Η Αγάπη του Θεού Έρχεται προς Σωτηρίαν στην Κρίσι του Ανθρώπου
Οποιαδήποτε κρίσις είναι καιρός ανησυχίας. Σε μια ασθένεια που μπορεί ν’ αποδειχθή θανατηφόρος ο ιατρός παρατηρεί προσεκτικά την πορεία της ασθενείας προς την κρίσι, ζητώντας τότε μια αποφασιστική αλλαγή συμπτωμάτων για να καθορίση μ’ αυτήν αν θα επακολουθήση βέβαιος θάνατος ή θα υπάρξη ανάρρωσις για ζωή. Είναι ευγνώμων αν οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ασθενείας προλέγουν αποκατάστασι σε καλή υγεία και παράτασι της πολύτιμης ζωής. Μπορεί να μην είσθε ασθενής σωματικώς, αλλά μήπως είσθε ασθενής πνευματικώς; Εφθάσατε στην κρίσι, και μήπως τα σημεία στην πορεία της ζωής σας δείχνουν ότι οδηγείσθε σ’ έναν χωρίς ελπίδα, διαρκή θάνατο; Με τις σημερινές εξελίξεις στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, σεις, ναι, όλοι μας, εφθάσαμε στο σημείο της στροφής. Ποια κατεύθυνσι θα ακολουθήσωμε; Το άγγελμα αυτού του άρθρου αποβλέπει στο να βοηθήση όλους τους αναγνώστας του να διέλθουν την κρίσι επιτυχώς έτσι ώστε να έχουν τις λαμπρότερες ελπίδες για ένα ευτυχές μέλλον σ’ ένα καλύτερο κόσμο. Τα αγαθά αυτά νέα ακούσθηκαν από 427.000 και πλέον άτομα σε περισσότερες από 80 περιφερειακές συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, που έγιναν σε όλο τον κόσμο το θέρος και το φθινόπωρο του 1954.
1. Για την ύπαρξι ποιου πράγματος μπορεί να χαίρη ο άνθρωπος, και γιατί ιδιαίτερα τώρα;
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί να χαίρη ότι υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα όπως η θεία αγάπη, η αγάπη του Θεού. Ιδιαίτερα τώρα, επειδή ο άνθρωπος έχει φθάσει στο πιο κρίσιμο σημείο Της υπάρξεώς του. Διέρχεται έναν κρίσιμο καιρό, μια κρίσιμη περίστασι. Ο κόσμος, δηλαδή το σημερινό σύστημα πραγμάτων, ακολουθεί το δρόμο του και είναι βέβαιο πού θα καταλήξη. Διότι δεν θα υπάρξη στροφή. Η κρίσις, επομένως, δεν αφορά τον παρόντα κόσμον. Το ερώτημα δεν είναι αν αυτός θα σημειώση στροφή προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Οι άνθρωποι, αγνοώντας τον σκοπόν του Θεού και τι αυτός προείπε, ελπίζουν ανήσυχα σε μια στροφή για τη βελτίωσι και ανόρθωσι του κόσμου, αλλά τα άτομα που είναι πληροφορημένα για τον σκοπόν του Θεού και πιστεύουν ό,τι αυτός προείπε, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ελπίς για τη βελτίωσι και ανόρθωσι του παρόντος κόσμου. Η ταχεία του καταστροφή είναι βεβαία· ο βίαιος θάνατός του στο χειρότερο είδος θλίψεως που μπορεί να φαντασθή κανείς, αποτελεί απόφασιν της υπερτάτης εξουσίας του σύμπαντος και δεν πρόκειται να ανακληθή. Η θεία αγάπη μόνη μπορεί να σώση το ανθρώπινο γένος από την καταστροφή.
2. Για ποιον υπάρχει τώρα κρίσις, και γιατί, και τι είναι κατ’ εξοχήν καιρός να πράξωμε;
2 Η κρίσις αφορά τον άνθρωπο ή το ανθρώπινο γένος. Το ερώτημα είναι, Ποιον δρόμο θα ακολουθήση κάθε άνθρωπος ατομικώς; Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει μια κρίσις για σας, διότι η κρίσις συνδέεται με απόφασι, και τώρα είναι καιρός αποφάσεως για κάθε άτομο. Όλο το ανθρώπινο γένος βρίσκεται στο σημείο της στροφής. Θα κάμη άρα γε την ορθή στροφή; Ούτε όλο το ανθρώπινο γένος ούτε η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους θα κάμη τη στροφή προς την ορθή κατεύθυνσι. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορείτε να τους ακολουθήσετε, μολονότι αυτό μπορεί να σημαίνη μια σκληρή απόφασι για σας. Εφθάσατε όμως στο χρονικό σημείο που πρέπει ν’ αποφασίσετε αν η προσωπική σας κατάστασις πραγμάτων και η πορεία της ενεργείας σας πρέπει να εξακολουθήσουν να είναι εκείνο που είναι ή πρέπει να υποστούν κάποια αλλαγή ή πρέπει να τερματισθούν, και κάτι νέο, με διαφορετικό αντικειμενικό σκοπό και έκβασι, πρέπει ν’ αναληφθή από σας. Είσθε κάτω από την πίεσι και των καιρών και των περιστάσεων να ενεργήσετε. Γι’ αυτό ακριβώς εφθάσατε σε μια κρίσι. Ο καιρός της κρίσεως δεν θα εξακολουθήση επ’ άπειρον. Θα τελειώση με συνέπειες—τι είδους για σας; Είναι κατ’ εξοχήν καιρός ν’ αποφασίσετε και να ενεργήσετε, αν θέλετε ν’ αποφύγετε να πάτε εκεί που θα καταλήξη ο κόσμος.
3, 4. Γιατί η κρίσις επεβλήθη σ’ εμάς, και με ποια κρίσι του απωτέρου παρελθόντος αντιστοιχεί;
3 Γιατί η κρίσις επεβλήθη σ’ εμάς; Μήπως επειδή ξαφνικά έχομε εκσφενδονισθή στον «Υδρογονικόν Αιώνα» με την πρόσφατη έκρηξι τρομερών βομβών υδρογόνου, και επειδή χειρότερες βόμβες, η βόμβα κοβαλτίου και η βόμβα νιτρογόνου είναι υπό συζήτησιν; Μήπως επειδή ο ατομικός πόλεμος, ο οποίος θα αποτελούσε τη μορφή που θα προσελάμβανε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, σημαίνει την καταστροφή του πολιτισμού, και θέτει σε κίνδυνο και αυτή ακόμη την ύπαρξι της ανθρωπότητος, σύμφωνα με τους λόγους των στρατιωτικών και πολιτικών ηγετών; Όχι· επειδή ο απλός φόβος των τρομερών αυτών πραγμάτων δεν ωθεί αυτός καθ’ εαυτόν τον άνθρωπο στην ορθή απόφασι.
4 Η κρίσις υπήρχε προτού εξακοντισθούμε στον υδρογονικόν αιώνα. Η κρίσις είναι επάνω μας επειδή εφθάσαμε σε ό,τι ο Λόγος του Θεού αποκαλεί «έσχατον καιρόν». Είναι ο «έσχατος καιρός» γι’ αυτόν τον παλαιόν κόσμον, και περιλαμβάνει αόρατα πράγματα, καθώς και ορατά πράγματα επάνω στη γη. (Δαν. 11:35· 12:4) Επομένως αντιστοιχεί με μια κρίσι πριν από τέσσερες χιλιάδες χρόνια και πλέον στις ημέρες του προπάτορος της σημερινής ανθρωπότητος, του Νώε, ενός πιστού ανθρώπου ο οποίος, με την πορεία που έλαβε στη ζωή, «περιεπάτησε μετά του Θεού». Μια παγκόσμια καταστροφή, χειρότερη από την έκρηξι αναριθμήτων βομβών υδρογόνου, έγεινε στην εποχή του. Ήταν ένας κατακλυσμός που εκάλυψε ολόκληρη τη γήινη σφαίρα και εσάρωσε τελείως τον πολιτισμό εκείνου του καιρού, επειδή ήταν εκφυλισμένος και διεφθαρμένος. Η ανθρωπότης εμολύνετο ολοένα περισσότερο από την επιδρομή απειθών πνευματικών προσώπων από τους αοράτους ουρανούς· βία εγέμιζε τη γη· η κακία του ανθρώπου είχε γίνει μεγάλη, κάθε τάσις των διαλογισμών των ανθρωπίνων καρδιών ήταν μόνο κακή όλον τον καιρό· και οι άνθρωποι υποκριτικά ‘ωνομάζοντο με το όνομα του Ιεχωβά’, υποτιμώντας έτσι το όνομα του ενός και μόνου ζώντος, αληθινού Θεού. (Γέν. 4:26, ΜΝΚ) Για να διορθώση τις εσφαλμένες ιδέες περί του αληθινού Θεού και να δώση στο ανθρώπινο γένος ένα δίκαιο νέο ξεκίνημα, ο Ιεχωβά Θεός επέφερε τον παγγήινο κατακλυσμό, του οποίου υπάρχουν αποδείξεις στη γη ακόμη και ως την ημέρα αυτή. Για να διαφυλάξη έναν πυρήνα ή σπέρμα, από το οποίο θα μπορούσε το ανθρώπινο γένος να έχη ένα καινούργιο ξεκίνημα, ο Ιεχωβά Θεός διέταξε τον Νώε να κατασκευάση μια πελώρια κιβωτό. Σ’ αυτήν διεφύλαξε τον Νώε και τα επτά μέλη της οικογενείας του και εκατοντάδες δειγμάτων των διαφόρων ζώων της γης, για να γεμίσουν τη γη με τους απογόνους των αφού θα είχε περάσει ο κατακλυσμός.—1 Πέτρ. 3:20.
