Υποστήριξις της Οργανώσεως του Ιεχωβά

«Φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην, δια να ήναι τροφή εις τον οίκόν μου· και δοκιμάσατε με τώρα εις τούτο, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τους καταρράκτας του ουρανού, και εκχέω την ευλογίαν εις εσάς, ώστε να μη αρκεί τόπος δι’ αυτήν.»—Μαλαχ. 3:10.

 1, 2. Τι υποκινεί το να δίδωμε γενναιόδωρα, και πώς το βλέπει αυτό ο Χριστιανός;

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ τού να δίνη κανείς έχει την αρχή του στον Ιεχωβά. Από δική του θέλησι έδωσε όλα όσα εδημιουργήθησαν και από την απεριόριστη αγάπη του ανανεώνει εξακολουθητικά την επιφάνεια γης. Συχνά ατελείς άνθρωποι παίρνουν ό,τι με αφθονία επρομήθευσε ο Ιεχωβά σαν να ήταν δικό τους. Η ιδιοτελής αυτή πορεία υποκινείται από τον Σατανά, ο οποίος δεν έδωσε ποτέ τίποτε. Αληθινά το να δίδη κανείς γενναιόδωρα υποκινείται από αγάπη και, εκ μέρους του ανθρωπίνου γένους, από μια ειλικρινή εκτίμησι χωρίς καμμιά σκέψι ανταμοιβής. Αυτό γίνεται είτε αυθόρμητα από μια υπερχειλίζουσα καρδιά και χωρίς να μετανοή κανείς κατόπιν, είτε από τρυφερό ενδιαφέρον για κείνον στον οποίον δίδεται το δώρον.

² Οι Χριστιανοί αναγνωρίζουν την ευθύνη τού να δίδουν, αλλά γι’ αυτούς δεν είναι ένα καθήκον που εκτελείται με οδυνηρό και σκεπτικό τρόπο. Είναι γι’ αυτούς ένα ευλογητό προνόμιο που επιζητούν ένθερμα να το καλλιεργήσουν για να μπορέσουν να γίνουν περισσότερο Θεοειδείς και περισσότερο θετικοί στις εκδηλώσεις της αγάπης των προς τον Ιεχωβά και τους αδελφούς των στη μεγάλη οικογενειακή οργάνωσι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Επειδή είναι εκουσίως μέλη της οικογενείας, αναγνωρίζουν ότι η υποστήριξις της οργανώσεως πρέπει να είναι εκούσια, να δίδεται δε από μια πλήρη και γεμάτη εκτίμησι καρδιά για όλη την αγαθότητα του Θεού.

 3. Από πού προέρχεται η κυρία υποστήριξις της οργανώσεως του Ιεχωβά;

³ Η οργάνωσις του Ιεχωβά υποστηρίζεται κατά διαφόρους τρόπους. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του, ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι το κύριο υποστήριγμά της. Αυτό αναγνωρίζεται ευγνωμόνως από όλους όσοι εναποθέτουν την εμπιστοσύνη των σ’ αυτόν, «διότι ο Ιεχωβά . . . είναι η δύναμίς μου, και το άσμα· και εστάθη η σωτηρία μου.» Αυτοί με πεποίθησι επιστηρίζονται στην επαγγελία του: «Θέλω σε ενισχύσει· μάλιστα θέλω σε βοηθήσει· μάλιστα θέλω σε υποστηρίξει δια της δεξιάς της δικαιοσύνης μου. Διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου θέλω κρατήσει την δεξιάν σου, λέγων προς σε, Μη φοβού· εγώ θέλω σε βοηθήσει.»—Ησ. 12:2· 41:10, 13, ΑΣ.

 4. Ποιος φανερώνεται ότι είναι ο σκοπός για την ύπαρξι της οργανώσεως; και με ποια μέσα ο Ιεχωβά παρέχει υποστήριξι;

⁴ Επί πλέον, ο ίδιος ο σκοπός για την ύπαρξι της οργανώσεως βασίζεται στον Ύψιστον. «Ιεχωβά ο Θεός έδωκεν εις εμέ γλώσσαν πεπαιδευμένων, δια να εξεύρω πώς να λαλήσω λόγον εν καιρώ προς τον βεβαρυμένον.» «Δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.» Αυτό γίνεται με την πνευματική προμήθεια που αυτός προμηθεύει για ολόκληρη την οργάνωσί του. «Οι οφθαλμοί πάντων αποβλέπουσι προς σε· και συ δίδεις εις αυτούς την τροφήν αυτών εν καιρώ.» (Ησ. 50:4, ΑΣ· Ψαλμ. 55:22· 145:15) Ο Ιεχωβά υποστηρίζει και αναπτύσσει την οργάνωσί του σήμερα όχι ωσάν με μάννα από τον ουρανό που συντηρούσε τον σαρκικόν Ισραήλ με μικρή προσπάθεια εκ μέρους του, αλλά μέσω της ενεργού του δυνάμεως που ασκείται επάνω στην κεχρισμένη κοινωνία, τον «πιστόν και φρόνιμον δουλον» του, και επάνω στο κυβερνών σώμα του. «Τις λοιπόν είναι ο πιστός φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» Πριν απ’ αυτό, όταν ο Χριστός ‘ανέβη εις ύψος’, «έδωκεν άλλους μεν αποστόλους άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.»—Ματθ. 24:45, 47· Εφεσ. 4:8, 11, 12.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΙΣ ΜΕΣΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΟΧΗΣ

 5. Ποιο είναι το δεύτερο μέσον υποστηρίξεως που έχει η οργάνωσις;

⁵ Ο Ιεχωβά, μέσω της υποστηρίξεως που έδωσε, εχρησιμοποίησε αφιερωμένους και καθιερωμένους ανθρώπους ως «υπηρέτας» για να βοηθήσουν να φερθή η οργάνωσις σε ωριμότητα, «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». (Εφεσ. 4:13) Αυτοί, και όλοι όσοι ενώνονται μαζί τους, προσθέτουν τώρα την προσωπική τους υποστήριξι στην οργάνωσι με τις ευχές της ατομικής των αφιερώσεως και με την πιστότητά τους στην υπηρεσία του αγρού, υποστηρίζοντας τον σκοπό της οργανώσεως. Υποστηρίζουν πλήρως την αρχή που διετυπώθη από τον Ιησούν: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού· και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.» (Ματθ. 12:30) Η πρωτίστη τους, λοιπόν, υποστήριξις προς την οργάνωσι είναι με τα λόγια τους στο κήρυγμα. Αυτή είναι μια πνευματική παροχή αγαθών έργων.

 6. Ποια πλεονεκτήματα καταδεικνύονται στην πνευματική παροχή;

⁶ Γι’ αυτόν τον λόγο η πρωτίστη τους προσοχή δίδεται σε πνευματικά ζητήματα, όπως συνέβαινε και με τη Μαρία, «ήτις και καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού.» Ανόμοια με τη Μάρθα, την αδελφή της Μαρίας, αυτοί δεν θέλουν ν’ αποσπασθή η προσοχή τους από τον κύριο σκοπό του έργου των με τα πολλά υλικά προβλήματα που είναι υποχρεωμένοι ν’ αντιμετωπίσουν ή με τις φροντίδες να διατηρήσουν το «σπίτι» τους σε τάξι, αλλά θυμούνται τα λόγια του Ιησού: «Η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής.» (Λουκ. 10:39-42) Τα πλεονεκτήματα της πνευματικής παροχής κατεδείχθησαν επίσης από τον Πέτρο, ο οποίος είπε στον άνθρωπο που ήταν χωλός εκ γενετής: «Αργύριον και χρυσίον εγώ δεν έχω· αλλ’ ό,τι έχω, τούτο σοι δίδω· Εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σηκώθητι και περιπάτει.» Ο άνθρωπος εβάδισε και επήδησε και εδόξασε τον Θεόν, ενώθηκε στη διακονία και έδωσε αυθόρμητα την υποστήριξί του στους αποστόλους που τον είχαν φέρει σ’ αυτή τη νέα σχέσι προς τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του.—Πράξ. 3:6.

 7. Ποιο τρίτο μέσον υποστηρίξεως δίδεται στην οργάνωσι, και γιατί είναι σπουδαίο;

⁷ Ένα άλλο ενδιαφέρον μέσον υποστηρίξεως που δίδεται στην οργάνωσι από τον πιστόν λαόν του Ιεχωβά είναι η τακτική παρακολούθησις των συναθροίσεων της εκκλησίας. Γνωρίζοντας ότι καμμιά οργάνωσις δεν μπορεί να υπάρξη χωρίς τα άτομα που την αποτελούν, ζητούν σταθερά προσωπική πρόοδο στην ακριβή γνώσι και στην ωριμότητα κατανοήσεως. Αυτό το πράττουν με το να επωφελούνται όσο το δυνατόν περισσότερο από τις συναθροίσεις που προμηθεύει ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» ως μέρος της εκπαιδεύσεώς των για το διακονικό έργο. Για την επιτυχία του προγράμματος και την πρόοδο της τοπικής διατάξεως είναι αναγκαία η ατομική των συμβολή. «Καλήτεροι οι δύο υπέρ τον ένα· επειδή αυτοί έχουσι καλήν αντιμισθίαν εν τω κόπω αυτών. Διότι, εάν πέσωσιν, ο είς θέλει σηκώσει τον σύντροφον αυτού· αλλ’ ουαί εις τον ένα, όστις πέση, και δεν έχει δεύτερον να σηκώση αυτόν.» (Εκκλησ. 4:9, 10) Οι πρώτοι Χριστιανοί ενουθετούντο να ‘προτρέπουν αλλήλους’ και ακόμη, «παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.» (Εβρ. 3:13· 1 Θεσ. 5:11) Ο Παύλος έδειξε στην προς Εβραίους επιστολή του πώς να επιτελήται αυτό με τον καλύτερο τρόπο: «Και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα_, μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Αυτή η ενωμένη μελέτη και επικοινωνία ήταν ένα ουσιώδες μέρος της ενάρξεως της Χριστιανικής εκκλησίας: «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς. Και καθ’ ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ.»—Πράξ. 2:42, 46.

ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ

 8. Ποιες μοναδικές περιστάσεις στην πρώτη εκκλησία δείχνουν ένα άλλο πολύτιμο μέσον υποστηρίξεως;

⁸ Το τέταρτο μέσον υποστηρίξεως που έχει η οργάνωσις καταδεικνύεται στη συνέχεια της παραπάνω αφηγήσεως: «Και κόπτοντες τον άρτον κατ’ οίκους· μετελάμβανον την τροφήν εν αγαλλιάσει και απλότητι καρδίας.» Οι μοναδικές περιστάσεις που αντιμετώπιζε η εκκλησία απαιτούσαν συντονισμένη και ανιδιοτελή ενέργεια από όλους στην πίστι. Πολλοί από τις χιλιάδες αυτές των νέων προσηλύτων ήσαν στην Ιερουσαλήμ μόνο προσωρινώς, επειδή είχαν κατέλθει ως Ιουδαίοι για την εορτή της Πεντηκοστής. Τώρα, έχοντας αναγνωρίσει το νέο και διαφορετικό έργο που εζητείτο από τον Μεσσία, επιθυμούσαν να παραμείνουν για λίγον καιρό και να λάβουν κατάλληλη διδασκαλία και εκπαίδευσι στη Χριστιανική διακονία. Αλλά για να το κάμουν αυτό, θα απητούντο χρήματα τα οποία δεν είχαν. Η ανταπόκρισις που έγινε από τους αδελφούς σ’ αυτή την ανάγκη είναι μια έμπνευσις, για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα. «Και πάντες οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά· και τα κτήματα και τα υπάρχοντα αυτών επώλουν και διεμοίραζον αυτά εις πάντας, καθ’ ην έκαστος είχε χρείαν.» (Πράξ. 2:44, 45) Οι εκούσιες εισφορές υλικών πραγμάτων που εγίνοντο έτσι στη διάρκεια αυτής της προσωρινής επειγούσης ανάγκης, υπεστήριζαν ολόκληρη την οικογένεια της οργανώσεως εκείνο τον καιρό, προμηθεύοντας ακόμη και τα καθημερινά χρειώδη της ζωής. Μολονότι η ιδιαίτερη αυτή επείγουσα ανάγκη στην εκκλησία έχει περάσει προ πολλού, τέτοια φιλάγαθα δώρα αποτελούν ακόμη ένα σπουδαίο μέρος των όσων δίδει ο Χριστιανός και αναγκαίο για την υποστήριξι της οργανώσεως· δεν απαλλάσσουν όμως τον δότην από την ευθύνη της υποστηρίξεως οργανώσεως και με τα πνευματικά του δώρα επίσης.

 9. Πώς η σοφία εχρησιμοποιήθη ως σκέπη από την οργάνωσι του Θεού, και προς όφελος ποίων;

⁹ Στον Εκκλησιαστή 7:12 είναι γραμμένο: «Διότι η σοφία είναι σκέπη, ως είναι σκέπη το αργύριον· πλην η υπεροχή της γνώσεως είναι, ότι η σοφία ζωοποιεί τους έχοντας αυτήν.» Αναμφισβήτητα, το πιο επιθυμητό από τα δύο αποκτήματα είναι η σοφία και η κατανόησις του Ιεχωβά. Η ακριβής γνώσις και η σοφία είναι αυτές οι ίδιες ένας πραγματικός θησαυρός στην οργάνωσί του Θεού και διανέμονται δωρεάν από τους διακόνους του ευαγγελίου του. Σ’ αυτούς τους κινδυνώδεις καιρούς του τέλους του ιδιοτελούς συστήματος πραγμάτων του Σατανά, ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» εχρησιμοποίησε την αφθονία της σοφίας που εδόθη από τον Ιεχωβά ως σκέπην. Αυτό δεν είναι μόνο για τη δική τους ασφάλεια, αλλά και προς όφελος όλων όσοι αποχωρίζονται πρόθυμα από τη σοφία του κόσμου, η οποία είναι μωρία παρά τω Θεώ, και εξερευνούν τη σοφία του Θεού ως κεκρυμμένους θησαυρούς. (1 Κορ. 3:19· Παροιμ. 2:4) Μ’ αυτό τον τρόπο και αυτοί επίσης επωφελούνται από τη σκέπη της σοφίας και βρίσκουν τον μόνο βέβαιο δρόμο διαφυγής και σωτηρίας.

10, 11. Πώς οι Ισραηλίτες έκαμαν σκέπη το χρήμα, και πώς αυτό εξυπηρετεί την Εταιρία σήμερα;

¹⁰ Εν τούτοις, δεν πρέπει να παραβλεφθή ότι ο κήρυξ (ο οποίος είχε και τα δύο είδη θησαυρού) παραδέχεται ότι «είναι σκέπη το αργύριον». Εφαρμόζεται άρα γε η περικοπή αυτή στους Χριστιανούς σήμερα, των οποίων η δύναμις έγκειται στον Ιεχωβά; Ναι. Όπως ακριβώς οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν τα υλικά των υπάρχοντα για να υποστηρίξουν την οργάνωσί, έτσι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα κάνουν το χρήμα των να εξυπηρετή τα συμφέροντα της θεοκρατίας. Όπως ακριβώς τα νόμιμα σωματεία χρησιμοποιούνται ως δούλοι από την Εταιρία για να προάγουν το έργο του κηρύγματος και να καθιστούν δυνατή τη χρήσι πολλών μέσων που αλλιώς δεν θα ήσαν διαθέσιμα, έτσι και το χρήμα βοηθεί στην οικοδόμησι μιας ισχυρής οργανώσεως και προσθέτει στον αίνον του Ιεχωβά.

¹¹ Οι Ισραηλίτες των αρχαίων χρόνων εχρησιμοποίησαν σοφά τον χρυσόν και τον άργυρον που είχε ληφθή από τους Αιγυπτίους ως δώρον απολυτρώσεως. Όταν ο Ιεχωβά εζήτησε μια συνεισφορά για να κατασκευασθή η «σκηνή του μαρτυρίου», η ανταπόκρισις υπερεκάλυψε την ανάγκη. «Και ήλθον, άνδρες τε και γυναίκες, όσοι ήσαν προθύμου καρδίας, φέροντες βραχιόλια και ενώτια, και δακτυλίδια, και περιδέραια, παν σκεύος χρυσούν.» Επιπρόσθετα υπήρχαν κυανή κλωστή και μαλλί, βύσσος, τρίχες αιγών, δέρματα κριών, δέρματα θώων, άργυρος, χαλκός και ξύλον σιττίμ (ακακίας). Τίποτε δεν έλειπε από ό,τι εχρειάζετο. «Πας ανήρ και γυνή, των οποίων η καρδία έκαμεν αυτούς προθύμους εις το να φέρωσι δια πάσαν την εργασίαν, την οποίαν προσέταξεν ο Ιεχωβά να γείνη δια χειρός του Μωυσέως, έκαμαν ούτω· οι υιοί Ισραήλ έφεραν προαιρετικήν προσφοράν εις τον Ιεχωβά.» (Έξοδ. 35:20-29, ΜΝΚ) Οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά σήμερα, όπως έκαμαν οι Ισραηλίτες και οι πρώτοι Χριστιανοί, χρησιμοποιούν τα υπάρχοντά των για να προαγάγουν την αγνή λατρεία. Η συνετή χρήσις του χρήματος καθιστά ικανή την Εταιρία ν’ αποστέλλη ιεραποστόλους σε νέους αγρούς, να ανοίγη νέα τμήματα, να διεξάγη νομικούς αγώνας νικηφόρως μέσω δαπανηρών δικών, να διοργανώνη μεγάλες συνελεύσεις, και με άλλους τρόπους να διαδίδη τα αγαθά νέα σε κάθε γωνία του κόσμου σύμφωνα με την εντολή του Ιεχωβά προς την οργάνωσί του.

