Παραβολή του Σπορέως

 1. Πώς εισάγει ο Ματθαίος την παραβολή του Σπορέως;

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ του σπορέως βρίσκεται στις ευαγγελικές αφηγήσεις των μαθητών Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά. Η ιστορία του Ιησού Χριστού που έγραψε ο Ματθαίος την εισάγει με τον εξής τρόπο: «Εν εκείνη δε τη ημέρα εξελθών ο Ιησούς από της οικίας, εκάθητο πλησίον της θαλάσσης. Και συνήχθησαν προς αυτόν όχλοι πολλοί, ώστε εμβάς εις το πλοίον εκάθητο· και πας ο όχλος ίστατο επί τον αιγιαλόν. Και ελάλησε προς αυτούς πολλά δια παραβολών, λέγων, Ιδού, εξήλθεν ο σπείρων δια να σπείρη. Και ενώ έσπειρεν, άλλα μεν έπεσον παρά την οδόν· και ήλθον τα πετεινά, και κατέφαγον αυτά. Άλλα δε έπεσον επί τα πετρώδη, όπου δεν είχον γην πολλήν· και ευθύς ανεφύησαν, επειδή δεν είχον βάθος γης· και ότε ανέτειλεν ο ήλιος, εκαυματίσθησαν, και, επειδή δεν είχον ρίζαν, εξηράνθησαν. Άλλα δε έπεσον επί τας ακάνθας, και ανέβησαν αι άκανθαι, και απέπνιξαν αυτά. Άλλα δε έπεσον επί την γην την καλήν και έδιδον καρπόν, το μεν εκατόν, το δε εξήκοντα, το δε τριάκοντα. Ο έχων ώτα δια να ακούη, ας ακούη.»—Ματθαίος 13:1-9.

 2. Πότε και πώς εσπείρετο τότε ο σπόρος, και τι εξεικονίζει η παραβολή του Σπορέως;

² Στην πατρίδα του Ιησού η εποχή της σποράς αρχίζει τον Οκτώβριο. Γύρω στην πρώτη αυτού του μηνός ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ και βαπτίσθηκε τριάντα χρόνια αργότερα στον Ιορδάνη ποταμό. Στο δεύτερο ήμισυ του Οκτωβρίου αρχίζουν οι βροχές του χειμώνος, αλλά δεν είναι τόσο συνεχείς ώστε να εμποδίζουν τους γεωργούς από το να σπείρουν σπόρο για τη συγκομιδή του επομένου έτους. Η εποχή της σποράς εξακολουθεί στη διάρκεια αυτής της βροχερής περιόδου ως το τέλος Φεβρουαρίου. Πριν από την αρχή του Ιανουαρίου εσπείρετο το σιτάρι, και μετά την πρώτη Ιανουαρίου εσπείρετο η κριθή. Αλλά η κριθή ωρίμαζε πρώτη, τον καιρό του πάσχα. Ο σίτος εθερίζετο μετά την εορτή των εβδομάδων, ή της Πεντηκοστής, πενήντα μέρες περίπου αργότερα. Ο σπορεύς εκείνων των χρόνων κρατούσε το καλάθι του σπόρου με το αριστερό του χέρι. Με το δεξί του διεσκόρπιζε το σπόρο, σπέρνοντάς τον κατά μήκος των αυλακιών της ωργωμένης γης του. (Ψαλμός 126:5, 6· Αμώς 9:13) Η παραβολή του σπορέως εδόθηκε από τον Ιησού όχι για να εξεικονίση τον γενικό Χριστιανικό θερισμό στον «καιρόν της συντελείας» του κόσμου, αλλά την καρποφορία των πιστών ακολούθων του και την ακαρπία άλλων που έρχονται σε επαφή με τα νέα της Βασιλείας στη διάρκεια της λεγομένης «Χριστιανικής εποχής». Η καρποφόρος τάξις κερδίζει ζωή στο νέο κόσμο· η άκαρπη τάξις αποτυγχάνει να κερδίση ζωή. Γιατί, θα το ιδούμε.

 3, 4. Ποιος είναι ο σπείρων; Ποιος είναι ο σπόρος;

³ Η εκπλήρωσις της παραβολής είχε την αρχή της με τον Ιησού Χριστό, ο οποίος εκέρδισε τον τίτλο «ο Υιός του ανθρώπου». Όπως εκτίθεται στην εξήγησι που έδωκε σε μια άλλη παραβολή, «ο σπείρων τον καλόν σπόρον είναι ο Υιός του ανθρώπου.» (Ματθαίος 13:37) Είναι εκείνος στον οποίον ο μεγάλος Καλλιεργητής, Ιεχωβά Θεός, εμπιστεύεται το σπόρο που πρέπει να σπαρή. Ο σπόρος είναι ένα άγγελμα: «ο σπείρων, τον λόγον σπείρει.» Δεν είναι άγγελμα ανθρωπίνης προελεύσεως, αλλά είναι άγγελμα ουρανίας προελεύσεως και που άνθρωποι επάνω στη γη ενεπνεύσθησαν για να το δώσουν. «Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.» (Μάρκος 4:14, 15 και Λουκάς 8:11) Είναι ιδιαίτερα το άγγελμα της βασιλείας του Θεού που ασκείται μέσω του Χριστού. Αυτό το άγγελμα δείχνει την ευκαιρία που υπάρχει για τους ακολούθους του να κερδίσουν μια θέσι στη Βασιλεία μαζί του με την πλήρη πιστότητά τους στον Θεό. Αυτό φανερώνεται από την έκφρασι του Ιησού, «Παντός ακούοντος τον λόγον της βασιλείας.»—Ματθαίος 13:19.

⁴ Είναι αλήθεια ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής διεκήρυττε, «Μετανοείτε, διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών,» αλλά η διακήρυξίς του δεν απεκάλυπτε το ιερό μυστικό ότι οι ακόλουθοι του κεχρισμένου Βασιλέως του Θεού θα είχαν την ευκαιρία να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών μαζί του για να κυβερνήσουν ως βασιλείς. Ο Ιησούς, και όχι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν εκείνος που απεκάλυψε το μυστικό: «Εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού. . . . Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.» (Ιωάννης 3:3, 5) Ο Ιησούς, λοιπόν, είναι πρωταρχικά ο Σπορεύς, ο δε Θεός τού έδωσε τον σπόρο του λόγου της Βασιλείας για να σπείρη. Αλλά ο Ιησούς λαμβάνει τους πιστούς του ακολούθους στο έργο της σποράς μαζί του, και αυτοί λαμβάνουν μέσω αυτού τον λόγον της Βασιλείας για να σπείρουν. Για τούτο ακριβώς ο απόστολος λέγει σ’ αυτούς: «Ο δε χορηγών σπόρον εις τον σπείροντα, και άρτον προς τροφήν, είθε να χορηγήση και να πληθύνη τον σπόρον σας, και να αυξήση τα γεννήματα της δικαιοσύνης σας.» (2 Κορινθίους 9:10) Από το 1914 μ.Χ., το έτος που ετελείωσαν οι ωρισμένοι «καιροί των εθνών», ο σπόρος υπήρξε το άγγελμα ότι η βασιλεία του Θεού εγεννήθη ή ιδρύθη.

 5. Τι δείχνει το γεγονός ότι η παραβολή παριστάνει τέσσερα είδη εδάφους;

⁵ Η εξεικόνισις από τον Ιησούν των τεσσάρων ειδών του εδάφους δείχνει τα τέσσερα γενικά είδη ατόμων που λαμβάνουν τον σπόρο του λόγου ή που έρχονται σε επαφή με το άγγελμα της Βασιλείας. Ο σπόρος σπείρεται στις καρδιές ή διάνοιές τους. Εκείνοι που τον λαμβάνουν και τον χρησιμοποιούν πιστά με τον κατάλληλο τρόπο, υποβάλλονται σε ειδική καλλιέργεια από τον Ιεχωβά Θεό. Άσχετα με το ποιος άνθρωπος ή άνθρωποι έχουν να κάνουν με τη σπορά του σπόρου και το πότισμά του στις καρδιές εκείνων που τον λαμβάνουν, αυτοί οι λήπται δεν γίνονται οπαδοί δογμάτων ή ακόλουθοι ανθρωπίνων θρησκευτικών ηγετών. Όχι· ανήκουν στον Θεόν ως ιδιοκτησία του, διότι αυτός επρομήθευσε τον σπόρο του λόγου και αυτοί εδέχθηκαν τον λόγον Του. Σ’ αυτούς που είχε σπαρή ο λόγος της Βασιλείας ο απόστολος έγραψε: «Σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή.» (1 Κορινθίους 3:9) Αλλά στην πορεία της διασποράς του σπόρου, κάθε είδους άτομα—που παριστάνονται από τα τέσσερα είδη του εδάφους—λαμβάνουν μαρτυρία για τη Βασιλεία. Οι φυσικοί Ιουδαίοι ήσαν οι πρώτοι που την έλαβαν μέσω του Ιησού που ήταν ανάμεσά τους. Τριάμισυ χρόνια μετά τον θάνατό του και την ανάστασί του και την ανάληψί του στον ουρανό, άνθρωποι από όλα τα μη Ιουδαϊκά έθνη έλαβαν το προνόμιο ν’ ακούσουν τη μαρτυρία, ναι, άνθρωποι από όλες τις τάξεις, ανώτερες και κατώτερες. Αυτό συμφωνεί με τον σκοπό του Θεού: «Τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού· όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας. Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων—τούτο δε πρόκειται να μαρτυρηθή εις ειδικούς καιρούς.»—1 Τιμόθεον 2:3-6, Μ.Ν.Κ.

ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΟΔΟΝ

 6. Γιατί δεν σώζονται εκείνοι που είναι σαν έδαφος παρά την οδόν;

⁶ Είσθε άραγε ένας γεωργός που ενδιαφέρεσθε για διάφορα είδη εδάφους; Όχι; Ωστόσο ενδιαφέρεσθε να ζήσετε σ’ έναν τέλειο νέο κόσμο και θέλετε να παραγάγετε καρπό που θα σας εξασφαλίση ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο, είτε στην ουρανία του κυβέρνησι είτε στην παραδεισιακή του γη. Θέλετε ν’ αποφύγετε εκείνο που θα εμποδίση να είσθε καρποφόρος προς αυτή την κατεύθυνσι, διότι θέλετε να είσθε τόσο ακριβώς καρποφόρος όσο μπορείτε. Θα ενδιαφερθήτε, επομένως, για την παραβολή που έδωσε ο Ιησούς σχετικά με το πώς μπορείτε να κάμετε αυτά τα πράγματα. Υπάρχουν, λοιπόν, τρεις τύποι εδάφους που δεν θέλετε να τους μοιάζετε. Τον πρώτον τύπον τον εξήγησε ο Ιησούς στους μαθητάς του με τον εξής τρόπο: «Σεις λοιπόν ακούσατε την παραβολήν του σπείροντος. Παντός ακούοντος τον λόγον της βασιλείας, και μη νοούντος, έρχεται ο πονηρός, και αρπάζει το εσπαρμένον εν τη καρδία αυτού· ούτος είναι ο σπαρθείς παρά την οδόν.» (Ματθαίος 13:18, 19) Το έδαφος κοντά στο δρόμο θα είναι ίσως τόσο συμπιεσμένο ώστε να είναι σκληρό, όπως ο ίδιος ο δρόμος επάνω απ’ τον οποίο περνά η τακτική κίνησις. Αυτή η κατάστασις της σκληρής επιφανείας δεν θα άφηνε τους σπαρμένους σπόρους να βυθισθούν μέσα, αλλά θα τους άφηνε να βρίσκωνται εκτεθειμένοι εκεί που τα άγρια πεινασμένα πουλιά θα μπορούσαν να τους ιδούν και να τους φάνε. Ο σπόρος ποτέ δεν πιάνει ρίζα και δεν βλαστάνει ούτε ένα φύλλο. Για να πιάση ρίζα μέσα μας ο σπόρος της αληθείας της Βασιλείας και να φέρη καρπό, πρέπει να βυθισθή μέσα στην καρδιά ή στη διάνοιά μας, διότι με την καρδιά ακριβώς ένα άτομο εξασκεί πίστι για δικαιοσύνη. Χωρίς πίστι δεν μπορούμε ποτέ να σωθούμε· και γι’ αυτό ο Ιησούς είπε: «Οι δε σπειρόμενοι παρά την οδόν είναι οι ακούοντες· έπειτα έρχεται ο διάβολος, και αφαιρεί τον λόγον από της καρδίας αυτών, δια να μη πιστεύσωσι και σωθώσιν.» (Λουκάς 8:12) Πρέπει να φέρωμε καρπό για να σωθούμε.

 7. Με ποια προφητική περιγραφή παρέβαλε ο Ιησούς τους παρά την οδόν ακροατάς;

⁷ Τους παρά την οδόν ακροατάς του λόγου του Θεού που χάνουν ακόμη κι εκείνο που είχαν, ο Ιησούς τους παρέβαλε με την περιγραφή του Ησαΐα εις Ησαΐαν 6:9, 10. Ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη. Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν, και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Δια τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι, και ακούοντες δεν ακούουσιν, ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ’ αυτών η προφητεία του Ησαΐου, η λέγουσα, “Με την ακοήν θέλετε ακούσει, και δεν θέλετε εννοήσει· και βλέποντες θέλετε ιδεί, και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς, και ακούσωσι με τα ώτα, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς”.»—Ματθαίος 13:11-17.

 8. Ποιοι είναι τα «πετεινά» της παραβολής, και πώς αυτοί ενεργούν;

⁸ Αυτό το είδος των ακροατών είναι εκείνοι που ακούουν χωρίς κατανόησι ή που δεν ζητούν κατανόησι. Έτσι μπορεί εύκολα να τους κλαπή η ζωοπάροχη πληροφορία που εσπάρθηκε στις καρδιές τους. Μόνο ένα πονηρό πρόσωπο θα ήθελε να τους κλέψη αυτόν τον σπόρο του λόγου του Θεού αντί να τον καλλιεργήση στις καρδιές τους. Η αφήγησις του Λουκά λέγει ότι ο πονηρός αυτός είναι ο Διάβολος. Η αφήγησις του Μάρκου λέγει ότι είναι ο Σατανάς, ένα άλλο όνομα που προσδιορίζει αυτόν τον ίδιον πονηρόν. (Μάρκος 4:15) Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτός είναι πάντοτε άγρυπνος και παρατηρεί προσεκτικά οπουδήποτε σπείρεται ο σπόρος και τον παρακολουθεί με τις επιθέσεις του για να κάνη αρπαγή. Αποστέλλει τα «πετεινά» του, είτε είναι αυτά αόρατοι δαίμονες που εργάζονται στη διάνοια, είτε είναι άνδρες και γυναίκες. Τα πετεινά του μισούν τον αγνό λόγο του Θεού, είτε με αυτόν εννοείται μια πιστή μετάφρασις της Βίβλου είτε η εξήγησις της πίστεως «ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους». (Ιούδας 3) Σαν πεινασμένα πουλιά που δεν ενδιαφέρονται για την παραγωγή τροφής για το ανθρώπινο γένος, οι πράκτορες του Σατανά είναι στο κυνήγι γι’ αυτόν τον σπόρο που σπείρεται. Πόσες εκθέσεις λαμβάνομε για κληρικούς, μοναχές και ιερείς που παρακολουθούν τη διανομή του εντύπου λόγου από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και απαιτούν οι κάτοχοί του να τους δώσουν αυτή την έντυπη ύλη ή αλλιώς να την κάψουν αν δεν την παραδίδουν σ’ αυτά τα θρησκευτικά «πετεινά»! Επιτίθενται και εναντιώνονται σ’ αυτόν τον έντυπο λόγο, σύμφωνα με το όνομα του πονηρού «Σατανάς». Ή αλλιώς τον κακοπαριστάνουν και διαβάλλουν και δυσφημούν εκείνους που σπέρνουν τον πνευματικό αυτόν σπόρο, σύμφωνα με το όνομα του πονηρού «Διάβολος». Με τον τρόπο αυτόν φανερώνουν ότι είναι τέκνα του.—Ιωάννης 8:44.

 9. Πώς υπεχώρησαν σ’ αυτά τα πουλιά οι «παρά την οδόν» ακροαταί;

⁹ Εκείνοι που δεν ζητούν κατανόησι υποχωρούν στους εναντιουμένους, στους συκοφάντας και στους εκφοβιστάς. Πολλοί του είδους αυτού έφεραν έτσι τα συγγράμματα που απέκτησαν, κοντά στη φωτιά που είχε ετοιμασθή και τα έκαψαν δημοσία προς μεγάλην χαράν των κληρικών που είχαν βάλει το σπίρτο στη φωτιά. Δεν είναι ανάγκη να γυρίσωμε νοερώς πολύ πίσω όπως στον καιρό που αντίτυπα της τυπωμένης μεταφράσεως των Αγίων Γραφών του Γουλιέλμου Τύντεϊλ είχαν καή στη διασταύρωσι του Αγίου Παύλου του Λονδίνου της Αγγλίας. Στην αρχή της δικτατορίας του ο Ναζιστής φύρερ, κατά γνήσιο Χιτλερικό τρόπο, διέταξε να καούν 50.000 αντίτυπα συγγραμμάτων των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία. Αλλά ένα άτομο που κατανοεί ή ένας που επιθυμεί την κατανόησι και που την εκτιμά, δεν θα είναι σαν ένας «παρά την οδόν» ακροατής. Θα κρατήση τον σπόρον που εσπάρθηκε γι’ αυτόν και θ’ αρνηθή να τον εγκαταλείψη στην απαίτησι των εχθρών.

