Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;
Η Ιατρική Έρευνα των Εμβρύων—Είναι Ορθή ή Εσφαλμένη;
ΕΠΑΝΩ σε χειρουργικά τραπέζια σε όλο τον κόσμο μικροσκοπικά ανθρώπινα σωματάκια περνούν από το νυστέρι του χειρούργου. Οι καρδούλες τους χτυπούν ακόμη δυνατά και τα περισσότερα από τα όργανά τους εξακολουθούν να εργάζωνται. Πρόκειται για πλήρως σχηματισμένα έμβρυα που έχουν αποβληθή με έκτρωσι από τη μήτρα της μητέρας τους.
Αλλά, κατά την εγχείρησι, ο γιατρός με επιδεξιότητα αποκόπτει τη χορδή εκείνη που συνδέει τον εγκέφαλο με το σώμα για να «είναι βέβαιος ότι το έμβρυο δεν θα νοιώση πόνο.» Έπειτα γρήγορα αφαιρεί το εν λειτουργία ακόμη μικροσκοπικό μυαλουδάκι, τους πνεύμονας, το ήπαρ και τα νεφρά. Ή, μπορεί και να κρατήση το μικρό σωματάκι άθικτο και να το διατηρήση τεχνητώς ζωντανό επί ώρες ή, δυνατόν, και επί ημέρες. Αυτός ο τρόπος ερεύνης είναι κάτι το κοινό σε πολλές χώρες όπου είναι διαθέσιμα ζωντανά έμβρυα που προέρχονται από νόμιμες εκτρώσεις.
Πολλά άτομα αναστατώνονται όταν διαβάζουν για τέτοια φαινομενικώς σκληρή περιφρόνησι της ζωής. Αλλ’ αυτοί οι γιατροί πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αποκτήσουν πολύτιμη ιατρική γνώσι που δεν θα μπορούσε εύκολα ν’ αποκτηθή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Ένας γιατρός λέγει ότι δεν θα ήταν ηθικό να μη λάβωμε «κάποια χρήσιμη πληροφορία» προτού τα έμβρυα ριφθούν στον «κλίβανο αποτεφρώσεως, όπως συνήθως γίνεται.» Μια άλλη ιατρική αυθεντία λέγει: «Είναι αδύνατον να μεταστρέψωμε αυτό το έμβρυο σε παιδί, συνεπώς δεν μπορούμε να το θεωρήσωμε τίποτε άλλο παρά απλώς ένα κομμάτι ιστού.»
Είναι Απλώς ένα «Κομμάτι Ιστού;»
Είναι πράγματι αυτό ορθόν; Είναι το μικρό αυτό σωματάκι, ακόμη και βιολογικώς, απλώς ένα κομμάτι ιστού; Το βλέπει ο Δοτήρ της ζωής με αυτόν τον τρόπο; Η άποψις της Γραφής μάς βοηθεί ν’ αποφύγωμε τη λογίκευσι εκείνη που εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς και να δούμε καθαρά ποια είναι τα πραγματικά ζητήματα.
Η Γραφή δείχνει ότι η άποψις του Θεού είναι ότι η ανθρώπινη ζωή αρχίζει πριν και όχι μετά τη γέννησι. Ο Ψαλμωδός Δαβίδ λέγει: «Με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου. . . . Δεν εκρύφθησαν τα οστά μου από σου, ενώ επλαττόμην εν τω κρυπτώ, . . . το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου· και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα, ως και αι ημέραι καθ’ ας εσχηματίζοντο, και ενώ ουδέν τούτων υπήρχεν.»—Ψαλμ. 139:13-16.
