Η Άμπελος που ο Οίνος της Ευφραίνει Θεό και Ανθρώπους
«Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν· και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου.»—Ιωάννης 15:8.
1. Ποια σύγκρισι του εαυτού του μ’ ένα φυτό έκανε ο πιο αξιόλογος άνδρας, του οποίου ο Ιωάννης, ο υιός του Ζεβεδαίου ήταν σύντροφος;
ΜΠΟΡΕΙ εμείς σήμερα να παραξενευθούμε αν ακούσωμε κάποιον να παραβάλη τον εαυτό του μ’ ένα αμπέλι. Αλλ’ αυτό ακριβώς έκανε ο πιο αξιόλογος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ στη γη. Τη βραδυά που ήπιε κρασί για τελευταία φορά με ένδεκα από τους πιστούς συντρόφους του, είπε τα επόμενα βαρυσήμαντα λόγια: «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα.» Ένας από τους συντρόφους του, ο Ιωάννης ο γιος του Ζεβεδαίου, άκουσε, θυμήθηκε και κατέγραψε για μας αυτά τα λόγια που εγείρουν πολλές σκέψεις.—Ιωάν. 15:1, 5.
2, 3. (α) Σύμφωνα με την παραβολή που είπε ο Ιωθάμ, ο γιος του Κριτού Γεδεών, από ποια φυτά ζήτησαν τα συμβολικά δένδρα να γίνουν άρχοντές τους, αλλά χωρίς επιτυχία; (β) Σε τι θα κατέληγε η τελική εκλογή τους για ένα βασιλέα;
2 Πολλούς αιώνες πριν από τότε, ένας άνθρωπος στην ίδια χώρα είπε μια παραβολή και παρέβαλε έναν άνθρωπο με ένα αμπέλι. Κι εκείνος επίσης ο άνθρωπος διέτρεχε κίνδυνο της ζωής του. Σύντομα είπε την παραβολή για να δείξη πώς μερικά άτομα, στην προσπάθειά τους να χρίσουν κάποιον βασιλέα, θα υφίσταντο εθνική καταστροφή επειδή δεν είχαν εκλέξει το κατάλληλο άτομο. Παρομοιάζοντας τον λαό του με δένδρα, περιέγραψε πώς αυτοί που αναζητούσαν κάποιον για να τον κάνουν άρχοντα, πήγαν πρώτα και είπαν το αίτημά τους αυτό σε μια εληά και κατόπιν σε μια συκιά, αλλά και τα δύο αυτά δένδρα αρνήθηκαν.
3 Τότε, συνέχισε ο Ιωθάμ, ο μόνος επιζών γιος του Κριτού Γεδεών του Ισραήλ, «Είπον τα δένδρα προς την άμπελον, Ελθέ συ, βασίλευσον εφ’ ημών. Και είπεν η άμπελος προς αυτά, Να αφήσω τον οίνον μου, όστις ευφραίνει Θεόν και ανθρώπους, και να υπάγω να άρχω επί των δένδρων;» Μετά κι απ’ αυτή την τρίτη άρνησι, τα συμβολικά δένδρα αισθάνθηκαν την υποχρέωσι να κάνουν μια άκαρπη άκανθο βασιλέα τους. (Κριτ. 9:3-14) Ο Ιωθάμ έδειξε ότι λόγω αυτής της κακής εκλογής άρχοντος, δεν θα έπιναν τον οίνον ευφροσύνης που θα προμήθευε η καρποφόρος άμπελος.—Κριτ. 9:15-20.
