Προ Πάντων δε, Έχετε Ένθερμον την εις Αλλήλους Αγάπην
1, 2. Σύμφωνα με τον θεόπνευστο απόστολο, τι πρέπει προπάντων να καλλιεργούμε αν θέλωμε να ζήσωμε στη νέα τάξι του Θεού;
ΕΠΕΙΔΗ πλησιάζει ‘πάντων το τέλος’, ποιο είναι το σπουδαίο πράγμα που πρέπει να καλλιεργήσουν εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν ζωή στη Νέα Τάξι που είναι εμπρός μας; Στην επιστολή 1 Πέτρου 4:8-10, ο θεόπνευστος απόστολος γράφει τα εξής:
2 «Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών. Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών. Έκαστος κατά το χάρισμα το οποίον έλαβεν, υπηρετείτε κατά τούτο εις αλλήλους, ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού».
3, 4. Από τα όσα γνωρίζομε ότι θα είναι θετικά στη νέα τάξι του Θεού σε τι πρέπει να βρίσκωμε τώρα πραγματικό ενδιαφέρον;
3 Δεν έχομε τον τρόπο να γνωρίζωμε τι ρόλο θα παίξουν, αν θα παίξουν, αντικείμενα όπως αυτοκίνητα, δέκται τηλεοράσεως, στερεοφωνικές συσκευές ή παρόμοια πράγματα στη γη στη διάρκεια της νέας τάξεως του Θεού. Αλλ’ υπάρχει κάτι που ξέρομε ότι θα είναι στη νέα τάξι, κάτι που είναι παρόν και με το οποίο σχετιζόμεθα κάθε μέρα. Ποιο είναι αυτό;
4 Οι άνθρωποι· άνθρωποι οι οποίοι, όπως εσείς, αγαπούν το δίκαιο. Αντί λοιπόν ν’ αναπτύσσουμε τα συμφέροντά μας και τη ζωή μας γύρω από κατασκευασμένα πράγματα και μηχανήματα της παρούσης τάξεως, πράγματα που δεν είναι βέβαιο ότι θα συνεχισθούν, πόσο καλύτερο και ποιο φρόνιμο θα ήταν να κάνωμε τους ανθρώπους αντικείμενο του πραγματικού ενδιαφέροντός μας και να μάθωμε να βρίσκωμε γνήσια χαρά κάνοντας κάτι για τους άλλους. Η ζωή στη νέα τάξι που πλησιάζει θα ξεχειλίζη βέβαια από τέτοια στοργική υπηρεσία και βοήθεια προς αλλήλους. Αν μπορούμε να βρούμε πραγματική ευχαρίστησι και ικανοποίησι κάνοντας αυτό τώρα—επιθυμώντας να υπηρετούμε τους άλλους, να τους βοηθούμε, να εργαζώμεθα για τα καλύτερα συμφέροντά των, να είμεθα ευγενείς και φιλόξενοι—είμεθα ασφαλώς στον δρόμο μας προς την επιτυχία για ζωή στη Νέα Τάξι.
5. (α) Τι θα εκπληρώση μια ένθερμη αγάπη και γιατί αυτό είναι ζωτικό; (β) Σχολιάστε τα Γραφικά εδάφια που είναι στο τέλος αυτής της παραγράφου.