Σαφώς, ο Θεός θεώρησε το έμβρυο του Δαβίδ σαν μια χωριστή οντότητα. Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία συμφωνεί ως εξής: «Το ιστορικόν της ζωής του ατόμου, ως διακεκριμένης και βιολογικής οντότητος, αρχίζει με τη γονιμοποίησι.» Πράγματι, ένα ανθρώπινο έμβρυο είναι τόσο «διακεκριμένο» από τη μητέρα του ώστε οι αυτοπροστατευτικές δυνάμεις αμύνης του σώματός της θα το απέρριπταν σαν ξένο αν τίποτε δεν το εμπόδιζε. Αλλά ένα ειδικό στρώμα κυττάρων θρέψεως, η «τροφοβλάστη,» και αργότερα ο «πλακούς» προστατεύει το έμβρυο για να το κρατήση σαν να είναι ‘περιτυλιγμένο στην κοιλιά της μητέρας του.’
Η βήμα προς βήμα ανάπτυξις του εμβρύου ακολουθεί σαν να επρόκειτο για ένα «βιβλίο» του Θεού με οδηγίες που βρίσκονται σε κάθε κύτταρο. Οι οδηγίες αυτές πιστεύεται ότι βρίσκονται σε μια χημική ένωσι που ονομάζεται δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ ή DNA για συντομία. Για Εκείνον που εδημιούργησε το DNA μπορεί να λεχθή: «Εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα.»
Η ανάμιξις του DNA και από τους δύο γονείς κατά τη σύλληψι είναι εκείνο που παράγει το διάγραμμα που καθορίζει τις φυσικές και διανοητικές τάσεις. Αυτές κάνουν το παιδί να διαφέρη απ’ όλα τα άλλα. Αυτό συμβαίνει ακόμη και προτού τα ‘μέλη’ σχηματισθούν, ακριβώς όπως συνεχίζει ο Ψαλμός «ως και αι ημέραι καθ’ ας εσχηματίζοντο και ενώ ουδέν εκ τούτων υπήρχεν.» Αυτά τα ‘γεγραμμένα μέλη’ δεν είναι απλώς ένα «κομμάτι ιστού.» Τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητος του κάθε εμβρύου, που δεν είναι ακόμη καταφανή, είναι εκεί για να τα βλέπη ο Δημιουργός σαν να ήσαν γραμμένα στο ‘βιβλίον’ του.
Η Άποψις του Θεού για τα Έμβρυα
Με αυτά υπ’ όψιν, μπορούμε να δούμε πώς ο Θεός μπορούσε να λέγη στον Ιερεμία: «Πριν σε μορφώσω εν τη κοιλία σε εγνώρισα· και πριν εξέλθης εκ της μήτρας σε ηγίασα.» (Ιερεμ. 1:5) Παρατηρήστε ότι ο Θεός θεωρούσε τον Ιερεμία σαν ένα ξεχωριστό πρόσωπο ενώ ακόμη βρισκόταν σε κατάστασι προτού γεννηθή. Μπορούσε να τον ‘γνωρίζη’ και να τον κρίνη άξιο για ειδικό έργο του Θεού, διότι ένας απροσδιόριστος αριθμός χαρακτηριστικών του Ιερεμία, που δεν ήσαν ακόμη καταφανή, είχαν καθορισθή μέσα στα λίγα λεπτά της συλλήψεώς του!
Προτού γεννηθή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ιεχωβά έκαμε έναν άγγελο να πη: «Διότι θέλει είσθαι μέγας ενώπιον του Ιεχωβά. . . . και θέλει πληρωθή πνεύματος αγίου έτι εκ κοιλίας της μητρός αυτού.» Αυτό το άγιο πνεύμα έκαμε τον Ιωάννη, ως έμβρυο ακόμη έξη μηνών μέσα στη μήτρα της Ελισσάβετ, να σκιρτήση καθώς άκουσε τον χαιρετισμό της Μαρίας, που ήταν έγκυος στον Ιησού. Θα μπορούσε ο Θεός να χρησιμοποιήση το πνεύμα του για να τον κινήση μ’ αυτόν τον τρόπο, αν θεωρούσε το έμβρυο του Ιωάννου απλώς σαν ένα «κομμάτι ιστού;»—Λουκάς 1:15, 41, 44.
