Κεφάλαιο 5
Ο Πρώτος που Εχρίσθη με Άγιον Πνεύμα και Δύναμι
1, 2. (α) Από ποιον και με τι θα εχρίετο ο υποσχεμένος Μεσσίας; (β) Ποια προφητεία του Ησαΐα θα παρέθετε και θα εφήρμοζε ο Μεσσίας στον εαυτό του;
ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ και οι αρχιερείς του αρχαίου Ισραήλ εχρίοντο στο αξίωμα της θέσεώς των με την έκχυσι του επισήμου ελαίου στο κεφάλι των. Μήπως και ο υποσχεμένος Μεσσίας θα εχρίετο μ’ αυτόν τον τρόπο; Όχι! Ο γνήσιος Μεσσίας επρόκειτο να είναι ένας τον οποίον ο Θεός θα έχριε «με πνεύμα άγιον και με δύναμιν.» (Πράξεις 10:38) Αυτός θα ήταν εκείνος που είχε εξουσιοδοτηθή να παραθέση και να εφαρμόση στον εαυτό του τα προφητικά λόγια του Ησαΐα 61:1-3, ΜΝΚ:
2 «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δέσμιους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας· δια να θέσω εις τους πενθούντας εν Σιών, να δώσω εις αυτούς ωραιότητα αντί της στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας· δια να ονομάζονται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Ιεχωβά, εις δόξαν αυτού.»
3. Γιατί κανείς από τους άνδρες των αρχαίων χρόνων στους οποίους ενεργούσε το πνεύμα του Θεού δεν απεδείχθη ότι ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας;
3 Άνδρες των αρχαιοτέρων χρόνων, είχαν το πνεύμα του Θεού που τους περιέβαλλε ή ενεργούσε σ’ αυτούς ή ήσαν πλήρεις απ’ αυτό. Αλλά ποτέ δεν είχαν χρισθή μ’ αυτό. Γι’ αυτό κανείς απ’ αυτούς δεν απεδείχθη ότι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Αυτό συνέβαινε και με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, για τον οποίον ο άγγελος Γαβριήλ είχε πει στον πατέρα του, τον ιερέα Ζαχαρία: «θέλει πληρωθή πνεύματος αγίου έτι εκ κοιλίας της μητρός αυτού.»—Λουκάς 1:15.
4. Τι ωμολόγησε για τον Χριστό ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, μολονότι ήταν πλήρης του αγίου πνεύματος από την κοιλία της μητέρας του;
4 Ιερείς και Λευίται απεστάλησαν από την Ιερουσαλήμ για να ρωτήσουν τον ίδιο τον Ιωάννη να τους πη ποιος ήταν επισήμως, εξαιτίας του έργου που έκαμε. Τι απήντησε ο Ιωάννης; «Και ωμολόγησε, και δεν ηρνήθη· και ωμολόγησεν ότι δεν είμαι εγώ ο Χριστός. Και ηρώτησαν αυτόν, Τι λοιπόν; Ηλίας είσαι συ; και λέγει, Δεν είμαι. Ο προφήτης είσαι συ; και απεκρίθη, Ουχί! Είπον λοιπόν προς αυτόν· Τις είσαι; δια να δώσωμεν απόκρισιν εις τους αποστείλαντας ημάς· τι λέγεις περί σεαυτού; Απεκρίθη· ‘Εγώ είμαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ευθύνατε την οδόν του Ιεχωβά,’ καθώς είπεν Ησαΐας ο προφήτης.»—Ιωάννης 1:19-23, ΜΝΚ· Ησαΐας 40:3· Μαλαχίας 4:5, 6· Δευτερονόμιον 18:15-19.
5, 6. (α) Τι έστειλε ο Θεός στον Ιωάννη να κάνη ως προς τον Χριστόν; (β) Πώς ο Ιωάννης αντιπαρέβαλε τον εαυτό του με τον αληθινό Μεσσία ή Χριστό;
5 Επομένως, ο Ιωάννης, μολονότι ήταν πλήρης αγίου πνεύματος, αρνήθηκε ότι ήταν ο Υποσχεμένος κεχρισμένος με το πνεύμα του Θεού. Δεν προσπάθησε να γίνη ένας ψευδής Χριστός, αλλά ωμολόγησε ότι ήταν απλώς ο πρόδρομος του αληθινού Χριστού ή Μεσσία. Στην πραγματικότητα, ο Θεός τον έστειλε να βαπτίση τον αληθινό Χριστό ή Μεσσία στο ύδωρ.—Ιωάννης 1:29-34.
6 Περαιτέρω πιστοποίησι της ειλικρίνειας του Ιωάννου σ’ αυτό το ζήτημα αποτελούν τα αναγραφόμενα στα εδάφια Λουκάς 3:15-17: «Ενώ δε επρόσμενεν ο λαός, και διελογίζοντο πάντες εν ταις καρδίαις αυτών περί του Ιωάννου, μήποτε αυτός είναι ο Χριστός, απεκρίθη ο Ιωάννης προς πάντας, λέγων· Εγώ μεν σας βαπτίζω εν ύδατι· έρχεται όμως ο ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να λύσω το λωρίον των υποδημάτων αυτού· αυτός θέλει σας βαπτίσει εν πνεύματι αγίω και πυρί. Του οποίου το πτυάριον είναι εν τη χειρί αυτού και θέλει διακαθαρίσει το αλώνιον αυτού, και θέλει συνάξει τον σίτον εις την αποθήκην αυτού, το δε άχυρον θέλει κατακαύσει εν πυρί ασβέστω.»
7. Γιατί το να βαπτισθή κανείς με πυρ είναι λιγώτερο επιθυμητό από το να βαπτισθή κανείς με πνεύμα;
7 Τα λόγια του Ιωάννου διεσαφήνιζαν ότι ο Μεσσίας όχι μόνο θα εβαπτίζετο και θα εχρίετο με το πνεύμα του Θεού, αλλά θα μπορούσε και να βαπτίζη άλλους με άγιο πνεύμα. Πολύ καλύτερο θα ήταν για ένα άτομο να βαπτισθή με άγιο πνεύμα παρά να βαπτισθή με πυρ που θα τον κατέστρεφε σαν ένα άχρηστο άχυρο που καταστρέφεται στο πυρ, το οποίο δεν σβήνεται ώσπου να καή όλο το άχυρο.—Ματθαίος 3:7-12.
8. Γιατί οι άνθρωποι τότε ανέμεναν την εμφάνισι του Μεσσία, και γιατί το ζήτημα ήταν επείγον γι’ αυτούς;
8 Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι «επρόσμενεν ο λαός.» Πιθανώς να είχαν εξακριβώσει από τις Γραφές ότι ήταν ο ωρισμένος καιρός για την εμφάνισι του Μεσσία. Άρχισαν λοιπόν να συζητούν για το αν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας ή όχι. (Δανιήλ 9:24-27) Το ζήτημα του Μεσσία ή Χριστού ήταν επείγον. Ο Θεός, που θ’ απέστελλε τον Μεσσία, δεν καθυστερούσε τον χρόνο επ’ αόριστον. Είχε αποφασίσει να στείλη τον Μεσσία και είχε έναν ωρισμένο καιρό για να πραγματοποιήση την απόφασί του. Δεν αναβάλλει τα πράγματα, αλλά εμμένει στο χρονοδιάγραμμά του όπως αυτό αναγράφεται στον Λόγο του.
