Ωφελούμενοι από τον «Ένα Μεσίτη Μεταξύ Θεού και Ανθρώπων»

 1. (α) Γιατί οι σημερινοί Ιουδαίοι δεν ενδιαφέρονται για μια νέα διαθήκη; (β) Ποιος μόνο θα μπορούσε να προτείνη τη νέα διαθήκη και τον μεσίτη της;

ΣΗΜΕΡΑ κανένα από τα 152 έθνη που συνθέτουν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών δεν ενδιαφέρεται να κάνη μια διαθήκη με τον Ιεχωβά, τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Ούτε και τα 15.000.000 Ιουδαίων που είναι τώρα διασκορπισμένοι σε όλη τη γη τρέφουν ένα τέτοιο ενδιαφέρον. Παρά την προφητεία που αναγράφεται στα εδάφια Ιερεμίας 31:31-34, προτιμούν να πιστεύουν ότι είναι ακόμη κάτω από την παλαιά διαθήκη του Νόμου με μεσίτη τον Μωυσή. «Επειδή μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην [προσπαθώντας να τηρούν τη διαθήκη του Νόμου], δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού,» που τους πρόσφερε η νέα διαθήκη. (Ρωμ. 10:1-3) Ο Ιεχωβά, ο Θεός της αληθινής δικαιοσύνης, μπορούσε να προτείνη τη νέα διαθήκη. Αυτός μόνο μπορούσε να την ιδρύση και να εκλέξη τον κατάλληλο μεσίτη γι’ αυτήν.

 2. Με ποιους είπε ο Ιεχωβά ότι θα ίδρυε τη νέα διαθήκη, και τι θα έκανε μέσω αυτής ως προς την ανομία και την αμαρτία τους και τη γνώσι τους γι’ αυτόν;

² «Ιδού έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ και προς τον οίκον Ιούδα διαθήκην νέαν . . . αλλ’ αύτη θέλει είσθαι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών· και θέλω είσθαι Θεός αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος τον πλησίον αυτού και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Κύριον· διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει Κύριος· διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.»—Ιερ. 31:31-34,

 3. Από την εμφάνισι τίνος θα εξαρτάτο ο χρόνος για τη νέα διαθήκη, και περιλαμβανόταν σ’ αυτό ο Μωυσής;

³ Πότε έκανε ο Ιεχωβά αυτή τη νέα διαθήκη «προς τον οίκον Ισραήλ και προς τον οίκον Ιούδα»; Ο χρόνος γι’ αυτό εξαρτάτο από τον μεσίτη που είχε εκλέξει ο Ιεχωβά για τη διαθήκη. Δεν επρόκειτο ο Μωυσής ν’ αναστηθή για να μεσιτεύση στη νέα διαθήκη. Αυτός δεν μπορούσε πια να βοηθήση ούτε εκείνους που θα ήσαν στη νέα διαθήκη ούτε τον Ισραήλ.

 4. Σύμφωνα μ’ έναν Εβραίο μαθητή του Φαρισαίου διδασκάλου Γαμαλιήλ, ποιος είναι μεσίτης της νέας διαθήκης του Θεού;

⁴ Δεν μας μένει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ποιος θα ήταν ο απαιτούμενος μεσίτης. Στρεφόμεθα στη θεόπνευστη επιστολή που γράφθηκε στους Εβραίους από έναν Εβραίο, από τον σπουδαστή εκείνο που συνήθιζε να κάθεται «παρά τους πόδας» του περίφημου Φαρισαίου διδασκάλου του πρώτου αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, δηλαδή του Γαμαλιήλ. Ο συγγραφέας, δείχνοντας τη διαφορά μεταξύ του Μωυσή και του νέου μεσίτη, προχωρεί και λέγει: «Καθώς ελαλήθη προς τον Μωυσήν ότε έμελλε να κατασκευάση την σκηνήν· διότι Πρόσεχε, λέγει, να κάμης πάντα κατά τον τύπον τον δειχθέντα εις σε εν τω όρει [Σινά]. Τώρα όμως ο Χριστός έλαβεν εξοχωτέραν λειτουργίαν, καθόσον είναι και ανωτέρας διαθήκης μεσίτης.» (Εβρ. 8:5, 6) «Και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.»—Εβρ. 12:24