12. Ποιες ευλογίες για τις οποίες εδόθη υπόσχεσις στον Ισραήλ μπορούν ν’ αναμένωνται από τον λαόν του Ιεχωβά σήμερα; και πώς αυτοί βλέπουν το μέλλον;

¹² Επί πλέον, οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπήρξαν πάντοτε και είναι τώρα ένας προβλεπτικός λαός. Όπως ακριβώς μεγάλη ευημερία είχε προλεχθή για τον πιστόν κατά σάρκα Ισραήλ, έτσι και ο πνευματικός Ισραήλ μπορεί να αναμένη πραγματικές ευλογίες: «Ο Ιεχωβά θέλει εξαποστέλλει επί σε την ευλογίαν εις τας αποθήκας σου, και εις πάντα όσα επιβάλης την χείρά σου· και θέλει σε ευλογήσει επί της γης την οποίαν Ιεχωβά ο Θεός σου δίδει εις σε. Και πάντες οι λαοί της γης θέλουσιν ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.» (Δευτ. 28:8, 10, ΜΝΚ) Τώρα που ο Ιεχωβά παρήγαγε τον λαόν του και τον κατέστησε έθνος, αυτοί μπορούν να βασίζωνται με εμπιστοσύνη στην επαγγελία του Ιεχωβά για ευημερία στη γη της οργανώσεώς των. Συνετή πρόνοια για το μέλλον και εξακολουθητική προβλεπτική όρασις θα τους καταστήση σαν τον μύρμηκα, «όστις μη έχων άρχοντα, επιστάτην, ή κυβερνήτην [δηλαδή, επάνω στη γη], ετοιμάζει την τροφήν αυτού το θέρος, συνάγει τας τροφάς αυτού εν τω θερισμώ.» (Παροιμ. 6:6-8) Προβλέποντας τις ανάγκες του θερισμού, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σχεδιάζουν ανάλογα το έργον των.—Γέν. 41:41-49· 2 Χρον. 8:4· 17:12.

ΤΑ ΔΕΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΗΣΑΝ ΜΙΑ ΣΚΙΑ

13. Ποια προμήθεια εγίνετο μέσω του νόμου των δεκάτων;

¹³ Όταν το έθνος Ισραήλ ωργανώθη, το να δίδη έγινε μέρος του Νόμου και «τύπος» για το Χριστιανικό «δίδειν». Αφού η λατρεία του Ιεχωβά επρόκειτο να είναι εξέχουσα στο έθνος, ήταν ανάγκη να γίνη κάποια προμήθεια για την οικονομική υποστήριξι αυτής της λατρείας. Δεν μπορούσαν όλοι να συμμετέχουν στο ιερατείον, αλλ’ ο Ιεχωβά σοφά επρονόησε για να συμμετέχουν όλοι στην υποστήριξι της ιερατικής υπηρεσίας. Αυτό εγίνετο μέσω του νόμου των «δεκάτων». «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Ααρών, Εν τη γη αυτών δεν θέλεις έχει κληρονομίαν, ουδέ θέλεις έχει μερίδα μεταξύ αυτών· εγώ είμαι η μερίς σου και η κληρονομία σου, εν μέσω των υιών Ισραήλ. Και ιδού, έδωκα εις τους υιούς Λευί πάντα τα δέκατα του Ισραήλ εις κληρονομίαν, δια την υπηρεσίαν αυτών την οποίαν υπηρετούσι, την υπηρεσίαν της σκηνής του μαρτυρίου.» Για τη συμπλήρωσι της διατάξεως αυτής των δεκάτων οι Λευίτες, λαμβάνοντας τις εισφορές των από τους Ισραηλίτες, έπρεπε με τη σειρά τους να δίδουν ένα δέκατον στους ιερείς, ως «δέκατον από του δεκάτου». Οι ιερείς ήσαν οι μόνοι στους οποίους επετρέπετο να προσφέρουν θυσίες και έπρεπε να είναι, όχι μόνο Λευίτες, αλλά και από τον οίκον του Ααρών. Οι άλλοι Λευίτες είχαν διάφορα άλλα καθήκοντα του ναού. (Αριθμ. 18:20-29, ΜΝΚ) Πραγματικά, λοιπόν, ένα δέκατον της ετησίας συγκομιδής κάθε ατόμου έπρεπε να δίδεται στον Ιεχωβά μέσω της ιερατικής του οργανώσεως.

14. Πού έπρεπε να φέρωνται τα δέκατα, και τι εξεικονίζεται μ’ αυτό;

¹⁴ Επιπρόσθετα, και άλλες εκούσιες εισφορές επετρέποντο και ενεθαρρύνοντο. «Τότε εις τον τόπον, όντινα εκλέξη Ιεχωβά ο Θεός σας, δια να κατοικίση εκεί το όνομα αυτού, εκεί θέλετε φέρει πάντα όσα εγώ προστάζω εις εσάς· τα ολοκαυτώματά σας, και τας θυσίας σας, τα δέκατά σας, και τας υψουμένας προσφοράς των χειρών σας.» (Δευτ. 12:11, ΜΝΚ) Σήμερα ο Ιεχωβά έχει εκλέξει και οικοδομήσει το πνευματικό του έθνος και έχει ιδρύσει τη λατρεία του σ’ αυτή την οργάνωσί ως κεντρικόν τόπον για όλους τους ανθρώπους της γης να συναθροίζωνται και να προσφέρουν σ’ αυτόν τον αίνον των.

15. Για ποιο δεύτερο δέκατον υπήρχε διάταξις, και σε τι θα εχρησιμοποιείτο αυτό;

¹⁵ Ένα δεύτερο δέκατον της ετησίας αυξήσεώς των έπρεπε επίσης να τίθεται κατά μέρος από τους Ισραηλίτες. Αυτό ήταν για να πληρώνουν όταν επήγαιναν στις τακτικές των εορταστικές συνελεύσεις λατρείας. «Και θέλεις δώσει το αργύριον αντί οποιουδήποτε πράγματος επιθυμεί η ψυχή σου, αντί βοών, ή αντί προβάτων, ή αντί οίνου, ή αντί σίκερα, ή αντί οποιουδήποτε πράγματος ορέγεται η ψυχή σου· και θέλεις τρώγει εκεί ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, και θέλεις ευφρανθή, συ, και ο οίκός σου.» Κάθε τρίτο έτος (σε μια περίοδο από επτά) το δέκατον έπρεπε να χρησιμοποιήται για τους πτωχούς, αλλ’ αυτό δεν ακύρωνε το δέκατο των Λευιτών. (Δευτ. 14:22-29) Αργότερα, επεβλήθησαν φόροι για την υποστήριξι του βασιλέως. (1 Σαμ. 8:15) Αυτό δεν αποτελούσε μέρος του Νόμου και στην πράξι το μερίδιο του βασιλέως έγινε τόσο μεγάλο κατά τη διάρκεια των παρεκκλίσεων του Ισραήλ, ώστε αφήνοντο ολίγα ή τίποτε για τους ιερείς. Κατ’ ανάγκην, λοιπόν, όταν εγίνετο αποκατάστασις της αληθινής λατρείας, εγίνετο και αποκατάστασις των δεκάτων.—2 Χρον. 31:2-10· Έσδρας 8:28· Νεεμ. 10:37, 38.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΙΣΦΟΡΑΣ

16. Είναι Γραφική η Χριστιανική πληρωμή δεκάτων; και τι αποκαλύπτουν τα λόγια του Ιησού προς τους Φαρισαίους;

¹⁶ Σήμερα πολλές θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανισμού» απαιτούν από τα μέλη των να προσφέρουν δέκατα, ή ένα δέκατον του εισοδήματός των. Είναι το δέκατον που απαιτείται από τους Χριστιανούς, σύμφωνο με τις Γραφές; Η απάντησις είναι, Όχι. Οι αληθινοί Χριστιανοί θα εμμείνουν στη Γραφή και θ’ ακολουθήσουν τις εντολές της. Και τι αποκαλύπτει το θείο Υπόμνημα; Εν πρώτοις τα δέκατα στον Ισραήλ ήσαν ένα μέσον για ένα σκοπό, δεν ήσαν ο σκοπός ο ίδιος. Δεν έπρεπε να τονισθή η προσφορά του υλικού αλλά τα ζητήματα της λατρείας που συνεδέοντο με την προσφορά αυτή. Ο Ιησούς το ετόνισε αυτό στις ψευδείς θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του: «Αλλ’ ουαί εις εσάς τους Φαρισαίους, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το πήγανον και παν λάχανον, και παραβλέπετε την κρίσιν και την αγάπην του Θεού. Ταύτα έπρεπε να κάμητε, και εκείνα να μη αφήσητε.» Η αφήγησις του Ματθαίου η σχετική με τη δριμεία αυτή καταγγελία του Ιησού δείχνει ότι τα δέκατα δεν εθεωρούντο καν ως ένα από τα βαρύτερα ζητήματα του Νόμου.—Λουκ. 11:42· Ματθ. 23:23.

