Εορτάζοντας την Ανάμνησι του Θανάτου του Χριστού—Για Πόσον Καιρό Ακόμη;

Η ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ του θανάτου του Χριστού έχει μόνο μια περιωρισμένη χρονική διάρκεια. Στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.» (1 Κορ. 11:26) Αυτό σαφώς σημαίνει ότι με την έλευσι του Ιησού Χριστού, η διακήρυξις του θανάτου του μέσω της εορτής του Δείπνου του Κυρίου θα σταματήση.—1 Κορ. 11:20.

Στην περίοδο του Πάσχα του έτους 33 μ.Χ., ο Κύριος Ιησούς Χριστός εγκαινίασε ‘το Δείπνον του Κυρίου.’ Φανερώνοντας τον σκοπό του, είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν.» Επίσης, «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου. Τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.» (Λουκ. 22:19· 1 Κορ. 11:23-25) Η έκχυσις του αίματος του Χριστού και η κατάθεσις του τελείου ανθρωπίνου σώματός του ως θυσιαστική προσφορά ετερμάτισε την άμεση, προσωπική, ζωντανή παρουσία του με τους επίγειους μαθητάς του, και, ιδιαίτερα, αυτό συνέβη όταν ανέβη και πάλι στους ουρανούς την τεσσαρακοστή δευτέρα ημέρα από εκείνο το γεγονός. Έτσι, λοιπόν, το Δείπνον του Κυρίου έπρεπε να εορτάζεται κάθε χρόνο την ημέρα της επετείου του (14 του μηνός Νισάν), ως κάτι που θα υπενθύμιζε στους ανθρώπους τον θάνατο του Χριστού υπέρ αυτών. Αυτό θ’ αναζωπύρωνε την εκτίμησί τους προς το γεγονός αυτό.

Έχοντας υπ’ όψιν την επερχομένη απουσία του και την πνευματική του επάνοδο, ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του όταν εθέσπισε την εορτή της αναμνήσεως: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον· και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σεις, όπου είμαι εγώ.»—Ιωάν. 14:2, 3.

Έως ότου ο Ιησούς ερχόταν για να παραλάβη μαζί του και τον τελευταίο απ’ αυτούς τους μαθητάς στις ουράνιες θέσεις που ήσαν έτοιμες γι’ αυτούς, η ανάμνησις του θανάτου του θα εξακολουθούσε να εορτάζεται. Όταν όλοι τελικά ενωθούν μαζί του στον ουρανό με σκοπό να υπηρετούν ως ιερείς και να άρχουν ως βασιλείς μαζί του, τότε η εορτή της Αναμνήσεως πάνω στη γη θα σταματήση.

Η χιλιετής βασιλεία του Χριστού σε ουράνια δόξα θα είναι κατάλληλος καιρός να εορτάζουν οι επίγειοι υπήκοοί του τη βασιλική του ιδιότητα και όχι τον θυσιαστικό του θάνατο επί της γης. Θα είναι ένας καιρός ευφροσύνης για το ανθρώπινο γένος που θα χαίρεται μαζί με τον Ιησού για τη βασιλική του αμοιβή. Το ανθρώπινο γένος θ’ απολαμβάνη τότε στο πλήρες τα οφέλη των παθημάτων και του θανάτου του, τα οποία έπρεπε να προηγηθούν της ουράνιας ενδοξάσεώς του.

