμούς μερικών εθνών πρέπει να βρεθεί περισσότερος χώρος εκτός των εθνικών τους συνόρων, με την κατάληψη περιοχών από γειτονικές χώρες. Πρέπει να παραχθεί περισσότερη τροφή, να καλλιεργηθεί περισσότερη γη. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να επανασυναχθεί ο διασκορπισμένος λαός ενός έθνους μέσα στα εθνικά του σύνορα και να φτάσει έτσι ο τόπος στα όρια των δυνατοτήτων του; Πώς θα μπορούσε να επιλυθεί το πρόβλημα τροφής που θα αντιμετώπιζε;

 2. Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με τις ανθρώπινες κυβερνήσεις, για ποιον δεν υπάρχει πρόβλημα τροφής, σύμφωνα με τα εδάφια Ψαλμός 104:​13⁠-⁠16;

² Πρόβλημα τροφής; Για τις ανθρώπινες κυβερνήσεις, ναι! Όχι, όμως, και για τον Ιδρυτή του παραδείσου της ανθρωπότητας! Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα για Εκείνον, σχετικά με τον οποίο, είκοσι τρεις και πλέον αιώνες προτού φτάσουμε στην τωρινή παγκόσμια κατάσταση, γράφτηκαν υπό θεϊκή έμπνευση τα εξής: «Αυτός ποτίζει τα βουνά από τα ανώγειά του. Από τους καρπούς των έργων σου χορταίνει η γη. Αυτός κάνει να βλαστάνει χλωρό χορτάρι για τα ζώα και βλάστηση προς χρήση των ανθρώπων, για να κάνει να βγαίνει τροφή από τη γη, και κρασί που ευφραίνει την καρδιά του θνητού ανθρώπου, για να κάνει το πρόσωπο να λάμπει με λάδι, και ψωμί που στηρίζει την καρδιά του θνητού ανθρώπου. Τα δέντρα του Ιεχωβά χορταίνουν, οι κέδροι του Λιβάνου τους οποίους φύτεψε».​—⁠Ψαλμός 104:​13⁠-⁠16.

 3. Προς ποια κατεύθυνση μας στρέφουν για ανακούφιση τα εδάφια Ζαχαρίας 10:​1, 2;

³ Όποιες προβλέψεις και αν τολμούν να κάνουν οι άνθρωποι που στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, σχετικά με την επίλυση του παγκόσμιου προβλήματος μέσω συντονισμού των ανθρώπινων προσπαθειών, μία και μόνο είναι η κατεύθυνση προς την οποία μπορούμε να στραφούμε αναζητώντας ανακούφιση. Προς αυτή την κατεύθυνση στρέφει όλους εμάς η εξαγγελία που βρίσκεται καταγραμμένη στα εδάφια Ζαχαρίας 10:​1, 2 και η οποία προέρχεται από μια πηγή ανώτερη από ανθρώπους και δαίμονες: «Κάντε εκκλήσεις στον Ιεχωβά για βροχή τον καιρό της ανοιξιάτικης βροχής, ναι, στον Ιεχωβά που φτιάχνει τα σύννεφα της καταιγίδας και δίνει άφθονη βροχή σε αυτούς, στον καθένα βλάστηση στον αγρό. Διότι τα θεραφίμ έχουν πει κάτι μαγικής φύσης, και οι μάντεις έχουν οραματιστεί ψεύδος και λένε όνειρα χωρίς αξία και μάταια προσπαθούν να παρηγορήσουν. Να γιατί θα φύγουν σαν ποίμνιο· θα ταλαιπωρηθούν, επειδή δεν υπάρχει ποιμένας».

 4. Πώς καταδείχτηκε στις ημέρες του Νώε και στις ημέρες του Ηλία η ικανότητα του Δημιουργού να δίνει βροχή σε μια προσδιορισμένη χρονική στιγμή;

⁴ Η ικανότητα που έχει ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά, ο Δημιουργός, να δίνει βροχή σε παγκόσμια κλίμακα καταδείχτηκε το έτος 2370 Π.Κ.Χ., όταν, στο τέλος της εβδομάδας κατά την οποία ο Νώε και η οικογένειά του έβαλαν, όπως τους είχε ειπωθεί, τα διάφορα είδη ζώων και πουλιών μέσα στη γιγαντιαία κιβωτό, άρχισε να βρέχει σε όλη τη γη επί σαράντα ημέρες, με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει για έναν χρόνο ολόκληρη η επιφάνεια της γης. (Γένεση, κεφάλαια 6⁠-⁠8) Μια άλλη περίπτωση κατά την οποία εκείνος έφερε βροχή σε μια προσδιορισμένη χρονική στιγμή, και μάλιστα σε απάντηση προσευχής, ήταν όταν προσευχήθηκε ο προφήτης Ηλίας, έπειτα από τριάμισι χρόνια ξηρασίας στη γη του Δεκάφυλου Βασιλείου του Ισραήλ. Ως απάντηση στην προσευχή του δίκαιου αυτού ανθρώπου, εμφανίστηκε αρχικά ένα “μικρό σύννεφο, σαν παλάμη ανθρώπου, το οποίο ανέβαινε από τη [Μεσόγειο] θάλασσα”, έπειτα από το οποίο «οι ουρανοί σκοτείνιασαν από τα σύννεφα και τον άνεμο και άρχισε μεγάλη νεροποντή».​—⁠1 Βασιλέων 18:​43⁠-⁠45· Ιακώβου 5:​16⁠-⁠18· Λουκάς 4:​25, 26.

 5. Τον καιρό που οι αποκαταστημένοι Ιουδαίοι παραμελούσαν την οικοδόμηση του ναού, ποια εμπειρία τούς απέδειξε ότι δεν έπρεπε να θεωρούν δεδομένες τις «δυνατές βροχές ευλογίας» (Ιεζεκιήλ 34:​26);

⁵ Ο Ιεχωβά έδωσε στο πιστό υπόλοιπο που αποκαταστάθηκε στη γη του Ιούδα την υπόσχεση ότι θα τους χάριζε εξαίρετες οικολογικές συνθήκες, δηλαδή ένα εξαίρετο φυσικό περιβάλλον. Ο ίδιος είπε: «Και θα τα καταστήσω αυτά ευλογία καθώς και τα μέρη γύρω από το λόφο μου, και θα κάνω τη δυνατή βροχή να πέφτει στον καιρό της. Δυνατές βροχές ευλογίας θα υπάρχουν». (Ιεζεκιήλ 34:​26) Ωστόσο, το υπόλοιπο δεν έπρεπε να το θεωρεί αυτό δεδομένο. Στα χρόνια κατά τα οποία παραμελούσαν την ανοικοδόμηση του ναού του Θεού στην Ιερουσαλήμ, η γη τους υπέφερε από τον καύσωνα, “οι ουρανοί κατακρατούσαν τη δροσιά τους, και η γη κατακρατούσε τη σοδειά της. Και [ο Ιεχωβά] όριζε να έρθει ξηρασία στη γη και στα βουνά και στα σιτηρά και στο καινούριο κρασί και στο λάδι και σε ό,τι έβγαζε η γη και στο χωματένιο άνθρωπο και στο κατοικίδιο ζώο και σε όλο το μόχθο των χεριών”. (Αγγαίος 1:​10, 11· 2:​16, 17· Ζαχαρίας 8:​10⁠-⁠12) Τότε διαπίστωσαν ότι ήταν απαραίτητο να προσευχηθούν σε Εκείνον «που φτιάχνει τα σύννεφα της καταιγίδας και δίνει άφθονη βροχή».​—⁠Ζαχαρίας 10:1.

 6. Μπορούν να φέρουν βροχή οι ψεύτικοι θεοί των ειδωλολατρών και των δεισιδαίμονων ανθρώπων, και ποια δήλωση σχετικά με το ποιος είναι εκείνος που φέρνει τη βροχή θα διαπιστώσουν οι οικολόγοι ότι αληθεύει;

⁶ Στο πιστό υπόλοιπο, το οποίο Του απηύθυνε τις προσευχές του με υπακοή στις εντολές Του, εκείνος έδωσε «στον καθένα βλάστηση στον αγρό». Η γη κάθε πιστού ατόμου ευλογήθηκε με τη βλάστηση που ήταν απαραίτητη για να παραχθεί τροφή. Οι ψεύτικοι θεοί των ειδωλολατρών και των δεισιδαίμονων ανθρώπων δεν είναι εκείνοι στους οποίους πρέπει να αποβλέπει και να προσεύχεται κάποιος. Απευθυνόμενος στον ουράνιο Θεό που φέρνει τη βροχή, ο προγενέστερος προφήτης Ιερεμίας είπε: «Μήπως υπάρχει ανάμεσα στα μάταια είδωλα των εθνών κάποιο που να μπορεί να ρίξει βροχή, ή μπορούν από μόνοι τους οι ουρανοί να φέρουν βροχοπτώσεις; Εσύ δεν είσαι Αυτός, Ιεχωβά Θεέ μας; Και εμείς ελπίζουμε σε εσένα, γιατί εσύ τα έκανες όλα αυτά». (Ιερεμίας 14:​22) Όλοι οι σημερινοί οικολόγοι ή περιβαλλοντολόγοι οι οποίοι δεν λαβαίνουν υπόψη τον Ιεχωβά Θεό πρόκειται και πάλι να διαπιστώσουν πως αληθεύει η θεόπνευστη Βιβλική δήλωση σχετικά με το ότι ο Ιεχωβά είναι εκείνος που φέρνει τη βροχή.

 7. Γιατί δεν προσεύχεται το χρισμένο υπόλοιπο για κατά γράμμα βροχή προκειμένου να αποτραπεί μια πείνα παγκόσμιων διαστάσεων, και ποια πράγματα γνωρίζουν αυτοί ότι είναι πιο σημαντικά για την επιβίωση;

⁷ Στην εποχή μας, το χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, του οποίου η προσοχή επικεντρώνεται πρωτίστως στην αποκατάσταση της αγνής λατρείας του Ιεχωβά στον πνευματικό ναό του, δεν προσεύχεται για κατά γράμμα βροχή στη γη με την ελπίδα ότι έτσι θα αποτραπεί μια πείνα παγκόσμιων διαστάσεων. Αυτοί θυμούνται πως ο Ιησούς Χριστός προέβλεψε ότι στη διάρκεια αυτής της «τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων» οι «πείνες» θα επέτειναν τα παθήματα των εθνών και των λαών του κόσμου. (Ματθαίος 24:​7) Γνωρίζουν ότι για την επιβίωση από τη μεγάλη παγκόσμια «θλίψη» που επίκειται και για την απόκτηση ζωής στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού πιο σημαντικές είναι οι πνευματικές ευλογίες​—⁠το να αυξάνεται η κατανόησή μας για την Αγία Γραφή και τις προφητείες της, να έχουμε επιδοκιμασμένη σχέση με τον Θεό, να έχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό το άγιο πνεύμα του, ή την ενεργό του δύναμη, να συναθροιζόμαστε τακτικά με τον αφιερωμένο λαό του, να συμμετέχουμε στο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του, να έχουμε τη θεϊκή καθοδήγηση και προστασία σε όλες τις προσπάθειες που καταβάλλουμε για να εκτελούμε το θέλημά Του. Για βροχή τέτοιων ευλογιών προσεύχεται το θεοφοβούμενο υπόλοιπο. Γι’ αυτό, η πνευματική επικράτειά τους απέδωσε πολλή «βλάστηση». Έχει γίνει πνευματικός Παράδεισος.​—⁠2 Κορινθίους 12:4.

 8. Σε τι αποβλέπει για ευλογίες ο Χριστιανικός κόσμος σαν να ήταν αυτά θεοί, αλλά με ποιο προειπωμένο αποτέλεσμα;

⁸ Ο Χριστιανικός κόσμος, σε αντίθεση με τη «μορφή θεοσεβούς αφοσίωσης» που τον χαρακτηρίζει, αποβλέπει για ευλογίες στους ψεύτικους θεούς αυτού του κόσμου, στο εμπορικό και στο στρατιωτικό στοιχείο, στην εκπαίδευση που προωθεί την εξέλιξη, στον πατριωτισμό, στη σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία και στα Ηνωμένα Έθνη. Οι πολιτικοί ηγέτες του φτάνουν στο σημείο να συμβουλεύονται αστρολόγους και μέντιουμ. Ποια αποτελέσματα παρατηρούμε; Ακριβώς ό,τι είχε προείπει το εδάφιο Ζαχαρίας 10:​2: «Διότι τα θεραφίμ έχουν πει κάτι μαγικής φύσης, και οι μάντεις έχουν οραματιστεί ψεύδος και λένε όνειρα χωρίς αξία και μάταια προσπαθούν να παρηγορήσουν. Να γιατί θα φύγουν σαν ποίμνιο· θα ταλαιπωρηθούν, επειδή δεν υπάρχει ποιμένας».

 9. Με ποιον τρόπο είναι ένοχοι εξαιτίας της χρήσης «θεραφίμ» και «μαντείας» οι άνθρωποι στο Χριστιανικό κόσμο;

⁹ Οι λαοί του Χριστιανικού κόσμου, αψηφώντας την Αγία Γραφή, αποβλέπουν στα «θεραφίμ» τους, δηλαδή στους εφέστιους θεούς τους, στους Πενάτες τους, όπως οι δεισιδαίμονες αρχαίοι Ρωμαίοι. Εμπιστεύονται τις δικές τους προσωπικές απόψεις, καθώς ο καθένας έχει τη δική του προσωπική θρησκεία. Αποβλέπουν στις προβλέψεις των στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτικών ειδημόνων· επίσης, στους ιερείς και στους κληρικούς που προσεύχονται να έχουν αυτοί οι κοσμικοί ηγέτες και εκπρόσωποι την ευλογία του ουρανού. Στασιάζουν εναντίον του Λόγου του Θεού τον οποίο τους κηρύττουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά και προτρέχουν με αυθάδεια καθώς προωθούν τις δικές τους ιδέες όσον αφορά το σωστό τρόπο ενέργειας. Ισχύουν για αυτούς τα όσα είπε ο προφήτης Σαμουήλ στον ανυπάκουο Βασιλιά Σαούλ του Ισραήλ: «Η στασιαστικότητα είναι όπως η αμαρτία της μαντείας, και το να προτρέχει κανείς με αυθάδεια είναι όπως η χρήση μαγικής δύναμης και θεραφίμ».​—⁠1 Σαμουήλ 15:23.

10. Βγήκαν αληθινές οι προβλέψεις του Χριστιανικού κόσμου, έχει έρθει ανακούφιση και έχει παραμείνει μαζί το ποίμνιο υπό κάποιον ποιμένα;

¹⁰ Από την άποψη του Ιεχωβά, όχι μόνο ο αποκαλούμενος ειδωλολατρικός κόσμος, αλλά ακόμη και ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος έχει σχέση με ειδωλολατρικά θεραφίμ, μαγική δύναμη και δαιμονική μαντεία. Γι’ αυτό, οι προσωπικές απόψεις των ανθρώπων έχουν αποδειχτεί εσφαλμένες. Οι προβλέψεις διαφόρων δημοσίων προσώπων για βελτίωση των παγκόσμιων συνθηκών χάρη σε όλα τα ανθρωποποίητα μέσα που έχουν τεθεί σε εφαρμογή δεν έχουν αποδειχτεί παρά ευσεβείς πόθοι, ψεύδη. Πώς έχει επηρεάσει αυτό τον εξαπατημένο, παροδηγημένο λαό; Φεύγουν σαν ποίμνιο προβάτων· ο καθένας παίρνει το δικό του δρόμο, σαν πρόβατα τα οποία δεν ξέρουν πού να πάνε. Ξεστρατίζουν και γίνονται λεία των θηριωδών στοιχείων της ανθρώπινης κοινωνίας. Το επακόλουθο για αυτά είναι μεγάλη ταλαιπωρία, για την οποία δεν υπάρχει φάρμακο από ανθρώπινες πηγές. Κανένας πολιτικός ηγέτης, καμιά πολιτική οργάνωση δεν είναι σε θέση να τους ποιμάνει, να τους προστατέψει και να τους οδηγήσει σε ειρηνικά λιβάδια ή σε ήσυχα νερά.

11, 12. (α) Με ποιον τρόπο δεν ακολούθησαν οι ηγέτες του Χριστιανικού κόσμου το παράδειγμα του ψαλμωδού Βασιλιά Δαβίδ; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Ζαχαρίας 10:​3⁠-⁠7, είναι ο Ιεχωβά ευχαριστημένος με τους πολιτικούς “ποιμένες” οι οποίοι λαβαίνουν καθοδηγία από τον κλήρο;

¹¹ Οι πολιτικοί ηγέτες, ακόμη και του καθ’ ομολογία Χριστιανικού κόσμου, έχουν αρνηθεί να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος ποίμανε το ποίμνιο του έθνους του Ισραήλ κατά τα έτη 1077⁠-⁠1037 Π.Κ.Χ. Στα εδάφια Ψαλμός 23:​1, 2, ο πρώην ποιμένας Δαβίδ λέει: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμένας μου. Δεν θα μου λείψει τίποτα. Σε χλοερά βοσκοτόπια με βάζει να ξαπλώσω· με φέρνει σε τόπους ανάπαυσης με άφθονα νερά». Θα μπορούσε άραγε να είναι ευχαριστημένος ο Υπέρτατος Ποιμένας Ιεχωβά με τη διαγωγή των πολιτικών ηγετών οι οποίοι λαβαίνουν καθοδηγία και υποστήριξη από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου για την ποίμανση των λαών τους; Όχι, σύμφωνα με τα εδάφια Ζαχαρίας 10:​3⁠-⁠7:

¹² «Εναντίον των ποιμένων έχει ανάψει ο θυμός μου και με τους τραγοειδείς ηγέτες θα λογαριαστώ· διότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει στρέψει την προσοχή του στο κοπάδι του, τον οίκο του Ιούδα, και τους έχει κάνει σαν το μεγαλοπρεπές του άλογο στη μάχη. Από αυτόν [τον Ιούδα] προέρχεται το σημαίνον πρόσωπο, από αυτόν ο υποστηρικτής άρχοντας, από αυτόν το τόξο της μάχης· από αυτόν εξέρχεται κάθε επιστάτης, όλοι μαζί. Και θα γίνουν σαν κραταιοί άντρες που πατούν μέσα στη λάσπη των δρόμων στη μάχη. Και θα εμπλακούν σε μάχη, γιατί ο Ιεχωβά είναι μαζί τους· και οι αναβάτες των αλόγων θα ντροπιαστούν. Και θα καταστήσω τον οίκο του Ιούδα ανώτερο και τον οίκο του Ιωσήφ θα τον σώσω. Και θα τους δώσω κατοικία, γιατί θα τους δείξω έλεος· και θα γίνουν σαν εκείνους που δεν είχα απορρίψει· διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά ο Θεός τους, και θα τους αποκριθώ. Και όσοι είναι του Εφραΐμ θα γίνουν σαν κραταιός άντρας και η καρδιά τους θα χαρεί σαν από κρασί. Και οι γιοι τους θα δουν και θα χαρούν· η καρδιά τους θα ευφραίνεται σε σχέση με τον Ιεχωβά».

13. Οι κληρικοί έχουν αφήσει τους πολιτικούς “ποιμένες” και τους «τραγοειδείς ηγέτες» σε άγνοια όσον αφορά τη στάση που θα κρατήσει ποιος απέναντί τους, και πώς έχει γίνει αυτό;

¹³ Ακόμη και στο Χριστιανικό κόσμο, οι πολιτικοί “ποιμένες” δεν καταλαβαίνουν ότι ο θυμός του Ιεχωβά έχει ανάψει εναντίον τους. Μήπως άλλωστε δεν προσεύχεται για αυτούς ο κλήρος και δεν επικαλείται την ευλογία του ουρανού για αυτούς; Παρόμοια, οι πεισματάρηδες «τραγοειδείς ηγέτες» του Χριστιανικού κόσμου δεν πιστεύουν ούτε και φοβούνται ότι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα λογαριαστεί μαζί τους. Εφόσον πηγαίνουν στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, δεν είναι επόμενο ότι θα μεσιτεύσουν οι ιερείς και οι κήρυκες για χάρη τους στον Θεό και ότι θα τακτοποιήσουν για χάρη τους τα ζητήματα με τον Θεό; Έτσι λοιπόν, δεν περιμένουν ότι θα νιώσουν την έκρηξη του φλογερού θυμού του Ιεχωβά στον προειπωμένο «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου». Δεν τους απασχολεί το ότι εκείνος θα λογαριαστεί μαζί τους στον τόπο που ονομάζεται Αρ⁠-⁠Μαγεδών, στο πεδίο διεξαγωγής αυτού του “πολέμου”. Ωστόσο, παρά το ότι οι ίδιοι τους οι κληρικοί έχουν αφήσει αυτούς τους πολιτικούς “ποιμένες” και τους «τραγοειδείς ηγέτες» σε κατάσταση άγνοιας και αυταρέσκειας, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων σαφώς δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο. Τους έχει προειδοποιήσει έγκαιρα και επανειλημμένα. Μέσω τίνων;

14. Μέσω τίνων έχει δώσει έγκαιρη προειδοποίηση ο Ιεχωβά, και πώς έχει μεταμορφώσει σε μεγαλοπρεπές πολεμικό άλογο αυτά τα άτομα που έμοιαζαν με πρόβατα;

¹⁴ Μέσω των χρισμένων Χριστιανών μαρτύρων του, του αντιτυπικού “οίκου του Ιούδα”. Αυτοί δεν ακολουθούν τους παροδηγητικούς πολιτικούς “ποιμένες” και τους «τραγοειδείς ηγέτες» του Χριστιανικού κόσμου. Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμένας τους, και από το 1919 Κ.Χ. έχει στρέψει ευνοϊκά την προσοχή του σε αυτούς θεωρώντας τους το «κοπάδι» των προβάτων του. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου αυτοί ήταν πράγματι σαν πρόβατα, μη συμμετέχοντας σε στρατιωτικές διαμάχες όπως ο Χριστιανικός κόσμος, ενώ υπόκεινταν στους θηριώδεις πολιτικούς και στρατιωτικούς εκμεταλλευτές της ανθρωπότητας οι οποίοι είχαν την επιδοκιμασία και την υποστήριξη του κλήρου. Έπειτα, όμως, από εκείνη την πρώτη παγκόσμια σύρραξη, ο μεγάλος Ουράνιος Ποιμένας επανασύναξε το «κοπάδι» του, τον πνευματικό «οίκο του Ιούδα». Ενώ εκείνοι ήταν σαν πρόβατα, τους μεταμόρφωσε κάνοντάς τους σαν «το μεγαλοπρεπές του άλογο στη μάχη». Μέσω του Λόγου του και του αγίου του πνεύματος τους έδωσε θάρρος, θάρρος σαν αυτό που διακρίνει ένα μεγαλοπρεπές πολεμικό άλογο.​—⁠Ζαχαρίας 10:3.

15. Γιατί, από το 1914 Κ.Χ. και έπειτα, έπρεπε να γίνει αυτή η μεταμόρφωση του πνευματικού “οίκου του Ιούδα”;

¹⁵ Αυτό έπρεπε να γίνει. Διότι όταν έληξαν οι καιροί των εθνών το 1914 Κ.Χ., ο Ιεχωβά Θεός ενθρόνισε στους ουρανούς το «Λιοντάρι που είναι από τη φυλή του Ιούδα» και το πρόσταξε: «Κατακυρίευε ανάμεσα στους εχθρούς σου». (Αποκάλυψη 5:​5· Γένεση 49:​9, 10· Ψαλμός 110:​1, 2) Όπως είναι ο Αρχηγός του πνευματικού “οίκου του Ιούδα”, έτσι πρέπει να είναι και τα άλλα μέλη του “οίκου”. Αναφορικά με αυτόν τον «οίκο του Ιούδα», ο Ιεχωβά λέει στη συνέχεια: «Από αυτόν προέρχεται το σημαίνον πρόσωπο, από αυτόν ο υποστηρικτής άρχοντας [κατά γράμμα, πάσσαλος], από αυτόν το τόξο της μάχης· από αυτόν εξέρχεται κάθε επιστάτης, όλοι μαζί».​—⁠Ζαχαρίας 10:4.

16. (α) Ποιος ήταν το «σημαίνον πρόσωπο» στις ημέρες του Ζαχαρία, και ποιος είναι στις ημέρες μας; (β) Με ποια έννοια είναι αυτός ο «υποστηρικτής άρχοντας», το «τόξο» της μάχης και ο «επιστάτης»;

¹⁶ Στις ημέρες του Ζαχαρία, το «σημαίνον πρόσωπο» ήταν ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ, ο γιος του Σαλαθιήλ από τη φυλή του Ιούδα. Στις ημέρες μας, από τη γέννηση της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά το 1914 Κ.Χ. και έπειτα, το «σημαίνον πρόσωπο» είναι ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός ο οποίος είναι απόγονος του Δαβίδ από τον οίκο του Ιούδα. Τα διάφορα ζητήματα επικεντρώνονται στο πρόσωπό του· οι βασιλικές ευθύνες επαφίενται σε αυτόν. Σαν ένας «πάσσαλος» από τον οποίο κρέμονται τα βασιλικά συμφέροντα και στον οποίο στηρίζονται αυτά, ο Μεσσιανικός Βασιλιάς είναι ο «υποστηρικτής άρχοντας». Στο παντοδύναμο χέρι του Θεού του, του Ιεχωβά των στρατευμάτων, αυτός είναι το «τόξο της μάχης», το οποίο τραυματίζει και πατάσσει από μακριά τους εχθρούς. Είναι ο Πρώτιστος Επιστάτης, ο οποίος αναθέτει βασιλικά καθήκοντα σε όλα τα μέλη του “οίκου του Ιούδα”, μερικά από τα οποία διορίζει υποεπιστάτες, ενώ όλα πρέπει να συνεργάζονται με εκείνον καθώς είναι ο Ηγέτης τους και ο Αρχηγός τους. Με αυτόν επικεφαλής τους, όλος ο “οίκος του Ιούδα” έχει λόγο να είναι θαρραλέος.

17. Γιατί οι καιροί μας καθιστούν αναγκαίο να έχει θάρρος ο πνευματικός “οίκος του Ιούδα”, σαν να ήταν σε πόλεμο;

¹⁷ Οι καιροί μας καθιστούν αναγκαίο το χριστοειδές θάρρος. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο φόβο για την παγκόσμια κατάσταση να μας παραλύσει. Έχουμε προειδοποιηθεί σαφώς ότι ο καιρός στον οποίο ζούμε θα ήταν ένας καιρός πολέμου εναντίον του χρισμένου υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ, διότι η Μεσσιανική βασιλεία έριξε από τον ουρανό τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαιμονικούς αγγέλους του, σχετικά με τον οποίο, τον όμοιο με δράκοντα αντίδικο, έχουν γραφτεί τα εξής ώστε να τα διαβάζουμε εμείς σήμερα: «Και οργίστηκε ο δράκοντας με τη γυναίκα [την ουράνια οργάνωση του Θεού] και έφυγε για να διεξαγάγει πόλεμο με τους υπόλοιπους από το σπέρμα της, οι οποίοι τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν το έργο της επίδοσης μαρτυρίας για τον Ιησού». (Αποκάλυψη 12:​17) Έτσι λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού τους τα μέλη του υπολοίπου του πνευματικού “οίκου του Ιούδα” έχουν δει να εκπληρώνεται σε αυτούς η θεϊκή υπόσχεση: «Και θα γίνουν σαν κραταιοί άντρες που πατούν μέσα στη λάσπη των δρόμων στη μάχη. Και θα εμπλακούν σε μάχη, γιατί ο Ιεχωβά είναι μαζί τους· και οι αναβάτες των αλόγων θα ντροπιαστούν».​—⁠Ζαχαρίας 10:5.

18. (α) Γιατί έπρεπε να εμπλακεί στη μάχη ο πνευματικός “οίκος του Ιούδα”, και ποιον έχουν στο πλευρό τους; (β) Εξαιτίας ποιου πράγματος έπρεπε να ντροπιαστούν οι «αναβάτες των αλόγων»;

¹⁸ Εδώ μας παρουσιάζεται μια εικόνα νικηφόρων πολεμιστών που έχουν εισβάλει στο εχθρικό οχυρό, του οποίου οι δρόμοι γίνονται κόκκινοι από το αίμα των σφαγιασμένων υπερασπιστών του. Έτσι λοιπόν, οι εισβολείς πατούν μέσα σε λάσπη από αίμα και χώμα. Αλλά το χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού “οίκου του Ιούδα” διεξάγει σήμερα πνευματικό πόλεμο με όπλα τα οποία είναι «δυνατά από τον Θεό για ανατροπή ισχυρά οχυρωμένων πραγμάτων». (2 Κορινθίους 10:​4· Εφεσίους 6:​14⁠-⁠18) Σε αυτή την “πονηρή ημέρα” που ο δράκοντας, ο Σατανάς ο Διάβολος, και οι δαίμονές του έχουν ριχτεί στη γη, το χρισμένο υπόλοιπο δεν θα μπορούσε να αποφύγει την ανάμειξη στη μάχη. Θαρραλέα έχει ριχτεί σε αυτήν, «γιατί ο Ιεχωβά είναι μαζί τους». Το γεγονός ότι εξακολουθούν να εμπλέκονται στη μάχη μέχρι τώρα, καθώς πλησιάζει η λήξη του “καιρού του τέλους”, μαρτυρεί τον πνευματικό τους θρίαμβο. Οι εχθροί τους, όμως, οι οποίοι εμπιστεύονται σε “άλογα”, δηλαδή στον τρόπο που χρησιμοποιεί ο κόσμος για να πολεμήσει τους λάτρεις του Ιεχωβά, έχουν ντροπιαστεί, έχουν απογοητευτεί. Όλη η εναντίωση, οι παρεμβάσεις και ο διωγμός που υποκίνησαν αυτοί οι «αναβάτες των αλόγων» δεν κατάφεραν να σταματήσουν το υπόλοιπο του πνευματικού “οίκου του Ιούδα”.