17. Πώς μπορεί να καταδειχθή ότι τα δέκατα κατηργήθησαν μαζί με το υπόλοιπο του Νόμου του Μωυσέως;

¹⁷ Επί πλέον, αφού τα δέκατα προωρίζοντο να υποστηρίζουν το Λευιτικόν ιερατείον, η κατάργησις του ιερατείου αυτού θα καταργούσε την υποχρέωσι των δεκάτων, ο δε Παύλος εξέθεσε σαφώς ότι το ιερατείο τού Ααρών έπρεπε να δώση τόπο στο ανώτερο ιερατείο του Ιησού Χριστού, το οποίον είναι κατά μίαν νέαν τάξιν, την τάξιν Μελχισεδεκ. Κατόπιν λέγει: «Διότι μετατιθεμένης της ιεροσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται.» (Εβρ. 7:12) Αυτό σημαίνει ότι με την κατάργησι του Νόμου του Μωυσέως και του Ααρωνικού ιερατείου, ο νόμος των δεκάτων παρέρχεται μαζί των. Συνεπώς, αφού οι Χριστιανοί δεν είναι υπό τον Νόμον, αλλ’ υπό την χάριν του Θεού, καμμιά οργάνωσις δεν μπορεί Γραφικώς να απαιτήση από τα μέλη της την προσφορά δεκάτων.

18. Το ότι έδωσε ο Αβραάμ δέκατον στον Μελχισεδέκ αποτελεί μήπως εξουσιοδότησι για τη Χριστιανική απαίτησι δεκάτων; Εξηγήστε.

¹⁸ Μερικοί που επιμένουν στη Χριστιανική απαίτησι δεκάτων, υποστηρίζουν ότι η διάταξις αυτή ήταν σε εφαρμογή προτού δοθή ο Νόμος και ότι συνεπώς δεν ετερματίσθη μαζί με τον Νόμο. Υπάρχει κάποια βάσις για ένα τέτοιο συμπέρασμα; Η πρώτη μνεία δεκάτων γίνεται στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο της Γενέσεως. «Και ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς της Σαλήμ, έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν, και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος, όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρά σου. Και ο Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων.» (Γέν. 14:18-20) Μερικοί ισχυρίζονται ότι η πράξις αυτή από μέρους του Αβραάμ αποδεικνύει ότι εσυνήθιζε να δίνη δέκατα. Δεν αναγράφεται πουθενά ότι ο Αβραάμ διετάχθη να δώση κάτι, ιδιαίτερα ένα ειδικό ποσόν, στην περίπτωσι αυτή ή σε μια άλλη περίπτωσι και δεν αναγράφεται ότι η πράξις του επανελήφθη ποτέ έστω και στον Μελχισεδέκ, ο οποίος εξεικόνιζε τον Ιησού Χριστό. Είναι εντελώς σαφές από την αφήγησι ότι αυτό ήταν ένα μοναδικό εκούσιο δώρο για αναγνώρισι της νίκης του Ιεχωβά που ελευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ.

19. Τι αποκαλύπτει η ευχή του Ιακώβ να δώση το δέκατον του εισοδήματός του, όσον αφορά μια εντολή για προσοφορά δεκάτων;

¹⁹ Ότι αυτό δεν ήταν μια δεσμευτική διάταξις ούτε για τους αμέσους απογόνους του Αβραάμ καταδεικνύεται από μια ευχή που έκαμε ο εγγονός του Ιακώβ: «Και ευχήθη ο Ιακώβ ευχήν, λέγων, Αν ο Θεός ήναι μετ’ εμού, και με διαφυλάξη εν τη οδώ ταύτη εις την οποίαν υπάγω, και μοι δώση άρτον να φάγω, και ένδυμα να ενδυθώ . . . εκ πάντων όσα μοι δώσης, το δέκατον θέλω προσφέρει εις σε.» (Γέν. 28:20-22) Είναι παράλογο να πιστέψωμε ότι ο Ιακώβ θα υπήκουε σε μια διάταξι του Θεού υπό τον όρον ότι ο Θεός θα του χορηγούσε προσωπική ευημερία. Για τούτο είναι προφανές ότι η ευχή του ήταν εκούσια προσφορά από μέρους του και όχι τήρησις ή συμφωνία τηρήσεως μιας εντολής για προσφορά δεκάτων που είχε προηγουμένως ορισθή. Ούτε μπορούσε μια τέτοια προσωπική ευχή να ερμηνευθή ότι εδέσμευε τους υιούς του. Από μια εξέτασι, λοιπόν, του θείου υπομνήματος γίνεται φανερό ότι πάντοτε οι δούλοι του Ιεχωβά έδιναν ελεύθερα και εκούσια, αλλά μόνο στη διάρκεια της περιόδου του Νόμου του σαρκικού Ισραήλ με τους τύπους του και τις σκιές του διέταξε ο Ιεχωβά να δίδωνται δέκατα.

20. Ποια είναι η αντιτυπική πραγματικότης του νόμου των δεκάτων; και πώς αυτό καταδεικνύεται Γραφικώς;

²⁰ Τι εξεικονίζεται από το ότι οι Ισραηλίτες έδιδαν ένα δέκατον της ετησίας των αυξήσεως; Αφού το δέκα σημαίνει γήινη πληρότητα, παριστάνει ότι ο Χριστιανός δίνει κάθε τι που έχει στην υπηρεσία της Βασιλείας. Σημαίνει πρωτίστως ότι δίνει τον εαυτό του ανεπιφύλακτα και χωρίς όρους σε αφιερωμένη υπηρεσία κηρύγματος και υποστήριξι της οργανώσεως του Ιεχωβά. «Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» «Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» Αλλ’ ασφαλώς αυτό περιλαμβάνει επίσης την εκούσια προσφορά των υλικών υπαρχόντων ενός ατόμου, επειδή ο Παύλος προσθέτει: «Την δε αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε· διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός.» (Εβρ. 10:7· 13:15, 16) Τα λόγια των δύο μεγάλων εντολών του Ιησού τονίζουν περαιτέρω τη βεβαιότητα: «“Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.” αύτη είναι η πρώτη εντολή. Και δευτέρα ομοία, αύτη, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» (Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ) Ο Ιησούς περαιτέρω ενουθέτησε τους μαθητάς του: «Πωλήσατε τα υπάρχοντά σας, και δοτέ ελεημοσύνην.» (Λουκ. 12:33) Στη διάρκεια της προσωρινής επειγούσης ανάγκης που ακολούθησε τη μεγάλη μεταστροφή της Πεντηκοστής, οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν την ευκαιρία να τηρήσουν την εντολή αυτή κατά γράμμα. «Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία· και ουδέ είς έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού, αλλ’ είχον τα πάντα κοινά.» (Πράξ. 4:32) Οι προσευχές των μπορεί κάλλιστα να απηχούσαν την προσευχή του πατρός των Δαβίδ όταν είδε τον μεγάλο πλούτο που προσεφέρθη για την οικοδόμησι του ναού του Ιεχωβά: «Αλλά τις είμαι εγώ, και τις ο λαός μου, ώστε να δυνηθώμεν να προσφέρωμεν προθύμως εις σε κατά ταύτα; διότι τα πάντα έρχονται εκ σου, και εκ των σων δίδομεν εις σε.» (1 Χρον. 29:14) Ο Ιεχωβά γνωρίζει όλες τις ανάγκες μας και μας δίνει ευημερία όπως βλέπει κατάλληλο. Πώς θα μπορούσε να λεχθή ότι η ανεπιφύλακτη αφιέρωσις δεν περιλαμβάνει και το να δίδωμε σ’ αυτόν από τα υλικά μας υπάρχοντα που είναι δικά του, προς αίνον του και υποστήριξιν της οργανώσεώς του; Πλήρης και τελεία παροχή είναι το πραγματικό αντίτυπον του νόμου των δεκάτων.

ΠΙΣΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

21. Πώς το παράδειγμα του Ιακώβου περί πίστεως καταδεικνύει το πνεύμα της γενναιοδωρίας μεταξύ του λαού του Ιεχωβά;

²¹ Ο Ιησούς ποτέ δεν βρέθηκε στην ανάγκη να ζητήση χρήματα για τη διακονία του. Ήταν διάκονος του Ιεχωβά και ο Ιεχωβά του έδινε ευημερία. Για τον ίδιο αυτόν λόγο η Εταιρία Σκοπιά και οι μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν περιέφεραν ένα δίσκο συνεισφορών ούτε επεφόρτισαν ποτέ με συνδρομές άτομα που είναι συνταυτισμένα με την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Αυτό ποτέ δεν υπήρξε αναγκαίο, δεν είναι τώρα και, με τη βοήθεια του Θεού, δεν θα είναι ποτέ αναγκαίο εφ’ όσον ο λαός του Ιεχωβά θα έχη το πνεύμα που ο Θεός έθεσε σ’ αυτόν να είναι ιλαρός δότης. Το ότι έτσι δίδει ο λαός του ασφαλώς φέρνει χαρά στην καρδιά του Ιεχωβά όπως φέρνει και σε όλη την οικογένεια της μεγάλης του οργανώσεως. Το ενδιαφέρον των για την προαγωγή του αίνου του δεν είναι απλώς υπηρεσία χειλέων, ούτε είναι μόνο ζήτημα πίστεως γι’ αυτούς. Ο Ιάκωβος κατέδειξε την πίστι με το εξής παράδειγμα: «Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι, και στερώνται της καθημερινής τροφής, και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος;» (Ιάκ. 2:15, 16) Η πρόοδος του έργου στον σημερινό καιρό είναι απόδειξις ότι, όταν οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά βλέπουν την ανάγκη στη μεγάλη οικογένεια του Θεού, είτε στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας είτε στο τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά, δεν προσεύχονται απλώς για ευημερία λέγοντας ‘ο Ιεχωβά θα προμηθεύση!’ και έπειτα ακολουθώντας τις διάφορες κατευθύνσεις των. Η ανταπόκρισίς των είναι ίδια μ’ εκείνη της πρώτης εκκλησίας.

