Ευφραινόμενοι εις τον Θεόν της Αληθινής Λατρείας

«Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά· ο λαός, τον οποίον έκλεξε δια κληρονομίαν αυτού. Διότι εις αυτόν θέλει ευφρανθή η καρδία ημών, επειδή επί το όνομα αυτού το άγιον ηλπίσαμεν.»—Ψαλμ. 33:12, 21, ΜΝΚ.

 1. Πώς η παγκόσμιος κατάστασις σήμερα βρίσκει το παράλληλό της στην πριν από 2.700 έτη κατάστασι;

ΑΣ ΣΤΡΕΨΩΜΕ 2.700 περίπου χρόνια πίσω τις σελίδες της ιστορίας. Τρεις περίπου χιλιετηρίδες! θ’ αναφώνηση κάποιος. Τι είναι αυτό που συνέβη την εποχή και τον αιώνα εκείνο το οποίο θα μπορούσε να παρουσιάζη ενδιαφέρον για μας τους συγχρόνους ανθρώπους αυτού του ευφυούς εικοστού αιώνος; Υπάρχουν πράγματι πολλά που μας ενδιαφέρουν. Διότι η κρίσιμη παγκόσμιος κατάστασις της εποχής μας, με τις τρομακτικές δυνατότητές της, βρίσκει ένα εκπληκτικό παράλληλο την απειλή που παρουσίαζε για όλα τα άλλα έθνη η αρχαία Ασσυριακή Αυτοκρατορία σ’ εκείνη την ακμή της δυνάμεώς της. Ζωηρές συγκινήσεις εθνικισμού ευρίσκοντο σε αναβρασμό. Και σ’ αυτόν τον πυρηνικό αιώνα, ριζοσπαστικές, δικτατορικές δυνάμεις σαρώνουν και πάλι τη γη σ’ ένα αναβρασμό εθνικιστικού διαχωρισμού. Έτσι το ίδιο αυτό ερώτημα επανέρχεται στο προσκήνιο τώρα όπως στην εποχή του υπερήφανου Ασσυρίου: Ποιος μπορεί ν’ αντιμετωπίση επιτυχώς την πρόκλησι του εθνικισμού, και να επιζήση;

2, 3. (α) Με ποιον τρόπο ήταν η βασιλεία του Εζεκία αξιοσημείωτη; (β) Στους ψαλμούς που συνέλεξε ο Εζεκίας ποιος και τι εξυψώνεται, και με ποια προφητική σημασία;

² Τον όγδοον αιώνα π.Χ. η Ασσυριακή Παγκόσμιος Αυτοκρατορία είχε φθάσει στο ζενίθ τής ισχύος της. Σ’ εκείνη την περίοδο, επίσης, το έτος 745, ο Εζεκίας, όπως ο Δαβίδ και ο Σολομών πριν από αυτόν, «εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά βασιλεύς» στην Ιερουσαλήμ. «Και έπραξε το ευθές ενώπιον του Ιεχωβά, κατά πάντα όσα έπραξε Δαβίδ ο πατήρ αυτού.» (2 Βασ. 18:3· 1 Χρον. 29:23· 2 Χρον. 29:2, ΜΝΚ) Υπεστήριζε ολοψύχως την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά. Συνεκέντρωσε πολλούς από τους ψαλμούς σε μορφή βιβλίου για τη λατρεία του ναού, περιλαμβανομένων κι εκείνων που συνέθεσε ο Δαβίδ. Ο ίδιος ο Εζεκίας είναι πιθανόν να έχη γράψει τον Ψαλμό 33 που παρατίθεται ανωτέρω, καθώς και άλλους ψαλμούς, οι οποίοι φαίνονται να εξυμνούν τον Ιεχωβά λόγω του θριάμβου του κατά των Ασσυρίων.

3 Αυτοί οι Ψαλμοί ανεβάζουν σε μεγαλειώδη ύψη τον αίνο του Ιεχωβά ως του μεγάλου Ελευθερωτού. Εξαίρουν την αληθινή λατρεία ως το μέσον σωτηρίας και διαρκούς ευτυχίας. Υπεράνω συγκρίσεως είναι ο αιώνιος Βασιλεύς, ο Ιεχωβά, και πόσο ευλογημένη είναι η πόλις της αληθινής του λατρείας! «Μέγας ο Ιεχωβά, και αινετός σφόδρα εν τη πόλει του Θεού ημών, εν τω όρει της αγιότητος αυτού. Ωραίον την θέσιν, χαρά πάσης της γης, είναι το όρος Σιών, προς τα πλάγια του βορρά· η πόλις του Βασιλέως του μεγάλου· Ο Θεός εν τοις παλατίοις αυτής γνωρίζεται ως προπύργιον.» Μέσω της θαυματουργικής απελευθερώσεως του αγαπητού του έθνους την εποχή του Εζεκία, ο Ιεχωβά δίνει μια προφητική εκ των προτέρων όρασι του πώς θα λυτρώση αληθινούς λάτρεις από εθνικιστικούς καταπιεστάς αυτού του συγχρόνου αιώνος προς αίνον του ονόματος του.—Ψαλμ. 48:1-5, 10, ΜΝΚ.