9. Πώς τα εδάφια Γαλάτας 4:4, 5 δείχνουν ότι ο Θεός δεν αναβάλλει;
9 Τα εδάφια Γαλάτας 4:4, 5 λέγουν: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, δια να εξαγοράση τους υπό νόμον δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν.»
10. Από πού έστειλε ο Θεός τον Υιόν του στον ωρισμένο καιρό, και ποιας εθνικότητος έπρεπε να είναι η γυναίκα που θα τον γεννούσε;
10 Ο απόστολος Παύλος, ο συγγραφεύς αυτών των λόγων, πολλά είχε να πη για τους χρόνους και τους καιρούς των θείων διατάξεων. Είπε ότι ο Υιός του Θεού επρόκειτο να ελευθερώση τους Ιουδαίους με την έννοια της εξαγοράς. Γι’ αυτόν τον λόγο επρόκειτο να είναι ο Μεσσίας των, ο Χριστός. Από πού τον έστειλε ο Θεός; Από τον ουρανό, βέβαια, όπου υπήρχε αυτός ο ‘μονογενής Υιός’ από τότε που ο Θεός τον εδημιούργησε πριν πολύν καιρό. Το ότι υπετάγη «εις τον νόμον» εσήμαινε ότι γεννήθηκε ως Ιουδαίος, ως Ισραηλίτης, ως μέλος του έθνους που ήταν στη διαθήκη του Νόμου με τον Ιεχωβά, του οποίου νόμου ο Μωυσής ήταν μεσίτης. Η γυναίκα λοιπόν από την οποία θα εγεννάτο ο Υιός του Θεού έπρεπε να είναι Ιουδαία, να είναι και αυτή κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο.—Γαλάτας 3:19-25.
11. Ένεκα της διαφοράς τόπου διαμονής του Υιού του Θεού και της γυναικός, τι ήταν αναγκαίο για να γίνη ο Υιός Μεσσίας;
11 Έπρεπε να γίνη ένα θαύμα, το οποίο μόνον ο Παντοδύναμος Θεός μπορούσε να κάνη. Ο «πρωτότοκος» Υιός του ή Λόγος, ήταν ψηλά στον ουρανό σαν ένα ισχυρό πνευματικό πρόσωπο ενώ η γυναίκα από την οποία έπρεπε να γεννηθή για να γίνη ο Μεσσίας, ήταν εδώ κάτω στη γη. Ο Υιός δεν θα μπορούσε να εισέλθη, όπως ήταν, στη μήτρα αυτής της Ιουδαίας γυναίκας. Τι έπρεπε να γίνη λοιπόν; Ο Υιός έπρεπε να ‘κενώση’ τον εαυτό του από όλα όσα είχε ενόσω ήταν «εν μορφή Θεού.» Έπρεπε να μεταβιβασθή η ζωή του από τους αοράτους ουρανούς στη μήτρα της γυναίκας. Έτσι, θα εγεννάτο «όμοιος με τους ανθρώπους.» Αυτό απαιτούσε από τον Υιό του Θεού να ταπεινώση πολύ τον εαυτό του. (Φιλιππησίους 2:5-8) Αλλά ο Υιός ήταν πρόθυμος να το κάνη αυτό από αγάπη για τον Πατέρα του και για να υπηρετήση τους σκοπούς του ουρανίου Πατρός του.
12. Ποια ήταν η ‘γυναίκα’ που εξέλεξε ο Θεός και γιατί ο Μεσσίας έπρεπε να είναι «πρωτότοκος» γυιος της;
12 Πώς επραγματοποίησε αυτό το θαύμα ο ουράνιος Πατήρ; Με ποιο μέσον; Έπρεπε να υπάρχη μια ‘γυναίκα.’ Πολλές Ισραηλίτισσες, ιδιαίτερα εκείνες που ήσαν από τη φυλή του Ιούδα, μπορεί να ήθελαν να γεννήσουν τον Μεσσία. Αλλά δεν ήταν δικαίωμά τους να εκλέξουν μόνες τους το αν θα γεννούσαν τον Μεσσία. Ο ουράνιος Πατήρ του Μεσσία ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να κάνη την εκλογή σ’ αυτή την περίπτωσι. Και την έκανε. Η γυναίκα την οποία εξέλεξε ήταν μια ανύμφευτη «παρθένος.» (Ησαΐας 7:14) Αν ήταν ήδη πανδρεμένη και είχε τέκνα, αυτό θα ήγειρε αμφιβολίες ως προς την πατρότητα, την κληρονομιά και τα δικαιώματα. Η ‘γυναίκα’ λοιπόν την οποία εξέλεξε ο Θεός απεδείχθη ότι ήταν «παρθένος.» (Ματθαίος 1:22, 23) Η γέννησις του ‘πρωτοτόκου’ υιού του Θεού ως τελείου ανθρώπου από αίμα και σάρκα έπρεπε να είναι αντιστοίχως γέννησις του ‘πρωτοτόκου’ υιού της γυναίκας.—Κολοσσαείς 1:15· Ιωάννης 3:16, 17.
13. Σε ποιον έστειλε ο Θεός τον Γαβριήλ για να εκτελέση ένα δεύτερο θέλημα, και πώς ο Γαβριήλ έγινε ορατός από τη γυναίκα;
13 Η γυναίκα που εξελέγη έπρεπε να είναι επίσης απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, του υιού του Ιεσσαί. Μόνο αν είχε μια τέτοια σχέσι με τον Βασιλέα Δαβίδ, θα μπορούσε η γυναίκα να μεταβιβάση στον πρωτότοκο γυιο της ένα φυσικό δικαίωμα σχετικά με τη βασιλεία του Δαβίδ επάνω στις δώδεκα φυλές του ‘οίκου του Ιακώβ’ (Ισραήλ). Κατάλληλα, λοιπόν, η γυναίκα που εξελέγη είχε γεννηθή στην ‘πόλι Δαβίδ,’ την πόλι Βηθλεέμ, στην επαρχία του Ιούδα. (Λουκάς 2:11) Αλλά όταν ο Θεός έκαμε γνωστό στη γυναίκα ότι επρόκειτο να την ευνοήση μ’ αυτή την τιμή, αυτή κατοικούσε στην πόλι Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Πριν από έξη μήνες περίπου, ο Θεός είχε στείλει τον άγγελο Γαβριήλ για ν’ αναγγείλη στον ιερέα Ζαχαρία την επικείμενη γέννησι ενός γυιου ο οποίος θα ωνομαζόταν Ιωάννης και, κατάλληλα, ο Θεός κατόπιν έστειλε τον Γαβριήλ στη μελλοντική μητέρα του Μεσσία, του οποίου ο Ιωάννης επρόκειτο να είναι πρόδρομος. Η γυναίκα αυτή ήταν η Ιουδαία παρθένος που ελέγετο Μαρία, θυγατέρα του Ηλί, από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ. Ο Γαβριήλ υλοποιήθηκε σε ανθρώπινη μορφή και εμφανίσθηκε στη Μαρία. Ο χαιρετισμός του εξέπληξε τη Μαρία. Γιατί αυτός ο ξαφνικός επισκέπτης είπε ότι ο Ιεχωβά ήταν μαζί της; Γιατί μαζί της;
14. Τι είπε ο Γαβριήλ εξηγώντας στη Μαρία γιατί ο Θεός ήταν μαζί της;
14 Διότι ο Ιεχωβά την είχε εκλέξει για να γίνη μητέρα του ενδόξου Μεσσιανικού βασιλέως. Ο Γαβριήλ λοιπόν είπε: «Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν· και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Λουκάς 1:26-33, ΜΝΚ.
