Συμμετοχή με Άξιον Τρόπο

 1. Τι εξετάζει ο Παύλος στην 1 Κορινθίους σχετικά με το ζήτημα της Αναμνήσεως;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος, όταν ανεφέρετο στην Ανάμνησι ή το δείπνον του Κυρίου στην πρώτη του επιστολή προς τους Κορινθίους, δεν εξήταζε το ζήτημα ποιοι πρέπει να συμμετέχουν στα εμβλήματα, αλλά τι τα εμβλήματα εσήμαιναν και πώς να συμμετέχη κανείς σ’ αυτά αξίως ή με άξιον τρόπο.

 2. Πώς εκείνοι οι Κορίνθιοι δεν εώρταζαν την Ανάμνησι με συνέπεια, μ’ έναν άξιο τρόπο και για το καλό τους;

² Στην αρχή ακριβώς της επιστολής του ετόνισε ότι υπήρχαν σχίσματα και θρησκευτικές διαιρέσεις μεταξύ τους, και έθεσε την ερώτησι, «Διεμερίσθη ο Χριστός;» Υπήρχε ζηλοτυπία και διαμάχη μεταξύ τους, έτσι ώστε δεν ήσαν πνευματικοί, αλλά σαρκικοί, και συμπεριφέρονταν σαν κοσμικοί άνθρωποι. (1 Κορινθίους 1:11-13· 3:1-4) Αυτό δεν ήρμοζε εκείνους που συμμετείχαν στα εμβλήματα της Αναμνήσεως, διότι ο άρτος εσυμβόλιζε την ενότητα του σώματος του Χριστού. Ούτε μπορούσαν αυτοί να ειδωλοποιούν θρησκευτικούς ηγέτας και να λέγουν, «Εγώ ανήκω σ’ αυτόν, ή, σ’ εκείνον», ούτε μπορούσαν να ειδωλοποιούν τον εαυτό τους εκδηλώνοντας πλεονεξία ούτε να διαπράττουν οποιοδήποτε άλλο είδος ειδωλολατρίας, διότι αυτό ήταν δαιμονισμός. Εκείνοι, λοιπόν, που συμμετείχαν έτσι στην «τράπεζα των δαιμονίων» δεν μπορούσαν ορθώς να συμμετάσχουν στην «τράπεζα του Ιεχωβά» κατά το δείπνον του Κυρίου. Επίσης τότε μερικοί έφερναν τα δικά τους εσπερινά φαγητά στον τόπο της συναθροίσεως της εκκλησίας. Είχαν ένα κοινωνικής φύσεως δείπνο εκεί αμέσως πριν από το δείπνον του Κυρίου και έτρωγαν υπερβολικά και δεν ήσαν σε κατάστασι να εκτιμήσουν κατάλληλα τη σημασία του δείπνου του Κυρίου. Εκτός τούτου, παραμελούσαν μερικούς στο κοινωνικό τους δείπνο και τους άφηναν να πεινούν, έτσι ώστε μερικοί ήταν δυνατόν να επιθυμούν πολύ το δείπνον του Κυρίου προπάντων για λίγη τροφή. Όλα αυτά δεν συνέβαλλαν στον εορτασμό της Αναμνήσεως μ’ ένα άξιο τρόπο και για το καλό τους.—1 Κορινθίους 11:17-22.

 3, 4. Πώς μπορούν όσοι μετέχουν να γίνουν ένοχοι σχετικά με το σώμα και αίμα του Κυρίου;

³ Αφού, λοιπόν, εξήγησε τις οδηγίες που είχε λάβει από τον Κύριο σχετικά με το δείπνον του Κυρίου, ο Παύλος συνέχισε και είπε: «Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού. Ώστε όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου, και ας πίνη εκ του ποτηρίου. Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Δια τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί. Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι. Αλλ’ όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.], δια να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου. Ώστε, αδελφοί μου, όταν συνέρχησθε δια να φάγητε, περιμένετε αλλήλους. Εάν δε τις πεινά, ας τρώγη εν τη οικία αυτού, δια να μη συνέρχησθε προς κατάκρισιν.»—1 Κορινθίους 11:26-34.

