Το Τέλειο Παράδειγμα—Ο Χριστός — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Κεφάλαιο 5

Το Τέλειο Παράδειγμα—Ο Χριστός

1. Τι χρειαζόμαστε για να θέλωμε να μιμηθούμε τον Ιησού Χριστό;

ΓΙΑ να υποκινηθούμε ν’ ακολουθήσουμε κάποιον με όλη μας την καρδιά, πρέπει να πιστεύωμε ότι το παράδειγμά του αξίζει να το μιμηθούμε. Όσο μεγαλύτερη είναι η εκτίμησίς μας και η στοργή μας γι’ αυτό το πρόσωπο, τόσο πιο έντονη θα είναι η επιθυμία μας να είμεθα όπως αυτό το πρόσωπο. Ο βαθμός, λοιπόν, στον οποίον μιμούμεθα τον Ιησού Χριστό σαν πρότυπό μας, εξαρτάται πολύ από το αν έχωμε βαθειά αγάπη και εκτίμησι γι’ αυτόν. Τι θα μας βοηθήση ν’ αυξήσωμε τη στοργή μας για τον Υιό του Θεού;

2, 3. (α) Τι δείχνει ότι το να γνωρίσωμε τον Ιησού Χριστό δεν εξαρτάται από το να τον δούμε με τα φυσικά μας μάτια; (β) Γιατί πολλοί Ιουδαίοι που είδαν πράγματι τον Υιό του Θεού δεν τον εκτίμησαν;

² Όπως πολλοί που έγιναν Χριστιανοί μετά το θάνατο του Ιησού τον πρώτο αιώνα, δεν έχομε δει προσωπικά τον Υιό του Θεού. (1 Πέτρου 1:8) Αλλά το ότι δεν τον βλέπομε με τα φυσικά μας μάτια δεν μας εμποδίζει να τον αγαπούμε όλο και πιο πολύ. Πολλοί που είδαν πραγματικά τον Ιησού Χριστό κατά σάρκα, δεν τον γνώρισαν. Τον έκριναν απ’ ό,τι νόμιζαν ότι θα ήταν ο Μεσσίας, και σκόνταψαν. Παραδείγματος χάρι, άνθρωποι από την ιδιαίτερη πατρίδα του είπαν: «Πόθεν εις τούτον η σοφία αύτη και αι δυνάμεις; δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ’ ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;»—Ματθαίος 13:54-57.

³ Αληθινά, τα μάτια και τα αυτιά εκείνων που εκφράσθηκαν μ’ αυτό τον άπιστο τρόπο δεν μετέδωσαν ακριβείς πληροφορίες στη διάνοια και στην καρδιά τους. Επειδή τον έκριναν από εξωτερικά φαινόμενα, από την καταγωγή του από την οικογένεια ενός ταπεινού ξυλουργού, δεν μπόρεσαν ν’ αναγνωρίσουν τον Ιησού σαν τον υποσχεμένο Μεσσία, τον Υιό του Θεού. Η σημασία των θαυμάτων του Ιησού συσκοτίσθηκε στη διάνοιά τους. Έβλεπαν τις καλές ιδιότητές του, αλλά τις έκριναν εσφαλμένα.

4. Πώς μπορούμε να γνωρίσωμε καλύτερα τον Υιό του Θεού και ποια είναι μερικά πράγματα που μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτή την πηγή;

