Προάσπισις της Θεότητας του Ιεχωβά παρά τη Βαβυλωνιακή Εχθρότητα

«Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη;»​—Ιώβ 1:8. ΜΝΚ.

1, 2. (α) Υπάρχει κάποια πρόκλησις που υπήρξε πάντοτε, και τι περιλαμβάνει αυτή; (β) Ποιες αποδείξεις θα παρουσιασθούν σ’ αυτή τη μελέτη, και γιατί;

ΑΠΟ τον καιρό του Αδάμ ως την δική μας εποχή υπήρξε μια πρόκλησις όσον αφορά το ποιος ασκεί δικαιωματικά την Κυρίαρχο Θεότητα στο σύμπαν, επάνω στον ουρανό και στη γη. Αν ο Παντοδύναμος Θεός, ο Ιεχωβά, την ασκή, τότε μπορεί άρά γε να εκλέξη αξιοπίστους μάρτυρας στη γη για να προασπίσουν την Κυρίαρχο Θεότητά του με ακεραιότητα; Επίσης, θα μπορέσουν αυτοί οι εκλεκτοί μάρτυρες να υποστηρίξουν την Κυρίαρχο Θεότητά του με υπομονή εναντίον μιας ονειδιστικής εχθρότητας; Θυμηθήτε ότι είναι γραμμένο: «‘Σεις είσθε μάρτυρές μου’, λέγει Ιεχωβά, ‘και εγώ ο Θεός’.»​—Ησ. 43:12, ΜΝΚ.

² Στις ημέρες του Νεβρώδ, λίγο καιρό μετά τον κατακλυσμό, ο Σατανάς άρχισε να φέρνη στο είναι ένα δραστήριο σύστημα αποστασίας, το οποίο ανεπήδησε από την αρχαία πόλι Βαβυλών. Από εκεί ανεπτύχθη κι εξηπλώθη στις τέσσερες γωνίες της γης ο Βαβυλωνιακός τρόπος σκέψεως της ψευδούς θρησκείας. Σχετικά με αυτή τη Βαβυλωνιακή εξέλιξι η Βίβλος αναφέρει την δραματική ιστορία του Ιώβ του δεκάτου εβδόμου και δεκάτου έκτου αιώνος π.Χ. με την αξιοσημείωτη ουρανία και επίγεια σκηνή της. Εκεί διεφυλάχθησαν για μας αρκετά διαφωτιστικές αποδείξεις του Βαβυλωνιακού τρόπου σκέψεως της ψευδούς θρησκείας, που διήγειρε ανθρώπους να εκδηλώσουν εχθρότητα εναντίον των αληθινών λάτρεων του Ιεχωβά Θεού. Από αυτή την αρχαία πηγή, ο Σατανάς παρήγαγε ένα κύμα πανούργου αποστασίας για να διαιωνίση μια μακραίωνη αμφισβήτησι μεταξύ εκείνων που οδηγούνται από τη σοφία της Βαβυλωνιακής ψευδούς θρησκείας και εκείνων που οδηγούνται από την αγνή σοφία η οποία ρέει από τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. (Ιάκ. 3:17) Η προσοχή μας θα συγκεντρωθή τώρα σ’ αυτές τις ιδιάζουσες εκδηλώσεις της Βαβυλωνιακής θρησκευτικής δραστηριότητος, που χρησιμοποίησε ο Σατανάς σ’ όλη τη διαδρομή της ιστορίας για να ονειδίση τον Ιεχωβά Θεό με το να διατηρή την αμφισβήτησί του αν υπάρχη ή όχι ένας Κυρίαρχος Θεός, ο οποίος επηρεάζει τις υποθέσεις των ανθρώπων.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ΙΩΒ

 3. Μπορεί να λεχθή ότι το βιβλίον του Ιώβ είναι αξιόπιστο, και γιατί;

³ Τώρα που η ‘ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών’ (Ησ. 61:2) πλησιάζει για την μεγαλειώδη τακτοποίησι αυτού του ζητήματος της Κυριάρχου Θεότητος, οι σύγχρονοι ανώτεροι κριτικοί της Βίβλου επιδιώκουν συνεχώς ν’ αμφισβητήσουν την αφήγησι του Ιώβ σε μια προσπάθεια να κρατήσουν τους ανθρώπους τυφλούς όσον αφορά την εφαρμογή της και τις προοδευτικές εκπληρώσεις της. ‘Ο Μωυσής δεν ήταν ο θεόπνευστος συγγραφεύς’, λέγουν, ‘ούτε ο Ιώβ υπήρξε ένα ιστορικό πρόσωπο’, αλλά, ισχυρίζονται, ‘το βιβλίον του Ιώβ είναι απλώς ένα θαυμάσιο ποίημα φιλολογικής σοφίας που συνετάχθη μεταξύ του 600-400 π.Χ.’ a Οι ανώτεροι κριτικοί αγνοούν τις άφθονες εσωτερικές αποδείξεις, οι οποίες περιλαμβάνουν μια νομαδική κοινωνία μεγάλης ευημερίας, που θα μπορούσε να συμπέση μόνο με την περίοδο των πατριαρχών του δεκάτου εβδόμου αιώνος π.Χ. και όχι του πέμπτου αιώνος π.Χ., οπότε η αστική ζωή στις εθνικές πολιτείες με τη στρατιωτική τους οργάνωσι θα καθιστούσε απίθανο ένα Ιώβ με τόση ευημερία και με τόσο μεγάλα ποίμνια όπως περιγράφουν οι Γραφές. Η αρχαιότης και η αξιοπιστία του βιβλίου του Ιώβ έχουν αποδειχθή πλήρως.b Το βιβλίον του Ιώβ, ως ένα μέρος των Ιερών Γραφών, χρησιμεύει πολύ στις έσχατες αυτές ημέρες ως μια υγιής βάσις για την έρευνα της προκλήσεως σχετικά με το ποιος είναι ο αληθινός Θεός.

