ποίμνη του Ιεχωβά δυνάμει της πίστεως στο χυμένο αίμα του Χριστού, της αφιερώσεως και του βαπτίσματος είναι δούλοι που αγοράσθηκαν μ’ ένα τίμημα στην αγορά δούλων. Ο Παύλος είπε στους Χριστιανούς επισκόπους: «Να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού την οποίαν απέκτησε δια του ιδίου αυτού αίματος (δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού, ΜΝΚ),» Στους Κορινθίους ο Παύλος είπε: «Δεν είσθε κύριοι εαυτών, διότι ηγοράσθητε δια τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον θεόν δια του σώματος σας.» (Πράξ. 20:28· 1 Κορ. 6:19, 20) Ένας που είναι δούλος κάνει τις διαταγές του κυρίου του, γι’ αυτό ο Παύλος είπε στην εκκλησία της Ρώμης: «Ουδείς εξ ημών ζη δι’ εαυτόν, και ουδείς αποθνήσκει δι’ εαυτόν. Επειδή εάν τε ζώμεν, δια τον Κύριον ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, διά τον Κύριον αποθνήσκομεν.» (Ρωμ. 14:7, 8) Και στους Κορινθίους είπε: «Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς· διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον και απέθανεν υπέρ πάντων, δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, άλλα διά τον αποθανόντα υπέρ αυτών.»—2 Κορ. 5:14, 15. (Βλέπε επίσης Λουκάς 17:7-10.)

16. Πώς η πράξις του βαπτίσματος δείχνει ωραία την αλλαγή της θέσεως ενός ατόμου απέναντι του Θεού;

¹⁶ Επομένως, όταν ένα άτομο βαπτίζεται, είναι σαν να θάπτεται κάτω από το νερό, τερματίζοντας την περασμένη πορεία του, και αναδύεται σαν ένα άτομο αφοσιωμένο στο να πράττη το θέλημα του Κυρίου του.

ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ;

17. Τι ετόνισε ο Ιησούς στο Λουκ. 14:25-33;

¹⁷ Κατά καιρούς πλήθη είχαν ελκυσθή στον Ιησού, γι’ αυτό τους έκαμε γνωστόν τι απαιτείται για να γίνη κανείς μαθητής: «Εάν έρχηται προς με, και δεν μισή τον πατέρα αυτού, και την μητέρα, και την γυναίκα, και τα τέκνα, και τους αδελφούς, και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου. Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού, και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι. μαθητής μου. Διότι τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήση πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν εχη τα αναγκαία διά να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον, και δεν δύνηται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες, ότι ούτος ο άνθρωπος άρχισε να οικοδομή, και δεν ηδυνήθη να τελειώση. . . Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.» (Λουκ. 14:25-33) Τι έτόνιζε σ’ αυτούς ο Ιησούς; ότι αν κανείς θέλη να γίνη μαθητής του Χριστού, πρέπει να είναι πρόθυμος και ικανός να θέτη πρώτα αυτή τη μαθητεία, πριν άπ’ όλα τα’ άλλα πολύτιμα πράγματα της ζωής, και να είναι πρόθυμος να υπομείνη οτιδήποτε δεινά η δοκιμασίες που συνδέονται μ’ αυτό το προνόμιο. Στην αρχή πρέπει κανείς να μπορή να δέχεται όλα όσα συνδέονται με αυτή και να υπολογίση ότι μπορεί να περάτωση την πορεία της μαθητείας, όπως ένας άνθρωπος που θέλει ν’ ανεγείρη έναν πύργο περατώνει την οικοδόμησί του.

18. (α) Γιατί λοιπόν είναι, κατάλληλο να προηγήται του βαπτίσματος η διδασκαλία, (β) Γιατί πρέπει να διακοπούν όλοι οι δεσμοί με την ψευδή θρησκεία;

¹⁸ Γι’ αυτό το λόγο το έργο της διδασκαλίας γίνεται πριν από το βάπτισμα. Ο μέλλων να γίνη δούλος του Ιεχωβά πρέπει να μάθη και να καταλάβη όλα όσα απαιτούνται και να είναι πρόθυμος να υποστή όλες τις αναγκαίες αλλαγές και ν’ αποβάλη όλα εκείνα που δυσαρεστούν το νέον του Κύριον. Μόνο αν μπορή ν’ αφιερωθή ολόψυχα θα κάμη το βήμα του βαπτίσματος. Στην επιστολή προς Φιλιππησίους 3:4-8 ο απόστολος Παύλος περιέγραψε την πλεονεκτική του θέσι στη θρησκεία των Ιουδαίων, την οποία εγκατέλειψε αναλαμβάνοντας τη Χριστιανική μαθήτευσι, και κατόπιν προσέθεσε: «Διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλλα διά να κερδήσω τον Χριστόν.» (Βλέπε επίσης Πράξεις 22:3· Γαλάτας 1:14.) Όλοι οι δεσμοί με την ψευδή θρησκεία πρέπει, να διακοπούν.—2 Κορ. 6:17, 18· Αποκάλυψις 18:4.

19. Ποιες είναι μερικές κακές συνήθειες από τις οποίες πρέπει να καθαρισθή κανείς προτού βαπτισθή;

¹⁹ Ο μαθητής πρέπει να διακρίνη την ανάγκη της μετανοίας και την απομάκρυνσι από κάθε κακή συνήθεια του παρελθόντος. «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν ήτις είναι ειδωλολατρεία διά τα οποία άρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απείθειας· εις τα οποία και σεις περιεπατήσατε ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς. Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματος σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.» (Κολ. 3:5-10) Πολλοί άνθρωποι που μαθαίνουν τις απαιτήσεις του Θεού δεν ήξεραν ότι ολ’ αυτά τα πράγματα είναι κακά στα όμματα του Θεού, αλλ’ όταν λαμβάνουν αυτή τη γνώσι και έχουν ορθή κατάστασι καρδιάς, αμέσως παύουν τις κακές συνήθειες και επωφελούνται από τη διάταξι της θυσίας του Χριστού Ιησού για να καθαρισθούν. (1 Κορ. 6:9-11· Γαλ. 1:4) Αυτή η ενέργεια πρέπει να προηγήται του βαπτίσματος.

20. Τι σημαίνει να μη είμεθα εκ του κόσμου;

²⁰ Η ανάμιξις σε πολιτικές υποθέσεις του κόσμου πρέπει επίσης να τερματισθή, διότι ο Ίησοΰς σε μια προσευχή του στον Θεό είπε για τους μαθητάς του: «Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου· και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:14) Και όταν ήταν ενώπιον του Πιλάτου, ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.»—Ιωάν. 18:36 βλέπε επίσης Ησαΐας 2:4.

21. (α) Μήπως πρέπει να αναμένωμε ότι η ανάληψις θείας υπηρεσίας θα είναι αρεστή σε όλους όσους γνωρίζομε; (β) Στο Ματθ. κεφ. 10, πώς έδειξε ο Ιησούς ότι η εναντίωσις μπορεί να προέλθη από την άμεση οικογένεια, και τι πρέπει να γίνη γι’ αυτό;

²¹ Πρέπει ν’ αναμένη κανείς ότι η νέα του λατρεία ή η αλλαγή της πορείας της ζωής του δεν θα είναι αρεστή στους πρώην συντρόφους του, διότι ο Πέτρος είπε: «ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.» (1 Πέτρ. 4:4) ’Αλλά η νικηφόρος πορεία του Ιησού μας είναι παρηγορητική σχετικά μ’ αυτό: «Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» (Εβρ. 12:3) Εναντίωσις μπορεί να έλθη και μέσα από την ίδια την οικογένεια. (Ματθ. 10:35, 36) Αυτό συμφωνεί με ότι είπε ο Ιησούς για τον υπολογισμό της δαπάνης της μαθητείας.

22. Γιατί δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο όταν έρχεται κάποιος διωγμός, και πώς πρέπει να τον θεωρούμε;

²² Ο μαθητής θα πρέπει να ξέρη ότι θα έλθουν διωγμοί. Ο Ιησούς εξήγησε: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος. Ενθυμείσθε τον λόγον τον οποίον εγώ είπον προς εσάς, Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει· εάν τον λόγον μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι φυλάξει. Αλλά ταύτα πάντα θέλουσι κάμει εις εσάς διά το όνομά μου, διότι δεν εξεύρουσι τον πέμψανταμε.» (Ιωάν. 15:19-21· 16:1) Οι απόστολοι κατενόησαν τα ζητήματα και όταν εδιώχθησαν, έχαιραν «ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.» (Πράξ. 5:41) Η γνώσις των πραγμάτων αυτών βοηθεί ένα μέλλοντα Χριστιανό να υπολογίση τη δαπάνη της μαθητείας για να δη αν έχη τα αναγκαία για να την τελειώση. Πρέπει να ρωτήση τον εαυτό του αν είναι διατεθειμένος ν’ ακολουθήση την πορεία του Ιησού και των πιστών αποστόλων του στην υπηρεσία του Θεού, όχι μόνο με το να κάνη έργο μαθητεύσεως, αλλά και να υποστηρίζη τη δικαιοσύνη ακόμη και όταν υφίσταται πιέσεις από τον κόσμο.

23. Ποια διαβεβαίωσις για βοήθεια υπάρχει για κείνους που αναλαμβάνουν την υπηρεσία του Θεού;

²³ Όταν ένας μαθητευόμενος κάμη αφιέρωσι και βαπτισθή, μπορεί να έχη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και τον Χριστόν Ιησούν ότι θα τον βοηθήσουν να μπορέση ν’ αποδειχθή πιστός. Ο Λόγος του Θεού μάς διαβεβαιώνει για τη στοργική φροντίδα του Θεού: «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν διά του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση.» (1 Πέτρ. 5:10) Η προσευχή είναι ουσιώδης, όπως ετόνισε ο Παύλος: «Εις την προσευχήν προσκαρτερείτε.» Επίσης είπε: «Το λοιπόν προσεύχεσθε, αδελφοί, περί ημών, διά να τρέχη ο λόγος του Κυρίου και να δοξάζηται, καθώς και εις εσάς, και διά να ελευθερωθώμεν από των παραλόγων και πονηρών ανθρώπων διότι η πίστις δεν υπάρχει εις πάντας. Πιστός όμως είναι ο Κύριος, όστις θέλει σας στηρίξει και φυλάξει από του πονηρού.»—Ρωμ. 12:12· 2 Θεσσ. 3:1-3.

24. Τι γνώσι πρέπει να έχη ένας μαθητής προτού βαπτισθή;

²⁴ Η μάθησις δεν παύει με το βάπτισμα, και αυτό σημαίνει ότι ο μαθητής δεν απαιτείται να τα γνωρίζη όλα προτού κάμη αφιέρωσι και βαπτισθή. Οι απόστολοι έμαθαν πολύ περισσότερα αφού είχαν γίνει ακόλουθοι του Ιησού Χριστού όπως τους είχε υποσχεθή: «Το πνεύμα το άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τώ ονόματι μου, εκείνο θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.» (Ιωάν. 14:26 βλέπε επίσης Παροιμίαι 4:18.) Το σπουδαίο λοιπόν είναι να έχη ο μαθητής επαρκή γνώσι για να καταλάβη ποίο είναι το θέλημα του Θεού, να πιστέψη, να δείξη μετάνοια από την προηγούμενη πορεία του, να αποφασίση με την καρδιά του να γίνη αφιερωμένος ακόλουθος του Χριστού Ιησού, και κατόπιν να βαπτισθή. Κατόπιν απαιτείται από τον Θεό να υπηρετή ο μαθητής με την ίδια στάσι που υπηρετούσε και ο Ιησούς σε όλα, και όπως είπε ο Ιησούς: «Ουχί το θέλημα μου, αλλά το σον ας γείνη.»—Λουκ. 22:42.

25. (α) Πώς γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά θέλει να τον πλησιάσωμε και ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν; (β) Ποια βασικά ζητήματα μπορούν να εξετασθούν από εκείνον που σκέπτεται να βαπτισθή; (γ) Αν κανείς θέλη να βαπτισθη, τι πρέπει να κάμη;

²⁵ Αφού εξετάσετε ότι αναγράφεται στις προηγούμενες σελίδες, αν είσθε ένας ο οποίος έμαθε και επιθυμείτε να τηρήτε τις εντολές του Ιησού Χριστού, τι πρέπει να κάμετε; Ο Πέτρος σας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός για σας· ο Ιεχωβά θέλει να έλθετε σε αρμονία μ’ αυτόν: «Ο Ιεχωβά. . . μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ· Βλέπε επίσης 2 Κορινθίους 5:18-6:2 Αποκάλυψις 22:17.) Αφού ο Αιθίοψ έμαθε από τον Φίλιππο ερώτησε: «Τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;» (Πράξ. 8:36) Αν φρονήτε το ίδιο ώστε να θέλετε να υπηρετήσετε τον Ιεχωβά Θεό και να αναλάβετε τον ζυγό του Χριστού, προτείνομε να εξετάσετε τα επόμενα δυο ερωτήματα που τίθενται σε υποψηφίους για βάπτισμα:

(1) Έχετε μετανοήσει για τις αμαρτίες σας και μεταστραφή αναγνωρίζοντας ενώπιον του Ιεχωβά ότι είσθε ένας καταδικασμένος αμαρτωλός ο οποίος έχει ανάγκη σωτηρίας, και έχετε ομολογήσει σ’ αυτόν ότι αυτή η σωτηρία προέρχεται απ’ αυτόν τον Πατέρα μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού;

(2) Με βάσι αυτή την πίστι στο Θεό και στη διάταξί του για σωτηρία έχετε αφιερωθή ανεπιφύλακτα στον Θεό για να κάνετε στο εξής το θέλημα του καθώς σας το αποκαλύπτει μέσω του Ιησού Χριστού και μέσω της Αγίας Γραφής με τη διαφωτιστική δύναμι του αγίου πνεύματος;

Αν διαπιστώνετε ότι μπορείτε ν’ απαντήσετε «ΝΑΙ» σ’ αυτά τα ερωτήματα, τότε θα ήταν κατάλληλο να μιλήσετε στον προεδρεύοντα επίσκοπο της εκκλησίας των μαρτύρων του Ιεχωβά με την οποία είσθε συνταυτισμένοι, ότι έχετε σκοπό να βαπτισθήτε. Μετά το βάπτισμα μπορείτε και σεις ν’ αποβλέπετε στο να έχετε συμμετοχή στο παγκόσμιο έργο της μαθητεύσεως με την ευλογία του Χριστού Ιησού, ο οποίος υποσχέθηκε να είναι με τους ακολούθους του «έως της συντέλειας του αιώνος.»—Ματθ. 28:18-20.

Εκδίκησις του Αίματος των Αθώων

«Διότι, ιδού, ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.—Ησ. 26:21.

 1. Ποια είναι η στάσις του Ιεχωβά ως προς τη ζωή, όπως τονίζεται από τον προφήτη Ησαΐα;

Ο ΙΕΧΩΒΑ από την αρχή της πολιτείας του με την ανθρωπότητα υπέδειξε τη μεγάλη του εκτίμησι για τη ζωή. Ταυτόχρονα διεσαφήνισε στον άνθρωπο ότι και αυτός πρέπει να σέβεται τη ζωή, διότι αλλιώς θα δώση λόγο στον Ιεχωβά γι’ αυτή την έλλειψι εκτιμήσεως. Η περιφρόνησις του νόμου του Ιεχωβά επέφερε στα έθνη τη δίκαιη κρίσι του Ιεχωβά, το δε αθώον αίμα που έχει χυθή ανά τους αιώνες δεν μπορεί πια να μείνη ακάλυπτο ή να αφεθή χωρίς εκδίκησι. Αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως από τα λόγια του προφήτου Ησαΐα: «Διότι, ιδού, ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.»—Ησ. 26:21, ΜΝΚ.

 2. (α) Σε ποιο ζήτημα σχετικά με τη ζωή αναμίχθηκαν ο Κάιν και ο Άβελ και τι αιτιολογία έδωσε για τη στάσι του ο Κάιν; (β) Ποια ήταν η κρίσις του Ιεχωβά σ’ αυτό το ζήτημα;

² Οι πρώτοι δύο άνθρωποι που είναι γνωστό ότι γεννήθηκαν στην ανθρώπινη φυλή αναμίχθηκαν σ’ αυτό το ζήτημα της εκχύσεως αθώου αίματος, όταν η θυσία που προσέφερε ο Άβελ στον Ιεχωβά έγινε δεκτή, ενώ η θυσία του Κάιν δεν έγινε ευνοϊκά δεκτή, «και ηγανάκτησεν ο Κάιν σφόδρα και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού.» Ο Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας την απειλή που παρουσίαζε ο θυμός του Κάιν για τη ζωή του Άβελ, προειδοποίησε τον Κάιν ότι αν μετεστρέφετο και έπραττε το καλόν θα ήταν ευπρόσδεκτος. Εν τούτοις, ο λόγος για τον οποίον δεν ήταν ευπρόσδεκτη η θυσία του Κάιν στον Ιεχωβά, που βλέπει τις καρδιές έγινε πιο φανερός όταν ο Κάιν εξεδήλωσε κατόπιν την κακή του στάσι. (1 Σαμ. 16:7) Αντί να ταπεινωθή και ν’ αναγνωρίση τον νόμο του Ιεχωβά, ακολουθώντας το παράδειγμα του αδελφού του, προτίμησε ν’ αγνοήση τη συμβουλή του Ιεχωβά να υπερνικήση την αμαρτία, που έκειτο στην θύρα, και ακολούθησε τον δρόμο που ωδήγησε στον βίαιο φόνο του αδελφού του. (1 Ιωάν. 3:12· Ιούδ. 11) Περαιτέρω απόδειξις της στάσεώς του ήταν η σκληρή και ψευδής απάντησίς του στην ερώτησι του Ιεχωβά περί του Άβελ: «Δεν εξεύρω· μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» Αυτό δεν ήταν εκδήλωσις μετανοίας ή τύψεως συνειδήσεως! Ούτε μπορούσε η δήθεν αθωότης του Κάιν να τον συγχωρήση από την ευθύνη. Η κρίσις του Ιεχωβά δόθηκε αμέσως. «Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοή προς εμέ εκ της γης· και τώρα επικατάρατος να ήσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής δια να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου.»—Γέν. 4:4-11.

 3. (α) Γιατί δεν απηλλάγη ο Κάιν από την ενοχή του και τι είχε καταλάβει από την κρίσι του Ιεχωβά; (β) Στην εποχή του Νώε τι έκαμε ο Ιεχωβά για να καθαρίση τη γη, που ήταν γεμάτη από βία;

³ Παρατηρήστε ότι ο Ιεχωβά ιδιαίτερα επέστησε την προσοχή του Κάιν στο αίμα του Άβελ που χύθηκε πάνω στη γη. Γιατί; Διότι η ζωή είναι στο αίμα, και το αίμα του Άβελ χύθηκε χωρίς καμμιά δικαιολογημένη αιτία. Ο Κάιν αφήρεσε ζωή από τον Άβελ, ζωή η οποία ανήκε στον Θεό, και το αίμα που έβαψε τη γη στον τόπο του φόνου του έφερε άφωνη, αλλά εύγλωττη μαρτυρία για τη ζωή που είχε χυθή, κράζοντας στον Ιεχωβά για εκδίκησι. Ο Κάιν πρέπει να είχε καταλάβει ότι η πράξις του ν’ αφαιρέση τη ζωή του Άβελ έθεσε σε κίνδυνο τη δική του ζωή, διότι παραπονέθηκε στον Ιεχωβά: «Θέλω είσθαι πλανήτης και φυγάς επί της γης· και πας όστις με εύρη, θέλει με φονεύσει.» (Γέν. 4:14) Εν τούτοις ο Ιεχωβά του είπε: «Δια τούτο, πας όστις φονεύση τον Κάιν, επταπλασίως θέλει τιμωρηθή. Και έβαλεν ο Ιεχωβά σημείον εις τον Κάιν, δια να μη φονεύση αυτόν πας όστις εύρη αυτόν.» (Γέν. 4:15, ΜΝΚ.) Το σημείο που έθεσε ο Ιεχωβά στον Κάιν ήταν αλάνθαστο σε σημασία, όπως αργότερα πιστοποιήθηκε από τον Λάμεχ, απόγονο του Κάιν, όταν συνέθεσε αυτά τα λόγια: «Άνδρα εφόνευσα εις πληγήν μου· Και νέον εις μάστιγά μου· Διότι ο μεν Κάιν επταπλασίως θέλει εκδικηθή· Ο δε Λάμεχ εβδομηκοντάκις επτά.» (Γέν. 4:23, 24) Η βία αυξήθηκε στη γη ώσπου στις ημέρες του Νώε ο Ιεχωβά εξαφάνισε κάθε τι που είχε πνοή στους μυκτήρες του από ανθρώπου έως κτήνους. Μόνον το Νώε κι εκείνους που ήσαν μαζί του στην κιβωτό διαφύλαξε όταν τα ύδατα του κατακλυσμού εκάλυψαν τη γη.—Γέν. 7:22,23.

ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

 4. (α) Πότε και πώς ο Ιεχωβά εισήγαγε τη δύναμι της ζωής μέσα στην υλική δημιουργία; (β) Πώς ο Ιεχωβά κατέδειξε την ανωτερότητα της ζωής μιας ψυχής σε συμπαραβολή με τη ζωή που ζωογονεί τη βλάστησι;

⁴ Αυτή η ‘πνοή της ζωής’ ήταν η δημιουργία του Θεού και εμφυτεύθηκε πρώτα σε θαλάσσια ζώα, σε πτηνά και σε ζώα της ξηράς. Αυτό είχε γίνει χιλιάδες χρόνια προτού ο άνθρωπος λάβη αυτό το δώρο από τον Θεό. Εν τούτοις, και αυτό ακόμη αποτελούσε την έναρξι της λειτουργίας της ζωής στη γη. Ήταν στην τρίτη δημιουργική ημέρα όταν ο Θεός προσέθεσε στα άψυχα άτομα της ύλης την ενέργεια της ζωής, λέγοντας: «Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού, του οποίου το σπέρμα να ήναι εν αυτώ επί της γης.» (Γέν. 1:11) Στη βλάστησι, και ιδιαίτερα στα ξυλώδη φυτά θα έρρεε μια υδαρής διάλυσις ή ζωτικό κυκλοφοριακό υγρό που λέγεται χυμός, παρέχοντας ουσιώδη τροφή και στο ελάχιστο κλωνάρι, φύλλο και άνθος. Έτσι, θα μπορούσε να λεχθή ότι η ζωή του δένδρου είναι μέσα στον χυμό, που μεταδίδει τις ιδιότητες συντηρήσεως της ζωής του φυτού σε ολόκληρο τον οργανισμό του. Εν τούτοις, μετά από δεκατέσσερις χιλιάδες περίπου χρόνια, στην πέμπτη δημιουργική μέρα, όταν άρχισαν να δημιουργούνται τα θαλάσσια ζώα και τα πτηνά, και μετά από επτά χιλιάδες ακόμη χρόνια, στην έκτη δημιουργική μέρα, όταν άρχισε η δημιουργία των χερσαίων ζώων, ο Ιεχωβά επρομήθευσε σ’ αυτά ένα διαφορετικό είδος κυκλοφοριακού συστήματος. Και γέμισε τα πολύπλοκα κυκλοφοριακά συστήματα αυτών των πλασμάτων μ’ ένα νέο μέσον μεταβιβάσεως, το αίμα αντί του χυμού, που μεταφέρει οξυγόνον και στοιχεία διατροφής σε κάθε ιστόν του κάθε οργάνου και μέρους του σώματος. Αλλ’ η ζωή που είναι στο αίμα είναι ανώτερη από εκείνη που ζωογονεί τα φυτά και τη βλάστησι. Είναι η ζωή μιας ψυχής. Επίσης, στον άνθρωπο δεν είχαν τεθή περιορισμοί για το κόψιμο φυτών, που θ’ αφαιρούσε έτσι τη ζωή τους. Αντιθέτως, κάθε χόρτο που έκανε σπόρον και κάθε δένδρον είχαν δοθή στον άνθρωπο και στα ζώα για τροφή. (Γέν. 1:29, 30) Αλλά στην Εδέμ, και όταν ο άνθρωπος αμάρτησε και εκδιώχθηκε από την Εδέμ, δεν του δόθηκε εξουσία ν’ αφαιρή τη ζωή των ζώων με την ίδια απεριόριστη ελευθερία που είχε στα φυτά. Η ζωή μιας ψυχής εθεωρείτο ιερή από τον Θεό.

 5. (α) Ποιον νέο νόμο έλαβε ο Νώε μετά τον κατακλυσμό και σε σχέσι με ποια εξουσιοδότησι δόθηκε αυτός; (β) Πώς αυτή η εντολή ετόνιζε περισσότερο την ιερότητα του αίματος και της ζωής που είναι στο αίμα;

⁵ Όταν ο Νώε βγήκε από την κιβωτό, ο Ιεχωβά του έδωσε ένα νέο νόμο. Ο Ιεχωβά, κάνοντας τούτο, εχαρακτήρισε την «ψυχή» ως το «αίμα.» Γι’ αυτό το λόγο η «ψυχή» ή «ζωή» είναι στο αίμα. Όχι ότι η ψυχή είναι κάτι το άυλο, αόρατο και άπιαστο που μένει μέσα στον άνθρωπο. Τα ζώα, τα ψάρια και τα πτηνά καλούνται ψυχές (Γέν. 1:20-24) και όταν ο Ιεχωβά έπλασε τον άνθρωπο, ενεφύσησε πνοήν ζωής στο σώμα που είχε γίνη από χώμα και έγινε εις ψυχήν ζώσαν, δηλαδή, ο άνθρωπος ήταν ψυχή· δεν είχε ψυχή. (Γέν. 2:7) Αλλά μετά τον κατακλυσμό, ο Ιεχωβά έκαμε μια αλλαγή στην πολιτεία του με την ανθρωπότητα ως προς την έκχυσι αίματος. Ο Ιεχωβά έδωσε στον άνθρωπο την ιερή ευθύνη να ενεργή αμέσως ως εκτελεστής του Ιεχωβά για τους εκουσίους φονείς. Αυτή η ακαθορίστου διαρκείας εντολή ελέχθη σε σχέσι με μια εξουσιοδότησι να τρώγη το κρέας των ζώων, αλλ’ ο Ιεχωβά προειδοποίησε τον Νώε ιδιαίτερα σχετικά με την ιερότητα του αίματος και της ζωής που είναι στο αίμα. «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν· ως τον χλωρόν χόρτον έδωσα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει· και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» (Γεν. 9:3-6) Θανατική ποινή επεβάλλετο τώρα στην ανθρωπότητα ως θεία απαίτησις, και διασαφηνίσθηκε καλά στο πέρασμα του χρόνου ότι η παράλειψις εκτελέσεως αυτής της απαιτήσεως θα είχε πάλι ως συνέπεια την ενοχή αίματος.

ΚΑΜΜΙΑ ΕΞΑΓΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ ΑΙΜΑΤΟΣ

 6. Σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή, πώς και μόνο θα μπορούσε να τηρήται η γη αμόλυντη από αιματοχυσία, και πόσο μεγάλης σημασίας ήταν αυτή η διάταξις;

⁶ Μετά από αιώνες, ο Ιεχωβά Θεός ετόνισε και πάλι την υψηλή του εκτίμησι για τη ζωή μιας «ψυχής» καθορίζοντας ποινή για την παράβασι του νόμου του Ισραήλ που είχε δοθή μέσω του Μωυσή. Ο Ιεχωβά είπε: «Και ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή· θέλει δοθή ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδούς αντί οδόντος, χειρ αντί χειρός, πους αντί ποδός.» (Δευτ. 19:21) Ο Ιεχωβά κατόπιν προειδοποίησε τον λαό του καθώς προετοιμάζετο να εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας: «Και δεν θέλετε μολύνει την γην εις την οποίαν κατοικείτε· διότι το αίμα, αυτό μολύνει την γην και η γη δεν δύναται να καθαρισθή από του αίματος του εκχυθέντος έπ’ αυτής, ειμή δια του αίματος εκείνου όστις έχυσεν αυτό.» (Αριθμ. 35:33) Τόσο μεγάλης σημασίας ήταν η διάταξις του Ιεχωβά για την τήρησι της γης αμόλυντης από ενοχή αίματος των κατοίκων της, ώστε προέβλεπε ακόμη και για περιπτώσεις στις οποίες ο φονεύς ήταν άγνωστος. Η απώλεια μιας αθώας ζωής δεν θα έπρεπε ν’ αφήση τη γη να μένη μολυσμένη.—Δευτ. 21:1-9.

