-
Η Άμπελος που ο Οίνος της Ευφραίνει Θεό και ΑνθρώπουςΗ Σκοπιά—1979 | 15 Μαρτίου
-
-
Η Άμπελος που ο Οίνος της Ευφραίνει Θεό και Ανθρώπους
«Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν· και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου.»—Ιωάννης 15:8.
1. Ποια σύγκρισι του εαυτού του μ’ ένα φυτό έκανε ο πιο αξιόλογος άνδρας, του οποίου ο Ιωάννης, ο υιός του Ζεβεδαίου ήταν σύντροφος;
ΜΠΟΡΕΙ εμείς σήμερα να παραξενευθούμε αν ακούσωμε κάποιον να παραβάλη τον εαυτό του μ’ ένα αμπέλι. Αλλ’ αυτό ακριβώς έκανε ο πιο αξιόλογος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ στη γη. Τη βραδυά που ήπιε κρασί για τελευταία φορά με ένδεκα από τους πιστούς συντρόφους του, είπε τα επόμενα βαρυσήμαντα λόγια: «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα.» Ένας από τους συντρόφους του, ο Ιωάννης ο γιος του Ζεβεδαίου, άκουσε, θυμήθηκε και κατέγραψε για μας αυτά τα λόγια που εγείρουν πολλές σκέψεις.—Ιωάν. 15:1, 5.
2, 3. (α) Σύμφωνα με την παραβολή που είπε ο Ιωθάμ, ο γιος του Κριτού Γεδεών, από ποια φυτά ζήτησαν τα συμβολικά δένδρα να γίνουν άρχοντές τους, αλλά χωρίς επιτυχία; (β) Σε τι θα κατέληγε η τελική εκλογή τους για ένα βασιλέα;
2 Πολλούς αιώνες πριν από τότε, ένας άνθρωπος στην ίδια χώρα είπε μια παραβολή και παρέβαλε έναν άνθρωπο με ένα αμπέλι. Κι εκείνος επίσης ο άνθρωπος διέτρεχε κίνδυνο της ζωής του. Σύντομα είπε την παραβολή για να δείξη πώς μερικά άτομα, στην προσπάθειά τους να χρίσουν κάποιον βασιλέα, θα υφίσταντο εθνική καταστροφή επειδή δεν είχαν εκλέξει το κατάλληλο άτομο. Παρομοιάζοντας τον λαό του με δένδρα, περιέγραψε πώς αυτοί που αναζητούσαν κάποιον για να τον κάνουν άρχοντα, πήγαν πρώτα και είπαν το αίτημά τους αυτό σε μια εληά και κατόπιν σε μια συκιά, αλλά και τα δύο αυτά δένδρα αρνήθηκαν.
3 Τότε, συνέχισε ο Ιωθάμ, ο μόνος επιζών γιος του Κριτού Γεδεών του Ισραήλ, «Είπον τα δένδρα προς την άμπελον, Ελθέ συ, βασίλευσον εφ’ ημών. Και είπεν η άμπελος προς αυτά, Να αφήσω τον οίνον μου, όστις ευφραίνει Θεόν και ανθρώπους, και να υπάγω να άρχω επί των δένδρων;» Μετά κι απ’ αυτή την τρίτη άρνησι, τα συμβολικά δένδρα αισθάνθηκαν την υποχρέωσι να κάνουν μια άκαρπη άκανθο βασιλέα τους. (Κριτ. 9:3-14) Ο Ιωθάμ έδειξε ότι λόγω αυτής της κακής εκλογής άρχοντος, δεν θα έπιναν τον οίνον ευφροσύνης που θα προμήθευε η καρποφόρος άμπελος.—Κριτ. 9:15-20.
4. Λίγο ενωρίτερα ο Ιησούς χρησιμοποίησε το προϊόν της αμπέλου για να εξεικονίση τι, αλλά, κατόπιν, πώς έδωσε μια πιο ζωηρή σημασία σ’ αυτό;
4 Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος επίσης απορρίφθηκε ως βασιλεύς στο έθνος Ισραήλ, δεν ήταν ο πρώτος που παρωμοίασε ένα άτομο, τον ίδιο τον εαυτό του, μ’ ένα αμπέλι. Μόλις είχε δώσει εντολή για την τήρησι της αναμνήσεως του επικείμενου θανάτου του, και σ’ αυτήν ακριβώς την περίπτωσι χρησιμοποίησε τον οίνο που ήταν μέσα στο κοινό ποτήρι για να παραστήση το αίμα του που επρόκειτο να χυθή το επόμενο απόγευμα. Αλλά, κατόπιν, για να δώση μια πιο ζωηρή σημασία στον οίνο ως σύμβολο, είπε: «Σας λέγω δε ότι δεν θέλω πίει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου.» (Ματθ. 26:26-29) Ο νέος οίνος είναι ιδιαίτερα ευχάριστος, και ο ‘οίνος’, τον οποίον θα έπινε νέο στη βασιλεία του ουρανίου Πατρός του, θα ήταν ασφαλώς οίνος ευφροσύνης.
5. Στην παραβολή του για την άμπελο, τι είναι εκείνο που μας δείχνει αν ο Ιησούς την χρησιμοποίησε για να εξεικονίση μόνο τον εαυτόν του ή όχι;
5 Επειδή ήταν η νύχτα του Πάσχα, ο οίνος ήταν σε εξέχουσα θέσι, και καταναλώθηκαν τουλάχιστον τέσσερα ποτήρια στην τελευταία εκείνη σύναξι του Ιησού με τους μαθητές του το έτος 33 μ.Χ. Λογικά, αυτό ωδήγησε σε μια νέα παραβολή σχετικά με την άμπελο. Εν τούτοις, σ’ αυτή την παραβολή, ο Ιησούς χρησιμοποίησε την άμπελο συνολικά για να συμβολίση περισσότερους από τον ίδιο τον εαυτό του. Για να το διασαφηνίση αυτό, είπε στους πιστούς μαθητές του: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα.»—Ιωάν. 15:5.
6. Επειδή μόνο ένδεκα απόστολοι ήσαν παρόντες εκεί, μήπως ο Ιησούς εννοούσε ότι η «άμπελος» θα είχε μόνο ένδεκα κλήματα, ή όχι, ιδιαίτερα στο φως των λόγων του που αναγράφονται στο εδάφιο Ματθαίος 21:43;
6 Μ’ αυτά τα λόγια ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι η Χριστιανική αυτή «άμπελος» θα είχε μόνο ένδεκα κλήματα, για ν’ αντιστοιχούν μ’ αυτούς τους ένδεκα πιστούς αποστόλους που εκάθηντο μαζί του στο τραπέζι. Η Μεσσιανική «άμπελος» επρόκειτο να έχη πολύ περισσότερα κλήματα, αρκετά για ν’ αποτελέσουν ένα ολόκληρο νέο Χριστιανικό έθνος. Ο Ιησούς έκανε έναν υπαινιγμό γι’ αυτό το νέο έθνος όταν είπε στους εκπροσώπους του απίστου Ιουδαϊκού έθνους: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.»—Ματθ. 21:43.
7. Στα εδάφια. Ψαλμός 80:8-15, ποιο έθνος παραβάλλεται με ‘άμπελο’ και γιατί ο ψαλμωδός έκραξε προς τον Θεό ζητώντας του να επιβλέψη;
7 Η παρομοίωσις ενός έθνους με άμπελον δεν ήταν κάτι νέο. Ο ουράνιος Πατήρ του Ιησού, ο Ιεχωβά, χρησιμοποίησε αυτό το φυτό ως σύμβολο ενός έθνους. Παραδείγματος χάριν, ενέπνευσε τον ψαλμωδό Ασάφ να απευθυνθή σ’ αυτόν και να πη: «Άμπελον εξ Αιγύπτου [στις ημέρες του Μωυσέως] μετεκόμισας [συ, Ιεχωβά]· εξεδίωξας έθνη [από τη Γη της Επαγγελίας] και εφύτευσας αυτήν. Ητοίμασας τόπον έμπροσθεν αυτής και βαθέως ερρίζωσας αυτήν· και εγέμισε την γην. Εσκεπάσθησαν τα όρη υπό της σκιάς αυτής, . . . Επίστρεψον, δεόμεθα, Θεέ των δυνάμεων· επίβλεψον εξ ουρανού και ιδέ, και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην, και το φυτόν, το οποίον εφύτευσεν η δεξιά σου.» (Ψαλμ. 80:8-15) Επειδή η Ιερουσαλήμ κατεστράφη στο έτος 607 π.Χ. και άρχισαν τότε οι καιροί των Εθνών, στη διάρκεια των οποίων κυριάρχησαν τα κοσμικά έθνη σε όλη τη γη, το έθνος Ισραήλ υπέστη μεγάλες επιδρομές από τα άλλα Έθνη. Γι’ αυτό και ο ψαλμωδός έκραξε με οδύνη προς τον Θεό ζητώντας του να επιβλέψη.