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΙΩΒ

 4. Ποιος ήταν ο Ιώβ; Ποια σχέσι είχε με τον Αβραάμ, και ποια πορεία όμοια με του Αβραάμ ακολούθησε;

⁴ Τώρα ας στραφούμε στο περιεχόμενο του βιβλίου του Ιώβ για να παρατηρήσωμε πώς θέτει σαφώς το ζήτημα της Θεότητος μέσω γεγονότων της ζωής του Ιώβ ως υποστηρικτού του Ιεχωβά. Ο Ιώβ, ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, που είχε ευλογηθή με επτά γυιούς και τρεις θυγατέρες, ζούσε ως ένας απόγονος του Ουζ ανατολικώς της γης που ήταν υποσχεμένη στον μακρινό θείο του Ιώβ Αβραάμ. (Γέν. 22:20, 21· Ιώβ 1:1) Επειδή ήταν δούλος του ιδίου Θεού, του Ιεχωβά, που ελάτρευε ο Αβραάμ, ο Ιώβ ήλθε στο προσκήνιο, λίγο χρόνο προτού ο μακρινός εξάδελφός του Μωυσής γίνη προφήτης του Ιεχωβά στους Ισραηλίτας στη διάρκεια της αιχμαλωσίας των στην Αίγυπτο τον δέκατον έκτον αιώνα π.Χ. Κατάλληλα, λοιπόν, ο Ιεχωβά μπορούσε ν’ αναφερθή στον μάρτυρα του Ιώβ ως ‘τον μεγαλήτερον πάντων των κατοίκων της Ανατολής’ και να πη, επίσης, «δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη», δηλαδή, μεταξύ των συγχρόνων του. (Ιώβ 1:3· 2:3) Πολύν πριν από τον καιρό του Ιώβ ο προπάτωρ του Αβραάμ είχε εξέλθει από την θρησκευτικώς Βαβυλωνοποιημένη περιοχή της Ουρ των Χαλδαίων. (Γέν. 11:28, 31) Ο Αβραάμ είχε αφήσει πίσω του την ειδωλολατρία και τις αποστατικές θρησκευτικές τελετουργίες της Βαβυλώνος, που είχαν διαποτίσει τη γενέτειρα του Αβραάμ Ουρ. (Γέν. 15:7) Πράγματι, στους μεταγενεστέρους χρόνους, οι όροι Χαλδαίοι και Βαβυλώνιοι εχρησιμοποιούντο εναλλάξ. (Ιεζ. 23:15) Ο Αβραάμ όχι μόνο είχε αρνηθή να Βαβυλωνοποιηθή θρησκευτικώς τον καιρό της νεότητός του, αλλά είχε, επίσης, απορρίψει την μαγική επίδρασι του Βαβυλωνιακού τρόπου σκέψεως και πνεύματος. Για να μη συμμετέχη στ’ αμαρτήματα της Βαβυλώνος και τις πληγές που θα προέκυπταν, ο Αβραάμ, υπό την κατεύθυνσι του Ιεχωβά, του αληθινού Θεού, απεμακρύνθη σοφώς από την επίδρασι της Βαβυλώνος κι εγκατεστάθη στη Χαναάν, την γην της επαγγελίας. (Αποκάλ. 18:4) Μολονότι και ο Ιώβ, επίσης, ζούσε στην Ανατολή όπου κυριαρχούσε η Βαβυλωνιακή θρησκεία, αυτός, όπως και ο μακρινός θείος του Αβραάμ, αρνήθηκε, επίσης, να εξομοιωθή με την Βαβυλώνα όσον αφορά τον θρησκευτικό τρόπο σκέψεως. Εκράτησε με ακεραιότητα την καρδιά του σταθερή στην υποστήριξι της Κυριάρχου Θεότητος του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά.

ΕΠΕΤΡΑΠΗ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ

 5. Αποδείξτε ότι η λέξις «Σατανάς» προσδιορίζει ιδιαιτέρως ένα άτομο, και ποιον.

⁵ Η προσοχή μας τώρα μετατοπίζεται στην αρχική εικόνα του βιβλίου του Ιώβ, όπου εκτυλίσσεται μια μεγαλειώδης αυλική σκηνή στον ουρανό. Άγγελοι παρατάσσονται ενώπιον του αληθινού Θεού Ιεχωβά. Κάνει εντύπωσι ότι το ζήτημα της Θεότητος δραματοποιείται με το να επιτραπή σ’ αυτόν που ονομάζεται «Σατανάς» να είναι, επίσης, παρών. Αξίζει να σημειωθή ότι στο εδάφιο Ιώβ 1:6 και κατόπιν ο μέγας ανθιστάμενος ή αντίπαλος του Ιεχωβά, καθώς και μέγιστος εχθρός του ανθρώπου, γίνεται γνωστός ως μία προσωπικότης και μ’ ένα τίτλο, επίσης. Το Εβραϊκό ρήμα σατάν σημαίνει «ανθίσταμαι», και χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον Μωυσή στα εδάφια Αριθμοί 22:22, 32.c Αλλά στο εδάφιο Ιώβ 1:6 η Εβραϊκή χρησιμοποιεί το όνομα σατάν με το οριστικό άρθρο ha προστεθειμένο σ’ αυτό, κι έτσι διαβάζαμε χας-σατάν ή στην Ελληνική Ο Σατανάς. Το οριστικό άρθρο, επομένως, προσδιορίζει ιδιαιτέρως τον Σατανά ως ένα πρόσωπο και καθιστά αδύνατη την άποψι που διακρατούν μερικοί ότι ο Σατανάς είναι η αφηρημένη έννοια του κακού, της αντιστάσεως ή εναντιώσεως. Έτσι ο Σατανάς προσδιορίζεται στη Βίβλο ως μια συγκεκριμένη προσωπικότης με την λέξι «Σατανάς» ως ένα από τους καταλλήλους τίτλους που πρέπει να χρησιμοποιούνται για τον καθορισμό της ταυτότητός του.​—Βλέπε, επίσης, Ζαχαρίας 3:1, 2.

 6. Ποια θεία ιδιότητα κατέχει ο Ιεχωβά, και πώς φαίνεται αυτό;

⁶ Ο Ιεχωβά, ο δοκιμαστής των ομοίων με κοσμήματα δούλων του, μπορεί να διαβάση τις καρδιές αγγέλων και ανθρώπων. «Εγώ ο Ιεχωβά εξετάζω την καρδίαν . . . δια να δώσω εις έκαστον κατά τας οδούς αυτού, κατά τον καρπόν των έργων αυτού.» (Ιερεμ. 17:10, ΜΝΚ) «Ο Ιεχωβά σταθμίζει τας καρδίας.» (Παροιμ. 21:2, ΜΝΚ) Λόγω αυτής της θείας ικανότητος βλέπομε ότι ο Ιεχωβά διαβάζει τις ενδόμυχες σκέψεις της καρδιάς του Σατανά. «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος [1] άμεμπτος και [2] ευθύς, [3] φοβούμενος τον Θεόν, και [4] απεχόμενος από κακού;» (Ιώβ 1:8. ΜΝΚ) Κι εδώ αποδεικνύεται, επίσης, ότι ο Ιεχωβά εδιάβαζε με ακρίβεια την καρδιά του Ιώβ, διότι και τα τέσσερα ανωτέρω άξια επαίνου σημεία που ανεφέρθησαν από τον Ιεχωβά ότι υπήρχαν στον Ιώβ είναι καρποί οι οποίοι προέρχονται από το θησαυροφυλάκιο μιας καθαράς, αγνής καρδιάς. «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν· και ο κακός άνθρωπος εκ του κακού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το κακόν· διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.»​—Λουκ. 6:45.

