“Οι Αποθανόντες εν Χριστώ Θέλουσιν Αναστηθή Πρώτον”

 1. Γιατί είναι ανάγκη να γίνη ανάστασις του νεκρού ανθρωπίνου γένους αν πρόκειται αυτό να ξαναζήση κάπου, και πώς ο Θεός έθεσε τη βάσι για την απαιτούμενη ανάστασι;

ΠΟΙΑ ελπίδα θα υπήρχε για τους νεκρούς του ανθρωπίνου γένους αν δεν είχαμε την υπόσχεσι της αναστάσεως; Η ανάστασις των νεκρών είναι μια απόλυτη ανάγκη, αφού η ανθρώπινη ψυχή δεν είναι αθάνατη. Επομένως, το σώμα, κατά τον θάνατό του, δεν θα μπορούσε να εισέλθη σε μια πληρέστερη ζωή σε ανώτερο επίπεδο σ’ έναν αόρατο κόσμο. (Ιεζ. 18:4, 20· Ησ. 53:12) Για να ξαναζήση η νεκρή ανθρωπότης κάπου πρέπει να γίνη ανάστασις. Γι’ αυτό και ο Θεός έθεσε τη βάσι για να γίνη ένα τέτοιο θαύμα στον ωρισμένο του καιρό. Όταν ανέστησε τον αυτοθυσιασθέντα Υιό του από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα, άνοιξε την οδό για ν’ αναληφθή ο άξιος Υιός του εκεί όπου ήταν πριν, στον ουρανό. Ο Υιός πήρε μαζί του την πλήρη λυτρωτική αξία της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του. Ποτέ πια δεν θα πεθάνη ο Ιησούς Χριστός. Προσέφερε μια ανθρώπινη θυσία για τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους για πάντα. Όταν, λοιπόν, έλθη για δεύτερη φορά, δεν πρόκειται ν’ αντιμετωπίση θάνατο.—Εβρ. 9:28· Ρωμ. 6:9.

 2. Πώς τα εδάφια 1 Κορινθίους 15:22, 23 δείχνουν ότι ο Θεός τηρεί τάξι ως προς την ανάστασι;

² Ο Ιεχωβά Θεός ακολουθεί μια ωρισμένη τάξι ως προς την ανάστασι των νεκρών. Σ’ αυτό ακριβώς εφιστά την προσοχή μας ο απόστολος Παύλος που είδε ο ίδιος τη δόξα του αναστημένου Ιησού και μίλησε μαζί του. Περίπου 18 χρόνια μετά απ’ αυτό, ο Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου, και ήγειρε το εξής ερώτημα: «Εάν δε ο Χριστός κηρύττηται ότι ανέστη εκ νεκρών, πώς τινές μεταξύ σας λέγουσιν ότι ανάστασις νεκρών δεν είναι;» (1 Κορ. 15:12) Μετά απ’ αυτή την ερώτησι, ο Παύλος προχώρησε στην ανάπτυξι της θεόπνευστης απαντήσεως. Συνεχίζοντας, είπε: «Καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού.» (1 Κορ. 15:22, 23) Ο Θεός μόνος ήταν υπαίτιος της αναστάσεως του Ιησού.

 3. Πώς ο Ιησούς έγινε «πρώτος» στο ζήτημα της αναστάσεως;

³ Ο Ιησούς Χριστός ανεστήθη στις 16 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., την ημέρα που ο Ιουδαίος αρχιερεύς προσέφερε τα πρωτοκάρπια της συγκομιδής της κριθής. Αυτό συμφωνεί επακριβώς με το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν «απαρχή» ή πρωτοκάρπια της αναστάσεως των νεκρών. (1 Κορ. 15:20) Αυτό θέτει τον Ιησού Χριστό στην πρώτη «τάξι.» Όπως ακριβώς στην Ιουδαϊκή συγκομιδή της κριθής έπρεπε να συγκομισθούν και τα μετακάρπια, έτσι θα υπάρξουν επίσης μετακάρπια και στην ανάστασι των νεκρών. Αλλ’ αφού ο Ιησούς έρχεται πρώτος, ο Παύλος τον ονομάζει ‘πρωτότοκον εκ των νεκρών, δια να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα.’—Κολ. 1:18.