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

4, 5. (α) Ποια εντολή αντιμετώπιζαν τα έθνη την εποχή του Εζεκία; (β) Ποιο αντίστοιχο έχει σήμερα η επιθετική Ασσυρία;

⁴ Η Ασσυρία, δευτέρα στην σειρά των παγκοσμίων δυνάμεων της Βιβλικής ιστορίας, ήταν σκληρή και επιθετική. Ο προφήτης του Ιεχωβά, Ναούμ, ωνόμασε την πρωτεύουσα της Νινευή, «πόλιν των αιμάτων,» και την παρωμοίασε με μια πόρνη «ήτις πωλεί έθνη . . . δια των γοητειών αυτής.» (3:1, 4) Την εποχή του Εζεκία, μόνο ο Θιρακά ο Αιγυπτιο-Αιθίοψ βασιλεύς του νότου, παρουσίαζε κάποια απειλή στην υπεροχή της Ασσυρίας. Μεταξύ Ασσυρίας και Αιγύπτου υπήρχαν τα έθνη της Συρίας, του Ισραήλ (Σαμάρεια), της Φιλισταίας, του Μωάβ, του Αμμών και άλλα, από τα οποία κανένα δεν ήταν αρκετά ισχυρό για ν’ αντισταθή, ούτε ακόμη και με τη βοήθεια των ειδωλολατρικών των θεών. Γρήγορα ή αργά, ο ένας ή ο άλλος από τους διαδοχικούς τυραννικούς άρχοντας της Ασσυρίας τα κατέστησαν μέσω ψυχρού πολέμου δορυφόρους, ή άλλως τα κατέλαβαν μέσω θερμού πολέμου και μετώκισαν τους κατοίκους των σε άλλα εδάφη εντός των ορίων του βασιλείου της Ασσυρίας.

⁵ Παρατηρήστε, τώρα, στη σύγχρονη εποχή. Συναντούμε, άρα γε ένα αντίστοιχο της επιθετικής Ασσυρίας; Ασφαλώς συναντούμε! Ο δικτατορικός εθνικισμός έχει ευρεί μια παρόμοια έκφρασι στις διαδοχικές δυνάμεις του «βασιλέως του βορρά,» με αξιοσημείωτο τρόπο στον Γερμανό Κάιζερ, στον Εθνικοσοσιαλιστή Χίτλερ και τώρα στους Κομμουνιστάς δικτάτορας.a Επί πλέον, ο εθνικισμός απλώνεται ως μια δηλητηριώδης άμπελος στη Νότιο και Βόρειο Αμερική, στα νεογένητα Αφρικανικά έθνη και σ’ όλη την Ασία. Ποτέ το πρόβλημα των εκτοπιζομένων ανθρώπων δεν υπήρξε τόσο μεγάλο στη γη. Επιθετικός και παράλογος, ο εθνικισμός διεγείρει συγκινησιακά πάθη. Αποτέλεσμα είναι ότι 3.300.000.000 κάτοικοι της γης διαιρούνται σε τμήματα σύμφωνα με το έθνος στο οποίο συνέπεσε να γεννηθούν. Υποδουλώνονται στο κράτος.

 6. Σύμφωνα με μια αυθεντία, πώς ο εθνικισμός έχει γίνει ένα οδόφραγμα;

⁶ Οι μελετηταί των παγκοσμίων υποθέσεων στέκουν άγρυπνοι στον κίνδυνο που επιβάλλεται από το υψούμενο κύμα του εθνικισμού. Ένας από αυτούς είναι ο Άγγλος ιστορικός, Άρνολντ Τόυνμπυ, ο οποίος έγραψε ένα αποκλειστικό άρθρο για την εφημερίδα Γιομιούρι Σιμπούν του Τόκιο της 1ης Ιανουαρίου 1965. Αυτό το άρθρο εδημοσιεύθη κάτω από μια πεντάστηλη επικεφαλίδα «Ο Εθνικισμός Απειλεί την Επιβίωσι του Ανθρωπίνου Γένους στον Ατομικόν Αιώνα,» και, έλεγε εν μέρει:

«Δύσκολα θα εθεωρείτο υπερβολή να πη κανείς ότι ο εθνικισμός αποτελεί σήμερα το 90 τοις εκατό της θρησκείας των 90 τοις εκατό του ανθρωπίνου γένους. Ο εθνικισμός είναι η πιο ισχυρή από τις τρεις διαδεδομένες ιδεολογίες. Κομμουνισταί και κεφαλαιοκράται συμφωνούν ότι είναι εθνικισταί πρώτον και κύριον. . . . Αυτή η υπερτάτη αφοσίωσις στον εθνικισμό υπάρχει σήμερα όχι μόνο στους κομμουνιστάς και κεφαλαιοκράτας αλλά και στους Δυτικούς και μη Δυτικούς, ‘υπό ανάπτυξιν’ και ‘ανεπτυγμένους’ λαούς, Βουδδιστάς, Σιντοϊστάς, Ινδουιστάς, Μουσουλμάνους, Χριστιανούς, Ιουδαίους και Πάρσους. Είναι ειρωνεία το να πρέπει να είμεθα ενωμένοι στην αφοσίωσι σε κάποια ιδεολογία η οποία μας διαιρεί. Εκτός του ότι είναι ειρωνικό, είναι και επικίνδυνο· διότι, στον Ατομικόν Αιώνα, η ελπίς του ανθρωπίνου γένους για επιβίωσι βρίσκεται στο να κατορθώσωμε ν’ αναπτυσσώμεθα μαζί σε κάτι όπως μια ενιαία παγκόσμιος οικογένεια. Καταβάλλομε προσπάθειες να ενεργήσωμε προς αυτή την κατεύθυνσι, αλλά ο εθνικισμός στέκει, ως ένα οδόφραγμα, ανάμεσα σ’ εμάς και στον αντικειμενικό μας σκοπό—τον σκοπό που πρέπει να επιτύχωμε αν πρόκειται να επιζήσωμε.»

