Γιατί ένας Θεός Αγάπης Ελέγχει

«Μακάριος ο άνθρωπος, τον οποίον σωφρονίζεις, Ιεχωβά, και δια του νόμου σου διδάσκεις αυτόν.»—Ψαλμ. 94:12.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ θέλει να ζήσουν οι άνθρωποι, ν’ απολαμβάνουν τη ζωή. Δεν ευαρεστείται για τον θάνατο ούτε και των ασεβών, αλλά αντιθέτως επιθυμεί «να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζη.»—Ιεζ. 33:11.

Ο Θεός, λόγω του ενδιαφέροντός του για το ανθρώπινο γένος, επρομήθευσε ένα αντίλυτρο μέσω της θυσίας της τελείας ζωής του αγαπητού του Υιού. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον [του ανθρωπίνου γένους], ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να εχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.

Το ίδιο αυτό θείο ενδιαφέρον είναι εκείνο που κάνει τον Θεό να ελέγχη και να διαπαιδαγωγή ανθρώπινα πλάσματα. Χωρίς καμμιά αμφιβολία, η τελειότης δεν αποτελεί χαρακτηριστικό κανενός από μας. Συνεχώς υστερούμε και δεν φθάνομε στον στόχο των προσπαθειών μας ώστε να κάνωμε τα πράγματα ακριβώς όπως θα έπρεπε, και αυτή είναι η κατά γράμμα σημασία της Εβραϊκής και της Ελληνικής λέξεως «αμαρτία,» δηλαδή, «αστοχία.» Έτσι, όλοι χρειαζόμεθα διόρθωσι και εκπαίδευσι. Πρέπει να εκτιμούμε αυτή την εκπαίδευσι σαν μια απόδειξι της αγάπης του Θεού που έχει σκοπό, όχι απλώς να τιμωρήση, αλλά να μας εκπαιδεύση στη δικαιοσύνη με τον τρόπο που εκπαιδεύει ένας πατέρας τους γυιους του.—Εβρ. 12:5-11.

Ας πάρωμε για παράδειγμα έναν άνθρωπο σε μια βάρκα, μόνον του μέσα στη θάλασσα, ο οποίος έχει έλλειψι νερού και τροφής. Αν αυτός, είτε από άγνοια είτε από κακή κρίσι, χάση την πορεία του προσπαθώντας να φθάση στην ξηρά, θα πεθάνη. Ασφαλώς αυτός θα είναι ευγνώμων αν ένας άλλος με κάποιο τρόπο του έδειχνε πώς να διορθώση την πορεία της βάρκας του ώστε να σωθή. Θα ήταν ασύνετο αν απεστρέφετο ή απέρριπτε μια τέτοια υποβοηθητική διόρθωσι.

Ομοίως, όλοι μας, με έμφυτη την αμαρτία έχομε ανάγκη τακτικής διορθώσεως για να προχωρήσουμε, ή να παραμείνωμε στη στενή οδό που οδηγεί στη ζωή. Χωρίς αυτήν αναπόφευκτα θα παρεκκλίνωμε προς την ευρεία οδό που οδηγεί στην καταστροφή.—Ματθ. 7:13, 14.

Η ανθρώπινη ατέλεια και η ανάγκη διορθώσεως γίνονται φανερές από την παιδική ηλικία και μετά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όπως μπορεί να διαπιστώση κάθε γονεύς, απαιτείται πολλή αγάπη εκ μέρους του για ν’ αναθρέψη κατάλληλα ένα παιδί και για να ενσταλλάξη στη διάνοια και στην καρδιά του μια εκτίμησι για τις δίκαιες αρχές. Το εδάφιο Παροιμίαι 22:15 αληθινά δηλώνει ότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου,» και απαιτείται διαπαιδαγώγησις για να φθάση το παιδί στο σημείο να διέπεται από τις πραγματικότητες της ζωής και από την αλήθεια, παρά από ασύνετες, μυωπικές, παιδαριώδεις ιδέες.

