Να Είσθε Βραδείς εις Οργήν

«Η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού.»—Ιακ. 1:20

 1. Γιατί δεν παράγεται καμμιά αδικία από την οργή του Θεού, και πώς ο Ιεχωβά δίδει το παράδειγμα;

Η ΟΡΓΗ αυτή καθ’ εαυτήν δεν είναι κάτι κακό. Η οργή του Ιεχωβά είναι εύλογη αντίδρασις του εντελώς δικαίου Θεού εναντίον της αμαρτίας, της πονηρίας και όλων των μορφών της αδικίας. «Επειδή δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας.» Η οργή του Θεού είναι τελείως υπό τον έλεγχον των ιδιοτήτων του της δικαιοσύνης, σοφίας, αγάπης και δυνάμεως. «Ο Ιεχωβά είναι βραδύς εις οργήν» ή «μακρόθυμος»—τούτο το επιβεβαιώνουν οι προφήται Ναούμ, Ιωήλ και Ιωνάς. Ο ψαλμωδός λέγει: «Ελεήμων και οικτίρμων ο Ιεχωβά βραδύς εις οργήν.» Και ο Ιεχωβά ο ίδιος δίδει αυτή την περιγραφή στην Έξοδο 34:6 (ΜΝΚ): «Και παρήλθεν ο Ιεχωβά έμπροσθεν αυτού [του Μωυσέως], και εκήρυξε, Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, βραδύς εις οργήν και πολυέλεος.» Έτσι, ο Ιεχωβά δίδει το παράδειγμα με το να είναι μακρόθυμος ή βραδύς εις οργήν.—Εφεσ. 5:6· Ναούμ 1:3· Ιωήλ 2:13· Ιωνάς 4:2· Ψαλμ. 145:8, ΜΝΚ.

 2. Γιατί η βραδύτης εις οργήν είναι σπουδαία για ατελείς ανθρώπους;

² Πόσο κατάλληλο, λοιπόν, είναι ότι ο Θεός απαιτεί από μας να είμεθα βραδείς εις οργήν. Ο θεόπνευστος συγγραφεύς Ιάκωβος, εξηγώντας γιατί η βραδύτης εις οργήν είναι ειδικώς σπουδαία για ατελείς ανθρώπους, λέγει: «Διότι η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού.» Αυτό είναι αληθινό για πολλούς λόγους. Η οργή του ανθρώπου εξάπτεται συχνά χωρίς επαρκή αιτία· συχνά υπερβαίνει την αιτία, αν υπάρχη πραγματικά αιτία. Η οργή του ανθρώπου τείνει να ενεργή χωρίς τη δέουσα προσοχή στις συνέπειες· επομένως διαθέτει τον άνθρωπο προς κάθε είδους αδικία. Η ανθρώπινη οργή συχνά οδηγεί σε απώλεια της αυτοκυριαρχίας—σε θυελλώδη μανία και βιαίους «παροξυσμούς οργής», κατατάσσεται δε στα άδικα έργα, για τα οποία η Γραφή λέγει: «Οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» Όχι, η οργή του ανθρώπου δεν οδηγεί στο να ζούμε σύμφωνα με τους δικαίους κανόνας που ωρίσθησαν από τον Θεό.—Ιάκ. 1:20· Γαλ. 5:20, 21.

 3. Ποιο είναι το αποτέλεσμα του να είμεθα ταχείς εις οργήν;

³ Συνεπώς, ο Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά ενδιαφέρεται έντονα να είναι βραδύς εις οργήν, για να μπορέση να κερδίση την επιδοκιμασία του δικαίου Θεού. «Δίκαιος ο Ιεχωβά εν πάσαις ταις οδοίς αυτού», και συνεπώς η έκφρασις της οργής του είναι δικαία. Αλλ’ όταν ένας άνθρωπος ενεργή με οργή, συνήθως δεν απεργάζεται θεία δικαιοσύνη· πράγματι, συνήθως κάνει κάτι για το οποίο αυτός ο ίδιος θα λυπηθή αργότερα. Ο Θείος κανών είναι βέβαιος: «Ο άφρων προχωρεί και θρασύνεται. Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως.» Δεν έχει διαφύγει την προσοχή μας ότι, όταν άνδρες και γυναίκες είναι ταχείς εις οργήν, γίνονται συνήθως άφρονες. Το γεγονός αυτό πρέπει να μας κάμη βαθιά εντύπωσι. Όχι μόνο εκείνος που είναι ταχύς εις οργήν τείνει να κάμη τον εαυτό του να φαίνεται ανόητος, αλλά και το αποτέλεσμα των πράξεών του θα είναι εξίσου μωρία. Εκείνοι που είναι ταχείς εις οργήν συνήθως βλάπτουν άλλους, χτυπώντας τους είτε με λόγια είτε με πραγματικά χτυπήματα. Η ανθρώπινη οργή έτσι τείνει να είναι ιδιοτελής και βλαβερή.—Ψαλμ. 145:17· Παροιμ. 14:16, 17.

