Αντιμετωπίζοντας την Έξαψι Οργής
Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ σιδηρόδρομος στρίγγλισε καθώς έκοψε ταχύτητα για να μπη στο σταθμό. Δύο επιβάτες αντήλλαξαν λόγια σε τόνο διαπληκτισμού. Ένας άλλος άνδρας, ξένης καταγωγής, επενέβη, λέγοντας, «Σκάστε.» Ο ένας από τους διαπληκτιζόμενους απήντησε: «Άντε πίσω στη χώρα σου.» «Θέλεις να σε κάνω να σκάσης;» ήταν η εκφοβιστική απάντησις του ξένου επισκέπτη, ηλικίας 21 έτους. Ο άλλος, εξαγριωμένος, απήντησε: «Κάντο αν μπορής—ηλίθιε.» Αυτά ήσαν τα τελευταία του λόγια, καθώς ο επισκέπτης τράβηξε απότομα ένα όπλο και, μπροστά στα τρομαγμένα μάτια δεκάδων επιβατών του υπογείου, πυροβόλησε τέσσερις φορές τον άνδρα, και τον εφόνευσε αμέσως. «Τώρα θα σκάσης,» είπε ο νεαρός καθώς έβγαινε έξω από το βαγόνι και συνελαμβάνετο.
Αυτό το περιστατικό δείχνει ένα τρόπο συμπεριφοράς όταν κάποιος είναι ωργισμένος. Αλλά τι τραγικό αποτέλεσμα και για τους δύο άνδρες!
Σας συνέβη ποτέ ν’ αντιμετωπίσετε ειρωνικά σχόλια, ίσως ακόμη και προφορικά πυρά σε κάποια έξαψι οργής; Πώς αντιδράσατε; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος ενεργείας σε μια τέτοια κατάστασι; Μήπως είναι «Πολεμήστε τη φωτιά με φωτιά;» Υπάρχουν μερικοί που αισθάνονται όπως εκφράσθηκε ένας συγγραφέας, «Γιατί είναι Καλό να Είσαι Καλός και να Εξαγριώνεσαι.»
Μια αληθινή ιστορία ενός αρχαίου μονάρχη μάς παρουσιάζει έναν άλλο τρόπο ενεργείας σε τέτοιες εξάψεις οργής. Αλλά στην αρχή μπορεί ν’ αναρωτηθούμε αν είναι πρακτικός ο τρόπος αυτός σ’ αυτή την εποχή της βίας.
Ο βασιλεύς Δαβίδ του Ισραήλ και οι ακόλουθοί του έφευγαν για να σωθούν από τον γιο του, ο οποίος είχε μόλις σφετερισθή τον θρόνο. Ξαφνικά συνάντησαν τον Σιμεΐ, έναν απόγονο του Βασιλέως Σαούλ. Ο Σιμεΐ φώναξε δυνατά:
«Έξελθε, έξελθε, ανήρ αιμάτων και ανήρ κακοποιέ· επέστρεψεν ο Κύριος κατά σου πάντα τα αίματα του οίκου του Σαούλ, αντί του οποίου εβασίλευσας· και παρέδωκεν ο Κύριος την βασιλείαν εις την χείρα Αβεσσαλώμ του υιού σου· και ιδού, συ επιάσθης εν τη κακία σου, διότι είσαι ανήρ αιμάτων.»—2 Σαμ. 16:7, 8.
Τι απαίσιο ξέσπασμα! Και μπροστά στον ίδιο τον βασιλέα! Πώς θα αντιμετώπιζε λοιπόν ο Δαβίδ αυτά τα εχθρικά λόγια; Ο αρχηγός του στρατού του τον παρακάλεσε: «Άφες, παρακαλώ, να περάσω και να κόψω την κεφαλήν αυτού.»
Πώς θα αντιδρούσατε σεις; Μη ξεχνάτε ότι εδώ ο Δαβίδ επιέζετο μέχρι τα άκρα. Οι καρδιές του λαού του είχαν κλαπή απ’ αυτόν. Ο γιος του είχε γίνει προδότης. Οι σύμβουλοί του τον είχαν εγκαταλείψει. Είχε χάσει τη βασιλεία του και τώρα εμπαίζετο κι εβλασφημείτο! Το να ονομασθή ‘ανήρ κακοποιός’ («άνθρωπος του Βελίαλ» [Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις]—ένας χαρακτηρισμός που εφηρμόζετο κατάλληλα στον Διάβολο) ήταν η πιο βαρειά ύβρις, διότι εσήμαινε ότι ήταν άτομο της πιο χαμηλής υποστάσεως. Ωστόσο, ο Δαβίδ απήντησε λέγοντας απλώς:
«Ας καταράται, διότι ο Κύριος είπε προς αυτόν, Καταράσθητι τον Δαβίδ. Τις λοιπόν θέλει ειπεί, Δια τι έκαμες ούτω; . . . Αφήσατε αυτόν . . . ίσως επιβλέψη ο Κύριος επί την θλίψιν μου, και ανταποδώση ο Κύριος εις εμέ αγαθόν αντί της κατάρας τούτου την ημέραν ταύτην.»—2 Σαμ. 16:10-12.