8. Πότε ο Ιεχωβά εφύτευσε μια νέα ‘άμπελο’ και πώς τα εδάφια Ησαΐας 5:3-7 εξηγούν την ανάγκη που υπήρχε γι’ αυτό;
8 Όταν ο Ιεχωβά Θεός έχρισε τον Ιησού με άγιο πνεύμα μετά το βάπτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό, φυτεύθηκε μια νέα «άμπελος.» Ήταν μεγάλη ανάγκη να γίνη αυτό. Γιατί; Πριν από 700 και πλέον χρόνια, ο προφήτης Ησαΐας προείπε τον λόγο. Ο Ιεχωβά τον ενέπνευσε να πη: «Και τώρα, κάτοικοι Ιερουσαλήμ και άνδρες Ιούδα, κρίνατε, παρακαλώ, αναμέσον εμού και του αμπελώνος μου. Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνα μου και δεν έκαμον εις αυτόν; δια τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα; Τώρα λοιπόν θέλω σας αναγγείλει τι θέλω κάμει εγώ εις τον αμπελώνα μου· θέλω αφαιρέσει τον φραγμόν αυτού και θέλει καταφαγωθή· . . . Και θέλω καταστήσει αυτόν έρημον· δεν θέλει κλαδευθή ουδέ σκαφθή, αλλά θέλουσι βλαστήσει εκεί τρίβολοι και άκανθαι· θέλω προστάξει έτι τα νέφη να μη βρέξωσι βροχήν επ’ αυτόν. Αλλ’ ο αμπελών του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο οίκος του Ισραήλ και οι άνδρες Ιούδα το αγαπητόν αυτού φυτόν· και περιέμενε κρίσιν, πλην ιδού, καταδυνάστευσις· δικαιοσύνην, πλην ιδού, κραυγή.»—Ησ. 5:3-7.
9. Αργότερα, στην εποχή του Ιερεμία, ποιο ερώτημα έθεσε ο Ιεχωβά για την εθνική του ‘άμπελο’;
9 Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν με τον Ισραήλ, αλλά, μετά από 100 περίπου χρόνια, ο Ιεχωβά είπε στον Ισραήλ: «Προ πολλού συνέτριψα τον ζυγόν σου [δουλείας στην Αίγυπτο], διέσπασα τα δεσμά σου, και συ είπας, Δεν θέλω σταθή παραβάτης πλέον· ενώ επί πάντα υψηλόν λόφον και υποκάτω παντός δένδρου πρασίνου περιεπλανήθης εκπορνεύων. Εγώ δε σε εφύτευσα άμπελον εκλεκτήν, σπέρμα όλως αληθινόν· πώς λοιπόν μετεβλήθης εις παρεφθαρμένον κλήμα αμπέλου ξένης εις εμέ;»—Ιερ. 2:20, 21· Ωσηέ 10:1, 2.
10. Επειδή ο Ισραήλ ήταν «έθνος ασύνετον,» τι είδους «άμπελος» θα εγίνετο ο Ισραήλ σύμφωνα τα εδάφια Δευτερονόμιον 32:28-33;
10 Συνέβη ακριβώς όπως είχε προείπει ο Μωυσής το έτος 1473 π.Χ.: «Διότι είναι έθνος ασύνετον, και δεν υπάρχει εν αυτοίς φρόνησις. . . . Επειδή εκ της αμπέλου των Σοδόμων είναι η άμπελος αυτών, και εκ των αγρών της Γομόρρας· η σταφυλή αυτών είναι σταφυλή χολής, οι βότρεις αυτών πικροί· ο οίνος αυτών φαρμάκιον δρακόντων, και ανίατος ιός ασπίδος.»—Δευτ. 32:28-33.
ΥΠΗΡΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ‘ΑΜΠΕΛΟ’
11. Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού για τον αμπελώνα, τι είδους μεταχείρισι θα ελάμβανε ο Μεσσίας από τους γεωργούς στον καιρό του τρυγητού;
11 Ήταν ο κατάλληλος καιρός για τον τρυγητό αυτής της συμβολικής εθνικής αμπέλου, όταν ο Ιησούς ο Υιός του Θεού ήλθε ως ο κεχρισμένος, ή Μεσσίας, το έτος 29 μ.Χ. Ποιοι θα ήσαν οι καρποί που θα τρυγούσε αυτός, ως εκπρόσωπος του Θεού, απ’ αυτή την άμπελο; Στις 11 του μηνός Νισάν, του έτους 33 μ.Χ., τρεις μέρες πριν από το τέλος της δημοσίας διακονίας του διαρκείας τριάμισυ ετών, ο Ιησούς περιέγραψε το είδος της υποδοχής που θα του έκαναν, λέγοντας μια παραβολή. Απευθύνοντας αυτή την παραβολή στους αρχιερείς και στους πρεσβυτέρους στο ναό υπό μορφή σχολίων σχετικά με τις αντιρρήσεις που προέβαλαν για τα έργα και τις διδασκαλίες του, είπε:
«Άλλην παραβολήν ακούσατε. Ήτο άνθρωπός τις οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα και περιέβαλεν εις αυτόν φραγμόν και έσκαψεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εμίσθωσεν αυτόν εις γεωργούς και απεδήμησεν. Ότε δε επλησίασεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς δια να λάβωσι τους καρπούς αυτού. Και πιάσαντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού, άλλον μεν έδειραν, άλλον δε εφόνευσαν, άλλον δε ελιθοβόλησαν. Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλειοτέρους των πρώτων, και έκαμον εις αυτούς ωσαύτως. Ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού λέγων· Θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. Αλλ’ οι γεωργοί, ιδόντες τον υιόν, είπον προς αλλήλους· Ούτος είναι ο κληρονόμος· έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν και ας κατακρατήσωμεν την κληρονομίαν αυτού. Και πιάσαντες αυτόν, εξέβαλον έξω του αμπελώνος και εφόνευσαν. Όταν λοιπόν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι θέλει κάμει εις τους γεωργούς εκείνους;
«. . . Ποτέ δεν ανεγνώσατε εν ταις γραφαίς, Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας· παρά Κυρίου έγεινεν αύτη και είναι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών; Δια τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής· και όστις πέση επί τον λίθον τούτον θέλει συντριφθή εις όντινα δε επιπέση, θέλει κατασυντρίψει αυτόν.» Ματθ. 21:33-44
12. Ποιους καρπούς δεν προσέφεραν οι γεωργοί του τυπικού εθνικού αμπελώνος, και έτσι, πώς ο Θεός θα εξασφάλιζε τον τρυγητό ορθών καρπών;
12 Τι καρπούς έπρεπε να προσφέρουν στον Υιόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό, οι Ισραηλίται γεωργοί του εθνικού «αμπελώνος» του Ιεχωβά; Έπρεπε να προσφέρουν πίστι στον Υιό ως τον αληθινό, υποσχεμένο Μεσσία και να τον δεχθούν ως τον Υιό Εκείνου ο οποίος εφύτευσε και κατείχε τον εθνικόν «αμπελώνα» του Ισραήλ. Αν απέδιδαν καρπούς τέτοιου είδους στον Υιό του Θεού, το αποτέλεσμα θα ήταν να περιληφθούν στην πραγματική Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Επειδή δεν παρήγαγον τους καρπούς που έπρεπε να χαρακτηρίζουν την τυπική βασιλεία του Θεού στον Ισραήλ, το προνόμιο που είχαν, να αποτελέσουν δηλαδή τη βασιλεία του Θεού, θ’ αφαιρείτο απ’ αυτούς ως έθνος. Γι’ αυτό, επρόκειτο να δημιουργηθή ένα άλλο έθνος γεωργών του «αμπελώνος.» Το νέο αυτό έθνος θα παρήγε καρπούς κατάλληλους για τη βασιλεία του Θεού. Αυτοί οι γεωργοί θ’ απέδιδαν τους καταλλήλους καρπούς στον Θείο Φυτευτή και Ιδιοκτήτη αυτού του αμπελώνος.
