«Γίνεστε Προς Αλλήλους Φιλόστοργοι»
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Θα μπορούσατε ίσως να διαβάσετε το 12 κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής πριν εξετάσετε αυτή την ύλη.
Η ΛΙΖΑ ήταν μια στασιαστική έφηβη—ενωνόταν με τα έξαλλα πλήθη και έπαιρνε ναρκωτικά. Έκλεψε τα ηρεμιστικά του απίστου πατέρα της και έγραψε γράμματα στους φίλους της κατηγορώντας τη Χριστιανή μητέρα της η οποία προσπαθούσε να τη διορθώση.
Τελικά η μητέρα της Λίζας εζήτησε από τους πρεσβυτέρους της Χριστιανικής εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά να συναντηθούν με το κορίτσι. Πώς αισθάνθηκε η Λίζα γι’ αυτό; «Ήμουν βέβαιη ότι όλο εκείνο που επρόκειτο να κάνουν ήταν να μου πουν πόσο κακή ήμουν. Ο πατέρας μου, ο οποίος δεν ενδιαφέρεται για την Αγία Γραφή, μου είπε να δεχθώ να τους συναντήσω και κατόπιν να τους πω ‘να με αφήσουν ήσυχη!’»
Εν τούτοις, ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Λίζα αναφέρει τα εξής: «Αντί να είναι αυστηροί, ήσαν πάρα πολύ ευγενείς. Τι έκπληξις για μένα! Μου είπαν ότι ο λόγος για τον οποίο η μητέρα μου με συνεβούλευσε τόσες πολλές φορές ήταν απλώς επειδή με αγαπούσε. Δεν είπαν τα πράγματα εκείνα που εγώ νόμιζα ότι επρόκειτο να πουν. Είχαν μια μεγάλη κατανόησι σχετικά μ’ αυτά. Η αγάπη που έδειξαν οι πρεσβύτεροι είχε ως αποτέλεσμα ν’ αναθεωρήσω τις συναναστροφές μου και τη συμπεριφορά μου.»
Προφανώς, αυτοί οι πρεσβύτεροι έπεισαν το κορίτσι για το γνήσιο ενδιαφέρον τους. Είχαν το ‘πνεύμα’ της συμβουλής του Παύλου όπως βρίσκεται στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο 12: «Η αγάπη ας ήναι ανυπόκριτος. . . . γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας.»—Εδάφια 9 και 10.
Αλλά πώς μπορούμε κι εμείς ομοίως να δείξωμε αυτό το πνεύμα της αγαθότητος και της στοργής; Σε ποιο βάθος αισθήματος μας παρωτρύνει τώρα η Αγία Γραφή; Αυτά είναι ζωτικά ερωτήματα, διότι ο Ιησούς δήλωσε ότι το χαρακτηριστικό των αληθινών μαθητών του θα ήταν η αγάπη που θα είχαν ο ένας για τον άλλο.—Ιωάν. 13:34, 35.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ‘ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΙΑ’;
Είναι σπουδαίο ν’ αντιληφθούμε ότι η ‘φιλοστοργία’ (τρυφερή στοργή, ΜΝΚ) για την οποία ο Παύλος παρωτρύνει στην προς Ρωμαίους 12:10, δεν είναι απλώς επιφανειακή ευγένεια. Η λέξις φιλόστοργος σημαίνει ‘φίλος της στοργής,’ να βρίσκεται κανείς κοντά με θερμή οικειότητα. Οι λόγιοι της Αγίας Γραφής παρατηρούν ότι αυτό είναι το είδος της αγάπης που εκφράζεται συχνά μεταξύ των τέκνων και των γονέων. Δεν ταιριάζει αυτό με τη δήλωσι του Ιησού ότι οι αληθινοί Χριστιανοί θα εκέρδιζαν ‘αδελφούς, αδελφές, μητέρες και παιδιά,’ μέσα από την εκκλησία;—Μάρκ. 10:29, 30.
