προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Αυτά είναι αγαθά νέα που μπορούμε να διακηρύττωμε στον πνευματικώς πεινασμένο λαό κάθε χώρας. Με τη διακονία μας της Βασιλείας μπορούμε να ελευθερώνωμε τους θρησκευτικούς αιχμαλώτους από τον ζυγό της δουλείας, κάτω από τον οποίον βρίσκονται, και ν’ ανοίγωμε τους οφθαλμούς της νοήσεώς των στην αλήθεια. (Γαλ. 5:1· Εφεσ. 1:18) Ναι, και σεις επίσης μπορείτε να έχετε συμμετοχή στο έργο του κηρύγματος με τους μάρτυρας του Ιεχωβά είτε είσθε νέος είτε ηλικιωμένος, άνδρας ή γυναίκα, πλούσιος ή πτωχός και ασχέτως φυλετικής διακρίσεως. Ο Ιεχωβά δίνει το ίδιο έργο σε κάθε είδους ανθρώπους.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

 4. Πώς ένοιωθε ο Παύλος τη διακονία;

⁴ Πραγματικά, μας βαρύνει μια ευθύνη να συμμετέχωμε στη διακονία. Έτσι το ένοιωθε ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε: «Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω. Επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν.» (1 Κορ. 9:16, 17) Πιθανόν ο Παύλος να είχε στο νου πώς ο Ιησούς είχε εφαρμόσει τους λόγους του Ησαΐα 61:1, 2 (ΜΝΚ) στον εαυτό του και στη διακονία του. Ο Ησαΐας είπε προφητικά: «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς.» Τώρα ο Παύλος είχε επίσης λάβει το πνεύμα του Θεού για τον ίδιο σκοπό. Εγνώριζε ότι αν επρόκειτο να είναι πραγματικός Χριστιανός, έπρεπε ν’ ακολουθή τα ίχνη του Ιησού και να εκτελή το ίδιο έργο που εκτελούσε και ο Χριστός. Ή μπορεί να εσκέπτετο τις τελευταίες οδηγίες του Ιησού προς τους μαθητάς του και πώς αυτός είτε: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Παύλος ανεγνώριζε ότι είχε ένα έργο να κάμη, και αυτό πρέπει να είναι ειδικά αληθινό για τους Χριστιανούς τώρα στον καιρό του τέλους.

 5. Τι δείχνει ότι όλοι πρέπει να συμμετέχουν στη διακονία;

⁵ Αλλά μερικοί αντιτείνουν, ‘Επί τέλους, αυτός ήταν ένας από τους αποστόλους. Σήμερα ο κληρικός μας κάνει αυτό το έργο, όχι εμείς!’ Λησμονούν ότι ο Παύλος ήταν επίσης σκηνοποιός. Ήταν ένας εργαζόμενος άνθρωπος ακριβώς όπως και οποιοσδήποτε άλλος. Μερικοί από τους μαθητάς ήσαν αλιείς, ένας τελώνης, ένας ιατρός, αλλ’ αυτό δεν τους εμπόδιζε να συμμετέχουν στη διακονία και να κηρύττουν, τουλάχιστον διαθέτοντας μέρος του χρόνου των. Πραγματικά, όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί μετείχαν ενεργώς στη διακονία, όπως φαίνεται από την αφήγησι των Πράξεων 8:1-4. Ήταν ο καιρός τού μέχρι θανάτου λιθοβολισμού του Στεφάνου. «Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις· και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλήν των αποστόλων.» Κατόπιν τι έκαμαν αυτοί οι πρώτοι Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες; «Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» Δεν είπαν ότι, αφού οι απόστολοι ήσαν ακόμη στην Ιερουσαλήμ, δεν υπήρχε τίποτε που θα μπορούσαν αυτοί να κάμουν, παρά να περιμένουν ώσπου να γίνη δυνατόν κάποιος να βγη και να τους κηρύξη. Μάλλον, ο καθένας στην εκκλησία ήταν άγρυπνος ως προς τη θαυμαστή ευκαιρία που ήταν μπροστά του στην υπηρεσία του Θεού και έτσι μιλούσε για ό,τι επίστευε σε όλους όσους συναντούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που διεδόθη η Χριστιανοσύνη, επειδή κάθε πιστός χρησιμοποιούσε τον χρόνον για να κάμη μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών, διδάσκοντάς τους και έπειτα βαπτίζοντάς τους. Σήμερα μπορεί να είσθε απασχολημένος ως υπάλληλος ή ξυλουργός ή οδηγός ταξί, αλλά το ζήτημα είναι, Είσθε Χριστιανός; Αν ναι, έχετε ένα έργο να κάμετε για ν’ αποδειχθήτε Χριστιανός εμπράκτως και όχι στο όνομα μόνο.

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 6. Ποιες είναι μερικές απαιτήσεις για έναν άγρυπνο διάκονο;

⁶ Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ένα άτομο, που θέλει να βρεθή σε καλή στάσι ενώπιον του Θεού, πρέπει να φέρη τιμή στον Θεό με την προσωπική του διαγωγή. Ο Παύλος το ετόνισε αυτό στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:8-14. Ετόνισε την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, δείχνοντας ότι αυτή αποτελεί εκπλήρωσιν του Νόμου, επειδή δεν θα διέπραττε κανείς μοιχεία, φόνο, κλοπή, απληστία, οποιοδήποτε κακό εις βάρος του πλησίον του, αν είχε κατάλληλη αγάπη για τον πλησίον του. Ένας που κάνει τέτοια πράγματα κοιμάται ως προς το τι ο Θεός απαιτεί απ’ αυτόν. Ο Παύλος έγραψε: «Είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν· ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους, και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα· μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον. Αλλ’ ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής.» Αν πάντοτε συμπεριφερώμεθα με αγάπη και σαν σε μεγάλο φως της ημέρας ενώπιον όλων των ανθρώπων, τότε δεν θα έχωμε ποτέ αιτία για λύπη. Το πνευματικό σκότος που σκεπάζει τον παλαιό κόσμο και τις σκιερές δοσοληψίες του και ασέλγειες έχει διεγείρει μια ανυψούμενη παλίρροια εγκληματικότητος. Ένας Χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη τέτοια πράγματα με το να εξαρτίζεται με τα όπλα του φωτός. Ο Παύλος ανεφέρθη σε μερικά απ’ αυτά: «Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας. Διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ’ εις απόλαυσιν σωτηρίας, δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»​—1 Θεσ. 5:8, 9.

 7. Πώς μπορεί να ενισχυθή ένα άτομο ασθενές στην πίστι;

⁷ Αυτός ο θώραξ της πίστεως και η ελπίς της σωτηρίας που έχομε αποκτώνται μέσα σε μια χρονική περίοδο. Στην αρχή η πίστις μας και η ελπίδα μπορεί να είναι ασθενείς. Αλλά με μελέτη της Γραφής και με συναναστροφή με ωρίμους Χριστιανούς αδελφούς οικοδομούνται και ενισχύονται· φθάνομε να κατανοήσωμε ότι ο Θεός δεν έχει πολλούς τρόπους για σωτηρία, αλλά έναν, μέσω του Ιησού Χριστού, και ότι μπορούμε να βοηθήσωμε και άλλους να το κατανοήσουν αυτό με τη χρήσι των πνευματικών όπλων του φωτός. Η ευθύνη μας στον Θεό είναι μεγαλύτερη από το να διάγωμε απλώς μια καλή ζωή, ζώντας και αφήνοντας τους άλλους να ζουν, μη προξενώντας βλάβη. Πολλοί που δεν έχουν πίστι στον Ιεχωβά Θεό ή στον Χριστό Ιησού, βλέπουν τη σοφία σ’ έναν υψηλό κώδικα ηθικολογίας και ηθικής, αλλά δεν είναι αφυπνισμένοι ως προς την υπηρεσία του Θεού. Πρέπει να ενδιαφερώμεθα για ό,τι ο Θεός απαιτεί από μας, μαθαίνοντας ό,τι αυτός θέλει να μάθωμε, πράττοντας ό,τι αυτός θέλει να πράττωμε, και έτσι ζώντας σύμφωνα με την ευθύνη μας να υπηρετούμε Εκείνον που μας έδωσε ζωή. Όσο περισσότερο μελετούμε τη Γραφή, τόσο μεγαλύτερη εκτίμησι φθάνομε να έχωμε του γεγονότος ότι μπορούμε να κάμωμε κάτι για να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά και έτσι να δείξωμε την αγάπη μας γι’ αυτόν με αποκλειστική αφοσίωσι.​—Εφεσ. 5:3-14.

 8. Γιατί και πώς πρέπει να εκδηλωθή αγάπη για τον πλησίον;

⁸ Το να δείχνωμε αγάπη για τον πλησίον μας αποτελεί μέρος της υπηρεσίας μας στον Θεό. Θεωρείται εντελώς φυσικό από πολλούς ανθρώπους, όταν ιδούν κάποιον σε κίνδυνο, να θέλουν να τον ειδοποιήσουν για τον κίνδυνο ή να κάμουν ό,τι είναι δυνατόν να γίνη για να τον σώσουν. Αυτό είναι πραγματικά εκείνο που κάνομε όταν συμμετέχωμε στη διακονία της Βασιλείας. Αφού αναγνωρίζομε το σημείο της παρουσίας του Κυρίου στις καταθλιπτικές παγκόσμιες συμφορές των τελευταίων ετών και εφόσον μετέχομε στο κήρυγμα των αγαθών νέων παγκοσμίως προτού έλθη το πλήρες τέλος σ’ αυτό το παλαιό σύστημα στον Αρμαγεδδώνα, βοηθούμε άλλους να διαφύγουν στο δρόμο της ασφαλείας. Έχοντας γνώσι αυτών των αληθειών και αγάπη για τον Θεό, διστάζετε μήπως ακόμη να μεταδώσετε τη γνώσι σας σε άλλους; Το άτομο που μεταδίδει με θέρμη την αλήθεια και που κινείται από το πνεύμα του Θεού σε ενεργό κήρυγμα είναι ένα ευτυχισμένο, πνευματικώς αφυπνισμένο άτομο. Ζη τα λόγια του Παύλου: «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού. Το πνεύμα μη σβύνετε.»​—1 Θεσ. 5:16-19.

 9. Τι εμποδίζει μερικούς ν’ αποκτήσουν πνευματικούς θησαυρούς;

⁹ Ο Αχάν είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που δεν έδειξε αγάπη για τον πλησίον αλλά, αντιθέτως, έθεσε τα συμφέροντά του πρώτα. Επειδή επήγε αντίθετα σ’ εκείνο που εγνώριζε ότι ο Θεός απαιτούσε απ’ αυτόν κλέπτοντας «το αργύριον, και την στολήν, και το έλασμα του χρυσού» για προσωπική χρήσι, η εύνοια του Ιεχωβά απεσύρθη από τον στρατό του Ισραήλ και αυτός ηττήθη στη μάχη από τους άνδρας της Γαι. (Ιησ. Ναυή 7:1-23) Μερικοί ακολουθούν μια όμοια πορεία σήμερα, προσπαθώντας ν’ αποθησαυρίσουν τα πλούτη του παρόντος κόσμου κι έτσι να γίνουν δούλοι στον υλισμό. Αρχίζουν να κάνουν σχέδια για τις επιθυμίες της σαρκός αντί να θέτουν την καρδιά τους στην πνευματική ευημερία και να εργάζωνται για να διατηρήσουν την εύνοια του Ιεχωβά. Αφιερώνουν ολοένα περισσότερον χρόνον και ενέργεια στην κοσμική εργασία για ν’ αποκτήσουν περισσότερο σπόρο στις αποθήκες των και χρυσόν στις τραπεζιτικές θυρίδες των. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούν να μετέχουν τακτικά στη διακονία· απουσιάζουν από τις συναθροίσεις και δεν μπορούν να βρουν καιρό να μελετήσουν και έτσι ν’ αποκτήσουν τα προσόντα ως υπηρέται στην εκκλησία· τελικά δε διαπιστώνουν ότι έχασαν στον πνευματικόν αγώνα και ίσως επροκάλεσαν, επίσης, απώλεια ζωής στις οικογένειές των. Λησμονούν ότι οι θησαυροί που εξοικονομούν θα πεταχθούν μια μέρα στους δρόμους. Ο πραγματικός θησαυρός, που αγνοούν, βρίσκεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά και στην υποβοήβησι ανθρώπων καλής θελήσεως να κατανοήσουν την αλήθεια.

10. Γιατί έπρεπε να είμεθα διδάσκαλοι;

¹⁰ Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος είπε: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία.» (Εβρ. 5:12) Αυτό είναι το έργο διδασκαλίας που ετόνισε ο Ιησούς για τη μαθήτευσι ανθρώπων όλων των εθνών. Αν αισθάνεσθε σαν να μιλή ο Παύλος σε σας επειδή γνωρίζετε τις Γραφικές αλήθειες αλλά δεν εδιδάξατε κάποιον άλλον, τότε προσπαθήστε ν’ αρχίσετε μια μελέτη της Γραφής με την οικογένειά σας ή με τους φίλους σας. Διαλέξτε ως μέσον μελέτης ένα από τα πολλά βοηθήματα της Εταιρίας, όπως το «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας», το «Έστω ο Θεός Αληθής» ή το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Εξετάστε τις ερωτήσεις σε κάθε παράγραφο και διαβάστε και συζητήστε τα εδάφια που αναφέρονται. Θα εύρετε ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθετε σεις ο ίδιος, με το να προσπασθήσετε να εξηγήσετε τα ζητήματα σ’ ένα άλλο άτομο και να το διδάξετε. Θα χρειασθή να μελετάτε καλά για να είσθε προετοιμασμένος, αλλά μπορείτε να το κάμετε αυτό αν είσθε πρόθυμος. Δεχθήτε την ευθύνη να βοηθήσετε εκείνους τους καλής θελήσεως ανθρώπους που αγαπούν επίσης την αλήθεια. Θυμηθήτε ότι ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάται είναι ολίγοι. Μπορείτε να βοηθήσετε και σεις επίσης και μ’ αυτόν τον τρόπο θα ζήτε σύμφωνα με την ευθύνη σας και προς τον Θεό και προς τον πλησίον σας.​—Ματθ. 9:37, 38.

11. Ποιοι αφήνουν το φως των να λάμπη;

¹¹ Ο Ιησούς ετόνισε, στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων, την ανάγκη να μένωμε άγρυπνοι στην καθαρά λατρεία και ν’ αφήνωμε το φως της αληθείας να λάμπη. (Ματθ. 25:1-12) Προείδε την πιστή τάξι του δούλου που θα άφηνε το φως της αληθείας να λάμπη και που θα ήταν άγρυπνη στον καιρό της ελεύσεως του Νυμφίου στον ναό για κρίσι το 1918. Οι λυχνίες των ήσαν πλήρεις από το έλαιον της ευτυχίας που έρχεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς είπε ότι οι δούλοι του θα ήσαν το φως του κόσμου. Αυτό ακριβώς το φως της αληθείας είναι εκείνο που βοηθεί τώρα χιλιάδες ανθρώπων καλής θελήσεως κάθε έτος να ελευθερωθούν από το σκότος που σκεπάζει τις διδασκαλίες της ψευδούς θρησκείας. Μιλώντας, όμως, για τους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του, ο Ιησούς ανεφέρθη στην σκοτισμένη των κατάστασι και στην τυφλότητά των, λέγοντας: «Είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.»​—Ματθ. 15:14.

12. Είναι κάθε είδος πίστεως εν τάξει, ή τι απαιτείται για σωτηρία;

¹² Έτσι ακριβώς, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν είναι σπουδαίο αν ακολουθούν μια πίστι ή μια άλλη εφόσον έχουν πίστι σε κάτι. Αυτό είναι σαν να λέγουν ότι, όταν ένα άτομο πεθαίνη από μια θεραπεύσιμη ασθένεια, δεν ενδιαφέρει ποιο φάρμακο δοκιμάζει ή σε ποιον γιατρό πηγαίνει, εφόσον απλώς κάνει κάτι. Μολονότι πεθαίνει, αυτοί υπονοούν ότι το σπουδαίο πράγμα είναι ότι εδοκίμασε το φάρμακο και ότι είχε πίστι στον γιατρό του. Αλλά εκείνο που υπολογίζεται είναι, Ανέρρωσε; Το ίδιο αληθεύει και με τη θρησκεία. Το σπουδαίο πράγμα είναι όχι ότι έχετε κάποιο είδος πίστεως, αλλά, Θ’ αποκτήσετε ζωή; Το Ρωμαίους 10:2 λέγει: «Διότι μαρτυρώ περί αυτών, ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ’ ουχί κατ’ επίγνωσιν.» Ο Ησαΐας μίλησε με δύναμι εναντίον της ψευδούς λατρείας, αναφερόμενος στους ψευδείς οδηγούς ως κοιμωμένους κύνας, ποιμένας, οίτινες δεν γνωρίζουσι σύνεσιν. (Ησ. 56:10, 11) Και σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους ακόμη δεν διασαλπίζουν την προειδοποίησι. Επιχειρούν να διορθώσουν πρόχειρα τα κακά του κόσμου με το να προσεύχωνται για πολιτικές προσπάθειες σαν των Ηνωμένων Εθνών αντί να λέγουν στα ποίμνιά των ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίς. Αντί να είμεθα κοιμισμένοι κι εμείς οι ίδιοι, ας είμεθα άγρυπνοι κι ας δίνωμε την προειδοποίησι. Μπορείτε να κάμετε όπως είπε ο Παύλος: «Ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν . . . Διότι πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»​—Ρωμ. 10:9, 10, 13, ΜΝΚ.

Η ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ ΦΕΡΕΙ ΕΥΘΥΝΗ

13. Τι πρέπει να σημαίνη η αφιέρωσις σ’ ένα Χριστιανό;

¹³ Αν πιστεύωμε με την καρδιά μας, τότε θα κινηθούμε σε ενέργεια για να καταδείξωμε την πίστι μας. Θα κάμωμε το ίδιο βήμα που έκαμε και ο Ιησούς αφιερώνοντας τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό και θα γίνωμε δραστήριοι στη διακονία, κάνοντας δημοσία διακήρυξι του λόγου. Τούτο δεν πρέπει να είναι μια αισθηματική απόφασις, αλλά μια απόφασις βασισμένη σε ακριβή γνώσι. Πρέπει να γίνη λόγω της αγάπης μας για τον Θεό και της επιθυμίας μας να υπηρετήσωμε τον Δημιουργό μας. Όταν αφιερώνωμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό, κάνομε μια ευχή να τον υπηρετήσωμε για ζωή· επομένως, η αφιέρωσις φέρει ευθύνη ακριβώς όπως και η γνώσις. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούν όλοι ν’ ανταποκριθούν στον ίδιο βαθμό στο προνόμιο να υπηρετούν τον Θεό. Μερικοί έχουν οικογενειακές ευθύνες, άλλοι δεν έχουν καλή υγεία, μερικούς επιβραδύνει η ηλικία, αλλά όλοι όσοι απολαμβάνουν το δώρο της ζωής μπορούν να κάμουν κάτι. (Ψαλμ. 115:17, 18) Έχοντας τούτο υπ’ όψιν, ο Ιησούς έδωσε την παραβολή των ταλάντων. Ο κύριος έδωσε τα υπάρχοντά του στους δούλους του για να φροντίσουν γι’ αυτά στη διάρκεια της απουσίας του: στον ένα εδόθησαν πέντε τάλαντα, στον άλλο εδόθησαν δύο και στον τρίτο δούλο εδόθη ένα τάλαντο. Εχρησιμοποίησαν όσα ήσαν εμπιστευμένα σ’ αυτούς συνετά, εκτός από τον τρίτο δούλο, ο οποίος έθαψε το τάλαντό του για να μην το χάση. Λόγω της αμελείας του αφηρέθη απ’ αυτόν και εδόθη σ’ έναν από εκείνους που εχρησιμοποίησαν τα δικά τους συνετά.​—Ματθ. 25:14-30.

14. Πώς μπορεί κανείς να αυξήση τα συμφέροντα της Βασιλείας που του είναι εμπιστευμένα;

¹⁴ Σήμερα κάθε αφιερωμένος Χριστιανός έχει ωρισμένα συμφέροντα της Βασιλείας για τα οποία μπορεί να φροντίση. Ενώ τα τάλαντα της Βασιλείας ή υπάρχοντα του Κυρίου είναι εμπιστευμένα στο πνευματικό υπόλοιπο, όλοι οι δούλοι του Θεού έχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιούν συνετά τη γνώσι και τις προσδοκίες υπηρεσίας που λαμβάνουν. Τι κάνετε με τα τάλαντά σας; Τα θάπτετε, ή τα χρησιμοποιείτε και έτσι λαμβάνετε τη χαρά που έρχεται με την ευλογία του Ιεχωβά; Ο Ιησούς το συνώψισε αυτό δείχνοντας ότι οι πραγματικά ευτυχείς είναι οι άγρυπνοι, οι δραστήριοι, εκείνοι που μένουν αφυπνισμένοι ως προς τις ευθύνες των. «Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή, και περισσευθή· από δε του μη έχοντος, και εκείνο το οποίον έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.» (Ματθ. 25:29) Ας χρησιμοποιούμε, λοιπόν, ας αυξάνωμε και ας αποθησαυρίζωμε τα προνόμιά μας υπηρεσίας της Βασιλείας.

15. Ποια εξεικόνισις δείχνει την ανάγκη για αγρυπνία;

¹⁵ Αφού η διακονία μας της Βασιλείας είναι μια παρακαταθήκη από τον Θεό, πρέπει να είμεθα άγρυπνοι για να την διαφυλάττωμε. Αν σας εδίδετο ένα μεγάλο ποσόν χρημάτων για να το πάτε στην τράπεζα για τον εργοδότη σας, ασφαλώς δεν θα σκεπτόσαστε στο δρόμο να κοιμηθήτε στον πάγκο του πάρκου. Θα είσαστε άγρυπνος, αφυπνισμένος, για να εξασφαλίσετε το ότι δεν θα συμβή κανένα κακό, για το οποίο θα σας κρατούσαν υπόλογο. Έτσι ακριβώς πρέπει να νοιώθωμε και για την παρακαταθήκη της Χριστιανικής μας διακονίας. Αυτό περιλαμβάνει την απώλεια, όχι μόνο ενός χρηματικού ποσού, αλλά ζωής. Ο Ιησούς έδωσε μια εξεικόνισι της ανάγκης για αγρυπνία στην Αποκάλυψι 16:15, όταν είπε: «Ιδού έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.» Ήταν συνήθεια στις ημέρες του Ισραήλ να αγρυπνούν οι ιερείς και οι Λευίται στον ναό τη νύχτα για να φρουρούν από κλοπή ή παρεισδύοντα άτομα. Όποιοι συνελαμβάνοντο κοιμισμένοι όταν ο Αξιωματικός του Όρους του Ναού περιήρχετο για να δη αν όλα ήσαν εν τάξει, εγυμνώνοντο και εδέροντο. Εκείνοι οι ιερείς και Λευίται εξεικόνιζαν την ιερατική τάξι, τους 144.000, από τους οποίους ένα υπόλοιπο υπηρετούν σήμερα ως φρουροί του πνευματικού ναού. Επομένως, λαμβάνεται καλά η προειδοποίησις, όχι μόνο απ’ αυτούς, αλλά και από εκείνους που υπηρετούν ως σύντροφοι μαζί τους στη διακονία, να μη βρεθούν σε παραμέλησι καθήκοντος ή κοιμώμενοι στο έργο για να μη γυμνωθούν από το προνόμιο της υπηρεσίας που απολαμβάνουν ως μάρτυρες του Ιεχωβά, από τον επιθεωρητή του ναού Χριστό Ιησού.

16. Ποια πείρα είχαν οι μαθηταί;

¹⁶ Μη λέτε ότι αυτό ποτέ δεν θα συνέβαινε σε σας. Κάτι όμοιο συνέβη ακόμη και στους μαθητάς, όχι μια φορά, αλλά τρεις φορές! Ήταν το βράδι πριν από τον θάνατο του Ιησού όταν επήγε στον τόπο που ωνομάζετο Γεθσημανή για να προσευχηθή. Καθώς εξακολουθούσε να προσεύχεται, οι μαθηταί απεκοιμήθησαν. Τότε ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ’ εμού; αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν· το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.» Ο Ιησούς δεν έκανε δικαιολογίες για τους μαθητάς, αλλά εγνώριζε ότι ήσαν κουρασμένοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν είχαν πλήρως κατανοήσει τα γεγονότα που επρόκειτο να λάβουν χώραν, η αφήγησις δεν θα έδειχνε ότι τη δεύτερη φορά «ευρίσκει αυτούς πάλιν κοιμωμένους διότι οι οφθαλμοί αυτών ήσαν βεβαρημένοι.» Αλλ’ ακόμη και την τρίτη φορά, όταν επέστρεψε από την προσευχή, ο Ιησούς είχε να τους πη: «Κοιμάσθε το λοιπόν, και αναπαύεσθε· ιδού, επλησίασεν η ώρα, και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών.» (Ματθ. 26:40-45) Ο Πέτρος πρέπει να έμαθε το μάθημά του καλά, επειδή αργότερα έδωσε όμοια συμβουλή για αγρυπνία, λέγοντας: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.»​—1 Πέτρ. 5:8.

17. Πώς μπορεί αυτή η πείρα να μας βοηθήση;

¹⁷ Ενώ οι μαθηταί δεν απεγυμνώθησαν από τα προνόμιά των υπηρεσίας σ’ αυτή την περίπτωσι, ασφαλώς θα ελυπήθησαν πολύ κατόπιν επειδή δεν ήσαν άγρυπνοι με τον Ιησού στις τελευταίες του ώρες. Αυτό χρησιμεύει ως μια καλή προειδοποίησις σ’ εμάς να είμεθα δυο φορές άγρυπνοι σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους για να μην επιπληχθούμε όμοια ή ακόμη να χάσωμε τα προνόμια της υπηρεσίας μας. Να μη βρίσκεσθε, λοιπόν, κοιμισμένοι στο σπίτι, όταν οι αδελφοί συναθροίζωνται στην Αίθουσα Βασιλείας για προσευχή ή μελέτη. Ίσως κάποιος θα έχη να σας δώση συμβουλή όπως ακριβώς ο Ιησούς έδωσε στους μαθητάς. (Ψαλμ. 13:3) Αντιθέτως, ας διαφυλάξωμε τη θαυμαστή παρακαταθήκη που έχομε από τον Ιεχωβά εξακολουθώντας να μελετούμε και να συνερχώμεθα μαζί και να μετέχωμε στην υπηρεσία, για την οποίαν έχομε προσδιορισθή.​—1 Θεσ. 5:21, 22.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

18. Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα τέκνα των πνευματικώς;

¹⁸ Ένα μέρος της ευθύνης κάθε Χριστιανού γονέως είναι να φροντίζη καλά για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του. Όλοι οι στοργικοί γονείς αισθάνονται μια βαθιά ευθύνη για τα τέκνα των. Μέρα και νύχτα είναι άγρυπνοι για τις ανάγκες των. Φροντίζουν γι’ αυτά υπομονητικά στα πρώτα των χρόνια, τα τρέφουν, τα ενδύουν, τα διδάσκουν και τα βοηθούν ν’ αυξήσουν σε ωριμότητα ώσπου να μπορούν να προφυλάττουν τον εαυτό τους. Εκτός από την προμήθεια των υλικών πραγμάτων που είναι αναγκαία για τη ζωή, οι συνετοί γονείς θα δώσουν, επίσης, πολλή σκέψι στα πνευματικά συμφέροντα των τέκνων των για να τα βοηθήσουν να μάθουν για τον Δημιουργό των και το προνόμιο να τον υπηρετούν. (Εφεσ. 6:4) Αν οι γονείς λαμβάνουν την ηγεσία σ’ αυτό με το να διαβάζουν τη Γραφή στα τέκνα των, να μελετούν μαζί τους, να τα παίρνουν μαζί στις συναθροίσεις και έξω στην υπηρεσία της Βασιλείας, τότε τα τέκνα ευφραίνονται ν’ ακολουθούν. (Παροιμ. 22:6) Αυτή η Γραφική εκπαίδευσις είναι τόσο σπουδαία για την πνευματική ευεξία του τέκνου, ώστε οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να αφήνουν σε κάποιον άλλον την ευθύνη της εκπαιδεύσεως των νέων. Όπως ακριβώς ένας υπηρέτης στην εκκλησία της κοινωνίας Νέου Κόσμου έχει την ευθύνη για την εκκλησία να την οδηγή και να την βοηθή πνευματικώς, έτσι και οι γονείς εν σχέσει με τις οικογένειές των. Οι γονείς είναι οι επίσκοποι ή υπηρέται της οικογενειακής μονάδος. Ένας συνετός πατέρας θα λάβη την ηγεσία στη θρησκευτική εκπαίδευσι της οικογενείας του. Είσθε αφυπνισμένος ως προς την ευθύνη αυτή;

19. Πώς μπορούν οι γονείς να διδάσκουν τα τέκνα των, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

¹⁹ Η διδασκαλία των σκοπών του Ιεχωβά Θεού στα τέκνα δεν πρέπει να αναβάλλεται ως το εβδομαδιαίο σάββατο, αλλά πρέπει να είναι μια πρωινή, μεσημβρινή και νυκτερινή ευθύνη κάθε ημέρα της εβδομάδος. Η Βιβλική συμβουλή σχετικά με τούτο αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 6:5-7 (ΜΝΚ): «Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Αν οι εντολές του Θεού είναι στην καρδιά σας, τότε θα μπορήτε να τις διδάσκετε στα τέκνα σας. Αλλά δεν μπορείτε να τα διδάσκετε κάτι που δεν το γνωρίζετε σεις ο ίδιος, ή να τους λέτε να κάμουν κάτι που δεν θα το κάμετε σεις και να ελπίζετε να έχετε καλά αποτελέσματα. Θυμηθήτε πώς ο Νώε έλαβε την ηγεσία στο έργο της κατασκευής της κιβωτού. Πήγε αμέσως να ασχοληθή στο έργο και οι γυιοί του τον βοηθούσαν. Μπορείτε να κάμετε το ίδιο για την οικογένειά σας φροντίζοντας ν’ αποκτήσουν ένα καλό, στερεό θεμέλιο γνώσεως της αληθείας με προσωπική εκπαίδευσι, με το να λάβετε την ηγεσία στην υπηρεσία και με το να τους ενθαρρύνετε να μπουν στη διακονία του σκαπανέως. Θυμηθήτε ότι η οικογένειά σας θα πρέπει να είναι έτοιμη για την τελική επιθεώρησι από τον Μέγαν Επιθεωρητήν του Ναού· ακολουθήστε, λοιπόν, την παραγγελία του Ιησού και «αγρυπνείτε» τηρώντας την οικογένειά σας άγρυπνη στην αλήθεια και προοδεύουσα στην υπηρεσία.

20 Ποιες είναι μερικές από τις ευθύνες ενός χριστιανού υπηρέτου;

²⁰ Ο αρχηγός της οικογενείας, ο οποίος δείχνει εκτίμησι της ευθύνης του για την οικογένειά του με το να λαμβάνη την ηγεσία και να εξασκή κατάλληλη Χριστιανική αρχηγία, δείχνει ότι είναι έτοιμος για προνόμια υπηρεσίας ως υπηρέτης στη Χριστιανική εκκλησία. Σε μια τέτοια περίπτωσι, περιλαμβάνονται, όχι μόνο η ευεξία μιας μικρής οικογενείας, αλλά και τα συμφέροντα μιας εκκλησίας. Επομένως, οι υπηρέται ιδιαίτερα έχουν ευθύνη να παραμένουν πνευματικώς αφυπνισμένοι. Ο διορισμός των από το άγιο πνεύμα τούς καθιστά υπολόγους στον Ιεχωβά. Οι υπηρέται δεν αφήνονται χωρίς βοήθεια όταν οδηγούν το ποίμνιο και το προστατεύουν. Έχουν τον λόγον του Ιεχωβά, ο οποίος κατευθύνει τον θεοκρατικό χειρισμό των πραγμάτων και την οργάνωσί του, η οποία τους συμβουλεύει και τους βοηθεί. (Ησ. 50:4) Οι υπηρέται πρέπει να βρεθούν άψογοι και χωρίς αιτία ονειδισμού από τους έξω. Όπως οι βασιλείς του Ισραήλ που ανεγίνωσκαν μέρος του νόμου του Θεού καθημερινά, έτσι και οι διωρισμένοι ως επίσκοποι ή υπηρέται του λαού του Θεού σήμερα πρέπει πραγματικά να γνωρίζουν τη Γραφή. Πρέπει να μεταδίδουν την αλήθεια δωρεάν στους άλλους, αφήνοντας το φως να λάμπη για να το βλέπουν όλοι, όπως ένα άστρο που δίδει φως. Σαν ένας καλός ποιμήν που είναι άγρυπνος να αναζητήση τα αποπλανημένα, ένας υπηρέτης προσέχει όχι μόνο εκείνους που είναι παρόντες στις συναθροίσεις, αλλά και εκείνους που λείπουν για να μπορέση να τους επισκεφθή και να τους βοηθήση. Ένας καλός ποιμήν γνωρίζει το ποίμνιο της κληρονομίας του Θεού και το μεταχειρίζεται σαν παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά.​—1 Θεσ. 5:14, 15.

21. Ποια γεγονότα μας κάνουν αγρύπνους, και ποια συμβουλή μας δίδεται;

²¹ Καθώς γίνεται ολοένα σκοτεινότερο το πνευματικό νέφος που περιβάλλει τη γη, τώρα είναι καιρός να εξέλθωμε στο φως που απολαμβάνει η κοινωνία Νέου Κόσμου. Αυτό το φως της αληθείας γίνεται ολοένα λαμπρότερο από την ουράνια ενθρόνισι του Χριστού στο 1914. Ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς, ‘οι βασιλείς οι από ανατολών ηλίου’, ετοιμάζονται να συνάξουν τα έθνη στη μεγάλη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Δεν θα υπάρχη ουδέτερη στάσις σ’ αυτή τη μάχη, δεν θα υπάρχη τόπος για να κρυφθή κανείς. Όλες οι Γραφικές αποδείξεις από το λεπτομερές σημείο των καιρών που είπε ο Ιησούς είναι σαν ένας θείος κώδων κινδύνου που ηχεί δυνατά και καθαρά για την προειδοποίησί μας και την προστασία μας. (Ιωήλ 3:12-17) Τώρα δεν είναι καιρός για να αποκάμωμε από έτη αγαθοεργίας ή να επιβραδύνωμε το βήμα από τα βάρη της ζωής. Αντί τούτου, θυμηθήτε την προειδοποίησι του Ιησού που αναγράφεται στο κατά Λουκάν 21:34, 35: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης.»

22. Σε τι μπορούν ν’ αποβλέπουν τα πνευματικώς αφυπνισμένα άτομα;

²² Μην αφήνετε κάτι να σας εμποδίση από το να μπήτε στην ανοιχτή θύρα της υπηρεσίας του Ιεχωβά Θεού. Δείξτε στον Ιεχωβά ότι εκτιμάτε την επείγουσα ανάγκη των καιρών, ότι έχετε αγάπη γι’ αυτόν και για την αλήθεια που εμάθατε. Μεταδώστε την στους πλησίον σας με το να εργάζεσθε ολόψυχα στη διακονία της Βασιλείας. Αυτό είναι ένα έργο που θα τελειώση· απολαύστε το, λοιπόν, τώρα. (Ιερεμ. 31:34) Παραμείνατε πνευματικώς αφυπνισμένοι για ν’ αποφύγετε να υποστήτε με τα έθνη την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Να είσθε μεταξύ εκείνων που είναι ευτυχείς, αφυπνισμένοι ως προς τους καιρούς, άγρυπνοι στην ευκαιρία να υπηρετήτε μαζί με την οικογένειά σας και με την εκκλησία ως μέρος της οργανώσεως του Ιεχωβά. Τότε και σεις επίσης θ’ αποκτήσετε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και ζωή στον νέο κόσμο αφού ο Χριστός κάμη την επιθεώρησί του στον Αρμαγεδδώνα. Αυτό είναι το ευτυχές μέλλον για ανθρώπους πίστεως.

Βρίσκοντας Χαρά για Αιώνια Ζωή

 1. (α) Παρέχει η διοίκησις του παρόντος κόσμου ελπίδα ζωής; (β) Τι δείχνει η Γραφή όσον αφορά το παρόν σύστημα;

ΕΙΝΑΙ δυνατή η αιώνια ζωή επάνω στη γη; Κυττάζοντας την κατάστασι των πραγμάτων σ’ αυτή τη γη σήμερα, θα μπορούσε κανείς να δικαιολογηθή νομίζοντας ότι η αιώνια εξάλειψις τις ανθρώπινης φυλής είναι μια πιθανότης. Ενώ οι ηγέται του κόσμου περιφέρονται από χώρα σε χώρα μιλώντας για «ειρήνη», τα οπλοστάσιά των εξακολουθούν να παράγουν πιο φρικώδη μυστικά όπλα. Συλλαμβάνονται στη θηλειά αυτού του δίχως αγάπη πυρηνικού αιώνος, και ο καθένας αγωνίζεται να ξεπεράση τους άλλους στην προετοιμασία των οργάνων του θανάτου. Όλοι όσοι αγαπούν ζωή με χαρά πρέπει να συμπεράνουν ότι η διοίκησις αυτού του παρόντος κόσμου είναι θανατηφόρος και διεφθαρμένη. Η Γραφή δείχνει ότι αυτό είναι το σύστημα πραγμάτων του Σατανά, εξουσιαζόμενο από «τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον». (Εβρ. 2:14) Αυτό το παγκόσμιο σύστημα είναι στον καιρό της κρίσεώς του και πρόκειται ν’ αντιμετωπίση την εκτέλεσι αυτής της κρίσεως, τον αιφνίδιον όλεθρόν του από τα χέρια του Ιεχωβά Θεού.​—1 Θεσ. 5:2, 3.

