Προσδιορισμός του Έτους από τα Γεγονότα και τη Γραφή

 1, 2. (α) Σε ποια περιοχή περιώριζε ο Ιεχωβά τη διαμάχη για την κυριαρχία; (β) Ποια τυπική κυβέρνησι ωργάνωσε, πώς αυτή ήλθε σε ύπαρξι, και τι τελικά συνέβη σ’ αυτήν;

ΟΠΩΣ ΕΙΔΑΜΕ, επί 2.500 περίπου χρόνια από τον Άβελ έως τον Μωυσή, ο Ιεχωβά είχε προμηθεύσει αγγελική προστασία για τους αληθινούς λάτρεις του ατομικώς. Τώρα είχε έλθει ο καιρός γι’ αυτόν να καταδείξη σε μικρή κλίμακα τι εσκόπευε τελικά να προμηθεύση για τους κατοίκους της γης σε μια παγκόσμια κλίμακα, δηλαδή, την αποκατάστασι της δικαιωματικής Του κυριαρχικής εξουσίας μέσω μιας νομοταγούς θεοκρατικής κυβερνήσεως. Στην ανάπτυξι του επιμάχου ζητήματος για την παγγήινη κυριαρχία, ο Θεός καθώρισε μια συμβολική περιοχή στην Παλαιστίνη με τέσσερα σύνορα, που έγινε γνωστή με το όνομα «Η Γη της Επαγγελίας». (Εβραίους 10:1· Γένεσις 15:18-21· Έξοδος 23:31· Δευτερονόμιον 34:1-4· Εβραίους 11:9) Ως λυτρωτής στο 1513 π.Χ. ο Ιεχωβά εξαγόρασε τους Ισραηλίτες ως λαό του, τους απελευθέρωσε από την Αίγυπτο και τους ωργάνωσε κάτω από μια τυπική θεοκρατική κυβέρνησι, την οποία περιέβαλε με την εξουσία της κυριαρχίας του, και μάλιστα έγινε ο αόρατος άρχων των. (Έξοδος 6:6· 19:6· Δευτερονόμιον 33:2-5· Ησαΐας 33:22) Έφερε τον λαό Του στη Γη της Επαγγελίας για να την καταλάβη στο 1473 π.Χ. Έπειτα από έξη χρόνια είχαν σε μεγάλο βαθμό εκδιώξει και καθυποτάξει τους πρώην κατοίκους που δεν είχαν νόμιμο δικαίωμα στη γη, αλλ’ ήσαν απλώς σφετερισταί. Μ’ αυτό τον τρόπο η κυριαρχική εξουσία του Ιεχωβά νομίμους και πραγματικώς εγκαθιδρύθη σ’ αυτή την περιοχή της διαμάχης.

² Επί μια περίοδο 866 ετών, η ίδια μορφή θεοκρατικής κυβερνήσεως υπό τον ένα καταστατικόν χάρτην της διαθήκης του Νόμου, εξασκούσε εθνική κυριαρχία στη Γη της Επαγγελίας. Ο χρόνος αυτός ήταν μακρότερος κατά πολλά έτη από τη διάρκεια πλείστων αρχικών κυβερνήσεων που υπήρξαν σ’ αυτή τη γη ως εξουσιοδοτημένες από το Σατανά. Λόγω της απιστίας των κεχρισμένων βασιλέων του Ιούδα όπως στην περίπτωσι του κεχρισμένου χερούβ στην Εδέμ, ο Ιεχωβά τελικά αφήρεσε την εξουσία από αυτή την τυπική θεοκρατική κυβέρνησι και ετερμάτισε τον κυριαρχικό του έλεγχο για ένα χρονικό διάστημα στην Παλαιστίνη. Απεγύμνωσε τον τελευταίον πονηρόν βασιλέα του Ιούδα, που ωνομάζετο Σεδεκίας, από τις κυβερνητικές του εξουσίες στο 607 π.Χ. και τον εξαπέστειλε αιχμάλωτον στη Βαβυλώνα στα χέρια του Εθνικού του κατακτητού Ναβουχοδονόσορος, του Βασιλέως της Βαβυλώνος.—2 Βασιλέων 25:1-7.

 3. Ποια δήλωσι έκαμε ο Θεός για τον τερματισμό αυτής της τυπικής κυβερνήσεως;

³ Γι’ αυτόν τον τερματισμό της κυβερνήσεως του τυπικού βασιλείου στο 607 π.Χ. η Γραφή αναφέρει: «Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Κύριος [Ιεχωβά, Α.Σ.Μ.] ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό [εωσού έλθει ο απολύτως δίκαιος ανήρ και εις αυτόν θέλω δώσει τα πάντα, Μόφφατ].» (Ιεζεκιήλ 21:25-27) Παρατηρήστε ότι αυτή η δήλωσις δείχνει ότι το νόμιμο δικαίωμα του στέμματος πρόκειται να ακυρωθή για πολύν καιρό «εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει.» Όταν αυτός ο «υιός του ανθρώπου θα έλθη, υπονοείται ότι θα γίνη μια αποκατάστασις της θείας, κυριαρχικά εξουσιοδοτημένης κυβερνήσεως, αλλά τη φορά αυτή σε όλη τη γη, όπως λέγει η μετάφρασις Μόφφατ, «Θέλω δώσει εις αυτόν τα πάντα.»