 5. Πώς ο Ιησούς, πριν από τον θάνατό του, έδειξε ότι ανεγνώριζε πώς είχε έλθει ο καιρός ν’ αντικατασταθή η παλαιά διαθήκη του Νόμου με τη νέα διαθήκη;

⁵ Ο Ιησούς ανεγνώρισε ότι ήλθε ο καιρός ν’ αντικαταστήση ο Ιεχωβά την παλαιά διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου με τη νέα διαθήκη. Έτσι, τη βραδιά του Πάσχα πριν από τον θάνατό του την Παρασκευή, 14 Νισάν, του 33 μ.Χ. εγκαινίασε την ανάμνησι του θυσιαστικού του θανάτου. Όταν πήρε στα χέρια του το ποτήρι του οίνου της Αναμνήσεως, είπε στους ένδεκα πιστούς αποστόλους του: «Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Ματθ. 26:27, 28) Ή, όπως διατυπώνει ο απόστολος Παύλος τα λόγια του Ιησού: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.» (1 Κορ. 11:25) Μέρη τριών ημερών, ο Ιησούς ήταν νεκρός σ’ ένα μνημείο και δεν μπορούσε ν’ αρχίση να ενεργή ως μεσίτης αυτής της νέας διαθήκης.

 6. Για να εκπληρωθούν τα λόγια του Θεού στη νέα διαθήκη σχετικά με το ότι θα συγχωρούσε την ανομία και δεν θα θυμόταν πια την αμαρτία, τι χρειαζόταν;

⁶ Μολονότι τα εδάφια Ιερεμίας 31:31-34 δεν το αναφέρουν αυτό, χρειαζόταν ωστόσο μια θυσία για να τεθή σε ισχύ η νέα διαθήκη. Η θυσία ήταν αναγκαία διότι, όταν μίλησε για τη νέα διαθήκη, ο Θεός είπε: «Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Ιερ. 31:34) Για να γίνη έγκυρη η παλαιά διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, καθώς και για λόγους καθαρισμού, χρησιμοποιήθηκε αίμα ζώων. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο μεσίτης Μωυσής «και την σκηνήν . . . και πάντα τα σκεύη της υπηρεσίας με το αίμα ομοίως ερράντισε. Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» (Εβρ. 9:21, 22) Η αξία του αίματος της ζωής του Ιησού ήταν ακόμη στην κατοχή του όταν αναστήθηκε την Κυριακή, 16 Νισάν, του 33 μ.Χ. Αυτό δείχνει το εδάφιο Εβραίους 13:20, όταν λέγη: «Ο δε Θεός της ειρήνης, . . . ανεβίβασεν εκ των νεκρών τον μέγαν ποιμένα των προβάτων δια του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν.»—Ιωάν. 10:11.

 7. Επειδή ο Χριστός πρόσφερε καλύτερη θυσία χάρι της νέας διαθήκης, τι κάνει τα αίμα του ως προς τη συνείδησι και επίσης υπέρ των «κεκλημένων» του Θεού;

⁷ Επειδή η νέα διαθήκη έγινε έγκυρη μέσω μιας καλύτερης θυσίας, οι εκχριστιανισμένοι Εβραίοι ρωτήθηκαν: «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;» Επειδή το αίμα του Χριστού έχει αυτή τη δύναμι να μας καθαρίση από την αμαρτία που μας καταδικάζει, διαβάζομε στη συνέχεια: «Και δια τούτο είναι μεσίτης διαθήκης καινής, ίνα δια του θανάτου, όστις έγεινε προς απολύτρωσιν των επί της πρώτης διαθήκης παραβάσεων, λάβωσιν οι κεκλημένοι [υπό του Θεού] την επαγγελίαν της αιωνίου κληρονομίας.» (Εβρ. 9:14, 15) Αλλά πότε άρχισε το αίμα του Χριστού να καθαρίζη τις συνειδήσεις των εκχριστιανισμένων εκείνων Εβραίων, που ήσαν πριν κάτω από την «πρώτην διαθήκην,» τη διαθήκη του Νόμου που είχε γίνει με μεσίτη τον Μωυσή στο Όρος Σινά;

