δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας. . . . θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Ιεχωβά ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων.» Δεν θα ικανοποιήσουν τις ανάγκες σας αυτές οι μεγαλειώδεις συνθήκες;

Είναι πράγματι ενθαρρυντικό να γνωρίζη κανείς ότι ο Ιησούς Χριστός, οι ουράνιοι συνάρχοντές του, καθώς επίσης και οι άρχοντες που θα τον εκπροσωπούν στη γη, δεν θα κάνουν ποτέ κατάχρησι της εξουσίας των. Ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος μπορεί να διακρίνη κάθε κίνητρο και διάθεσι της καρδιάς, είναι βέβαιο ότι το γνωρίζει αυτό. Εμείς, επομένως, δεν έχομε κανένα λόγο ν’ αμφιβάλλωμε ότι οι ανάγκες μας θα τύχουν φροντίδος μ’ ένα στοργικό και σπλαχνικό τρόπο. Δεν θα είναι λοιπόν πράγματι επιθυμητή η ζωή κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Θεού; Αλλά πότε θα πραγματοποιηθούν όλ’ αυτά;

Ευημερία Κάτω από τη Βασιλεία του Θεού

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κατάστασις σήμερα είναι τόσο κρίσιμη ώστε πολλά καλώς πληροφορημένα άτομα αμφιβάλλουν αν η ζωή θα συνεχισθή πολύ χρόνο ακόμη. Μια ειδική έκθεσις της εφημερίδος Ποστ της Ουάσιγκτων έλεγε: «Άνθρωποι επιρροής αισθάνονται ένα επικείμενο κίνδυνο που δεν μοιάζει με κανένα απ’ όσους έχουν δει οι άνθρωποι. Οι μελλοντολόγοι τον ονομάζουν ‘η κρίσις των κρίσεων,’ το κορύφωμα των αιωνίων σφαλμάτων του ανθρώπου.»

Ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε τόση τάσι να καταστρέψη τη γη, να μολύνη τον αέρα που αναπνέομε, το νερό που πίνομε και την τροφή που τρώμε. Ποτέ κυβερνήσεις δεν έχουν αντιμετωπίσει ένα τέτοιο βουνό εθνικών και διεθνών προβλημάτων που δεν μπορούν να λύσουν. Και ποτέ δεν έχουν γίνει τόσο έκδηλοι εκείνοι οι οποίοι εναντιώνονται στην κυριαρχία του Θεού. Εκατομμύρια αρνούνται ότι ο Θεός υπάρχει. Ακόμη και μεταξύ εκείνων που αναγνωρίζουν την ύπαρξί του υπάρχουν πολλοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δεν ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη ανάγκη να δείξη ο Ιεχωβά Θεός ότι είναι Βασιλεύς σ’ όλη τη γη.

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι θα το κάμη αυτό στη δική μας γενεά. Η βασιλεία του με τον Χριστό σύντομα θα συντρίψη όλες τις κυβερνήσεις οι οποίες εναντιώνονται σ’ αυτήν και θα διοικήση αυτή τις υποθέσεις του ανθρώπου χωρίς κανένα αντίπαλο. (Δαν. 2:44) Θ’ αρχίση πραγματική ευημερία, και η φτώχεια, τα παθήματα και η καταπίεσις θα τελειώσουν. Γιατί μπορούμε να είμεθα τόσο βέβαιοι γι’ αυτό;

Πρώτα απ’ όλα, η Βιβλική χρονολογία δείχνει ότι από το φθινόπωρο του 1914 μ.Χ. ζούμε στον «έσχατον καιρόν» αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο Ιησούς Χριστός ανέφερε ότι αυτές οι «έσχατες ημέρες» δεν επρόκειτο να περάσουν το μήκος της ζωής της γενεάς που έχει δει την αρχή τους. (Ματθ. 24:34) Επομένως, τουλάχιστον μερικά άτομα που ήσαν μάρτυρες της φρίκης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου θα δουν το πλήρες τέλος της διακυβερνήσεως ατελών ανθρώπων και την έναρξι της ευημερίας κάτω από τη βασιλεία του Θεού.

Στην επαλήθευσι της Βιβλικής χρονολογίας, βλέπομε πραγματικά αυτές τις συνθήκες που προελέχθησαν στις Άγιες Γραφές ότι θα σημείωναν τις «έσχατες ημέρες.» Σημειώστε, παραδείγματος χάριν, τι μας λέγουν τα εδάφια 2 Τιμόθεον 3:1-5: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» Δεν έχετε δει αυτές ακριβώς τις συνθήκες; Δεν είναι αλήθεια ότι είναι καταφανείς ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι ομολογούν ότι υπηρετούν τον Θεό, δηλαδή, στα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου;

Το γεγονός ότι οι «έσχατες ημέρες» θα τερματισθούν με την πλήρη καταστροφή κάθε ανθρώπου και κάθε πράγματος που εναντιώνεται στη βασιλεία του Θεού δίνει λόγο για σοβαρή σκέψη. Ένα άτομο μπορεί να διερωτηθή, είμαι σε κατάλληλη θέσι για να διαφυλαχθώ σαν ένας νομιμόφρων υποστηρικτής της βασιλείας του Θεού;

Παραδείγματος χάριν, έχετε πληροφορηθή για τους ηθικούς κανόνας του Θεού, οι οποίοι εκτίθενται στη Γραφή, και ζήτε σε αρμονία μ’ αυτούς; (1 Κορ. 6:9-11) Επίσης, κάνετε το καλύτερο που μπορείτε με τις ευκαιρίες που σας παρουσιάζονται; Κάνετε το καλύτερο για να διατηρήτε το σπίτι σας τακτοποιημένο και καθαρό; Είσθε ένας φιλόπονος εργάτης, και αγωνίζεσθε να κάμετε ό,τι μπορείτε ως τον βαθμό που επιτρέπουν οι δυνάμεις σας; Κάνετε σοφή χρήσι της δυνάμεως και των ικανοτήτων σας, χωρίς να σπαταλάτε τους πόρους και τις δυνάμεις σας σε ακάθαρτες συνήθειες;

Ακόμη και αν δεν συγκαταλέγεσθε μεταξύ των πτωχών, ζήτε μια ζωή σε αρμονία με το θέλημα του Θεού; Είσθε σπλαχνικός, γενναιόδωρος και στοργικός; Σας υποκινεί η καρδιά σας ν’ αναλάβετε τη θετική ενέργεια που μπορείτε για να βοηθήσετε εκείνους που έχουν ανάγκη χωρίς να φταίνε οι ίδιοι; Θλίβεσθε για τις τρομερές καταπιέσεις που υφίστανται εκατομμύρια άνθρωποι;

Όλα αυτά είναι σπουδαία πράγματα, διότι ο Ιεχωβά Θεός δεν θέλει ως υπηκόους του ανθρώπους οι οποίοι είναι ακάθαρτοι στις συνήθειες, στη διαγωγή, ως άτομα ή στις κατοικίες των. Στους Χριστιανούς γίνεται η υπενθύμισις: «Καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσε, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον, ‘Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος’.» (1 Πέτρ. 1:15, 16) Επί πλέον, ο Ιεχωβά Θεός δεν επιδοκιμάζει την οκνηρία. Ο θεόπνευστος κανών είναι: «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη.» (2 Θεσσ. 3:10) Εξ άλλου, εκείνοι οι οποίοι είναι αναίσθητοι στις ανάγκες των καταπιεζομένων και θλιβομένων ανθρώπων θεωρούνται πονηροί. Το εδάφιο Παροιμίαι 14:21 λέγει: «Ο καταφρονών τον πλησίον αυτού αμαρτάνει· ο δε ελεών τους πτωχούς είναι μακάριος.»

Είναι επείγον να ενεργήσουν οι άνθρωποι θετικά για ν’ αποδείξουν ότι αγαπούν το ορθό και μισούν το κακό. Πρέπει να είναι κανείς ευγνώμων ότι ο Θεός υπήρξε υπομονητικός με το ανθρώπινο γένος, και δίνει σ’ όλους τους ανθρώπους ευκαιρία ν’ αποδείξουν αν επιθυμούν να ζουν σε αρμονία με τις οδούς του ή όχι.

Αν είσθε μεταξύ εκείνων οι οποίοι αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και έχουν σφοδρή επιθυμία να κάμουν το θέλημα του Θεού, σας παροτρύνομε να δεχθήτε την πρόσκλησι των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά να μελετήσετε τη Βίβλο μαζί τους. Έτσι, και σεις επίσης, μπορείτε να έχετε την παρηγορητική ελπίδα ότι η βασιλεία του Θεού σύντομα θα ικανοποιήση την επιθυμία κάθε ανθρώπου με έντιμη καρδιά. Η ευημερία κάτω από τη βασιλεία του Θεού θα γίνη πραγματικότης στη γενεά μας.

Τι Θέλετε από μια Κυβέρνησι;

ΟΤΑΝ διαβάζωμε τις δηλώσεις που κάνουν οι πολιτικοί και οι άρχοντες, διαπιστώνομε ότι γνωρίζουν πολλά από τα πράγματα που χρειάζεται το ανθρώπινο γένος για να είναι ευτυχισμένο. Οι πολιτικοί γνωρίζουν τι πρέπει να υποσχεθούν για να εξασφαλίσουν την ψήφο του λαού. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι οι ηγέται του κόσμου γενικά δεν αγνοούν την ευθύνη που έχουν στα χέρια τους ως οι ηγέται των λαών. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν ότι αυτές οι ανάγκες συχνά δεν έχουν ικανοποιηθή. Μήπως αυτό είναι πάρα πολύ για να το περιμένη κανείς από μια κυβέρνησι;

Πράγματι, οι ανάγκες που έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες για να είναι ευτυχισμένοι δεν χρειάζονται τόμους για να γράφουν. Συμποσούνται σε λίγα απλά και βασικά ουσιώδη πράγματα. Οι άνθρωποι δεν περιμένουν, παραδείγματος χάριν, να τους δώση η κυβέρνησις όλα όσα χρειάζονται για τη ζωή. Ούτε θέλουν μια κυβέρνησι η οποία θέτει κανόνας για κάθε πράξι στη ζωή των. Επιθυμούν να έχουν ελευθερία να εργάζωνται σε μια δουλειά που μπορούν να την απολαμβάνουν, με τη βεβαιότητα ότι θα έχουν πάντα εργασία για να συντηρούν την οικογένεια τους. Επιθυμούν να έχουν κάποιο χρόνο αναψυχής για ν’ απολαμβάνουν τους καρπούς του μόχθου των, να ζουν με τις οικογένειές των ειρηνικά, χωρίς φόβο επιθέσεως, ληστείας ή κακοποιήσεως. Θα εκτιμήσουν να έχουν ένα καθαρό ελεύθερο από μόλυνσι περιβάλλον και καθαρά, χωρίς θόρυβο μέρη για διακοπές όπου θα μπορούν ν’ απολαμβάνουν τις ομορφιές της φυσικής δημιουργίας και τα ζώα που ζουν στα δάση.

Άνδρες και γυναίκες για να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, χρειάζονται επίσης να είναι ελεύθεροι. Πρέπει να έχουν ελευθερία σκέψεως, ελευθερία λατρείας, την ελευθερία να λέγουν αυτά που πιστεύουν για τον Θεό, να συναθροίζονται και να ενεργούν όπως νομίζουν κατάλληλα, εφόσον δεν παρεμβαίνουν στις ελευθερίες και τα δικαιώματα των άλλων.

Δεν θα θέλατε να ζήτε εκεί όπου θα είχατε αυτή την ελευθερία και την ασφάλεια; Μόνο μια καλή κυβέρνησις με τη συνεργασία του λαού της, μπορεί να το εξασφαλίση αυτό. Αν μπορήτε να έχετε ελεύθερη επικοινωνία, ταξίδια και συναναστροφή μαζί με λαούς άλλων εθνικοτήτων ή φυλών, με πραγματική φιλία, αν δεν είχατε υποψίες ή φόβους μήπως συνωμοτήσουν εναντίον σας, πόσο ευχάριστο θα ήταν αυτό!

Αλλ’ υπάρχει ένα πρόβλημα. Ακόμη και αν οι εθνικές κυβερνήσεις μπορούσαν να φέρουν ασφάλεια και ειρήνη μέσα στα όριά τους, αυτό δεν θα εξασφάλιζε ειρήνη ανάμεσα στα έθνη. Θα χρειαζόταν μια παγκόσμια κυβέρνησις για να το κάμη αυτό.

Υπάρχει κι ένας άλλος παράγων ουσιώδης για την ευτυχία, και αυτός είναι η υγεία των ανθρώπων. Ως τα πρόσφατα χρόνια, οι κυβερνήσεις δεν έχουν κάμει πολλά για ν’ αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. Φυσικά, η ευτυχία δεν είναι πλήρης αν ένας άνθρωπος δεν έχει καλή υγεία, και αν επίσης δεν έχουν υγεία τα προσφιλή του πρόσωπα. Και κανένας ο οποίος απολαμβάνει λαμπρή υγεία, ειρήνη και ελευθερία δεν επιθυμεί να εγκαταλείψη τη σκηνή και να πεθάνη. Έτσι για να υπάρχη πραγματική και ανέφελη ευτυχία, πρέπει ν’ απομακρυνθή ο φόβος του θανάτου. Αλλά ποια κυβέρνησις μπορεί να το κάμη αυτό; Ποια κυβέρνησις μπορεί να δώση ασφαλείς και υλικές προμήθειες που συντηρούν τη ζωή και ταυτοχρόνως να ικανοποιή τις πνευματικές ανάγκες των υπηκόων της; Ή, υπάρχει μια τέτοια δυνατότης;

Μπορεί οποιαδήποτε κυβέρνησις να τα φέρη όλα, ή ακόμη τα περισσότερα απ’ αυτά τα επιθυμητά και ουσιώδη πράγματα για το λαό της; Μπορεί οποιαδήποτε κυβέρνησις να ενσταλλάξη τέτοια αγάπη και συνεργασία ανάμεσα στο λαό της ώστε να μπορούν να προκύψουν οι επιθυμητές συνθήκες; Ή έχομε λόγους να πιστεύωμε ότι γίνεται πρόοδος προς αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό; Τι δείχνει η ιστορία της ανθρώπινης κυριαρχίας ως σήμερα;

Το Ιστορικό της Ανθρωπίνης Κυριαρχίας

ΥΠΑΡΧΕΙ καμμιά μορφή κυβερνήσεως που μπορεί να συλλάβη ο ανθρώπινος νους και να μην την έχη δοκιμάσει ο άνθρωπος; Οι σύγχρονες κυβερνήσεις μας είναι σε μεγάλο βαθμό το προϊόν της «πολιτικής επιστήμης.» Αυτή είναι μια σοβαρή μελέτη της πείρας της δοκιμής και πλάνης των προσπαθειών του ανθρώπου να κυβερνηθή, με την προσπάθεια να ενσωματώση τις πιο επιτυχείς μεθόδους στην κυβέρνησι.

Επομένως, πρέπει να έχωμε κυβερνήσεις—τουλάχιστον μερικές κυβερνήσεις—που ικανοποιούν τις ανάγκες των ανθρώπων, που χορηγούν εκείνα που ζητούν οι άνθρωποι από μια κυβέρνησι. Έχομε καμμιά; Τι αποκαλύπτει το σύγχρονο υπόμνημα της ανθρωπίνης κυριαρχίας;

ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ

Η εφημερίς Τάιμς της Νέας Υόρκης στο φύλλο της τής Κυριακής 12 Μαΐου 1972 είχε μια ολοσέλιδη δήλωσι ενός ομίλου γνωστών πολιτών τριάντα δύο χωρών που υπογράφοντο ως «Οι Πρώτοι Πλανητικοί Πολίται.» Κάτω από τον τίτλο «ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ,» αυτή η δήλωσις ήταν μια καταγγελία των προσπαθειών της κυριαρχίας του ανθρώπου ως την εποχή μας να φέρη τα πιο επιθυμητά πράγματα. Έκαμε τις εξής σοβαρές διαπιστώσεις:

«Η ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη μας βρίσκεται σε κίνδυνο.

«Σε κίνδυνο από πόλεμο που θα μπορούσε να κονιορτοποιήση την ανθρώπινη κατοικία.

«Σε κίνδυνο από τις ετοιμασίες για πόλεμο οι οποίες καταστρέφουν ή μειώνουν τις πιθανότητες υποφερτής υπάρξεως.

«Σε κίνδυνο λόγω αρνήσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

«Σε κίνδυνο επειδή ο αέρας μολύνεται και τα νερά και το έδαφος δηλητηριάζονται.

«Σε κίνδυνο λόγω της ανεξέλεγκτης αυξήσεως του πληθυσμού.»

Ποιο ήταν, όμως, το συμπέρασμα της δηλώσεως αυτής; Διετυπώνετο σε μια έκκλησι για περισσότερη ανθρώπινη προσπάθεια προς υποστήριξιν των Ηνωμένων Εθνών.

Αλλά δικαιολογεί η ιστορία της ανθρωπίνης κυριαρχίας το να τεθούν οι ελπίδες στα Ηνωμένα Έθνη;

ΠΟΛΕΜΟΣ

Τι δείχνει η Ιστορία όσον αφορά τον «κίνδυνο από τον πόλεμο»; Έχει σημειώσει προόδους η ανθρώπινη κυριαρχία όσον αφορά την εξασφάλισι ειρήνης;

Όπως ανέφερε η επιθεώρησις Γουέστερν Προντούσερ, η Νορβηγική Ακαδημία Επιστημών έκαμε ένα υπολογισμό της συχνότητος και της σοβαρότητος των πολέμων κατά το διάστημα που επιτρέπει η ιστορία. Ανεκάλυψαν ότι, «από το 650 π.Χ. έχουν γίνει 1656 ένοπλες αναμετρήσεις, από τις οποίες μόνο 16 δεν κατέληξαν σε πόλεμο. Οι υπόλοιπες κατέληξαν σε οικονομική κατάρρευσι των ενδιαφερομένων χωρών.»

Ύστερ’ από τα πρώτα είκοσι πέντε χρόνια της ιστορίας των Ηνωμένων Εθνών, έγινε μια ανασκόπησις της ιστορίας των. Το περιοδικό Σάνταιυ Μπούλλετιν της Φιλαδελφείας ανέφερε στο τεύχος του της 18 Οκτωβρίου 1970, ότι ο Ου Θαντ, τότε γενικός γραμματεύς των Ηνωμένων Εθνών είπε:

«Φοβάμαι πάρα πολύ ότι μολονότι κατορθώσαμε να φθάσωμε στη σελήνη, δείχνομε συχνά μια απίστευτα μυωπική ιδιοτέλεια, αυταρέσκεια και αδιαφορία όταν πρόκείται ν’ αντιμετωπίσωμε τα μεγάλα προβλήματα που έχομε εδώ στη γη.»

Και ο Λέστερ Π. Πήρσον, τότε πρωθυπουργός του Καναδά συνόψισε τ’ αποτελέσματα των προσπαθειών των Ηνωμένων Εθνών για ειρήνη με τα εξής λόγια: «Η ειρήνη αναπαύεται ανήσυχα επάνω σε υδρογονικές βόμβες. Είναι θλιβερό το ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν βρήκαν καλύτερο τόπο αναπαύσεως γι’ αυτήν.»

Ρεαλιστικά, λοιπόν, έχει να προσφέρη τίποτε η ανθρώπινη κυριαρχία για να δικαιολογήση την ελπίδα ότι θα φέρη κάποτε ειρήνη;

ΜΟΛΥΝΣΙΣ

Μια άλλη απειλή πιο σοβαρή από τον πόλεμο είναι η κατάστασις μολύνσεως. Ως ένα απλό παράδειγμα των τεραστίων προβλημάτων που υπάρχουν σε κάθε φάσι του αγώνος κατά της μολύνσεως, εξετάστε τη δυσχέρεια των απορριμμάτων. Το περιοδικό Ρήντερς Νταϊτζέστ, σε μια περίληψι από την Επιθεώρησι Νάσιοναλ Σίβικ Ρηβιού, του Μαρτίου 1972, αναφέρει την απάντησι που έδωσαν είκοσι και πλέον εξέχουσες αυθεντίες των Ηνωμένων Πολιτειών στον χειρισμό των στερεών απορριμμάτων, στο ερώτημα «Πόσο σοβαρό είναι ακριβώς το πρόβλημα των απορριμμάτων;» Απεκάλυψαν τα εξής:

«Ο όγκος των στερεών απορριμμάτων που συσσωρεύομε κάθε χρόνο είναι τρομακτικός—80 δισεκατομμύρια κουτιά κονσερβών, 38 δισεκατομμύρια φιάλες, 40 εκατομμύρια τόννοι χαρτί και χαρτόνι, 180 εκατομμύρια παλαιά ελαστικά, 21 εκατομμύρια μεγάλα οικιακά σκεύη, 7 εκατομμύρια άχρηστα αυτοκίνητα. Η διάθεσις αυτών συνήθως στοιχίζει 4.5 δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο—ποσόν που θα μπορούσε να διπλασιασθή στην επομένη γενεά.»

Προφανώς τα πιο επικίνδυνα απ’ όλα είναι τ’ απορρίμματα που συσσωρεύονται μέσα στα νερά μας. «Ως το 1980,» προειδοποιεί η Εθνική Ακαδημία Επιστημών, «θα έχωμε απορρίμματα μέσα στο νερό που θα καταναλίσκουν όλο το οξυγόνο που υπάρχει στις λεκάνες των 22 ποταμών των Ηνωμένων Πολιτειών.»

Μήπως αυτό είναι πρόβλημα ενός έθνους μόνο; Η Επιθεώρησις Εντιτόριαλ Ρισέρτς Ρηπόρτς της 1ης Δεκεμβρίου 1971, προειδοποιεί:

«Το μεγάλο ζήτημα για τη διάσκεψι των Ηνωμένων Εθνών [που συνήλθε στη Στοκχόλμη τον Ιούνιο 1972], καθώς και για τις επόμενες προσπάθειες να εμποδίσουν την παγκόσμια μόλυνσι, είναι, μήπως το ενδιαφέρον για το περιβάλλον εκδηλώθηκε πάρα πολύ αργά για να κάμη πολύ καλό. Έχει προχωρήσει πράγματι ο άνθρωπος πάρα πολύ ώστε να είναι δύσκολο να γυρίση πίσω; Μπορούν τα έθνη να λάβουν τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις που είναι αναγκαίες για να δημιουργηθή μια παγκόσμια συνεργασία εν όψει της παρούσης κρίσεως; Οτιδήποτε λιγότερο από μια διεθνή προσπάθεια σε πλήρη κλίμακα φαίνεται μάταιο. Το παγκόσμιο οικοσύστημα είναι ένα· είναι τέτοιο ώστε κανένα έθνος μόνο του δεν μπορεί να καθαρίση το περιβάλλον του. Η ατμόσφαιρα μεταφέρει βιομηχανικά μολυσματικά στοιχεία επιβλαβή εντομοκτόνα σ’ όλη τη γη. Ουσιαστικά κάθε διεθνής υδάτινη οδός είναι μολυσμένη.»

Βρίσκετε ότι αυτή η πληροφορία ενθαρρύνει ή εμπνέει εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη κυριαρχία;

ΕΓΚΛΗΜΑ

Το έγκλημα είναι ένας άλλος καταστρεπτικός παράγων που καμμιά κυβέρνησις δεν μπόρεσε να σταματήση. Πράγματι, αυτή η καρκινώδης μόλυνσις εξαπλώνεται σε ανησυχητικό βαθμό παγκοσμίως. Σε μερικά έθνη το έγκλημα είναι σχεδόν σαν μια ανταγωνιστική παράνομος κυβέρνησις. Το έγκλημα ωνομάσθηκε «παγκόσμια επιδημία» και «διεθνής τραγωδία.»

Στην πιο πλουσία χώρα του κόσμου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το έγκλημα φαίνεται να εξαπλώνεται πολύ. Στοιχίζει τώρα στο έθνος $51.1 δισεκατομμύρια το χρόνο, που σημαίνει 5 και πλέον τοις εκατό του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος ενός τρισεκατομμυρίου δολλαρίων. Και το έγκλημα δεν περιορίζεται μόνο στο «γκαγκστερικό» στοιχείο. Ένα τεράστιο ποσόν (οκτώ δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο) κλέπτονται από διευθυντάς και εμπίστους υπαλλήλους.

Αλλά τα εγκλήματα που εμπνέουν πραγματικά φόβο είναι τα εγκλήματα της βίας και τα εγκλήματα εναντίον της ιδιοκτησίας. Είναι όλο και πιο επικίνδυνο να βαδίζετε σε δρόμους των πόλεων των Ηνωμένων Πολιτειών, και μια έρευνα αποκαλύπτει ότι αυτός ο κίνδυνος από το έγκλημα αυξάνει σχεδόν παντού.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αριθμοί του F.B.I. (Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών) αποκαλύπτουν, ότι το έγκλημα αυξήθηκε ένδεκα φορές πιο γρήγορα από τον πληθυσμό. Σοβαρά εγκλήματα (όπως φόνοι, απαγωγές, ληστείες, άγριες επιθέσεις, διαρρήξεις, κλοπή αυτοκίνητων, μικροκλοπές [πενήντα δολλαρίων και άνω]) αυξήθηκαν 148 τοις εκατό, από 2.014.600 το 1960 σε 4.989.700 το 1969.

Στο Λονδίνο, που ήταν από πολύ καιρό γνωστό για την ελευθερία του από τη βία στους δρόμους, οι Βρεττανοί έχουν τρομοκρατηθή διότι οι επιθέσεις, οι ληστείες και οι κακοποιήσεις έχουν αυξηθή. Μια ειδική αστυνομική περιπολία έχει διορισθή στον υπόγειο σιδηρόδρομο λόγω της απειλής του εγκλήματος. «Δεν υπάρχει ασφάλεια τη νύχτα στο Μπίρμιχαμ,» είπε ένας αξιωματούχος της αστυνομίας. Το βίαιο έγκλημα στη Μεγάλη Βρεττανία αυξήθηκε από 26.000 το 1966 σε 41.000 το 1970. Και μια όμοια κατάστασι αντιμετωπίζουν άλλες χώρες.

Ποια σημεία θεραπείας βλέπετε από την ανθρώπινη κυριαρχία γι’ αυτά τα προβλήματα;

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Η χρήσις ναρκωτικών ονομάσθηκε «η χειρότερη ασθένεια στην Αμερικανική ιστορία,» και αποκτά γοργά τον ίδιο ρυθμό σε άλλες χώρες. Υπήρξε ένας κύριος παράγων στην ταχεία άνοδο του ρυθμού του εγκλήματος. Ο Αρτ Λίνκλετερ, προσωπικότης της ραδιοφωνίας και της τηλεοράσεως, του οποίου η κόρη υπήρξε θύμα ναρκωτικών, σε μια ομιλία του σ’ ένα ειδικό ακροατήριο των Ηνωμένων Εθνών στην πόλι της Νέας Υόρκης, στις 14 Σεπτεμβρίου 1971, έκαμε μια ισχυρή έκκλησι για δράσι εκ μέρους της κυβερνήσεως. Η ομιλία του έκαμε πολύ σαφές ότι η ανθρώπινη κυριαρχία απέτυχε κατά κάποιον τρόπο να ικανοποιήση τις ανάγκες, τις ελπίδες και τις επιθυμίες των ανθρώπων. Ο Λίνκλετερ ρώτησε:

«Αν μια κενή και αγωνιώδης ζωή οδηγή τους ανθρώπους στα ναρκωτικά, πώς μπορούμε ν’ αλλάξωμε αυτή τη ζωή; Γιατί τόσο πολλές αυτοκτονίες γίνονται στον κόσμο; Γιατί τόσο πολλοί φθάνουν σε μια προσωπική κρίσι που είναι ανίκανοι να την αντιμετωπίσουν, να τη λύσουν ή να την υπερνικήσουν; Γιατί η χρήσις ναρκωτικών είναι πολύ συχνά μέρος αυτής της τραγικής εικόνος;»

Σε τελική έκκλησί του ο Λίνκλετερ υπαινίχθη ότι η ανθρώπινη κυριαρχία έθεσε τους αντικειμενικούς σκοπούς της προς εσφαλμένη κατεύθυνσι. Είπε:

«Χάριν της ανθρωπίνης οικογενείας, τα Ηνωμένα Έθνη οφείλουν να έλθουν σε βοήθεια εκείνων οι οποίοι βρίσκονται σε δύσκολη θέσι. Ο κόσμος μας σπαράσσεται από μεγάλες συζητήσεις, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα έχη καμμιά αξία αν τα παιδιά μας χάνωνται. Οι επιστήμονές μας σχεδιάζουν την πορεία μας στους ουρανούς, αλλ’ εμείς δεν έχομε ανάγκη να κάμωμε το ταξίδι αν αφήνωμε πίσω μας ένα κόσμο σε θλίψεις.»

ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΟΣ

Ο Ρόμπερτ Σ. Μακναμάρα, Πρόεδρος της Διεθνούς Τραπέζης Ανοικοδομήσεως και Αναπτύξεως, παρουσιάζει μια παγκόσμια εικόνα του υποσιτισμού που έπρεπε ν’ αφυπνίση τον καθένα όσον αφορά την ανικανότητα της ανθρώπινης κυριαρχίας να δώση στο ανθρώπινο γένος τα ουσιώδη για ευτυχία. Σε μια ομιλία του που έδωσε στην Ουάσιγκτων, D.C., ενώπιον του σώματος των Διοικητών του Παγκοσμίου Ομίλου Τραπεζών, στις 27 Σεπτεμβρίου 1971, είπε ότι στις λιγώτερο ευνοημένες χώρες ο υποσιτισμός είναι πολύ διαδεδομένος, και αποτελεί την κυριώτερη αιτία του υψηλού ποσοστού θνησιμότητος ανάμεσα στα μικρά παιδιά και επομένως είναι ένας κύριος φραγμός για την ανθρώπινη ανάπτυξι.

«Κι εν τούτοις,» παρετήρησε ο Μακναμάρα, «παρά τις αποδείξεις ότι με μια σχετικώς μικρή κατά κεφαλή δαπάνη των πόρων μπορούν να επιτευχθούν μεγαλύτερα κέρδη, δύσκολο είναι να βρήτε ένα έθνος στον ανεπτυγμένο κόσμο που να έχη αναλάβει μια συνδυασμένη αντιμετώπισι του προβλήματος.»

Ο Κος Μακναμάρα προχωρεί για να τονίση ότι ο αριθμός των παιδικών θανάτων είναι τεράστιος στις πιο πτωχές χώρες. Παραδείγματος χάριν, στην Ινδία υπάρχουν μεγάλες περιοχές όπου οι θάνατοι το πρώτο έτος της ζωής αριθμούν 150 έως 200 στις χίλιες γεννήσεις.

Στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, η αναλογία των μικρών παιδιών μεταξύ του ενός και δύο ετών ηλικίας που πεθαίνουν είναι πάνω από εκατό φορές μεγαλύτερη από τη Σουηδία.—Ζωτικές Ομιλίες της Εποχής, 15 Οκτωβρίου 1971.

Ενωρίτερα ακόμη στο περιοδικό Ρήντερς Ντάιτζεστ, του Φεβρουαρίου 1969, ένας γνωστός επιστήμων έκαμε το εξής σχόλιο: «Είναι συγκλονιστικά καταφανές ότι, στη μάχη για τη διατροφή της ανθρωπότητος, το μέρος μας έχει υποστή ήττα. . . . είναι είδη πάρα πολύ αργά να προλάβωμε μια δραστική αύξηση του ποσοστού των θανάτων από πείνα.»

ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ

Βασικώς μια θεμελιώδης αιτία του υποσιτισμού είναι η φτώχεια, ένα πρόβλημα ανυπέρβλητο και άλυτο ως τώρα, ακόμη και στις πιο πλούσιες χώρες. Ο Δρ Τζων Ε. Ρέιλλυ, ανώτερο μέλος του Συμβουλίου των Υπερποντίων Αναπτύξεων, αναφέρει:

«Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το επίπεδο του εισοδήματος κατ’ έτος στις αναπτυσσόμενες Ηπείρους το 1968 ήταν ως εξής: Ασία $110· Αφρική $130· Λατινική Αμερική $370· Μέση Ανατολή $330. Η σύγκρισις με τον μέσον όρο του κατά κεφαλήν εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι $4.000· Καναδάς $2.500· Γερμανία $1.900· Αγγλία $1.800.

Ο Δρ Ρέιλλυ προχωρεί για να πη ότι στις χώρες με χαμηλό εισόδημα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν με το μισό του μέσου όρου. Υπερνικούν οι προσπάθειες της παγκόσμιας κυριαρχίας, ακόμη και με τη βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών, αυτή τη θλιβερή κατάστασι; Όχι, διότι ο Δρ Ρέιλλυ λέγει: «Υπάρχει φόβος ότι το πραγματικό βιωτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων είναι πιο χαμηλό το 1971 απ’ ό,τι ήταν το 1960.» Και συνεχίζει:

«Αυτό δίνει μια σύντομη ιδέα των συνθηκών στις αναπτυσσόμενες χώρες, μια ιδέα η οποία δεν δείχνει ακριβώς όλη την εικόνα της εκτεταμένης πείνας, στερήσεως, ελλείψεως εκπαιδεύσεως, άνισης διανομής αγαθών, αυξήσεως της ασθενείας, για να μη αναφέρωμε την πολιτική κατάπνιξι.»

Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες την πιο πλούσια χώρα του κόσμου, ολόκληρες πόλεις αντιμετωπίζουν οικονομική κρίσι, λόγω των υπερόγκων δαπανών της κοινωνικής προνοίας. Το 1970 η δαπάνη για την κοινωνική πρόνοια ήταν $12.8 δισεκατομμύρια.

Αυτή η κατάστασις είναι μια κατάστασις από την οποία οι οικονομολόγοι δεν βλέπουν διέξοδο, όπως αποδεικνύεται από τον οικονομολόγο Πρόκτερ Θόμσον του Κολλεγίου Αρρένων Κλαίρμοντ της Καλιφόρνιας. Τονίζει ότι, σε μια πλούσια κοινωνία, εφόσον ολοένα περισσότερο χρήμα προμηθεύεται για την κοινωνική πρόνοια, εκείνοι που λαμβάνουν βοήθεια έχουν αξιώσεις οι οποίες ανεβάζουν τη βοήθεια. Επομένως, λέγει, «η φτώχεια παρακολουθεί την κοινωνία σαν μια σκιά που ακολουθεί ένα άνθρωπο που τρέχει.»

Η ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΕΚΚΡΗΞΙΣ

Με το σημερινό επίπεδο του πληθυσμού, οι κυβερνήσεις βρίσκονται κοντά στο σημείο καταρρεύσεως, με προβλήματα σε κάθε ζήτημα και με αυτό που φαίνεται ως αδιέξοδος σε κάθε μέθοδο ενεργείας. Αυτό είναι αρκετά κακό, αλλά τώρα η πρόσθετη αύξησις του πληθυσμού ρίχνει ένα αέρα καταστροφής επάνω στα σχέδιά των για το μέλλον. Σε μια έκθεσι, του Ιδρύματος Βίκτωρ-Μπόστρομ για το Διεθνές Πρόγραμμα της Ομοσπονδίας Γονέων, ο Ρούντολφ Πήτερσον, Διευθυντής του Προγράμματος Αναπτύξεως των Ηνωμένων Εθνών, έκαμε το εξής σχόλιο.

«Η καταπληκτική αύξησις του πληθυσμού της γης ρίχνει μια μαύρη σκιά επάνω στις προσπάθειες μας να προωθήσωμε μια διεθνή ανάπτυξι. Το να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής στις χώρες όπου ο πληθυσμός διπλασιάζεται κάθε 20 χρόνια είναι σαν τον μόχθο του Σισύφου, που ωθούσε αιωνίως ένα βράχο προς τα πάνω για να τον βλέπη να κυλά πάλι προς τα κάτω.»

Και ο Α. Χ. Μποέρμα, Γενικός Διευθυντής της Οργανώσεως Τροφίμων και Γεωργίας, κάνει μια πολύ επείγουσα έκκλησι:

«Δεν είναι ανάγκη να επιμείνω στο γεγονός ότι η παρούσα αχαλίνωτη αύξησις του αριθμού των ανθρώπων πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη οδηγεί τα μεγαλύτερα προβλήματα του κόσμου—πείνα, φτώχεια, ανεργία—στο χείλος του κρημνού. Δεν είναι ανάγκη να περιγράψω τη φρίκη που θα προκύψη, και δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να προχωρήσω σε λεπτομέρειες του τι πρέπει να γίνη. . . . Αλλ’ απ’ αυτό το βήμα επιθυμώ να κάμω έκκλησι σ’ όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να παραδεχθούν την ανάγκη του ελέγχου του πληθυσμού.»

Τι μπορεί, λοιπόν, να λεχθή για την ιστορία της ανθρώπινης κυριαρχίας; Έχει στην πραγματικότητα λύσει ακόμη και ένα από τα βασικά προβλήματα του ανθρωπίνου γένους να ζουν μαζί με ειρήνη, χωρίς φτώχεια, φόβο, πείνα, και έγκλημα; Έχει λάβει το ανθρώπινο γένος εκείνο που πραγματικά επιθυμεί από μια κυβέρνησι;

Τι υπάρχει, λοιπόν, μπροστά για να συνεχίση η ανθρώπινη διακυβέρνησις στη γη; Κάθε πρόβλημα—μόλυνσις, πόλεμος, πείνα, ναρκωτικά, ή οποιοδήποτε από τα πολλά άλλα––αυτό καθ’ εαυτό έχει τη δύναμι να φέρη παγγήινη καταστροφή. Όλα μαζί αποτελούν μια περίπλοκη κατάστασι που η ανθρώπινη σοφία και προσπάθειες έχουν αποτύχει οικτρά ακόμη και να μειώσουν, πολύ περισσότερο να λύσουν.

Δεν είναι καιρός για ν’ αποβλέψη ο άνθρωπος σε μια υψηλότερη συμβουλή, καιρός ν’ ακούση τον Θείο Κυρίαρχο του σύμπαντος; Αυτό που λέγει και αυτό που έχει σκοπό να κάνη για την κυριαρχία της γης είναι ζήτημα ζωής ή εξαφανίσεως, όπως πρόκειται να συζητηθή στο επόμενο άρθρο.

[Γράφημα στη σελίδα 38]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΕΓΚΛΗΜΑ

Το μεγάλο έγκλημα στις Η. Π. αυξήθηκε ένδεκα φορές πιο γρήγορα από τον πληθυσμό στα έτη 1960-1969.

ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ

ΕΓΚΛΗΜΑ

[Εικόνα στη σελίδα 36]

ΠΟΛΕΜΟΣ Το ιστορικό υπόμνημα δείχνει ότι ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών κατέληξε ή σε πόλεμο ή σε οικονομική κατάρευσι.

[Εικόνα στη σελίδα 37]

ΜΟΛΥΝΣΙΣ «Το μεγάλο ερώτημα. . . είναι μήπως το ενδιαφέρον για το περιβάλλον εκδηλώθηκε πολύ αργά για να κάμη πολύ καλό.»

[Εικόνα στη σελίδα 38]

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ Η χρήσις ναρκωτικών είναι μια «ασθένεια» που είναι κύριος παράγων στην ταχεία άνοδο του ρυθμού του εγκλήματος.

[Εικόνα στη σελίδα 39]

ΦΤΩΧΕΙΑ «Η φτώχεια παρακολουθεί την κοινωνία σαν μια σκιά που ακολουθεί έναν άνθρωπο που τρέχει.»

Ετήσια δαπάνη κοινωνικής πρόνοιας στις Η.Π.Α.—$12.800.000.000

Κοπέλλες Εγκληματίες

◆ Κοπέλλες στην εφηβική ηλικία των 10 έως 17 ετών έχουν εμπλακεί σ’ εγκληματικές πράξεις μ’ ένα αυξανόμενο ποσοστό από το έτος 1969. Σύμφωνα με μια εγκληματολογική έκθεσι των αρχών, η εγκληματικότης μεταξύ αυτών των κοριτσιών αυξήθηκε δυο φορές γρηγορώτερα από το 1969 έως το 1970 σε σύγκρισι με τ’ αγόρια που εμπλέκονται σ’ εγκλήματα. Δικαστικές υποθέσεις που περιελάμβαναν κοπέλλες έδειξαν μια αύξησι 7 τοις εκατό στα προάστια, 11 τοις εκατό στις πόλεις και 20 τοις εκατό στις αγροτικές περιοχές.

Αποβλέπετε στην Επιστήμη για ένα Καλύτερο Κόσμο;

ΑΠΟΒΛΕΠΟΥΝ οι άνθρωποι στην επιστήμη για να σώση τον κόσμο από την εκμηδένισι και να τον κάμη ένα τόπο όπου οι άνθρωποι θα αισθάνωνται ευχαρίστησι να ζουν; Οι γνώμες πιθανόν να είναι διηρημένες, μερικοί λέγουν, Ναι, μερικοί, Όχι. Αλλ’ αυτά που ακούμε και διαβάζομε σε βιομηχανικές διαφημίσεις και με τα μέσα της δημοσίας επικοινωνίας συνήθως τονίζουν αυτά που κάνει ο άνθρωπος ή μπορεί να κάμη ως ‘την μόνη ελπίδα.’ Ή τουλάχιστον το συμπέρασμα στο οποίο γενικά καταλήγουν είναι ότι ‘αν υπάρχη ένας τρόπος για παγκόσμια ειρήνη και ευτυχία, η νοημοσύνη του ανθρώπου οφείλει να τον επιτύχη.’ Ο Θεός αφήνεται, στην πραγματικότητα, στο περιθώριο.

Δείγμα ενός τέτοιου τρόπου σκέψεως είναι ένα άρθρο του περιοδικού Χέραλντ Τράβελερ της Βοστώνης με το θέμα «Μπορεί ο Άνθρωπος να Κυβερνήση τον Κόσμο του;» Καλούσε την προσοχή στα σοβαρά σφάλματα του ανθρώπου, αλλά κατόπιν κατέληγε στα εξής: «[Ο άνθρωπος] θα περπατή σκοντάβοντας αιματοβαμμένος και βάφοντας με αίμα, . . . μέχρις ότου μάθη να συγκρατήση τους πολέμους του ή να ανατινάξη τον πλανήτη του.»

Στην επιστημονική δημοσιογραφία, στην επιστήμη αποδίδονται σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις. Προσφάτως το περιοδικό Σάιενς Νιους, κάτω από την επικεφαλίδα «Διαμόρφωσις της Γενετικής: Μύθος ή Πραγματικότης;» έλεγε, στις αρχικές παραγράφους του:

«Ο κώδιξ της ζωής έχει ανοιχθή και διαμόρφωσις της γενετικής προχωρεί. . . . »

«Κάτω από τη μαγική της βιολογίας ο άνθρωπος μπορεί τώρα βαθμιαίως να γίνει πολύ διαφορετικός απ’ αυτό που ήταν. . . . »

Μη ικανοποιημένος με το ν’ αποδίδη υπερβολικά κατορθώματα στους ανθρώπους που περιλαμβάνονται, ο αρθρογράφος καταλήγει με το ν’ αποδίδη σ’ αυτούς ένα τίτλο με κεφαλαία γράμματα καθώς και την κυριωτέρα ευθύνη για το μέλλον του ανθρωπίνου γένους ως εξής:

«Οι Νέοι Βιολόγοι, αντίθετα με τη φαντασιώδη εικόνα της επιστήμης των, ενδιαφέρονται πολύ για τη δύναμι που κρατούν να διαμορφώσουν το ανθρώπινο μέλλον και ανυπομονούν να ιδούν ότι δεν γίνεται κατάχρησις των επιτευγμάτων τους.»

Είναι φρόνιμο ν’ αποδίδωμε στη σύγχρονη επιστήμη και στις βιομηχανικές υλικές αναπτύξεις της την ικανότητα να σώσουν το ανθρώπινο γένος; Ή είναι λογικό ν’ αποβλέπη κανείς στην ανθρώπινη φιλοσοφία και στην πολιτική επιστήμη, που έχουν τόσο πολλή σχέσι με την παρούσα θλιβερή κατάστασι του ανθρώπου; Αλλ’ αυτό έχει κάμει ένας σημαντικός όμιλος με επιρροή στον Χριστιανικό κόσμο, περιλαμβανομένων και των νεωτεριστών κληρικών. Εστράφησαν από την λατρεία του Θεού της Αγίας Γραφής, του Ιεχωβά, σ’ ένα υποκατάστατο της δικής των εκλογής. Ακόμη αρνούνται και την ύπαρξί του. Αντί ν’ αποβλέπουν σ’ αυτόν ως την πηγή της διαφωτίσεως, αποδίδουν μεγάλο σεβασμό στους συγχρόνους επιστήμονας και διανοουμένους, δίνοντας περισσότερη πίστι σε απλούς ανθρώπους παρά στον Ιεχωβά.

Η ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ποια είναι η στάσις του Παντοδυνάμου Θεού, του Δημιουργού του ανθρώπου, ο οποίος έδωσε σ’ αυτόν δυνάμεις λογικεύσεως και προμήθευσε σ’ αυτόν τα αναγκαία για την ευτυχία του; Τι σκέπτεται για τον άνθρωπο ο οποίος στρέφεται στην επιστήμη ως σωτήρα;

Ο Ιεχωβά Θεός έκαμε να καταχωρηθή κάτι στο Λόγο του, τη Γραφή, που μας δείχνει τι σκέπτεται, και τι πρόκειται να κάμη γι’ αυτό. Αυτό βρίσκεται στην αναγραφή της προφητείας του Ιεζεκιήλ όσον αφορά το τι συνέβαινε ακριβώς ανάμεσα στον καθ’ ομολογίαν λαό του Θεού στην Ιερουσαλήμ πέντε μόλις χρόνια πριν από την καταστροφή της το 607 π.Χ. Αφηγούμενος τι είχε δει στην όρασι, ο Ιεζεκιήλ έγραψε:

«Και με εισήγαγεν [ο Ιεχωβά] εις την εσωτέραν αυλήν του οίκου του Ιεχωβά· και ιδού, εν τη θύρα του ναού του Ιεχωβά, μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου, περίπου είκοσι πέντε άνδρες με τα νώτα αυτών προς τον ναόν του Ιεχωβά, και τα πρόσωπα αυτών προς ανατολάς· και προσεκύνουν τον ήλιον κατά ανατολάς. Και είπε προς εμέ, Είδες, υιέ ανθρώπου; Μικρόν είναι τούτο εις τον οίκον Ιούδα, να κάμνωσι τα βδελύγματα τα οποία ούτοι κάμνουσιν ενταύθα; ώστε εγέμισαν την γην από καταδυναστείας, και εξέκλιναν διά να με παροργίσωσι· και ιδού, βάλλουσι τον κλάδον εις τους μυκτήρας αυτών [εις τους μυκτήρας μου, ΜΝΚ]. Και εγώ λοιπόν θέλω φερθή μετ’ οργής· ο οφθαλμός μου δεν θέλει φεισθή, ουδέ θέλω ελεήσει· και όταν κράξωσιν εις τα ώτα μου μετά φωνής μεγάλης, δεν θέλω εισακούσει αυτούς.»—Ιεζ. 8:15-18, ΜΝΚ.

Εκεί ήσαν αυτοί οι Ισραηλίται, στην εσωτέρα αυλή του ναού που ήταν αφιερωμένος στον Ιεχωβά. Ήσαν ακριβώς κοντά στην είσοδο του ναού, στον χώρο μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου στο κέντρο της εσωτέρας αυλής. Αλλά είναι σκανδαλώδες ότι δεν ασχολούνταν στη λατρεία του Ιεχωβά στον τόπο εκείνο, ούτε προσκυνούσαν στο θυσιαστήριο του που βρισκόταν ανατολικά τους. Έπρεπε να βλέπουν προς δυσμάς, προς το ναό. Γιατί;

Διότι εκεί, στο εσώτερο διαμέρισμα του ναού, στα Άγια των Αγίων, υπήρχε η ιερά Κιβωτός της Διαθήκης. Επάνω απ’ αυτήν υπήρχε το θαυματουργό φως Σεκινάχ που εσυμβόλιζε την παρουσία του Ιεχωβά. Αλλ’ αντί να βλέπουν εκείνον τον συμβολικό τόπο κατοικίας του Θεού εκείνοι οι είκοσι πέντε άνδρες είχαν στρέψει τα νώτα τους στη θεία παρουσία και έβλεπαν ανατολικά. Περιφρονώντας τον Θεό που ωμολογούσαν ότι αντιπροσωπεύουν, προσκυνούσαν τον ήλιο που είναι στον ουρανό! Αυτή ήταν άμεση παράβασις της εντολής του Θεού που αναφέρεται στα εδάφια Δευτερονόμιο 4:15-19.