 7. (α) Ποια ψευδή κατηγορία προβάλλει ο Σατανάς για τον Ιώβ; (β) Τι δείχνει αυτή η έμμεση απόδειξις;

⁷ Αυτή η εισαγωγική σκηνή στον ουρανό συνεχίζεται. Ο Σατανάς κατόπιν κατηγορεί ότι ο Ιώβ λατρεύει τον Ιεχωβά για ό,τι ιδιοτελώς αποκομίζει απ’ αυτό, δηλαδή, πλούτον, και όχι από ακεραιότητα της καρδιάς ούτε από αγάπη για τον Θεό. «Απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Ιεχωβά, και είπε, Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν, και την οικίαν αυτού, και πάντα όσα έχει;d τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας, και τα κτήνη αυτού επληθύνθησαν επί της γης· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρά σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου. Και εξήλθεν ο Σατανάς απ’ έμπροσθεν του Ιεχωβά.»​—Ιώβ 1:9-12, ΜΝΚ.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

 8. (α) Εξηγήστε τις αλληγορικές χρήσεις στη Γραφή των λέξεων βραχίων και χειρ. (β) Ποια δύναμις έχει παραχωρηθή με άδεια στον Σατανά;

⁸ Το ανθρώπινο χέρι καθώς και ο βραχίων χρησιμοποιούνται συνήθως ως ένα Βιβλικό σχήμα λόγου για να μεταδώσουν ωρισμένες έννοιες. Ο βραχίων παριστά την ικανότητα παραγωγής, αναπτύξεως ή συσσωρεύσεως δυνάμεως ή ενεργείας. Παραδείγματος χάριν, στον βραχίονα του ανθρώπου υπάρχει η ικανότης να παράγη μεγάλη ενέργεια, ισχύ ή δύναμι να εκσφενδονίση ένα αντικείμενο όπως μια σφαίρα. Αλλά το χέρι παριστά την εφαρμοσμένη ισχύ ή δύναμι. Το χέρι θέτει σε χρήσι τη δύναμι, που παρήγαγε ο βραχίων προς ωρισμένα ειδικά σημεία. Στην εκτόξευσι μιας σφαίρας το χέρι καθορίζει πώς η δύναμις, που παρήχθη από τον βραχίονα, θα διαγράψη την καμπύλη ή τη διαδρομή ή την περιστροφική κίνησι της σφαίρας. Ο βραχίων του Ιεχωβά, που παράγει δύναμι, περιγράφεται στα εδάφια Ησαΐας 51:9-11, ενώ η χείρ των διευθετήσεων της εφαρμοσμένης δυνάμεως αναφέρεται στο εδάφιο 1 Πέτρου 5:6. Τώρα όσον αφορά τον Ιώβ, ο Σατανάς προτείνει να επιβάλη ο Ιεχωβά την χείρα της δυνάμεώς του κατά του Ιώβ υπό τύπον διωγμού. Ο Ιεχωβά συμφωνεί μόνον προσωρινώς να μετατοπίση την χείρα του για να επιτραπή να περιέλθη ο Ιώβ κάτω από την ανθιστάμενη χείρα της δυνάμεως του Σατανά που εφαρμόζεται για να επιφέρη συμφορές.

 9. (α) Πώς αρχίζει ο Σατανάς να εφαρμόζη την χείρα του; (β) Ποιες Βαβυλωνιακές αποδείξεις παρουσιάζονται εδώ;

⁹ Η δευτέρα εικών ανοίγει με μια σκηνή επιγείων συμβάντων. Ο Σατανάς από το βασίλειο του αοράτου επιφέρει κατόπιν κατά του Ιώβ τρομερές αντιξοότητες. Η χειρ της εφαρμοσμένης δυνάμεως του Σατανά είναι τώρα σε δράσι. Επί αρκετό καιρό ο Σατανάς είχε εκπαιδεύσει με Βαβυλωνιακό τρόπο ομάδες οργάνων του στη γη ώστε να είναι διαθέσιμες για πράξεις εχθρότητος. Πρώτα, ο πλούτος του Ιώβ αρχίζει να διασκορπίζεται από όργανα απάτης του Σατανά, με τους Σαβαίους ληστάς, οι οποίοι κλέπτουν το μεγάλο ποίμνιο των βοών του. Παρεμπιπτόντως, οι Σαβαίοι ήσαν αποστάται λάτρεις ουρανίων σωμάτων, του ηλίου, της σελήνης και των αστέρων, και την συνήθεια αυτή την είχαν παραλάβει από τους Βαβυλώνιους.e (Ησ. 47:1, 13) Ο ίδιος ο Ιώβ είχε εναντιωθή δημοσία σ’ αυτούς τους λάτρεις του ηλίου και της σελήνης. (Ιώβ 31:26, 27) Τα πλούτη του Ιώβ εξακολουθούν να εξαφανίζωνται από καταστρεπτική πυρκαϊά που προέρχεται από την ατμόσφαιρα για να καταστρέψη τα μεγάλα ποίμνια προβάτων του Ιώβ. (Εφεσ. 2:2) Τελικά, ο πλούτος του σαρώνεται από τρεις συμμορίες Χαλδαίων, οι οποίες κλέπτουν τον μεγάλο αριθμό καμήλων του Ιώβ. Σημειώστε ότι οι Χαλδαίοι, οι οποίοι ήσαν ένας Βαβυλωνιακός, θρησκευτικά κυβερνώμενος λαός, ήσαν, επίσης, όργανα χρησιμοποιούμενα από τον Σατανά για να πολεμήσουν κατά του Ιώβ, του αληθινού μάρτυρος του Ιεχωβά. Το ότι ήσαν «τρεις» συμμορίες είναι μια αρχική απόδειξις ότι οι Βαβυλωνιακοί θρησκευόμενοι ήσαν με εμφατικό τρόπο εναντίον του Ιεχωβά, επειδή το τρία είναι ένα αριθμητικό σύμβολο εμφάσεως.​—Ιώβ 1:13-17.

