επίβλεψι των γονέων. Η ηθική επίδρασις της Βίβλου έχει υπονομευθή σε πολλές ψυχές από την αναζωπύρωσι της θεωρίας περί εξελίξεως κι από τις παράτολμες επικρίσεις των λεγομένων «ανωτέρων κριτικών». Όλα αυτά έχουν προλειάνει την οδόν για έναν ηθικό κώδικα, που είναι επαίσχυντα χαλαρός. Το φύλον και η βία κατέστησαν ολοένα ηχηρότερο θέμα των κινηματογράφων, των περιοδικών, των εφημερίδων, του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως.

Στη νέα αυτή ατμόσφαιρα το σπίτι έχει γίνει λιγότερο από ένα εκπαιδευτικό κέντρον και περισσότερο από ένα κέντρον ανεφοδιασμού. Συχνά το κέντρον της οικογενειακής εξουσίας είναι η ιδιοτροπία των νεαρών αντί της θελήσεως των γονέων. Αντί της παλαιάς ενότητος, πολύ συχνά κάθε μέλος της οικογενείας περιποιείται τον «υπ’ αριθμόν ένα» εαυτό του. Το χρήμα και οι ηδονές είναι οι μόνοι σκοποί για πολλούς. Ανήθικες πράξεις θεωρούνται ως «έξυπνες» και σκόπιμες. Η ιδεαλιστική νεότης βλέπει πολλούς ενηλίκους ν’ αποδίδουν μόνο υπηρεσία χειλέων στον νόμο και στην ηθική. Απογοητευμένοι, κοσμικόφρονες νέοι, απέρριψαν την κοινωνία των ενηλίκων και υιοθέτησαν δικό τους κώδικα κατάλληλο για την κοινωνία των δρόμων. Εκεί, ενώ απουσιάζουν η ηγεσία των ενηλίκων κι ένας αξιόλογος σκοπός, κατέστησαν τα σπουδαία πράγματα της ζωής η «φήμη» και τα «λακτίσματα». Οι νεανίαι διεπίστωσαν ότι αυτό θα μπορούσε να κερδηθή και να διατηρηθή με τη συγκίνησι του βανδαλισμού, την κλοπή, τη διαμάχη και τις πείρες με το φύλον και τα ναρκωτικά. Ακόμη κι αν υπήρχαν αρκετές ευκαιρίες απασχολήσεως, οι νεαροί αυτοί δεν γνωρίζουν πια την ικανοποίησι της εκτελέσεως εργασίας. Δεν υπάρχει πραγματικό ελατήριο για εργασία κι αποταμίευσι για ό,τι μπορούν να κλέψουν. Όπως είναι ευνόητον, η νεανική εγκληματικότης εξέσπασε σ’ αυτό που ο Δικαστής της Νέας Υόρκης Σαμουήλ Λάιμποβιτς προσφάτως απεκάλεσε «πρόβλημα τόσο σοβαρό όσο και μια παγκόσμια μεγάλη πυρκαϊά». Ωστόσο, μπορείτε να τηρήτε αυτή την πυρκαϊά έξω από το σπίτι σας, αν το θέλετε αυτό πραγματικά.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ

Το πρώτο βήμα για τους γονείς είναι να παύσουν να είναι ‘άφρονες, αλλά να νοούν τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά’. (Εφεσ. 5:17, ΜΝΚ) Οι αρχές συχνά διαπιστώνουν, ότι είναι δυσκολώτερο ν’ ασχοληθή κανείς με τους γονείς των νεαρών εγκληματιών παρά με τους ίδιους τους νεαρούς αυτούς. Οι γονείς είναι στην καλύτερη θέσι να παρεμποδίσουν την εγκληματικότητα, όταν διαβάζουν προσεκτικά τον λόγον του Θεού κι εφαρμόζουν ενθουσιωδώς τις αρχές του. Τότε μπορούν ν’ αναθρέψουν τα τέκνα των «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά». (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Αυτό παρέχει στους γονείς την πεποίθησι ότι πολλά φαίνεται να λείπουν. Λύει το πρόβλημα του να είναι πολύ αυστηροί ή πολύ χαλαροί, διότι η οδός της Γραφής είναι σταθερότης, συνυφαίνοντας τη δικαιοσύνη με το έλεος, αλλά μη αφήνοντας τ’ αδικήματα εντελώς ατιμώρητα.

Όταν οι γονείς εκπληρώνουν τις ευθύνες των, τότε μπορούν να διδάξουν στα τέκνα των τις δικές των ευθύνες. Μη φοβάσθε άτι αυτή η διδασκαλία θα δώση στο παιδί σας ένα «πλέγμα ενοχής». Κάμετε του γνωστόν ότι ο Θεός, σεις και η κοινωνία θα το ανταμείψουν για τα καλά έργα και θα το τιμωρήσουν για τις εσκεμμένες κακές του πράξεις. Διευκρινίστε του ότι σεις και το παιδί σας είσθε υπόλογοι και οι δύο στον νόμον του Θεού· ότι υπάρχει ένας νόμος και για τους δύο σας χωρίς μεροληψία. Η μέθοδος του Θεού για τη μετάδοσι των νόμων του εκ μέρους σας στα τέκνα σας εκτίθεται στο Δευτερονόμιο 6:7: «Και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Εξηγήστε στον νεαρό σας ότι ο σκοπός του Θεού είναι ν’ αφήση τους ευπαθείς ανθρώπους να ζήσουν στον δίκαιο νέο του κόσμο. (2 Πέτρ. 3:13) Διευκρινίστε εντελώς ότι κανένα αγόρι ή κορίτσι που θα ρέπη στην κλοπή ή θα είναι άπληστο ή ατίθασσο πρόκειται να εισέλθη στη Βασιλεία του Θεού.​—1 Κορ. 6:9, 10· Ψαλμ. 37:9· Ιεζ. 9:6.

Καθόσον καλλιεργείτε κι εφαρμόζετε τις ευσεβείς αρχές κατ’ οίκον, το παιδί σας θ’ απορροφήση ηθικές αξίες και θ’ αναπτύξη συνήθειες που αντανακλούν αυτή τη θεία επιρροή. Άσχετα με τον κώδικα της κοινωνίας που μεταβάλλεται και άσχετα με οτιδήποτε κάνουν οι άλλοι νεαροί, το παιδί σας θ’ αποφεύγη την εγκληματικότητα, διότι γνωρίζει τι λέγει ο Θεός για τα ορθά και τα εσφαλμένα, θα θέλη να κάνη αυτό το ορθόν, αν συνδέετε την υπακοή στον νόμον του Θεού με τον σκοπό του στη ζωή.

ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ

Η έλλειψις ενός σκοπού στη ζωή κάνει πολλούς νέους να παρασύρωνται σε ανωμαλίες. Είναι σαν ένα πλοίο χωρίς προορισμό. Χωρίς τη Γραφή, που να τους καθοδηγή, δεν έχουν ούτε ακόμη ένα πηδάλιο. Οποιοδήποτε εμπόριο ή επάγγελμα κι αν προτιμήση το παιδί σας για να κερδίζη τα προς το ζην, σ’ εσάς ανήκει να του δείξετε ότι ο βασικός του σκοπός στη ζωή είναι να βαδίζη μετά του Θεού και ν’ αποκτήση αιώνια ζωή. (Ιωάν. 17:3) Τονίστε τό πώς η ειρήνη κι ασφάλεια μπορεί να είναι δική του τώρα παρά τους κρισίμους καιρούς μας, αν ο σκοπός του είναι να κάνη το θέλημα του Θεού. Όταν αυτό καταστή σταθερός του σκοπός, θα εννοήση ότι η ανάγνωσις, η γραφή και η μελέτη της ιεράς και κοσμικής ιστορίας είναι μέσα επιτεύξεως του σκοπού του. Θα καταλάβη ότι η φυγοπονία αποτελεί σπατάλη πολυτίμου χρόνου, ότι η μελέτη είναι μια σοφή επένδυσις του χρόνου και ότι ακόμη κι οι μικρότερες εγκληματικές πράξεις θα τον εμπόδιζαν να επιτύχη τον σκοπό του στη ζωή. Όταν διακρίνη ποιος είναι ο βασικός του σκοπός στη ζωή, τότε δείξτε του ότι ο σκοπός του έχει νόημα εδώ και τώρα δίνοντάς του κάποια ευθύνη.

Το να παίζη έναν υπεύθυνο, παραγωγικό ρόλο στη ζωή πρέπει ν’ αποτελή ένα μέγα μέρος του σκοπού του παιδιού σας στη ζωή. Πρέπει ν’ αρχίση να μαθαίνη αυτή τη σημασία της ευθύνης και της παραγωγικότητος όσο το δυνατόν ταχύτερα. Μπορείτε ν’ αρχίσετε από το να το διδάσκετε να ντύνεται, να διαλέγη τα ρούχα του, τα παιχνίδια και τα βιβλία του. Αν κατοικήτε στα προάστια, πολύ πιθανό να υπάρχουν πολλές ευθύνες που μπορούν ν’ ανατεθούν, όπως λόγου χάριν το κόψιμο της χλόης, ο στολισμός φρακτών, δικράνισμα φύλλων, βαφή φράκτου, καθάρισμα μιας σοφίτας ή κελλαριού. Αν κατοικήτε σε νοικιασμένο διαμέρισμα μέσα σε πόλι, πρέπει να στρώνεται το τραπέζι, να πλύνωνται και στεγνώνωνται τα πιάτα, να σαρώνωνται οι τάπητες, να γίνεται «παρκετάρισμα», να ξεσκονίζονται και στιλβώνωνται τα έπιπλα, να σιδερώνωνται τα ρούχα, και να λαμβάνεται φροντίδα για τα κρεββάτια και τα ψώνια. Αν αυτό δεν παρέχη αρκετές ευκαιρίες, ένας άλλος τόπος όπου μπορείτε να του διδάξετε ευθύνες είναι ο τόπος των συναθροίσεων της εκκλησίας.

Ενθαρρύνατε το παιδί σας να προθυμοποιήται να υποβοηθή στην τήρησι της καθαρότητος του τόπου των συναθροίσεων εκκλησίας, ή να ευθυγραμμίζη τις σειρές των καθισμάτων, να υποβοηθή στο δίπλωμα Γραφικών φυλλαδίων, να κλείνη τα παράθυρα μετά την αναχώρησι των περισσοτέρων, και να παραμερίζη το χιόνι από την είσοδο με φτυάρι. Δώστε το ορθό παράδειγμα προθυμοποιούμενοι σεις οι ίδιοι, αν είναι κάπως δυνατόν.

Με την εκπλήρωσι αυτού του είδους καθηκόντων, ο νεαρός σας θα μάθη κάτι που έλειπε σημαντικά στην εκπαίδευσι εγκληματικών παιδιών​—πώς να εργάζεται και πώς να συνεργάζεται με τους άλλους. Θα μάθη τη χαρά μιας καλά γινομένης εργασίας. Μ’ αυτό το αίσθημα επέρχεται σεβασμός και ένα βήμα προς την ωριμότητα. Μην αφήνετε τον γυιό σας να μάθη αυτό το μάθημα με τον σκληρό τρόπο, όπως τον έμαθε ένας δεκαεννέα ετών. Μόνον αφού εξέτιε ποινήν μέσα σ’ ένα Κρατικό στρατόπεδο νέων, μπόρεσε να πη: «Μ’ εδίδαξαν πώς να εργάζωμαι, την . . . ευχαρίστησι, που μπορεί να λάβη ένας άνθρωπος από το να κάμη κάτι για τον εαυτό του.» Το ν’ αναθέτετε στο παιδί σας ευθύνες θα παράσχη, επίσης, έναν τρόπο ελέγχου της πρωτοβουλίας του, της πλήρους εκτελέσεως και της αξιοπιστίας του. Όπως λέγει το εδάφιο Παροιμίαι 20:11: «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα». Ιδιαίτερη προσοχή μπορεί να δοθή σε σημεία των διαθέσεών του που απαιτούν βελτίωσι. Η πιστή εκτέλεσις των καθηκόντων παρέχει ευκαιρία για έπαινο και πρόσθετα προνόμια. Σχετικά με τούτο, έχετε μια ευκαιρία να διδάξετε το πολύτιμο μάθημα του τρόπου εργασίας κι αποταμιεύσεως για επιθυμητά πράγματα. Φυσικά, εφόσον προέρχεται από σας το παιδί, δεν είναι τελειότερο από σας. Μην αναμένετε τελειότητα, αλλά και μην παραβλέπετε την απαιτούμενη επιβολή πειθαρχίας.

ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΙΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Όταν δίνετε οδηγίες ή εντολές, να λέγετε εκείνο που εννοείτε και να εννοήτε εκείνο που λέγετε. Αν δίνετε διαταγές μ’ επιτιμητικό τρόπο, διδάσκετε το παιδί σας πώς να παρακούη, διότι ξέρει ότι μπορεί να αγνοήση τη διαταγή σας και θ’ αναγκασθήτε να την επαναλάβετε. Αλλά δεν θα χρονοτριβήση, αν επιδείξετε ότι οι λόγοι σας υποστηρίζονται από ενέργεια. Φυσικά, πολλές φορές μπορεί να είναι φρόνιμο να εκθέσετε τους λόγους για κάποια διαταγή ή περιορισμό. Μπορεί να νομίζετε ότι δεν έχετε υποχρέωσι να εξηγήσετε στο παιδί σας τον λόγο των διαταγών σας, αλλά να θυμάστε τούτο: Με το να εννοήση το παιδί σας γιατί ένας ορισμένος τρόπος ενεργείας είναι φρόνιμος ή ασύνετος, θα έχη την ικανότητα να εκλέξη τη συνετή πορεία, όταν δεν είσθε σεις παρών. Παρατηρήστε πώς η Αγία Γραφή συχνά εκθέτει τον λόγο, για τον όποιον μια πορεία είναι καλή ή κακή. Ακολουθήστε αυτό το καλό παράδειγμα.​—Παροιμ. 23:20, 21· 24:15, 16, 19, 20.

Όταν το παιδί σας ακολουθή άφρονα πορεία, παρά την καλή συμβουλή σας, θυμηθήτε το εδάφιο Παροιμίαι 22:15: «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.» Ο Ιεχωβά σάς προτρέπει να μην αποσύρετε τη διαπαιδαγώγησι από ένα απλό παιδί. (Παροιμ. 23:13, 14) Γνωρίζετε πότε το παιδί σας εκτροχιάζεται, είναι δε πολύ πιθανόν να το γνωρίζη και το παιδί, επίσης. Όπως ένας εγκληματίας είπε σ’ ένα συντάκτη: «Ποτέ δεν μ’ έδειραν, αν και, πραγματικά, συχνά ενόμιζα πώς θα έπρεπε». Μην ερεθίζετε τα τέκνα σας αλλάσσοντας συχνά τους «κανόνας» ή τιμωρώντας μια πράξι ανυπακοής τη μια μέρα και όχι την άλλη. Μιμηθήτε τον Ιεχωβά. Ζήτε σύμφωνα με τον λόγο σας, να είσθε συνεπείς και να ασκήτε τη διαπαιδαγώγησι από αγάπη.​—Παροιμ. 13:24· Εβρ. 12:6.

Σ’ αυτούς τους κρισίμους καιρούς, οπότε πολλοί στερούνται φυσικής στοργής, είναι ουσιώδες να γνωρίζη το παιδί σας ότι αγαπάται και είναι επιθυμητό. (2 Τιμ. 3:3) Όταν επιβάλλετε λογικούς περιορισμούς ως προς την ορθή συντροφιά και τις προχωρημένες ώρες κι εφαρμόζετε αυστηρά τις επιθυμίες σας, δείχνετε ότι είσθε ένας στοργικός γονεύς που φροντίζει πραγματικά. Η αγάπη σας είναι αισθητή, μολονότι ίσως να μην εκτιμάται προς στιγμήν, όταν επιμένετε να ζητή το παιδί σας πάντοτε άδεια για να πάη κάπου και να σας λέγη με ποιόν πρόκειται να πάη. Κατ’ επανάληψιν διεπιστώθη ότι, όταν τα παιδιά διέπραξαν αταξίες, όπως λόγου χάριν κλοπές από καταστήματα, οι γονείς των δεν είχαν ιδέα για το πού ήσαν. Αν φροντίζετε, θα κάμετε έργον σας το να γνωρίζετε, θα διδάξετε, επίσης, το παιδί σας να στέκη μακριά από οποιονδήποτε, ο οποίος θα το παρακινούσε με περίπαιξι ή με πίεσι ν’ αντιταχθή στην επιθυμία του Θεού του ή των γονέων του. Διδάξτε του ότι η καλή του στάσις έναντι του Θεού είναι εκείνο, που έχει πραγματική σημασία. Αν η οικογένειά σας συναντήση αντιξοότητες, επωφεληθήτε απ’ αυτές δείχνοντας στο παιδί σας πώς να πλησιάζη τον Θεό για να λάθη παρηγοριά και καθοδηγία. Όλ’ αυτά αποτελούν μέρος της πολυτίμου εκπαιδεύσεως του τέκνου σας στον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήση για να λάβη αιώνια ζωή.​—Παροιμ. 22:6.

Αν έχετε δώσει στο παιδί σας τη Βασιλεία ως σκοπόν του, αν του εδιδάξατε ν’ αποβλέπη στον λόγον του Θεού για καθοδηγία και το εξεπαιδεύσατε να χειρίζεται ευθύνες, αυτό θα διακρίνη ότι ο βανδαλισμός, η κλοπή, η ανηθικότης, και κάθε άλλη μορφή εγκληματικότητος, όλ’ αυτά είναι πράγματα που μπορούν να το απομακρύνουν από τον δρόμο που οδηγεί στη ζωή. (Ματθ. 7:14) Κρατήστε την εγκληματικότητα μακριά από το σπίτι σας, τηρώντας το σε αυστηρή αρμονία με την έγκυρη νουθεσία του Ιεχωβά. «Δια της σοφίας οικοδομείται ο οίκος, και δια της συνέσεως στερεώνεται.»​—Παροιμ. 24:3.

Η Ανθρώπινη Ψυχή​—Θνητή ή Αθάνατη;

ΠΟΛΛΟΙ θρησκευόμενοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Ένα Καθολικό βιβλίο με ερωτήσεις και απαντήσεις, στην ερώτησι, «Είναι αποκεκαλυμμένη δοξασία ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη;» δίνει την απάντησι: «Η αφήγησις της Γενέσεως περί της πλάσεως του ανθρώπου το αποδεικνύει αυτό. . . . Η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη επιμένουν στην αθανασία της ψυχής». Στη Ρωμαιοκαθολική «Παλαιά Διαθήκη» οι λέξεις «αθάνατος», «αθανασία» και «αφθαρσία» απαντώνται σε δύο μόνον απόκρυφα βιβλία, στη Σοφία του Σολομώντος και στον Εκκλησιαστικό. Ωστόσο, αυτά τα βιβλία ούτε άπαξ αναφέρουν περί αθανάτου ψυχής, ούτε λέγουν ότι έχει κανένας άνθρωπος αθανασία ή ότι είχε ποτέ.

Γυρίστε στις Θεόπνευστες Γραφές κι εξετάστε τες λεπτομερώς με τη βοήθεια ενός εκτενούς ταμείου της Αγίας Γραφής. Τότε θα πεισθήτε ότι ούτε μια φορά δεν απαντά η φράσις «αθάνατη ψυχή» στις Άγιες Γραφές, ούτε υπάρχει άλλη καμμιά έκφρασις που να λέγη ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη. Αντιθέτως, όλες οι Γραφικές εκφράσεις από τον Μωυσή κι έπειτα δηλώνουν έντονα ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή και πεθαίνει, παύοντας να υπάρχη.

Εν τούτοις, οι θρησκευτικοί κριτικοί μας χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ψυχή ως αθάνατη και λέγουν «το σώμα είναι φυσικά θνητό· η ψυχή από την ίδια της τη φύσι είναι αθάνατη». Αλλά σε απάντησι στο ερώτημα, «Τι ενδείξεις έχετε ότι η ψυχή είναι αθάνατη;» οι ιερατικοί μας κριτικοί γράφουν έξη παραγράφους με σύνολο τριάντα δύο μακρών γραμμών, αλλά δεν προσκομίζουν ούτε μια θεόπνευστη φράσι από τον λόγον του Θεού. Θα έπρεπε ν’ αρκέση, λοιπόν, αν προσεκομίζαμε έστω κι ένα εδάφιο που ν’ από δεικνύη ότι η ανθρώπινη ψυχή υπόκειται σε θάνατο και καταστροφή. Πρώτον, παραθέτομε το Ιεζεκιήλ 18:4, 20 από την Καθολική Μετάφρασι Ντουαί:

«Ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού· ως η ψυχή του πατρός, ούτω και η ψυχή του υιού εμού είναι· η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Προσέξτε την επαναλαμβανόμενη αυτή δήλωσι, «η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει». Οι θεόπνευστες Γραφές, δείχνοντας ότι η ψυχή δεν είναι το ίδιο με το πνεύμα, πουθενά δεν λέγουν ότι το πνεύμα πεθαίνει, αλλ’ επανειλημμένως λέγουν ότι η ψυχή πεθαίνει.

Οι ιερατικοί κριτικοί μας, όταν αντιμετωπίζουν τη σαφή αυτή Γραφική έκφρασι, λέγουν: «Η λέξις ψυχή ενταύθα δεν αναφέρεται αποκλειστικά στο αθάνατο μέρος της ανθρωπίνης φύσεως». Σε ποιο μέρος λοιπόν αναφέρεται; Πού λέγουν κάτι οι θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές από τον Μωυσή ως τον Ιεζεκιήλ περί αθανάτου μέρους της φύσεως του ανθρώπου; Ο Ιεζεκιήλ έγραψε τα λόγια «η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει», πριν ακόμη ο παγανιστής φιλόσοφος Πυθαγόρας αρχίση να γράφη και να διδάσκη αθανασίαν, και πριν τα δευτεροκανονικά ή απόκρυφα βιβλία γραφούν. Αν ο Ιεζεκιήλ δεν εννοούσε αυτό που έγραφε, τότε γιατί δεν είπε: ‘Του αμαρτάνοντος ανθρώπου το σώμα θέλει αποθάνει’;

ΑΠΛΗ Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ

Όταν παραδεχώμεθα τη Γραφή και ό,τι λέγει ο Θεός μέσα σ’ αυτή, τότε η αλήθεια γίνεται απλή. Ο Αδάμ έγινε ψυχή ζώσα, όταν ο Θεός ενεφύσησε πνοήν ζωής στο ανθρώπινο σχήμα του. Συνεπώς, όταν ο αμαρτωλός Αδάμ πέθανε, η ανθρώπινη ψυχή πέθανε. Έπαυσε να υπάρχη. Ο Θεός πουθενά δεν εξέφερε απειλή για βασανισμό της ψυχής του Αδάμ σε πυρ και θείον μετά τον θάνατό του. Ο Θεός δεν απείλησε έτσι τον Αδάμ, διότι ο Θεός εγνώριζε ότι η ανθρώπινη ψυχή Αδάμ δεν ήταν αθάνατη και ακατάστρεπτη. Ο απόστολος Παύλος, αντί αιωνίων βασάνων της ψυχής, λέγει: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος». (Ρωμ. 6:23) Δεν υπάρχει ζωή αιώνια για τους ασεβείς: «Ο Κύριος φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» (Ψαλμ. 145:20) Για να παρατηρήσετε ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη αλλά θνητή, σημειώστε τα επόμενα Θεόπνευστα εδάφια:

«Είθε να αποθάνω κατά τον θάνατον των δικαίων.» (Αριθμ. 23:10) «Η ψυχή αυτού απέκαμε μέχρι θανάτου. Και είπεν. . . . Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Φιλισταίων». (Κριτ. 16:16, 30) «Και θέλετε σώσει την ζωήν ημών εκ του θανάτου». (Ιησ. Ναυή 2:13) «Η ζωή αυτών τελειώνει μεταξύ των ασελγών». (Ιώβ 36:14) «Δεν εφείσθη από του θανάτου την ψυχήν αυτών». (Ψαλμ. 78:50) «Δια να ελευθερώση εκ θανάτου την ψυχήν αυτών, και εν καιρώ πείνης να διαφυλάξη αυτούς εις ζωήν. Η ψυχή ημών προσμένει τον Κύριον». (Ψαλμ. 33:19, 20) «Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου». (Ματθ. 26:38) «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού αυτού, θέλει σώσει ψυχήν εκ θανάτου».​—Ιάκ. 5:20.

Αποτελεί υπεκφυγήν από τα πράγματα να πούμε ότι θάνατος σημαίνει αιώνια ζωή με δυστυχία και βάσανα. Οι Γραφές πουθενά δεν διδάσκουν ότι η διαφορά μεταξύ θανάτου και αιωνίου ζωής είναι ευτυχία, και ότι θάνατος σημαίνει ζωή χωρίς ευτυχία. Ο Θείος λόγος της αληθείας δεν παρουσιάζει τέτοια αντίφασι λέξεων. Η ένωσις του ανθρωπίνου σώματος με την πνοή της ζωής δια θείας δυνάμεως παράγει την ανθρώπινη ψυχή. Ο άνθρωπος έτσι γίνεται μια ζώσα ψυχή. Αλλ’ αν το πνεύμα ή πνοή της ζωής χωρισθή από το ανθρώπινο σώμα, η ζώσα ψυχή παύει να υπάρχη. Η ψυχή παύει να ζη· πεθαίνει, ακριβώς όπως λέγει παντού ο λόγος του Θεού. Η πνοή της ζωής δεν διατηρεί τις ιδιότητες της ζώσης ανθρωπίνης ψυχής. Ούτε και νεκρό ανθρώπινο σώμα τις διατηρεί, διότι δεν μπορεί να ιδή, ν’ ακούση, να αισθανθή, να γευθή, να οσφρανθή, να σκεφθή, ν’ αγαπήση, να μισήση ή να εργασθή. Είναι παράλογο, κι επομένως αντιγραφικό, να πούμε ότι μια ψυχή μέσα στο σώμα του ανθρώπου λειτουργεί με τα όργανα του ανθρώπου και τις ικανότητες των αισθήσεών του στο διάστημα που είναι στο σώμα του, αλλά, όταν αυτή είναι χωρισμένη απ’ αυτά τα όργανα και τις ικανότητες στον θάνατο, η ανεξάρτητη αυτή ψυχή μπορεί ακόμη να εκτελή τις ίδιες αυτές λειτουργίες.

Δεν εξαντλήσαμε καθόλου όλες τις Γραφικές αποδείξεις, αλλ’ αρκετά προσεκομίσθησαν στην ανωτέρω παράγραφο για ν’ αποδειχθή ότι ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης κι ο Πλάτων δεν έφεραν σε φως ζωήν και αφθαρσίαν, διότι οι διδασκαλίες των περί αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής είναι εσφαλμένες. Ο Σατανάς ή Διάβολος δεν έφερε φως σ’ αυτό το θέμα, όταν είπε ψευδώς στην Εδέμ: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει».​—Γέν. 3:4.

Προτού πεθάνη ο Χριστός Ιησούς ως ανθρώπινη θυσία και αναστηθή και αναληφθή στην παρουσία του Θεού για να παρουσιάση την αξία της θυσίας του για μας, δεν υπήρχε καμμιά βάσις για αιώνια ζωή για κανένα από τους απογόνους του Αδάμ. Οι «καλής θελήσεως άνθρωποι», αποδεχόμενοι τα οφέλη της θυσίας του, μπορούν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στη γη τελειοποιημένη κάτω από τη βασιλεία του Θεού· ακόμη δε και οι ανθρώπινοι νεκροί θ’ αναστηθούν γι’ αυτή την αγαθή ευκαιρία. Η διακονία του Χριστού ήταν μια διακονία αιωνίου ζωής για την ανθρωπότητα γενικά, που θ’ αποκτηθή κάτω από τη βασιλεία του για την ευλογία όλων των φυλών της γης.

Υπηρετώντας τον Άρχοντα από τον Οίκον του Άρτου

ΤΙ ΤΙΜΗ, τι προνόμιο, τι ευλογία είναι να υπηρετήται ο Άρχων από τον Οίκον του Άρτου! Αυτός δεν είναι ένας συνήθης, ατελής, ιδιοτελής, ή και με καλές διαθέσεις αδύνατος άνθρωπος, που έχει μια φθίνουσα δόξα και παροδική ζωή. Όχι, ο Άρχων αυτός είναι ένας τον οποίον εξέλεξε ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος. Ο Θεός, προβλέποντας την ανάγκη του ανθρωπίνου γένους για ένα δίκαιον άρχοντα, έκαμε έναν από τους προφήτας του να προείπη από πολύν καιρό σχετικά με τον Άρχοντα αυτόν: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, . . . εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος.»​—Μιχ. 5:2.a

Όταν ο Ιησούς ήλθε στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον, εγεννήθη στη Βηθλεέμ για αρχική εκπλήρωσι της προφητείας του Μιχαία. Πολύ κατάλληλα οι άγγελοι του Θεού τότε ανήγγειλαν: «Σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας».​—Λουκ. 2:11, 14, ΜΝΚ.

Με πλήρη εμπιστοσύνη ο Ιεχωβά Θεός θα μπορούσε να διορίση αυτόν ως Άρχοντα, διότι δεν ήταν αυτός πράγματι που υπηρετούσε πιστά τον Πατέρα του από ακαθορίστου χρόνου, αποκτώντας πείρα, αυξάνοντας τη γνώσι και σοφία του στην αποκλειστική συναναστροφή του με τον Πατέρα του; (Παροιμ. 8:22-31) Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι αυτός ήταν ο καλύτερος που θα ήταν δυνατόν να εκλέξη ο Θεός. Μετά την έλευσί του στη γη και την εκμάθησι υπακοής απ’ όσα έπαθε, ο Ιεχωβά Θεός τον εξύψωσε στα δεξιά του, περιμένοντας τον καιρό για την εκπλήρωσι του εδαφίου Μιχαίας 5:2 σε μεγαλύτερη κλίμακα.​—Εβρ. 5:8.

Η Βιβλική προφητεία τοποθετεί την μεγαλύτερη και πλήρη εκπλήρωσι του Μιχαίας 5:2 στο τέλος των καιρών των εθνών, που ήλθαν στο έτος 1914. Σ’ εκείνο τον καιρό εφηρμόζοντο οι λόγοι του Ιεχωβά: «Αλλ’ εγώ, . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου. . . . “Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα· ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης”.»​—Ψαλμ. 2:6-8.

Πώς μπορεί να λεχθή ότι ο ένδοξος αυτός θείος Άρχων εξήλθε τότε από τη Βηθλεέμ; Διότι Βηθλεέμ σημαίνει ‘οίκος ή τόπος άρτου’, ο δε τόπος από τον οποίον προέρχεται ο μέγας αυτός Άρχων είναι ο Οίκος του Άρτου για όλο το ανθρώπινο γένος. Τι έκαμε ώστε να γίνη αυτός ο Οίκος του Άρτου; Η απολυτρωτική θυσία του Ιησού, της οποίας την αξία παρουσίασε αυτός στον Πατέρα του όταν ανελήφθη στον ουρανό. Δια της αξίας αυτής ο Ιησούς Χριστός μπορεί να δώση ζωή σ’ όλους τους ευπειθείς από το ανθρώπινο γένος, διότι αυτός είναι, όπως κι ο ίδιος το είπε, «ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου».​—Ιωάν. 6:51.

Επίσης, ακριβώς όπως η μικρή πόλις της Βηθλεέμ ευρίσκετο στην [γην της φυλής] Ιούδα, που εσήμαινε [Ιεχωβά-] Αινετός, έτσι η μεγαλύτερη αυτή Βηθλεέμ βρίσκεται στους ουρανούς μεταξύ των αγγελικών δυνάμεων, που αινούν όλες τον Ιεχωβά. Όπως δε η Βηθλεέμ δεν εκείτο σε όλη τη γη του Ιούδα αλλ’ είχε μια ωρισμένη τοποθεσία, ένα ωρισμένο μέρος ή σημείον ή έδαφος στη γη του Ιούδα, έτσι και η συμβολική Βηθλεέμ, ο πνευματικός Οίκος του Άρτου, δεν εμπερικλείει όλον τον ουρανό, αλλά βρίσκεται έχει που είναι ο ίδιος ο Ιησούς, αφού αυτός είναι ο ζωοπάροχος Άρτος.

Μαζί με αυτόν τον Άρχοντα από τον οίκον του Άρτου, όχι ως Προμηθευταί του Άρτου, ή ως προερχόμενοι οι ίδιοι από τον Οίκον του Άρτου​—διότι αυτοί οι ίδιοι έπρεπε πρώτα να λάβουν από τον Ζώντα Άρτον—​είναι εκείνοι που πιστά ακολουθούν στα ίχνη του, οι «κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί», οι οποίοι, μαζί με αυτόν, αποτελούν την πρωτεύουσα οργάνωσι που άρχει πάνω στην παγκόσμια οργάνωσί του.​—Αποκάλ. 17:14· 14:1, 3.

Βέβαια, αν ο Ιησούς Χριστός εγίνετο Άρχων χωρίς να προέλθη απ’ αυτόν τον ουράνιον Οίκον του Άρτου, χωρίς να έχη πρώτα απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος και χωρίς να έχη παρουσιάσει την αξία της θυσίας του στον ουρανό, δεν θα μπορούσε να δώση αιώνια ζωή στο ανθρώπινο γένος, οσοδήποτε ικανή κι ευεργετική κι αν ήταν η διακυβέρνησίς του. Αφ’ ετέρου χωρίς να αποσταλή ως Άρχων, δεν θα μπορούσε να δώση στο ανθρώπινο γένος το ευεργέτημα του να είναι αυτός ο Άρτος της ζωής μέσα στον Οίκον του Άρτου.

Πόσο υπόχρεοι είμεθα όλοι σ’ αυτόν τον Άρχοντα από τον Οίκον του Άρτου! Τι ωραίο παράδειγμα έθεσε αυτός για όλους τους ακολούθους του! Αφιερωμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι εκτιμούν τα οφέλη, που είναι και θα είναι ακόμη δικά τους, και το παράδειγμα που έθεσε ο Ιησούς, θα ευαρεστούνται να τον υπηρετούν, θα κάνουν, όπως κι εκείνος έκανε όταν ήταν στη γη, διερχόμενος πάσαν πόλιν και κώμην, «κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 8:1) Καθόσον δε εξεπαίδευε άλλους, το ίδιο έπρεπε να κάνουν κι αυτοί. Για πολλούς, ο Ιανουάριος θα είναι ένας μακρός, ψυχρός μήνας, αλλά τι είναι οι αβολιές του ακαταστάτου καιρού σε σύγκρισι με τη χαρά που προέρχεται από το να είναι κανείς στην άμεση υπηρεσία του Άρχοντος από τον Οίκον του Άρτου, φέροντας τον Άρτον της ζωής σ’ εκείνους που είναι άξιοι γι’ αυτόν, που πεινούν και θνήσκουν!

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

1 Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ το αγίω αυτού· ο Ιεχωβά εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζυσι τους υιούς των ανθρώπων.​—Ψαλμ. 11:4, ΜΝΚ. Σ 1/8/62 1

2 Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει.​—Ιωάν. 14:23. Σ 1/9/62 6

3 Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγεν.​—Ιωάν. 2:17. Σ 1/9/62 11α

4 Δεν ηξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου;​—Λουκ. 2:49. Σ 15/11/62 4, 5

5 Θα κλίνη τον ώμόν του εις φορτία και θα υποβληθή εις δουλικήν αναγκαστικήν εργασίαν.​—Γέν. 49:15, ΜΝΚ. Σ 1/10/62 29, 30

6 Και έκαμεν ο Ασά το καλόν και το ευθές ενώπιον Ιεχωβά του Θεού αυτού· διότι αφήρεσε τα θυσιαστήρια των αλλοτρίων θεών, και τους υψηλούς τόπους, και . . . κατέκοψε τα άλση.​—2 Χρον. 14:2, 3, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 15, 16α

7 Διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.​—Γαλ. 6:5. Σ 1/7/62 27, 28α

8 Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.​—Ρωμ. 12:1. Σ 15/5/62 1, 3α

9 Εκείνος δε ο δούλος όστις γνωρίσας το θέλημα του κυρίου αυτού, δεν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά το θέλημα αυτού, θέλει δαρθή πολύ.​—Λουκ. 12:47. Σ 1/9/62 7, 8

10 Ο Ιούδας υπερίσχυσεν.​—1 Χρον. 5:2. Σ 15/9/62 58

11 Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν.​—Παροιμ. 4:1. Σ 15/11/62 1, 2

12 Πλην και σεις οι καθ’ ένα, έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως ας αγαπά ως σεαυτόν· η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.​—Εφεσ. 5:33. Σ 1/11162 11α

13 Και διαπεράσας τα μέρη εκείνα, και προτρέψας αυτούς δια λόγων πολλών, ήλθεν εις την Ελλάδα.​—Πράξ. 20:2. Σ 1/2/62 18, 19α

14 Έκαστος ας εξετάζη το εαυτού έργον.​—Γαλ. 6:4. Σ 1/7/62 27

15 Θέλομεν επεγείρει κατ’ αυτού επτά ποιμένας, και οκτώ άρχοντας ανθρώπων.​—Μιχ. 5:5. Σ 1/5/62 13, 14α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Από τον Ιανουάριο αρχίζει η 25η Ετησία Προσπάθεια για συνδρομητάς στο περιοδικό μας Η Σκοπιά, που θα συνεχισθή έως τον Απρίλιο. Στις σελίδες της Σκοπιάς αναπτύσσονται θέματα από τις Θεόπνευστες Γραφές, που είναι σήμερα πολύτιμα για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, οι οποίοι επιθυμούν να έχουν μια αυθεντική πληροφορία από τον λόγον του Θεού σχετικώς με τα αίτια και την έκβασι της ανωμάλου καταστάσεως που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Η Σκοπιά εκδίδεται τώρα σε 65 διάφορες γλώσσες και η παγκόσμιος κυκλοφορία της έχει φθάσει τα 4.150.000 αντίτυπα σε κάθε της έκδοσι. Λάβετε και σεις μέρος στην τετράμηνη αυτή Προσπάθεια για τη Σκοπιά. Συμβάλλετε έτσι στο να αποκτήσουν και άλλοι άνθρωποι καλής θελήσεως πίστι στον Θεόν και στον άγιον λόγον του, τη Γραφή.

ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 1963

Μια ζωντανή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεσις της διακονίας των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά, σε 188 διάφορες Χώρες της Γης, περιλαμβάνονται στο Ετήσιο Βιβλίο των του 1963 που τίθεται τώρα σε κυκλοφορία. Το βιβλίο αυτό είναι μόνο στην Αγγλική. Τιμάται δρχ. 15. Για όσους γνωρίζουν Αγγλικά είναι ένα πολύτιμο απόκτημα. Το Ημερολόγιο 1963, εξ άλλου, είναι για πρώτη φορά εφέτος στην Ελληνική. Είναι μια πολύ ωραία έκδοσις και θα πρέπει να το αποκτήσετε και σεις. Τιμάται μόνον δρχ. 8. Στείλτε μας τώρα τις παραγγελίες σας για Βιβλία του Έτους και Ημερολόγια.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

10 Φεβρουαρίου: «Ο Λόγος»​—Ποιος Είναι; Κατά τον Ιωάννην, §1-28. Σελ. 9.

17 Φεβρουαρίου: «Ο Λόγος»​—Ποιος Είναι; Κατά τον Ιωάννην, §29-32 και Πηγή της Ζωής Του, §33-57, Σελ. 15.

24 Φεβρουαρίου: Πάλι στο κατά Ιωάννην 1:1, 2, §58-83. Σελ. 22.

Ταπεινοφροσύνη​—Το Συμπλήρωμα της Αγάπης

Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ δεν είναι δημοφιλής αρετή, διότι δεν είναι εύκολο να είναι κανείς ταπεινός. Γι’ αυτό και πολύ λίγοι άνθρωποι, συγκριτικά, είναι αληθινά ταπεινοί. Ω, υπάρχουν πάρα πολλοί που φαντάζονται ότι είναι ταπεινοί. Κι έτσι παρουσιάζονται, εφόσον το κάθε τι προσαρμόζεται στον δικό τους τρόπο. Αλλ’ ας παρενοχληθουν, ή επικριθούν, ή αντιμετωπίσουν μια δυσμενή κατάστασι και τότε, Να! επέρχεται έκρηξις. Πού είναι, λοιπόν, η ταπεινοφροσύνη των;

Ακόμη κι ένα συνεσταλμένο άτομο, με έντονα αισθήματα κατωτερότητος, μπορεί να μην είναι ταπεινό, μολονότι μπορεί να φαίνεται ότι είναι τέτοιο σ’ εκείνους που το περιστοιχίζουν. Το ότι αισθάνεται ταπεινοφροσύνη μπορεί να οφείλεται σε φόβο για το τι είναι δυνατόν να νομίσουν οι άλλοι.

Αλλά γιατί να προσπαθή κανείς να είναι ταπεινός, όταν αυτό δεν καθίσταται εύκολο, όταν τόσο λίγα άτομα είναι αληθώς ταπεινά; Εξαιτίας του τι έχει να πη γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή: «Ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» Είναι δυνατόν να θέλομε να μας αντιτάσσεται ο Θεός; «Μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» Μήπως δεν χρειαζόμεθα την εύνοιά του, την παρ’ αξίαν αγαθότητα του; Βεβαιότατα!​—1 Πέτρ. 5:5· 1 Κορ. 10:22.

Εφόσον η καλλιέργεια της ταπεινοφροσύνης είναι προς όφελός μας, τι θα μας βοηθήση να είμεθα ταπεινοί; Η αγάπη. Ναι, η ταπεινοφροσύνη συμβαδίζει με την αγάπη, σε τέτοιον πραγματικά βαθμό, ώστε θα μπορούσε να λεχθή ότι η ταπεινοφροσύνη είναι το συμπλήρωμα της αγάπης.

Κανείς κατώτερος από τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο, δεν καταδεικνύει αυτή την αρχή για μας. Ο Λόγος Του μας λέγει, «Ο Θεός είναι αγάπη». Σημαίνει αυτό ότι κι ο Θεός, επίσης, είναι ταπεινός; Βεβαιότατα. Σε σύγκρισι με αυτόν οι άνθρωποι είναι σαν ακρίδες και ολόκληρα έθνη είναι σαν τη λεπτή σκόνη πάνω στην πλάστιγγα ή σαν μια σταγόνα νερού που πέφτει από έναν κάδο. Εφόσον είναι τόσο εξυψωμένος, τόσο ψηλά πάνω από τη γη αυτή και τους κατοίκους της, απαιτείται ταπεινοφροσύνη εκ μέρους του Θεού να λάβη υπ’ όψι τη γη και τον άνθρωπο: «Τις ως Ιεχωβά ο Θεός ημών; ο κατοικών εν υψηλοίς· ο συγκαταβαίνων [ταπεινών εαυτόν, ΑΣ] δια να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη· ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν.»​—1 Ιωάν. 4:8· Ψαλμ. 113:5-7 (ΜΝΚ)· Ησ. 40:15-23.

Τι ταπεινοφροσύνη επέδειξε ο Θεός στις σχέσεις του με το έθνος Ισραήλ! Πόσο τον εδοκίμασαν κατ’ επανάληψιν με την ανταρσία των, τις βλασφημίες των και τις ειδωλολατρίες των! Ωστόσο διεδικάζετο με αυτούς για δικό τους καλό. Απαιτείται ταπεινοφροσύνη για να αιτιολογήσθε, ιδιαίτερα όταν είσθε ικανός να καταφύγετε σε άσκησι εξουσίας και ό,τι πράττετε, τούτο γίνεται αποκλειστικά για το καλό του άλλου. Ναι, ο Θεός διεδικάζετο με αυτούς: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού, και να ζη· επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών δια τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ;»​—Ιεζ. 33:11· 2 Χρον. 36:15, 16.

Το ότι η αγάπη ισοδυναμεί με ταπεινοφροσύνη, το ότι η ταπεινοφροσύνη συμβαδίζει με την αγάπη, μας έχει καταδειχθή επίσης και με το παράδειγμα που εδόθη από τον Ιησού Χριστό, «όστις εν μορφή Θεού υπάρχον, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Τι τον έκαμε ν’ ακολουθήση αυτή την πορεία ταπεινοφροσύνης; Ο ίδιος μας λέγει: Εγώ «αγαπώ τον Πατέρα». «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.»​—Φιλιππησ. 2:6-8· Ιωάν. 14:31· 15:13.

Πραγματικά, ολόκληρη η επίγεια διακονία του Ιησού διεκρίνετο από την ταπεινοφροσύνη της αγάπης. Μήπως δεν απητείτο ταπεινοφροσύνη για να υπομείνη την αδικία που επεσώρευσαν εναντίον του οι θρησκευτικοί ηγέται της εποχής του; Μήπως δεν απητείτο ταπεινοφροσύνη για να εξακολουθή να διδάσκη τους μαθητάς του παρά τις πολλές των αδυναμίες και παρανοήσεις; Ήταν μια ζωντανή εκδήλωσις ταπεινοφροσύνης, την οποίαν και εκήρυξε επίσης, όπως, όταν πήρε ένα μικρό παιδί και το έστησε ανάμεσά τους ως παράδειγμα, όπως, όταν είπε για τον υπερήφανο Φαρισαίο και τον ταπεινό τελώνη, που πήγαν στον ναό να προσευχηθούν, και όπως, όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.​—Ματθ. 18:1-4· Λουκ. 18:9-14· Ιωάν. 13:1-17.

Ο καλός εκείνος μιμητής του Ιησού Χριστού, ο απόστολος Παύλος, εμιμήθη τον Διδάσκαλόν του και στην ταπεινοφροσύνη, επίσης. Με ταπεινοφροσύνη ‘εις πάντας έγινε τα πάντα, δια να σώση παντί τρόπω τινάς’. Ναι, αυτό χρειάζεται ταπεινοφροσύνη. Ο Παύλος έδειξε την ίδια ταπεινοφροσύνη στις σχέσεις του με τους αδελφούς του: «Ή έπραξα αμαρτίαν, ταπεινόνων εαυτόν δια να υψωθήτε σεις;» Αντί να επιμείνη στα δικαιώματά του ως αποστόλου του Ιησού Χριστού κι έτσι να επιβαρύνη τους άλλους, με ταπεινοφροσύνη εδαπανήθη υπέρ αυτών. Γιατί; Λόγω της αγάπης του προς τους αδελφούς του.​—1 Κορ. 9:1-23· 2 Κορ. 11:7· 12:15· 1 Θεσ. 2:7-12.

Ότι η ταπεινοφροσύνη είναι το συμπλήρωμα της αγάπης μάς το δείχνουν καθαρά τα συγγράμματα του Παύλου: «Η γνώσις . . . φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί». «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, . . . δεν παροξύνεται». Γιατί η αγάπη δεν τα κάνει όλ’ αυτά; Διότι δεν είναι υπερήφανη αλλά ταπεινή. Επειδή η αγάπη συνοδεύεται από ταπεινοφροσύνη, επίσης, με προθυμία, «πάντα ανέχεται, . . . πάντα υπομένει.»​—1 Κορ. 8:1· 13:4-7.

Μας δίδεται η συμβουλή, «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.» Αυτό σημαίνει να υποτασσώμεθα ταπεινά στις αρχές του και στις διατάξεις του. Κατά καιρούς η υποταγή μπορεί να είναι οχληρή, αλλ’ η αγάπη θα μας υποβοηθήση να υποταχθούμε ταπεινά​—η αγάπη προς τον Θεό και προς εκείνους, στους οποίους πρέπει να υποτασσώμεθα. Η αγάπη θα μας βοηθήση να ‘πειθώμεθα εις τους προεστώτάς μας στη Χριστιανική εκκλησία και να υπακούωμεν σ’ αυτούς’. Η αγάπη θα καταστήση ικανές τις συζύγους να κατανοήσουν ότι ‘καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, πρέπει και αυταί να υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών’. Η αγάπη, επίσης, θα καταστήση εύκολο για ‘τα τέκνα να υπακούουν εις τους γονείς των εν Κυρίω’.​—1 Πέτρ. 5:6· Εβρ. 13:17· Εφεσ. 5:24· 6:1.

Δεν μπορούμε να εκφύγωμε. Ταπεινοφροσύνη είναι η συνετή πορεία, διότι μας εξασφαλίζει την εύνοια του Θεού, εκτός από το ότι μας φέρνει και σε καλύτερες σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Η αγάπη προς τον Ιεχωβά Θεό και τον συνάνθρωπό σας θα σας υποβοηθήση να καλλιεργήσετε ταπεινοφροσύνη, διότι η ταπεινοφροσύνη συμβαδίζει με την αγάπη· είναι συμπλήρωμα της αγάπης.

Ποιο Είναι το Κύριο Ενδιαφέρον Σας;

Αξίζει τη θέσι που του δίδετε; Ποιο είναι το ενδιαφέρον που πρέπει να έχη την πρώτη θέσι στη ζωή σας;

ΟΤΑΝ ο Ιούδας ο Ισκαριώτης συνώμοσε με τους αρχιερείς του Ιουδαϊκού έθνους για να προδώση τον Ιησού Χριστό παραδίδοντάς τον στα χέρια τους για τριάντα αργύρια, κατέδειξε με τις ενέργειες του ότι το κύριο ενδιαφέρον του ήταν το χρήμα. Το χρήμα εσήμαινε περισσότερα πράγματα γι’ αυτόν από την πιστότητα στον Χριστό και την επιδοκιμασία του Θεού, αλλ’ αυτό δεν του απέφερε ευτυχία κι ευχαρίστησι. Τα λίγα μηδαμινά αργύρια, που ηχούσαν στα χέρια του, απέδιδαν λίγη μόνο ικανοποίησι απέναντι όλων εκείνων που είχε χάσει προδίδοντας τον Κύριό του. Με τύψεις συνειδήσεως, έρριξε τ’ αργύρια στο ναό και απηγχονίσθη. Πολύ αργά διεπίστωσε ότι δεν άξιζε να κάμη το χρήμα κύριο ενδιαφέρον του στη ζωή.

Ποια είναι η στάσις σας έναντι του χρήματος; Κάνετε και σεις το ίδιο λάθος που έκαμε κι ο Ιούδας, επιτρέποντας στο χρήμα να γίνη το κέντρον του ενδιαφέροντος σας; Το επιδιώκετε άπληστα σαν να ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα; Είναι εκείνο, για το οποίο μιλείτε διαρκώς μεταξύ των φίλων σας; Μήπως το να γίνετε πλούσιος αποτελεί όνειρό σας και επιμόνως κάνετε σχέδια γι’ αυτό; Μήπως έχετε την ίδια αντίληψι με τη σύζυγο ενός διευθυντού μεγάλης εταιρίας, που είπε ότι ο κύκλος των φίλων της λατρεύει το χρήμα; Σχετικά με τον σύζυγό της και τους συζύγους των φίλων της είπε: «Αυτοί προσηλώνονται στο χρήμα και στο γόητρο. Κι εμείς οι γυναίκες λατρεύομε το δολλάριο. Δεν φρονώ ότι είναι για την επιτυχία των συζύγων μας ή για κοινωνικό γόητρο που θέλομε τόσο πολύ τα τάλληρα».

Ο απόστολος Παύλος, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο του ν’ αποδίδεται πάρα πολλή σπουδαιότης στο χρήμα, είπε: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» (1 Τιμ. 6:9, 10) Αυτό συνέβη με τον Ιούδα, και μπορεί να συμβή και με σας αν κάμετε το χρήμα κύριο ενδιαφέρον σας στη ζωή.

Το χρήμα δεν μπορεί να δώση ζωή. Δεν αξίζει τη λατρεία του ανθρώπου ή την αμέριστη στοργή του. Τα υλικά πράγματα, που μπορεί ν’ αγοράση, παρέρχονται με τη χρήσι τους, και η αρχική ακόμη απόλαυσις, που μπορούν να φέρουν, βαθμηδόν διαλύεται. Αποτελεί αυταπάτη να δαπανά κανείς αφρόνως ολόκληρη ζωή επιδιώκοντας πλούτη, που δεν μπορούν να φέρουν ειρήνη διανοίας ή διαρκή οφέλη. Είναι σαν ν’ αγωνίζεται για τον άνεμο.

ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Το μέσο άτομο έχει πολλά πράγματα που τον ενδιαφέρουν, το δε χρήμα είναι κατ’ ανάγκην ένα απ’ αυτά, αλλά δεν πρέπει να επιτρέπεται να τίθεται πριν από όσα είναι μεγαλυτέρας σπουδαιότητος. Το ενδιαφέρον, που έχει ένας σύζυγος για τη σύζυγό του και τα τέκνα του, αξίζει μια υψηλότερη θέσι από το ενδιαφέρον του για το χρήμα. Το χρήμα δεν μπορεί να του δώση τη θερμή στοργή κι ευτυχία, που μπορούν να του δώσουν αυτοί· ωστόσο μερικοί σύζυγοι εμπλέκονται τόσο πολύ στην απόκτησι χρημάτων, ώστε παραμελούν τις οικογένειές των. Υπάρχει η περίπτωσις ενός εμπόρου, ηλικίας τριάντα τεσσάρων ετών, ο οποίος ήταν τόσο απορροφημένος στο εμπόριό του, ώστε έδινε στη σύζυγο του πολύ λίγο από τον χρόνο του και ουσιαστικά καμμιά σημασία, τρυφερότητα και στοργή. Είχε κάμει το εμπόριο κύριο ενδιαφέρον του, και δεν είναι εκπληκτικό το ότι η συζυγική του ζωή διεταράσσετο από φιλονεικίες. Η σύζυγος και τα τέκνα ενός ανδρός είναι σπουδαιότερα από την απόκτησι χρήματος και δεν αξίζει να τους δοθή δευτερεύουσα θέσις. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για τις προσφιλείς ενασχολήσεις.

Η γοητεία μιας προσφιλούς ενασχολήσεως μπορεί εύκολα να οδηγήση έναν άνθρωπο να της δώση ανάμεσα στα διάφορα πράγματα που τον ενδιαφέρουν μια θέσι, που είναι πολύ ανώτερη από εκείνη που της αξίζει. Όταν πρέπει να σκεφθή για σπουδαιότερα πράγματα, ο νους του είναι στην προσφιλή του ενασχόλησι, και όταν πρέπει να δώση καιρό στη σύζυγο και στα τέκνα του, τον δίνει στην προσφιλή του ενασχόλησι. Αντί να είναι αυτό το μικρότερο από όσα τον ενδιαφέρουν, έχει γίνει το κύριο ενδιαφέρον του. Αυτό είναι ιδιοτέλεια, είναι σκέψις μόνο για την ατομική ευχαρίστησί του. Είναι αντίθετο στη Γραφική διδασκαλία για το ότι οι σύζυγοι πρέπει «να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα». (Εφεσ. 5:28) Το ίδιο ισχύει και για τις συζύγους και για όσα ενδιαφέρουν αυτές.

Εκείνα, για τα οποία ενδιαφέρονται οι γυναίκες, έχουν τις σχετικές των θέσεις στη ζωή της γυναικός, όπως συμβαίνει και για τα του ανδρός. Μια σύζυγος θα έδειχνε έλλειψι ορθής κρίσεως, αν θα άφηνε το ενδιαφέρον της για καινούργιες αμφιέσεις, για χαρτοπαίγνιο, για κοινωνική κίνησι και για τέρψεις να υπερβούν το ενδιαφέρον της για το σπίτι της. Αυτό θ’ αποτελούσε τοποθέτησι των πραγμάτων αυτών πιο ψηλά από τις κατάλληλες θέσεις των. Πολύ συχνά τα εγκληματικά παιδιά προέρχονται από μητέρες που στρέφουν πιο πολύ ενδιαφέρον σε μικροτέρας σπουδαιότητος πράγματα από τα οικογενειακά. Σ’ αυτό το σημείο ο Αστυνομικός Επιθεωρητής Ι. Γ. Χιλλ της πόλεως Ώκλαντ, Νέας Ζηλανδίας, είπε: «Σήμερον, λόγω των περιστάσεων ή λόγω απληστίας πολλές μητέρες αναζητούν εργασία μακριά απ’ το σπίτι τους, και πολλές επιζητούν τις ιδιοτελείς των τέρψεις. Εν τω μεταξύ τα τέκνα έχουν αφεθή ελεύθερα να περιπλανώνται σε μεγάλη έκτασι χωρίς επαρκή επίβλεψι. Είναι, λοιπόν, άξιο απορίας το ότι το έγκλημα έχει υπεραυξηθή;»

Τα διάφορα ενδιαφέροντα, που μπορεί να έχη ένας άνδρας και μια γυναίκα, είναι δυνατόν συνήθως να καλλιεργούνται χωρίς να παραβλάπτονται τα σπουδαιότερα πράγματα, αν τηρούνται υποδεέστερα. Πρέπει να εκτιμώνται για ό,τι πραγματικά αξίζουν εν σχέσει με την ίδια τη ζωή.

Λόγου χάριν, όταν επιδίδεται κανείς μετριοπαθώς σε τέρψεις, αυτές προσθέτουν μια ευχάριστη γεύσι στη ζωή, αλλ’ η απόλαυσις που φέρνουν δεν μπορεί να ενταθή με το ν’ αφιερωθή περισσότερος χρόνος σ’ αυτές. Όπως το ανθρώπινο σώμα περιορίζεται στην ποσότητα τροφής που μπορεί να προσλάβη, έτσι είναι περιορισμένο και στην ικανότητα του να δέχεται τέρψι. Αντί ν’ αυξήσετε αυτή την ικανότητα με το να κάνετε τις τέρψεις κύριο ενδιαφέρον σας, μπορείτε πολύ καλά να τη μειώσετε με το να αμβλύνετε την ευαισθησία του σώματος σ’ αυτές. Οι τέρψεις είναι σαν το καρύκευμα της τροφής. Σε μικρές ποσότητες είναι απολαυστικές, αλλά σε μεγάλες δόσεις μπορούν ν’ αποβούν βλαβερές. Υπάρχουν πιο σπουδαία και πιο αξιόλογα από τις τέρψεις πράγματα, για τα οποία πρέπει να ζη κανείς. Η ζωή σας καθίσταται αξία λόγου, όταν έχη ως σκοπό της κάτι που είναι πραγματικής αξίας.

ΤΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Μολονότι η οικογένεια πρέπει να είναι μεγαλυτέρου ενδιαφέροντος, θα ήταν σφάλμα να καταστήσωμε αυτήν κύριο ενδιαφέρον μας. Ο Ιησούς Χριστός το ετόνισε αυτό, όταν είπε: «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού.» (Ματθ. 10:37) Με τη δήλωσι αυτή ο Ιησούς δεν εξήλειφε τη στοργή προς τα μέλη της οικογενείας. Το ν’ αγαπά κανείς αυτά και να προνοή γι’ αυτά αποτελεί μια Χριστιανική απαίτησι. Ο απόστολος Παύλος το διευκρίνισε αυτό λέγοντας: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.»​—1 Τιμ. 5:8.

Η ζωή είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που κατέχετε. Χωρίς αυτή δεν θα μπορούσατε να παράσχετε βοήθεια στην οικογένειά σας· δεν θα μπορούσατε να κάμετε τίποτα το παραγωγικό, και δεν θα μπορούσατε ν’ απολαύσετε τα πράγματα, για τα οποία ενδιαφέρεσθε. «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν.» (Εκκλησ. 9:5) Εφόσον η αιώνια ζωή έρχεται μέσω του Χριστού λόγω της θυσίας του αντιλύτρου, η αγάπη γι’ αυτόν πρέπει κατ’ ανάγκην να υπερβαίνη την αγάπη για την οικογένεια. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Αυτή η υπόσχεσις αιωνίου ζωής αποτελεί επαρκή λόγο για να είναι ο Ιησούς Χριστός κι ο ουράνιος Πατήρ του το κύριο ενδιαφέρον μας.

Εκείνο, που ο Ιεχωβά προώρισε για άτομα, που ασκούν πίστι σ’ αυτόν και στον Υιόν του, επηρεάζει την αιώνια ευημερία των. Σημαίνει ζωή γι’ αυτούς. Έχουν την προοπτική να ιδούν μια βασιλεία υπό τον Χριστό να διακυβερνά το ανθρώπινο γένος με δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Τότε «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 37:29) Η προοπτική του να λάβετε πείραν της εκπληρώσεως των βουλών του Ιεχωβά κάνει τα πολλά πράγματα, για τα οποία είναι δυνατόν ατομικώς να τρέφετε ενδιαφέρον, να πάρουν μικρή σπουδαιότητα. Ακόμη κι η οικογένειά σας δεν προηγείται από τον Θεό. Μάλλον, με το να θέτετε τον Θεό πρώτα, φέρετε τιμή σ’ αυτόν κι ευλογίες στον εαυτό σας και στην οικογένειά σας. Το ενδιαφέρον για τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστό, καθώς και για τους σκοπούς του Θεού, πρέπει να έχη την πρώτη θέσι στη ζωή σας. Οι απόστολοι ζωηρά εκτιμούσαν το γεγονός αυτό κι ερρύθμιζαν ανάλογα το ενδιαφέρον των.

Οι απόστολοι έδιδαν την πρωτίστη θέσι στους σκοπούς του Θεού και στη λατρεία του. Κάνοντας τούτο υπήκουαν στις σοφές οδηγίες του Ιησού να ζητούν «πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Εγνώριζαν ότι αυτή ήταν η οδός για θεία επιδοκιμασία και για να λάβουν το δώρον της αιωνίου ζωής. Αλλά το ότι έδιναν στον Ιεχωβά, στον Υιό του και στους θείους σκοπούς το κύριο ενδιαφέρον των δεν εσήμαινε ότι έπαυσαν να δίνουν και σε άλλα πράγματα ενδιαφέρον.

Η αλιεία αποτελούσε το κυριότερο ενδιαφέρον του Πέτρου και του Ανδρέα προτού γίνουν απόστολοι, διότι αυτό ήταν το μέσον με το οποίον αυτοί εκέρδιζαν τα προς το ζην. Μολονότι η Γραφή μάς λέγει ότι εγκατέλειψαν τα δίκτυά των, όταν άρχισαν ν’ ακολουθούν τον Ιησού Χριστό, δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι έπαυσαν τελείως το ψάρεμα. (Ματθ. 4:20) Στο εικοστό πρώτο κεφάλαιο του Ιωάννου γίνεται μνεία για τον Πέτρο και μερικούς άλλους αποστόλους, που πήγαν να ψαρέψουν στη Θάλασσα της Τιβεριάδος, αυτό δε έγινε ύστερ’ από πολύν καιρό από τότε που άρχισαν ν’ ακολουθούν τον Ιησού. Έτσι, το ενδιαφέρον των να υπηρετούν τον Θεό δεν αντικατέστησε τα άλλα των ενδιαφέροντα. Αντιθέτως αυτοί σοφά καθυπέταξαν αυτά τα ενδιαφέροντά των σ’ εκείνο. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι σημερινοί Χριστιανοί.

Αποφύγετε το σφάλμα, που έκαμε ο Ιούδας, με το ν’ αναγνωρίζετε τη μωρία τού να επιτρέψετε στο χρήμα να καταστή το κύριο ενδιαφέρον σας στη ζωή. Δώστε σ’ αυτά και στα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα της ζωής σας θέσεις, που είναι ανάλογες με τη σπουδαιότητά των, αλλά την ανώτατη θέσι δώστε στη λατρεία και στην υπηρεσία του Θεού. Όπως οι απόστολοι, ‘παραστήσατε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία’.​—Ρωμ. 12:1.

Χρειαζόμεθα την Οργάνωσι του Ιεχωβά

ΠΟΛΥ ευλόγα ο Ιησούς Χριστός παρωμοίασε τους λάτρεις του Ιεχωβά με τα αγελαία πρόβατα. Όπως τα πρόβατα, έτσι και αυτοί έχουν ανάγκη ο ένας από τον άλλον, καθώς και της στοργικής επιβλέψεως ενός ποιμένος. Το γεγονός ότι είναι θέλημα του Ιεχωβά να είναι συγκεντρωμένοι σε μια ποίμνη αντί να είναι σκορπισμένοι, έχοντας μια χωριστή πνευματική υπόστασι, καθίσταται έκδηλο απ’ όσα είπε ο Ιησούς στο δέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην ευαγγελίου. Στο ενδέκατο εδάφιο χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως ποιμένα των, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» Κατόπιν στο δέκατο έκτο εδάφιο λέγει: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» Αυτή η σύναξις λάτρεων του Ιεχωβά σε μια ποίμνη δείχνει ότι είναι σκοπός του Ιεχωβά γι’ αυτά να βρίσκωνται σε στενή επικοινωνία μεταξύ των.

Ο Ιησούς δεν θα παρομοίαζε τους Χριστιανούς με πρόβατα σε ένα ποίμνιο και μια ποίμνη, αν δεν ήταν σκοπός του Θεού να είναι αυτά μαζί σε μια οργάνωσι. Το πνεύμα του είναι εκεί, όπου είναι ο Καλός Ποιμήν και το ποίμνιον. Πώς μπορεί ένα άτομο να ελπίζη να εξακολουθήση παραμένοντας κάτω από την επιρροή αυτού του πνεύματος, αν αποχωρίζεται από το ποίμνιον κι επιζητή να διάγη μια μονήρη πνευματική ζωή; Αυτό είναι σαν ν’ αποχωρίζη κανείς ένα κάρβουνο από μια ανθρακιά. Όπως το κάρβουνο γρήγορα ψύχεται λόγω του αποχωρισμού του από τη φωτιά, έτσι και η πνευματική φλόγα ενός αφιερωμένου δούλου του Θεού γρήγορα θα ψυχθή και θ’ απονεκρωθή, όταν αυτός εσκεμμένα αποχωρισθή από το ποίμνιον, όπου είναι το πνεύμα του Ιεχωβά.

Όσο για τ’ αποπλανώμενα πρόβατα, ο Ιησούς είπε: «Τι σας φαίνεται; εάν άνθρωπος τις έχη εκατόν πρόβατα, και πλανηθή έν εξ αυτών, δεν αφήνει τα εννενήκοντα εννέα, και υπάγων επί τα όρη ζητεί το πλανώμενον; Και εάν συμβή να εύρη αυτό, αληθώς σας λέγω, ότι χαίρει δι’ αυτό μάλλον, παρά δια τα εννενήκοντα εννέα τα μη πεπλανημένα. Ούτω δεν είναι θέλημα έμπροσθεν του Πατρός σας του εν ουρανοίς, να απολεσθή είς των μικρών τούτων.» (Ματθ. 18:12-14) Με το ποίμνιον της οργανώσεως του Θεού υπάρχει ασφάλεια, αλλ’ υπάρχει μεγάλος κίνδυνος με την αποπλάνησι.

Το να είναι κάνεις μέσα στο Χριστιανικό ποίμνιο σημαίνει περισσότερα από απλή πίστι σε Χριστιανικές διδασκαλίες. Σημαίνει, επίσης, επαφή με την οργάνωσι των λάτρεων του Ιεχωβά. Όταν τα πρόβατα είναι σ’ ένα ποίμνιο, είναι σε φυσική συναναστροφή προς άλληλα. Αυτό είναι, επίσης, αναγκαίο για τους Χριστιανούς. Ο απόστολος Παύλος το διευκρίνισε αυτό, όταν είπε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Μήπως δεν εγκαταλείπει ένα άτομο την επισυναγωγή με τους αφιερωμένους λάτρεις του Ιεχωβά, όταν προσπαθή να διάγη μια μοναχική πνευματική ζωή, μη έχοντας φυσική συναναστροφή με το Χριστιανικό ποίμνιο; Ο Ιησούς δεν θα έδινε αυτή την παραβολή του παρομοιάζοντας τους Χριστιανούς με ποίμνιο προβάτων, αν δεν επίστευε ότι οι λάτρεις του Ιεχωβά χρειάζονται τη Χριστιανική οργάνωσι.

Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Οι απόστολοι είχαν γίνει οι κυριότεροι επίσκοποι της πρώτης Χριστιανικής οργανώσεως. Εκείνοι που εγίνοντο Χριστιανοί απέβλεπαν σ’ αυτούς ως τους αγωγούς, που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά για να τους διδάξη και τους καθοδηγήση στην αληθινή λατρεία;. Όταν ανεφύετο διαφορά μεταξύ των, απηυθύνοντο στους αποστόλους για ν’ αποφασίσουν. Μια τέτοια περίπτωσις υπήρξε, όταν ηγέρθη διαφωνία στην εκκλησία της Αντιοχείας της Συρίας πάνω στο ζήτημα της περιτομής. Η εκκλησία έστειλε τον Παύλο και τον Βαρνάβα στην έδρα της Χριστιανικής οργανώσεως στην Ιερουσαλήμ για να ληφθή απόφασις. «Γενομένης λοιπόν αντιστάσεως και συζητήσεως ουκ ολίγης υπό του Παύλου και Βαρνάβα προς αυτούς [τους ανθρώπους που είχαν φέρει διαταραχή στην εκκλησία], ενέκριναν να αναβή ο Παύλος και ο Βαρνάβας και τινες άλλοι εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ, περί του ζητήματος τούτου.» (Πράξ. 15:2) Εκεί εδόθη μια απόφασις από το κυβερνών σώμα και διεβιβάσθη σε όλες τις εκκλησίες. Ως δε διήρχοντο τας πόλεις, παρέδιδαν εις αυτούς διαταγάς να φυλάττωσι τα δόγματα τα εγκεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ.»​—Πράξ. 16:4.

Το κυβερνών σώμα της Χριστιανικής οργανώσεως στον πρώτον αιώνα εξαπέστειλε περιοδεύοντας εκπροσώπους, οι οποίοι ίδρυσαν νέες εκκλησίες και επεσκέπτοντο τις υπάρχουσες. Είχαν την εξουσία να διορίσουν άτομα σε θέσεις επισκοπείας μέσα στην εκκλησία, ώστε η τοπική οργάνωσις να λειτουργή ομαλά και να εκπληρώνη τον σκοπό της. (Πράξ. 14:23) Στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:1-13, αναγινώσκομε μερικές από τις οργανωτικές οδηγίες, τις οποίες ο Παύλος, εκπρόσωπος του κυβερνώντος σώματος, έδωσε για τους επισκόπους και διακονικούς υπηρέτας. Έτσι μπορεί να παρατηρηθή ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν σε μια ποίμνη, που αποτελούσε μια οργάνωσι. Εκεί εύρισκαν το πνεύμα του Ιεχωβά, κι εκεί επίσης ελάμβαναν Γραφική γνώσι, καλή συμβουλή, σταθερή διαπαιδαγώγησι και αξιόπιστη καθοδηγία με τον τρόπο που ευαρεστεί τον Θεό.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΗΜΕΡΑ

Σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα τα «πρόβατα» του Κυρίου πρέπει να είναι συνηγμένα σε μια ποίμνη, ακριβώς όπως και στον πρώτον αιώνα. Όπως ο Ιεχωβά είχε τότε μια οργάνωσι για τους λάτρεις του, έτσι πρέπει ν’ αναμένεται ότι και σήμερα θα έχη. Αλλά πώς μπορεί να διακριθή αυτή, όταν υπάρχουν τόσο πολλές θρησκευτικές οργανώσεις, που φέρουν το όνομα Χριστιανικές; Η διαίρεσις και η διάστασις των μεταξύ των διδασκαλιών εξαλείφουν τη σκέψι ότι ο Θεός τις χρησιμοποιεί όλες αυτές. Δεν είναι Θεός συγχύσεως. Εχρησιμοποίησε μια μόνο οργάνωσι στον πρώτον αιώνα και μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα χρησιμοποίηση μια μόνο και σήμερα. Εκείνη που θα έκανε το έργον, που αυτός παρήγγειλε να γίνη, θα είχε το πνεύμα του.

Η σύγχυσις των πολυπληθών θρησκευτικών οργανώσεων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές άρχισε ν’ αναφαίνεται μετά τον θάνατο των αποστόλων, οπότε επήλθε απόσχισις από την πρώτη Χριστιανική οργάνωσι. Άρχισαν να εμφανίζωνται πολλά δόγματα. Ο απόστολος Παύλος το προείπε αυτό, όταν είπε: «Εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» (Πράξ. 20:29, 30) Ακόμη και πριν αποθάνη υπήρχαν άτομα που άρχισαν να προκαλούν διαιρέσεις. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.» (Ρωμ. 16:17) Κι ο Ιούδας επίσης ομίλησε για τέτοια πρόσωπα. Στο δέκατο εδάφιο της επιστολής του είπε: «Ούτοι δε, όσα μεν δεν εξεύρουσι, βλασφημούσιν.» Κατόπιν δε στο δέκατο έκτο εδάφιο παρατηρεί ότι «το στόμα αυτών λαλεί υπερήφανα, και κολακεύουσι πρόσωπα χάριν ωφελείας.»

Ο Θεός βέβαια δεν εχρησιμοποίησε τις χωριστικές αυτές ομάδες, που εσχηματίσθησαν τότε από τα διιστάμενα άτομα που παρέβλεψαν την ανάγκη των για την οργάνωσι του Ιεχωβά. Το πνεύμα Του δεν ήταν μαζί τους, αλλά παρέμενε με το ποίμνιον που απετελείτο από άτομα τα οποία έθεταν πρώτα τα συμφέροντά του μάλλον παρά τα προσωπικά των. Ο Παύλος κατέκρινε τη συνήθεια του ν’ ακολουθούνται άνθρωποι, όταν είπε: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.»​—1 Κορ. 3:6, 7.

Ο επιμελής εκζητητής μπορεί να εύρη την οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα αναζητώντας τα διακριτικά της σημεία. Ένα απ’ αυτά είναι ο αποχωρισμός της από τον κόσμο. Ο Ιάκωβος είπε: «Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Η Χριστιανική οργάνωσις του πρώτου αιώνος δεν ανεμιγνύετο στην πολιτική και στους πολέμους του Ρωμαϊκού κόσμου, αλλ’ ετηρείτο χωρισμένη απ’ αυτόν όπως έκαμε κι ο Ιησούς.​—Ιωάν. 17:16.

