«Έν Σώμα» Μετόχων

 1. Πώς πρέπει να είναι στη λατρεία και υπηρεσία τους προς τον Ιεχωβά, εκείνοι που τρώγουν από το δείπνον του Κυρίου, και σε ποιο «έν σώμα» αναφέρεται ο Παύλος υποστηρίζοντας τούτο;

ΕΚΕΙΝΟΙ οι Χριστιανοί πνευματικοί Ισραηλίτες που είναι στη νέα διαθήκη, πρέπει να είναι αδιαίρετοι στη λατρεία και υπηρεσία τους προς τον Ιεχωβά, και ατομικώς, και ως εκκλησία. Γι’ αυτό ακριβώς, ο απόστολος, αφού μιλεί για το ποτήριον και τον άρτον του δείπνου του Κυρίου, λέγει σ’ αυτούς: «Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν [τρώγομεν].» (1 Κορ. 10:17) Σε ποιο σώμα αναφέρεται ο Παύλος εδώ με τα λόγια «έν σώμα»; Όχι στο προσωπικό, σάρκινο σώμα του Ιησού που συμβολίζεται από τον άζυμον άρτον. Όχι, αλλά σε ολόκληρη την εκκλησία των πνευματικών Ισραηλιτών, της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι η πνευματική Κεφαλή. Αυτή η εκκλησία υπό τον Χριστόν αναφέρεται αργότερα στην ίδια επιστολή του Παύλου ως σώμα του Χριστού: «Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος. Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία . . . »—1 Κορ. 12:27, 28.

 2. Για να δείξη ποιο γεγονός ο Ιησούς εχρησιμοποίησε μόνο ένα άρτον στο δείπνον, και γιατί ο Ιεχωβά δεν συμμετέχει στο «έν σώμα» που αναφέρει ο Παύλος;

² Στα πρώτα τρία κεφάλαια της επιστολής αυτής ο Παύλος δείχνει ότι η εκκλησία—το σώμα του Χριστού—πρέπει να είναι αδιαίρετη στη σκέψι της και στην ενέργειά της. Πρέπει, συνεπώς, να είναι αδιαίρετη στη στάσι της προς το δείπνον του Κυρίου και προς όλα όσα αυτό υποχρεώνει ένα μέλος της εκκλησίας να είναι και να πράττη. Αν όλα τα μέλη μετέχουν του δείπνου του Κυρίου, τότε πρέπει να μένουν ενωμένα και να είναι έν σώμα. Όταν ίδρυσε το δείπνον του Κυρίου ο Ιησούς εχρησιμοποίησε μόνο ένα άρτον, και το έπραξε αυτό για να δείξη ότι εκείνοι που μετέχουν του άρτου ή του σαρκίνου σώματος του Ιησού είναι μόνο «έν σώμα» υπ’ αυτόν την Κεφαλήν των. Οι πνευματικοί εκείνοι Ισραηλίτες που είναι στη νέα διαθήκη και που μετέχουν του ενός αζύμου άρτου έχουν ένα δείπνο μαζί από κοινού. Με τούτο εξεικονίζουν ότι είναι «έν σώμα», μετέχοντας των ιδίων ευεργετημάτων και προνομίων, τρώγοντας στην ίδια πνευματική τράπεζα. Αδιάφορο πόσοι είναι, είναι ωστόσο «έν σώμα», επειδή ‘όλοι μετέχουν [τρώγουν] εκ του ενός άρτου’. Ο Ιεχωβά Θεός δεν συμμετέχει μαζί τους σ’ αυτό το «έν σώμα», επειδή δεν είναι μέλος αυτού. Ο Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή αυτού του ‘ενός σώματος’, αλλά είναι υπό τον Ιεχωβά. «Κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» (1 Κορ. 11:3) Ως Κεφαλή, ο Ιεχωβά εδέχθη τη θυσία του Ιησού.