10, 11. (α) Πώς αντέδρασε ο Ιώβ στα περαιτέρω κτυπήματα του Σατανά; (β) Ποιες είναι οι πηγές του διωγμού, και γιατί αυτές επιτρέπονται;

¹⁰ Αλλά δεν είναι αρκετά όλα αυτά​—η εχθρική χειρ του Σατανά συνεχίζει. Τα δέκα τέκνα του Ιώβ πρέπει να θανατωθούν από μια ισχυρή ανεμοθύελλα, που παρήγαγε ο βραχίων του Σατανά και να φονευθούν από την χείρα του Σατανά που θέτει σ’ εφαρμογή τη δύναμί του. (Εβρ. 2:14) Τι ειδήσεις απογυμνωτικών κτυπημάτων! (Ιώβ 1:18-20) Μολονότι ο Ιώβ δεν εγνώριζε γιατί ήλθε επάνω του όλη αυτή η δυσμένεια, εν τούτοις η καρδιά του έμεινε σταθερή στην πιστή υποστήριξι της Θεότητος του Ιεχωβά. Όταν έφθασε στο κατώτατο σημείο ο Ιώβ είπε: «Ο Ιεχωβά έδωκε, και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα του Ιεχωβά ευλογημένον.»​—Ιώβ 1:21, 22, ΜΝΚ.

¹¹ Εδώ αποδεικνύεται για πάντα ότι η πηγή του διωγμού και των ατυχιών επάνω στους πιστούς μάρτυρας του Ιεχωβά δεν έρχεται ποτέ από την άμεση χείρα του Ιεχωβά. Μάλλον, προέρχεται πάντοτε από την επιτρεπόμενη χείρα του Σατανά και των ανθισταμένων δαιμονικών συνεργατών του και ειδικά των θρησκευόμενων Βαβυλωνοποιημένων ανθρώπων. Τα κοσμήματα, όταν δοκιμάζωνται, δείχνουν την ποιότητα τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις δοκιμαζόμενες καρδιές των πιστών μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ιάκ. 1:2, 3) Ο Ιεχωβά γνωρίζει πώς να προμηθεύση πνευματική ενθάρρυνσι και τροφή που είναι αναγκαία για να εποικοδομήσουν την καρδιά. Ο Ιεχωβά γνωρίζει πώς να δώση την ορθή εκπαίδευσι της καρδιάς, που προμηθεύει στον άνθρωπο την υπομονή για ν’ ανθίσταται σε υπερφυσικές σατανικές πιέσεις όπως εκείνες στις οποίες αντέστη ο Ιώβ.​—1 Κορ. 10:13.

ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

12. Ποια περαιτέρω συμφορά έπληξε τον Ιώβ, και γιατί;

¹² Αφού ο Σατανάς απέτυχε ν’ αποδείξη ότι ο Ιώβ ήταν υλιστής στην αφοσίωσι και την υπηρεσία του προς τον Ιεχωβά, η τρίτη εικών μάς επαναφέρει και πάλι στον ουρανό, όπου ο Σατανάς κατόπιν κατηγορεί: «Δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα, όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού·f πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον τα οστά αυτού και την σάρκα αυτού, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού αυτός εις την χείρά σου· μόνον την ζωήν αυτού φύλαξον.» (Ιώβ 2:4-6, ΜΝΚ) Άλλη μια φορά με τη χείρά του ή τα μέσα εφαρμογής της δυνάμεώς του ο Σατανάς παράγει, αυτή τη φορά, πόνους ως ένα μέσον για να επιφέρη βασανισμούς στον Ιώβ προσωπικώς. «Τότε εξήλθεν ο Σατανάς απ’ έμπροσθεν του Ιεχωβά, και επάταξε τον Ιώβ με έλκος κακόν, από του ίχνους των ποδών αυτού έως της κορυφής αυτού. Και έλαβεν εις εαυτόν όστρακον, δια να ξύηται με αυτό· και εκάθητο εν μέσω του σποδού.» (Ιώβ 2:7, 8, ΜΝΚ) Έτσι εισάγεται τώρα η τετάρτη εικών, η σκηνή στη γη μιας παρατεταμένης δοκιμασίας, με την οποία ο Σατανάς προσπαθεί ν’ αποδείξη την πρόκλησί του για την Θεότητα του Ιεχωβά με το να θέση σε δοκιμασία ως το έσχατο σημείο τον λάτρη του Ιεχωβά Ιώβ.

13. Πώς οι δοκιμασίες του Ιώβ επηρέασαν τη σύζυγο του; Εξηγήστε.

¹³ Η σκηνή των δοκιμασιών συνεχίζεται. Ο Ιώβ και η σύζυγος του δεν είχαν διευθέτησι πνευματικής τηλεοράσεως όπως έχομε τώρα με τη συμπληρωμένη, θεόπνευστη, Γραφική αφήγησι του Ιώβ, για να ιδούν με ‘τους οφθαλμούς του νοός’ τι υπήρχε πίσω από τις θλίψεις του Ιώβ. (Εφεσ. 1:18) Μολονότι υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν μπορούσε να εννοήση ο Ιώβ όσον αφορά τη δοκιμασία του, εν τούτοις η πίστις του ήταν ισχυρή για να προασπίζη την Θεότητα του Ιεχωβά πάντα. Ένα άλλο κτύπημα​—η πίστις του πλησιέστερου και πιο αγαπητού προσώπου του Ιώβ, της συζύγου του, εξασθενεί. Του λέγει: «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; βλασφήμησον τον Θεόν, και απόθανε.g Ο δε είπε προς αυτήν, Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή; Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού.»​—Ιώβ 2:9, 10.

ΤΡΕΙΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

14. (α) Ποιον επρόκειτο να χρησιμοποιήση κατόπιν ο Σατανάς για να θέση σε δοκιμασία τον Ιώβ; (β) Ποιο Βαβυλωνιακό ιστορικό φαίνεται να είχαν οι τρεις σύντροφοι του Ιώβ;

¹⁴ Ως τον δέκατον έβδομον αιώνα π.Χ. ο Βαβυλωνιακός θρησκευτικός τρόπος σκέψεως είχε επηρεάσει όλους τους λαούς γύρω από την Παλαιστίνη. Υπάρχουν τώρα διαφωτιστικές αποδείξεις που μαρτυρούν ότι οι δήθεν φίλοι του Ιώβ είχαν εμποτισθή με το πνεύμα της Βαβυλωνιακής αποστασίας. Αυτοί οι ψευδείς φίλοι ήσαν τώρα έτοιμοι για τις ειδικές πιέσεις του Σατανά εναντίον του Ιώβ. Για να κάμη ο Σατανάς ώστε τα παθήματα του Ιώβ να κεντήσουν βαθιά την καρδιά του, έκαμε ελιγμούς για να χρησιμοποιήσουν αυτοί οι τρεις Βαβυλωνοποιημένοι πράκτορες φιλοσοφική γνώσι για να καμφθή διανοητικώς ο Ιώβ όσον αφορά την πιστότητά του στον Ιεχωβά. Το γεγονός ότι υπήρχαν τρεις τέτοιοι δήθεν παρηγορηταί τονίζει την ολοκληρωτική προσπάθεια του Σατανά σ’ αυτή την πανούργο ενέργεια του. Ο πρώτος απ’ αυτούς τους ψευδείς παρηγορητάς ήταν ο Ελιφάς ο Θαιμανίτης, που δείχνει ότι ήταν ένας απόγονος του Αβραάμ μέσω του αποστάτου εγγονού του Ησαύ. (Γέν. 36:2, 10, 11) Οι Θαιμανίται έγιναν διάσημοι για την αποστατική σοφία των εφόσον δεν είχαν παραμείνει στερεοί στην αληθινή θρησκεία του Αβραάμ. (Ιερεμ. 49:7) Ο Βιλδάδ, ο Σαυχίτης, ήταν ο δεύτερος ψευδής σύντροφος, ο οποίος, επίσης, ήταν ένας απόγονος του Αβραάμ μέσω του Σουά, έκτου γυιού του Αβραάμ, από τη δευτέρα σύζυγό του Χεττούρα. (Γέν. 25:2) Και ο Βιλδάδ, επίσης, είχε αποστατήσει από την αληθινή θρησκεία του Αβραάμ. Το όνομά του Βιλδάδ σημαίνει είτε «Υιός Έριδος», ή, «Ο Βηλ ηγάπησε», η τελευταία δε αυτή σημασία θα μπορούσε να υποδεικνύη το ισχυρό Βαβυλωνιακό ιστορικό της οικογενειακής του εκπαιδεύσεως, εφόσον Βηλ ήταν ο τίτλος του Μερωδάχ, του κυριωτέρου θεού των Βαβυλωνίων. (Ιερεμ. 50:2)h Ο τρίτος από αυτό το τρίο των ενοχλητικών «παρηγορητών» ήταν ο Σωφάρ, ο Νααμαθίτης, ο οποίος από τα λόγια του επροδόθη ότι ήταν, επίσης, ένας αποστάτης από την αληθινή θρησκεία του Αβραάμ. Η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα τον αναφέρει ως «Σωφάρ ο Μιναίων βασιλεύς», ενός Αραβικού λαού, δεδομένου ότι οι Άραβες θεωρούνται ως απόγονοι του Αβραάμ.

15. Τι φαίνεται να υποδεικνύουν οι επτά ημέρες σιωπής, και γιατί;

¹⁵ Όταν οι τρεις «φίλοι» έφθασαν, άρχισαν το ‘πρόγραμμα παρηγοριάς’ των με μια περίοδο σιωπής από επτά ημέρες και επτά νύχτες καθισμένοι μπροστά στον Ιώβ. (Ιώβ 2:13) Μολονότι είναι γεγονός ότι οι απόγονοι του Αβραάμ, τον καιρό της ταφής του Ιακώβ, έκαμαν πένθιμες ιεροτελεστίες με «θρήνον μέγαν» επί επτά ημέρες (Γέν. 50:10), εν τούτοις δεν υπάρχει καμμιά απόδειξις ότι υπήρχε συνήθεια επταημέρου «σιωπής» μεταξύ των Ισραηλιτών. Έτσι οι επτά ημέρες σιωπής φαίνονται ν’ αντιστοιχούν με κάποια Βαβυλωνιακή συνήθεια να επικαλούνται τις αόρατες δυνάμεις του Σατανά και των δαιμόνων για υπαινιγμούς όσον αφορά το τι υπεδείκνυαν οι συνθήκες.i Τελικά στο τέλος των επτά ημερών αυτοί οι τρεις εξεδηλώθησαν ότι ήσαν μέρος της συνωμοσίας του Σατανά για να εξασθενίσουν την υποστήριξι του Ιώβ υπέρ της Κυριάρχου Θεότητος του Ιεχωβά.

ΤΙΤΛΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΘΕΟΤΗΤΑ

16. Χαράξτε τις χρήσεις των Εβραϊκών λέξεων για Θεός (α) όσον αφορά τους ειδωλολάτρας, (β) όσον αφορά τους αληθινούς λάτρεις του Ιεχωβά.