13. (α) Τι ενόμισαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν οι Ιουδαίοι γεωργοί του αμπελώνος» αρπάζοντας την κληρονομία του Υιού του Ιδιοκτήτου; (β) Τι είπε ο Ιησούς ότι θα συνέβαινε στον βασιλικό λίθο τον οποίον απέρριψαν οι οικοδομούντες;
13 Ο σπουδαίος παράγων βάσει του οποίου ο Θεός καθορίζει ποιοι θ’ απολαύσουν τα προνόμια της Μεσσιανικής βασιλείας του, είναι οι ‘καρποί.’ Οι Ιουδαίοι γεωργοί ενόμισαν ότι, με το να κατακρατήσουν τους δικαίως αναμενόμενους καρπούς και μάλιστα να θανατώσουν τον Ιησού, τον ‘κληρονόμον’ της βασιλείας του Θεού, θα μπορούσαν ν’ αρπάξουν την κληρονομιά του. Ενόμισαν ότι θα μπορούσαν να διατηρηθούν στην ηγεσία της τυπικής βασιλείας του Θεού, κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου. (Ιωάν. 11:47-53) Αλλά δεν μπορούσε να γίνη αυτό, σύμφωνα με το συμπέρασμα που συνάγεται από την παραβολή του Ιησού. (Ματθ. 21:41) Τι είπε ο Ιησούς για τον βασιλικό λίθο, τον οποίον οι οικοδόμοι ενός οικοδομήματος για τον Θεό είχαν αποδοκιμάσει την προηγούμενη ακριβώς μέρα μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ; Αυτός ο λίθος θα εγίνετο κεφαλή γωνίας του νέου βασιλικού οικοδομήματος του Θεού, της ουρανίας ‘βασιλείας του Θεού.’
14. Γιατί ο Ιησούς δεν εθεώρησε άστοχο να πη την παραβολή της αμπέλου και των κλημάτων λίγο πριν από τη σύλληψί του στη Γεθσημανή;
14 Όσο για την ‘αληθινή άμπελο’ που είχε φυτεύσει και καλλιεργούσε ο Ιεχωβά Θεός, ο Ιησούς εγνώριζε ότι δεν επρόκειτο να νεκρωθή, μολονότι επετράπη στους Ιουδαίους γεωργούς της τυπικής εθνικής ‘αμπέλου’ να τον θανατώσουν αργότερα, την ημέρα του Πάσχα. Γι’ αυτό, μολονότι σε λίγη μόλις ώρα θα επήγαινε στον κήπο της Γεθσημανή και θα συνελαμβάνετο, ο Ιησούς δεν έκρινε άστοχο να δώση στους μαθητές του την παραβολή της αμπέλου και των κλημάτων.
15. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάννης 15:1-5, ποιος είναι ο γεωργός της ‘αληθινής αμπέλου’ και τι κάνει στα κλήματα αναλόγως του αν φέρουν καρπόν ή όχι;
15 «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή,» είπε ο Ιησούς, «και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν. Τώρα σεις είσθε καθαροί δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς. Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.»—Ιωάν. 15:1-5.
Η ΦΥΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ
16, 17. (α) Πότε ο Ιεχωβά εφύτευσε την ‘αληθινή άμπελο’ και πώς; (β) Πώς ο Ιησούς Χριστός ήταν μεγαλύτερος από τον πατριάρχη Ιακώβ, και πότε παρήχθησαν «κλήματα» στην ‘αληθινή άμπελο’;
16 Πότε εφύτευσε αυτή την καρποφόρο άμπελο ο Μέγας Γεωργός; Το έτος 29 μ.Χ., όταν έχρισε τον Ιησού, που μόλις είχε βαπτισθή, με το άγιο πνεύμα του. (Ησ. 61:1, 2) Τότε ο Ιεχωβά έθεσε τον κεντρικό κορμό της συμβολικής ‘αμπέλου’ της Μεσσιανικής βασιλείας. Εδώ είναι καλό να θυμηθούμε ότι η τυπική βασιλεία του Ισραήλ επήγασε από τον πατριάρχη Ιακώβ, ο οποίος επωνομάσθηκε Ισραήλ. Αυτός απέκτησε δώδεκα γιους, από τους οποίους προήλθαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ. (Πράξ. 7:8-14) Έτσι, ο Ιησούς Χριστός αντιστοιχούσε με τον Ιακώβ.
17 Ο Μεγαλύτερος Ιακώβ αποτελούσε τον κεντρικό κορμό της αμπέλου. Εξέλεξε δώδεκα αποστόλους, που έγιναν τα μελλοντικά «κλήματα» αυτής της πνευματικής ‘αμπέλου.’ (Ιωάν. 15:16· 6:70) Γι’ αυτό, εκείνη τη βραδυά του Πάσχα, τους απεκάλεσε «κλήματα.» Αλλά μετά από 51 μέρες, την ημέρα της Πεντηκοστής, δώδεκα πιστοί απόστολοι εχρίσθησαν με άγιο πνεύμα. Μ’ αυτό τον τρόπο έγιναν δώδεκα δευτερεύοντα θεμέλια του νέου έθνους του πνευματικού Ισραήλ. Επάνω σ’ αυτά οικοδομείται η ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ. (Αποκ. 21:14· Εφεσ. 2:20) Εν τούτοις, εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής, και άλλοι, που ανήκαν σ’ εκείνη την ομάδα των 120 μαθητών, ήσαν μεταξύ των πρώτων που έλαβαν το άγιο πνεύμα και μιλούσαν ξένες γλώσσες, κι έτσι έγιναν κι αυτοί «κλήματα» σ’ αυτή την πνευματική άμπελο, τον Ιησού Χριστό.
18. Από ποια ευκαιρία δεν επωφελήθηκε ο φυσικός Ισραήλ, όπως εκτίθεται στα εδάφια Έξοδος 19:6, 7, και σε ποιους ο Πέτρος εφαρμόζει τα λόγια της θείας αυτής δηλώσεως;
18 Τότε ήλθε σε ύπαρξι το νέο έθνος, ο πνευματικός Ισραήλ. Ο φυσικός Ισραήλ ως έθνος δεν επωφελήθηκε από την ευκαιρία που είχε θέσει ενώπιόν του ο Ιεχωβά, μέσω του μεσίτου του Μωυσέως, σύμφωνα με τα εδάφια Έξοδος 19:6, 7. Τα λόγια, λοιπόν, εκείνης της θείας δηλώσεως εφαρμόσθηκαν από τον απόστολο Πέτρο στα μέλη του νέου έθνους του πνευματικού Ισραήλ. Πού; Στην πρώτη θεόπνευστη επιστολή του, 1 Πέτρου 2:9, 10, όπου είναι γραμμένο: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.»