Επίσης, ο Ιησούς έθεσε ένα ωραίο παράδειγμα. Αντανακλούσε μ’ ένα τέλειο τρόπο τις ιδιότητες του Πατρός του, του Ιεχωβά, ο οποίος είναι «πολυεύσπλαγχνος . . . και οικτίρμων.» (Ιακ. 5:11) Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος εμιμείτο τον Ιησού Χριστό, απεκάλυψε αυτή την τρυφερή στοργή του στη συμπεριφορά του προς τους ομοπίστους του. Γράφει στην 1 Θεσσαλονικείς 2:7 ότι τους ‘περιέθαλψε’ όπως η «τροφός» περιθάλπει τα τέκνα της—πραγματικά μια εικόνα τρυφερότητας. Και προφανώς αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουν αυτά τα άτομα βαθειά στοργή για τον Παύλο. Οι πρεσβύτεροι της Εφέσου, σ’ ένα τελικό αποχαιρετισμό τους προς αυτόν, έκλαψαν και «πεσόντες επί τον τράχηλον του Παύλου κατεφίλουν αυτόν.» (Πράξ. 20:17, 36, 37) Όχι, αυτός ο αποχαιρετισμός δεν έμοιαζε με τον τρόπο που θ’ αποχαιρετούσαν κάποιον ψυχρό διοικητή που ερχόταν να επιθεωρήση τα στρατεύματα. Ήταν αποχαιρετισμός ατόμων που ανήκουν στην ίδια ‘οικογένεια.’—Ματθ. 23:8.
Πολλοί Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες γνωρίζουν ότι για να είναι γεμάτα σημασία τα λόγια «αδελφός» και «αδελφή» πρέπει να προσπαθήσουν ν’ αυξήσουν τη στοργή που έχουν για τους ομοπίστους των. Αντιλαμβάνονται επίσης ότι για να είναι η ‘αγάπη τους ανυπόκριτος,’ πρέπει να υπάρξη γνήσια αύξησις στη στοργή. Αλλά μπορεί να ρωτήση κάποιος, πώς μπορεί να αιτιολογηθή αυτό; Πώς μπορούμε να βελτιωθούμε στην επίδειξι αδελφικής αγάπης;
Μπορούμε να βρούμε πολύτιμες απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα στα συμφραζόμενα της προτροπής του Παύλου προς εμάς να είμεθα φιλόστοργοι, δηλαδή, να δείχνωμε τρυφερή στοργή.
«ΜΕΛΗ ΑΛΛΗΛΩΝ»
Στην αρχή του 12ου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής, ο απόστολος εξηγεί ότι τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας είναι «μέλη αλλήλων,» δηλαδή ανήκουν ο ένας στον άλλο. Εξαρτάται ο ένας από τον άλλο—χρειάζεται ο ένας τον άλλο. (Εδάφιο 5) Κατόπιν, το υποστηρίζει αυτό αναφέροντας μερικά από τα χαρίσματα που έχουν δοθή σε διαφόρους αδελφούς μέσα στο σώμα της εκκλησίας, αφού «πάντα δε τα μέλη έχουσι το αυτό έργον.» Μαζί, ενωμένη η εκκλησία αποτελεί ένα σύνολο ή πλήρες όργανο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήση ο Ιεχωβά για να φέρη εις πέρας το έργο του στη γη.—Εδάφια 4, 6-8.
Πώς, όμως, μπορεί να ρωτήσετε, αυτά τα γεγονότα επηρεάζουν τη δική μας επίδειξι φιλοστοργίας; Αν δεν βλέπωμε πόσο πολύ ο ένας χρειάζεται τον άλλο, προφανώς θ’ αποτύχωμε ν’ αναπτύξωμε τα αισθήματα που ο Παύλος, καθώς συνεχίζει, μας συμβουλεύει να έχωμε. Εν τούτοις, το να αναγνωρίσωμε την κοινή μας ανάγκη, δηλαδή την ανάγκη να βοηθήσωμε ο ένας τον άλλο και να εκτελέσωμε το θέλημα του Θεού, χρησιμεύει ως μια παρακίνησις για να πλησιάση ο ένας τον άλλο. Διεγείρει εκτίμησι για τους αδελφούς μας και ένα ‘οικογενειακό συναίσθημα.’