⁴ Όποιος, λοιπόν, συμμετέχει στα εμβλήματα της Αναμνήσεως ενώ βρίσκεται σε μια ανάξια κατάστασι και συμμετέχει μ’ έναν ανάξιο τρόπο με έλλειψι εκτιμήσεως, γίνεται ένοχος σχετικά με το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Όλοι όσοι μετέχουν πρέπει να συναισθάνωνται έντονα την ενότητά τους με την Κεφαλή, τον Ιησού Χριστό, στο να πράττουν το θέλημα του Θεού. Πρέπει να ενθυμούμεθα αυτόν ως τον μόνον σπουδαίον με τον οποίον πρέπει να είμεθα σε ενότητα και δεν πρέπει να δημιουργούμε διαιρέσεις μεταξύ μας και έτσι να καταστρέφωμε το ενωμένο σώμα. Το αίμα του Ιησού είναι εκείνο που καθιστά έγκυρη τη νέα διαθήκη, και δεν πρέπει να ενεργούμε εν σχέσει με το αίμα αυτό ωσάν να είναι ένα κοινό πράγμα, αμαρτάνοντας εκουσίως με σχίσματα, ειδωλολατρία, πλεονεξία, και έργα της σαρκός. Με τη διαθήκη αυτή, είμεθα λαός για το όνομα του Ιεχωβά, και πρέπει να τιμούμε αυτό το όνομα με τη ζωή μας. Ο Ιησούς Χριστός, που επρομήθευσε το αίμα του για τη νέα διαθήκη, απέθανε προς διεκδίκησιν του ονόματος και της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Πρέπει να τον μιμηθούμε στο είδος του θανάτου που πέθανε, ‘γινόμενοι σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού’ για να γίνωμε επίσης ‘σύμφυτοι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεώς του’. Πρέπει, λοιπόν, να κρατηθούμε ελεύθεροι από ενοχή έναντι αυτών των ζωτικών πραγμάτων, και όχι να υποκρινώμεθα στην Ανάμνησι ή το δείπνον του Κυρίου.

 5. Πώς πρέπει να φροντίζωμε να μετέχωμε αξίως;

⁵ Για να λάβωμε μέρος στα εμβλήματα αξίως, πρέπει να αποχωρισθούμε από τέτοιες πράξεις που μας ενοχοποιούν, επειδή δεν είναι σε αρμονία με την ιδιότητα μας ως μελών του σώματος του Χριστού και με το ότι λαμβάνομε τον άρτον και τον οίνον της Αναμνήσεως. Πρέπει να εξετάσωμε τον εαυτό μας σχετικά με αυτά τα πράγματα, να ζητήσωμε τη συγχώρησι του Θεού για οποιαδήποτε κακή συμπεριφορά, και έπειτα να αποφασίσωμε να ακολουθήσωμε ορθή διαγωγή, και να αισθανθούμε επιδοκιμασμένο τον εαυτό μας σύμφωνα με τα μέτρα του Θεού προτού να λάβωμε μέρος. Αλλιώς, θα φάγωμε και θα πιούμε θεία κατάκρισι εναντίον μας, και αυτό θα οδηγήση στο να παιδευθούμε.

 6. Για να αποφύγουν το να παιδευθούν, τι πρέπει να διακρίνουν όσοι λαμβάνουν μέρος; Με ποιον τρόπο;