ΕΝΑ ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΕΘΝΟΣ

19. (α) Ποια διάσπαση υπέστη το δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ το έτος 997 Π.Κ.Χ.; (β) Πώς έγιναν εξόριστοι στη Βαβυλωνία οι επιζώντες και των δύο βασιλείων που προέκυψαν;

¹⁹ Στις ημέρες του προφήτη Ζαχαρία, τον έκτο αιώνα πριν από την Κοινή μας Χρονολογία, το έθνος του Ισραήλ ενοποιήθηκε με την απελευθέρωση του πιστού υπολοίπου από τη Βαβυλώνα και την αποκατάστασή του στη γη του Ιούδα. Το έτος 997 Π.Κ.Χ. το έθνος είχε υποστεί διάσπαση. Δέκα φυλές στασίασαν ενάντια στη συνέχιση της διακυβέρνησης από τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ· μόνο οι φυλές του Βενιαμίν και του Ιούδα παρέμειναν πιστές στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ. Η ηγεσία του δεκάφυλου βασιλείου του Ισραήλ βρισκόταν στα χέρια της πολυπληθέστερης φυλής του, της φυλής του Εφραΐμ, του μικρότερου γιου του πατριάρχη Ιωσήφ. Η φυλή του Μανασσή, του πρωτότοκου γιου του Ιωσήφ, τάχθηκε με την αδελφική της φυλή, τη φυλή του Εφραΐμ. Το δεκάφυλο βασίλειο του βορρά διήρκεσε μόνο ως το 740 Π.Κ.Χ., όταν η Σαμάρεια που τότε ήταν πρωτεύουσά του καταστράφηκε από τους Ασσύριους και οι επιζώντες εκτοπίστηκαν σε ασσυριακά εδάφη. Αλλά γύρω στο 632 Π.Κ.Χ., η Βαβυλώνα ανέτρεψε την Ασσυρία και πήρε στην κατοχή της τα εδάφη της και τους Ισραηλίτες εξορίστους. Οπότε, όταν η Βαβυλώνα κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ το 607 Π.Κ.Χ. και εκτόπισε τους επιζώντες της στη Βαβυλωνία, όλες οι φυλές ήταν πλέον εξόριστες.

20. (α) Γιατί αποκαλούνταν οι εξόριστοι του δεκάφυλου βασιλείου “οίκος του Εφραΐμ” ή “οίκος του Ιωσήφ”; (β) Πώς έδειξε ο Ιεχωβά ότι οι δύο οίκοι θα ενοποιούνταν;

²⁰ Εφόσον η φυλή του Εφραΐμ, του γιου του Ιωσήφ, είχε την ηγεσία του δεκάφυλου βασιλείου, οι εξόριστοι του βασιλείου αποκαλούνταν “οίκος του Εφραΐμ” ή “οίκος του Ιωσήφ”, του οποίου κύριος εκπρόσωπος ήταν ο Εφραΐμ. Δείχνοντας ότι και οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ θα ενοποιούνταν και πάλι στη γη του Ιούδα με την επιστροφή ενός πιστού υπολοίπου εξορίστων, ο Ιεχωβά κάνει τώρα μια αναφορά και στους δύο οίκους και συνεχίζει λέγοντας: «Και θα καταστήσω τον οίκο του Ιούδα ανώτερο και τον οίκο του Ιωσήφ θα τον σώσω. Και θα τους δώσω κατοικία, γιατί θα τους δείξω έλεος· και θα γίνουν σαν εκείνους που δεν είχα απορρίψει· διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά ο Θεός τους, και θα τους αποκριθώ. Και όσοι είναι του Εφραΐμ θα γίνουν σαν κραταιός άντρας και η καρδιά τους θα χαρεί σαν από κρασί. Και οι γιοι τους θα δουν και θα χαρούν· η καρδιά τους θα ευφραίνεται σε σχέση με τον Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 10:​6, 7.

21. (α) Ανώτερο τίνων έκανε ο Ιεχωβά τον «οίκο του Ιούδα», και με ποιον τρόπο έσωσε τον «οίκο του Ιωσήφ»; (β) Πώς έγιναν σαν εκείνους που δεν είχε απορρίψει ποτέ ο Ιεχωβά;

²¹ Ο Υπέρτατος Κύριος και Θεός ήταν Εκείνος που κατέστησε τον «οίκο του Ιούδα»​—⁠ο οποίος αντιπροσώπευε με ειδικό τρόπο τη Μεσσιανική βασιλεία του Δαβίδ⁠—​«ανώτερο» των εχθρών του. Σώθηκαν, επίσης, και οι εξόριστοι του “οίκου του Ιωσήφ”, πράγμα που σήμαινε ότι τους δόθηκε η νίκη επί των εχθρών τους. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων τούς έφερε να κατοικήσουν μαζί με τις υπόλοιπες φυλές στην περσική επαρχία του Ιούδα, αφού τους απελευθέρωσε από την εξορία στην οποία τους είχε οδηγήσει η Ασσυρία. Όπως ο οίκος του Ιούδα, έτσι και αυτοί έγιναν «σαν κραταιός άντρας» στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Εκείνος τους έδειξε έλεος όπως έκανε και στους άλλους εξορίστους, και όλοι οι αποκαταστημένοι εξόριστοι μαζί έγιναν σαν λαός τον οποίο δεν είχε απορρίψει ποτέ για την ανυπακοή του. Αυτό το γεγονός ήταν ολοφάνερο σε όλους όταν οι επαναπατρισμένοι εξόριστοι ολοκλήρωσαν τελικά την οικοδόμηση του δεύτερου ναού στην Ιερουσαλήμ, για να τον λατρεύουν ενωμένα εκεί ως τον Θεό ολόκληρου του έθνους. Εκείνος κατέδειξε ότι άκουσε τις προσευχές τους δίνοντάς τους απάντηση.

22. (α) Γιατί αυτό που υποκινεί την καρδιά τους να χαίρεται είναι ισχυρότερο από το αίσθημα που δημιουργεί το κρασί; (β) Με ποιον τρόπο συμμετέχουν οι «γιοι» τους σε αυτή τη χαρά;

²² Αυτό που υποκινούσε την καρδιά τους να χαίρεται ήταν πολύ ισχυρότερο από το αίσθημα που δημιουργείται όταν κάποιος πίνει κρασί. Ήταν μια πνευματική υποκίνηση. Η καρδιά τους ευφραινόταν σε σχέση με τον Θεό τους, τον Ιεχωβά, λόγω των όσων εκείνος είχε κάνει για αυτούς, λόγω του ελέους που τους είχε δείξει. Οι γιοι τους οποίους απέκτησαν στην ανακτημένη πατρίδα τους θα γίνονταν μέτοχοι αυτού του θεϊκού ελέους και της αγαθότητας. Θα το έβλεπαν και οι ίδιοι, θα το ζούσαν και θα χαίρονταν μαζί με τους γονείς τους για αυτό.

23. Στην τελική εκπλήρωση, τι αντιστοιχεί στον «οίκο του Ιούδα» και στον «οίκο του Ιωσήφ» (Εφραΐμ), και πού και από πότε τους έχει ενώσει ο Ιεχωβά;

²³ Στην τελική εκπλήρωση που έχει αυτή η προφητεία για τον «οίκο του Ιούδα» και τον «οίκο του Ιωσήφ» (Εφραΐμ) στον εικοστό μας αιώνα, υπάρχουν δύο τμήματα του χρισμένου υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ τα οποία πρέπει να ληφθούν υπόψη. Το ένα ήταν το αρχικό τμήμα που πέρασε τις σκληρές εμπειρίες του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αποκαταστάθηκε στη θεϊκή εύνοια και απελευθερώθηκε το 1919 Κ.Χ. Το άλλο ήταν το νεότερο τμήμα που απελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα, και το οποίο ενώθηκε με το αρχικό χρισμένο υπόλοιπο. Η ενοποίηση όλων αυτών σε έναν “λαό για ειδική ιδιοκτησία” που θα ανήκε στον Ιεχωβά έλαβε χώρα στην πνευματική επικράτεια όπου τους σύναξε εκείνος από το 1919 Κ.Χ. και έπειτα. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να εργάζονται ενωμένα για την επανίδρυση και την επέκταση της λατρείας του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού στον πνευματικό ναό Του. Μέσω του ακατανίκητου πνεύματός του εκείνος έκανε αυτό το «κοπάδι» των προβατοειδών μαθητών του Μεσσία Του σαν ένα μεγαλοπρεπές πολεμικό άλογο που δεν φοβάται να ορμήσει στη μάχη.

24. Πώς έδειξε τώρα το ενωμένο υπόλοιπο θάρρος σε σχέση με τη διακήρυξη της Βασιλείας σαν το θάρρος ενός αλόγου που ορμάει στη μάχη;

²⁴ Με αυτόν τον τρόπο έγιναν πιο θαρραλέοι από ποτέ στη διακήρυξη της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, της βασιλείας που κυβερνάει στους ουρανούς από τότε που έληξαν οι καιροί των εθνών το 1914 Κ.Χ. Ναι, συνέχισαν να διανέμουν δωρεάν Γραφικά φυλλάδια στα σπίτια των ανθρώπων σε εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα. Τώρα, όμως, δεν άφηναν το βάρος του έργου στους ώμους μερικών εκατοντάδων ολοχρόνιων «βιβλιοπωλών», γιατί τώρα είχαν όλοι αρχίσει να χτυπούν τις πόρτες των ανθρώπων, να συζητούν με τους οικοδεσπότες και να τους δίνουν βοηθήματα μελέτης της Αγίας Γραφής υπό μορφή βιβλιαρίων και βιβλίων, αντί μιας συμβολικής συνεισφοράς για το έργο. Χρησιμοποίησαν εκατοντάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς για τη μετάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας σε όλη τη γη, και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις διοργάνωσαν μερικά από τα μεγαλύτερα ραδιοφωνικά δίκτυα μετάδοσης, για να φτάσουν στα σπίτια και στα αφτιά όσο το δυνατόν περισσότερων ακροατών. Όταν η αυξανόμενη θρησκευτική, πολιτική και δικαστική εναντίωση κατέστησε δύσκολη τη συνέχιση της ελεύθερης ραδιοφωνικής μετάδοσης του αγγέλματος της Βασιλείας, χρησιμοποιήθηκαν αυτοκίνητα με μεγάφωνα για να διασαλπίσουν το άγγελμα στον αγρό. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης φορητοί φωνογράφοι στο έργο από πόρτα σε πόρτα, οι οποίοι έπαιζαν δίσκους με το ηχογραφημένο άγγελμα.

25. Πώς διακηρύχτηκαν θαρραλέα τα αγγέλματα κρίσης που γνωστοποιήθηκαν κατά τα έτη 1922⁠-⁠1928;

²⁵ Σε μια εφταετή περίοδο, από το 1922 ως το 1928 Κ.Χ., το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών διεξήγε μια σειρά από εφτά γενικές, δηλαδή διεθνείς, συνελεύσεις. Σε όλες αυτές διαδοχικά, διακηρύχτηκε άφοβα ένα άγγελμα κρίσης από το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, το οποίο συνοδευόταν επίσης από την ανάλογη δημόσια διάλεξη που εκφωνούνταν απευθείας στους παρόντες ακροατές αλλά μεταδιδόταν μέσω ραδιοφώνου και σε ακροατές που δεν ήταν παρόντες. Αυτές οι διακηρύξεις αγγελμάτων κρίσης καθώς και οι διαλέξεις που τις συνόδευαν εκδόθηκαν σε πολλές γλώσσες υπό μορφή δωρεάν φυλλαδίων για δωρεάν διανομή, και εκατοντάδες εκατομμύρια τέτοια φυλλάδια έφτασαν στα χέρια των ανθρώπων σε πολλές χώρες. Αυτά τα αγγέλματα που διακηρύττονταν κάθε χρόνο προφορικά και μέσω έντυπης ύλης ήταν σαν τον ήχο μιας σειράς από εφτά σάλπιγγες οι οποίες διασάλπιζαν τις κρίσεις του Ιεχωβά για την εποχή μας, ώστε να τις ακούσει όλος ο κόσμος. Έτσι τις περιγράφει το βιβλίο της Αποκάλυψης στα κεφάλαια οχτώ, εννιά και έντεκα.

26. Πώς παρουσιάζει η περιγραφή της πέμπτης σάλπιγγας στην Αποκάλυψη το χρισμένο υπόλοιπο σαν πολεμιστές, μετά την απελευθέρωσή του από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη;

²⁶ Σε σχέση με το υπό αγγελική κατεύθυνση σάλπισμα του αγγέλματος της πέμπτης από αυτές τις σάλπιγγες, προσέξτε πώς τα εδάφια Αποκάλυψη 9:​7⁠-⁠11 παρουσιάζουν το υπόλοιπο που απελευθερώνεται από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, χρησιμοποιώντας ως συμβολισμό τις ακρίδες, και πώς το περιγράφουν: «Και οι μορφές των ακρίδων έμοιαζαν με άλογα ετοιμασμένα για μάχη· και πάνω στα κεφάλια τους φαινόταν να υπάρχουν στέμματα σαν χρυσάφι, και τα πρόσωπά τους ήταν σαν πρόσωπα αντρών, αλλά είχαν μαλλιά σαν μαλλιά γυναικών. Και τα δόντια τους ήταν σαν των λιονταριών· και είχαν θώρακες σαν σιδερένιους θώρακες. Και ο ήχος των φτερούγων τους ήταν σαν τον ήχο από άρματα πολλών αλόγων που τρέχουν σε μάχη. Επίσης, έχουν ουρές και κεντριά σαν σκορπιοί· και στις ουρές τους βρίσκεται η εξουσία τους να βλάψουν τους ανθρώπους πέντε μήνες. Έχουν βασιλιά τους τον άγγελο της αβύσσου. Στην εβραϊκή το όνομά του είναι Αβαδδών, στη δε ελληνική έχει το όνομα Απολλύων». Αυτή η περιγραφή παρουσιάζει το υπόλοιπο σαν πολεμιστές.

27. Πώς συμφωνεί η περιγραφή της έκτης σάλπιγγας στην Αποκάλυψη με τα εδάφια Ζαχαρίας 10:​3⁠-⁠7, καθώς παρουσιάζει το υπόλοιπο σαν πολεμιστές, σαν “κραταιούς άντρες”;

²⁷ Περιγράφοντας τα αποτελέσματα από το σάλπισμα της έκτης σάλπιγγας (το οποίο άρχισε το 1927 Κ.Χ.), η Αποκάλυψη παρουσιάζει το υπόλοιπο σαν να είναι «έφιππο» σε εκατοντάδες εκατομμύρια διαφημιστικούς φορείς με σκοπό την εξαγγελία των κρίσεων του Ιεχωβά. Δείτε την περιγραφή: «Ο αριθμός των στρατευμάτων του ιππικού ήταν δύο μυριάδες μυριάδων: [Εγώ ο Ιωάννης] άκουσα τον αριθμό τους. Και να πώς είδα τα άλογα στο όραμα και εκείνους που κάθονταν πάνω σε αυτά: Είχαν θώρακες κόκκινους σαν τη φωτιά και μπλε σαν τον υάκινθο και κίτρινους σαν το θειάφι· και τα κεφάλια των αλόγων ήταν σαν κεφάλια λιονταριών, και από το στόμα τους έβγαινε φωτιά και καπνός και θειάφι. Με αυτές τις τρεις πληγές θανατώθηκε το ένα τρίτο των ανθρώπων, από τη φωτιά και τον καπνό και το θειάφι που έβγαιναν από το στόμα τους. Διότι η εξουσία των αλόγων βρίσκεται στα στόματά τους και στις ουρές τους· διότι οι ουρές τους είναι όμοιες με φίδια και έχουν κεφάλια, και βλάπτουν με αυτές». (Αποκάλυψη 9:​16⁠-⁠19) Αυτά τα συμβολικά οράματα, λοιπόν, βρίσκονται σε αρμονία με τα εδάφια Ζαχαρίας 10:​3⁠-⁠7, όπου το αποκαταστημένο υπόλοιπο παρομοιάζεται με το «μεγαλοπρεπές άλογο [του Ιεχωβά] στη μάχη» και με “κραταιούς άντρες”.

ΜΕΓΑΛΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΥΠΕΡΝΙΚΩΝΤΑΙ

28. Στα εδάφια Ζαχαρίας 10:​8⁠-⁠12, πώς είπε ο Ιεχωβά ότι θα υπερνικούσε τα εμπόδια που θα ανέκυπταν όταν θα συγκέντρωνε και πάλι το λαό του σαν να βρίσκονταν αυτοί στην Αίγυπτο και στην Ασσυρία;

²⁸ Όπως μπορούμε να δούμε καθαρά τώρα, τίποτα δεν έχει αποδειχτεί αξεπέραστο εμπόδιο για τον Ιεχωβά των στρατευμάτων όσον αφορά την πραγματοποίηση του ρητού σκοπού του. Στα εδάφια Ζαχαρίας 10:​8⁠-⁠12, ο ίδιος δήλωσε πώς θα αντιμετώπιζε αυτά τα εμπόδια, με τα εξής λόγια: «“Θα σφυρίξω σε αυτούς και θα τους συγκεντρώσω· διότι θα τους απολυτρώσω και αυτοί θα πληθυνθούν, σαν εκείνους που έχουν πληθυνθεί. Και θα τους σκορπίσω σαν σπόρο ανάμεσα στους λαούς, και στους μακρινούς τόπους θα με θυμηθούν· και θα αναζωογονηθούν μαζί με τους γιους τους και θα επιστρέψουν. Και θα τους επαναφέρω από τη γη της Αιγύπτου· και από την Ασσυρία θα τους συγκεντρώσω· και στη γη της Γαλαάδ και στον Λίβανο θα τους φέρω, και δεν θα βρεθεί χώρος για αυτούς. Και αυτός θα περάσει μέσα από τη θάλασσα με στενοχώρια· και στη θάλασσα θα χτυπήσει τα κύματα, και όλα τα βάθη του Νείλου θα ξεραθούν. Και η υπερηφάνεια της Ασσυρίας θα καταρριφθεί και το σκήπτρο της Αιγύπτου θα απομακρυνθεί. Και θα τους καταστήσω ανώτερους στον Ιεχωβά, και θα περπατούν σύμφωνα με το όνομά του”, λέει ο Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 10:​8⁠-⁠12.

29. (α) Πότε ταπείνωσε ο Ιεχωβά την υπερηφάνεια της Ασσυρίας, όπως προειπώθηκε; (β) Πότε σφύριξε στο λαό του ο οποίος είχε σκορπιστεί σαν σπόρος, και ποια ήταν η ανταπόκριση;

²⁹ Ο όρος Ασσυρία που χρησιμοποιείται σε αυτά τα θεϊκά λόγια θα περιλάμβανε τα εδάφη στα οποία οι Ασσύριοι είχαν εκτοπίσει τους επιζώντες του δεκάφυλου βασιλείου του Ισραήλ το 740 Π.Κ.Χ. Αλλά η «υπερηφάνεια» της Ασσυρίας ταπεινώθηκε από τη Βαβυλώνα υπό την ηγεσία του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα. Στη συνέχεια, η «υπερηφάνεια» αυτού του κατακτητή και λεηλατητή της Ασσυρίας καταρρίφθηκε από το επίγειο όργανο του Ιεχωβά, τον Κύρο τον Μέγα της Περσίας, το 539 Π.Κ.Χ. Από τότε και μετά ο Ιεχωβά θα μπορούσε να “σφυρίξει” στους εξορίστους του λαού του που ήταν σκορπισμένοι στα βόρεια εδάφη της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας. Εκεί που τους είχε σκορπίσει, αυτοί πολλαπλασιάστηκαν σαν το σπαρμένο σπόρο. Από τα μέρη όπου βρίσκονταν εξόριστοι, όσο μακρινά και αν ήταν αυτά, θα άκουγαν το “σφύριγμά” του και θα τον θυμούνταν. Αυτό θα είχε αναζωογονητική επίδραση σε αυτούς και στους γιους τους τούς οποίους είχαν αποκτήσει στην εξορία. Θα επέστρεφαν ζωντανοί στην ερημωμένη πατρίδα τους, έχοντας ανταποκριθεί στο “σφύριγμα” με το οποίο εκείνος τους καλούσε.

30. Ποια εμπόδια υποδηλώνονται εδώ σε σχέση με τη σύναξη του εξόριστου λαού του από την Αίγυπτο, και πώς θα αντιμετώπιζε ο Ιεχωβά αυτά τα εμπόδια;

³⁰ Πολλοί από τους εξορίστους είχαν εξοριστεί ή είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο, νότια. (2 Βασιλέων 23:​31⁠-⁠34· 25:​22⁠-⁠26) Ο Ιεχωβά, λοιπόν, “σφύριξε” και προς αυτή την κατεύθυνση. Από εκεί συγκέντρωσε μέλη του υπολοίπου για να του αποδίδουν λατρεία στο ναό του στην Ιερουσαλήμ. Το σκήπτρο που κράδαινε ο κυβερνήτης της Αιγύπτου δεν μπορούσε να το αποτρέψει αυτό. Το θέλημα του Ιεχωβά επιτελέστηκε σαν να είχε απομακρυνθεί το σκήπτρο εξουσίας της Αιγύπτου, σαν να μην υπήρχε. Το “σφύριγμα” του Υψίστου Θεού είχε μεγαλύτερη εξουσία από ό,τι το σκήπτρο της Αιγύπτου. Αν τα νερά του θεοποιημένου ποταμού Νείλου της Αιγύπτου αποτελούσαν εμπόδιο για το λαό Του, για εκείνον ήταν σαν να είχαν ήδη ξεραθεί για χάρη του λαού του. Αν η Ερυθρά Θάλασσα ήταν το πρόβλημα, εκείνος μπορούσε να περάσει μέσα από αυτή τη θάλασσα επιφέροντας «στενοχώρια» στα νερά της. Μπορούσε να χτυπήσει τα κύματά της, ώστε να περάσουν μέσα από αυτήν οι εξόριστοί Του οι οποίοι επέστρεφαν στον τόπο της λατρείας του στην Ιερουσαλήμ. Μπορούσε να κάνει και πάλι ό,τι είχε κάνει στο παρελθόν, το 1513 Π.Κ.Χ.

31. (α) Πώς θα φρόντιζε ο Ιεχωβά να μην επέλθει υπερπληθυσμός στη χώρα αλλά και να υπάρχει περιθώριο για αύξηση; (β) Με ποια έννοια θα περπατούσαν σύμφωνα με το όνομά Του;

³¹ Δεν υπήρχε φόβος υπερπληθυσμού της χώρας. Ο Ιδιοκτήτης ολόκληρης της γης απλώς θα διεύρυνε τα σύνορα της χώρας για χάρη των αποκαταστημένων εξορίστων. Μέσα στα σύνορά τους θα περιλαμβανόταν η «γη της Γαλαάδ», ανατολικά του Ιορδάνη Ποταμού. Επίσης, η γη του Λιβάνου, δυτικά, κατά μήκος της Μεσογείου. Σε αυτή τη διευρυμένη περιοχή που θα είχαν στην κατοχή τους θα “πληθύνονταν, σαν εκείνους που έχουν πληθυνθεί”. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού τους δεν θα υστερούσε ως προς το ρυθμό αύξησης μιας οποιασδήποτε άλλης πολυπληθούς χώρας. Θα ήταν τόσο πολλοί όσο ποτέ άλλοτε. Ο Ύψιστος και Παντοδύναμος Θεός θα τους έκανε «ανώτερους» από κάθε προσπάθεια που θα κατέβαλλαν οι αλλοεθνείς για να τους καταπιέσουν, να τους καταπατήσουν και να τους ελαττώσουν. Θα περπατούσαν σύμφωνα με το όνομά Του, ή σαν ένας λαός που καλούνταν με το όνομά Του. Όπου και αν πήγαιναν, θα είχαν το όνομά Του στο νου τους και θα επιδίωκαν να το τιμήσουν, αποφεύγοντας να κάνουν οτιδήποτε θα το υποβίβαζε.

32. Πότε άρχισε ο Ιεχωβά να “σφυρίζει” στους εξορίστους του, και πώς;

³² Το έτος 537 Π.Κ.Χ., ο Ιεχωβά άρχισε να “σφυρίζει” στον εξόριστο λαό του μέσω του απελευθερωτικού διατάγματος που εξέδωσε ο κατακτητής της Βαβυλώνας, ο Πέρσης Κύρος ο Μέγας. (Έσδρας 1:​1 ως 3:​2) Αυτό το διάταγμα δεν ίσχυε για την Αίγυπτο, αλλά αργότερα άνοιξε και για όσους ήταν εξόριστοι στην Αίγυπτο ο δρόμος της επιστροφής στη θεόδοτη γη τους.

33. Πότε άρχισε ο Ιεχωβά να “σφυρίζει” στους εξορίστους του πνευματικού Ισραήλ, και τι μέσα χρησιμοποίησε για αυτό;

³³ Παρόμοια, το έτος 1919 Κ.Χ., η Βαβυλώνα η Μεγάλη δοκίμασε μεγάλη πτώση στα χέρια του Μεγαλύτερου Κύρου, του θριαμβευτή, ενθρονισμένου Βασιλιά Ιησού Χριστού. Άρχισε τότε ο Ιεχωβά να “σφυρίζει” στο εξόριστο υπόλοιπό του; Ασφαλώς και άρχισε! Πώς; Κυρίως μέσω του δεκαπενθήμερου περιοδικού, το οποίο σήμερα είναι γνωστό παγκόσμια ως Η Σκοπιά Αγγέλλουσα την Βασιλείαν του Ιεχωβά και το οποίο φέρει στο εξώφυλλο την επιγραφή «“Σεις είσθε μάρτυρές μου”, λέγει ο Ιεχωβά». (Ησαΐας 43:​12) Αυτό απηύθυνε στα μέλη του χρισμένου υπολοίπου σε όλη τη γη την πρόσκληση να επανενωθούν και να συναχθούν με σκοπό να προσφέρουν υποστήριξη στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Κάνοντας ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, ανακοίνωσε τις διευθετήσεις για τη διεξαγωγή μιας γενικής συνέλευσης στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο στις Η.Π.Α., κατά την περίοδο 1⁠-⁠8 Σεπτεμβρίου 1919, και κάλεσε όλους τους αναγνώστες να παρευρεθούν.

34. (α) Πόσοι παρευρέθηκαν σε εκείνη τη γενική σύναξη το 1919 Κ.Χ., και τι έμαθαν όσον αφορά τη διεύρυνση του κηρύγματος της Βασιλείας; (β) Ποια είναι σήμερα τα αποτελέσματα από εκείνη τη διεύρυνση της διαφήμισης της Βασιλείας;

³⁴ Περίπου έξι χιλιάδες άτομα είχαν τη δυνατότητα ή την ευκαιρία να παραστούν σε αυτή τη σημαντική επανασύναξη που ήταν παράλληλα και μια πνευματική γιορτή. Χάρηκαν που είχαν αποκατασταθεί στη δικαιωματική πνευματική επικράτειά τους εδώ στη γη. Έμαθαν για τις διευθετήσεις που γίνονταν προκειμένου να διευρυνθούν τα μέσα διαφήμισης της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού με την κυκλοφορία ενός νέου, συνοδευτικού περιοδικού, το οποίο τότε λεγόταν Ο Χρυσούς Αιών, ενώ τώρα λέγεται Ξύπνα! Το πρώτο τεύχος του είχε ημερομηνία 1 Οκτωβρίου 1919. Από τότε έχει αποτελέσει έναν δυναμικό φορέα για τη διακήρυξη της Μεσσιανικής βασιλείας και του “αιώνα” της ζωής, της ειρήνης, της ευτυχίας και της ευημερίας, στον οποίο σύντομα πρόκειται να μας εισαγάγει αυτή η βασιλεία. Το έτος 1940 Κ.Χ., άρχισε η δημόσια παρουσίαση αυτού του περιοδικού στους δρόμους, στο ευρύ κοινό. Σήμερα τυπώνονται περισσότερα από εφτά εκατομμύρια αντίτυπα κάθε δεκαπενθήμερου τεύχους σε είκοσι πέντε και πλέον γλώσσες, και οι λήπτες και αναγνώστες του περιοδικού συνεχώς αυξάνονται.

35. (α) Πώς ακουγόταν όλο και πιο εκτενώς το “σφύριγμα” του Ιεχωβά, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Πώς υπερνικήθηκαν τα εμπόδια που δυσκόλευαν την ανταπόκριση στο “σφύριγμα”;

³⁵ Από εκείνο το ξεκίνημα που έλαβε χώρα το έτος της απελευθέρωσης, το 1919 Κ.Χ., η επανασύναξη του υπολοίπου προχώρησε. Καθώς το πιστό επιζών υπόλοιπο διακήρυττε θαρραλέα το άγγελμα της Βασιλείας με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό και το διέδιδε ολοένα και πιο μακριά, το “σφύριγμα” του Ιεχωβά ακουγόταν εκτενέστερα. Πολλοί εκζητητές του αληθινού Θεού, τόσο εντός όσο και εκτός του Χριστιανικού κόσμου, άκουσαν το “σφύριγμα” που τους καλούσε στην αγνή λατρεία του μόνου ζωντανού και αληθινού Θεού στον πνευματικό ναό του. Κατέβαλαν τις καλύτερες δυνατές προσπάθειες για να ανταποκριθούν. Μήπως υπήρχαν εμπόδια στο δρόμο τους, όπως ήταν ο Νείλος Ποταμός ή η Ερυθρά Θάλασσα ή κάποιες πολιτικές καταδυναστευτικές δυνάμεις σαν την Ασσυρία και την αρχαία Αίγυπτο; Ο Θεός τον οποίο εκζήτησαν να λατρεύουν στον αληθινό πνευματικό ναό τούς άνοιξε το γραπτό του Λόγο και τους έδειξε πώς να υπερνικήσουν και να υπερπηδήσουν αυτά τα επιβλητικά εμπόδια. Η υπακοή στο “σφύριγμα” του Θεού έπρεπε να τεθεί στην πρώτη θέση!

