Καμμία Ανακούφισις για τον Πλούσιο, Αλλά Παρηγορία για τον Πτωχό

 1. Πώς οι πρώτοι είναι τώρα τελευταίοι; και οι τελευταίοι τώρα πρώτοι;

Ο ΚΛΗΡΟΣ και οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανισμού» το πήραν ως δεδομένο ότι αυτοί, όπως ακριβώς και ο «πλούσιος», ήσαν πρώτοι στη γραμμή για τη Βασιλεία και βέβαιοι γι’ αυτήν. Τώρα βρίσκουν τον εαυτό τους, από το 1919 μ.Χ., ότι είναι τελευταίοι και εντελώς έξω από τα προνόμια της Βασιλείας. Εξ άλλου, εκείνοι τους οποίους περιφρονούσαν ως τελευταίους για οποιαδήποτε ευκαιρία για τη βασιλεία του Θεού, το υπόλοιπον της τάξεως του πτωχού Λαζάρου, αυτοί τώρα απολαμβάνουν πρώτοι τα προνόμια της Βασιλείας στην «τράπεζα του Ιεχωβά» ως μάρτυρες Του. Τα γεγονότα το αποδεικνύουν αυτό. Είναι εκείνοι στους οποίους είναι τώρα εμπιστευμένα τα συμφέροντα της Βασιλείας. Φροντίζουν ευσυνείδητα γι’ αυτά με το να υπακούουν στην εντολή του Χριστού να κηρύξουν τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη.

 2. Πώς η τάξις του Λαζάρου εδοκίμασε μια αλλαγή σαν του Ιώβ και σαν εκείνη των «δύο μαρτύρων» του 11ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως;

² Είχαν ψευδώς κατηγορηθή και κακώς παρασταθή ως υποκριτικοί αμαρτωλοί από τον θρησκευτικό κλήρο, ακριβώς όπως ο αποστερημένος, κτυπημένος από ασθένεια Ιώβ είχε κατηγορηθή από τους τρεις αυτοδικαιουμένους φίλους του. Το υπόλοιπο αυτό της τάξεως του Λαζάρου έχει τώρα δοκιμάσει μια ένδοξη αλλαγή καταστάσεως, με τον ίδιο τρόπο που ο Ιώβ, σχεδόν νεκρός και φαινομενικά ταλαιπωρημένος από τον Θεό, εθεραπεύθηκε και έλαβε μια νέα παράτασι της ζωής του επί 140 χρόνια, ευλογήθηκε με διπλάσια από όσα είχε προηγουμένως, ενώθηκε ξανά με τη γυναίκα του και ευλογήθηκε με επτά γυιούς και τρεις αξιαγάπητες θυγατέρες το ίδιο όπως και πριν. (Ιώβ 42:10-17) Άλλοτε εκείνοι που ανήκουν στην τάξι του Λαζάρου έκειντο σαν νεκροί και αδρανείς, όπως οι «δύο μάρτυρες» του κεφαλαίου 11 της Αποκαλύψεως. Επωφελούμενη από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η τάξις του «πλουσίου» τούς εφόβισε και τους έφερε σε μια αδράνεια όμοια με θάνατο σχετικά με το έργο της μαρτυρίας του Ιεχωβά και έκειντο σαν ‘πτώματα’ στην πλατεία της μεγάλης πόλεως του «Χριστιανικού κόσμου», των συγχρόνων Σοδόμων! Αλλά το 1919 το πνεύμα του Θεού άρχισε να τους αποκαθιστά σε ζωή στην υπηρεσία του για να είναι μάρτυρές του και πρέσβεις της Βασιλείας του. Έτσι ήλθαν στην εύνοια του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, του Ιεχωβά Θεού, και έλαβαν την πρόσκλησί του, «Ανάβητε εδώ.» Αυτοί απήντησαν σ’ αυτή την πρόσκλησι να έλθουν σε ζωή στην εξυψωμένη υπηρεσία του προς το συμφέρον της βασιλείας των ουρανών. Σχετικά, λοιπόν με τούτο η Αποκάλυψις 11:12 λέγει: «Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη· και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.»

 3. Πού, λοιπόν, βλέπει η τάξις του «πλουσίου» να είναι αυτοί οι «δύο μάρτυρες» και τον εαυτό της σε αντίθεσι;

³ Ναι, οι εχθροί των, η τάξις του «πλουσίου» στον «Χριστιανισμό», τους είδαν ν’ απολαμβάνουν αυτά τα βασιλικά προνόμια στην «τράπεζα του Ιεχωβά», στον κόλπο του Αβραάμ, ενώ αυτοί είχαν απορριφθή και αποστερηθή από αυτές τις ευκαιρίες της Βασιλείας. Αφέθηκαν στο σκότος, στην ομίχλη και στην απελπισία του κόσμου τούτου με την ιδιοτελή του συμμαχία εθνών για παγκόσμια ειρήνη. Εκεί κλαίουν και τρίζουν τα δόντια τους για την αντιστροφή αυτή των όρων εις βάρος τους και υπέρ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι σαν νεκροί και θαμμένοι στον Άδη (ή τάφο) σε ό,τι αφορά την επιδοκιμασμένη υπηρεσία τού Θεού, κι ωστόσο βρίσκονται σε βάσανα επειδή βλέπουν πώς το υπόλοιπο της τάξεως του Λαζάρου έχει ληφθή σ’ αυτή την υπηρεσία και χρησιμοποιείται σ’ αυτήν τόσο δυνατά παγκοσμίως. Ο Θεός κατεκράτησε απ’ αυτούς το άγγελμά του που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν απ’ αυτό και υποφέρουν από πνευματική «πείναν . . . ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά» μεταξύ τους.—Αμώς 8:11, Α.Σ.Μ.