Μη ικανοποιημένοι μ’ αυτή την κατάφωρη ανυπακοή, οι άνδρες εκείνοι προσέθεσαν και την ύβρι, διότι, «ιδού,» είπε ο Ιεχωβά, «βάλλουσι τον κλάδον εις τους μυκτήρας μου.» (Ιεζ. 8:17, ΜΝΚ) Αυτόν τον κλάδο τον χρησιμοποιούσαν για ειδωλολατρική λατρεία και πιθανόν να τον είχαν σκαλίσει για να δοθή σ’ αυτόν μια ειδική μορφή που ν’ αντιπροσωπεύει το ανδρικό όργανο του φύλου. Πρέπει τουλάχιστον να ήταν κάτι πολύ προσβλητικό ή αισχρό για να κρατήται εκεί στους μυκτήρας του Ιεχωβά, σαν να εύρισκε ευχαρίστησι στην οσμή του. Αυτή η ειδωλολατρική λατρεία του ήλιου εκ μέρους εκείνων των είκοσι πέντε ανδρών είχε ως επακόλουθα να γεμίση ‘η γη από καταδυναστεία.’

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΥΒΡΙΣΤΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Έχει κάμει ο Χριστιανικός κόσμος, πράγματι, τόσο κακά πράγματα όσο εκείνοι οι Ιουδαίοι άνδρες; Υπάρχει ένα σύγχρονο παράλληλο; Ναι.

Η σύγχρονη επιστήμη έφθασε να θεωρήται ως μια «ιερή αγελάδα,» την οποία πρέπει να βλέπουν με σεβασμό και να την υπολογίζουν περισσότερο από τη Γραφή και τον Θεό. Η υποτιθεμένη «προχωρημένη» διανοητικότης των επιστημόνων, με όλες τις θεωρίες της, θεωρείται ως η νεώτερη μορφή διαφωτισμού η οποία έκαμε τη Βίβλο «του παλαιού συρμού,» «απηρχαιωμένη.» Στην πραγματικότητα η τεχνολογία των μπορεί να ερευνά τους νόμους του Θεού μόνο σ’ ένα περιωρισμένο σημείο και μπορεί να ενεργή μόνο μέσα στα πλαίσια και τους περιορισμούς αυτών των νόμων. Αλλά τα μέσα των ειδήσεων σχεδόν πάντοτε αποδίδουν τιμή στην τεχνολογία μάλλον παρά στον Θεό ο οποίος το κατέστησε αυτό δυνατόν. Μιλούν σαν να είναι ο άνθρωπος μεγάλος, με το ‘ν’ αποσπά τα μυστικά της φύσεως’ και να γίνεται κύριος του σύμπαντος.

Είναι αυτή η στάσις κάτι νέο, αυτή η συγκέντρωσις όλης της προσοχής επάνω στο ανθρώπινο πλάσμα, αυτή η απόδοσις κάθε τιμής στον άνθρωπο που δημιούργησε ο Θεός; Όχι, οι τάσεις που έχουν οι άνθρωποι να το κάμουν αυτό έχει περιγραφή πριν από αιώνες από έναν από τους αποστόλους ο οποίος έγραψε: «Λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου, και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών.» Η διαφορά, όμως, και η άκρα σοβαρότης του ζητήματος είναι ότι έχει φθάσει τώρα ο καιρός που το ζήτημα βρίσκεται στο κορύφωμα του και θα τακτοποιηθή για πάντα.—Ρωμ. 1:22, 23.

Η μόλυνσις του Χριστιανικού κόσμου με τη λατρεία ψευδών θεών, περιλαμβανομένης και της ειδωλοποιήσεως της συγχρόνου επιστήμης, προδίδει ότι είναι πολύ ύπουλη. Παραδείγματος χάριν, στις 20 Ιουλίου 1969, όταν για πρώτη φορά ένας αστροναύτης πάτησε το πόδι του στη σελήνη, ποιος δοξάσθηκε μ’ αυτό, σύμφωνα με τον τρόπο που ο επιστημονικός όμιλος που ήταν υπεύθυνος γι’ αυτό ωνόμασε τα πράγματα που περιελαμβάνοντο σ’ αυτό; Ασφαλώς όχι ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός της σελήνης. Είχε αποδοθή τιμή στον μυθολογικό θεό του ηλίου. Πώς αυτό; Διότι το ανθρωποποίητο διαστημόπλοιο που είχε χρησιμοποιηθή σ’ εκείνη την περίπτωσι (όπως και στις επιτυχείς προσεληνώσεις που έγιναν από τότε) ωνομάσθηκε «Απόλλων.» Απ’ όλες τις πιθανές πηγές ονομάτων, εξελέγη η ειδωλολατρική Ελληνική μυθολογία. Ο Φοίβος Απόλλων ήταν ο θεός του ηλίου των αρχαίων Ελλήνων και ήταν ο δίδυμος αδελφός της Αρτέμιδος (ή Διάνας), της θεάς της σελήνης.

Γιατί έπρεπε νοήμονες άνθρωποι να χρησιμοποιούν τους νόμους του Δημιουργού για να επιτύχουν ένα κατόρθωμα και κατόπιν να διαφημίζουν και να δίνουν εξέχουσα θέσι στο όνομα ενός αρχαίου θεού του ηλίου, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου θεός; Είναι καταφανές ότι η σπουδαιότης των ανθρώπων μπαίνει μπροστά από τον Θεό. Επί πλέον, η γενική αποδοχή από τον Χριστιανικό κόσμο της αναπόδεικτης θεωρίας της εξελίξεως είναι μια απόδειξις που τον προδίδει ως λάτρη του «ηλίου» των επιστημόνων.

Απέδειξε αυτή η τάσις της επιστήμης απέναντι στην ειδωλολατρία, όπου η επιστήμη θεωρείται σαν ένας «ήλιος,» δηλαδή, η κυριώτερη πηγή της ανθρώπινης διαφωτίσεως, ότι έφερε το ανθρώπινο γένος πλησιέστερα σ’ ένα καλύτερο κόσμο; Στην εποχή του Ιεζεκιήλ μια όμοια πορεία έφερε βία στη χώρα του Ισραήλ. Στην εποχή μας δεν συμβαίνει κάτι καλύτερο. Οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου υπήρξαν ή απρόθυμοι ή ανίκανοι να εμποδίσουν τη σύγχρονη επιστήμη να εφευρίσκη και να χρησιμοποιή τα πιο σατανικά πολεμικά όπλα, που κορυφώθηκαν με την ανάπτυξι βιολογικών και ραδιολογικών και ατομικών όπλων. Η διεξαγωγή του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εξηρτάτο σε μεγάλο σημείο από τη δραστηριότητα των επιστημόνων. Η βία που γέμισε τη γη δεν περιορίσθηκε σ’ εκείνους τους δύο παγκοσμίους πολέμους οι οποίοι διεξήχθησαν κυρίως από τον Χριστιανικό κόσμο. Η σύγχρονη φιλοσοφία η οποία έγινε μεγάλο αντικείμενο λατρείας αφήρεσε από τους ανθρώπους των εκκλησιών τον πραγματικό φόβο του Θεού, και η βία χρησιμοποιείται σε μεγάλη κλίμακα, ακόμα και σε καιρό ειρήνης. Η χρονική περίοδος από το 1914 μ.Χ. επισήμως ωνομάσθηκε «Αιών της Βίας.»

Η τεχνολογία της συγχρόνου επιστήμης έχει αφοσιωθή στη βιομηχανία και στο εμπορικό πνεύμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια αυξανομένη μόλυνσι η οποία καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου. Εκφράζονται φόβοι ότι αυτή η γη θα γίνη σύντομα ένας τόπος ακατάλληλος για την ύπαρξι του ανθρώπου. Και τι μπορεί να λεχθή για το ηθικό περιβάλλον του ανθρώπου;

Μια νέα ηθική έχει υιοθετηθή η οποία βλέπει ακόμη και την πορνεία, τη μοιχεία και την ομοφυλοφιλία με επιείκεια και παρέχει νομικές παραχωρήσεις σ’ αυτά. Οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου αποφεύγουν να κηρύξουν τι λέγει η Γραφή εναντίον αυτών των πραγμάτων. Πράγματι, πολλοί εξέχοντες κληρικοί έχουν κηρυχθή δημοσία υπέρ μιας νομοθεσίας η οποία απαλλάσσει ανήθικα άτομα από την τιμωρία της διαπράξεως αυτών των ανηθίκων πραγμάτων. Τα αφροδίσια νοσήματα εξακολουθούν ν’ αυξάνουν ως αποτέλεσμα τούτου, και πράγματι έχουν γίνει επιδημία! Αν αυτό αποτελή προσβολή σε πολλούς θεοσεβείς ανθρώπους σήμερα, τι πρέπει να είναι για τον Θεό; Είναι εξίσου τόσο προσβλητικό όσο ήταν όταν οι είκοσι πέντε εκείνοι λάτρεις στο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ με αισχρό τρόπο ‘Έβαζαν τον κλάδον’ στους μυκτήρας του.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΜΗ Ο ΘΕΟΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ;

Εκτός του ότι έδειξε στον Ιεζεκιήλ τα βδελυκτά πράγματα τα οποία συνέβαιναν στο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, ανέλαβε και κάποια ενέργεια ως αποτέλεσμα; Ναι. Όπως είπε: «Και εγώ λοιπόν θέλω φερθή μετ’ οργής· ο οφθαλμός μου δεν θέλει φεισθή, ουδέ θέλω ελεήσει· και όταν κράξωσιν εις τα ώτα μου μετά φωνής μεγάλης, δεν θέλω εισακούσει αυτούς.»—Ιεζ. 8:18.

Έγινε πράγματι αυτό; Έγινε. Όταν, τριάμισυ μόνον χρόνια αργότερα, ο Ναβουχοδονόσορ πολιόρκησε την Ιερουσαλήμ, ο λαός βρέθηκε σε τρομερές στενοχώριες. Επεκράτησε πείνα. Μητέρες έφαγαν ακόμη και τα τέκνα των. Η ασθένεια θανάτωσε χιλιάδες. Η διαμάχη μεταξύ των πολιορκημένων Ιουδαίων προσέθεσε σ’ αυτή τη θλίψι. Όταν ο στρατός του Ναβουχοδονόσορ μπήκε στην πόλι, κατέσφαξε νέους και ηλικιωμένους μέσα στους δρόμους. Οι άρχοντες είχαν κρεμασθή από τα χέρια. Οι αιχμάλωτοι είχαν φερθή σε δουλεία στη Βαβυλώνα. Μολονότι ο Θεός είχε θέσει το όνομα του σ’ εκείνη την πόλι και στο ναό της, δεν ενήργησε για να τον διαφυλάξη, τόσο μεγάλη ήταν η οργή του για την αποκρουστική ειδωλολατρία των Ιουδαίων και τις βδελυκτές πράξεις των. (Θρήνοι 2:21· 4:9, 10· 5:12) Μήπως νομίζομε ότι ο Θεός θα ενεργήση διαφορετικά σήμερα;

Ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι φέρει το όνομα του Θεού και του Χριστού και ότι κατευθύνει τους λαούς στο δρόμο τους. Αλλ’ αντιθέτως, ο Χριστιανικός κόσμος έχει επιφέρει την πιο μεγάλη μομφή στον Ιεχωβά Θεό και τον Υιό του καθώς και στη λατρεία Του. Υπήρξε ένα όργανο στα χέρια του εχθρού του Θεού, του Σατανά ή Διαβόλου, για ν’ απομακρύνη όσο το δυνατόν περισσοτέρους από τον αληθινό Θεό.

Ως αποτέλεσμα τούτου, ο στασιαστικός και αποστάτης Χριστιανικός κόσμος, μαζί με τα θρησκευτικά συστήματά του, θα αισθανθή την οργή του Ιεχωβά χωρίς έλεος και χωρίς να δώση προσοχή στις φωνές των. Η Γραφή περιγράφει την πτώσι της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, της συμβολικής Βαβυλώνας της Μεγάλης, της οποίας ο Χριστιανικός κόσμος είναι το κυρίαρχο μέρος. Παριστάνοντας την ως μια μεγάλη πόρνη, ο προφητικός Λόγος του Θεού λέγει: «Εν μια ημέρα θέλουσιν έλθει αι πληγαί αυτής, θάνατος και πένθος και πείνα· και θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Ιεχωβά ο Θεός ο κρίνων αυτήν.»—Αποκάλ. 18:2, 8, ΜΝΚ.

Τότε οι προσπάθειες της να στρέψη τους ηγέτας του κόσμου στη λατρεία του «ηλίου» της ανθρωποποίητης επιστήμης με τη θεωρία της περί εξελίξεως θα φέρουν τους πλήρεις καρπούς της. Η Γραφή αποκαλύπτει ότι τα πολιτικά και εμπορικά συστήματα θα υποστούν ήττα και εκμηδένισι στα χέρια του Ιησού Χριστού στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, που θ’ ακολουθήση αμέσως την καταστροφή της ψευδούς θρησκείας.—Αποκάλ. 16:14-16· 19:17-21.

Η ενέργεια του Θεού, μολονότι αυστηρή, θα είναι προς όφελος εκείνων οι οποίοι δεν αποδίδουν με ηλίθιο και ειδωλολατρικό τρόπο τιμή και σεβασμό στον ήλιο, είτε στην κατά γράμμα σφαίρα που βρίσκεται στον ουρανό, είτε στον ανθρωποποίητο «ήλιο» της λεγομένης επιστήμης. Αυτά είναι τα άτομα που έχουν σεβασμό και ευλάβεια για τον Δημιουργό του σύμπαντος. Αποβλέπουν σ’ αυτόν για ζωή και για ανακούφισι σε μια καλύτερη τάξι, και δεν θ’ απογοητευθούν.—Ησ. 45:22.

Ακόμη κι’ εκείνοι που έχουν ελπίσει στην επιστήμη, αν αναγνωρίσουν ότι αυτό ήταν ειδωλολατρία, μπορούν να λάβουν συγχώρησι, αν στραφούν στον Θεό. Διότι ‘ο Ιεχωβά είναι πολυεύσπλαγχνος και οικτίρμων.’ Μπορούν να μάθουν για τις προμήθειες του με τη μελέτη της Γραφής και μπορούν ν’ αποβλέπουν στις ευλογίες που ήταν ο αρχικός σκοπός του να δώση στον άνθρωπο—μια πραγματικά καθαρή και δικαία γη. Τότε θ’ αντιληφθούν την αλήθεια για την οποία έψαλε ο ψαλμωδός πριν από πολλά χρόνια: «Διότι ήλιος και ασπίς είναι Ιεχωβά ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Ιεχωβά^- δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.»—Ιακ. 5:11· Ψαλμ. 84:11, ΜΝΚ.

Ο Στρατός της Σωτηρίας Μειώνεται

◆ Η απάθεια προς το κήρυγμα του Στρατού της Σωτηρίας παραβλάπτει τη «στρατολόγησι» νέων αξιωματούχων. Αι τάξεις των μισθωτών ολοχρονίων αξιωματούχων σ’ όλο τον κόσμο έχει μειωθή από 27.000 που ήταν πριν δέκα χρόνια σε 25.000 τώρα, σύμφωνα με στοιχεία του Στρατού της Σωτηρίας.

Ο Ρόλος των Αμυγδαλών και των Αδένων

◆ Η ακριβής λειτουργία των αμυγδαλών και των αδένων έχει παραμείνει επί μακρόν ένα μυστήριο για το ιατρικό επάγγελμα. Στο παρελθόν, οι ιατροί τις θεωρούσαν ως μη απαραίτητες και τις αφαιρούσαν με την παραμικρή αιτία από τα μικρά παιδιά. Έχει υπολογισθή ότι οι χειρουργοί αφαιρούν ακόμη τις αμυγδαλές από δύο εκατομμύρια περίπου Αμερικανούς το έτος. Αλλά περισσότερο φως χύνεται τώρα στον ρόλο αυτών των δύο αδένων. Οι ερευνηταί ανεκάλυψαν ότι αυτοί περιέχουν κύτταρα που παίζουν σπουδαίο ρόλο στην καταπολέμησι συνηθισμένων μολύνσεων. Τώρα Βρετανοί ραδιολόγοι λέγουν ότι οι αμυγδαλές και οι αδένες εξυπηρετούν πολλαπλούς σκοπούς και μπορεί να παίζουν ένα ζωτικό ρόλο στο να βοηθούν μερικά παιδιά και ενηλίκους να μιλούν και να καταπίνουν. Ισχυρίζονται ότι η απομάκρυνσις αυτών των αδένων σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να οδηγήση σε δυσχέρεια της ομιλίας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

1 Εν τω μέσω αυτών εις άνθρωπος ενδεδυμένος λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύ αυτού.—Ιεζ. 9:2, Σ 15/7/72 2

2 Εγώ είμαι ο . . . λέγων, ‘Η βουλή μου θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημα μου’.—Ησ. 46:9, 10. Σ 15/6/72 8

3 Ήθελε καυχηθή η αξίνη κατά του κόπτοντος δι’ αυτής; ήθελε μεγαλαυχήσει το πριόνιον κατά του κινούντος αυτό; ως εάν ήθελε κινηθή η ράβδος κατά των υψούντων αυτήν· ως εάν ήθελεν υψώσει εαυτήν η βακτηρία ως μη ούσα ξύλον.—Ησ. 10:15. Σ 15/10/72 3-5

4 Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος . . . να μη είναι νεοκατήχητος.—1 Τιμ. 3:2, 6. Σ 1/4/72 19, 20α

5 Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.—Παρ. 22:6. Σ 15/5/72 19, 20

6 Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.—Εκκλ. 8:11. Σ 1/8/72 11

7 Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατάς ταπεινώς μετά του Θεού σου;—Μιχ. 6:8. Σ 1/7/72 17, 18

8 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 30

9 Προσεύχομαι . . . διά να διακρίνητε τα διαφέροντα [τα σπουδαιότερα].—Φιλ. 1:9, 10. Σ 1/9/72 16, 19, 20

10 Ιεχωβά, γνωρίζω ότι η οδός του ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού.—Ιερεμ. 10:23. Σ 15/10/72 1, 2

11 Αυτή είναι η παρρησία την οποίαν έχομεν προς αυτόν, ότι, εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς.—1 Ιωάν. 5:14. Σ 1/6/72 6, 7

12 Σε εγκατέλιπον διά ολίγον καιρόν· πλην με έλεος μέγα θέλω σε περισυνάξει, . . . λέγει Ιεχωβά ο Λυτρωτής σου.—Ησ. 54:7, 8, ΜΝΚ. Σ 1/5/72 10

13 Ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη, των προτέρων, ουδέ θέλουσιν έλθει εις τον νουν.—Ησ. 65:17. Σ 15/4/72 13-15, 17

14 Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.—2 Κορ. 13:5. Σ 15/8/72 19, 20

15 Ενθυμού τον πλάστην σου εν ταις ημέρας της νεότητας σου.—Εκκλ. 12:1. Σ 1/10/72 8, 9

Ανακοινώσεις

ΝΕΟ ΥΜΝΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ψαλμωδία με ύμνους είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της λατρείας του Ιεχωβά, και πόσο ευτυχείς είμεθα που είναι έτσι! Αναγνωρίζοντας την υποχρέωσι των Χριστιανών να ψάλλουν ύμνους αίνου στον Ιεχωβά, το εκδοτικό τμήμα των μαρτύρων του Ιεχωβά απ’ αυτή τη βρεφική του ηλικία παρήγαγε υμνολογία αρχίζοντας από το έτος 1879. Μεταξύ των υμνολογίων που εξυπηρέτησαν τον λαό του Ιεχωβά από τότε ήσαν το Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος, που εξεδόθη το 1905, και το Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά, που εξεδόθη το 1928. Μεγαλύτερη πρόοδος εσημειώθη με το Υμνολόγιο για την Υπηρεσία της Βασιλείας, που εξεδόθη το 1944. Το 1966 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξέδωσε ένα υμνολόγιο με τον τίτλο Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών. Ο τίτλος του ελήφθη από τους λόγους του Παύλου εις Εφεσίους 5:18, 19. Μεταξύ των χωρών απ’ όπου οι Μάρτυρες συνεισέφεραν μελωδίες για το υμνολόγιο, είναι η Χαβάι, ο Λίβανος, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Κίνα, η Δανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάς, η Ιταλία, το Μεξικό, η Νότιος Αφρική και οι Ην. Πολιτείες. Είναι ενδιαφέρον, επίσης, το γεγονός ότι πολλές από τις μελωδίες έχουν συνταχθή από μάρτυρες, ενώ ήσαν σε φυλακή ή σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Το Ελληνικό υμνολόγιο είναι χωρίς μουσικούς φθόγγους. Στείλτε 8 δραχμές ή 25 σεντς στις Η.Π.Α. για το αντίτυπο σας.

ΜΕΛΕΤΕΣ ΤΗΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Φεβρουαρίου: Αντιμετώπισις Ζητημάτων Συνειδήσεως, § 1-14, και Η Συνείδησίς Σας και η Εργασία Σας, § 1-14, Σελίς 12.

11 Φεβρουαρίου: Η Συνείδησίς Σας και η Εργασία Σας, § 15-43, Σελίς 18.

Παρέχουν οι Εκκλησίες Άσυλον από τη Θεία Οργή;

ΜΙΚΡΗ μόνο αμφιβολία υπάρχει στις διάνοιες των ανθρώπων όσον αφορά το ότι αυτός ο κόσμος αντιμετωπίζει μια κρίσι. Υπάρχει τόπος όπου ένα άτομο μπορεί να βρη καταφύγιο αν η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου γίνη πραγματικότης; Και ακόμη πιο σπουδαίο, υπάρχει ένας τόπος ασφαλείας στη διάρκεια ενός καιρού θείας κρίσεως αυτού του κόσμου; Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνη, κάτι που θα είναι αναγνωρισμένο από τον Θεό ως προστασία όταν ο Θεός διεκδικήση την πλήρη κυριαρχία στις υποθέσεις της γης;

Η ιδιότης ως μέλους μιας εκκλησίας θα εξασφαλίση σωτηρία; Υπολογίζει ο Θεός τις εκκλησίες των λεγομένων «Χριστιανικών» εθνών ως ιερούς τόπους ασύλου, όπως υπήρξε συνήθεια στον Χριστιανικό κόσμο;

Ή αν ένα άτομο έχη εγκαταλείψει τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου και παρακολουθεί συναθροίσεις με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, μπορεί να υπολογίζη ότι αυτό θα του χορηγήση ασφαλές καταφύγιο; Ακόμη, αν ένα άτομο έχη καλύτερη γνώσι της Γραφής από πλείστους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, προμηθεύει αυτό ασφαλή προστασία;

Όταν παρατηρήσουμε τι έχει κάμει ο Θεός στο παρελθόν σχετικά με τον λαό Ισραήλ, μπορούμε να πούμε ότι η απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι, «Όχι, διότι περιλαμβάνονται πολύ περισσότερα για να είναι κανείς άξιος της θείας προστασίας.» Μπορούμε να έχωμε την άποψι του Θείου Κυριάρχου με το να γνωρίζωμε τι έκαμε σχετικά με την πόλι της Ιερουσαλήμ και τον ναό της επάνω στον οποίο είχε θέσει το όνομά του.

Το έτος 612 π.Χ., η γη του Ιούδα με την πρωτεύουσά της την Ιερουσαλήμ βρέθηκε σε μια κατάστασι πολύ όμοια μ’ αυτή που βρίσκεται σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος. Υπήρχε μόλυνσις, και κατά γράμμα και ηθική. Η ανομία και η βία είχαν γεμίσει τη γη. Η ειδωλολατρία και άλλες παγανιστικές και εξευτελιστικές μορφές λατρείας είχαν εξέχουσα θέσι ανάμεσα σ’ εκείνους που ωμολογούσαν ότι υπηρετούσαν τον Θεό. Ακόμη και μέσα στο ναό συνέβαιναν μερικά από τα πιο απαίσια πράγματα. Επίσης, υπήρχε πολύς φόβος και ανησυχία λόγω της συνεχούς απειλής ενός καταστρεπτικού πολέμου με την ειδωλολατρική παγκόσμια δύναμι τη Βαβυλώνα. Όμοια προβλήματα περιβάλλουν τον Χριστιανικό κόσμο σήμερα.

ΕΝΑ ΕΡΓΟ ‘ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ ΣΗΜΕΙΟΥ’ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΥΝΤΡΙΜΜΟΥ

Επομένως, ως αόρατος Θείος Κυρίαρχος του Ισραήλ, ο Ιεχωβά είχε υποχρέωσι να ενεργήση. Θα θεωρούσε την Ιερουσαλήμ και το ναό της απαραβίαστα, ένα άσυλο γι’ αυτούς που ήσαν μέσα; Όπως είναι συνήθεια του Ιεχωβά, απεκάλυψε από πριν τι είχε σκοπό να κάμη. Ενώ ο προφήτης του Θεού Ιερεμίας προειδοποιούσε το λαό στην Ιερουσαλήμ για τη δυσαρέσκεια Του, ο Ιεζεκιήλ, σε αιχμαλωσία πέρα στη Βαβυλώνα, έλαβε με τη δύναμι του Ιεχωβά μια οραματιστική άποψι της Ιερουσαλήμ. Αναφέρει στο προφητικό βιβλίο του:

«Και έκραξεν [ο Ιεχωβά] εις τα ωτά μου μετά φωνής μεγάλης, λέγων, Ας πλησιάσωσιν οι τεταγμένοι κατά της πόλεως, έκαστος έχων το όπλον αυτού της εξολοθρεύσεως εν τη χειρί αυτού!»—Ιεζ. 9:1.

Αυτοί οι «τεταγμένοι κατά της πόλεως» ως ‘εξολοθρευταί’ δεν θα ήσαν ο Σεδεκίας, βασιλεύς του Ιούδα την εποχή εκείνη, και οι άρχοντές του, διότι αυτοί οι άρχοντες είχαν κάμει έκκλησι στον Φαραώ της Αιγύπτου να τους βοηθήση ν’ αποκρούσουν την απειλή της Βαβυλώνος. Ποιους εκάλεσε ο Ιεχωβά; Ο Ιεζεκιήλ τους είδε και τους περιέγραψε:

«Και ιδού, εξ άνδρες ήρχοντο από της οδού της υψηλοτέρας πύλης της βλέπουσας προς βορράν, έκαστος έχων εν τη χειρί αυτού όπλον κατασυντριμμού· και εν τω μέσω αυτών εις άνθρωπος ενδεδυμένος λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύι αυτού· και εισελθόντες εστάθησαν πλησίον του χαλκίνου θυσιαστηρίου.»—Ιεζ. 9:2.

Αυτοί οι άνδρες που ήσαν συνολικά επτά, αποτελούσαν μια πλήρη ομάδα για δράσι. Ήλθαν από την κατεύθυνσι που επρόκειτο να έλθη η Βαβυλώνα εναντίον της Ιερουσαλήμ, αλλά οι «εξ άνδρες» που είχαν τα όπλα κατασυντριμμού δεν αναφέρεται ότι ήσαν Βαβυλώνιοι στρατιώται. Εκπροσωπούσαν, εν τούτοις, μια ουράνια στρατιά, η οποία, στην πραγματικότητα, θα χρησιμοποιούσε τις Βαβυλωνιακές στρατιές ως επίγεια όργανα.

Ο έβδομος «ανήρ» ήταν και αυτός στρατιώτης; Όχι, ήταν γραμματεύς, με μια ειρηνική αποστολή. Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει εν συνεχεία:

«Και η δόξα του Θεού του Ισραήλ ανέβη επάνοθεν των χερουβείμ, επάνωθεν των οποίων ήτο, εις το κατώφλιον του οίκου· και εφώνησε προς τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λινά, τον έχοντα εν τη οσφύι αυτού το καλαμάριον του γραμματέως· και είπε ο Ιεχωβά προς αυτόν, Δίελθε δια της πόλεως, δια της Ιερουσαλήμ, και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.»—Ιεζ. 9:3, 4, ΜΝΚ.

Ώστε ο ‘άνθρωπος με τα λινά’ απεστέλλετο καταφανώς σε μια ειρηνική αποστολή για τη διάσωσι της ζωής. Προτού αναθέση στον γραμματέα την αποστολή του, η Θεία Παρουσία κινήθηκε από το ουράνιο άρμα, που είχε περιγραφή προηγουμένως στην όρασι, προς το ‘κατώφλιον του οίκου’ που σημαίνει προφανώς το κατώφλι που ήταν εμπρός στα Άγια των Αγίων στο εσωτερικό του ναού. Από εδώ ο Ιεχωβά έδωσε τη διαταγή του στον ‘άνδρα με τα λινά,’ ο οποίος ήταν εφωδιασμένος με πέννα και καλαμάριον για να κάμη το έργο της επιθέσεως του σημείου.

Ποιοι επρόκειτο να λάβουν το σημείο που θα τους διέκρινε από τους υπολοίπους κατοίκους της Ιερουσαλήμ; Εκείνοι οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με την ειδωλολατρία, την ανηθικότητα καθώς και άλλα βδελυκτά πράγματα τα οποία προσβάλλουν τον Θεό και προκαλούν την οργή του. Ήσαν εκείνοι οι οποίοι ‘εστέναζαν και βοούσαν’ από την ασέβεια και την προσβολή της δικαιοσύνης και του ονόματος του Θεού.

Ο συμβολικός ‘άνδρας με τα λινά’ έπρεπε να μεταβή από οικία σε οικία, σε κάθε σπίτι στην πόλι της Ιερουσαλήμ, και να βρη όλους εκείνους που ήσαν άξιοι να λάβουν το σημείο. Έπρεπε να λάβουν το σημείο που εσήμαινε ότι ήσαν αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΟΥΝ

Ποια αξία είχε το σημείο; Ο Ιεχωβά δίνει την απάντησι στην επομένη εντολή του προς τους «εξ άνδρας» τους ωπλισμένους με όπλα κατασυντριμμού:

«Διέλθετε κατόπιν αυτού δια της πόλεως και πατάξατε· ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας και μη ελεήσητε· γέροντας, νέους και παρθένους και νήπια και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε· και αρχίσατε από του αγιαστηρίου μου.»—Ιεζ. 9:5, 6.

Σημειώστε από που επρόκειτο ν’ αρχίση η συντριβή των κεφαλών: από το αγιαστήριον του Ιεχωβά! Οι ειδωλολάτραι Ισραηλίται πιθανόν να νόμιζαν ότι ήσαν ασφαλείς μέσα στο ναό, διότι σκέφθηκαν ότι φονευμένα νεκρά σώματα θα εμόλυναν το αγιαστήριο, αλλ’ ότι η ψευδής λατρεία των προς τα είδωλα δεν εμόλυνε αυτόν τον άγιο τόπο. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά είχε απομακρυνθή πολύ από το κατ’ όνομα αγιαστήριό του, και ως απόδειξι τούτου επιθυμούσε να μολυνθή αυτό με τα φονευμένα σώματα εκείνων που εμόλυναν το αγιαστήριο με τις ειδωλολατρίες των. Επομένως, «ήρχισαν από των ανδρών των πρεσβυτέρων των έμπροσθεν του οίκου. Και είπε [ο Ιεχωβά] προς αυτούς, Μιάνατε τον οίκον και γεμίσατε τας αυλάς από τραυματιών· εξέλθετε. Και εξήλθον, και επάταξαν εν τη πόλει.»—Ιεζ. 9:6, 7.

Επομένως, το να βρίσκεται ένα άτομο μέσα στο κτίριο μιας εκκλησίας ή ενός ναού, ή σε μια Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν θα το προστατεύση από την οργή του Ιεχωβά, αν δεν ζη σε αρμονία με τους δικαίους νόμους του Θεού. Ακόμη και τέκνα που οι γονείς των δεν τα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά,» στην καθαρή λατρεία, δεν θα προστατευθούν. Η ηλικία ή το φύλον δεν ήταν αιτία για να γλυτώση ένας παραβάτης τότε στην Ιερουσαλήμ από την οργή του Θείου Κυριάρχου που είχε εκσπάσει εναντίον της πόλεως. Γονείς οι οποίοι δεν φέρουν το σημείο θα είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο των μικρών παιδιών τους.—Εφεσ. 6:4· Έξοδ. 20:5.

Η θέα εκείνων των ειδωλολατρών που είχαν φονευθή ακριβώς μέσα στο αγιαστήριο του Θεού πιθανόν να είχε εγείρει στη διάνοια του Ιεζεκιήλ ένα ερώτημα: Αν κανένας μέσα σ’ έναν τέτοιο ιερό τόπο, όπως ο ναός, δεν διαφυλάχθηκε ζωντανός, πώς οποιοσδήποτε έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ θα είχε ευκαιρία να διασωθή; Ο Ιεζεκιήλ είχε συγκινηθή τόσο απ’ αυτά που είδε ώστε ρώτησε: «Ενώ δε ούτοι επάτασσον αυτούς, εναπολειφθείς εγώ έπεσον επί πρόσωπόν μου και ανεβόησα και είπα, Οίμοι! Ιεχωβά Θεέ! συ εξαλείφεις άπαν το υπόλοιπον του Ισραήλ, εκχέων την οργήν σου επί την Ιερουσαλήμ;»—Ιεζ. 9:8, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά απήντησε στο ερώτημα του Ιεζεκιήλ: «Η ανομία του οίκου Ισραήλ και Ιούδα υπερεμεγαλύνθη σφόδρα, και η γη είναι πλήρης αιμάτων, και η πόλις πλήρης διαφθοράς· διότι λέγουσιν, ο Ιεχωβά εγκατέλιπε την γην, και, ο Ιεχωβά δεν βλέπει. Και εγώ λοιπόν, δεν θέλει φεισθή ο οφθαλμός μου, και δεν θέλω ελεήσει· κατά της κεφαλής αυτών θέλω ανταποδώσει τας οδούς αυτών.»—Ιεζ. 9:9, 10, ΜΝΚ.

Ό, τι είπε εδώ ο Ιεχωβά επαληθεύθηκε πράγματι όταν οι Βαβυλώνιοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ ύστερ’ από πέντε χρόνια.

ΤΙ ΦΕΡΝΕΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

Πρέπει να εξετάσωμε αυτά τα πράγματα υπό το φως της ορθότητος και της δικαιοσύνης, και να μην αφήσωμε να επηρεασθή η κρίσις μας από αισθηματισμό. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά κατέστρεψε εκείνους οι οποίοι εμίαιναν τη γη και έκαναν τις συνθήκες βίαιες και ανυπόφορες γι’ αυτούς οι οποίοι επιθυμούσαν να κάνουν το ορθό. (Ψαλμ. 89:14· 2 Πέτρ. 2:9) Επίσης, οι εκτελεσταί του θανάτωσαν εκείνους οι οποίοι δεν ενδιαφέροντο, και οι οποίοι συμβάδιζαν σιωπηρά με τα βδελυκτά πράγματα που ελάμβαναν χώρα. Διεσώθησαν μόνον εκείνοι οι οποίοι αισθάνονταν θλίψι, όχι απλώς διότι τα «δικαιώματά» των ή τα συμφέροντά των καταπατούνταν, αλλά κυρίως για την αδικία η οποία γινόταν εκεί και τη μομφή που αυτό έφερνε στο όνομα του Θεού.

Έτσι, κανένα άτομο δεν πρέπει να νομίζη ότι θα διαφυλαχθή λόγω της δικαιοσύνης ενός γονέως, αν βρίσκεται σε υπεύθυνη ηλικία. Ούτε το ν’ ανήκη σε μια εκκλησία, ή να συναθροίζεται μαζί με άλλους οι οποίοι λατρεύουν τον Θεό, ή έχουν κάποια γνώσι της Γραφής θα τους σώση. Ο Θεός δεν εμπαίζεται. (Γαλ. 6:7) Οι άγγελοί του θα διαφυλάξουν μόνον εκείνους οι οποίοι έχουν το ‘σημείον’ ως λάτρεις του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία,» με έργον καθώς και με λόγον.—Ιωάν. 4:24.

Την εποχή εκείνη στην Ιερουσαλήμ κανένας κατά γράμμα άνθρωπος δεν πήγε σ’ όλα τα σπίτια για να κάμη ένα κατά γράμμα σημείο στα μέτωπα. Ήταν ένα συμβολικό έργο επιθέσεως του σημείου. Αλλά σύμφωνα με τη θεία υπόσχεσι και προστασία μερικοί διέφυγαν την εκτέλεσι, όπως ο Βαρούχ, ο γραμματεύς του Ιερεμία, και ο Αβδέ-μέλεχ, οι Ρηχαβίται και, χωρίς αμφιβολία, μερικοί άλλοι. Ο Ιεχωβά είχε θέσει σ’ αυτούς συμβολικά το σημείο τόσο σαφώς όσο μπορούσε να είναι και ένα κατά γράμμα σημείο στα μέτωπα, ώστε οι «εξ άνδρες,» οι αγγελικές δυνάμεις του, να μπορούν να διακρίνουν το «σημείον» και να μη τους πλησιάσουν.

Σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα, στον Χριστιανικό κόσμο, ο οποίος, όπως η Ιερουσαλήμ, ισχυρίζεται ότι είναι η επικράτεια της Χριστιανοσύνης, η βία έχει γεμίσει τη γη. Λόγια μομφής εναντίον του Θεού και του νόμου του αυξάνουν κάθε μέρα. Πού μπορεί να βρεθή προστασία; Διεξάγεται κάποιο έργο σήμερα που αντιστοιχεί με το έργο επιθέσεως του ‘σημείου’ της εποχής εκείνης; Αν ναι, ποιος κάνει αυτό το έργο; Ποιο είναι το «σημείον,» και ποιοι είναι άξιοι να το λάβουν σήμερα; Αυτά τα ερωτήματα δίνουν τη βάσι για συζήτησι στο επόμενο άρθρο.

Είσθε ένας Υποστηρικτής της Θείας Κυριαρχίας;

ΣΤΑ διάφορα έθνη του κόσμου συναντούμε πολλούς διισταμένους, ανθρώπους δυσαρεστημένους με την μορφή της κυβερνήσεως κάτω από την οποία βρίσκονται ή που έχουν αντίρρησι για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνησις αυτή διαχειρίζεται τα πράγματα. Πολλοί είναι δραστήριοι, στο να συνηγορούν για κάποια αλλαγή, αλλά προσφέρουν μόνον ιδέες ανθρώπων ως λύσι. Δεν προβάλλουν αξίωσι για πίστι στη θεία κυριαρχία.

Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λέγουν ότι αντιλαμβάνονται ότι καμμιά ανθρωποποίητη ιδεολογία ή μορφή διακυβερνήσεως δεν θα επιτύχη να λύση τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου. Αλλά έχουν καμμιά πραγματική ελπίδα; Μερικοί απ’ αυτούς αισθάνονται με αόριστο τρόπο ότι ο Θεός πιθανόν να κάμει κάτι κάποτε. Πιστεύουν ότι αν διάγουν μια καλή ζωή, αν δεν ψεύδωνται, δεν κλέβουν, δεν διαπράττουν μοιχεία ή όμοια αμαρτήματα, θα ‘σωθούν.’

Μπορεί, λοιπόν, να λεχθή πραγματικά ότι αυτά τα άτομα αναγνωρίζονται ως υποστηρικταί της Θείας Κυριαρχίας; Πιστεύουν πραγματικά στις υποσχέσεις του Θεού σχετικά με τη Μεσσιανική κυβέρνησι της Βασιλείας του και της μελλοντικής κυριαρχίας της σ’ ολόκληρη τη γη;

Ο απόστολος Παύλος είπε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Αυτή η ομολογία απαιτεί ενεργό και δημοσία εμφάνισι ενός ανθρώπου ως υποστηρικτού της θείας κυριαρχίας.—Ρωμ. 10:10.

Πιστεύετε με την καρδιά σας στην κυριαρχία του Θεού και ότι θα την ασκήση με δίκαια διακυβέρνησι επάνω σ’ όλη τη γη; Πιστεύετε ότι πραγματικά θα κάνη αυτή τη γη ένα παράδεισο για πάντα; Επιθυμείτε να υποταχθήτε στην κυριαρχία του και να συνηγορήτε γι’ αυτήν;

Τι περιλαμβάνει το να είναι κανείς υποστηρικτής της Θείας Κυριαρχίας, και πώς μπορεί να αναγνωρίζεται ότι την υποστηρίζει;

Η όλη εικών που τονίζει πώς ένα άτομο γίνεται υποστηρικτής της Θείας κυριαρχίας, τι αυτό περιλαμβάνει, τι σημαίνει το να αναγνωρίζεται ως υποστηρικτής της και ποια η αξία του να ενεργή έτσι, μας δίδεται στο Γραφικό βιβλίο του Ιεζεκιήλ.

ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ‘ΣΗΜΕΙΟΝ’ ΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ;

Όπως ανεφέρθη στο προηγούμενο άρθρο αυτού του περιοδικού, η θέσις ‘σημείου επί των μετώπων’ ήταν με συμβολικό τρόπο στην αρχαία Ιερουσαλήμ. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ, είδε σε δράσι, «εξ άνδρας» με όπλα κατασυντριμμού και ένα άνδρα «ενδεδυμένον λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύι αυτού.» Αυτός ο τελευταίος άνδρας έπρεπε να ερευνήση σε όλη την Ιερουσαλήμ για να βρη εκείνους που ‘εστέναζαν και βοούσαν’ λόγω των δυσφημιστικών για τον Θεό πραγμάτων που συνέβαιναν εκεί. Αυτοί ‘εσημειώνοντο’ στα μέτωπά τους για να διαφυλαχθούν ζώντες όταν οι «εξ άνδρες» θα διήρχοντο την πόλι συντρίβοντας τις κεφαλές εκείνων οι οποίοι δεν είχαν το σημείο.—Ιεζ. 9:1-7.

Στην πραγματικότητα κανένας δεν διήλθε την Ιερουσαλήμ για να βάλη σημείο στους ανθρώπους. Αυτό είχε γίνει μόνο στην όρασι που δόθηκε στον Ιεζεκιήλ. Και αυτό έδειχνε ότι η μεγαλύτερη εκπλήρωσις της προφητικής οράσεως επρόκειτο να γίνη στη διάρκεια του καιρού του τέλους, προτού η σύγχρονη «Ιερουσαλήμ,» δηλαδή, ο Χριστιανικός κόσμος, καταστραφή. Ποιοι, στη σύγχρονη εποχή, θέτουν αυτό το ‘σημείο’;—Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11.

Ο ‘ανήρ ο ενδεδυμένος λινά’ είναι οι διωρισμένοι εκπρόσωποι του ενδοξασμένου Βασιλέως Ιησού Χριστού. Γιατί; Διότι τώρα «αι βασιλείαι του κόσμου» έγιναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού.» (Αποκάλ. 11:15) Ο Χριστός κατευθύνει τώρα όλα τα πράγματα που έχουν σχέσι με τη θεία κυριαρχία του Ιεχωβά στη γη. Όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς χρησιμοποίησε ένα άλλο όρο για να περιγράψη τον ίδιο συμβολικό ‘άνδρα με τα λινά’ και τον ωνόμασε, ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού.’ (Ματθ. 24:45-47) Αυτός ο «δούλος» οποίος αναγνωρίζει τον Χριστό ως Κύριο δεν είναι ένα μοναδικό άτομο, αλλά είναι ένα σώμα ανθρώπων, είναι οι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού στη γη. Έχουν χρισθή με το πνεύμα του Θεού για να διακηρύττουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας. Το πνεύμα του Θεού ενεργεί επάνω τους και τους ωθεί, και έχουν ήδη σφραγισθή στα μέτωπά των από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Έχουν αυτή τη σφραγίδα, το πνεύμα του Θεού, που τους επιβεβαιώνει για την κλήσι τους στο να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό. Είναι ‘ο αρραβών’ της ουρανίας κληρονομιάς των. Εφόσον αυτοί αποτελούν τον συμβολικό ‘άνδρα τον ενδεδυμένον λινά’ είναι διωρισμένοι και αποστέλλονται με την εξουσία του Ιεχωβά από τον Χριστό.—Αποκάλ. 7:3, 4· Εφεσ. 1:13, 14· Ρωμ. 8:16, 17.

Αυτό το σύνθετο σώμα που αποτελεί τον συμβολικό γραμματέα προφανώς δεν θέτει μόνο του επάνω του το σημείο. Η «σφραγίς» στο μέτωπό του δείχνει ότι είναι δούλος του Θεού. Ποιος, λοιπόν, λαμβάνει τη θεία αποστολή;

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΗΤΕ ΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΑΙ

Εκείνοι οι οποίοι σημειώνονται είναι διασκορπισμένοι σ’ όλη τη γη στην επικράτεια της «Βαβυλώνος της Μεγάλης,» της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, ιδιαίτερα εκείνοι που βρίσκονται στην επικράτεια του κυριάρχου τμήματος αυτής της θρησκευτικής αυτοκρατορίας, δηλαδή, στον Χριστιανικό κόσμο. (Αποκάλ. 17:5) Βλέπουν με θλίψι και αηδία τις ανήθικες, άδικες, άσπλαχνες και ασεβείς πράξεις που γίνονται, ιδιαίτερα τα πράγματα τα οποία κακώς γίνονται κάτω από τον μανδύα της Χριστιανοσύνης εν ονόματι του Θεού. Βλέπουν ότι οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου κάνουν και συγχωρούν αυτά τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν έντιμη καρδιά δεν λυπούνται με τον ίδιο τρόπο που λυπούνται άλλοι οι οποίοι κράζουν, διαμαρτύρονται και στασιάζουν απλώς διότι δεν αποκτούν κάτι που ιδιοτελώς επιθυμούν. Όχι, λυπούνται διότι αυτά που γίνονται είναι κακά.—Παράβαλε 2 Κορινθίους 7:10, 11.

Για να βρεθούν αυτοί οι διασκορπισμένοι πρέπει να γίνη μια από οικία σε οικία έρευνα. Το ‘να τεθή το σημείο’—είναι μήπως το να λάβουν γνώσι μέσα στην κεφαλή τους; Αυτό είναι και περισσότερο ακόμη. Η εγκεφαλική γνώσις δεν ωθεί πάντοτε ένα άνθρωπο ώστε όλοι να βλέπουν την αλλαγή στη ζωή του. Αυτό το «σημείον» που τίθεται στα μέτωπα των ανθρώπων σημαίνει ότι πρέπει να φαίνεται από όλους, όπως οι αρχαίοι κύριοι δούλων συχνά σημείωναν τους δούλους των στο μέτωπό τους, αν όχι επίσης και στο χέρι, έτσι ώστε να αναγνωρίζεται σαφώς η κυριότης των επάνω σ’ αυτούς. Έτσι, για ν’ αναγνωρισθούν εκείνοι οι οποίοι με συμβολικό τρόπο ‘σημαδεύονται,’ πολύ περισσότερο από γνώσι πρέπει να δοθή σ’ αυτούς. Διότι στο Χριστιανικό κόσμο πολλοί άνθρωποι έχουν διαβάσει και ξαναδιαβάσει τη Γραφή. Μερικοί έχουν πολλή γνώσι. Αλλά δεν ζουν ούτε ενεργούν ως Χριστιανοί. Δεν υποστηρίζουν τη Θεία Κυριαρχία. Μπορεί να έχουν εξωτερικώς «μορφήν ευσεβείας,» αλλ’ ούτε εσωτερικώς ούτε εξωτερικώς πιστεύουν στη δύναμί της. Δεν έχουν αληθινή πίστι που να συνοδεύεται από έργα που την αποδεικνύουν.—2 Τιμ. 3:5· Ιακ. 2:18-26.

Επομένως, αν επιθυμήτε να έχετε το «σημείον,» πρέπει η γνώσις να εγγίση την καρδιά σας για να μπορήτε να ‘πιστεύετε προς δικαιοσύνην.’ Ολόκληρη η ζωή σας πρέπει να κυβερνάται από Χριστιανικές αρχές που όλοι να τις βλέπουν και να τις αναγνωρίζουν.—Ρωμ. 10:10.