Όλα αυτά θέτουν σε δοκιμασία την υπομονή του γονέως, την επιθυμία και την απόφασί του να δείχνη συμπάθεια και μακροθυμία καθώς διδάσκει και εκπαιδεύει το τέκνο σε μια οδό ζωής που θα προαγάγη τη μελλοντική του ευτυχία. Όταν η ανταπόκρισις είναι βραδεία, ή όταν το παιδί δεν ακούη ή δεν υπακούη, μπορεί να έχη κανείς τη διάθεσι να εγκαταλείψη την προσπάθειά του· ή μπορεί να του δημιουργηθή η εντύπωσις ότι η κατάστασις είναι απελπιστική. Μπορούν εύκολα να κυριαρχήσουν αισθήματα θλίψεως ή οργής. Αλλ’ η αγάπη δεν επιτρέπει παραίτησι από την προσπάθεια απλώς λόγω της δυσμενούς καταστάσεως. Η αποχή από την παροχή της απαιτουμένης διδασκαλίας και της υπομονητικής και σώφρονος διαπαιδαγωγήσεως του τέκνου θα έδειχνε, όχι αγάπη, αλλά έλλειψι αγάπης, διότι η αγάπη συνεχώς επιζητεί και εργάζεται για τα καλύτερα συμφέροντα, τόσο τα παρόντα όσο και τα μελλοντικά, εκείνου ο οποίος αγαπάται. (Βλέπε Παροιμίαι 13:24) Εξ άλλου, η αγάπη «δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν.» «Πάντα ελπίζει.»—1 Κορ. 13:5, 7.

Ένας στοργικός γονεύς λοιπόν εκφράζει συνεχώς ελπίδα για το παιδί του ενόσω υπάρχει κάποια βάσις για τέτοια ελπίδα. Οι πατέρες και οι μητέρες που πραγματικά ενδιαφέρονται δεν ‘εγκαταλείπουν’ εύκολα τις προσπάθειές των για κανένα παιδί τους· δεν αποσύρονται από το να δώσουν την απαιτούμενη κατεύθυνσι και διόρθωσι μαζί με τη λογική και την αγάπη. Δείχνουν την ιδιότητα της μακροθυμίας.

‘ΚΑΘΩΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΟΥ’

Πόσο αναζωογονητικό είναι να σταθούμε και να σκεφθούμε ότι σε όλα αυτά οι γονείς απλώς αντανακλούν το λαμπρό παράδειγμα του Θεού! Διότι αυτός δεν εγκαταλείπει τους δούλους του· αντιθέτως, επιδεικνύει καταπληκτικό βαθμό μακροθυμίας προς αυτούς. Οι Λευίται στις ημέρες του Νεεμία, όταν προσευχήθηκαν στον Θεό, αναφέρθηκαν στις πείρες των Ισραηλιτών στην έρημο του Σινά και είπαν:

«Εκείνοι δε και οι πατέρες ημών υπερηφανεύθησαν και . . . ηρνήθησαν να υπακούσωσι και δεν ενεθυμήθησαν τα θαυμάσιά σου τα οποία έκαμες εις αυτούς· αλλ’ εσκλήρυναν τον τράχηλον αυτών, και εν τη αποστασία αυτών διώρισαν αρχηγόν δια να επιστρέψωσιν εις την δουλείαν αυτών. Αλλά συ είσαι Θεός συγχωρητικός, ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και δεν εγκατέλειπες αυτούς.»—Νεεμ. 9:16, 17.

Εκτός από την υπομονή του Θεού, μπορούμε να παρατηρήσωμε ότι η πατρική του παιδεία και επίπληξις, μολονότι είναι ίσως οδυνηρή για τον τιμωρούμενο, εν τούτοις, πάντοτε διατηρεί μια θετική άποψι. Δίδεται μ’ ένα ευεργετικό σκοπό υπ’ όψι. Γι’ αυτό και τα εδάφια Παροιμίαι 3:11, 12 (ΜΝΚ) τονίζουν: Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν, εις τον οποίον ευαρεστείται.»—Παράβαλε με Εβραίους 12:5-11.

