Να Είσθε Ταχείς στο να Ακούετε, Βραδείς στο να Ομιλήτε
«Λοιπόν, αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι πας άνθρωπος ταχύς εις το να ακούη, βραδύς εις το να λαλή, βραδύς εις οργήν.»—Ιάκ. 1:19
1. Ποιος είναι ο πρώτιστος σκοπός της ανθρωπίνης γλώσσης, και πώς πολλές γλώσσες χρησιμοποιούνται έτσι σήμερα;
Ο ΠΡΩΤΙΣΤΟΣ σκοπός της ανθρωπίνης γλώσσης είναι να δοξάζη τον μεγαλοπρεπή Δημιουργό του ανθρώπου, Ιεχωβά τον Παντοδύναμο Θεό. Ως όργανον αποδόσεως αίνου στον Θεό, η γλώσσα χρησιμοποιείται σήμερα παγκοσμίως για την αναγγελία της εγκαθιδρυμένης βασιλείας των ουρανών. Αυτά είναι αγαθά νέα ή ευαγγέλιον που ο Ιησούς είπε ότι «θέλει κηρυχθή . . . εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Πόσο πολύτιμη είναι η γλώσσα που λέγει αυτό το χαροποιό άγγελμα! «Η γλώσσα του δικαίου αργύριον εκλεκτόν.» Το δίκαιο θέλημα του Θεού είναι, οι αληθινοί Χριστιανοί να είναι πάντοτε έτοιμοι να λέγουν αυτό το ευαγγέλιον της Βασιλείας στους άλλους: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.»—Ματθ. 24:14· Παροιμ. 10:20· 2 Τιμ. 4:2.
2, 3. Τι εννοούσε βασικώς ο μαθητής Ιάκωβος, όταν νουθετούσε να είμεθα ‘βραδείς εις το να λαλώμεν’;
2 Μπορεί να φανή παράδοξο σε μερικούς ότι, λόγω της επειγούσης ανάγκης να διακηρυχθή το ευαγγέλιον της Βασιλείας, ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε αυτή τη θεόπνευστη συμβουλή: «Λοιπόν, αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι πας άνθρωπος ταχύς εις το να ακούη, βραδύς εις το να λαλή, βραδύς εις οργήν.» Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ‘βραδείς εις το να λαλούν’, όχι αναφορικά με το κήρυγμα της Βασιλείας. Ο μαθητής Ιάκωβος είχε άλλες σκέψεις στο νου.—Ιάκ. 1:19.
3 Η έννοια της θείας συμβουλής που αναγράφεται στην επιστολή του Ιακώβου 1:19 είναι ότι με το να είμεθα ‘ταχείς εις το να ακούωμεν, βραδείς εις το να λαλώμεν, βραδείς εις οργήν’, φυλαττόμεθα από το να φθείρωμε την καθαρή λατρεία και φυλαττόμεθα από το να φέρωμε καταστροφή στον εαυτό μας ειδικά με την εσφαλμένη χρήσι της γλώσσης. Αν κάποιος Χριστιανός νομίζη ότι υπάρχει μικρή μόνο ανάγκη να χαλιναγωγή τη γλώσσα του, πρέπει να δώση προσοχή στη θεία προειδοποίησι: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία.» Αν ο Χριστιανός πρόκειται ν’ αποφύγη το να κάμη ματαία τη λατρεία του ενώπιον του Θεού, πρέπει όχι μόνο να αινή τον Θεό με το ν’ αναγγέλλη την ένδοξη βασιλεία του, αλλά και να κάνη επίσης τη γλώσσα του να είναι ευλογία στο ανθρώπινο γένος. Για υποβοήθησι χαλιναγωγήσεως της γλώσσης, ο Ιάκωβος συνιστά να είμεθα ‘ταχείς εις τα να ακούωμεν, βραδείς εις το να λαλώμεν’.—Ιάκ. 1:26.