⁴ Εμείς, μπορούμε να γνωρίσωμε και να αγαπήσωμε τον Ιησού Χριστό σε μεγαλύτερο βαθμό, με το να εξετάζωμε προσεκτικά και με προσευχή αυτά που μας λένε οι Γραφές γι’ αυτόν. (Παράβαλε με 1 Ιωάννου 1:1-4.) Η Αγία Γραφή παρουσιάζει μια πολύ συγκινητική εικόνα του Υιού του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, αν και ήταν τέλειος, ποτέ δεν ήταν υπερκριτικός ή σκληρός στις σχέσεις του με τους πάσχοντες ανθρώπους. (Ματθαίος 9:10-13) Η ανώτερη σοφία του δεν έκανε τους άλλους να αισθάνωνται αμάθεια ή να έρχωνται σε δύσκολη θέσι όταν ήταν παρών, διότι αυτός ήταν «πράος. . .και ταπεινός την καρδίαν.» (Ματθαίος 11:29) Και τα παιδιά ακόμη ένοιωθαν άνετα μαζί του. (Ματθαίος 19:13-15) Ο Ιησούς Χριστός λάμβανε υπ’ όψι του τους περιορισμούς των μαθητών του και υπομονητικά επαναλάμβανε ζωτικά μαθήματα. (Ιωάννης 16:12) Όταν έβλεπε τους ασθενείς και τους πνευματικώς φτωχούς, τους σπλαγχνιζόταν και ευχαρίστως τους βοηθούσε. (Ματθαίος 9:36· Μάρκος 6:34) Το ενδιαφέρον του για τους φτωχούς καταφαίνεται από το γεγονός ότι αυτός και οι απόστολοι είχαν ένα κοινό ταμείο από το οποίο μπορούσαν ν’ αποσύρουν χρήματα για να βοηθούν αυτούς που είχαν ανάγκη. (Ιωάννης 12:4-6· 13:29) Ο Υιός του Θεού με προθυμία δαπανούσε τον εαυτό του πλήρως προς όφελος των άλλων και με θάρρος εξέθετε την υποκρισία και την πλάνη. (Ματθαίος 23:2-35) Τελικά, σε απόδειξι της μεγάλης του αγάπης για τους ανθρώπους, έδωσε τη ζωή του. (Ιωάννης 15:13) Τι υπέροχο παράδειγμα θάρρους, ταπεινότητας και αγάπης άφησε ο Υιός του Θεού για μας!

Η ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ

5. Ποια σπουδαία γνώσι για τον Ιησού Χριστό δεν μπορεί ν’ αποκτηθή με τις φυσικές αισθήσεις της οράσεως, της ακοής και της αφής;

⁵ Επίσης, μόνο οι Γραφές μάς διδάσκουν πώς βλέπει ο Ιεχωβά Θεός τον Υιό του. Αυτή η γνώσις για τον Ιησού Χριστό δεν θα μπορούσε ν’ αποκτηθή απλώς με τις φυσικές αισθήσεις της δράσεως, της ακοής και της αφής. Πάρτε, για παράδειγμα, τα λόγια του αποστόλου Πέτρου προς τους ομοπίστους του σχετικά με την τιμητική θέσι του Υιού του Θεού και τα οφέλη που προκύπτουν από την προσέλευσι σ’ αυτόν. Ο απόστολος έγραψε:

«Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού· διά τούτο και περιέχεται εν τη Γραφή· ιδού, θέτω εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον, εκλεκτόν, έντιμον, και ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.» (1 Πέτρου 2:4-6)

Τι σήμαινε αυτό για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα;

6. (α) Τον πρώτο αιώνα, πώς οι πιστοί προσήλθαν στον Υιό του Θεού «ως εις λίθον ζώντα»; (β) Γιατί ο Ιησούς καλείται ορθά ‘ζων λίθος’;

⁶ Με το ν’ αναγνωρίσουν τον Ιησού Χριστό ως τον Κύριό τους και ως εκείνον μέσω του οποίου θα μπορούσαν ν’ αποκτήσουν σωτηρία, προσήλθαν σ’ αυτόν «ως εις λίθον ζώντα.» Η έκφρασις «λίθον ζώντα» είναι πολύ κατάλληλη. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι όπως ένας συνήθης, ψυχρός, άψυχος λίθος από τον οποίο δεν μπορεί να προέλθη καμμιά ουσία αναγκαία για τη ζωή. Ο Υιός του Θεού είναι όπως η πέτρα από την οποίαν οι Ισραηλίτες έπαιρναν θαυματουργικά νερό στην έρημο. Σύμφωνα με τον θεόπνευστο απόστολο Παύλο, «η. . . πέτρα ήτο ο Χριστός.» Ήταν ένα σύμβολο ή εξεικονιστικός τύπος του Υιού του Θεού. (1 Κορινθίους 10:4) Ο ίδιος ο Ιησούς είπε:

«Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ και ας πίνη.» (Ιωάννης 7:37) «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος, το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ, το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Ιωάννης 4:14)

Έτσι, ο Υιός του Θεού τόνισε ότι η διδασκαλία του, αν ελαμβάνετο σαν αναψυκτικό νερό, θα ωδηγούσε σε σωτηρία—σε ατελεύτητη ζωή. Επί πλέον, δόθηκε στον Ιησού Χριστό ζωοπάροχη δύναμι. Επομένως, όπως ο Πατήρ του, μπορεί να χαρίση κι’ εκείνος ζωή στους άλλους με βάσι την εξιλεωτική του θυσία, ανασταίνοντάς τους από τους νεκρούς.—Ιωάννης 5:28, 29.