 4, 5. Πώς βρίσκονται σαν σε πύρινο βασανισμό;

⁴ Βλέπουν τον εαυτό τους πολύ μακριά από τον κόλπο του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, του Ιεχωβά Θεού. Και όπως ακριβώς ο Ιουδαϊκός κλήρος και οι θρησκευτικοί ηγέται εβασανίζοντο από το άγγελμα και τη δράσι του Ιησού και των μαθητών του, έτσι και οι θρησκευτικοί αρχηγοί και οι επίσημοι του «Χριστιανισμού» σήμερα βρίσκονται σε βάσανα με το να παρατηρούν και να αισθάνονται τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Βλέπουν εκατοντάδες χιλιάδων να απαντούν και να προσκολλώνται στην τάξι του Λαζάρου, όπως ακριβώς μια μεγάλη οικογένεια από δέκα νέα τέκνα είχε προστεθή στον Ιώβ αφού ανέλαβε από την φαινομενική δυσμένεια του Θεού που ωφείλετο στις μηχανορραφίες του Σατανά. Το άγγελμα του Ιεχωβά μέσω των μαρτύρων του είναι σαν φλογερή φωτιά εναντίον των θρησκευομένων της τάξεως του «πλουσίου». «Δεν είναι ο λόγος μου ως πυρ; λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμίας 23:29, Α.Σ.Μ.) Γι’ αυτούς η δράσις της τάξεως του Λαζάρου που διακηρύττει την ημέρα της εκδικήσεως του Ιεχωβά, είναι σαν την πληγή των ακρίδων που προελέχθη στην Αποκάλυψι 9:1-11 και στον Ιωήλ 2:1-11.

⁵ Αυτές οι «ακρίδες» είναι ο στρατός των μαρτύρων του Ιεχωβά, και ως προς το αποτέλεσμά τους επάνω στην τάξι του «πλουσίου» του «Χριστιανισμού» η Αποκάλυψις 9:5-7, 10, 11 λέγει: «Και εδόθη εις αυτάς [τας ακρίδας] να μη θανατώσωσιν αυτούς, αλλά να βασανισθώσι πέντε μήνας· και ο βασανισμός αυτών ήτο ως βασανισμός σκορπίου, όταν κτυπήση άνθρωπον. Και εν ταις ημέραις εκείναις θέλουσι ζητήσει οι άνθρωποι τον θάνατον, και δεν θέλουσιν ευρεί αυτόν· και θέλουσιν επιθυμήσει να αποθάνωσι, και ο θάνατος θέλει φεύγει απ’ αυτών. Και αι μορφαί των ακρίδων ήσαν όμοιαι με ίππους ητοιμασμένους εις πόλεμον· . . . Και είχον ουράς ομοίας με σκορπίους, και ήσαν κέντρα εις τας ουράς αυτών· και η εξουσία αυτών ήτο να βλάψωσι τους ανθρώπους πέντε μήνας. Και είχαν εφ’ εαυτών βασιλέα τον άγγελον της αβύσσου· όστις Εβραϊστί ονομάζεται Αβαδδών [Καταστροφή], και εις την Ελληνικήν έχει όνομα Απολλύων [Καταστροφεύς].» Δεν είναι εκπληκτικό ότι καταβάλλεται προσπάθεια σε όλο τον «Χριστιανικό κόσμο» να καταστρέψουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

ΙΚΕΣΙΑ ΓΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΚΟΥΕΤΑΙ

 6. Πώς απευθύνονται στον Αβραάμ, και γιατί;

⁶ Σημειώστε, τώρα, ότι εκείνο που λέγει κατόπιν η παραβολή για τον πλούσιο στον Άδη και σε βάσανα, έλαβε εκπλήρωσι στην τωρινή συντέλεια του συστήματος των πραγμάτων. «Και αυτός φωνάξας είπε, Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με, και πέμψον τον Λάζαρον, δια να βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού εις ύδωρ, και να καταδροσίση την γλώσσάν μου· διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη.» (Λουκάς 16:24) Ο Ιουδαϊκός κλήρος εφώναζε, «Πάτερ Αβραάμ!» ικετεύοντας για εύνοια ως φυσικό του σπέρμα. Ήσαν οι φυσικοί του απόγονοι και ανέμεναν καλύτερη μεταχείρισι απ’ αυτή εκ μέρους του Θεού λόγω της φυσικής αυτής συγγενείας προς τον αρχαίον εκείνον «φίλον του Θεού». Ω! έκραζαν για ανακούφισι από μέρους του Θεού με βάσι αυτή τη συγγένεια! Παρόμοια σήμερα οι θρησκευόμενοι του «Χριστιανισμού», το σύγχρονο πανομοιότυπο, προσφωνούν τον Μεγαλύτερον Αβραάμ, τον Θεόν, ως «Πατέρα» και τον ικετεύουν για έλεος μέσα στην κατάστασι των βασάνων που βρίσκονται.

 7. Τι σημαίνει η αίτησίς των να σταλή ο Λάζαρος να δροσίση τη γλώσσα των;

⁷ Αν ο Ιησούς δεν έλεγε μια παραβολή, αλλά η «φλοξ» ήταν κατά γράμμα, τότε πόσο παράλογο θα ήταν να ζητή ο πλούσιος να βάλη ο Λάζαρος το δάκτυλο του σε νερό για να του δροσίση τη γλώσσα! Αλλά πώς θα μπορούσε τώρα η τάξις του Λαζάρου να φέρη κάποια ανακούφισι στην τάξι του «πλουσίου»; Βέβαια, με μια σταγόνα ύδατος αληθείας που θα εδρόσιζε τον θρησκευτικό κλήρο μέσα στην πνευματική του αγωνία και βάσανον. Πώς αυτό θα μπορούσε να επιτελεσθή; Μόνο αν η τάξις του Λαζάρου έπαυε να κηρύττη την «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών» και έπαυε να εκθέτη την υποκριτική θρησκεία και να προφέρη τις πύρινες κρίσεις του Ιεχωβά εναντίον του «Χριστιανισμού». Θέλουν, λοιπόν, ο Μεγαλύτερος Αβραάμ να κάμη εκείνους που βρίσκονται στην εύνοια του κόλπου του να συμβιβασθούν. Ας μην κηρύττουν τη γυμνή αλήθεια, αλλά ας κηρύττουν ωραία πράγματα για τον θρησκευτικό κλήρο και ας του δίνουν μια καλύτερη εμφάνισι στα μάτια των ανθρώπων. Δηλαδή, να μην κάνουν όπως διέταξε ο Ιεχωβά τον προφήτη Ιερεμία, ο οποίος εξεικόνιζε τους μάρτυράς του σήμερα: «Πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί . . . Και θέλουσι σε πολεμήσει, αλλά δεν θέλουσιν υπερισχύσει εναντίον σου· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερόνω, λέγει ο Ιεχωβά.» Η τάξις του «πλουσίου» μιλεί έτσι μ’ έναν τρόπο όμοιον μ’ εκείνον που μίλησε ο Ισραηλίτης ιερεύς Αμασίας στον προφήτη Αμώς, αλλά λαμβάνει μια δυσάρεστη, βασανιστική απάντησι σαν εκείνη που έδωσε ο Αμώς στον Αμασία.—Ιερεμίας 1:7, 19, Α.Σ.Μ.· Αμώς 7:10-17.