10. Πώς πολλοί που απέκτησαν τα συγγράμματα υπήρξαν σαν έδαφος παρά την οδόν;

¹⁰ Πάνω από μισό δισεκατομμύριο αντίτυπα δεμένων βιβλίων και βιβλιαρίων, εκτός από τις Γραφές, διετέθησαν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά μόνο από το 1918 μ.Χ., για να μην αναφέρωμε τις πρόσθετες εκατοντάδες εκατομμυρίων αντιτύπων περιοδικών, δωρεάν φυλλαδίων και αγγελιών που εδόθησαν επίσης. Μάλιστα, την ημέρα ακριβώς της 6ης Αυγούστου 1950 που η δημοσία διάλεξις «Μπορείτε να Ζήσετε για Πάντα με Ευτυχία Επάνω στη Γη;» εκφωνήθηκε στη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, ένα τέταρτο εκατομμυρίου αντιτύπων της ομιλίας τυπωμένης σ’ ένα ωραίο βιβλιάριο 32 σελίδων, διενεμήθη δωρεάν αμέσως κατόπιν, στους 123.707 που παρευρίσκοντο. Αλλά όσον αφορά όλα τα συγγράμματα που διενεμήθησαν έως σήμερα, πολλοί κάτοχοί των δεν τα εμελέτησαν πλήρως ή και καθόλου, και πολλοί αναγνώσται δεν κατενόησαν ή δεν εζήτησαν περαιτέρω κατανόησι, και ο θρησκευτικός κλήρος δεν τους εβοήθησε να κατανοήσουν. Οι θρησκευτικοί πράκτορες του «Χριστιανικού κόσμου» απεθάρρυναν τους ανθρώπους από το να διαβάζουν τη Γραφική αυτή ύλη και προσπάθησαν να αποσπάσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή του λαού από τα συγγράμματα αυτά.

11. Γιατί τα πουλιά μπορούν να αρπάξουν τόσον σπόρο;

¹¹ Πολλά Γραφικά συγγράμματα καθώς και Γραφές έχουν μείνει έτσι αχρησιμοποίητα, σαν σπόρος που έτυχε να πέση σε σκληρά συμπυκνωμένο έδαφος κοντά στο δρόμο. Το ζήτημα έχει πολύ να κάνη με τη διάνοια και με την κατάστασι της καρδιάς, ως προς το αν ποθή την αλήθεια και την κατανόησι. Έτσι ώστε, ακόμη και αν το άγγελμα της Βασιλείας παρουσιάζεται μ’ ένα προφορικό τρόπο με μια δημοσία διάλεξι ή με μια αμεσώτερη προσωπική παρουσίασι στο κατώφλι της θύρας ή κάπου αλλού, το άγγελμα που λαμβάνεται θα κείται κοιμισμένο στην επιφάνεια της καρδιάς ή της διανοίας και θα είναι σαν νεκρό, επιτρέποντας στους δαίμονας και άλλους που κάνουν επιθέσεις στη διάνοια να αρπάξουν ό,τι έχει σπαρθή εκεί. Ο Σπορεύς υπήρξε κατά μήκος του δρόμου των, αλλά δεν τον εννόησαν ούτε αυτόν ούτε το έργο του ή το άγγελμά του που μετεδόθη με τον προφορικό λόγο ή με την τυπωμένη σελίδα. Επειδή δεν πεινούν για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, δεν φροντίζουν να κατανοήσουν. Έτσι ο σπόρος αρπάζεται από τους εχθρούς του λόγου προτού να έχη καν την ευκαιρία να πιάση ρίζα. Ως συνέπεια όλων αυτών, τι φρικτή αγραμματωσύνη υπάρχει σήμερα σε ό,τι αφορά τη Γραφή!

12. Όντας ενήμεροι όλων αυτών, τι μπορούμε να κάνωμε όσον αφορά την κατάστασι;

¹² Εμείς, που έχομε τα μάτια μας ανοιχτά σε ό,τι συμβαίνει και που είμεθα ενήμεροι της τακτικής του εχθρού, τι μπορούμε να κάνωμε όσον αφορά την κατάστασι αυτή; Μπορούμε να καταβάλωμε πιο δραστικές προσπάθειες για να ελαττώσωμε τη μεγάλη αγραμματωσύνη στα ζητήματα της Γραφής. Μπορούμε να εξακολουθήσωμε να διαδίδωμε τον «λόγον της βασιλείας» και μπορούμε να εκδιώξωμε και να απομακρύνωμε τα «πετεινά» του πονηρού και να τα εμποδίσωμε να αρπάξουν τον λόγον του Θεού από εκείνους που δεν τον κατανοούν ακόμη. Ναι, πρέπει μάλιστα να προλάβωμε αυτά τα «πετεινά» προτού επιτεθούν. Πώς; Κάνοντας επισκέψεις χωρίς αναβολή σ’ εκείνους που εκδηλώνουν ενδιαφέρον αφού ακούσουν το άγγελμα ή που μας δίνουν τα ονόματά τους σε μια δημοσία διάλεξι, ή κάνοντας επανεπισκέψεις σ’ εκείνους στων οποίων τα σπίτια διαθέτομε έντυπα. Με τον τρόπον αυτόν, μπορούμε να προλάβωμε την ενέργεια των απλήστων «πουλιών» και μπορούμε να βοηθήσουμε εκείνους που δέχονται τον λόγον, να τον κατανοήσουν και να αναπτύξουν όρεξι για περισσότερα πράγματα απ’ αυτόν. Μπορούμε να κάνωμε τις τακτικές μας επανεπισκέψεις προοδευτικά βοηθητικές αρχίζοντας μια Γραφική μελέτη εκεί και χρησιμοποιώντας ένα από τα Γραφικά μας βοηθήματα ως οδηγόν για την ύλη που μελετάται.

13. Με ποιον τρόπο δεν πρέπει να είμεθα απλοί μικροπωληταί βιβλίων;

¹³ Δεν είμεθα απλοί μικροπωληταί βιβλίων και Γραφών, που διαδίδομε αφθονία εντύπου ύλης για χρηματικούς λόγους και που απομακρυνόμεθα γρήγορα από τον τομέα όπου εδώσαμε τα έντυπα, διότι φοβούμεθα να επανέλθωμε και να αντιμετωπίσωμε τους ανθρώπους στους οποίους διεθέσαμε τα έντυπα αυτά, και που ζητούμε αντί τούτου ένα νέον τομέα στον οποίον να διαθέσωμε απλώς βιβλία. Είναι αλήθεια ότι η τυπωμένη σελίδα μπορεί να πάρη τη θέσι του προφορικού λόγου. Αλλά ο απόστολος Παύλος και ο Βαρνάβας έμειναν έναν ολόκληρο χρόνο στην Αντιόχεια για να διδάξουν το λαό. Αυτό δεν έγινε επειδή ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν είχαν πολλά—αν είχαν καν—έντυπα ή χειρόγραφα συγγράμματα για να τα διαθέσουν έναντι μιας συνεισφοράς για τη συντήρησί τους. Όχι· αλλά επειδή το προφορικό άγγελμα που σπείρεται στην καρδιά ή στη διάνοια μπορεί να αρπαχθή από τα πουλιά του Σατανά εξίσου εύκολα ή και ταχύτερα από ένα έντυπο άγγελμα. Γι’ αυτό ακριβώς ήταν ανάγκη ο Παύλος και ο Βαρνάβας, να μείνουν στο μέρος αυτό για να προλάβουν τον ερχομό και την ενέργεια των «πουλιών». Ο Ιησούς, επίσης, περιήρχετο από τόπο σε τόπο, αλλά το έκανε αυτό μέσα στον τομέα του. Έπρεπε να φθάση ολόκληρον τον τομέα του και είχε μόνο τριάμισυ χρόνια στη διάθεσί του, έκανε δε ταξίδια επιστροφής στα διάφορα μέρη της περιοχής που του είχε ανατεθή. Έκανε επίσης συμπληρωματικό έργο έπειτα από τους αποστόλους του.—Πράξεις 11:25, 26· Λουκάς 8:40· Ιωάννης 11:7· Λουκάς 10:1.

14. Πώς πρέπει να είμεθα σαν ένας γεωργός που θέλει να θερίση;

¹⁴ Συλλογισθήτε: ένας γεωργός, αν θέλη να θερίση, δεν μπορεί να εγκαταλείψη τα χωράφια του, αφήνοντάς τα ακαλλιέργητα έπειτα από μια σπορά. Πρέπει να εργασθή στα σπαρμένα χωράφια του και να κρατήση μακριά τους καταστροφείς της συγκομιδής, και πρέπει να δείξη υπομονή, περιμένοντας πολύν καιρό για τη συγκομιδή του. (Ιάκωβος 5:7) Εμείς που έχομε το προνόμιο να σπέρνωμε τον λόγον του Θεού, πρέπει να κάνωμε το ίδιο από μια πνευματική άποψι. Οι απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ» που είχαν σταλή ως ιεραπόστολοι στην επαρχία της Κουεμπέκ του Καναδά, που μαστίζεται από πολλά «πετεινά», έπρεπε να εμμείνουν σταθερά και σκληρά στον τομέα τους και ν’ αγωνισθούν για ν’ απομακρύνουν τα «πετεινά». Τώρα τα μάτια τους και οι καρδιές τους χαίρουν για τον καρπό που βλέπουν να παράγεται από το σπόρο που έσπειραν. Το ίδιο, επίσης, έγινε σε άλλα μέρη του κόσμου. Επομένως δεν πρέπει να εγκαταλείπωμε όλο αυτό το έργο σ’ εκείνους που σπέρνεται ο λόγος ωσάν ν’ αποτελή δική τους ευθύνη, αλλά πρέπει να παραμένωμε πολύ κοντά στον σπόρο που σπάρθηκε και να προσπαθούμε να βελτιώσωμε το έδαφος που εσπάρθηκε έτσι και να το υποβοηθήσωμε να γίνη καρποφόρο και να το βοηθήσωμε να αντιδράση στην επιδρομή των «πουλιών» του Σατανά.