 4. Η ανάσταση και των πρώτων ακόμη νεκρών έπρεπε να περιμένη ώσπου ν’ αρχίση ποιο επίσημο γεγονός, και πότε άρχισε αυτό;

⁴ Ο Ιησούς Χριστός, με τον θυσιαστικό του θάνατο, εξαγόρασε ή λύτρωσε όλη την ανθρώπινη οικογένεια που πεθαίνει «εν τω Αδάμ.» Επομένως, όλοι «είναι του Χριστού.» Εν τούτοις, η ανάστασις και των πρώτων ακόμη από τους νεκρούς πρέπει να περιμένη έως μετά την έναρξι της ‘παρουσίας’ του Ιησού Χριστού. Η επίσημη αυτή παρουσία αρχίζει στη δεύτερη έλευσί του. Σύμφωνα με το «σημείον» που προείπε ο Ιησούς και σύμφωνα με ωρισμένες Βιβλικές χρονομετρήσεις, η αόρατη ‘παρουσία’ του άρχισε το φθινόπωρο του 1914 μ.Χ.—Ματθ. 24:3.a

5, 6. Πώς τα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:13-17 δείχνουν ότι ο Θεός θα τηρήση «τάξι» και σειρά στη σύναξι εκείνων που πέθαναν «εν τω Αδάμ»;

⁵ Ο Ιεχωβά Θεός θα τηρήση σειρά και «τάξι» ως προς την ανάστασι εκείνων που πεθαίνουν «εν τω Αδάμ» και οι οποίοι συγκομίζονται ως μετακάρπια της αναστάσεως. Ο απόστολος Παύλος, ιδιαίτερα για να παρηγορήση τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος που πενθούσαν για «τους κοιμηθέντας δια του Ιησού,» έγραψε τα εξής:

⁶ «Τούτο σας λέγομεν δια του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες [αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί], όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας [αναγεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς]· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα [με δυνατή διαταγή, Νέα Διεθνής Έκδοσις], με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.»—1 Θεσ. 4:13-17.

 7. Για ποιους νεκρούς ιδιαίτερα μιλούσε εκεί ο Παύλος, και πώς τα εδάφια Αποκάλυψις 14:12, 13 δείχνουν έναν ειδικό καιρό αναστάσεώς τους;

⁷ Εδώ ο απόστολος Παύλος μιλεί, όχι για τους νεκρούς της ανθρωπότητος γενικά, αλλά για «τους κοιμηθέντας» δια του Χριστού, τους «αποθανόντες εν Χριστώ.» Στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, ο απόστολος Ιωάννης έχει κάτι να μας πη για το πότε θ’ αναστηθούν αυτοί οι νεκροί Χριστιανοί από τον ύπνο του θανάτου. Ο Ιωάννης, όπως αναφέρεται στα εδάφια Αποκάλυψις 14:12, 13, γράφει: «Εδώ [σχετικά με την παγκόσμια οργάνωσι για διεθνή ειρήνη και ασφάλεια] είναι η υπομονή των αγίων, εδώ οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού. Και ήκουσα φωνήν εκ του ουρανού λέγουσαν προς εμέ· Γράψον, Μακάριοι οι νεκροί, οίτινες αποθνήσκουσιν εν Κυρίω από του νυν. Ναι, λέγει το Πνεύμα, δια να αναπαυθώσιν από των κόπων αυτών, και τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς.» Τώρα, λοιπόν, από πότε ισχύει η φράσις «από του νυν»;

 8. Γιατί η φράσις «από του νυν» θα εσήμαινε στη διάρκεια της παρουσίας του Κυρίου εν πνεύματι, και μήπως το ότι πεθαίνουν τότε τερματίζει τα έργα τους;

⁸ Στο φως αυτών που γράφει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17, αυτό πρέπει να συμβαίνη στη διάρκεια της ‘παρουσίας’ του Ιησού Χριστού, όχι προτού αρχίση αυτή η παρουσία, αλλά κατόπιν. Ακόμη και στη διάρκεια της αόρατης πνευματικής παρουσίας του θα υπάρχουν αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί επάνω στη γη οι οποίοι θα «αποθνήσκουσιν εν Κυρίω.» Αυτοί ιδιαίτερα θα είναι «μακάριοι» επειδή πεθαίνουν στην ‘παρουσία’ του. Ο θάνατός τους κατά σάρκα δεν τερματίζει τα «έργα» τους, για κανένα χρονικό διάστημα. Γιατί; Διότι «τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς.»

