Απαγόρευσις Κοινωνίας με τους Δαίμονας

 1. Με ποιο επιχείρημα εναντίον του δαιμονισμού εξακολουθεί ο Παύλος την εξήγησί του για το δείπνον του Κυρίου;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος εξακολούθησε την εξήγησί του για το δείπνον του Κυρίου, λέγοντας: «Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν. Βλέπετε τον Ισραήλ κατά σάρκα· οι τρώγοντες τας θυσίας, δεν είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου; Τι λοιπόν λέγω; ότι το είδωλον είναί τι; ή ότι το ειδωλόθυτον είναί τι; ουχί· αλλ’ ότι εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.] και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.] και της τραπέζης των δαιμονίων. Ή τον Κύριον [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.] θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;»—1 Κορινθίους 10:17-22.

 2. Πώς οι αρχαίοι Ισραηλίτες ήσαν κοινωνοί του θυσιαστηρίου του Θεού;

² Στον αρχαίον Ισραήλ, όταν προσέφεραν ειρηνικές προσφορές και ευχαριστήριες προσφορές, οι προσφέροντες καθώς και οι ιερείς έτρωγαν μέρη των θυσιών. Η θυσία στον Θεό παρίστανε το πρόσωπο που την προσέφερε, για να εξεικονίση ότι μια ζωή έπρεπε να δοθή για τη ζωή του· τρώγοντας δε μέρος της θυσίας, το πρόσωπο αυτό ήταν συμμέτοχο του θυσιαστηρίου· γινόταν «κοινωνόν του θυσιαστηρίου». Το θυσιαστήριο ελάμβανε μέρος της θυσίας, διότι μερικά μέρη της θυσίας, το λίπος, κλπ., εκαίοντο επάνω στο θυσιαστήριο· το πρόσωπο δε που προσέφερε τη θυσία μέσω του ιερέως ελάμβανε επίσης μέρος της θυσίας. Αυτή προσεφέρετο στον Ιεχωβά Θεό· και επειδή το θυσιαστήριο ήταν δικό του, ο προσφέρων και ο Κύριος ο Θεός είχαν κοινωνία μαζί. (Λευιτικόν 19:5, 6· 22:29, 30· Δευτερονόμιον 12:17, 18· 27:5-7) Ειρηνικές, λοιπόν, σχέσεις ανενεώνοντο ή προήγοντο μεταξύ του Θεού και του προσφέροντος.

 3. Γιατί οι κοινωνοί του άρτου δεν μπορούν να είναι επίσης κοινωνοί των δαιμονίων;

³ Τα έθνη έξω από τον Ισραήλ προσέφεραν επάνω στους βωμούς των θυσίες στους θεούς των και στα είδωλά των. Πραγματικά εθυσίαζαν στους δαίμονας. Όταν οι Ισραηλίτες εξέκλιναν από τον Ιεχωβά, «εθυσίασαν εις δαιμόνια, ουχί εις τον Θεόν.» (Δευτερονόμιον 32:17· Ψαλμός 106:37) Με τον τρόπον αυτόν είχαν κοινωνία με τους δαίμονας, τους εχθρούς του Ιεχωβά· ήσαν «κοινωνοί των δαιμονίων». Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να είναι κοινωνοί των δαιμόνων. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρέπει να ενασχολούνται στην ειδωλολατρία. Αυτό εννοεί επίσης την πλεονεξία, διότι ‘πας πλεονέκτης είναι ειδωλολάτρης’ και ‘η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία’. (Εφεσίους 5:5· Κολοσσαείς 3:5) Ο Ιησούς ποτέ δεν ελάτρευσε ούτε υπηρέτησε δαίμονας. Όταν ο Σατανάς ή Διάβολος, ο «άρχων των δαιμονίων», προσέφερε στον Ιησούν τις βασιλείες του κόσμου τούτου εις αντάλλαγμα της λατρείας του Ιησού, ο Ιησούς απήντησε ότι υπήκουε στη θεία εντολή να λατρεύη μόνο τον Ιεχωβά Θεό. (Ματθαίος 12:24· 4:8-11) Ο Ιησούς δεν ελάτρευε κανένα είδωλο, μόνο τον ζώντα Θεό. Με κανένα τρόπο δεν ήταν μέτοχος ή κοινωνός δαιμονίων. Καθ’ όλη την επίγεια διακονία του, εξέβαλλε δαιμόνια από ανθρώπους που κατείχοντο απ’ αυτά και ηρνείτο να τα αφήση να μαρτυρήσουν ότι αυτός ήταν ο Χριστός. Επομένως, αν θέλωμε να έχωμε ενότητα με τον Χριστό ως μέλη του σώματός του και αν θέλωμε να μετέχωμε στα εμβλήματα της Αναμνήσεως μ’ ένα άξιο τρόπο, δεν μπορούμε να επιδιδώμεθα σε κανενός είδους ειδωλολατρία. Μάλιστα τώρα που ειδωλοποιούνται οι επίγειες οργανώσεις και οι ήρωες, όπως τα Ηνωμένα Έθνη και οι διάσημες προσωπικότητες του κόσμου. Δεν μπορούμε να είμεθα «έν σώμα» ή «είς άρτος» με τον Ιησούν Χριστόν και συγχρόνως να είμεθα ειδωλολάτραι.

«Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ» ΚΑΙ «ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»

 4. Εν σχέσει με την Ανάμνησι γιατί ο Παύλος ομιλεί για το ποτήριον και την τράπεζα του Ιεχωβά;

⁴ Αλλ’ αν ο απόστολος αναφέρεται στο ποτήριον, απ’ το οποίον ο Ιησούς έδωκε στους μαθητάς του να πιουν, και στον άζυμον άρτον τον οποίον έκοψε για να φάγουν, γιατί ομιλεί για το «ποτήριον του Ιεχωβά» και την «τράπεζαν του Ιεχωβά»; Αυτός λέγει: «Δεν μπορείτε να πίνετε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν μπορείτε να μετέχετε στην ‘τράπεζαν του Ιεχωβά’ και στην τράπεζαν των δαιμονίων.» (1 Κορινθίους 10:21, Μ.Ν.Κ.) Ο απόστολος ομιλεί έτσι διότι τα πράγματα που εσυμβολίζοντο με τα εμβλήματα της Αναμνήσεως ήσαν προμήθειες που είχε κάμει ο Ιεχωβά προς όφελος εκείνων που ανήκουν στον Χριστόν.

 5. Από ποια προφητεία παρετέθη από τον Παύλο η έκφρασις ‘η τράπεζα του Ιεχωβά’ και σε τι εφαρμόζεται εκεί;

⁵ Η έκφρασις του Παύλου «η τράπεζα του Κυρίου [Ιεχωβά]» θεωρείται από κριτικούς του κειμένουa ότι παρετέθη από τον Μαλαχία 1:7, 12, (Μ. Ο΄). Ο προφήτης Μαλαχίας λέγει εκεί: «Προσφέρετε άρτον μεμιασμένον επί του θυσιαστηρίου μου· και είπετε, Εις τι σε εμιάναμεν; Εις το ότι λέγετε, Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι αξιοκαταφρόνητος. Σεις όμως εβεβηλώσατε αυτό [το όνομα του Θεού], λέγοντες, Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι μεμιασμένη· και τα επιτιθέμενα επ’ αυτήν, το φαγητόν αυτής, αξιοκαταφρόνητον.» (Α.Σ.Μ.) Όπως μεταχειρίζεται αυτή την έκφρασι ο Μαλαχίας, η «τράπεζα του Ιεχωβά» εφαρμόζεται στο θυσιαστήριόν του, στο οποίον εφέροντο οι θυσίες ζώων. Το σώμα του θύματος ετοποθετείτο επάνω στο θυσιαστήριο. Το αίμα του θύματος δεν επίνετο ποτέ, αλλά εχύνετο στη βάσι του θυσιαστηρίου ή ελαμβάνετο στα Άγια των αγίων του ναού ή διετίθετο κατ’ άλλον τρόπον.

 6, 7. Σύμφωνα με τα συμφραζόμενα του Παύλου, ποια είναι η τράπεζα του Ιεχωβά;

⁶ «Η τράπεζα του Ιεχωβά» είναι δυνατόν ν’ αναφέρεται στην όλη διάταξι του δείπνου του Κυρίου. Αλλ’ αν αναφέρεται σ’ ένα ειδικό χαρακτηριστικό του, αυτό πρέπει να είναι ο άζυμος άρτος, διότι είναι χωρίς αίμα. Ο άρτος παριστάνει το «σώμα του Χριστού», στο οποίο συμμετέχει το μικρό του Ιησού ποίμνιο των συγκληρονόμων της Βασιλείας. Ο Θεός είναι εκείνος που έκαμε διευθέτησι για το «σώμα του Χριστού». Το δημιουργεί,, τοποθετώντας τα μέλη του καθώς ευαρεστείται, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό ως Κεφαλή του σώματος και τα 144.000 μέλη του «μικρού ποιμνίου» ως σώμα υπ’ αυτόν, στο οποίο κάθε μέλος κατέχει μια προσδιωρισμένη θεσι. Το προνόμιο, λοιπόν, του να είναι κανείς συνδεδεμένος με τον Ιησούν, την Κεφαλήν, είναι μια ένδοξη προμήθεια που έκαμε ο Θεός για κείνους που ανήκουν στο μικρό ποίμνιο, και μόνο σ’ αυτούς εδόθη το προνόμιο αυτό.