 4, 5. (α) Πώς ο Ιεχωβά εξεικόνισε τη θέσι του ως κυριάρχου; (β) Σε ποιο βαθμό οι λαοί του Ισραήλ και του Ιούδα ανεγνώριζαν την κυριαρχία του Ιεχωβά;

⁴ Προς όφελος των πιστών, νομοταγών υπηκόων του επάνω στη γη, ο Ιεχωβά Θεός έδωκε μια εξεικόνισι της νομίμου, προεξεχούσης θέσεως του ως Κυριάρχου, ο οποίος μπορεί δικαιωματικά να δίνη εξουσία σε βασίλεια επάνω στη γη και στο σύμπαν. Με σημασία ο Θεός εξεικόνισε αυτό το ζήτημα στον προφήτη Ιερεμία λίγο προτού η θεία κυριαρχία παύση να περιβάλλη με εξουσία τον τελευταίον ανάσσοντα βασιλέα της Δαβιδικής γραμμής, τον Σεδεκία. Σημειώστε τι ο Ιεχωβά ο Κυρίαρχος—που παρομοιάζεται με κεραμέα—λέγει για το ότι ανοικοδομεί και κατασυντρίβει κυβερνήσεις σαν από πηλό:

⁵ «Κατάβηθι εις τον οίκον του κεραμέως, και εκεί θέλω σε κάμει να ακούσης τους λόγους μου. Τότε κατέβην εις τον οίκον του κεραμέως· και ιδού, ειργάζετο έργον επί τους τροχούς. Και εχαλάσθη το αγγείον, το οποίον έκαμνεν εκ πηλού, εν τη χειρί του κεραμέως· και πάλιν έκαμεν αυτό άλλο αγγείον, καθώς ήρεσεν εις τον κεραμέα να κάμη. Τότε έγεινε λόγος Κυρίου προς εμέ, λέγων, Οίκος Ισραήλ, δεν δύναμαι να κάμω εις εσάς, καθώς ούτος ο κεραμεύς; λέγει Κύριος. Ιδού, ως ο πηλός εν τη χειρί του κεραμέως, ούτω σεις, οίκος Ισραήλ, είσθε εν τη χειρί μου. Εν τη στιγμή καθ’ ην ήθελον λαλήσει κατά έθνους, ή κατά βασιλείας, δια να εκριζώσω, και να κατασκάψω, και να καταστρέψω, εάν το έθνος εκείνο, κατά του οποίου ελάλησα, επιστρέψη από της κακίας αυτού, θέλω μετανοήσει περί του κακού το οποίον εβουλεύθην να κάμω εις αυτό. Και εν τη στιγμή καθ’ ην ήθελον λαλήσει περί έθνους, ή περί βασιλείας, να οικοδομήσω, και να φυτεύσω, εάν κάμη κακόν ενώπιόν μου, ώστε να μη υπακούη της φωνής μου, τότε θέλω μετανοήσει περί του καλού, με το οποίον είπα ότι θέλω αγαθοποιήσει αυτό. Και τώρα είπε προς τους άνδρας Ιούδα, και προς τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, λέγων, Ούτω λέγει Κύριος [ο Ιεχωβά, Α.Σ.Μ.]· Ιδού, εγώ ετοιμάζω κακόν καθ’ υμών και βουλεύομαι βουλήν καθ’ υμών· επιστρέψατε λοιπόν έκαστος από της πονηράς οδού αυτού, και διορθώσατε τας οδούς υμών, και τας πράξεις υμών. Οι δε είπαν, Εις μάτην· διότι οπίσω των διαβουλίων ημών θέλομεν περιπατεί, και έκαστος τας ορέξεις της καρδίας αυτού της πονηράς θέλομεν πράττει.»—Ιερεμίας 18:2-12.

 6. Ποια ήταν η κρίσις του Ιεχωβά επειδή απεκήρυξαν την κυριαρχία του:

⁶ Και έτσι συνέβη ώστε οι περισσσότεροι από τον λαό Ισραήλ και Ιούδα, καθώς και οι βασιλείς των, τελικά απεκήρυξαν τον μεγάλο «κεραμέα» τους Κυρίαρχο Ιεχωβά. Αντί αυτού εξέλεξαν τις στασιαστικές των κατευθύνσεις όπως ακριβώς έπρατταν επί αιώνες τα ειδωλολατρικά γειτονικά των έθνη του κόσμου του Σατανά. Γι’ αυτό το λόγο ο Ιεχωβά απεφάσισε όπως οι Ιουδαίοι, που αντεπροσωπεύοντο από την πρωτεύουσά τους Ιερουσαλήμ, βρεθούν κάτω από την κυριαρχία των ειδωλολατρικών εθνών και κυβερνηθούν από τις εξουσιοδοτημένες από τον Σατανά κυβερνήσεις των, από το 607 π.Χ. και έπειτα. Ο Ιησούς, ο μέγιστος προφήτης, αναφέρθηκε σ’ αυτή την κυριαρχία και τη συνέχισί της επί πολύν καιρό μετά την επίγεια διακονία του, όταν είπε: «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκάς 21:24) Ποιας διαρκείας ήσαν αυτοί οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» για τους οποίους μίλησε ο Ιησούς; Ο Ιεχωβά, που αποκαλύπτει απόρρητα, καθιστά γνωστούς αυτούς τους «καιρούς» με τον δικό του τρόπο και στο δικό του καιρό.