 9. Γιατί, λοιπόν, τότε οι «άγιοι» που πεθαίνουν εκείνο τον καιρό είναι «μακάριοι,» σύμφωνα με το εδάφιο Αποκάλυψις 14:13;

⁹ Αυτό απαιτεί μεταβίβασι λειτουργιών, από έργα κατά σάρκα επάνω στη γη, σε έργα κατά το πνεύμα στο ουράνιο βασίλειο. Όσο για κείνους που «αποθνήσκουσιν εν Κυρίω,» ο απόστολος Παύλος λέγει: «Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:42-44) Αυτοί, λοιπόν, οι «μακάριοι» που ανασταίνονται συνεχίζουν τους επίγειους ‘κόπους’ τους με έργα ως πνευματικά σώματα στο πνευματικό βασίλειο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να κοιμηθούν στον θάνατο αναμένοντας την παρουσία του Χριστού.

ΜΕ ΤΙ ΚΑΤΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

10. Με τι θα κατεβή ο Κύριος Ιησούς Χριστός από τον ουρανό στον καιρό της αναστάσεως των αναγεννημένων από το πνεύμα μαθητών του;

¹⁰ Ο απόστολος Παύλος μάς λέγει τι συνοδεύει την πνευματική κάθοδο του Κυρίου από τον ουρανό, λέγοντας: «Ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει [στην εμπειρία μιας πνευματικής αναστάσεως] τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον.»—1 Θεσ. 4:15, 16.

11. Ποιοι ακούουν το «κέλευσμα» του Κυρίου Ιησού Χριστού, όταν κατεβή από τον ουρανό, και υπακούουν;

¹¹ Ποιος ακούει το «κέλευσμα» με το οποίο ο Κύριος Ιησούς Χριστός κατέρχεται από την ουράνια θέσι του στα δεξιά του Θεού; Προφανώς οι αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί οι οποίοι, έως τότε έχουν πεθάνει «εν Χριστώ.» Γνωρίζομε ότι οι ζώντες επάνω στη γη δεν άκουσαν άμεσα τη φωνή του, διότι η πνευματική του κάθοδος, δηλαδή η αόρατη ‘παρουσία’ του, άρχισε στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914. Αλλά οι «αποθανόντες εν Χριστώ» τον άκουσαν και τον υπάκουσαν.

12. (α) Πότε αρχίζει η ‘εσχάτη ημέρα’ για την οποία μίλησε ο Ιησούς στο εδάφιο Ιωάννης 6:53, 54, και πώς αυτοί οι μαθητές εισέρχονται στην ‘αιώνιον ζωήν’; (β) Από ποια άλλη ‘εσχάτη ημέρα’ διαφέρει αυτή;

¹² Εκείνοι που ανασταίνονται λοιπόν, από τον Ιησού Χριστό ανήκουν στους μαθητές για τους οποίους εκείνος είπε: «Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον [από τον καιρό της αναστάσεώς του από τους νεκρούς], και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 6:53, 54) Σ’ εκείνη την ‘εσχάτη ημέρα’ θα μπορέση το «κέλευσμά» του να αναστήση από τον ύπνο του θανάτου τους μαθητές του που συμμετείχαν σ’ αυτό το ειδικό προνόμιο σχετικά με τη σάρκα και το αίμα του. Γι’ αυτούς τους προνομιούχους μαθητές η ‘εσχάτη ημέρα’ αρχίζει όταν αυτοί εισέρχωνται στην ‘αιώνιον ζωήν’ στον ουρανό με το ν’ αναστηθούν με «σώμα πνευματικόν,» όπως εκείνο του Χριστού. Εφόσον αυτή η ‘εσχάτη ημέρα’ εφαρμόζεται στην ανάστασι των πιστών αναγεννημένων από το πνεύμα Χριστιανών με ουράνια ελπίδα, διαφέρει από την ‘εσχάτη ημέρα’ που είχε υπ’ όψι της η Μάρθα της Βηθανίας, διότι η Μάρθα δεν είχε τότε ιδέα για πνευματική ανάστασι στον ουρανό.