⁷ Σχετικά με τούτο διαβάζομε: «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού. Διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, δια να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε· και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε· και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε.»—Ρωμαίους 8:28-30.

 8, 9. Σε ποιους εδόθη αυτό το προνόμιο να είναι μέλη του σώματος του Χριστού; Πώς διατηρείται σταθερά η ενότης μ’ αυτό;

⁸ Αυτή, λοιπόν, την προμήθεια ενότητος με τον πρωτότοκό του Υιό σ’ ένα πνευματικό σώμα, την έκαμε ή την απειργάσθη ο Ιεχωβά Θεός για το «μικρόν ποίμνιον», που ένδεκα μέλη του ήσαν μαζί με τον Ιησούν όταν εγκαθίδρυσε την Ανάμνησι. Για να παραμείνουν σε ενότητα με την Κεφαλή, τον Ιησούν Χριστόν, είναι ανάγκη να γίνωνται σύμμορφοι με την εικόνα του με το να μιμούνται την επίγεια πορεία του. Γι’ αυτό ακριβώς μας λέγεται: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, “Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.” Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει Κύριος [ο Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.], “και μη εγγίσητε ακάθαρτον” και “εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες,” λέγει Κύριος [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.] Παντοκράτωρ. Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.»—2 Κορινθίους 6:14 έως 7:1.

⁹ Δεν μπορούμε, λοιπόν, να κάμωμε συμβιβασμούς όσον αφορά την ‘τράπεζαν του Ιεχωβά’. Δεν μπορούμε να συμμετέχωμε στο σώμα του Χριστού και να λαμβάνωμε ένα τεμάχιο του άρτου της Αναμνήσεως και συγχρόνως να συμμετέχωμε στην ‘τράπεζα των δαιμονίων’, λατρεύοντας είδωλα, και έχοντας ακάθαρτες σχέσεις. Αν επιχειρήσωμε να το κάνωμε αυτό, παροξύνομε σε ζηλοτυπία τον Ιεχωβά, ο οποίος είναι ισχυρότερός μας, μάλιστα, παντοδύναμος· και αυτό θα εσήμαινε την καταστροφή μας.—Δευτερονόμιον 32:21-26.

10. Λόγω της σχέσεώς του με τη νέα διαθήκη, πώς το ποτήριον της Αναμνήσεως είναι το «ποτήριον του Ιεχωβά;

¹⁰ Τώρα ας εξετάσωμε το «ποτήριον του Ιεχωβά». Ο Ιησούς προσέφερε το ποτήριον της Αναμνήσεως στους μαθητάς του με τα εξής λόγια: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκάς 22:20) Αυτό το ίδιο ποτήριον είιαι το «ποτήριον του Ιεχωβά» διότι η νέα διαθήκη είναι η συμφωνία ή το συμβόλαιον που αυτός κάνει για να λάβη από όλα τα έθνη «λαόν δια το όνομα αυτού». Ο Ιησούς Χριστός, όμως, είναι εκείνος που ενεργεί ως μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων προμηθεύοντας το θυσιαστικό αίμα για να θέση σε ισχύν αυτή τη νέα διαθήκη, όπως ακριβώς ο Μωυσής έσφαξε ζώα θύματα και έκαμε ραντισμό με το αίμα τους για να θέση σε ισχύν την αρχαία διαθήκη του Νόμου μεταξύ του Θεού και του κατά σάρκα Ισραήλ. (Ιερεμίας 31:31-34· Πράξεις 15:14· Έξοδος 24:1-8· Εβραίους 9:14-24· 1 Τιμόθεον 2:5, 6) Εκείνοι που λαμβάνονται σ’ αυτή τη νέα διαθήκη είναι ο «λαός δια το όνομα αυτού», που αρχίζει με το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο στην Πεντηκοστή και αργότερα περιλαμβάνει τους Εθνικούς πιστούς από τον εκατόνταρχο Κορνήλιο και έπειτα. Όλους αυτούς ο Ιεχωβά Θεός τους χρίει με το πνεύμα του, κάνοντάς τους με τούτο κεχρισμένους ή μέλη του «σώματος του Χριστού». Αυτούς ο Θεός τους συναθροίζει στον εαυτό του, λέγοντας: «Συναθροίσθητε εις εμέ, σεις άνδρες του ελέους μου, οίτινες ανελάβετε επισήμως την συνθήκην μου επί θυσίας [της θυσίας του Χριστού]» (Ψαλμός 50:5, Μ.Ι.Ρ.) Αυτή η νέα διαθήκη είναι ένα επιπρόσθετο γεγονός που δείχνει ότι το προνόμιο της πόσεως του ποτηρίου κατά την τέλεσι της Αναμνήσεως περιορίζεται σ’ εκείνους που είναι μέλη του σώματος του Χριστού.