 3. (α) Ποια, λοιπόν, ενέργεια δείχνει ότι όλοι είναι «έν σώμα»; (β) Μετέχοντας της σαρκός και του αίματος του Χριστού, τι έλαβαν από τον Θεό και για ποια περαιτέρω προνόμια εχρησίμευσε αυτό ως σκαλοπάτι;

³ Ο άζυμος άρτος, αυτός καθ’ εαυτόν, δεν συμβολίζει αυτό το «έν σώμα» υπό τον Ιησούν. Ο άρτος αυτός συμβολίζει το ανθρώπινο σώμα που εθυσίασε ο Ιησούς. Η ενέργεια της βρώσεως του άρτου σε κοινή συμμετοχή είναι εκείνη που δείχνει ότι όλοι όσοι τρώγουν είναι «έν σώμα», το «σώμα του Χριστού». Με το να μετάσχουν της σαρκός και του αίματος του Ιησού Χριστού, έλαβαν όλοι δικαίωσι από τον Θεό ή ανεκηρύχθησαν δίκαιοι. Αυτή η δικαίωσίς των εν σαρκί δεν υπήρξε ένας σκοπός αυτή καθ’ εαυτήν. Δηλαδή, το ζήτημα δεν εσταμάτησε εκεί, αλλ’ η δικαίωσις αυτή ή η ανακήρυξίς των ως δικαίων τους εδόθη για έναν ειδικό σκοπό. Ποιον; Να χρησιμεύση ως σκαλοπάτι για να θυσιασθούν με τον Χριστό και έπειτα ν’ αποκυηθούν από τον Ιεχωβά Θεό για να γίνουν πνευματικά του τέκνα, «έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός», σε μια νέα διαθήκη μαζί Του. (Ρωμ. 5:1, 2, 9· 8:15-17· Ιάκ. 1:18· 1 Πέτρ. 2:9) Κατόπιν, ως πνευματικά του τέκνα με ελπίδα ουρανίας ζωής, ο Ιεχωβά Θεός τούς έχρισε με το πνεύμα του, για να τους καταστήση μέλη του σώματος του Χριστού. Με τούτο τους έφερε στη διαθήκη για την ουράνια βασιλεία, τη διαθήκη που ο Ιησούς ανέφερε αμέσως έπειτα από το δείπνον του Κυρίου, λέγοντας στους πιστούς αποστόλους του: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω [διατίθεμαι, Κείμενον] εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.»—Λουκ. 22:28-30.

 4. Με ποια δύο πράγματα έχουν αγιασθή, και έτσι η συμμετοχή των στο δείπνο του Κυρίου τους σημειώνει ως τι;

⁴ Έτσι μπορούμε να εκτιμήσωμε πόσο αναγκαία είναι τώρα η δικαίωσίς των η ανακήρυξίς των ως δικαίων δια πίστεως. Αυτοί είναι «ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης». Ο καθένας απ’ αυτούς εκτιμά το «αίμα της διαθήκης με το οποίον ηγιάσθη.» (Εβρ. 10:10, 29) Αυτά είναι τα γεγονότα που αυτοί συμβολίζουν με το να μετέχουν του άρτου και του ποτηρίου του οίνου. Η ενωμένη τους συμμετοχή στο δείπνον του Κυρίου τούς σημειώνει ως αποκλειστικούς, ως ένα αγιασμένο σώμα υπό τον Ιησούν Χριστόν, την Κεφαλήν. Αυτοί πρέπει να διατηρήσουν τον αγιασμό τους.—1 Θεσ. 4:3, 7.

 5. Όσον αφορά τις ευθύνες των, γιατί πρέπει να ενθυμούνται τον Ιησούν εν σαρκί;

⁵ Συνεπώς, ως ένα ενωμένο, αγιασμένο σώμα αναγνωρίζουν ότι όχι μόνο απολαμβάνουν ωρισμένα προνόμια από κοινού, αλλά έχουν επίσης και ωρισμένες ευθύνες. Και από αυτή την άποψι πρέπει να ενθυμούνται τον Ιησούν εν σαρκί. Αυτός δεν κατήλθε από τον ουρανό στη γη για να απολαύση τη σάρκα, για να απολαύση ζωή εν σαρκί, όπως οι απείθεις «υιοί του Θεού» των ημερών του Νώε. (Γέν. 6:1,4· 1 Πέτρ. 3:19, 20) Αυτός εγεννήθη από μια γυναίκα και έγινε σαρξ για να κάμη ειδική χρήσι της σαρκός αυτής στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Υπέφερε σ’ αυτό το σώμα, φέροντας επάνω σ’ αυτό τον σταυρόν του ονειδισμού και αφήνοντας έτσι ένα υπόδειγμα σ’ εμάς που βρισκόμαστε εν σαρκί. Σ’ αυτό το σώμα έκαμε το επίγειο έργο του Ιεχωβά, βαπτίζοντάς το ακόμη στο νερό και έπειτα κηρύττοντας το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Το προσέφερε ως θυσία, και έτσι το σώμα του δεν ερρίφθη στη Γέεννα, αλλά ετάφη σ’ ένα νέο, αμεταχείριστο μνημείο. (Λουκ. 23:53· Ησ. 53:9) Εκείνοι τους οποίους αυτός ευεργετεί, πρέπει ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του.