⁶ Αυτό θα συμβή σ’ ένα άτομο ‘αν δεν διακρίνη το σώμα’, λέγει ο Παύλος. (1 Κορινθίους 11:29) Με τούτο υπονοείται το ενοποιημένο σώμα του Χριστού. Η μετάφρασις του Μόφφατ μάς το δείχνει αυτό, διότι αρχίζει με κεφαλαίο γράμμα τη λέξι Σώμα, το ίδιο όπως όταν λέγη ότι οι Χριστιανοί ‘βαπτίζονται εις έν Σώμα’ και είναι «Σώμα του Χριστού». Η μετάφρασις του Μόφφατ έχει ως εξής: «Διότι αυτός που τρώγει και πίνει χωρίς κατάλληλη αντίληψι του Σώματος, τρώγει και πίνει προς κατάκρισίν του.» (1 Κορινθίους 11:29· 12:13, 27, Μ.Μ.) Όσοι μετέχουν στην Ανάμνησι, πρέπει να κρατούν καθαρά στο νου ότι είναι «σώμα του Χριστού», που συμβολίζεται από τον ένα άρτον, και συνεπώς πρέπει να διατηρούν ενότητα ως «έν σώμα». Πρέπει να έχωμε ‘κατάλληλη αντίληψι του Σώματος’ και να συναισθανώμεθα την προσωπική μας ενότητα με την Κεφαλή, τον Ιησού Χριστό. Αν δεν συμβαίνη αυτό, τότε θα γίνωμε πνευματικώς «ασθενείς και άρρωστοι» και ακόμη θα ‘κοιμώμεθα στον θάνατο’, όπως πολλοί Κορίνθιοι τότε. Για τούτο, ο Ιεχωβά Θεός ήταν ανάγκη να τους παιδεύση μέσω της θεοκρατικής του οργανώσεως που αντιπροσωπεύετο από τον απόστολο Παύλο, για να μην καταδικασθούν μαζί με τον κόσμο και καταστραφούν όπως θα συμβή αυτό σύντομα. Για να είμεθα πνευματικώς ισχυροί, υγιείς και ζωντανοί ως προς την οργάνωσι του Θεού και το έργο της, οφείλομε να εκτιμούμε, εκτός από άλλα πράγματα, και το τι σημαίνει η Ανάμνησις.

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ

 7. Σε ποια ημέρα ποιου μηνός εορτάζομε την Ανάμνησι; Γιατί;

⁷ Με την κατάλληλη, λοιπόν, εκτίμησι του δείπνου του Κυρίου, εξετάζομε τον χρόνο και την τάξι του εορτασμού του. Μιμούμενοι τον Ιησούν ως προς τον χρόνο που ίδρυσε την Ανάμνησι, την εορτάζομε μια φορά το έτος στη 14η ημέρα του Νισάν που είναι ο πρώτος μήνας του ημερολογίου του υπό διαθήκην λαού του Ιεχωβά σύμφωνα με τη διάταξί του που αναφέρεται στην Έξοδο 12:1-6. Η ημέρα αυτή ήταν ημέρα του πάσχα, διότι αμέσως αφού ετήρησε το Ιουδαϊκό πάσχα ως Ιουδαίος «υπό νόμον», ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι στους ένδεκα πιστούς αποστόλους. Σύμφωνα με τη διάταξι του Θεού, το πάσχα εωρτάζετο μια φορά το χρόνο, στην ημέρα που ήταν η επέτειος του πρώτου πάσχα που είχαν τελέσει οι Ιουδαίοι στην Αίγυπτο πριν ακριβώς εξέλθουν από εκείνον τον «οίκον δουλείας». Την ημέρα αυτή του πάσχα ο Ιησούς απέθανε επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου στο Γολγοθά, όχι μόνο ως το μεγάλο πάσχα, ο Αμνός του Θεού», αλλά επίσης και ως ο Κληρονόμος της βασιλείας του Θεού που θα διεκδικήση την κυριαρχία του Θεού σε όλη την κτίσι. Επομένως, για να ‘καταγγέλωμεν τον θάνατον του Κυρίου μέχρι της ελεύσεως αυτού’, τον εορτάζομε κατάλληλα μόνο στην ημερομηνία της επετείου του, στις 14 του Νισάν.

 8. Σε ποια ώρα της ημέρας πρέπει να τηρήται; Πότε αυτό το έτος;