15. Πώς οι «παρά την οδόν» ακροαταί είναι υπεύθυνοι και υφίστανται τις συνέπειες της σκληρότητός των;

¹⁵ Βέβαια, εκείνοι που λαμβάνουν τον λόγον ακούοντάς τον ή παίρνοντας αναγνώσιμη ύλη, έχουν ευθύνη αν δεν ζητούν να τον κατανοήσουν, αλλά κρατούν τις διάνοιές των σκληρές και μη δεκτικές σποράς σαν ένα πολύ πατημένο έδαφος. Υφίστανται, επίσης, τις συνέπειες της αδιάφορης σκληρότητός των με το ότι ληστεύονται από τα «πετεινά». Έτσι μένουν άκαρποι, διότι ποτέ δεν φθάνουν σε μια πίστι από τον σπόρο που σπείρεται. Δεν είναι καλύτεροι από τον ανοιχτό δρόμο τον ίδιο. Ό,τι κάποτε είχαν, αφαιρείται απ’ αυτούς. Αποβαίνουν δίχως σπόρο έδαφος και μένουν άγονοι, διότι η βροχή των ευλογιών του Θεού δεν βρίσκει τίποτε μέσα τους για να το επεξεργασθή. Αποτελούν μια απογοήτευσι για τον Σπορέα. Η άπιστη ακαρπία των δεν κερδίζει σωτηρία. Αν, λοιπόν, αγαπούμε αιώνια ζωή με ευτυχία, δεν θέλομε να είμεθα τέτοιου είδους έδαφος για τον μεγάλο Σπορέα. Στην ατομική μας περίπτωσι, είναι ανάγκη να προφυλαττώμεθα από τα «πετεινά» του αντιδίκου, καθώς και να μαλακώνωμε την καρδιά και τη διάνοιά μας έναντι του αγγέλματος της Βασιλείας. «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν· αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας.» (Ιάκωβος 4:7) Μην αφήνετε τη διάνοιά σας να είναι δρόμος του Διαβόλου και μην τον αφήνετε να σας σκληρύνη.

ΠΕΤΡΩΔΕΣ ΕΔΑΦΟΣ

16. Με τι παρομοιάζονται οι φυγόπονοι; Σε τι οδηγεί η φυγοπονία;

¹⁶ Για να αποδειχθούμε άξιοι αιωνίου ζωής, ιδιαίτερα ζωής με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία, πρέπει να εκδηλώσωμε απόφασι για το ορθόν και έπειτα να εμμείνωμε σ’ αυτήν με εγκαρτέρησι ως το τέλος. Οι φυγόπονοι ποτέ δεν θ’ αποκτήσουν ζωή αιώνια· το γεγονός δε αυτό είναι επίσης αληθινό και για εκείνα τα άτομα καλής θελήσεως που τώρα τρέφουν ελπίδες να επιζήσουν από την παγκόσμια καταστροφή του Αρμαγεδδώνος και να εισέλθουν στην «νέαν γην». Το ζωτικό αυτό σημείο τονίζεται από τον Ιησούν όταν εξηγή ποιον εξεικονίζει το έδαφος με το πετρώδες υπόστρωμα: «Ο δε επί τα πετρώδη σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, και ευθύς μετά χαράς δεχόμενος αυτόν· δεν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, αλλ’ είναι πρόσκαιρος· όταν δε γείνη θλίψις ή διωγμός δια τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται.» (Ματθαίος 13:20, 21) Και ο Λουκάς 8:13 λέγει: «Προς καιρόν πιστεύουσι, και εν καιρώ πειρασμού αποστατούσι.» Αυτός ο σκανδαλισμός και η αποστασία οδηγούν στην καταστροφή!

17. Γιατί ένα τέτοιο «έδαφος» δεν μπορεί να φέρη καρπό στην εντέλεια;

¹⁷ Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Αν δεχθήτε την αλήθεια, θα καταδιωχθήτε και θα υποφέρετε θλίψιν γι’ αυτή. Δεν μπορείτε να την αποφύγετε σ’ αυτόν τον κόσμο, και ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους». Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμόθεον 3:12) Θα αποδειχθήτε, λοιπόν, όμοιοι με το έδαφος που έχει από κάτω ένα πετρώδες υπόστρωμα; Τέτοιο έδαφος δεν έχει πολύ βάθος και δεν μπορεί, επομένως, να κρατήση πολλή από την υγρασία που η βροχή αποθέτει επάνω του. Δεν κρατεί την υγρασία επί πολύν καιρό, διότι η θερμότης του ηλίου φθάνει ως το πετρώδες υπόστρωμα, που είναι από κάτω, και ζεσταίνει το από πάνω έδαφος και συμβάλλει στην επιτάχυνσι της εξατμίσεως της υγρασίας. Το μικρό βάθος του εδάφους δεν αφήνει επίσης τις ρίζες να εισδύσουν βαθιά για να αναζητήσουν τροφή για το φυτό και υγρασία. Πώς, λοιπόν, μπορεί ένα τέτοιο έδαφος να φέρη καρπό με αφθονία και στην εντέλεια; Ο Ιησούς δείχνει ότι δεν μπορεί.

18. Πώς δέχονται τον «σπόρον» οι ακροαταί που είναι σαν το πετρώδες έδαφος, και γιατί έρχεται επάνω τους ένας «καιρός πειρασμού»;

¹⁸ Είναι χαρά το να λάβη κανείς τον λόγον του Θεού, και ιδιαίτερα το άγγελμα ότι η βασιλεία του δια του Χριστού ιδρύθη στους ουρανούς το 1914 μ.Χ. και έτσι ο δίκαιος νέος κόσμος είναι πλησίον. Οι άνθρωποι που είναι σαν το πετρώδες έδαφος «μετά χαράς δέχονται αυτόν [τον λόγον]». (Μάρκος 4:16) Λόγω του ότι είναι αγαθός, ο «λόγος της βασιλείας» πρέπει να γίνη δεκτός με χαρά, και αυτή η χαρά πρέπει να είναι δύναμις για μας ώστε να διέλθωμε από ο,τιδήποτε μπορεί να επακολουθήση. Αλλά τα άτομα που είναι σαν το πετρώδες έδαφος αφήνουν τη χαρά τους να εξατμισθή γρήγορα. Στην αρχή ξεχειλίζουν από χαρά και εκδηλώνουν μεγάλο ζήλο, τόσο για ν’ αποκτήσουν γνώσι, όσο και για να την μοιρασθούν μαζί με άλλους που βρίσκονται ακόμη στην άγνοια. Και τότε κάτι συμβαίνει! Αυτός ο λόγος θέτει μπροστά τους το υπέρτατο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού, ένα ζήτημα για το οποίο άγγελοι και άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι ν’ αποφασίσουν ο καθένας για τον εαυτό του. Για να είναι εν τάξει, είναι υποχρεωμένοι να ταχθούν με το μέρος της δικαιωματικής κυριαρχίας του Ιεχωβά μέσω της βασιλείας του. Αυτή η στάσις που λαμβάνουν με το να ενώνωνται με τους μάρτυρας του Ιεχωβά και με το να γνωστοποιούν το άγγελμα της Βασιλείας, εκθέτει αυτά τα όμοια με πετρώδες έδαφος άτομα σε ονειδισμό, θλίψι και καταδίωξι. Έτσι έρχεται επάνω τους αυτός ο «καιρός του πειρασμού». Πλήττονται από τον καύσωνα του ηλίου. Τότε τι γίνεται;

19. Πώς και ανόμοια με ποιους ενεργούν κάτω από τέτοιον «καύσωνα»;

¹⁹ Ο σπόρος της θείας αληθείας έχει φυτρώσει μέσα τους, αλλά τώρα αισθάνονται πως έχουν καψαλισθή και εξασθενίζουν και μαραίνονται. Οι θλίψεις που αντιμετώπισαν στην υπηρεσία τους προς τον Θεό και οι διωγμοί που πρέπει να υποστούν για το κήρυγμα του λόγου αποξηραίνουν τις δυνατότητες καρποφορίας των. Σκανδαλίζονται από την πύρινη αυτή θλίψι και τον διωγμό και προσβάλλονται απ’ αυτόν, αντί να πεισθούν μάλλον ότι μια τέτοια πείρα χαρακτηρίζει το ορθό μέρος και αποδεικνύει ότι βρίσκονται στο ορθό μέρος. Ανόμοια με τους αποστόλους, δεν διέρχονται τη θλίψι και τον διωγμό «χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.» Στον αρχαίο καιρό, οι πιστοί της Θεσσαλονίκης που είχαν δεχθή τον λόγον μέσω του Παύλου, ‘εδέχθησαν τον λόγον εν μέσω πολλής θλίψεως, μετά χαράς πνεύματος αγίου, ώστε έγιναν τύποι εις πάντας τους πιστεύοντας εν τη Μακεδονία και τη Αχαΐα.’ (Πράξεις 5:41· 1 Θεσσαλονικείς 1:6-8) Δεν εσκανδαλίσθησαν ούτε με τον διωγμό που επήλθε στον απόστολο Παύλο ο οποίος έσπειρε το σπόρο μεταξύ τους, ούτε με τον διωγμό που οι ίδιοι τώρα υπέφεραν. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους λήπτας του λόγου που είναι σαν το πετρώδες έδαφος. Αυτοί δεν βλέπουν τα πράγματα όπως τα έβλεπε ο Παύλος και έτσι δεν πιστεύουν ότι «εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού». (Φιλιππησίους 1:29) Παύουν να αυξάνουν. Αποστατούν.