Τον καιρό εκείνο, το έμβρυο στη μήτρα της Μαρίας πιθανόν δεν ήταν μεγαλύτερο από το κεφάλι μιας καρφίτσας. Αλλ’ ο Ιεχωβά εγνώριζε τι ανεπτύσσετο σ’ αυτό το μόριο του πρωτοπλάσματος. Το πνεύμα του είχε προμηθεύσει το «βιβλίο» οδηγιών που θα παρήγαγε ένα τέλειο άνθρωπο που θα είχε τις ιδιότητες του μονογενούς Υιού του. (Λουκάς 1:35) Πώς νομίζετε ότι ο Θεός αξιολογούσε αυτό το μόλις συλληφθέν έμβρυο; Τα γεμάτα εκτίμησι λόγια της Ελισσάβετ προς τη Μαρία, που υποκινήθηκαν από το πνεύμα του Θεού, είναι κατάλληλα: «Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.»—Λουκάς 1:42.
Οι δούλοι και οι προφήται του Θεού αντανακλούσαν το υψηλόν Του ενδιαφέρον για τη ζωή που υπήρχε στη μήτρα μιας εγκύου γυναικός. Κατέγραψαν πώς ο Ιεχωβά κατεδίκασε τους υιούς Αμμών, μεταξύ άλλων, «διότι διέσχιζον τας εγκυμονούσας» σ’ ένα πόλεμο εναντίον των κατοίκων της Γαλαάδ. Το τι συνέβαινε στις έγκυες γυναίκες και στα αγέννητα παιδιά τους, ο Θεός το ελάμβανε υπό σημείωσιν.—Αμώς 1:13.
Δεν είναι παράδοξο λοιπόν ότι ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή προστάτευε ειδικά τη ζωή και το σώμα του αγέννητου παιδιού σε περίπτωσι ζημιάς εξ ατυχήματος που θα προκαλούσαν μαχόμενοι άνδρες. (Έξοδος 21:22-24) Τι θα λέγαμε, λοιπόν, για την εσκεμμένη βλάβη που γίνεται από ένα γιατρό σ’ αυτό το έμβρυο; Ο Θεός θα λάβη σοβαρά υπ’ όψιν την αρχή που εκτίθεται στα εδάφια 23 και 24: «Θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος.» Το Λευϊτικόν 24:19 έως 21 λέγει: «Και εάν τις κάμη βλάβην εις τον πλησίον αυτού, καθώς έκαμεν, ούτω θέλει γείνει εις αυτόν. . . . και όστις φονεύση άνθρωπον, θέλει θανατωθή.» Όταν ο γιατρός αφαιρή τα λεπτά όργανα και τερματίζη τη λεπτή ζωή, μπορεί να θεωρήση τον εαυτό του απρόσβλητον από τις αρχές αυτές;
Νομίζετε ότι ένας μικρός άνθρωπος είναι κάτι λιγώτερο από μια διακεκριμένη ζωή, επειδή και μόνον δεν πέρασε από τις συγκινήσεις της κανονικής εξόδου από τη μήτρα; Μερικοί λέγουν ότι ένα τέτοιο έμβρυο δεν είναι στην πραγματικότητα μια ξεχωριστή ζωή, γιατί δεν μπορεί να ζήση χωρίς βοήθεια μετά την έκτρωσι. Αλλά μπορείτε να ισχυρισθήτε ότι ένας αστροναύτης δεν είναι ζωντανός, επειδή δεν μπορεί να βγη έξω από το διαστημόπλοιό του χωρίς τη διαστημική στολή; Δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;
Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι ο νόμος του Θεού παραμερίζεται για την ευκολία των μητέρων, που δεν θέλουν ν’ αντιμετωπίσουν την ευθύνη των πράξεών τους, και για τους γιατρούς που θέλουν να πειραματίζωνται με τον «εύκολο» τρόπο.