Πώς μπορεί το ανθρώπινο γένος να υπερπηδήση αυτό το οδόφραγμα;

7, 8. (α) Προσδιορίστε την ταυτότητα του πρωτουργού και κυρίου υποστηρικτού του εθνικισμού. (β) Ποια τύχη τον αναμένει, και, γιατί;

⁷ Είναι σπουδαίο να προσδιορίσωμε, πρώτον, την ταυτότητα του πρωτουργού και κυρίου υποστηρικτού του εθνικισμού. Στην Ασσυρία, ο εθνικισμός εξετράφη από τον Βασιλέα Σενναχειρείμ. Το όνομα του σημαίνει «Σιν (ο Θεός-σελήνη) Αύξησε τους Αδελφούς Του.» Εξεικονίζει τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος παρέσυρε και άλλους ουρανίους αγγέλους σε στασιασμό εναντίον του Ιεχωβά Θεού, έτσι ώστε έγινε γρήγορα ο ‘Βεελζεβούλ, ο άρχων των δαιμονίων.’ (Ματθ. 12:24) Αυτούς τους δαίμονας τους εγκατέστησε άρχοντας επάνω στις εθνικιστικές διαιρέσεις του ανθρωπίνου γένους, δύο δε από αυτούς είναι «ο άρχων της βασιλείας της Περσίας» και «ο άρχων της Ελλάδος.» (Δαν. 10:13, 20) Με υπερηφάνεια, ο Σατανάς καυχάται γι’ αυτή τη δαιμονική διακυβέρνησι επάνω στις εθνικιστικές διαιρέσεις της γης: «“Οι άρχοντές μου δεν είναι πάντες βασιλείς;”» (Ησ. 10:8) Πράγματι, «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.»—1 Ιωάν. 5:19.

⁸ Στα χρονικά του ο Σενναχειρείμ υπερηφανεύεται για «την εμπνέουσαν τρόμον εξουσίαν μου.» Κατάλληλη, λοιπόν, είναι, η κρίσις του Ιεχωβά, η οποία απηγγέλθη γι’ αυτόν τον καυχησιολόγο: «Δια τούτο, αφού ο Ιεχωβά εκτελέση άπαν το έργον αυτού επί το όρος Σιών και επί την Ιερουσαλήμ, θέλω παιδεύσει, λέγει, τον καρπόν της επηρμένης καρδίας του βασιλέως της Ασσυρίας, και την αλαζονείαν των υψηλών οφθαλμών αυτού.» (Ησ. 10:12, ΜΝΚ) Στην τελική εκπλήρωσι αυτής της προφητείας, μπορούμε να γνωρίζωμε ότι ο πρώτιστος εχθρός, Σατανάς, θα καταστραφή και ότι το πνεύμα του εθνικισμού που αναρριπίζει σε φλόγα σ’ όλη τη γη θα σβήση, επίσης. Αλλά πώς;

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟΝ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

 9. Πού αποβλέπουν μερικοί για απάντησι στον εθνικισμό, και ποιά ερωτήματα εγείρονται συνεπώς;

⁹ Παγκόσμιος θρησκεία—δεν είναι αυτή η απάντησις στις ορδές του εθνικισμού οι οποίες προελαύνουν; Δεν μπορεί άρα γε να βρεθή προστασία σε μια αναζωογόνησι της θρησκείας—κάθε είδους θρησκείας; Σε περιόδους όπως η παρούσα, υπάρχουν μερικοί οι οποίοι αρχίζουν να παρευρίσκωνται ‘στην εκκλησία της εκλογής των,’ η οι οποίοι επανέρχονται στη θρησκεία των προγόνων των. Αναμένουν ότι με κάποιο τρόπο η παγκόσμιος αυτοκρατορία της θρησκείας μπορεί να παραμείνη ενωμένη και ν’ αναχαιτίση την απειλή της επιβιώσεως του ανθρώπου. Αλλά μπορεί; Μήπως αυτός ο ίδιος ο εθνικισμός δεν είναι μια θρησκεία;