20. Ποιους λόγους τον Ιησού λησμονούν;

²⁰ Ποιο είναι το σφάλμα τους; Λησμονούν ότι ο Ιησούς προείπε ότι αυτή η θλίψις και ο διωγμός θα επήρχοντο σ’ αυτούς επειδή πιστά αντιγράφουν αυτόν και τους αποστόλους του. Στους αποστόλους του είπε: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να μη σκανδαλισθήτε. Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους· μάλιστα έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν. Και ταύτα θέλουσι σας κάμει, διότι δεν εγνώρισαν τον Πατέρα, ουδέ εμέ. Αλλά ταύτα είπον προς εσάς, δια να ενθυμήσθε αυτά, όταν έλθη η ώρα, ότι εγώ είπον προς εσάς.»—Ιωάννης 16:1-4.

21. Γιατί αυτή η τάξις σκανδαλίζεται και προσβάλλεται;

²¹ Η τάξις, όμως, εκείνων που είναι σαν το πετρώδες έδαφος σκανδαλίζεται παρ’ όλη αυτή την προειδοποίησι. Ο λόγος του Θεού αποδεικνύεται πως δεν είναι βαθιά ριζωμένος μέσα τους. Οι ρίζες του δεν πιάνουν βαθιά μέσα στις καρδιές τους, έτσι ώστε ν’ αποφέρουν μια δημοσία ομολογία από μια καρδιά γεμάτη από την αλήθεια και να διατηρήσουν αυτή την ομολογία κάτω από τον καύσωνα του διωγμού και της θλίψεως. Οι ευλογίες του Θεού έχουν πέσει σαν βροχή επάνω τους μ’ ένα δρόσισμα που θα έπρεπε να διαρκέση, αλλά αυτοί δεν εναποθήκευσαν αρκετή από αυτή τη δροσιά για να αντιστούν στον καύσωνα ενός φλεγομένου εχθρικού ήλιου. (Λουκάς 8:6) Αποδεικνύονται ότι έχουν αβαθή διάνοια και αδύναμη καρδιά. Δεν έχουν πείσει εντελώς τον εαυτό τους για τη γνήσια ποιότητα της αληθείας που εσπάρθηκε μέσα τους. Αφήνουν το λόγο να εισέλθη μόνο ως ένα σημείο και έπειτα αφήνουν κάποιο αδιαπέραστο πράγμα σαν ένα πετρώδες υπόστρωμα να εμποδίση τις ρίζες του από το να εισδύσουν βαθύτερα και να ανεβάσουν στην επιφάνεια καλές ιδιότητες θάρρους και πιστότητος. Κάτω από τη δοκιμασία προδίδονται ως δίψυχοι, χλιαροί, χωρίς ζήλο τέτοιον, ώστε να καταναλωθούν για τον οίκον του Κυρίου. Νομίζουν ότι το τίμημα είναι πολύ μεγάλο: οι διωγμοί και οι θλίψεις κοστίζουν περισσότερο από ό,τι αξίζει ο σπόρος του λόγου του Θεού και η βροχή των ευλογιών του. Έτσι ο «καιρός του πειρασμού» τούς κοσκινίζει και τους αποχωρίζει από τους πιστούς.

22. Πώς θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι, και έτσι να είναι όμοιοι με ποιους;

²² Τι ευκαιρία χάνουν να στιγματίσουν τον Διάβολο ως ψεύστη στην κατηγορία του ότι ο Παντοδύναμος Θεός δεν θα μπορούσε να θέση επάνω στη γη έναν άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του που θα κρατούσε την ακεραιότητά του προς αυτόν υπό καταδίωξι και θλίψι που προέρχεται από τον Διάβολο! Πόσο ευτυχισμένοι εσωτερικά, ναι, πόσο ευτυχισμένοι τελικά θα ήσαν αν επωφελούντο της ευκαιρίας αυτής να κρατήσουν ακεραιότητα υπό διωγμόν! Έχουν αφθονία αρχαίων παραδειγμάτων για να το κάμουν αυτό. «Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.]. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Κυρίου [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.], ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος [Ιεχωβά, Μ.Ν.Κ.] και οικτίρμων.» (Ιάκωβος 5:10, 11) Ας θυμηθούμε ότι οι επιδοκιμασμένοι απόστολοι παρέμειναν μαζί με τον Ιησούν στις δοκιμασίες του, και για την πιστότητά τους ελήφθησαν στη διαθήκη για την ουράνια βασιλεία μαζί του. Επειδή εγκατέλειψαν τα πάντα και τον ακολούθησαν, έλαβαν τους διωγμούς μαζί με την άφθονη βροχή ευλογιών στο εκατονταπλάσιο. Εγκαρτέρησαν στον μεγάλον αγώνα κάτω από παθήματα. Ποτέ δεν σύρθηκαν πίσω ούτε όταν αντιμετώπιζαν διωγμό ούτε όταν βρίσκονταν κάτω από τον καύσωνά του. Ήξεραν ότι το να οπισθοχωρήσουν εσήμαινε καταστροφή, αλλά το να έχουν πίστι εσήμαινε τη διαφύλαξι ζωντανής της ψυχής.—Λουκάς 22:28, 29 και Μάρκος 10:30 και Εβραίους 10:32-39.

23. Σύμφωνα με ποιο προνόμιο δεν ενεργούν; Τι αποτυγχάνουν να κερδίσουν;

²³ Όπως στον πρώτον εκείνον αιώνα, η θλίψις και ο διωγμός μπορούν να διασκορπίσουν τους πιστούς μαθητάς. Τους διασκορπίζουν για να είναι κήρυκες ή σπορείς του λόγου κάπου αλλού, σ’ έναν ευρύτερον αγρό. Αλλά αυτοί που είναι σαν το πετρώδες έδαφος διασκορπίζονται από τον διωγμό σαν δραπέται που ζητούν να κρυφθούν. Δεν έχουν την πεποίθησι του αποστόλου ότι καμμιά δοκιμασία τωρινή ή μέλλουσα δεν «θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Επειδή δεν ενεργούν σύμφωνα με το υψηλό τους προνόμιο να υποφέρουν μαζί με τον Χριστό, αποτυγχάνουν για πάντα να βασιλεύσουν μαζί του «εν δόξη». (Ρωμαίους 8:35-39· 2 Τιμόθεον 2:11, 12) Επειδή αποδεικνύονται άκαρποι, αποτυγχάνουν να κερδίσουν ζωή στο νέο κόσμο.

24. Προβλέποντας ότι έρχεται θλίψις, τι πρέπει να κάνωμε σ’ εκείνους στους οποίους σπέρνομε σπόρο; Πώς αυτό επηρεάζει τον αριθμό των μαρτύρων;

²⁴ Βλέποντας, λοιπόν, ότι η θλίψις και ο διωγμός είναι βέβαιο ότι θα έλθουν σ’ εκείνους που ανάμεσά τους σπέρνομε τον θείο λόγο της Βασιλείας πρέπει να τους προειδοποιούμε και να τους προετοιμάζωμε για τον ερχομό τους. Όταν η θλίψις επέρχεται σ’ αυτούς στις πρώτες τους ημέρες προτού το άγγελμα λάβη καιρό να πιάση βαθιά ρίζα και να γίνη καρποφόρο, πρέπει να σταθούμε πιστά κοντά τους κάτω από την θλίψι. Βοηθήστε τους να την υπομείνουν, ποτίζοντάς τους με τη βροχή των θείων ευλογιών για να μπορέσουν να ανθέξουν στον «καύσωνα». Δεν μπορούμε να το κάνωμε αυτό αν τους εγκαταλείψωμε μόνους των, αν αρνούμεθα να κάνωμε επανεπισκέψεις σ’ αυτούς και να εξετάζωμε τη Γραφή ή να έχωμε μια τακτική μελέτη της Γραφής μαζί τους, αν δεν τους παίρνωμε στις συναθροίσεις μας και ακόμη έξω στην υπηρεσία του αγρού μαζί μας για να τους δείξωμε πώς εμείς οι ίδιοι υπομένομε τη θλίψι που αντιμετωπίζομε στον αγρό. Εκείνοι που αποτελούν την τάξι που είναι όμοια με το πετρώδες έδαφος και που στην αρχή εδημιούργησαν μεγάλες ελπίδες μέσα μας, μεταβάλλονται σε μια οδυνηρή απογοήτευσι για μας. Χαίρομε, όμως, ότι σε όλη τη σπορά που κάνομε του λόγου του Ιεχωβά, πολλοί δείχνουν ότι δεν είναι από αυτό το είδος του πετρώδους εδάφους εκεί στις χώρες πίσω από το κομμουνιστικό «σιδηρούν παραπέτασμα», ναι, επίσης στην Ελλάδα, στη Δομινικανή Δημοκρατία, στην Αργεντινή, στην Κουεμπέκ και σε άλλα μέρη. Αντί να μαραθούν κάτω από τον καύσωνα, οι ρίζες τους απομυζούν την υγρασία της αληθείας, της ευλογίας και του πνεύματος του Θεού, και είναι καρποφόροι υπακούοντας στις υπέρτατες διαταγές του. Νικούν την πονηρή πρόθεσι του εχθρικού διωγμού και κάνουν την καρδιά του Ιεχωβά να είναι χαρούμενη για τη ματαίωσι του σκοπού των εχθρών του. Η οργάνωσις του «πιστού και φρονίμου δούλου» μένει με αφοσίωσι μαζί τους κάτω από τον διωγμό, παρέχοντάς τους τροφή. (Ματθαίος 24:45-47) Συνεπώς ο αριθμός των μαρτύρων Του εξακολουθεί να αυξάνη.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΟΥΜΕ ΟΜΟΙΟΙ ΜΕ ΤΟ ΑΚΑΝΘΩΔΕΣ ΕΔΑΦΟΣ