Είναι κοινή συνήθεια των θρησκευτικών οργανώσεων του Χριστιανικού κόσμου να αναμιγνύωνται βαθιά στα πολιτικά πράγματα, ως το σημείο μάλιστα που μέλη της ιδίας οργανώσεως φονεύουν άλληλα σε πολιτικούς πολέμους. Αυτό ποτέ δεν το έκαμαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ούτε κι εκείνοι που αποτελούν την παγκόσμια οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα.

Ένα άλλο διακριτικό σημείο της οργανώσεως του Ιεχωβά είναι η μεγάλυνσις του ονόματός του, με τη γνωστοποίησί του στους λαούς της γης. Ο Ιησούς ετόνισε τη σπουδαιότητα του ονόματος αυτού, προτάσσοντας την καθαγίασί του στην υποδειγματική προσευχή του. (Ματθ. 6:9) Μόνο μια οργάνωσις σήμερα γνωστοποιεί τ’ όνομα του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο. Αυτή μόνη το ανυψώνει και διακηρύττει τη σπουδαιότητα της διεκδικήσεώς του. Η οργάνωσις αυτή είναι γνωστή ως φέρουσα τ’ όνομά του.

Ο Ιησούς προείπε ότι η κήρυξις των αγαθών νέων της Βασιλείας θα εγίνετο από τους ακολούθους του. (Ματθ. 24:14) Αυτό ακριβώς κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε 189 χώρες. Η οργάνωσίς των είναι η μόνη που ασχολείται με το σπουδαίο αυτό έργον, το οποίον είχε αρχίσει ο Ιησούς τον πρώτον αιώνα. Αυτή μόνη προωθεί αυτό το έργον κηρύγματος κι εκπαιδεύει όλους όσοι εισέρχονται σ’ αυτήν για να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Όπως η δραστηριότης στη Χριστιανική διακονία ήταν ουσιώδης μεταξύ των δούλων του Ιεχωβά τον πρώτον αιώνα, έτσι είναι ουσιώδης και σήμερα. Ο Παύλος είπε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Εφόσον η κήρυξις είναι ουσιώδης για σωτηρία, επόμενον είναι να το τονίζη αυτό η οργάνωσις του Θεού. Αυτό κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Υπό την επίβλεψι του υπολοίπου των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού, η οργάνωσις των λάτρεων του Ιεχωβά σήμερα είναι κατηρτισμένη να κηρύττη και να διδάσκη τα καλά που υπάρχουν στον λόγον του Θεού. Υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ζητεί «πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Σε όλον τον κόσμο υποβοηθεί τη μεταστροφή ανθρώπων στο να γίνουν Χριστιανοί διάκονοι που θα διακρατούν ακεραιότητα και θα είναι ειρηνικοί, έντιμοι και ηθικώς καθαροί. Στρέφει πλήθη ανθρώπων προς τον Ιεχωβά Θεόν κι εποικοδομεί την πίστι των στον λόγον του.

Οργανώνει εκκλησίες κι αποστέλλει εκπροσώπους σ’ αυτές για να εποικοδομήσουν τα «πρόβατα» του Κυρίου και να δώσουν σ’ αυτά βοήθεια ώστε να κάμουν «ομολογία προς σωτηρίαν.» Κάνει ό,τι μπορεί για να τους υποβοηθήση να βαδίσουν στην οδόν της υπακοής στον Θεό. Ενθαρρύνει, διδάσκει, συμβουλεύει και διαπαιδαγωγεί, όπως έκανε και η Χριστιανική οργάνωσις του πρώτου αιώνος. Αφιερώνει τα μέσα της ολοκλήρως στην εκπλήρωσι της Χριστιανικής εντολής να κηρύξη τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Οι καλοί καρποί που παρήγαγε προς τιμήν και αίνον του Ιεχωβά καθώς και η πνευματική της ευημερία πιστοποιούν το γεγονός ότι το πνεύμα του επενεργούσε σ’ αυτή τη μία οργάνωσι. Πράττει το θέλημά Του.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΙ

Στον πρώτον αιώνα υπήρχαν «πρόβατα», που άρχισαν ν’ αποπλανώνται από τη Χριστιανική οργάνωσι, παραβλέποντας το γεγονός ότι το πνεύμα του Θεού επενεργούσε σ’ αυτήν. Σ’ αυτού του είδους τους ανθρώπους, που ήσαν ανάμεσα στους Γαλάτας, ο απόστολος Παύλος είπε: «Ετρέχετε καλώς· τις σας εμπόδισεν ώστε να μη πείθησθε εις την αλήθειαν; Η κατάπεισις αύτη δεν είναι εξ εκείνου όστις σας καλεί.» (Γαλ. 5:7, 8) Έτσι και σήμερα τα «πρόβατα» είναι ενδεχόμενο ν’ αποπλανηθούν.

Υπάρχουν άτομα που ήσαν στενά συνδεδεμένα με την οργάνωσι του Ιεχωβά, τα οποία, όμως, αρχίζουν να την παραβλέπουν και να νομίζουν ότι μπορούν να περάσουν και χωρίς αυτήν. Μερικοί ήσαν σε στενή επαφή με τους επισκόπους της οργανώσεως. Επειδή γνωρίζουν προσωπικώς αυτούς τους ανθρώπους καθώς και το έργον που κάνουν κατευθύνοντας τη δράσι της οργανώσεως σχετικά με το κήρυγμα, έφθασαν στο σημείο να βλέπουν μόνον αυτούς τους ανθρώπους μάλλον όταν σκέπτωνται την οργάνωσι, παρά να βλέπουν την οργάνωσι ως ένα σύνολο. Αφήνουν τα πρόσωπα να τους κάνουν να προσκόπτουν, λησμονώντας ότι ο Θεός είναι εκείνος που κάνει την οργάνωσι ν’ αυξάνη και να ευημερή, όχι οι άνθρωποι που υπηρετούν σ’ αυτήν. Αυτά το σφάλμα είχε γίνει κι απ’ τους κατοίκους της Ναζαρέτ, γενετείρας του Ιησού.

Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ δεν έβλεπαν τον Ιησούν ως όργανον στα χέρια του Θεού, που έκανε το έργον του Θεού. Τον έβλεπαν μόνον ως υιόν του Ιωσήφ, έναν απλό ξυλουργό. «Δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; Και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ’ ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα; Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ.» (Ματθ. 13:55-57) Σήμερα ένα άτομο πρέπει να έχη τα βλέμματά του προσηλωμένα σε ό,τι κάνει η οργάνωσις του Ιεχωβά για να προαγάγη τα συμφέροντα του Ιεχωβά μάλλον παρά στα πρόσωπα που αποδίδουν την υπηρεσία των στον Θεό και στην οργάνωσί του.

Η φροντίδα της οργανώσεως του Θεού σήμερα δεν είναι στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι είναι Θεόπνευστοι. Μπορεί να κάνουν λάθη όπως και κάθε ατελής άνθρωπος. Ακόμη κι ο απόστολος Πέτρος, που είχε αναμφισβήτητα το πνεύμα του Θεού, έκανε λάθη. Σε μια περίπτωσι απηρνήθη τον Ιησού Χριστό. Σε μια άλλη περίπτωσι επετιμήθη από τον Παύλο ότι ‘δεν ορθοποδούσε προς την αλήθειαν του ευαγγελίου’. (Γαλ. 2:14) Το πνεύμα του Θεού τον ενέπνευσε να γράψη βιβλία της Γραφής, αλλά δεν τον εμπόδισε να είναι ένας ελεύθερος ηθικός παράγων, που θα μπορούσε να κάνη λάθη, όταν δεν ήταν υπό έμπνευσιν. Το σφάλμα του στο ζήτημα της εφαρμογής της Χριστιανικής διδασκαλίας στις σχέσεις του με τους μη Ιουδαίους δεν αποτελεί επιχείρημα ότι δεν είχε διόλου το πνεύμα του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Οι άνθρωποι στην οργάνωσι του Ιεχωβά, που προετοιμάζουν πνευματική διδασκαλία για τα «πρόβατα» του Κυρίου, μελετούν επιμελώς τις Γραφές για να μάθουν τι έθεσε ο Θεός εκεί για τη διδασκαλία και καθοδηγία του λαού του. Δεν ισχυρίζονται ότι είναι θεόπνευστοι​—μόνον ότι είναι σπουδασταί της Γραφής. Εφόσον τα Γραφικά σχόλιά των δεν είναι Θεόπνευστα, μπορεί κοιτά καιρούς να κάνουν λάθη. Μήπως αυτό τους κάνει ψευδοπροφήτας; Όχι, διόλου! Ένας ψευδοπροφήτης δεν αυτοδιορθώνεται. Εμμένει στη διακήρυξι μιας εσφαλμένης απόψεως, ακόμη κι όταν ξέρη ότι είναι εσφαλμένη. Αλλ’ αυτοί οι σπουδασταί του λόγου του Θεού διορθώνουν παρανοήσεις, όταν τις ανακαλύπτουν. Ενδιαφέρονται για την αλήθεια, όχι για την αυτοδικαίωσι. Τα λάθη των δεν σημαίνουν ότι το πνεύμα του Θεού δεν επενεργεί σ’ αυτούς· επενεργεί, ακριβώς όπως και στον Πέτρο παρά τα σφάλματά του.

Με την πάροδο των ετών το κεχρισμένον υπόλοιπον εδημοσίευσε πολλά πράγματα μέσω της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, τα οποία έμαθαν από την αδιάκοπη έρευνα του λόγου του Θεού. Μερικά απ’ αυτά τα πράγματα κατέστησαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά διακεκριμένους από τις θρησκευτικές οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου, που αρνούνται να διορθώσουν εσφαλμένες απόψεις, και έχουν αποδειχθή αυτά ότι είναι βασικές Γραφικές αλήθειες. Μερικά άλλα, με την περαιτέρω μελέτη, απεκαλύφθη ότι είναι εσφαλμένα συμπεράσματα λόγω ασαφούς απόψεως ωρισμένων Γραφικών εδαφίων. Καθόσον η κατανόησις των εδαφίων αυτών απεσαφηνίζετο, τα λάθη διωρθώνοντο. Οι διορθώσεις αυτές δείχνουν την ειλικρίνεια και την αγάπη για την αλήθεια.

Η ειλικρινής αυτή επιθυμία για την εκζήτησι ακριβούς κατανοήσεως των πραγμάτων που είναι στον λόγον του Θεού και η προθυμία αυτή για αλλαγές, όταν σωρεύεται Γραφική μαρτυρία που υποδεικνύει την ανάγκη των, πρέπει να ενσταλάζη εμπιστοσύνη στην οργάνωσι. Διαβεβαιώνει τα «πρόβατα» του Κυρίου ότι η οργάνωσις ποτέ δεν θα τους δώση εσφαλμένη πληροφορία εν γνώσει της.

Το πνεύμα του Θεού επενεργεί στους αφιερωμένους δούλους του σήμερα, όχι για να τους εμπνεύση, αλλά για να τους κινήση κατάλληλα προς την κατεύθυνσι της αυξημένης κατανοήσεως. Τους επιτρέπει να κάνουν λάθη καθόσον αυξάνουν σε κατανόησι του Θείου λόγου, αλλ’ εν καιρώ τους υποβοηθεί να διαγνώσουν τα λάθη των, τα οποία ευχαρίστως διορθώνουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο προοδεύουν στην οδό των δικαίων, με το φως της Γραφικής κατανοήσεως το «φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» (Παροιμ. 4:18) Αυτή η πρόοδος σε Γραφική γνώσι θα μπορούσε να παρομοιωθή μ’ ένα νεφοσκεπή ουρανό που ξεσπά βαθμηδόν. Καθόσον αυξάνουν οι διανοίξεις μεταξύ των νεφών, ολοένα περισσότερο φώς διέρχεται μέσω αυτών. Μερικές φορές παρατηρείται μια αλήθεια αλλά κατόπιν θολώνεται από μια παρανόησι, ακριβώς όπως ένα διερχόμενο νέφος προς στιγμήν αμαυρώνει μερικές ακτίνες του ηλίου. Αργότερα η αλήθεια αυτή επανέρχεται με μεγαλύτερη σαφήνεια, οπότε η παρανόησις αίρεται. Το πνεύμα του Θεού είναι έκδηλο πάνω στην οργάνωσι από την πρόοδο που κάνει στην οδό της Γραφικής αληθείας.

Εκείνος, που επιτρέπει ένα σπόρον δυσαρεσκείας εναντίον της οργανώσεως του Ιεχωβά ν’ αυξάνη ώσπου να γίνη μια δηλητηριώδης ρίζα, θέτει τον εαυτό του σε μια επικίνδυνη θέσι. (Εβρ. 12:15) Αν αφήση το ποίμνιον, πού μπορεί να πάη; Γνωρίζει ότι ο κόσμος του Διαβόλου και οι θρησκευτικές οργανώσεις του δεν έχουν λόγους ζωής. Γνωρίζει την αφροσύνη του να συνδεθή με ερημίτες, οι οποίοι τώρα καταπολεμούν την οργάνωσι. Αν φύγη, τίθεται στην κατάστασι εκείνων, για τους οποίους ωμίλησε ο Ιωάννης όταν είπε: «Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών· διότι, εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ’ ημών.»​—1 Ιωάν. 2:19.

Εκείνοι, που παραμένουν πιστοί στην οργάνωσι του Ιεχωβά, λαμβάνουν την άποψι που είχαν λάβει και οι απόστολοι, όταν πολλοί από τους μαθητάς του Ιησού έπαυσαν να τον ακολουθούν. Ο Πέτρος εξέφρασε τα αισθήματά των λέγοντας: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» (Ιωάν. 6:68) Τα πιστά «πρόβατα» βλέπουν ότι η οδός της ζωής είναι με την πιστή οργάνωσι του Ιεχωβά.

Όπως τα αγελαία πρόβατα, που παραμένουν μαζί σ’ ένα ποίμνιο και βρίσκουν στέγη και προστασία σε μια ποίμνη, οι λάτρεις του Ιεχωβά σήμερα βρίσκουν στέγη, προστασία και άφθονη προμήθεια πνευματικής τροφής στην οργάνωσι των μαρτύρων του. Υπό την καθοδηγία της πράττουν ό,τι είναι καλόν στους οφθαλμούς του Θεού, και το πνεύμα του τους ευοδώνει. Στους τοιούτους ο απόστολος Παύλος είπε: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ».​—Γαλ. 6:9.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα

Από το Λάος, που θεωρείται η «Χώρα του Ενός Εκατομμυρίου Ελεφάντων», μαθαίνομε την εξής πείρα, που αναγράφεται στο Βιβλίον του Έτους 1963 των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

Οι κάτοικοι του Λάος είναι βαθιά περιχαρακωμένοι στον Βουδδισμό, αλλά συχνά είναι ταπεινοί. Μια από τις αδελφές ιεραποστόλους, ενώ έκανε έργον από θύρα σε θύρα, συνήντησε τη σύζυγο ενός Λαοϊνού αξιωματούχου που διαβάζει μόνο Λαοϊκά. Τα μόνα Λαοϊκά Γραφικά έντυπα, που υπάρχουν σ’ αυτή τη γλώσσα, είναι η ίδια η Λαοϊκή Βίβλος. Αυτή ποτέ δεν είχε ιδεί μια Αγία Γραφή, αλλ’ ύστερ’ από μια βραχεία επεξήγησι ερώτησε αν θα μπορούσε να έχη κι αυτή μια τέτοια Γραφή. Εζήτησε, επίσης, ένα βιβλίο Παράδεισος στη συγγενική γλώσσα του Σιάμ για να της την διαβάζη η οικογένειά της. Η αδελφή έκαμε επανεπίσκεψι κι άρχισε αμέσως μια συμμελέτη, χρησιμοποιώντας το Αγγλικό βιβλιάριό της «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα» ως θέμα κι ως Γραφικό οδηγό και βοηθώντας αυτή τη νεαρή κυρία να βρίσκη όλα τα εδάφια στη Λαοϊκή Γραφή της. Ένα σπουδαίο ερώτημα σ’ αυτήν ήταν, «Τι πρέπει να κάμωμε για να κερδίσωμε ‘boon’;» δηλαδή, χάρι. Για ν’ απαντήση η αδελφή εχρησιμοποίησε το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου Παράδεισος, «Τι Πρέπει να Κάμετε Τώρα για να Επανακτήσετε τον Παράδεισο.» Από τότε αυτή η γυναίκα άρχισε να δίνη μαρτυρία σε οποιουσδήποτε αξιωματούχους και φίλους που ήρχοντο στο σπίτι της κι άρχισε να εκτιμά σοβαρώς την παρακολούθηοι συναθροίσεων. Τώρα δεν συχνάζει πια στον Βατ (Βουδδιστικό ναό) ή σε οποιεσδήποτε θρησκευτικές εορτές, που άλλοτε της ήσαν τόσο προσφιλείς. Ασφαλώς η Αγία Γραφή σε οποιαδήποτε γλώσσα ανατρέπει πράγματα που είναι βαθιά περιχαρακωμένα.

Απομνημόνευσις του Βιβλικού Κανόνος

ΚΑΘΕ φίλος της Βίβλου και, ιδιαίτερα, κάθε Χριστιανός διάκονος θα εξοικονομήση πολύν χρόνο απομνημονεύοντας τη σειρά, με την οποία έχουν καταταχθή τα βιβλία της Αγίας Γραφής. Η σημείωσις των φυσικών διαιρέσεων του κανόνος, καθώς και τα περιεχόμενα και ο χρόνος συγγραφής των διαφόρων βιβλίων, θα βοηθήση αναμφιβόλως στην απομνημόνευσι του καταλόγου τούτου.

Από τα εξήντα έξη βιβλία, τριάντα εννέα αποτελούν τις Εβραϊκές Γραφές και είκοσι επτά τις Χριστιανικές Γραφές.

Στον κανόνα των Εβραϊκών Γραφών τα πέντε βιβλία του Μωυσέως έρχονται πρώτα: Η ΓΕΝΕΣΙΣ αρχίζει από τη δημιουργία και περιλαμβάνει την ιστορία του ανθρωπίνου γένους από τον Αδάμ ως τον θάνατο του Ιωσήφ. Ακολουθούν η ΕΞΟΔΟΣ, το ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ, οι ΑΡΙΘΜΟΙ και το ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ, που εκθέτουν την ιστορία του Ισραήλ, από τον καιρό της δουλείας των στην Αίγυπτο ως τον θάνατο του Μωυσέως. Τα πέντε αυτά βιβλία είναι, επίσης, γνωστά ως Πεντάτευχος, που σημαίνει «πέντε βιβλία». Σε μερικές μεταφράσεις, όπως η του Λουθήρου, αυτά τα βιβλία είναι απλώς γνωστά ως 1, 2, 3, 4, 5 του Μωυσέως. Κατόπιν, μόλις ο Ιησούς του Ναυή διεδέχθη τον Μωυσή, επηκολούθησε το βιβλίον του ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΗ. Όπως δε μετά τον Ιησού του Ναυή ήλθαν άλλοι κριταί που έκριναν τον Ισραήλ, έτσι και το βιβλίο του ακολουθείται από το βιβλίον των ΚΡΙΤΩΝ που λέγει για τη διακυβέρνησί τους. Το βιβλίον της ΡΟΥΘ αφηγείται ωρισμένα γεγονότα της εποχής των κριτών και γι’ αυτό λογικά επακολουθεί.

Κατόπιν έρχονται τρεις σειρές από δύο βιβλία: 1 και 2 ΣΑΜΟΥΗΛ, που συμπληρώνουν την περίοδο των κριτών και εισάγουν την περίοδο των βασιλέων 1 και 2 ΒΑΣΙΛΕΩΝ, που καλύπτουν πλήρως την ιστορία των βασιλέων και 1 και 2 ΧΡΟΝΙΚΩΝ, που περιλαμβάνουν μια παράλληλη ιστορία των βασιλέων, αρχίζοντας από τη βασιλεία του Δαβίδ, καθώς και μια περίληψι της Βιβλικής γενεαλογίας από τον Αδάμ ως τον καιρό της συγγραφής των. Κατόπιν έρχονται τα βιβλία ΕΣΔΡΑΣ, ΝΕΕΜΙΑ και ΕΣΘΗΡ, που πραγματεύονται για γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στην Ιερουσαλήμ και Μηδο-Περσία σ’ έναν αιώνα μετά την επάνοδο των Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα στο 537 π.Χ. Με αυτά συμπληρώνονται τα δεκαεπτά «ιστορικά» λεγόμενα βιβλία.

Επακολουθούν πέντε βιβλία που περιέχουν σοφά αποφθέγματα και υπέροχο ποίησι: ΙΩΒ, ΨΑΛΜΟΙ (από τους οποίους οι μισοί περίπου αποδίδονται στον Δαβίδ), ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ και το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ. Τα τρία τελευταία εγράφησαν από τον Σολομώντα, εκτός από τα δύο τελευταία κεφάλαια των Παροιμιών.

Τα υπόλοιπα δεκαεπτά βιβλία των Εβραϊκών Γραφών είναι πρωτίστως προφητικά. ΗΣΑΪΑΣ, του οποίου ο συγγραφεύς επροφήτευσε στον δέκατον όγδοον αιώνα π.Χ.· ΙΕΡΕΜΙΑΣ, του οποίου ο συγγραφεύς άρχισε να προφητεύη στον επόμενον αιώνα, σαράντα χρόνια πριν από την πτώσι της Ιερουσαλήμ στο έτος 607 π.Χ.· ΘΡΗΝΟΙ, όπου ο Ιερεμίας πενθεί την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ· ΙΕΖΕΚΙΗΛ, του οποίου ο συγγραφεύς επροφήτευσε στη Βαβυλώνα στη διάρκεια της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ, και ΔΑΝΙΗΛ, του οποίου ο συγγραφεύς υπηρέτησε ως προφήτης του Ιεχωβά, πριν από την εβδομηκονταετή ερήμωσι, στη διάρκεια αυτής, ακόμη δε και μετά απ’ αυτήν.

Τα υπόλοιπα προφητικά βιβλία καλούνται «μικροί» προφήται, λόγω της βραχύτητός των, μολονότι αυτές οι δώδεκα προφητείες ούτε σε σημασία είναι μικρότερες ούτε σε χρόνο, μερικές δε και προέχουν των «μεγαλυτέρων» προφητών. Οι δώδεκα αυτές προφητείες δεν ακολουθούν μια αυστηρή σειρά από χρονολογικής απόψεως. Αρχίζουν από τον ΩΣΗΕ, ΙΩΗΛ (πραγματικά αυτός είναι ο πρώτος που έπρεπε να γραφή από τους δεκαεπτά), ΑΜΩΣ και ΑΒΔΙΟΥ· ΙΩΝΑΣ, ΜΙΧΑΙΑΣ, ΝΑΟΥΜ και ΑΒΒΑΚΟΥΜ· ΣΟΦΟΝΙΑΣ, ΑΓΓΑΙΟΣ, ΖΑΧΑΡΙΑΣ και ΜΑΛΑΧΙΑΣ. Έτσι έχομε τρεις σειρές από τέσσερα βιβλία· ο Ιωνάς αρχίζει τη δεύτερη σειρά των τεσσάρων, ο δε Σοφονίας, που δεν πρέπει να συγχέεται με τον Ζαχαρία, ο οποίος έρχεται μετά τον Αγγαίον, αρχίζει την τρίτη σειρά.

Τώρα έρχόμεθα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Πρώτα έχομε πέντε βιβλία κυρίως ιστορικά, τα τέσσερα Ευαγγέλια, ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΜΑΡΚΟΣ, ΛΟΥΚΑΣ και ΙΩΑΝΝΗΣ, και ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. Ακολουθούν είκοσι μία επιστολές, δεκατέσσερις του Παύλου, που για υποβοήθησι της μνήμης μπορούν να διαιρεθούν ως εξής: τρείς από τις μακρές επιστολές του: προς ΡΩΜΑΙΟΥΣ, 1 και 2 προς ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ· κατόπιν τέσσερες εντελώς όμοιες σε μέγεθος, ύφος και περιεχόμενον: προς ΓΑΛΑΤΑΣ, προς ΕΦΕΣΙΟΥΣ, προς ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ και προς ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ. Ακολουθούν κατόπιν επτά επιστολές: 1 και 2 προς ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ, 1 και 2 προς ΤΙΜΟΘΕΟΝ και προς ΤΙΤΟΝ, προς ΦΙΛΗΜΟΝΑ και προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ, που συμπληρώνουν τις επιστολές του Παύλου. Έτσι έχομε από τις επιστολές του Παύλου, εννέα που απευθύνονται σε εκκλησίες, τέσσερες σε άτομα, και μια σ’ έναν όμιλο Χριστιανών, Εβραϊκής καταγωγής. Υπολείπονται ακόμη επτά επιστολές: ΙΑΚΩΒΟΥ, 1 και 2 ΠΕΤΡΟΥ, 1, 2 και 3 ΙΩΑΝΝΟΥ και ΙΟΥΔΑ. Τελικά δε είναι η με σύμβολα προφητεία, η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, αλλ’ όχι και το τελευταίο που εγράφη, διότι εγράφη στο έτος 96 μ.Χ., ενώ τα υπόλοιπα συγγράμματα του Ιωάννου φαίνεται να εγράφησαν στο έτος 98 μ.Χ.

Με λίγη προσπάθεια, αυτός ο κατάλογος βιβλίων μπορεί ν’ απομνημονευθή. Το να κάμετε τούτο όχι μόνο θ’ αποβή χρήσιμο στις Γραφικές μελέτες σας, αλλά και θ’ αποτελέση ένα συστατικό για το ότι είσθε ένας Χριστιανός διάκονος.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16 Έγεινε δούλος υποτελής.​—Γέν. 49:15. Σ 1/10/62 30-32

17 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.​—1 Κορ. 11:1. Σ 1/9/62 14α

18 Εστάθην υιός του πατρός μου, αγαπητός και μονογενής ενώπιον της μητρός μου· και με εδίδασκε.​—Παροιμ. 4:3, 4. Σ 15/11/62 3, 4

19 Ο Ισσάχαρ είναι όνος δυνατός, κοιτόμενος εν τω μέσω των δισακκίων· και θα ίδη ότι ο τόπος της αναπαύσεως είναι καλός και ότι η γη αυτή είναι τερπνή.​—Γέν. 49:14, 15, ΜΝΚ. Σ 1/10/62 25, 26

20 Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς.​—1 Πέτρ. 3:8. Σ 15/7/62 14, 15

21 Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις;​—Ρωμ. 2:21. Σ 1/7/62 26

22 Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου, εν τω μεγαλοπρεπεί αγιαστηρίω αυτού· οι νέοι σου θέλουσιν είσθαι εις σε ως η δρόσος, η εξερχομένη εκ της μήτρας της αυγής.​—Ψαλμ. 110:3. Σ 1/5/62 27, 28α

23 Εις την σπουδήν άοκνοι· κατά τα πνεύμα ζέοντες· τον Ιεχωβά δουλεύοντες.​—Ρωμ. 12:11, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 6, 9β

24 Δια των χειρών του ισχυρού Θεού του Ιακώβ· εκείθεν ο ποιμήν, η πέτρα του Ισραήλ.​—Γέν. 49:24. Σ 1/10/62 56

25 Υιέ μου, πρόσεχε εις τας ρήσεις μου. . . . διότι είναι ζωή εις τους ευρίσκοντας αυτά.​—Παροιμ. 4:20, 22. Σ 15/11/62 6, 7

26 Ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.​—Λουκ. 2:52. Σ 1/12/62 6, 7, 9

27 Αλλ’ εάν και πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι «τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε, μηδέ ταραχθήτε.»​—1 Πέτρ. 3:14. Σ 1/2/62 22α

28 Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σάς έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού.​—Πράξ. 20:28. Σ 1/7/62 18, 21α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Από τον Ιανουάριο αρχίζει η 25η Ετησία Προσπάθεια για συνδρομητάς στο περιοδικό μας Η Σκοπιά, που θα συνεχισθή έως τον Απρίλιο. Στις σελίδες της Σκοπιάς αναπτύσσονται θέματα από τις θεόπνευστες Γραφές, που είναι σήμερα πολύτιμα για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, οι οποίοι επιθυμούν να έχουν μια αυθεντική πληροφορία από τον λόγον του Θεού σχετικώς με τα αίτια και την έκβασι της ανωμάλου καταστάσεως που υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Η Σκοπιά εκδίδεται τώρα σε 65 διάφορες γλώσσες και η παγκόσμιος κυκλοφορία της έχει φθάσει τα 4.150.000 αντίτυπα σε κάθε της έκδοσι. Λάβετε και σεις μέρος στην τετράμηνη αυτή Προσπάθεια για τη Σκοπιά. Συμβάλλετε έτσι στο να αποκτήσουν και άλλοι άνθρωποι καλής θελήσεως πίστι στον Θεόν και στον άγιον λόγον του, τη Γραφή.

ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 1963

Μια ζωντανή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεσις της διακονίας των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά, σε 188 διάφορες Χώρες της Γης, περιλαμβάνονται στο Ετήσιο Βιβλίο των του 1963 που τίθεται τώρα σε κυκλοφορία. Το βιβλίο αυτό είναι μόνο στην Αγγλική. Τιμάται δρχ. 15. Για όσους γνωρίζουν Αγγλικά είναι ένα πολύτιμο απόκτημα. Το Ημερολόγιο 1963, εξ άλλου, είναι για πρώτη φορά εφέτος στην Ελληνική. Είναι μια πολύ ωραία έκδοσις και θα πρέπει να το αποκτήσετε και σεις. Τιμάται μόνον δρχ. 8. Στείλτε μας τώρα τις παραγγελίες σας για Βιβλία του Έτους και Ημερολόγια.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

3 Μαρτίου: Ισχυρή Αιτία για Πίστι στον Νέο Κόσμο του Θεού, και Για Να Διαφυλάξετε τις Ψυχές Σας Ζωντανές, Έχετε Πίστι, §1-11. Σελ. 40.

10 Μαρτίου: Για Να Διαφυλάξετε τις Ψυχές Σας Ζωντανές, Έχετε Πίστι, §12-44. Σελ. 46.

Έχει ο Θεός Λησμονήσει τον Άνθρωπο;

Μήπως τα προβλήματα της ζωής δείχνουν ότι ο Θεός μάς έχει λησμονήσει; Ποια λύσι προσφέρει η Γραφή:

ΜΕΣΑ στη μοναξιά της ταπεινής κατοικίας των ένας με σοβαρή εμφάνισι σιδηροδρομικός και η σύζυγός του συζητούσαν προβλήματα της ζωής μ’ έναν επισκέπτη διάκονο. Είχαν αποκομίσει πείρα λόγω του ότι επέρασαν από ασθένειες, ανησυχίες και αγώνες για τα προς το ζην, αλλά δεν παρεπονούντο. Ωστόσο, ο οικοδεσπότης είχε μια απορία που συχνά τον έφερνε σε αμηχανία: «Πώς συμβαίνει ώστε ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ζη δίκαια περνά από τόσο δύσκολες περιστάσεις, ενώ οι κακοί φαίνεται πως περνούν καλά;» Αυτή η κατάστασις τον έκαμε να διερωτάται αν ο Θεός έχη λησμονήσει τον άνθρωπο. Πώς θα το εξηγούσατε σεις αυτό;

Στον διάκονο είχε τεθή και προγενεστέρως αυτό το ερώτημα. Πραγματικά, οι άνθρωποι ρωτούσαν για το ίδιο ακριβώς ζήτημα και στις ημέρες του προφήτου Μαλαχία. Ιδού τι είχε πει ο προφήτης στους συμπατριώτας του: «Σεις είπετε, Μάταιον είναι να δουλεύη τις τον Θεόν· και, Τις η ωφέλεια ότι εφυλάξαμεν τα διατάγματα αυτού και ότι περιεπατήσαμεν πενθούντες ενώπιον του Ιεχωβά των δυνάμεων; Και τώρα ημείς μακαρίζομεν τους υπερήφανους· ναι, οι εργαζόμενοι την ανομίαν υψώθησαν· ναι, οι πειράζοντες τον Θεόν, και αυτοί εσώθησαν.» (Μαλαχ. 3:14, 15, ΜΝΚ) Ακόμη και άνθρωποι που αγαπούσαν τον Θεό και τον υπηρετούσαν πιστά, κάποτε ρωτούσαν: «Μήποτε ελησμόνησε να ελεή ο Θεός; Μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;»​—Ψαλμ. 77:9.

Σήμερα οι άνομοι απηχούν ακόμη την προπέτεια των ασεβών που καυχώνται: «Ελησμόνησεν ο Θεός· έκρυψε το πρόσωπον αυτού· δεν θέλει ιδεί ποτέ.» (Ψαλμ. 10:11) Ναι, ο σιδηροδρομικός απηύθυνε μια κοινή ερώτησι. Και οι καλοί και οι κακοί άνθρωποι εφαντάσθησαν ότι ο Θεός έχει λησμονήσει τον άνθρωπο. Στην εποχή μας μερικοί καταλήγουν σ’ αυτό το συμπέρασμα, όχι μόνο λόγω προσωπικών προβλημάτων, αλλά λόγω της καταστάσεως του κόσμου γενικά.

Λόγου χάριν, σκέπτονται πάνω στο γεγονός ότι παρά τις πολλές προσευχές για ειρήνη, ο αιών μας είδε δύο παγκοσμίους πολέμους. Ακούουν για εκστρατείες προσευχών για την προσηλύτισι της αθεϊστικής Ρωσίας, αλλ’ ο επικίνδυνος ψυχρός πόλεμος συνεχίζεται. Με τον κίνδυνο συνδυάζεται και η πάντοτε παρούσα απειλή του πυρηνικού πολέμου. Κι αυτό ακόμη το πρόβλημα μπορεί να έχη σκληρό ανταγωνισμό σε λίγα χρόνια, κατά τον Δρα Φιρούζ Καζεμζαδέ, καθηγητή της ιστορίας στα Πανεπιστήμιον της Γέηλ, ο οποίος λέγει ότι ο υπερπληθυσμός «σε δεκαπέντε χρόνια θ’ αποτελέση ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα όσο είναι και οι ατομικές βόμβες».

Τους ανθρωπίνους φόβους και αμφιβολίες επιτείνουν ακόμη πιο πολύ ο υψούμενος αριθμός των σοβαρών εγκλημάτων, η ταχεία αύξησις της νεανικής εγκληματικότητος και η πείνα που έχει εξαπλωθή επιμόνως παντού. Αυτές είναι μερικές από τις μεγαλύτερες στενοχώριες που κατατρύχουν τους ανθρώπους στον Χριστιανικό κόσμο, όπου η γη είναι διάστικτη μ’ εκκλησίες​—αλλ’ όπου οι ενορίται συχνά διερωτώνται, Μήπως ο Θεός έχει λησμονήσει;

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ ΠΟΙΟΝ;

Με κάθε ευθύτητα ρωτούμε, Ποιος έχει λησμονήσει; Μήπως φταίει ο Θεός επειδή ο κόσμος είναι στην παρούσα μορφή του; Δεν είναι μήπως αληθές ότι στην αρχή ο Θεός επρομήθευσε τη θερμότητα και το φως του ηλίου για την άνεσί μας, την ευεξία και τη ζωή; Αυτός δεν εδημιούργησε ένα θαυμαστό σύστημα εναλλαγής υδάτων, που φέρνει βροχή για τα γεννήματα μας και πόσιμο νερό; Και τι να πούμε για την ίδια την ατμόσφαιρα, που αναπνέομε; Απολαμβάνομε ακόμη όλα αυτά τα δωρήματα. (Ματθ. 5:45) Ο Θεός εφύτευσε, επίσης, πολλά είδη τερπνών φυτών κι εδημιούργησε ζώα για να μας υπηρετούν και να παρέχουν τροφή. Ο πρώτος άνθρωπος, με Θείους νόμους για την καθοδηγία του, εξεκίνησε για ένα θαυμάσιο στάδιο ως επίσκοπος της γης. Αλλά κατόπιν κάποιος ελησμόνησε. Μήπως ο Θεός;

Η ιερή αφήγησις δείχνει ότι δεν ήταν ο Θεός εκείνος που ελησμόνησε. Όχι, δεν ήταν ο Θεός που έφερε την αμαρτία, τα παθήματα και τον θάνατο στον κόσμο. Ο Ιεχωβά είχε πει στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος πώς να παραμείνουν ευτυχείς και ζώντες, αλλ’ αυτοί δεν είχαν αρκετή αγάπη σ’ αυτόν για να υπακούσουν. Ο άνδρας και η γυναίκα εσκεμμένα αγνόησαν τους νόμους του Θεού, όταν δε αγνόησαν τους νόμους του, αγνόησαν αυτόν. Η παράβασις του θείου νόμου επέφερε την ωρισμένη ποινή: θάνατο. Και τότε ακόμη ο Θεός δεν ελησμόνησε τον άνθρωπο. Ενεθυμήθη ότι τα αγέννητα τέκνα του Αδάμ θα εχρειάζοντο ελπίδα στην αμαρτωλή, θνήσκουσα κατάστασί των. Απεφάσισε να διεκδικήση το όνομά του από τη μομφή που επέφερε πάνω σ’ αυτά ο αποστάτης πνευματικός υιός. Σατανάς ο Διάβολος, ο οποίος εχρησιμοποίησε τον ταπεινόν όφιν για ν’ απατήση την Εύα. (Αποκάλ. 20:2) Ο Ιεχωβά Θεός παρενέβη με μια υπόσχεσι ν’ αποστείλη ένα λυτρωτή και να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την παγίδα του θανάτου.

Καθόσον εγεννώντο οι επόμενες γενεές, ο Θεός ενίσχυε την υπόσχεσί του γι’ απολύτρωσι δίνοντας διδασκαλία κι ενθάρρυνσι σε δικαίους ανθρώπους όπως ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ. Πιστός στον λόγο του, ο Θεός έκαμε ένα μεγάλο έθνος από τους απογόνους των. Μέσω του Μωυσέως έδωσε στο έθνος Ισραήλ πολλούς θαυμασίους νόμους για να τους οδηγήσουν κατ’ ευθείαν στον Ιησού Χριστό, στον υποσχεμένο Μεσσία. Ο νόμος θα τους εδίδασκε ακριβώς όπως ένας εκπαιδευτής διδάσκει τον μαθητή του. (Γαλ. 3:24) Μαζί με τον νόμο ο Θεός έδωσε πολλές εμπνευσμένες προφητείες για να εποικοδομήση την πίστι των ανθρώπων στον ερχόμενο Μεσσία, τον Ιησού. Λόγου χάριν, ο Θεός προείπε τη γέννησί του στη Βηθλεέμ, τη διακονία του στη Γαλιλαία, τον τρόπο του θανάτου του και τη θαυμαστή του ανάστασι. (Μιχ. 5:2· Ησ. 9:1, 2· 53:1-12· Ζαχ. 11:12· Ψαλμ. 22:1, 18· 16:10) Όλ’ αυτά απέδειξαν ότι ο Θεός δεν ελησμόνησε τον άνθρωπο, αλλά μπορούσαν οι άνθρωποι να πουν το ίδιο για τη δική τους μνήμη;

Ατυχώς, ακόμη και το εκλεκτόν έθνος, Ισραήλ, συχνά λησμονούσε τον Θεό. Η Γραφική αφήγησις στον Ιερεμία 3:21 (ΜΝΚ) λέγει: «Διέστρεψαν την οδόν αυτών, ελησμόνησαν Ιεχωβά τον Θεόν αυτών.» Η συμβουλή του δεν εφάνη καλή σ’ αυτούς, όπως δεν εφάνη καλή και στον Αδάμ και στην Εύα. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον προφήτη του Ωσηέ για να τους πη ακριβώς γιατί θα έχαναν την εύνοιά του: «Ο λαός μου ηφανίσθη δι’ έλλειψιν γνώσεως· επειδή συ απέρριψας την γνώσιν, και εγώ απέρριψα σε, από του να ιερατεύης εις εμέ· επειδή ελησμόνησας τον νόμον του Θεού σου, και εγώ θέλω λησμονήσει τα τέκνα σου.» (Ωσηέ 4:6) Όταν ο Ιεχωβά τελικά απέσυρε την προστασία του, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ έπεσε, στο έτος 740 π.Χ., στο δε 607 π.Χ., όσοι ανήκαν στη φυλή του Ιούδα υπέστησαν εβδομηνταετή αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Επακολούθησε αποκατάστασις, αλλ’ όχι με τη δόξα και την ευημερία που απελαμβάνετο άλλοτε επί βασιλείας του Βασιλέως Σολομώντος. Μια ελπίς απέμεινε: ο ερχόμενος Μεσσίας, του οποίου η έλευσις είχε προλεχθή στην Εδέμ. Η προφητεία του Δανιήλ 9:25 έδειχνε ότι ο Μεσσίας θα ήρχετο στο έτος 29 μ.Χ. Θα το ενεθυμείτο ο Θεός;

Στον ωρισμένο καιρό ο Ιησούς ήλθε στον κόσμο κι άρχισε τη σπουδαία διακονία του σε ηλικία τριάντα ετών. Ελκυστικοί ήσαν οι λόγοι του και τα θαύματά του! Μετά τριάμισυ χρόνια απέθανε​—κατόπιν ανεστήθη. Ιδού μια πειστική απόδειξις της θείας αγάπης προς τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. (Ιωάν. 3:16) Αλλ’ αυτό έγινε σχεδόν 2.000 χρόνια πριν. Τι θα λεχθή για όλα τα συγκεντρωμένα δεινά που έπληξαν τη γη αρχίζοντας, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο; Μήπως ο Θεός ελησμόνησε ν’ απαντήση στην προσευχή του Ιησού να έλθη η βασιλεία του Θεού και να γίνεται το θέλημα του στη γη και στον ουρανό;

Όπως προείπε ο απόστολος Πέτρος, πολλοί το φαντάζονται αυτό. Έγραψε: «Θέλουσιν έλθει εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες, εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» (2 Πέτρ. 3:3, 4) Έτσι λέγουν, αλλ’ έχουν δίκαιο οι εμπαίκται;

Τουναντίον· Τα φοβερά γεγονότα της εποχής μας, και οι εμπαίκται, είναι έντονοι εκπληρώσεις Γραφικών προφητειών που δείχνουν την ουράνια εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν, τον ανάσσοντα βασιλέα. Αυτή είναι η αληθινή σημασία των πρωτοφανών παγκοσμίων πολέμων, των μεγάλων σεισμών, των επιδημιών, των λιμών, της αυξανόμενης ανομίας και της στενοχωρίας των εθνών από φόβο για τα επερχόμενα στη γη. (Ματθ. 24:3-12· Λουκ. 21:11, 25, 26) Ο Ιησούς το εξήγησε αυτό όταν είπε: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» «Και είπε προς αυτούς παραβολήν, Ίδετε την συκήν και πάντα τα δένδρα· όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»​—Λουκ. 21:28-32.

Τα δεινά που μαστίζουν αυτή τη γενεά δεν αποτελούν ένδειξι ότι ο Θεός έχει λησμονήσει τον άνθρωπο. Μάλλον, αποτελούν διαβεβαίωσι ότι ο Θεός έχει ενθυμηθή την υπόσχεσί του να επαναφέρη τον παράδεισο στη γη μέσω της βασιλείας του. (Ησ. 65:17· Δαν. 2:44) Η έγερσις έθνους εναντίον έθνους στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν ο μόνος αγών που έλαβε χώραν τότε. Η Αποκάλυψις, κεφάλαιον δωδέκατον, λέγει ότι ο Μιχαήλ, ο οποίος είναι ο Χριστός εν ουρανώ, ήλθε τότε στον ουράνιο θρόνο της βασιλείας του Θεού κι επολέμησε εναντίον του μεγάλου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου, εκδιώκοντάς τον από τον ουρανό. Η κατάρριψις του ανόμου αυτού στη γη εσήμαινε περαιτέρω «ουαί εις . . . την γην . . , διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» (Αποκάλ. 12:5-12) Υπό τα κεντρίσματα του Σατανά, οι άνθρωποι και τα έθνη καταδυναστεύουν τον συνάνθρωπό τους, επιφέρουν αιματηρούς πολέμους, τρομερούς λιμούς και μεγάλη αθλιότητα στο ανθρώπινο γένος. Αυτές είναι οι ώδινες που μαστίζουν τη γενεά μας απ’ τον καιρό της γεννήσεως της βσιλείας του Θεού στον ουρανό. Τι λοιπόν; Μήπως ο Βασιλεύς του Θεού έχει λησμονήσει να ενεργήση ως λυτρωτής;

Όχι, διόλου. Η αγάπη του Θεού επρονόησε ώστε οι άνθρωποι που ζουν τώρα να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν για την ίδρυσι της Βασιλείας. Ο Ιεχωβά ήγειρε μια διεθνή ομάδα Χριστιανών, οι οποίοι σθεναρά δίνουν μαρτυρία για το γεγονός της ιδρύσεως της Βασιλείας. Προτρέπουν όλους να λατρεύουν τον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, με την ελπίδα της επιβιώσεως από τον πόλεμον του Αρμαγεδδώνος και της ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. (Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 16:14, 16) Μάλιστα στις πόρτες των ανθρώπων ο Θεός έστειλε αυτούς τους μάρτυρας με διαβεβαίωσι ότι δεν έχει λησμονήσει. Το άγγελμά τους δηλοί ότι σε λίγο ο Χριστός θα σύντριψη τον όφιν, τον Σατανάν, και «να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου.» (Εβρ. 2:14· 1 Ιωάν. 3:8) Μετά τη νικηφόρο εκείνη μάχη του Αρμαγεδδώνος, ο Βασιλεύς των βασιλέων θα καθυποτάξη όλους τους εχθρούς, περιλαμβανομένου και του Αδαμιαίου θανάτου, και θα εισαγάγη έναν παράδεισο ειρήνης κι ευτυχίας ως τα πέρατα της γης. (1 Κορ. 15:25, 26· Ψαλμ. 46:9· 72:7) Ακόμη και οι νεκροί στη μνήμη του Θεού θα τύχουν της υποσχεμένης αναστάσεώς των. Ο Διάβολος ή οι δαιμονικοί άνθρωποι ποτέ πια δεν θα καταδυναστεύουν τους ταπεινούς, διότι «οι πραείς . . . θέλουσι κληρονομήσει την γην.» (Ιωάν. 5:28, 29· Ψαλμ. 37:11) «Ιδού», λέγει ο Ιεχωβά, «κάμνω νέα τα πάντα.»​—Αποκάλ. 21:5.

ΠΟΙΟΣ ΕΝΘΥΜΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Εφόσον ο σκοπός του Ιεχωβά είναι σαφής και η υπομονή του είναι προς όφελος μας, δεν υπάρχει λόγος να διανοηθούμε ότι έχει λησμονήσει τον άνθρωπο. Το ζήτημα είναι, Ποιος θα ενθυμηθή τον Θεό και θα επιζήση από τον Αρμαγεδδώνα; Ο Ιεχωβά λέγει: «Οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον άδην· πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν.» (Ψαλμ. 9:17) Επομένως, ουσιώδες είναι να ενθυμούμεθα τα λόγια του προφήτου Μαλαχία και να εξετάζωμε τη θέσι μας έναντι του Θεού. Ο Μαλαχίας έγραψε: «Τότε οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους· και ο Ιεχωβά προσείχε, και ήκουε· και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβούμενων τον Ιεχωβά, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού· και θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου· και θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν. Τότε θέλετε επιστρέψει, και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν, και του μη δουλεύοντος αυτόν.» (Μαλαχ. 3:16-18, ΜΝΚ) Σε λίγο κανείς δεν θα υποβάλλη το ερώτημα του σιδηροδρομικού, «Πώς συμβαίνει ώστε . . . οι κακοί φαίνεται πως περνούν καλά;»

Όταν η ορμή του Αρμαγεδδώνος ξεσπάση σ’ αυτή τη γενεά, ο Θεός θα ενθυμηθή εκείνους που τον υπηρέτησαν, ακριβώς όπως ενεθυμήθη να διασώση τον δίκαιον Νώε και την οικογένειά του στον καιρό του Κατακλυσμού. Έχομε τη διαβεβαίωσι γραμμένη στον ίδιο του λόγο: «Δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού.» (Εβρ. 6:10) Έχομε κάθε λόγο να εμπιστευώμεθα σ’ αυτή τη δήλωσι. Υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Ιεχωβά έλαβε πρόνοια για την απολύτρωσι του ανθρώπου· ότι έδωσε τους νόμους του σε όσους πιστεύουν για να τους καθοδηγούν κι έθεσε μια πραγματική ελπίδα ενώπιον του ανθρωπίνου γένους. Επί πλέον, παρά το γεγονός ότι πλείστοι άνθρωποι Τον ελησμόνησαν, η Γραφή τονίζει ότι ο Θεός σύντομα θ’ απομακρύνη τον καταδυνάστη, θ’ αποκαταστήση τέλεια ζωή στους ευπειθείς και θ’ αναστήση τους νεκρούς. Αυτές είναι μερικές από τις ευλογίες που επιφυλάσσονται για κείνους, οι οποίοι ενθυμούνται τον Ιεχωβά Θεό τώρα και τιμούν τ’ όνομα του.

Θα κάμετε και σεις έτσι;

«Μη Αφίνοντες το Να Συνερχώμεθα Ομού»

Η κατωτέρω πείρα από τις Φιλιππίνες Νήσους δείχνει πόσο εκτιμάται από τους αδελφούς το προνόμιο της τακτικής παρακολουθήσεως των εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Ιδού τι αναφέρει σχετικώς το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του έτους 1963, στη σελ. 237:

«Λέγετε ότι δυσκολεύεσθε να πάτε στις συναθροίσεις; Είναι αυτό τόσο δύσκολο όσο είναι σε μερικά μέρη της Ορεινής Επαρχίας; Ένα ανδρόγυνο με επτά παιδιά, που κατοικεί σ’ ένα ιδιαίτερα ανώμαλο τόπο, δεν έχασε καμμιά συνάθροισι, λόγω οκνηρίας ή αμελείας, μέσα σε δέκα χρόνια. Αυτή η οικογένεια θεωρεί ως μεγάλη παράλειψι εκτελέσεως του Θείου θελήματος το να χάση μια συνάθροισι. Απαιτείται τετράωρη διαδρομή με αυτοκίνητο για να φθάση στην Αίθουσα Βασιλείας. Την ημέρα της συναθροίσεως η οικογένεια εγείρεται από τη χαραυγή, προγευματίζει και αναχωρεί. Στη διάρκεια της βροχερής εποχής, οι ποταμοί διογκώνονται και γίνονται επικίνδυνοι, και γι’ αυτό χρησιμοποιούν άλογο για να διαβούν το ποτάμι, κάνοντας πολλούς πηγαινοερχομούς για να περάσουν στην άλλη όχθη και τα παιδιά τους. Κατόπιν αλλάσσουν τα ρούχα τους με στεγνά και είναι έτοιμοι για τις συναθροίσεις. Πίστις εν πορεία, πραγματικά! Μετά από δέκα χρόνια τέτοιων περιπετειών η πιστότης των αντημείφθη με την ίδρυσι μιας εκκλησίας στη δική τους γειτονιά.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς πρέπει να έννοήσωμε τα εδάφια Γένεσις 7:11 και 8:2; Περιέχουν αυτά τα εδάφια παράλληλη σύνταξι, ή υπήρχε και βροχή απ’ τον ουρανό και ανάβλυσις ύδατος από τη γη στον καιρό του Κατακλυσμού;​—Ν. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα εδάφια Γένεσις 7:11 και 8:2 λέγουν: «Το εξακοσιοστόν έτος της ζωής του Νώε, τον δεύτερον μήνα, την δεκάτην εβδόμην ημέραν του μηνός, ταύτην την ημέραν εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της μεγάλης αβύσσου, και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν.» «Και εκλείσθησαν οι πηγαί της αβύσσου, και οι καταρράκται του ουρανού, και εκρατήθη ο υετός από των ουρανών.»

Στη Γένεσι 7:11 οι φράσεις «μεγάλη άβυσσος» και «καταρράκται των ουρανών» χρησιμοποιούνται και οι δύο για να σημάνουν τον μεγάλο υδάτινο θόλο, που περιέβαλλε τη γη σε κατάστασι αιωρήσεως και που περιγράφεται στη Γένεσι 1:6, 7 ως ‘τα ύδατα τα επάνωθεν του στερεώματος.’ Όταν λέγη ότι εσχίσθησαν οι πηγές και ηνοίχθησαν οι καταρράκται, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έκαμε τις δυνάμεις που συγκρατούσαν τον μεγάλο υδάτινο θόλο σε κατάστασι αιωρήσεως να μη συγκρατηθούν κι έτσι επέτρεψε στα ύδατα να ξεχυθούν στη γη, όχι με παγγήινη έκχυσι αλλά σαν από καταρράκτες σε ωρισμένους αγωγούς, ιδιαίτερα στους πόλους, αλλά και με βροχόπτωσι επί σαράντα μέρες.

Αυτό δεν αναφέρεται στις υδροπηγές, που είναι κάτω από την επιφάνεια της γης, ότι δήθεν άνοιξαν και εξέσπασαν δια μέσου του φλοιού της γης για να δημιουργηθούν καταρράκται από κάτω. Οι εξηγηταί εκείνοι της Γραφής, που ερμηνεύουν τα λόγια της Γενέσεως 7:11 ως σημαίνοντα ανάβλυσιν ύδατος από τα έγκατα της γης, δεν αντιλαμβάνονται κατάλληλα το γεγονός ότι υπήρχε ένας υδάτινος θόλος, που αιωρείτο στο κενόν και παρήγε μια μεγάλη υδατάβυσσο, όπως παρατηρείται και από ό,τι λέγει η Γένεσις 1:6, 7 σχετικά με τον διαχωρισμό των υδάτων κάτω από την ατμοσφαιρική έκτασι από τα υπερκείμενα ύδατα. Πρέπει λοιπόν να συμπεράνωμε ότι στη Γένεσι 7:11 και 8:2, χρησιμοποιείται παράλληλη σύνταξις.

Ακριβώς, όπως η αρχή του Κατακλυσμού χαρακτηρίζεται ως διάρρηξις των πηγών της αβύσσου και άνοιγμα των καταρρακτών των ουρανών, στη Γένεσι 7:11, έτσι και το τέλος του κατακλυσμού, που μνημονεύεται στη Γένεσι 8:2, χαρακτηρίζεται ως κλείσιμο των πηγών της αβύσσου και των καταρρακτών του ουρανού. Με άλλα λόγια, τα περιεχόμενα του υδατίνου θόλου είχαν εξαντληθή. Αυτό, βέβαια, δεν εσήμαινε ότι δεν θα επήρχετο πια βροχή επάνω στη γη. Μάλλον, καθόσον θα εσχηματίζοντο νέφη από την εξάτμισι ύδατος, η βροχή θα εξακολουθούσε ανάλογα να πέφτη. Αλλά δεν υπήρχε πια καμμιά μεγάλη δεξαμενή ύδατος, καμμιά άβυσσος ή εκτεταμένος θόλος υδρατμών σε κατάστασι αιωρήσεως υπεράνω της γης.

● Η περιστερά, που κατήλθε στον Ιησού τη στιγμή του βαπτίσματός του, ήταν μια εμφάνισις λόγω υλοποιήσεως ή μήπως ήταν απλώς μια οφθαλμαπάτη ή μια γαλήνη που επικρατούσε στην περιοχή; Και γιατί εξελέγη περιστερά, αφού χρησιμοποιείται στις ειδωλολατρικές θρησκείες;​—Φ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Στον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού ένα υλοποιημένο πτηνό, μια περιστερά, κατέβη πράγματι απ’ τον ουρανό κι επεκάθησε, στον Ιησού. Το ότι κάτι υλικό παρετηρήθη είναι καταφανές από τα λόγια του Ιωάννου του Βαπτιστού, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 1:32-34: «Είδον το πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού, και έμεινεν επ’ αυτόν. Και εγώ δεν εγνώριζον αυτόν· αλλ’ ο πέμψας με δια να βαπτίζω εν ύδατι, εκείνος μοι είπεν, Εις όντινα ίδης το πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν πνεύματι αγίω. Και εγώ είδον και εμαρτύρησα, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού».

Ο σκοπός αυτής της καθόδου της υλοποιηθείσης περιστεράς ήταν να πείση τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικά ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, και τούτο με την αίσθησι της οράσεως. Έπρεπε, λοιπόν, να είναι στα μάτια του τόσο πραγματικό, όσο ήσαν πραγματικά και στην αίσθησι της ακοής του, στ’ αυτιά του, τα λόγια, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.»​—Ματθ. 3:17.

Αυτή η εμφάνισις του αγίου πνεύματος ως περιστεράς φέρνει στη διάνοια την εκδήλωσι του αγίου πνεύματος στην Πεντηκοστή, όπως αναγράφεται στις Πράξεις 2:1-4. Τότε προσέλαβε τη μορφή «πυρίνων γλωσσών», που κατέστησαν ορατές κι επεκάθησαν στον καθένα από τους 120 παρόντας σ’ εκείνο το υπερώον της Ιερουσαλήμ. Φυσικά, δεν επρόκειτο για φλόγες που έκαιαν, αλλά για ‘γλώσσες ως πυρός’ [ως εάν ήσαν από πυρ, ΜΝΚ], διότι αλλιώς θα έκαιαν εκείνους στους οποίους επεκάθησαν. Ωστόσο, ήσαν κάτι αληθινά ορατό· ακριβώς όπως ήσαν οι φλόγες που είδε ο Μωυσής στη βάτο, όταν ο Ιεχωβά Θεός τον εκάλεσε και του έδωσε εντολή ν’ απελευθερώση τον λαόν του από τη δουλεία.​—Έξοδ. 3:2.

Όσον αφορά την εκλογή περιστεράς ως συμβόλου, αυτό είναι σύμφωνο με τη χρήσι περιστεράς στις Γραφές. Περιστερά ήταν εκείνη που είχε εξαποστείλει ο Νώε και που επέστρεψε με κλάδον ελαίας, δείχνοντας ότι τα ύδατα του κατακλυσμού τελικά «έπαυσαν . . . από της γης.» (Γέν. 8:8-12) Και οι ερασταί του «Άσματος Ασμάτων» εχαρακτήριζαν ο ένας τον άλλον ως περιστερές. (Άσμ. Ασμ. 2:14· 5:12) Κατόπιν πάλιν ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του να είναι «απλοί [ακέραιοι, Κείμενον] ως αι περιστεραί.»​—Ματθ. 10:16.

Γνωρίζομε ότι η Βαβυλών, τόσο η αρχαία όσο και η σύγχρονη, παρεποίησε τις αλήθειες του λόγου του Θεού και την πολιτεία του με τους πιστούς του δούλους. Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας εκπλήσση πολύ το ότι η Βαβυλών παρεποίησε και την περιστεράν, επίσης, ως θρησκευτικό σύμβολον, βασίζοντας, αναμφιβόλως, αυτό στη χρησιμοποίησι περιστεράς από τον Νώε μετά τον κατακλυσμό.

● Πώς πρέπει να νοήσωμε το μέρος του Μιχαία 4:3 που λέγει: «Και θέλει κρίνει αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν»;​—Λ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτό το μέρος της προφητείας του Μιχαία πρέπει να νοηθή σύμφωνα με τα συμφραζόμενα. Στον Μιχαία 4:2 (ΜΝΚ) αναγινώσκομε ότι «έθνη πολλά» θέλουσιν ειπεί: «Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, και εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.» Τα πολλά αυτά έθνη και οι λαοί δεν έχουν σχέσι με αυτά τα πολιτικά έθνη και τις κυβερνήσεις των. Μάλλον, αυτά τα πολλά έθνη και οι λαοί είναι οι πιστοί απ’ όλα τα πολιτικά έθνη που έρχονται στο όρος του Ιεχωβά ατομικώς λαμβανόμενοι, όπως ρητώς αναγράφεται και στην Αποκάλυψι 7:9.

Συνεπώς, το τρίτο εδάφιο του τετάρτου κεφαλαίου του Μιχαία, που λέγει ότι ο Ιεχωβά θέλει κρίνει αναμέσον «λαών πολλών» και θέλει ελέγξει «έθνη ισχυρά, έως εις μακράν», δεν αναφέρεται σε παρέμβασι του Ιεχωβά στις υποθέσεις των πολιτικών εθνών. Μάλλον, πρέπει ν’ αναφέρεται στην κρίσι και στον έλεγχό του με πνευματική έννοια για τους πιστούς εκείνους, που εξήλθαν από τα πολιτικά έθνη και έλαβαν τη στάσι των υπέρ της βασιλείας του Ιεχωβά.

Αυτοί συμμορφώνονται με τις κρίσεις αυτές κάνοντας ό,τι λέγει το υπόλοιπον του τρίτου εδαφίου: «Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον».

Οι αληθινοί Χριστιανοί το πράττουν αυτό συμφωνά με το Ψήφισμα, που εξέδωκαν στη Συνέλευσί των 1958 «Το Θείον Θέλημα», το οποίον λέγει εν μέρει: «Για να μεταχειρισθούμε μεταφορική έκφρασι, ημείς εσφυρηλατήσαμε τας μαχαίρας μας δια υνία και τας λόγχας μας δια δρέπανα, και, μολονότι είμεθα από πολλές εθνικότητες, δεν θα υψώσωμε μάχαιραν εναντίον αλλήλων, διότι είμεθα Χριστιανοί αδελφοί και μέλη της μιας οικογενείας του Θεού, ούτε θα μάθωμε πια να μαχώμεθα εναντίον αλλήλων, αλλά θα περιπατούμε στας οδούς του Θεού με ειρήνη ενότητα και αδελφική αγάπη».

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

1 Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι μεταξύ εθνών . . . ως λέων μεταξύ κτηνών του δρυμού.​—Μιχ. 5:8. Σ 1/5/62 29α

2 Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.​—Ματθ. 25:40. Σ 1/5/62 23, 24

3 Ανδρίζεσθε και θαρρείτε, μη φοβείσθε, μηδέ δειλιάτε από προσώπου αυτών· διότι Ιεχωβά ο Θεός σου, αυτός είναι ο πορευόμενος μετά σου· δεν θέλει σε αφήσει, ουδέ θέλει σε εγκαταλείψει.​—Δευτ. 31:6, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 13, 17

4 Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.​—Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ. Σ 15/8/62 3, 4

5 Μη μεριμνήσητε . . . περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής.​—Ματθ. 6:34. Σ 15/10/62 13, 14α

6 Ο ανήρ σου είναι ο Ποιητής σου· το όνομα αυτού είναι, ο Ιεχωβά των δυνάμεων.​—Ησ. 54:5, ΜΝΚ. Σ 1/11/62 7

7 Ο λαός του Ιεχωβά κατέβη μετ’ εμού εναντίον των δυνατών. Και οι άρχοντες του Ισσάχαρ μετά της Δεβόρρας, και ως ο Ισσάχαρ, ούτως ήτο και ο Βαράκ.​—Κριτ. 5:13, 15, ΜΝΚ. Σ 1/10/62 27, 28

8 Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι . . . ως σκύμνος μεταξύ ποιμνίων προβάτων.​—Μιχ. 5:8. Σ 1/5/62 31α

9 Καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.​—Πράξ. 15:14. Σ 15/4/62 27-30

10 Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά.​—Ιάκ. 5:10, ΜΝΚ. Σ 1/7/62 15

11 Έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.​—1 Πέτρ. 3:15. Σ 15/5/62 25, 27α

12 Όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού.​—Ρωμ. 2:6. Σ 15/11/62 8, 9

13 Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας, δια να μη μικροψυχώσιν.​—Κολ. 3:21. Σ 15/7/62 12, 13α

14 Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.​—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ. Σ 1/6/62 8, 9α

15 Μόνον ίσχυε και ανδρίζου σφόδρα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα τον νόμον, τον οποίον προσέταξεν εις σε Μωυσής ο θεράπων μου· μη εκκλίνης απ’ αυτού δεξιά ή αριστερά, δια να φέρησαι μετά συνέσεως πανταχού όπου αν υπάγης.​—Ιησ. Ναυή 1:7. Σ 1/2/62 21, 22

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο καθένας, που έχει γνώσιν του λόγου του Θεού, έχει την ευθύνη του να συμμερίζεται το άγγελμα της αληθείας και με άλλους ανθρώπους καλής θελήσεως. Αυτό αποτελεί ένα ευχάριστο και πολύ ευλογητό καθήκον για όλους τους διακόνους του ευαγγελίου. Τον Φεβρουάριο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θ’ ανταποκριθούν στην ευθύνη τους αυτή, με το να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους την ευκαιρία μιας ετησίας συνδρομής στο περιοδικό Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια προς δρχ. 30.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΣΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ;

Γιατί να βρίσκεσθε σε αμφιβολία σχετικά με το μέλλον; Γιατί να εξακολουθήτε ν’ ανησυχήτε για την έκβασι της παρούσης παγκοσμίου κρίσεως; Μπορείτε να έχετε απόλυτη βεβαιότητα ασφαλείας στις ημέρες που είναι μπροστά μας, με το να γνωρίσετε κατόπιν προσωπικής μελέτης την πρόθεσι του Θεού να φέρη ειρήνη στην εποχή μας. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε. Διαβάζετε τη Σκοπιά και το Ξύπνα! τακτικά. Η συνδρομή και στα δύο για ένα έτος είναι δρχ. 60. Στείλτε σήμερα και θα λάβετε και έξη βιβλιάρια.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάσταση στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

17 Μαρτίου: Πόσο Ισχυρή Είναι η Πίστις Σας; §1-22. Σελ. 71.

24 Μαρτίου: Πόσο Ισχυρή Είναι η Πίστις Σας; §23 -47. Σελ. 77.

31 Μαρτίου: «Αγωνίζου τον Καλόν Αγώνα της Πίστεως». Σελ. 84.

Γιατί Ένας Φοβισμένος Κόσμος;

ΕΙΝΑΙ φοβισμένος αυτός ο κόσμος! Οι άνθρωποι φοβούνται τα εγκληματικά στοιχεία, από τις ομάδες των νεαρών ως τα ισχυρά εγκληματικά συνδικάτα του υποκόσμου, όπως είναι η Μαφία· φοβούνται τον καρκίνο και τ’ αλλά δεινά· φοβούνται την οικονομική κρίσι και την ανεργία, την απώλεια προσφιλών των, τον υπερπληθυσμό, την ατομική ραδιόκονι και τον πυρηνικό πόλεμο.

Ιδιαίτερα οι αρχηγοί των διαφόρων εθνών φοβούνται ο ένας τον άλλον, φοβούνται μήπως υπάρξη κι άλλος παγκόσμιος πόλεμος. Κατάφωρη απόδειξις του φόβου αυτού εδόθη προσφάτως από τα Ηνωμένα Έθνη με το δελτίο Ο Αφοπλισμός και οι Οικονομικές και Κοινωνικές Του Συνέπειες. Κατεδείκνυε ότι τα έθνη του κόσμου δαπανούν τώρα σ’ εξοπλισμούς 120.000 εκατομμύρια δολλάρια ετησίως, που αντιπροσωπεύουν μια δαπάνη μεταξύ 8 και 9 τοις εκατό της όλης παγκοσμίου αποδόσεως σε αγαθά και υπηρεσίες, δηλαδή δύο τρίτα του όλου εθνικού εισοδήματος όλων των υπαναπτύκτων χωρών. Επιπρόσθετα, ο αριθμός ανδρών στις ένοπλες υπηρεσίες όλου του κόσμου είναι 20.000.000, ο δε αριθμός των απασχολουμένων στην παραγωγή στρατιωτικών ειδών είναι 30.000.000, δηλαδή συνολικά 50.000.000 άνθρωποι αποσπώνται από ειρηνικές απασχολήσεις ένεκα φόβου.

Γιατί όλες αυτές οι καταστάσεις που εμπνέουν φόβο; Λόγω της ελλείψεως αγάπης κι εμπιστοσύνης μεταξύ των εθνών και των λαών, λόγω των αντιμαχομένων ιδεολογιών, λόγω της ανθρωπίνης ιδιοτελείας, αδυναμίας και ατελείας. Και, ιδιαίτερα, λόγω της επιρροής του Σατανά ή Διαβόλου, του οποίου μεγάλη είναι η λύσσα, διότι γνωρίζει ότι λίγον καιρό έχει. (Αποκάλ. 12:12) Γι’ αυτό εκπληρώνονται και οι λόγοι του Ιησού: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην».​—Λουκ. 21:25, 26.

Αλλά δεν καταλαμβάνονται όλοι απ’ αυτούς τους φόβους. Εκείνοι, που δεν κατανοούν τον λόγο της παγκοσμίου στενοχωρίας, εκείνοι που είναι «εν απορία», που δεν βλέπουν λύσι των προβλημάτων, είναι εκείνοι που αποψυχούν από φόβο. Άλλοι, όμως, που επεδόθησαν στη μελέτη του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, και που πιστεύουν σ’ αυτόν, μολονότι ζουν μέσα στον ίδιο κόσμο, δεν είναι γεμάτοι απ’ αυτόν τον φόβο. Στις σελίδες της Αγίας Γραφής βρήκαν τις αλήθειες, που καθιστούν δυνατό ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής μ’ επιτυχία και ν’ αποβλέπουν στο μέλλον μ’ εμπιστοσύνη.

Η Αλήθεια Ανατρέπει την Πλάνη

Το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963 αναφέρει από τη Δανία τα εξής: Μερικές φορές ένα άτομο δεν μπορεί να μάθη αρκετά γρήγορα. Μια αδελφή επεσκέφθη έναν, ο οποίος εδήλωσε ότι ήταν πεπεισμένος εξελικτής και ότι έγινε τέτοιος ύστερ’ από πολλών ετών λεπτομερειακή μελέτη. Ωστόσο συνομίλησε λίγο μαζί της κι εδέχθη το βιβλιάριο Η Εξέλιξις Εναντίον του Νέου Κόσμου. Παρετήρησε το κάλυμμα με μια φαιδρή ανοχή, κι ερώτησε επιεικώς, «Είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό βιβλιάριο ν’ ανατρέψη τ’ αποτελέσματα πολυετούς επιστημονικής ερεύνης;» Η ευαγγελιζομένη εκλήθη να επανέλθη την επόμενη εβδομάδα και να φέρη και τον σύζυγο της. Καθώς τους υπεδέχετο στο σπίτι του την επόμενη εβδομάδα, ανεφώνησε, «Έχω καταπέσει σε συντρίμμια! Όλα όσα έχω οικοδομήσει με τόση φιλοπονία κατέρρευσαν γύρω μου. Η λογική αυτή επιχειρηματολογία του μικρού αυτού βιβλιαρίου με έπεισε ότι πλανώμαι. Τώρα πρέπει να με βοηθήσετε να οικοδομήσω κάτι νέο και, όπως ελπίζω, πιο διαρκές.» Αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη βγη έξω να ιδή πού ευρίσκετο η Αίθουσα Βασιλείας και στη διάρκεια της εβδομάδος εκείνης έσπευδε από την εργασία του στο σπίτι του κι έμενε εκεί κάθε βράδυ από φόβο μήπως έλθουν οι Μάρτυρες και δεν τον βρουν στο σπίτι. Την επόμενη εβδομάδα παρηκολούθησε μια συνέλευσι περιοχής στην πόλι της κατοικίας του και κατόπιν άρχισε μια τακτική Γραφική μελέτη. Στη διάρκεια των επομένων δύο εβδομάδων ανέγνωσε δύο μεγάλα βιβλία και μερικά βιβλιάρια, τώρα δε παρακολουθεί τακτικά συναθροίσεις εκκλησίας.

Η Βασισμένη στη Βίβλο Κοινωνία των Μαρτύρων της Βασιλείας

Η ΙΔΡΥΣΙΣ της βασιλείας του Θεού είναι είδησις μεγίστης σπουδαιότητος σε όλους τους λαούς και τις εθνικές ομάδες. (Δαν. 7:14) Όχι μόνο η επιβίωσις, αλλά κι η αιώνια ζωή των εξαρτάται από την έλευσί των σε ειρηνική σχέσι με τον Βασιλέα και τη βασιλεία του Θεού πριν ξεσπάση ο μεγάλος πόλεμος του Αρμαγεδδώνος. (Ψαλμ. 2:1-12· Αποκάλ. 16:14, 16) Ο Ιεχωβά Θεός, για να καταστήση αυτή τη σπουδαία πληροφορία γνωστή σε όλο τον κόσμο ήγειρε μια κοινωνία μαρτύρων της Βασιλείας, οι οποίοι δρουν σε 187 χώρες. Τους γνωρίζετε ως «μάρτυρας του Ιεχωβά».

Πραγματικά, μπορεί να είσθε ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδων άτομα καλής θελήσεως που υποδέχονται τους μάρτυρας του Ιεχωβά στα σπίτια των κάθε εβδομάδα για μια ενδιαφέρουσα Γραφική μελέτη. Ίσως να διερωτηθήκατε: Ποιος εξουσιοδότησε τους μάρτυρας του Ιεχωβά να κάνουν αυτό το έργον; Πώς αυτοί απέκτησαν τις Γραφικές των γνώσεις; Τι είδους είναι η οργάνωσίς των;

Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι ουσιώδεις σ’ εσάς λόγω της εντολής που εκτίθεται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή προς Εβραίους 10:23-25: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν».

Το να υπακούσωμε σ’ αυτή τη θεία εντολή δεν σημαίνει να συνταυτισθούμε απλώς με μια εκκλησία που να μας ταιριάζη. Ο απόστολος ζητεί συνταύτισι με αληθείς Χριστιανούς που βλέπουν την ημέρα του Ιεχωβά να πλησιάζη και οι οποίοι τακτικά και με ζήλο κάνουν δημοσία ομολογία της πίστεως των. Προτρέπει σε συναναστροφή με τους Χριστιανούς εκείνους, των οποίων οι συναθροίσεις αυξάνουν την αγάπη σας στον Θεό και στον πλησίον, κάνοντας σας να πράττετε καλά έργα. Γι’ αυτό και παρέχεται η επόμενη πληροφορία. Ζωή περιλαμβάνεται στην εκ μέρους σας αναγνώρισι της βασισμένης στην Αγία Γραφή κοινωνίας μαρτύρων της Βασιλείας και στη συνταύτισί μας με αυτή, ‘μη αφίνοντες το να συνέρχεσθε ομού’.

ΓΙΑΤΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»;

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν τον Ιησού Χριστό, όχι κανένα άνθρωπο ή ανθρωποποίητη οργάνωσι, και για τον λόγον αυτόν δεν καλούν την οργάνωσί των με όνομα ανθρώπου. Όπως και του Ιησού, το κύριο έργον των είναι ‘να μαρτυρήσουν εις την αλήθειαν’. (Ιωάν. 18:37) Ο λόγος του Θεού είναι αλήθεια, και γι’ αυτό η μαρτυρία των είναι υπέρ του Θεού, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Ιωάν. 17:17· Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ) Εκείνους, που ομιλούν πιστά υπέρ αυτού, ο Ιεχωβά τούς καλεί μάρτυράς του: «‘Σεις είσθε μάρτυρες μου’, λέγει ο Ιεχωβά, ‘και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα’.» (Ησ. 43:10, ΜΝΚ) Οι πρώτοι μάρτυρες του Ιεχωβά έφεραν αίνο στ’ όνομά του με διάφορες πράξεις πίστεως. (Εβρ. 11:4-12:2) Οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρουν πιστά τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού «εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Κατάλληλα, ο Θεός των και το σπουδαίο του έργον χαρακτηρίζονται με το Γραφικό όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά».

ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΑΡΤΥΣ ΕΝΑΣ ΔΙΑΚΟΝΟΣ;

Ναι, με την αληθινή Γραφική σημασία της λέξεως. Διάκονος του Θεού είναι ένας δημόσιος υπηρέτης (Ελληνικά διάκονος σημαίνει «δια της κόνεως») του Ιεχωβά Θεού, ένας που ακολουθεί τα ίχνη του Ιησού, κι εξέρχεται δημοσία, διανύοντας και σκονισμένους δρόμους, για να κηρύξη τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Είναι επείγον το έργον αυτό, όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος, όταν είπε: «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού, και του Κυρίου Ιησού Χριστού, . . . κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» (2 Τιμ. 4:1, 2) Κάθε αληθής Χριστιανός με χαρά αποδίδει αυτή τη διακονική υπηρεσία ως τακτικό μέρος της λατρείας του που οδηγεί σε σωτηρία. Όπως λέγει η επιστολή προς Ρωμαίους 10:10: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Η εξουσιοδότησις για διακονία έρχεται στους αφιερωμένους άνδρες, γυναίκες και νέους από την υψίστη Πηγή, τον Θεό τον ίδιο, «Αινείτε τον Ιεχωβά εκ της γης, . . . νέοι τε και παρθένοι, γέροντες μετά νεωτέρων· ας αινώσι το όνομα του Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 148:7, 12, 13, ΜΝΚ) Όποιος θέλει να έχη την επιδοκιμασία του Θεού ανταποκρίνεται σ’ αυτή την εντολή, έχοντας υπ’ όψι τα λόγια του Ιακώβου: «Βλέπετε λοιπόν ότι εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος, και ουχί εκ πίστεως μόνον; Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:24, 26· Αποκάλ. 22:17) Αν ασπάζεσθε τις διδασκαλίες της Αγ. Γραφής και ζήτε την πίστι σας, θα είσθε επίσης διάκονος του Θεού.

ΠΟΙΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΕΙ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ;

Η μόνη έγκυρη χειροτονία στη Χριστιανική διακονία προέρχεται από τον Θεό. (2 Κορ. 3:5, 6· Ησ. 61:1, 2) Εκείνοι, που είναι χειροτονημένοι από μια οργάνωσι ανθρώπων, είναι διάκονοι της οργανώσεως αυτής, αλλ’ εκείνοι που είναι χειροτονημένοι από τον Θεό είναι διάκονοι αυτού. Στην Αγ. Γραφή ο Θεός εκθέτει τις απαιτήσεις για κείνους που γίνονται διάκονοί του. Πρέπει να μελετούν τον λόγο του για να μάθουν το θέλημά του και κατόπιν να εναρμονίσουν τη ζωή τους με αυτό. Αν ένας το κάνη αυτό, ο Θεός απαιτεί απ’ αυτόν να κάμη μια προσωπική αφιέρωσι να πράττη το θέλημά Του. (Ρωμ. 12:1) Αυτή η αφιέρωσις, αυτή η ευχή για την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού, γίνεται με ιδιαίτερη προσευχή κάθε ατόμου στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Χριστού. Κατόπιν, για συμβολισμό της αφιερώσεως αυτής, πρέπει να γίνη βάπτισμα στο νερό όπως έκαμε κι ο Ιησούς. (Ματθ. 3:13-17) Ο τοιούτος τώρα γίνεται χειροτονημένος διάκονος του Θεού.

Ο αφιερωμένος δεν αυτοχειροτονήθηκε με την ευχή να υπηρετήση τον Θεό, ούτε εκείνος που τον εβάπτισε τον εχειροτόνησε. Η θεία εντολή σε όλους εκείνους, που αφιερώθηκαν να πράξουν το θέλημά Του, είναι εκείνη που συνιστά τη χειροτονία των ατόμων αυτών ως διακόνων του, και Αυτός τους υποστηρίζει με το άγιον πνεύμα Του. Όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες και κατάλληλοι νέοι μπορούν να λάβουν αυτή τη Γραφική χειροτονία. (Ψαλμ. 68:11· Πράξ. 2:17, 18· Ρωμ. 16:1· Εκκλησ. 12:1) Ενώ η Θεία εντολή για την κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας είναι γραμμένη στην Αγία Γραφή για να τη διαβάζουν όλοι, αποτελεί χειροτονία μόνον εκείνων οι οποίοι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του. Μπορεί να παραβληθή με την επίδοσι διπλώματος σ’ έναν απόφοιτο σχολής. Μολονότι η διατύπωσις των διπλωμάτων είναι βασικά η ίδια, και μπορεί ο καθένας να τα διαβάση, αυτά που λέγουν δεν εφαρμόζονται στον καθένα. Το όνομα ενός ανήκει σ’ ένα τέτοιο δίπλωμα μόνον όταν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις. Επίσης, μετά από μελέτη, αφιέρωσι και βάπτισμα, η εντολή του Θεού που αναγράφεται στην Αγ. Γραφή αποτελεί τη χειροτονία ενός ατόμου. Φυσικά, η σχολική εκπαίδευσις και τα γραπτά πιστοποιητικά χειροτονίας δεν είναι απαιτήσεις για Γραφική χειροτονία. (Ιωάν. 7:15· Πράξ. 4:13· Γαλ. 1:11, 12, 15-17) Μάλλον, διάκονοι χειροτονημένοι από τον Ιεχωβά και υποστηριγμένοι από το άγιο πνεύμα του αποτελούν ζωντανές συστατικές επιστολές. (2 Κορ. 3:1-3) Κάθε ειλικρινής σπουδαστής του Θείου λόγου θα κατανοήση ότι ο πραγματικός σκοπός της μελέτης της Γραφής είναι το να καταστή ικανός γι’ αυτή τη χειροτονία που σημαίνει ζωή για τους άλλους καθώς και για τον ίδιο. (2 Τιμ. 3:16, 17· 1 Τιμ. 4:16) Βέβαια, οι σπουδασταί που συνεταυτίσθησαν προσφάτως με την κοινωνία των μαρτύρων της Βασιλείας μετέχουν στην επίδοσι της δημοσίας μαρτυρίας, αλλά γίνονται χειροτονημένοι διάκονοι μόνον όταν κάμουν αφιέρωσι και βαπτισθούν υπακούοντας στο θέλημα του Θεού. (Ματθ. 28:19, 20) Γι’ αυτόν τον σκοπό μελετούν επιμελώς.

ΓΙΑΤΙ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΣΠΙΤΙ;

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρουν τ’ αγαθά νέα στα σπίτια των ανθρώπων διότι αυτό είναι το παράδειγμα που ετέθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους του. Το εδάφιο Λουκάς 8:1 λέγει για τον Ιησού: «Διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού· και οι δώδεκα ήσαν μετ’ αυτού.» Σχετικά με τους αποστόλους, το εδάφιο Πράξεις 5:42 λέγει: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» Στην Έφεσο ο Παύλος εδίδασκε τους Χριστιανούς πώς να κηρύττουν «δημοσία και κατ’ οίκους». (Πράξ. 20:20) Οι πρώτοι Χριστιανοί έκαναν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα, και αυτό επίσης κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Βέβαια, τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, όπως είναι το ραδιόφωνο και ο τύπος, χρησιμοποιούνται εκτενώς, βασικά όμως το έργον των γίνεται με τη μετάβασι από σπίτι σε σπίτι με τον τρόπο των πρώτων Χριστιανών. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να καταστή βέβαιον ότι κανείς ο οποίος πεινά και διψά για δικαιοσύνη δεν παραβλέπεται. (Ματθ. 5:6) Η αγάπη υποκινεί τους Χριστιανούς να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι.

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ;

Όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, έτσι και οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά συνέρχονται για Γραφική συμμελέτη και για να καταρτισθούν στο να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας. Ο Ιησούς είπε: «Όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» (Ματθ. 18:20) Αυτό γίνεται είτε συνέρχονται οι ακόλουθοί του σε ιδιωτικά σπίτια είτε σε σεμνές αίθουσες που καλούνται «Αίθουσες Βασιλείας». (Ρωμ. 16:5· Πράξ. 20:8) Η εκκλησία προγραμματίζει πέντε ώρες συναθροίσεων κάθε εβδομάδα, ως εξής:

Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Στην αρχή της εβδομάδος οι μάρτυρες του Ιεχωβά και τα άτομα που εμελετούσαν τη Γραφή μαζί τους πηγαίνουν στο πλησιέστερο σπίτι που έχει ορισθή από την εκκλησία για μια ωριαία ομαδική συμμελέτη, χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή κι ένα βιβλίο μελέτης που προμηθεύει η Εταιρία Σκοπιά. Εκεί μπορείτε να γνωρισθήτε με τους πλησιεστέρους γείτονές σας, οι οποίοι ενδιαφέρονται να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά και να ζήσουν στον δίκαιο νέο κόσμο του. (Μαλαχ. 3:16-18· 2 Πέτρ. 3:13) Ο μικρός όγκος της ομάδος σάς καθιστά ικανούς να μιλάτε ελεύθερα και να συνηθίσετε να εκδηλώνετε την πίστι σας ενώπιον άλλων. (Εβρ. 13:15) Ταυτοχρόνως η γνώσις σας οξύνεται με τα σχόλια των άλλων παρόντων.​—Παροιμ. 27:17.

Το σπίτι, όπου γίνεται αυτή η συμμελέτη βιβλίου, είναι γνωστό ως Κέντρον Υπηρεσίας, διότι οι συνταυτισμένοι συναντώνται εκεί σε κατάλληλες ώρες για να βγουν να πάνε σε γειτονικά μέρη και να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Γίνονται διευθετήσεις για τους σπουδαστάς και τους νεοβαπτισμένους Μάρτυρας να λαμβάνουν βοήθεια κι εκπαίδευσι από έναν ώριμο Μάρτυρα όσον καιρό έχουν ανάγκη αυτής. Μαθαίνουν πώς να δίνουν μια αποτελεσματική μαρτυρία, πώς να τηρούν στοιχεία των ενδιαφερομένων καθώς και τον καλύτερο τρόπο παρακολουθήσεώς των ως τότε που ο σπόρος θ’ αρχίση να καρποφορή.​—1 Κορ. 3:6.

Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Πριν από δεκαεννέα αιώνες οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιεφέροντο πάρα πολύ να βελτιώσουν την ικανότητά των να κηρύττουν. Γι’ αυτό έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο: «Γίνου τύπος των πιστών εις λόγον, . . . Καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν. Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.» (1 Τιμ. 4:12, 13, 15· 2 Τιμ. 2:15) Επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα ενδιαφέρονται επίσης για τη συνεχή των βελτίωσι, εγγράφονται στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, που λειτουργεί μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας ένα βράδυ κάθε εβδομάδα. Πρόκειται για μια συνεχή εκπαιδευτική σχολή για άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Οι σπουδασταί δίνουν βραχείες ομιλίες στην ομάδα και ασκούνται σε ομιλίες που προορίζονται για άτομα, και κάνουν επίσης ανάγνωσι της Γραφής. Υπάρχουν ειδικά βιβλία μελέτης, δελτία συμβουλών για ομιλία κι ένας ικανός σύμβουλος που δίνει υποβοηθητικές υποδείξεις για βελτίωσι. Στη διάρκεια της εκπαιδεύσεως αυτής αναγινώσκεται η Γραφή σ’ όλο το διάστημα αυτό και καλύπτεται μέγας αριθμός διδασκαλιών και θεμάτων. Ως αποτέλεσμα της εξαίρετης αυτής εκπαιδεύσεως οι άνδρες είναι ικανοί να δώσουν πληροφορητικές Γραφικές διαλέξεις, οι δε γυναίκες και τα παιδιά είναι ικανά να δίνουν πιο αποτελεσματικές ομιλίες «κατ’ οίκους». Όσοι παρακολουθούν συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας και θέλουν ν’ απολαύσουν την ικανοποίησι της ποιοτικής βελτιώσεως του αίνου των στον Θεό μπορούν να εγγραφούν για τη δωρεάν εκπαίδευσι που παρέχεται στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας.

Συνάθροισις Υπηρεσίας. Γενικά το ίδιο βράδυ, που διεξάγεται το μάθημα της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, η εκκλησία έχει μια εβδομαδιαία Συνάθροισι Υπηρεσίας κατά το πρότυπο των συναθροίσεων που εγίνοντο από τον Ιησούν και τους αποστόλους για τη διδασκαλία των. (Λουκ. 10:2-16· Πράξ. 4:23-31· 1 Κορ. 14:26) Κατά το παράδειγμα που εδόθη από τον Ιησούν, παρέχεται συμβουλή για τις κατάλληλες μεθόδους κηρύγματος. Η Συνάθροισις Υπηρεσίας βασίζεται σε οδηγίες που δίδονται σ’ ένα μηνιαίο φυλλάδιο που φέρει τον τίτλο «Διακονία της Βασιλείας». Μια ποικιλία ομιλητών εξετάζουν και παρουσιάζουν νέες ομιλίες από θύρα σε θύρα, πώς ν’ αυξήσουν και να παρακολουθούν εκείνους που έλαβαν Γραφικά έντυπα, και πώς να διεξάγουν καλύτερα μια οικιακή Γραφική μελέτη. Με την παρακολούθησι των Συναθροίσεων Υπηρεσίας, τόσο οι πεπειραμένοι Μάρτυρες όσο και οι νέοι βελτιώνουν την ικανότητά των στην υπηρεσία του Θεού. Έτσι το κήρυγμα καθίσταται πιο ευάρεστο στον Θεό, αποδίδει καλύτερα αποτελέσματα και είναι πιο απολαυστικό.​—Παροιμ. 1:5· 11:14.

Δημόσια Ομιλία. Πλείστες εκκλησίες επωφελούνται από την πρωία της Κυριακής για κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Γι’ αυτό, ολόκληρη η εκκλησία συνήθως συγκεντρώνεται στην Αίθουσα Βασιλείας το απόγευμα ή το βράδυ της Κυριακής για την εβδομαδιαία δημοσία ομιλία και τη συμμελέτη Σκοπιάς. Στις συναθροίσεις εκκλησίας μπορείτε να λάβετε ελκυστικά προγράμματα και να τα χρησιμοποιήσετε για να προσκαλέσετε κι άλλους να παρακολουθήσουν τη δημοσία ομιλία, που είναι κατά το πρότυπο των Βιβλικών διαλέξεων, οι οποίες εδίδοντο στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους. (Ματθ. 5:1-7:29· 13:1-36· Πράξ. 5:42) Οι ομιληταί είναι επιτόπιοι ή επισκέπται Μάρτυρες, που έγιναν ικανοί με εκπαίδευσι, ωριμότητα και ζήλο στη διακονία. Κάθε χρόνο η Εταιρία Σκοπιά προμηθεύει θέματα νέων ομιλιών και έντυπα σχέδια που καθοδηγούν τους ομιλητάς στην επεξεργασία πληροφορητικών, ωριαίων Βιβλικών διαλέξεων. Για κάθε έτος εκτυπώνονται σχέδια ομιλίας σε είκοσι τέσσερα διάφορα θέματα. Κάθε διάλεξις σας βοηθεί ν’ αποκτήσετε καλύτερη κατανόησι ενός σπουδαίου Βιβλικού θέματος. Για να το κατορθώσουν αυτό, οι ομιληταί δαπανούν πολλές ώρες ερευνώντας, προετοιμάζοντας και επαναλέγοντας σε κάποιον άλλον την ύλη των, ώστε αυτή να συμβάλη στην εποικοδόμησι της εκκλησίας και των καλής θελήσεως ατόμων εκείνων, που συμμελετούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Η εκκλησία εκτιμά τις πολύτιμες προσπάθειες των ωρίμων αυτών ομιλητών, οι οποίοι «κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν». (1 Τιμ. 5:17) Η παρουσία σας στην ωριαία δημόσια ομιλία σάς φέρνει τα οφέλη της πολυώρου επιμελούς Βιβλικής μελέτης των​—μια πολύτιμη ευκαιρία που είναι δική σας «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής».​—Ησ. 55:1-3.

Μελέτη «Σκοπιάς». Η δημόσια ομιλία της Κυριακής ακολουθείται γενικά από την πιο σπουδαία εκκλησιαστική συνάθροισι, τη μελέτη Σκοπιάς. Πρόκειται για μια εξέτασι με ερωταπαντήσεις που μοιάζει με τη μελέτη βιβλίου εκκλησίας με τη διαφορά ότι η ύλη βρίσκεται στο περιοδικό Η Σκοπιά, η δε όλη εκκλησία συναθροίζεται στο ίδιο μέρος. Η εξέτασις αυτή διαφέρει από τη μελέτη βιβλίου κατά το ότι η ύλη μελέτης Σκοπιάς είναι συνήθως πιο προσωπική. Τα άρθρα της στρέφονται γύρω από την εφαρμογή των Βιβλικών προφητειών και των Χριστιανικών αρχών στην καθημερινή σας ζωή και προειδοποιούν να φυλαγώμεθα από τις παγίδες και την μη Χριστιανική διαγωγή. (Ρωμ. 12:2· 2 Κορ. 13:5) Μέσω των στηλών της Σκοπιάς έρχεται αυξημένο φως πάνω στον λόγον του Θεού καθόσον ο Ιεχωβά το καθιστά γνωστό. (Παροιμ. 4:18) Μερικά από τα πρόσφατα μαθήματα ετιτλοφορούντο: «Γιατί Πρέπει Να Βαπτισθούμε;» «Τέκνα, Υπακούετε στον Ιεχωβά;» «Χριστιανική Διαγωγή σ’ ένα Διηρεμένο Οίκο», «Να Είσθε Θαρραλέοι και Ισχυροί Μέσω Πίστεως», «Σεβασμός της Ιερότητος του Αίματος», «Αποφεύγετε τις Παγίδες», «Προσέχετε τις Συναναστροφές Σας στον Καιρό του Τέλους», «Εκδήλωσις Χριστιανικών Τρόπων», «Εκγύμνασις των Δυνάμεων Σας Αντιλήψεως», «Μακροθυμία και Υπομονή». Λόγω της ζωτικής φύσεως αυτών των θεμάτων, η μελέτη Σκοπιάς είναι μια πολύ σπουδαία συνάθροισις για όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά και τα άτομα καλής θελήσεως. Καθιστά ικανούς όλους να είναι κατάλληλα ενωμένοι με την ίδια γραμμή σκέψεως. (1 Κορ. 1:10) Να έρχεσθε προετοιμασμένοι να μετάσχετε και θα βρήτε αληθινά τα λόγια του εδαφίου Παροιμίαι 15:23: «Χαρά εις τον άνθρωπον δια την απόκρισιν του στόματος αυτού, και λόγος εν καιρώ, τόσον καλός είναι!»

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Η συγκέντρωσις μεγάλου αριθμού μελών του λαού του Ιεχωβά υπήρξε από πολύν καιρό ένα χαρακτηριστικό της αληθινής λατρείας. (Δευτ. 16:1-16· 31:10-13) Στη διάρκεια της Εορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., ευλαβείς Ιουδαίοι από δεκαπέντε έθνη κι επαρχίες άκουσαν τους μαθητάς του Ιησού να δίνουν πλήρη μαρτυρία για το ευαγγέλιον περί του Χριστού. (Πράξ. 2) Σήμερα, οι συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά παρέχουν ευκαιρία για να δοθή μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού μ’ ένα τρόπο που προκαλεί εντύπωσι. Αυτό τούτο το γεγονός ότι τόσο πολλοί Χριστιανοί έχουν συγκεντρωθή, κάνει τους ανθρώπους να ρωτούν, όπως έκαναν και στην Πεντηκοστή. Έπειτα και η επίδρασις του αγίου πνεύματος του Θεού παρατηρείται στα συναθροισμένα πλήθη, που έρχονται από μακρινούς τόπους και διάφορες χώρες κι ωστόσο εκδηλώνουν Χριστιανική αγάπη και ενότητα, απηλλαγμένα από την προκατάληψι και τη διχοστασία του κόσμου. (Ψαλμ. 133:1) Επίσης, η αγάπη που υποκινεί αυτούς τους Μάρτυρας να διαθέτουν τον χρόνο και τον κόπο των για να υπηρετήσουν τους Χριστιανούς αδελφούς των με το να εργάζονται στα διάφορα τμήματα της συνελεύσεως είναι μια πηγή εκπλήξεως στον κόσμο, με αποτέλεσμα να δίδεται μια αποτελεσματική μαρτυρία. (Ιωάν. 13:34, 35) Δυο φορές το έτος οι εκκλησίες που συνδέονται σε μια «περιοχή» συνέρχονται για μια συνέλευσι περιοχής διαρκείας τριών ημερών. Εκτός από τις ειδικές ομιλίες κι επιδείξεις, παρέχεται μια ευκαιρία για κείνους που έκαμαν προσφάτως αφιέρωσι να τη συμβολίσουν με δημόσιο βάπτισμα. Κατά καιρούς πολλές περιοχές συνέρχονται για μια περιφερειακή συνέλευσι. Υπάρχουν, επίσης, εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις. Όλες αυτές οι Χριστιανικές συνελεύσεις παρέχουν καλή μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού καθώς και την ευκαιρία για τους διακόνους του Ιεχωβά να ‘παρηγορούν αλλήλους, και να οικοδομούν ο είς τον άλλον’.​—1 Θεσ. 5:11.

ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΝΤΑΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ;

Ναι, κάθε εκκλησία έχει ένα προεδρεύοντα διάκονο γνωστό ως υπηρέτη Εκκλησίας ή επίσκοπο. Αυτός δεν είναι ο «ηγέτης» των άλλων διακόνων, αλλ’ είναι διορισμένος από το άγιον πνεύμα να ποιμαίνη το ποίμνιον του Θεού και να δίνη το ορθό παράδειγμα. (Ματθ. 23:8-12· 1 Πέτρ. 5:2· Πράξ. 20:28) Το να είναι κανείς ενδεδειγμένος να γίνη υπηρέτης εκκλησίας δεν είναι ζήτημα αρχαιότητος. Μάλλον, η πνευματική ωριμότης ενός ως Χριστιανού είναι εκείνη που υπολογίζεται. Τα Γραφικά προσόντα για έναν επίσκοπο βρίσκονται στις επιστολές 1 Τιμόθεον 3:1-7 και Τίτον 1:5-9, Τα καθήκοντα του είναι να επιβλέπη ώστε όλοι, όσοι κατοικούν στον τομέα τον ανατεθειμένο στην εκκλησία, να λαμβάνουν τακτική και πλήρη μαρτυρία και όλοι μέσα στην εκκλησία να βοηθούνται να εκπληρώσουν την αφιέρωσί των με τρόπο ευπρόσδεκτο στον Θεό. Για να καταρτισθή ο επίσκοπος να το πράττη αυτό καλύτερα, λαμβάνει ειδική εκπαίδευσι στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, η οποία λειτουργεί γι’ αυτόν τον σκοπό, συνήθως στο τμήμα της Εταιρίας. Ο επίσκοπος πρέπει να μιμήται τον Ιησού, δείχνοντας αγάπη και φιλοξενία στα «πρόβατα» και στους ξένους που συνταυτίζονται με την εκκλησία. Κάτω από το βλέμμα του Βασιλέως Χριστού, κάθε επίσκοπος πρέπει ν’ αποδείξη ότι είναι «ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά «μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» (Ησ. 32:1, 2) Σ’ αυτή την ευθύνη ποιμάνσεως του ποιμνίου του Θεού ο επίσκοπος έχει έναν αριθμό βοηθών, οι οποίοι λέγονται διακονικοί υπηρέται.​—1 Τιμ. 3:8· Φιλιππησ. 1:1.

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝ

Για να είναι ένας διακονικός υπηρέτης πρέπει ν’ ανταποκριθή στις απαιτήσεις που εκτίθενται στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:8-13. Όπως κι ο επίσκοπος, πρέπει κι αυτός να μιμήται τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού ποιμαίνοντας στοργικά τον λαό του Θεού. (Ησ. 40:11· Ιωάν. 10:11) Οι διακονικοί υπηρέται διορίζονται, όχι απλώς για να βοηθούν τον επίσκοπο, αλλά και να δίνουν προσωπική βοήθεια στην εκκλησία. (1 Κορ. 10:24) Ιδού ποια είναι τα καθήκοντα των:

Βοηθός Υπηρέτου Εκκλησίας. Ο ώριμος αυτός διάκονος έχει την επίβλεψι της εκκλησίας σε περίπτωσι απουσίας του επισκόπου. Το καθήκον του είναι να βοηθή στον συντονισμό της αποδόσεως βοηθείας σε όλους μέσω των διαφόρων κέντρων υπηρεσίας. Γνωρίζει ποιος χρειάζεται βοήθεια, διότι συγκεντρώνει τα δελτία που δίδονται από κάθε Μάρτυρα. Όπως και στους Βιβλικούς καιρούς, οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν ακριβή αρχεία της διακονίας των. (Ιεζ. 9:11· Πράξ. 2:41· 4:4) Κάθε διάκονος αναφέρει τις ώρες του που αφιέρωσε στο κήρυγμα, τα έντυπα που διέθεσε, τις επανεπισκέψεις του και τις Γραφικές μελέτες που διεξήγαγε. Αυτά καταγράφονται σε ατομικά δελτία Αρχείου Ευαγγελιζομένου, τα οποία όχι μόνον αποκαλύπτουν ποιος ευαγγελιζόμενος χρειάζεται βοήθεια, αλλά και καθιστούν ικανή την εκκλησία να συστήση ικανούς Μάρτυρας στην Εταιρία Σκοπιά για διορισμό σε ειδικά προνόμια υπηρεσίας. (1 Τιμ. 3:10· 5:22) Μια φορά τον μήνα η συγκεντρωμένη έκθεσις της εκκλησίας στέλλεται στο τμήμα της Εταιρίας. Τελικά όλες οι εκθέσεις του τμήματος στέλλονται στο παγκόσμιο κέντρον της Εταιρίας στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Ένα Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκτυπώνεται κατόπιν και περιέχει ενδιαφέρουσες πείρες κι ενθαρρυντικές εκθέσεις από την παγκόσμια κοινωνία των κηρύκων της Βασιλείας. Ο βοηθός υπηρέτου εκκλησίας στοργικά ενθαρρύνει όλους να μετέχουν τακτικά στη μαρτυρία που δίδεται τώρα.​—Ματθ. 24:14.

Υπηρέτης Γραφικών Μελετών. Επειδή όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι διδάσκαλοι, κάνουν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες. (Δαν. 11:33· 12:3· Γαλ. 6:6) Βάσει των Εκθέσεων Γραφικών Μελετών που υποβάλλονται από κάθε διάκονο, ο υπηρέτης Γραφικών μελετών μπορεί να κάνη υποβοηθητικές υποδείξεις. Είναι πρόθυμος να υποβοηθήση τα μέλη της εκκλησίας ν’ αρχίσουν νέες Γραφικές μελέτες και να τις διεξάγουν με τον πιο επωφελή τρόπο. Με τις πιστές και υπομονητικές του προσπάθειες περισσότεροι άνθρωποι λαμβάνουν καλύτερη γνώσι του λόγου και του σκοπού του Θεού.

Υπηρέτης Βιβλίων. Έχετε παρατηρήσει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν έντυπες ομιλίες όταν διδάσκουν. Τα βιβλία και βιβλιάρια, που περιέχουν αυτές τις ομιλίες, παραγγέλλονται και τυγχάνουν φροντίδος από τον διακονικό υπηρέτη στο τμήμα βιβλίων της εκκλησίας. Τα νέα ενδιαφερόμενα άτομα, επίσης, είναι ευπρόσδεκτα να λάβουν βιβλία απ’ αυτόν για διανομή σε φίλους και γνωστούς.​—2 Τιμ. 4:13· Εκκλησ. 11:6.

Υπηρέτης Περιοδικών​—Τομέων. Η εκκλησία διαθέτει πολλά αντίτυπα κάθε τεύχους της Σκοπιάς και του Ξύπνα! στον τομέα της. Αυτά τα περιοδικά παραγγέλλονται και τυγχάνουν φροντίδος από τον υπηρέτη περιοδικών-τομέων. Πολλοί πρόσφατα συνταυτισμένοι με την εκκλησία βρίσκουν τη μαρτυρία με τα περιοδικά έναν εύκολο τρόπο για να κάμουν το πρώτο τους βήμα στο κήρυγμα από πόρτα σε πόρτα. Αυτός ο διακονικός υπηρέτης βοηθεί τους νέους και τους πεπειραμένους Μάρτυρας να παρουσιάζουν αυτές τις έντυπες ομιλίες αποτελεσματικά και να τις διαδίδουν όσο το δυνατόν ευρύτερα. Εφοδιάζει τον καθένα με οσηδήποτε ποσότητα περιοδικών επιθυμεί από κάθε τεύχος για προσωπική διανομή. Βέβαια, είτε περιοδικά χρησιμοποιούν, είτε βιβλία και βιβλιάρια, θα επήρχετο σύγχυσις αν τα σπίτια εκαλύπτοντο κατά ένα ακατάστατο τρόπο. Για να προλαμβάνεται αυτό, κάθε εκκλησία έχει αναλάβει έναν ωρισμένο τομέα από την Εταιρία. (Ματθ. 13:38· 2 Κορ. 10:13-16) Με την ανάθεσι μικρών μερών του τομέως αυτού σε διακόνους κατ’ άτομα, ο υπηρέτης περιοδικών-τομέων εξασφαλίζει μια εύτακτη κάλυψι όλων των σπιτιών που είναι μέσα στα όρια της εκκλησίας.​—1 Κορ. 14:33.

Υπηρέτης Λογαριασμών. Μολονότι δεν πληρώνονται μισθοί, ο επίσκοπος ή οι διακονικοί βοηθοί, διατηρώντας μια Αίθουσα Βασιλείας και παραγγέλλοντας έντυπα, κάνουν έξοδα. Αυτά αντιμετωπίζονται με προαιρετικές εισφορές. Δεν υπάρχουν δίσκοι εισφορών, δέκατα, φάκελλοι ή κατάλογοι εισφερόντων. (Ματθ. 6:1-4) Ο καθένας είναι ελεύθερος να ρίξη μια εισφορά στο κουτί των εισφορών, «ό,τι αν ευπορή». (2 Βασ. 12:9· 1 Κορ. 16:2) Ο υπηρέτης λογαριασμών λαμβάνει φροντίδα γι’ αυτά τα ποσά και έχει υπ’ όψι να χρησιμοποιούνται οι εισφορές για να προάγεται το έργον του κηρύγματος και τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Άλλοι Διορισμοί. Προηγουμένως εξετάσαμε τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, τη μελέτη Σκοπιάς και τη μελέτη βιβλίου. Ένας διάκονος ορίζεται από την Εταιρία Σκοπιά για να προΐσταται σε καθεμιά. Αυτοί είναι γνωστοί ως υπηρέτης σχολής, υπηρέτης μελέτης Σκοπιάς και οδηγός μελέτης βιβλίου. Όπως και με τους άλλους διακονικούς υπηρέτας, το κύριο μέλημά των είναι να βοηθούν στοργικά τον καθένα μέσα στην εκκλησία να λάβη πλήρη ωφέλεια από τις συναθροίσεις που διεξάγονται. (1 Θεσ. 2:8) Ενδιαφέρονται προσωπικά στο να δείχνουν στους νέους και στους άλλους που χρειάζονται υποβοήθησι πώς να μελετούν και να κάνουν τακτική πρόοδο ως δούλοι του Θεού.​—Φιλιππησ. 2:4.

Η Εταιρία, επίσης, διορίζει διακόνους σε μια ποικιλία προνομίων υπηρεσίας που είναι στη διάθεσι των αφιερωμένων διακόνων. Αυτοί είναι σκαπανείς διακοπών, τακτικοί και ειδικοί σκαπανείς διάκονοι, υπηρέται περιοχής, περιφερείας και ζώνης, ιεραπόστολοι και μέλη προσωπικού τμημάτων που ζουν ως οικογένειαι Μπέθελ. Οπουδήποτε κι αν υπηρετή κανείς στην οργάνωσι του Ιεχωβά, ενδιαφέρεται για τη σωτηρία του πλησίον του καθώς και για τη δική του σωτηρία.​—Ματθ. 22:36-40.

ΚΑΘΑΡΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Κανείς δεν καλείται να βγη στο έργον της μαρτυρίας, αν διάγη μια ανήθικη ζωή, ή μεθά, ή είναι ανέντιμος στις συναλλαγές του. Πρέπει ν’ αλλάξη την πορεία της ζωής του, αν θέλη να υπηρετήση τον Θεό ευπρόσδεκτα και να εισέλθη στον νέο κόσμο του Θεού. (1 Κορ. 6:9-11) Όταν ένας καθαρισθή απ’ αυτές τις πράξεις, ο Ιεχωβά απαιτεί απ’ αυτόν να παραμείνη καθαρός. (2 Πέτρ. 2:20-22) Η εκκλησία, για να έχη το πνεύμα του Θεού και να ευημερή, πρέπει να παρακολουθή προσεκτικά ώστε να μη σημειωθή καμμιά αντιχριστιανική διαγωγή. Μια επιτροπή υπηρεσίας, που αποτελείται από τον επίσκοπο της εκκλησίας, τον βοηθό υπηρέτου εκκλησίας και τον υπηρέτη Γραφικών μελετών, είναι πρωτίστως επιφορτισμένη με αυτή την ευθύνη. Αν διαπιστώσουν ότι λόγω ανωριμότητας ή ατελείας ένας κάνει ένα παραπάτημα χωρίς συναίσθησι και μετανοήση ειλικρινά, η επιτροπή μπορεί να δείξη έλεος και να τον θέση υπό δοκιμασίαν. (Γαλ. 6:1) Αλλ’ οποιοσδήποτε κάνει συνήθεια το ν’ αμαρτάνη πρέπει ν’ αποκόπτεται από την επικοινωνία. (1 Κορ. 5:9-13· 2 Ιωάν. 10, 11) Ένας, που απεκόπη και αργότερα ενετάχθη πάλι, δεν μπορεί να συστηθή ως επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης, καθόσον η υπόληψίς του δεν είναι άμεμπτη. (2 Κορ. 2:5-11· 1 Τιμ. 3:1, 2, 7· Τίτον 1:7) Η επιτροπή και η Εταιρία θα προβούν σε κατάλληλη πειθαρχική ενέργεια εναντίον οποιουδήποτε αφιερωμένου διακόνου, ο οποίος υποπίπτει σε παράπτωμα, άσχετα με τη θέσι που κατέχει μέσα στην οργάνωσι. Εφόσον κάθε Χριστιανός ακολουθεί τον Χριστό και όχι ανθρώπους, αυτή η ενέργεια δεν πρέπει ν’ αποτελέση αίτια προσκόμματος σ’ έναν ο οποίος αγαπά δικαιοσύνη. (Εβρ. 12:1, 2· Λουκ. 17:1· 2 Πέτρ. 2:1, 2) Μάλλον, αποτελεί διαβεβαίωσι για σας ότι είσθε συνταυτισμένοι με μια καθαρή οργάνωσι, την οποίαν ο Θεός θα ευλογήση.​—Εφεσ. 5:27· 1 Πέτρ. 1:15, 16.

ΤΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ;

Η σπουδαιότης της λατρείας του Ιεχωβά κατ’ οίκον και της συχνής εξετάσεως του θείου λόγου εκεί, εκτίθεται στο Δευτερονόμιο 6:6, 7. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να γίνεται αυτό, όπως λόγου χάριν με την προσευχή στα γεύματα, σε ατομικές προσευχές την ώρα της κατακλίσεως, και στην ατομική και ομαδική Γραφική μελέτη μεταξύ των μελών της οικογενείας. Οι γονείς και τα τέκνα, μικρά και μεγάλα, όλοι είναι πολύ ευτυχείς όταν ο οικογενειακός κύκλος λειτουργή σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές. (Εφεσ. 5:22-6:4) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν το ημερήσιο Γραφικό εδάφιο και τα σχόλια που παρέχονται στο Ετήσιον Βιβλίον ένα υποβοηθητικό θέμα συζητήσεως πριν από τη λήψι του προγεύματος. Κάμετε το σπίτι σας τόπο ορθής ενάρξεως κάθε ημέρας με το να εκζητήτε πρώτον την Βασιλείαν.​—Ματθ. 6:33.

ΠΟΡΙΣΜΑ

Από την εξέτασι αυτών των πραγμάτων έχετε τώρα μια γενική εικόνα της οργανώσεως των μαρτύρων της Βασιλείας, που βασίζεται στην Αγία Γραφή, θα παρατηρήσετε από τα Γραφικά εδάφια, που παρατίθενται ενταύθα, ότι η οργάνωσις λειτουργεί αυστηρά σε αρμονία με τις Βιβλικές αρχές. Είναι η οργάνωσις που φέρνει το ζωοπάροχο άγγελμα του λόγου και της βασιλείας του Ιεχωβά στο σπίτι σας. (Ιωάν. 17:3) Αυτή είναι η εκκλησία που σας παρακινεί σε αγάπη και καλά έργα. Αυτή είναι η Χριστιανική κοινωνία, που είναι πρόθυμη και έτοιμη να σας ενθαρρύνη σε πιστότητα στον Θεό. (Εβρ. 10:23-25) Η ύπαρξίς της αποτελεί ένα έπαινο στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό της. Επειδή την υποστηρίζει το πνεύμα Του, οι ειλικρινείς παρατηρηταί σε όλα τα μέρη του κόσμου δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν με το συμπέρασμα που ελέχθη από τον Κάρολο Σαμουήλ Μπράντεν, καθηγητή της ιστορίας, στο βιβλίο του Κι Αυτοί Επίσης Πιστεύουν:

«Ως μάρτυρες υπό θείαν καθοδηγίαν να καταστήσουν γνωστό το επικείμενο τέλος του αιώνος και την έλευσι της θεοκρατίας, επιζητούν με κάθε νοητό μέσον να φέρουν το άγγελμα των στους ανθρώπους. Ποτέ δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται για οποιαδήποτε νέα μέθοδο που μπορεί ν’ αναπτύξουν. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν καλύψει κυριολεκτικά τη γη με τη μαρτυρία τους. . . . Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι καμμιά μεμονωμένη θρησκευτική ομάς στον κόσμο δεν επέδειξε ζήλο κι εμμονή στην προσπάθεια να διαδώση τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας περισσότερο από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά».

Αν είσθε ένας, ο οποίος ενδιαφέρεται να πράττη το θείον θέλημα, αν θέλετε να έχετε μέρος στο έργον διακηρύξεως της Βασιλείας που γίνεται τώρα σε όλα τα έθνη, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σάς δέχονται ευχαρίστως να συνταυτισθήτε μαζί τους και να επωφεληθήτε απ’ αυτές τις προμήθειες που έχει κάμει στοργικά ο Ιεχωβά Θεός για να καταρτίση τους μάρτυρας της Βασιλείας του για το έργον που τους έδωσε να κάμουν.

Ένα Πολύτιμο Δίδαγμα

Οι διδακτικές ιδιότητες του βιβλίου Παράδεισος καταδεικνύονται σ’ αυτή την πείρα: Στη μακρινή χώρα της Αργεντινής, το βιβλίο αυτό διετέθη σ’ έναν παππού, αλλά δεν εδείχθη ενδιαφέρον. Ο εγγονός του, ηλικίας δεκαπέντε ετών, εδιάβασε το βιβλίο πολύ προσεκτικά, και, μολονότι δεν ήξερε πού υπάρχουν μάρτυρες του Ιεχωβά, εδιάβαζε το βιβλίο επί ένα χρόνο, διακρίνοντας καθαρά την ευθύνη τού να κηρύττη. Άρχισε αυτό το έργον του κηρύγματος με μερικά από τα περιοδικά, που είχε προμηθευθή ο παππούς του από τον ευαγγελιζόμενο. Μια μέρα, η μητέρα του παιδιού αυτού άκουσε έναν από τους Μάρτυρας να μιλή σε μια πόρτα· έλαβε τη διεύθυνσι του τόπου συναθροίσεων, και ο νεαρός αυτός άρχισε να παρακολουθή τις συναθροίσεις με τη μητέρα του. Τρεις μήνες μετά την επαφή του με τους Μάρτυρας ο νέος έγινε τακτικός ευαγγελιζόμενος με μέσον όρον είκοσι ωρών, κάνοντας επανεπισκέψεις και διεξάγοντας μια Γραφική μελέτη. Αυτό δείχνει, επίσης, τη σοφία της συμβουλής της Εταιρίας να φέρνωμε τους νέους στις συναθροίσεις όσο το δυνατόν ταχύτερον.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Παράπονον Διακόνου

● Ο διάκονος Ι. Α. Δάβιδσον, αφού ετελείωσε μια εβδομάδα παραμονής του σε μια σύνοδο της Ηνωμένης Εκκλησίας του Καναδά, που συνήλθε στο τέλος της ανοίξεως 1962, έγραψε μια στήλη στην εφημερίδα Γκλομπ εντ Μαίηλ του Τορόντο, παραπονούμενος για «όλα αυτά τα ευλαβή ψηφίσματα». Εσημείωσε από συζητήσεις με Αγγλικανούς, Βαπτιστάς και Πρεσβυτεριανούς φίλους «ότι στις συνόδους των εκκλησιών των η πολλαπλότης των ευλαβών ψηφισμάτων έχουν μια όμοια ναρκωτική δύναμι πάνω στη διάνοια και την καρδιά.» Συνέστησε «να καταστή δυνατόν να δαπανηθούν επωφελώς μια ή δυο μέρες στη μελέτη του ρητού του Επισκόπου Στέφεν Νέιλ: ‘Αν δεν ήμουν ήδη Χριστιανός κι εκκλησιαστικός, νομίζω ότι εκείνο που θα με απέτρεπε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα, από το ν’ αποδεχθώ τις ευθύνες μέλους εκκλησίας, θα ήταν η προφανώς μη εξαγοραζόμενη μηδαμινότης των εκκλησιών’.»

«Ειπέ Λοιπόν Σχίββωλεθ»

◆ Το «Σίββωλεθ» αντί του «Σχίββωλεθ» μπορεί να μη φαίνεται τώρα ότι έχει συνέπεια, αλλά στις διαβάσεις του Ιορδάνου εσήμαινε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Η ορθή θρησκεία μπορεί να μη σας φαίνεται σπουδαία τώρα, αλλά στον Αρμαγεδδώνα θα σημαίνη τη ζωή σας.​—Κριτ. 12:5, 6.

Μέρος 3

«Ο Λόγος»​—Ποιος Είναι; Κατά τον Ιωάννην

 1. (α) Ποιος ήταν ο Ιωάννης, και τι υπεστήριξε ότι ήταν ο Ιησούς Χριστός; (β) Τι υποστηρίζουν οι διδάσκαλοι της Τριάδος ότι σημαίνει το κατά Ιωάννην 10:30;

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ, ο υιός του Ζεβεδαίου, που κατοικούσε στη Βηθσαϊδά, είχε προσωπική γνωριμία με τον Λόγον. Μας λέγει ότι ο Λόγος αυτός ήταν συνεργάτης του Θεού στον ουρανό, αλλ’ «έγεινε σαρξ» με γέννησι εκ μιας Ιουδαίας παρθένου στην πόλι Βηθλεέμ, πριν από δύο χιλιάδες περίπου χρόνια. Ο Ιωάννης τον προσδιορίζει ως τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, έγινε δε ο Ιωάννης ένας από τους δώδεκα αποστόλους του. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα συγγράμματα του Ιωάννου για τον Λόγο για να υποστηρίξουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν περισσότερο από υιός του Θεού, ότι ήταν ο Θεός ο ίδιος και ότι έγινε θεάνθρωπος. Μια ρήσις του Ιησού που την χρησιμοποιούν αυτοί οι διδάσκαλοι της Τριάδος, υποστηρίζοντας ότι ο Ιησούς ο ίδιος ισχυρίσθη ότι είναι ο Θεός, βρίσκεται στον Ιωάννη 10:30 που λέγει: «Εγώ και ο Πατήρ μου έν είμεθα.» (ΚΕΜ) Εν τούτοις, στη συζήτησι που επακολούθησε μεταξύ του Ιησού και των Ιουδαίων, ο Ιησούς απέδειξε ότι με κανένα τρόπο δεν είπε ότι ήταν ο Θεός. Ο Ιησούς εξήγησε: «Είπον, Υιός του Θεού είμαι.» (Ιωάν. 10:36) Αλλ’ αφού δεν ήταν ο Θεός ο ίδιος, πώς ήταν αυτός και ο Πατήρ του ένα;

2, 3. Τι ερώτησαν οι Ιουδαίοι τον Ιησούν να τους πη, και τι απήντησε ο Ιησούς, καταλήγοντας στους λόγους του που αναγράφονται στο κατά Ιωάννην 10:30;

² Ο Ιησούς είχε μόλις ειπεί μια παραβολή ή εξεικόνισι, στην οποία μίλησε για τον εαυτό του ως τον Καλόν Ποιμένα και για τους ακολούθους του ως πρόβατα. Τότε οι Ιουδαίοι τον περιεκύκλωσαν και είπαν: «Έως πότε κρατείς εν αμφιβολία την ψυχήν ημών; εάν συ ήσαι ο Χριστός, ειπέ προς ημάς παρρησία.»

³ Ο Ιησούς απήντησε ότι τα έργα του μιλούσαν γι’ αυτόν. «Σας είπον, και δεν πιστεύετε. Τα έργα τα οποία εγώ κάμνω εν τω ονόματι του Πατρός μου, ταύτα μαρτυρούσι περί εμού. Αλλά σεις δεν πιστεύετε· διότι δεν είσθε εκ των προβάτων των εμών. Καθώς σας είπον, τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά· και με ακολουθούσι. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου. Ο Πατήρ μου όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλήτερος πάντων και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου. Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.»​—Ιωάν. 10:24-30.

 4. Γιατί η ενότης δεν αναφέρεται σε μια Τριάδα, όπως διδάσκουν οι κληρικοί;

⁴ Αλλά πώς ήσαν έν; Ένα στο σώμα, ένα στην ταυτότητα, ένα κατά το ότι μαζί αποτελούν ένα Θεό, ένα ως μέλη μιας Τριάδος ή τρεις σ’ ένα Θεό, το τρίτο μέλος του οποίου ήταν το Άγιο Πνεύμα; Όχι! Διότι, αν ανήκαν σε μια Τριάδα ή σ’ ένα τρισυπόστατο Θεό, τότε οι δύο απ’ αυτούς δεν ήσαν ένας αλλά μόνο τα δύο τρίτα, επειδή η Τριάς έχει τρία πρόσωπα, δηλαδή «Θεόν τον Πατέρα, Θεόν τον Υιόν, και Θεόν το Άγιον Πνεύμα.»

 5. Πώς ήσαν ένα στη σχέσι Πατρός και Υιού, και πώς ένα στη μαρτυρία;

⁵ Αντί να είναι σε μια Τριάδα, ο Ιησούς και ο Πατήρ του ήσαν ένα με το να είναι σύμφωνοι μεταξύ των ως Πατήρ και Υιός. Ουδέποτε υπήρξε οποιαδήποτε διαφωνία μεταξύ των. Η μαρτυρία που έδωσε ο Πατήρ και η μαρτυρία που έδωσε ο Υιός ήσαν σύμφωνες. Ο Ιησούς ο Υιός είπε στους Ιουδαίους: «Εγώ και ο Πατήρ ο πέμψας με. Και εν τω νόμω δε υμών είναι γεγραμμένον, Ότι δύο ανθρώπων η μαρτυρία είναι αληθινή. Εγώ είμαι ο μαρτυρών περί εμαυτού, και ο πέμψας με Πατήρ μαρτυρεί περί εμού.» (Ιωάν. 8:16-18) Ο Ιησούς εδώ μίλησε για τον εαυτό του και τον Πατέρα του ως δύο ξεχωριστά άτομα. Επομένως, απ’ αυτούς αρκετή μαρτυρία εδόθη στους Ιουδαίους για να πιστεύσουν, επειδή απητείτο μαρτυρία τουλάχιστον δύο μαρτύρων. Αν και δύο ξεχωριστά άτομα, εν τούτοις ο Πατήρ και ο Υιός ήσαν ένα στη μαρτυρία ή βεβαίωσί των, διότι και των δύο οι βεβαιώσεις συμφωνούσαν.

6, 7. (α) Σύμφωνα με τον προφήτη Ιεζεκιήλ, ποιες διευθετήσεις ποιμάνσεως υπεσχέθη ο Ιεχωβά να εγκαταστήση για τον προβατοειδή λαό του; (β) Πώς ο Ιησούς και ο Πατήρ ήσαν ένα όσον αφορά τα πρόβατα αυτά;

⁶ Ο Πατήρ και Υιός ήσαν επίσης ένα στη φροντίδα τους για τα πρόβατα. Πολύ προηγουμένως ο Θεός είχε υποσχεθή να εγείρη ένα πιστόν ποιμένα για τον προβατοειδή λαό του. Στον Ιεζεκιήλ 34:23, 24 (ΑΣ) ο Θεός είπε: «Θέλω καταστήσει επ’ αυτά ένα ποιμένα, και θέλει ποιμαίνει αυτά, τον δούλόν μου Δαβίδ· αυτός θέλει ποιμαίνει αυτά, και αυτός θέλει είσθαι ποιμήν αυτών. Και εγώ ο Ιεχωβά θέλω είσθαι Θεός αυτών, και ο δούλός μου Δαβίδ άρχων εν μέσω αυτών· εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα.» Γι’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός ήγειρε τον Υιό του Ιησού Χριστό ως απόγονο του Βασιλέως Δαβίδ για να εκπληρώση την προφητεία αυτή για τον «ένα ποιμένα» σαν τον Βασιλέα Δαβίδ.

⁷ Ο Ιησούς ως Ποιμήν είπε ότι δεν θα ήθελε να αφήση κανένα όμοιον με λύκο εχθρό να αρπάξη τα πρόβατα από τα χέρια του. Ούτε και ο Πατήρ, ο οποίος παρέδωσε τα πρόβατα αυτά στον Υιό του, θα άφηνε έναν εχθρό να τα αρπάξη από τα δικά του χέρια. Ο Πατήρ και ο Υιός ήσαν σύμφωνοι ως προς αυτή την προστασία και τη διαφύλαξι των προβάτων. Είχαν ένα σκοπό από κοινού, να διατηρήσουν τα πρόβατα αυτά από την καταστροφή, αλλά και να τα διασώσουν στην αιώνια ζωή. Επομένως, σ’ αυτή τη συμμετοχή των συμφερόντων, ο Πατήρ και ο Υιός ήσαν ένα. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε ότι έκαμνε τα έργα του ‘εν τω ονόματι που Πατρός του.’ Με τα έργα του ενεργούσε ως εκπρόσωπος του Πατρός του, ως αντιπρόσωπος του Πατρός του.

 8. Πώς ήσαν ένα ως προς το θέλημα που έπρεπε να γίνη;

⁸ Για ν’ αποδείξη ότι ήσαν πάντοτε ενωμένοι και ποτέ σε διαφωνία, ο Ιησούς είπε: «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με. Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 6:38-40) Δεν απέτυχε σ’ αυτό το θέλημα του Θεού, αλλά ζούσε δίκαια για να το πράττη. Είπε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.»​—Ιωάν. 4:34.

 9. Πώς ήσαν ένα όσον αφορά την πρωτοβουλία για δράσι;

⁹ Ο Ιησούς δεν έκανε ποτέ κάτι ανεξάρτητα από τον Πατέρα του, αλλά πάντοτε τηρούσε ενότητα με τον Πατέρα του. Είπε: «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» (Ιωάν. 5:30) Δεν αποδεικνύει τούτο άρα γε τελεία ενότητα μεταξύ Πατρός και Υιού; Αλλ’ η τέτοια ενότης δεν απήτησε από τον Ιησούν να λέγη: Εγώ είμαι ο Θεός· εγώ είμαι ο Πατήρ μου.

10, 11. Ποια προσευχή του Ιησού προς τον Πατέρα του ρίχνει φως στο είδος της ενότητος που υπάρχει μεταξύ των;

¹⁰ Ότι αυτό είναι το είδος της ενότητος, που υπάρχει μεταξύ του Ιησού Χριστού και του Ιεχωβά Θεού, αποδεικνύεται από την προσευχή του Ιησού προς τον ουράνιο Πατέρα του για τα πρόβατά του. Στην προσευχή αυτή ο Ιησούς δεν ομιλεί για τον εαυτό του ως τον Θεό, αλλά λέγει προς τον Πατέρα του:

¹¹ «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν. Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν, και εις εμέ έδωκας αυτούς, και τον λόγον σου εφύλαξαν. Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών· δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας, έδωκα εις αυτούς· δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί· δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. Πάτερ, εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω, όπου είμαι εγώ, να ήναι και εκείνοι μετ’ εμού· δια να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας, διότι με ηγάπησας προ καταβολής κόσμου.»​—Ιωάν. 17:3, 6, 20-24.

12. (α) Γιατί ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι αυτός και ο Πατήρ του ήσαν «έν στην ουσία»; (β) Τι δείχνει ότι ο Ιησούς δεν κατέταξε τον εαυτό του ως Θεό;

¹² Στην προσευχή αυτή προς τον ουράνιο Πατέρα του, ο Ιησούς τον ονόμασε «τον μόνον αληθινόν Θεόν» και είπε: «Συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι»· και «είμεθα έν». Μήπως ο Ιησούς εννοεί ότι αυτός και ο Πατήρ του ήσαν ένας Θεός, ή δύο πρόσωπα ενός τρισυπόστατου Θεού, το τρίτο μέλος του οποίου Θεού δεν αναφέρθηκε ακόμη; Μήπως ο Ιησούς εννοούσε ότι αυτός και ο Πατήρ του ήσαν, καθώς λέγουν οι τριαδισταί, «έν στην ουσία»; Πώς μπορούσε αυτό να είναι έτσι, αν λάβωμε υπ’ όψι εκείνο το άλλο που ο Ιησούς, ο οποίος τότε ήταν σαρξ στην ουσία, είπε στην προσευχή αυτή προς τον Θεό, ο οποίος είναι πνεύμα; (Ιωάν. 4:24) Καλώντας τον Πατέρα του «τον μόνον αληθινόν Θεόν» απέκλεισε τον εαυτό του από το να είναι ο Θεός ή ακόμη ένα μέρος ή ένα Πρόσωπο του Θεού. Αλλιώς, ο Πατήρ δεν θα ήταν ο ‘μόνος αληθινός Θεός’. Η λέξις «μόνος» σημαίνει, κατά το λεξικό, «μόνος στην τάξι του· χωρίς άλλους της ιδίας τάξεως ή είδους· μοναχός· μοναδικός· μόνος, λόγω της υπεροχής του· υπέρτερος· πρώτος.» Κατά τον Ιησούν, ο Πατήρ του ήταν, όχι μόνον ο ‘αληθινός Θεός’, αλλ’ επίσης και ο ‘μόνος’. Σύμφωνα με τα λόγια τα δικά του, ο Ιησούς δεν κατατάσσει τον εαυτό του με τον Θεό.

13. Ποιος έδωσε στον Ιησούν ανθρώπους από αυτόν τον κόσμο;

¹³ Ο Ιησούς, όταν είπε ότι ο Πατήρ του ‘ο μόνος αληθινός Θεός’ του έδωσε μαθητάς εκ του κόσμου τούτου, δεν εννοούσε ότι αυτός ως Θεός έδωσε στον εαυτό του κάτι. Μερικοί από τους αποστόλους του Ιησού, που άκουσαν την προσευχή του, ήσαν προηγουμένως οι μαθηταί του Ιωάννου του Βαπτιστού, αλλ’ ο Ιωάννης τους παρέδωσε στον Ιησούν ως τον Νυμφίον, που είχε δικαιώματα στην τάξι της Νύμφης. Αλλ’ ο Ιησούς μίλησε για όλους τους μαθητάς του, όχι ως ένα δώρο που έγινε από τον εαυτό του στον εαυτό του, αλλά ως ένα δώρο που έγινε σ’ αυτόν από τον «μόνον αληθινόν Θεόν» τον ουράνιο Πατέρα του. Συ «μοι έδωκας» αυτούς.

14. (α) Αν η Τριάς ήταν έτσι, τι θα εσήμαινε το να γίνουν οι μαθηταί ένα όπως ο Ιησούς και ο Πατήρ του είναι ένα; (β) Με ποιον τρόπο, λοιπόν, γίνονται οι μαθηταί ένα;

¹⁴ Επί πλέον, ο Ιησούς δεν μίλησε απλώς για τον εαυτό του και τον Πατέρα του ωσάν να ήσαν ένα, αλλ’ επίσης και για όλους τους μαθητάς του ωσάν να ήσαν ένα: «Δια να ήναι πάντες έν καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν . . . δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.» Όταν ο Ιησούς προσηύχετο, ίνα οι μαθηταί του «ήναι . . . εν ημίν έν», βεβαίως δεν εννοούσε ότι οι μαθηταί του έπρεπε να είναι ενσωματωμένοι σε μια Τριάδα, έτσι ώστε η Τριάς έπρεπε να αυξήση τα μέλη της ή τα Πρόσωπα από τρία σε εκατόν σαράντα τέσσερες χιλιάδες τρία, για να μην είναι πλέον τρεις σ’ ένα Θεό, αλλ’ από τότε και στο εξής πολλοί σ’ έναν Θεό. Αυτό είναι ανόητο! Ο Ιησούς είπε ότι, όπως αυτός και ο Πατήρ του ήσαν ένα, έτσι και οι μαθηταί έπρεπε να γίνουν ένα. Πώς οι μαθηταί θα εγίνοντο ένα; Όχι ως ένας Θεός· όχι ως ένα άτομο με πολλά Πρόσωπα. Όχι, αλλά να γίνουν ένα σε πίστι στον ένα Θεό και στα όνομα εκείνου τον οποίον απέστειλε ο Θεός· ένα στο είδος της καρποφορίας, που αυτοί παράγουν με το ίδιο πνεύμα· ένα στο είδος του έργου· ένα σε αρμονία και συμφωνία μεταξύ των ένα στον ίδιο σκοπό και στο ίδιο αντικείμενο, που είναι η διεκδίκησις του Ιεχωβά ως του ‘μόνου αληθινού Θεού’ και η σωτηρία της ανθρωπίνης οικογενείας δια του Ιησού Χριστού προς δόξαν του Θεού.

15. (α) Επάνω σ’ αυτή τη βάσι, γιατί ο Ιησούς και ο Πατήρ του δεν είναι ένα με μια έννοια Τριάδος; (β) Πώς όλοι οι μαθηταί είναι ένα ‘εν τω Πατρί και τω Υιώ’;

¹⁵ Αυτοί είναι, επίσης, ένας οικογενειακός όμιλος, εφόσον όλοι «αυτοί οι μαθηταί εγεννήθησαν από τον Θεό για να γίνουν πνευματικοί υιοί του Θεού και έτσι να γίνουν αδελφοί του Ιησού Χριστού. Αφού ο τρόπος αυτός, με τον οποίον όλοι αυτοί οι μαθηταί είναι ένα, είναι ο τρόπος με τον οποίον ο ουράνιος Πατήρ και ο Υιός του Ιησούς Χριστός είναι ένα, τότε ο Πατήρ και ο Υιός δεν είναι και οι δύο ένας Θεός με περισσότερα από ένα Πρόσωπα. Ο ουράνιος Πατήρ στέκει ‘ο μόνος αληθινός Θεός’ και ο Ιησούς Χριστός, τον οποίον αυτός απέστειλε, μένει ο Υιός του ‘μόνου αληθινού Θεού’. Όλοι δε οι 144.000 μαθηταί του Ιησού Χριστού, που εγεννήθησαν εκ του πνεύματος, είναι ένα εν τω Πατρί και τω Υιώ με το να είναι σ’ ενότητα με αυτούς, με μια ειδική αρμονική οικογενειακή σχέσι.

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ»

16, 17. (α) Ποιο άλλο εδάφιο που περιλαμβάνει τον Αβραάμ θα φέρουν οι τριαδισταί για να υποστηρίξουν το σημείον των; (β) Τι λέγει γι’ αυτή την έκφρασι η έκδοσις Ντριού της Αγίας Γραφής, και τι λέγει επίσης η έκδοσις Νοξ;

¹⁶ Άλλο ένα εδάφιο από τα όσα έγραψε ο Ιωάννης αναφέρουν οι τριαδισταί υποστηρίζοντας ότι τα γραφόμενα του Ιωάννου διδάσκουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός. Το εδάφιο αυτό βρίσκεται στο επιχείρημα του Ιησού, όταν συζητούσε με τους Ιουδαίους, και αναφέρεται στο κατά Ιωάννην 8:56-58: «Ο Αβραάμ ο πατήρ σας είχεν αγαλλίασιν να ίδη την ημέραν την εμήν· και είδε, και εχάρη. Είπον λοιπόν οι Ιουδαίοι προς αυτόν, Πεντήκοντα έτη δεν έχεις έτι, και είδες τον Αβραάμ; Είπε προς αυτούς ο Ιησούς, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Πριν γείνη ο Αβραάμ εγώ είμαι.»

¹⁷ Επάνω στην έκφρασι αυτή το σχόλιο, που βρίσκεται στην έκδοσι της Αγίας Γραφής από τον Αββά Ντριού, είναι: «Πριν γείνη ο Αβραάμ, Εγώ είμαι, πράγματι ο αιώνιος Θεός, πριν ο Αβραάμ γεννηθή.»a Σε μια υποσημείωσι στη δική του μετάφρασι της Γραφής ο Σεβασμιώτατος Ρόναλντ Α. Νοξ λέγει: «Εδάφιο 58. ‘Εγώ είμαι’· εδώ ο Κύριος ημών φαίνεται σαφώς να διεκδική ένα θείον τίτλο· σύγκρινατε προς Έξοδον 3:14.»b Στρεφόμεθα λοιπόν στο Έξοδος 3:14 (ΚΜΝ) και διαβάζαμε: «Είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΟΣΤΙΣ ΕΙΜΑΙ. Είπεν: Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ: ΑΥΤΟΣ ΟΣΤΙΣ ΕΙΝΑΙ, με απέστειλε προς εσάς.» Αλλ’ η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αναγράφει: «Και είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ: και είπεν. Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ, Ο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ με απέστειλε προς εσάς.»

18. (α) Πώς εχρησιμοποιήθη η έκφρασις «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ» στην Έξοδο 3:14; (β) Ποιες νεώτερες μεταφράσεις του κατά Ιωάννην 8:58 δεν δείχνουν τον Ιησούν ως ισχυριζόμενον ότι είναι ο Ιεχωβά Θεός;

¹⁸ Η έκφρασις «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ» χρησιμοποιείται εκεί ως τίτλος ή ως όνομα, και στην Εβραϊκή η έκφρασις αυτή είναι η μία λέξις Εχυέχ )‏(היהא‏· Ο Ιεχωβά Θεός εκεί μιλούσε στον Μωυσή και τον απέστειλε προς τους υιούς Ισραήλ. Μήπως, λοιπόν, στο κατά Ιωάννην 8:58, ο Ιησούς ισχυρίζεται ότι είναι ο Ιεχωβά Θεός; Όχι, σύμφωνα προς πολλούς συγχρόνους μεταφραστάς της Γραφής, καθώς θα αποδείξουν τα ακόλουθα παρατιθέμενα εδάφια: του Μόφφατ: «Εγώ έχω υπάρξει πριν ο Αβραάμ γεννηθή.» Σόνφηλντ και Μία Αμερικανική Μετάφρασις: «Εγώ υπήρχον πριν ο Αβραάμ γεννηθή.» Στάγκε (Γερμανός): «Πριν έλθη σε ύπαρξι ο Αβραάμ, Εγώ ήμην.»c Πφαίφφλιν (Γερμανός): «Πριν να υπήρχε ένας Αβραάμ, Εγώ ήδη ήμην εκεί!»d Ο Γεώργιος Μ. Λάμσα, μεταφράζοντας από τη Συριακή Πεσσίτα, λέγει: «Πριν ο Αβραάμ γεννηθή, εγώ ήμην.» Ο Δρ Ιάκωβος Μουρντώκ, επίσης, μεταφράζοντας από τη Συριακή Μετάφρασι Πεσίττα, λέγει: «Πριν ο Αβραάμ υπάρξη, εγώ ήμην.» Η Βραζιλιανή Ιερά Βίβλος, που εδημοσιεύθη από το Καθολικό Βιβλικό Κέντρο του Σάο Πάολο, λέγει: «Πριν ο Αβραάμ υπάρξη, εγώ ήμην υπάρχων.»​—Δευτέρα έκδοσις, του 1960, Bíblia Sagrada, Editora “AVE MARIA” Ltda.e

19. (α) Σε ποια γλώσσα το είπε αυτό ο Ιησούς στους Ιουδαίους; (β) Πώς η απόδοσις των λόγων του στην Εβραϊκή από νεωτέρους μεταφραστάς αποδεικνύει ότι ο Ιησούς δεν ισχυρίζετο ότι ήταν ο μέγας «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ»;

¹⁹ Πρέπει να θυμηθούμε, επίσης, ότι, όταν ο Ιησούς μιλούσε σ’ εκείνους τους Ιουδαίους, μιλούσε σ’ αυτούς στην Εβραϊκή γλώσσα της εποχής εκείνης, όχι στην Ελληνική γλώσσα. Συνεπώς, το πώς ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους τα αναγραφόμενα στον Ιωάννη 8:58, παρουσιάζεται σ’ εμάς στις σύγχρονες μεταφράσεις Εβραίων λογίων, που μετέφρασαν τα Ελληνικά στα Εβραϊκά της Γραφής, ως εξής: Δρ Φραντς Ντελίτς: «Πριν γείνη ο Αβραάμ, εγώ υπήρξα.»f Ο Ισαάκ Σάλκινσον και ο Δαβίδ Τζίνσμπουργκ: «Εγώ υπήρξα όταν δεν είχε ακόμη υπάρξει ο Αβραάμ.»g Και στις δύο αυτές Εβραϊκές μεταφράσεις, οι μεταφρασταί χρησιμοποιούν για την έκφρασι «Εγώ υπήρξα» δύο Εβραϊκές λέξεις, μια αντωνυμία και ένα ρήμα, δηλαδή, ανί χαγίθι· δεν χρησιμοποιούν την μία Εβραϊκή λέξι: Εχυέχ. Επομένως, δεν παρουσιάζουν στο κατά Ιωάννην 8:58 τον Ιησού ότι προσπαθούσε να μιμηθή τον Ιεχωβά Θεό και να μας δώση την εντύπωσι ότι αυτός ο ίδιος ήταν ο Ιεχωβά, ο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ.

20. (α) Τι μπορεί να λεχθή για την Ελληνική έκφρασι Εγώ ειμι που απαντάται στο κεφάλαιο 8 του Ιωάννου; (β) Γιατί πολλές μεταφράσεις της Γραφής δεν αποδίδουν αυτή την έκφρασι στο κατά Ιωάννην 8:58 όπως ακριβώς την αποδίδουν στα άλλα εκείνα εδάφια;

²⁰ Σε ποια γλώσσα ο Ιωάννης έγραφε την αφήγησι της ζωής που Ιησού Χριστού; Στην Ελληνική γλώσσα, και όχι στην Εβραϊκή· και στο Ελληνικό κείμενο η αμφισβητήσιμη έκφρασις είναι Εγώ ειμι. Ακριβώς καθ’ εαυτήν, χωρίς κανένα εισαγωγικό υλικό προηγουμένως, η έκφρασις αυτή Εγώ ειμι σημαίνει «Εγώ είμαι». Τώρα η έκφρασις αυτή Εγώ ειμι συναντάται, επίσης, στον Ιωάννη 8:24, 28· και στα εδάφια αυτά η Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις ή Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου και η Μετάφρασις Ντουαί και άλλες αποδίδουν την έκφρασι στην Αγγλική γλώσσα ως «Εγώ είμαι αυτός», ο λόγος δε για τον οποίον η αντωνυμία αυτός τίθεται με πλάγια στοιχεία είναι για να δείξη ότι η αντωνυμία αυτός είναι προσθήκη ή παρείσακτη. (ΚΕΜ· ΑΣ· ΜΡΓ) Αλλ’ εδώ, στον Ιωάννη 8:58, σι μεταφράσεις αυτές δεν αποδίδουν αυτή την ίδια έκφραση ως «Εγώ είμαι αυτός», αλλά μόνο ως «Εγώ είμαι». Θέλουν προφανώς να μας δώσουν την ιδέα ότι ο Ιησούς δεν αναφέρετο απλώς στην ύπαρξί του, αλλά έδινε επίσης στον εαυτό του έναν τίτλο, που ανήκει στον Ιεχωβά Θεό,h κατά μίμησιν προς την Έξοδο 3:14.

21. (α) Χρησιμοποιεί η Ελληνική μετάφρασι ς των Εβδομήκοντα στην Έξοδο 3:14 το «Εγώ ειμί» ως όνομα του Θεού; (β) Επομένως τι δεν μπορούν οι τριαδισταί να ισχυρισθούν ότι σημαίνει το κατά Ιωάννην 8:58;

²¹ Όταν έγραφε το Ιωάννης 8:58, ο απόστολος δεν παρέθετε από την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα, μια μετάφρασι των Εβραϊκών Γραφών, που έγινε από τους Ελληνοφώνους Ιουδαίους της Αλεξανδρείας της Αιγύπτου, πριν από τη γέννησι του Χριστού. Ο καθένας που διαβάζει Ελληνικά ας συγκρίνη το Ιωάν. 8:58 στην Ελληνική γλώσσα και το Έξοδος 3:14 στην Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα και θα βρη ότι το εδάφιο των Εβδομήκοντα της Εξόδου 3:14 δεν χρησιμοποιεί την έκφρασι Εγώ ειμι αντί του ονόματος του Θεού, όταν ο Θεός λέγη στον Μωυσή: «Ο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ με απέστειλε προς εσάς.» Η Ελληνική των Εβδομήκοντα χρησιμοποιεί την έκφρασι Ο Ων, που σημαίνει «ο Υπάρχων», ή «Εκείνος που υπάρχει.» Το γεγονός αυτό σαφώς μας παρουσιάζεται από τον Μπάγκστερ στην Αγγλική απόδοσι της Ελληνικής Μεταφράσεως των Εβδομήκοντα, στην Έξοδο 3:14, που λέγει: «Και ο Θεός είπεν εις τον Μωυσήν, λέγων, Εγώ είμαι Ο ΩΝ· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ, Ο ΩΝ με απέστειλε προς εσάς». Σύμφωνα δε με την απόδοσι της Ελληνικής Μεταφράσεως των Εβδομήκοντα από τον Κάρολον Θώμσον, το Έξοδος 3:14 αναφέρει: «Ο Θεός ωμίλησε προς τον Μωυσήν λέγων, Εγώ είμαι Ο ΩΝ. Και επί πλέον είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ, Ο ΩΝ με απέστειλε προς εσάς.»i Έτσι η σύγκρισις αυτή των δύο Ελληνικών κειμένων, του κειμένου τον Εβδομήκοντα και του κειμένου του Ιωάννου 8:58, αφαιρεί από τους τριαδιστάς κάθε βάσι να υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς, στον Ιωάννη 8:58, προσπάθησε να εφαρμόση το Έξοδος 3:14 στον εαυτό του, ωσάν να ήταν αυτός ο Ιεχωβά Θεός.

22, 23. (α) Πώς χρησιμοποιείται και εφαρμόζεται αλλού στα συγγράμματα του Ιωάννου η έκφρασις ο ων; (β) Τι, λοιπόν, έλεγε απλώς ο Ιησούς στο κατά Ιωάννην 8:58;

²² Ω ναι, η Ελληνική έκφρασις ο Ων συναντάται στα συγγράμματα του αποστόλου Ιωάννου. Συναντάται στο Ελληνικό κείμενο του Ιωάννου 1:18· 3:13, 31· 6:46· 8:47· 12:17· 18:37, αλλ’ όχι ως τίτλος ή ως όνομα. Έτσι σε τέσσερα από αυτά τα εδάφια εφαρμόζεται αυτό, όχι στον Ιησούν, αλλά σε άλλα πρόσωπα. Εν τούτοις, στην Αποκάλυψι ο απόστολος Ιωάννης χρησιμοποιεί την έκφρασι ο Ων ως τίτλο ή προσδιορισμό πέντε φορές, δηλαδή, στην Αποκάλυψη 1:4, 8· 4:8· 11:17· 16:5. Αλλά και στις πέντε περιπτώσεις η έκφρασις Ο Ων εφαρμόζεται στον Ιεχωβά Θεό τον Παντοκράτορα, και όχι στο Αρνίον του Θεού, τον Λόγον του Θεού.