 8. Πότε άρχισε το αίμα του Χριστού να καθαρίζη τις συνειδήσεις των εκχριστιανισμένων Εβραίων που ήσαν πριν κάτω από την προηγούμενη διαθήκη του Νόμου;

⁸ Όχι στην ανάστασι του Χριστού, αλλά την 50ή ημέρα από τότε. Δηλαδή, την ημέρα της Πεντηκοστής μετά την ανάληψί του στον ουρανό και την είσοδό του στην παρουσία του Θεού «εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.»—Εβρ. 9:24.

 9. Την ημέρα της Πεντηκοστής όταν ο Πέτρος είπε στους Ιουδαίους, των οποίων οι συνειδήσεις είχαν κεντρισθή, ότι θα τους εδίδετο άφεσις αμαρτιών αν εβαπτίζοντο στο όνομα του Ιησού Χριστού, τι απέδειξε αυτό ως προς τις διαθήκες;

⁹ Εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής, ο απόστολος Πέτρος έδωσε μια ομιλία στους φυσικούς Ιουδαίους και στους περιτμημένους Ιουδαίους προσηλύτους, η οποία κέντρισε τις συνειδήσεις τους. «Τι πρέπει να κάμωμεν;» ρώτησαν. Ο Πέτρος έδωσε την απάντησι: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθεί έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος.» (Πράξ. 2:37, 38) Αυτή η υπόσχεσις για άφεσι των αμαρτιών τους, για τις οποίες είχαν μετανοήσει, απέδειξε κάτι. Τι; Ότι η νέα διαθήκη του Θεού με τη διάταξί της για άφεσι αμαρτιών ετέθη σε ισχύ εκείνη ακριβώς την ημέρα, εφόσον η παλαιά διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου καθηλώθηκε στο ξύλο του θανάτου του Ιησού Χριστού!—Εφεσ. 2:15, 16· Κολ. 2:14· Εβρ. 8:8-13· Ιερ. 31:34.

10. Πώς ο Πέτρος τόνισε αυτό το γεγονός περί διαθηκών λίγες μέρες αργότερα, όταν μιλούσε στους ενόχους αίματος Ιουδαίους στο ναό της Ιερουσαλήμ;

¹⁰ Το ίδιο αυτό γεγονός τονίσθηκε και μετά από λίγες μέρες. Τότε ο Πέτρος είπε σε μια συγκέντρωσι ενόχων αίματος Ιουδαίων στο ναό: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν, τον οποίον πρέπει να δεχθή ο ουρανός μέχρι των καιρών της αποκαταστάσεως πάντων, όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» Τελικά, ο Πέτρος τερμάτισε την ομιλία του, λέγοντας: «Προς εσάς πρώτον ο Θεός αναστήσας τον Υιόν αυτού Ιησούν απέστειλεν αυτόν δια να σας ευλογή όταν επιστρέφητε έκαστος από των πονηριών υμών.»—Πράξ. 3:19-21, 26.

«ΜΕΣΙΤΗΣ» ΣΕ ΠΟΣΟΥΣ;

11. Τι δείχνουν τα γεγονότα για το αν ο Θεός έκανε τη νέα διαθήκη με τους φυσικούς, σαρκικούς οίκους του Ισραήλ και του Ιούδα;