ΟΙ ΠΡΟΣΔΙΩΡΙΣΜΕΝΟΙ «ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»

 7. Τι επροφήτευσε ο Ησαΐας στο 14ο κεφάλαιό του για τον βασιλέα της Βαβυλώνος;

⁷ Εκατόν πενήντα πλήρη έτη προτού η Ιερουσαλήμ χάση την εθνική της κυριαρχία για να περιέλθη αυτή στο ειδωλολατρικό έθος της Βαβυλώνος, ο Ησαΐας επροφήτευσε ένα ονειδιστικό άσμα. Αυτό εστρέφετο εναντίον του βασιλέως της Βαβυλώνος, ο οποίος περιεγράφετο ως «δενδροτόμος», δηλαδή, φονεύς των αληθινών λάτρεων του Θεού, που εξεικονίζονται ως «δένδρα δικαιοσύνης». Ο Ησαΐας προείπε ότι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος θα εξύψωνε τον θρόνο του πιο πάνω από τα άστρα ή τους άρχοντας της τυπικής θεοκρατίας του Θεού και θα ανέτρεπε αυτή την κυρίαρχη κυβέρνησι υποδουλώνοντάς την τελείως. Αφού θα είχε αποκτήσει αυτή την υπεροχή ως παγκόσμιος άρχων, θα ήρχετο η κρίσις του Θεού και ο βασιλεύς της Βαβυλώνος θα κατεκόπτετο επίσης σαν δένδρο και όλοι οι άνθρωποι θα έβλεπαν την ταπείνωσί του. (Βλέπε Ησαΐαν 14:4, 8, 12-16· 61:3) Όλα αυτά συνέβησαν στην άρχουσα δυναστεία του Ναβουχοδονόσορος, του κατακτητού βασιλέως της Βαβυλώνος. Αυτός, εξ άλλου, εσυμβόλιζε τον μεγαλύτερο βασιλέα της Βαβυλώνος, τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος τελικά θα ηττηθή εντελώς και θα κατακοπή μέχρις εκμηδενίσεως.

 8. Πώς η Αίγυπτος και η Ασσυρία έγιναν διαδοχικώς η πρώτη και η δεύτερη παγκόσμιες δυνάμεις; Πώς απεφασίσθη ποιο έθνος επρόκειτο να διαδεχθή την Ασσυρία ως παγκόσμιος δύναμις;

⁸ Ακολουθεί μια σύντομη εξιστόρησις των πραγματικών γεγονότων εις εκπλήρωσιν του 14ου κεφαλαίου του Ησαΐα. Όπως ελέχθη, η κυριαρχία της Γης της Επαγγελίας που είχε καθορίσει ο Ιεχωβά τα όριά της στον καιρό του Αβραάμ, αποτελούσε το σημείο της διαμάχης. Η Αίγυπτος, που θεωρείται ως η πρώτη παγκόσμιος δύναμις επειδή κυριαρχούσε στην Παλαιστίνη μετά τον καιρό του Αβραάμ, έχασε τον έλεγχό της επάνω στη Γη της Επαγγελίας όταν οι Ισραηλίτες την κατέλαβαν, από το 1473 και έπειτα. Αιώνες αργότερα, η Ασσυρία έγινε η δεύτερη παγκόσμιος δύναμις όταν υπεδούλωσε το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ στο 740 π.Χ. (2 Βασιλέων 17:6) Στο 632 π.Χ. η Νινευή, η πρωτεύουσα αυτής της δευτέρας παγκοσμίου δυνάμεως, της Ασσυρίας, έπεσε κάτω από ένα συνασπισμό εθνών, των Χαλδαίων (Βαβυλωνίων), των Σκυθών και των Μήδων. (Ναούμ 3:7) Το ερώτημα τώρα ήταν, Ποιο έθνος θα επλήρωνε το κενόν που αφέθηκε με την πτώσι της Ασσυρίας, και έτσι θα γινόταν η τρίτη παγκόσμιος δύναμις; Τόσον η Αίγυπτος, υπό τον βασιλέα της Νεχαώ, όσο και η Βαβυλωνία, που ωδηγείτο από τον νεαρόν αρχιστράτηγό της Ναβουχοδονόσορα, τον υιόν του Ναβοπολασσάρου, βασιλέως της Βαβυλώνος, αγωνίσθηκαν γι’ αυτή τη θέσι. Ετακτοποίησαν το ζήτημα στη μεγάλη αρχαία μάχη της Χαρκεμίς κοντά στον ποταμό Ευφράτη στο 625 π.Χ., κατά την οποία η Βαβυλών ενίκησε την Αίγυπτο. (2 Χρονικών 35:20) Μετά τη νίκη του και σ’ αυτό το ίδιο έτος, το 625 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορ, με τον θάνατο του πατρός του, ανήλθε στο θρόνο της Βαβυλώνος.

 9. Περιγράψατε τις προσπάθειες του Ναβουχοδονόσορος να βεβαιώση την κυριαρχία του επάνω στο βασίλειο του Ιούδα, και το τελικό αποτέλεσμα.