Πόσοι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη;» Ένας περιωρισμένος αριθμός, 144.000 μόνον μαθητές. (Αποκάλ. 7:2-8· 14:1-3· 20:4-6) Εικονίζονται ως εσφραγισμένοι με την «σφραγίδα του Θεού του ζώντος.» Ο απόστολος Ιωάννης λέγει:

«Και ήκουσα τον αριθμόν των εσφραγισμένων· εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες ήσαν εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής των υιών Ισραήλ. Εκ της φυλής Ιούδα . . . Ρουβήν . . . Γαδ .. . Ασήρ . . . Νεφθαλείμ . . . Μανασσή . . . Συμεών . . . Λευί . . . Ισσάχαρ . . . Ζαβουλών . . . Ιωσήφ . . . Βενιαμίν.» Αυτοί ήσαν σφραγισμένοι με το άγιο πνεύμα του Θεού. (2 Κορ. 1:21, 22) Ο αριθμός τους επιβεβαιώνεται στην Αποκάλυψι 14:1-5, όπου αναφέρεται ότι είχαν σφραγισθή στο μέτωπο με το όνομα του Χριστού και με το όνομα του Πατρός του. Επίσης, βρίσκονται με τον ενδοξασμένο Αμνόν Ιησού Χριστό επάνω στο Όρος Σιών, το ουράνιο, όχι το επίγειο στη Μέση Ανατολή, όπου βρισκόταν κάποτε η αρχαία Ιερουσαλήμ.—Εβρ. 12:22· Αποκάλ. 3:12.

Στον αρχαίο κατά σάρκα Ισραήλ, οι ιερείς και οι Λευίτες, που υπηρετούσαν υπό την επίβλεψι των ιερέων στον ναό του Ιεχωβά, ελαμβάνοντο αποκλειστικά από τη φυλή του Λευί. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τους 144.000 οι οποίοι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού.» Σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψις 7:4-8, μόνο 12.000 απ’ αυτούς λαμβάνονται από τη φυλή του Λευί. Οι υπόλοιποι 132.000 προέρχονται από τις άλλες 11 φυλές που αναφέρονται. Αυτό αποδεικνύει ότι οι 12 φυλές που κατονομάζονται εκεί δεν είναι οι ίδιες με τις 12 φυλές του κατά σάρκα Ισραήλ.—1 Κορ. 10:18.

Εκείνες οι ‘φυλές,’ από τις οποίες λαμβάνονται όλοι οι 144.000 και σφραγίζονται, αφορούν πνευματικούς Ισραηλίτας. Όσοι δεν εκλέγονται και δεν σφραγίζονται, απορρίπτονται. Ένα παρόμοιο πράγμα συνέβη με τον αρχαίο φυσικό Ισραήλ στη διάρκεια του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας. Ένα μόνον «υπόλοιπον» από τους φυσικούς κατά σάρκα Ισραηλίτας εξελέγησαν, μολονότι ‘πολλοί,’ ολόκληρο το έθνος, εκλήθησαν και είχαν την ευκαιρία να προμηθεύσουν τους 144.000 συνιερείς και συμβασιλείς του Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Το υπόλοιπον του έθνους, που δεν επίστεψε, απερρίφθη. Αναφέρεται ότι 1.100.000 απ’ αυτούς υπέστησαν βίαιο θάνατο όταν η Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Το ίδιο και σήμερα, εκείνοι από τους πνευματικούς Ισραηλίτας οι οποίοι δεν είναι εσφραγισμένοι με την «σφραγίδα του Θεού του ζώντος,» δεν θα λάβουν την προστασία του στη διάρκεια του επικειμένου ανεμοστροβίλου που σχηματίζεται όταν οι τέσσερις άνεμοι εξαπολύωνται από τους τέσσερις αγγέλους στον ωρισμένο καιρό του Θεού για να ‘βλάψωσι την γην και την θάλασσαν και τα δένδρα.’

Οι μη εσφραγισμένοι και απορριφθέντες πνευματικοί Ισραηλίται θα υποστούν ‘βλάβη,’ θα καταστραφούν. Δεν θα εξέλθουν ζώντες απ’ εκείνη τη ‘μεγάλη θλίψι,’ όπως θα συμβή με τον ‘πολύν όχλον,’ που λέγεται ότι προέρχεται από κάθε φυλή της γης, έθνος, λαό και γλώσσα.—Αποκάλ. 7:1-14.