5. Λόγω της προσθήκης ποιου νέου πράγματος είναι σήμερα η κατάστασις ακόμη χειρότερη από την κατάστασι των αρχαίων χρόνων;
5 Σήμερα, έπειτα από τεσσάρων χιλιάδων ετών ύπαρξι των απογόνων του Νώε, η κατάστασις είναι ακόμη χειρότερη. Οι συνθήκες στη γη είναι πάρα πολύ γνωστές ώστε να μην έχουν ανάγκη της περιγραφής μας εδώ. Η ανθρωπότης γενικά μπορεί να μην το γνωρίζη, να μην το εκτιμά ή να μην το πιστεύη, αλλά τώρα ένα νέο πράγμα έχει προστεθή και βοηθεί στην εξήγησι της αιτίας όλης αυτής της εξακολουθητικής χειροτερεύσεως των παγκοσμίων συνθηκών εις πείσμα της Κοινωνίας των Εθνών, των Ηνωμένων Εθνών και όλων των άλλων φαρμάκων που η ανθρώπινη κοινωνία προτείνει και εφαρμόζει σήμερα. Το πρόσθετο νέο πράγμα είναι τούτο: Ότι ο μεγάλος πρωτουργός κακίας ερρίφθη κάτω μαζί με όλους τους δαίμονας ή πνευματικά πρόσωπα που έχει στρέψει στην πονηρία. Όλοι αυτοί έχουν καταρριφθή από μια υψηλή και ισχυρή θέσι στους αοράτους ουρανούς, στα γειτονικά μέρη της γης μας, όπου κρατούνται υπό επιτήρησιν για καταστροφή στον ωρισμένο καιρό. Αυτό έγινε από το 1914 μ.Χ., το έτος που άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Για την προειδοποίησί μας ακούσθηκε η κραυγή στον ουρανό και έχει καταγραφή στις Ιερές Γραφές: «Δια τούτο ευφραίνεσθε, οι ουρανοί, και οι κατοικούντες εν αυτοίς. Ουαί εις την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή ότι γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» (Αποκάλ. 12:12, ΜΝΚ) Η εποχή μας είναι ο καιρός του μεγάλου θυμού του επειδή είναι σύντομη η χρονική περίοδος που υπολείπεται ώσπου αυτός και οι δαίμονές του ν’ αποκλεισθούν τελείως από κάθε δράσι. Είναι, λοιπόν, αποφασισμένος να συγκεντρώση σ’ αυτή τη σύντομη χρονική περίοδο όλη την πονηρία και τη βλάβη που μπορεί να επιφέρη στους κατόχους της γης. Γνωρίζει ότι ο καιρός του γίνεται διαρκώς συντομώτερος, αλλά προσπαθεί να κρατήση τους ανθρώπους σε άγνοια τούτου, διότι σχεδιάζει να συμβή η καταστροφή των τον ίδιο καιρό που αυτός ο ίδιος θα συντριβή στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Επομένως «ουαί εις την γην και την θάλασσαν.»
6. Λόγω ποιας πολιτικής και ποιας δυνάμεως του Διαβόλου βρίσκεται το ανθρώπινο γένος σε κίνδυνο να εξαλειφθή;
6 Όχι, συνεπώς, αυτός ο κόσμος ή το σύστημα των πραγμάτων, αλλά ο άνθρωπος, το ανθρώπινο γένος, είναι σε κρίσι. Εύκολα θα μπορούσαν όλοι να σαρωθούν εν όψει των τρομερών πραγμάτων που είναι μπροστά μας. Όσον αφορά τον Διάβολο ή Σατανά, αν θα μπορούσε να κατευθύνη όπως αυτός θέλει τα πράγματα, όλοι θα εσαρώνοντο μαζί μ’ αυτόν και τους δαίμονάς του. Η παράφρων πολιτική του είναι, «Κυβέρνα ή ερήμωνε!» Αν δεν μπορή να κυβερνήση το ανθρώπινο γένος, τότε θα το ερημώση. Δεν είναι φιλάνθρωπος. Δεν έχει αγάπη για το ανθρώπινο γένος. Με τη δύναμι που εξασκεί επάνω στις ανοιχτές διάνοιες των κοσμικών ανθρώπων, τους παρακινεί μυστικά να σχεδιάσουν την ίδια των καταστροφή, όχι μόνο με την τελειοποίησι της βόμβας υδρογόνου και άλλων θανατηφόρων όπλων ομαδικής σφαγής, αλλά ιδιαίτερα με το ν’ αρνηθούν να λάβουν τη μόνη πορεία της ανθρωπίνης σωτηρίας, άσχετα με το αν οι βόμβες υδρογόνου θα ριφθούν κατ’ ευθείαν σε ανθρωπίνους στόχους ή όχι. Οι ανθρωποποίητες βόμβες μπορούν απλώς να καταστρέψουν την παρούσα ζωή των ανθρώπων, αλλά η από τον άνθρωπο άρνησις της προσφοράς της αγάπης του Θεού για ανθρώπινη σωτηρία καταλήγει στην απώλεια αιωνίου ζωής με ευτυχία σ’ ένα δίκαιο νέο κόσμο.
7. Από ποιον ιδιαίτερα προελέχθη η καταστροφή του κόσμου τούτου πριν από δεκαεννέα αιώνες, και από την προφητεία ποίου ανέφερε αυτός ο ίδιος περικοπή;
7 Άτομα κατάλληλα εκπαιδευμένα στις ιερές Γραφές, την «Βίβλον», γνωρίζουν ότι η καταστροφή του κόσμου ή συστήματος πραγμάτων προελέχθη πριν από δεκαεννέα αιώνες από τον μέγιστον προφήτην που υπήρξε ποτέ στη γη, τον Ιησούν, τον Υιόν του Θεού. Οι πολλές προφητείες του σχετικά με αυτήν έφθασαν σ’ ένα υψηλό σημείο όταν είπε: «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.» (Ματθ. 24:21, 22) Αιώνες ενωρίτερα ο προφήτης του Ιεχωβά Δανιήλ το είχε προείπει αυτό, και ο Ιησούς παρέθεσε μέρος της προφητείας του Δανιήλ, στην οποίαν αυτός έλεγε όσον αφορά τον «έσχατον καιρόν» ή «καιρόν συντελείας» (ΜΟ΄): «Και εν τω καιρώ εκείνω θέλει εγερθή Μιχαήλ, ο άρχων ο μέγας, ο ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου· και θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού·. . . Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους, και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει, και η γνώσις θέλει πληθυνθή.» Εις εκπλήρωσιν της προφητείας αυτής έχομε αυξημένη κατανόησι του «εσχάτου καιρού» και της σημασίας του.—Δαν. 12:1, 4.
8. Πώς ενωρίτερα ακόμη, είχε προλεχθή το τέλος αυτού του κόσμου;
8 Αλλ’ ακόμη πιο πίσω από τον Δανιήλ, ναι, ακόμη πριν από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, είχε προλεχθή το τέλος αυτού του κόσμου ή συστήματος πραγμάτων, λόγου χάριν, από τον Ενώχ, έναν άλλον άνδρα που «περιεπάτησε μετά του Θεού». Στην Αγία Γραφή διαβάζομε: «Προεφήτευσε δε περί τούτων και ο Ενώχ έβδομος από Αδάμ, λέγων, “Ιδού, ήλθεν ο Ιεχωβά με μυριάδας αγίων αυτού, δια να κάμη κρίσιν κατά πάντων, και να ελέγξη πάντας τους ασεβείς εξ αυτών, δια πάντα τα έργα της ασεβείας αυτών τα οποία έπραξαν, και δια πάντα τα σκληρά τα οποία ελάλησαν κατ’ αυτού αμαρτωλοί ασεβείς”.» (Ιούδ. 14, 15, ΜΝΚ· Γέν. 5:21-24· Εβρ. 11:5, 6) Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος ήταν ο πρώτος που μίλησε για το τέλος του κόσμου, στο απώτερο παρελθόν εκεί στον παράδεισο της Εδέμ όταν ο πρώτος άνθρωπος έλαβε μια καταδικασμένη πορεία ενεργείας και ο Δημιουργός του απήγγειλε εναντίον του την κρίσι παθημάτων και θανάτου. Τότε, απευθυνόμενος προς το στασιαστικό πνεύμα, το οποίον ως όφις είχε σχεδιάσει να επιφέρη όλα αυτά, ο Ιεχωβά Θεός είπε: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15) Αυτή η συντριβή της κεφαλής του μεγάλου Όφεως της πονηρίας σημαίνει επίσης την καταστροφή του κόσμου του ή συστήματος πραγμάτων σήμερα από τον αγαπητόν Υιόν του Θεού, ο οποίος είναι ειδικώς το σπέρμα της γυναικός του Θεού. Δεν απομένει, λοιπόν, ελπίς για τον κόσμον αυτόν, του οποίου ο Σατανάς είναι ο θεός.