 8. Πώς ο Αβραάμ, απαντώντας, τους προσφωνεί, και γιατί;

⁸ Τι απαντά, τώρα, ο Μεγαλύτερος Αβραάμ; Η παραβολή εξακολουθεί και λέγει: «Είπε δε ο Αβραάμ, Τέκνον, ενθυμήθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά· τώρα ούτος μεν παρηγορείται, συ δε βασανίζεσαι. Και εκτός τούτων πάντων, μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον, ώστε οι θέλοντες να διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς, να μη δύνανται, μηδέ οι εκείθεν να διαπερώσι προς ημάς.» (Λουκάς 16:25, 26) Επειδή ο Ιουδαϊκός κλήρος ήσαν φυσικοί απόγονοι, ο Αβραάμ μπορούσε κατάλληλα να τους προσφωνή ως «Τέκνον!» Αλλά αυτό τους κατεδίκαζε μονάχα, διότι, αν και ήσαν το φυσικό του σπέρμα, είχαν εκούσια απορρίψει τη θεία εύνοια και είχαν έλθει κάτω από την καταδίκη του Θεού. Επειδή, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι είναι τέκνα του Θεού, ο Μεγαλύτερος Αβραάμ προσφωνεί τους παραπονούμενους θρησκευόμενους της τάξεως του «πλουσίου» ως «Τέκνον!» με τον ίδιο τρόπο που ο Ιησούς του Ναυή απευθύνθηκε στον ταραξία Αχάν όταν ήταν σε δοκιμασία για ζωή. (Ιησούς του Ναυή 7:19) Αυτοί βρίσκονται στη θέσι ενός παιδιού που δίκαια χρειάζεται να τιμωρηθή. Ο Ψαλμός 82:6, 7 λέγει σ’ αυτούς: «Εγώ είπα, θεοί είσθε σεις, και υιοί Υψίστου πάντες· σεις όμως ως άνθρωποι αποθνήσκετε, και ως είς των αρχόντων πίπτετε.» Η «φλοξ» που δοκιμάζουν τώρα είναι απλώς μια εκ των προτέρων ένδειξις της καταστροφής που τους περιμένει. Αλλά ο Θεός υπερασπίζεται και ελευθερώνει τους πτωχούς και τους πένητας και τους λυτρώνει από το χέρι των ασεβών.—Ψαλμός 82:1-4.

 9. Πώς ‘στη ζωή τους’ απήλαυσαν τα αγαθά;

⁹ «Εν τη ζωή σου!» Ναι, στον καιρό της ζωής του πλουσίου προτού έλθη η θεία κρίσις, επάνω στον φυσικό Ισραήλ τότε και επάνω στον «Χριστιανισμό» σήμερα αφότου η βασιλεία του Θεού ιδρύθη και ο Ιησούς Χριστός έγινε «κεφαλή γωνίας» της βασιλικής αυτής οικοδομής. Προτού οι θρησκευόμενοι της τάξεως του «πλουσίου» εκτεθούν νεκροί και θαμμένοι ως προς τον Θεό, μικρό ενδιαφέρον είχαν για την πραγματική πνευματική ανάγκη του λαού. Εζούσαν καλά από το επάγγελμά τους ως κληρικών και εκζητούσαν τιμή και κοσμική εκτίμησι και περνούσαν μια άνετη ζωή. Έδιναν στους ανθρώπους πολύ λίγη κατανόησι της Γραφής και δεν έβγαιναν για να ζητήσουν τα χαμένα πρόβατα. Έμεναν σιωπηλοί για τους καταδυνάστας των και τις καταπιέσεις των και τους άφηναν να ελπίζουν για ανακούφισι και παρηγορία μόνο στον ουρανό. Ομοίως η τάξις του «κακού δούλου» ζητεί μόνο τη δική της ουράνια σωτηρία και αφήνει τα «άλλα πρόβατα» να περιμένουν για τον εαυτό τους ως τη Χιλιετηρίδα. Δεν προσφέρουν βοήθεια τώρα σ’ αυτά τα «πρόβατα» για να διαφύγουν την παγκόσμια θλίψι του Αρμαγεδδώνος και να επιζήσουν στη Χιλιετηρίδα. (Ματθαίος 24:48-51) Έτσι οι θρησκευόμενοι της τάξεως του «πλουσίου» απήλαυσαν τα αγαθά αυτής της ζωής και εκράτησαν τα καλά πράγματα της Γραφής ως απόθεμα για τον εαυτό τους. Αλλά τώρα αυτές οι ημέρες επέρασαν για πάντα, και είναι σοβαρά ταραγμένοι, απογοητευμένοι και σε μεγάλη αγωνία.