15. Τι είπε ο άγγελος ότι επρόκειτο να συμβή στη Μαρία, και με τι αποτέλεσμα;
15 Πώς θα μπορούσε να γίνη αυτό σε μια ανύμφευτη γυναίκα, σε μια «παρθένο;» Αυτό ήταν το ερώτημα της Μαρίας και θα ήταν και δικό μας ερώτημα επίσης. Ας δούμε λοιπόν τι επρόκειτο να συμβή στη Μαρία. «Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού.»—Λουκάς 1:34, 35.
16. (α) Γιατί αυτό που θα εγεννάτο από τη Μαρία θα ήταν κάτι «άγιον»; (β) Πώς θα μπορούσε η Μαρία να είχε απαντήσει στον Γαβριήλ, αλλά πώς απήντησε;
16 Το ‘άγιο πνεύμα’ επρόκειτο να ενεργήση και αυτό θα κατέληγε στη γέννησι ενός ‘αγίου.’ Θα ήταν μια παρθενική γέννησις. Για τον Θεό δεν ήταν αυτό ένα αδύνατο θαύμα, διότι ο άγγελος Γαβριήλ τελικά είπε στη Μαρία: «Ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» (Λουκάς 1:37) Πώς ανταποκρίθηκε η Μαρία σε όλα αυτά; Θα μπορούσε κάλλιστα να πη: ‘Μα εγώ είμαι ήδη μνηστευμένη με τον ξυλουργό Ιωσήφ τον γυιο του Ιακώβ, από τον βασιλικό οίκο του Δαβίδ. Είμαι υποχρεωμένη να γίνω μητέρα των δικών του παιδιών. Δεν μπορώ να ακυρώσω τη μνηστεία μου με τον Ιωσήφ. Σε παρακαλώ να με απαλλάξης!’ Στην πραγματικότητα, εφαίνετο να υπάρχουν περιπλοκές, αλλά ο Θεός τα εγνώριζε αυτά. Με πίστι, λοιπόν, η Μαρία απήντησε στον Γαβριήλ: «Ιδού, η δούλη του Ιεχωβά· γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου.»—Λουκάς 1:38, ΜΝΚ.
17. Τι συνέβη τώρα στον «πρωτότοκον» Υιό του Θεού στον ουρανό και τι ελέχθη στον Ιωσήφ, τον μνηστήρα της Μαρίας, να κάνη;
17 Η σύλληψις από μέρους της Μαρίας μέσω ενός θαύματος από τον Παντοδύναμο Θεό είχε τώρα γίνει. Ξαφνικά, εν αγνοία της Μαρίας που ήταν στη γη, ο «πρωτότοκος» Υιός του Θεού εξαφανίσθηκε από τον ουρανό. Η δύναμις της ζωής του μεταβιβάσθηκε στο σώμα της παρθένου Μαρίας. Έτσι, «αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαρία μετά του Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ πνεύματος αγίου. Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως. Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Ιεχωβά εφάνη κατ’ όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ πνεύματος αγίου. Θέλει δε γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.»—Ματθαίος 1:18-21, ΜΝΚ.
18. Τίνος γυιος πραγματικά ήταν ο Ιησούς και πώς το όνομά του ήταν προφητικό;
18 Το όνομα Ιησούς ήταν προφητικό. Είναι η συντετμημένη μορφή του ονόματος Γιεχοσούα, που σημαίνει ο «Ιεχωβά Είναι Σωτηρία.» Κατάλληλα, λοιπόν, ο φορεύς αυτού του ονόματος επρόκειτο να ‘σώση τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.’ Δεν επρόκειτο να είναι γυιος του Ιωσήφ, αλλά «Υιός Θεού,» όπως είχε πει ο Γαβριήλ.
19. Γιατί ο υιός της Μαρίας Ιησούς δεν ήταν ένας νέος Υιός του Θεού και γιατί δεν ήταν ένας «Θεός εν σαρκί» ή «Θεάνθρωπος»;
19 Ο εκ θαύματος πρωτότοκος γυιος της Μαρίας δεν επρόκειτο να είναι ένας νέος Υιός του Θεού, αλλά ήταν στην πραγματικότητα ο από πολλού υπάρχων ήδη Υιός του Θεού του οποίου η ζωή μεταβιβάσθηκε από τον ουρανό στη γη μέσω της Μαρίας ως ανθρωπίνης μητέρας. Λογικά, λοιπόν, δεν μπορούσε να ονομάζεται όπως τον αποκαλούν πολλοί θρησκευόμενοι του Χριστιανικού κόσμου, «ενσαρκωμένος Θεός,» μια έκφρασις η οποία δεν βρίσκεται μέσα στη θεόπνευστη Βίβλο. Στον ουρανό, ο «πρωτότοκος» Υιός του Θεού έφερε τον τίτλο ο Λόγος. Γι’ αυτό, στο εδάφιο Ιωάννης 1:14 διαβάζομε τα εξής: «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός.» Οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου σφάλλουν όταν τον αποκαλούν «Θεάνθρωπο,» διότι, στα εδάφια 1 Τιμόθεον 2:5, 6, καλείται «άνθρωπος Χριστός Ιησούς.» Αυτός ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι ήταν, ούτε και μπορούσε να ισχυρισθή, ότι είναι ο Ύψιστος Θεός.—Ιωάννης 20:31· Λουκάς 1:32.
ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙ;
20. Πού γεννήθηκε ο πρωτότοκος γυιος της Μαρίας και γιατί;
20 Στη διάρκεια της βασιλείας του Καίσαρος Αυγούστου, αυτοκράτορος της ειδωλολατρικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας για να εκπληρώση την προφητεία του Μιχαία 5:2. Αυτό το γεγονός συνέβη στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 2 π.Χ. Ενώ ο Ιωσήφ και η Μαρία ήσαν στη Βηθλεέμ για ν’ απογραφούν, η Μαρία «εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη· διότι δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι.»—Λουκάς 2:7.