Δεν πρόκειται λοιπόν για κανένα εκδικητικό άρχοντα που οργίζεται και εξάπτεται επειδή κάποιος παρέλειψε να δείξη τον απαιτούμενο σεβασμό στους νόμους του. Είναι αλήθεια ότι το χονδροειδές αμάρτημα εξοργίζει τον Θεό, και ορθώς συμβαίνει αυτό. (Αριθμ. 25:1-3) Αλλά η οργή του δεν υποκινείται από ιδιοτέλεια ή απλή προσωπική υπερηφάνεια. Αυτός γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τις τρομερές συνέπειες που μπορεί να φέρη η αμαρτία, πόσο καταστρεπτική μπορεί να είναι η δηλητηριώδης επίδρασίς της και πόσο βλαβερή είναι για την ανθρώπινη ευτυχία. Η έλλειψις σεβασμού για την κυριαρχία του ποτέ δεν μπορεί να φέρη καλό, μόνο βλάβη μπορεί να φέρη. Βλάπτει τον ένοχο και αναπόφευκτα βλάπτει και τους άλλους. Ένας στοργικός Θεός, λοιπόν, δεν μπορεί παρά ν’ αποστρέφεται την αμαρτία και ποτέ δεν θα μπορούσε να την παραβλέψη λόγω αδιαφορίας. Μολονότι είναι ‘βραδύς εις οργήν,’ όταν ενεργή ο Θεός εναντίον της αμαρτίας το πράττει αυτό για να σταματήση η περαιτέρω βλάβη που θα προέκυπτε απ’ αυτήν.—Έξοδ. 34:6· παράβαλε με Ψαλμό 106:36-40.

Όχι μόνο αυτό, αλλά ο Ιεχωβά ρυθμίζει επίσης την αυστηρότητα (ή την ηπιότητα) του ελέγχου του, όχι σύμφωνα με μια άκαμπτη, διατύπωσι, αλλά σύμφωνα με την πραγματική ανάγκη που υπάρχει. Ο Ιεχωβά, χρησιμοποιώντας την εικόνα ενός γεωργού, λέγει στον Ησαΐα 28:23-29:

«Ακροάσθητε και ακούσατε την φωνήν μου· προσέξατε και ακούσατε τον λόγον μου. Ο αροτριών μήπως όλη την ημέραν αροτριά δια να σπείρη, διανοίγων και βωλοκοπών τον αγρόν αυτού; Αφού εξομαλύνη το πρόσωπον αυτού, δεν διασκορπίζει τον άρακον και διασπείρει το κύμινον και βάλει τον σίτον εις το καλήτερον μέρος και την κριθήν εις τον διωρισμένον αυτής τόπον και την βρίζαν εις το μέρος αυτής το ανήκον; Διότι ο Θεός αυτού μανθάνει αυτόν να διακρίνη, και διδάσκει αυτόν. Διότι δεν αλωνίζεται ο άρακος δια αλωνιστικού οργάνου, ουδέ αμάξης τροχός περιστρέφεται επί το κύμινον· αλλά δια ράβδου κτυπάται ο άρακος και δια βακτηρίας το κύμινον. Ο δε σίτος του άρτου κατασυντρίβεται· αλλά δεν θέλει δια πάντα αλωνίζει αυτόν, ουδέ θέλει συντρίψει αυτόν δια του τροχού της αμάξης αυτού, ουδέ θέλει λεπτύνει αυτόν δια των ονύχων των ίππων αυτού. Και τούτο εξήλθε παρά του Κυρίου των δυνάμεων, του θαυμαστού εν βουλή, και μεγάλου εν συνέσει.»

Ένας γεωργός δεν αροτριά συνεχώς το έδαφος, αλλά μόνο στο βαθμό που χρειάζεται. Ο Ισραηλίτης γεωργός εσκόρπιζε ή διέσπειρε μερικούς σπόρους, ενώ τους άλλους, πιο πολύτιμους σπόρους, τους έβαζε σε σειρές. Και όταν εθέριζε τους πιο μικρούς σπόρους, οι πιο λεπτοί σπόροι δεν εθερίζοντο με βαρύ μηχάνημα που θα μπορούσε να τους συντρίψη, αλλά με μια ράβδο ή αλωνιστικό κόπανο. Ακόμη και οι πιο μεγάλοι σκληροί σπόροι που αλωνίζοντο με βαριά μηχανήματα, όπως είναι ένα ξύλινο έλκυθρο, ή ένας τροχός κάρρου, δεν εθερίζοντο σε βαθμό που να συντριβούν εντελώς. Έτσι, λοιπόν, ο Ιεχωβά με σύνεσι, δικαιοσύνη και στοργικότητα σταθμίζει τον έλεγχο, την εκπαίδευσι και τη διόρθωσι—είτε ελαφρά είναι, είτε μετρία, είτε βαρειά ή ακόμη και σοβαρή—ανάλογα με την ανάγκη της κάθε περιπτώσεως. Μόνον εκείνοι που ανθίστανται εκουσίως στις υπομονητικές του προσπάθειες να τους βοηθήση, θα υποστούν την επιβολή της καταστρεπτικής του δυνάμεως,

ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ

Πόσο καλό είναι, επίσης, να εξετάσωμε το παράδειγμα του Υιού του Θεού, του ‘καλού ποιμένος’ του ποιμνίου του Θεού! (Ιωάν. 10:11) Στη γη αντανακλούσε τις θείες ιδιότητες και έδωσε το παράδειγμα σε όλους εκείνους που θα ενεργούσαν ως ποιμένες της Χριστιανικής εκκλησίας. Ποιος ήταν και είναι ο τρόπος της πολιτείας του μ’ εκείνους που γίνονται μαθηταί του; Ο ίδιος έδωσε αυτή την ένθερμη πρόσκλησι:

«Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, διότι πράος είμαι, και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν.»—Ματθ. 11:28-30.

Η αναζωογονητική του στάσις απέναντι των μετανοούντων αμαρτωλών καταφαίνεται στην παραβολή του ανθρώπου εκείνου που χάνει ένα από τα εκατό πρόβατά του και αφήνει τα ενενήντα εννέα για ν’ αναζητήση το χαμένο. Όταν βρη το χαμένο πρόβατο, δεν καταφέρεται εναντίον του, ούτε το κλωτσά επειδή παρεξέκκλινε αλλά, όπως είπε ο Ιησούς, «βάλλει επί τους ώμους αυτού χαίρων. Και ελθών εις τον οίκον, συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας, λέγων προς αυτούς· Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός.» Ο Ιησούς συνεχίζοντας είπε ότι «ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα μάλλον παρά δια ενενήκοντα εννέα δικαίους, οίτινες δεν έχουσι χρείαν μετανοίας.»—Λουκ. 15:1-7.

Ως μια απαίτησι για τους Χριστιανούς πρεσβυτέρους, ο απόστολος Παύλος είπε ότι ο καθένας πρέπει να είναι «προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας.» (Τίτον 1:9) Κατά καιρούς, οι πρεσβύτεροι μπορεί να χρειασθή να ελέγξουν ωρισμένους μέσα στην εκκλησία που υπηρετούν. Αυτό δεν είναι ευχάριστο πράγμα για τους πρεσβυτέρους, ούτε είναι εύκολο πράγμα να γίνη. Αλλ’ αυτοί γνωρίζουν ότι «οι έλεγχοι της παιδείας [είναι] οδός ζωής» και ότι ‘όντινα αγαπά ο Ιεχωβά ελέγχει,’ περιλαμβανομένων και των εαυτών τους. (Παροιμ. 6:23· 3:11, 12· Εβρ. 12:6) Εξ άλλου διαπιστώνουν ότι είναι αλήθεια το ότι «ο έλεγχων άνθρωπον ύστερον θέλει ευρεί περισσοτέραν χάριν, παρά τον κολακεύοντα δια της γλώσσης.» (Παροιμ. 28:23) Όταν, λοιπόν, το απαιτήσουν οι περιστάσεις, οι πρεσβύτεροι δεν διστάζουν να υποδείξουν καθαρά σ’ αυτούς που σφάλλουν πώς μπορούν και πώς πρέπει να διορθώσουν την πορεία τους. (Παροιμ. 27:5) Όπως ο Θεός, και αυτοί έχουν ένα θετικό στόχο υπ’ όψιν.