⁹ Μετά πέντε χρόνια, ο Ναβουχοδονόσορ εζήτησε να βεβαιώση την πρόσφατα κερδισμένη κυριαρχία του επάνω στην Εγγύς Ανατολή, κάνοντας φόρου υποτελές ένα από τα τελευταία ανεξάρτητα βασίλεια, το βασίλειο του Ιούδα με τον βασιλέα του Ιωακείμ, το έκαμε δε αυτό με το να έλθη εναντίον της Ιερουσαλήμ στο 620 π.Χ. (2 Βασιλέων 24:1, 7· 2 Χρονικών 36:5, 6) Στο 618 π.Χ. ο Ιωακείμ απέθανε σε μια προσπάθεια να αποτινάξη τη Βαβυλωνιακή επικυριαρχία. Γι’ αυτό το λόγο ο Ναβουχοδονόσορ επολιόρκησε την Ιερουσαλήμ για δεύτερη φορά (στο 618 π.Χ.) και την ανάγκασε να δεχθή τους όρους του, παίρνοντας τον Ιωαχείν, τον διάδοχον τού Ιωακείμ, αιχμάλωτον στη Βαβυλώνα μαζί με πολλούς άρχοντας του Ιούδα και άλλα εξέχοντα πρόσωπα περιλαμβανομένου και του Δανιήλ. (2 Βασιλέων 24:1, 8-16· Δανιήλ 1:1-6) Ο Ναβουχοδονόσορ έδωκε στην Ιερουσαλήμ μια άλλη ευκαιρία να παραμείνη ως ένα επικουρικό κυρίαρχο κράτος, επιτρέποντας στον Σεδεκία, τον αδελφόν του Ιωακείμ, να είναι κεχρισμένος βασιλεύς του Ιούδα, στο 617 π.Χ. (2 Βασιλέων 24:17, 18) Ο Σεδεκίας, όπως και ο αδελφός του, προσπάθησε να αποτινάξη το Βαβυλωνιακό ζυγό, επαναστατώντας. Αλλ’ αυτό ανάγκασε τον Ναβουχοδονόσορα μέσα στο θυμό του να έλθη εναντίον της Ιερουσαλήμ για τρίτη φορά, αλλ’ αυτή τη φορά για να την καταστρέψη εντελώς. Ο Ναβουχοδονόσορ άρχισε την τρίτη πολιορκία του εναντίον της Ιερουσαλήμ κατά τη δεκάτη ημέρα του δεκάτου μηνός, Τεβέθ, στο ένατο έτος της βασιλείας του Σεδεκία, ή στις 18-19 Ιανουαρίου του 608 π.Χ. (δηλαδή, μετά τις 6 μ.μ. της 18ης Ιανουαρίου), σύμφωνα με το σημερινό μας Γρηγοριανό ημερολογιακό σύστημα.a (2 Βασιλέων 25:1) Στις 2-3 Ιουλίου του 607 π.Χ., η πείνα που ωφείλετο στην πολιορκία ήταν εξαιρετικά μεγάλη, ο εχθρός είχε κάνει ένα ρήγμα στα οχυρώματα των τειχών της Ιερουσαλήμ και ο βασιλεύς Σεδεκίας έφυγε από την πόλι κατά την ημέρα αυτή πηγαίνοντας στην Ιεριχώ, όπου αργότερα συνελήφθη για να εξορισθή.—2 Βασιλέων 25:2-7.

10, 11. (α) Πότε ακριβώς κατεστράφησαν ο ναός και το βασιλικό παλάτι στην Ιερουσαλήμ, και τι αυτό εσήμαινε ως προς τη θεία κυριαρχία; (β) Ποια περαιτέρω μικρή απόδειξις Ιουδαϊκής εξουσίας υπήρχε, και τι συνέβη α’ αυτήν;

¹⁰ Οι Χαλδαίοι (Βαβυλώνιοι) στρατιώτες, αφού εισήλθαν στην Ιερουσαλήμ, άρχισαν να πυρπολούν τον «οίκον του Ιεχωβά», τον «οίκον του βασιλέως» και όλα τα μεγάλα οικήματα της πόλεως στις 7 του Αβ, 30-31 Ιουλίου του 607 π.Χ. (2 Βασιλέων 25:8, 9) Στις 10 του Αβ, 2-3 Αυγούστου του 607 π.Χ., δηλαδή τρεις ημέρες αργότερα, είχαν τελείως καταστρέψει το ναό, το βασιλικό παλάτι και τα τείχη της πόλεως. (Ιερεμίας 52:12-14) Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να υπομνησθή ότι ο Ιεχωβά έκανε γνωστό το κυρίαρχο θέλημά του μέσω του ιερατείου του στο ναό, το δε παλάτι του βασιλέως ήταν το κέντρον από το οποίο επήγαζε η διοίκησις του έθνους ως ανατεθειμένη από τον Θεό στον βασιλέα. (2 Βασιλέων 22:12, 13) Έτσι αυτά τα κέντρα θείας, περιβεβλημένης με κυριαρχική εξουσία διοικήσεως, έπαυσαν να υπάρχουν με την ανατροπή της Ιερουσαλήμ.

¹¹ Εν τούτοις, υπήρχε μια ακόμη μικρή απόδειξις Ιουδαϊκής κυριαρχίας μετά την πτώσι της Αγίας Πόλεως, και αυτή ήταν ο διορισμός από τον Ναβουχοδονόσορα του Γεδαλία, ενός Ιουδαίου, ως κυβερνήτου των συνοικισμών που απέμεναν στη χώρα. Αλλά δυο μήνες αργότερα ο Γεδαλίας και οι Βαβυλώνιοι σύμβουλοι του εσφάγησαν από μια ομάδα Ιουδαίων δολοφόνων. Όταν έμαθαν αυτόν τον τραγικόν εμπαιγμό του ελέους του Ναβουχοδονόσορος, όλοι οι υπόλοιποι Ιουδαίοι έφυγαν στην Αίγυπτο, παίρνοντας μαζί τους και τον προφήτην Ιερεμία. (2 Βασιλέων 25:22-26· Ιερεμίας 41:1-18· 43:5-7) Αφού τώρα η γη ερημώθηκε από Ιουδαίους κατοίκους, το τελευταίο ίχνος θεοκρατικής διακυβερνήσεως έλαβε τέλος στη διάρκεια του εβδόμου μηνός, ο οποίος άρχισε στις 21-22 Σεπτεμβρίου του 607 π.Χ. Έτσι με γεγονότα που γοργά εκτυλίχθηκαν, η γη εκενώθηκε και η θεοκρατική κυριαρχία έπαυσε, δίνοντας στους Εθνικούς αδιαμφισβήτητον έλεγχο της Γης της Επαγγελίας για τους προσδιωρισμένους των «καιρούς».—Λουκάς 21:24.