 7. (α) Ποιος ήταν εξουσιοδοτημένος στον Ισραήλ να εκδικηθή έναν φονευμένο, και πώς εκτελούσε το καθήκον του; (β) Πώς ο νόμος του Ισραήλ διέφερε από τις μετέπειτα συνήθειες, ιδιαίτερα στους μεσαιωνικούς χρόνους;

⁷ Εκείνος που ήταν εξουσιοδοτημένος με τον νόμο του Ισραήλ να εκδικηθή το αίμα εκείνου ο οποίος είχε φονευθή ελέγετο «εκδικητής του αίματος» η γκοέλ και, ήταν ο πλησιέστερος συγγενής του φονευθέντος. (Αριθμ. 35:19) Επειδή ο πλησιέστερος συγγενής ήταν σχετισμένος με τον φονευμένο, είναι ευκολονόητο, ότι θα ενδιαφέρετο ζωηρά να εκπληρώση αυτό το καθήκον, θα ωρμούσε μάλιστα μέσα στην οργή του για να εκδικήση τη ζωή του συγγενούς του. Αν ο φονεύς ήταν γνωστός, τότε η ανταπόδοσις για το αίμα του φονευμένου έπρεπε να είναι γρήγορη και βέβαιη. «Εάν δε τις έχη μίσος κατά του πλησίον αυτού, και παραμονεύσας αυτόν, εφορμήση έπ’ αυτόν, και πατάξη αυτόν, και αποθάνη, και φύγη εις μίαν των πόλεων τούτων, [του καταφυγίου], τότε θέλουσιν αποστείλει οι πρεσβύτεροι της πόλεως αυτού και θέλουσι λάβει αυτόν εκείθεν, και θέλουσι παραδώσει αυτόν εις την χείρα του εκδικητού του αίματος, δια να αποθάνη. Ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή αυτόν, αλλά θέλεις εξαλείψει από του Ισραήλ το αθώον αίμα, δια να ευημερής.» (Δευτ. 19:11-13) Δεν επρόκειτο να δοθή άσυλο για τον εκούσιο φονέα ούτε θα μπορούσε να γίνη εξαγορά για την ψυχή του. (Αριθμ. 35:31) Σε πολλές χώρες των αρχαίων και των μεσαιωνικών χρόνων παρείχετο άσυλο σε οποιονδήποτε, έστω και αν ήταν ένοχος φόνου. Έτσι, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έγιναν άσυλα για κείνους που παρέβησαν εκουσίως τον νόμο του Θεού. Αυτό δεν γινόταν ανεκτό από τον νόμο του αρχαίου Ισραήλ. Ένα παράδειγμα ότι ακόμη και το ιερό θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος δεν μπορούσε να παράσχη άσυλο είναι η περίπτωσις του Ιωάβ. Όταν αυτός δεν απεμακρύνετο από τα κέρατα του θυσιαστηρίου για να βγη έξω, ο Σολομών διέταξε να εκτελεσθή εκεί στην αυλή της σκηνής του Ιεχωβά, επειδή έλαβε μέρος στην αποστασία του Αδωνία και φόνευσε τον Αβενήρ και τον Αμασά.—1 Βασ. 2:28-34.

ΕΛΕΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΙΟ ΦΟΝΕΑ

 8. (α) Γιατί δεν θα υπήρχε ενοχή αίματος για τον εκδικητή του αίματος επειδή αφήρεσε τη ζωή ενός φονέως; (β) Θα υπήρχε ενοχή αίματος για τον εκδικητή του αίματος, αν αφαιρούσε τη ζωή ενός ακουσίου φονέως; Πώς θα μπορούσε να μολυνθή η γη σε μια τέτοια περίστασι;

⁸ Αν ο εκδικητής του αίματος κατέφθανε αυτόν τον φονέα τότε δεν θα προέκυπτε ενοχή αίματος από την εκτέλεσι του φονέως διότι, πραγματικά, ο εκδικητής θα έκανε εξιλέωσι για το αθώο αίμα το οποίο αλλιώς θα άφηνε μολυσμένη τη γη. (Αριθ. 35:33) Αλλά τι θα γινόταν αν ο φόνος ήταν τυχαίος και δεν υπήρχε κακοβουλία ή πρόθεσις; Σε μια τέτοια περίπτωσι η αφαίρεσις της ζωής θα ήταν χωρίς πρόθεσι, χωρίς να επιζητήται η κακοποίησις του φονευθέντος. Αν ο εκδικητής του αίματος κατέφθανε αυτόν τον ακούσιο φονέα και τον εφόνευε στην έξαψι της οργής του τότε, επειδή ο φονεύς ήταν αθώος από προμελετημένο φόνο, ο πλησιέστερος συγγενής του θα μπορούσε αγανακτισμένος να εγερθή εναντίον του εκτελεστού του συγγενούς του και θα αφαιρείτο άλλη μια αθώα ζωή, επειδή ο πρώτος εκδικητής του αίματος είχε το νομικό δικαίωμα να επιπέση κατά του ακουσίου φονέως. Αυτό μπορούσε εύκολα να δώση αφορμή σε μια θανάσιμη έχθρα με την απώλεια μιας αθώας ζωής κατόπιν της άλλης, και η γη θα εποτίζετο με αίμα.

 9. Τι μέσον ασύλου δόθηκε για τον ακούσιο φονέα;

⁹ Για να εμποδίση αυτή τη μόλυνσι της γης, και ως πράξιν ελέους, ο Ιεχωβά είχε απαιτήσει να καθορισθούν πόλεις ως άσυλα στον Ισραήλ όπου ο ακούσιος φονεύς θα μπορούσε να βρη καταφύγιο από τον εκδικητή του αίματος. Και θέλουσιν είσθαι εις εσάς πόλεις δια καταφύγιον από του εκδικούντος το αίμα· δια να μη αποθάνη ο φονεύς, εωσού παρασταθή ενώπιον της συναγωγής εις κρίσιν. Και εκ των πόλεων, τας οποίας θέλετε δώσει, εξ πόλεις θέλουσιν είσθαι δια καταφύγιον εις εσάς. Τας τρεις πόλεις θέλετε δώσει εντεύθεν του Ιορδάνου, και τας τρεις πόλεις θέλετε δώσει εν τη γη Χαναάν πόλεις καταφυγίου θέλουσιν είσθαι. Αύται αι εξ πόλεις θέλουσιν είσθαι καταφύγιον δια τους υιούς Ισραήλ, και δια τον ξένον, και δια τον παροικούντα μεταξύ αυτών ώστε όστις φονεύση άνθρωπον ακουσίως, να φεύγη εκεί.» (Αριθμ. 35:10-15· Δευτ. 19:1-3, 8-10) Αυτές οι πόλεις έπρεπε να είναι πλησίον και εύκολα προσιτές, όπως αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 19:6: «Μήποτε καταδιώξη τον φονέα ο εκδικητής του αίματος, ενώ είναι εις έξαψιν η καρδία αυτού, και προφθάση αυτόν, (εάν η οδός ήναι μακρά,) και φονεύση αυτόν, καίτοι μη όντα άξιον θανάτου, επειδή δεν εμίσει αυτόν πρότερον.» Επί πλέον επειδή δεν αναφέρεται ιδιαίτερα στη Γραφή, η Ιουδαϊκή παράδοσις μάς πληροφορεί ότι οι δρόμοι που ωδηγούσαν στις πόλεις του καταφυγίου είχαν γίνει φαρδείς και ομαλοί, για να μην υπάρχουν εμπόδια καθ’ οδόν, και συνεχώς διετηρούντο καλά.

ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

10. Πώς καθωρίζετο αν ένας άνθρωπος εδικαιούτο να εύρη άσυλο στην πόλι του καταφυγίου;

¹⁰ Μολονότι οποιοσδήποτε φονεύς μπορούσε να καταφύγη στην πόλι, άσυλο σ’ αυτήν παρείχετο μόνον εφόσον ο φονεύς είχε περάσει από δίκη ενώπιον των πρεσβυτέρων της πόλεώς του στη δικαιοδοσία των οποίων υπήγετο ο φόνος που είχε γίνει. (Ιησ. Ναυή 20:4-6) Και «τότε η συναγωγή θέλει κρίνει αναμέσον του φονέως και του εκδικούντος το αίμα, κατά τας κρίσεις ταύτας.» (Αριθμ. 35:24) Αν ο φονεύς εκρίνετο ένοχος φόνου, έπρεπε να παραδοθή αμέσως στον εκδικητή του αίματος για εκτέλεσι. (Αριθ. 35:30) Αν όμως, ο φονεύς εκρίνετο αθώος από κάθε κακοβουλία, επειδή δεν μισούσε προηγουμένως τον φονευθέντα, τότε «η συναγωγή θέλει ελευθερώσει τον φονέα εκ της χειρός του εκδικούντος το αίμα, και η συναγωγή θέλει αποκαταστήσει αυτόν εις την πόλιν του καταφυγίου αυτού, όπου είχε φύγει· και θέλει κατοικεί εν αυτή μέχρι του θανάτου του ιερέως του μεγάλου, του κεχρισμένου δια του αγίου ελαίου.»—Αριθμ. 35:25.

11. Πώς και μόνον θα εξακολουθούσε η πόλις να είναι ένας τόπος καταφυγίου για τον φονέα, και τι αυτό θα ετύπωνε στη διάνοιά του;

¹¹ Ο φονεύς, για να είναι βέβαιος ότι είναι ασφαλής, έπρεπε να παραμένη μέσα στα όρια της πόλεως που εξετείνοντο χιλιάδες πήχες έξω από την πόλι. «Εάν όμως ο φονεύς εξέλθη έξω των ορίων της πόλεως του καταφυγίου αυτού, εις την οποίαν έφυγε, και ο εκδικητής του αίματος εύρη αυτόν έξω των ορίων της πόλεως του καταφυγίου αυτού, και ο εκδικητής του αίματος θανατώση τον φονέα, δεν θέλει είσθαι ένοχος αίματος· διότι έπρεπε να μένη εν τη πόλει του καταφυγίου αυτού μέχρι του θανάτου του μεγάλου ιερέως· μετά δε τον θάνατον του μεγάλου ιερέως, ο φονεύς θέλει επιστρέψει εις την γην της ιδιοκτησίας αυτού.» (Αριθμ. 35:26-28) Αυτό θα εσήμαινε ότι, άπαξ ο φονεύς μπήκε στην πόλι, σαν ένας δεκτός κάτοικος της πόλεως, αφού είχε αποδείξει την αθωότητά του από φόνο εκ προθέσεως κατόπιν καταλλήλου δίκης, τότε δεν έπρεπε να βγη από την πόλι έστω και προσωρινώς για οποιοδήποτε λόγο χωρίς κίνδυνο της ζωής του. Αυτό θα ετύπωνε στη διάνοια του φονέως τη σοβαρότητα της πράξεώς του, έστω και αν ήταν αθώος, και θα του θύμιζε συνεχώς το έλεος του Ιεχωβά που του επέτρεψε να έχη αυτό το άσυλο. Περαιτέρω αναφέρονται τα εξής: «Και δεν θέλετε λαμβάνει εξαγοράν υπέρ του φυγόντος εις την πόλι του καταφυγίου αυτού, δια να επιστρέψη να κατοική εν τω τόπω αυτού, μέχρι του θανάτου του ιερέως.» (Αριθμ. 35:32) Αλλιώς, θ’ αποτελούσε εμπαιγμό της προνοίας που είχε λάβει ο Ιεχωβά και θα έδινε την εντύπωσι ότι η ζωή θα μπορούσε να εξαγορασθή από τον Ιεχωβά.

12. Μήπως ο φονεύς θα εκρατείτο φυλακισμένος στην πόλι; Τι τον κρατούσε εκεί, και τι έπρεπε να κάμη στη διάρκεια της εκεί διαμονής του;

¹² Εκείνος που εγίνετο δεκτός στην πόλι του καταφυγίου δεν έπρεπε ν’ αποτελέση βάρος στους κατοίκους της πόλεως. Λογικό είναι ότι ενόσω θα ήταν εκεί θα έπρεπε να συμβάλλη στην ευημερία της πόλεως και να εργάζεται για τη συντήρησί του. Θα μπορούσε να το κάνη αυτό μετερχόμενος το επάγγελμα του, αν ήταν κατάλληλο για την αστική ζωή. Αν όχι θα χρειαζόταν ίσως να μάθη ένα νέο επάγγελμα. Τίποτε στο νόμο του Ιεχωβά δεν επέτρεπε την επαιτία ή να ζη κανείς από την φιλανθρωπία των άλλων χωρίς κάποια ανταπόδοσι, αν αυτός ήταν σωματικώς ικανός να το κάνη. Ακόμη και η χήρα και το ορφανό που μπορεί να μη είχαν ιδιοκτησία γης ή μέσα συντηρήσεως, μολονότι είχαν πολλά ευεργετήματα έπρεπε να εργάζωνται σε ανταπόδοσι των όσων ελάμβαναν. (Δευτ. 24:17-22) Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι, ενώ οι φονείς δεν εκρατούντο φυλακισμένοι στην πόλι και ήσαν ελεύθεροι να φύγουν αν το έκριναν κατάλληλο, ωστόσο η υπόδειξις του Ιεχωβά να τηρούν τη διάταξί του για ασφάλεια ήταν τέτοια που μόνον οι πολύ απερίσκεπτοι θα τολμούσαν να την παραβούν.

13. Ποια πρόσθετα χαρακτηριστικά του νόμου του Ισραήλ διεσαφήνιζαν ότι η αφαίρεσι ζωής έστω και άθελα δεν έπρεπε να λαμβάνεται στα ελαφρά;

¹³ Επί πλέον, δεν έπρεπε να γίνεται κατάχρησις του ελέους του Ιεχωβά που παρείχε καταφύγιο για τον ακούσιο φονέα, ούτε ο νόμος επέτρεπε ασυγχώρητη αμέλεια ως δικαιολογία για έλεος. Λόγου χάριν, όταν ένας έκτιζε καινούργιο σπίτι, έπρεπε να κάμη ένα περιτείχισμα γύρω στη στέγη του· διότι αλλιώς, αν έπεφτε κανένας από τη στέγη, θα γινόταν ένοχος αίματος το σπίτι εκείνο. (Δευτ. 22:8) Αν ένας άνθρωπος είχε βώδι που συνήθιζε να κερατίζη και ο ιδιοκτήτης ήταν προειδοποιημένος, αν παρέλειπε να φυλάξη το βώδι του και αυτό εφόνευε κάποιον, ο ιδιοκτήτης του βωδιού ήταν ένοχος αίματος και μπορούσε να θανατωθή, (Έξοδ. 21:28-32) Αν ένας κλέπτης κατελαμβάνετο κάνοντας διάρρηξι και εφονεύετο στην προσπάθεια να συλληφθή, δεν υπήρχε ενοχή αίματος. Αλλ’ αν αυτό συνέβαινε την ημέραν, οπότε θα ήταν καθαρά ορατός, εκείνος που τον χτύπησε μοιραίως ήταν ένοχος αίματος. (Έξοδ. 22:2, 3) Αληθινά, ο νόμος του Ιεχωβά ήταν σε τέλεια ισορροπία, απαιτώντας ακριβή ανταπόδοσι από τον παρανομούντα, αλλά παρέχοντας έλεος σ’ εκείνους που έπεφταν άθελα σε αμαρτία ή έκαναν μια παράβασι του νόμου χωρίς πρόθεσι.

ΒΕΒΑΙΗ ΚΑΙ ΤΑΧΕΙΑ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ

14. Πώς ο Ισραήλ ως έθνος δέχθηκε τις απαιτήσεις του νόμου ως προς την ιερότητα της ζωής και ποιες καταγγελίες εξουσιοδοτήθηκαν να εκφράσουν οι προφήται του Θεού;

¹⁴ Τι κατηγορητήριο κατά του αρχαίου Ισραήλ αποδείχθηκε ότι ήταν η δίκαιη αυτή διάταξις του Ιεχωβά! Μολονότι ολόκληρος ο νόμος του Ισραήλ ετόνιζε την ιερότητα της ζωής και την ιερότητα του αίματος, από την αρχή της πολιτείας του Ιεχωβά με τον Ισραήλ, μόνο ένα μικρό υπόλοιπο ανταποκρίθηκε στις επανειλημμένες συστάσεις που έκρινε αναγκαίο να κάμη ο Ιεχωβά στο λαό του, εγειρόμενος εγκαίρως και αποστέλλοντας τους προφήτας του για να τους προειδοποιήσουν για την βεβαιότητα της δικαίας ανταποδόσεως. Εκείνοι όχι μόνο ηρνούντο να δώσουν προσοχή στις προειδοποιητικές συμβουλές του Ιεχωβά, αλλά και βίαια εστρέφοντο κατά των προφητών του και τους εθανάτωναν σκληρά, προσθέτοντας έτσι το αίμα εκείνων των αθώων στην ενοχή των ενώπιον του Ιεχωβά. (Ιερεμ. 26:2-8) Γι’ αυτό ο Ιεχωβά τούς έστειλε την εξής καταγγελία μέσω του Ιερεμία: «Έτι εις τα κράσπεδά σου ευρέθησαν αίματα ψυχών πτωχών αθώων δεν εύρηκα αυτά ανορύττων, αλλ’ επί πάντα ταύτα.» (Ιερεμ. 2:34) Και μέσω του Ησαΐα: «Και η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής· διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνιον. Δια τούτο η αρά κατέφαγε την γην, και οι κατοικούντες εν αυτή ηρημώθησαν· δια τούτο οι κάτοικοι της γης κατεκαύθησαν, και ολίγοι άνθρωποι έμειναν.»—Ησ. 24:5,6.

15. Τι ανταπόδοσι έκαμε ο Ιεχωβά κατά του λαού του Ισραήλ την εποχή του Ιερεμία, και ποια πρόσθετη ευθύνη απ’ αυτή την άποψι είχαν οι απόγονοί των στις ημέρες του Ιησού;

¹⁵ Η Ιερουσαλήμ κατεστράφη στο έτος 607 π.Χ. ένεκα των πολλών αδικημάτων της εναντίον του Ιεχωβά, περιλαμβανομένης και της ενοχής αίματος, και μόνο ένα υπόλοιπο έμεινε ακατάκριτο. Αλλά, παρά την φοβερή αυτή ανταποδοτική ενέργεια του Ιεχωβά, οι ψευδείς θρησκευτικοί ηγέται των ημερών του Ιησού δεν μπορούσαν ν’ αρνηθούν τη δική τους ενοχή αίματος όπως δεν μπορούσαν και οι θρησκευτικοί ηγέται της εποχής του Ιερεμία, διότι, και στις δύο περιπτώσεις, τα κράσπεδά των ήσαν κατακόκκινα από το αίμα των πιστών δούλων του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου ακόμη και του αίματος του αγαπητού του Υιού.—Ματθ. 23:33-36· 27:24, 25· Λουκ. 11:49-51.

16. Ποια θέσι έλαβαν σήμερα τα έθνη στο ζήτημα της αγιότητος της ζωής και ποια πρέπει να είναι η δική μας άποψις;

¹⁶ Σήμερα η ενοχή αίματος όλων των εθνών της γης έχει φθάσει στο πλήρες της. Τόσο μεγάλη είναι η ενοχή αίματος της «πόρνης» Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, ώστε αυτή λέγεται ότι μεθύει από το αίμα του λαού του Ιεχωβά. (Αποκάλ. 17:5, 6· 18:24) Σε κάποιον καιρό ο εκδικητής του αίματος του Ιεχωβά πρόκειται να πατάξη, και αλλοίμονο σε οποιονδήποτε θα πιασθή να κάνη συντροφιά μαζί της! (Αποκάλ. 18:4) Αυτοί οι ένοχοι αίματος «δεν θέλουσι φθάσει εις το ήμισυ των ημερών αυτών,» όπως είπε ο Δαβίδ. (Ψαλμ. 55:23) Η θερμή προσευχή μας πρέπει να είναι όπως η προσευχή του ψαλμωδού: «Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου,» και «σώσον με από ανδρών αιμάτων.» (Ψαλμ. 51:14·59:2) Έπειτα, στο πολύ προσεχές μέλλον όταν ο ισχυρός χορός του αίνου στον ουρανό ανέλθη στον Ιεχωβά, όταν τα τελευταία στοιχεία της Βαβυλώνος της Μεγάλης θα έχουν καταστραφή και το αίμα όλων των αθώων θα έχη λάβει εκδίκησι, οι φωνές μας θα ενωθούν στη γη με τις φωνές όλων εκείνων που διέφυγαν την ανταποδοτική μάχαιρα του Εκδικητού του Ιεχωβά.—Αποκάλ. 19:1, 2, 15, 21.

[Χάρτης στη σελίδα 495]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Πόλεις Καταφυγίου

Κάδης

Γκολάν

Ραμώθ

ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Συχέμ

Βοσάρ

Χεβρών

[Εικόνα στη σελίδα 496]

Ο «ακούσιος φονεύς» έπρεπε να καταφύγει στην πλησιέστερη πόλι καταφυγίου μήπως ο εκδικητής του αίματος τον προφθάση και τον φονεύση στην εξαψι της οργής του

Φυγή από την Πόλι του Καταφυγίου Σημαίνει Απώλεια Ζωής

 1. Σε ποια θέσι βρίσκεται ο Χριστιανικός κόσμος όπως οι Ιουδαίοι των ημερών του Ιησού;

ΣΗΜΕΡΑ η ενοχή αίματος επικάθεται βαρειά στον Χριστιανικό κόσμο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι, επειδή δεν εφόνευσαν προσωπικά ένα συνάνθρωπό τους ή δεν έλαβαν άμεσο μέρος σ’ ένα πόλεμο, αγνοούν τη δική τους προσωπική συμμετοχή στην ενοχή. Εν τούτοις, πρέπει να μετάσχουν σ’ αυτή την ευθύνη μ’ εκείνους που παριστάνονται στην προφητεία ότι έχυσαν αθώο αίμα. Ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα βρίσκεται στην ίδια θέσι με τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού, στους οποίους ο Ιησούς είπε: «Ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς· και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας, και διώξει από πόλεως εις πόλιν δια να έλθη εφ’ υμάς παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης, από του αίματος Άβελ του δικαίου, έως του αίματος Ζαχαρίου, υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν έλθει επί την γενεάν ταύτην. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε.»-—Ματθ. 23:34-37.

 2. Από τι προήλθε η αιματοβαμμένη ιστορία της Ιερουσαλήμ, και ποια ανταπόδοσι έλαβε;

² Η αιμοσταγής ιστορία της Ιερουσαλήμ προήλθε, όχι από ανάμιξι σε θεοκρατικούς πολέμους υπό την προσταγήν του Ιεχωβά Θεού, αλλά επειδή η πόλις εκείνη έχυσε αθώο αίμα και εσκεμμένα θανάτωσε πολλούς από τους προφήτας του Θεού και τον Ιησούν ακόμη, τον Υιόν του Θεού, που καταδικάσθηκε εκεί σε θάνατο. Αυτό δεν έγινε με αθωότητα, διότι πριν από επτά αιώνες, στην εποχή του Ιερεμία, ο Ιεχωβά εξέθεσε την ενοχή αίματος της Ιερουσαλήμ όταν είπε δια του προφήτου του: «Έτι εις τα κράσπεδά σου ευρέθησαν αίματα ψυχών πτωχών αθώων· δεν εύρηκα αυτά ανορύττων, αλλ’ επί πάντα ταύτα. Και όμως λέγεις, Επειδή είμαι αθώος, βεβαίως ο θυμός αυτού θέλει αποστραφή απ’ εμού. Ιδού, εγώ θέλω κριθή μετά σου, διότι λέγεις, Δεν ημάρτησα.» (Ιερ. 2:34, 35) Ο Ιεχωβά, ενεργώντας άμεσα σύμφωνα με τα λόγια αυτά στο έτος 607 π.Χ. εξεδήλωσε την οργή του εναντίον της Ιερουσαλήμ για την φαύλη αιματοχυσία της, οι δε Βαβυλώνιοι εκτελεσταί του έχυσαν το αίμα της στη γη σε μια φρικτή καταστροφή. Επίσης η Ιερουσαλήμ υπέστη και άλλο ένα λουτρό αίματος, σε εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού, και πριν τελειώση η καταστροφή στο θέρος του έτους 70 μ.Χ. 1.100.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει μέσα στην πολιορκημένη πόλι.

ΕΝΟΧΟΙ ΑΙΜΑΤΟΣ ΛΟΓΩ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

 3. Γιατί χάθηκαν πολλοί οι οποίοι δεν είχαν κάμει άμεση αφαίρεσι ζωής;

³ Εκείνοι που είναι μέσα στον Χριστιανικό κόσμο ας προσέξουν ιδιαίτερα το προειδοποιητικό αυτό παράδειγμα. Όλοι οι Ιουδαίοι που εφονεύθησαν από τους Βαβυλώνιους ή από τους Ρωμαίους δεν ήσαν κατά άμεσον τρόπον ένοχοι φόνου των προφητών του Θεού ή κατ’ άλλον τρόπον ένοχοι ανθρώπινης ζωής, ωστόσο απωλέσθησαν μαζί μ’ εκείνους που είχαν χύσει θεληματικά αθώο αίμα. Πώς αυτό; Διότι αυτοί υπεστήριζαν την ιστορία και τις παραδόσεις του Ιουδαϊσμού κι έτσι μετείχαν σ’ αυτή την κοινοτική ευθύνη για την ενοχή αίματος.

 4. Γιατί ο Ιεχωβά δεν μπορεί να παραβλέψη την ιστορία του Χριστιανικού κόσμου;

⁴ Ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί αληθινά ένα σύγχρονο αντίστοιχο της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα. Η ιστορία του Χριστιανικού κόσμου ενώπιον του Θεού είναι βαμμένη με άδικα χυμένο αίμα από την αρχή της τον τέταρτο αιώνα, την εποχή του Κωνσταντίνου. Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να περάση απαρατήρητη, διότι ο Ιεχωβά, που δεν αλλοιώνεται εδήλωσε στον Νώε: «Εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.»—Γέν. 9:5, 6.

 5. (α) Ποιες ενέργειες του Χριστιανικού κόσμου, απετέλεσαν την ιστορία του και γιατί δεν μπορούν να δικαιολογηθούν;(β) Ποιοι είναι μέτοχοι της ευθύνης στην ενοχή αίματος του Χριστιανικού κόσμου;

⁵ Οι εκατοντάδες πολέμων του Χριστιανικού κόσμου εκτός από τις θρησκευτικές ιερές εξετάσεις και τις σταυροφορίες που έγιναν πριν από το έτος 1914, επροξένησαν την απώλεια της ζωής αναρίθμητων εκατοντάδων χιλιάδων ανύποπτων ανθρώπων, οι δε δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έγιναν από το έτος 1914, για τους οποίους ο Χριστιανικός κόσμος πρέπει να φέρη τη μεγαλύτερη ευθύνη για τις δεκάδες εκατομμυρίων ψυχών, έχουν συσσωρεύσει μια τρομερή οφειλή αίματος που πρέπει να εξοφληθή σύμφωνα με τη θεία εντολή που αφορά το αίμα. Αυτοί οι πόλεμοι δεν μπορεί να λεχθή ότι ήσαν θεοκρατικοί πόλεμοι που διεξήχθησαν εν ονόματι του Θεού, μολονότι οι ιερείς και οι κληρικοί αμφοτέρων των μερών σ’ αυτές τις διαμάχες που έγιναν στον Χριστιανικό κόσμο έδωσαν ευλογίες σ’ εκείνους που έλαβαν μέρος σ’ αυτές. Αυτό δεν εξουσιοδότησε κανένα να φονεύη τον συνάνθρωπο του και να στέκη χωρίς ενοχή αίματος ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Το να έχη κανείς αυτή την ευλογία του ιερέως ή του κληρικού δεν θα εσήμαινε είσοδο στην «πόλι του καταφυγίου» του αρχιερέως του Ιεχωβά Ιησού Χριστού. Μολονότι οι πόλεμοι αυτοί διεξήχθησαν ειλικρινά από πολλούς με μια θρησκευτική ή πατριωτική θέρμη, η επίκλησις του ονόματος του Θεού σε τέτοιες διαμάχες δεν έχει απαλλάξει τους μετόχους από την ενοχή αίματος. Επιπρόσθετα, εκείνοι που επιδοκιμάζουν, βοηθούν ή υποστηρίζουν εκείνους οι οποίοι με άμεσο τρόπο διαπράττουν αιματοχυσία ή αναμιγνύονται σε προπαγάνδα και σε κινήσεις οι οποίες οδηγούν σε έκχυσι αθώου αίματος, υπέχουν ομοίως μια κοινοτική ευθύνη ως μέτοχοι εγκλημάτων και πρέπει να σταθούν ενώπιον του Θεού της δικαιοσύνης, ο οποίος δεν μπορεί ν’ αντιπαρέλθη και δεν θα αντιπαρέλθη μια τέτοια ενοχή αίματος.