5 Για να το κάνωμε αυτό, η αγάπη μας πρέπει να είναι, όπως λέγει ο απόστολος, ‘ένθερμη,’ ή, όπως το αποδίδουν άλλοι μεταφρασταί, «με πλήρη δύναμι», «πάντοτε ειλικρινής». Η Ελληνική λέξις του κειμένου, που αποδίδεται στη Νεοελληνική μετάφρασι, ‘ένθερμος’ είναι ‘εκτενής’ δηλαδή απλωμένη. Η αγάπη μας, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι με μισή καρδιά, περιωρισμένη στο να κάνωμε μόνο εκείνο που νομίζομε ότι πρέπει να κάμωμε, ή εκείνο που νομίζομε ότι δεν θα μας στενοχωρήση, ούτε πρέπει να περιορίζεται σε λίγους ευνοουμένους. Πρέπει να φθάση μακρυά, να εκτείνεται στο να περιλαμβάνη όσο το δυνατόν περισσότερους και επίσης να χρησιμοποιήται με έντασι. Μόνον αυτού του είδους αγάπη θα μας κάμη να μπορέσωμε να διατηρήσουμε ζωτική ενότητα με τους αδελφούς μας κάτω από μια ευρεία ποικιλία περιστάσεων που θα μπορούσαν να εντείνουν τις σχέσεις μας και να μας κάμουν να γίνωμε επικριτικοί, ή να έχωμε την τάσι να εκθέτωμε και να δημιουργούμε ζητήματα για τις ατέλειες και τα σφάλματα των αδελφών μας. Αλλά μια ένθερμη αγάπη θα ‘εκταθή’ για να περιβάλη οποιαδήποτε απ’ αυτές τις περιστάσεις.—Παράβαλε Παροιμίαι 10:12· Κολοσσαείς 3:12-14.
6, 7. (α) Τι ερωτήματα θα μπορούσαμε να θέσωμε στον εαυτό μας για να καθορίσωμε αν στερούμεθα ένθερμης αγάπης; (β) Πώς συμβαίνει ώστε αυτή η αγάπη να καλύπτη πλήθος αμαρτιών; Γιατί αυτό θα είναι αναγκαίο ακόμη και μετά τη μεγάλη θλίψι;
6 Είναι τώρα τέτοια η αγάπη μας; Στις λίγες ώρες την εβδομάδα που περνούμε γενικά με τους αδελφούς μας, καλύπτει η αγάπη μας τα σφάλματα των άλλων; Ή μήπως έχομε διάθεσι να οργισθούμε και να ερεθισθούμε απ’ αυτά τα σφάλματα; Μερικοί δυσκολεύονται να συμφωνήσουν με τους άλλους, κι’ έτσι αφήνουν ν’ αναπτύσσωνται διαφορές, να δημιουργήται ψυχρότης. Αλλ’ αν κανείς δυσκολεύεται να συμφωνήση με τους αδελφούς του τώρα για λίγες ώρες την εβδομάδα, τι θα κάμη, λοιπόν, αν επιζήση στη νέα τάξι του Θεού και θα βρίσκεται περιστοιχισμένος από τους αδελφούς του από παντού, κάθε μέρα και όλη τη μέρα;
7 Μια ‘ένθερμη αγάπη’ δεν θ’ αφήση έναν να διαλογίζεται αδικήματα, και να τα θυμάται, ως το σημείο που να αισθάνεται πικρία για άτομα, να διατηρή αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις και να μην τις αφήνη να σβήσουν. Αν αποβάλωμε αυτές τις σκέψεις από τη διάνοια και την καρδιά μας ή κάνωμε θετική ενέργεια να βελτιώσωμε τις σχέσεις μας, αυτή η αγάπη ‘καλύπτει πλήθος αμαρτιών.’ Μας υποκινεί να παρέχωμε τη βοήθεια μας σ’ εκείνους που τείνουν να εξασθενήσουν ή να ολισθήσουν προς την πλάνη, και όχι απλώς να τους επικρίνωμε ή να σπερμολογούμε γι’ αυτούς. (Ιακ. 5:20) Επειδή οι αμαρτίες δεν θα εκλείψουν από τη γη σε μια νύχτα μέσα στην ερχόμενη νέα τάξι, έχομε ανάγκη αυτής της ένθερμης ανάγκης για να μας εξασφαλίση τη διατήρησι καλών σχέσεων με τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος «είναι αγάπη,» και με τον Υιόν του, του οποίου η ένθερμη αγάπη τον υπεκίνησε να δώση τη ζωή του χάριν των αμαρτωλών.—Ρωμ. 5:6-8.