7. Πώς απορρίφθηκε ο Ιησούς ως ‘ζων λίθος’;

⁷ Όπως τόνισε ο Πέτρος, ο Ιησούς ήταν ‘υπό των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένος.’ Ιδιαίτερα οι υπερήφανοι θρησκευτικοί ηγέτες δεν διέκριναν τίποτα στον Υιό του Θεού που να το θεωρήσουν άξιο μιμήσεως. Δεν εκτίμησαν την υποδειγματική του συμπάθεια και αγάπη για την ανθρωπότητα. Όταν ο Ιησούς έδωσε πνευματική βοήθεια σε άτομα που ήσαν γνωστά σαν αμαρτωλά, οι θρησκευτικοί αρχηγοί αντέδρασαν: «Ούτος αμαρτωλούς δέχεται και συντρώγει μετ’ αυτών.» (Λουκάς 15:2) Αυτοί παρέστησαν μάρτυρες του πώς ο Υιός με σπλαγχνικότητα έκανε χρήσι του σαββάτου για ν’ ανοίγη τα μάτια των τυφλών, να θεραπεύη τους ασθενείς και να απαλλάσση τους ανάπηρους από τις παθήσεις τους. Αλλά οι θρησκευτικοί ηγέτες, αντί να χαρούν και να αινέσουν τον Θεό, κατελήφθησαν από οργή και σχεδίασαν να τον θανατώσουν. (Ματθαίος 12:9-14· Μάρκος 3:1-6· Λουκάς 6:7-11· 14:1-6) Είπαν σ’ ένα τυφλό του οποίου η όρασις είχε αποκατασταθή: «Ούτος ο άνθρωπος δεν είναι παρά του Θεού, διότι δεν φυλάττει το σάββατον.» (Ιωάννης 9:16) Τελικά, το ανώτατο Ιουδαϊκό δικαστήριο, το Σάνχεδριν, καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο με την ψευδή κατηγορία της βλασφημίας. (Ματθαίος 26:63-66) Οι Ιουδαίοι άρχοντες, προκειμένου να εκτελέσουν την ποινή, μετέβαλαν την κατηγορία εναντίον του Ιησού από βλασφημία σε ανταρσία. Με δική τους υποκίνησι, ο Ρωμαίος κυβερνήτης Πιλάτος διέταξε την εκτέλεσί του πάνω σ’ ένα πάσσαλο σαν να επρόκειτο για πολιτικό εγκληματία του χειρίστου είδους.—Λουκάς 23:1-24.

8. Ποια είναι η εκτίμησις του Ιεχωβά για τον Υιό του;

⁸ Η από μέρους των ανθρώπων απόρριψις του Ιησού Χριστού σαν θεμελίου, δεν άλλαξε την εκτίμησι του Ιεχωβά Θεού προς τον Υιό του. Εφόσον ο Ύψιστος τον προώρισε να είναι εκείνος μέσω του οποίου θα λυτρωνόταν η ανθρώπινη φυλή και επίσης ο ‘ζων λίθος’ πάνω στον οποίο θα οικοδομείτο η Χριστιανική εκκλησία, ο Ιησούς, όπως λέει ο Πέτρος, ήταν και εξακολούθησε να είναι ‘εκλεκτός.’ Ποτέ δεν υπήρξε αμφιβολία στη διάνοια του Πατρός ότι ο Ιησούς θα διεκπεραίωνε το θείο σκοπό χωρίς αποτυχία. Ο Ιεχωβά γνώριζε ότι ο Υιός του ήταν τέλειος σε αφοσίωσι και στοργή. Ενώ ήταν στη γη, ο Ιησούς Χριστός απέδειξε τη βαθειά του αγάπη για τον Πατέρα του κάνοντας τέλεια το θέλημα του Πατρός του ενώ υφίστατο μεγάλα παθήματα. Η πιστότητα του Υιού κάτω από σκληρή δοκιμασία τον έκανε πολύ πολύτιμο ενώπιον του Υψίστου. Η Χριστιανική εκκλησία, λοιπόν, ευλογείται έχοντας σαν θεμέλιό της εκείνον τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός θεωρεί σαν τον πιο πολύτιμό του Υιό. (Εφεσίους 2:20-22) Τα αφοσιωμένα μέλη αυτής της εκκλησίας, επίσης, αγωνίζονται σκληρά να μιμηθούν την πιστή πορεία του Ιησού Χριστού.