10-12. (α) Ποια αρχαία παραδείγματα θα έπρεπε να μας χρησιμεύσουν ως προειδοποίησις σήμερα; (β) Σε ποια παγίδα έπεσε ο Ισραήλ, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹⁰ Η τύχη των θρησκευτικών εθνών, τα οποία εναντιώθηκαν στην αρχαία Ασσυρία, θα έπρεπε ν’ αποτελή προειδοποίησι για την ματαιότητα του να εμπιστεύεται κανείς στις πολλές εκ παραδόσεως θρησκείες σήμερα. Το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ είναι ένα παράδειγμα. Αυτό το έθνος είχε γνωρίσει τον Ιεχωβά, τον Θεόν της Αγίας Γραφής. Ακόμη και ύστερ’ από τη στροφή αυτού του λαού στην ειδωλολατρία, ο Ιεχωβά εξακολούθησε να τους ευνοή με το να τους εξαποστέλλη τους προφήτας του. Εν τούτοις, αυτοί ήσαν στασιαστικοί και αυτοϊκανοποιημένοι, και προτιμούσαν ‘οίκους ελεφαντίνους’ και υλιστική πολυτέλεια αντί της λατρείας του Ιεχωβά. (Αμώς 3:15· 6:1-6) Στην αποστασία των εξέλεξαν μια συγχώνευσι θρησκείας, η οποία συνεδίαζε τις εξευτελιστικές θρησκευτικές πράξεις των γύρω των εθνών με τη βλάσφημη λατρεία του μόσχου, με την οποία οι βασιλείς των ισχυρίζοντο ότι επεκαλούντο τον Ιεχωβά. Η Βίβλος περιγράφει την έκβασι:

¹¹ «Και εγκατέλιπον πάσας τας εντολάς Ιεχωβά του Θεού αυτών, και έκαμον εις εαυτούς χωνευτά, δύο μόσχους, και έκαμον άλση, και προσεκύνησαν πάσαν την στρατιάν του ουρανού, και ελάτρευσαν τον Βάαλ. Και διεβίβαζον τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών δια του πυρός, και μετεχειρίζοντο μαντείας και οιωνισμούς, και επώλησαν εαυτούς εις το να πράττωσι πονηρά ενώπιον του Ιεχωβά, δια να παροργίζωσιν αυτόν. Δια ταύτα ο Ιεχωβά ωργίσθη σφόδρα κατά του Ισραήλ, και απέβαλεν αυτούς από προσώπου αυτού· δεν εναπελείφθη, παρά μόνη η φυλή του Ιούδα.»—2  Βασ. 17:16-18, ΜΝΚ.

¹² Η θρησκεία που εξέλεξε ο Ισραήλ δεν μπόρεσε να τον σώση. Αλλά τι μπορεί να λεχθή για τον Ιούδα και τη θρησκεία του;

13. Πώς ερωτοτροπούσε ο Άχαζ με την καταστροφή;

¹³ Και ενώ οι Ασσύριοι είχαν ανατρέψει το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ, ο Ιούδας υπό τον Βασιλέα Άχαζ, τον πατέρα του Εζεκία, ερωτοτροπούσε με την καταστροφή. Πώς; Σ’ αυτό τον κρίσιμο καιρό, ο Άχαζ διεκήρυξε ότι ‘δεν θέλει ζητήσει’ συμβουλή από τον Ιεχωβά μέσω του προφήτου του, του Ησαΐα. (7:10-12) Αντιθέτως, εστράφη προς την κοσμική διπλωματία, συμβιβάσθηκε με την Ασσυρία και—το χειρότερο απ’ όλα—επέβαλε βδελυρές, ανήθικες θρησκευτικές συνήθειες στον Ιούδα, έτσι ώστε «ησέβησε σφόδρα εις τον Ιεχωβά.»—2 Χρον. 28:19, ΜΝΚ.

14, 15. (α) Ποια προειδοποίησις είχε δοθή για απομάκρυνσι από την πίστι σε μετέπειτα χρόνους; (β) Ποιο παράλληλο με την πορεία του Άχαζ βρίσκομε στην ιστορία του Καθολικισμού;

¹⁴ Έχει, άρα γε, αυτή η απομάκρυνσις κάποιο παράλληλο στους μετέπειτα χρόνους; Ναι, ασφαλώς έχει! Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αναγράφουν μια προειδοποίησι που έδωσε ο απόστολος Παύλος, το έτος 56 περίπου μ.Χ., σε επισκόπους της νεοσυστάτου Χριστιανικής εκκλησίας στην αγνότητά της. Τους είπε ότι «λύκοι βαρείς» θα εισήρχοντο μεταξύ των «λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» (Πράξ. 20:29, 30) Σύμφωνα με την προειδοποίησι, αυτή η αποστασία εμφανίσθηκε τον επόμενον αιώνα, όταν οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί ηγέται άρχισαν ν’ απομακρύνωνται από την αληθινή διδασκαλία και λατρεία, και συνεπληρώθη το 325 μ.Χ., με την εγκαθίδρυσι από τον Κωνσταντίνο του Καθολικισμού ως της κρατικής θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την υιοθέτησι της ειδωλολατρικής «τριάδος» ως «της κεντρικής διδασκαλίας της Χριστιανικής θρησκείας.»b Πώς ομοιάζει με την ενέργεια του Άχαζ ν’ αντικαταστήση το θυσιαστήριο του Ιεχωβά στο ναό της Ιερουσαλήμ—το κεντρικό σημείο της αληθινής λατρείας—μ’ ένα ειδωλολατρικό θυσιαστήριο παγανιστικής λατρείας!—2 Βασ. 16:10-18.