19. Μετά την εκπλήρωσι των εδαφίων Ησαΐας 5:5-7, τι συνέβη στο έθνος του πνευματικού Ισραήλ, και γιατί ο Ιεχωβά δεν εφρόντισε γι’ αυτό λιγώτερο απ’ όσο είχε φροντίσει για τον τυπικό «αμπελώνα» του Ισραήλ;
19 Ευτυχώς, το Χριστιανικό έθνος του πνευματικού Ισραήλ εξακολούθησε ν’ ανθίζη αφότου ο Ιεχωβά εξετέλεσε τους προειδοποιητικούς λόγους που εκτίθενται στα εδάφια Ησαΐας 5:5-7, στη συμβολική ‘άμπελο’ του φυσικού Ισραήλ. Ως ο Γεωργός ή Καλλιεργητής εκείνου που εφύτευσε, φροντίζει κατάλληλα τα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου,’ του Ιησού Χριστού, όπως ακριβώς φρόντιζε και την προηγούμενη άμπελον του φυσικού Ισραήλ έως το έτος 33 μ.Χ. Το κάνει αυτό με σκοπό να διατηρήση μια καθαρή, παραγωγική ομάδα ‘κλημάτων’ που είναι μαθηταί του Ιησού Χριστού. Τα παραβλάσταρα και τα ξερά κλαδιά δεν πρέπει να έχουν καμμιά θέσι μεταξύ των ‘καθαρών’ κλημάτων. Γι’ αυτό και στην παραβολή του ο Ιησούς είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν. Τώρα σεις είσθε καθαροί δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς»—Ιωάν. 15:2, 3.
20. Επειδή δέχθηκαν τι πράγμα, εχαρακτήρισε ο Ιησούς ‘καθαρούς’ τους ένδεκα πιστούς αποστόλους, σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάννης 6:67-69;
20 Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο προδότης απόστολος, δεν ήταν παρών όταν είπε ο Ιησούς αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς τον είχε ήδη απολύσει από τη συντροφιά τους στο τέλος του Πασχαλινού δείπνου. (Ιωάν. 13:26-30) Οι ένδεκα πιστοί απόστολοι που είχαν μείνει δέχθηκαν εγκάρδια τον λόγο του ή Μεσσιανικό άγγελμα, και γι’ αυτό τον λόγο τους χαρακτήρισε ‘καθαρούς.’ Παραδείγματος χάριν, στα βόρεια μέρη της Καπερναούμ, όταν ο Ιησούς ερώτησε εκείνους τους αποστόλους, «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» ο Σίμων Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος,» ή «συ ει ο άγιος του Θεού,» Κείμενον.—Ιωάν. 6:67-69.
21. Έτσι, από ποια πράγματα ήσαν ‘καθαρά’ αυτά τα αποστολικά κλήματα και τι επίδρασι πρέπει να είχαν επάνω τους τα λόγια του Ιησού, τα οποία τους είπε κατ’ ιδίαν;
21 Δεν υπήρχαν λοιπόν νεκροί κλάδοι ακάρπου απιστίας σ’ αυτούς τους δώδεκα πιστούς αποστόλους. Δεν ήσαν προσκολλημένα σ’ αυτούς ενοχλητικά παραβλάσταρα του αντιγραφικού Ιουδαϊσμού. Έδιναν πλήρως την προσοχή τους στην υπόθεσι του ‘αγίου του Θεού.’ Πίστευαν ότι αυτός ήταν «ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» (Ματθ. 16:16) Σε μια άλλη περίπτωσι, ο Πέτρος του είπε: «Ιδού, ημείς αφήκαμεν πάντα και σοι ηκολουθήσαμεν· τι λοιπόν θέλει είσθαι εις ημάς;» (Ματθ. 19:27) Ενώπιον αυτών των αποφάσεων, τα λόγια του Ιησού, που τα είπε ιδιαιτέρως στους αποστόλους κατ’ ιδίαν, πρέπει να είχαν μια καθαρτική επίδρασι επάνω τους, αφήνοντάς τους σε μια πνευματική κατάστασι που ήταν ‘καθαρή.’ Όλα τα «κλήματα» που παραμένουν σε μια τέτοια ‘καθαρή’ κατάστασι θα μπορούσαν ν’ αφοσιωθούν πλήρως στον μοναδικό σκοπό της ‘αληθινής αμπέλου’ του Ιεχωβά. Αυτό θα εύφραινε Θεό και ανθρώπους.
-
-
Το Είδος της Καρποφορίας που Δοξάζει τον ΘεόΗ Σκοπιά—1979 | 15 Μαρτίου
-
-
Το Είδος της Καρποφορίας που Δοξάζει τον Θεό
1. Με τα λόγια που είπε ο Ιεχωβά στον Ιεζεκιήλ (15:1-5), ποιος έδειξε ότι είναι ο πρώτιστος σκοπός μιας αμπέλου;
ΠΟΙΟΣ πραγματικά είναι ο σκοπός μιας αμπέλου; Πριν από πολύν καιρό, ο Φυτευτής της πρώτης αμπέλου ερώτησε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ σχετικά μ’ αυτό, με τα εξής λόγια: «Υιέ ανθρώπου, τι ήθελεν είσθαι το ξύλον της αμπέλου προς παν άλλο ξύλον, τα κλήματα προς παν ό,τι είναι εν τοις ξύλοις του δρυμού; Ήθελον λάβει απ’ αυτής ξύλον δια να μεταχειρισθώσιν εις εργασίαν; ή ήθελον λάβει απ’ αυτής πάσσαλον, δια να κρεμάσωσιν εις αυτόν σκεύος τι; . . . Ιδού, ότε ήτο ακέραιον, δεν εχρησίμευεν εις εργασίαν.» (Ιεζ. 15:1-5) Σαφώς, λοιπόν, ο πρώτιστος σκοπός της αμπέλου είναι να φέρη καρπόν, τα εύγευστα σταφύλια, από τα οποία γίνεται το κρασί.—Κριτ. 9:13
2. Σε αρμονία μ’ αυτό τον σκοπό της αμπέλου, ποιες είπε ο Ιησούς, στο εδάφιο Ιωάννης 15:16, ότι ήσαν οι σκέψεις του στην εκλογή αυτών των αποστολικών ‘κλημάτων’;
2 Και στον εορτασμό του τελευταίου Πάσχα του Ιησού με τους μαθητάς του εισήχθη κρασί. Μετά το δείπνο εκείνο, ο Ιησούς έδωσε τη δική του παραβολή για την ‘αληθινή άμπελο’ και τα «κλήματά» της. Μ’ αυτό υπ’ όψιν, μπορούσε να λέγη στους ένδεκα πιστούς αποστόλους του: «Σεις δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα δια να υπάγητε σεις και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη, ώστε, ό,τι αν ζητήσητε παρά του Πατρός [του Φυτευτού της αμπέλου] εν τω ονόματί μου, να σας δώση αυτό [επειδή φέρετε καρπόν].»—Ιωάν. 15:16.
3. Γιατί η άμπελος κλαδεύεται κάθε εποχή και τι μάθημα μπορεί ν’ αντλήση απ’ αυτό ένα ‘κλήμα’ της ‘αληθινής αμπέλου’ που έχει εκτίμησι;
3 Η άμπελος, για να φέρη καρπό στο πλήρες, κλαδεύεται κάθε εποχή. Συμβαίνει αυτό που είπε ο Ιησούς, η πνευματική «άμπελος»: «Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, . . . Εάν τις δεν μείνη εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται.» (Ιωάν. 15:2, 6) Τι μάθημα, λοιπόν, παίρνομε απ’ αυτό; Αν κάποιος από μας είναι ‘κλήμα’ της πνευματικής ‘αμπέλου’ και εκτιμά το προνόμιό του, δεν θα θέλη να κλαδευθή. Πρέπει, λοιπόν, να φέρη καρπόν και πολύν μάλιστα!
Ο ΚΑΡΠΟΣ
4. Ποιος είναι ο ‘καρπός,’ όπως δείχνουν τα λόγια στο εδάφιο Ησαΐας 5:7;
4 Ποιος, όμως, είναι ο καρπός; Ο καρπός, τα σταφύλια, δεν εξεικονίζει τους μαθητές του Χριστού. Τα κλήματα είναι εκείνα που εξεικονίζουν τους αναγεννημένους από το πνεύμα μαθητές. Οι θεόπνευστες Γραφές δείχνουν τι εξεικονίζει ο καρπός που φέρουν τα κλήματα. Παραδείγματος χάριν, όταν ο Ιεχωβά παρέβαλε τον αρχαίο Ισραήλ με άμπελο, κατωνόμασε τον καρπό τον οποίο ζητούσε. Είπε: «Ο αμπελών του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο οίκος του Ισραήλ και οι άνδρες Ιούδα το αγαπητόν αυτού φυτόν· και περιέμενε κρίσιν, πλην ιδού, καταδυνάστευσις· δικαιοσύνην, πλην ιδού, κραυγή [σαν εκείνη των αρχαίων Σοδόμων].»—Ησ. 5:7· Γέν. 18:21· 19:13.