9. Πώς απαντά ο Θεός στην ερώτησι αν κάποιοι από την ανθρώπινη φυλή θα έχουν ευκαιρία να επιζήσουν για να διατηρήσουν τη φυλή μας ζωντανή;
9 Όχι ο κόσμος, αλλά μερικοί από τη φυλή του ανθρωπίνου γένους—μπορούν άρα γε να σωθούν και να ανορθωθούν; Αυτό είναι το συζητούμενο σημείο που πρέπει ν’ αποφασισθή στην παρούσα κρίσι. Θα απολεσθή όλο το ανθρώπινο γένος μαζί με τον Σατανά ή Διάβολο και τους δαίμονάς του στην καταστροφή του κόσμου του; Μήπως μερικοί από το ανθρώπινο γένος έχουν μια ευκαιρία επιβιώσεως, για να διαιωνίσουν τη φυλή μας επάνω σ’ αυτή τη γη; Ναι! είπε ο Ιησούς ο μέγιστος προφήτης του Θεού. Ναι! λέγει ο Θεός ο ίδιος με τα εξής λόγια: «Εγώ έκτισα την γην, και εποίησα άνθρωπον επ’ αυτής· εγώ δια των χειρών μου εξέτεινα τους ουρανούς, και έδωκα διαταγάς εις πάσαν την στρατιάν αυτών. Διότι ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, και δεν υπάρχει άλλος.» (Ησ. 45:12, 18, ΑΣ) Ο Ιεχωβά Θεός δεν θα επιτρέψη να κείται η γη έρημη χωρίς ανθρώπινο κάτοικο στη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος.
10. Με ποια λόγια μάς υπενθυμίζει ο Πέτρος ότι η αγάπη του Θεού θα διαφυλάξη άτομα που θα επιζήσουν;
10 Ο θεόπνευστος συγγραφεύς Πέτρος μάς υπενθυμίζει ότι ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να κρατήση ανθρώπους ζωντανούς μέσα από το τέλος αυτού του κόσμου ή συστήματος πραγμάτων, λέγοντας: «Και εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης· εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια ν’ αποκόπτωνται. Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή; Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 2:5, 9· 3:11-13, ΜΝΚ) Η αγάπη του Θεού θα διαφυλάξη άτομα που θα επιζήσουν στον νέον αυτόν κόσμον.
ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗΣ
11. Γιατί η έκφρασις «η αγάπη του Θεού» μπορεί να είναι παράδοξη για την πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους, αλλά είναι η αγάπη του μια πραγματικότης;
11 «Η αγάπη του Θεού» μπορεί να είναι μια παράδοξη έκφρασις για τη μεγάλη πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους. Γιατί; Επειδή δεν γνωρίζουν ένα τέτοιο Ον σαν Θεόν αγάπης, έναν υπέρτατον και παντοδύναμον Θεόν που αγαπά τα ζώντα πλάσματά του, και ιδιαίτερα τον άνθρωπο. Η ύπαρξις του κακού και η ανοχή της αυξανόμενης πονηρίας τούς έχουν περιπλέξει και οδηγήσει σε εσφαλμένες ιδέες περί του Θεού, δηλαδή, να μη πιστεύουν καν ότι υπάρχει ένα τέτοιο Πρόσωπο όπως ο Θεός. Οι ατιμωτικές για τον Θεό διδασκαλίες των ραδιούργων, ιδιοτελών θρησκευτικών ηγετών έχουν ζωγραφίσει τον Θεό με εσφαλμένα χρώματα και τον έχουν απεικονίσει ως ένα άστοργον, άδικον Θεόν, που αισθάνεται σκληρή απόλαυσι από τον θάνατο του ανθρώπου και εκδικητικά κάνει διευθέτησι για τον αμαρτωλό άνθρωπο να υποστή ανείπωτη αγωνία παθημάτων για πάντα μετά τον σωματικό του θάνατο. Ως την ημέρα αυτή τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανισμού» δεν έχουν αποκηρύξει δημοσίως τις αντιχριστιανικές διδασκαλίες των για ένα πύρινο καθαρτήριο και για έναν φλεγόμενον άδη ατελευτήτου βασανισμού των ανθρωπίνων ψυχών μετά τον θάνατο του σώματος. Και για κείνους που πιστεύουν μόνο στην ύπαρξι αοράτων δαιμόνων που σπεύδουν να βλάψουν ένα άτομο αν δεν είναι εξευμενισμένοι, η ιδέα για έναν υπέρτατον Θεόν αγάπης είναι κάτι του οποίου την παρηγορία δεν έχουν ποτέ προηγουμένως αισθανθή. Μολαταύτα, η αγάπη του Θεού είναι μια πραγματικότης που μπορεί να αποδειχθή.
12. Γιατί η ελαττωματική κατάστασίς μας σήμερα δεν πρέπει να αποδοθή στον Δημιουργό μας, και πώς η ύπαρξίς μας σήμερα είναι ένδειξις της αγάπης του;
12 Όλα τα δημιουργήματα προέρχονται από αυτόν τον μόνον ζώντα και αληθινό Θεό, ο οποίος είναι σαν ένα πέτρινο θεμέλιο, επάνω στο οποίο βασίζεται όλη η κτίσις. Ο προφήτης Μωυσής έψαλε γι’ αυτόν, λέγοντας: «Θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά. Απόδοτε μεγαλωσύνην εις τον Θεόν ημών. Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι οι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός. Ούτοι διεφθάρησαν· δεν είναι τέκνα αυτού, το σφάλμα είναι ιδικόν των.» (Δευτ. 32:3-5, ΜΝΚ) Αν ο Δημιουργός δεν ήταν Θεός αγάπης, το ανθρώπινο γένος δεν θα ζούσε σήμερα έπειτα από αυτές τις χιλιάδες των ετών που ενεργεί διεφθαρμένα και όχι ως τέκνα του. Πριν από χιλιάδες χρόνια αυτός εδημιούργησε τον πρώτον άνδρα και τη γυναίκα με ανθρώπινη τελειότητα και τους έθεσε μέσα στον παράδεισον της τέρψεως, ένα τέλειο κήπον επάνω στη γη. Όταν παρήκουσαν στον στοργικόν Δημιουργόν των και ήλθαν κάτω από την ποινή του θανάτου, ο Ιεχωβά Θεός μπορούσε να τους έχη εξαλείψει ακαριαίως προτού καν αποκτήσουν τέκνα. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να έχη εμποδίσει το να έλθη σε ύπαρξι ένα αμαρτωλό γένος τέτοιο που είμεθα σήμερα· σε τέτοια όμως περίπτωσι, πού θα ήμεθα τώρα; Η ελαττωματικότης του ανθρωπίνου γένους σήμερα δεν οφείλεται σε κάποιον άστοργο Δημιουργό, αλλά, όπως ο γραπτός Λόγος του Θεού εξηγεί το μυστήριο για μας, «δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Γεννηθήκαμε όλοι από τον αμαρτωλόν Αδάμ σ’ αυτή την ελαττωματική, αμαρτωλή κατάστασι.—Ρωμ. 5:12· Γένεσις, κεφάλαια 2 και 3.
13. (α) Ποια άλλη περίπτωσι είχε ο Θεός για να εξαφανίση όλο το ανθρώπινο γένος, αλλά πώς από τότε έδειξε αγάπη; (β) Γιατί απέστειλε ένα άγγελμα συμφιλιώσεως και τι σημαίνει το να διαλλαγούμε μαζί του;
13 Ο Παντοδύναμος Θεός ο Δημιουργός είχε και μια άλλη περίπτωσι στην οποία θα μπορούσε να έχη εξαλείψει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Η περίπτωσις αυτή ήταν ο κατακλυσμός των ημερών του Νώε. Ο κατακλυσμός ήταν παγγήινος, ολοκληρωτικός και εκάλυψε ακόμη και τα όρη κατά πολλά μέτρα, επισωρευόμενος επάνω στη γη επί σαράντα ημέρες, δεν κατεβυθίσθη δε μέσα σε λεκάνες και δεν εγκατέλειψε τις ξηρές επιφάνειες της σήμερον παρά αφού πέρασε ένα ολόκληρο ηλιακό έτος. Αλλ’ ο Θεός διεφύλαξε οκτώ ανθρώπινες ψυχές και πολλά ζεύγη κατωτέρων ζώων, έτσι ώστε σήμερα, ως αποτέλεσμα, έχομε πάνω από 2.300.000.000 ψυχές του ανθρωπίνου γένους και πολλά ζώα επάνω στη γη. Μολονότι η συντριπτική πλειονότης του ανθρωπίνου γένους μπορεί να μην τον γνωρίζη ή να μην τον αγαπά, να μην τον λατρεύη και να μην υπακούη σ’ αυτόν, αλλά ζουν ίσως ακόμη οι περισσότεροι άνθρωποι ως εχθροί του, όμως ο στοργικός Θεός Ιεχωβά έκαμε τον ήλιο του να λάμπη και τη βροχή του και το χιόνι του να πέφτουν επάνω στα ελαττωματικά αυτά ανθρώπινα πλάσματα. Αν κάποιος έχη το δικαίωμα να μας διατάξη, «Αγαπάτε τους εχθρούς σας· αγαθοποιείτε εκείνους οίτινες σας μισούσιν· ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται·» αυτός είναι ο Ιεχωβά Θεός· και κατηύθυνε τον αγαπητό του Υιό, Ιησού Χριστό, να το ειπή τούτο αντ’ Αυτού στην ομιλία του επί του όρους στην Παλαιστίνη. (Λουκ. 6:27, 28· Ματθ. 5:1, 2, 44) Πριν από δεκαεννέα αιώνες ο Θεός κατέθεσε θεμέλιο για τη συμφιλίωσι μαζί του ή την επαναφορά σε φιλικές σχέσεις μαζί του αυτών των πρώην εχθρών, και απέστειλε τους πρέσβεις του, τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, να μας ειπούν: «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.» (2 Κορ. 5:20) Όταν διαλλασσώμεθα με τον Ιεχωβά Θεό, αυτό σημαίνει για μας πολύ περισσότερα από το ν’ απολαμβάνωμε απλώς τις φυσικές ευλογίες του ήλιου και της βροχής και των φυτών της γης από κοινού με το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος τώρα· σημαίνει για μας σωτηρία σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο του Θεού.