¹¹ Εν τούτοις, μήπως ο Θεός έκανε τη νέα διαθήκη με τον φυσικό, κατά σάρκα «οίκον Ισραήλ» και τον φυσικό, κατά σάρκα «οίκον Ιούδα»; Πώς θα μπορούσε να συμβή αυτό, εφόσον οι φυσικοί Ιουδαίοι των δύο εκείνων «οίκων» είχαν απορρίψει με βίαιο τρόπο τον υποψήφιο Μεσίτη εκείνης της νέας διαθήκης και, ως έθνος, τηρούσαν την εορτή της Πεντηκοστής στην ωρισμένη μέρα μέσα στον ναό της Ιερουσαλήμ; Ο Θεός δεν μπορούσε να το κάνη αυτό. Είχε σκοπό να συνάψη τη νέα διαθήκη με τον νεογέννητο Χριστιανικό Ισραήλ, τον πνευματικό Ισραήλ, που γεννήθηκε ακριβώς την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν «το πνεύμα το άγιον επήλθεν» στους βαπτισμένους μαθητές του Ιησού Χριστού, που ήσαν περίπου 120. (Πράξ. 11:15) Ήσαν συγκεντρωμένοι και περίμεναν, όχι στον ναό, αλλά σ’ ένα υπερώο στην Ιερουσαλήμ. Εκεί οι μαθητές εκείνοι, που ήσαν ήδη βαπτισμένοι στο νερό, αναγεννήθηκαν από το πνεύμα του Θεού για να γίνουν πνευματικά του τέκνα, «Ισραήλ του Θεού.» Μ’ αυτή την ιδιότητα, εφέρθησαν στη νέα διαθήκη μέσω του ουράνιου Μεσίτη, του Ιησού Χριστού, του μεγαλύτερου από τον Μωυσή Προφήτη.—Πράξ. 2:1-36· Ιωήλ 2:28, 29· Ιωάν. 3:3, 5· Γαλ. 6:16.

12. Σε αρμονία με τη θεία σειρά ενεργείας, πώς η ιδιότης του Ιησού Χριστού ως μεσίτη επεκτάθηκε στο επόμενο έτος μετά την Πεντηκοστή;

¹² Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, στον ουρανό είναι ο Μεσίτης μεταξύ του Θεού και των πνευματικών Ισραηλιτών, ενόσω αυτοί είναι ακόμη στη γη με σάρκα ως άνδρες και γυναίκες. Ακόμη και μέσα στα όρια των μελών αυτού του μικρού «αγίου έθνους» η ιδιότης του Ιησού Χριστού ως μεσίτη έχει επεκταθή, διότι ο Θεός ακολούθησε μια ωρισμένη σειρά στην εισδοχή τάξεων ανθρώπων στη νέα διαθήκη. Έτσι, περίπου ένα έτος μετά την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς ήταν ο Μεσίτης μόνο εκείνων των πνευματικών Ισραηλιτών που ήσαν κατά σάρκα Ιουδαίοι ή περιτετμημένοι Ιουδαίοι προσήλυτοι. Περίπου 3.000 απ’ αυτούς προστέθηκαν στον πνευματικό Ισραήλ την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής, το 33 μ.Χ. (Πράξ. 2:10, 37-41) Κατόπιν, ίσως το επόμενο έτος (34 μ.Χ.), λόγω του διωγμού που είχε εξαπολύσει ο Σαούλ από την Ταρσό, τα «αγαθά νέα» για τον Χριστό κηρύχθηκαν στη Σαμάρεια και το άγιο πνεύμα «επήλθεν» στους εκεί βαπτισμένους πιστούς. (Πράξ. 8:15-17) Από τότε η ιδιότης του Ιησού ως Μεσίτη διευρύνθηκε προς όφελος των πνευματικών Ισραηλιτών που ήσαν άνδρες και γυναίκες της Σαμάρειας, Σαμαρείτες.

13. Δύο χρόνια μετά την εισδοχή των Σαμαρειτών, πώς ο Ιησούς έγινε μεσίτης μιας τρίτης τάξεως πνευματικών Ισραηλιτών, και πώς το παραδέχτηκαν αυτό οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι της Ιερουσαλήμ;

¹³ Πέρασαν δυο χρόνια από τότε. Τελικά, το φθινόπωρο του έτους 36 μ.Χ., δηλαδή τριάμισυ χρόνια μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, ο Ιησούς άρχισε να είναι μεσίτης σε μια τρίτη τάξι πνευματικών Ισραηλιτών, σ’ εκείνους που ελήφθησαν από τους απερίτμητους Εθνικούς, αρχής γενομένης από τον Ιταλό εκατόνταρχο Κορνήλιο. Αφού ο απόστολος, Πέτρος ανέφερε στους εκχριστιανισμένους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ, αυτή την εκπληκτική στροφή γεγονότων, εκείνοι είπαν: «Και εις τα [απερίτμητα] έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν.»—Πράξ. 8:1 έως 11:18.