ΠΩΣ ΕΙΜΕΘΑ ΚΟΙΝΩΝΟΙ ΤΟΥ ΠΟΤΗΡΙΟΥ

11. Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι το ποτήριον έχει και μια άλλη έννοια που το κάνει «ποτήριον του Ιεχωβά», στο οποίον μπορούν να είναι κοινωνοί οι μαθηταί του;

¹¹ Αυτά τα μέλη δεν μετέχουν στην προμήθεια του αίματος της νέας διαθήκης. Μόνο ο Ιησούς το κάνει αυτό. Με το αίμα του γίνεται μεσίτης της νέας διαθήκης προς όφελός των. Συνεπώς, τα μέλη του σώματος δεν θα μπορούσαν μ’ αυτή την έννοια να έχουν ‘κοινωνίαν του αίματος του Χριστού’. Πώς, λοιπόν, μπορούν να είναι αληθινά τα λόγια του αποστόλου: «Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού;» (1 Κορινθίους 10:16) Επειδή αυτό το ποτήριον είναι το «ποτήριον του Ιεχωβά» και με μια άλλη έννοια. Πώς; Κατά το ότι εξεικονίζει τη μερίδα που προσέφερε ο Ιεχωβά. Ο Ιησούς και το μικρό του ποίμνιο των συγκληρονόμων της Βασιλείας πρέπει να πιουν το ποτήριον αυτό για να δείξουν την ακεραιότητά των προς τον Ιεχωβά και ν’ αποδείξουν ότι είναι άξιοι της Βασιλείας. Αυτό είναι το ποτήριον στο οποίον ανεφέρετο ο Ιησούς όταν προσηύχετο λίγο έπειτα από την εγκαινίασι της Αναμνήσεως: «Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλήν ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.» Και πάλιν: «Πάτερ μου, εάν δεν ήναι δυνατόν τούτο το ποτήριον να παρέλθη απ’ εμού, χωρίς να πίω αυτό, γενηθήτω το θέλημά σου.» (Ματθαίος 26:39, 42) Και όταν ο Πέτρος, για να υπερασπίση τον Ιησούν, ετραυμάτισε έναν από τους ανθρώπους που είχαν έλθει να τον συλλάβουν, ο Ιησούς είπε: «Βάλε την μάχαιράν σου εις την θήκην. Το ποτήριον το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ, δεν θέλω πίει αυτό;»—Ιωάννης 18:11.

12. Πώς επίσης αποδείχθηκε ότι ήταν «ποτήριον της σωτηρίας»;

¹² Αυτό το «ποτήριον του Ιεχωβά» εσυμβόλιζε το θέλημα του Θεού για κείνον που έπινε, και η πόσις του εσήμαινε για τον Ιησούν παθήματα και θάνατο επάνω στο επαίσχυντο ξύλο του μαρτυρίου. Αλλά το θέλημα του Θεού για τον Ιησούν δεν ετελείωνε στον θάνατό του. Περιελάμβανε επίσης την ανάστασι του Ιησού από τους νεκρούς, ως δοξασμένου Υιού του Θεού, σε ζωή αθάνατη στον ουρανό, και επομένως τη σωτηρία του από το θάνατο. (Εβραίους 5:7) Ήταν, συνεπώς, γι’ αυτόν και «ποτήριον σωτηρίας» επίσης, σωτηρίας διότι εκράτησε σταθερά την ακεραιότητά του προς τον Πατέρα του χωρίς αμαρτία. Εδώ τα λόγια του Ψαλμού 116—που εφαρμόζονται ιδιαίτερα στον Ιησού Χριστό στη Γεθσημανή—είναι κατάλληλα διότι ο Ιησούς απεφάσισε να πιη το «ποτήριον του Ιεχωβά» και μέχρι θανάτου ακόμη. «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ; Θέλω λάβει το ποτήριον της σωτηρίας, και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά, πάρα ενώπιον παντός του λαού αυτού. Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού.»—Ψαλμός 116:12-15, Α.Σ.Μ.