14. Λόγω της σημερινής μας γεμάτης πόνο υπάρξεως, τι εσφαλμένως νομίζουν μερικοί ότι πρέπει να είναι η πραγματική σωτηρία, αλλά ποιος είναι ο σκοπός του Θεού όσον αφορά τον πόνο και τα δεινά;
14 Στο νέο κόσμο της δικαιοσύνης η ζωή μας ως ανθρωπίνων πλασμάτων θα παύση να είναι αναμεμιγμένη με πόνο. Ο θεόπνευστος Χριστιανός συγγραφεύς Ιωάννης, ο οποίος είχε μια ένδοξη όρασι του νέου αυτού κόσμου που αποτελείται από νέους ουρανούς και νέαν γην, λέγει: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. . . . Και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκάλ. 21:1-4) Επειδή η ανθρώπινη ύπαρξις είναι τώρα γεμάτη από θλίψι και πόνο, υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι η πραγματική σωτηρία μπορεί να προκύψη με το να μην υπάρχωμε καθόλου. Έχουν σχηματίσει την εσφαλμένη ιδέα ότι για να απαλλαγή κανείς από λύπη, πόνο και παθήματα, πρέπει ν’ απαλλαγή από την ύπαρξί του. Πολλά άτομα που πάσχουν, ποθούν το θάνατο για να τερματίση όλα τα παθήματά των, και εκείνοι που πιστεύουν στη μετενσάρκωσι της ψυχής, ποθούν να τελειώση ο κύκλος των μετενσαρκώσεων σε μια νιρβάνα ανυπαρξίας, μια εκμηδένισι χωρίς συναίσθησι υπάρξεως. Η ύπαρξις του αμαρτωλού ανθρώπου μπορεί τώρα να είναι δυστυχής και πονεμένη, αλλά δεν είναι κάθε ύπαρξις δυστυχής και πονεμένη. Ο μόνος ζων και αληθινός Θεός, ο Ιεχωβά, διακηρύττεται ότι είναι «ο μακάριος Θεός». (1 Τιμ. 1:11) Εκείνοι που συμφιλιώνονται τώρα μαζί του είναι ο μόνος αληθινά ευτυχής λαός επάνω στη γη σήμερα, και είναι μια απεικόνισις του σκοπού του Θεού να έχη τελείως ευτυχή όλα τα πλάσματά του στα οποία χορηγεί αιώνια ζωή στο νέο κόσμο, χωρίς ποτέ κανένα κέντρισμα πόνου, λύπης ή θανάτου.
15. Γιατί η μετάβασις στην ανυπαρξία ή στην εκμηδένισι είναι σωτηρία, και ποια, επομένως, είναι η σωτηρία του Θεού;
15 Η σωτηρία του Θεού δεν είναι μια διαφυγή από την ύπαρξι, αλλά μια διάσωσις από τον θάνατο ή την ανυπαρξία. Η μετάβασις στην ανυπαρξία είναι η τιμωρία για τη διάπραξι του κακού απέναντι του Θεού, επειδή ο Λόγος του Θεού λέγει: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμ. 6:23) Εκείνοι που πηγαίνουν στην κατάστασι της ανυπαρξίας δεν πρέπει να κολακεύωνται με τη σκέψι ότι δοκιμάζουν μια σωτηρία από τη ζωή ή ύπαρξι. Υφίστανται μια τιμωρία και χάνουν την αιώνια ευτυχία της τελείας ζωής στο νέο κόσμο του Θεού. Οποιοδήποτε ζώο ή κτήνος μπορεί να πεθάνη· έτσι για τους ανθρώπους το ότι πεθαίνουν δεν είναι κάτι ανώτερο από την τύχη των κτηνών ή ζώων. Παραθέτομε τα εξής λόγια του θεοπνεύστου σοφού: «Το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· . . . Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα έγειναν εκ του χώματος, και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα.» (Εκκλησ. 3:19, 20) Συνεπώς, η σωτηρία του Θεού είναι μια διάσωσις ή διαφυγή από την τελική αυτή τύχη των κτηνών, μια διάσωσις από την ανυπαρξία ή εκμηδένισι. Ο Θεός δεν διαφυλάττει τη ζωή των εχθρών του ή αμαρτωλών για να την κρατήση δυστυχή και σε πόνο. Διαφυλάττει τη ζωή εκείνων που τον αγαπούν, για να τους κάμη ν’ απολαύσουν τελεία ευτυχία για πάντα. Είναι γραμμένο: «Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.»—Ψαλμ. 145:20, ΑΣ.
16. Από ποιον προέρχεται η διδασκαλία της αυτο-σωτηρίας, ποιος είναι ο σκοπός του με τη διδασκαλία αυτή, και γιατί μπορούμε ορθώς να εντρυφούμε σε μια επιθυμία για ζωή;
16 Ο μέγας αντίδικος του Θεού είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, και απ’ αυτόν προέρχεται η διδασκαλία ότι η σωτηρία μας δεν έρχεται από κάποιον εξωτερικόν Θεόν αλλά εξαρτάται από το να ελέγχωμε τις διάνοιές μας και κατόπιν με τη δική μας δύναμι να ελέγχωμε τα σώματά μας μέσω της διανοίας. Ο σκοπός του αντιδίκου με τη διδασκαλία αυτή είναι να κάμη τους ανθρώπους να αρνηθούν τη μόνη σωτηρία που έρχεται από τον Ιεχωβά Θεό. Δεν ανήκει στον άνθρωπο να σώση τον εαυτό του σ’ αυτή την κρίσι ή σε οποιονδήποτε άλλον καιρό. «Του Ιεχωβά είναι η σωτηρία», λέγει ο Ψαλμός 3:8 (ΑΣ). Ζωή αιώνια με ευτυχία είναι κάτι που κανένα κατώτερο ζώο δεν μπορεί να το φθάση. Είναι κάτι που ο άνθρωπος μπορεί να το φθάση, αλλά όχι μέσω του εαυτού του. Η δυνατότης τούτου προέρχεται απ’ έξω από τον άνθρωπο, από τον Ιεχωβά Θεό. Μπορούμε ορθώς να ποθούμε ή επιθυμούμε αυτή τη σωτηρία από τον Θεό, και μπορούμε να το κάμωμε αυτό χωρίς να υποφέρωμε και χωρίς να απογοητευθούμε για την παράδοσί μας σ’ ένα τέτοιο πόθο ή επιθυμία. Ακολουθώντας το δρόμο του Θεού, που αυτός απεκάλυψε σ’ εμάς μέσω του Ιησού Χριστού του Υιού του, μπορούμε να έχωμε την ικανοποίησι ενός τέτοιου πόθου για σωτηρία με το να απαλλαγούμε τελικά από όλα τα παθήματα, το γήρας και τη λύπη και να φθάσωμε σε μια ατελεύτητη ζωή χωρίς πόνο, ατέλεια, πτωχεία, διανοητική άγνοια και σύγχυσι, και αποξένωσι από ένα στοργικόν, μακάριον Θεόν. Ας μην εξαπατούμε, λοιπόν, τον εαυτό μας όσον αφορά το πώς προήλθε η ζωή, ποιος είναι ο σκοπός της και γιατί χαρακτηρίζεται από πόνο και αθλιότητα ακριβώς τώρα. Οι εσφαλμένες ιδέες για τη ζωή και τον σκοπό της οφείλονται στο ότι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον μόνον ζώντα και αληθινόν Θεόν, με τον οποίον είναι η πηγή της ζωής. (Ψαλμ. 36:9) Είναι επιθυμία μόνο του αντιδίκου Σατανά ή Διαβόλου να κάμη τους ανθρώπους με άγνοια να επιθυμούν και να εκλέγουν για τον εαυτό τους την τελική τύχη των ασεβών και των πονηρών. Η πρόσκλησις του Θεού είναι η εξής: «Εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· με το να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, με το να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και με το να ήσαι προσηλωμένος εις αυτόν διότι τούτο είναι η ζωή σου, και η μακρότης των ημερών σου.»—Δευτ. 30:19, 20, ΜΝΚ.