Η ΘΕΣΠΙΣΙΣ ΤΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ο Ιησούς Χριστός συσχέτισε τον Αναμνηστικό Δείπνο με τη βασιλεία του Θεού. Ήταν πολύ κατάλληλο αυτό, διότι ο θάνατός του με πιστότητα αποσκοπούσε, πρωτίστως, στη διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού, του ‘Βασιλέως των αιώνων.’ (Αποκάλ. 15:3, Κείμενον) Με την πιστότητά του μέχρι θανάτου απεδείκνυε τον εαυτό του άξιον να κατέχη τον τίτλο του Μονίμου Κληρονόμου του Δαβίδ, με τον οποίον ο Θεός είχε κάνει διαθήκη για μια αιώνια βασιλεία. (2 Σαμ. 7:1-29· 2 Χρον. 13:5, 8· Λουκ. 1:31-33· 22:29, 30) Το γεγονός αυτό προβάλλεται ιδιαίτερα στην περιγραφή της εορτής του Πάσχα του 33 μ.Χ. από τον Ευαγγελικό συγγραφέα Λουκά. Εκεί διαβάζομε τα ακόλουθα:

«Και ότε ήλθεν η ώρα, εκάθησεν εις την τράπεζαν, και οι δώδεκα απόστολοι μετ’ αυτού. Και είπε προς αυτούς· Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω· διότι σας λέγω, ότι δεν θέλω φάγει πλέον εξ αυτού, εωσού εκπληρωθή εν τη βασιλεία του Θεού. Και λαβών το ποτήριον, ευχαρίστησε και είπε· Λάβετε τούτο και διαμοιράσατε εις αλλήλους· διότι σας λέγω ότι δεν θέλω πίει από του γεννήματος της αμπέλου, εωσού έλθη η βασιλεία του Θεού.

«Και λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ ημών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.»—Λουκ. 22:14-20.a

Τα δύο ποτήρια του οίνου που χρησιμοποίησε ο Ιησούς, σύμφωνα με την ανωτέρω αφήγησι, ήσαν τα δύο τελευταία από τα τέσσερα ποτήρια οίνου που έπιναν, κατά την παράδοσι, όλοι οι συμμετέχοντες στην εορτή του Πάσχα στη διάρκεια του πρώτου αιώνος μ.Χ. Έτσι, λοιπόν, αυτά ήσαν το 3ον ποτήρι και το 4ον ποτήρι. Από το 3ον ποτήρι έπιναν, αφού οι συνδαιτυμόνες είχαν φάγει τον Πασχάλιο αμνό και τον άζυμο άρτο. Ωνομάζετο «το ποτήριον της ευλογίας,» διότι πάνω σ’ αυτό προσέφεραν ευλογίες. (1 Κορ. 10:16) Ο Ιησούς «ευχαρίστησε» τον Θεό για το ποτήριον προτού μοιρασθή το περιεχόμενό του με τους αποστόλους. Με τον τρόπο αυτό, ο Ιησούς εώρτασε το Πάσχα σύμφωνα με το παραδεδεγμένο έθιμο της εποχής του. Δεν έφερε καμμιά αλλαγή ούτε διακοπή με το να εισαγάγη κάποια καινοτομία στον τρόπο της τηρήσεώς του. Έτσι, ετήρησε τον Νόμο σαν ένας εκ γενετής Ιουδαίος.

Ωστόσο, αφού εώρτασαν το Πασχάλιο δείπνο σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ο Ιησούς ήταν πλέον ελεύθερος να θεσπίση το νέο δείπνο για να υπενθυμίζη την ανάμνησι του επικείμενου θανάτου του την ίδια αυτή μέρα του Πάσχα. Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν ακόμη ο άζυμος άρτος και το 4ον ποτήρι, μετά την πόσι του οποίου εψάλλοντο οι Ψαλμοί 115 έως 118 του Χάλλελ («Αίνου»). Το ποτήρι, λοιπόν, αυτό ήταν «το ποτήριον του αίνου.»—Βλέπε τη Σκοπιά της 15ης Μαρτίου, 1921, σελίδες 88, 89, κάτω από τον υπότιτλο «Το Ποτήριον του Αίνου» (στην Αγγλική )· επίσης, το Κριτικό και Επεξηγηματικό Εγχειρίδιον για το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, του Μέγιερ, σελίδες 45, 46, κάτω από το εδάφιο 27· επίσης, την Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, κάτω από τις λέξεις Πάσχα, Σεδέρ και Άρμπα Κοσόθ (Τέσσερα Ποτήρια, στην Αγγλική).