36. Πώς έπρεπε να «καταρριφθεί» στην περίπτωση του καθενός τους προσωπικά η «υπερηφάνεια της Ασσυρίας» και να «απομακρυνθεί» το «σκήπτρο της Αιγύπτου»;

³⁶ Έπρεπε να αποδιώξουν το φόβο. Έπρεπε να προσέξουν την πρόσκληση που τους απευθύνθηκε από τον ουρανό να βγουν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας που δεν περιλαμβάνει μόνο το Χριστιανικό κόσμο αλλά και τον ειδωλολατρικό. (Αποκάλυψη 18:​1⁠-⁠4) Δεν έπρεπε να επιτρέψουν στην «υπερηφάνεια» των στρατιωτικοποιημένων, εθνικιστικών κυβερνήσεων όπως αυτή της Ασσυρίας να τους κάνει να υπερηφανευτούν. Έπρεπε να βάλουν τη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά πάνω από όλες τις ανθρωποποίητες κυβερνήσεις. Στην περίπτωση του καθενός τους προσωπικά τα συμφέροντα όλων των υψηλών και κραταιών ανθρώπινων εξουσιών έπρεπε να “καταρριφθούν” μπροστά στα συμφέροντα της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά και του Μεσσιανικού της οργάνου. Το συμβολικό «σκήπτρο της Αιγύπτου» που κραδαίνουν οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του κόσμου δεν έπρεπε να θεωρείται η ανώτατη δύναμη και εξουσία. Αυτοί έπρεπε να σκέφτονται το σκήπτρο που κραδαίνει ο Μεσσιανικός Βασιλιάς του Θεού, στον οποίο, το 1914 Κ.Χ., ο Ιεχωβά είπε τα εξής: «Το ραβδί της ισχύος σου θα στείλει ο Ιεχωβά από τη Σιών [την ουράνια], λέγοντας: “Κατακυρίευε ανάμεσα στους εχθρούς σου”». (Ψαλμός 110:​1, 2) Η σύγκριση ανάμεσα σε αυτό το Μεσσιανικό σκήπτρο και στο «σκήπτρο της Αιγύπτου» κάνει το ανθρώπινο σκήπτρο να «απομακρυνθεί».

37, 38. (α) Αντί να αποδίδεται λατρεία στο Κράτος, ως τι έπρεπε να αναγνωρίζεται ο Ιεχωβά, και πώς βοηθήθηκαν οι άνθρωποι να διακρίνουν αυτή την απαίτηση; (β) Τι έλεγε εν μέρει το βιβλίο Κυβέρνησις στους υποτίτλους «Θεοκρατία» και «Ο Ιεχωβά Βασιλεύς»;

³⁷ Αντί να αναγνωρίζουν ως ανώτατη εξουσία το πολιτικό Κράτος και να αποδίδουν λατρεία στο ανθρωποποίητο Κράτος, έπρεπε να αναγνωρίζουν τον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά ως τον Κυβερνήτη Θεό, ή αλλιώς Θεοκράτη. Η βοήθεια που χρειάζονταν οι άνθρωποι για να διακρίνουν αυτή την απαίτηση δόθηκε μέσα από ένα βιβλίο με τον τίτλο «Κυβέρνησις», το οποίο τέθηκε σε κυκλοφορία το έτος 1928 στη γενική συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής, η οποία διεξάχθηκε από τις 30 Ιουλίου ως τις 6 Αυγούστου του 1928 στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν των Η.Π.Α. και κατά την οποία άρχισε το σάλπισμα της έβδομης συμβολικής σάλπιγγας. (Αποκάλυψη 11:​15⁠-⁠18) Στις σελίδες 272⁠-⁠274, στους υποτίτλους «Θεοκρατία» και «Ο Ιεχωβά Βασιλεύς» το βιβλίο αυτό έλεγε εν μέρει τα εξής:

³⁸ “Ποια μορφή κυβέρνησης θα κυβερνάει τους λαούς της γης τότε; Η κυβέρνηση τότε θα είναι πλήρως θεοκρατική. Επί αιώνες ολόκληρη η κτίση συστέναζε και αγωνιούσε αναμένοντας τη φανέρωση της κυβέρνησης εκείνης. (Ρωμ. 8:​19) Τώρα ήρθε ο καιρός για την ίδρυσή της, και οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι πάνω στη γη πρέπει να μάθουν την αλήθεια και να χαρούν. . . . Θεοκρατία είναι η κυβέρνηση της οποίας ανώτατος άρχοντας είναι ο Ιεχωβά Θεός. Αυτός είναι ο Δημιουργός και ο Εκτελεστής των νόμων της διαμέσου των νόμιμα εγκατεστημένων οργάνων του. Ενώ είναι αλήθεια ότι η ανώτατη δύναμη ανήκει πάντοτε στον Ιεχωβά, εντούτοις με την ανατροπή του τελευταίου βασιλιά του Ισραήλ, αυτός επέτρεψε στον άνθρωπο να χαράξει τη δική του πορεία και δεν αναμείχθηκε μέχρις ότου ήρθε ο καιρός να θέσει στο θρόνο του «εκείνον στον οποίο ανήκει». Αυτός είναι εκείνος τον οποίο ο Θεός διόρισε και έχρισε προκειμένου να κυβερνήσει υπό τις διαταγές του Ιεχωβά και σε αρμονία με αυτόν. . . . Η μεγάλη θεοκρατία, όταν οι άνθρωποι τη δουν και την εκτιμήσουν, θα είναι η χαρά ολόκληρης της γης”.

39. (α) Μέσω ποιας μορφής κυβέρνησης θα αποκατασταθεί για την ανθρωπότητα ο Παράδεισος, και τι είδους οργάνωση έχει εγκαθιδρύσει ο Ιεχωβά στον πνευματικό Παράδεισο του υπολοίπου του; (β) Ποια εμπόδια πρέπει να υπερπηδήσουν αυτοί που θέλουν να ενωθούν με το υπόλοιπο στη θεοκρατική πνευματική επικράτειά του;

³⁹ Ο Παράδεισος θα αποκατασταθεί για την ανθρωπότητα μέσω της ερχόμενης Θεοκρατίας. Προς το παρόν ένας πνευματικός Παράδεισος επικρατεί ανάμεσα στο αποκαταστημένο υπόλοιπο, ανάμεσα στο οποίο ο Μεγάλος Θεοκράτης έχει εγκαθιδρύσει μια θεοκρατική οργάνωση. Αυτό το πνευματικό υπόλοιπο, οργανωμένο καθώς είναι με αυτόν τον τρόπο, θέτει τον Ιεχωβά Θεό πάνω από όλους τους ανθρώπινους κυβερνήτες, απολυταρχικούς ή δημοκρατικούς, και με τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 33:​22 λέει: «Ο Ιεχωβά είναι ο Κριτής μας, ο Ιεχωβά είναι ο Νομοθέτης μας, ο Ιεχωβά είναι ο Βασιλιάς μας· αυτός θα μας σώσει». Υιοθετεί τη θεοκρατική στάση που έλαβαν οι δώδεκα απόστολοι του Ιησού Χριστού όταν φέρθηκαν ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους. . . . Και εμείς είμαστε μάρτυρες αυτών των πραγμάτων, όπως είναι και το άγιο πνεύμα, το οποίο ο Θεός έδωσε σε όσους τον υπακούν ως άρχοντα». (Πράξεις 5:​29⁠-⁠32) Επομένως, αυτοί που θέλουν να ενωθούν με το χρισμένο υπόλοιπο στη θεοκρατική, πνευματική επικράτειά του πρέπει να διασχίσουν το δημοκρατικό ρεύμα του συμβολικού Νείλου Ποταμού, καθώς και τις παλίρροιες της συμβολικής Ερυθράς Θάλασσας της ανθρωπότητας, και πρέπει να υποταχθούν στη θεοκρατική διευθέτηση του Ιεχωβά. Για χάρη αυτών που είναι πρόθυμοι και υπάκουοι Εκείνος μπορεί να κάνει αυτά τα υδάτινα εμπόδια σαν να μην υπήρχαν.

40. (α) Σε σχέση με τι έχει καταστήσει ο Θεός το υπόλοιπο “ανώτερο στον Ιεχωβά”, και πώς; (β) Πώς έχει επαληθευτεί η προφητεία: «Θα περπατούν σύμφωνα με το όνομά του», και σε τι θα συμμετάσχουν με τη Μεσσιανική βασιλεία;

⁴⁰ Επανασυνάγοντας και επανενώνοντας το χρισμένο του υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, ο Παντοδύναμος Θεός τούς έχει πράγματι “καταστήσει ανώτερους” όλων των εμποδίων και των εναντιουμένων. Στην περίπτωσή τους, όλα αυτά πράγματι συνέβησαν, «όχι με στρατιωτική δύναμη ούτε με [ανθρώπινη] ισχύ», αλλά μέσω του πνεύματός του ή της αόρατης ενεργού δύναμής του. Συνέβη ό,τι είχε πει ο Ίδιος: «Θα τους καταστήσω ανώτερους στον Ιεχωβά». Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να τιμούν το ιερό Του όνομα και να αγωνίζονται να ενεργούν σε αρμονία με την προσευχή την οποία τους δίδαξε ο Ιησούς Χριστός να προσεύχονται: «Πατέρα μας που είσαι στους ουρανούς, ας αγιαστεί το όνομά σου»; Επαυξάνουν την αξιοπρέπεια του ονόματός του και κάνουν γνωστό ότι «μόνο το δικό του όνομα είναι άφταστα υψηλό». (Ψαλμός 148:​13) Γι’ αυτό, σε όλες τις χώρες όπου μπορούμε να βρούμε σήμερα μέλη του χρισμένου υπολοίπου επαληθεύεται αυτό που είχε προειπωθεί στο εδάφιο Ζαχαρίας 10:​12: «“Θα περπατούν σύμφωνα με το όνομά του”, λέει ο Ιεχωβά». Συνεχίζοντας να το κάνουν αυτό μέχρι τον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», τον Αρμαγεδδώνα, θα συμμετάσχουν με τη Μεσσιανική βασιλεία στην παντοτινή δικαίωση του μεγαλύτερου Ονόματος σε ολόκληρο το σύμπαν.

Κεφάλαιο 18

Οι Συνέπειες της Απόρριψης του Ποιμένα⁠-⁠Κυβερνήτη του Θεού

 1. Γιατί δεν είναι παράξενο να παραβάλλει ο Ιεχωβά κυβερνήτες κατώτερους από Αυτόν με ποιμένες;

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Κυβερνήτης όλων παρέβαλε επανειλημμένα τον εαυτό του με ποιμένα. Εξετάστε, για παράδειγμα, την όμορφη αυτή παρομοίωση που μεταχειρίζεται καθώς προλέγει με πόση τρυφερότητα θα οδηγούσε τον εξόριστο λαό του πίσω στην πατρίδα του: «Δείτε! Ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά θα έρθει ως ισχυρός, και ο βραχίονάς του θα κυβερνάει για αυτόν. Την αμοιβή που δίνει την έχει μαζί του, και ο μισθός τον οποίο πληρώνει είναι μπροστά του. Σαν ποιμένας θα ποιμάνει το κοπάδι του. Με το βραχίονά του θα συγκεντρώσει τα αρνιά· και στην αγκαλιά του θα τα βαστάξει. Εκείνα που θηλάζουν θα τα οδηγήσει δείχνοντας φροντίδα». (Ησαΐας 40:​10, 11) Δεν είναι διόλου παράξενο, λοιπόν, το ότι έχει παραβάλει κατώτερους κυβερνήτες εδώ στη γη με ποιμένες.

 2. Με τι φυτά παρομοιάζει ο Ιεχωβά εξέχοντες κοσμικούς κυβερνήτες, και με τι παρομοιάζει, κατά τον ίδιο τρόπο, το υπόλοιπο που απελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα;

² Επίσης, παρομοίασε εξέχοντες κυβερνήτες με ψηλά δέντρα. Έτσι λοιπόν, ο μεγαλοπρεπής Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου παραβάλλεται με ένα επιβλητικό δέντρο. (Ιεζεκιήλ 31:​1⁠-⁠18) Ακόμη και το εξόριστο υπόλοιπο το οποίο απελευθέρωσε ο Ιεχωβά και το επανέφερε από τη συμβολική Βαβυλώνα στη θεόδοτη γη του χρησιμοποιώντας τον Μεσσία ή Χρισμένο του γι’ αυτόν το σκοπό το παραβάλλει με δέντρα. Το κάνει αυτό καθώς αναφέρεται στο διορισμό που ο ίδιος αναθέτει στον Μεσσία του και ο οποίος είναι: “Να παρηγορήσει όλους όσους πενθούν· να ορίσει σε εκείνους που πενθούν για τη Σιών, να τους δώσει κάλυμμα κεφαλιού αντί για στάχτη, το λάδι της αγαλλίασης αντί για πένθος, το μανδύα του αίνου αντί για το αποκαρδιωμένο πνεύμα· και θα αποκληθούν μεγάλα δέντρα δικαιοσύνης, φύτεμα του Ιεχωβά, ώστε να προσδοθεί σε αυτόν ωραιότητα”.​—⁠Ησαΐας 61:​1⁠-⁠3.

3, 4. (α) Πώς αντιδιαστέλλει ο Ζαχαρίας αυτά τα «μεγάλα δέντρα δικαιοσύνης» με τα κοσμικά «δέντρα»; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Ζαχαρίας 11:​1⁠-⁠3, γιατί πρόκειται να λάβει χώρα γοερός θρήνος και βρυχηθμός;

³ Σε αυτά τα συμβολικά “μεγάλα δέντρα δικαιοσύνης, το φύτεμα του Ιεχωβά”, παραπέμπει το προηγούμενο κεφάλαιο της προφητείας του Ζαχαρία, το δέκατο, εδάφια 3⁠-⁠12. Πόσο αντιδιαστέλλονται τώρα αυτά τα δέντρα με τα συμβολικά δέντρα των υψηλά ιστάμενων του καταπιεστικού μας κόσμου! Στις ημέρες του Ζαχαρία, δάση από τους ονομαστούς σε όλο τον κόσμο «κέδρους του Λιβάνου» και άλλα ευωδιαστά αειθαλή δέντρα σκέπαζαν τα μεγαλοπρεπή βουνά του Λιβάνου. Πόσο θλιβερό θα ήταν να φανταστεί κανείς ότι αυτά τα δάση θα μπορούσαν να ερημωθούν από άσβεστη φωτιά! Αυτό θα ήταν αρκετό για να προκαλέσει γοερό θρήνο. Ένας τέτοιος γοερός θρήνος περιμένει τον κόσμο, γιατί, σχεδόν σαν παρεπόμενο του δέκατου κεφαλαίου της προφητείας του Ζαχαρία, το ενδέκατο κεφάλαιο αρχίζει με τη θεϊκή εντολή που παραγγέλλει να ξεσπάσει ένας τέτοιος θρήνος. Σχετικά με αυτό διαβάζουμε:

⁴ «Άνοιξε τις πόρτες σου, Λίβανε, για να καταφάει η φωτιά τους κέδρους σου. Θρήνησε γοερά, εσύ η άρκευθος, γιατί ο κέδρος έπεσε· επειδή οι μεγαλοπρεπείς λεηλατήθηκαν! Θρηνήστε γοερά, πελώρια δέντρα της Βασάν, γιατί το αδιαπέραστο δάσος ισοπεδώθηκε! Ακούστε! Γοερός θρήνος ποιμένων, γιατί η μεγαλειότητά τους λεηλατήθηκε. Ακούστε! Βρυχηθμός χαιτοφόρων νεαρών λιονταριών, γιατί οι υπερήφανες συστάδες κατά μήκος του Ιορδάνη λεηλατήθηκαν».​—⁠Ζαχαρίας 11:​1⁠-⁠3.

 5. Πότε θα καούν οι εκτάσεις με αυτά τα συμβολικά δέντρα, κάνοντας ποιους να θρηνήσουν γοερά;

⁵ Δεν υπάρχουν για το Λίβανο πόρτες αδιαπέραστες από τη φωτιά. Όταν έρθει ο ορισμένος καιρός του Ιεχωβά οπότε η καταστρεπτική φωτιά του θα σαρώσει τη μεγαλοπρεπή γη, οι πόρτες του συμβολικού Λιβάνου θα ανοίξουν καθώς Αυτός θα δώσει την προσταγή να αφήσουν τη φωτιά να μπει. Ακόμη και οι τεράστιοι κέδροι του Λιβάνου θα πέσουν μπροστά στις θεϊκά αναμμένες φλόγες, και γι’ αυτόν το λόγο η άρκευθος που αναφέρεται εδώ σε συνδυασμό με τον κέδρο θα πρέπει να θρηνήσει γοερά. Ο πελώριος όγκος ενός δέντρου δεν θα το προστατέψει από τη φωτιά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να θρηνήσουν γοερά τα αδιαπέραστα δάση των πελώριων δέντρων που σκεπάζουν τα υψίπεδα της Βασάν, ανατολικά του Ιορδάνη Ποταμού και της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Θα καούν και αυτά στη φωτιά που θα τυλίξει τον κόσμο κατά την επερχόμενη «μεγάλη θλίψη», τη μεγαλύτερη από όλες τις θλίψεις που γνώρισε η ανθρωπότητα. Αυτός θα είναι καιρός γοερού θρήνου για τους ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες.

 6. Γιατί θα θρηνήσουν γοερά οι ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες για το ότι τα συμβολικά «δέντρα» θα γίνουν παρανάλωμα της φωτιάς, και γιατί επίσης θα βρυχηθούν σαν τα λιοντάρια στις συστάδες του Ιορδάνη;

⁶ Αν δίνουμε προσοχή με πίστη στο άγγελμα των προφητειών της Αγίας Γραφής, το οποίο αντηχεί ολοκάθαρα, θα είμαστε σε θέση να ακούσουμε το γοερό θρήνο αυτών των κοσμικών ποιμένων⁠-⁠κυβερνητών. Στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον τόπο Αρ⁠-⁠Μαγεδών όπου θα διεξαχθεί η μάχη, θα “λεηλατηθούν” και θα απογυμνωθούν από τη μεγαλειώδη τους εμφάνιση και από τα μεγαλειώδη τους αξιώματα. (Αποκάλυψη 16:​14⁠-⁠16) Αυτοί εξεικονίστηκαν από εκείνα τα μεγαλοπρεπή δέντρα του Λιβάνου και τα πελώρια δέντρα της Βασάν. Αυτοί είναι επίσης, συμβολικά, τα “χαιτοφόρα νεαρά λιοντάρια”. Όπως τα χαιτοφόρα νεαρά λιοντάρια βρυχιούνται επειδή κάηκαν οι υπερήφανες συστάδες στις όχθες του Ιορδάνη Ποταμού​—⁠όπου αυτά τα λιοντάρια παραμόνευαν τη λεία τους⁠—​έτσι και οι όμοιοι με λιοντάρια ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες βρυχιούνται με απόγνωση, καθώς διαπιστώνουν ότι έχασαν τις κρυψώνες τους από όπου ορμούσαν να ξεσκίσουν τα ανυποψίαστα θύματά τους​—⁠τον κόσμο, το λαό.

 7. Πώς φαίνεται ότι το εδάφιο Μαλαχίας 4:​1 αναφέρεται στην ίδια πύρινη ημέρα, και σε τι θα οδηγήσει αυτή τους ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες;

⁷ Ο καιρός της πύρινης καταστροφής που θα λεηλατήσει την επιβλητική μεγαλοπρέπεια, το κύρος και τη θέση ισχύος αυτών των κοσμικών ποιμένων προειπώθηκε και από τον προφήτη Μαλαχία, ο οποίος ήρθε στο προσκήνιο μερικές δεκαετίες μετά τον Ζαχαρία. Παρομοιάζοντας τους αυθάδεις και πονηρούς ανθρώπους με φυτά, ο Μαλαχίας (4:​1) αναφέρει: «“Διότι να! έρχεται η ημέρα που καίει σαν το καμίνι, κατά την οποία όλοι οι αυθάδεις και όλοι όσοι πράττουν την πονηρία θα γίνουν σαν καλαμιά. Και η ημέρα που έρχεται θα τους καταφάει”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “ώστε δεν θα τους αφήσει ούτε ρίζα ούτε κλαρί”». Αυτοί οι πολιτικοί ποιμένες αξιώνουν ότι κυβερνούν επειδή έλαβαν τη σχετική «λαϊκή εντολή» μέσω δημοκρατικών εκλογών ή επειδή γεννήθηκαν στη γενεαλογική γραμμή κάποιας βασιλικής οικογένειας ή επειδή ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου τούς παραχώρησε το δικαίωμα της «ελέω Θεού μοναρχίας». Ωστόσο, αυτό δεν τους κάνει θεοκρατικούς ποιμένες ούτε κυβερνήτες διορισμένους από τον Μεγάλο Θεοκράτη μέσω του Μεσσία του. Επομένως, η επερχόμενη πύρινη ημέρα, κατά την οποία θα εκτελεστεί η κρίση του Θεού, θα καταφάει όλες αυτές τις κίβδηλες αξιώσεις. Δεν θα αφήσει ούτε ρίζα ούτε κλαρί.

ΘΕΪΚΑ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

 8. Πώς έχουν πουλήσει οι ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες τα «πρόβατα» σε θάνατο ή σφαγή, και ποιος είναι σε θέση να εγείρει έναν ανιδιοτελή ποιμένα;

⁸ Εφόσον οι κυβερνητικοί άρχοντες παραβάλλονται με ποιμένες, κατ’ αναλογία οι υπήκοοί τους, ο λαός, παραβάλλονται με ποίμνιο προβάτων. Οι όμοιοι με ποιμένες κυβερνήτες έχουν μεταχειριστεί τα πρόβατα σαν να ήταν ιδιοκτησία τους και έχουν φανεί πρόθυμοι να τα πουλήσουν στα χέρια ιδιοτελών ανθρώπων που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και να κακομεταχειριστούν τους προβατοειδείς αυτούς ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, τα έχουν παραδώσει σε θάνατο, σε σφαγή, για χάρη φιλόδοξων ανθρώπων που πληρώνουν κάποιο αντίτιμο ώστε να αποκτήσουν τον έλεγχο του λαού ή υπεροχή σε σχέση με αυτόν. Επιπλέον, οι κυβερνητικοί ποιμένες έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια πορεία της οποίας τελική κατάληξη θα είναι το να σφαγιαστούν στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στην παγκόσμια κατάσταση που ονομάζεται Αρ⁠-⁠Μαγεδών. (Αποκάλυψη 16:​14⁠-⁠16· 19:​11⁠-⁠21) Δεν υπάρχει, όμως, κανένας πραγματικός «ποιμένας» που να έχει αληθινά στην καρδιά του τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων και που να είναι πρόθυμος να δαπανηθεί ο ίδιος μάλλον παρά να εκμεταλλεύεται τα πρόβατα; Ποιος είναι σε θέση να εγείρει έναν τέτοιον ποιμένα, ώστε να μπορεί κάθε πρόβατο να εμπιστευτεί τον εαυτό του στη φροντίδα του και στην κατεύθυνσή του για να γλιτώσει την τρομερή σφαγή; Ο Ιεχωβά είναι σε θέση να το κάνει αυτό.

 9. Συμμετέχοντας σε ένα προφητικό δράμα, ποιο ποίμνιο λαβαίνει οδηγία ο Ζαχαρίας να ποιμάνει;

⁹ Σε εξεικόνιση αυτού του γεγονότος, ο προφήτης Ζαχαρίας κλήθηκε να διαδραματίσει έναν αλληγορικό ρόλο, να συμμετάσχει σε ένα προφητικό δράμα. Ο ίδιος ο προφήτης Ζαχαρίας μάς το περιγράφει αυτό, με τα εξής λόγια: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά ο Θεός μου: “Ποίμαινε το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή, το οποίο σφάζουν οι αγοραστές χωρίς να θεωρούνται ένοχοι. Και εκείνοι που το πουλούν λένε: «Ας είναι ευλογημένος ο Ιεχωβά, ενώ εγώ θα αποκτώ πλούτη». Και οι ποιμένες δεν του δείχνουν συμπόνια”».​—⁠Ζαχαρίας 11:​4, 5.

10. Ποιοι αποτελούν το συμβολικό «ποίμνιο», τίνος ιδιοκτησία είναι, και γιατί διορίστηκε ο Ζαχαρίας ποιμένας του “ποιμνίου του προορισμένου για τη σφαγή”;

¹⁰ Πόσο αξιολύπητη είναι η κατάσταση του “ποιμνίου του προορισμένου για τη σφαγή”! Εκείνη την εποχή, το «ποίμνιο» ήταν το έθνος του Ισραήλ. Ο ψαλμωδός απευθύνθηκε σε Εκείνον ο οποίος είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης αυτού του ποιμνίου, λέγοντας: «Ποιμένα του Ισραήλ, δώσε ακρόαση, εσύ που οδηγείς τον Ιωσήφ σαν να είναι ποίμνιο». Σε αναγνώριση του γεγονότος ότι Εκείνος ήταν ο ιδιοκτήτης, ο ψαλμωδός είπε: «Διότι αυτός είναι ο Θεός μας και εμείς είμαστε ο λαός της βοσκής του και τα πρόβατα των χεριών του». (Ψαλμός 80:​1· 95:​7) Εφόσον Εκείνος ήταν ο ιδιοκτήτης, είχε το δικαίωμα να διορίσει σε αυτούς έναν πιστό ποιμένα. Αυτό και έκανε διορίζοντας τον προφήτη Ζαχαρία. Ο καινούριος αυτός επίγειος ποιμένας δεν έλαβε κάποια «λαϊκή εντολή» δημοκρατικά. Έλαβε έναν θεοκρατικό διορισμό από τον Κυβερνήτη Θεό, τον Ιεχωβά. Αυτός ο ουράνιος Ιδιοκτήτης είχε στο νου του να σώσει μερικά άτομα από αυτό το «ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή». Είχε ήδη πει: «Ο Ιεχωβά ο Θεός τους θα τους σώσει εκείνη την ημέρα σαν το ποίμνιο του λαού του· διότι αυτοί θα είναι σαν πέτρες διαδήματος που αστράφτουν πάνω στη γη του». (Ζαχαρίας 9:​16) Για να προωθηθεί αυτός ο σκοπός, ο Μεγάλος Θεοκράτης διόρισε τον Ζαχαρία να ποιμαίνει το ποίμνιο.

11. Με ποιον τρόπο δεν έδειχναν συμπόνια για τα πρόβατα οι «ποιμένες» που τα πουλούσαν, και πώς γίνονταν αυτοί συνεργοί στη σφαγή τους;

¹¹ Ο Ζαχαρίας δεν ήταν σαν τους ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες που νόμιζαν ότι είχαν την εξουσία να πουλούν τα πρόβατα του Ιεχωβά για προσωπικό κέρδος. Ενώ συγκέντρωναν με αυτόν τον τρόπο πλούτη για τον εαυτό τους, πίστευαν ότι ο Θεός ήταν εκείνος που τους έκανε να πλουτίζουν. Έπειτα από την άκαρδη πώληση, αυτοί οι προδοτικοί ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες έλεγαν υποκριτικά: «Ας είναι ευλογημένος ο Ιεχωβά, ενώ εγώ θα αποκτώ πλούτη». Με αυτόν τον τρόπο, οι ποιμένες δεν “έδειχναν συμπόνια” στους προβατοειδείς ανθρώπους οι οποίοι είχαν εμπιστευτεί τον εαυτό τους σε αυτούς. Οι ποιμένες ήξεραν ότι οι αγοραστές θα σκότωναν τα «πρόβατα» που τους πουλούσαν για να προωθήσουν φιλόδοξα, εγωιστικά σχέδια. Και το χειρότερο ήταν ότι οι αγοραστές δεν θα “θεωρούνταν ένοχοι” για τη σφαγή. Τουλάχιστον δεν θα τους θεωρούσαν ένοχους οι ποιμένες που τα είχαν πουλήσει. Έτσι εκείνοι γίνονταν συνεργοί στη σφαγή. Για αυτούς τα πρόβατα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα “ποίμνιο προορισμένο για τη σφαγή”.