 6, 7. Τι, επομένως, πρέπει να είναι αληθινό για τα θνητά σώματά τους, και πώς πρέπει όλοι ως έν σώμα να τηρούνται άξιοι να φάγουν το δείπνον του Κυρίου;

⁶ Εκείνοι που μετέχουν του δείπνου του Κυρίου πρέπει, όπως και ο Κύριος Ιησούς, να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό. Τα θνητά τους σώματα πρέπει να ζωογονηθούν ή ζωοποιηθούν μέσω του πνεύματός του που κατοικεί εντός τους. (Ρωμ. 8:10) Πρέπει να υπακούσουν στην παράκλησι: «Να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.» (Ρωμ. 12:1) Πρέπει να καταθέσουν τη ζωή τους θυσιαστικά στην υπηρεσία του Ιεχωβά, χρησιμοποιώντας έτσι την επίγεια ζωή τους αλλά ζώντας επίσης όπως ο Χριστός. Ο Παύλος λέγει: «Πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, δια να φανερωθή εν τω σώματι ημών και η ζωή του Ιησού . . . δια να φανερωθή και η ζωή του Ιησού εν τη θνητή ημών σαρκί.» (2 Κορ. 4:10, 11) Τα θνητά σώματα εκείνων που τρώγουν το δείπνον του Κυρίου πρέπει να τηρούνται καθαρά από ανηθικότητα. Σ’ αυτούς ο Παύλος λέγει: «Το δε σώμα δεν είναι δια την πορνείαν, αλλά δια τον Κύριον, και ο Κύριος δια το σώμα. Δεν εξεύρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού; Να λάβω λοιπόν τα μέλη του Χριστού, και να κάμω αυτά μέλη πόρνης; Μη γένοιτο! . . . δεν είσθε κύριοι εαυτών, διότι ηγοράσθητε δια τιμής. Δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας.»—1 Κορ. 6:13, 15, 19, 20, ΜΝΚ.

⁷ Τα σώματά μας είναι δούλα στον Ιησούν και φέρουν τα στίγματά του. (Γαλ. 6:17) Τα σώματά μας δεν είναι για τον δαιμονισμό, επειδή ο Σατανάς ή Διάβολος είναι η κεφαλή αυτής της θρησκείας. Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή του σώματός του, της εκκλησίας. Το σώμα αυτό καλείται, όχι σε διαίρεσι, όχι σε φυλετικό μίσος, όχι σε εθνικισμό, αλλά σε ειρήνη και ενότητα. (Κολ. 3:15· Εφεσ. 2:14-18) Πρέπει να τηρήται καθαρό από τη ζύμη της κακίας και πονηρίας και να τηρήται ενωμένο ως «έν σώμα», άξιο να τρώγη από τον «ένα άρτον» συμβολικώς κατά το δείπνον του Κυρίου και δια πίστεως κάθε μέρα.

 8. Πίνοντας το ποτήριον του οίνου, γιατί πρέπει να ενθυμούνται το αίμα του Χριστού και επίσης τις ειδικές ευθύνες με τις οποίες επεφορτίσθησαν;