14. Τι είπε ο Παύλος στους πρεσβυτέρους της Εφέσου για το κήρυγμα μετανοίας προς τον Θεό που έκανε, και προς όφελος ποιας διαθήκης υπηρετούσε τότε ως διάκονος;

¹⁴ Μετά από 20 χρόνια και πλέον, ο Παύλος υπηρετούσε ακόμη ως ένας απόστολος των εθνών και τελείωνε την τρίτη ιεραποστολική περιοδεία του. Στον δρόμο της επιστροφής προς την Ιερουσαλήμ, σταμάτησε στη Μίλητο και μίλησε στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου, της Μικράς Ασίας. Τους είπε πώς είχε εργασθή, λέγοντας: «Διαμαρτυρόμενος [δίδων πλήρη μαρτυρία, ΜΝΚ] προς Ιουδαίους τε και Έλληνας την εις τον Θεόν μετάνοιαν και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Και τώρα ιδού, εγώ δεδεμένος τω πνεύματι υπάγω εις Ιερουσαλήμ.» (Πράξ. 20:21, 22) Δεν υπηρετούσε πια σαν Φαρισαίος προς όφελος της παλαιάς διαθήκης του Μωσαϊκού Νόμου. Αντιθέτως, όπως έγραψε στην επιστολή 2 Κορινθίους 3:5, 6, «η ικανότης ημών είναι εκ του Θεού, όστις και έκαμεν ημάς ικανούς να ήμεθα διάκονοι της καινής διαθήκης, ουχί του γράμματος, αλλά του πνεύματος· διότι το γράμμα θανατόνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί.»

15. Όταν μιλούσε ο Παύλος για «διακόνους της καινής διαθήκης,» ποιους συμπεριέλαβε στην αντωνυμία «ημάς,» και ήσαν αυτοί μέρος του Μεσιτικού Συμβουλίου μεταξύ Θεού και ανθρώπων;

¹⁵ Ποιους εννοούσε εδώ ο απόστολος με την αντωνυμία «ημάς»; Στην εισαγωγική φράσι της επιστολής του, μας αποκαλύπτει ποιοι περιλαμβάνονται στο «ημάς,» λέγοντας: «Παύλος, απόστολος Ιησού Χριστού δια θελήματος Θεού, και Τιμόθεος ο αδελφός, προς την εκκλησίαν του Θεού την ούσαν εν Κορίνθω.» (2 Κορ. 1:1) Έτσι, και ο Παύλος και ο Τιμόθεος ήσαν «διάκονοι της καινής διαθήκης, . . . του πνεύματος.» Ο Παύλος δεν εννοούσε μ’ αυτή την έκφρασι ότι αυτός και ο Τιμόθεος αποτελούσαν ένα Μεσιτικό Συμβούλιο, ότι ήσαν και αυτοί μεσίτες όπως ο Ιησούς. Όχι, διότι αυτοί οι ίδιοι ήσαν απλώς πνευματικοί Ισραηλίτες, προς όφελος των οποίων ο Ιησούς υπηρέτησε ως Μεσίτης του Θεού. Ο Ιησούς μόνο είναι ο «μεσίτης νέας διαθήκης.»—Εβρ. 12:24.

16, 17. Στα εδάφια 1 Τιμόθεον 1:20 έως 2:7, με ποια γραμμή σκέψεως οδηγεί ο Παύλος στη μνεία περί Χριστού Ιησού ως μεσίτη;

¹⁶ Ο Παύλος, γράφοντας κατ’ ευθείαν στον Τιμόθεο, αναφέρει την ιδιότητα του Ιησού ως μεσίτη, λέγοντας: «Εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, δια να μάθωσι να μη βλασφημώσι. Παρακαλώ λοιπόν πρώτον πάντων να κάμνητε δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας υπέρ πάντων ανθρώπων [αλλά όχι για τον Υμέναιο και τον Αλέξανδρο που ήσαν βλάσφημοι] , υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι, δια να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι.»