13. (α) Τίνος φωνή είναι αυτή που ακούουν οι ‘αποθανόντες εν Χριστώ’ και ποιος είναι ο ‘αρχάγγελος’; (β) Ποια Γραφική απόδειξι έχομε γι’ αυτό;

¹³ Ο δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός κατέρχεται, επίσης, «με φωνήν αρχαγγέλου.» Πρόκειται για τη δική του φωνή. Αυτός είναι ο ‘αρχάγγελος.’ Στην παραβολή του για τα πρόβατα και τα ερίφια, ο Ιησούς απέδωσε στον εαυτό του την ιδιότητα του αρχαγγέλου, λέγοντας: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού, και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη,» (Ματθ. 25:31, 32) Στην προανθρώπινη κατάστασί του στον ουρανό, το όνομά του ήταν Μιχαήλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός υπενοείτο στην προχριστιανική προφητεία του Δανιήλ, στα εδάφια 12:1, 2: «Και εν τω καιρώ εκείνω θέλει εγερθή Μιχαήλ, ο άρχων ο μέγας, ο ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου [του Δανιήλ]· και θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού· και εν τω καιρώ εκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πας όστις ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω. Και πολλοί εκ των κοιμωμένων εν τω χώματι της γης θέλουσιν εξεγερθή, οι μεν εις αιώνιον ζωήν, οι δε εις ονειδισμόν και εις καταισχύνην αιώνιον.»

14. Το εδάφιο Αποκάλυψις 12:7 μας δίνει το όνομα του αρχαγγέλου που είναι ποιο, και πώς το εδάφιο Ιούδας 9 αναφέρεται σ’ ένα προγενέστερο ανταγωνισμό του;

¹⁴ Επίσης, το εδάφιο Αποκάλυψις 12:7 δείχνει ότι οι άγγελοι είναι κατώτεροι του Μιχαήλ, λέγοντας: «Και έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού [όχι οι αναστημένοι αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί] επολέμησαν.» Επίσης, το εδάφιο Ιούδας 9 τον χαρακτηρίζει ως αρχάγγελον, λέγοντας: «Ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε αγωνιζόμενος με τον διάβολον εφιλονείκει περί του σώματος του Μωυσέως.» Ο Διάβολος δεν έλαβε το σώμα.

15. Τι κατάφερε ο Σατανάς ο Διάβολος στον πόλεμο με τον αρχάγγελο Μιχαήλ, και μπορεί να εμποδίση την ανάστασι των μαθητών του Χριστού και την άνοδό τους στον ουρανό για να είναι μαζί με τον Ιησού Χριστό;

¹⁵ Σ’ όλη τη διάρκεια του μακροχρόνιου ανταγωνισμού, ο Σατανάς ο Διάβολος είναι ο ηττημένος. Στον πόλεμο που έγινε στον ουρανό ηττήθη και έτσι ερρίφθη, μαζί με τους δαιμονικούς του αγγέλους, στη γειτονία της γης μας, ενώ ο αρχάγγελος Μιχαήλ, δηλαδή ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και οι άγγελοί του παρέμειναν νικητές στους ουρανούς. Αφού ο νικηφόρος Ιησούς Χριστός χρησιμοποιεί «φωνήν αρχαγγέλου» όταν προστάζη εκείνους που πέθαναν εν Χριστώ να εξέλθουν, το «κέλευσμά» του έχει περισσότερη εξουσία και πιο ισχυρό αποτέλεσμα. Επίσης, ο ηττημένος Σατανάς ο Διάβολος δεν θα έχη αρκετή δύναμι για να εμποδίση την πνευματική ανάστασι εκείνων που πέθαναν εν Χριστώ και δεν θα μπορέση να εμποδίση την είσοδό τους στο πνευματικό βασίλειο ούτε την άνοδό τους στον ουρανό για να είναι μαζί με τον νικηφόρο Ιησού Χριστό.