8. (α) Ποια πορεία τονίζει περαιτέρω ο Πέτρος ως εκδήλωσι ένθερμης αγάπης; (β) Πώς θα μας βοηθήση αυτό να προετοιμαστούμε για τη Νέα Τάξι;
8 Μπορούμε επίσης να δείξωμε ένθερμη αγάπη με τη φιλοξενία μας. «Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους χωρίς γογγυσμών». (1 Πέτρ. 4:9) Οτιδήποτε και αν κάνωμε σχετικά με τη φιλοξενία πρέπει να γίνεται χωρίς παράπονα, διότι, μόνον «τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» (2 Κορ. 9:7) Μπορεί ίσως να χρειασθή να γίνη πολλή συμμετοχή σε υλικά πράγματα στην πρώτη περίοδο μετά το τέλος της ‘μεγάλης θλίψεως.’ Κάθε τάσις στο να μη είμεθα γενναιόδωροι αλλά φιλάργυροι, θα μπορούσε να δημιουργήση μεγάλες δυσκολίες για μας τότε. Αν, εξ άλλου δείξωμε ένα πνεύμα όπως εκείνο των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ που άνοιξαν τα σπίτια τους για να υποδεχθούν και να δώσουν τροφή στους νέους αδελφούς των μεταξύ των τριών χιλιάδων μαθητών που μόλις είχαν βαπτισθή, τότε γινόμεθα έτοιμοι για να ζήσωμε στη Νέα Τάξι. (Πράξ. 2:46· 4:32-35) Όπως προτρέπει ο απόστολος Παύλος: «Εις τας χρείας των αγίων μεταδίδοντες· την φιλοξενίαν ακολουθούντες».—Ρωμ. 12:13.
ΚΑΛΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
9. Πώς ο καθένας μέσα στη Χριστιανική εκκλησία ‘έλαβε ένα χάρισμα’ και τι θα κάμη με αυτό;
9 «Έκαστος κατά τα χάρισμα το οποίον έλαβεν, υπηρετείτε κατά τούτο εις αλλήλους, [θέσατε τον εαυτό σας στην υπηρεσία των άλλων, Je]». Με αυτόν τον τρόπο ενεργούμε «ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού.» (1 Πέτρ. 4:10) Και χωρίς αμφιβολία όλοι μας μπορούμε να δώσωμε κάτι διακονώντας τους αδελφούς μας. Όποιος έρχεται στη θεοκρατική διάταξι του Θεού λαμβάνει ένα χάρισμα. Ο καθένας έχει πολλά να κάμη, καθήκοντα υπηρεσίας ή ευθύνες. Δεν είμεθα όλοι, όπως θα λέγαμε, του ιδίου τύπου, έχοντας πανομοιότυπες προσωπικότητες, ικανότητες, τάλαντα, δυνάμεις, γνώσι ή προσόντα; Αλλ’ οτιδήποτε και αν έχωμε, σε τελευταία ανάλυσι το οφείλομε στον Θεό. (Ρωμ. 12:6-8· 1 Κορ. 4:7) Εκτιμώντας τούτο, δεν θ’ αφήσωμε το «χάρισμά» μας να μένη αργό, σαν να είναι κλεισμένο μέσα σ’ ένα θησαυροφυλάκιο. (Ματθ. 25:14-30) Πρέπει να το χρησιμοποιούμε, να το μεταχειριζώμεθα στην υπηρεσία των άλλων.