4. Πώς περιγράφει ο Ιάκωβος τη γλώσσα και το αποτέλεσμα που μπορεί να παραγάγη, και επομένως ποια είναι η πορεία της σοφίας;
4 Όταν κατανοούμε το ισχυρό αποτέλεσμα της γλώσσης, βλέπομε τη μεγάλη αξία της συμβουλής του Ιακώβου. Αληθινά, η γλώσσα είναι ένα μικρό μέλος αλλά και ο χαλινός ενός ίππου και το πηδάλιο ενός πλοίου είναι σχετικώς μικρά πράγματα, εν τούτοις το αποτέλεσμά των είναι καταπληκτικό: «Ιδού, τους χαλινούς βάλλομεν εις τα στόματα των ίππων, δια να πείθωνται εις ημάς, και μεταφέρομεν όλον το σώμα αυτών. Ιδού, και τα πλοία, όντα τόσον μεγάλα, και υπό σφοδρών ανέμων ελαυνόμενα, μεταφέρονται υπό ελαχίστου πηδαλίου, όπου αν θέλη η επιθυμία του κυβερνώντος. Ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί. Ιδού ολίγον πυρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει· και η γλώσσα πυρ είναι, ο κόσμος της αδικίας. Ούτω μεταξύ των μελών ημών η γλώσσα είναι η μολύνουσα όλον το σώμα, και φλογίζουσα τον τροχόν του βίου, και φλογιζομένη υπό της γεέννης. Διότι παν είδος θηρίων και πτηνών, ερπετών και θαλασσίων, δαμάζεται, και εδαμάσθη υπό της ανθρωπίνης φύσεως· την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων δύναται να δαμάση.» Αφού ο τρόπος με τον οποίον ο Χριστιανός χρησιμοποιεί τη γλώσσα του σημαίνει ζωή ή θάνατο και αφού κανείς άνθρωπος σήμερα δεν έχει τέτοιον έλεγχο πάνω στη γλώσσα του, αποτελεί εκδήλωσι σοφίας το να μην είναι βιαστική η ομιλία ενός ατόμου.—Ιάκ. 3:3-8.
ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ
5. Ποιος σοβαρός κίνδυνος υπάρχει στην πολυλογία, και ποια είναι η σχέσις μεταξύ ακροάσεως και μαθήσεως;
5 Το να είναι ένας Χριστιανός ταχύς στο να λαλή λόγια, που δεν είναι αυτά καθ’ εαυτά ακατάλληλα, μπορεί και αυτό ακόμη να είναι προς βλάβην του. Ένα άτομο μπορεί να ομιλή τον περισσότερο καιρό και έτσι να μην είναι ‘ταχύ εις το να ακούη’. Χρειάζεται να υπάρχη ισορροπία μεταξύ ομιλίας και ακροάσεως. Επειδή πρέπει να είμεθα ταχείς στο να ακούωμε εν σχέσει κυρίως με τον λόγον της αληθείας του Θεού, μερικά άτομα δεν προχωρούν στην πνευματική ωριμότητα επειδή δεν είναι καλοί ακροαταί. Δαπανούν περισσότερον χρόνον από ό,τι πρέπει μιλώντας. Διάκονοι από τους μάρτυρας του Ιεχωβά διεξήγαγαν μερικές φορές οικιακές Γραφικές μελέτες με άτομα που είναι πολύλογα ή πολύ ομιλητικά. Τα άτομα αυτά συχνά κάνουν πολύ μικρή πρόοδο πνευματικώς λόγω της ομιλίας των που καταναλίσκει τον χρόνον. Τέτοια άτομα χρειάζεται να κατανοήσουν ότι «ο σοφός ακούων θέλει γείνει σοφώτερος». Το πώς, λοιπόν, ακούει κανείς έχει άμεση επίδρασι στο πώς μαθαίνει. Η ομιλία έχει τη θέσι της, αλλά δεν πρέπει να της επιτραπή να καταπνίξη την ακρόασι, ειδικά όταν διδάσκεται κανείς τον λόγον του Θεού. Όταν η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας, ‘εκάθητο παρά τους πόδας του Ιησού’, ήταν καιρός για να μάθη. Συνεπώς «ήκουε τον λόγον αυτού».—Παροιμ. 1:5· Λουκ. 10:39.
6. Γιατί μερικά άτομα είναι κακοί ακροαταί; Με ποιο αποτέλεσμα;
6 Παρατηρείται σε συνομιλίες σήμερα ότι πολλά άτομα δεν είναι καλοί ακροαταί. Θέλουν αυτοί να ομιλούν την περισσότερη ώρα. Όταν είναι καιρός για ακρόασι και αυτοί επιμένουν να μιλούν, αποστερούν τον εαυτό τους από ό,τι μπορεί να είναι σπουδαία εκπαίδευσις. Ένας που πρέπει να τα ακούη όλα, πολύ συχνά έχει τις σκέψεις του αλλού, ίσως προετοιμάζοντας στη διάνοιά του τις λέξεις στις οποίες θα δώση διέξοδο όταν μπορέση να συλλάβη μια ευκαιρία για ομιλία. Μερικές φορές φαίνεται ότι δεν υπάρχει ελπίς να διδαχθούν αυτά τα πρόσωπα, επειδή ο Γραφικός κανών είναι: «Είδες άνθρωπον ταχύν εις τους λόγους αυτού; περισσοτέρα ελπίς είναι εκ του άφρονος παρά εξ αυτού.» «Ο άφρων προσέτι πληθύνει λόγους.» Δεν είναι παράδοξο ότι πολλά άτομα κάνουν την περιττή ερώτησι «Τι είπες;» μόλις κάποιος τους μίλησε! Αν δεν ενδιεφέροντο υπερβολικά να μιλήσουν, πιθανόν δεν θα είχαν ανάγκη να παρακαλέσουν τον ομιλητή να επαναλάβη τα λόγια του. Το να προσέχωμε είναι κάτι, για το οποίον πρέπει συνεχώς να σημειώνωμε βελτίωσι, διότι μέγα μέρος της μαθήσεώς μας εξαρτάται από τη βελτίωσι αυτή.—Παροιμ. 29:20· Εκκλησ. 10:14.