9. Γιατί οι πιστοί τον πρώτο αιώνα μπορούσαν να είναι βέβαιοι ότι η πίστις τους δεν θα έφθανε σε σημείο απογοητεύσεως;

⁹ Εκείνοι στους οποίους έγραψε ο απόστολος Πέτρος συμμερίζονταν την άποψι του Θεού για τον Υιό του. Όπως δήλωσε ο απόστολος: «Εις εσάς λοιπόν τους πιστεύοντας είναι η τιμή [είναι πολύτιμος (ο Ιησούς), ΜΝΚ].» (1 Πέτρου 2:7α) Αυτοί αναγνώριζαν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο εξαιρετικά πολύτιμος θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος που είχε θέσει ο Πατήρ στην ουράνια Σιών, εκπληρώνοντας τα λόγια του Ψαλμού 118:22 και Ησαΐα 8:14· 28:16. Οι πιστοί του πρώτου αιώνα, επειδή είχαν την ίδια εκτίμησι που είχε ο Ιεχωβά για τον Υιό του και έθεταν την πίστι τους σ’ αυτόν σαν τον ακρογωνιαίο θεμέλιο λίθο, μπορούσαν να είναι βέβαιοι ότι δεν θα δοκίμαζαν απογοήτευσι, γκρέμισμα των ελπίδων τους. Κανείς δεν μπορεί να βλάψη το ακριβό πολύτιμο θεμέλιο που τοποθετήθηκε στερεά στους ουρανούς και να προξενήση έτσι απώλεια σ’ εκείνους των οποίων οι ελπίδες συνδέονται στενά μ’ αυτό. Εφόσον οι πιστοί παρέμειναν ενωμένοι με τον Χριστό, που είναι το ακλόνητο θεμέλιο της εκκλησίας, ήσαν βέβαιοι ότι θα κέρδιζαν το αντικείμενο της πίστεώς τους, δηλαδή, ζωή χωρίς τέλος. Οι άπιστοι, όμως, θα υφίσταντο μεγάλη απώλεια. Ο απόστολος Πέτρος συνεχίζει ως εξής:

«Εις δε τους απειθούντας ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας και λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου· οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς, εις τον οποίον και ήσαν προσδιορισμένοι.»—1 Πέτρου 2:7β, 8.

10. Πώς ο Ιησούς Χριστός έγινε «λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου»;

¹⁰ Επειδή οι εξέχοντες Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες αρνήθηκαν να δεχθούν τον Υιό του Θεού ως το ιδεώδες τους και έτσι να εποικοδομήσουν τις ελπίδες τους για αιώνια ζωή πάνω σ’ αυτόν, έχασαν το μεγαλειώδες προνόμιο να γίνουν κληρονόμοι της Βασιλείας. Ο Ιησούς Χριστός τούς είχε προειδοποιήσει ως εξής: «Οι τελώναι [που μετανοούν] και αι πόρναι [που μετανοούν] υπάγουσι πρότερον υμών εις την βασιλείαν του Θεού.» (Ματθαίος 21:31) Η πορεία που ακολούθησαν εκείνοι οι θρησκευτικοί αρχηγοί δεν εμπόδισε τον Ιησού να γίνη «κεφαλή γωνίας,» ο κορυφαίος λίθος ενός ‘πνευματικού οίκου.’ Επί πλέον, αυτοί οι άνθρωποι, λόγω του ότι θεώρησαν τον Ιησού Χριστό σαν ένα λίθο ακατάλληλο για το οικοδομικό τους έργο, αναγκάσθηκαν ταυτόχρονα να τον θεωρήσουν σαν ένα λίθο ο οποίος εμπόδιζε την οδό τους. Δεν μπορούσαν ν’ αγνοήσουν τον Υιό του Θεού ακόμη και μετά τον θάνατο και την ανάστασί του, διότι οι πιστοί μαθητές του με παρρησία συνέχισαν το έργο της μαρτυρίας γι’ αυτόν. (Πράξεις 5:28) Έτσι, ο Ιησούς Χριστός έγινε ένας λίθος πάνω στον οποίον προσκόπτουν και υφίστανται καταστρεπτική πτώσι όλοι όσοι εμμένουν στην απιστία. Ακριβώς όπως εκείνοι που αποδεικνύονται γνήσιοι πιστοί προορίζονται για σωτηρία, έτσι και όσοι αποδεικνύονται άπιστοι προορίζονται για απώλεια. Ο Υιός του Θεού μάλιστα είπε σχετικά με τον εαυτό του: «Πας όστις πέση επί τον λίθον εκείνον θέλει συντριφθή· εις όντινα δε επιπέση, θέλει κατασυντρίψει αυτόν.»—Λουκάς 20:18.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ‘ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΙ ΣΤΟΝ ΖΩΝΤΑ ΛΙΘΟ’