¹⁶ Ας εξετάσωμε τώρα και άλλες αποδείξεις για το ότι οι τρεις ψευδείς παρηγορηταί του Ιώβ έλεγαν Βαβυλωνιακή σοφία με το σίββωλεθ της αποστασίας μάλλον αντί να παρηγορούν τον Ιώβ μέσω αγνής σοφίας με σχίββωλεθ της αληθινής θρησκείας. (Κριτ. 12:6) Με άλλα λόγια, η Βαβυλωνιακή των σοφία εφαίνετο ελκυστική και ωμοίαζε πολύ με τη θεία σοφία, αλλά δεν είχε ακριβώς τον ήχο της γνησιότητας της. Εφόσον το βασικό ζήτημα είναι η Κυρίαρχος Θεότης, σημειούται ότι και οι τρεις ισχυρίζοντο ότι ήσαν μονοθεϊσταί ή ότι επίστευαν σε μία θεότητα. Αυτοί οι τρεις απόγονοι του Αβραάμ, που είχαν εκτραπή, χρησιμοποιούσαν τους όρους «Παντοδύναμος» (σαντάι) και «Θεός» (ελ· ή, ελόαχ, τον για τον ενικό, και ελοχείμ, για τον πληθυντικό τύπο εξοχότητος), όπως είχε κάμει ο προγονός των Αβραάμ και όπως έκανε ο Ιώβ. (Γέν. 17:1· Ιώβ 4:17· 6:4· 8:3· 11:7) Αλλά τώρα έρχεται η δοκιμασία! Από την εποχή, που άρχισε η ειδωλολατρία στις ημέρες του Ενώς, οι άνθρωποι άρχισαν ν’ αποκαλούν τα είδωλα των θεούς (ελ ή ελοχείμ). Το Ταργκούμ της Παλαιστίνης σχολιάζει το εδάφιο Γένεσις 4:26 ως εξής: «Αυτή ήταν η γενεά, στις ημέρες της οποίας άρχισαν ν’ αποστατούν, και να κατασκευάζουν για τους εαυτούς των είδωλα, και να επονομάζουν τα είδωλά των με το όνομα της λέξεως του Κυρίου.»j Μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε οι Βαβυλωνοποιημένοι ειδωλολάτραι έκαναν το ίδιο με το ν’ αναφέρωνται στους αποστάτας θεούς των, επίσης, με την πληθυντική μορφή της εξοχότητος, ελοχείμ, θεός. (Παρατηρήστε αυτό σχετικά με τον Δαγών στα εδάφια Κριταί 16:23, 24· και τον θεό Χεμώς και τον θεό Μελχώμ στο εδάφιο 1 Βασιλέων 11:33 και τον θεό Βέελ-ζεβούλ στα εδάφια 2 Βασιλέων 1:2, 3, 16.) Παρατηρήστε ότι στην ιστορία του Νώε, όπου αναφέρεται η εποχή του Ενώχ, ότε ήδη ησκείτο ειδωλολατρία, οι αληθινοί λάτρεις συχνά έθεταν το οριστικό άρθρο χα πριν από το ελ ή ελοχείμ για να τονίσουν «τον αληθινό Θεό» Ιεχωβά ως διακεκριμένον από τους ψευδείς θεούς, οι οποίοι ανεφέροντο, επίσης, ως ελ ή ελοχείμ αλλά όχι ως χα-ελ ή χα-ελοχείμ.k​—Γέν. 5:22· 2 Βασ. 1:6, 9.

17, 18. (α) Αντιπαραβάλετε τη διαφορά στον τρόπο που εχρησιμοποιούντο οι λέξεις για Θεός και Ιεχωβά από (α) τον Αβραάμ και τον Ιώβ, (β) τους τρεις συντρόφους. Πώς αυτό επηρεάζει το ζήτημα της Θεότητος;

¹⁷ Ο Αβραάμ ακολούθησε αυτή τη συνήθεια που εχρησιμοποιείτο από την εποχή του Ενώχ με το ν’ αναφέρεται, επίσης, στον Ιεχωβά με τη λεπτή, διακεκριμένη μορφή του χα-ελοχείμ (όπως στα εδάφια Γένεσις 17:18· 20:6, 17 και 22:9). Για διορατικούς σπουδαστάς των ιερών Γραφών η Μετάφρασις Νέου Κόσμου διεφύλαξε όλες τις χρήσεις του χα-ελ και χα-ελοχείμ στα Εβραϊκά κείμενα μεταφράζοντας τα με ακρίβεια ως «ο [αληθινός] Θεός.» Ο Ιώβ, στις ομιλίες του, ακολουθεί την τακτική του Αβραάμ, προασπίζοντας, επίσης, την Θεότητα του Ιεχωβά με το να τον διαχωρίζη από τους ειδωλολατρικούς θεούς χρησιμοποιώντας κατά περιστάσεις χα-ελ και χα-ελοχείμ. (Βλέπε Ιώβ 2:10· 13:8· 21:14· 31:28.) Αλλά στις ομιλίες των οι Βιλδάδ και Σωφάρ ακολουθούν την τακτική των Βαβυλωνιακών θρησκευόμενων με το να χρησιμοποιούν μόνο τον γενικό τύπο, ελ ή ελοχείμ για Θεός. Ακόμη και ο Ελιφάς, ο οποίος διεκδικεί την ορθόδοξο σκέψι (Ιώβ 15:10), μόνο μια φορά χρησιμοποιεί το χα-ελ, «ο αληθινός Θεός» στο εδάφιο Ιώβ 22:17 αλλά και τότε μ’ ένα υποτιμητικό τρόπο όταν αναφέρεται σ’ εκείνους οι οποίοι είναι προσηλωμένοι στον Ιεχωβά ως τον αληθινό Θεό.​—Ιώβ 22:15.

¹⁸ Ακολουθώντας μια άλλη Βαβυλωνιακή τακτική τής αποκρύψεως του προσωπικού ονόματος της Θεότητος, οι τρεις ψευδείς παρηγορηταί δεν χρησιμοποιούν το θείον όνομα, «Ιεχωβά», ούτε μια φορά στις πολλές ομιλίες των, ενώ ο Ιώβ χρησιμοποιεί το όνομα «Ιεχωβά» πέντε φορές. (Ιώβ 1:21· 12:9· 28:28) Στην αφήγησι του προπάτορός των Αβραάμ το όνομα «Ιεχωβά» χρησιμοποιείται εβδομήντα περίπου φορές στη Γένεσι από το κεφάλαιο 12 έως το 24 περιλαμβανόμενο. Αλλά, επίσης, ο Ιώβ είναι ο μόνος, ο οποίος αναφέρεται με σεβασμό στον Ιεχωβά ως τον ‘Άγιον’.​—Ιώβ 6:10.

ΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΙΚΗ ΠΕΙΡΑ

19. Εξηγήστε τι αποδεικνύεται από τη δαιμονιστική πείρα του Ελιφά.