¹⁵ Με τον ίδιο τρόπο που ο Άχαζ διεσκεύασε το ναό και καλλιέργησε τη λατρεία του Βάαλ σ’ όλη τη χώρα, έτσι και οι αποστάται «λύκοι» ενήργησαν για να διαφθείρουν την διάρθρωσι της Χριστιανικής εκκλησίας. Έκαμαν τους εαυτούς των μια τάξι κλήρου για να επιβάλλουν να δεσπόζη αυτή στους λαϊκούς σε ψευδή λατρεία. Κατά την ομολογία ενός καρδιναλίου της, η Καθολική εκκλησία εισήγαγε πολλά «όργανα και εξαρτήματα δαιμονολατρίας,» τα οποία ισχυρίζεται ότι έχει «αγιάσει με την αποδοχή των από την εκκλησία.»c Με την πάροδο του χρόνου, η αποστάτις Χριστιανοσύνη υιοθέτησε την φιλοσοφία του Πλάτωνος περί μιας εμφύτου αθανασίας της ψυχής, και προσέθεσε σ’ αυτήν τις διδασκαλίες περί «πυρίνου άδου» και «καθαρτηρίου.»d Η Καθολική Ιερά Εξέτασις του δεκάτου τρίτου αιώνος, επειδή δεν ήταν ευχαριστημένη με τους μύθους τού μετά θάνατον βασανισμού, εισήγαγε φλογερά βάσανα για «αιρετικούς» και σ’ αυτή τη ζωή. Οι Καθολικές σταυροφορίες εθυσίασαν και άλλες αθώες ζωές στον βωμό του σαρκικού πολέμου.

16. Σε τι απέτυχε ο Προτεσταντισμός;

¹⁶ Κατόπιν, τον δέκατον έκτον αιώνα, η Μεταρρύθμισις παρήγαγε τον Προτεσταντισμό. Μολονότι ο Προτεσταντισμός στην αρχή επροκάλεσε μερικές από τις καταχρήσεις του Καθολικισμού, απέτυχε ν’ απελευθερωθή από τις περισσότερες «προσθήκες δαιμονολατρίας.» Πολύ γρήγορα ανεμίχθη στους πολέμους και την πολιτική του «Χριστιανικού κόσμου.» Τα διηρημένα δόγματα του Προτεσταντισμού δεν βρήκαν καμμιά απάντησι στα παγκόσμια προβλήματα της εποχής μας.

17. (α) Τι προεσκίαζε ο θάνατος του Άχαζ; (β) Ποια εκλογή έκαμαν τότε οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου,» με ποιο αποτέλεσμα, και γιατί;

¹⁷ Το 745 π.Χ. ο Βασιλεύς Άχαζ πέθανε, και αυτό εσημείωσε το τέλος μιας εποχής. Ομοίως, το έτος 1914 μ.Χ. εσημείωσε το τέλος των «προσδιωρισμένων καιρών των εθνών,» στη διάρκεια των οποίων ο Θεός είχε επιτρέψει ν’ ασκήσουν ο εθνικισμός και οι θεοί του ανεμπόδιστη κυριαρχία στη γη. Τώρα, με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν οι ‘ωδίνες’ της παρούσης εποχής. (Λουκ. 21:24· Ματθ. 24:8) Στη φρενίτιδα του πολέμου, οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» εξέλεξαν τον εθνικισμό αντί της Χριστιανικής ενότητος. Ο κλήρος ενεθάρρυνε Καθολικούς να φονεύουν Καθολικούς, και Διαμαρτυρόμενους να φονεύουν Διαμαρτυρόμενους και οι αποστατημένες αιρέσεις της λεγομένης «Χριστιανοσύνης» έδειξαν ότι ήσαν τόσο πνευματικώς νεκρές όσο είναι σωματικώς νεκρός ο Βασιλεύς Άχαζ. Απέδειξαν ότι είχαν χάσει την πραγματική των ιδιότητα ως Χριστιανών με τον ίδιο τρόπο που ο Ισραήλ έχασε κάθε ίχνος ιδιότητος ως έθνους του Θεού, όταν ανετράπη από τους Ασσυρίους και ο λαός του μετεφυτεύθη μέσα στην αυτοκρατορία τους. Και γιατί; «Διότι δεν υπήκουσαν της φωνής Ιεχωβά του Θεού αυτών . . . δεν υπήκουσαν, ουδέ έκαμον.»—2 Βασ. 18:12, ΜΝΚ· Δαν. 11:29.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ!

18, 19. (α) Προσδιορίστε την ταυτότητα του Υπερμάχου του Ιεχωβά για την αληθινή λατρεία. (β) Πώς αυτός ο Υπέρμαχος και το έργο του εξεικονίσθη από τον Εζεκία;

¹⁸ Αλλά ο Ιεχωβά έχει ένα Υπέρμαχον της αληθινής λατρείας! Αυτός δεν αποτυγχάνει στην κρίσιμη ώρα. Είναι ο θεμελιωτής της πραγματικής Χριστιανοσύνης, ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός. Ο ψαλμωδός γράφει γι’ αυτόν, προφητικά: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.»—Ψαλμ. 45:7.