22. Πώς ανταπεκρίθησαν οι Μακεδονικές εκκλησίες στην ανάγκη των αδελφών της Ιερουσαλήμ, και γιατί αυτό έφερε τόση χαρά στον Παύλο;

²² Οι υλικές ανάγκες μιας διεθνούς οργανώσεως δεν ικανοποιούνται με πίστι μόνον, όπως δεν ικανοποιείται και το παγκόσμιο κήρυγμα. Η υλική γενναιοδωρία που είναι αναγκαία για τους Χριστιανούς κατεδείχθη στους νεωτέρους χρόνους όπως και στην αρχή της Χριστιανικής εκκλησίας. Σήμερα, όπως και τότε, άνθρωποι από όλα τα έθνη έρχονται στην αλήθεια και συνταυτίζονται με την οργάνωσι του Θεού. Πολύ λίγοι απ’ αυτούς είναι πλούσιοι στα υλικά πράγματα της ζωής αυτής ούτε ζητούν τέτοια πράγματα, αλλά γνωρίζουν ότι μέσω της οργανώσεώς του ο Κύριος τούς έφερε στην αλήθεια και έτσι με χαρά την υποστηρίζουν. Λόγω του μεγάλου διωγμού της πρώτης εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, το κυβερνών σώμα και άλλοι από τους πιστούς Χριστιανούς εκεί έφθασαν σε ένδεια. Όταν οι διεσπαρμένες εκκλησίες άκουσαν για την κατάστασί τους παρέσχον πρόθυμα βοήθεια έστω και αν δεν είχαν υπεραφθονία οι ίδιοι. Ο Παύλος εχάρη τόσο για την ανταπόκρισι των Μακεδονικών εκκλησιών, ώστε έγραψε στους Κορινθίους: «Γνωστοποιούμεν δε εις εσάς, αδελφοί, την χάριν του Θεού την δεδομένην εις τας εκκλησίας της Μακεδονίας· ότι η περισσεία της χαράς αυτών, ενώ εδοκίμαζον μεγάλην θλίψιν, και η βαθεία πτωχεία αυτών ανέδειξαν εκ περισσού τον πλούτον της ελευθερότητος αυτών. Διότι υπήρξαν κατά δύναμιν, (μαρτυρώ τούτο,) και υπέρ δύναμιν, αυτοπροαίρετοι· παρακαλούντες ημάς μετά πολλής παρακλήσεως να δεχθώμεν την χάριν και την κοινωνίαν της διακονίας της εις τους αγίους.»—2 Κορ. 8:1-4.

23. Με ποιες άλλες ιδιότητες συνέδεσε ο Παύλος την παροχή χρημάτων; και με ποια αρχή ενεθάρρυνε τους αδελφούς;

²³ Οι Κορίνθιοι οι ίδιοι είχαν επίσης γενναιόδωρα ανταποκριθή, και ο Παύλος, αποστέλλοντας τον Τίτο σ’ αυτούς για να λάβη την εισφορά των, έγραψε σχετικά με τούτο: «Καθώς λοιπόν περισσεύετε εν παντί, εν πίστει και λόγω και γνώσει και πάση σπουδή, και τη προς ημάς αγάπη σας, ούτω σπουδάσατε να περισσεύσητε και εν ταύτη τη χάριτι.» (2 Κορ. 8:7) Έτσι ο Παύλος συνδέει παροχή χρημάτων με την πίστι και τη γνώσι και την αγάπη, και την συνιστά ως κατάστασιν πνευματικής υγείας. Τους υπενθύμισε την αρχή ότι το να σπείρη κανείς με φειδωλία σημαίνει και να θερίση με φειδωλία και κατόπιν τους ενεθάρρυνε «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Μολονότι η εισφορά ήταν εντελώς εκούσια, κανείς δεν έπρεπε να φρονή ότι μπορούσε να μη συμμετάσχη, επειδή ο Παύλος είπε: «Δυνατός δε είναι ο Θεός να περισσεύση πάσαν χάριν εις εσάς, ώστε έχοντες πάντοτε εν παντί πάσαν αυτάρκειαν, να περισσεύητε εις παν έργον αγαθόν.»—2 Κορ. 9:6-9.

24. Ποιες ευλογίες γίνονται φανερές μέσω της υλικής υποστηρίξεως της οργανώσεως του Ιεχωβά;

²⁴ Η διακονία των σε φιλάγαθες δωρεές δεν ήταν μόνο υποστήριξις της οργανώσεως στις υλικές της ανάγκες, αλλά ήταν μια μεγάλη χαρά και πηγή αίνου στο όνομα του Ιεχωβά. «Πλουτιζόμενοι κατά πάντα εις πάσαν ελευθεριότητα, ήτις εργάζεται δι’ ημών ευχαριστίαν εις τον Θεόν. Διότι η διακονία της υπηρεσίας ταύτης ουχί μόνον προσαναπληροί τας στερήσεις των αγίων, αλλά και περισσεύει δια πολλών ευχαριστιών προς τον Θεόν, (επειδή δοκιμάζοντες την διακονίαν ταύτην, δοξάζουσι τον Θεόν δια την υποταγήν της εις το ευαγγέλιον του Χριστού ομολογίας σας, και δια την ελευθεριότητα της προς αυτούς και προς πάντας μεταδόσεως).» (2 Κορ. 9:11-13) Με τον ίδιο τρόπο οι εκούσιες παροχές των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα για την υποστήριξι της μεγάλης παγκοσμίου οργανώσεως αληθινών λάτρεων, είναι επίσης αιτία χαράς και αίνου στον Ιεχωβά. Όχι με εξαναγκασμό αλλά ελεύθερα—πολλοί από το υστέρημά των—μετέχουν όλοι στην υλική προαγωγή του έργου καθώς και με τον λόγον της μαρτυρίας των.

25. Ποια υλική προμήθεια γίνεται, για να συναθροίζωνται οι νέοι που θα έλθουν;

²⁵ Χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, πρόκειται ακόμη να έλθουν και να ενωθούν στη διόγκωσι του χορού του αίνου στον Ιεχωβά. Με προβλεπτική προσδοκία γίνεται ήδη προμήθεια γι’ αυτούς μέσω των ωργανωμένων τμημάτων της Εταιρίας και των τοπικών Αιθουσών Βασιλείας. Αν οι άνθρωποι αυτοί πρόκειται να συναχθούν μαζί μας και να εκπαιδευθούν για το διακονικό έργο, πρέπει να προμηθεύσωμε τόπους για να συνέρχονται και πρέπει να πληρωθή το ενοίκιο αυτών των τόπων. Γι’ αυτόν τον σκοπό τοποθετούνται κουτιά συνεισφορών στις Αίθουσες Βασιλείας και οι εκούσιες δωρεές που λαμβάνονται από τους αδελφούς χρησιμοποιούνται για την καταβολή των δαπανών της εκκλησίας. Από το πλεόνασμα, καθώς μπορεί ν’ αποφασίση η εκκλησία, γίνονται συνεισφορές στον λογαριασμό του τμήματος «Η Προοπτική της Συνεισφοράς Σας», εκ μέρους της εκκλησίας στην Εταιρία. Αυτό οι αδελφοί χαίρουν να το πράττουν.

ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ

26. Πώς ο «Χριστιανισμός» μετεχειρίσθη κακώς και κατεχράσθη τον πλούτο που συνέλεξε εν ονόματι του Θεού;