10, 11. (α) Πώς η τάξις του Λαζάρου απελάμβανε τα «κακά»; (β) Αλλά τώρα πώς παρηγορούνται και ποιοι επίσης μαζί τους;

¹⁰ Στις ημέρες που άνθιζε η θρησκευτική τάξις του «Χριστιανισμού», εκείνοι που αποτελούσαν την τάξι του Λαζάρου απελάμβαναν τα «κακά», και μάλιστα κατά μέγα μέρος από τα χέρια των θρησκευόμενων της τάξεως του «πλουσίου». Άνθρωποι που τους έδιναν λίγη πραϋντική ανακούφισι εθεωρούντο ως «κύνες» που ήρχοντο και έγλειφαν τις πληγές των. Τους είχαν κάμει να φαίνωνται πνευματικώς ασθενείς και απερριμμένοι, κάτω από την κατάρα του Θεού, «ως μηδέν έχοντες», σαν επαίται. (2 Κορινθίους 6:8-10) Αλλά τώρα αφότου ο Θεός αντέστρεψε τους όρους και έδειξε ποιους πράγματι ευνοεί και έλαβε στον κόλπο του, αυτοί παρηγορούνται. Βέβαια, υβρίζονται ακόμη και καταδιώκονται βίαια από την τάξι του «πλουσίου»· αλλά παρηγορούνται με την παρηγορία του Θεού και αναζωογονούνται και ανανεώνονται με τα αγαθά της τραπέζης του. Τρώγουν, πίνουν, ευφραίνονται, ψάλλουν με χαρούμενη καρδιά, και ευλογούνται, ενώ οι θρησκευόμενοι της τάξεως του «πλουσίου» πεινούν, διψούν, αισχύνονται, βοούν και ολολύζουν θλιβερά, αφήνουν το όνομά τους για κατάρα, και αντιμετωπίζουν καταστροφή. (Ησαΐας 65:13-16) Για την τάξι του Λαζάρου είναι όπως όταν ο Ιώβ εθεραπεύθηκε και παρηγορήθηκε, και η οικογένειά του, οι συγγενείς του και οι φίλοι του τού απεδόθησαν εκ νέου.

¹¹ Αυτοί που αποτελούν το υπόλοιπο της τάξεως του Λαζάρου είναι πνευματικοί Ιουδαίοι. Βλέπομε τώρα «δέκα άνδρες . . . εκ πασών των γλωσσών των εθνών» να πιάνουν το «κράσπεδόν» των και να πηγαίνουν μαζί τους ως σύντροφοι στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. (Ζαχαρίας 8:20-23) Αυτοί είναι σαν τους αδελφούς, τις αδελφές και τους γνωστούς του Ιώβ που ήλθαν να τον παρηγορήσουν, εκτός από τα ωραία εκείνα τέκνα, των οποίων έγινε πατέρας στο γήρας του. (Ιώβ 42:11· βλέπε επίσης Ο Νέος Κόσμος, σελίδες 364, 365, στην Αγγλική) Είναι τα «άλλα πρόβατα» που ο Καλός Ποιμήν του Ιεχωβά, Ιησούς Χριστός, φέρνει σε ενότητα με το υπόλοιπο της τάξεως του Λαζάρου, κάνοντάς τα μία ποίμνη υπό ένα Ποιμένα. Έτσι, επίσης, αυτά τα «άλλα πρόβατα» γίνονται στενοί σύντροφοι του υπολοίπου και έρχονται στον κόλπο της ευνοίας του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, και συμμετέχουν στα παρόντα «αγαθά» και στην παρηγορία του υπολοίπου. (Ιωάννης 10:16) Είναι οι πρώτοι από την επίγεια τάξι που λαμβάνουν οφέλη από τον Μεγαλύτερον Αβραάμ μέσω του Σπέρματός του, του Ιησού Χριστού και των συγκληρονόμων του που απαρτίζουν το σώμα του.

ΜΕΓΑ ΧΑΣΜΑ

12. Τι παριστάνει το μέγα χάσμα; Ποια ανακούφισι απαγορεύει;

¹² Αλλά εκείνο το «μέγα χάσμα»! Ο πλούσιος δεν το είχε σκεφθή όταν ικέτευε τον Αβραάμ για ανακούφισι. Οι άνθρωποι από εκεί που βρίσκεται αυτός δεν μπορούν να διαπεράσουν το χάσμα και να εκβιάσουν τη μετάβασί τους στον κόλπο του Αβραάμ. Ούτε μπορεί η τάξις του Λαζάρου να εγκαταλείψη τον κόλπο του Αβραάμ και να διαπεράση το χάσμα για να ανακουφίση την τάξι του «πλουσίου». Το χάσμα εξεικονίζει την κρίσι του Θεού, η οποία δεν μπορεί να ανατραπή και η οποία διαχωρίζει τις δύο τάξεις. Απαγορεύει να δοθή οποιοδήποτε έλεος ή ανακούφισις στον «Χριστιανισμό». Αυτός εγκαταλείφθηκε αφότου επήρε την απόφασί του έπειτα από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός τότε απεφάσισε εναντίον της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού και ευνόησε την διεθνή συνωμοσία για τη διακυβέρνησι της γης μέσω ανθρωπίνων εκπροσώπων, πράγμα που αποτελεί πρόκλησιν της δικαιωματικής κυριαρχίας Του και εναντίωσιν στον Βασιλέα του Ιησού Χριστό, τον οποίον ο Θεός έθεσε στο θρόνο το 1914 για να κατακυριεύη εν μέσω των εχθρών του. Στην τάξι του «πλουσίου» ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός λέγει: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθαίος 23:33) Η Βασιλεία ήλθε για να κυβερνήση θριαμβικά. Τώρα ο κόσμος αυτός, που περιλαμβάνει και τον «Χριστιανισμό» μαζί με τις θρησκευτικές εξουσίες του, πρέπει να εγκαταλειφθή στην καταστροφή. Η τάξις του «πλουσίου» του είναι όμοια με τον Ησαύ, ο οποίος επώλησε τα πρωτοτόκιά του λόγω ιδιοτελείας και μετοίκησε στο Όρος Σηείρ. Κατόπιν, όταν ήθελε να κληρονομήση την ευλογία, απεδοκιμάσθη, διότι «δεν εύρε τόπον μετανοίας, αν και εξεζήτησεν αυτήν μετά δακρύων [στον Ισαάκ].»—Εβραίους 12:16, 17· Δευτερονόμιον 2:1-5· Ιεζεκιήλ 35:1-15.