¹⁷ «Διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού, όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας. Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων [ή, για όλα τα είδη ανθρώπων], μαρτυρίαν γενομένην εν ωρισμένοις καιροίς, εις το οποίον ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος, αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι, διδάσκαλος των [απεριτμήτων] εθνών εις την πίστιν και εις την αλήθειαν.»—1 Τιμ. 1:20 έως 2:7.

18. (α) Μήπως ο Παύλος προέτρεπε έτσι τον Τιμόθεο να ενεργή ως μεσίτης μεταξύ του Θεού και εκείνων των δημοσίων αξιωματούχων: (β) Ποιοι ήσαν εκείνοι που θα ωφελούντο απ’ αυτές τις ικεσίες στον Θεό σχετικά με τους δημοσίους αξιωματούχους;

¹⁸ Προέτρεψε, λοιπόν, ο Παύλος να γίνωνται «δεήσεις, προσευχαί, παρακλήσεις, . . . υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι.» Αλλά δεν προέτρεπε τον Τιμόθεο να ενεργή ως μεσίτης μεταξύ του Θεού και εκείνων που είναι δημόσιοι αξιωματούχοι. Το ελατήριο πίσω απ’ αυτές τις «δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις» δεν θα ήταν η μεταστροφή αυτών των δημοσίων αξιωματούχων στη Χριστιανοσύνη. Ποιοι, πραγματικά, ήσαν εκείνοι που θα ωφελούντο απ’ αυτές τις ικεσίες προς τον Θεό; Ποιος ήταν ο σκοπός πίσω απ’ αυτές τις παρακλήσεις προς τον Θεό; «Δια να διάγωμεν [εμείς οι Χριστιανοί, όπως ο Παύλος και ο Τιμόθεος] βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι.»—1 Τιμ. 2:2.

19. Τι αποτέλεσμα θα είχε μια τέτοια ζωή ευσεβείας και σε ποιον θα ήταν αυτό «καλό και ευπρόσδεκτο»;

¹⁹ Μια τέτοια ήρεμη, ευσεβής, σεμνή ζωή θα είχε ως αποτέλεσμα τη σωτηρία των Χριστιανών που θ’ ανέπεμπαν αυτές τις δεήσεις σχετικά με τους πολιτικούς άρχοντες. Η σωτηρία αυτών των αβλαβών Χριστιανών ήταν «καλή και ευπρόσδεκτη ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού.» Γιατί; Διότι είναι θέλημα του Θεού «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» Σε αρμονία μ’ αυτό, εκείνος που καλείται εδώ «σωτήρ ημών» είναι, όχι ο Ιησούς Χριστός, αλλά ο «Θεός.»

20. Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Τιμόθεον 2:5, 6, ποιος είναι ο ρόλος του Χριστού Ιησού στο θείο πρόγραμμα σωτηρίας;

²⁰ Ποιος, λοιπόν, είναι ο ρόλος του Χριστού σ’ αυτό το πρόγραμμα σωτηρίας; Ο Παύλος προχωρεί και λέγει: «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων [όχι, πάντων ανθρώπων], άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.»—1 Τιμ. 2:5, 6.

21. (α) Η επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο εστέλλετο από τι είδους διάκονο σε τι είδους διάκονο; (β) Πόσον καιρό διαρκεί αυτή η διαθήκη, και τι ρόλο παίζει το «αντίλυτρον υπέρ πάντων» σ’ αυτό το θέμα;