ΤΟ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩΜΕ
7. Πότε είναι καιρός για να είμεθα ειδικά ταχείς στο να ακούωμε, και γιατί;
7 Όταν ένας εκπαιδεύεται στον λόγον του Θεού, έτσι όπως σε μια εκκλησιαστική συνάθροισι ή μια μεγάλη συνέλευσι του λαού του Ιεχωβά, δεν είναι καιρός για επισκέψεις και συνομιλίες. Ο λόγος του Ιεχωβά νουθετεί: «Φύλαττε τον πόδα σου, όταν υπάγης εις τον οίκον του Θεού· και προθυμού μάλλον να ακούης, παρά να προσφέρης θυσίαν αφρόνων, οίτινες δεν αισθάνονται ότι πράττουσι κακώς. Μη σπεύδε δια του στόματός σου.» Μερικές φορές σε μια μεγάλη συνέλευσι άτομα μιλούν το ένα στο άλλο χωρίς να υπάρχη ανάγκη, επισκεπτόμενα εκείνους που δεν έχουν ιδεί πολύν καιρό, και ούτω καθεξής—κάνοντας τούτο την ώρα ακριβώς που λέγονται από την εξέδρα σπουδαίες Γραφικές αλήθειες. Τούτο δείχνει ανευλάβεια για τον λόγον του Θεού και την οργάνωσί του. Πρέπει να ‘προθυμούμεθα μάλλον να ακούωμεν’ στη διάρκεια των συναθροίσεων και των συνεδριάσεων στις συνελεύσεις. Κατόπιν είναι καιρός για επισκέψεις.—Εκκλησ. 5:1, 2.
8. Γιατί είναι πολύ σπουδαίο να προσέχωμε, και τι θα βοηθήση σε τούτο;
8 Το να είμεθα ταχείς στο να ακούωμε σημαίνει να προσέχωμε εκείνο που ακούωμε, αφήνοντας τις αλήθειες του Θεού να βυθίζωνται βαθιά στην καρδιά μας και στη διάνοιά μας. Μπορεί κανείς να ακούη, αλλά να μην προσέχη πραγματικά. Δεν πρέπει να επιτρέπωμε στη διάνοια να περιπλανάται. Αυτό το ζήτημα τού να προσέχωμε στη διδασκαλία του λόγου του Θεού είναι τόσο σπουδαίο, ώστε ένας απόστολος του Χριστού έδωσε την εξής νουθεσία: «Πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» Ο Χριστιανός, λοιπόν, χρειάζεται να είναι άγρυπνος όταν λαμβάνη Γραφική εκπαίδευσι. Κατανοώντας την ανάγκη να είναι κανείς αφυπνισμένος διανοητικώς, δεν τρώγει πολύ βαριά πριν ακριβώς από τις συναθροίσεις, γνωρίζοντας ότι είναι δύσκολο να ακροάται με νυσταλέα διάνοια. Η καλή ακρόασις μπορεί επίσης να ενισχυθή με το ορθό είδος αερισμού σε μέρη συγκεντρώσεως και με τη διατήρησι κατάλληλης θερμοκρασίας όταν είναι δυνατόν, ούτε πολύ ψυχρής ούτε πολύ θερμής. Κάνετε, λοιπόν, ό,τι είναι λογικό για να μπορέσετε ‘να προσέχετε περισσότερον’ στον λόγον της αληθείας του Θεού. «Μακάριος ο άνθρωπος, όστις μου ακούσει, αγρυπνών.»—Εβρ. 2:1· Παροιμ. 8:34.
ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΗΞΙΣ
9. Γιατί το να είμεθα ταχείς στο να ακούωμε μας υποβοηθεί στο να είμεθα επιεικείς, και γιατί αυτό είναι ειδικώς ζωτικό για τους επισκόπους;
9 Το να είμεθα ταχείς στο να ακούωμε, κατά γενικόν κανόνα, μας βοηθεί να είμεθα επιεικείς. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους.» Πώς μπορείτε να το κάμετε αυτό καλά αν δεν ακούετε προσεκτικά; Συχνά είναι ανάγκη ν’ ακούσετε υπομονητικά και τα δύο μέρη σε μια υπόθεσι, αντί να παραδεχθήτε βιαστικά τα λόγια ενός ατόμου. Αν κανείς δεν ακούση αρκετά, μπορεί να μη συναγάγη τα ορθά συμπεράσματα. Οι επίσκοποι των Χριστιανικών εκκλησιών, λέγει ο Παύλος, πρέπει να είναι «επιεικείς». (1 Τιμ. 3:2, 3) Επομένως, στη συμπεριφορά των προς τους Χριστιανούς αδελφούς, οι επίσκοποι πρέπει να είναι ‘ταχείς εις το να ακούουν’.—Φιλιππησ. 4:5.
10, 11. (α) Ποιος κίνδυνος υπάρχει στο να μην είμεθα ταχείς στο να ακούωμε, και πώς, επομένως, δείχνει ο λόγος του Θεού ότι πρέπει να εκγυμνασθούν τα αυτιά μας; (β) Τι πρέπει να κάνωμε όταν οι επίσκοποι μιλούν ή δίδουν συμβουλή;
10 Ένας μεγάλος κίνδυνος που υπάρχει στο να μην είμεθα ταχείς στο να ακούωμε, είναι ότι μια τέτοια συμπεριφορά θέτει ένα φραγμό στο να ωφεληθούμε από συμβουλή και επίπληξι. Τα αυτιά δεν αρέσκονται, φυσικά, ν’ ακούουν επίπληξι. Αλλ’ ο Χριστιανός πρέπει να εκγυμνάση τα αυτιά του να είναι ταχέα στο να ακούουν από αυτή την άποψι. «Έλεγχε σοφόν, και θέλει σε αγαπήσει.» «Άκουε συμβουλήν και δέχου διδασκαλίαν, δια να γείνης σοφός εις τα έσχατά σου.» «Περισσότερον τύπτει ο έλεγχος τον φρόνιμον, παρά εκατόν μαστιγώσεις τον άφρονα.» Για να είμεθα σοφοί και φρόνιμοι, πρέπει να εκγυμνάσωμε τα αυτιά μας να είναι ταχέα στο να ακούουν συμβουλή και επίπληξι, όχι να δυσαρεστούμεθα ή να οργιζώμεθα εξαιτίας τούτου. «Το ωτίον, το οποίον ακούει τον έλεγχον της ζωής, διατρίβει μεταξύ των σοφών.»—Παροιμ. 9:8· 19:20· 17:10· 15:31.
11 Όταν οι επίσκοποι μιλούν από αυτή την άποψι, δίνοντας επίπληξι και διόρθωσι, τότε πρέπει ειδικώς να είμεθα ταχείς στο να ακούωμε. Οι απόστολοι του Ιησού έπρεπε να είναι ταχείς στο να ακούουν. Κάποτε ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης έγιναν ‘ταχείς εις οργήν’ και ήθελαν να κατεβάσουν φωτιά από τον ουρανό για να καταστρέψη τους κατοίκους ενός αφιλόξενου χωριού Σαμαρειτών. Το Λουκάς 9:55 λέγει ότι ο Ιησούς «στραφείς . . . επέπληξεν αυτούς». Αυτοί δεν δυσηρεστήθησαν. Έπρεπε να είναι ταχείς στο να ακούουν για να ωφεληθούν από την επίπληξι του Ιησού. «Ο φυλάττων την παιδείαν, ευρίσκεται εν οδώ ζωής· ο δε εγκαταλείπων τον έλεγχον αποπλανάται.»—Παροιμ. 10:17.