Έχετε αυτό το «σημείον»; Αν όχι, επιθυμείτε να το έχετε; Αν ναι, πρέπει ν’ ακούσετε το ευαγγέλιο της Βασιλείας που κηρύσσεται τώρα. Κατόπιν, όταν λάβετε τη Βιβλική αλήθεια μέσα στην καρδιά σας θ’ ακολουθήσετε την κατεύθυνσι του αποστόλου «να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»—Εφεσ. 4:23, 24.

Ώστε δεν σημαίνει αυτό ότι πρέπει μόνο να γίνη κήρυγμα από οικία σε οικία και να διατεθούν Γραφές και Γραφικές εκδόσεις στα χέρια εκείνων που επιθυμούν να γνωρίσουν τον Θεό. Επί πλέον, εκείνοι που κάνουν το έργο ‘επιθέσεως του σημείου,’ πρέπει να διαθέτουν πολύ χρόνο στη μελέτη της Γραφής μαζί μ’ εκείνους τους οποίους βοηθούν να λάβουν το «σημείον.» Οφείλουν να οικοδομήσουν ανθεκτικές στο πυρ Χριστιανικές ιδιότητες σ’ αυτούς τους ακροατάς με έντιμη καρδιά.—1 Κορ. 3:10-15.

Αν επιθυμήτε το «σημείον» σεις, και θέλετε να είσθε όπως ένας που έχει ήδη το «σημείον,» θα επιθυμήτε να συναναστρέφεστε τακτικά εκείνους οι οποίοι φέρνουν το ευαγγέλιο της κυριαρχίας του Θεού μέσω της Μεσσιανικής βασιλείας του. Θα είσθε επίσης ανυπόμονος να λέτε σε άλλους τα πράγματα που έχετε μάθει. Θα εκπλαγούν προφανώς από την παρρησία σας, την ειλικρίνεια και τον ενθουσιασμό σας καθώς επίσης από την αλλαγή της στάσεώς σας και από τις ενέργειές σας που έχει φέρει σε σας η Βιβλική γνώσις.

Θα φθάσετε στο σημείο να εκτιμάτε την ανάγκη ν’ ακολουθήσετε τη δίκαιη πορεία ν’ αφιερωθήτε τελείως στον Θεό και να βαπτισθήτε για συμβολισμό αυτής της αφιερώσεως. Καθώς πραγματοποιείτε την αφιέρωσί σας με αφοσιωμένη υπηρεσία στον Θεό, οι άνθρωποι θα μπορούν να βλέπουν σαφώς το «σημείον,» την απόδειξι της Χριστιανικής προσωπικότητας που προσδιορίζει την ταυτότητα σας ως δούλου του Θεού και του Χριστού.

Αν είσθε ένας που λαμβάνετε το «σημείον» στο μέτωπό σας, ποια ωφέλεια σας φέρνει αυτό; Πρωτίστως σας προσδιορίζει ως ένα άτομο που βρίσκεται στην υπηρεσία του Κυριάρχου Θεού, ένα υποστηρικτή της θείας Κυριαρχίας του. Έχετε την εύνοια και την προστασία του. «Γνωρίζει ο Ιεχωβά τους όντας αυτού,» και θα τους ελευθερώση. (2 Τιμ. 2:19, ΜΝΚ· Ψαλμ. 145:20) Έχετε την προσδοκία να επιζήσετε μέσα από την καταστροφή αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων στη νέα τάξι του Θεού, για να ζήτε για πάντα κάτω από τη Θεία Κυριαρχία. Το «σημείον» πραγματικά προφυλάττει από την καταστροφή εκείνους που το έχουν, ώστε να μη συντριβούν από τους αγγελικούς εκτελεστάς του στη διάρκεια της «μεγάλης θλίψεως.» (Ματθ. 24:21) Αυτό είχε εξεικονισθή από την όρασι του Ιεζεκιήλ με τη διαφύλαξι εκείνων στην Ιερουσαλήμ οι οποίοι είχαν λάβει το ‘σημείον.’

Οφείλετε λοιπόν να διατηρήσετε αυτό το συμβολικό σημείο στο μέτωπο σας καθώς συμμετέχετε στο έργο της επιθέσεως «σημείου» κάτω από την κατεύθυνσι των κεχρισμένων του Θεού. Το έργο που πρέπει να γίνη είναι τόσο μεγάλο ώστε οι λίγοι κεχρισμένοι που έχουν παραμείνει στη γη δεν μπορούν προσωπικώς να κάμουν όλο το έργο της επιθέσεως του σημείου. Το ν’ αρνηθή κανείς να συνεργασθή σ’ αυτό το έργο της επιθέσεως του σημείου θα εσήμαινε ότι δεν υποστηρίζει τη Θεία Κυριαρχία. Εκατοντάδες χιλιάδες επωφελούνται της ευκαιρίας να διδαχθούν, να γίνουν μαθηταί του Ιησού Χριστού, να λάβουν οι ίδιοι το σημείον, και με τη σειρά τους να βοηθήσουν άλλους να λάβουν το σημείο για προστασία μέσα από τη ‘μεγάλη θλίψι’ η οποία θα σαρώση αυτό το σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 28:19, 20.

ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΤΟ ‘ΣΗΜΕΙΟΝ’

Πότε άρχισε το σύγχρονο έργο του να σημειώνονται τα μέτωπα όπως προσκιάσθηκε από το έργο του ‘ανδρός του ενδεδυμένου λινά’; Το ενωρίτερο, μπορούμε να πούμε ότι άρχισε με το τεύχος της 15 Αυγούστου 1934 του περιοδικού η Σκοπιά που δημοσίευσε το άρθρο με τον τίτλο «Η Αγαθότης Του.» Πριν απ’ αυτό, το 1931, μέσω του Γραφικού βιβλίου Διεκδίκησις, που είχε εκδοθή από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, είχε υποδειχθή στους αφιερωμένους κεχρισμένους ακολούθους του Χριστού ότι είχαν να κάνουν ένα έργο επιθέσεως του ‘σημείου.’ Το ίδιο εκείνο έτος είχαν δεχθή το Γραφικό όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά,» που υποδεικνύεται στη Γραφή στα εδάφια Ησαΐας 43:10-12. Ήταν σαν να τους διέτασσε ο Ιεχωβά: «Δίελθε δια της πόλεως, δια της Ιερουσαλήμ [που προσκιάζει τον Χριστιανικό κόσμο], και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.»—Ιεζ. 9:4.

Το 1934, στο ανωτέρω άρθρο «Η Αγαθότης Του,» εξετάσθηκαν τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 10:16: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [του «μικρού ποιμνίου» των ουρανίων κληρονόμων]· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου και θέλουσι γείνει μία ποίμνη εις ποιμήν.» Για πρώτη φορά είχε τότε φανερωθή ότι τα «άλλα πρόβατα» της παρούσης εποχής πρέπει να είναι εκείνοι που έχουν αφιερωθή στον Θεό μέσω του Χριστού και έχουν συμβολίσει αυτή την ανεπιφύλακτη αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα, όπως ο Ιησούς.

Γιατί, στη διάρκεια των τριών ετών από το 1931 ως το 1934, δεν γινόταν το έργο της θέσεως του ‘σημείου’; Διότι, πριν από το 1934, το έργο απέναντι σ’ αυτά τα άτομα συνίστατο απλώς στη μετάδοσι Βιβλικής γνώσεως σ’ αυτούς. Μόνο από το 1934 και μπρος είχε κατανοηθή σαφώς ότι το «σημείον» περιελάμβανε πολύ περισσότερα.

Την άνοιξι του επομένου έτους 1935, το έργο της θέσεως του ‘σημείου’ άρχισε πραγματικά σε μια ωργανωμένη βάσι. Σε μια, γενική συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουάσιγκτων D.C., είχε διαφημισθή η κατανόησις του ‘πολλού όχλου’ που περιγράφεται στο έβδομο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Σε μια ομιλία με τον τίτλο «Ο Πολύς Όχλος» ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά εξήγησε ότι αυτοί δεν ήσαν μια ουράνια τάξις, όπως περιγράφεται στα οκτώ πρώτα εδάφια αυτού του κεφαλαίου, αλλά, μάλλον, ήσαν άτομα στα όποια ο Θεός επεκτείνει την ελπίδα της αιωνίου ζωής σε μια παραδεισιακή γη. Εκατοντάδες αισθάνθηκαν μια ισχυρή ώθησι την ημέρα εκείνη να παρουσιασθούν για το εν ύδατι βάπτισμα.—Αποκάλ. 7:9-17.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗ ΕΠΙΤΥΧΩΣ

Στην όρασι του Ιεζεκιήλ το έργο της ‘σημάνσεως’ στα μέτωπα είχε φθάσει στο τέλος του. Είναι εξίσου βέβαιο, ότι η σύγχρονη ‘σήμανσις’ θα συμπληρωθή επιτυχώς προετοιμάζοντας όλους εκείνους οι οποίοι πιστεύουν για να θεωρηθούν δίκαιοι και οι οποίοι κάνουν δημοσία διακήρυξι με το στόμα για σωτηρία. Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει: «Και ιδού, ο ανήρ ο ενδεδυμένος τα λινά, ο έχων εν τη οσφύι αυτού το καλαμάριον, έφερεν απόκρισιν, λέγων, Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.»—Ιεζ. 9:11.

Τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος της οράσεως, δηλαδή, ο σύγχρονος σύνθετος «άνθρωπος» απετύγχανε να φέρη σε πέρας την αποστολή του; Θα ήταν υπόλογος για το αίμα εκείνων οι οποίοι θα θανατωθούν στη «μεγάλη θλίψι.» Ο Ιεχωβά το κατέστησε αυτό σαφές στον Ιεζεκιήλ, ο οποίος είχε διορισθή ως φρουρός για να προειδοποιήση για την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού. Οι κεχρισμένοι όμως στη γη εξετέλεσαν το έργο που τους έχει ανατεθή. Επέμεναν να επισκέπτωνται τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσουν ν’ αποκτήσουν τη Γραφική γνώσι που σώζει τη ζωή. Αυτό δεν υπήρξε εύκολο να γίνη, διότι η πιο αγρία εναντίωσις και διωγμός έχουν στραφή εναντίον τους. Αλλά θεωρούν ως εντολή τα προφητικά λόγια του Ιησού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθή το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Επομένως, όταν έλθη αυτό το «τέλος» το έργο της θέσεως του ‘σημείου’ θα έχη συμπληρωθή. Οι κεχρισμένοι πνευματικοί αδελφοί του Ιησού Χριστού που βρίσκονται ακόμη στη γη αποβλέπουν στον καιρό που θα φέρουν στον ουράνιο αποστολέα τους Ιεχωβά Θεό την απόκρισι: «Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.»

Αν είσθε ένας από τον αναρίθμητο «πολύν οχλον» θα συνεργασθήτε στο πλευρό των κεχρισμένων. Θα συνηγορήτε πλήρως και θα υποστηρίζετε τη Θεία Κυριαρχία. Θα φροντίζετε να διατηρήτε το «σημείον» που αποτελεί την απόδειξι ότι είσθε ένας αφιερωμένος και βαπτισμένος μαθητής του Ιησού Χριστού και ότι έχετε μια Χριστοειδή προσωπικότητα η οποία σας διακρίνει απ’ όλους τους υποκριτάς «Χριστιανούς.» Θα βοηθήτε άλλους ν’ αποκτήσουν και να διατηρήσουν το «σημείον.» Αυτό θα σας κάμη ένα δούλο του Παντοκράτορος Θεού με ακεραιότητα και με βεβαία προοπτική να συνεχίσετε να υπηρετήτε τον Ιεχωβά στη νέα του τάξι πραγμάτων κάτω από το Αρνίον, τον Ιησού Χριστό.

Εμβρυϊκός Θάνατος από Εντομοκτόνο

◆ Σύμφωνα με την έκδοσι Ιατρικά Παγκόσμια Νέα της 12ης Μαΐου 1972, το ευρέως χρησιμοποιούμενο εντομοκτόνο, το γνωστό ως παραθείον, έχει προσδιορισθή σαν μια πιθανή αιτία θανάτου ή κακού σχηματισμού των βρεφών προτού γεννηθούν. Η διαπίστωσις αυτή ανακοινώθηκε από τον Δόκτορα Ρεϊμόντ Δ. Χάρμπισον, υφηγητή της φαρμακολογίας και της βιοχημείας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16. Διέλθετε κατόπιν αυτού δια της πόλεως, και πατάξατε· ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας.—Ιεζ. 9:5. Σ 15/7/72 10α

17. Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών.—Ψαλμ. 95:6, ΜΝΚ, Σ 1/9/72 3, 4α

18. Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά [αγνή].—Ιακ. 3:17. Σ1/4/72 4, 5

19. Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή.—Ματθ. 19:12. Σ 15/5/72 14

20. Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημα σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 1/7/73 10, 11

21. Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.—Τίτον 3:1. Σ 1/8/72 18, 19

22. Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.—Ιεζ. 9:11. Σ 15/7/72 18α

23. Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.—1 Τιμ. 5:17. Σ 1/11/72 3, 4

24. Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι.—Ιωάν. 5:17. Σ 15/11/72 4, 5

25. Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.—Μάρκ. 13:10. Σ 1/9/72 14, 15

26. Ω τεθλιμμένη, τεταραγμένη, απαρηγόρητος.—Ησ. 54:11. Σ 1/5/72 11

27. Τοιούτοι υπήρχετε τινές· αλλά απελούσθητε.—1 Κορ. 6:11. Σ 15/8/72 6, 7

28. Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 3α

Δείχνετε Ανωτερότητα Όταν Παραδέχεσθε ένα Σφάλμα

«ΕΙΣ πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα.» Έτσι έγραψε ένας σημαίνων Χριστιανός στην Ιερουσαλήμ πριν από δεκαεννέα και πλέον αιώνες. Μπορεί κανείς να διαψεύση τα λόγια του; Ασφαλώς όχι!—Ιακ. 3:2.

«Πταίω» σημαίνει διαπράττω σφάλμα. Και μολονότι όλοι κάνομε σφάλματα, πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθή κανείς ότι έσφαλε! Είναι αντίθετο στην υπερηφάνεια του ατόμου. Όταν κανείς κατηγορήται ότι διέπραξε ένα σφάλμα, έχει την τάσι να θέλη να δικαιολογηθή, να προβάλη προφάσεις, να μεταθέση τη μομφή σε άλλους ή ν’ αρνηθή ότι διέπραξε αυτό το σφάλμα. Χρειάζεται ανωτερότης για να παραδεχθή κανείς ένα σφάλμα, για να επωμισθή τη μομφή, να παραδεχθή ότι έσφαλε ή ότι δεν έκαμε καλή κρίσι.

Μερικές φορές νεαρά άτομα έχουν βάσιμα παράπονα εναντίον του πατρός των σχετικά μ’ αυτό. Έτσι κάποτε ένα απ’ αυτά είπε: «Αγαπούμε τον Μπαμπά· ασφαλώς τον αγαπούμε. Αλλ’ όταν συζητούμε μαζί, ποτέ, μα ποτέ δεν παραδέχεται ότι έχει σφάλει ή ότι έχει κάμει λάθος. Αλλ’ ο καθένας κάνει σφάλματα μερικές φορές!»

Αυτός ο Μπαμπάς πιθανόν να νόμιζε ότι για να υποστηρίξη την εξουσία του δεν έπρεπε ποτέ να παραδεχθή ότι έχει κάμει σφάλμα ή ότι είχε άδικο. Όποια κι’ αν ήταν η σκέψις του, η στάσις του δεν καλλιεργούσε επικοινωνία και αρμονία μέσα στην οικογένεια. Με το ν’ ακολουθή αυτή την απερίσκεπτη πορεία, αντί να ενισχύση την εξουσία του εμείωνε αντιθέτως τον εαυτό του στα μάτια των παιδιών του. Με το να παραδέχεται ότι μερικές φορές είχε άδικο θα έδειχνε ότι είναι αρκετά ανώτερος για ν’ αναγνωρίζη τα σφάλματά του!

Το ν’ αρνήται κανείς να παραδεχθή ότι έκαμε ένα σφάλμα είναι σαν να ισχυρίζεται ότι είναι αλάθητος. Οι αρχηγοί της μεγαλύτερης παγκοσμίου θρησκευτικής οργανώσεως επί ένα αιώνα αξιούσαν ότι ήσαν αλάθητοι, ότι δεν έκαμαν κανένα σφάλμα—ούτε ότι κάποιος πάπας έχει κάμει—όταν μιλούν επισήμως για ζητήματα δογματικά και ηθικής. Αλλά ολοένα περισσότερες φωνές υψώνονται ακριβώς μέσα στους κόλπους αυτής της θρησκευτικής οργανώσεως που αμφισβητούν αυτό τον ισχυρισμό. Έτσι ο Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος, Φ. Σίμονς, στην πόλι Ίντορ των Ινδιών είπε:

«Όταν, έστω και από καλή πίστι, μια θρησκεία υπερβαίνη την αποστολική μαρτυρία σχετικά με τον Χριστό, δεν έχει δικαίωμα να περιμένη ότι μπορεί να διδάσκη τέτοιες πρόσθετες απόψεις με αλάνθαστη βεβαιότητα. Οι απόστολοι, όταν ζητούσαν πίστι, έκαναν έκκλησι στις αποδείξεις των πραγμάτων που είχαν ακούσει ή δει. . . . Ούτε υπάρχει καμμιά θεία υπόσχεσις ή βεβαίωσις ότι η εκκλησία έλαβε ένα τέτοιο χάρισμα βάσει του οποίου να μπορή να εκφράζεται για τον Χριστό ανεξαρτήτως του βεβαίου περιεχομένου της αποστολικής μαρτυρίας. Μόλις εγκαταλείψη το βέβαιο θεμέλιο που είχαν θέσει οι απόστολοι, υπόκειται σε άγνοια και σε σφάλματα της εποχής της, τα οποία εκτείνονται, όπως έχει αποδείξει η πείρα, ακόμη και στην από μέρους της κατανόησι των Γραφών.

«Η αξίωσις του αλάθητου προξενεί αμέτρητη βλάβη στην αξιοπιστία της διδακτικής εξουσίας της εκκλησίας. Περιορίζει αδικαιολόγητα την ικανότητά της να δέχεται νέες απόψεις και γίνεται το θύμα και ο υποστηρικτής των σφαλμάτων του παρελθόντος.»—Περιοδικό Κόμμουνουηλ, 25 Σεπτεμβρίου 1970, σελίδες 480, 481.

Σε χτυπητή αντίθεσι στη θέσι που λαμβάνουν οι πάπαι είναι η θέσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι πρόθυμοι να παραδεχθούν ότι έχουν διαπράξει σφάλματα σε ζητήματα δογματικής και λατρείας. Έτσι κάποτε, από κοινού με τον Χριστιανικό κόσμο, εώρταζαν τα Χριστούγεννα ωσότου έμαθαν ότι αυτή η εορτή είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως. Κατόπιν πάλι, επειδή το εδάφιο Ρωμαίους 13:1 είχε ερμηνευθή ότι σημαίνει πως οι κυβερνήσεις του κόσμου πρέπει ν’ απολαμβάνουν ανεπιφύλακτη υπακοή, οι Μάρτυρες ερμήνευσαν την έκφρασι ‘ανώτερες εξουσίες’ ή «υπερέχουσες εξουσίες» που αναφέρονται εκεί ως να έχουν εφαρμογή στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό. Εν τούτοις, μια πιο προσεκτική εξέτασις των συμφραζομένων απεκάλυψε ότι το εδάφιο Ρωμαίους 13:1 αναφέρεται πραγματικά στις πολιτικές κυβερνήσεις του κόσμου. Αλλά παραβάλλοντας αυτό το εδάφιο με άλλα, όπως το Πράξεις 5:29 το οποίο λέγει, «πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους,» απεδείχθη ότι η «υποταγή» που αναφέρεται στο εδάφιο Ρωμαίους 13:1 πρέπει να είναι σχετική υπακοή, όχι μια ανεπιφύλακτη υπακοή. Δηλαδή, οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται στις κυβερνήσεις αυτού του κόσμου εφόσον αυτές δεν απαιτούν από τους Χριστιανούς να ενεργούν αντίθετα με τους νόμους του Θεού. Όταν αυτές οι κυβερνήσεις το κάνουν αυτό, τότε ο Χριστιανός πρέπει να υπακούση στον ανώτερο νόμο.—Πράξ. 4:19, 20.

Μήπως το ότι παρεδέχθησαν ότι έκαμαν σφάλματα τούς χαρακτηρίζει ως ψευδοπροφήτας; Καθόλου, διότι οι ψευδοπροφήται δεν παραδέχονται ότι έχουν κάμει λάθη. Πράγματι, το βιβλίο των Πράξεων παρέχει περισσότερα από ένα παραδείγματα σφαλμάτων που είχαν κάμει οι πρώτοι Χριστιανοί όσον αφορά τις πεποιθήσεις των και την ανάγκη που είχαν να διορθωθούν, αλλ’ αυτοί αναφέρονται με επιδοκιμασία στον Λόγο του Θεού. Όλ’ αυτά είναι σε αρμονία με τη Γραφική αρχή ότι «η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»—Παροιμ. 4:18.

Μ’ αυτά τα παραδείγματα υπ’ όψιν, γιατί θα ήταν τόσο δύσκολο τα άτομα να παραδεχθούν ότι έχουν κάμει λάθη; Κανένας άνθρωπος δεν τα γνωρίζει όλα· όλοι συνεχίζομε να μαθαίνωμε. Λόγω ελλιπούς γνώσεως επανειλημμένως κάνομε σφάλματα. Ή, ακόμη, μπορεί να κάμωμε σφάλματα λόγω των αισθημάτων μας που υπερισχύουν επάνω μας· μπορεί να έχωμε αφήσει μια προκατάληψι ή μια τραυματισμένη υπερηφάνεια να μας κάμη ν’ αποκριθούμε χωρίς να χρησιμοποιήσωμε προηγουμένως την ικανότητα της σκέψεώς μας και να σταθμίσωμε τις συνέπειες των λόγων ή των πράξεών μας.—Παροιμ. 5:1, 2.

Το να είμεθα πρόθυμοι να παραδεχθούμε ένα σφάλμα είναι η ορθή πορεία, διότι αυτό αφήνει στο άτομο καθαρή συνείδησι. Μας εμποδίζει από το να λαμβάνωμε πάντα στάσι αμύνης ή να δικαιολογήσωμε τα σφάλματά μας λέγοντας, «Κανένας δεν είναι τέλειος.»

Το να είμεθα αρκετά ανώτεροι για να παραδεχθούμε ένα σφάλμα είναι επίσης η συνετή πορεία. Όπως ακριβώς έχει αναφερθή για τα παιδιά που είχαν παράπονα εναντίον του Μπαμπά των επειδή δεν παραδεχόταν ένα σφάλμα, με το να παραδεχθούμε ότι έχομε κάμει ένα σφάλμα βελτιώνομε τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε αυτοί είναι φίλοι μας, είτε ανώτεροί μας ή κατώτεροι, δηλαδή μιλώντας από οργανωτικής απόψεως. Και με το να παραδεχώμεθα το σφάλμα μας το εντυπώνομε βαθιά στη διάνοια μας κι’ έτσι θα είναι λιγώτερο πιθανόν να το επαναλάβωμε, αν όχι για άλλους λόγους τουλάχιστον για την ταπείνωσι που μας προκάλεσε.

Ώστε να δείχνετε ανωτερότητα. Γίνεσθε αρκετά ανώτερος όταν παραδέχεσθε ένα σφάλμα. Να είσθε πρόθυμος να λέτε, «Ναι, αυτό είναι σωστό. Εγώ έκαμα λάθος και λυπούμαι.» Κατόπιν καταβάλετε σκληρή προσπάθεια να μη το επαναλάβετε.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Κάπνισμα και Ακρωτηριασμοί

◆ Στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης αναγράφηκε ότι οι εκδότες του Μπρίτις Μέντικαλ Τζόρναλ παρετήρησαν πως, απ’ όλους τους άνδρες που πηγαίνουν σε κλινικές για τη θεραπεία των κυκλοφοριακών διαταραχών, το 95 τοις εκατό είναι καπνισταί. Είπαν στους ιατρούς να συμβουλεύσουν τους ασθενείς που πάσχουν από αρτηριοσκλήρωσι να σταματήσουν το κάπνισμα. Παρετήρησαν ότι, από τους 520 ασθενείς που ενοσηλεύοντο για έμφραγμα των αρτηριών (έναν τύπο της αρτηριοσκληρώσεως) και οι οποίοι υπέφεραν απ’ αυτό πάνω από 5 χρόνια, σ’ εκείνους που διέκοψαν το κάπνισμα δεν χρειάσθηκε να τους κόψουν τα δάκτυλα ή τα πόδια τους. Αλλά το 11 τοις εκατό εκείνων που συνέχισαν να καπνίζουν, χρειάσθηκαν ακρωτηριασμό.

Λιγώτεροι Σουηδοί Νυμφεύονται

◆ Ο Ηνωμένος Τύπος αναφέρει από τη Στοκχόλμη ότι έχη συμβή μια μείωσις 35% στον αριθμό των γάμων στην Σουηδία τα περασμένα πέντε χρόνια. Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν λιγώτεροι Σουηδοί, αλλά στο ότι οι περισσότεροι αποφασίζουν να συζούν χωρίς να παντρεύωνται. Κατά συνέπεια σχεδόν ένα πέμπτο των βρεφών των Σουηδών δηλώνονται τώρα ως νόθα. Τα διαζύγια βρίσκονται σε άνοδο με το εν τρίτον περίπου των γάμων να διαλύωνται μέσα σε δέκα χρόνια. Η ανάπτυξις αυτού του προβλήματος ενοχλεί πολλούς Σουηδούς, διότι, όπως εδήλωσε ένα μέλος του Κοινοβουλίου: «Τα παιδιά χρειάζονται προστασία» που μόνο η οικογένεια μπορεί να προσφέρη.

Αντιμετώπισις Ζητημάτων Συνειδήσεως

«Η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν· πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Ιεχωβά.»—1 Κορ. 4:4, ΜΝΚ.

 1. Τι εξακολουθεί να παραμένη αληθινό όσον αφορά το ηθικό αίσθημα των ανθρώπων γενικά;

ΠΑΡΑ τον χείμαρρο της ανηθικότητος, της ανεντιμότητος, και του εγκλήματος σήμερα, όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους δεν ‘αναισθητούν.’ (Εφεσ. 4:19) Όπως στην εποχή του Παύλου, υπάρχουν μερικοί και σήμερα οι οποίοι, μολονότι δεν έχουν ακριβή γνώσι του Λόγου του Θεού, ωστόσο διατηρούν κάποιο βαθμό ευπρεπείας, ένα υπόλειμμα εκείνου του εσωτέρου ηθικού αισθήματος που ονομάζομε συνείδησι.

2, 3. Πώς τα λόγια του Παύλου στο εδάφιο Ρωμαίους 2:12-16 ρίχνουν φως σ’ αυτό το ζήτημα, και τι μας βοηθούν να κατανοήσωμε όσον αφορά τους ανθρωπίνους νόμους και την ευπρεπή διαγωγή εκ μέρους πολλών ατόμων;

² Ο Παύλος είπε για τα μη Ισραηλιτικά έθνη, εκείνα τα οποία ποτέ δεν ήσαν κάτω από τη διαθήκη του Νόμου: «Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον, πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες [δηλαδή, ένα κώδικα νόμων από τον Θεό], είναι νόμος εις εαυτούς.» Με ποιον τρόπο; Διότι «δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.» (Ρωμ. 2:12-16) Έτσι αυτός ο «νόμος» που είναι «εις εαυτούς» δεν είναι ένας νόμος που έχουν κάμει αυτοί οι ίδιοι για τον εαυτό τους άσχετα με το τι σκέπτονται οι άλλοι.

³ Αυτή η ηθική φύσις, που έχομε κληρονομήσει από τον πρώτο ανθρώπινο υιό του Θεού, ενεργεί σαν ένας «νόμος» ή κανών διαγωγής στους ανθρώπους όλων των φυλών και εθνικοτήτων, τώρα όπως και στο παρελθόν. Αυτό εξηγεί γιατί οι εθνικοί νόμοι, ή νόμοι των διαφόρων φυλών σχεδόν όλων των λαών αντανακλούν τουλάχιστον κάτι από τους δίκαιους κανόνας του Θεού, μολονότι αυτοί οι λαοί δεν είχαν τη Βίβλο για οδηγό τους. Εξηγεί γιατί άτομα, μολονότι δεν είναι αληθινοί δούλοι του Θεού ή ακόμη καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, είναι δυνατόν να ζουν γενικά μια «ευπρεπή» ζωή, και να εκδηλώνουν συχνά προσκόλλησι σε ωρισμένες καλές αρχές. Εξηγεί ταυτοχρόνως γιατί ο Θεός μπορούσε δικαίως να θεωρή όχι μόνον τον υπό διαθήκην λαόν του Ισραήλ άλλα ολόκληρο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους ‘υπόδικον,’ και γιατί, στην επερχόμενη εκδήλωσι της κρίσεως του, μπορεί δικαίως να «αποδώση εις έκαστον κατά τα έργα αυτού.»-—Ρωμ. 2:6· 3:9, 19.

4, 5. (α) Πώς μπορεί ο Χριστιανός να καταισχύνη εκείνους οι οποίοι μιλούν προσβλητικά για τη διαγωγή του; (β) Δώστε παραδείγματα.

⁴ Επειδή ο Χριστιανός είναι αποχωρισμένος από τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους ο οποίος είναι αποξενωμένος από τον Θεό, θα υποφέρη εναντίωσι. (Ιωάν. 15:18-20) Αυτό όμως δεν τον απαλλάσσει από το να ενεργή έτσι ώστε να κάμη έκκλησι σε οποιοδήποτε αίσθημα ευπρεπείας, δικαιοσύνης ή ηθικότητος που είναι δυνατόν να παραμένη σε άτομα αυτού του κόσμου. Οι άνθρωποι πιθανόν να παρερμηνεύουν το ελατήριο του αποχωρισμού μας, και να λέγουν ότι ‘μισούμε τους πάντας,’ ότι είμεθα ‘αντικοινωνικοί,’ και να μας κατηγορούν ως απερίσκεπτους, φανατικούς, άσπλαγχνους. Ο απόστολος Πέτρος δείχνει ότι μπορούμε και πρέπει να ενεργούμε έτσι ώστε ν’ αφοπλίζωμε τους επικριτάς μας. ‘Να έχετε συνείδησιν αγαθήν,’ συνιστά, «ίνα, ενώ σας καταλαλώσιν ως κακοποιούς, καταισχυνθώσιν οι συκοφαντούντες την καλήν σας εν Χριστώ διαγωγήν. Διότι καλήτερον να πάσχητε, εάν είναι ούτω το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες, παρά κακοποιούντες.»—1 Πέτρ. 3:16, 17.

⁵ Στη σύγχρονη εποχή υπάρχουν άφθονα παραδείγματα που η Χριστιανική αγαθότης, ή βοηθητικότης ή γενναιοφροσύνη απέναντι σε άτομα του κόσμου τούτου έχει αλλάξει πλήρως τη στάσι των απέναντι στους διαγγελείς της Βασιλείας του Ιεχωβά και του έργου των και του αγγέλματος των. Ακόμη και όταν αδίκως διώκωνται και φυλακίζονται ή αποστέλλονται σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, το καλό ευσυνείδητο έργο των και ο γεμάτος σεβασμό τρόπος των έκαμε τους δούλους του Ιεχωβά να κερδίσουν την εκτίμησι των επισήμων, και να τους τοποθετήσουν σε θέσεις εμπιστοσύνης και ευθύνης, όπως ακριβώς είχε συμβή με τον Ιωσήφ στην αρχαία Αίγυπτο.—Γεν. 39:21-23.

 6. Πώς η συνείδησις επηρεάζει τις σχέσεις του Χριστιανού με τις κοσμικές κυβερνήσεις;

⁶ Ο Ιεχωβά Θεός έχει επιτρέψει σε ανθρώπινες κυβερνήσεις να λειτουργούν στη γη και τις αφήνει να υπηρετούν ως «λειτουργοί» του ως τον βαθμό που να τιμωρούν πολλά εγκλήματα και κακές πράξεις. Εφόσον ο Θεός αφήνει αυτές τις κυβερνήσεις να υπάρχουν, ο Χριστιανός δεν πρέπει να εναντιώνεται σ’ αυτές, δεν πρέπει να ενεργή παρανόμως. Δεν μπορεί να περιμένη την προστασία του Θεού αν κάνη κακές πράξεις και πάσχη γι’ αυτές στα χέρια των αρχών. Υπάρχει όμως ένας μεγαλύτερος λόγος από τον φόβο της τιμωρίας της κυβερνήσεως ο οποίος πρέπει να μας κινή να είμεθα νομοταγείς. Το εδάφιο Ρωμαίους 13:5 μας λέγει: «Διά τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον διά την οργήν [η οποία εκφράζεται με την κυβερνητική τιμωρία του εγκλήματος], αλλά και δια την συνείδησιν.» Εκείνο που επηρεάζει τον Χριστιανό δεν είναι αν η τιμωρία είναι ελαφρά ή αυστηρή. Η συνείδησίς του τον ωθεί να κάνη το ορθό, διότι γνωρίζει ότι είτε οι κυβερνήσεις «του Καίσαρος» στη γη ενεργήσουν ή όχι, «πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού.»—2 Κορ. 5:10.

 7. Όταν ‘κάνωμε έκκλησι στη συνείδησι’ των άλλων μπορούμε ν’ αφήσωμε τη συνείδησί τους να θέση τον κανόνα της δικής μας;

⁷ Φυσικά, ποτέ δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στις αφώτιστες ή μεμιασμένες και διεστραμμένες συνειδήσεις των άλλων να θέσουν τους κανόνας της συνειδήσεως μας. Η συνείδησίς μας οφείλει να καθοδηγήται από το Λόγο και το πνεύμα του Θεού και γι’ αυτό μπορεί μερικές φορές να μαρτυρή ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που ωρισμένοι επίσημοι ζητούν από μας. Τότε μπορούμε ευσυνείδητα ν’ αποκριθούμε όπως έκαναν οι απόστολοι: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Πράξ. 5:29-32.

 8. Δώστε παραδείγματα βασικών εντολών, απαγορεύσεων και αρχών που βρίσκονται, στο Λόγο του Θεού και που πρέπει να διαμορφώνουν τη Χριστιανική συνείδησι.

⁸ Η Γραφή είναι πολύ σαφής, παραδείγματος χάριν, όταν δείχνη την ανάγκη ν’ αποχωρισθούν οι Χριστιανοί από κάθε συναναστροφή με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, «την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας.» (Αποκάλ. 18:2-5· 2 Κορ. 6:14-18) Δείχνει ότι οι Χριστιανοί δεν είναι «εκ του κόσμου,» επομένως δεν συμμετέχουν στην πολιτική του ούτε μάχονται για την επιτυχία των αντιθέτων με τη βασιλεία αντικειμενικών σκοπών του. (Ιωάν. 17:14· 18:36· Ιακ. 4:4) Σαφώς εκθέτει η Γραφή την αγιότητα του αίματος, της ανθρωπίνης ζωής καθώς επίσης και τον κανόνα για τον λαό του Θεού να ‘σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτού διά υνία και να μη μάθη πλέον τον πόλεμον,’ εφόσον η πάλη των δεν είναι ’εναντίον εις αίμα και σάρκα,’ αλλ’ εναντίον δαιμονικών δυνάμεων. (Γεν. 9:4-6· Ησ. 2:2-4· Εφεσ. 6:11, 12) Ο Λόγος του Θεού είναι επίσης σαφής και οριστικός όταν καταγγέλλη τη σεξουαλική ανηθικότητα κάθε μορφής (πορνεία, μοιχεία και ομοφυλοφιλία), καθώς επίσης και κάθε άλλη κακή διαγωγή, όπως τη μέθη, την ανεντιμότητα και την κλοπή.—1 Κορ. 6:9, 10· Ιωάν. 8:44· Εφεσ. 4:28.

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

 9. (α) Επειδή ο Χριστιανός δεν είναι χωρίς Γραφικούς νόμους και αρχές, γιατί συμβαίνει ώστε να εγείρονται μολαταύτα ζητήματα συνειδήσεως; (β) Τι είναι εκείνο που γενικά καθορίζει πόσο μεγάλο μέρος πρέπει να παίζη η συνείδησις του ατόμου όταν παίρνη απόφασι για την ορθότητα ή το εσφαλμένο ενός ζητήματος;

⁹ Έτσι υπάρχουν πάρα πολλές πράξεις και ενέργειες οι οποίες με συγκεκριμένο τρόπο αποδοκιμάζονται στη Γραφή. Πάρα πολλές άλλες βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μ’ αυτήν, ή παραβιάζουν τις αρχές που περιέχονται σ’ αυτήν. Εν τούτοις, ιδιαίτερα στη σύγχρονη περίπλοκη κοινωνία που έχει αναπτυχθή σε πολλά μέρη της γης, παραμένουν καταστάσεις και περιπτώσεις όπου απαιτείται προσωπική απόφασις, βασισμένη στην ατομική συνείδησι εκείνου που περιλαμβάνεται. Πάρα πολλά πράγματα στη ζωή είναι ζήτημα βαθμού. Η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα ευγενικό χάδι και ένα βάρβαρο χτύπημα είναι ζήτημα βαθμού της δυνάμεως. Η διαφορά μεταξύ του απλού σεβασμού—όπως, παραδείγματος χάριν, σεβασμού σ’ ένα άρχοντα ή ένα εθνικό έμβλημα—και της ευλαβούς λατρείας είναι επίσης ζήτημα βαθμού. Εκεί όπου περιλαμβάνονται ακρότητες δεν υπάρχει πραγματικό ζήτημα. Όταν το ζήτημα φθάση σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσωμε ‘φαιά ζώνη,’ που πλησιάζει τα όρια μεταξύ εκείνου που είναι σαφώς ορθό και εκείνου που είναι σαφώς εσφαλμένο, τότε εγείρεται ζήτημα, Όσο πλησιέστερα σ’ αυτή τη ‘συνοριακή κατάστασι’ βρίσκεται το ζήτημα, τόσο μεγαλύτερο είναι το μέρος που πρέπει να παίξη η συνείδησις του ατόμου στην απόφασί του. Όταν αντιμετωπίζωμε τέτοιες καταστάσεις τι πρέπει να κάμωμε;

10, 11. (α) Τι περιμένει, ο Θεός από μας όταν εγείρωνται τέτοια ζητήματα συνειδήσεως; (β) Όταν αντιμετωπίζωμε ένα τέτοιο προσωπικό ζήτημα συνειδήσεως, πρέπει να περιμένωμε να μας δώσουν κάποιον κανόνα που θα μας λέγη τι πρέπει να κάμωμε, και ποιος πρέπει να φέρη την ευθύνη της αποφάσεώς μας;

¹⁰ Ο Ιεχωβά Θεός περιμένει από μας να χρησιμοποιήσουμε τις ιδιότητες της νοημοσύνης μας, τη γνώσι μας, την κατανόησι και την κρίσι μας, και να κάμωμε ευσυνείδητα εκείνο που η πίστις μας μάς τονίζει να κάμωμε. Ο Θεός δεν μας θέτει κάτω από τη συνείδησι κάποιου άλλου ανθρώπου όσον αφορά αυτά τα ζητήματα. Ο καθένας μας πρέπει να λάβη τη δική του απόφασι σε αρμονία με τη συνείδησι—συνείδησι που έχει διαπλασθή με τον Λόγο του Θεού. Πρέπει επίσης να υποστούμε τις συνέπειες των αποφάσεών μας, όχι να περιμένωμε κάποιος άλλος να λάβη την απόφασι και να φέρη αυτή την ευθύνη για μας.

¹¹ Θα ήταν επομένως εσφαλμένο να προσπαθούμε σε τέτοια ζητήματα ν’ αποσπάσωμε από κάποιον άλλο, από ένα σώμα πρεσβυτέρων ή από το κυβερνών σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας, κάποιον κανόνα ή διάταξι που ‘θέτει όριο’ στο ζήτημα. Εκεί όπου ο Λόγος του Θεού δεν ‘θέτει όριο’ κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να προσθέση σ’ αυτόν τον Λόγο με το να ενεργήση έτσι. Ο Θεός με τη σοφία του μας επιτρέπει να δείξωμε τι είμεθα στον ‘κρυπτόν άνθρωπον της καρδίας,’ και οι αποφάσεις που λαμβάνομε σ’ αυτές τις προσωπικές περιπτώσεις μπορούν να το αποκαλύψουν αυτό. Είναι αλήθεια ότι μπορεί να πλανηθούμε μερικές φορές από εσφαλμένο ελατήριο, και ο Θεός, ο οποίος διαβάζει τις καρδιές μας μπορεί να το διακρίνη αυτό.

12. Μήπως το γεγονός ότι δεν πράττομε ενσυνειδήτως κάτι κακό εγγυάται αυτό καθ’ εαυτό τη δικαίωσί μας; Για ποιο λόγο;

¹² Αλλ’ οποιεσδήποτε και αν είναι οι αποφάσεις μας, και μολονότι αυτές τις παίρνομε με αγαθή συνείδησι, οφείλομε πάντοτε να παραδεχθούμε ότι, σε τελική ανάλυσι, ο Θεός είναι εκείνος ο οποίος θα φανερώση την ορθότητα ή το εσφαλμένο της πορείας μας και αυτό θα το κάμη στον ωρισμένο του καιρό και με τον δικό του τρόπο. Ο απόστολος Παύλος αναγνωρίζοντας τούτο έγραψε: «Η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν· πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Ιεχωβά. Ώστε μη κρίνετε μηδέν προ καιρού, έως έλθη ο Κύριος· όστις και θέλει φέρει εις το φως τα κρυπτά του σκότους, και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος θέλει γείνει εις έκαστον από του Θεού.»—1 Κορ. 4:3-5.

13. (α) Τι δείχνουν τα εδάφια Ρωμαίους 14:4, 10-12 όσον αφορά την ορθή στάσι που πρέπει να λάβη κανείς απέναντι σ’ εκείνον ο οποίος παίρνει μια τέτοια προσωπική απόφασι συνειδήσεως; (β) Αλλά πώς είναι πιθανόν η συνείδησις των υπευθύνων να βλέπη το ζήτημα σχετικά μ’ αυτούς;

¹³ Όταν εγείρωνται περιπτώσεις τέτοιας ‘διαχωριστικής γραμμής’ δεν πρέπει να γίνωμε κριταί του ατόμου το οποίο πρέπει να λάβη μόνο του μια συνειδητή απόφασι. Ούτε πρέπει να αισθανώμεθα ένοχοι ότι κάνομε σφάλμα αναγνωρίζοντας ένα τέτοιο άτομο ως ένα επιδοκιμασμένο δούλο του Θεού αν η απόφασίς του σε μια τέτοια περίπτωσι ‘διαχωριστικής γραμμής’ δεν είναι ακριβώς όπως θα ήταν η δική μας. Ο Θεός είναι ο κριτής του. (Ρωμ. 14:4, 10-12) Εξ άλλου, εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται σε υπεύθυνες θέσεις στη Χριστιανική εκκλησία οφείλουν επίσης ν’ ασκούν τη συνείδησί τους στην επισκόπησι της εκκλησίας. Μολονότι είναι πιθανόν να αισθάνωνται ότι η απόφασίς των είναι διαφορετική από την απόφασι κάποιου αδελφού πάνω σ’ ένα ιδιαίτερο ζήτημα, η διαμαρτυρία της συνειδήσεως των πιθανόν να είναι πολύ ηπία, επειδή οι Γραφές πιθανόν αφήνουν το ζήτημα μέσα στα όρια της προσωπικής αποφάσεως. Αν το άτομο παρέχη απόδειξι ότι έχει ενεργήσει με αγαθή συνείδησί, η συνείδησίς των μπορεί να τους επιτρέψη να τον διορίσουν σε μια θέσι ευθύνης ή να τον συστήσουν για κάποια θέσι ευθύνης. Εν τούτοις, είναι πιθανόν η συνείδησίς των να ομιλή με αρκετή δύναμι σ’ αυτό το ζήτημα, σε σημείο που να μη μπορούν ευσυνειδήτως να τον συστήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Και πάλι, ο Θεός είναι ο Κριτής των και δεν μπορούν να καταδικασθούν.

14. Ποια ερωτήματα εγείρονται τώρα για συζήτησι;

¹⁴ Πολλές φορές αυτά τα ακαθόριστα ζητήματα εγείρονται στον τομέα της εργασίας. Η εργασία που κάνετε σας επιτρέπει να έχετε αγαθή συνείδησι ενώπιον του Θεού; Σας επιτρέπει να ‘συνιστάτε εαυτούς εις πάσαν αγαθήν συνείδησιν ανθρώπων’ ως γνησίου ακολούθου του Ιησού Χριστού; Αυτά είναι σπουδαία ερωτήματα που θα εξετάσωμε στο επόμενο άρθρο.

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Πρέπει να γράψετε στην Εταιρία για να ζητήσετε ένα κανόνα γι’ αυτό το ζήτημα; Όταν απαιτήται μια προσωπική απόφασις, βασισμένη στη συνείδησί σας, σεις πρέπει να λάβετε την απόφασι. Να ενεργήτε έτσι ώστε να έχετε αγαθή συνείδησι ενώπιον του Θεού

Η Συνείδησί σας και η Εργασία Σας

 1. Γιατί η εργασία του Χριστιανού είναι ένας ζωτικός τομεύς για την άσκησι της συνειδήσεως του;

ΤΙΣ περισσότερες από τις ώρες της ημέρας τις περνούμε στην εργασία. Ασφαλώς ένας Χριστιανός επιθυμεί να έχη αγαθή συνείδησι όσον αφορά την εργασία που κάνει, ‘πράττοντας τα πάντα εις δόξαν Θεού.’ (1 Κορ. 10:31) Εσάς σας επιτρέπει η εργασία σας να το κάνετε αυτό;

2, 3. (α) Ποια εργασία είναι καταφανώς εσφαλμένη, και μπορεί ο Χριστιανός ο οποίος έχει αναλάβει, μια τέτοια εργασία ν’ αποφύγη την ευθύνη; (β) Πώς συμβαίνει ώστε ωρισμένα είδη εργασίας που αυτά καθ’ εαυτά δεν είναι εσφαλμένα, μπορούν, ωστόσο, να εγείρουν ερωτήματα συνειδήσεως;

² Είναι καταφανές ότι κάθε εργασία που κυρίως και με άμεσο τρόπο απαιτεί από κάποιον να κάμη πράξεις οι οποίες ή καταδικάζονται με συγκεκριμένο τρόπο από τον Λόγο του Θεού ή βρίσκονται εκτός αρμονίας με τις αρχές του είναι εσφαλμένη. Ο Χριστιανός δεν μπορεί απλώς να ρίξη την ευθύνη για το εσφαλμένο στον εργοδότη του. Αλλά τι θα γίνη αν η εργασία αυτή καθ’ εαυτήν δεν είναι ασυμβίβαστη με τον Λόγο του Θεού, αλλ’ αποτελεί μέρος μιας επιχειρήσεως η οποία επιδιώκει σκοπούς ασυμβίβαστους με τον Λόγο του Θεού; Τι γίνεται τότε;

³ Ως ένα απλό παράδειγμα μπορεί να λεχθή ότι το να υπηρετή κανείς ως οδηγός αυτοκινήτου και να οδηγή ένα αυτοκίνητο είναι αυτό καθ’ εαυτό μια κατάλληλη εργασία. Αλλά πώς θα μπορούσε ένα άτομο που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός να υπηρετή ως οδηγός αυτοκινήτου σε μια συμμορία ληστών τραπέζης; Ή πώς θα μπορούσε ένας Χριστιανός να επιτρέψη στον εαυτό του να είναι ταυτισμένος μ’ ένα οίκο ανοχής με το να υπηρετή ως θυρωρός του ή ως υπηρέτρια; Εξ άλλου, όμως, υποθέστε ότι έχετε ένα δρομολόγιο διανομής γάλακτος ή εφημερίδων θα μπορούσε η εκ μέρους σας διανομή του γάλακτος ή των εφημερίδων σ’ ένα τέτοιο κακόφημο οίκο να σας κάμη μέτοχο μιας ανήθικης εργασίας;

 4. (α) Όταν ένα άτομο ή μια επιχείρησις ασχολήται σε κακές πράξεις, σημαίνει μήπως ότι όλες οι υπηρεσίες που προσφέρονται σ’ αυτό το άτομο ή την επιχείρησι κάνουν κατ’ ανάγκην εκείνον που προσφέρει την υπηρεσία συνένοχο των κακών αυτών πράξεων; (β) Ποιο παράδειγμα δίνει ο ίδιος ο Θεός σ’ εμάς όσον αφορά την παροχή ωρισμένων υπηρεσιών σε άδικους ανθρώπους χωρίς να γίνεται συνένοχος στις πράξεις των;

⁴ Είναι σαφές ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του να είναι κανείς συνένοχος σε κακές πράξεις και απλώς να είναι κάποιος ο οποίος προσφέρει ωρισμένες υπηρεσίες απ’ αυτές που προσφέρονται συνήθως σ’ όλους τους ανθρώπους, χωρίς διάκρισι υπέρ ή εναντίον κανενός, Έχομε ένα παράδειγμα σ’ αυτόν τον ίδιο τον Θεό όσον αφορά την προμήθεια υπηρεσίας για προσωπικές ανάγκες χωρίς να λαμβάνη υπ’ όψιν την δικαιοσύνη ή την έλλειψι δικαιοσύνης εκ μέρους των ανθρώπων. Όπως ετόνισε ο Ιησούς στους μαθητάς του, ο Ιεχωβά Θεός «ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» (Ματθ. 5:45) Ο Παύλος, επίσης, λέγει ότι ο Δημιουργός Θεός «δίδει εις πάντας [χωρίς διάκρισι] ζωήν και πνοήν και τα πάντα.» (Πράξ. 17:25) Επειδή ο Θεός επιτρέπει να πέφτη βροχή επάνω στους αγρούς των πονηρών, μήπως αυτό σημαίνει ότι συμμετέχει στην ενοχή για τις κακές πράξεις των; Όταν, παραδείγματος χάριν, ο Θεός ενέδυσε τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα, μήπως μ’ αυτό επέτρεπε να τον κατηγορήσουν ότι συμμετείχε ή τους υποστήριζε στην κακή τους πράξι; Αντιθέτως, η πράξις του ήταν απλώς μια πράξις παρ’ αξίαν αγαθότητος.—Γεν. 3:21.