Ο απόστολος Ματθαίος ήταν με τον Ιησού εκείνη τη νύχτα του Πάσχα, και η αφήγησίς του αρχίζει από το σημείο που ήπιαν από το «ποτήριον της ευλογίας» και μετέπειτα:

«Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου· και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων· Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. Σας λέγω δε ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου. Και αφού ύμνησαν [τους ψαλμούς 115—118 του Χάλλελ], εξήλθον εις το όρος των ελαιών.»—Ματθ. 26:26-30.

Όταν οι πιστοί απόστολοι ήπιαν από το 4ον ποτήρι, ή «το ποτήριον που έπιναν μετά το δείπνο» (κατά τον Φερράρ Φέντον), έπιναν, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, κατά τρόπον συμβολικό, αίμα, το αίμα του Ιησού. (Λουκ. 22:20) Παρά το ότι ήσαν Ιουδαίοι και ευρίσκοντο κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, η σκέψις αυτή δεν τους φάνηκε επαναστατική. (Ψαλμ. 16:4) Ο Ιησούς τους είχε προετοιμάσει γι’ αυτό μ’ αυτά που τους είχε πει σε κάποια προηγούμενη περίπτωσι. Αυτό είχε συμβή λίγο πριν από την εορτή του Πάσχα το 32 μ.Χ. και μια ημέρα μετά από ένα θαύμα που είχε κάνει, που είχε θρέψει ένα πλήθος ακροατών του πολλαπλασιάζοντας θαυματουργικά λίγους άρτους και ψάρια. (Ιωάν. 6:4) Ο απόστολος Ιωάννης μάς πληροφορεί:

«Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς . . . Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε, τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.

«Εμάχοντο λοιπόν προς αλλήλους οι Ιουδαίοι, λέγοντες· Πώς δύναται ούτος να δώση εις ημάς να φάγωμεν την σάρκα αυτού; Είπε λοιπόν εις αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγετε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίετε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις . . . . Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ και εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού, ουχί καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα και απέθανον· όστις τρώγει τούτον τον άρτον θέλει ζήσει εις τον αιώνα . . . .

«Πολλοί λοιπόν εκ των μαθητών αυτού ακούσαντες, είπον· Σκληρός είναι ούτος ο λόγος· τις δύναται να ακούη αυτόν; . . .

«Έκτοτε πολλοί των μαθητών αυτού εστράφησαν εις τα οπίσω και δεν περιεπάτουν πλέον μετ’ αυτού.»

Ο απόστολος Πέτρος, όμως, παρέμεινε πιστός στον Ιησού και είπε: «Λόγους ζωής αιωνίου έχεις και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.»—Ιωάν. 6:43-69.

Στην περίπτωσι εκείνη, ο Ιησούς δεν μιλούσε σ’ εκείνους τους περιτετμημένους Ισραηλίτας για την ‘αιώνιο ζωή’ που θα ζούσαν σαν ανθρώπινα πλάσματα σε μια παραδεισιακή γη κάτω από την χιλιετή βασιλεία του. Αντιθέτως, μιλούσε για την ίδια ακριβώς ευκαιρία που έθετε ενώπιον του αποστόλου Πέτρου και των συναποστόλων του μέσω των ‘λόγων αιωνίου ζωής.’ Τους εδίδετο η ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αθάνατη ζωή με τον Χριστό στους ουρανούς, «ζωήν εν εαυτοίς.» (Ιωάν. 6:53) Βασιλεύοντας μαζί του στους ουρανούς, θα μπορούσαν να διοχετεύσουν στο ανθρώπινο γένος τα ζωοσωτήρια οφέλη της θυσίας του.b