17, 18. (α) Το να εκλέξωμε ζωή σημαίνει να κάμωμε τι; (β) Ποια είναι η ζωτική αιτία για την οποία το Θείο δώρο της αιωνίου ζωής προσφέρεται «δια Ιησού Χριστού»;
17 Στην παρούσα κρίσι ο σώφρων και λογικός άνθρωπος, εκείνος που αγαπά ό,τι είναι ορθόν, θα εκλέξη ζωή, το οποίον σημαίνει ότι θα εκλέξη το δρόμο που οδηγεί στη ζωή. Θυμηθήτε: «Το χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» Η ζωή είναι άξια να την δεχθή κανείς αδιάφορο μέσω τίνος ο Θεός προτιμά να την προσφέρη. Γιατί, λοιπόν, να προσβληθούμε επειδή προσφέρεται μέσω του Ιησού Χριστού; Υπάρχει μια ζωτική αιτία που προσφέρεται μέσω αυτού. Η πτώσις ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους επήλθε μέσω της αμαρτίας του πρώτου μας γονέως Αδάμ. Ο μισθός που αυτός εκέρδισε για την άστοργη αμαρτία του απέναντι του Θεού του Πατρός του ήταν θάνατος, συνοδευόμενος από ατέλεια, λύπη, πόνο, διακυβέρνησι του Διαβόλου και αποξένωσι από τον Θεό, ώσπου επέστρεψε με το θάνατο στο χώμα από το οποίον ο Θεός τον είχε πλάσει αρχικά σε ανθρώπινη τελειότητα. Η απειθής σύζυγός του τον επηρέασε να αμαρτήση, και από αυτόν και μέσω αυτής διεβιβάσθη σε όλο το ανθρώπινο γένος, η καταδίκη της αμαρτίας και του θανάτου, με όλα τα επακόλουθα του φόβου, των παθημάτων, της δυστυχίας, του πολέμου και της διαμάχης, του γήρατος, της απωλείας και της απογοητεύσεως. Επειδή εδημιουργήθη από τον Θεό και έλαβε ζωή από τον Θεό, οι Άγιες Γραφές μιλούν για τον τέλειον Αδάμ στην Εδέμ ως «υιόν του Θεού». (Λουκ. 3:38) Η πτώσις όλων των απογόνων του Αδάμ επήλθε μέσω αυτού, του ενός ανθρώπου, την απομάκρυνσι από το δρόμο της τελειότητος να της ευσεβείας. Είναι, επομένως, δυνατόν η σωτηρία ή απελευθέρωσις όλων όσοι είναι πρόθυμοι από τους απογόνους του Αδάμ να επιτελεσθή μέσω ενός άλλου «υιού του Θεού», με το να δώση τη ζωή του ως τελείου ανθρώπου για τους απογόνους του Αδάμ. Επειδή κανείς ο οποίος λαμβάνει μια βραχεία ύπαρξι ως άνθρωπος από τον Αδάμ θα μπορούσε να δώση μια τελεία ζωή σε θυσία για την ανθρώπινη οικογένεια, ο Θεός απέστειλε τον μονογενή του Υιό από τον ουρανό για να γίνη τέλειος άνθρωπος εν σαρκί επάνω στη γη.
18 Για να αναλάβη ανθρώπινη φύσι και να γίνη ένας πραγματικός άνθρωπος από σάρκα και αίμα με ανθρώπινη τελειότητα, αυτός ο Υιός του Θεού από τον ουρανό υπετάγη στο να γεννηθή από μια ενάρετη γυναίκα, μια Ιουδαία παρθένο, και κατόπιν να αυξηθή σε ανδρική πληρότητα στην ηλικία των τριάντα ετών. Τότε ανέλαβε την πορεία της θυσίας που ο Θεός ο Πατήρ του εχάραξε γι’ αυτόν, κηρύττοντας ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους. Το πιστό αυτό κήρυγμα ωδήγησε στο να θανατωθή ως μάρτυς του Ιεχωβά Θεού, αλλ’ απέθανε αναμάρτητος, χωρίς να έχη απομακρυνθή από τον δρόμο του Θεού όπως ο πρώτος πατέρας του ανθρώπου, ο Αδάμ, είχε κάμει στην Εδέμ. Συνεπώς ο Θεός απεδέχθη την ανθρώπινη ζωή που ο Υιός του κατέθεσε ως θυσία υπέρ του θνήσκοντος ανθρωπίνου γένους. Αντήμειψε επίσης τον πιστόν Υιόν που εθυσιάσθη, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς σε αθάνατη ζωή στους ουρανούς για να είναι ο Βασιλεύς στην υποσχεμένη βασιλεία του Θεού πάνω στο ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς Χριστός κατέχει σπουδαία θέσι στις διευθετήσεις του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να έλθωμε στον Θεό μέσω αυτού ως του Υπάτου Αξιωματούχου του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς το χάρισμα του Θεού προς το ανθρώπινο γένος, η αιώνια ζωή, παρέχεται «δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»
19. (α) Γιατί υπάρχει τελεία δικαιοσύνη, και επίσης οικονομία, σ’ αυτή τη διευθέτησι; (β) Με την εκλογή του μονογενούς του Υιού γι’ αυτόν τον σκοπό, τι εκφράζει ο Θεός;
19 Σ’ αυτή τη διευθέτησι του Θεού υπάρχει τελεία δικαιοσύνη, διότι μια τελεία ανθρώπινη ζωή δίδεται εις αντάλλαγμα της τελείας ανθρωπίνης ζωής που εχάθη με την αμαρτία στην Εδέμ. Σ’ αυτή τη διευθέτησι, επίσης, υπάρχει οικονομία ή αποφυγή σπατάλης, αφού ο θάνατος, η καταδίκη, η ατέλεια και τα παθήματα ήλθαν δια του ενός ανθρώπου Αδάμ επάνω σε όλη την ανθρώπινη οικογένεια και τώρα η ευκαιρία αιωνίου ζωής έρχεται σε όλους τους προθύμους της Αδαμιαίας οικογενείας μέσω του τελείου Εκείνου που εθυσιάσθη, του Ιησού Χριστού. Για τούτο ο Θεός λέγει όσον αφορά αυτόν: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.» (Ματθ. 17:5· 1 Πέτρ. 1:17) Αφού, λοιπόν, εξετασθή με σωφροσύνη το ζήτημα, δεν πρέπει να προσβάλη κανένα το να μάθη ότι ο Θεός έκαμε να βασίζεται η αιώνια ευτυχία ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους επάνω στο ένα αυτό άτομο και συνεκέντρωσε τα πάντα στον πιστόν και άξιον αυτόν Υιόν. Τι είναι λανθασμένο σ’ αυτή τη θεία διευθέτησι; Πού αυτή είναι ανίκανη να παραγάγη τα επιθυμητά αποτελέσματα; Γιατί θα έπρεπε ο Παντοδύναμος Θεός να προσκαλέση πολλούς να βοηθήσουν, για να σας επιτρέψη να θέσετε τον προσωπικόν σας θρησκευτικόν ευνοούμενον σ’ αυτή την εικόνα; Οι πολυάριθμες θρησκείες μπορεί να έχουν η καθεμιά τον δικό της θρησκευτικόν ευνοούμενον, έτσι ώστε, για να τις ευχαριστήση όλες, θα ήταν ανάγκη να ιδρύση ένα πάνθεον ή ναόν όλων των θεών. Αλλ’ ο μόνος ζων και αληθινός Θεός έχει την εκλογή του, και είναι η κατάλληλη, τον μονογενή του Υιόν, τον οποίον έδωσε ως θυσία. Η πράξις αυτή εκδηλώνει, αγάπη, τον ύψιστο βαθμό θείας αγάπης, το να δώση, δηλαδή, ο Θεός τον πιο αγαπημένο του Υιό να πεθάνη στα χέρια αμαρτωλών, για κείνους που με κανένα τρόπο δεν το άξιζαν, μα που ήσαν καταδικασμένοι αμαρτωλοί.
20. Αντί να μας προσβάλη, τι πρέπει να κάμη σ’ εμάς μια τέτοια αγάπη, και τι σημαίνει το να την απολακτίσωμε;
20 Είναι η ασυνήθης αυτή αγάπη κάτι για να προσβληθή κανείς; Η ανιδιοτέλεια μιας τέτοιας αγάπης συνιστά τον εαυτό της σ’ εμάς. Όπως ένας ευεργετημένος από τη θεία αυτή αγάπη το εξέφρασε: «Ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνη. Αλλ’ ο Θεός δεικνύει [συνίστησι, Κείμενον] την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι, ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.» (Ρωμ. 5:6-11) Πραγματικά σημαίνει αγνωμοσύνη στον ύψιστο βαθμό το να απολακτίσωμε και απορρίψωμε μια αγάπη που συνιστάται σ’ εμάς μ’ ένα τέτοιο τρόπο.
21. Γιατί πρέπει η αγάπη μας να είναι μια ανταπόκρισις στον Θεό;
21 Ποιος άνθρωπος επάνω στη γη θα παρέδιδε ένα αγαπημένο γυιο να υποφέρη επαίσχυντα και να πεθάνη με τον πιο οδυνηρό τρόπο για να ευεργετηθούν εκείνοι στους οποίους δεν οφείλει τίποτε, μα που είναι άξιοι, καταστροφής; Ο Θεός εξεδήλωσε τον θαυμαστόν αυτόν βαθμόν αγάπης για μας τους ανθρώπους. Σχετικώς είναι γραμμένο: «Ο Θεός είναι αγάπη. Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού προς ημάς, ότι τον Υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, δια να ζήσωμεν δι’ αυτού. Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς, και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών.» (1 Ιωάν. 4:8-10) Πώς θα μπορούσαμε να κρατηθούμε από το να αγαπούμε ένα Θεό σαν κι αυτόν. Όταν μάθωμε ν’ αγαπούμε αυτόν τον ανιδιοτελή Θεόν, είμεθα υποχρεωμένοι να πούμε, όπως και ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης: «Ημείς αγαπώμεν αυτόν, διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς.»—1 Ιωάν. 4:19.
ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
22. Στην αγάπη μιας καλής κυβερνήσεως με ποιον ομοιάζομε, και τι αυτός έχει κάμει για μια τέτοια καλή κυβέρνησι:
22 Όταν τα άτομα που αγαπούν δικαιοσύνη φθάνουν να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον μόνον ζώντα και αληθινό Θεό, με χαρά κατανοούν ότι η αγάπη του και η αγάπη των είναι όμοιες από μια ειδική άποψι, και η άποψις αυτή αφορά την αγάπη μιας καλής κυβερνήσεως για το ανθρώπινο γένος. Αγαπώντας μια τέτοια δίκαιη, τέλεια κυβέρνησι, την έχομε ποθήσει, αλλά δεν μπορέσαμε να κάμωμε τίποτε γι’ αυτήν. Οι δυνάμεις της πονηρής, ιδιοτελούς, καταδυναστευτικής κυβερνήσεως υπήρξαν και είναι πολύ ισχυρές για μας. Μόνοι μας δεν μπορούμε να πολεμήσωμε τον Διάβολο και το πλήθος του. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός είναι η Πηγή κάθε δικαίας κυβερνήσεως, διότι αυτός είναι ο Κυρίαρχος Ανώτερος ολοκλήρου του σύμπαντος. Δεν επιδοκιμάζει τις άδικες πολιτικές κυβερνήσεις του κόσμου τούτου, και δεν είναι σκοπός του να επιτρέψη σ’ αυτές να κυβερνούν το ανθρώπινο γένος επ’ αόριστον. Μέσα στην αγάπη του για δικαία κυβέρνησι σε κάθε μέρος του σύμπαντός του, υπεσχέθη και έκαμε διευθέτησι για μια δικαία κυβέρνησι για το ανθρώπινο γένος, με τον άριστον δυνατόν άρχοντα, τον μονογενή του Υιόν. Αφού η κυβέρνησις προέρχεται απ’ αυτόν και θα την διαχειρίζεται ο ενθρονισμένος Υιός του στους ουρανούς, ονομάζεται «η βασιλεία του Θεού» ή «η βασιλεία των ουρανών». Σ’ αυτή την κυβέρνησι ο κεχρισμένος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα υπηρετή τον Θεόν, ο δε Ιεχωβά τον προσδιορίζει στις προφητείες του και λέγει: «Ιδού ο δούλος μου, τον οποίον υπεστήριξα· ο εκλεκτός μου, εις τον οποίον η ψυχή μου ευηρεστήθη· έθεσα το πνεύμά μου επ’ αυτόν· θέλει εξαγγείλει κρίσιν εις τα έθνη. . . . Δεν θέλει εκλίπει, ουδέ θέλει μικροψυχήσει, εωσού βάλη κρίσιν εν τη γη· και αι νήσοι θέλουσι προσμένει τον νόμον αυτού.»—Ησ. 42:1-4.
23. Τι έκαμε ο εκλεκτός Δούλος του Θεού επάνω στη γη για να συστήση αυτή την κυβέρνησι;
23 Όταν ο εκλεκτός αυτός Δούλος ήταν στη γη ως ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, έδειξε την αφοσίωσί του σ’ αυτή την κυβέρνησι κηρύττοντας τη βασιλεία του Θεού και προτρέποντας κάθε πρόθυμον να δώση σ’ αυτήν την πρώτη θέσι στη ζωή του. Έκαμε πολλά θαυματουργικά έργα θεραπείας στον ασθενή λαό, ανασταίνοντας ακόμη και νεκρούς στη ζωή, για να δείξη ότι αυτός ήταν εκείνος που είχε εκλέξει ο Θεός γι’ αυτή τη Βασιλεία και για να δείξη επίσης τα ισχυρά έργα που η βασιλεία αυτή θα επιτελούσε για τους ευπειθείς υπηκόους της «Δια να πληρωθή το ρηθέν δια Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος, “Ιδού ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα, ο αγαπητός μου εις τον οποίον η ψυχή μου ευηρεστήθη· θέλω θέσει το Πνεύμά μου επ’ αυτόν· και θέλει εξαγγείλει κρίσιν εις τα έθνη. . . . Και εν τω ονόματι αυτού θέλουσιν ελπίσει τα έθνη”.»—Ματθ. 12:17- 21.
24, 25. (α) Σαν ποιον που λαμβάνει φροντίδα θέλει ο Θεός να είναι ο κεχρισμένος Βασιλεύς του, και πώς ο Ιησούς αποδείχθηκε τέτοιος; (β) Με ποιο είδος κυβερνήσεως, λοιπόν, έρχεται τώρα η αγάπη του Θεού προς σωτηρίαν του ανθρώπου;
24 Ο Ιεχωβά Θεός, χάριν της καλής κυβερνήσεως, θέλει ο Βασιλεύς που αυτός χρίει στη θέσι αυτή με το άγιό του πνεύμα, να είναι για τους ανθρωπίνους υπηκόους του όπως ένας τρυφερός ποιμήν για τα πρόβατά του. Ο Ιησούς Χριστός απέδειξε ότι έχει αυτές τις ιδιότητες του ποιμένος. Ο καλός ποιμήν καταθέτει τη ζωή του για τα πρόβατά του. Έτσι ακριβώς και ο Ιησούς ως τέλειος άνθρωπος κατέθεσε την ανθρώπινη ζωή του για τα πρόβατά του, τους ακολούθους του. Εγνώριζε τι απητείτο απ’ αυτόν ως Ποιμένα-Βασιλέα, διότι είπε: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά· και γνωρίζομαι υπό των εμών· καθώς με γνωρίζει ο Πατήρ, και εγώ γνωρίζω τον Πατέρα· και την ψυχήν μου βάλλω υπέρ των προβάτων. Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν. Δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, . . . Ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.» (Ιωάν. 10:14- 18) Και ο Ιησούς παρέδωσε την ψυχή του ή ζωή ως τέλειος άνθρωπος χάριν των προβάτων του, όχι μόνο για το μικρό εκείνο ποίμνιο προβάτων που θ’ αναστηθούν από τους νεκρούς για να κυβερνήσουν μαζί του στην ουράνια βασιλεία, αλλά και για όλα τα «άλλα πρόβατά» του που θα γίνουν οι νομοταγείς, ευπειθείς υπήκοοι της βασιλείας του επάνω στη γη.
25 Δεν θα μπορούσε να έχη μεγαλύτερη αγάπη για τα πρόβατά του. Παραθέτομε τα ίδια του λόγια: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.» (Ιωάν. 15:13) Αν είσθε φίλος του, μπορείτε να πήτε μαζί με τον απόστολό του Παύλο: «Του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε· και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού.» (Γαλ. 2:20) Ιεχωβά Θεός αγαπά ένα τέτοιου είδους άρχοντα. Γι’ αυτό ακριβώς η προφητεία, που απευθύνεται σ’ αυτόν τον Υιόν του Θεού, λέγει: «Σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» (Εβρ. 1:8, 9) Μ’ αυτή ακριβώς τη βασιλεία μέσω του Υιού του, μ’ αυτή θεοκρατική κυβέρνησι που αγαπά δικαιοσύνη και αλήθεια, έρχεται τώρα η αγάπη του Θεού προς σωτηρίαν του ανθρώπου. Αυτή είναι η μόνη κυβέρνησις που ο Θεός τώρα αναγνωρίζει και εξουσιοδοτεί να κυβερνήση το ανθρώπινο γένος.
26. Πώς μπορεί να είναι η αγάπη του Θεού μια αιτία για την οποία θα καταστρέψη τον παλαιό αυτόν κόσμο;
26 Η αγάπη του Θεού για μια δικαία κυβέρνησι και έναν πιστόν άρχοντα είναι μια αιτία που ο Ιεχωβά Θεός θα καταστρέψη τον παλαιόν αυτόν κόσμον και τις πονηρές του κυβερνήσεις. Η καταστροφή από αυτόν των εργατών της πονηρίας είναι εκδήλωσις αγάπης—αγάπης δικαίων αρχών, αγάπης για κείνους που είναι άξιοι να ζουν επάνω στη γη με ειρήνη και ευημερία χωρίς καταδυνάστευσι. Υπάρχουν πράγματα που μισεί ο Θεός, και η ύπαρξις εκείνων των πραγμάτων στον παλαιόν κόσμον καθιστά βέβαιον ότι ο κόσμος αυτός πρέπει να παρέλθη. Διαβάζομε: «Ταύτα τα έξ μισεί ο Ιεχωβά, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού· οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών.» (Παροιμ. 6:16-19, ΑΣ) Ο Θεός δεν επιδοκιμάζει το ν’ αγαπούμε εκείνο που αυτός μισεί, και η εντολή του σ’ εμάς είναι: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.»—Ιωάν. 2:15-17.
27. Γιατί η αγάπη φέρνει την πιο μεγάλη από όλες τις θλίψεις στον Αρμαγεδδώνα, και τι θα κάμη εκεί για κείνους που αγαπούν ανιδιοτελώς τον νέο κόσμο;
27 Αν την κυττάξωμε από την ορθή άποψι, η παρέλευσις αυτού του κόσμου ή συστήματος πραγμάτων στον Αρμαγεδδώνα, στον καιρό της μεγίστης θλίψεως όλης της ιστορίας, είναι εκδήλωσις της αγάπης του Θεού, αδιάφορο πόσο τρομερή θα είναι η θλίψις που ο Θεός θα επιφέρη για να τον καταστρέψη. Θα χρειασθή όλη αυτή η θλίψις για να σαρώση όχι μόνο όλα τα ασεβή, πονηρά συστήματα της γης, αλλά και τις αόρατες επίσης διαβολικές δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από το ορατό σύστημα πραγμάτων, δηλαδή, τον Σατανά και τους δαίμονάς του που έχουν καταρριφθή στην περιοχή της γης μας και που προκαλούν τώρα ουαί τη γη και τη θάλασσα. Εκείνοι που θα υποφέρουν σ’ αυτή τη χειρίστη από όλες τις θλίψεις θα έχουν εκλέξει τη συμφορά αυτή για τον εαυτό τους με το να απολακτίζουν και απορρίπτουν το δρόμο της προστασίας και διαφυγής που ο Θεός στοργικά κρατεί ανοιχτόν γι’ αυτούς τώρα. Εκείνους που ιδιοτελώς αγαπούν τον παλαιόν κόσμον, ο Θεός θα τους καταστρέψη στον Αρμαγεδδώνα. Εκείνους που ανιδιοτελώς αγαπούν τον δίκαιον νέον κόσμον, ο Θεός θα τους διαφυλάξη μέσα από τον παγκόσμιον αυτόν πόλεμον στον καθαρόν νέον κόσμον, με τους νέους του ουρανούς και τη νέα γη, και αυτοί, εξακολουθώντας να πράττουν το θέλημα του Θεού, θα παραμείνουν για πάντα στον νέον κόσμον της δικαιοσύνης.