12. Τίνος πρόβατα αξιώνουν ότι είναι οι άνθρωποι του Χριστιανικού κόσμου, και είναι θεοκρατικά διορισμένοι οι επίγειοι θρησκευτικοί ποιμένες τους;

¹² Όλα αυτά μας φέρνουν στο νου μια παρόμοια κατάσταση που επικρατεί στο Χριστιανικό κόσμο σήμερα, στον εικοστό αιώνα. Οι άνθρωποι, ισχυριζόμενοι ότι είναι Χριστιανοί, αξιώνουν ότι είναι πρόβατα του Θεού. Εφαρμόζουν στον εαυτό τους το εδάφιο Ψαλμός 95:​7 (το οποίο παρατέθηκε προηγουμένως) και απαγγέλλουν ομόφωνα στις εκκλησίες το εδάφιο Ψαλμός 23:​1, ΝΜ: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός». Ταυτόχρονα, όμως, αυτοί οι εκκλησιαζόμενοι αποβλέπουν σε επίγειους «ποιμένες». Με θρησκευτική κυρίως έννοια, οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου αξιώνουν ότι είναι οι ποιμένες αυτών των προβάτων, καθώς η καθεμιά από τις εκατοντάδες θρησκευτικές αιρέσεις έχει το δικό της ποίμνιο. Ωστόσο, αυτοί οι ποιμένες δεν έχουν θεοκρατικό διορισμό όπως είχε ο Ζαχαρίας, γιατί καθένας από αυτούς χειροτονείται από τους ιεράρχες της αίρεσης ή του θρησκεύματος στο οποίο ανήκει, ή από κάποιον επίσκοπο ή άλλον υψηλά ιστάμενο εκκλησιαστικό τιτλούχο ή από ένα εκκλησιαστικό σώμα. Μιμούνται αυτοί οι κληρικοί τους ποιμένες των ημερών του Ζαχαρία;

13. Πώς έχουν μιμηθεί τέτοιοι κληρικοί τους ποιμένες των ημερών του Ζαχαρία πουλώντας τα «πρόβατα» για σφαγή;

¹³ Έχει επισημανθεί με παρρησία ότι ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου, με τους εκατοντάδες εκατομμύρια θρησκευόμενους που βρίσκονται υπό τον πνευματικό έλεγχό του, θα μπορούσε να είχε αποτρέψει τον παγκόσμιο πόλεμο το έτος 1914 Κ.Χ. Αλλά δεν το έκανε αυτό.a Χωρίς καμιά αντίσταση παρέδωσε τα ποίμνιά του για περισσότερα από τέσσερα χρόνια στον πιο κτηνώδη πόλεμο που είχε συμβεί μέχρι τότε σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Στην πραγματικότητα, πούλησαν τα ποίμνιά τους για να γλιτώσουν το διωγμό που θα επέφερε η εμμονή τους στην αμιγή Χριστιανοσύνη και για να κερδίσουν την εύνοια των στρατιωτικών και των κυβερνητικών ποιμένων. Αυτό έγινε και στην περίπτωση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που όπως και ο πρώτος άρχισε μέσα στην καρδιά του Χριστιανικού κόσμου. Η «σφαγή» σε αυτή τη δεύτερη παγκόσμια σύρραξη ήταν ακόμη πιο φρικιαστική από την πρώτη. Επιπλέον, ο κλήρος έχει ικανοποιήσει τις επιθυμίες των κερδοσκόπων εμπόρων και των πολιτικών. Έχει αναμειχθεί στην πολιτική και έχει πουλήσει τα ποίμνιά του σε ανθρώπους που επιδιώκουν υψηλές θέσεις και οι οποίοι δεν έχουν τύψεις συνείδησης για την εκμετάλλευση των ανθρώπων.

14. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό των “ποιμένων”, ποιος τους έχει πλουτίσει με αυτόν τον τρόπο, και γιατί οι αγοραστές των προβάτων δεν έχουν τύψεις συνείδησης για το ότι εκμεταλλεύονται τα πρόβατα ή για το ότι προκαλούν τη σφαγή τους;

¹⁴ Ενώ αποκτούν πλούτο με αυτόν τον τρόπο, με την έννοια των υλικών αγαθών και της δημοτικότητας ανάμεσα στην άρχουσα τάξη αυτού του κόσμου, πιστεύουν ότι ο Θεός είναι εκείνος που τους ευλογεί. Έτσι λοιπόν, λένε με ευσεβοφάνεια: «Ευλογητός ο Κύριος, διότι επλούτησα». (Ζαχαρίας 11:​5, ΝΜ ) Λόγω του ότι οι «αγοραστές» των αξιολύπητων προβάτων έχουν την ευλογία του κλήρου, δεν αισθάνονται καμιά ενοχή για το ότι εκμεταλλεύονται τα πρόβατα ή ακόμη και για το ότι προκαλούν τη βίαιη, μαζική σφαγή των προβάτων. Δεν «θεωρούνται ένοχοι» από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου, αλλά παραμένουν απολύτως ευυπόληπτα μέλη της εκκλησίας. Είναι καταφανές, λοιπόν, ότι οι «ποιμένες», θρησκευτικοί και κυβερνητικοί, “δεν δείχνουν συμπόνια” στα «πρόβατα» του Χριστιανικού κόσμου.

15. Όσον αφορά την εκμετάλλευση από προδοτικούς ποιμένες, πώς γνωρίζουμε ότι αυτό αρέσει στο λαό;

¹⁵ Παρ’ όλα αυτά, η κατάσταση είναι ακριβώς όπως την παρουσίασε ο Θεός στο εδάφιο Ιερεμίας 5:​31: «Οι προφήτες προφητεύουν με ψεύδη· οι δε ιερείς καταδυναστεύουν με τη δύναμη που έχουν. Και στο λαό μου αρέσει αυτό· και τι θα κάνετε όταν έρθει το τέλος του;» Και πώς γνωρίζουμε ότι “αυτό αρέσει” σε εκείνους που ομολογούν ότι είναι λαός του Θεού; Παρατηρώντας ότι ο καθ’ ομολογία λαός του Θεού δεν ακολουθεί την ηγεσία του πιστού ποιμένα που έχει εγείρει ο Θεός και τον οποίο προεικόνιζε ο προφήτης Ζαχαρίας. Αυτοί συνεχίζουν να επιτρέπουν σε εκείνους που τους εμπορεύονται ως «πρόβατα», αγοραστές και πωλητές, να τους οδηγούν στη «σφαγή». Είναι, λοιπόν, άξιοι συμπόνιας όταν υφίστανται τις συνέπειες της πορείας τους;

16. Σχετικά με το ζήτημα της συμπόνιας, ποια είναι η θεϊκή απάντηση στο εδάφιο Ζαχαρίας 11:6;

¹⁶ Η θεϊκή απάντηση δόθηκε στον προφήτη Ζαχαρία, το θεοκρατικό ποιμένα: «“Διότι δεν θα δείξω πια συμπόνια στους κατοίκους του τόπου”, λέει ο Ιεχωβά. “Εγώ, λοιπόν, θα κάνω τους ανθρώπους να βρεθούν ο καθένας στο χέρι του πλησίον του και στο χέρι του βασιλιά του· και θα κατασυντρίψουν τον τόπο και δεν θα φέρω απελευθέρωση από το χέρι τους”».​—⁠Ζαχαρίας 11:6.

17. Σε ποια κατάσταση εγωκεντρισμού και έλλειψης αγάπης θα επιτρέψει ο Ιεχωβά να περιέλθει το «ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή», και γιατί θα είναι μάταιες οι φωνές τους;

¹⁷ Το ίδιο θα συμβεί και με το Χριστιανικό κόσμο στην εποχή μας. Θα έρθει ο καιρός που ο Ιεχωβά θα πάψει να δείχνει συμπόνια στο «ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή». Θα επιτρέψει στους άστοργους προβατοειδείς ανθρώπους να λυμαίνονται ο ένας τον άλλον​—⁠οι ποιμένες (θρησκευτικοί και κυβερνητικοί) να λυμαίνονται τα πρόβατα, ο βασιλιάς ή βασιλικός ποιμένας να λυμαίνεται τα πρόβατα και τα πρόβατα να λυμαίνονται το ένα το άλλο. Θα επικρατεί αναρχία. Και τι άλλο θα μπορούσε να προκύψει από αυτό, παρά μια γενική κατάρρευση της οργανωμένης ανθρώπινης κοινωνίας; Το σύστημα πραγμάτων δεν θα διατηρήσει άλλο τη συνοχή του, εφόσον τα πράγματα δεν θα γίνονται συστηματικά πλέον σύμφωνα με την κοσμική σοφία. Με μια συμβολική έννοια, εκείνοι που, προωθώντας ένα κλίμα αναρχίας και χάους, πέφτουν θύμα ο ένας του άλλου αναπόφευκτα θα «κατασυντρίψουν τον τόπο», δηλαδή την οργανωμένη επίγεια επικράτειά τους. Όσο δυνατά και παρατεταμένα και αν φωνάξουν τότε, ο Ιεχωβά δεν πρόκειται να “φέρει απελευθέρωση από το χέρι τους”. Και γιατί να φέρει άλλωστε; Επανειλημμένα, είχαν αρνηθεί να ακολουθήσουν το δικό του διορισμένο ποιμένα.

Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ​—⁠ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

18. Τι είδους διορισμός ήταν ο διορισμός που είχε ο Ζαχαρίας να ποιμαίνει το “ποίμνιο” του Ισραήλ, και ποιο ερώτημα εγείρεται ως προς τις υπηρεσίες του;

¹⁸ Σε ποιο βαθμό εκτιμούν αυτοί που απλώς αξιώνουν ότι είναι λαός του Θεού τον πνευματικό «ποιμένα» τον οποίο ήγειρε Εκείνος και τον οποίο τους έστειλε; Αυτό μας περιγράφεται προφητικά μέσα από μια εμπειρία που είχε ο προφήτης Ζαχαρίας. Εκείνος στάλθηκε να “ποιμαίνει” το ποίμνιο του Ισραήλ, όχι κατόπιν λαϊκής εντολής, αλλά με θεοκρατικό διορισμό. Πόσο πολύ εκτιμήθηκε για αυτό; Πόσο αποτιμήθηκαν οι υπηρεσίες του; Με απόλυτη ειλικρίνεια, μας λέει ο ίδιος:

19. Πόσα ραβδιά πήρε ο Ζαχαρίας, πόσους ποιμένες εξάλειψε σε έναν μήνα, και πώς έδειξε ότι διέλυε τη διαθήκη του με το λαό;

¹⁹ «Και άρχισα να ποιμαίνω το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή, για λογαριασμό σας, ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου [ή πιθανώς, “για λογαριασμό των εμπόρων του ποιμνίου” (ΜΝΚ με Υποσημειώσεις, στην αγγλική)]. Πήρα, λοιπόν, δύο ραβδιά. Το ένα το ονόμασα Τερπνότητα και το άλλο το ονόμασα Ένωση [κατά γράμμα, Δεσμοί], και ποίμαινα το ποίμνιο. Και τελικά εξάλειψα τρεις ποιμένες σε έναν σεληνιακό μήνα, καθώς η ψυχή μου έχασε σταδιακά την υπομονή της με αυτούς και η δική τους ψυχή επίσης με σιχάθηκε. Στο τέλος είπα: “Δεν θα σας ποιμαίνω πια. Αυτό που πεθαίνει ας πεθαίνει. Και αυτό που εξαλείφεται ας εξαλείφεται. Και εκείνα που έχουν απομείνει ας καταβροχθίσουν το καθένα τη σάρκα του συντρόφου του”. Πήρα, λοιπόν, το ραβδί μου, την Τερπνότητα, και το έκανα κομμάτια, ώστε να διαλύσω τη διαθήκη μου την οποία είχα συνάψει με όλους τους λαούς. Και αυτή διαλύθηκε εκείνη την ημέρα και οι ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου που με παρατηρούσαν γνώρισαν έτσι ότι ήταν ο λόγος του Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 11:​7⁠-⁠11.

20. Σε τι χρησίμευαν τα ραβδιά, πώς ονόμασε ο Ζαχαρίας καθένα από τα ραβδιά, και γιατί;

²⁰ Για το ποιμαντικό του έργο, ο Ζαχαρίας εξοπλίστηκε με δύο ραβδιά, ένα για να οδηγεί τα πρόβατα και ένα άλλο για να τα προστατεύει. Ο Δαβίδ, ο οποίος κατά τη νεότητά του ήταν ποιμένας, αναφέρθηκε σε τέτοιου είδους ραβδιά στα εδάφια Ψαλμός 23:​1⁠-⁠4, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμένας μου. . . . Αν και περπατώ σε κοιλάδα βαθιάς σκιάς, δεν φοβάμαι κανένα κακό, γιατί εσύ είσαι μαζί μου· το ραβδί σου και το μπαστούνι σου, αυτά με παρηγορούν». Το ένα ραβδί, προφανώς εκείνο με το οποίο οδηγούσε τα πρόβατα, ο Ζαχαρίας το ονόμασε Τερπνότητα, κάτι που αναφερόταν στην εύνοια η οποία δειχνόταν στα πρόβατα. Το άλλο ραβδί, προφανώς εκείνο με το οποίο χτυπούσε ό,τι ορμούσε στα πρόβατα, το ονόμασε Ένωση (κατά γράμμα, Δεσμοί, που κρατούν κάτι ενιαίο). Αποτελούσε εκδήλωση εύνοιας από μέρους του Θεού του Ζαχαρία, του Ιεχωβά των στρατευμάτων, προς τα πρόβατα το ότι ο Ιεχωβά διόρισε τον Ζαχαρία ποιμένα των προβάτων. Γι’ αυτό και το ένα ραβδί ονομάστηκε Τερπνότητα.

21. Τι είδους πρόβατα ποίμανε ο Ζαχαρίας, από ποιες εθνικότητες αποτελούνταν αυτά, και ποιον αντιπροσώπευε ο Ζαχαρίας ως ποιμένας;

²¹ Ωστόσο, ο προφήτης του Ιεχωβά δεν έγινε ποιμένας κατά γράμμα προβάτων. Αυτά ήταν συμβολικά πρόβατα· ήταν ο οίκος του Ισραήλ, τον οποίο αποτελούσε τότε ένα υπόλοιπο από το βασίλειο του Ιούδα και ένα υπόλοιπο από μέλη του δεκάφυλου βόρειου βασιλείου του Ισραήλ, κύρια φυλή του οποίου ήταν ο Εφραΐμ. Ο Ζαχαρίας, λοιπόν, έλαβε το θεοκρατικό διορισμό να ασκεί πνευματική επίβλεψη στο υπόλοιπο όλου του οίκου του Ισραήλ, σαν άρχοντας ή κυβερνήτης. Με αυτή την ιδιότητα αντιπροσώπευε πράγματι τον Ιεχωβά, τον ουράνιο Ποιμένα.

22. Ήταν ο Ζαχαρίας υποχρεωμένος να ποιμάνει χωρίς αμοιβή, γιατί ήταν οι Ισραηλίτες υποχρεωμένοι να δεχτούν την ποίμανσή του, και τι δείχνει ότι υπήρχε κάποιο σχετικό συμβόλαιο;

²² Ο προφήτης Ζαχαρίας δεν επρόκειτο να ποιμάνει χωρίς αμοιβή. Δικαιούνταν κάποιο μισθό για τις υπηρεσίες που πρόσφερε. Στο τέλος των υπηρεσιών του θα μπορούσε δικαιωματικά να ζητήσει την αμοιβή του. Εφόσον αυτός ήταν ο ποιμένας που είχε διορίσει ο Μεγάλος Θεοκράτης, ο Ιεχωβά, το υπόλοιπο του Ισραήλ ήταν υποχρεωμένο να δεχτεί την ποίμανσή του και να δείξει εκτίμηση για αυτήν μέσω της τιμής με την οποία θα την αποτιμούσε. Υπήρχε μήπως κάποιο συγκεκριμένο συμβόλαιο, κάποια συμφωνία, με τον οίκο του Ισραήλ βάσει του οποίου θα έπρεπε να γίνει αυτό το ποιμαντικό έργο; Το ότι υπήρχε ένα τέτοιο συμβόλαιο, ή διαθήκη, υποδηλώνεται από όσα μας λέει ο Ζαχαρίας όταν εξηγεί τους λόγους για τους οποίους παραιτήθηκε από την εργασία του: «Πήρα, λοιπόν, το ραβδί μου, την Τερπνότητα, και το έκανα κομμάτια, ώστε να διαλύσω τη διαθήκη μου την οποία είχα συνάψει με όλους τους λαούς». (Ζαχαρίας 11:​10) Δηλαδή, με «όλους τους λαούς» του Ισραήλ.

23. Τίνος συμβόλαιο με τον Ισραήλ περιλαμβανόταν εδώ, και γιατί απαντάτε έτσι;

²³ Τίνος, λοιπόν, ήταν αυτή η «διαθήκη» ή το επίσημο συμβόλαιο; Φαινομενικά ήταν μια προσωπική διαθήκη του Ζαχαρία. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που του είπε: «Ποίμαινε το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή». (Ζαχαρίας 11:​4) Ο Ιεχωβά το έκανε αυτό επειδή οι εν ενεργεία ποιμένες πουλούσαν τα πρόβατα του ποιμνίου για σφαγή ή θανάτωση​—⁠ενώ αυτά στην πραγματικότητα ανήκαν στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό σήμαινε ότι στην προκειμένη περίπτωση περιλαμβανόταν η διαθήκη του Ιεχωβά· εκτελώντας τη διαθήκη του με τον Ισραήλ, αυτός διόρισε ποιμένα του έθνους τον προφήτη. Σε αρμονία με αυτό το βασικό γεγονός, οι υποσημειώσεις στην Μπίμπλια Χεμπράικα (Biblia Hebraica) του Ρούντολφ Κίτελ, που εκδόθηκε στη Στουτγάρδη της Δυτικής Γερμανίας, αναφέρουν ότι, αντί της φράσης «τη διαθήκη μου την οποία [εγώ] είχα συνάψει», το κείμενο πρέπει μάλλον να λέει: «τη διαθήκη του Ιεχωβά την οποία είχε συνάψει ο Ιεχωβά». Ο λόγος είναι ότι, σε αυτή την περίπτωση, οι αντωνυμικές καταλήξεις στο εβραϊκό κείμενο οι οποίες συνήθως μεταφράζονται ως «μου» και «εγώ» στην πραγματικότητα είναι συντμήσεις του θεϊκού ονόματος Ιεχωβά.​—⁠Βλέπε υποσημειώσεις στη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, έκδοση 1971 (στην αγγλική).

24. (α) Πόσο καιρό ποίμανε ο Ζαχαρίας το ποίμνιο, και πώς το γνωρίζουμε αυτό; (β) Για λογαριασμό τίνος ποίμανε το ποίμνιο;

²⁴ Εκείνη την εποχή εργάζονταν και άλλοι ως ποιμένες. Προφανώς, αυτοί δυσανασχετούσαν με την εισβολή του προφήτη του Ιεχωβά στο πεδίο των δραστηριοτήτων τους. Ο Ζαχαρίας εργάστηκε ως ποιμένας έναν μήνα τουλάχιστον, γιατί μας λέει: «Τελικά εξάλειψα τρεις ποιμένες σε έναν σεληνιακό μήνα, καθώς η ψυχή μου έχασε σταδιακά την υπομονή της με αυτούς και η δική τους ψυχή επίσης με σιχάθηκε». (Ζαχαρίας 11:​8) Δεν μας αναφέρεται ποιοι ήταν αυτοί οι τρεις ποιμένες. Εφόσον, όμως, ο Ζαχαρίας ήταν διορισμένος από τον Ύψιστο Θεό, κατείχε ανώτερη εξουσία από τη δική τους και επομένως μπορούσε να τους καθαιρέσει και τους τρεις. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό ακόμη συνέχισε να ποιμαίνει αφότου εξάλειψε εκείνους τους τρεις ποιμένες. Ο λόγος για τον οποίο φρόντισε το ποίμνιο, όπως είχε διατάξει ο Ιεχωβά, ήταν ακριβώς αυτός που εξήγησε: «Άρχισα να ποιμαίνω το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή, για λογαριασμό σας, ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου». (Ζαχαρίας 11:​7) Αυτό ήταν πιο συμπονετικό από μέρους του Ζαχαρία από ό,τι αν “ποίμαινε το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή για λογαριασμό των εμπόρων του ποιμνίου”. (ΜΝΚ με Υποσημειώσεις) Αυτά τα πρόβατα είχαν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί στους εμπόρους. Πόσο άκαρδο ήταν αυτό!

25. (α) Ποια συναισθήματα αναπτύχθηκαν ανάμεσα στον Ζαχαρία και στους τρεις ποιμένες, και γιατί; (β) Ποιος ζήτησε να διαλυθεί η «διαθήκη» με το ποίμνιο, και πώς το γνωρίζουμε αυτό;

²⁵ Ο Ζαχαρίας δεν έχασε την υπομονή του με το ποίμνιο των ταλαιπωρημένων προβάτων. Η «ψυχή» του, ολόκληρο το είναι του, έχασε την υπομονή της με τους τρεις εγκληματικούς ποιμένες. Επειδή ο Ζαχαρίας ποίμαινε το ποίμνιο πιστά και συμπονετικά, αυτοί οι ποιμένες τον σιχάθηκαν. Εκείνος δεν συνεργάστηκε μαζί τους στα σχέδιά τους. Αφού τους εξάλειψε από τη θέση του ποιμένα, στον ορισμένο καιρό του Ιεχωβά, ο Ζαχαρίας εγκατέλειψε την εργασία του. Με αυτόν τον τρόπο, διαλύθηκε η «διαθήκη» που είχε “συναφθεί με όλους τους λαούς” του Ισραήλ. Ο Ζαχαρίας δείχνει ότι αυτό δεν έγινε με δική του πρωτοβουλία, αλλά με βάση την κατεύθυνση και την απόφαση του Μεγάλου Ποιμένα. Διότι, αφού έκανε κομμάτια το ραβδί του που ονομαζόταν Τερπνότητα​—⁠μια ενέργεια που συμβόλιζε τη διάλυση της διαθήκης⁠—​στη συνέχεια είπε: «Και αυτή διαλύθηκε εκείνη την ημέρα και οι ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου που με παρατηρούσαν γνώρισαν έτσι ότι ήταν ο λόγος του Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 11:​10, 11.

26. Τι σήμαινε η διάλυση της διαθήκης για το ποίμνιο του Ισραήλ, όσον αφορά την ευημερία και την ενότητά του;

²⁶ Τι σήμαινε η διάλυση της διαθήκης για το ποίμνιο των λαών του Ισραήλ; Ακριβώς αυτό που είπε ο Ζαχαρίας όταν έπαψε να τους ποιμαίνει: «Δεν θα σας ποιμαίνω πια. Αυτό που πεθαίνει ας πεθαίνει. Και αυτό που εξαλείφεται ας εξαλείφεται. Και εκείνα που έχουν απομείνει ας καταβροχθίσουν το καθένα τη σάρκα του συντρόφου του». (Ζαχαρίας 11:​9) Ποιος θα φρόντιζε το ποίμνιο τώρα που ο διορισμένος ποιμένας του Ιεχωβά έλαβε την εντολή να αποσυρθεί; Εκείνοι που επιδίωκαν να κερδίσουν σε βάρος του ποιμνίου θα άφηναν αυτά που πέθαιναν να πεθαίνουν, δεν θα έδιναν προσοχή σε αυτά που εξαλείφονταν ή εξαφανίζονταν ώστε να τα γλιτώσουν από την απώλεια, και αυτά που είχαν απομείνει θα τα άφηναν να μάχονται μεταξύ τους καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο, εφόσον δεν θα εκδήλωναν αγάπη αλλά θα εκμεταλλεύονταν με ιδιοτέλεια το ένα το άλλο.

27. Η διαθήκη διαλύθηκε επειδή σταμάτησε η εκδήλωση συμπόνιας από μέρους τίνος, και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα όταν θα γινόταν πράξη η παραπάνω απόφαση;

²⁷ Μήπως, λοιπόν, η διάλυση της διαθήκης οφειλόταν σε έλλειψη ελέους από την πλευρά του Ζαχαρία; Όχι· οφειλόταν στο ότι τα χρονικά περιθώρια κατά τα οποία ο Ιεχωβά έδειχνε συμπόνια είχαν εξαντληθεί και είχαν φτάσει στο τέλος τους. Γι’ αυτό και είχε ειπωθεί προηγουμένως στον Ζαχαρία: «“Διότι δεν θα δείξω πια συμπόνια στους κατοίκους του τόπου”, λέει ο Ιεχωβά. “Εγώ, λοιπόν, θα κάνω τους ανθρώπους να βρεθούν ο καθένας στο χέρι του πλησίον του και στο χέρι του βασιλιά του· και θα κατασυντρίψουν τον τόπο και δεν θα φέρω απελευθέρωση από το χέρι τους”». (Ζαχαρίας 11:​6) Πόση αναρχία θα προέκυπτε εξαιτίας του ότι οι λαοί δεν άκουγαν το διορισμένο ποιμένα του Θεού, τον οποίο τους είχε στείλει από συμπόνια! Πόσο μεγάλη θα ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στα ιδιοτελή τους συμφέροντα! Πόση καταπίεση! Πόση ανασφάλεια! Πόσο μεγάλη καταστροφή θα έπληττε το σύστημα πραγμάτων εξαιτίας των ολέθριων δραστηριοτήτων των ανόμων και των ταραχοποιών! Πόσο τρομερή ήταν η εμπειρία που περίμενε το ποίμνιο των καθ’ ομολογία προβάτων του Ιεχωβά, όταν η θεϊκή απόφαση θα γινόταν πράξη!

Ο ΜΙΣΘΟΣ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ

28. Ποιον εξεικόνιζε εδώ ο Ζαχαρίας, τι είδους διορισμό έλαβε εκείνος, και ποιο σημείο δόθηκε σχετικά με αυτό;

²⁸ Ο Ζαχαρίας διαδραμάτιζε κάποιο ρόλο σε αυτή την προφητική εικόνα ή αλληγορία. Εξεικόνιζε έναν μεγαλύτερο ποιμένα στην εκπλήρωση της προφητείας. Αυτός ήταν ο Μεσσίας του Ιεχωβά, ο Ιησούς, απόγονος και μόνιμος κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ. (Ματθαίος 1:​1⁠-⁠6) Αφού εργάστηκε πρώτα ως ξυλουργός στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας ώσπου έγινε τριάντα χρονών, στάλθηκε στο έθνος του Ισραήλ ως πνευματικός ποιμένας. Οι κυβερνήτες εκείνου του τόπου, πολιτικοί και θρησκευτικοί, δεν του ζήτησαν να κάνει κάτι τέτοιο. Ο ποιμαντικός του διορισμός δεν έγινε με κάποια «λαϊκή εντολή», αλλά ήταν θεοκρατικός διορισμός και τον τοποθετούσε σε ανώτερη θέση από όλους τους ανθρωποποίητους «ποιμένες». Στη Ναζαρέτ, την πατρίδα του, τόνισε ότι είχε χριστεί με το πνεύμα του Ιεχωβά για να είναι Μεσσίας και, ως εκ τούτου, ποιμένας του ποιμνίου του λαού του Θεού. Ο προφήτης Ιωάννης ο Βαφτιστής είδε αυτόν τον Ιησού να χρίεται με το άγιο πνεύμα μέσω μιας ορατής φανέρωσης. Αυτό συνέβη αμέσως μετά το βάφτισμα του Ιησού από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη Ποταμό, σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά.​—⁠Ιωάννης 1:​19⁠-⁠36.

29. Πώς έδειξε ο Ιησούς, μέσω μιας παραβολής, ότι τα πρόβατα θα του παραδίδονταν από κάποιο συμβολικό “θυρωρό”;

²⁹ Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής, ως ο πρόδρομος του Μεσσία Ιησού, έπαιξε το ρόλο του “θυρωρού” στη μάντρα των προβάτων του Ισραήλ. Ο Ιησούς Χριστός μίλησε για αυτό σε κάποια παραβολή του με τα εξής λόγια: «Αληθινά, αληθινά σας λέω: Αυτός που δεν μπαίνει στη μάντρα των προβάτων από την πόρτα αλλά σκαρφαλώνει από άλλο μέρος, αυτός είναι κλέφτης και λεηλατητής. Αλλά αυτός που μπαίνει από την πόρτα είναι ποιμένας των προβάτων. Ο θυρωρός ανοίγει σε αυτόν, και τα πρόβατα ακούν τη φωνή του, και φωνάζει τα δικά του πρόβατα με το όνομά τους και τα οδηγεί έξω. Αφού βγάλει έξω όλα τα δικά του, πηγαίνει μπροστά από αυτά και τα πρόβατα τον ακολουθούν, επειδή γνωρίζουν τη φωνή του. Ξένο δεν πρόκειται να ακολουθήσουν, αλλά θα φύγουν από αυτόν, επειδή δεν γνωρίζουν τη φωνή των ξένων. . . . Ο κλέφτης δεν έρχεται παρά μόνο για να κλέψει και να σφάξει και να καταστρέψει. Εγώ ήρθα για να έχουν ζωή και να την έχουν με αφθονία. Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας· ο καλός ποιμένας παραδίδει την ψυχή του για χάρη των προβάτων».​—⁠Ιωάννης 10:​1⁠-⁠11.