 6. Ποιας άλλης ενεργείας είναι ένοχος ο Χριστιανικός κόσμος, και θα μπορέση να διαφύγη την ενοχή;

⁶ Πολύ πιο σοβαρής όμως φύσεως είναι η ενοχή αίματος του Χριστιανικού κόσμου διότι αφήρεσε τη ζωή πολλών από τους αληθινούς δούλους του Θεού. Η Βαβυλών η Μεγάλη, η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, της οποίας ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί κυρίαρχον μέρος, περιγράφεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως ως ‘μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.’ (Αποκάλ. 17:6) Ακριβώς όσο βέβαιο είναι ότι ο Χριστιανικός κόσμος παρέλειψε να προσέξη την προειδοποίησι του Ιεχωβά, τόσο βέβαιο είναι ότι η κρίσις του Ιεχωβά θα επέλθη σύντομα επάνω του όπως είχε γίνει και στο πρωτότυπό του στην Ιερουσαλήμ και στον Ιούδα, στο έτος 607 π.Χ. και στο έτος 70 μ.Χ. Όλοι όσοι θα βρεθούν συνδεδεμένοι μαζί του τότε, θα είναι μέτοχοι της ενοχής του και πρέπει να μετάσχουν επίσης και στην καταστροφή του.—Αποκάλ. 18:4.

ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

 7. Πότε θα πλήξη ο εκδικητής του αίματος του Ιεχωβά, και πού μόνο βρίσκεται το καταφύγιο;

⁷ Ο Ιεχωβά φιλάγαθα συνεκράτησε τον εκδικητή του αίματος, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, από το να πλήξη με τις αγγελικές του δυνάμεις τον Χριστιανικό κόσμο και όλους εκείνους που μετέχουν στην ενοχή του αίματος μαζί του, αλλά σε λίγο θα τελειώση το χρονικό όριο. (Αποκάλ. 7:1-3) Στην επικείμενη μεγάλη θλίψι, ο εκδικητής του ανθρωπίνου αίματος θα πατάξη. «Ιδού ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.» (Ησ. 26:21· Ματθ. 24:21, 22 ΜΝΚ.) Όταν έλθη εκείνος ο καιρός της αποφάσεως, όλοι οι άνθρωποι θα φερθούν πρόσωπον προς πρόσωπον με τη κοινή τους ευθύνη και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα από εκείνη που αντιμετώπισε η Ιερουσαλήμ και ο Ιουδαϊσμός. Όλοι όσοι δεν έχουν βρη τον τόπο της ασφαλείας θα χρειασθή να πληρώσουν την ποινή. Η γη πρέπει για πάντα να καθαρισθή από το αίμα εκείνων που θανατώθηκαν άδικα. Πρέπει να γίνη εξιλέωσις για να μπορέση να εκπληρωθή η εντολή που είχε γίνει με τον Νώε για την ιερότητα του αίματος. Ο μόνος τρόπος φυγής σε ασφαλές μέρος είναι να βρήτε τον δρόμο που οδηγεί στην αντιτυπικη «πόλι καταφυγίου» του Ιεχωβά και να παραμείνετε εκεί ως την ημέρα που θα παρέλθη η οργή του Ιεχωβά και να εξακολουθήσετε να μένετε εκεί κάτω από το ευεργέτημα του μεγάλου Αρχιερέως του Ιεχωβά, Ιησού Χριστού. Ποια λοιπόν είναι η αντιτυπικη πόλις του καταφυγίου;

 8. Ποια είναι η αντιτυπική πόλις καταφυγίου, και πώς γίνεται είσοδος σ’ αυτήν;

⁸ Στον αρχαίο Ισραήλ ο φονεύς έπρεπε να φύγη σε μια από τις έξη πόλεις που είχαν ορισθή ειδικά και, αφού θα είχε αποδείξει την αθωότητα του εν σχέσει με τον αδικαιολόγητο φόνο, έπρεπε να μείνη στην πόλι του καταφυγίου ώσπου να πεθάνη ο εν ενεργεία αρχιερεύς. (Αριθ. 35:9-34) Επομένως η αντιτυπικη πόλις καταφυγίου πρέπει να είναι η προμήθεια του Ιεχωβά να προστατεύση έναν άνθρωπο από εκτέλεσι λόγω παραβάσεως της θείας εντολής περί ιερότητος του αίματος. Η είσοδος στην πόλι αυτή γίνεται με το να έλθωμε και να μείνωμε κάτω από τα ευεργετήματα της ενεργού υπηρεσίας του Αρχιερέως του, Ιησού Χριστού. Η τέλεια ανθρώπινη ζωή, του Ιησού, την οποία εθυσίασε στη γη, ήταν ισότιμη με εκείνη που απελάμβανε ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ μέσα στον παράδεισο της Εδέμ. Ο Ιησούς παρέδωσε αυτή την αναμάρτητη ζωή σε θάνατο και, μετά την ανάστασί του και την ανάληψί του στα δεξιά του Θεού στον ουρανό, μπόρεσε να παρουσιάση την αξία της λυτρωτικής του θυσίας χάριν των αποθνησκόντων απογόνων του Αδάμ. Έτσι ο Ιησούς έγινε λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους, ο πλησιέστερος συγγενής μας. Επομένως η απονομή των ευεργετημάτων αυτής της λυτρωτικής θυσίας μάς καθαρίζει από ενοχήν και παρέχει για την ανθρωπότητα συνδιαλλαγή με τον Θεό.—Εβρ. 2:14· 10:12· Ρωμ. 5:11·παράβαλε με Πράξεις 2:37-40.

 9. (α) Τι πρέπει να κάμη κάθε παραβάτης της θείας εντολής περί αγιότητος του αίματος όταν ζητή συγχώρησι από τον Θεό; (β) Πώς ο Παύλος στέκει σαν ένα παράδειγμα;

⁹ Κάθε παραβάτης της θείας εντολής περί ιερότητος του αίματος, είτε εκούσιος είτε ακούσιος, πρέπει να ζητήση τη συγχώρησι του Θεού και την αφαίρεσι της αμαρτίας του δια πίστεως σ’ αυτό το αίμα της ζωής του Αρχιερέως Ιησού. Πρέπει να δείξη ειλικρινή μετάνοια για μια παράβασι που διέπραξε με το να μείνη ευπειθώς κάτω από τη θεία διάταξι μέσω του Χριστού, εμπιστευόμενος στη δικαιοσύνη και στην αγαθότητα του Αρχιερέως. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ως Σαούλ ο εκ Ταρσού κατεδίωκε τη Χριστιανική εκκλησία, επιδοκιμάζοντας μάλιστα και τον φόνο των Χριστιανών, στέκει σαν ένα παράδειγμα για τους παραβάτας της εντολής περί αίματος. Και λέγει, «ηλεήθην όμως διότι αγνοών έπραξα εν απιστία.» (1 Τιμ. 1:13) Επειδή ο Ιεχωβά δια του Χριστού είδε αυτή τη στάσι μετανοίας του Σαούλ που αποδείχθηκε αργότερα με πολλά έργα πίστεως, ο εκδικητής του αίματος, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός, δεν τον εθανάτωσε αργότερα στην ‘ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών.’ (Ησ. 61:2) Όταν ο Ιησούς αποκαλύφθηκε στον Σαούλ και του είπε ότι ο διωγμός της αληθινής εκκλησίας από τον Σαούλ ήταν ως διωγμός εναντίον Του, ο Σαούλ μετενόησε, άλλαξε την πορεία ενεργείας του και από τότε επωφελήθηκε από τα ευεργετήματα της απολυτρωτικής θυσίας σαν από μια πόλι καταφυγίου.—Πράξ. 9:1-19.

ΑΙΤΗΣΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ

10. Πώς ένας σήμερα ζητεί να έχη καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού;

¹⁰ Η είσοδος στην αρχαία πόλι καταφυγίου του ακουσίου φονέως δεν ήταν αρκετή για την προστασία του. Προτού μπορέση να μείνη μέσα στην πόλι και να λάβη τα ευεργετήματα που παρείχε η πόλις έπρεπε ν’ αποδείξη ότι είχε μια καθαρή συνείδησι προς τον Θεό ότι δεν ήταν εσκεμμένη η έκχυσις αίματος. Σήμερα η καθαρή αυτή συνείδησις προς τον Θεό μπορεί να επιτευχθή μόνο με μια ειλικρινή και έντιμη αίτησι στον Θεό που εκδηλώνεται με την αφιέρωσί μας στον Θεό δια του Χριστού και κατόπιν με το βάπτισμα. Αυτό σημαίνει ότι εκείνος που έρχεται στον Θεό πρέπει ν’ αναγνωρίση τ’ αμαρτήματα που έχει διαπράξει κατά παράβασιν του νόμου του Θεού και πρέπει ν’ αλλάξη την πορεία της ενεργείας του κάνοντας το θέλημα του Θεού. Έτσι, πρέπει να γίνη μια πλήρης και ανεπιφύλακτη αφιέρωσις της ζωής του στον Ιεχωβά και κατόπιν να παρουσιασθή για πλήρη κατάδυσι στο νερό που συμβολίζει την αφιέρωσί του. Ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζει το τέλος του κόσμου.

11. Τι είναι η καθαρή συνείδησις που ζητούμε, και πώς αυτή διατηρείται;

¹¹ Ο απόστολος Πέτρος μίλησε για τη σωτήρια δύναμι του βαπτίσματος και τη σχέσι του με τη Χριστιανική συνείδησι όταν έγραψε στην επιστολή 1 Πέτρου 3:20, 21: «Του οποίου αντίτυπον ον (δηλαδή, το πέρασμα του Νώε και της οικογενείας του δια του κατακλυσμού μέσα στην κιβωτό στο τότε τέλος του κόσμου) το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν,) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.» Η συνείδησις που ζητούμε από τον Θεό συμμορφούμενοι με τη διάταξί του περί βαπτίσματος είναι μια συνείδησις απηλλαγμένη από κάθε ενοχή απέναντι του Θεού. Είναι η γνώσις της προμηθείας της εξιλεωτικής θυσίας του Ιησού που μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, όχι σαν τις θυσίες των ζώων που έπρεπε να επαναλαμβάνωνται κάθε έτος. Αυτή η καλή συνείδησις που μας δίνει ο Θεός μάς επιτρέπει να έλθωμε σε μια καθαρή σχέσι με τον Ιεχωβά και να μείνωμε σ’ αυτήν επωφελούμενοι από τις υπηρεσίες του μεγάλου Αρχιερέως του. Εκείνοι που έρχονται σ’ αυτή την κατάστασι πρέπει να διατηρήσουν αυτή την καλή συνείδησι εξακολουθώντας να εκτελούν το έργο που τους έχει ανατεθή σ’ αυτή την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου. Η συνείδησις λοιπόν παίζει ένα σπουδαίο ρόλο στην παραμονή μας μέσα στην πόλι του καταφυγίου.

12. Πώς θα ήταν δυνατόν να τεθούμε σε επικίνδυνη θέσι να εγκαταλείψωμε την σημερινή πόλι καταφυγίου;

¹² Αφού εισέλθωμε στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου με την αφιέρωσι και το βάπτισμα κάτω από τη προμήθεια της εξιλεωτικής θυσίας του Χριστού Ιησού, αφήνομε πίσω κάθε αίσθημα ενοχής και πρέπει να παραμείνωμε στην πόλι με την ίδια αυτή ελευθερία. Αν όμως αρχίσωμε να σκληρύνωμε τη συνείδησί μας κατά του Θεού και να δικαιολογούμεθα και για τις παραμικρές ακόμη παραβάσεις του νόμου του Ιεχωβά για τους προσφεύγοντας στην πόλι, θέτομε τον εαυτό μας σε μια επικίνδυνη θέσι να φύγωμε τελικά εντελώς από την πόλι. Ο νόμος του Θεού ορίζεται σαφώς σ’ εμάς στον Λόγο του και μέσω των Βιβλικών εκδόσεων που αυτός επρομήθευσε για να κατανοούμε το θέλημά του και τον σκοπό του για την ανθρωπότητα στον έσχατο καιρό. Το ν’ αγνοούμε αυτή τη σαφή κατεύθυνσι του θείου πνεύματος σημαίνει ν’ αγνοούμε την κατεύθυνσι της Χριστιανικής μας συνειδήσεως. Το ν’ αγνοούμε τη συνείδησι θα σημαίνη σε λίγο να μη αισθανώμεθα πόνο ή ανησυχία όταν αυτή μας τύπτη. Στο τέλος, όπως είπε ο Παύλος, μπορεί να σκληρυνθή σαν τη σάρκα που καίεται μ’ ένα πυρακτωμένο σίδηρο. Σ’ αυτή την κατάστασι η συνείδησις, όπως η υπερήφανη σάρκα, δεν αισθάνεται πόνο, δεν έχει αίσθημα ενοχής. Με τον καιρό θα ήταν δυνατόν να ευαρεστούμεθα στην αδικοπραγία, και όταν το κακό τίθεται υπ’ όψιν μας τελικά θα υψώσωμε τους ώμους μας σαν να θέλωμε να πούμε: «Τι μ’ αυτό; Τι πειράζει;» Μια τέτοια στάσις αδιαφορίας μπορεί να οδηγήση μόνο σε μια πλήρη έλλειψι σεβασμού για τη διάταξι κάτω από την οποία μας επετράπη να μπούμε στην πόλι, και αν καταληφθούμε σ’ αυτή την κατάστασι, σ’ αυτόν τον τρόπο σκέψεως, δεν θα έχωμε προστασία από τον εκδικητή του αίματος, διότι δεν θα είμεθα πια σ’ αυτή την πόλι κάτω από τα προστατευτικά ευεργετήματα του Αρχιερέως στη διάρκεια της επικείμενης ημέρας της εκδικήσεως.

ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΕΡΕΟΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

13. Πώς αφήνει κανείς την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου, πώς μπορεί να το αποφύγη αυτό, και ποιον κίνδυνο αντιμετωπίζουν εκείνοι που την εγκαταλείπουν ;

¹³ Αφού το να στηριχθούμε στον εαυτό μας και να χάσωμε την πίστι στη θυσία του Αρχιερέως και να μην εμπιστευθούμε πια στην κάλυψι των αμαρτιών μας απ’ αυτήν σημαίνει ότι εγκαταλείπομε την πόλι του καταφυγίου κι’ έτσι εκθέτομε τον εαυτό μας σε καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα, καλά θα κάμωμε να προσέξωμε την προειδοποίησι του αποστόλου Παύλου που είπε: «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβρ. 2:1) Ο καιρός του εκδικητού του Ιεχωβά ν’ αναλάβη δράσι πλησιάζει ολοένα περισσότερο. Τώρα δεν είναι καιρός να καταληφθούμε εξ απροόπτου έξω από την πόλι του καταφυγίου ή σε μια επικίνδυνη κατάστασι κοντά στην άκρη των βοσκοτόπων, που εσήμαιναν τα όρια του ασύλου αυτού που είχε προμηθεύσει ο Ιεχωβά. Ποτέ δεν πρέπει να πέσωμε στην παγίδα να νομίζωμε ότι μπορούμε να παρεκκλίνωμε έστω και ελάχιστα από τις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά. Ποιος από μας μπορεί να πη σε ποιο σημείο γίνεται κανείς εκούσιος παραβάτης αγνοώντας τη διάταξι του Ιεχωβά και παύει να είναι ένας ο οποίος χρησιμοποιεί απλώς αδύνατη κρίσι; Θυμηθήτε τι είπε ο Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 4:4 «Διότι η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Ιεχωβά» ΜΝΚ. Μήπως μπορούμε να πούμε ότι αναθέτομε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά αν αγνοούμε εσκεμμένα ή παραβαίνωμε τις εντολές που μας δίνει; Το να σκεφθούμε να εγκαταλείψουμε την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου έστω και προσωρινά σημαίνει ότι μπορούμε να ξεγελάσωμε τον Θεό και να μας σώση από τον Εκδικητή του αίματος. Εκτός απ’ αυτό, αν ένα άτομο σε μια τέτοια κατάστασι επρόκειτο ν’ αντιμετωπίση αμέσως τον θάνατο από φυσικές αιτίες πριν από τη ‘μεγάλη θλίψι’, τι μερίδα θα έχη στην ανάστασι; Ποτέ δεν πρέπει να παραμελούμε να θέτωμε μια αρκετά γερή βάσι στην πίστι, στηριζόμενοι επαρκώς στις υπηρεσίες του μεγάλου Αρχιερέως, για να μας θυμηθή ευνοϊκά ο Εκδικητής του αίματος όταν έλθη ο καιρός της αναστάσεως. (Ματθ. 24:21, 22) Αν παραλείψωμε να το κάνωμε αυτό τώρα στον έσχατο καιρό, μπορεί να σημάνη την εξαφάνισί μας για πάντα. Δεν θα έχωμε το προνόμιο να επιζήσωμε από την επερχόμενη μεγάλη θλίψι. Θα υποστούμε εκτέλεσι.

ΠΟΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

14. Έως πότε πρέπει να μείνουν στην πόλι του καταφυγίου εκείνοι που είναι τώρα στη γη με ουράνιες ελπίδες, και γιατί έως τότε;

¹⁴ Πόσον καιρό πρέπει να μείνουν μέσα στην πόλι του καταφυγίου οι άλλοτε ένοχοι αίματος; Ως τότε που δεν θα χρειάζωνται πια τις υπηρεσίες του Αρχιερέως. Ο Παύλος έγραψε στους Εβραίους: «Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπε εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών, και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος.» (Εβρ. 7:25, 26) Οι υπηρεσίες αυτές λοιπόν είναι για τους επιζώντας από τη ‘μεγάλη θλίψη’ οι οποίοι βρίσκονται σε ανθρώπινη ατέλεια. Όσον καιρό συνεχίζεται κάποια ενοχή αίματος, οι υπηρεσίες του Αρχιερέως είναι αναγκαίες για να διατηρήσουν μια ορθή στάσι με τον Θεό. Εκείνοι που εχρίσθησαν από το άγιο πνεύμα του Θεού για να είναι πνευματικοί του υιοί, συγκληρονόμοι με τον Χριστό, πρέπει να μείνουν μέσα στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου ώσπου να τερματίσουν πιστά την επίγεια πορεία των στον θάνατο θυσιάζοντας έτσι για πάντα την ανθρώπινη φύσι των. Επειδή η θυσία του Χριστού εφαρμόζεται μόνο σ’ εκείνους που έχουν ανθρώπινη φύσι, ο Αρχιερεύς πεθαίνει ως προς αυτούς με την έννοια ότι δεν είναι πια ανάγκη να ενεργή υπέρ αυτών με την αξία της ανθρώπινης θυσίας του, διότι στην περίπτωσι του μικρού ποιμνίου των συγκληρονόμων με τον Χριστόν στην ανάστασι αυτοί μεταβάλλονται από ανθρώπινα σε πνευματικά όντα και διαμένουν στο εξής στον ουρανό ως κάτοχοι θείας φύσεως.—Λουκ. 12:32· Ρωμ. 8:17· 2 Πέτρ. 1:4.

15. Εκείνοι που έχουν επίγειες ελπίδες πότε είναι ελεύθεροι να εγκαταλείψουν την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου και τι αυτό περατώνει γι’ αυτούς;

¹⁵ Εκείνοι όμως που θα επιζήσουν από τη μεγάλη θλίψι με ελπίδες επιγείου ζωής, δεν ελευθερώνονται από την πόλι του καταφυγίου όταν οι εχθροί του Θεού θα έχουν καταστραφή στον Αρμαγεδδώνα και θα γίνη ανταπόδοσις για το αίμα των αθώων που θανατώθηκαν σε όλες τις γενεές του ανθρωπίνου γένους. Είναι αλήθεια ότι προτού δράση ο Εκδικητής του αίματος ως εκτελεστής του Ιεχωβά, εκείνοι που είναι απ’ αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ πρέπει να έχουν πλύνει τα ιμάτιά των και να τα λευκάνουν με το αίμα του Αρνίου. Ωστόσο, η μεγάλη θλίψις δεν αφαιρεί την ενοχή τους από αίμα και δεν τους απαλλάσσει αμέσως από τα κληρονομημένα αμαρτήματα του Αδάμ. Μολονότι αυτοί έχουν καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού, πρέπει να εξακολουθήσουν να διατηρούν την καθαρή αυτή συνείδησι, παραμένοντας μέσα στα όρια της αντιτυπικής πόλεως του καταφυγίου ώσπου ν’ αποκατασταθούν σε ανθρώπινη τελειότητα, και έτσι να μη χρειάζωνται πια τις υπηρεσίες του Αρχιερέως. Πότε θα γίνη αυτό; Μόνον όταν θα φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού οπότε θα τους παραδώση ο Χριστός τελειοποιημένους στον Ιεχωβά για μια τελική δοκιμασία της ακεραιότητάς των με τη δική τους αξία. Όταν εξέλθουν κάτω απ’ αυτή την προστασία του μεγάλου Αρχιερέως, Ιησού Χριστού, αυτός πραγματικά ως Αρχιερεύς είναι σαν να πεθαίνη γι’ αυτούς, διότι δεν θα είναι πλέον ανάγκη να ενεργήση υπέρ αυτών με το καθαριστικό αίμα της θυσίας του.

16. Ποια θέσι έχουν ως προς την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου εκείνοι που επανέρχονται στη ζωή επάνω στη γη με την ανάστασι;

¹⁶ Τι θα γίνουν λοιπόν εκείνοι που θ’ αναστηθούν στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού; Μήπως πρέπει και αυτοί να εισέλθουν, στην πόλι του καταφυγίου και να παραμείνουν εκεί ως τον θάνατο του Αρχιερέως; Όχι. Διότι αυτοί έχουν πληρώσει την ποινή της αμαρτωλότητός των με τον θάνατό τους. (Ρωμ. 6:7) Αυτοί εξώφλησαν την αμαρτία με το να κατέλθουν στον κοινό τάφο όλης της ανθρωπότητος. Όταν επανέρχονται από τον θάνατο στέκουν τώρα σ’ ένα δρόμο που οδηγεί, όχι στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου, αλλά στην αιώνια ζωή. Προχωρώντας σ’ αυτή τη λεωφόρο της ζωής θα βοηθηθούν και αυτοί από τον Αρχιερέα για να φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα. Όταν περάσουν την τελική δοκιμασία μετά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα έχουν επίσης τη βεβαίωσι του Ιεχωβά ότι είναι δίκαιοι και την εγγύησι της ατελεύτητης ζωής επάνω στη γη. Αν αποτύχουν όμως ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού που θα εφαρμόζονται στην ανθρωπότητα εκείνη την εποχή, θα επέλθη σ’ αυτούς μια τελική κρίσις καταδίκης και θα εξοντωθούν για πάντα, ακριβώς όπως εκείνοι που εξετελέσθησαν πριν από χίλια χρόνια στη ‘μεγάλη θλίψι.’

17. Ποια ερωτήματα εγείρονται ως προς τον θάνατο του Αρχιερέως;

¹⁷ Αλλά, θα μπορούσε να ρωτήση κανείς, τι σημαίνουν τα λόγια του Παύλου προς τους Εβραίους: «Την προκειμένην ελπίδα, την οποίαν έχομεν ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος· όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ»; (Εβρ. 6:19, 20) Γιατί λέγεται ότι ο Ιησούς θα είναι Αρχιερεύς εις τον αιώνα αν η υπηρεσία του ως Αρχιερέως πρόκειται να τελειώση ως προς τον κόσμο της ανθρωπότητος στο τέλος των χιλίων ετών; Με ποια έννοια εξακολουθεί να είναι Αρχιερεύς εις τον αιώνα;

18. Ποια υπηρεσία του μεγάλου Αρχιερέως θα τελειώση, και γιατί αυτό δεν θα τερματίση όλη τη σχέσι του με την ανθρωπότητα;

¹⁸ Στον Ιουδαϊκό τύπο ο αρχιερεύς πέθαινε κατά γράμμα, τερματίζοντας έτσι όχι μόνον τις υπηρεσίες του ως αρχιερέως αλλά και τη ζωή του. Αυτό δεν συμβαίνει με τον μεγαλύτερο Αρχιερέα, Ιησούν Χριστόν. Είναι αλήθεια ότι οι υπηρεσίες του τερματίζονται με αυτή την ιδιότητα όταν το ανθρώπινο γένος φερθή σε μια πλήρη στάσι δικαιοσύνης ενώπιον του Ιεχωβά, αλλ’ ο Ιησούς στα δεξιά του Ιεχωβά συνεχίζει για πάντα. Η παύσις της υπηρεσίας του ως μεσιτεύοντος Αρχιερέως προς το ανθρώπινο γένος δεν τερματίζει τη ζωή του. Τ’ αγαθά αποτελέσματα της υπηρεσίας του ως Βασιλέως και Αρχιερέως για το ανθρώπινο γένος θα μείνουν για πάντα με το ανθρώπινο γένος και η ανθρωπότης θα είναι παντοτεινά υπόχρεη σ’ αυτόν, επειδή υπηρέτησε ως Βασιλεύς και Αρχιερεύς υπέρ αυτών. Σε όλη την αιωνιότητα θα γονυπετούν στο όνομα του Ιησού και θα ομολογούν ότι αυτός «είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.» (Φιλιππ. 2:5-11) Οι υπηρεσίες του προς την ανθρωπότητα δεν θα χρειάζωνται πια τότε για την εφαρμογή της λυτρωτικής του θυσίας σ’ αυτούς. Αλλά ως μέγας Άρχων και Εκπρόσωπος του Ιεχωβά θα συνεχίση αναμφισβήτητα σε όλη την αιωνιότητα να είναι ο Κύριος που θα μεγαλύνη τον αίνον του Ιεχωβά και θα οδηγήση στη λατρεία η οποία θα ενώση ολόκληρο το σύμπαν για τη δόξα και τιμή του Ιεχωβά.

19. Τι μπορεί τώρα να μας στηρίξη, και ποια πρέπει να είναι η επίμονη προσπάθειά μας;

¹⁹ Τι ευλογητό προνόμιο θα είναι το να είσθε μεταξύ εκείνων των ευτυχών πλασμάτων που θα έχουν επιζήσει έως τότε! Πόσο ευγνώμονες θα είμαστε για το έλεος του Ιεχωβά που έκαμε δυνατόν να γίνη η θαυμαστή αυτή διάταξις! Αυτή η ελπίδα είναι τώρα εκείνη που μπορεί να μας στηρίξη. Είθε να την διατηρούμε καθώς αποθησαυρίζομε την ίδια τη ζωή, διότι το να μείνωμε στην πόλι του καταφυγίου του Ιεχωβά τώρα σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό του αιματοβαφούς κόσμου σημαίνει τη ζωή μας.