Πώς πρέπει ένας πρεσβύτερος να πλησιάση έναν ο οποίος έλαβε εσφαλμένη πορεία; Αν ο πρεσβύτερος υιοθετήση μια στάσι ανωτέρου, σαν εκείνη ενός αστυνομικού προς ένα εγκληματία ή ενός εισαγγελέως που ανακρίνει έναν ύποπτο, η αντίδρασις που θα παρατηρηθή δεν θα είναι βέβαια επωφελής. (1 Πέτρ. 5:2, 3, 5) Αλλ’ αν ο πρεσβύτερος επιδείξη φιλικό αίσθημα, με κατανόησι ότι και αυτός ο ίδιος είναι ατελής, όχι ‘απρόσβλητος’ από οποιουδήποτε είδους ολίσθημα, τότε μπορεί ν’ αντανακλά ένα αδελφικό πνεύμα. (Γαλ. 6:1) Αυτός βρίσκεται εκεί, κατά κύριο λόγο, όχι για να κατακρίνη αλλά για να βοηθή, και εκείνος που σφάλλει είναι πολύ πιθανόν ν’ ανταποκριθή καλά σ’ ένα τέτοιο τρόπο προσεγγίσεως. (1 Πέτρ. 3:8) Κάθε κατάστασις διαφέρει, ο δε συνετός άνθρωπος θα ζητήση να λάβη γνώσι και κατανόησι ως προς τις περιστάσεις, αντί να καταφύγη σε βεβιασμένα συμπεράσματα.—Παροιμ. 18:15· 21:11.

Μολονότι ο πταίστης μπορεί να διστάζη να μιλήση, ή να μιλήση με κάποια υπεκφυγή, η υπομονή και η καλωσύνη πολλά μπορούν να κάνουν για να το υπερνικήσουν αυτό. (Παροιμ. 25:15· 2 Τιμ. 2:24-26) Πρέπει ο πταίστης να πεισθή ότι οι πρεσβύτεροι πραγματικά έχουν τα καλύτερα συμφέροντά του στην καρδιά τους· αυτοί είναι αδελφοί του. Ακόμη κι εκεί όπου οι περιστάσεις απαιτούν έντονη συμβουλή, ίσως και αυστηρότητα ελέγχου, είναι ουσιώδες για έναν πρεσβύτερο να ενθυμήται πάντοτε ότι η αδικοπραγία είναι εκείνη που μισείται και κατακρίνεται, όχι το άτομο. (Ιούδ. 23) Φυσικά, εκείνοι που αποκρούουν όλες τις προσπάθειες για την υποβοήθησί τους και που είναι προκλητικοί και αμετανόητοι από σοβαρές αδικοπραγίες αποδεικνύονται έτσι ότι αποτελούν κίνδυνο για την εκκλησία και τα συμφέροντα αυτής θ’ απαιτήσουν την αποκοπή τους. Ωστόσο, και εδώ ακόμη μπορεί και πρέπει να δοθή Γραφική συμβουλή ώστε αυτά τα άτομα να κατανοήσουν ότι η ειλικρινής μετάνοια μπορεί αργότερα να τους επιτρέψη επανένταξι στην εκκλησία.

Αλλά τι ακριβώς σημαίνει «ελέγχω» κάποιον; Στη Χριστιανική εκκλησία, σκοπός του ελέγχου είναι κυρίως να καταισχύνη ή να επιπλήξη τον πταίστη; Μήπως ο «έλεγχος» γίνεται για ν’ ανακοινωθή απλώς ότι ένα ωρισμένο άτομο ανεμίχθη σε κάποια εσφαλμένη διαγωγή για να εκφρασθή αποδοκιμασία γι’ αυτή την εσφαλμένη διαγωγή; Θα δούμε τώρα τι δείχνει η Αγία Γραφή.

[Εικόνα στη σελίδα 142]

«Ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν, εις τον οποίον ευαρεστείται.»—Παροιμ. 3:12, ΜΝΚ.

[Εικόνες στη σελίδα 143]

ΚΑΛΑΜΩΤΟΝ ΕΛΚΥΘΡΟΝ

ΔΟΚΟΥΝΙ (ΔΑΡΤΗΣ)

ΡΑΒΔΟΣ

ΤΡΟΧΟΣ ΚΑΡΡΟΥ