5, 6. (α) Πώς οι Χριστιανοί μπορούσαν προφανώς να προσφέρουν υπηρεσίες στον οίκο του Καίσαρος και ωστόσο να διατηρούν αγαθή συνείδησι; (β) Πώς όμοιες περιστάσεις μπορούν να υπάρχουν στη σύγχρονη εποχή;

⁵ Στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς στους Φιλίππους, ο Παύλος στέλνει χαιρετισμούς από τους Χριστιανούς αδελφούς των «εκ της οικίας του Καίσαρος.» (Φιλιππ. 4:22) Προφανώς αυτοί ήσαν υπηρέται στα αυτοκρατορικά διαμερίσματα χωρίς το υπόμνημα να διευκρινίζη αν αυτοί ήσαν δούλοι ή ελεύθεροι. Ίσως προσέφεραν ανθρώπινες υπηρεσίες εκεί, όπως να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν και όμοιες εργασίες, για την αυτοκρατορική οικογένεια και το προσωπικό. Όπως έχομε δει, οι ανθρώπινες κυβερνήσεις εκτελούν μερικές υπηρεσίες οι οποίες είναι νόμιμες στα όμματα του Θεού, μολονότι είναι επίσης ένοχοι άλλων καταδικαστέων πράξεων. (Ρωμ. 13:1-5) Οποιαδήποτε κι’ αν ήταν η ειδική εργασία που έκαναν αυτοί οι Χριστιανοί στον οίκο του Καίσαρος, μπορούσαν προφανώς να την κάνουν χωρίς να αισθάνωνται ότι συμμετέχουν στην πολιτική, στη θρησκεία ή στις στρατιωτικές ενέργειες και τα σχέδια του Νέρωνος.

⁶ Το ίδιο συμβαίνει και στη σύγχρονη εποχή. Υπάρχουν πολλές πράξεις που μπορούμε να κάνωμε για άλλους οι οποίες προσφέρονται σ’ αυτούς απλώς ως συνανθρώπους μας, χωρίς να ενδιαφερώμεθα για τη δικαιοσύνη ή την αδικία τους. Όπως στο απλό παράδειγμα μας, η πώλησις γάλακτος σε μια πόρνη λογικώς δεν θ’ αποτελούσε αιτία να θεωρήται κανείς ως μέτοχος της ανηθικότητός της, δεν είν’ έτσι; Ούτε και το να προσληφθή κανείς από ένα πολιτικό για να του διδάξη μουσική θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσουν λογικώς ως έναν ο οποίος υποστηρίζει την πολιτική δραστηριότητα του εργοδότου του.

7, 8. Πώς ο Λόγος του Θεού εκδηλώνει μια λογική και ρεαλιστική άποψι, και πώς αυτό πρέπει να μας καθοδηγή στην εφαρμογή Γραφικών αρχών σε ζητήματα συνειδήσεως;

⁷ Μολονότι αμετακίνητα σταθερός υπέρ της δικαιοσύνης, ο Ιεχωβά Θεός είναι επίσης λογικός. (Ιακ. 3:17) Είναι τελείως ρεαλιστικός στην εκτίμησι των πραγμάτων και στις απαιτήσεις του από εκείνους οι οποίοι επιθυμούν να τον ευαρεστούν. Αυτό φαίνεται από τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου στα εδάφια 1 Κορινθίους 5:9, 10. Αφού υπενθυμίζει τις προηγούμενες οδηγίες του στους Χριστιανούς στην Κόρινθο να ‘μη συναναστρέφωνται με πόρνους,’ ο Παύλος κατόπιν λέγει: «Και ουχί διόλου με τους πόρνους του κόσμου τούτου η με τους πλεονέκτας ή άρπαγας ή ειδωλολάτρας· επειδή τότε πρέπει να εξέλθετε από του κόσμου.» Μολονότι οι Χριστιανοί προσπαθούν ν’ αποφεύγουν ‘κακές συναναστροφές οι οποίες φθείρουν τα καλά ήθη,’ δεν μπορούν ωστόσο να γίνουν ερημίται, απομονωμένοι σε σπήλαια, σε ερήμους ή σε νησιά. Γιατί όχι; Η αποστολή των να υπηρετούν ως το «φως του κόσμου» απαιτεί να είναι ‘εν τω κόσμω, αλλά να μη είναι εκ του κόσμου.’ (1 Κορ. 15:33· Ματθ. 5:14-16· Ιωάν. 15:19· 17:15-18) Το ν’ απαιτή απ’ αυτούς να εκπληρώσουν την αποστολή τους και ταυτοχρόνως να παραμείνουν χωρισμένοι σε απόλυτο βαθμό θα εσήμαινε να απαιτή απ’ αυτούς αντιφατικά πράγματα. Ο Θεός δεν το κάνει αυτό. Ούτε κι’ εμείς πρέπει να είμεθα παράλογοι στην εφαρμογή των αρχών του Λόγου του Θεού, προσπαθώντας να ωθήσωμε κάθε αρχή στο τελευταίο όριό της και να επιβάλωμε την εφαρμογή ως ένα ακρότατο σημείο και κατόπιν να επιμένωμε να το κάνουν και όλοι οι αδελφοί μας αυτό.—Φιλιππ. 4:5.

⁸ Με αυτά τα σημεία υπ’ όψιν ας εξετάσωμε ωρισμένους τρόπους ενεργείας για να δούμε αν αυτοί απορρίπτωνται από τη Βίβλο ως οριστικά αντιχριστιανικοί ή αν βρίσκωνται μέσα στην περιοχή όπου η ατομική συνείδησις πρέπει να καθορίση τι θα κάμη ο Χριστιανός, ή ως ποιο βαθμό η συνείδησις έχει θέσι στο ζήτημα αυτό.

ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

9, 10. Αναφέρει η Γραφή μια συγκεκριμένη εντολή όσον αφορά τα τυχερά παιχνίδια, και γιατί μπορεί να εγερθούν αντιρρήσεις εναντίον της κατατάξεως των σε μια μορφή «αρπαγής»;

⁹ Τα τυχερά παιχνίδια δεν αναφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο στη Γραφή. Ποια λοιπόν, πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού απέναντι σ’ αυτά;

¹⁰ Μερικοί μπορεί να τα συνδέουν με την αρπαγή που αναφέρεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 6:10. Εν τούτοις μερικοί μπορεί να φέρουν αντίρρησι ότι η λέξις «αρπάζω» περιέχει τη βασική ιδέα χρησιμοποιήσεως δυνάμεως, απειλής ή άλλης πιέσεως (όπως με την κατάχρησι επισήμου εξουσίας) για να επιτευχθή κάτι από ένα απρόθυμο άτομο. Μολονότι άτομα που χάνουν χρήματα στα τυχερά παιχνίδια δεν ευαρεστούνται να τα χάσουν, συνήθως παίζουν προθύμως αναγνωρίζοντας πλήρως ότι διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν χρήματα. Έτσι, λοιπόν, αν τα τυχερά παιχνίδια δεν είναι αρπαγή, με ποια βάσι θα μπορούσε ένας Χριστιανός ν’ αρνηθή να τα επιδοκιμάση;

11, 12. (α) Ποιες Γραφικές αρχές παρέχουν τη βάσι να υψώση φωνή η συνείδησις σχετικά με τα τυχερά παιχνίδια; (β) Ποια υπήρξε η επίδρασις των τυχερών παιχνιδιών στους ανθρώπους, όπως δείχνει η ιστορία;

¹¹ Υπάρχουν περισσότεροι από ένα Γραφικό λόγο για να το κάμη αυτό. Τα τυχερά παιχνίδια ασφαλώς αξίζει να θεωρούνται ως μια μορφή «αρπαγής,» και η αρπαγή καθώς και η πλεονεξία συνδέονται με την ειδωλολατρία στο Λόγο του Θεού. (1 Κορ. 6:9, 10· Κολ. 3:5) Βρίσκεται σε σύγκρουσι με το βασικό Γραφικό κανόνα ότι πρέπει ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας, και ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάμη έντιμη παραγωγική εργασία για ν’ αποκομίση κέρδος. Ποια παραγωγικότης προκύπτει από τα τυχερά παιχνίδια; Η ιστορία των δείχνει ότι σχεδόν με αναπόφευκτο τρόπο συντελούν στο έγκλημα με τον ένα ή τον άλλο λόγο. Και γιατί; Διότι είναι άστοργα. Παροτρύνουν σε ιδιοτέλεια και καλλιεργούν έλλειψι ενδιαφέροντος για τους άλλους. Ο παίχτης θέλει τα χρήματα των άλλων χωρίς να δώση σ’ αυτούς καμμιά πραγματική υπηρεσία σε αντάλλαγμα. Μολονότι μερικοί μπορεί να κατατάσσουν τα τυχερά παιχνίδια στην αναψυχή, η απόδειξις δείχνει ότι αρκετά συχνά δημιουργούν έντασι, ανησυχία, μνησικακία και ακόμη και φονικό θυμό.

¹² Μια γυναίκα που εργάσθηκε σ’ ένα καζίνο αναφέρεται ότι είπε: «Τα τυχερά παιχνίδια σκληρύνουν αυτούς που ασχολούνται μ’ αυτά. Ύστερ’ από εργασία ενός περίπου χρόνου στο καζίνο, εκείνος που διευθύνει το παιχνίδι δεν συγκινείται πια από το θέαμα ανδρών και γυναικών, πολλοί από τους οποίους είναι άρρωστοι διανοητικώς και παίζουν χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη συντήρησι του εαυτού των και των οικογενειών των. Μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες τραγωδίες του κόσμου—το ναυάγιο αμέτρητων ανθρωπίνων ψυχών λόγω της απληστίας του ανθρώπου για εύκολο χρήμα και της γοητείας του για την ψευδή θεά, της Τύχης—δεν επηρεάζει πια [τον διευθύνοντα το παιχνίδι].»

13. Τι δείχνει ότι αυτό που κάνουν οι Γραφές να συνδέουν την απληστία και την αρπακτικότητα με την ειδωλολατρία ισχύει επίσης και για τα τυχερά παιχνίδια;

¹³ Ναι, τα τυχερά παιχνίδια υποδαυλίζουν επίσης τη δεισιδαιμονία, διότι, οι παίκται, ως μια τάξις, είναι μεταξύ των πιο δεισιδαιμόνων ανθρώπων. Το χρήμα γίνεται είδωλο και η Τύχη θεά. Στο εδάφιο Ησαΐας 65:11 ο Λόγος του Θεού μιλεί γι’ αυτούς που εγκαταλείπουν αυτόν και ετοιμάζουν τράπεζαν εις τον Γάδην (τον θεόν της Καλής Τύχης ΜΝΚ) και τους κάμνοντας σπονδήν εις τον Μένιν (τον θεόν της Ειμαρμένης, ΜΝΚ).»

14. Σε αντίθεσι με την άπληστη πορεία του παίκτου, ποια παρότρυνσις γίνεται στους Χριστιανούς;

¹⁴ Ασφαλώς όλ’ αυτά βρίσκονται σε άμεση αντίθεσι με την παρότρυνσι του αποστόλου στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης ‘να φιλοτιμούνται και να ησυχάζουν . . . και να εργάζωνται με τας ιδίας αυτών χείρας,’ για να μπορούν ‘να περιπατούν με ευσχημοσύνη προς τους έξω και να μη έχουν χρείαν μηδενός.’ (1 Θεσσ. 4:11, 12) Ναι, υπάρχουν ακόμη κανόνες ευπρεπείας στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους όσον αφορά το να κάνη κανείς έντιμη και παραγωγική εργασία, και ο Χριστιανός θέλει να ‘συνιστά εαυτόν εις πάσαν ανθρωπίνην συνείδησιν’ και σ’ αυτό το ζήτημα καθώς και σε άλλα.—2 Κορ. 4:2.

ΧΡΗΣΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΠΙΒΛΑΒΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

15-17. (α) Ποια συνήθεια που περιλαμβάνει τη χρήσι καρύδας του βετέλ υπάρχει σε μερικές περιοχές της γης; (β) Ποια επίδρασι έχει αυτό σ’ εκείνον που τη χρησιμοποιεί, και πώς οι αρχές σε μερικές χώρες βλέπουν αυτή τη συνήθεια;

¹⁵ Ένα άλλο ζήτημα που δημιουργεί ενδιαφέρον σε πολλά μέρη της γης είναι η χρήσις και η παραγωγή υλικών που καταλήγουν σε επιβλαβή εθισμό. Στην Ινδία, στις Φιλιππίνες και στη Μαλαισιακή περιοχή, παραδείγματος χάριν, μια αρχαία και δημοφιλής συνήθεια είναι το μάσημα της καρύδας τον βετέλ, που είναι επίσης γνωστή ως καρύδα της αρέκας που είναι ο σπόρος ενός φοινικόδεντρου. Μικρά κομμάτια της καρύδας του βετέλ τα τυλίγουν μέσα σ’ ένα φύλλο που το έχουν αλείψει με ασβέστη και τα μασούν. Η καρύδα του βετέλ χρωματίζει το σάλιο του ανθρώπου σε βαθυκόκκινο χρώμα και μαυρίζει τα δόντια, και γενικά προκαλεί την καταστροφή τους. Πολλοί απ’ αυτούς που έχουν τη συνήθεια να μασούν καρύδα του βετέλ χάνουν τα δόντια τους νωρίς, ακόμη και στα είκοσι πέντε χρόνια τους. Σύμφωνα με την Αμερικανική Εγκυκοπαιδεία (1956, Τόμ. 20, σελ. 573), το μάσημα της καρύδας του βετέλ παράγει, «ένα αίσθημα όμοιο με το μάσημα του καπνού.» Στην Ινδία, πράγματι, μέσα στην «τσίκλα» της καρύδας αναμιγνύουν και καπνό, και το μίγμα αυτό είναι γνωστό ως παν.

¹⁶ Η εφημερίς Ίβνινγκ Νιους της Βομβάης στο τεύχος της τής 4ης Απριλίου 1972, μας λέγει ότι το περιοδικό Έξτρα Φαρμακόπια, μια έκδοσις της Φαρμακευτικής Εταιρίας της Μεγάλης Βρεττανίας, κατατάσσει την καρύδα του βετέλ στα «ναρκωτικά.» Γι’ αυτό το Ινδικό δικαστήριο εξέδωσε απόφασι ότι η καρύδα του βετέλ δεν πρέπει να κατατάσσεται στην κατηγορία των «τροφών.»

¹⁷ Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλά άτομα που έχουν χρησιμοποιήσει και καπνό και καρύδα του βετέλ λέγουν ότι από τα δύο, διεπίστωσαν ότι η συνήθεια της καρύδας του βετέλ είναι πιο δύσκολο να εγκαταλειφθή. Στη διάρκεια της Ιαπωνικής κατοχής της Ταϊβάν, είχε γίνει μια ανεπιτυχής προσπάθεια για την κατάργησι αυτής της συνήθειας. Πολλοί ιατροί της Ταϊβάν θεωρούν ότι υπάρχει δεσμός μεταξύ αυτής της συνήθειας και του υψηλού βαθμού καρκίνου του στόματος και του προσώπου στην Ταϊβάν.

18. Ποια όμοια συνήθεια υπάρχει στη Λατινική Αμερική, και ποια είναι η επίδρασίς της;

¹⁸ Σε μερικές χώρες της Λατινικής Αμερικής επικρατεί επίσης κάποια όμοια συνήθεια, η συνήθεια να μασούν φύλλα του δένδρου κόκας με ασβέστη. Επειδή τα φύλλα περιέχουν κοκαΐνη, η συνήθεια αυτή γίνεται εθισμός. Μολονότι κάνει εκείνους που έχουν αυτή τη συνήθεια να μην αισθάνωνται το δυσάρεστο αίσθημα της πείνας ή της κοπώσεως, όπως συμβαίνει με άλλα ναρκωτικά τελικά έχει πολύ επιβλαβή επίδρασι στην υγεία τους καθώς και στις διανοητικές των δυνάμεις.

19. Τι δείχνουν οι σύγχρονες αποδείξεις σχετικά με τη χρήσι του καπνού, με κάπνισμα και μάσημα;

¹⁹ Η χρήσις καρύδας του βετέλ και φύλλων κόκας είναι κάπως τοπική. Η χρήσις του καπνού, εξ άλλου, είναι στην ουσία παγκόσμια. Και αυτός, επίσης, είναι ναρκωτικό. Η απόδειξις της δυνάμεως του εθισμού που έχει μπορεί να φανή από το γεγονός ότι η παραγωγή του εξακολουθεί να κυμαίνεται γύρω στα τριάμισυ δισεκατομμύρια τόννους τον χρόνο—παρά τις ιατρικές προειδοποιήσεις για την βλάβη που φέρνει στην ανθρώπινη υγεία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παραδείγματος χάριν, κατασκευάζονται ετησίως 576 περίπου δισεκατομμύρια σιγαρέττα και 7 δισεκατομμύρια πούρα. Αλλά, μια επιτροπή που έχει διορισθή από τον γενικό χειρούργο των Ηνωμένων Πολιτειών διεπίστωσε ότι ο κίνδυνος καρκίνου των πνευμόνων ήταν δέκα φορές μεγαλύτερος στους μετρίους καπνιστάς και είκοσι φορές μεγαλύτερος στους μεγάλους καπνιστάς, απ’ όσο είναι στους μη καπνιστάς. Ο Δρ Τσαρλς Κάμερον της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρίας είπε: «Ο καρκίνος των πνευμόνων παρουσιάζει την πιο γοργή αύξησι που έχει ποτέ παρατηρηθή σε οποιαδήποτε μη μολυσματική νόσο στην ιατρική ιστορία.» Το κάπνισμα αναφέρεται, επίσης ότι συντελεί στις καρδιακές παθήσεις, στη χρονία βρογχίτιδα και στο εμφύσημα. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι πολλές κυβερνήσεις έθεσαν νόμους που απαγορεύουν τη δημοσία διαφήμισι σιγαρέττων.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΒΙΒΛΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

20. Εφόσον καμμιά απ’ αυτές τις συνήθειες δεν αναφέρεται στη Γραφή, μήπως αυτό τις απαλλάσσει από το να γίνωνται ζητήματα συνειδήσεως του Χριστιανού;

²⁰ Και πάλι η Γραφή δεν αναφέρει για μάσημα καρύδας του βετέλ, φύλλων κόκας ή για μάσημα καπνού, για χρήσι ταμπάκου ή για κάπνισμα σιγαρέττων. Μερικά άτομα είπαν: «Ώσπου να μου δείξετε κάτι από τη Γραφή σχετικά με τη χρήσι του καπνού [ή ομοίων προϊόντων], εγώ θα συνεχίσω να τον χρησιμοποιώ.» Αλλά δεν θα μπορούσε κάποιος να πη με τον ίδιο τρόπο ότι εφόσον η Γραφή δεν αναφέρει συγκεκριμένα κάποια απαγόρευσι όσον αφορά το να ρίχνη κανείς τα απορρίμματα του στην αυλή του γείτονα του, δεν υπάρχει τίποτε το εσφαλμένο στο να το κάνη κανείς αυτό;

21, 22. Ποιες Γραφικές αρχές περιλαμβάνονται σαφώς, και ποια ερωτήματα πρέπει να θέση ευσυνείδητα στον εαυτό του ένας ο οποίος έχει αυτές τις συνήθειες;

²¹ Η Γραφή βεβαίως μας δίνει αρχές που μας καθοδηγούν σ’ αυτό το ζήτημα. Ο θεόπνευστος απόστολος έγραψε στο εδάφιο 2 Κορινθίους 7:1: «Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας [το να είμεθα δεκτοί από τον Θεό ως επιδοκιμασμένα τέκνα και δούλοι του], ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.»

²² Η «αγιωσύνη» είναι η ιδιότης του να είναι κανείς καθαρός, λαμπρός, ακηλίδωτος και αφοσιωμένος σε ιερές χρήσεις. Μπορεί η χρήσις της καρύδας του βετέλ και η μολυντική επίδρασίς της στο στόμα και τα δόντια εκείνου που την χρησιμοποιεί, ή η μολυντική επίδρασις που είναι αναγνωρισμένο ότι έχουν τα φύλλα της κόκας και του καπνού στο σώμα εκείνου που τα χρησιμοποιεί, να βρίσκονται σε αρμονία μ’ αυτή τη Γραφική σύστασι; Η πιο μεγάλη εντολή είναι να ‘αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι.’ Μπορεί κανείς να πη ότι υπηρετεί τον Θεό με ‘όλη τη δύναμί του’ όταν χρησιμοποιή προϊόντα που καταγγέλλονται ακόμη και από εθνικές κυβερνήσεις ως βλαβερά για την υγεία του; Ή, αν ένας εθισθή στα φύλλα της κόκας, μπορεί να λέγη ότι υπηρετεί τον Ιεχωβά με όλη τη ’διάνοιά του’; Πράγματι, η χρήσις αυτών των πραγμάτων δεν ενεργεί ‘αντίθετα με τη φύσι,’ υποδουλώνοντας το σώμα σε καταχρήσεις για τις οποίες ποτέ δεν ήταν πλασμένο;—Μάρκ. 12:29, 30· Ρωμ. 1:26.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΗ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΣΑΣ

23, 24. (α) Μόνο η προσωπική χρήσις επιβλαβών ναρκωτικών εγείρει ζητήματα Χριστιανικής συνειδήσεως; (β) Μήπως το γεγονός ότι αυτά τα φυτικά προϊόντα προέρχονται από τη δημιουργία του Θεού απομακρύνει όλες τις αντιρρήσεις σχετικά με την εμπορική παραγωγή και τη διάθεσί των σήμερα; Δώστε παράδειγμα.

²³ Τι μπορεί, λοιπόν, να λεχθή για το άτομο που καλλιεργεί, ετοιμάζει ή πωλεί τέτοια πράγματα ως μέσα για να κερδίση χρήματα για τη συντήρησί του; Ασφαλώς εδώ περιλαμβάνεται το ζήτημα της συνειδήσεως. Ποιες αρχές πρέπει να μας καθοδηγήσουν;

²⁴ Μερικοί μπορεί να ισχυρισθούν ότι αυτά τα πράγματα είναι όλα μέρος της δημιουργίας του Θεού που έχουν τεθή εδώ στη γη, και ότι επομένως δεν υπάρχει λόγος αντιρρήσεως στο να τα καλλιεργή κανείς. Είναι αλήθεια ότι αποτελούν δημιουργία του Θεού, αλλά πράγματα που είναι καθ’ εαυτά καλά μπορεί να χρησιμοποιούνται με κακό τρόπο. Τα μανιτάρια αποτελούν μέρος της φυτικής δημιουργίας του Θεού αλλά μόνο μερικά είναι βρώσιμα. Αν διαπράξωμε το σφάλμα και φάμε ένα δηλητηριώδες μανιτάρι, αυτό θα προξενήση τον θάνατο μας. Ο Ιεχωβά προμήθευσε ορυκτά και μέταλλα, επίσης, αλλ’ όταν οι άνθρωποι μετατρέπουν το σίδερο σε καταστρεπτικά όπλα για πολιτικούς πολέμους, είναι αυτό καλή χρήσις των προμηθειών του Θεού;

25, 26. (α) Μήπως μόνο ο πωλητής των επιβλαβών αυτών ναρκωτικών φέρει ευθύνη για τη βλάβη που προξενούν στους ανθρώπους; (β) Ποιες ερωτήσεις θα εξετάση ευσυνείδητα ο Χριστιανός σχετικά μ’ αυτό;

²⁵ Σκεφθήτε το ζήτημα των ισχυρών ναρκωτικών, όπως το όπιον και η ηρωίνη. Τα άτομα που έχουν εθισθή σ’ αυτά δεν τα παίρνουν απλώς από τη γη. Πολλά βήματα περιλαμβάνονται σ’ αυτό. Πρέπει να καλλιεργηθούν παπαρούνες, να βγη ο χυμός και να ραφιναρισθή σε σκόνη οπίου. Για να ληφθή απ’ αυτό μορφίνη η ηρωίνη χρειάζεται περαιτέρω επεξεργασία. Κατόπιν υπάρχει το εμπόριο και η πώλησις αυτών των ναρκωτικών. Στη σειρά αυτών των πραγμάτων πού αρχίζει ή πού σταματά η ευθύνη για την τεράστια βλάβη και το έγκλημα που περιλαμβάνονται στον εθισμό αυτών των ναρκωτικών;

²⁶ Μολονότι ο καπνός, η καρύδα του βετέλ και τα φύλλα της κόκας μπορεί να έχουν βραδύτερη καταστρεπτική επίδρασι απ’ αυτά τα ναρκωτικά, το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθή όσον αφορά την παραγωγή και την πώλησί των. Αυτά τα φυτικά προϊόντα είναι πιθανόν να έχουν και τις νόμιμες χρήσεις τους—η νικοτίνη του καπνού, παραδείγματος χάριν, χρησιμοποιείται ως βάσις ενός εντομοκτόνου—ωστόσο όμως παραμένει γεγονός ότι η νόμιμη χρήσις αποτελεί ένα ελάχιστο τμήμα της όλης χρήσεως. Δεν μπορούμε ποτέ να λησμονήσωμε ότι η δευτέρα μεγίστη εντολή είναι ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Αν εκουσίως και εν γνώσει μας συντελούμε σε μια τόσο σοβαρή βλάβη στην υγεία του χάριν κέρδους, αγαπούμε τον πλησίον μας;—Ματθ. 22:39.

27, 28. Μπορεί η χρήσις ωρισμένων δημοφιλών ροφημάτων να περιληφθεί λογικώς στα επιβλαβή ναρκωτικά που περιγράφονται, κι’ έτσι να δημιουργήση τη βάσι για τις ίδιες αντιρρήσεις όσον αφορά την παραγωγή και την πώλησί τους; Αν όχι, ποια διαφορά υπάρχει;

²⁷ Μερικοί μπορεί να ισχυρισθούν ότι και πράγματα όπως το τσάι, ο καφές και ακόμη πιο ιδιαίτερα τα οινοπνευματώδη ποτά, θεωρούνται ότι είναι επιβλαβή στην υγεία. Εν τούτοις, σχετικά με τα οινοπνευματώδη ποτά η Γραφή σαφώς και συγκεκριμένως επιτρέπει τη μέτρια χρήσι τους. (Δευτ. 14:26· Ιωάν. 2:1-10· Παροιμ. 23:29-31· 1 Τιμ. 3:3, 8· 5:23) Αλλά καμμιά τέτοια επιδοκιμασία δεν μπορούμε να βρούμε για τον καπνό, την καρύδα του βετέλ, τα φύλλα κόκας ή για το ζήτημα της μαριχουάνας, του οπίου και άλλων ομοίων προϊόντων.

²⁸ Όσον αφορά τα ροφήματα, όπως είναι το τσάι και ο καφές, θα μπορούσε να τεθή το ερώτημα: «Ύστερ’ από τόσους αιώνες που χρησιμοποιούνται, ποια σαφή απόδειξι έχομε ότι είναι επικίνδυνα, ποιες κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να εκδώσουν προειδοποιήσεις υγείας εναντίον τους; Είναι αλήθεια, ότι ένα άτομο που έχει προβλήματα υγείας, όπως έλκος, οποιοδήποτε απ’ αυτά τα ροφήματα μπορεί να είναι επικίνδυνο και, σ’ αυτή την περίπτωσι, πρέπει να τ’ αποφεύγη. Στον διαβητικό η ζάχαρη είναι επικίνδυνη· αλλ’ όχι για τους άλλους ανθρώπους. Για ένα άτομο με υπερβολικό βάρος ακόμη και το ψωμί και οι πατάτες ή το ρύζι μπορεί να είναι επικίνδυνα. (Παράβαλε Παροιμίαι 25:27.) Πρέπει να είμεθα λογικοί, λοιπόν, όταν εξετάζωμε αυτά τα ζητήματα. Μήπως προσπαθούμε να καταπνίξωμε τη φωνή της συνειδήσεως με το να προσπαθούμε να κάνωμε ορθολογισμούς για γεγονότα που έχουν σχέσι με ουσίες που έχουν αποδειχθή ότι είναι, βασικώς επιβλαβείς και επικίνδυνες;

«ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΕ ΜΕ ΕΥΣΧΗΜΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ»

29. Σε αρμονία με το εδάφιο Γαλάτας 6:7, ποια σοβαρά ερωτήματα πρέπει να θέση ένας σχετικά με μια εργασία η οποία τελικά καταλήγει κυρίως στο να επιφέρη βλάβη στο ανθρώπινο γένος;

²⁹ Αυτοί είναι απλώς ελάχιστοι τομείς στους οποίους μπορεί να προκύψουν ζητήματα συνειδήσεως όσον αφορά την εργασία ενός ατόμου. Ωστόσο, σ’ όλα αυτά τα ζητήματα, ο Χριστιανός θα κάμη καλά ν’ αναγνωρίζη ότι «ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει»—με περισσότερους από ένα τρόπους. (Γαλ. 6:7) Τι μπορεί να λεχθή αν η εργασία ενός ατόμου είναι τέτοια, που αντί να οφελή, προξενεί ζημία ή βλάβη στους άλλους; Μολονότι δεν καταδικάζεται με συγκεκριμένο τρόπο στη Γραφή, δεν θα έχη αυτή η εργασία μια κακή, ίσως ακόμη και εξευτελιστική επίδρασι στην καρδιά και στη διάνοια του εργαζομένου; Ίσως μάλιστα να έχη και μια εξασθενητική επίδρασι στη συνείδησί του, που ίσως να του επιτρέπη να δικαιολογή τον εαυτό του για την ενασχόλησί του σε ενέργειες οι οποίες με συγκεκριμένο τρόπο καταδικάζονται στον Λόγο του Θεού.—1 Θεσσ. 4:12.

30. Πώς πρέπει η συνείδησις και των έξω από τη Χριστιανική εκκλησία να λαμβάνεται υπ’ όψιν όσον αφορά μια τέτοια εργασία;

³⁰ Εκτός αυτού υπάρχει και το ζήτημα της συστάσεως του εαυτού μας στη συνείδησι των άλλων όσον αφορά την ειλικρίνεια. Πριν από λίγον καιρό μερικές θρησκευτικές οργανώσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν αντικείμενο επικρίσεως, διότι ενώ ισχυρίζονταν ότι εργάζονται για ειρήνη, είχαν κάμει μεγάλες επενδύσεις σε πολεμικές βιομηχανίες. Αν ένας Χριστιανός λαμβάνη στάσι αντίθετη με μια ωρισμένη ενέργεια που είναι ασυμβίβαστη με τις αρχές της Γραφής, και ωστόσο κερδίζει τα αναγκαία της ζωής του από μια εργασία η οποία πρωτίστως και βασικώς κατευθύνεται προς την προώθησι και την υποδαύλισι αυτής της ενεργείας, μπορεί να συνιστά τον εαυτό του στη συνείδησι των άλλων; Θα πιστεύσουν ότι είναι ειλικρινής όταν συνηγορή υπέρ των αρχών του Λόγου του Θεού και της υποσχέσεως του για μια νέα τάξι δικαιοσύνης;

31, 32. (α) Ποια ερωτήματα μπορούν να εγερθούν σχετικά μ’ ένα Χριστιανό ο οποίος ασχολείται σε μια τέτοια εργασία όσον αφορά την καταλληλότητα για θέσεις ευθύνης στην εκκλησία; (β) Μήπως το να είναι κανείς «άμεμπτος» σημαίνει ότι ο επίσκοπος ή ο διακονικός υπηρέτης οφείλει, να ευαρεστή τους ατομικούς ενδοιασμούς ή τις πεποιθήσεις του καθενός;

³¹ Τι θα λεχθή για τον Χριστιανό ο οποίος «ορέγεται επισκοπήν» ή επιθυμεί να υπηρετήση ως διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία; Αν ασχολήται σε μια εργασία που παράγει πράγματα επιβλαβή για το ανθρώπινο γένος, θα μπορούσε ένας τέτοιος άνθρωπος να θεωρήται άμεμπτος ή ότι «έχει και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν»;—1 Τιμ. 3:1, 7-10· Τίτον 1:6.

³² Αυτές οι απαιτήσεις για Χριστιανούς επισκόπους και διακονικούς υπηρέτας δεν έχουν σχέσι με αβάσιμες ή άδικες κατηγορίες. Σε χώρες που κατέχει η Καθολική Εκκλησία, παραδείγματος χάριν, το διαζύγιο μπορεί να θεωρήται πάντοτε εσφαλμένο, ακόμη και εκεί όπου υπάρχουν θρησκευτικοί λόγοι μοιχείας. Το να επικρίνεται κανείς ως Γραφικώς διαζευγμένος δεν τον καθιστά ακατάλληλο να υπηρετή ως επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης, διότι τέτοιες επικρίσεις είναι αβάσιμες.

33, 34. Μήπως το ότι μια ωρισμένη εργασία γίνεται από πολλούς σ’ ένα ειδικό τομέα ή η γενικά αποδοχή της από τους ανθρώπους σ’ εκείνον τον τομέα απομακρύνει κατ’ ανάγκην τους ενδοιασμούς της συνειδήσεως γι’ αυτήν;

³³ Κάποιος θα μπορούσε να πη, ‘Είναι αλήθεια ότι η εργασία που κάνω δεν φέρνει πραγματικά καλό στον πλησίον μου. Αλλά εκεί που ζω η πλειονότης των ανθρώπων ασχολούνται σ’ αυτή την εργασία. Αυτή η εργασία ή παραγωγή είναι η κυριώτερη πηγή για χρήματα στην περιοχή.’ Θα μπορούσε αυτό ν’ αλλάξη τα πράγματα όσον αφορά το ζήτημα της συνειδήσεως του ατόμου;

³⁴ Αν τα τυχερά παιχνίδια, παραδείγματος χάριν, είναι η κυριωτέρα πηγή σε μια ωρισμένη πόλι ή πολιτεία, ίσως οι άνθρωποι εκεί θα έδειχναν πολύ λίγο ενδιαφέρον για το αν ένα άτομο εργάζεται σε μια λέσχη τυχερών παιγνιδιών, μολονότι το άτομο αυτό ομολογεί ότι είναι ένας ειλικρινής ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Αλλ’ αυτό καθιστά το ζήτημα ορθό στα όμματα του Θεού; Επί πλέον, ποια είναι η επίδρασις στην συνείδησι και στην καρδιά του ίδιου του ατόμου; Η συνείδησίς του τού επιτρέπει να πλησιάση τον Πατέρα του με «παρρησίαν» σαν να είναι καθαρός από κάθε τι που είναι άξιο της δυσμένειας του Θεού; Τα εδάφια 1 Ιωάννου 3:19-22 λέγουν: «Εκ τούτου γνωρίζομεν ότι είμεθα εκ της αληθείας, και θέλομεν πληροφορήσει τας καρδίας ημών έμπροσθεν αυτού· διότι εάν μας κατακρίνη η καρδία, βεβαίως ο Θεός είναι μεγαλύτερος της καρδίας ημών, και γνωρίζει τα πάντα. Αγαπητοί, εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεόν· και ό,τι αν ζητώμεν, λαμβάνομεν παρ’ αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς αυτού, και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού.» Ασφαλώς αυτή η «παρρησία» είναι κάτι που πρέπει κανείς να το εκτιμά πολύ και να το θεωρή σαν θησαυρό, ναι, ώστε να το υπηρετή με κάθε θυσία.

ΑΝΑΓΚΗ ΠΙΣΤΕΩΣ

35. Πώς μπορεί να προκύψη δοκιμή πίστεως όταν θέλωμε να είμεθα ευσυνείδητοι σχετικά με την εργασία μας;

³⁵ Είναι αλήθεια ότι το ν’ αγωνιζώμεθα για μια αγαθή συνείδησι ενώπιον του Θεού και να συνιστούμε τους εαυτούς μας στη συνείδησι των άλλων μπορεί ν’ απαιτή μερικές μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας. Πιθανόν να είναι δύσκολο να βρούμε μια εργασία η οποία δεν βρίσκεται σε σύγκρουσι με τη συνείδησί μας. Αυτό θέτει σε δοκιμή την πίστι μας στη δύναμι του Θεού να έλθη σε βοήθειά μας για ανταπόκρισι στις συνετές προσπάθειες μας να τον ευαρεστούμε. Υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίο η Γραφή συνδέει την πίστι με το ζήτημα της συνειδήσεως. (1 Τιμ. 1:5, 18, 19· 3:8, 9· Εβρ. 10:22) Πιστεύομε πραγματικά ότι ο Ιεχωβά Θεός όχι μόνο υπάρχει, αλλ’ επίσης «γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν»;—Εβρ. 11:6.

36, 37. Αν η εξεύρεσις εργασίας η οποία δεν συγκρούεται με τη Χριστιανική συνείδησι φαίνεται σχεδόν αδύνατη, από ποια σύγχρονα και αρχαία παραδείγματα μπορούμε ν’ αντλήσωμε παρηγοριά και διαβεβαίωσι;

³⁶ Σ’ όλη τη γη υπάρχουν χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που μπορούν να βεβαιώσουν τη δύναμι, την ικανότητα και την προθυμία του Θεού να έλθη σε βοήθεια εκείνων οι οποίοι αγωνίζονται να διατηρήσουν αγαθή συνείδησι ενώπιον του. Ένα άτομο μπορεί να αισθάνεται ότι το να παραιτηθή από την παρούσα εργασία του για λόγους συνειδήσεως θα τον εγκατέλειπε ουσιαστικά σε μια απελπιστική θέσι. Αλλά σκεφθήτε τι έχουν κάμει άλλοι. Σκεφθήτε τις γυναίκες που ζούσαν σε κατάστασι παλλακίας με εγγάμους άνδρες και είχαν γεννήσει μ’ αυτούς τέκνα προτού γνωρίσουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Η άρνησίς τους να συνεχίσουν να ζουν σε μια τέτοια κατάστασι παλλακίας εσήμαινε να χάσουν κάθε καταφανές μέσον συντηρήσεως, ακόμη και το σπίτι στο οποίο ζούσαν. Ωστόσο εκατοντάδες γυναίκες έκαμαν αυτό το βήμα με πίστι, και ο Ιεχωβά Θεός φρόντισε γι’ αυτές.

³⁷ Σκεφθήτε επίσης τους πολλούς δούλους στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι οποίοι είχαν δεχθή τη Χριστιανοσύνη. Αποτελούσαν ιδιοκτησία των ανθρώπων οι οποίοι τους είχαν αγοράσει, εξαρτώνταν απ’ αυτούς για κάθε προμήθεια της ζωής. Ωστόσο έπρεπε ν’ ασκήσουν τις Χριστιανικές συνειδήσεις των και αν οι κύριοι των τους διέτασσαν να κάνουν πράξεις που παρεβίαζαν τις Χριστιανικές αρχές, αυτοί ηρνούντο, αναγνωρίζοντας τον Θεό και τον Υιό του ως τους ανωτέρους κυρίους των. Αυτό, επίσης, απαιτούσε μεγάλη πίστι πράγματι.—1 Πέτρ. 2:18-20· Εφεσ. 6:5-8· Κολ. 3:22-25.

38. Μολονότι δεν έχουν εγκαταλείψει το παρόν είδος ή τον τύπο της εργασίας των, πώς πολλοί Χριστιανοί χρειάσθηκε να κάμουν μεγάλες αλλαγές για να διατηρήσουν αγαθή συνείδησι;

³⁸ Έπειτα, υπάρχουν, επίσης χιλιάδες ανδρών, οι οποίοι, μολονότι δεν άλλαζαν τον τύπο του επαγγέλματος των, ήσαν υποχρεωμένοι ν’ αλλάξουν τις μεθόδους της εργασίας των ριζικώς ή να παραιτηθούν, διότι οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν επέμεναν να χρησιμοποιούν ανέντιμες μεθόδους σε μια κατά τα άλλα νόμιμη επιχείρισι. Πολλά είδη προσωπικών υπηρεσιών, όπως η επισκευή ραδιοφώνων, αυτοκινήτων, ρολογιών, και όμοιες υπηρεσίες, συχνά περιλαμβάνουν ανεντιμότητα, με το να χρεώνουν υπερβολικά τους πελάτες ή με το να τους χρεώνουν για ανταλλακτικά τα οποία ποτέ δεν έχουν τοποθετήσει ή για εργασία την οποία ποτέ δεν έχουν κάμει. Αυτή είναι μια μορφή κλοπής. Άλλοι άνθρωποι που ασχολούνταν στην πώλησι ειδών, προτού γίνουν αληθινοί Χριστιανοί παρουσίαζαν ως δείγμα άλλη ποιότητα για να εξασφαλίσουν πελάτας. Αυτό είναι ψεύδος και απάτη. Οι Χριστιανοί έχουν ‘απαρνηθή τα κρυπτά της αισχύνης’ και δεν περιπατούν «εν πανουργία» ούτε στην εκκλησία ούτε έξω απ’ αυτήν. (2 Κορ. 4:2) Ακολουθούν την παρότρυνσι: «Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος, λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού, . . . ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, διά να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.» Η συνείδησίς των τους ωθεί να εγκαταλείψουν τους κακούς τρόπους των για να ‘μη λυπούν το πνεύμα το άγιον του Θεού.’—Εφεσ. 4:25-30.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ

39-41. (α) Όπως και σ’ όλα τα’ άλλα ζητήματα, την άποψι τίνος επιθυμούμε να διατηρήσωμε όταν θέτωμε σε λειτουργία τη συνείδησι σχετικά με την εργασία; (β) Όταν η εργασία ενός ατόμου εγείρει ζητήματα συνειδήσεως, ποια απόφασι μπορούν να λάβουν οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας; Από τη συνείδησι τίνος κατευθύνονται;

³⁹ Και πάλι ας σημειωθή ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ρεαλιστής σε όλες τις απαιτήσεις του. Μας προμηθεύει αρχές οι οποίες δίνουν καλή και σαφή καθοδήγησι· αλλά δεν ωθεί τα πράγματα σε μια αδύνατη ακρότητα, ως το σημείο που θα έπρεπε ‘να εξέλθωμε από του κόσμου’ για να έχωμε αγαθή συνείδησι.—1 Κορ. 5:10.

⁴⁰ Σκεφθήτε, για παράδειγμα, ένα άτομο που πιθανόν να εργάζεται σ’ ένα αγρόκτημα προωρισμένο σχεδόν αποκλειστικά για την καλλιέργεια ενός προϊόντος που είναι βασικώς επιβλαβές για την ανθρώπινη χρήσι. Η εργασία του πιθανόν να συνδέεται με άμεσο τρόπο με την παραγωγή ή τη διάθεσι αυτού του προϊόντος. Η συνείδησίς του πιθανόν να τον ωθή ή να μην τον ωθή να εγκαταλείψη αυτή την εργασία. Μολονότι η συνείδησίς του δεν τον ωθεί να την εγκαταλείψη, αν ανήκη σε μια Χριστιανική εκκλησία η συνείδησις των πρεσβυτέρων της εκκλησίας εκείνης μπορεί να μη τους επιτρέπη να τον συστήσουν ως κατάλληλο για πρεσβύτερο ή για διακονικό υπηρέτη στην εκκλησία.

⁴¹ Εξ άλλου, το άτομο πιθανόν να εργάζεται σ’ ένα τέτοιο αγρόκτημα, αλλ’ η εργασία του μπορεί να μη σχετίζεται από υλική άποψι με την ανάπτυξι αυτού του προϊόντος, ίσως προσφέροντας υπηρεσίες προσωπικής φύσεως στην οικογένεια του ιδιοκτήτου του αγροκτήματος, ίσως στον καθαρισμό του σπιτιού ή όμοια οικιακή εργασία. Ίσως να νομίζη ότι η εργασία του δεν τον συνδέει με την επιχείρησι η οποία παράγει αυτό το επιβλαβές προϊόν. Το αν οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας, με την οποία είναι ταυτισμένο το άτομο, θα τον συστήσουν ως πρεσβύτερο ή διακονικό υπηρέτη ή όχι εξαρτάται από τη δική τους συνείδησι. Θα λάβουν επίσης υπ’ όψιν την επίδρασι που θα έχη αυτή η σύστασις στην εκκλησία ως σύνολον και στην κοινότητα στην οποία βρίσκεται.

42. (α) Μολονότι αγωνιζώμεθα να διατηρήσωμε μια αγαθή συνείδησι, ποιες μάταιες ενέργειες αποφεύγομε, και τι θα κάνωμε σκοπό μας; (β) Σε ζητήματα ‘διαχωριστικής γραμμής’ ποια ισορροπία θα διατηρήσωμε;

⁴² Συνεπώς, όπως ο απόστολος, όλοι επιθυμούμε ‘να σπουδάζωμεν εις το να έχωμεν άπταιστον συνείδησιν προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους διαπαντός.’ (Πράξ. 24:16) Ταυτοχρόνως οφείλομε να παραδεχθούμε ότι είναι μάταιο να συζητούμε όλες τις δευτερεύουσες διακλαδώσεις ή τις πιθανές εφαρμογές κάθε Γραφικής αρχής ή να προσπαθούμε να χαράξωμε διαχωριστικές γραμμές και να συντάξωμε ένα Ταλμουδικό κώδικα όσον αφορά το τι ακριβώς επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται. Ο Παύλος, δίνοντας οδηγίες στον Τιμόθεο για τη διακονία του στην Έφεσο, έγραψε: «Το δε τέλος της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής, και πίστεως ανυποκρίτου· από των οποίων αποπλανηθέντες τινές εξετράπησαν εις ματαιολογίαν, θέλοντες να ήναι νομοδιδάσκαλοι, ενώ δεν νοούσιν ούτε όσα λέγουσιν, ούτε περί τίνων διϊσχυρίζονται.» (1 Τιμ. 1:3-7· παράβαλε 6:3-5.) Όπου η απόφασις είναι ζήτημα της συνειδήσεως του ατόμου, δεν θα προσπαθούμε να επιβάλλωμε τη δική μας συνείδησι στους άλλους, ούτε θα περιφρονούμε τους άλλους ως υπερβολικά σχολαστικούς, ούτε θα σχολιάζωμε ή θα κρίνωμε εκείνους που η συνείδησίς των δεν είναι τόσο περιοριστική όσο η δική μας σε τέτοιες περιπτώσεις ‘διαχωριστικής γραμμής.’—Ρωμ. 14:3, 10.