21. Ποιοι έγιναν στη γη αυτόπται μάρτυρες τη νύχτα της γεννήσεως του Ιησού και πώς;
21 Ο αναμενόμενος Μεσσίας είχε έλθει! Αυτή ήταν η συγκινητική είδησις που ανήγγειλε ένας ένδοξος άγγελος του Θεού στους ποιμένας που διανυκτέρευαν προσέχοντας τα ποίμνιά των έξω στους αγρούς, κοντά στη Βηθλεέμ. «Και είπε προς αυτούς ο άγγελος· Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» Μολονότι ο νεογέννητος Ιησούς στη φάτνη της Βηθλεέμ δεν το εγνώριζε αυτό, «εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου υμνούντων τον Θεόν και λεγόντων· Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.» Τότε, οι πληροφορημένοι ποιμένες πήγαν ν’ αναζητήσουν το βρέφος στη φάτνη και το βρήκαν, κι έτσι ανταμείφθηκαν με το να γίνουν αυτόπται μάρτυρες της γεννήσεως του Ιησού εκείνη τη σημαντική νύχτα.—Λουκάς 2:8-20, ΜΝΚ.
22. Πότε ο Ιησούς έγινε «Χριστός Κύριος,» όπως τον είχε αποκαλέσει ο άγγελος, και πώς;
22 Πότε αυτός ο Ιησούς έγινε πραγματικά «Χριστός Κύριος»; Όχι την ογδόη ημέρα της γεννήσεώς του, όταν περιετμήθη. Δεν εχρίσθη εκείνη την ημέρα. Αυτό έγινε όταν ήταν ηλικίας τριάντα ετών. Πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, που εβάπτιζε τότε στον Ιορδάνη Ποταμό. Δεν εζήτησε από τον Ιωάννη να τον χρίση με κανένα επίσημο έλαιον για να είναι ο Μεσσιανικός βασιλεύς όλων των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Εζήτησε να βαπτισθή στο ύδωρ, όπως είχαν κάνει και πολλοί άλλοι Ιουδαίοι στη διάρκεια των μηνών της δημοσίας δράσεως του Ιωάννου. «Αφού δε εβαπτίσθη πας ο λαός, βαπτισθέντος και του Ιησού και προσευχομένου, ηνοίχθη ο ουρανός και κατέβη το πνεύμα το άγιον εν σωματική μορφή ως περιστερά επ’ αυτόν· και έγεινε φωνή εκ του ουρανού, λέγουσα, Συ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις σε ευηρεστήθην.»—Λουκάς 3:21-23.
23. Πώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής επιστοποίησε το πώς ο Ιησούς έγινε Χριστός;
23 Κατόπιν ο προφήτης Ιωάννης το επιστοποίησε αυτό στους μαθητάς του, στους οποίους είπε: «Και εγώ δεν εγνώριζον αυτόν αλλ’ ο πέμψας με δια να βαπτίζω εν ύδατι εκείνος μη είπεν· Εις όντινα ίδης το πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν πνεύματι αγίω. Και εγώ είδον και εμαρτύρησα, ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού.»—Ιωάννης 1:33, 34.
24. Τι είπε ο Ανδρέας στον αδελφό του ότι βρήκε και τι ανεγνώρισε σχετικά με τον Ιησού ο Ναθαναήλ;
24 Σαράντα μέρες περίπου μετά το βάπτισμα του Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό, ο Ιωάννης επέστησε την προσοχή δύο μαθητών του στον Ιησού. Αυτοί ακολούθησαν τον Ιησού και δέχθηκαν τη Γραφική διδασκαλία απ’ αυτόν. Ο ένας απ’ αυτούς, ο Ανδρέας, γεμάτος χαρά από το θαυμαστό του εύρημα, βρήκε τον αδελφό του τον Πέτρο και του είπε: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι ο Χριστός.» Λίγο αργότερα κάποιος που ελέγετο Ναθαναήλ ήλθε στον Ιησού. Ο Ναθαναήλ, αφού άκουσε τον Ιησού, του είπε: «Ραββί, συ είσαι ο Υιός του Θεού, συ είσαι ο βασιλεύς του Ισραήλ.» Αυτό ήταν πραγματικά μια επιβεβαίωσις εκ μέρους του Ναθαναήλ ότι ο κεχρισμένος Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, ο Χριστός.—Ιωάννης 1:35-49.
ΕΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ Ή ΧΡΙΣΤΟΣ
25. Μολονότι το βάπτισμα του Ιωάννου ήταν για τους αμαρτωλούς, γιατί βαπτίσθηκε ο Ιησούς απ’ αυτόν;
25 Αφού ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, ήταν ένας αγνός ανθρώπινος Υιός του Θεού και δεν είχε αμαρτίες για τις οποίες να μετανοήση, γιατί βαπτίσθηκε από έναν άνθρωπο που εκήρυττε το βάπτισμα μετανοίας και την άφεσι αμαρτιών; Το έκαμε αυτό για να εκπληρωθή η προφητεία του Ψαλμού 40:6-8. Το βάπτισμά του στο ύδωρ συμβόλιζε την πλήρη παρουσίασι του εαυτού του «δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» όπως αυτό το θέλημα θα του απεκαλύπτετο στο εξής. (Εβραίους 10:5-10) Αυτό το θείο θέλημα θα τον κατηύθυνε στον τρόπο ενεργείας του ως Μεσσία ή Χριστού.
26. Αυτό που ακούσθηκε να λέγη από τον ουρανό η φωνή του Θεού, ποια αλλαγή σήμανε στη ζωή του Ιησού και γιατί αυτό ήταν αναγκαίο να γίνη γι’ αυτόν;
26 Καθώς ο Ιησούς βγήκε από τα ύδατα αφού βαπτίσθηκε, ακούσθηκε η φωνή του Θεού από τον ουρανό, που έλεγε: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθαίος 3:17) Αυτό εσήμανε μια αλλαγή στη ζωή του. Με ποιον τρόπο; Η θεία δήλωσις εσήμαινε ότι ο Θεός αναγέννησε τότε τον τριακονταετή Ιησού ως πνευματικό Υιό του Θεού. Έτσι, ανοίχθηκε η οδός για να επιστρέψη αυτός ο Υιός του Θεού στον ουρανό. Αυτό ήταν αναγκαίο και για τον Ιησού. Συνέβη ακριβώς αυτό που ο ίδιος αργότερα εξήγησε στον Ιουδαίο άρχοντα Νικόδημο, λέγοντας: «Εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού. . . . Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού. Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του πνεύματος είναι πνεύμα. Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν.»—Ιωάννης 3:3-7.
