Ερωτήσεις από Αναγνώστας

Τον καιρό αυτό οι εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά αναζητούν άνδρας οι οποίοι να έχουν τα προσόντα να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέται. Σχετικά μ’ αυτό ετέθησαν οι επόμενες ερωτήσεις:

● Πρέπει τα ανήλικα παιδιά ενός ανδρός ο οποίος συνιστάται να είναι πιστά;

Ναι, το εδάφιο Τίτον 1:6 λέγει ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να έχη «τέκνα πιστά». Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα τέκνα πρέπει να είναι βαπτισμένα, αλλά πρέπει να υπάρχουν αποδείξεις ότι υποτάσσονται στην κατεύθυνσι του πατέρα των στα θρησκευτικά ζητήματα. Φυσικά, υπάρχουν μέρη όπου ο νόμος της χώρας καθιστά αδύνατο ν’ αλλάξουν τη θρησκεία των ανήλικα τέκνα εφόσον η σύζυγος είναι προσκολλημένη σ’ αυτή τη θρησκεία. Αλλά ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωσι ο πατέρας πρέπει ν’ αγωνίζεται να κάμη το παν που μπορεί για να μεταδίδη πνευματική εκπαίδευσι σ’ αυτά, και οι άλλοι μπορούν να βλέπουν ότι αυτά τα παιδιά ανταποκρίνονται ως το σημείο που ο νόμος τους επιτρέπει.

● Τι σημαίνει να έχη ένας άνδρας «τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος;»—1 Τιμ. 3:4.

Αυτό σημαίνει ότι, στην εκδήλωσι της υποταγής των, τα παιδιά πρέπει ν’ αντανακλούν σεμνότητα κατάλληλη για την ηλικία των και τις περιστάσεις. Η υποταγή των πρέπει να περιλαμβάνη θρησκευτικά ζητήματα, τις πιο ζωτικές μορφές μιας Χριστιανικής ζωής. Έτσι η ανταπόκρισις που βρίσκει ένας άνδρας από τα παιδιά του στην εκπαίδευσι που δίνει σ’ αυτά από τον Λόγο του Θεού τον συνιστούν ως ένα άνδρα ο οποίος μπορεί να βοηθήση άλλους στην εκκλησία να συμμορφώσουν τη ζωή τους με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού.

● Τι σημαίνει η δήλωσις στο εδάφιο Τίτον 1:6 ‘τέκνα μη κατηγορούμενα ως άσωτα ή ανυπότακτα’;

Αυτή η φράσις έχει μεταφρασθή με διαφόρους τρόπους όπως «να μη κατηγορούνται για χαλαρή διαγωγή, και να μη είναι απειθάρχητα» («Νέα Αγγλική Βίβλος») και «να μη έχουν τη φήμη ότι είναι ατίθασα και απειθή.» («Σύγχρονη Αγγλική Μετάφρασις») Έτσι τα τέκνα που βρίσκονται στο σπίτι εκείνου ο οποίος συνιστάται πρέπει να εκδηλώνουν ότι είναι ευπειθή στον πατέρα τους και ότι συμπεριφέρονται σε αρμονία με τους δικαίους νόμους του Ιεχωβά. Δεν πρέπει να έχουν κακή φήμη στην κοινότητα ούτε στην εκκλησία. Η διαγωγή και οι συνήθειες των τέκνων δεν πρέπει να δημιουργή καμμιά αμφιβολία ότι αυτός ο άνθρωπος ασκεί την ηγεσία του μ’ ένα σταθερό, αλλά στοργικό τρόπο.

● Μπορεί ένα άτομο που έχει συμπληρώσει μια περίοδο δοκιμής η οποία δεν έχει αναγγελθή να συσταθή για διορισμό διακονικού υπηρέτου;

Σχετικά με τους διακονικούς υπηρέτας το εδάφιο 1 Τιμόθεον 3:10 λέγει: «Ούτοι δε ας δοκιμάζωνται πρώτον, έπειτα ας γίνωνται διάκονοι, εάν ήναι άμεμπτοι.» Το ότι ένα άτομο έχει συμπληρώσει την περίοδο δοκιμής που έχει καθορισθή για την παράβασί του δεν υπονοεί κατ’ ανάγκην ότι είναι «άμεμπτο.» Δεν είναι φρόνιμο ν’ ανατεθή ευθύνη σ’ ένα τέτοιο άτομο πολύ γρήγορα. (1 Τιμ. 5:22) Πρέπει να περάση αρκετός καιρός για ν’ αποδείξη αυτό το άτομο ότι έχει ανανήψει πλήρως από την αδυναμία που είχε εκδηλωθή στην εσφαλμένη πράξι ή πορεία του. Πρέπει για μια αρκετή περίοδο χρόνου μετά την συμπλήρωσι της περιόδου της δοκιμής ν’ αποδείξη ότι είναι αφοσιωμένο στη δικαιοσύνη και ότι έχει γνήσια αγάπη για τον Ιεχωβά και τον λαό του. Άλλοι πρέπει να μπορούν να τον βλέπουν ως ένα έξοχο παράδειγμα Χριστιανικής διαγωγής. Έτσι, αν πραγματικά έχη οικοδομήσει μια καλή φήμη από τον καιρό που έχει συμπληρώσει την περίοδο της δοκιμής του, μπορεί να εξετασθή το ζήτημα της συστάσεώς του για να γίνη, όχι ένας πρεσβύτερος, αλλά πρώτα ένας διακονικός υπηρέτης.