¹⁹ Ένας από τους «μετόχους» του Ιησού στη διαθήκη για την Βασιλεία, την οποία έκαμε ο Ιεχωβά με τον Δαβίδ, ήταν ο γυιός τού Άχαζ, ο καλός Βασιλεύς Εζεκίας. Το όνομα του σημαίνει «Ο Ιεχωβά Ενίσχυσε.» Φαίνεται ότι, προτού ακόμη ο Ιεχωβά εγκαταστήση τον Εζεκίαν ως βασιλέα στον Ιούδα, πιθανόν να είχε συμβασιλεύσει για ένα διάστημα μαζί με τον Άχαζ. Χωρίς αμφιβολία αυτός άρχισε τότε να δείχνη δύναμι υπέρ της αληθινής λατρείας. Σήμερα, επίσης, ο Χριστός άρχισε να εκτελή ένα προπαρασκευαστικό έργο ανάμεσα σε ειλικρινείς Χριστιανούς στη γη προτού αναλάβη τη βασιλεία του. Σχετικά με αυτό το περιοδικό Η Σκοπιά άρχισε να εκδίδεται το 1879, ως μία ισχυρή υποστήριξις της Χριστιανικής διδασκαλίας του αντιλύτρου και άλλων αληθειών της Αγίας Γραφής.

20. (α) Ποιες προφητείες εξεπλήρωσε ο Ιεχωβά στον Χριστό το 1914 και μετέπειτα; (β) Πώς σώζονται οι «εκλεκτοί»;

²⁰ Κατόπιν, στο 1914, το έτος που εσημείωσε εποχή, ο Ιεχωβά εγκατέστησε τον Χριστό με Βασιλική εξουσία στον ουρανό, εκπληρώνοντας έτσι σ’ αυτόν την προφητεία: «Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.» (Ψαλμ. 110:2, ΜΝΚ) Αμέσως, ο Υπέρμαχος του Ιεχωβά έρριξε τον πρώτιστο εχθρό, τον Σατανάν, από τον ουρανό κάτω στα γειτονικά μέρη της γης. Αυτό εσήμαινε ‘ουαί εις την γην,’ όπως βλέπομε γύρω μας σήμερα. (Αποκάλ. 12:7-9, 12) Αλλά ο Θεός εσυντόμευσε τώρα τις θλίψεις επάνω στους εχθρούς του, για να μπορέσουν να σωθούν οι «εκλεκτοί.» (Ματθ. 24:21, 22) Πώς να σωθούν; Με το να συναχθούν στην αληθινή λατρεία στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά. Είναι συγκινητικό να εξετασθή το πώς η θαρραλέα ενέργεια του Εζεκία στον Ιούδα συμβολίζει την αποκατάστασι από τον Χριστό της αληθινής λατρείας μεταξύ των «υμνητών» του Ιεχωβά στη γη στη σύγχρονη εποχή.

21. Τι προεσκίαζε η ταχεία ενέργεια του Εζεκία ν’ ανοίξη και να επισκευάση τις θύρες του ναού;

²¹ Αμέσως ενωρίς στην αρχή της βασιλείας του, ο Εζεκίας ασχολήθηκε με κάτι που ήταν πολύ μέσα στην καρδιά του. «Ήνοιξε τας θύρας του οίκου του Ιεχωβά, και επεσκεύασεν αυτάς.» (2 Χρον. 29:3, ΜΝΚ) Έπρεπε ν’ αποκατασταθή η αληθινή λατρεία! Ομοίως και όταν ο Σατανάς και οι δαίμονές του εξεδιώχθησαν από τον ουρανό, ο Ιεχωβά και ο βασιλικός του Υιός εξεπλήρωσαν την προφητεία του Μαλαχία: «Και ο Κύριος [Ιεχωβά], τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει έλθει εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης [ο Χριστός], τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων. . . . Και θέλει καθίσει ως ο χωνεύων και καθαρίζων το αργύριον και θέλει καθαρίσει τους υιούς του Λευί, . . . και θέλουσι προσφέρει εις τον Ιεχωβά προσφοράν εν δικαιοσύνη. Τότε η προσφορά του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι αρεστή εις τον Ιεχωβά, καθώς εν ταις ημέραις ταις αρχαίαις, και καθώς εν τοις προλαβούσιν έτεσι.» (Μαλαχ. 3:1-4, ΜΝΚ) Αιφνιδίως, το έτος 1918, και ενώ ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εμαίνετο ακόμη σε έντασι, άρχισε αυτή η διυλιστική και καθαριστική εργασία των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών, με εύνοια γι’ αυτούς οι οποίοι απεχωρίσθησαν από τις εκπεσμένες θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» και προσήλθαν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά εν δικαιοσύνη.