25. Πώς περιγράφεται η πορεία της τάξεως που είναι σαν το ακανθώδες έδαφος;

²⁵ «Ο δε εις τας ακάνθας σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον· έπειτα η μέριμνα του αιώνος τούτου, και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον και γίνεται άκαρπος.» Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Ιησούς έδωσε την προειδοποίησι σύμφωνα με τον Ματθαίο 13:18-22. Αλλά ο Μάρκος 4:19 λέγει ότι οι επιθυμίες των άλλων πραγμάτων ενώνονται για να εισβάλουν στην ιδιοτελή καρδιά. Ο Λουκάς κατονομάζει έναν άλλον παράγοντα λέγοντας: «Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι.» (Λουκάς 8:14) Το σημερινό σύστημα πραγμάτων μπορεί να βρίσκεται στη συντέλειά του, αλλά υπάρχει ακόμη γύρω μας. Ενόσω διαρκεί, υπάρχουν οι ανήσυχες φροντίδες του, οι ευκαιρίες που παρέχει για απόκτησι πλούτου, και οι ηδονές της ζωής αυτής. Έχομε, λοιπόν, όλοι ανάγκη να προσέξωμε την προειδοποιητική εικόνα που έδωσε ο Ιησούς.

26. Πώς αφήνουν τα ακανθώδη πράγματα να συμπνίξουν την παραγωγικότητά τους;

²⁶ Άνθρωποι σήμερα που είναι όμοιοι με έδαφος που το λυμαίνονται άκανθες, λαμβάνουν τον σπόρο του λόγου και θα μπορούσαν να είναι εξίσου καρποφόροι όπως και άλλοι. Αλλά δεν απαλλάσσουν τον εαυτό τους από τα αγκάθια και τους τριβόλους. Ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την αύριον και τις ανάγκες της και έτσι δεν ξερριζώνουν τα ακανθώδη αυτά πράγματα με το να εμπιστευθούν τον εαυτό τους πλήρως στον Ιεχωβά σύμφωνα με τις υποσχέσεις του. Έπειτα, είναι επίσης βαθιά περιπεπλεγμένοι σ’ αυτό το παρόν σύστημα, κάνοντας τον εαυτό τους σκλάβο του, και ζητούν να διαφυλάξουν την ψυχή τους σύμφωνα με τους σημερινούς κανόνας ζωής. Ό,τι τους λείπει είναι ευσεβής αφοσίωσις με αυτάρκεια. Συνεπώς, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ζητούν να είναι πλούσιοι σε αγαθά του κόσμου τούτου, διαπερώντας έτσι τον εαυτό τους με πολλές οδύνες. Οπωσδήποτε, δεν βρίσκονται ποτέ έξω απ’ την απάτη. Έτσι η ιδιοτέλειά τους δεν τους αφήνει ποτέ κατάλληλο καιρό για να είναι πλούσιοι σε καλά έργα ή να φέρουν καρπό στην υπηρεσία του Θεού. Η ιδιοτελής ανησυχία των δεν τους αφήνει να δώσουν προσοχή σ’ αυτό. Και αν έχουν καιρό, πρέπει να τον δαπανήσουν στις ‘ηδονές του βίου’. Για να ανακουφισθούν από την ανησυχία και την ανία αισθάνονται ότι πρέπει να στραφούν σε τέτοιες ηδονές. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο ότι συνεπνίγη τελείως η παραγωγική δύναμις του λόγου του Θεού που εσπάρθηκε μέσα τους!

27, 28. Πώς πρέπει να ενεργήσουν εκείνοι που ενοχλούνται από αγκάθια; Αλλιώς, ποιο θα είναι το τέλος των;

²⁷ Μήπως βρίσκομε τον εαυτό μας ενοχλημένο από τέτοιες άκανθες και τριβόλους και αντιστοίχως πτωχόν σε καλά έργα του Θεού; Τότε είναι ανάγκη να την κάψωμε αυτή την πυκνή, ακανθώδη βλάστησι, έτσι ώστε ν’ αφήση τον σπόρο του λόγου Του ν’ αναπτυχθή μέσα μας, οδηγώντας σε καρποφορία. Αλλιώς, δεν μπορούμε να είμεθα πλούσιοι σε δίκαια έργα που θ’ αφήσουν μια έκθεσι που θα επιζήση του θανάτου μας. Δεν μπορούμε ν’ αποθησαυρίσωμε ένα καλό θεμέλιο για μας, για να επιτύχωμε πραγματική ζωή, αιώνια ζωή στο νέο κόσμο. (1 Τιμόθεον 6:6-10) Κυττάξτε τον Ιησούν. Πόσο πλούσιος ήταν στον ουρανό! Και, όμως, σε σύγκρισι με αυτό, πόσο πτωχός έγινε, ακόμη ως το σημείο να είναι πτωχός σε επίγεια υλικά αγαθά! Για να το κάμη αυτό, επώλησε όλα όσα είχε και τέλος υπεβλήθη σε θυσιαστικό θάνατο. Τώρα έγινε πλούσιος στα επουράνια. Αν δεν τον μιμηθούμε, ο λόγος του δεν θα κατοική μέσα μας πλούσια, κάνοντάς μας επίσης να έχωμε αφθονία καρπού.—Κολοσσαείς 3:16.

²⁸ Έδαφος που παράγει άκανθες και τριβόλους απορρίπτεται από τον γεωργό και είναι κοντά στην κατάρα, διότι δεν αποφέρει ζωοπάροχη τροφή για ν’ ανταποκριθή στη βροχή που πέφτει επάνω του. Καταλήγει στο να καή. Αν έτσι έχη το πράγμα, τότε η τάξις που είναι σαν το ακανθώδες έδαφος θα έχη όμοιο τέλος. (Εβραίους 6:7, 8) Αυτοί σπαταλούν την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Θεού προς αυτούς και αφήνουν κοσμικά πράγματα να συμπνίξουν την καρποφορία τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πύρινη καταστροφή τους.

29. Τι μπορούμε να κάνωμε για να τους βοηθήσωμε και τι μπορούμε επίσης να κάνωμε για το δικό μας συμφέρον;

²⁹ Μπορεί να ιδούμε μερικούς που είναι στις συναθροίσεις μας ή μερικούς στους οποίους εσπείραμε το σπόρο, να έχουν την τάσι ν’ αφήσουν ακανθοειδή εμπόδια να εισβάλουν στη ζωή τους και στην καρδιά τους και να συμπνίξουν την πνευματική τους παραγωγικότητα. Μπορούμε να τους προειδοποιήσωμε. Όταν ο νεανίας άφησε την αγάπη του για τον απατηλό πλούτο να συμπνίξη τις δυνατότητές του να καρποφορήση ως Χριστιανός, ο Ιησούς προειδοποίησε τους μαθητάς του: «Δυσκόλως θέλει εισέλθει πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών.» Ο Τιμόθεος, ως νεαρός επόπτης σε μια εκκλησία, έλαβε οδηγίες από τον απόστολο Παύλο να προειδοποιήση τους πλουσίους και εκείνους που είχαν τάσι προς τη φιλαργυρία. (Ματθαίος 19:23, 24· 1 Τιμόθεον 6:17-19) Θέλομε να βοηθήσωμε τους άλλους σήμερα να ελευθερωθούν από τις περιπλοκές και τις κοσμικές απασχολήσεις και αντί τούτου να ζητήσουν την αύξησι της Θεοκρατίας τώρα που είναι πρέπον. (Ησαΐας 9:6, 7) Θέλομε να αποφύγωμε ν’ αφήσωμε αυτή την ακανθόπληκτη κατάστασι να κατακλύση το έδαφος της καρδιάς μας και της διανοίας μας. Παράλληλα με μια τέτοια προσπάθεια μέσα μας πρέπει στοργικά να βοηθήσωμε και άλλους να κάμουν το ίδιο. Είναι πάρα πολύ επίκαιρο να κρατούμε μπροστά μας τα λόγια του Ιησού: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι, και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκάς 21:34-36.