Εκείνοι οι Ιουδαίοι είχαν θελήσει να «αρπάσωσιν αυτόν, δια να κάμωσιν αυτόν βασιλέα» για να καθίση στο θρόνο του Δαβίδ. Αλλά ο Ιησούς προτίμησε μάλλον να αφήση τον Πατέρα του να τον ανακηρύξη βασιλέα στους ουρανούς. (Ιωάν. 6:15, 61, 62) Εκείνοι οι Ιουδαίοι ήσαν κάτω από τη διαθήκη του Νόμου που είχε μεσίτη τον Μωυσή. Αυτή η διαθήκη του Νόμου είχε προορισμό να οδηγήση τους Ιουδαίους στον Χριστό και να τους προσφέρη έτσι την ευκαιρία να γίνουν «βασίλειον ιεράτευμα» μαζί του.—Έξοδ. 19:5, 6· Γαλ. 3:24, 25.

Έτσι, στη συζήτησι που αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 6:52-65, ο Ιησούς δεν ανεφέρετο γενικά στο ανθρώπινο γένος όταν έλεγε, με τρόπο εξεικονιστικό, ότι θα έπιναν το αίμα του και θα έτρωγαν τη σάρκα του στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του. Ο Ιησούς μιλούσε για πιστούς ακολούθους τους οποίους θα εισήγαγε σε μια νέα διαθήκη. (Ιερεμ. 31:31-34· Αποκάλ. 20:4-6) Αυτοί θα εγίνοντο πνευματικοί Ισραηλίται. Γι’ αυτό, όταν ο Ιησούς εγκαινίασε το ‘Δείπνον του Κυρίου,’ είπε στους Ισραηλίτας αποστόλους του: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:20· 1 Κορ. 11:20, 25) Επίσης, σύμφωνα με το εδάφιο Ματθαίος 26:27 «Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Οι 11 πιστοί απόστολοι που δέχθηκαν τον άζυμο άρτο και το ποτήριον του οίνου από τα χέρια του Ιησού εκείνη τη νύχτα του Πάσχα το έτος 33 μ.Χ., εισήχθησαν στη νέα διαθήκη την ημέρα της Πεντηκοστής, πενήντα δύο μέρες μετά το Πάσχα.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ

Η παλαιά διαθήκη του Νόμου, με την προοπτική της να ιδρύση ένα «βασίλειον ιεράτευμα,» χρησίμευσε ως παιδαγωγός για να οδηγήση ένα μικρό μόνο υπόλοιπο στον Χριστό, διότι, μολονότι ήσαν πολλοί οι Ιουδαίοι από το Ισραήλ που εκλήθησαν ή προσεκλήθησαν, μόνο λίγοι εξελέγησαν. (Ματθ. 22:1-14· Ρωμ. 9:27-29· 11:5) Αλλά η νέα διαθήκη παράγει εκείνο που ο Πέτρος ωνόμασε ‘γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαόν τον οποίον απέκτησεν ο Θεός.’—1 Πέτρ. 2:9.

Γι’ αυτό τον λόγο, ο Ιησούς Χριστός μπορεί να τους συμπεριλάβη στη διαθήκη για μια βασιλεία. (Λουκ. 22:28-30· Αποκάλ. 20:4-6) Συνεπώς, η ‘ουράνια Ιερουσαλήμ’ μπορεί να χαίρεται περισσότερο από την επίγειο «Ιερουσαλήμ,» που ευρίσκετο κάτω από τη διαθήκη του Νόμου. Γιατί αυτό; Διότι η ‘γυνή’ του Θεού, η ουράνια ‘μητέρα,’ που γεννά πνευματικά παιδιά για τον ‘Σύζυγό’ της, παράγει συνολικά 144.000 συγκληρονόμους του Χριστού και όχι απλώς ένα υπόλοιπο υποψηφίων κληρονόμων της Βασιλείας.—Γαλ. 4:21-31· Ησ. 54:1.