43. Μολονότι αγωνιζόμεθα να ενεργούμε πάντοτε με αγαθή συνείδησι, αν διαπράξωμε σφάλματα τι μπορούμε να κάμωιμε για να ελευθερωθούμε από μια ένοχη συνείδησι;

⁴³ Θα κάνωμε σφάλματα, θα κάνωμε πράγματα που αργότερα θα μας λυπήσουν—διότι είμεθα ατελείς. Αλλά δεν θα πάσχωμε από μια ένοχη συνείδησι αν είμεθα ταχείς στο να εξομολογηθούμε τα σφάλματά μας στον Θεό και να μεταστραφούμε απ’ αυτά, ζητώντας την συγχώρησι του Ιεχωβά μέσω του Υιού του. Διαβάστε την προσωπική πείρα του Βασιλέως Δαβίδ σ’ αυτό το ζήτημα όπως αναγράφεται στον Ψαλμό 32:1-6. Ευφραίνεσθε γνωρίζοντας ότι η απολυτρωτική θυσία του Υιού του Θεού μπορεί να κάμη εξιλέωσι των αμαρτημάτων μας και να καθαρίση τη συνείδησί μας δίδοντας μας την παρηγορητική διαβεβαίωσι ότι ο Θεός δεν κρατεί αυτά τα σφάλματα εναντίον μας. Έτσι μπορούμε να συνεχίσωμε να τον υπηρετούμε με αγαθή συνείδησι και με όλη τη χαρά, την ικανοποίησι, την ειρήνη της διανοίας και την ελπίδα της αιωνίου ζωής που αυτή φέρνει.

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Τα τυχερά παιχνίδια—που έχουν την ρίζα τους στην αρπαγή, συντελούν στο έγκλημα και στην υποδαύλισι της δεισιδαιμονίας. Μπορεί ένας Χριστιανός να ασχολήται σε τέτοιες πράξεις;

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Είναι συνεπές να μιλάτε για αγάπη του πλησίον σας κι’ εν τούτοις να παράγετε καπνό που μπορεί να καταστρέψει την υγεία του πλησίον σας;

Θεία Κυριαρχία η Μόνη Ελπίς Όλου του Ανθρωπίνου Γένους

Το ενθαρρυντικό άγγελμα που περιέχεται σ’ αυτό το άρθρο έχει ως τώρα παρουσιασθή ως κυρία ομιλία σε ακροατήριο ενός συνδιασμένου αριθμού 1.300.000 παρόντων σε πολλά μέρη της γης

«Επιστρέψατε εις το οχύρωμα, δέσμιοι της ελπίδος.»—Ζαχαρ. 9:12.

 1. Τι μπορεί να λεχθή σχετικά με όσα έχει δώσει η ανθρώπινη κυριαρχία στο ανθρώπινο γένος ως τώρα, και τι θα λεχθή σχετικά με το να βασίση κανείς την ελπίδα του για το μέλλον στην πρόοδο της θεωρίας της εξελίξεως;

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ να δώση η «θεία κυριαρχία» σ’ όλο το ανθρώπινο γένος που δεν έχει ήδη δώσει η ανθρώπινη κυριαρχία στην ανθρώπινη φυλή; Εκείνο που έχει δώσει ως τώρα η ανθρώπινη εξουσία σ’ όλο το ανθρώπινο γένος ασφαλώς δεν ήταν κάτι το «θείον,» όπως ονομάζομε συχνά κάτι που είναι «ανυπέρβλητα έξοχο.» Αν κρίνωμε από τον τρόπο με τον οποίον τα πράγματα διεξάγονται σ’ αυτόν τον κόσμο, η ανθρώπινη διακυβέρνησις δεν υπόσχεται να μας δώση τίποτε καλύτερο απ’ αυτό που μας έχει δώσει ως τώρα. Και αυτό απέχει πολύ από το να ικανοποιή την καρδιά. Πραγματικά είναι πολύ απογοητευτικό. Στη διάρκεια όλων των περασμένων αιώνων και χιλιετηρίδων, το ανθρώπινο γένος απέδειξε ότι όλο εκείνο που μπορεί να δώση σ’ εμάς τους ανθρώπους υπό μορφήν κυβερνητικής εξουσίας είναι η ανθρώπινη κυριαρχία. Εφόσον το ανθρώπινο γένος είναι ατελές, ο τρόπος της ανθρώπινης διακυβερνήσεώς του υπήρξε ατελής. Η θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου που διακρατείται ευρέως δεν μας προσφέρει καμμιά βάσι για να ελπίζωμε ότι οι άνθρωποι θα εξελιχθούν σε θεούς στη διάρκεια της δικής μας γενεάς ή ύστερ’ από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, με αιφνίδιες «μεταλλαγές» ενός εκπληκτικά ωφελίμου είδους. Ελπίδα για ανακούφισι από τις παρούσες παγκόσμιες θλίψεις δεν μπορεί να βασίζεται στην ανθρώπινη κυριαρχία.

 2. (α) Τι λέγουν ότι είναι η ελπίδα, και τι είδους πρέπει να είναι μια ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; (β) Τι έκαμαν τα Ηνωμένα Έθνη σχετικά με την παγκόσμια ελπίδα, και τι θα γίνη όταν τεθούν εκτός δράσεως;

² Ουσιαστικά ολόκληρος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους έχει εγκαταλειφθή χωρίς ελπίδα. Λέγουν ότι η ελπίδα είναι «η προσδοκία ενός επιθυμητού πράγματος,» «η επιθυμία που συνοδεύεται από μια προσδοκία ότι θα ικανοποιηθή.» Ελπίδα μπορεί επίσης να λεχθή ότι σημαίνει «ένα άτομο ή ένα πράγμα στο οποίο συγκεντρώνονται οι προσδοκίες.» Όλοι μας έχομε μικρές ατομικές ελπίδες και φόβους, αλλά δεν θα ήταν θαυμάσιο αν υπήρχε μια ελπίδα στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχη όλο το ανθρώπινο γένος, ασχέτως φυλής, χρώματος, εθνικότητος ή κοινωνικής θέσεως; Θα ήταν θαυμάσιο πράγματι, διότι, δεν θα ήταν καθόλου ιδιοτελές, εθνικιστικό, φυλετικό, αλλά θα ικανοποιούσε τις κοινές επιθυμίες και ανάγκες όλου του ανθρωπίνου γένους. Τα Ην. Έθνη ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, ύστερ’ από τριάντα σχεδόν χρόνια λειτουργίας, απέτυχαν να είναι ή να προμηθεύσουν μια τέτοια ελπίδα. Η προσθήκη και άλλων εθνών ως μελών δεν θα μετατρέψη την αποτυχία της σε επιτυχία. Σε παγκόσμια κλίμακα τα Ηνωμένα Έθνη υπήρξαν το μεγαλύτερο πράγμα που μπόρεσε να προσφέρη το ανθρώπινο γένος για τις επείγουσες ανθρώπινες ανάγκες. Πολλά άτομα διερωτώνται, αν τα Ηνωμένα Έθνη τεθούν αναγκαστικώς εκτός δράσεως, όπως συνέβη με την προηγουμένη Κοινωνία των Εθνών, τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρη το ανθρώπινο γένος;

 3. Ποια διακαή επιθυμία έχουν πολλά άτομα που οι βασισμένες σε ανθρώπους ελπίδες των έχουν συντριβή;

³ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ανθρώπινο γένος δεν ξέρει πια τι να κάμη! Ο αριθμός των σκεπτόμενων ανθρώπων, οι οποίοι εντίμως παραδέχονται ότι η ανθρώπινη κυριαρχία έχει αποτύχει, αυξάνει. Οι ελπίδες των που βασίζονται σε ανθρώπους έχουν συντριβή. Και το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι ότι δεν έχουν καμμιά άλλη ελπίδα με την οποία να παρηγορηθούν και να παρηγορήσουν άλλους. Το μόνο που έχουν τώρα είναι μια διακαής επιθυμία για κάτι, ένας πόθος για κάτι που δεν έχει οριστική μορφή ή ακριβές σχήμα στη διάνοια τους, χωρίς να γνωρίζουν πώς ή από πού πρόκειται να έλθη ή μπορεί ν’ αναμένεται αυτό που θα ικανοποιήση την καρδιά.

 4. Πώς οι παγκόσμιες συνθήκες επηρέασαν τις ελπίδες μερικών ανθρώπων με προσδοκίες, και με ποιους ναυτικούς δεν μοιάζουν;

⁴ Εν τούτοις, μολονότι οι ήδη απελπιστικές και συνεχώς επιδεινούμενες παγκόσμιες συνθήκες έχουν συντρίψει τις ελπίδες αναρίθμητων ανθρώπων, αυτές οι ίδιες συνθήκες μετέδωσαν νέα δύναμι στις ζωηρές ελπίδες άλλων. Δεν είναι σαν τους ναυτικούς οι οποίοι ταξιδεύουν με τα πλοία στις θάλασσες και οι οποίοι συλλαμβάνονται από μια τρομακτική θύελλα, σχετικά με τους οποίους ο αρχαίος λυρικός συγγραφεύς λέγει: «Σείονται και κλονίζονται ως ο μεθύων, και πάσα η σοφία αυτών χάνεται.»—Ψαλμ. 107:23-27.

 5. (α) Ποια ορθή συμβουλή του ψαλμωδού ακολουθούν αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι; (β) Αντίθετα με ποιες θεωρίες, τι υπάρχει πέρα από την ανθρώπινη κυριαρχία στην οποία μπορεί ν’ αποβλέπη κανείς;

⁵ Ποιοι είναι αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι, που οι ελπίδες των γίνονται ολοένα πιο λαμπρές καθώς η παγκόσμια θλίψις συνεχίζει να χειροτερεύη; Τι έχουν αποκτήσει αυτοί οι άνθρωποι που οι άλλοι δεν έχουν; Αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι ακολουθούν την ορθή συμβουλή του αρχαίου λυρικού συγγραφέως ο οποίος είπε: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμ. 146:3, 4) Αυτός ο αρχαίος συγγραφεύς μας συμβουλεύει να μη στηρίζωμε τις ελπίδες μας στην ανθρώπινη κυριαρχία, κι’ έτσι εκείνοι που ακολουθούν αυτή τη συμβουλή σήμερα αποβλέπουν πέρα από την ανθρώπινη διακυβέρνησι. Αλλά πού αλλού μπορεί ν’ αποβλέψη κανείς; Εκείνοι που υποστηρίζουν τη θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου και εκείνοι που ακολουθούν τη φιλοσοφική θεωρία του υλισμού λέγουν ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο οποίο ν’ αποβλέπη κανείς εκτός από υλικά πράγματα όπως οι άνθρωποι. Γι’ αυτό διαπιστώνουν ότι δεν έχουν καμμιά ελπίδα και τελικά απελπίζονται. Οι θεωρίες των όχι μόνο δεν ικανοποιούν αλλ’ ούτε πείθουν, διότι είναι παράλογες και αντίθετες με τα γεγονότα της ιστορίας. Υπάρχει όμως κάτι πέρα από την ανθρώπινη κυριαρχία στο οποίο μπορεί ν’ αποβλέπη κανείς. Ποιο είναι αυτό; Η θεία κυριαρχία! Σ’ αυτήν αποβλέπουν σήμερα οι άνθρωποι που έχουν ελπίδα!

Η Κυριαρχία στην Οποία Πρέπει να Συγκεντρώνονται οι Ελπίδες Μας

 6. Σε τι εφιστά την προσοχή μας ο αρχαίος συγγραφεύς του Ψαλμού 146:5-10;

⁶ Σ’ αυτήν εφιστά την προσοχή μας ο αρχαίος λυρικός συνθέτης. Μιλώντας από τη δική του πείρα και παρατήρησι, προχωρεί και λέγει: «Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ· του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού· τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· τον φυλάττοντα αλήθειαν εις τον αιώνα· τον ποιούντα κρίσιν εις τους αδικουμένους· τον δίδοντα τροφήν εις τους πεινώντας. Ο Ιεχωβά ελευθερώνει τους δεσμίους· ο Ιεχωβά ανοίγει τους οφθαλμούς των τυφλών· ο Ιεχωβά ανορθοί τους κεκυρτωμένους· ο Ιεχωβά αγαπά τους δικαίους· ο Ιεχωβά διαφυλάττει τους ξένους· υπερασπίζεται τον ορφανόν και την χήραν, την δε οδόν των αμαρτωλών καταστρέφει. Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 146:5-10, ΜΝΚ

 7. Ποιοι, λοιπόν, έχουν σήμερα ανάγκη απ’ αυτόν τον θείο άρχοντα, και πόσο έξοχο είναι το όνομά του;

⁷ Λόγω της ανθρώπινης κυριαρχίας και των ελλείψεων και ανικανοτήτων της, μήπως κι εσείς είσθε ένας από τους «αδικουμένους,» ή τους «πεινώντας»; Μήπως είσθε ένας από τους «δεσμίους,» ή τους «τυφλούς,» ή τους «κεκυρτωμένους»; Μήπως είσθε ένας ‘ξένος,’ ή ‘ορφανός’ ή μια «χήρα»; Τότε αυτός ο Βασιλεύς που ανεφέρθη και ωνομάσθηκε από τον αρχαίο λυρικό συγγραφέα είναι εκείνος στον οποίο πρέπει ν’ αποβλέπετε. Η κυριαρχία του είναι θεία κυριαρχία, διότι αυτός ως Κυβερνήτης είναι Θεός. Δεν είναι ένας Θεός χωρίς όνομα που η προσωπική του ταυτότης έχει χαθή ανάμεσα στις εκατοντάδες εκατομμυρίων θεούς που λατρεύονται στην Ινδία και στην υπόλοιπη οικουμένη. Είναι ένας Θεός που δεν τον ονόμασαν οι άνθρωποι, αλλ’ ένας ο οποίος έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του όνομα, ένα όνομα με το οποίο κανένας άλλος Θεός στον ουρανό ή στη γη δεν ονομάζεται. Ο θεόπνευστος λυρικός συγγραφεύς αναφέρει το θείο όνομα επτά φορές, και αυτό είναι Ιεχωβά.

 8. (α) Ένας άνθρωπος θα είναι ευτυχισμένος αν θέση την ελπίδα του σε ποιον, και πώς τον αποκαλεί το εδάφιο Ρωμαίους 15:13; (β) Για να μπορέσουν οι άνθρωποι κάθε είδους να έχουν αυτή την εγγυημένη από τον Θεό ελπίδα, τι έκαμε ο Θεός να γραφή;

⁸ Κακώς πληροφορημένα και προκατειλημμένα άτομα πιθανόν να προσπαθούν να σας αποθαρρύνουν από το να έχετε οποιαδήποτε σχέσι μ’ αυτόν τον Θεό, τον Ιεχωβά. Αλλά σας αναμένει ευτυχία, ακόμη και σ’ αυτούς τους θλιβερούς καιρούς, αν στηρίξετε την ελπίδα σας σ’ αυτόν. Ο αρχαίος λυρικός συγγραφεύς είπε: «Μακάριος εκείνος. . . του οποίου η ελπίς είναι επί τον Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.» (Ψαλμ. 146:5, ΜΝΚ) Πριν από δεκαεννέα αιώνες ένας άνθρωπος που ήλπιζε στον Ιεχωβά τον ωνόμασε ‘Θεό της ελπίδος’ ή ‘τον Θεόν όστις δίνει ελπίδα.’ (Ρωμ. 15:13) Είναι ο Μόνος που μπορεί να μας δώση μια ελπίδα στην οποία μπορεί να συμμετέχη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, διότι αυτός είναι ο Δημιουργός της ανθρώπινης φυλής. Σ’ αυτόν και μόνο βρίσκεται η ελπίδα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Η θεία κυριαρχία που προμηθεύει είναι η ελπίδα για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Αν Αυτός δεν την προμήθευε, δεν θα υπήρχε άλλη ελπίδα για όλη την ανθρωπότητα. Για να μπορούν οι άνθρωποι από κάθε γενεά, φυλή, έθνος και γλώσσα να έχουν αυτή την εγγυημένη από τον Θεό ελπίδα, έκαμε να γραφή το ιερό θεόπνευστο βιβλίο, η Αγία Γραφή. Μέσω αυτού του θαυμαστού βιβλίου, που έχει γραφή εν ονόματι του Θεού, μπορείτε να μάθετε όλα όσα αφορούν αυτή τη βεβαία ελπίδα.

 9. (α) Βλέποντας την ανάγκη του ανθρωπίνου γένους για μια ελπίδα, τι είδους ελπίδα έδωσε σ’ αυτούς ο Θεός; (β) Ποια προσευχή εκφράζεται, στα εδάφια Ρωμ. 15:13, γι’ αυτούς οι οποίοι είναι, μέτοχοι αυτής της ελπίδος;

⁹ Αυτό το Θείο Ον, ο Ιεχωβά, είδε πριν από πολύν καιρό ότι οι άνθρωποι είχαν ανάγκη από μια ελπίδα, και την έθεσε ενώπιον τους. Αυτή η ελπίδα που δίνει έχει τη δύναμι να μας συντηρή στους πιο δύσκολους καιρούς και να μας φυλάξη μέσα απ’ αυτούς ως τη χαρούμενη πραγματοποίησι της ελπίδος, Γι’ αυτό, πριν από δεκαεννέα αιώνες, έχει γραφή γι’ αυτούς που είναι μέτοχοι αυτής της ελπίδος: «Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται, δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο το οποίον βλέπει τις, δια τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.» (Ρωμ. 8:24, 25) Αυτή η θεόδοτη ελπίδα πρέπει να μας γεμίζη χαρά και να μας κρατή ήρεμους ανάμεσα σε μια παγκόσμια αναταραχή, ώστε η ελπίδα να ξεχειλίζη και να εκφράζεται στους άλλους που βρίσκονται σε απελπιστική κατάστασι. Γι’ αυτό η εξής προσευχή γινόταν προς χάριν εκείνων οι οποίοι είχαν αυτή την ελπίδα: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.»—Ρωμ. 15:13.

10. Ποιον θα συντρίψη σύντομα ο Θεός κάτω άπω τους πόδας εκείνων οι οποίοι μετέχουν σ’ αυτή την ελπίδα, και σε τι θα καταλήξη αυτό για τον ουρανό και τη γη;

¹⁰ Οφείλομε να διατηρούμε αυτή την ελπίδα ανάμεσα σ’ ένα κόσμο ο οποίος επιδίδεται ολοένα περισσότερο σε ό,τι είναι πονηρό, κάτω από την αόρατη επίδρασι του αοράτου ‘θεού του παρόντος συστήματος πραγμάτων,’ του Σατανά ή Διαβόλου. Αλλ’ η απελευθέρωσις απ’ αυτή την αυξανόμενη πονηρία πλησιάζει γοργά, και μάλιστα είναι τώρα κοντά. Γι’ αυτό ο θεόπνευστος συγγραφεύς απευθυνόμενος προς εκείνους που είχαν τη θεία ελπίδα στη διάρκεια του πρώτου αιώνος μ.Χ. έγραψε σ’ αυτούς: «Θέλω δε να ήσθε σοφοί μεν εις το αγαθόν, απλοί δε εις το κακόν. Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμ. 16:19, 20) Η αρχαία Εβραϊκή λέξις Σατάν σημαίνει «Ανθιστάμενος, Αντίπαλος,» και αναφέρεται εδώ στον κυριώτερο Ανθιστάμενο εναντίον του Θεού και ο οποίος οδηγεί όλα τα άλλα πλάσματα στον ουρανό και στη γη να ανθίστανται στον Θεό και τους αγαθούς του σκοπούς. Ο Θεός είναι ισχυρότερος απ’ αυτόν τον Σατανά. Έτσι ο Θεός θα κάμη τη συντριβή αυτού του Σατανά, αλλά η συντριβή αυτή θα γίνη κάτω από τους πόδας αυτών που μετέχουν σ’ αυτή την ελπίδα. Αυτή η γλωσσική έκφρασις παραβάλλει τον Σατανά με κάτι που μπορεί να συντριφθή κάτω από τα πόδια—όχι με ένα σκορπιό, αλλά με ένα φίδι. Σε τι παγκόσμια ειρήνη θα καταλήξη αυτή η συντριβή του Σατανά!

11. Μιλώντας έτσι για τη συντριβή του Σατανά, που ανεφέρετο ο θεόπνευστος συγγραφεύς στη Γένεσι, και σε ποιον μιλούσε ο Θεός στην πραγματικότητα;

¹¹ Αλλά, πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτή η συντριβή του Σατανά θα είναι σαν να επρόκειτο για ένα φίδι; Διότι εδώ ο συγγραφεύς αυτής της επιστολής σ’ εκείνους στη Ρώμη της Ιταλίας που είχαν αυτή την ελπίδα πήρε τα παραστατικά λόγια του από το πρώτο βιβλίο των Αγίων Γραφών, δηλαδή τη Γένεσι. Σ’ ολόκληρη αυτή την επιστολή αναφέρεται πολλές φορές στο βιβλίο της Γενέσεως. (Ρωμ. 4:3, 9, 11, 17, 18, 22· 9:7, 9, 12) Και εδώ ο συγγραφεύς αναφερόταν στα εδάφια Γένεσις 3:14, 15, όπου ο Θεός φαίνεται ν’ απευθύνεται σ’ ένα όφι στο χώμα, αλλά στην πραγματικότητα μιλούσε στον Μεγάλο Ανθιστάμενο ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει τον όφι. Εκεί διαβάζομε: «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής· αυτό (αυτός, ΜΝΚ) θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Τέσσερις χιλιάδες χρόνια και πλέον αργότερα ο θεόπνευστος συγγραφεύς, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ομιλεί για κείνη την πρώτη αχτίδα ελπίδος.

12. (α) Πριν από πόσον καιρό έχει εξαγγελθή η απόφασις της καταστροφής του Σατανά; (β) Γιατί όλοι πεθαίνομε και η γη καταστρέφεται;

¹² Εμείς σήμερα είμεθα περισσότερο από δεκαεννέα αιώνες πλησιέστερα προς την εκπλήρωσι εκείνης της ελπιδοφόρου υποσχέσεως του Ιεχωβά Θεού να συντρίψη τον πραγματικό Όφι, τον Σατανά ή Διάβολο κάτω από τους πόδας του σπέρματος, την πτέρνα του οποίου ο όφις ή Σατανάς εκέντησε μέχρι θανάτου, καθώς επίσης και κάτω από τους πόδας των πιστών ακολούθων αυτού που κεντήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι τώρα έχουν περάσει έξη χιλιάδες περίπου χρόνια αφότου ο Θεός εξήγγειλε με αλληγορικό τρόπο την απόφασι της καταστροφής τον πρώτου Ανθισταμένου, του Σατανά, διότι είχε κάμει τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, από τους οποίους όλοι εμείς καταγόμεθα, ν’ αντισταθούν στον Ιεχωβά Θεό. Η ένωσίς των σ’ εκείνη τη Σατανική αντίστασι έφερε θάνατο επάνω σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Είχε ως αποτέλεσμα επίσης την έξωσι των πρώτων ανθρωπίνων γονέων μας από τον παράδεισο της τέρψεως, τον κήπο της Εδέμ, και τον αποκλεισμό όλων μας από την παραδεισιακή κατοικία μέσα στην οποία είχαν δημιουργηθή σε τελειότητα οι πρώτοι ανθρώπινοι γονείς μας. (Γεν. 2:7 έως 3:24) Είναι μήπως περίεργο ότι σήμερα, ακόμη και παρ’ όλες τις προόδους της ιατρικής επιστήμης, όλοι πεθαίνομε και ότι, παρ’ όλες τις βελτιωμένες μεθόδους καλλιεργείας, η γη μολύνεται και καταστρέφεται σε σημείο που να είναι ακατάλληλη για να ζούμε σ’ αυτήν ως κατοικία μας;

Εκείνος Κάτω από τους Πόδας του Οποίου Γίνεται η Συντριβή

13. Ποιος μόνο απ’ αυτούς που έχουν γεννηθή στη γη απέφυγε την καταδίκη του θανάτου από τον Αδάμ και την Εύα, και πώς συνέβη αυτό;

¹³ Κανείς μας δεν μπόρεσε ν’ αποφύγη την κληρονομιά των λειτουργιών του θανάτου στο σώμα μας. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι καταγώμεθα από τους γονείς μας οι οποίοι είχαν αντισταθή στον Θεό και οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τη θεία κυριαρχία που ήταν στη γήινη παραδεισιακή κατοικία και υπετάγησαν στην κυριαρχία του Πρωτίστου Ανθισταμένου του Θεού, του Σατανά ή Διαβόλου. (Ρωμ. 5:12) Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος ο οποίος έχει γεννηθή σ’ αυτή τη γη και ο οποίος απέφυγε την κληρονομιά της θανατικής καταδίκης που προήλθε από τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα, και αυτός ήταν ο άνθρωπος που ωνομαζόταν Ιησούς Χριστός. Πώς αυτό το ανθρωπίνως αδύνατο πράγμα έλαβε χώρα; Αυτό ωφείλετο στο ότι ο Ιησούς δεν είχε ανθρώπινο πατέρα ή ζωοδότη. Το ωοκύτταρο που ήταν στο σώμα της ανθρώπινης μητέρας του Μαρίας δεν γονιμοποιήθηκε από ένα ανθρώπινο σύζυγο. Ο Παντοκράτωρ Θεός στον ουρανό είναι εκείνος ο οποίος έδωσε ζωή στο ωοκύτταρο της παρθένου Μαρίας και το έκαμε ν’ αναπτυχθή σ’ ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Δεν ήταν μια καινούργια ζωή αυτή την οποία μετέδωσε ο Παντοκράτωρ Θεός σ’ αυτό το ανθρώπινο ωοκύτταρο. Μάλλον, μετέφερε τη δύναμι της ζωής του ουρανίου Υιού του, που ήταν γνωστός ως ο Λόγος, στο ωοκύτταρο αυτής της παρθένου κι έτσι άρχισε αυτό ν’ αυξάνη.

14. (α) Ποιος πληροφόρησε την Μαρία για τη μέλλουσα θαυματουργική γέννησι; (β) Ποια μαρτυρία υπάρχει, για το γεγονός ότι ο Ιησούς γεννήθηκε αναμάρτητος;

¹⁴ Μέσω του αγγέλου του Γαβριήλ επληροφόρησε πρώτα την Ιουδαία παρθένο Μαρία γι’ αυτή τη θαυματουργική ενέργεια και είπε σ’ αυτήν ότι επρόκειτο να ονομάση το τέκνον της, που θα ήταν άρρεν, με το όνομα Ιησούς. (Λουκ. 1:26-38) Έτσι ο άνδρας τον οποίον αργότερα έλαβε η Μαρία δεν ήταν ο πραγματικός πατέρας του υιού της Ιησού. (Ματθ. 1:18-25) Με τον τρόπο αυτόν, όπως μας πληροφορούν οι Άγιες Γραφές, ο Ιησούς γεννήθηκε «αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών.» (Εβρ. 7:26) Όταν είχε φθάσει σε πλήρη ανάπτυξι μπορούσε να πη στους Ιουδαίους επικριτάς του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;»—Ιωάν. 8:46.

15. (α) Γιατί ο Σατανάς είχε κάμει τον Ιησού κύριο στόχο της επιθέσεως του; (β) Στον φόβο τίνος δεν υπέκυψε ο Ιησούς, και γι’ αυτό με ποιον τρόπο θανατώθηκε;

¹⁵ Ο Μεγάλος Ανθιστάμενος, ο Σατανάς ή Διάβολος, έκαμε αυτόν τον Ιησού Χριστό στόχο των επιθέσεων του. Γιατί; Διότι αντελήφθη ότι αυτός ο Υιός του Θεού ήταν το κυριώτερο Μέσον με το οποίο ο Θεός θα συνέτριβε την κεφαλήν του όφεως ή που θα ‘συνέτριβε τον Σατανά υπό τους πόδας του.’ Όπως ακριβώς είχε προλεχθή στο εδάφιο Γένεσις 3:15, υπήρχε εχθρότης μεταξύ του Σατανά και αυτού του υποσχεμένου σπέρματος, του Ιησού Χριστού, και επομένως ενεργούσε για να κεντήση την «πτέρναν» του. Αλλά διεπίστωσε ότι δεν μπορούσε να τρομοκρατήση τον Ιησού και να τον κάμη να υποδουλωθή στον Σατανά με απειλές θανάτου, βίαιου θανάτου. Ο Ιησούς δεν υπέκυψε για τον «φόβον του θανάτου» στα χέρια των επιγείων οργάνων του Σατανά, αλλά διετήρησε την εχθρότητα του απέναντι στον Σατανά ή Όφι και τους εκπροσώπους του, δηλαδή το «σπέρμα» του, ο Ιησούς φοβόταν μόνο τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό δεν συμβιβάσθηκε με τον Σατανά ή Όφι και δεν απέφυγε από φόβο ένα βίαιο θάνατο στα χέρια του σπέρματος του Μεγάλου Όφεως. Ο Σατανάς δεν μπόρεσε να κάμη τον Ιησού να οπισθοχωρήση ακόμη και μπροστά στον θάνατο ως ένας ταπεινός εγκληματίας επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Οι κατηγορίες βάσει των οποίων ο Ιησούς είχε θανατωθή ήταν ψευδείς. Πέθανε με ασφαλή συνείδησι ένα θυσιαστικό θάνατο προς όφελος πλασμάτων από σάρκα και αίμα που ήσαν σε δουλεία στον Σατανά ή Διάβολο.

16. Με το να προκαλέση το θάνατο κάτω από ψευδείς κατηγορίες, πώς ο Σατανάς νικήθηκε ο ίδιος, σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 2:14, 15;

¹⁶ Με το να θανατώση τον Ιησού βάσει ψευδούς κατηγορίας ο Σατανάς δεν έκαμε τίποτε άλλο παρά να νικηθή ο ίδιος. Έτσι παρείχε μόνον την πιο μεγάλη αιτία για τη δική του καταστροφή, ώστε να καταργηθή και να μη υπάρχη πλέον. Αυτό είναι το σημείο που τονίζεται στα θεόπνευστα λόγια που γράφηκαν σχετικά με τον Ιησού ως άνθρωπο από σάρκα και αίμα: «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβε από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον, και ελευθερώση εκείνους όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.»—Εβρ. 2:14, 15.

17. (α) Πώς ο Θεός δεν θέλησε να στερηθή τον κυριώτερο υπερασπιστή του με τον θάνατο; (β) Πώς λοιπόν ο Ιησούς έγινε πολύ ισχυρότερος από τον Μεγάλο Όφι, τον Σατανά;

¹⁷ «Δια του θανάτου» του μ’ ένα αθώο τρόπο ο Ιησούς Χριστός, απέδειξε ότι ήταν χωρίς συμβιβασμό σ’ εχθρότητα με τον Σατανά τον Μεγάλο Όφι μέχρι θανάτου. Υπερήσπισε επίσης τη θεία κυριαρχία του ουρανίου Πατρός του Ιεχωβά ως του μόνου στον οποίον όλα τα πλάσματα στον ουρανό και στη γη, από του ανωτάτου ως του κατωτάτου, οφείλουν απόλυτη υπακοή. Θα άφηνε ο Παντοκράτωρ, ο Ύψιστος Θεός τον κυριώτερο υπερασπιστή του στα δεσμά του θανάτου για να στερηθή έτσι από κάθε περαιτέρω χρησιμοποίησι αυτού του πιστού; Όχι, σύμφωνα με όσα ο Ιεχωβά Θεός είχε προείπει όταν μιλούσε στον όφι στον κήπο της Εδέμ. Είχε πει ότι ο τραυματισμός του σπέρματος της «γυναικός» θα ήταν απλώς ένα κέντημα της πτέρνας, όχι συντριβή της κεφαλής. Έτσι ο Παντοκράτωρ Θεός εθεράπευσε το τραύμα με το ν’ αναστήση τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, στις 16 του μηνός Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Ο Θεός ανεγνώρισε ότι ο Υιός του Ιησούς Χριστός είχε θυσιάσει την τελεία ανθρώπινη ιδιότητά του ως μια προσφορά περί αμαρτίας χάριν ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, και επομένως ο Θεός δεν τον ανέστησε και πάλι σε ζωή ως ένα τέλειο άνθρωπο με αίμα και σάρκα. Αντιθέτως, ο Θεός τον αποκατέστησε στο ουράνιο βασίλειο από το οποίο είχε μεταφερθή η προανθρώπινη ζωή του στην κοιλιά της Ιουδαίας παρθένου. Ο Θεός το έκαμε αυτό με το ν’ αναστήση τον Υιό του Ιησού Χριστό ως ένα ένδοξο πνευματικό πλάσμα, ενδεδυμένο με αθανασία και με ‘θεία φύσι.’ (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-54· 2 Πέτρ. 1:4) Αυτό το είδος της αναστάσεως έκαμε τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό πολύ ισχυρότερο από τον μεγάλο Όφι τον Σατανά και τον έθεσε σε μια ισχυρή θέσι απ’ όπου μπορεί «να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον.»—Εβραίους 2:14.

Απελευθέρωσις!

18. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 2:15, τι πρέπει ν’ αναμένη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από τη θεραπεία της τραυματισμένης πτέρνας του Υποσχεμένου Σπέρματος; (β) Μολονότι ελευθερώνουν τους υποδούλους πληθυσμούς των, από τη δουλεία σε ποιον δεν μπόρεσαν οι ανθρώπινοι άρχοντες να ελευθερώσουν το ανθρώπινο γένος;

¹⁸ Τι έχει να περιμένη ολόκληρο το ανθρώπινο γένος απ’ αυτή τη θεραπεία του κεντήματος που προκάλεσε ο Μεγάλος Όφις Σατανάς ή Διάβολος στην «πτέρναν» του Υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού; Κάτι που ολόκληρο το ανθρώπινο γένος επεθύμησε χιλιάδες χρόνια: Απελευθέρωσι! Ναι, ελευθερία από τη δουλεία για όλο το ανθρώπινο γένος! Ο δεδηλωμένος σκοπός του Υποσχεμένου Σπέρματος με το να δοκιμάση θάνατο ως άνθρωπος με σάρκα και αίμα δεν ήταν απλώς ν’ απομακρύνη τον Διάβολο, ο οποίος απειλεί το ανθρωπινό γένος με θάνατο αν δεν γίνουν δούλοι του, άλλα, επίσης, να «ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβρ. 2:15) Μερικοί επίγειοι πολιτικοί άρχοντες είναι γνωστό ότι έχουν απελευθερώσει υποδουλωμένους λαούς των εθνών των από τη δουλεία σε ανθρώπινους κυρίους των, αλλά κανένας απ’ αυτούς δεν μπόρεσε να ελευθερώση τον λαό του ή και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από την ομαδική δουλεία της ανθρωπότητος στον Μεγάλο Όφι, τον Σατανά ή Διάβολο. Αυτό δεν είναι κάτι για χλευασμό με τη σκέψι ότι δεν υπάρχει Διάβολος, αλλ’ ότι ο Διάβολος είναι απλώς ένας μύθος. Αυτός ο ηλικίας έξη χιλιάδων ετών Διάβολος είναι αρκετά έξυπνος για να παραπλανήση τους κατά κόσμον σοφούς ανθρώπους της εποχής μας στο να τους κάμη να σκέπτωνται ότι δεν υπάρχει!

19. Γιατί όλο το ανθρώπινο γένος δεν δοκίμασε απελευθέρωσι πριν από την εποχή μας, αλλά τι είναι εκείνο που δείχνει ότι αυτή είναι πολύ κοντά;

¹⁹ Ομοίως πολλά άτομα σήμερα θα πουν: ‘Αν υπάρχη Διάβολος και αν ο Ιησούς Χριστός πέθανε πριν από δεκαεννέα αιώνες για να μας ελευθερώση από τη δουλεία σ’ αυτόν τον Διάβολο, γιατί όλο το ανθρώπινο γένος δεν δοκίμασε αυτή την απελευθέρωσι πριν από την εποχή μας; Γιατί συμβαίνει ώστε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος να μη αισθάνεται απελευθερωμένο σήμερα, αλλά, αντιθέτως, παρατηρούμε να είμεθα υποδουλωμένοι σ’ ένα σύστημα πραγμάτων που η κατάστασίς του γίνεται ολοένα χειρότερη κάθε χρόνο;’ Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι , όπως δείχνει η Αγία Γραφή, ότι ο χρόνος δεν ήλθε ακόμη για να ‘συντρίψη την κεφαλή του όφεως’ το Υποσχεμένο Σπέρμα του Θεού, ή να «καταργήση» τον Σατανά ή Διάβολο. Εν τούτοις, αυτή η επιθυμητή εποχή είναι πολύ κοντά τώρα. Αν, τότε τον πρώτο αιώνα, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος μπορούσε να γράφη στους ομοίους του Χριστιανούς στη Ρώμη, «ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανά υπό τους πόδας σας,» αυτό πρέπει να είναι πολύ κοντά σήμερα, δεκαεννέα αιώνες αργότερα. (Ρωμ. 16:20) Όχι μόνον η πάροδος μιας μακράς περιόδου το δικαιολογεί αυτό, αλλά και η συνεχιζόμενη ‘στενοχώρια των εθνών’ της γης από το έτος 1914 μ.Χ. το επιβεβαιώνει επίσης. (Λουκ. 21:25) Γι’ αυτό η προσδοκία εκείνων οι οποίοι έχουν τη θεόδοτη ελπίδα γίνεται ολοένα μεγαλύτερη.

20. (α) Για να πεισθούν οι άνθρωποι, τι έπρεπε ν’ αποδειχθή με την παραχώρησι ενός χρονικού ορίου; (β) Επειδή πλησιάζει το τέλος αυτού του παραχωρηθέντος καιρού, ποια εκλογή πρέπει, να κάμωμε;

²⁰ Για να πεισθούν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που εξακολουθούν να πιστεύουν στην ανθρώπινη κυριαρχία, πρέπει να έχουν πλήρη πίστωσι χρόνου για ν’ αποδείξουν ότι η ανθρώπινη κυριαρχία είναι (σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των) η λύσις, ότι αυτή μόνη της μπορεί να βρη διέξοδο και ν’ αποδείξη ότι είναι ο απελευθερωτής ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Αυτή η πίστωσις χρόνου δεν έχει τελειώσει πλήρως ακόμη. Επειδή πλησιάζει αυτό το τέλος, τώρα είναι καιρός να κάμουν οι άνθρωποι την εκλογή τους όσον αφορά το τι επιθυμούν, την ανθρώπινη κυριαρχία πρώτα, τελευταία και για πάντα, ή τον διωρισμένο από τον Θεό Απελευθερωτή. Στο τέλος αυτού του χρόνου που έχει παραχωρηθή ο καθένας θ’ αμειφθή σύμφωνα με την εκλογή που έκαμε. Τότε ο θείος Άρχων θα ελευθερώση μόνο εκείνους οι οποίοι στήριξαν τις ελπίδες των στον ουράνιο Απελευθερωτή που έχει προμηθεύσει ο Θεός. Πριν από τότε το Υποσχεμένο Σπέρμα, ο Ιησούς Χριστός, δεν θα πραγματοποιήση την από μακρού ελπιζομένη απελευθέρωσι.

21, 22. (α) Τι εγνώριζε ο Ιησούς ως άνθρωπος στη γη για τον καιρό της Βασιλείας, και γιατί βαπτίσθηκε σε ηλικία τριάντα ετών; (β) Σε ποιο είδος ζωής προσπάθησε ο Σατανάς να παρασύρη τον Ιησού, και ποιος ήταν ο τελευταίος πειρασμός που παρουσίασε;

²¹ Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., όταν ο Ιησούς Χριστός έλαβε αίμα και σάρκα στη γη ως τέλειος άνθρωπος, εγνώριζε ότι δεν ήταν τότε ο καιρός για την απελευθέρωσι ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους με μια δική τους κυβέρνησι. Ήταν ηλικίας τριάντα ετών όταν ανέλαβε μια πορεία αυτοθυσίας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και συμβόλισε την παρουσίασι του εαυτού του για θυσία με το να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. (Εβρ. 10:1-5· Ματθ. 3:13-17) Ύστερ’ απ’ αυτό το βάπτισμα αποσύρθηκε μόνος του στην έρημο της Ιουδαίας για να νηστεύση και να μελετήση το ζήτημα σαράντα μέρες. Στο τέλος εκείνης της χρονικής περιόδου ήταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά αποφασισμένος να πραγματοποιήση την καθωρισμένη από τον Θεό θυσιαστική πορεία, ακόμη και ως τον θάνατο. Την τεσσαρακοστή και τελευταία ημέρα της νηστείας στην έρημο διεπίστωσε ότι δεν ήταν μόνος. Κάποιος ήλθε σ’ αυτόν, κάποιος για να τον πειράξη για να τον απομακρύνη από την οδό της αυτοθυσίας. Αυτός ο Πειραστής ήταν ο Σατανάς ή Διάβολος. Προσπάθησε να βάλη σε πειρασμό τον Ιησού και να τον παρασύρη σε μια ζωή αυτοϊκανοποιήσεως και δόξης και δυνάμεως ως ανθρώπου από σάρκα και αίμα. Ο τρίτος και τελευταίος πειρασμός ήταν το κορύφωμα. Ιδού η αφήγησις αυτού του φιλόδοξου πειρασμού όπως αναγράφεται από ένα προσωπικό μαθητή του Ιησού Χριστού, δηλαδή, τον Ματθαίο (4:1-9):

²² «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο Διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν. Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.»

23. Πώς διέφερε ο Ιησούς από τους συγχρόνους ανθρωπίνους άρχοντας όσον αφορά την άποψί των για τη δύναμι του Σατανά, και ποιον ισχυρισμό του Σατανά δεν αρνήθηκε ο Ιησούς;

²³ Ο Ιησούς δεν παραμέρισε το ζήτημα με το να πη: ‘Δεν υπάρχει Διάβολος. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να μου δώση «πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών» αν έκανα μια απλή πράξι λατρείας σ’ αυτόν; Πώς θα μπορούσα να λατρεύσω κάτι που ούτε καν υπάρχει;’ Ο Ιησούς δεν έμοιαζε με τους εθνικιστάς ανθρώπινους άρχοντας της εποχής μας οι οποίοι δυσανασχετούν με την ιδέα και ακόμη διώκουν τη διδασκαλία ότι «πάντα τα βασίλεια του κόσμου» είναι στα χέρια του Πειραστού, του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιησούς δεν αρνήθηκε ότι ο Διάβολος υπάρχει και ότι ο Διάβολος έχει τον αόρατο έλεγχο ‘όλων των βασιλείων του κόσμου.’ Δεν αρνήθηκε ότι ο Διάβολος μπορούσε ορθώς να του πη σχετικά με τα «βασίλεια του κόσμου»: «Εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών, διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω δίδω αυτήν. Συ λοιπόν αν προσκυνήσης ενώπιον μου, σου θέλουσιν είσθαι πάντα.» (Λουκ. 4:5-7) Εδώ παρουσιάσθηκε στον Ιησού ένας πραγματικός πειρασμός και από ένα πραγματικό πρόσωπο που εξέθετε τα γεγονότα του ζητήματος. Πόση σημασία είχε η εκλογή του Ιησού για το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος!

24. (α) Ποιο είδος κυριαρχίας προσέφερε ο Διάβολος στον Ιησού; (β) Ποιο ήταν το επίμαχο ζήτημα εδώ, και ποια εκλογή θα μπορούσε να είχε γίνει;

²⁴ Ο Μεγάλος Όφις, ο Σατανάς ή Διάβολος, δεν προσπαθούσε εδώ να κεντήση την πτέρνα του υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού. Προσέφερε στον Ιησού κάτι που προφανώς εσήμαινε το ν’ αποφύγη ένα βίαιο θάνατο από «τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολον.» Προσέφερε στον Ιησού ως άνθρωπο την παγκόσμια κυριαρχία, κυριαρχία επάνω σε ‘όλα τα βασίλεια του κόσμου’ ανθρώπινη κυριαρχία επάνω σ’ όλη τη γη. Ναι, αλλά «ανθρώπινη κυριαρχία» ως λάτρης του Διαβόλου και κάτω από τον έλεγχο του Διαβόλου, ενός υπεράνθρωπου πνευματικού προσώπου. Η μεγάλη εκλογή εδώ ήταν μεταξύ κυριαρχιών. Το επίμαχο ζήτημα ήταν, Κυριαρχία! Ανθρώπινη κυριαρχία ή θεία κυριαρχία; Ανθρώπινη κυριαρχία ως δώρο από τον Διάβολο και με υποταγή στον Διάβολο, ή κυριαρχία στα χέρια του θείου Όντος και με υποταγή σ’ Αυτό; Αν ο Ιησούς εξέλεγε την ανθρώπινη κυριαρχία για τον εαυτό του σαν ένας κοσμικός πολιτικός, ποια ελπίδα θα άφηνε αυτή του η ενέργεια για το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος;

Ο Χριστιανικός Κόσμος, Παράδειγμα της Κακής Επιλογής

25. (α) Που έχομε σήμερα παράδειγμα όσον αφορά το τι θα είχε προκύψει αν ο Ιησούς δεχόταν την προσφορά του Διαβόλου; (β) Μήπως ο Ιησούς και οι απόστολοί του υπήρξαν η αρχή του Χριστιανικού κόσμου, ή μήπως το Ιουδαϊκό έθνος έγινε η αρχή του;

²⁵ Δεν είναι ζήτημα φαντασίας! Έχομε ένα πραγματικό ιστορικό παράδειγμα του τι θα εσήμαινε αυτό. Πού; Ακριβώς εδώ στον Χριστιανικό κόσμο. Πώς αυτό; Ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι είναι η επικράτεια εκείνη της γης όπου ακολουθούν τη Χριστιανοσύνη. Πολλά έθνη καθώς και οι κυβερνήσεις των ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Ο Χριστιανικός κόσμος δεν άρχισε με τον Ιησού Χριστό και τους δώδεκα αποστόλους του. Το επίγειο έθνος του Ιησού, το Ιουδαϊκό έθνος, δεν έγινε η αρχή του Χριστιανικού κόσμου. Το Ιουδαϊκό έθνος ως ένα πολιτικό σώμα πέθανε το έτος 70 μ.Χ., πολεμώντας εκεί στην Ιερουσαλήμ, όχι για τον Μεσσία Ιησού ως Βασιλέα, αλλά για τον Ιουδαϊσμό και την πολιτική ανεξαρτησία του από την αυτοκρατορική Ρώμη. Τρία χρόνια ύστερ’ από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέλαβαν και το τελευταίο Ιουδαϊκό φρούριο, το οχυρό της Μασάδας, το έτος 73 μ.Χ. Ως την ημέρα αυτή οι φυσικοί Ορθόδοξοι Ιουδαίοι, σε όλον τον κόσμο, δεν αποτελούν μέρος του Χριστιανικού κόσμου, μολονότι συνεργάζονται με τον Χριστιανικό κόσμο.

26. Πότε άρχισε ο Χριστιανικός κόσμος, και πώς, και με ποιο είδος λεγομένων Χριστιανών;

²⁶ Ο Χριστιανικός κόσμος ήλθε σε ύπαρξι τρεις περίπου αιώνες ύστερ’ από τον πειρασμό του Ιησού Χριστού στην έρημο της Ιουδαίας. Αυτό συνέβη στις ημέρες του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου ο οποίος βαπτίσθηκε ως οπαδός της Χριστιανοσύνης λίγο πριν από το θάνατο του το 337 μ.Χ. Είχε όμως ισχυρισθή ότι μετεστράφη στη Χριστιανοσύνη πολλά χρόνια προηγουμένως, το 312 μ.Χ. Εκείνον τον καιρό όμως αυτό που ωνομαζόταν Χριστιανοσύνη είχε απομακρυνθή τόσο πολύ από τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του ώστε υπήρχαν λεγόμενοι Χριστιανοί με στρατιωτική πανοπλία που εμάχοντο γι’ αυτόν τον ειδωλολάτρη στρατηγό και πολιτικό Κωνσταντίνο. Εκτός τούτου, υπήρχαν και επίσκοποι στις εκκλησίες της εποχής εκείνης οι οποίοι εδίδασκαν την ειδωλολατρική διδασκαλία της Τριάδος, ένα τριαδικό Θεό που απετελείτο από «Θεό τον Πατέρα και Θεό τον Υιό και Θεό το Άγιον Πνεύμα.» Οι επίσκοποι συζητούσαν με μανία όσον αφορά το αν ο Θεός ήταν ο ένας Θεός, ο Ιεχωβά, των Εβραϊκών Γραφών, ή ένας λεγόμενος «Θεός σε τρία πρόσωπα,» με όλα τα «πρόσωπα» ίσα μεταξύ των και συναιώνια. Ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να θέση ένα τέρμα σ’ αυτή τη διαμάχη.