4. Λίγο ενωρίτερα ο Ιησούς χρησιμοποίησε το προϊόν της αμπέλου για να εξεικονίση τι, αλλά, κατόπιν, πώς έδωσε μια πιο ζωηρή σημασία σ’ αυτό;
4 Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος επίσης απορρίφθηκε ως βασιλεύς στο έθνος Ισραήλ, δεν ήταν ο πρώτος που παρωμοίασε ένα άτομο, τον ίδιο τον εαυτό του, μ’ ένα αμπέλι. Μόλις είχε δώσει εντολή για την τήρησι της αναμνήσεως του επικείμενου θανάτου του, και σ’ αυτήν ακριβώς την περίπτωσι χρησιμοποίησε τον οίνο που ήταν μέσα στο κοινό ποτήρι για να παραστήση το αίμα του που επρόκειτο να χυθή το επόμενο απόγευμα. Αλλά, κατόπιν, για να δώση μια πιο ζωηρή σημασία στον οίνο ως σύμβολο, είπε: «Σας λέγω δε ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου.» (Ματθ. 26:26-29) Ο νέος οίνος είναι ιδιαίτερα ευχάριστος, και ο ‘οίνος’, τον οποίον θα έπινε νέο στη βασιλεία του ουρανίου Πατρός του, θα ήταν ασφαλώς οίνος ευφροσύνης.
5. Στην παραβολή του για την άμπελο, τι είναι εκείνο που μας δείχνει αν ο Ιησούς την χρησιμοποίησε για να εξεικονίση μόνο τον εαυτόν του ή όχι;
5 Επειδή ήταν η νύχτα του Πάσχα, ο οίνος ήταν σε εξέχουσα θέσι, και καταναλώθηκαν τουλάχιστον τέσσερα ποτήρια στην τελευταία εκείνη σύναξι του Ιησού με τους μαθητές του το έτος 33 μ.Χ. Λογικά, αυτό ωδήγησε σε μια νέα παραβολή σχετικά με την άμπελο. Εν τούτοις, σ’ αυτή την παραβολή, ο Ιησούς χρησιμοποίησε την άμπελο συνολικά για να συμβολίση περισσότερους από τον ίδιο τον εαυτό του. Για να το διασαφηνίση αυτό, είπε στους πιστούς μαθητές του: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα.»—Ιωάν. 15:5.
6. Επειδή μόνο ένδεκα απόστολοι ήσαν παρόντες εκεί, μήπως ο Ιησούς εννοούσε ότι η «άμπελος» θα είχε μόνο ένδεκα κλήματα, ή όχι, ιδιαίτερα στο φως των λόγων του που αναγράφονται στο εδάφιο Ματθαίος 21:43;
6 Μ’ αυτά τα λόγια ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι η Χριστιανική αυτή «άμπελος» θα είχε μόνο ένδεκα κλήματα, για ν’ αντιστοιχούν μ’ αυτούς τους ένδεκα πιστούς αποστόλους που εκάθηντο μαζί του στο τραπέζι. Η Μεσσιανική «άμπελος» επρόκειτο να έχη πολύ περισσότερα κλήματα, αρκετά για ν’ αποτελέσουν ένα ολόκληρο νέο Χριστιανικό έθνος. Ο Ιησούς έκανε έναν υπαινιγμό γι’ αυτό το νέο έθνος όταν είπε στους εκπροσώπους του απίστου Ιουδαϊκού έθνους: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.»—Ματθ. 21:43.
7. Στα εδάφια. Ψαλμός 80:8-15, ποιο έθνος παραβάλλεται με ‘άμπελο’ και γιατί ο ψαλμωδός έκραξε προς τον Θεό ζητώντας του να επιβλέψη;
7 Η παρομοίωσις ενός έθνους με άμπελον δεν ήταν κάτι νέο. Ο ουράνιος Πατήρ του Ιησού, ο Ιεχωβά, χρησιμοποίησε αυτό το φυτό ως σύμβολο ενός έθνους. Παραδείγματος χάριν, ενέπνευσε τον ψαλμωδό Ασάφ να απευθυνθή σ’ αυτόν και να πη: «Άμπελον εξ Αιγύπτου [στις ημέρες του Μωυσέως] μετεκόμισας [συ, Ιεχωβά]· εξεδίωξας έθνη [από τη Γη της Επαγγελίας] και εφύτευσας αυτήν. Ητοίμασας τόπον έμπροσθεν αυτής και βαθέως ερρίζωσας αυτήν· και εγέμισε την γην. Εσκεπάσθησαν τα όρη υπό της σκιάς αυτής, . . . Επίστρεψον, δεόμεθα, Θεέ των δυνάμεων· επίβλεψον εξ ουρανού και ιδέ, και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην, και το φυτόν, το οποίον εφύτευσεν η δεξιά σου.» (Ψαλμ. 80:8-15) Επειδή η Ιερουσαλήμ κατεστράφη στο έτος 607 π.Χ. και άρχισαν τότε οι καιροί των Εθνών, στη διάρκεια των οποίων κυριάρχησαν τα κοσμικά έθνη σε όλη τη γη, το έθνος Ισραήλ υπέστη μεγάλες επιδρομές από τα άλλα Έθνη. Γι’ αυτό και ο ψαλμωδός έκραξε με οδύνη προς τον Θεό ζητώντας του να επιβλέψη.