5. Στις ημέρες του Ιησού, ποια σπουδαιότερα πράγματα του Νόμου του Θεού παραμελούσαν οι θρησκευτικοί ηγέτες, και τι εδίδασκαν;
5 Ως μέρος, λοιπόν, του καρπού της τυπικής εκείνης «αμπέλου» του Ισραήλ, εκείνο που αναζητούσε ο Ιεχωβά ο Φυτευτής, ήταν κρίσις και δικαιοσύνη, δηλαδή το αντίθετο της παραβάσεως του νόμου και της σκανδαλώδους διαγωγής. Κρίσις και δικαιοσύνη δεν υπήρχαν στον Ισραήλ την εποχή του Ιησού. Λίγο πριν υποστή ο Ιησούς μαρτυρικό θάνατο στην Ιερουσαλήμ, είπε στους υποκριτάς γραμματείς και Φαρισαίους: «Αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον [το έλεος, Κείμενον] και την πίστιν.» (Ματθ. 23:23) Για το ζήτημα της παραβάσεως του Θείου Νόμου, ο Ιησούς είπε επίσης: «Ηκυρώσατε [σεις οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς] την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας.» ‘Διδάσκουν διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.’—Ματθ. 15:6, 9.
6, 7. (α) Όπως και στην περίπτωσι του φυσικού Ισραήλ, τι καρποί ανεμένοντο από τα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου,’ και πώς μπορούσε να εκδηλωθή αυτό; (β) Στις ημέρες του Ιερεμία, πώς ο Ισραήλ διέπραττε μοιχεία με δύο τρόπους;
6 Η κρίσις και η δικαιοσύνη, το έλεος, η πιστότης, η τήρησις και όχι η διαστροφή του Θείου Νόμου, αποτελούσαν μέρος του καρπού που ζητούσε ο Ιεχωβά από την τυπική «άμπελον» του Ισραήλ. Για να είναι συνεπής, μήπως έπρεπε να ζητή καρπόν διαφορετικό απ’ εκείνον που θα ήταν στα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου’ του; Όχι, καθόλου! Ο καρπός τον οποίον Αυτός επιθυμεί ως κόσμημα εκείνων των ‘κλημάτων’, είναι οι Χριστοειδείς ιδιότητες προσωπικότητος. Αλλά ο καρπός δεν περιλαμβάνει απλώς μια αδρανή προσωπικότητα.
7 Απαιτείται επίσης εκδήλωσις των χαρακτηριστικών της προσωπικότητος! Παραδείγματος χάριν, στις ημέρες του προφήτου Ιερεμία, ο Ιεχωβά εξέφρασε την απογοήτευσί του για τον καρπό που προσέφερε σ’ αυτόν η τυπική «άμπελος» του Ισραήλ. Είπε: «Επί πάντα υψηλόν λόφον και υποκάτω παντός δένδρου πρασίνου περιεπλανήθης εκπορνεύων. Εγώ δε σε εφύτευσα άμπελον εκλεκτήν, σπέρμα όλως αληθινόν· πώς λοιπόν μετεβλήθης εις παρεφθαρμένον κλήμα αμπέλου ξένης εις εμέ; . . . Πώς δύνασαι να είπης, Δεν εμιάνθην, δεν υπήγα οπίσω των Βααλείμ;» (Ιερ. 2:20-23) Άλλο ένα μέρος, λοιπόν, του καρπού που ζητούσε ο Ιεχωβά από την «άμπελον» του τυπικού Ισραήλ ήταν η ηθική καθαρότης και η αποκλειστική λατρεία προς Αυτόν. Αλλ’ αντί να εύρη αυτόν τον καρπόν στα κλήματα αυτής της αμπέλου, ο Ιεχωβά βρήκε τη διάπραξι πορνείας και μοιχείας μεταξύ των Ισραηλιτών ως ατόμων, καθώς και πνευματική μοιχεία από μέρους όλου του έθνους, με την σύναψι, φιλικών σχέσεων με τα ειδωλολατρικά έθνη που ήσαν ολόγυρα.—Παράβαλε με Ιακώβου 4:4.
8. Πώς οι Ισραηλίται δεν απέδιδαν στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι;
8 Επίσης, το έθνος, αντί να λατρεύη αποκλειστικά τον Ιεχωβά ως τον Θεόν της διαθήκης του, προσέτρεχε ειδωλολατρικά στις εικόνες του Βάαλ και τις ελάτρευε. Στην πραγματικότητα, η «σταφυλή» της «αμπέλου» του τυπικού Ισραήλ ήταν ‘σταφυλή των Σοδόμων,’ και γι’ αυτό οι «βότρεις» του ήσαν πικροί. Ο καρπός, λοιπόν, της Ισραηλιτικής «αμπέλου» περιελάμβανε ομοφυλοφιλία, όπως ο καρπός των αρχαίων Σοδόμων. (Δευτ. 32:32) Ο ανεπιθύμητος αυτός καρπός, βρίσκεται σε αντίθεσι με ό,τι θέλει ο Θεός.
9. Πώς τα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου’ πρέπει να παραμείνουν καθαρά από πνευματική μοιχεία, ακόμα κι αν αυτό διεγείρη το μίσος του κόσμου;
9 Ο αναλλοίωτος Θεός, δεν θέλει αυτού του είδους καρπό στα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου’ του, του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό οι πνευματικοί Ισραηλίται της τάξεως της Βασιλείας, πρέπει να παραμείνουν ηθικά καθαροί. Δεν πρέπει να διαπράττουν πνευματική μοιχεία επισυνάπτοντας φιλία μ’ αυτό τον κόσμο. Εκείνο που απαιτείται απόλυτα απ’ αυτούς, είναι αποκλειστική αφοσίωσι στον Ιεχωβά ως Θεόν. Τι τους μέλλει αν ο κόσμος τους μισή επειδή φέρουν τέτοιον καρπό; «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.» Αυτά είπε ο Ιησούς στους ένδεκα πιστούς αποστόλους του εκείνο το βράδυ που τον επρόδωσε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.—Ιωάν. 15:19.
10. (α) Τα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου’ πρέπει να φέρουν καρπό ποιου είδους αποχωρισμού και αμόλυντης καταστάσεως, και ποια ενέργεια απαιτεί αυτό από μέρους των; (β) Τι απώλεια υπέστη το έθνος Ισραήλ επειδή δεν παρήγαγε καρπό τέτοιου είδους;
10 Με το ότι δεν αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου, απέχοντας από την πολιτική και τις διαμάχες του, εκδηλώνουν τον καρπό καθαρότητας και αμόλυντης καταστάσεως απ’ αυτό τον κόσμο. Αυτός ο καρπός πρέπει να χαρακτηρίζη εκείνους που ανήκουν στην οργάνωσι του Ιεχωβά, όπως εκπροσωπείται από τον Υιόν του, την ‘αληθινή άμπελο,’ τον Ιησού Χριστό. Πρέπει να δείχνουν απόλυτη προσήλωσι στη βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού. Αυτό απαιτεί την απροκάλυπτη αναγνώρισι και αποδοχή από μέρους τους του Υιού του Θεού, ως του από μακρού υποσχεμένου Μεσσία, ή Χριστού. Η τυπική «άμπελος» του φυσικού Ισραήλ δεν προσέφερε στον Ιησού τον Μεσσία καρπό τέτοιου είδους. Ο Ισραήλ δεν παρήγαγε τους «καρπούς» της βασιλείας του Θεού. Αυτό κατέληξε σε τεράστια απώλεια γι’ αυτούς, διότι η βασιλεία του Θεού αφαιρέθηκε απ’ αυτούς και δόθηκε στο έθνος που θα παρήγε τους απαιτουμένους καρπούς, στον Πνευματικό Ισραήλ. (Ματθ. 21:43) Το νέο αυτό έθνος αποτελείται από τα «κλήματα» που αποδεικνύουν την ένωσί τους με την αληθινή άμπελο με το ότι δεν απορρίπτουν τον Ιησού τον Μεσσία, όπως έκανε το Ιουδαϊκό έθνος, αλλά τον δέχονται απροκάλυπτα και βαδίζουν στα ίχνη του.