12, 13. (α) Σε ποιόν απεκαλύφθη ο αριθμός των «καιρών» των εθνών, και με ποιόν τρόπο; (β) Ποιο ήταν το θέμα της αποκαλύψεως; Εκθέσατε σύντομα την εικόνα που απεκαλύφθη.

¹² Πόσους «καιρούς» προσδιώρισε ο Θεός για τα έθνη να έχουν αδιαμφισβήτητη εξουσία επάνω στη Γη της Επαγγελίας που αποτελούσε το έδαφος της δοκιμασίας για παγγήινη κυριαρχία; Η Βίβλος απαντά ότι επρόκειτο να είναι επτά «καιροί». (Δανιήλ 4:16, 23, 25) Αυτός ο αριθμός αποκαλύφθηκε με σημασία στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα σ’ ένα όνειρο μετά το 607 π.Χ. όταν είχε γίνει ο ολοκληρωτικός άρχων της τρίτης παγκοσμίου δυνάμεως. Σημειώστε τώρα τις λεπτομέρειες του ενυπνίου αυτού καθώς ο Ναβουχοδονόσορ το αφηγείται στον μάρτυρα του Ιεχωβά Δανιήλ για θεία ερμηνεία. Παρατηρήστε πώς το θέμα του ενυπνίου αυτού είναι η κυριαρχία του Θεού, «ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν, και το εξουθένημα των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.»—Δανιήλ 4:17.

¹³ Ο Ναβουχοδονόσορ είπε στον Δανιήλ: «Βαλτασάσαρ, άρχων των μάγων, επειδή εγνώρισα ότι το πνεύμα των αγίων θεών είναι εν σοι, και ουδέν κρυπτόν είναι δύσκολον εις σε, ειπέ τας οράσεις του ενυπνίου μου το οποίον είδον και την ερμηνείαν αυτού. Ιδού αι οράσεις της κεφαλής μου επί της κλίνης μου· Έβλεπον, και ιδού δένδρον εν μέσω της γης, και το ύψος αυτού μέγα. Το δένδρον εμεγαλύνθη και ενεδυναμώθη, και το ύψος αυτού έφθανεν έως του ουρανού, και η θέα αυτού έως των περάτων πάσης της γης. Τα φύλλα αυτού ήσαν ωραία, και ο καρπός αυτού πολύς, και εν αυτώ ήτο τροφή πάντων· υπό την σκιάν αυτού, ανεπαύοντο τα θηρία του αγρού, και εν τοις κλάδοις αυτού κατεσκήνουν τα πετεινά του ουρανού, και εξ αυτού ετρέφετο πάσα σαρξ. Είδον εν ταις οράσεσι της κεφαλής μου επί της κλίνης μου, και ιδού, φύλαξ και άγιος κατέβη εκ του ουρανού· και εφώνησε μεγαλοφώνως, και είπεν ούτω· Κόψατε το δένδρον, και αποκόψατε τους κλάδους αυτού· εκτινάξατε τα φύλλα αυτού, και διασκορπίσατε τον καρπόν αυτού· ας φύγωσι τα θηρία υποκάτωθεν αυτού, και τα πετεινά από των κλάδων αυτού· το στέλεχος όμως των ριζών αυτού αφήσατε εν τη γη, και τούτο με δεσμόν σιδηρούν και χαλκούν, εν τω τρυφερώ χόρτω του αγρού· και θέλει βρέχεσθαι με την δρόσον του ουρανού, και η μερίς αυτού θέλει είσθαι μετά των θηρίων εν τω χόρτω της γης· η καρδία αυτού θέλει μεταβληθή εκ της ανθρωπίνης, και θέλει δοθή εις αυτόν καρδία θηρίου· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επ’ αυτόν».—Δανιήλ 4:9-16.

14, 15. Πώς εκπληρώθηκε αυτό το ενύπνιο στον Ναβουχοδονόσορα;

¹⁴ Ο Δανιήλ ερμήνευσε το ενύπνιο για να προείπη ότι επτά καιροί ή έτη παραφροσύνης θα κατέφθαναν τον Ναβουχοδονόσορα, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν θα μπορούσε προσωπικώς να χειρισθή την αυτοκρατορική του κυβέρνησι, αλλά θα γινόταν άγριος σαν θηρίο και θα ζούσε έξω στους ανοιχτούς αγρούς. Έτσι κατ’ ουσίαν η βασιλεία αυτού του μεγάλου παγκοσμίου άρχοντος θα αφηρείτο απ’ αυτόν όπως κατεκόπη το υψηλό δένδρο που αναφέρεται στο ενύπνιο. Έπειτα από επτά χρόνια θα επανήρχετο στη διανοητική του υγεία και θ’ αποκαθίστατο στη βασιλεία του, η οποία, όπως εκείνο το δεσμευμένο στη γη στέλεχος του δένδρου, επρόκειτο να κρατήται σε αναμονή της επιστροφής του στην εξουσία της αυτοκρατορίας του.