 2. Ποια πρόσκλησι κάνει ο Ιεχωβά σ’ εκείνους που αγαπούν ζωή, και γιατί αυτοί μπορούν να χαίρουν;

² Όταν παρέλθη η θανατηφόρος διοίκησις του Σατανά, θα είναι δυνατή η αιώνια ζωή επάνω στη γη; Η Γραφή απαντά, Ναι! Επί πλέον, δείχνει ότι μια νέα διοίκησις για ζωή θα φέρη ευλογίες ως τώρα άγνωστες, σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη. Σχετικά με τη νέα αυτή διοίκησι, ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά ο ίδιος, διακηρύττει: «Επειδή, ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν. Αλλ’ ευφραίνεσθε και χαίρετε πάντοτε εις εκείνο το οποίον κτίζω· διότι, ιδού, κτίζω την Ιερουσαλήμ αγαλλίαμα, και τον λαόν αυτής ευφροσύνην. Και θέλω αγάλλεσθαι εις την Ιερουσαλήμ, και ευφραίνεσθαι εις τον λαόν μου· και δεν θέλει ακουσθή πλέον εν αυτή φωνή κλαυθμού, και φωνή κραυγής.»​—Ησ. 65:17-19.

 3. Ποιοι είναι οι «νέοι ουρανοί» και η «νέα γη», και πότε γίνονται αιτία χαράς;

³ Η τυπική Ιερουσαλήμ της αρχαίας Παλαιστίνης έχει παύσει από πολύν καιρό να είναι «χαρά πάσης της γης», και ασφαλώς ο Ιεχωβά δεν βρίσκει χαρά στη διηρημένη από διαμάχη Ιερουσαλήμ της συγχρόνου Ιορδανίας, η οποία απηγόρευσε τη δράσι των μαρτύρων Του. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά βρίσκει αμέτρητη χαρά στη «Νέα Ιερουσαλήμ», τους διοικητικούς του «νέους ουρανούς» ενός ειρηνικού νέου κόσμου, μέσω της οποίας ‘συγκεφαλαιώνει τα πάντα . . . και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης’ υπό «την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού». (Εφεσ. 1:7-10· Κολ. 1:13) Κάτω από αυτή τη βασιλεία των ουρανών ο Ιεχωβά εφύτευσε τώρα μια οργάνωσι «νέας γης», την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του, που περιλαμβάνει ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.» (Αποκάλ. 7:9) Από το 1914 μ.Χ. στους ουρανούς και από το 1919 μ.Χ. επάνω στη γη, η ένδοξη αυτή δημιουργία του Θεού υπήρξε πηγή χαράς και αναψυχής για όλους όσοι κατοικούν μέσα στα όριά της.

 4. Ποια ευλογία διατάσσει ο Ιεχωβά, και πώς θα την χορηγήση;

⁴ Οι δαιμονικοί «ουρανοί» του Σατανά, καθώς και η επίγεια διακυβέρνησίς του μέσω διεφθαρμένων πολιτικών και απλήστων δικτατόρων, θα σαρωθούν γρήγορα στη λήθη από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». (Αποκάλ. 16:14-16· 19:11-21) Τότε η «Νέα Ιερουσαλήμ» των «ουρανών» του Θεού θα κατεβή στη γη με την έννοια ότι θα βρέξη αναρίθμητες ευλογίες επάνω στο ευπειθές ανθρώπινο γένος. Πόσο χαρούμενη θα είναι αυτή η σχέσις του νέου κόσμου μεταξύ Θεού και ανθρώπου! Διότι, «ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.» (Αποκάλ. 21:1-5) Αιώνια απουσία θανάτου για τα τέκνα του Θεού! Μέσω της διοικήσεως των «νέων ουρανών» του ο Ιεχωβά διέταξε αυτή την ευλογία, «ζωήν έως του αιώνος».​—Ψαλμ. 133:3.

 5. (α) Πού βρίσκουν τώρα χαρά οι μάρτυρες του Ιεχωβά; (β) Πώς η κατάστασίς των έρχεται σε αντίθεσι με την κατάστασι των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων;

⁵ Οι ενωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά, θρεμμένοι με αυτές τις μεγαλειώδεις Βιβλικές αλήθειες, με χαρά δίνουν μαρτυρία ως τα πέρατα της γης, παρηγορώντας εκατομμύρια ανθρώπων με την ελπίδα ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. Τι χαρά βρίσκουν διακονώντας το άγγελμα του Θεού στους άλλους! Σε τι χτυπητή αντίθεσι έρχεται η πνευματική των ευημερία με την πνευματική πείνα που υπάρχει ανάμεσα στις θρησκείες των διαφόρων δογμάτων του συγχρόνου αυτού κόσμου! Συμβαίνει όπως ακριβώς προείπε ο Κύριος Ιεχωβά: «Ιδού, οι δούλοί μου θέλουσι φάγει, σεις δε θέλετε πεινάσει· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσι πίει, σεις δε θέλετε διψήσει· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσιν ευφρανθή, σεις δε θέλετε αισχυνθή· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσιν αλαλάζει εν ευθυμία, σεις δε θέλετε βοά εν πόνω καρδίας, και ολολύζει υπό καταθλίψεως πνεύματος.» (Ησ. 65:13, 14) Πόσο αληθινό είναι αυτό για τη θρησκεία του κόσμου σήμερα! Δεν βρίσκει χαρά στο πλήθος των δογματικών της αποχρώσεων, και αρνείται να τεθή κάτω από την ενοποιητική διακυβέρνησι του «μακαρίου Θεού» και Υπερτάτου Κυριάρχου του σύμπαντος, του Ιεχωβά. Απορρίπτει την αρχική θρησκεία του αιωνίου Θεού.​—1 Τιμ. 1:11, 17.

ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ

 6. (α) Ποια μελέτη θα είναι τώρα ενδιαφέρουσα; (β) Από ποια άποψι πρέπει να εξετασθούν οι θρησκείες του κόσμου;

⁶ Εν τούτοις, δεν ισχυρίζονται μερικές από τις θρησκείες των διαφόρων δογμάτων ότι έχουν την αρχική θρησκεία; Δεν κατευθύνουν τον δάκτυλο του χλευασμού στους μάρτυρας του Ιεχωβά, και λέγουν, «Σεις είσθε μια νέα θρησκεία»; Θα ήταν τώρα ενδιαφέρον να εξετάσωμε τους ισχυρισμούς των υπό το φως της ιστορίας και της Βιβλικής αληθείας. Στην αρχή ένα πράγμα είναι σαφές: Η αρχική θρησκεία δεν μπορεί να είναι διαιρετική θρησκεία. Δεν μπορεί να είναι θρησκεία μιας οικογενείας, μιας κοινότητος, μιας φυλής ή ακόμη ενός έθνους. Ένας άνθρωπος του Θεού ορθά ανέφερε μια θεμελιώδη αλήθεια πριν από 1.900 χρόνια, όταν είπε: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» (Πράξ. 10:34, 35) Για να εκτιμήση ο άνθρωπος την αρχική θρησκεία, πρέπει να υψωθή πάνω από το τοπικό περιβάλλον του, ν’ απαλλαγή από τις υπερήφανες παραδόσεις που διαιρούν το ανθρώπινο γένος και να ζητήση τον ένα Θεό και Πατέρα, ο οποίος «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.» (Πράξ. 17:26, 27) Με μια τέτοια ευρύτερη άποψι, εξετάστε τώρα τα θρησκευτικά συστήματα του κόσμου.

 7. (α) Μπορεί ο Προτεσταντισμός να διατυπώση αξίωσι ότι είναι η αρχική θρησκεία; (β) Μπορεί ο Καθολικισμός; (γ) Μπορούν οι Ανατολικές θρησκείες;

⁷ Πρώτα, υπάρχει το Προτεσταντικό σύστημα. Αυτό άρχισε ως νέα δόγματα, ή αποστασίες από τον Καθολικισμό. Συχνά η αιτία για το σχίσμα ήταν πολιτική, γαμήλια, ή κάποιο άλλο κοσμικό συμφέρον, έτσι ώστε ο Προτεσταντισμός διακρατεί ακόμη πολλές από τις διδασκαλίες του Καθολικισμού. Αν και ηλικίας λίγο πάνω από τετρακοσίων χρόνων, ο Προτεσταντισμός ο ίδιος έχει τώρα διασπασθή σε πάνω από διακόσια συγκρουόμενα δόγματα, μερικά δε από τα κυριώτερα δόγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάλι διαιρεθή για ζητήματα δογματικά ή διοργανωτικά σε είκοσι ή περισσότερες ομάδες. Ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά, δεν θα μπορούσε να είναι ο πρωτουργός τέτοιας συγχύσεως! (1 Κορ. 14:33, 40) Τι θα πούμε, λοιπόν, για το Καθολικό σύστημα; Ο Καθολικισμός καυχάται για τη μεγαλύτερη ηλικία του. Εν τούτοις, η ιστορία δείχνει ότι το ρωμαιοκαθολικό δόγμα χρονολογείται πραγματικά όχι παλαιότερα από το έτος 312 μ.Χ., οπότε ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος το ίδρυσε ως την επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τον ίδιο ως τον Μέγιστον Ποντίφηκα, ή πρώτον πάπα. Έτσι ο Ρωμαιοκαθολικισμός έλαβε αρχή ως κρατική θρησκεία. Είναι μόνο ένα από μερικά συγκρουόμενα Καθολικά δόγματα, που περιλαμβάνουν το Ελληνορθόδοξο, το Κοπτικό, το Αρμενικό Καθολικό, και άλλα. Επί πλέον, τα Καθολικά δόγματα είναι νέα εν συγκρίσει με τα Ανατολικά συστήματα του Κομφουκίου, του Βράχμα και Βούδδα, τα οποία όλα είχαν την αρχή τους τουλάχιστον οκτακόσια χρόνια πριν από τον Καθολικισμό. Είναι, λοιπόν, τα Ανατολικά συστήματα η αρχική θρησκεία; Μια εξέτασις δείχνει ότι οι θρησκείες αυτές έχουν ένα συγκεχυμένο πάνθεον και ότι έχουν επίσης διασπασθή σε πληθώρα δογμάτων. Ο Βουδδισμός της Κεϋλάνης, της Βούρμας και της Ταϋλάνδης διαφέρει από τον Βουδδισμό της Κίνας. Αυτός, εξ άλλου, είναι εντελώς διαφορετικός από τον Βουδδισμό της Ιαπωνίας, ο οποίος έχει μια μακρά ιστορία διαιρέσεως σε ανταγωνιζόμενα δόγματα, των οποίων ο αριθμός αυξήθηκε σε 165 τουλάχιστον στο πνευματικό κενόν που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.a

 8. (α) Ποιες είναι μερικές από τις αιτίες για τη σύγχυσι των διαφόρων δογμάτων; (β) Σε ποια κοινή καταγωγή μπορούν ν’ ανιχνευθούν οι σύγχρονες διαιρετικές θρησκείες;

⁸ Γιατί αυτός ο κόσμος παρουσιάζει μια τέτοια λυπηρή εικόνα πληθώρας θρησκευτικών αιρέσεων και πληθώρας θεών; Μία είναι η αιτία, ότι η θρησκεία του κόσμου δεν έχει στερεό θεμέλιο αληθείας. Δεν έχει συμπαγή βάσι ενός θεοπνεύστου γραπτού λόγου, τέτοια που έχει η αληθινή Χριστιανοσύνη στη Γραφή. Η βάσις της είναι συχνά μετακινούμενη άμμος δεισιδαιμονίας ή οι φιλοσοφίες των κατά κόσμον σοφών ανθρώπων που αγνοούν τον λόγον του αληθινού Θεού. Επί πλέον, η Γραφή και η κοσμική ιστορία, καθώς και οι ομοιότητες μορφής και διδασκαλίας, δείχνουν ότι όλα τα σημερινά συστήματα της θρησκείας του κόσμου έχουν κοινή προγονική καταγωγή, η οποία εγέννησε διαίρεσι. Είτε πρόκειται για το νήπιο Προτεσταντισμός, είτε για τον Καθολικισμό του μεσαίωνος, είτε για την με παλιά κεφαλή θρησκεία της Ανατολής​—όλα μπορούν να ανιχνευθούν στα «μυστήρια» της αρχαίας Βαβυλώνος, της πόλεως που ιδρύθη από τον Νεβρώδ πριν από 4.000 χρόνια και πλέον, λίγο μετά τον μεγάλο κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αμφιβάλλετε ότι η Βαβυλών είναι η πηγή της σύγχρονης διαιρετικής θρησκείας; Εξετάστε το ακόλουθο παράδειγμα:

 9. Πόσο διαδεδομένη είναι η διδασκαλία της τριάδος, και γιατί;

⁹ Τα «μυστήρια» της Βαβυλώνος διεκήρυτταν την ενότητα του «Μόνου Θεού», που περιελάμβανε τρία πρόσωπα, η ενότης δε αυτή σε τριάδα παριστάνετο μ’ ένα ισόπλευρο τρίγωνο.b Ομολογουμένως, μια τέτοια διδασκαλία όσον αφορά τη Θεότητα είναι μυστηριώδης και προκαλεί σύγχυσι, και, είναι λυπηρό να το πούμε, η Βαβυλωνιακή αυτή σύγχυσις έχει διαδοθή σε όλη τη γη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι υιοθέτησαν την ίδια διδασκαλία, και πάλι ένα τρίγωνο εχρησιμοποιείτο ως σύμβολο της «τριμόρφου θεότητος».c Ως την ημέρα αυτή, ο Ινδουϊσμός τιμά τον τρισυπόστατο Θεό, Τριμούρτι, του οποίου η τριπρόσωπη εικόνα βρίσκεται στα Σπήλαια Ελεφάντα της Ινδίας, προφέρεται δε μια κατάρα εναντίον όλων όσοι κάνουν διάκρισι μεταξύ Βράχμα, Βισνού και Σίβα, των τριών θεών που παριστάνονται σ’ αυτή την εικόνα.d Ο Ιαπωνικός Βουδδισμός έχει μια τρισυπόστατη εικόνα, Σαν-πο-Κοζίν, έναν ωργισμένο θεό με τρεις κεφαλές και έξη όπλα, ο οποίος φρουρεί τους «τρεις θησαυρούς» του αφηρημένου, τρισυποστάτου Βούδδα, Βού-Πο-Σο.e Μια «Αγία Τριάς» από τρεις Θεούς σ’ ένα Θεό λατρεύεται επίσης από πλείστα Καθολικά και Προτεσταντικά δόγματα, αυτή δε υιοθετήθη για πρώτη φορά ως Καθολική δοξασία στη Σύνοδο της Νικαίας του 325 μ.Χ. Μολονότι η «Αγία Τριάς» δεν αναφέρεται πουθενά στη Γραφή, η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία την χαρακτηρίζει ως «το κεντρικό δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας». Προς υποστήριξιν του δόγματος της τριάδος η Καθολική εκκλησία έχει επίσης χρησιμοποιήσει εικόνες με τρεις κεφαλές σ’ ένα σώμα, όπως στο μοναστήρι των Τριαδιστών, στη Μαδρίτη της Ισπανίας.f

10. Τι λέγει ένας εξέχων Καθολικός εκπρόσωπος όσον αφορά την καταγωγή των διδασκαλιών και των τρόπων λατρείας της θρησκείας του;

¹⁰ Εν τούτοις, η τριάς είναι απλώς ένα παράδειγμα πολλών δοξασιών και τρόπων λατρείας, που βρίσκονται τόσο στον «Χριστιανικό κόσμο», όσο και στις Ανατολικές θρησκείες, και που έλαβαν αρχή στα «μυστήρια» της Βαβυλώνας. Ο Καρδινάλιος Νιούμαν, ένας εκπρόσωπος της Καθολικής θρησκείας, υποστηρίζει αυτή την άποψι στο βιβλίο του Δοκίμιον της Αναπτύξεως του Χριστιανικού Δόγματος: «Η χρήσις ναών, και τούτων αφιερωμένων σε ειδικούς αγίους, και στολισμένων κατά περιστάσεις με κλάδους δένδρων· το θυμίαμα, τα κανδήλια και τα κεριά . . . οι εορτές και οι εποχές, η χρήσις ημερολογίων, οι πομπές, οι ευλογίες των αγρών· τα ιερατικά ενδύματα, . . . οι εικόνες μεταγενέστερα, ίσως η εκκλησιαστική ψαλμωδία, . . . είναι όλα ειδωλολατρικής προελεύσεως και αγιάσθηκαν με την υοθέτησί τους από την εκκλησία.» Στον κατάλογο του καρδιναλίου θα μπορούσαν να προστεθούν το ροζάριο, οι επαναληπτικές προσευχές, οι φωτοστέφανοι​—πράγματι, ο Ανατολίτης που επισκέπτεται τη Δύσι, ή ο άνθρωπος της Δύσεως που επισκέπτεται την Ανατολή, δεν μπορεί να μην εκπλαγούν από την ομοιότητα των δύο συστημάτων θρησκείας. Όλα αυτά κατάγονται από την αρχαία Βαβυλώνα!

11. Από ποιες απόψεις ομοιάζει ο κομμουνισμός με τη Βαβυλωνιακή θρησκεία;

¹¹ Κάποιος υλιστής μπορεί τώρα να πη, «Αλλά κυττάξτε τον κομμουνισμό​—υπάρχει ένα σύστημα που απεκήρυξε τη θρησκεία.» Εν τούτοις, μπορεί πραγματικά να λεχθή ότι οι Κομμουνισταί είναι άθεοι; Δεν έχουν υιοθετήσει την ηρωολατρεία, με τον Μαρξ και τον Λένιν ως «θεούς», και στο 1950 η Συνέλευσις του Λαού στην δορυφόρο χώρα της Αλβανίας δεν εψήφισε ακόμη να εγείρη ανδριάντα στην «θεότητα, τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν»; Δεν εορτάζονται στην Ερυθρά Κίνα οι εορτές κάτω από υψωμένες προσωπογραφίες του Μάο-Τσε-τουνγκ και άλλων Κομμουνιστικών ειδώλων; Αυτό είναι το ίδιο είδος λατρείας που εχαρακτήρισε την ίδρυσι της Βαβυλώνος, όταν ο μιλιταριστής Νεβρώδ, ο οποίος «εξεδηλώθη ως ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά», εξυψώθη ως «θεός» και δικτάτωρ στη Βαβυλώνα. (Γέν. 10:9, 10, ΜΝΚ) Με τον ίδιο τρόπο ο σύγχρονος κομμουνισμός ως ο «βασιλεύς του βορρά» της Βιβλικής προφητείας, ‘μεγαλορρημονεί κατά του Θεού των θεών’ και τιμά τον «θεόν των οχυρωμάτων» συσσωρεύοντας μια τρομερή παράταξι πυρηνικών εξοπλισμών. (Δαν. 11:36, 38, ΜΝΚ) Το πνεύμα της υπερήφανης Βαβυλώνας διαιωνίζεται στην όχι και τόσο άθεη Ερυθρά θρησκεία του κομμουνισμού.

12. (α) Γιατί η θρησκεία της Βαβυλώνος μπορεί να ορισθή θρησκεία των νεκρών; (β) Ποια απαγγελία καταδίκης και προειδοποίησι κάνει ο ουρανός όσον αφορά αυτήν;

¹² Μήπως αυτό σημαίνει ότι η Βαβυλωνιακή θρησκεία, με τους κλάδους της που εκτείνονται σε όλη τη γη, αποτελεί την αρχική θρησκεία για το ανθρώπινο γένος; Πολύ απέχει απ’ αυτό! Η θρησκεία της Βαβυλώνος ήταν η αρχική διαιρετική θρησκεία μετά τον Κατακλυσμό, που ιδρύθη σε αντίθεσι προς τον Παντοδύναμο Θεό. Είναι μια θρησκεία των νεκρών, και όχι των ζώντων. Ως την ημέρα αυτή το κυριώτερο καθήκον πολλών από τους ιερείς της είναι να θάπτουν τους νεκρούς και να απαγγέλλουν προσευχές υπέρ των νεκρών. Είτε στη Δύσι είτε στην Ανατολή, είτε στην Ερυθρά Πλατεία της Μόσχας, αυτή εξακολουθεί να φυλάττη ιεροπρεπώς και να δοξάζη τους προγονικούς «μεγάλους», ενώ αγνοεί τον Ιεχωβά, τον Θεόν της ζωής. Όλοι όσοι ζητούν ζωή με χαρά πρέπει να προσέξουν την απαγγελία ουρανίας καταδίκης εναντίον της συγχρόνου Βαβυλώνος: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής. Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων, Ούτω με ορμήν θέλει ριφθή η Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον.»​—Αποκάλ. 18:4, 21· βλέπε επίσης Ιερεμίας 51:6-8.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

13. Ποιος και μόνο μπορεί να εκλέξη την αληθινή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος, και πού συγκεντρώνεται η θρησκεία αυτή;

¹³ Ποια, λοιπόν, είναι η θρησκεία της ζωής; Όπως ακριβώς είναι σπουδαίο να δούμε την κοσμική θρησκεία σήμερα στην αληθινή της προοπτική ως παγκόσμιο σύστημα διαιρετικής συγχύσεως, έτσι είναι ανάγκη ν’ αποκτήσωμε την ορθή προοπτική της αληθινής θρησκείας. Πρώτα, ας σημειωθή ότι αυτή δεν είναι ανθρωποποίητη θρησκεία. Δεν είναι η θρησκεία της δικής σας εκλογής, αλλά η θρησκεία που εξέλεξε ο Ιεχωβά Θεός, όχι μόνο για το ανθρώπινο γένος, αλλά για όλα τα ευπειθή πλάσματα στην αχανή Του δημιουργία. Είναι πολύ, πολύ αρχαιότερη από τα σύντομα 4.000 χρόνια της Βαβυλώνος. Η αληθινή θρησκεία δεν συγκεντρώνεται σε κανένα επίγειο ανάκτορο ή ναό, αλλά στην εξυψωμένη παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του αιωνίου Βασιλέως και της Πηγής κάθε ζωής και ενεργείας στο σύμπαν.​—Ησ. 66:1· Ψαλμ. 10:16· 36:9.

14. (α) Ποιο αξιόπιστο υπόμνημα προμηθεύει η Γραφή; (β) Ποιον εδημιούργησε πρώτα ο Ιεχωβά, και από τι συνίστατο τότε η αληθινή λατρεία;

¹⁴ Πώς το ξέρομε αυτό; Είναι γνωστό επειδή είναι γραμμένο στη Γραφή, η οποία είναι το αρχαιότατο και πιο αξιόπιστο υπόμνημα, τόσο ιστορικό όσο και προφητικό, αναφορικά με το ζωτικό ζήτημα της θρησκείας. Το αρχικό μέρος της Γραφής είναι «ιστορία των ουρανών και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησεν Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.» (Γέν. 1:1-2:4, ΜΝΚ) Εν τούτοις, η Γραφή επίσης δείχνει ότι ο Ιεχωβά παρήγαγε μια ένδοξη πνευματική δημιουργία «υιών Θεού» προτού θέση τα υλικά θεμέλια αυτής της γης. Ο πρώτος από αυτούς τους πνευματικούς υιούς ονομάζεται «ο Λόγος του Θεού». (Αποκάλ. 19:13) Περιγράφεται επίσης υπό την μορφή της «Σοφίας» και ως να λέγη, στις Παροιμίες 8:22-31 (ΜΝΚ): «Ο Ιεχωβά με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ’ αιώνος. Προ του αιώνος με έχρισεν, απ’ αρχής, πριν υπάρξη η γη . . . . Τότε ήμην πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού.» Με χαρά στην καρδιά ο Υιός ελάτρευε τον Πατέρα, εκτελώντας ευπειθώς το θείο θέλημα ως αριστοτέχνης εργάτης.

15. Σε τι οι πνευματικοί υιοί του Θεού βρήκαν ευφραντική χαρά;

¹⁵ Στην πορεία του χρόνου και άλλοι πνευματικοί υιοί εδημιουργήθησαν, και αυτοί δε επίσης βρήκαν ευφραντική χαρά στη λατρεία του Ιεχωβά. Οι υιοί αυτοί ήσαν παρόντες στη δημιουργία της γης, καθώς εξήγησε αργότερα ο Ιεχωβά στον ανθρώπινο δούλο του Ιώβ: «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; . . . Ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον;» (Ιώβ 38:4, 7) Πρέπει μήπως να υποτεθή ότι οι υιοί αυτοί του Θεού έστεκαν πλάι νωθροί, αλαλάζοντας ενώ ο Ιεχωβά και ο πρώτος Υιός του έκαναν όλο το έργο; Μάλλον, είναι βέβαιο ότι σε όλους τους υιούς Του είχε προσδιορισθή έργον σύμφωνα με το θέλημα και τους σκοπούς του Ιεχωβά, και ότι, με την ευπειθή αφωσιωμένη υπηρεσία των, απέδιδαν λατρεία στον Ιεχωβά. Παραγωγικό έργο σύμφωνα με το θείο θέλημα είναι μια θεμελιώδης αρχή στην αρχική θρησκεία της ζωής.​—Ιωάν. 5:17· 15:8.

16, 17. (α) Πότε για πρώτη φορά εμφανίσθηκε η αληθινή θρησκεία στη γη, και σε τι συνίστατο; (β) Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος τότε να έχη εύρει αιώνια ζωή επάνω στη γη;

¹⁶ Με τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου, Αδάμ, η λατρεία και υπηρεσία του Ιεχωβά έφθασε να είναι η αληθινή θρησκεία γι’ αυτή τη γη. Η ακριβής χρονολογική αναγραφή της Βίβλου δείχνει ότι αυτό έγινε πριν από 5.980 χρόνια και κάτι. Από τι συνίστατο η αρχική αυτή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος; Δεν μπορούσε να είναι προγονική λατρεία, διότι ο Αδάμ δεν είχε προγόνους. Δεν εσχετίζετο με τελετουργίες για τους νεκρούς, διότι δεν υπήρχαν νεκροί. Ούτε ήταν η αρχική κατοικία του ανθρώπου, ο κήπος της Εδέμ, τόπος ναών, ειδώλων ή θυμιάματος. Ήταν ένας «παράδεισος τρυφής», ένας τόπος μεγάλης φυσικής ομορφιάς. Εκεί ο Θεός έθεσε μπροστά στον άνθρωπο, όχι μια μυστηριώδη, τυπική θρησκεία, αλλά έναν προσδιορισμό υπηρεσίας που θα έφερνε απεριόριστη χαρά στην εκτέλεσί της. Ο Ιεχωβά έδωσε στον άνθρωπο μια αξιαγάπητη σύζυγο και σύντροφο στην εργασία για να βοηθή στην υπηρεσία αυτή.

¹⁷ «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» Από τον Αδάμ απητείτο να εκτελέση αυτή την προσδιωρισμένη υπηρεσία με ταπεινή αναγνώρισι της εξαρτήσεώς του από τον Δημιουργό του, και γι’ αυτόν τον λόγο εδόθη η περαιτέρω εντολή: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 1:27, 28· 2:16, 17) Με ευπειθή και χαρούμενη υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό, ο Αδάμ θα μπορούσε να έχη εύρει αιώνια ζωή εδώ επάνω σ’ αυτή τη γη.

18. (α) Πώς άρχισε η ψευδής θρησκεία; (β) Μετεβλήθη τότε ο σκοπός του Ιεχωβά για τη γη, και πώς διαιωνίσθη τώρα η αληθινή θρησκεία επάνω στη γη;

¹⁸ Πώς άρχισε, λοιπόν, η ψευδής θρησκεία; Άρχισε όταν ένας φιλόδοξος πνευματικός υιός του Θεού εστασίασε εναντίον του Ιεχωβά. Έπεισε την Εύα και, μέσω αυτής, τον Αδάμ να εγκαταλείψουν την υπηρεσία του Ιεχωβά για τη διαιρετική θρησκεία την οποίαν αυτός, ο Σατανάς ή Διάβολος, εισήγαγε τώρα στη γη. Αυτοί έχασαν το χαρούμενο προνόμιό τους υπηρεσίας στο αγιαστήριο της Εδέμ. Έχασαν τη ζωή την ίδια όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλους τους απογόνους των. (Ρωμ. 5:12-14) Μήπως αυτό σημαίνει ότι η αρχική θρησκεία, η θρησκεία που έχει προοπτική αιωνίου ζωής, εχάθη από τη γη; Όχι ! Ο Ιεχωβά ‘έδωσε την γην εις τους υιούς των ανθρώπων’ για να είναι ένα αγιαστήριο ωραιότητος, ειρήνης και χαράς για πάντα. Ο σκοπός αυτός δεν μετεβλήθη. (Ψαλμ. 115:16· Ησ. 55:11) Επί πλέον, ο Ιεχωβά έδωσε υπόσχεσι στην Εδέμ ότι θα παρήγε από την όμοια με σύζυγο οργάνωσί του στον ουρανό ένα Σπέρμα, έναν κληρονόμο Βασιλείας, ο οποίος θα εσάρωνε τη διαιρετική λατρεία από τον ουρανό και τη γη και θα εγίνετο ο Αρχηγός των «νέων ουρανών» του Θεού για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους. (Γέν. 3:15· 2 Πέτρ. 3:13) Από την Εδέμ έως τώρα οι αληθινοί μάρτυρες του Ιεχωβά εμαρτύρησαν την ελπίδα αυτή. Το να δίδη κανείς μαρτυρία για το όνομα και τον σκοπό του Ιεχωβά, και όχι μια κενή επίδειξις πομπής και τελετουργίας, αποτελεί την αληθινή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος ως την ημέρα αυτή.​—Ησ. 43:10-12.

19. Σχετικά με τι εκήρυτταν οι πρώτοι μάρτυρες του Ιεχωβά επάνω στη γη, και ποια ελπίδα διακρατούσαν;

¹⁹ Η γραμμή των τηρητών ακεραιότητος μαρτύρων του αληθινού Θεού αρχίζει με τον γυιό του Αδάμ, Άβελ. Κατόπιν προχωρεί μέσω του Ενώχ, ο οποίος επροφήτευσε για την κρίσι του Ιεχωβά εναντίον των ασεβών, και του Νώε, του ‘κήρυκος δικαιοσύνης’, ο οποίος εσώθη με την οικογένειά του μέσα από τον μεγάλο κατακλυσμό. (Ιούδ. 14, 15· 2 Πέτρ. 2:5) Αργότερα, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ έδωσαν χαρούμενη μαρτυρία, και ο Ιεχωβά τούς ευλόγησε, δίνοντας υπόσχεσι ότι ο κληρονόμος της Βασιλείας, ή Σπέρμα, θα προήρχετο από την οικογενειακή τους γραμμή. «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης . . . . Τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν [πατρίδα], τουτέστιν επουράνιον· δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»​—Εβρ. 11:4-16.

20. Πώς μπορεί να λεχθή ότι αυτοί οι Μάρτυρες ασκούσαν μια θρησκεία ζωής;

²⁰ Αφού αυτοί οι άνδρες πίστεως απέθαναν όλοι χωρίς να λάβουν την ‘εκπλήρωσιν των επαγγελιών’, πώς μπορεί να λεχθή ότι ήταν δική τους η θρησκεία της ζωής; Αυτό συμβαίνει επειδή ο Ιεχωβά τους υπεσχέθη ανάστασι σε ζωή επάνω στη γη, για να μπορέσουν να εξακολουθήσουν να Τον υπηρετούν χαρούμενα σε όλους τους επερχομένους αιώνες. «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν . . . ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.» (Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά είναι επίσης ο Θεός του Μωυσέως, του Δαβίδ, και όλων όσοι χαρούμενα μαρτυρούν το ένδοξό του όνομα και την επαγγελία του για το Σπέρμα και κληρονόμον της Βασιλείας.​—Έξοδ. 3:15· Ψαλμ. 145.

21. (α) Ποιο θαυμαστό πράγμα συνέβη έπειτα; (β) Πώς ο Υιός εξεπλήρωσε τον σκοπό, για τον οποίον ο Θεός τον έστειλε εδώ στη γη;

²¹ Έπειτα, μετά από 4.000 ταραγμένα χρόνια ανθρωπίνης ιστορίας, συνέβη ένα θαυμαστό πράγμα! Ο Ιεχωβά έστειλε τον Υιό του, τον πρωτότοκο της κτίσεώς του και την πρώτη χαρά όλης της ουρανίας οικογενείας του, εδώ σ’ αυτή τη γη. «Και ο Λόγος έγεινε σάρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Ο Υιός ο ίδιος διεκήρυξε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Εδίδαξε τους ακολούθους του να περιπατούν σύμφωνα με τη θρησκεία της ζωής, και να βρίσκουν χαρά πράττοντας το θείο θέλημα. Γι’ αυτούς τους πράους προβατοειδείς ανθρώπους είπε: «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» (Ιωάν. 10:10, 11) Έδωσε την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως αντίλυτρο για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη. Αν και τούτο εσήμαινε θάνατο επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, ο Υιός, Ιησούς Χριστός, βρήκε ασύγκριτη χαρά πράττοντας το θείο θέλημα ως ο Πρώτιστος Μάρτυς του Ιεχωβά επάνω στη γη.​—Ιωάν. 4:34· Εβρ. 12:1, 2.

22. Πώς οι μαθηταί του Ιησού ασκούσαν τη θρησκεία τους, και με ποια επιτυχία;

²² Μετά την ανάστασι και την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό, η χαρούμενη μαρτυρία για τη βασιλεία του Ιεχωβά και την ελπίδα αιωνίου ζωής απέκτησε περισσότερη ορμή, καθώς εξέχυσε ο Ιησούς το πνεύμα του Θεού επάνω στους μαθητάς του, εξουσιοδοτώντας τους να κηρύττουν «έως εσχάτου της γης». Πρώτα ολίγοι μεταξύ των Ιουδαίων, και έπειτα άνθρωποι όλων των εθνών εδέχθησαν το χαρούμενο άγγελμα της ζωής. «Και οι εθνικοί ακούσαντες έχαιρον και εδόξαζον τον λόγον του Ιεχωβά και επίστευσαν όσοι ήσαν ωρισμένοι δια την αιώνιον ζωήν. Και οι μαθηταί επληρούντο χαράς και πνεύματος αγίου.» Η θρησκεία της ζωής και της χαράς ευδοκιμούσε στη γη, καθώς οι πιστοί ‘εξέθετον δια μαρτυριών την βασιλείαν του Θεού’.​—Πράξ. 1:8· 8:25· 10:42· 13:48, 52, ΜΝΚ· 28:23.

23. (α) Γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος απέτυχε να διαιωνίση την αληθινή θρησκεία; (β) Τι δείχνουν η προφητεία και τα γεγονότα για τη θρησκεία των μαρτύρων του Ιεχωβά;

²³ Εν τούτοις, τι θα πούμε γι’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, αυτόν τον αιώνα του πυρηνικού διαστήματος, οπότε κακοί άνθρωποι απειλούν να σβήσουν κάθε ζωή επάνω στη γη με τις μεγάλης ολκής βόμβες των; Μπορεί να βρεθή η θρησκεία της ζωής επάνω στη γη σήμερα; Προσφέρει ελπίδα επιβιώσεως για το ανθρώπινο γένος; Ασφαλώς ο σύγχρονος «Χριστιανικός κόσμος» δεν διακηρύττει καμμιά τέτοια ελπίδα. Έγινε διαιρετικός και μέρος του κόσμου τούτου, και περιγράφεται από τον Χριστό τον ίδιο ως «ζιζάνια» που εχθρός έσπειρε στον αληθινό αγρό της μαρτυρίας. Αυτός ο ίδιος Υιός και Κληρονόμος, ο οποίος είναι τώρα ενθρονισμένος ως Βασιλεύς στους «νέους ουρανούς» του Ιεχωβά, αποστέλλει τους αγγέλους του να ‘συλλέξουν τα ζιζάνια’ και να ‘ρίψουν αυτά εις την κάμινον του πυρός’ της καταστροφής του Αρμαγεδδώνος. Αλλά τι πρέπει να λεχθή για την αληθινή Χριστιανοσύνη της Γραφής; Η ίδια προφητεία συνεχίζει: «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών.» (Ματθ. 13:24-30, 36-43) Πόσο θαυμάσια εξεπληρώθη αυτή η προφητεία στους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά! Επί σαράντα χρόνια τώρα το κεχρισμένο υπόλοιπο αυτών των Χριστιανών μαρτύρων άφησε το φως του να λάμπη ως τα πέρατα της γης. Με χαρά, οι καλής θελήσεως άνθρωποι μεταξύ των εθνών μαθαίνουν τη θρησκεία της ζωής, έτσι ώστε γίνονται και αυτοί επίσης ζηλωταί μάρτυρες υπέρ του ονόματος και της βασιλείας του Ιεχωβά. Από ολίγες χιλιάδες στο 1919, έγινε μια πρωτοφανής αύξησις σε 851.378 ενεργούς Μάρτυρας σε 179 χώρες παγκοσμίως στο 1960. Αυτοί εξακολουθούν να διδάσκουν από θύρα σε θύρα, «δοξολογούντες τον Θεόν, και ευρίσκοντες χάριν ενώπιον όλου του λαού», ‘ο δε Ιεχωβά προσθέτει εις αυτούς καθ’ ημέραν τους σωζομένους’. Ναι, κάθε ημέρα! Στα περασμένα δύο χρόνια πάνω από 180 νέοι διάκονοι εχειροτονούντο γι’ αυτή την υπηρεσία κάθε ημέρα του έτους!​—Πράξ. 2:47, ΜΝΚ.