11. (α) Λόγω της προφητείας που αναφέρεται στο εδάφιο Ματθαίος 24:14, τι άλλο περιλαμβάνεται εκτός από ‘το να βάλη κανείς τον Ιησού στην καρδιά του’:(β) Ποιο χαρακτηριστικό σχετικά με την ‘αληθινή άμπελο’ είναι υποχρεωτικό για τα «κλήματα» της αμπέλου;
11 Περιλαμβάνονται, λοιπόν, περισσότερα από απλή αναγνώρισι και αποδοχή του Μεσσία στην καρδιά τους, ‘το να βάλη κανείς τον Ιησού στην καρδιά του,’ όπως λέγουν οι ευαγγελισταί του Χριστιανικού κόσμου. Πρέπει να υπάρχη μια επιβεβαίωσις και εκδήλωσις αυτού του γεγονότος με δημόσια δράσι. (Ρωμ. 10:10) Πρέπει να υπάρχη μια προσωπική συμμετοχή στην εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Αν ένα αφιερωμένο, βαπτισμένο, κεχρισμένο με το πνεύμα ‘κλήμα’ της ‘αμπέλου’ του Χριστού, δεν λαμβάνη ενεργό μέρος σ’ αυτό το προειπωμένο έργο, πώς θα μπορούσε να παραγάγη τους «καρπούς» της βασιλείας του Θεού; Το υποχρεωτικό χαρακτηριστικό σχετικά μ’ αυτό, είναι ότι αυτοί αποτελούν «κλήματα» εκείνου ο οποίος ήταν ο πρώτος που χρίσθηκε με το πνεύμα του Υπερτάτου Κυρίου Ιεχωβά για να κηρύττη το ευαγγέλιο της Βασιλείας. (Ησ. 61:1-3· Λουκ. 4:16-21) Όπως είναι ο κορμός της ‘αμπέλου,’ έτσι πρέπει να είναι και τα «κλήματα» που απορροφούν τον χυμό της!
12. Από το έτος 1914, μέχρι ποίου βαθμού πρέπει να εκπληρωθή το εδάφιο Ματθαίος 24:14 και σε ποιους έχει ανατεθή η ευθύνη του κηρύγματος ‘τούτου του ευαγγελίου’ μέχρις αυτού του βαθμού;
12 Η προφητεία που αναφέρεται στο εδάφιο Ματθαίος 24:14 είχε μια μερική εκπλήρωσι τον πρώτον αιώνα μ.Χ., από τον καιρό της αναλήψεως του Ιησού στον ουρανό και της εμφανίσεώς του στην παρουσία του Θεού έως το έτος 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ. Αλλά εκείνη η εκπλήρωσις προεικόνιζε την πλήρη εκπλήρωσι της προφητείας στις ημέρες μας, από το έτος 1914 και μετά. Στο τέλος των καιρών των Εθνών, το φθινόπωρο εκείνου του έτους, γεννήθηκε στους ουρανούς η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Σήμερα, 19 αιώνες από τότε που ο Χριστός, η «άμπελος,» άρχισε να παράγη τα «κλήματά» της, υπάρχει μόνο ένα μικρό υπόλοιπο αυτών των κλημάτων που ζη ακόμη και παράγει τους «καρπούς» της βασιλείας του Θεού, αφού υπάρχουν συνολικά 144.000 απ’ αυτά τα «κλήματα» ως συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού. (Αποκ. 7:4-8· 14:1-3) Σ’ αυτό το υπόλοιπο έχει ανατεθή η ευθύνη του κηρύγματος ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ σε όλη τη γη, για ν’ ακούσουν όλα τα έθνη.
13. Έτσι, με την παραγωγή ποιου ‘καρπού’ εκ μέρους του υπολοίπου των ‘κλημάτων’ της αμπέλου έχει δοξασθή σ’ όλη τη γη ο Πατήρ του Ιησού;
13 Ο καρπός της υπακοής στην εντολή να κηρύξουν, κατέληξε σε δόξα για τον Ιεχωβά Θεό. Όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς για την ενθάρρυνσι των ‘κλημάτων’ του: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν· και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου.» (Ιωάν. 15:8) Σ’ αυτόν τον καιρό της τελικής εκπληρώσεως του εδαφίου Ματθαίος 24:14, έφερε το υπόλοιπο αυτών των ‘κλημάτων’ «καρπόν πολύν»; Αν ελέγξωμε τα αρχεία που υπάρχουν για την περίοδο που αρχίζει από το μεταπολεμικό έτος 1919 μ.Χ., πρέπει να πούμε, Ναι! Με την παραγωγή αυτού του ‘καρπού,’ ο Ιεχωβά Θεός έχει δοξασθή σ’ όλο τον κόσμο.
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ «ΑΜΠΕΛΟΝ»
14. Πώς δείχνει ο Ιησούς, στα εδάφια Ιωάννης 15:4-6, ότι έπρεπε το υπόλοιπο των ‘κλημάτων’ να είναι αδιάρρηκτα ενωμένο μαζί του για να παράγη τόσον καρπό;
14 Η αδιάρρηκτη ένωσις των ‘κλημάτων’ με την «άμπελον,» τον Χριστόν, ήταν αναγκαία για την παραγωγή τόσου καρπού στη διάρκεια του ταραχώδους εκείνου καιρού, μετά την έκρηξι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το έτος 1914. Τα λόγια του Ιησού εφαρμόσθηκαν ασφαλώς στο υπόλοιπο των παραγωγικών ‘κλημάτων’: «Μείνατε εν εμοί, [την Αληθινή Άμπελο], και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν. Εάν τις δεν μείνη εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται.»—Ιωάν. 15:4-6.
15. (α) Αν οι απόστολοι δεν παρέμεναν προσηλωμένοι σ’ αυτόν, τι δεν θα μπορούσε ποτέ να τους δώση ο Ιησούς, που θα το απελάμβαναν μαζί του; (β) Γιατί το υπόλοιπο δεν μπορούσε να ταχθή με το μέρος της Κοινωνίας των Εθνών και συγχρόνως να παραμένη ενωμένο με την ‘αληθινή άμπελο’;
15 Ο Ιησούς Χριστός δεν θα έδινε σ’ αυτά τα «κλήματα» μια βασιλεία μαζί μ’ αυτόν στους ουρανούς αν αυτά τα «κλήματα» δεν παρέμεναν προσηλωμένα σ’ αυτόν, ακόμη και σε καιρούς δυσχερειών. (Λουκ. 22:28-30) Για να διακρατήσουν το χρίσμα τους με το πνεύμα του Υπερτάτου Κυρίου Ιεχωβά, πρέπει να μείνουν ενωμένοι μ’ αυτόν, τον κορμό της «αμπέλου.» Αλλιώς, η μελλοντική θέσις τους στην ουράνια βασιλεία θ’ αφαιρεθή απ’ αυτούς. (Αποκ. 3:5, 11) Συνεπώς, όταν έληξαν οι Καιροί των Εθνών το έτος 1914 και αποκαλύφθηκε ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού γεννήθηκε στους ουρανούς, τι ήταν υποχρεωμένο να κάνη το υπόλοιπο των κεχρισμένων ‘κλημάτων’; Να χαιρετήση πιστά τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό, ως τον ενθρονισμένο Μεσσιανικό Βασιλέα του Θεού! Για να μείνουν ενωμένοι μ’ αυτόν, ποτέ δεν πρέπει να τον εγκαταλείψουν χάριν ενός ανθρωποποίητου υποκαταστάτου της δικαιωματικής βασιλείας σε όλη τη γη, όπως είναι η Κοινωνία των Εθνών. Εφόσον αυτοί έμειναν ενωμένοι μαζί του, και αυτός δεν διέρρηξε την ένωσί του μ’ αυτούς.