²⁶ Οι ψευδείς θρησκευτικές οργανώσεις συλλέγουν τεράστια ποσά χρημάτων με κάθε μέσον. Τα χρήματα αυτά χρησιμοποιούνται για την οικοδόμησι μεγάλων και δαπανηρών κτιρίων, συνήθως πέραν από την οικονομική δυνατότητα των ανθρώπων που συναθροίζονται σ’ αυτά. Εκτός αυτού, διατηρούνται ένας δαπανηρός κλήρος και συχνά ένας πληρωμένος χορός. Εκείνοι από το ποίμνιο, που συνεισφέρουν σ’ αυτά τα συστήματα, ατενίζουν τα μεγαλοπρεπή των οικοδομήματα και θεωρούν τους εαυτούς των ευδαίμονας. Θεωρούν ως ατυχείς εκείνους που είναι υποχρεωμένοι να συναθροίζωνται σε ολιγώτερο «επιβλητικά» και «εμπνέοντα το δέος» οικοδομήματα. Αλλά κατά τι μπορούν να συμβάλουν όλα αυτά στη δόξα του Θεού; Μπορεί οποιαδήποτε από τις πιο ωραίες και δαπανηρές εκκλησίες της σήμερον να συγκριθή με τη λαμπρότητα του ναού του Σολομώντος; Και όμως ο οικοδόμος του οίκου εκείνου της λατρείας στην προσευχή της αφιερώσεώς του είπε: «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος, τον οποίον ωκοδόμησα!» (1 Βασ. 8:27) Πόσο κακώς μετεχειρίσθη και κατεχράσθη ο «Χριστιανισμός» τον μεγάλο πλούτο που συνέλεξε εν ονόματι του Θεού! «Μήπως θέλει κλέπτει ο άνθρωπος τον Θεόν; σεις όμως με εκλέπτετε· και λέγετε, Εις τι σε εκλέψαμεν; Εις τα δέκατα και εις τας προσφοράς. Σεις είσθε κατηραμένοι με κατάραν· διότι σεις με εκλέψατε, ναι, σεις, όλον το έθνος.» (Ματθ. 3:8, 9) Όλο το χρήμα που ο «Χριστιανισμός» απέσπασε εκβιαστικά από τους οπαδούς του δεν φέρνει λόγους αίνου προς τον Ιεχωβά ούτε παρηγορία μέσω των σκοπών του στους ανθρώπους. Αντιθέτως, ο πλούτος του «Χριστιανισμού» χρησιμοποιείται στην ειδωλολατρία. «Σεις δε, οίκος Ισραήλ, ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Υπάγετε, λάτρευετε έκαστος τα είδωλα αυτού, και του λοιπού, εάν δεν θέλητε να μου ακούητε· και μη βεβηλόνετε πλέον το όνομά μου το άγιον με τα δώρά σας, και με τα είδωλά σας.»—Ιεζ. 20:39.

27. Πού βρίσκεται η ευημερία των μαρτύρων του Ιεχωβά;

²⁷ Εξ άλλου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά παρουσιάζουν μια πάντοτε επεκτεινόμενη οργάνωσι διακόνων τελείως εκπαιδευμένων στην υπηρεσία και τον αίνο του Θεού των. Αυτή είναι η ευημερία των και χαίρουν για τη μερίδα που ο καθένας τους έχει στη γενναιόδωρη υποστήριξι του προγράμματος που το καθιστά πραγματοποιήσιμο. Δεν συσσωρεύουν μεγάλα ποσά για να πλουτίσουν, ούτε επιτρέπουν η ανάγκη του χρήματος, ή η αναγκαία του δαπάνη, να τους εκτρέψουν από τον πραγματικό σκοπό της οργανώσεώς των. Ούτε συνεισφέρουν ως ‘πληρωμή’ για τις ευλογίες που λαμβάνουν στις Αίθουσες Βασιλείας. Η αλήθεια, πολυτιμότερη από το χρυσίον και το αργύριον, δεν μπορεί να αγορασθή. Και η αλήθεια φέρνει αγάπη για τον Θεό και η αγάπη εκδηλώνεται με το να δίνη κανείς γενναιόδωρα.

28. Πώς εκδηλώνεται η ενότης όλων στην εκκλησία με το να δίδουν;

²⁸ Στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν βαστάζουν τις δαπάνες της οργανώσεως ολίγοι μόνο. Ως ένα ακόμη παράδειγμα της ενότητός των αναφέρομε ότι η χρηματοδότησις του έργου γίνεται με τη συνδυασμένη προσφορά όλων. Λόγου χάριν, αν υπάρχουν πενήντα πρόσωπα που συναθροίζονται σε μια Αίθουσα Βασιλείας και το ενοίκιο είναι τριάντα δολλάρια τον μήνα, αυτό σημαίνει ένα μέσον όρον εξήντα σεντς για κάθε πρόσωπο. Μερικοί θα είναι ικανοί να δώσουν περισσότερα και μερικοί ολιγώτερα, αλλ’ εκείνοι που δεν μπορούν να δώσουν το ποσόν αυτό, δεν είναι ανάγκη να αισθάνωνται ντροπή ή ότι δεν μπορούν να έχουν κάποια συμμετοχή. Ο Ιησούς το κατέστησε αυτό πολύ φανερό όταν έδειξε πόσο ο Ιεχωβά εκτιμούσε τον ‘οβολόν της χήρας’. «Είδε δε και χήραν τινά πτωχήν βάλλουσαν εκεί δύο λεπτά, και είπεν, Αληθώς σας λέγω, ότι η πτωχή αύτη χήρα έβαλε περισσότερον πάντων· διότι άπαντες ούτοι εκ του περισσεύματος αυτών έβαλον εις τα δώρα του Θεού· αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλεν όλην την περιουσίαν όσην είχε.» (Λουκ. 21:2-4) Εκείνοι που έχουν αφθονία δίνουν όπως μπορούν· δεν τους ζημιώνει αυτό και είναι ευάρεστο στον Κύριο. Αλλά εκείνος που δίνει από το μικρό του ποσόν δείχνει την ειλικρίνειά του σε μεγαλύτερο ακόμη βαθμό.

29. Πώς μπορεί να καταδειχθή ότι οι ευλογίες που συμβαδίζουν με την υλική υποστήριξι της οργανώσεως δεν πρέπει να περιορίζωνται σ’ εκείνους που έχουν πολλά χρήματα;

²⁹ Οι ψευδείς θρησκείες του «Χριστιανισμού» δεν εκτιμούν ούτε ενθαρρύνουν το να δίδωνται μικρά ποσά, αυτό όμως δεν αληθεύει για την οργάνωσι του Ιεχωβά. Θυμηθήτε ότι ο Παύλος κατέδειξε πως η υλική προσφορά είναι ένα σπουδαίο μέρος της εκδηλώσεως του Χριστιανού και λαμβάνεται με ευχαριστίες προς τον Θεό. Ενώ τα φιλάγαθα έργα τού κηρύγματος αποτελούν το πρώτο μέλημα του διακόνου, μια προσπάθεια ακόμη για την υποστήριξι της οργανώσεως με φιλάγαθες προσφορές, οσοδήποτε μικρές, είναι ουσιώδης για την πνευματική υγεία και ωριμότητα του Χριστιανού. Πώς συμβαίνει αυτό; Παρατηρήστε τις πνευματικές προσφορές για μια στιγμή. Πάρτε, λόγου χάριν, την προσφορά του διακόνου που μπορεί να δαπανά μόνο μια ώρα τον μήνα στο κήρυγμα του ευαγγελίου από σπίτι σε σπίτι. Ασφαλώς η συμβολή αυτή στην προαγωγή της Βασιλείας, μολονότι μικρή, δεν απορρίπτεται· έτσι δεν είναι; Και αν ο αδελφός δεν μπορή να κάμη κάτι περισσότερο απ’ αυτό σ’ ένα μήνα, κανείς δεν βλέπει την προσπάθειά του ως ‘υστερούσαν από την αναλογία’· δεν είναι έτσι; Όλοι χαίρουν επειδή είχε συμμετοχή στη μαρτυρία της Βασιλείας και αναγνωρίζουν ότι κάτι καλό έγινε. Κανείς δεν σκέπτεται να συγκρίνη τη μία του ώρα με τις χιλιάδες που εχρησιμοποιήθησαν στο κήρυγμα αυτόν τον μήνα. Γιατί, λοιπόν, εκείνος που μπορεί να συνεισφέρη μόνο δεκαπέντε ή είκοσι σεντς ως φιλάγαθη προσφορά, να συγκρίνη την προσφορά του με τις ολικές δαπάνες της εκκλησίας ή με το μεγάλο ποσόν που δαπανάται κάθε μήνα από το τμήμα; Εκείνοι που μπορούν να δαπανούν ολίγες μόνο ώρες στην υπηρεσία δεν παραμένουν στο σπίτι τους επειδή ‘οι σκαπανείς μπορούν να διαθέτουν πολύ περισσότερον καιρό’. Ούτε πρέπει η υλική υποστήριξις της οργανώσεως, και οι ευλογίες που συμβαδίζουν με την παροχή αυτή, να περιορίζωνται σ’ εκείνους που έχουν πολλά χρήματα. Αν δεν υπήρχε καμμιά ανταπόκρισις για πνευματική προσφορά κατά την αποκατάστασι της αληθινής λατρείας που άρχισε με την περίοδο Ηλία, και αν δεν είχε κηρύξει κανένας, δεν θα υπήρχε καμμιά επέκτασις του αίνου του Ιεχωβά, και πώς θα μπορούσε οποιοσδήποτε από μας να έχη φερθή στην αλήθεια; Ομοίως, αν κανείς δεν είχε συνεισφέρει τόσο γενναιόδωρα όπως στους περασμένους καιρούς—και όπως σήμερα—το έργο θα είχε περικοπή και θα ήταν πιθανώς αδύνατον για μας να διαβάζωμε τη Σκοπιά σήμερα! Κάθε ευχαριστία ανήκει στον Ιεχωβά για την ωριμότητα της οργανώσεώς του και για το πνεύμα της γενναιοδωρίας που υπάρχει στον λαό του!