27. (α) Ποιο είδος θρησκείας προσπάθησε να δημιουργήση ο Κωνσταντίνος, και τι προσέφερε στους επισκόπους των εκκλησιών; (β) Ποιος ήταν πίσω από την προσφορά που έγινε στους επισκόπους, ο Χριστός ή ο Σατανάς;

²⁷ Ως Μέγιστος Ποντίφιξ των ειδωλολατρών, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να κερδίση όλους τους επισκόπους των εκκλησιών. Προσπάθησε να δημιουργήση μια συγχωνευμένη θρησκεία, μια θρησκεία κοινής πίστεως που να συνδυάζη την ειδωλολατρία με τη Χριστιανοσύνη. Ενεργώντας ως Μέγιστος Ποντίφιξ και επομένως ως θρησκευτική κεφαλή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προσέφερε στους επισκόπους θέσεις ισχύος, εξοχότητα και πλούτο στη Ρωμαϊκή κυβέρνησι ως αξιωματούχων της Ρωμαϊκής κρατικής θρησκείας. Έχομε λοιπόν εδώ μια προσφορά ανθρώπινης κυριαρχίας σε συσχετισμό με πολιτική κυβέρνησι που έγινε σε λεγόμενους Χριστιανούς επισκόπους. Μήπως πρέπει να συμπεράνωμε ότι ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό προσέφερε σ’ αυτούς τους «επισκόπους» ανθρώπινη κυριαρχία επάνω σ’ όλα «τα βασίλεια του κόσμου» που αυτός ο ίδιος είχε αρνηθή; Ή μήπως ήταν ο Πειραστής, ο Σατανάς ή Διάβολος, ο οποίος εξακολουθούσε να εξουσιάζη εκείνα τα βασίλεια επειδή είχαν παραδοθή σ’ αυτόν; Η ορθή απάντησις δεν είναι δύσκολη: Ο Σατανάς ή Διάβολος μέσω του Μεγίστου Ποντίφικός του στη γη ήταν εκείνος που προσέφερε ένα πειρασμό όμοιο μ’ εκείνον που είχε προσφερθή στον Ιησού Χριστό. Αλλ’ ακολούθησαν εκείνοι οι επίσκοποι, περιλαμβανομένου και του «επισκόπου της Ρώμης,» το παράδειγμα του Ιησού;

28. (α) Ακολούθησαν εκείνοι οι επίσκοποι το παράδειγμα του Χριστού, και επομένως τι προέκυψε; (β) Ποιον τίτλο ανέλαβε ο «επίσκοπος της Ρώμης,» και τι συνέβη στην ενότητα του Χριστιανικού κόσμου;

²⁸ Η κοσμική καθώς και η εκκλησιαστική ιστορία απαντούν όχι! Πολλοί επίσκοποι έπεσαν στον πειρασμό και εισήλθαν στην αυτοκρατορική υπηρεσία ως η ιεραρχία της Ρωμαϊκής θρησκείας, της Ρωμαϊκής Κρατικής Εκκλησίας. Έτσι γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ο Χριστιανικός κόσμος. Το έτος 378 μ.Χ. ο επίσκοπος της Ρώμης προχώρησε ακόμη περισσότερο με το να υιοθετήση τον τίτλο και τις ευθύνες του Μεγίστου Ποντίφικος, που είχε απορρίψει ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Γρατιανός. Σ’ όλη τη διάρκεια των επομένων αιώνων ο Χριστιανικός κόσμος δοκίμασε την πείρα πολλών διαιρέσεων, που συνωδεύθηκαν από θρησκευτικούς πολέμους, σταυροφορίες και διωγμούς μεταξύ των λεγομένων Χριστιανών. Έτσι ιδρύθηκαν πολλές ξεχωριστές εθνικές κρατικές θρησκείες. Ο Χριστιανικός κόσμος έφθασε να γίνη η πιο ισχυρή και πιο πολυάριθμη οργάνωσις στη γη. Είχε γίνει θέαμα σ’ όλο τον ειδωλολατρικό και μη Χριστιανικό κόσμο, που αριθμούσε τώρα τα δύο τρίτα και πλέον του πληθυσμού της γης. Αλλά τι παράδειγμα έδινε; Της αληθινής Χριστιανοσύνης; Ή μιας λεγομένης θείας κυριαρχίας που ασκείται μέσω μιας θρησκευτικής ιεραρχίας η οποία συνεργάζεται με τους ανθρώπινους βασιλείς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έχουν «θείον δικαίωμα βασιλέων»;

29. Γιατί ρωτούμε αν ήσαν Χριστιανικοί οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και αν είναι Χριστιανικές οι παγκόσμιες οργανώσεις για ειρήνη και οι προετοιμασίες για ένα άλλο παγκόσμιο πόλεμο;

²⁹ Ήταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Χριστιανικός επειδή άρχισε μεταξύ δύο Ευρωπαϊκών κρατών που ισχυρίζονταν ότι ήσαν Χριστιανικά; Ήταν η Κοινωνία των Εθνών Χριστιανική επειδή υποστηριζόταν από την εκκλησία της Αγγλίας και επειδή οι Αμερικανοί κληρικοί την ωνόμασαν «πολιτική έκφρασι της Βασιλείας του Θεού στη γη»; Ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Χριστιανικός επειδή άρχισε με την εισβολή των στρατευμάτων ενός λεγομένου Χριστιανικού Κράτους στα εδάφη ενός άλλου «Χριστιανικού» Κράτους; Είναι τα Ηνωμένα Έθνη μια Χριστιανική οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, επειδή τα μισά από τα 132 έθνη μέλη ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά; Είναι οι σταθερές προετοιμασίες για ένα 3 Παγκόσμιο Πόλεμο με πυρηνικές βόμβες και πυραύλους Χριστιανικές, επειδή ο Χριστιανικός κόσμος αισθάνεται υποχρεωμένος να προστατευθή με τέτοια όπλα για να επιζήση;

30. (α) Ποια κακά χαρακτηριστικά έχει σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος, και αποτελούν αυτά εκδήλωσι Χριστιανοσύνης; (β) Τι αποδεικνύουν αυτά τα πράγματα όσον αφορά την εκλογή παγκοσμίου κυριαρχίας που προσεφέρθη στον Ιησού από τον Πειραστή;

³⁰ Παρατηρήστε τις συνθήκες στον Χριστιανικό κόσμο σήμερα ύστερ’ από δεκαέξη αιώνες υπάρξεώς του. Είναι ο ηθικός εκφυλισμός που υπάρχει ανάμεσα του, η αύξησις του εγκλήματος, οι κοινωνικές και φυλετικές αδικίες, οι καταπιέσεις, οι οικονομικές στερήσεις, η φτώχεια και η πείνα, η έλλειψις σεβασμού για τη δικαιωματική εξουσία, η κακή διακυβέρνησις, η παραφροσύνη των ιδιοτελών απολαύσεων, η έλλειψις αγάπης για τον πλησίον που σημαίνει έλλειψι αγάπης για τον Θεό—είναι αυτά τα πράγματα εκδήλωσις Χριστιανοσύνης; Απολύτως όχι! Είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας του Χριστιανικού κόσμου τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Και εφόσον ο Χριστιανικός κόσμος προέκυψε από την υποχώρησι των επισκόπων των εκκλησιών στους πειρασμούς που έθεσε ενώπιον τους η ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όλα αυτά είναι μια ζωηρή και θλιβερή απόδειξις του τι θα συνέβαινε αν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεχόταν τη δωροδοκία της ανθρώπινης κυριαρχίας σ’ όλα «τα βασίλεια του κόσμου» που είχε προσφερθή σ’ αυτόν. Αλλά δέχθηκε ο Ιησούς Χριστός τη δελεαστική προσφορά του Σατανά ή Διαβόλου; Είναι ο Ιησούς υπεύθυνος για την παγκόσμια αγωνία σήμερα;

31. Πώς φέρθηκε ο Ιησούς απέναντι στην προσφορά που έγινε από τον Πειραστή;

³¹ Το υπόμνημα της Γραφής λέγει: «Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτόν ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει. Τότε αφήνει αυτόν ο Διάβολος και ιδού άγγελοι προσήλθον και υπηρέτουν αυτόν.»—Ματθ. 4:10, 11· Μάρκ. 1:12, 13.

32. (α) Ποια κυριαρχία ανεγνώρισε ο Ιησούς, όπως αποδεικνύεται από το άγγελμα που εκήρυττε; (β) Σχετικά μ’ αυτό, τι περίμενε ο Ιησούς να κάμη ο Ιεχωβά;

³² Ρητώς αρνήθηκε ο Ιησούς Χριστός την ανθρώπινη κυριαρχία από τα χέρια του Σατανά ή Διαβόλου. Ανεγνώριζε τη θεία κυριαρχία, την κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτό περιήρχετο τη χώρα του έθνους του Ισραήλ κηρύττοντας: «Μετανοήσατε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Ύστερ’ από το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό είχε χρισθή με το πνεύμα του Θεού να κηρύττη αυτό το άγγελμα. Απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του να κηρύττουν το ίδιο άγγελμα της ελπίδος για όλο το ανθρώπινο γένος. (Ματθ. 4:13-17· Λουκ. 4:16-21· 9:1-6· Ματθ. 10:1-7) Ο Ιησούς Χριστός περίμενε τον Θεό να δείξη τη θεία κυριαρχία του με την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας του στα χέρια του υποσχεμένου Σπέρματος το οποίο πρόκειται να συντρίψη τον μεγάλο Όφι, με το να του συντρίψη την κεφαλή κι’ έτσι να τον καταργήση για ν’ απελευθερωθή ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς πέθανε πιστός στη θεία κυριαρχία, μη αναγνωρίζοντας κανένα άλλον εκτός από τον Ιεχωβά Θεό ως τον Υπέρτατο Άρχοντα, τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο.

[Εικόνα στη σελίδα 42]

Τα Ηνωμένα Έθνη ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, δεν μπόρεσε να δώση μια ελπίδα στην οποία να συμμετέχει όλο το ανθρώπινο γένος

[Εικόνα στη σελίδα 43]

Η μόνη ελπίδα όλου του ανθρωπίνου γένους—περιλαμβανομένων των ορφανών, των χειρών, των πεινασμένων, των τυφλών και των αδικουμένων—είναι στην κυβέρνηση του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 48]

Ο Σατανάς ή Διάβολος προσέφερε στον Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου. Το ζήτημα ήταν: Ανθρώπινη κυριαρχία ή θεία κυριαρχία;

[Εικόνες στη σελίδα 49]

Ο Ιησούς απέρριψε την ανθρώπινη κυριαρχία

Όταν ο Κωνσταντίνος, στη Νίκαια προσέφερε στους επισκόπους θέσεις ισχύος και εξοχότητος ως αξιωματούχων της κρατικής θρησκείας της Ρώμης, ποιος στην πραγματικότητα έκαμε αυτή την πρόταση—ο Ιησούς Χριστός ή ο Σατανάς ή Διάβολος;

[Εικόνα στη σελίδα 51]

Μήπως η ευλογία των παγκοσμίων πολέμων από τις εκκλησίες έκαμε αυτές τις συρράξεις Χριστιανικές;

[New York Times, April 2, 1917, p. 4]

[New York World Telegram, October 23, 1944]

[New York Times, June 16, 1940]

[New York Times, April 6, 1917, p. 10]

[New York Times, October 5, 1940, p. 4]

[New York Times, September 30, 1914, p. 3]

[New York Post, October 30, 1940]

[New York Times, April 15, 1917, p. 7]

[New York Post, June 6, 1940]

Η Μακρά Αναμονή με Ελπίδα Λήγει Σύντομα

 1. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 10:12, 13, ως πότε συνέχισε ο Ιησούς να περιμένη στα δεξιά του Θεού, και τι δείχνει ο Ψαλμός 110:1, 2, ότι θα συμβή σε μας αν ταχθούμε με το μέρος των εχθρών του;

ΑΚΟΜΗ και μετά την ανάστασί του εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, ο Ιησούς εξακολούθησε ν’ αναμένη τον καιρό του Θεού για την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας επάνω σ’ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Σχετικά μ’ αυτό εγράφη στους εξ Εβραίων Χριστιανούς τον πρώτον αιώνα μ.Χ.: «Αλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε δια παντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Αυτή είναι μια παράθεσις από τον Ψαλμό 110:1, 2, ΜΝΚ, όπου διαβάζομε: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.» Με το να υπακούση σ’ αυτή την εντολή ο Ιησούς Χριστός θα έχη την υποστήριξι της Θείας Κυριαρχίας και όλοι οι εχθροί στη γη θα γίνουν υποπόδιόν του, όλοι θα ηττηθούν πλήρως και θα καταστραφούν. (Ψαλμ. 110:5, 6, ΜΝΚ) Έτσι όλοι εμείς σήμερα γνωρίζομε τι να περιμένωμε αν ταχθούμε με το μέρος των εχθρών του, οι οποίοι είναι εχθροί της θείας κυριαρχίας.

 2. (α) Στο χρόνο που απομένει ακόμα, τι έχει να προσφέρη η ανθρώπινη κυριαρχία, ναι, ο ίδιος ο Διάβολος στο ανθρώπινο γένος; (β) Από των καιρό της εξώσεως του Σατανά από τον ουρανό, το ανθρώπινο γένος αναγκάσθηκε να γνωρίση τη σημασία ποιας μεγάλης φωνής στον ουρανό;

² Στον χρόνο που απομένει ακόμη γι’ αυτούς τους εχθρούς, τι έχουν να προσφέρουν στο ανθρώπινο γένος; Τίποτε καλύτερο απ’ ό,τι μας έχουν ήδη παρουσιάσει. Τι έχει να προσφέρη στο ανθρώπινο γένος μέσω των «βασιλειών του κόσμου» ο αόρατος εχθρός ο οποίος έχει την αόρατη εξουσία επάνω σ’ αυτούς τους εχθρούς, δηλαδή ο Σατανάς ή Διάβολος; Τίποτε εκτός από τη συντριβή τους μαζί με τον Σατανά τον Διάβολο κάτω από τους πόδας του Χριστού. Με την εκπλήρωσι του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως κεφάλαιο δωδέκατο ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαιμονικοί άγγελοί του έχουν ήδη εξωσθή από τους άγιους ουρανούς κάτω στα γειτονικά μέρη της γης. Όλο το ανθρώπινο γένος έχει αισθανθή τ’ αποτελέσματα αυτού του περιορισμού του Μεγάλου ‘Όφεως Σατανά και των δαιμόνων του στη γη μας, από τον καιρό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου του 1914-1918. Στον μισό και πλέον αιώνα που πέρασε από τότε όλο το ανθρώπινο γένος αναγκάσθηκε να γνωρίση με πολύ οδυνηρό τρόπο τη σημασία της μεγάλης φωνής που ακούσθηκε στον ουρανό με την έξωσι του Σατανά και των δαιμόνων του: «Ευφραίνεσθε οι ουρανοί και οι κατοικούντες εν αυτοίς. Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»—Αποκάλ. 12:12.

3, 4. (α) Μπόρεσε η ανθρώπινη κυριαρχία ν’ απομακρύνη αυτή την «ουαί» από τη γη και τη θάλασσα; (β) Ως ποιο σημείο θα προχωρήση ο ‘μέγας θυμός’ του Σατανά εναντίον της θείας κυριαρχίας, και πώς περιέγραψε ο Ιησούς τι θα σημάνη αυτό για το ανθρώπινο γένος;

³ Η ανθρώπινη κυριαρχία, ακόμη και με το να είναι εφωδιασμένη με όλα τα σύγχρονα επιστημονικά πλεονεκτήματα της και την ηυξημένη γνώσι της δεν μπόρεσε ν’ απομακρύνη αυτή τη διαβολική «ουαί» από τη γη και από τη θάλασσα. Ο ‘μέγας θυμός’ του Σατανά ή Διαβόλου εναντίον της θείας κυριαρχίας δεν βραδύνει να οδηγήση όλα τα πολιτικά συστήματα της ανθρώπινης κυριαρχίας σε πλήρη καταστροφή. Εφόσον αυτός ο ίδιος δεν μπορεί να κυβερνήση τη γη, τότε είναι αποφασισμένος μετά απ’ αυτόν να μη επιζήση καμμιά απ’ αυτές τις επίγειες μορφές ανθρώπινης κυριαρχίας. Σε μια απόπειρα αυτοκτονίας, οδηγεί τώρα κάθε πολιτική ανθρώπινη κυριαρχία σε καταστροφή κάτω από τους πόδας του Υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού, του Ιησού Χριστού. Αυτό θα σημάνη έναν καιρό θλίψεως όμοιο με τον οποίον οι κάτοικοι αυτής της γης δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ. Ο Ιησούς Χριστός, όταν προείπε το ‘τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων,’ το περιέγραψε ως εξής:

⁴ «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και εάν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.»—Ματθ. 24:3, 21, 22· Μάρκ. 13:19, 20.

 5. (α) Η τρομερή πολιορκία και καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. ήταν τυπικό παράδειγμα τίνος; (β) Πόσο βέβαιο είναι ότι θα έλθη η θλίψης που θα φέρη την παγκόσμια καταστροφή, και ποιο ερώτημα προκύπτει σχετικά μ’ αυτό;

⁵ Οι φρικαλεότητες της πολιορκίας και η καταστροφή της πόλεως της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το έτος 70 μ.Χ. ήσαν ακριβώς τυπικό παράδειγμα της φρίκης της παγγήινης θλίψεως που πλησιάζει και με την οποία ο Χριστιανικός κόσμος και όλο αυτό το υπόλοιπο σύστημα πραγμάτων θα καταστραφή. Όσο βέβαιο είναι ότι ο προειπωμένος παγγήινος κατακλυσμός έλαβε χώρα στις ημέρες του δικαίου κήρυκος Νώε, και όσο βέβαιο είναι ότι η καταστροφή της αρχαίας Ιερουσαλήμ, που είχε προλεχθή, συνέβη στις ημέρες των προφητών του Ιεχωβά και των αποστόλων του Ιησού Χριστού, τόσον βέβαιο είναι ότι η θλίψις της παγκοσμίου καταστροφής που προελέχθη θα συμβή—στη δική μας γενεά. Επί εκατό σχεδόν χρόνια τώρα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά προειδοποιούν το ανθρώπινο γένος γι’ αυτή την παγκόσμια καταστροφή. Όχι για ν’ αποδείξουν ότι είναι αληθινό αυτό που κηρύττουν, αλλά μάλλον για ν’ αποδείξουν αληθινό τον προφητικό Λόγο του Ιεχωβά, τον οποίον κηρύττουν. Κανένας από το ανθρώπινο γένος δεν θα διαφύγη· όλο το ανθρώπινο γένος θ’ αντιμετωπίση αυτή τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις θλίψεις. Το ερώτημα είναι, Ποιος από το ανθρώπινο γένος θα επιζήση;

 6. Ποια ανθρώπινα μέσα για επιβίωσι από τη ‘μεγάλη θλίψι’ θα αποτύχουν, και επομένως πού παραμένει η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος;

⁶ Κανένας άνθρωπος στη γη δεν θα μπορέση να επιζήση με τις δικές του δυνάμεις ή με τα μέσα των ανθρωπίνων προστατευτικών μέτρων πού μπορεί να λάβη. Ο Χριστιανικός κόσμος θ’ αποδειχθή ότι δεν είναι ένα λιμάνι καταφυγίου και επιβιώσεως απλώς επειδή περιφέρει το όνομα του Χριστού και έχει σταυρούς στα κωδωνοστάσια των εκκλησιών του. Τα Ηνωμένα Έθνη, που συχνά ωνομάσθηκαν η «τελευταία ελπίδα» του ανθρωπίνου γένους, δεν θα μπορέσουν να είναι καταφύγιο. Οι περιφερειακές συμμαχίες και οι συνθήκες πολιτικών εθνών δεν θα μπορέσουν να διαπεράσουν ούτε τους ανθρώπινους άρχοντας ούτε τους ανθρώπινους υπηκόους με ασφάλεια μέσα από την ασύγκριτη ‘μεγάλη θλίψι.’ Καμμιά ανθρώπινη επινόησις δεν θα χρησιμεύση σαν μια ελπίδα. Οι προφητείες των Αγίων Γραφών προειδοποιούν γι’ αυτήν την επερχόμενη απελπιστική κατάστασι σ’ όλο το ανθρώπινο γένος. Εν όψει αυτής της φοβερά απελπιστικής προοπτικής για ολόκληρο το ανθρώπινο σύστημα πραγμάτων, γίνεται σαφές σε κάθε λογικευόμενο άτομο ότι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει, να βρίσκεται έξω από την ανθρώπινη επικράτεια. Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους ποτέ δεν ήλθε και ποτέ δεν θα έλθη από τους ανθρώπους, από την ανύψωσι, κατά κάποιον τρόπο, αυτού του ίδιου του ανθρωπίνου γένους με τα δικά του μέσα. Επομένως, η Κομμουνιστική φιλοσοφική θεωρία του υλισμού, δηλαδή, ότι τίποτε δεν υπάρχει εκτός από την ύλη, οδηγεί σε αδιέξοδο!

Που να Στραφούμε με Πραγματική Ελπίδα

 7. (α) Η ελπίδα μας πρέπει να είναι κάτι σε ποιο βασίλειο, αλλά ποιος αποκλείεται από το ν’ αποτελή αυτή την ελπίδα; (β) Πού λέγει ο Θείος Κυρίαρχος να επιστρέψουν οι «δέσμιοι της ελπίδος»;

⁷ Η ελπίδα μας, για να είναι κάτι που ευτυχώς θα πραγματοποιηθή πρέπει να βασίζεται σε κάτι πνευματικό. Όχι σ’ εκείνον τον πνευματικό ‘θεό του παρόντος συστήματος πραγμάτων’ τον Μεγάλο Όφι Σατανά ή Διάβολο, τον πονηρό που έφερε τις παρούσες «ουαί» πάνω στο ανθρώπινο γένος. (2 Κορ. 4:4)Αυτός είναι εκείνος τον οποίον ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ονομάζει ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας,’ οι οποίοι ‘περιεπάτησαν κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου.’ (Εφεσ. 2:2) Εμείς οι οποίοι έχομε απεγνωσμένως ανάγκη μιας αληθινής ελπίδας, οφείλομε να στρέψωμε τα βλέμματά μας μακρυά απ’ αυτόν τον αόρατο ‘άρχοντα του κόσμου.’ (Ιωάν. 12:31) Οφείλομε να στρέψωμε τα γεμάτα ζωηρή επιθυμία βλέμματα μας μακρυά από το θανατηφόρο και γεμάτο ουαί σύστημά του. Σε τι πνευματικό και υψηλότερο από τον άνθρωπο και από τον Διάβολο πρέπει ν’ αποβλέψωμε; Πού μόνο μπορούμε να στραφούμε μ’ εμπιστοσύνη; Μέσα από το πέρασμα των χιλιετηρίδων ηχούν τα λόγια του Θείου Κυριάρχου: «Επιστρέψατε εις το οχύρωμα, δέσμιοι της ελπίδος.»—Ζαχ. 9:12.

 8. (α) Σε ποιους απευθύνονταν πρώτα αυτά τα λόγια τον εδαφίου Ζαχαρίας 9:12, και ποιο ήταν το «οχύρωμα» την εποχή εκείνη; (β) Από πού έπρεπε να επιστρέψουν εκείνοι οι «δέσμιοι της ελπίδος» και πώς είχε ανοίξει η οδός για την ελευθερία;

⁸ Αυτά τα αφυπνιστικά λόγια, που ελέχθησαν μέσω του προφήτου Ζαχαρία περίπου δυο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια πριν, απευθύνονταν σ’ εκείνους οι οποίοι επιθυμούσαν ειλικρινά να είναι ο ευνοούμενος λαός του Μεγάλου Πνεύματος, για το οποίο ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο Θεός είναι Πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:24) Το «οχύρωμα» στο οποίο ήταν ανάγκη να επιστρέψουν «οι δέσμιοι της ελπίδος» ήταν η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, η οποία την εποχή εκείνη αντιπροσωπευόταν από την πόλι της Ιερουσαλήμ, όπου εκάθητο ένας βασιλεύς της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ από τη Βηθλεέμ επάνω σ’ ένα θρόνο που ωνομαζόταν ‘θρόνος του Ιεχωβά.’ (1 Χρον. 29:23) Σ’ αυτήν την επίγεια μορφή θείας κυριαρχίας έπρεπε να ‘επιστρέψουν’ οι «δέσμιοι της ελπίδος,» βγαίνοντας από τη μακρά αιχμαλωσία στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα, τον τόπο όπου είχε αρχίσει μια ωργανωμένη ψευδής θρησκεία σε αντίθεσι προς τον Ιεχωβά Θεό στις ημέρες του ονομαστού κυνηγού Νεβρώδ. (Γεν. 10:8-10· 11:1-9) Στον καιρό του προφήτου Ζαχαρία αυτή η Βαβυλών κατείχε την έδρα της παγκοσμίου κυριαρχίας, ως η τρίτη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής ιστορίας, το 539 π.Χ. ο Παντοκράτωρ Θεός έθραυσε τα δεσμά των «αιχμαλώτων» της Βαβυλώνος και άνοιξε την οδό για την ελευθερία!

 9. (α) Γιατί αυτό δεν είναι μέρος κάποιος αρχαίας νεκρής ιστορίας; (β) Ποιοι είναι οι «δέσμιοι της ελπίδος» σήμερα, και τι χρειάζονται;

⁹ Τι συγκινητικό μέρος της ιστορίας που ήταν αυτό στο αρχαίο αμυδρό παρελθόν! Αλλά δεν είναι νεκρή ιστορία. Είναι προφητική ιστορία η οποία ζη για την εποχή μας και βρίσκει το ζωντανό παράλληλο της σήμερα, σ’ αυτή τη γενεά μας. Γι’ αυτό έχει γραφή και διαφυλαχθή ανάμεσα στις προφητείες του Ζαχαρία, ενός από τους τελευταίους προφήτας του Ιεχωβά πριν από τον Ιησού Χριστό. Αλλά μπορούμε εμείς οι άνθρωποι σήμερα να θεωρηθούμε ως «δέσμιοι της ελπίδος»; Ναι, αν ιδούμε και δεχθούμε την ελπίδα που θέτει μπροστά μας ο «Θεός της ελπίδος.» Το τελευταίο βιβλίο των Αγίων Γραφών, η Αποκάλυψις, έδειξε την ύπαρξι όχι της αρχαίας Βαβυλώνος, αλλά της Μεγάλης Βαβυλώνος της εποχής μας. Αυτή η ισχυρότερη Βαβυλών συμβολίζει την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, η οποία έχει θρησκευτικούς δεσμούς με τις πολιτικές κυβερνήσεις αυτού του συστήματος πραγμάτων, ακόμη και με την Κομμουνιστική Ρωσία. Όλοι οι λαοί του κόσμου, είτε ανήκουν στις εκατοντάδες των θρησκειών είτε παραμένουν προσκολλημένοι στα κοσμικά πολιτικά ιδρύματα, είναι «δέσμιοι» της Βαβυλώνος της Μεγάλης και των πολιτικών συντρόφων της. Για τη σωτηρία τους, αυτοί οι «δέσμιοι» χρειάζονται να ελευθερωθούν!

10. (α) Γιατί είναι πολύ επείγον να λάβη χώρα αυτή η απελευθέρωσις; (β) Ποιο είναι το «οχύρωμα» σήμερα στο οποίο οι «δέσμιοι» οφείλουν να καταφύγουν, και τι έχει αποστείλει ο Ιεχωβά από το 1914 μ.Χ.;

¹⁰ Είναι πολύ επείγον να γίνη αυτό. Γιατί; Διότι η Βαβυλών η Μεγάλη και όλοι οι πολιτικοί ερασταί της είναι τώρα καταδικασμένοι σε σύντομη καταστροφή! Πώς μπορούν να ελευθερωθούν οι άνθρωποι από την πνευματική φυλακή τους, όπου δεν μπορεί ν’ αναμένεται τίποτε εκτός από καταστροφή στην επερχόμενη «μεγάλη θλίψι»; Υπάρχει μόνο μια οδός απελευθερώσεως, και αυτή είναι να καταφύγουν στο «οχύρωμα» που έχει θέσει ο Ιεχωβά Θεός μπροστά σε όλους τους ‘δεσμίους της ελπίδος’. Αυτό το «οχύρωμα» είναι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, την οποία τον αρχαίο καιρό αντιπροσώπευε η ωχυρωμένη πόλις της Ιερουσαλήμ. Η επίγεια Μεσσιανική Βασιλεία στην Ιερουσαλήμ της Μέσης Ανατολής έχει παρέλθει προ πολλού. Έχει αναζωογονηθή στην εποχή μας, όχι εκεί στην επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά στους ουρανούς, όπου κάθεται ο βασιλικός απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι κάποιος φθαρτός υλικός θρόνος στην επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά είναι πραγματικά ο «θρόνος του Ιεχωβά,» διότι κάθεται στα ‘δεξιά’ του Ιεχωβά Θεού στους ουρανούς. (Ψαλμ. 110:1, 2· Πράξ. 2:34-36· 7:55, 56· 1 Πέτρ. 3:22· Αποκάλ. 3:21) Από εκεί, από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, ο Ιεχωβά έχει αποστείλει την ‘ράβδον της δυνάμεως του Χριστού.’

11. (α) Ποια λοιπόν είναι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; (β) Από το 1918 μ.Χ. τι εγκατέλειψαν και πού επέστρεψαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, και πώς λέγουν σε όλους τους άλλους ‘δεσμίους’ να καταφύγουν στο «οχύρωμα»;

¹¹ Κάτω από τους πόδας του Χριστού και των ακολούθων του ο Ιεχωβά θα «συντρίψη τον Σατανάν» συντόμως. (Ρωμ. 16:20) Η βασιλεία αυτού του Μεσσιανικού Ελευθερωτού είναι η εντεταλμένη εκπροσώπησις της Θείας Κυριαρχίας του Υψίστου και Παντοκράτορος Θεού, του Ιεχωβά. Είναι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος. Είναι το διωρισμένο από τον Θεό οχύρωμα στο οποίο πρέπει να καταφύγωμε για ελευθερία και ζωή με ατελεύτητη ευτυχία. Από τον καιρό του τέλους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εγκατέλειψαν τα πνευματικά δεσμά των στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και ‘επέστρεψαν στο οχύρωμα’ την εγκαθιδρυμένη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Παρά τις αναπόφευκτες παγκόσμιες συνθήκες που χειροτερεύουν, απολαμβάνουν τώρα τη θαυμαστή πνευματική απελευθέρωσί των και ευφραίνονται με την ένδοξη ελπίδα των για το προσεχές μέλλον. Από μεγάλη συμπόνια για όλο το ανθρώπινο γένος κράζουν επειγόντως σ’ όλους τους ‘δεσμίους’ παντού να ‘καταφύγουν στο οχύρωμα,’ καθώς εκπληρώνουν την προφητική εντολή του Χριστού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Η Θεία Κυριαρχία Επάνω στο Ανθρώπινο Γένος στην Αρχή

«Ο Ιεχωβά ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ, και η βασιλεία αυτού δεσπόζει τα πάντα.»—Ψαλμ. 103:19, ΜΝΚ.

 1. Σύμφωνα με την έννοια που δίνομε, τι είναι το «κατεστημένον» μέσα στο οποίο έχομε γεννηθή όλοι, και ποια εκτίμησι οφείλομε να κάνωμε γι’ αυτό;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ όλοι μέσα σ’ ένα «κατεστημένο.» Μήπως με τη λέξι αυτή εννοούμε το σύστημα πραγμάτων εδώ επάνω στη γήινη σφαίρα μας; Όχι! Εννοούμε ένα κατεστημένο του οποίου η γη μας αποτελεί μόνο ένα ελάχιστο μέρος. Εννοούμε ένα κατεστημένο που εκτείνεται μακρυά στο εξωτερικό διάστημα. Περιλαμβάνει περισσότερα από τον Γαλαξία μας όπου ο ήλιος μας είναι, μόνο ένας από τους πολλούς όμοιους ήλιους. Περιλαμβάνει όλους τους γαλαξίες των άστρων που τα μεγαλύτερα ανθρωποποίητα τηλεσκόπια κατώρθωσαν να φέρουν στην όρασι του ανθρώπου. Τόσο τρομερά μεγάλο είναι αυτό το κατεστημένο ώστε χρειάζεται να μετράται με μονάδες μήκους που ονομάζονται «έτη φωτός.» Άσχετα με το μέγεθός του, όλοι πρέπει να παραδεχθούν ότι είναι ένα θαυμαστό κατεστημένο. Υπήρχε ήδη πριν παρουσιασθούν εδώ οι σημερινοί διαμαρτυρόμενοι νέοι, και μάλιστα πριν εμφανισθή στη γη το ανθρώπινο γένος. Όλοι μας γεννηθήκαμε μέσα σ’ αυτό το κατεστημένο, χωρίς να το θέλωμε ή να το διαλέξωμε. Είναι, λοιπόν, αυτό το κατεστημένο κάτι για το οποίον πρέπει να διαμαρτυρώμεθα;

 2. Γιατί δεν θα μπορούσε να λεχθή ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία αυτού του «κατεστημένου,» και τι υπαγορεύει η λογική μας όσον αφορά εκείνον που το διευθύνει;

² Ποιος διευθύνει αυτό το απίστευτα μεγάλο κατεστημένο; Αυτό ήδη λειτουργούσε πριν έλθωμε σε ύπαρξι εμείς οι άνθρωποι. Δεν μας χρειάζεται για να εξακολουθήση να λειτουργή για πάντα, αιωρούμενο εκεί στο διάστημα και λειτουργώντας τόσο αρμονικά. Είναι περιττό να πούμε, ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο για μας, πολύ μακρυά για να το φθάσουν οι δυνάμεις μας επιρροής. Δεν μπορούμε να το ελέγξωμε απ’ αυτή τη γη με πυραύλους, διαστημόπλοια ή συστήματα ραντάρ. Αυτό δεν είναι τυχαίο κατεστημένο. Αν επρόκειτο να υπολογίσωμε επιστημονικώς, η πιθανότης ότι ένα τόσο αρμονικό, έξοχα ωργανωμένο, τέλεια λειτουργούν κατεστημένο δημιουργήθηκε συμπτωματικά ή τυχαία, θα ήταν τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων εναντίον και μια υπέρ. Δεν μπορούσε να προέλθη από το τίποτα, διότι ποτέ δεν προέρχεται κάτι από το τίποτα. Τέτοια ισχυρή συγκέντρωσις δυναμικής ενεργείας σαν κι’ αυτή που περικλείει μέσα του αυτό το κατεστημένο ποτέ δεν μπορούσε να προέλθη από ένα κούφιο κενόν, από το μηδέν. Σύμφωνα με τις δυνάμεις μας λογικεύσεως με τις οποίες έχομε προικισθή, έπρεπε να προέλθη από μια κεντρική και ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως και ενεργείας. Και αυτή η «πηγή» θα έπρεπε να είναι νοήμων, να έχη γνωστικές μεθόδους εκτός από την παντοδύναμη ικανότητα. Θα πρέπει να διευθύνη το κατεστημένον.

 3. (α) Τι πρέπει να συμπεράνωμε όσον αφορά αυτόν που διευθύνει το ορατό «κατεστημένον,» και ποιο είναι ένα κατάλληλο όνομα γι’ αυτόν; (β) Ποιος είναι ο τίτλος όπως τον αναφέρει η Αγία Γραφή;

³ Δεν θέλομε να παριστάνωμε τους κουτούς, έτσι δεν είναι; Δηλαδή να παριστάνωμε τους ανόητους, τους άφρονες, τους παράλογους, που σημαίνει επίσης, αντιεπιστημονικούς. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να δεχθούν οι λογικευόμενοι και νοήμονες άνθρωποι, παρά ότι ο μεγάλος Ρυθμιστής αυτού του καταπληκτικού σε ομορφιά, σχεδίασι και δύναμι «κατεστημένου» είναι ένα νοήμον Πρόσωπο, αν και αόρατο στα ευπαθή φυσικά μας μάτια. Έχει κανείς από μας κανένα καλύτερο τίτλο με τον οποίον να ονομάσωμε αυτό το Πρόσωπο από τον τίτλο «Θεός»; Έτσι αποκαλεί το Πρόσωπο αυτό το Μεγαλύτερο Βιβλίο που υπάρχει στη γη. Και το κάνει αυτό στην πρώτη του φράσι, λέγοντας: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» Στην αρχική γλώσσα που εγράφη αυτό το μέρος του Βιβλίου, η λέξις για τη δική μας Ελληνική λέξι «Θεός» είναι Ελοχίμ. Η μετάφρασις Η Βίβλος του Αγίου Ονόματος, η οποία απορρίπτει, εντελώς τον τίτλο «Θεός» αποδίδει ως εξής τη φράσι στα Αγγλικά: «Εν αρχή εποίησεν ο Ελοχίμ τον ουρανόν και την γην.» (Γεν. 1:1) Αυτός ο ίδιος ο Δημιουργός του ουρανού και της γης λαμβάνει την ευθύνη αυτού του Βιβλίου των βιβλίων, της Αγίας Γραφής, και από την αρχή ως το τέλος αυτό το βιβλίο των χιλίων και πλέον σελίδων αποκαλύπτει ότι αυτός ο νοήμων Δημιουργός είναι ένας Θεός τελείας δράσεως, τελείας σοφίας, δικαιοσύνης, αγάπης και δυνάμεως. Είναι τέλεια ικανός να διευθύνη αυτό το ορατό «κατεστημένο.»

4, 5. (α) Σύμφωνα με τη Βίβλο, πού κρέμεται η γη, και πώς παραβάλλεται η γη μας με ολόκληρο το κατεστημένο σε μέγεθος; (β) Ποιες ερωτήσεις που είχαν τεθή στον Ιώβ αξίζει να τεθούν στους επιστήμονας;

⁴ Η γη μας αιωρείται στο κενό χωρίς να στηρίζεται σε κάτι το υλικό. Όπως είπε αυτό το Βιβλίο των βιβλίων στην αφήγησι του πατριάρχου Ιώβ πριν από τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια, στο κεφάλαιο εικοσιέξη, εδάφιο επτά: «Εκτείνει τον βορέαν επί το κενόν· κρεμά την γην επί το μηδέν.» Σε σύγκρισι με τα αναρίθμητα σώματα στους ουρανούς, η γη μας είναι σαν μόριο σκόνης στο μέσον ενός τεραστίου νέφους σκόνης. Εφόσον ο Θεός της δημιουργίας διευθύνει ή κυβερνά το μέγα κατεστημένον ως σύνολον, θα πρέπει επίσης να είναι και ο άρχων της γης. Η δική του κυριαρχία, και όχι η κυριαρχία ανθρωπίνων πλασμάτων επάνω στη γη, είναι η αληθινή, αρχική, δικαιωματική κυριαρχία για τη γη. Ένας Δημιουργός θα πρέπει να διευθύνη τη δημιουργία του, ο άνθρωπος δεν είχε κανένα μέρος στη δημιουργία της γης ως αιώνιας κατοικίας του. Σ’ αυτό το ζωτικό σημείο αξίζει να τεθούν στους συγχρόνους επιστήμονας και οπαδούς της εξελίξεως τα ίδια ερωτήματα που είχαν τεθή στον πατριάρχη Ιώβ από τον Θεό σχετικά με τη δημιουργία της γης. Στον Ιώβ είπε:

⁵ «Ζώσον ήδη την οσφύν σου ως ανήρ· διότι θέλω σε ερωτήσει, και φανέρωσόν μοι. Πού ήσο ότε εθεμελίωνον την γην; ανάγγειλον εάν έχης σύνεσιν. Τις έθεσε τα μέτρα αυτής, εάν εξεύρης; Ή τις ήπλωσε στάθμην έπ’ αυτήν; Επί τίνος είναι εστηριγμένα τα θεμέλια αυτής; ή τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής, ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον; . . . Προσέταξας συ την πρωίαν επί των ημερών σου; έδειξας εις την αυγήν τον τόπον αυτής, δια να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής;»—Ιώβ 38:3-13.

 6. (α) Ποιοι είπε ο Θεός ότι παρέστησαν μάρτυρες της δημιουργίας της γης; (β) Γιατί δεν είμεθα καθόλου σε θέσι να κρίνωμε τη διακήρυξι του Θεού για το πριν από έξη χιλιάδες χρόνια δημιουργικό του έργο;

⁶ Σ’ απάντησι σ’ αυτές τις ερωτήσεις, όλοι εμείς σήμερα θα πρέπει να ομολογήσωμε ότι δεν βρισκόμασταν επί τόπου. Εκείνοι τους οποίους εδώ ο Θεός ονομάζει «τα άστρα της αυγής» και «πάντες οι υιοί του Θεού» παρέστησαν μάρτυρες στη δημιουργία της γης και ήσαν ενθουσιασμένοι από το μικροσκοπικό αυτό μέρος του ορατού «κατεστημένου.» Έχομε, επομένως, εμείς τα κατώτερα ανθρώπινα πλάσματα οποιοδήποτε λόγο να επικρίνωμε τον Θεό για τον τρόπο που δημιούργησε τη γήινη κατοικία μας; Όταν ο Θεός ετελείωσε την προετοιμασία της για κατοικία του ανθρώπου και έθεσε επάνω της τον άνθρωπο, τότε, όπως λέγει το τελευταίο εδάφιο του πρώτου κεφαλαίου της Αγίας Γραφής, «Είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού ήσαν καλά λίαν.» (Γεν. 1:31) Εφόσον ο ίδιος ο Δημιουργός παρετήρησε τη γήινη δημιουργία του και την εθεώρησε ‘καλή λίαν’ ποιοι είμεθα εμείς που ήλθαμε επί σκηνής περίπου έξη χιλιάδες χρόνια αργότερα, για να πούμε ότι δεν ήσαν «καλά λίαν» από τη δική μας ανθρώπινη άποψι; Ποιοι είμεθα εμείς σήμερα για να κρίνωμε ποια ήταν η κατάστασις της γης πριν από έξη χιλιάδες χρόνια, όταν ο Θεός εδημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα σε ανθρώπινη τελειότητα και τους έθεσε σ’ ένα Παράδεισο Τέρψεως; Η μολυσμένη κατάστασις της γης σήμερα δεν είναι βάσις για σωστή κρίσι.

 7. (α) Ποιο είδος κυριαρχίας είχε αρχικά ο άνθρωπος, αλλά με ποια στάσι έχουν κυβερνήσει οι άνθρωποι τη γη χιλιάδες χρόνια τώρα; (β) Σε ποια ερώτησι όσον αφορά την κυριαρχία είναι ανάγκη να λάβωμε τώρα απόφασι;

⁷ Βρισκόμεθα εδώ λόγω της ευνοίας του Δημιουργού. Ποιοι είμεθα, λοιπόν για να νομίζωμε ότι εμείς οι άνθρωποι έχομε το δικαίωμα να διευθύνωμε αυτή τη γη όπως μας αρέσει άσχετα με τον Δημιουργό, τον Θεό; Και όμως, όπως δείχνει η ανθρώπινη ιστορία, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι διηύθυναν τη γη επί χιλιάδες χρόνια. Αρχικά, κατά την δημιουργία του ανθρώπου, ο άνθρωπος απελάμβανε θεία κυριαρχία. Σήμερα ο άνθρωπος υποφέρει, κάτω από ανθρώπινη κυριαρχία που αγνοεί τον Θεό και περιφρονεί τη θεία κυριαρχία. Οι ατελείς ανθρώπινοι κυβερνήτες επιθυμούν όλοι οι λαοί ν’ αποβλέπουν μόνο στην ανθρώπινη κυριαρχία και να περιφρονούν τη θεία κυριαρχία, όπως ακριβώς κάνουν οι ίδιοι οι άρχοντες. Όπως ποτέ προηγουμένως, το ερώτημα επάνω στο οποίον είμεθα υποχρεωμένοι να λάβωμε απόφασι είναι, Θεία Κυριαρχία—Είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Αν είμεθα υπέρ αυτής, τι σημαίνει αυτό για μας; Αν είμεθα εναντίον της, τι σημαίνει αυτό για μας και για κείνους που εξαρτώνται από μας; Ας δούμε, διότι επιθυμούμε να εκλέξωμε αυτό που θα σημάνη την ευτυχία μας και την ευτυχία των δικών μας.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΗΝ

 8. (α) Ποιους πιθανώτατα έχουν στη συντροφιά τους εκείνοι, οι οποίοι σήμερα στη γη εναντιώνονται στη θεία κυριαρχία; (β) Τι είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν όσον αφορά το αν η εχθρότης για τη θεία κυριαρχία υπήρχε πάντοτε;

⁸ Εκείνοι, σήμερα που είναι εναντίον της θείας κυριαρχίας, δηλαδή της κυριαρχίας της γης από τον Θεό, έχουν πολλούς συντρόφους. Ίσως έχουν πολύ περισσότερους συντρόφους απ’ όσους γνωρίζουν ή αντιλαμβάνονται. Πιθανώτατα έχουν στη συντροφιά τους εκείνους που δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι είναι με το μέρος τους και ότι συνδέονται μαζί τους. Τι εννοούμε μ’ αυτό; Επειδή είναι υλισταί στη φιλοσοφία τους, αρνούνται να παραδεχθούν ότι υπάρχει κάτι πνευματικό, φθάνοντας στο σημείο ν’ αρνηθούν ακόμη κι ότι υπάρχει ο Θεός, που είναι Πνεύμα. Τουλάχιστον, δεν παίρνουν στα σοβαρά τη σκέψι περί Θεού, ούτε την ύπαρξι οποιουδήποτε άλλου πνευματικού προσώπου με νοημοσύνη. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμμιά λογική βάσι για να έχουν αυτή τη διανοητική γνώμη και στάσι· εν τούτοις εμμένουν σ’ αυτήν εθελοτυφλούντες σε φανερά γεγονότα. Θα πρέπει, όμως, να παραδεχθούν ότι αυτή η εχθρότης στη θεία κυριαρχία είχε μια αρχή. Υπάρχει ιστορία που αποδεικνύει ότι είχε την αρχή της πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. Δεν άρχισε από τον άνθρωπο, αλλ’ ο άνθρωπος ενεπλάκη σ’ αυτήν.

 9. (α) Με ποιον άρχισε η αντίστασις στη θεία κυριαρχία, και τίνος η οδυνηρή πείρα μ’ αυτόν απέδειξε την πραγματικότητα αυτού του πρωτουργού της εχθρότητος; (β) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος ήταν ο Ιώβ και σχετικά με τι επιθυμούσε ο Σατανάς να δοκιμάση τον Ιώβ;

⁹ Με ποιον, λοιπόν, άρχισε η εχθρότης στη θεία κυριαρχία; Δεν άρχισε με κάποιο υπανθρώπινο πλάσμα, όπως ένα φίδι, αλλά με ένα υπερανθρώπινο πλάσμα, με έναν απ’ αυτούς για τους οποίους ο Θεός είπε στον πατριάρχη Ιώβ ότι ήσαν «υιοί του Θεού.» (Ιώβ 38:7) Ο Ιώβ είχε μια οδυνηρή πείρα μ’ αυτόν τον πρωτουργό της εχθρότητος στη θεία κυριαρχία. Ο Ιώβ πληροφορήθηκε ότι το όνομα αυτού του πρωτουργού ήταν Σατανάς. Στη γλώσσα του Ιώβ το όνομα Σατανάς ήταν το ίδιο σαν να λέγαμε «Ανθιστάμενος.» Αλλά «Ανθιστάμενος» σε ποιον; Ασφαλώς στον Θεό! Ο Ιώβ ευνοούσε τη θεία κυριαρχία. Ο Σατανάς απέδειξε ότι η αντίστασίς του ήταν εναντίον του Θεού με το να προσπαθήση να καταστρέψη τον Ιώβ επειδή συνηγορούσε υπέρ της κυριαρχίας του Θεού. Ο Σατανάς δεν ήταν κανένα φανταστικό πρόσωπο για τον Ιώβ όπως δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο για τον ίδιο τον Θεό. Αφού πέρασε η σκληρή πείρα του Ιώβ, ο Θεός απεκάλυψε στον Ιώβ ποιος ήταν υπεύθυνος για τα παθήματά του και τις δοκιμασίες του. Ήταν αυτός ο Σατανάς. Σε μια συνάθροισι των «υιών του Θεού» στον ουρανό εμφανίσθηκε κι’ ο Σατανάς. Εκεί ζήτησε από τον Θεό ν’ αποσύρη την προστασία του από τον Ιώβ και να τον αφήση να δοκιμάση τον Ιώβ σχετικά με την πιστότητά του στη θεία κυριαρχία.