 4. (α) Τι είναι αγανάκτησις, και ποιος εξήγησε με παράδειγμα την κατάλληλη χρήσι της; (β) Γιατί αποτελεί σοφία το να μην είμεθα ταχείς και στην εκδήλωσι ακόμη αγανακτήσεως;

⁴ Η ανιδιοτελής, δικαία οργή ονομάζεται αγανάκτησις. Όταν η συνείδησις ενός άτόμου έχη εκπαιδευθή σύμφωνα με τους δίκαιους νόμους του Θεού, αντιδρά αυτομάτως εναντίον εκείνου που είναι άδικο ή φαύλο στα όμματα του Θεού. Η αγανάκτησις του Ιησού κατέληγε σε σταθερή ομιλία και ενέργειες που απειργάζοντο τη δικαιοσύνη του Θεού. (Μάρκ. 3:5· Ιωάν. 2:14-17) Η δικαία οργή του Χριστού Ιησού ήταν πάντοτε υπό τον έλεγχό του, πάντοτε βασισμένη σε λόγους αληθείας και δικαιοσύνης. Η αγανάκτησις ατελών ανθρώπων, εν τούτοις, θα μπορούσε να οδηγήση σε αδικία, αν παρακινήται από παρανόησι και εσφαλμένη λογίκευσι. Όταν ο Ιησούς ήταν στη Βηθανία, μια γυναίκα έχυσε αρωματικό έλαιο στην κεφαλή του. «Ήσαν δε τινες αγανακτούντες καθ’ εαυτούς, και λέγοντες, Δια τι έγεινεν η απώλεια αύτη του μύρου; διότι ηδύνατο τούτο να πωληθή υπέρ τριακόσια δηνάρια, και να δοθώσιν εις τους πτωχούς· και ωργίζοντο κατ’ αυτής. Αλλ’ ο Ιησούς είπεν, Αφήσατε αυτήν· δια τι ενοχλείτε αυτήν; Καλόν έργον έπραξεν εις εμέ.» Ο Ιησούς συνέχισε για να εξηγήση γιατί η αγανάκτησίς των είχε διεγερθή ακατάλληλα. Έτσι και όταν ακόμη πρόκειται για ό,τι οι άνθρωττοι αποκαλούν αγανάκτησι, αποτελεί σοφία το να είμεθα βραδείς στην εκδήλωσί της, παραχωρώντας ευκαιρία να κατανοηθούν όλα τα γεγονότα και οι περιστάσεις.—Μάρκ. 14:3-9.

 5. Αφού έλθη κανείς σε γνώσι της αληθείας του Θεού, τι είδους αλλαγή πρέπει να κάμη;

⁵ Ένα άτομο, προτού έλθη σε γνώσι του θείου θελήματος, είναι συχνά ταχύ εις οργήν και παραδίδεται ίσως σε εκρηκτικούς παροξυσμούς θυμού, οι οποίοι καταλήγουν σε ρυπαρή ομιλία και βίαιες πράξεις. «Μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών.» Αφού έλθη κανείς σε γνώσι του δικαίου θελήματος του Ιεχωβά, πρέπει να κάμη μια αλλαγή. Ο λόγος του Θεού διατάσσει στους Χριστιανούς: «Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας.» Σημειώστε τι αδικία είναι στενά συνδεδεμένη με την οργή και τον θυμό—‘κακία, βλασφημία, αισχρολογία’. Πόσο ζωτικό είναι να κάμωμε αυτή την αλλαγή από το να είμεθα ταχείς εις οργήν στο να είμεθα βραδείς εις οργήν!—Εφεσ. 2:3· Κολ. 3:8.

ΝΑ ΕΝΔΥΘΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

 6. (α) Το να είμεθα βραδείς εις οργήν αποτελεί μέρος ποιας βασικής αλλαγής που πρέπει να γίνη; (β) Γιατί η νέα προσωπικότης δεν είναι εξωτερική ανάπτυξις χαρακτήρος;