⁸ Σε ποια ώρα της ημέρας πρέπει να τηρούμε την Ανάμνησι; Μετά τη δύσι του ηλίου, ή μετά τις 6 μ.μ. Τοπική Ώρα, διότι στον αρχαίο υπό διαθήκην λαό του Ιεχωβά, κάθε νέα ημέρα άρχιζε αυτή την ώρα και εξετείνετο πέρα από το μεσονύκτιο σε όλη την περίοδο της επομένης ημέρας έως τη δύσι του ηλίου. Συνεπώς, η Ανάμνησις πρέπει να τηρήται τη νύχτα της 14ης του Νισάν. Ο Παύλος λέγει ότι «εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο» ο Ιησούς έλαβε τα εμβλήματα της Αναμνήσεως και τα έδωκε στους αποστόλους του. (1 Κορινθίους 11:23) Το ίδιο το όνομα, δείπνον του Κυρίου ή «Κυριακόν δείπνον», δείχνει ότι ήταν ένας εορτασμός τη νύχτα. Το γεγονός επίσης ότι ο Παύλος λέγει στους Κορινθίους, «Έκαστος λαμβάνει προ του άλλου το ίδιον εαυτού δείπνον,» αποδεικνύει ότι οι Χριστιανοί εκείνοι του πρώτου αιώνος εώρταζαν την Ανάμνησι τη νύχτα, και όχι το πρωί αφού ο καθένας είχε λάβει το πρόγευμά του ή το απόγευμα αφού είχαν φάγει το μεσημβρινό φαγητό ή γεύμα. (1 Κορινθίους 11:20, 21) Συνεπώς, ο κατάλληλος καιρός για να τηρηθή το δείπνο του Κυρίου στο 1951, είναι μετά τη δύσι του ηλίου ή μετά τις 6 μ.μ. της Παρασκευής, 23 Μαρτίου, διότι τότε αρχίζει η 14η του Νισάν το έτος αυτό.

 9. Τι εξεικονίζει η ιδιότης του αζύμου άρτου; Πώς το φανερώνει αυτό η 1 Κορινθίους 5:7-11;

⁹ Ο άρτος που έκοψε ο Ιησούς ήταν άζυμος, το μόνο είδος άρτου που επετρέπετο στο πάσχα, διότι αυτή η ιδιότης του αζύμου εξεικόνιζε αναμαρτησία. Εξετάζοντας γιατί τα μέλη του σώματος του Χριστού πρέπει να απέχουν από αμαρτία και δεν πρέπει να ανέχωνται χονδροειδώς αμαρτωλά άτομα μέσα στο σώμα της συναθροίσεώς των, ο απόστολος γράφει στους Κορινθίους Χριστιανούς: «Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι· διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός. Ώστε ας εορτάζωμεν, ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας, και αληθείας. Σας έγραψα εν τη επιστολή, να μη συναναστρέφησθε με πόρνους . . . να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε.»—1 Κορινθίους 5:7-11.

10. Γιατί χρησιμοποιείτο ένας άρτος κι ένα κοινόν ποτήριον για έναν όμιλο;

¹⁰ Η αφήγησις φανερώνει ότι ο Ιησούς εχρησιμοποίησε ένα μόνον άρτον· αλλά αυτό έγινε για να προσφέρη σε ένδεκα μόνο αποστόλους. Τα λόγια του Παύλου εις 1 Κορινθίους 10:16, «Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν,» υπαινίσσονται ένα άρτον για μια συνάθροισι, αλλά δεν προσδιορίζουν το μέγεθος της συναθροίσεως ή τον αριθμό εκείνων που συμμετέχουν και στους οποίους θα προσφερθή. Ο οίνος που προσέφερε ο Ιησούς ήταν εκείνος που ήταν διαθέσιμος κατά το πάσχα στην εποχή του, οπότε τέσσερα ή κάποτε και πέντε ποτήρια, προσεφέροντο στους εορταστάς του πάσχα. (Λουκάς 22:17, 20) Επομένως αν ένας αριθμός ατόμων μετέχει από ένα άρτον και από ένα ποτήριον, αυτό θα ήταν κατάλληλο για να συμβολίση ενότητα και συμμετοχή σε κοινά προνόμια.

11. Τι φανερώνει η αφήγησις σχετικά με την ευχαριστία που εδίδετο και την ευλογία που εζητείτο για τον άρτο και τον οίνο;