10. Τι ισχυρίσθηκε ο Σατανάς ότι μπορούσε να κάμη τον Ιώβ να πράξη αν αφινόταν να ενεργήση ελεύθερα, και τι δείχνει, το εδάφιο Ιακώβου 5:11 όσον αφορά το αν ο Ιώβ υπέκυψε;

¹⁰ Ο Σατανάς ισχυρίσθηκε ότι, αν του εδίδετο ελευθερία ενεργείας, θα μπορούσε να κάμη τον Ιώβ να καταρασθή τον Θεό κατά πρόσωπο. Αυτό συνέβη δεκαεπτά αιώνες προ Χριστού. Η δοκιμασία της υπομονής και της πιστότητος του Ιώβ κατεγράφη στο Γραφικό βιβλίο του Ιώβ για να τη διαβάζωμε εμείς. Επέτυχε ο Σατανάς να εξαναγκάση τον Ιώβ να εισέλθη στο στρατόπεδο των ανθισταμένων στον Θεό και εναντιουμένων στη θεία κυριαρχία; Περισσότερο από δεκαέξη αιώνες αργότερα ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού Χριστού, γράφει σχετικά μ’ αυτό και λέγει: «Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και ειδέτε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιακ. 5:11, ΜΝΚ.

11. Πώς δείχνει η αφήγησις ότι ο Θεός υπερίσχυσε του Σατανά με το ότι ο Ιώβ δεν καταράστηκε τον Θεό κατά πρόσωπο;

¹¹ Στην περίπτωσι του Ιώβ ο Ιεχωβά υπερίσχυσε του Σατανά, διότι ο Σατανάς απεδείχθη ότι ήταν ψεύτης. Πώς απεδείχθη αυτό; Καθώς ο Σατανάς επεσώρευε δοκιμασίες επάνω στον Ιώβ, διαβάζομε, «εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.» Όταν η κατάστασις του Ιώβ εφαίνετο απελπιστική και η γυναίκα του έχασε κάθε ελπίδα γι’ αυτόν» του είπε: «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε.» Αλλ’ ο Ιώβ είπε: «Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» Γι’ αυτό το υπόμνημα λέγει: «Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού.» Τελικά, πριν ο Ιεχωβά αντιστρέψη την κατάστασι του Ιώβ, είπε σε τρεις υποκριτικούς επικριτάς του Ιώβ: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου και κατά των δύο φίλων σου διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλος μου Ιώβ.» (Ιώβ 1:1-22· 2:9, 10· 42:7, 8) Αυτό στην πραγματικότητα ήταν μια επιτίμησις στον Σατανά, και εξετέθη ως συκοφάντης ή Διάβολος.

12. Πόσον καιρό πριν από την εποχή του Ιώβ και σε ποιο μέρος είχε εγερθή το ζήτημα της θείας κυριαρχίας, και με ποιο αποτέλεσμα για την έβδομη δημιουργική ημέρα του Θεού ή Σάββατο;

¹² Έτσι αυτό το ιστορικό πρόσωπο, ο Ιώβ από τη χώρα της Ουζ, παρέμεινε πιστό στον Ιεχωβά ως τον Παντοδύναμο Θεό. Ο Ιώβ ήταν υπέρ της θείας κυριαρχίας. Εν τούτοις ο Σατανάς ο Διάβολος ήγειρε το ζήτημα για την θεία κυριαρχία περισσότερο από δυο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια πριν από τη δοκιμασία του Ιώβ. Αυτό έγινε λίγο αργότερα αφού ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, είχε φυτεύσει τον Κήπο της Εδέμ μερικές εκατοντάδες μίλια προς τα βορειοανατολικά της τοποθεσίας της γης Ουζ. Σ’ αυτόν τον παράδεισο της Τέρψεως ο Ιεχωβά είχε θέσει τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα για να ζουν και να υπηρετούν σε υποταγή στη θεία κυριαρχία. Ήταν τότε περίπου η αρχή της εβδόμης δημιουργικής ημέρας του Ιεχωβά, γύρω στο 4026 π.Χ. ή σχεδόν πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. (Γεν. 1:28 έως 2:3) Συνεχίσθηκε αυτή η εβδόμη δημιουργική ημέρα, αυτή η μεγάλη Σαββατιαία Ημέρα του Ιεχωβά σχετικά με τη γήινη δημιουργία, ειρηνική με όλη τη δημιουργία στον ουρανό και τη γη σε πιστή υποταγή στη θεία κυριαρχία; Η ανθρώπινη πείρα μας σήμερα καθώς και η κοσμική ιστορία των έξη χιλιάδων περασμένων ετών απαντά, Όχι. Η ηρεμία αυτής της μεγάλης Σαββατιαίας Ημέρας του Ιεχωβά άρχισε να ταράσσεται σχεδόν απ’ αυτή την αρχή της.

13. Πώς ένας ουράνιος «υιός του Θεού» άφησε τον πειρασμό να τον κυριεύση, και σε ποια πορεία τον παρέσυρε;

¹³ Σ’ εκείνον τον κρίσιμο καιρό ένας απ’ εκείνους τους ‘υιούς του Θεού’ στον ουρανό που ήταν μάρτυς της δημιουργίας του ανδρός και της γυναικός από τον Ιεχωβά στον κήπο της Εδέμ επέτρεψε να εισχωρήση στην καρδιά του ιδιοτελής επιθυμία και την άφησε να τον δελεάση και να τον παρασύρη μακρυά από τη θεία κυριαρχία. Άρχισε να φθονή τη δικαιωματική κυριαρχία του Θεού επάνω στο ανθρώπινο ζεύγος στο οποίο είχε δώσει την εντολή να δημιουργήση μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια και να γεμίση ολόκληρη τη γη, επεκτείνοντας συγχρόνως τον Παράδεισο της Εδέμ ώς τα άκρα της γης. (Γεν. 1:26-28) Αυτός ο ουράνιος «υιός του Θεού» ήλθε τώρα κάτω από πειρασμό που τον εδημιούργησε μόνος του με το να επιθυμήση να έχη αυτός την κυριαρχία σ’ εκείνο το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι και την οικογένειά τους με την οποία θα γέμιζαν τη γη. Εκαλλιέργησε αυτή την ιδιοτελή επιθυμία εωσότου έγινε γόνιμη και παρήγαγε την αμαρτία. Η αμαρτία του ήταν η εκδήλωσις αντιστάσεως στον Θείον Άρχοντα των πάντων, τον Ύψιστο και Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά. Μ’ αυτόν τον τρόπο αυτός ο ουράνιος «υιός του Θεού» μετεστράφη σε Σατανά ή Ανθιστάμενο. Κανείς δεν μπορούσε να κατηγορήση τον Θεό γι’ αυτό, ότι δήθεν πειράζει, δηλαδή παρασύρει οποιονδήποτε στον ουρανό ή στη γη στην κακία και την πονηρία.—Ιακ. 1:13-15.

14. Πώς συνέβη ώστε ο Σατανάς στην Εδέμ να φερθή διαφορετικά από τον τρόπο που φέρθηκε στη σύναξι των «υιών του Θεού» ενώπιον του Ιεχωβά, και πώς έκαμε την Εύα να τον ακούση;

¹⁴ Στον κήπο της Εδέμ δεν αναφέρεται καμμιά συνάθροισις των ουρανίων υιών του Θεού να έλαβε χώραν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού εκείνο τον καιρό. Ούτε απεκάλυψε ο Σατανάς τι υπήρχε στη καρδιά του και, όπως στην περίπτωσι του Ιώβ, να ζητήση από τον Υπέρτατο Άρχοντα Ιεχωβά να αποσύρη την προστασία του γύρω από τον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο της Εδέμ. Επειδή τότε δεν υπήρχε καθόλου πονηρία σ’ όλο το υπαρκτό βασίλειο, δεν υπήρχε τίποτα από το οποίο να χρειάζεται προστασία το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Έτσι ο Σατανάς δεν χρειαζόταν να ζητήση από τον Ιεχωβά να του ανοίξη την οδό για να φθάση στον Αδάμ και την Εύα και να τους δοκιμάση και να κάμη αυτούς τους γήινους υπηκόους της θείας κυριαρχίας να αμαρτήσουν εναντίον του Θεού. Αφού υπέκυψε στον πειρασμό του, προχώρησε για να γίνη ο Μεγάλος Πειραστής θέτοντας τον πειρασμό στον δρόμο του Αδάμ και της Εύας. Χωρίς ν’ αποκαλύψη τον ιδιοτελή σκοπό του στους άλλους υιούς του Θεού, μεταμφιέσθηκε ύπουλα και χρησιμοποίησε απατηλά ένα όφι στον Κήπο της Εδέμ ως το αβλαβές φαινομενικά όργανό του για να στήση την παγίδα. Η γυναίκα Εύα, παρά την ανθρώπινη τελειότητά της, δεν αντελήφθη ότι το αόρατο πνευματικό πλάσμα, ο Σατανάς χρησιμοποιούσε εγγαστριμυθία μέσω του όφεως για να την πειράση. Έτσι αντί ν’ αρνηθή να δώση προσοχή, η Εύα έδωσε προσοχή.

15. Πώς ο Σατανάς μεταμορφώθηκε σε Διάβολο, και ποια πορεία επηρέασε την Εύα ν’ ακολουθήση;

¹⁵ Μέσω του όφεως, ο προδοτικός υιός του Θεού, ο Σατανάς, προσέβαλε τον νόμο του Θεού σχετικά με το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, ωσάν ο Θεός να έκανε κακή χρήσι της θείας του κυριαρχίας. Ο Σατανάς μεταμορφώθηκε τώρα σε Διάβολο, που σημαίνει Συκοφάντης, αποκαλώντας τον Θεό ψεύστη και ανίκανο να επιβάλη την ποινή για παράβασι του νόμου του εναντίον της βρώσεως του απαγορευμένου καρπού. Θα πέθαινε η Εύα λόγω απορρίψεως της θείας κυριαρχίας και ασκήσεως ανθρώπινης αυτοκυριαρχίας; Όχι! είπε ο Σατανάς ο Διάβολος μέσω του όφεως. «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» Η Εύα δεν μπορούσε να δη τον Σατανά τον Διάβολο όπως ακριβώς δεν μπορούμε να τον δούμε κι’ εμείς σήμερα με τα φυσικά μας μάτια. Αφήνοντας τώρα τη νεοδημιουργηθείσα ιδιοτελή επιθυμία για ένα απαγορευμένο πράγμα να την παρασύρη και να την δελεάση, έφερε στον κόσμο την ανθρώπινη αμαρτία αμφισβητώντας τη θεία κυριαρχία και παραβαίνοντας τον θείο νόμο. Ο Σατανάς ο Διάβολος εγνώριζε ότι η παραβάτις Εύα θα προσπαθούσε να πείση την συζυγική κεφαλή της, τον Αδάμ, να φάγη μαζί της τον απαγορευμένο καρπό.—Γέν. 3:1-6.

16. Πώς ο Αδάμ απέκτησε τον απηγορευμένο καρπό, και για ποιο θεμελιώδες ζήτημα έλαβε απόφασι, με επίδρασι επάνω σε ποιους;

¹⁶ Η Εύα ήθελε συντροφιά στην παράβασί της. Επιθυμούσε να ενωθή μαζί της και ο σύζυγός της. Αυτός δεν έκοψε κανένα καρπό από το απαγορευμένο δέντρο καθ’ υπόδειξιν της συζύγου του, αλλ’ η σύζυγός του τού προσέφερε τον καρπόν. Η φωνή της έγινε πολύ ικετευτική, κάνοντάς τον να φάγη μαζί της τον απαγορευμένο καρπό. Κάτω από την επίδρασι της εξαπατήσεως η Εύα δεν σκέφθηκε ότι αυτό θα τον εφόνευε αν το έκανε. Τώρα ο Αδάμ έπρεπε να λάβη μια απόφασι που θα επηρέαζε ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Έπρεπε να λάβη μια απόφασι, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και τους αγέννητους απογόνους του που βρίσκονταν στους μηρούς του. Αντιμετώπιζε το μεγάλο ζήτημα, Θεία κυριαρχία—είμαι υπέρ αυτής ή εναντίον της; Αντί να προσέξη στη φωνή του ουρανίου Πατέρα του που τον προειδοποίησε για τις θανατηφόρες συνέπειες της βρώσεως του απαγορευμένου καρπού, ο Αδάμ άκουσε την πειστική φωνή της συζύγου του. Δεν προτίμησε ν’ αποδείξη εκείνον τον όφι «ψεύστη» και τον Θεό αληθινό. Αντιθέτως, προτίμησε να ευχαριστήση τη σύζυγό του. Δέχθηκε από το χέρι της τον απαγορευμένο καρπό.—Γεν. 3:6, 12, 17.

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

17, 18. (α) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος απεφάσισε ο Αδάμ, και τίνος το μέρος έλαβε; (β) Πώς ο απόστολος Ιωάννης αναλύει κάτω από τίνος την κυριαρχία ήταν ο πρωτότοκος γυιος του Αδάμ;

¹⁷ Εδώ άρχισε τότε στη γη η αντίστασις στη θεία κυριαρχία. Ο Αδάμ, η επίγεια κεφαλή της ανθρώπινης οικογενείας, απεφάσισε υπέρ της ανθρώπινης αυτοκυριαρχίας. Επίσης πήρε απόφασι και για κάτι άλλο, μολονότι ίσως δεν το αντελαμβάνετο τότε. Όπως και η γυναίκα του Εύα, δεν έβλεπε με τα φυσικά του μάτια Σατανά τον Διάβολο ως την υποκινούσα δύναμι πίσω από τον «όφι» που μιλούσε, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο Αδάμ απεφάσιζε υπέρ της κυριαρχίας του Σατανά όπως και εναντίον της θείας κυριαρχίας. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τώρα με το μέρος Σατανά του Διαβόλου—εναντίον της θείας κυριαρχίας, εναντίον της Θεοκρατικής διακυβερνήσεως. Αυτός είναι ο λόγος που ο Αδάμ και η Εύα εξεδιώχθησαν από τον Παράδεισο της Τέρψεως για να γεννήσουν την οικογένειά τους έξω στη γη που έπεσε η κατάρα του Θεού. Ο πρωτότοκος υιός τους, ο Κάιν, έδειξε κάτω από τίνος την κυριαρχία βρισκόταν όταν εδολοφόνησε τον θεοφοβούμενο αδελφό του Άβελ. (Γεν. 3:17 έως 4:16) Τονίζοντας αυτό ο απόστολος Ιωάννης γράφει:

¹⁸ «Διότι αύτη είναι η παραγγελία την οποίαν ηκούσατε απ’ αρχής, να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού. Και δια τι έσφαξεν αυτόν; διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.»—1 Ιωάν. 3:11, 12.

19. Όπως στην περίπτωσι του Κάιν, πώς το ανθρώπινο γένος σήμερα αποδεικνύει ότι δεν βρίσκεται κάτω από τη θεία κυριαρχία;

¹⁹ Όλα αυτά δείχνουν τις σοβαρές συνέπειες που προέρχονται από την εναντίωσι στη θεία κυριαρχία. Έχομε σήμερα αδελφοκτονίες, δηλαδή φόνους μεταξύ αδελφών; Κανένας δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι έχομε αδελφοκτονίες σε κολοσσιαία κλίμακα, ειδικά όταν ξέσπασαν οι παγκόσμιοι πόλεμοι. Άνθρωποι σοφοί με τη σοφία αυτού του συγχρόνου κόσμου ίσως να λέγουν ότι ο Σατανάς ο Διάβολος δεν αναμιγνύεται σ’ αυτά. Αλλ’ έχομε καλύτερη πληροφορία από έγκυρες πηγές μάλλον παρά απ’ αυτά τα ισχυρογνώμονα άτομα. Οι αδελφοί που μισούν και οι αδελφοί που σκοτώνουν, στη σημερινή εποχή προέρχονται τώρα από τον ίδιο πονηρό όπως και στις ημέρες του Κάιν και του Άβελ, μόνο που υπάρχουν πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς τώρα απ’ όσους υπήρχαν επάνω στη γη στον πρώτον αιώνα της ανθρωπίνης οικογενείας. Ναι, και περισσότεροι απ’ όσους υπήρχαν τον πρώτον αιώνα της Χριστιανοσύνης όταν ο απόστολος Ιωάννης έγραψε τους προαναφερθέντας λόγους για την αδελφική αγάπη και το αδελφικό μίσος. Η απόδειξις, επομένως, είναι συντριπτική ότι το ανθρώπινο γένος σήμερα δεν βρίσκεται μόνον κάτω από ανθρώπινη κυριαρχία, αλλ’ εν αγνοία του βρίσκεται, επίσης, κάτω από Σατανική κυριαρχία. «Ο Θεός είναι αγάπη,» διαβάζαμε στην 1 Ιωάν. 4:8, 16.

20. Στην εποχή τίνος επήλθε μια διακοπή της κυριαρχίας του Σατανά επάνω στο ανθρώπινο γένος, και ποιοι άνθρωποι πριν απ’ αυτόν ήσαν υπέρ της θείας κυριαρχίας;

²⁰ Από την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα ετάχθησαν εναντίον της θείας κυριαρχίας μέχρι σήμερα, υπήρξε μόνο μια προσωρινή διακοπή της Σατανικής κυριαρχίας επάνω στο ανθρώπινο γένος. Αυτό συνέβη στις ημέρες του πατριάρχου Νώε, του δεκάτου ανθρώπου στη γενεαλογική γραμμή καταγωγής από τον Αδάμ. Πριν από τον Νώε, ο πιστός μάρτυς Άβελ ετάχθη υπέρ της κυριαρχίας του Θείου Όντος που ελάτρευε. Επίσης ο προφήτης Ενώχ, ο έβδομος άνθρωπος στη γενεαλογική γραμμή από τον Αδάμ, ετάχθη υπέρ της θείας κυριαρχίας. Προφανώς, για να μη δολοφονηθή ο Ενώχ από ασεβείς εναντιουμένους, ο Ιεχωβά Θεός τον απεμάκρυνε θαυματουργικά από τη γήινη σκηνή όταν ήταν μόνον 365 ετών. (Γεν. 5:18-24· Εβρ. 11:4, 5· Ιούδ. 14, 15) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος ήταν ο Νώε, καταφαίνεται από την αφήγησι στη Γένεσι 6:9, που λέγει: «Αύτη είναι η γενεαλογία (η ιστορία, ΜΝΚ) του Νώε. Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.»

21. (α) Υπό το φως ποιας προφητείας του Ιησού θα κάνωμε καλά να προσέξωμε την κατάστασι που υπήρχε την εποχή του Νώε; (β) Πώς η αφήγησις στη Γένεσι δείχνει ότι η θεία κυριαρχία δεν αναγνωριζόταν στην προκατακλυσμιαία εποχή του Νώε;

²¹ Εμείς σήμερα θα κάμωμε καλά να σημειώσωμε την παγκόσμια κατάστασι στις ημέρες του Νώε ως το εξακοσιοστόν έτος της ηλικίας του. Γιατί; Διότι ο Ιησούς Χριστός, στην προφητεία του σχετικά με τις παγκόσμιες συνθήκες κατά την «συντέλειαν του αιώνος,» έκαμε την εξής σημαντική δήλωσι: «Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού, . . δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:3, 37-39) Εκτός του ότι έτρωγαν, έπιναν και ενυμφεύοντο στις προκατακλυσμιαίες εκείνες ημέρες, υπήρχε μια κατάστασις που απαιτούσε να φέρη ο Δημιουργός εκείνον τον παγγήινο, σαρωτικό κατακλυσμό. Ήταν όπως περιγράφεται στη Γένεσι 6:11, 13, όπου διαβάζομε: «Διεφθάρη δε η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας. Και είπεν ο Θεός προς τον Νώε, Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών· και ιδού εγώ θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και την γην.» Ασφαλώς, τότε η θεία κυριαρχία δεν ανεγνωρίζετο.

22, 23. (α) Την προκατακλυσμιαία εποχή πώς η κυριαρχία του Σατανά απέκτησε περισσότερη δύναμι σχετικά με τις γυναίκες οι οποίες ‘ενυμφεύοντο’; (β) Πώς ήταν φανερό ότι οι Νεφιλείμ, οι απόγονοι των γάμων μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων δεν προσέφεραν καμμιά ηθική βοήθεια στο ανθρώπινο γένος;

²² Σ’ εκείνες τις προκατακλυσμιαίες ημέρες η Σατανική κυριαρχία επάνω στην ανθρώπινη οικογένεια απέκτησε μεγαλύτερη δύναμι. Πώς συνέβη αυτό; Στη μνεία που έκαμεν ο Ιησούς για τις ημέρες του Νώε μίλησε ότι ήσαν «νυμφεύοντες» έδιναν γυναίκες σε γάμο. (Ματθ. 24:38) Μεταξύ εκείνων των γυναικών που ενυμφεύοντο ήσαν πολλές που τις πήραν άτομα τα οποία η Γένεσις 6:4 ονομάζει «υιούς του Θεού.» Αυτοί ήσαν ουράνιοι «υιοί του Θεού,» όπως ακριβώς ήταν κάποτε ο Σατανάς ο Διάβολος, αλλά πειράσθηκαν, δηλαδή παρασύρθηκαν να κατέλθουν και να ζήσουν στη γη ένεκα των «ωραίων θυγατέρων» των ανθρώπων, που ήσαν διαθέσιμες για γάμο.

²³ Έτσι αυτοί οι ουράνιοι «υιοί του αληθινού Θεού» υλοποιήθηκαν ως άνδρες και «έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.» Πιθανόν να πήραν περισσότερες από μια γυναίκα ο καθένας. Ανάμεσα στους απογόνους αυτών των γάμων μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων ήσαν εκείνοι που η Γραφή ονομάζει Νεφιλείμ, που σημαίνει «Επιπίπτοντες,» «Καταρρίπτοντες,» δηλαδή εκείνοι που κάνουν κάποιον ή κάτι να πέση βίαια. «Εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί.» (Γέν. 6:1-4) Εκείνοι οι μιξογενείς Νεφιλείμ ή Καταρρίπτοντες δεν προσέφεραν καμμιά ηθική βοήθεια στη γνήσια ανθρώπινη οικογένεια, διότι ύστερα απ’ αυτό η Γραφή αναφέρει ότι η γη διεφθάρη και εγέμισε από βία. Αυτό αποδεικνύει οριστικά ότι εκείνοι οι αγγελικοί «υιοί του αληθινού Θεού» ενήργησαν αμαρτωλά με το να νυμφευθούν «τας θυγατέρας των ανθρώπων» για σεξουαλική ικανοποίησι.

24. (α) Αμάρτησαν εκείνοι οι «υιοί του Θεού» που νυμφεύθηκαν, και με το πλευρό τίνος ετέθησαν; (β) Στον Κατακλυσμό τι έγιναν οι Νεφιλείμ, και τι υποχρεώθηκαν να κάμουν οι νυμφευμένοι «υιοί του Θεού»;

²⁴ Το ότι εκείνοι οι ουράνιοι υιοί του Θεού αμάρτησαν πραγματικά εγκαταλείποντας την αόρατη κατάστασί τους και το κατάλληλο κατοικητήριό τους στην ουράνια υπηρεσία του Θεού, αναφέρεται θετικά στη Γραφή. (1 Πέτρ. 3:19, 20· 2 Πέτρ. 2:4, 5· Ιούδ. 6) Αυτό τους έθεσε οριστικά σε αντίθεσι με τη θεία κυριαρχία τόσο στον ουρανό όσο και στη γη. Αυτό τους έθεσε με το μέρος της Σατανικής κυριαρχίας και κάτω απ’ αυτήν. Οι μιξογενείς απόγονοί τους, οι Νεφιλείμ δεν διεφυλάχθησαν στον παγγήινο κατακλυσμό· κανένας απ’ αυτούς δεν μπήκε στη μεγάλη κιβωτό που κατασκεύασαν ο Νώε και οι τρεις γυιοι του. Επειδή ήσαν άνθρωποι, λόγω των ανθρωπίνων μητέρων τους, πνίγηκαν στον κατακλυσμό μαζί με τους επίγειους συγγενείς τους. Οι αγγελικοί πατέρες τους διέλυσαν την υλική τους υπόστασι και απρόθυμα, αναγκαστικά, εξαφανίσθηκαν στο πνευματικό βασίλειο. Εκεί υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τον Σατανά τον Διάβολο ως άρχοντά τους.

25. Πώς επήλθε έτσι μια διακοπή της κυριαρχίας του Σατανά, και κάτω από ποια κυριαρχία το ανθρώπινο γένος έλαβε ένα νέο ξεκίνημα;

²⁵ Ο παγγήινος κατακλυσμός διέκοψε τη Σατανική κυριαρχία επάνω στην ανθρώπινη οικογένεια. Ο Νώε και η σύζυγός του και οι τρεις γυιοι τους και οι τρεις νύφες τους, μέσα στην κιβωτό στη διάρκεια του Κατακλυσμού, ήσαν όλοι υπέρ της θείας κυριαρχίας. Επέζησαν από εκείνον τον παγγήινο κατακλυσμό, αλλά όλοι εκείνοι που ήσαν εναντίον της θείας κυριαρχίας επνίγησαν στα νερά του κατακλυσμού. Επομένως, όταν ο Νώε και οι επιζήσαντες μαζί του εξήλθαν από την κιβωτό στην καθαρισμένη γη, η ανθρώπινη οικογένεια ήταν και πάλι κάτω από θεία κυριαρχία. Προς απόδειξιν του γεγονότος αυτού ο Ιεχωβά Θεός ως ο Θείος Κυρίαρχος είπε στον Νώε και στην οικογένειά του να κάμουν αυτό που είχε πη να κάμουν ο Αδάμ και η Εύα, να γεμίσουν τη γη με τους απογόνους των, που θα υπέκειντο σε μερικούς θείους νόμους που είχαν καθορισθή. (Γέν. 6:13 έως 9:7) Έτσι το ανθρώπινο γένος είχε ένα δεύτερο ξεκίνημα κάτω από θεία κυριαρχία.

26. Επομένως, γιατί ο Θεός δεν πρέπει να ενδιαφέρεται λιγώτερο για τις συνθήκες της γης σήμερα, και πώς γνωρίζομε αν θα κάμη κάτι γι’ αυτό όπως την εποχή του Νώε;

²⁶ Αν η διαφθορά της γης και η πλήρης βία που επικρατούσε στις προκατακλυσμιαίες ημέρες του Νώε άξιζε να μνημονευθούν στην Αγία Γραφή, ασφαλώς η μεγαλύτερη διαφθορά της γης και η βία που επικρατεί σε πιο μεγάλη έκτασι σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα θα πρέπει να αναφερθούν. Ενδιαφέρεται ο Θεός ο Δημιουργός λιγώτερο για τις σημερινές πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ ό,τι ενδιαφερόταν για τις συνθήκες των ημερών του Νώε; Ο κανών της λογικής μας λέγει ότι θα πρέπει να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τις σημερινές συνθήκες και επομένως είναι υποχρεωμένος να κάμη κάτι γι’ αυτό ως Δημιουργός του ουρανού και της γης. Ο Ιησούς Χριστός, ο πιστός Υιός του Θεού, προφήτευσε ότι ο Θεός θα ενεργήση έτσι.

[Εικόνα στη σελίδα 75]

Οι προκατακλυσμιαίοι άνθρωποι έτρωγαν, έπιναν και ενυμφεύοντο, και δεν επρόσεξαν ωσότου «ήλθεν ο κατακλυσμός» και κατέστρεψε όλους εκείνους οι οποίοι αγνόησαν την θεία κυριαρχία. «Ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 17:26, 27

Θεία Κυριαρχία—Είμεθα Υπέρ Αυτής ή Εναντίον Της;

 1. (α) Ύστερ’ από τον Κατακλυσμό πώς άρχισε να οργανώνεται η ανθρώπινη κυριαρχία; (β) Πώς ενισχύθηκε η δύναμις του Σατανά για κυριαρχία επάνω στο ανθρώπινο γένος, και ποια απόδειξι έχομε για την ύπαρξι δαιμόνων στην ιστορία από τότε;

ΟΛΑ τα γεγονότα σήμερα τείνουν ν’ αποδείξουν ότι το ανθρώπινο γένος δεν είναι υπέρ της θείας κυριαρχίας. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα σε λιγώτερο από δύο αιώνες μετά τον Κατακλυσμό η ανθρώπινη κυριαρχία άρχισε να οργανώνεται από ανθρώπινους ηγέτες σε εναντίωσι προς τον Ιεχωβά Θεό. Διαβόητα εξέχων σ’ αυτό ήταν ο Νεβρώδ, ο οικοδόμος της Βαβυλώνας και του Πύργου της Βαβέλ. (Γέν. 10:8-12· 11:1-9) Ενεργώντας έτσι, αυτοί έφεραν την πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους, όχι απλώς κάτω από καταπιεστική και ατελή κυριαρχία, αλλά επίσης κάτω από Σατανική κυριαρχία. Η δύναμις Σατανά του Διαβόλου τώρα ενισχύθηκε μ’ αυτούς τους άλλους «υιούς του Θεού» που εστράφησαν εναντίον της κυριαρχίας του Θεού και είχαν νυμφευθή με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Αυτοί, όπως κι’ ο Σατανάς ο Διάβολος, έγιναν μόνοι τους δαίμονες. Οι υλιστικά σκεπτόμενοι σημερινοί άνθρωποι, που ειρωνεύονται λέγοντας ότι ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του είναι δήθεν φανταστικά πρόσωπα και αποκυήματα της φαντασίας, δεν μπορούν να εξαλείψουν την αναγραφή όλης της αρχαίας ιστορίας. Οι αρχαίες αφηγήσεις σε γραπτά έργα και σε ναούς και σε άλλα θρησκευτικά ερείπια, όλα βεβαιώνουν ότι τα αρχαία έθνη ελάτρευαν δαίμονες και επηρεάζοντο απ’ αυτούς. Οι δαίμονες υπάρχουν! Υφίστανται πραγματικά!

2, 3. (α) Η πληροφορία από ποια αξιόπιστη πηγή είναι πιο σπουδαία απ’ αυτές τις ιστορικές αποδείξεις, και πώς αυτή ομιλεί για τους δαίμονας; (β) Ποια συμβουλή έγραψε ο Παύλος στους Εφεσίους εναντίον των δαιμόνων;

² Πιο σπουδαίο απ’ αυτό είναι ότι το Βιβλίο της ιερής αληθείας, η θεόπνευστη Γραφή, μας δίνει συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά μ’ αυτούς τους δαίμονες και τον αρχηγό τους, Σατανά τον Διάβολο. Το Βιβλίο αυτό μας προειδοποιεί εναντίον των μεθοδειών, των πονηρών ραδιουργιών και των υπούλων σχεδίων αυτών των κακεντρεχών, αοράτων πνευματικών προσώπων, που δεν είναι από σάρκα και αίμα. Οι άνθρωποι σήμερα, ακόμη και μέσα στον Χριστιανικό κόσμο, δεν παίρνουν στα σοβαρά τη συμβουλή που έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος για όλους τους Χριστιανούς στην επιστολή του προς την εκκλησία της Εφέσου, λέγοντας:

³ «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του Διαβόλου διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»—Εφεσ. 6:11, 12.

 4. (α) Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια όσον αφορά τη διοργανωτική δραστηριότητα του Σατανά, και γι’ αυτό πώς απεκάλεσαν τον Σατανά ο Ιησούς και ο Παύλος; (β) Πώς αντιδρούν οι ανθρώπινοι άρχοντες όταν τους κατατάσσουν σε τέτοια συντροφιά, και όμως ποιος τους έθεσε εκεί;

⁴ Συλλαμβάνομε την έννοια αυτών των λόγων; Αυτό σημαίνει ότι Σατανάς ο Διάβολος έχει μια αόρατη, υπερανθρώπινη οργάνωσι. Σημαίνει ότι έχει οργανώσει τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις στα επουράνια σε «αρχές,» σε «εξουσίες,» σε «κοσμοκράτορες του σκότους.» Αυτή η αόρατη ωργανωμένη δύναμις είναι ισχυρότερη από την κομμουνιστική ομάδα εθνών με την τεράστια στρατιωτική τους δύναμι. Είναι ισχυρότερη από την πλούσια δημοκρατική ομάδα εθνών με όλη τους τη στρατιωτική ισχύ. Ο Ιησούς Χριστός, που πρέπει να γνωρίζη καλύτερα, ωνόμασε τον Διάβολο, τον Σατανά, «άρχοντα του κόσμου τούτου.» Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ωνόμασε τον Σατανά «θεόν του αιώνος τούτου.» (Ιωάν. 12:31·14:30· 16:11· 2 Κορ. 4:4) Οι επίγειες κυβερνήσεις θα ήθελαν να μας φιμώσουν επειδή το λέμε αυτό διότι το θεωρούν υποτιμητικό γι’ αυτές, αλλ’ εμείς απλώς παραθέτομε αυτά που ο Ιησούς Χριστός και ο απόστολός του Παύλος λέγουν στις σελίδες της Αγίας Γραφής. Δεν τους αρέσει να δείχνεται από τον Λόγο του Θεού ότι έχουν τέτοια συντροφιά, αλλά δεν τους θέσαμε εμείς εκεί. Εξ άλλου, αν δεν τάσσωνται υπέρ της θείας κυριαρχίας από τον Ιεχωβά Θεό, πού αλλού μπορούν να βρουν τους εαυτούς των;

ΠΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ Η ΘΕΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 5. (α) Μέσω τίνος εκδηλώνεται η θεία κυριαρχία σήμερα; (β) Την εποχή που ήταν ο Ιησούς στη γη ποιο ζήτημα αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι, και ποιο πρόβλημα έπρεπε να λύσουν;

⁵ Πώς εκδηλώνεται σήμερα η θεία κυριαρχία, ώστε να γνωρίζωμε αν είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Η θεία κυριαρχία ασκείται σήμερα μέσω της βασιλείας του πιστού, ουρανίου Υιού του, του Ιησού Χριστού. Όπως ο αρχαίος Ιώβ στη χώρα της Ουζ, ο Ιησούς Χριστός ως τέλειος άνθρωπος από αίμα και σάρκα στη γη, υπέμεινε τις μεγαλύτερες δοκιμασίες στα χέρια του Διαβόλου και των ανθρωπίνων οργάνων του στη γη. Έτσι απέδειξε την απόλυτα αδιάρρηκτη ακεραιότητά του στον Ιεχωβά Θεό ως τον Θείον Άρχοντα. Ο Ιώβ δεν πέθανε στα χέρια Σατανά του Διαβόλου. Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός πέθανε με σκληρό θάνατο στα χέρια του όχλου του Διαβόλου στη γη. Αυτό έλαβε χώραν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και των Ρωμαϊκών επαρχιών της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας συμμετέσχον σ’ αυτό, διότι το ζήτημα που αντιμετώπιζαν τότε αυτοί οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ήταν η Θεία κυριαρχία μέσω του Μεσσία του Ιεχωβά Θεού. Το μεγάλο πρόβλημα που είχαν να λύσουν αυτοί οι άνθρωποι που περίμεναν τον Μεσσία του Ιεχωβά ήταν αυτό: Είναι ο Ιησούς, ο απόγονος του Δαβίδ, ο προ πολλού υποσχεμένος Μεσσίας ή όχι;

 6. (α) Πώς παραβάλλονται αυτά που είπε και έκαμε ο Ιησούς με αυτά που οι άνθρωποι περίμεναν να κάμη ο Μεσαίας; (β) Σε ποιον απέβλεπαν οι άνθρωποι για τη λύσι του Μεσσιανικού προβλήματος, και με ποια κατηγορία παρέδωσαν τον Ιησού σ’ ένα ειδωλολάτρη κυβερνήτη;

⁶ Τα πράγματα που ο Ιησούς είπε και τα θαύματα που έκαμε από τον καιρό του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως τον θάνατό του τριάμισυ χρόνια αργότερα, δεν ήσαν τα πράγματα που οι άνθρωποι, που έτρεφαν τη Μεσσιανική ελπίδα, περίμεναν να πη και να κάνη ο Μεσσίας. Αυτοί περίμεναν απλώς ότι ο Μεσσίας θα τους απελευθέρωνε από την Εθνική ή μη Ιουδαϊκή κυριαρχία και θα έκανε τη γη τους μια ευημερούσα χώρα και το έθνος τους το πρώτο έθνος στη γη στο οποίο θα συνέρρεαν τα έθνη· το πρόβλημα δεν ήταν απλώς κυβερνητικό, αλλά κυρίως θρησκευτικό. Ο λαός απέβλεπε στους θρησκευτικούς του ηγέτας να τον κατευθύνουν στη λύσι του προβλήματος. Αυτοί οι ηγέται έλαβαν την απόφασι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Εθεώρησαν τον Ιησού ως ένα βλάσφημο εναντίον του Θεού, ένα ψευδόχριστο. Εν τούτοις, για να μη παρεμποδισθούν στο να επιτύχουν να τον φονεύσουν, τον παρέδωσαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο. Με ποια κατηγορία; Με την κατηγορία ότι ήταν ένας στασιαστής, που ισχυριζόταν ότι ήταν βασιλεύς, όχι ο βασιλεύς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά ο δικός τους βασιλεύς, ο Βασιλεύς του Ιουδαϊκού έθνους. Έτσι προσποιήθησαν ότι υποστήριζαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ότι προστάτευαν τα συμφέροντά της, έστω κι’ αν αυτή ήταν ειδωλολατρική.

 7. (α) Ποιον ισχυρίζονταν οι άνθρωποι μπροστά στον Πιλάτο ότι υποστηρίζουν, υποτιμώντας τον Πιλάτο; (β) Ενεργώντας έτσι, ποια στάσι, έπαιρναν οι άνθρωποι όσον αφορά τη θεία κυριαρχία, σύμφωνα με το εδάφιο Ιακώβου 4:4;

⁷ Όταν ο Κυβερνήτης Πιλάτος εκδηλώθηκε υπέρ της απελευθερώσεως του Ιησού διότι δεν ήταν άξιος θανάτου, ο λαός οδηγούμενος από τους αρχιερείς του παρίσταναν ότι ήσαν φίλοι του Τιβερίου Καίσαρος και ότι ο Πιλάτος δεν ήταν φίλος του. Το Βιβλικό υπόμνημα μάς λέγει: «Έκτοτε εζήτει ο Πιλάτος να απολύση αυτόν οι Ιουδαίοι όμως έκραζον λέγοντες, Εάν τούτον απολύσης δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:12) Έτσι το ζήτημα μετεβλήθη σε πολιτικό, και εκείνοι οι άνθρωποι μιλούσαν κι’ ενεργούσαν ως φίλοι—του Θεού ή του ειδωλολάτρου Καίσαρος, ενός θείου άρχοντος ή ενός ανθρωπίνου άρχοντος; Δεν μπορούσαν να είναι φίλοι του Θεού και του Καίσαρος συγχρόνως, έστω κι’ αν ισχυρίζονταν ότι ο Ιησούς ήταν ένας ψευδομεσσίας ή Ψευδόχριστος. Πρέπει να εμμείνωμε στον θεόπνευστο κανόνα, όπως εγράφη στην Ιερουσαλήμ μερικά χρόνια αργότερα: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Έτσι προσπαθώντας να υποστηρίζουν τον ειδωλολάτρη Καίσαρα σ’ αυτό το ζήτημα του Μεσσία ή Χριστού, έδειχναν εκείνοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ότι ήσαν φίλοι της θείας κυριαρχίας;

 8. Πώς έδειξαν τότε οι άνθρωποι ότι ήσαν υπέρ της ειδωλολατρικής ανθρώπινης κυριαρχίας και εναντίον της θείας κυριαρχίας;

⁸ Τελικά ο λαός εζήτησε την τακτοποίησι του ζητήματος, όταν εκραύγασαν να σταυρωθή ο Ιησούς, και ο Πιλάτος αντέκρουσε λέγοντας: «Τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Εδώ απέρριψαν οριστικά τον Ιησού ως τον Μεσσιανικό βασιλέα, διότι, σύμφωνα με το υπόμνημα, «απεκρίθησαν οι αρχιερείς, Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι εδώ εξέλεξαν μια ειδωλολατρική ανθρώπινη κυριαρχία. Αναπόφευκτα αυτό τους έθεσε εναντίον της θείας κυριαρχίας.

 9. (α) Ως απόδειξι ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, τι έκαμε ο Θεός την τρίτη ημέρα; (β) Τώρα στον κατάλληλο καιρό, ποιος παρουσιάζεται σ’ όλο τον κόσμο ως Μεσσιανικός Βασιλεύς, και τι είδους είναι, η κυριαρχία του;

⁹ Όλα τα καταγραφέντα γεγονότα δείχνουν ότι ο Ιησούς εξεπλήρωσε τις Βιβλικές προφητείες σχετικά με τον υποσχεμένο Μεσσία ή Χριστό. Γι’ αυτό ο Παντοδύναμος Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς την τρίτη μέρα και τον εξύψωσε στα δεξιά Του στον ουρανό. Τώρα είναι ο ουράνιος Μεσσίας ή Χριστός. (Πράξ. 1:1 έως 2:36· 13:26-39· 1 Πέτρ. 3:18-22) Και τώρα, δεκαεννέα αιώνες αργότερα, όπως ακριβώς ο Κυβερνήτης Πιλάτος παρουσίασε τον Μεσσία στους εορταστάς του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ το έτος 33 μ.Χ. έτσι και σήμερα ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά παρουσιάζει τον Μεσσία του ή Χριστό σ’ όλο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Είναι καιρός γι’ αυτό. Η μακρά χρονική περίοδος που αναφέρεται ως «οι καιροί των Εθνών» ή «οι προσδιωρισμένοι καιροί των Εθνών» έληξαν το δέκατο τέταρτο έτος του εικοστού αιώνος μας, το έτος που σημειώθηκε με την έκκρηξι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (Λουκ. 21:24· Δαν. 4:16, 23, 25) Η βασιλεία του βασιλικού οίκου του Βασιλέως Δαβίδ που είχε ανατραπή από τις ειδωλολατρικές στρατιές της Βαβυλώνος το 607 π.Χ. αποκαταστάθηκε, όχι στη γη ως ανθρώπινη κυριαρχία, αλλά στους ουρανούς στα χέρια του αληθινού Μεσσία, του Χριστού του Κυρίου Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά.

10. (α) Από το 1914 μ.Χ. ποια λόγια ακούμε δια πίστεως να ηχούν από τον ουρανό σχετικά με τις βασιλείες του κόσμου; (β) Πώς έδειξε ο Χριστιανικός κόσμος με τους παγκοσμίους πολέμους και με το να είναι μέλος στα Ηνωμένα Έθνη ότι είναι υπέρ της ανθρωπίνης κυριαρχίας;

¹⁰ Δια πίστεως τ’ αυτιά μας μπορούν να ακούνε, από το 1914 μ.Χ., τις φωνές στον ουρανό να λέγουν δυνατά τους λόγους που αναγράφονται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλ. 11:15) Αυτή η «βασιλεία του Κυρίου ημών και του Χριστού του» δεν εννοεί τον Χριστιανικό κόσμο—απολύτως όχι! Εννοεί την ουράνια βασιλική κυβέρνησι του Μεσσία ή Χριστού που εχρίσθη από τον Κύριο Ιεχωβά Θεό να ενεργή εκ μέρους Του στη διακυβέρνησι όλων των λαών της γης. Σύμφωνα με το θρησκευτικό του όνομα ο Χριστιανικός κόσμος θα έπρεπε να είναι υπέρ αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, είναι όμως; Μετά το τέλος των καιρών των εθνών το 1914, αγωνίσθηκε ο Χριστιανικός κόσμος υπέρ αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας των ουρανών, ή υπεστήριξε την ιδέα της κοσμοκρατορίας με ανθρώπινη κυριαρχία; Κυττάξτε την Κοινωνία των Εθνών και τα σημερινά Ηνωμένα Έθνη, και τα δυο τα δημιούργησε, τα προήγαγε και τα υποστηρίζει σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος. Τάσσονται αυτές οι οργανώσεις υπέρ της θείας κυριαρχίας μέσω της Μεσσιανικής βασιλείας των ουρανών ή τάσσονται υπέρ της ανθρώπινης κυριαρχίας; Τι λέγουν σε απάντησι τα μισά και πλέον από τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών που δεν ομολογούν ότι είναι Χριστιανικά έθνη; Λέγουν, ‘Όχι! Η οργάνωσις των Ηνωμένων Εθνών δεν υποστηρίζει τη θεία κυριαρχία μέσω της ουράνιας Μεσσιανικής βασιλείας! Υποστηρίζει την ανθρώπινη κυριαρχία όλης της γης. Εμείς οι άνθρωποι πρόκειται να την κυβερνήσωμε με μορφές κυβερνήσεων της δικής μας εκλογής.’ Λογικά, επομένως, ο Χριστιανικός κόσμος, με το να ανήκη στα Ηνωμένα Έθνη, υποστηρίζει την ανθρώπινη (όχι τη θεία) κυριαρχία.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

11. Όσον αφορά την πορεία του από το τέλος του 1 Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, γιατί ο Χριστιανικός κόσμος δεν δικαιολογείται να έχη άγνοια, και επομένως πρέπει οι άνθρωποι ν’ αποβλέπουν σ’ αυτόν για ορθή καθοδήγησι όσον αφορά την εκλογή της κυριαρχίας;

¹¹ Ο Χριστιανικός κόσμος διέψευσε το όνομά του και δεν υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτό. Ήδη από το κρίσιμο εκείνο έτος 1914, και ιδιαίτερα από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, έχει διακηρυχθή η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού ως κυβέρνησις εγκαθιδρυμένη στους ουρανούς. Αυτό έγινε ως εκπλήρωσις των λόγων του Ιησού Χριστού για το σημείο με το οποίον θα αναγνωριζόταν η «συντέλεια του αιώνος,» δηλαδή: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Το ότι ο Χριστιανικός κόσμος είναι ενήμερος του κηρύγματος αυτού του «ευαγγελίου» αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αντετάχθη σ’ αυτό ως το σημείο να καταδιώξη και να προγράψη τους κήρυκες αυτού του «ευαγγελίου.» Συνεπώς, η εκ μέρους του Χριστιανικού κόσμου εκλογή της ανθρώπινης κυριαρχίας μαζί με τις μη Χριστιανικές κυβερνήσεις της γης δεν έγινε εν αγνοία και χωρίς να έχουν την Αγία Γραφή. Ένεκα τούτου, το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί ν’ αποβλέπη ασφαλώς στον Χριστιανικό κόσμο για να τους οδηγήση να κάμουν την ορθή εκλογή, απ’ όσο μπορούσαν οι Ιουδαίοι ν’ αποβλέπουν στους ιερείς των και τους ραββίνους των πριν από δεκαεννέα αιώνες.

12. Ποιο είναι το πιο σπουδαίο ζήτημα σήμερα, και γιατί είναι πολύ επείγον να κάμωμε εκλογή σήμερα;

¹² Το πιο σπουδαίο επίμαχο ζήτημα σήμερα δεν είναι, ο Κομμουνισμός ή η καπιταλιστική δημοκρατία—πιο θα κυριαρχήση; διότι αυτές οι παρατάξεις είναι και οι δυο απλώς μορφές ανθρώπινης κυριαρχίας. Μάλλον το ζήτημα είναι: Ανθρώπινη κυριαρχία με ανθρώπους που είναι ατελείς, αμαρτωλοί, θνητοί και σε διαφωνία με τον Ιεχωβά Θεό, ή θεία κυριαρχία με τη Μεσσιανική Βασιλεία του αναστημένου Ιησού, του Αμνού του Θεού που πέθανε θυσιαστικά για όλο το ανθρώπινο γένος; Σήμερα η εκλογή που πρέπει να γίνη είναι πιο επείγουσα απ’ όσο ήταν πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, όταν ο Ιησούς Χριστός παρουσιάσθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο στο πλήθος των εορταστών του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα εμείς είμεθα πολύ κοντά στο τέλος της συντελείας του αιώνος.» Η ανθρώπινη κυριαρχία από ατελείς, αμαρτωλούς και θνητούς ανθρώπους πλησιάζει ν’ απομακρυνθή από το πρόσωπο της γης στη μεγαλύτερη «θλίψη» της ανθρωπότητος που προελέχθη στην προφητική Βίβλο.