28. Ποιος κόσμος ήταν εκείνος που ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ, και πώς και γιατί έδειξε την αγάπη του γι’ αυτόν;
28 Η προμήθεια για το δίκαιο νέο κόσμο και η εγκαθίδρυσίς του μετά τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος είναι μια εκδήλωσις της αγάπης του Θεού. Αυτός είναι ο κόσμος που ο Ιεχωβά Θεός αγάπησε τόσο πολύ ώστε έκαμε την πιο μεγάλη θυσία από μέρους του προς χάριν του. Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού, όταν μιλούσε για τη βασιλεία του Θεού είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:3, 5, 16) Για κείνους ακριβώς που θ’ αποτελέσουν το νέο κόσμο έχει ο Θεός τόση αγάπη ώστε ήταν πρόθυμος να στείλη τον αγαπητό του Υιό στη γη για να πεθάνη θυσιαστικό θάνατο. Ο θάνατός του επρομήθευσε το μέσον για τη σωτηρία των σε ζωή στον πολύτιμον αυτόν νέον κόσμον. Για ν’ αποκτήσουν, όμως, τα οφέλη της θυσίας του πρέπει να πιστέψουν στην αξία της και στη δυναμί της. Ενεργώντας σύμφωνα με την πίστι αυτή διαφεύγουν το να καταστραφούν μαζί μ’ εκείνους που αγαπούν τον παλαιό κόσμο, και ευλογούνται με αιώνια ζωή στο νέο κόσμο. Εκείνοι που θα είναι συνδεδεμένοι με τον αγαπητόν Βασιλέα του νέου κόσμου, πιστεύουν οι ίδιοι στη θυσία που αυτός έκαμε, και λόγω της πίστεως των ο Θεός τους υιοθετεί ως πνευματικά τέκνα του, αποκυώντας τους με το πνεύμα του. Όταν τους ανασταίνη από τους νεκρούς, τους δίνει πνευματική ζωή και τους καθιστά το πνευματικό μέρος του νέου κόσμου για να είναι μαζί με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία. Όλοι εκείνοι που γίνονται οι αγαπητοί επίγειοι υπήκοοι αυτής της βασιλείας πρέπει ομοίως να πιστέψουν στη θυσία του Βασιλέως των. Αυτό θα καταλήξη στο να λάβουν το δώρον της αιωνίου ζωής με τελεία ευτυχία στον παράδεισο που θ’ αποκατασταθή σ’ αυτή τη γη.
29. Γιατί, από την αρχή του ακόμη, θα είναι αυτός ένας διαφορετικός κόσμος;
29 Από την αρχή του ακόμη ο νέος αυτός κόσμος θα είναι γεμάτος από τον καρπόν του πνεύματος του Θεού που θα λειτουργή στη ζωή των κατοίκων του. Μας λέγεται ότι «ο καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια· κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος.» (Γαλ. 5:22, 23) Δεν είναι παράξενο ότι θα είναι ένας τέτοιος διαφορετικός κόσμος!
30. Λόγω της αγάπης του Θεού, ποια αλήθεια γίνεται σαφής στην όρασί μας, και, λόγω της ‘πληθύνσεως της ανομίας’, τι βρισκόμαστε σε κίνδυνο να μας συμβή;
30 Αφού ο Θεός με την αγάπη έχει έλθει προς σωτηρίαν στην κρίσι του ανθρώπου, βλέπομε τη σπουδαιότητα της ιδιότητος αυτής. Μια μεγάλη, λοιπόν, αλήθεια γίνεται σαφής στην όρασί μας: Για να ζήσωμε, πρέπει ν’ αγαπούμε. Αυτό είναι αληθινό για τον καθένα από μας ατομικώς. Ας πραγματευθούμε το ζήτημα σε μια ευρύτερη κλίμακα: Το ανθρώπινο γένος, για να ζήση, πρέπει ν’ αγαπά. Ο Αδάμ και η Εύα στον κήπο της Εδέμ το διεπίστωσαν αυτό όταν άστοργα αμάρτησαν εναντίον του Θεού και Δημιουργού των και έπρεπε να πεθάνουν επειδή παρέλειψαν να τον αγαπούν. Το ανθρώπινο γένος σήμερα πρέπει να το διαπιστώση αυτό, αλλά όχι όταν θα είναι πολύ αργά όπως στην περίπτωσι του Αδάμ και της Εύας. Όλοι εμείς σήμερα αισθανόμεθα τις πικρές συνέπειες της παραλείψεώς των ν’ αγαπούν—ν’ αγαπούν τον Θεόν και ν’ αγαπούν αλλήλους. Αλλά ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων σήμερα το διαπιστώνει τώρα, πριν το βίαιο ξέσπασμα του Αρμαγεδδώνος σημάνη ότι είναι πολύ αργά, και μαθαίνει να αναπτύσση και εξασκή την απαιτουμένη αγάπη. Ζώντας σήμερα στον τρομερόν «έσχατον καιρόν» και τώρα τόσο πλησίον προς το τέλος του, βρισκόμαστε σε μεγάλο κίνδυνο να υποκύψωμε στην ιδιοτέλεια και στο παράφρον μίσος. Στην προφητεία του για το τέλος του κόσμου ο Ιησούς προειδοποίησε γι’ αυτό, λέγοντας: «Επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» (Ματθ. 24:12) Το να παύσωμε ν’ αγαπούμε σημαίνει θάνατο. Αν δεν θέλωμε να πεθάνωμε, πρέπει ν’ αγαπούμε.
31. Ανυπακοή σε ποιες εντολές είναι το σφάλμα του ανθρωπίνου γένους σήμερα, και τι βρίσκει τελικά η προσπάθεια τηρήσεως της δευτέρας μόνο απ’ αυτές;
31 Εκείνο που είναι εσφαλμένο στο ανθρώπινο γένος σήμερα είναι η ανυπακοή του στις δύο μεγάλες εντολές. Και ποιες είναι αυτές οι δύο μεγάλες εντολές; Ο Ιησούς Χριστός απαντά για μας: Όταν ετέθη η ερώτησις, «Ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω;» απήντησε: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε oμοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.” Εν ταύταις ταις δύο εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται.» (Ματθ. 22:35-40, ΜΝΚ) Οι δύο αυτές κύριες εντολές είναι θετικές. Ζητούν αγάπη· πρώτα, αγάπη για τον Θεό, κατόπιν, αγάπη για τον συνάνθρωπό μας όση και για τον εαυτό μας. Χωρίς την αγάπη του Θεού, και αυτή πρώτη, η φαινομενική αγάπη του συνανθρώπου μας, ένας φαινομενικός ανθρωπισμός, θα εύρισκε τελική απογοήτευσι, ματαίωσι.
32. Λόγω της εκπληρώσεως ποιας προφητείας η ζωή είναι πολύ κενή για το μεγαλύτερο μέρος του ανθρωπίνου γένους σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, και γιατί ο παλαιός αυτός κόσμος παραμένει στο θάνατο;
32 Σύμφωνα με τις προφητείες της Αγίας Γραφής ζούμε στις «έσχατες ημέρες» στις οποίες θα ήρχοντο «καιροί κακοί». Στις κρίσιμες αυτές ημέρες, τις ημέρες αυτές της κρίσεως, η ζωή είναι πολύ κενή για το μεγαλύτερο μέρος του ανθρωπίνου γένους. Σε τι οφείλεται η κενότης της ζωής των; Η προφητεία απαντά: «Θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . άσπλαγχνοι, . . . αφιλάγαθοι, . . . τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:1-5) Το ανθρώπινο γένος στερείται την ίδια του τη ζωή με το να μην αγαπά. Το ανθρώπινο γένος στερείται τη ζωή επειδή στερείται αγάπης. Η εξής παρατήρησις είναι αληθινή, «Ο μη αγαπών [σύμφωνα με αυτές τις δύο μεγάλες εντολές] μένει εν τω θανάτω.» Και αυτός ο στερημένος αγάπης, δολοφονικός παλαιός κόσμος, παραμένοντας στο θάνατο ως τον Αρμαγεδδώνα, θα καταστραφή εκεί για πάντα.—1 Ιωάν. 3:14, Κριτ. Έκδ. Κειμ.