Ο Δαβίδ αρνήθηκε ν’ ανταποδώση με μια προφορική έκρηξι, αλλ’ απήντησε μ’ έναν ήρεμο τόνο. Ποια ήσαν τα αποτελέσματα; Πρώτα απ’ όλα, δεν χύθηκε αίμα. Έπειτα όταν ο Δαβίδ επανέκτησε τη βασιλεία του, ποιος ήταν εκείνος μεταξύ των πρώτων που πήγε να τον χαιρετήση, να απολογηθή και να ζητήση συγχώρησι; Ναι ήταν ο Σιμεΐ.—2 Σαμ. 19:16-23.
‘Αλλ’ αυτό συνέβη πριν από 3.000 χρόνια,’ μπορεί να ισχυρισθούν μερικοί. ‘Οι καιροί έχουν αλλάξει. Αν δεν είσαι επιθετικός, οι άνθρωποι θα σε καταπατήσουν. Το να απαντά κανείς με ήρεμο τρόπο φαίνεται ωραίο, αλλά δεν σε βοηθεί σήμερα.’
Εν τούτοις, δεν το λέγουν αυτό οι πληροφορημένοι άνθρωποι. Προσέξτε τις ακόλουθες συμβουλές:
«Αν κάποιος ιδιοτελής άνθρωπος προσπαθή να επωφεληθή από σας, διαγράψτε τον από τον κατάλογο σας, αλλά μην προσπαθήσετε να ανταποδώσετε τα ίδια. Όταν προσπαθήτε να ανταποδώσετε τα ίδια, βλάπτετε τον εαυτόν σας περισσότερο απ’ ό,τι τον άλλον.»—Δελτίο σε έναν αστυνομικό σταθμό στο Μιλγουώκυ, του Ουισκόνσιν [Τα πλάγια γράμματα δικά μας.]
«Η έκφρασις ‘Θύμωσα τόσο πολύ που παρά λίγο να πεθάνω’ έχει μια σοβαρή κατά γράμμα έννοια, σύμφωνα με την άποψι ενός ψυχιάτρου ο οποίος πιστεύει ότι, ο ‘θυμός’ θα μπορούσε να θεωρηθή αιτία θανάτου σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα μεταξύ των νεωτέρων.»—Οικογενειακή Υγεία. [Τα πλάγια γράμματα δικά μας.]
«Οι καρδιολόγοι από χρόνια γνωρίζουν ότι ο θυμός είναι ένα από τα πιο θανατηφόρα συναισθήματα. Καρδιακές προσβολές και συμφορήσεις, είναι συχνά τα αποτελέσματα ενός επεισοδίου σοβαρής συναισθηματικής εντάσεως.»—Η εφημερίς Σάντεη Νιούς της Νέας Υόρκης. [Τα πλάγια γράμματα δικά μας.]
Έτσι, η πορεία που ακολούθησε ο Δαβίδ είναι πρακτική. Αλλά πώς μπορείτε σεις να την ακολουθήσετε; Είναι εύκολο να δώσετε μια ‘ήρεμη απάντησι’ όταν δεν σας εκνευρίζη τίποτε και όλα είναι ήσυχα; Αλλά τι μπορεί να γίνη όταν παρουσιάζωνται δυσκολίες;—Παροιμ. 15:1
Ο Δαβίδ λέγοντας «Ο Κύριος είπε προς αυτόν, Καταράσθητι,» ανεγνώριζε ότι είχε αμαρτήσει και ότι άξιζε μια τέτοια τιμωρία. Ωστόσο, δεν ήταν ένοχος γι’ αυτό που ψευδώς τον κατηγόρησε ο Σιμεΐ (ένοχος αίματος ως προς τον οίκο του Σαούλ), επειδή ο Δαβίδ έκανε ό,τι μπορούσε για ν’ αποφύγη να θανατώση τον Σαούλ. (1 Σαμ. 24:1-7· 26:7-11) Παρ’ όλα αυτά, ο Δαβίδ είχε διαπράξει μια αμαρτία με συνέπειες, όπως αυτή, και εγνώριζε πόσο ένοχος ήταν ενώπιον του Θεού. (2 Σαμ. 12:10, 11) Όπως είπε ένας σχολιαστής της Βίβλου: «Το ταπεινό, ήπιο πνεύμα θα μετατρέψη το όνειδος σε έλεγχο κι έτσι θα επωφεληθή απ’ αυτό, αντί να το θεωρήση σαν πρόκλησι.»