8. Πότε ο Ιεχωβά εφύτευσε μια νέα ‘άμπελο’ και πώς τα εδάφια Ησαΐας 5:3-7 εξηγούν την ανάγκη που υπήρχε γι’ αυτό;
8 Όταν ο Ιεχωβά Θεός έχρισε τον Ιησού με άγιο πνεύμα μετά το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό, φυτεύθηκε μια νέα «άμπελος.» Ήταν μεγάλη ανάγκη να γίνη αυτό. Γιατί; Πριν από 700 και πλέον χρόνια, ο προφήτης Ησαΐας προείπε τον λόγο. Ο Ιεχωβά τον ενέπνευσε να πη: «Και τώρα, κάτοικοι Ιερουσαλήμ και άνδρες Ιούδα, κρίνατε, παρακαλώ, αναμέσον εμού και του αμπελώνος μου. Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνα μου και δεν έκαμον εις αυτόν; δια τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα; Τώρα λοιπόν θέλω σας αναγγείλει τι θέλω κάμει εγώ εις τον αμπελώνα μου· θέλω αφαιρέσει τον φραγμόν αυτού και θέλει καταφαγωθή· . . . Και θέλω καταστήσει αυτόν έρημον· δεν θέλει κλαδευθή ουδέ σκαφθή, αλλά θέλουσι βλαστήσει εκεί τρίβολοι και άκανθαι· θέλω προστάξει έτι τα νέφη να μη βρέξωσι βροχήν επ’ αυτόν. Αλλ’ ο αμπελών του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο οίκος του Ισραήλ και οι άνδρες Ιούδα το αγαπητόν αυτού φυτόν· και περιέμενε κρίσιν, πλην ιδού, καταδυνάστευσις· δικαιοσύνην, πλην ιδού, κραυγή.»—Ησ. 5:3-7.
9. Αργότερα, στην εποχή του Ιερεμία, ποιο ερώτημα έθεσε ο Ιεχωβά για την εθνική του ‘άμπελο’;
9 Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν με τον Ισραήλ, αλλά, μετά από 100 περίπου χρόνια, ο Ιεχωβά είπε στον Ισραήλ: «Προ πολλού συνέτριψα τον ζυγόν σου [δουλείας στην Αίγυπτο], διέσπασα τα δεσμά σου, και συ είπας, Δεν θέλω σταθή παραβάτης πλέον· ενώ επί πάντα υψηλόν λόφον και υποκάτω παντός δένδρου πρασίνου περιεπλανήθης εκπορνεύων. Εγώ δε σε εφύτευσα άμπελον εκλεκτήν, σπέρμα όλως αληθινόν· πώς λοιπόν μετεβλήθης εις παρεφθαρμένον κλήμα αμπέλου ξένης εις εμέ;»—Ιερ. 2:20, 21· Ωσηέ 10:1, 2.