27. Η αναγγελία του Θεού από τον ουρανό για τον Υιόν του, τι έδειχνε για τον Ιησού και πώς άλλαξε κατόπιν η σχέσις του Ιησού με τη Μαρία;
27 Με τη δήλωσι που έγινε από τον ουρανό ο Ιεχωβά Θεός ανήγγειλε ότι είχε παραγάγει έναν πνευματικό Υιόν που είχε την προσδοκία να εισέλθη στην ουράνια βασιλεία του Θεού. Η Μαρία, η μητέρα εκείνου που γεννήθηκε με σάρκα, δεν ήταν η μητέρα αυτού του πνευματικού Υιού του Θεού, και από τότε ποτέ δεν αναφέρεται ότι ο Ιησούς την απεκάλεσε «μητέρα.» Επομένως, ο Ιησούς χαρακτηρίζεται ως ‘ο γεννηθείς παρά Θεού,’ ο οποίος εποπτεύει στους μαθητάς του, τους ακολούθους του. Παραδείγματος χάριν, στην επιστολή 1 Ιωάννου 5:18 διαβάζομε: «Όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει αυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν.» «Ο γεννηθείς Υιός του Θεού φυλάττει αυτόν, και ο Πονηρός δεν εγγίζει αυτόν.» (Βίβλος της Ιερουσαλήμ) «Ο Υιός του Θεού είναι εκείνος που προστατεύει αυτόν, και ο πονηρός δεν μπορεί να τον εγγίση.» (Νέα Αγγλική Βίβλος) Η σχέσις λοιπόν του Ιησού με την επίγεια μητέρα του Μαρία άλλαξε. Από τότε ο Ιησούς αφοσιώθηκε σε πνευματικά πράγματα, όχι στην ξυλουργική εργασία στην πόλι της Μαρίας, τη Ναζαρέτ.
28. Ο Ιησούς εχρίσθη για να είναι τι είδους Μεσσίας και να βασιλεύση από πού;
28 Το άγιο πνεύμα του Θεού επήλθε στον πνευματικό Υιό του Θεού, που τότε μόλις παρήχθη, για να τον χρίση ως τον Μεσσία ή Χριστό. Επρόκειτο να είναι πιο ισχυρός από έναν απλό ανθρώπινο Μεσσία από σάρκα και αίμα. Επρόκειτο να είναι ένας πνευματικός Μεσσίας, ο οποίος τελικά θα εβασίλευε στην ουράνια βασιλεία του Θεού. Κατά την ανάληψι αυτού του Μεσσία στον ουρανό ο ‘θρόνος Δαβίδ του πατρός αυτού’ θ’ ανυψώνετο στον ουρανό. Από έναν ουράνιο θρόνο, λοιπόν, αυτός «θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας.»—Λουκάς 1:32, 33.
29. Ο Ιησούς, ως ο Κεχρισμένος, τι τίτλο μπορούσε να προσδώση στο όνομά του, και με τι εχρίσθη;
29 Αφού χρίσθηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού στον Ιορδάνη Ποταμό, ο Ιησούς μπορούσε να προσδώση στο όνομά του τον τίτλο του Μεσσία ή Χριστού, και ορθώς ωνομάσθηκε Ιησούς ο Μεσσίας ή Ιησούς Χριστός. Μετά από μήνες, όταν ο Ιησούς πήγε στη Γαλιλαία, μια Σαμαρείτιδα του είπε: «Εξεύρω ότι έρχεται ο Μεσσίας, ο λεγόμενος Χριστός· όταν έλθη εκείνος, θέλει αναγγείλει εις ημάς πάντα.» Τότε ο Ιησούς με ηρεμία της είπε: «Εγώ είμαι, ο λαλών σοι.» (Ιωάννης 4:25, 26) Ο Ιησούς, ως Μεσσίας ή Χριστός, χρίσθηκε, όχι με επίσημο έλαιο που εχύθηκε στην κεφαλή του, αλλά με κάτι που μόνο ο Θεός μπορούσε να εκχύση σ’ αυτόν ως ένα πνευματικό Υιό του. Με τι λοιπόν; Ο απόστολος Πέτρος απαντά: «Ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου.»—Πράξεις 10:38.
30. Πώς ο Ιησούς, όπως και ο Δαβίδ, επηρεάσθηκε αμέσως μετά το χρίσμα του και γιατί δεν έχασε το άγιο πνεύμα;
30 Εδώ επαναφέρομε στη μνήμη μας ότι, αφού ο ποιμενόπαις Δαβίδ χρίσθηκε με έλαιον από τον προφήτη Σαμουήλ, η ενεργός δύναμις του Θεού άρχισε να ενεργή σ’ αυτόν ώστε μπορούσε να κάνη αξιόλογα πράγματα. Το ίδιο συνέβη και με τον Ιησού όταν χρίσθηκε από τον ουρανό, από τον Θεό. Τα εδάφια Λουκάς 4:1, 2 πιστοποιούν τα εξής: «Ο δε Ιησούς, πλήρης πνεύματος αγίου, υπέστρεψεν από τον Ιορδάνην και εφέρετο δια του πνεύματος εις την έρημον, πειραζόμενος υπό του διαβόλου ημέρας τεσσαράκοντα.» Το εδάφιο Μάρκος 1:12 λέγει: «Και ευθύς το πνεύμα εκβάλλει αυτόν εις την έρημον.» Ευτυχώς, λόγω της πιστότητος που επέδειξε στην έρημο κάτω από δοκιμασία από τον Διάβολο, ο Ιησούς δεν έχασε το άγιο πνεύμα· δεν έπαυσε να είναι ο Μεσσίας ή Χριστός. Αποδείχθηκε αληθινός σε ό,τι εσυμβόλιζε το εν ύδατι βάπτισμά του.
31. Μετά τη φυλάκισι του Ιωάννου, με τι δύναμι επέστρεψε ο Ιησούς στη Γαλιλαία και τι έκαμε εκεί;
31 Στο έτος 30 μ.Χ. ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο πρόδρομος του Ιησού, φυλακίσθηκε από τον Ηρώδη Αντίπα, τον τετράρχη της Γαλιλαίας. Ο Ιησούς λοιπόν ανεχώρησε από την Ιουδαία και μέσω της Σαμάρειας επέστρεψε στη Γαλιλαία. Εδώ ο Ιησούς εφήρμοσε στον εαυτό του τις Γραφές μέσω των οποίων μπορούσε να πιστοποιηθή ότι ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός. (Ματθαίος 4:12-17) «Και ο Ιησούς υπέστρεψεν εν τη δυνάμει του πνεύματος εις την Γαλιλαίαν και εξήλθε φήμη περί αυτού καθ’ όλην την περίχωρον. Και αυτός εδίδασκεν εν ταις συναγωγαίς αυτών, δοξαζόμενος υπό πάντων.» (Λουκάς 4:14, 15) Το ότι ήταν χρισμένος από τον Θεό τον βοηθούσε καθώς εδίδασκε στους ανθρώπους τις Άγιες Γραφές.
32. Στη συναγωγή της Ναζαρέτ, ποια προφητεία του Ησαΐα διάβασε μεγαλοφώνως ο Ιησούς και τι σχόλια έκαμε πάνω σ’ αυτήν;
32 Ο Ιησούς στη συναγωγή της πατρίδος του, της Ναζαρέτ, επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι είχε χρισθή από τον Θεό σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα 61:1-3 ως προς τον Μεσσία. Σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε στο κατά Λουκάν 4:16-21 (ΜΝΚ) τα εξής:
«Και ήλθεν εις την Ναζαρέτ, όπου ήτο ανατεθραμμένος· και εισήλθε κατά την συνήθειαν αυτού εις την συναγωγήν εν τη ημέρα του σαββάτου και εσηκώθη να αναγνώση. Και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον Ησαΐου του προφήτου· και ανοίξας το βιβλίον εύρεν τον τόπον, όπου ήτο γεγραμμένον, ‘Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά ενιαυτόν.’ Και κλείσας το βιβλίον, απέδωκεν εις τον υπηρέτην και εκάθησε· πάντων δε οι οφθαλμοί των εν τη συναγωγή ήσαν ατενίζοντες εις αυτόν. Και ήρχισε να λέγη προς αυτούς, ότι σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.»