¹¹ Αφού έλαβε τον άρτον ο Ιησούς ‘ευλόγησε’, σύμφωνα με το Ματθαίος 26:26 και Μάρκος 14:22, ή ‘ευχαρίστησε’, σύμφωνα με το Λουκάς 22:19. Πόσο διάστημα επέρασε μεταξύ της προσφοράς του άρτου πρώτα και έπειτα του ποτηρίου, δεν φανερώνει η συνδυασμένη αφήγησις, αλλά ο Μάρκος 14:23-25 λέγει: «Και λαβών το ποτήριον, ευχαρίστησε, και έδωκεν εις αυτούς, και έπιον εξ αυτού πάντες. Και είπε προς αυτούς, Τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον· αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλω πίει πλέον εκ του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον εν τη βασιλεία του Θεού.» Ο Ματθαίος 26:27-29 συμφωνεί με τούτο, δείχνοντας ότι ο Ιησούς έδωσε χωριστή ευχαριστία για το ποτήριον· και έπειτα από μια διακοπή. Τα λόγια του Παύλου, εις 1 Κορινθίους 10:16 «Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν,» δείχνουν ότι ελέχθη μια ειδική και χωριστή ευλογία για το ποτήριον, διότι ο απόστολος δεν μνημονεύει εκεί την ευχαριστία που προσφέρθηκε για τον άρτο. Δίνοντας ωστόσο κάθε έμβλημα ο Ιησούς εξηγούσε τη σημασία του καθενός, δείχνοντας τα διάφορα χαρακτηριστικά τους.

12. Γιατί μπορούν να λέγωνται επιπρόσθετα λόγια για τα εμβλήματα όταν αυτά προσφέρωνται;

¹² Πόσο περισσότερα από τις σύντομες εκφράσεις που αναφέρει η αφήγησις είπε ο Ιησούς όταν προσέφερε τον άρτο και τον οίνο, δεν το φανερώνουν οι συγγραφείς. Στους συγχρόνους εορτασμούς μας υπάρχει συνήθεια να παραμένουν πολύ ήσυχοι τόσο η συνάθροισις όσο και ο εισηγητής την ώρα που γίνεται η περιφορά των εμβλημάτων και μερικοί τα λαμβάνουν. Μερικοί μάλιστα από εκείνους που μετέχουν κλίνουν τις κεφαλές των και αναπέμπουν προσευχή, ωσάν να μην ήταν αρκετή η προσευχή που ανέπεμψε πάνω στα προσφερόμενα εμβλήματα εκείνος που εκλήθη προς τούτο. Όμως είναι πιθανόν ότι ο Ιησούς είπε πολύ περισσότερα για κάθε έμβλημα καθώς προσεφέρετο και καθώς οι απόστολοι ελάμβαναν μέρος, διότι αυτός δεν επρόφερε κάποια μαγικά τυπικά λόγια πάνω από κάθε έμβλημα για να το μετουσιώση. Ασφαλώς οι αφηγήσεις των συμβάντων της νυκτός εκείνης δεν αναφέρουν παν ό,τι ελέχθη. Κάτω από το φώς αυτό, δεν υπάρχει κανών που να απαγορεύη να λέγωνται μερικά κατάλληλα λόγια από τον εισηγητή της συναθροίσεως καθώς περιφέρεται στους μετέχοντας κάθε ένα από τα εμβλήματα.

ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ

13. Ποια πορεία ακολουθήθηκε στον εορτασμό της Αναμνήσεως στον οίκο Μπέθελ του Μπρούκλυν το περασμένο έτος;

¹³ Το περασμένο έτος, η οικογένεια του Μπέθελ του Μπρούκλυν είχε το προνόμιο να εορτάση την πρώτη της Ανάμνησι στην Αίθουσα της Βασιλείας του νέου οίκου Μπέθελ, τη νύχτα του Σαββάτου, 1ης Απριλίου 1950. Ο επί κεφαλής της οικογενείας,ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, προΐστατο. Έπειτα από τον συνήθη ύμνον και την εναρκτήριο προσευχή, ο πρόεδρος έκαμε την ομιλία που εξέθετε τα του δείπνου του Κυρίου. Είχε διαβάσει το χειρόγραφο της Μεταφράσεως του Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Μ’ αυτή τη μετάφρασι είχε κάμει σοβαρές σκέψεις πάνω στον εορτασμό αυτό. Αφού λοιπόν ετελείωσε την ομιλία, εκάλεσε έναν αδελφό από το υπόλοιπο για να προσφέρη ευχαριστία για τον άρτο. Έπειτα, ενώ οι κοσμήτορες περιέφεραν τον άρτο δίνοντας ευκαιρία σε κάθε έναν από τους παρόντας να συμμετάσχη αν έκρινε τον εαυτό του άξιον, ο πρόεδρος δεν άφησε να κυριαρχήση ιεροπρεπής σιωπή, αλλά έδωσε κατάλληλα σχόλια για περαιτέρω εκτίμησι του «άρτου». Αφού προσφέρθηκε ο άρτος, εκάλεσε έναν άλλον αδελφό από το υπόλοιπο για να ζητήση την ευλογία επάνω στο ποτήριο του οίνου. Έπειτα προσφέρθηκε αυτό το έμβλημα και εδόθηκε ευκαιρία στον καθένα και σε όλους να πιουν απ’ αυτό· και πάλι, ενώ περιεφέρετο το ποτήριον, ο πρόεδρος επρόσθεσε περαιτέρω σχόλια για να βοηθήση όλους να εκτιμήσουν περισσότερο τη σημασία του ποτηρίου και της συμμετοχής σ’ αυτό. Αυτά τα σχόλια που ελέχθησαν παρεμπιπτόντως στη διάρκεια της περιφοράς των εμβλημάτων, τα απήλαυσαν όλοι, περιλαμβανομένων και εκείνων από τα «άλλα πρόβατα» που ήταν εκεί και που δεν ελάμβαναν μέρος, αλλά έβλεπαν να λαμβάνουν μέρος όσοι ανήκαν στο υπόλοιπο του σώματος του Χριστού. Αυτό εχρησίμευσε στο να ανακουφίση την τελετή από την άλλοτε βαριά και μελαγχολική ατμόσφαιρα που ήταν τόσο καταθλιπτική σε πολλούς.