Αλλά υπάρχουν εμπόδια σ’ αυτό το συναίσθημα της αλληλεξαρτήσεως και της αδελφοσύνης. Ο Παύλος επικρίνει με ισχυρό τρόπο δύο απ’ αυτά τα εμπόδια—τον εγωισμό και την υπερηφάνεια: «Λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή.» (Εδάφιο 3) Η μετάφρασις του Φιλίππου λέγει στο εδάφιο 16: «Να μη νομίζετε ότι είσθε ανώτεροι αλλά να ενδιαφέρεσθε πραγματικά για τους κοινούς ανθρώπους.»
Ο ψευτοαριστοκρατισμός (το να νομίζη κανείς ότι είναι ανώτερος από τους άλλους) είναι μια μορφή υπερηφάνειας, μια προσποιητή ανωτερότητα. Δίνει έμφασι στην κοινωνική θέσι, παραδέχεται τους διαχωρισμούς των τάξεων ή τις φυλετικές προκαταλήψεις, και δεν καταδέχεται εκείνους που έχουν μια πτωχή μόρφωσι. Όλα αυτά είναι εμπόδια στη θεοσεβή άποψι ότι το άτομο χρειάζεται τους αδελφούς του και πρέπει να ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Στην πραγματικότητα, όταν έλθουν μεγάλες δυσκολίες ή ξεσπάση κάποιος άγριος διωγμός, ποιος θα σταθή στο πλάι σας; Δεν θα είναι εκείνοι οι οποίοι αληθινά αγαπούν τον Θεό και τον Χριστό άσχετα με το παρελθόν τους;
Αλλά εκτός από το ν’ αποφεύγωμε τον ψευτοαριστοκρατισμό και τις προκατειλημμένες απόψεις, ποιοι είναι μερικοί θετικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να δείξωμε φιλοστοργία;
«ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΕΣ ΝΑ ΤΙΜΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ»
Ο Παύλος έδωσε μια ακόμη πολύτιμη καθοδηγητική συμβουλή όταν, αμέσως αφού μας παρώτρυνε να είμεθα φιλόστοργοι, έγραψε τα εξής: «Προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» (Εδάφιο 10) Αυτή την εντολή δεν επρόκειτο να την ακολουθήσουν μόνο οι πρεσβύτεροι, διότι η επιστολή του Παύλου απευθύνετο «προς πάντας τους όντας εν Ρώμη αγαπητούς του Θεού.» (Ρωμ. 1:7) Έτσι, όλοι πρέπει να τιμώνται και αυτοί με τη σειρά τους να τιμούν τους άλλους.
Τιμούμε τον αδελφό μας με το να του δείχνωμε βαθύ σεβασμό και να τον παίρνωμε στα σοβαρά. Αν εκφράζεται για κάποιο ζήτημα που τον ενδιαφέρει, εμείς δεν θα πρέπει απλώς ν’ ακούμε από ευγένεια και κατόπιν να ξεχάσωμε τη γνώμη του. Αλλά πρέπει με ειλικρίνεια να δίνωμε προσοχή σ’ αυτά που λέγει.
Ομοίως, πρέπει να τιμούν και τις αδελφές στην εκκλησία, να συμπεριφέρωνται σ’ αυτές με σεβασμό. Αυτό έρχεται σε οξεία αντίθεσι με την άποψι κοσμικών ανδρών σήμερα, οι οποίοι συχνά δεσπόζουν στις γυναίκες με τη σωματική δύναμι και την κατηγορηματικότητά τους. Ο Χριστιανός αδελφός αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να φέρεται σαν άνδρας, αλλά μ’ ένα γλυκύ τρόπο, να ηγήται με σταθερότητα, αλλά και με καλωσύνη.—1 Πέτρ. 3:7.