33. Ποια ήσαν τα «αγαθά νέα» που είχε εντολή ο Ιησούς να κηρύξη, και σε τι βαθμό εστάλη να τα κηρύξη;
33 Τι ωραία πορεία προείπε ο Ησαΐας μέσω της προφητείας του για τον Κεχρισμένο του Ιεχωβά! Πόσο ευμενώς θα ενεργούσε μέσω αυτού η ενεργός δύναμις του Ιεχωβά με την οποία ήταν κεχρισμένος! Σ’ όλη τη διάρκεια των υπολοίπων τριών ετών της Μεσσιανικής υπηρεσίας του στη γη, ο Ιησούς στοργικά εξετέλεσε αυτή την προφητική αποστολή από τον Θεό. Το ‘ευαγγέλιον’ ή «αγαθά νέα» που διεκήρυξε στους πτωχούς ήταν το άγγελμα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Σ’ ένα πνευματικά πεινασμένο πλήθος που ήθελε να τον κρατήση είπε τα εξής: «Και εις τας άλλας πόλεις πρέπει να ευαγγελίσω την βασιλείαν του Θεού· επειδή εις τούτο είμαι απεσταλμένος.»—Λουκάς 4:43.
34. Ποιοι συνώδευσαν τον Ιησού όταν επήγαινε να κηρύξη από τον ένα τόπο στον άλλο;
34 Η αφήγησις αργότερα μας λέγει: «Και μετά ταύτα διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού, και οι δώδεκα απόστολοι ήσαν μετ’ αυτού, και γυναίκες τινές, αίτινες ήσαν τεθεραπευμέναι από πνευμάτων πονηρών και ασθενειών, Μαρία η καλούμενη Μαγδαληνή, εκ της οποίας είχον εκβή επτά δαιμόνια, και Ιωάννα η γυνή του Χουζά, επιτρόπου του Ηρώδου, και Σουσάννα και άλλαι πολλαί, αίτινες διηκόνουν αυτόν από των υπαρχόντων αυτών.»—Λουκάς 8:1-3.
35. Πώς ο Ιησούς επεξέτεινε την ευαγγελιστική δράσι;
35 Δεν εκήρυττε μόνον ο Ιησούς τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού· εξαπέστειλε και τους μαθητάς του να κάνουν το ίδιο κήρυγμα. Οι δώδεκα μαθηταί του, ύστερα από εκπαίδευσι ενός και πλέον έτους μαζί του, εστάλησαν να διακηρύξουν μόνοι τους τη βασιλεία. Τα εδάφια Λουκάς 9:1, 2 μας λέγουν: «Συγκαλέσας δε τους δώδεκα μαθητάς αυτού, έδωκεν εις αυτούς δύναμιν και εξουσίαν κατά πάντων των δαιμονίων και να θεραπεύωσι νόσους· και απέστειλεν αυτούς δια να κηρύττωσι την βασιλείαν του Θεού και να ιατρεύωσι τους ασθενούντας.» Το επόμενο έτος, ο Ιησούς προσέθεσε άλλους εβδομήντα στη δύναμι των ευαγγελιζομένων: «Μετά δε ταύτα διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο έμπροσθεν αυτού εις πάσαν πόλιν και τόπον, όπου έμελλεν αυτός να υπάγη. Έλεγε λοιπόν προς αυτούς. . . Και εις ήντινα πόλιν εισέρχησθε και σας δέχωνται, τρώγετε τα παρατιθέμενα εις εσάς, και θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς και λέγετε προς αυτούς· Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.»—Λουκάς 10:1-9.
36. Τι επρόκειτο να είναι πίσω απ’ εκείνους τους ευαγγελιστάς όταν έδιναν μαρτυρία ενώπιον διοικητικών αρχών και γιατί το κήρυγμα της βασιλείας απεδείχθη ότι δεν μπορεί να αναχαιτισθή στην εποχή μας;
36 Η ενεργός δύναμις του Θεού ήταν πίσω από τον κεχρισμένο Ιησού στην εκτέλεσι του κηρύγματός του. Θα ήταν επίσης και πίσω απ’ αυτούς τους ευαγγελιζομένους τους οποίους απέστειλε ο Ιησούς. Δεν τους έλειψε και όταν αυτοί εκλήθησαν ενώπιον των διοικητικών αρχών. Ο Ιησούς είπε: «Μη μεριμνήσητε πώς ή τι θέλετε λαλήσει διότι θέλει σας δοθή εν εκείνη τη ώρα τι πρέπει να λαλήσητε. Επειδή σεις δεν είσθε οι λαλούντες, αλλά το πνεύμα του Πατρός σας, το οποίον λαλεί εν υμίν.» (Ματθαίος 10:18-20· Λουκάς 12:11, 12) Αυτό θα συνέβαινε και με τους κήρυκας των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, ακόμη και στη διάρκεια της παρούσης «συντελείας του αιώνος,» ή «τέλους του συστήματος πραγμάτων», ΜΝΚ. (Ματθαίος 24:3, 9-14) Επειδή το πνεύμα του Θεού βρίσκεται πίσω από το κήρυγμα της Μεσσιανικής βασιλείας που είναι τώρα εγκαθιδρυμένη στους ουρανούς στα χέρια του Μεσσία Ιησού, το κήρυγμα αυτό αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί ν’ αναχαιτισθή από ανθρώπους.—Μάρκος 13:10-13.
37. Ποια περίπτωσις αναφέρεται στο κατά Λουκάν 5:17-26 που δείχνει ότι η θεραπευτική δύναμις του Ιησού δεν εξασθένησε από τη θρησκευτική εναντίωσι;
37 Αφότου ο Ιησούς έλαβε το χρίσμα του, όχι από ανθρώπους, αλλά από τον ουράνιο Πατέρα του, «διήλθεν ευεργετών πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού.» (Πράξεις 10:38) Η κακόβουλη εναντίωσις των θρησκευτικών ηγετών δεν εξασθένησε τη δύναμι που ενεργούσε για την εκτέλεσι θαυμάτων. Σχετικά με μια εξέχουσα περίπτωσι, είναι γραμμένο το εξής: «Και εν μια των ημερών, ενώ αυτός εδίδασκεν, εκάθηντο Φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι, οίτινες είχαν έλθει εκ πάσης κώμης της Γαλιλαίας και Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ· και δύναμις Ιεχωβά ήτο εις το να ιατρεύη αυτούς.» Παρά την εχθρική στάσι αυτών των θρησκευόμενων, ο Ιησούς εθεράπευσε έναν αβοήθητο παραλυτικό και ο λαός, που εντυπωσιάσθηκε βαθειά, είπε: «Ίδομεν παράδοξα σήμερον.»—Λουκάς 5:17-26.