24. Σε ποια έκτασι υπηρετούνται σήμερα οι άνθρωποι καλής θελήσεως από τη θρησκεία της ζωής, και με ποια προοπτική;

²⁴ Όπου κι αν ζήτε στη γη σήμερα, μπορείτε ν’ ακούσετε τα χαρούμενα νέα όσον αφορά τους «νέους ουρανούς» και την «νέαν γην» του Ιεχωβά. Αν ζήτε σε κάποια από τις σαράντα χώρες της Αφρικής, μπορείτε να τα ακούσετε από έναν από τους 119.409 Μάρτυρας που διαδίδουν φως σ’ αυτή την ήπειρο. Σε εξήντα επτά χώρες και νήσους της Αμερικής, υπάρχουν 353.632 ζηλωταί Μάρτυρες. Σε δεκαεννέα χώρες της Ευρώπης, 195.295 διάκονοι κηρύττουν αυτό το ίδιο μεγαλειώδες άγγελμα σε πολλές γλώσσες. Σαράντα έξη χώρες της Ασίας και νήσοι του Ειρηνικού υπηρετούνται από άλλους 9.695 διακόνους. Ακόμη και εκεί που ο κομμουνισμός ρίχνει τη σκοτεινή του σκιά, σε επτά Σοβιετοκρατούμενες χώρες, 123.383 Μάρτυρες αρνούνται να κατασιωπηθούν απέναντι σκληρών διωγμών. Άνθρωποι καλής θελήσεως σε όλη τη γη υπηρετούνται με τη θρησκεία της ζωής! Αυτή η παγγήινη μαρτυρία πρέπει να συνεχισθή ώσπου όλα τα άτομα καλής θελήσεως στο πρόσωπο της γης να έχουν συναχθή ως το ‘σπέρμα του λαού του Θεού’, για να παραμείνουν για πάντα στη χαρά της αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. «Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη, τα οποία εγώ θέλω κάμει, θέλουσι διαμένει ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά, ούτω θέλει διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας.»​—Ησ. 66:22, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Κρατείτε Σταθερά τη Χαρά Σας!

«Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.»​—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ

 1. (α) Γιατί μερικοί άνθρωποι λέγουν ότι δεν θέλουν να ζουν για πάντα; (β) Γιατί η αιώνια ζωή για το ανθρώπινο γένος είναι και λογική και βέβαιη;

ΑΝ ΚΑΙ μπορεί να φαίνεται παράδοξο, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που λέγουν ότι δεν θέλουν να ζουν για πάντα. Η αντίληψίς των για τη ζωή βασίζεται στον σημερινόν αγώνα επιβιώσεως, με τους φόβους του και τις αβεβαιότητες, τις φροντίδες του, τους πόνους και τις στενοχώριες του, και δεν μπορούν να οραματισθούν κανένα καλύτερο τρόπο ζωής. Μερικοί ακόμη λέγουν ότι αιώνια ζωή θα ήταν διαρκής ανία. Άλλοι λέγουν ότι η αιώνια ζωή είναι κάτι αδύνατο, και την αποπέμπουν με εσκεμμένη περιφρόνησι. Αγνοούν τα πορίσματα των συγχρόνων ιατρικών ερευνών, που δείχνουν ότι είναι δυνατή η διαιώνισις των ζωικών κυττάρων επ’ αόριστον, κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Εκείνο που είναι πιο σπουδαίο, είναι ότι αγνοούν τον λόγον του Πρωτουργού της ζωής, ο οποίος δείχνει ότι ο άνθρωπος πρόκειται να μπη σε μια ένδοξη αιωνιότητα όπου δεν θα υπάρχη θάνατος αλλά μια ευτυχισμένη ζωή. Ο μέγας Δημιουργός του σύμπαντος, ο Προμηθευτής της ενεργείας που το κρατεί σε κίνησι, ο Προμηθευτής της πυρηνικής καυσίμου ύλης που εκράτησε τον ήλιο μας φλεγόμενο επί δισεκατομμύρια έτη​—ναι, ο Πλάστης του ίδιου του ανθρώπου υπεσχέθη ότι θα προμηθεύση το αναγκαίο εφόδιο για τη διαιώνισι της ανθρωπίνης ζωής για πάντα σ’ αυτή τη γη. Είναι το θείο Του θέλημα να το πράξη αυτό!​—Ησ. 45:18· Αποκάλ. 7:9, 10, 16, 17.

 2. Από τι θα συνίσταται η ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, και σε ποια αντίθεσι θα βρίσκεται με τη σημερινή ζωή;

² Ποτέ μη νομίσετε ούτε για μια στιγμή ότι η αιώνια ζωή για την οποία μιλεί ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, θα είναι διαμορφωμένη σύμφωνα με τους αθλίους κανόνες ζωής του σημερινού ξεπεσμένου κόσμου. Μάλλον, θα είναι μια άφθονη ζωή. (Παροιμ. 10:22) Θα είναι σε τέτοια έντονη αντίθεσι με την ανιαρή ύπαρξι πλείστων ανθρώπων σήμερα, ώστε μπορεί αληθινά να λεχθή ότι ο «σύγχρονος» άνθρωπος δεν έχει καν αρχίσει να ζη. Πράγματι, από την άποψι του Θεού, ο καταραμένος για την αμαρτία άνθρωπος είναι σαν νεκρός. (Ματθ. 8:22) Ο Ιεχωβά, όταν υπόσχεται αιώνια ζωή σ’ εκείνους που τον αγαπούν, έχει στον νου την απόλυτη πληρότητα ευτυχισμένης ζωής​—ζωής που υπερχειλίζει από πλούσια σημασία και χαρούμενο σκοπό. Με τον ίδιο τρόπο που οι κληρονόμοι της ουρανίας βασιλείας του Θεού μπαίνουν στον ‘πλούτον της δόξης’ της υπηρεσίας του Θεού, θα απολαύσουν και τα άλλα πρόβατά του μια περίλαμπρη ζωή στην επίγεια επικράτεια της βασιλείας αυτής.​—Εφεσ. 1:18· Ματθ. 25:34.

 3. Πώς η ζωή του νέου κόσμου θα φέρη αίνο και δόξα στον Ιεχωβά;

³ Απεικονίστε αυτή την επικράτεια στο μάτι της διανοίας σας! Ο άφθονος πλούτος της γης θα χρησιμοποιήται, όχι για εξοπλισμούς του «αιώνος του διαστήματος» ή για την κατάκτησι του διαστήματος, αλλά για την «κυρίευσι» της γης και τον πλουτισμό της ως αιωνίας κατοικίας του ανθρώπου. Το ανθρώπινο γένος θ’ απολαμβάνη πληρότητα διανοητικής και φυσικής ισχύος, και ο άνθρωπος θα κάνη χρήσι των δυνάμεών του προς αίνον του Δημιουργού του και για την εποικοδόμησι του συνανθρώπου του. Ο καθένας θα έχη έναν προσδιωρισμένο τομέα προσπαθείας και θα είναι αριστοτέχνης σ’ αυτόν τον τομέα, βρίσκοντας ευχαρίστησι και απόλαυσι στην εκτέλεσι εξόχων έργων. Καμμιά επίμοχθη ή κατώτερη εργασία δεν θα γίνεται στον νέο κόσμο του Ιεχωβά! Προικισμένοι εργάται θα κατασκευάζουν κατοικίες εξαιρετικής ομορφιάς. Τα μνημειώδη θαύματα της φύσεως θα συμπληρώνονται από την ανθρώπινη καλλιτεχνία, καθώς θα καλλιεργή και θα φυτεύη ο θεοσεβής άνθρωπος, μεταμορφώνοντας ολόκληρη την υδρόγειο σ’ ένα επιβλητικό, περικαλλές τοπίο. Αλλεπάλληλοι θησαυροί θείας σοφίας θ’ αποκαλύπτωνται, καθόσον η τελεία, πλούσια προικισμένη διάνοια του ανθρώπου θα επιδιώκη επιστημονικές σπουδές για έναν ειρηνικό σκοπό και προς δόξαν του Θεού.​—Ψαλμ. 104:24, 31.

 4. Γιατί πρέπει τώρα να κρατούμε σταθερά τη χαρά μας, και με ποια διάθεσι της καρδιάς;

⁴ Αν μπορήτε να απεικονίσετε μέρος της μακαριότητος αυτού του ενδόξου μέλλοντος, τότε εγγίζετε το κράσπεδο των θαυμασίων που ο Ιεχωβά θ’ αποκαλύψη για το ανθρώπινο γένος σε όλη την αιωνιότητα. Χαίρετε για τη γνώσι των επαγγελιών του Θεού για αιώνια ζωή, και κρατείτε σταθερά τη χαρά σας! Τι συγκινητική προοπτική! Πρέπει να κάμη όλο το ανθρώπινο γένος να αναφωνήση μαζί με τον ψαλμωδό: «Ας υμνολογώσιν εις τον Ιεχωβά τα ελέη αυτού, και τα θαυμάσια αυτού τα προς τους υιούς των ανθρώπων.»​—Ψαλμ. 107:8, ΜΝΚ.

ΜΕΛΕΤΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΖΩΗ

 5. Γιατί είναι αναγκαία εξακολουθητική, επιμελής μελέτη για όλους όσοι ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα;

⁵ Όλοι όσοι αγαπούν ζωή και που επιθυμούν την άφθονη ζωή του νέου κόσμου του Θεού πρέπει να μελετούν για να γνωρίσουν τον λόγον του Θεού και να υπακούσουν σ’ αυτόν. Αυτό σημαίνει επιμελή μελέτη, πρώτα για ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά, και έπειτα για να διατηρήσωμε αυτή τη γνώσι και εποικοδομηθούμε σ’ αυτή ενώ προχωρούμε στη Χριστιανική ωριμότητα. Κανείς ποτέ ας μη γίνη νωθρός στις θεοκρατικές του μελέτες! Ακόμη και όταν οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν ‘εστηριγμένοι εις την παρούσαν αλήθειαν’ ο Πέτρος εθεώρησε επάναγκες να εξακολουθήση ‘να τους διεγείρη δια της υπενθυμίσεως’. (2 Πέτρ. 1:12-15) Ανασκόπησις και περαιτέρω μελέτη είναι εξίσου σπουδαία σήμερα​—ακόμη πιο σπουδαία, καθώς ο Διάβολος προετοιμάζει τώρα την τελευταία του επίθεσι εναντίον της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Τώρα, περισσότερο από όλους τους καιρούς, είναι καιρός «να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» Στους κεχρισμένους Χριστιανούς ο Παύλος λέγει: «Διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.» (Εβρ. 2:1· 3:14) Η ίδια αρχή εφαρμόζεται σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως που ζητούν ζωή στην παραδείσια γη.

 6. Ποια ωφέλεια προκύπτει από την καθημερινή μελέτη;

⁶ Εξακολουθήστε να πίνετε από την πηγή της Βιβλικής αληθείας! Καθώς υπόσχεται ο Ιησούς: «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα· αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» Τα λόγια του Ιησού είναι ‘πνεύμα και ζωή’. (Ιωάν. 4:14· 6:63) Ολόκληρος ο λόγος του Θεού «είναι ζων, και ενεργός». «Εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα», για να εύρης θησαυρούς σοφίας και διακρίσεως, και να τους κρατής στερεά για αιώνια ζωή. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλήτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων· και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»​—Εβρ. 4:12· Ιησ. Ναυή 1:8· Παροιμ. 3:13-18.

 7. (α) Πώς ένας εχθρός εναντιώνεται στη χαρούμενη αύξησι του λόγου; (β) Πώς μπορεί κανείς να εμμένη σταθερά στην αρχική του χαρά;

⁷ Υπάρχει κάποιος, εν τούτοις, που δεν θέλει να είναι ευτυχές το ανθρώπινο γένος. Αυτός ο «κάποιος» είναι «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Αυτός είναι που έσπειρε «ζιζάνια» δογματικής διαιρέσεως στην αληθινή θρησκεία της ζωής. Οι πανούργοι τρόποι του περιγράφονται περαιτέρω από τον Ιησού Χριστό στην παραβολή του που αναγράφεται στο κατά Λουκάν 8:4-15. Καθώς σπείρει ο μέγας Σπορεύς τον «καλόν σπόρον», τον «λόγον του Θεού», οι δεκτικές καρδιές «μετά χαράς δέχονται τον λόγον». Εν τούτοις, ο Διάβολος προσπαθεί να εμποδίση το να ριζώση ο σπόρος, ή προσπαθεί να τον συμπνίξη προτού αυξηθή σε «δένδρον ζωής». Όλοι όσοι επιθυμούν να εμμείνουν σταθερά στην αρχική των χαρά, πρέπει να καλλιεργούν την αγαθή γη της καρδιάς των διαμορφώνοντας τακτικές συνήθειες μελέτης. Πρέπει ν’ ανθίστανται στον καύσωνα της εναντιώσεως του παλαιού κόσμου, που μπορεί να ξηράνη το τρυφερό φυτό της νεογέννητης πίστεώς των. Σε δοκιμασία, και ακόμη σε διωγμό, πρέπει να τηρούν την όρασι των ενδόξων επαγγελιών του Ιεχωβά πιο λαμπρή μπροστά στα μάτια των, για να μην αποπλανηθούν ποτέ από το ακτινοβόλο μονοπάτι που αυτή φωτίζει ενώπιόν των. Πρέπει να μελετούν για να μετάσχουν στη νίκη της πίστεως. «Παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον, και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.»​—1 Ιωάν. 5:4.

 8. Ποιες ‘μέριμνες’ πρέπει ν’ αποφεύγωνται, και γιατί;

⁸ Ο Κύριος μιλεί και για άλλες ύπουλες πιέσεις που ο Διάβολος επιφέρει στην πίστι μας. Προειδοποιεί για εκείνους «οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι.» Μέριμνες; Ναι, μερικοί γίνονται ανήσυχοι για την αύριον. Νομίζουν ότι πρέπει να αναλάβουν έκτακτη εργασία στη σπίτι για να συμπληρώσουν τον προϋπολογισμό της οικογενείας, ότι πρέπει να διευρύνουν μια επιχείρησι, ή να ζητήσουν προαγωγή σε μια πιο επικερδή θέσι, που καταναλίσκει όμως περισσότερον χρόνον. Μερικοί έχουν κάθε είδους στενοχώριες για το τι θα μπορούσε να συμβή στο μέλλον. Αστοχούν να προσέξουν τη συμβουλή του Ιησού: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.» Αν εσχεδίαζαν προσεκτικά ν’ αφήσουν τα συμφέροντα του νέου κόσμου του Θεού να έχουν την πρώτη θέσι στη ζωή τους, οι ανησυχίες των θα εξηφανίζοντο σαν την πρωινή ομίχλη. (Ματθ. 6:33, 34) Ο Ιεχωβά ποτέ δεν θα λησμονήση εκείνους που τον κρατούν πρώτον στις σκέψεις των και στη ζωή των. Από μια ευγνώμονα καρδιά, ο Δαβίδ μπορούσε να πη: «Νέος ήμην, και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον. «Όλην την ημέραν ελεεί και δανείζει, και το σπέρμα αυτού είναι εις ευλογίαν.»​—Ψαλμ. 37:25, 26.

 9. Πώς μπορεί ο «πλούτος» να γίνη κίνδυνος, αλλά τι πραγματικά είναι «μέγας πλουτισμός»;

⁹ Μερικοί παρασύρονται από τον «πλούτον». Πόσο ύπουλα μπορεί η αποπνικτική επιθυμία του να είναι κανείς πλούσιος, καθώς και η απόκτησις ολοένα περισσοτέρων από τα ωραία πράγματα που προσφέρει αυτός ο κόσμος, να εκτοπίσουν την πρώτη χαρά και αγάπη για τον Ιεχωβά και τις επαγγελίες της Βασιλείας του! Εν τούτοις, είναι λυπηρό να πούμε ότι πλήθος ανθρώπων που ξεκίνησαν στο δρόμο της ζωής επνίγησαν αργότερα στη θάλασσα του υλισμού. Καθώς εξηγεί ο απόστολος Παύλος, ο πραγματικός πλουτισμός, ο «μέγας πλουτισμός» είναι «η ευσέβεια μετά αυταρκείας»: «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Πόσο επίκαιρη είναι η συμβουλή προς όλους όσοι μπήκαν στο δρόμο της ζωής να μη «ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν»! Καθώς τελειώνει την πορεία του ο παροδικός αυτός κόσμος, ο Ιεχωβά προμηθεύει ικανοποιητικά πλούτη γνώσεως και υπηρεσίας. Μέσω αυτής της υπηρεσίας ας αγωνιζώμεθα τώρα να φθάσωμε τους μεγαλυτέρους ακόμη θησαυρούς που θα αφθονούν στον αιώνιο νέο κόσμο. Είναι σοφοί όσοι προσέχουν τη συμβουλή του αποστόλου «να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.»​—1 Τιμ. 6:6-19.

10. (α) Πώς μπορούν οι ‘ηδονές του βίου’ να κάμουν ύπουλη διείσδυσι; (β) Πώς μπορούν να εμποδισθούν από το να ριζώσουν;

¹⁰ Υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι, αφού δεχθούν τον λόγον με χαρά και μπουν στην πραγματική ζωή, θα επιτρέψουν ακόμη στις ‘ηδονές του βίου’ να συμπνίξουν τις ανώτερες χαρές της μελέτης, της υπηρεσίας και της συναναστροφής στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Έπειτα από μια σκληρή εργασία της ημέρας είναι πολύ εύκολο να λυπηθή κανείς τον εαυτό του και να σκεφθή, «Είμαι πολύ κουρασμένος για μελέτη, πολύ κουρασμένος για συναθροίσεις, πολύ κουρασμένος για υπηρεσία.» Έτσι ζητείται ανάπαυσις αλλού. Μια κακή συνήθεια ριζώνει και αυξάνει. Στην πραγματικότητα, η πνευματική αναψυχή είναι η πιο καλή θεραπεία για κάθε είδους κόπωσι. Η αναψυχή αυτή μπορεί πάντοτε να βρεθή, με ικανοποιητική χαρά, στη μελέτη του λόγου του Θεού και στη συναναστροφή του λαού του. Αποφεύγετε τις οκνηρές κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου. Σε ημέρες που έχουν τεθή κατά μέρος για την υπηρεσία του Θεού, να είσθε όμοιοι με τους πιστούς Ιουδαίους υπό τον Ιωσαφάτ, οι οποίοι «εξεγερθέντες το πρωί, εξήλθον». (2 Χρον. 20:20-22) Ποτέ μην αφήνετε τις ηδονές να συνωστίζωνται στη ζωή σας ως το βαθμό να εκτοπίσουν σχεδιασμένη θεοκρατική μελέτη, υπηρεσία και συναναστροφή. Θυμηθήτε ότι μέρος του σημείου των «εσχάτων ημερών» είναι ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.» (2 Τιμ. 3:1, 4) Να είσθε φιλόθεος.

11. (α) Πού μπορούμε να βρούμε δύναμι σε καιρό δοκιμασίας; (β) Πώς ο Ιεχωβά συχνά ανταμείβει εκείνους που αποβλέπουν σ’ αυτόν;

¹¹ Έρχονται καιροί στην πείρα πλείστων από μας, που αντιμετωπίζομε προσωπικά προβλήματα, με πιέσεις από τον κόσμο, ή με διωγμούς που φαίνεται σχεδόν πολύ δύσκολο να τους βαστάσωμε. Σε τέτοιους καιρούς πρέπει να μένωμε κοντά στον Ιεχωβά με προσευχή, έχοντας πεποίθησι ότι θα μας υποστηρίξη μέσα από όλες τις δοκιμασίες μας. Διατηρείτε συναναστροφή στην κοινωνία Νέου Κόσμου και, επάνω απ’ όλα, τακτική εβδομαδιαία υπηρεσία στον Ιεχωβά. Η υπηρεσία του Θεού είναι σαν ενισχυτική τροφή. Όπως είπε ο Ιησούς: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Να είσθε αποφασισμένοι να τελειώσετε το έργο του Ιεχωβά με ακεραιότητα! Στην υπηρεσία του αγρού συχνά συμβαίνει να παρέχη ο Ιεχωβά την παρηγορία ακριβώς και την ενθάρρυνσι που χρειαζόμεθα, μέσω κάποιας συγκινητικής πείρας, ή άλλης έξοχης ευλογίας, και τότε με ενισχυμένη πίστι μπορούμε να δούμε το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»​—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

12. Πώς μπορούν ώριμοι διάκονοι να βοηθήσουν νέους στο να επανεύρουν χαρά σε καιρό δοκιμασίας;

¹² Υπάρχουν μερικοί που μόλις έχουν ξεκινήσει στο δρόμο της ζωής, αλλά που νωρίς αντιμετωπίζουν δοκιμασίες, οι οποίες απειλούν την πίστι των. Σε τέτοια περίπτωσι ο επίσκοπος, ή άλλος ώριμος διάκονος στην εκκλησία, πρέπει να είναι ταχύς στο να βοηθήση το νέο «πρόβατο» να επανεύρη την πρώτη του χαρά στην αλήθεια. Στην πρώτη εκδήλωσι δυσκολίας κάμετε μια φιλική επίσκεψι και βοηθήστε το άτομο αυτό ν’ αντιμετωπίση το πρόβλημα Γραφικώς. Συνεχίστε αυτή τη βοήθεια, με αγάπη και με τρυφερή στοργή, έτσι ώστε εκείνος που λαμβάνει βοήθεια ‘να σταθή τέλειος και πλήρης εις παν θέλημα του Θεού.’ (Κολ. 4:12· 1 Θεσ. 2:7, 8) Δείξτε απόφασι να παρασταθήτε στο πρόβατο. Με υπομονή περιποιηθήτε τους πνευματικώς ασθενείς, διότι θ’ ανταποκριθούν σε στοργική ποίμανσι. Αν είναι σωματικώς ασθενείς, βοηθήστε τους να λάβουν μέρος σε συμπτωματική μαρτυρία, έτσι ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν μια υγιή διάθεσι και να ευλογηθούν από τον Ιεχωβά. Υπάρχουν πολλοί που είναι ισχυροί και ενεργητικοί σήμερα στο έργο του Ιεχωβά, μερικοί απ’ αυτούς σκαπανείς διάκονοι, αλλ’ οι οποίοι θα είχαν χαθή για την κοινωνία Νέου Κόσμου αν δεν τους είχε δοθή πρόθυμη βοήθεια σε καιρό δοκιμασίας. Υπάρχει μεγάλη «χαρά εν τω ουρανώ» οποτεδήποτε ένα αποπλανημένο πρόβατο φέρεται πίσω στη μάνδρα!​—Λουκ. 15:4-7.

13. Πώς μπορεί κανείς να διατηρήση τον λόγον «εν καρδία καλή και αγαθή»;

¹³ Να είσθε επιμελείς στο να διατηρήσετε τη χαρά σας στην υπηρεσία του Θεού. «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες· εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» Αν το κάνετε αυτό, τότε τα περαιτέρω λόγια του αποστόλου θα έχουν εκπλήρωσι σε σας: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.» (Ρωμ. 12:12· 15:13) Η ελπίδα του νέου κόσμου, με την αιώνιά της χαρά και ειρήνη, είναι τώρα τόσο κοντά στην πραγματοποίησί της, ώστε πρέπει να αγωνίζεσθε με δύναμι και σθένος για ν’ αντισταθήτε σε κάθε παρείσδυσι από τον κόσμο του Διαβόλου. Ενεργώντας έτσι, θα είσθε σαν τον σπόρο που έπεσε επάνω σε καλή γη, ένας από εκείνους οι οποίοι «ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» Πόσο μεγάλη είναι η χαρά όλων εκείνων που πραγματικά καρποφορούν!​—Ματθ. 13:23.

ΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

14. Σύμφωνα με το Ματθαίος 5:3, ποιοι είναι οι μακάριοι σήμερα, και γιατί;

¹⁴ Ας έχωμε πάντοτε συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης! Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι κάθε ημέρα και κάθε ώρα πρέπει να εκτιμούμε την εξάρτησί μας από τον Ιεχωβά για τα πράγματα της ζωής. Χωρίς την αγάπη του δεν θα είχαμε ποτέ ζωή κατά πρώτον λόγον. Χωρίς τη στοργική του προμήθεια δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία για αιώνια ζωή. Χωρίς την πνευματική υποστήριξι που αυτός παρέχει, γρήγορα θα εσυρόμεθα προς τα πίσω, για να καταποθούμε από τον άπληστο κόσμο του Διαβόλου. Χρειαζόμεθα πάντοτε τη βοήθεια του Ιεχωβά. Θα είμεθα ευτυχείς αν δεχώμεθα ταπεινά αυτή τη βοήθεια καθώς αυτός την παρέχει με τη μελέτη του λόγου του, με τη διαφωτιστική και παρορμητική δύναμι του πνεύματός του, και μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, που υπηρετεί στην κοινωνία Νέου Κόσμου εδώ επάνω στη γη. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.»​—Ματθ. 5:3· 24:45-47.

15. (α) Πώς το ανθρώπινο γένος γενικά θεωρεί την προμήθεια του Ιεχωβά; (β) Πώς ο Ιεχωβά θεωρεί το αγνώμον ανθρώπινο γένος;

¹⁵ Λόγω της αγάπης του και της σοφίας του, ο Ιεχωβά έχει προνοήσει άφθονα για τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του ανθρωπίνου γένους. Εν τούτοις, οι περισσότεροι από το ανθρώπινο γένος αγνωμόνως απολακτίζουν την πνευματική του προμήθεια. Συγχρόνως χρησιμοποιούν άπληστα την υλική του προμήθεια, για ιδιοτελές κέρδος, καυχώμενοι ότι δεν έχουν ανάγκη του Θεού. Στην πραγματικότητα, ο Ιεχωβά είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη του ανθρώπου, και θα μπορούσε να εξαλείψη σε μια στιγμή κάθε ανθρώπινη ζωή. «Πάντα τα έθνη ενώπιον αυτού είναι ως μηδέν· λογίζονται παρ’ αυτού ολιγώτερον παρά το μηδέν, και την ματαιότητα.» (Ησ. 40:17) Πρέπει να νοιώθωμε τον εαυτό μας πολύ ταπεινόν ενώπιον του Ιεχωβά. Η ακόλουθη εικόνα μπορεί να μας βοηθήση να κατανοήσωμε πόσο μικρός πραγματικά είναι ο άνθρωπος:

16. Πόσο μεγάλος είναι ο άνθρωπος;

¹⁶ Σύμφωνα με τους ανθρωπίνους κανόνες ένας άνθρωπος υπολογίζεται μεγάλος αν ζυγίζη 200 λίτρες. Μερικοί άνθρωποι θεωρούνται «μεγάλοι» λόγω της επιδεξιότητός των να εξακοντίζουν δορυφόρους στο διάστημα, όπου διανύουν την τροχιά τους επί ολίγες εβδομάδες ή μήνες. Και όμως πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος και οι δορυφόροι του όταν συγκριθούν με αυτή τη γη, η οποία ζυγίζει έξη τρισεκατομμύρια δισεκατομμύρια (21 0’ς) τόννους και η οποία έχει διανύσει αλάνθαστη τροχιά γύρω στον ήλιο, ταξιδεύοντας 58 χιλιάδες εκατομμυρίων μίλια το χρόνο, στη διάρκεια όλων των ετών της υπάρξεώς της! Ο Ιεχωβά έθεσε τη γη στην τροχιά της! Εν τούτοις, η γη είναι μικρή, επίσης, αν συγκριθή με την έκτασι του ηλιακού συστήματος​—ναι, μια αιχμή καρφίτσας σ’ ένα σύστημα που έχει διάμετρο πάνω από επτά χιλιάδων εκατομμυρίων μιλίων. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε το ηλιακό σύστημα! Αλλά πόσο μικρό είναι και το ίδιο το ηλιακό σύστημα! Διότι ο ήλιος της γης είναι μόνο ένα από τα 200 χιλιάδες εκατομμύρια άσπρα που αποτελούν τον Γαλαξία. Τόσο αχανής είναι ο Γαλαξίας ώστε μια λάμψις φωτός χρειάζεται 100.000 χρόνια για να περάση από τη μια πλευρά στην άλλη. Ο Ιεχωβά τοποθέτησε εκεί τον Γαλαξία! Αλλά ο Γαλαξίας είναι μικρός επίσης. Συμβαίνει να είναι μια μόνο από τις ακαταμέτρητες εκτάσεις δισεκατομμυρίων γαλαξιών, που το φως του πλησιεστέρου απ’ αυτούς χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να φθάση τα τηλεσκόπια του ανθρώπου σ’ αυτή τη γη. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε όλους αυτούς τους ουρανούς!​—Γέν. 1:1.

17. (α) Τι μπορεί να λεχθή για τους ουρανούς της παρουσίας του Ιεχωβά; (β) Ποια θαυμαστά προνόμια διανοίγει ο Ιεχωβά στους ευπειθείς ανθρώπους;

¹⁷ Πολύ πριν τα σύγχρονα τηλεσκόπια εισδύσουν σ’ αυτή την απεραντωσύνη του διαστήματος, ο ψαλμωδός διεκήρυξε: «Ω Ιεχωβά ο Κύριος ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη! όστις έθεσας την δόξαν σου υπεράνω των ουρανών.» Πολύ υψηλότερη και πιο ένδοξη ακόμη από όλη την επιβλητική έκτασι των υλικών ουρανών, είναι η πνευματική επικράτεια και οι ουρανοί της παρουσίας του Ιεχωβά. Τι θαυμαστή παρ’ αξίαν αγαθότητα εξεδήλωσε ο Ιεχωβά μέσω του Υιού του, εξαγοράζοντας ολίγους του ανθρωπίνου γένους από τη γη, για να υπηρετούν για πάντα μαζί με τον Υιό του και Βασιλέα στους εξυψωμένους «νέους ουρανούς»​—όχι, όχι με άσχημες στολές του διαστήματος, αλλά με ένδοξα πνευματικά σώματα της αναστάσεώς των, προμηθευμένα για εξυψωμένη υπηρεσία στη λαμπρότητα της δόξης της παρουσίας του Ιεχωβά. Τι θαυμαστή αγάπη εκδηλώνει, επίσης, ο Ιεχωβά καθώς στρέφει την προσοχή σ’ αυτή τη μικροσκοπική κηλίδα, τη γη, καθαρίζοντάς την από κάθε διαιρετική θρησκεία και άλλη πονηρία, και εδραιώνοντάς την ως αγιαστήριο όπου οι άνθρωποι θα ζουν για πάντα με ειρήνη και χαρά. Είτε ο προορισμός μας είναι αφθαρσία στους «νέους ουρανούς», είτε αιώνια ζωή στη «νέα γη», όλοι εμείς μπορούμε ταπεινά να αναφωνήσωμε ενώπιον του Ιεχωβά: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;»​—Ψαλμ. 8:1, 4· 1 Κορ. 15:42-45· Αποκάλ. 14:3.

18. (α) Πού και μόνο στη γη μπορεί να βρεθή η πραγματική χαρά, και πώς το έδειξε αυτό ο Πέτρος; (β) Γιατί μπορεί να λεχθή ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι η μόνη ομάδα που κρατεί τη θρησκεία της ζωής σήμερα;

¹⁸ Βρήτε τη θέσι σας στη διάταξι του Θεού και εμμείνατε σ’ αυτήν! Σταθήτε πλησιέστατα στην οργάνωσί του, την κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι πουθενά αλλού επάνω στη γη δεν μπορούν να βρεθούν οι χαρές της πραγματικής ζωής. Στις μέρες του Ιησού, όταν μερικοί εσκανδαλίσθησαν από τις σκληρές αλήθειες που έλεγε και εστρέφοντο πίσω στον λαβύρινθο των διαιρετικών δογμάτων, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» Ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» (Ιωάν. 6:67-69) Τότε υπήρχε μόνο μια ομάδα που είχε τους λόγους της ζωής, και σήμερα ακόμη υπάρχει μια μόνο ομάδα. Αυτή είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, που εργάζεται με ενότητα κάτω από τη διεύθυνσι του ίδιου Κυρίου, του ήδη ανάσσοντος Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Είναι η μόνη ομάδα επάνω στη γη που απεχωρίσθη από την άπληστη, διεφθαρμένη πολιτική, θρησκεία, εμπόριο και μιλιταρισμό του κόσμου του Διαβόλου, και η οποία εσφυρηλάτησε ‘τας μαχαίρας δια υνία’, ώστε να διατηρή ενότητα αγάπης και αδελφότητος σε όλη τη γη. (Ησ. 2:4) Είναι η μόνη οργάνωσις που μεγαλύνει το μεγάλο όνομα του Ιεχωβά, και υποστηρίζει τη θρησκεία της ζωής, διακηρύττοντας τολμηρά τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού Ιησού ως το μέσον επιβιώσεως του ανθρωπίνου γένους, καθώς και χορηγήσεως των ευλογιών της ζωής στον νέο κόσμο του Θεού.​—Ψαλμ. 34:3· Ιωάν. 17:3· Ματθ. 24:14.

19. (α) Πώς μπορούν να εύρουν τη μόνη πραγματική θέσι ασφαλείας σήμερα εκείνοι που αγαπούν τη ζωή; (β) Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά τώρα είναι τόσο άφθονα μακάριοι;

¹⁹ Αναγνωρίζετε ταπεινά την πλήρη εξάρτησί σας από τον Ιεχωβά για ζωή και τις ευλογίες της; Τότε πρέπει επίσης ταπεινά ν’ αναγνωρίζετε την εξάρτησί σας από την επίγεια οργάνωσί του σήμερα. Δεν υπάρχει θέσις πραγματικής ασφαλείας έξω από την κοινωνία Νέου Κόσμου του Θεού. Όλοι όσοι αγαπούν ζωή πρέπει να εύρουν τη θέσι των, και να κρατήσουν τη θέσι των, μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, παρακολουθώντας τακτικά τη συνάθροισι μελέτης της Σκοπιάς, τη συνάθροισι υπηρεσίας και σχολής θεοκρατικής διακονίας, ακούοντας προσεκτικά τις δημόσιες Γραφικές ομιλίες, και υποστηρίζοντας τη μεσεβδομαδιαία μελέτη βιβλίου εκκλησίας. Μακάριοι είναι όλοι εκείνοι που υπερπληρούν όλες αυτές τις συναθροίσεις μέσα σε μια πολυάσχολη εβδομάδα, διότι έτσι κάνοντας εκτοπίζουν τα ανακόλουθα πράγματα που ο εχθρός θα ήθελε να σπείρη στη Χριστιανική ζωή των. Μακάριοι, επειδή έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης! Μακάριοι, επειδή προχωρούν στην ωριμότητα με όλους όσοι ανήκουν στον λαό του Θεού σε όλον τον ευρύν κόσμο! Μακάριοι, επειδή εποικοδομούν δύναμι για ν’ αντισταθούν στην τελική επίθεσι του κόσμου του Σατανά, ο οποίος ακόμη και τώρα επισωρεύει χλευασμό και διωγμούς επάνω στις κεφαλές των! «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού [του Ιησού]. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 5:11, 12.

20. (α) Ποια συναναστροφή πρέπει να διατηρήται κάτω από διωγμό; (β) Πώς οι Γερμανοί αδελφοί μας ευλογήθηκαν σε τούτο; (γ) Ποια συναναστροφή πρέπει να επιζητήται τώρα, με τον Αρμαγεδδώνα εν όψει;

²⁰ Ακόμη και όταν έρχωνται διωγμοί, διατηρείτε αυτές τις συναναστροφές με άλλους ομοίας πολυτίμου πίστεως, είτε σε ιδιωτικές κατοικίες, είτε σε υπόγεια οικήματα, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή στους ανοιχτούς αγρούς. Θυμηθήτε πώς οι Γερμανοί αδελφοί μας διετήρησαν την ωργανωμένη των οντότητα όταν ήσαν αναγκασμένοι να φύγουν από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως Ζαχσενχάουζεν στο αποκορύφωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα σε πυροβολισμούς, πολυβόλα, λεηλασίες και θάνατο από εξάντλησι, οι 230 αδελφοί μας εβάδιζαν με θεοκρατική τάξι, μια ομάδα, μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυσι του θανάτου και του πολέμου, που ενεπιστεύετο στον Ιεχωβά Θεό. Απήντησε μήπως ο Ιεχωβά στην ενωμένη των προσευχή για καθοδηγία; Ωδήγησε και επροστάτευσε αυτή τη μικρή ομάδα των λατρευτών του; Η έκθεσις λέγει: «Από την ομάδα μας, που απετελείτο από 230 περίπου αδελφούς και αδελφές, κανείς, ούτε ακόμη ο ασθενέστερος, δεν στρώθηκε στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι είχαμε μερικούς αδελφούς ηλικίας από 65 έως 72 ετών. Έστεκαν όλοι πιστά.»a Σε μέλλουσες δοκιμασίες και μέσα από την ίδια τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά αναμένει να εξακολουθήση να στέκη πιστά, στη μία ενωμένη, θεοκρατική τάξι. Τώρα είναι καιρός να ζητήσετε αυτή τη συναναστροφή, για να μπορέσετε και σεις να βρήτε χαρά λέγοντας: «Επί τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Ο πους μου ίσταται εν τη ευθύτητι· εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 26:1, 12, ΜΝΚ.