13. Ποιο διαχωριστικό έργο έχει προχωρήσει, που εμποδίζει τη συναδέλφωσι;

¹³ Οι όροι για να υιοθετηθή κανείς ως μέλος του σπέρματος του Αβραάμ σύμφωνα με την επαγγελία του Θεού δεν μπορούν να τεθούν κατά μέρος. Η τάξις της Βασιλείας και της ευλογίας έχει ήδη σχεδόν συμπληρωθή και μόνο ένα υπόλοιπο επάνω στη γη προορίζεται ακόμη γι’ αυτήν. Ο «πλούσιος» δεν ανταπεκρίθη σ’ αυτούς τους θεοκρατικούς όρους και απαιτήσεις, αλλά εξέλεξε τη σοφία του κόσμου τούτου. Οι τελευταίοι από την άποψί του είναι τώρα πρώτοι με την συμμετοχή τους στα συμφέροντα της Βασιλείας, και οι κατά φήμην πρώτοι είναι τώρα τελευταίοι. Δεν μπορεί να υπάρξη συγχώνευσις των δύο τάξεων, δεν μπορεί να υπάρξη συναδέλφωσις! «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου,» καλεί η θεία φωνή από τον ουρανό, «μη εγγίσητε ακάθαρτον.» Το υπόλοιπο της τάξεως του Λαζάρου έχει εγκαταλείψει τον Βαβυλωνιακό κόσμο και τη θρησκευτική του σύγχυσι για να είναι καθαρό ώστε να βαστάζη τα σκεύη της λατρείας του Ιεχωβά. Ο Θεός είναι αποφασισμένος να κρατήση την οργάνωσι του λαού του καθαρή τώρα. Μόνο ό,τι είναι γνήσιο κρατείται εκεί· όλοι οι υποκριταί ρίπτονται έξω. Ο πλούσιος δεν μπορεί να φερθή εκεί αντίθετα με την απόφασι του Ιεχωβά. Αλλά τώρα σ’ αυτή τη σύντομη περίοδο της μακροθυμίας τού Θεού, πριν από την καταστροφή του κόσμου στον Αρμαγεδδώνα, η τάξις των «άλλων προβάτων» ακούει τη φωνή του Καλού Ποιμένος να διασαλπίζη τη θεία πρόσκλησι να εξέλθουν από την κοσμική Βαβυλώνα. Το πράττουν αυτό, προσφεύγουν στο υψωμένο Σημείο της βασιλείας του Ιεχωβά, και αποκτούν είσοδο στη μία ποίμνη υπό τον βασιλικό του Ποιμένα. Αυτά τα πρόβατα ο Ποιμήν τα θέτει στα δεξιά του και τα αποχωρίζει από τα «ερίφια». Το μεγάλο αγεφύρωτο χάσμα της θείας κρίσεως δεν επιτρέπει καμμιά επικοινωνία μεταξύ των πιστών προσώπων και εκείνων που απορρίπτουν με απιστία τη Βασιλεία.a «Αι κρίσεις σου άβυσσος μεγάλη.»—Ψαλμός 36:6.

ΙΚΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

14. Ποιος είναι ο πατέρας της τάξεως του «πλουσίου»; Πώς εφανερώθηκε αυτό;

¹⁴ Η τάξις του «πλουσίου» έχει τις δικές της ιδέες για τη σωτηρία των ανθρώπων. «Είπε δε, Παρακαλώ σε λοιπόν, πάτερ, να πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου· διότι έχω πέντε αδελφούς· δια να μαρτυρήση εις αυτούς, ώστε να μη έλθωσι και αυτοί εις τον τόπον τούτον της βασάνου.» (Λουκάς 16:27, 28) Αυτός ονομάζει ακόμη τον Αβραάμ ‘πατέρα’, αλλά ομολογεί ότι έχει μια στενώτερη συγγένεια μ’ έναν άλλον πατέρα και έχει πέντε αδελφούς. Ποιος είναι αυτός ο πατέρας, το είπε ο Ιησούς στην τάξι αυτή: «Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει. . . . Εάν ο Θεός ήτο πατήρ σας, ηθέλετε αγαπά εμέ· διότι εγώ εκ του Θεού εξήλθον, και έρχομαι. Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία· διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ.» (Ιωάννης 8:39, 42, 44) Έτσι εκείνοι που αποτελούν την τάξι του «πλουσίου» δείχνουν τίνος πραγματικά τέκνα είναι με την ομοιότητα των έργων τους προς τα έργα του Διαβόλου.

15. Ποιους αντιπροσώπευαν οι «πέντε αδελφοί» του πλουσίου;

¹⁵ Ο «πλούσιος» και οι πέντε αδελφοί του αποτελούν ένα σύνολο από έξη. Αυτός είναι ένας αριθμός που χαρακτηρίζει την οργάνωσι της ατελείας και της αμαρτίας, την εχθρική οργάνωσι. (1 Σαμουήλ 17:4, 7· 2 Σαμουήλ 21:20· Αποκάλυψις 13:18) Αυτοί, λοιπόν, είναι το ορατό σπέρμα του μεγάλου Όφεως, όπως τους ωνόμασε ο Ιησούς. (Γένεσις 3:15· Ματθαίος 23:33· 3:7) Εκείνο τον καιρό οι πέντε αδελφοί αντιπροσώπευαν όλους τους Ιουδαίους αδελφούς της τάξεως του «πλουσίου», όλους τους φυσικούς Ισραηλίτες της ιδίας διαθέσεως, πνεύματος και πατρότητος. Ήσαν το σπέρμα του Αβραάμ από φυσική καταγωγή, αλλά δεν ήσαν οι πνευματικοί υιοί του Μεγαλυτέρου Αβραάμ ούτε οι αδελφοί του Χριστού. Στο τέλος του κόσμου, στο οποίο βρισκόμαστε, αυτοί εξεικονίζουν όλους εκείνους τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς του «Χριστιανικού κόσμου», που ενώνονται με τους θρησκευτικούς ηγέτας, ακολουθούν τις οδηγίες τους και συμπεριφέρονται με εριφοειδή τρόπο προς το υπόλοιπο των αδελφών του Χριστού. Τα έργα τους προδίδουν ποιος είναι ο πατέρας τους.—2 Τιμόθεον 2:25, 26.