²³ Παραδείγματος χάριν, η Αποκάλυψις 1:4, 8 αναφέρει: «Ο Ιωάννης προς τας επτά εκκλησίας τας εν τη Ασία· χάρις υμίν και ειρήνη από του ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· και από των επτά πνευμάτων τα οποία είναι ενώπιον του θρόνου αυτού.» «Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ.» Η Αποκάλυψις 4:8 εφαρμόζει το ο Ων σε Κύριον τον Θεόν τον Παντοκράτορα στον ουράνιο θρόνο του, και η Αποκάλυψις 5:6, 7 δείχνει ότι το Αρνίον του Θεού έρχεται προς αυτόν αργότερα. Η Αποκάλυψις 11:17 εφαρμόζει το ο ων σε Κύριον τον Θεόν τον Παντοκράτορα, όταν λαμβάνη τη δύναμι να άρχη ως Βασιλεύς. Η Αποκάλυψις 16:5 εφαρμόζει το ο ων σε Κυριον τον Θεόν όταν ενεργή ως Κριτής. Επομένως, το Ιωάννης 8:58 δεν παρέχει στους κληρικούς επιχείρημα, ότι αυτό αποτελεί απόδειξι της υπάρξεως ενός «τρισυποστάτου Θεού», διότι στο εδάφιο αυτό, καθώς αποδίδεται και από τον Δρα Ιάκωβο Μόφφατ, από τη Μία Αμερικανική Μετάφρασι, και από άλλες, ο Ιησούς λέγει απλώς ότι είχε μια προανθρώπινη ύπαρξι στον ουρανό με τον Πατέρα του και ότι αυτή η προανθρώπινη ύπαρξίς του άρχισε πριν ο Αβραάμ γεννηθή.

ΟΜΟΙΟΣ, ΑΛΛΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΣ

24. Πώς χρησιμοποιούν οι τριαδισταί το Ιωάν. 14:9, αλλά τι ενοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε: «Όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα»;

²⁴ Αλλά, αντιτείνει ο τριαδιστής, δεν λησμονείτε μήπως εκείνο που είπε ο Ιησούς στον απόστολο Φίλιππο; Τι ήταν αυτό; Το εξής: «Τόσον καιρόν είμαι μεθ’ υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα.» (Ιωάν. 14:9) Α, ναι, αλλ’ αυτό είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο που λέγουν ότι ο Ιησούς είπε, ‘Εγώ είμαι ο Πατήρ’. Ο Ιησούς μόλις είχε ειπεί στον Φίλιππο και στους άλλους πιστούς αποστόλους ότι επρόκειτο να απέλθη στον Θεό τον Πατέρα του· και έτσι πώς θα μπορούσε ο Ιησούς την ίδια στιγμή να πη ότι ο Φίλιππος, όταν ατένιζε προς τον Ιησούν, ατένιζε προς τον Πατέρα; Ο Ιησούς δεν μπορεί να εννοούσε αυτό, διότι διεχώρισε τον Θεό, τον Πατέρα του από τον εαυτό του, ακριβώς όταν είπε: «Πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε.» (Ιωάν. 14:1) Γιατί η έκφρασις «και εις εμέ», αν ο Ιησούς ήταν ο ίδιος ο Θεός; Ο Φίλιππος εζήτησε από τον Ιησούν: «Κύριε, δείξον εις ημάς τον Πατέρα», ο δε Ιησούς απήντησε ότι αυτό ήταν εκείνο που έκανε όλο τον καιρό, δηλαδή, να δείχνη σ’ αυτούς τον Πατέρα. Τους είχε εξηγήσει ποιος ήταν ο ουράνιος Πατήρ του. Είχε δείξει σ’ αυτούς με τι ήταν όμοιος ο ουράνιος Πατήρ του. Αυτός εμιμείτο τον Πατέρα του. Ήταν όμοιος προς αυτόν τόσο, ώστε ένας που έβλεπε τον Ιησούν ήταν σαν να έβλεπε τον Πατέρα του.

25, 26. (α) Αν έχωμε υπ’ όψι το κατά Ιωάννην 1:18, γιατί δεν μπορούσε να εννοή ο Ιησούς ότι οι απόστολοι έβλεπαν τον Πατέρα; (β) Τι είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 5:37, που αποδεικνύει ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Θεός;

²⁵ Όταν έλεγε: «Όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα», δεν μπορεί ο Ιησούς να εννοούσε ότι οι απόστολοι έβλεπαν τον Θεόν, εκείνον προς τον οποίον ο Ιησούς απηυθύνετο ή εχαρακτήριζε ως Πατέρα. Ύστερ’ από πολλά χρόνια αφότου ο Ιησούς είπε τα λόγια εκείνα, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας . . . η δε χάρις και η αλήθεια έγεινε δια Ιησού Χριστού. Ουδείς είδε ποτε τον Θεόν· ο Μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.» (Ιωάν. 1:14, 17, 18) Με το να διακηρύττη έτσι τον Θεόν, τον Πατέρα του, με το να εξηγή αυτόν, με το να δίνη μια αφήγησι περί αυτού, με το να υπάρχη και να ενεργή όμοια με αυτόν, ο Ιησούς παρήγαγε το αποτέλεσμα ότι οι απόστολοι, βλέποντας τον Ιησούν, έβλεπαν επίσης και τον Θεόν τον Πατέρα του.

²⁶ Γι’ αυτό ο Ιησούς έλεγε προς τους Ιουδαίους: «Ο πέμψας με Πατήρ, αυτός εμαρτύρησε περί εμού. Ούτε φωνήν αυτού ηκούσατε πώποτε, ούτε όψιν αυτού είδετε.» (Ιωάν. 5:37) Αλλ’ οι Ιουδαίοι εκείνοι είδαν την όψι του Ιησού και άκουσαν τη φωνή του. Ο Ιησούς, επίσης, τους είπε ότι, αν επίστευαν στον προφήτη Μωυσή, θα είχαν πιστεύσει και σ’ αυτόν· και ο Ιησούς εγνώριζε από τα γραφόμενα του Μωυσέως ότι ο Θεός είπε στον Μωυσή επάνω στο όρος: «Δεν δύνασαι να ίδης το πρόσωπον μου· διότι άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί, και ζήσει.» (Έξοδ. 33:20) Αλλ’ οι Ιουδαίοι εκείνοι είδαν τον Ιησούν και έζησαν, που αποδεικνύει ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο Θεός. Επομένως το Ιωάννης 14:9 δεν αποδεικνύει, επίσης, ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.

27. Πώς ο Ιησούς παρομοίαζε τον εαυτό του με μαθητή, και επομένως σε ποια θέσι τοποθετούσε τον εαυτό του απέναντι του Θεού;

²⁷ Σημειώνομε, λοιπόν, πάλι ότι ο Ιησούς ουδέποτε μίλησε για τον εαυτό του ως Θεόν ή ωνόμασε τον εαυτό του Θεό. Πάντοτε έθετε τον εαυτό του κάτω από τον Θεόν μάλλον παρά σε ισότητα με τον Θεό. Έθετε τον εαυτό του σε θέσι μαθητού του Θεού, όταν ο Ιησούς έλεγε: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ.» (Ιωάν. 8:28) Ο Θεός ήταν ο διδάσκαλος του Ιησού, και ο Ιησούς ως μαθητής δεν ήταν ανώτερος του Διδασκάλου του, του Θεού, ούτε ίσος προς Αυτόν. Ο Ιησούς έτσι κατέτασσε τον εαυτό του με τα άλλα τέκνα της οργανώσεως του Θεού, της Σιών, για τα οποία ο Ιησούς είπε: «Είναι γεγραμμέινον εν τοις προφήταις, “Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Θεού.,” Πας λοιπόν όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ.» (Ιωάν. 6:45· Ησ. 54:13) Ως μαθητής του Πατρός του, ο Ιησούς εμάνθανε συνεχώς απ’ αυτόν.

28. Επομένως, ως μαθητευόμενος, τι έλεγε ότι έκανε ο Ιησούς σχετικά με τον Πατέρα;

²⁸ Σχετικά με τούτο ο Ιωάννης 8:25-27 αναφέρει: «Και είπε προς αυτούς ο Ιησούς, . . . ο πέμψας με είναι αληθής· και εγώ όσα ήκουσα παρ’ αυτού, ταύτα λέγω εις τον κόσμον. Δεν ενόησαν ότι έλεγε προς αυτούς περί του Πατρός.» Αργότερα ο Ιησούς είπε προς τους Ιουδαίους εκείνους: «Ζητείτε να με θανατώσητε, άνθρωπον όστις σας ελάλησα την αλήθειαν, την οποίαν ήκουσα παρά του Θεού.» Προς τους πιστούς του αποστόλους είπε: «Εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς.»​—Ιωάν. 8:40· 15:15.

29. Επομένως, ποια ενέργεια του Πατρός του εν σχέσει με αυτόν ετόνιζε ο Ιησούς, και τι αποδεικνύει τούτο όσον αφορά τον Ιησούν σε σύγκρισι με τον Θεό;

²⁹ Ως ένας που άκουσε, ως ένας που εδιδάχθη, ο Ιησούς επανειλημμένως είπε για τον εαυτό του ότι απεστάλη από τον ουράνιο Πατέρα του. Παραδείγματος χάριν, το κατά Ιωάννην 14:44, 45, 49, 50 λέγει: «Ο δε Ιησούς έκραξε και είπεν, Ο πιστεύων εις εμέ, δεν πιστεύει εις εμέ, αλλ’ εις τον αποστείλαντά με· και ο θεωρών εμέ, θεωρεί τον πέμψαντά με. Διότι εγώ απ’ εμαυτού δεν ελάλησα, αλλ’ ο πέμψας με Πατήρ, αυτός μοι έδωκεν εντολήν, τι να είπω, και τι να λαλήσω· και εξεύρω ότι η εντολή αυτού είναι ζωή αιώνιος. Όσα λοιπόν λαλώ εγώ, καθώς μοι είπεν ο Πατήρ, ούτω λαλώ.» Το πραγματικό γεγονός ότι απεστάλη αποδευκνύει ότι δεν ήταν ίσος με τον Θεόν, αλλά κατώτερος από τον Θεόν τον Πατέρα του.

30. Πώς ο Ιησούς, με τον κανόνα του που εξέθεσε, έδειξε αν ήταν εξίσου μεγάλος με τον Πατέρα του;

³⁰ Αυτά προκύπτουν από τον κανόνα του ιδίου του Ιησού, καθώς τον εξέθεσε στους αποστόλους του: «Δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν.» (Ιωάν. 13:16) Καθώς ο Θεός ήταν μεγαλύτερος από τον Ιησούν, τον οποίον απέστειλε, έτσι και ο Ιησούς ήταν μεγαλύτερος από τους μαθητάς του, τους οποίους απέστειλε. Ο Ιησούς έκαμε τη σύγκρισι αυτή, όταν είπε προς αυτούς: «Ειρήνη υμίν καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς.» (Ιωάν. 20:21) Έτσι ο μεγαλύτερος αποστέλλει εκείνον που είναι κατώτερος.

31. Επομένως, τι ήταν τροφή γι’ αυτόν, αν και φυσικώς πεινούσε;

³¹ Ο Ιησούς, επειδή επέμφθη σε μια αποστολή, δεν ήλθε για να κάμη το θέλημα το δικό του ή να ευχαριστήση τον εαυτό του κατά την σάρκα. Ήλθε για να κάμη το θέλημα του Μεγαλυτέρου, ο οποίος τον απέστειλε. Έκανε το θέλημα του Θεού και αν ακόμη πεινούσε σωματικά, λέγοντας: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.»​—Ιωάν. 4:34.

32. Από πού εστάλη ο Ιησούς, και επομένως πού ήταν κατώτερος από τον Θεό;

³² Ο Ιησούς δεν απεστάλη για πρώτη φορά όταν ήταν «εν σαρκί» επάνω στη γη, αλλ’ απεστάλη όταν ακόμη ήταν στον ουρανό. Προς απόδειξιν τούτου είπε: «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με. Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού.» (Ιωάν. 6:38, 39) Επομένως, ακόμη και στον ουρανό ο Ιησούς ήταν κατώτερος από τον Πατέρα του. Κατά τη διάρκεια του καιρού που είχε για τον σκοπό αυτό, ο Ιησούς ήταν συνεχώς στα έργο του Πατρός του, του Αποστολέως του. Έλεγε: «Εγώ πρέπει να εργάζωμαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα· έρχεται νυξ, ότε ουδείς δύναται να εργάζηται.» (Ιωάν. 9:4) Όλ’ αυτά δίνουν πρόσθετη απόδειξι ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο Θεός, του οποίου το θέλημα έπρεπε να γίνη, αλλ’ ήταν κατώτερος από τον Θεό, πράττοντας το θέλημα του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Μέρος 4

Πηγή της Ζωής Του

33. (α) Ως Υιός, τι απέδιδε ο Ιησούς σ’ Εκείνον που ήταν ο Πατέρας του; (β) Πόσο έλεγε ο Ιησούς ότι όλοι οι άνθρωποι έπρεπε να τιμούν τον Υιόν;

ΟΛΕΣ μαζί οι αποδείξεις καταλήγουν, ως σε αποκορύφωμα, σ’ εκείνο που έχει γράψει ο Ιωάννης, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Αυτό τούτο το γεγονός αποδεικνύει ότι ο Ιησούς ως Υιός εξηρτάτο από τον Θεόν και ότι δεν ήταν ίσος με τον Θεό. Ένας υιός δεν είναι μεγαλύτερος από τον πατέρα του, αλλά πρέπει να τιμά τον πατέρα του, σύμφωνα με την εντολή του Θεού. Ως Υιός του Θεού, ο Ιησούς είπε: «Τιμώ τον Πατέρα μου.» (Ιωάν. 8:49) Πώς, λοιπόν, μπορεί οποιοσδήποτε να λέγη ότι αυτός έκανε τον εαυτό του Θεό ή ίσον με τον Θεό, όταν έλεγε: «Ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ’ εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν δια να τιμώσι πάντες τον Υιόν, καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν, δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν»; (Ιωάν. 5:22, 23) Μ’ αυτά τα λόγια ο Ιησούς δεν μας έλεγε να τιμούμε αυτόν ως να ήταν ο Πατήρ ή ως να ήταν ο Θεός. Δεν έλεγε ότι έπρεπε να τιμούμε τον Υιόν τόσο όσο τον Πατέρα.

34. Σχετικά με τούτο, γιατί έπρεπε να τιμάτε ο Υιός, και πόσο;

³⁴ Παρατηρήστε και πάλι τα λόγια του Ιησού και ιδέτε γιατί έπρεπε αυτός να τιμάται όπως πρέπει να τιμάται ο Πατήρ. Ο Ιησούς είπε ότι ο Πατήρ διώρισε αυτόν να είναι κριτής, να ενεργή ως ο απεσταλμένος ή αντιπρόσωπος του Θεού του Υπέρτατου Κριτού. Συνεπώς ως ο από τον Θεό διορισμένος Κριτής, ο Υιός είναι άξιος τιμής. Με το να τιμούμε τον Υιό δείχνομε σεβασμό προς τον διορισμό από τον Θεό του Υιού ως Κριτού. Αν δεν τιμούμε τον Υιό ως Κριτή, τότε, δεν τιμούμε «τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν.» Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι τιμούμε τον Υιό ως να είναι ο Θεός ο ίδιος ή ότι τιμούμε τον Υιό τόσο όσο τον ίδιο τον Θεό, ο οποίος έστειλε τον Υιό.

35. (α) Ποιος ήταν εκείνος που ετίμησε τον Ιησούν, και πόσο; (β) Ως προς τη μεγαλωσύνη, πώς μπορούσε να συγκριθή ο Ιησούς με τον Θεό και με τον Αβραάμ;

³⁵ Ακόμη και ο Θεός ο Πατήρ δεν ετίμησε ή εδόξασε τον Υιόν ως ίσον του. Αλλ’ ο Θεός ετίμησε ή εδόξασε τον Υιό του Ιησού Χριστό περισσότερο από όλους τους άλλους υιούς του. Βεβαίως, λοιπόν, εκείνον που ο Θεός τιμά ή δοξάζει, κι εμείς, επίσης, οφείλομε να τιμούμε. Πραγματικά, ο Θεός απαιτεί από μας να το κάνωμε αυτό. Ο Ιησούς ο ίδιος είπε: «Εάν εγώ δοξάζω εμαυτόν, η δόξα μου είναι ουδέν· ο Πατήρ μου είναι όστις με δοξάζει, τον οποίον σεις λέγετε ότι είναι Θεός σας.» (Ιωάν. 8:54) Ο Πατήρ του Ιησού ήταν ο Θεός των Ιουδαίων. Αυτοί δεν θεωρούσαν τον Ιησούν ως Θεάνθρωπον, τον ίδιο τον Θεό εν σαρκί· και ο Ιησούς δεν ισχυρίσθη ότι είναι ο Θεός. Είπε ότι η Θεότης, που οι Ιουδαίοι έλεγαν ότι ήταν ο Θεός των, ήταν Εκείνος που ετίμησε τον Ιησού. Ο Ιησούς, λοιπόν, προέβη στο να διακηρύξη ότι αυτός δεν ήταν μέγας ως ο Θεός, αλλ’ ήταν μεγαλύτερος από τον Αβραάμ επειδή είχε προανθρώπινη ύπαρξι στον ουρανό.

36. Τι σημαίνει ο τίτλος «πατήρ», και τι ο ουράνιος Πατήρ έδωσε κατάλληλα στον Υιόν του Θεού;

³⁶ Η λέξις «πατήρ» σημαίνει ένα άρρενα γονέα, και ένας άρρην γονεύς σημαίνει πρόγονο, πρωτουργό ή πηγή, έναν που γεννά ή παράγει σπέρμα. Εφόσον ο Θεός ήταν ο Πατήρ του Ιησού, εξηρτάτο και ο Ιησούς, επίσης, από τον Θεό για ζωή; Μόνο τα λόγια τον Ιησού θα μπορούσαν να μας δώσουν μια πειστική απάντησι σ’ αυτή την ερώτησι. Σημειώστε τώρα τα λόγια αυτά του Ιησού: «Οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει. Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ.» (Ιωάν. 5:25, 26) Ο Θεός ως ο Πατήρ είναι η πηγή της ζωής· και δίνει στον Υιό του το προνόμιο να έχη «ζωήν εν εαυτώ.» Μπορούμε, λοιπόν, να εκτιμήσωμε εκείνο που ο Ιωάννης 1:4, 5 λέγει για τον Λόγον: «Εν αυτώ ήτο ζωή, και η ζωή ήτο το φώς των ανθρώπων. Και το φώς εν τη σκοτία φέγγει, και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.»

37. Από ποίον και μέσω ποίου έρχεται η ζωή που διαφωτίζει τους ανθρώπους;

³⁷ Η ζωή, που διαφωτίζει τους ανθρώπους, οι οποίοι κατέρχονται στο σκότος του θανάτου, προέρχεται από τον Πατέρα ως την Πηγή και δίδεται δια του Υιού ως αγωγού. Ο Υιός έλαβε τη ζωή από τον Πατέρα. Έτσι ο απόστολος Πέτρος μπορούσε καλώς να λέγη στον Κύριόν του Ιησού Χριστό: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.»​—Ιωάν. 6:68, 69.

38. Πώς ο Ιησούς συνέκρινε την προέλευσι της ζωής του μ’ εκείνην που αποκτάται από όσους τρέφονται απ’ αυτόν με πίστι;

³⁸ Ο Ιησούς, όταν μιλούσε για τον εαυτό του ως μια ανθρώπινη θυσία που επρόκειτο να κατατεθή για τη ζωή ανθρώπων που θα επίστευαν, έδειξε την προέλευσι της ζωής του, λέγοντας: «Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμά μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ. Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ, και εγώ ζω δια του Πατρός, ούτω και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμού.» (Ιωάν. 6:56, 57, ΚΕΜ) Οι τρώγοντες ζουν δια του Ιησού, αρχίζουν να ζουν μέσω αυτού. Έτσι, επίσης, ο Ιησούς άρχισε να ζη μέσω του Θεού. Συνεπώς, αν ο Υιός Ιησούς ήταν συναιώνιος με τον Πατέρα του και χωρίς αρχήν ζωής, πώς θα μπορούσε αληθώς να λέγη: «Εγώ ζω δια του Πατρός»; Ο Ιησούς, λοιπόν, ήταν πραγματικά Υιός του Θεού εφόσον είχε λάβει τη ζωή του από τον Θεό. Απέκτησε τη ζωή του από τον ουράνιο Πατέρα ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, που τρέφεται από την ανθρώπινη θυσία του Ιησού δια πίστεως, αποκτά ζωή μέσω του Ιησού και ζη δι’ αυτού. Αν δεν υπήρχε ο Ιησούς ως ανθρώπινη θυσία, ο άνθρωπος ουδέποτε θα μπορούσε να ζήση για πάντα στον νέον κόσμο του Θεού. Έτσι, αν δεν υπήρχε ο Θεός, ο Υιός ουδέποτε θα είχε ζήσει.

39, 40. (α) Από τι εξηρτάτο η συνέχισις της ζωής του Ιησού; (β) Πώς η εξάρτησις του Ιησού από τον Θεό για ζωή κατεδείχθη μ’ έναν άλλο τρόπο θαυματουργικά;

³⁹ Η συνέχισις της ζωής του ιδίου του Ιησού εξηρτάτο από την υπακοή του στον Θεό τον Πατέρα του. Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, όταν ο Ιησούς επειράσθη απτό τον Διάβολο να μετατρέψη τους λίθους σε άρτους για ν’ αντιμετωπίση την τεσσαρακονθήμερη νηστεία του, ο Ιησούς εφήρμοσε στον εαυτό του τα λόγια του προφήτου Μωυσέως: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.» (Ματθ. 4:4) Η εξάρτησις του Ιησού από τον Θεό τον Πατέρα για ζωή καταφαίνεται και με άλλον τρόπο. Πώς; Στο ότι ο Θεός ανέστησε τον Υιόν του Ιησούν εκ νεκρών την τρίτη ημέρα μετά την κατάθεσι της ανθρωπινής του ζωής σε θυσία.

⁴⁰ Στο κατά Ιωάννην 5:21 βλέπομε να τονίζη ο Ιησούς την δύναμι του Θεού ν’ ανιστά τους νεκρούς και να τους δίνη ζωή, λέγοντας: «Καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί.» Ο Ιησούς δεν ανέστησε τον εαυτό του από τον θάνατο· εξηρτάτο από τον αθάνατο Πατέρα του στον ουρανό να τον αναστήση από τον θάνατο. Την τρίτη ημέρα του θυσιαστικού του θανάτου ο Θεός ανέστησε τον Υιό του και του έδωσε πάλι ζωή, ο δε Υιός του την έλαβε, την εδέχθη ή την ανέλαβε πάλιν. Έγινε ακριβώς όπως ο Ιησούς είχε ειπεί: «Δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, δια να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ’ εμού, αλλ’ εγώ βάλλω αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν. Ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.»​—Ιωάν. 10:17, 18.

41. Πώς και γιατί κατέθεσε ο Ιησούς τη ζωή του, και πώς την έλαβε και πάλιν;

⁴¹ Ο Ιησούς κατέθεσε τη ζωή του (ψυχήν του). Βεβαίως, οι Ρωμαίοι στρατιώται τον εφόνευσαν στον Γολγοθά, αλλ’ ο Ιησούς τους επέτρεψε να ενεργήσουν έτσι, και αυτό ήταν σε αρμονία με το θέλημα του Πατρός του, ή με την εντολή του Πατρός του προς τον Ιησού. Ο Ιησούς έλαβε πάλι τη ζωή του, όχι, όμως, ότι επήρε την ανθρώπινη θυσία του από το θυσιαστήριο ή ότι ανέστησε τον εαυτό του σε ζωή, αλλ’ ότι την τρίτη ημέρα ο Θεός διέταξε να εγερθή ο Ιησούς εκ νεκρών. Ο Ιησούς ηγέρθη δεχόμενος ή λαμβάνοντας ζωή από το χέρι του Πατρός του, με την εξουσία του Θεού. Όπως ο Ιησούς είπε: «Εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν. Ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.»

42. Πώς είναι ο Ιησούς, όπως είπε στον Ιωάννη, «ο πρώτος και ο έσχατος»;

⁴² Ο Ιησούς τώρα ζη πάλι στον ουρανό. Μετά την επιστροφή του εκεί στον Πατέρα του, ο Ιησούς εμφανίσθηκε σε μια όρασι στον απόστολο Ιωάννη και είπε: «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· και έχω τα κλειδιά του άδου και του θανάτου.» Ήταν ο πρώτος και ο έσχατος όσον αφορά την ανάσταση διότι ο Ιωάννης μιλεί γι’ αυτόν ως ‘Ιησούν Χριστόν, όστις είναι ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, . . . τον αγαπήσαντα ημάς, και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού.’ (Αποκάλ. 1:17, 18, 5) Ήταν ο πρώτος στη γη, που ο Θεός ανέστησε εκ νεκρών για να είναι «ζων εις τους αιώνας των αιώνων.» Αυτός είναι, επίσης, ο τελευταίος, τον οποίον ο Θεός εγείρει έτσι απ’ ευθείας, διότι τώρα ο Θεός έχει δώσει στον αναστημένον Ιησούν τη δύναμι να ξεκλειδώνη, δίνοντάς του τα «κλειδία του άδου και του θανάτου.» Έτσι στη διάρκεια της βασιλείας του ο Ιησούς ως Κριτής εγείρει και δίνει ζωή σε όποιον θέλει.

43. (α) Τι υποστηρίζουν οι τριαδισταί ως προς τη σημασία του Αποκάλυψις 3:14; (β) Αλλά για ποιου το έργο δημιουργίας μιλούσε εκεί ο Ιησούς;

⁴³ Όλ’ αυτά μας βοηθούν να συλλάβωμε την αληθή σημασία εκείνου που ο αναστημένος Ιησούς είπε στον Ιωάννη να γράψη στην εκκλησία της Λαοδικείας (Μικρά Ασία). Ο Ιησούς είπε: «Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.» (Αποκάλ. 3:14)a Οι τριαδισταί υποστηρίζουν ότι αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Πρωτουργός ή Εκείνος που έδωσε αρχή στη δημιουργία του Θεού. Σημειώστε την έκφρασι «της κτίσεως του Θεού.» Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει εκείνον που δημιούργησε τον Θεό, διότι ο Θεός δεν έχει δημιουργηθή. Ο Ιησούς είπε «της κτίσεως του Θεού», όχι, «της κτίσεως δι’ εμού», σαν να μιλούσε για πράγματα που είχαν δημιουργηθή μέσω αυτού. Μιλούσε για έργα κτισμένα από κάποιον άλλον, δηλαδή, τα δημιουργικά έργα του Θεού.

44, 45. (α) Σε ποια πτώσι είναι η λέξις «Θεός»​—στην ονομαστική ή στη γενική; (β) Τι σημαίνει η λεγόμενη Υποκειμενική Γενική, σύμφωνα με τη γραμματική;

⁴⁴ Στο Ελληνικό κείμενο η λέξις «Θεού» είναι στη γενική πτώσι. Τώρα στα Ελληνικά, καθώς και στα Αγγλικά, η γενική πτώσις είναι δυνατόν να σημαίνη μερικές διαφορετικές σχέσεις, τις οποίες η λέξις πού βρίσκεται στη γενική πτώσι έχει προς το πρόσωπο ή πράγμα που αυτή τροποποιεί.

⁴⁵ Σύμφωνα με τον Δρα Α. Τ. Ρόμπερτσον μπορεί να είναι μια γενική μερικών ειδών, όπως Γενική Κτητική, Γενική Προσδιοριστική, Γενική Υποκειμενική, Γενική Αντικειμενική.b Μια Ελληνική Γραμματική εξηγεί τη γενική της πηγής ή του πρωτουργού, λέγοντας: «Η Υποκειμενική Γενική. Έχομε την υποκειμενική γενική, όταν το όνομα στη γενική παράγη την ενέργεια, όταν, συνεπώς, σχετίζεται ως υποκείμενον προς την εκφραζόμενη ιδέα του τροποποιημένου ονόματος. . . . Το κήρυγμα του Ιησού Χριστού. Ρωμ. 16:25.»c Μια άλλη Ελληνική Γραμματική εξηγεί τη σημασία της υποκειμενικής γενικής, λέγοντας: «ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΝ μιας ενεργείας ή αισθήματος: . . . . η καλή θέλησις του λαού (δηλαδή, την οποίαν ο λαός αισθάνεται).»d

46. (α) Σε ποιο είδος γενικής μπορούσε να είναι η λέξις «Θεός» στην Αποκάλυψι 3:14; (β) Ποια είναι η έννοια της λέξεως «αρχή στις Παροιμίες 8:22 στην Ελληνική μετάφρασι των Εβδομήκοντα;

⁴⁶ Έτσι η έκφρασις «η κτίσις του Θεού», θα μπορούσε να σημαίνη την κτίσι που κατέχεται από τον Θεό ή ανήκει στον Θεό. Ή, θα μπορούσε γραμματικώς να σημαίνη, επίσης, την κτίσι που παρήχθη από τον Θεό. Ο απόστολος Ιωάννης μάς βοηθεί με τα γραφόμενά του να γνωρίσωμε τι είδους γενική είναι στα Ελληνικά. Εν τούτοις, είναι συμφωνημένο από παραγωγούς του Ελληνικού κειμένου των Χριστιανικών Γραφών ότι το Αποκάλυψις 3:14 παρατίθεται ή έχει δανεισθή τις Ελληνικές λέξεις του από το Παροιμίαι 8:22. e Όπως μετεφράσθη από τον Τσάλες Τόμσον από το Ελληνικό κείμενο Ο΄, το Παροιμίαι 8:22 λέγει: «Ο Κύριος με έκτισε, αρχήν των οδών Αυτού, εις τα έργα Αυτού.» Βεβαίως εδώ η λέξις «αρχή» δεν σημαίνει Εκείνον που έδωσε αρχή ή τον Πρωτουργόν. Σαφώς αυτό σημαίνει τον πρώτον ή τον αρχικόν στη δημιουργική πορεία του Θεού. Η ίδια σκέψις μεταβιβάζεται στο Αποκάλυψις 3:14 σχετικά με την φράσι «η αρχή της κτίσεως του Θεού.» Εδώ η λέξις «Θεού» πρέπει να είναι στην Υποκειμενική Γενική.

47. (α) Πότε υπήρξε διακοπή της ζωής του Λόγου; (β) Πώς, λοιπόν, ήταν ο Ιησούς Χριστός η «αρχή της κτίσεως του Θεού;

⁴⁷ Ο Ιωάννης αναφέρει τον Ιησούν ως λέγοντα ότι έλαβε την ζωή του από τον Πατέρα του, τον Θεό. Υπήρξε μια διακοπή της ζωής αυτής, όχι όταν «ο Λόγος έγεινε σαρξ», αλλά όταν εθανατώθη ως άνθρωπος και έκειτο νεκρός επί τρείς ημέρες. Έπειτα επανήλθε στη ζωή με τη δύναμι του Παντοδυνάμου Θεού, για να είναι ζων αιωνίως, αθάνατος. Στην ανάστασί του ο Ιησούς Χριστός ήταν κτίσις του Θεού. Αλλά και στην πρώτη αρχή όλης της κτίσεως ο Ιησούς ήταν κτίσις του Θεού, ένα πλάσμα που παρήχθη από τον Θεό. Ως ο Λόγος «εν αρχή» στον ουρανό αυτός ήταν ο πρώτος της Δημιουργίας του Θεού, «ο πρώτος της κτίσεως του Θεού.» (ΜΡΓ) Μέσω αυτού ως ενός εκπροσώπου ο Θεός έκαμε όλα τα άλλα πράγματα, όπως αναφέρεται στο κατά Ιωάννην 1:3. Δεν ήταν αυτός ο Πρωτουργός της κτίσεως του Θεού. Ήταν, μάλλον, ο Αρχικός (το αρχικό δημιούργημα) της κτίσεως του Θεού.

48. (α) Γιατί μπορεί να λεχθή ότι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει ορθά το Αποκάλυψις 3:14; (β) Σε ποιον αποδίδουν όλη την κτίσι τα συγγράμματα του Ιωάννου;

⁴⁸ Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει το Αποκάλυψις 3:14 ορθά ως ακολούθως: «η αρχή της κτίσεως [υπό] του Θεού.» Σ’ όλα όσα έχει γράψει ο απόστολος Ιωάννης δεν εφαρμόζει στον Ιησού Χριστό τον τίτλο Δημιουργός (Κτίστης), αλλ’ ο Ιωάννης αποδίδει όλη τη δημιουργία (την κτίσι) στον Θεό, που τον ονομάζει «Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο Ην και ο Ων και ο Ερχόμενος», σ’ εκείνον που κάθηται στον ουράνιο θρόνο του. Σ’ αυτόν λέγεται: «Άξιος είσαι, Κύριε, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.» (Αποκάλ. 4:8-11· 10:5, 6) Ο Λόγος ήταν το πρώτο ουράνιο κτίσμα ή δημιούργημα του Θεού.

«Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ, ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ»

49. Πώς συνέβη ο απόστολος Θωμάς να ειπή στον Ιησούν «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»;

⁴⁹ Οι διδάσκαλοι της Τριαδικής διδασκαλίας θα ισχυρισθούν ότι η ιδιότης του Ιησού Χριστού ως του Θεού αποδεικνύεται από τους λόγους του αποστόλου Θωμά στο κατά Ιωάννην 20:28. Ο Θωμάς είχε ειπεί στους άλλους αποστόλους ότι δεν θα επίστευε ότι ο Ιησούς είχε αναστηθή εκ νεκρών ως ότου ο Ιησούς υλοποιείτο μπροστά του και τον άφηνε να θέση τον δάκτυλο του στον τύπον των ήλων, με τους οποίους είχε καρφωθή στο ξύλο και ως ότου έθετε το χέρι του στο πλευρό του Ιησού, όπου ένας Ρωμαίος στρατιώτης τον είχε τρυπήσει με λόγχη για να βεβαιωθή ο θάνατος του Ιησού. Έτσι την επόμενη εβδομάδα ο Ιησούς παρουσιάσθη εκ νέου στους αποστόλους και είπε στον Θωμά να κάμη εκείνο που είχε ειπεί, για να πεισθή ο ίδιος. «Και απεκρίθη ο Θωμάς, και είπε προς αυτόν, Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου.»

50. Σύμφωνα με τον Έλληνα Καθηγητή Μάουλ, σημαίνει μήπως κατ’ ανάγκην η χρήσις του οριστικού άρθρου ο πριν από το Θεός ότι ο Ιησούς εκαλείτο ο ίδιος ο Θεός;

⁵⁰ Έτσι οι τριαδισταί ισχυρίζονται ότι η έκφρασις του Θωμά «ο Θεός» που ελέχθη στον Ιησού αποδεικνύει ότι ο Ιησούς ήταν αυτός ούτος ο Θεός, ένας Θεός τριών Προσώπων. Εν τούτοις, ο Καθηγητής Κ. Φ. Ν. Μάουλ λέγει ότι το άρθρον ο πριν από το όνομα Θεός μπορεί να μην είναι σημαντικό τόσο, ώστε να σημαίνη ένα τέτοιο πράγμα.f Άσχετα προς αυτό το γεγονός, ας αναλογισθούμε την κατάστασι, που υφίστατο τότε, για να βεβαιωθούμε τι ο απόστολος Θωμάς εννοούσε.

51. Την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού ποιο μήνυμα έλαβε ο Θωμάς από τον Ιησού, και έτσι τι εγνώριζε ο Θωμάς για τον Ιησού και τη λατρεία του;

⁵¹ Μόλις πριν από δύο εβδομάδες ο Θωμάς είχε ακούσει τον Ιησού να προσεύχεται στον ουράνιο Πατέρα του και να λέη: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3) Την τέταρτη ημέρα ύστερ’ από την προσευχή αυτή, δηλαδή, την ημέρα της αναστάσεως του, ο Ιησούς απέστειλε ένα ειδικό μήνυμα στον Θωμά και τους άλλους μαθητάς μέσω της Μαρίας της Μαγδαληνής. «Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Μη μου άπτου· διότι δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα μου· αλλ’ ύπαγε προς τους αδελφούς μου, και ειπέ προς αυτούς, Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας. Έρχεται Μαρία η Μαγδαληνή και απαγγέλλει προς τους μαθητάς, ότι είδε τον Κύριον και ότι είπε ταύτα προς αυτήν.» (Ιωάν. 20:17, 18) Έτσι από την προσευχή του Ιησού και από αυτό το μήνυμα μέσω της Μαρίας της Μαγδαληνής ο Θωμάς εγνώριζε ποιος ήταν ο Θεός του. Θεός του ήταν όχι ο Ιησούς Χριστός, αλλά Θεός του ήταν ο Θεός του Ιησού Χριστού. Επίσης Πατήρ του ήταν ο Πατήρ του Ιησού Χριστού. Έτσι ο Θωμάς εγνώριζε ότι ο Ιησούς Χριστός είχε ένα Θεόν, τον οποίον ελάτρευε, δηλαδή, τον ουράνιο Πατέρα του.

52. Γιατί δεν πρέπει να διαβάσωμε το εσφαλμένο νόημα στα λόγια του Θωμά: «Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου»;

⁵² Πώς, λοιπόν, μπορούσε ο Θωμάς σε μια έκστασι χαράς μόλις είδε τον αναστημένον Ιησούν για πρώτη φορά να ξεσπάση με μια αναφώνησι και να ειπή στον ίδιο τον Ιησού ότι είναι ο ένας και μόνος ζων Θεός, ο αληθινός Θεός, ο Θεός του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά; Πώς ήταν δυνατόν ο Θωμάς, με ό,τι είχε ειπεί, να εννοούσε ότι ο Ιησούς ήταν ο ίδιος ‘ο μόνος αληθινός Θεός’ ή ότι ο Ιησούς ήταν Θεός στο Δεύτερο Πρόσωπο μιας Τριάδος; Έχοντας υπ’ όψι τι ο Θωμάς είχε ακούσει από τον Ιησού και τι είχε λεχθή από τον Ιησού, πώς μπορούμε να διαβάσωμε ένα τέτοιο νόημα στα λόγια του Θωμά: «Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου»;

53. Γιατί ο Ιησούς δεν επέπληξε τον Θωμά για ό,τι είπε;

⁵³ Ο Ιησούς θα είχε επιπλήξει τον Θωμά αν είχε αντιληφθή ότι ο Θωμάς εννοούσε, ότι αυτός, ο Ιησούς, ήταν ‘ο μόνος αληθινός Θεός’, τον οποίον ο Ιησούς είχε αποκαλέσει «Θεόν μου» και «Πατέρα μου». Βεβαίως ο Ιησούς δεν μπορούσε ν’ αφαιρέση έναν τίτλο από τον Θεό τον Ποτέρα του ή ν’ αφαιρέση την μοναδική θέσι από τον Θεό τον Πατέρα του. Εφόσον ο Ιησούς δεν επέπληξε τον Θωμάν για το ότι απευθύνθη σ’ αυτόν με εσφαλμένο τρόπο, εγνώριζε πώς έπρεπε να εννοήση τα λόγια του Θωμά, Γραφικώς. Και αυτό έκαμε ο απόστολος Ιωάννης.g

54. Το σημείο αυτό της αφηγήσεως του Ιωάννου θα ήταν μια έξοχη ευκαιρία γι’ αυτόν να πράξη τι εν σχέσει με το κατά Ιωάννην 1:1;

⁵⁴ Ο Ιωάννης ήταν εκεί και άκουσε την αναφώνησι του Θωμά: «Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου.» Είπε ο Ιωάννης ότι το μόνο πράγμα που πρέπει εμείς να συμπεράνωμε από τους λόγους του Θωμά είναι ότι ο Ιησούς ήταν Θεός, ‘ο μόνος αληθινός Θεός’ του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά; (Ψαλμ. 35:23, 24) Εδώ θα ήταν μια έξοχη ευκαιρία για τον Ιωάννη να εξηγήση το Ιωάννης 1:1 και να ειπή ότι ο Ιησούς Χριστός, που ήταν ο Λόγος ο οποίος έγινε σαρξ, ήταν ο Θεός ο ίδιος, ότι ήταν «Θεός ο Υιός, το Δεύτερον Πρόσωπον της Ευλογημένης Τριάδος». Αλλ’ είναι αυτό το συμπέρασμα στο οποίαν έφθασε ο Ιωάννης; Είναι αυτό το συμπέρασμα, στο οποίον ο Ιωάννης οδηγεί τους αναγνώστας του; Παρατηρήστε το συμπέρασμα στο οποίον θέλει ο Ιωάννης να φθάσωμε:

55, 56. (α) Για να μας κάμη να πιστεύσωμε τι για τον Ιησού Χριστό έγραψε ο Ιωάννης τα όσα έγραψε στην αφήγησι του; (β) Σε ποιό, λοιπόν, συμπέρασμα ακολουθούμε τον Ιωάννη ως το σημείο αυτό;

⁵⁵ «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας· μακάριοι όσοι δεν είδον, και επίστευσαν. Και άλλα πολλά θαύματα έκαμεν ο Ιησούς ενώπιον των μαθητών αυτού, τα οποία δεν είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω τούτω. Ταύτα δε εγράφησαν, δια να πιστεύσητε.» Δια να πιστεύσωμεν τι; «Ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού.»​—Ιωάν. 20:29-31.

⁵⁶ Στην αφήγησι της ζωής του Ιησού, που συνέταξε ο Ιωάννης, έγραψε τα πράγματα που μας πείθουν να πιστεύσωμε, όχι ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, ή ότι ο Ιησούς είναι «Θεός ο Υιός», αλλ’ ότι «ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού.» Οι τριαδισταί σκοπίμως διαστρέφουν τα πράγματα λέγοντας «Θεός ο Υιός.» Αλλά εμείς λαμβάναμε την επεξήγησι του Ιωάννου με τον τρόπο που ο ίδιος την διατυπώνει, δηλαδή, «Χριστός ο Υιός του Θεού.» Ακολουθούμε τον Ιωάννη στο ίδιο συμπέρασμα, στο οποίον αυτός έφθασε, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός Εκείνου, τον οποίον ο Ιησούς καλεί «Πατέρα μου» και «Θεόν μου», στο ίδιο εικοστό κεφάλαιο του Ιωάννου. Συνεπώς, ο Θωμάς δεν ελάτρευε «Θεόν τον Πατέρα» και «Θεόν τον Υιόν» σε ένα πρόσωπο και ταυτόχρονα ως ίσους σ’ έναν «τριαδικό Θεό».

57. (α) Με τα λόγια του «ο Θεός μου» που απηύθυνε στον Ιησού, τι ανεγνώριζε ο Θωμάς για τον Πατέρα του Ιησού; (β) Τι διευκρινίζουν τα κεφάλαια 4 και 5 της Αποκαλύψεως ως προς το νόημα του κατά Ιωάννην 14:28;

⁵⁷ Ο Θωμάς ελάτρευε τον ίδιο Θεό, τον οποίον ο Ιησούς Χριστός ελάτρευε, δηλαδή, τον Ιεχωβά Θεό, τον Πατέρα. Έτσι, αν ο Θωμάς απηυθύνθη στον Ιησού ως «Θεόν μου», έπρεπε ν’ αναγνωρίζη τον Πατέρα του Ιησού ως τον Θεόν ενός Θεού, συνεπώς ως ένα Θεό υψηλότερον από τον Ιησού Χριστό, ένα Θεόν τον οποίον ο Ιησούς ο ίδιος ελάτρευε. Η Αποκάλυψις 4:1-11 μας δίνει μια συμβολική περιγραφή αυτού του Θεού, ότι είναι «Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ», ο οποίος κάθηται στον ουράνιο θρόνο και ο οποίος ζη εις τους αιώνας των αιώνων· αλλά το επόμενο κεφάλαιο, Αποκάλυψις 5:1-8, περιγράφει τον Ιησού Χριστό ως το Αρνίον του Θεού που έρχεται προς Κύριον τον Θεόν τον Παντοκράτορα επάνω στον θρόνο του και παίρνει ένα βιβλίο από το χέρι του Θεού. Αυτό διευκρινίζει τη σημασία των λόγων του Ιησού προς τον Θωμά και τους άλλους αποστόλους: «Υπάγω προς τον Πατέρα· διότι ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Ιωάν. 14:28) Ο Ιησούς έτσι ανεγνώρισε τον Πατέρα του ως Κύριον τον Θεόν τον Παντοκράτορα, χωρίς κάποιον ίσον του, μεγαλύτερον από τον Υιόν του.

[Υποσημειώσεις]

Στην Ελληνική Μετάφρασι Ο΄ το εδάφιο Παροιμίαι 8:22 λέγει: «Κύριος έκτισέ με αρχήν οδών αυτού εις έργα αυτού.» Βλέπε επίσης The Septuagint Version—Greek & English, εκδοθέν υπό S. Bagster and Sons, Limited.

Λόγου χάριν, για να καταδειχθή ότι μια κλητική πτώσις στην Ελληνική συνήθως έχει το οριστικό άρθρο προ αυτής, παρατηρούμε ότι στα εδάφια 1 Πέτρου 2:18· 3:1, 7 η κατά γράμμα ή λέξιν προς λέξιν μετάφρασις λέγει: «Οι οικέται, υποτάσσεσθε . . . Ομοίως [αι] γυναίκες υποτάσσεσθε . . . Οι άνδρες, ομοίως συνοικείτε.» Στο Κολοσσαείς 3:18 ως 4:1: «Αι γυναίκες . . . Οι άνδρες, . . . Τα τέκνα . . . Οι πατέρες . . . Οι δούλοι . . . Οι κύριοι.»

Εν τούτοις, εμείς δεν συμβαδίζομε μ’ ένα τέτοιον υπαινιγμό.

Μέρος 5

Πάλι στο κατά Ιωάννην 1:1, 2

58. Σε ποια κατανόησι αναφορικά με τον Ιησού Χριστό μάς φέρνει ο Ιωάννης στο τέλος της πρώτης του επιστολής προς τους Χριστιανούς;

ΑΚΟΜΗ και στο τέλος της πρώτης του επιστολής προς τους Χριστιανούς ο απόστολος Ιωάννης μάς οδηγεί προς την ίδια αντίληψι, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ότι άνθρωποι αποκεκυημένοι εκ του Θεού είναι τέκνα του Θεού μετά του Ιησού Χριστού. Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις παρουσιάζει το τέλος της επιστολής του Ιωάννου ως εξής: «Ημείς γνωρίζομεν ότι ουδέν τέκνον του Θεού διαπράττει αμαρτίαν, αλλ’ ότι αυτός ο οποίος εγεννήθη εκ του Θεού προστατεύει αυτόν, και ο πονηρός δεν δύναται να εγγίση αυτόν. Ημείς γνωρίζομεν ότι είμεθα τέκνα του Θεού, ενώ όλος ο κόσμος είναι εις την δύναμιν του πονηρού. Και γνωρίζομεν ότι ο Υιός του Θεού ήλθε, και μας έδωκε δύναμιν ν’ αναγνωρίζωμεν αυτόν ο οποίος είναι αληθινός· και είμεθα εν ενότητι με αυτόν ο οποίος είναι αληθινός.» Πώς; «Μέσω του Υιού αυτού, Ιησού Χριστού. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και η αιώνιος ζωή. Αγαπητά τέκνα, φυλάττεσθε μακράν των ειδώλων.»​—1 Ιωάν. 5:18-21, ΜΑΜ· ΑΣΜ.

59. Τι λέγουν οι διάφορες μεταφράσεις του κατά Ιωάννην 1:1, αλλά τώρα τι είμεθα σε θέσι να προσδιορίσωμε;

⁵⁹ Αφού Εκείνος, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός, είναι «ο αληθινός Θεός και η αιώνιος ζωή», και αφού ο Ιησούς Χριστός είναι «αυτός ο οποίος εγεννήθη εκ του Θεού» και ο οποίος προστατεύει τα άλλα τέκνα του Θεού, πώς πρέπει να εννοήσωμε το εδάφιο Ιωάννης 1:1, 2, για το οποίον υπάρχουν μεταφράσεις που διαφέρουν; Πολλές μεταφράσεις λέγουν: «Και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και ο Λόγος ήτο Θεός». Άλλες λέγουν: «Και ο Λόγος ήτο θείος.» Μια άλλη: «Και ο Λόγος ήτο Θεός.» Άλλες: «Και ο Λόγος ήτο (ένας) θεός.» Αφού εξετάσαμε τόσο πολλά από όσα ο Ιωάννης έγραψε περί του Ιησού, ο οποίος ήταν ο Λόγος που έγινε σαρξ, είμεθα τώρα σε θέσι να προσδιορίσωμε ποια απ’ αυτές τις διάφορες μεταφράσεις είναι ορθή. Αυτό σημαίνει τη σωτηρία μας.

60. Ποιο σχόλιο έκαμε ο Κόμης Λέων Τολστόι πάνω στο Ιωάννης 1:1, 2, σύμφωνα με την κοινή μετάφρασί του;

⁶⁰ Λάβετε πρώτον εκείνη τη δημοφιλή απόδοσι της Κατ’ ‘Εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως ή της Μεταφράσεως Ντουαί: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και ο Λόγος ήτο Θεός. Ο ίδιος ήτο εν αρχή μετά του Θεού.» Εδώ λίγες γραμμές αξίζει να σημειωθούν από το βιβλίο Τα Τέσσερα Ευαγγέλια Εναρμονισμένα και Μεταφρασμένα, του Κόμητος Λέοντος Τολστόι, ως ακολούθως:

Αν λέγη ότι στην αρχή ήταν η νόησις, ή λόγος και ότι ο λόγος ήτο προς τον Θεόν, ή μετά του Θεού, ή δια τον Θεόν, είναι αδύνατο να προχωρήση κανείς και να πη ότι αυτός ήταν ο Θεός. Αν ήταν ο Θεός, δεν θα μπορούσε να στέκεται σε (καμμιά) σχέσι προς τον Θεόν.a

Ωρισμένως ο απόστολος Ιωάννης δεν ήταν τόσο παράλογος ώστε να λέγη ότι κάποιος («ο Λόγος») ήταν μαζί με κάποιο άλλο άτομο (τον «Θεό») και συγχρόνως ήταν εκείνο το άλλο άτομο (ο «Θεός»).

61. (α) Αφού ο Ιωάννης απέδειξε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού», τι μπορεί να λεχθή ορθώς για τον Λόγον; (β) Αν έχομε υπ’ όψι το Αποκάλυψις 19:13, τι πρέπει να εννοή κυρίως για τον Λόγον το κατά Ιωάννην 1:1;

⁶¹ Ο Ιωάννης αποδεικνύει ότι ο Λόγος ο οποίος ήτο μετά του Θεού «έγεινε σαρξ» και έγινε ο Ιησούς Χριστός και ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν «ο Υιός του Θεού». Λοιπόν, θα ήταν κατάλληλο να πούμε ότι ο Λόγος ήταν ο Υιός του Θεού. Το να λέγη οποιοσδήποτε ότι ο Λόγος ήταν (ο) Θεός, ‘ο μόνος αληθινός Θεός’, θα ήταν αντίθετο προς όσα ο απόστολος Ιωάννης αποδεικνύει με το υπόλοιπο των γραφομένων του. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, δηλαδή, στην Αποκάλυψι 19:13, ο Ιωάννης ονομάζει αυτόν «Ο Λόγος του Θεού», όταν λέγη: «Και καλείται το όνομα αυτού, Ο Λόγος του Θεού». Σημειώστε ότι το όνομα αυτού δεν καλείται «Θεός ο Λόγος», αλλά καλείται «Ο Λόγος του Θεού», ή Θεού Λόγος. Επομένως, το εδάφιο κατά Ιωάννην 1:1 πρέπει να εννοή, κυρίως, ότι ο Λόγος ήταν του Θεού.

62. Ποια λέγει το βιβλίο που τιτλοφορείται «Τα Ευαγγέλια των Πρώτων Πατέρων» ότι είναι πιθανώς η αληθινή ανάγνωσις του κατά Ιωάννην 1:1;

⁶² Εδώ ανά χείρας έχομε ένα βιβλίοb με τον τίτλο «Τα Ευαγγέλια των Πρώτων Πατέρων​—Μια Αγγλική Μετάφρασις των αγίων Ευαγγελίων ως αυτά υφίσταντο κατά τον Δεύτερον Αιώνα», υπό Ρόσλυν Ντ’ Όνστον. Η σελίς του τίτλου λέγει πώς έγινε η συναρμολόγησις της μεταφράσεως αυτής. Στο εδάφιο Ιωάν. 1:1 η μετάφρασις αυτή λέγει: «και ο Λόγος ήτο Θεός». Αλλά έχει αυτή την υποσημείωσι: «Η αληθινή ανάγνωσις εδώ είναι, πιθανώς, του Θεού. Βλέπε Κριτικήν Σημείωσιν».​—Σελίς 118.c

63. Γιατί η διατύπωσις στο κατά Ιωάννην 1:1 του Ελληνικού κειμένου κάνει τους μεταφραστάς να διαφωνούν για το τι ήταν ο Λόγος;

⁶³ Τώρα γιατί συμβαίνει οι μεταφρασταί να διαφωνούν ως προς τι ήταν ο Λόγος-«Θεός», ή «θεός»; ή «ένας θεός»; Αυτό συμβαίνει επειδή η Ελληνική λέξις «Θεός» είναι στην αρχή της δηλώσεως μολονότι ανήκει στο κατηγορούμενον, και, επίσης, διότι δεν έχει το οριστικό άρθρο «ο» πριν απ’ αυτήν. Μια κατά γράμμα λέξιν προς λέξιν μετάφρασις του εδαφίου Ιωάν. 1:1, 2 έχει ως εξής: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ.» Το αρχαίο Ελληνικό κείμενο έχει ως εξής:

«ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ, ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΗΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ, ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ.»

64. Τι είπε ο Επίσκοπος Ουέστκοτ, όπως παρατίθεται από τον Καθηγητή Μάουλ, ότι περιγράφεται από τη λέξι «Θεός» χωρίς το οριστικό άρθρο «ο» προ αυτής;

⁶⁴ Παρακαλούμε σημειώστε την παράλειψι του οριστικού άρθρου «Ο» προ της δευτέρας λέξεως «ΘΕΟΣ». Επί της παραλείψεως αυτής ο Καθηγητής Μάουλ ερωτά: «Είναι η παράλειψις του άρθρου στην έκφρασι θεός ην ο λόγος τίποτε περισσότερο παρά ζήτημα ιδιωματικόν;» Κατόπιν, στην επόμενη παράγραφο, ο Μάουλ προχωρεί για να ειπή:

Εξ άλλου, είναι ανάγκη ν’ αναγνωρισθή ότι ο Τέταρτος Ευαγγελιστής [Ιωάννης] δεν ήταν ανάγκη να εκλέξη αυτή τη διάταξι λέξεων, και ότι η εκλογή του γι’ αυτήν, μολονότι δημιουργούσε κάποιο διφορούμενο νόημα, δυνατόν καθ’ εαυτήν να είναι μια ένδειξις του πώς αυτός εννοούσε το ζήτημα· η δε σημείωσις του [Επισκόπου] Ουέστκοτ (in loc.), μολονότι δυνατόν ν’ απαιτή την προσθήκη κάποιας παραπομπής σε ιδίωμα, ακόμη, ίσως, αντιπροσωπεύει τη θεολογική πρόθεσι του συγγραφέως: ‘Είναι κατ’ ανάγκην χωρίς το άρθρο (θεός όχι ο θεός) επειδή περιγράφει τη φύσι του Λόγου και δεν προσδιορίζει την ταυτότητα του Προσώπου Του. Θα ήταν καθαρός Σαβελλιανισμός να ειπή «ο Λόγος ήτο ο θεός». Καμμιά ιδέα κατωτερότητος φύσεως δεν υποβάλλεται με τον τρόπο εκφράσεως, ο οποίος απλώς επιβεβαιώνει την αληθή θεότητα του Λόγου. Συγκρίνατε την αντίστροφο δήλωσι για την αληθή ανθρωπότητα του Χριστού εις 5:27 (ότι υιός ανθρώπου εστίν . . .)’.d

65. Τι έχοντας υπ’ όψι ο Επίσκοπος Ουέστκοτ είπε, πώς απέδωσαν μερικοί μεταφρασταί το κατά Ιωάννην 1:1, και τι αυτό περιγράφει ότι ήταν ο Λόγος;

⁶⁵ Ο αποθανών Επίσκοπος Ουέστκοτ, συνεκδότης του περίφημου Ελληνικού κειμένου των Χριστιανικών Γραφών, Ουέστκοτ και Χορτ, μιλεί για την «αληθή ανθρωπότητα του Χριστού» και όμως υποστηρίζει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν «αληθής ανθρωπότης», αλλά ένα μίγμα, ένας ούτω λεγόμενος Θεάνθρωπος. Οπωσδήποτε, σημειώστε ότι ο Επίσκοπος λέγει ότι η παράλειψις του οριστικού άρθρου «ο» προ της Ελληνικής λέξεως «θεός» κάνει τη λέξι «θεός» σαν ένα επίθετο που «περιγράφει την φύσιν του Λόγου» μάλλον αντί να προσδιορίζη την ταυτότητα του προσώπου του. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί μερικοί μεταφρασταί το αποδίδουν: «Και ο Λόγος ήτο θείος». Αυτό δεν είναι το ίδιο με το αν έλεγε ότι ο Λόγος ήτο Θεός και ήτο εντελώς ο ίδιος με τον Θεόν. Ένας γραμματολόγος θα μετέφραζε το εδάφιο ως εξής: «Και ο Λόγος ήτο θεότης», για να εκφέρη την άποψί του ότι ο Λόγος δεν ήταν «όλος εκ Θεού.»e Κατά τους τριαδιστάς ο Λόγος ήταν μόνον ένα τρίτον Θεού, εν ίσον Δεύτερον Πρόσωπον σ’ ένα εκ τριών-εν-ενί Θεόν. Οπωσδήποτε, η εξέτασις, που εκάμαμε όλων όσα ο Ιωάννης έγραψε, απέδειξε πόσο ψευδής είναι μια τέτοια διδασκαλία, μια διδασκαλία που ακόμη και οι τριαδισταί οι ίδιοι δεν μπορούν να εννοήσουν ή εξηγήσουν. Ο Λόγος είναι ο Υιός του Θεού, όχι το Δεύτερο Πρόσωπο του Θεού.

66, 67. (α) Πώς η μετάφρασις του Τόρρεϋ διετύπωσε το κατά Ιωάννην 1:1; (β) Πώς το διετύπωσε το Εμφατικόν Δίγλωττον;

⁶⁶ Τα Τέσσερα Ευαγγέλια, έκδοσις του Κ. Κ. Τόρρεϋ, δείχνουν τη διαφορά μεταξύ της λέξεως θεός με το ο (το οριστικό άρθρο) και της λέξεως θεός χωρίς το ο με την εξής μεταφραστική διατύπωσι: «Και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και ο Λόγος ήτο θεός.» (Δευτέρα έκδοσις 1947)

⁶⁷ Το Εμφατικόν Δίγλωττον, υπό του Βενιαμίν Ουίλσων, του 1864, δείχνει τη διαφορά με διατύπωσι της μεταφράσεως του ως ακολούθως: «Και ο ΛΟΓΟΣ ήτο με τον ΘΕΟΝ, και ο ΛΟΓΟΣ ήτο Θεός».

68. (α) Τι δείχνουν για τον Λόγον μεταφράσεις με τέτοια διατύπωσι; (β) Ποιο ερώτημα, λοιπόν, εγείρεται τώρα;

⁶⁸ Ακόμη και μεταφράσεις με τέτοια διατύπωσι δείχνουν ότι ο Λόγος, στην προανθρώπινη ύπαρξί του στον ουρανό μαζί με τον Θεό, είχε μια θεϊκή ιδιότητα αλλά δεν ήταν ο Θεός ο ίδιος ή μέρος του Θεού. Ο Λόγος ήταν ο Υιός του Θεού. Έτσι εγείρεται το ερώτημα, Πώς θα ονομάζαμε ένα τέτοιον Υιόν του Θεού, ο οποίος πρώτος απ’ όλους είχε αυτή τη θεϊκή ιδιότητα μεταξύ των υιών του Θεού στον ουρανό; Ενθυμούμεθα ότι ο Ιησούς Χριστός είπε στους Ιουδαίους ότι οι ανθρώπινοι εκείνοι κριταί, προς τους οποίους ή εναντίον των οποίον ήλθε ο λόγος του Θεού, ωνομάζοντο «θεοί» στον Ψαλμό 82:1-6.​—Ιωάν. 10:34-36.

«ΟΙ ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

69. Τι λέγει η Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους σχετικά με την έκφρασι «οι υιοί του Θεού» στις Εβραϊκές Γραφές;

⁶⁹ Οι Εβραϊκές Γραφές αναφέρουν «τους υιούς του Θεού» (μπενεΐ χα-Ελοχίμ) στη Γένεσι 6:2, 4· Ιώβ 1:6· 2:1· και 38:7. Η Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους, στην σελίδα 418, παράγραφος 2, κάνει σχόλια επί των Γραφικών αυτών εδαφίων και λέγει τα εξής:

Υπάρχει και μια άλλη χρήσις του μπεν- [«υιός του»] ή μπενεΐ [«υιοί του»] για να υποδηλώση την ιδιότητα του μέλους ενός συνδέσμου ή κοινωνίας (ή μιας φυλής, ή οιασδήποτε ωρισμένης τάξεως). Τοιουτοτρόπως μπενεΐ Ελοχίμ [«υιοί Θεού»] ή μπενεΐ χα-Ελοχίμ [«υιοί Του Θεού»] εις Γένεσιν 6:2, 4· Ιώβ 1:6· 2:1· 38:7 (παράβαλε επίσης τα μπενεΐ Ελίμ εις Ψαλμούς 29:1· 89:7) καταλλήλως σημαίνει όχι «υιούς θεού (ών)», αλλά όντα της τάξεως των ελοχίμ ή ελίμ·. . .

Και έπειτα η Γραμματική αυτή προχωρεί για να εξηγήση την Εβραϊκή έκφρασι εις 1 Βασιλέων 20:35 περί «υιών των προφητών» ότι εννοεί «πρόσωπα που ανήκουν στην αδελφότητα των προφητών» και την Εβραϊκή έκφρασι στον Νεεμία 3:8 «ο εκ των μυρεψών» ότι σημαίνει «έναν της τάξεως των μυρεψών».​—Βλέπε, επίσης, Αμώς 7:14.

70. Πώς Το Λεξικόν των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης υπό Κέλλερ και Μπαουμγκάρτνερ παρουσιάζει συμφωνία με την Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους;

⁷⁰ Το Λεξικόν των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, υπό Κέλλερ και Μπαουμγκάρτνερ, συμφωνεί με την Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους. Στη σελίδα 134, στήλη 1, στίχους 12, 13 της εκδόσεως 1951, το Λεξικόν αυτό τυπώνει πρώτα την Εβραϊκή έκφρασι και κατόπιν τη σημασία της στη Γερμανική και στην Αγγλική και λέγει: «ΜΠΕΝΕΪ ΕΛΟΧΙΜ (ατομικά) θεία όντα, θεοί.» Και έπειτα στη σελίδα 51, στήλη 1, στίχους 2, 3, λέγει: «ΜΠΕΝΕΪ ΧΑ-ΕΛΟΧΙΜ οι (χωριστοί) θεοί Γένεσις 6:2· Ιώβ 1:6· 2:1· 38:7.»

71. Στον Ψαλμό 8, πώς ονομάζει ο Δαβίδ τους αγγέλους του ουρανού, και έτσι πώς αποδίδουν διάφορες μεταφράσεις τον Ψαλμό 8:5;

⁷¹ Στον Ψαλμό 8:4, 5, ο Δαβίδ μιλεί προφητικά περί του πώς ο Λόγος του Θεού έγινε σαρξ και ονομάζει ο Δαβίδ τους αγγέλους του ουρανού ελοχίμ ή «θεούς», χρησιμοποιώντας την ίδια λέξι που συναντάται στον Ψαλμό 82:1, 6. Η Κατ’ Έξουσιοδότησιν Μετάφρασις ή Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου γράφει: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; και ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν; Διότι έκαμες αυτόν ολίγον τι κατώτερον από τους αγγέλους· με δόξαν και τιμήν εστεφάνωσας αυτόν.» Το εδάφιον Εβραίους 2:6-9 εφαρμόζει τους λόγους εκείνους στον Ιησού Χριστό, πώς με το να γίνη σαρξ αυτός ‘εγένετο ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’. (ΚΕΜ) Οπωσδήποτε, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις αποδίδει τον Ψαλμό 8:5 ώστε ν’ αναγινώσκεται: «Εν τούτοις έκαμες αυτόν ολίγον μόνον κατώτερον από τον Θεόν.» Το Βιβλίο των Ψαλμών υπό Σ. Τ. Μπάυγκτον, το μεταφράζει ως εξής: «Και έκαμες αυτόν ολίγον τι μικρότερον του Θεού.» Η Μετάφρασις του Μόφφατ λέγει: «Εν τούτοις έκαμες αυτόν ολίγον τι μικρότερον από θείον.»

72. Πώς αποδίδει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου τον Ψαλμό 8:5, και γιατί η απόδοσίς της δεν είναι διδασκαλία πολυθεϊσμού;

⁷² Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Επίσης ενήργησες να κάμης αυτόν ολίγον τι μικρότερον από τους θεοειδείς.» Είναι αυτή η τελευταία μετάφρασις μια διδασκαλία πολυθεϊσμού ή λατρείας πολλών θεών; Καθόλου! Γιατί; Επειδή οι Εβραϊκές Γραφές πράγματι περιέχουν αυτά τα πράγματα και εφαρμόζουν τον τίτλον ελοχίμ ή «θεοί» σε ανθρώπους και αγγέλους, εν τούτοις ακόμη και εκείνες οι Εβραϊκές Γραφές δεν εδίδασκαν πολυθεϊσμό στους Ιουδαίους.

73, 74. (α) Τι ήσαν κάποτε ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονες του, και τι έγιναν σ’ αυτόν τον κόσμο και στα έθνη του; (β) Γιατί δεν ήταν πολυθεϊσμός εκείνο που εδίδασκε ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 8:5, 6;

⁷³ Μη λησμονείτε ότι η Βίβλος διδάσκει ότι το πνευματικό πλάσμα, το οποίον μετεβλήθη σε Σατανάν ή Διάβολο, αρχικά ήταν ένας από εκείνους τους «υιούς του Θεού» ή ένας από εκείνους τους «θεοειδείς», ένας από τους ελοχίμ. Επίσης τα πνεύματα που έγιναν δαίμονες υπό τον Σατανάν αριθμούντο κάποτε μεταξύ εκείνων «των θεοειδών». Έτσι δεν είναι αξιοσημείωτο πράγμα το ότι ο απόστολος Παύλος ονομάζει τον Σατανάν ‘θεόν του κόσμου τούτου’, ή ότι λέγει ότι τα ειδωλολατρικά έθνη έκαμαν τους πνευματικούς δαίμονας θεούς των και προσφέρουν θυσίαν σ’ αυτούς.​—2 Κορ. 4:4· 1 Κορ. 10:20, 21.

⁷⁴ Ο Παύλος είπε: «Αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί)»· αλλά ο Παύλος δεν εδίδασκε πολυθεϊσμό με αυτά. Διότι προσέθεσε: «Αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός, ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν· και είς Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα, και ημείς δι’ αυτού.» (1 Κορ. 8:5, 6) Εμείς λατρεύομε τον ίδιο Θεό, τον οποίον ο Κύριος Ιησούς Χριστός λατρεύει, και αυτός είναι ο «είς Θεός, ο Πατήρ». Την λατρεία αυτή αποδίδομε σ’ αυτόν μέσω του Υιού του Θεού, ‘του ενός Κυρίου [μας] Ιησού Χριστού’.

75. Πώς αποδίδει το κατά Ιωάννην 1:1-3 η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, και απέναντι ποιου ιστορικού βάθους το πράττει αυτό;

⁷⁵ Με τη βάσι των διδασκαλιών του αποστόλου Ιωάννου, και μάλιστα, όλων των Γραφών της Ιεράς Βίβλου, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών αποδίδει το εδάφιον Ιωάννου 1:1-3 ως εξής: «Εν [τη] αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν [τη] αρχή μετά του Θεού. Πάντα ήλθον εις ύπαρξιν μέσω αυτού, και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον ήλθεν εις ύπαρξιν.»

76. (α) Επειδή εχρησιμοποιήθη να φέρη σε ύπαρξι όλα τα άλλα πλάσματα, τι πρέπει να ήταν ο Λόγος στον ουρανό; (β) Όπως ένας λαλούμενος λόγος, τι είναι ο Λόγος, και ποια θέσι κατέχει;

⁷⁶ Βεβαίως ο Λόγος, τον οποίον ο Θεός ο Πατήρ του εχρησιμοποίησε για να φέρη σε ύπαρξι όλα τα άλλα πλάσματα, ήταν ο πρώτος ή πρωτότοκος μεταξύ όλων των άλλων αγγέλων, τους οποίους οι Εβραϊκές Γραφές καλούν ελοχίμ ή «θεούς». Αυτός είναι ο «μονογενής Υιός» διότι είναι ο μόνος, τον οποίον ο ίδιος ο Θεός εδημιούργησε απ’ ευθείας χωρίς την ενέργεια ή συνεργασία οιουδήποτε πλάσματος. (Ιωάν. 3:16) Αν ο Λόγος δεν ήταν το πρώτο ζων πλάσμα, το οποίον ο Θεός εδημιούργησε, ποίος, τότε, είναι ο πρώτος δημιουργηθείς Υιός του Θεού, και πώς αυτή η πρώτη δημιουργία ετιμήθη κι εχρησιμοποιήθη ως ο πρώτος εκείνος που επλάσθη από την οικογένεια των υιών του Θεού; Εμείς δεν γνωρίζομε κανένα άλλον ειμή τον Λόγον, «Τον Λόγον του Θεού.» Όπως ένας λόγος που παράγεται από έναν ομιλητή, ο Λόγος είναι δημιουργία του Θεού, η πρώτη δημιουργία του Θεού. Εφόσον μη δίκαιοι κριταί επάνω στη γη, εναντίον των οποίων ήλθε ο λόγος της κρίσεως του Θεού, Γραφικώς ονομάζονται «θεοί» (ελοχίμ), ο Λόγος, τον οποίον ο Θεός διώρισε να είναι ένας δίκαιος Κριτής και δια του οποίου ο λόγος του Θεού έχει έλθει σε μας, ονομάζεται, επίσης, Γραφικώς «θεός». Αυτός είναι περισσότερο ισχυρός από ανθρωπίνους κριτάς.

«Ο ΛΟΓΟΣ»

77. Ως τι τον προσδιορίζει ο τίτλος του «Ο Λόγος», και ποιόν Αβησσυνό αξιωματικό μας υπενθυμίζει;

⁷⁷ Ο ίδιος του ο τίτλος «Ο Λόγος» τον προσδιορίζει ως τον Άρχοντα μεταξύ των υιών του Θεού. Εδώ ανακαλούμε στη μνήμη μας τον Αβησσυνό Καλ Χατζέ, που περιεγράφη από τον Τζαίημς Μπριούς οπό βιβλίο Ταξίδια προς Ανακάλυψιν των Πηγών του Νείλου κατά τα έτη 1768, 1769, 1770, 1771, 1772 και 1773:f

Υπάρχει ένας αξιωματικός, ονομαζόμενος Καλ Χατζέ, ο οποίος στέκεται πάντοτε όρθιος στην πλευρά του κιγκλιδώματος του παραθύρου, όπου υπάρχει μια οπή σκεπασμένη στο εσωτερικό από ένα παραπέτασμα από πράσινου ταφτά· πίσω από αυτό το παραπέτασμα κάθεται ο βασιλεύς, και μέσω αυτής της οπής διαβιβάζει ό,τι θέλει να ειπή στο Συμβούλιο, το οποίον σηκώνεται και δέχεται τον αγγελιαφόρο όρθιο . . . . Ως εδώ, όταν ήσαν ξένοι στο δωμάτιο, μας μιλούσε με κάποιον αξιωματικόν ονομαζόμενον Καλ Χατζέ, τη φωνή ή λόγον του βασιλέως. . . . παρουσιάσεις αυτού του είδους, που γίνονται από τον βασιλέα δημοσίως, σε καμμιά περίοδο δεν φαίνεται ότι ταίριαζαν με τη μεγαλοφυΐα αυτού του λαού. Προηγουμένως, το πρόσωπό του ουδέποτε το έβλεπαν, ούτε οιοδήποτε μέρος αυτού, εκτός από μερικές φορές που έβλεπαν το πόδι του. Αυτός κάθεται σ’ ένα είδος εξώστου με κιγκλιδωτά παράθυρα και παραπετάσματα ενώπιόν του. Ακόμη μάλιστα καλύπτει το πρόσωπό του κατά τις ακροάσεις ή ευκαιρίες δημοσίων εμφανίσεων, και όταν δικάζη. Σε περιπτώσεις προδοσίας, κάθεται μέσα από τον εξώστη του, και μιλεί μέσω μιας τρύπας που βρίσκεται στα πλάγιά του, προς ένα αξιωματικό που ονομάζεται Καλ Χατζέ, «η φωνή ή λόγος του βασιλέως», δια του οποίου στέλλει τις ερωτήσεις του, ή οτιδήποτε άλλο που απαντά, προς τους δικαστάς, οι οποίοι είναι καθισμένοι στην τράπεζα του συμβουλίου.

78. Τι σημαίνει για ένα πρόεδρο δημοκρατίας το ν’ αποκαλήται η γλώσσα ενός λαού;

⁷⁸ Κάπως υποδηλωτικό των ανωτέρω είναι το άρθρο που φέρει τον τίτλο «Το Είδωλο των Ινδονησίων-Σονκάρνο,» που εδημοσιεύθη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης υπό ημερομηνίαν 12 Σεπτεμβρίου 1961. Κάτω από την φωτογραφία του είναι η επεξήγησις «Η γλώσσα του Ινδονησιακού λαού», το δε άρθρο προχωρεί και λέγει:

. . . Χωρίς σχεδόν αμφιβολία ο ομιλητής θα προσθέση: «Όταν πεθάνω, μη γράψετε με χρυσά γράμματα επάνω στον τάφο μου: ‘Ενθάδε κείται η Αυτού Εξοχότης ο Δόκτωρ Μηχανικός Σουκάρνο, Πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ινδονησίας.’ Μάλλον γράψτε: ‘Ενθάδε κείται ο Μπαγκ [Αδελφός] Κάρνο, η Γλώσσα του Ινδονησιακού λαού’.»