Τα πνευματικά τέκνα του Θεού, οι πνευματικοί Ισραηλίται της νέας διαθήκης, είναι εκείνοι που οφείλουν να συμμετέχουν στα εμβλήματα του δείπνου του Κυρίου εις ανάμνησι του θανάτου του. Ο απόστολος Παύλος συγκρίνει αυτούς τους πνευματικούς Ισραηλίτας μ’ εκείνους που ονομάζει «Ισραήλ κατά σάρκα.» Το κατά γράμμα θυσιαστήριο, όπου προσέφεραν θυσίες προς τον Θεό, ωνομάζετο «τράπεζα του Ιεχωβά.» Όταν οι Ισραηλίται έτρωγαν μέρος από τις θυσίες κοινωνίας που προσεφέροντο στον Θεό, εγίνοντο συγκοινωνοί με τον Θεό, διότι ο Θεός αντεπροσωπεύετο από το θυσιαστήριον. (Μαλαχ. 1:7, 8, ΜΝΚ) Ομοίως, το τραπέζι πάνω στο οποίο τοποθετείται ο άζυμος άρτος και το ποτήρι του οίνου, μπορεί να ονομασθή «τράπεζα του Ιεχωβά.» Οι πνευματικοί Ισραηλίται, λοιπόν, οι οποίοι μετέχουν από τα εμβλήματα της Αναμνήσεως έχουν κοινωνία μαζί του. Γίνονται συγκοινωνοί με τον Θεό, όπως επίσης και μεταξύ τους.—1 Κορ. 10:18-21· 11:25.

Έτσι, λοιπόν στην εορτή της Αναμνήσεως, το ποτήρι του οίνου που συμβολίζει το ‘αίμα της διαθήκης,’ μπορεί να ονομασθή και ‘ποτήριον του Ιεχωβά.’ Όταν οι πνευματικοί Ισραηλίται πίνουν απ’ αυτό το ποτήρι, γίνονται μέτοχοι με τον Ιεχωβά ως προς το αίμα του Χριστού που καθιστά έγκυρη τη νέα διαθήκη. Μ’ αυτό που κάνουν, οι πνευματικοί Ισραηλίται δείχνουν ότι λατρεύουν τον Ιεχωβά ως Θεό τους και δεν λατρεύουν κάποιον δαίμονα ως θεόν. Ο Ιεχωβά δέχεται το αίμα του Χριστού ως εκείνο που καθιστά έγκυρη τη νέα διαθήκη. Ομοίως, εκείνοι που πίνουν από το ποτήρι του Αναμνηστικού δείπνου δέχονται το αίμα του Χριστού ως τη ζωή που προσέφερε ο Χριστός θυσιαστικά, ώστε να μπορέσουν αυτοί να λάβουν άφεσι αμαρτιών μέσω αυτής της διαθήκης.

Μολονότι το ποτήρι του Αναμνηστικού δείπνου συμβόλιζε για τον Χριστό θυσιαστικό θάνατο με την έκχυσι του αίματός του, ο Ιησούς ευχαρίστησε τον Ιεχωβά γι’ αυτό. Επίσης, αφού και οι μαθητές του Ιησού ήπιαν απ’ αυτό το ποτήρι του οίνου, και αυτός και οι μαθητές του έψαλαν το υπόλοιπο του Χάλλελ (ή «Αίνου»), δηλαδή, τους Ψαλμούς 115 ως 118. (Ματθ. 26:27-30) Έτσι, όταν εορτάζουν την Ανάμνησι, εκείνοι που βρίσκονται κάτω από τη νέα διαθήκη προσφέρουν ευλογία πάνω σ’ αυτό το ποτήρι. Είναι το «ποτήριον της ευλογίας» διότι το ευλόγησε ο Ιησούς. Διαβάζομε τα εξής:

«Το ποτήριον της ευλογίας, το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος, τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.»—1 Κορ. 10:16, 17.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΣ

Ένα υπόλοιπο πνευματικών Ισραηλιτών, οι οποίοι είναι μέλη του πνευματικού ‘σώματος’ του Χριστού, βρίσκεται ακόμα τη γη. Στα πρόσφατα χρόνια αυτοί έχουν προσκαλέσει κι άλλους να παρακολουθούν την ετήσια εορτή της Αναμνήσεως ως μάρτυρες ή παρατηρητές. Αυτά τα αφιερωμένα προβατοειδή άτομα προσκιάσθησαν από τον Ιωναδάβ, τον φίλο του Βασιλέως Ιηού του Ισραήλ. (2 Βασ. 10:15-23· Ιερεμ. 35:1-16) Από το έτος 1935 μ.Χ. και μετά, ο Ιησούς Χριστός, ο Καλός Ποιμήν, έφερε ένα ‘πολύν όχλον’ τέτοιων συγχρόνων ‘Ιωναδαβιτών’ ή ‘άλλων προβάτων’ σε συσχέτισι με το πνευματικώς αποκυημένο υπόλοιπο του πνευματικού του ‘σώματος.’ Αλλά για πρώτη φορά στο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά 15ης Φεβρουαρίου 1938 (στην Αγγλική), διαβάζομε την εξής πρόσκλησι:

« . . . Μετά τις 6 μ.μ. στις 15 Απριλίου, κάθε ομάδα κεχρισμένων θα συναθροισθή και θα εορτάση την Ανάμνησι, την οποίαν μπορούν να παρακολουθήσουν και οι σύντροφοί τους οι Ιωναδαβίτες. Τα εμβλήματα θα είναι άζυμος άρτος και πραγματικός ερυθρός οίνος.»—Σελίς 50, κάτω από τον τίτλο «Ανάμνησις.»

Αυτά τα «άλλα πρόβατα,» που δεν ανήκουν στην ίδια «ποίμνη» με το «μικρόν ποίμνιον,» παρακολουθούν την Ανάμνησι ως παρατηρητές, όχι ως μέτοχοι.—Ιωάν. 10:16· Λουκ. 12:32.—Βλέπε Σκοπιά 1 Μαρτίου 1938, σελίς 75 (στην Αγγλική).

Από τότε, τα «άλλα πρόβατα,» που έχουν αυξηθή τώρα σε ‘πολύν όχλον,’ παρακολουθούν την ετήσια Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Και γιατί όχι; Μολονότι δεν πίνουν από το ποτήρι που συμβολίζει το αίμα του Χριστού, ωστόσο, όπως λέγουν τα εδάφια Αποκάλυψις 7:1-14, «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου.» Τα εδάφια Αποκάλυψις 7:9, 10 δείχνουν επίσης ότι αποδίδουν τη σωτηρία τους στον Θεό και στο Αρνίον Ιησού Χριστόν.

Έτσι, αυτό το έτος, στις 23 Μαρτίου, μετά τη δύσι του ηλίου, όλα τα αφιερωμένα, βαπτισμένα «άλλα πρόβατα» θα συναχθούν μαζί με το υπόλοιπο του ‘μικρού ποινίου’ για να εορτάσουν το δείπνο του Κυρίου για το 1978. Επειδή πλησιάζει ο καιρός που ο ενδοξασμένος Κύριος Ιησούς θα πάρη το υπόλοιπο στην ουράνια κατοικία του, ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ δεν θα έχη την ευκαιρία να το κάνη αυτό για πολύν καιρό ακόμη.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 8]

«Άρτος»—Λουκάς 22:19 «Ποτήριον του Αίνου»—Λουκάς 22:20 «Ποτήριον του Αίνου»—Λουκάς 22:20