16, 17. (α) Τι παρεδέχθη ο πλούσιος σχετικά με τον Λάζαρο; (β) Πώς αυτός θέλει στην πραγματικότητα να μεταχειρισθή ο Αβραάμ τον Λάζαρο για τους αδελφούς του;

¹⁶ Ο πλούσιος παραδέχεται ότι ο Λάζαρος είναι ένας μάρτυς του Ιεχωβά, λέγοντας: «Δια να μαρτυρήση εις αυτούς.» Επιδοκιμάζει τάχα εδώ ο πλούσιος την τάξι του Λαζάρου, που την αποτελούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και ζητεί να βοηθηθούν οι πέντε αδελφοί του για να γίνουν επίσης μάρτυρες του Ιεχωβά; Τα γεγονότα που εκπληρώνουν την παραβολή δεν το δείχνουν αυτό. Πραγματικά, η επιθυμία του πλουσίου είναι να στείλη ο Μεγαλύτερος Αβραάμ τον Λάζαρο από τον κόλπο του για να κηρύξη στους αδελφούς του με τέτοιον τρόπο και μ’ ένα τέτοιο άγγελμα ώστε να μην τους φανερώση ότι είναι νεκροί ως προς τον Θεόν. Δεν πρέπει να τους βάλη σε διανοητική βάσανο. Απεναντίας, πρέπει να τους δώση την ψευδή διαβεβαίωσι ότι βρίσκονται ακόμη στη θεία εύνοια και αναπαύονται, όπως ο Λάζαρος, στον κόλπο του Μεγαλυτέρου Αβραάμ έχοντας ενώπιον τους όλες τις υποσχεμένες ευλογίες του Νέου Κόσμου.

¹⁷ Όπως και στους αποστολικούς χρόνους, η σημερινή τάξις του «πλουσίου» θέλει να κάμη ο Θεός τους μάρτυράς του ν’ αλλάξουν τον μη κοινώς παραδεδεγμένο τρόπο κηρύγματος και ν’ αλλάξουν επίσης το άγγελμά τους. Σταματήστε αυτό το άγγελμα της «ημέρας εκδικήσεως του Θεού ημών» και πάψετε να ‘ανατρέπετε τα ισχυρά περιχαρακωμένα πράγματα’, δηλαδή, την πλάνη, την ψευδή θρησκεία και την κοσμική φιλία. Η τάξις του «πλουσίου» θέλει για τους αδελφούς της, που βρίσκονται στην οργάνωσι του πατέρα της, να διαφύγουν τη βάσανο που αυτή υποφέρει από τη διακήρυξι του αγνού λόγου του Θεού, που εκθέτει την υποκρισία τους και την κοσμικότητά τους. Η προσευχή τους, λοιπόν, απευθύνεται πράγματι στον αληθινό πατέρα τους, τον Σατανά ή Διάβολο, και είναι να υπερισχύση αυτός πάνω στην τάξι του Λαζάρου για να την κάμη μέρος του κόσμου τούτου, συμβιβάζοντάς την με την οργάνωσι του «πλουσίου». Τότε δεν θα βασανίζη τους απίστους Χριστιανούς.

18. Τι απήντησε τώρα ο Αβραάμ; Τι εσήμαινε η απάντησίς του;

¹⁸ Αλλά ο Αβραάμ είπε: «Έχουσι τον Μωυσήν και τους προφήτας· ας ακούσωσιν αυτούς.» (Λουκάς 16:29) Αυτό δείχνει ότι, τον καιρό που ο Ιησούς είπε την παραβολή του, εννοούντο μόνο Ιουδαϊκά πρόσωπα, διότι τότε τα μη Ιουδαϊκά έθνη δεν είχαν το Μωσαϊκό Νόμο και τους Προφήτας, ή το άλλο τμήμα των Εβραϊκών Γραφών που αρχίζει με τους Ψαλμούς.b Η απάντησις του Αβραάμ έδειχνε ότι αυτός δεν συμφωνούσε με την αίτησι του πλουσίου σχετικά με τον Λάζαρο. Έτσι ακριβώς, και στην τάξι επίσης του Λαζάρου δεν επρόκειτο να επιτραπή να απορρίψουν τον Μωυσή και τους Προφήτας ή να τους αγνοήσουν ή ν’ αφαιρέσουν απ’ αυτούς ή να προσθέσουν σ’ αυτούς. Οι Γραφές τις οποίες ήδη είχαν, έπρεπε να παραμείνουν χωρίς αλλαγή ή συμβιβασμό. Η τάξις του «πλουσίου» και οι «πέντε αδελφοί» της σήμερα έχουν όχι μόνο τον Μωυσή και τους Προφήτας ή τις Εβραϊκές Γραφές, αλλά και τις Ελληνικές επίσης Γραφές των μαθητών του Χριστού. Η τάξις του «πλουσίου» δεν είχε με ακρίβεια προσέξει αυτές τις Γραφές και δεν είχε συμμορφώσει τη ζωή της και τη διδασκαλία της μ’ αυτές. Γι’ αυτό υπέφερε. Αν, λοιπόν, οι «πέντε αδελφοί» ή άλλα μέλη του θρησκευτικού μέρους της οργανώσεως του Διαβόλου «ακούσουν» αυτές τις Γραφές και ρυθμίσουν τη ζωή τους σύμφωνα μ’ αυτές, μόνο τότε δεν θα μπουν στη δίχως ελπίδα, βασανισμένη κατάστασι του «πλουσίου».

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ

19. Πώς ο πλούσιος αντιλέγει στον Αβραάμ; Τι πραγματικά θέλει να γίνη;