²¹ Ο Παύλος έγραφε σύμφωνα με τα γεγονότα του πρώτου αιώνος της Χριστιανοσύνης, στη διάρκεια του οποίου είχε τεθή σε ενέργεια η νέα διαθήκη. Σ’ αυτήν είχαν ήδη φερθή «άνθρωποι» όλων των εθνικοτήτων, Ιουδαίοι, Σαμαρείτες, απερίτμητοι Εθνικοί, αφού έγιναν μέρος του πνευματικού Ισραήλ. Ο Χριστός Ιησούς ήταν ο μεσίτης αυτής της νέας διαθήκης. Η επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο σχετικά μ’ αυτό ήταν μια περίπτωσις ενός «διακόνου της καινής διαθήκης» που έγραφε σ’ έναν άλλο «διάκονο της καινής διαθήκης.» Αυτή η νέα διαθήκη μεταξύ «του Σωτήρος ημών Θεού» και του πνευματικού Ισραήλ συνεχίζεται ενόσω υπάρχουν ακόμη πνευματικοί Ισραηλίτες με σάρκα ως «άνθρωποι» εδώ στη γη. Η διαθήκη, λοιπόν, είναι σε ισχύ σήμερα. Το «αντίλυτρον υπέρ πάντων» που έδωσε ο Ιησούς θέτει τη βάσι για άνδρες και γυναίκες κάθε είδους να γίνουν πνευματικοί Ισραηλίτες και να φερθούν στη νέα διαθήκη της οποίας ο Χριστός Ιησούς είναι ο «είς . . . μεσίτης.»

22. (α) Πώς είναι φανερό ότι η νέα διαθήκη πλησιάζει στο τέλος της, και πότε θα τελειώση η ιδιότητα του Χριστού ως μεσίτη; (β) Γιατί οι δοξασμένοι πνευματικοί Ισραηλίτες δεν θα χρειάζωνται πια μεσίτη και με ποιες ιδιότητες θα ενεργούν τότε;

²² Υπάρχουν ακόμη πάνω από 9.000 που ομολογούν ότι είναι πνευματικοί Ισραηλίτες στη νέα διαθήκη. Όπως ο Παύλος και ο Τιμόθεος, είναι και αυτοί «διάκονοι της καινής διαθήκης.» (2 Κορ. 3:6· 1:1) Προφανώς η νέα διαθήκη πλησιάζει στο τέλος της λειτουργίας της με σκοπό να παραγάγη τους 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτες που έχουν την επιδοκιμασία του Θεού για να ενωθούν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία, την ιδεώδη κυβέρνησι για την ανθρωπότητα. Όταν και ο τελευταίος απ’ αυτούς τους επιδοκιμασμένους πνευματικούς Ισραηλίτες παύση να είναι «άνθρωπος» λόγω επιγείου θανάτου και αναστάσεως για να μετάσχη στην ουράνια βασιλεία, τότε θα παύση και η ιδιότης του Ιησού Χριστού ως μεσίτη. Η κληρονομημένη αμαρτωλή τους κατάστασις με σάρκα, που απαιτούσε ένα μεσίτη για να ενεργή μεταξύ αυτών και του Θεού της αγιότητας, θα εγκαταλειφθή. Οι δοξασμένοι αυτοί πνευματικοί Ισραηλίτες, όπως οι άγιοι άγγελοι του ουρανού, δεν θα χρειάζωνται μεσίτη μεταξύ αυτών και του Ιεχωβά Θεού. (Αποκ. 22:3, 4) Υπό τον Ιησού Χριστό θα υπηρετούν ως βασιλείς, ιερείς και σύντροφοι κριτές σε όλο τον κόσμο της ανθρωπότητας.—Αποκ. 7:4-8· 14:1-3· 20:4, 6· Λουκ. 22:28-30.

ΕΝΑΣ «ΠΟΛΥΣ ΟΧΛΟΣ» ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥΜΕΝΩΝ

23, 24. (α) Ποιοι συνεργάζονται τώρα δραστήρια με το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, και ποια πρόσκλησις δόθηκε σ’ αυτούς για το Δείπνο του Κυρίου; (β) Τι αναγνωρίζουν οι ίδιοι ότι δεν είναι και, εν τούτοις, πώς ευεργετούνται τώρα από τη λειτουργία της νέας διαθήκης;