Ο Πάπας Αποβλέπει στα Ηνωμένα Έθνη

◆ Ο πάπας Παύλος ΣΤ’ εδήλωσε στα μέσα του Δεκεμβρίου ότι «η ειρήνη είναι δυνατόν να πραγματοποιηθή.» Μ’ ένα μήνυμα, που προσείλκυε την προσοχή στις ανθρώπινες προσπάθειες, μίλησε για την ανάγκη ισχυρών διεθνών οργανισμών για τη διατήρησι της ειρήνης: «Τέτοιοι οργανισμοί, και πρώτος μεταξύ αυτών τα Ηνωμένα Έθνη, έχουν ιδρυθή. . . . Η θετική και παγκόσμιος ελπίδα τους αναγνωρίζει ως μέσα για τη διεθνή τάξι, την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Σ’ αυτούς τους οργανισμούς η ειρήνη βρίσκει την καλύτερη εκπλήρωσι της.» Αλλ’ αν υποτεθή ότι αυτοί οι ’οργανισμοί ειρήνης’ δεν αποδίδουν; Σύμφωνα με τον Πάπα: «Αν η ανεπάρκεια των πρόκειται να προκαλέση μοιραία απογοήτευσι στις διάνοιες των ανθρώπων, τότε η ειρήνη θα συντριβή, και μαζί μ’ αυτήν και η πρόοδος του πολιτισμού.»

Είναι η Διεθνής Ενότης Δυνατή;

Η ΕΝΟΤΗΣ μεταξύ των εθνών είναι σήμερα πολύ επιθυμητή. Η εμφάνισις των πυρηνικών οπλών την κάνει να είναι περισσότερο από επιθυμητή. Πραγματικά πολλοί επιστήμονες και πολιτικοί άνδρες συνιστούν εντατικώτερες προσπάθειες για ενότητα από φόβο μήπως αλλιώς ο πολιτισμός, όπως τον γνωρίζομε, αφανισθή από τη γη.

Μήπως το πρόβλημα αυτό υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι αρκετά ικανός να φροντίση για τις ανάγκες του μ’ ένα τεχνικό η βιομηχανικά τρόπο; Όχι. Οι σημερινές επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την παραγωγή και τη διάθεσι τροφίμων για όλους. Κατοικίες, ρουχισμός και όλες οι άλλες ανάγκες θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν, αν όλοι οι κόποι και οι πόροι που δαπανώνται τώρα για πολεμικές και στρατιωτικές επιδιώξεις μετατρέπονταν σε δημιουργικές χρήσεις.

Τότε, ποιο είναι το πρόβλημα εκείνο που έκαμε την ενότητα του κόσμου μια αυταπάτη, που πάντοτε συζητείται αλλά ποτέ δεν πραγματοποιείται; Δεν είναι οι άνθρωποι—η στάσις των μεταξύ των; Ο Ανταγωνισμός βέβαια μεταξύ εθνών υφίσταται. Άλλα το πιο σοβαρό, απ’ εκεί ακριβώς ως το επίπεδο των σχέσεων προς τον πλησίον, βρίσκομε μίση μεταξύ φυλών και εθνικοτήτων, και πολύ συχνά, μια φανερή αντιπάθεια για τους άλλους. Οι άνθρωποι ερεθίζουν ο ένας τον άλλον. Το «χάσμα των γενεών» και άλλοι παράγοντες ακόμη διαιρούν τις οικογένειες.

Γι’ αυτό καμμιά ειρήνη και ενότης δεν μπορεί να έλθη στον κόσμο αν δεν γίνη μια αλλαγή στη στάσι των ανθρώπων. Οσεσδήποτε συνθήκες ειρήνης η νόμους και αν κάνουν τα έθνη, δεν θα έλθη διαρκής ενότης αν οι άνθρωποι δεν αγαπήσουν ο ένας τον άλλον, ώστε να εργάζωνται ο καθένας για τα καλύτερα συμφέροντα του άλλου. Κατά μέγα μέρος είναι ζήτημα εκπαιδεύσεως, με το να τεθή στις διάνοιες και στις καρδιές των ανθρώπων πραγματικός λόγος για ενότητα.

Οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να δώσουν αυτή τη βάσι, παρά τις πολιτικές υποσχέσεις και τα προγράμματα. Εν τούτοις, θα έλθη διεθνής ενότης. Αυτή θα γίνη μόνον απ’ εκείνον που μπορεί να φθάση στις καρδιές των ανθρώπων και ν’ αλλάξη στάσεις και προσωπικότητες. Αυτός είναι ο Δημιουργός. Αλλά δεν αλλάζει αυθαίρετα τις στάσεις. Μάλλον, έχει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υποκινεί τους ανθρώπους ν’ αλλάξουν, διότι γνωρίζει τι χρειάζονται. Αυτός επιβλέπει το πρόγραμμα.

ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ

Μήπως αυτό φαίνεται απίστευτο; Αν θα βλέπατε μια τέτοια ενότητα στην πράξι μεταξύ ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, θα πιστεύατε ότι αυτοί έλυσαν το πρόβλημα; Τέτοια ομάς ανθρώπων υπάρχει. Είναι η διεθνής κοινωνία που είναι γνωστή ως μάρτυρες του Ιεχωβά.

Έχουν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι ενότητα μεταξύ των σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής και της δράσεως; Το ότι έχουν ενότητα είναι φανερό σε όλους όσοι έχουν παρακολουθήσει όταν διεξάγωνται οι μεγάλες συνελεύσεις των ή έχουν παρευρεθή στις Χριστιανικές των συναθροίσεις στις κατά τόπους Αίθουσες Βασιλείας. Πώς αποκτούν αυτή την ενότητα; Μελετώντας και ακολουθώντας τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτό δεν οφείλεται στην δική τους «καλωσύνη», διότι έχουν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και ήσαν όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι προτού έλθουν σε επίγνωσι της αληθείας και των βουλών του Θεού.—Κολ. 3:5-8.

Ο σκοπός του Θεού είναι να υπάρχη πλήρης ενότης μεταξύ των λαών αυτής της γης. Ο Θεός έχει συναθροίσει εκείνους που έχουν ακούσει τον Λόγο του, και που θέλουν πραγματικά να τον υπηρετούν, και τους έδωσε το πνεύμα του, ένα πνεύμα αληθείας, ενότητος και ελευθερίας, (Ιωάν. 16:13· Εφεσ. 4:2, 3· 2 Κορ. 3:17) Προ πολλών αιώνων το έκαμε αυτό προσωρινά για ένα έθνος, σαν ένα υπόδειγμα του τι κάνει τώρα και τι θα πραγματοποιήσει πλήρως.

ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΦΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Ο Ιεχωβά έκαμε αυτό το παράδειγμα ενοποιήσεως όταν συνεκέντρωσε δύο έθνη που ήσαν σκληροί αντίπαλοι επί τέσσερις αιώνες. Αυτά αποτελούσαν στην αρχή ένα έθνος, ήσαν απόγονοι των δώδεκα υιών ενός ανθρώπου, αλλά έφθασαν στο σημείο να μισούνται και να πολεμούν μεταξύ τους. Η Βιβλική παροιμία ίσχυε στην περίπτωσί των; «Αδελφός διχοστατήσας υποτάσσεται δυσκολώτερα παρά οχυρά πόλις· αι δε διαφοραί αυτών είναι ως μοχλοί φρουρίου.» (Παροιμ. 18:19) Δέκα από τις φυλές αυτές είχαν αποστατήσει και αποσπάσθηκαν επί βασιλείας του Βασιλέως Ιεροβοάμ, υιού του Σολομώντος, σχηματίζοντας ένα βόρειο βασίλειο, που εκαλείτο ενίοτε, σύμφωνα με την ηγετική φυλή, «Εφραΐμ» (ενός από τους υιούς του Ιωσήφ, υιού του Ιακώβ). Το νότιο δίφυλο βασίλειο εκαλείτο βασίλειον του Ιούδα. Αφότου έγινε η αιχμαλωσία του Εφραΐμ από τους Ασσυρίους, και η εξορία του Ιούδα στη Βαβυλώνα, όλες οι δώδεκα φυλές σκορπίσθηκαν μακρυά. Φαινόταν ότι όχι μόνον με πνευματική έννοια, αλλά και με γεωγραφική έννοια, η ενότης των ήταν αδύνατον να γίνη.

Αλλά στον Θεό τίποτα δεν είναι αδύνατον. (Ματθ. 19:26) Ενόσω οι Ισραηλίται ήσαν ακόμη εξόριστοι εκεί στη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά ήγειρε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ. Ο Θεός για να τους βοηθήση και να κάμη το προφητικό υπόδειγμα ενότητος στην εποχή μας, είπε στον Ιεζεκιήλ τα εξής:

«Και συ, υιέ ανθρώπου, λάβε εις σεαυτόν ράβδον μίαν, και γράψον έπ’ αυτήν, περί του Ιούδα, και περί των υιών Ισραήλ των συνακολούθων αυτού· λαβε και άλλην ράβδον, και γράψον επ’ αυτήν,περί του Ιωσήφ, της ράβδου του Εφραΐμ. και παντός του οίκου Ισραήλ των συνακολούθων αυτού. Και σύναψον αυτάς εις σεαυτόν μίαν προς μίαν εις ράβδον μίαν, και θέλουσι γείνει μία εν τη χειρί σου.»—Ιεζ. 37:15-17.

Αυτό το σύμβολο της ενότητος που έγινε από τον Ιεζεκιήλ, είτε απλώς κρατούσε τις δύο ράβδους μαζί στο χέρι του είτε οι ράβδοι θαυματουργικά ενώθηκαν, ασφαλώς θα έτυχαν της αμέσου προσοχής των Ιουδαίων. Μ’ αυτή την πρόβλεψι ο Ιεχωβά είπε:

«Και όταν οι υιοί του λαού σου είπωσι προς σε, λέγοντες, Δεν θέλεις απαγγείλει εις ημάς τι δηλούσιν εις σε ταύτα; είπε προς αυτούς. Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ θέλω λάβει την ράβδον του Ιωσήφ, την εν τη χειρί του Εφραΐμ, και των φυλών του Ισραήλ των συνακολούθων αυτού, και θέλω βάλει εκείνας μετά ταύτης, της ράβδου του Ιούδα, και κάμει αυτάς μίαν ράβδον, και θέλουσιν είσθαι μία εν τη χειρί μου. Και αι ράβδοι, επί τας οποίας έγραψας, θέλουσιν είσθαι εν τη χειρί σου ενώπιον αυτών.»—Ιεζ. 37:18-20, ΜΝΚ.

Ο «ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ» ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

Τι είχε υπ’ όψιν μ’ αυτό ο Ιεχωβά; Κάτι που θα ήταν πραγματικά ένα θαύμα για να γίνη ενώνοντας τους ως ένα έθνος, μ’ ένα μεγάλο όφελος υπ’ όψιν. Ταυτόχρονα ο Θεός έθεσε ένα θεμέλιο για να είμεθα βέβαιοι για μια αιώνια ενότητα στην εποχή μας, τον καιρό της πλήρους εκτελέσεως των βουλών του. Εξήγησε τα εξής:

«Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν, και φέρει αυτούς εις την γην αυτών. Και θέλω κάμει αυτούς εν έθνος εν τη γη, επί των ορέων του Ισραήλ και εις βασιλεύς θέλει είσθαι βασιλεύς επί πάντας αυτούς και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον δύο έθνη, και δεν θέλουσιν είσθαι του λοιπού διηρημένοι πλέον εις δύο βασίλεια.»—Ιεζ. 37:21, 22.

Η θαυμαστή ενότης δεν θα ήταν απλώς μια ειρηνική συνύπαρξις, μ’ αυτούς τους θρησκευτικά και πολιτικά διηρημένους ανθρώπους που ανέχονται ο ένας τον άλλον. Θα ήταν πραγματική, από την καρδιά, διότι ο Ιεχωβά συνεχίζει:

«Και δεν θέλουσι μιαίνεσθαι πλέον εν τοις ειδώλοις αυτών, ουδέ εν τοις βδελύγμασιν αυτών, ουδέ εν πάσαις ταίς παραβάσεσιν αυτών αλλά θέλω σώσει αυτούς εκ πασών των κατοικήσεων αυτών εν αις ημάρτησαν, και θέλω καθαρίσει αυτούς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου, και εγώ θέλω είσθαι Θεός αυτών».—Ιεζ. 37:23.

Ο Θεός έφερε ενότητα τότε όταν επανέφερε αυτούς τους αιχμαλώτους στην Ιερουσαλήμ για ν’ αποκαταστήση την αληθινή λατρεία. Αυτοί ήλθαν απ’ όλα τα έθνη, άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές. Μετά από αιώνες, όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, βρίσκομε εκπροσώπους των δώδεκα φυλών στην Παλαιστίνη. (Πράξ. 26:7) Αλλά η πραγματική, μόνιμος ενότης με τον ένα ’βασιλέα’ ήταν μέλλουσα ακόμη.

Αλλά πότε επρόκειτο να έλθη ο καιρός που θα επετυγχάνετο μια διεθνής ενότης; Άρχισε μικρογραφικά μετά το χρίσμα του Ιησού με άγιο πνεύμα για να είναι βασιλεύς. (Πράξ. 10:38) Αυτός προσευχήθηκε στον Θεό για κείνους που θα γίνονταν πνευματικοί αδελφοί του από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ και από τα άλλα έθνη: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ διά του λόγου αυτών διά να ήναι πάντες εν καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι να ήναι και αυτοί εν ημίν εν.»—Ιωάν. 17:20, 21.

Τώρα είμεθα στον καιρό που η ενότης είναι ουσιώδης, και δεν είναι μόνον για τον πνευματικό Ισραήλ. (Γαλ. 6:16) Αυτός ο κόσμος, για να επιζήση πρέπει να επιτύχη μια πραγματική ενότητα, αλλά δεν μπορεί. Ούτε οι διηρημένες θρησκευτικές αποχρώσεις του Χριστιανικού κόσμου, ούτε οι πολιτικοί, ούτε η επιστήμη έχουν τη συνταγή της ενότητος. Εν τούτοις, οι ακόλουθοι του Χριστού την έχουν, όχι από δική τους σοφία, αλλά από τον Λόγο του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν τον Χριστό, την παρουσία του ’ενός βασιλέως’ στη βασιλική εξουσία επί εξήντα χρόνια σχεδόν. Διεκήρυξαν την ανάγκη να τεθούν όλοι στην υπηρεσία και να έχουν την εύνοια του ’ενός βασιλέως’ τον οποίον διώρισε ο Θεός, όπως έγραψε ο ψαλμωδός: «Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω . .. φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή και απολεσθήτε από της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού.»—Ψαλμ. 2:10-12 ΜΝΚ.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να έλθουν σε ενότητα υπό τον ’ένα βασιλέα’ αν το επιθυμούν. Από το έτος 1945 μ.Χ. ένας «πολύς όχλος» ανθρώπων έχουν υπερνικήσει τους πολιτικούς, εθνικούς και γλωσσικούς φραγμούς και διακρίσεις. Αυτοί ελπίζουν να επιζήσουν από την καταστροφή του διηρημένου κόσμου. Αυτοί, με το να έχουν την ενότητα που είναι ζωτική για μια διεθνώς ενωμένη ανθρώπινη φυλή, αποτελούν ένα παράδειγμα και μια ένδειξι ότι μια τέτοια ανθρώπινη φυλή είναι δυνατόν να υπάρξη. Ναι. Είναι περισσότερο από δυνατόν. Είναι βέβαιον, διότι ο Θεός την θέλει.

Τώρα ακριβώς υπάρχει ένας πνευματικός ’παράδεισος,’ ένας «κήπος της Εδέμ» μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό, μολονότι ο κατά γράμμα παράδεισος με πλήρη υγεία και εξωραϊσμένη γη δεν ήλθε ακόμη. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο «καλός ποιμήν» που συνάγει όλους σε μια ποίμνη. (Ιωάν. 10:11, 16) Αυτός κυβερνά ως ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, ο κληρονόμος της αιωνίου διαθήκης της Βασιλείας. Ο Ιεχωβά κατέδειξε γιατί υπάρχει τέτοια ειρήνη, στους προφητικούς του λόγους προς τον Ιεζεκιήλ:

«Και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς εις ποιμήν και θέλουσι περιπατεί εν ταίς κρίσεσί μου, και θέλουσι φυλάττει τα διατάγματα μου, και εκτελεί αυτά. Και θέλουσι κατοικεί εν τη γη, την οποίαν έδωκα εις τον δούλον μου τον Ιακώβ, όπου κατώκησαν οι πατέρες σας και εν αυτή θέλουσι κατοικεί, αυτοί και τα τέκνα αυτών, και τα τέκνα των τέκνων αυτών, έως αιώνος· και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι άρχων αυτών εις τον αιώνα.»—Ιεζ. 37:24, 25.

Ο Ιεχωβά έχει δώσει ως «διαθήκην,» δηλαδή ιεροπρεπή υποσχετική εγγύησι, τον Βασιλέα Ιησού Χριστό, ο οποίος έδειξε αληθινό ενδιαφέρον για την ανθρωπότητα όταν ήταν στη γη, θυσιάζοντας και τη ζωή του ακόμη. (Ησ. 42:6) Αυτό εξασφαλίζει ειρήνη για κείνους που υπακούουν σ’ αυτόν. Η ενότης με τον Δημιουργό την οποία φέρνει η εξουσία αυτού του Βασιλέως περιγράφεται από τον Θεό:

«Και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην ειρήνης· αυτή θέλει είσθαι διαθήκη αιώνιος προς αυτούς· και θέλω στηρίξει αυτούς, και πληθύνει αυτούς, και θέλω θέσει το αγιαστήριόν μου εν μέσω αυτών εις τον αιώνα. Και η σκηνή μου θέλει είσθαι εν μέσω αυτών και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. Και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ ο Ιεχωβά είμαι ο αγιάζων τον Ισραήλ, όταν το αγιαστήριόν μου ήναι εν μέσω αυτών εις τον αιώνα.»—Ιεζ. 37:26-28, ΜΝΚ.

Η αγνή Χριστιανική λατρεία του Ιεχωβά, το αγιαστήριό του είναι μεταξύ εκείνων οι οποίοι συμμορφώνονται με τον γραπτό του Λόγο, την Αγία Γραφή. Η σκηνή της θείας προστασίας και της οικογενειακής σχέσεως είναι πάνω σ’ αυτούς. Εργάζονται σκληρά για ν’ ανακαινίσουν τις προσωπικότητες των αναπτύσσοντας τους καρπούς του πνεύματος του, την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, τη χρηστότητα, την αγαθωσύνη, την πίστι, την πραότητα και τη εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23) Αυτό τους φέρνει ενότητα. Σήμερα είναι δυνατόν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι με αυτούς και ν’ αποβλέπουν στην αιώνια ζωή σε ενότητα με τον Θεό και τους συνανθρώπους των.

Ο Απόστολος Παύλος–Ζηλωτής της Δικαιοσύνης

ΜΕΤΑΞΥ των έντονων χαρακτηριστικών που εξεδήλωσε ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, όσο ήταν στη γη ήταν η αγάπη του για ότι ήταν ορθό και το μίσος του για ότι ήταν εσφαλμένο. Παραδείγματος χάριν, μιλούσε χωρίς περιστροφές όταν εξέθετε τους θρησκευτικούς υποκριτάς των ημερών του. Μάλιστα όπως είχε προλεχθή γι’ αυτόν, ‘ηγάπησε δικαιοσύνην και εμίσησε αδικίαν.’—Ψαλμ. 45:7· Ματθ. 23:2-32· Ιωάν. 8:44.

Ένα εξέχον παράδειγμα ενός ο οποίος αναμφισβήτητα μιμήθηκε τον Ιησού σχετικά μ’ αυτό ήταν ο απόστολος Παύλος. Πραγματικά, και πριν ακόμη γίνη ακόλουθος του Χριστού ήταν πολύ ζηλωτής σε ότι επίστευε ότι ήταν ορθό. Ο Παύλος λοιπόν μας λέγει: «Καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού, και εκακοποίουν αυτήν .. . ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων.» Επίσης μας λέγει: «Εάν τις άλλος νομίζη ότι έχει πεποίθησιν εν τη σαρκί, εγώ περισσότερον . . . κατά ζήλον διώκτης της εκκλησίας, κατά την δικαιοσύνην την δια του νόμου διατελέσας άμεμπτος.»—Γαλ. 1:13, 14· Φιλιππ. 3:4-6.

Όταν έγινε Χριστιανός, εξακολούθησε να είναι ζηλωτής, αλλά ο ζήλος του κατηυθύνετο τώρα κατάλληλα. «Και ευθύς εκήρυττεν εν ταίς συναγωγαίς τον Χριστόν, ότι ούτος είναι ο ΥΙός του Θεού. . ..Ο δε Σαύλος [Παύλος] μάλλον ενεδυναμούτο, και συνέχεε τους Ιουδαίους τους κατοικούντας εν Δαμασκώ, αποδεικνύων ότι ούτος είναι ο Χριστός.» (Πράξ. 9:20, 22) Ομιλούσε μετά παρρησίας κηρύττων εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού. «Και ελάλει και εφιλονείκει μετά των Ελληνιστών· εκείνοι δε κατεγίνοντο εις το να θανατώσωσιν αυτόν.» Ο Παύλος είπε ότι οι άλλοι έπρεπε να τον μιμούνται όπως και αυτός εμιμείτο τον Χριστόν. Το κάνετε σεις αυτό;—Πράξ. 9:28, 29.

Ο απόστολος Παύλος έδειξε την αγάπη του για τη δικαιοσύνη και το μίσος του για ότι ήταν κακό καταβάλλοντος έντονο αγώνα εναντίον των αμαρτωλών επιθυμιών της σαρκός του. Δεν ενέδιδε με αδυναμία στην αμαρτία. Πραγματικά όπως λέγει: «Δαμάζω τα σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.»—1 Κορ. 9:27· Ρωμ. 7:15-25.

Ο Παύλος επίσης εξεδήλωσε ζήλο για τη δικαιοσύνη στις συναναστροφές με τους αδελφούς του. Όταν ο Παύλος ήλθε στην Αντιόχεια, εναντιώθηκε στον Πέτρο «κατά πρόσωπον, διότι ήτο αξιόμεμπτος· επειδή πριν έλθωσιν τινές από του Ιακώβου, συνέτρωγε με τους εθνικούς· όταν δε ήλθον συνεστέλλετο και απεχώριζεν εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής.» Η αγάπη του Παύλου προς τη δικαιοσύνη δεν μπορούσε ν’ ανέχθη αυτή την προσποίησι από μέρους του αποστόλου Πέτρου.—Γαλ. 2:11-14.

Ο Παύλος έδειξε τον ίδιο αυτό ζήλο για τη δικαιοσύνη όταν επρόκειτο και για τους έξω από την εκκλησία που εναντιώνονταν σ’ αυτόν. Μπορούσε να δωροδοκήση τον Κυβερνήτη Φήλικα κ’ έτσι να επιτύχη την άπόλυσί του, αλλ’ αρνήθηκε να το κάμη επειδή αγαπούσε τη δικαιοσύνη. (Πράξ. 24:25-27) Και όταν εμφανίσθηκε ενώπιον του Κυβερνήτου Φήστου, αρνήθηκε να δεχθή συμβιβασμό για να ευαρεστήση τους Ιουδαίους αντιπάλους του, αλλ’ έκαμε έκκλησι στον Καίσαρα.—Πράξ. 25:9-12.

ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ

Ο ζήλος του Παύλου για τη δικαιοσύνη ξεχωρίζει επίσης στις επιστολές του. Έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου η οποία είχε ανέχθη την παρουσία ενός ανήθικου ανθρώπου ανάμεσα της: «ΕΚΒΑΛΕΤΕ ΤΟΝ ΚΑΚΟΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΥΜΩΝ.» (1 Κορ. 5:13) Σημειώστε επίσης πώς τα παρακάτω λόγια του σ’ εκείνους τους Χριστιανούς ήσαν γεμάτα από δίκαιη αγανάκτησι: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού;» «Ή δεν εξεύρετε ότι ο προσκολλώμενος με την πόρνην, είναι εν σώμα;» «Ή δεν εξεύρετε, ότι το σώμα σας είναι ναός του αγίου πνεύματος του εν υμίν;» (1 Κορ. 6:9, 16, 19) Πρεσβύτεροι, επίσκοποι, ποιμένες του λαού του Θεού σήμερα, εκδηλώνετε σεις όμοιο ζήλο για να τηρήσετε την οργάνωσι καθαρή;

Ο Παύλος είχε επίσης έντονα λόγια καταδίκης για κείνους που δεν εκτελούσαν εκείνα που εκήρυτταν: «Διά τούτο αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις· διότι εις ότι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις· επειδή τα αυτά πράττεις συ ο κρίνων. . .. Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις; ο κηρύττων να μη κλέπτωσι, κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι, μοιχεύεις; ο βδελυττόμενος τα είδωλα, ιεροσυλείς;» (Ρωμ. 2:1, 21, 22) Κατ’ επανάληψιν προειδοποίησε τους αδελφούς του, «μη πλανάσθε,» και πάλιν, «Ολίγη ζύμη καθιστά όλον το φύραμα ενζυμον.»—1 Κορ. 6:9· 15:33· Γαλ. 6:7· 1 Κορ. 5:6· Γαλ. 5:9.

Ο ζήλος του για τη δικαιοσύνη φάνηκε επίσης στο ενδιαφέρον του για την αλήθεια: «Εάν ημείς, ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα.» Μη αρκούμενος να πή μια φορά αυτή την κατάρα, την επανέλαβε. (Γαλ. 1:6-9) Και σχετικά μ’ εκείνους που προσπαθούσαν να επαναφέρουν τους αδελφούς του στη δουλεία του Ιουδαϊσμού είπε: «Είθε να αποκοπώσιν οι ταράττοντές σας.» Γιατί να ομιλή τόσο έντονα; Λόγω της εμπιστοσύνης του: «Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι.»—-Γαλ. 5:12· Ρωμ. 9:1.

Και τι απόδειξι έχομε για τον ζήλο του Παύλου για τη δικαιοσύνη σε αυτά που υπέφερε! «Υπηρέται του Χριστού είναι; (παραφρονών λαλώ) πλειότερον εγώ· εις κόπους περισσότερον, . . . εις πληγάς καθ’ υπερβολήν, εις φυλακάς περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις· υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, εν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον.» Μετά την αφήγησι πολλών πραγμάτων που υπέστη, μας λέγει για το ενδιαφέρον του για την πνευματική ευημερία των άλλων: «Τις σκανδαλίζεται και εγώ δεν φλέγομαι;» Εφλέγετο εξαιτίας της δικαίας του αγανακτήσεως για τ’ αδικήματα.—2 Κορ. 11:23-33.

Τι καλό παράδειγμα έδωσε ο απόστολος Παύλος για όλους τους Χριστιανούς, και ιδιαίτερα για όλους τους πρεσβυτέρους, τους επισκόπους των Χριστιανικών εκκλησιών! Πόσο σοβαρά πήρε τη διακονία του! Εδαπανάτο χάριν των άλλων. (2 Κορ. 12:15) Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι εμιμείτο τον Ιησούν στον ζήλο του για τη δικαιοσύνη και στο μίσος του για την ανομία.

Αν έχωμε όμοιο ζήλο θα κάνωμε ότι μπορούμε για να προωθήσωμε τα αγαθά νέα. Δεν θ’ αφήσωμε τίποτε να μας εμποδίση από το να έχωμε μια πλήρη συμμετοχή στη διακονία του αγρού, αφιερώνοντας τόσον ακριβώς χρόνον σ’ αυτήν όσο επιτρέπουν οι περιστάσεις μας. Επίσης θα δαπανηθούμε για τους αδελφούς μας. Έτσι δείχνομε ότι προτάσσομε την υπηρεσία του Θεού στη ζωή μας και οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να μας απομακρύνη απ’ αυτήν το θεωρούμε ως σκύβαλο, όπως έκαμε και ο Παύλος. (Φιλιππ. 3:8) Και τότε, όπως ο Παύλος, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα ανταμειφθούμε τώρα με πολλά χαρωπά προνόμια υπηρεσίας και στο μέλλον με αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού.—2 Τιμ. 4:8.