Η αρχή του να δείχνωμε τιμή εφαρμόζεται ακόμη και στα παιδιά: Παραδείγματος χάριν, στην Αίθουσα Βασιλείας, τους βλέπομε σαν νεαρούς Χριστιανούς ή απλώς ‘σαν εμπόδια’ που έχουν την τάσι να μπερδεύονται στα πόδια μας;
Ένας περιοδεύων επίσκοπος που επεσκέπτετο μια εκκλησία σε μια αγροτική περιοχή, παρετήρησε ένα οχτάχρονο αγόρι το οποίο δεν είχε Αγία Γραφή, αλλ’ άκουγε προσεκτικά την ομιλία του. Μετά τη συνάθροισι, ο επίσκοπος πήγε και μίλησε σ’ αυτό το νεαρό παιδί, που ήταν μέλος μιας ενδιαφερόμενης οικογενείας. Ζήτησε από το αγόρι να έλθη έξω μαζί του, βρήκε μια Αγία Γραφή μέσα στο αυτοκίνητό του και την έκανε δώρο σ’ αυτό το αγόρι. Το αγόρι εντυπωσιάσθηκε, όχι μόνο από το δώρο, αλλά από τον τρόπο που του συμπεριφέρθηκε αυτός ο επίσκοπος και από το ενδιαφέρον που έδειξε για τη συνέχισι της μαθήσεως και της προόδου εκ μέρους του.
Είκοσι χρόνια αργότερα, το αγόρι που ήταν ο ίδιος τώρα ένας πρεσβύτερος, είχε παλιώσει πολλά αντίγραφα της Αγίας Γραφής από εκείνο το πρώτο αντίτυπο, αλλά ποτέ δεν ξέχασε τον στοργικό τρόπο αυτού του επισκόπου. Στην πραγματικότητα, σε όλες τις ηλικίες το να δείχνωμε ενδιαφέρον για τους νεαρούς και να τους τιμούμε οικοδομεί τη στοργή.
«ΕΙΡΗΝΕΥΕΤΕ ΜΕΤΑ ΠΑΝΤΩΝ»
Εν τούτοις, για να συνεχίσωμε να είμεθα φιλόστοργοι, είναι ζωτική μια άλλη ιδιότης που τόνισε ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή κεφάλαιο 12, την ιδιότητα της ειρηνικότητος. Αφού ο απόστολος συμβουλεύει τον Χριστιανό να ‘ειρηνεύη μετά πάντων ανθρώπων,’ πόσο περισσότερο θα πρέπει να προσπαθή να έχη ειρηνικές σχέσεις με τους αδελφούς του. (Εδάφιο 18) Μπορεί κάποιος ν’ απογοητευθεί μ’ έναν αδελφό του για κάποιο ζήτημα, ίσως επειδή ανεμίχθη σε σπερμολογία ή δεν ήταν αξιόπιστος σε κάποια διευθέτησι για εργασία. Ακόμη και μετά την εξομάλυνσι του προβλήματος, θα ήταν εύκολο να εμποδισθή κάποιος να δείξη στοργή, και να υιοθετήση τη στάσι ότι «ποτέ δεν θα τον εμπιστευθώ ξανά.»
Η λέξις «ποτέ» είναι μια πολύ δυνατή λέξις. Πόσο ευγνώμονες μπορούμε όλοι να είμεθα που ο Ιησούς δεν αγανάκτησε με τους μαθητάς του οι οποίοι τον εγκατέλειψαν στην πιο κρίσιμη ώρα και δεν είπε: «Ποτέ δεν θα εμπιστευθώ πάλι αυτούς τους ανθρώπους!» Αντιθέτως, αφού είδε ότι μετενόησαν, τους συγχώρησε, τους αγάπησε και μάλιστα τους τίμησε. (Ιωάν. 20:19-23· Πράξ. 2:4, 14) Έχοντας υπ’ όψιν τη ‘μεγάλη καρδιά’ του Ιησού, δεν πρέπει κι εμείς να είμεθα έτοιμοι να συγχωρούμε και να εμπιστευώμεθα και πάλι;
Εν τούτοις, ακόμη κι όταν υποκινούμεθα να δείξωμε τρυφερή στοργή, πώς μπορούμε να γνωρίζωμε τι χρειάζεται πραγματικά σε μια ιδιαίτερη περίπτωσι.
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙ ΝΑ ΔΩΣΩΜΕ
Ίσως θέλομε να βοηθήσωμε τον αδελφό μας, από γνήσιο ενδιαφέρον για την πνευματική ευημερία του, αλλά ποια είναι η καλύτερη πορεία που μπορούμε ν’ ακολουθήσωμε; Γιατί μερικοί αδελφοί και αδελφές φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται ποιο είναι το στοργικό πράγμα που πρέπει να κάνουν; Χωρίς αμφιβολία, έμαθαν πώς να εφαρμόζουν τη συμβουλή του Παύλου που βρίσκεται στην προς Ρωμαίους 12:15: «Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων.»