22. Πώς εξετέθη η «ακαθαρσία» από το 1913 κι έπειτα;

²² Δεν ήταν καιρός για να συγκαλύπτεται το ακάθαρτο υπόμνημα που είχε σχηματίσει ο αποστατημένος «Χριστιανικός κόσμος» στη διάρκεια των «καιρών των εθνών,» και αργότερα ακόμη! Έτσι, ο Χριστός ο Βασιλεύς επανέλαβε την εντολή που έδωσε ο Εζεκίας των αρχαίων χρόνων: «Εκβάλετε την ακαθαρσίαν εκ του αγίου τόπου.» (2 Χρον. 29:5) Ο «Χριστιανικός κόσμος,» ο υποκινητής των πολέμων και της αιματοχυσίας σε ομαδική κλίμακα, πρέπει να εκτεθή ότι έχει κριθή και απορριφθή από τον Ιεχωβά. Η απελεύθερωσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία το 1919 έδειξε ότι η θρησκεία του «Χριστιανικού κόσμου» είχε πέσει τότε, μαζί με όλο το υπόλοιπο της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της δαιμονικής θρησκείας. Τώρα, αναμένει «εις έκστασιν, και εις συριγμόν» μόνο την εκτέλεσι της δικαίας κρίσεως του Θεού.—2 Χρον. 29:8.

23. Πώς ο Μεγαλύτερος από τον Εζεκία συνήψε ‘διαθήκην μετά του Ιεχωβά’ υπέρ των πραγματικών Χριστιανών;

²³ Πόσο διαφορετική είναι σήμερα η κατάστασις των πιστών πνευματικών Λευιτών, του κεχρισμένου υπολοίπου των πραγματικών Χριστιανών! Ο Μεγαλύτερος από τον Εζεκία, ο Χριστός Ιησούς, συνήψε ‘διαθήκην μετά Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ’ υπέρ αυτών. Ανανέωσε γι’ αυτούς την ‘νέαν διαθήκην,’ με την προμήθειά της για άφεσι των αμαρτιών, και τους έκαμε πάλι δραστηρίους για αληθινή λατρεία. (Λουκ. 22:20· Ιερεμ. 31:31-34) Είναι πλήρεις από το ίδιο πνεύμα και την ιδία απόφασι που διήγειρε στους ιερατικούς Λευίτας ο Εζεκίας: «Τέκνα μου, μη πλανάσθε τώρα· διότι ο Ιεχωβά σάς έκλεξε δια να παρίστασθε ενώπιον αυτού, να υπηρετήτε αυτόν, και να ήσθε λειτουργοί αυτού.»—2 Χρον. 29:10, 11, ΜΝΚ.

24. Ποια ανοικτή θύρα ετέθη ενώπιον του υπόλοιπου;

²⁴ Όπως οι θύρες του ναού της Ιερουσαλήμ ανοίχθηκαν κι επεσκευάσθηκαν, έτσι και τώρα ο Χριστός προσέφερε στο κεχρισμένο υπόλοιπο μια ανοικτή θύρα υπηρεσίας, την οποίαν «ουδείς δύναται να κλείση.» (Αποκάλ. 3:8) Καθώς ανεψύχθησαν από τις Χριστιανικές συνελεύσεις, και ειδικώς από τις συνελεύσεις του Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο, Η.Π.Α., το 1919, και πάλι το 1922, προχώρησαν στο να δίνουν μαρτυρία με παρρησία ως απάντησι στην κλήσι: «Διαφημίσατε, διαφημίσατε, διαφημίσατε, τον Βασιλέα και την βασιλεία του.»

25. Πώς εκαθαρίσθη ο αντιτυπικός οίκος του Ιεχωβά, και αποκατεστάθηκαν τα σκεύη του;

²⁵ Εν τούτοις, αυτοί οι υμνηταί του αληθινού Θεού έπρεπε να ελευθερωθούν πλήρως από τις ειδωλολατρικές διδασκαλίας και πράξεις. Παραδείγματος χάριν, στη διάρκεια των ετών από το 1919 κι έπειτα, εξακολούθησαν να παραμένουν για ένα χρονικό διάστημα το ευσεβοφανές ένδυμα, το να θεωρήται η μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου ως «η Βίβλος σε Λίθο,» η τήρησις ειδωλολατρικών εορτών όπως τα λεγόμενα «Χριστούγεννα,» η χρήσις ειδωλολατρικών συμβόλων όπως ο σταυρός και άλλες θρησκευτικές μη καθαρές συνήθειες. Από αυτά έπρεπε ν’ απαλλαγούν! «Σκεύη» κατάλληλα για τη λατρεία του Ιεχωβά έπρεπε να χρησιμοποιηθούν σε υπηρεσία. Καθώς το θέλημα του Θεού απεκαλύπτετο σ’ αυτούς προοδευτικά, το κεχρισμένο υπόλοιπο ήταν ευτυχισμένο να εξαγνίση τη λατρεία των στον ναό, ώστε να μπορή ν’ αναφέρη στον Βασιλέα του με τον ίδιο τρόπο που ανέφεραν στον Εζεκία οι ιερείς και οι Λευίται: «Εκαθαρίσαμεν όλον τον οίκον του Ιεχωβά, και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως, και πάντα τα σκεύη αυτού . . . και πάντα τα σκεύη, τα οποία εμίανεν ο βασιλεύς Άχαζ, επί της βασιλείας αυτού, ότε απεστάτησεν, ητοιμάσαμεν και ηγιάσαμεν· και ιδού, είναι έμπροσθεν του θυσιαστηρίου του Ιεχωβά.» (2 Χρον. 29:18, 19, ΜΝΚ) Το ίδιο πρότυπον της αληθινής λατρείας που είχε εγκαθιδρύσει ο Ιησούς τον πρώτον αιώνα αποκατεστάθη μεταξύ των πραγματικών Χριστιανών στη γη.