Ο ‘ΠΟΛΥΣ ΟΧΛΟΣ’ ΤΩΝ ΕΔΑΦΙΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ 7:9-17
16. (α) Πώς ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος επηρέασε τη σχέσι του ‘πολλού όχλου’ με το υπόλοιπο των ‘κλημάτων’ της αμπέλου; (β) Μαζί με ποιους ετάχθη ο ‘πολύς όχλος’ ως προς τα Ηνωμένα Έθνη, και γιατί;
16 Στα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής της Κοινωνίας των Εθνών ως οργανώσεως για τη διατήρησι της ειρήνης, άρχισε να σχηματίζεται ο προειπωμένος ‘πολύς όχλος’ από άνδρες και γυναίκες που ‘είχαν ευφρανθή’ από τον καρπό της Βασιλείας, τον οποίον παρήγαν τα κλήματα της ‘αληθινής αμπέλου.’ Τα σκληρά δεινοπαθήματα και οι δοκιμασίες που υπεβλήθησαν σ’ αυτούς στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ένεκα της ενώσεώς τους με το κεχρισμένο υπόλοιπο, δεν τους ανάγκασαν ν’ αποχωρισθούν απ’ αυτούς που έφεραν τον «καρπόν» της Βασιλείας. Εγνώριζαν ότι, για να είναι πιστοί στον ενθρονισμένο Βασιλέα, ο οποίος είναι η «αληθινή άμπελος,» έπρεπε να είναι πιστοί και στα «κλήματά» του, στους πνευματικούς αδελφούς του. (Ματθ. 25:31-40) Μαζί με τους ‘αδελφούς’ του Χριστού, δεν δέχθηκαν την αναζωογονημένη οργάνωσι για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια υπό τη μορφή του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Αντί να συνηγορήσουν υπέρ αυτού του αναζωογονημένου υποκαταστάτου της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά, εξακολούθησαν να κηρύττουν μαζί με το υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας ως Μάρτυρες του Ιεχωβά.
17. (α) Ως προς την κατοίκησι κάτω από μια «άμπελον» μ’ ένα συμβολικό τρόπο, κάτω από ποιαν «άμπελον» προτιμά να κατοική στη γη ο ‘πολύς όχλος’; (β) Κάτω από ποιαν «άμπελον» κατοικούσαν πριν;
17 Ως προς την ασφαλή κατοίκησι στη γη κάτω από την άμπελο και τη συκή εκάστου με μια συμβολική έννοια, τι προτιμά αυτός ο ‘πολύς όχλος’; Προτιμά να κατοική κάτω από την ‘αληθινή άμπελο’ και τα «κλήματά» της, διότι αυτά εκπροσωπούν τη βασιλεία του Ιεχωβά δια του Χριστού. (Μιχ. 4:1-4) Προτού μάθουν τα αγαθά νέα της νεογέννητης βασιλείας του Ιεχωβά υπό τον έλεγχο του Ιησού Χριστού, της ‘αληθινής αμπέλου,’ κατοικούσαν κάτω από μια άλλη άμπελο—«την άμπελον της γης.» (Αποκ. 14:19) Τι είδους «άμπελος» είναι αυτή; Είναι η παγκόσμια πολιτική οργάνωσις μέσω της οποίας οι ανθρώπινοι άρχοντες προκλητικά προσπαθούν να παραμείνουν στην παγκόσμια κυριαρχία, ανταγωνιζόμενοι έτσι τη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά.
18. Γιατί τα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου’ προέτρεψαν τον ‘πολύν όχλον’ να εξέλθη από την «άμπελον της γης»;
18 Τα καρποφόρα «κλήματα» της ‘αμπέλου’ που εφύτευσε ο Ιεχωβά, προέτρεψαν αυτούς που ανήκουν στον ‘πολύν όχλον’ να εξέλθουν από την «άμπελον της γης.» Δεν έπρεπε πια να μετέχουν στα δηλητηριώδη, θανατηφόρα σταφύλια της και στον οίνον της. Γιατί; Διότι αυτή η «άμπελος» είναι καταδικασμένη σε καταστροφή, όπως προελέχθη στα εδάφια Αποκάλυψις 14:18-20:
«Και άλλος άγγελος εξήλθεν εκ του θυσιαστηρίου, έχων εξουσίαν επί του πυρός, και εφώναξε μετά κραυγής μεγάλης προς τον έχοντα το δρέπανον το κοπτερόν, λέγων· Πέμψον το δρέπανόν σου το κοπτερόν και τρύγησον τους βότρυας της αμπέλου της γης, διότι ωρίμασαν τα σταφύλια αυτής. Και έβαλεν ο άγγελος το δρέπανον αυτού εις την γην και ετρύγησε την άμπελον της γης και έρριψε τα τρυγηθέντα εις τον μεγάλον ληνόν του θυμού του Θεού. Και επατήθη ο ληνός έξω της πόλεως, και εξήλθεν αίμα εκ του ληνού έως των χαλινών των ίππων εις διάστημα χιλίων εξακοσίων σταδίων.»
Εδώ έχομε την περίπτωσι μιας συμβολικής αμπέλου εναντίον μιας άλλης, διότι ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός, που είναι «η αληθινή άμπελος» συντρίβει την εχθρική άμπελο, «την άμπελον της γης.» Οι ‘ίπποι’ που χρησιμοποιούνται για το πάτημα του μεγάλου ληνού, που έχει μήκος 200 μιλίων, είναι οι πολεμικοί ίπποι του Ιησού Χριστού και των αγγελικών στρατιών του.—Αποκ. 19:11-15.
19. (α) Γιατί ο ‘ληνός’ του θυμού του Θεού, δεν προορίζεται για τον πνευματικό του «αμπελώνα»; (β) Γιατί ο πολύς όχλος θα επέφερε βλάβη στον εαυτό του, αν εισήγε πράγματα όμοια με «τριβόλους και ακάνθας» σ’ αυτό τον αμπελώνα;
19 Ο ‘ληνός’ του «θυμού» του Θεού, προορίζεται για την αντιχριστιανική «άμπελον της γης.» Αφ’ ετέρου, από τότε που ο Θεός αποκατέστησε το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στην εύνοιά του στο μεταπολεμικό έτος 1919, δεν υπάρχει «οργή» εναντίον αυτού του συμβολικού ή πνευματικού «αμπελώνος.» Ο Θεός εφρούρησε αυτόν τον «αμπελώνα» του πνευματικού Ισραήλ, για να τον καταστήση παραγωγικό προς δόξα του. Δεν υπάρχει κατάλληλος χώρος σ’ αυτόν για πράγματα όμοια με τριβόλους και αγκάθια που παρεμποδίζουν και αφαιρούν την καρποφορία αυτού του «αμπελώνος.» (Λουκ. 6:44) Γι’ αυτό, ο ‘πολύς όχλος’ που συνδέεται τώρα με τον «αμπελώνα» του Ιεχωβά, δεν πρέπει να θέλη να φέρη ακατάλληλα πράγματα, όπως είναι οι τρίβολοι και τα αγκάθια, μέσα στον καρποφόρο «αμπελώνα.» Αυτό θα επέφερε βλάβη στον ‘πολύν όχλον,’ διότι ο Ιεχωβά, με τον αναλλοίωτο σκοπό του να καταστήση τον πνευματικό «αμπελώνα» του παραγωγικό στο πλήρες, θα καταπολεμούσε αυτούς τους «τριβόλους και τας ακάνθας.» Θα τα καταπατούσε για να τα συντρίψη και κατόπιν θα τα έκαιε στη φωτιά.—Ησ. 27:4.