Με το να τον αποκαλή «Γλώσσα», αυτό σημαίνει ότι αυτός μιλεί για ολόκληρο τον λαό.

79. (α) Ποια όμοια εικόνα λόγου χρησιμοποιεί η Έξοδος 4:16 για τον Ααρών; (β) Με ποιες δηλώσεις προς τους Ιουδαίους έδειξε ο Ιησούς ότι ήταν ο Λόγος του Θεού;

⁷⁹ Η Βίβλος, στην Έξοδο 4:16, χρησιμοποιεί μια όμοια εικόνα λόγου, όταν ο Θεός λέγη προς τον προφήτη Μωυσή σχετικά με τον αδελφό του Ααρών: «Και αυτός θέλει λαλεί αντί σου προς τον λαόν· και αυτός θέλει είσθαι εις σε αντί στόματος, συ δε θέλεις είσθαι εις αυτόν αντί Θεού.» Ως ομιλητής για τον θεοειδή Μωυσή, ο Ααρών εχρησίμευσε ως στόμα γι’ αυτόν. Το ίδιο συνέβη και με τον Λόγο, ο οποίος έγινε ο Ιησούς Χριστός. Για να δείξη ότι αυτός ήταν ο Λόγος του Θεού ή ομιλητής, ο Ιησούς είπε προς τους Ιουδαίους: «Η ιδική μου διδαχή δεν είναι εμού, αλλά του πέμψαντός με. Εάν τις θέλη να κάμη το θέλημα αυτού, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής, αν ήναι εκ του Θεού, ή αν εγώ λαλώ απ’ εμαυτού.» Εξηγώντας ότι αυτός μιλούσε αντί του Θεού, ο Ιησούς επίσης είπε: «Όσα λοιπόν λαλώ εγώ, καθώς μοι είπεν ο Πατήρ, ούτω λαλώ.»​—Ιωάν. 7:16, 17· 12:50.

80. Έχοντας υπ’ όψι το ότι αυτός είναι ο Λόγος του Θεού, τι μπορούμε τώρα να εκτιμήσωμε, όπως επεστήθη η προσοχή μας από τον Ιωάννην 1:1, 18 και 20:28;

⁸⁰ Αφού ο Ιησούς Χριστός ως ο Λόγος του Θεού κατέχει θέσι, που κανένα άλλο πλάσμα του Θεού δεν κατέχει, μπορούμε εμείς να εκτιμήσωμε γιατί ο απόστολος Ιωάννης έγραψε, εις Ιωάν. 1:1: «Και θεός ήτο ο Λόγος», Μπορούμε να εκτιμήσωμε, επίσης, τους λόγους του Ιωάννου στο Ιωάν. 1:18, όπως κατεγράφησαν στα περισσότερα αρχαία Ελληνικά χειρόγραφα: «Ουδείς άνθρωπος είδε ποτε τον Θεόν: ένας Μονογενής Θεός, Εκείνος που είναι εις τον κόλπον του Πατρός, αυτός εφανέρωσεν αυτόν.» (ΜΙΡ) Αφού αυτός είναι «ένας Μονογενής Θεός»,g ο οποίος έχει φανερώσει τον ουράνιο Πατέρα του σε μας, μπορούμε να εκτιμήσωμε την πρέπουσα δύναμι των λέξεων του αποστόλου Θωμά που απηυθύνθησαν προς τον αναστηθέντα Ιησούν Χριστόν: «Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου.»​—Ιωάν. 20:28.

81. Επειδή αυτός είναι ο Λόγος του Θεού, ποιος ήταν ο κύριος σκοπός του, για τον οποίον έγινε σαρξ και αίμα επάνω στη γη;

⁸¹ Επειδή ο Ιησούς Χριστός ως «ο Λόγος του Θεού» είναι ο παγκόσμιος Ομιλητής για τον Θεόν τον Πατέρα του, ο απόστολος Ιωάννης πολύ κατάλληλα παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό ως τον Πρώτιστον Μάρτυρα του Θεού. Το να φέρη μαρτυρία ήταν ο κύριος σκοπός του Λόγου με το να γίνη σαρξ και να κατοικήση μεταξύ ημών, πλασμάτων από αίμα και σάρκα. Ενώ ίστατο ενώπιον του Ρωμαίου Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, όταν εδικάζετο για τη ζωή του, ο Λόγος που έγινε σαρξ είπε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.»​—Ιωάν. 18:37.

82. Πώς, επομένως, μπορούσε ν’ αποκληθή κατάλληλα ο Λόγος στην Αποκάλυψι 3:14 και 1:5;

⁸² Έχοντας υπ’ όψι το υπόμνημα της ζωής του, όταν ήταν επί της γης ως ο πρώτιστος μάρτυς του Θεού, ο «Λόγος του Θεού» σε ουράνια δόξα μπορούσε να λέγη, στην Αποκάλυψι 3:14: «Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.» Κατά συνέπειαν, ο απόστολος Ιωάννης μπορούσε να προσευχηθή για χάρι και ειρήνη στις Χριστιανικές εκκλησίες από τον Θεόν και «από του Ιησού Χριστού, όστις είναι ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, και ο άρχων των βασιλέων της γης.» (Αποκάλ. 1:4, 5) Αυτός είναι ο Αρχηγός των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά Θεού.

83. (α) Συνεπώς, τι κάνομε καλά να πράξωμε, και γιατί; (β) Ενεργώντας καθώς ενήργησε ο Ιωάννης, τι θα είμεθα κι εμείς επίσης;

⁸³ Αφού ο Ιησούς Χριστός είναι τώρα ο δοξασμένος «Λόγος του Θεού» στον ουρανό, κάνομε καλά να δίνωμε ακρόασι σε όσα λέγει, διότι, όταν ομιλή αυτός, είναι ως να ομιλή ο Ιεχωβά ο ίδιος. (Αποκάλ. 19:13) Με το ν’ ακροώμεθα τη φωνή τού δοξασμένου, ζώντος «Λόγου του Θεού» αποδεικνύομε ότι είμεθα «εκ της αληθείας». Με το να γνωρίζωμε τη φωνή του και να την ακούωμε και ν’ ανταποκρινώμεθα στη φωνή του αποδεικνύομε ότι είμεθα «πρόβατά» του. (Ιωάν. 10:3, 4, 16, 27) Αν ακούωμε τη φωνή του και ανοίγωμε την θύρα και τον αφήνωμε να εισέλθη όπου ζούμε, αυτός θα εισέλθη και θα έχη ένα πνευματικό δείπνο μαζί μας. (Αποκάλ. 3:20) Περισσότερο από οιονδήποτε άλλον θεόπνευστον Χριστιανόν συγγραφέα της Βίβλου ο απόστολος Ιωάννης έγραψε περί μαρτύρων και μαρτυρίας. Αν εμείς, σαν τον Ιωάννη, ακούωμε τη φωνή του βασιλικού «Λόγου του Θεού», κι εμείς, επίσης, θα είμεθα πιστοί μάρτυρες, που δίνομε μαρτυρία για την αλήθεια που ελευθερώνει τους ανθρώπους και που οδηγεί σε αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Τελικά, λέγομε, Είμεθα ευγνώμονες προς τον Ιεχωβά Θεό διότι εχρησιμοποίησε τον απόστολο Ιωάννη για να κάμη γνωστό σε μας ποιος είναι ο Λόγος.

[Υποσημειώσεις]

Η Ελληνική λέξις θεού σημαίνει «του Θεού».

Το Λεξικόν της Αγίας Γραφής υπό Calmet, παραθέτοντας πρώτα τμηματικές περικοπές από το ανωτέρω βιβλίον του James Bruce, προχωρεί και λέγει:

«Περί της χρησιμοποιήσεως αυτού του λειτουργού, ο κ. Bruce δίνει διάφορα εξέχοντα παραδείγματα: ιδιαίτερα, ένα περί της δίκης ενός στασιαστού, όταν ο βασιλεύς, δια του Καλ Χατζέ, έθεσε ένα ερώτημα, με το οποίον κατεδείχθη αποτελεσματικά η ενοχή του. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο βασιλεύς της Αβησσυνίας κάνει έρευνα, δίνει τη γνώμη του, και δηλώνει τη θέλησί του δι’ ενός πληρεξουσίου, ενός μεσάζοντος, ενός μεσολαβή του, που λέγεται ‘ο ΛΟΓΟΣ του’. Υποθέτοντας προς στιγμήν ότι επρόκειτο για ένα Ιουδαϊκό έθιμο, βλέπομε σε τι αναφέροντο οι αρχαίοι Ιουδαίοι παραφρασταί με τον όρον των ‘Λόγος του ΙΕΧΩΒΑ’, αντί του ΙΕΧΩΒΑ του ιδίου· η δε ιδέα ήταν γνωστή στην αντίληψι την ιδική των και των αναγνωστών των· ένα στοιχείον όχι λιγότερο αναγκαίον από την ίδια τους αντίληψι. . . . Δεν θα απαλλάσσωμε, στο εξής, τους ευαγγελιστάς από την υιοθέτησι των μυθολογικών αντιλήψεων του Πλάτωνος; Μάλλον, δεν υιοθέτησε ο Πλάτων την ανατολική γλώσσα; και δεν διατηρείται ακόμη αυτό το έθιμο στην Ανατολή; Ιδέτε όλες τις αφηγήσεις της επισκέψεως ενός πρέσβεως προς τον ηγεμόνα· ο οποίος ποτέ δεν απαντά ο ίδιος, αλλά κατευθύνει τον βεζύρην του να μιλήση γι’ αυτόν. Έτσι, στην Ευρώπη, ο βασιλεύς της Γαλλίας κατευθύνει τον σφραγιδοφύλακά του να ομιλή εξ ονόματός του· έτσι δε κι ο λόρδος καγκελλάριος στην Αγγλία τερματίζει τις εργασίες της Βουλής, εκφράζοντας την ευαρέσκεια της αυτού μεγαλειότητος, και χρησιμοποιώντας το όνομα της αυτού μεγαλειότητος, καίτοι παρουσία της αυτού μεγαλειότητος.»​—Παράθεσις από τη σελίδα 935 του Λεξικού της Αγίας Γραφής υπό Calmet, εκδοθέντος υπό του αποθανόντος Mr. Charles Taylor, Αμερικανική Έκδοσις, Ανατεθεωρημένη, με πολλές προσθήκες, υπό by Edward Robinson. Boston: έκδοσις υπό Crocker and Brewster. . . . Νέα Υόρκη: Jonathan Leavitt, 1832.

Ένας βασιλικός αξιωματούχος όμοιος με τον Αβησσυνόν Καλ Χατζέ, που περιγράφεται ανωτέρω, εχρησιμοποιήθη ως παράδειγμα στις σελίδες 85, 86 του βιβλίου Η Μεταξύ Θεού και Ανθρώπου Καταλλαγή, που εγράφη στο έτος 1897 από τον Κάρολον Τ. Ρώσσελ· επίσης στο «σενάριο» του με τον τίτλον «Το Φωτό-Δράμα της Δημιουργίας», έκδοσις 1914, σελίς 54, παράγραφος 3. Η εικών εχρησιμοποιήθη εν σχέσει με το εδάφιον Ιωάννης 1:1.

Ισχυρή Αιτία για Πίστι στον Νέο Κόσμο του Θεού

«Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστεύοντων προς σωτηρίαν [διαφύλαξιν, ΜΝΚ] της ψυχής».​—Εβρ. 10:39.

1, 2. (α) Τι είναι μπροστά μας, το οποίον εκείνοι που αγαπούν ειρήνη και υγεία επεθύμησαν επί πολύν καιρό; (β) Γιατί δεν πρέπει ν’ αφήσωμε την πιθανότητα πυρηνικού πολέμου να καταστρέψη την πίστι μας όσον αφορά αυτό;

ΕΝΑΣ νέος κόσμος είναι ακριβώς μπροστά μας, όπου οι ανθρώπινες ψυχές θα ζουν για πάντα επάνω στη γη με τελεία ειρήνη, ευτυχία και ευεξία, χωρίς φόβο θανάτου ή απωλείας των αγαπητών προσώπων. Εκείνοι που αγαπούν ειρήνη και υγεία επεθύμησαν επί πολύν καιρό έναν τέτοιο κόσμο, και Ω πόσο γλυκειά θα είναι τέλος σ’ αυτούς η πραγματοποίησις αυτής της επιθυμίας!

² Ο νέος κόσμος, με την αιωνία του ζωή με ευτυχία, κατέστη δυνατός για μας από τον μεγάλο Δημιουργό του ουρανού και της γης. Λόγω των υποσχέσεών Του, που είναι καταγεγραμμένες στην Αγία Γραφή, μπορούμε σήμερα να έχωμε πίστι ότι ο ευτυχής αυτός κόσμος θα εισαχθή μέσα στον καιρό της γενεάς μας. Οι άνθρωποι θα εισέλθουν σ’ αυτόν, όχι με το να πεθάνουν και να γίνουν πνευματικοί άγγελοι στον ουρανό, αλλά με το να εξακολουθήσουν να ζουν σ’ αυτή την ίδια γη που κατοικούμε τώρα. Ο Θεός ο Δημιουργός των θα ιδρύση μια νέα τάξι πραγμάτων για την αιώνια ευλογία των στη γη. Η τρομερή πιθανότης θερμοπυρηνικού πολέμου μεταξύ των εθνών δεν πρέπει ποτέ να καταστρέψη την πίστι μας σ’ αυτή την υπόσχεσι του Θεού.

 3. Γιατί τίθεται πρώτα η ερώτησις, Θα υποτάξη ο Θεός τη νέα εκείνη τάξι πραγμάτων στους αγγέλους;

³ Κάτω από μια τέτοια νέα τάξι πραγμάτων, η ανθρώπινη οικογένεια δεν θα υπόκειται στις σημερινές κυβερνήσεις, που απειλούν την ίδια την ύπαρξι του ανθρωπίνου γένους με τα αποθέματα των φανταστικών όπλων για παγκόσμιο πόλεμο και τα μυστικά των σχέδια για τη χρησιμοποίησι των όπλων αυτών σε περίπτωσι πολέμου. Σε ποιόν, λοιπόν, θα υποτάξη ο Ύψιστος Θεός τη νέα τάξι πραγμάτων για την ευλογία των κατοίκων της γης; Θα τον υποτάξη μήπως στους αγγέλους, που εκατοντάδες εκατομμυρίων απ’ αυτούς υπηρετούν ενώπιον του ουρανίου θρόνου του αθανάτου Θεού, του «Παλαιού των Ημερών»; (Δαν. 7:9, 10) Στη διάρκεια αιώνων του μακρινού παρελθόντος αυτοί οι άγγελοι υπηρετούσαν τον Ύψιστο Θεό εν σχέσει με το ανθρώπινο γένος, για να προστατεύουν και διαφυλάττουν τον λαό του Θεού και να μεταβιβάζουν τους νόμους και τις εντολές του Θεού σ’ αυτόν. Η ιστορία των Εβραίων από τις ημέρες του πατριάρχου Αβραάμ, του υιού του Θάρα, μας δίδει ουσιώδη απόδειξι αυτής της υπηρεσίας από μέρους των αγγέλων. Ακόμη και τώρα ο Θεός χρησιμοποιεί αυτά τα αόρατα πνευματικά πρόσωπα για ν’ αποδίδουν υπηρεσία με θαυμαστούς τρόπους σ’ εκείνους που θα κληρονομήσουν σωτηρία για αιώνια ζωή σ’ αυτή τη νέα τάξι πραγμάτων.​—Εβρ. 1:14.

 4. Τι δεν πράττουν σήμερα πλείστοι φυσικοί Εβραίοι σχετικά με τη Χριστιανική επιστολή προς τους Εβραίους, και γιατί δεν πρέπει να οδηγηθούμε από το παράδειγμα τους;

⁴ Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια φυσικών Εβραίων. Πλείστοι απ’ αυτούς, εν τούτοις, δεν δέχονται και δεν προσέχουν ό,τι έγραψε κάποιος Βιβλικός συγγραφεύς στους Εβραίους Χριστιανούς πριν από δεκαεννέα αιώνες. Αλλά δεν πρέπει να οδηγηθούμε από το άπιστο παράδειγμά τους. Ενδιαφερώμεθα για σωτηρία, και αν ακόμη δεν ενδιαφέρονται αυτοί, και έχομε τη Θεόδοτη ικανότητα να εξασκούμε για τον εαυτό μας την ιδιότητα της πίστεως σε ό,τι αυτός ο θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφεύς είπε στους Εβραίους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος για τη νέα τάξι πραγμάτων. Απαντώντας στην ερώτησί μας ως προς το πρόσωπο στο οποίο ο Θεός απεφάσισε να υποτάξη τη νέα τάξι πραγμάτων, ο Βιβλικός αυτός συγγραφεύς λέγει:

 5. Τι είπε ο συγγραφεύς, στο Εβραίους 2:5-10, όσον αφορά την υποταγή της νέας τάξεως πραγμάτων;

⁵ «Διότι δεν υπέταξεν εις αγγέλους την οικουμένην την μέλλουσαν περί της οποίας λαλούμεν. Εμαρτύρησε δε τις εν τινι μέρει [στον Ψαλμό 8:4-6], λέγων, “Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν; έκαμες αυτόν ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων· με δόξαν και τιμήν εστεφάνωσας αυτόν, και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών σου· πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού·” διότι υποτάξας εις αυτόν τα πάντα, δεν αφήκεν ουδέν ανυπότακτον εις αυτόν. Τώρα όμως δεν βλέπομεν έτι τα πάντα υποτεταγμένα εις αυτόν. Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν, δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Διότι έπρεπεν εις αυτόν, δια τον οποίον είναι τα πάντα, και δια του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων.»​—Εβρ. 2:5-10.

 6. Λόγω του ανωτέρω γεγονότος, τι θα σημαίνη η νέα εκείνη γη για εκείνους που την κατοικούν, και γιατί;

⁶ Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο απ’ αυτό. Δεν υπέταξε ο Θεός στους αγγέλους την οικουμένην την μέλλουσα, η οποία σήμερα τόσο γοργά πλησιάζει. Στον πρώτιστον Υιόν του στον ουρανό υπέταξε ο Θεός εκείνη την μέλλουσα οικουμένη. Και δεν μπορούμε άρα γε να δούμε τώρα τι θα σημαίνη η νέα εκείνη γη για τους άνδρες και τις γυναίκες που θα την κατοικούν; Ζωή για πάντα με ευτυχία! Αυτό συμβαίνει επειδή Εκείνος στον οποίον θα είναι υποτεταγμένη η νέα εκείνη γη έχει γίνει ο Αρχηγός της σωτηρίας. Έγινε τέτοιος «δια το πάθημα του θανάτου . . . δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού.» Απέθανε για να μπορέσωμε να ζήσωμε για πάντα. Και μπορούμε ν’ απολαύσωμε ζωή για πάντα στην οικουμένη την μέλλουσα αν δεχθούμε το έλεος του Θεού μέσω αυτού που πέθανε για μας, του Ιησού Χριστού.

 7. Πώς και γιατί ο αρχηγός της σωτηρίας μας έγινε ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’;

⁷ Δεν ήταν σαν να κατέθεσε τη ζωή του για μας ένας κοινός άνθρωπος για να μπορέσωμε να ζήσωμε ένα μικρό διάστημα περισσότερο στη γη και να πεθάνωμε αργότερα χωρίς μια καλύτερη γη ή μια καλύτερη τάξι πραγμάτων. Συλλογισθήτε το αυτό, ο Υιός του Θεού κατήλθε από τον ουρανό για να μετάσχη του αίματός μας και της σαρκός μας ως άνθρωπος, ως τέλειος, αναμάρτητος, ακατάκριτος άνθρωπος. Σχετικά με τούτο είναι γραμμένο στην προς Εβραίους επιστολή 2:14, 15: «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» Οι άγγελοι δεν μετέχουν αίματος και σαρκός· είναι πνεύματα. Συνεπώς, ο πρώτιστος Υιός του Θεού, με το ν’ αφήση τον ουρανό και να γεννηθή ως ανθρώπινο πλάσμα και έτσι να μετάσχη αίματος και σαρκός, έγινε ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’.

 8. Τι σημαίνει για κάθε άνθρωπο το ότι εγεύθη «θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου»;

⁸ Υπήρχε ένας σκοπός σε τούτο. Ο σκοπός ήταν να μπορέση ο Ιησούς να προσφέρη, ως τέλειος ανθρώπινος Υιός του Θεού, μια ανθρώπινη θυσία ευπρόσδεκτη στον Θεό και έτσι να ‘γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου’. Ο θάνατός του για κάθε άνθρωπο σημαίνει αιώνια ζωή για κάθε άνθρωπο που επωφελείται της θυσίας του με πίστι στη ζωοπάροχη αξία της. Σημαίνει ελευθέρωσι από τον φόβο του θανάτου αν πιστέψωμε σ’ αυτόν που θα καταργήση ακόμη και τον Διάβολο, ο οποίος τώρα έχει το μέσον να προξενή θάνατο και ο οποίος επροξένησε τον θάνατο του Ιησού πριν από δεκαεννέα αιώνες.

 9. (α) Τι απήτησε η εκπλήρωσις του Ησαΐας 53:12 όσον αφορά εκείνον που αναφέρεται εκεί; (β) Σε ποια θέσι σχετικά με τους αγγέλους τον ανέστησε ο Θεός, και τι επομένως πρέπει να πράξωμε εμείς για να σωθούμε σε αιώνια ζωή;

⁹ Ο Παντοδύναμος Θεός δεν άφησε στον θάνατο τον αυτοθυσιασθέντα Υιό του. Ο Θεός είχε ειπεί προφητικά όσον αφορά τον Υιό του: «Θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων, και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» (Ησ. 53:12) Για να δώση σ’ αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και να τον κάμη να λαφυραγωγήση τον εχθρό και να μοιρασθή τα λάφυρα με άλλους ισχυρούς, ο Παντοδύναμος Θεός ανέστησε τον Υιό του εκ νεκρών. Η ιδέα ήταν όχι να γίνη πάλι ο Ιησούς άνθρωπος στη γη ‘ολίγον τι κατώτερος τον αγγέλων’, αλλά να είναι οι άγγελοι στο εξής πολύ κατώτεροι από τον Ιησούν. Ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών για να είναι πνευματικό πλάσμα «με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον» στον ουρανό, υψηλότερα παρά οποτεδήποτε προηγουμένως από τους αγγέλους. Για να καταστήση γνωστό ότι αυτός ο δοξασμένος Υιός ήταν υψηλότερος από τους αγγέλους, ο Θεός υπέταξε την «οικουμένην την μέλλουσαν», όχι στους αγγέλους, αλλά στον αγαπητό του Υιόν Ιησούν. Ο Θεός «δεν αφήκεν ουδέν ανυπότακτον εις αυτόν», ούτε ακόμη τους αγγέλους. Ο Θεός, ο οποίος είναι ο Ύψιστος, εδόξασε και ετίμησε τον Υιό του καθίζοντάς τον στα δεξιά του στους ουρανούς. Αν, λοιπόν, ποθούμε να ζήσωμε σ’ αυτήν την «οικουμένην την μέλλουσαν», δεν οφείλομε μήπως να υποταχθούμε, επίσης, σ’ αυτόν τον εξυψωμένον Υιόν του Θεού; Αν πραγματικά επιθυμούμε να σωθούμε σε αιώνια ζωή στη νέα γη, δεν είναι μήπως απόλυτη ανάγκη να υποταχθούμε σ’ αυτόν, τον από Θεού Αρχηγόν της σωτηρίας;

10. Γιατί υπάρχει αιτία για να λάβωμε πολύ στα σοβαρά ό,τι έχομε ακούσει μέσω αυτού μάλλον παρά μέσω αγγέλων;

¹⁰ Υπάρχει, λοιπόν, αιτία για μας να είμεθα πολύ σοβαροί για ό,τι έχομε ακούσει. Δεν είναι σαν να είχαμε ακούσει απλούς ανθρώπους, τους Εβραίους προφήτας. Οι Ιουδαίοι τούς άκουσαν ως το 31 π.Χ. Ούτε είναι σαν να είχαμε ακούσει αγγέλους. Μέσω αγγέλων στις ημέρες του προφήτου Μωυσέως διεβιβάσθη στους Ιουδαίους ο Δεκάλογος ή Δέκα Εντολές του Θεού, μαζί με όλους τους άλλους νόμους και διατάγματα. Ορθώς ελέχθη στους Ιουδαίους; «Οίτινες ελάβετε τον νόμον εκ διαταγών αγγέλων.» (Πράξ. 7:53· Γαλ. 3:19) Η περίπτωσίς μας είναι διαφορετική. Είχαμε τον Υιόν του Θεού στη γη πριν από δεκαεννέα αιώνες, που μιλούσε άμεσα στους ανθρώπους. Άτομα που τον άκουσαν, όπως ο Ματθαίος, ο Ιωάννης, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Παύλος, έγραψαν σ’ εμάς για το τι είπε και έπραξε. Βλέποντας, λοιπόν, ότι έχομε ακούσει όσα ελέχθησαν από τον Υιόν του Θεού, Εκείνον που είναι έπειτα από τον Ύψιστο Θεό, οφείλομε να πάρωμε πολύ στα σοβαρά ό,τι έχομε ακούσει μέσω αυτού.

11. Τι λέγει επάνω στο ζήτημα αυτό η προς Εβραίους επιστολή 2:1-4, δίνοντας μας αιτία για να ενεργήσωμε έτσι;

¹¹ «Δια τούτο», λέγει η προς Εβραίους επιστολή 2:1-4, «πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ. Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράδοσις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται δια του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων· και ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα, και με διάφορα θαύματα, και με διανομάς του αγίου πνεύματος, κατά την θέλησιν αυτού.»

12. Γιατί ο «λόγος» εκείνος, ακόμη και «λαληθείς δι’ αγγέλων», άξιζε να τύχη υπακοής από τους Ισραηλίτας;

¹² Ο «λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων» στον προφήτη Μωυσή έγινε βέβαιος και επεβλήθη, έτσι ώστε κάθε παράβασις και παρακοή σ’ αυτόν τον λόγον ετιμωρήθη δικαίως. Στους αγγέλους εκείνους προφανώς δεν περιελαμβάνετο ο Υιός του Θεού. Γιατί; Διότι εδώ, αυτή η θεόπνευστη επιστολή προς Εβραίους κάνει διάκρισι μεταξύ των αγγέλων γενικά και του εξυψωμένου Υιού του Θεού. Αλλά και αν ακόμη ο Μωσαϊκός νόμος που εδόθη στο Όρος Σινά στην Αραβία δεν μετεβιβάσθη μέσω του ουρανίου Υιού του Θεού, ο Νόμος αυτός, ωστόσο, προήρχετο από θεία πηγή και δεν παρεδόθη ωσάν να μην είχε μεγάλη βαρύτητα, ωσάν να μπορούσαν να παρακούσουν σ’ αυτόν με ελαφρότητα χωρίς φόβο δικαίας ανταποδόσεως. Όχι, αλλά παρά την αγγελική του διαβίβασι, ήταν ζωτικώς σπουδαίο το να δοθή προσοχή σ’ εκείνο τον Νόμο και να τύχη υπακοής. Ήταν ζήτημα ζωής το να γίνη αυτό. Παραδείγματος χάριν, ένας Ισραηλίτης ελιθοβολήθη μέχρι θανάτου επειδή συνέλεγε ξύλα στην εβδομαδιαία ημέρα σαββάτου, και τούτο έγινε με διαταγή του Ιεχωβά Θεού.​—Αριθμ. 15:32-36.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ

13, 14. Γιατί ο λόγος της σωτηρίας μέσω του Υιού του Θεού έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα, και πώς η προς Εβραίους επιστολή 1:1-4 εξαίρει αυτό το σημείο;

¹³ Εμείς σήμερα έχομε ακούσει τον λόγον της σωτηρίας όπως ελαλήθη από τον Υιόν του Θεού και όπως εβεβαιώθη από εκείνους που τον άκουσαν πριν από δεκαεννέα αιώνες. Ο λόγος της σωτηρίας που αυτός ελάλησε έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα λόγω της σπουδαιότητός του στη διάταξι του Θεού, σπουδαιότητα μεγαλύτερη από τον λόγον των αγγέλων που επολιτεύθησαν με τους Ισραηλίτας πριν από πολύν καιρό.

¹⁴ Ως προς τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα του, η προς Εβραίους επιστολή 1:1-4 λέγει: «Ο Θεός αφού ελάλησε το πάλαι προς τους [Εβραίους] πατέρας ημών δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι’ ου έκαμε και τους αιώνας· όστις, ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι’ εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς· τοσούτον ανώτερος των αγγέλων γενόμενος, όσον εξοχώτερον υπέρ αυτούς όνομα εκληρονόμησε.»

15. Ποιο ερώτημα, συνεπώς, εγείρεται ως προς το να εκφύγωμε εκτέλεσι;

¹⁵ Επομένως, αν οι Ισραηλίται που παρέβησαν τον ‘λόγον τον λαληθέντα δι’ αγγέλων’ εξετελέσθησαν με την κρίσι του Θεού, πόσο πολύ ολιγώτερο θα εκφύγωμε την εκτέλεσι από τον Θεό, δηλαδή, την ατελεύτητη καταστροφή, αν τώρα αγνοούμε και παραμελούμε τον λόγον της σωτηρίας, που άρχισε να λαλήται από ένα τέτοιο σπουδαίο πρόσωπο όπως ο Υιός του Θεού; Ο Θεός τον διώρισε Κληρονόμον των πάντων και Δημιουργόν των συστημάτων πραγμάτων ή αιώνων.

16. Τι επιθυμούμε ν’ απολαύσωμε, και ποιο λάθος των φυσικών Ιουδαίων δεν θέλομε να κάμωμε, σύμφωνα με την προειδοποίησι της προς Εβραίους επιστολής 3:12-14;

¹⁶ Επιθυμούμε ν’ απολαύσωμε μερικά από εκείνα τα ‘πάντα’, των οποίων ο Θεός τον διώρισε Κληρονόμον, δεν είναι έτσι; Επιθυμούμε ν’ απολαύσωμε το νέο σύστημα πραγμάτων που αυτός θα δημιουργήση, δεν είναι έτσι; Μάλιστα! Δεν πρέπει, λοιπόν, ποτέ ν’ απομακρυνθούμε από τον λόγον της σωτηρίας που αρχικά ελαλήθη από τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν. Πρέπει να δώσωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή στα πράγματα που ακούσαμε απ’ αυτόν, για να μην εκπέσωμε ποτέ από τη σωτηρία σ’ αυτό το νέο σύστημα πραγμάτων, τον νέο κόσμο. Δεν θέλομε να κάμωμε το ίδιο λάθος που έκαμαν οι φυσικοί Ιουδαίοι· βλέπομε τι είναι αυτοί σήμερα ως λαός. Έχοντας αυτούς υπ’ όψιν, ο θεόπνευστος συγγραφεύς λέγει, στην προς Εβραίους επιστολή 3:12-14: «Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος· αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ’ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το “σήμερον” δια να μη σκληρυνθή τις εξ υμών δια της απάτης της αμαρτίας· διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.»

17. Ως προς το να κρατήσωμε στερεά την αρχική μας πεποίθησι, ποια ερώτησις τίθεται όσον αφορά τους αναγνώστας της Σκοπιάς;

¹⁷ Επί πόσον καιρό είχατε, ως αναγνώστης της Σκοπιάς, την πεποίθησι που δίνει ο λόγος της σωτηρίας που ελαλήθη από τον Υιόν του Θεού; Πότε αρχίσατε να έχετε αυτή την πεποίθησι; Για πρώτη φορά το έτος αυτό; Το περασμένο έτος; Πριν από τρία χρόνια; Πριν από πέντε​—δέκα​—δεκαπέντε​—είκοσι​—είκοσι πέντε χρόνια; Μερικοί αναγνώσται της Σκοπιάς (η οποία άρχισε να εκδίδεται τον Ιούλιο του 1879) είχαν αυτή την πεποίθησι επί πενήντα χρόνια ή περισσότερο. Αυτό θα εσήμαινε πριν από το 1914, που ήταν το έτος στο οποίον εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και αυτός ο παλαιός κόσμος ή σύστημα πραγμάτων εισήλθε στον «καιρόν του τέλους», αν και επίσης εισήλθε στην πιο επιστημονική περίοδο ολοκλήρου της ανθρωπίνης ιστορίας. Έχασαν μήπως αυτοί οι αναγνώσται την πεποίθησι επειδή τα χρόνια της αναμονής επεσωρεύθησαν και ο καιρός της αναμονής δεν ετελείωσε ακόμη; Όχι! Το ότι εξακολουθούν να διαβάζουν και να υποστηρίζουν και να θέτουν σε κυκλοφορία τη Σκοπιά αποτελεί ισχυρή απόδειξι ότι δεν έπαυσαν να κρατούν την πεποίθησι που είχαν στην αρχή, αδιάφορο πριν από πόσον καιρό.

18, 19. (α) Για να μας ωφελήση αυτός ο σωτήριος λόγος, τι πρέπει να πράξωμε; (β) Γιατί οι φυσικοί Ιουδαίοι δεν έχουν ανάπαυσι σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, αλλά πώς και μόνο μπορούμε εμείς να την έχωμε;

¹⁸ Λόγω της πεποιθήσεώς μας, δεν έχομε επιθυμία ν’ αποστατήσωμε από τον ζώντα Θεόν, διότι το να γνωρίζωμε αυτόν και τον Υιόν του σημαίνει αιώνια ζωή. (Ιωάν. 17:3) Αλλ’ αν επιτρέψωμε ν’ αναπτυχθή μέσα μας «πονηρά καρδία απιστίας», θα αποστατούσαμε από τον Θεόν και τον Υιό του. Πιθανόν να έχομε απλώς ακούσει για πρώτη φορά προσφάτως ή πριν από λίγον καιρό αυτόν τον λόγον για ζωή στο νέο σύστημα πραγμάτων ή στην «οικουμένην την μέλλουσαν». Αλλ’ αυτός ο σωτήριος λόγος δεν θα μας ωφελήση ούτε τώρα ούτε στο κρίσιμο μέλλον αν δεν εξακολουθήσωμε να εξασκούμε πίστι εν σχέσει μ’ αυτόν. Έχομε τους αρχαίους Ιουδαίους προς απόδειξιν αυτού του σημείου.

¹⁹ Αναφερόμενη σ’ αυτούς, η προς Εβραίους επιστολή 4:2, 3 λέγει: «Διότι ημείς ευηγγελίσθημεν, καθώς και εκείνοι· αλλά δεν ωφέλησεν εκείνους ο λόγος τον οποίον ήκουσαν.» Γιατί; «Επειδή δεν ήτο εις τους ακούσαντας ηνωμένος με την πίστιν. Διότι εισερχόμεθα εις την κατάπαυσιν ημείς οι πιστεύσαντες, καθώς είπεν [όσον αφορά τους απίστους Ιουδαίους], “Ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, Δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου”.» Και ως την ημέρα αυτή οι απόγονοι των Ιουδαίων εκείνων δεν έχουν ανάπαυσι σ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμη και με τη Δημοκρατία των του Ισραήλ. Αλλά εμείς επιθυμούμε ανάπαυσι στον Θεό τον Δημιουργό. Μπορούμε να την έχωμε μόνο αν εμμένωμε στην πίστι μας και στην πεποίθησι που η πίστις εμπνέει.

Για να Διαφυλάξετε τις Ψυχές σας Ζωντανές, Έχετε Πίστι

 1. Τι είναι πίστις, ιδιαίτερα όπως ορίζεται στην προς Εβραίους επιστολή 11:1, 2;

«ΠΙΣΤΙ»; Τι είναι πίστις; μπορεί να ρωτήση ένας νέος αναγνώστης της Σκοπιάς. Ας κυττάξη κάθε αναγνώστης της Σκοπιάς τους ορισμούς της «πίστεως» σε οποιοδήποτε λεξικό που έχει πρόχειρο. Εδώ, όμως, είναι ο ορισμός της πίστεως που δίδεται από την προς Εβραίους επιστολή 11:1, 2, καθώς εξεδηλώθη παραδειγματικά από ανθρώπους του Θεού στους αρχαίους χρόνους πριν από τη Χριστιανική Εποχή: «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις [υπόστασις, Αρχαίον Κείμενον], βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων. Διότι δια ταύτης έλαβον καλήν μαρτυρίαν οι πρεσβύτεροι.» Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε μαρτυρία γι’ αυτούς ότι τον ευηρέστησαν λόγω της πίστεως των που υπεστηρίζετο με έργα.

 2. Γιατί οι άνθρωποι εκείνοι είχαν ελπίδα, παραδείγματος χάριν, ο Άβελ;

² Οι άνθρωποι εκείνοι είχαν ελπίδα. Ήλπιζαν για κάτι. Η ελπίδα των μετεδόθη σ’ αυτούς από ό,τι ο Θεός είχε ειπεί ή είχε υποσχεθή. Παραδείγματος χάριν, υπήρχε ο Άβελ, ο δεύτερος γυιός που εγεννήθη στον Αδάμ και στην Εύα έξω από τον κήπο της Εδέμ. Ο Άβελ είχε ελπίδα. Γιατί; Λόγω του ό,τι ο Ιεχωβά Θεός είχε ειπεί στον όφιν του πειρασμού στον κήπο της Εδέμ εις επήκοον του πατρός και της μητρός του Άβελ. Πάνω σε τούτο, η Γένεσις 3:14, 15 (ΜΝΚ) μας λέγει: «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, . . . έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Συνεπώς ο Άβελ ήλπιζε για την έλευσι του υπεσχεμένου Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού και για τη συντριβή της κεφαλής του Πειραστού από το Σπέρμα αυτό.

 3. Ποια ελπίδα είχε ο Αβραάμ, και γιατί;

³ Έπειτα, επίσης, υπήρχε ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ. Όταν εκλήθη να εγκαταλείψη την πατρίδα του και τους συγγενείς του, ο «Ιεχωβά είπε προς τον Άβραμ, . . . θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλώνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν· και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντας σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.» (Γεν. 12:1-3, ΜΝΚ) Έτσι αυτός ο άτεκνος Εβραίος, ο Αβραάμ, είχε την ελπίδα ν’ αποκτήση τέκνα και να γίνη μεγάλο έθνος και να μεγαλυνθή το όνομά του. Θα ήταν, λοιπόν, ευλογία στους άλλους, έτσι ώστε όλες οι φυλές της γης θ’ αποκτούσαν ευλογία μέσω αυτού.

 4. Σε αρμονία με τι ενήργησαν και ο Άβελ και ο Αβραάμ, και τι εσήμαινε η πορεία της ενεργείας των;

⁴ Ο Άβελ και ο Αβραάμ ανέμεναν να λάβουν εκείνο, για το οποίον ήλπιζαν. Ενήργησαν, λοιπόν, σύμφωνα με την προσδοκία τους να λάβουν κάτι επιθυμητό. Αυτή η πορεία ενεργείας εσήμαινε πίστι από μέρους των. Η πίστις έχει μια βάσι, όπως έχει και η ελπίδα. Η ελπίδα περιλαμβάνει μια προσδοκία ν’ αποκτήση κανείς κάτι και όχι απλώς μια επιθυμία γι’ αυτό. Τώρα η πίστις δεν είναι απλή προσδοκία· αλλιώς, η πίστις θα ήταν ίδια με την ελπίδα ή τουλάχιστον θα ήταν μέρος αυτής. Αλλά ο λόγος του Θεού χειρίζεται την ελπίδα και την πίστι ως χωριστά πράγματα, μολονότι σχετίζονται το ένα με το άλλο.

 5. (α) Ποιόν ορισμό της πίστεως δίνει πρώτα το Εβραίους 11:1; (β) Σύμφωνα με την Ελληνική λέξι υπόστασις που χρησιμοποιείται εκεί, πρέπει η πίστις να νοηθή ως υλική ουσία;

⁵ Σημειώστε ότι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου της προς Εβραίους επιστολής 11:1 λέγει, όχι ότι η πίστις είναι απλή προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων, αλλά ότι η πίστις είναι η «βεβαιωμένη» προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων. Βέβαια, η λέξις, που χρησιμοποιεί το Ελληνικόν κείμενον της προς Εβραίους επιστολής 11:1, είναι υπόστασις, και, σύμφωνα με τις λέξεις που την συνοδεύουν σε μια πρότασι, υπόστασις μπορεί να σημαίνη αρκετά διαφορετικά πράγματα, όπως (α) θεμέλιον, υποδομή· βάσις· πεποίθησις· θάρρος· απόφασις· σταθερότης· επιχείρησις· υπόσχεσις· ή, (β) ουσιώδης φύσις· ουσία· πραγματική ύπαρξις· πραγματικότης· πραγματική φύσις· η πλήρης έκφρασις ή έκτασις (μιας ιδέας).a Τώρα γνωρίζομε ότι η πίστις δεν είναι κάτι το υλικό· δεν είναι μια απτή ουσία που μπορεί να ζυγισθή στην πλάστιγγα. Είναι μια ιδιότης της καρδιάς, διότι, όπως μας πληροφορεί το Ρωμαίους 10:10, «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην».

 6. Τι σημαίνει, λοιπόν, υπόστασις όσον αφορά ελπιζόμενα πράγματα;

⁶ Εδώ, λοιπόν, ο όρος υπόστασις ως εφαρμοζόμενος στην πίστι θα εσήμαινε κάτι που είναι βάσις για ελπίδα, αλλά και κάτι που είναι επίσης ισχυρό, υποκινητικό και διεγερτικό σε δράσι. Επομένως, όπως η Μετάφρασις Νέου Κόσμου παρουσιάζει το Εβραίους 11:1, πίστις είναι μια προσδοκία που κινεί κάποιον σε δράσι επειδή η προσδοκία είναι καλά βασισμένη· η προσδοκία γίνεται βέβαιη ή είναι βεβαιωμένη. Δεν αφήνει ένα άτομο ασταθές, αβέβαιο για τον εαυτό του, αναποφάσιστο. Υπόστασις, λοιπόν, είναι μια «βεβαιωμένη» προσδοκία.

7, 8. Γιατί η προσδοκία του Άβελ για ό,τι ήλπιζε ήταν καλά βασισμένη;

⁷ Ποια αιτία, λοιπόν, είχε ο Άβελ να αισθάνεται μια «βεβαιωμένη προσδοκία»; Φυσικά η δήλωσις του Θεού στον Πειραστήν στην Εδέμ διήγειρε τις ελπίδες του Άβελ, αλλ’ η προσδοκία τού ότι ο Θεός θα εξεπλήρωνε την υπόσχεσί του ήταν βεβαιωμένη, καλά βασισμένη, ασφαλούς πραγματοποιήσεως. Πώς;

⁸ Ο Άβελ είδε ότι εκείνο που συνέβη στον όφιν απεδείκνυε αληθινούς τους λόγους του Θεού: «Επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου.» Ο Άβελ, επίσης, είδε ότι η απόφασις του Θεού είχε ασφαλώς εκτελεσθή επάνω στους γονείς του Αδάμ και Εύα: αυτοί είχαν εξωσθή από τον κήπο της Εδέμ και ο Αδάμ έπρεπε να εργάζεται με ιδρώτα και μόχθο για ν’ αποκτά τα προς το ζην για την οικογένειά του και η Εύα παρήγε γυιούς και θυγατέρες για τον Αδάμ με πόνους εγκυμοσύνης και ωδίνες τοκετού, κάτω από την εξουσία του συζύγου της. (Γεν. 3:14, 16-19) Ο Άβελ, επίσης, είδε ότι οι γονείς του ήσαν σε κατάστασι θνητότητος, και αυτός επίσης, ως απόγονός των, ανέμενε να πεθάνη στην πορεία του χρόνου. Αυτά έγιναν όπως ακριβώς είχε ειπεί ο Θεός στον πατέρα του Άβελ: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 2:16, 17). Ο Άβελ είδε ότι ο Θεός ήταν αληθινός σε ό,τι προειδοποίησε ή υπεσχέθη.

 9. Τι έκαμε με πίστι ο Άβελ, και με ποιό αποτέλεσμα;

⁹ Λογικά, λοιπόν, ο Άβελ εθεμελίωσε πίστι επάνω σε γνωστά γεγονότα που απεδείκνυαν την αληθινότητα του Θεού. Επίστεψε στην υπόσχεσι του Θεού για ένα Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού ως μέλλουσαν να εκπληρωθή ασφαλώς. Ο Πειραστής είχε επιφέρει θάνατο· το Σπέρμα της γυναικός θα νικούσε τον Πειραστή και θα εγίνετο υπεύθυνο για αποκατάστασι ζωής στους ανθρώπους που είχαν κληρονομήσει θάνατο. Με πίστι τι έκαμε τότε ο Άβελ; Προσέφερε στον Θεό θυσία ζώων, χύνοντας το αίμα προβάτων από το ποίμνιο του. Ο Άβελ δεν έσφαξε πρόβατα για να προμηθεύση φαγητό από σάρκα στον εαυτό του, αλλ’ άφησε τη ζωή των θυσιαστικών εκείνων προβάτων να δοθή ως υποκατάστατον της ιδίας του ζωής, μ’ ένα εξεικονιστικό τρόπο. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Κάιν απλώς έκαμε μια δίχως ζωή προσφορά αγροτικών προϊόντων στον Θεό. Ο Θεός απέρριψε τη φυτική προσφορά του Κάιν, αλλά με επιδοκιμασία εδέχθη τη θυσία του Άβελ. Ο Θεός έδωσε στον Άβελ μαρτυρία θείας επιδοκιμασίας επάνω του.—Γέν. 4:1-8.

10. Όπως εκτίθεται στο Εβραίους 11:4, σύμφωνα με τι ο Άβελ απέκτησε θεία επιδοκιμασία;

¹⁰ Γιατί έγινε αυτό; Επειδή ο Άβελ είχε πίστι στον Ιεχωβά Θεό και προσέφερε θυσία σε αρμονία με την πίστι του. Η προς Εβραίους επιστολή 11:4, για να δώση την πρώτη διευκρίνισι του τι είναι πίστις, λέγει: «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού· και δι’ αυτής, καίτοι αποθανών, έτι λαλεί.»

11. Πώς ο Άβελ, αν και νεκρός, όμως λαλεί, και ποιο «αίμα καθαρισμού» λαλεί καλύτερα από το αίμα του Άβελ;

¹¹ Με δολοφονία από τα χέρια του ζηλοτύπου αδελφού του Κάιν, ο Άβελ απέθανε. (Γέν. 4:8-12) Αν και ο Άβελ απέθανε τέσσερες χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, η πίστις που είχε αναφέρεται στη Γραφή και έτσι αυτός μιλεί ως ο πρώτος ανθρώπινος μάρτυς του Ιεχωβά. Το αίμα του Άβελ δεν απελύτρωσε ή εξηγόρασε κανένα, όπως και το αίμα των προβάτων που εθυσίασε. Το αίμα του έκραζε στον Θεό για εκδίκησι εναντίον του δολοφόνου Κάιν. Αλλά το αίμα του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού, στου οποίου την έλευσι είχε πίστι ο Άβελ, κράζει στον Θεό για έλεος επάνω στον Άβελ και σε όλα τα άτομα που έχουν πίστι όμοια με του Άβελ. Γι’ αυτό το λόγο η προς Εβραίους επιστολή 12:24 μιλεί για «νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και . . . αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.» Έτσι με πίστι ο Άβελ επλησίασε στον Θεό κι ευηρέστησε σ’ αυτόν, και τώρα ο Άβελ περιμένει ανταμοιβή από τον Θεό στον νέο κόσμο.​—Εβρ. 11:6.

ΦΑΝΕΡΗ ΚΑΤΑΔΕΙΞΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΜΗ ΒΛΕΠΟΜΕΝΩΝ

12. Τι άλλο λέγει το Εβραίους 11:1 ότι είναι πίστης, και γιατί η Ελληνική λέξις έλεγχος που χρησιμοποιείται εκεί είναι κατάλληλη εν σχέσει με πραγματικότητες που δεν βλέπονται ακόμη;

¹² Εν τούτοις, η πίστις λέγεται ότι είναι, όχι μόνο «η βεβαιωμένη προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων», αλλά και «η φανερή κατάδειξις πραγματικοτήτων αν και δεν βλέπονται» (ΜΝΚ)· ή, σύμφωνα με τη Νεοελληνική Μετάφρασι, «ελπιζομένων πεποίθησις», αλλά και «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Για την έκφρασι «φανερή κατάδειξις» ή «βεβαίωσις» το αρχαίο κείμενο της προς Εβραίους 11:1 επιστολής χρησιμοποιεί τη λέξι έλεγχος. Το Ελληνο-Αγγλικό λεξικό, που αναφέραμε πιο πάνω, ορίζει αυτή τη λέξι και της αποδίδει τις εξής σημασίες: (α) επιχείρημα διαψεύσεως ή αναιρέσεως· (β) γενικά, αντεξέτασις, δοκιμή, διερεύνησις, ειδικά για σκοπούς αναιρέσεως· (γ) κατάλογος, απογραφή. Η αρχαία Ελληνική λέξις έχει έτσι να κάμη με παρουσίασι αποδείξεως που καταδεικνύει κάτι, ιδιαίτερα κάτι αντίθετο προς ό,τι φαίνεται να είναι η περίπτωσις. Αυτό κάνει έτσι καταφανές ότι προηγουμένως δεν διεκρίνετο και έτσι ανασκευάζει ό,τι φαίνεται ότι είναι η περίπτωσις. Μ’ αυτό τον τρόπο πραγματικότητες που δεν βλέπονται, αλλά που πρέπει να μελετηθούν, μπορούν να εμφανισθούν και να εκτιμηθούν από μας.

13. Πώς ο Χριστόφορος Κολόμβος παρέσχε ένα καλό παράδειγμα τούτου;

¹³ Για διευκρίνισι, πάρτε τον Χριστόφορο Κολόμβο. Αν, αντί να είναι ένας Ρωμαιοκαθολικός που του απηγορεύετο τότε να διαβάζη την Αγία Γραφή, ο Κολόμβος ήταν ένας Ιουδαίος όπως ισχυρίσθησαν πολλοί, θα μπορούσε να έχη διαβάσει το Ησαΐας 40:22 για τη σφαιρικότητα της γης: «Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες· ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα, και εξαπλόνων αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν.» Επίσης, το Ιώβ 26:7: «Εκτείνει τον βορέαν επί το κενόν κρεμά την γην επί το μηδέν.» Τώρα ο Κολόμβος δεν ήταν αστροναύτης σαν εκείνους τους σημερινούς που έχουν παρακολουθήσει την τροχιά της γης από το έξω διάστημα και έχουν ιδεί με τα μάτια τους τη σφαιρικότητα της γης. Αλλά με τρείς κύριες γραμμές επιχειρήματος αντλημένου (1) από φυσικές αφορμές, (2) από θεωρίες γεωγράφων και (3) από τις εκθέσεις και παραδόσεις ναυτικών, ο Κολόμβος ελογικεύθη και διέκρινε ότι η γη μας πρέπει να είναι σφαίρα. Παραδείγματος χάριν, ότι η έκλειψις της σελήνης ήταν κυκλική· ότι, μπορούσε να δη ότι η σελήνη ήταν στρογγυλή· όταν ερχόμενα πλοία προβάλλουν στον μακρινόν ορίζοντα, οι ιστοί των ιστιοφόρων εμφανίζονται πρώτα και το σκάφος τελευταία. Μ’ αυτούς τους τρόπους κατεδείχθη σ’ αυτόν πολύ φανερά ένα πραγματικό γεγονός για τη γη, μολονότι δεν το είχε ιδεί. Ενεργώντας με βάσι αυτή τη φανερή απόδειξι, έπλευσε προς τη δύσι και ανεκάλυψε τις Δυτικές Ινδίες και τη Νότιο Αμερική. Η πίστις του εθριάμβευσε.

14. Τι είδους πίστις ήταν η πίστις του Κολόμβου, αλλά τι είδους πίστις είναι εκείνη που εικονογραφείται στο κεφάλαιο 11 της προς Εβραίους επιστολής;

¹⁴ Εν τούτοις, η πίστις του Κολόμβου δεν ήταν πνευματική πίστις. Ήταν μόνο επιστημονική. Με αυτήν υπηρέτησε αυτόν τον υλιστικό κόσμο και τον Θεό του. (2 Κορ. 4:4) Αλλά το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής δίνει ιστορικές εικονογραφήσεις ανδρών που ευηρέστησαν τον Θεό του νέου κόσμου, τον Ιεχωβά, με τη Γραφική τους πίστι. Είχαν όλοι πίστι στην έλευσι, όχι του λεγομένου νέου κόσμου της Αμερικής, αλλά του νέου κόσμου υπό το υποσχεμένο Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού. Η προς Εβραίους επιστολή 11:3 λέγει: «Δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ] εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων.»

15. Με ποιον τρόπο οι υλισταί άνθρωποι του κόσμου τούτου δείχνουν ότι δεν έχουν πίστι, αλλά γιατί εμείς έχομε πίστι;

¹⁵ Υλισταί άνθρωποι του κόσμου τούτου ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατον γι’ αυτούς να πιστέψουν ότι υπάρχει Θεός ο οποίος πάντοτε υπήρχε και ο οποίος εδημιούργησε το σύμπαν εκ του μηδενός. Δεν μπορούν, λοιπόν, να πιστέψουν ότι τα όσα βλέπουν μέσω τηλεσκοπίων και ηλεκτρονικών μικροσκοπίων «δεν έγειναν εκ φαινομένων», δηλαδή, εδημιουργήθησαν εκ του μηδενός. Αλλά εμείς, ως σπουδασταί της Γραφής, λόγω της πρακτικής μας πίστεως, δεν μπορούμε να δούμε πώς οι «αιώνες» («συστήματα πραγμάτων»), ή τα «βλεπόμενα» από τους γυμνούς μας οφθαλμούς, εδημιούργησαν τον εαυτό τους εκ του μηδενός και ήλθαν σε ύπαρξι με οποιονδήποτε άλλον τρόπο παρά από έναν νοήμονα, παντοδύναμο Θεό ανεξάντλητης ενεργείας και σοφίας. Δεν είμεθα τυφλοί. Μπορούμε να δούμε τη ‘φανερή απόδειξι’ ότι ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά υπάρχει και πάντοτε υπήρχε, έτσι ώστε «δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ] εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού.»​—Ρωμ. 1:20-23.

16, 17. (α) Σύμφωνα με τη 2 Πέτρου 3:13, τι προσμένομε, και γιατί; (β) Εν σχέσει με αυτό, τι μας λέγει η προς Εβραίους επιστολή 11:8-10 για τον Αβραάμ τον Εβραίο;

¹⁶ Η πίστις μας δεν είναι μια γεμάτη άγνοια προθυμία να πιστέψωμε κάτι με ασθενή ή ανεπαρκή απόδειξι. Η πίστις μας είναι νοήμων και βασίζεται στον αλάθητον γραπτόν λόγον του Θεού. Με πίστι αποβλέπομε στον Θεό να δημιουργήση ένα νέο σύστημα πραγμάτων με μια «οικουμένην» υπό τον δοξασμένο Υιό του Ιησού Χριστό, «δι’ ου έκαμε και τους αιώνας [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ].» (Εβρ. 2:5-9· 1:2) Όπως λέγει ακριβώς η 2 Πέτρου 3:13, «κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» Μεταξύ των αρχαίων εκείνων ανδρών που, όπως λέγει η προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο ενδέκατο, ανέμεναν την έλευσι αυτού του νέου συστήματος πραγμάτων, στο οποίο πρόκειται να κατοική δικαιοσύνη, ήταν και ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ. Όσον αφορά αυτόν, η προς Εβραίους επιστολή 11:8-10 μας λέγει:

¹⁷ «Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει. Δια πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς, μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.»

18. Τι άφησε ο Αβραάμ, που παρέμεινε και με ποιους, και γιατί ο Ησαύ δεν μνημονεύεται μαζί του;

¹⁸ Σύμφωνα με το Γένεσις 11:31 και Πράξεις 7:2-5, ο Αβραάμ, του οποίου το όνομα ήταν στην αρχή Άβραμ, άφησε την πόλι Ουρ της γης των Χαλδαίων, δηλαδή, της γης Σεναάρ, όπου είχε κτισθή ο πύργος της Βαβέλ πριν από διακόσια χρόνια περίπου. Η «γη της επαγγελίας», στην οποίαν ο Ιεχωβά Θεός τον ωδήγησε, απεδείχθη ότι ήταν η «γη Χαναάν». (Γεν. 12:1-9) Εκεί γεννήθηκαν σ’ αυτόν γυιοί και εγγονοί, περιλαμβανομένων του Ισαάκ και του Ιακώβ. Η προς Εβραίους επιστολή 11:9 λέγει ότι ο Αβραάμ κατώκησε σε σκηνές με τον γιό του Ισαάκ και τον εγγονό του Ιακώβ, με τον Ιακώβ επί δεκαπέντε χρόνια. Ο Ιακώβ είχε ένα δίδυμο αδελφό που ωνομάζετο Ησαύ, αλλά σημειώνομε ότι δεν αναφέρεται ότι ο Αβραάμ κατώκησε σε σκηνές με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και τον Ησαύ ή με τον Ισαάκ και τον Ησαύ, ο οποίος ήταν ο μεγαλύτερος δίδυμος. Ο Ησαύ ο πρωτότοκος αφέθη έξω από αυτό το κεφάλαιο ενδέκατο της προς Εβραίους επιστολής με τη βραχεία του αφήγησι των κατορθωμάτων των ανθρώπων πίστεως προφανώς επειδή ο Ησαύ δεν ήταν άνθρωπος πίστεως. Τα γεγονότα δείχνουν ότι δεν ήταν.

19, 20. (α) Ποιες ενυμφεύθη ο Ησαύ, και πού επήγε; (β) Πώς οι απόγονοι του Ησαύ (ή Εδώμ) έδειξαν ότι δεν είχαν πίστι όπως ο προπάππος των Αβραάμ;

¹⁹ Αντί να νυμφευθή μέσα στην φοβούμενη τον Ιεχωβά οικογενειακή συγγένεια του πάππου του Αβραάμ, ο Ησαύ έκαμε τις διευθετήσεις του για γάμο σε ηλικία σαράντα ετών και έλαβε ως συζύγους δύο ειδωλολάτρισσες κόρες, δύο Χετταίες στη γη Χαναάν. (Γέν. 26:34) Πολλά έτη αργότερα, όμως, ο δίδυμος αδελφός του Ιακώβ εστάλη από τον πατέρα των Ισαάκ προς βορράν στη Συρία για να λάβη σύζυγο από την οικογενειακή συγγένεια του Αβραάμ. (Γέν. 28:1-8) Στη διάρκεια της απουσίας του Ιακώβ ο δίδυμος αδελφός του Ησαύ εγκατέλειψε τον πατέρα των Ισαάκ και κατώκησε «εις την γην Σηείρ, εις τον τόπον του Εδώμ».​—Γέν. 28:8, 9· 32:3· 33:16.

²⁰ Έπειτα από την επιστροφή του Ιακώβ στον πατέρα των Ισαάκ, ο Ησαύ οριστικά εγκατεστάθη στη γη Σηείρ, περιλαμβανομένου του ‘όρους Σηείρ’. (Γέν. 36:1-9) Ο Θεός είχε ήδη ειπεί στον Ιακώβ (ή Ισραήλ) ότι βασιλείς επρόκειτο να εξέλθουν από την οσφύν του· αλλά προτού αυτό συμβή ποτέ, οι απόγονοι του Ησαύ (ή Εδώμ) ώρισαν βασιλείς επάνω τους και οικοδόμησαν πόλεις ως μονίμους τόπους κατοικήσεως. Συνεπώς διαβάζομε: «Και ούτοι είναι οι βασιλείς οίτινες βασίλευσαν εν τη γη Εδώμ, πριν βασιλεύση βασιλεύς επί τους υιούς Ισραήλ. Και εβασίλευσεν εν Εδώμ Βελά, ο υιός του Βεώρ· το δε όνομα της πόλεως αυτού ήτο Δενναβά.» Άλλες βασιλικές πόλεις ήσαν η Αβίθ και η Παού. (Γέν. 36:31-39· 35:9-11) Ο Ησαύ δεν ήθελε να έχη μέρος στο να υποφέρη την εκπλήρωσι του λόγου του Θεού όσον αφορά το σπέρμα του Αβραάμ: «Το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλεύσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς, τετρακόσια έτη.» (Γέν. 15:13) Οι απόγονοι του Ησαύ δεν επιζητούσαν κάποια μέλλουσα πόλι από τον Θεό. Εγκατέλειψαν τις σκηνές για να κατοικούν σε πόλεις.

21. (α) Γιατί το Εβραίους 12:15-17 παρουσιάζει τον Ησαύ ως προειδοποιητικό παράδειγμα; (β) Γιατί το Εβραίους 11:9 μνημονεύει τον Ιακώβ αντί του Ησαύ;

²¹ Ο Ησαύ ο πρωτότοκος του Ισαάκ είχε περιφρονήσει τα πρωτοτόκιά του και τα επώλησε στον νεώτερο δίδυμο αδελφό του Ιακώβ. Δεν είχε πίστι. Δεν εκτιμούσε τα ιερά πράγματα όπως ήταν η Αβρααμιαία επαγγελία του Θεού. (Γέν. 25:29-34) Γι’ αυτό το λόγο η προς Εβραίους επιστολή 12:15-17 παρουσιάζει τον υλιστή Ησαύ ως προειδοποιητικό παράδειγμα, λέγοντας: «Παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις [όπως ο Ησαύ] από της χάριτος του Θεού· “μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν,” και δια ταύτης μιανθώσι πολλοί· μήπως ήναί τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού· επειδή εξεύρετε ότι και μετέπειτα, θέλων να κληρονομήση την ευλογίαν, απεδοκιμάσθη· διότι δεν εύρε τόπον μετανοίας, αν και εξεζήτησεν αυτήν μετά δακρύων.» Συνεπώς, η προς Εβραίους επιστολή 11:9 είναι ακριβής αποκλείοντας τον Ησαύ και λέγοντας ότι ο Αβραάμ «παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς, μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας.» Ο Ιακώβ άφησε τη Συρία αφού είχε αναθρέψει μια μεγάλη οικογένεια εκεί. Επέστρεψε στον πατέρα του Ισαάκ και έζησε σε στενή επαφή μαζί του ώσπου απέθανε ο Ισαάκ. Ακόμη και μετά απ’ αυτό ο Ιακώβ δεν έκτισε πόλι.​—Γέν. 31:17, 18· 35:27-29.

22. Επί πόσα έτη ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ζούσαν στη γη της επαγγελίας, και γιατί;

²² Επί ένα διάστημα 215 ετών (από το 1943 έως το 1728 π.Χ.) ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ εξακολούθησαν να μένουν σε σκηνές στην «γην της επαγγελίας» σαν σε ξένη γη, ως πάροικοι. Γιατί το έκαμαν αυτό; Επειδή απέβλεπαν στο να θεμελιώση και οικοδομήση ο Θεός μια μόνιμη πόλι γι’ αυτούς, μια ουράνια κυβέρνησι υπό την οποία θα ζούσαν. «Διότι», λέγει η προς Εβραίους επιστολή για τον Αβραάμ, «περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.»

23. Επί πόσον καιρό ο καθένας έζησε σε σκηνές σαν σε ξένη γη, και επειδή έζησαν εκεί σε σκηνές επί τόσον καιρό, μήπως επραγματοποιήθη η επαγγελία του Θεού γι’ αυτούς;

²³ Προσωπικώς ο Αβραάμ έμεινε σε σκηνές 100 χρόνια ως πάροικος στη γη Χαναάν. Ο Ισαάκ έμεινε σε σκηνές εκεί 180 χρόνια, και ο Ιακώβ έμεινε σε σκηνές 110 χρόνια ώσπου εκλήθη στην Αίγυπτο από τον γυιό του Ιωσήφ, τον πρωθυπουργό της Αιγύπτου. Ο Αβραάμ είχε ζήσει στην τότε εξαιρετικά πολιτισμένη πόλι της Ουρ των Χαλδαίων με όλες τις ανέσεις της και την κατασταλαγμένη ζωή. Δεν εχρειάζετο να ζη ως νομάς σε ξένη χώρα, μετακινούμενος από τόπο σε τόπο και ζώντας κάτω από σκηνές. Γιατί ο Ιακώβ άφησε την πόλι Χαράν στη Συρία και επέστρεψε σ’ αυτή τη ζωή με τον πατέρα του Ισαάκ στην ειδωλολατρική χώρα Χαναάν; Γιατί ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ δεν ατένιζαν υλιστικά τη ζωή και δεν εσκέπτοντο όλες τις ανέσεις και τις ευκαιρίες της εξευγενισμένης πόλεως Ουρ των Χαλδαίων και δεν παρητούντο από την τραχεία ζωή των σκηνών σε μια ξένη χώρα για να επιστρέψουν σ’ αυτή τη γήινη πόλι; Άσχετα με το πόσον καιρό έζησαν σε σκηνές στη γη Χαναάν, δεν επραγματοποιήθη σ’ αυτούς η επαγγελία του Θεού να τους δώση αυτή τη γη. Γιατί, ναι γιατί ετήρησαν την κλήσι του Θεού προς τον Αβραάμ και τέλος πέθαναν, ο καθένας σε μια ξένη χώρα; Η προς Εβραίους επιστολή 11:13-16 μας λέγει γιατί:

24. Ποια ήταν η αιτία για την οποία δεν άφησαν τη Χαναάν για να επιστρέψουν στην Ουρ, όπως λέγει η προς Εβραίους επιστολή 11:13-16;

²⁴ «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. Διότι οι λέγοντες τοιαύτα, δεικνύουσιν ότι ζητούσι πατρίδα. Και εάν μεν ενεθυμούντο εκείνην εξ ης εξήλθον, ήθελον ευρεί καιρόν να επιστρέψωσι. Τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν, τουτέστιν επουράνιον δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»

25. (α) Τι θα «σήμαινε αν είχαν επιστρέψει στην Ουρ; (β) Ποια είναι πραγματικά η «πόλις» στην οποίαν απέβλεπαν, και πώς τώρα θα έλθουν σε επαφή μ’ αυτήν;

²⁵ Τι θα εγίνετο αν είχαν επιστρέψει και γίνει μέρος πάλι της Χαλδαϊκής πόλεως Ουρ; Θα είχαν αποστερηθή τις επαγγελίες του Ιεχωβά γι’ αυτούς. Αυτό θα εσήμαινε εγκατάλειψι της σχέσεώς των μαζί του, και αυτό θα εσήμαινε την καταστροφή των ψυχών των. Η πίστις των τους εκράτησε μακριά από την Ουρ και ευπειθείς στην κλήσι και καθοδηγία του Ιεχωβά γι’ αυτούς. Εκύτταζαν προς τα εμπρός, όχι προς τα πίσω. Απέβλεπαν σ’ έναν τόπο καλύτερον από τη γήινη πόλι Ουρ. Επιζητούσαν μια πόλι που ν’ ανήκη στον ουρανό, μια ουράνια κυβέρνησι, τη βασιλεία του Θεού μέσω του Μεσσιανικού Σπέρματος της «γυναικός» Του. Τι είναι η Ουρ των Χαλδαίων σήμερα; Απλώς μια μάζα ερειπίων που ανεσκάφησαν από αρχαιολόγους πριν από λίγο καιρό. Αλλά τι θα πούμε για τη βασιλεία του Θεού, την ουράνια πόλι που ετοιμάσθη για τον Αβραάμ, για τον Ισαάκ και για τον Ιακώβ; Είναι εν δυνάμει στους ουρανούς από το 1914 μ.Χ. Σύντομα, αφού θα καταστρέψη αυτό το παλαιό κοσμικό σύστημα πραγμάτων και θα λάβη τον απόλυτο έλεγχο όλης της γης, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ θ’ αναστηθούν εκ νεκρών και θα ζήσουν κάτω απ’ αυτή την ουράνια κυβέρνησι, διότι ο Θεός δεν τους επαισχύνεται.​—Λουκ. 20:37, 38.

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΙΜΕΘΑ ΕΜΕΙΣ;

26. Σε σύγκρισι με τους προηγουμένους αρχαίους άνδρες, ποιες ερωτήσεις θέτομε στον εαυτό μας, και γιατί επιθυμούμε το Εβραίους 10:38, 39 να απαντήση για μας;

²⁶ Τι είδους άτομα είμεθα εμείς σήμερα; Αν είμεθα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, είμεθα μήπως άτομα όμοια με τον βέβηλον Ησαύ (Εδώμ); Μη γένοιτο! Είμεθα, λοιπόν, άτομα όμοια με τους Εβραίους εκείνους μάρτυρας του Ιεχωβά, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που ποτέ δεν εστράφησαν προς τα πίσω; Αν είμεθα, τότε, αφού εφθάσαμε έως εδώ αφότου για πρώτη φορά επιστέψαμε, αδιάφορο πότε στο παρελθόν μπορεί να έγινε αυτό, δεν θα επιστρέψωμε τώρα σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο του υλισμού και της ψευδούς θρησκείας. Ας μιλή και για μας επίσης η προς Εβραίους επιστολή 10:38, 39 όταν βεβαιώνη: «“Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.” και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.” Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»

27. Σε τι, επομένως, είναι το ενδιαφέρον μας, και τι θα εσήμαινε για μας το να συρθούμε πίσω;

²⁷ Το ενδιαφέρον μας είναι σε ό,τι ευαρεστείται η ψυχή του Θεού σε μας. Επιθυμούμε να έχωμε μια δίκαιη στάσι ενώπιον του και ν’ αποδειχθούμε άξιοι να ζούμε λόγω της πίστεώς μας. Η πίστις δεν μας επιτρέπει να συρθούμε οπίσω ή να ‘υποσταλούμε’. Υποστολή ενός ατόμου νοείται ότι είναι μια ενστικτώδης οπισθοχώρησις μπροστά σε κάτι που είναι οδυνηρό ή δυσάρεστο, έτσι ώστε να το αποφύγη. Η υποστολή οφείλεται σε φόβο. Η λέξις υποστείληται του κειμένου της προς Εβραίους επιστολής 10:38, 39, που αποδίδεται «συρθή οπίσω», χρησιμοποιείται από αρχαίους Έλληνας συγγραφείς για την απόδοσι της εννοίας του φόβου, της υποχωρήσεως, της αποκρύψεως λόγω φόβου.b Για μας το να συρθούμε πίσω θα ωδηγούσε σε καταστροφή της ψυχής μας για πάντα.​—Ματθ. 10:28.

28, 29. (α) Πού έγκειται ο κίνδυνος της υποχωρήσεως, και πώς μπορεί αυτή να έχη το ξεκίνημα της; (β) Τι λέγει η προς Εβραίους επιστολή 5:11 έως 6:3 σ’ εκείνους που το πράττουν αυτό;

²⁸ Η υποχώρησις μπορεί να είναι σαν μικρή συστολή, που παράγει ένα ζάρωμα. Σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός έγκειται ο κίνδυνος για μας, επειδή δύσκολα σημειώνομε το ξεκίνημά μας προς την αιώνια καταστροφή της ψυχής μας. Η υποχώρησις ή υποστολή μας μπορεί να είναι υπό την μορφή αρνήσεως να κάμωμε πρόοδο επειδή απαιτείται προσπάθεια από μέρους μας. Είναι όπως στην περίπτωσι ενός παιδιού που δεν θέλει να αναπτυχθή και να επωμισθή ευθύνες, αλλά θέλει να παραμένη αμέριμνο παιδί με άλλους υποχρεωμένους να φέρουν την ευθύνη γι’ αυτό. Παραδείγματος χάριν, γιατί ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής χρειάσθηκε να εκταθή τόσο εξηγώντας πράγματα που ήσαν περισσότερο προχωρημένα, περισσότερο περιπεπλεγμένα παρά Γραφικές διδασκαλίες όπως η μετάνοια από την αμαρτία, η πίστις στον Θεό, οι βαπτισμοί, η επίθεσις των χειρών στους εκλεκτούς, η ανάστασις, η αιώνια κρίσις από τον Θεό; Αυτό έγινε επειδή οι Εβραίοι εκείνοι Χριστιανοί ήθελαν να μένουν πνευματικά νήπια ικανά να τρέφωνται μόνο με δογματικό γάλα, τόσο νωθρά στην ακοή ώστε να μην εννοούν εκείνο που ελέγετο ή εδιδάσκετο. Έτσι η προς Εβραίους επιστολή 5:11 έως 6:3 τους λέγει:

²⁹ «Πολλά έχομεν να είπωμεν, και δυσερμήνευτα· διότι εγείνετε νωθροί τας ακοάς. Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος. Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν. Δια τούτο αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ας φερώμεθα προς την τελειότητα, χωρίς να βάλλωμεν εκ νέου θεμέλιον μετανοίας από νεκρών έργων, και πίστεως εις Θεόν, της διδαχής των βαπτισμών, και της επιθέσεως των χειρών, και της αναστάσεως των νεκρών, και της κρίσεως της αιωνίου. Και τούτο θέλομεν κάμει, εάν επιτρέπη ο Θεός.»

30. Πώς ο Θεός πράγματι μας επιτρέπει να ενεργήσωμε έτσι, και συνεπώς τι πρέπει να κάμουν τα πνευματικά νήπια;

³⁰ Ο Θεός πράγματι μας επιτρέπει, στο βαθμό που μας αφήνει να εξακολουθούμε να ζούμε και δεν καταστρέφει αυτόν τον κόσμο. Αφού ο Θεός με έλεος το επιτρέπει, θα εξακολουθήσωμε άρα γε να «φερώμεθα προς την τελειότητα [ωριμότητα, ΜΝΚ]»; Θα επωφεληθούμε από τον περαιτέρω χρόνον για ν’ αναπτυχθούμε πνευματικώς και να γίνωμε ικανοί να διδάσκωμε άλλους, όχι μόνο την «αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού» ή τις ‘θεμελιώδεις’ δοξασίες, αλλά και τα «δυσερμήνευτα» πράγματα; Έχοντας υπ’ όψι το μήκος του χρόνου που εγνωρίσαμε την αλήθεια, αισχυνόμεθα μήπως ότι δεν γνωρίζομε ή κατανοούμε κάτι περισσότερο από το δογματικό «γάλα» της Γραφής ή ότι έως τώρα δεν έχομε «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα» για να μπορούμε να είμεθα διδάσκαλοι άλλων, όχι μόνο στην εκκλησία, αλλά και στα σπίτια ενδιαφερομένων ανθρώπων που δεν ανήκουν ακόμη στην εκκλησία; Αν αισθανώμεθα ειλικρινώς τέτοια αισχύνη για το ότι δεν ανεπτύχθημεν ακόμη πνευματικώς, τότε με κάθε μέσον, εφ’ όσον ο Θεός πράγματι το επιτρέπει, ας κάμωμε κάτι σχετικώς, κάτι το θετικό. Το να ενεργήσωμε έτσι σημαίνει τη ζωή μας.