14. Τι συνιστάται, επομένως, σε όλες μας τις μονάδες ή ομάδες;

¹⁴ Η παραπάνω πορεία είναι Γραφική, και την συνιστούμε σε όλες τις μονάδες ή ομάδες του αφιερωμένου λαού του Θεού. Εκείνος που προΐσταται μπορεί ν’ αποφασίση να κάμη πρόσθετες παρατηρήσεις στη διάρκεια της περιφοράς του άρτου και έπειτα της περιφοράς του οίνου. Σε μια τέτοια περίπτωσι, ας είναι εκλεκτικός και ‘επί του σημείου’ σε όσα λέγει για κάθε έμβλημα. Είναι μια ευκαιρία πνευματικής οικοδομής για όλους τους παρόντας, για να οξύνη τη διάκρισί τους και να βαθύνη την εκτίμησί τους για όλα τα χαρακτηριστικά του δείπνου του Κυρίου και τα προνόμιά τους εν σχέσει με αυτό.

15. Γιατί τα άλλα πρόβατα που είναι παρόντα μπορούν να χαίρουν αν και δεν συμμετέχουν στα εμβλήματα;

¹⁵ Μολονότι τα «άλλα πρόβατα» που είναι παρόντα δεν έχουν το προνόμιο να φάγουν και να πιουν τα εμβλήματα, μπορούν όμως να χαίρουν διότι αυτό δεν σημαίνει καταδίκη γι’ αυτούς. Έχοντας μια ‘κατάλληλη αντίληψι του Σώματος’, μπορούν να χαίρουν διότι η νέα διαθήκη φθάνει στο μεσουράνημά της λαμβάνοντας από τη γη ένα λαόν για το όνομα του Ιεχωβά, και διότι τώρα έχουν το προνόμιο να είναι ενωμένοι με το υπόλοιπο αυτού του λαού, με τους τελευταίους από το «σώμα του Χριστού». Μολονότι δεν είναι στη γραμμή για να λάβουν μέρος στα εμβλήματα της Αναμνήσεως, μπορούν να χαίρουν διότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Όπως δε ακριβώς οι περιτετμημένοι ξένοι που παροικούσαν ανάμεσα στους Ισραηλίτες τον καιρό της εξόδου συμμετείχαν στον πασχάλιο αμνό, έτσι και αυτοί συμμετέχουν τώρα μαζί με το πνευματικό υπόλοιπο στον αντιτυπικό Αμνό, ασκώντας πίστι στο αίμα του Χριστού και πράττοντας το θέλημα του Θεού καθώς εκείνος έδωσε παράδειγμα. (Ιωάννης 1:29· Έξοδος 12:48, 49) Ενώ δεν πίνουν το αίμα του, πλύνουν όμως τα ιμάτιά τους και τα λευκαίνουν στο αίμα του Αρνίου. (Αποκάλυψις 7:14) Μαζί με το υπόλοιπο βαδίζουν έξω από αυτόν τον κόσμο, και μπορούν ν’ αποβλέπουν σε τελεία απελευθέρωσι απ’ αυτόν κατά τον Αρμαγεδδώνα, όπου ο κόσμος θα καταποθή όπως συνέβη όταν οι δυνάμεις του Φαραώ κατεστράφησαν στην Ερυθρά θάλασσα.