11. Πώς οι πιστοί του πρώτου αιώνα έγιναν οι ίδιοι ‘ζώντες λίθοι’;

¹¹ Οι πιστοί του πρώτου αιώνος, με το να δεχθούν τον Ιησού Χριστό σαν τον παρά Θεού εκλεγέντα, πολύτιμο ‘ζώντα λίθον,’ έγιναν οι ίδιοι ‘ζώντες λίθοι.’ Με ποια έννοια; Με το ότι έπαυσαν να είναι ‘νεκροί ως προς τις παραβάσεις και τα αμαρτήματα,’ και αντιθέτως απολάμβαναν «νέαν ζωήν» σαν γιοι του Θεού. (Ρωμαίους 6:4· Κολοσσαείς 2:13) Μέσω του Χριστού, του ‘ζώντος λίθου,’ τους δόθηκαν τα οφέλη της ζωής. Εν τούτοις, δεν έπρεπε να είναι σαν άψυχοι οικοδομικοί λίθοι και να μην εξυπηρετούν κανένα χρήσιμο σκοπό. Όχι, έπρεπε να σχηματίσουν ένα αρμονικό οικοδόμημα. Για να σχηματίσουν μια ενοποιημένη οικοδομή, ήταν ανάγκη να εκδηλώνουν μεταξύ τους το ίδιο είδος αυτοθυσιαστικής αγάπης που είχε εκδηλώσει και το Πρότυπό τους προς αυτούς. (Ιωάννης 13:34) Έπρεπε επίσης να είναι εργάτες, όπως ήταν και ο Ιησούς Χριστός στη γη. Ο Υιός του Θεού ήταν πλήρως απορροφημένος στο να κάνη το θέλημα του Πατρός του, ανταποκρινόμενος στις ανάγκες των άλλων και βοηθώντας τους να ξεκινήσουν στο δρόμο της αιώνιας ζωής.—Ιωάννης 4:34.

12. Σε τι οικοδομούνται οι ‘ζώντες λίθοι’ κι’ έτσι ποια είναι η ευθύνη τους;

¹² Τα λόγια του αποστόλου Πέτρου τονίζουν με έμφασι ότι οι Χριστιανοί που οικοδομούνται από τον Θεό σ’ ένα πνευματικό οίκο, ένα αγιαστήριο ή ναό, έχουν σπουδαίο έργο να κάνουν. (Παράβαλε με 1 Κορινθίους 3:5-17· 6:19.) Σημειώστε ότι ο Πέτρος λέει: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον.» Αυτός ο ναός των ‘ζώντων λίθων’ είναι επίσης «ιεράτευμα άγιον.» Κάθε αναγεννημένος από το πνεύμα Χριστιανός, λοιπόν, είναι ένας ιερέας, υπηρετώντας πιστά κάτω από τον μεγάλο Αρχιερέα Ιησού Χριστό. Ένας τέτοιος Χριστιανός δεν έχει ανάγκη να ιερατεύη γι’ αυτόν κανένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων με ιερατική ιδιότητα. Σαν ιερέας, το έργο του είναι να προσφέρη «πνευματικές θυσίες ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρου 2:5) Ποιες είναι αυτές οι θυσίες;