38. Σε ποιον απέδιδε ο Ιησούς τα θαύματά του, και σχετικά με ποιο αμάρτημα προειδοποίησε τους ψευδείς κατηγόρους του;
38 Ο Ιησούς απέδιδε τη δύναμι με την οποία έκανε τις θαυματουργικές του θεραπείες σ’ Εκείνον που ήταν πραγματικά υπεύθυνος γι’ αυτές. Σ’ εκείνους, λοιπόν, που τον κατηγορούσαν ότι είχε σύνδεσμο με τον Σατανά τον Διάβολο, τον οποίον αυτοί ωνόμαζαν ‘Βεελζεβούλ, άρχοντα των δαιμονίων,’ ο Ιησούς είπε: «Εγώ δια πνεύματος Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια.» Επομένως, προειδοποίησε τους εναντιουμένους ότι «η κατά του πνεύματος . . . βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή . . . όστις όμως είπη κατά του πνεύματος του αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι.» Οι εναντιούμενοι είχαν διαπράξει το ασυγχώρητο εκείνο αμάρτημα αποδίδοντας με μοχθηρία στον Διάβολο αυτό που ήταν καθαρά μια θαυματουργική ενέργεια του αγίου πνεύματος του Θεού.—Ματθαίος 12:24-32.
ΕΚΛΗΘΗ «ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ . . . ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ»
39. Αντίθετα με την κοινή Ιουδαϊκή σκέψι, τι είχαν προαναγγείλει οι Εβραϊκές τους Γραφές για τη μεταχείρισι που θα υφίστατο ο Μεσσίας;
39 Τότε, στην εποχή του Ιησού, υπήρχαν εσφαλμένες απόψεις ως προς το τι είδους πρόσωπο θα ήταν ο Μεσσίας και ποια πορεία είχε καθορισθή γι’ αυτόν. Οι εχθροί του Ιησού δεν αντελήφθησαν ότι ήταν γραμμένο στις δικές τους Εβραϊκές Γραφές ότι ο Μεσσίας έπρεπε πρώτα να υποφέρη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ακόμη και μέχρι θανάτου. Εφόσον ήταν ο κυριώτερος από το ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του Θεού, θα ‘εκεντάτο’ η ‘πτέρνα’ του. (Γένεσις 3:15) Αφού οι Εβραϊκές προφητείες εκπληρώθηκαν ως προς αυτό, ο απόστολος Πέτρος ετόνισε αυτό το γεγονός σ’ ένα πλήθος Ιουδαίων στον ναό της Ιερουσαλήμ: «Ο δε Θεός όσα προείπε δια στόματος πάντων των προφητών αυτού ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη, εξεπλήρωσεν ούτω.»—Πράξεις 3:18.
40. Με ποια σχόλια που έκανε ο Ιησούς στους αποστόλους του έδειξε ότι εγνώριζε πως ο Μεσσίας έπρεπε να υποστή παθήματα και θάνατο;
40 Ο Ιησούς εγνώριζε από τις Εβραϊκές Γραφές ότι ο Μεσσίας έπρεπε να υποστή παθήματα και θάνατο. Μολονότι οι απόστολοί του τον ανεγνώριζαν ως Μεσσία, εξεπλάγησαν όταν εκείνος τους είπε ότι επρόκειτο να υποστή έναν επονείδιστο θάνατο. Όταν ο απόστολος Πέτρος απέκρουσε αυτή την ιδέα, ο Ιησούς του είπε: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά· σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» Ο πρόδρομος του Ιησού, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, υπέφερε στα χέρια των εχθρών όσα εκείνοι ήθελαν να του κάνουν και ο Ιησούς είπε, «ούτω και ο Υιός του ανθρώπου μέλλει να πάθη υπ’ αυτών.»—Ματθαίος 16:21-23· 17:12, 13.
41. Στον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, πώς εθεωρείτο η εκκλησία των μαθητών του Χριστού λόγω του τρόπου με τον οποίον εκείνος πέθανε;
41 Τελικά ο Ιησούς θανατώθηκε σαν βλάσφημος εναντίον του Θεού και στασιαστής κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο και στους Ιουδαίους και στους Εθνικούς, ως προς το να δεχθούν τον Ιησού ως τον υποσχεμένο Μεσσία. Μετά από είκοσι πέντε χρόνια και πλέον, οι Ιουδαίοι της Ρώμης εξεδήλωσαν τη στάσι τους απέναντι της εκκλησίας των μαθητών του Ιησού λέγοντας στον φυλακισμένο απόστολο Παύλο: «Περί της αιρέσεως ταύτης είναι γνωστόν εις ημάς ότι πανταχού αντιλέγεται.»—Πράξεις 28:22.
42. Όπως φαίνεται στην περίπτωσι του αποστόλου Παύλου, τι ήταν αναγκαίο ν’ αποδείξουν οι Χριστιανοί από τις Γραφές σχετικά με τον Μεσσία;
42 Συνεπώς, ήταν αναγκαίο για τους Χριστιανούς ν’ υποδείξουν ότι ο θάνατος του Ιησού επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου έξω από την Ιερουσαλήμ, αντί ν’ αναιρέση το ότι αυτός ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας των Αγίων Γραφών, στην πραγματικότητα απέδειξε ότι αυτός ήταν ο αληθινός Μεσσίας, ο Χριστός του Θεού. Παραδείγματος χάριν, ας εξετάσωμε την περίπτωσι που ο απόστολος Παύλος ήταν στη συναγωγή της Θεσσαλονίκης στη Μακεδονία: «Κατά την συνήθειάν του ο Παύλος εισήλθε προς αυτούς, και τρία σάββατα διελέγετο μετ’ αυτών από των Γραφών, εξηγών και αποδεικνύων ότι έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών και ότι ούτος είναι ο Χριστός Ιησούς, τον οποίον εγώ σας κηρύττω.» (Πράξεις 17:1-3) Μετά από χρόνια, ο απόστολος Παύλος στάθηκε ως δέσμιος ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτου Φήστου και του επισκέπτου του, βασιλέως Αγρίππα, για να εκθέση την υπόθεσί του. Στο αποκορύφωμα της απολογίας του είπε:
«Αξιωθείς όμως της βοηθείας της παρά του Θεού, ίσταμαι έως της ημέρας ταύτης μαρτυρών προς μικρόν τε και μεγάλον, μη λέγων μηδέν εκτός των όσα ελάλησαν οι προφήται και ο Μωυσής ότι έμελλον να γείνωσιν, ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη, ότι πρώτος αναστάς εκ νεκρών μέλλει να κηρύξη φως εις τον λαόν και εις τα έθνη.»—Πράξεις 26:22, 23.