⁶ Το να είμεθα βραδείς εις οργήν αποτελεί μέρος του χαρακτηριστικού που προσδιορίζει εκείνο που η Γραφή ονομάζει «νέον άνθρωπον». Ο απόστολος, περιγράφοντας την αλλαγή που πρέπει να γίνη από εκείνους που ζητούν τη θεία επιδοκιμασία, γράφει: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν.» Είναι, λοιπόν, θέλημα του Θεού να γίνη αυτή η αλλαγή. Το πνεύμα του Θεού είναι η δύναμις, με την οποία ανακαινίζει κανείς τη διάνοιά του και από την οποία πρέπει να ωθήται η διάνοιά του. Η ακριβής γνώσις του θείου θελήματος παίζει επίσης κύριο ρόλο στην πραγματοποίησι αυτής της αλλαγής: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.» Ο «νέος άνθρωπος» ή νέα προσωπικότης δεν είναι κάποιο είδος μάσκας που φαίνεται ωραία και που την φορεί κανείς επάνω από τον «παλαιόν άνθρωπον» ή την παλαιά προσωπικότητα. Όχι, ο «νέος άνθρωπος» δεν είναι ανάπτυξις χαρακτήρος, στην οποία κανείς αναπτύσσει εξωτερικά γλυκείς τρόπους, αλλά εσωτερικά είναι ακόμη ο ίδιος «παλαιός άνθρωπος» χωρίς να ανακαινίζεται πραγματικά η διάνοια σύμφωνα με το πνεύμα του Θεού και το θείο θέλημα. Δεν συνδέεται ανειλικρίνεια ή υποκρισία με τον «νέον άνθρωπον». Είναι γνήσιος. Δεν αποτελεί μεταμφίεσι του «παλαιού ανθρώπου». Δείχνει πραγματικά εγκάρδια και βαθιά απόδειξι των καρπών του πνεύματος του Θεού: «Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.»—Εφεσ. 4:22-24· Κολ. 3:9, 10· Γαλ. 5:22, 23.

 7. Πώς θεωρούν μερικά κοσμικά άτομα τη νέα προσωπικότητα, και γιατί η αντίληψίς των είναι εσφαλμένη;

⁷ Δεν είναι αδύνατον να κάμωμε την αλλαγή που θέλει ο Θεός. Μερικά άτομα αμφιβάλλουν, ειδικά εκείνοι που δεν συνταυτίζονται με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Πολλά απ’ αυτά τα άτομα, που έχουν γράψει ένα θέμα για την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, μελετούν αυτό το ζήτημα της συμμορφώσεως του φρονήματός μας προς το θέλημα του Θεού σαν μια απλή ωραία θεωρία. Δεν λαμβάνουν την πνευματική έννοια, την ωθούσα δύναμι. Δεν κατανοούν τη δύναμι της ακριβούς γνώσεως, τη δύναμι του πνεύματος του Θεού, τη δύναμι μιας αφιερώσεως στον Θεό για την εκτέλεσι του θελήματός του. Η αλήθεια για τον «νέον άνθρωπον», τη νέα προσωπικότητα, είναι ότι δεν αποτελεί μια θεωρία· δεν είναι καθόλου ανθρωποποίητη. Ο Παύλος μιλεί για τον «νέον άνθρωπον» ως «κτισθέντα κατά Θεόν» ή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.—Εφεσ. 4:24.

 8. Γιατί δεν είναι αδύνατη η αλλαγή στη νέα προσωπικότητα, και κάνει άρα γε ο Θεός εξαίρεσι για κείνους που κληρονομούν μια ιδιοσυγκρασία που είναι ‘ταχεία εις οργήν’;

⁸ Ο λόγος του Θεού, λοιπόν, δεν είναι γραμμένος με την ιδέα ότι δεν μπορεί να γίνη μια αλλαγή. Είναι γραμμένος με την ιδέα ότι μια αλλαγή μπορεί να γίνη και πρέπει να γίνη. Ο Θεός δεν δέχεται τη δικαιολογία ενός καθ’ ομολογίαν Χριστιανού που θα μπορούσε να πη: «Πάντοτε υπήρξα οξύθυμος· είναι η ιδιοσυγκρασία μου· δεν μπορώ ν’ αλλάξω τώρα.» Ο απόστολος, εκθέτοντας το θέλημα του Θεού στην προς Εφεσίους επιστολή του 4:31, δεν κάνει εξαίρεσι για κείνους, τους οποίους η ιδιοσυγκρασία των τους καθιστά επιρρεπείς στο να είναι ταχείς εις οργήν. Εμφατικά εκθέτει το θέλημα του Θεού: «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας.» Η κοινή, λοιπόν, πεποίθησις ότι η οξεία και εκρηκτική ψυχική διάθεσις είναι ένα κληρονομημένο χαρακτηριστικό και είναι αδύνατον να χαλιναγωγηθή ή μεταβληθή, είναι ψευδής. Υπάρχουν άφθονες αποδείξεις ότι η αλλαγή μπορεί να γίνη. Χιλιάδες άτομα στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά ήσαν οξύθυμα κάποτε· σήμερα είναι ‘βραδέα εις οργήν’. Έχουν αληθινά ενδυθή τον «νέον άνθρωπον», γνωρίζοντας ότι η Βίβλος είναι γραμμένη με την ιδέα, όχι ότι δεν μπορούμε να μεταβληθούμε, αλλά ότι μπορούμε!