31, 32. (α) Τι θα σημαίνη θετική ενέργεια από μέρους των πνευματικών νηπίων; (β) Προειδοποιώντας μας για μια τέτοια κακή συνήθεια, τι μας λέγει το Εβραίους 10:23-27;

³¹ Η λήψις θετικής ενεργείας δεν θα γίνη βέβαια με περαιτέρω επιβράδυνσι της πνευματικής μας προόδου, ή με άμεση υποχώρησι ή υποστολή επειδή κάτι δύσκολο είναι μπροστά μας που απαιτεί σταθερότητα στην προσπάθεια και στην ενέργεια. Θετική ενέργεια θα σημαίνη κάτι περισσότερο από απλή προώθησι της προσωπικής μας μελέτης κατ’ ιδίαν. Θ’ απαιτήση, επίσης, παρακολούθησι των συναθροίσεων για μελέτη με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, δίνοντας προσοχή σ’ αυτές. Αν χωρίς να υπάρχη ανάγκη λείπωμε από τις συναθροίσεις με τους συγχρόνους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, αυτό θα είναι η αρχή της υποστολής μας. Το να επιμείνωμε σ’ αυτό, τελικά θα γίνη συνήθεια σ’ εμάς. Η προς Εβραίους επιστολή 10:23-27 μας λέγει να μην το κάμωμε αυτό. Μας αναφέρει την αιτία για την οποία δεν πρέπει να το κάμωμε αυτό. Λέγει:

³² «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν. Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.»

33. Αν εκουσίως λείπωμε από τις συναθροίσεις, τι κάνομε όσον αφορά το Εβραίους 2:1, και πώς μπορούμε να εμποδίσωμε την υποχώρησί μας;

³³ Όταν λείπτωμε εκουσίως από τις συναθροίσεις, όπου δίδεται παρακίνησις σε αγάπη και καλά έργα, τι κάνομε; Κάνομε άρα γε ό,τι μας λέγει να κάνωμε η προς Εβραίους επιστολή 2:1, δηλαδή, να δίνωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή, ή δίνομε ολιγότερη από τη συνήθη προσοχή στα όσα ακούσαμε από τον Υιόν του Θεού; Ασφαλώς ολιγότερη, όχι περισσότερη, έστω και αν κάνωμε πολλές οικιακές Γραφικές μελέτες εμείς οι ίδιοι. Για να εμποδίσωμε την υποχώρησί μας προς την καταστροφή, έχομε ανάγκη να δίνωμε προσοχή στον Υιόν του Θεού λόγω της υπερτέρας του σπουδαιότητος.

34. Για να τελειωθή η πίστις μας, σε ποιόν πρέπει ν’ αποβλέψωμε, και γιατί επομένως δεν μπορούν οι αρχαίοι Εβραίοι να έχουν την πίστι των τελειοποιημένη;

³⁴ Αν επιθυμούμε να τελειωθή η πίστις μας για τη διαφύλαξι των ψυχών μας ζωντανών για πάντα, πραγματικά πρέπει να δώσωμε την οφειλόμενη προσοχή στον Υιόν του Θεού Ιησούν. Πρέπει ν’ αποβλέψωμε σ’ αυτόν ως τον «Τελειωτήν της πίστεώς» μας. Πριν από την έλευσί του πριν από δεκαεννέα αιώνες, οι αρχαίοι Εβραίοι είχαν πίστι στην έλευσι του Μεσσία και απέβλεπαν σ’ αυτήν. Αλλά η πίστις των όσον αφορά αυτόν ήταν πολύ ελλιπής από πολλές απόψεις επειδή δεν κατανοούσαν τις τότε ανεκπλήρωτες προφητείες γι’ αυτόν. Ακόμη και οι άγγελοι του ουρανού διηρωτώντο πώς θα εξεπληρώνοντο οι προφητείες αναφορικά με τον Μεσσία ή τον Χριστό. (1 Πέτρ. 1:10-12) Επομένως η πίστις των δεν ήταν ακόμη τελειοποιημένη.

35, 36. Με ποιου την έλευσι ήλθε πράγματι η πίστις, και πώς έγινε αυτό;

³⁵ Εν τούτοις, όταν ο Ιησούς Χριστός ήλθε, εκήρυξε, απέθανε και ανεστήθη σε ουράνια ζωή και επέστρεψε στον Θεό τον Πατέρα του και εκάθησε στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς, οι προφητείες που αφορούσαν αυτόν, οι οποίες δεν κατενοούντο έως τότε, εξεπληρώθησαν λεπτομερώς. Τότε η πίστις όσον αφορά τον Μεσσία ή Χριστό εγέμισε από ιστορικά γεγονότα. Έτσι με τον Χριστό ήλθε πραγματικά πίστις, δηλαδή, ορθή δοξασία γι’ αυτόν και τη σχέσι του με τον Θεό. Για τούτο στους Εβραίους, που ήσαν κάποτε υπό τον Μωσαϊκό νόμο, αλλά τώρα έγιναν Χριστιανοί, η προς Γαλάτας επιστολή 3:23-25 λέγει:

³⁶ «Πριν δε ελθη η πίστις, εφρουρούμεθα υπό τον νόμον, συγκεκλεισμένοι εις την πίστιν ήτις έμελλε να αποκαλυφθή. Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, δια να δικαιωθώμεν εκ πίστεως· αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν [τον Μωσαϊκόν νόμον].»

37. Τι, επομένως, ήταν ο Ιησούς όσον αφορά την πίστι μας, και έτσι τι άρχισε πράγματι μ’ αυτόν;

³⁷ Λόγω του γεγονότος αυτού ο Ιησούς είναι πράγματι ο Αρχηγός, ο Σκαπανεύς, ο Κύριος Αίτιος της πίστεώς μας. Ως τοιούτος, ανέλαβε να πράξη το θέλημα του Θεού και να φέρη σε εκπλήρωσι τις Μεσσιανικές προφητείες και έτσι να διευκρινίση για μας την πίστι μας στις Βιβλικές εκείνες προφητείες. Ορθή πίστις ή πεποίθησις άρχισε με τον Ιησού Χριστό​—πριν από δεκαεννέα αιώνες.

38. Πώς ο Ιησούς, από τότε, τελειοποιούσε την πίστι των ακολούθων του;

³⁸ Ως την εορτάσιμη ημέρα της Πεντηκοστής, πενήντα ημέρες μετά την ανάστασί του, στο έτος 33 μ.Χ., όταν εξέχυσε άγιο πνεύμα από τα δεξιά του Θεού, από τον ουρανό, επάνω στους Εβραίους μαθητάς στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς ειργάσθη για την τελείωσι της πίστεως των σ’ αυτόν. Όταν, στο έτος 36, εξέχυσε άγιο πνεύμα επάνω στους πρώτους μη Εβραίους απεριτμήτους πιστούς, έφερε περισσότερο ακόμη σε τελειότητα την πίστι των όσον αφορά αυτόν. (Εβρ. 4:4) Εφ’ όσον επολιτεύετο από τον ουρανό με τους μαθητάς του στη γη ώσπου ο απόστολος Ιωάννης έγραψε το Ευαγγέλιο του και τις επιστολές και την προς αυτόν Αποκάλυψι, ο Ιησούς έφερνε την πίστι των σε τελειότητα, σε επαρκή βαθμό για να σωθούν. Τώρα με ό,τι έκανε στη διάρκεια των ενενήντα περίπου ετών του παρελθόντος για να εκπληρώση την προφητεία για τους μαθητάς του στη γη, τελειοποιούσε την πίστι μας για ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες του καιρού μας, για την αιώνια σωτηρία μας.

ΑΓΩΝ!

39. Ποιο είναι, λοιπόν, το ζωτικό πράγμα που πρέπει να κάμωμε, και σε αρμονία με αυτό, τι μας λέγει να κάμωμε το Εβραίους 12:1-4;

³⁹ Το ζωτικό, λοιπόν, πράγμα που πρέπει να κάμωμε είναι να μη συρθούμε πίσω ούτε ακόμη να κυττάξωμε πίσω. Το σωτήριο πράγμα που πρέπει να κάμωμε είναι να κυττάζωμε μπροστά και ν’ αγωνιζώμεθα! «Λοιπόν και ημείς», μας λέγει η προς Εβραίους επιστολή 12:1-4, «περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαυτήν αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας. Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας [της ελλείψεως πίστεως].» Όχι, δεν εχύσατε ακόμη το αίμα της ζωής σας ως πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

40. Ποιον αρχαίο Εβραίο μεταξύ εκείνων των προ-Χριστιανικών μαρτύρων πρέπει να θυμηθούμε, και γιατί;

⁴⁰ Ανάμεσα σ’ αυτό το «τοσούτον νέφος» προ-Χριστιανικών μαρτύρων, που λόγω της πίστεώς των ευηρέστησαν τον Θεό, θυμηθήτε τον πιστόν πατριάρχην Αβραάμ. Δεν εγκατεστάθη σε κάποια πόλι ούτε οικοδόμησε μια πόλι ως μόνιμη κατοικία σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Απέβλεπε στην πόλι που έχει τα θεμέλια της μονιμότητας, την πόλι που επρόκειτο να οικοδομηθή και δημιουργηθή από τον Θεό. Συνεπώς, εξακολούθησε να ζη εδώ κι εκεί σε σκηνές, μη ταυτισμένος με καμμιά επίγεια πόλι.​—Εβρ. 11:9, 10, 15, 16.

41. Τι θα πούμε για τον Ιησού από αυτή την άποψι, και τι είμεθα αποφασισμένοι να πράξωμε σύμφωνα με το Εβραίους 13:12-15;

⁴¹ Ούτε και ο Υιός του Θεού έκαμε κάποια πόλι μόνιμη πόλι του, ούτε ακόμη την τότε επίγεια Ιερουσαλήμ με τον ναό της και το θυσιαστήριο της. Καθώς αποβλέπομε σ’ αυτόν, η απόφασίς μας για ό,τι πρόκειται να κάμωμε ας βρεθή καθώς εκτίθεται στην προς Εβραίους επιστολή 13:12-15: «Όθεν και ο Ιησούς, δια να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες. Διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν. Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.»

42. Επειδή πλησιάζομε, τι πρέπει να κάμωμε πολύ περισσότερο τώρα;

⁴² Πολύ περισσότερο ας το πράξωρε αυτό τώρα. Εκείνη η ‘μέλλουσα πόλις’, εκείνη η ‘διαμένουσα πόλις’ είναι πλησίον! Είναι η βασιλεία του Θεού, η ουράνια Ιερουσαλήμ, που ιδρύθη στο έτος 1914 στο τέλος των Καιρών των Εθνών. Πιο αληθινά για μας σήμερα είναι, επομένως, τα λόγια που εγράφησαν πριν από δεκαεννέα αιώνες: «Προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, και . . . εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.» (Εβρ. 12:22-24) Αυτή η ουράνια βασιλεία στην οποίαν επλησιάσαμε είναι ‘βασιλεία ασάλευτος’, θα παραμείνη μέσα από όλον αυτόν τον «καιρόν του τέλους» του κόσμου τούτου, όταν ο Ιεχωβά Θεός θα σείη τον ουρανό και τη γη για να μετακινήση αυτή την παλαιά άπιστη τάξι πραγμάτων.​—Εβρ. 12:26-28.

43. Πώς μπορούμε τώρα να δώσωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή στον Υιόν του Θεού όσον αφορά το Ματθαίος 24:14;

⁴³ Σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού, τα αγαθά νέα αυτής της εγκαθιδρυμένης βασιλείας κηρύττονται σε όλη την οικουμένη ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη προτού αυτά γίνουν συντρίμματα και μετατοπισθούν για πάντα. (Ματθ. 24:14· Μάρκ. 13:10) Σ’ αυτή την προφητεία, που ελαλήθη από τον Υιόν του Θεού, ας δώσωμε περισσότερη από τη συνήθη προσοχή λαμβάνοντας τόσο πλήρες και άμεσο μέρος σ’ αυτήν, όσο πιθανώς μπορούμε. Κάμετέ το αυτό με πίστι. Κηρύττετε!

44. Ποια ιδιότητα είναι ειδικώς καιρός να έχωμε σήμερα, και με ποιο αιώνιο καλό αποτέλεσμα;

⁴⁴ Από όλους τους καιρούς, αυτός είναι ο καιρός για να έχωμε πίστι, να ωριμάσωμε την πίστι μας αυξάνοντας τη γνώσι μας και την κατανόησί μας, και ν’ αποδείξωμε την πίστι μας διδάσκοντάς την στους άλλους. Η πίστις μας τελειοποιούμενη δεν θα μας αφήση ποτέ να συρθούμε πίσω σε αιώνια συμφορά, στην καταστροφή των ψυχών μας. Η πίστις μας σε τελειότητα θα οδήγηση στη διαφύλαξι από τον Θεό των ψυχών μας ζωντανών για πάντα. Πού; Στη νέα τάξι πραγμάτων, με τους «νέους ουρανούς» της και με την ‘μέλλουσαν οικουμένην’ της υποτεταγμένην, όχι σε απλούς αγγέλους, αλλά στον ύπατον Υιόν του Θεού, στον Ιησού Χριστό, τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεώς μας.

[Υποσημειώσεις]

Πόσο Ισχυρή Είναι η Πίστις Σας;

«Υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις.»​—Εβρ. 10:32, 33.

 1. Γιατί χρειάζεται ισχυρή πίστις για τους Χριστιανούς τώρα, και ποιοι χρησιμεύουν ως παραδείγματα σχετικά με αυτό;

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ πραγματική πίστις για να υπομείνη ένας Χριστιανός παθήματα, για να υβρισθή και βασανισθή και εκτεθή δημοσία λόγω εκείνου που πιστεύει και κηρύττει όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού. Χρειάζεται πραγματική γενναιότης για να παρασταθούν πιστά άλλοι Χριστιανοί και να παρατηρούν τη μεταχείρισι που λαμβάνουν πιστοί άνδρες που αγαπούν τον Θεό επειδή δεν παραβαίνουν την ακεραιότητά των. Ο Ιησούς Χριστός, το Παράδειγμά των, υπέμεινε μέχρι θανάτου. Αυτός είπε: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 24:13) Ο Ιησούς εγνώριζε ανθρώπους που επέδειξαν τέτοια μεγαλειώδη πίστι προτού ο ίδιος γίνη άνθρωπος για να σώση τον κόσμο μ’ ένα αντίλυτρο. Η αναγραφή της πίστεώς των στέκει ως μαρτυρία ως την ημέρα αυτή στο βιβλίο της προς Εβραίους επιστολής, κεφάλαιο ενδέκατο. Η πίστις δεν είναι απλώς ένα πράγμα του παρελθόντος που έδειξαν άνθρωποι προ Χριστού, αλλά και κάτι που οι Χριστιανοί πρέπει να επιδείξουν τώρα. Απέναντι όλων των συγχρόνων ιδεών, της επιστημονικής γνώσεως και των θεωριών που διδάσκονται σήμερα, πόσο ισχυρή είναι η πίστης σας στον Ιεχωβά Θεό, στον Υιό του Ιησού Χριστό και στον γραπτόν λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή;

 2. Ποιο δίλημμα αντιμετωπίζουν πολλοί στον «Χριστιανικό κόσμο»;

² Στον Δυτικό κόσμο, δηλαδή στον «Χριστιανισμό», οι άνθρωποι θα πουν, «Πιστεύω στον Θεό.» Αυτό λέγεται πολύ εύκολα. Αλλά πιστεύουν πραγματικά ό,τι είπε ο Ιησούς; Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Η πλειονότης των ‘πιστευόντων’ στον Θεό θα ειπή «Ναι» στην ερώτησι, αλλά συγχρόνως εκφράζει πίστι στη θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου. Αν ένας πιστεύη στην εξέλιξι του ανθρώπου, πώς μπορεί να πιστεύη στη δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό και στην πτώσι του ανθρώπου στην αμαρτία και στον θάνατο; Και αν δεν πιστεύη στη Βιβλική αφήγησι της δημιουργίας, γιατί να εξασκήση πίστι στον Χριστό Ιησού;

3, 4. (α) Ποια στάσι όσον αφορά τη Γραφή έχουν λάβει μερικοί κληρικοί; (β) Μήπως τα σχόλια της Βίβλου του Ερμηνευτού ενθαρρύνουν πίστι στη Γραφή; Γιατί;

³ Δεν είναι ασύνηθες το ν’ ακούη κανείς κληρικούς να λέγουν ότι η αφήγησις της Γραφής για τη δημιουργία είναι μύθος. Αν πιστεύουν αυτό, τότε δεν πιστεύουν στον γραπτόν λόγον του Θεού, επειδή ολόκληρη η Γραφή στηρίζει τη διδασκαλία της στη δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό. Το περιοδικό Ρέντμπουκ του Αυγούστου 1961, κάτω από την επικεφαλίδα «Οι Εκπληκτικές Δοξασίες των Μελλοντικών Λειτουργών Μας», είχε να ειπή τα εξής: «Ο Σεβασμιότατος Ιάκωβος Α. Πάικ, Επισκοπελιανός Επίσκοπος της Καλιφορνίας, τελευταίως εξέπληξε πολλούς εκκλησιαζομένους των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν εδήλωσε ότι δεν πιστεύει στη Βιβλική αφήγησι της παρθενικής γεννήσεως του Χριστού. Είναι ένας αρχέγονος θρησκευτικός μύθος . . . Όταν παρεκλήθη να κατονομάση και άλλους θρησκευτικούς μύθους, ο Επίσκοπος Πάικ ανέφερε τον Αδάμ και την Εύα και τον Κήπο της Εδέμ.» Όταν ο κληρικός αυτός απορρίπτη την αφήγησι για τον Αδάμ και την Εύα, τότε δεν υπάρχει ανάγκη για την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού προς άρσιν της αμαρτίας του κόσμου, όπως το βλέπει αυτός. Ο κ. Πάικ προβάλλει την αξίωσι ότι έχει μεγαλύτερη γνώσι από Εκείνον που ενέπνευσε τη συγγραφή της Βίβλου. Ποιόν πιστεύετε σεις, τον Θεό ή έναν απλόν άνθρωπο;

⁴ Η εφημερίς Πιξ της Αυστραλίας, στο φύλλον της τής 21ης Οκτωβρίου 1950, ανέφερε ότι ο Επίσκοπος Μπάρνες του Μπίρμιγχαμ (Αγγλίας), είπε: «Η Παλαιά διαθήκη είναι γεμάτη από ‘λαϊκές παραδόσεις, ελλιπή ιστορία, ημιάγρια ηθική’.» Μια άλλη δήλωσις, που δείχνει την απόρριψι της Γραφής από τον κλήρο, βρίσκεται στο φυλλάδιο Εν Αρχή, Λέγει: «Οι αφηγήσεις για τους Πατριάρχας διεβιβάσθησαν από στόμα σε στόμα επί πολλές εκατοντάδες ετών προτού αυτές καταγράφουν. Δεν πρέπει να εκπλαγούμε βρίσκοντας ότι μερικές φορές είναι ασυνεπείς· δεν είμεθα υποχρεωμένοι να πιστεύωμε ότι όλα συνέβησαν όπως ακριβώς λέγεται στη Γένεσι.» Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι η αφήγησις της Γενέσεως στη Γραφή για τα Σόδομα και τη φυγή του Λωτ από αυτή την πόλι, μολονότι ανεφέρθη σ’ αυτήν ο ίδιος ο Ιησούς, θεωρείται ως «μύθος» από πολλούς κληρικούς του «Χριστιανικού κόσμου». Στη Βίβλο του Ερμηνευτού, στη σελίδα 626, κάτω από το δέκατο ένατο κεφάλαιο της Γενέσεως, τα σχόλια λέγουν: «Η διήγησις αυτή​—που ανήκει σε μια ευρέως διαδεδομένη τάξι αφηγήσεων που έχουν πιθανώς μυθολογικό φόντο (Βλέπε Σκίννερ, Γένεσις, σελ. 311-12)—​για την καταστροφή μιας πόλεως που υπήρχε κάποτε στη γειτονική περιοχή της Νεκράς Θαλάσσης, πιθανώς στο νότιο άκρον, κυκλοφορούσε ίσως στη Χεβρών όταν οι Ισραηλίται εγκατεστάθησαν εκεί.» Οι κριτικοί της Γραφής, ναι, πολλοί σημερινοί κληρικοί, λέγουν ότι η Βιβλική ιστορία του Λωτ έχει μυθολογικό φόντο, αλλά επίστευε άρα γε ο Ιησούς ότι η Βιβλική αυτή ιστορία ήταν μύθος; Όχι! Αυτός είπε στους αποστόλους του: «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ.» (Λουκ. 17:32) Ποιόν πιστεύετε, τον Ιησούν ή τους ανωτέρους κριτικούς; Όσο για μας, πιστεύομε τον Ιησούν, ο οποίος επίστευε ο ίδιος σε όσα «προεγράφησαν».

 5. Ποια ήταν η άποψις του αποστόλου Παύλου για τις άγιες γραφές;

⁵ Στο έτος 56 (μ.Χ.) περίπου ο Παύλος έγραψε: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Ποια ελπίδα μάς παρέχεται σήμερα με όσα αναγράφονται για τα Σόδομα και Γόμορρα στη Γραφή;

Ο ΛΩΤ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ

6, 7. (α) Περιγράψτε τις συνθήκες που υφίσταντο στα Σόδομα, όπου ζούσε ο Λωτ. (β) Ποιες οδηγίες όσον αφορά το μέλλον της πόλεως και το μέλλον του Λωτ έδωσαν οι άγγελοι;

⁶ Ο Λωτ ήταν ο ανεψιός του Αβραάμ και κατοικούσε στην πόλι των Σοδόμων. Ένα βράδυ, περίπου στο 1919 π.Χ., δύο άγγελοι που είχαν προηγουμένως επισκεφθή τον Αβραάμ στη Μαμβρή, κοντά στη Χεβρών, δυτικά της Αλμυράς θαλάσσης, ήλθαν στην πόλι των Σοδόμων που εκείτο «εν τη κοιλάδι Σιδδίμ, ήτις είναι η αλμυρά θάλασσα», πιθανώς σε ό,τι είναι τώρα η νοτιοανατολική γωνία της Αλμυράς Θαλάσσης. (Γεν. 14:3) Ο Λωτ εκάθητο στην πύλη των Σοδόμων. Προσεκάλεσε τους αγγελικούς επισκέπτας στην κατοικία του και τους παρώρμησε να παραμείνουν όλη τη νύχτα. «Πριν δε κοιμηθώσιν, οι άνδρες της πόλεως, οι άνδρες των Σοδόμων, περιεκύκλωσαν την οικίαν, νέοι και γέροντες, άπας ο λαός ομού πανταχόθεν και έκραζον προς τον Λωτ, και έλεγον προς αυτόν, Πού είναι οι άνδρες, οι εισελθόντες προς σε την νύκτα; έκβαλε αυτούς προς ημάς, δια να γνωρίσωμεν αυτούς. Εξήλθε δε ο Λωτ προς αυτούς εις το πρόθυρον, και έκλεισε την θύραν οπίσω αυτού, και είπε, Μη, αδελφοί μου, μη πράξητε τοιούτον κακόν.» (Γεν. 19:4-7) Αυτοί οι άνδρες των Σοδόμων ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τους δύο άρρενας ξένους για τη σεξουαλική των τέρψι. Ο Λωτ αρνήθηκε, και ο όχλος ωργίσθη. Αν οι άγγελοι δεν έσερναν τον Λωτ οπίσω στο σπίτι και δεν έκλειναν τη θύρα, αυτό θα ήταν καταστρεπτικό για τον Λωτ.

⁷ Οι άγγελοι επέμεναν όπως ο Λωτ, η σύζυγός του και οι δύο θυγατέρες του εγκαταλείψουν την ασεβή πόλι ενωρίς το πρωί. Οι άγγελοι είπαν στον Λωτ: «Ημείς καταστρέφομεν τον τόπον τούτον, επειδή η κραυγή αυτών εμεγάλυνεν ενώπιον του Ιεχωβά· και απέστειλεν ημάς ο Ιεχωβά δια να καταστρέψωμεν αυτόν.» Ο Λωτ, λοιπόν, προετοιμάσθη να αναχωρήση. «Και ότε έγεινεν αυγή, εβίαζον οι άγγελοι τον Λωτ, λέγοντες, Σηκώθητι, λάβε την γυναίκά σου, και τας δύο σου θυγατέρας, τας ευρισκομένας εδώ, δια να μη συναπολεσθής και συ εν τη ανομία της πόλεως. Επειδή δε εβράδυνεν, οι άνδρες πιάσαντες την χείρα αυτού, και την χείρα της γυναικός αυτού, και τας χείρας των δύο θυγατέρων αυτού, (διότι εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Ιεχωβά,) εξήγαγον αυτόν, και έθεσαν αυτόν έξω της πόλεως.» Τότε ελέχθη στον Λωτ και στην οικογένειά του: «Διάσωσον την ζωήν σου· μη περιβλέψης οπίσω σου, και μη σταθής καθ’ όλην την περίχωρον· διασώθητι εις το όρος, δια να μη απολεσθής.»​—Γέν. 19:13-17, ΜΝΚ.

8, 9. Πώς εξεπληρώθη η πρόρρησις για το τέλος των Σοδόμων;

⁸ Ο Λωτ δεν ήθελε να πεθάνη. Εζήτησε από τον Θεό να διαφυλάξη ζωντανή τη ζωή του, αλλά δεν μπορούσε να αναρριχηθή στο όρος καθώς ωδηγήθη. Παρεκάλεσε να του επιτραπή να καταφύγη σε μια πλησίον πόλι και εκεί, καθώς είπε, «θέλει ζήσει η ψυχή μου.» Έσπευσαν στην πόλι Σηγώρ, και «ο ήλιος ανέτειλεν επί την γην, ότε ο Λωτ εισήλθεν εις Σηγώρ. Και έβρεξεν ο Ιεχωβά επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά του Ιεχωβά εκ του ουρανού· και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα, και πάντας τους κατοίκους των πόλεων, και τα φυτά της γης. Αλλ’ η γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού, έγεινε στήλη άλατος.»​—Γέν. 19:18-26, ΜΝΚ.

⁹ Αλλά τι έγινε με τον θείον του Λωτ; «Ο δε Αβραάμ σηκωθείς ενωρίς το πρωί, ήλθεν εις τον τόπον όπου είχε σταθή ενώπιον του Ιεχωβά· και βλέψας επί τα Σόδομα και Γόμορρα, και εφ’ όλην την γην της περιχώρου, είδε, και ιδού, ανέβαινε καπνός από της γης, ως καπνός καμίνου.»​—Γέν. 19:27, 28, ΜΝΚ.

10. Ενδιέφερε τον Αβραάμ η καταστροφή των Σοδόμων; Γιατί;

¹⁰ Καθώς ανέβαινε ο καπνός, ο Αβραάμ θα διηρωτήθη για την ασφάλεια του Λωτ. Την προηγούμενη ημέρα, ο Αβραάμ είχε παρακαλέσει τον Ιεχωβά να σώση την πόλι αν μόνο δέκα άτομα έπρατταν ό,τι ήταν ορθόν. Αλλά δεν θα υπήρχαν ούτε δέκα δίκαια άτομα στα Σόδομα· γι’ αυτό κατεστράφησαν. Εν τούτοις, «ενεθυμήθη ο Θεός τον Αβραάμ, και εξαπέστειλε τον Λωτ εκ μέσου της καταστροφής, ότε κατέστρεφε τας πόλεις, εις τας οποίας κατώκει ο Λωτ.»​—Γέν. 19:29.

11. Γιατί πρέπει να πιστεύωμε στην αφήγησι της Γραφής για τα Σόδομα και τα Γόμορρα;

¹¹ Διαβάστε την πλήρη αφήγησι τούτου στη Γραφή σας στη Γένεσι, κεφάλαια δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο. Είναι η πίστις σας στον λόγον του Θεού αρκετά ισχυρή ώστε να πιστεύετε ότι τα Σόδομα κατεστράφησαν με την κατεύθυνσι του Θεού, ο δε Λωτ και οι δύο θυγατέρες του έφθασαν στη Σηγώρ ασφαλώς; Ο Ιησούς το επίστευε αυτό, επειδή αναφέρθηκε σ’ αυτό ως συμβάν και είπε: «Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λωτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.»​—Λουκ. 17:28-30.

ΜΙΑ ΕΞΕΙΚΟΝΙΣΙΣ ΓΙΑ ΜΑΣ

12. Πώς εχρησιμοποιήθησαν από τον Ιησούν οι Βιβλικές αφηγήσεις για τα Σόδομα και για τις ημέρες του Νώε;

¹² Ο Ιησούς μιλούσε στους μαθητάς του για τον καιρό που ολόκληρο αυτό το πονηρό κοσμικό σύστημα πραγμάτων, τα σημερινά Σόδομα και Γόμορρα, στα οποία τώρα ζούμε, θα κατεστρέφοντο. Η αρχαία καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων ήταν μια από τις ιστορικές εξεικονίσεις που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς για να βοηθήση τους πιστούς του ακολούθους να λάβουν την ορθή κατανόησι του τι έμελλε να συμβή στη δευτέρα του παρουσία και να ‘αυξήση εις ημάς την πίστιν’. (Λουκ. 17:5) Αλλ’ ο Ιησούς τούς έδωσε επιπρόσθετη αληθινή ιστορία από τον λόγον του Θεού όπως εκτίθεται στο βιβλίο της Γενέσεως για να εδραιώση την πίστι των. Είπε: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου.» (Λουκ. 17:26) Με αυτές τις εξεικονίσεις τι προσπαθούσε ο Ιησούς να εντυπώση στις διάνοιες των και στις δικές μας; Απελευθέρωσι! Αλλά για ν’ αποκτήσουν σωτηρία έπρεπε να εξέλθουν από τον παλαιό αυτόν κόσμο και να μην αποτελούν μέρος αυτού. Στη σημερινή μας εποχή υπάρχει μια τάξις ανθρώπων, ένα μεγάλο πλήθος, που εξεικονίσθη από τον Λωτ και τις δύο θυγατέρες του. Τους βλέπομε να φεύγουν από αυτόν τον παλαιό κόσμο που είναι καταδικασμένος σε αιφνίδια καταστροφή. Εκτιμούν το έλεος του Θεού, όπως ακριβώς ο Λωτ είπε, «φυλάττων την ζωήν μου.» (Γεν. 19:19) Για τούτο πρέπει να ζητήσουν ασφάλεια σύμφωνα με τις διευθετήσεις του Θεού. Αυτό σημαίνει να φύγουν από τα σύγχρονα Σόδομα. Φύγετε γρήγορα από αυτόν τον παλαιό κόσμο στον καιρό του τέλους του.

13, 14. Με ποιον δεν θέλομε να είμεθα όμοιοι, και έτσι τι πρέπει να πράξωμε;

¹³ Μην είσθε σαν τη γυναίκα του Λωτ, η οποία εσταμάτησε, εκύτταξε πίσω και εσκληρύνθη τόσο, ώστε έγινε στήλη άλατος. Ποτέ δεν έφθασε στη Σηγώρ, αλλά ο Λωτ και οι θυγατέρες του έφθασαν. Αυτός ήταν ο τόπος της ασφαλείας των. Ο Λωτ είχε πίστι, και αυτή τον έφερε στον τελικό σκοπό. Σήμερα οι άνθρωποι καλής θελήσεως πρέπει να έχουν την ίδια ισχυρή πίστι για να διαπεραιωθούν μέσα από τον καιρόν αυτόν της θλίψεως και της μάχης του Αρμαγεδδώνος στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Πρέπει να εξακολουθήσουν να αναπέμπουν την προσευχή του Κυρίου: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Η προσευχή αυτή θα λάβη απάντησι. Εκείνοι που πράττουν το θέλημα του Θεού θα εύρουν πλήρη ασφάλεια και ευτυχία υπό την βασιλεία του Θεού.—Ματθ. 6:9, 10.

¹⁴ Οι άνθρωποι καλής θελήσεως που πραγματικά ζητούν αυτή τη βασιλεία σήμερα μπορεί να διασώσουν τις ψυχές των. Ο προφήτης του Θεού είπε: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.» (Σοφον. 2:3, ΜΝΚ) Δεν τολμούν να κυττάξουν πίσω. Αλλιώς, και αυτοί θα σαρωθούν «εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά».

15. Πώς θεωρούσε ο Πέτρος την αφήγησι της Γραφής για τον Λωτ και τα Σόδομα;

¹⁵ Όπως ακριβώς ο Ιησούς επίστευε στην ιστορία του Λωτ, έτσι και ο Πέτρος επίστευε τη σχετική αφήγησι. Τι, λοιπόν, αν οι σύγχρονοι θρησκευόμενοι δεν την πιστεύουν; Ακούστε την ισχυρή γλώσσα του Πέτρου όσον αφορά τους κακοποιούς και την εμπιστοσύνη του στην κρίσι του Ιεχωβά εναντίον των όπως αναγράφεται στο πρώτο βιβλίο της Γραφής, στη Γένεσι. Ο Πέτρος λέγει: «Διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας [στις ημέρες του Νώε], αλλά . . . παρέδωκε [αυτούς] δια να φυλάττωνται εις κρίσιν· και εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης· και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι· και ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ καταθλιβόμενον υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων· (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών·) εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.» (2 Πέτρ. 2:4-9, ΜΝΚ) Ο Πέτρος είχε πίστι και επίστευε ότι ο Ιεχωβά Θεός έκαμε όλα αυτά τα πράγματα. Επίστευε τούτο όταν έγραφε γι’ αυτό στο 64 μ.Χ., πάνω από 1.980 χρόνια μετά την καταστροφή των Σοδόμων.

ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΤΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

16, 17. Δείξτε πώς υπάρχει απιστία στον «Χριστιανικό κόσμο».

¹⁶ Αν και ο Ιησούς αναφέρθηκε στην ιστορία του Λωτ, πολλοί ωστόσο από τους συγχρόνους κληρικούς δεν πιστεύουν σ’ αυτήν. Τι πρέπει να σκέπτωνται για τον Ιησούν; Οι θρησκευόμενοι δεν μπορούν να σκέπτωνται με πολλή εκτίμησι ούτε για τον Πέτρο, διότι και αυτός, επίσης, αναφέρθηκε στα Σόδομα όταν περιέγραφε την κατάστασι που θα υπήρχε στο τέλος αυτού του κόσμου. Ειλικρινείς Χριστιανοί που διαθέτουν χρόνον για να μελετούν και ερευνούν τις Γραφές θα διακρίνουν την αλήθεια σ’ αυτές και θα οικοδομήσουν τη πίστι των, ενεργώντας έτσι συνετά, διότι πρέπει κανείς να ‘πιστεύη προς σωτηρίαν της ψυχής’.​—Εβρ. 10:39.

¹⁷ Πόσο ισχυρή είναι η πίστις σας για τον Χριστό Ιησού; Σύμφωνα με την πίστι σας, υπήρξε πράγματι ο Ιησούς; Ήταν ο Υιός του Θεού; Πιστεύετε ότι απέθανε για να ζήση το ανθρώπινο γένος; Πιστεύετε ότι επρομήθευσε την απολυτρωτική θυσία και ότι χωρίς αυτόν κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί ν’ αποκτήση αιώνια ζωή; Δεν έχετε διαβάσει την Πρώτη προς Τιμόθεον επιστολή 2:5, 6, όπου αναφέρεται: «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων»; Μπορεί εσείς να πιστεύετε, αλλά γνωρίζετε ότι υπάρχει ένας αριθμός εξεχόντων κληρικών, οι οποίοι δεν έχουν πίστι σ’ αυτή την αλήθεια; Παραδείγματος χάριν, ο Δρ Λάυλ Ουέδερχεντ, πρόεδρος του Μεθοδιστικού Συμβουλίου στη Βρεττανία, είπε: «Εγώ δεν πιστεύω ότι η σταύρωσις του Χριστού ήταν θέλημα του Θεού. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για ν’ ακολουθηθή από οπαδούς, όχι να θανατωθή.» (Ξύπνα! 22 Απριλίου 1958, σελίς 15) Δεν είναι καθόλου εκπληκτικό, όταν έχουμε ένα θρησκευτικόν ηγέτη σαν τον Χάρρυ Έμερσον Φοσντίκ να λέγη:

«Φυσικά δεν πιστεύω στην Παρθενική Γέννησι, ή σ’ εκείνη του παλαιού συρμού αντικαταστατική διδασκαλία της Εξιλεώσεως· και δεν γνωρίζω κανένα νοήμονα Χριστιανό λειτουργό που το πράττει αυτό. Η ενόχλησις με αυτούς τους θεμελιωτιστάς είναι ότι υποθέτουν, ότι αν δεν συμφωνή κανείς μαζί τους στη δογματική τους διάταξι, δεν μπορεί να πιστεύη στις βαθιές, ουσιώδεις, αιώνιες αλήθειες του Χριστιανικού ευαγγελίου που μεταμορφώνουν τη ζωή των ανθρώπων, και είναι η μόνη ελπίς που πηγάζει από τη σωτήριο ιδιότητα του Χριστού σ’ αυτόν τον κόσμο.»​—Χριστιανικός Φάρος, 9 Μαΐου 1946, Τόμ. XI, Αρ. 13.

Αν κάποιοι κληρικοί δεν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, στη γέννησί του ως Υιού του Θεού και στον θάνατό του ως εξιλεωτικής θυσίας, γιατί να στέκουν ενώπιον των εκκλησιασμάτων αξιώνοντας ότι είναι Χριστιανοί; Πώς μπορούν να οικοδομήσουν πίστι στους άλλους αν δεν έχουν καμμιά οι ίδιοι; Δεν είναι δύσκολο να εννοήσωμε πώς ένας «διδάκτωρ της θεολογίας», όπως ο Α. Ρ. Κήτιν, ένας λειτουργός της Ενωμένης Εκκλησίας, μπορούσε να πη:

«Στη σημερινή κατάστασι των εκκλησιών δεν μπορώ να υπολογίσω γιατί ένα άτομο, ειδικά ένας άνδρας, θέλει να γίνη μέλος της εκκλησίας. Πρέπει ή να έχη μεταθέσει τη θρησκεία σε μια από τις υφιστάμενες μηδαμινότητες της ζωής του, κοινωνικώς χρήσιμες και προσωπικώς αβλαβείς, ή έχει αυταπάτες για το πού εισέρχεται. Ίσως εδιάβασε τη Νέα Διαθήκη και υποθέτει ότι αυτό είναι εκείνο που θα βρη στις εκκλησίες. Εγώ, τουλάχιστον, παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να σκεφθώ ότι θα ελάμβανα την ενόχλησι να περάσω στο απέναντι μέρος του δρόμου για να μπω σε μια εκκλησία αν ήμουν λαϊκός.»—Ουίννιπεγκ, Καναδάς, Τριμπιούν, 4 Μαρτίου 1961.

Πώς μπορεί οποιοσδήποτε να περιμένη να έχουν οι άνθρωποι πίστι στον Θεό και στον Ιησού Χριστό, όταν οι κληρικοί στέκουν μπροστά στα εκκλησιάσματά και τους λέγουν ότι είναι ανωφελές να έλθουν ν’ ακούσουν τις ομιλίες των; Οι κληρικοί υποτίθεται ότι διδάσκουν πίστι στον Χριστό ως την οδόν της σωτηρίας.

18. Πώς ένας Λουθηρανός επίσκοπος βλέπει τον κόσμο στον οποίο ζούμε;

¹⁸ Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 11ης Μαρτίου 1960, μετέφεραν τα ακόλουθα από μια ομιλία του Σεβασμιωτάτου Χανς Λίλζε, Λουθηρανού Επισκόπου του Αννοβέρου της Γερμανίας: «Η σκηνογραφία της Χριστιανοσύνης έχει αλλάξει στον καιρό μας βαθύτερα και βασικότερα από όσο κατανοούν πλείστοι άνθρωποι. Ζούμε για όλους τους πρακτικούς σκοπούς σ’ έναν μη Χριστιανικό κόσμο. Ο όρος πρέπει να χρησιμοποιηθή στην ακριβή του έννοια. Δεν είναι ένας αντιχριστιανικός αιών. Ζούμε σε μια μη Χριστιανική περίοδο.» Αυτός πρέπει να γνωρίζη! Είναι ένας από τους ηγέτας της Λουθηρανικής θρησκείας και κατ’ ουσίαν λέγει ότι οι άνθρωποι στον «Χριστιανικό κόσμο» είναι μη Χριστιανοί. Η «εκκλησία» του και το θρησκευτικό δόγμα του αποτελούν μέρος του «Χριστιανικού κόσμου», και ο κ. Λίλζε λέγει «ζούμε σε μια μη Χριστιανική περίοδο.»

19. (α) Βλέποντας την αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου» τι πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί; (β) Πώς αποκτά κανείς πίστι;

¹⁹ Αν κανείς σήμερα δεν ακολουθή τα ίχνη του Ιησού Χριστού, είναι κατ’ εξοχήν καιρός να ακουσθή μια ισχυρή κλήσις να φύγουν οι άνθρωποι, να εξέλθουν από τις ψευδείς θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου». Ο Ιησούς είπε ότι δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου, περιλαμβανομένου και του θρησκευτικού του συστήματος, μολονότι εγεννήθη κάτω από ένα τέτοιο, τη θρησκεία των Ιουδαίων. Κατέκρινε τους ηγέτας του συστήματος ως υποκριτάς. Εκατομμύρια ατόμων γεννώνται σ’ ένα θρησκευτικό σύστημα σήμερα, αλλά οι άνθρωποι που αγαπούν την αλήθεια πρέπει να σκεφθούν για τον εαυτό τους και έπειτα να φύγουν από τον «Χριστιανικό κόσμο» και να υπηρετήσουν τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. Πολλοί από τους θρησκευτικούς κληρικούς δεν πιστεύουν την ιστορία του Αδάμ και της Εύας και μερικοί απορρίπτουν ακόμη τον Χριστό· αλλά ο Παύλος είπε: «Καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.» (1 Κορ. 15:22) Συνεπώς ο Παύλος επίστευε και στα δύο. Αλλ’ αυτό το να ζωοποιηθούν δεν πρόκειται να επιβληθή στον καθένα. Κάθε άτομο πρέπει να έχη πίστι, «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» (Εβρ. 11:1) Ο Παύλος υπεστήριξε: Πώς θα μπορούσε κανείς να επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά για να σωθή αν δεν είχε ποτέ πίστι σ’ αυτόν; Και, περαιτέρω, πώς θα μπορούσε κανείς να έχη πίστι αν ποτέ δεν άκουσε για τον αληθινό Θεό! Για ν’ αποκτήση τέτοια πίστι πρέπει να υπάρχη ένας κήρυξ των αγαθών νέων. Αλλά πώς μπορεί να υπάρξη ένας κήρυξ αν δεν έχη αποσταλή; Ο Παύλος τελειώνει λέγοντας: «Άρα η πίστις είναι εξ ακοής· η δε ακοή δια του λόγου του Θεού [«Χριστού» Κριτική Έκδοσις Κειμένου· «περί Χριστού» ΜΝΚ]».​—Ρωμ. 10:13-17.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΠΙΣΤΙ

20. Κατονομάστε μερικά γεγονότα που έχουν γνωρίσει οι αληθινοί Χριστιανοί και τα δέχονται με πίστι.

²⁰ Οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν πίστι στον Ιησού Χριστό επειδή τον είδαν και τον άκουσαν. Είχαν βέβαιη προσδοκία ελπιζομένων πραγμάτων. Εγνώριζαν ότι ο Ιησούς εθεράπευε τους ασθενείς, άνοιγε οφθαλμούς τυφλών, ήγειρε τους νεκρούς και αυτός ο ίδιος ανεστήθη εκ νεκρών από τον Ιεχωβά Θεό. Ποια περισσότερη βεβαίωσι της ελπίδος των εχρειάζοντο; Είχαν πίστι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν. Τώρα έχομε το γραπτό υπόμνημα στον λόγον του Θεού, τη Γραφή. Γνωρίζομε τι συνέβη στη διάρκεια της ζωής του Ιησού Χριστού επάνω στη γη. Έχομε επίσης ένα βέβαιο υπόμνημα του τι έπραξαν οι απόστολοι. Βλέπομε ότι η πίστις ενός Χριστιανού βασίζεται στην αλήθεια πραγμάτων που έχουν ιδωθή, που έχουν ακουσθή και που συνέβησαν. Γνωρίζομε, και οι πρώτοι Χριστιανοί εγνώριζαν, ότι ήσαν καταδικασμένοι σε θάνατο μέσω της αμαρτίας του Αδάμ, όπως εξηγεί ο Παύλος: «Δια τούτο καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Οι Χριστιανοί γνωρίζουν γιατί ο άνθρωπος πεθαίνει και γνωρίζουν, επίσης, ότι η ζωή είναι δώρο από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμ. 6:23) Ο Παύλος το εγνώριζε αυτό και το επίστευε! Το πιστεύετε εσείς σήμερα; Αν το πιστεύετε, έχετε πίστι στον γραπτόν λόγον του Θεού.

21. (α) Ποιοι πρέπει επίσης να πιστεύουν αυτά τα γεγονότα; (β) Τι, λοιπόν, επροξένησε δυσπιστία;

²¹ Κάθε κληρικός στον κόσμο σήμερα που αντιπροσωπεύει τον «Χριστιανισμό» οφείλει να έχη πίστι, επίσης· αλλά η δύναμίς των να οικοδομούν τέτοια πίστι παρήλθε. Έχουν στραφή στις θεωρίες ανθρώπων, στην εξέλιξι και στην εκπαίδευσι του αιώνος του διαστήματος. Γι’ αυτούς η Γραφή είναι απλώς ένα βιβλίο απαρχαιωμένο· αλλά είναι πολύ καλύτερα να προσέχωμε στον Ιησούν και στους αποστόλους που εγνώριζαν τους σκοπούς του Θεού, και αυτό είναι ενισχυτικό για την πίστι μας. Ο Ιησούς είπε: «Αδύνατον είναι να μη έλθωσι τα σκάνδαλα· πλην ουαί εις εκείνον, δια του οποίου έρχονται. Συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή περί τον τράχηλον αυτού μύλου πέτρα, και να ριφθή εις την θάλασσαν, παρά να σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων.» (Λουκ. 17:1, 2) «Πόσοι καλοί άνθρωποι με κάποια πίστι απεμακρύνθησαν από τον Θεό και τον Χριστό από απίστους κληρικούς! Γι’ αυτό οι κληρικοί πρέπει να δώσουν λόγο στον Θεό!

22. Ποια είναι η τελική τύχη εκείνων που απαρνούνται την πίστι;

²² Οι αληθινοί Χριστιανοί θα τηρήσουν πίστι στον λόγον του Θεού, τη Γραφή, και στη θυσία του Ιησού Χριστού, αλλά ο Παύλος προειδοποιεί όλους όσοι αποκηρύττουν την πίστι και λέγει: «Εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών· αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.» (Εβρ. 10:26, 27) Ο Χριστός δεν πρόκειται να πεθάνη πάλι για να σώση αυτούς που κάποτε είχαν γνώσι και πίστι στον Χριστό Ιησού και που τον εδέχθησαν ως λυτρωτήν των. Αν ρίπτουν στον άνεμο την πίστι των και απορρίπτουν τον Θεό, τον λόγο του, και τον Υιό του, τότε ο Θεός δεν θα κάμη διευθέτησι για την απολύτρωσί των εκ νέου. Δεν απολείπεται πια θυσία για αμαρτίες! Επέρχεται κρίσις, φοβερά κρίσις! Θυμηθήτε τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Οι άπιστοι δεν θα μπορέσουν να φύγουν όπως ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες του, θα συλληφθούν στην πύρινη καταστροφή. Μερικοί μπορεί να προσπαθήσουν να διαφύγουν, αλλά θα βλέπουν γύρω αντιτυπικά Σόδομα, όπως και η σύζυγός του Λωτ εκύτταξε πίσω και έγινε στήλη άλατος, και στη μάχη του Αρμαγεδδώνος άλλοι θα πεθάνουν μέσα στην προσπάθεια να διαφύγουν.​—Γεν. 19:26· 2 Πέτρ. 3:10-13.

Η ΠΙΣΤΙΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

23, 24. Πώς ο Χ. Γ. Ουέλς δείχνει τη διαφορά μεταξύ της πρώτης Χριστιανοσύνης και της εκκλησίας από το 325 μ.Χ. και έπειτα;

²³ Ο «κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα πρέπει ν’ αναλάβη την ευθύνη, διότι μέσω των ωργανωμένων του θρησκειών από το 325 μ.Χ. ο «Χριστιανικός κόσμος» απεμακρύνθη περισσότερο από την αληθινή Χριστιανοσύνη και τη διδασκαλία της Γραφής. Σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Στο βιβλίο Η Σκιαγραφία της Ιστορίας του Χ. Γ. Ουέλς, αναφέρεται: «Αυτή η χρονολογία 325 μ.Χ. είναι μια πολύ κατάλληλη χρονολογία στην ιστορία μας. Είναι η χρονολογία της πρώτης πλήρους γενικής (οικουμενικής) συνόδου ολοκλήρου του Χριστιανικού κόσμου. . . . Σημειώνει την οριστική είσοδο στο στάδιο των ανθρωπίνων υποθέσεων της Χριστιανικής εκκλησίας και της Χριστιανοσύνης όπως εννοείται γενικά στον κόσμο σήμερα. Σημειώνει τον ακριβή ορισμό της Χριστιανικής διδασκαλίας από το Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας.

²⁴ «Είναι ανάγκη να επιστήσωμε την προσοχή του αναγνώστου στις βαθιές διαφορές μεταξύ αυτής της πλήρως ανεπτυγμένης Χριστιανοσύνης της Νικαίας και της διδασκαλίας του Ιησού του από Ναζαρέτ. Όλοι οι Χριστιανοί διακρατούν ότι η τελευταία περιέχεται τελείως στην προηγούμενη, αλλ’ αυτό είναι ένα ζήτημα έξω από τη δικαιοδασία μας. Ό,τι είναι σαφώς φανερό είναι ότι η διδασκαλία του Ιησού τού από Ναζαρέτ ήταν μια προφητική διδασκαλία του νέου τύπου που άρχισε με τους Εβραίους προφήτας. Δεν ήταν ιερατική, δεν είχε καθιερωμένο ναό και δεν είχε θυσιαστήριο. Δεν είχε τύπους και τελετουργίες. Η θυσία της ήταν ‘καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη’. Η μόνη της οργάνωσις ήταν οργάνωσις κηρύκων, και η κυρία λειτουργία της ήταν η θρησκευτική ομιλία. Αλλά η πλήρως πτερωμένη Χριστιανοσύνη του τετάρτου αιώνος, αν και διετήρησε ως πυρήνα της τις διδασκαλίες του Ιησού στα ευαγγέλια, ήταν κυρίως μια ιερατική θρησκεία ενός τύπου ήδη οικείου στον κόσμο επί χιλιάδες χρόνια. Το κέντρον του περίτεχνου τυπικού της ήταν ένας βωμός, και η ουσιώδης πράξις λατρείας η θυσία, από έναν καθιερωμένο ιερέα, της λειτουργίας. Και είχε μια γοργά αναπτυσσόμενη οργάνωσι διακόνων, ιερέων και επισκόπων.»​—Τρίτη Έκδοσις, σελίδες 522, 523.

25. Ποιοι στην εποχή μας βλέπουν τη διαφορά μεταξύ της Χριστιανοσύνης της Νικαίας και των διδασκαλιών του Ιησού;

²⁵ Αυτός είναι ένας ιστορικός που έγραφε στο 1920, και είδε «τις βαθιές διαφορές μεταξύ αυτής της πλήρως ανεπτυγμένης Χριστιανοσύνης της Νικαίας και των διδασκαλιών του Ιησού τού από Ναζαρέτ.» Οποιοσδήποτε σήμερα που είναι οικείος με τη Γραφή και τη ζωή του Χριστού μπορεί να δη καθαρά τη βαθιά διαφορά μεταξύ εκείνων που έπραξε ο Ιησούς και οι πρώτοι απόστολοι και εκείνων που πράττει σήμερα ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου». Πριν από δεκαεννέα αιώνες οι Χριστιανοί ήσαν ισχυροί στην πίστι. Πού είναι αυτή η πίστις σήμερα στον «Χριστιανικό κόσμο»; Το βιβλίο του Θεού, η Αγία Γραφή, θεωρείται από πολλούς ως ένα ωραίο κομμάτι φιλολογικής εργασίας, αλλά οι Δέκα Εντολές είναι μόνο για να διαβάζονται, όχι κάτι για να ζη κανείς μ’ αυτές.

26. (α) Τι λέγει ο Παύλος ότι επακολουθούσε σ’ εκείνους που αθετούσαν τον νόμον του Μωυσέως; (β) Ποια ήσαν μερικά πράγματα για τα οποία έγραψε ο Μωυσής υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά;

²⁶ Εν τούτοις, ακούστε τι λέγει ο Παύλος σ’ εμάς: «Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωυσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος· πόσον, στοχάζεσθε, χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού, και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το πνεύμα της χάριτος;» (Εβρ. 10:28, 29) Μήπως λέγετε ότι εξεδηλώνετο ‘υπερβολική αυστηρότης’ σ’ εκείνον που αθετούσε τον νόμον του Μωυσέως; Μήπως συμφωνείτε μ’ αυτούς που λέγουν ότι εκείνα για τα οποία έγραψε ο Μωυσής, δηλαδή, ο Αδάμ, ο Λωτ, τα Σόδομα και ο Μεσσίας (Χριστός) δεν ήσαν τίποτε περισσότερο από μύθοι; Μήπως νομίζετε ότι ο Μωυσής είχε άδικο όταν έγραφε: «Μη φονεύσης. Μη μοιχεύσης. Μη κλέψης. . . . Μη επιθυμήσης την οικίαν του πλησίον σου . . . την γυναίκα . . . τον δούλον . . . μηδέ παν ό,τι είναι του πλησίον σου»; Ο Μωυσής ήταν εκείνος που έγραψε, επίσης, «μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου έτι ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Ιεχωβά τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.» Διέταξε επίσης «μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον . . . διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.» Ο Μωυσής τα έγραφε αυτά, όχι επάνω σε λίθινες πλάκες, αλλά στην Έξοδο 20:1-17 (ΜΝΚ)· αλλ’ ο Ιεχωβά τον κατηύθυνε να τα γράψη όλα αυτά προς όφελός μας.

27. Πώς ο Παύλος ενεθάρρυνε τον νεαρό Τιμόθεο προκειμένου για τις Άγιες Γραφές;

²⁷ Ο Παύλος ήταν πεπεισμένος ότι ο Ιεχωβά ήταν πίσω από τη συγγραφή των Αγίων Γραφών. Είπε σ’ ένα νέο Χριστιανό γεμάτον πίστι: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμ. 3:16, 17) Ο Παύλος επίστευε στη Γραφή. Είχε πίστι στις διδασκαλίες της.

28. Τι είχε να πη ο Παύλος για να ενθαρρύνη εκείνους που έχουν ανάγκη να τηρήσουν πίστι;

²⁸ Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες χρειάζεται ισχυρή πίστις για να είναι κανείς Χριστιανός, και για να πιστεύη ό,τι είναι γραμμένο στις Γραφές· αλλά μερικοί άνθρωποι την έχουν, και καταρτίζονται για να διακηρύξουν ένα άγγελμα της Βασιλείας του Θεού παρά τον εμπαιγμό του κλήρου. Ο Παύλος εγνώριζε ότι οι Χριστιανοί θα διήρχοντο δυσκόλους καιρούς για να τηρηθούν στη διακονία, όχι μόνο στην εποχή του, αλλά και σε όλους τους αιώνες, εξαιτίας των κυβερνήσεων και των απίστων θρησκευτικών ηγετών. Ενουθέτησε, λοιπόν, τους Χριστιανούς, λέγοντας: «Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις· ποτέ δε, γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου, και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας, εξεύροντες ότι έχετε εις εαυτούς περιουσίαν εν ουρανοίς καλητέραν και διαμένουσαν.»​—Εβρ. 10:32-34.

ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

29, 30. Αντιπαραβάλατε τη δήλωσι ενός Δρος Μπαλί με τις πείρες των μαρτύρων του Ιεχωβά στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και έκτοτε.

²⁹ Στις ημέρες των αποστόλων πολλές χιλιάδες άτομα διεφωτίσθησαν με την αλήθεια του λόγου του Θεού και περιεπάτησαν στα ίχνη του Ιησού Χριστού και εδοκίμασαν όσα περιέγραψε ο Παύλος. Έμαθαν ένα νέο τρόπο ζωής, και αυτό τους έφερε πραγματική ικανοποίησι, αλλά μαζί με τούτο κάποια εναντίωσι. Αυτό πρέπει να θυμούνται σήμερα οι Χριστιανοί. Όπως οι Χριστιανοί σε προηγούμενες ημέρες διεφωτίσθησαν και υπέμειναν μεγάλον αγώνα κάτω από παθήματα, έτσι πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί και σήμερα. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να είναι κανείς Χριστιανός. Ο Δρ Μπάιλι της Ενώσεως Θεολογικών Σεμιναρίων, σχολιάζοντας τη σημερινή κατάστασι της Χριστιανοσύνης, αναφέρεται ότι είπε: «Εκείνο που υπήρξε σε δοκιμασία όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι καθόλου η Χριστιανοσύνη. Το πείραμα της διαβιώσεως μ’ ένα Χριστιανικό τρόπο δεν έγινε και ώσπου να γίνη, δεν ξέρομε τίποτε γι’ αυτό. . . . Ίσως ο κόσμος δεν καταδιώκει πια Χριστιανούς επειδή δεν υπάρχουν πια Χριστιανοί.»

³⁰ Ερωτούμε, Παρετήρησε ο Δρ Μπάιλι τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στα περασμένα σαράντα πέντε χρόνια; Είναι αλήθεια ότι, αν κυττάζη μόνο το Προτεσταντικό και το Καθολικό θρησκευτικό σύστημα, δεν υπάρχει διωγμός σ’ αυτά. Αλλά τι θα λεχθή για τη μικρή ομάδα Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στις ημέρες του Χίτλερ στη Γερμανία, στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, και, πραγματικά, σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Και τι θα λεχθή για σήμερα; Τι συμβαίνει στην Ανατολική Γερμανία, στην Πολωνία, στη Ρωσία και στην Καθολική Ισπανία του «Χριστιανικού κόσμου»; Σ’ αυτά τα μέρη οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπομένουν «μέγαν αγώνα παθημάτων», και οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε άλλα μέρη του κόσμου ‘δείχνουν συμπάθεια’ για κείνους που είναι σε δεσμά.

31. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπομένουν παθήματα γύρω στον κόσμο;

³¹ Ο Ιησούς είπε για τους πραγματικούς Χριστιανούς: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 24:13) Ένας αληθινός Χριστιανός θα υπομείνη παθήματα, και ασφαλώς εκείνοι που στέκουν σταθεροί υπέρ των αρχών για τις οποίες έζησε ο Ιησούς, θα έχουν τις πείρες ‘ονειδισμών και θλίψεων’ διότι είναι Χριστιανοί. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδοκίμασαν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τους θαλάμους αερίων, τις δίαιτες λιμοκτονίας και τις φυλακίσεις σε πλείστες από τις χώρες του «Χριστιανικού κόσμου». Επί πλέον, το έργον των διακηρύξεως της βασιλείας του Θεού απηγορεύθη επί έτη σε πολλές χώρες του «Χριστιανικού κόσμου». Γιατί; Επειδή ακριβώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήθελαν και επέμεναν να ζουν μια Χριστιανική ζωή, και ήσαν πρόθυμοι να υπομείνουν μεγάλον αγώνα κάτω από παθήματα για να το πράξουν αυτό. Ενώ δεν ερρίφθη ο καθένας από αυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, άλλοι που εξεδήλωσαν συμπάθεια γι’ αυτούς που ήσαν σε δεσμά, εδέχθησαν με χαρά την αρπαγή των υπαρχόντων των. Διαβάστε την ιστορία των συγχρόνων μαρτύρων του Ιεχωβά όπως εκτίθεται στο βιβλίο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό, και εκεί θα μάθετε για τον διωγμό που υπέφεραν στα χέρια κληρικών και πολιτικών αρχόντων στη Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Πολωνία, στη Ρωσία, στη Δομινικανή Δημοκρατία, στην Κουεμπέκ, ναι, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Εν τούτοις, διακηρύττουν ακόμη τη βασιλεία του Θεού σε όλες αυτές τις χώρες σήμερα.

32. Πώς οι αληθινοί Χριστιανοί διαφέρουν από τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» όταν πρόκειται για υπομονή στην εξάσκησι παρρησίας;

³² Ένας αληθινός Χριστιανός πρέπει να είναι ισχυρός και, ακόμη και αν ο διωγμός γίνεται περισσότερο έντονος, πρέπει να προσέχη και να πράτη ό,τι ο Θεός ενέπνευσε τον Παύλο να γράψη: «Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.» (Εβρ. 10:35, 36) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα εγκαταλείψουν την παρρησία των λόγω διωγμού. Ο Ιησούς δεν έκλεισε το στόμα του εξαιτίας της δυνάμεως του πολιτικού και θρησκευτικού πλήθους της εποχής του. Οι θρησκευόμενοι χρειάσθηκε να τον φονεύσουν για ν’ αφαιρέσουν την παρρησία του στο να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Οι Χριστιανοί δεν θα μεταβληθούν σήμερα. Εξ άλλου, οι θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα εκτελούν τις διαταγές των πολιτικών αρχόντων. Σε πολλά μέρη ο άμβων έγινε το όργανον του άρχοντος της κυβερνήσεως. Οι κληρικοί έχουν αποβάλει την παρρησία των στο να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού, για να έχουν την εύνοια των κοσμικών πολιτικών αρχόντων. Ένας Χριστιανός δεν μπορεί να συμβιβασθή, επειδή γνωρίζει ότι ‘η παρρησία του έχει μεγάλην μισθαποδοσίαν’.

33. Γιατί πολλοί απομακρύνονται από τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου», και ποιου το παράδειγμα ακολουθούν κάνοντας τούτο;

³³ Εκατοντάδες χιλιάδων άνθρωποι απομακρύνονται από τις ψευδείς θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» επειδή τα ιδρύματα αυτά δεν παρέχουν καμμιά υπόσχεσι. Τι μπορούν να υποσχεθούν; Απορρίπτουν τη Γραφή. Δεν έχουν ‘ελπιζομένων πεποίθησι’. Αλλά όσο για κείνους που ζητούν αλήθεια, ο λόγος του Θεού έφερε σ’ αυτούς γνώσι και κατανόησι, και έχουν πίστι ότι η βασιλεία του Θεού είναι πολύ πλησίον. Πιστεύουν ό,τι είπε ο Παύλος, αν και εγράφη πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. «Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει.» (Εβρ. 10:37) Δεν υπήρξε βραδύτης στην έλευσι του Χριστού Ιησού. Η δευτέρα του παρουσία έγινε έκδηλη από το 1914.a Ο καιρός του τέλους είναι πλησίον! Είναι καιρός εξόδου από αυτά τα σημερινά Σόδομα, όπως ακριβώς ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες έφυγαν από την ασεβή εκείνη πόλι πριν από αιώνες. Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν στον νέο κόσμο του Θεού θα χρειασθή να φύγουν από την οργάνωσι του Διαβόλου και να εύρουν ασφάλεια στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Ο Θεός θα προμηθεύση την ασφαλή θέσι για όλους στον καιρό της μάχης του Αρμαγεδδώνος. Έχετε πίστι ότι ο Θεός θα το πράξη αυτό για σας; Ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες του είχαν πίστι και έφθασαν στη Σηγώρ και εξακολούθησαν να ζουν.

34. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν ότι ζουν δια πίστεως;

³⁴ Πόσο αληθινός είναι ο λόγος του Θεού: «“Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως,” και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν”»! (Εβρ. 10:38) Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να ζουν δια πίστεως, αλλ’ αυτή είναι μια βεβαιωμένη προσδοκία με πλήρη πεποίθησι στο μέλλον, επειδή ο γραπτός λόγος του Θεού τούς λέγει το μέλλον. Βλέπουν πράγματα που συνέβησαν και συμβαίνουν, που ο λόγος του Θεού είπε ότι θα συνέβαιναν. Επομένως δεν είναι τώρα καιρός για οποιονδήποτε που γνωρίζει τον λόγον του Θεού να συρθή οπίσω και να επιστρέψη στην πονηρή οργάνωσι του παλαιού κόσμου, διότι ο Θεός δεν θα ευαρεστηθή μ’ ένα τέτοιο άτομο. Ο Παύλος ήταν ένας αποφασισμένος άνθρωπος, ισχυρός στη διάνοια και μεγάλης πίστεως, και μπορούσε να ενισχύη την πίστι των άλλων. Με πεποίθησι είπε: «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω εις απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστεύονταν προς σωτηρίαν της ψυχής.»​—Εβρ. 10:39.

ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ

35. Καθώς αναλύομε την πίστι μας, ποιες ερωτήσεις απαιτούν απάντησι;

³⁵ Τι είδους πίστι έχετε; Είναι του είδους που σύρεται πίσω σε κάθε δοκιμασία ή δυσκολία που εγείρεται, ή είναι η πίστις σας ισχυρή, οικοδομημένη στο στερεό θεμέλιο του λόγου του Θεού; Είναι η πίστις σας αρκετά ισχυρή ώστε να σας φέρη στη ‘σωτηρία της ψυχής’ [‘διαφύλαξι ζώσης της ψυχής σας’, ΜΝΚ];

36. Πώς το Φιλιππησίους 4:9 μας βοηθεί να οικοδομήσομε ισχυρή πίστι;

³⁶ Ο Παύλος, γράφοντας στους Φιλιππησίους, έλεγε: «Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσστε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.» (Φιλιππησ. 4:9) Τι έμαθαν οι πρώτοι Χριστιανοί από τον Παύλο; Τι άκουσαν; Τι είδαν; Τι παρέλαβαν; Ασφαλώς είδαν τον Παύλο ως έναν σταθερό Χριστιανό, αφιερωμένον στον Ιεχωβά Θεό, και που εβάδιζε στα ίχνη του Χριστού Ιησού. Εγνώρισαν έναν άνθρωπο πρόθυμο να διέλθη από κάθε είδους παθήματα, διωγμό, δοκιμασίες και ακόμη ν’ αντιμετωπίση θάνατο χωρίς να συρθή πίσω. Ανέγνωσαν την επιστολή του που περιείχε τις πείρες των όσων διήλθε χάριν των αγαθών νέων του Χριστού. Εγνώριζαν ότι ο Παύλος επίστευε ότι ο Ιησούς Χριστός κατέθεσε τη ζωή του για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους και ότι ο Παύλος έδειξε την πίστι του κηρύττοντας τη βασιλεία του Θεού με τον Χριστό ως Βασιλέα. Αυτά είναι μόνα ολίγα από τα όσα οι Χριστιανοί έμαθαν από τον Παύλο. Μέσω των πολλών επιστολών του και προσωπικών συναναστροφών, ο Παύλος οικοδόμησε στους άλλους την αναγκαία πίστι. Τα όσα ο Παύλος εκήρυττε και ζούσε μ’ αυτά, οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά τα έμαθαν, τα άκουσαν και τα είδαν και τα παρέλαβαν. Τώρα τι θα γίνη; Θα εκτελέσετε σεις πιστοί ακόλουθοι του Χριστού Ιησού σήμερα τα πράγματα αυτά; Αν ναι, με ποιο αποτέλεσμα; «Ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»

37. Πώς αποκτά κανείς την ειρήνη του Θεού σήμερα, και ποιος χρησιμεύει ως πρωταρχικό παράδειγμα εξασκήσεως κατάλληλης αγάπης;

³⁷ Πώς μπορεί ένα άτομο ν’ απόκτηση την ειρήνη του Θεού σήμερα; Πρώτ’ απ’ όλα, με το ν’ αποσυρθή από αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων. Έπειτα αφιερωθήτε τελείως στο να πράττετε το θέλημα του Ιεχωβά Θεού. Ο Μωυσής έγραψε: «Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.» (Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ) Για τούτο σεις ως Χριστιανός πρέπει να υπηρετήτε τον Θεό με όλη σας την καρδιά, με όλη σας τη διάνοια, με όλη σας την ψυχή, με όλη σας τη δύναμι. Αυτά θ’ αποδείξη την πραγματική σας αγάπη για τον Πατέρα σας τον εν ουρανοίς. Προσθέστε σ’ αυτό τη δευτέρα εντολή που πρέπει ν’ ακολουθήσετε, και αυτή είναι, Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Το άριστο παράδειγμα που έχετε αγάπης αυτού του είδους είναι ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός. Αν θέλετε να γίνετε Χριστιανός, πρέπει να είσθε τόσο όμοιος μ’ αυτόν, όσο είναι δυνατόν, θα θέλετε να τον μιμηθήτε σε κάθε τι που έπραξε. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να διαβάσετε γι’ αυτόν, να ανιχνεύσετε όλα όσα μπορείτε για τη ζωή του και για το έργο του. Η πληροφορία αυτή βρίσκεται στον γραπτό λόγο του Θεού, στην Αγία Γραφή.

38. Γιατί μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν είναι η θεολογική εκπαίδευσις εκείνη που καθιστά, έναν ικανό ως αληθινό διάκονο του Ιεχωβά;

³⁸ Για ν’ ακολουθήσετε τα ίχνη του Ιησού Χριστού δεν απαιτείται εκπαίδευσις σ’ ένα θεολογικό σεμινάριο ή σε μια θρησκευτική σχολή. Αν τέτοια ανώτερη εκπαίδευσις ήταν αναγκαία, τότε ο Πέτρος και ο Ιωάννης δεν θα μπορούσαν να είναι απόστολοι του Ιησού Χριστού. Οι δύο εκείνοι άνδρες ήσαν κοινοί άνθρωποι με υγιείς διάνοιες. Εκτιμούσαν και αγαπούσαν την αλήθεια. Ήσαν άνθρωποι που άκουσαν και έμαθαν από τον διδάσκαλο των Ιησού Χριστό. Όταν ο αναστημένος των Διδάσκαλος τους εξήγησε γιατί είχε πεθάνει επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, αυτοί δεν ήσαν από εκείνους που σύρονται πίσω, αλλά ήσαν έτοιμοι να κινηθούν προς τα εμπρός, και στην Πεντηκοστή εκήρυξαν τα όσα είχαν ακούσει και πιστέψει. Συνεπώς το Γραφικό υπόμνημα μας λέγει ότι οι άνδρες του Ιουδαϊκού Σάνχεδριν «θεωρούντες . . . την παρρησίαν του Πέτρου και Ιωάννου, και πληροφορηθέντες ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι και ιδιώται, εθαύμαζον, και ανεγνώριζον αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού.» (Πράξ. 4:13) Εκείνο που υπολογίζεται είναι το πνεύμα ενός ατόμου, ο ζήλος του, η αφοσίωσίς του και η γνώσις του, όχι ο βαθμός του ή το δίπλωμα που κρέμεται σ’ έναν τοίχο. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αποκτήσει αληθινή γνώσι επειδή ήσαν με τον Ιησούν και έμαθαν την αλήθεια. Ήσαν άφοβοι εκφράζοντας αυτή την αλήθεια. Δεν ήταν η κολλεγιακή εκπαίδευσις, ή οι ραββινικές σχολές της εποχής των, εκείνες που τους καθιστούσαν ικανούς ως διακόνους του Θεού. Ποτέ δεν ενεγράφησαν σ’ αυτές. Ήσαν χειροτονημένοι ως διάκονοι του Θεού από τον Θεό, όχι από ανθρώπους. Για να φορούν το «ένδυμα» οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» μπορεί ν’ ανιχνεύουν τις γραμμές της καταγωγής των πίσω στο 325 μ.Χ., και στο σύμβολο πίστεως της Νικαίας, αλλά όχι πίσω στον Χριστό Ιησού ή στον λόγον του Θεού.