10. Τι σημαίνει το να είμεθα «οικονόμοι της χάριτος του Θεού»;
10 Το γεγονός ότι καλούμεθα «οικονόμοι της χάριτος του Θεού» δείχνει ότι το χάρισμα είναι μια παρακαταθήκη. Εκείνος που δέχεται ένα τέτοιο χάρισμα γίνεται υπεύθυνος απέναντι στον Δοτήρα, τον Ιεχωβά Θεό. Ένας ‘οικονόμος’ ή διαχειριστής οίκου στους Βιβλικούς χρόνους διωρίζετο από τον ιδιοκτήτη του οίκου και είχε να κάμη με τα διάφορα μέλη του οίκου. Έπρεπε να τα μεταχειρίζεται με τρόπο εξυπηρετικό. Οι συνυπηρέται ενθαρρύνονταν από τον οικονόμο να εκτελούν τα δικά τους καθήκοντα με πιστότητα. Μας έχει ευνοήσει ο Θεός με προνόμια, ευκαιρίες, καθήκοντα ή ευθύνες; Αυτό είναι μια χάρις από μέρους του και πρέπει να κάνωμε χρήσι αυτής της χάριτος για να εκτελέσωμε το θέλημά του, να εκπληρώσωμε τον σκοπό για τον οποίον μας έχει επιδειχθή τέτοια καλωσύνη ή εύνοια.—Παράβαλε Λουκάς 12:42-44.
11. Πώς συμβαίνει ώστε η χάρις του Θεού, της οποίας μπορούμε να είμεθα οικονόμοι, εκδηλώνεται ‘πολυειδώς’, δηλαδή με διαφόρους τρόπους, και ισχύει αυτό και για τους πρεσβυτέρους;
11 Ο Θεός με τη σοφία του προέβλεψε για «διαιρέσεις διακονιών» που κατευθύνονται από το ίδιο πνεύμα, και «διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι». Ο Θεός με το πνεύμα του μπορεί να βοηθήση τον καθένα από μας να χρησιμοποιήσωμε ή ν’ αναπτύξωμε εκείνο που έχομε «προς το συμφέρον». (1 Κορ. 12:4-7) Μολονότι όλες αυτές οι διαιρέσεις διακονιών πρέπει να εκπληρώσουν βασικές απαιτήσεις, οι πρεσβύτεροι, ως ‘οικονόμοι’ του Θεού (Τίτον 1:7), έχουν επίσης τις ιδιαίτερες δυνάμεις και ικανότητές των. Μερικοί μπορεί να υπερέχουν σε διδασκαλία από το βήμα, ενώ άλλοι μπορεί να είναι πιο ικανοί να διδάσκουν σε πιο απλές περιστάσεις ίσως να βοηθούν μέλη της εκκλησίας ή οικογένειες στα προσωπικά τους προβλήματα με επισκέψεις κατ’ οίκον ή με συνομιλία κατ’ ιδίαν.—Πράξ. 20:20.
12. (α) Πώς διακρίνεται μια όμοια ποικιλία μεταξύ όλων των μελών της εκκλησίας στη χρησιμοποίησι των ‘χαρισμάτων’ των στη διακονία; (β) Σχολιάστε τα εδάφια Ρωμαίους 12:6-8.
12 Ομοίως τα μέλη της εκκλησίας ως άτομα έχουν διάφορα χαρίσματα που μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν στο να εξυπηρετούν ο ένας τον άλλον. Όλοι μπορούν να μετέχουν σε συναθροίσεις, και η ποικιλία των εκφράσεων και ικανοτήτων έχει ένα βελτιωτικό αποτέλεσμα. Μερικοί, μετέχοντας στην κήρυξι του ευαγγελίου της βασιλείας στους ανθρώπους στα σπίτια των, μπορούν να δώσουν ένα εξαίρετο παράδειγμα στο να διαθέτουν βιβλικά έντυπα ή ν’ αρχίζουν συνομιλίες και ν’ απαντούν σε αντιρρήσεις. Άλλοι μπορεί ειδικά να επιτυγχάνουν στην έναρξι και διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών. Μερικοί μπορεί να έχουν εξαίρετη ικανότητα στο να κάνουν τους νέους που προσέρχονται στους τόπους των συναθροίσεων να αισθάνωνται αμέσως ευχαρίστησι και σαν να είναι ‘στο σπίτι τους.’ Ένας μπορεί να έχη ασυνήθη ικανότητα να σχετίζεται με νεαρούς ή με παιδιά, που έχουν επίσης ανάγκη να αισθάνωνται ότι τους υπολογίζουν και τους προσέχουν. Ένας άλλος μπορεί να προσφέρη μια καλή υπηρεσία όταν πρόκειται να επισκεφθή μέλη της εκκλησίας που είναι ασθενή ή ίσως έχουν πάθει κατάθλιψι, με το να τους κάμη να ευθυμήσουν και να τους ενθαρρύνη να έχουν πίστι στην αγαθότητα του Ιεχωβά. Όπως έγραψε ο Παύλος στους Χριστιανούς της Ρώμης για τα χαρίσματα που έδωσε ο Θεός: «Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά την δοθείσαν εις ημάς χάριν· είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν της πίστεως· είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν· είτε διδάσκει τις, ας καταγίνεται εις την διδασκαλίαν· είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν· ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι· ο προϊστάμενος, ας προΐσταται μετ’ επιμελείας· ο ελεών, ας ελεή εν ιλαρότητι».—Ρωμ. 12:6-8.