30. (α) Σε ποιους περιόρισε ο Ιησούς την ποίμανσή του, και πώς το έδειξε αυτό; (β) Πώς και πότε προείπε ο Μωυσής τον ερχομό αυτού του προφήτη;

³⁰ Περιορίζοντας τις προσπάθειές του αποκλειστικά μέσα στο ποίμνιο του Ισραήλ, απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του και τους είπε: «Μην πάτε στο δρόμο των εθνών και μην μπείτε σε πόλη Σαμαρειτών· αλλά, αντίθετα, να πηγαίνετε στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Καθώς πηγαίνετε, να κηρύττετε λέγοντας: “Η βασιλεία των ουρανών έχει πλησιάσει”». (Ματθαίος 10:​5⁠-⁠7) Προτού ασχοληθεί με το αίτημα μιας Φοίνισσας γυναίκας να γιατρέψει την κόρη της, η οποία δαιμονιζόταν άσχημα, ο Ιησούς τής υπενθύμισε: «Δεν στάλθηκα σε κανέναν παρά μόνο στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ». (Ματθαίος 15:​22⁠-⁠24) Αυτό βρισκόταν σε συμφωνία με τη διαθήκη του θεϊκού νόμου που είχε συνάψει ο Ιεχωβά Θεός με τον οίκο του Ισραήλ, με μεσίτη τον Μωυσή στο Όρος Σινά το 1513 Π.Κ.Χ. Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Μωυσής, συμβουλεύοντας τους Ισραηλίτες να είναι υπάκουοι σε εκείνη τη διαθήκη με το να αποστρέφονται όλες τις μορφές δαιμονισμού, είπε στους Ισραηλίτες: «Προφήτη σαν εμένα θα εγείρει για εσένα ο Ιεχωβά ο Θεός σου από ανάμεσά σου, από τους αδελφούς σου​—αυτόν πρέπει να ακούτε». (Δευτερονόμιο 18:​15) Εκείνος ο υποσχεμένος προφήτης που θα ήταν μεγαλύτερος από τον Μωυσή ήταν ο Μεσσίας, ο Ιησούς.​—⁠Δευτερονόμιο 18:​16⁠-⁠19· Πράξεις 3:​22, 23.

31. Πώς γίνεται καταφανές από το ιστορικό υπόμνημα ότι ο Ιησούς έδειχνε συμπόνια στα πρόβατα, αλλά τι μπορούμε να πούμε για τους άλλους ποιμένες;

³¹ Το ότι ο Ιησούς έτρεφε αληθινή συμπόνια για το ποίμνιο του Ισραήλ, όπως άλλωστε έπρεπε να τρέφει ο αληθινός Μεσσιανικός ποιμένας, φαίνεται από την ακόλουθη αφήγηση: «Ο Ιησούς άρχισε περιοδεία σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας τα καλά νέα της βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε είδους ασθένεια και κάθε είδους πάθηση. Βλέποντας τα πλήθη, τα σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν γδαρμένοι και παραπεταμένοι σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα». (Ματθαίος 9:​35, 36) Δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι οι άλλοι που θα έπρεπε να είναι ποιμένες δεν εκπλήρωναν το καθήκον τους.

32. Ποιους εξεικόνιζαν στις ημέρες του Ιησού οι «τρεις ποιμένες» που καθαίρεσε ο Ζαχαρίας;

³² Σε εκπλήρωση της προφητικής εικόνας, λοιπόν, ποιοι ήταν οι «τρεις ποιμένες» τους οποίους εξάλειψε, εξέκοψε και καθαίρεσε ο Ιησούς Χριστός από τις θέσεις που είχαν καταλάβει; Το ιστορικό υπόμνημα της ζωής του Ιησού δεν δείχνει να υπήρχαν τρεις συγκεκριμένοι άντρες που να εκπλήρωσαν αυτό το προφητικό πρότυπο. Προφανώς, οι τρεις ποιμένες τους οποίους καθαίρεσε ο προφήτης Ζαχαρίας εξεικόνιζαν τρεις τάξεις αντρών στην εποχή του Ιησού. Στο ιστορικό υπόμνημα εμφανίζονται τρεις τάξεις που κατείχαν κυβερνητική και θρησκευτική δύναμη στον Ισραήλ. Αυτοί ήταν (1) οι Φαρισαίοι και (2) οι Σαδδουκαίοι​—⁠και οι δύο αυτές τάξεις εκπροσωπούνταν στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν στην Ιερουσαλήμ. Αυτό το δικαστικό σώμα είχε κάποιες περιορισμένες κυβερνητικές αρμοδιότητες, υπό την εποπτεία του Ρωμαίου κυβερνήτη, καθώς και θρησκευτικές αρμοδιότητες. Έτσι λοιπόν, κάποιος Νικόδημος, ο οποίος ήταν Φαρισαίος και μέλος του Σάνχεδριν, ήταν «άρχοντας των Ιουδαίων». (Ιωάννης 3:​1, 2· 7:​50⁠-⁠52) Ο Ιωσήφ, ένας πλούσιος άντρας από την Αριμαθαία, ήταν και αυτός μέλος του Σάνχεδριν. (Ματθαίος 27:​57⁠-⁠60· Λουκάς 23:​50⁠-⁠53) Το Σάνχεδριν ήταν διχασμένο σε μεγάλο βαθμό ανάμεσα στους Φαρισαίους και στους Σαδδουκαίους. (Πράξεις 23:​1⁠-⁠9) Εκτός από αυτές τις αιρέσεις των Ιουδαίων, υπήρχαν επίσης (3) οι Ηρωδιανοί, οι “οπαδοί της παράταξης του Ηρώδη”.​—⁠Μάρκος 12:13.

33. Πώς “έχασε την υπομονή” του ο Ιησούς με εκείνους τους «τρεις ποιμένες», όπως είχε εξεικονιστεί από την περίπτωση του Ζαχαρία;

³³ Όπως αισθάνονταν οι «τρεις ποιμένες» για τον Ζαχαρία ως ποιμένα, έτσι και αυτές οι τρεις ομάδες γρήγορα “σιχάθηκαν” τον Ιησού Χριστό ως Μεσσιανικό ποιμένα. Συνωμότησαν ή συνεργάστηκαν εναντίον του Ιησού για να τον κακοπαραστήσουν στα μάτια του ποιμνίου του Ισραήλ. (Ματθαίος 22:​15⁠-⁠22· Μάρκος 3:​6) Ο Ιησούς δεν εξάλειψε, δεν εξέκοψε ούτε καθαίρεσε αυτές τις τρεις εχθρικές ομάδες σε «έναν» κατά γράμμα «σεληνιακό μήνα». Ο “σεληνιακός μήνας”, που στην περίπτωση του Ζαχαρία ήταν κατά γράμμα, στην περίπτωση του Ιησού συμβόλιζε μια σύντομη χρονική περίοδο. (Ζαχαρίας 11:​8) Από την αρχή κιόλας της διακονίας του, ο Ιησούς αρνήθηκε να έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτές τις εγωκεντρικές ομάδες της άρχουσας τάξης συνεργαζόμενος με αυτές. Τελικά, προς το τέλος της διακονίας του, η ψυχή του “έχασε την υπομονή της” μαζί τους. Αποστόμωσε δημόσια και τις τρεις αυτές ομάδες, τόσο σε θέματα κυβερνητικής εξουσίας όσο και σε δογματικά θέματα. (Ματθαίος 22:​15⁠-⁠45) Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που αναφέρει το εδάφιο Ματθαίος 22:​46: «Κανείς δεν μπορούσε να του απαντήσει λέξη ούτε τόλμησε κανείς από εκείνη την ημέρα [Τρίτη 11 Νισάν του 33 Κ.Χ.] να του κάνει πια ερωτήσεις».

34. (α) Τι είπε ο Ιησούς αποκορυφώνοντας την επίκρισή του εναντίον των γραμματέων και των Φαρισαίων; (β) Τι είπε στην Ιερουσαλήμ, σαν να έκανε κομμάτια το ραβδί που ονομαζόταν Τερπνότητα;

³⁴ Ο Ιησούς Χριστός τούς είχε μόλις πει τα εξής: «Η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από εσάς και θα δοθεί σε έθνος που παράγει τους καρπούς της». (Ματθαίος 21:​23⁠-⁠43· Μάρκος 12:​1⁠-⁠12· Λουκάς 20:​9⁠-⁠44) Σύντομα μετά τη δήλωση αυτή, επέκρινε ανοιχτά τους γραμματείς και τους Φαρισαίους ως καταπιεστικούς ποιμένες και θρησκευτικούς υποκριτές. Αποκορύφωσε την επίκρισή του λέγοντας: «Άρα, δίνετε μαρτυρία εναντίον του εαυτού σας ότι είστε γιοι εκείνων που δολοφόνησαν τους προφήτες. Συμπληρώστε, λοιπόν, το μέτρο των προπατόρων σας. Φίδια, γεννήματα οχιάς, πώς θα ξεφύγετε από την κρίση της Γέεννας;» (Ματθαίος 23:​1⁠-⁠33· Μάρκος 12:​38⁠-⁠40· Λουκάς 20:​45⁠-⁠47) Κατόπιν, σαν να έκανε κομμάτια το ποιμενικό ραβδί που ονομαζόταν Τερπνότητα, πρόσθεσε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, αυτή που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους απεσταλμένους σε αυτήν​—πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, όπως συγκεντρώνει η κλώσα τα κλωσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της! Αλλά εσείς δεν το θελήσατε. Δείτε! Ο οίκος σας εγκαταλείπεται σε εσάς».​—⁠Ματθαίος 23:​37, 38.

35. Τι ανήγγειλε ο Ιησούς με αυτά τα λόγια στους Ιουδαίους αναφορικά με τη Διαθήκη του Νόμου που είχε συνάψει μαζί τους ο Θεός, και τι γνώρισαν τότε οι «ταλαιπωρημένοι» που παρατηρούσαν τον Ιησού;

³⁵ Όταν ο Ιεχωβά Θεός εγκατέλειψε τον Ιουδαϊκό ναό της λατρείας του στην Ιερουσαλήμ, αυτό σήμαινε ότι διέλυσε τη διαθήκη του νόμου που είχε συνάψει με το έθνος του Ισραήλ μέσω του Μωυσή. Ο Ιησούς, λοιπόν, ως ο ποιμένας που προσκιάστηκε από τον Ζαχαρία, ανήγγειλε ότι η διαθήκη την οποία είχε συνάψει ο Ιεχωβά με τους λαούς του Ισραήλ επρόκειτο να διαλυθεί. Οι «ταλαιπωρημένοι» του ποιμνίου του Ισραήλ που παρατηρούσαν τον Ιησού και άκουγαν τα λόγια του «γνώρισαν έτσι ότι ήταν ο λόγος του Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 11:11.

36. Τι σήμαινε αυτό αναφορικά με την εκδήλωση τερπνότητας από μέρους του Θεού προς τον Ισραήλ, και τελικά πόσο τρομερές ήταν οι συνέπειες της απόρριψης του Ποιμένα⁠-⁠Κυβερνήτη που είχε διορίσει ο Ιεχωβά;

³⁶ Αυτό σήμαινε ότι ο Ιεχωβά δεν επρόκειτο να εκδηλώνει πλέον τερπνότητα απέναντι στον ανυπάκουο εκλεκτό του λαό. Αυτός θα σταματούσε να “δείχνει συμπόνια” στους κατοίκους της «γης του Ιούδα». Εκείνη η γη θα υφίστατο όλη τη φρίκη της εισβολής στην Ιουδαία και της καταστροφής των πόλεών της και των οχυρών της, περιλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ και του ναού της, κατά τα οδυνηρά έτη 70⁠-⁠73 Κ.Χ. Ο Ιησούς Χριστός προείπε αυτή την τραγωδία την ίδια εκείνη ημέρα, την 11η Νισάν του 33 Κ.Χ., στην προφητεία του σχετικά με την “τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων”. (Ματθαίος 24:​1⁠-⁠22· Μάρκος 13:​1⁠-⁠20· Λουκάς 21:​5⁠-⁠24) Αυτή η εθνική συμφορά ήταν, αν μη τι άλλο, μια οδυνηρή ένδειξη του ότι η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου που υπήρχε ανάμεσα στον Θεό και στον Ισραήλ είχε διαλυθεί. Πόσο τρομερές ήταν οι συνέπειες της απόρριψης του Ποιμένα⁠-⁠Κυβερνήτη που είχε διορίσει ο Θεός!

37. Πώς καταδείχτηκε η τιμή με την οποία αποτιμήθηκε η ποίμανση του Ζαχαρία, τι του είπε τότε ο Ιεχωβά να κάνει, και τι έκανε κομμάτια εκείνος στη συνέχεια;

³⁷ Πόσο υψηλή ήταν η τιμή με την οποία αποτίμησαν οι λαοί του Ισραήλ το διορισμένο ποιμένα του Ιεχωβά; Ο προφήτης Ζαχαρίας μιλάει για αυτό παραστατικά καθώς μας περιγράφει την προσωπική του εμπειρία, και με αυτόν τον τρόπο προσκιάζει ένα γεγονός πολύ μεγαλύτερης σπουδαιότητας. Μας λέει λοιπόν: «Ύστερα τους είπα: “Αν φαίνεται καλό στα μάτια σας, δώστε μου το μισθό μου· αν όμως όχι, μην τον δίνετε”. Και πλήρωσαν το μισθό μου, τριάντα ασημένια νομίσματα. Τότε, ο Ιεχωβά μού είπε: “Ρίξε τα στο θησαυροφυλάκιο​—η μεγαλοπρεπής τιμή με την οποία αποτιμήθηκα κατά την άποψή τους”. Έτσι λοιπόν, πήρα τα τριάντα ασημένια νομίσματα και τα έριξα μέσα στο θησαυροφυλάκιο στον οίκο του Ιεχωβά. Ύστερα έκανα κομμάτια το δεύτερο ραβδί μου, την Ένωση, ώστε να διαλύσω την αδελφοσύνη ανάμεσα στον Ιούδα και στον Ισραήλ».​—⁠Ζαχαρίας 11:​12⁠-⁠14.

38. Ποια ήταν η αξία της αμοιβής που δόθηκε στον Ζαχαρία, και πώς αναφέρθηκε ο Ιεχωβά σε αυτή την αμοιβή;

³⁸ «Τριάντα ασημένια νομίσματα»​—⁠τριάντα ασημένιοι σίκλοι⁠—​ήταν το αντίτιμο για έναν δούλο, σύμφωνα με τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου. (Έξοδος 21:​32) Δεν άξιζε ο προφήτης Ζαχαρίας ή οι ποιμαντικές υπηρεσίες του περισσότερο από έναν δούλο; Και, εφόσον ο Ουράνιος Ποιμένας Ιεχωβά είχε διορίσει τον Ζαχαρία, η αποτίμηση του διορισμένου εκπροσώπου του, του Ζαχαρία, ισοδυναμούσε με αποτίμηση του Ιεχωβά ως Ποιμένα. Ο Ιεχωβά μπορούσε να αναφερθεί σε αυτήν ως την «τιμή με την οποία αποτιμήθηκα κατά την άποψή τους». (Εκτός αν ο Ζαχαρίας έκανε εδώ μια παρενθετική αναφορά στον εαυτό του!) Είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά αναφέρθηκε σε αυτήν ως “μεγαλοπρεπή τιμή” και όχι ως τιμή δούλου· προφανώς, όμως, αυτό δεν ήταν έκφραση ικανοποίησης αλλά μια σαρκαστική ή δηκτική παρατήρηση. Σήμαινε ότι η έλλειψη εκτίμησης είχε γίνει αντιληπτή.

39. Τι έδειχνε αναφορικά με το δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ το ότι ο Ζαχαρίας κομμάτιασε το ραβδί που ονομαζόταν Ένωση (ή Δεσμοί);

³⁹ Με μια τέτοια υποτίμηση του ποιμένα που αντιπροσώπευε τον Ιεχωβά καταργούνταν η βάση για ενότητα στο ποίμνιο του καθ’ ομολογία λαού του Θεού. Δεν θα υπήρχε ένας ποιμένας και ένα ποίμνιο. Αυτό θα καταργούσε την προστατευτική δύναμη που προτάσσει η ενότητα εναντίον των εξωτερικών επιθέσεων. Ο Ζαχαρίας, λοιπόν, έκανε κομμάτια το ραβδί που ονομαζόταν Ένωση (ή Δεσμοί) στην κατάλληλη στιγμή. Αυτή η ενέργεια έδειχνε ότι καταργούνταν το θεμέλιο για την «αδελφοσύνη» ανάμεσα σε εκείνους που ανήκαν στο βασίλειο του Ιούδα και σε εκείνους που ανήκαν στο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ. Το αν θα είχαν ή όχι έναν Μεσσιανικό βασιλιά από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ ήταν ο λόγος για τον οποίο είχε διασπαστεί το δωδεκάφυλο έθνος σε δύο βασίλεια​—⁠το βασίλειο του Ιούδα και το βασίλειο του Ισραήλ⁠—​μετά το θάνατο του Βασιλιά Σολομώντα το 997 Π.Κ.Χ. Επομένως, η διάλυση της διαθήκης του Μωσαϊκού Νόμου σήμαινε, όχι μόνο το τέλος της “τερπνότητας” ή της εύνοιας του Ιεχωβά προς τον πρώην εκλεκτό λαό του, αλλά και ότι είχε πάψει η εκδήλωση θεϊκής φροντίδας και προστασίας για τη διατήρηση της συνοχής του έθνους ως αρμονικού συνόλου. Οι πνευματικοί δεσμοί που συντελούσαν στην αδελφοσύνη είχαν καταργηθεί, και ο σαρκικός δεσμός μόνο δεν θα ήταν αρκετά ισχυρός για να τους κρατήσει ενωμένους ως αδελφούς.

40. (α) Γιατί ήταν αυτή η υποτίμηση του ποιμένα του Ιεχωβά πιο σοβαρή στην περίπτωση εκείνου που εξεικονίστηκε από τον Ζαχαρία; (β) Τι πρέπει να λαβαίνει ως αμοιβή ένας ποιμένας⁠-⁠κυβερνήτης από τους υπηκόους του;

⁴⁰ Η υποτίμηση των προμηθειών του Θεού και η απόρριψή τους έχουν πάντοτε θλιβερές συνέπειες. Όσο μεγάλη και αν ήταν η υποτίμηση που δέχτηκε ο Ιεχωβά ως ο Μεγάλος Ποιμένας στην περίπτωση του προφήτη Ζαχαρία, ήταν κατά πολύ μικρότερη από αυτό που έγινε στην περίπτωση του Μεσσιανικού Ποιμένα, ο οποίος εξεικονίστηκε από τον Ζαχαρία. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Γιο του Θεού, τον οποίο έστειλε ο Θεός από τον ουρανό για να γίνει ο Καλός Ποιμένας και να παραδώσει την ψυχή του, ή να καταθέσει την τέλεια ανθρώπινη ζωή του, για χάρη όλων των προβατοειδών ανθρώπινων πλασμάτων. (Ιωάννης 10:​14⁠-⁠18) Εφόσον ο Μεσσίας Ιησούς ενεργούσε ως ποιμένας εκ μέρους του ουράνιου Πατέρα του, θα μπορούσε να είχε ασκήσει το δικαίωμά του να ζητήσει εκ μέρους του Πατέρα του το μισθό του. Τι μισθό ή αμοιβή ζητάει ένας κυβερνητικός ποιμένας από τους υπηκόους του; Αυτό που ζητάει από τους υπηκόους του είναι να υποστηρίζουν τον ίδιο και την κυβέρνησή του είτε με υλικό τρόπο είτε με τις όσιες υπηρεσίες τους. Οι αξιωματούχοι τους οποίους διορίζει ο κυβερνητικός ποιμένας είναι εκείνοι που έχουν την υποχρέωση να φροντίζουν να παίρνει ο ποιμένας το μισθό του ή την αμοιβή του από όλους τους υπηκόους του. Όπως έγραψε ο Σολομών, ένας θεοκρατικά διορισμένος βασιλιάς: «Γιε μου, να φοβάσαι τον Ιεχωβά και το βασιλιά. Με εκείνους που θέλουν να έρθει αλλαγή μην έχεις ανάμειξη».​—⁠Παροιμίες 24:21.

41. (α) Μήπως ο Ζαχαρίας ανάγκασε το λαό να του δώσει το μισθό του για το ποιμαντικό του έργο; (β) Πότε θα μπορούσαν οι Ιουδαίοι εκπρόσωποι να πληρώσουν τον Ιησού ως ποιμένα, αλλά πότε αναγκάστηκαν να τον αποτιμήσουν;

⁴¹ Ο Ιησούς υπηρέτησε πιστά ως πνευματικός ποιμένας για τα «χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ» επί τριάμισι χρόνια σχεδόν. Προς το τέλος του ποιμαντικού του έργου, την τελευταία εβδομάδα της ζωής του με ανθρώπινη σάρκα εδώ στη γη, δεν πήγε απευθείας στους όμοιους με ποιμένες εκπροσώπους του Ισραήλ, όπως έκανε ο προφήτης Ζαχαρίας, για να ζητήσει το μισθό του ή την αμοιβή του. Ο Ζαχαρίας είπε στους συγχρόνους του ότι δεν χρειαζόταν να πληρώσουν αν δεν ήθελαν: «Αν φαίνεται καλό στα μάτια σας, δώστε μου το μισθό μου· αν όμως όχι, μην τον δίνετε». (Ζαχαρίας 11:​12) Στην περίπτωση του Ιησού, οι όμοιοι με ποιμένες εκπρόσωποι του Ισραήλ θα μπορούσαν να του είχαν δώσει το μισθό του με το να τον αποδεχτούν ως τον αληθινό Μεσσία που είχε στείλει και χρίσει ο Ιεχωβά, όταν εκείνος μπήκε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ επιβαίνοντας στο πουλάρι ενός γαϊδουριού. Αλλά δεν το έκαναν αυτό. Ωστόσο, τρεις μόλις ημέρες αργότερα (στις 12 Νισάν του 33 Κ.Χ.), αναγκάστηκαν να τον αποτιμήσουν με κάποια χρηματική τιμή ως πνευματικό ποιμένα. Πώς; Ας διαβάσουμε:

42. Ποια τιμή συμφωνήθηκε με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη για τον Ιησού, και πότε;

⁴² «Τότε ένας από τους δώδεκα, αυτός που ονομαζόταν Ιούδας Ισκαριώτης, πήγε στους πρωθιερείς και είπε: “Τι θα μου δώσετε για να σας τον προδώσω;” Αυτοί του καθόρισαν τριάντα ασημένια νομίσματα. Από τότε [12 Νισάν], λοιπόν, εκείνος ζητούσε μια καλή ευκαιρία για να τον προδώσει. Την πρώτη ημέρα των άζυμων άρτων [14 Νισάν] πλησίασαν οι μαθητές τον Ιησού, λέγοντας: “Πού θέλεις να σου ετοιμάσουμε να φας το πάσχα;”»​—⁠Ματθαίος 26:​14⁠-⁠17.

43. Ποια στάση τήρησε ο Ιησούς σχετικά με την πώλησή του από τον προδότη του, τον οποίο ήξερε από πριν, και πότε συντελέστηκε η πώληση;

⁴³ Αυτοί οι θρησκευτικοί ποιμένες έδωσαν στον Ιούδα τον Ισκαριώτη τους τριάντα ασημένιους σίκλους. (Μάρκος 14:​10, 11· Λουκάς 22:​3⁠-⁠6) Ο Ιησούς ήξερε εκ των προτέρων ότι θα έπεφτε θύμα προδοσίας και ότι ο προδότης θα ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. (Ματθαίος 17:​22, 23· 20:​17⁠-⁠19· 26:​1, 2, 24, 25) Ο Ιησούς δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει την προδοτική πώλησή του. (Ματθαίος 26:​45⁠-⁠57) Στην πραγματικότητα, επίσπευσε την προδοσία ώστε να λάβει χώρα στον ορισμένο καιρό του Θεού, καθώς στη διάρκεια του πασχαλινού δείπνου υπέδειξε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη και τον έδιωξε με τα εξής λόγια: «Ό,τι κάνεις κάνε το πιο γρήγορα». Ο προδότης βγήκε αμέσως για να συνεχίσει την αγοραπωλησία με τους θρησκευτικούς ποιμένες. (Ιωάννης 13:​21⁠-⁠30) Μερικές ώρες αργότερα, εκείνη τη νύχτα του Πάσχα, έλαβε χώρα η προδοσία και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης κέρδισε τα χρήματά του. (Ιωάννης 18:​1⁠-⁠14) Η αξιολόγηση του Ιησού, του Μεσσιανικού Ποιμένα, είχε συντελεστεί: τριάντα ασημένιοι σίκλοι, το αντίτιμο για έναν δούλο, σύμφωνα με τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου! Μια μεγαλοπρεπής τιμή!

44, 45. (α) Τι έγιναν τα χρήματα με τα οποία αποτιμήθηκε ο Ζαχαρίας; (β) Τι έγιναν τα χρήματα που δέχτηκε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης για να προδώσει τον Ιησού;

⁴⁴ Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης δέχτηκε αυτή την τιμή. Ήταν ο ταμίας των δώδεκα αποστόλων, αλλά δεν έβαλε τα χρήματα στο κουτί στο οποίο φύλαγαν τα χρήματα. Τα κράτησε για τον εαυτό του​—⁠όμως για λίγο! (Ιωάννης 12:​4⁠-⁠6) Στο αρχαίο περιστατικό με τον προφήτη Ζαχαρία, εκείνος δεν κράτησε τους τριάντα ασημένιους σίκλους που του είχαν δοθεί ως μισθός. Αυτά τα χρήματα, στην πραγματικότητα, ανήκαν στον Κύριό του, τον Ιεχωβά, γι’ αυτό και ο Ιεχωβά τού είπε: «Ρίξε τα στο θησαυροφυλάκιο». Αυτό και έκανε ο Ζαχαρίας. (Ζαχαρίας 11:​12, 13) Η ενέργειά του αυτή προμήνυε κάτι. Όχι ότι ο Ζαχαρίας προσκίαζε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, αλλά όπως ο Ζαχαρίας, έτσι και ο Ιούδας δεν κράτησε τους τριάντα ασημένιους σίκλους του. Σχετικά με το τι τους έκανε, ή μάλλον, με το τι έγιναν τελικά τα χρήματα της προδοσίας τα οποία πέταξε, μας λέγονται τα εξής:

⁴⁵ «Αφού ήρθε το πρωί, όλοι οι πρωθιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού έκαναν σύσκεψη εναντίον του Ιησού για να τον θανατώσουν. Και αφού τον έδεσαν, τον πήραν από εκεί και τον παρέδωσαν στον Πιλάτο τον κυβερνήτη. Τότε ο Ιούδας, ο οποίος τον πρόδωσε, όταν είδε ότι είχε καταδικαστεί, ένιωσε τύψεις και επέστρεψε τα τριάντα ασημένια νομίσματα στους πρωθιερείς και στους πρεσβυτέρους, λέγοντας: “Αμάρτησα που πρόδωσα δίκαιο αίμα”. Αυτοί είπαν: “Τι μας ενδιαφέρει εμάς; Δική σου υπόθεση είναι!” Αυτός, λοιπόν, έριξε τα ασημένια νομίσματα στο ναό και έφυγε, και πήγε και κρεμάστηκε. Αλλά οι πρωθιερείς πήραν τα ασημένια νομίσματα και είπαν: “Δεν είναι νόμιμο να τα βάλουμε στο ιερό θησαυροφυλάκιο, επειδή είναι τιμή αίματος”. Αφού συσκέφθηκαν, αγόρασαν με αυτά τον αγρό του αγγειοπλάστη για να θάβουν ξένους. Γι’ αυτό, εκείνος ο αγρός αποκαλείται “Αγρός Αίματος” μέχρι και σήμερα. Τότε εκπληρώθηκε αυτό που λέχθηκε μέσω του Ιερεμία του προφήτη, ο οποίος είπε: “Και πήραν τα τριάντα ασημένια νομίσματα, την τιμή για τον άνθρωπο που αποτιμήθηκε, εκείνον για τον οποίο μερικοί από τους γιους του Ισραήλ καθόρισαν τιμή, και τα έδωσαν για τον αγρό του αγγειοπλάστη, σύμφωνα με ό,τι με είχε διατάξει ο Ιεχωβά”».​—⁠Ματθαίος 27:​1⁠-⁠10.

46. (α) Με ποιον τρόπο αναφέρθηκε ο απόστολος Πέτρος αργότερα στον Ιούδα τον Ισκαριώτη και στο πώς διατέθηκαν οι τριάντα σίκλοι; (β) Ποια ασυνέπεια έδειξαν οι ιερείς όσον αφορά το αίμα που αντιπροσώπευαν αυτοί οι τριάντα σίκλοι;

⁴⁶ Επειδή τα χρήματα που χρησιμοποίησαν οι ιερείς για την αγορά του αγρού του αγγειοπλάστη τα έδωσε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο απόστολος Πέτρος αναφέρεται στον Ιούδα ως τον αγοραστή του αγρού που προοριζόταν για την ταφή όσων Ιουδαίων πέθαιναν ενώ είχαν έρθει να επισκεφτούν την Ιερουσαλήμ ή για την ταφή των προσηλύτων. Ο Πέτρος είπε τα εξής στη Χριστιανική εκκλησία σχετικά με τον Ιούδα: «Αυτός, λοιπόν, αγόρασε έναν αγρό με το μισθό της αδικίας και, πέφτοντας με το κεφάλι [αφού προηγουμένως είχε κρεμαστεί από κάποιο ψηλό σημείο], σκίστηκε με θόρυβο στη μέση και χύθηκαν έξω όλα του τα έντερα. Και αυτό έγινε γνωστό σε όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, ώστε εκείνος ο αγρός ονομάστηκε στη γλώσσα τους Ακελδαμά, δηλαδή Αγρός Αίματος». (Πράξεις 1:​18, 19) Οι ιερείς απλώς ενήργησαν αντί του Ιούδα με το να πάρουν τα χρήματα από το αγιαστήριο του ναού, όπου ο Ιούδας είχε πετάξει τους τριάντα ασημένιους σίκλους, και να τα δώσουν σε αυτόν που τους πούλησε τον αγρό του αγγειοπλάστη. Οι ιερείς διέκριναν ότι ήταν ακατάλληλο να ρίξουν κάτι που ήταν «τιμή αίματος» στο θησαυροφυλάκιο του ναού, αλλά ταυτόχρονα θεωρούσαν τους εαυτούς τους κατάλληλους να υπηρετούν στον ίδιο εκείνον ναό παρά το ότι ήταν οι υπαίτιοι για το ότι χύθηκε αυτό το αίμα.