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

30, 31. Πώς το παράδειγμα του γεωργού διευκρινίζει την ανάγκη για κάθε δράσι στην οργάνωσι;

³⁰ Τα μέλη των εκκλησιών, όχι μόνο ανταποκρίνονται στις ανάγκες της τοπικής οργανώσεως, αλλά ενθυμούνται επίσης το εκτεταμένο έργο που γίνεται από την καθεμιά από τις υπερεβδομήκοντα οργανώσεις τμημάτων της Εταιρίας σε όλο τον κόσμο. Όπως ακριβώς απεστέλλοντο συνεισφορές στο κυβερνών σώμα της πρώτης εκκλησίας, έτσι και οι αδελφοί σε όλο τον κόσμο υποστηρίζουν το γραφείον της οργανώσεως του Ιεχωβά στη χώρα των. Αληθινά λέγεται ότι ο Ιεχωβά είναι το κύριον υποστήριγμα της οργανώσεώς του. Είναι ικανός να προμηθεύη όλα τα αναγκαία πράγματα, τόσο για την οργάνωσι, όσο και για κείνους που την αποτελούν. Αυτός είναι ο μεγάλος Δότης και Παραγωγός Καρπών. «(Καθώς είναι γεγραμμένον, “Έσκόρπισεν, έδωκεν εις τους πένητας· η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.” Ο δε χορηγών σπόρον εις τον σπείροντα, και άρτον προς τροφήν, είθε να χορηγή και να πληθύνη τον σπόρον σας, και να αυξήση τα γεννήματα της δικαιοσύνης σας.)» (2 Κορ. 9:9, 10) Όλα όμως όσα παράγονται, συμμετέχουν στη λειτουργία της παραγωγής αυτά τα ίδια. Ο Ιεχωβά προμηθεύει άφθονα εφόδια υλικής τροφής· ωστόσο, ο γεωργός πρέπει να εργασθή για να παραχθή η συγκομιδή. Και αν ακολουθήση τους από τον Θεό καθιδρυμένους κανόνας, θα λάβη αρκετά όχι μόνο για να διατηρηθή ο ίδιος ως τον καιρό του επομένου φυτεύματος, αλλά θα έχη και σπόρο για να φυτέψη. (Ησ. 28:23-26) Ο ίδιος κύκλος βρίσκεται στη θεοκρατική επέκτασι της οργανώσεως του Ιεχωβά.

³¹ Όλοι όσοι απολαμβάνουν την πνευματική προμήθεια του Ιεχωβά και φθάνουν σε ωριμότητα συμμετέχουν στο έργο του κηρύγματος. Η πνευματική τροφή είναι άφθονη, και όμως μερικοί πρέπει ν’ αφιερώσουν τον καιρό τους στο να την παραγάγουν. (Πράξ. 6:1-4) Αυτό ο Κύριος το κατέστησε δυνατόν χαρίζοντας γενναιόδωρα τους καταλλήλους ανθρώπους στην οργάνωσι. Η συγγραφή και εκτύπωσις των δημοσιευμάτων που περιέχουν το ωραίο άγγελμα των αγαθών νέων είναι πράγματι προνόμια. Αλλ’ η διανομή των εντύπων είναι επίσης αναγκαία για τον θερισμό και συνεπιφέρει τις ειδικές ευλογίες της. Ο γεωργός, προτού μπορέση να συγκομίση τους καρπούς των κόπων του, πρέπει πρώτα να οργώση και βωλοκοπήση το έδαφος, να σπείρη, να ποτίση και να καλλιεργήση. Έτσι, κάθε δράσις στην οργάνωσι είναι αναγκαία και όλοι εργάζονται μαζί για να συμπληρώσουν τη διάταξι.

32. Πώς καταδεικνύεται η αλληλοεξάρτησις των μερών της οργανώσεως στην παραγωγή των εντύπων;

³² Εκτός αυτού, εκείνοι που δεν μπορούν να έχουν μέρος στην παραγωγή των εντύπων, μπορούν να βοηθούν οικονομικώς τη μορφή αυτή του έργου. «Διότι ευηρεστήθησαν η Μακεδονία και Αχαΐα να κάμωσι τινά βοήθειαν εις τους πτωχούς των αγίων των εν Ιερουσαλήμ. Ευηρεστήθησαν τωόντι, και είναι οφειλέται αυτών. Διότι εάν τα έθνη έγειναν συγκοινωνοί αυτών εις τα πνευματικά, χρεωστούσι να υπηρετήσωσιν αυτούς και εις τα σωματικά.» Αυτό δείχνει την αλληλοεξάρτησι των διαφόρων μέρων της οργανώσεως, που το καθένα τους έχει τη δική του συμμετοχή προμηθεύοντας εκείνο που λείπει από τα άλλα. «Επειδή δεν θέλω να ήναι εις άλλους αίνεσις, εις εσάς δε στενοχωρία· αλλά να γείνη εν ισότητι, ώστε εν τω παρόντι καιρώ το περίσσευμά σας να αναπληρώση την στέρησιν εκείνων· δια να χρησιμεύση και το περίσσευμα εκείνων εις την στέρησίν σας ώστε να γείνη ισότης· καθώς είναι γεγραμμένον “Όστις είχε συνάξει πολύ, δεν ελάμβανε πλειότερον· και όστις ολίγον, δεν ελάμβανεν ολιγώτερον”.»—Ρωμ. 15:26, 27· 2 Κορ. 8:13-15.

33. Επειδή ενεργούσαν συνετά σε ποια ευκαιρία ευλογήθηκαν οι Φιλιππήσιοι αδελφοί;

³³ Εκτός από την εκτύπωσι συγγραμμάτων που εκτελούν πολλά τμήματα, υπάρχουν και πολλά άλλα έξοδα αναγκαία για την υποστήριξι του προγράμματος επεκτάσεως, και σ’ αυτά μπορούν να συμμετέχουν επίσης οι αδελφοί. Ο Παύλος ενησχολείτο στο έργο επισκέψεως περιοχών όταν έγραψε: «Πλην καλώς επράξατε γενόμενοι συγκοινωνοί εις την θλίψιν μου. Εξεύρετε δε και σεις, Φιλιππήσιοι, ότι εν αρχή του ευαγγελίου, ότε εξήλθον από Μακεδονίας, ουδεμία εκκλησία συνεκοινώνησε μετ’ εμού περί δόσεως και λήψεως, ειμή σεις μόνοι· διότι και εν Θεσσαλονίκη και άπαξ και δις μοι επέμψατε εις την χρείαν μου.» (Φιλιππησ. 4:14-16) Οι Φιλιππήσιοι αδελφοί ενεργούσαν συνετά σύμφωνα με τις ευκαιρίες των και ασφαλώς έλαβαν ευλογία από τον Κύριο και ευνοϊκή μνεία στον εμπνευσμένο του Λόγο. Πολλές εκκλησίες και σήμερα αναγνωρίζουν ομοίως αυτή την ευκαιρία και συμμετέχουν σ’ αυτά τα αναγκαία έξοδα.

34. Ποιες άλλες δαπάνες αντιμετωπίζουν τα τμήματα, και όμως εκδηλώνει λύπη γι’ αυτές;

³⁴ Εκτός από το έργο περιοχών, οι εκατοντάδες ιεραποστολικών οίκων που διατηρούνται από την Εταιρία σε όλο τον κόσμο συνεισφέρουν τη συμμετοχή των στο πρόγραμμα επεκτάσεως. Άξια επίσης βοηθούν και οι ειδικοί σκαπανείς. Εκτός από τις δαπάνες αυτών των δύο μορφών υπηρεσίας, που έχουν όλα τα τμήματα, υπάρχει η συντήρησις κάθε οίκου Μπέθελ και εκείνων που συνεισφέρουν τον κόπον της αγάπης των στους αδελφούς σε όλη την εδαφική περιοχή που ο οίκος αυτός εξυπηρετεί. Κατόπιν είναι οι δαπάνες των τακτικών συνελεύσεων που γίνονται, για να μη αναφέρωμε τις πολλές δαπανηρές δικαστικές υποθέσεις που υπήρξαν αναγκαίες για την ‘υπεράσπισι και νομική βεβαίωσι του ευαγγελίου’. Όλα αυτά είναι έξοδα της οργανώσεως για τα οποία δεν λυπούμεθα, επειδή ο πλούτος των ευλογιών που οι δαπάνες αυτές επέφεραν δεν μπορεί να μετρηθή σε δολλάρια και σεντς. Αυτές καταδεικνύουν σε όλο τον κόσμο ότι ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι οι πιο πλούσιοι άνθρωποι, δεν φοβούνται όμως να δαπανούν ό,τι έχουν στην δικαία υπόθεσι και γνωρίζουν πώς να επωφελούνται όσο το δυνατόν περισσότερο από ό,τι δαπανούν. Επάνω απ’ όλα, αυτό καταδεικνύει ότι το πνεύμα του Ιεχωβά είναι επάνω στην οργάνωσί του και ότι δεν υπάρχει τίποτε αναγκαίο που να μην μπορή να γίνη και που δεν θα γίνη. Η πρωτοφανής αύξησις της οργανώσεώς του σήμερα δεν επετελέσθη χωρίς δαπάνη χρημάτων, αλλά με την χάριν του Ιεχωβά η επέκτασις προχωρεί ακόμη!