13. Πώς πρέπει να μας ενθαρρύνη η ποικίλη εκδήλωσι της χάριτος του Θεού αντί να μας οδηγήση σε αυτοϊκανοποίησι, και τι επίδρασι θα έχη αυτό στην εκκλησία;
13 Ώστε, ενώ μπορούμε όλοι συνεχώς να ζητούμε να βελτιωθούμε και να μαθαίνωμε επίσης από τα καλά παραδείγματα των άλλων, ποτέ δεν πρέπει ν’ αποθαρρυνώμεθα επειδή δεν μπορούμε να εκτελούμε ακριβώς εκείνο που μπορεί ένας άλλος. Μπορούμε όλοι να λάβωμε από την ποικίλη εκδήλωσι της χάριτος του Θεού και να δώσωμε απ’ ό,τι έχομε λάβει. Αν ο καθένας εισφέρη εκείνο που έχει να δώση, η εκκλησία πλουτίζεται πνευματικώς από τη μεγάλη ποικιλία των χαρισμάτων και είναι σαν ένα υγιές σώμα, του οποίου τα πολλά μέλη συνεργάζονται όλα αρμονικά για το καλό του όλου σώματος. (Παράβαλε Ρωμαίους 12:3-5.) Το να δίνωμε έτσι ανιδιοτελώς στους άλλους δεν θα παύση όταν ο Ιεχωβά Θεός περάση τον λαό του μέσα από την ‘μεγάλη θλίψι’ και τον φέρη στη νέα του τάξι.
ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ
14. Ποιο χάρισμα πρέπει ιδιαίτερα να εκτιμούμε για να ‘υπηρετούμε αλλήλους,’ και τι αυτό πρέπει να μας υποκινή να κάνωμε;
14 Ασφαλώς όλοι μας πρέπει να θέλωμε να γεμίσωμε τη διάνοια και την καρδιά μας με τις αλήθειες του εμπνευσμένου Λόγου του Θεού, αν τον μελετούμε επιμελώς. Τότε θα εχωμε πάντοτε κάτι πνευματικής φύσεως, που αξίζει πραγματικά να εισφέρωμε, κάτι που υπερτερεί κατά πολύ από όλα τα δώρα πολυτίμων λίθων ή χρυσού και αργύρου, λόγω των μεγάλων ευλογιών που προκύπτουν απ’ αυτό. (Παροιμ. 2:1-6· 3:13-18) Ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν το προνόμιο να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι στις εκκλησίες πρέπει να θέλουν να το κάνουν αυτό. Αυτοί πρέπει ιδιαίτερα να ενδιαφέρωνται στην εκτέλεσι αυτών που συμβουλεύει περαιτέρω ο απόστολος Πέτρος:
15, 16. Πώς μπορούμε να ‘λαλούμε ως λαλούντες λόγια Θεού’ σύμφωνα με τη συμβουλή του Πέτρου και του Παύλου;
15 «Εάν τις λαλή, ας λαλή ως λαλών λόγια Θεού· εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός, διά να δοξάζηται εν πάσιν ο Θεός διά Ιησού Χριστού, εις τον οποίον είναι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».—1 Πέτρ. 4:11.