²³ Σήμερα, σύμφωνα με αυθεντικά στοιχεία, υπάρχει ένας «πολύς όχλος» αφιερωμένων, βαπτισμένων Χριστιανών που συνεργάζονται δραστήρια με το μικρό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών. Από την άνοιξι του έτους 1938, έχουν προσκληθή να παρακολουθούν τον ετήσιο αναμνηστικό εορτασμό του θανάτου του Χριστού, χωρίς να μετέχουν στα εμβλήματα της αναμνήσεως, τον άζυμο άρτο και τον ερυθρό οίνο, αλλά ως ευλαβείς παρατηρητές. a Αυτοί αναγνωρίζουν τον Ιησού Χριστό ως ουράνιο Βασιλέα τους μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914. Με ζήλο ενώνονται με το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στο κήρυγμα «τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη «προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη» προτού τελειώση αυτό το σύστημα πραγμάτων στην επερχόμενη «μεγάλη θλίψι.» (Ματθ. 24:14, 21) Αναγνωρίζουν ότι δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες στη νέα διαθήκη με μεσίτη τον Ιησού Χριστό, ούτε αποτελούν μέρος του «εκλεκτού γένους, βασιλείου ιερατεύματος, αγίου έθνους.»—1 Πέτρ. 2:9.

²⁴ Εν τούτοις, αυτοί ευεργετούνται από τη λειτουργία της νέας διαθήκης. Ωφελούνται ακριβώς όπως και στον αρχαίο Ισραήλ οι «ξένοι» ωφελούντο από τη διαμονή τους μεταξύ των Ισραηλιτών, οι οποίοι ήσαν στη διαθήκη του Νόμου.—Έξοδ. 20:10· Λευιτ. 19:10, 33, 34· Αποκ. 7:9-15.

25. Ο «πολύς όχλος,» για να διατηρήση τη σχέσι του με τον Ιεχωβά Θεό, με ποιους πρέπει να παραμείνη ενωμένος, και γιατί;

²⁵ Ο «πολύς όχλος» για να διατηρήση τη σχέσι του με «τον Σωτήρα ημών Θεόν,» πρέπει να παραμείνη ενωμένος με το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών. Γιατί; Διότι αυτοί οι πνευματικοί Ισραηλίτες αποτελούν το «άγιον έθνος» για τα οποίο διαβάζομε στα εδάφια Ιερεμίας 31:35, 36, αμέσως μετά την υπόσχεσι του Θεού για τη νέα διαθήκη: «Ούτω λέγει Κύριος, ο διδούς τον ήλιον εις φως της ημέρας, τας διατάξεις της σελήνης και των αστέρων εις φως της νυκτός, ο ταράττων την θάλασσαν, και τα κύματα αυτής βομβούσι, [εναντίον των Αιγυπτίων που καταδίωκαν τους Ισραηλίτες]· Κύριος των δυνάμεων το όνομα αυτού· εάν αι διατάξεις αύται εκλείψωσιν απ’ έμπροσθέν μου, λέγει Κύριος, τότε και το σπέρμα του Ισραήλ θέλει παύσει από του να ήναι έθνος ενώπιον μου πάσας τας ημέρας.»

26. Ο πνευματικός Ισραήλ, λοιπόν, θα είναι μόνιμος στην παγκόσμια οργάνωσι του Θεού όπως και τι άλλο, και πού θα βασιλεύη ο Ιησούς Χριστός σ’ εκείνους που θα είναι στην παραδεισιακή γη;

²⁶ Ο Ιεχωβά δεν μπορούσε ν’ αφήση τον πνευματικό Ισραήλ να εξαλειφθή από την παγκόσμια οργάνωσί του, όπως δεν μπορούσε ν’ αφήση και τους ουράνιους φωστήρες, που ρυθμίζουν το φως για τη γη μας, να παύσουν να υπάρχουν. Στους ουρανούς, ο πνευματικός Ισραήλ θα είναι η νέα Ιερουσαλήμ, στην οποία ο Ιησούς Χριστός θα υπηρετή ως Βασιλεύς στον επιζώντα «πολύν όχλον» και σε όλους τους νεκρούς ανθρώπους που θ’ αναστηθούν για ζωή σε μια παραδεισιακή γη.—Αποκ. 21:2-24.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνες στη σελίδα 24]

Η νέα διαθήκη ετέθη σε ισχύ την Πεντηκοστή

Η παλαιά διαθήκη του Νόμου καθηλώθηκε στο ξύλο