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΙΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ

35. Πώς ενθαρρύνεται από τον Παύλο η τακτικότης σε φιλάγαθες προσφορές;

³⁵ Όπως όλοι συμμετέχουν σε κάποιο μέρος του προγράμματος κηρύγματος, έτσι όλοι καταβάλλουν προσπάθεια να συμμετέχουν επίσης και στις φιλάγαθες προσφορές. Όπως ο χρόνος που δαπανάται από κάθε δούλον είναι προαιρετικός, έτσι και οι υλικές προσφορές του είναι ζήτημα που απόκειται στην ατομική του απόφασι. Αλλ’ όπως καταβάλλεται προσπάθεια για τακτικότητα στον αγρό, έτσι και η τακτική κατά μέρος απόθεσις χρημάτων για να χρησιμοποιηθούν προς υποστήριξιν της οργανώσεως συνιστάται επίσης από τον απόστολο. «Περί δε της συνεισφοράς της υπέρ των αγίων, καθώς διέταξα εις τας εκκλησίας της Γαλατίας, ούτω κάμετε και σεις. Κατά την πρώτην της εβδομάδος έκαστος υμών ας εναποθέτη παρ’ εαυτώ, θησαυρίζων ό,τι αν ευπορή· ώστε όταν έλθω, να μη συνάγωνται τότε συνεισφοραί.»—1 Κορ. 16:1, 2.

36. Ποιες προηγούμενες πείρες πολλών που έρχονται στην αλήθεια ομοιάζουν με τη θέσι των πρώτων εξ Ιουδαίων Χριστιανών; και ποια άποψις του ζητήματος μπορεί να ληφθή;

³⁶ Όλοι όσοι ανήκουν στον λαόν του Ιεχωβά, έχοντας εξέλθει από το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων, γνωρίζουν τι σημαίνει να δαπανούν χρήματα για τα πράγματα εκείνα που δεν φέρνουν αίνο στον Ιεχωβά. Εκείνοι που ήσαν συνδεδεμένοι με την ψευδή θρησκεία έβλεπαν τακτικά την περιφορά των δίσκων τους εζητούντο απαιτητικά κάθε εβδομάδα οι ‘φάκελλοι εισφορών’· σε μερικές χώρες πολλοί υπεβλήθησαν σε μείωσι των μισθών των για θρησκευτικές «δωρεές»· «συνεισέφεραν» για βαπτίσεις, για γάμους, για κηδείες, για ειδικά κεφάλαια ανοικοδομήσεως, για ιεραποστολικά κεφάλαια και ούτω καθεξής. Μερικοί, προτού έλθουν στην αλήθεια, εδαπάνησαν πολλά για την ευχαρίστησι της σαρκός έχοντας την κακή κλίσι να καπνίζουν και άλλες όμοιες συνήθειες. Πιθανώς, κανείς από εκείνους που απεχωρίσθησαν από τη διαφθορά της επιρροής του Σατανά δεν αισθάνθηκε μεγαλύτερη ανακούφισι με το να έλθη στην αλήθεια, από όσην αισθάνθηκαν εκείνοι οι Ιουδαίοι κατά την έναρξι της Χριστιανοσύνης. Φορτωμένοι καθώς ήσαν με τα βαριά φορτία που είχε επιβάλει σ’ αυτούς ο αποστάτης Ιουδαϊσμός και βλέποντας τα δέκατά των, μολονότι διατεταγμένα από τον Θεό, να χρησιμοποιούνται πραγματικά για να αποστερούν τον Θεό από τον αίνο του, μολαταύτα ήσαν μεταξύ εκείνων για τους οποίους, μετά τη μεταστροφή τους, αναφέρεται στις Πράξεις: «Και ουδέ είς ελεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού.» Τώρα που μπορούσαν να βλέπουν τις εκούσιες συνεισφορές των να χρησιμοποιούνται για τον αίνο του Ιεχωβά, δεν ήθελαν να κατακρατήσουν τίποτε από ό,τι είχαν! Ο χρόνος, που προηγουμένως εδίδετο στις τυπικές πράξεις της ψευδούς θρησκείας ή στις ιδιοτελείς τέρψεις, με χαρά εξαγοράζεται από τον νέον θεοκρατικόν διάκονον και αφιερώνεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Το χρήμα επίσης, που συχνά εδίδετο καθ’ υπερβολήν στην ικανοποίησι του εαυτού του ή στην ικανοποίησι της πλεονεξίας των «ηγιασμένων» εκβιαστών του Σατανά, αφιερώνεται ελεύθερα στην υποστήριξι της οργανώσεως του Ιεχωβά. Το πνεύμα του Ιεχωβά που ήλθε επάνω στους διακόνους αυτούς, τους καθιστά ‘ιλαρούς δότας’!

37. Ποιοι αναγνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά έθεσε το όνομά του επάνω στην οργάνωσί του; και γιατί τα έθνη φοβούνται;

³⁷ Με το πνεύμα του Ιεχωβά επάνω στην οργάνωσί του, πραγματοποιείται ο υποσχεμένος του καιρός ευημερίας. Δια μέσου πολλών φαινομενικά ανυπερβλήτων χρονικών περιόδων, αυτός την υπεστήριξε και την ευλόγησε πλουσίως. Η επέκτασίς της δεν γνωρίζει όρια! Δια μέσου αλλεπαλλήλων κορυφωμάτων σε αριθμούς, ο πίναξ δράσεως των διακόνων του Ιεχωβά παρουσιάζει έντονη κίνησι προς τα άνω. Η κοινωνία του Νέου Κόσμου, ενώ είναι ακόμη μια ασήμαντη μειονότης και βρίσκεται στη νηπιακή της ηλικία όσον αφορά τα χρόνια, εκτελεί ένα έργον και απολαμβάνει μια ευημερία που καταπλήσσει και εμβάλλει φόβο στα έθνη του συστήματος πραγμάτων του Σατανά. Οι ιδιοτελείς άρχοντες του κόσμου τούτου εκπλήττονται για ό,τι βλέπουν να προχωρή, μη μπορώντας να πιστέψουν τα ίδια τα μάτια των. Ποιοι απ’ αυτούς μπορούν να θέσουν σε λειτουργία μια κυβέρνησι μ’ ένα σύστημα εκούσιας φορολογίας; Όμως η κοινωνία του Νέου Κόσμου ιδρύεται για πάντα παγκοσμίως επάνω σ’ αυτήν ακριβώς τη βάσι. Ποια από τις «εκκλησίες» του συστήματος του Σατανά μπορεί ν’ ανταποκριθή στην ευθύνη που εξέλεξε να αναλάβη στην κοινωνία, χωρίς διαρκή εκλιπάρησι ή εκβιασμό; Όμως η τωρινή άνευ προηγουμένη αύξησις των μαρτύρων του Ιεχωβά και η παρηγορία και έμπνευσις που έφεραν σε εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον κόσμο υπήρξε αποτέλεσμα του ότι ένας μικρός σχετικώς αριθμός έκαμαν μια αυθόρμητη συνεισφορά του χρόνου των και του χρήματός των προς υποστήριξιν τού από τον Θεό εντεταλμένου έργου των. Ο Ιεχωβά έδωσε την πλούσια ευλογία του στην οργάνωσί του και εχορήγησε μια τέτοια αύξησι, που τώρα 580.000 διάκονοι ψάλλουν τους αίνους του έως τα πέρατα της γης. Όλοι αυτοί, εκπαιδευμένοι από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», δίδουν πρόθυμα την υποστήριξί των στην εκπαίδευσι περισσοτέρων ακόμη που αναγνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά υποστηρίζει την οργάνωσι επάνω στην οποία έθεσε το όνομά του.

38. Πώς μπορεί η συνεχιζόμενη ευημερία της οργανώσεως του Ιεχωβά να υποστηριχθή τώρα και στο μέλλον;

³⁸ Χιλιάδες από τους νέους αυτούς συρρέουν στην οικογένεια του Θεού και προσφέρονται για το διακονικό έργον. Στα χρόνια που θα έλθουν, καθώς θα βλέπουν όλοι οι αδελφοί το μεγάλο τους προνόμιο να συνεισφέρουν για το έργον, ακόμη και σε μικρές δόσεις απ’ ευθείας στην οργάνωσί και απ’ ευθείας στις Αίθουσές των Βασιλείας, με τα χρήματα που θα εισφέρωνται, πόσο μεγαλύτερο έργο επεκτάσεως θα μπορή να γίνη από εκείνο που ήδη έγινε με τα χρήματα που τόσο γενναιόδωρα παρεσχέθησαν έως τώρα! Ποιες θαυμαστές νέες προοπτικές βρίσκονται μπροστά μας; «Φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην, δια να ήναι τροφή εις του οίκόν μου· και δοκιμάσατέ με τώρα εις τούτο, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τους καταρράκτας του ουρανού, και εκχέω την ευλογίαν εις εσάς, ώστε να μη αρκή τόπος δι’ αυτήν.» «Χάρις δε εις τον Θεόν δια την ανεκδιήγητον αυτού δωρεάν.»—Μαλαχ. 3:10· 2 Κορ. 9:15.

εχωβά, §21-38.