10. Επειδή ο Ισραήλ ήταν «έθνος ασύνετον,» τι είδους «άμπελος» θα εγίνετο ο Ισραήλ σύμφωνα τα εδάφια Δευτερονόμιον 32:28-33;
10 Συνέβη ακριβώς όπως είχε προείπει ο Μωυσής το έτος 1473 π.Χ.: «Διότι είναι έθνος ασύνετον, και δεν υπάρχει εν αυτοίς φρόνησις. . . . Επειδή εκ της αμπέλου των Σοδόμων είναι η άμπελος αυτών, και εκ των αγρών της Γομόρρας· η σταφυλή αυτών είναι σταφυλή χολής, οι βότρεις αυτών πικροί· ο οίνος αυτών φαρμάκιον δρακόντων, και ανίατος ιός ασπίδος.»—Δευτ. 32:28-33.
ΥΠΗΡΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ‘ΑΜΠΕΛΟ’
11. Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού για τον αμπελώνα, τι είδους μεταχείρισι θα ελάμβανε ο Μεσσίας από τους γεωργούς στον καιρό του τρυγητού;
11 Ήταν ο κατάλληλος καιρός για τον τρυγητό αυτής της συμβολικής εθνικής αμπέλου, όταν ο Ιησούς ο Υιός του Θεού ήλθε ως ο κεχρισμένος, ή Μεσσίας, το έτος 29 μ.Χ. Ποιοι θα ήσαν οι καρποί που θα τρυγούσε αυτός, ως εκπρόσωπος του Θεού, απ’ αυτή την άμπελο; Στις 11 του μηνός Νισάν, του έτους 33 μ.Χ., τρεις μέρες πριν από το τέλος της δημοσίας διακονίας του διαρκείας τριάμισυ ετών, ο Ιησούς περιέγραψε το είδος της υποδοχής που θα του έκαναν, λέγοντας μια παραβολή. Απευθύνοντας αυτή την παραβολή στους αρχιερείς και στους πρεσβυτέρους στο ναό υπό μορφή σχολίων σχετικά με τις αντιρρήσεις που προέβαλαν για τα έργα και τις διδασκαλίες του, είπε:
«Άλλην παραβολήν ακούσατε. Ήτο άνθρωπός τις οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα και περιέβαλεν εις αυτόν φραγμόν και έσκαψεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εμίσθωσεν αυτόν εις γεωργούς και απεδήμησεν. Ότε δε επλησίασεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς δια να λάβωσι τους καρπούς αυτού. Και πιάσαντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού, άλλον μεν έδειραν, άλλον δε εφόνευσαν, άλλον δε ελιθοβόλησαν. Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλειοτέρους των πρώτων, και έκαμον εις αυτούς ωσαύτως. Ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού λέγων· Θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. Αλλ’ οι γεωργοί, ιδόντες τον υιόν, είπον προς αλλήλους· Ούτος είναι ο κληρονόμος· έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν και ας κατακρατήσωμεν την κληρονομίαν αυτού. Και πιάσαντες αυτόν, εξέβαλον έξω του αμπελώνος και εφόνευσαν. Όταν λοιπόν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι θέλει κάμει εις τους γεωργούς εκείνους;
«. . . Ποτέ δεν ανεγνώσατε εν ταις γραφαίς, Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας· παρά Κυρίου έγεινεν αύτη και είναι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών; Δια τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής· και όστις πέση επί τον λίθον τούτον θέλει συντριφθή εις όντινα δε επιπέση, θέλει κατασυντρίψει αυτόν.» Ματθ. 21:33-44
12. Ποιους καρπούς δεν προσέφεραν οι γεωργοί του τυπικού εθνικού αμπελώνος, και έτσι, πώς ο Θεός θα εξασφάλιζε τον τρυγητό ορθών καρπών;
12 Τι καρπούς έπρεπε να προσφέρουν στον Υιόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό, οι Ισραηλίται γεωργοί του εθνικού «αμπελώνος» του Ιεχωβά; Έπρεπε να προσφέρουν πίστι στον Υιό ως τον αληθινό, υποσχεμένο Μεσσία και να τον δεχθούν ως τον Υιό Εκείνου ο οποίος εφύτευσε και κατείχε τον εθνικόν «αμπελώνα» του Ισραήλ. Αν απέδιδαν καρπούς τέτοιου είδους στον Υιό του Θεού, το αποτέλεσμα θα ήταν να περιληφθούν στην πραγματική Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Επειδή δεν παρήγαγον τους καρπούς που έπρεπε να χαρακτηρίζουν την τυπική βασιλεία του Θεού στον Ισραήλ, το προνόμιο που είχαν, να αποτελέσουν δηλαδή τη βασιλεία του Θεού, θ’ αφαιρείτο απ’ αυτούς ως έθνος. Γι’ αυτό, επρόκειτο να δημιουργηθή ένα άλλο έθνος γεωργών του «αμπελώνος.» Το νέο αυτό έθνος θα παρήγε καρπούς κατάλληλους για τη βασιλεία του Θεού. Αυτοί οι γεωργοί θ’ απέδιδαν τους καταλλήλους καρπούς στον Θείο Φυτευτή και Ιδιοκτήτη αυτού του αμπελώνος.