26. Τι εξεικονίζει το ότι ο Εζεκίας ηγέρθη ενωρίς και συνήγαγε τους άρχοντας σε λατρεία;

²⁶ «Τότε εξηγέρθη Εζεκίας ο βασιλεύς, και συναγαγών τους άρχοντας της πόλεως, ανέβη προς τον οίκον του Ιεχωβά.» (2 Χρον. 29:20, ΜΝΚ) Σύμφωνα με τον τύπο, στις αρχές της μεταπολεμικής περιόδου του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ο Βασιλεύς, ο Ιησούς Χριστός, συνεκέντρωσε τα υπόλοιπα μέλη του βασιλικού οίκου του Ιεχωβά στη γη—εκείνους οι οποίοι πρόκειται να ‘βασιλεύσουν ως ιερείς και βασιλείς μετ’ αυτού τα χίλια έτη’ της Βασιλικής του διακυβερνήσεως επί της γης. (Αποκάλ. 20:6) Κατόπιν οι ιερείς προσέφεραν θυσίες υπέρ όλων, «διότι ο βασιλεύς προσέταξε το ολοκαύτωμα, και την περί αμαρτίας προσφοράν, υπέρ παντός του Ισραήλ.» (2 Χρον. 29:24) Στην εκπλήρωσι, όλοι οι υπόλοιποι από τους πνευματικούς Ιουδαίους—τους 144.000—πρέπει τώρα να γίνουν φανεροί και ν’ αγιασθούν ως ο αληθινός λαός για το όνομα του Ιεχωβά. Αυτό έγινε σε εκπλήρωσι, επίσης, ενός άλλου ψαλμού: «Συναθροίσατέ μοι τους όσιους μου, οίτινες έκαμον μετ’ εμού συνθήκην επί θυσίας.» (Ψαλμ. 50:5) Όπως στην εποχή του Εζεκία, όλοι αυτοί οι οποίοι συνήχθησαν σύμφωνα με την διευθέτησι της νέας διαθήκης του Ιεχωβά, που εβασίζετο στην τελεία θυσία του Ιησού, «ύμνησαν εν ευφροσύνη.»—2 Χρον. 29:30.

27, 28. (α) Πώς συνεπληρώθη η σύναξις, και σε τι μπορεί να ευφραίνεται τώρα ο λαός του Θεού; (β) Αλλά ποιο ερώτημα παραμένει για απάντησι;

²⁷ Η σύναξις δεν είχε συμπληρωθή το 1919, ούτε ακόμη και το 1922. Περισσότεροι εργάται εχρειάζοντο για να προωθηθή αποτελεσματικά η θυσία αίνου προς τον Ιεχωβά, Έτσι, υπήρξε μια αξιοσημείωτη εκπλήρωσις του εδαφίου 2 Χρονικών 29:34: «Οι ιερείς όμως ήσαν ολίγοι . . . όθεν οι αδελφοί αυτών οι Λευίται εβοήθησαν αυτούς, εωσού η εργασία συνετελέσθη, και εωσού ηγιάσθησαν οι ιερείς· διότι οι Λευίται εστάθησαν ευθύτεροι την καρδίαν εις το να αγιασθώσι, παρά οι ιερείς.» Όπως συνέβη στο πρότυπο, τα υπόλοιπα μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου των ακολούθων του Χριστού είχαν συναχθή, ιδιαιτέρως ως το 1931-1935, και πολλοί από αυτούς απεδείχθησαν ακόμη περισσότερο ζηλωταί όσον αφορά τις απαιτήσεις και την υπηρεσία προς τον Ιεχωβά από άλλους οι οποίοι είχαν συναχθή ενωρίτερα.

²⁸ Με τον ίδιο τρόπο που «ευφράνθη ο Εζεκίας, και πας ο λαός» με την ‘αιφνιδία’ αποκατάστασι της αληθινής λατρείας την ημέρα εκείνη, έτσι και το κεχρισμένο υπόλοιπο υπό τον Χριστό ευφράνθη διότι ο Ιεχωβά ομοίως «προδιέθεσε» τον λαόν του. (2 Χρον. 29:36) Αλλά πώς αυτό βοηθεί να δοθή απάντησις στη σύγχρονη απειλή του εθνικισμού; Θα ιδούμε.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 334]

Ο Σενναχειρείμ, εθνικιστικόν πανομοιότυπον του πρωτίστου εχθρού της αληθινής λατρείας

[Εικόνα στη σελίδα 337]

«Εκβάλετε την ακαθαρσίαν.»