16. Για ποιον σκοπό σαλπίζει η «σάλπιγγα Θεού» στον καιρό της καθόδου του Κυρίου από τον ουρανό και ποιοι θα είναι οι πρώτοι που θ’ απαντήσουν σ’ αυτήν;

¹⁶ Άλλο ένα πράγμα που συνοδεύει την κάθοδο του Χριστού από τον ουρανό είναι ο ήχος ‘σάλπιγγος Θεού.’ (1 Θεσ. 4:16) Η σάλπιγγα σ’ αυτή την περίπτωσι δεν είναι ένα πολεμικό σήμα για συγκέντρωσι στρατευμάτων τα οποία θα πολεμήσουν και θα θανατώσουν τον εχθρό. Αντιθέτως, ο ήχος της ‘σάλπιγγος Θεού,’ είναι ειρηνικός για τη συγκέντρωσι του λαού του Ιεχωβά, όπως όταν οι δύο αργυρές σάλπιγγες εσάλπισαν στις ημέρες του Μωυσέως για να συγκεντρωθούν οι 12 φυλές του Ισραήλ. (Αριθ. 10:1-10) Αλλού, στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:52, ο απόστολος Παύλος συνδέει μια τέτοια ‘σάλπιγγα’ που σκοπό έχει τη συγκέντρωσι συνάξεως, με την ανάστασι των Χριστιανών νεκρών, όταν λέγη: «Εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.» Ποιοι είναι οι πρώτοι που θ’ απαντήσουν σ’ αυτή την ‘εσχάτη σάλπιγγα,’ όταν αυτή ως «σάλπιγγα Θεού,» ηχήση για τη συγκέντρωσι των νεκρών για ζωή; Σ’ αυτό μάς απαντά το εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:16, που λέγει: «Οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον.»

17. Γιατί η ανάστασις αυτών των ‘αποθανόντων εν Χριστώ’ δεν είναι ορατή στα ανθρώπινα μάτια;

¹⁷ Εν τούτοις, η ανάστασις αυτών των ‘αποθανόντων εν Χριστώ’ δεν είναι ορατή στους ανθρώπους επάνω στη γη. Γιατί; Διότι ευλογούνται με μια πνευματική ανάστασι και ο καθένας «ανίσταται σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:44) Επειδή τα ανθρώπινα μάτια δεν είναι αρκετά ισχυρά για να δουν πνευματικά σώματα, η ανάστασις των ‘αποθανόντων εν Χριστώ’ είναι αόρατη στους ανθρώπους. Γι’ αυτό και από την αρχή της ‘παρουσίας’ του Χριστού, από το έτος 1914 και εμπρός, το ανθρώπινο γένος δεν τον είδε ούτε και αντελήφθη την ανάστασι των μαθητών του.

18, 19. (α) Με όσα είπε ο Παύλος στο εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:17, μήπως εννοούσε ότι αυτοί οι Χριστιανοί δεν θα πέθαιναν προτού ‘αρπαχθούν’; (β) Με ποια έννοια, λοιπόν, ‘αρπάζονται,’ και με τι σώματα ανεβαίνουν να συναντήσουν τον Κύριο σε μακαριότητα;

¹⁸ Ο απόστολος Παύλος μιλά σαν να ήταν κι αυτός μεταξύ των επιζώντων επάνω στη γη έως εκείνο το ευτυχές γεγονός, για τους αναγεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς, όταν λέγη: «Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.»—1 Θεσ. 4:17.