16 Τώρα, καθώς πλησιάζει το τέλος της παλαιάς τάξεως, υπάρχει πραγματική ανάγκη να μιλούμε με πεποίθησι και με πίστι. Ομιλείτε σεις έτσι όταν έχετε το προνόμιο να υπηρετήτε ενώπιον της εκκλησίας ή να συνομιλήτε με τους αδελφούς σας για πνευματικά πράγματα; Είσθε όπως ο Παύλος, ο οποίος ‘δεν ήλθε με υπεροχήν λόγου ή [ανθρώπινης] σοφίας,’ αλλά του οποίου ο λόγος και το κήρυγμα ήσαν «με απόδειξιν [θείου] πνεύματος και δυνάμεως» ώστε η πίστις των ακροατών του να μην είναι «διά της σοφίας των ανθρώπων αλλά διά της δυνάμεως του Θεού;» (1 Κορ. 2:1, 4, 5) Ούτε η προσωπική μας ευφυία ή ούτε ο ευχάριστος τρόπος ομιλίας δεν είναι εκείνα που θα μας κάμουν ικανούς να το πράξωμε αυτό αλλά η στερεά γνώσις του Λόγου του Θεού και των αρχών του και η πλήρης συναίσθησις της ανάγκης να εκπροσωπούμε πιστά τον Λόγο του και να προσκολλώμεθα σ’ αυτόν με σεβασμό.
17. Γιατί οι πρεσβύτεροι ιδιαίτερα πρέπει να ζητούν να εφαρμόζουν αυτή τη συμβουλή καθώς πλησιάζομε στη Νέα Τάξι;
17 Οι μέρες που είναι εμπρός μας ως τον καιρό της ‘μεγάλης θλίψεως’ μπορεί να κάμουν τον λαό του Θεού ν’ αντιμετωπίση πολύ σοβαρές περιστάσεις, κινδύνους και προβλήματα. Εκείνοι που έχουν το προνόμιο να ‘ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού’, πρέπει βέβαια να έχουν τη θέλησι να μπορέσουν να δείξουν ότι οι συμβουλές των, η καθοδηγία και η κρίσις των είναι καλά θεμελιωμένες στον αλάνθαστο Λόγο του Θεού. Αυτοί επιθυμούν να είναι σε θέσι να λέγουν όπως ο Ιησούς: «Είναι γεγραμμένον». (Ματθ. 21:13) Τότε οι αδελφοί των θα γνωρίζουν ότι η πεποίθησις και η εμπιστοσύνη των είναι καλά τοποθετημένες—όχι σε ανθρώπους αλλά στον Θεό, ο οποίος διά του Υιού του και διά του πνεύματός του, χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους χάριν των δούλων του. Πρόκειται για τη ζωή ανθρώπων και η έλλειψις επιμελείας ή ενδιαφέροντος σχετικά με το θέμα αυτό ποτέ δεν θα μπορούσαν να έχουν την επιδοκιμασία του Μεγάλου Ποιμένος, του Ιεχωβά Θεού, και του Καλού Ποιμένος του, του Χριστού Ιησού. Και οποιαδήποτε υπηρεσία κληθούν οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι να εκτελέσουν στο μέλλον στη νέα τάξι της δικαιοσύνης, με το να καταρτίζωνται και να εκπαιδεύωνται μ’ αυτόν τον, τρόπο τώρα θα τους βοηθήση ασφαλώς τότε πολύ.—Ιωάν. 10:11· Πράξ. 20:28-30· 1 Πέτρ. 2:25· 5:1-4.