 9. Πώς πραγματοποιεί κανείς την αλλαγή στη νέα προσωπικότητα;

⁹ Τι πρέπει να κάμη κανείς για να πραγματοποιήση την αλλαγή; Πρέπει να ζητήση ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού. Τούτο απαιτεί κατ’ ιδίαν μελέτη της Γραφής. Απαιτεί συναναστροφή μ’ εκείνους που κάνουν το θείο θέλημα και που έχουν ενδυθή τον «νέον άνθρωπον». Με το να παρευρίσκεται κανείς στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, εποικοδομείται συνεχώς πνευματικά και γίνεται ικανός να κάνη σταθερή πρόοδο στο να ενδυθή τον «νέον άνθρωπον». Είναι αλήθεια ότι απαιτείται χρόνος για να γίνη μια νέα προσωπικότης, αλλά, με το να επιδίδεται κανείς διανοητικά στο να κάνη τις αναγκαίες αλλαγές, αποκτά την επιδοκιμασία και τη βοήθεια του Θεού. Προσεύχεσθε να ζωογονήση τη διάνοιά σας το πνεύμα του Θεού.

10. Πώς μια οξεία ψυχική διάθεσις επηρεάζει την ειρήνη και την ενότητα, και γιατί είναι ζωτικό να ενδυθούν τη νέα προσωπικότητα εκείνοι που συναναστρέφονται με την κοινωνία Νέου Κόσμου;

¹⁰ Θυμηθήτε, επίσης, ότι «ο θυμώδης άνθρωπος διεγείρει μάχας». Εξ άλλου, ο «μακρόθυμος καταπαύει έριδας». (Παροιμ. 15:18) Αφού πρέπει να επικρατούν ειρήνη και ενότης στην οργάνωσι του Ιεχωβά, δεν υπάρχει εκεί τόπος για άτομα που αφήνουν τις οξείες ψυχικές διαθέσεις των να διεγείρουν ταραχή και μάχες μεταξύ του λαού του Θεού. Αν ένας που συναναστρέφεται με την κοινωνία Νέου Κόσμου επιμένη ν’ αφήνη τον αχαλίνωτο θυμό του να διεγείρη μάχες, οι άγγελοι του Ιεχωβά θα ενεργήσουν εναντίον αυτού του πταίστου και θα τον απομακρύνουν από την οργάνωσι του Θεού. Είναι ένα σοβαρό ζήτημα το ν’ ανθίσταται κανείς στο θέλημα και στο πνεύμα του Θεού με το ν’ αρνήται να ενδυθή τον «νέον άνθρωπον».

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΔΙΚΙΑ

11, 12. Πώς ο λόγος του Θεού καταδικάζει την οξυθυμία, και πώς παραδείγματα στη Γραφή και στις εφημερίδες δείχνουν τη σοφία του θείου νόμου;

¹¹ Ο λόγος του Θεού, διατάσσοντας να μην είμεθα ταχείς εις οργήν, ξερριζώνει την αιτία πάρα πολλής κακίας. Ρίχνοντας ακόμη ένα τυχαίο βλέμμα στις εφημερίδες, παρατηρούμε πώς η οργή του ανθρώπου συνδέεται με την επιθυμία να βλάψη τους άλλους ή να προξενήση πόνο σ’ αυτούς. Επειδή συνήθως υπάρχει απώλεια της αυτοκυριαρχίας συγχρόνως, τι τερατώδης βία μπορεί να προκύψη από μια οξεία ψυχική διάθεσι! Οι εφημερίδες συχνά μιλούν για μάχες και φόνους που προκαλούνται από οξυθυμία. Μια εφημερίδα τελευταίως ανέφερε για ένα παιδί που σκότωσε τη μητέρα του «σε παροξυσμό θυμού» επειδή του αρνήθηκε τη χρήσι του τηλεφώνου. Πόσοι φόνοι έχουν διαπραχθή σ’ ένα παροξυσμό θυμού! Δεν μπορούν να αριθμηθούν. Οι εφημερίδες αποκαλύπτουν ότι ακόμη και σύζυγοι όχι σπανίως φονεύουν ο ένας τον άλλον, επειδή κάποιος έχασε την αυτοκυριαρχία του σ’ έναν παροξυσμό οργής. Η Γραφή λέγει πώς «ηγανάκτησεν ο Κάιν σφόδρα». Το αποτέλεσμα ήταν ο φόνος του αδελφού του. Ο Βασιλεύς Σαούλ έρριξε ένα δόρυ εναντίον του γυιού του Ιωνάθαν. «Τότε εξήφθη η οργή του Σαούλ κατά του Ιωνάθαν. . . . Και έρριψεν ο Σαούλ δοράτιον κατ’ αυτού, δια να κτυπήση αυτόν.» Δεν είναι παράδοξο ότι η Γραφή καταδικάζει την οξυθυμία και τους παροξυσμούς της οργής και λέγει στους Χριστιανούς ν’ αφήσουν κάθε θυμό και οργή ν’ απομακρυνθή απ’ αυτούς μαζί με κάθε κακία.—Γέν. 4:5· 1 Σαμ. 20:30, 33.