13. Τι ήταν εκείνο που είπε ο Ιησούς και που κατέστησε βέβαιο το ότι οι ακόλουθοί του θα έπιναν το ποτήριον μαζί του; Τι εν σχέσει με το ποτήριον κατέστησε σκληρό το να πιη;

¹³ Σύμφωνα, ωστόσο, με το θέλημα του Θεού, το ποτήριον που εδόθη στον Ιησούν να πιη, το μοιράζεται αυτός μαζί με το μικρό του ποίμνιο των συγκληρονόμων της Βασιλείας. Αυτό το κατέστησε βέβαιο όταν είπε σε δύο από τους αποστόλους του που απευθύνθηκαν σ’ αυτόν ζητώντας ειδικές θέσεις στη Βασιλεία μαζί του: «Το μεν ποτήριον, το οποίον εγώ πίνω, θέλετε πίει· και το βάπτισμα, το οποίον εγώ βαπτίζομαι, θέλετε βαπτισθή· το να καθίσητε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου, δεν είναι εμού να δώσω, αλλ’ εις όσους είναι ητοιμασμένον.» (Μάρκος 10:34-40) Το ποτήριον που έπινε τότε ο Ιησούς και που ο ουράνιος Πατέρας του είχε ετοιμάσει και δώσει σ’ αυτόν, ήταν το θέλημα του Θεού γι’ αυτόν. Το θέλημα αυτό είχε αναγραφή προηγουμένως στις Άγιες Γραφές και εφανέρωνε παθήματα και έναν επονείδιστο θάνατο γι’ αυτόν σαν να ήταν αμαρτωλός, βλάσφημος και όνειδος στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό ήταν εκείνο που κατέστησε τόσο σκληρό για τον Ιησού το να πιη, έτσι ώστε έφερε τρεις φορές την υπόθεσι με προσευχή στον Πατέρα του και έπειτα υπέκυψε στο να πιη αυτή τη μερίδα του θείου θελήματος. Αυτή η πορεία ωδήγησε στο να κερδίση τη Βασιλεία.

14, 15. Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της πόσεως του ποτηρίου και για τον Ιησούν και για τους ακολούθους του;

¹⁴ Εδώ βλέπομε ότι το ποτήριον της Αναμνήσεως παρίστανε περισσότερα από τον θάνατο του Ιησού ως απολυτρωτικής θυσίας, μιας θυσίας που θα καθιστούσε έγκυρη τη νέα διαθήκη και θα αφαιρούσε τις αμαρτίες των μαθητών του που λαμβάνονται στη διαθήκη. Οι μαθηταί δεν συμμετέχουν καθόλου στη θυσία του αντιλύτρου και στη μεσιτεία της νέας διαθήκης, αλλά οι ίδιοι έχουν ανάγκη της θυσίας του αντιλύτρου και της μεσιτείας του Ιησού. Τώρα, λοιπόν, σημειώστε τούτο: Η θυσία η ίδια του αντιλύτρου για το ανθρώπινο γένος δεν απαιτούσε το να υποστή ο Ιησούς ονειδισμό και καταδίωξι και τελικά να τερματίση αυτή τη ζωή με αισχύνη σαν ένας καταδικασμένος εγκληματίας, στασιαστής και βλάσφημος. Αυτό το μέρος της πόσεως του ποτηρίου προσφέρθηκε από τον Πατέρα για να δοκιμάση ως το ακρότατο όριο την ακεραιότητα του Υιού του Θεού και να αποδείξη τον Διάβολο ψεύτη στις κατηγορίες του εναντίον του Υιού του Θεού και να δείξη την δίχως παρέκκλισι υποστήριξι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού από τον Ιησούν.

¹⁵ Ο Ιησούς ήταν ανάγκη να πιη αυτή τη μερίδα του ποτηρίου για να αποδείξη μπροστά σε όλο το σύμπαν ότι ήταν άξιος για τη Βασιλεία, για την οποία ο Θεός είχε κάμει διαθήκη μαζί του. Έπρεπε να πωλήση όλα όσα είχε γι’ αυτόν τον «πολύτιμον μαργαρίτην». (Ματθαίος 13:45, 46) Και αφού ο Ιησούς επήρε τους μαθητάς του στη διαθήκη για τη Βασιλεία μαζί του, και αυτοί επίσης είναι υποχρεωμένοι να πιουν αυτό το ποτήριον μαζί του, για ν’ καταδείξουν ομοίως την ακεραιότητά των προς τον Θεό και να υποστηρίξουν την παγκόσμια κυριαρχία του και ν’ αποδείξουν ότι είναι άξιοι για να συμβασιλεύσουν με τον Ιησού Χριστό σε ουράνια δόξα. Πίνουν, λοιπόν, από το ποτήριον μαζί του.