Κρύα Νεογνά;

◆ Όταν η θερμοκρασία στην Αρκτική είναι γύρω στους 60 βαθμούς Φαρενάιτ υπό το μηδέν, πώς μπορεί μια πολική άρκτος να διατηρήση ζεστά τα νεογέννητα αρκουδάκια της; Με ενστικτώδη σοφία γεννά και θηλάζει τα νεογνά της σε μια φωλιά σκαμμένη στο χιόνι, που εξυπηρετεί θαυμάσια ως μονωτικό. Μέσα στη φωλιά τα νεογνά, που γεννιούνται κωφά, τυφλά και αβοήθητα, προστατεύονται από τις παγερές θερμοκρασίες και τους αγρίους ανέμους του Αρκτικού χειμώνα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς κατηγορούντας η και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.—Ρωμ. 2:15. Σ 15/12/72 11, 12

2 Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.—Ματθ. 24:34. Σ 15/1/73 5, 6α

3 Ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει.—Ιακ. 1:13. Σ 1/2/73 12, 13

4 Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου.—Ρωμ. 10:8. Σ 15/2/73 25, 26α

5 Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.—Εβρ. 5:5. Σ 1/3/73 1-3α

6 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει.—Ρωμ. 14:4.

Σ 1/1/73 13

7 Εν ταις εσχάταις ημέραις [σε μελλοντικές ημέρες, Μπάινγκτον] το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων.—Μιχ. 4:1, ΜΝΚ. Σ 15/3/73 12, 13α

8 Επίρριψον εις τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.—Ψαλμ. 55:22, ΜΝΚ. Σ 1/12/72 3-5

9 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 6α

10 Εξεύρων τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου.—Πράξ. 20:29. Σ 1/4/72 27α

11 Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Διότι λύχνος είναι η εντολή και φως ο νόμος.—Παροιμ. 6:20, 23. Σ 15/5/72 13α

12 Δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον . . . εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου.—Εφεσ. 6:12. Σ 15/4/72 27

13 Έχω συμμαρτυρούσαν με εμέ την συνείδησίν μου εν πνεύματι αγίω, έχω λύπην μεγάλην και αδιάλειπτον οδύνην εν τη καρδία μου, . . . υπέρ των αδελφών μου . . . οίτινες είναι Ισραηλίται.—Ρωμ. 9:1-4. Σ 15/12/72 23, 24α

14 Να στρατεύης κατ’ αυτάς την καλήν στρατειάν, έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν.—1 Τιμ. 1:18, 19. Σ 1/1/73 35, 36α

15 Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.—1 Ιωάν. 1:9. Σ 1/9/72 8, 9α

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Σεπτεμβρίου: «Μαθητεύσατε, Βαπτίζοντες Αυτούς». Σελίς 461. Ύμνοι: 92, 103.

16 Σεπτεμβρίου: Το Βάπτισμα Ακολουθεί τη Μαθήτευσι. Σελίς 465. Ύμνοι: 109, 76.

Ανακοινώσεις

ΝΕΟ ΥΜΝΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Η ψαλμωδία με ύμνους είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της λατρείας του Ιεχωβά, και πόσο ευτυχείς είμεθα που είναι έτσι! Αναγνωρίζοντας την υποχρέωσι των Χριστιανών να ψάλλουν ύμνους αίνου στον Ιεχωβά, το εκδοτικό τμήμα των μαρτύρων του Ιεχωβά απ’ αυτή τη βρεφική του ηλικία παρήγαγε υμνολογία αρχίζοντας από το έτος 1879. Μεταξύ των υμνολογίων που εξυπηρέτησαν τον λαό του Ιεχωβά από τότε ήσαν το Ύμνοι της Χαραυγής της Χιλιετηρίδος, που εξεδόθη το 1905, και το Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά, που εξεδόθη το 1928. Μεγαλύτερη πρόοδος εσημειώθη με το Υμνολόγιο για την Υπηρεσία της Βασιλείας, που εξεδόθη το 1944. Το 1966 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξέδωκε ένα υμνολόγιο με τον τίτλο Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών. Ο τίτλος του ελήφθη, από τους λόγους του Παύλου εις Εφεσίους 5:18, 19. Μεταξύ των χωρών άπ’ όπου οι Μάρτυρες συνεισέφεραν μελωδίες για το υμνολόγιο, είναι η Χαβάη, ο Λίβανος, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Κίνα, η Δανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάς, η Ιταλία, το Μεξικό, η Νότιος Αφρική και οι Ην. Πολιτείες. Είναι ενδιαφέρον, επίσης, το γεγονός ότι πολλές από τις μελωδίες έχουν συνταχθή από μάρτυρες, ενώ ήσαν σε φυλακή ή σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Το Ελληνικό υμνολόγιο είναι χωρίς μουσικούς φθόγγους. Στείλτε 8 δραχμές η 25 σεντς στις Η.Π.Α. για το αντίτυπο σας.

‘Η Αγάπη Οικοδομεί’—Ποιους και Πώς!

ΤΙ ΠΛΟΥΤΟΣ σημασίας, τι αλήθεια υπάρχει σ’ αυτές τις τρεις λέξεις: «Η αγάπη οικοδομεί!» Η αγάπη οικοδομεί διανοητικώς και σωματικώς· οικοδομεί επίσης ηθικώς και πνευματικώς. Κατ’ επανάληψιν αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου εφαρμόσθηκαν στις ψυχοσωματικές επιδράσεις που έχει η αγάπη στους διανοητικώς και σωματικώς ασθενείς, και όχι χωρίς σοβαρό λόγο.—1 Κορ. 8:1.

Χαρακτηριστικά του πλούτου της Μαρτυρίας για τη δύναμι της αγάπης να οικοδομήση είναι τα λόγια του Δρος Λίο Μπάρτεμιρ. Αυτός ως ιατρικός διευθυντής ενός ψυχιατρικού ινστιτούτου, εδήλωσε κάποτε ότι η αγάπη πρέπει να έχη τη θέσι της μεταξύ των φαρμάκων του γιατρού μαζί με τα αντιβιοτικά, τα εμβόλια και τα άλλα φάρμακα. Είπε ότι: «Η αγάπη του γιατρού για τον ασθενή του και η αγάπη του ασθενούς για τον γιατρό του αποτελεί μια ισχυρή επίδρασι στη θεραπεία των ασθενών.» Διατείνεται ότι η σύγχρονη τάσις των γιατρών να είναι αντικειμενικοί ή αδιάφοροι στις σχέσεις των με τους ασθενείς είναι σφάλμα και ότι «η αγάπη του γιατρού για τους ασθενείς του είναι το κεντρικό και αναγκαίο στοιχείο για την ανακούφισί τους.»

Εν τούτοις, όπως είναι αληθινό ότι με την αγάπη μπορούμε να οικοδομήσωμε τους άλλους, αυτό δεν είναι εκείνο που έγραφε ο απόστολος Παύλος. Στο ίδιο εδάφιο λέγει ότι ‘η γνώσις φυσιοί.’ Αφού ο Παύλος ήθελε να πη ότι κάποια γνώσις έτεινε να κάνη υπερήφανους εκείνους που έχουν αυτή την ιδιαίτερη γνώσι, πρέπει να εννοούν στην περίπτωσι που εξετάζεται ότι η αγάπη οικοδομεί εκείνους που την έχουν ·ότι εκείνοι που εκδηλώνουν την αγάπη θα ωφελούντο οι ίδιοι απ’ αυτήν. Πραγματικά, στην ανωτέρω δήλωσι του Μπάρτεμιρ αναγνωρίζεται αυτό το γεγονός. Πώς; Διότι αυτός όχι μόνον τονίζει ότι η αγάπη του γιατρού οικοδομεί τον ασθενή αλλ’ ότι η αγάπη του ασθενούς οικοδομεί—τον γιατρό;—όχι, αλλά τον ίδιο τον ασθενή! Με το ίδιο πνεύμα ο ανθρωπολόγος Άσλεϋ Μόνταγκιου έγραψε ότι «η αγάπη είναι δημιουργική, πολύ πλουτίζει τη ζωή και εκείνου που την λαμβάνει κι εκείνου που την δίνει.»

Ένα βιβλίο ψυχοσωματικής ιατρικής των Καθηγητών Βάις και Ίνγκλις πιστοποιεί περαιτέρω την αλήθεια των λόγων του Παύλου ότι ‘η αγάπη οικοδομεί’: «Εκείνος που έχει την ιδιότητα ν’ αγαπά συνήθως αγαπάται αντίστοιχα. Η ιδιότης του να δείχνη κανείς καλωσύνη και ευγένεια σε κάθε μορφή της ζωής, οικογενειακή, συζυγική, σεξουαλική και πατρική, έχει μια σημαντική εποικοδομητική επίδρασι στο άτομο που δείχνει τέτοια αισθήματα καθώς και σ’ εκείνον που τα λαμβάνει κι έτσι φέρνει ευχαρίστησι και στους δύο.» (Τα παχέα στοιχεία έχουν προστεθή.) Ακριβώς όπως οι αρχαιολόγοι κάνουν συνεχώς ανακαλύψεις που πιστοποιούν τις εξιστορήσεις της Αγίας Γραφής, έτσι και οι ψυχίατροι πιστοποιούν την ακρίβεια και σοφία των συμβουλών της Γραφής για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ολίγη σκέψις θα διασαφηνίση ακριβώς πόσο αληθινό είναι ότι η αγάπη οικοδομεί εκείνον που αγαπά. Ο μέγας και στοργικός και σοφός Δημιουργός μας έχει θέσει μέσα μας ένα σύστημα ορμονών και λειτουργεί πολύ καλά όταν ζούμε σύμφωνα με τις δίκαιες και σοφές αρχές του. Η ψυχοσωματική επιστήμη κατέδειξε τη βλάβη που επέρχεται σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος επιδίδεται σε αρνητικές συγκινήσεις όπως είναι η κακία, η οργή, η πικρία, η απληστία, η φιλαυτία, ο φθόνος και η απογοήτευσις. Τέτοια αισθήματα, ενώ προξενούν βλάβη στους άλλους, βλάπτουν κυρίως εκείνον που παρασύρεται απ’ αυτά.

Λογικά, λοιπόν προκύπτει ότι όταν εκδηλώνουμε υγιή, εποικοδομητικά αισθήματα, από τα οποία το κυριώτερο είναι η ανιδιοτελής αγάπη, οικοδομούμε όχι μόνον τους άλλους αλλά πρωτίστως τον εαυτό μας, όπως υπονοείται από τα λόγια του Κυρίου Ιησού: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:35.

Μολονότι είναι αλήθεια ότι η αγάπη για τον σύντροφό σας, για την οικογένειά σας και για ένα στενό φίλο μπορεί να σας οικοδομήση, από τη χρησιμοποίησι της λέξεως αγάπη από τον απόστολο καταφαίνεται ότι αυτός είχε υπ’ όψιν την ανιδιοτελή, την αγάπη που βασίζεται σε αρχές που είναι απηλλαγμένη από κάθε προσωπική σκέψι. Το γεγονός ότι αυτή η αγάπη οικοδομεί διακρίνεται και από την περαιτέρω περιγραφή που κάνει ο απόστολος. Λέγει ότι μια τέτοια αγάπη μακροθυμεί, ότι υπομένει και αγαθοποιεί, ότι μπορεί να εγκαρτερήση σε όλα και ότι ποτέ δεν εκπίπτει. Εκείνο που βοηθεί να εξηγήσωμε την εποικοδόμησι που φέρνει η αγάπη είναι ότι αυτή απομακρύνει τα εξασθενητικά αισθήματα όπως είναι η υπερηφάνεια, η ζηλοτυπία και η απληστία.—1 Κορ. 13:4-8.

Μια ανιδιοτελής αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό και τον πλησίον μας θα μας κάνη ν’ ανθιστάμεθα σε πειρασμούς ν’ αδικοπραγήσωμε ή ν’ ακολουθήσωμε μια πορεία που εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας που μπορεί να είναι εντελώς ‘νόμιμη’ αλλά η οποία δεν μας οικοδομεί. Όταν εμμένωμε στις αρχές μας, στα ιδεώδη μας, όταν νικούμε τις ιδιοτελείς και ξεπεσμένες τάσεις μας, όχι μόνο διατηρούμε μια καθαρή συνείδησι αλλά και οικοδομούμεθα ηθικώς και πνευματικώς απ’ αυτή την πορεία. Τότε διαπιστώνομε την αλήθεια της θεόπνευστης Παροιμίας στην περίπτωσί μας: «Οι δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.» Σαν τον αρχαίο Ιώβ θα μπορούμε ν’ αντικρούωμε εκείνους που αμφισβητούν τα ελατήριά μας, και θα μπορούμε να υποστηρίζωμε ότι έχομε καλή συνείδησι ενώπιον του Θεού.—Παροιμ. 28:1· Ιώβ 16:1-4·29:1-25.

Θα μπορούσε επίσης να λεχθή ότι η αγάπη οικοδομεί διότι μπορεί να αυτοαμείβεται. Όχι ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον πρέπει να εκδηλώνωμε αγάπη, αλλ’ αυτό είναι εκείνο που πολύ πιθανόν θα επακολουθήση, όπως το εξέφρασε ο Ιησούς Χριστός: «Δίδετε και θέλει δοθή εις εσάς.. . . Διότι με το αυτό μέτρον με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.» (Λουκ. 6:38) Μια αξιόλογη κυρία ψυχαναλυτής έγραψε ένα βιβλίο με νουθεσίες για γυναίκες που ατύχησαν στο γάμο τους, και το συμπέρασμα και η ουσία αυτού ήταν ότι αληθινά το ν’ αγαπούν τους συζύγους των και να υποτάσσονται σ’ αυτούς ήταν το πιο αποτελεσματικό πράγμα που θα μπορούσαν να κάμουν. Τα μέλη των οικογενειών μπορούν ν’ αποκτήσουν ευτυχία με το να προσπαθούν να κάνουν ευτυχισμένον ο ένας τον άλλον.

Ιδού ένα άλλο Γραφικό παράδειγμα της Γραφικής αυτής αρχής. Ο απόστολος Παύλος για να ενθαρρύνη τους υλικώς ευημερούντας Χριστιανούς της Κορίνθου να δείχνουν ανιδιοτελή αγάπη στους ενδεείς αδελφούς των της Ιερουσαλήμ, έγραψε: «Ο σπείρων με αφθονίαν, και με αφθονίαν θέλει θερίσει.»—2 Κορ. 9:6.

«Η αγάπη οικοδομεί»—ποιον; Τον ευγνώμονα λήπτη, ασφαλώς, αλλά περισσότερο ακόμη τον δότη, εκείνον που δείχνει αγάπη. Ο δότης οικοδομείται με κάθε τρόπο, σωματικώς, διανοητικώς, συναισθηματικώς και πνευματικώς. Θερίζει αφθόνως και αγαπάται από τον Θεό, διότι ‘ο Θεός αγαπά τον ιλαρόν δότην.’—2 Κορ. 9:7

Διαρκής Ανακούφισις από Πολέμους

ΑΠΟ πολύν καιρό έχομε ακούσει ότι θα γίνη ένας πόλεμος που θα τερματίση τελικά όλους τους πολέμους της γης. Από τις χιλιάδες των πολέμων που διεξήχθησαν από την εποχή του Νεβρώδ, του ισχυρού κυνηγού, πολλοί από τους μεγαλύτερους πολέμους εθεωρήθησαν ότι ήσαν οι τελευταίοι. Αυτό ειδικά συνέβη με τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο 1 Παγκόσμιος Πόλεμος όπως είχε δηλωθή, θα καθιστούσε τη δημοκρατία ασφαλή στον κόσμο. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα έκανε τον κόσμο ελεύθερο, αυτοδιάθετο, θα εξασφάλιζε τις τέσσερις ελευθερίες για την ανθρωπότητα.

Ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο πιο μεγάλος, ή θα υπάρξη άλλος, ένας πιο ερημωτικός πόλεμος; Από την ιστορία των εθνών από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχουν πολλές ενδείξεις που δείχνουν ότι εκείνος δεν ήταν ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος. Μερικοί πολύ σκληροί πόλεμοι διεξήχθησαν από τότε, και αυτή η σκληρότης υπάρχει σε έντονη μορφή μεταξύ των εθνών τα οποία ενεπλάκησαν σ’ αυτούς. Υπάρχουν ακριβώς τώρα κέντρα ενδεχομένης εκρήξεως σε πολλά μέρη και τόπους.

Ο Ιησούς Χριστός, ο μεγαλύτερος προφήτης που έζησε ποτέ, ετόνισε ότι θα υπάρξη πράγματι ένας πόλεμος που θα φέρη διαρκή ειρήνη. Ωμίλησε για τη μεγάλη θλίψι «οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου ως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.» (Ματθ. 24:21) Αυτή η μεγάλη θλίψις θα περιελάμβανε αυτόν τον πόλεμο, που περιγράφεται σε άλλα μέρη της Αγίας Γραφής.

Αξίζει να εξετάσωμε τι λέγει η Αγία Γραφή γι’ αυτόν τον πόλεμο, διότι αποκαλύπτει τους εμπολέμους, εκθέτει τους λόγους του πολέμου αυτού, και γιατί θα φέρη διαρκή ειρήνη. Προεξέχει η προφητική πρόγνωσις του βιβλίου του Ιεζεκιήλ, στο οποίο θα συγκεντρώσωμε κυρίως την προσοχή μας σε όλη αυτή την εξέτασι. Ο Ιεζεκιήλ γράφει:

«Και έγεινε λόγος Ιεχωβά προς εμέ, λέγων, Υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπόν σου επί Γωγ, την γην του Μαγώγ, του ηγεμόνος της Ρως, Μεσέχ, και Θουβάλ, και προφήτευσον κατ’ αυτού, και ειπέ, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, Γωγ, ηγεμών της Ρως, Μεσέχ, και Θουβάλ· και θέλω σε περιστρέψει, και βάλει άγκιστρα εις τας σιαγόνας σου, και θέλω εκβάλει σε, και πάσαν την δύναμίν σου, ίππους και ιππέας, πάντας τούτους εντελώς ωπλισμένους, μέγα άθροισμα μετά θυρεών και ασπίδων, πάντας τούτους μεταχειριζομένους μαχαίρας· Πέρσας, Αιθίοπας, και Λίβυας μετ’ αυτών· πάντας τούτους μετ’ ασπίδων και περικεφαλαίων· τον Γομέρ, και πάντα τα τάγματα αυτού· τον οίκον Θωγαρμά από των εσχάτων του βορρά, και πάντα τα τάγματα αυτού· και πολλούς λαούς μετά σου.»—Ιεζ. 38:1-6, ΜΝΚ.

Ο ΓΩΓ ΚΑΙ Η ΓΗ ΤΟΥ ΜΑΓΩΓ

Το ερώτημα είναι, Ποιος είναι αυτός ο Γωγ και ποια είναι «η γη του Μαγώγ»; Οι απόγονοι των λαών που περιγράφονται είναι μαζί μας σήμερα. Αλλά η προφητεία προφανώς δεν αναφερόταν απλώς σε ωρισμένες εθνικότητες. Αντιθέτως, χρησιμοποίησε, χάριν παραδείγματος, τις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις εκείνης της εποχής, δυνάμεις που μπορούσαν να απειλήσουν τον Ισραήλ εκείνον τον καιρό. Ομοίως, οι ισχυρές, καλά εφωδιασμένες ένοπλες δυνάμεις αυτού του κόσμου σήμερα θα είναι στη διάθεσι του Γωγ στον τελικό πόλεμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Βαβυλών δεν περιλαμβάνεται, διότι η τοποθέτησις της προφητείας του Ιεζεκιήλ είναι σ’ έναν καιρό μετά την πτώσι της Βαβυλώνος στη Μηδοπερσία, η οποία έγινε μ’ αυτή τη νίκη η Τέταρτη Παγκόσμια Δύναμις της Βιβλικής ιστορίας.

Η προφητεία του βιβλίου της Αποκαλύψεως μας δίνει νύξεις που μας βοηθούν να εξακριβώσωμε την ταυτότητα του Γωγ, του αρχηγού της επιθέσεως, και να καταλάβωμε ποια μάχη είναι αυτή της οποίας αρχηγός είναι ο Γωγ. Η Αποκάλυψις στα κεφάλαια 17 και 18 περιγράφει την πλήρη καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Κατόπιν, στο 19 κεφάλαιο, ομιλεί για την καταστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων της γης μαζί με τις πολιτικές των οργανώσεις ή κυβερνήσεις.—Αποκάλ. 19:17-21· παράβαλε Αποκάλυψις 19:19, 20 με Δανιήλ 8:20, 21 σχετικά με τη Βιβλική παρουσίασι των πολιτικών κυβερνήσεων του κόσμου μεταφορικώς ως θηρίων.

Αλλά ποιος είναι ο Γωγ; Και πάλι η Αποκάλυψις μας βοηθεί. Διότι αποκαλύπτει ότι τα έθνη οδηγούνται σε πόλεμο από δαιμονική επιρροή και ο αρχηγός αυτών είναι ο «δράκων» Σατανάς ή Διάβολος. (Αποκάλ. 12:9· 16:13, 14, 16) Ο Γωγ λοιπόν είναι ο Σατανάς ή Διάβολος αφότου κατερρίφθη στη γη. Ποια είναι η γη στην οποία διαμένει, ‘η γη του Μαγώγ’; Δεν υπάρχει τέτοια γη που να μνημονεύεται αλλιώς στη Βιβλική ιστορία. Αυτή η ‘γη’ περιγράφεται ως ‘τα έσχατα του βορρά.’ (Ιεζ. 38:6) Θα ήταν απομονωμένη και αραιοκατοικημένη.

Ως προς το τι σημαίνει μεταφορικά η ‘γη του Μαγώγ,’ η προφητεία της Αποκαλύψεως δείχνει ότι μετά την ενθρόνισι του Χριστού στον ουρανό, ο Σατανάς χάνει ένα πόλεμο στον ουρανό και ρίπτεται στη γη. Αυτό προμηνύει ουαί για τη γη, η οποία ουαί αποκορυφώνεται στον τελικό πόλεμο. Επειδή ο Διάβολος δεν έχει πλέον πρόσοδο στον ουρανό, αλλά είναι περιορισμένος στα γειτονικά μέρη της γης, η θέσις του είναι απομονωμένη, και μόνον οι δαίμονες τον συνοδεύουν. Ώστε η γη του Μαγώγ είναι η αόρατη θέσις ή περιοχή στην οποία ο Σατανάς είναι περιορισμένος στον καιρό που κάνει την επίθεσί του.—Αποκάλ. 12:5, 7-12.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΓΩΓ

Ο Ιεχωβά, γνωρίζοντας το μέγεθος της μάχης που πρόκειται ν’ αναλάβη ο Γωγ, του λέει: «Ετοιμάσθητι, και ετοίμασον σεαυτόν, συ, και παν το άθροισμά σου το συναθροισθέν εις σε, και έσο φύλαξ εις αυτούς.» (Ιεζ. 38:7) Ο Γωγ γίνεται ο «φύλαξ» ή αρχηγός, είναι ο ηγέτης όλων αυτών των δυνάμεων, δαιμονικών και κοσμικών. Ο Ιεχωβά απεκάλυψε ότι η επίθεσις δεν επρόκειτο να γίνη στους αρχαίους χρόνους, αλλά μάλλον σ’ ένα μακρό μετέπειτα χρόνο, όταν είπε στον Γωγ:

«Μετά πολλάς ημέρας θέλει γείνει επίσκεψις εις σε· εν τοις εσχάτοις χρόνοις θέλεις ελθεί εις την γην, ήτις ελευθερώθη εκ της μαχαίρας, και συνήχθη εκ πολλών λαών, εναντίον των ορέων του Ισραήλ, τα οποία κατεστάλησαν έρημα διαπαντός· αυτός όμως μετεφέρθη εκ μέσου των λαών, και θέλουσι κατοικήσει πάντες ασφαλώς. Και θέλεις αναβή και έλθει ως ανεμοζάλη· θέλεις είσθαι ως νέφος, δια να σκεπάσης την γην, συ, και πάντα τα τάγματά σου, και πολύς λαός μετά σου.»—Ιεζ. 38:8, 9.

Ποια είναι η «γη ήτις ελευθερώθη εκ της μαχαίρας» κατά της οποίας επιτίθεται ο Γωγ; Μήπως η γη που συνήχθη εκ πολλών λαών αναφέρεται στη γη του σημερινού πολιτικού έθνους του Ισραήλ; Όχι. Το Ισραήλ, με τις στρατιωτικές του δυνάμεις, αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου του οποίου ο Σατανάς λέγεται ότι είναι ο «θεός.» (2 Κορ. 4:4) Είναι επίσης ένα από τα πολιτικά έθνη από τα οποία αποτελούνται τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Ισραήλ κατά του οποίου επιτίθεται ο Γωγ είναι ο Ισραήλ του Θεού, ο πνευματικός Ισραήλ. (Γαλ. 6:16) Πώς γίνεται αυτό; Διότι ο Θεός απέρριψε τον φυσικό Ισραήλ ως αποκλειστικό του έθνος, όταν αυτοί απέρριψαν τον Μεσσία, και στην Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. ίδρυσε τη Χριστιανική εκκλησία. (Ματθ. 23:38· Πράξ. 2:1-43) Ο απόστολος Παύλος εξήγησε αργότερα ότι «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ, η γινομένη εν σαρκί· αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα.»—Ρωμ. 2:28, 29.

Επίσης, με τη μάχη του Ιεχωβά εναντίον του Γωγ όλα τα έθνη της γης «θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά» και αυτό δεν θα μπορούσε να γίνη με τον φυσικό Ισραήλ ο οποίος αρνείται να χρησιμοποιήση το όνομα του Ιεχωβά, και δεν ισχυρίζεται ότι η πολιτική του κυβέρνησις είναι θεοκρατία, δηλαδή από τον Θεό κατευθυνόμενη κυβέρνησις, που ιδρύθηκε για να προαγάγη την αγνή λατρεία του Ιεχωβά.—Ιεζ. 38:23.ΜΝΚ.

Αυτή η κατανόησις του σκοπού της επιθέσεως του Γωγ είναι εν αρμονία με την εικόνα της Αποκαλύψεως όταν λέγη ότι ο Διάβολος, αφού θα κατερρίπτετο από τον ουρανό, θα έκανε όλους εκείνους στη γη, οι οποίοι εκπροσωπούν τον Ιεχωβά και δίνουν μαρτυρία για τον Ιησού, κύριον στόχο των επιθέσεών του από τότε.—Αποκάλ. 12:17.

Η προφητεία του Ιεζεκιήλ συγκεντρώνει την προσοχή μας στην κατάστασι του πνευματικού λαού του Ιεχωβά, των Χριστιανών μαρτύρων του, «εν τοις εσχάτοις χρόνοις.» Αυτοί ‘ελευθερώθηκαν εκ της μαχαίρας,’ διαφυλάχθηκαν από τους διωγμούς του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και απ’ ό,τι επακολούθησε. Αυτοί συνήχθησαν σε πλήρη ενότητα υπό τον Βασιλέα και Ποιμένα των, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Μεγαλύτερο Δαβίδ. Όταν ο Γωγ θα κάμη την επίθεσί του, η ψευδής θρησκεία θα έχη καταστραφη, αλλ’ αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες, οι μόνοι που στάθηκαν υπέρ της αγνής λατρείας του Ιεχωβά, θα κατοικούν σε πνευματική ασφάλεια.—Ιεζ. 34:23, 24· 37:22-25.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΤΟΝ ΓΩΓ ΣΤΗ ΜΑΧΗ

Γιατί ο Ιεχωβά θέτει άγκιστρα στις σιαγόνες του Γωγ και τον φέρνει με όλες τις καλά εξηρτισμένες δυνάμεις εναντίον του συνηγμένου λαού του Θεού; (Ιεζ. 38:4) Διότι ήλθε ο καιρός του Ιεχωβά για τη μάχη, και με αυτόν τον τρόπο κάνει τον Διάβολο κι εκείνους που τάσσονται μαζί του να δείξουν σε όλους το μίσος των για τον Ιεχωβά. Επίσης με αυτή τη μάχη ο Ιεχωβά υπερασπίζει το όνομά του και την κυριαρχία του σε όλο το σύμπαν. Ο Ιεχωβά λέγει: «Και θέλω σε φέρει εναντίον της γης μου, δια να με γνωρίσωσι τα έθνη, όταν αγιασθώ εν σοι, Γωγ, ενώπιον αυτών.»—Ιεζ. 38:16,

Μπορούμε να παραβάλωμε αυτή την ενέργεια του Ιεχωβά με την περίπτωσι του Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου. Ο Φαραώ ήταν ένας σκληρός εχθρός του Θεού και του λαού του. Η επιθυμία του ήταν να υποδουλώση τον λαό του Ιεχωβά, τους Εβραίους, το έθνος που εχρησιμοποιείτο τότε ως μάρτυρές Του, και να τους συντρίψη, ή αν δεν μπορούσε να το κάμη αυτό, να τους καταστρέψη αμέσως. (Ησ. 43:12) Ο Ιεχωβά εξέλεξε τον χρόνο που θα κατέληγε στο μεγαλύτερο καλό για τον λαόν του και συγχρόνως θα εδόξαζε το όνομά του. Με την πολιτεία του προς τον Φαραώ και τις δυνάμεις του, ο Ιεχωβά αποδείχθηκε υπέρτατος και ο νικητής όλων των θεών της Αιγύπτου.—Έξοδ. 12:12· 14:4.