⁸ Όταν πίνουν το ποτήριον του οίνου τα μέλη του σώματος πρέπει να ενθυμούνται το αίμα του Χριστού, επειδή μ’ αυτό έλαβαν τη συγχώρησι των αμαρτιών, που οδηγεί στη δικαίωσί των, και ελήφθησαν στη νέα διαθήκη. Επεφορτίσθησαν, επομένως, με ειδικές ευθύνες, πίνοντας δε από τον οίνον του ποτηρίου, το οποίον εξεικονίζει το «ποτήριον του Ιεχωβά», θέλουν να υπονοηθή ότι αναγνωρίζουν αυτές τις ευθύνες. Δηλαδή, πρέπει να είναι «διάκονοι της καινής διαθήκης» και να εξυπηρετούν τους σκοπούς της διαθήκης αυτής. (2 Κορ. 3:6) Έχουν γίνει «βασίλειον ιεράτευμα» και είναι πνευματικοί ιερείς του Θεού και υφιερείς του Ιησού Χριστού του Αρχιερέως. Αυτό σημαίνει ότι προσφέρουν στον Θεό τας «πνευματικάς θυσίας» του αίνου και των καλών έργων. Αυτό, επίσης, περιλαμβάνει θάνατον, το να πεθάνουν θυσιαστικόν θάνατον όμοιον με του Ιησού, συμμετέχοντας στα παθήματά του και υποβαλλόμενοι σε θάνατον όμοιον με τον δικό του για τη διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Αυτό σημαίνει, ως ιερείς, να μην έχουν καμμιά σχέσι με την «τράπεζαν των δαιμονίων» και το «ποτήριον των δαιμονίων», αλλά να δίνουν στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι και να θέτουν τη λατρεία του πρώτη στη ζωή, να τηρούν τη γνώσι του στα χείλη των και να υπηρετούν ως αγγελιαφόροι του Ιεχωβά, για να απομακρύνουν πολλούς από την αδικία και να τους φέρουν στη λατρεία Του. (1 Πέτρ. 2:5, 9· Φιλιππησ. 3:9-11· Μαλαχ. 2:6, 7) Είναι γραμμένο ότι θα νικήσουν τον Σατανά ή Διάβολο «δια το αίμα του Αρνίου, και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών.»—Αποκάλ. 12:11.

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ

 9. Ως προς την τέλεσί του, πώς το δείπνον του Κυρίου δεν είναι όμοιο με το βάπτισμα;

⁹ Η τέλεσις του δείπνου του Κυρίου δεν είναι σαν το βάπτισμα. Το εν ύδατι βάπτισμα τελείται μια φορά, στην αρχή της Χριστιανικής πορείας ενός ατόμου, για να συμβολισθή δημοσία ότι αυτό έχει αφιερωθή στον Θεό μέσω του Χριστού. Αλλ’ όσον αφορά την τέλεσι του δείπνου του Κυρίου, ο Ιησούς είπε τον καιρό που το ίδρυσε: «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν.»—Λουκ. 22:19.

10. Γιατί το δείπνον πρέπει να τελήται τακτικά, και προς επιβεβαίωσιν τούτου, πώς περιέγραψε ο Παύλος το δείπνον του Κυρίου;

¹⁰ Αυτό πρέπει να τελήται τακτικά για να τηρή τον Ιησούν στη διάνοια ως προς τι αυτός σημαίνει για τους εορτάζοντας. Ο Παύλος τονίζει την απαίτησι να τελήται τακτικά. Όταν γράφη στην εκκλησία του Θεού που ήταν στην Κόρινθο ότι αυτή δεν τελούσε το δείπνον με τον ορθό τρόπο, ο Παύλος λέγει: «Όταν λοιπόν συνέρχησθε επί το αυτό, τούτο δεν είναι να φάγητε Κυριακόν δείπνον· . . . να σας επαινέσω εις τούτο; δεν σας επαινώ. Διότι εγώ παρέλαβον παρά του Κυρίου εκείνο το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.»—1 Κορ. 11:20-26.

11. Ώσπου να συμβή ποιο γεγονός ήταν ανάγκη να τον ενθυμούνται έτσι, και πώς αυτό δείχνει για ποιους προωρίζετο αυτός ο εορτασμός;

¹¹ Ιδιαίτερα κατά την απουσία του Κυρίου Ιησού απ’ αυτούς εν σαρκί, ήταν ανάγκη να εορτάζουν εις ανάμνησιν του ατομικού του θανάτου, ώσπου να επανέλθη για να τους παραλάβη μαζί του στον ουρανό. Και αφού αυτός δεν αρχίζει να συνάγη τα «άλλα πρόβατά» του παρά μετά την επιστροφή του, μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί το δείπνον του Κυρίου προωρίζετο για το «μικρόν ποίμνιον» του Ιησού, το οποίον είναι η εκκλησία, το «σώμα αυτού», που αποτελείται από 144.000 μέλη.—Ιωάν. 10:16· Ματθ. 25:31, 32.