13. (α) Τι ενόμισαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν οι Ιουδαίοι γεωργοί του αμπελώνος» αρπάζοντας την κληρονομία του Υιού του Ιδιοκτήτου; (β) Τι είπε ο Ιησούς ότι θα συνέβαινε στον βασιλικό λίθο τον οποίον απέρριψαν οι οικοδομούντες;
13 Ο σπουδαίος παράγων βάσει του οποίου ο Θεός καθορίζει ποιοι θ’ απολαύσουν τα προνόμια της Μεσσιανικής βασιλείας του, είναι οι ‘καρποί.’ Οι Ιουδαίοι γεωργοί ενόμισαν ότι, με το να κατακρατήσουν τους δικαίως αναμενόμενους καρπούς και μάλιστα να θανατώσουν τον Ιησού, τον ‘κληρονόμον’ της βασιλείας του Θεού, θα μπορούσαν ν’ αρπάξουν την κληρονομιά του. Ενόμισαν ότι θα μπορούσαν να διατηρηθούν στην ηγεσία της τυπικής βασιλείας του Θεού, κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου. (Ιωάν. 11:47-53) Αλλά δεν μπορούσε να γίνη αυτό, σύμφωνα με το συμπέρασμα που συνάγεται από την παραβολή του Ιησού. (Ματθ. 21:41) Τι είπε ο Ιησούς για τον βασιλικό λίθο, τον οποίον οι οικοδόμοι ενός οικοδομήματος για τον Θεό είχαν αποδοκιμάσει την προηγούμενη ακριβώς μέρα μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ; Αυτός ο λίθος θα εγίνετο κεφαλή γωνίας του νέου βασιλικού οικοδομήματος του Θεού, της ουρανίας ‘βασιλείας του Θεού.’
14. Γιατί ο Ιησούς δεν εθεώρησε άστοχο να πη την παραβολή της αμπέλου και των κλημάτων λίγο πριν από τη σύλληψί του στη Γεθσημανή;
14 Όσο για την ‘αληθινή άμπελο’ που είχε φυτεύσει και καλλιεργούσε ο Ιεχωβά Θεός, ο Ιησούς εγνώριζε ότι δεν επρόκειτο να νεκρωθή, μολονότι επετράπη στους Ιουδαίους γεωργούς της τυπικής εθνικής ‘αμπέλου’ να τον θανατώσουν αργότερα, την ημέρα του Πάσχα. Γι’ αυτό, μολονότι σε λίγη μόλις ώρα θα επήγαινε στον κήπο της Γεθσημανή και θα συνελαμβάνετο, ο Ιησούς δεν έκρινε άστοχο να δώση στους μαθητές του την παραβολή της αμπέλου και των κλημάτων.
15. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάννης 15:1-5, ποιος είναι ο γεωργός της ‘αληθινής αμπέλου’ και τι κάνει στα κλήματα αναλόγως του αν φέρουν καρπόν ή όχι;
15 «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή,» είπε ο Ιησούς, «και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν. Τώρα σεις είσθε καθαροί δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς. Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.»—Ιωάν. 15:1-5.