21. (α) Πώς μπορούμε τώρα να επιληφθούμε της πραγματικής ζωής; (β) Ποια πορεία θα φέρη την ανταμοιβή ‘πλούτου, και δόξης, και ζωής’;

²¹ «Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.» (Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ) Η χαρά του να γνωρίζετε τον Ιεχωβά Θεό, του να κατανοήτε τους ενδόξους δημιουργικούς του σκοπούς, του να υπηρετήτε ως μάρτυρές του στο τέλος του κόσμου​—όλα αυτά προστίθενται σε μια υπεράφθονη χαρά! Τι μερίδα χάνουν οι άνθρωποι του παλαιού κόσμου! Χάνουν, επίσης, την ευκαιρία για αιώνια ζωή! Επιληφθήτε σεις με βεβαιότητα της πραγματικής ζωής. Έχοντας εύρει αυτή τη χαρά, ποτέ μην την αφήνετε να φύγη! «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού.» (1 Θεσ. 5:16-18) Χαίρετε για να μπορέσετε να έχετε μέρος, έστω και πολύ μικρό, στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού κατά τον καιρό που δημιουργεί «νέους ουρανούς και νέαν γην». Σφυρηλατήστε έναν αδιάρρηκτο δεσμό με την οργάνωσί του στη γη. Υπηρετείτε ταπεινά και με απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, γνωρίζοντας ότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Η Θέσις της Εκκλησίας Στην Αληθινή Λατρεία

«Ταύτα σοι γράφω . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύεσαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.»​—1 Τιμ. 3:14, 15.

 1. Ποια διοργανωτική ανάπτυξις που παρατηρείται ειδικά σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, έφερε, επίσης, τη λατρεία του Ιεχωβά στο προσκήνιον;

Ο ΕΙΚΟΣΤΟΣ αιών παρέστη μάρτυς της αναπτύξεως οργανώσεων σε εθνική και διεθνή κλίμακα που δεν έχει ακουσθή προηγουμένως. Οργανώσεις που αντιπροσωπεύουν διάφορες επιχειρήσεις, εργατικά, γεωργικά, καταναλωτικά, πολιτικά ή θρησκευτικά συμφέροντα, αγωνίζονται να συνδυάσουν τις δυνάμεις των έτσι ώστε να ασκούν μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή των ανθρώπων. Ανάμεσα σε όλες αυτές ενεφανίσθη μια γοργά αυξανόμενη, δυναμική κοινωνία Χριστιανών ανδρών και γυναικών που έχουν ένα σκοπό, και αυτός είναι να δώσουν μαρτυρία για το όνομα, τις θείες ιδιότητες και τον σκοπό του Δημιουργού, Ιεχωβά Θεού. Η κοινωνία αυτή, γνωστή ως η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, γρήγορα πλησιάζει το ένα εκατομμύριον, αλλά δεν είναι το μέγεθος ή ο αριθμός εκείνος που κάνει τόση εντύπωσι. Η κοινωνία αυτή αντιπροσωπεύει άνδρες και γυναίκες από όλες τις χώρες και από όλες τις εθνικές, φυλετικές, οικονομικές και άλλες ομάδες, άτομα που ζουν σε 179 τουλάχιστον χώρες, που είναι ενωμένα σε διδασκαλία, σε πίστι, σε διαγωγή και στη νομιμοφροσύνη των προς τον Ιεχωβά και τον ανάσσοντα Βασιλέα του, Χριστό Ιησού.

 2. Για ποιον από τους τρεις ενοποιητικούς παράγοντας σχετικά με τους μάρτυρας του Ιεχωβά διατυπώνεται ενίοτε αντίρρησις; Για ποιους λόγους;

² Όλο τούτο αποτελεί απόδειξι της ενοποιητικής δυνάμεως του αγίου πνεύματος και του λόγου του Θεού. Αλλά, άτομα που γνωρίζουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, παρατηρούν ένα πολύ ζωτικό παράγοντα σ’ αυτή την ενότητα και αυτός είναι η οργάνωσις. Μια εκτεταμένη οργάνωσις φανερώνεται στον τρόπο, με τον οποίον οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενωμένοι εκτελούν το έργο του κηρύγματός των, διοργανώνουν μεγάλες συνελεύσεις και διατηρούν τους ίδιους κανόνες διαγωγής στις 21.008 εκκλησίες των παγκοσμίως. Ενίοτε μερικά άτομα γίνονται επιφυλακτικά όταν βλέπουν μια μεγάλη οργάνωσι συνδεδεμένη με την πνευματική λατρεία του Θεού. Κατά καιρούς ακούει κανείς αντιρρήσεις όπως ότι υπάρχει κίνδυνος στο να ενταχθή κανείς σε οργάνωσι ή υπάρχει κίνδυνος να υπηρετήται ή ακόμη να λατρεύεται μια οργάνωσις αντί του Θεού. Μερικοί ερωτούν, «Δεν θα τείνη μια εκτεταμένη οργάνωσις να σβήση την ελεύθερη ροή του πνεύματος του Θεού και την αυθόρμητη εκδήλωσι αγάπης μεταξύ αφιερωμένων Χριστιανών;»

 3. (α) Γιατί ο Ιησούς δεν εσχημάτισε μια εκκλησία όταν ήταν στη γη; (β) Πώς γνωρίζομε ότι ήταν σκοπός του Θεού γι’ αυτόν να οικοδομήση μια εκκλησία;

³ Επειδή η εκκλησία σήμερα είναι πάρα πολύ συνδεδεμένη με τη λατρεία του Ιεχωβά, είναι ζωτικό να εύρωμε τις Βιβλικές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα που ανήκουν στην εκκλησία. Θα είναι καλό να εξετάσωμε το Γραφικό υπόμνημα όσον αφορά τη Χριστιανική εκκλησία στις ημέρες των αποστόλων. Είναι αλήθεια, όπως υποστηρίζουν μερικοί, ότι ο Ιησούς δεν οικοδόμησε μια οργάνωσι ή εκκλησία όταν ήταν στη γη· αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι η Χριστιανική εκκλησία ήταν μια ανθρώπινη ιδέα των αποστόλων. Ο Ιησούς εγεννήθη κάτω από ένα υφιστάμενο σύστημα πραγμάτων, που είχε ιδρυθή από τον Πατέρα του μέσω του Μωυσέως. Αυτό ίσχυε ακόμη, και συνεπώς, αν ο Ιησούς εσχημάτιζε μια άλλη οργάνωσι, αυτό θα τον καθιστούσε σχισματικόν. Αλλ’ ο Ιησούς ήλθε να εκπληρώση τον Νόμον με την προσφορά του αίματος της ζωής του και έτσι να θέση το θεμέλιο για να ιδρύση ο Θεός ένα νέο σύστημα πραγμάτων βασισμένο σε μια νέα διαθήκη. Έχοντας τούτο ακριβώς υπ’ όψιν ο Ιησούς είπε ότι θα οικοδομούσε μια εκκλησία επάνω στον εαυτό του ως ακρογωνιαίον λίθον.​—Ματθ. 5:17· 16:18· Εβρ. 8:6, 10-13.

 4. Ποια συμβουλή του Ιησού προς τους αποστόλους του δείχνει ότι θα υπήρχε μια ωργανωμένη διάταξις μεταξύ των;

⁴ Με αυτή την εκκλησία στον νου ο Ιησούς εχρησιμοποίησε μια ευκαιρία να διδάξη στους αποστόλους του την αρχή της διοργανωτικής ηγεσίας ή εποπτείας που θα εφηρμόζετο. Όταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης εζήτησαν να έχουν τις πιο υψηλές θέσεις στη Βασιλεία μετά τον Ιησού, αυτός απήντησε: «Εξεύρετε ότι οι νομιζόμενοι άρχοντες των εθνών, κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν· αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, θέλει είσθαι υπηρέτης υμίν· και όστις εξ υμών θέλει να γείνη πρώτος, θέλει είσθαι δούλος πάντων.» (Μάρκ. 10:42-44) Αυτό δεν εσήμαινε ότι δεν θα υπήρχε οργάνωσις, αλλά μάλλον ότι η διάταξις για οργάνωσι μεταξύ των ακολούθων του Ιησού, θα διεμορφώνετο με τον τρόπο του Ιεχωβά.​—Ματθ. 5:45, 48.

 5. Τι περιελαμβάνετο στην ευθύνη, με την οποίαν ο Ιησούς επεφόρτισε τους αποστόλους του σύμφωνα με το Ματθαίος 28:19, 20 και Ιωάννης 21:15-17;

⁵ Ο Ιησούς, λίγο πριν από την ανάληψί του στον ουρανό, διέταξε τους μαθητάς του να πορευθούν και να κάμουν μαθητάς από όλα τα έθνη, διδάσκοντάς τους όλα όσα τους είχε διατάξει. (Ματθ. 28:19, 20) Τούτο θα περιελάμβανε το να διδάξουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους την αρχή οργανώσεως που θα επικρατούσε, καθώς και την ανάγκη να είναι σε ενότητα με τον Χριστό, όπως τα κλήματα σε μια άμπελο. (Ιωάν. 15:4-7· 17:20, 21) Ο Ιησούς περαιτέρω έδειξε ότι οι απόστολοι εκείνοι, τους οποίους είχε διδάξει και εκπαιδεύσει με λόγο και παράδειγμα, θα είχαν θετικές ευθύνες να διδάξουν και εποπτεύσουν την πευματική αύξησι άλλων που θα άκουαν και θα εδέχοντο τη διδασκαλία των. Αυτοί δεν θα εδιδάσκοντο απλώς μερικές διδασκαλίες και ύστερα ν’ αφεθούν ν’ ακολουθήσουν την πορεία των ως ανεξάρτητοι πιστοί, αλλά θα εφέροντο σε ενότητα, θα συνηθροίζοντο σε μια εκκλησία, σαν πρόβατα σε μια μάνδρα. Ο Ιησούς διώρισε τους αποστόλους ως ποιμένας με την εντολή του: «Βόσκε τα αρνία μου», «Ποίμαινε τα πρόβατά μου», «Βόσκε τα πρόβατά μου». Αυτό επεφόρτισε τους αποστόλους μ’ ένα μεγάλο βαθμό ευθύνης να φροντίζουν για όλους εκείνους που θα συνηθροίζοντο.​—Ιωάν. 10:1-17· 21:15-17.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΟΡΦΗ

6, 7. Πώς η πρώτη εκκλησία άρχισε να λαμβάνη μορφή μετά την Πεντηκοστή, και πώς εποιμαίνετο ή επωπτεύετο;

⁶ Ότι επρόκειτο να συνάξουν μαθητάς σε επικοινωνία μαζί τους κατεδείχθη την Πεντηκοστή έπειτα από λίγες ημέρες. Οι απόστολοι, μόλις έλαβαν το άγιο πνεύμα ως απόδειξι ότι είχε ιδρυθή η νέα εκκλησία, εκήρυξαν και συνήθροισαν πολλά άτομα. Οι πρώτες τρεις χιλιάδες πιστοί δεν εδέχθησαν απλώς κάποια νέα διδασκαλία και έπειτα ν’ ακολουθήσουν το δρόμο τους. Είχαν ανάγκη να παραμένουν μαζί και να ωφελούνται από την επίβλεψι των αποστόλων. Διαβάζομε: «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.»​—Πράξ. 2:42.

⁷ Καθώς εκήρυτταν οι απόστολοι και άλλοι Χριστιανοί πιστοί, το άγγελμα διεδίδετο σε πολλές

‘Ακριβής στις Ελάχιστες Λεπτομέρειες’

Ο Βέρνερ Κέλλερ, στο σύγγραμμά του Η Βίβλος ως Ιστορία, παραθέτει προς υποστήριξιν των ισχυρισμών του ένα παράδειγμα, το οποίο «δείχνει πόσο ακριβής είναι η Βίβλος και στις ελάχιστες ακόμη λεπτομέρειες και πόσο αξιόπιστες είναι οι ημερομηνίες και οι πληροφορίες της». Ο συγγραφεύς Κέλλερ παραθέτει πρώτα από το βιβλίο Η Εποποιία της Τελευταίας Σταυροφορίας, υπό του Ταγματάρχου Βίβιαν Τζίλμπερτ, αξιωματικού του Βρεττανικού Στρατού, τα εξής: «Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ένας ταγματάρχης ταξιαρχίας στον στρατό του Άλλεμπυ στην Παλαιστίνη ερευνούσε κάποτε στη Βίβλο του με το φως ενός κεριού, αναζητώντας κάποιο όνομα. Η ταξιαρχία του είχε λάβει διαταγές να καταλάβη ένα χωριό, που έκειτο σε μια βραχώδη προεξοχή στην απέναντι πλευρά μιας βαθιάς κοιλάδος. Το χωριό αυτό ελέγετο Μιχμάς, το δε όνομά του εφαίνετο κάπως γνωστό.

»Τελικά το βρήκε στο βιβλίο 1 Σαμουήλ 13 κι εδιάβασε εκεί: ‘Και ο Σαούλ, και Ιωνάθαν ο υιός αυτού, και ο λαός ο ευρεθείς μετ’ αυτών, εκάθηντο εν Γαβαά του Βενιαμίν· οι δε Φιλισταίοι ήσαν εστρατοπεδευμένοι εν Μιχμάς.’ Επροχώρησε κατόπιν στο να πη πώς ο Ιωνάθαν και ο οπλοφόρος του επέρασαν τη νύχτα προς το ‘στρατόπεδον των Φιλισταίων’ απέναντι, και πώς επέρασαν μέσ’ από δύο αποτόμους βράχους: ‘ήτο απότομος βράχος εξ ενός μέρους, και απότομος βράχος εκ του άλλου μέρους· και το όνομα του ενός Βοσές, το δε όνομα του άλλου Σενέ.’ [1 Σαμ. 14:4] Ανερριχήθησαν στον κρημνό και κατέβαλαν τη φρουρά ‘εις διάστημα γης ημίσεως στρέμματος.’ Το κύριο σώμα του εχθρού αφυπνισμένο από τη συμπλοκή ενόμισε ότι εκυκλώθη από τα στρατεύματα του Σαούλ και ‘διελύετο και βαθμηδόν διεσκορπίζετο.’ [1 Σαμ. 14:14-16].»

Ο συγγραφεύς Κέλλερ, αφηγούμενος συνοπτικά το υπόλοιπο της ιστορίας, λέγει: «Ο Σαούλ επετέθη με όλη τη δύναμί του και κατενίκησε τον εχθρό. . . . Ο ταγματάρχης της ταξιαρχίας εσκέφθη ότι πρέπει να υπάρχη ακόμη το στενό αυτό πέρασμα μέσ’ από τους βράχους, ανάμεσα στις δύο προεξοχές, και στο άκρον του να είναι ‘γη ημίσεως στρέμματος.’ Αφύπνισε τον διοικητή κι ανέγνωσαν μαζί όλο το εδάφιον άλλη μια φορά. Απεστάλησαν περίπολοι. Βρήκαν το στενόν, το οποίον εκρατείτο ελαφρά από τους Τούρκους, και το οποίον ωδηγούσε πέρα από δύο οδοντωτούς βράχους​—προφανώς τον Βοσές και τον Σενέ.

»Επάνω στην κορυφή, παράπλευρα στο στενό Μιχμάς μπορούσαν να βλέπουν στο φως της σελήνης ένα μικρόν επίπεδο αγρό. Ο ταξίαρχος άλλαξε το επιθετικό του σχέδιο. Αντί ν’ αναπτύξη την όλη ταξιαρχία, έστειλε ένα λόχο μέσ’ από το πέρασμα κάτω από το πέπλο του σκότους. Τους λίγους Τούρκους, τους οποίους συνήντησαν, κατενίκησαν χωρίς θόρυβο, ανερριχήθησαν στους κρημνούς και λίγο πριν από τη χαραυγή ο λόχος είχε καταλάβει μια θέσι στη γη του ‘ημίσεως στρέμματος.’ Οι Τούρκοι αφυπνίσθησαν κι ετράπησαν σε άτακτη φυγή επειδή ενόμισαν ότι εκυκλώθησαν από τη στρατιά του Άλλεμπυ . . . ‘Κι έτσι,’ καταλήγει ο Ταγματάρχης Τζίλμπερτ, ‘ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια τα Βρεττανικά στρατεύματα επιτυχώς εμιμήθησαν την τακτική του Σαούλ και του Ιωνάθαν’.»

«Χαιρετάτε Αλλήλους»

ΠΟΣΟ διαφορετική είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου από τον ψυχρό και χωρίς αγάπη παλαιό κόσμο! Κάθε κοσμικό άτομο κυττάζει τα συμφέροντά του και δεν νοιάζεται πώς διάγει ο γείτονάς του. Ο καθένας δυσπιστεί και φθονεί τον πλησίον του, ακόμη και αν και οι δύο ανήκουν στην ίδια οικογένεια, εκκλησία, κατάλυμα ή εργατική ένωσι. Αλλά, δεν είναι αυτό ακριβώς εκείνο που θα έπρεπε ν’ αναμένωμε από ανθρώπους που είναι «άσπλαγχνοι» και «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι»;

Μην απορείτε που δεν υπάρχει ενότης στον κόσμο! Σε καταπληκτική αντίθεσι μ’ αυτό ίσταται η κοινωνία του Νέου Κόσμου, που έχει ενότητα και τα πράγματα εκείνα που συντελούν για ενότητα. Πραγματικά, επανειλημμένως άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό έλκονται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά λόγω των θερμών αισθημάτων και της αγάπης που εκδηλώνονται από τα μέλη της. Κι έτσι θα έπρεπε να είναι, γιατί είναι Χριστιανοί και ο Ιησούς σχετικά με τους ακολούθους του είπε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί του, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:34, 35.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξωμε αγάπη, τη δείχνομε δε ειδικά σε καιρούς στενοχωρίας και εναντιώσεως. Αλλά μας απασχολεί εξίσου και ενδιαφερόμεθα να εκδηλώσωμε αγάπη σε όλες τις εβδομαδιαίες συναναστροφές μας στις συναθροίσεις της εκκλησίας και στις διάφορες συνελεύσεις μας ή θα ήταν δυνατόν εδώ ακριβώς να μπορούμε να ‘περισσεύωμεν εις το μάλλον’;​—1 Θεσ. 4:1.

Παραδείγματος χάριν, το ζήτημα του να χαιρετούμε ο ένας τον άλλον. Οι συγγραφείς των Ελληνικών Χριστιανικών Γραφών πρέπει να το θεωρούσαν σπουδαίο, γιατί οι χαιρετισμοί αναφέρονται πάνω από πενήντα φορές και σε περισσότερα από τα μισά βιβλία. Στο τελευταίο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής και μόνον, τριάντα πέντε περίπου άτομα είτε λαμβάνουν χαιρετισμούς είτε αποστέλλουν, εκτός από διάφορες οικογένειες και εκκλησίες.

Ένας χαρούμενος χαιρετισμός είναι απλό πράγμα και όμως συμβάλλει σε ευτυχία, διότι είναι έκφρασις προσοχής και αγάπης. Μπορεί απλώς να είναι: «Χαίρω που σας βλέπω! Πώς είσθε;» ή μπορεί να προστεθή κάτι σαν κι αυτό, «Είχατε καμμιά ενδιαφέρουσα πείρα τώρα τελευταίως;» ή κάτι που να είναι περισσότερο προσωπικής φύσεως, ανάλογα με την οικειότητα που έχομε με τον αδελφό. Ή πιθανόν είχαμε ή ακούσαμε κάποια ενδιαφέρουσα πείρα που μπορούμε να αφηγηθούμε. Ένας χαιρετισμός μπορεί, επίσης, να συνοδευθή από ένα εποικοδομητικό σχόλιο για την πνευματική τροφή που απηλαύσαμε.

Αναμφιβόλως όλοι όσοι βρίσκονται στην Κοινωνία Νέου Κόσμου έχουν τη συνήθεια να χαιρετούν​—αλλά ποιους; Μήπως ρέπομε στην απερίσκεπτη συνήθεια να χαιρετούμε όλο τους ίδιους σε κάθε συνάθροισι, εκείνους, ίσως, με τους οποίους έχομε κάτι περισσότερο το κοινό όπως η ίδια ηλικία, η φυλή, η εθνικότης; Ή πιθανόν η ομοιότης πνευματικής ωριμότητος ή θέσεων υπηρεσίας μας κάνει να χαιρετούμε πάντοτε ωρισμένους και άλλους να παραβλέπωμε.

Κατά πάσαν πιθανότητα έχομε μάθει να δείχνωμε ενδιαφέρον στους ξένους, ή σ’ αυτούς που είναι καλής θελήσεως και αρχίζουν να συναναστρέφωνται μαζί μας, ιδιαίτερα δε αν αυτοί έτυχε να είναι εκείνοι με τους οποίους μελετούμε τη Γραφή. Αλλά με τους υπολοίπους τι πρέπει να κάνωμε; Μερικοί απ’ αυτούς μπορούν να βοηθηθούν από ένα φιλικό χαιρετισμό ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι ένας ξένος.

ΑΣ ΕΙΜΕΘΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ

Στο ζήτημα αυτό, του να χαιρετούμε και υποδεχώμεθα, πρέπει να εφαρμόζεται η αρχή που διεκήρυξε ο Ιησούς και που σχετίζεται με τις εορτές: «Όταν κάμνης γεύμα ή δείπνον, μη προσκάλει τους φίλους σου» και συγγενείς. «Αλλ’ όταν κάμνης υποδοχήν, προσκάλει πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς.» Μάλιστα, θα πρέπει να δείχνωμε στοργή για όλους. «Εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον,» δηλαδή, αν ακολουθήτε τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως ή φυσικής κλίσεως, «τι περισσότερον κάμνετε;»​—Λουκ. 14:12, 13· Ματθ. 5:47.

Ώστε, ας πηγαίνωμε στις εκκλησιαστικές μας συναθροίσεις με την απόφασι να προσέχωμε όλους τους αδελφούς μας. Αυτό βεβαίως θα περιλαμβάνη και εκείνους, που είναι πτωχοί στα αγαθά του κόσμου. Ας προσέχωμε να μη τεθούμε κάτω από την επίκρισι του Ιακώβου, που απηυθύνθη σε μερικούς στις ημέρες του, επειδή καταφρονούσαν τους πτωχούς ενώ επρόσεχαν τους πλουσίους!​—Ιάκ. 2:1-9.

Συνεπώς, αντί να χαιρετούμε μόνο μερικούς σε κάθε συνάθροισι, ας αναζητούμε τους αδυνάτους: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.» Αφού κάθε Χριστιανική εκκλησία είναι σαν το ανθρώπινο σώμα ‘όπου κάθε μέλος εξαρτάται από τα υπόλοιπα’, όλα «να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων,» ενθυμούμενοι ότι «είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν.»​—Ρωμ. 15:1, 2· 1 Κορ. 12:12-26.

Παρατηρούμε ένα γεροντώτερο αδελφό ή μια αδελφή να κάθωνται μόνοι; Αντί να περιμένωμε αυτοί να έλθουν προς εμάς, ας πάμε εμείς σ’ αυτούς να τους χαιρετήσωμε και να τους δείξωμε ότι εκτιμούμε το ότι τους έχομε μεταξύ μας.​—Παροιμ. 16:31.

Ούτε μπορούμε να παραβλέπωμε τα νεαρά άτομα. Προσέχοντας ένα νεαρό άτομο ή παιδί, το ενθαρρύνομε στην οδό της δικαιοσύνης. Καθώς είπε ο ίδιος ο Ιησούς: «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού.» Οι απόστολοι του Ιησού νόμισαν ότι ο Κύριός των δεν έπρεπε να ενοχληθή από τα παιδιά, αλλά πόσο είχαν κάνει λάθος!—Λουκ. 18:16.

Ειδικά, αν αντιλαμβανώμεθα, ότι κάποιος αδελφός ή αδελφή είναι μόνοι ή άθυμοι, πρέπει να τα θεωρήσωμε υπόθεσί μας να τους μιλήσωμε. Δυνατόν να φέρουν κάποιο βάρος που μπορούμε να ελαφρώσωμε· το ενδιαφέρον μας αυτό καθ’ εαυτό, θα τους κάμη να αισθανθούν τον εαυτό τους καλύτερα. Μάλιστα, «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.» «Παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς.»​—Γαλ. 6:2· 1 Θεσ. 5:14.

Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

Πλουσία θα είναι η ανταμοιβή, αν προσέξωμε τη Γραφική συμβουλή του να χαιρετούμε αλλήλους. Βεβαίως με τούτο γινόμεθα αιτία ώστε να εγερθούν πολλές ευχαριστίες προς τον Θεόν εκ μέρους εκείνων στους οποίους δείχνομε το ενδιαφέρον μας. Θα γίνουν ισχυρότεροι και ευτυχέστεροι, γιατί και τα δύο αυτά συμβαδίζουν: «Διότι η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.» Επί πλέον, μ’ αυτό ενισχύεται η ενότης της Κοινωνίας Νέου Κόσμου, η ενότης που είναι τόσο ουσιώδης τώρα στον διαιρεμένο αυτόν κόσμο. Θα είμεθα «αρμονικά συνδεδεμένοι» με την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου.»​—2 Κορ. 9:12· Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ· Εφεσ. 4:16

Η προσωπική μας ανταμοιβή θα είναι μεγάλη, ακόμη και τώρα. Αν ‘δεν εκζητούμε μόνον τα συμφέροντά μας’, εάν ‘ζητούμε όχι τα δικά μας οφέλη, αλλά τα των άλλων’, αν ‘δεν αποβλέπωμεν έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων’, τότε θα εκτιμήσωμε στο πλήρες τις υποσχέσεις, όπως αυτές: «Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Ώστε κάμετέ το προσωπική σας υπόθεσι να «χαιρετάτε αλλήλους».​—1 Κορ. 13:5· 10:24· Φιλιππησ. 2:4· Παροιμ. 11:25· Πράξ. 20:35

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Ένας άνδρας διαζευγνύεται τη σύζυγό του για αντιγραφικούς λόγους. Αφού χορηγηθή το διαζύγιο, γίνεται γνωστό στη σύζυγο και στην εκκλησία ότι λίγο πριν από το διαζύγιο ο άνδρας έγινε ένοχος μοιχείας. Θα ελευθέρωνε μια τέτοια πράξις μοιχείας είτε τον άνδρα είτε τη γυναίκα Γραφικώς να ξανανυμφευθούν;

Σ’ αυτή την περίπτωσι το κρίσιμο ερώτημα, σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, είναι, Ποιος διαζευγνύει ποιον, και για ποιους λόγους; Ποιος έχει το δικαίωμα να διαζευγνύη; Σύμφωνα με τις Γραφές η ηθική κατάστασι του συζύγου δεν χρησιμεύει ως ο αποφασιστικός παράγων που του παρέχει το δικαίωμα να διαζευχθή τη σύζυγό του. Αντιθέτως, η ηθική κατάστασις εκείνου που υφίσταται τη διάζευξι είναι εκείνη που καθορίζει το δικαίωμα του διαζευγνύοντος να επιφέρη τη διάλυσι των δεσμών του γάμου. Σύμφωνα με τις θεόπνευστες Γραφές ο ακάθαρτος γαμήλιος σύντροφος είναι εκείνος που του δίδεται το έγγραφο του διαζυγίου από τον καθαρό, αμοίχευτο, αθώο γαμήλιο σύντροφο. Η γλώσσα του Δευτερονομίου 24:1-4 είναι αλάνθαστη από αυτή την άποψι.

Αυτός ο νόμος του Δευτερονομίου ήταν εκείνος που υπεβλήθη σε συζήτησι από τους Φαρισαίους, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 19:3-9. Ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους ότι ο Θεός δεν είχε δώσει στον πρώτον άνδρα Αδάμ το δικαίωμα να διαζευχθή τη σύζυγό του Εύα για οποιουσδήποτε λόγους. Απαντώντας οι Φαρισαίοι ανεφέρθησαν σ’ αυτόν τον νόμο του Δευτερονομίου με την ερώτησι: «Δια τι λοιπόν ο Μωϋσής προσέταξε να δώση έγγραφον διαζυγίου, και να χωρισθή αυτήν;» Αυτός ο Μωσαϊκός νόμος ειδικά αναφέρει την ακαθαρσία της συζύγου που απεπέμφθη, όχι κάποια ακαθαρσία του συζύγου της, του διαζευγνύοντος ή αποπέμποντος. Ο Ιησούς έδειξε τον κατάλληλο σεβασμό για τους περιορισμούς στο δικαίωμα να διαζευγνύη κανείς τον γαμήλιο σύντροφο, όταν είπε: «Ο Μωυσής δια την σκληροκαρδίαν σας συνεχώρησεν εις εσάς να χωρίζησθε τας γυναίκας σας· απ’ αρχής όμως δεν έγεινεν ούτω. Σας λέγω δε, ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, εκτός δια πορνείαν, και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός· και όστις νυμφευθή γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.» Αφού ο Ιησούς ακολουθούσε εδώ την παραπομπή στον Μωσαϊκό νόμο, μιλούσε για τη διάζευξι μιας συζύγου για λόγους άλλους παρά για τη δική της πορνεία, τη δική της μοιχεία, τη δική της ακαθαρσία, και όχι του συζύγου της. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς ο Ιωσήφ ο από Ναζαρέτ εσκέφθη να διαζευχθή ιδιωτικώς τη μνηστή του Μαρία, επειδή ενόμιζε ότι υπήρχε ακαθαρσία σ’ αυτήν· και μόνο θεία επέμβασις εμπόδισε αυτό το διαζύγιο. Επομένως ο ένοχος είναι εκείνος που πρέπει να αποπεμφθή. Ο ένοχος δεν είναι εκείνος που πρέπει να κάμη τη διάζευξι.

Ο ένοχος δεν αναμένεται να ενοχοποιήση τον εαυτό του και έπειτα με βάσι τη δική του αυτοενοχοποίησι να διαζευχθή τον αθώο γαμήλιο σύντροφο. Ο αθώος γαμήλιος σύντροφος που ενοχοποιεί τον ένοχον πρέπει να κάμη τη διάζευξι. Επομένως, αν ο διεζευγμένος αποδειχθή ότι είναι ο αθώος σύντροφος, τότε, αυτός ο αθώος, αμοίχευτος, διεζευγμένος σύντροφος είναι εκτεθειμένος σε ανηθικότητα. Καθώς λέγει ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 5:32: «Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, παρεκτός λόγου πορνείας, κάμνει αυτήν να μοιχεύηται· και όστις λάβη γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.» Επομένως, το δικαίωμα της καθαρής, αθώας, αμοίχευτης γαμηλίου συντρόφου αξίζει προστασία, και γι’ αυτόν τον λόγο μια αντιγραφική διάζευξίς της δεν είναι εν τάξει. Για πολύ προσωπικούς λόγους μια σύζυγος μπορεί να προτιμήση να παραβλέψη την ανηθικότητα του συζύγου της, και μπορεί να εξακολουθήση να του παρέχη τη γαμήλια οφειλή και να λαμβάνη τη γαμήλια οφειλή απ’ αυτόν. Γιατί; Για τον λόγο ακριβώς ότι ο γάμος δεν έχει διαλυθή λόγω της μοιχείας από μέρους του συζύγου της. Αυτή έχει νόμιμο και Γραφικό δικαίωμα να εξακολουθή να ζη μαζί του. Δεν γίνεται αυτομάτως ακάθαρτη με το να συνεχίση να έχη σεξουαλικές σχέσεις μαζί του μετά τη διάπραξι εκ μέρους του μοιχείας.

Αν ένας μοιχός σύζυγος δεν αποκαλύπτη τη μοιχεία του στην αθώα σύζυγό του, αλλά την ειδοποιή για τον σκοπό του να ζητήση διαζύγιο, τότε, αν αυτή συναινή σ’ αυτό το διαζύγιο χωρίς να γνωρίζη για τη μοιχεία του, αλλ’ απλώς με την ιδέα να χωρισθή νομίμως απ’ αυτόν με κοινή συναίνεσι κάτω από τον νόμο, μπαίνει σε ενέργεια διαζυγίου μαζί του επάνω σ’ αυτή τη βάσι. Αυτός προμηθεύει το διαζύγιο με τη συναίνεσί της και χωρίς τον ανταγωνισμό της. Έτσι συμφωνούν και οι δύο σ’ αυτό το διαζύγιο επάνω σε μια αντιγραφική βάσι, η οποία δεν τους ελευθερώνει για νύμφευσι εκ νέου. Όλο εκείνο που θέλουν είναι να ελευθερωθούν ο ένας από τον άλλον, και αυτό ακριβώς αποκτούν με το αντιγραφικό αλλά νόμιμο διαζύγιο. Και οι δύο πρέπει να υποστούν τις συνέπειες αυτού του τύπου αντιγραφικού διαζυγίου. Τούτο, φυσικά, αποστερεί εκείνην της Γραφικής εξουσιοδοτήσεως να ξανανυμφευθή. Εν τούτοις, ο υποκριτικός, μοιχός σύζυγος εδέσμευσε και αυτός επίσης τον εαυτό του, και ενώ έχει εκθέσει εκείνην σε μοιχεία, μπορεί να εύρη ότι είναι ακόμη δυσκολώτερο για τον εαυτό του ν’ αντισταθή σε μοιχεία μετά το διαζύγιο παρ’ ότι είναι για κείνην, εφόσον διέπραττε μοιχεία άγνωστη σ’ αυτήν προτού προμηθεύση το διαζύγιο. Λόγω απλώς της αγνοίας της συζύγου, η Χριστιανική εκκλησία δεν είναι δικαιολογημένη να θέση κατά μέρος τον κανόνα του Ιησού ότι ένας σύζυγος, αν πραγματικά επιθυμή ν’ απαλλαγή από τη σύζυγό του επάνω σε μια Γραφική βάσι, πρέπει να το κάμη αυτό παίρνοντας διαζύγιο απ’ αυτήν εξαιτίας της ακαθαρσίας της, της μοιχείας της. Αλλιώς, ο σύζυγος, αν μάλιστα ο ίδιος ήταν μοιχός πριν από το διαζύγιο, δεν είναι κατόπιν ελεύθερος να ξανανυμφευθή· αυτή δε, ακόμη και αν ενυμφεύθη εκ νέου νομίμως, εισέρχεται έτσι σε μοιχεία.

Εκείνος που ζητεί το διαζύγιο, άσχετα με την προσωπική του ηθικότητα πριν από το διαζύγιο, καθορίζει τους λόγους ή όρους του διαζυγίου. Αν τώρα το δικαστήριο χορηγήση το διαζύγιο υπ’ αυτούς τους όρους, τότε το διαζύγιο εφαρμόζεται υπ’ αυτούς τους όρους και φέρει σ’ εκείνον που χωρίζει τις αντίστοιχες συνέπειες.

Τι τώρα αν η αθώα σύζυγος ανακαλύπτη μετά το διαζύγιο, στο οποίο συνήνεσε ή συγκατετέθη, ότι ο σύζυγός της είχε διαπράξει μοιχεία μία ή δύο φορές πριν από το διαζύγιο, αλλά δεν την είχε πληροφορήσει; Αυτό δεν μεταβάλλει την κατάστασι. Δεν της δίνει το δικαίωμα να κάμη έφεσι για ανατροπή της αποφάσεως του διαζυγίου ή να κάμη έφεσι για αλλαγή των λόγων του διαζυγίου έτσι ώστε να κάμη τους λόγους εκείνους Γραφικούς αντί να είναι αντιγραφικοί. Είναι αλήθεια ότι, αφότου εδόθη το διαζύγιο, αυτή αποκτά νέα γνώσι όσον αφορά την ηθικότητα του πρώην νομίμου συζύγου της πριν από το διαζύγιο. Εν τούτοις, δεν μπορεί να κάμη αυτή τη νέα γνώσι να βαρύνη. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι στα δικαστήρια της χώρας, όταν γίνεται έφεσις για την ανατροπή μιας αποφάσεως κατωτέρου δικαστηρίου, καμμιά νέα απόδειξις ή χαρακτηριστικά δεν μπορούν να εισαχθούν στο εφετείον, τα οποία να βαρύνουν στην απόφασί του. Μόνο οι αποδείξεις που υπεβλήθησαν ήδη και επηρέασαν το κατώτερο δικαστήριο μπορούν να εξετασθούν και εξετάζονται από το εφετείον για να φθάση στη δική του απόφασι. Καμμιά ανατροπή ή ακύρωσις της αποφάσεως του κατωτέρου δικαστηρίου δεν επιτρέπεται με βάσι κάποια νέα απόδειξι. Αυτός ο ίδιος περιορισμός ως προς νέες αποδείξεις μετά ένα διαζύγιο εφαρμόζεται και στους επισήμους αντιπροσώπους μιας εκκλησίας, όταν μια αθώα, διεζευγμένη σύζυγος, ένα μέλος της εκκλησίας, φέρνη σε φως ενώπιόν των την απόδειξι της μοιχείας του πρώην νομίμου συζύγου της, πριν από το διαζύγιο.