¹² Οι κοσμικοί νομοθέται καταρτίζουν νόμους εναντίον του φόνου, αλλά δεν καταρτίζουν νόμους εναντίον των «παροξυσμών οργής». Δεν νομοθετούν εναντίον της οξυθυμίας. Αλλά ο νόμος του Θεού απαγορεύει αυτά ακριβώς τα πράγματα. Ο θείος νόμος, επομένως, εισδύει κατ’ ευθείαν στη ριζική αιτία τόσης κακίας.

13. Πώς ο νόμος που εθέσπισε ο Χριστός Ιησούς πηγαίνει μακρύτερα από τον Νόμον του Μωυσέως, και ποιος κίνδυνος προβάλλει αν εξακολουθή να είναι κανείς ωργισμένος με τον αδελφό του;

¹³ Ο Νόμος του Μωυσέως κατεδίκαζε τον φόνο, αλλά ο νόμος που εθέσπισε ο Χριστός Ιησούς φθάνει πολύ μακρύτερα: «Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, “Μή φονεύσης·” όστις δε φονεύση, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν. Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο οργιζόμενος κατά του αδελφού αυτού, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν.» (Ματθ. 5:21, 22, ΜΝΚ) Θα μπορούσε να έχη κανείς επαρκή αιτία για οργή, αν εξακολουθή να είναι ωργισμένος με τον αδελφό του, μπορεί να αμαρτήση, επειδή αν παρατείνεται η οργή επί πολύ, τείνει να γίνη εκδικητική. Ο λόγος, λοιπόν, του Θεού διατάσσει: «“Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε·” ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας· μήτε δίδετε τόπον εις τον διάβολον.» Με το να κοιμώμεθα ωργισμένοι, εκτρέφομε την οργή και την κρατούμε θερμή—τούτο δίνει στον Διάβολο μια ευκαιρία, να το πούμε έτσι, και μπορεί να μας παίζη στα χέρια του, επειδή «η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού». Επομένως δεν παράγει αδικία μόνο το να είναι κανείς ταχύς εις οργήν, αλλά και το να εκτρέφη την οργή του, αφήνοντάς την να σιγοβράζη και να μεταβάλλεται σε αίσθημα ανταποδόσεως κακού ή εκδικητικότητα. «Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού», λέγει ο λόγος του Θεού. «Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δότε τόπον τη οργή.»—Εφεσ. 4:26, 27· Ιάκ. 1:20· Ρωμ. 12:17, 19.

ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ

14. Ποια εσφαλμένη αντίληψις υπάρχει εν σχέσει με την οξυθυμία, και γιατί είναι εσφαλμένη η αντίληψις αυτή;

¹⁴ Πολλές είναι οι λανθασμένες αντιλήψεις όσον αφορά την οργή του ανθρώπου. Λόγου χάριν, το να δίνη κανείς διέξοδο σε μια οργίλη διάθεσι, θεωρείται ενίοτε ως απόδειξις δυνάμεως μιας προσωπικότητος. Έτσι μερικά άτομα μπορεί να πιστεύουν ότι μια εκρηκτική διάθεσις είναι απόδειξις δυνάμεως. Πόσο ανόητο είναι αυτό! Όταν ένα άτομο ξεσπά σε παροξυσμό οργής, λέμε ότι έχασε την ψυχραιμία του. Έχασε πραγματικά την αυτοκυριαρχία του. Πώς θα μπορούσε να υπάρχη πραγματική δύναμις στην απουσία αυτοκυριαρχίας; Ω, υπάρχει δύναμις, αλλά είναι καταστρεπτική, ερημωτική, θανατηφόρος. Ένας ισχυρός κατακτητής θα μπορούσε να κυριεύση μια πόλι, αλλά χωρίς αυτοκυριαρχία θα μπορούσε να φέρη αυτή την πόλι σε καταστροφή με κάποιο ανόητο ξέσπασμα θυμού. Ποια, λοιπόν, είναι η πραγματική δύναμις και ισχύς; Ο λόγος του Θεού απαντά: «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον δυνατόν· και ο εξουσιάζων το πνεύμα αυτού, παρά τον εκπορθούντα πόλιν.» Το να είναι κανείς μακρόθυμος ή βραδύς εις οργήν είναι δύναμις—δύναμις μεγαλύτερη από εκείνην ενός ισχυρού πολεμιστού. Το άτομο που κυβερνά τη διάθεσί του είναι ισχυρό άτομο, όχι εκείνο που χάνει την ψυχραιμία του. Οι παροξυσμοί της οργής όχι μόνο απομακρύνουν τη λογική και την αυτοκυριαρχία, αλλά και τις θέτουν έξω από τις θύρες και μανταλώνουν τη θύρα απέναντί τους. Οι παροξυσμοί του θυμού και μια μανιώδης οργή δεν πρέπει να θεωρούνται ως δύναμις ή αγανάκτησις.—Παροιμ. 16:32.