¹⁹ Ο πλούσιος νομίζει ότι ξέρει τα πράγματα καλύτερα από τον Μεγαλύτερο Αβραάμ. «Ο δε είπεν, Ουχί, πάτερ Αβραάμ· αλλ’ εάν τις από νεκρών υπάγη προς αυτούς, θέλουσι μετανοήσει.» (Λουκάς 16:30) Έτσι αντιλέγει στον Θεό: ο Μωυσής και οι προφήται δεν είναι αρκετοί. Παραδέχεται ότι οι αδελφοί του έχουν ανάγκη μετανοίας, αλλά θέλει να γίνη η μετάνοιά των, όχι με το να προσέξουν τις Γραφές που κηρύττουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά μ’ ένα σημείον. Αποκαλύπτεται ότι είναι όμοιος με μια ‘γενεάν πονηράν και μοιχαλίδα’ η οποία «σημείον ζητεί». Ναι, «οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι, και οι Ελληνες σοφίαν ζητούσιν.» (Ματθαίος 16:1-4· 12:38, 39· Λουκάς 23:8· Ιωάννης 4:48· 1 Κορινθίους 1:22) Θέλει να γίνη η μετάνοια των αδελφών του με το σημείο αυτό χωρίς τον Νόμο του Μωυσέως και τους Προφήτας, σαν να ήταν απαραίτητη μια τέτοια προσθήκη ενός σημείου και σαν να μην ήσαν επαρκείς μόνοι τους ο Μωυσής και οι Προφήται. Δώστε τους ένα σημείο που να εμπνέη το δέος, και μην αφαιρείτε τις παραδόσεις των θρησκευτικών πρεσβυτέρων και τα εντάλματα ανθρώπων που παραβαίνουν τις εντολές του Θεού και ακυρώνουν τον λόγον του. (Ματθαίος 15:1-9) Η τάξις, λοιπόν, αυτή στον Άδη επιμένει στον δικό της τρόπο σωτηρίας των ανθρώπων, έναν τρόπο χωρίς να βασανίζωνται από την τάξι του Λαζάρου.

20. (α) Τι, λοιπόν, ζητεί σήμερα η τάξις του «πλουσίου» σχετικά με την τάξι του Λαζάρου; (β) Τι δείχνει εδώ ότι αυτή είναι μια παραβολή;

²⁰ Ο κληρικός «πλούσιος» σήμερα δεν θέλει ν’ αποχωρισθή από τις θρησκευτικές παραδόσεις, τις τελετουργίες και ειδωλολατρικές φιλοσοφίες αιώνων, τις οποίες ηγίασαν και εισήγαγαν στα θρησκευτικά τους συστήματα και διδασκαλίες. Αφήνουν τους ανθρώπους να έχουν τη Γραφή, αλλά δεν συνιστούν στις συναθροίσεις των την αγνή διδασκαλία του Μωυσέως και των Προφητών και τώρα του υπολοίπου των θεοπνεύστων Γραφών που εγράφησαν για να δείξουν την εκπλήρωσι του Μωυσέως και των Προφητών. Δεν θέλουν να συνιστούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, η τάξις του Λαζάρου, τις Άγιες Γραφές στους ανθρώπους και να εκθέτουν έτσι τις θρησκευτικές παραδόσεις, τελετουργίες και φιλοσοφίες. Όχι, αλλά ας δώση ο Θεός, ο Μεγαλύτερος Αβραάμ, κάποιο υπερφυσικό σημείο που θα δείξη αν η τάξις του Λαζάρου είναι αληθινή ή ψευδής και που δεν θα έχη ως αποτέλεσμα τέτοιον πόνο για τους «πέντε αδελφούς» του πλουσίου. Πάλι βλέπομε πως ο Ιησούς ανέφερε ασφαλώς μια παραβολή. Διότι αν όλα αυτά ήσαν κατά γράμμα, τότε πώς θα μπορούσε ο πλούσιος να ζητή από τον νεκρόν Αβραάμ να στείλη πίσω τον Λάζαρο από τους νεκρούς, όταν ο ίδιος ο Αβραάμ είναι νεκρός και ανίκανος να αναστήση και τον ίδιο τον εαυτό του, πολύ περισσότερο ένα άλλο πρόσωπο; Ο Θεός είναι εκείνος που ‘ζωοποιεί τους νεκρούς’. (Ρωμαίους 4:17) Θα ενεργήση όμως τάχα ο Μεγαλύτερος Αβραάμ κάτι θαυματουργικό σχετικά με την τάξι του Λαζάρου, τους μάρτυρας του Ιεχωβά, έτσι ώστε να κάμουν επιβλητική εντύπωσι στους «πέντε αδελφούς» του πλουσίου;

21. Τι απήντησε ο Αβραάμ, και πώς ο Ιησούς μίλησε αλλού σε συμφωνία μ’ αυτό;

²¹ «Είπε δε προς αυτόν, Εάν τον Μωυσήν και τους Προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.» (Λουκάς 16:31) Δεν θα τους δοθή, λοιπόν, σημείο σύμφωνα με τους προσδιορισμούς των, όπως ακριβώς ο Ιησούς τούς είπε αλλού: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί· και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου. Διότι ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας . . . ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ.» (Ματθαίος 12:39-41) Κατεμέτρησε ορθά τη θρησκευτική τους στάσι όταν είπε: «Εάν δεν ίδητε σημεία και τέρατα, δεν θέλετε πιστεύσει.» Και έδειξε ότι συμφωνούσε με τα λόγια του Αβραάμ, όταν έλεγε: «Ερευνάτε τας γραφάς, διότι σεις νομίζετε ότι εν αυταίς έχετε ζωήν αιώνιον· και εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού. Πλην δεν θέλετε να έλθητε προς εμέ, δια να έχητε ζωήν . . . Μη νομίζετε ότι εγώ θέλω σας κατηγορήσει προς τον Πατέρα· υπάρχει ο κατήγορός σας, ο Μωυσής, εις τον οποίον σεις ηλπίσατε. Διότι, εάν επιστεύετε εις τον Μωυσήν, ηθέλετε πιστεύσει εις εμέ· επειδή περί εμού εκείνος έγραψεν. Εάν δε εις τα γεγραμμένα εκείνου δεν πιστεύητε, πώς θέλετε πιστεύσει εις τους ιδικούς μου λόγους;»—Ιωάννης 4:48· 5:39, 40, 45-47.