18. Πώς μπορούμε όλοι ν’ ακολουθήσωμε το καλό παράδειγμα των πρεσβυτέρων στην ομιλία μας, και από τι πρέπει να φυλαττώμεθα;
18 Οι πρεσβύτεροι, φυσικά, πρέπει να είναι τύποι του ποιμνίου, και συνεπώς ό,τι ισχύει γι’ αυτούς ισχύει για όλους εμάς. (1 Πέτρ. 5:3) Αν πιστεύωμε πραγματικά στις υποσχέσεις της νέας τάξεως του Θεού και στην εγγύτητά της, αυτό θα φανή από τα λόγια μας. Θα δείξωμε ότι εμείς ‘προσμένομε και σπεύδομε εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά.’ (2 Πέτρ. 3:12, ΜΝΚ.) Αλλ’ η ομιλία μπορεί να είναι απλές μόνο λέξεις, και δεν πρέπει να ισχυριζώμεθα ότι έχομε ένθερμη αγάπη’ απλώς «με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.» (1 Ιωάν. 3:18) Γι’ αυτό και η θεόπνευστη συμβουλή του αποστόλου προσθέτει :
19. (α) Γιατί η διακονία μέσα στην εκκλησία απαιτεί πολλή δύναμι; (β) Γιατί εκείνοι που διακονούν έτσι μπορούν να ενθαρρύνονται για να συνεχίσουν να εργάζωνται σκληρά και να καταβάλλουν όλες τις δυνάμεις των;
19 «Εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός». (1 Πέτρ. 4:11) Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας για να μιλούν και να διδάσκουν μιμούμενοι τον Ιησούν, τον Πέτρον, τον Παύλο, τον Ιωάννην και τους άλλους πιστούς ποιμένας, πρέπει να εργάζωνται σκληρά, και εκείνοι που εργάζονται έτσι πρέπει να «αξιώνωνται διπλής τιμής» και να ‘τιμώνται εν αγάπη υπερεκπερισσού διά το έργον αυτών.’ (1 Τιμ. 5:17· 1 Θεσσ. 5:12, 13) Οι κόποι των χάριν της εκκλησίας, με το να ‘νουθετούν τους ατάκτους, να παρηγορούν τους ολιγοψύχους, να περιθάλπουν τους ασθενείς, να μακροθυμούν προς πάντας, μπορεί να εξαντλούν τις δυνάμεις των. (1 Θεσσ. 5:14) Μπορεί να αισθάνωνται ότι, όπως ο Παύλος, ‘προσφέρουν εαυτούς σπονδήν επί της θυσίας και λειτουργίας της πίστεως’ των αδελφών τους. Αλλά οι ευλογίες που προκύπτουν απ’ αυτό μπορεί να τους κάνουν να ‘χαίρουν και να αγάλλωνται’ καθώς το παράδειγμα της σκληρής εργασίας των διεγείρει τους αδελφούς των σε μια ολοκάρδια υπηρεσία στον Θεό.—Φιλιππ. 2:17, 18· Εβρ. 13:7.
20. Γιατί η προτροπή του αποστόλου Παύλου στους πρεσβυτέρους σχετικά μ’ αυτό το ίδιο σημείο είχε τόσο μεγάλη επιρροή και τι μαθαίνομε απ’ αυτή τη συμβουλή;
20 Οι ‘πρεσβύτεροι της εκκλησίας’ της Εφέσου ήξεραν καλά την πορεία που είχε χαράξει ο απόστολος Παύλος μεταξύ των «δουλεύων τον Κύριον μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και μετά πολλών δακρύων και πειρασμών». Γι’ αυτό τα λόγια του πρέπει να είχαν μεγάλη επιρροή σ’ αυτούς όταν έκαμε την προτροπή: «Αγρυπνείτε, ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον. . . . Αργύριον ή χρυσίον ή ιμάτιον ουδενός επεθύμησα. Σεις δε αυτοί εξεύρετε ότι εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ’ εμού οι χείρες αύται υπηρέτησαν. Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς, ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη».—Πράξ. 20:17-20, 31-35.