15. Γιατί υπάρχει θέσις για αγανάκτησι, και είναι το οξύθυμο άτομο πιο αγανακτημένο από έναν που είναι βραδύς εις οργήν;

¹⁵ Υπάρχει, φυσικά, μια θέσις για αγανάκτησι και σταθερή ενέργεια βασισμένη σ’ αυτήν, όπως ήταν η ενέργεια του Ιησού στην περίπτωσι των αργυραμοιβών στο ναό. (Ιωάν. 2:13-17) Υπάρχουν περιπτώσεις που θα ήταν άδικο το να μην αγανακτήση κανείς και θα έδειχνε συμπάθεια προς το άδικο ή έναν οκνηρό φόβο του αποτελέσματος του να αντισταθή κανείς σ’ αυτό. Αλλά το ότι απλώς ένα άτομο έχει παροξυσμούς οργής δεν σημαίνει ότι είναι πιο αγανακτημένο από εκείνους που είναι βραδείς εις οργήν. Ένα άτομο με αυτοκυριαρχία μπορεί να είναι δυο φορές πιο ευαίσθητο, αλλά κατευθύνει το αίσθημά του, σαν εκρήξεις στον κύλινδρο ενός κινητήρος βενζίνης, σε δίκαια αποτελέσματα.

16. Γιατί οι επίσκοποι πρέπει να είναι βραδείς εις οργήν;

¹⁶ Αφού η οργή του ανθρώπου δεν φέρει καρπό ευπρόσδεκτο στον Θεό, οι επίσκοποι του λαού του Θεού πρέπει να δώσουν το ορθό παράδειγμα. Πρέπει να είναι βραδείς εις οργήν, βραδείς στο να προσβάλλουν τους άλλους. Η οξυθυμία είναι σημείο αδυναμίας. Είναι το είδος της αδυναμίας που καθιστά ένα άτομο ακατάλληλο για τα προνόμια του επισκόπου στην εκκλησία του Θεού. Δύσκολα θα μπορούσε να δοθή σ’ ένα άτομο η εμπιστοσύνη να είναι επίσκοπος του ποιμνίου του Ιεχωβά, αν το άτομο αυτό δεν θα είχε μάθει να κυβερνά την ψυχική του διάθεσι. «Πρέπει ο επίσκοπος να ήναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού· μη αυθάδης, μη οργίλος, . . . [αλλά] εγκρατής.» (Τίτον 1:7, 8) Αν ένας επίσκοπος είναι οργίλος, θα μπορούσε να φέρη ταραχή και διχόνοια σε μια εκκλησία, ακόμη και όλεθρο. Ο λόγος του Θεού, λοιπόν, θεωρεί ακατάλληλα εκείνα το άτομα που είναι οξύθυμα· είναι πολύ αδύνατα για να είναι επίσκοποι!

17, 18. Ποια αντίληψις υπάρχει όσον αφορά τις οργίλες εκρήξεις τον θυμού, και γιατί είναι εσφαλμένη, και από την πνευματική και από τη φυσική άποψι;

¹⁷ Υπάρχει μια γνώμη ότι το να δίδη κανείς πλήρη διέξοδο στην οργή του είναι ένας καλός τρόπος να αποφύγη να πράξη κάτι κακό, ένας καλός τρόπος να ελευθερώη δεσμευμένες συγκινήσεις. Αυτό είναι ψευδές. Τι αν μερικοί κοσμικοί ψυχίατροι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να είναι καλό το να «ξεθυμάνη» κανείς μ’ αυτό τον τρόπο; Οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αφήνουν τον λόγον του Θεού να διευθύνη τη διαγωγή των, και όχι τις θεωρίες των ανθρώπων. Ο λόγος του Ιεχωβά δεν έχει τίποτε καλό να πη για κείνους που δίνουν πλήρη διέξοδο στην οργή, ούτε λέγει ότι τέτοιες πράξεις φέρνουν κάποιο καλό.