39. (α) Τι πρέπει να είναι κάθε Χριστιανός, και πως ο Χ. Γ. Ουέλς έδειξε ότι αυτό συνέβαινε στην πρώτη Χριστιανοσύνη; (β) Μήπως έδειξε το παράδειγμα του Παύλου ότι η πρώτη εκκλησία ήταν μια κηρύττουσα οργάνωσις; Πώς;

³⁹ Η πληροφορία αυτή πρέπει να δώση πραγματική ενθάρρυνσι σε άτομα που αγαπούν τη Γραφή σε όλα τα μέρη του κόσμου, και πρέπει να τα βοηθήση να λάβουν τη στάσι των υπέρ της διακονίας. Αν ο Πέτρος και ο Ιωάννης, αλιείς, μπορούσαν να είναι απόστολοι του Ιησού Χριστού και μπορούσαν να έχουν τα προσόντα ν’ αντιπροσωπεύουν τον Θεό ως χειροτονημένοι διάκονοί του στη γη, τότε γιατί δεν μπορεί οποιοσδήποτε που αγαπά την αλήθεια του λόγου του Θεού και που είναι αφωσιωμένος στον Θεό και έχει αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού, να πράξη το ίδιο; Όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν διάκονοι και μελετούσαν τον γραπτό λόγο του Θεού. Γίνεται σαφές ότι κάθε άτομο που γίνεται Χριστιανός πρέπει επίσης να είναι κήρυξ των αγαθών νέων. Η δυσκολία στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα είναι ότι οι κληρικοί είναι οι μόνοι που αναγνωρίζονται ως διάκονοι, και τα εκκλησιάσματά των έχουν γίνει ένα ακροώμενο ποίμνιο, όχι ένα κηρύττον ποίμνιο. Υπήρξε ανάπτυξις της τάξεως του κλήρου και μιας τάξεως λαϊκών στον «Χριστιανικό «κόσμο», και, όπως ετονίσθη στη Σκιαγραφία της Ιστορίας, ο Χ. Γ. Ουέλς είδε «τη βαθιά διαφορά μεταξύ της πλήρως ανεπτυγμένης Χριστιανοσύνης της Νικαίας και των διδασκαλιών του Ιησού του από Ναζαρέτ». Για την πρώτη Χριστιανοσύνη είπε: «Η «μόνη της οργάνωσις ήταν οργάνωσις κηρύκων, και η κυρία λειτουργία της ήταν η θρησκευτική ομιλία.» Αυτό βλέπουν οι πραγματικοί Χριστιανοί σήμερα ότι χρειάζεται να είναι η οργάνωσις. Ολόκληρη η οργάνωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά αποτελείται από χειροτονημένους διακόνους, και η κυρία των λειτουργία και εκπαίδευσις είναι η χρήσις της ομιλίας. Χρησιμοποιούν Γραφικές ομιλίες από θύρα σε θύρα και στο έργον τον οικιακής Γραφικής μελέτης. Οι Χριστιανοί τώρα πρέπει να είναι όμοιοι ακριβώς με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στις ημέρες των αποστόλων, οι οποίοι επήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και εκφωνούσαν ομιλίες στους ανθρώπους των κατοικιών που επεσκέπτοντο, σε οποιαδήποτε οικογένεια, και μελετούσαν τη Γραφή μαζί τους. Ο Παύλος είπε: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20) Ο Χ. Γ. Ουέλς έδειξε ότι από το 325 μ.Χ. και έπειτα οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» ίδρυσαν περίτεχνες τελετουργίες γύρω σ’ ένα βωμό, αφιερωμένους διακόνους, επισκόπους, ιερείς, και εγκατέστησαν τη λειτουργία, και προέβησαν στην οικοδόμησι ναών. Τι διαφορά από τον τρόπο με τον οποίον οι αληθινοί Χριστιανοί ελάτρευαν τον Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά!

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΣΚΗ ΠΙΣΤΙ

40. (α) Τι έκαμαν για τους ανθρώπους οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου»; (β) Πώς περιέγραψε ένας θρησκευτικός ηγέτης την ανάγκη των σημερινών θρησκευτικών οργανώσεων;

⁴⁰ Οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» έφεραν τον εαυτό τους στη θέσι, στην οποία βρίσκονται σήμερα. Έκαμαν τα εκατομμύρια των εκκλησιαζομένων των, τους λαϊκούς, αχρήστους όσον αφορά τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης. Οι κληρικοί τούς εδίδαξαν ν’ ακροώνται και να εκτελούν ωρισμένους τυπικισμούς στους ναούς των κάθε εβδομάδα. Δεν θέτουν καμμιά ευθύνη επάνω στο ποίμνιο των να κηρύττη υπέρ του Χριστού και να λέγη στους άλλους τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Υπάρχουν μερικοί κληρικοί σήμερα που κατανοούν την αποτυχία των. Παραδείγματος χάριν, ο «Αιδεσιμώτατος» Τζων Χιούζ, διευθυντής της Ενορίας της Τριάδος της πόλεως Νέας Υόρκης, είχε να πη τα εξής στη διάλεξί του «Τι Σκοπό Έχουν οι Εκκλησίες;»

«Καμμιά ενορία δεν μπορεί να εκπληρώση το αληθινό της υπούργημα εκτός αν υπάρχη στο κέντρον ακριβώς της ηγετικής της ζωής μια μικρή κοινότης ήρεμα φανατικών Χριστιανών, που έχουν μεταβληθή και αληθινά μεταστραφή. Το λυπηρό για πλείστες ενορίες είναι ότι κανείς, περιλαμβανομένου και του κληρικού, δεν έχει πραγματικά πολύ μεταβληθή· αλλά ακόμη και αν υπάρχη ένας αφωσιωμένος, γεμάτος αυτοθυσία ιερεύς στην καρδιά της συναδελφότητος, δεν θα συμβούν πολλά ώσπου να υπάρξη μια κοινότης ανδρών και γυναικών που έχουν μεταβληθή.»—Ρήντερς Ντάιτζεστ, Ιούνιος, 1962.

41. (α) Ποιων είναι το σφάλμα για την ύπαρξι αδυνάτων ενοριτών; (β) Ποια βασική ιδιότης της Χριστιανοσύνης λείπει;

⁴¹ Τίνος σφάλμα είναι τούτο; Οι κληρικοί πρέπει να κατηγορηθούν. Δεν προσπαθούν να μεταστρέψουν τους ενορίτας των σε Χριστιανούς που θα ‘υπέμεναν μέγαν αγώνα παθημάτων’. Οι ενορίται των δεν θέλουν να ‘θεατρισθούν με ονειδισμούς και θλίψεις’ χάριν του Χριστού. Αρνούνται να είναι όμοιοι με τους πρώτους Χριστιανούς, πρόθυμοι να φυλακισθούν, αν είναι ανάγκη χάριν ακριβώς του κηρύγματος των τών αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Γιατί απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος»; Οι άνθρωποί του δεν ‘πιστεύουν προς διαφύλαξιν ζώσης της ψυχής’. Δεν γνωρίζουν, ούτε έχουν διδαχθή, ποιο είναι το Χριστιανικό έργον. Οι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου» δεν έχουν εκπαιδευθή να στέκουν υπέρ εκείνου που είναι ορθόν. Πώς θα μπορούσαν; Ο Ιησούς είπε: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθ. 15:14) Τα ποίμνιά των δεν έχουν μάθει τι είναι Χριστιανοσύνη, τι είναι αλήθεια. Πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένη να το μάθουν, όταν ένας από τους κληρικούς των λέγη: «Εγώ, τουλάχιστον, παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να σκεφθώ ότι θα ελάμβανα την ενόχλησι να περάσω στο απέναντι μέρος του δρόμου για να μπω σε μια εκκλησία αν ήμουν λαϊκός.» (Βλέπε σελίδα 75.) Και πολλοί άνδρες και γυναίκες δεν πηγαίνουν, επίσης, στις εκκλησίες των. Πολύ πιθανόν αυτοί οι μη εκκλησιαζόμενοι παρετήρησαν την αληθινή κατάστασι των εκκλησιών και προτού ακόμη την παρατηρήση ο κληρικός αυτός.

42. Γιατί οικουμενικές σύνοδοι δεν θα ενώσουν τα ποικίλα θρησκευτικά δόγματα;

⁴² Ας συναθροισθούν όλοι οι αρχηγοί των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου μαζί με τον Πάπα Ιωάννη XXIII σε μια άλλη οικουμενική σύνοδο. Ας προσπαθήσουν να ενώσουν τα ποικίλα θρησκευτικά δόγματα, και Προτεσταντικά και Καθολικά, σε μια συμπαγή οργάνωσι. Ωστόσο δεν θα κάμουν ποτέ Χριστιανούς από τα μέλη των. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένωσις. Χρειάζεται η ευλογία του Θεού, το πνεύμα του, ο λόγος του και η πίστις του ατόμου για να είναι ένας Χριστιανός. Ο «Χριστιανικός κόσμος» εξετράπη πάρα πολύ από τον λόγον του Θεού, την αλήθεια, ώστε να μην μπορή να επιστρέψη. Πάρα πολλοί από τους κληρικούς του «Χριστιανικού κόσμου» εξέλεξαν μικρά τεμάχια της Γραφής για να πιστεύουν, και απέρριψαν το υπόλοιπο ως μύθον. Σε αντάλλαγμα δίνουν στα ποίμνιά των τις δικές των ιδέες και, όπως το διατυπώνει ο Παύλος, ‘προσέχουσιν εις μύθους και γενεαλογίας απέραντους, αίτινες προξενούσι φιλονεικίας μάλλον παρά την εις την πίστιν οίκοδομήν του Θεού.’​—1 Τιμ. 1:4.

43. Τι είναι η Γραφή για ένα αληθινό Χριστιανό;

⁴³ Ο πραγματικός Χριστιανός γνωρίζει μέσω μελέτης της Γραφής ότι ολόκληρη η Γραφή είναι ένα βιβλίο δράσεως, ένα βιβλίο υπηρεσίας, ένα βιβλίο πίστεως, ένα βιβλίο αληθείας και αληθινά ο λόγος του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά. Ο Χριστός Ιησούς μόνο πριν από δεκαεννέα αιώνες επίστευε τις αληθινές του αφηγήσεις όπως ήσαν γραμμένες στις Εβραϊκές Γραφές και τις ανέφερε από τα βιβλία της Βίβλου. Θα διδάξετε, λοιπόν, σε άλλους τα ίδια πράγματα που ο Ιησούς εδίδασκε τότε; Έχετε πίστι στον λόγον του Θεού. Μελετάτε τον! «Κήρυξον τον λόγον», όπως πρέπει να τον κηρύττουν οι Χριστιανοί! Έπειτα «επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.»​—2 Τιμ. 4:2.

44, 45. Πώς καταδεικνύεται μια ισχυρή πίστις;

⁴⁴ Πιστεύετε ότι «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:9, 10) Λοιπόν, είναι μήπως η πίστις σας αρκετά ισχυρή ώστε να σας κάμη να μιλήτε ως Χριστιανός και να λέγετε την αλήθεια των υποσχέσεων του Θεού όσον αφορά τη βασιλεία του, η οποία είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους; Ή θα είσθε όμοιος με ωρισμένη ομάδα λεγομένων ακολούθων του Χριστού, που, όπως τους περιγράφει ο Ιάκωβος, είναι «μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς. Διότι εάν τις ήναι ακροατής του λόγου, και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν, και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο.»​—Ιάκ. 1:22-24.

⁴⁵ Η λογική του Ιακώβου είναι τελειωτική. Αυτός λέγει: «Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:26) Η πίστις εκφράζεται. Κάνει διακήρυξι. Η πίστις δεν είναι κάτι νεκρό, αλλά προβαίνει σε έργο. Η πίστις αφήνει άλλους ανθρώπους να γνωρίσουν τι πιστεύει. Μιλεί από σπίτι σε σπίτι. Ένας διάκονος του Θεού με πίστι πρέπει να είναι δραστήριος. Ένας που γνωρίζει τον λόγον του Θεού τον κηρύττει. Η πίστις δεν φοβάται να δώση μαρτυρία, λέγει ο Πέτρος. Αλλά “αγιάσατε Κύριον τον Θεόν” εν ταις καρδίαις υμών· και έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Ένας με πίστι στον Θεό και στη Γραφή κάνει απολογία ενώπιον όλων.

46. Ποιους ο Ιησούς εξέλεξε για να είναι φορείς, του φωτός του, και ποιο παράδειγμα τους άφησε;

⁴⁶ Ο Ιησούς, όταν μιλούσε σε Ιουδαίους που ζητούσαν τον Μεσσία, δεν εξέλεξε τους γραμματείς και τους Φαρισαίους για να είναι το φως του κόσμου. Εξέλεξε απλώς κοινούς ανθρώπους, ανθρώπους πίστεως. Θυμάστε ότι είπε: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή. Ουδέ ανάπτουσι λύχνον, και θέτουσιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επί τον λυχνοστάτην, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία. Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:14-16) Αυτή τη διδασκαλία της επί του Όρους Ομιλίας του την έδωσε σε άνδρες και γυναίκες ομοίως. Τι έξοχη ομιλία υπηρεσίας είναι αυτή! Ο Ιησούς ενεθάρρυνε όλους τους ανθρώπους που άκουαν να αναλάβουν τη διακονία, ν’ αντιπροσωπεύουν τη βασιλεία του Θεού και να εργάζωνται γι’ αυτήν. Είπε: «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Εδίδαξε εκείνους που αγαπούσαν δικαιοσύνη πώς να προσεύχωνται. Τους έδειξε την ανάγκη να αγιάζουν το όνομα του Πατρός, Ιεχωβά, και να προσεύχωνται για τη βασιλεία του ώστε να γίνη το θέλημα του Θεού στη γη όπως και στον ουρανό. (Ματθ. 6:9-15) Για να παραμείνωμε σ’ αυτό το έργο της διακονίας προσωπικώς απαιτείται πραγματική πίστις στον Ιεχωβά Θεό, στον Υιό του Ιησού Χριστό και στον λόγον του Θεού.

47. Τι πρέπει ο καθένας να κάμη τώρα για να διαφυλάξη ζωντανή την ψυχή;

⁴⁷ Αν έχετε τέτοια πίστι, αυτό θα σημαίνη «σωτηρίαν [διαφύλαξιν ζώσης, ΜΝΚ] της ψυχής.» Φύγετε, λοιπόν, από τον παλαιό κόσμο, που αντιμετωπίζει καταστροφή όπως και τα Σόδομα, και να είσθε όμοιοι με τον Λωτ και τις δύο θυγατέρες του. Σηκωθήτε και πηγαίνετε· γίνετε διάκονοι των αγαθών νέων! Μη διστάζετε να υπομείνετε «μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις.» (Εβρ. 10:32, 33) Υπηρετήστε τον Θεό ως πραγματικοί Χριστιανοί και να είσθε ισχυροί στην πίστι σας. Πιστεύετε τον λόγον του και αποκτήστε αιώνια ζωή στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης.

[Υποσημειώσεις]

«Αγωνίζου τον Καλόν Αγώνα της Πίστεως»

 1. Πώς μπορούσε ο Παύλος να μιλή με κύρος για τον αγώνα της πίστεως;

ΑΥΤΑ τα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως», είχαν πραγματική σημασία για τον Παύλο. Είχε διωχθή από τους ομοφύλους του, τους Ιουδαίους, είχε κτυπηθή με πολλούς «ραβδισμούς, είχε λιθοβοληθή και φυλακισθή. Εδοκίμασε ναυάγια, κινδύνους από ληστάς, κινδύνους από ψευδαδέλφους, νύχτες αγρυπνίας, πείνα, δίψα, ναι, κάθε είδους δοκιμασίες και θλίψεις. Ενώ βρισκόταν κάτω από όλη αυτή την πίεσι, επέκειτο ακόμη σ’ αυτόν «η μέριμνα πασών των εκκλησιών». (2 Κορ. 11:23-28) Επομένως, τα λόγια αυτά του Παύλου, «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της «πίστεως», δεν είναι μάταια λόγια. Θα εκάνατε το ίδιο με τον Παύλο χάριν των αγαθών νέων; Θα εκάνατε αν είχατε πίστι όπως είχαν ο Παύλος και ο Τιμόθεος, και θα ‘εκρατούσατε την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθητε, και θα ωμολογούσατε την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων’.​—1 Τιμ. 6:12.

 2. Γιατί χρειάζεται υπομονή σ’ έναν που είναι επιφορτισμένος να διδάσκη άλλους, και πώς ο απόστολος Παύλος ειδικά το έδειξε αυτό με τα σχόλια του;

² Ο Παύλος στις επιστολές του προς τον Τιμόθεο εδίδασκε αυτόν τον αφιερωμένο νέο Χριστιανό να εκτελή τα καθήκοντα του ως αληθινός ακόλουθος του Χριστού. Ως επίσκοπος και αδελφός έπρεπε να διδάσκη εκείνους με τους οποίους συνανεστρεφετο μόνο την υγιά διδασκαλία που είχε λάβει από τον λόγον του Θεού. Δεν έπρεπε να είναι γεμάτος από ματαιολογία ή από τις δικές του ιδέες. Ο Τιμόθεος εγνώριζε την αλήθεια, και η αλήθεια ήταν εκείνο που έπρεπε να διδάσκη, τίποτε άλλο. Αυτή η διδασκαλία θα εχρειάζετο χρόνον και υπομονή επειδή ο λαός του Θεού δεν είναι οι κατά κόσμον σοφοί, οι εξόχως νοήμονες άνθρωποι, αλλά μάλλον ταπεινοί άνθρωποι. Αυτό ακριβώς έγραψε ο Παύλος στους Κορινθίους: «Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς· και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τα ισχυρά· και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, δια να καταργήση τα όντα. Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.» (1 Κορ. 1:26-29) Στους απαιδεύτους, μη ισχυρούς και πτωχούς ανθρώπους ο Τιμόθεος έπρεπε να οικοδόμηση πίστι και έπειτα να τους φέρη σε σημείο που θα μπορούσαν να προσφέρουν «καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» Κάνετε αυτού του είδους το Χριστιανικό έργο; Πρέπει!

 3. Τι δείχνει η Γραφή όσον αφορά εκείνους που εξελέγησαν να εκτελέσουν το έργον του Ιεχωβά;

³ Από τον λόγον του Θεού βλέπομε ότι εκείνοι που ήσαν πολύ πεπαιδευμένοι στον κόσμο, και οι πιο εξέχοντες άνθρωποι, δεν ήσαν εκείνοι που εκαλούντο. Παρατηρήστε εκείνους που εξέλεξε ο Υιός του Θεού: αλιείς, τελώναι, άνθρωποι που κατεφρονούντο από τους γραμματείς και Φαρισαίους. Όταν κοινοί αξιωματούχοι της αστυνομίας απεστάλησαν από τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους για να συλλάβουν τον Ιησούν και να τον φέρουν σ’ αυτούς, επέστρεψαν χωρίς τον Ιησούν, και οι αξιωματούχοι είπαν: «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» Οι Φαρισαίοι, εξ άλλου, απήντησαν: «Μήπως και σεις επλανήθητε; Μήπως τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν, ή εκ των Φαρισαίων;» (Ιωάν. 7:45-48) Ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι που είχαν μεγάλη σοφία και υψηλή εκπαίδευσι, που είχαν πρόχειρες σε ρόλους τις Εβραϊκές Γραφές, άνθρωποι που υπετίθετο ότι ήσαν οι αντιπρόσωποι του Θεού, δεν είχαν πίστι στον Υιόν του Θεού. Υπεστήριξαν ότι κανείς άρχων ή Φαρισαίος δεν είχε πιστέψει σ’ αυτόν. Έχουν τα πράγματα αλλάξει πολύ στην εποχή μας; Ποιοι φανερώνονται ότι είναι οι αληθινοί Χριστιανοί;

 4. Συνεπώς, ποιοι είναι εκείνοι που εξελέγησαν πρωτίστως να εκτελέσουν το έργον του Ιεχωβά σήμερα;

⁴ Κυττάξτε γύρω στον κόσμο. Εξετάστε τους άρχοντας των εθνών αφότου άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στο 1914 μ.Χ. Παρατηρήστε: Ο Κάιζερ Γουλιέλμος της Γερμανίας, ένας λεγόμενος Χριστιανός, που απέβλεψε σε παγκόσμια κυριαρχία· ο Αδόλφος Χίτλερ, ένας Καθολικός Γερμανός δικτάτωρ, ο οποίος υπέγραψε κογκορδάτο με τον πάπα στο 1933· και ο Μουσσολίνι, ο οποίος με την ευλογία της Καθολικής Εκκλησίας εισέβαλε στην Αιθιοπία. Μήπως οι δικτάτορες αυτοί έπαιξαν τον ρόλο αληθινών Χριστιανών; Επήγαιναν στην εκκλησία· δεν είναι έτσι; Αλλά μήπως νομίζετε ότι ο Θεός εκάλεσε αυτούς τους ανθρώπους να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό Ιησού; Ήσαν αυτοί οι άνθρωποι στις θέσεις των «θείω δικαιώματι» και περιπατούσαν στα ίχνη του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού; Αυτός δεν εξέλεξε τους ‘άρχοντας ή τους Φαρισαίους’ ως σύνολον για να είναι ακόλουθοί του· δεν είναι έτσι; Δεν φαίνεται ότι τους εκλέγει σήμερα. Οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού, ο Πέτρος και ο Ιωάννης, ο Ματθαίος και άλλοι, δεν ήσαν από την άρχουσα τάξι. Είναι αλήθεια ότι ο Παύλος ήταν ένας Φαρισαίος που μετεστράφη, αλλά πόσο αληθινά ήσαν τα λόγια του: ‘Δεν εκλήθησαν πολλοί δυνατοί’! Εκτός αυτού, ιδού τι είχε να πη ο Ιάκωβος γι’ αυτό το ζήτημα: «Δεν εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου, πλουσίους εν πίστει, και κληρονόμους της βασιλείας, την οποίαν υπεσχέθη προς τους αγαπώντας αυτόν;» (Ιάκ. 2:5) Άτομα, που προσπαθούν να περιπατήσουν ως Χριστιανοί, πρέπει να έχουν υπ’ όψι αυτά τα εδάφια και να περιπατούν με ταπεινοφροσύνη και να δείχνουν αγάπη στον συνάνθρωπό τους.

 5. Πώς ένας πλούσιος σε αγαθά αυτού του κόσμου αγωνίζεται ένα σκληρόν αγώνα για την πίστι;

⁵ Τι πρέπει να κάμη κανείς πραγματικά για ν’ αγωνισθή έναν καλόν αγώνα για την πίστι αν είναι άνθρωπος της πολιτικής, του εμπορίου ή της θρησκείας; Αν κάποιος πλούσιος και ισχυρός έλθη σε γνώσι της αληθείας και ανακηρύξη τον εαυτό του αληθινό Χριστιανό, τότε ας προσέξη τα αυστηρά λόγια του Παύλου που εγράφησαν στον Τιμόθεο: «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου [εν τω νυν αιώνι, Κριτικόν Κείμενον] παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν· να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον [όντως, Κριτ. Κείμ.] ζωήν.» (1 Τιμ. 6:17-19) Οι πλούσιοι άνθρωποι πρέπει να βοηθηθούν να κατανοήσουν ότι αυτή η ζωή στον παρόντα πονηρό κόσμο είναι παροδική, και ώσπου ν’ αφιερώση κάποιος πραγματικά τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού και να περιπατήση στα ίχνη του Ιησού Χριστού, κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, δεν μπορεί ποτέ να ‘επιληφθή της όντως ζωής’. Ο Ιησούς είπε: «Ος . . . εάν θέλη την ψυχήν [ζωήν, Νεοελληνική Μετάφρασις και ΜΝΚ] αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ’ αν απολέσει την ψυχήν [ζωήν, Νεοελληνική Μετάφρασις και ΜΝΚ] αυτού ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, σώσει αυτήν.» (Μάρκ. 8:35, Κριτικόν Κεόμενον) Το να είναι κανείς ένας πιστός Χριστιανός δεν σημαίνει να είναι μέλος μιας «εκκλησίας» που έχει ένα ωραίο κτίριο. Το να είναι κανείς Χριστιανός σημαίνει να ζη σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, παρέχοντας «την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων». Το πράττετε αυτό; Αν όχι, μπορείτε να το πράξετε! Θα χρειασθή πίστις και θάρρος για να ενεργήσετε έτσι, αλλά μπορεί να γίνη αυτό και γίνεται από εκείνους που αληθινά αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του.

ΔΕΧΘΗΤΕ ΕΥΘΥΝΗ

 6. Πώς οι δούλοι του Ιεχωβά στον πρώτον αιώνα εξεπλήρωσαν τις ευθύνες των ως μάρτυρες;

⁶ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά γύρω στον κόσμο έχουν ευθύνη να βοηθήσουν κάθε Χριστιανό και άτομο καλής θελήσεως, που ζητεί αλήθεια και δικαιοσύνη, να ‘αγωνισθή τον καλόν αγώνα της πίστεως’ και να ‘επιληφθή της αιωνίου ζωής’. (1 Τιμ. 6:12) Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούν τους ανθρώπους να εύρουν αυτό το είδος της πίστεως για ν’ αγωνισθούν γι’ αυτό; Πρώτα, ένα άτομο πρέπει ν’ ακούση τα αγαθά νέα. Αλλά για ν’ ακούση πρέπει να υπάρχη ένας κήρυξ. (Ρωμ. 10:13-15) Στον καιρό του Χριστού οι μαθηταί άκουαν τον διδάσκαλο των και έπειτα εδιδάσκοντο να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Ο Ιησούς είπε: «Λέγετε προς αυτούς, Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Λουκ. 10:9) Ο μικρός του όμιλος εβδομήντα πιστών ακολούθων πρέπει να εδαπάνησε πολλές ώρες μιλώντας για τη βασιλεία του Θεού σε άτομα που αυτοί δεν είχαν ποτέ προηγουμένως συναντήσει. Αλλ’ αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Την ημέρα της Πεντηκοστής αφού κατέβη το άγιο πνεύμα επάνω στα 120 άτομα στο ανώγεον, ο Πέτρος μίλησε σε χιλιάδες ενδιαφερομένων ανθρώπων και υπήρξαν 3.000 που ‘εδέχθησαν μετά χαράς τον λόγον αυτού’ και αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού και εβαπτίσθησαν. Έγιναν αληθινοί Χριστιανοί, και «ενέμεναν εν τη διδαχή των αποστόλων.» (Πράξ. 2:41, 42) Πρέπει να επήγαν σε όλες τις κατοικίες στην Ιερουσαλήμ σ’ ένα σύντομο χρονικό διάστημα και από εκεί επέστρεψαν στην πατρίδα των μετά την Πεντηκοστή για να διασπαρούν σε όλη τη χώρα, όπου χιλιάδες ακόμη άκουσαν τα αγαθά νέα και ήλθαν στη Χριστιανική εκκλησία. Η αληθινή διακονία του Χριστού είχε αρχίσει!

 7. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν αναγραφή του χρόνου που εδαπάνησαν μιλώντας για τη βασιλεία του Θεού, και πόσον χρόνον εδαπάνησαν στο υπηρεσιακό έτος 1962 μιλώντας στους ανθρώπους γι’ αυτά τα σπουδαία νέα;

⁷ Σ’ εκείνες τις ημέρες όταν οι μαθηταί του Χριστού εκήρυτταν τα αγαθά νέα, δεν ετηρείτο αναγραφή του χρόνου που εδαπανάτο στο έργο του κηρύγματός των. Αλλά σήμερα, που η Εταιρία Σκοπιά μπορεί να γνωρίζη πού έχει εκτελεσθή το έργο του κηρύγματος, τηρεί αναγραφή των ωρών που δαπανώνται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι ομιλούν στους ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού. Στη διάρκεια των δώδεκα μηνών από την 1η Σεπτεμβρίου 1961, έως την 31η Αύγουστου 1962, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν 142.046.679 ώρες κηρύττοντας τα αγαθά νέα της Βασιλείας δημοσία. Αυτό είναι 9.351.139 περισσότερες ώρες από όσες εδαπάνησαν το προηγούμενο έτος στον αγρό της υπηρεσίας των. Πού εδαπάνησαν όλον αυτόν τον χρόνον κηρύττοντας; Συμβουλευθήτε τον πίνακα στις σελίδες 86-89 και θα δήτε τον κατάλογο 189 χωρών, προτεκτοράτων, νήσων της θαλάσσης και αποικιών, όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκήρυτταν τα αγαθά νέα σε πόλεις, χωριά, χωριουδάκια, σε αγροτικούς δρόμους, σε γραφεία, εμπορικούς οίκους, οπουδήποτε, παντού, όταν είχαν την ευκαιρία να μιλούν στους ανθρώπους.

8, 9. (α) Περιγράψτε το έργο (1) των ειδικών σκαπανέων, (2) των τακτικών σκαπανέων, (3) των ευαγγελιζομένων εκκλησίας. (β) Πόσοι ενησχολήθησαν σε κάθε πεδίον της διακονίας το 1962, και ποιος ήταν ο μέσος αριθμός διακόνων κάθε μήνα στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους;

⁸ Ποιοι έκαμαν όλο αυτό το κήρυγμα; Αληθινοί Χριστιανοί, μάρτυρες του Ιεχωβά, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, όλοι αφιερωμένοι στο να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά Θεού. Αυτοί οι διάκονοι επήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και, όπου μπορούσαν να διευθετήσουν μελέτη με ανθρώπους στα σπίτια των, το έκαναν αυτό. Εκείνοι που δαπανούν 150 ώρες ή περισσότερο στο έργο του αγρού κάθε μήνα ονομάζονται ειδικοί σκαπανείς. Μερικοί απ’ αυτούς είναι ιεραπόστολοι, οι οποίοι απεφοίτησαν από τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ. Εν συνόλω στη διάρκεια του έτους υπήρξαν, κατά μέσον όρον, 6.934 ειδικοί σκαπανείς ενασχολημένοι στο έργον κάθε μήνα. Έπειτα υπήρξαν 26.626 σκαπανείς που δαπανούσαν 100 περίπου ώρες κάθε μήνα διακηρύττοντας το άγγελμα της σωτηρίας. Ειργάζοντο στον τομέα των εκκλησιών των ή εξήρχοντο σε δικό των τομέα σε μέρη όπου η ανάγκη ήταν μεγάλη για την εξαγγελία των αγαθών νέων, σε απομονωμένα μέρη, όπως κάνουν οι ειδικοί σκαπανείς. Έπειτα υπάρχουν οι Χριστιανοί εκείνοι που έχουν κοσμικά επαγγέλματα και οικογένειες για να φροντίζουν γι’ αυτές. Μπορεί να είναι ξυλουργοί, γεωργοί, υπάλληλοι γραφείων ή εργάται εργοστασίων. Δεν μπορούν να ρυθμίσουν τον χρόνον των ώστε να δαπανούν 100 ή 150 ώρες τον μήνα στη διακονία, αλλά προσπαθούν να δαπανούν ένα ελάχιστο όριο δέκα ωρών κάθε μήνα στη δράσι του κηρύγματος που διεξάγεται σε όλα τα μέρη της γης. Υπήρξαν 887.360 από αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά που εργάσθηκαν επιμελώς σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ονομάζονται ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας.

⁹ Από τούτο βλέπομε ότι υπήρξαν, κατά μέσον όρον κάθε μήνα σε όλο το έτος, 920.920 διάφορα άτομα, όλα μάρτυρες του Ιεχωβά, που εκήρυτταν και εδίδασκαν από τον λόγον του Θεού και που απελάμβαναν δαπανώντας χρόνον για να λέγουν σε άλλους ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού. Αγαπούν ειρήνη και δικαιοσύνη και θέλουν να μιλούν σε άλλους γι’ αυτά.

10-12. (α) Ποιο νέο ανώτατο όριο σε ευαγγελιζομένους επετεύχθη; (β) Πόσο τοις εκατό αύξησις είναι αυτή; (γ) Γιατί φαίνεται ότι υπήρξε μείωσις στο έργο πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα; (δ) Γιατί πρέπει να είμεθα χαρούμενοι με το έργο που έγινε;

¹⁰ Υπήρξαν πολλοί άλλοι άνθρωποι που ενώθηκαν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη διάρκεια του έτους και οι οποίοι εδαπάνησαν λίγον χρόνον σε διάφορους μήνες μιλώντας σε άλλους γι’ αυτή τη θαυμασία ελπίδα και για όσα έμαθαν από τον λόγον του Θεού. Για τούτο μερικούς μήνες υπήρξαν ανώτατα όρια στον αριθμό των ευαγγελιζομένων, και έτσι μια ή περισσότερες φορές υπήρξαν 989.192 διαφορετικά άτομα που ήσαν στην υπηρεσία του αγρού. Ελπίζομε ότι θα συνεχίσουν αυτό το μεγαλειώδες έργο της αναγγελίας του Βασιλέως και της Βασιλείας.

¹¹ Ενώ βρισκόμαστε σ’ αυτό το σημείο αναφορικά με τους διακόνους, πρέπει να τονισθή ότι στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1962 υπήρξαν 36.333 περισσότεροι διάκονοι στον αγρό κατά μέσον όρον κάθε μήνα από εκείνους που υπήρχαν στη διάρκεια του προηγουμένου έτους, δηλαδή εσημειώθη αύξησις 4,1 τοις εκατό. Εν τούτοις, παρατηρήστε, παρακαλούμε, εξετάζοντας τον πίνακα, ότι υπάρχουν δώδεκα χώρες, όπου είναι ασύνετο να δείξωμε πόσοι ευαγγελιζόμενοι υπάρχουν σε κάθε χώρα, στις χώρες δε αυτές υπήρξε μείωσις 9,6 τοις εκατό. Αυτό οφείλεται στη σπανιότητα εκθέσεων από μερικές χώρες. Σοβαρά φρονούμε, εντούτοις, ότι οφείλεται μόνο στις δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ εργατών του Ιεχωβά σε χώρες όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να εργάζονται συγκεκαλυμμένα, το ότι τα υπάρχοντα στοιχεία κάνουν αυτή την έκθεσι χαμηλότερη. Σε μερικές χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα εσημειώθησαν αυξήσεις. Αν η τοπική κυβέρνησις κάτω από ολοκληρωτική κυριαρχία εγνώριζε πόσοι μάρτυρες του Ιεχωβά υπήρχαν σε κάθε χώρα θα τους κατεδίωκε σκληρότερα.

¹² Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, επίσης, να σημειώσωμε στον πίνακα, σελίς 89, ότι στις 177 χώρες έξω από τις πολύ εναντιούμενες περιοχές υπήρξε αύξησις 46.798 ευαγγελιζομένων. Αυτή είναι μια αύξησις 6 τοις εκατό σε ευαγγελιζομένους, ενώ για ολόκληρο τον κόσμο, αν λάβωμε υπ’ όψι τις απώλειες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, η αυξησις ήταν μόνο 4,1 τοις εκατό. Υπήρξε, λοιπόν, πραγματικά μια έξοχη συγκομιδή εκείνων που αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1962, και είναι θαυμαστή στους οφθαλμούς μας. Συλλογισθήτε τις δυσκολίες στη Ρωσία, στην Πολωνία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Αιθιοπία και άλλα μέρη της γης μας! Σε πολλά μέρη, εν τούτοις, ο διωγμός εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά έχει υπερνικηθή, και αυτό οφείλεται στην εμπιστοσύνη των στον Ιεχωβά Θεό.

ΔΙΑΘΕΣΙΣ ΕΝΤΥΠΩΝ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

13, 14. Περιγράψτε τα ενδιαφέροντα γεγονότα διαθέσεως εντύπων.

¹³ Αυτοί οι πιστοί Χριστιανοί, που πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, όχι μόνο κηρύττουν με τα χείλη των, αλλά διαθέτουν επίσης Γραφικά έντυπα στους ανθρώπους, για να μπορέσουν να κατανοήσουν καλύτερα τον λόγον του Θεού. Στη διάρκεια των δώδεκα μηνών του 1962 ο λαός του Ιεχωβά διέθεσε 4.680.233 Γραφές και βιβλία και 11.664.763 βιβλιάρια σε 189 διάφορες χώρες σε 158 γλώσσες. Ο Χριστός Ιησούς διέταξε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Προείπε αυτό το έργο που θα έκαναν και κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

¹⁴ Άλλες δημοσιεύσεις που χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για να διαδώσουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού είναι τα περιοδικά, Η Σκοπιά και Ξύπνα! Επέτυχαν στο έργο της μαρτυρίας των από σπίτι σε σπίτι 1.386.404 νέες συνδρομές. Αυτό ήταν 63.709 περισσότερες συνδρομές από όσες επέτυχαν το προηγούμενο έτος. Μπορεί να έχετε ιδεί συχνά μάρτυρες του Ιεχωβά στις γωνίες των δρόμων να παρουσιάζουν τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! στους διαβάτας, ή μπορεί να εσταμάτησαν στο σπίτι σας ή στο κατάστημά σας και σας προσέφεραν αυτά τα περιοδικά. Κάνοντας αυτό το είδος του έργου διένειμαν 112.788.689 αντίτυπα της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Η Σκοπιά τυπώνεται σε 65 γλώσσες, τα Ξύπνα! σε 25 γλώσσες.

15, 16. Δείξτε τι έγινε στα πεδία Γραφικών μελετών και δημοσίων συναθροίσεων.

¹⁵ Το έργο των Χριστιανών διακόνων του Θεού δεν τελειώνει με τη διάθεσι Γραφικών εντύπων. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά επανέρχονται στα σπίτια των ανθρώπων και προσφέρονται ν’ απαντήσουν στις Γραφικές των ερωτήσεις. Πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να έχουν τακτικά την επίσκεψι των μαρτύρων του Ιεχωβά έτσι ώστε να μπορούν να διεξάγονται Γραφικές μελέτες στα σπίτια των. Κάθε εβδομάδα διεξήγοντο 654.210 διάφορες οικιακές Γραφικές μελέτες σε όλο τον κόσμο από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τι έξοχος τρόπος για να βοηθηθή μια οικογένεια, ο πατέρας, η μητέρα και τα τέκνα, καθώς και γείτονες που θα ήταν δυνατόν να έλθουν για επίσκεψι! Ποια αλλαγμένη άποψις για τις συνθήκες του κόσμου έρχεται σ’ εκείνους που μελετούν τον λόγον της προφητείας του Θεού! Με τέτοιες μελέτες ολόκληρες οικογένειες μπορούν να ‘αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της πίστεως’.

¹⁶ Όχι μόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά δαπανούν ελεύθερα από το δικό τους χρήμα για να μετακινούνται σε διάφορα μέρη του τομέως των για να κηρύττουν και να διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες, αλλά εκατοντάδες χιλιάδων δολλάρια εδαπανήθησαν και από τοπικές εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά για την υποστήριξι δημοσίων συναθροίσεων σε όλα τα μέρη του κόσμου. Διοργάνωσαν 793.136 δημόσιες συναθροίσεις. Στο τέλος του έτους υπήρχαν 22.166 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά, διευθετημένες σε 1.725 περιοχές. Οι περιοχές ήσαν κατανεμημένες σε 209 περιφέρειες. Τακτικές επισκέψεις γίνονται σε καθεμιά από αυτές τις εκκλησίες από υπηρέτας περιοχής και περιφερείας, διορισμένους από τη Βιβλική και φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, για να τις βοηθούν στα προβλήματα των και στη διακονία των.

ΑΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

17. Ποιο έργο παραγωγής εξετελέσθη από τις οικογένειες Μπέθελ σε διάφορα μέρη του κόσμου;

¹⁷ Στους 87 οίκους και γραφεία τμημάτων που έχουν ιδρυθή στις κυριώτερες χώρες του κόσμου υπάρχει δύναμις 1.423 εργαζομένων διακόνων. Αυτοί, εκτός του ότι λαμβάνουν φροντίδα για τους οίκους και τα γραφεία Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιά, είχαν το προνόμιο να εκτυπώσουν και αποστείλουν 6.438.898 δεμένα βιβλία και Γραφές, 15.871.445 χαρτόδετα βιβλιάρια, 100.361.485 περιοδικά Σκοπιά και 90.658.305 περιοδικά Ξύπνα! Πολλά απ’ αυτά τα μέλη της οικογενείας Μπέθελ απήλαυσαν τη συναδελφότητα των υπηρετών εκκλησίας της χώρας των όταν αυτοί παρακολουθούσαν τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο γραφείο του τμήματος. Αυτή η τεσσάρων εβδομάδων εκπαίδευσις και αναψυκτική σειρά μαθημάτων εβοήθησε τους επισκόπους των εκκλησιών να λάβουν σαφέστερη εκτίμησι των καθηκόντων των και των ευθυνών των απέναντι των προβάτων του Ιεχωβά που έχουν ανατεθή στη φροντίδα των.

18, 19. (α) Πόσοι παρευρέθησαν στον εορτασμό της Αναμνήσεως, και πόσοι έλαβαν μέρος στα εμβλήματα του άρτου και του οίνου; (β) Καθ’ ον χρόνον 69.649 εβαπτίσθησαν, τι πρέπει εμείς όλοι να θυμώμαστε;

¹⁸ Μια φορά το έτος τηρείται ένας πολύ σπουδαίος εορτασμός από όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά γύρω στη γη, και αυτό γίνεται στη νύχτα της επετείου του θανάτου του Κυρίου και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Εις ανάμνησίν του όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά συναθροίσθηκαν μαζί για την Ανάμνησι, που είναι γνωστή σε μερικούς ως το Τελευταίο Δείπνον, του οποίου μετέσχε ο Ιησούς με τους μαθητάς του. Σ’ αυτή τη μία συνάθροισι τη νύχτα της 17ης Απριλίου 1962, παρευρέθησαν 1.639.681 άτομα. Από όσους παρευρέθησαν οι 12.714 έλαβαν μέρος στα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, που συμβολίζουν τη σάρκα και το αίμα του Χριστού Ιησού· και αυτοί οι 12.714, λαμβάνοντας μέρος στα εμβλήματα έδειξαν στους άλλους ότι ήσαν από το κεχρισμένο σώμα του Χριστού, αυτοί που απομένουν από το υπόλοιπο που υπάρχει ακόμη στη γη. Αυτό σημαίνει ότι 570 ολιγώτεροι άνθρωποι έλαβαν μέρος στα εμβλήματα, επειδή στη διάρκεια του έτους ετερμάτισαν την επίγεια πορεία των στον θάνατο.

¹⁹ Ενώ το υπόλοιπο του σώματος του Χριστού γίνεται μικρότερο, το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων», που ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Υιού του Χριστού Ιησού συνάγει από όλα τα έθνη, τις φυλές και τις γλώσσες, γίνεται μεγαλύτερο, Και αυτοί, «επίσης, όπως το υπόλοιπο, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού, έχουν συμβολίσει την αφιέρωσί των στην υπηρεσία του Θεού με το εν ύδατι βάπτισμα. Υπήρξαν 69.649 άτομα που το έκαμαν αυτό. Η βάπτισις ενός τόσο μεγάλου πλήθους σ’ ένα μόνο έτος θέτει βαριά ευθύνη επάνω σ’ εκείνους που είναι ήδη στην αλήθεια. Μας υπενθυμίζει εκείνο που ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» (1 Τιμ. 6:12) Εδώ ακριβώς εμφαίνεται η ευθύνη που επικάθεται στους δούλους του Θεού. Αυτά τα νεοενδιαφερόμενα άτομα που έχουν ακούσει την αλήθεια και που έχουν δείξει εκτίμησι, ξεκινούν στο έργο της υπηρεσίας για τη διακήρυξι των αγαθών νέων, αλλά μερικές φορές ψυχραίνονται. Το ενδιαφέρον των ελαττώνεται. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος ενουθέτησε τον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο ν’ αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως. Φυσικά, επειδή ήταν επίσκοπος έπρεπε να βοηθή πολλούς άλλους να πράττουν το ίδιο.

20. Πώς κανείς ‘επιλαμβάνεται της αιωνίου ζωής’, και πώς βοηθεί άλλους να το πράξουν;

²⁰ Εξ άλλου, δεν είναι μόνο ευθύνη των επισκόπων να βοηθούν ανθρώπους να παραμείνουν Χριστιανοί και να μένουν στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Είναι ευθύνη κάθε Χριστιανού μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά να βοηθή ο ένας τον άλλον. Είναι αλήθεια ότι η αγάπη μας στρέφεται στον Θεό, και ο Ιησούς είπε ότι πρέπει ν’ αγαπούμε Ιεχωβά τον Θεό μας με όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι, αλλ’ αυτός είπε επίσης ότι πρέπει ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας όπως αγαπούμε τον εαυτό μας. Αν πραγματικά το πράττωμε αυτό, τότε ως Χριστιανοί πρέπει ν’ αγαπούμε και να βοηθούμε τους πλησίον μας ν’ αγωνίζονται έναν καλόν αγώνα για την πίστι. Γιατί πρέπει οι Χριστιανοί να θέλουν να το πράττουν αυτό; Επειδή, όπως ο Παύλος, οι Χριστιανοί πρέπει να μπορούν να λέγουν: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20) Οι Χριστιανοί ποτέ δεν θα ‘επιληφθούν της αιωνίου ζωής’, αν δεν εξακολουθήσουν να υπηρετούν τον Θεό με κάθε τρόπο καθημερινά. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να βοηθούν ο ένας τον άλλον, ειδικά σ’ αυτούς τους κινδυνώδεις καιρούς, ημέρες χαλεπές, ημέρες στις οποίες το χέρι κάθε ανθρώπου είναι εναντίον του πλησίον του, ημέρες στις οποίες η αγάπη των περισσοτέρων ψυχραίνεται, ημέρες στις οποίες η ανηθικότης υπεραυξάνει. Είναι, λοιπόν, έξοχη η νουθεσία που ο Παύλος έδωσε στον Τιμόθεο. Κάθε Χριστιανός πρέπει να βοηθή τον αδελφό του να ν’ ‘αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της πίστεως, να επιληφθή της αιωνίου ζωής’. Τούτο είναι σε πλήρη συμφωνία με τα εδάφιο που οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν εκλέξει για το 1963: «Είμεθα εκ των πιστευόντων προς διαφύλαξιν της ψυχής.» (Εβρ. 10:39, ΜΝΚ) Με αυτές τις σκέψεις υπ’ όψιν, ελπίζεται, όχι μόνο ότι εκείνοι που είναι τώρα μάρτυρες του Ιεχωβά θα επιληφθούν της όντως ζωής, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδων, ναι, εκατομμύρια άλλων ατόμων, που ψηλαφούν για το φως, θα το εύρουν, αν αυτό ευαρεστή τον Θεό. Η μεγάλη ευθύνη που βαρύνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά είναι να τους φέρουν το φως. Πρέπει αυτοί να φέρουν την αλήθεια και το φως του λόγου του Θεού ως τα πέρατα της γης. Τούτο θα το κάμουν με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά ευθύς αμέσως και ως το τέλος αυτού του συστήματος τηραγμάτων. Ο Ιησούς διεκήρυξε ότι αυτό θα γίνη: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.»​—Ματθ. 24:14.

[Πίνακας στη σελίδα 86-89]

ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ 1962

(Βλέπε τόμο)

Λάβετε Θάρρος​—Η Βασιλεία του Θεού Είναι Εγγύς!

1, 2. (α) Ποια ιδιότης είναι κατάλληλη στον καιρόν αυτόν; (β) Γιατί οποιοσδήποτε από μας πρέπει να λάβη θάρρος για το γεγονός της εγγύτητος της βασιλείας του Θεού;

ΤΩΡΑ είναι καιρός που απαιτείται θάρρος ! Τώρα είναι καιρός να λάβετε θάρρος! Γιατί; Επειδή η βασιλεία του Θεού είναι εγγύς!

² Πριν από δεκαεννέα αιώνες ένα άγγελμα σαν αυτό συνεκίνησε τους ανθρώπους, που είχαν τις ορθές προσδοκίες. Σήμερα αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων δεν έχουν ακούσει για τη βασιλεία του Θεού. Εκατοντάδες εκατομμυρίων άλλων έχουν ακούσει να γίνεται λόγος για τη βασιλεία του Θεού, αλλά δεν εννόησαν τι σημαίνει αυτή η θεία κυβέρνησις για το ανθρώπινο γένος. Γιατί λοιπόν αυτοί πρέπει να λάβουν θάρρος λόγω της εγγύτητος της βασιλείας του Θεού; Γιατί πρέπει οποιοσδήποτε από μας να λάβη θάρρος γι’ αυτό το γεγονός; Αυτό οφείλεται στην ανακούφισι και τις ευλογίες που θα φέρη η βασιλεία του Θεού, όχι μετά την εποχή μας, αλλά μέσα στην ίδια τη γενεά μας. Εφόσον η διαρκής ανακούφισις πλησιάζει, γιατί να μη λάβουν θάρρος όσοι αγαπούν δικαιοσύνη; Όλοι οι θαρραλέοι σήμερα θέλουν να βοηθήσουν άλλους να λάβουν θάρρος.

 3. Καθώς κυττάζομε τη γη και τους ουρανούς, ποια αντίθεσι σημειώνομε, αλλά τι δεν πρέπει να φοβούμεθα σ’ αυτόν τον αιώνα των πυραύλων;

³ Πρέπει όλοι να ομολογήσωμε ότι ο κόσμος αυτός εδώ στη γη είναι ένας πολύ ακατάστατος κόσμος. Το ανθρώπινο γένος ποτέ άλλοτε δεν εγνώρισε όμοιόν του. Αλλ’ ατενίζομε επάνω και πέρα, στο διάστημα, κι εκεί διακρίνομε μια επιβλητική τάξι, ομαλόν ρυθμόν, ισορροπία και αλληλοεξάρτησι μεταξύ των ουρανίων σωμάτων, μέρα και νύχτα. Το ωραίο αυτό, θαυμαστό σύστημα των ουρανών υπήρχε δισεκατομμύρια χρόνια προτού τα σύγχρονα έθνη εκτοξεύσουν ανθρώπους στο διάστημα, με την απειλή να μεταφέρουν την ανθρώπινη ακαταστασία στο διάστημα. Εμείς, όμως, δεν πρέπει να φοβούμεθα ότι οι άνθρωποι, με πυραύλους και δορυφόρους και διαστημανθρώπους, θα μπορέσουν να διαταράξουν και παρενοχλήσουν το ορατό σύμπαν. Μάλλον, η ωραία τάξις και αρμονία των ουρανών θα φερθή κι εδώ στη γη και θα τεθή επάνω σ’ ένα θεμέλιο που ποτέ δεν θα μπορέσουν να το ανατρέψουν κακόβουλοι άνθρωποι.

4, 5. (α) Όσον αφορά τη γη μας, ποια ερώτησι θέτομε για τον μεγάλο Δημιουργό των ουρανίων εκείνων σωμάτων; (β) Γιατί κανείς δεν μπορεί να παραβληθή με αυτόν;

⁴ Δεν θα θέλατε η ευταξία και η ειρηνική σχέσις των ορατών ουρανίων σωμάτων να εγκαθιδρυθή και στη γη στη γενεά μας; Ασφαλώς ο μέγας Παραγωγός, ο μέγας Δημιουργός, που έθεσε όλα αυτά τα αναρίθμητα ουράνια σώματα στο διάστημα με τόσο ωραία διάταξι και επιστημονική τάξι, μπορεί να επιφέρη τάξι στον καιρό, που αυτός ο ίδιος εξέλεξε, στη γη μας, που είναι απλώς ένα μικροσκοπικό στίγμα σ’ ένα απέραντο σύμπαν. Ακούστε τι είπε ο ίδιος κι έκαμε να γραφή, όπως μετεφράσθη από την αρχαία γλώσσα, στην οποία αυτός μίλησε, σε σύγχρονη γλώσσα:

⁵ «Με τίνα λοιπόν θέλετε εξομοιώσει τον Θεόν; ή τι ομοίωμα θέλετε προσαρμόσει εις αυτόν; . . . Δεν εγνωρίσατε; δεν ηκούσατε; δεν ανηγγέλθη προς εσάς εξ αρχής; δεν ενοήσατε από καταβολής της γης; Αυτός είναι ο καθήμενος έτη τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες· ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα, και εξαπλόνων αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν· ο φέρων τους ηγεμόνας εις το μηδέν, και καθιστών ως ματαιότητα τους κριτάς της γης. . . . Με τίνα λοιπόν θέλετε με εξομοιώσει, και θέλω εξισωθή; λέγει ο Άγιος. Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν. . . . Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού.»​—Ησ. 40:18-28.

 6. Τι έγραψε για τους ουρανούς και τον Δημιουργό των ένας αρχαίος βασιλεύς που ήταν ποιητής;

⁶ Επίσης, ένας αρχαίος βασιλεύς, που παρατηρούσε τους ουρανούς, έγραφε τους εξής ποιητικούς λόγους, όπως μετεφράσθησαν σε σύγχρονη γλώσσα: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού. Η ημέρα προς την ημέραν λαλεί λόγον, και η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν. Δεν είναι λαλιά, ουδέ λόγος, των οποίων η φωνή δεν ακούεται. Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, και έως των περάτων της οικουμένης οι λόγοι αυτών. Εν αυτοίς έθεσε σκηνήν δια τον ήλιον· και ούτος εξέρχεται ως νυμφίος εκ του θαλάμου αυτού· αγάλλεται ως ο ανδρείος εις το να τρέξη το στάδιον· απ’ άκρου του ουρανού είναι η έξοδος αυτού· και το κατάντημα αυτού έως άκρου αυτού· και δεν κρύπτεται ουδέν από της θερμότητος αυτού. Ο νόμος του Ιεχωβά είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν· η μαρτυρία του Ιεχωβά πιστή, σοφίζουσα τον απλούν· τα διατάγματα του Ιεχωβά ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν.»​—Ψαλμ. 19:1-8, ΑΣ.

 7. Ποια αλήθεια αποκαλύπτουν οι ουρανοί για τον Θεό, και τι, επομένως, θα σημαίνη η βασιλεία του για όλο το ανθρώπινο γένος;

⁷ Η στοχαστική μελέτη των ουρανών από οποιονδήποτε αποκαλύπτει την αλήθεια, που εγράφη προ πολλού από έναν κάτοικον της Ανατολής: «Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης.» (1 Κορ. 14:33) Για να λάβουν η τάξις και η ειρήνη τη θέσι της ιδιοτελούς, θανατηφόρου συγχύσεως εδώ στη γη, θ’ απαιτηθή ενέργεια από τον Θεόν, του οποίου ο νόμος είναι τέλειος, του οποίου η μαρτυρία είναι αγνή, του οποίου τα διατάγματα είναι ευθέα, του οποίου η δόξα βλέπεται σε όλους τους ουρανούς, μολονότι αυτός ο ίδιος δεν βλέπεται από τον άνθρωπο της ασθενούς οράσεως. Ένα πράγμα, λοιπόν, που θα σημαίνη η βασιλεία του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος είναι παγκόσμια ειρήνη και ευταξία, η εξαφάνισις της αγρίας συγχύσεως.

 8. Τι σημαίνει το να είναι βασιλεύς ο Θεός ο Δημιουργός εν σχέσει με τις θρησκευτικές κυριαρχίες επάνω στη γη έως τώρα;

⁸ Σκεφθήτε μόνο το να είναι ο Θεός βασιλεύς όλης της γης! Ως Δημιουργός της γης και του ανθρώπου, αξίζει αυτός να είναι βασιλεύς. Κανένα δεν θα μπορούσαμε να έχωμε ανώτερον απ’ αυτόν ως βασιλέα. Αυτό το γεγονός μάς απαλλάσσει από το να μας κυβερνά οποιοσδήποτε ανθρώπινος θεός, όπως ο αρχαίος Φαραώ της Αιγύπτου, ο οποίος ισχυρίζετο ότι είναι θεός και ενώπιον του οποίου οι υπήκοοι έπρεπε να έρπουν με την κοιλιά τους όταν τον επλησίαζαν· ή οποιοσδήποτε ανθρώπινος θεός όπως οι θεοποιημένοι Καίσαρες της Ρώμης, που συνήθιζαν να προσφωνούνται: «Η Υμετέρα Θεότης»· ή όπως ο αυτοκράτωρ της Ιαπωνίας, ο οποίος, την 31η Δεκεμβρίου 1945, διεκήρυξε την αρχή ότι ο Ιάπων Τέννο ή Αυτοκράτωρ δεν ήταν θεός που κατήγετο από τη θεά του ηλίου Αμά-Τεραζού. Κι ένα άλλο πράγμα: Το να είναι ο Θεός βασιλεύς δεν σημαίνει μια επίγεια Θεοκρατία με το Ρωμαιοκαθολικό ιερατείο ή το Ελληνορθόδοξο ιερατείο να εξουσιάζη από χρυσούς θρόνους και να υπαγορεύη κατευθύνσεις στους πολιτικούς, στους επιχειρηματίας, στους δικαστικούς, στους αστυνομικούς και στον λαό εν γένει. Δεν σημαίνει ανθρώπινη θεοκρατία του Βουδδιστικού ιερατείου, ή του Ινδουιστικού, ή του Μουσουλμανικού ή του Σιντοϊστικού, ή του Προτεσταντικού θρησκευτικού κλήρου, για να ενεργούν αυτοί ως εκπρόσωποι του ουρανίου Βασιλέως. Οι θρησκευτικές αυτές εξουσίες κυριαρχούσαν στη ζωή των ανθρώπων επί αιώνες, και τι μας απέδωσε αυτό σήμερα; Τίποτε άλλο από τον σημερινό επίγειο κυκεώνα!

 9. Όσον αφορά τις επίγειες κυριαρχίες, τι επέτρεψε ο Θεός ιδιαίτερα από το 607 π.Χ.;

⁹ Η βασιλεία του Θεού σημαίνει κάτι απείρως διαφορετικό προς όφελος του ανθρωπίνου γένους, από το να χειρίζωνται τα ζητήματα αυτές οι θρησκευτικές εξουσίες, να υπαγορεύουν κατευθύνσεις, να έχουν υπό έλεγχον το εμπόριο και τους εργαζομένους, ν’ απονέμουν εύνοιες στους σημαίνοντας πολιτικούς και στους βαθυπλούτους και να ρυθμίζουν τη ζωή των λαϊκών μαζών υπέρ αυτών. Στο έτος 607 π.Χ., δηλαδή πριν από 2.570 χρόνια περίπου, ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, έγινε κοσμοκράτωρ. Από τότε ιδιαίτερα ο Θεός επέτρεψε στα έθνη να έχουν πολιτικούς άρχοντας της προτιμήσεώς των. Άφησε τους ανθρώπους ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο τους ως προς τους βασιλείς και τα βασίλεια, ακόμη κι αν ήθελαν ν’ απαλλαγούν από βασιλείς και να ιδρύσουν κυβερνησι από τον λαό, όπως λόγου χάριν δημοκρατίες διαφόρων τύπων.

10. Πώς ενήργησαν εν σχέσει με τις πολιτικές αυτές κινήσεις όσοι επίστεψαν στη βασιλεία του Θεού, και γιατί;

¹⁰ Αλλά όσοι αληθινά πιστεύουν στη βασιλεία του Θεού δεν έλαβαν μέρος στις πολιτικές αυτές κινήσεις. Ενήργησαν σύμφωνα με τον κανόνα ενεργείας, που ώρισε ο θεόπνευστος συγγραφεύς για τους Χριστιανούς στη Ρώμη των Καισάρων πριν από δεκαεννέα αιώνες, λέγοντας: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· οι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» (Ρωμ. 13:1) Οι αληθινοί Χριστιανοί απηχούσαν σ’ αυτόν τον κανόνα ενεργείας, διότι επίστεψαν στη βασιλεία του Θεού και προσηύχοντο και ανέμεναν ν’ αναλάβη αυτή τον παγκόσμιον έλεγχο στη γη, για τη δόξα του Θεού και την ατελεύτητη ευλογία των ανθρώπων.

11. (α) Έπειτα από όλη την ανθρώπινη διακυβέρνησι που επετράπη από τον Θεό, τι θέλουν οι άνθρωποι σήμερα; (β) Εν τούτοις, τι είναι καιρός να πράξη ο Θεός;

¹¹ Ο Θεός άφησε επί αρκετόν χρόνον τους λαούς και τους άρχοντάς των ν’ ακολουθούν τον δικό τους δρόμο επάνω στη γη. Έπειτα από όλη την πείρα που οι άνθρωποι είχαν έως σήμερα, πρέπει να είχαν αρκετή ανθρώπινη διακυβέρνησι έως τώρα χωρίς τον αληθινό Θεό. Αλλά σήμερα, κατά μέγα μέρος επειδή αρνούνται να μάθουν κάτι καλύτερο ή επειδή δεν έχουν πίστι σε τίποτε καλύτερο, οι άνθρωποι εκλέγουν να κυβερνώνται από τις λεγόμενες ανώτερες ή ‘υπερέχουσες εξουσίες’ ανθρωπίνου είδους, περιλαμβανομένων δημοκρατιών Δυτικού τύπου ή Ανατολικού τύπου. Οι λαοί έλαβαν την ευκαιρία των· και το ότι ο Θεός τούς επέτρεψε ν’ ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο ή εκλογή, τους άφησε να φθάσουν στη σημερινή παγκόσμια κατάστασι πραγμάτων. Το ότι ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο δεν τους ωφέλησε, αν κρίνωμε από τα αποτελέσματα. Ακόμη δεν θέλουν τον Θεόν ως βασιλέα. Αλλ’ άσχετα με τις επιθυμίες των ανθρώπων και των πολιτικών, εμπορικών και θρησκευτικών των ηγετών, ο καιρός, που ο Θεός επιτρέπει να κυβερνάται η γη μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι κοντά στο τέλος του. Ο καιρός του είναι πλησίον για να ιδρύση τη Βασιλεία.

12. (α) Γιατί ο Θεός έχει το δικαίωμα να ιδρύση τη βασιλεία του επάνω στη γη; (β) Γιατί πρέπει να αναμένεται ότι θα το πράξη;

¹² Ποιος τολμά ν’ αρνηθή ότι ο Θεός έχει το δικαίωμα να ιδρύση κάποτε τη βασιλεία του; Η γη είναι δημιούργημα του και ανήκει σ’ αυτόν, και όλοι εμείς είμεθα πλάσματά του, που εξαρτώμεθα απ’ αυτόν για τη ζωή και όλα τα άλλα αγαθά. (Ψαλμ. 24:1) Αυτός ο Θεός, που παρήγαγε την εύτακτη κίνησι και διάταξι όλων των ουρανίων σωμάτων που είναι επάνω από μας, έχει τη δύναμι και τη σοφία να ιδρύση μια τέλεια, δίκαιη βασιλεία για μας που κατοικούμε τη γη Του. Υπεσχέθη να το πράξη αυτό σ’ έναν ωρισμένο καιρό. Η υπόσχεσίς του έχει καταγραφή στο Βιβλίο, που αυτός ενέπνευσε τους πιστούς του δούλους να γράψουν, στην Αγία Γραφή. Όταν ο Υιός του Ιησούς Χριστός ήταν στη γη ως άνθρωπος πριν από δεκαεννέα αιώνες, εδίδαξε τους λάτρεις του Θεού να προσεύχωνται στον Θεό: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Αυτή η προσευχή, που αναπέμπεται επί πολύν καιρό από τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, θα λάβη απάντησι από τον Παντοδύναμο Θεό, διότι είναι σε αρμονία με το θέλημά του.

13. Γιατί οποιοσδήποτε θρησκευτικός όμιλος που θα προσπαθούσε να μεταμορφώση τις πολιτικές εξουσίες σε βασιλεία Θεού ήταν προορισμένος ν’ αποτύχη, και ποιος πράγματι απέτυχε σ’ αυτό;

¹³ Με την άδεια του Θεού, στη διάρκεια του καιρού που παρεχώρηοιε γι’ αυτό, είχαμε τις λεγόμενες ανώτερες ή ‘υπερέχουσες εξουσίες’ στον πολιτικό έλεγχο της γης έως σήμερα. Αυτές ιδρύθησαν με την άδεια του Θεού σύμφωνα με τη διάταξί του για τις ανθρώπινες υποθέσεις. Επομένως, οποιοσδήποτε θρησκευτικός όμιλος, που θα προσπαθούσε να μεταμορφώση αυτές τις κοσμικές Ανώτερες Εξουσίες σε βασιλεία Θεού δια του Χριστού, ήταν προορισμένος ν’ αποτύχη με τέτοια θρησκευτική παραποίησι. Οι παγκόσμιες συνθήκες σήμερα αποδεικνύουν ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε. Αποδεικνύεται ότι δεν είναι όργανον στα χέρια του Θεού, δεν είναι μέρος της βασιλείας του Θεού.​—Ρωμ. 13:1, 2.

14, 15. (α) Σύμφωνα με ποιο μάθημα, που εδιδάχθη στην εποχή του Ναβουχοδονόσορ, θα τεθούν στο αξίωμα οι κυβερνητικές εξουσίες του νέου κόσμου του Θεού; (β) Ποιος, επομένως, θα τεθή στην παγκόσμια κυριαρχία;

¹⁴ Όταν ο Θεός θα μετατοπίση τις σημερινές Ανώτερες Εξουσίες με τη βασιλεία του για το ανθρώπινο γένος, θα διορίση άμεσα και θα θέση στο αξίωμα τις Κυβερνητικές Εξουσίες του δικαίου του νέου κόσμου. Θα καταδείξη την αλήθεια του μαθήματος που εδίδαξε στον βασιλέα της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ πριν από είκοσι πέντε αιώνες. Το μάθημα είναι τούτο, ότι «ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν, και τον ταπεινότατον των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.» (Δαν. 4:17, 25, 32, ΜΝΚ) Αυτός είναι ο ουράνιος Υιός του, ο οποίος έγινε ο ταπεινός άνθρωπος Ιησούς Χριστός· και αυτός θα μοιρασθή τη βασιλεία με την εκκλησία των πιστών ταπεινών ακολούθων του, τους οποίους θα υψώση από τη γη στον ουρανό. Στον καιρό μας ο Θεός θα πραγματοποιήση την όρασι που ο προφήτης του Δανιήλ είχε στην αρχαία Βαβυλώνα:

¹⁵ «Ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού [του Ιεχωβά Θεού]. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.»​—Δαν. 7:13, 14.

ΤΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΗ ΓΙΑ ΜΑΣ

16. Τι κατέδειξε ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν στη γη, ότι θα είναι αληθινό ως προς τη διατροφή του ανθρωπίνου γένους υπό την βασιλεία του Θεού;

¹⁶ Ω τι θα σημαίνη αυτό για όλους τους λαούς και τις εθνικές ομάδες κάθε γλώσσης! Σήμερα η πείνα καταθλίβει μεγάλα τμήματα της γης, και σαν κάτι το σύνηθες το ήμισυ του πληθυσμού της γης δεν απολαμβάνει αρκετά για να φάγη, αλλά υποσιτίζεται. Όταν ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ωνάμαζε τον εαυτό του «Υιόν του ανθρώπου», ήταν εδώ στη γη, αρνήθηκε να κάμη ένα θαύμα για να μεταβάλη τους λίθους σε άρτο, ώστε να ικανοποιήση την πείνα του. Αλλά μια μέρα, αφού εδίδαξε τον λαό, έθρεψε το πλήθος από πέντε χιλιάδες και πλέον ανθρώπους, και μια άλλη ημέρα το ακροατήριο του από τέσσερες χιλιάδες και πλέον, πολλαπλασιάζοντας θαυματουργικά ολίγους άρτους και ψάρια. Επειδή ο Ιησούς Χριστός είχε αυτή τη δύναμι να τρέφη τους ανθρώπους θαυματουργικά, πολλοί απ’ αυτούς ήθελαν να τον πάρουν και να τον κάμουν επίγειον βασιλέα των. Αλλ’ αυτός αρνήθηκε ν’ αφήση να συμβή αυτό. (Ματθ. 4:1-4· 15:29-38· Ιωάν. 6:1-15) Αλλ’ όταν θ’ αφήση τον Θεό να τον κάμη βασιλέα όλου του ανθρωπίνου γένους και όταν θα λάβη τη θέση των σημερινών Ανωτέρων Εξουσιών επάνω στον λαό, θα φροντίση να τρέφωνται καλά όλοι εκείνοι που θα γίνουν ευπειθείς υπήκοοί του στη γη. Ποτέ δεν θα ύπαρξη πείνα.

17. (α) Σχετικά με τούτο, τι θα κάμη ο Ιησούς Χριστός ζώντας σύμφωνα με τον Ψαλμό 72; Πώς θ’ αποδειχθή έτσι ότι είναι «[κάτι] πλειότερον του Σολομώντος»;

¹⁷ Ως ο διορισμένος βασιλεύς του Θεού πάνω στο ανθρώπινο γένος, ο Ιησούς Χριστός θα ζη σύμφωνα με αυτή την προφητεία που αφορά τη βασιλεία του και που λέγει: «Θέλει ελευθερώσει τον πτωχόν κράζοντα· και τον πένητα, και τον αβοήθητον. θέλει ελεήσει τον πτωχόν και τον πένητα· και τας ψυχάς των πενήτων θέλει σώσει. Εκ δόλου και εξ αδικίας θέλει λυτρόνει τας ψυχάς αυτών και πολύτιμον θέλει είσθαι το αίμα αυτών εις τους οφθαλμούς αυτού. Δραξ σίτου εάν υπάρχη εν τη γη επί των κορυφών των ορέων ο καρπός αυτού θέλει σείεσθαι ως [το Όρος] ο Λίβανος· και οι κάτοικοι εν τη πόλει θέλουσιν εξανθήσει ως ο χόρτος της γης,» (Ψαλμ. 72:12-14, 16) Η αφθονία τροφής θα αμιλλάται μ’ εκείνην των ημερών του σοφού, ειρηνικού Βασιλέως Σολομώντος, για τον οποίον η Γραφή λέγει: «Ο [λαός] Ιούδας και ο Ισραήλ ήσαν πολυάριθμοι, ως η άμμος η παρά την θάλασσαν κατά το πλήθος, τρώγοντες, και πίνοντες, και ευθυμούντες. Κατώκει δε ο Ιούδας και ο Ισραήλ εν ασφαλεία, έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από [της πόλεως] Δαν έως Βηρ-σαβεέ, πάσας τας ημέρας του Σολομώντος.» (1 Βασ. 4:20, 25) Αυτός είναι ένας αξιοσημείωτος τρόπος, με τον οποίον ο Ιησούς Χριστός θ’ αποδειχθή ότι είναι εκείνο που είπε, «[κάτι] πλειότερον του Σολομώντος».​—Ματθ. 12:42.

18. Ακόμη και στην περίπτωσί του ποια τροφή έθεσε ο Ιησούς Χριστός πιο πάνω από την υλική, και πώς θα το δείξη αυτό στη βασιλεία του;

¹⁸ Εν τούτοις, ο Ιησούς Χριστός έθεσε την πνευματική τροφή πιο πάνω από την υλική τροφή, όταν είπε στον μεγάλο μας εχθρό, Σατανά ή Διάβολο, τα εξής λόγια από την Αγία Γραφή: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.» (Ματθ. 4:4· Δευτ. 8:3, ΜΝΚ) Στη βασιλεία του θα λάβη φραντίδα όχι μόνο για τις υλικές ανάγκες, αλλά ειδικά για τις πνευματικές ανάγκες όλων των πιστών του υπηκόων. Θα τους θρέψη με πνευματική τροφή, όπως ακριβώς έκαμε και όταν ήταν εδώ στη γη. Θα τους μεταδώση την καθαρή αλήθεια για τον Ιεχωβά Θεό και τον ορθό τρόπο να λατρεύουν και υπηρετούν αυτόν με το να πράττουν το τέλειο θέλημά του. Αυτό θα τους διαθρέψη και θα τους ενισχύση για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού· και ποτέ δεν θα διαφθαρούν από υλική αφθονία, ώστε να κάμουν τις κοιλίες των θεόν των. Με απόλυτη αγάπη και εκτίμησι του μεγάλου ουρανίου Προμηθευτού όλων αυτών, θα παρακινηθούν να λατρεύουν και προσκυνούν αυτόν.

19. Πώς ο Ησαΐας, κεφάλαιο 25, προλέγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα της αγαθότητος του Θεού επάνω στο ανθρώπινο γένος κάτω από τη βασιλεία του;

¹⁹ Ένα τέτοιο αποτέλεσμα της αγαθότητος του Θεού επάνω στους ανθρώπους προλέγεται στην προφητεία του Ησαΐα με τα εξής λόγια: «Και επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας. Και εν τω όρει τούτω θέλει αφανίσει το πρόσωπον του περικαλύμματος του περικαλύπτοντος πάντας τους λαούς, και το κάλυμμα το καλύπτον επί πάντα τα έθνη. Θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Ιεχωβά ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων· και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού αυτού από πάσης της γης· διότι ο Ιεχωβά ελάλησε. Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσιν ειπεί, Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.» (Ησ. 25:6-9, ΜΝΚ) Λόγω της κατάλληλης πνευματικής τροφής για την καρδιά και τη διάνοια οι πιστοί υπήκοοι της βασιλείας του Θεού δεν θα κάμουν τον υλισμό θεό τους.

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΥΓΕΙΑΣ

20. (α) Από τι θα πρέπει να συνοδεύεται αυτή η προμήθεια αφθονίας τροφής; (β) Πώς ο Ιεχωβά θα στέκη σε αντίθεσι προς τους θεούς στους οποίους προσεύχονται τα έθνη;

²⁰ Η προμήθεια αφθονίας τροφής για τη διατροφή ενός παγκοσμίου πληθυσμού που θα υπερβαίνη κατά πολύ τον σημερινό, θα πρέπει να συνοδεύεται από αλλαγές στο κλίμα της γης και στην κατάστασι του εδάφους, καθώς επίσης από έλεγχο των εντόμων. Έλλειψις βροχής σε μεγάλες εκτάσεις της γης, τη μία εποχή μετά την άλλη, καταθλίβει εκατομμύρια ανθρώπων με πείνα. Το σύστημα διανομής οποιωνδήποτε διαθεσίμων εφοδίων τροφής που υπάρχουν, δεν μπορεί ν’ ανταποκριθή στις ανάγκες της καταστάσεως. Πολλοί πεθαίνουν από έλλειψι τροφής και ποτού. Αναρίθμητα εκατομμύρια είναι ασθενείς και κάτισχνοι από μη επαρκή τροφή· και το πνεύμα της ανταρσίας εναντίον των επιγείων Ανωτέρων Εξουσιών υψώνεται και διαδίδεται. Τούτο στέκει σε οξεία αντίθεσι προς τις ιδεώδεις συνθήκες κλίματος και εδάφους και αρδεύσεως που πρόκειται να υπάρχουν κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Σε έντονη αντίθεσι προς τους θεούς των εθνών, στους οποίους οι άνθρωποι προσεύχονται και από τους οποίους ζητούν βροχή για τον δροσισμό της αποξηραμμένης γης, ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας Χορηγός βροχής. Ακόμη και οι προφήται του τού αρχαίου καιρού το εγνώριζαν αυτό· και ο προφήτης του Ιερεμίας εστράφη σ’ αυτόν και είπε: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; ή οι ουρανοί δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι συ αυτός ο δοτήρ, Ιεχωβά Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει· διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.» (Ιερεμ. 14:22, ΜΝΚ) Η ιστορία αποδεικνύει ότι τα έκαμε.