¹⁵ Όλα αυτά συνέβησαν περί το τέλος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορος. Βιβλία που πραγματεύονται την ιστορία του Ναβουχοδονόσορος κάνουν μνεία για τα επτά χρόνια της παραφροσύνης του. (Δανιήλ 4:33) «Το είδος της παραφροσύνης από την οποία υπέφερε (ο Ναβουχοδονόσορ) όταν η υπερηφάνεια ανέτρεψε το λογικό του, ήταν η λεγόμενη λυκανθρωπία, κατά την οποίαν ο πάσχων φαντάζεται τον εαυτό του ως ένα από τα κατώτερα ζώα και ενεργεί ως τέτοιο. Ο Ναβουχοδονόσορ φανταζόταν ότι είχε γίνει ένα βόδι, και βγήκε έξω για να τρώγη χόρτο σαν τα άλλα κτήνη.» (Το Λεξικό της Γραφής του Ουεστμίνστερ, σελίς 422. Βλέπε επίσης Ο Ναβουχοδονόσορ υπό Γ. Ρ. Τάμπουις, σελ. 263-265, 383) Ο Μισσώ, στην Παγκόσμιο Βιογραφία του, γράφει: «Ο Ναβουχοδονόσορ ετιμωρήθηκε για την υπερηφάνειά του με μια μάλλον παράδοξη ασθένεια, διότι έπεσε σε μια κατάστασι τελείας παραφροσύνης και είχε πεισθή ότι είχε μεταβληθή σ’ ένα βόδι.» Ένας άλλος Γάλλος συγγραφεύς, ο Λαρούς, δίνει μια όμοια έκθεσι, προσθέτοντας, «Απέθανε ένα έτος μετά την ανάκτησι του λογικού του.»

16. Πώς το ενύπνιο αυτό έχει τη μεγαλύτερη εφαρμογή του στην ουράνια διακυβέρνησι; Ποια ελπίδα αφήνει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Εν τούτοις, το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορος βρίσκει τη μεγαλύτερη εφαρμογή του στην ουράνια διακυβέρνησι. Στις παραγράφους 7 έως 11, σελίδες 228, 229 περιγράψαμε την αόρατη θεοκρατική διακυβέρνησι που ήταν αρχικά εμπιστευμένη στο επισκιάζον χερούβ στην Εδέμ. Η κυριαρχία του Θεού, που λειτουργούσε πράγματι μέσω αυτού του κεχρισμένου χερούβ, περιεγράφη κατάλληλα από το υψηλό δένδρο στο ενύπνιο του Ναβουχοδονόσορος. Όταν ο εξυψωμένος αυτός θεοκρατικός άρχων ανθρώπων και ζώων εστασίασε θέτοντας σε αμφισβήτησι την κυρίαρχη υπεροχή του Ιεχωβά Θεού, απεπέμφθη αμέσως από την όμοια με όρος οργάνωσι του Θεού και απεχωρίσθη για πάντα από την ενότητα με τον Θεό. Τότε κατεκόπη το υψηλό δένδρο. Για να δοθή, όμως, ελπίς στο δίκαιο ανθρώπινο γένος, με πόση χαρά παρατηρούμε ότι ο Θεός στην όρασι άφησε ένα στέλεχος αυτού του δένδρου. Σαφώς αυτό εξεικονίζει την αναστολή του υπουργήματος της δικαίας ουρανίας διακυβερνήσεως, μέσω της οποίας ο Θεός θα εξασκήση πάλι την κυριαρχία του επάνω στη γη. Αυτό θα εκρατείτο σε εκκρεμότητα ώσπου θα ήρχετο Εκείνος που θα απεδείκνυε το δικαίωμά του πάνω στο αξίωμα αυτό. Το ενύπνιο δείχνει ότι ο Ύψιστος θα δώση αυτό το δικαίωμα της βασιλείας στο «εξουθένημα των ανθρώπων» ή σ’ έναν υιόν ανθρώπου.—Δανιήλ 4:17.

17, 18. (α) Πότε οι «επτά καιροί» αρχίζουν να εφαρμόζωνται στο «στέλεχος του δένδρου»; (β) Πότε η περίοδος της «παραφροσύνης;» έγινε ιδιαίτερα φανερή, και ποιες αλλαγές έγιναν στην κυριαρχία των εθνών επάνω στην Ιερουσαλήμ;

¹⁷ Πριν περάσουν «επτά καιροί» επάνω στο συμβολικό στέλεχος του δένδρου, ο Θεός δεν θα μπορούσε, σύμφωνα με την απόφασί του, να εγκαθιδρύση τη βασιλεία επάνω στους ανθρώπους μέσω ενός δικαίου αοράτου άρχοντος. Το προφητικό ενύπνιο δεν δείχνει ότι οι «επτά καιροί» άρχισαν στην Εδέμ αμέσως μετά την ανταρσία του Σατανά και την απώλεια εκ μέρους του τού δικαιώματος και της εξουσίας δικαίας διακυβερνήσεως. Τα εις εκπλήρωσιν γεγονότα δείχνουν ότι οι καιροί αυτοί δεν άρχισαν τότε, αλλά στις ημέρες εκείνου που είδε το ενύπνιο και στον οποίον αυτό εξεπληρώθη σε μικρογραφία, δηλαδή στον καιρό που η εικονική κυριαρχία αφαιρέθηκε από τον τελευταίον κεχρισμένον βασιλέα του Ιούδα, τον Σεδεκία. Το ενύπνιο απλώς αναγγέλλει ότι στην πείρα τού στελέχους του δένδρου θα περνούσε επάνω του μια περίοδος «επτά καιρών» και ότι αυτή θα προηγείτο αμέσως πριν το στέλεχος απαλλαγή από τα δεσμά του και αναπτυχθή ελεύθερα πάλι.