Το να είμεθα ταπεινοί και ν’ αναγνωρίζωμε ότι μπορεί να υπάρχη κάποιο ίχνος αληθείας σε όσα ο αντίδικός μας ισχυρίζεται, σε συνδυασμό με τη γνήσια συναίσθησι των ατελειών μας, μπορεί να μας διατηρήση ήρεμους. Αν η κατηγορία είναι τελείως αβάσιμη, όπως ήταν του Σιμεΐ, τότε μη ξεχνάτε ότι η άποψις του Θεού για μας είναι κατά πολύ ανώτερη από τις στενές απόψεις των άλλων.
Λόγω της ατελείας μας, υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να οργισθούμε από τα σχόλια των άλλων. Αλλά μην απελπίζεσθε. Ακόμη και στους Χριστιανούς επισκόπους του πρώτου αιώνος κάποτε συνέβη ‘ένας ερεθισμός.’ Εν τούτοις, αντί να διατηρήσουν μια εχθρική στάσι, έλυσαν το πρόβλημα με τον πιο κατάλληλο τρόπο. (Πράξ. 15:36-39) Έτσι πρέπει να ενεργήτε και σεις. Μερικές φορές η σωματική δραστηριότης μπορεί να είναι μια άμεση βοήθεια. Ποτέ, όμως, μην ενεργήσετε όπως συμβούλευσε ένας συγγραφεύς: «Σπάστε τα μολύβια, πηγαίνετε στην τουαλέττα και κλωτσήστε όλες τις πόρτες.» Αντιθέτως, κάνετε μια βόλτα παίξτε με μια μπάλλα ή κάνετε κάτι στον κήπο.—Ιακ. 3:2.
Η συμβουλή του Δαβίδ στο εδάφιο Ψαλμοί 37:8 είναι: «Παύσον από θυμού και άφες την οργήν· μηδόλως αγανάκτει, ώστε να πράττης πονηρά.» Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν αυτή την καλή συμβουλή; Η πείρα ενός ανθρώπου στις Νήσους Φίτζι—ενός ατόμου που εναντιώνετο με βίαιο τρόπο στη γυναίκα του που μελετούσε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά—δίδει μια καταφατική απάντησι. Έκανε τα πάντα, από το να κτυπά τη γυναίκα του και να την βγάζη έξω στον δρόμο μέχρι του σημείου να διαλύση μια μεγάλη συνάθροισι των Μαρτύρων. Τελικά, από περιέργεια, αποφάσισε να παρακολουθήση μια από τις τοπικές συναθροίσεις. Είπε:
«Ανησυχούσα πολύ για την υποδοχή που θα μου έκαναν οι Μάρτυρες λόγω του ότι τους είχα συμπεριφερθή τόσο άσχημα προηγουμένως. Αλλά έμεινα κατάπληκτος: Αυτοί οι άνθρωποι ήσαν καλοί μαζί μου χωρίς να αισθάνωνται καμμιά μνησικακία για μένα. . . . ο αδελφός στον οποίο είχα συμπεριφερθή χειρότερα απ’ ότι σε όλους τους άλλους, μου πρότεινε μια προσωπική Γραφική μελέτη κι εγώ δέχθηκα. Τώρα καταλαβαίνω το μεγάλο έλεος του Ιεχωβά για το κακό που έκανα στον λαό του και στη σύζυγό μου.»
Σήμερα, ως ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αυτός ο άνθρωπος καλλιεργεί τους καρπούς του πνεύματος του Θεού, περιλαμβανομένης της ειρήνης, της μακροθυμίας, της αγαθωσύνης, της πραότητος και της εγκράτειας. (Γαλ. 5:22, 23) Πράγματι, η ανάπτυξις αυτών των ιδιοτήτων είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίση κανείς εξάψεις οργής.