«Η ΚΑΛΗ ΓΗ»

30. Πώς ενεργούν εκείνοι που είναι σαν την «καλή γη» έναντι του σπόρου που σπείρεται;

³⁰ Ποιοι, λοιπόν, είναι εκείνοι που είναι όμοιοι με την «καλή γη» επάνω στην οποία έπεσε μέρος του σπόρου, έτσι ώστε «αναφυέν, έκαμε καρπόν» πολλαπλάσιον; (Λουκάς 8:8) Α, αυτοί είναι εκείνοι που είχαν αγαθές και καλές καρδιές, μέσα στις οποίες δέχονται τον σπόρο του λόγου. Ακούοντας τον λόγον, λαμβάνουν την έννοιά του. Αν δεν την λαμβάνουν την ώρα εκείνη ακριβώς, ζητούν κατόπιν να τον κατανοήσουν μέσω του πνεύματος και της οργανώσεως του Θεού. Προσκολλώνται στο λόγο και δεν τον παραδίδουν σκληρόκαρδα στα ληστρικά πετεινά του Διαβόλου.

31. Πώς τους εξεικόνισε αυτούς ο Ιησούς, δείχνοντας εκείνο που κάνουν;

³¹ Περιγράφοντας την τάξι εκείνων που είναι σαν την «καλή γη», ο Ιησούς είπε: «Ο δε σπαρθείς επί την γην την καλήν, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, και νοών· όστις και καρποφορεί, και κάμνει, ο μεν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα.» (Ματθαίος 13:23) Τα λόγια του Ιησού σύμφωνα με την αφήγησι του Λουκά δείχνουν γιατί ακριβώς ένας τέτοιος ακροατής του λόγου λαμβάνει την έννοιά του και γιατί παράγει τόσο πολλαπλάσιον καρπόν, λέγοντας: «Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» (Λουκάς 8:15) Πρώτ’ απ’ όλα αυτοί έχουν κατάστασι καρδιάς καλή και αγαθή. Μια και λαμβάνουν τον λόγον, τον κρατούν σαν κάτι πολύτιμο, όπως ακριβώς η καλή, πλούσια, απαλλαγμένη από άκανθες γη που ωργώθηκε και που μπορεί να αφήση τον σπαρμένο σπόρο να βυθισθή βαθιά και να καλυφθή, διότι έχει μεγάλο βάθος που κρατεί την υγρασία, χωρίς πετρώδη φραγμό αποκάτω. Η καρδιά τους αποταμιεύει θησαυρούς καλών πραγμάτων, διότι προσηλώνει τη στοργή της σ’ αυτά. Όταν οι διάκονοι της νέας διαθήκης του Θεού έρχωνται μαζί με τον σπόρο του λόγου του, αυτοί αφήνουν τον Θεόν με τον λόγον του και με το πνεύμα του να γράψη τον νόμον του επάνω στις σάρκινες πλάκες της καρδιάς, έτσι ώστε από τότε και στο εξής πράττουν το θέλημα του Θεού απ’ την καρδιά τους, με τη δύναμι του πνεύματός του. Φυλάττουν την καρδιά τους με κάθε επαγρύπνησι, διότι απ’ αυτήν προέρχονται όλες οι εκβάσεις της ζωής. (2 Κορινθίους 3:3-6· Παροιμίες 4:23) Τι απόλαυσις όταν πηγαίνωμε με τον σπόρο του λόγου του Θεού σε άτομα με τέτοιες καρδιές!

32. Ποιος είναι ο καρπός που φέρουν τέτοιες καρδιές;

³² Ποιος, λοιπόν, είναι ο καρπός που φέρουν τέτοιες καρδιές; Οι σπόροι των διαφόρων σιτηρών παράγουν άλλους σπόρους, κάθε δε ποικιλία σπόρου παράγει το είδος της. Ο σπόρος που διαδίδει ο μέγας Σπορεύς είναι ο λόγος της βασιλείας του Θεού. Έτσι, λοιπόν, ο καρπός που παράγει πρέπει να είναι επίδοσις μαρτυρίας—μαρτυρία της Βασιλείας στους άλλους. Ένας σπόρος της Βασιλείας παράγει το είδος του σε διακήρυξι της Βασιλείας.—1 Κορινθίους 15:36-38.

33. Γιατί πρέπει το άτομο που είναι σαν την «καλή γη» να παράγη τέτοιον καρπό;

³³ Το άτομο που είναι σαν την «καλή γη» λαμβάνει με την καρδιά τον σπόρο του λόγου και τον πιστεύει για δικαιοσύνη, αλλά με το στόμα κάνει άφοβα τη δημοσία ομολογία για σωτηρία. Από το περίσσευμα της καρδιάς θα μιλήση το στόμα. Έχοντας ευνοηθή να λάβωμε το άγγελμα της Βασιλείας σε καλή και αγαθή καρδιά, πρέπει να «αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (Ρωμαίους 10:10· Ματθαίος 12:34, 35· Εβραίους 13:15) Όταν, λοιπόν, λαμβάνωμε το σπόρο και αυτός πιάνη ρίζα μέσα μας διότι τον κρατούμε και εννοούμε τον λόγον του Θεού, αναλαμβάνομε μια αποστολή να κηρύξωμε και πρέπει να την εκπληρώσωμε εντελώς για ν’ ακούσουν και άλλοι τα νέα της Βασιλείας. Ο σπόρος αυτός του λόγου του Θεού δεν είναι νεκρός, αλλά είναι μια ζωντανή δύναμις. Έχει δύναμι για να φέρη στην επιφάνεια ικανότητες και δραστηριότητα για κήρυγμα, κάνοντας έτσι να θερισθή μια συγκομιδή διακηρύξεως της Βασιλείας από τον μεγάλο Σπορέα. Με τον θείο λόγο και το πνεύμα μέσα μας, ο Θεός δημιουργεί τον καρπόν των χειλέων μας. (Ησαΐας 57:19) Η καρδιά που είναι σαν την «καλή γη», με τον ζωντανό σπόρο εμφυτευμένο μέσα της, διεγείρεται βαθιά και κινεί τις φωνητικές χορδές και τη γλώσσα και τα χείλη σε ενέργεια για να ‘κηρύξουν τον λόγον’. Ο καρπός που παράγεται έτσι είναι απόδειξις ότι το άτομο ανήκει στη τάξι που είναι όμοια με την «καλή γη» και ότι είναι πράγματι ένας διάκονος του λόγου του Θεού. Το ότι παράγει καρπόν της Βασιλείας κερδίζει την επιδοκιμασία του μεγάλου Σπορέως και καθιστά δυνατόν για τον Σπορέα να σκορπίση περισσότερον σπόρο σε άλλους ακροατάς. Έτσι μέσω των ακολούθων του εξακολουθεί να σπείρη τον πολύτιμο σπόρο.

ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ

34, 35. (α) Όπως ένας γεωργός, ποιες ιδιότητες πρέπει να εξασκούμε; (β) Πώς πρέπει να βοηθούμε άλλα άτομα που είναι σαν την «καλή γη»;

³⁴ Είναι ανάγκη να εξασκήσωμε υπομονή για να παραγάγωμε καρπόν της Βασιλείας προς αίνον του Θεού, όπως ακριβώς ένας γεωργός πρέπει να εξασκήση υπομονή και να δείξη αρκετή εγκαρτέρησι όταν καλλιεργή το έδαφος και την αναπτυσσόμενη συγκομιδή. Καθώς εργάζεται, πρέπει να περιμένη τον Θεό να κάμη τα γεννήματα να αυξήσουν. «Ούτως είναι η βασιλεία του Θεού, ως εάν άνθρωπος ρίψη τον σπόρον επί της γης, και κοιμάται και σηκώνηται νύκτα και ημέραν· και ο σπόρος βλαστάνη, και αυξάνη, καθώς αυτός δεν εξεύρει. Διότι αφ’ εαυτής η γη καρποφορεί, πρώτον χόρτον, έπειτα αστάχυον, έπειτα πλήρη σίτον εν τω ασταχύω. Όταν δε ωριμάση ο καρπός, ευθύς αποστέλλει το δρέπανον, διότι ήλθεν ο θερισμός.»—Μάρκος 4:26-29

³⁵ Ένα άτομο πρέπει να εμπιστεύεται στον Θεό ότι θα το κάμη να αναπτυχθή σ’ έναν κήρυκα του λόγου, τελείως ικανόν να παρουσιάση το άγγελμα σε όλα τα μέρη και κάτω από όλες τις εξωτερικές συνθήκες. Εκδηλώνοντας υπομονή, το άτομο αυτό αποδεικνύει ότι εμπιστεύεται στον Θεό. Εξ άλλου, ο Θεός αυξάνει την εσοδεία του σπόρου του ατόμου που υπομένει, για να μπορέση ο σπόρος αυτός να σκορπισθή γύρω με διακήρυξι της Βασιλείας. «Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, . . . εν μακροθυμία, . . . εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού.» Δεν μαραινόμεθα και δεν αποστατούμε κάτω από τον φλεγόμενον ήλιο της καταδιώξεως και της θλίψεως. (2 Κορινθίους 6:4-7) Ενισχυμένοι οι ίδιοι με την δύναμι του Θεού να υπομείνωμε, πρέπει να βοηθούμε και άλλους να υπομείνουν. Α είναι μεγάλη ανάγκη για μας να βοηθούμε άλλους προσωπικώς, να τους ενθαρρύνωμε, να προσευχώμεθα γι’ αυτούς, να τους δίνωμε το ορθό παράδειγμα, να τους παίρνωμε μαζί μας ή να τους συνοδεύωμε στην υπηρεσία του αγρού για το κήρυγμα του λόγου. Η ορατή οργάνωσις του Θεού προσπαθεί να βοηθήση όλους όσοι λαμβάνουν τον σπόρον, να είναι καρποφόροι ως το ακρότατο όριο της παραγωγικότητός των. Και έτσι εξακολουθεί να προάγη το έργο της καλλιεργείας επάνω σ’ εκείνους που οι καρδιές τους είναι σαν το καλό είδος γης.