16. Ποια εδάφια τους έγραψε ο Παύλος δείχνοντας ότι πρέπει να συμμετάσχουν στον θάνατον του Ιησού και έτσι να πιουν το ποτήριον;

¹⁶ Γι’ αυτό είναι γραμμένο για το «μικρόν ποίμνιον» εκείνων που ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού: «Πιστός ο λόγος· διότι εάν συναπεθάνομεν, θέλομεν και συζήσει· εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει.» (2 Τιμόθεον 2:11, 12) Εκείνοι που είναι ενσωματωμένοι στο «σώμα του Χριστού» (που συμβολίζεται από τον άρτον της Αναμνήσεως) πρέπει να βαπτισθούν στο θάνατό του αν επιθυμούν να αποτελέσουν μέρος του δοξασμένου του «σώματος» στους ουρανούς. Ο απόστολος, λοιπόν, ερωτά τα μέλη του σώματος του Χριστού: «Ημείς οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πώς θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή; Ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν. Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως.»—Ρωμαίους 6:2-5.

17. Τι παριστάνει ο οίνος ο ίδιος της Αναμνήσεως, και συνεπώς τι σημαίνει η πόσις του;

¹⁷ Ο ίδιος αυτός απόστολος, όταν ήταν στη φυλακή στη Ρώμη, έγραψε ότι ελογάριαζε όλα τα ιδιοτελή επίγεια πλεονεκτήματα ως «σκύβαλα, δια να κερδήσω τον Χριστόν, και να ευρεθώ εν αυτώ, . . . δια να γνωρίσω αυτόν, και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού, και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού· ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών.» (Φιλιππησίους 3:8-11) Αφού το περιεχόμενον του ποτηρίου της Αναμνήσεως παρίστανε «τον θάνατον αυτού» προς διεκδίκησιν της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά, ο Ιησούς κατάλληλα είπε ότι ο οίνος εσήμαινε «το αίμά μου» και τον έδωσε στους μαθητάς του να πιουν.

18, 19. Πώς, λοιπόν, είναι «ποτήριον ευλογίας» για το οποίον ευλογούμε τον Θεό;

¹⁸ Επειδή ο οίνος της Αναμνήσεως παριστάνει χυμένο αίμα, σημαίνει τον θάνατον εκείνου που το αίμα του εχύθη για τη νέα διαθήκη. Σύμφωνα με τη διαθήκη του που έγινε με τον Νώε αμέσως μετά τον κατακλυσμό, ο Ιεχωβά επροστάτευσε το αίμα κάθε πλάσματος ως ιερό και κατέστησε άξιον θανάτου εκείνον που πίνει αίμα, και ειδικά ανθρώπινο αίμα. (Γένεσις 9:1-6) Όταν, λοιπόν, οι μαθηταί πίνουν το ποτήριον του οίνου της Αναμνήσεως, πίνουν συμβολικά αίμα, αλλά το πίνουν με θεία εντολή. Αυτό, επομένως, σημαίνει γι’ αυτούς το να χύσουν το αίμα τους ή να πεθάνουν καθώς πέθανε και ο Ιησούς για την υπόθεσι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Πατρός του. Αναλαμβάνουν να πεθάνουν μαζί του, για να μπορέσουν ν’ αποδείξουν ότι ο Διάβολος είναι ένας ψευδόμενος στασιαστής και ν’ αποδειχθούν άξιοι ζωής με τον Ιησούν στην ουράνια βασιλεία του. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος τους έγραψε: «Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού;»

¹⁹ Ναι, είναι «ποτήριον ευλογίας» με το οποίον ευλογούμε τον Θεόν. Παριστάνει πράγματι θάνατο με τον Ιησού Χριστό, βάπτισμα στον θάνατό του· συμμετοχή, όμως, σ’ αυτό το είδος του θανάτου είναι προνόμιο. Καθώς ο απόστολος έγραψε από τη φυλακή του: «Εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού.» (Φιλιππησίους 1:29) Αυτό το ποτήριον έχει την ευλογία του Θεού, διότι παριστάνει το θέλημα του Θεού για τον Ιησούν και το μικρό του ποίμνιο. Αυτό το ποτήριον ή το προνόμιο της πόσεως απ’ αυτό εδόθηκε για το μικρό ποίμνιον, για να μπορέσουν όσοι ανήκουν σ’ αυτό να αποδείξουν την ακεραιότητά τους επάνω στη γη τώρα ως το ακρότατο όριο και να κερδίσουν την ‘είσοδον εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού’. (2 Πέτρου 1:11) Με βαθιά, λοιπόν, εκτίμησι εκείνοι που τους δόθηκε το προνόμιο να πιουν το ποτήριον, ευλογούν τον Θεό γι’ αυτό. Διότι είναι προνόμιο το να ‘διεκδικήσωμε’ το όνομα του Ιεχωβά με θάνατο μαζί με τον Χριστό, και έπειτα να μας αναστήση μέσω αυτού σε αθάνατη ζωή στη βασιλεία του Χριστού για την περαιτέρω διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας Του.