Ο Θεός παρασύροντας τον Σατανά στην επίθεσι απλώς παρουσιάζει αυτό που φαίνεται στον Σατανά ότι αποτελεί ευκαιρία για να ξεσπάση την λύσσα και το μίσος του εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η προφητεία αποκαλύπτει το ελατήριο που έχει ο Σατανάς:

«Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν αναβή πράγματα επί την καρδίαν σου, και θέλεις βουλευθή βουλάς πονηράς· και θέλεις ειπεί, Θέλω αναβή εις γην πόλεων ατειχίστων· θέλω έλθει προς ησυχάζοντας, κατοικούντας εν ασφαλεία, πάντας τούτους κατοικούντας πόλεις ατειχίστους, και μη έχουσας μοχλούς και πύλας· δια να λεηλατήσης λεηλασίαν, και να λαφυραγωγήσης λάφυρον, δια να επαναστρέψης την χείρα σου επί ερημώσεις κατοικισθείσας, και επί λαόν συνηγμένον εκ των εθνών αποκτήσαντα κτήνη και αγαθά, κατοικούντα εν μέσω της γης.»—Ιεζ. 38:10-12.

Μήπως η ‘λαφυραγώγησις’ που ελπίζει ο Σατανάς να επιτύχη απ’ αυτούς τους φαινομενικά ανυπεράσπιστους ανθρώπους είναι κανένα υλικό όφελος; Όχι, διότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν σχετικώς λίγα από τα αγαθά του κόσμου τούτου. (Ιακ. 2:5· 1 Κορ. 1:27-29) Αυτοί είναι επίσης αβλαβείς, χωρίς στρατιωτική εξάρτησι. Εκείνο που ελπίζει ο Σατανάς να λαφυραγωγήση είναι τα συμφέροντα της Βασιλείας που έχουν αυτοί. Διότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχώς κηρύττουν αυτή τη Βασιλεία και τα αγαθά νέα της στους λαούς και φροντίζουν γι’ αυτά τα συμφέροντα της Βασιλείας σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτό επιτυγχάνουν, συνάγοντας πολλούς ανθρώπους από όλα τα έθνη προς το μέρος της βασιλείας.

Αυτό το μισεί ο Διάβολος κι εκείνοι που έχουν το πνεύμα του. Ενθυμούμεθα ότι ο Διάβολος διήγειρε τους Φαρισαίους, επειδή ο Ιησούς εφρόντιζε για τα συμφέροντα της Βασιλείας. Οι άνθρωποι άκουαν τον Ιησού. Αλλ’ αυτοί οι Ιουδαίοι άρχοντες είπαν μεταξύ τους: «Βλέπετε ότι δεν ωφελείτε ουδέν; Ιδού, ο κόσμος οπίσω αυτού υπήγεν.»—Ιωάν. 12:19.

Αυτά τα συμφέροντα της βασιλείας στα χέρια των κεχρισμένων μαρτύρων του Θεού στη γη είναι εκείνα που ενοχλούν τον Διάβολο. Αν μπορούσε τώρα να καταστρέψη αυτούς τους μάρτυρας του Ιεχωβά, κανένας δεν θα υπήρχε στη γη που να υποστηρίζη την κυριαρχία του Ιεχωβά. Στον καιρό που γίνεται η επίθεσις, το πρώτο μέρος της ‘μεγάλης θλίψεως’ έχει ήδη καταλήξει στην καταστροφή όλων των άλλων θρησκειών από τους πολιτικούς άρχοντας. Αυτά τα θρησκευτικά συστήματα δεν είχαν καμμιά προστασία, διότι ο ισχυρισμός των ότι είναι δούλοι του Θεού ήταν ψευδής. Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένουν ακόμη. Αυτοί πάντοτε ήσαν ουδέτεροι σε όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές διαμάχες ολόγυρά τους. Στην πνευματική τους κατάστασι μεταφορικώς κατοικούν «εν μέσω της γης.» Επειδή αυτοί στέκουν υπέρ της λατρείας του Ιεχωβά, αποτελούν το κεντρικό σημείο, τον κύριο στόχο της εχθρότητος του Γωγ.—Ιεζ. 38:12.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Ο Γωγ λοιπόν προχωρεί κατ’ ευθείαν προς την επίθεσι, και ο πόλεμος αρχίζει! Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Γωγ ωπλισμένες με πυρηνικά όπλα, με μικροβιακά και χημικά πολεμικά μέσα και άλλον φονικό εξοπλισμό, μπορεί να ενέπνευσαν φόβο στις καρδιές των κοσμικών ανθρώπων. Αλλά πόσο περισσότερο τρόμο αποδεικνύεται ότι εμπνέει ο Ιεχωβά όταν προκαλήται από την επίθεσι του Γωγ εναντίον του λαού του, που είναι σαν οι επιτιθέμενοι να ‘εγγίζουν την κόρην του οφθαλμού του.’! (Ζαχ. 2:8) Ο Ιεχωβά λέγει:

«Αλλ’ εν εκείνη τη ημέρα, εν τη ημέρα καθ’ ην ο Γωγ έλθη εναντίον της γης Ισραήλ, η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου, λέγει Ιεχωβά ο Θεός. Διότι εν τω ζήλω μου, εν τω πυρί της οργής μου ελάλησα, Εξάπαντος εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι σεισμός μέγας εν γη Ισραήλ· και οι ιχθύες της θαλάσσης, και τα πετεινά του ουρανού, και τα θηρία του αγρού, και πάντα τα ερπετά τα έρποντα επί της γης, και πάντες οι άνθρωποι οι επί του προσώπου της γης, θέλουσι σεισθή από της παρουσίας μου· και τα όρη θέλουσιν ανατραπή, και οι πύργοι θέλουσι πέσει, και παν τείχος θέλει κατεδαφισθή.»—Ιεζ. 38:18-20, ΜΝΚ.

Αυτός ο σεισμός θα παραλύση τις δυνάμεις του Γωγ με φόβο και θα προξενήση μεγάλη σύγχυσι. Αυτά που επακολουθούν δείχνουν την πρωτοφανή οργή με την οποία ο Ιεχωβά θα πλήξη με τις φοβερές δυνάμεις που είναι στη διάθεσί του:

«Και θέλω καλέσει εναντίον αυτού μάχαιραν κατά πάντα τα όρη μου, λέγει Ιεχωβά ο Θεός· η μάχαιρα εκάστου ανθρώπου θέλει είσθαι κατά του αδελφού αυτού. Και θέλω έλθει εις κρίσιν εναντίον αυτού εν λοιμώ και εν αίματι· και θέλω βρέξει επ’ αυτόν, και επί τα τάγματα αυτού, και επί τον πολύν λαόν τον μετ’ αυτού, βροχήν κατακλυσμού, και λίθους χαλάζης, πυρ και θείον. Και θέλω μεγαλυνθή και αγιασθή και θέλω γνωρισθή ενώπιον πολλών εθνών, και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 38:21-23, ΜΝΚ.

Έτσι ο ‘πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ φέρνει διαρκή ειρήνη καταστρέφοντας τους επίγειους πολεμοποιούς. Η μάχη διεξάγεται στο συμβολικό πεδίον μάχης που λέγεται Αρμαγεδδών (η κατάστασις στην οποία φθάνουν τα έθνη και η οποία στήνει τη σκηνή για τη μάχη). Ο Ιεχωβά προστατεύει τον λαό του στη διάρκεια της μάχης εκείνης, υπερασπίζοντας τον εαυτό του ως Παγκόσμιο Κυρίαρχο και διαφυλάττοντας και απελευθερώνοντας τον λαό του. Λίγο πριν φθάσουν στην καταστροφή, τα έθνη που έχουν ταχθή με το μέρος του Γωγ θ’ αναγκασθούν να διακρίνουν και να κατανοήσουν όπως είχε προείπει, «ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Αποκάλ. 16:14, 16.

Στο επόμενο τεύχος του παρόντος περιοδικού θα εξετάσωμε τι προβλέπει ο Λόγος του Θεού ως εξελίξεις που θα επακολουθήσουν αυτή την καταστροφή των εχθρών του Ιεχωβά.

Πρόοδος στη Σμίκρυνσι

◆ Όταν κατασκευάσθηκε ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής το 1946, έπιανε εδαφική επιφάνεια κάπου 1.500 τετραγωνικά πόδια. Είχε 18.000 λάμπες και κατανάλωνε ηλεκτρικό ρεύμα όσο έξη σπίτια. Με τα χρόνια, όμως, έχει γίνει μεγάλη πρόοδος στη σμίκρυνσι. Σήμερα, το ίδιο ηλεκτρονικό κύκλωμα μπορεί να συμπτυχθή σε μια συσκευή όχι μεγαλύτερη από ένα ανδρικό ρολόι και να χρησιμοποιή ρεύμα όσο και μια λάμπα φακού.

Ένας Τυφλός Δεν Βλέπει Καμμιά Μόλυνσι

◆ Ένας σπουδαστής κολλεγίου ηλικίας 19 ετών στην πολιτεία Ουάσιγκτον της Αμερικής απελάμβανε μια τακτική Γραφική μελέτη με μάρτυρες του Ιεχωβά μολονότι ήταν τυφλός εκ γενετής. Ο διάκονος που οδηγεί τη Γραφική μελέτη προσκάλεσε τον νέο σε μια περιφερειακή συνέλευσι των Μαρτύρων που διεξήγετο στην περιοχή. Την παρηκολούθησε και τις τρεις ημέρες. Στην επόμενη Γραφική μελέτη τον ρώτησε για τις εντυπώσεις του από τη συνέλευσι. Ο τυφλός νέος απήντησε: «Νομίζω, ότι ήταν θαυμάσια. Και είχα πολλές χαρές γιατί ήμουν εκεί. Δεν είδα καθόλου μόλυνσι.» Ο διάκονος απήντησε: «Με συγχωρείτε. Αλλά ξέρω καλά ότι δεν μπορείτε να βλέπετε. Τι εννοείτε;»

Ο σπουδαστής εσχολίασε: «Δεν σκόνταψα καθόλου σε κονσέρβες, δεν πάτησα χαρτιά ή αποτσίγαρα. Δεν κάπνιζαν και δεν άκουσα αισχρολογίες, που συναντώ στο κολλέγιο που παρακολουθώ και στις κοινωνικές συγκεντρώσεις οργανώσεων που έχω παρακολουθήσει. Επίσης, οι άνθρωποι ήσαν ευγενείς, ακόμη και τα μικρά παιδιά. Δεν είδα να σπρώχνωνται ή να τσακώνονται. Ειδικά εκτιμώ αυτές τις καλές ιδιότητες, και μπορώ να διακρίνω ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν σύμφωνα με όσα η Βίβλος διδάσκει.»

Θα Κάμετε την Προσπάθεια να Είσθε Έντιμος;

«Ο ΠΙΟ ασφαλής τρόπος για να μείνη κανείς φτωχός είναι το να είναι ένας άνθρωπος έντιμος.» Συμφωνείτε εσείς μ’ αυτή τη γνώμη που εξέφρασε ο Ναπολέων πριν από ενάμισυ αιώνα; Πολλοί σήμερα συμφωνούν.

Πλήθος ανθρώπων που ολοένα αυξάνει θεωρεί την ανεντιμότητα σαν ένα παραδεδεγμένο τρόπο ζωής, ‘ένα αναγκαίο κακόν’ για να μπορή να ζήση στο παρόν σύστημα πραγμάτων. Η εντιμότης αφ’ ετέρου θεωρείται από πολλούς σαν ένα σημείο αδυναμίας, μια πρόσκλησις προς τους άλλους να επωφεληθούν από κάποιον.

Τι γνώμη έχετε σεις για το ζήτημα της εντιμότητος; Συμφωνείτε με τις ανωτέρω σημειούμενες απόψεις ή μήπως σας φαίνεται ότι η εντιμότης είναι κάτι, το επιθυμητό, κάτι για το οποίον αξίζει να καταβάλη κανείς προσπάθειες; Η Αγία Γραφή δεν αφήνει έδαφος αμφιβολίας. Και πώς;

Οι αναγνώσται της Αγίας Γραφής προτρέπονται να γίνουν ‘μιμηταί του Θεού’ και ‘ν’ ακολουθούν πιστά τα ίχνη του Χριστού.’ (Εφεσ. 5:1· 1 Πέτρ. 2:21) Ο ίδιος ο Ιεχωβά είναι τελείως έντιμος, «Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ.» Και για τον Ιησού Χριστό διαβάζομε: «Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.» (Δευτ. 32:4· 1 Πέτρ. 2:22) Όλοι όσοι θέλουν ν’ αποκτήσουν την επιδοκιμασία του Θεού πρέπει επίσης να εκδηλώνουν την ευσεβή ιδιότητα της εντιμότητος.

Είσθε πρόθυμοι να καταβάλλετε την προσπάθεια που απαιτεί αυτό; Αν ναι, θ’ αντιμετωπίζετε κάθε μέρα προκλητικές καταστάσεις που θέτουν σε δοκιμασία την εντιμότητά σας. Ποιες είναι μερικές απ’ αυτές;

Ωρισμένα προνόμια που παρέχουν οι προϊστάμενοι στους υφισταμένους των μπορούν να παρουσιάσουν μια πρόκλησι στην εντιμότητα. Μερικοί παρέχουν ειδικές εκπτώσεις στο προσωπικό τους. Ίσως αυτό να συμβαίνη και εκεί που εργάζεσθε σεις. Αν ναι, μήπως αυτό σημαίνει ότι μπορείτε ν’ αγοράσετε είδη για οποιονδήποτε που προτιμάτε; Ή μήπως η ειδική έκπτωσις εφαρμόζεται μόνο στους ιδίους και στην άμεση οικογένειά σας; Και τι θα λεχθή για την προσωπική χρήσι του αυτοκινήτου της Εταιρίας ή άλλων εφοδίων; Αν δεν είσθε βέβαιοι για το πώς σκέπτεται ο προϊστάμενός σας σε τέτοια ζητήματα, θα κάμετε την προσπάθεια να είσθε έντιμος και να ρωτήσετε; Αν το κάμετε αυτό, βεβαιωθήτε ότι αυτός τον οποίον ρωτάτε έχει εξουσία να σας δώση μια ειλικρινή απάντησι.

Λάβετε υπ’ όψιν και την εντολή του Ιησού: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.» (Ματθ. 22:21) Αυτό περιλαμβάνει και το να πληρώνετε σε όποιον «οφείλετε τον φόρον, τον φόρον.» (Ρωμ. 13:7) Μερικές επιχειρήσεις αφαιρούν τους απαιτουμένους φόρους προτού πληρώσουν τους υπαλλήλους των. Αλλά σε άλλους η εντιμότης απαιτεί προσωπική προσπάθεια. Πώς αυτό;

Πολλοί εργάζονται ανεξάρτητα. Μερικοί εργάζονται σε θέσεις υπηρεσίας ως σερβιτόροι και σερβιτόρισσες που ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός των προέρχεται από φιλοδωρήματα. Άλλοι κάνουν εργασίες εκτός από την τακτική τους απασχόλησι για τις οποίες λαμβάνουν αμοιβή. Σε πολλές περιπτώσεις δεν προαφαιρούνται φόροι από το εισόδημά των.

Μερικοί, αναζητώντας ευκαιρία για ν’ ανακουφισθούν από το βάρος της υψηλής φορολογίας, δηλώνουν ένα μέρος του εισοδήματός των για φορολόγησι, αλλ’ όχι όλο. Επειδή η πιθανότης να συλληφθούν είναι μικρή, υιοθετούν την άποψι ότι ‘εκείνο που δεν γνωρίζει το κράτος δεν θα το βλάψη.’

Η εντιμότης απαιτεί προσπάθεια και εν σχέσει με ό,τι ‘ο Καίσαρ’ δηλαδή το κοσμικό κράτος παρέχει στο λαό. Μερικές χώρες διαθέτουν κοινωνικές υπηρεσίες που είναι υπό την προστασία του κράτους και οι οποίες περιλαμβάνουν οικονομική βοήθεια σ’ εκείνους που έχουν χαμηλό εισόδημα ή που είναι άνεργοι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτό είναι γνωστό ως δημοσία ή κοινωνική πρόνοια.

Αυτή η διάταξις έχει δώσει αφορμή σε πολλή ανεντιμότητα. Δημόσιοι λειτουργοί εξέφρασαν ανησυχία για την ευκολία με την οποία μπορεί ν’ αποκτηθή χρήμα με την ελάχιστη έρευνα ως προς την καταλληλότητα του λαμβάνοντος. Ένας γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια ομιλία του ενώπιον της γερουσίας στις 14 Μαρτίου 1972 είπε ότι ‘υπάρχουν πραγματικά χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλη τη χώρα που δεν θα έπρεπε με οποιαδήποτε λογική ερμηνεία να δικαιούνται ευεργετημάτων ή των οποίων τα ευεργετήματα θα έπρεπε να είναι σημαντικώς λιγώτερα απ’ όσα λαμβάνουν.’ Μια έρευνα του Υπουργείου Υγιεινής, Παιδείας και Προνοίας των Ηνωμένων Πολιτειών απεκάλυψε ότι, στους 500.000 λήπτας ευεργετημάτων, οι 4,9 τοις εκατό δεν εδικαιούντο καμμιάς πληρωμής και πάνω από 7,9 τοις εκατό επληρώνοντο περισσότερα.

Το να είμεθα έντιμοι όταν αντιμετωπίζουμε τον πειρασμό να λάβωμε εκείνο που φαίνεται ότι είναι ‘εύκολο χρήμα’ μπορεί ν’ απαιτήση αποφασιστική προσπάθεια σε μια ποικιλία περιστάσεων. Λόγου χάριν, ένας μπορεί να δικαιούται να λάβη επιδόματα προνοίας επί ένα χρονικό διάστημα και κατόπιν να έλθη μια αλλαγή στην κατάστασί του, παραδείγματος χάριν, ένεκα γάμου, ευρέσεως εργασίας ή αυξήσεως του μισθού του. Ο νόμος μπορεί να ορίζη ότι αυτός πρέπει τώρα να λαμβάνη ευεργετήματα σε χαμηλώτερο ποσοστό ή να μη λαμβάνη διόλου. Θα κάμη αυτός την προσπάθεια να είναι έντιμος και να ειδοποιήση τη δημόσια υπηρεσία για την αλλαγή της καταστάσεώς του;

Μερικοί αποφεύγουν να το κάμουν αυτό με τη σκέψι ότι ενόσω το κράτος δεν εξετάζει το ζήτημα είναι εν τάξει. Αλλά και όταν ένα άτομο πληροφορήση το κράτος, μπορεί να εξακολουθήση να λαμβάνη χρήματα στο ίδιο ποσοστό όπως και πριν λόγω ανεπαρκείας ή αδιαφορίας από μέρους των δημοσίων λειτουργών.

Τι θα εκάνατε σεις αν βρισκόσαστε σ’ αυτή την κατάστασι; Θα δεχόσαστε τα χρήματα κάνοντας τη σκέψι ότι το λάθος ή η αμέλεια κάποιου άλλου σας κάνει να τα δικαιούσθε; Ή θ’ αρνηθήτε να δεχθήτε εκείνο που δεν δικαιούσθε από το νόμο; Η Αγία Γραφή μπορεί να σας βοηθήση να λάβετε την ορθή απόφασι. Πώς;

Εν πρώτοις η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι «οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς.» Αυτός βλέπει ό,τι κάνομε και αυτό πρέπει να χρησιμεύη σαν ένα ισχυρό ελατήριο για να διάγωμε εντίμως πάντοτε.—Παροιμ. 15:3, ΜΝΚ· παράβαλε με Ψαλμό 139:1-12, ΜΝΚ.

Έπειτα, ο λόγος του Θεού σαφώς κατακρίνει την απάτη και την κλοπή. Στην επιστολή προς Εφεσίους 4:25 διαβάζομε: «Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος, λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού.» Το ψεύδος φυσικά περιλαμβάνει το άμεσο ψέμα. Αλλά τι θα λεχθή για την εκουσία κατακράτησι πληροφοριών από τον Καίσαρα τας οποίας δικαιούται να γνωρίζη; Μήπως αυτό είναι λιγώτερο από ψεύδος;

Η εντολή της Αγίας Γραφής είναι σαφής: «Ο κλέπτων ας μη κλέπτη πλέον.» Ένας Χριστιανός δεν επιθυμεί ν’ αποκτήση κάτι που δεν δικαιούται, έστω και αν αυτό μπορή να είναι εύκολο με το λάθος ή την παράβλεψι που μπορεί να κάμη κάποιος άλλος. Αντιθέτως, ένας ακόλουθος του Θεού πρέπει να «κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού.»—Εφεσ. 4:28.

Η εντιμότης επαινείται και με πολλούς θετικούς τρόπους. Ο πιο σπουδαίος απ’ αυτούς περιγράφεται για μας στις Παροιμίες 3:32, ΜΝΚ: «Διότι ο Ιεχωβά βδελύττεται τον σκολιόν το δε απόρρητον αυτού φανερώνεται εις τους δικαίους.»

Εκείνοι που καλλιεργούν μια τέτοια ωραία σχέσι με τον Δημιουργό γνωρίζουν ότι δεν είναι ανάγκη να καταφεύγουν σε τεχνάσματα και απάτες για ν’ αποκτήσουν τα προς το ζην αναγκαία. Αν εξακολουθήσουν να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού,’ η οποία δικαιοσύνη εμπερικλείει την εντιμότητα, είναι βέβαιοι ότι ‘πάντα τα άλλα θα προστεθούν σ’ αυτούς.’—Ματθ. 6:33.

Επίσης η μελέτη της Αγίας Γραφής μάς πείθει ότι «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ελευθερώνεται κανείς από τις μέριμνες του υλισμού και απολαμβάνει μια ευημερία που δεν μπορεί να εκτιμηθή με χρήματα.—Πράξ. 20:35.

Η εντιμότης απαιτεί προσπάθεια. Αλλά μια καλή σχέσις με τον Ιεχωβά Θεό και οι ευλογίες που την συνοδεύουν αξίζει την προσπάθεια. Μένει όμως το ερώτημα: Θα κάμετε εσείς την προσπάθεια να είσθε έντιμοι;

Ποίμανσις—Ένα Έργο με Απαιτήσεις Αλλά Ανταμοιβές

ΕΙΣΘΕ ένας που του ανετέθη ευθύνη να φροντίζη για τους «προβατοειδείς» ανθρώπους της Χριστιανικής εκκλησίας; ‘Η ποίμανσις του ποιμνίου του Θεού’ δεν είναι εύκολο έργο, αλλ’ έχει αμοιβές. (1 Πέτρ. 5:2-4) Το έργον του πνευματικού ποιμένος μπορεί, από μερικές απόψεις, να παραβληθή με το έργο ενός κατά γράμμα ποιμένος.

Στη Μέση Ανατολή, ο Βεδουίνος ποιμήν παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητος σ’ όλους τους αιώνας. Φορεί ακόμη το μακρύ του ένδυμα σαν πουκάμισο που φθάνει σχεδόν ως το έδαφος. Το πανωφόρι του ή αμπά μπορεί να είναι από τρίχες καμήλας ή από σκληρό κλωσμένο στο χέρι μαλλί. Και στο κεφάλι του φορεί τον Αραβικό του κεφαλόδεσμο.

Ο ποιμήν είναι υπεύθυνος να βρη καλούς βοσκότοπους και κατάλληλα μέρη για πότισμα. Έπειτα, όταν τα πρόβατα αρρωσταίνουν, ή όταν γεννιούνται αρνιά, απαιτείται ιδιαίτερη φροντίδα. Ένας ιθαγενής της Συρίας ανέφερε προ ετών ότι παρακολούθησε ποιμένας να περιποιούνται τα ποίμνιά των στις πλαγιές του Όρους Αερμών:

«Κάθε ποιμήν επέβλεπε από κοντά το ποίμνιό του για να ιδή πώς πήγαινε. Όταν έβρισκε ένα νεογέννητο αρνί, το έβαζε μέσα στον αμπά του ή μεγάλο πανωφόρι του, επειδή θα ήταν πολύ αδύνατο για ν’ ακολουθήση τη μάνα του. Όταν η αγκαλιά του γέμιζε, έβαζε τα’ αρνιά στους ώμους του, κρατώντας τα από τα πόδια, ή μέσα σ’ ένα σάκκο ή καλάθι στη ράχη ενός γαϊδάρου, ωσότου θα μπορούσαν τα μικρά ν’ ακολουθήσουν τις μάνες των.»

Ομοίως, ένας καλός πνευματικός ποιμήν φροντίζει στοργικά για το «ποίμνιον», με το να φροντίζη με ενδιαφέρον για τα αδύνατα ή νέα μέλη της εκκλησίας. Μ’ αυτόν τον τρόπο μιμείται το παράδειγμα του Ιεχωβά Θεού, του οποίου η στοργική φροντίδα για τον λαό του περιγράφεται πολύ κατάλληλα ως εξής: «Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν· θέλει συνάξει τα αρνία δια του βραχίονος αυτού, και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα.»—Ησ. 40:11.

Είναι επίσης ενδιαφέρον το ότι οι ποιμένες της Μέσης Ανατολής φωνάζουν τα πρόβατά των, και τα πρόβατα γνωρίζουν τη φωνή του ποιμένος και ακολουθούν ευπειθώς. Ο Ι. Λ. Πόρτερ περιέγραψε μια σκηνή της οποίας παρέστη μάρτυς μεταξύ των λόφων της Βασάν:

«Οι ποιμένες ωδηγούσαν τα πρόβατά των από τις πύλες της πόλεως . . . Οι ποιμένες έστεκαν μαζί ώσπου να βγουν όλα [τα πρόβατα]. Κατόπιν εχωρίζοντο, κι’ ο κάθε ποιμήν ακολουθούσε διαφορετικό δρόμο, και προχωρώντας καλούσε τα πρόβατά του με μια διαπεραστική χαρακτηριστική φωνή. Τα πρόβατα τούς άκουαν. Στην αρχή οι μάζες εταλαντεύοντο και εκινούντο σαν να εκλονίζοντο από ένα εσωτερικό σπασμό· κατόπιν πρόβατα ως οδηγοί άνοιγαν το δρόμο προς την κατεύθυνσι που έπαιρναν οι ποιμένες· αυτά, απεμακρύνοντο ολοένα περισσότερο ώσπου οι συγκεχυμένες μάζες εχωρίζοντο σε μακρά, ζωντανά ρεύματα, που έτρεχαν κατόπιν των οδηγών των».—«ΟΙ Γιγάντιες Πόλεις της Βασάν και οι Άγιοι Τόποι της Συρίας», σελίς 45.

Αλλ’ είναι πραγματικά η φωνή του ποιμένος αυτή που αναγνωρίζουν τα πρόβατα; Ναι, αυτή είναι, όπως παρετήρησε ο Γ. Μ. Θώμσον όταν επεσκέφθη τη Μέση Ανατολή πριν από χρόνια. Έγραψε: «Ο ποιμήν φωνάζει δυνατά από καιρό σε καιρό, για να υπενθυμίση στα πρόβατα την παρουσία του. Αυτά γνωρίζουν τη φωνή του και ακολουθούν. . . Δεν πρόκειται για φανταστική διατύπωσι μιας παραβολής· είναι απλό γεγονός. Κατ’ επανάληψιν το εδοκίμασα.»

Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι ήταν ο ‘καλός ποιμήν’ των «προβάτων» και ότι «τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου και εγώ γνωρίζω αυτά· και με ακολουθούσι.» (Ιωάν. 10:14, 27) Αν εκείνοι που υπηρετούν ως υποποιμένες του Ιησού ομιλούν πραγματικά τους λόγους του, ακολουθώντας πιστά ό,τι βρίσκεται στην Αγία Γραφή, τα «πρόβατα» θ’ ανταποκριθούν. Θ’ ακολουθήσουν την ηγεσία εκείνων που ποιμαίνουν πιστά το ποίμνιο του Θεού.

Πόσο καλά γνωρίζετε σεις, ως πνευματικοί ποιμένες, τα «πρόβατα» που ανετέθησαν στη φροντίδα σας; Ένας καλός ποιμήν είναι απασχολημένος φροντίζοντας για τις ατομικές ανάγκες των προβάτων, προσέχοντας πιστά τη Γραφική συμβουλή: «Πρόσεχε να γνωρίζης την κατάστασιν των ποιμνίων σου, και επιμελού καλώς τας αγέλας σου».—Παροιμ. 27:23.

Ένας καλός ποιμήν χρειάζεται να έχη εγκαρτέρησι και θάρρος, και να φροντίζη επιμελώς για το ποίμνιό του. Το καλοκαίρι εκτίθενται στον καυστικό ήλιο· τον χειμώνα στο ψύχος, στη βροχή και στα χιόνια. Μπορεί να υπάρχη κίνδυνος από άγρια ζώα, κι’ από κλέφτες ακόμη, που προσπαθούν να κλέψουν τα πρόβατα. Ένας ποιμήν του ‘ποιμνίου του Θεού’ πρέπει επίσης να έχη εγκαρτέρησι και θάρρος. Χρειάζεται να τα φυλάττη από ομοίους με λύκους ανθρώπους που θα ήθελαν ν’ απομακρύνουν το ποίμνιο από τις οδούς της δικαιοσύνης.—Πράξ. 20:28-30.

Μολονότι η ποίμανσις είναι έργο με απαιτήσεις είναι και έργο που ανταμείβει. Ένας πνευματικός ποιμήν, ιδιαίτερα, έχει την ικανοποίησι ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Θεού, Εκείνου στον οποίον αποβλέπει μ’ εμπιστοσύνη να ανταμείψη τον λαόν του.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Συμβιβάζεται με την τήρησι της Χριστιανικής συνειδήσεως να δεχθή κανείς μια εργασία στην οποία πρέπει να είναι οπλισμένος, είτε με πυροβόλο όπλο είτε με ρόπαλο;—Η.Π.Α.

Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος επέτρεψε στις ανθρώπινες κυβερνήσεις ν’ ασκούν εξουσία για την επιβολή του νόμου, με τα όπλα εν ανάγκη. Σχετικά με την κυβερνητική αυτή εξουσία αναγινώσκομε: «Δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν». (Ρωμ. 13:4) Επομένως, δεν μπορεί να εγερθή Γραφική αντίρρησις κατά της υπάρξεως ενόπλων οργάνων επιβολής του νόμου, ούτε κατά της κυβερνητικής εξουσιοδοτήσεως ωρισμένων ανθρώπων να οπλοφορούν όταν προστατεύουν ιδιοκτησία ή ανθρώπους.

Εν τούτοις, αν ένας Χριστιανός εξέλεγε εργασία, όπως του αστυφύλακος, του φρουρού ή του νυκτοφύλακος, και απητείτο να έχη ένα τουφέκι ή κάποιο άλλο όπλο, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει ο ίδιος να το αποφασίση. Θα πρέπει να σκεφθή θέλω να αναλάβω την ευθύνη να λαμβάνω γρήγορες και δύσκολες αποφάσεις σε μια κρίσιμη περίστασι που έχει να κάμη με ανθρώπινη ζωή; Θέλω να βρεθώ σε περιστάσεις που θ’ απαιτούσαν να κάμω χρήσι ενός όπλου, και ίσως να κάμω χρήσι μ’ έναν τρόπο που να γίνω ένοχος αίματος ενώπιον του Ιεχωβά;

Επίσης, ο κύριος σκοπός ενός Χριστιανού είναι να βοηθήση τους άλλους να έλθουν σ’ επίγνωσι της αληθείας. Πρέπει να διδάσκη τους άλλους να ειρηνεύουν μετά πάντων ανθρώπων». (Ρωμ. 12:18) Ένεκα τούτου, θα μπορούσε να διερωτηθή, Μήπως η οπλοφορία μου στην εργασία μου φανή στους άλλους ως αντίφασις στη Χριστιανική διδασκαλία; Μήπως υπάρχει λόγος να πιστεύω ότι αυτό θ’ αποβή αιτία προσκόμματος; Ο Χριστιανός πρέπει να λάβη μόνος του την απόφασι βασιζόμενος στον λόγο του Θεού και στη γνώσι που έχει για τις υφιστάμενες συνθήκες. Αν νομίζη ότι το να έχη μια εργασία που απαιτεί οπλοφορία θα ήταν πραγματικά επιζήμια στη διάδοσι των αληθειών της Γραφής, ο Χριστιανός με σύνεσι θα προτιμήση μια άλλη εργασία. Η συμβουλή της Γραφής είναι ‘να μη γινώμεθα πρόσκομμα στους άλλους’.—Φιλιππησ. 1:10.

Οποιαδήποτε κι αν είναι η απόφασις του Χριστιανού, πρέπει να εναρμονίζεται με τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησί του. Αλλά ποτέ δεν είναι ανάγκη να ανησυχή λόγω ελλείψεως των προς το ζην αναγκαίων. Η διαβεβαίωσις του λόγου του Θεού είναι: «Ο Ιεχωβά αγαπά κρίσιν [δικαιοσύνην, ΜΝΚ] και δεν εγκαταλείπει τους οσίους αυτού». (Ψαλμ. 37:28) «Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει».—Εβρ. 13:5.

● Είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να κάνη στείρωσι ενός κατοικίδιου ζώου ή να το θανατώνη;—Η.Π.Α.

Δεν υπάρχουν ειδικές δηλώσεις μέσα στις Άγιες Γραφές που αποκλείουν να κάνη ένας Χριστιανός στείρωσι ή ν’ αφαιρή τη ζωή ενός ζώου.

Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ένα ευνουχισμένο ζώο ήταν ακατάλληλο για θυσία. Αναφέρονται τα εξής: «Θλαδίαν, ή εκτεθλιμμένον, η εκτομίαν, ή ευνουχισμένον, δεν θέλετε προσφέρει εις τον Ιεχωβά· ουδέ θέλετε κάμει τούτο εν τη γη υμών.» (Λευϊτ. 22:24) Αυτός ο νόμος δεν απηγόρευε ιδιαίτερα τον ευνουχισμό, αλλά προφανώς έκανε τους Ισραηλίτας ν’ απέχουν απ’ αυτή τη συνήθεια.

Οι Χριστιανοί όμως, δεν προσφέρουν θυσίες ζώων· δεν είναι υπό τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Συνεπώς η εντολή που δίδεται στο Λευϊτικόν 22:24 δεν θα τους απηγόρευε από του να κάμουν στείρωσι ενός οικιακού ζώου. Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που διέπουν την απόφασι ενός Χριστιανού σχετικά με το τι θα μπορούσε να κάμη στα ζώα του ή για τα ζώα του.

Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Ιεχωβά Θεός έδωσε στον άνθρωπο εξουσία πάνω στα ζώα που εδημιούργησε. (Γέν. 1:28) Μπορεί συνεπώς να χρησιμοποιή τα ζώα για διατροφή και ιματισμό. Μπορεί επίσης να

Η Σχολή Γαλαάδ Στέλλει και Άλλους Ιεραποστόλους για τον Θερισμό

ΌΤΑΝ ο Ιησούς είπε: «Ο μεν θερισμός είναι πολύς. . . Παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριο του θερισμού ν’ αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού,» σχεδόν δεν φαντάστηκαν οι ακροαταί του ότι ύστερ’ από 1.900 χρόνια η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ θα έκανε αυτό ακριβώς. (Λουκ. 10:2) Λόγου χάριν, η Δευτέρα 5 Μαρτίου ήταν άλλη μια μέρα αποφοιτήσεως από τη Σχολή Γαλαάδ· αυτή τη φορά για την 54η σειρά σπουδαστών. Άλλοι σαράντα εννέα ιεραπόστολοι εστάλησαν για να ενωθούν με τις χιλιάδες των ήδη εργαζομένων σκληρά στον θερισμό αυτόν τον έσχατο καιρό.

Το πρόγραμμα άρχισε στη 1:55 μ.μ. Μετά τον εναρκτήριο ύμνο και την προσευχή δόθηκαν μερικές πολύ ενθαρρυντικές παρατηρήσεις από μερικούς ομιλητάς. Ο εκπαιδευτής Γιουλίσις Γκλας είπε στους αποφοίτους: «Κάποτε στο όχι πολύ μακρυνό μέλλον θα είναι η τελευταία μέρα που θα κηρύξετε σε οποιονδήποτε που είναι σ’ αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Αλλά μεταξύ της σημερινής ημέρας κι εκείνης της ‘τελευταίας ημέρας’ η πίστις σας θα δοκιμασθή σοβαρά. Αν όμως είσθε πιστοί κάθε μέρα στη διακονία σας, τότε όταν έλθη εκείνη η ‘τελευταία ημέρα’ του κηρύγματος σας, ‘θα ευρεθήτε εις έπαινον και δόξαν.’»—1 Πέτρ. 1:6, 7.

«Για να επιτύχετε πρέπει να έχετε την ορθή στάσι,» εδήλωσε ο Έντουαρντ Ντάνλαπ, αρχειοφύλαξ της Σχολής. Ανέφερε τη στάσι που τήρησε ο απόστολος Παύλος και ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως κατάλληλη στάσι για μίμησι. Ο επίσκοπος του Τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών Μίλτον Χένσελ, πρόσθεσε σ’ αυτές τις καλές σκέψεις, και κατόπιν μίλησε για την εκτίμησι των αληθινών αξιών, αντιπαραβάλλοντας την αξία των υλικών αποκτημάτων με τα πνευματικά πλούτη. Για να τονίση το θέμα του έδειξε στο ακροατήριο διάφορα νομίσματα—οστράκινα νομίσματα από τα Νησιά της Νοτίου Θαλάσσης, νομίσματα κατοχής τυπωμένα από τους Ιάπωνας στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και παλαιά Βρεττανικά σελλίνια που έχουν όλα ελάχιστη αξία σήμερα. Ακόμη και το χαρτονόμισμα των δέκα δολλαρίων των Ηνωμένων Πολιτειών που παρουσίασε έχει χάσει πολύ από την προηγούμενη αξία του. Πόσο σοφή είναι η συμβουλή να μη είμεθα φιλάργυροι.—Εβρ. 13:5.

Ο υπηρέτης εργοστασίου, Μαξ Λάρσον, υπενθύμισε στους αποφοιτούντας σπουδαστάς ότι η συναναστροφή των με την οικογένεια Μπέθελ απετέλεσε πράγματι ένα μέρος της εκπαιδεύσεως των, για να τους βοηθήση να εμμείνουν στα καθήκοντα των. Πώς έγινε αυτό; Υπάρχουν εβδομήντα, είπε ο Λάρσον, που εργάσθηκαν εδώ στο Μπέθελ περισσότερο από 28,6 χρόνια, που είναι η μέση ηλικία αυτής της σειράς σπουδαστών. Ωραία παραδείγματα είναι αυτά!

Ο υπηρέτης Μπέθελ Τζώρτζ Κάουτς αφηγήθηκε πόσο ιδιαίτερα καλά έχει τραφή η τάξις αυτή σε γνώσι πνευματικών πραγμάτων. Αλλά τώρα πόσο επιτυχείς θ’ απεδεικνύοντο αυτοί ως ιεραπόστολοι εξηρτάτο από το πόσο συνετά θα εφήρμοζαν αυτή τη γνώσι για να βοηθήσουν τους άλλους.

Μετά την ανάγνωσι είκοσι και πλέον τηλεγραφημάτων και ειδικών χαιρετισμών προς τους αποφοίτους από διάφορα μέρη του κόσμου, ο αντιπρόεδρος Φρανζ έδωσε κατόπιν μια δυναμική ομιλία. Στη διάρκεια της ομιλίας του απηύθυνε στους αποφοίτους λίγα ενδιαφέροντα ερωτήματα: ‘Έφθασαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά το ανώτατο όριο τους; Το πιστεύετε αυτό σεις οι ιεραπόστολοι; έχετε αυτή τη στάσι διανοίας καθώς αναχωρείτε για τον ιεραποστολικό αγρό; Όχι, διόλου. Πιστεύετε ότι το αποκορύφωμα είναι ακόμη μελλοντικό και είμεθα όλοι αποφασισμένοι να φθάσωμε σ’ αυτή την κορυφή.’

Φαίνεται ότι ολόκληρο το πρόγραμμα εκορυφώνετο με την ομιλία του προέδρου Ν. Νορρ με τίτλο «Η Πίστις Σας Αποδεικνύεται από τα Χείλη Σας,» ομιλία βασισμένη στα εδάφια Ρωμαίους 10:8-10. ‘Τα χείλη μας,’ εδήλωσε ο Νορρ, ‘πολλά έχουν να κάμουν με την πίστι μας στον Ιεχωβά Θεό. Αλλά προτού να είναι στα χείλη σας πρέπει να είναι στην καρδιά σας, διότι από την καρδιά ομιλεί το στόμα. Στους περασμένους πέντε μήνες δείξατε ότι έχετε πίστι στις καρδιές σας. Τώρα πηγαίνετε ως ιεραπόστολοι να χρησιμοποιήσετε τα χείλη σας για ν’ αποδείξετε την πίστι σας. . . Διότι πίστις χωρίς έργα είναι νεκρά.’—Ιακ. 2:14-26.

Οι φοιτηταί κατόπιν έλαβαν από ένα φάκελλο με τους τόπους διορισμού των. Οι δεκαέξη άγαμοι αδελφοί, πέντε άγαμες αδελφές και δεκατέσσερα ανδρόγυνα είχαν έλθει από έξη διάφορες χώρες. Τώρα απεστέλλοντο σε είκοσι τρεις χώρες.

Ύστερ’ από ένα διάλειμμα για το δείπνον, οι παρόντες 2.061 ήσαν έτοιμοι ν’ απολαύσουν το εσπερινό πρόγραμμα, τα κυριώτερα σημεία του οποίου ήσαν δύο Βιβλικά δράματα. Το πρώτο είχε τίτλο «Αλλαλάξατε διότι ο Ιεχωβά Παρέδωκεν εις Εσάς την Πόλιν!» Αυτό το δράμα που ήταν περισσότερο από μια ενδιαφέρουσα απεικόνησι επειγούσης ανάγκης μέσα στην αρχαία πόλι της Ιεριχώ, εντυπωσίασε όλους για την παρούσα επείγουσα ανάγκη που διεγείρει εκείνους που εξεικονίσθηκαν από τη Ραάβ και τον οίκο της σήμερα.

Το δεύτερο Βιβλικό δράμα είχε τίτλο «Ο Ζήλος του Οίκου σου με Κατέφαγε.» Και αυτό επίσης ήταν μια πολύ συγκινητική παρουσίασις, διότι περιελάμβανε πολλά γεγονότα από τη δυναμική διακονία του Ιησού Χριστού. Ασφαλώς έκαμε όλους τους παρόντας να ρωτούν αν και αυτοί οι ίδιοι μπορούσαν ν’ ακολουθήσουν μια όμοια πορεία ολοχρονίου υπηρεσίας στον υπόλοιπο χρόνο που απομένει.

Αν υπήρχε μια γενική εντύπωσις εκείνη τη μέρα ήταν αυτή: Το ανώτατο όριο δεν έχει επιτευχθή ακόμα, διότι ο Κύριος του θερισμού εξακολουθεί ν’ αποστέλλη και άλλους εργάτας για την παγκόσμια συγκομιδή.

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς προσεκτικά; Αν ναι, ασφαλώς θα ενθυμήσθε αυτά τα σημεία:

● Γιατί ο Ιησούς δεν επέμεινε να παραμείνη στη χώρα των Γαδαρηνών όταν έγινε φανερό ότι δεν τον ήθελαν;—Λουκ. 8:37-39.

Υπήρχαν άλλοι άνθρωποι άξιοι τους οποίους ο Ιησούς μπορούσε να διακονήση. Επίσης άφησε πίσω του έναν πιστό τον οποίο είχε ελευθερώσει από δαιμονοπληξία, και αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να φέρη μαρτυρία στους συγγενείς του και στους άλλους που κατοικούσαν στη Δεκάπολι.—Σελ. 205.

● Με ποιες έννοιες η νέα διαθήκη είναι ανώτερη από την παλαιά διαθήκη του Νόμου;

Με την διάταξι της νέας διαθήκης ο Ιησούς Χριστός είναι ο αθάνατος Αρχιερεύς, που δεν χρειάζεται διαδόχους. Η τελεία του ανθρώπινη θυσία δεν χρειάζεται επανάληψι και καθιστά δυνατή την αληθινή συγχώρησι των αμαρτιών, Στην περίπτωσι εκείνων που είναι στη νέα διαθήκη ο Ιεχωβά έθεσε τους νόμους του στις καρδιές των και στις διάνοιες των δεν υπάρχει εκτεταμένος γραπτός νομικός κώδιξ.—Σελ. 430.

● Με ποια έννοια η πολυφαγία, η πολυποσία και οι μέριμνες του βίου καταβαρύνουν την καρδιά;—Λουκ. 21:34.

Η υπερβολή σε τροφή και ποτά καταβαρύνει την καρδιά με αισθήματα ενοχής και παραγκωνίζει τα καλά κίνητρα. Όταν κανείς ενδιαφέρεται σε υπερβολικό βαθμό για τα αναγκαία της ζωής του, μπορεί να κάμη τα ελατήρια της καρδιάς να συγκεντρωθούν σε υλιστικά πράγματα. Έτσι η καρδιά αποστερείται από τη διαβεβαίωσι που παρέχει ο Ιεχωβά ότι θα φροντίση για τους δούλους του.—Σελ. 249, 250.

● Τι εκπροσωπεί το «όνομα» του Ιησού;

Εκπροσωπεί όχι μόνον το πρόσωπον που φέρει το όνομα, αλλά και την εξουσία που έχει να διεξάγη και να εκτελή το θέλημα του Θεού. Αυτή η εξουσία εμπερικλείει τη θέσι του Ιησού ως Βασιλέως και Θείου Αρχηγού της ζωής.—Σελ. 294-296.

● Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά λαμβάνουν μια θετική στάσι εναντίον της χρήσεως ναρκωτικών;

Η χρήσις ναρκωτικών μολονότι δεν μνημονεύεται ονομαστικά μέσα στη Γραφή, θέτει σε κίνδυνο τη σχέσι ενός ανθρώπου με τον Ιεχωβά Θεό. Όχι μόνο μπορεί να οδηγήση σε σωματική βλάβη, άλλα αμβλύνει και τις διανοητικές ικανότητες, εμποδίζοντας τον άνθρωπο να πλησιάση τον Θεό με τη λογικήν του. (Ρωμ. 12:1) Οι τοξικομανείς συχνά εμπλέκονται σε πνευματιστικές πράξεις. Σύμφωνα με τα εδάφια Γαλάτας 5:19-21 η άσκησις πνευματισμού (φαρμακείας) είναι έργον της «σαρκός» που εμποδίζει τον άνθρωπο ν’ αποκτήση θεία επιδοκιμασία και ζωή.—Σελ. 370-373.

● Τι νοείται με το εδάφιον Παροιμίαι 10:7 από τα λόγια «το δε όνομα των ασεβών σήπεται»;

Το όνομα ή η φήμη των ασεβών γίνεται μια όχι ευχάριστη ανάμνησις, αλλά κάτι που μαραίνεται, σαπίζει. Αυτό γίνεται φανερό από την αντίστοιχη δήλωσι που γίνεται στο πρώτο μέρος του εδαφίου: «Η μνήμη του δικαίου είναι μετ’ ευλογίας.»—Σελ. 398.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως είναι ένδειξις ελλείψεως εμπιστοσύνης για ένα αφιερωμένο Χριστιανό να κάνη γραπτή συμφωνία για μια εμπορική δοσοληψία που σχετίζεται μ’ έναν άλλο Χριστιανό;—Η.Π.Α.

Όχι, διότι το να διατυπώνωνται γραπτώς εμπορικά ζητήματα μπορεί να είναι καλό και ν’ αποτελή προστασία για τους ενδιαφερομένους. Μπορεί να προλάβη πολλές παρεξηγήσεις αργότερα.

Μια γραπτή συμφωνία μπορεί να προλάβη παραλείψεις από αμέλεια λόγω ελλείψεως σαφηνείας στις προφορικές συμφωνίες. Όπως και στην περίπτωσι των άλλων ανθρώπων, ο αφιερωμένος Χριστιανός πρέπει να φροντίζη για πολλά πράγματα κάθε μέρα. Έπειτα, εγείρονται και προβλήματα που απαιτούν την προσοχή του. Προφανώς δεν μπορεί να τα θυμάται όλα. Αν επρόκειτο να βασίζεται πλήρως στη μνήμη του, αυτός, παρά τις καλύτερες προθέσεις του, είναι πιθανόν να λησμονήση μερικές υποχρεώσεις ή να εχη αμφιβολίες για το αν τις εξεπλήρωσε. Μια προφορική συμφωνία δίνει μικρή ευκαιρία για διπλό έλεγχο των πραγμάτων. Και αν είναι αόριστη, εκείνοι που κάνουν την προφορική συμφωνία μπορεί εντίμως να έχουν διαφορετικές απόψεις για το τι απαιτείται.

Μια γραπτή συμφωνία μπορεί επίσης να χρησιμεύση και ως βοήθημα για να προσέχη κανείς τη νουθεσία της Γραφής: «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν ειμή το να αγαπάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 13:8) Προφανώς, αν ένα άτομο από απροσεξία λησμόνησε κάποια υποχρέωσι, δεν θα αισθάνεται την ανάγκη να την εκπλήρωση. Και η από αμέλεια παράλειψις θα μπορούσε να τον οδηγήση σε δυσάρεστα αισθήματα, ιδιαίτερα όταν το έτερο μέρος της συμφωνίας αρχίση να νομίζη ότι ο Χριστιανός αδελφός του ήταν ιδιοτελής και αναξιόπιστος.

Ένας άλλος παράγων που κάνει σκόπιμες τις γραπτές συμφωνίες είναι η αβεβαιότης της ανθρώπινης ζωής, όπως παρατήρησε ο σοφός συγγραφεύς του Εκκλησιαστού: «Καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς.» (Εκκλησ. 9:11) Είναι πράγματι συνετό πράγμα να υπάρχη μια γραπτή συμφωνία ώστε, στην ανάγκη, να μπορή κανείς ν’ αποδεικνύη ότι δικαιούται να πληρωθή ή να του παρασχεθούν υπηρεσίες αντί να υποστή μια σοβαρή ζημία, διότι δεν υπάρχουν ζώντες μάρτυρες για να πιστοποιήσουν την απαίτησί του.

Οι Γραφές θετικά επιδοκιμάζουν την εκτέλεσι γραπτών συμφωνιών. Λόγου χάριν, ο προφήτης του Ιεχωβά Ιερεμίας, με θεία καθοδηγία, αγόρασε έναν αγρό από τον υιόν του εκ πατρός θείου του. Το χρήμα για την αγορά ζυγίσθηκε ενώπιον μαρτύρων. Όταν πληρώθηκε το χρήμα, συνετάχθησαν δύο έγγραφα, προφανώς όμοια σύμφωνα με τις υπάρχουσες νομικές διατάξεις. Το ένα έγγραφο αφέθη ανοικτό προφανώς για να το συμβουλεύονται ευχερώς τα ενδιαφερόμενα μέρη. Το άλλο έγγραφο υπεγράφη από μάρτυρας και σφραγίσθηκε. Συνεπώς, αν η αυθεντικότης του ασφράγιστου εγγράφου αμφισβητείτο ποτέ, το σφραγισμένο έγγραφο μπορούσε να ανοιχθή και να παραβληθή με το ασφράγιστο. Όλη αυτή η συναλλαγή ήταν δημόσια, και έγινε «έμπροσθεν πάντων των Ιουδαίων των καθήμενων εν τη αυλή της φρουράς.» Και τα δυο έγγραφα ετίθεντο κατόπιν μέσα σ’ ένα «αγγείον πήλινον» για φύλαξι. (Ιερ. 32:6-14) Έτσι, ύστερ’ από χρόνια θα υπήρχε απόδειξις ότι τα πάντα είχαν διεξαχθή όπως έπρεπε.

Ώστε, αντί να παρέχεται ένδειξις ελλείψεως εμπιστοσύνης, η σύνταξις γραπτών συμφωνιών μπορεί ν’ αποτελή ένδειξι ειλικρινούς επιθυμίας για την εκτέλεσι των υποχρεώσεων ενός ατόμου.

Τι θα Ανταποδώσω στον Ιεχωβά;

ΜΟΝΟΝ οι πράοι που διδάσκονται από τη Γραφή είναι πιθανόν να εγείρουν το ερώτημα του τι ν’ ανταποδώσουν στον Θεό για όλα τα ευεργετήματα που έχει χορηγήσει στα ανθρώπινα πλάσματά του. Πολλοί άνθρωποι σκέπτονται και εκφράζουν περισσότερο τα δεινά των, τις αιτίες για τα παράπονά των, τα παθήματά των, παρά τα πράγματα για τα οποία θα μπορούσαν να είναι ευγνώμονες. Η γνήσια ευγνωμοσύνη είναι σπάνια. Τόσο τυφλωμένοι από το ατομικό συμφέρον είναι πολλοί, ώστε δεν μπορούν ούτε να διακρίνουν τις πολυπληθείς αιτίες για ευχαριστία. Αυτή η κατάστασις προελέχθη σαφώς από έναν θεόπνευστο συγγραφέα του πρώτου αιώνος μ.Χ. με τα εξής λόγια: «θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . αχάριστοι, ανόσιοι, . . . αφιλάγαθοι.»—2 Τιμ. 3:2, 3.

Αυτό το πνεύμα της αχαριστίας είναι μεταδοτικό. Μπορεί να διαδοθή και να επηρεάση τους άλλους σαν μια μυστηριώδης νόσος. Μπορεί να δηλητηριάση και τις διάνοιες εκείνων οι οποίοι μετεστράφησαν στη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, αν αυτοί με κάθε τρόπο αμελούν να διατηρούν ισχυρή την πίστι και την εμπιστοσύνη των σ’ Αυτόν που λατρεύουν. Πόσο ουσιώδες λοιπόν είναι να σκεπτώμεθα συχνά όλες τις ευεργεσίες που μας έχει χορηγήσει άφθονα ο Ιεχωβά—ακόμη και πριν γνωρίσωμε την φιλάγαθη εξουσία του σε όλο το σύμπαν! Και υπάρχουν ειδικοί λόγοι να είμεθα ευγνώμονες που ζούμε ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, που μπορούμε να διακρίνωμε τους θαυμαστούς σκοπούς του Θεού για την ανθρωπότητα και γι’ αυτόν τον επίγειο πλανήτη που δημιούργησε για να είναι η διαρκής ωραία κατοικία του ανθρώπου.—Ιερεμ. 9:24.

Θυμηθήτε ότι όλοι γεννηθήκαμε σ’ ένα θνητό γένος. Από την ίδια την ημέρα της γεννήσεώς μας υποκείμεθα στον φόβο του θανάτου λόγω κληρονομικότητος από τους αμαρτωλούς γονείς μας. Υπήρξαμε στο έλεος ιδιοτελών τυραννικών αρχόντων και ανθρώπων οι οποίοι, σαν άγρια θηρία, υπήρξαν άπληστοι για αρπαγή. Έχομε υποστή απάτες, κλοπές, στερήσεις, όχι μόνο σε υλικά πράγματα, αλλά, το χειρότερο, σε πνευματικά πράγματα. Προσκόψαμε σ’ ένα σκοτεινό και ανελεήμονα κόσμο χωρίς να υπάρχη προφανώς κανείς που να φροντίση για την ευημερία μας. (Ιεζ. 34:2-6) Μπορεί και να έχωμε προσευχηθή για βοήθεια χωρίς να ξέρωμε σε ποιον προσευχώμεθα.