Η ΦΥΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ
16, 17. (α) Πότε ο Ιεχωβά εφύτευσε την ‘αληθινή άμπελο’ και πώς; (β) Πώς ο Ιησούς Χριστός ήταν μεγαλύτερος από τον πατριάρχη Ιακώβ, και πότε παρήχθησαν «κλήματα» στην ‘αληθινή άμπελο’;
16 Πότε εφύτευσε αυτή την καρποφόρο άμπελο ο Μέγας Γεωργός; Το έτος 29 μ.Χ., όταν έχρισε τον Ιησού, που μόλις είχε βαπτισθή, με το άγιο πνεύμα του. (Ησ. 61:1, 2) Τότε ο Ιεχωβά έθεσε τον κεντρικό κορμό της συμβολικής ‘αμπέλου’ της Μεσσιανικής βασιλείας. Εδώ είναι καλό να θυμηθούμε ότι η τυπική βασιλεία του Ισραήλ επήγασε από τον πατριάρχη Ιακώβ, ο οποίος επωνομάσθηκε Ισραήλ. Αυτός απέκτησε δώδεκα γιους, από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ. (Πράξ. 7:8-14) Έτσι, ο Ιησούς Χριστός αντιστοιχούσε με τον Ιακώβ.
17 Ο Μεγαλύτερος Ιακώβ αποτελούσε τον κεντρικό κορμό της αμπέλου. Εξέλεξε δώδεκα αποστόλους, που έγιναν τα μελλοντικά «κλήματα» αυτής της πνευματικής ‘αμπέλου.’ (Ιωάν. 15:16· 6:70) Γι’ αυτό, εκείνη τη βραδυά του Πάσχα, τους απεκάλεσε «κλήματα.» Αλλά μετά από 51 μέρες, την ημέρα της Πεντηκοστής, δώδεκα πιστοί απόστολοι εχρίσθησαν με άγιο πνεύμα. Μ’ αυτό τον τρόπο έγιναν δώδεκα δευτερεύοντα θεμέλια του νέου έθνους του πνευματικού Ισραήλ. Επάνω σ’ αυτά οικοδομείται η ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ. (Αποκ. 21:14· Εφεσ. 2:20) Εν τούτοις, εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής, και άλλοι, που ανήκαν σ’ εκείνη την ομάδα των 120 μαθητών, ήσαν μεταξύ των πρώτων που έλαβαν το άγιο πνεύμα και μιλούσαν ξένες γλώσσες, κι έτσι έγιναν κι αυτοί «κλήματα» σ’ αυτή την πνευματική άμπελο, τον Ιησού Χριστό.
18. Από ποια ευκαιρία δεν επωφελήθηκε ο φυσικός Ισραήλ, όπως εκτίθεται στα εδάφια Έξοδος 19:6, 7, και σε ποιους ο Πέτρος εφαρμόζει τα λόγια της θείας αυτής δηλώσεως;
18 Τότε ήλθε σε ύπαρξι το νέο έθνος, ο πνευματικός Ισραήλ. Ο φυσικός Ισραήλ ως έθνος δεν επωφελήθηκε από την ευκαιρία που είχε θέσει ενώπιόν του ο Ιεχωβά, μέσω του μεσίτου του Μωυσέως, σύμφωνα με τα εδάφια Έξοδος 19:6, 7. Τα λόγια, λοιπόν, εκείνης της θείας δηλώσεως εφαρμόσθηκαν από τον απόστολο Πέτρο στα μέλη του νέου έθνους του πνευματικού Ισραήλ. Πού; Στην πρώτη θεόπνευστη επιστολή του, 1 Πέτρου 2:9, 10, όπου είναι γραμμένο: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.»