33. Πώς η προσπάθειά μας ν’ αποκτήσωμε ζωή στο νέο κόσμο γίνεται όχι καθαρά ιδιοτελής προσπάθεια, και επομένως, πώς η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητος θα απολεσθή στον Αρμαγεδδώνα;
33 Όχι μόνο το ν’ αγαπώμεθα, αλλά επίσης το ν’ αγαπούμε, ναι, ιδιαίτερα το ν’ αγαπούμε είναι κάτι το υγιεινό, το ανυψωτικό, κάτι που πλουτίζει και εμπνέει. Η αγάπη του Θεού είναι η υψίστη πείρα. Είναι πρωτίστως το πράγμα εκείνο που μας κινεί να δεχθούμε τους θείους όρους για αιώνια σωτηρία και να ενεργήσωμε σύμφωνα μ’ αυτούς σ’ αυτόν τον καιρόν της κρίσεως του ανθρώπου, διότι τότε η προσπάθειά μας ν’ αποκτήσωμε ζωή στο νέο κόσμο δεν θα είναι καθαρά ιδιοτελής προσπάθεια. Πραγματικά, για να ωφελήσωμε τον εαυτό μας και να δοξάσωμε τον Θεό σ’ αυτή την κρίσι του ανθρωπίνου γένους, πρέπει ν’ ανταποκριθούμε στην αγάπη του Θεού και να υπακούσωμε στις δύο μεγάλες εντολές του. Η μεγάλη μάζα του ανθρωπίνου γένους θ’ αρνηθή να το πράξη αυτό και θα παραμείνη κάτω από τη θεία καταδίκη χωρίς μια αληθινή, Θεόδοτη ελπίδα ζωής και απλώς θα απολεσθή στον Αρμαγεδδώνα. Αυτοί δεν έχουν αγάπη για τους «αδελφούς του Χριστού» ούτε για τα άλλα πρόβατά του. Και μη έχοντας αγάπη γι’ αυτούς, δεν έχουν πράγματι αγάπη ούτε για τον Χριστό ούτε για τον Θεό του Ιεχωβά. Έτσι, προτιμώντας να παραμείνουν στο θάνατο ως τη μοιραία ώρα, καθορίζουν οι ίδιοι την τελική τους τύχη στον Αρμαγεδδώνα.
34. Όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται τώρα σε κρίσι επειδή τα έθνη βρίσκονται σε ποιον καιρό, και γιατί;
34 Όλοι οι άνθρωποι διέρχονται τώρα μια κρίσιμη περίοδο επειδή βρίσκονται στον καιρό της κρίσεως των εθνών. Σύμφωνα με τις προφητείες Γραφής και την εκπλήρωσί τους στη σύγχρονη ιστορία, ναι, σύμφωνα με το χρονολογικό πρόγραμμα του Θεού που εκτίθεται στη Γραφή, ο «έσχατος καιρός» άρχισε για τα έθνη του κόσμου τούτου στο 1914 μ.Χ. και έφθασε ο ωρισμένος καιρός να ιδρυθή η βασιλεία του Θεού στους ουρανούς. Η έκρηξις του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου σ’ αυτό το έτος ήταν μόνο μια από τις προειπωμένες αποδείξεις του γεγονότος αυτού. Σύμφωνα με τούτο, ο Ιησούς Χριστός, με την πρόσκλησι του Θεού, ήλθε στη Βασιλεία και εκάθησε επάνω στον ουράνιο θρόνο για να κυβερνήση για την καταστροφή του παλαιού αυτού κόσμου και την πλήρη εισαγωγή του νέου κόσμου.
35. (α) Ποιο διαχωριστικό έργο διεξάγει τώρα ο Βασιλεύς επάνω στο θρόνο του, και γιατί μερικοί καταδικάζονται και άλλοι επαινούνται; (β) Πώς εκείνοι, που επαινούνται έχουν ήδη μεταβή σε μια κατάστασι ζωής;
35 Στην ίδια του προφητεία για το τέλος του κόσμου ο Ιησούς είπε ότι θα ήρχετο στη δόξα του και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του και τότε θα εκάθητο στον ένδοξο θρόνο του και θα συνήθροιζε όλα τα επίγεια έθνη ενώπιόν του και θα άρχιζε ένα διαχωριστικό έργον. Θα εχώριζε, όχι τα πολιτικά έθνη, αλλά τους ανθρώπους τον ένα από τον άλλον, όπως ακριβώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Προς τα δεξιά της ευνοίας του θα έθετε τους ομοίους με πρόβατα ανθρώπους, προς τα αριστερά της δυσμενείας του τους ομοίους με ερίφια ανθρώπους. Αυτός επιπλήττει την τάξι των εριφίων λόγω της παραλείψεώς των να δείξουν αγάπη για τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού και τους καταδικάζει σε αιώνια καταστροφή που εικονίζεται με «το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». Επαινεί την τάξι των προβάτων λόγω της αγάπης των για τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού και εισάγει τους δικαίους αυτούς σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο. (Ματθ. 25:31-46· 24:7) Αυτοί έχουν ελπίδα να τους προστατεύση η δύναμις του Θεού μέσω του Χριστού από τις καταστρεπτικές δυνάμεις του Αρμαγεδδώνος και μέσα από το φοβερό τέλος αυτού του παλαιού κόσμου να διαφυλαχθούν ζωντανοί στον ένδοξα εισαγόμενον νέον κόσμον. Γιατί; Διότι ακόμη και τώρα, μαθαίνοντας ν’ αγαπούν τον Θεό και τον Χριστό, και μαθαίνοντας ν’ αγαπούν τον πλησίον τους σαν τον εαυτό τους, μεταβαίνουν από μια κατάστασι θανάτου σε μια κατάστασι ζωής, μπαίνοντας στο δρόμο της αιωνίου ζωής. Ας μας μισή ο κόσμος γι’ αυτό. Ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης λέγει: «Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, διότι αγαπώμεν τους αδελφούς.»—1 Ιωάν. 3:14.
36. Τι μπορεί το ανοιγμένο τώρα χέρι του Θεού να κάμη σ’ εμάς τα ζώντα πλάσματα, αλλά γιατί μερικοί θ’ απολεσθούν μέσα στην μη ικανοποιημένη των κατάστασι κατά τον Αρμαγεδδώνα;
36 Βρισκόμαστε, λοιπόν, στη μεγίστη κρίσι όλων των εποχών. Αντί να στενοχωρούμεθα, είμεθα ευτυχείς αν αφυπνισθούμε ως προς το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός, μέσα στη θαυμαστή του αγάπη, έχει έλθει προς σωτηρίαν μας και είμεθα πρόθυμοι να σωθούμε με το δικό του τρόπο. Μπορούμε να λάβωμε την ικανοποίησι της τρυφερής επιθυμίας της καρδιάς μας αν δεχθούμε το ανοιχτό χέρι του Θεού. Περιγράφοντας την αγαθότητα του Θεού, ο ωραίος ψαλμός της Βασιλείας απευθύνεται με τα εξής λόγια στον Θεό: «Ανοίγεις την χείρα σου, και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος.» Αλλά χρειάζονται δύο για να γίνη ένα δώρον. Χρειάζεται ένας αποδέκτης καθώς και ένας δωρητής. Όλοι οι άνθρωποι είναι ιδιοτελώς πρόθυμοι να δεχθούν και να απολαύσουν τα υλικά αγαθά που έχει προμηθεύσει το ανοιχτό χέρι του Θεού. Δεν εκτιμούν, όμως, όλοι την πιο μεγάλη προσφορά του ανοιχτού του χεριού, την πνευματική προσφορά. Απολακτίζουν την προσφορά του Θείου δώρου της αιωνίου ζωής επειδή γίνεται μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας, και δαγκώνουν το χέρι που προσφέρεται να τους θρέψη με ζωοπάροχες πνευματικές προμήθειες καθώς και με υλική τροφή. Έτσι μένουν ανικανοποίητοι με την υψίστη έννοια και θ’ απολεσθούν μέσα σ’ αυτή την έλλειψι ικανοποιήσεως στον Αρμαγεδδώνα.
37. (α) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να βρούμε ικανοποίησι για πάντα; (β) Κάνοντας τι, λαμβάνομε και εκτελούμε τη ζωοπάροχη απόφασι, και προς δικαίωσιν τίνος;
37 Αλλ’ ο ψαλμός λέγει: «Εκπληροί την επιθυμίαν των φοβουμένων αυτόν, και της κραυγής αυτών εισακούει, και σώζει αυτούς. Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» (Ψαλμ. 145:16, 19, 20, ΑΣ) Από μέρους μας, λοιπόν, θα βρούμε ικανοποίησι για πάντα με το να δεχθούμε τώρα τη στοργική προσφορά του ανοιχτού του χεριού. Με στοργική εκτίμησι θα δεχθούμε το μεγάλο του μέσον για τη σωτηρία μας, τη βασιλεία του δια του Ιησού Χριστού, που ιδρύθη τώρα στους ουρανούς, και θα την κηρύττωμε σε όλη την οικουμένη με σκοπό να δοθή μαρτυρία σε όλα τα έθνη ώσπου να έλθη το τέλος. (Ματθ. 24:14) Θα ενωθούμε μαζί και θα συνερχώμεθα τακτικά ως μια κοινωνία του Νέου Κόσμου, κάνοντας τούτο ανελλιπώς, για να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον και να παρακινήσωμε ο ένας τον άλλον σε αγάπη και καλά έργα, ‘και τοσούτω μάλλον καθ’ όσον βλέπομεν την μεγάλην ημέραν πλησιάζουσαν.’ (Εβρ. 10:24, 25) Κάνοντας τούτο, λαμβάνομε και εκτελούμε τη ζωοπάροχη απόφασι σ’ αυτόν τον καιρόν της κρίσεως του ανθρώπου, η δε αγάπη του Θεού που έρχεται προς σωτηρίαν μας θα εύρη δικαίωσι.