13-15. Ποιες είναι οι ‘πνευματικές θυσίες,’ και πώς μπορεί ν’ αποδειχθή αυτό Γραφικά;

¹³ Ο Πέτρος λέει ότι είναι θυσίες ‘πνευματικές,’ κι’ επομένως δεν είναι θυσίες ζώων ή προσφορές σιτηρών που παρουσιάζονταν σ’ ένα υλικό θυσιαστήριο. Ο χρόνος προσφοράς υλικών θυσιών αυτού του είδους τέλειωσε όταν ο Υιός του Θεού πρόσφερε τον εαυτό του σαν ευπρόσδεκτη εξιλεωτική θυσία.—Εβραίους 10:11, 12.

¹⁴ Ακόμη και στις Εβραϊκές Γραφές βρίσκομε ενδείξεις σχετικά με τη φύσι των ευπρόσδεκτων ‘πνευματικών θυσιών,’ όπως στα επόμενα εδάφια: «Θυσίασον εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως.» (Ψαλμός 50:14) «Ας θυσιάζωσι θυσίαν αινέσεως και ας κηρύττωσι τα έργα αυτού εν αγαλλιάσει.» (Ψαλμός 107:22) «Ας κατευθυνθή ενώπιόν σου η προσευχή μου ως θυμίαμα· η ύψωσις των χειρών μου ας γείνη ως θυσία εσπερινή.» (Ψαλμός 141:2) «Θέλομεν αποδώσει τον καρπόν των χειλέων ημών.» (Ωσηέ 14:2) Οι ‘πνευματικές θυσίες,’ λοιπόν, θα περιλάμβαναν πράγματα όπως η προσευχή, ο αίνος και η ευχαριστία.

¹⁵ Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές μάς παρέχουν ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες. Διαβάζομε: «Δι’ αυτού [του Χριστού] λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού. Την δε αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε, διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός.» (Εβραίους 13:15, 16) Στην επιστολή προς Φιλιππησίους 2:17, ο απόστολος Παύλος μιλάει για ‘την θυσίαν και λειτουργίαν της πίστεώς σας,’ και στην οποία αυτός ο ίδιος προσφέρθηκε σαν ‘σπονδή επί της θυσίας.’ Αυτά τα εδάφια τονίζουν τη σπουδαιότητα του να ενδιαφερώμαστε ενεργώς για την πνευματική και σωματική ευημερία των άλλων και να είμαστε πρόθυμοι να δαπανούμε χρόνο, δυνάμεις και αποκτήματα προς όφελός τους. Ένα τέτοιο ενδιαφέρον εκδηλώνεται με τη μετάδοσι του αγγέλματος του Θεού σε συνανθρώπους και την προθυμία μας να βοηθήσωμε εκείνους που βρίσκονται σε κατάστασι υλικής ανάγκης, όπως έκανε το πρότυπό τους, ο Ιησούς Χριστός. Σκεφθήτε, ο Ύψιστος θεωρεί σαν ευάρεστη θυσία αίνου εκείνο που κάνουν οι δούλοι του για να προαγάγουν την ευημερία των συνανθρώπων τους.

16, 17. Τι σοβαρούς λόγους έχομε να προσφέρωμε τέτοιες ‘πνευματικές θυσίες’ και να εξαγγείλωμε τις ‘αρετές’ του Θεού;