47. (α) Πώς είναι δυνατόν να κάνει λόγο ο απόστολος Ματθαίος για τον Ιερεμία και ωστόσο, στην πραγματικότητα, να εννοεί τον Ζαχαρία; (β) Πώς λύνει το πρόβλημα η Αραμαϊκή Μετάφραση;

⁴⁷ Παρατηρούμε ότι στα εδάφια Ματθαίος 27:​9, 10 ο απόστολος Ματθαίος λέει πως εκπληρώθηκε αυτό που είχε λεχθεί μέσω του προφήτη Ιερεμία. Αν ο Ματθαίος αναφερόταν στο τμήμα των Εβραϊκών Γραφών που ήταν γνωστό ως «Οι Προφήτες» και το οποίο στις ημέρες του Ματθαίου άρχιζε με το προφητικό βιβλίο του Ιερεμία, τότε το όνομα «Ιερεμίας» εμπερικλείει όλα τα άλλα προφητικά βιβλία, περιλαμβανομένου και του βιβλίου του Ζαχαρία. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Ματθαίος εννοούσε στην πραγματικότητα τον Ζαχαρία, παρ’ όλο που χρησιμοποίησε το όνομα «Ιερεμίας».b Η Αγία Γραφή από Αρχαία Ανατολικά Χειρόγραφα (Πεσίτα ) (The Holy Bible from Ancient Eastern Manuscripts [Peshitta]) παραλείπει το όνομα και λέει τα εξής: «Τότε εκπληρώθηκε αυτό που λέχθηκε μέσω του προφήτη, δηλαδή: “Πήρα τα τριάντα ασημένια νομίσματα, την ακριβή τιμή που συμφωνήθηκε με τα παιδιά του Ισραήλ, και τα έδωσα για τον αγρό του αγγειοπλάστη, όπως με διέταξε ο Κύριος». (Τζορτζ Μ. Λάμσα, 1957) Η Συριακή Νέα Διαθήκη, μετάφραση του Τζέιμς Μέρντοκ στην αγγλική από την Πεσίτα (έκδοση 1893), έχει παρεμφερή διατύπωση παραλείποντας και αυτή το όνομα του προφήτη.c

48. (α) Πώς δείχνει η παράφραση της προφητείας του Ζαχαρία από τον Ματθαίο με ποιον τρόπο διατέθηκαν οι τριάντα σίκλοι; (β) Ποιον εξεικόνιζε εδώ ο Ζαχαρίας όπως επιβεβαιώνεται από αυτή την εκπλήρωση της προφητείας του;

⁴⁸ Εφόσον τα εδάφια Ματθαίος 27:​9, 10 ταιριάζουν με το εδάφιο Ζαχαρίας 11:​13, και όχι με κάποιο εδάφιο από το βιβλίο του Ιερεμία, η παράθεση που κάνει ο Ματθαίος πρέπει να είναι παράφραση του εδαφίου Ζαχαρίας 11:​13. Ο Ματθαίος προφανώς μετέφρασε έτσι το εδάφιο Ζαχαρίας 11:​13 για να δείξει πώς εκτυλίχθηκε η εκπλήρωση του εδαφίου Ζαχαρίας 11:​13, δηλαδή ότι οι ιερατικοί εκπρόσωποι του Ισραήλ «πήραν» τα τριάντα ασημένια νομίσματα από το πάτωμα του ναού και «τα έδωσαν [οι ιερείς, αντί του Ιούδα του Ισκαριώτη] για τον αγρό του αγγειοπλάστη». Το εδάφιο Ζαχαρίας 11:​13 δεν μας λέει με ποιο συγκεκριμένο τρόπο διατέθηκαν αργότερα οι τριάντα ασημένιοι σίκλοι που έριξε ο Ζαχαρίας στο θησαυροφυλάκιο του ναού του Ιεχωβά. Ο Ματθαίος, όμως, μας λέει πώς διατέθηκαν τα χρήματα στην εκπλήρωση της προφητείας, σε αρμονία με τις διαφορετικές τώρα περιστάσεις. Αυτή η εκπλήρωση θα επιβεβαίωνε ότι ο ποιμένας Ζαχαρίας εξεικόνιζε εδώ τον Μεσσιανικό Ποιμένα, τον Ιησού, ο οποίος αποτιμήθηκε τόσο φτηνά όταν προδόθηκε και πουλήθηκε.

49. Πότε έλαβε χώρα η εκπλήρωση της προφητείας του Ζαχαρία για το κομμάτιασμα του ραβδιού που ονομαζόταν «Ένωση», και ποιες συνέπειες είχε αυτό για τους Ιουδαίους;

⁴⁹ Ακριβώς όπως ο Ζαχαρίας έσπασε στη συνέχεια το δεύτερο ραβδί το οποίο ονομαζόταν «Ένωση» ή «Δεσμοί», έτσι και η προδοσία του Ιησού για τριάντα ασημένιους σίκλους οδήγησε στο να ακυρώσει ο Ιεχωβά τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου που είχε συνάψει με τον Ισραήλ. Όταν ο αναστημένος Ιησούς αναλήφθηκε στον ουρανό και εμφανίστηκε ενώπιον της παρουσίας του Θεού και Του παρουσίασε την αξία της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του, τότε η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου εξαλείφθηκε και εγκαινιάστηκε η υποσχεμένη νέα διαθήκη με τον πνευματικό Ισραήλ, τον Χριστιανικό Ισραήλ. (Εφεσίους 2:​13⁠-⁠16· Κολοσσαείς 2:​14⁠-⁠17· Εβραίους 9:​24⁠-⁠28) Το γεγονός αυτό άφησε τους φυσικούς, περιτμημένους Ιουδαίους που αρνήθηκαν τη νέα διαθήκη με μεσίτη τον Ιησού Χριστό εκτεθειμένους στους Ιουδαίους ψευδόχριστους. Τους απογύμνωσε από κάθε αληθινό θεοκρατικό δεσμό ενότητας, και η διάσπασή τους σε πολυάριθμες θρησκευτικές αιρέσεις αποδείχτηκε καταστροφική για αυτούς κατά την πολιορκία και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το έτος 70 Κ.Χ.

50. Με ποιον τρόπο στην ουσία αποτίμησε φτηνά ο Χριστιανικός κόσμος τον Μεσσιανικό Ποιμένα Ιησού Χριστό, πώς είναι ένοχος για παραβίαση της διαθήκης, και πώς θα τον επηρεάσει το ότι δεν κατάφερε να απολαμβάνει την Τερπνότητα του Θεού;

⁵⁰ Σαν τον αρχαίο Ισραήλ, ο Χριστιανικός κόσμος με τις εκατοντάδες αιρέσεις του έχει απορρίψει την ποιμαντική φροντίδα του Μεσσιανικού Ποιμένα, του ουράνιου Ιησού Χριστού. Με ποιον τρόπο; Όχι βεβαίως με τους ευσεβοφανείς ισχυρισμούς του, αλλά με τα έργα του. Τον έχει προδώσει προδίδοντας τους αληθινούς μαθητές του, τους οποίους δίωξε μέχρι θανάτου σε πολλές περιπτώσεις. Έχει αρνηθεί τις υπηρεσίες των πνευματικών ποιμένων τους οποίους έστειλε σε αυτόν ο ουράνιος Μεσσιανικός Ποιμένας. Ό,τι έχει κάνει σε αυτούς στην ουσία το έχει κάνει σε εκείνον. (Ματθαίος 25:​40, 45· Μάρκος 9:​37· Ιωάννης 15:​20, 21) Έχει, λοιπόν, αποτιμήσει φτηνά τις ποιμαντικές υπηρεσίες του, απορρίπτοντάς τες. Αυτό αποκαλύπτει ότι δεν βρίσκεται σε αρμονία με τη νέα διαθήκη, την οποία ο ίδιος εφαρμόζει στον εαυτό του· επομένως, αν βασιστούμε στα όσα ο ίδιος λέει, έχει παραβιάσει αυτή τη νέα διαθήκη. Συνεπώς, δεν απολαμβάνει την Τερπνότητα ή την εύνοια του Ιεχωβά Θεού, και Εκείνος δεν τον προστατεύει ώστε να τον κρατάει ενωμένο. Μένει και αυτός εκτεθειμένος σε όλους τους ψευδόχριστους. Οι διαιρέσεις του θα υφίστανται μέχρι την επερχόμενη «μεγάλη θλίψη» η οποία προεικονίστηκε από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ.​—⁠Ματθαίος 24:​21, 22.

“ΕΝΑΣ ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ”

51. (α) Η απόρριψη του Μεσσιανικού Ποιμένα από το Χριστιανικό κόσμο αφήνει το λαό στην ηγεσία τίνων; (β) Ποια οργάνωση διάλεξε ο Χριστιανικός κόσμος αντί να δεχτεί τον Μεσσιανικό Ποιμένα που προμήθευσε ο Ιεχωβά;

⁵¹ Όταν άνθρωποι που ομολογούν ότι λατρεύουν τον Θεό της Αγίας Γραφής απορρίπτουν τον Καλό Ποιμένα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, και τους αληθινούς υποποιμένες του, δεν τους απομένει τίποτα πια παρά να περιέλθουν στην ηγεσία ιδιοτελών ποιμένων με κοσμικό τρόπο σκέψης. (1 Πέτρου 5:​1⁠-⁠4) Ο Ιεχωβά επέκρινε τους εγωκεντρικούς κυβερνητικούς ποιμένες και καθησύχασε τον προβατοειδή λαό λέγοντας: «Θα εγείρω για αυτά έναν ποιμένα και θα τα βοσκήσει, τον υπηρέτη μου τον Δαβίδ. Αυτός θα τα βοσκήσει και αυτός θα γίνει ποιμένας τους. Και εγώ, ο Ιεχωβά, θα γίνω Θεός τους, και ο υπηρέτης μου, ο Δαβίδ, αρχηγός στο μέσο τους. Εγώ, ο Ιεχωβά, μίλησα». (Ιεζεκιήλ 34:​23, 24) Ο Ιησούς Χριστός, ο γιος του αρχαίου Βασιλιά Δαβίδ, είναι αυτός ο υποσχεμένος Ποιμένας. Το έτος 1919 Κ.Χ., ο Χριστιανικός κόσμος υποτίμησε την αξία της ποιμαντικής φροντίδας του και απέρριψε τον ίδιο και τη βασιλεία του. Αντί για αυτόν, διάλεξε μια ανθρωποποίητη διεθνή οργάνωση για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, την Κοινωνία των Εθνών, διάδοχος της οποίας είναι τα Ηνωμένα Έθνη που το 1972 αριθμούσαν 132 κράτη⁠-⁠μέλη. Έχει θερίσει τις συνέπειες για αυτό.

52. Ποιες συνέπειες έχει θερίσει ο Χριστιανικός κόσμος από την απόρριψη του Μεσσιανικού Ποιμένα και της ηγεσίας του;

⁵² Ποιες συνέπειες; Μια σοδειά φιλόδοξων, αυτοεξυψούμενων κυβερνητικών ποιμένων και των θρησκευτικών συνεργατών τους. Μέσω του προφήτη Ζαχαρία, ο Ιεχωβά Θεός έδειξε παραστατικά ποιες είναι οι συνέπειες αυτές: κοσμικοί ποιμένες όπως προεικονίστηκαν από “έναν άχρηστο ποιμένα”, μια ανόητη, ανίκανη, ανάξια τάξη ηγετών. Έπειτα από τόσες δεκαετίες εμπειριών με τέτοιους ηγέτες, από το 1919 Κ.Χ. και μετά, μπορούμε να δούμε πόσο ταιριάζουν αυτοί οι ηγέτες με τον ποιμένα τον οποίο περιέγραψε προφητικά ο Ιεχωβά Θεός και ο οποίος αναφέρεται στο υπόμνημα του Ζαχαρία:

53. Στον Ζαχαρία ειπώθηκε να πάρει τα σύνεργα τίνος, πώς θα ενεργούσε ο ποιμένας που θα εγειρόταν, και τι θα του συνέβαινε;

⁵³ «Και ο Ιεχωβά μού είπε: “Τώρα πάλι, πάρε τα σύνεργα άχρηστου ποιμένα. Διότι εγώ αφήνω να εγερθεί ποιμένας σε αυτή τη γη. Στα πρόβατα που εξαλείφονται δεν θα δώσει προσοχή. Το μικρό δεν θα το αναζητήσει και το πρόβατο που έχει σπασμένα κόκαλα δεν θα το γιατρέψει. Αυτό που στέκεται δεν θα το εφοδιάσει με τροφή, και τη σάρκα αυτού που είναι παχύ θα τη φάει, και τις οπλές των προβάτων θα τις κόψει. Αλίμονο στον ανάξιο ποιμένα μου, ο οποίος εγκαταλείπει το ποίμνιο! Σπαθί θα βρεθεί στο βραχίονά του και στο δεξί του μάτι. Ο βραχίονάς του εξάπαντος θα ξεραθεί και το δεξί του μάτι εξάπαντος θα θαμπώσει”».​—⁠Ζαχαρίας 11:​15⁠-⁠17.

54. Τι είδους “ποιμένες” έχουν οι άνθρωποι σήμερα όπως αποδεικνύεται από την κατάσταση των εθνών, και γιατί επιτράπηκε να εγερθούν τέτοιοι ηγέτες;

⁵⁴ Δεν είναι άραγε οι άνθρωποι σήμερα, ακόμη και αυτοί που ανήκουν στο Χριστιανικό κόσμο​—⁠για να μη μιλήσουμε για όσους ανήκουν στον ειδωλολατρικό κόσμο⁠—​σαν πρόβατα που έχουν εξαλειφθεί ή χαθεί, που έχουν σπασμένα κόκαλα και δεν έχουν γιατρευτεί, που είτε είναι πεινασμένα είτε απειλούνται από παγκόσμια πείνα, που τα τρέφουν διεφθαρμένοι, δωρολήπτες, παρασιτικοί, ανάξιοι ποιμένες, οι οποίοι τα καταβροχθίζουν μη αφήνοντας ούτε “οπλή” ή τα οδηγούν σε δρόμους τόσο τραχείς που σκίζουν τις «οπλές» τους; Η κατάσταση των εθνών, τόσο των αποκαλούμενων Χριστιανικών όσο και των ειδωλολατρικών, δίνει εύγλωττη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Πόσο καιρό ακόμη θα αντέξουν τα «πρόβατα»; Αυτές είναι, όμως, οι συνέπειες της απόρριψης του Μεσσιανικού Ποιμένα του Ιεχωβά. Εφόσον έτσι το διάλεξαν, εκείνος επέτρεψε να εγερθεί στη γη, ακόμη και στην επικράτεια του Χριστιανικού κόσμου, μια τάξη άχρηστου, ανάξιου, επιβλαβούς ποιμένα.

55. Γιατί δεν υπέστη ο Ζαχαρίας το αλίμονο που εξήγγειλε ο Ιεχωβά εναντίον ενός τέτοιου ανάξιου ποιμένα, παρότι ο ίδιος πήρε τα σύνεργα άχρηστου ποιμένα;

⁵⁵ Ο προφήτης Ζαχαρίας έλαβε την οδηγία να απεικονίσει την έγερση μιας τάξης «άχρηστου ποιμένα» στην εποχή μας, καθώς και στην εποχή του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του τον πρώτο αιώνα Κ.Χ. Ο Ζαχαρίας δεν έγινε ο ίδιος ένας τέτοιος άχρηστος, ανόητος ποιμένας· του ειπώθηκε απλώς να πάρει τα σύνεργα ή τον εξοπλισμό του ποιμένα και να απεικονίσει την παρουσία και την εσφαλμένη συμπεριφορά ενός τέτοιου ποιμένα. Γι’ αυτό και ο Ζαχαρίας δεν υπέστη το αλίμονο που εξήγγειλε ο Ιεχωβά για τον εγκληματικό, ανάξιο, άκαρδο ποιμένα.

56. Πώς θα βρεθεί «σπαθί» στο «βραχίονα» και στο «δεξί μάτι» της τάξης του «άχρηστου ποιμένα»;

⁵⁶ Ολόκληρος ο κόσμος της ανθρωπότητας δεν μπορεί να περιμένει ανακούφιση ή απελευθέρωση από αυτούς τους κυβερνητικούς ποιμένες των οποίων η εκλογή και ο διορισμός έγιναν από ανθρώπους. Το εκτελεστικό σπαθί της εξουσίας του Ιεχωβά είναι εναντίον αυτών των ποιμένων⁠-⁠κυβερνητών οι οποίοι φορούν και οι ίδιοι επί μακρόν το «σπαθί» της εκτελεστικής εξουσίας. (Ρωμαίους 13:​4· Πράξεις 12:​1, 2) Επειδή δεν έχουν την ευλογία του Ιεχωβά σε αυτόν τον «καιρό του τέλους» τους, ο «βραχίονας» της εξουσίας τους και της ικανότητάς τους ήδη ξεραίνεται· το “δεξί τους μάτι”, το «καλό» τους μάτι το οποίο τους βοηθάει στον εντοπισμό λύσεων και στην κυβερνητική επιστασία, θαμπώνει όλο και περισσότερο. Αλλά στην παγκόσμια «μεγάλη θλίψη» που επίκειται, ο Ιεχωβά θα καταστρέψει την τάξη του «άχρηστου ποιμένα»​—⁠τα μάτια του, τους βραχίονές του τα πάντα.

[Υποσημειώσεις]

»“Στη θέση του Θεού”, είπε, “έχουν ενθρονίσει το δαίμονα του πολέμου. Οι εκκλησίες δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Αρκούνται στο να αποτελούν ένα απλό στοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης και να υπερασπίζουν τις χώρες τους και τους κυβερνήτες τους​—⁠δίκαιους ή άδικους. Η εκκλησία έχει φιμωθεί και εξαναγκαστεί σε υποταγή. Είναι σαν ένα μουγκό, γέρικο σκυλί που δεν έχει δόντια και δεν μπορεί να δαγκώσει πια.

»”Πολλοί από εμάς περιμέναμε ότι οι σοσιαλιστικές δυνάμεις θα απέτρεπαν έναν πόλεμο σαν αυτόν, και απογοητευτήκαμε πικρά από τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές που απέτυχαν να το κάνουν αυτό. Ποτέ όμως δεν αποβλέπαμε στις εκκλησίες, στα Μουσουλμανικά τεμένη και στις συναγωγές ελπίζοντας ότι θα απέτρεπαν τον πόλεμο. Κανείς από εμάς δεν περίμενε κάτι τέτοιο, και γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε ηγέτη της Εκκλησίας της Αγγλίας ο οποίος θα τολμούσε να υψώσει τη φωνή του ενάντια στη συμμετοχή της χώρας του στην τωρινή σύρραξη.

»”Κάθε Πάσχα ο Φραγκίσκος Ιωσήφ διεξάγει την ανούσια εθιμοτυπική τελετή κατά την οποία πλένει τα πόδια δεκάδων προσκυνητών, και η εκκλησία είναι ικανοποιημένη μαζί του. Ο τσάρος είναι επικεφαλής της εκκλησίας του την Κυριακή και επικεφαλής του στρατεύματός του την υπόλοιπη εβδομάδα.

»”Και όταν τα έθνη προετοιμάζονταν για αυτόν τον πόλεμο, δεν συμβουλεύτηκαν σε καμιά περίπτωση τις εκκλησίες, επειδή γνώριζαν ότι, όπως βασίζονταν στις ιατρικές μονάδες τους και στις μονάδες τροφοδοσίας, το ίδιο μπορούσαν να βασίζονται και στις εκκλησίες για να τους προσφέρουν υποστήριξη.

»”Θα ήταν προτιμότερο να διδάσκουν οι ιεραπόστολοι τη Χριστιανοσύνη πρώτα στις χώρες τους”.

»Ο ραβίνος ολοκλήρωσε:

»“Πληγωνόμαστε κατάβαθα όταν διαβάζουμε για την καταστροφή των καθεδρικών ναών στη Ρενς και αλλού, όμως αυτοί οι καθεδρικοί ναοί είχαν καταστραφεί πολύ νωρίτερα, και τώρα έπεσαν μόνο οι εξωτερικοί τους τοίχοι.

»”Στο πέρασμα των αιώνων, οι θεοί του πολέμου, οι θεοί του χρήματος και οι θεοί της εξουσίας έχουν καταστρέψει σιγά σιγά αυτά τα κτίρια”».​—⁠Αμέρικαν (American) της Νέας Υόρκης, 12 Οκτωβρίου 1914, σελίδα 4.

Κεφάλαιο 19

Η Βασιλεία Αποκρούει μια Διεθνή Επίθεση

 1. Μέσω ποιας δύναμης που βρίσκεται έξω από τον έλεγχο των επιστημόνων έχει μεταβιβαστεί σε εμάς κάποια εξαγγελία από μια πηγή πέρα από το έξω διάστημα, και με ποιο μέσο έχει επίσης γίνει διαθέσιμη αυτή στους περισσότερους από εμάς;

ΔΙΕΘΝΗ μέσα επικοινωνίας​—⁠τηλέγραφος, τηλέφωνο, ραδιόφωνο, τηλεόραση⁠—​μεταφέρουν ως τα πέρατα της γης τις εξαγγελίες που κάνουν οι κυβερνήτες οι όμοιοι με ποιμένες. Λόγω της φαινομενικής σπουδαιότητάς τους, θεωρείται ότι αυτές οι εξαγγελίες αξίζουν μια τέτοια εκτεταμένη διάδοση. Ωστόσο, μέσω μιας δύναμης την οποία δεν μπορούν να υποτάξουν οι επιστήμονες του εικοστού αιώνα, έχει μεταβιβαστεί στη γη μας κάποια εξαγγελία ύψιστης σπουδαιότητας από μια πηγή που βρίσκεται πέρα από το έξω διάστημα. Η μεγάλη αυτή αξία που προσδίδεται στη συγκεκριμένη εξαγγελία δεν είναι υπερβολική, διότι πρόκειται για εξαγγελία του Δημιουργού της γης και του ουρανού και έχει μεταβιβαστεί μέσω της αόρατης ενεργού δύναμής του, δηλαδή του αγίου του πνεύματος. Επίσης, μέσω των εκατοντάδων εκατομμυρίων τυπωμένων Αγίων Γραφών που κυκλοφορούν σε εκατοντάδες γλώσσες, η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της γης έχει στη διάθεσή της αυτή την εξαγγελία για να τη συμβουλεύεται. Καθώς διαβάζουμε αυτή την εξαγγελία που φέρει το όνομα του Δημιουργού, ας κρίνουμε μόνοι μας αν έχει διεθνή σημασία τώρα:

 2. Σύμφωνα με αυτή την εξαγγελία, πώς θα κάνει ο Ιεχωβά να φαίνεται η Ιερουσαλήμ στα έθνη, και σαν τι θα κάνει Εκείνος το λαό του για τα επιτιθέμενα έθνη;

² «Εξαγγελία: “Ο λόγος του Ιεχωβά σχετικά με τον Ισραήλ”, λέει ο Ιεχωβά, Αυτός που εκτείνει τους ουρανούς και θέτει το θεμέλιο της γης και πλάθει το πνεύμα του ανθρώπου μέσα του. “Εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ κούπα που κάνει όλους τους γύρω λαούς να τρεκλίζουν· και επίσης εναντίον του Ιούδα θα έρθει αυτός στην πολιορκία, μάλιστα εναντίον της Ιερουσαλήμ. Και εκείνη την ημέρα θα καταστήσω την Ιερουσαλήμ επιβαρυντική πέτρα για όλους τους λαούς. Όλοι όσοι τη σηκώσουν εξάπαντος θα καταγδαρθούν· και εναντίον της θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη της γης. Εκείνη την ημέρα”, λέει ο Ιεχωβά, “θα πατάξω το κάθε άλογο με αλάφιασμα και τον αναβάτη του με παραφροσύνη· και προς τον οίκο του Ιούδα θα ανοίξω τα μάτια μου και το κάθε άλογο των λαών θα το πατάξω με αορασία. Και οι σεΐχηδες του Ιούδα θα πουν μέσα στην καρδιά τους: «Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ είναι ισχύς για εμένα μέσω του Ιεχωβά των στρατευμάτων, του Θεού τους». Εκείνη την ημέρα θα κάνω τους σεΐχηδες του Ιούδα σαν μαγκάλι ανάμεσα σε δέντρα και σαν πύρινο πυρσό σε μια σειρά από φρεσκοθερισμένα σιτηρά, και θα καταφάγουν στα δεξιά και στα αριστερά όλους τους γύρω λαούς· και η Ιερουσαλήμ θα κατοικηθεί και πάλι στον τόπο της, στην Ιερουσαλήμ”».

3, 4. Γιατί δεν μπορούν οι φυσικοί, περιτμημένοι Ιουδαίοι να εξηγήσουν τα εδάφια Ζαχαρίας 12:​1⁠-⁠6 με τρόπο που να έχει εφαρμογή στην ιστορία του έθνους τους;

³ Αυτά τα λόγια των εδαφίων Ζαχαρίας 12:​1⁠-⁠6 αποτελούν αίνιγμα για τους φυσικούς, περιτμημένους Ιουδαίους σήμερα. Αυτοί προσπάθησαν να βρουν μια εκπλήρωση εκείνων των προφητικών λόγων στην αρχαία ιστορία του έθνους τους, στο διάστημα το οποίο μεσολάβησε ανάμεσα στον καιρό που ανακοινώθηκε η «εξαγγελία»​—⁠τον έκτο αιώνα πριν από την Κοινή μας Χρονολογία (περίπου το 518 Π.Κ.Χ.)⁠—​και στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 70 Κ.Χ. Αλλά δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν κάποιο γεγονός που να επαληθεύει την προφητεία. Γιατί; Επειδή η εκπλήρωση της “εξαγγελίας” αποκορυφώνεται σε έναν Ισραήλ και σε μια Ιερουσαλήμ ανώτερης τάξης από τον φυσικό, σαρκικό Ισραήλ και την επίγεια Ιερουσαλήμ. Έτσι λοιπόν, όταν το 70 Κ.Χ. καταστράφηκε η επίγεια Ιερουσαλήμ και ο ναός της, υπήρχε μια Ιερουσαλήμ η οποία παρέμεινε. Δεν ήταν, ασφαλώς, επίγεια. Ήταν αυτή στην οποία αναφέρεται ο συγγραφέας των εδαφίων Εβραίους 12:​22⁠-⁠24. Παρ’ όλο που αυτός έγραψε την επιστολή γύρω στο 61 Κ.Χ., περίπου εννιά χρόνια πριν από την καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ., γράφει τα εξής στους εκχριστιανισμένους Εβραίους:

⁴ «Εσείς, όμως, έχετε πλησιάσει ένα Όρος Σιών και μια πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ, και μυριάδες αγγέλων, σε γενική σύναξη, και την εκκλησία των πρωτοτόκων που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς, και τον Θεό, τον Κριτή όλων, και τις πνευματικές ζωές των δικαίων οι οποίοι έχουν τελειοποιηθεί, και τον Ιησού, τον μεσίτη μιας νέας διαθήκης, και το αίμα του ραντίσματος, το οποίο μιλάει με καλύτερο τρόπο από το αίμα του Άβελ».

 5. Ποια ήταν η «εκκλησία των πρωτοτόκων» την οποία είχαν πλησιάσει εκείνοι οι εκχριστιανισμένοι Εβραίοι το 61 περίπου Κ.Χ., και ποια πόλη είχε αυτή η «εκκλησία»;

⁵ “Η εκκλησία των πρωτοτόκων που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς”, την οποία είχαν πλησιάσει εκείνοι οι Εβραίοι Χριστιανοί, δεν ήταν η εκκλησία του φυσικού, σαρκικού Ισραήλ, στην οποία ανήκαν προτού μεταστραφούν στη Χριστιανοσύνη. Ήταν η «εκκλησία» του πνευματικού Ισραήλ και είχε φερθεί στη “νέα διαθήκη” που είχε θέσει σε ισχύ ο μεσίτης Ιησούς με το δικό του “αίμα ραντίσματος” το οποίο μιλάει με καλύτερο τρόπο από το αίμα του Άβελ, του πρώτου μάρτυρα του Ιεχωβά. Σε πλήρη αρμονία με αυτά τα γεγονότα, ο πνευματικός Ισραήλ είχε μια ανώτερη Ιερουσαλήμ, την «πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ».

 6. Τι εξεικόνιζε η επίγεια Ιερουσαλήμ ως η πόλη του θρόνου του Ιεχωβά, και πότε και πού μεταβιβάστηκε αυτό το οποίο είχε εξεικονιστεί με αυτόν τον τρόπο;

⁶ Στην επίγεια Ιερουσαλήμ είχε το θρόνο της η γραμμή των βασιλιάδων της βασιλικής οικογένειας του Δαβίδ· αυτός ο θρόνος αποκαλούνταν “θρόνος του Ιεχωβά”, επειδή εκείνος που καθόταν σε αυτόν εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος ήταν ο πραγματικός και αόρατος Βασιλιάς του Ισραήλ. Εφόσον ο Ιεχωβά είχε κάνει διαθήκη με τον Βασιλιά Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία στο θρόνο της οποίας θα βρισκόταν μόνιμα κάποιος δικός του κληρονόμος, η Ιερουσαλήμ, που ήταν η πόλη του θρόνου, αντιπροσώπευε το θεόδοτο δικαίωμα για μια βασιλεία στα χέρια κάποιου απογόνου του Βασιλιά Δαβίδ. (1 Χρονικών 29:​23· 2 Σαμουήλ 7:​14⁠-⁠16) Ο Ιησούς Χριστός, “γιος του Δαβίδ, γιου του Αβραάμ”, ήταν αυτός ο Μόνιμος Κληρονόμος. Συνεπώς, όταν ο Ιησούς Χριστός, που είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, αναλήφθηκε στον ουρανό και εμφανίστηκε ενώπιον της παρουσίας του Θεού και κάθησε στα δεξιά του, πήρε μαζί του την ιδιότητα του κληρονόμου και το αναφαίρετο δικαίωμα για αυτή τη βασιλεία. Έτσι λοιπόν, το δικαίωμα αναφορικά με αυτή τη Βασιλεία μεταβιβάστηκε από την επίγεια Ιερουσαλήμ στην «ουράνια Ιερουσαλήμ» το 33 Κ.Χ.​—⁠Πράξεις 2:​29⁠-⁠36· Ψαλμός 110:​1, 2· Εβραίους 10:​12, 13.