¹⁸ Ακόμη και αν το θεωρήσωμε από τη φυσική άποψι, δεν προέρχεται καλό από τους παροξυσμούς της οργής. Ο Δημιουργός του ανθρώπου λέγει: «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν· το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά.» (Παροιμ. 17:22) Ένα άτομο που καταθλίβεται από τις συγκινήσεις της οργής και της δυσαρεσκείας και της εκδικήσεως βλάπτει απλώς τον εαυτό του. Ολοένα περισσότερο οι ιατροί μαθαίνουν γι’ αυτή τη βλάβη. Στο σύγγραμμά του Το Σώμα Σας και η Διάνοιά Σας ο Δρ Φρανκ Γ. Σλώτερ γράφει: «Μελέτες από τους ιατρούς Β. Μίτελμαν και Χ. Γ. Βολφ έδειξαν ότι σε ασθενείς που έπασχαν από έλκος, ή δυσαρέσκεια και η οργή επροξένησαν αυξημένη έκκρισι πολύ οξέος γαστρικού υγρού, εσημείωσαν αύξησι στις στομαχικές συστολές, και μια γενικευμένη αύξησι στον ρουν του αίματος δια μέσου της βλεννώδους μεμβράνης που καλύπτει εσωτερικώς τον στόμαχο και το δωδεκαδάκτυλον. . . . Επειδή οι αλλαγές αυτές είναι συνήθως συνδεδεμένες με μια έντασι των συμπτωμάτων του έλκους, η δυσαρέσκεια έτσι πραγματικά επροξένησε οξύν πόνο. . . . η βλεννώδης μεμβράνη του στομάχου είναι λεπτή και υφίσταται εύκολα βλάβη, φυσιολογικώς δε καλύπτεται μ’ ένα προστατευτικό στρώμα βλέννης, που προφυλάττει την εσωτερική επένδυσι του στομάχου από το να χωνευθή από το υδροχλωρικόν οξύ που την περιλούει συνεχώς. Σε μελέτες του φυσιολογικού στομάχου, παρετηρήθη ότι μέγα μέρος του βλεννώδους επιστρώματος αφηρείτο όταν αυξημένη έκκρισις οξέος προεκαλείτο από αιτίες συγκινήσεων. Επίσης μικρές αιμορραγίες και πραγματικές διαρρήξεις της βλεννώδους μεμβράνης που επικαλύπτει εσωτερικά τον στόμαχον και το δωδεκαδάκτυλον ήσαν κοινές. Έχομε, λοιπόν, εδώ όλους τους αναγκαίους παράγοντας που επιφέρουν το έλκος· αν επαναλαμβάνωνται αρκετά συχνά, αναμφιβόλως προξενούν ακριβώς αυτό.»

19. Ποια σοφία έχουν εύρει οι έμπειροι καρδιολόγοι στη Βιβλική εντολή: «Παύσον από θυμού, και άφες την οργήν»;

¹⁹ Αλλά τα αποτελέσματα του θυμού και της οργής μπορούν να είναι πολύ πιο σοβαρά από τη βλάβη που δυνατόν να γίνη στον στόμαχο ενός ατόμου. «Η ήρεμος καρδία είναι η ζωή του σαρκίνου οργανισμού», λέγει η Γραφή. (Παροιμ. 14:30, ΜΝΚ) Τελευταίως, επτά έμπειροι καρδιολόγοι έδωσαν συμβουλή για το πώς ν’ αποφεύγωνται αιφνίδιες προσβολές της καρδιάς. Συνέστησαν μια ήρεμη καρδιά, την αποφυγή θυμού και οργής. Ένας από τους ιατρούς, ο Δρ Χάρρυ Γκολντ, καθηγητής της Κλινικής Φαρμακολογίας στο Ιατρικό Κολλέγιο του Πανεπιστημίσυ Κόρνελ, είπε, καθώς ανεγράφη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης της 1ης Δεκεμβρίου 1955: «Πρέπει να πείσωμε τους ασθενείς μας ότι με θυμό και οργή, όταν προσπαθούν να φονεύσουν κάποιον άλλον, πραγματικά εκτελούν ακριβώς το αντίθετον—φονεύουν τον εαυτό τους.» Αυτοί οι έμπειροι καρδιολόγοι, που έδωσαν προειδοποίησι εναντίον του θυμού και της οργής, μπορεί να είχαν στο νου την περίπτωσι του διασήμου Σκώτου χειρούργου, Ιωάννου Χάντερ. Αυτός υπέστη μια καρδιακή προσβολή που λίγο έλειψε να τον φονεύση. Επειδή ήταν ιατρός, εγνώριζε τη σημασία των συγκινήσεων στο να επηρεάζουν την καρδιά. Όταν ανέρρωσε είπε: «Η ζωή μου είναι στα χέρια οποιουδήποτε αχρείου ανθρώπου που θέλει να με ενοχλή και να με πειράζη!» Δεν μπορούσε, εν τούτοις, να κρατή κάτω από έλεγχο την ψυχική του διάθεσι, και μια μέρα έχασε τον έλεγχο σ’ έναν παροξυσμό θυμού όταν του αντιμίλησε κάποιος άλλος ιατρός· υπέστη μια καρδιακή προσβολή που τον εφόνευσε. Τι σοφό είναι ν’ ακολουθούμε τη συμβουλή του Δημιουργού του ανθρώπου: «Παύσον από θυμού, και άφες την οργήν· μηδόλως αγανάκτει ώστε να πράττης πονηρά»!—Ψαλμ. 37:8.