Μόνο ανηθικότης μετά το διαζύγιο είτε από το ένα, είτε και από τα δύο διεζευγμένα πρόσωπα θα έδιδε ισχύν και αποτέλεσμα στο νόμιμο διαζύγιο έτσι ώστε να επιφέρη πραγματική διάλυσι στους δεσμούς του γάμου σύμφωνα με τις Γραφές. Ανήθικες σεξουαλικές σχέσεις έπειτα από ένα διαζύγιο για αντιγραφικούς λόγους προσθέτουν κάτι, όχι προς ανατροπήν της αποφάσεως του διαζυγίου για αντιγραφικούς λόγους, αλλά προς επιβεβαίωσιν του διαζυγίου και για να το κάμουν περισσότερο αποτελεσματικό. Με τη μοιχεία μετά το διαζύγιο έχει εισαχθή κάτι νέο που δεν υπήρχε τον καιρό που έγινε η αγωγή διαζυγίου, όταν οι όροι για την έκδοσι διαζυγίου εξετέθησαν από τον ενδιαφερόμενον με τη συναίνεσι ή συγκατάθεσι του άλλου προσώπου. Έτσι προσετέθη μετά το διαζύγιο ένας νέος παράγων για να κυρώση, όχι να ακυρώση, την απόφασι διαζυγίου. Τούτο είναι αληθινό ακόμη και αν ο ίδιος που προώθησε το διαζύγιο είναι εκείνος που διαπράττει τη μοιχεία μετά το διαζύγιο.

Η μοιχεία πριν από το διαζύγιο δεν διαλύει αφ’ εαυτής τον γαμήλιο δεσμό. Οι σεξουαλικές σχέσεις μπορεί να εξακολουθήσουν μεταξύ των νομίμως νυμφευμένων ακόμη και ύστερα από μια τέτοια πριν από το διαζύγιο μοιχεία. Ώσπου ν’ αποφασισθή και να ληφθή το βήμα αυτό με αγωγή για διαζύγιο, όλες οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ του νομίμως νυμφευμένου ζεύγους, αφότου ο άπιστος σύζυγος διέπραξε μοιχεία, θα ανέτρεπαν τη μοιχεία ως λόγον για να γίνη ενέργεια προς έκδοσιν διαζυγίου εις βάρος του μοιχού συντρόφου.

Εν τούτοις, εκείνος που προώθησε το διαζύγιο, με την μετά το διαζύγιο μοιχεία, εισάγει ένα αποτελεσματικό στοιχείο στην κατάστασι, ένα στοιχείο, στο οποίο αυτός ο ίδιος δεν είχε βασισθή από πριν όταν έκαμε αίτησι για διαζύγιο εις βάρος της αθώας συζύγου του. Τώρα κάνει να βαρύνη η μοιχεία επάνω στο ζήτημα έστω και αν αυτή η μοιχεία είναι από μέρους του. Με την μετά το διαζύγιο μοιχεία του θέτει τώρα στα χέρια της αθώας, διεζευγμένης συζύγου κάτι Γραφικώς έγκυρο για να μπορή να το κρατή και να το εφαρμόζη εναντίον εκείνου που προώθησε το διαζύγιο. Κάτω από τις διάφορες περιστάσεις δεν έχει τώρα ανάγκη να κάμη διευθέτησι για αγωγή διαζυγίου εφόσον υπάρχει ήδη ένα νόμιμο διαζύγιο σε ισχύν, που τους εχώρισε σύμφωνα με τον νόμο. Αλλά τώρα το στοιχείο της μοιχείας κάνει τον χωρισμό Γραφικόν και πραγματικά επιτελεί τη διάλυσι όλων των γαμηλίων δεσμών, και τούτο ενώπιον του Θεού και της Χριστιανικής του εκκλησίας καθώς και ενώπιον του νόμου της χώρας. Όσον αφορά το αντιγραφικό διαζύγιο, το αποτέλεσμα τούτο δεν υπήρχε πριν από το διαζύγιο αυτό εφόσον η γυναίκα ήταν ακόμη η σύζυγος του μοιχού συντρόφου λόγω του υφισταμένου ακόμη τότε νομίμου γάμου.

Σ’ αυτή την περίπτωσι που η Χριστιανική εκκλησία δεν ήταν ιδιωτικώς ειδοποιημένη από πριν για κάποιον άλλο βασικό λόγο διαζυγίου, κάποιον πραγματικά Γραφικό λόγο υποκείμενον στην αγωγή του διαζυγίου, το διαζύγιο έπρεπε να τηρηθή στους όρους διαζυγίου, βάσει των οποίων έκαμε την αγωγή ο ενδιαφερόμενος. Ένα διαζύγιο προσκολλάται στους δικούς του λόγους, όχι σε κάποια φαντασιώδη πιθανότητα του τι θα μπορούσε να είχε γίνει με βάσι μια πληρέστερη γνώσι. Επομένως καμμιά αναδρομική ενέργεια δεν μπορεί να επιτραπή πέρα από το πραγματικό περιεχόμενο των λόγων διαζυγίου με συμφωνία, για τον σκοπό προσαρμογής της εκτάσεως και του αποτελέσματος του διαζυγίου, ώστε να συμφωνούν με πρόσθετη γνώσι ή ανακάλυψι ενοχοποιητικής αποδείξεως. Αυτή η αυστηρά εμμονή στους όρους του διαζυγίου εμποδίζει κάποια συμπαιγνία από μέρους του διεζευγμένου ζεύγους, το οποίο θα μπορούσε να συμφωνήση στο να επινοήση κάτι έγκυρο που θα ήταν δυνατόν να τους ελευθερώση ή να τους απαλλάξη από τους πιεστικούς περιορισμούς που είναι επάνω τους λόγω της αντιγραφικότητος του διαζυγίου των.

Οι σκληρές συνέπειες του αντιγραφικού διαζυγίου βαρύνουν εξίσου επάνω σ’ εκείνον που προώθησε το διαζύγιο καθώς και στο άλλο πρόσωπο που συγκατετέθη. Για τούτο οι σκληρές συνέπειες ενός αντιγραφικού διαζυγίου πρέπει να στέκουν ως προειδοποίησις σε οποιονδήποτε που θα ήθελε πιθανώς να προωθήση ένα τέτοιο διαζύγιο, ώστε να εξετάση πρώτα τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς και τους κινδύνους που θα προέκυπταν από μια τέτοια αντιγραφική πορεία για τον εαυτό του καθώς και τον αθώο γαμήλιο σύντροφό του. Δεν είναι προνόμιο ή υποχρέωσις της Χριστιανικής εκκλησίας να ανακουφίση το διεζευγμένο ζεύγος από τις σκληρές συνέπειες του αντιγραφικού διαζυγίου των. Στην τάσι της για έλεος η Χριστιανική εκκλησία δεν πρέπει να υπερβή ό,τι είναι γραμμένο στον λόγον του Θεού και να αποπειραθή μια ανατροπή της καταστάσεως κάνοντας κάτι που δεν είναι εξουσιοδοτημένη να πράξη. Ένας άνδρας που εκβιάζει ένα αντιγραφικό διαζύγιο γίνεται πολύ υπεύθυνος απέναντι της αθώας, αναξιοπαθούσης συντρόφου εφόσον καθιστά την μετά το διαζύγιο ζωή και πορεία της πολύ σκληρή αναφορικά με την ηθικότητα. Αν η αθώα διεζευγμένη πάρη τον κακό δρόμο, η Χριστιανική εκκλησία δεν είναι κυρίως υπεύθυνη διότι δεν ενέκρινε την εκ νέου νύμφευσί της πριν από τον θάνατο ή την μετά το διαζύγιο μοιχεία του πρώην συζύγου της. Ο ιδιοτελής πρωτουργός του διαζυγίου είναι ο υπεύθυνος, σύμφωνα με τις Γραφές. Όλο εκείνο που μπορεί να κάμη νομίμως η Χριστιανική εκκλησία είναι να την βοηθήση να ορθοποδήση ηθικώς ως Χριστιανή με το να της παράσχη όλη τη δυνατή πνευματική βοήθεια.

Λόγω της προ του διαζυγίου μοιχείας του, ο αμετανόητος, άπιστος σύζυγος θα μπορούσε ν’ αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία, της οποίας δυνατόν να είναι βαπτισμένο μέλος. Αποκρύπτοντας τη μοιχεία του από τη σύζυγο και την εκκλησία, μπορεί ν’ αναβάλη την αποκοπή του επί ένα διάστημα. Αν, εκτός από την κρυμμένη μοιχεία του επιχειρή να διαζευχθή την αθώα σύζυγό του, δείχνει ότι δεν μετενόησε για τη μοιχεία του. Ούτε έχει τη συγχώρησι της συζύγου του γι’ αυτήν. Επομένως, πρέπει ν’ αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας, όταν τα γεγονότα της υποθέσεως γίνουν γνωστά. Στην αδικία που διέπραξε εναντίον της συζύγου του με τη μοιχεία που απέκρυψε απ’ αυτήν προσθέτει σκληρόκαρδα ζημία κάνοντας αγωγή διαζυγίου εναντίον της μέσα στην αθωότητά της. Για την ηθική του ακαθαρσία, για την οποία η υποκριτική του, άστοργη πορεία δείχνει ότι δεν μετενόησε, πρέπει ν’ αποκοπή από την επικοινωνία της Χριστιανικής εκκλησίας με βάσι τις αποδείξεις που ετέθησαν ενώπιον της δικαστικής επιτροπής της εκκλησίας.

● Στη σελίδα 129 του βιβλίου Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, αναφέρεται ότι ο Ιωάννης ήταν μόνος όταν ο Ιησούς ήλθε σ’ αυτόν για να βαπτισθή. Γιατί γίνεται αυτή η δήλωσις;​—Ι. Μπ., Η.Π.Α.

Δεν υπάρχει εδάφιο που κάνει ειδικά αυτή τη δήλωσι, αλλά όλη η Γραφική μαρτυρία στρέφεται προς αυτή την κατεύθυνσι. Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε εντολή στον Ιωάννη τον Βαπτιστή να συστήση τον Ιησούν ως τον Αμνόν του Θεού. Για να μπορέση ο Ιωάννης να προσδιορίση την ταυτότητα του Μεσσία όταν αυτός ήλθε και έτσι πειστικά να τον συστήση στους συντρόφους του Ιουδαίους, ο Ιεχωβά Θεός είπε σ’ αυτόν ότι σε όποιον θα έβλεπε να κατεβαίνη το πνεύμα του Θεού, αυτός θα ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας, εκείνος που θα εβάπτιζε με πνεύμα άγιο.​—Ιωάν. 1:29-34.

Έπεται, λοιπόν, ότι αφού αυτό επρόκειτο να είναι ένα σημείο που θα εδίδετο στον Ιωάννη για να τον καταστήση ικανόν να εκτελέση την αποστολή του, δεν θα το έβλεπαν άλλοι εφόσον δεν είχαν τέτοια αποστολή. Πραγματικά, αν ήταν εκεί ένα μεγάλο πλήθος και έβλεπε και άκουε εκείνο που έλαβε χώραν​—το άγιο πνεύμα να κατεβαίνη σε σωματική μορφή περιστεράς και να μένη επάνω στον Ιησούν, και τη φωνή του Ιεχωβά από τον ουρανό να διακηρύττη, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην»—​αυτό θα είχε δημιουργήσει τέτοια εντύπωσι ώστε θα είχε διαδοθή μακριά αμέσως, και όλη η Γαλιλαία και η Ιουδαία θα είχαν μάθει γι’ αυτό. Επί πλέον, αν έτσι είχε το πράγμα, ασφαλώς ένας τουλάχιστον από τους συγγραφείς του Ευαγγελίου θα είχε αναγράψει το αποτέλεσμα που είχε αυτό το θαύμα επάνω σ’ εκείνους που υπήρξαν μάρτυρες. Για τούτο, ενώ δεν υπάρχει ειδικό Γραφικό εδάφιο που να δηλώνη με αρκετά λόγια ότι ο Ιωάννης και ο Ιησούς ήσαν μόνοι των τον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού, τέτοιο είναι το λογικό συμπέρασμα από τη Γραφική μαρτυρία που δίδεται επάνω σ’ αυτό το θέμα.​—Ματθ. 3:16, 17.

Σχετικά με τούτο είναι, επίσης, ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι όταν ο Ιεχωβά ηυδόκησε πάλι να δώση όμοια μαρτυρία για τον Ιησούν, ο Ιησούς επήρε μόνο τρεις από τους προτιμωμένους του αποστόλους μαζί του για να είναι μάρτυρες του θαύματος. Αυτό έγινε στο όρος της μεταμορφώσεως, όταν ο Ιεχωβά ελάλησε όμοια λόγια: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.»​—Ματθ. 17:1-5.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Ο μεν ανήρ . . . είναι εικών και δόξα του Θεού η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός.​—1 Κορ. 11:7. Σ 1/3/61 10, 11

17 Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχησθε από της πορνείας· να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή.​—1 Θεσ. 4:3, 4. Σ 15/3/61 1

18 Ο σοφός φοβείται, και φεύγει από του κακού· αλλ’ ο άφρων προχωρεί και θρασύνεται. Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως.​—Παροιμ. 14:16, 17. Σ 15/6/60 3α

1 9 Η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου με τον άνδρα ζώντα.​—Ρωμ. 7:2. Σ 1/8/60 7α

20 Φεύγετε την πορνείαν· παν αμάρτημα το οποίον ήθελε πράξει ο άνθρωπος, είναι εκτός του σώματος· ο πορνεύων όμως αμαρτάνει εις το ίδιον αυτού σώμα. Ή δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του αγίου πνεύματος του εν υμίν . . . ;​—1 Κορ. 6:18, 19. Σ 1/10/60 19

21 Παν ό,τι αν πράττητε . . . εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε.​—Κολ. 3:17. Σ 15/1/60 28

22 Αι γυναίκες υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας . . . Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας . . . Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα . . . Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας.​—Κολ. 3:18-21. Σ 15/11/60 1, 2α

23 Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν, . . . και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά.​—Ματθ. 6:26. Σ 1/12/60 11

24 Ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.​—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ. Σ 15/2/61 44-46

25 Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον· και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε.​—Εφεσ. 5:10, 11. Σ 1/6/60 8α

26 Να δικαιώσω αυτούς με τας ασεβείς πλάστιγγας, και με το σακκίον των δολίων ζυγιών;—Μιχ. 6:11. Σ 1/10/60 24, 25

27 Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.​—Εβρ. 10:25. Σ 15/12/60 9

28 Ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα.​—1 Τιμ. 2:13. Σ 1/3/61 1, 2, 4

29 Ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν.​—1 Θεσ. 4:7. Σ 15/3/61 6, 7

30 Έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αύτας εν τω αίματι του Αρνίου.​—Αποκάλ. 7:14. Σ 15/8/60 3α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Σε όλη τη διάρκεια του μηνός Μαΐου οι διάκονοι των Αγαθών Νέων θα παρουσιάζουν μια σύνθεσι από δύο θαυμάσια μεγάλα βιβλία, το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το «Έστω ο Θεός Αληθής» (2 Έκδοσις), αντί δρχ. 35. Πρόκειται για δύο πραγματικά πολύτιμα βοηθήματα για τη μελέτη και κατανόησι της Αγ. Γραφής. Προμηθευθήτε εγκαίρως αρκετά αντίτυπα από τα βιβλία αυτά και λάβετε ενεργό μέρος στη διακονία του ευαγγελίου. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 16.000.000 αντίτυπα σε 48 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπό σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Ιουλίου: Αγρυπνείτε ως Υιοί φωτός, και Αφυπνισμένοι ως προς την Ευθύνη Μας, §1-3. Σελ. 285.

16 Ιουλίου: Αφυπνισμένοι ως προς την Ευθύνη Μας, §4-22. Σελ. 291.

Είναι ο Ουρανός Προορισμός Σας;

ΕΛΠΙΖΕΤΕ σεις, όπως πάρα πολλά άτομα στον «Χριστιανικό κόσμο», να πάτε στον ουρανό όταν πεθάνετε; Ναι; Αλλά σκεφθήκατε ποτέ σοβαρά το γιατί ακριβώς έχετε αυτή την ελπίδα; Θέλετε πραγματικά να πάτε εκεί, ή θα προτιμούσατε να παραμείνετε σ’ αυτή την ωραία γη, ιδιαίτερα αν αυτή επρόκειτο να γίνη ένας παράδεισος; Μήπως, τελικά, είσθε σαν εκείνους για τους οποίους λέγει ένα λαϊκό τραγούδι: «Ο καθένας θέλει να πάη στον ουρανό, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνη»;

Όχι ότι υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να θέλη κανείς να πάη στον ουρανό. Ο ουρανός θα είναι ο προορισμός ωρισμένων ατόμων, διότι ο Ιησούς είπε καθαρά στους αποστόλους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ.» Ένεκα της υποσχέσεως αυτής ο Πέτρος μπορούσε να γράψη σε ωρισμένους Χριστιανούς: «Ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν . . . , εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς.»​—Ιωάν. 14:2, 3· 1 Πέτρ. 1:3, 4.

Μολονότι ‘μπορεί ο καθένας να θέλη να πάη στον ουρανό’, η Γραφή δείχνει ότι πολύ λίγοι θα μεταβούν εκεί. Έτσι, ο Ιησούς τους εχαρακτήρισε ως ένα «μικρόν ποίμνιον,» ενώ ο απόστολος Ιωάννης μάς δίνει τον ακριβή αριθμό, «εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες.» Εν συγκρίσει με τα δισεκατομμύρια της γης, βέβαια 144.000 είναι λίγοι, ένα μικρόν ποίμνιον.​—Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 7:4· 14:1.

Ένας παράγων που περιορίζει τον αριθμό εκείνων που πηγαίνουν στον ουρανό είναι ότι ο Ιησούς Χριστός πρώτος διήνοιξε ‘νέαν και ζώσαν οδόν’ προς τον ουρανό με τον θυσιαστικό του θάνατο και την ανάστασι. Γι’ αυτόν τον λόγο ούτε κι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν θα είναι στον ουρανό, μολονότι έχομε τα λόγια του ιδίου του Ιησού ότι ο Ιωάννης δεν είχε τον όμοιόν του ως προφήτης του Θεού. «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν» πριν από τον Ιησούν.​—Εβρ. 10:20· Ματθ. 11:11· Ιωάν. 3:13.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι, εκτός απ’ τους πολύ λίγους που πηγαίνουν στον ουρανό, όλοι οι λοιποί του ανθρωπίνου γένους χάνονται; Όχι, διόλου! Όλοι οι άλλοι που είναι επιδεκτικοί δικαιοσύνης θα έχουν μια ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή, τώρα ή αργότερα μέσω αναστάσεως, κατ’ ευθείαν εδώ πάνω στη γη. Αυτοί θα είναι υπήκοοι και δέκται των ευεργεσιών των 144.000 που πηγαίνουν στον ουρανό για να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό χίλια χρόνια. Ναι, μολονότι υπάρχει μια μόνο σωτηρία, υπάρχουν δύο διακεκριμένοι προορισμοί, ένας ουράνιος κι ένας επίγειος.​—Αποκάλ. 20:6.

Λόγω εσφαλμένης κατά γράμμα νοήσεως εκείνων που λέγει η Γραφή για ένα πύρινο τέλος του παρόντος κόσμου, πολλοί παρέβλεψαν εντελώς τα όσα λέγει ο λόγος που Θεού περί προορισμού της γης αυτής. Μακριά από το να καταστραφή η γη, ο Θεός ‘εθεμελίωσε την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.’ Ο Θεός δεν εδημιούργησε τη γη «ματαίως» αλλά «έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»​—Ψαλμ. 104:5· Ησ. 45:18.

Όχι μόνο θα εξακολουθήση αυτή η γη να υπάρχη επ’ άπειρον, αλλ’ ο Θεός υπεσχέθη ένδοξα πράγματα γι’ αυτήν. Γι’ αυτό μας εδίδαξε ο Ιησούς να προσευχώμεθα: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Τότε «δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει . . . διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Βαθμιαίως «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Σημειώστε ότι αυτή η υπόσχεσις εφαρμόζεται, όχι στον ουρανό, αλλά στη γη, όπου το ανθρώπινο γένος υπέστη δεινά στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια.​—Ησ. 11:9, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:4.

Απλώς έτσι πρόκειται να γίνη, διότι αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού σχετικά με τη γη και τον άνθρωπο. Μήπως δεν είπε ο Θεός στους προγόνους μας να πληθυνθούν, να γεμίσουν τη γη, να την κυριεύσουν, δηλαδή να την κάμουν όλη σαν τον κήπο της Εδέμ, και να εξουσιάζουν τα κατώτερα ζώα; Απλώς επειδή ο Αδάμ παρήκουσε κι επομένως ηστόχησε να εκτελέση κατάλληλα την εντολή αυτή δεν σημαίνει ότι ηστόχησαν και οι σκοποί του Θεού σχετικά με τη γη. «Ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου . . . δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.» Αν ωρισμένα πλάσματα αποτυγχάνουν, αυτό απλώς σημαίνει ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήση άλλους για να εκπληρώση τους σκοπούς του.​—Γέν. 1:28· Ησ. 55:11.

Πολλοί άνθρωποι ελπίζουν να μεταβούν στον ουρανό επειδή ποτέ δεν άκουσαν γι’ αυτόν τον επίγειο προορισμό και διότι εσφαλμένα εδιδάχθησαν ότι έχουν μια αθάνατη ψυχή η οποία κατά τον θάνατο πηγαίνει ή στον ουρανό ή σ’ έναν πύρινο άδη. Εν τούτοις, η Αγία Γραφή σαφώς δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή και ότι όταν πεθαίνη παραμένει νεκρός ως την ανάστασι.​—Γέν. 2:7· Εκκλησ. 9:5· Ιωάν. 5:28, 29.

Εκείνοι που είναι ενδεδειγμένοι για τον ουράνιο προορισμό φθάνουν εκεί μόνον ένεκα ωρισμένων ενεργειών που κάνουν και που κάνει κι ο Θεός υπέρ αυτών. Πρέπει να προσλάβουν γνώσι, ν’ ασκήσουν πίστι, ν’ αφιερωθούν και να βαπτισθούν και κατόπιν να παραμείνουν πιστοί στην αφιέρωσί των μέχρι θανάτου, ‘επιμελούμενοι περισσότερον να κάμουν βεβαίαν την κλήσιν και την εκλογήν των.’ Από μέρους του ο Θεός τους εκλέγει ατομικά, τους δικαιώνει, τους καθιστά πνευματικούς του γυιούς και τους χρίει με το πνεύμα του ως μέλη του σώματος του Χριστού.​—2 Πέτρ. 1:10.

Εκείνοι με τους οποίους ο Θεός πολιτεύεται έτσι έχουν μια σταθερή πεποίθησι βασισμένη στη μελέτη του λόγου του Θεού, με τις σχέσεις του Θεού προς αυτούς και με τη δική τους πορεία ενεργείας. Σαν τον απόστολο Παύλο, μπορούν να λέγουν: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού,» και θα γίνουν «συμμέτοχοι της δόξης αυτού» αν παραμείνουν πιστοί.​—Ρωμ. 8:16, 17.

Αλλ’ αν δεν έχωμε κάμει αυτά τα βήματα και δεν έχωμε ένδειξιν ότι ο Θεός πολιτεύεται έτσι μ’ εμάς και συγκεκριμένα αν δεν έχωμε μια έντονη ελπίδα και ζωηρό πόθο για την ουράνια αμοιβή, αναμφιβόλως είμεθα μεταξύ εκείνων των οποίων ο προορισμός, αν αποδειχθούν άξιοι, είναι μια ένδοξη παραδεισιακή γη. Δεν υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να μη θέλη κανείς να πάη στον ουρανό, αλλά θα ήταν ασύνετο να το θέλη κανείς αυτό αν δεν έχη βάσι για μια τέτοια ελπίδα. Όλες οι ευλογίες του Θεού είναι παρ’ αξίαν, η δε αγάπη και η σοφία δείχνουν ότι δεχόμεθα μ’ ευγνωμοσύνη οποιονδήποτε προορισμό που είναι για μας.

Το Άγγελμα της Βασιλείας Ακούεται Παντού

Η εχθρότης του σημερινού «βασιλέως του βορρά» δεν μπορεί να κάμψη την ακεραιότητα των διακόνων του ευαγγελίου. Παρά τις ενέργειές του να «προσθέση θλίψιν εις τα δεσμά» του λαού του Θεού, το αποτέλεσμα είναι ότι παντού ακούεται το άγγελμα των μαρτύρων. Χαρακτηριστική είναι μια έκθεσις από την Κομμουνιστική Ρωσία, όπως δημοσιεύεται στο Βιβλίο του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

«Λόγω του μίσους των εναντίον του αγγέλματος της Βασιλείας, οι αρχές έφθασαν στο σημείο να παραγάγουν μια κινηματογραφική ταινία για τους μάρτυρας του Ιεχωβά με τίτλο «Απόστολοι Αποκαλυπτόμενοι.» Προβολές της ταινίας αυτής έχουν γίνει σε διάφορες πόλεις. Χρησιμοποιείται ένα ηχητικό αυτοκίνητο για να συνδέη μικρές πόλεις και χωριά της περιοχής και να προσκαλή τον λαό στην προβολή. Πολλά άτομα έχουν ιδεί την ταινία. Οι αίθουσες γενικά είναι κατάμεστες. Οι εφημερίδες έχουν αναγράψει για την ταινία.

»Στην ταινία επιδεικνύονται και έντυπα, όπως λόγου χάριν περιοδικά Η Σκοπιά, βιβλιάρια και βιβλία που έχουν εκδοθή. Επίσης ένας πολύγραφος και νομίσματα, καθώς και χρυσαφικά στις διάφορες σκηνές. Ομιλούν για αρχηγούς του δόγματος του Ιεχωβά, και αναφέρουν ονόματα αδελφών, οι οποίοι λέγεται ότι διευθύνουν το συγκεκαλυμμένον έργον. Τα υπό την επιφάνειαν βιβλία, εξηγούν, προέρχονται από την Αμερικανική πόλι του Μπρούκλυν. Πολλές από τις σκηνές προεβλήθησαν στη Μολδαβία, Ζακαρπασία και στην Ιρκούτσκη. Επιδεικνύουν, επίσης, έναν αδελφό που εφονεύθη από σφαίρες συνοριακών φρουρών ενώ διέβαινε κολυμπώντας τον ποταμό Μπουγκ, όταν επεχείρησε να διέλθη τα σύνορα για υπηρεσιακό ζήτημα.

»Οι υπεύθυνοι αδελφοί μάς βεβαιώνουν στην έκθεσί τους: “Οι αδελφοί μας, ευρισκόμενοι, με άλλα λόγια, στην πραγματική καρδιά του βασιλέως του βορρά, εθυσίασαν υπέρ του Ιεχωβά και της αληθείας του ολόκληρη τη ζωή τους και όλα τους τα κτήματα και αποκτήματα και παραμένουν αφωσιωμένα και πιστά στο πλευρόν του Ιεχωβά Θεού, του Μεγάλου Κυριάρχου και Θεοκράτου. Σ’ αυτή την αποφασιστική και σκληρή μάχη υπέρ της πίστεως αγωνίζονται υπέρ του Θεού αυτών Ιεχωβά. Το άγγελμα της βασιλείας του Θεού θριαμβεύει από τα Καρπάθια Όρη ως τις Κουρίλες Νήσους”.»

Από τις Μακρινές Φιλιππίνες

«Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Φιλιππίνες έχουν απλή αλλά ισχυρή πίστι. Είναι μια πίστις βασισμένη στην ισχυρή επιθυμία να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά. Λάβετε ως παράδειγμα την πίστι μιας εκατονταετούς ευαγγελιζομένης. Μετά από μια Γραφική ομιλία επλησίασε τον ομιλητή και είπε: “Αδελφέ, έχω ένα πρόβλημα και θέλω να έχω τη συμβουλή σας. Ξέρετε, προσφάτως τα πόδια μου μ’ ενοχλούν και δεν μπορώ πια να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι. Τώρα, πραγματικά ανησυχώ, διότι υπάρχουν εδώ πολλοί καλής θελήσεως άνθρωποι. Φρονείτε ότι θα ήταν ευπρόσδεκτο στον Ιεχωβά αν καθόμουν απλώς στο παράθυρό μου και καλούσα τους διερχομένους να μπουν μέσα σε μια Γραφική συνομιλία;” Αυτή η αδελφή εγκατέλειψε το δόγμα των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας στην ηλικία των ενενήντα ενός ετών. Υπήρξε μια τακτική ευαγγελιζομένη από τότε. Είναι αξιόλογα άγρυπνη, όπως αποδεικνύεται από το ζωηρό ενδιαφέρον που έχει να μην παραμελή τις διακονικές της ευθύνες. Πόσο πλούσιοι σε νόημα είναι οι λόγοι του Ψαλμού 92:14, όταν εφαρμοσθούν στην αφωσιωμένη αυτή ευαγγελιζομένη!»​—1961 Yearbook of Jehovah’s Witnesses.

Ευθανασία και ο Νόμος του Θεού

Αν επάσχετε από ένα ανίατο νόσημα, τι θα επιθυμούσατε να πράξετε;

«ΑΠΟΜΑΧΟΣ Καταζητείται δια Θανάτωσιν εξ Οίκτου.» Έτσι εβροντοφώνησαν οι επικεφαλίδες της πρώτης σελίδος των απογευματινών εφημερίδων της Πόλεως Νέας Υόρκης, της 12ης Νοεμβρίου 1960. Κάποιος απόμαχος του πολέμου, παραπληγικός ο ίδιος, δηλαδή, ένας άνθρωπος με παραλελυμένα τα κάτω άκρα του, επυροβόλησε τη σύζυγό του στο κρανίο της και την εφόνευσε αυτοστιγμεί. Γιατί; Διότι αυτή προφανώς υπήρξε το χωρίς ελπίδες θύμα πολλαπλής σκληρώσεως, μιας νόσου του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η αστυνομία εξαπέστειλε μήνυμα σε δώδεκα πολιτείες για τον απόμαχον, ο οποίος μολονότι παραλυτικός στα κάτω του άκρα, μπόρεσε να διαφύγη με το ειδικής κατασκευής αυτοκίνητό του.

Γεγονότα σαν αυτό φέρνουν στη επιφάνεια το διαφιλονεικούμενο θέμα «Θανατώσεως εξ οίκτου» ή ευθανασίας. Οι συνήγοροι της ευθανασίας ισχυρίζονται ότι εδώ υπάρχει άλλη μια απόδειξις ότι πρέπει να εισαχθή στα νομικά βιβλία ένας νόμος που να νομιμοποιή την ευθανασία. Άλλοι αντιτίθενται έντονα ισχυριζόμενοι απλώς ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στον νόμον του Θεού: «Μη φονεύσης,» και ότι η ευθανασία αποτελεί φόνον. Τι λέγει η Γραφή; Υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες η ευθανασία μπορεί να δικαιολογηθή;​—Έξοδ. 20:13.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΔΗ

Η λέξις «ευθανασία» προέρχεται από δύο ρίζες, ευ, που σημαίνει «καλώς,» και θάνατος. Η ευθανασία, λοιπόν, είναι ένας θάνατος που υποτίθεται ότι είναι καλός, διότι τερματίζει μια οδυνηρή ζωή. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι επιβολής της ευθανασίας, το δε ανωτέρω παράδειγμα είναι το έσχατον μέσον. Οι γιατροί κατά καιρούς χρησιμοποιούν θανατηφόρο δόσι ναρκωτικών και κατόπιν πάλι μπορεί απλώς να σταματήσουν τη νοσηλεία, από την οποία εξαρτάται η ζωή του ασθενούς.

Εκείνοι που συνηγορούν υπέρ της ευθανασίας εμπίπτουν σε τρεις γενικές τάξεις. Οι σύλλογοι ευθανασίας συνηγορούν μόνον υπέρ της εκουσίας ευθανασίας, για κείνους που είναι πάνω από είκοσι ενός ετών και υποφέρουν μεγάλους πόνους από ανίατα νοσήματα. Για την πρόληψι καταχρήσεων, ο ασθενής κι ο γιατρός του θ’ απητείτο να κάμουν μια γραπτή αίτησι για ευθανασία, και μια επιτροπή διωρισμένη από δικαστήριο και αποτελουμένη από δύο άλλους γιατρούς κι ένα δικηγόρο πρέπει να ερευνήσουν και να κάμουν μια ευνοϊκή έκθεσι. Σε οποιοδήποτε στάδιο ενεργείας, ο ασθενής θα επετρέπετο ν’ αλλάξη τη γνώμη του.

Κατόπιν υπάρχουν εκείνοι που ευνοούν την ευθανασία μόνο για τους νεαράς ηλικίας, οι οποίοι είναι τερατουργήματα ή διανοητικώς ελαττωματικοί, και οι οποίοι θα ήσαν καταδικασμένοι να περάσουν μια άχρηστη ζωή. Μια μορφή αυτού του είδους ευθανασίας ασκείται τώρα, οπότε οι γιατροί δεν αφήνουν ν’ αναπνεύσουν στη γέννησί των τα πολύ δύσμορφα βρέφη.

Και τρίτον, υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν τα άκρα και οι οποίοι θα ήθελαν να εφαρμόσουν την ευθανασία και στους αθεράπευτα φρενοπαθείς, τους παραλυτικούς και τους πέραν πάσης βοηθείας αναπήρους, οι οποίοι θα ήσαν όλοι ένα βάρος στην κοινότητα καθώς και στον εαυτό τους. Ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλισταί του συνηγορούσαν υπέρ αυτής της μορφής ευθανασίας. Λίγον καιρό μετά την άνοδό των στην εξουσία εθέσπισαν νομοθετήματα που επέτρεπαν αυτή την ευθανασία· σκοπός των ήταν η εξόντωσις 1.380.000 ατόμων που ήσαν άχρηστα στο κράτος. Ωστόσο η Εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνησις δεν ετόλμησε να θέση αυτούς τους νόμους σ’ εφαρμογή παρά μετά την έναρξι του πολέμου στο έτος 1939. Στην ενέργεια αυτή, όλοι εκείνοι που μετείχαν, η αστυνομία, οι δικαστικοί και οι γιατροί, ήσαν ωρκισμένοι να τηρήσουν μυστικότητα. Αλλά πληροφορίες για τα γεγονότα αυτά άρχισαν να διαρρέουν κι εδημιούργησαν τόσο μεγάλο φόβο και αγανάκτησι ώστε όσο αμείλικτοι κι αν ήσαν οι Εθνικοσοσιαλισταί, εθεώρησαν άσκοπο να συνεχίσουν το σχέδιό τους. Ως τότε, όμως, είχαν εξοντωθή περίπου 200.000 «χαραμοφάγοι», όπως τους ωνόμαζαν οι Εθνικοσοσιαλισταί.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ ΣΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Μολονότι η ευθανασία είχε τους συνηγόρους της από την εποχή της αρχαίας Ελλάδος, σήμερα κανένα έθνος δεν έχει νομιμοποιήσει την εκουσία ευθανασία. Η Ελβετία πλησιάζει πολύ στο να το πράξη αυτό. Κάτω από ωρισμένες συνθήκες επιτρέπει σ’ ένα γιατρό να προμηθεύση στον ασθενή του μια θανατηφόρο πόσι, την οποίαν, όμως, ο ίδιος ο ασθενής πρέπει να λάβη. Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι ηγέται, καθώς και εκπαιδευτικοί και γιατροί, με κάθε τρόπο, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Μεγάλη Βρεττανία, ευνοούν την εκουσία ευθανασία.

Στην πρώτη γραμμή της εναντιώσεως προς τη νομιμοποίησι της εκουσίας ευθανασίας είναι η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το βιβλίο Η Ηθική της εξ Οίκτου Θανατώσεως, υπό του ιερέως Ι. Β. Σούλλιβαν, παρουσιάζει την άποψι της εκκλησίας. Ισχυρίζεται ότι η δικαιολόγησίς των «εξ οίκτου θανατώσεων» θα επέτρεπε την εισαγωγή σφηνός εναντίον του Θείου νόμου, «Μη φονεύσης», ο οποίος θα μπορούσε βαθμιαίως να ευρυνθή. Αλλά ποια μεγαλύτερη εισαγωγή σφηνός εναντίον του Θείου νόμου, που απαγορεύει την αφαίρεσι ανθρωπίνης ζωής, θα μπορούσε να υπάρξη από τον σύγχρονο πόλεμο; Ωστόσο, η θρησκευτική οργάνωσις, που αντιτάσσεται τόσο στην νομιμοποιημένη εκουσία ευθανασία, υποστηρίζει αμετάτρεπτα τον πόλεμο. Προβάλλεται, επίσης, ο ισχυρισμός ότι με το να υποφέρη μπορεί κανείς να «κερδίση εύνοιες υπέρ των ψυχών που είναι στο καθαρτήριο, ίσως δε και να τις ανακουφίση από τα παθήματα.» Αλλ’ αυτό είναι ένα επιχείρημα, που θα ήταν ελκυστικό μόνο στους Καθολικούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι υπάρχει μια τέτοια θέσις όπως το καθαρτήριο. Δεν σημαίνει τίποτα για κείνους που παραδέχονται τη σαφή Γραφική διδασκαλία ότι, «οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.»​—Εκκλησ. 9:5.

Πραγματικά, η θέσις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι θέσις διαχωρισμού τριχών. Έτσι, ο Φ. Ι. Κόννελ, στο βιβλίο Ήθη στην Πολιτική και στα Επαγγέλματα, λέγει: «Κανένας γιατρός δεν μπορεί εσκεμμένως και αμέσως να επισπεύση τον θάνατο στην περίπτωσι ενός θνήσκοντος ατόμου . . . Θ’ αποτελούσε φόνον το να του δοθή ένα φάρμακο με την άμεση πρόθεσι να επισπευσθή η αποδημία του από τον παρόντα κόσμον.» Ωστόσο, ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ λέγεται ότι είπε: «Η αφαίρεσις του πόνου και της αισθήσεως δια φαρμάκων, όταν υπαγορεύεται από λόγους ιατρικούς, επιτρέπεται από τη θρησκεία και την ηθική και στον γιατρό και στον ασθενή, ακόμη κι αν η χρήσις των φαρμάκων θα βραχύνη τη ζωή.»

Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟΨΙΣ

Δεν αντιβαίνουν στις Βιβλικές αρχές όλες οι μορφές της ευθανασίας· εν τούτοις, η βασική αρχή που διέπει τους συγχρόνους συλλόγους ευθανασίας αντιβαίνει. Λέγουν: «Όταν η πάθησις ενός ζώντος πλάσματος δεν μπορή ν’ ανακουφισθή, είναι πιο ηθικό να τερματισθή η ζωή του με ευσπλαχνικό φόνο παρά ν’ αφεθή να υπάρχη.»

Ίσως η μόνη Γραφική μνεία για κάτι συγγενές προς την ευθανασία και η οποία βέβαια αποκαλύπτει το Θείον θέλημα σ’ αυτό το ζήτημα, είναι εν σχέσει με τον θάνατο του Βασιλέως Σαούλ. Όταν αυτός επληγώθη βαριά, εζήτησε από τον οπλοφόρον του να τον φονεύση για να μην πέση στα χέρια των Φιλισταίων και υποστή εμπαιγμόν. Αλλ’ ο οπλοφόρος του ηρνήθη να το πράξη. Ο Αμαληκίτης που εξεζήτησε την εύνοια του Δαβίδ, ισχυριζόμενος ότι είχε συμμορφωθή με το αίτημα του Βασιλέως Σαούλ και τερματίσει την ταλαιπωρία του, επατάχθη κατ’ εντολήν του Δαβίδ. Πραγματικά, ο άπιστος Βασιλεύς Σαούλ εφήρμοσε την ευθανασία στον εαυτό του, διαπράττοντας αυτοκτονία για να μην υποφέρη περισσότερο στα χέρια των Φιλισταίων.​—1 Σαμ. 31:3, 4· 2 Σαμ. 1:2-16.

Ναι ο λόγος του Θεού σαφώς λέγει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και ότι εκείνος που αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή πρέπει να χάση τη δική του: «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» Αυτός ο νόμος κατ’ επανάληψιν είχε λεχθή στο έθνος Ισραήλ από τον Μωυσή και άλλους προφήτας, καθώς και στους ακολούθους του Ιησού Χριστού από τον ίδιον τον Ιησούν και τους αποστόλους του.​—Γέν. 9:6· Έξοδ. 20:13· Αριθμ. 35:30-32· Ματθ. 19:18· 1 Ιωάν. 3:15.

Αλλά δεν τονίζει ο λόγος του Θεού ότι ο Ιεχωβά είναι ελεήμων και οικτίρμων, και δεν απαιτεί να έχωμε κι εμείς τις ίδιες ιδιότητες; Σωστά όλ’ αυτά, αλλ’ ωστόσο εθεώρησε κατάλληλο ν’ αφήση τα παθήματα να συνεχισθούν επί έξη χιλιάδες χρόνια περίπου ως τώρα. Όχι μόνον αυτό, αλλά κι εκείνος, ο Παντοδύναμος κι ο Ύψιστος, έχει υποφέρει περισσότερο από οποιονδήποτε σε όλη τη διάρκεια του καιρού αυτού. Η αρχή του είναι ότι οι νόμοι του προηγούνται από τα παθήματα όπως ακριβώς στη μετάγγισι αίματος ο νόμος του Θεού λαμβάνει προτεραιότητα από τη ζωή ενός πλάσματος. Τα παθήματα αυτά καθ’ εαυτά δεν αποτελούν το μεγαλύτερο κακό της ζωής και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία για την παράβασι του Θείου νόμου σχετικά με την ιερότητα της ζωής.

Ιδιαίτερα δε η διεκδίκησις του ονόματος του Θεού λαμβάνει προτεραιότητα από τα παθήματα. Αν υπομείνη κανείς πιστά, τα παθήματα συντείνουν στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι θα παραμείνουν πιστοί στον Θεό παρ’ όλα όσα πρέπει να υπομείνουν. Λάβετε υπ’ όψι τον Ιώβ. Αυτός υπέφερε πολύ από μια πολύ αηδή νόσον καθώς κι από πολλά ατυχήματα. Και για τον Ιησούν αναγινώσκομε ότι «έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε.»​—Ιώβ 2:4-10· Εβρ. 5:8.

Η εκτίμησις αυτών των πραγμάτων βοηθεί έναν να υποφέρη παθήματα. Εξ άλλου, οι Χριστιανοί έχουν επίσης την παρηγορία του λόγου του Θεού, τη συντηρητική δύναμι του πνεύματός του και το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής. Ούτε μπορεί να μη γίνη παραδεκτόν ότι ένας από τους μεγαλυτέρους παράγοντας στα παθήματα είναι η διανοητική στάσις ενός σχετικά με αυτά. Ο στασιασμός μπορεί να καταστήση τα παθήματα αφόρητα, ενώ η υποτακτικότης μπορεί να καταστήση έναν ικανόν να χαίρη σ’ αυτά, όπως έκαμαν οι απόστολοι όταν τους επετράπη να υποστούν παθήματα χάριν του Χριστού.​—Πράξ. 5:40, 41.

Υπάρχουν, επίσης, κι άλλα, μολονότι κατώτερα, σημεία για εξέτασι. Κατά καιρούς μια κατάστασις που φαίνεται απελπιστκή λαμβάνει μια στροφή προς το καλύτερο, χωρίς προφανώς κανένα λόγο. Εξ άλλου δε, ποιος ξέρει τι ασθένειες που θεωρούνται ανίατες σήμερα μπορούν να γίνουν θεραπεύσιμες αύριο; Βεβαίως ολοένα περισσότερα γίνονται για την ανακούφισι από τα παθήματα.

Όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι εκεί όπου ένα άτομο υποφέρει πολύ από ένα νόσημα και ο θάνατος είναι μόνο ζήτημα χρόνου πρέπει ο γιατρός να εξακολουθήση να λαμβάνη έκτακτα, περίπλοκα, θλιβερά μέτρα για να διατηρήση ζωντανό τον ασθενή. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της παρατάσεως της ζωής ενός ασθενούς και της επεκτάσεως της θανατικής ενεργείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θα αποτελούσε παράβασι του Θείου νόμου περί ιερότητος της ζωής το ν’ αφήνεται η θανατική ενέργεια ν’ ακολουθήση τη δέουσα πορεία της. Η ιατρική γενικά ενεργεί σύμφωνα με αυτή την αρχή.

Μπορούμε, λοιπόν, να ιδούμε ότι ένεκα του Θείου νόμου περί ιερότητος της ζωής και του Γραφικού προηγουμένου, η ζωή δεν πρέπει ν’ αφαιρήται ή να παραδίδεται απλώς ένεκα παθημάτων, όπως συνιστάται από πολλά καλών διαθέσεων άτομα. Αλλά συγχρόνως, ο Θείος νόμος δεν απαιτεί να λαμβάνωνται υπερβολικά μέτρα, τα οποία θα έκαναν απλώς την παρέλευσι της ζωής πιο παρατεταμένη και δαπανηρή. Έτσι, και οι δίκαιοι νόμοι του Θεού και το έλεός του αναγνωρίζονται· ο νόμος του περί ιερότητος της ζωής υποστηρίζεται, κι ωστόσο επιδεικνύεται οίκτος.

Η Τέχνη της Δημοσίας Γραφικής Ομιλίας

«ΚΑΙ πάντες εμαρτύρουν εις αυτόν, και εθαύμαζον δια τους λόγους της χάριτος τους εξερχομένους εκ του στόματος αυτού.» «Εξεπλήττοντο οι όχλοι δια την διδαχήν αυτού. Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς.» Και, «ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» είπαν οι υπηρέται που είχαν στείλει ο Ιουδαϊκός κλήρος για να τον συλλάβουν. Έτσι ανέγραψαν για τον μεγαλύτερο δημόσιο Γραφικό ομιλητή, που είδε ποτέ και άκουσε αυτή η γη, τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ, τον Υιόν του Θεού, τρεις Ευαγγελισταί, από τους οποίους οι δύο ήσαν αυτόπται.​—Λουκ. 4:22· Ματθ. 7:28, 29· Ιωάν. 7:46.

Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι η εκστρατεία δημοσίων Γραφικών ομιλιών του Ιησού εδημιούργησε τόσο πολύ ενδιαφέρον! Εκτός από τα θαύματα του Ιησού, «πας ο λαός από του όρθρου συνήρχετο προς αυτόν εν τω ιερώ δια να ακούη αυτόν,» και «πας ο λαός ήτο προσηλωμένος εις το να ακούη αυτόν.»​—Λουκ. 21:37, 38· 19:48.

Χωρίς αμφιβολία ο λαός συνεκεντρώνετο για ν’ ακούση τον Ιησούν και για ό,τι έλεγε και για το πώς το έλεγε. Με σοφία εξήταζε τη ακροατήριό του, κανονίζοντας τις παρατηρήσεις του και τον τόνον της φωνής του σύμφωνα με το αν συνίστατο από τους πνευματικώς ασθενείς, τους θρησκευτικούς υποκριτάς ή τους ιδίους του αποστόλους. Οι πληροφορίες που έδινε ήσαν 100 τοις εκατό ακριβείς, όχι μόνο διότι ήταν τέλειος, αλλά και διότι ήταν τελείως προσεκτικός ώστε ό,τι κι αν έλεγε να είναι η αλήθεια. Παρουσιάζοντας το άγγελμά του κρατούσε κατάλληλη προοπτική και διατηρούσε καλή ισορροπία, παρουσιάζοντας τις Γραφές και τονίζοντας τα θετικά στοιχεία του λόγου του. Εδείχνετο ότι ήταν ένας τέλειος καλλιτέχνης με την ευφάνταστη και συμπαθητική χρήσι παραβολών. Τελικά δε, ενέδυε όλες τις σκέψεις του στην ωραία μουσική της εύγλωττης ειλικρινείας και του ζήλου, της θέρμης και του αισθήματος. Τι πρότυπον έθεσε για να το έχουν ως σκοπόν τους οι σύγχρονοι δημόσιοι Γραφικοί ομιληταί!

ΕΞΕΤΑΖΕΤΕ ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ

Όπως ο Ιησούς πάντοτε εξήταζε το ακροατήριό του, έτσι πρέπει να κάνη κι ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής. Αυτό είναι ειδικά ουσιώδες διότι ένας δημόσιος Γραφικός ομιλητής έχει πάντοτε ένα μικτό ακροατήριο. Δηλαδή, το ακροατήριό του πιθανώτατα συνίσταται κι από συνδιακόνους του κι από ξένους· μπορεί μάλιστα να συνίσταται κατά 95 τοις εκατό από συνδιακόνους και 5 τοις εκατό ξένους. Τότε τι θα κάμη; Ν’ απευθύνη την ομιλία του στους 95 τοις εκατό και ν’ αγνοήση τους 5 τοις εκατό; ή ν’ αγνοήση τους 95 τοις εκατό και ν’ απευθύνη την ομιλία του στους 5 τοις εκατό;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει να τηρή στη διάνοιά του και τις δύο ομάδες. Αφ’ ενός, εφόσον δίνει μια δημόσια ομιλία, όλες οι παρατηρήσεις του θα είναι τέτοιες ώστε να μπορή να τις καταλαβαίνη ένας εντελώς ξένος. Θ’ αποφεύγη, λοιπόν, επιμελώς όσα θα εθεωρούντο ως απλοί ισχυρισμοί στον ξένον, καθώς και οποιεσδήποτε εκφράσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να κάμουν τον ξένον να αισθάνεται σαν να είναι ένας εξωτερικός, καθώς επίσης και εκφράσεις που έχουν σημαντική σημασία ή έννοια για τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δηλαδή, θα δώση αποδείξεις για δηλώσεις, οι οποίες δεν είναι γενικά παραδεδεγμένες· δεν θα ομιλήση γενικά για «το υπηρεσιακόν έτος» ή «τις συναθροίσεις μας υπηρεσίας,» ούτε θ’ αναφέρη κανένα εδάφιο «το οποίον όλοι σας γνωρίζετε καλά, επειδή το έχετε χρησιμοποιήσει στις ομιλίες σας από σπίτι σε σπίτι» ούτε θα χρησιμοποιήση τέτοιες εκφράσεις όπως «πρόβατα και ερίφια,» «οργάνωσις του Θεού,» ή «θεοκρατικός,» χωρίς να προσθέση κάποια χαρακτηριστική ή επεξηγηματική φράσι για να καταλάβη ο ξένος. Αλλιώς θα χάση την προσοχή του ξένου, εφόσον ο ξένος θα διερωτάται: «Ποια είναι η έννοια του όρου αυτού; Τι μου διαφεύγει;» Με άλλα λόγια, ο ομιλητής πρέπει να δώση μια καλής πίστεως δημοσία ομιλία.

Εξ άλλου, όμως, δεν μπορεί ν’ αγνοήση το γεγονός ότι 95 τοις εκατό του ακροατηρίου του μπορεί να είναι συνδιάκονοι, αλλιώς αυτοί θα γίνουν ανησυχητικοί ή θ’ αποκοιμηθούν, διότι μπορεί να έχουν ακούσει αυτό το θέμα εξεταζόμενο κατ’ επανάληψιν. Πρέπει, λοιπόν, να εργασθή σκληρά για να δώση σ’ αυτή την ύλη του πρόσθετο ενδιαφέρον με την πρόδηλη νωπότητά της. Αυτό μπορεί να το κάμη, χρησιμοποιώντας άλλα εκτός από τα πολύ κοινά αποδεικτικά εδάφια, βρίσκοντας νέες περικοπές από τον δημόσιο τύπο κι από κοσμικές αυθεντίες, καθώς και ενισχύοντας τη λογική του, βελτιώνοντας τη συνοχή του και καθιστώντας τη σχέσι του πιο εξέχουσα. Μπορεί, επίσης, να μεταδώση νωπότητα κι ενδιαφέρον στις παρατηρήσεις του ομιλώντας με θέρμη, πεποίθησι κι ενθουσιασμό, θέτοντας πραγματικά την καρδιά του μέσα στην ομιλία του.

Όταν κάνη έτσι ισχυρή την παρουσίασί του από κάθε άποψι, οι συνδιάκονοί του στο ακροατήριο θα προσηλωθούν σε κάθε λέξι του, διότι αυτός θα τους κάμη να εκτιμήσουν, όσο ποτέ πριν, πόσο δυνατή είναι πραγματικά η περίπτωσις για τον Ιεχωβά, τον λόγον Του και τους μάρτυράς Του σχετικά με το ιδιαίτερο αυτό θέμα. Ως αποτέλεσμα τούτου θα ενισχυθή η πίστις των και θα τους παρασχεθούν αποτελεσματικά σημεία για να τα χρησιμοποιήσουν στη δική τους διακονία του αγρού.

ΝΑ ΕΙΣΘΕ 100 ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ ΑΚΡΙΒΕΙΣ

Δεύτερον, ο Ιησούς ήταν 100 τοις εκατό ακριβής· έτσι πρέπει να προσπαθούν να είναι κι εκείνοι που τον μιμούνται σήμερα. Η ακρίβεια είναι ένας παράγων που είναι εύκολο να παραμεληθή. Αν οι δημόσιες Γραφικές ομιλίες σας ηχογραφούντο και αναμεταδίδοντο, ή εστενογραφούντο και κατόπιν εδημοσιεύοντο, δεν θα εκοκκίνιζε το πρόσωπό σας λόγω εσφαλμένων δηλώσεων; Αν δίδωνται χρονολογίες, Βιβλικές ή κοσμικές, πρέπει να είναι απολύτως ορθές· αν δίδωνται ονόματα, πρέπει να είναι τα ορθά. Και περισσότερο ακόμη, ένας δημόσιος ομιλητής πρέπει πάντοτε να μπορή να δίνη την αυθεντία της πηγής των δηλώσεών του αν προκληθή.

Ιδιαίτερα τα όσα προέρχονται από τις Γραφές πρέπει να παρατίθενται επακριβώς· πρέπει να ελέγχωνται προηγουμένως​—για πόσους ανθρώπους επρόκειτο, όταν ο Αβραάμ παρεκάλεσε τον Ιεχωβά για τις πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων;—​και λοιπά. Το ίδιο ισχύει και για τα Γραφικά εδάφια· προσέχετε να μη συγχέετε τους αριθμούς. Θέστε τον εαυτό σας στη θέσι ενός συνδιακόνου, ο οποίος έφερε έναν ξένο για ν’ ακούση την ομιλία σας. Φαντασθήτε τη στενοχωρία του που δεν μπορεί να βρή ένα ωρισμένο εδάφιο στην επιστολή 1 Πέτρου διότι έπρεπε να πήτε 2 Πέτρου! Προσέχετε λοιπόν να είσθε ακριβείς!

ΤΗΡΕΙΤΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΦΑΣΙ

Ένας τρίτος παράγων, για τον οποίον ο Ιησούς μάς έδωσε το ορθό παράδειγμα, είναι η τήρησις καταλλήλου προοπτικής και εμφάσεως. Μολονότι ο Ιησούς κατά καιρούς κατήγγελλε την υποκρισία κι εξέθετε την ψευδή διδασκαλία, η έμφασις και το μεγαλύτερο μέρος της διακονίας του ήταν για εποικοδομητικά πράγματα. Όπως κι ο Ιερεμίας, έτσι κι ο σύγχρονος δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει και να κατεδαφίζη και να οικοδομή, αλλά το δεύτερο είναι κατά πολύ σπουδαιότερο.​—Ιερεμ. 1:10.

Έτσι, δεν μπορούμε να ομιλούμε τόσο πολύ για τις αρνητικές απόψεις της ομιλίας μας ώστε να παραμελούμε ή ν’ αγνοούμε τις θετικές της απόψεις. Γενικά το ένα τέταρτο ή ένα τρίτο της ομιλίας είναι αρκετό για να δείξη τι είναι εσφαλμένο και γιατί· κατόπιν εποικοδομήστε τονίζοντας τι είναι ορθόν και γιατί. Αλλιώς ο ξένος μπορεί ν’ αποκομίση μια εσφαλμένη εντύπωσι για τον σκοπό της Γραφικής μας ομιλίας, μπορεί δε μάλιστα και ν’ απομακρυνθή πτωχευμένος, αφού θα έχουν καταρρεύσει μεν οι ψευδείς πεποιθήσεις του αλλά δεν θα έχουν επαρκώς αντικατασταθή με αληθινή διδασκαλία.

Η κατάλληλη προοπτική και η έμφασις απαιτούν επίσης ν’ αποδίδωμε στον λόγον του Θεού το οφειλόμενον. Ο Ιησούς βέβαια το έπραττε αυτό. Συνεχώς επεκαλείτο το κύρος του λόγου του Πατρός του. Μολονότι ο συλλογισμός, η λογική, τα κοσμικά γεγονότα και τα παρόμοια έχουν τη θέσι των μέσα σε μια δημόσια Γραφική ομιλία, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να βαστάζουν το μεγαλύτερο βάρος ή τη μερίδα του λέοντος από τον φόρτον των αποδείξεων ή το βάρος της επιχειρηματολογίας. Το πολύ αυτά είναι μόνο δευτερεύοντα. Κι’ αυτά ακόμη συντείνουν στην απόδειξι της αυθεντικότητος της Βίβλου· βέβαια, η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας αποτελεί μια πολύ πιο ισχυρή απόδειξι της θεοπνευστίας της παρά η πιστοποίησις της αρχαιολογίας, η οποία μπορεί να πιστοποιήση μόνο την ιστορική ακρίβεια της Βίβλου. Δώστε στη Γραφή την πρώτη θέσι και οι παρατηρήσεις σας θα είναι όχι μόνο πιο αποτελεσματικές και πειστικές, αλλά και πιο εποικοδομητικές, πιο επωφελείς.

Φυσικά, τα Γραφικά εδάφια μόνα των δεν σημαίνουν τίποτα ως προς την απόδειξι ενός σημείου. Τα περιεχόμενά των πρέπει τουλάχιστον ν’ αναφερθούν, επίσης δε, οι Γραφικές περικοπές χωρίς να δηλωθή σε ποιο μέρος της Γραφής βρίσκονται στερούνται βαρύτητος, ή έχουν λίγη. Αλλά για να έχη πραγματική δύναμι, το εδάφιο πρέπει ν’ αναγνωσθή από τη Γραφή—«Εκεί είναι!» Και ή προηγουμένως ή στη διάρκεια της αναγνώσεως ή μετά την ανάγνωσι του εδαφίου, ο ομιλητής πρέπει να εξηγήση τη σημασία του· τονίστε γιατί αναγινώσκεται το εδάφιον και τι αποδεικνύει. Αλλιώς το ακροατήριο μπορεί να πιστέψη κι ωστόσο να μην καταλάβη. Η ίδια αποτελεσματική μέθοδος διδασκαλίας που χρησιμοποιείται σε ομιλίες που γίνονται στα σπίτια πρέπει να χρησιμοποιήται και στο βήμα. Αν η απλή παράθεσις ενός εδαφίου ήταν αρκετή, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να εξηγήσετε για τι προσεύχονται οι άνθρωποι όταν επαναλαμβάνουν: «Αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Ναι, όπως ο εύγλωττος Απολλώς, πρέπει να μπορούμε ‘ν’ αποδεικνύωμε δημοσία δια των Γραφών’ την αληθινότητα εκείνων που λέμε.​—Ματθ. 6:9, 10· Πράξ. 18:28.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ​—ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ

Ερχόμεθα στο τέταρτο σημείο μας​—κανένας ποτέ δημόσιος ομιλητής δεν εχρησιμοποίησε παραδείγματα πιο αποτελεσματικά από τον Ιησού. Πόσο καλά ενθυμούμεθα τις διδασκαλίες του λόγω των ευστόχων, ευφαντάστων και δυνατών παραδειγμάτων! Τα πρόβατα και τα ερίφια, ο πλούσιος και ο Λάζαρος, η άμπελος και τα κλήματα, το ξυλάριον στο μάτι του πλησίον μας και η δοκός στο δικό μας μάτι, ο άσωτος υιός, τα απολωλότα πρόβατα, ο καλός Σαμαρείτης, ο Φαρισαίος και ο τελώνης, για να μνημονεύσωμε λίγα μόνο. Οι απόστολοι και οι πρώτοι μαθηταί του Ιησού τον εμιμήθησαν σ’αυτό, όπως δείχνουν τα συγγράμματά των.

Η επιστολή του Ιακώβου είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη απ’ αυτή την άποψι. Όσο βραχεία κι αν είναι, περιέχει πολλά παραδείγματα: το κύμα της θαλάσσης, το άνθος της φυτείας, τον καθρέφτη, τον χαλινό ενός ίππου, το πηδάλιον ενός πλοίου, τη συκιά, τις εληές, τ’ αμπέλια, το αλμυρό και το γλυκό νερό, τον γεωργό​—παρμένα όλα απ’ τα κοινά πράγματα της ζωής. Έτσι, ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει να φέρνη παραδείγματα που είναι γνωστά σε όλους, απλά κι εύστοχα, ενθυμούμενος ότι ένα παράδειγμα που μπορεί να εντυπώση ένα σημείο σε αγρότας μπορεί να πάη χαμένο σε κατοίκους πόλεων και αντιστρόφως.

Τα παραδείγματα βοηθούν στη συγκράτησι του ενδιαφέροντος, και στη διαφώτισι και απλοποίησι και κατανόησι σημείων. Βέβαια, η παραβολή του Ιησού για το σπίτι που εκτίσθη στην άμμο έδωσε κατανόησι του σημείου του ως προς την ανάγκη ενεργείας σύμφωνα με ό,τι είχε πει στους ακροατάς του. Ιδιαίτερα αποτελεσματική είναι η χρήσις ενός κτυπητού παραδείγματος στον πρόλογο, και κατόπιν συνέχισις αυτού, πράγμα που βοηθεί στο να γίνη η δημοσία Γραφική ομιλία όχι μόνο πιο ενδιαφέρουσα και πιο εύκολη στο να παρακολουθηθή, αλλά και βοηθεί στη συνοχή​—αρκεί να έχη καλά εκλεγή το παράδειγμα.

Μην παραβλέπετε το γεγονός ότι όταν πρόκειται για παραδείγματα, κανένα δεν είναι πιο εύστοχο και δυνατό απ’ εκείνα που βρίσκονται μέσα στη Γραφή. Ο Ιησούς έκανε συχνή χρήσι αυτών· το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι σύγχρονοι μιμηταί του. Έτσι επίσης κι ο μαθητής Ιάκωβος στην επιστολή του επεξηγούσε τα σημεία που έθιγε αναφέροντας τον Αβραάμ, την Ραάβ, τον Ιώβ και τον Ηλία. Ναι, «ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»​—1 Κορ. 10:11.

ΟΜΙΛΕΙΤΕ Μ’ ΕΥΓΛΩΤΤΙΑ​—ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ!

Χωρίς αμφιβολία ο Ιησούς ήταν ο πιο εύγλωττος ομιλητής που άκουσαν ποτέ οι άνθρωποι πάνω στη γη. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι οι υπηρέται εκείνοι που εστάλησαν να συλλάβουν τον Ιησούν επέστρεψαν χωρίς αυτόν! Αυτή, η τελική μας άποψις περί δημοσίας Γραφικής ομιλίας που εξετάζεται ενταύθα, απαιτεί τη μεγαλύτερη θέρμη και ειλικρίνεια. Δεν επιτρέπει να λέγωνται αστειότητες ή ανόητες ιστορίες ή αλλιώς πως να παρεισάγωνται ευθυμολογίες απλώς για να προκαλήται γέλιο. Ο σκοπός της δημοσίας Γραφικής ομιλίας είναι η διδασκαλία κι η εποικοδόμησις. Όπως καλά ελέχθη, ο Παύλος ‘δεν προέβη να κατανοήση με ευτράπελα μέσα εκείνους που επολιορκούντο ματαίως από την αλήθεια και τη σοβαρότητα,’ ούτε και κανείς απ’ εκείνους που τον μιμούνται όπως αυτός εμιμείτο τον Χριστόν, δεν πρέπει να το πράττη αυτό.​—1 Κορ. 11:1.

Ο ζήλος, η πεποίθησις, η εμπιστοσύνη, η θέρμη, το αίσθημα κι ο ενθουσιασμός αποτελούν την καρδιά κάθε καλής Γραφικής ομιλίας. Ο Απολλώς ήταν «ζέων κατά το πνεύμα,» με ενθουσιασμό. Αυτός ομιλούσε «ακριβώς,» κι επομένως καλά περιεγράφη ως «ανήρ λόγιος.» Πραγματικά, όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ‘ζέοντες κατά το πνεύμα,’ αλλ’ ειδικά ο δημόσιος Γραφικός ομιλητής.​—Πράξ. 18:24, 25, 28· Ρωμ. 12:11.

Επαναφέρατε στη μνήμη σας πώς συγκινηθήκατε σε μια πρόσφατη περιφερειακή συνέλευσι ή σε μια από τις μεγάλες διεθνείς συνελεύσεις. Γιατί επιθυμούμε να έχωμε ηχογραφήσεις των ομιλιών εκείνων και να τις ακούωμε κατ’ επανάληψι; Όχι μόνο ένεκα του ό,τι ελέχθη και ποιος το είπε, αλλ’ ένεκα της ζέσεως, του ενθουσιασμού, της ευγλωττίας που εξεδηλώθη. Ό,τι είχαν καθαρά εμφυτευμένο οι ομιληταί στη διάνοιά των το απέδωσαν με καρδιά γεμάτη αγάπη κι εκτίμησι. Ησθάνθησαν​—έτσι πρέπει κι εμείς—​όπως ο Ελιού: «Ας φανερώσω και εγώ την γνώμην μου. Διότι είμαι πλήρης λόγων . . . Θέλω λαλήσει δια να αναπνεύσω· θέλω ανοίξει τα χείλη μου, και αποκριθή.»​—Ιώβ 32:17-20.

Ασφαλώς, αν κάποιος έχη εύλογη αιτία να ομιλήση με όλη του την καρδιά, να ομιλήση με ζήλο, πεποίθησι, εμπιστοσύνη, θερμότητα, αίσθημα κι ενθουσιασμό, αυτός είναι ο Χριστιανός δημόσιος Γραφικός ομιλητής, ο οποίος ομιλεί από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον του κι ο οποίος έχει ένα τόσο σπουδαίο κι επείγον άγγελμα να δώση στην πονηρή αυτή εποχή. Αν αξίζη να γίνη κάποιο έργον με «απλότητα καρδίας,» και «εκ ψυχής . . . ως εις τον Ιεχωβά,» αυτό είναι το έργον της δημοσίας Γραφικής ομιλίας.​—Κολ. 3:22, 23, ΜΝΚ.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η δημοσία Γραφική ομιλία εμπερικλείει πολλά, και σε όλες τις πλευρές της ο Ιησούς Χριστός έδωσε το τέλειο παράδειγμα. Ο ομιλητής πρέπει να συγκρατή το ενδιαφέρον του ξένου καθώς και του συγ-Χριστιανού του· πρέπει να είναι ακριβής και να δίνη στην Αγ. Γραφή την πρώτη θέσι· πρέπει να τηρή τις αρνητικές απόψεις δευτερεύουσες ως προς τις θετικές, φροντίζοντας συγχρόνως να μην παραφορτώνη την ομιλία του με πάρα πολλή ύλη. Πρέπει να κάνη γενναιόδωρη αλλά και συνετή χρήσι παραδειγμάτων και, προ παντός, να ομιλή από μια καρδιά γεμάτη αγάπη, προς τον Ιεχωβά, προς το ακροατήριό του και προς το θέμα του. Κάνοντας τούτο, ασφαλώς θ’ αποδώση τιμή στο όνομα του Ιεχωβά και θα εποικοδομήση τους ακροατάς του καθώς και τον εαυτό του. Αναγνωρίζοντας δε τον υψηλόν κανόνα που έθεσε ο Ιησούς γι’ αυτόν, θα παραμένη μετριόφρων και ταπεινός.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί ο Ιεχωβά επέτρεψε να υποστούν οι Ισραηλίται ήτταν δυο φορές μπροστά στη φυλή Βενιαμίν προτού επιτρέψη να επιβάλουν τη δέουσα ποινή σ’ αυτή τη φυλή για το έγκλημά της στη Γαβαά; (Κριταί 20)​—Π. Γ., Σκωτία.

Το κεφάλαιο 19 των Κριτών μιλεί για κάποιους αχρείους άνδρες της Γαβαά, οι οποίοι εταπείνωσαν μια γυναίκα ολόκληρη νύχτα έτσι ώστε το πρωί ήταν νεκρή. Οι άνθρωποι της Γαβαά κατόπιν διέπραξαν το φρικαλέο έγκλημα να συγχωρήσουν αυτή την αμαρτία των κατοίκων της πόλεώς των. Η φυλή του Βενιαμίν ήταν επίσης ένοχη από αυτή την άποψι· αρνήθηκε ν’ ακούση τις απαιτήσεις των υπολοίπων φυλών να θανατωθούν οι αχρείοι. Αυτή η ανήθικη κατάστασις υπήρξε πρόκλησις στην πιστότητα των υπολοίπων φυλών του εκλεκτού λαού του Θεού.

Η σφαγή τόσο πολλών απ’ αυτούς στην αρχή ενέβαλε σε μεγάλη δοκιμασία τις πιστές φυλές, ειδικά όσον αφορά την ορθότητα της υποθέσεώς των. Ο Ιεχωβά, αφήνοντας τις πιστές φυλές να υποστούν τέτοιες απώλειες, σαράντα χιλιάδες άνδρες σε δυο ημέρες, τις εδοκίμαζε για να δη αν θα ενέμεναν σ’ αυτή τη αποφασισμένη προσπάθεια να ξερριζώσουν αυτό το χονδρικό κακό από τον Ισραήλ όταν έφερνε τέτοιες μεγάλες απώλειες σ’ αυτούς τους ίδιους.

Οι χιλιάδες των πιστών που πέθαναν λόγω της εκστρατείας για επιβολή τιμωρίας, πέθαναν για μια δικαία υπόθεσι. Εκείνοι που επέζησαν και κέρδισαν τη νίκη εδικαιώθησαν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και ενώπιον όλων των αναγνωστών του λόγου του. Η δικαίωσις αυτή άξιζε τη δαπάνη, και το έθνος Ισραήλ εκαθαρίσθη από μια πολύ εξευτελιστική ηθική φαυλότητα.

● Πώς πρέπει ένας αφιερωμένος Χριστιανός να θεωρή Γραφικώς τις εργατικές ενώσεις και τη συμμετοχή στη δράσι των;​—Σ. Β., Η. Π. Α.

Οι Γραφές νουθετούν τους Χριστιανούς να ‘προνοούν τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων’. «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Αυτά τα εδάφια έχουν κάποια σημασία όσον αφορά τη συμμετοχή στις εργατικές ενώσεις, επειδή για να υπακούσωμε σ’ αυτά μπορεί να είναι ανάγκη να ενωθούμε με μια εργατική ένωσι. Θα μπορούσε να σημειωθή μια αναλογία μεταξύ των καθηκόντων ενός ατόμου ως μέλους μιας εργατικής ενώσεως και εκείνων που έχει ως πολίτης μιας χώρας. Ο Χριστιανός, για ευεργετήματα που λαμβάνει από το κράτος, πληρώνει φόρους· ομοίως, θα μπορούσε κατάλληλα να πληρώνη τα οφειλόμενα στην ένωσι, εφόσον αυτή θα ήταν πραγματικά μια εξασφάλισις εργασίας. Δεν υπάρχει, επομένως, αντίρρησις στο να ανήκη απλώς ένας Χριστιανός σε μια εργατική ένωσι, πληρώνοντας τις οφειλές και υπακούοντας στην κλήσι να σταματήση την εργασία σε περίπτωσι απεργίας.​—Ρωμ. 12:17· 1 Τιμ. 5:8.

Εν τούτοις, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να αναμιγνύεται στη δράσι της ενώσεως ως το βαθμό να κατέχη μια επίσημη θέσι στην ένωσι. Ούτε, σε περίπτωσι απεργίας, πρέπει να λαμβάνη μέρος ως φρουρός της απεργίας ή με άλλους τρόπους να δημιουργή ταραχή για την υπόθεσι της απεργίας. Επάνω απ’ όλα, δεν πρέπει να εμπλέκεται σε βία σε εργατικές φιλονεικίες, διότι ο «δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται». «Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.» Όπως ακριβώς ένας Χριστιανός είναι ουδέτερος όσον αφορά την πολιτική και τους πολέμους της χώρας του, έτσι το μέλος μιας ενώσεως που είναι Χριστιανός δεν αναμιγνύεται στις διοικητικές ενέργειες και στον οικονομικό πόλεμο της ενώσεως, αλλά πρέπει να παραμένη ουδέτερο.​—2 Τιμ. 2:24· Ρωμ. 12:18.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Παρακαλώ . . . δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.​—Ιωάν. 17:20, 22. Σ 1/1/61 5-7, 11

2 Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά . . . οικείοι του Θεού.​—Εφεσ. 2:19. Σ 1/5/60 12α

3 Εν τη ημέρα καθ’ ην ο Γωγ έλθη εναντίον της γης Ισραήλ, η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου, . . . Διότι εν τω ζήλω μου, . . . ελάλησα.​—Ιεζ. 38:18, 19. Σ 15/4/60 49

4 Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού. Μη γίνεσθε πρόσκομμα.​—1 Κορ. 10:31, 32. Σ 15/1/60 16, 17

5 Δεν είχε χρείαν δια να μαρτυρήση τις περί του ανθρώπου· επειδή αυτός εγνώριζε τι ήτο εντός του ανθρώπου.​—Ιωάν. 2:25. Σ 15/7/60 9-11

6 Θέλω βεβαίως σε συνάξει όλον, Ιακώβ· θέλω βεβαίως συλλέξει το υπόλοιπον του Ισραήλ· θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών.​—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ. Σ 1/1/61 2, 3α

7 Τα δε εξερχόμενα εκ του στόματος, εκ της καρδίας εξέρχονται, και εκείνα μολύνουσι τον άνθρωπον.​—Ματθ. 15:18. Σ 1/9/60 18, 19

8 Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου.​—Ψαλμ. 51:10. Σ 15/3/61 32-34

9 Απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας.​—Κολ. 3:8. Σ 15/6/60 4, 5α

10 Ελεύθερος ων πάντων, εις πάντας εδούλωσα εμαυτόν.​—1 Κορ. 9:19. Σ 1/7/60 11, 12α

11 Ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.​—Πράξ. 2:42. Σ 1/6/60 12α

12 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή· διότι ο Ιεχωβά είναι δυνατός να στήση αυτόν.​—Ρωμ. 14:4. Σ 1/8/60 18α

13 Παρακαλώ . . . δια να ήναι πάντες έν.​—Ιωάν. 17:20, 21. Σ 1/11/60 5, 6

14 Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος.​—Κολ. 3:13. Σ 15/9/60 8-10

15 Και τώρα τι βραδύνεις; σηκωθείς βαπτίσθητι.​—Πράξ. 22:16. Σ 15/8/60 8α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η αγρυπνία είναι αναγκαία για να μπορέσωμε να κατευθύνωμε τη ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο, ώστε απασχολούμεθα πάντοτε σε ορθά και δίκαια έργα. Η αγρυπνία θα βοηθήση όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού στο να ανεύρουν και εξαγοράσουν καιρό τον Ιούνιο για να παρουσιάσουν το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με το επίσης έξοχο και πολύτιμο βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» αντί δρχ. 35.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

23 Ιουλίου: Βρίσκοντας Χαρά για Αιώνια Ζωή. Σελ. 309.