16. Ποια χαρακτηριστικά άλλων συναθροίσεων δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν το δείπνον του Κυρίου, και γιατί;

¹⁶ Όταν τα εμβλήματα προσφερθούν και λάβουν όλοι οι άξιοι μέρος, τότε το δείπνον του Κυρίου τελειώνει. Η εντολή που βαρύνει εκείνους που ανήκουν στο σώμα του Χριστού να τηρήσουν το δείπνον, έτυχε υπακοής. Ό,τι ακολουθεί έπειτα στην πορεία της συναθροίσεώς μας δεν αποτελεί μέρος του δείπνου του Κυρίου. Μπορεί λοιπόν αυτό να είναι σύμφωνο με τη συνήθη πορεία που ακολουθείται προς το τέλος των άλλων μας συναθροίσεων, να γίνουν, δηλαδή, υπηρεσιακές αναγγελίες και διευθετήσεις και να ψαλή ένας ύμνος και να τελειώση η συνάθροισις με προσευχή. Η ομιλία και η προσευχή του Ιησού μαζί με τους μαθητάς του, όπως αναγράφεται στον Ιωάννη, κεφάλαια 14 έως 17, δεν ήταν μέρος του δείπνου του Κυρίου, αλλά έγινε μετά απ’ αυτό. Ό,τι είπε τότε στους αποστόλους και ό,τι ανέφερε στην προσευχή υπαγορεύθηκε από το επείγον της καταστάσεως και από το ότι ήταν κατάλληλο να τους έχη όλους μαζί για τελευταία φορά προτού προδοθή και θανατωθή. Η αφήγησις επίσης λέγει: «Και αφού ύμνησαν, εξήλθον εις το όρος των Ελαιών,» αυτή δε η υμνωδία με ψαλμούς ήταν συνηθισμένη στον καιρό του πάσχα. (Μάρκος 14:26) Το ότι, λοιπόν, έχομε μόλις εορτάσει την Ανάμνησι δεν εμποδίζει να ακολουθήσουν το δείπνον του Κυρίου αυτά τα χαρακτηριστικά των άλλων μας συναθροίσεων.

17. Ποια προσπάθεια άξια της Αναμνήσεως του έτους τούτου συνιστάται να επακολουθήση σχετικά με όλους όσοι θα παρευρεθούν;

¹⁷ Το περασμένο έτος, στον εορτασμό της Αναμνήσεως σε όλη τη γη, παρευρέθησαν στις συναθροίσεις 511.203 άτομα, μολονότι έλαβαν μέρος μόνο 22.723. Έχομε εύλογη αιτία να περιμένωμε ότι το έτος αυτό, ακόμη περισσότερα από μισό εκατομμύριο άτομα θα δείξουν με την παρουσία τους την εκτίμησί τους στον εορτασμόν αυτόν της Αναμνήσεως. Δεδομένου ότι βρισκόμαστε κοντά στην τελεία μας έξοδο από αυτόν τον κόσμο για να εισέλθωμε στο νέο κόσμο, εισηγούμεθα όπως όλοι οι δραστήριοι διαγγελείς της Βασιλείας ενασχοληθούν στο να βοηθήσουν τα πάνω από μισό εκατομμύριο άτομα που θα παρευρεθούν, στο να βγουν στην υπηρεσία του αγρού το σαββατοκύριακο εκείνο μετά την 23η Μαρτίου 1951. Έτσι θα τους βοηθήσετε να λάβουν μέρος στην τελική μαρτυρία προτού επέλθη το οριστικό τέλος αυτού του παλαιού κόσμου. Τι άξιο επακολούθημα θα ήταν αυτό για το δείπνον του Κυρίου στο έτος τούτο, σ’ αυτόν τον καιρόν της μακροθυμίας του Θεού προς όλους μας για τη σωτηρία μας!—2 Πέτρου 3:15.

«Δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου, έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου.»—Ματθαίος 26:29.