20. Πώς περιγράφει ο λόγος του Θεού τον άνθρωπο που δίνει πλήρη διέξοδο στην οργή του, και ποιος κίνδυνος υπάρχει στη συναναστροφή με τέτοια άτομα;

²⁰ Τι μωρία να νομίζωμε ότι το να χάσωμε την αυτοκυριαρχία σ’ έναν παροξυσμό οργής είναι ένας καλός τρόπος να ελευθερώσωμε δεσμευμένες συγκινήσεις! «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατηδαφισμένη και ατείχιστος.» (Παροιμ. 25:28) Συνεπώς ο λόγος του Θεού δεν συμφωνεί μ’ εκείνες τις αντιλήψεις ότι η οξυθυμία μπορεί μερικές φορές να είναι απόδειξις ισχυρής προσωπικότητος και ότι μπορεί να είναι καλό να ελευθερώνωμε δεσμευμένες συγκινήσεις σ’ έναν παροξυσμό οργίλης διαθέσεως. Οι εκρήξεις θυμού δεν καθαρίζουν την ατμόσφαιρα· την δηλητηριάζουν. Το δηλητήριο μπορεί να μολύνη άλλους και γι’ αυτό ο Ιεχωβά προειδοποιεί: «Μη κάμνε φιλίαν μετά ανθρώπου θυμώδους· και μετά ανθρώπου οργίλου μη συμπεριπάτει· μήποτε μάθης τας οδούς αυτού, και λάβης παγίδα εις την ψυχήν σου.»—Παροιμ. 22:24, 25.

21. Ποια είναι η κυρία αιτία για την οποία ένας Χριστιανός γίνεται βραδύς εις οργήν, και πώς οι Γραφές δείχνουν ότι αυτή είναι η πορεία της σοφίας;

²¹ Ο Χριστιανός δεν αποφεύγει την οξυθυμία απλώς για ν’ αποφύγη τη βλάβη της υγείας του. Κυρίως ενδιαφέρεται να πράττη το θείο θέλημα, ζώντας σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές που βρίσκονται στις Άγιες Γραφές. Μολονότι μερικά άτομα μπορεί να μην αισχύνωνται για τις δυστροπίες των και μπορεί ακόμη να είναι πολύ υπερήφανα γι’ αυτές, ο αληθινός Χριστιανός λαμβάνει την πορεία της σοφίας και γίνεται βραδύς εις οργήν. «Ο μακρόθυμος άνθρωπος είναι φρόνιμος.» «Ο άφρων εκθέτει όλην αυτού την ψυχήν· ο δε σοφός αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω.» «Ο μακρόθυμος έχει μεγάλην φρόνησιν· ο δε οξύθυμος ανεγείρει την αφροσύνην αυτού.»—Παροιμ. 17:27· 29:11· 14:29.

22, 23. (α) Από ποια τάσι προφυλάττει το να είμεθα βραδείς εις οργήν; (β) Τι χρειάζεται για να θεραπευθή η οξυθυμία;

²² Το να είμεθα βραδείς εις οργήν σημαίνει, επίσης, να είμεθα βραδείς στο να δυσαρεστούμεθα. Τούτο, επίσης, προφυλάττει από δυστροπία—άτοπη ευαισθησία για μηδαμινά πράγματα, ενόχλησι γι’ αυτά πολύ πέραν από όσο δικαιολογεί η πραγματική σημασία των. Η νέα προσωπικότης δεν κατέχει και δεν μπορεί να κατέχη ένα υπερευαίσθητο πνεύμα, ένα πνεύμα που είναι έτοιμο να ξεσπάση σε οργή για φαντασιώδεις ή πραγματικές προσβολές. Όχι, η νέα προσωπικότης, που εδημιουργήθη σύμφωνα με το θέλημα που Θεού, δεν προσβάλλεται εύκολα. «Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» (Εκκλησ. 7:9) Και αν πραγματικά συναντήσωμε μια αφιλόφρονα εκδήλωσι, σφάλλομε ωστόσο ενώπιον του Θεού αν είμεθα ταχείς στο να δυσαρεστηθούμε, ταχείς στο να οργισθούμε. «Η φρόνησις του ανθρώπου συστέλλει τον θυμόν αυτού· και είναι δόξα αυτού να παραβλέπη την παράβασιν.»—Παροιμ. 19:11.

²³ Ποια, λοιπόν, είναι η θεραπεία της οξυθυμίας; Είναι το ίδιο φάρμακο όπως και για το αυτί που δεν είναι ταχύ στο να ακούη και για τη γλώσσα που δεν είναι βραδεία στο να ομιλή. Είναι τούτο: Η σταθερή επιθυμία να πράττωμε το θέλημα του Θεού και να έχωμε την επιδοκιμασία του. Ένα τέτοιο άτομο θα ενδυθή τη νέα προσωπικότητα και θα ‘σπουδάση να ευρεθή άσπιλον και αμώμητον ενώπιον αυτού εν ειρήνη’.—2 Πέτρ. 3:14.