30 Ιουλίου: Κρατείτε Σταθερά τη Χαρά Σας! Σελ. 317.

Ποιο Είναι το Τέλος των Ασεβών;

ΠΟΙΟ είναι το τέλος των ασεβών; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ασφαλώς το έθεσαν πολλοί όταν έμαθαν για τη σύλληψι του Εθνικοσοσιαλιστού εγκληματίου, ενός ονόματι Άιχμαν, ο οποίος υπήρξε υπεύθυνος για τον θάνατο εκατομμυρίων Ιουδαίων κι ο οποίος εκαυχήθη ότι δεν ησθάνετο καμμιά λύπη. Θα υποφέρη ένας τέτοιος άνθρωπος, μετά την εκτέλεσί του, αιώνια βάσανα μέσα σ’ έναν φλεγόμενον άδη; Ή μήπως ο θάνατος τερματίζει τα πάντα; Ποιο τέλος ορίζει η Θεία δικαιοσύνη για τέτοιους ανθρώπους;

Για το εξής πράγμα μπορούμε να είμεθα βέβαιοι: η δικαιοσύνη θ’ αποδοθή. Γιατί; Διότι ο Θεός υπάρχει, και γι’ αυτόν είναι γραμμένο: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην.» Επομένως, ισχύει η Γραφική αρχή: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.»​—Ησ. 61:8, ΜΝΚ· Γαλ. 6:7.

Έτσι, ο λόγος τον Θεού μάς διαβεβαιώνει ότι «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» Αλλ’ «οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον άδην· πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν.»​—Ψαλμ. 37:29· 9:17.

Αυτό, όμως, εγείρει το ερώτημα, τι ακριβώς είναι αυτός ο άδης, στον οποίον επιστρέφουν οι ασεβείς; Κατά τον άλλοτε Πάπαν Πίον ΙΒ΄, ο άδης είναι ένας πραγματικός τόπος αιωνίων βασάνων. Ένα λαϊκό Ρωμαιοκαθολικό βιβλίο, διευκρινίζοντας τις παρατηρήσεις του για μας, λέγει: «Δεν υπάρχει τίποτα το αμφίβολο στα λόγια του Χριστού, του Υιού του Θεού, περί της πραγματικότητος του άδου. Αυτός είπε καθαρά ότι είναι ο τόπος, στον οποίον οι αμετανόητοι αμαρτωλοί θα καταδικασθούν για πάντα, ότι εκεί, ‘ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται,’ και ότι ‘καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης εις τον ουρανόν τυφλός, κουλλός ή χωλός παρά έχων δύο οφθαλμούς και δύο χείρας και δύο πόδας να ριφθής εις τα βάθη του άδου.’ . . . Ούτε έδωσε καθησυχαστική διαβεβαίωσι ότι πολύ λίγοι μόνο θα κατεδικάζοντο να παν στον άδη· μάλλον ωμίλησε περί του πλήθους στο οποίον επρόκειτο να πη: ‘Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πύρ το αιώνιον’.» Η άποψις αυτή, θα μπορούσε να προστεθή, ότι διακρατείται, επίσης, κι από πολλούς Διαμαρτυρομένους.​—Μάρκ. 9:43-48· Ματθ. 25:41.

Μπορεί, όμως, ο βασανισμός τόσων ανθρώπων σε όλη την αιωνιότητα να εναρμονισθή με ό,τι λέγει η Αγ. Γραφή περί του ουρανίου Πατρός μας ότι είναι δίκαιος, εύσπλαγχνος και φιλάγαθος; Ακόμη και οι νόμοι των ατελών ανθρώπων απαγορεύουν τη σκληρή και ασυνήθη τιμωρία. Μήπως ο Θεός είναι λιγώτερο δίκαιος και φιλάγαθος από τα ατελή και αμαρτωλά πλάσματά του;—Έξοδ. 34:6,7· 1 Ιωάν. 4:8.

Επίσης, αν οι λόγοι του Ιησού περί του τέλους των ασεβών πρέπει να νοηθούν κατά γράμμα, δεν είναι παράξενο το ότι, ενώ η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη, δεν λέγει τίποτα περί του ότι εδημιούργησε έναν τόπο αιωνίων βασάνων, ούτε για ένα καθαρτήριο, γι’ αυτό το ζήτημα; Πότε εδημιουργήθη ο άδης; Προτού αμαρτήση οποιοδήποτε από τα πλάσματα του Θεού, ή μόνο μετά; Και πού είναι;

Εγείρεται, επίσης, το ερώτημα περί του τι είναι αυτό που πηγαίνει στον άδη. Ασφαλώς όχι το φυσικό σώμα, διότι αυτό επιστρέφει στη γη. Η ψυχή, μήπως; Αλλά τι είναι ψυχή; Μήπως είναι, όπως ισχυρίζεται ο Αυγουστίνος, μια αθάνατη πνευματική ύπαρξις, δημιουργημένη από τον Θεό την ώρα της συλλήψεως ενός ανθρώπου, και η οποία στον θάνατο μεταβαίνει στον ουρανό, στο καθαρτήριο ή στον άδη;

Όχι, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Εκεί μας λέγεται ότι όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, «έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν,» και ότι ένεκα της αμαρτίας κανείς δεν μπορεί να ‘λυτρώση την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του τάφου.’ Έτσι, και ο Σαμψών επίσης προσηυχήθη: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Φιλισταίων.» Ναι, αναγινώσκομε καθαρά: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.»​—Γέν. 2:7· Ψαλμ. 89:48, ΚΕΜ· Κριτ. 16:30· Ιεζ. 18:20.

Εκείνο που γενικά παραβλέπεται είναι ότι εκείνο που έθεσε ο Θεός ενώπιον του Αδάμ δεν ήταν το ενδεχόμενο ζωής στον ουρανό και ζωής σε αιώνια βάσανα, αλλά ζωή (ύπαρξις) και θάνατος (ανυπαρξία). Ο Θεός δεν είχε πει τίποτα περί μεταβάσεως του Αδάμ στον ουρανό, αλλά μόνον ότι «καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού [του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού], θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Έτσι, λοιπόν, όταν ο Αδάμ και η Εύα παρήκουσαν, ο Θεός δεν τους κατεδίκασε σε μια αιωνιότητα βασανισμού, αλλά σε ανυπαρξία: «Γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Μωυσή για να θέση τα ίδια ερωτήματα ενώπιον του λαού του: «Έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον.» Γι’ αυτό και αναγινώσκομε, επίσης, ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος.»​—Γέν. 2:17· 3:19· Δευτ. 30:19· Ρωμ. 6:23.

Αυτό είναι λογικό, εύλογο και δίκαιο. Αν η ζωή είναι ένα δώρο, όπως λέγουν οι Γραφές, μπορεί να μη γίνη δεκτό. Αν ο άνθρωπος εγεννάτο με μια αθάνατη ψυχή, θα του ήταν επιβεβλημένη μια αιωνιότης μ’ ένα τελεσίγραφον υπακοής ή αιωνίου βασανισμού. Αυτό θα έδειχνε περίπου τόση αγάπη όση θα εδείχνετο από ένα νεανίαν, ο οποίος θα προσέφερε σε μια νεάνιδα ένα δακτύλιον αρραβώνα, καλώντας την να εκλέξη ή να τον δεχθή ή να της τινάξη τα μυαλά στον αέρα.

Τότε, λοιπόν, πώς πρέπει να νοήσωμε τα λόγια του Ιησού που παρατίθενται ανωτέρω προς υποστήριξιν του αιωνίου βασανισμού των ασεβών; Ως σχήματα λόγου, όπως πρέπει πράγματι να είναι ένεκα των συμφραζομένων. Όταν ο Ιησούς μιλούσε για την εξόρυξι ενός οφθαλμού ή την αποκοπή ενός ποδιού ή χεριού, μήπως εννοούσε το να κάνωμε κατά γράμμα ακρωτηριασμούς στον εαυτό μας, και θα κατοικούσαμε τότε σε όλη την αιωνιότητα στον ουρανό με ένα μόνο μάτι, ένα χέρι, ένα πόδι; Ασφαλώς όχι! Εφόσον αυτά τα λόγια πρέπει να νοηθούν μεταφορικώς, ή ως σύμβολα, έτσι πρέπει να νοηθούν και τα αναφερθέντα από τον Ιησούν για τον σκώληκα που δεν πεθαίνει και το πυρ που δεν σβήνεται. Το ίδιο αληθεύει και για την παραβολή του περί προβάτων και εριφίων. Όπως δεν ανεφέρετο σε κατά γράμμα πρόβατα και ερίφια, αλλά σε «προβατοειδείς» και «εριφοειδείς» ανθρώπους, έτσι επίσης δεν ανεφέρετο σε κατά γράμμα πυρ, αλλά σε πλήρη καταστροφή σαν με πυρ.

Η ψευδής θρησκευτική διδασκαλία ότι αιώνια βάσανα είναι το τέλος των ασεβών αποτελεί βλασφημία κατά του Θεού και απομακρύνει απ’ αυτόν τα ειλικρινή άτομα. Αλλ’ η αλήθεια τον τιμά και δείχνει ότι είναι σοφός, δίκαιος και στοργικός. Εκείνοι, που αγαπούν τον Θεό και υπακούουν σ’ αυτόν, θα λάβουν τα δώρα του, των οποίων το πρώτο είναι η ζωή. Εκείνοι, που δεν τον αγαπούν και δεν υπακούουν σ’ αυτόν, οι ασεβείς, θα εξαφανισθούν, θα χάσουν τη ζωή.

Στον παρόντα αιώνα του διαστήματος ο Θεός θέτει και πάλιν ενώπιον όλης της ανθρωπότητος τα ερωτήματα ζωής και θανάτου. Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας καταδεικνύει ότι ζούμε στις ημέρες που παρωμοίασε ο Ιησούς με τις ημέρες του Νώε. Όπως ο Νώε κι η οικογένειά του επέζησαν από τον Κατακλυσμό διότι εγνώριζαν κι έπρατταν το θέλημα του Θεού, έτσι και σήμερα μόνον εκείνοι που γνωρίζουν και πράττουν το θέλημα του Θεού θα επιζήσουν από την επικείμενη καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Το να σας παρασχεθή βοήθεια προς την κατεύθυνσι αυτή, αποτελεί έναν από τους σκοπούς του παρόντος περιοδικού.​—Ματθ. 24:37-39.

Υλισμός ή Πνευματικότης​—Ποιο χρειαζόμεθα;

Τι έκαμε τον υλισμό να θέση λαβή στην ανθρωπότητα; Πώς μπορεί να ενισχυθή η πνευματικότης;

ΜΑΣ πιέζει η εκλογή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Η πίεσις συνεχίζεται για να κάμη έναν να εκλέξη τον υλισμόν ως οδόν της ζωής. «Η τεράστια παραγωγική μας οικονομία,» είπε ο εμπορευτικός σύμβουλος Βίκτωρ Λεμπόου στη Τζόρναλ Ρηταίηλινγκ, «απαιτεί να κάμωμε την κατανάλωσι οδόν της ζωής μας, να μετατρέψωμε την αγορά και τη χρήσι των ειδών σε τυπικόν κανόνα, ν’ αναζητούμε τις πνευματικές μας ικανοποιήσεις, ή ικανοποιήσεις του εγώ, στην κατανάλωσι. . . . Τα πράγματα πρέπει να καταναλίσκωνται, να καίωνται, να φθείρωνται, ν’ αντικαθίστανται και ν’ αποβάλλωνται με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό.»

Είτε ζούμε στο μέρος εκείνο του κόσμου, όπου η τοπική οικονομία συχνά εξαρτάται από την υλιστική κατανάλωσι, είτε όχι, θ’ αντιμετωπίσωμε κατά πρόσωπον το ζωτικό αυτό ερώτημα: Υλισμός ή πνευματικότης; Η απλή παραμέλησις της πνευματικότητος από έναν τον θέτει στο πλευρόν του υλισμού, διότι υλιστής δεν είναι κατ’ ανάγκην ένας που έχει πολλά υλικά αποκτήματα. Μπορεί να είναι φτωχός κι ωστόσο να είναι υλιστής παραμελώντας την πνευματικότητα.

Όταν οι άνθρωποι αντιλαμβάνωνται τον θαυμασμό που αποδίδεται σ’ εκείνους που έχουν την πολυτέλεια του νεωτάτου τύπου, η επιθυμία για ίση φροντίδα συχνά αναπτύσσει έναν τόσο ισχυρό πόθο ώστε πράγματα, που άλλοτε εθεωρούντο ασήμαντα, γίνονται, με τη βοήθεια επιτηδείας διαφημίσεως, αναγκαιότητες. Πολλά άτομα, κατανοώντας ότι το εισόδημά των δεν θα επιτρέψη να τ’ αποκτήσουν, καταπραΰνουν τον πόνο της τιμής με το φάρμακο των μακροπροθέσμων πληρωμών. Ως τον καιρό που οι πληρωμές εξοφλούνται, συχνά συμβαίνει ώστε το είδος που ηγοράσθη, να καταστή εκτός μόδας, και γίνεται απαρχαιωμένο ή αχρηστεύεται, ο δε φαύλος κύκλος ξαναρχίζει.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Πόσο πρακτική είναι η οδός του υλισμού; Η απάντησις μπορεί να παρατηρηθή στον ολοένα αυξανόμενο βαθμό της ασθενείας και των νευρικών διαταραχών, των οποίων σχεδόν 800 νέα είδη ενεφανίσθησαν στα τελευταία είκοσι οκτώ έτη. Εν τούτοις, οι πρωτόγονες Ινδικές φυλές της βορείου Βραζιλίας, που δεν έχουν «ανώτερη εκπαίδευσι» ή σύγχρονες ανέσεις, μας εκπλήσσουν με το γεγονός ότι μεταξύ αυτών ασθένειες, όπως είναι η φυματίωσις, ο καρκίνος και οι καρδιακές διαταραχές, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Ο δρ Ουίλλιαμ Χωλ Χόλντεν, Αμερικανός εξερευνητής, αποδίδει την υγεία των σε απλή δίαιτα, όχι πολυφαγία, όχι υπερέντασι και υπερκόπωσι, όχι ανησυχία για χρήματα και όχι προσπάθεια εξισώσεως με τους πλουσίους. Η αρτηριακή πίεσις των γηραιοτέρων Ινδών μέσα στις φυλές ήταν περίπου ίση με την πίεσι ενός εικασιτριετούς ανδρός των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι υλικές ανέσεις μπορούν να ελκύσουν τον θαυμασμό των άλλων, αλλά μπορούν εύκολα ν’ αποβάλουν την αληθινή πνευματικότητα. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών κατενόησε τούτο και είπε: «Υπάρχει άνθρωπος όστις κάμνει τον πλούσιον, και δεν έχει ουδέν.» (Παροιμ. 13:7) Ναι, ο εμπνευστικός σκοπός της ζωής, του να τύχη αναγνωρίσεως από τον Θεό, ελλείπει. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη και οι αληθινοί φίλοι ελλείπουν, διότι οι ίδιοι οι σύντροφοι ενός μεταστρέφονται στο να γίνουν οι κύριοι ανταγωνισταί του. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα, η ειρήνη και η ασφάλεια, που προέρχονται από τη γνώσι τού ότι η ζωή ενός είναι η απόκτησις της θείας ευνοίας, ελλείπουν. «Έχω συναντήσει πολλούς πλουσιωτάτους ανθρώπους στη διάρκεια του μισού αιώνος της δημοσιογραφίας μου» λέγει ο Μάλκομ Γ. Μπίγκαιη, άλλοτε αρχισυντάκτης του Φρη Πρες του Ντητρόιτ, «και ποτέ δεν εγνώρισα έναν απ’ αυτούς, στον οποίον τα εκατομμύριά του να του φέρουν εσωτερική ειρήνη κι ευτυχία.»

Όταν εκείνοι, των οποίων η οδός της ζωής κατά πολύ εξαρτάται από την υλική ευημερία, φωνάζουν για περισσότερη πνευματικότητα, το βάρος του προβλήματος προσλαμβάνει πρόσθετη σπουδαιότητα. Ο βιομήχανος της πόλεως Νέας Υόρκης Ναύαρχος Μπεν Μόρηλ είπε: «Όταν ομιλούμε για ανώτερα επίπεδα διαβιώσεως, ας μην περιοριζώμεθα σε σκέψεις κοινών πραγμάτων ανέσεως και ευκολιών· διότι υπάρχει περισσότερο σ’ ένα επίπεδο ζωής από τα υλικά πράγματα. Χρειάζεται, επίσης, να φροντίσωμε και για ένα ολονέν υψούμενον επίπεδο πνευματικής ζωής.»

Η σύγκρουσις αυτή έπληξε σκληρά εκείνους ακριβώς που ευθύνονται για την πνευματική πρωτοπορία. Ο κληρικός Ε. Ρεξ Ταίυλορ, της Πρώτης Ηνωμένης Εκκλησίας της Οττάβας, Καναδά, εθρηνολόγησε: «Εκείνο που χρειαζόμεθα περισσότερο είναι δύναμις, το είδος της δυνάμεως, που εκινητοποίιησε την πρώτη εκκλησία και την έκαμε μια ζώσα, ζωτική δύναμι.»

ΑΜΕΛΕΙΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΑΙ

Γιατί λείπει ακόμη η ζωτική αυτή δύναμις, ακόμη και σε χώρες όπου το ενδιαφέρον για τη θρησκεία είναι λαϊκό; Μια απάντησις βρίσκεται στην Αγία Γραφή, στον Ιερεμία 2:13: «Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» Πολλοί από τους σημερινούς κληρικούς, αντί να κατευθύνουν τον λαό στην λόγον του Θεού, επικρίνουν τη Γραφή ως μη πρακτική και κατευθύνουν τους ανθρώπους σε ανθρώπινες οργανώσεις όπως είναι τα Ηνωμένα Έθνη. Οι κληρικοί, επίσης, πολύ συχνά αμαυρώνουν την καθαρή αλήθεια της Γραφής με φιλοσοφίες εξελίξεως, σύγχρονη ψυχιατρική και ανθρωποποίητες δοξασίες, που αντιβαίνουν στον λόγον του Θεού και στην υγιά λογική.

Οι καρποί των ιδίων των φιλοσοφιών τούς εκθέτουν ως αμελείς καθηκόντων πνευματικούς ηγέτας. Ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.), αναφέρει: «Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εγκληματίαι μάς αναγκάζουν να δαπανούμε κάθε χρόνο περισσότερο από τέσσερες και δύο τρίτα φορές γι’ αυτούς από όσον καιρό θα εδαπανούσαμε για όλες τις μορφές της εκπαιδεύσεως, δημοσίας και ιδιωτικής.» Διαφωτιστικό είναι να σημειωθή ότι 85 τοις εκατό των εγκληματιών αυτών ομολογούν ότι είναι μέλη Χριστιανικών θρησκειών.

Τι πρέπει να υποθέσωμε για τους θρησκευτικούς ηγέτας που εκλαϊκεύουν τη θρησκεία για να προσελκύσουν μεγαλύτερα πλήθη και να προκαλέσουν καλύτερη ανταπόκρισι στις συνεχώς εκκλήσεις για χρήματα; Λοιπόν, τι φρονούσε ο Θεός για τους ποιμένας του Ισραήλ που είχαν γίνει πνευματικά αμελείς καθηκόντων; Ο προφήτης του Θεού λέγει: «Ουαί εις τους ποιμένας του Ισραήλ, οίτινες βόσκουσιν εαυτούς! Οι ποιμένες δεν βόσκουσι τα ποίμνια; Σεις τρώγετε το πάχος, και ενδύεσθε το μαλλίον, σφάζετε τα παχέα· δεν βόσκετε τα ποίμνια. Δεν ενισχύσατε, το ασθενές, και δεν ιατρεύσατε το κακώς έχον, και δεν εκάμετε επίδεσμα εις το συντετριμμένον, και δεν επανεφέρατε το πεπλανημένον, και δεν εζητήσατε το απολωλός· αλλά εν βία και εν σκληρότητι εδεσπόζετε επ’ αυτά.»​—Ιεζ. 34:2-4.

Όταν οι ποιμένες δίνουν στη θρησκεία εμπορικό χαρακτήρα, πώς μπορούν να επιφέρουν αληθινή πνευματικότητα; Σκεφθήτε τις πράξεις του Ιησού στη διάρκεια της εποχής του Πάσχα, του έτους 33 μ.Χ. Πλήθη Ιουδαίων από τις γύρω περιφέρειες της Ιουδαίας είχαν έλθει στην Ιερουσαλήμ για να εορτάσουν το Πάσχα. Ερχόμενοι στον ναό, θα πλήρωναν τον φόρον του ναού σε νόμισμα του τόπου, μαζί με τη θυσίασι διαφόρων ζώων και περιστερών. Εφόσον αυτό αποτελούσε μέρος της μορφής της λατρείας των, οι ιερείς επέτρεψαν να στηθούν πάγκοι και παραπήγματα στην Αυλή των Εθνών μέσα στον αυλόγυρο του ναού, όπου μπορούσε να γίνη ανταλλαγή ξένων νομισμάτων και ν’ αγορασθούν θυσιαστικά ζώα. Ανάμεσα σε τέτοιο ηγιασμένο περιβάλλον και με την έγκρισι αφιερωμένων ιερέων, ποιος θα τολμούσε ν’ αμφισβητήση την κοσμιότητα αυτών των ενεργειών; Όχι μόνο ήταν κατάλληλο αυτό, αλλά και μήπως δεν απέβλεπαν όλ’ αυτά σε θρησκευτικούς σκοπούς; Εξωτερικώς όλα εφαίνοντο πολύ έντιμα, αλλά ήλθε ο Ιησούς, ο οποίος ανέτρεψε τα τραπέζια των χρηματικών συναλλαγών των, εκθέτοντας τη φιλαργυρία των και τη μορφή λατρείας των ως τίποτα περισσότερο από μια επιφανειακή, τυπικιστική, εξωτερική επίδειξι αυτοδικαιώσεως.​—Ματθ. 21:12.

Αφού η λαϊκή θρησκεία απέτυχε να θέση ένα στερεό θεμέλιο για την αληθινή πνευματικότητα, η νεότης εστράφη σήμερα σε υλικές ηδονές. Ένας νεανίας δεκαεννέα ετών, ομιλώντας για τις ομάδες των νεαρών στο Λονδίνον της Αγγλίας, είπε: «Υποθέτω ότι οι νεαροί δεν έχουν την αντοχή να παν στην εκκλησία. Ίσως από οκνηρία. Τι πρόκειται, όμως, ν’ αποδείξη οπωσδήποτε αυτό; Στρέφεσθε προς τη θρησκεία αν είσθε μονήρης ή υστερήτε σε κάτι. Οι νεαροί δεν υστερούν σε τίποτα . . . Διάγομε πολύ υλιστική ζωή. Ένας νεαρός δεν χρειάζεται Θεό! Έχει τον δικό του Θεό.» Αλλά για τους νεαρούς όσο και τους ενήλικας, η λατρεία στον ναΐσκο του υλισμού δεν έφερε την ευτυχία που εκζητούν και δεν τους παρέσχε βέβαιη ελπίδα για το μέλλον. Μόνο η αληθινή πνευματικότης μπορεί να το κάμη αυτό.

ΕΠΙΤΕΥΞΙΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

Η αληθινή πνευματικότης είναι το αντίθετο της φιληδονίας ή κοσμικότητος. Είναι η ειλικρινής επιθυμία για την επιδοκιμασία του Θεού, η επιθυμία της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού. Για να φθάση ένας στην αληθινή πνευματικότητα, πρέπει να κατανικήση την ιδιοτελή επιθυμία για γόητρο και τιμές μεταξύ των ανθρώπων. Ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους: «Δόξαν παρά ανθρώπων δεν λαμβάνω· αλλά σας εγνώρισα, ότι την αγάπην του Θεού δεν έχετε εν εαυτοίς. Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή. Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;» (Ιωάν. 5:41-44) Το να επιζητούμε δόξα για τον εαυτό μας είναι κοσμικότης· το να επιζητούμε δόξα, που προέρχεται από τον μόνον αληθινό Θεό, δείχνει πνευματικότητα.

Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, είναι μια δυναμική ενέργεια, βασισμένη στην ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού, η οποία μεταβάλλει και δίνει ένα εμπνευστικό σκοπό στη ζωή του ανθρώπου. Μεταβάλλει την όλη προσωπικότητα ενός ανθρώπου, ακριβώς όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν.»​—Κολ. 3:9, 10.

Μια επίδειξις αληθινής πνευματικότητος σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να παρατηρηθή μεταξύ εκείνων, οι οποίοι σας επρομήθευσαν αυτό το περιοδικό, δηλαδή, των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν υπάρχουν φυλετικές, εθνικές ή θρησκευτικές διαιρέσεις. Οι ηθικοί κανόνες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου είναι εκείνοι που απαιτεί η Αγ. Γραφή για όλους όσοι θ’ αποκτήσουν ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, απαιτεί όχι μόνον ορθές πεποιθήσεις αλλά και ορθή ενέργεια, διαγωγή σε αρμονία με τον λόγον του Θεού.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποστερούν τον εαυτό τους από ό,τι υλικές ευκολίες χρειάζεται ο άνθρωπος. Έμφασις, όμως, τίθεται στη μελέτη και στην εφαρμογή του λόγου του Θεού στην καθημερινή τους ζωή. Για να διατηρήσουν αληθινή πνευματικότητα γνωρίζουν ότι πρέπει να είναι εκλεκτικοί σε ό,τι αναγινώσκουν, διότι η αναγνώσιμη ύλη του κόσμου έχει διαφθαρή· αντί ν’ αποτελή βοήθεια για πνευματικότητα, καταστρέφει την πνευματικότητα. Τα λαϊκά μυθιστορήματα, λόγου χάριν, παρουσιάζουν τα φύλα ή τη βία ή και τα δύο. «Η φιλολογική ιδιότης που εκζητούν περισσότερο οι οίκοι ανατυπώσεων [βιβλίων],» λέγει κάποιος που θεωρείται αυθεντία, «είναι η ηδονιστική περιγραφή σεξουαλικών επεισοδίων.»

Όχι, η προς ανάγνωσιν ύλη του κόσμου τούτου, η οποία πνευματικώς απονεκρώνει, δεν είναι για κείνους που επιθυμούν την αληθινή πνευματικότητα. Εκείνοι, που θέλουν πνευματικότητα, χρησιμοποιούν τον λόγον του Θεού ως οδηγόν για ό,τι θέτουν μέσα στη διάνοιά τους: «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.»​—Φιλιππησ. 4:8.

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Ν’ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το να βοηθούμε τους άλλους να διακρίνουν την ανάγκη του να έχουν αληθινή πνενματικότητα, βοηθεί, αντιστοίχως, και μας στο να κατέχωμε πνευματικότητα. Σχετικά με τούτο, ο Τζέραλδ Γκντόβιν, γράφοντας στο τεύχος Αυγούστου 1959 του Καθολικού περιοδικού Ινφορμέσιον, εσχολίασε ως εξής τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά: «Οι Καθολικοί λαϊκοί μπορούν να μάθουν ένα σπουδαίο μάθημα από τα μέλη των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δηλαδή να κάμουν τη θρησκεία τους ένα τόσο σπουδαίο στοιχείο στη ζωή τους, ώστε να θέλουν να δαπανούν πολύ περισσότερες ώρες απ’ όσες δαπανούν τώρα για να κάμουν πιο βαθιά τη γνώσι τους περί αυτής· και να τη διαδώσουν—σαν να επρόκειτο για ένα ‘ζήτημα ζωής και θανάτου.»

Πέρυσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν πάνω από 131 εκατομμύρια ώρες πλουτίζοντας τη ζωή περισσοτέρων από μισό εκατομμύριο οικογενειών σε 179 έθνη, διεξάγοντας οικιακές Γραφικές μελέτες και ομιλώντας στους άλλους για τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού. Η δράσις αυτή είναι η απάντησίς των στη διδασκαλία του Ιησού να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν’ και στην προφητεία του ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»​—Ματθ. 6:33· 24:14.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε αληθινή πνευματικότητα. Θα χαρούν να εξετάσουν την Αγ. Γραφή μαζί σας στο δικό σας σπίτι. Επιπρόσθετα, σχεδόν κάθε Κυριακή δίδονται πνευματικώς ενισχυτικές ομιλίες πάνω σε θέματα της Αγ. Γραφής στις Αίθουσες Βασιλείας. Είσθε ευπρόσδεκτοι να παρευρεθήτε.

Επιδιώκετε πνευματικότητα. Γιατί να θυσιάσετε τη ζωή σας στην επιδίωξι προσκαίρου γοήτρου; Επιζητείτε τη δόξα που προέρχεται από τον αληθινό Θεό. Ποιο θα είναι εκείνο που θα επιδιώκετε: ο υλισμός ή η πνευματικότης; Η ζωή και η ευτυχία σας εξαρτάται από την ορθή εκλογή.

Μια Πείρα από την Άπω Ανατολή

«Ένας ειδικός σκαπανεύς στο Τιμόρ εχρησιμοποίησε καλά τον χρόνον των διακοπών του. Συνεταξίδευσε μ’ ένα καλής θελήσεως άτομο στη Νήσο Ρότι για να επισκεφθή τους συγγενείς αυτού του ατόμου. Στο στενό μεταξύ Τιμόρ και Ρότι ηγέρθη μια ισχυρή θύελλα και το μικρό ιστιοφόρο άρχισε ν’ ανατρέπεται και να βυθίζεται. Απορρίπτοντας το φορτίο κι αδειάζοντας το νερό επί ώρες, οι ναύται κατώρθωσαν να φέρουν το πλοιάριο σε υπήνεμο όρμο της νήσου Ρότι, και τελικά όλοι απεβιβάσθησαν σώοι στην κυρία πόλι της νήσου. Οι επιβάται κι οι ναύται εγονυπέτησαν για να ευχαριστήσουν τον Θεό για τη διάσωσί των, όσοι ασκούσαν τη θρησκεία του Ισλάμ με τον δικό τους τρόπο προσευχής, κι οι Χριστιανοί με τον δικό τους τρόπο. Ο ειδικός σκαπανεύς προσεκλήθη να ενωθή κι αυτός με τους προσευχομένους. Έλαβε την ευκαιρία να εξηγήση από τη Γραφή τα περί προσευχής και ιδιαίτερα σχετικά με τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις προσευχές, για την έλευσι της Βασιλείας. Σε λίγη ώρα διεδόθη ολόγυρα στην πόλι η είδησις ότι έφθασε ένας κήρυξ του ευαγγελίου. Κάθε βράδυ ο αδελφός ελάμβανε προσκλήσεις να επισκεφθή διάφορα σπίτια και να εξηγήση τα περί του νέου κόσμου. Αργότερα ο σκαπανεύς και το καλής θελήσεως άτομο μετέβησαν στην ενδοχώρα να παρακολουθήσουν τον γάμο ενός συγγενούς. Στην τελετή του γάμου, όπου παρευρέθησαν πάνω από τριακόσια πρόσωπα, ο ειδικός σκαπανεύς παρεκλήθη να ομιλήση και να δώση Γραφική συμβουλή περί γάμου. Το έπραξε αυτό, τονίζοντας πώς θα έφθανε ο γάμος στην εκπλήρωσι τον Θείου σκοπού του στον νέο κόσμο. Ο σκαπανεύς έλαβε την ευκαιρία να εξετάση τις ευλογίες του νέου κόσμου. Οι παρόντες κατεπλάγησαν με την πληροφορία. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, ο σκαπανεύς έλαβε προσκλήσεις από τις τρεις εκκλησίες του χωρίου να ομιλήση στις λειτουργίες των. Εδέχθη μια πρόσκλησι, και μετά την κανονική λειτουργία ωμίλησε στα παρόντα 150 άτομα για το σημείον των εσχάτων ημερών. Ο ιερεύς τον παρεκάλεσε να ομιλήση πάλι εκείνο το βράδυ προς όφελος εκείνων, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στην πρωινή λειτουργία. Το έπραξε. Ο ‘ρατζά’ (τοπικός διοικητής) προσέφερε κατάλυμα στο σπίτι του, αν ο σκαπανεύς ήθελε να παραμείνη στο νησί και να τους διδάξη για την Αγ. Γραφή. Όταν έμαθε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, ερώτησε αν η Εταιρία θα μπορούσε να στείλη κάποιον άλλον να τους διδάξη. Φροντίζομε να στείλωμε δύο ειδικούς σκαπανείς εκεί σύντομα για να βοηθήσουν τους ταπεινούς αυτούς ανθρώπους.»​—Από το Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις υπό Ν. Χ. Μπάρμπερ

ΠΟΤΕ δεν θα λησμονήσω την πρώτη φορά που βγήκα στην υπηρεσία του Υψίστου Θεού. Ήταν μια ωραία μέρα του φθινοπώρου του έτους 1920 στο Ουίννιπεγκ Καναδά. Ο αδελφός μου κι εγώ διενέμαμε μόνο προγράμματα, αλλ’ η ευχαρίστησις κι η ειρήνη νοός που απεκόμισα απ’ την ελαφρά αυτή υπηρεσία μού παρέσχε διαβεβαίωσι ότι ο Παντοδύναμος, αντίθετα στους επιγείους κυρίους, ευαρεστείται πολύ ακόμη και με ατελείς και μικρές υπηρεσίες που παρέχονται σ’ αυτόν. Ακριβώς, όπως το άκουσμα της αληθείας φέρνει κάποια χαρά και ειρήνη νοός, έτσι και το βήμα της υπηρεσίας φέρνει μεγαλύτερη χαρά.

Όταν αργότερα ησχολούμην στη διανομή εντύπου ύλης από σπίτι σε σπίτι, εδοκίμασα μεγαλύτερες χαρές κι ευλογίες. Από τότε ως τώρα, ποτέ δεν βγήκα στο από σπίτι σε σπίτι έργον, χωρίς να λάβω προσωπική πείρα της καλωσύνης μερικών, της εκτιμήσεως για τον λόγον του Ιεχωβά από άλλους και, πρωτίστως, της παρά του Ιεχωβά ευλογίας της ειρήνης του νοός και της ευχαριστήσεως.

Αφού βαπτίσθηκα στο έτος 1921, άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή ως ένας ολοχρόνιος υμνητής του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμ. 145:2) Μια αγγελία ανεγράφη στη Σκοπιά προς υποβολήν εκ μέρους νέων αιτήσεως για υπηρεσία στο Μπέθελ. Η αίτησίς μου έγινε δεκτή, και τον Μάιο του έτους 1923 ο αδελφός μου κι εγώ εφθάσαμε στον οίκον Μπέθελ του Μπρούκλιν για ν’ αρχίσωμε υπηρεσία στο τυπογραφείο της Εταιρίας, στην Οδόν Κόνκορντ 18. Ήταν τότε η αρχή ενός παραδόξου και θαυμαστού καιρού για μένα. Επειδή ήμουν λίγο ατίθασσος, δεν μου ήταν εύκολο να προσαρμοσθώ στις δίκαιες απαιτήσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Πολλά πράγματα έπρεπε να μάθω και να δείχνω πειθαρχία. Υπήρχε πολύς ζήλος μεταξύ των αδελφών, με την επιθυμία όλων να παράγουν «καλύτερα και περισσότερα βιβλία.» Από έτος σε έτος είχα το προνόμιο να παρίσταμαι μάρτυς της μεγάλης επεκτάσεως, ώσπου, σε λίγον καιρό, το υπ’ άριθ. 18 κτίριο της Οδού Κόνκορντ δεν μπορούσε πια να φιλοξενήση εκείνη την κυψέλη της δράσεως. Το έτος 1926 ετέθησαν σε ενέργεια από την Εταιρία σχέδια για την ανέγερσι ενός νέου εργοστασίου. Το 1927 το κτίριο ήταν περατωμένο και μετακομίσαμε εκεί. Αυτό έθεσε το πρότυπο για τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της οργανώσεως τον Ιεχωβά, ώσπου σήμερα βλέπομε μερικές μεγάλες προσθήκες στο αρχικό εκείνο κτίριο.

Μολονότι ένα άτομο μπορεί ν’ απολαμβάνη τα προνόμια υπηρεσίας που του δίνει ο Ιεχωβά, εν τούτοις, μπορεί να μην ακολουθή την καλύτερη πορεία και να μένη εκεί που είναι. Έτσι συνέβη μ’ εμένα. Στο 1929 απερίσκεπτα εγκατέλειψα το Μπέθελ κι εδοκίμασα την κοσμική διάταξι πραγμάτων. Γρήγορα έμαθα ότι λιγώτερο κι απ’ το τίποτα υπήρχε για μένα εκεί. Μερικοί άνθρωποι μπορεί ν’ απολαμβάνουν όλα όσα έχει να προσφέρη ο πονηρός αυτός κόσμος, αλλ’ εγώ δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς. Μετά από χρονικό διάστημα λίγο μακρότερο του ενός έτους, διεπίστωσα ότι μέσα μου υπήρχε η επιθυμία να είχα παραμείνει στο Μπέθελ, αλλά τίποτα δεν υπήρχε που θα μπορούσα να κάμω σχετικά μ’ αυτό.