21. Τι έκαμε ο Ιεχωβά για τα εφόδια νερού για τον Ισραήλ στην έρημο, και, σύμφωνα με το Ησαΐας 41:17-20, τι υπόσχεται να κάμη;

²¹ Είναι πολύ γνωστή ιστορία ότι ο Ιεχωβά Θεός θαυματουργικά άνοιξε τις πηγές του νερού, όταν ωδηγούσε τον εκλεκτό του λαό το χέρι του Μωυσέως μεσ’ από την έρημο στην «γην την ρέουσαν γάλα και μέλι.» Αυτός ο ίδιος χρησιμοποιεί αυτά τα ιστορικά συμβάντα ως παραδείγματα του τι θα κάμη για τον λαό στη διάρκεια της βασιλείας του. Ιδού μια προφητική υπόσχεσίς του: «Όταν οι πτωχοί και ενδεείς ζητήσωσιν ύδωρ, και δεν υπάρχη, η γλώσσα δε αυτών ξηραίνηται υπό δίψης, εγώ ο Ιεχωβά θέλω εισακούσει αυτούς, ο Θεός του Ισραήλ δεν θέλω εγκαταλείψει αυτούς. Θέλω ανοίξει ποταμούς εν υψηλοίς τόποις, και πηγάς εν μέσω των κοιλάδων· θέλω κάμει την έρημον λίμνας υδάτων, και την ξηράν γην πηγάς υδάτων. Εν τη ερήμω θέλω εμφυτεύσει την κέδρον, το δένδρον της σίττης, και τον μύρτον, και την ελαίαν· εν τη ακατοικήτω γη θέλω βάλει την έλατον, την πεύκην, και τον πύξον ομού· δια να ίδωσι, και να γνωρίσωσι, και να στοχασθώσι, και να εννοήσωσιν ομού, ότι η χειρ του Ιεχωβά έκαμε τούτο, και ο Άγιος του Ισραήλ εδημιούργησεν αυτό.»​—Ησ. 41:17-20, ΜΝΚ.

22, 23. (α) Με τέτοιες προμήθειες νερού, τι θα συμβή σ’ αυτή τη γη, και πώς ο Ιησούς το επεβεβαίωσε αυτό προτού πεθάνη; (β) Τι θα είναι αυτός ο Παράδεισος σε σύγκρισι μ’ εκείνον όπου ζούσαν κάποτε ο Αδάμ και η Εύα;

²² Κάτω από τέτοια άρδευσι των αγόνων μερών της γης και με την κατάλληλη διανομή των εφοδίων νερού, τι θα συμβή σ’ αυτή τη γη; Με αυτές τις προμήθειες του Θεού και με την ευλογία του επάνω στο έργο που θα εκτελήται από τους υπηκόους της βασιλείας του, ολόκληρη η γη θα γίνη παράδεισος, ένα θελκτικό πάρκο ως αιωνία κατοικία του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Πουθενά η κατάστασις αυτής της γης δεν θ’ αποτελή όνειδος στη βασιλεία του Θεού που την κυβερνά, αλλά παντού θ’ αποτελή δόξα στον Θεό τον Δημιουργό της. Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός, όταν πέθαινε θυσιαστικά σ’ ένα ξύλο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, απέβλεπε στην αποκατάστασι του παραδείσου σ’ αυτή τη γη αφού ο Θεός θα τον ανάσταινε εκ νεκρών και θα τον εγκαθιστούσε στη Βασιλεία. Όταν ένας συμπαθητικός άνθρωπος που πέθαινε παράπλευρα στον Ιησούν του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου», ο Ιησούς απήντησε «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:42, 43, Μετάφρασις Ρόδερχαμ) Σε ωραιότητα, τέρψι και καρποφορία που διατηρεί τη ζωή, ο Παράδεισος αυτός θα είναι ίσος μ’ εκείνον που έχασαν ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα επειδή αμάρτησαν εναντίον του Θεού.

²³ Αλλά δεν θα είναι αυτός ο Παράδεισος μόνο στη Μέση Ανατολή. Ολόκληρη η γη θα γίνη παράδεισος, γεμάτος από τελείους ανθρώπους. Αυτό το σχέδιο που ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα απέτυχαν να εκτελέσουν, η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα το εκπληρώση ένδοξα.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

24. Επί πόσον καιρό θα είναι δυνατή η ζωή σ’ αυτόν τον Παράδεισο, και πώς θα επηρεασθή η κατάστασις της υγείας από το να ζουν οι άνθρωποι εκεί;

²⁴ Όταν συλλογιζώμεθα, θα ήταν τρομερό να πεθαίνωμε και ν’ αφήνωμε ένα τέτοιο θελκτικό μέρος όπως ο Παράδεισος αυτός. Ναι, θα ήταν· αλλά η βασιλεία του Θεού θα καταξιώση τους ευπειθείς ανθρώπους να ζουν σ’ αυτόν τον Παράδεισο για πάντα, σε ειρήνη με τον Θεό και τον βασιλέα του Ιησού Χριστό και ο ένας με τον άλλον και με όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα υδρόβια πλάσματα. Δεν θα υπάρχουν πόλεμοι για να φονεύεται οποιοσδήποτε, θα υπάρχη πλήρης και παγκόσμιος αφοπλισμός· και ο έπαινος γι’ αυτό θ’ αποδίδεται, όχι στον ασεβή κομμουνισμό ή στα Ηνωμένα Έθνη, αλλά στη βασιλεία του Θεού. (Μιχ. 4:1-5) Με το να έχουν οι άνθρωποι μια τελεία κυβέρνησι επάνω τους και με το να ζουν σ’ έναν ειρηνικό Παράδεισο, με το ν’ αναπνέουν καθαρόν αέρα και να πίνουν αμόλυντο νερό και να έχουν αφθονία υγιεινών τροφών για να τρώγουν, η υγεία των πρέπει να βελτιωθή και να γίνη τελεία.

25. (α) Λόγω του θυσιαστικού του θανάτου, τι θα καταστή ικανός να κάμη για το ανθρώπινο γένος ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός; (β) Πώς το Ησαΐας 33:22, 24 συνδέει τη διακυβέρνησι και την υγεία;

²⁵ Εν τούτοις, ο Βασιλεύς των Ιησούς Χριστός κάποτε πέθανε γι’ αυτούς, καταθέτοντας την τελεία του ανθρώπινη υπόστασι σε θυσιαστικό θάνατο γι’ αυτούς. Το γεγονός αυτό θα τον καταστήση ικανόν να άρη την καταδίκη του θανάτου, κάτω από την οποίαν όλοι οι άνθρωποι εγεννήθησαν λόγω της αμαρτίας των πρώτων γονέων μας. (Ρωμ. 5:12-14) Έτσι η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα είναι σε θέσι να υψώση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ανθρώπινη τελειότητα, που οι πρώτοι του γονείς, ο Αδάμ και η Εύα, είχαν, όταν ο Θεός τους εδημιούργησε και τους έθεσε στον Παράδεισο της Εδέμ. Η θανατηφόρος ασθένεια θα εξαλειφθή, εξίσου βέβαια όσο ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν στη γη, εθεράπευε τους ασθενείς, έκανε τους τυφλούς να βλέπουν, τους κωφούς ν’ ακούουν, τους βωβούς να μιλούν, τους χωλούς να περιπατούν, και εκαθάριζε τους λεπρούς και ήγειρε τους νεκρούς σε ζωή, από τους οποίους ένας ήταν νεκρός επί τέσσερες ημέρες. Αυτό θα προκύψη από το να έχουν τον Θεό ως Βασιλέα που θα κυβερνά δια του Χριστού του. Η προφητεία του Ησαΐα (33:22, 24, ΜΝΚ) συνδέει τη διακυβέρνησι και την υγεία, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά είναι ο κριτής ημών ο Ιεχωβά είναι ο νομοθέτης ημών ο Ιεχωβά είναι ο βασιλεύς ημών· αυτός θέλει σώσει ημάς. Και ο κάτοικος δεν θέλει λέγει, Ητόνησα· ο λαός, ο κατοικών εν αυτή, θέλει λάβει άφεσιν ανομίας.»

26, 27. (α) Γιατί τα πράγματα εκείνα δεν θα είναι ωραία μόνο για τους ανθρώπους που θα ζουν τότε; (β) Τι είδους Θεός επρόκειτο να είναι για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, σύμφωνα με ό,τι είπε στον Μωυσή στη βάτο;

²⁶ Πολύ ωραία για κείνους που ζουν, θα πήτε, αλλά τι θα γίνη για τα δισεκατομμύρια των νεκρών; Τι θα γίνη για τους πιστούς προφήτας του Θεού που πέθαναν πριν από χιλιάδες χρόνια, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ και ο Μωυσής; Με χαρά απαντούμε ότι υπάρχει λαμπρή ελπίδα για τους νεκρούς. Δεν είμεθα σαν το θρησκευτικό δόγμα των Ιουδαίων Σαδδουκαίων που δεν διακρατούσαν ελπίδα για τους νεκρούς ανθρώπους, μην πιστεύοντας ότι οι νεκροί θα ηγείροντο σε ζωή πάλι από την βασιλεία του Θεού. Σ’ εκείνους που δυσπιστούν σε μια ανάστασι, ο Ιησούς Χριστός είπε όσον αφορά εκείνους που εγείρονται πάλι σε ζωή: «Είναι υιοί του Θεού, όντες υιοί της αναστάσεως. Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»​—Λουκ. 20:36-38, ΜΝΚ.

²⁷ Βλέποντας προς τα εμπρός, ο Θεός είδε τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και τους υπολοίπους νεκρούς όλους να ζουν πάλι υπό την βασιλεία του δια του Χριστού. Μολονότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ήσαν νεκροί τον καιρό που ζούσε ο απόγονός των Μωυσής, ο Θεός ήταν τόσο βέβαιος ότι θα εξεπλήρωνε τον σκοπό του να εγείρη τους νεκρούς, ώστε είπε ότι ήταν, όχι Θεός του παρελθόντος, αλλά ο μέλλων Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ωσάν να ήσαν τότε ζωντανοί.

28. Ποια ανάστασι επετέλεσε ο Θεός ως εγγύησι του ότι θα ήγειρε τους νεκρούς υπό την βασιλεία του;

²⁸ Για να μας δώση απόδειξι ή εγγύησι ότι θα ήγειρε τους νεκρούς υπό την βασιλεία του, ο Θεός ήγειρε εκ νεκρών εκείνον ακριβώς, τον οποίον καθιστά βασιλέα όλης της γης, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό τον Υιό του. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ο οποίος θαυματουργικά είδε και μίλησε με τον Ιησού Χριστό αφού ηγέρθη εκ νεκρών, λέγει τα ακόλουθα: «Τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου [του Αδάμ, του συζύγου της Εύας], ούτω και δι’ ανθρώπου [του θυσιασθέντος Ιησού Χριστού] η ανάστασις των νεκρών.» Αυτός ο ίδιος μάρτυς της αναστάσεως του Ιησού Χριστού είπε επίσης στο ανώτατο δικαστήριο της αρχαίας Ελλάδος: Ο Θεός «προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»​—1 Κορ. 15:20, 21· Πράξ. 17:31.

29, 30. (α) Είναι οι ανθρώπινοι νεκροί σ’ έναν πνευματικό κόσμο ή μετεμψυχωμένοι; (β) Γιατί δεν θα είναι η ανάστασίς των μια μετενσάρκωσις της ψυχής, και επί πόσον καιρό θα έχουν την ευκαιρία να ζουν;

²⁹ Οι ανθρώπινοι νεκροί μας δεν είναι ζωντανοί κάπου σ’ έναν αόρατο πνευματικό κόσμο. Οι ψυχές των δεν έχουν μετενσαρκωθή από τα προσωπικά των ανθρώπινα σώματα σε σώματα ζώων, πουλιών, εντόμων, ψαριών, ή κάποιου άλλου ανθρωπίνου ατόμου. Ο λόγος του Θεού λέγει ότι είναι νεκρές ψυχές, που κοιμώνται στον θάνατο και περιμένουν μια ανάστασι υπό την βασιλεία του Θεού, ακόμη και αν δεν άκουσαν ποτέ για τη βασιλεία του Θεού όταν ήσαν ζωντανοί. Τα πολλά δισεκατομμύρια απ’ αυτούς δεν είναι πάρα πολλά για να τα θυμηθή ο Θεός, εφόσον τα αναρίθμητα δισεκατομμύρια άστρων είναι κατά πολύ περισσότερα από όλους τους νεκρούς μας, και όμως ο Θεός γνωρίζει και κατονομάζει όλα αυτά τα άστρα.

³⁰ Ο Θεός έχει ένα τέλειο υπόμνημα όλων των νεκρών και μπορεί να τους αναπαραγάγη εδώ επάνω στη γη. Το υπόμνημα του Θεού δεν έχει εξασθενήσει επειδή οι άνθρωποι υπήρξαν νεκροί επί τόσον καιρό. Η ανάστασίς των από τον Θεό μέσω του Χριστού θα είναι μια αναδημιουργία των με την ίδια των προσωπικότητα και διανοητική ανάπτυξι. Η ανάστασις, λοιπόν, δεν θα είναι μια μετενσάρκωσις των νεκρών στα σώματα νέων ανθρώπων γεννημένων για πρώτη φορά υπό την βασιλεία του Θεού. Οι άνθρωποι αυτής της γενεάς που θα εξακολουθήσουν να ζουν στον καιρό της Βασιλείας θα γνωρίσουν τους νεκρούς φίλους των και αγαπημένους όταν αυτοί αναστηθούν. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλον στην ανάστασι. Αυτό θα αληθεύη και για όλους τους άλλους, περιλαμβανομένου και του φιλικής διαθέσεως εκείνου ανθρώπου, που ο Ιησούς είπε ότι θα ήταν στον Παράδεισο, όταν Αυτός θα ήρχετο στη βασιλεία του. Όλοι αυτοί οι αναστημένοι θα έχουν τη μεγαλειώδη ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή υπό την βασιλεία του Θεού πράττοντας το θέλημα του Θεού και υπακούοντας στον Βασιλέα του Ιησού Χριστό. Θ’ απολαμβάνουν ζώντας σε Παράδεισο, κάτω από τη σελήνη, χωρίς να ζητούν να πάνε στη σελήνη.

ΕΓΓΥΣ!

31, 32. (α) Επειδή η βασιλεία του Θεού είναι επιθυμητή, ποια είναι φυσικά η ευχή μας, και ως προς αυτό τι μπορεί τώρα να λεχθή; (β) Τι θα συνέβαινε αν η έλευσις της βασιλείας του Θεού εξηρτάτο από τον «Χριστιανικό κόσμο», και ποια αριθμητικά δεδομένα το αποδεικνύουν αυτό;

³¹ Αληθινά η βασιλεία του Θεού θα σημαίνη κάθε τι που θα μπορούσε να επιθυμήση το ανθρώπινο γένος. Φυσικά η ευχή όλων των ανθρώπων, που καλλιεργουν πίστι σ’ αυτή τη βασιλεία, είναι να έλθη αυτή στην εποχή μας! Σε όλους αυτούς μπορούμε Βιβλικώς να πούμε ότι η βασιλεία του Θεού είναι εγγύς. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να λάβουν θάρρος, διότι μπορεί να επιζήσουν για να εισέλθουν στις απερίγραπτες ευλογίες και χαρές της. Αλλά γιατί έχομε τόση πεποίθησι ότι η βασιλεία του Θεού είναι τόσο εγγύς, επί θύραις, ώστε η γενεά αυτή θα ζήση για να δοκιμάση την αγαθή της διακυβέρνησι; Γιατί δεν απέχει η Βασιλεία χιλιάδες χρόνια, ώσπου ο «Χριστιανισμός» να έχη μεταστρέψει τον κόσμο στη Χριστιανοσύνη; Αλλά, αν η βασιλεία του Θεού έπρεπε να περιμένη ώσπου να μεταστρέψη ο «Χριστιανισμός» τον κόσμο προς τη Χριστιανοσύνη, η βασιλεία του Θεού δεν θα ήρχετο ποτέ.

³² Για να διευκρινίσωμε: Το Παγκόσμιο Ημερολόγιο του 1955 ανέφερε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν τότε 2.400.000.000, από τον οποίον αριθμό 787.016.933 ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί. Μετά επτά έτη Το Παγκόσμιο Ημερολόγιο του 1962 ανέφερε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 2.971.800.000, από τον οποίον αριθμό 888.803.026 ισχυρίζοντο ότι ήσαν μέλη του «Χριστιανικού κόσμου». Αυτό σημαίνει 101.786.093 περισσοτέρους «Χριστιανούς» σε διάστημα επτά ετών. Αλλά τι θα πούμε για τον παγκόσμιο πληθυσμό; Αυτός έγινε μεγαλύτερος κατά 571.800.000 στο διάστημα των επτά εκείνων ετών. Με άλλα λόγια, ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει αυξήσει στο ίδιο διάστημα 5,61 φορές περισσότερο από τον αριθμό των λεγομένων Χριστιανών. Στο 1955 υπήρχαν 1.612.983.067 μη Χριστιανοί, αλλά στο 1962 υπήρχαν 2.082.996.974 μη Χριστιανοί. Αντί, λοιπόν, το χάσμα μεταξύ του αριθμού των μη Χριστιανών και του αριθμού των «Χριστιανών» να γίνεται στενώτερο, γίνεται τρομερά ευρύτερο κάθε χρόνο. Αυτό είναι όπως ακριβώς έπρεπε να είναι, αφού η Βίβλος δεν προφητεύει ότι ο «Χριστιανισμός» θα μεταστρέφη πάντοτε τον κόσμο στη Χριστιανοσύνη και έτσι θα ιδρύση τη βασιλεία του Θεού. Μάλλον, η Γραφή προφητεύει την αποστασία από την αληθινή Χριστιανική πίστι. Ο ίδιος ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι μια απόδειξις ή εκδήλωσις της αποστασίας από τη Χριστιανοσύνη. Γι’ αυτό ακριβώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν έχει ειρήνη και ενότητα σήμερα.​—2 Θεσ. 2:1-12.

33, 34. (α) Σε ποια πληροφορία, λοιπόν, πρέπει ν’ αποβλέψωμε για το πνεύμα του θάρρους, και γιατί; (β) Από το 1914, μέσα από τι εζήσαμε, του οποίου θέλομε να γνωρίζωμε τη σημασία;

³³ Το να στηριζώμεθα στον «Χριστιανισμό» ότι θα μεταστρέψη τον κόσμο και θα φέρη τη βασιλεία του Θεού, θα ωδηγούσε σε απώλεια του θάρρους. Πρέπει, λοιπόν, ν’ αποβλέπωμε στον λόγον του Θεού, τη Γραφή, για το πνεύμα του θάρρους. Ο λόγος του Θεού είναι το Βιβλίο που δίνει νόημα στην ανθρώπινη ιστορία, το αληθινό νόημα. Δίνει την αληθινή ερμηνεία των γεγονότων της ιστορίας από το έτος 1914. Εζήσαμε μέσα από έναν φοβερό καιρό από το 1914, και το τέλος του δεν ήλθε ακόμη. Τι σημαίνει αυτό; Από το 1914 διήλθαμε δύο παγκοσμίους πολέμους, τον δεύτερο χειρότερο από τον πρώτο. Είδαμε την ατομική δύναμι να εισάγεται στον σύγχρονο πόλεμο, κάτω από την ασπίδα του πιο ισχυρού έθνους του «Χριστιανικού κόσμου». Δεν ετελειώσαμε ακόμη με τις επιδημίες, τις πείνες και τους σεισμούς που έπληξαν βαριά τον πληθυσμό του κόσμου. Είδαμε αύξησι της ανομίας, με εκδήλωσι βίας που πρέπει να είναι χειρότερη από εκείνη που επικρατούσε στις ημέρες του Νώε πριν από τον Κατακλυσμό, στον οποίον ολόκληρος ο παλαιός κόσμος κατεστράφη.​—Γεν. 6:11-13· 2 Πέτρ. 3:6.

³⁴ Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσωμε την ηθική κατάπτωσι παντού, την αύξησι των κοινωνικών νόσων, τη διάλυσι αυτοκρατοριών, μια παγκόσμια εκρηκτική εκδήλωσι του πληθυσμού με ανεπαρκή διανομή τροφής, τα ατομικά όπλα με πυρηνικά βλήματα, η έκρηξις των οποίων θα ηκολουθείτο από μια πύρινη καταιγίδα που θα κατέκαιε μια πολύ μεγαλύτερη έκτασι από εκείνην των Σοδόμων και Γομόρρων και των άλλων πόλεων της πεδιάδος του Ιορδάνου.

35. Ποιο είναι το τελευταίο όπλο που προτείνεται για πόλεμο, με αποτελέσματα μεγάλης εκτάσεως;

³⁵ Και τώρα εκείνο που προτείνεται τελευταίο είναι μια «αστεροειδής βόμβα», που θα ήταν ένα βλήμα αρκετά ισχυρό για να κινήση έναν μικρόν πλανήτην έξω από την τροχιά του γύρω στον ήλιο και να τον στείλη σε συντρίμματα σε μια έκτασι-στόχο εδώ επάνω στη γη. Περιγράφοντας τον, ένας επιστήμων είπε: «Μια και μόνη αστεροειδής βόμβα χτυπώντας το Κεντώκυ θα έπληττε ολόκληρο το δυτικό ήμισυ των Ηνωμένων Πολιτειών,» για ν’ ακολουθηθή αυτό από τινάγματα σεισμού που «θα κατεδάφιζαν κτίρια σε όλη τη βόρειο Αμερικανική ήπειρο». Ο επιστήμων είπε ότι η Σοβιετική Ένωσις πρέπει να έχη ένα τέτοιο βλήμα στο 1970 ή και πρωτύτερα. Δεν είναι αυτός πράγματι καιρός φόβου;—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 19ης Ιανουαρίου 1962.

36. Ποια λόγια του Ιησού δείχνουν αν τώρα πρέπει να είναι καιρός φόβου για τους ακολούθους του;

³⁶ Καιρός φόβου; Όχι! λέγει ένας άνθρωπος που ενίκησε τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο διορισμένος Βασιλεύς για την υποσχεμένη βασιλεία του Θεού. Στην Ιουδαϊκή πασχαλινή νύχτα του 33, μερικές μόνο ώρες προτού θανατωθή σ’ ένα ξύλο επειδή εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού, ο Ιησούς είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.»​—Ιωάν. 16:33.

37. Το να ενδίδωμε στο φόβο σήμερα ή να λαμβάνωμε θάρρος θα εσήμαινε ότι ακολουθούμε ποια πορεία;

³⁷ Σήμερα, το να ενδίδη κανείς στο πνεύμα του φόβου σημαίνει ν’ ακολουθή την κατεύθυνσι του κόσμου. Αλλά το να λαμβάνη θάρρος σημαίνει να υπακούη σε ό,τι ο Ιησούς Χριστός μάς λέγει να κάμωμε και να βρίσκη ειρήνη και αφοβία μέσω αυτού. Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν απείχε λίγες ώρες από το να καρφωθή σ’ ένα ξύλο για να πεθάνη, είχε τη δύναμι ο Ιησούς να λέγη στους ακολούθους του να λάβουν θάρρος παρά τις θλίψεις που θα είχαν στον κόσμο, θλίψεις όχι μεγαλύτερες από τη θλίψι που τότε αυτός διήρχετο. Τότε αυτός, ο Αρχηγός των, είχε νικήσει τον κόσμο επειδή δεν άφησε τον κόσμο να ραγίση την πιστότητά του στη βασιλεία του Θεού φέρνοντας θλίψι σ’ αυτόν.

38. Γιατί ο Ιησούς έχει πολύ περισσοτέρους λόγους σήμερα να μας λέγη να λάβωμε θάρρος, και πώς μπορούμε να γνωρίζωμε ότι οι λόγοι αυτοί είναι ασφαλείς;

³⁸ Σήμερα ο Ιησούς Χριστός έχει πολύ περισσοτέρους λόγους να μας λέγη να λάβωμε θάρρος. Γιατί; Επειδή τώρα ήλθε στη βασιλεία του ως ο από τον Θεό κεχρισμένος, εγκατεστημένος Βασιλεύς για τον νέο κόσμο. Δεν μένει χώρος για αμφιβολία σχετικά με αυτό. Τα ίδια τα πράγματα, των οποίων ελάβαμε πείραν σ’ αυτόν τον κόσμο από το έτος 1914, αποτελούν απόδειξι ότι ο Ιησούς ήλθε στη βασιλεία του. Μπορούμε να το γνωρίζωμε αυτό, επειδή προείπε ότι αυτά τα παγκόσμια συμβάντα και οι συνθήκες θ’ αποτελούσαν ορατή, απτή απόδειξι του ότι εγκατεστάθη στον ουράνιο θρόνο το 1914. Αυτό έγινε στο έτος που εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και άρχισε να επέρχεται όλη αυτή η θλίψις.

39, 40. (α) Πώς ο Ιησούς παρέσχε την αληθινή ερμηνεία των συμβάντων της γενεάς μας από το 1914; (β) Σύμφωνα με όσα είπε, τίνος απόδειξι αποτελούν οι θλίψεις των ακολούθων του;

³⁹ Ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς προείπε αυτά τα πράγματα με πολλές λεπτομέρειες, που καταλαμβάνουν τέσσερα κεφάλαια της Γραφής, απαντώντας στην ερώτησι τεσσάρων από τους αποστόλους του: «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντέλειας του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ];» (Ματθαίος, κεφάλαια 24, 25· Μάρκος, κεφάλαιο 13· Λουκάς, κεφάλαιο 21) Ο Ιησούς παρέσχε την αληθινή σημασία, την αληθινή ερμηνεία των συμβάντων της γενεάς μας από το 1914. Η ερμηνεία του είναι ότι αυτός έγινε παρών στην υποσχεμένη του ουράνια βασιλεία στο 1914, το έτος που αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων εισήλθε στον καιρό του τέλους του. Επί πλέον, οι ίδιες οι θλίψεις κάτω από τις οποίες επέρασαν οι αληθινοί του ακόλουθοι αυτής της γενεάς από το 1914, αποτελούν μέρος του «σημείου» ή της ορατής αποδείξεως ότι η Βασιλεία είναι εγγύς και ότι αυτό το σύστημα πραγμάτων αντιμετωπίζει το πλήρες τέλος του. Εκθέτοντας αυτή την προφητεία ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του, όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 24:9-13:

⁴⁰ «Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου. Και τότε θέλουσι σκανδαλισθή πολλοί· και θέλουσι παραδώσει αλλήλους, και θέλουσι μισήσει αλλήλους. Και πολλοί ψευδοπροφήται θέλουσιν εγερθή, και πλανήσει πολλούς. Και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»

41. (α) Πώς συμβαίνει να υπάρχη ένα υπόλοιπο πιστών κεχρισμένων ακολούθων ακόμη στη γη; (β) Σύμφωνα με τον Ιησούν, ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν αυτοί εξαιτίας των όσων συμβαίνουν;

⁴¹ Ένα υπόλοιπο από αυτούς τους πιστούς κεχρισμένους ακολούθους βρίσκεται εδώ στη γη μαζί μας ως σήμερα, παρ’ όλη αυτή τη θλίψι από το 1914. Τούτο συμβαίνει επειδή ενίκησαν τον κόσμο, όπως και ο Αρχηγός των Ιησούς Χριστός. Αλλά η τελική των νίκη δεν ήλθε ακόμη. Πρέπει ακόμη να συμπληρώσουν τη νίκη των εναντίον αυτού του κόσμου. Για να το πράξουν αυτό, πρέπει να εξακολουθήσουν να υπομένουν θλίψι ως το τέλος αυτού του κόσμου ή συστήματος πραγμάτων. Επομένως, οι θριαμβευτικοί λόγοι του Ιησού Χριστού πρέπει να εξακολουθήσουν να ηχούν στ’ αυτιά των: «Θαρσείτε!» Πρέπει να κρατούν τη στάσι που αυτός τους είπε να υιοθετήσουν στην προφητεία του που προέλεγε τις αποδείξεις που χαρακτηρίζουν το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων. Αφού προείπε την κατάστασι του κόσμου, που θα αναπτύσσετο από το 1914 και έπειτα, τους είπε: «Οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» Δεν θα ήταν αυτά επαρκής αιτία για να λάβουν θάρρος;​—Λουκ. 21:26-28.

42. (α) Το γεγονός ότι η απολύτρωσις πλησιάζει γι’ αυτούς, τι άλλο σημαίνει επίσης; (β) Σε ποια κατάλληλη προτροπή της επί του Όρους Ομιλίας του Χριστού πιστεύουν τώρα;

⁴² Η απολύτρωσις τώρα πλησιάζει για το πιστό υπόλοιπο αυτών τον κληρονόμων της ουρανίας βασιλείας του Θεού. Ευτυχώς αυτό σημαίνει ότι η απολύτρωσις πλησιάζει και για άτομα όλων των εθνών, φυλών, χρωμάτων και γλωσσών, που τώρα ενδιαφέρονται για τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού και που δίδουν σ’ αυτή την πρώτη θέσι στη ζωή τους. Τα άτομα αυτά πιστεύουν στην περίφημη επί του Όρους Ομιλία του Χριστού. Πιστεύουν σε όλη την ομιλία, όχι μόνο στον λεγόμενο Χρυσούν Κανόνα που βρίσκεται σ’ αυτήν, δηλαδή: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» Πιστεύουν, επίσης, στα εξής λόγια της Ομιλίας αυτής: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, Τι να φάγωμεν, ή τι να πίωμεν, ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητουσιν οι εθνικοί· επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.»​—Ματθ. 7:12· 6:31-33.

43. (α) Για να έχωμε θάρρος ν’ ακολουθήσωμε αυτά τα λόγια, τι πρέπει να έχωμε; (β) Γιατί η βασιλεία του Θεού είναι ό,τι σε μέγιστο βαθμό δημοφιλές υπάρχει σε όλη την κτίσι;

⁴³ Χρειάζεται θάρρος για ν’ ακολουθήσωμε αυτά τα λόγια της επί του Όρους Ομιλίας. Για να έχωμε τέτοιο θάρρος πρέπει να έχομε πίστι στον Θεό τον ουράνιο Πατέρα. Αλλά έχομε λόγους για να πιστεύομε ότι η εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού είναι εγγύς και ότι η βασιλεία αυτή μας υποστηρίζει. Ακόμη και σ’ αυτές τις ημέρες των Ηνωμένων Εθνών, που έχουν ως μέλη των εκατό και πλέον έθνη, η βασιλεία του Θεού είναι ό,τι πιο δημοφιλές υπάρχει σε όλη την κτίσι ορατή και αόρατη. Αλλά πώς συμβαίνει αυτό, όταν υπάρχη τέτοια διεθνής εναντίωσις σ’ αυτήν και όταν οι κήρυκες της μισούνται και καταδιώκωνται; Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι οι άγιοι άγγελοι των ουρανών του Θεού ευνοούν τη βασιλεία του δια του Χριστού. Αυτοί οι άγγελοι είναι στο πλευρό μας αν ευνοούμε το ίδιο πράγμα που ευνοούν και αυτοί.

44. (α) Τι μπορεί να λεχθή για τους αγγέλους αυτούς ως στρατό; (β) Πότε θα πολεμήσουν την αποκορυφωτική μάχη, και με ποια εκβασι;

⁴⁴ Αυτοί οι άγγελοι, των οποίων τα πλήθη δεν μπορούμε να αριθμήσωμε, είναι ο εξοχώτερος στρατός σε όλη την κτίσι. Δεν έχασαν ποτέ μια μάχη, ώστε να φέρουν κάποια απογοήτευσι στον Θεό των ή κάποιο όνειδος ήττης στο ένδοξο του όνομα. Ήδη, σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία που περιγράφει την τάξι των γεγονότων στους αοράτους πνευματικούς ουρανούς, επολέμησαν υπέρ της βασιλείας του Θεού, αφού εγκαθιδρύθη στο 1914. Το αποτέλεσμα υπήρξε ότι ο κύριος εχθρός της Βασιλείας, ο Σατανάς ή Διάβολος, και οι δαίμονες του εξεβλήθησαν από τους αγίους ουρανούς και κατερρίφθησαν στη γη μας για να περιμένουν εδώ τον Αρμαγεδδώνα της ήττης των. Και σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος οι άγγελοι του Θεού θα πολεμήσουν την αποκορυφωτική μάχη υπέρ της βασιλείας του Θεού, υπό την αρχηγία του Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Ο κόσμος αυτός, δηλαδή, αυτό το σύστημα πραγμάτων, θα βυθισθή στην καταστροφή. Η βασιλεία του Θεού θα εξέλθη νικηφόρος, για να βασιλεύη για πάντα προς ευλογίαν του ανθρωπίνου γένους.​—Αποκάλ. 12:1-12· 19:11-21.

ΠΩΣ ΝΑ ΛΑΒΩΜΕ ΘΑΡΡΟΣ

45, 46. (α) Τι θα είναι ο Αρμαγεδδών στην πείρα του ανθρωπίνου γένους; (β) Τι δεν θα κινηθή τότε, και επομένως τίνος τη διατυπωμένη εμπιστοσύνη μπορούμε να έχωμε στη διάρκεια των στενοχωριών του κόσμου;

⁴⁵ Η καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα αυτού του παγκοσμίου συστήματος πραγμάτων θα φέρη τον καιρό της πιο μεγάλης θλίψεως που εδοκίμασαν ποτέ οι άνθρωποι από τον παγγήννο κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αυτό λέγει η προφητεία του Ιησού. (Ματθ. 24:21, 22, 37-39) Το ίδιο το θεμέλιο αυτού του ταραγμένου συστήματος πραγμάτων θα μετακινηθή από κάτω του και θα βυθισθή, να το πούμε έτσι, στα σκοτεινά βάθη των ωκεανών, θα είναι ωσάν να εκινείτο αυτό το ίδιο το έδαφος από κάτω απ’ τους ανθρώπους. Αλλά η βασιλεία του Θεού ποτέ δεν θα κινηθή ή μετακινηθή· και εφ’ όσον τη ζητούμε πρώτα και θέτομε σ’ αυτήν την άγκυρα της ελπίδος μας, μπορούμε να έχωμε την εμπιστοσύνη που βρίσκομε διατυπωμένη στον προφητικό Ψαλμό 46, εδάφια 1 έως 7 (ΜΝΚ):

⁴⁶ «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη, και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών και σείωνται τα όρη δια το έπαρμα αυτών. Ποταμός, και οι ρύακες αυτού θέλουσιν ευφραίνει την πόλιν του Θεού, τον άγιον τόπον των σκηνωμάτων του Υψίστου. Ο Θεός είναι εν τω μέσω αυτής· δεν θέλει σαλευθή· θέλει βοηθήσει αυτήν ο Θεός από του χαράγματος της αυγής. Εφρύαξαν τα έθνη· εσαλεύθησαν αι βασιλείαι· έδωκε φωνήν αυτού· η γη ανελύθη. Ο Ιεχωβά των δυνάμεων είναι μεθ’ ημών· προπύργιον ημών είναι ο Θεός του Ιακώβ.»

47. (α) Πού θα ευθυγραμμισθούν εκείνοι που έχουν τέτοιο θεοσεβές θάρρος, και με ποια προσευχή; (β) Ποιες αποστολικές οδηγίες όσον αφορά τις πολιτικές εξουσίες θ’ ακολουθήσουν, και πώς;

⁴⁷ Εκείνοι που έχουν αυτό το αληθινό θεοσεβές θάρρος θα τηρηθούν σε ευθυγράμμισι με τον Ιεχωβά των στρατευμάτων, τον Θεόν του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, θα προσεύχωνται για τη βασιλεία του να έλθη με καταστροφή επάνω σ’ αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων, όπως ο Ιησούς μας εδίδαξε να προσευχώμεθα στην επί του Όρους Ομιλία του: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Δεν θα προτρέξουν αυτής της ερχομένης βασιλείας του Θεού, ώστε να ιδρύσουν μυστικά μια επαναστατική κυβέρνησι σε εξορία και να χρησιμοποιήσουν βία για να εξαναγκάσουν τους ανθρώπους να ταχθούν με το μέρος της βασιλείας του Θεού. Θ’ ακολουθήσουν ειρηνικά τις οδηγίες του αποστόλου, που αναγράφονται στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:1, 5: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· οι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι. Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν [που εκφράζεται από αυτές τις ανώτερες εξουσίες], αλλά και δια την συνείδησιν.» Οι αληθινοί Χριστιανοί γνωρίζουν ότι δεν μπορούν ποτέ να ανατρέψουν αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Γνωρίζουν ότι είναι εγγύς ο καιρός του Θεού για να το πράξη αυτό.

48. Πώς μπορούμε να λάβωμε θάρρος, και γιατί αυτό είναι αναγκαίο ακόμη και στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁴⁸ Είναι εύκολο να πούμε στους ανθρώπους, ‘Λάβετε θάρρος!’ (αλλά πώς μπορούν να λάβουν θάρρος, όταν η κίνησις των παγκοσμίων υποθέσεων σήμερα είναι τόσο εκφοβιστική; Ο μόνος τρόπος να το πράξουν αυτό είναι το να μελετούν τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτή μας λέγει πειστικά ποιος είναι ο Θεός και τι σημαίνει για μας η βασιλεία του. Σήμερα η δυσπιστία στον Θεό της Γραφής είναι γενική, ακόμη και στον «Χριστιανικό κόσμο». Επομένως, ακόμη και για να ομολογή κάνεις πίστι σ’ αυτόν τον Θεό απαιτείται θάρρος στο μέσον ενός κόσμου που χλευάζει. Επί πλέον, το να πιστεύη κανείς ότι ο Θεός αυτός θα ιδρύση τη βασιλεία του, όχι μέσω μιας παγκοσμίου μεταστροφής μέσω του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά με άμεση ενέργεια από μέρους του Θεού μ’ ένα παγκόσμιον όλεθρο, απαιτεί ακόμη περισσότερο θάρρος.

49. Τι έχομε να κάμωμε για τη Γραφή και τι αυτή υπόσχεται;

⁴⁹ Αλλά πώς μπορούμε να εκζητήσωμε αυτόν τον Θεό που είναι καταφύγιο για μας, εκτός αν μάθωμε γι’ αυτόν; Πώς μπορούμε να ζητήσωμε πρώτα τη βασιλεία του, αν παραμένωμε σε άγνοια αυτής και της ζωτικής της σπουδαιότητος για μας; Είναι, λοιπόν, απόλυτη ανάγκη ν’ αποκτήσωμε μια Γραφή και να τη μελετήσωμε και να μάθωμε τις ενθαρρυντικές της υποσχέσεις και να τις πιστέψωμε. Είναι ανάγκη να προσευχώμεθα σ’ αυτόν τον Θεό που έδωσε όλες αυτές τις πολύτιμες υποσχέσεις, βεβαιώνοντάς μας ότι ο κόσμος αυτός θα μετακινηθή και η βασιλεία του Θεού θα ιδρυθή και θα εισαγάγη έναν δίκαιο νέο κόσμο, μαζί με την ανάστασι των νεκρών και την καλλιέργεια ενός παραδείσου σε όλη τη γη.

50. Μέσω της Γραφής τι πρέπει να μάθωμε, και πώς πρέπει να επιδείξωμε τα θάρρος της πεποιθήσεώς μας;

⁵⁰ Για τούτο εξοικειωθήτε με το βιβλίο της Βασιλείας, τη Γραφή. Μάθετε να γνωρίζετε τον Βασιλέα της, Ιεχωβά Θεό, και τον Χριστό του, Ιησού, που αγάπησε το ανθρώπινο γένος και πέθανε θυσιαστηκά γι’ αυτά. Μάθετε γιατί η βασιλεία και ο θρίαμβός της στη γενεά μας αποτελούν μια βεβαιότητα. Μάθετε γιατί αυτή είναι η αναπόφευκτη κυβέρνησις για όλη τη γη μας και για όλους τους λαούς. Έπειτα συμμερισθήτε αυτή τη σωτήρια γνώσι μαζί με άλλους. Επιδείξτε το θάρρος της πεποιθήσεώς σας λαμβάνοντας μέρος στην εκπλήρωσι μιας ένδοξης προφητείας που εφαρμόζεται στον «καιρό του τέλους» αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ποιας προφητείας; Εκείνης που ο Ιησούς είπε ότι θα επηλήθευε ως μέρος της αποδείξεως ότι αυτός είναι παρών στη βασιλεία του και ότι ο κόσμος αυτός βρίσκεται στη «συντέλειά» του. Αυτή είναι η προφητεία: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.»​—Ματθ. 24:14· Δαν. 12:4.

51. (α) Γιατί δεν είναι ανάγκη να κάμωμε αυτό το κήρυγμα μόνοι; (β) Γιατί είναι αναγκαία η συνάθροισις μαζί τους, και με υπακοή σε ποια νουθεσία από την προς Εβραίους επιστολή;

⁵¹ Δεν θα έχετε να κάμετε αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας μόνοι. Έχετε όλους τους δραστηρίους μάρτυρας του Ιεχωβά σε 187 χώρες γύρω στη γη, με τους οποίους μπορείτε να κάμετε αυτό το κήρυγμα, σε πάνω από 150 γλώσσες. Αυτοί έκαμαν τον «Ιεχωβά των στρατευμάτων» καταφύγιό των, δύναμί των και έτοιμη βοήθειά των. Για να λάβετε θάρρος αυτές τις ημέρες πρέπει να συνέρχεσθε με αυτούς τους μάρτυρας της βασιλείας του Ιεχωβά για ν’ απορροφάτε το θάρρος των καθώς σπουδάζουν τον λόγον του Θεού μαζί σας. Σχετικά με τούτο ακολουθήστε τον επίκαιρο λόγο νουθεσίας της Γραφής: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, . . . αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»​—Εβρ. 10:24, 25.

52. (α) Βλέποντας ότι ο νέος κόσμος είναι μπροστά μας, γιατί είναι ανάγκη να οικοδομήσωμε Χριστιανικό θάρρος τώρα; (β) Ποια θα είναι η πείρα των θαρραλέων στη διάρκεια του πολέμου του Αρμαγεδδώνος;

⁵² Όλες οι αποδείξεις πιστοποιούν ότι η «ημέρα» πλησιάζει! Κάμετε, λοιπόν, όλα τα θετικά βήματα για να οικοδομήσετε το θάρρος σας, το Χριστιανικό θάρρος σας. Μόνο οι άνθρωποι που έχουν θάρρος όμοιο με του Χριστού πρόκειται να διέλθουν πέρα από τον Αρμαγεδδώνα που θα καταναλώση τον κόσμο και που είναι μπροστά μας. Οι κοσμικοί δειλοί δεν θα διέλθουν πέρα απ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο, διότι οι δειλοί δεν είναι με το μέρος του Θεού σήμερα ούτε με το μέρος του Υιού του, του Βασιλέως Ιησού Χριστού. Η Γραφή είναι θετική λέγοντας ότι ο νέος δίκαιος κόσμος του Θεού δεν είναι για τους δειλούς. (Αποκάλ. 21:8) Στον αποφασιστικό πόλεμο του Αρμαγεδδώνος μεταξύ των δυνάμεων που εκπροσωπούν τους δύο κόσμους, οι θαρραλέοι θα παραμείνουν αληθινοί στη βασιλεία του Θεού και ποτέ δεν θα παύσουν να την κηρύττουν ώσπου να έχη κερδίσει μια μεγαλειώδη νίκη εναντίον του παλαιού κόσμου του Σατανά και φερθή στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Αυτοί οι θαρραλέοι θα έχουν την προστασία του Θεού και θα διέλθουν, πέρα από τον πόλεμο, στον υποσχεμένο νέο κόσμο κάτω από τη θριαμβεύουσα βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. Υπάρχει κάθε βάσιμη αιτία τώρα για να προσέξωμε την προτροπή που έρχεται από τη Γραφή, Λάβετε θάρρος! Διότι η βασιλεία του Θεού είναι εγγύς!

Ικανοποίησις στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

Αφήγησις του Ανρί Ζιζέρ

ΕΦΕΡΑ μαζί μου μια πείνα για δικαιοσύνη και αλήθεια επιστρέφοντας από το μέτωπο στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν επήλθε ικανοποίησις αυτών ως τον Απρίλιο του 1920, οπότε κάτι το ιδιαίτερο συνέβη στο Στρασβούργο της Γαλλίας, όπου κατοικούσα με τη μητέρα μου, ασκώντας το επάγγελμά μου ως οικοδόμος ειδικός στα σκυροκονιάματα και μηχανικός. Το ειδικό αυτό γεγονός ήταν η άφιξις του «Φωτο-Δράματος της Δημιουργίας», της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, μιας εικονογραφημένης επεξηγήσεως των Θείων βουλών, με τη χρησιμοποίησι φωτεινών πλακών προβολής και κινηματογραφικών εικόνων. Από την εικονογραφική αυτή επεξήγησι των βουλών του Θεού έμαθα για την Αγία Γραφή περισσότερα από όλα όσα στα τριάντα χρόνια της ζωής μου στην Ευαγγελική Εκκλησία. Ήταν μια πνευματική ικανοποίησις.

Από τότε δεν έχανα τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ελέγοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά· από τον Μάιο ως τον Αύγουστο είχα πλήρως μελετήσει τους έξη τόμους των Γραφικών Μελετών, που συνεγράφησαν από τον πρώτο πρόεδρο της Εταιρίας, τον Κάρολον Τ. Ρώσσελ. Ενυμφεύθηκα τον Μάιο, τον δε Σεπτέμβριο η σύζυγός μου κι εγώ εσυμβολίσαμε την αφιέρωσί μας στον Παντοδύναμο Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα.

ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΕΣ

Η προβολή του «Φώτο-Δράματος της Δημιουργίας» απετέλεσε την πρώτη αποτελεσματική δημοσία δράσι του λαού του Ιεχωβά στην Αλσατία. Επιθυμώντας να βοηθήσω σ’ αυτό το έργον, εταξίδευα σιδηροδρομικώς κάθε βράδυ στα μέρη όπου προεβάλλετο. Ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη το 1920, ήλθε και στο Στρασβούργο να δώση τη διάλεξί του «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θ’ Αποθάνωσι». Διεφημίσαμε πλήρως αυτή τη διάλεξι, και ήταν μια γιγαντιαία επιτυχία.

Η Αλσατία άρχισε ν’ αφυπνίζεται πνευματικώς και ανεπήδησαν νέες ομάδες συμμελέτης στις διάφορες πόλεις. Το προνόμιο της παροχής υπηρεσίας σ’ αυτές τις ομάδες ανετέθη σ’ εμένα. Αφότου η Εταιρία με διώρισε επίσκοπο εκκλησίας για το Στρασβούργο, είχα το προνόμιο ν’ αρχίσω τακτική δράσι από σπίτι σε σπίτι μέσα στην πόλι και στην ύπαιθρο. Τα βοηθήματα συμμελέτης μας ήσαν ο πρώτος τόμος των Γραφικών Μελετών και το εικονογραφημένο βιβλίο Το Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας. Ήταν ένα έργον που έφερε μεγάλη ικανοποίησι.

Η διακήρυξις της Θείας αληθείας έγινε η χαρά μου στη ζωή. Επειδή ήταν χαρά που προήρχετο από τον Ιεχωβά, ήταν πολύ ενισχυτική. Στο Στρασβούργο είχα το χαροποιό προνόμιο να διεξάγω μια ομαδική συμμελέτη από τον έβδομο τόμο, με τίτλο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, στην οποία ελάμβαναν μέρος 250 έως 300 άτομα. Το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών (σημερινό Ξύπνα!) επίσης εχρησίμευσε στη διάδοσι του Θείου αγγέλματος. Μια αδελφή διέθετε έως 2.000 αντίτυπα τον μήνα στα εστιατόρια. Το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού ήλθε σαν άλλη μια ώθησις στη διακήρυξι του Θείου σκοπού προς τον λαό. Ναι, ο Ιεχωβά μάς είχε δώσει έργον, το οποίον μας έφερε μεγάλη χαρά και ικανοποίησι.

Μαζί με τη σύζυγό μου, τη μητέρα μου και τον μικρό μας γυιό εσχηματίσαμε μια θεοκρατική οικογένεια, στην οποία όλα ήσαν καθωρισμένα σύμφωνα με τα συμφέροντα της υπηρεσίας του Θεού.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Το «Φωτό-Δραμα» έκαμε άλλες τέσσερες περιοδείες σε όλη την Αλσατία. Όταν διεφημίσθη την τελευταία φορά, απηγορεύθη από τον «Διευθυντήν θρησκευμάτων», έναν κρατικό λειτουργό, που ήταν συνάμα και Διαμαρτυρόμενος κληρικός. Όπως έγινε και σε πολλές προηγούμενες περιπτώσεις, είχα συνέντευξι μαζί του, στη διάρκεια της οποίας ωμολόγησε ότι ‘αν οι κληρικοί έκαναν το καθήκον τους στο 1914 δεν θα εγίνετο παγκόσμιος πόλεμος’. Αυτός ο κληρικός ωμολόγησε ότι ‘η καταστροφή της παρούσης τάξεως πραγμάτων του κόσμου και η εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού ήταν η μόνη πραγματική λύσις’, αλλ’ ότι αυτός δεν μπορούσε να το πιστέψη αυτό, όπως δεν επίστευε και την Αγία Γραφή ως τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού. Εν τούτοις, μου είπε ότι, ‘Αν ο απόστολος Παύλος ήταν σήμερα στη γη, θα ειργάζετο με τον ίδιον τρόπο και με τις ίδιες μεθόδους όπως και σεις’. Κατόπιν επέτρεψε την περαιτέρω προβολήν του «Φωτο-Δράματος».

Έτσι, λοιπόν, είχαμε δύο παρουσιάσεις στο Στρασβούργο, χρησιμοποιώντας την «Αίθουσα Ώμπετ» στην Πλατεία Κλέμπερ, ακριβώς στο μέσον της πόλεως, με 3.000 και πλέον άτομα παρόντα. Άνθρωποι, ευμενώς διακείμενοι, μας προειδοποίησαν ότι το σώμα των Καθολικών σπουδαστών υπό την επιρροή των καθηγητών των εσχεδίαζαν επίθεσι το τελευταίο βράδυ για να καταστρέψουν τη Βιβλική παρουσίασι. Οργανωθήκαμε. Όταν αυτοί οι ταραξίαι άρχισαν την επίθεσι τους, σε λίγα λεπτά εξεδιώχθησαν από την αίθουσα. Κατόπιν, πενήντα περίπου σπουδασταί επεχείρησαν να εισβάλουν δια της βίας, αλλ’ η αστυνομία ήλθε τώρα εις βοήθειάν μας· συνέλαβε τους πρωταιτίους. Μολονότι το πλήθος, που ήταν στο μέσον της πλατείας, άρχισε να ψάλλη Καθολικά άσματα, η προβολή μας επροχώρησε ειρηνικά ως το τέλος.

Καθόσον ηύξανε το έργον, η Εταιρία Σκοπιά εθεώρησε αναγκαίον να ιδρύση ένα γραφείο και αποθήκη έντυπων για την Αλσατία και Λωρραίνη στην πόλι του Στρασβούργου, και ανετέθη σ’ εμένα αυτή η υπηρεσία. Κατώκησα με την οικογένεια μου σ’ ένα μικρό διώροφο οίκημα, όπου μπορούσαμε να στεγάσωμε τα πάντα. Συνέχισα την κοσμική εργασία μου και διετήρησα την υπηρεσία μου ως υπηρέτου εκκλησίας. Τα βράδια εφρόντιζα για την εργασία του γραφείου κι επισκεπτόμουν τις εκκλησίες τα Σαββατοκύριακα για να βοηθήσω τους αδελφούς να προχωρήσουν στο θείον έργον. Αυτή η δράσις μού παρείχε μεγάλη χαρά και ικανοποίησι καρδιάς, και ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά για τα προνόμια που μου ενεπιστεύθη.

Οι μεγαλύτερες συνελεύσεις, που διηυθετούντο κάθε έτος στην Ελβετία και στο Παρίσι, συχνά με τον πρόεδρο της Εταιρίας παρευρισκόμενον, ήσαν πάντοτε με ειδικό τρόπο ενισχυτικές και προτρεπτικές, Το νέο μας όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά» έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά, η δε θέσις μας πολύ ενισχύθη ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Αλλ’ η ειρηνική μας δράσις διεκόπη με βάναυσο τρόπο στο έτος 1939, με την έναρξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα σε τρεις μέρες, το Στρασβούργο και ο συνοριακός πληθυσμός κατά μήκος του Ρήνου εξεκενώθησαν από την κυβέρνησι και μετεφέρθησαν στην περιοχή της πόλεως Ντορντόνι, όπου είχα την τύχη να εύρω ένα επιπλωμένο διαμέρισμα για την οικογένεια μου.

ΑΥΞΗΣΙΣ ΧΑΡΑΣ ΠΑΡΑ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Δύο εβδομάδες αργότερα έλαβα οδηγίες από το γραφείο της Βέρνης να μεταβώ στο Παρίσι για να βοηθήσω τον υπηρέτη του Τμήματος, Αδελφόν Νεχτ, ο οποίος ασθενούσε βαριά. Άφησα την οικογένεια μου στη Ντορντόνι κι εταξίδεψα στο Παρίσι. Ύστερ’ από λίγον καιρό, τον Οκτώβριο, το έργον του κηρύγματος μας απηγορεύθη από τη Γαλλική κυβέρνησι, η δε περιουσία της Εταιρίας κατεσχέθη. Μετά από δεκατέσσερες μέρες ο Αδελφός Νεχτ πέθανε, ο δε Αδελφός Χάρμπεκ, που διηύθυνε το γραφείο Κεντρικής Ευρώπης, ενεπιστεύθη σ’ εμένα αυτή την υπηρεσία. Προσπαθήσαμε ν’ αρθή η κρατική απαγόρευσις, αλλ’ όλες οι αιτήσεις μας απερρίφθησαν. Οργανώσαμε το έργον σύμφωνα με τις νέες μας περιστάσεις και συνεχίσαμε ολοταχώς.

Με την προέλασι των Γερμανικών στρατευμάτων ο πληθυσμός των Παρισίων και όλης της βορείου Γαλλίας κατελήφθησαν από πανικό, πολλοί δε έσπευδαν προς νότον και προς δυσμάς. Επανέλαβα την κοσμική μου εργασία με τον ίδιο οίκο στο Παρίσι, και τώρα ο εργοδότης μου έλαβε οδηγίες από την κυβέρνησι να επιστρέψη στη Ντορντόνι με όλους τους εργάτας του, αλλά, όταν εφθάσαμε εκεί, όλα έπρεπε να ξεκαθαρισθούν λόγω της Εθνικοσοσιαλιστικής κατακτήσεως. Μετά την υπογραφή της ανακωχής μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, οι άνθρωποι άρχισαν να επιστρέφουν στα σπίτια των· επέστρεψα κι εγώ στο Παρίσι, παίρνοντας μαζί και την οικογένειά μου.

Η Γαλλία διηρέθη και, με τη Γερμανική λογοκρισία και τον έλεγχο του χάρτου των γραφομηχανών και των τυπογραφικών πιεστηρίων, υπήρχαν πολλά εμπόδια στην ημέρα μας. Παρ’ όλ’ αυτά ετυπώσαμε βιβλία και βιβλιάρια, κι ελαμβάναμε τακτικά την αναγκαία πνευματική τροφή. Πηγαίνοντας με ζήλο και χωρίς φόβο στην υπηρεσία του Θεού, είχαμε την ικανοποίησι να παρατηρούμε τις εκκλησίες ν’ αυξάνουν και το έργον να επεκτείνεται. Σε μέρη ευνοϊκά τοποθετημένα ωργανώναμε μεγαλύτερες συνελεύσεις για τους αδελφούς, προς χαράν κι ενθάρρυνσιν όλων. Πολλοί Γάλλοι αστυνομικοί διέκειντο ευμενώς απέναντι μας, και πολύ λίγοι από μας συνελήφθησαν από τη Γερμανική μυστική αστυνομία.

Το πολεμικό μένος κατεσάρωσε άλλη μια φορά ακόμη τη χώρα κι επροξενήθησαν πολλές καταστροφές από τους βομβαρδισμούς. Μολονότι το έργον εξακολουθούσε να είναι κάτω από απαγόρευσι, μπορούσαμε τώρα ν’ αναπτύξωμε μια πιο ελεύθερη και πιο αποτελεσματική δράσι. Εγκατέλειψα την κοσμική εργασία μου, που είχα κρατήσει έως τότε, κι έτσι μπορούσα να αφιερώσω όλον τον χρόνον μου στα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού.

Αμέσως μετά τον πόλεμο έκαμα τις απαιτούμενες ενέργειες, υποστηριζόμενος από άλλους δύο αδελφούς, για την άρσι της απαγορεύσεως. Στις 31 Αυγούστου 1947, η Εταιρία Σκοπιά και η Χριστιανική μας δράσις ανεγνωρίσθησαν πάλι νομίμως από την κυβέρνησι. Επετύχαμε, επίσης, να μας αποδοθή η κατασχεμένη περιουσία μας με δικαστική απόφασι. Σύμφωνα με οδηγίες του προέδρου της Εταιρίας, αγοράσαμε τότε ένα οίκημα στο Παρίσι για να χρησιμεύση ως γραφείο και οίκος Μπέθελ.

Ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια την εγκαρτέρησί μας. Στην αρχή του πολέμου ήμεθα 800 ευαγγελιζόμενοι σε ολόκληρη τη Γαλλία, και όταν ήρθη η απαγόρευσις ήμεθα 2.800. Όταν μπορέσαμε και πάλι να συνέλθωμε ελεύθερα, εθερίσαμε στα επόμενα λίγα χρόνια πολλά απ’ όσα είχαμε σπείρει στη διάρκεια των ετών του πολέμου, ο δε αριθμός των διάκονων της Βασιλείας ανήλθε, στο 1951, σε 7.136.

Το έργον εξακολούθησε ν’ αυξάνη στη Γαλλία στα επόμενα έτη και τώρα έχομε υπερβή τους 16.000 διακόνους των αγαθών νέων. Έχομε ένα ωραίο καινούργιο πενταώροφο κτίριο με τυπογραφείο και στέγη για τους εργάτας του Τμήματος. Αναπολώ με χαρά τα προνόμια, που είχα, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού, πάντοτε ευγνώμων που ήλθε στο Στρασβούργο το «Φωτό-Δραμα» στο έτος 1920. Δεν έγινα νεώτερος με την πάροδο των ετών και μια ασθένεια, η οποία με προσέβαλε στη διάρκεια των ετών του πολέμου, υπέσκαψε μέρος της δυνάμεως μου, αλλ’ ωστόσο η χαρά του Ιεχωβά εξακολουθεί να μου δίνη δύναμι και μεγάλη ικανοποίησι.​—Νεεμ. 8:10.

(Ο Αδελφός Ανρί Ζιζέρ ετερμάτισε την επίγεια σταδιοδρομία του πιστά και απέθανε στην κατοικία του γυιού του στη Γαλλία την 29ην Αυγούστου 1962.)

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι εφυλάσσετο μέσο στην κιβωτό της διαθήκης; Κατά το 2 Χρονικών 5:10 (ΜΝΚ), «δεν ήτο εν τη κιβωτώ ειμή αι δύο πλάκες τας οποίας έθεσεν ο Μωυσής εκεί εν Χωρήβ, όπου ο Ιεχωβά έκαμε διαθήκην προς τους υιούς Ισραήλ, ότε εξήλθον εξ Αιγύπτου», και το 1 Βασιλέων 8:9 λέγει σχεδόν τα ίδια. Ωστόσο, το εδάφιον Εβραίους 9:4 λέγει: «Έχουσα χρυσούν θυμιατήριον, και την κιβωτόν της διαθήκης πανταχόθεν περικεκαλυμμένην με χρυσίον, εν η ήτο στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα, και η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα, και αι πλάκες της διαθήκης.»​—Τ. Ρ., Η.Π.Α.

Τα λόγια του Παύλου στην επιστολή προς Εβραίους 9:4 βασίζονται στα επόμενα εδάφια, που δείχνουν τι είχε τεθή μέσα στην κιβωτό της διαθήκης: «Και είπεν ο Μωυσής προς τον Ααρών, Λάβε μίαν στάμνον, και βάλε εν αυτή εν γομόρ πλήρες από μάννα, και θες αυτήν έμπροσθεν του Ιεχωβά, δια να φυλάττηται εις τας γενεάς σας. Και έθεσεν αυτήν ο Ααρών έμπροσθεν του Μαρτυρίου, δια να φυλάττηται, καθώς προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν.» Μολονότι ο Ααρών ασφαλώς συνέλεξε το μάννα και το έβαλε μέσα στη στάμνα, είναι προφανές ότι η θέσις αυτής έμπροσθεν του Μαρτυρίου δεν θα μπορούσε να γίνη ώσπου να κατασκευασθή η κιβωτός της διαθήκης η κιβωτός του μαρτυρίου και να ληφθούν οι πλάκες του νόμου. (Έξοδ. 16:33, 34, ΜΝΚ) Αργότερα ο ίδιος ο Μωυσής ανέγραψε: «Και επιστρέψας κατέβην από του όρους, και ενέθεσα τας πλάκας εν τη κιβωτώ, την οποίαν έκαμον και είναι εκεί, καθώς προσέταξεν εις εμέ ο Ιεχωβά.» (Δευτ. 10:5, ΜΝΚ) «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Απόθες την ράβδον του Ααρών έμπροσθεν του μαρτυρίου, δια να φυλάττηται εις σημείον εις τους υιούς της αποστασίας· και θέλεις καταπαύσει απ’ εμού τους γογγυσμούς αυτών, δια να μη αποθάνωσι.» (Αριθμ. 17:10, ΜΝΚ) Απ’ αυτά τα εδάφια καταφαίνεται ότι η κιβωτός της διαθήκης κάποτε περιείχε τα όσα μνημονεύονται από τον Παύλο, και γι’ αυτό προφανώς ο Παύλος έγραφε περί του χρόνου, στον οποίον τα πράγματα έτσι ήσαν.

Εν τούτοις, μακράν από το να υπάρχη αντίφασις μεταξύ των λόγων του Παύλου κι εκείνων που βρίσκονται στο 2 Χρονικών 5:10, το γεγονός και μόνον ότι αυτό το εδάφιο λέγει ότι στον καιρό της αφιερώσεως του ναού του Σολομώντος «δεν ήτο εν τη κιβωτώ ειμή αι δύο πλάκες τας οποίας έθεσεν ο Μωυσής εκεί εν Χωρήβ» υπονοεί ότι κάποτε προηγουμένως η Κιβωτός περιείχε κι άλλα πράγματα, που την καθιστούσαν αξιοσημείωτη όσο δεν ήταν τώρα.

Ο λόγος, που δίδεται για την τοποθέτησι ενώπιον του Ιεχωβά της ράβδου του Ααρών που εβλάστησε, δηλαδή, ως μαρτυρίας κατά των αποστατών, θα εφαίνετο να προσδίδη την έννοια ότι, τουλάχιστον για τη διάρκεια της δια της ερήμου πορείας, ή ενόσω ζούσαν ούτοι οι αποστάται, η ράβδος αυτή παρέμενε μέσα στην κιβωτό της διαθήκης. Λογικό, λοιπόν, είναι να συμπεράνωμε ότι, μετά την είσοδο των Ισραηλιτών στη γη της επαγγελίας και πριν από την αφιέρωσι του ναού του Σολομώντος, αφηρέθησαν η χρυσή στάμνος και η ράβδος του Ααρών. Δεν φαίνεται, όμως, λογικό ότι ο Ιεχωβά θα επέτρεπε να πέσουν τα ιερά αυτά πράγματα στα χέρια των Φιλισταίων, όταν αυτοί εκυρίευσαν την Κιβωτό στην εποχή του Αρχιερέως Ηλεί, διότι αλλιώς θα ήταν δυνατόν να λείπουν και οι δύο πλάκες του νόμου. Προφανώς η χρυσή στάμνος του μάννα και η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα εξεπλήρωσαν τον σκοπό τους· γι’ αυτό κι ο Ιεχωβά επέτρεψε ν’ αφαιρεθούν.

Ενδιαφέρει να τονισθή ότι υπάρχουν περισσότερες από μια κιβωτό που μνημονεύεται σχετικά με τις πλάκες. Η κιβωτός, για την οποία ομιλεί ο Μωυσής στο Δευτερονόμιο 10:1-5 και που του είπε ο Ιεχωβά να κατασκευάση, ήταν μια προσωρινή θήκη για τις δύο πλάκες του νόμου, που είχε λάβει στο Όρος Σινά. Ενώ αργότερα, κατά το τέλος του έτους, η κιβωτός της διαθήκης ήταν έτοιμη για χρήσι.​—Έξοδ. 39:33-40:3.

Και τι θα λεχθή για το βιβλίο που μνημονεύεται στο 1 Σαμουήλ 10:25 (ΜΝΚ); Σχετικά με αυτό αναγινώσκομε: «Και είπεν ο Σαμουήλ προς τον λαόν τον τρόπον της βασιλείας, και έγραψεν αυτόν εν βιβλίω, και έθεσεν έμπροσθεν του Ιεχωβά.» Μήπως η τοποθέτησίς του ενώπιον του Ιεχωβά σημαίνει τοποθέτησι μέσα στην κιβωτό της διαθήκης; Όχι κατ’ ανάγκην, και ειδικά όχι σ’ αυτή την περίπτωσι. Γιατί όχι; Διότι σ’ αυτόν τον καιρό επεκράτησε στον Ισραήλ μια μάλλον ανώμαλη κατάστασις. Η κιβωτός της διαθήκης, μετά την επιστροφή της από τους Φιλισταίσυς, βρήκε ένα τόπο αναπαύσεως στην Κιριάθ-ιαρείμ, όπου παρέμεινε ως τη βασιλεία του Βασιλέως Δαβίδ. (1 Σαμ. 7:1, 2) Εν τούτοις, η σκηνή εκείνο τον καιρό ευρίσκετο ή στη Σηλώ ή στη Νωβ, αργότερα δε μετεφέρθη στη Γαβαών. Με τη σκηνή του μαρτυρίου ήταν επίσης και το θυσιαστήριο για τις θυσίες και το ιερατείο καθώς και τα περιεχόμενα του Αγίου Τόπου, κι έτσι λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι «έμπροσθεν του Ιεχωβά» στην εποχή του Σαμουήλ εσήμαινε μάλλον εκεί όπου ήταν η σκηνή του μαρτυρίου, παρά εκεί όπου εκείτο η Κιβωτός.​—Ιησ. Ναυή 18:1· 1 Σαμ. 21:1· 1 Χρον. 16:39.

Έτσι, από τα προεκτεθέντα βλέπομε πάλι ότι η Βίβλος είναι συνεπής προς εαυτήν.

«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 3:16, 17.

Ενθυμείσθε;

Εδιαβάσατε προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Ποιος λόγος υπάρχει για να είναι ευτυχής ένας Χριστιανός, όταν διώκεται;

Δεν χαίρει για τα ίδια τα παθήματα, αλλ’ είναι ευτυχής, διότι η πιστή του πορεία τιμά τον Θεό, και χαίρει με την ελπίδα να λάβη την αμοιβή της πιστότητός του.​—Σελ. 456.a

● Ποιά είναι μια πρώτιστη ευθύνη του Χριστιανού επισκόπου προς εκείνους που είναι πνευματικώς αδύνατοι;

Να τους επισκέπτεται προσωπικώς και να τους εποικοδομή με συζητήσεις γύρω στη Γραφή και στη δράσι του λαού του Ιεχωβά.​—Σελ. 465.

● Ποιά πρέπει να είναι η στάσις όλων εν σχέσει με τα μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας στην οργάνωσι του Ιεχωβά;

Όλοι πρέπει να είναι πρόθυμοι να υπηρετούν και πρέπει να καταρτίζωνται έτσι, ώστε να είναι σε θέσι να χρησιμοποιηθούν, αλλ’ όχι να γίνεται αυτό με απληστία ή φιλοδοξία.​—Σελ. 468.

● Τι σημαίνει να ‘περιπατούμε ταπεινώς μετά του Θεού μας’;

Να γνωρίζωμε τους περιορισμούς μας, να μην είμεθα αλαζονικοί, αλλά ν’ αναγνωρίζωμε την εξάρτησί μας από τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του.​—Σελ. 474-476.

● Πώς διαφέρει η όψις του ανθρώπου της πίστεως από εκείνη του ανθρώπου χωρίς πίστι;

Ο άνθρωπος πίστεως είναι χαρωπός, εδραίος, γεμάτος αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον, κι έχει την προοπτική της αιωνίου ζωής ενώπιον του. Ο άνθρωπος χωρίς πίστι στερείται χαράς διότι δεν έχει πίστι· είναι κυνικός, αβέβαιος και χωρίς πραγματικό σκοπό στη ζωή.​—Σελ. 497, 498.

● Πώς αποδεικνύει ένας την εμπιστοσύνη του στο όνομα του Ιεχωβά ως οχυρό πύργο;

Στρεφόμενος στον Ιεχωβά για προστασία, όπως θα έτρεχε κανείς σ’ έναν οχυρό πύργο, θ’ ακολουθήση τη συμβουλή του Θείου λόγου, θα παραμείνη κοντά στην οργάνωσί Του και θα συνηγορήση υπέρ των βουλών Του στους άλλους, εφόσον όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με τ’ όνομά Του.​—Σελ. 498, 499.

● Για την ανάγκη ποιας βοηθείας λαμβάνει ένας γνώσιν από την εντολή του Ιησού περί βαπτίσματος;

Της θείας βοηθείας· του Ιεχωβά Θεού, του Ιησού Χριστού και του αγίου πνεύματος.​—Σελ. 525.

● Προς όφελος τίνων σήμερα ανεγράφη η επιθανάτιος προφητεία του Ιακώβ;

Του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών, που είναι κληρονόμοι της ουρανίου βασιλείας, καθώς και άλλων, οι οποίοι επιθυμούν να ευλογηθούν με αιώνια ζωή επάνω στη γη.​—Σελ. 557.

● Τι προσκιάζεται από το όραμα του Ιεζεκιήλ περί διανομής της γης, όπως αναγράφεται στο 48ο κεφάλαιο;

Η διανομή της γης υπό την Θεία βασιλεία του νέου κόσμου.​—Σελ. 559.

● Τι πρέπει να μας υπενθυμίζη η κρίσις του Ιακώβ περί του γυιού του Ρουβήν;

Ότι οι αχαλίνωτες ενέργειες μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια προνομίων υπηρεσίας.​—Σελ. 560.

● Τι πρέπει να μας υπενθυμίζη το όνομα Λευί εκτός από το ιερατείο;

Όπως τονίζεται στη Γένεσι 49:5-7, ότι επικάθηται κατάρα στη χρήσι όπλων για να δοθή διέξοδος σε σκληρό θυμό· αυτά πρέπει να εγκαταλείπωνται απ’ εκείνους που εισέρχονται στην εκκλησία του Θεού.​—Σελ. 563.

● Τι κίνδυνοι υπάρχουν στις άσκοπες ερωτήσεις;

Σπαταλούν χρόνο· οδηγούν σε διαιρέσεις, και δίνουν πρόσκομμα στους νέους· προσελκύουν χωρίς λόγο την προσοχή σε ανθρώπους. Απομακρύνουν το άτομο απ’ όσα αναγράφονται σαφώς μέσα στη Γραφή και τα οποία είναι αναγκαία για σωτηρία.​—Σελ. 572-575.

● Ποιος είναι ο «λέων ο εκ της φυλής Ιούδα»;

Ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός.​—Σελ. 584.

● Ποιοι είναι οι συνάρχοντες με τον ‘λέοντα εκ της φυλής Ιούδα’;

Τα 144.000 μέλη του πνευματικού Ισραήλ.​—Σελ. 600.

● Σε ζητήματα διαγωγής, πότε είναι συνετό ν’ απαρνούμεθα πράγματα, που μπορεί να είναι κατάλληλα καθ’ εαυτά;

Σε περιπτώσεις, όπου η διαγωγή θα μπορούσε ν’ αποτελέση αιτία προσκόμματος άλλων ατόμων, που αγωνίζονται να υπηρετήσουν τον Θεό.​—Σελ. 605.

● Γιατί λέγεται ότι ο πλούτος έχει δελεαστική δύναμι;

Δίνει ένα μεγαλύτερο αίσθημα ασφαλείας απ’ όσο δικαιολογείται. Η αξία του μπορεί να αφανισθή από τη μια μέρα ως την άλλη. Δεν μπορεί να εξαγοράση ζωή, υγεία ή αληθινούς φίλους.​—Σελ. 625,

● Τι παράδειγμα υλικής φροντίδας για τους ηλικιωμένους παρέσχε η πρώτη Χριστιανική εκκλησία;

Δεν διατηρούσε ιδρύματα για να περιθάλπη όλους τους ηλικιωμένους της κοινότητος. Όταν μερικοί περιήρχοντο σε ανάγκη μεταξύ αυτών, τα παιδιά και τα εγγόνια επωμίζοντο την ευθύνη, Αλλ’ αν κάποιος, που είχε καλό παρελθόν πιστής Χριστιανικής υπηρεσίας, ήταν πραγματικά άπορος, η εκκλησία παρείχε υλική βοήθεια σ’ αυτόν.​—Σελ. 630-632.

● Δίνοντας δώρα ποιες ενέργειες αποφεύγουν οι Χριστιανοί;

Δεν ‘διασαλπίζουν’ αναγγέλλοντας τη γενναιοδωρία των με το να θέτουν τ’ όνομά των σ’ ένα δώρο προσφερόμενο όταν συγκεντρωθή ένας όμιλος, ούτε δίνουν για να κάνουν «αλαζονεία του βίου» όσον αφορά τα μέσα της ζωής των.​—Σελ. 662.

● Ποιες συναναστροφές πρέπει ν’ αποφεύγουν τα Χριστιανικά παιδιά;

Συναναστροφές με κοσμικά άτομα, που δεν έχουν αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό ή σεβασμό για τους ευσεβείς κανόνες, που εκτίθενται στον λόγον Του.​—Σελ. 683.

● Ποιά ομάς ανθρώπων ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξι του παπυρικού κωδικός, του προδρόμου του συγχρόνου βιβλίου;

Οι πρώτοι Χριστιανοί.​—Σελ. 694.

[Υποσημειώσεις]