¹⁸ Αυτό καθιστά προφανές ότι οι «επτά καιροί» άρχισαν με την ανατροπή από τον Ναβουχοδονόσορα της τυπικής θεοκρατίας του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, το 607 π.Χ. Εφ’ όσον λειτουργούσε οπωσδήποτε η τυπική διακυβέρνησις του Θεού στην Ιερουσαλήμ, έστω και ατελώς, εν ονόματι του, υπήρχε κάποιο μέτρον εθνικής εχεφροσύνης και μια μερική εκδήλωσις δικαίας διοικήσεως μεταξύ των εθνών της γης αυτής. Αλλά με την ανατροπή της τυπικής θεοκρατίας δεν υπήρχε πια καμμιά απολύτως αναχαίτισις στον παραλογισμό και την κτηνωδία των ανθρωπίνων κυβερνητών και του ανθρωπίνου γένους. Οι Εθνικές εξουσίες ή κυβερνήσεις κατείχαν τώρα αποκλειστικώς το πεδίον. Ο υπό διαθήκην λαός του Θεού δεν διατηρούσε πια καμμιά εθνική κυριαρχία μέσα στον κόσμον αυτόν, με ανεξαρτησία από τα ειδωλολατρικά έθνη. Στο 539 π.Χ. η Μηδο-Περσική παγκόσμιος δύναμις εξήσκησε κυριαρχία επάνω στη Γη της Επαγγελίας. Στο 332 π.Χ. αυτή πέρασε στα χέρια του Αλεξάνδρου, του Έλληνος κατακτητού. Στο 63 π.Χ. η Ρωμαϊκή εξουσία εγκαθιδρύθη στην Παλαιστίνη. Από το 637 έως το 1917 μ.Χ. διάφοροι Μωαμεθανοί κυβερνήται είχαν γενικά τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ. Στο 1917 ο Υποκόμης Άλλεμπυ της Μεγάλης Βρεττανίας επήρε την Ιερουσαλήμ από τους Μωαμεθανούς Τούρκους, οι οποίοι την εξουσίαζαν από το 1517.

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

19, 20. Ποιας διαρκείας είναι οι «επτά καιροί» των εθνών; Δώστε τις αποδείξεις για τον καθορισμό του 1914 ως χαρακτηριστικής χρονολογίας.

¹⁹ Ποιάς διαρκείας είναι οι «επτά καιροί», οι καιροί των εθνών; Η μαθηματική άποψις μάς παρέχεται σε μια άλλη προφητεία, άσχετη με τούτη, η οποία χρησιμοποιεί τον ίδιον όρον «καιροί». Στην Αποκάλυψι 12:6 αναφέρονται 1.260 ημέρες και κατόπιν, στο 14ο εδάφιο, αυτή η ίδια ακριβώς χρονική περίοδος αναφέρεται ως 3 «καιροί». Αν, λοιπόν, 3 «καιροί» είναι 1.260 ημέρες, τότε 7 «καιροί» (δύο φορές 3 «καιροί») πρέπει να είναι δυο φορές 1.260, δηλαδή, 2.520 ημέρες. Στην αρχή της οδοιπορίας τους στην έρημο οι Ισραηλίτες απεκήρυξαν την κυρίαρχη σοφία του Θεού των θέλοντας να επιστρέψουν στην Αίγυπτο διότι έδωσαν εμπιστοσύνη στην ελλιπή πίστεως αναφορά των δέκα απίστων κατασκόπων. (Αριθμοί 14:1-4) Γι’ αυτή την έλλειψι πίστεως του λαού στην κυρίαρχη ηγεσία του Θεού, ο Ιεχωβά κατεδίκασε το έθνος σε σαράντα ετών περιπλάνησι στην έρημο χωρίς κανένα κυριαρχικό έλεγχο γης. «Κατά τον αριθμόν των ημερών εις τας οποίας κατεσκοπεύσατε την γην, ημέρας τεσσαράκοντα, εκάστης ημέρας λογιζομένης δι’ έν έτος, τεσσαράκοντα έτη θέλετε φέρει εφ’ εαυτούς τας ανομίας σας, και θέλετε γνωρίσει την εγκατάλειψίν μου.»—Αριθμοί 14:34.

²⁰ Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτόν τον κανόνα που καθωρίσθη στην έρημο, το Ιουδαϊκό έθνος, που επανειλημμένως έδειξε ότι δεν εκτιμούσε τον κυριαρχικόν έλεγχο του Ιεχωβά, θα έπρεπε να υποστή την ενάντια κρίσι του Θεού στα χέρια των Εθνικών επικυριάρχων επί μια περίοδο επτά «καιρών», ή 2.520 ετών-ημερών. Αυτά τα 2.520 έτη επέρασαν από την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και της γης κατά το θέρος και το φθινόπωρο του 607 π.Χ. έως το θέρος και το φθινόπωρο του 1914, οπότε εξέπνευσαν. Από το 607 π.Χ. έως το 1 π.Χ. είναι 606 έτη. Από το 1 π.Χ. έως το 1 μ.Χ. είναι ένα μόνο έτος, διότι οι αρχαίοι δεν είχαν ανακαλύψει το μηδέν, το οποίον, σύμφωνα με τα νεώτερα μαθηματικά, θα έκανε το διάστημα αυτό δυο χρόνια. Η χρήσις του μηδενός είναι μόνο προσφάτου σχετικώς μαθηματικής προελεύσεως. Από το 1 μ.Χ. έως το 1914 μ.Χ. είναι 1.913 έτη. Συνεπώς, προσθέτοντας 606 έτη συν 1 συν 1.913 έχομε ένα σύνολο 2.520 ετών.