Ήμουν πολύ ευγνώμων όταν έτυχα του προνομίου ν’ αρχίσω έργον σκαπανέως στο 1930 και να είμαι στου Ιεχωβά την ολοχρόνια υπηρεσία κηρύγματος εξακολουθώντας να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή. Πραγματικά απήλαυσα το έργον σκαπανέως. Ποτέ δεν μου έλειψε το φαγητό, μολονότι ήταν στη διάρκεια της οικονομικής κρίσεως. Ποτέ δεν είχα αληθινή αιτία στενοχωρίας. Στο 1944 έγινα ειδικός σκαπανεύς. Κατόπιν στο 1946 είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη χειμερινή τάξι στη Σχολή Γαλαάδ. Όπως και κάθε άλλος που απήλαυσε αυτό το μεγάλο προνόμιο, θα θυμούμαι πάντοτε τη Σχολή Γαλαάδ σαν μια από τις πιο λαμπρές κι ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Πάντοτε ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τη θαυμάσια αυτή διάταξι και το προνόμιο που είχα να είμαι εκεί.

Η Βιρμανία ήταν ο τόπος διορισμού μου μετά την αποφοίτησί μου από τη σχολή Γαλαάδ. Αν δεν επρόκειτο για τη σοφή συμβουλή που μου εδόθη από τη θεοκρατική οργάνωσι, μπορεί να αμφέβαλλα για την ικανότητά μου να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή σ’ ένα τόσο μακρινό τόπο. Αλλά το να υπηρετώ τον Ιεχωβά είναι πραγματικά το σπουδαιότερο. Ο ένας τόπος είναι ακριβώς τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτήν την υπηρεσία. Αν μπορούσαν εκατομμύρια ανθρώπων να ζήσουν στη Βιρμανία, το ίδιο μπορούσα κι εγώ.

Πολύ απολαμβάνω το να είμαι ένας ιεραπόστολος σε μια χώρα όπου η ανάγκη είναι αληθινά μεγάλη. Αυτό το γεγονός, εκτός από το να είμαι εδώ λόγω διορισμού από τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, με κάνει να χαίρω που είμαι στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά σ’ έναν ξένον αγρό. Κάποιος θα μπορούσε να πη, Προφανώς η Βιρμανία πρέπει να είναι ένας ιδεώδης τόπος, στον οποίον να εργασθή κανείς. Σ’ αυτό εγώ θα έλεγα, Όχι κατ’ ανάγκην έτσι. Φυσικά, το παν εξαρτάται από το πώς θεωρείτε ένα ξένο τόπο διορισμού. Αν ένα άτομο χαίρη να χρησιμοποιήται από τον Ιεχωβά, τότε ο ένας τόπος είναι τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτόν. Αλλ’ αν θεωρή τον τόπο από την άποψί του πώς θα του ταιριάξη, μπορεί να θεωρήση πολύ πιο δύσκολο το να είναι ευτυχής.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που μπόρεσα να λησμονήσω όλες τις ατομικές μου προτιμήσεις και αντιπάθειες γι’ αυτόν τον τομέα και να τον θεωρήσω σαν μια απεριόριστη εύνοια από τον Θεό, ένα πολύτιμο προνόμιο υπηρεσίας. Για να είμαι ειλικρινής, το τροπικό κλίμα δεν φρονώ ότι είναι το ιδεώδες κλίμα για διαμονή. Ούτε και ο τρόπος ζωής του τροπικού πληθυσμού είναι εκείνος, τον οποίον εγώ θα προτιμούσα να ζήσω. Αλλ’ υπάρχουν πιο σπουδαία πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψι παρά αυτά τα ασήμαντα ζητήματα. Το να μπορή κανείς να παρέχη βοήθεια σε ανθρώπους, οι οποίοι είναι πραγματικά πτωχοί πνευματικώς αποτελεί προνόμιον ανθρωπίνως ανέκφραστον.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ευγενείς, δεν είναι βίαιοι. Αυτό το γεγονός είναι πολύ παρορμητικό μέσον, όταν παρουσιάζη κανείς τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Πάρα πολύ λίγες πόρτες εδώ σας κλείονται κατά πρόσωπον, και σπάνια οργίζονται οι άνθρωποι μ’ ένα διαγγελέα της Βασιλείας. Πολλά είναι τα φλυτζάνια του τσαγιού και άλλες μικρές εκδηλώσεις φιλοφροσύνης που προσφέρονται. Υπάρχει χαρά στο να προσπαθή κανείς να εκμάθη αυτή την παράξενη Ανατολική γλώσσα που λίγοι δυτικοί μπόρεσαν να γνωρίσουν.

Εξαιτίας του ιεραποστολικού μου διορισμού στη Βιρμανία βρήκα τον γαμήλιο σύντροφό μου. Εξέλεξα για σύντροφό μου μια σκαπανέα αδελφή, η οποία είχε γεννηθή και ανατραφή στη Βιρμανία. Αυτό μ’ εβοήθησε να εξακολουθήσω να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή στον ξενικό μου τόπο διορισμού. Στα τελευταία πέντε έτη η σύζυγός μου κι εγώ υπηρετούσαμε ευτυχισμένοι τον Ιεχωβά μαζί σ’ αυτή τη χώρα όπου η πνευματική ανάγκη του λαού είναι μεγάλη.

Πάντοτε απέβλεπα με ζήλο στις διεθνείς συνελεύσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Απ’ εκείνην που είχε γίνει το 1924 στο Κολόμπους, Οχάιο, ως την τελευταία του 1958 στη Νέα Υόρκη, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω όλες εκτός από μία. Μολονότι έπρεπε να ταξιδέψω οκτώ έως δέκα χιλιάδες μίλια για να βρεθώ στην καθεμιά από τις τρεις τελευταίες συνελεύσεις, δεν εδίστασα να το πράξω. Αλησμόνητη είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη, απ’ όλες αυτές τις χαρωπές ευκαιρίες, η Διεθνής Συνέλευσις Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» που έγινε το έτος 1958. Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες διότι ποτέ άλλοτε δεν είχαν συγκεντρωθή σ’ έναν τόπο τόσο πολλοί αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά από όλη τη γη. Το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν βέβαια άφθονο στη θαυμάσια αυτή συνέλευσι.

Το θεοκρατικό επίπεδο ηγέρθη ακόμη ψηλότερα στη μεγαλειώδη αυτή συνέλευσι. Η ψευδής θρησκεία κατηγγέλθη και πάλι. Ήμουν αληθινά χαρούμενος που αποτελούσα μέρος του μεγάλου εκείνου ακροατηρίου που ενέκρινε το Ψήφισμα που ανέφερε για την πιστότητα και τον χωρισμό από τον κόσμο.

Χάρις στην έγκαιρη και συνετή συμβουλή, που εδόθη από την Εταιρία μέσω των εκδόσεών της, και με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά, μπόρεσα να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια, από τα οποία τα δώδεκα εδαπανήθησαν σε μια ξένη χώρα. Ποτέ δεν θα ήθελα ν’ ακολουθήσω καμμιά άλλη πορεία στη ζωή μου. Όσο πιο πολύν καιρό απολαμβάνω αυτό το μεγάλο προνόμιο, τόσο περισσότερο ευχαριστώ τον Ιεχωβά που είναι πιο αγαθός από όσο θα ήταν δυνατόν να είναι οποιοσδήποτε άλλος κύριος και διότι μ’ εφύλαξε και με καθωδήγησε. Θέλω μόνο να τον ευαρεστώ για πάντα καθόσον εξακολουθώ να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Γκαστ Γ. Μάκη

ΤΟΝ Δεκέμβριο του 1933, στην Τάμπα της Φλορίντας, ενώ ήμουν ενεργώς απασχολημένος στην εργασία μου επάνω στο ατμόπλοιο «Σαραμάκκα», ήλθε στο πλοίο ένας ξένος με μια σάκκα. Είπε ότι είχε βιβλιάρια με πέντε σεντς το καθένα ή είκοσι πέντε σεντς τα έξη. Τι μ’ έκαμε να σταματήσω; Επρόσεξα τις Γραφικές περικοπές και του έδωσα είκοσι πέντε σεντς. Αυτός μου έδωσε τα βιβλιάρια. Αφού τα έβαλα στην τσέπη μου, συνέχισα την εργασία μου.

Αφού παρέβαλα τα γεγονότα και τις συνθήκες της γης με τα Γραφικά εδάφια, ανατρέχοντας στα Γραφικά κείμενα μ’ αυτά τα βιβλιάρια, διευκρίνισα στη διάνοιά μου ότι αυτά ήσαν τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, για την οποία ο Ιησούς είχε διδάξει στους μαθητάς του να προσεύχωνται.

Εγνώρισα ότι βρήκα την αλήθεια, αλλά το πώς θα μπορούσα να είμαι ένας μάρτυς του Ιεχωβά δεν ήταν και τόσο σαφές. Άρχισα πρώτα με το να στέλλω το άγγελμα της Βασιλείας σε όλους τους συγγενείς και τους γνωστούς μου μακριά και κοντά και στους ξένους προσπαθούσα να δίνω βιβλιάρια, σε όσο το δυνατόν περισσοτέρους. Σε πολλούς από τους συγγενείς και φίλους μου έστειλα κι άλλα έντυπα κατ’ επανάληψιν, αλλά κανείς δεν ανταπεκρίθη ευνοϊκά. Η αδελφή μου στη Μιννεσότα απήντησε έτσι: «Κανείς εδώ δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτή τη θρησκεία.» Αυτή είχε γεννηθή ως Λουθηρανή, όπως κι εγώ, και δεν είχε σκοπό ν’ αλλάξη. Ένας άλλος υποτιθέμενος φίλος μού επέστρεψε τα βιβλία της Βασιλείας με την επιστροφή του ταχυδρομείου.

Τον Μάιο του έτους 1938, στο Πόρτλαντ της πολιτείας Όρεγκον, ήλθαν δυο ξένοι στο πλοίο. Ο ένας μου έδωσε μια κάρτα μαρτυρίας, μη γνωρίζοντας ότι εγώ ήμουν ενδιαφερόμενος. Τον παρέλαβα στην καμπίνα μου. Πολύ εξεπλάγη που είδε τις εκδόσεις της Εταιρίας, το ημερολόγιο και βιβλία ολόγυρα στην καμπίνα. Ο Αδελφός Βέντρος τότε μου εγνωστοποίησε τη μεγάλη συνέλευσι που επρόκειτο να γίνη τον Ιούνιο στο Σήατλ της πολιτείας Ουάσιγκτων. Για να παρευρεθώ στη συνέλευσι έπρεπε να εγκαταλείψω την εργασία μου. Από πολύν καιρό επεδίωκα να βαπτισθώ. Σ’ αυτή τη συνέλευσι εβαπτίσθησαν περίπου 260 από μας. Για μένα ήταν μια νέα αφετηρία.

Μετά τη συνέλευσι συνταυτίσθηκα με την εκκλησία του Σήατλ, όπου πολλοί ευαγγελιζόμενοι εχρησιμοποιούσαν για τη μαρτυρία φωνογράφο. Κι εγώ, επίσης, επρομηθεύθηκα ένα φωνογράφο. Αυτό ήταν μια πραγματική ευλογία για μένα, εφόσον αυτός έκανε το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας και έλαβε τη θέσι της κάρτας μαρτυρίας. Κι ένα άλλο: απέκτησα έναν από τους φωνογράφους της Εταιρίας και τον ετοποθέτησα μέσα σε μια βάρκα μεγέθους τριάντα ποδών για να παίζη δίσκους με θέματα της Βασιλείας στο θαλάσσιο μέτωπο. Αλλ’ αυτό δεν εφαίνετο να είναι τόσο αποτελεσματικό όσο ήταν η διάταξις του έργου σε σπίτια, κι έτσι το εγκατέλειψα.

Όσο περισσότερη μαρτυρία έδινα από σπίτι σε σπίτι, τόσο περισσότερο αισθανόμουν την υποχρέωσι της ολοχρονίου υπηρεσίας. Τον Δεκέμβριο του έτους 1939 έλαβα διορισμό σκαπανέως από την Εταιρία. Μετά από δύο χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας, εργαζόμουν ακόμη ως σκαπανεύς, αλλά μπορώ τώρα ν’ ανατρέξω στο παρελθόν και να ιδώ πολλές δυσχέρειες που είχα και να κατανοήσω ότι μόνο με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά μπόρεσα να προχωρήσω, ο δε Ιεχωβά εξακολουθούσε να προμηθεύη ακριβώς σαν από το «ρωγίον του ελαίου» της χήρας.​—1 Βασ. 17:16.

Στο Πορτ Άντζελες της πολιτείας Ουάσιγκτων, τον Νοέμβριο του έτους 1941, έλαβα διορισμό να μεταβώ ως ειδικός σκαπανεύς στην Ολύμπια της Ουάσιγκτων, μαζί με τρεις άλλους ειδικούς σκαπανείς. Γι’ αυτό ήμουν πολύ ευτυχής. Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα διόλου, αλλά εμάζευα τα πράγματά μου για ν’ αναχωρήσω νωρίς το πρωί. Όταν εφθάσαμε στην Ολύμπια, ένας από τους εκεί ευαγγελιζομένους μάς υπέδειξε ένα σπιτάκι σε απόστασι δύο μιλίων μέσα σε δάσος, που μπορούσαμε να το έχωμε δωρεάν. Καλό ήταν αυτό, αφού κανείς μας δεν είχε χρήματα γι’ αυτό.

Το σπίτι αυτό είχε μια παλιά θερμάστρα που λειτουργούσε με ξύλα· αλλά καθόσον διαρκούσε η περίοδος των βροχών, πολύ λίγο μαγείρευμα ή θέρμανσις μπορούσε να γίνη. Δύο από τα παιδιά είχαν αυτοκίνητα, και μ’ αυτά μπορούσαμε να πάμε στον τομέα μας και να επιστρέψωμε. Η υποδοχή που μας έγινε σε πολλά σπίτια ήταν τόσο ψυχρή όσο και το υγρό σπιτάκι του δάσους τον Δεκέμβριο. Αργότερα εγκατασταθήκαμε σ’ ένα οίκημα γι’ αυτοκίνητα, στην πόλι, το οποίον ήταν πολύ καλύτερο.

Αφού εργασθήκαμε λίγο καιρό στην Ολύμπια, η Εταιρία διήρεσε την ομάδα μας και πηγαίναμε ανά δύο. Ο αδελφός Δενερλάιν κι εγώ επρόκειτο να πάμε στο Γκραν Κούλι, Ουάσιγκτων. Εκεί ενοικιάσαμε ένα σπιτάκι, μη γνωρίζοντας πάλι κάποιο άτομο καλής θελήσεως, έναν καταστηματάρχη, και τι μπορούσε να κάμη αυτός για να μας βοηθήση. Μας έδωσε ένα σπίτι δωρεάν, καθώς και μια Αίθουσα Βασιλείας, επίσης δωρεάν. Απ’ αυτό το γεγονός κι άλλα παρόμοια, έμαθα τι είπε ο Ιησούς: «Εις οποίαν δε πόλιν ή κώμην εισέλθητε, εξετάσατε τις είναι άξιος εν αυτή, και εκεί μείνατε εωσού εξέλθητε,» χωρίς να μετακινήσθε από τόπο σε τόπο.​—Ματθ. 10:11· Λουκ. 9:4.

Εκείνο που κατέστησε το έργον σκληρότερο κατά καιρούς (εκτός από μερικούς «εριφοειδείς» ανθρώπους και τους μη ενδιαφερομένους) ήταν η παρεμπόδισις από την αστυνομία και τους αξιωματούχους του νόμου. Αυτοί συχνά με ανέκριναν, σαν να ήμουν ύποπτος. Έτσι, αφού έδωσα μαρτυρία στον προσδιωρισμένο τομέα τέσσερες φορές, ανυπομονούσα για μια μεταβολή. Αλλά και τότε ακόμη έβλεπα τους καλής θελήσεως ανθρώπους να εκδηλώνωνται ολοένα περισσότερο και την αστυνομία να γίνεται λιγώτερο καχύποπτη. Ήταν ακατάλληλος ο καιρός ν’ αφήση κανείς τον τομέα όταν είχε δημιουργήσει περιβάλλον καλής θελήσεως. Εθεώρησα, επίσης, καλό να δώσω μαρτυρία και στα όργανα του νόμου όσο το δυνατόν ταχύτερα. Έτσι, θα μ’ ενοχλούσαν λιγώτερο κατόπιν.

Όταν τον Αύγουστο του 1944 μου ήλθε ένας διορισμός για τη Σχολή Γαλαάδ, φαντάσθηκα πώς τότε ήμουν πολύ προχωρημένης ηλικίας (ήμουν τότε σαράντα πέντε ετών)· αλλά με την προοπτική του να λάβω διορισμό στο εξωτερικό, ενδιαφέρθηκα να κάμω μια δοκιμή. Επειδή τα μαθήματα της σχολής Γαλαάδ προχωρούσαν γοργά το ένα μετά το άλλο, δεν μπορούσα φυσικά ν’ απορροφήσω τόσα όσα οι νεώτεροί μου. Ένα δυνατό σημείο στη σχολή Γαλαάδ βρήκα ότι ήταν αυτό: ‘Προχώρει και μη γίνεσαι λιποτάκτης.’

Όταν εφεύγαμε από τη σχολή Γαλαάδ στις 22 Φεβρουαρίου 1945, ο Αδελφός Νορρ είπε στους αποφοίτους ότι μερικοί από μας θα έπρεπε ν’ αναμείνουν δυο έτη ώσπου να λάβουν διορισμό για το εξωτερικό. Τον Δεκέμβριο του 1946, ο Αδελφός Τζόνσον κι εγώ εκλήθημεν στο Μπρούκλυν από το Νιου Λόντον της πολιτείας Κοννέκτικατ, για να προετοιμασθούμε για τον αγρό του εξωτερικού. Πρώτα έπρεπε ν’ αναζητήσω ένα πλοίο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή στις Δυτικές Ινδίες. Αποτελούσε μια ευτυχή προσδοκία για μένα να μετάσχω στην επίδοσι μαρτυρίας σε μερικά από τα μικρά νησιά της θαλάσσης. Επήγα να φροντίσω για την ανανέωσι της θαλασσίας αδείας μου. Ο εκπαιδευτής της ναυσιπλοΐας με θυμόταν και προσεφέρθη να με στείλη μ’ ένα υπερωκεάνιο για ένα ταξίδι ως πρώτον αξιωματικό του πλοίου και στο δεύτερο ταξίδι ως πλοίαρχο. Όταν είπα στον εκπαιδευτή ότι δεν μπορούσα να το κάμω αυτό, διότι εταξίδευα ως ιεραπόστολος στις Δυτικές Ινδίες, δεν μπορούσε να καταλάβη γιατί θα έπρεπε να ενδιαφερθώ για μια τέτοια επιχείρησι εφόσον δεν θα απέφερε χρηματικό όφελος.

Τέλος, στις 16 Νοεμβρίου 1948, τέσσερες από μας ανεχωρήσαμε με το βοηθητικό πλοίο της Εταιρίας ένα είκοσι τόννων «σκούνερ-γιωτ» από τη Νέα Υόρκη για το Νασσάου Μπαχάμας. Μετά από ένα ανώμαλο, θυελλώδες ταξίδι τριάντα ημερών εφθάσαμε σώοι στο Νασσάου, πρωτεύουσα των Νήσων Μπαχάμας. Όλοι οι εκεί αδελφοί εχάρησαν που ήλθαμε να τους βοηθήσωμε. Ο Αδελφός Πόρτερ είπε: «Ο καιρός ήταν καλός· σας επερίμενα από πολύν καιρό.»

Μετά δύο εβδομάδες αρχίσαμε να δίνωμε μαρτυρία στα ακραία νησιά του συμπλέγματος Μπαχάμας, χρησιμοποιώντας το γιωτ για να μας μεταφέρη από τον ένα συνοικισμό στον άλλον. Το πλοίον ήταν επίσης και κατοικία μας για κάθε τι, από το μαγείρευμα ως το πλύσιμο των εσωρρούχων. Αγκυροβολούσαμε σε απόστασι από τα χωριά και κατόπιν χρησιμοποιούσαμε βάρκα με κουπιά για να βγούμε στην ακτή και να επιστρέψωμε στην πλωτή κατοικία μας. Οι κάτοικοι των νήσων μπορούν να επισημάνουν αμέσως ένα ξένο πλοίο και ξένους γενικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι να μάθουν τι νεώτερο υπάρχει. Σε μερικούς τόπους συνεκεντρώνετο ένα μεγάλο πλήθος στην προκυμαία για να ιδή τι συμβαίνει. Διεπιστώσαμε ότι είναι εύκολο να κηρύττωμε στους κατοίκους των Μπαχάμας. Σχεδόν κάθε σπίτι έχει και μια Αγία Γραφή. Είναι φιλόφρονες. Ο μέσος κάτοικος των ακραίων αυτών νησιών διαμένει σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι. Μερικοί ασχολούνται στο ψάρεμα· άλλοι επιδίδονται σε μικροκαλλιέργειες τοματών, μπιζελιών, αραβοσίτου και αμπελιών. Μερικοί διατρέφουν ζώα​—κατσίκες, πρόβατα αγελάδες. Άλλοι κάνουν αχυροπλέγματα, κατασκευάζουν ψάθες, καπέλλα και καλάθια.

Ενίοτε διεθέταμε δεκαπέντε ως είκοσι βιβλία την ημέρα, μολονότι οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί. Πολλοί ήθελαν να δώσουν και τα τελευταία τους δύο σελλίνια για ένα βοήθημα Γραφικής μελέτης.

Πολλοί από τους εντοπίους κληρικούς προσέφεραν τη χρήσι των εκκλησιών των. Εκεί εδώσαμε Γραφικές διαλέξεις. Στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου της μαρτυρίας μας στον λαό των Μπαχάμας στα ακραία νησιά δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου εναντίωσις.

Τον Ιούνιο του 1949, πριν από την ετήσια εποχή των καταιγίδων, μετεκομίσαμε στις Παρθένους Νήσους. Ο πρώτος μας σταθμός ήταν ο Σαιντ Τομάς, του συμπλέγματος Παρθένων Νήσων των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκεί συναντήσαμε ιεραποστόλους που ειργάζοντο σκληρά. Είχαν θέσει σ’ ενέργεια μια μικρή εκκλησία. Απ’ εκεί μετασταθμεύσαμε στον Σαιντ Τζων, των Παρθένων Νήσων, κατόπιν δε στις Βρεττανικές Παρθένους Νήσους. Όλα τα μεμονωμένα νησιά αποτελούσαν τομέα μας και δεν ήμεθα ακόμη στο τέλος του τομέως. Από τις Παρθένους Νήσους, επήγαμε στις μεμονωμένες Προσηνέμους και Υπηνέμους Νήσους. Σε όλα αυτά τα νησιά είχαμε μια καλή υποδοχή. Πολλοί ήθελαν να ρωτήσουν: «Πότε θα μας ξαναρθήτε;» Στον Άγιο Μαρτίνο, ένας εμπορευόμενος είπε: «Ο λαός ποτέ δεν συνήθιζε να ομιλή για την Αγία Γραφή, αλλ’ αφότου ήλθατε εδώ, όλοι ομιλούν για τη Γραφή.» Πολλοί είπαν ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήλθε η αλήθεια σ’ αυτό το νησί.

Τον Ιούλιο του 1953, μετά τη συνέλευσι του Σταδίου Γιάγκη, ήλθε άλλη μια πρόοδος. Ελάβαμε ένα γιωτ (θαλαμηγό) είκοσι εννέα τόννων πετρελαιοκίνητο με διδύμους έλικες, που μπορούσε να πλεύση ταχύτερα και να πάη σε πιο πολλά μέρη. Όταν επέστρεφα στη Μεγάλη Ινάγουα, των Μπαχάμας, κι επεσκέφθηκα τον αρμοστή, ο οποίος είχε λάβει μερικά έντυπα πριν από τέσσερα χρόνια, του είπα για τις εξαίρετες μέρες που περάσαμε στο Στάδιο Γιάγκη, και μου είπε: «Ήμουν εκεί! Είχε, επίσης, μερικά από τα τελευταία έντυπα που εξεδόθησαν στο στάδιο. Στην Αγκουίλλα, των Βρετανικών Δυτικών Ινδιών, έδωσα μαρτυρία σε δύο αστυνομικούς. Ο ένας είπε: «Εγώ είμαι Αγγλικανός, αλλά δεν θα μου είναι και δύσκολο ν’ αλλάξω τη θρησκεία μου, κι αν το κάμω αυτό θα γίνω ένας μάρτυς του Ιεχωβά.» Ο άλλος αστυνομικός εμειδίασε, λέγοντας: «Αν διαβάσω περισσότερα απ’ αυτό το βιβλίο ‘Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη’ θα εγκαταλείψω το επάγγελμά μου.»

Στην τελευταία πενταετία είδα την ίδρυσι εκκλησιών από δεκαπέντε, δώδεκα και έξη ευαγγελιζομένους, στα τρία μεμονωμένα νησιά, όπου είχε γίνει μαρτυρία με τη χρήσι του πλοιαρίου. Σ’ ένα άλλο μεμονωμένο νησί, στην Αγκουίλλα, πέντε άτομα εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα. Ένας απ’ αυτούς τους πέντε ενεγράφη ως σκαπανεύς. Μεταξύ του λαού των νησιών αυτών υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη επίδειξις καλής θελήσεως. Οι πιο πολλοί στα μικρότερα νησιά είναι πτωχοί, αλλά πολλοί επιδεικνύουν την καλωσύνη τους προσκαλώντας μέσα τους επισκέπτας να φάγουν κάτι ή να πιουν κάποιο ηδύποτο. Άλλοι σας δίνουν ένα ή δύο αυγά να πάρετε μαζί σας, ή οτιδήποτε άλλο πράγμα της εποχής.

Μια από τις ιεραποστόλους της Τρινιντάντ ήλθε στην Καριακού, και ενώ πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι, είπε: «Αυτό δεν είναι έργον σκαπανέως· αυτό είναι σαν μια μετάβασις για επίσκεψι.» Σε κάθε σπίτι όπου πηγαίναμε μας προσκαλούσαν μέσα και αν δεν εγίνετο αυτό, ετίθετο ένα κάθισμα στη σκιά του σπιτιού.

Οι περισσότεροι από τους μικρούς συνοικισμούς των νησιών δεν έχουν ηλεκτρικό φως, ούτε πολλά μέσα ψυχαγωγίας. Γι’ αυτό, για να γίνη μια δημόσια συνάθροισις κρεμούμε μια λάμπα πετρελαίου σε μια κατάλληλη θέσι, συνήθως σ’ ένα δένδρο ή σ’ ένα σπίτι κοντά στον δρόμο. Μετά τη Γραφική διάλεξι θα επακολουθήση μια καλή συζήτησις, η οποία μερικές φορές διαρκεί μια ώρα ή περισσότερο.

Μου αρέσει ο διορισμός μου στο εξωτερικό και δεν παρουσιάζει τόση εντατικότητα όση είχα αντιμετωπίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι άνθρωποι εδώ είναι πάντοτε πρόθυμοι να μιλούν με τους ξένους και είναι φιλόφρονες. Πολλοί σας καλούν να επανέλθετε για μια συμμελέτη κάθε μέρα ενόσω είσθε στο λιμάνι. Είναι σαν την γενέτειρα, όπου ο καθένας είναι γνωστός.

Πριν από ένα έτος και πλέον το ιεραποστολικό σκάφος «Φως» επωλήθη από την Εταιρία, κι έτσι τώρα, αντί να είμαι ένας θαλασσοπόρος πλοίαρχος, είμαι ένας χερσαίος στο νησί Σαιν Μαρτέν. Ήταν μεγαλειώδες να βλέπη κανείς την αύξησι του έργου στα νησιά της Καραϊβικής Θαλάσσης και το πώς, στο ένα νησί μετά το άλλο, ιδρύοντο εκκλησίες και το έργον αποκτούσε ένα στερεό θεμέλιο. Τώρα τα περισσότερα νησιά λαμβάνουν καλή μαρτυρία από ευαγγελιζομένους εκκλησιών ή από ειδικούς σκαπανείς ή από επισκέψεις υπηρετών περιοχής. Το Σαιν Μαρτέν είναι ένα φιλοφρονητικό νησάκι και αποτελεί πραγματική ευχαρίστησι να φέρη κανείς το άγγελμα της ζωής στους ανθρώπους εδώ. Στην Ολλανδική πλευρά του νησιού, όπου είμαι εγκατεστημένος, είχαμε δεκαεπτά παρόντας στην Ανάμνησι τον Απρίλιο του 1958, πράγμα που μας έκαμε όλους πολύ ευτυχείς. Η ευλογία του Ιεχωβά μπορεί να καταφανή σ’ αυτή την αύξησι. Ήταν ένα θαυμάσιο προνόμιο που μπόρεσα να παρευρεθώ στη Διεθνή Συνέλευσι «Το Θείον Θέλημα» στη Νέα Υόρκη από όπου επέστρεψα κατόπιν στο ιεραποστολικό έργον.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που έχω το προνόμιο να είμαι δεκαεννέα χρόνια τώρα στην ολοχρόνια υπηρεσία, και λυπούμαι μόνο για το χρονικό διάστημα στο οποίο μπορούσα να είχα κάμει καλύτερη υπηρεσία.

Γνωρίζω ότι μόνο με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά μπορεί κανείς να είναι μέλος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου.

Σοφώτερη απ’ τους Διδασκάλους Της

ΑΥΤΟ συνέβη σ’ ένα σχολείο της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας. Εδιδάσκετο η θεωρία της εξελίξεως, και στα κορίτσια, ηλικίας δώδεκα ετών, ελέχθη να γράψουν μια έκθεσι όπου ν’ «αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει Θεός.» Ένα από τα κορίτσια, του οποίου η μητέρα είναι μάρτυς του Ιεχωβά, σηκώθηκε κι εζήτησε απ’ τη διδασκάλισσα να την απαλλάξη απ’ αυτό το καθήκον. «Δεν μπορώ να γράψω μια τέτοια έκθεσι,» είπε, «διότι εγώ πιστεύω στον ζώντα Θεόν.» Η διδασκάλισσα τότε της είπε να γράψη μια έκθεσι που ν’ αποδεικνύη ότι υπάρχει Θεός. Σε μια ώρα οι μαθήτριες έπρεπε να παραδώσουν τις γραπτές εκθέσεις των, το δε νεαρό αυτό κορίτσι είχε γράψει:

● «Συχνά παρατηρούμε την ομορφιά της φύσεως, και κάθε νοήμων άνθρωπος διερωτάται, Πώς ήλθαν σε ύπαρξι όλα αυτά; Η θεωρία της εξελίξεως μάς διδάσκει ότι δεν υπάρχει Θεός και όλα ήλθαν σε ύπαρξι μόνα των· ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και ότι η ζωή ανεπτύχθη από ένα μικρό σκώληκα, με τη δύναμι του ηλίου και των φυσικών νόμων ώσπου ενεφανίσθη ο άνθρωπος. Αλλ’ αυτά εγείρουν μερικά ερωτήματα:

● »Γιατί αυτή η εξέλιξις δεν προχωρεί, αφού υπάρχουν ακόμη τόσοι πίθηκοι; Γιατί ένας μόνο πίθηκος εξειλίχθη μ’ αυτόν τον τρόπο και όχι όλοι; Οι εξελικταί μάς λέγουν, σύμφωνα με τα όσα έχομε διδαχθή, ότι μόνον ένας θηλυκός πίθηκος γέννησε τον πρώτον άνθρωπο. Αλλά κι έτσι αν ήταν, ένας πίθηκος θα έπρεπε να γεννήση τον αρσενικό κι ένας άλλος πίθηκος θα έπρεπε να γεννήση τον θηλυκόν άνθρωπο για να εξασφαλισθή η αναπαραγωγή.

● »Αλλ’ ας παρατηρήσωμε και τη βλάστησι. Ένα φυτό κάνει τα πάντα για να ικανοποιήση τα έντομα, που πετούν από άνθος σε άνθος για να τα γονιμοποιήσουν· κι έτσι υπηρετούν τα άνθη και σ’ αντάλλαγμα λαμβάνουν τροφή απ’ αυτά. Τι θαυμάσια αρμονία! Και πώς προήλθαν όλα αυτά; Μήπως έκαμαν ποτέ συνδιάσκεψι τα φυτά με τα έντομα κι έκαμαν κάποια συμφωνία και τώρα εμμένουν σ’ αυτή τη συμφωνία, καλύτερα κι απ’ όσο οι άνθρωποι εμμένουν στις δικές τους συμφωνίες, αυτοί οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι τόσο νοήμονες; Είναι πολύ λογικό ότι όλ’ αυτά διέπονται από μια ανώτερη δύναμι! Οι άνθρωποι, που νομίζουν ότι είναι τόσο σοφοί, ας παραγάγουν ένα τέτοιο φυτό χωρίς κανένα κόκκο σπόρου κι ας αποδείξουν μ’ αυτόν τον τρόπο ότι αυτά τα φυτά μπορούν να έλθουν σε ύπαρξι από το μηδέν.

● »Και τι θα λεχθή για τ’ άστρα και το ανεξερεύνητο σύμπαν; Με τι θαυμάσια τάξι ο ήλιος, η σελήνη και τ’ άστρα κινούνται επί χιλιάδες χρόνια χωρίς κανένα λάθος. Οι μεγαλύτεροι επιστήμονές μας εξετόξευσαν δορυφόρους ολόγυρα στη γη, οι οποίοι μόλις επί ένα έτος παρέμειναν. Επομένως, θα μπορούσα να ρωτήσω: Οι περίφημοι σημερινοί επιστήμονες, δεν είναι άρα τόσον ευφυείς όσον αυτό που ονομάζουν φύσιν; Όχι! Απλούστατα δεν μπορώ να παραδεχθώ ότι αυτοί οι θαυμάσιοι νόμοι της φύσεως ήλθαν σε ύπαρξι αφ’ εαυτού των και λειτουργούν αφ’ εαυτού των. Πιστεύω ότι κάθε νοήμων άνθρωπος θα ομολογήση ότι κάποιος έπρεπε να έχη θεσπίσει αυτούς τους νόμους και να τους ελέγχη, και αυτός είναι ο Θεός!

● »Είναι γραμμένο στην Αγ. Γραφή ότι το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος επλάσθη από τον Θεό και υπήρχε ένα ομοιόμορφο κλίμα σε ολόκληρη τη γη, όπως εμάθαμε από το βιβλίο Η Νέα Γεωλογία, όπου αναγράφονται αυτά: ‘Απολιθώματα φυτών και ζώων αποδεικνύουν ότι σ’ εκείνους τους καιρούς υπήρχε ένα ήπιο εαρινό κλίμα σε όλη τη γη.’ Αυτό ανταποκρίνεται με την αναγραφή της Βίβλου περί των συνθηκών που υπήρχαν πριν από τον Κατακλυσμό. Ναι, μας λέγεται ότι ο Κατακλυσμός είναι απλώς ένας θρύλος, αλλ’ έχομε μάθει στο σχολείο από επιστήμονας, οι οποίοι γράφουν ότι στη Γροιλλανδία και στη Σπιτσβέργη έχουν βρεθή απολιθώματα φυτών, όπως είναι η δρυς και το κιννάμωμον και άλλα, τα οποία φυτρώνουν στην Ινδία και στην Κίνα. Όλ’ αυτά αποδεικνύουν ότι υπήρξε κατακλυσμός. Οι εκκλησίες παρέστησαν τον Θεό σαν ένα τύραννο, αλλ’ η Βίβλος διδάσκει ότι αυτός είναι τελεία αγάπη, ότι στην Εβραϊκή το όνομά του είναι ΓΧΒΧ, κοινώς δε το όνομα αυτό προφέρεται Ιεχωβά. Σ’ αυτόν τον Θεό πιστεύω, διότι αυτός υπεσχέθη ζωή αιώνια σε μια παραδεισιακή γη στους ευπειθείς ανθρώπους. Είναι λογικό και καλό να πιστευθή αυτό.»

● Μετά από λίγες μέρες τα χαρτιά των εκθέσεων επεστράφησαν. Αυτό το κορίτσι, όμως, δεν έλαβε το δικό του χαρτί εκθέσεως, η δε διδασκάλισσα είπε ότι η έκθεσις του κοριτσιού αυτού δεν ήταν καλή. Για να το δείξη αυτό σε όλες τις μαθήτριες της τάξεως, η διδασκάλισα είπε ότι θα αναγνώση την έκθεσι ενώπιόν τους και το έπραξε. Όταν ετελείωσε την ανάγνωσι, ολόκληρη η τάξις εχειροκρότησε, και μερικά κορίτσια ανέκραξαν: «Αυτή είναι η πιο καλή έκθεσις!» Η διδασκάλισσα εξεπλάγη απ’ αυτό κι έδωσε την έκθεσι στον διευθυντή της σχολής. Η έκθεσις εφέρθη ενώπιον του σχολικού συμβουλίου, όπου και ανεγνώσθη. Εκλήθη και το κορίτσι να εμφανισθή ενώπιον του σχολικού συμβουλίου. Εκεί μπόρεσε να δώση μαρτυρία για την ελπίδα της Βασιλείας, οπότε οι διδάσκαλοί της τής είπαν ότι ήταν πολύ μικρή ακόμη για να κρίνη σ’ αυτά τα ζητήματα. Αληθεύει αυτό για κείνους που εκπαιδεύονται στον λόγον του Θεού: «Δια των προσταγμάτων σου με έκαμες σοφώτερον των εχθρών μου.»​—Ψαλμ. 119:98.