20. Εις ανάμνησιν τίνος πίνεται το ποτήριον, και γιατί;

²⁰ Αφού ο θάνατος του Χριστού είναι εκείνος που καθιστά έγκυρη τη νέα διαθήκη, και αφού αυτός έδωσε το παράδειγμα του θανάτου και οι μαθηταί του βαπτίζονται στον θάνατό του, πίνουν το ποτήριον εις ανάμνησίν του.

21. Γιατί, λοιπόν, το ποτήριον της Αναμνήσεως δεν προορίζεται για να το πιουν τα «άλλα πρόβατα»;

²¹ Αυτά τα γεγονότα βοηθούν τον πολύν όχλον των «άλλων προβάτων» σήμερα, να διακρίνουν ότι το ποτήριον της Αναμνήσεως δεν προορίζεται για να το πιουν αυτοί. Τα «άλλα πρόβατα» δεν πεθαίνουν τον θάνατον του Χριστού, αλλ’ αν κάποιοι πεθάνουν πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, πεθαίνουν σαν τους πιστούς άνδρες και γυναίκες που ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από τον Χριστό. Αυτοί δεν θυσιάζουν τη σάρκα ή τις γήινες ελπίδες για το νέο κόσμο, αλλά βαδίζουν προς τα εμπρός για ζωή στην παραδείσια γη στο νέο κόσμο. Πολλοί θα διαβούν τον Αρμαγεδδώνα και θα εισέλθουν σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς να πεθάνουν. Κατάλληλα, λοιπόν, απέχουν από τη συμμετοχή στο ποτήριον της Αναμνήσεως.

ΒΡΩΣΙΣ ΚΑΙ ΠΟΣΙΣ ΓΙΑ «ΖΩΗΝ ΕΝ ΕΑΥΤΟΙΣ»

22. Δεν φανερώνει το Ιωάννης 6:51 ότι όλοι όσοι πιστεύουν πρέπει να συμμετάσχουν;

²² Αλλά δεν είναι τα παραπάνω σε αντίθεσι με τα λόγια του Ιησού προς τους Ιουδαίους για το θαυματουργικό μάννα; Δεν είπε αυτός «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου»; (Ιωάννης 6:51) Σημειώστε αυτά τα λόγια «η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου». Δεν φανερώνουν άραγε ότι όλοι όσοι πιστεύουν στον Χριστό, άσχετα με το αν οι ελπίδες τους για ζωή στο νέο κόσμο είναι επίγειες ή ουράνιες, μπορούν να συμμετάσχουν, ναι, ότι πρέπει να συμμετάσχουν στον άρτον της Αναμνήσεως καθώς επίσης και στον οίνο; Η απάντησις σ’ αυτή την ερώτησι είναι Όχι!

23. Ποιο ζήτημα ωδήγησε σ’ αυτή τη δήλωσι, και πώς ο άρτος αντιστοιχεί με τη σάρκα που ο Ιησούς δίδει για τη ζωή του κόσμου;

²³ Τον καιρό που ο Ιησούς εξέφερε τα παραπάνω λόγια, μιλούσε για το μάννα που ήταν μια θαυματουργική προμήθεια άρτου για τους Ισραηλίτες κατά την οδοιπορία τους στην έρημο προς τη Γη της Επαγγελίας. Ο άρτος του μάννα δεν έδιδε ζωή αιώνια στους Ισραηλίτες και στο σύμμικτο πλήθος που ήταν μαζί τους. Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού, δια να φάγη τις εξ αυτού και να μη αποθάνη.» Εξήγησε, λοιπόν, ότι ο άρτος που έδωσε για τη ζωή του κόσμου ήταν η σαρξ του. (Ιωάννης 6:48-51) Εν τούτοις, εκείνοι οι Ισραηλίτες στην έρημο δεν έπιναν αίμα οποιουδήποτε είδους, διότι τους ήταν απαγορευμένο να το πράξουν αυτό, όχι μόνο από τη θεία διαθήκη με τον Νώε τον προπάτορά τους, αλλά επίσης και από τις ρητές διατάξεις της Διαθήκης του Νόμου που είχε δοθή μέσω του μεσίτου των Μωυσέως. Το μάννα από τον ουρανό που έτρωγαν ήταν χωρίς αίμα, και μ’ αυτή την έννοια ήταν σαν την σάρκα του Ιησού. Σάρκα δεν μπορούσε να φαγωθή εκτός αν είχε αποστραγγισθή από το αίμα της. Επομένως, εκείνο στο οποίο θα συμμετάσχη το ευπειθές ανθρώπινο γένος του νέου κόσμου για ν’ αποκτήση αιώνια ζωή, θα είναι σαν την δίχως αίμα σάρκα που επρομήθευσε ο Ιησούς με την κατάβασί του από τον ουρανό.