21-23. (α) Δώστε τη διόρθωσι ενός μικρού λάθους που έγινε από τους αδελφούς προ πολλών ετών σχετικά με τον προσδιορισμό του 1914. (β) Εξηγήστε μια δεύτερη διόρθωσι.

²¹ Σ’ αυτό το σημείο μερικοί θα ερωτήσουν γιατί ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ στο 1877 εχρησιμοποίησε τη χρονολογία 606 π.Χ. για την πτώσι της Ιερουσαλήμ, ενώ Η Σκοπιά μεταγενεστέρων ετών χρησιμοποιεί το 607 π.Χ. Αυτό συμβαίνει επειδή, υπό το φως της σύγχρονης μαθήσεως, ανεκαλύφθη ότι έγιναν δύο μικρά λάθη, τα οποία ακυρώνουν το ένα το άλλο και δίνουν το ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή, το 1914. Σχετικά με το πρώτο λάθος, ο Ρώσσελ και άλλοι εθεωρούσαν ότι το χρονικό διάστημα 1 π.Χ. έως 1 μ.Χ. ήταν δύο χρόνια ενώ, στην πραγματικότητα, είναι μόνο ένα διότι, όπως ελέχθη πιο πάνω, δεν υπάρχει έτος «μηδέν» στο π.Χ.-μ.Χ. σύστημα υπολογισμού ετών. «Η Χριστιανική εποχή άρχισε, όχι με μηδέν έτος, αλλά μ’ ένα 1ο έτος.»—Το Λεξικό της Γραφής του Ουεστμίνστερ, σελ. 102.

²² Το δεύτερο λάθος αφορούσε το ότι δεν άρχιζε ο υπολογισμός των 2.520 ετών στο ορθό σημείο αν ληφθούν υπ’ όψιν τα ιστορικά γεγονότα και οι περιστάσεις. Σχεδόν όλη η αρχαία χρονολογία της Γραφής συνδέεται με την κοσμική ιστορία στο έτος 539 π.Χ., κατά το οποίο συνέβη η πτώσις της Βαβυλώνος στα χέρια του Δαρείου και του Κύρου των Μήδων και Περσών. Στα τελευταία χρόνια ανεκαλύφθησαν διάφορες πινακίδες με σφηνοειδή γραφή, σχετικές με την πτώσι της Βαβυλώνος, οι οποίες επικυρώνουν Βιβλικές, καθώς και κοσμικές ιστορικές χρονολογίες. Η μια πινακίδα που είναι γνωστή ως το «Χρονικό του Ναβουναΐντ», δίδει τη χρονολογία της πτώσεως της Βαβυλώνος, που οι ειδικοί έχουν βεβαιώσει ότι είναι η 12-13 Οκτωβρίου του 539 π.Χ. κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο ή η 6-7 Οκτωβρίου του 539 π.Χ. κατά το σημερινό μας Γρηγοριανό Ημερολόγιο.b Η πινακίς αυτή λέγει επίσης ότι ο Κύρος έκαμε τη θριαμβευτική του είσοδο στη Βαβυλώνα 16 ημέρες μετά την πτώσι της στα χέρια του στρατού του. Έτσι το έτος της επιτυχίας του άρχισε κατά τον Οκτώβριο του 539 π.Χ. Ωστόσο, σε μια άλλη πινακίδα με σφηνοειδή γραφή, που ονομάζεται «Στρασσμάιερ, Κύρος Αρ. 11», αναφέρεται το πρώτο βασιλικό έτος του Κύρου και προσδιορίζεται ότι άρχισε στις 17-18 Μαρτίου του 538 π.Χ., και ότι ετελείωσε στις 4-5 Μαρτίου του 537 π.Χ.c Σ’ αυτό ακριβώς το πρώτο βασιλικό έτος του Κύρου, εξέδωσε αυτός το διάταγμά του που επέτρεπε στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήσουν το ναό. (Έσδρας 1:1) Το διάταγμα μπορεί να έγινε περί το τέλος του 538 π.Χ. ή πριν από τις 4-5 Μαρτίου του 537 π.Χ.

²³ Και στη μια και στην άλλη περίπτωσι θα εδίδετο επαρκής χρόνος για τον μεγάλο όμιλο των 49.897 Ιουδαίων, να οργανώσουν την εκστρατεία τους και να κάνουν το μακρό τετράμηνο ταξίδι τους από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ για να βρίσκωνται εκεί στις 29-30 Σεπτεμβρίου του 537 π.Χ., δηλαδή, στην πρώτη του εβδόμου Ιουδαϊκού μηνός, για να οικοδομήσουν το θυσιαστήριο τους στον Ιεχωβά όπως αναγράφεται στον Έσδρα 3:1-3. Εφ’ όσον η 29-30 Σεπτεμβρίου του 537 π.Χ. επισήμως τερματίζει τα εβδομήντα χρόνια της ερημώσεως που αναγράφονται εις 2 Χρονικών 36:20, 21, έπεται ότι η αρχή της ερημώσεως της γης πρέπει να άρχισε επισήμως να υπολογίζεται μετά τις 21-22 Σεπτεμβρίου του 607 π.Χ., δηλαδή, μετά την πρώτη του εβδόμου Ιουδαϊκού μηνός του 607 π.Χ., που είναι το εναρκτήριο σημείο για τον υπολογισμό των 2.520 ετών.

[Υποσημειώσεις]