Η ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ
12. Όταν πλανημένα άτομα ονειδίζουν τον διάκονον της Βασιλείας, πώς θ’ αποκριθή αυτός;
12 Εκείνοι, που είναι ταχείς στο να ακούουν τον λόγο, τη συμβουλή και τη διδασκαλία του Θεού, είναι εκείνοι που είναι πάρα πολύ επιρρεπείς στο να είναι ‘βραδείς εις το να λαλούν, βραδείς εις οργήν’. Το να είναι κανείς βραδύς στο να ομιλή σημαίνει ότι δεν θα είναι ταχύς στο να αποκρίνεται με οργή όταν τον νουθετούν ή ακόμη και όταν τον μεταχειρίζωνται αφιλάγαθα. Όταν κανείς αντιμετωπίζη κάτι που διεγείρει οργή, πρέπει ειδικώς να είναι βραδύς στο να ομιλή ή να ανταποδίδη οργίλα λόγια. Όταν φέρνη το άγγελμα της Βασιλείας στους άλλους, ο διάκονος του Θεού μπορεί ενίοτε να ονειδισθή και να γίνη στόχος σκληρών λόγων δημοσίας καταγγελίας. Αλλ’ ο διάκονος της Βασιλείας θα παραβλέψη φιλάγαθα τις προσβολές αυτές· γνωρίζει ότι κανένα καλό δεν προέρχεται από το ν’ αποδίδη κακόν αντί κακού. Γνωρίζει, επίσης, ότι «η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά». Ένα άτομο μπορεί να είναι σκληρό σαν κόκκαλο, αλλ’ αυτό το σκληρό εξωτερικό, κάλυμμα μπορεί να μαλακώση με γλυκειά ομιλία. «Κηρήθρα μέλιτος οι ευάρεστοι λόγοι· γλυκύτης εις την ψυχήν, και ίασις εις τα οστά.» Η ανταπόδοσις οργίλων λόγων σε οργίλους λόγους θα επέφερε μόνο δυσκολίες στην επίσκεψι του επομένου διακόνου της Βασιλείας. Συνεπώς η γλώσσα του διακόνου της Βασιλείας απαντά με ευγενή, πράο και φιλικό τρόπο: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν· αλλ’ ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν. Η γλώσσα των σοφών καλλωπίζει την γνώσιν· το στόμα δε των αφρόνων εξερεύγεται μωρίαν.»—Παροιμ. 25:15· 16:24· 15:1, 2.
ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΒΡΑΔΕΙΣ ΣΤΟ ΝΑ ΜΙΛΟΥΜΕ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΑ
13. Τι προφυλάττει από το να είμεθα ταχείς στο να εκστομίζωμε μωρία και επικρίσεις, και ποια νουθεσία έδωσε ο Παύλος όσον αφορά την ομιλία;
13 Δεν θα εκστομίζωμε ανόητη επίκρισι ή μομφή αν είμεθα βραδείς στο να μιλούμε. Αν έχωμε τις διάνοιές μας γεμάτες από αλήθειες της Βασιλείας και είμεθα πολυάσχολοι στο να εκφράζωμε τις αλήθειες αυτές, πολυάσχολοι στο να κηρύττωμε τα αγαθά νέα της Βασιλείας, πολυάσχολοι στο να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον με πείρες της διακονίας της Βασιλείας, πολυάσχολοι στο να επεκτείνωμε τη διακονία μας, πολυάσχολοι στο να ενθαρρύνωμε άλλους να επεκτείνουν τη διακονία τους, θα πειραζώμεθα ολιγώτερο να επιτρέπωμε στη γλώσσα να εξεμή μια πλημμύρα ματαιολογίας, ανόητης ομιλίας και επικριτικών λόγων. Τέτοιοι λόγοι δεν είναι εποικοδομητικοί. Ο Παύλος έδωσε την εξής νουθεσία: «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας.»—Εφεσ. 4:29.
14. Γιατί είναι ασύνετη η ταχύτης στο να μιλούμε επικριτικά, και συνεπώς τι πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε;
14 Το να είμεθα ταχείς στο να εκφράσωμε μομφή δεν δίδει «χάριν εις τους ακούοντας». Ένα επικριτικό πνεύμα είναι ένα τρομερό εμπόδιο που πρέπει να υπερνικηθή, χάριν της χαλιναγωγήσεως της γλώσσης μας. Ομολογουμένως, κανείς δεν έχει τελείως δαμάσει τη γλώσσα, και οι αδελφοί σας κάνουν λάθη, αλλά κάνετε κι εσείς. Μην περιμένετε τελειότητα απ’ αυτούς και ο Ιεχωβά δεν θα την απαιτήση από σας. Αναγνωρίστε ότι θα γίνουν λάθη με τη γλώσσα αλλά συγχρόνως αναγνωρίστε τα ως απλά λάθη, μικρά πράγματα μικρής σπουδαιότητος παράπλευρα στις μεγάλες αλήθειες της Βασιλείας.
15. Αν κανείς είναι ταχύς στο να μιλή επικριτικά, πώς θα μπορούσε να ενεργήση, και γιατί η πορεία αυτή είναι κακή;
15 Αν κάποιος είναι ταχύς στο να εκφέρη λόγια επικρίσεως, θα μπορούσε να αμφισβητήση μερικές από τις αποφάσεις της υπηρεσιακής επιτροπής της εκκλησίας. Θα μπορούσε ακόμη να ομιλή σε άλλους και να είναι ταχύς στο να μεταδίδη λόγια επικρίσεως σε όσο το δυνατόν περισσοτέρους. Αυτός δεν εκτιμά τη θεοκρατική οργάνωσι που ο Ιεχωβά έχει εδώ στη γη, και τέτοια ενέργεια είναι πραγματικά εναντίον του Θεού. Ο Ιεχωβά, μέσω του αγίου του πνεύματος, έχει διορίσει αυτούς τους υπηρέτας· και έχουν την ευθύνη να φροντίζουν για την εκκλησία και πρέπει να την κρατούν καθαρή και πνευματικώς υγιή. Αν αυτοί οι υπηρέται δεν φροντίζουν κατάλληλα για τα συμφέροντα της Βασιλείας, τότε ο Ιεχωβά θα τους απομακρύνη με τον ίδιο τρόπο που διωρίσθησαν, μέσω της ορατής του οργανώσεως. Μην είσθε, λοιπόν, ταχείς στο να λαλήτε λόγους που κατακρημνίζουν. Τώρα είναι καιρός για να ‘προτρέπωμεν αλλήλους καθ’ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το «σήμερον».’—Εβρ. 3:13.