21. Πώς μπορούμε όλοι να «υπηρετούμε εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός» και με ποια εμπιστοσύνη;
21 Με το έλεός του ο Θεός έδωσε σε όλους μας το προνόμιο να διακονούμε, να υπηρετούμε ως «καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού.» Αν βασιζώμεθα με πίστι στη ‘δύναμι που χορηγεί ο Θεός’ δεν θα «αποκάνωμεν πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ». (1 Πέτρ. 4:10, 11· Γαλ. 6:9) Η βεβαιότης για την υποσχεμένη νέα τάξι του πρέπει να μας κάμη να προχωρούμε, και η εγγύτης αυτής πρέπει να ενσταλάζη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα μέσα μας. Μπορούμε να πούμε με τον απόστολο: «Διά τούτο δεν αποκάμνομεν αλλ’ εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως ανανεούται καθ’ εκάστην ημέραν». Τίποτε απ’ ό,τι μας έδωσε ο Θεός να κάμωμε δεν είναι πέραν των δυνάμεών μας αν εμείς ‘υπηρετούμε εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός.’ Αυτός μας δίνει ‘δύναμι υπερεκπερισσού,’ ώστε ‘για όλα να έχωμε δύναμι από εκείνον που μας ενδυναμώνει’.—2 Κορ. 4:7, 16· Φιλιππ. 4:13.
22, 23. Γιατί δεν πρέπει ποτέ ν’ αποθαρρυνθούμε ή να εξασθενήσωμε στη διακονία, αλλά μάλλον να προσπαθούμε να κάνωμε περισσότερα ακόμη;
22 Εκείνο που μπορούμε να επιτελέσωμε μπορεί να φαίνεται μικρό στα μάτια μας και να μη μας κάνη να προεξέχωμε. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά ποτέ δεν παραβλέπει εκείνο που κάνομε, «διότι δεν είναι άδικος ο Θεός να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντας τους αγίους και υπηρετούντες». Εφόσον πλησιάζει ο ποθούμενος χρόνος της νέας του τάξεως, τώρα είναι ο καλύτερος καιρός να εξακολουθήσωμε να ‘δείχνωμε έκαστος ημών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους.’—Εβρ. 6:10, 11.
23 Μεγάλες ευλογίες μάς αναμένουν αν το κάνωμε αυτό. Και έτσι θα καταρτισθούμε για να μετάσχωμε πλήρως και ευτυχώς και επιτυχώς στους λαμπρούς εκείνους καιρούς της νέας τάξεως του Θεού, διότι έχομε συγκεντρώσει την προσοχή μας σ’ αυτά τα πράγματα που είναι τώρα αληθινά ζωτικά.
24. Για να δοξάζεται «εν πάσιν ο Θεός διά Ιησού Χριστού,» τι πρέπει να κάνωμε και τώρα και στην επερχόμενη νέα τάξι;
24 Οτιδήποτε κάνομε, και όλα όσα κάνομε—στις καθημερινές μας ασχολίες και υποθέσεις και στην οικογενειακή ζωή, στη διακονία του λόγου της ζωής στους ανθρώπους του κόσμου, και στο «να υπηρετούμε κατά τούτο εις αλλήλους» μέσα στη Χριστιανική εκκλησία—είθε να τα ‘πράττωμε όλα προς δόξαν Θεού’ και να αποδειχθούμε αληθινοί μαθηταί του αγαπητού του Υιού, Ιησού Χριστού. (1 Κορ. 10:31) Τότε εμείς, όλοι μαζί, μπορούμε να υπηρετούμε σαν ένα κόσμημα αίνου στο όνομα του Ιεχωβά σε όλη τη γη, σαν ένας λαός προετοιμασμένος για ζωή στη νέα του τάξι. Διότι αυτού «είναι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»—1 Πέτρ. 4:11.