19. Μετά την εκπλήρωσι των εδαφίων Ησαΐας 5:5-7, τι συνέβη στο έθνος του πνευματικού Ισραήλ, και γιατί ο Ιεχωβά δεν εφρόντισε γι’ αυτό λιγώτερο απ’ όσο είχε φροντίσει για τον τυπικό «αμπελώνα» του Ισραήλ;
19 Ευτυχώς, το Χριστιανικό έθνος του πνευματικού Ισραήλ εξακολούθησε ν’ ανθίζη αφότου ο Ιεχωβά εξετέλεσε τους προειδοποιητικούς λόγους που εκτίθενται στα εδάφια Ησαΐας 5:5-7, στη συμβολική ‘άμπελο’ του φυσικού Ισραήλ. Ως ο Γεωργός ή Καλλιεργητής εκείνου που εφύτευσε, φροντίζει κατάλληλα τα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου,’ του Ιησού Χριστού, όπως ακριβώς φρόντιζε και την προηγούμενη άμπελον του φυσικού Ισραήλ έως το έτος 33 μ.Χ. Το κάνει αυτό με σκοπό να διατηρήση μια καθαρή, παραγωγική ομάδα ‘κλημάτων’ που είναι μαθηταί του Ιησού Χριστού. Τα παραβλάσταρα και τα ξερά κλαδιά δεν πρέπει να έχουν καμμιά θέσι μεταξύ των ‘καθαρών’ κλημάτων. Γι’ αυτό και στην παραβολή του ο Ιησούς είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν. Τώρα σεις είσθε καθαροί δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς»—Ιωάν. 15:2, 3.
20. Επειδή δέχθηκαν τι πράγμα, εχαρακτήρισε ο Ιησούς ‘καθαρούς’ τους ένδεκα πιστούς αποστόλους, σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάννης 6:67-69;
20 Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο προδότης απόστολος, δεν ήταν παρών όταν είπε ο Ιησούς αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς τον είχε ήδη απολύσει από τη συντροφιά τους στο τέλος του Πασχαλινού δείπνου. (Ιωάν. 13:26-30) Οι ένδεκα πιστοί απόστολοι που είχαν μείνει δέχθηκαν εγκάρδια τον λόγο του ή Μεσσιανικό άγγελμα, και γι’ αυτό τον λόγο τους χαρακτήρισε ‘καθαρούς.’ Παραδείγματος χάριν, στα βόρεια μέρη της Καπερναούμ, όταν ο Ιησούς ερώτησε εκείνους τους αποστόλους, «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» ο Σίμων Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος,» ή «συ ει ο άγιος του Θεού,» Κείμενον.—Ιωάν. 6:67-69.
21. Έτσι, από ποια πράγματα ήσαν ‘καθαρά’ αυτά τα αποστολικά κλήματα και τι επίδρασι πρέπει να είχαν επάνω τους τα λόγια του Ιησού, τα οποία τους είπε κατ’ ιδίαν;
21 Δεν υπήρχαν λοιπόν νεκροί κλάδοι ακάρπου απιστίας σ’ αυτούς τους δώδεκα πιστούς αποστόλους. Δεν ήσαν προσκολλημένα σ’ αυτούς ενοχλητικά παραβλάσταρα του αντιγραφικού Ιουδαϊσμού. Έδιναν πλήρως την προσοχή τους στην υπόθεσι του ‘αγίου του Θεού.’ Πίστευαν ότι αυτός ήταν «ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» (Ματθ. 16:16) Σε μια άλλη περίπτωσι, ο Πέτρος του είπε: «Ιδού, ημείς αφήκαμεν πάντα και σοι ηκολουθήσαμεν· τι λοιπόν θέλει είσθαι εις ημάς;» (Ματθ. 19:27) Ενώπιον αυτών των αποφάσεων, τα λόγια του Ιησού, που τα είπε ιδιαιτέρως στους αποστόλους κατ’ ιδίαν, πρέπει να είχαν μια καθαρτική επίδρασι επάνω τους, αφήνοντάς τους σε μια πνευματική κατάστασι που ήταν ‘καθαρή.’ Όλα τα «κλήματα» που παραμένουν σε μια τέτοια ‘καθαρή’ κατάστασι θα μπορούσαν ν’ αφοσιωθούν πλήρως στον μοναδικό σκοπό της ‘αληθινής αμπέλου’ του Ιεχωβά. Αυτό θα εύφραινε Θεό και ανθρώπους.