‘ΜΗ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΕ ΜΗΔΕΝΑ’
16. Όταν μιλούμε για πρόσωπα ποιος είναι ένας πάντοτε παρών κίνδυνος, και ποια είναι η Γραφική συμβουλή σχετικά με τούτο;
16 Το να είμεθα βραδείς στο να ομιλούμε σημαίνει να είμεθα προσεκτικοί ώστε να μη μιλούμε προσβλητικά για κανένα. Όταν μιλούμε για πρόσωπα, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να βλάψωμε το καλό όνομα ενός ατόμου. Αφού κανένας άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται στην τελειότητα, θα ήταν εύκολο να ανερευνήσωμε σφάλματα για τον καθένα· ναι, ακόμη και για τον εαυτό μας. Ο Παύλος, λοιπόν, έδωσε τη νουθεσία: «Υπενθύμιζε αυτούς . . . να μη βλασφημώσι μηδένα.» Το καλό όνομα των άλλων πρέπει να το σεβώμεθα, όχι να το βλάπτωμε με εσκεμμένη ή απερίσκεπτη διαστροφή των γεγονότων, δημιουργώντας έτσι την κακή εντύπωσι στις διάνοιες των ακροατών. Το γεγονός ότι τα λόγια μας ήσαν απερίσκεπτα δεν ελαττώνει τη ζημία που έγινε στο καλό όνομα ενός ατόμου. Ακόμη και αν δεν υπάρχη διαστροφή ή μεγαλοποίησις, η ανερεύνησις των σφαλμάτων άλλων τους καθιστά αντικείμενον φανερού ονείδους, καθιστά δύσκολο γι’ αυτούς να κρατήσουν φίλους: «Ο αχρείος άνθρωπος σκάπτει κακόν· και εις τα χείλη αυτού είναι ως πυρ καίον. Ο διεστραμμένος άνθρωπος διασπείρει έριδας· και ο ψιθυριστής διαχωρίζει τους στενωτέρους φίλους.» Αν έχη κανεις αληθινή Χριστιανική αγάπη, δεν θα καταστήση κοινώς γνωστά τα σφάλματα του αδελφού του, διότι η αγάπη «δεν ασχημονεί». «Όστις κρύπτει παράβασιν, ζητεί φιλίαν· αλλ’ όστις επαναλέγει το πράγμα, χωρίζει τους στενωτέρους φίλους.» Μην καθιστάτε δύσκολο για τους άλλους να κρατήσουν φίλους.—Τίτον 3:1, 2· Παροιμ. 16:27, 28· 1 Κορ. 13:5· Παροιμ. 17:9.
17, 18. Πώς ‘εβλασφημήθη’ ο Παύλος, και ποια επίπληξι έδωσε σ’ εκείνους που χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα τους ακατάλληλα;
17 Στις ημέρες του αποστόλου Παύλου υπήρχαν μερικοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα τους ασύμφορα. Ο Παύλος ο ίδιος έγινε θύμα κινουμένων γλωσσών, γλωσσών που ήσαν ταχείαι στο να λέγουν επιβλαβή πράγματα. Η ομιλία του είδους αυτού διήγειρε την αγανάκτησι του Παύλου, όπως ακριβώς λέγει το Γραφικό εδάφιο: «Ο βορέας άνεμος εκδιώκει την βροχήν· το δε ωργισμένον πρόσωπον, την υποψιθυρίζουσαν γλώσσαν.» Έγραψε, λοιπόν, ο Παύλος: «Τα κατά πρόσωπον βλέπετε; . . . εάν και περισσότερόν τι καυχηθώ δια την εξουσίαν ημών, την οποίαν έδωκεν εις ημάς ο Κύριος εις οικοδομήν, και ουχί εις καθαίρεσίν σας, δεν θέλω αισχυνθή· δια να μη φανώ ότι θέλω να σας εκφοβίζω δια των επιστολών. Διότι αι μεν επιστολαί, λέγει τις, είναι βαρείαι και ισχυραί· η δε παρουσία του σώματος ασθενής, και ο λόγος εξουθενημένος. Τούτο ας παρατηρή ο τοιούτος, ότι οποίοι είμεθα εις τον λόγον δια των επιστολών απόντες, τοιούτοι και παρόντες εις το έργον.» «Εάν δε και ήμαι ιδιώτης κατά τον λόγον, αλλ’ ουχί κατά την γνώσιν· αλλ’ εν παντί τρόπω εφανερώθημεν κατά πάντα εις εσάς.» «Διότι φοβούμαι μήπως ελθών, δεν σας εύρω οποίους θέλω, και εγώ ευρεθώ εις εσάς οποίον δεν θέλετε· μήπως ήναι μεταξύ σας έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, αλαζονείαι, ακαταστασίαι.» «Προείπον, και προλέγω, . . . προς τους προαμαρτήσαντας και τους λοιπούς πάντας, ότι εάν έλθω πάλιν, δεν θέλω φεισθή· επειδή ζητείτε δοκιμήν του δι’ εμού λαλούντος Χριστού.»—Παροιμ. 25:23· 2 Κορ. 10:7-11· 11:6· 12:20· 13:2, 3.