12. Πόσο συχνά πρέπει να τηρήται κάθε έτος, και πόσο συχνά τηρηθή έως τώρα;

¹² Πόσο συχνά πρέπει να τελήται; Ο Ιησούς έδειξε το πόσο συχνά, αρχίζοντας το δείπνον του Κυρίου τη νύχτα του πάσχα, τη 14η του Νισάν του Γραφικού ημερολογίου, και έπειτα λέγοντας στους μαθητάς του να το τελούν. Να το τελούν, δηλαδή, σ’ αυτή την ίδια ημερομηνία του πάσχα, η οποία ήρχετο μόνο μια φορά το χρόνο. Είναι πολύ κατάλληλο να το τελούμε κάθε έτος αυτόν τον καιρό, επειδή κατά την ημερομηνία αυτή ο Ιησούς έδωσε το κατά γράμμα σώμα του ως θυσία στο ξύλο του μαρτυρίου και εξέχυσε το αίμα της ζωής του, το αίμα της νέας διαθήκης, για τη συγχώρησι των αμαρτιών. Αυτή ήταν η ημέρα του «θανάτου του Κυρίου» και αυτή είναι η ημερομηνία κατά την οποία πρέπει να ενθυμούμεθα τον θάνατό του τηρώντας το δείπνον του Κυρίου και έτσι εξαγγέλλοντας τον προσωπικό του θάνατο. Μολονότι όμως τηρείται μια μόνο φορά κάθε έτος κατά την νύκτα της 14ης του Νισάν, έχει τηρηθή ‘πολλάκις’ στη διάρκεια των δεκαεννέα αιώνων της ζωής της Χριστιανικής εκκλησίας έως τώρα. Και αυτό το έτος θα τηρηθή, συνεπώς, από το υπόλοιπο των μελών του «σώματος του Χριστού» κατά την νύκτα της Δευτέρας, μεταξύ της δύσεως του ηλίου και του μεσονυκτίου, 26 Μαρτίου 1956. Έτσι αρχίζοντας την 14η του Νισάν του 33 μ.Χ., το δείπνον του Κυρίου ετηρήθη 1.923 φορές έως τώρα, και γίνεται ετοιμασία να τηρηθή και το έτος αυτό.

13, 14. Πώς το υπόλοιπο των ακολούθων του υπήρξαν «αποδημούντες» από τον Κύριο ακόμη και από το 1914 και επίσης από το 1918;

¹³ Αλλά γιατί η τήρησίς του δεν διεκόπη μετά τον Οκτώβριο του 1914, όταν ο Κύριος Ιησούς ήλθε στη βασιλεία του στα δεξιά του Ιεχωβά στους ουρανούς; Γιατί δεν διεκόπη, τουλάχιστον, αφού ο Ιεχωβά Θεός ήλθε στον πνευματικό του ναό συνοδευόμενος από τον Ιησού Χριστό ως τον «άγγελον της διαθήκης» του κατά την άνοιξι του 1918;—Ματθ. 25:31· Μαλαχ. 3:1.

¹⁴ Στον καιρό και των δύο αυτών γεγονότων ο Ιησούς Χριστός δεν έλαβε τους ακολούθους του από τη σάρκινη κατάστασί τους στην προσωπική παρουσία του. Τους άφησε εν σαρκί και επομένως αυτοί ήσαν ακόμη ‘αποδημούντες από του Κυρίου’. Σχετικά με τούτο ο Παύλος τούς λέγει: «Εξεύρομεν, ότι, εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλασθή, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον, εν τοις ουρανοίς. Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον· αν, και ενδυθέντες αυτό, δεν θέλωμεν ευρεθή γυμνοί· . . . ενόσω ενδημούμεν εν τω σώματι, αποδημούμεν από του Κυρίου· (διότι περιπατούμεν δια πίστεως, ουχί δια της όψεως·) θαρρούμεν δε, και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος, και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον. Όθεν και φιλοτιμούμεθα, είτε ενδημούντες, είτε αποδημούντες, να ήμεθα ευάρεστοι εις αυτόν.»—2 Κορ. 5:1-3, 6-9.