36. Πώς προσδιορίζεται η εσοδεία μας, και γιατί μερικοί παράγουν τριακονταπλάσια;

³⁶ Ο Ιησούς έδειξε ότι θα υπήρχε διαφορά στην εσοδεία του σπόρου μεταξύ εκείνων στους οποίους σπείρεται ο λόγος του Θεού, και ότι μερικοί θα είχαν τόσο πολλή παραγωγή που θα ήταν σαν εκατονταπλάσια. Αφού κατά μέγα μέρος προσδιορίζουν την εσοδεία η ποιότης του εδάφους και το ποσόν της καλλιεργείας που δίδεται σ’ αυτό, και το δικό μας ποσόν καρποφορίας μπορεί σημαντικά να προσδιορισθή για τον καθένα μας από παρόμοια πράγματα. Εν τούτοις, ένα άτομο που παράγει μόνο τριακονταπλάσια, κάνει μια αξιέπαινη εσοδεία. Οι ευκαιρίες του μπορεί να είναι περιωρισμένες λόγω φυλακίσεως, εξορίας, απομονώσεως, ανάγκης να γίνεται το έργο με συγκεκαλυμμένο τρόπο, ασθενείας, αναπηρίας ή προχωρημένης ηλικίας. Αλλά το άτομο αυτό έχει μια καλή και αγαθή καρδιά, και έτσι είναι ειλικρινές και γεμάτο ζήλο και καταβάλλει ανιδιοτελείς προσπάθειες. Επομένως η εσοδεία του σε γνωστοποίησι της Βασιλείας είτε με τον προφορικό λόγο είτε με την τυπωμένη σελίδα είναι καλή.

37. Πώς άλλοι παράγουν εξηκονταπλάσια;

³⁷ Η παραγωγή στο εξηκονταπλάσιο σημαίνει το να έχωμε μεγαλύτερες ευκαιρίες και αντιστοίχως το να επωφεληθούμε απ’ αυτές. Εκείνοι που απαντούν στην πρόσκλησι για ολοχρόνια υπηρεσία ή υπηρεσία σκαπανέως, εισέρχονται σε μεγαλύτερα προνόμια και απολαμβάνουν μεγαλύτερες ευκαιρίες από τους συνήθεις ευαγγελιζομένους ομάδων. Έχουν μια ευρύτερη σφαίρα ενεργείας και μεγαλύτερες δυνατότητες. Πρέπει ν’ ανταποκριθούν σ’ αυτές. Φυσικά, το μήκος του χρόνου που βρισκόμαστε στην αλήθεια και το ότι ζούμε σε μια ενεργητική προχωρημένη ηλικία, όπως στις περιπτώσεις των αποστόλων Παύλου και Ιωάννου, μπορεί να επιτρέπουν περισσότερον καρπό. Αλλά πρέπει να κάνωμε κάτι περισσότερο από το να έχωμε απλώς πολύν καιρό στην υπηρεσία του Θεού. Πρέπει να την συμπυκνώσωμε γεμάτοι από θετική προσπάθεια και δραστηριότητα για να είναι η εσοδεία μας πιο πάνω από το τριακονταπλάσιο.

38. Τι σημαίνει η παραγωγή στο εκατονταπλάσιο, και πώς την επιτυγχάνομε;

³⁸ Το να παραγάγωμε εκατονταπλάσια είναι έξοχο. Αλλά δεν σημαίνει τελειότητα υπηρεσίας στην περίπτωσι οποιουδήποτε από μας που είμεθα ατελείς διάκονοι. Σημαίνει ότι προσπαθούμε να ζήσωμε εντελώς σύμφωνα με τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται ή για τις οποίες μπορούμε να ξεκαθαρίσωμε το δρόμο. Πρέπει να παρατηρούμε άγρυπνα για να μην παρεισδύσουν οποιαδήποτε αγκάθια κοσμικών ανησυχιών, φιλοχρηματίας και ηδονών. Ανάμεσα στους αποστόλους του Ιησού, ο Παύλος, ενόσω ζούσε, ‘περισσότερον αυτών πάντων εκοπίασε.’ (1 Κορινθίους 15:10) Όχι ότι πρέπει να κάνωμε συγκρίσεις μεταξύ μας, είτε για να καταληφθούμε από υπερηφάνεια, είτε για να κάνωμε δικαιολογίες διότι υστερεί η παραγωγή μας. Μια τέτοια πορεία δεν είναι σοφή για μας. Αλλά μπορούμε να παρατηρήσωμε και να χαρούμε για την αύξησι που δίνει ο Θεός σε διάφορες ποσότητες στην περίπτωσι του ενός ή του άλλου, και μπορούμε να μελετούμε τις αιτίες τούτου για τη δική μας ωφέλεια. Όλοι έχομε χώρο για ν’ αυξήσωμε την παραγωγικότητά μας. Κανείς από μας δεν μπορεί να εξισωθή ποτέ προς τον μεγάλον Σπορέα τον ίδιον σε καρποφορία για τον Θεόν. Ο Χριστιανός που σπείρει τον λόγον με φειδωλία, θα θερίση με φειδωλία. Αλλά εκείνοι που με ζήλο δαπανούν τον εαυτό τους θα έχουν από τον Θεό αφθονία δικαιοσύνης στο να διαδίδουν τον ζωοπάροχον λόγον του. (2 Κορινθίους 9:6-12· Ψαλμός 112:9) Η παραγωγή καρπού στο εκατονταπλάσιο είναι ένας αντικειμενικός σκοπός άξιος για ν’ αγωνίζεται κανείς γι’ αυτόν.

39. Γιατί ιδιαίτερα χαίρομε για την παραγωγικότητα της τάξεως που είναι σαν την «καλή γη» σήμερα, και τι αυτό σημαίνει για όλους αυτούς τους καρποφόρους;

³⁹ Υψώστε τα μάτια σας, στρέψατέ τα ανατολικά και δυτικά, προς βορράν και προς νότον, και ιδέτε τους πιστούς μάρτυρας του Υψίστου Θεού να καρποφορούν σαν την «καλή γη», τριάντα και εξήντα και εκατό, τόσο πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα» των ολοκληρωτικών δικτατοριών όσο και έξω απ’ αυτό. Πόσο πρέπει να χαίρη ο μεγάλος Σπορεύς! Εκείνο που ιδιαίτερα μας κάνει να χαίρωμε επίσης για τούτο, είναι ότι αυτό σημαίνει ένα διαρκώς αυξανόμενο αίνο προς τον ζώντα, αληθινό Θεό. Ο μεγάλος Σπορεύς είπε: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν· και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου.» (Ιωάννης 15:8) Ο ουράνιος πατήρ μας χαίρει να μας βλέπη καρποφόρους. Γι’ αυτό ευαρεστείται να μας χορηγήση αιώνια ζωή στο νέο κόσμο. Για να κερδίσωμε ακριβώς αυτή τη ζωή πρέπει εμείς οι λήπται του λόγου του να είμεθα καρποφόροι τώρα πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Αλλά δεν συνδέεται την παραγωγικότητά μας μόνο η δική μας ζωή στο νέο κόσμο. Μέσω της καρποφορίας μας ο Ιεχωβά Θεός ευαρεστείται επίσης να απονείμη ζωή σε άλλους, στους οποίους μας χρησιμοποιεί να σκορπίσωμε το σπόρο και οι οποίοι γίνονται επίσης πολλαπλασίως καρποφόροι προς δόξαν και διεκδίκησιν του Θεού. Μολονότι η ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος θα σαρώση και θα ξερριζώση κάθε ασεβή φυτεία που δεν την εφύτευσε ο Πατήρ μας ο ουράνιος, δεν θα καταστρέψη όμως τους πολυτίμους καρπούς της δικαιοσύνης μας, δηλαδή της διακηρύξεως του λόγου του και της προαγωγής των συμφερόντων της βασιλείας του δια του Χριστού. Είθε, λοιπόν, στον καιρό που απομένει ακόμη πριν από τον Αρμαγεδδώνα να εξακολουθήση Αυτός να μας καλλιεργή ως διακόνους του και συνεχώς να ανανεώνη τη δύναμί μας για να υπομείνωμε και να φέρωμε περισσότερον καρπό για τη διεκδίκησί του και την αιώνια ζωή μας στον νέο του κόσμο! «Ο έχων ώτα δια να ακούη, ας ακούη.»—Ματθαίος 13:9.