43. Τίνος θαύματος του Θεού είχε γίνει μάρτυς ο Παύλος, και πώς έδειξε ο Πέτρος γιατί αυτό το θαύμα ήταν το μεγαλύτερο θαύμα του Θεού;
43 Ο Παύλος είχε γίνει μάρτυς της αναστάσεως, εκήρυξε με παρρησία ενώπιον του Φήστου και του Αγρίππα. (Πράξεις 26:12-18) Επίσης, στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:3-8, ο Παύλος πιστοποιεί ότι πριν από τη δική του μεταστροφή, υπήρχαν ‘πεντακόσιοι και επέκεινα αδελφοί’ που ήσαν αυτόπται μάρτυρες του γεγονότος ότι ο Ιησούς είχε αναστηθή εκ νεκρών. Αυτή η ανάστασις του Ιησού Χριστού εκ νεκρών την τρίτη ημέρα του θανάτου του, αποδείχθηκε ότι ήταν το μεγαλύτερο θαύμα του Θεού. Αλλά ο Θεός είχε τη δυναμική ενέργεια να το εκτελέση. Γιατί συνέβη αυτό; Ο απόστολος Πέτρος ετόνισε το γιατί, όταν έγραψε: «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος· δια του οποίου πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή.»—1 Πέτρου 3:18, 19.
44. Σύμφωνα με τον Πέτρο, ως τι εζωοποιήθη ο Ιησούς;
44 Τι εννοούσε ο Πέτρος; Αυτό: Ότι ο Παντοδύναμος Θεός δεν ανέστησε τον Ιησού ως ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά τον ανέστησε ως πνευματικό πρόσωπο, άφθαρτο, αθάνατο, πνευματικό πρόσωπο.
45, 46. (α) Αφού κατήλθε το πνεύμα του Θεού στον Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό, ποια δήλωσις έγινε σχετικά με το τι ήταν ο Ιησούς; (β) Με την ανάστασί του εκ νεκρών, ο Ιησούς φανερώθηκε ότι είναι Υιός του Θεού σύμφωνα με τι;
45 Το φυσικό σώμα του Ιησού θανατώθηκε, σαν μια θυσία στη διάθεσι του Θεού. Γι’ αυτό ο Ιησούς αναστήθηκε σε ουράνια ζωή μ’ ένα «σώμα πνευματικόν,» ένδοξο, ενδεδυμένο αθανασία, για να μην πεθάνη ποτέ πια. (1 Κορινθίους 15:42-54) Ενωρίτερα, την ημέρα του βαπτίσματος του Ιησού στο ύδωρ, ο Ιεχωβά Θεός τον αναγέννησε μέσω του αγίου Του πνεύματος για να είναι στο εξής ένας πνευματικός Υιός του Θεού με μια ουράνια κληρονομιά υπ’ όψιν. Ο Θεός μίλησε από τον ουρανό για να πιστοποιήση την αναγέννησι του Ιησού, αναγγέλλοντας ότι ο κεχρισμένος Ιησούς ήταν ο αγαπητός, επιδοκιμασμένος πνευματικός Υιός Του. (Ματθαίος 3:13-17) Αλλά την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού από τον θάνατο ο Θεός εδήλωσε ότι ο Ιησούς ήταν ένας πλήρως αναγεννημένος Υιός του Θεού. Γι’ αυτό και ο Παύλος έγραψε:
46 «Δια το ευαγγέλιον του Θεού, το οποίον προϋπεσχέθη δια των προφητών αυτού εν ταις αγίαις γραφαίς, περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα, και απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιωσύνης [πώς;] δια της εκ νεκρών αναστάσεως, Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»—Ρωμαίους 1:1-4.
47. Στα εδάφια Εφεσίους 1:19-21, πώς ομιλεί ο Παύλος για την καταπληκτικότητα του θαύματος του Θεού στην ανάστασι του Ισραήλ;
47 Ο απόστολος Παύλος, δίνοντας μαρτυρία για την καταπληκτικότητα του θαύματος του Ιεχωβά ν’ αναστήση τον Ιησού Χριστό ως ένα αθάνατο πνεύμα, γράφει περαιτέρω τα εξής: «Κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού, την οποίαν ενήργησεν εν τω Χριστώ, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών, και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού εν τοις επουρανίοις, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι.»—Εφεσίους 1:19-21· Φιλιππησίους 2:5-11· 1 Πέτρου 3:21, 22.
48. Ποια είναι η ‘γυναίκα’ που μνημονεύεται στη Γένεσι 3:15, και με την ανάστασι του Ιησού ποια πληγή εθεράπευσε ο Θεός;
48 Ο ουράνιος Ιατρός, εκτελώντας αυτή τη θαυμάσια ανάστασι του Ιησού Χριστού, εθεράπευσε την πληγή που επέφερε ο Μέγας Όφις, ο Σατανάς ο Διάβολος στην «πτέρναν» του «σπέρματος» της «γυναικός» μέσω της ασεβούς του επιγείου οργανώσεως. (Γένεσις 3:15) Η ‘γυναίκα’ σ’ αυτό το μυστήριο του Θεού ήταν, όχι η αμαρτωλή Εύα ούτε η παρθένος Ιουδαία Μαρία, αλλά η ομοία με γυναίκα ουράνια οργάνωσις του Θεού που αποτελείται από άγια πνευματικά πλάσματα. Αυτή η οργάνωσις επρομήθευσε τον μονογενή Υιό του Θεού για υπηρεσία εδώ στη γη ως τον υποσχεμένο Μεσσία.—Παράβαλε με Γαλάτας 4:25, 26.
49, 50. Τι είναι τώρα σε θέσι να κάνη ο Κυριώτερος του«σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού και για ποια πράγματα που αναμένονται μέσω αυτού αποδίδομε έπαινο;
49 Ο Κυριώτερος του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού είναι τώρα σε θέσι να συντρίψη την κεφαλή του Μεγάλου Όφεως, Σατανά του Διαβόλου, και να καταστρέψη και αυτόν και όλο το ‘σπέρμα’ του. Ποτέ πια δεν πρέπει εμείς, είτε Ιουδαίοι είμεθα είτε Εθνικοί, ν’ αποβλέπωμε στην έλευσι του αληθινού Μεσσία ως ανθρώπου εδώ στη γη. Αυτός ήλθε και εξεπλήρωσε τον ρόλο του στη γη τον πρώτο αιώνα Μετά Χριστόν. (1 Ιωάννου 4:2· 2 Ιωάννου 7) Τώρα έχει αμειφθή με δόξα στον ουρανό. Αυτός είναι ένας πνευματικός Μεσσίας ή Χριστός, ικανός να κάνη πολύ περισσότερα από έναν επίγειο ανθρώπινο Μεσσία ή Χριστό.
50 Όλη η δόξα ανήκει στον Ιεχωβά Θεό, που έχρισε τον Υιό του Ιησού «με πνεύμα άγιον και με δύναμιν» για να είναι ο πολύτιμος Μεσσίας! Κάθε έπαινος αποδίδεται για τις αιώνιες ευλογίες, που μέσω υποσχέσεως εβεβαιώθη ότι θα επέλθουν σ’ όλη την ανθρωπότητα, μέσω του ενδοξασμένου πνευματικού Μεσσία, του Χριστού του Θεού!—Πράξεις 10:38· Γένεσις 22:18.