22. Τι μόνο μπορεί να φέρη η τάξις του Λαζάρου στους πέντε αδελφούς του «πλουσίου»; Ποια είναι η δυσκολία με τους τελευταίους αυτούς;

²² Παν ό,τι θα μπορούσε να τους δώση η τάξις του Λαζάρου ήταν ο Μωυσής και οι Προφήται και το άγγελμα του αναστάντος Ιησού Χριστού. Αλλά όχι νοθευμένο, συμβιβαστικό άγγελμα! Δεν μπορείτε πραγματικά να πιστέψετε το άγγελμα του Αναστάντος, και τώρα επίσης το άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του, χωρίς να πιστεύετε επίσης τον Μωυσή και τους Προφήτας και τους Ψαλμούς. Διότι οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές βασίζονται επάνω στις Εβραϊκές Γραφές. Επίσης οι αρχαίες Εβραϊκές Γραφές βρίσκουν την εκπλήρωσί τους στις Χριστιανικές Γραφές και στα σημερινά γεγονότα που σχετίζονται με τη βασιλεία του. Αν, λοιπόν, δεν θέλετε να πιστέψετε στον Μωυσή και τους Προφήτας για την αλήθεια ακριβώς των Γραφών εκείνων, τότε δεν θα είσθε πρόθυμοι να πιστέψετε επειδή ένας άνθρωπος έγινε ζωντανός ως προς την εύνοια του Θεού και ανακλίνεται στην εύνοιά του και δεν είναι πια ένας πνευματικός επαίτης, αλλά ένας δραστήριος μάρτυς του Ιεχωβά. Εκτός από την πνευματική αυτή αναζωογόνησι της τάξεως του Λαζάρου, ο Ιησούς Χριστός ανέστη πραγματικά από τους νεκρούς και έστειλε τους μάρτυράς του, πρώτα στους Ιουδαίους και έπειτα στα έθνη. (Πράξεις 10:40-42) Τώρα οι ακόλουθοί του ως μάρτυρες του Ιεχωβά πηγαίνουν κηρύττοντας τον αναστημένο Χριστό και τη βασιλεία του σ’ εκείνους που επιζούν από την τάξι του «πλουσίου», στους «πέντε αδελφούς» του. Αλλά αυτό δεν φέρνει σ’ αυτούς καμμιά ωφέλεια. Γιατί; Διότι δεν εκλέγουν να πιστέψουν τον Μωυσή και τους Προφήτας και το υπόλοιπο των θεοπνεύστων Γραφών. Δεν θέλουν να εξασκήσουν πίστι· θέλουν να ιδούν ένα σημείο.

23. Μπορούμε, λοιπόν, να περιμένωμε θαυματουργική υποστήριξι για το έργο μας; Τι, συνεπώς, είμεθα εντεταλμένοι να πράξωμε;

²³ Θα αλλάξη άραγε ο Θεός τη μέθοδό του χάριν αυτών των εκουσίως απίστων; Ποτέ! Το μέγα χάσμα της ανένδοτης κρίσεώς του παραμένει ακόμη εκεί μεταξύ ημών και εκείνων. Εκτός, λοιπόν, από την αλλαγή της καταστάσεώς μας από το 1919 και έπειτα, η οποία είναι σαν την έξοδο του Ιωνά από την κοιλιά του κήτους για να ζήση στη γη ως μάρτυς του Ιεχωβά και να κηρύξη στους Νινευίτες—πράγμα που είναι ένα επαρκές σημείο—η τάξις του Λαζάρου, δηλαδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν πρέπει να περιμένουν ότι ο Θεός θα ενεργήση κάποιο καταπληκτικό θαύμα επάνω τους ή μαζί τους έτσι ώστε να επιταχύνη τη μετάνοια της τάξεως των αδελφών του πλουσίου. Δεν έχομε τώρα ανάγκη υποστηρίξεως με μια ανάστασι πιστών μαρτύρων των αρχαίων χρόνων. Δεν είμεθα εξουσιοδοτημένοι να συμβιβάσωμε το θείο άγγελμα γι’ αυτή την ημέρα της κρίσεως των εθνών, με το να συσταλούμε να πούμε όλη τη βουλή του Θεού. Είμεθα εντεταλμένοι να χρησιμοποιήσωμε τις Γραφές που ο ίδιος ο «Χριστιανικός κόσμος» κατέχει, τον Μωυσή και τους Προφήτας και τη θεόπνευστη μαρτυρία για τον αναστάντα Χριστόν και τη βασιλεία του. Έτσι εξηρτισμένοι, πρέπει να κηρύξωμε άφοβα. Αναγνωρίζοντας την εύνοια του Θεού επάνω μας, δεν αποβλέπομε πια στους εριφοειδείς θρησκευτικούς ηγέτας και δεν πηγαίνομε σ’ αυτούς σαν επαίται για πνευματικές εύνοιες. Κρατούμε τον εαυτό μας στον κόλπο της ευνοίας του Μεγαλυτέρου Αβραάμ και κηρύττομε όπως αυτός μας διατάσσει.

24. Σε ποιους, λοιπόν, μόνο μπορούμε να φέρωμε παρηγοριά και ανακούφισι;

²⁴ Ας φράσσουν τα ερίφια τα αυτιά τους και ας μας καταδιώκουν μέσα στη θρησκευτική τους αγωνία και βάσανο. Δεν μπορούμε να συμβιβασθούμε και να προείπωμε κάποια ανακούφισι από τον Θεό γι’ αυτούς. Βλέποντας, όμως, ότι έχομε τόσο πολύ παρηγορηθή από τον Μεγαλύτερο Αβραάμ, τον Ιεχωβά Θεό, είμεθα υποχρεωμένοι να προβούμε και να ‘παρηγορήσωμε όλους τους πενθούντας’ με την παρηγορία με την οποίαν Αυτός μας παρηγόρησε μέσω του Χριστού. (Ησαΐας 61:1, 2· 2 Κορινθίους 1:3, 4) Όσοι έχουν ώτα για να ακούουν, ας ακούσουν και ας παρηγορηθούν. Με τον τρόπο αυτόν πολύ περισσότερα αποπλανημένα πρόβατα θα ακούσουν τη φωνή του Καλού Ποιμένος και θα στραφούν από την πτωχή, αρρωστημένη, καταπατημένη τους κατάστασι σ’ αυτόν τον κόσμο και θα έλθουν στην εύνοια του Μεγαλυτέρου Αβραάμ μαζί με το υπόλοιπο της τάξεως του Λαζάρου. Έτσι ο πολύς όχλος θα εξακολουθήση ν’ αυξάνη, για να εντείνη τη φωνή που ακούεται να λέγη: «Αινείτε τον Γιάχ, ω λαοί, διότι Ιεχωβά ο Θεός μας, ο Παντοκράτωρ, άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς.»—Αποκάλυψις 19:6, Μ.Ν.Κ.

[Υποσημειώσεις]