18 Μέλη αυτής της εκκλησίας της Κορίνθου, επειδή ήσαν ταχέα στο να μιλούν εκείνο που δεν έπρεπε, εχρειάζοντο επίπληξι. Ο Παύλος ήταν αρκετά θαρραλέος για να δώση αυτή τη δικαία επίπληξι. Μολονότι θα μπορούσε να πληγώση τα αισθήματά τους για ένα διάστημα, αυτό θα τους έκανε καλό, και εν καιρώ θα εκτιμούσαν αυτή την επίπληξι. «Ο ελέγχων άνθρωπον, ύστερον θέλει εύρει περισσοτέραν χάριν, παρά τον κολακεύοντα δια της γλώσσης.»—Παροιμ. 28:23.
19. Αν κανείς θέλη να μιλή πολύ, τι πρέπει να λάβη υπ’ όψιν;
19 Εκείνοι που θέλουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα των σε πολυλογία, πρέπει να θυμηθούν ότι οφείλουν να φάγουν τον καρπόν της γλώσσης των: «Εκ των καρπών του στόματος του ανθρώπου θέλει χορτασθή η κοιλία αυτού· από του προϊόντος των χειλέων αυτού θέλει εμπλησθή. Θάνατος και ζωή είναι εις την χείρα της γλώσσης· και οι αγαπώντες αυτήν, θέλουσι φάγει τους καρπούς αυτής.» Αν ο καρπός είναι καρπός της Βασιλείας, το κήρυγμα των αγαθών νέων, αυτός οδηγεί σε αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Αλλ’ αν κανείς είναι ταχύς στο να λαλή σαπρούς, επιβλαβείς και ανοήτους λόγους, τότε θα συμβή καθώς ο Ιησούς προειδοποίησε τους Φαρισαίους: «Σας λέγω δε, ότι δια πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι’ αυτόν εν ημέρα κρίσεως. Διότι εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθή.» Πόσο αληθινό είναι: «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον»!—Παροιμ. 18:20, 21· Ματθ. 12:36, 37· 1 Πέτρ. 3:10.
«ΥΠΟΦΕΡΟΝΤΕΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ»
20. Ποια είναι η τάσις στον κόσμο σήμερα, και γιατί οι Χριστιανοί δεν πρέπει να είναι όμοιοι;
20 Είτε στην εκκλησία, είτε στον οικογενειακό κύκλο, υπάρχουν πολλά μικρά πράγματα, που είναι αδιάφορο πράγματι αν γίνονται με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Το να είμεθα ταχείς στο να εκφράσωμε μομφή σ’ αυτά τα ασήμαντα ζητήματα δείχνει έλλειψιν ισορροπίας. Δείχνει έλλειψιν αγάπης επειδή η αγάπη «δεν ζητεί τα εαυτής». Υπάρχει τάσις στον κόσμο σήμερα να είναι οι άνθρωποι ταχείς στο να επιμένουν στο δικό τους τρόπο με το να είναι ταχείς στο να λέγουν επικριτικούς, δριμείς, καυστικούς λόγους. Υπάρχουν τύραννοι με λόγια σε μικρά πράγματα. Δεν είναι παράδοξο ότι ένας κοσμικός ευφυολόγος είπε : «Η γυναίκα μου είναι πολύ ωραία σε λόγια αλλά όχι σε επιχειρήματα!» Τέτοια επίκρισις δεν πρέπει να υπάρχη μεταξύ Χριστιανών. Ακολουθείτε το θέλημα του Θεού όπως εκφράζεται στην προς Φιλιππησίους επιστολή 2:14: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων.» Πραγματικά πράττετε όπως ενουθέτησε ο απόστολος: «Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος.» Το ν’ ακολουθούμε αυτή τη συμβουλή θα δημιουργήση ευχαρίστησι και ενότητα, τόσο στον οικογενειακό κύκλο, όσο και στην εκκλησία. « Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!»—1 Κορ. 13:5· Κολ. 3:13· Ψαλμ. 131:1.
ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΤΡΑΧΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ ΟΤΑΝ ΟΡΓΙΖΕΣΘΕ
21. Γιατί πρέπει να είμεθα βραδείς εις το να λαλώμεν ειδικά όταν προκαλούμεθα σε οργή, και ποιο παράδειγμα δείχνει την αφροσύνη του να μιλή κανείς γρήγορα όταν είναι ωργισμένος;
21 Ειδικά όταν διεγείρεται σε οργή πρέπει ο Χριστιανός να είναι «βραδύς εις το να λαλή». Αλλιώς, μπορεί να προκύψη ανόητη, λυπηρή, τραχεία ομιλία· διότι ειδικά όταν προκαλήται κανείς σε οργή είναι αληθινό το εξής: «Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός.» Το παράδειγμα του Μωυσέως δείχνει πόσο εύκολο είναι να αμαρτήση κανείς με τη γλώσσα όταν είναι ωργισμένος. Οι γογγύζοντες Ισραηλίται «παρώξυναν αυτόν εν τοις ύδασι της αντιλογίας, και έπαθε κακώς ο Μωυσής δι’ αυτούς· διότι παρώργισαν το πνεύμα αυτού, ώστε ελάλησεν αστοχάστως δια των χειλέων αυτού.» Όταν οι Ισραηλίται εχρειάζοντο νερό, ο Ιεχωβά διέταξε τον Μωυσή να λάβη τη ράβδο του και να βγάλη νερό από μια πέτρα. Ο Μωυσής το έπραξε, αλλά εξαιτίας της οργής του για τους γογγύζοντας Ισραηλίτας ήταν ταχύς στο να ομιλήση: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς· να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» Αργότερα ο Ιεχωβά είπε στον Μωυσή: «Επειδή δεν με επιστεύσατε, δια να με αγιάσητε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ, δια τούτο σεις δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν τούτην εις την γην, την οποίαν έδωκα εις αυτούς.» Ήταν ένα μεγάλο τίμημα που πληρώθηκε για τραχεία ομιλία.—Παροιμ. 10:19· Ψαλμ. 106:32, 33· Αριθμ. 20:10, 12.
22. Γιατί οι τραχείς λόγοι του Μωυσέως δεν προεκλήθησαν από μια στασιαστική ή υπερήφανη καρδιά, και συνεπώς ποιο μάθημα μαθαίνομε;
22 Όχι ότι ο Μωυσής ήταν στασιαστικός στην καρδιά του. Μάλλον, σε μια στιγμή οργής, ήταν ταχύς στο να ομιλήση. Εκείνο που προέκυψε δεν ήταν προς δόξαν του Θεού. Τα λόγια του Μωυσέως άφησαν την εντύπωσι ότι αυτός και ο Ααρών ήσαν οι προμηθευταί του λαού, ενώ ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που είχε προνοήσει γι’ αυτούς σε όλα εκείνα τα χρόνια στην έρημο. Ούτε ήταν ο Μωυσής υπερήφανος και αλαζονικός. «Και ο άνθρωπος ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης.» Εν τούτοις αμάρτησε με τη γλώσσα του. Ακόμη και ο πιο ταπεινός δούλος του Θεού είναι ανάγκη να φυλάττη το στόμα του: «Ο φυλάττων το στόμα αυτού διαφυλάττει την ζωήν αυτού· ο δε ανοίγων προπετώς τα χείλη αυτού θέλει απολεσθή.»—Αριθμ. 12:3· Παροιμ. 13:3.
23. Πώς θα μας βοηθήση η συμβουλή του Ιακώβου;
23 Βάλετε, λοιπόν, στην καρδιά σας τη συμβουλή του Ιακώβου: ‘Να είσθε ταχείς εις το να ακούητε, βραδείς εις το να λαλήτε, βραδείς εις οργήν. Αυτό θα σας βοηθήση να φέρετε καρπό ευπρόσδεκτο στον Θεό. Θα σας βοηθήση να χρησιμοποιήτε τη γλώσσα σας προς δόξαν του Δημιουργού. Θα σας βοηθήση να εκτελέσετε το θείο θέλημα όπως εκφράζεται στην προς Ρωμαίους επιστολή 14:19: «Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων.»