 7. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Δαβιδική βασιλεία στην επίγεια Ιερουσαλήμ ανατράπηκε το 607 Π.Κ.Χ., πότε κατέστησε ο Ιεχωβά την Ιερουσαλήμ “κούπα που κάνει όλους τους λαούς να τρεκλίζουν” (Ζαχαρίας 12:2);

⁷ Το έτος 607 Π.Κ.Χ. οι Βαβυλώνιοι ανέτρεψαν τη βασιλεία του Δαβίδ στην επίγεια Ιερουσαλήμ, και η βασιλεία δεν επρόκειτο να ανήκει σε κανέναν άλλον “ώσπου θα ερχόταν εκείνος που είχε το νόμιμο δικαίωμα”, και τότε ο Θεός θα την έδινε σε αυτόν. (Ιεζεκιήλ 21:​25⁠-⁠27) Πότε ήρθε εκείνος που είχε το «νόμιμο δικαίωμα» και πότε έλαβε τη βασιλεία από τον Ιεχωβά, τον μεγάλο Θεοκράτη; Αυτό έγινε το 1914 Κ.Χ., στο τέλος των καιρών των εθνών, γύρω στις 4/5 Οκτωβρίου (15 Τισρί). Τότε ο Ιεχωβά ενθρόνισε τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, στην «ουράνια Ιερουσαλήμ». Τότε, επίσης, σε εκπλήρωση των εδαφίων Ψαλμός 110:​1, 2, ο Ιεχωβά έστειλε το ραβδί της ισχύος του Χριστού από το ουράνιο Όρος Σιών, λέγοντας: «Κατακυρίευε ανάμεσα στους εχθρούς σου». Με αυτήν του την ενέργεια εκείνον τον καιρό ο Μεγάλος Δημιουργός του ουρανού και της γης πραγματοποίησε την εξαγγελία του και κατέστησε την Ιερουσαλήμ, την «ουράνια Ιερουσαλήμ», “κούπα που κάνει όλους τους λαούς να τρεκλίζουν”.​—⁠Ζαχαρίας 12:​1, 2· Αποκάλυψη 11:15.

 8. (α) Όταν ο Βασιλιάς Δαβίδ κατέστησε την Ιερουσαλήμ πόλη του θρόνου του, τι προσπάθησαν να κάνουν οι Φιλισταίοι, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Πότε και πώς άρχισε να επιδίδεται στο Χριστιανικό κόσμο η ειδοποίηση σχετικά με την ενθρόνιση του Χριστού στο τέλος των καιρών των εθνών;

⁸ Δύο χιλιάδες εννιακόσια ογδόντα τρία χρόνια πριν από αυτό, ο Βασιλιάς Δαβίδ κατέλαβε την επίγεια Ιερουσαλήμ και την έκανε πρωτεύουσά του. Όταν το άκουσαν αυτό οι Φιλισταίοι, οι άσπονδοι εχθροί του, ανέβηκαν εναντίον της Ιερουσαλήμ και προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Δαβίδ. Δύο διαδοχικές θαυματουργικές ήττες έκαναν τους επιτιθέμενους να γυρίσουν πίσω στη Φιλιστία τρεκλίζοντας. (2 Σαμουήλ 5:​17⁠-⁠25· Ψαλμός 2:​1⁠-⁠6) Τι διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι συνέβη στην περίπτωση της “ουράνιας Ιερουσαλήμ” με τον νεοενθρονισμένο Βασιλιά της τον Ιησού Χριστό, τον Μόνιμο Κληρονόμο του Δαβίδ; Δεκαετίες πριν από το 1914 Κ.Χ.​—⁠από το 1876 Κ.Χ.⁠—​τα έθνη και οι λαοί του κόσμου είχαν ειδοποιηθεί ότι οι καιροί των εθνών θα έληγαν εκείνο το έτος.a Αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Χριστιανοί, σαν τον Κάρολο Τέιζ Ρώσσελ, ο οποίος έγινε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, ήταν το μέσο με το οποίο επιδόθηκε αυτή η ειδοποίηση, ιδιαίτερα στα έθνη του Χριστιανικού κόσμου. Αυτά τα καθ’ ομολογία Χριστιανικά έθνη απέρριψαν την ειδοποίηση και ξεκίνησαν τον πρώτο τους παγκόσμιο πόλεμο στις 28 Ιουλίου 1914.

 9. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, πώς συγκεντρώθηκαν τα μαχόμενα έθνη γύρω από την «ουράνια Ιερουσαλήμ» όπως γύρω από μια «κούπα» για να αντλήσουν απόλαυση;

⁹ Στη διάρκεια αυτού του πολέμου τα μαχόμενα έθνη εκμεταλλεύτηκαν το στρατιωτικό νόμο, την υστερία του πολέμου και τον εθνικιστικό πυρετό για να επιφέρουν διωγμό σε αυτούς τους αφιερωμένους, βαφτισμένους, χρισμένους με το πνεύμα Χριστιανούς οι οποίοι τους είχαν επιδώσει την ειδοποίηση και οι οποίοι είχαν πάρει τη στάση τους υπέρ της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά. Με αυτόν τον τρόπο, τα έθνη συγκεντρώθηκαν γύρω τους όπως γύρω από μια κούπα, για να αντλήσουν απόλαυση και ευθυμία καθώς θα άφηναν να ξεσπάσει η εναντίωσή τους στους εκπροσώπους της Βασιλείας του Θεού. Εφόσον αυτοί οι αφιερωμένοι, χρισμένοι Χριστιανοί ήταν μέρος της “εκκλησίας των πρωτοτόκων που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς”, αυτά τα έθνη στην ουσία συγκεντρώθηκαν γύρω από την «ουράνια Ιερουσαλήμ» όπως γύρω από μια «κούπα». Για κάποιο διάστημα, τα έθνη απόλαυσαν μεγάλη αγαλλίαση, όπως είχε προειπωθεί στα εδάφια Αποκάλυψη 11:​7⁠-⁠10.

10, 11. Πώς, έπειτα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περιήλθε η «ουράνια Ιερουσαλήμ» σε κατάσταση πολιορκίας από τα έθνη, και στράφηκαν αυτά επίσης «εναντίον του Ιούδα»;

¹⁰ Όταν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στις 11 Νοεμβρίου 1918, τα κοσμικά έθνη δεν έπαψαν να δείχνουν εχθρότητα απέναντι στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού που είχε εγκαθιδρυθεί στην «ουράνια Ιερουσαλήμ». Στα μετέπειτα χρόνια, υιοθέτησαν την Κοινωνία των Εθνών ως υποκατάστατο της ουράνιας βασιλείας του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο άρχισαν μια συμβολική πολιορκία της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”. Αυτή η πολιορκία εκδηλώθηκε μέσω της εναντίωσης και του διωγμού που εξαπέλυσαν τα έθνη εναντίον του χρισμένου υπολοίπου της “εκκλησίας των πρωτοτόκων”, οι οποίοι διακήρυτταν τη Μεσσιανική βασιλεία της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”. Εφόσον αυτοί οι μαθητές του Ιησού Χριστού τον υποστήριζαν ως “το Λιοντάρι που είναι από τη φυλή του Ιούδα, τη ρίζα του Δαβίδ”, ήταν πνευματικοί Ιουδαίοι, ή αλλιώς, κατάγονταν πνευματικά από τη φυλή του Ιούδα. Έτσι λοιπόν, μαζί με την ουράνια Ιερουσαλήμ, και αυτοί οι πνευματικοί Ιουδαίοι βρίσκονταν σε κατάσταση πολιορκίας από τα έθνη που εναντιώνονταν στη Βασιλεία. Η κατάσταση ήταν ακριβώς όπως είχε προειπωθεί στο εδάφιο Ζαχαρίας 12:2:

¹¹ «Εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ κούπα που κάνει όλους τους γύρω λαούς να τρεκλίζουν· και επίσης εναντίον του Ιούδα θα έρθει αυτός στην πολιορκία, μάλιστα εναντίον της Ιερουσαλήμ». (ΜΝΚ ) «Ορίστε! Πρόκειται να καταστήσω την Ιερουσαλήμ μεθυστική κούπα για όλους τους γύρω λαούς. Επιπλέον, οι πόλεις του Ιούδα θα πολιορκηθούν μαζί με την Ιερουσαλήμ». (AT ) «Δείτε! Θα καταστήσω την Ιερουσαλήμ τόπο που θα τον φοβούνται όλοι οι γύρω λαοί· επίσης, θα πολιορκηθεί και ο Ιούδας μαζί με την Ιερουσαλήμ». (Λάμσα [Lamsa] ) «Ορίστε! Εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ κούπα για να τρεκλίζουν όλοι οι γύρω λαοί, και επίσης εναντίον του Ιούδα θα συμβεί αυτό, στην πολιορκία εναντίον της Ιερουσαλήμ».​—⁠Yg.

12. Με ποιον τρόπο εκδήλωσαν οι πνευματικοί Ιουδαίοι διαφορετικό πνεύμα από αυτό που είχαν δείξει στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και έτσι ποια στάση, όμοια με αυτήν των αποστόλων, υιοθέτησαν;

¹² Αν και το 1919 Κ.Χ. τα κοσμικά έθνη υιοθέτησαν την Κοινωνία των Εθνών ως διεθνή οργάνωση για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, το χρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ιούδα άρχισε να κηρύττει όπως ποτέ προηγουμένως τα καλά νέα της βασιλείας του “Λιονταριού που είναι από τη φυλή του Ιούδα, της ρίζας του Δαβίδ”. Από τότε και έπειτα, λοιπόν, τα κοσμικά έθνη άρχισαν να πολιορκούν αυτόν τον πνευματικό Ιούδα στη γη, παρατείνοντας και εντείνοντας τις προσπάθειές τους να κατανικήσουν την αντίσταση και την ασυμβίβαστη στάση αυτών των πνευματικών Ιουδαίων. Υιοθετώντας μια εντελώς διαφορετική πορεία ενέργειας από αυτήν που ακολούθησαν γενικά στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αυτοί οι πνευματικοί Ιουδαίοι αρνήθηκαν να υποκύψουν στον εκφοβισμό των εθνών. Διέκριναν πιο καθαρά από ό,τι προηγουμένως την αποστολή που είχαν από τον Ύψιστο Θεό και διάλεξαν να ακολουθήσουν την πορεία των αποστόλων: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». (Πράξεις 5:​29) Διακράτησαν αυτή την πορεία ακόμη και κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διακράτησαν μια στάση απόλυτης Χριστιανικής ουδετερότητας απέναντι στις διεθνείς διενέξεις, όπως είχαν δηλώσει ανοιχτά ότι θα έκαναν την 1η Νοεμβρίου 1939. Τα έθνη έμειναν κατάπληκτα από την αυστηρά ουδέτερη στάση αυτών των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά.​—⁠Βλέπε Η Σκοπιά Αγγέλλουσα την Βασιλείαν του Ιεχωβά, 1 Νοεμβρίου 1939, σελίδες 355⁠-⁠365.

13. Ως αποτέλεσμα ποιας πορείας τους έχουν “καταγδαρθεί” τα έθνη, και γιατί;

¹³ Η ασυμβίβαστη στάση ουδετερότητας των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, η θαρραλέα προσφυγή τους στα κρατικά δικαστήρια για τη διατήρηση των δικαιωμάτων που έχουν ως πολίτες, το σταθερά αυξανόμενο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά, όλα αυτά έχουν κάνει τα έθνη να τρεκλίζουν. Το δικαίωμα της Βασιλείας, όπως αυτό αντιπροσωπεύεται από την «ουράνια Ιερουσαλήμ», έχει γίνει «επιβαρυντική πέτρα» για τα έθνη. Επειδή έχουν προσπαθήσει να τη βγάλουν από το δρόμο των φιλόδοξων κοσμικών σχεδίων τους για την κυριαρχία της γης παρεμβαίνοντας στο έργο των κηρύκων της Βασιλείας, τα έθνη που έχουν αναμειχθεί σε αυτή την προσπάθεια έχουν “καταγδαρθεί”. Δεν αποκομίζουν ικανοποίηση, παρά μόνο οξείς πόνους ταπεινωτικής αποτυχίας. Η υπόληψή τους έχει πληγωθεί. Δεν μπορούν να αφαιρέσουν ούτε να ακυρώσουν το δικαίωμα που έχει η Βασιλεία να κηρύττεται, ούτε μπορούν να φιμώσουν το υπόλοιπο που υπακούει στην εντολή του Ιεχωβά να την κηρύττει παγκόσμια.

14. Πώς έχει εκπληρώσει ήδη ο Ιεχωβά την εξαγγελία του για τα εχθρικά άλογα και τους αναβάτες τους, και προς ποιους ανοίγει τα μάτια του, και γιατί;

¹⁴ Ήδη, με έναν συμβολικό τρόπο, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει ενεργήσει σύμφωνα με την εξαγγελία Του. Έχει κάνει να “αλαφιάσουν” όσοι μάχονται εναντίον των πνευματικών Ιουδαίων, των πρεσβευτών της βασιλείας Του. Οι αναβάτες της πολεμικής μηχανής έχουν οδηγηθεί στην παραφροσύνη, όπως για παράδειγμα οι αποτυχημένοι δικτάτορες που τυφλώνονται από μανία. Οι αξιωματικοί τους που χαράσσουν τη στρατηγική τους δεν ξέρουν πλέον προς ποια κατεύθυνση να κινηθούν, σαν να έχουν χάσει το φως τους. Αλλά ο Ιεχωβά ανοίγει τα μάτια του και τα κρατάει ανοιχτά, προκειμένου να κατευθύνει τη στρατηγική του πνευματικού “οίκου του Ιούδα”.

15. Με ποιον τρόπο βάζουν φωτιά οι πνευματικοί Ιουδαίοι σεΐχηδες “σαν μαγκάλι ανάμεσα σε δέντρα και σαν πύρινος πυρσός σε μια σειρά από φρεσκοθερισμένα σιτηρά” στα δεξιά και στα αριστερά;

¹⁵ Όσο για αυτούς που είναι «σεΐχηδες του Ιούδα» με πνευματική έννοια​—⁠το κυβερνών σώμα του “οίκου του Ιούδα” και οι επίσκοποι των εκκλησιών των πνευματικών Ιουδαίων⁠—​ο Ιεχωβά τούς γεμίζει με πύρινο ζήλο για τα επίγεια συμφέροντα της Βασιλείας της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”. “Σαν μαγκάλι ανάμεσα σε δέντρα και σαν πύρινος πυρσός σε μια σειρά από φρεσκοθερισμένα σιτηρά”, αυτοί βάζουν φωτιά από πνευματική άποψη, συνδαυλίζοντας μεγάλες θρησκευτικές συζητήσεις και αντιλογίες και κατατρώγοντας την επιρροή πολλών ποιμένων⁠-⁠κυβερνητών, με αποτέλεσμα να εκτίθενται αυτοί ως «θεομάχοι» και πολλά από τα «πρόβατά» τους να στρέφονται στη βασιλεία του Θεού. Αυτό συμβαίνει δεξιά και αριστερά, ανάμεσα στους λαούς. Ως συνέπεια αυτής της πύρινης δραστηριότητας και της θετικής στάσης αυτών των “σεΐχηδων του Ιούδα”, οι πνευματικοί Ιουδαίοι παραμένουν στη θεόδοτη πνευματική επικράτειά τους, της οποίας οι κάτοικοι συνεχώς αυξάνονται. Δεν εγκαταλείπουν την υπόθεση της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”.

16. Σε ποια πηγή αποδίδουν οι «σεΐχηδες του Ιούδα» την ισχύ με την οποία κάνουν αυτό το έργο ενόσω βρίσκονται υπό πολιορκία, και ποια μέσα χρησιμοποιεί αυτή η πηγή για χάρη τους;

¹⁶ Αυτό το πνευματικά ερημωτικό έργο, το οποίο επιτελούν οι «σεΐχηδες του Ιούδα» μαζί με τους Ιουδαίους συντρόφους τους ανάμεσα σε εκείνους που πολιορκούν εχθρικά την υπόθεση της άρχουσας βασιλείας του Θεού, δεν είναι κάτι που γίνεται με τη δική τους ισχύ. Με καρδιά γεμάτη εκτίμηση ομολογούν ότι η ισχύς με την οποία το κάνουν αυτό, ενώ πολιορκούνται από όλο τον κόσμο, προέρχεται από μια υπερανθρώπινη, υπερφυσική πηγή. Προέρχεται από την «ουράνια Ιερουσαλήμ», από όπου κυβερνάει ο ενθρονισμένος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός και από όπου έχει εξέλθει για να κατακυριεύσει ανάμεσα στους εχθρούς του. Οι άγιοι άγγελοί του τον συντροφεύουν. «Δεν είναι όλοι πνεύματα για δημόσια υπηρεσία, απεσταλμένα να διακονούν για εκείνους που πρόκειται να κληρονομήσουν σωτηρία;» (Εβραίους 1:​13, 14· Ματθαίος 25:​31) Οι χρισμένοι Χριστιανοί που πλησίαζαν την «πόλη του ζωντανού Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ», και οι οποίοι τερμάτισαν την επίγεια πορεία τους με το θάνατο και αναστήθηκαν σε ζωή και αθανασία στους ουρανούς, θα μπορούσαν και αυτοί να δώσουν αόρατη ισχύ στους θαρραλέους, δραστήριους «σεΐχηδες του Ιούδα» και στους Ιουδαίους συντρόφους τους στη γη. (Αποκάλυψη 2:​26⁠-⁠29) Πίσω από όλη αυτή την υποστήριξη που παρέχει η ουράνια Ιερουσαλήμ βρίσκεται ο “Ιεχωβά των στρατευμάτων, ο Θεός τους”.

ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΑ ΕΘΝΗ

17, 18. (α) Γιατί δεν θα μπορέσουν τα έθνη να επιστεγάσουν με νίκη τη μακρά πολιορκία τους; (β) Σύμφωνα με την εξαγγελία του, τι θα κάνει ο Ιεχωβά σε εκείνα τα έθνη που έρχονται εναντίον της «Ιερουσαλήμ»;

¹⁷ Τα κοσμικά έθνη δεν μπορούν να επιστεγάσουν με νίκη τη μακρά και επίμονη πολιορκία τους εναντίον της βασιλείας του Θεού και εκείνων που υπηρετούν ως πρεσβευτές της σε όλη τη γη. Ο Παντοδύναμος Θεός θα δώσει σε αυτούς τους πνευματικούς Ιουδαίους ανανεωμένες δυνάμεις εγκαρτέρησης για να αντέξουν την πολιορκία κατά της Βασιλείας, ενώ θα εξασθενίσει και τελικά θα εξαλείψει τους πολιορκητές που αψηφούν τον Θεό. Αυτό είναι το νόημα της συνέχειας της θεϊκής “εξαγγελίας” στα εδάφια Ζαχαρίας 12:​7⁠-⁠9:

¹⁸ «Και ο Ιεχωβά θα σώσει τις σκηνές του Ιούδα πρώτα, ώστε η ωραιότητα του οίκου του Δαβίδ και η ωραιότητα των κατοίκων της Ιερουσαλήμ να μη γίνουν υπερβολικά μεγάλες έναντι του Ιούδα. Εκείνη την ημέρα ο Ιεχωβά θα είναι υπεράσπιση γύρω από τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ· και αυτός που σκοντάφτει ανάμεσά τους θα γίνει εκείνη την ημέρα σαν τον Δαβίδ και ο οίκος του Δαβίδ σαν Θεός [ή, σαν “θεϊκοί”], σαν τον άγγελο του Ιεχωβά μπροστά τους. Και εκείνη την ημέρα θα ζητήσω να αφανίσω όλα τα έθνη που έρχονται εναντίον της Ιερουσαλήμ».

19. (α) Τι υποδηλώνεται από την έκφραση «σκηνές του Ιούδα»; (β) Γιατί δεν θα γίνει “υπερβολικά μεγάλη έναντι του Ιούδα” η «ωραιότητα» των άλλων που περιλαμβάνονται;

¹⁹ Η έκφραση «σκηνές του Ιούδα» δείχνει ότι οι πνευματικοί Ιουδαίοι δεν αποτραβιούνται πίσω από τα προστατευτικά τείχη πόλεων αλλά βρίσκονται στην ύπαιθρο, υπερασπίζοντας άφοβα τα συμφέροντα της Μεσσιανικής βασιλείας η οποία αντιπροσωπεύεται από την Ιερουσαλήμ, την πόλη του θρόνου. Λογικά, λοιπόν, οι επιτιθέμενοι θα πρέπει να απομακρύνουν πρώτα όλες τις «σκηνές του Ιούδα», οι οποίες βρίσκονται γύρω από την πόλη για αμυντικούς λόγους, ώστε να μπορέσουν κατόπιν να προβούν σε μια απευθείας επίθεση εναντίον της πόλης. Γι’ αυτό και ο Ιεχωβά των στρατευμάτων πρέπει πρώτα να σώσει τις «σκηνές του Ιούδα», επειδή αυτές είναι ο πρώτος και άμεσος στόχος της επίθεσης. Λόγω αυτού του γεγονότος, αυτές θα μπορούν να καυχηθούν όπως και οι κάτοικοι της “ουράνιας Ιερουσαλήμ”, της έδρας της Βασιλείας, για τη σωτηρία που τους χαρίζει ο Ιεχωβά. Αυτές οι «σκηνές του Ιούδα» θα έχουν την ωραιότητα της σωτηρίας του Ιεχωβά όπως και ο “οίκος του Δαβίδ”, που αντιπροσωπεύεται από τον βασιλικό Γιο του Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό, και όπως οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ”, οι αναστημένοι συγκληρονόμοι της Μεσσιανικής βασιλείας, δηλαδή οι μαθητές του Χριστού που έχουν ήδη αναστηθεί και δοξαστεί.​—⁠Ρωμαίους 8:​15⁠-⁠17· 2 Τιμόθεο 2:​11, 12.

20. (α) Με ποια έννοια έκανε ο Ιεχωβά τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ» σαν τον Δαβίδ, και τον οίκο του Δαβίδ σαν τον άγγελο του Ιεχωβά; (β) Πώς έχει υπερασπίσει ο Ιεχωβά τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ»;

²⁰ Εφόσον ο Ιεχωβά υπερασπίζει τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και δεν τους αφήνει να πέσουν όταν σκοντάφτουν, κάνοντάς τους ισχυρούς και θαρραλέους σαν τον Δαβίδ, τον πολεμιστή βασιλιά, το ίδιο θα κάνει και με τους πνευματικούς Ιουδαίους που βρίσκονται στις «σκηνές» τους στην ύπαιθρο. Το ιστορικό υπόμνημα που έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής το χρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ιουδαίων δείχνει ότι Εκείνος το έχει κάνει αυτό. Και θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον, μέχρι να εκπληρωθεί στο πλήρες η υπόσχεσή του. Επίσης, λόγω της μεγαλύτερης ευθύνης που περιλαμβάνεται, ο Ιεχωβά έχει κάνει κάτι περισσότερο για τον “οίκο του Δαβίδ”, τον “οίκο” που αντιπροσωπεύεται από τον Μόνιμο Κληρονόμο του Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό. Ο Ιεχωβά τον έχει κάνει “σαν Θεό, σαν τον άγγελο του Ιεχωβά μπροστά τους”. Όχι βέβαια σαν τον ίδιο τον Ιεχωβά, αλλά σαν τον «άγγελο» του Ιεχωβά, ο οποίος έβγαλε τους γιους του Ισραήλ από τη δουλεία στην Αίγυπτο το 1513 Π.Κ.Χ. (Έξοδος 14:​19· 23:​20, 23) Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έχει ήδη υπερασπίσει τους κατοίκους της “ουράνιας Ιερουσαλήμ” εξουσιοδοτώντας τον Βασιλιά που έχει διορίσει, τον Ιησού Χριστό, να εκδιώξει από τον ουρανό τον Σατανά τον Διάβολο, “τον θεό αυτού του συστήματος πραγμάτων”, και να τον κρατήσει μακριά.​—⁠Αποκάλυψη 12:​7⁠-⁠13· 2 Κορινθίους 4:4.

21. (α) Σε αρμονία με το γεγονός ότι ο οίκος του Δαβίδ ενεργεί σαν άγγελος του Ιεχωβά, ποιος είναι ένας κατάλληλος τίτλος για Εκείνον που αντιπροσωπεύει αυτόν τον “οίκο”; (β) Πόσο καιρό θα κρατήσει η πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον εχθρό, και γιατί μέχρι τότε;

²¹ Έτσι λοιπόν, ο θεϊκός Γιος του Δαβίδ, ο Ιησούς Χριστός, ενεργεί σαν άγγελος του Ιεχωβά υπέρ των πνευματικών Ιουδαίων που βρίσκονται στις «σκηνές» τους, εδώ στη γη. Κατάλληλα, ένα από τα ονόματα με τα οποία καλείται είναι «Κραταιός Θεός». (Ησαΐας 9:​6, 7) Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, όλα τα έθνη αυτού του κόσμου, με την υποστήριξη του Σατανά του Διαβόλου, να θριαμβεύσουν εναντίον του και εναντίον των “σκηνών του Ιούδα”, ενώπιον των οποίων υπηρετεί ως άγγελος του Ιεχωβά; Εξαιτίας των περιστάσεων η πολιορκία της Μεσσιανικής βασιλείας είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Η δίψα τους για παγκόσμια κυριαρχία δεν πρόκειται να τους αφήσει να λύσουν την πολιορκία, να αποσυρθούν και να παραδεχτούν ότι ηττήθηκαν ή απέτυχαν. Θα συνεχίσουν την πολιορκία μέχρις εσχάτων!

22. (α) Γιατί, όταν θα ζητήσει ο Ιεχωβά να αφανίσει τα έθνη, δεν θα χρειαστεί να ψάξει πολύ για να βρει λόγο για αυτό; (β) Πότε θα είναι η κατάλληλη περίσταση για να τα αφανίσει;

²² Άραγε θα χρειαστεί να ψάξει πολύ εκείνη την ημέρα ο Ιεχωβά των στρατευμάτων προκειμένου να βρει λόγο για να “αφανίσει όλα τα έθνη που έρχονται εναντίον της Ιερουσαλήμ”; Κάθε άλλο! Με την επίμονη εναντίωσή τους στη Μεσσιανική του βασιλεία και με την υποστήριξή τους προς τον ανθρωποποίητο διεθνή οργανισμό για τη ειρήνη και την ασφάλεια, καθώς και με την παρενόχληση και το διωγμό των πνευματικών Ιουδαίων, αυτά τα έθνη συσσωρεύουν ένα καταδικαστικό υπόμνημα εναντίον τους. Ο Ανώτατος Κριτής όλων γνωρίζει τους λογαριασμούς οι οποίοι πρέπει να τακτοποιηθούν πλήρως μαζί τους. Όταν λάβει χώρα η τελική επίθεσή τους στις «σκηνές του Ιούδα», κάτι που θα οδηγήσει στην παγκόσμια κατάσταση η οποία συμβολικά ονομάζεται Αρ⁠-⁠Μαγεδών, τότε θα φτάσουν στο όριο των λογαριασμών που είχαν τα περιθώρια να δημιουργήσουν.

23. Τι θα τα κάνει ο Ιεχωβά αυτά τα έθνη, μέσω τίνος, και ποιον θα στεφανώσει με «ωραιότητα»;

²³ Εξετάζοντας αυτό το υπόμνημα λογαριασμών, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων θα διαπιστώσει ότι έχει κάθε λόγο για να αφανίσει τα έθνη τα οποία έρχονται εναντίον της Βασιλείας της “ουράνιας Ιερουσαλήμ” του. Μέσω του Βασιλιά του, ο οποίος είναι «σαν Θεός, σαν τον άγγελο του Ιεχωβά», θα εκμηδενίσει αυτά τα έθνη. (Αποκάλυψη 16:​13⁠-⁠16) Με τι «ωραιότητα» θα στεφανωθεί έτσι ο «οίκος του Δαβίδ» και “οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” και οι «σκηνές του Ιούδα»!

ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ «ΔΙΑΤΡΥΠΗΣΑΝ» ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΓΙΝΕ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

24, 25. (α) Μήπως θα γίνει θρήνος για τα έθνη που θα αφανιστούν; (β) Για ποιον θα γίνει μεγάλος θρήνος, όπως προλέγει ο Ιεχωβά;

²⁴ Δεν θα γίνει θρήνος ούτε οδυρμός για τα αυθάδη εκείνα έθνη τα οποία πρόκειται να αφανίσει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον Αρμαγεδδώνα. Έγινε, όμως, θρήνος και οδυρμός για ένα πένθιμο γεγονός που άνοιξε το δρόμο για να έχει “ωραιότητα ο οίκος του Δαβίδ και οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” εκείνη την ένδοξη ημέρα της θεϊκής σωτηρίας. Καθώς συνεχίζεται η «εξαγγελία» του Ιεχωβά, του Δημιουργού του ουρανού και της γης, μαθαίνουμε ποιο ήταν αυτό το γεγονός, γιατί Τον ακούμε να λέει τα εξής:

²⁵ «Και θα εκχύσω πάνω στον οίκο του Δαβίδ και πάνω στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ το πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών, και θα κοιτάξουν προς Εκείνον τον οποίο διατρύπησαν και θα θρηνήσουν για Αυτόν όπως στο θρήνο που γίνεται για έναν μοναχογιό· και θα γίνει πικρός οδυρμός για αυτόν σαν τον πικρό οδυρμό που γίνεται για τον πρωτότοκο γιο. Εκείνη την ημέρα ο θρήνος στην Ιερουσαλήμ θα είναι μεγάλος, σαν το θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ. Και η γη θα θρηνήσει, η κάθε οικογένεια μόνη της· η οικογένεια του οίκου του Δαβίδ μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια του οίκου του Νάθαν μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια του οίκου του Λευί μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· η οικογένεια των Σιμεϊτών μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους· όλες οι οικογένειες που έχουν απομείνει, η κάθε οικογένεια μόνη της και οι γυναίκες τους μόνες τους».​—⁠Ζαχαρίας 12:​10⁠-⁠14.

26. Για να βρούμε απάντηση στο ερώτημα σχετικά με το ποιος είναι εκείνος τον οποίο διατρύπησαν, σε τίνος αποστόλου το σύγγραμμα πρέπει να ανατρέξουμε, και πώς δίνει απάντηση αυτός στο ερώτημά μας;

²⁶ Ποιος είναι “Εκείνος τον οποίοb διατρύπησαν” και προς τον οποίο «θα κοιτάξουν»; Παρακάμπτοντας τις συγκεχυμένες ανθρώπινες εικασίες, φτάνουμε κατευθείαν στη θεόπνευστη απάντηση την οποία έχει δώσει Εκείνος που έκανε την προφητική αυτή «εξαγγελία». Από το υπόμνημα που κατέγραψε ο Ιωάννης ο Γαλιλαίος, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας όταν ο Ιησούς Χριστός κρεμάστηκε στο ξύλο ανάμεσα σε δύο κακοποιούς που είχαν και αυτοί κρεμαστεί στο ξύλο, την Παρασκευή 14 Νισάν του 33 Κ.Χ., παραθέτουμε τα εξής θεόπνευστα λόγια:

Τότε οι Ιουδαίοι, επειδή ήταν Προετοιμασία, για να μην παραμείνουν τα σώματα πάνω στα ξύλα του βασανισμού το Σάββατο (γιατί ήταν μεγάλη η ημέρα εκείνου του Σαββάτου), ζήτησαν από τον Πιλάτο να βάλει να σπάσουν τα πόδια τους και να πάρουν τα σώματα. Οι στρατιώτες, λοιπόν, ήρθαν και έσπασαν τα πόδια του πρώτου άντρα, καθώς και του άλλου που είχε κρεμαστεί σε ξύλο μαζί του. Αλλά όταν ήρθαν στον Ιησού, καθώς είδαν ότι ήταν ήδη νεκρός, δεν του έσπασαν τα πόδια. Εντούτοις, ένας από τους στρατιώτες έμπηξε στην πλευρά του ένα δόρυ, και αμέσως βγήκε αίμα και νερό. Και αυτός που το είδε έδωσε μαρτυρία και η μαρτυρία του είναι αληθινή και εκείνος ξέρει ότι λέει αληθινά πράγματα, για να πιστέψετε και εσείς. Στην πραγματικότητα, αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί η γραφή: «Κανένα κόκαλό του δεν θα συντριφτεί». Και πάλι, κάποια άλλη γραφή λέει: «Θα κοιτάξουν προς Εκείνον τον οποίο τρύπησαν με δόρυ».​—⁠Ιωάννης 19:​31⁠-⁠37.

27. Ποια άλλη σύνδεση κάνει ο Ιωάννης στα συγγράμματά του ανάμεσα στον Ιησού και σε εκείνον που “διατρυπήθηκε”;

²⁷ Άλλη μια σύνδεση ανάμεσα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στην πράξη αυτή της “διατρύπησης” κάνει και πάλι ο απόστολος Ιωάννης, ο οποίος γράφει:

Σε αυτόν που μας αγαπάει και που μας έλυσε από τις αμαρτίες μας μέσω του αίματός του​—⁠και μας έκανε να είμαστε βασιλεία, ιερείς στον Θεό και Πατέρα του⁠—​ναι, σε αυτόν ας είναι η δόξα και η κραταιότητα στους αιώνες. Αμήν.

Έρχεται με τα σύννεφα, και θα τον δει κάθε μάτι, καθώς και εκείνοι που τον τρύπησαν με δόρυ· και όλες οι φυλές της γης θα χτυπούν τον εαυτό τους από λύπη εξαιτίας του. Ναι, Αμήν.​—⁠Αποκάλυψη 1:​5⁠-⁠7.

28. Τι έγραψε ο γιατρός Λουκάς, υποδεικνύοντας ότι ο Ιησούς “διατρυπήθηκε” μετά το θάνατό του, όχι πριν από αυτόν;

²⁸ Επομένως, η πλευρά του Ιησού τρυπήθηκε με το δόρυ λίγο μετά το θάνατό του, όχι πριν από αυτόν, για τον οποίο θάνατο γράφει ο γιατρός Λουκάς:

Τώρα ήταν ήδη η έκτη περίπου ώρα [12 το μεσημέρι], και εντούτοις, σκοτάδι έπεσε πάνω σε όλη τη γη μέχρι την ένατη ώρα [3 το απόγευμα], επειδή το φως του ήλιου χάθηκε· τότε η κουρτίνα του αγιαστηρίου σκίστηκε στη μέση. Και ο Ιησούς φώναξε με δυνατή φωνή και είπε: «Πατέρα, στα χέρια σου εμπιστεύομαι το πνεύμα μου». Αφού το είπε αυτό, εξέπνευσε. Επειδή είδε τι συνέβη, ο αξιωματικός [εκατόνταρχος] άρχισε να δοξάζει τον Θεό, λέγοντας: «Πράγματι, αυτός ο άνθρωπος ήταν δίκαιος». Και όλα τα πλήθη που ήταν συγκεντρωμένα εκεί για αυτό το θέαμα, όταν είδαν αυτά που συνέβησαν, άρχισαν να επιστρέφουν, χτυπώντας τα στήθη τους. Και όλοι οι γνωστοί του στέκονταν σε απόσταση. Επίσης, κάποιες γυναίκες, οι οποίες τον είχαν ακολουθήσει όλες μαζί από τη Γαλιλαία, στέκονταν και τα έβλεπαν αυτά.​—⁠Λουκάς 23:​44⁠-⁠49· επίσης Μάρκος 15:​33⁠-⁠41.

29. Με ποιον τρόπο η τρυπημένη πλευρά του Ιησού προστέθηκε στις αποδείξεις του γεγονότος ότι εκείνος είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, όπως φάνηκε στην περίπτωση του Θωμά;

²⁹ Η τρυπημένη πλευρά του Ιησού Χριστού ήταν επίσης ένα σημαντικό στοιχείο που προστέθηκε στις αποδείξεις του γεγονότος ότι ο Ιησούς εγέρθηκε αργότερα από τους νεκρούς. Ο απόστολος Θωμάς, ο οποίος δεν είχε δει τον Ιησού την ημέρα της ανάστασής του (Κυριακή 16 Νισάν του 33 Κ.Χ.), είπε σε εκείνους που τον είχαν δει υλοποιημένο με σάρκα εκείνη την ημέρα: «Αν δεν δω στα χέρια του το αποτύπωμα των καρφιών και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο αποτύπωμα των καρφιών και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν πρόκειται να πιστέψω». Μια εβδομάδα αργότερα, ο Ιησούς υλοποιήθηκε και πάλι με ένα σάρκινο σώμα σαν αυτό που είχε όταν τον κρέμασαν στο ξύλο και είπε στον Θωμά: «Φέρε το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά μου, και μην είσαι άπιστος αλλά γίνε πιστός».​—⁠Ιωάννης 20:​24⁠-⁠27.

30. (α) Πώς ο θρήνος των μαθητών του Ιησού ήταν πολύ σοβαρότερος από το «θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ»; (β) Εκτός από την απλή εκδήλωση λύπης με θρήνο από μέρους τους, τι άλλο χρειαζόταν για να εκχυθεί πάνω τους το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;

³⁰ Σε εκπλήρωση των εδαφίων Ζαχαρίας 12:​10⁠-⁠14, οι πιστοί απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του Ιησού Χριστού θα πρέπει να θρηνούσαν και να οδύρονταν εκεί, στην επίγεια Ιερουσαλήμ. Οδύρονταν για το θάνατο του “μονογενούς Γιου” του Θεού, “του πρωτοτόκου όλης της δημιουργίας”, “της αρχής της δημιουργίας του Θεού”. (Ιωάννης 3:​16· Κολοσσαείς 1:​15· Αποκάλυψη 3:​14) Έτσι λοιπόν, ο οδυρμός για τον Ιησού ήταν πολύ σοβαρότερος από τον προηγούμενο «θρήνο της Αδαδριμμών στο λεκανοπέδιο της Μεγιδδώ». (Ζαχαρίας 12:​11· παράβαλε 2 Βασιλέων 23:​28⁠-⁠30· 2 Χρονικών 35:​20⁠-⁠25.) Ο Ιεχωβά εξέχυσε πάνω στους πιστούς εκείνους μαθητές το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών». Ιδιαίτερα, μάλιστα, επειδή εκείνοι οι μαθητές “έλπιζαν ότι αυτός ήταν που έμελλε να απελευθερώσει τον Ισραήλ”. (Λουκάς 24:​21) Αλλά για την απόκτηση της θεϊκής εύνοιας δεν αρκεί απλώς η εκδήλωση λύπης με έναν τέτοιον θρήνο και πικρό οδυρμό. Απαιτείται πίστη σε εκείνον που διατρυπήθηκε και πίστη στην αξία του θυσιαστικού του θανάτου. Εφόσον υπάρχει μια τέτοια πεποίθηση ή πίστη, μπορεί να δειχτεί θεϊκή εύνοια στο άτομο που λυπάται, και τότε οι ικεσίες του θα απαντηθούν λόγω της πίστης του.

31, 32. (α) Παρά το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να προερχόταν από τον «οίκο του Δαβίδ», πώς θα έπρεπε να κοιτάξει εκείνον ο οποίος διατρυπήθηκε, για να λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»; (β) Ακόμη και αν κάποιος ανήκε στους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ», τι άλλο θα έπρεπε να κάνει, εκτός από το να θρηνεί, για να λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;

³¹ Για να αποδειχτεί κάποιος άξιος να λάβει το θεϊκό «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών», πρέπει να κοιτάξει με τα μάτια της πίστης «προς Εκείνον τον οποίο διατρύπησαν». Πιθανόν κάποιος να προερχόταν από τον «οίκο του Δαβίδ», αλλά το γεγονός και μόνο ότι λόγω σαρκικής καταγωγής ανήκε στη βασιλική τάξη δεν αποτελούσε με κανέναν τρόπο εγγύηση πως θα ήταν μαζί με τον Μεσσία στην ουράνια βασιλεία ως ένας από τους συγκληρονόμους του.

³² Κάποιος μπορεί να συγκαταλεγόταν στους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ» εδώ στη γη· αλλά το γεγονός ότι προερχόταν από την επίγεια πρωτεύουσα του Βασιλιά Δαβίδ δεν του εγγυόταν με κανέναν τρόπο μια θέση στην «ουράνια Ιερουσαλήμ». Αυτό το άτομο θα έπρεπε να λυπηθεί για τυχόν κοινοτική ευθύνη που θα μπορούσε να του καταλογιστεί σε σχέση με το θάνατο και τη διατρύπηση του Μεσσία Ιησού. Επομένως, ο θρήνος και ο πικρός οδυρμός πρέπει να περιλαμβάνουν θλίψη για το γεγονός ότι ο Μεσσίας χρειάστηκε να πεθάνει για τις αμαρτίες μας, καθώς και μετάνοια για αυτές τις αμαρτίες. Τότε θα ωφελήσει ο θάνατος του Μεσσία εκείνον που θρηνεί, και το άτομο αυτό θα λάβει το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών».

33. (α) Πώς ίσχυε αυτός ο κανόνας ακόμη και για κάποιον που προερχόταν από “τον οίκο του Λευί” ή την «οικογένεια των Σιμεϊτών»; (β) Ή, για κάποιον που ήταν από την «οικογένεια του οίκου του Νάθαν», όπως ήταν η μητέρα του Ιησού, η Μαρία;

³³ Το ίδιο θα ίσχυε και για κάποιον ο οποίος κατά σάρκα προερχόταν από τον “οίκο του Λευί”. Παρότι ως Λευίτης υπηρετούσε στον επίγειο ναό στην Ιερουσαλήμ, όπου υπήρχε το θυσιαστήριο για τις θυσίες των ζώων, εξακολουθούσε να χρειάζεται την τέλεια ανθρώπινη θυσία Εκείνου τον οποίο διατρύπησαν. Ο “οίκος του Λευί” περιλάμβανε επίσης την «οικογένεια των Σιμεϊτών». (Έξοδος 6:​16, 17· Αριθμοί 3:​17⁠-⁠21) Και αυτοί, λοιπόν, χρειάζονταν μια θυσία που θα μπορούσε να λυτρώσει τα αμαρτωλά ανθρώπινα πλάσματα. Η «οικογένεια του οίκου του Νάθαν» ανήκε στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. (2 Σαμουήλ 5:​13, 14) Η Μαρία, η επίγεια μητέρα του Ιησού Χριστού, γεννήθηκε στη γενεαλογική γραμμή αυτού του Νάθαν, του γιου του Δαβίδ. (Λουκάς 3:​23⁠-⁠31) Παρά την κατά σάρκα βασιλική καταγωγή που είχαν τα μέλη αυτής της οικογένειας, χρειαζόταν να αναγνωρίσουν τον Ιησού ως τον Μεσσία, καθώς και το γεγονός ότι αυτός “διατρυπήθηκε” για να εκπληρώσει τη θεϊκή προφητεία και να αποδειχτεί άξιος της ουράνιας βασιλείας.

34. (α) Κατά ποια έννοια πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως οικογένειας, οίκου ή φύλου, να θρηνούν και να οδύρονται για αυτόν που διατρυπήθηκε; (β) Πώς πρέπει και εμείς σήμερα να κάνουμε το ίδιο για να λάβουμε το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών»;

³⁴ Όλοι, ανεξαρτήτως οικογένειας ή οίκου, έπρεπε να θρηνούν και να οδύρονται με λύπη μετάνοιας για το ότι ο Μεσσίας χρειάστηκε να πεθάνει ως λυτρωτική θυσία για τις αμαρτίες. Γυναίκες και άντρες έπρεπε να το κάνουν αυτό. Γι’ αυτό και η προφητεία λέει επανειλημμένα ότι πρέπει να θρηνήσουν «οι γυναίκες τους μόνες τους». (Ζαχαρίας 12:​12⁠-⁠14) Παρόμοια, καθένας από εμάς σήμερα πρέπει να κοιτάξει με μετάνοια και πίστη προς τον Μεσσία Ιησού, Εκείνον τον οποίο επιτράπηκε να διατρυπήσουν οι εχθροί της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά. Αν το κάνουμε αυτό, θα λάβουμε το «πνεύμα της εύνοιας και των ικεσιών».

35. Πότε στεγνώνουν τα δάκρυα του θρήνου και του οδυρμού μας για τη “διατρύπηση” του Μεσσία;

³⁵ Τα δάκρυα του θρήνου και του οδυρμού μας στεγνώνουν καθώς διακρίνουμε επίσης ότι ο Μεσσίας Ιησούς “διατρυπήθηκε” για τη δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά. Το ότι τελικά “διατρυπήθηκε” απέδειξε πως είχε διατηρήσει την τέλεια ακεραιότητά του στον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά μέχρι θανάτου. Ως ανταμοιβή για αυτό, τιμήθηκε με το να ενθρονιστεί ως Μεσσιανικός Βασιλιάς στον ουρανό.

[Υποσημειώσεις]

Κεφάλαιο 20

Ένα «Τρίτο Μέρος» Διαφυλάττεται σε μια Καθαρισμένη Γη

 1. Απέτυχε ο Χριστιανικός κόσμος να διαμορφώσει τον τόπο όπου θέλουν να κατοικούν όσοι άνθρωποι έχουν ειλικρινή καρδιά, και σε τίνος την υπόσχεση για τη διαμόρφωση του επιθυμητού Παραδείσου πρέπει να βασιζόμαστε σήμερα;

ΑΥΤΟ που θέλουν σήμερα οι αξιοπρεπείς άνθρωποι που έχουν ειλικρινή καρδιά και δίκαιη διάθεση είναι ένας τόπος όπου οι κάτοικοι να ζουν καθαρή ζωή, ένας τόπος χωρίς θρησκευτική υποκρισία ή απάτη και παραπλάνηση. Ο Χριστιανικός κόσμος, έπειτα από τόσους πειραματισμούς με εκατοντάδες παραλλαγές των λεγόμενων Χριστιανικών θρησκειών, απέτυχε να διαμορφώσει έναν τέτοιον τόπο. Τώρα πια έχει χαθεί κάθε ελπίδα ότι θα κατορθώσει ποτέ να το κάνει αυτό. Δεν έχει να παρουσιάσει ούτε μία χώρα ως παράδειγμα για να αποδείξει ότι μπορεί να καθαρίσει την πονηρία και τη θρησκευτική ακαθαρσία. Πουθενά δεν έφερε σε ύπαρξη έναν πνευματικό παράδεισο ανάμεσα στα εκατοντάδες εκατομμύρια μέλη των εκκλησιών του. Αν ο Δημιουργός του ουρανού και της γης βασιζόταν σε αυτόν προκειμένου να φέρει σε ύπαρξη μια καθαρισμένη γη όπου θα επικρατούσε η αγνή, αμόλυντη θρησκεία, ποτέ δεν θα γινόταν κάτι τέτοιο. Αλλά ο Παντοδύναμος Θεός πρόκειται να το επιτελέσει με το δικό του τρόπο, μέσω της δικής του θεοκρατικής οργάνωσης. Η υπόσχεση που έχει δώσει να το κάνει αυτό παραμένει βέβαιη, και όλοι οι δίκαιοι άνθρωποι μπορούν να εμπιστεύονται σε αυτήν σήμερα.

 2. Αφού αναφέρεται στο θρήνο για εκείνον τον οποίο «διατρύπησαν», τι λέει ο Ιεχωβά ότι ανοίγεται για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό;

² Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να εξετάσουμε πώς περιγράφει ο Θεός το σκοπό που έχει να επιτελέσει κάτι τόσο αξιοσημείωτο. Στην «εξαγγελία» του, έχει μόλις ολοκληρώσει την αναφορά του στο θρήνο και στον πικρό οδυρμό που γίνεται στη γη του για το ότι διατρυπήθηκε ο Μεσσίας, στον οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους οι κάτοικοι της χώρας. (Ζαχαρίας 12:​1, 10⁠-⁠14) Αμέσως μετά λέει τα ακόλουθα: «Εκείνη την ημέρα θα υπάρξει ένα ανοιγμένο πηγάδι στον οίκο του Δαβίδ και στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό».​—⁠Ζαχαρίας 13:1.

 3. Τι αποδεικνύει κατά πόσον έχει επωφεληθεί ο Χριστιανικός κόσμος από το «πηγάδι» που ανοίχτηκε για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό;

³ Βλέπουμε εμείς σήμερα να επικρατεί «αμαρτία και κάτι το αποκρουστικό» σε όλη τη γη, ακόμη και στο Χριστιανικό κόσμο; Αν ναι, τότε είναι προφανές ότι ο Χριστιανικός κόσμος δεν έχει επωφεληθεί από το «πηγάδι» που επρόκειτο να ανοιχτεί «εκείνη την ημέρα». Μήπως δεν βρισκόμαστε τώρα σε «εκείνη την ημέρα»; Εδώ η λέξη «ημέρα» δεν αναφέρεται σε μια εικοσιτετράωρη ημέρα. Πώς μπορούμε να προσδιορίσουμε αν βρισκόμαστε σε εκείνη την ευνοϊκή «ημέρα»; Αυτό μπορούμε να το κάνουμε εξετάζοντας όλες τις περιστάσεις που περιλαμβάνονται.

 4. (α) Ποιος ανοίγει εκείνο το «πηγάδι», και για ποιο σκοπό προμηθεύει νερό; (β) Σύμφωνα με τις Γραφές, ποια είναι μερικά αποκρουστικά πράγματα που δεν έχουν θέση στο ναό του Θεού;

⁴ Εξέχον χαρακτηριστικό εκείνης της “ημέρας” είναι ένα «πηγάδι». Αυτό το πηγάδι ανοίχτηκε από τον Ιεχωβά, καθώς το σκάβει ο ίδιος μέσω των στοργικών προμηθειών του. Φροντίζει να είναι γεμάτο με καθαρό νερό. Ποιο ρητό σκοπό εξυπηρετεί αυτό το νερό; Δεν χρησιμεύει για να σβήσει κάποιος τη δίψα του πίνοντάς το, αλλά χρησιμεύει για καθαρισμό. Το «πηγάδι» αυτό με το νερό έχει ανοιχτεί «για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό». Ένα από τα πράγματα που είναι αποκρουστικά στον Θεό περιγράφεται στο εδάφιο Λευιτικό 20:​21: «Και όταν ένας άντρας πάρει τη σύζυγο του αδελφού του, αυτό είναι κάτι το αποκρουστικό. Τη γύμνια του αδελφού του ξεσκέπασε. Πρέπει να γίνουν άτεκνοι». Κάτι το οποίο είναι αποκρουστικό ή ακάθαρτο δεν έχει θέση στο ναό του Θεού. (2 Χρονικών 29:​3⁠-⁠5) Αυτό που είναι αποκρουστικό πρέπει να πεταχτεί, ακόμη και αν πρόκειται για ασήμι και χρυσάφι. (Ιεζεκιήλ 7:​19) Όποιος εξοργίζει τον Θεό με τις ενέργειές του μπορεί να κάνει τον εαυτό του «κάτι το αποκρουστικό». (Θρήνοι 1:​8) Όποιος Ισραηλίτης μολυνόταν με το να αγγίξει κάποιο πτώμα θεωρούνταν κάτι το αποκρουστικό και δεν έπρεπε να τον αγγίξει κανείς παρά μόνο αφού καθαριζόταν με νερό αναμειγμένο με τη στάχτη από τη θυσία μιας κόκκινης αγελάδας.​—⁠Αριθμοί 19:​2⁠-⁠22.

 5. Πώς είχαν καταστήσει τη γη οι κάτοικοί της προτού την πάρουν στην κατοχή τους οι Ισραηλίτες, και γιατί άνοιξε ο Ιεχωβά ένα “πηγάδι για την αμαρτία και για κάτι το αποκρουστικό” για χάρη του υπολοίπου το οποίο είχε αποκατασταθεί εκεί;

⁵ Προτού πάρουν στην κατοχή τους οι Ισραηλίτες τη γη Χαναάν, εκείνη η γη είχε γίνει αποκρουστική, ακάθαρτη, μολυσμένη, “από το μολυσμό των λαών των τόπων, από τα απεχθή τους πράγματα με τα οποία την είχαν γεμίσει από άκρη σε άκρη μέσω της ακαθαρσίας τους”. (Έσδρας 9:​11) Αλλά αφού οι Ισραηλίτες είχαν κατοικήσει στη γη κάποιο χρονικό διάστημα, και αυτοί επίσης κατέστησαν τη γη αποκρουστική, ακάθαρτη, μολυσμένη, με αποτέλεσμα να πει ο Ιεχωβά: «Ο οίκος του Ισραήλ κατοικούσε στη γη του και την καθιστούσε ακάθαρτη με την οδό του και με τις ενέργειές του. Σαν την ακαθαρσία της εμμηνόρροιας έγινε η οδός τους ενώπιόν μου». (Ιεζεκιήλ 36:​16, 17· Λευιτικό 15:​19⁠-⁠33) Ορθά, λοιπόν, ο Ιεχωβά δεν ήθελε να ξαναγίνει ή να συνεχίσει να είναι η γη του αποκαταστημένου υπολοίπου του αποκρουστική γη. Γι’ αυτό και άνοιξε το «πηγάδι» για να καθαρίσει την αμαρτία και καθετί το αποκρουστικό.

 6. (α) Εφόσον αναφερόμαστε στο διάστημα μετά την αποκατάσταση από τη Βαβυλώνα, γιατί χρειαζόταν ο “οίκος του Δαβίδ” και οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” ένα τέτοιο πηγάδι για καθαρισμό; (β) Για πόσους προοριζόταν στην πραγματικότητα το «πηγάδι», και πώς θα μπορούσαν εκείνοι να επωφεληθούν από αυτό;

⁶ Άρα το «πηγάδι» ανοίχτηκε για “τον οίκο του Δαβίδ και τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ”. Ας μη μας διαφεύγει, όμως, το γεγονός ότι αυτοί ήταν από το υπόλοιπο των Ισραηλιτών που απελευθερώθηκαν από τη Βαβυλώνα και οι οποίοι επέστρεψαν στη γη του Ιούδα για να ανοικοδομήσουν το ναό του Θεού τους στην Ιερουσαλήμ. Επομένως, αν και υπήρχε ανάμεσά τους “οίκος του Δαβίδ”, δεν είχαν βασιλιά από τη γραμμή του Βασιλιά Δαβίδ ο οποίος να κάθεται σε βασιλικό θρόνο στην Ιερουσαλήμ. Ο Ζοροβάβελ, ο οποίος είχε έρθει από τη Βαβυλώνα, προερχόταν μεν από τον «οίκο του Δαβίδ» αλλά είχε απλώς διοριστεί κυβερνήτης του Ιούδα από τον Βασιλιά Κύρο της Περσίας. (Ζαχαρίας 4:​6⁠-⁠10· Ματθαίος 1:​6⁠-⁠13) Έπρεπε να έρθει ο Μεσσίας για να αποκτήσουν βασιλιά από τον «οίκο του Δαβίδ». Φυσιολογικά, λοιπόν, όπως εννοείται εδώ, ο “οίκος του Δαβίδ” και οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” χρειάζονταν καθαρισμό από την «αμαρτία» και από καθετί το «αποκρουστικό». Ήταν ανάγκη να ανοιχτεί εκείνο το «πηγάδι» για χάρη τους. Στην πραγματικότητα, ο “οίκος του Δαβίδ” και οι “κάτοικοι της Ιερουσαλήμ” αντιπροσώπευαν ολόκληρο το έθνος τους. Ολόκληρο το έθνος χρειαζόταν εκείνο το «πηγάδι» με το νερό του καθαρισμού που περιείχε, και θα μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτή τη θεϊκή προμήθεια όταν θα ανέβαιναν στην Ιερουσαλήμ για τις ετήσιες γιορτές τους.

 7. Πότε ανοίχτηκε το «πηγάδι» για τον «οίκο του Δαβίδ» και τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ», και με ποια αποτελέσματα αρχικά;

⁷ Πότε ανοίχτηκε εκείνο το «πηγάδι» για τον «οίκο του Δαβίδ» και τους «κατοίκους της Ιερουσαλήμ» και για το έθνος το οποίο αυτοί αντιπροσώπευαν; Αυτό έγινε αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς Εκείνος τον οποίο είχαν “διατρυπήσει” και ο οποίος πέθανε κρεμασμένος πάνω σε ξύλο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, την Ημέρα του Πάσχα του 33 Κ.Χ. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να ανεβεί στον ουρανό και να εισέλθει στην παρουσία του Ιεχωβά Θεού και να του παρουσιάσει την εξιλεωτική αξία του χυμένου αίματός του. Κατόπιν, στη γιορτή της Πεντηκοστής, στις 6 Σιβάν του 33 Κ.Χ., ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε τον εξιλεωτή Μεσσία, τον Ιησού Χριστό, για να εκχύσει το άγιο πνεύμα στους πιστούς μαθητές του στην Ιερουσαλήμ, αρχίζοντας με 120 από αυτούς. Αργότερα, μέσα στην ίδια ημέρα, περίπου τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι ομολόγησαν την ενοχή τους για συμμετοχή στη δολοφονία του Μεσσία, του Ιησού, και βαφτίστηκαν στο νερό για να γίνουν μαθητές του, ενώ παράλληλα βαφτίστηκαν και αυτοί με άγιο πνεύμα.​—⁠Πράξεις 1:​2⁠-⁠5, 15· 2:​1⁠-⁠36.

8, 9. (α) Σε σχέση με το «πηγάδι», ποιο ήταν το νόημα της συμβουλής που έδωσε ο Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής στους χιλιάδες Ιουδαίους τους οποίους έτυπτε η συνείδησή τους; (β) Ποια επιβεβαίωση σε σχέση με αυτό έδωσε αργότερα ο Πέτρος στους Ιουδαίους που βρίσκονταν στο ναό;

⁸ Όταν, λοιπόν, ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος είπε σε εκείνους τους χιλιάδες Ιουδαίους που τους έτυπτε η συνείδησή τους: «Μετανοήστε, και ας βαφτιστεί ο καθένας σας στο όνομα του Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών σας και θα λάβετε τη δωρεά του αγίου πνεύματος», τι σήμαινε αυτό; (Πράξεις 2:​37, 38) Σήμαινε ότι είχε έρθει “εκείνη η ημέρα” που είχε προειπωθεί στο εδάφιο Ζαχαρίας 13:​1. Σήμαινε ότι το «πηγάδι» είχε ανοιχτεί