¹⁹ Μια άλλη χαρακτηριστική απόδειξις της Βαβυλωνιακής θρησκείας είναι η επικοινωνία με τα πνεύματα ή τους δαίμονας. Αυτά τα πνεύματα ή δαίμονες δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν όπως είχαν υλοποιηθή οι πιστοί άγγελοι για να επικοινωνήσουν με τον Αβραάμ. (Γεν. 18:1-8) Αυτό εσήμαινε ότι οι δαίμονες ώφειλαν να καταφεύγουν εμμέσως σε μαντείες και χρησμούς. «Σε μια εμπνευστική ή φυσική μαντεία ο παράγων βρίσκεται ομολογουμένως κάτω από την άμεση επίδρασι κάποιου πνεύματος ή θεού, που καθιστά εκείνον που ασκεί τη μαντεία ικανό να βλέπη το μέλλον και να προφέρη χρησμούς οι οποίοι ενσαρκώνουν αυτά που βλέπει. . . . Είναι δυνατόν ν’ αποδειχθή ότι μεταξύ των αρχαίων Βαβυλωνίων και Αιγυπτίων υπερίσχυε η απόψις ότι όχι μόνο χρησμοί, αλλά, επίσης, και κάθε είδους οιωνοί δίνονται σε ανθρώπους από τους θεούς και εκφράζουν τον νουν αυτών των θεών.»l Σημειώστε ότι ο Ελιφάς στην πρώτη του ομιλία επικαλείται μια από τις Βαβυλωνιακού τύπου, πνευματιστικές πείρες του για να υποστηρίξη το επιχείρημά του. (Ιώβ 4:15-17) Ποτέ ο Αβραάμ ή ο Ιώβ δεν είχαν τέτοιες δαιμονιστικές πείρες για ν’ αρνηθούν την Θεότητα του Ιεχωβά ο οποίος τους καθωδηγούσε με άμεσο τρόπο.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΘΝΗΤΟΣ​—ΕΛΠΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

20. Δείξτε πώς ο Ιώβ είχε ακριβή γνώσι για το τι είναι ο άνθρωπος. Πώς εκφράζει ο Ιώβ την ελπίδα του για το μέλλον;

²⁰ Ο Ιώβ στα επιχειρήματά του με τα οποία αντικρούει τους άλλους χρησιμοποιεί την έκφρασι «θνητός άνθρωπος» (Εβραϊκά, ενός) πολλές φορές. Είχε εννοήσει ότι ο άνθρωπος είναι μια ζώσα ψυχή. Απέρριψε τη Βαβυλωνιακή άποψι ότι ο άνθρωπος έχει μια αθάνατη ψυχή. Ο Ιώβ επίστευε ότι ο άνθρωπος είναι θνητός και, όταν πεθαίνη, είναι νεκρός. (Ιώβ 7:1, 17· 9:2· 10:4, 5· 13:9· 14:1, 2· 28:13, ΜΝΚ) Ο Ιώβ δείχνει περαιτέρω ότι με το θάνατο του ο άνθρωπος εκπνέει. (Ιώβ 10:18· 14:10· 27:5· 29:18, ΜΝΚ) Επειδή ο Ιώβ είχε την ορθή άποψι σ’ αυτό το βασικό ζήτημα μπορούσε να υπαινίσσεται την ελπίδα που είχε για την ανάστασι, την επάνοδό του στη ζωή ως ένα άτομο στη γη. (Ιώβ 14:13, 14) Είναι αξιοπαρατήρητο ότι οι τρεις ψευδείς φίλοι του ήσαν σιωπηλοί στο θέμα της αναστάσεως.

ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

21. Αναφέρατε μερικά από τα εχθρικά αισθήματα που εξέφρασαν οι τρεις ψευδείς σύντροφοι εναντίον του Ιώβ.

²¹ Το τρίο των «φίλων» με τις θρησκευτικές εναλλαγές παρουσιάζει την Βαβυλωνιακή υλιστική φιλοσοφία ότι μόνο οι σοφοί ευδοκιμούν και ότι οι ένοχοι υφίστανται δυσμένεια. (Ιώβ 4:7, 8) Ισχυρίζονται ψευδώς ότι ο Ιεχωβά «δεν εμπιστεύεται εις τους δούλους αυτού.» (Ιώβ 4:18) Μία ορθόδοξος έκκλησις γίνεται από αυτούς για να δοθή προσοχή στις παραδόσεις των προηγουμένων γενεών. (Ιώβ 8:8, 9) Συνηγορούν στο να τηρήται η θρησκεία απλή και να μη προχωρή ένας πολύ βαθιά στο να μάθη πράγματα του Θεού. (Ιώβ 11:7) Παραπονούνται ότι ο Ιώβ (ένας μάρτυς του Ιεχωβά) με έπαρσι ισχυρίζεται ότι γνωρίζει περισσότερα από τους θρησκευτικούς σοφούς του παρελθόντος. (Ιώβ 15:9, 10) Όσον αφορά την ακλόνητη στάσι ακεραιότητος του Ιώβ για την αληθινή Θεότητα, οι «φίλοι» του δυσφορούν από αντίθεσι για το ότι η στάσις των θεωρείται ακάθαρτη. (Ιώβ 18:3) Λέγουν: ‘Ιώβ, παίρνεις τη θρησκεία σου πολύ σοβαρά με το να προσπαθής να διακρατήσης μια δικαία στάσι ενώπιον του Θεού’. (Ιώβ 22:2-4) Από την εξωτερική εμφάνισι ο Ιώβ πρέπει να είναι ένας «κακός άνθρωπος» και γι’ αυτό ο Θεός τον κρίνει δυσμενώς. (Ιώβ 22:5-10) Τελικά, χωρίς περιστροφές, αυτοί οι Βαβυλωνιακοί σοφοί ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατο για τον Ιώβ, ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του ‘θνητό άνθρωπο’ (Ιώβ 7:1, 17, ΜΝΚ), να επιτύχη μια δικαία, καθαρή στάσι ενώπιον του Θεού.​—Ιώβ 25:4.

Ο ΙΩΒ ΕΞΕΤΑΖΕΙ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ

22. Πώς αναγκάσθηκε ο Ιώβ να προσέξη τον εαυτό του, και τι είπε;

²² Έτσι μ’ αυτούς τους τρεις μακρείς γύρους επιχειρημάτων υλιστικής φιλοσοφίας το ασεβές αυτό τρίο αναγκάζει τον Ιώβ να προστατεύση τον εαυτό του προσωπικώς και να εξετάση το εσωτερικό του να συνεχίση να διακηρύττη ότι η ψυχή του είναι δικαία μάλλον παρά να εξυμνή τη δικαιοσύνη του αληθινού Θεού με το να χειρίζεται αυτή την περίπτωσι ως ν’ αφορά την Κυρίαρχο Θεότητα Του. Βαθιά μέσα στην καρδιά του Ιώβ έγινε αυτή η κεντριστική, λειτουργία δοκιμασίας, με αναπήδησι ερωτήσεων και απαντήσεων απ’ αυτόν. «Ημάρτησα· τι δύναμαι να κάμω εις σε, Διατηρητά [Παρατηρητά, ΜΝΚ] του ανθρώπου; δια τι με έθεσας σημάδιόν σου, και είμαι βάρος εις εμαυτόν [εις σε, ΜΝΚ];» (Ιώβ 7:20) «Εξεύρω ότι ζη ο Λυτρωτής μου.» (Ιώβ 19:25) «Ω να ήτό τις να με ήκουεν! Ιδού, η επιθυμία μου είναι να απεκρίνετο ο Παντοδύναμος εις εμέ.» (Ιώβ 31:35) Ναι, μέσω αυτής της μακράς μονομαχίας κάτω από το χέρι του Σατανά, στο οποίο επετράπη να ενεργήση, και μέσω των επιγείων οργάνων του, ο Ιώβ εδοκιμάσθη ως το βάθος της καρδιάς του, κι εν τούτοις η καρδιά του απεδείχθη αληθής, αγνή, γεμάτη ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό.

ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΙΟΥ

23. (α) Ποιος ήταν ο καταλογισμός της ευθύνης από τον Ελιού για την μακρά θρησκευτική αντιλογία; (β) Πώς παρενέβη ο Ιεχωβά, και ποια ήταν η αντίδρασις του Ιώβ;

²³ Τελικά ο ουδέτερος παρατηρητής, Ελιού, ύψωσε τη φωνή του και παρουσίασε τον ορθό καταλογισμό ευθύνης όσον αφορά την αληθινή και ψευδή σχολή σοφίας που παρέθεσαν τα επιχειρήματά των. «Κατά του Ιώβ εξήφθη ο θυμός αυτού, διότι εδικαίονεν εαυτόν μάλλον παρά τον Θεόν. Και κατά των τριών αυτού φίλων εξήφθη ο θυμός αυτού, διότι δεν εύρηκαν απόκρισιν, και κατεδίκασαν τον Ιώβ [τον Θεόν, ΜΝΚ].» (Ιώβ 32:2, 3) Έτσι στο ζήτημα της Θεότητος απεδείχθη ότι οι τρεις ψευδείς παρηγορηταί απέτυχαν πλήρως, ενώ ο Ιώβ ενδιεφέρθη για τον εαυτό του, μολονότι ουδέποτε απέτυχε στην ακεραιότητά του προς τον αληθινό Θεό. Κατόπιν το δράμα τελειώνει με την τρομακτική έκθεσι σοφίας από τον αληθινό Θεό, ο οποίος ωμίλησε μέσα από τον ανεμοστρόβιλο. Εκεί ο Ιεχωβά απέδειξε τη συντριπτική του Θεότητα με το ν’ αναφερθή στα θαυμάσια της δημιουργίας και στα φυσικά πράγματα που ανήκουν στη γη και είναι πάρα πολύ θαυμαστά για να μπορή να τα συλλάβη ο νους του θνητού ανθρώπου. (Ιώβ, κεφάλαια 38-41) Η καθαρή καρδιά του Ιώβ ανταπεκρίθη αμέσως σ’ αυτή την καταπληκτική βροχή ουρανίας σοφίας: «Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός σου δύναται να εμποδισθή. Δια τούτο βδελύττομαι εμαυτόν, και μετανοώ εν χώματι και σποδώ.»​—Ιώβ 42:2, 6.

24, 25. (α) Ποια ήταν η κρίσις του Ιεχωβά για τις δύο πλευρές του θέματος της Θεότητος; (β) Πώς καταλήγει το δράμα του Ιώβ; (γ) Ποιο ερώτημα εγείρεται, και πώς θα γίνη ο χειρισμός του;

²⁴ Κατόπιν ο Ιεχωβά επιβεβαιώνει την επιτίμησι των τριών ψευδών φίλων από τον Ελιού με το να ειπή: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου [Ελιφάς], και κατά των δύο φίλων σου· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλός μου Ιώβ· δια τούτο λάβετε τώρα εις εαυτούς επτά μόσχους και επτά κριούς, και υπάγετε προς τον δούλόν μου Ιώβ και προσφέρετε ολοκαύτωμα υπέρ εαυτών· ο δε Ιώβ ο δούλός μου θέλει ικετεύσει υπέρ υμών διότι θέλω δεχθή το πρόσωπον αυτού· δια να μη πράξω με σας κατά την αφροσύνην σας· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλός μου Ιώβ». (Ιώβ 42:7, 8) Έτσι η αποστατική θρησκεία αυτών των Βαβυλωνιακής σοφίας ανδρών εξετέθη από τον Ιεχωβά τον ίδιο, με το ότι δύο φορές τους κατήγγειλε ‘ως μη λαλήσαντας το ορθόν [αναληθείς, ΜΝΚ]’. Η δήθεν σοφία των απεδείχθη μωρία. Ο Σατανάς έχασε με άθλιο τρόπο την υπόθεσι που είχε προκύψει από την πρόκλησί του. Οι τρεις «φίλοι» αναγκάσθηκαν να σκύψουν, ν’ αναμορφωθούν και να υπαγάγουν τη ζωή τους στις ιερατικές υπηρεσίες του Ιώβ με το να δεχθούν την αληθινή θρησκεία. Όσον αφορά τον Ιώβ προσωπικώς, «έστρεψεν ο Ιεχωβά την αιχμαλωσίαν του Ιώβ» και τον ευλόγησε με υλικά αγαθά διπλάσια από όσα είχε στην αρχή. Όσον αφορά την οικογένειά του, απέκτησε επτά γυιούς και τρεις ωραίες θυγατέρες και μάλιστα στη γεροντική του ηλικία και στην προχωρημένη ηλικία της συζύγου του.​—Ιώβ 42:10-15, ΜΝΚ.

²⁵ Βεβαίως ο Ιεχωβά απέδειξε ότι είναι ο αληθής Θεός, ο οποίος μπορεί να εκλέξη αξιοπίστους μάρτυρας για να προασπίσουν την Κυρίαρχο Θεότητά του στη γη. Ο Ιώβ ήταν ο αγωνιστής, ο οποίος έτυχε διεκδικήσεως στις ημέρες του. Μήπως αυτό το δράμα έχει προφητική εκπλήρωσι ή εφαρμογή που ενδιαφέρει ανθρώπους αληθινής σοφίας στον έσχατο καιρό; Στα επόμενα άρθρα θα παρουσιασθούν αποδείξεις για την επιβεβαίωσι του πράγματος.

[Υποσημειώσεις]