¹⁶ Λόγω των μεγάλων πραγμάτων που έκανε ο Ιεχωβά Θεός γι’ αυτούς μέσω του Υιού του, οι πιστοί του πρώτου αιώνος είχαν σοβαρούς λόγους να αισθάνωνται υποχρεωμένοι να ‘προσφέρουν πνευματικές θυσίες.’ Κάποτε αυτοί ήσαν σε μεγάλο ‘σκότος’ και χωρίς ελπίδα. Ενόσω ήσαν μέρος του κόσμου, ήσαν κάτω από την κυριαρχία του ‘άρχοντός’ του, του Σατανά, «της εξουσίας του σκότους.» (Ιωάννης 14:30· Κολοσσαείς 1:13) Οι μη Ιουδαϊκοί λαοί είχαν ουσιαστικά πλήρη άγνοια του αληθινού Θεού και των βουλών του. Δεν είχαν υπόστασι ενώπιόν του. Ο απόστολος Πέτρος επέστησε την προσοχή σ’ αυτό το γεγονός όταν είπε: «Οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.» (1 Πέτρου 2:10) Τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι μη Ιουδαίοι, με το να δεχθούν τον Ιησού Χριστό, έγιναν «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός.» (1 Πέτρ. 2:9) Έγιναν ‘εκλεκτοί’ του Θεού σαν λαός του, εκλήθηκαν να είναι συμβασιλείς και συνιερείς του Ιησού Χριστού, αποτελώντας ένα έθνος ξεχωρισμένο για ένα άγιο ή ιερό σκοπό, και αποκτήθηκαν σαν ιδιοκτησία του Υψίστου με το πολύτιμο αίμα του Υιού του. (Παράβαλε με Έξοδο 19:5, 6· Αποκάλυψι 5:9, 10.) Τι εξέχουσα επίδειξις ελέους ήταν αυτή στους πνευματικούς Ισραηλίτες! Μέλη αυτού του ‘αγίου έθνους’ απόλαυσαν τη θεία διαφώτισι και το φως της θείας εύνοιας. Αυτό ήταν σε μεγάλη αντίθεσι με τον καιρό οπότε αυτοί ήσαν στο ‘σκότος,’ αποξενωμένοι από τον Ύψιστο και είχαν άγνοια του θελήματος και του σκοπού του.

¹⁷ Επειδή τους δόθηκε η αναγνώρισις του Ιεχωβά και η παρ’ αξίαν εύνοιά του, αυτοί οι μαθητές του Ιησού Χριστού υποκινήθηκαν να διακηρύξουν σε όλους τι είχε κάνει γι’ αυτούς ο Ύψιστος μέσω του Υιού του. Απλούστατα, δεν μπορούσαν να πάψουν να εξαγγέλλουν στους άλλους τις ‘αρετές,’ τα θαυμαστά έργα του ουράνιου Πατέρα τους.

18. Πώς μπορούμε να εφαρμόσωμε προσωπικά αυτά που εξετάσαμε σ’ αυτό το κεφάλαιο, και γιατί;

¹⁸ Σήμερα, όλοι οι αληθινοί μαθητές του Ιησού Χριστού, στους οποίους περιλαμβάνεται και ο ‘πολύς όχλος’ που συνδέεται μ’ αυτό το ‘άγιο έθνος,’ πρέπει με όμοιο τρόπο να αισθάνωνται την υποχρέωσι να ζουν μια καθαρή ζωή να είναι δραστήριοι στο να βοηθούν τους άλλους ν’ αποκτήσουν τη θεία επιδοκιμασία. (Αποκάλυψις 7:9-15) Πρέπει ν’ αποτελή επιθυμία της καρδιάς μας να δαπανώμεθα στην προσπάθεια να βοηθούμε τα άτομα που βρίσκονται σε πνευματική ανάγκη. Το να μιμούμεθα μ’ αυτό τον τρόπο τον Υιό του Θεού, θα συντελέση πολύ στον εμπλουτισμό της ζωής μας. Τι χαρά μπορούμε να δοκιμάσωμε συμβάλλοντας στην ευτυχία, παρηγοριά και ενίσχυσι των συνανθρώπων μας! (Πράξεις 20:35) Κι’ εμείς, με τη σειρά μας, κερδίζομε τη στοργή και την εκτίμησι εκείνων προς όφελος των οποίων διαθέτομε ανιδιοτελώς το χρόνο, τις δυνάμεις και τα αποκτήματά μας. Μολονότι μερικοί μπορεί να παραλείπουν να δείξουν ευγνωμοσύνη, εμείς έχομε πάλι τη βαθειά εσωτερική ικανοποίησι ότι έχομε ευαρεστήσει τον ουράνιο Πατέρα μας. Και επειδή πράττομε το θέλημά του, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τη βοήθεια και την καθοδηγία του. (1 Ιωάννου 3:22) Είθε να εξακολουθήσουμε να θερίζωμε άφθονες ευλογίες από τη μίμησι του παραδείγματος Εκείνου που είναι εξαιρετικά πολύτιμος στα μάτια του Ιεχωβά Θεού.