13. Γιατί δεν κάνει κανένα καλό στον άνθρωπο το να συνεχίση να εναντιώνεται στη θεία κυριαρχία, και τι είναι, εκείνο που κάνει το ζήτημα σήμερα πολύ πιο σοβαρό για τους εναντιουμένους;

¹³ Δεν μας ωφελεί και δεν θα καταλήξη σε επιτυχία, το να εναντιωνώμεθα και να είμεθα εναντίον της θείας κυριαρχίας. Η κυριαρχία από τον Παντοδύναμο ρυθμιστή του τεραστίου «κατεστημένου,» του οποίου η γη αποτελεί ένα ελάχιστο μόριο, θα έλθη οπωσδήποτε και θα επικρατήση σ’ ολόκληρη τη γη. Αυτό που κάνει το ζήτημα τόσο σοβαρό είναι ότι εκείνοι σήμερα που εξακολουθούν να είναι όχι υπέρ, αλλ’ εναντίον της θείας κυριαρχίας θα καταστραφούν ως εχθροί στη θλίψι με την οποία τελειώνει αυτό το σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 24:21, 22· Δαν. 2:44.

14. (α) Η εκλογή της ανθρωπίνης κυριαρχίας σημαίνει εκλογή ποιας άλλης κυριαρχίας επίσης, και τι θα συμβή σ’ αυτή την τελευταία κυριαρχία; (β) Τι δεν σημαίνει η εκλογή της αιωνίας θείας κυριαρχίας όσον αφορά την στάσι μας απέναντι στις παρούσες ανθρώπινες κυβερνήσεις και άλλους θεσμούς;

¹⁴ Ας μη παραβλέπωμε αυτό το δυσάρεστο γεγονός. Η εκλογή υπέρ της ανθρωπίνης κυριαρχίας

Το Μεγάλο Ζήτημα—Είμεθα Υπέρ ή Εναντίον της Θείας Κυριαρχίας;

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ των τελευταίων πέντε μηνών εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αντιμετώπισαν καθαρά αυτό το ζήτημα στη σειρά των τετραημέρων συνελεύσεων περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θεία Κυριαρχία.» Εκθέσεις που υπάρχουν από 152 συνελεύσεις δείχνουν ότι ως τώρα έχουν παρευρεθή 1.246.419, και πολλές συνελεύσεις ακόμη πρόκειται να λάβουν χώρα. Τελικά ολόκληρος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους θ’ αναγκασθή ν’ αντιμετωπίση αυτό το ζήτημα, με αποτέλεσμα τη ζωή ή τον θάνατο, ανάλογα με την εκλογή τους.

Αν δεν το έχετε κάμει ήδη, αργά η γρήγορα και σεις επίσης οφείλετε ν’ αντιμετωπίσετε το ίδιο μεγάλο ζήτημα. Επομένως, αυτή η σύντομη έκθεσις όσον αφορά το τι έχει λεχθή σ’ αυτές τις συνελεύσεις θ’ αποδειχθή πολύ ωφέλιμη στο να σας βοηθήση ν’ αποφασίσετε.

Το ζήτημα στην πραγματικότητα δεν είναι, ένα νέο ζήτημα που αντιμετωπίζομε σήμερα για πρώτη φορά. Αυτό είχε τονισθή την πρώτη ημέρα της συνελεύσεως στην ομιλία που έφερε τον τίτλο «Θεία Κυριαρχία—Είμεθα Υπέρ ή Εναντίον της;»

Αυτή η βασική ομιλία έδειχνε ότι η εχθρότης στη θεία κυριαρχία είχε την αρχή της στο αόρατο βασίλειο πριν από πολλές χιλιετηρίδες. Ένα πνευματικό ή αγγελικό πλάσμα έγινε μόνο του «Σατανάς» και «Διάβολος,» δηλαδή, «εναντιούμενος» και «Συκοφάντης» του Θεού. Ως αποτέλεσμα τούτου, όλοι εκείνοι οι οποίοι εναντιώνονται στη θεία κυριαρχία παίρνουν στάσι μαζί με τον Σατανά ή Διάβολο και δείχνουν ότι είναι όμοιοι με τους άλλους στασιαστάς, όπως ήταν ο Αδάμ και η Εύα, ο πρωτότοκος γυιος των Κάιν, οι απειθείς άγγελοι, οι οποίοι έζησαν ως σύζυγοι με γυναίκες πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό, και όπως ο μετακλυσμιαίος στασιαστής Νεβρώδ.

Σε οξεία αντίθεσι μ’ αυτούς τους στασιαστάς ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και αυτός επίσης ώφειλε ν’ αποφασίση αν ήταν υπέρ η εναντίον της θείας κυριαρχίας. Όταν προσεφέρθη σ’ αυτόν από τον Σατανά, τον «θεόν αυτού του συστήματος πραγμάτων,» η κυριαρχία επάνω στα βασίλεια αυτού του κόσμου, απέρριψε την προσφορά, λέγοντας: «Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.» (2 Κορ. 4:4· Ματθ. 4:10, ΜΝΚ) Σεις βλέπετε τον κόσμο και τις πολιτικές υποθέσεις του με τον ίδιο τρόπο που τα έβλεπε ο Ιησούς Χριστός;

ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΣΧΕΣΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Αυτές οι συνελεύσεις συγκέντρωσαν την προσοχή στην απόκτησι και διατήρησι καταλλήλου σχέσεως με τον Ιεχωβά με πλήρη αναγνώρισι της κυριαρχίας του. Η σπουδαιότης και το επείγον αυτού του ζητήματος είχε τονισθή στη βασική ομιλία, όταν έγινε η εξής δήλωσις:

«Εμείς σήμερα στεκόμεθα πολύ κοντά στο τέλος του ‘τερματισμού αυτού του συστήματος πραγμάτων.’ Η ανθρώπινη κυριαρχία από ατελείς, αμαρτωλούς και θνητούς ανθρώπους πρόκειται ν’ απομακρυνθή από το πρόσωπο της γης στη μεγίστη ‘θλίψι’ του ανθρωπίνου γένους που έχει προλεχθή στην προφητική Βίβλο.»

Γι’ αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ αναβάλουν το να λάβουν στάσι στο πλευρό της θείας κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει να πληροφορηθούμε όσον αφορά το θέλημα του Θεού και κατόπιν με επιμέλεια να το εφαρμόσωμε σε κάθε μορφή της ζωής. Σημαίνει διακράτησι ακεραιότητος, σημαίνει εκζήτησι πρώτον της βασιλείας του Θεού και της δικαιοσύνης του, καμμιά ανάμιξι στην ανθρώπινη πολιτική, αλλ’ ευπειθή διακήρυξι της βασιλείας του Θεού.

Σας έχει ωθήσει η θεία κυριαρχία ν’ αναλάβετε μια τέτοια ενέργεια; Φυσικά, υπάρχουν άλλα πράγματα που πρέπει να κάμη κανείς για να βρεθή σε κατάλληλη σχέσι με τον Θεό.

Αυτό είχε διασαφηνισθή στην ομιλία «Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας.» Έτσι απεδείχθη ότι τα άτομα πρέπει, να μετανοήσουν για τ’ αμαρτήματά των, να μεταστραφούν από την παλαιά πορεία της διαγωγής των και ν’ αφιερωθούν στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού για να κάμουν το θείο θέλημα. Αυτή η αφιέρωσις κατόπιν πρέπει να συμβολισθή με το εν ύδατι βάπτισμα. Έχετε κάμει σεις αυτό το βήμα;

Πολλά Γραφικά επιχειρήματα που υποστηρίζουν αυτά τα σημεία έχουν παραληφθή από την επιστολή του αποστόλου Παύλου στους Ρωμαίους. Τα εδάφια 8 έως 10 του κεφαλαίου 10 λέγουν:

«‘Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·’ τουτέστιν ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»

Ο απόστολος Παύλος και οι σύντροφοι του ιεραπόστολοι του πρώτου αιώνος έφεραν τον «λόγον» ή το άγγελμα για τον Θεό και τον Χριστό του πολύ κοντά στους ανθρώπους. Και πολλοί απ’ αυτούς, με τη σειρά τους, μπορούσαν να επαναλάβουν αυτόν τον «λόγον.» Επίσης, είχαν δεχθή με πίστι ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Κύριος και ότι ο Θεός είχε εγείρει αυτόν εκ νεκρών. Σε αρμονία μ’ αυτό εγκατέλειψαν την παλαιά λατρεία των και αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά.

Αληθεύει εξίσου και σήμερα ότι εκείνοι που αφιερώνονται πρέπει να ωθούνται από καρδιά γεμάτη από αγάπη και εκτίμησι να κάμουν μια δημοσία διακήρυξι και ομολογία, ή αναγνώρισι, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος των. Αναγνωρίζοντας τον Ιησού ως Κύριο τους, αναγνωρίζουν επίσης ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Κτήτωρ των.

Πώς αυτό; Αλλά δεν είναι αυτό που έχει κάνει το υπόδειγμά των ο Ιησούς Χριστός; Ναι, απαρνήθηκε τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας την κυριότητα του Ιεχωβά επάνω του. Είπε επίσης στους ακολούθους του να παραδώσουν ομοίως τον εαυτό τους στην κυριότητα του Ιεχωβά Θεού. Όταν το κάμουν αυτό, τότε, σε απομίμησι του Ιησού, βαπτίζονται.—Μάρκ. 8:34· Ματθ. 3:13-17.

Ίσως όμως να ρωτήσετε, ‘Πότε ένα άτομο κάνει «ομολογία προς σωτηρίαν,» αναγνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό ως Κύριο του και τον Ιεχωβά ως Κτήτορά του;’ «Αυτή η ομολογία ή αναγνώρισις,» είπε ο ομιλητής, «είναι εκείνο που κάνομε προφορικά στον Χριστιανό διάκονο, ο οποίος επισκοπεί το εν ύδατι βάπτισμα.» Στη σειρά των συνελεύσεων αυτού του έτους, 29.087 άτομα έχουν ως τώρα αναγνωρίσει αυτή τη θεία κυριαρχία με το να βαπτισθούν. Αλλ’ αυτό δεν είναι το τέλος του ζητήματος, διότι, όπως ετόνισε ο ομιλητής, ύστερ’ από το βάπτισμα το αφιερωμένο άτομο συνεχίζει την ομολογία του με το να δίνη σχόλια στις Χριστιανικές συναθροίσεις και με το να συμμετέχη στη δημοσία διακήρυξι της Βιβλικής αλήθειας.

ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΙΣ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗΣ ΣΧΕΣΕΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

Άλλα μέρη αυτού του εξόχου προγράμματος της συνελεύσεως ετόνιζαν τι πρέπει, να κάνη κανείς για να παραμείνη ένας επιδοκιμασμένος δούλος του Θείου Κυριάρχου, Ιεχωβά.

Σχετικά μ’ αυτό, υπήρχε ένα δράμα με τον τίτλο. «Υπηρετείτε τον Ιεχωβά Ολοψύχως,» που έδειχνε την ανάγκη να είναι κανείς ολοκληρωτικά πλήρως αφοσιωμένος στον Ιεχωβά για να διακρατήση μια ορθή σχέσι μαζί του. Αυτή η ομιλία περιέγραφε ότι ένας μπορεί να έχη καλή καρδιά στην αρχή, και ωστόσο να χάση τη θεία εύνοια λόγω αποτυχίας να χρησιμοποιήση την ψυχή του (κάθε ίνα της υπάρξεώς του) καθώς και τη δύναμί του στην υπηρεσία του Ιεχωβά στο πλήρες. Η προειδοποίησις ήταν δυνατή: Αποφεύγετε να χρησιμοποιήτε τις δυνάμεις σας ασκόπως σε άκαρπες επιδιώξεις, αλλ’ αγωνίζεσθε πάντοτε να είσθε φιλόπονοι στην εκτέλεσι της Χριστιανικής διακονίας σας μ’ ένα καλό τρόπο.

Ένα άλλο μέρος του προγράμματος ετόνιζε ότι πρέπει να υπηρετούμε τον Ιεχωβά, όχι με μια ωρισμένη χρονολογία υπ’ όψιν, αλλά με την αιωνιότητα υπ’ όψιν. Σ’ αυτή την ομιλία, «Υπηρετείτε με την Αιωνιότητα υπ’ Όψιν» ο ομιλητής ετόνισε το ζήτημα του με τη βοήθεια ενός παραδείγματος. ‘Το παρόν,’ είπε, ‘είναι σαν μισή ίντσα επάνω σ’ ένα κανόνα μετρήσεως που έχει μήκος χιλιάδων μιλίων. Ώστε μη ζήτε μόνο για το παρόν, για την μισή ίντσα μιας δυνατής αιωνίου υπάρξεως!’

Πόσο ενθουσιασμένο έμεινε το ακροατήριο σ’ αυτές τις συνελεύσεις όταν παρακολουθούσε να εκτυλίσσεται το συγκινητικό δράμα του Ιωσήφ και των ετεροθαλών αδελφών του! Εκεί έβλεπε κανείς να περιγράφεται η ανάγκη να καλλιεργή την ευσεβή ιδιότητα του ελέους. Ο Ιωσήφ, όπως θα ενθυμούμεθα, δοκίμασε τη στάσι των ετεροθαλών αδελφών του προτού αποκαλύψη την ταυτότητα του και χορηγήση σ’ αυτούς σπλαγχνική συγχώρησι. Αυτό το παράδειγμα περιέγραψε καλά τη διαφορά μεταξύ του να είναι κανείς ελεήμων και του να είναι ανεκτικός, μεταξύ του να είναι κανείς συγχωρητικός και του να δικαιολογή ή ν’ ανέχεται τις παραβάσεις. Κατόπιν εφαρμόζοντας αυτές τις Βιβλικές αρχές σε μια σύγχρονη περίπτωσι που περιελάμβανε ένα δύστροπο έφηβο υιό, έδειξε ότι ένας πατέρας μπορεί και πρέπει να συγχωρή τα τέκνα του, αλλά δεν μπορεί και ούτε πρέπει να ανέχεται τις κακές πράξεις των. Πρέπει να φροντίση ώστε τα τέκνα του να διορθωθούν, ώστε να μη βρεθούν αναμεμιγμένα σε σοβαρότερες παραβάσεις.

Η ταπεινοφροσύνη, που είναι επίσης μια ιδιότης αναγκαία για να παραμείνη κανείς στην επιδοκιμασία του Θεού, ήταν το θέμα ενός άλλου δράματος που έγινε ευπρόσδεκτο σ’ αυτές τις συνελεύσεις περιφερείας. Ο τίτλος του ήταν «Ζώσθητε Ταπεινοφροσύνη,» έδειχνε τη σπουδαιότητα του ν’ απαλλαγή κανείς από υπερηφάνεια ή υψηλοφροσύνη και να γίνη πραγματικά ταπεινός. Αυτό είχε περιγραφή στα Βιβλικά χρόνια από τον υπερήφανο αρχηγό των Συριακών στρατευμάτων Νεεμάν. Για να θεραπευθή από τη λέπρα του ώφειλε να δείξη πίστι και να υπακούση ταπεινά στις οδηγίες του υπηρέτου του Ελισσαιέ να λουσθή επτά φορές στον Ιορδάνη Ποταμό. Η ταπεινοφροσύνη φέρνει μεγάλες ευλογίες που ένας υπερήφανος δεν μπορεί ποτέ ν’ απολαύση—αυτό ήταν το μάθημα που διδάχθηκαν εκείνοι που παρακολούθησαν το δράμα.

Ακόμη μια άλλη ιδιότης αναγκαία γι’ αυτούς που θέλουν να παραμείνουν στην εύνοια του Θεού είναι η πιστότης. Αυτό είχε τονισθή στην ομιλία «Εκείνο που Απαιτείται Είναι να Ευρεθούμε Πιστοί,» και ήταν πολύ βοηθητικό δείχνοντας την κατάλληλη εκτίμησι των πραγμάτων. Όπως είπε ο ομιλητής: ‘Ο Θεός μπορεί να δώση ικανότητα στον καθένα, ή μπορεί ν’ αυξήση την ικανότητα κάποιου. Αλλά η πιστότης εκτιμάται απ’ Αυτόν, διότι αυτή είναι κάτι που πρέπει το ίδιο το άτομο να καλλιεργήση. Ένα άτομο με πιστή καρδιά είναι ένα άτομο που μπορεί να χρησιμοποιήση ο Θεός για οποιοδήποτε σκοπό επιθυμεί.’

Η αγάπη και το μίσος ήσαν δύο άλλες ιδιότητες για τις οποίες ελέχθησαν πολλά, και ο Χριστιανός είναι ανάγκη να έχη και τις δύο για ν’ απολαμβάνη τη θεία επιδοκιμασία. Σ’ αυτή την ομιλία, «Οι Θεοειδείς Ιδιότητες της Αγάπης και του Μίσους,» τονίσθηκε ότι πρέπει κανείς ν’ αγαπά τα πράγματα που αγαπά ο Θεός. Εξ άλλου, οφείλει να μισή επίσης εκείνα που Αυτός μισεί, περιλαμβανομένης της πορνείας, μοιχείας, χαλαρής διαγωγής, συκοφαντίας, σπερμολογίας και των δεδηλωμένων εχθρών του Θεού. Η θεοσεβής αγάπη είναι μια ισχυρή δύναμις στο να κάνη κανείς το ορθό, ενώ το θεοσεβές μίσος προστατεύει ένα άτομο από το να περιπατή αντίθετα με τις οδούς του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 119:113· Παροιμ. 6:16-19.

«Εκτιμάτε τη Δύναμι της Προσευχής;» Αυτό ήταν το ερώτημα που απευθυνόταν σ’ εκείνους οι οποίοι αντιμετώπιζαν το ζήτημα της θείας κυριαρχίας σ’ αυτές τις συνελεύσεις. Η προσευχή έχει μια ωφέλιμη εσωτερική επίδρασι, διότι κρατεί τη διάνοια και την καρδιά εστραμμένες προς την ορθή κατεύθυνσι. Μας κάνει να αισθανώμεθα την ώθησι να περιπατούμε σε αρμονία με όσα παρακαλέσαμε τον Θεό. Αλλ’ αυτό δεν είναι με κανένα τρόπο το παν. Η ειλικρινής και εγκάρδια προσευχή σε αρμονία με το θέλημα του Θεού μπορεί να προκαλέση ενέργεια εκ μέρους του Θεού. Όταν αντανακλά γνήσιο και μεγάλο ενδιαφέρον, η προσευχή μπορεί να φανερώση τη διαφορά μεταξύ του τι κάνει ο Θεός και πότε το κάνει. Η προσευχή έχει δύναμι.—2 Κορ. 1:8-11· Εβρ. 13:18, 19· Ιακ. 5:16.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μια από τις πιο σημαντικές μορφές των συνελεύσεων περιφερείας αυτό το θέρος είχε σχέσι με την εσωτερική διάρθρωσι της οργανώσεως, δηλαδή με το εκκλησιαστικό σώμα των πρεσβυτέρων και τις ευθύνες των. Αν υπήρχε κάποιο μέρος στο πρόγραμμα που έδειχνε πώς λειτουργεί η θεία κυριαρχία μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά στη σύγχρονη εποχή, ήταν ακριβώς αυτό. Οι αλλαγές και τροποποιήσεις που είχαν τονισθή εδώ για τις τοπικές εκκλησίες κάνουν εκείνους που παρευρέθησαν να βλέπουν στα προσεχή χρόνια τις συνελεύσεις του 1972 ως ένα από τους μεγάλους σταθμούς στην προοδευτική πορεία του λαού του Κυρίου στη νέα τάξι κάτω από τη θεία κυριαρχία.

Πρακτικές μορφές της αναδιοργανώσεως είχαν τονισθή και επιδειχθή στη διάρκεια των τεσσάρων ημερών, δείχνοντας τις Γραφικές ευθύνες οι, οποίες βαρύνουν το σώμα των πρεσβυτέρων, και πώς τις εκτελούν για την ευλογία της εκκλησίας και τη δόξα του Θεού.

Παραδείγματος χάριν, όταν ένα άτομο έχη ένα προσωπικό πρόβλημα που υπερβαίνει τις δυνάμεις του να το υπερνικήση, σε ποιον πρέπει ν’ αποταθή για βοήθεια και συμβουλή; Σ’ έναν από τους πρεσβυτέρους στην εκκλησία, σ’ έναν ο οποίος έχει τα πνευματικά προσόντα και την ικανότητα να δίνη σοφή συμβουλή και ορθή οδηγία. Ένας τέτοιος πρεσβύτερος, τονίσθηκε είναι ένας επίσκοπος που διορίζεται από το άγιο πνεύμα ‘δια να ποιμαίνη την εκκλησίαν του Θεού.’ Κι’ έτσι, σαν ένας στοργικός ποιμήν ο πρεσβύτερος τον οποίον συμβουλεύεται κανείς προσφέρει όλη τη στοργική και γεμάτη ενδιαφέρον βοήθεια, ώστε εκείνος που έχει το πρόβλημα να μπορή να αναπροσαρμόση τις σκέψεις του για ν’ αποφύγη να πέση σε κάποια σοβαρή παράβασι.—Πράξ. 20:28· Γαλ. 6:1.

Αν όμως κάποιος αμαρτάνη εξακολουθητικά, δείχνοντας επανειλημμένως και εκουσίως ανυπακοή στους δίκαιους νόμους του Θεού και είναι από εκείνους οι οποίοι ομολογούν ότι έχουν παραδώσει τον εαυτό τους στην κυριότητα του Ιεχωβά, τότε τι γίνεται; Το πρόγραμμα έκαμε πολύ σαφές ότι σε μια τέτοια περίπτωσι οι πρεσβύτεροι που αποτελούν την εκκλησιαστική επιτροπή θα διορθώσουν και θα ξερριζώσουν το κακό. Αυτή είναι μια ευθύνη που οφείλουν να εκπληρώσουν ενώπιον του Θείου Κυριάρχου της Χριστιανικής εκκλησίας. Μ’ αυτό τον τρόπο διατηρείται η καθαρότης, η αγνότης και η ακεραιότης της εκκλησίας, και η εκκλησία παραμένει κατάλληλη για να την χρησιμοποιή ο Ιεχωβά.

Οι παρευρεθέντες στη συνέλευσι αντιμετώπισαν αυτό το ζήτημα με τη μορφή μιας συζητήσεως που είχε τον τίτλο: «Μπορείτε να Δεχθήτε Συμβουλή Χωρίς Μνησικακία;» Αυτή η ομιλία απέδειξε ότι όταν κάποιος νουθετήται για να διορθωθή, πρέπει να τηρή ορθή στάσι απέναντι στη συμβουλή ή στη νουθεσία αν πρόκειται να συνεχίση ν’ απολαμβάνη την επιδοκιμασία του Θεού. Διότι η συμβουλή και η νουθεσία είναι, πράγματι εκφράσεις της αγάπης του Θεού. (Εβρ. 12:5-11) Αυτή η παρατήρησις που προκαλεί σκέψι είχε αναπτυχθή στη διάρκεια της συζητήσεως:

«Όταν κάποιος έχη στην καρδιά του τα καλύτερα συμφέροντα μας και επιθυμή να μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε μια πορεία η οποία θα καταλήξη σε συμφορά, και αυτό το άτομο έχει περισσότερη σοφία, περισσότερη πείρα και περισσότερη αντίληψι από μας, τότε η σοφή πορεία είναι να το ακούσωμε, δεν νομίζετε;»

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Από την αρχή ως το τέλος το πρόγραμμα ετόνιζε ότι κάθε μορφή της Χριστιανικής ζωής πρέπει να κατευθύνεται από την αναγνώρισι της θείας κυριαρχίας. Η εναρκτήριος ομιλία του εισηγητού της συνελεύσεως, «Να μη Ζούμε πια για τον Εαυτό μας,» το έκαμε αυτό πολύ σαφές.

Ο εισηγητής ρώτησε το ακροατήριο: ‘Σέβεσθε τις εντολές του Θεού με το να τις προσέχετε με όλη σας την καρδιά και να υπακούετε πάντοτε σ’ αυτές; Αφήνετε τον Λόγο του Θεού να σας κατευθύνη, όχι μόνο στα μεγάλα πράγματα, αλλά σε κάθε μορφή της ζωής σας;’ Ερευνητικά ερωτήματα πράγματι. Ο τρόπος με τον οποίον κυβερνά ο Θεός είναι η αγάπη. Δεν υπάρχει εξαναγκασμός, ούτε αυτό μας θέτει σε κατώτερη θέσι. Ο Ιεχωβά δείχνει εμπιστοσύνη στους δούλους του. Επειδή η κυριαρχία του βασίζεται στην αγάπη, στη δικαιοσύνη, στη σοφία, στην ισότητα και στο έλεος, οφείλομε ν’ ανταποκρινώμεθα με πρόθυμη υπακοή.

Όπως τονίσθηκε στην ομιλία «Έχετε Πραγματικά Γνωρίσει τον Θεό;,» υπάρχει μια ατομική, ολοκάρδια προσωπική ανταπόκρισις εκ μέρους εκείνων οι οποίοι, γνωρίζουν πραγματικά τον Ιεχωβά. Το να γνωρίση κανείς προσωπικά τον Ιεχωβά όπως είναι σημαίνει να γνωρίση τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του, την άποψί του στα διάφορα ζητήματα και τους τρόπους με τους οποίους ενεργεί. Αυτή η στενή γνωριμία μ’ αυτόν απαιτεί πλήρη εμπιστοσύνη και ελπίδα σ’ αυτόν. Το άτομο που πραγματικά γνωρίζει τον Θεό δεν θα επιτρέψη να τον απασχολούν αμφιβολίες για τους πιστούς πρεσβυτέρους, που αυτός διορίζει για να έχουν την ηγεσία στην εκκλησία, ούτε και για την οργάνωσι που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά. Ο Θεός της αγάπης δεν θα επιτρέψη ποτέ να συμβή πνευματική βλάβη στον αφιερωμένο λαό του για τον οποίο έχει πεθάνει, ο αγαπητός του Υιός.

Δεν υπάρχει καμμιά σχέσης που πρέπει να την διατηρή κανείς τόσο στοργικά όσο αυτή η προσωπική και στενή σχέσις που έχει κανείς με τον Θείο Κυρίαρχο ως επιδοκιμασμένος δούλος του. Εκείνοι που έχουν παρευρεθή σ’ αυτές τις συνελεύσεις ασφαλώς έχουν εντυπώσει αυτή την αλήθεια μέσα τους. Έχει τονισθή επίσης ότι όσο πιο γρήγορα αποκτήσουν οι άνθρωποι ακριβή γνώσι της Βιβλικής αληθείας τόσο καλύτερα είναι γι’ αυτούς προσωπικά. Προστατεύονται από το να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις των, τον χρόνο και τις ικανότητες τους σε μάταιες επιδιώξεις. Είναι πάρα πολύ επείγον ν’ αφοσιωθούν ολοκάρδια οι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού στο έργο του κηρύγματος της βασιλείας και της μαθητεύσεως. Εκείνο που το καθιστά ακόμη πιο επείγον τώρα είναι ότι σύντομα εκείνοι οι οποίοι δεν είναι πιστοί υποστηρικταί της κυριαρχίας του Ιεχωβά θα υποστούν αιώνια καταστροφή.

ΕΜΠΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΘΗΤΕΥΣΙ!

Προτού ο Ιεχωβά Θεός φέρη την καταστροφή όλων εκείνων οι οποίοι εναντιώνονται στην κυριαρχία του επιθυμεί παντού οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν το «ευαγγέλιον της βασιλείας.» Γι’ αυτό οι Μάρτυρες του σ’ όλη τη γη ενασχολούνται σ’ αυτό το μέγιστο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως που έχει γίνει ποτέ. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι μεγάλα πλήθη ανθρώπων με δίκαιη καρδιά έχουν ανταποκριθή, και με τη σειρά τους, συμμετέχουν τώρα σ’ αυτό το έργο, που αποτελεί απόδειξι της υποταγής των στην κυριαρχία του Θεού.

Αυτό το έργο του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως που κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ασφαλώς έλαβε μια μεγάλη ώθησι όταν, την πρώτη ημέρα της συνελεύσεως, ετέθη σε κυκλοφορία ένα νέο βιβλίο 192 σελίδων με τον τίτλο Οργάνωσις για Κήρυγμα και Μαθήτευσι. Την επομένη ημέρα της συνελεύσεως άλλες εκδόσεις ετέθησαν σε κυκλοφορία και έγιναν δεκτές με όμοιο ενθουσιασμό. Ήταν Η Γραφή στην Ομιλουμένη Αγγλική, μια νέα μετάφρασις του Στήβεν Τ. Μπάινγκτον, στην οποία το Εβραϊκό Τετραγράμματον αποδίδεται με συνέπεια ως «Ιεχωβά.» Επίσης ετέθη σε κυκλοφορία το 410 σελίδων βιβλίο Ο Παράδεισος Αποκαταστημένος για το Ανθρώπινο Γένος—Με τη Θεοκρατία!, που παρουσιάζεται στη σελίδα που περιέχει τον τίτλο ως «Μια Ματιά στην Εκπλήρωσι των Προφητειών του Αγγαίου και Ζαχαρία για την Αποκατάστασι, όπως αυτή είναι Δυνατή από την Πλεονεκτική Θέσι του Εικοστού Αιώνος.»

Ύστερ’ από την κυκλοφορία του βιβλίου Οργάνωσις, μια συζήτησις επάνω στη σκηνή ήγειρε μερικές πολύ ερευνητικές ερωτήσεις σχετικά με τα ελατήρια ενός ανθρώπου για τη συμμετοχή του σ’ αυτό το έργο που διέταξε ο Θεός. «Βλέπομε πώς αυτό το έργο σχετίζεται με το υπέρτατο ζήτημα της δικαιωματικής κυριαρχίας του Ιεχωβά; Βλέπομε πώς περιλαμβάνεται το όνομα του Θεού, και το μέρος που έχει η πρόθυμη υπακοή μας στη διεκδίκησι, και τον αγιασμό του ονόματος του Θεού;» Πώς θ’ απαντούσατε; Οι ακροαταί αντελήφθησαν ότι πρέπει να έχουν ορθό ελατήριο αν οι απαντήσεις των ήσαν ‘Ναι’ σ’ αυτά τα ερωτήματα.

Αν συμμετέχετε σ’ αυτό το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως μαζί με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τότε βοηθείτε άλλους ανθρώπους να έλθουν στο ναό της λατρείας του Θεού. Αλλά ποιος είναι αυτός ο ναός, εφόσον η Γραφή ομιλεί για πολλούς ναούς; Η συζήτησις «Η Σύναξις Όλων των Εθνών στον Ένα Ναό για Λατρεία» έδωσε μια ‘σε βάθος’ άποψι αυτού του ερωτήματος.

Εν πρώτοις τονίσθηκε ότι, αυτός ο ναός είναι το πνευματικό αγιαστήριο του Ιεχωβά Θεού. Στα «Άγια των Αγίων» αυτού του ναού, δηλαδή, στο ουράνιο μέρος όπου ο Θεός έχει την άγια διαμονή του, ο απόστολος Ιωάννης είδε την ‘κιβωτό της διαθήκης.’ (Αποκάλ. 11:19) Αυτή η κιβωτός εκπροσωπούσε την παρουσία του Θεού και σχετίζεται με την «νέα διαθήκη» του Θεού με τους ανθρώπους, η οποία διαθήκη ήλθε σε ύπαρξι το 33 μ.Χ. Όπως η σκηνή που είχαν οικοδομήσει οι Ισραηλίτες στην έρημο, και οι υλικοί ναοί που αργότερα ηγέρθησαν στο Όρος Μοριά, ο μεγάλος ναός του Θεού έχει επίσης ένα διαμέρισμα, τα «Άγια,» και αυλές.

Σύμφωνα με το εδάφιο Εβραίους 10:20, το καταπέτασμα των υλικών ναών που χώριζε το διαμέρισμα των Αγίων από τα Άγια των Αγίων, αντιπροσώπευε τη σάρκα του Ιησού. Εκείνος ο σαρκικός οργανισμός αποτελούσε ένα ‘φραγμό’ στο να εισέλθη στην ουράνια παρουσία του Θεού. Μόνο με το να πεθάνη ως άνθρωπος και ν’ αναστηθή ως πνεύμα μπορούσε να περάση αυτό τον φραγμό και να εισέλθη στα Άγια των Αγίων. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα που ήσαν έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα—το διαμέρισμα των Αγίων, η αυλή και το χάλκινο θυσιαστήριο—πρέπει ν’ αντιπροσωπεύουν πράγματα που βρίσκονται εδώ στη γη.

Το ακροατήριο ήταν ανυπόμονο να μάθη τι αντιπροσώπευαν τα Άγια, η αυλή και το χάλκινο θυσιαστήριο. Τα εδάφια Εβραίους 10:7-10 δείχνουν ότι το θυσιαστήριο αντιπροσωπεύει το «θέλημα» του Θεού, δηλαδή, την προθυμία του να δεχθή την τελεία ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Εφόσον ο Ιησούς παρουσιάσθηκε το 29 μ.Χ. για να θυσιασθή στον ωρισμένο καιρό του Θεού επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του, τότε ήταν ο καιρός που ήλθε σε ύπαρξι ο μεγάλος πνευματικός ναός του Θεού για πρώτη φορά. Η ουράνια διαμονή του Θεού έγινε τώρα όπως το διαμέρισμα των υλικών ναών που ελέγετο Άγια των Αγίων με το ότι ο Ιεχωβά ήταν τώρα πρόθυμος να εξευμενισθή με την τελεία θυσία του Αρχιερέως τού Ιησού Χριστού. Ώστε από το βάπτισμα του κι’ εμπρός, ο Ιησούς άρχισε να περπατή στην αντιτυπική ιερατική αυλή, και, πράγματι, επόπτευε στην ανθρώπινη θυσία του. Και ως ένας αποκυημένος από το πνεύμα Υιός του Θεού, προσηύχετο, αινούσε και υπηρετούσε τον Θεό, όπως οι τυπικοί ιερείς προσέφεραν θυμίαμα στο διαμέρισμα των Αγίων του υλικού ναού.

Ομοίως, οι αποκυημένοι από το πνεύμα ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού Χριστού υπηρετούν στην ιερατική αυλή του ναού του Θεού, απολαμβάνοντας μια ειδική στάσι ενώπιον του Θεού, επειδή υπολογίζονται ως δίκαιοι και αναμάρτητοι. Και η αποκυημένη από το πνεύμα κατάστασίς των ενώ βρίσκονται ακόμη εν σαρκί είχε εξεικονισθή από το διαμέρισμα των Αγίων στον τυπικό ναό που εσύχναζαν οι υφιερείς.

Ο ομιλητής έδειξε κατόπιν ότι αυτοί οι από το πνεύμα αποκυημένοι υιοί του Θεού, ως «πνευματικοί Ισραηλίται» δεν ήσαν οι μόνοι που βλέπομε να υπηρετούν στο ναό του Ιεχωβά σήμερα. Άνθρωποι κάθε είδους προσκαλούνται να προσέλθουν και να υπηρετήσουν σ’ αυτόν το ναό, όπως ακριβώς προείπε η Γραφή ότι θα συνέβαινε. (Ησ. 2:2, 3· Αποκάλ. 7:9, 15) Εκείνοι που ανταποκρίνονται έχουν το προνόμιο να λατρεύουν τον Ιεχωβά στη μη ιερατική αυλή, που παραβάλλεται με την «αυλή των εθνών» του ναού που είχε οικοδομήσει ο Βασιλεύς Ηρώδης.

Ώστε βλέπετε γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά παροτρύνουν όσο το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους να προσέλθουν στον πνευματικό ναό του Θεού. Γνωρίζουν ότι σύντομα όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν είναι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά θα καταστραφούν. Στην πραγματικότητα, η ουσία του αγγέλματος των περιελαμβάνετο στη δημόσια ομιλία για την οποία έγινε μεγάλη διαφήμισις και η οποία εδόθη ως αποκορύφωμα αυτών των συνελεύσεων των τεσσάρων ημερών: «Θεία Κυριαρχία—Η Μόνη Ελπίς Όλου του Ανθρωπίνου Γένους.» Έγινε σύσταση στον καθένα που ήταν παρών να πάρη μαζί του ένα ή δύο αντίτυπα της επίκαιρης ομιλίας.

Στο σύνολο, τι μεγαλειώδης ήταν αυτή η σειρά των συνελεύσεων περιφερείας! Πάρα πολλά πράγματα μάθαμε και πάρα πολλά παλαιά πράγματα έγιναν πιο σαφή. Πράγματι, ο Ιεχωβά άνοιξε το χέρι του και εξέχεε επάνω στο λαό του πολλές πλούσιες και ικανοποιητικές ευλογίες, που μια από τις μεγάλες ήταν η διευρυντική αντίληψις των αυξημένων ευθυνών που βαρύνουν τώρα το τοπικό σώμα των πρεσβυτέρων σε κάθε εκκλησία. Πράγματι, ο Ιεχωβά οδηγεί τον συνηγμένο λαό του σε μια ωργανωμένη κατάστασι με την οποία θα μπορέσουν να περάσουν από τον Αρμαγεδδώνα στη νέα τάξι του Θεού κάτω από τη θεία κυριαρχία. Ναι, θεία κυριαρχία! Είμεθα υπέρ αυτής και ελπίζομε ότι είσθε και σεις επίσης!

[Εικόνες στη σελίδα 27]

795.863 και πλέον άτομα που ενδιαφέρονται για τη θεία κυριαρχία παρακολούθησαν τις συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά σε 80 περίπου μεγάλες τοποθεσίες συνελεύσεων στη Βόρειο Αμερική

Κολοσσαίον Ντένβερ

Κολοσσαίον Ρίτσμοντ

Κολοσσαίον Σαμ Χούστον

Ιπποδρόμιο Χόθορν

Το Φόρουμ

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Το βιβλίο «Οργάνωσις» που ετέθη σε κυκλοφορία στις συνελέσεις, στρέφει την προσοχή στο μεγάλο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Στις συνελεύσεις έχουν βαπτισθή 29.087 για να συμβολίσουν την αφιέρωσί τους στον Ιεχωβά τον Θείο Κυρίαρχο

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς θεωρούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τη θανατική ποινή;—Η.Π.Α.

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά είναι προσκολλημένοι σ’ αυτά που παρουσιάζουν οι Άγιες Γραφές ως την άποψι του Θεού για τη θανατική ποινή. Αναγνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά Θεός, ως ο Δημιουργός του ανθρώπου, έχει το απόλυτο δικαίωμα να θέση νόμους στους οποίους πρέπει να υπακούση κανείς αν πρόκειται να συνεχίση ν’ απολαμβάνη ζωή. Συνεπώς, όταν ο Θεός καθορίζη ότι ωρισμένα άτομα είναι άξια θανατικής ποινής λόγω της επίμονης αμαρτωλής πορείας των, μπορεί αυτός δικαίως ν’ αφαιρέση τη ζωή τους. Δύο αξιοσημείωτα παραδείγματα τέτοιας θανατικής ποινής που εκτελέσθηκε από τον Θεό είναι η καταστροφή του απειθούς ανθρωπίνου γένους στον Κατακλυσμό και η μετέπειτα καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων.—2 Πέτρ. 2:5, 6.

Ως νομοθέτης, Κριτής και Υπέρτατος Κυρίαρχος, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί επίσης να αναθέση σε άλλους την εξουσία να εκτελέσουν παραβάτας του νόμου. Ύστερ’ από την εποχή του Νώε, παραδείγματος χάριν, εξουσιοδότησε ανθρώπους να επιβάλουν θανατική ποινή για εκούσιο φόνο. Διαβάζομε: «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» (Γεν. 9:6) Η ανθρώπινη εξουσία, με το να εκτελή τον φονέα, ενεργεί ως «Θεού υπηρέτης, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.»—Ρωμ. 13:4.

Φυσικά, μερικοί μπορεί ν’ αμφισβητήσουν αν ανθρώπινες εξουσίες μπορούν δικαιωματικά να εκτελούν άτομα για πράξεις που ο Λόγος του Θεού δεν προσδιορίζει ως θανάσιμες παραβάσεις. Αυτή είναι μια ευθύνη που οι κυβερνήσεις οφείλουν να φέρουν ενώπιον του Θεού. Αλλά δεν υπάρχει καμμιά Γραφική βάσις για να πη κανείς ότι οι κυβερνήσεις καταδικάζονται με το να επιβάλλουν την ποινή του θανάτου στους φονείς. Η άποψις του Θεού είναι ότι το άτομο που εσκεμμένα αφαιρεί τη ζωή κάποιου άλλου χάνει τη δική του ζωή. Σήμερα, όμως, πολλές κυβερνήσεις εγκαταλείπουν την άποψι του Θεού για τη θανατική ποινή, και αυτό χωρίς αμφιβολία συντελεί στην αύξησι του εγκλήματος και της βίας.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μπορεί ένας Χριστιανός να πληρώνη φόρους σε μια κυβέρνησι η οποία ενασχολείται σε πράξεις αντίθετες με τις πεποιθήσεις του»;—Η.Π.Α.

Η Γραφή δείχνει οριστικά ότι είναι κατάλληλο να πληρώνουν οι Χριστιανοί φόρους. Ο Ιησούς, όταν τον ερώτησαν αν είναι νόμιμο να πληρώνουν φόρους στον Καίσαρα ή όχι, απήντησε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:17, 21) Ο απόστολος Παύλος συζητώντας την υποταγή στις κυβερνητικές εξουσίες, έγραψε: «Είναι ανάγκη να υποτάσσησθε ουχί μόνον δια την οργήν [που απευθύνεται, εναντίον των παρανόμων ανθρώπων], αλλά και δια την συνείδησιν. Επειδή δια τούτο πληρώνετε και φόρους· διότι υπηρέται του Θεού είναι εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι. Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα, εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον.»—Ρωμ. 13:5-7.

Ούτε στα λόγια του Ιησού ούτε στα λόγια του αποστόλου Παύλου υπάρχει έστω και υπαινιγμός ότι, ο δούλος του Θεού έχει οποιαδήποτε ευθύνη όσον αφορά τη χρήσι που κάνουν οι κυβερνητικές εξουσίες με τα χρήματα των φόρων. Η κατάστασις αυτή παραβάλλεται με την πληρωμή ενός ηλεκτρολόγου, ή υδραυλικού ή άλλων εργατών οι οποίοι, προσφέρουν υπηρεσίες.

Οι κυβερνητικές εξουσίες είναι «υπηρέται του Θεού» με την έννοια ότι οι Χριστιανοί ωφελούνται από τις υπηρεσίες των, περιλαμβανομένων των υπηρεσιών του ταχυδρομείου, της προστασίας από πυρκαϊές, της προμηθείας νερού, της παιδείας, των μέσων μεταφοράς, της κατασκευής και συντηρήσεων οδών και λεωφόρων καθώς επίσης και της προστασίας με τα όργανα επιβολής του νόμου και με τα δικαστικά συστήματα. Ακόμη και όταν οι κυβερνήσεις ενασχολούνται σε πράξεις οι οποίες είναι αντίθετες με τις πεποιθήσεις ενός Χριστιανού, αυτός εξακολουθεί να ωφελήται απ’ αυτές τις υπηρεσίες.

Επίσης, όπως ετόνισε ο Ιησούς, το χρήμα ανήκει στον «Καίσαρα.» Αυτό οφείλεται στο ότι η κυβερνητική εξουσία εκδίδει τα χρήματα και καθορίζει μια ειδική αξία σ’ αυτά. Ώστε όταν η κυβέρνησις απαιτή μέρος αυτών των χρημάτων να επιστραφή για τις υπηρεσίες που αποδίδονται, ο Χριστιανός βρίσκεται κάτω από την υποχρέωσι να το κάμη αυτό.

Κυβερνήσεις που κάνουν κακή χρήσι της εξουσίας των θα δώσουν λογαριασμό στον Θεό.—Ρωμ. 12:19.

● Έγινε μήπως ο Ιησούς ακάθαρτος όταν ήγγισε μια νεκρή κόρη, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Ματθαίος 9:25, για να την αναστήση;—Αγγλία.

Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ένας Ισραηλίτης ο οποίος ήγγιζε ένα νεκρό ανθρώπινο σώμα γινόταν τελετουργικώς ακάθαρτος επί επτά ημέρες. Για να καθαρισθή και πάλι, ήταν ανάγκη να υποστή μια τελετή αγνισμού. Αυτό περιελάμβανε λούσιμο και πλύσιμο των φορεμάτων του την εβδόμη ημέρα.—Αριθ. 19:11-19.

Ο απόστολος Ματθαίος μάς λέγει ότι ένας Ιουδαίος άρχων, ονόματι Ιάειρος, ήλθε κάποτε στον Ιησού και του είπε για την θυγατέρα του η οποία ήταν άρρωστη και επρόκειτο να πεθάνη: «Η θυγάτηρ μου ετελεύτησε προ ολίγου· αλλά ελθέ και βάλε την χείρα σου επ’ αυτήν και θέλει ζήσει.» (Ματθ. 9:18) Οι αφηγήσεις των ευαγγελίων του Μάρκου και του Λουκά μας βεβαιώνουν ότι όταν έφθασε ο Ιησούς εκεί η κόρη ήταν νεκρή. «Ενώ αυτός ελάλει έτι, έρχονται από του αρχισυναγώγου, λέγοντες, Ότι η θυγάτηρ σου απέθανε τι πλέον ενοχλείς τον διδάσκαλον;» (Μάρκ. 5:35· Λουκ. 8:49) Ώστε αν ο Ιησούς ήγγιζε το νεκρό σώμα της, θα τον έκανε αυτό ακάθαρτον; Όχι, καθόλου.

Ο Ιησούς ανέστησε την κόρη, την επανέφερε στη ζωή. Ο Ματθαίος γράφει: «Εισελθών επίασε την χείρα αυτής· και εσηκώθη το κοράσιον.» (Ματθ. 9:25) Αντί να γίνη ο Ιησούς ακάθαρτος, απεμάκρυνε την πηγή της ακαθαρσίας, το νεκρό σώμα. Το έκαμε αυτό με το να επαναφέρη την κόρη στη ζωή. «Και ευθύς εσηκώθη το κοράσιον και περιεπάτει.» Έτσι, η κόρη δεν ήταν ακάθαρτη και δεν έκανε ακάθαρτο τον καθένα που την ήγγιζε, ο Ιησούς ήταν το μέσον με το οποίο έφερε την καθαρότητα, και δεν είχε ανάγκη να περάση από την τελετή της εξαγνίσεως.—Μάρκ. 5:41, 42· Λουκ. 8:54, 55.

«Ηρωική Σταθερότης σε Πεποιθήσεις»

✔ Συνεπείς στη θέσι ουδετερότητος που λαμβάνουν σ’ όλες τις χώρες ως Χριστιανοί διάκονοι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου δεν συμμετείχαν σε πολιτικές ή στρατιωτικές ενέργειες. Οι Ναζιστικές αρχές έβλεπαν αυτή τη βασισμένη στη Γραφή στάσι ως εναντίωσι στην κυβέρνησι. Απήντησαν με αυστηρό διωγμό των Χριστιανών μαρτύρων.

Σχολιάζοντας επάνω σ’ αυτό, το βιβλίο «Η Σύγχρονη Γερμανία—η Ιστορία και ο Πολιτισμός της» (1966, στην Αγγλική) λέγει: «Το πιο διωγμένο δόγμα απ’ όλες τις Χριστιανικές θρησκείες, και εκείνο στο οποίο φέρθηκαν σχεδόν με την ίδια σκληρότητα όπως και στους Ιουδαίους, ήσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά (Σπουδασταί της Γραφής). Λίγα έχουν γραφή σχετικά μ’ αυτόν τον εναντιούμενο όμιλο, αλλά από την άποψι της ηρωικής σταθερότητος σε πεποιθήσεις και της θαρραλέας και μαρτυρικής αντιστάσεως ο Γερμανός Μπίμπελφόρσερ (Σπουδαστής της Γραφής) κατέχει μια πολύ τιμητική θέσι στην ιστορία του Γερμανικού Πολιτικού Θάρρους.»—Σ. 513.