20. Τι είδους σχέσι πρέπει να επιζητή ο ‘πολύς όχλος’ με τον Ιεχωβά, και σε ποιο άσμα, που ψάλλεται για την «άμπελον» του Θεού, πρέπει να ενώση τη φωνή του;
20 Τώρα είναι καιρός για να ειρηνεύση ο ‘πολύς όχλος’ με τον Ιεχωβά και να παραμείνη στο φρούριό του, δηλαδή στην πηγή της δυνάμεώς του, για να ενισχυθή και να κάνη ό,τι είναι ευάρεστο σ’ αυτόν. Είναι επίκαιρο για τον πολύν όχλον να έχη υπ’ όψιν τα λόγια του άσματος που ψάλλεται τώρα στον «αμπελώνα» του πνευματικού Ισραήλ: «Εν εκείνη τη ημέρα ψάλλετε προς αυτήν, Άμπελος αγαπητή· εγώ ο κύριος θέλω φυλάττει αυτήν· κατά πάσαν στιγμήν θέλω ποτίζει αυτήν· δια να μη βλάψη αυτήν μηδείς, νύκτα και ημέραν θέλω φυλάττει αυτήν· οργή δεν είναι εν εμοί· τις ήθελεν αντιτάξει εναντίον μου τριβόλους και ακάνθας εν τη μάχη; ήθελον περάσει δια μέσου αυτών, ήθελον κατακαύσει ταύτα ομού· ή ας πιασθή από της δυνάμεώς μου, δια να κάμη ειρήνη μετ’ εμού· και θέλει κάμει μετ’ εμού ειρήνην. Εις το ερχόμενον θέλει ριζώσει τον Ιακώβ· ο Ισραήλ θέλει ανθήσει και βλαστήσει και γεμίσει το πρόσωπον της οικουμένης από καρπών.»—Ησ. 27:2-6.
21. (α) Μέχρι ποίου βαθμού πρέπει να δείξη καρποφορία το υπόλοιπο του πνευματικού Ιακώβ ή Ισραήλ; (β) Τι είναι εκείνο που δείχνει ότι ο Ιεχωβά κατέστησε τη γη παραγωγική γι’ αυτούς;
21 Τώρα είναι η ‘ημέρα’ που πρέπει το υπόλοιπο του πνευματικού Ιακώβ ή Ισραήλ να δείξη καρποφορία γεμίζοντας το πρόσωπον της γης με καρπούς που συντηρούν τη ζωή. Ο Ιεχωβά κατέστησε τη γη παραγωγική σε όλη την υδρόγειο σφαίρα, διότι εκατοντάδες χιλιάδων έχουν ανταποκριθή στη μαρτυρία της Βασιλείας που δόθηκε από το υπόλοιπο και ανεπήδησαν σε 200 και πλέον χώρες για να σχηματίσουν ένα ‘πολύν όχλον’ που χαιρετίζει τον Ιεχωβά ως τον Παγκόσμιο κυρίαρχο και τον Ιησού Χριστό, ως εκείνον που εξουσιοδοτήθηκε τώρα να άρχη ως βασιλεύς σε όλη τη γη.—Αποκ. 7:9-17.
22. Τι αποτέλεσμα είχε ως προς τον Θεό η καρποφορία του υπολοίπου των ‘κλημάτων’ της ‘αληθινής αμπέλου,’ καθώς επίσης και η καρποφορία του ‘πολλού όχλου;’
22 Ο καρπός που παράγουν τα «κλήματα» της ‘αληθινής αμπέλου,’ έφερε πράγματι δόξα στον Ιεχωβά Θεό, τον Γεωργό ή Καλλιεργητή της αμπέλου. Ως αποτέλεσμα των Χριστιανικών κόπων του, ο ‘πολύς όχλος’ δίνει δόξα στον Θεό που εφύτευσε και καλλιέργησε κάτι τόσο μεγαλειώδες όπως είναι η βασιλική «άμπελος» και τα κλήματά της. Εκείνοι που ανήκουν στον ‘πολύν όχλο,’ παίρνοντας μάθημα από την καρποφόρο ‘άμπελο’ και τα «κλήματά» της, αποφεύγουν ομοίως κάθε ακαρπία και επιζητούν να είναι καρποφόροι καλλιεργώντας όλες τις ιδιότητες της θεοσεβούς προσωπικότητος, εκφράζοντάς τις και επιδεικνύοντάς τις με ενεργό τρόπο προς δόξαν του Ιεχωβά.
[Εικόνα στη σελίδα 25]
ΤΟ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΙ Ο ‘ΠΟΛΥΣ ΟΧΛΟΣ’ ΘΑ ΔΙΑΦΥΛΑΧΘΟΥΝ ΟΤΑΝ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΡΥΓΗΣΗ ΤΗΝ «ΑΜΠΕΛΟΝ ΤΗΣ ΓΗΣ»
-
-
Μια Σοφή ΠαροιμίαΗ Σκοπιά—1979 | 15 Μαρτίου
-
-
Μια Σοφή Παροιμία
«Τα χείλη του δικαίου βόσκουσι πολλούς· οι δε άφρονες αποθνήσκουσι δι’ έλλειψι φρενών (καρδίας, ΜΝΚ).»—Παρ. 10:21.
Στην αρχή, διαβάζοντας κανείς αυτή την παροιμία, μπορεί να νομίση ότι βασικά αναφέρεται στον τρόπο χρήσεως της γλώσσης· αλλά το κεντρικό της σημείο, στην πραγματικότητα, είναι πολύ βαθύτερο. Σχετίζεται με ό,τι είναι το άτομο στην καρδιά και πώς αυτό επηρεάζει τα πράγματα.
Εκείνος που αντιλαμβάνεται την πνευματική του ανάγκη και προσπαθεί και να την ικανοποιήση και να ζη σε αρμονία μ’ αυτή, είναι μια ευλογία γι’ αυτούς που είναι γύρω του. Εκτιμά τις συμβουλές και τις αρχές του Ιεχωβά. Αυτό φαίνεται από το πώς και γιατί χρησιμοποιεί τα χείλη του.
Πώς, όμως, μπορεί ο δίκαιος να βόσκη πολλούς; Μερικές μεταφράσεις της Βίβλου το αποδίδουν αυτό, ‘εξακολουθεί να «τρέφη» άλλους.’ Αλλά η Εβραϊκή λέξις που χρησιμοποιείται εδώ έχει περισσότερη σημασία από το να «τρέφη» απλώς. Ενέχει τη σκέψι του να καθοδηγή κανείς καθώς επίσης και να διατρέφη, όπως ένας αρχαίος ποιμήν φρόντιζε για τα πρόβατά του. (1 Σαμ. 16:11· Ψαλμ. 23:1-3· Άσμ. Ασμ. 1:7) Αυτό συμβαίνει και με το δίκαιο άτομο. Καθοδηγεί ή οδηγεί άλλους στον δρόμο της αρετής και της δικαιοσύνης, και τα λόγια του διατρέφουν τους ακροατές του. Ως αποτέλεσμα, μπορούν να διάγουν πιο ευτυχισμένη, πιο ικανοποιητική ζωή. Και μπορεί ν’ αποκτήσουν και αιώνια ζωή. Τι αντίθεσις, όμως, μ’ εκείνον που έχει «έλλειψιν καρδίας»! Δείχνει έλλειψι καλού ελατηρίου και δεν νοιάζεται και πολύ για τις συνέπειες της πορείας του. Γνωρίζετε πολλούς ανθρώπους αυτού του είδους των οποίων η άποψις για τη ζωή είναι, ‘Δεν με νοιάζει ό,τι κι αν γίνη;’ Ένα τέτοιο άτομο κάνει ό,τι θέλει, δεν νοιάζεται για τις μελλοντικές συνέπειες. Επειδή δεν σκέπτεται τις άσχημες συνέπειες της πορείας του, συχνά πέφτει θύμα σ’ αυτές. Μολονότι ο δίκαιος βοηθεί τους άλλους να παραμένουν ζώντες, το άτομο που έχει ελλειψι καρδίας, δεν μπορεί να διατηρήση στη ζωή ούτε τον εαυτό του.
-