λόγια, μιλούσε για το μάννα που ήταν μια θαυματουργική προμήθεια άρτου για τους Ισραηλίτες κατά την οδοιπορία τους στην έρημο προς τη Γη της Επαγγελίας. Ο άρτος του μάννα δεν έδιδε ζωή αιώνια στους Ισραηλίτες και στο σύμμικτο πλήθος που ήταν μαζί τους. Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού, δια να φάγη τις εξ αυτού και να μη αποθάνη.» Εξήγησε, λοιπόν, ότι ο άρτος που έδωσε για τη ζωή του κόσμου ήταν η σαρξ του. (Ιωάννης 6:48-51) Εν τούτοις, εκείνοι οι Ισραηλίτες στην έρημο δεν έπιναν αίμα οποιουδήποτε είδους, διότι τους ήταν απαγορευμένο να το πράξουν αυτό, όχι μόνο από τη θεία διαθήκη με τον Νώε τον προπάτορά τους, αλλά επίσης και από τις ρητές διατάξεις της Διαθήκης του Νόμου που είχε δοθή μέσω του μεσίτου των Μωυσέως. Το μάννα από τον ουρανό που έτρωγαν ήταν χωρίς αίμα, και μ’ αυτή την έννοια ήταν σαν την σάρκα του Ιησού. Σάρκα δεν μπορούσε να φαγωθή εκτός αν είχε αποστραγγισθή από το αίμα της. Επομένως, εκείνο στο οποίο θα συμμετάσχη το ευπειθές ανθρώπινο γένος του νέου κόσμου για ν’ αποκτήση αιώνια ζωή, θα είναι σαν την δίχως αίμα σάρκα που επρομήθευσε ο Ιησούς με την κατάβασί του από τον ουρανό.

24. Για τι άλλο μίλησε εκτός από τη σάρκα του για τη ζωή του κόσμου;

²⁴ Ο Ιησούς, λοιπόν, μιλούσε για κάτι περισσότερο από το μάννα που είναι για τη ζωή του κόσμου όταν έλεγε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμά μου έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμά μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμά μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ. Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ, και εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού· όχι καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα, και απέθανον· όστις τρώγει τούτον τον άρτον, θέλει ζήσει εις τον αιώνα.»—Ιωάννης 6:53-58.

25. Η βρώσις, λοιπόν, της σαρκός του και η πόσις του αίματός του τι αποτέλεσμα έχουν; Και τι σημαίνει εδώ ‘ζωή εν εαυτοίς’;

²⁵ Σημειώστε ότι ο Ιησούς εδώ έλεγε ότι εκείνοι που πίνουν το αίμα του και επίσης τρώγουν τη σάρκα του παραμένουν σε ενότητα μαζί του και αυτός σε ενότητα μαζί τους. Αυτό σημαίνει ότι γίνονται μέλη του σώματός του και βαπτίζονται στον Χριστό, έτσι δε βαπτίζονται στο δικό του είδος θανάτου. Η τροφή του Ιησού ήταν να πράττη το θέλημα του Πατρός του, αυτοί δε τρέφονται με τη σάρκα του Ιησού με το να πράττουν το θέλημα του Θεού μαζί με τον Ιησούν και να τελειώσουν το έργο του όπως και εκείνος έπραξε. (Ιωάννης 4:34) Αν οι μαθηταί του δεν λάβουν αυτή την πορεία, δεν έχουν ‘ζωήν εν εαυτοίς’. ‘Ζωή εν εαυτοίς’ δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην σύμφυτη ζωή ή αθανασία στους ουρανούς, αλλά έχει μια σημασία όμοια μ’ εκείνη που ανέφερε ο Ιησούς όταν είπε: «Έρχεται ώρα, και τώρα είναι, που οι νεκροί θ’ ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού κι εκείνοι που θα δώσουν προσοχή θα ζήσουν. Διότι όπως ακριβώς ο Πατήρ έχει μέσα του το χάρισμα της ζωής, έτσι έδωκε και στον Υιό να έχη επίσης μέσα του το χάρισμα της ζωής.» (Ιωάννης 5:25, 26, Μ.Ν.Κ.· Νοξ) Το να έχουν, λοιπόν, τα μέλη του σώματος του Χριστού ‘ζωήν εν εαυτοίς’ σημαίνει να μετάσχουν με τον Ιησούν στο προνόμιο του να χορηγήσουν τα οφέλη της ζωής του που θυσιάσθηκε, στο ευπειθές ανθρώπινο γένος κατά τη διάρκεια των χιλίων ετών της βασιλείας του. Αυτοί θα γίνουν η ουράνια νύμφη του, «η γυνή του Αρνίου». Ως τοιούτοι θα περιποιηθούν μητρικά τα επίγεια τέκνα του ‘Αιωνίου Πατρός, του άρχοντος της Ειρήνης’, Ιησού Χριστού. (Αποκάλυψις 19:7-9· 21:9, 10· Ησαΐας 9:6) Έτσι το «μικρόν ποίμνιον», η τάξις της «νύμφης», είναι εκείνοι που πίνουν αποκλειστικώς το αίμα του Υιού του ανθρώπου και που τρέφονται επίσης με τη σάρκα του. Ωστόσο, εκεί, εις Ιωάννην 6:25-58, ο Ιησούς δεν μιλούσε για το δείπνον της Αναμνήσεως μ’ εκείνους τους Ιουδαίους, που πολλοί απ’ αυτούς τότε τον εγκατέλειψαν.

Συμμετοχή με Άξιον Τρόπο

 1. Τι εξετάζει ο Παύλος στην 1 Κορινθίους σχετικά με το ζήτημα της Αναμνήσεως;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος, όταν ανεφέρετο στην Ανάμνησι ή το δείπνον του Κυρίου στην πρώτη του επιστολή προς τους Κορινθίους, δεν εξήταζε το ζήτημα ποιοι πρέπει να συμμετέχουν στα εμβλήματα, αλλά τι τα εμβλήματα εσήμαιναν και πώς να συμμετέχη κανείς σ’ αυτά αξίως ή με άξιον τρόπο.

 2. Πώς εκείνοι οι Κορίνθιοι δεν εώρταζαν την Ανάμνησι με συνέπεια, μ’ έναν άξιο τρόπο και για το καλό τους;

² Στην αρχή ακριβώς της επιστολής του ετόνισε ότι υπήρχαν σχίσματα και θρησκευτικές διαιρέσεις μεταξύ τους, και έθεσε την ερώτησι, «Διεμερίσθη ο Χριστός;» Υπήρχε ζηλοτυπία και διαμάχη μεταξύ τους, έτσι ώστε δεν ήσαν πνευματικοί, αλλά σαρκικοί, και συμπεριφέρονταν σαν κοσμικοί άνθρωποι. (1 Κορινθίους 1:11-13· 3:1-4) Αυτό