¹⁹ Ο απόστολος Παύλος δεν εννοούσε εδώ ότι οι αναγεννημένοι από πνεύμα Χριστιανοί, όπως ήταν ο ίδιος, δεν θα πέθαιναν αλλά θα ‘ηρπάζοντο,’ με το ανθρώπινο σώμα τους, προς τους ουρανούς μέσα σε κατά γράμμα νέφη. Ο Παύλος πέθανε. Οι αναγεννημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί σήμερα που επιζούν στη διάρκεια της ‘παρουσίας’ του Χριστού πρέπει, επίσης, να πεθάνουν. Όπως οι σπόροι, που φυτεύονται μέσα στη γη, πρέπει ο καθένας τους να ‘σπαρή σώμα ζωικόν’ πεθαίνοντας έναν ανθρώπινο θάνατο. (1 Κορ. 15:44) Πώς, λοιπόν, αυτοί ‘αρπάζονται εν νεφέλαις’ μαζί με τους «αποθανόντες εν Χριστώ» που αναστήθηκαν πρώτοι; Με τον εξής τρόπο: Όταν αυτοί σπαρούν ως ζωικά σώματα, δεν εισέρχονται σ’ έναν ύπνο θανάτου. Μέσα σε μια στιγμή λαμβάνουν πείρα μιας πνευματικής αναστάσεως, αφήνοντας πίσω στη γη τα ανθρώπινα σώματά τους, ανιστάμενοι ο καθένας ως ένα «σώμα πνευματικόν.» Ως πνευματικά σώματα ανέρχονται να συναντήσουν τον ουράνιο Κύριό τους. Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούνται ειδικά «μακάριοι,» σύμφωνα με το εδάφιο Αποκάλυψις 14:13.

20. Με τι είδους ‘νεφέλες’ οι ζώντες Χριστιανοί, που επιζούν, ‘αρπάζονται,’ και για να φανή τι ως προς την άνοδόν τους;

²⁰ Εν τούτοις, τι θα εσήμαινε η αρπαγή τους «εν νεφέλαις»; Φυσικά, τα νέφη ταξιδεύουν ψηλά στους ουρανούς και υποδεικνύουν ανύψωσι. Επίσης, αποκρύπτουν από μας που είμεθα στη γη εκείνο που είναι μέσα τους ή επάνω απ’ αυτά. Τα πνευματικά σώματα δεν έχουν ανάγκη από τα κατά γράμμα νέφη μας για να γίνουν αόρατα σ’ εμάς. Εκείνο, λοιπόν, που νοείται στο εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:17 είναι συμβολικά νέφη, τα οποία, κατά έναν τρόπο, αποκρύπτουν από τη γήινη θέα την αρπαγή των αναστημένων Χριστιανών για να συναντήσουν τον υπερυψωμένο Κύριο. Ας επαναφέρωμε στη μνήμη μας πώς, την 40ή ημέρα από την ανάστασί του, ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στον ουρανό και, στη διάρκεια της αναλήψεώς του, «νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών [των παρακολουθούντων μαθητών].»—Πράξ. 1:9.

21. Μήπως η κάθοδος του Κυρίου από τον ουρανό τελειώνει στην άμεση προσωπική επαφή του με τη γη, και πότε τελειώνει η ‘εσχάτη ημέρα’ στην οποία αυτός εγείρει τους αναγεννημένους από το πνεύμα μαθητές του;

²¹ Τι αποδεικνύουν όλα αυτά; Αυτό: Ο κατερχόμενος Κύριος Ιησούς Χριστός δεν κατεβαίνει σε άμεση επαφή με τη γη. Τα νέφη, στα οποία οι αναστημένοι Χριστιανοί, όπως εικονίζεται, συναντούν τον ουράνιο Κύριό τους, αιωρούνται υπεράνω της επιφανείας της γης. Εξ άλλου, «εις τον αέρα» οι αναστημένοι Χριστιανοί συναντούν τον Κύριό τους, όχι εδώ κάτω στη γη, ούτε στην Ιερουσαλήμ, στο Όρος των Ελαιών, ούτε σε κανένα άλλο μέρος της γης. Εξ άλλου, η ‘εσχάτη ημέρα,’ στην οποία γίνεται αυτή η αρπαγή, δεν είναι μια επίγεια 24-ωρη μέρα. Είναι μια χρονική περίοδος που συμπληρώνεται πρώτα όταν και ο τελευταίος απ’ αυτούς τους αναγεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς που μετέχουν στην ‘πρώτην ανάστασιν’ ανασταίνεται σε ουράνια ζωή. (Αποκ. 20:4, 6· Ιωάν. 6:54) Η εκπλήρωσις των Βιβλικών προφητειών δείχνει ότι ζούμε ήδη σ’ αυτή την ιδιαίτερη ‘εσχάτη ημέρα.’

[Υποσημειώσεις]