15. Συνεπώς, για να είναι «ευάρεστοι εις αυτόν», τι θα εξακολουθήσουν να τελούν, και έως πότε;

¹⁵ Επομένως, εκείνοι που αποτελούν το υπόλοιπο, ενώ είναι ακόμη ‘αποδημούντες’ ή απόντες απ’ αυτόν λόγω της σαρκός των, ζητούν να είναι «ευάρεστοι» σ’ αυτόν υπακούοντας στην εντολή του να τρώγουν το δείπνον του Κυρίου εις ανάμνησιν αυτού, από τον οποίον απουσιάζουν ακόμη. Αν με αυτή την έννοια είναι ακόμη απόντες απ’ αυτόν, τότε από αυτή την άποψι και αυτός δεν ήλθε γι’ αυτούς, αλλά τους έδωσε απλή υπόμνησι της πραγματικής του όψεως και της παρουσίας των μαζί του στον ουρανό. Συνεπώς το υπόλοιπο του «σώματος αυτού» πρέπει να εξακολουθήση να τρώγη το δείπνον του Κυρίου επάνω στη γη ώσπου να δοξασθή, ακόμη και αφού επιζήση του Αρμαγεδδώνος.

16. Με ποια εσωτερική κατάστασι πρέπει ένας να προσέρχεται για να εορτάση το δείπνον του Κυρίου, και τι είπε ο Παύλος στους Κορινθίους σχετικώς;

¹⁶ Όταν προσέρχωνται να εορτάσουν το δείπνον του Κυρίου στη 14η του Νισάν ή στις 26 Μαρτίου του 1956, μετά τη δύσι του ηλίου, πρέπει να προσέλθουν με το ορθό φρόνημα και με την ορθή διάθεσι της καρδιάς για να το τηρήσουν μ’ ένα τρόπον άξιον της περιστάσεως, με πλήρη εκτίμησι της σημασίας του δείπνου του Κυρίου. Ο Παύλος ενουθέτησε έτσι τους αμελείς, απερισκέπτους, εγωκεντρικούς Κορινθίους, λέγοντας: «Ώστε όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγει εκ του άρτου, και ας πίνη εκ του ποτηρίου. Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Δια τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν [πνευματικώς] ικανοί. Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι. Αλλ’ όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Ιεχωβά, δια να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου. Ώστε, αδελφοί μου, όταν συνέρχησθε δια να φάγητε, περιμένετε αλλήλους. Εάν δε τις πεινά, ας τρώγη [πρώτα] εν τη οικία αυτού, δια να μη συνέρχησθε [σ’ ένα μέρος] προς κατάκρισιν [με τον κόσμον].»—1 Κορ. 11:27-34, ΜΝΚ.

17. Γιατί το δείπνον του Κυρίου πρέπει να κρατήται χωρισμένο από τα συνήθη γεύματα, μολονότι ο Ιησούς ίδρυσε το δείπνον αμέσως μετά το πάσχα και στην ίδια τράπεζα;

¹⁷ Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς ίδρυσε το δείπνον του Κυρίου αφού είχαν φάγει το πάσχα και στην ίδια τράπεζα. Αλλ’ αυτό ωφείλετο στις περιστάσεις και στη σχέσι των δύο πραγμάτων. Εν τούτοις, δεν μπορούμε να τρώγωμε ένα σύνηθες γεύμα μαζί στο μέρος της συναθροίσεως της εκκλησίας για να χορτασθούμε με τροφή και ποτό και έπειτα να προσθέσωμε σ’ αυτά το δείπνον του Κυρίου σαν ένα είδος αποκορυφώσεως του φαγητού και του ποτού. Το δείπνον του Κυρίου πρέπει να κρατήται χωρισμένο από τα συνήθη δείπνα. Διότι, με το δείπνον του, χρησιμοποιούμε τον άρτον και το ποτήριον για να συμβολίσωμε τη συμμετοχή μας στα πνευματικά οφέλη που, στην περίπτωσι του υπολοίπου, σημαίνουν αιώνια ουράνια ζωή γι’ αυτούς. Αυτοί πρέπει να μεταχειρίζωνται αξίως την περίπτωσι και τα εμβλήματα, τον άρτον και το ποτήριον. Το να μετάσχουν αυτών αναξίως είναι χειρότερο από το να μη μετάσχουν καθόλου, επειδή, με το να μετέχη κανείς μ’ έναν ανάξιο, ανευλαβή τρόπο, φέρνει επάνω του την καταδίκη του Θεού, να πεθάνη μαζί με τον κόσμο.