24. Για τι άλλο μίλησε εκτός από τη σάρκα του για τη ζωή του κόσμου;

²⁴ Ο Ιησούς, λοιπόν, μιλούσε για κάτι περισσότερο από το μάννα που είναι για τη ζωή του κόσμου όταν έλεγε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμά μου έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμά μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμά μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ. Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ, και εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού· όχι καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα, και απέθανον· όστις τρώγει τούτον τον άρτον, θέλει ζήσει εις τον αιώνα.»—Ιωάννης 6:53-58.

25. Η βρώσις, λοιπόν, της σαρκός του και η πόσις του αίματός του τι αποτέλεσμα έχουν; Και τι σημαίνει εδώ ‘ζωή εν εαυτοίς’;

²⁵ Σημειώστε ότι ο Ιησούς εδώ έλεγε ότι εκείνοι που πίνουν το αίμα του και επίσης τρώγουν τη σάρκα του παραμένουν σε ενότητα μαζί του και αυτός σε ενότητα μαζί τους. Αυτό σημαίνει ότι γίνονται μέλη του σώματός του και βαπτίζονται στον Χριστό, έτσι δε βαπτίζονται στο δικό του είδος θανάτου. Η τροφή του Ιησού ήταν να πράττη το θέλημα του Πατρός του, αυτοί δε τρέφονται με τη σάρκα του Ιησού με το να πράττουν το θέλημα του Θεού μαζί με τον Ιησούν και να τελειώσουν το έργο του όπως και εκείνος έπραξε. (Ιωάννης 4:34) Αν οι μαθηταί του δεν λάβουν αυτή την πορεία, δεν έχουν ‘ζωήν εν εαυτοίς’. ‘Ζωή εν εαυτοίς’ δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην σύμφυτη ζωή ή αθανασία στους ουρανούς, αλλά έχει μια σημασία όμοια μ’ εκείνη που ανέφερε ο Ιησούς όταν είπε: «Έρχεται ώρα, και τώρα είναι, που οι νεκροί θ’ ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού κι εκείνοι που θα δώσουν προσοχή θα ζήσουν. Διότι όπως ακριβώς ο Πατήρ έχει μέσα του το χάρισμα της ζωής, έτσι έδωκε και στον Υιό να έχη επίσης μέσα του το χάρισμα της ζωής.» (Ιωάννης 5:25, 26, Μ.Ν.Κ.· Νοξ) Το να έχουν, λοιπόν, τα μέλη του σώματος του Χριστού ‘ζωήν εν εαυτοίς’ σημαίνει να μετάσχουν με τον Ιησούν στο προνόμιο του να χορηγήσουν τα οφέλη της ζωής του που θυσιάσθηκε, στο ευπειθές ανθρώπινο γένος κατά τη διάρκεια των χιλίων ετών της βασιλείας του. Αυτοί θα γίνουν η ουράνια νύμφη του, «η γυνή του Αρνίου». Ως τοιούτοι θα περιποιηθούν μητρικά τα επίγεια τέκνα του ‘Αιωνίου Πατρός, του άρχοντος της Ειρήνης’, Ιησού Χριστού. (Αποκάλυψις 19:7-9· 21:9, 10· Ησαΐας 9:6) Έτσι το «μικρόν ποίμνιον», η τάξις της «νύμφης», είναι εκείνοι που πίνουν αποκλειστικώς το αίμα του Υιού του ανθρώπου και που τρέφονται επίσης με τη σάρκα του. Ωστόσο, εκεί, εις Ιωάννην 6:25-58, ο Ιησούς δεν μιλούσε για το δείπνον της Αναμνήσεως μ’ εκείνους τους Ιουδαίους, που πολλοί απ’ αυτούς τότε τον εγκατέλειψαν.

[Υποσημειώσεις]