Πολλοί από μας μάλιστα έφθασαν σ’ ένα κρίσιμο σημείον στη ζωή των, ίσως σ’ ένα αδιέξοδο σημείο, σε μια ανυπόφορη κατάστασι, χωρίς καμμιά διέξοδο, όπως φαινόταν. Αυτοί σαν πουλιά που πιάστηκαν σε παγίδα και είναι στο έλεος του παγιδευτού, δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τον εαυτό τους αντιμετωπίζοντας σχεδόν βέβαιο θάνατο ή τουλάχιστον πλήρη απογοήτευσι και απώλεια της επιθυμίας να ζουν. Αισθάνονταν ότι ήσαν χωρίς καμμιά βοήθεια. Άλλοι, τελείως κατάπληκτοι από τις πραγματικότητες της ζωής σ’ ένα πονηρό σύστημα πραγμάτων, βυθίσθηκαν σε ακολασία του ενός ή του άλλου είδους, προσπαθώντας να λησμονήσουν τους οξείς πόνους της απογοητεύσεως από τις ελπίδες επιτυχίας που είχαν στη ζωή τους. Και αυτό επίσης απεδείχθη μάταιο.

Αλλά κατόπιν, στον κατάλληλο καιρό γι’ αυτούς, μπήκε ο Ιεχωβά στη σκηνή. Μπορεί αυτό να έγινε μέσω ενός από τους μάρτυράς του που ήλθε με τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Μπορεί να έγινε εξ αιτίας της αναγνώσεως ενός από τα πολλά βοηθήματα Γραφικής μελέτης που εκδίδονται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τα αποτελέσματα ήσαν καταπληκτικά! Μάτια και αυτιά ανοίχθηκαν σε πράγματα που ήσαν έως τώρα αόρατα και ανήκουστα, θαυμάσια πνευματικά πράγματα! Η σημασία του Λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, άρχισε βαθμηδόν ν’ αποκαλύπτεται. Μια ολόκληρη νέα άποψις και χρησιμότης της ζωής ανοίχθηκε βάσει των λαμπρών επαγγελιών για μια νέα τάξι.

Κατόπιν μάθαμε ότι υπήρχαν πολλοί άλλοι που πέρασαν παρόμοιες απογοητευτικές και απελπιστικές πείρες στη ζωή και οι οποίοι είναι τώρα όπως ακριβώς είμεθα εμείς, γεμάτοι συγκίνησι για την προοπτική που είναι εμπρός μας την ελπίδα ζωής σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων στο οποίο θα επικρατή δικαιοσύνη. (2 Πέτρ. 3:13) Και διαπιστώσαμε ότι αυτοί συναθροίζονταν τακτικά σε μια Αίθουσα Βασιλείας, όπου κάθε συνάθροισις είχε σχέσι με τη βελτίωσι της γνώσεώς μας για τον Θεό και τον τρόπο που εξασφαλίζει σωτηρία. Τι εντελώς διαφορετική συναναστροφή ήταν αυτή από κάθε άλλη που είχαμε προηγουμένως στους κοσμικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς κύκλους! Ασφαλώς είχαμε πολλούς λόγους να σκεπτώμεθα ν’ ανταποδώσωμε στον γενναιόδωρο Δοτήρα όλων αυτών των αγαθών!

Σ’ αυτή τη νέα και ευχάριστη συναναστροφή με άλλους ευγνώμονες ανθρώπους, έγινε προνόμιό μας να μετέχωμε γενναιόδωρα στους σκοπούς και στη δράσι της ομάδος. Ενώ απολαμβάναμε τις ανέσεις της Αιθούσης Βασιλείας κατανοήσαμε το γεγονός ότι πρέπει κάτι να στοιχίζη για να διατηρούμε αυτά τα μέρη. Δεν υπήρχε ανάγκη για κανένα να περάση δίσκο εισπράξεως από μπροστά μας ή να μας δώση ένα έντυπο φάκελλο οφειλομένων όπως συνηθίζεται σε πολλούς θρησκευτικούς οίκους του Χριστιανικού κόσμου. Κανείς δεν πρέπει να ζητή χρηματικά ποσά για να διεξαγάγη το έργο του μεγάλου Ιδιοκτήτου του Σύμπαντος, όπως μάθαμε. Κατανοήσαμε ότι είναι ασυμβίβαστο στους αληθινούς Χριστιανούς να ζητούν να κολακεύουν και να αναγκάζουν ανθρώπους να κάνουν εισφορές. Παρατηρήσαμε ότι οι υπεύθυνοι μέσα στις εκκλησίες εγνώριζαν πλήρως ότι μια τέτοια ζήτησις δεν είναι σε αρμονία με το πνεύμα και τις αρχές της Χριστιανοσύνης.

Φυσικά, δεν έπρεπε να παραβλέπωμε την πρακτική άποψι του ζητήματος. Στοιχίζει κάτι η συντήρησις των Αιθουσών Βασιλείας, η παροχή θερμάνσεως, φωτισμού και άλλων ευκολιών για να είναι οι Αίθουσες κατάλληλες για το έργο της διεξαγωγής Γραφικής εκπαιδεύσεως. Κατά καιρούς οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας πληροφορούν τους συναθροισμένους για τα σχετικά έξοδα, και για την ευκαιρία που έχουν όλοι όσοι θέλουν να μετάσχουν στην κάλυψι των εξόδων όχι με βάσι εισφοράς κατά άτομο, ούτε με κανένα αυθαίρετο καθορισμό, αλλά εντελώς βάσει της ικανότητος και προθυμίας αυτών που συνεισφέρουν. Σε κάθε Αίθουσα Βασιλείας υπάρχει κατάλληλη διευθέτησις και οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετάσχη στο φορτίον της δαπάνης. Η όλη διάταξις είναι εντελώς αντίθετη με την ιδέα της ζητήσεως. Μόνο εισφορές που προσφέρονται προαιρετικά εκτιμώνται από τον Ιεχωβά και από τους Χριστιανούς δούλους του.—2 Κορ. 9:7.

Στον ωρισμένο καιρό μάθαμε για την έκτασι του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά, που εκτείνεται σε 208 περίπου χώρες της γης· για το τεράστιο έργο που γίνεται για να φθάσουν σ’ εκείνες τις χώρες με το άγγελμα της Βασιλείας, εκπαιδεύοντας και αποστέλλοντας ιεραποστόλους, που βοηθούν τους πολίτας εκείνων των χωρών ν’ αναλάβουν και να προωθήσουν το ίδιο αγαθό έργο μεταξύ των συμπολιτών των. Όλ’ αυτά, όπως γνωρίζομε, στοιχίζουν κάτι. Και αυτό είναι εκείνο που υποκινεί τον καθένα μας να εγείρη το ερώτημα: Πώς μπορώ εγώ να μετάσχω ποιο θετικά σ’ αυτή τη θαυμαστή παγκόσμια δράσι, αν και δεν είμαι σε θέσι να εγκαταλείψω το σπίτι μου;

Γρήγορα βρίσκομε την απάντησι. Πόσο ευτυχείς είμεθα όταν μάθαμε ότι ήταν κατάλληλο να στέλλωνται οι προσωπικές εισφορές για το μεγαλειώδες αυτό ζωοπάροχο έργο στο τμήμα της Εταιρίας που χειρίζεται τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά! Παραδείγματος χάριν, για κείνους που είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες η κατάλληλη διεύθυνσις που θα χρησιμοποιήσουν γι’ αυτό το σκοπό, εμάθαμε ότι είναι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά Νέας Υόρκης, 117 Adams Street, Brooklyn, New York 11201.

Άλλοι ουσιώδεις τρόποι για να προσπαθήσουμε με τα δικά μας μικρά μέσα ν’ ανταποδώσωμε στον Ιεχωβά για όλες τις ευλογίες του ετέθησαν υπό την προσοχή μας στον ωρισμένο καιρό. Εμάθαμε ότι είναι δυνατόν να μετέχωμε προσωπικά στο μεγάλο έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας που εκπληρώνει τον βέβαιο σκοπό του Ιεχωβά για να βρούμε και επιμεληθούμε το πλήθος των απολωλότων προβατοειδών ανδρών και γυναικών σ’ αυτές τις επείγουσες μέρες προτού αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων φθάση στο τέλος του σ’ ένα καιρό μεγάλης θλίψεως. (Ιεζ. 34:11) Με τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων στην Αίθουσα Βασιλείας λαμβάνεται εκπαίδευσις για μια τέτοια συμμετοχή, καθώς και μεγάλη ενθάρρυνσις με τη συναναστροφή με τους άλλους ευγνώμονες ανθρώπους. Και τι ευχαρίστησις είναι να μάθωμε να κάνωμε εκείνο που έκαναν ο Ιησούς Χριστός και οι μαθηταί του πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια! Συγκινητικό είναι επίσης να γνωρίζομε ότι σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό υπάρχουν ακόμη τέτοιες ευκαιρίες για άτομα που ζητούν ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Κυρίου Ιησού!

Καθώς θυμούμεθα όλον το δρόμο που μας ωδήγησε ο Ιεχωβά ο Θεός μας, τις ευεργεσίες που μας παρέσχε τόσο γενναιόδωρα, μπορούμε να συγκρατήσωμε το κύμα της ευγνωμοσύνης που εγείρεται στις καρδιές μας; Μπορούμε να λησμονήσωμε όλα τα ελέη του και να στραφούμε πίσω να μιλούμε για τις μικρές μας στενοχώριες και τα παράπονα; Όχι, αλλά μπορούμε χαρωπά να διακηρύξωμε με τον θεόπνευστο ψαλμωδό: «Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν. Η βοήθεια ημών είναι εν τω ονόματι του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.» (Ψαλμ. 124:7, 8 ΜΝΚ) Ο οικτίρμων και ελεήμων Θεός μάς ελευθέρωσε από τη ματαιότητα μιας ανήθικης ζωής, από τις ματαιότητες της εγωιστικής ζωής, από τα ‘δεσμά του θανάτου,’ διότι Αυτός δεν είναι που μας έδωσε την ελπίδα της ζωής δια του Ιησού Χριστού;

Είναι σαφές ότι η πορεία της ευγνωμοσύνης είναι τώρα να ψάλλωμε τους αίνους του Θεού μας σε όλους όσους συναντούμε, κάνοντάς τους να γνωρίσουν τις ευλογίες που ελάβαμε, την εντελώς νέα μας προοπτική του μέλλοντος. Ας μετέχωμε μαζί τους στην αγαθότητα του Ιεχωβά. Δωρεάν ελάβαμε δωρεάν ας δώσωμε στους άλλους που δεν έχουν. Και καθώς δίνομε από τον εαυτό μας και τα μέσα μας, ας έχωμε εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά ευαρεστείται με τις ταπεινές μας προσπάθειες ν’ ανταποκριθούμε στο ερώτημα: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;»—Ψαλμ. 116:12, ΜΝΚ.

Η Πείρα ο Καλύτερος Διδάσκαλος;

● Έχετε συναντήσει άτομα που περνούν τη ζωή τους καταφρονώντας τις συμβουλές ή τις προφυλάξεις, επειδή πιστεύουν ότι «η πείρα είναι ο καλύτερος διδάσκαλος;» Τονίσθηκε σχετικά με αυτή την άποψι, ότι ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ένα άτομο πρόθυμα επιδίδεται στην εκμάθησι πολλών πραγμάτων τα οποία πραγματικά δεν ήθελε να ξέρη. Τι πλεονέκτημα είναι λοιπόν το να έχη κανείς την Αγία Γραφή ως οδηγόν του. Αυτή παρουσιάζει πολύ περισσότερα και όχι απλώς την αρχαιότερη ακριβή έκθεσι της ανθρώπινης πείρας. Πραγματικά παρουσιάζει τη στοργική καθοδηγία ενός Θεού ο οποίος ενδιαφέρεται για την ευτυχία των ανθρώπων.

Οικοδόμησις για Εκτέλεσι του Έργου του Θεού

ΥΠΑΡΧΟΥΝ σ’ όλο τον κόσμον περισσότεροι από 1.600.000 μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί είναι πολύ γνωστοί. Γιατί; Διότι επισκέπτονται τακτικά τους άλλους για να τους μιλήσουν για τους σκοπούς του Θεού για την ανθρωπότητα. Προτρέπουν τους ανθρώπους παντού να μαθαίνουν τις απαιτήσεις του Θεού για να επιζήσουν ύστερ’ από την επερχόμενη μεγάλη θλίψι στη δίκαιη νέα Του τάξι. (Ματθ. 24:14, 21) Για να πλησιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους μέσα στον διαθέσιμο χρόνο, διαθέτουν τεράστιες ποσότητες Βιβλικών συγγραμμάτων. Αυτό απαιτεί τυπογραφικές εγκαταστάσεις, μαζί με όλες τις σχετικές ευκολίες που απαιτούνται για να γίνουν αυτές οι εργασίες.

Στις 3 Απριλίου 1973, στο αγρόκτημα της Σκοπιάς, κοντά στο Πάιν Μπους της Νέας Υόρκης, αφιερώθηκε άλλο ένα κτίριο για να χρησιμοποιηθή σ αυτό το Χριστιανικό έργο. Εκείνο που έγινε με την ευκαιρία αυτή μας δίνει κάποια ιδέα της ιδίας της οργανώσεως.

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΟ ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ

Παλαιά μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά προσεκλήθησαν να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα της αφιερώσεως. Πάνω από ογδόντα πρόσωπα, όλα με εικοσιπενταετή και πλέον ιστορία σ’ αυτή την υπηρεσία, ανεχώρησαν από το Μπρούκλυν το πρωί της 3ης Απριλίου για το ταξίδι των εκατό μιλίων προς το αγρόκτημα της Σκοπιάς.

Φθάνοντας στο αγρόκτημα, είδαν μια μικρογραφική πόλι να εκτείνεται μπροστά τους. Πριν από ένδεκα ακριβώς χρόνια αυτή η έκτασις είχε αγορασθεί από την Εταιρία Σκοπιά. Και από τότε η παραγωγική της ικανότης αυξήθηκε, και ανηγέρθησαν τα αναγκαία κτίρια, για να μπορή το αγρόκτημα ν’ ανταποκρίνεται επαρκώς στις ανάγκες του πολυπληθούς προσωπικού των κεντρικών γραφείων που είναι στο Μπρούκλυν.

Οι επισκέπται εκλήθησαν να κάνουν ένα γύρο στο γαλακτοκομείο, από το οποίο εστάλησαν τον περασμένο χρόνο 80.000 γαλλόνια γάλα στην οικογένεια Μπέθελ του Μπρούκλυν· στο τυροκομείο, όπου παρήχθησαν πέρυσι περίπου 50.000 λίβρες τυρί· στο ορνιθοτροφείο όπου είχαν γεννηθή 60.000 δωδεκάδες αυγά· και στο σφαγείον όπου είχαν παρασκευασθή πάνω από 250.000 βωδινό και χοιρινό κρέας και 60.000 λίβρες κοτόπουλα για να χρησιμοποιηθούν από την οικογένεια Μπέθελ στη διάρκεια του έτους. Έμαθαν επίσης και για τη νέα εγκατάστασι διυλιστηρίου ύδατος και είδαν υπό κατασκευήν μια νέα μεγάλη εγκατάστασι διαθέσεως των νερών αποχετεύσεως, Όλες αυτές οι ευκολίες σχεδιάσθηκαν, κτίσθηκαν και λειτουργούν από εθελοντάς εργάτας, που είναι όλοι μάρτυρες του Ιεχωβά. Τίποτε δεν χρησιμοποιείται για εμπορικό κέρδος· η όλη διάταξις καθιστά δυνατόν να παραχθούν Βιβλικά συγγράμματα στο ελάχιστο κόστος, προς όφελος των απανταχού ειλικρινών ανθρώπων.

Οι επισκέπτες, αφού είδαν το αγρόκτημα πήγαν στο υπ’ αριθμόν 1 κτίριο του εργοστασίου, όπου είδαν δύο περιστροφικά πιεστήρια που είναι σε τακτική λειτουργία. Μήπως περιορίζονται σ’ αυτό οι εργασίες εκτυπώσεως που πρέπει να διεξάγωνται εδώ; Διόλου. Εκεί στο δάπεδο του εργοστασίου, μέσα σε δικτυωτά κιβώτια, υπήρχαν εξαρτήματα τεσσάρων μεγάλων περιστροφικών πιεστηρίων που επρόκειτο σε λίγο να στηθούν, και έμαθαν επίσης ότι και άλλα πιεστήρια ήσαν καθ’ οδόν. Πίσω από το πρώτο εργοστάσιο είδαν άλλο ένα πολύ μεγαλύτερο, διαστάσεων 350 ποδών πλάτους και μήκους. Για να τεθή σε λειτουργία ένα μέρος του καινούργιου εργοστασίου ενώ το υπόλοιπο θα περατώνεται, έχει κλεισθή και ετοιμασθή ένα τμήμα πλάτους 62 ποδών και μήκους 350 ποδών για να γίνη μια γιγαντιαία αίθουσα πιεστηρίων. Ελπίζεται ότι έως τον Σεπτέμβριο η νέα αίθουσα πιεστηρίων θα έχη σε λειτουργία έξη περιστροφικά πιεστήρια. Οι επισκέπται έμειναν κατάπληκτοι από όσα είδαν.

Η περιοδεία συνεχίσθηκε μέσα από ένα μακρό διάδρομο που συνέδεε το εργοστάσιο με το νέο κτίριο κατοικίας που προορίζεται να στεγάση το αυξανόμενο προσωπικό που χρειάζεται για να κάνη εδώ την εκτύπωσι. Είναι ένα κομψό οικοδόμημα, εξαώροφο, ωραία διακοσμημένο, με μια μεγάλη κυκλοτερή είσοδο με κολώνες (ροτόντα) και μια λιμνούλα με πίδακα στην προσθινή αυλή. Τα άλλα κτίρια του αγροκτήματος στεγάζουν ήδη διακόσια και πλέον άτομα.Το νέο αυτό οικοδόμημα διαθέτει τώρα δωμάτια για άλλα τετρακόσια εβδομήντα τέσσερα άτομα.

Μεταξύ εκείνων που έκαμαν την περιοδεία εκείνη τη μέρα ήσαν και σαράντα τέσσερα μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν, άτομα που διατηρούν την προοπτική να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία του. Αυτοί αφιέρωσαν πολλά χρόνια στην υπηρεσία του Κυρίου των. Πολλοί απ’ αυτούς κινούνται ακόμη με ρυθμό που καταπλήσσει τους νεωτέρους συντρόφους των. Μερικοί απ’ αυτούς εκάμφθησαν από τα χρόνια. Ολίγοι ανέπνεαν δύσκολα και είχαν ανάγκη βοηθείας μερικές φορές στη διάρκεια της περιοδείας. Ένας κυκλοφορούσε με δίκυκλο. Αλλά πώς ακτινοβολούσαν τα μάτια του για όσα είδαν! Εδώ έβλεπαν καινούργια κτίρια και εφοδιασμούς που θα χρησιμοποιηθούν για τη διάδοσι του ζωτικού αγγέλματος της βασιλείας του Θεού, που θα φέρουν τιμή στο όνομα του Ιεχωβά.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕΩΣ

Το μεσημέρι παρετέθη ένα ωραίο γεύμα μέσα στην ωραία αίθουσα φαγητού του νέου κτιρίου κατοικίας. Τι ευχάριστο περιβάλλον! Πάνω στους τοίχους ήσαν ζωγραφισμένα ωραία φυσικά τοπία απ’ όλο τον κόσμο, και οι μπαλκονόπορτες βορειοδυτικά είχαν θέα προς τα Κάτσκιλ Μάουνταινς. Παρευρίσκονταν περίπου τετρακόσια πενήντα άτομα, περιλαμβανομένου και του προσωπικού του αγροκτήματος, των οικοδόμων και εκείνων που είχαν έλθει από το Μπέθελ του Μπρούκλυν.

Μετά το γεύμα, ο αδελφός Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μίλησε στον όμιλο για μια ώρα περίπου. Ακολούθησε ο αντιπρόεδρος Φ. Β. Φρανζ, κατόπιν ο Τζωρτζ Κάουτς, ο Μαξ Λάρσον και ο Χάρλαν Μάθης, που όλοι τους έχουν ασχοληθή πολύ με το έργο του αγροκτήματος της Σκοπιάς.

Στις παρατηρήσεις του ο Νορρ ετόνισε τι μπορεί να επιτελεσθή όταν ένα άτομο επιδίδεται στην υπηρεσία του Θεού στα νεανικά του χρόνια και εγκαρτερεί σ’ αυτό το έργο. Ανεφέρθη στον ιδρυτή της Χριστιανικής εκκλησίας, τον Ιησού Χριστό, που έδωσε το παράδειγμα για όλους τους ακολούθους του με το να δοθή ολόκληρος στο έργο. Μίλησε και για τον Κ. Τ. Ρώσσελ, τον πρώτο πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά, ο οποίος μετά τα είκοσι χρόνια της ηλικίας του συνεκέντρωνε ομάδες ανθρώπων για σοβαρή μελέτη της Γραφής. Σε ηλικία είκοσι επτά ετών, το 1879 άρχισε να εκδίδη το περιοδικό που είναι γνωστό ως Η Σκοπιά και εργάσθηκε ολοχρόνια στο έργο του Κυρίου ως τον θάνατό του στο έτος 1916. Ο Νορρ μ’ ένα ένθερμο τρόπο επέστησε την προσοχή των παρόντων σε μερικούς από το ακροατήριο που είχαν μακρά ιστορία πιστής υπηρεσίας, η οποία για μερικούς εχρονολογείτο από την εποχή του Ρώσσελ. Οι ακροαταί του ανταποκρίθηκαν με χειροκροτήματα πλήρη εκτιμήσεως.

Στη διάρκεια του προγράμματος για την αφιέρωσι του νέου κτιρίου κατοικίας ήταν πολύ ενδιαφέρουσες οι λεπτομέρειες που αφηγήθηκαν οι ομιληταί εν σχέσει με το οικοδομικό έργο που έγινε από την Εταιρία Σκοπιά στο πέρασμα των ετών. Αυτή η δράσις άρχισε πριν από ογδόντα τέσσερα χρόνια όταν είχε κτισθή ο «Βιβλικός οίκος» στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας. Ο Νορρ υπενθύμησε ότι μετά από χρόνια, το έτος 1927, όταν η Εταιρία έκτισε ένα εργοστάσιο στο Μπρούκλυν, αυτό φαινόταν πολύ μεγάλο σε σύγκρισι με τις άμεσες ανάγκες, αλλά γρήγορα συμπληρώθηκε ο βαθμός της αποδόσεώς του καθώς ηύξανε η ζήτησις Βιβλικών συγγραμμάτων. Ομοίως, στο έτος 1967 όταν κτίσθηκε ένα άλλο μεγάλο εργοστάσιο για να συμπληρώση ένα σύμπλεγμα τεσσάρων οικοδομικών τετραγώνων στο Μπρούκλυν, φαινόταν ότι αυτό θα παρείχε αρκετό χώρο για τα επόμενα προσεχή έτη. Αλλά ποιος μπορούσε να προβλέψη ότι ο αριθμός των βαπτισθέντων από τους μάρτυρας του Ιεχωβά μέσα σ’ ένα και μόνον έτος θα εγίνετο υπερδιπλάσιος μέσα σε τρία χρόνια; Αποδείχθηκε ότι ήταν ένας καιρός πρωτοφανούς αυξήσεως.

Χρειάσθηκαν περισσότερα μέσα για να εκδοθούν Γραφές και βοηθήματα Γραφικής μελέτης. Όπως λοιπόν είπε ο Νορρ στους ακροατάς του, όταν αποδείχθηκε ότι δεν ήταν πια δυνατόν να γίνη επέκτασις μέσα στο Μπρούκλυν, έγινε έναρξις οικοδομικού έργου στο αγρόκτημα της Σκοπιάς. Μόλις είχε περατωθή το πρώτο εκεί εργοστάσιο όταν έγινε φανερό ότι χρειαζόταν άλλο ένα. Επίσης χρειαζόταν περισσότερος χώρος στεγάσεως για τους εργάτας. Η εργασία άρχισε από το νέο ωραίο κτίριο διαμονής που αφιερώνετο σ’ αυτή την περίστασι. Έγιναν επίσης σχέδια για το δεύτερο εργοστάσιο (το μεγάλο, του οποίου ένα τμήμα είναι τώρα έτοιμο για την εγκατάστασι νέων πιεστηρίων), και επετεύχθη η άδεια οικοδομήσεως. Όπως αφηγήθηκε ο Λάρσον, μολονότι η οικοδόμησις δεν άρχισε παρά μόνον ως το επόμενο έτος, λίγο μετά την έκδοσι της αδείας, δεν θα ήταν πια δυνατόν να επιτύχωμε αυτή την άδεια, διότι έγινε μια αλλαγή στη διάταξι της ζώνης. Φανερόν είναι ότι σ’ όλα τα χρόνια ο Ιεχωβά ευλόγησε το έργο των δούλων του θέτοντας στις διάνοιές των να κάνουν πράγματα τα οποία έκαμαν δυνατόν να ληφθή φροντίδα για την μεγάλη άνοδο του αριθμού των ατόμων τα οποία ανέλαβαν την αληθινή λατρεία.—Ησ. 2:2, 3· Ψαλμ. 127:1.

Στη διάρκεια του προγράμματος έγινε ιδιαίτερα λόγος και για τους εργάτας οι οποίοι προσεφέρθησαν να μετάσχουν στην οικοδόμησι και στην εγκατάστασι των εφοδίων. Μερικοί απ’ αυτούς ήσαν ελεύθεροι να μετακινηθούν και όταν έμαθαν για το έργο που γίνεται εδώ, εγκατέλειψαν την κοσμική των εργασία σε άλλα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και προσέφεραν εθελοντικά τον χρόνο τους και τις ικανότητές των γι’ αυτό το έργο που αναγνώρισαν ότι συνδέεται άμεσα με τη διάδοσι του Λόγου του Θεού. Μερικοί είναι πάπποι και προπάπποι, ίσως συνταξιούχοι, αλλά με χαρά προσεφέρθησαν να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές των για να γίνη το έργον. Όλοι αυτοί οι εργάται είναι και διωρισμένοι διάκονοι που μετέχουν και στην κήρυξι και μαθήτευσι των άλλων στον Λόγο του Θεού.

Δεν είναι μόνο στο αγρόκτημα της Σκοπιάς κοντά στο Πάιν Μπους που έγινε μια μεγάλη επέκτασις των μέσων εκτυπώσεως της Εταιρίας. Ο αδελφός Νορρ, τελειώνοντας το πρόγραμμα της αφιερώσεως, ανέφερε ότι ένα μεγάλο τυπογραφείο και οίκος Μπέθελ πλησιάζουν στην αποπεράτωσί των στην Ιαπωνία. Άλλο ένα τυπογραφείο είναι σχεδόν συμπληρωμένο στις Φιλιππίνες κι ένα στη Νιγηρία. Τον Μάρτιο μια τέτοια τυπογραφική εγκατάστασις είχε εγκαινιασθή στη Βραζιλία. Σε όλο τον κόσμο γίνεται επέκτασις. Όλες οι ενδείξεις πείθουν ότι λίγος μόνο χρόνος απομένει ώσπου να εκσπάση η μεγάλη θλίψις και αποτελεί ζωηρή επιθυμία των μαρτύρων του Ιεχωβά να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα των για να δώσουν τη μεγαλύτερη δυνατή μαρτυρία σε όλη τη γη από τώρα έως τότε.

[Εικόνα στη σελίδα 506]

Στο αγρόκτημα της Σκοπιάς—νέο κτίριο διαμονής (κέντρον) συνδεόμενο με εργοστάσιο αριστερά