Ποια ιδιότης περιγράφεται εδώ; Η συμπάθεια. Αυτό σημαίνει περισσότερα από συμπαθητικό ενδιαφέρον για τους άλλους. Αντιθέτως, περιλαμβάνει να ‘βάζωμε τον εαυτό μας’ στις περιστάσεις των—να ‘μετέχωμε στα αισθήματα του άλλου.’ Προφανώς, αν πραγματικά αισθανώμεθα βαθειά τον πόνο, την ανησυχία ή τη χαρά κάποιου άλλου, βρισκόμεθα σε μια πολύ καλύτερη θέσι να γνωρίζωμε τι χρειάζεται ακριβώς αυτόν τον καιρό. Επίσης, αφού περιλαμβάνονται τώρα και τα δικά μας αισθήματα, μπορούμε ειλικρινά να τα εκφράσωμε στο άλλο άτομο.
Παραδείγματος χάριν, ας υποθέσωμε ότι ένας αδελφός σε μια μεγάλη οικογένεια χάνει την εργασία του. Ασφαλώς δεν θα ήταν εσφαλμένο ένα συμπαθητικό σχόλιο στον αδελφό που θ’ αντανακλούσε το ενδιαφέρον μας. Αλλά το άτομο που δείχνει συμπάθεια δεν θ’ αρκεσθή μόνο στις λέξεις—αισθανόμενο την ανησυχία του αδελφού του—θα σκεφθή ποιες θετικές ενέργειες μπορεί να κάνη. Μήπως υπάρχει καμμιά ευκαιρία για εργασία εκεί που ο ίδιος εργάζεται προς το παρόν; Μήπως η οικογένεια χρειάζεται τρόφιμα ή χρειάζεται να τη μεταφέρουν στις Χριστιανικές συναθροίσεις; Έτσι, η συμπάθεια, λόγω του βάθους του αισθήματος, οδηγεί φυσιολογικά στη στοργή και στις στοργικές πράξεις.—1 Ιωάν. 3:18.
Επομένως, όταν ανασκοπήσωμε τις επιθυμητές ιδιότητες που περιγράφει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή κεφάλαιο 12, βρίσκομε όχι μόνο την εντολή να είμεθα φιλόστοργοι, αλλά επίσης και την αιτιολογία και τα βοηθήματα που θα μας βοηθήσουν ν’ αναπτύξωμε με γνήσιο τρόπο την αγάπη μας. Αν τα συλλογισθούμε αυτά—
εκτίμησις της αλληλεξαρτήσεώς μας,
εκδήλωσις τιμής ο ένας για τον άλλο,
διατήρησις ειρηνικών σχέσεων με άλλους,
ανάπτυξις συμπαθείας που οδηγεί σε πλούσια δράσι—
δεν ενθαρρύνουν όλα την αδελφική αγάπη και τη φιλοστοργία; Και φυσικά, αυτές οι ίδιες αρχές μπορούν να οικοδομήσουν στοργή για κάθε σχέσι—μεταξύ των γαμηλίων συντρόφων, μεταξύ των γονέων και των παιδιών και άλλων.
Επί πλέον, η δύναμις αυτής της αγάπης να εγγίζη ζωές και να επιφέρη μια νέα κοινωνία είναι βεβαία. Αυτή φαίνεται τόσο στον Λόγο του Θεού όσο και σ’ αυτά που λαμβάνουν χώρα ακριβώς εδώ στις Αίθουσες Βασιλείας παγκοσμίως. Η διεθνής ‘οικογένεια’ των Μαρτύρων του Ιεχωβά σάς ενθαρρύνει να εξετάσετε το βάθος της αδελφοσύνης των. Σ’ έναν καιρό που οι άνθρωποι συχνά είναι άσπλαγχνοι, η τρυφερή στοργή των αληθινών Χριστιανών λάμπει ως λαμπρό φως, μια μαρτυρία για την σοφία και την αγάπη του Πατρός μας.