18. Γιατί ένας «τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν» αν ‘δεν διακρίνη το σώμα του Κυρίου’, και τι, επομένως, πρέπει να κάνει ένας που λαμβάνει την παιδευτική κρίσι του Ιεχωβά;

¹⁸ Γιατί; Επειδή, μια και εγνώρισε τον Κύριο, αποτυγχάνει τώρα να «διακρίνη το σώμα» που ο Κύριος προσέφερε σε θυσία. Είναι σαν να έλεγε: «Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι αξιοκαταφρόνητος», και επομένως η θυσία που είναι επάνω σ’ αυτήν δεν είναι άμωμη, τελεία: «Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι μεμιασμένη.» (Μαλαχ. 1:7, 12, ΑΣ) Αυτό πλησιάζει την «ένοχη» ενέργεια των απίστων οι οποίοι ‘ανασταυρούσιν’ εις εαυτούς τον Υιόν του Θεού, και ‘καταισχύνουσι’ και οι οποίοι ‘κατεπάτησαν τον Υιόν του Θεού και ενόμισαν κοινόν το αίμα της διαθήκης με το οποίον ηγιάσθησαν’. Έτσι αυτός οδηγείται ένοχα σε τιμωρία πολύ πιο αυστηρή από την τιμωρία ενός που παρέβαινε την παλαιά διαθήκη του νόμου. Οδηγείται σε θάνατο για εκούσια αμαρτία, για την οποία δεν υπάρχει απολυτρωτική θυσία. Αυτός θα εκθέση τον εαυτό του στην ‘έξαψιν πυρός’ του Ιεχωβά, «το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους». (Εβρ 6:4-8· 10:26-31) Ας ωφεληθή, λοιπόν, αυτός από τη διορθωτική, παιδευτική κρίσι που του δίδει ο Ιεχωβά. Ας διακρίνη τι είναι αυτός ο ίδιος, και ας αναμορφωθή. Αν έσφαλε, πρέπει ωστόσο να υπακούση στην εντολή και να φάγη το δείπνον του Κυρίου, αλλ’ ας το πράξη αυτό διακρίνοντας το σώμα του Κυρίου που εθυσιάσθη και ζητώντας συγχώρησι για την αμαρτία του. Ας τον ενισχύση, λοιπόν, ο εορτασμός αυτός για ν’ ακολουθήση τα ίχνη του Χριστού πιο στενά κατά το ερχόμενο έτος.

19. Όταν έρχεται στο δείπνον του Κυρίου, τι πρέπει να διακρίνη ο «πολύς όχλος» από όλα τα έθνη, και πώς αυτοί θα λάβουν τη μεγίστη ευλογία από τον εορτασμό;

¹⁹ Μόνο το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών που είναι στη νέα διαθήκη ως μέλη του σώματος του Χριστού, μπορούν τώρα να μετάσχουν του δείπνου του Κυρίου. Εν τούτοις, ο «πολύς όχλος» των λατρευτών του Ιεχωβά από όλα τα έθνη, τους λαούς, τις φυλές και τις γλώσσες, μπορούν να παρευρίσκωνται ως παρατηρηταί. Έχουν αναβή στο εξυψωμένο «όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ», και τώρα όταν έρχωνται στο δείπνον του Κυρίου πρέπει να διακρίνουν ότι έρχονται στην εμβληματική παρουσία της «τραπέζης του Ιεχωβά» και του «ποτηρίου του Ιεχωβά». (Αποκάλ. 7:9· Ησ. 2:2, 3, ΑΣ) Με τούτο πρέπει να κάμουν να γνωσθή ότι αποφεύγουν την «τράπεζαν των δαιμονίων» και δίδουν την αποκλειστική τους αφοσίωσι στον Ιεχωβά, και ότι ομολογούν ότι η μόνη οδός προσεγγίσεως προς τον Ιεχωβά είναι η θυσία του μεγάλου του Αρχιερέως, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ενεργώντας έτσι, θα βρεθούν σε αρμονία με το υπόλοιπο των μετόχων και θα ενωθούν μαζί τους ως «μία ποίμνη» υπό τον ένα Καλόν Ποιμένα του Ιεχωβά. (Ιωάν. 10:14-16) Μαζί μ’ αυτούς θ’ απολαύσουν τη μεγίστη ευλογία από τον εορτασμό του δείπνου του Κυρίου και θα ονομάζουν την «τράπεζαν του Ιεχωβά» έντιμον και τη θυσία του Χριστού επάνω σ’ αυτήν αμίαντον και τιμώσαν το θυσιαστήριον, όλα δε αυτά προς αίνον και δόξαν του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού, Ιεχωβά.