● Τι σημαίνει το εδάφιο Γαλάτας 3:24 όταν λέγη ότι «ο νόμος έγινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν»;—Η.Π.Α.

Η λέξις παιδαγωγός σημαίνει κατά γράμμα ‘αγωγός παίδων.’ Υπεδείκνυε έναν άνδρα ο οποίος συνώδευε ένα μικρό παιδί στο σχολείο και στην επιστροφή από το σχολείο. Ο παιδαγωγός ανέθετε το παιδί στον διδάσκαλο. Καθήκον του ήταν να προστατεύη το παιδί από σωματική και ηθική βλάβη. Ο παιδαγωγός είχε επίσης εξουσία να επιβάλη πειθαρχία στο παιδί και να το οδηγή στα ζητήματα της διαγωγής. Μερικές φορές η διαπαιδαγώγησίς του πιθανόν να ήταν πολύ αυστηρή.

Ο Νόμος που είχε δοθή στον Ισραήλ έμοιαζε πολύ μ’ ένα τέτοιο παιδαγωγό. Χρησίμευε να ελέγχη την διαγωγή των Ισραηλιτών και όταν τον πρόσεχαν τους προστάτευε από σωματική και ηθική βλάβη. Όπως είπε ο Μωυσής στον λαό: «Εγώ προστάζω εις σε σήμερον να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, να περιπατής εις τας οδούς αυτού, και να φυλάττης τας εντολάς αυτού, και τα διατάγματα αυτού, και τας κρίσεις αυτού, δια να ζης και να πληθύνησαι· και δια να σε ευλογήση Ιεχωβά ο Θεός σου εν τη γη, εις την οποίαν εισέρχεσαι δια να κληρονομήσης αυτήν.» (Δευτ. 30:16, ΜΝΚ) Επί πλέον, ο νόμος κράτησε τους Ισραηλίτας ενωμένους ως ένα λαό παρά την κατάκτησι και την ξένη κυριαρχία. Διεφύλαξε τις συνθήκες οι οποίες ήσαν αναγκαίες για την εμφάνισι του Μεσσία, προστάτευσε τον Λόγο της αληθείας του Θεού και εμπόδισε από το να εξαφανισθή πλήρως και να χαθή από την όρασι η αληθινή λατρεία.

Αλλά λόγω της ατελείας των Ισραηλιτών, ο Νόμος εξέθετε τις παραβάσεις των και έδειχνε ότι ήσαν κάτω από καταδίκη. Οι θυσίες, τις οποίες ώφειλαν να προσφέρουν κάτω από το Νόμο ήταν μια συνεχής υπενθύμισις της αμαρτωλότητός των. (Γαλ. 3:10, 11, 19· Εβρ. 10:1-4) Με το να εφιστά την προσοχή στα σφάλματα των Ισραηλιτών, ο Νόμος πράγματι τους διαπαιδαγωγούσε και έδειχνε σ’ αυτούς την ανάγκη να ελευθερωθούν από τη δουλεία της αμαρτίας. Εκείνοι που είχαν ωφεληθή απ’ αυτήν τη διαπαιδαγώγησι μπόρεσαν ν’ αναγνωρίσουν την ταυτότητα του Ιησού ως του υποσχεμένου Μεσσία ή Χριστού. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Νόμος, στην πραγματικότητα, παρέδωσε τους κατάλληλα διαπαιδαγωγημένους Ισραηλίτας στον Ιησού Χριστό, τον πραγματικό Διδάσκαλο.

Ο Νόμος, όπως αναφέρει το εδάφιο Εβραίους 10:1, ‘έχει σκιάν των μελλόντων αγαθών.’ Ώφειλε επομένως να ετοιμάση τον δρόμο στην πραγματικότητα «του Χριστού.» (Κολ. 2:16, 17) Ο Νόμος, επειδή ήταν σκιά, έδωσε μια ιδέα της γενικής μορφής ή του σχεδίου της πραγματικότητος, διότι ο Ιησούς έθεσε τα πράγματα τα οποία προεσκίαζε ο νόμος στην επικράτεια της πραγματικής αληθείας. Γι’ αυτό το εδάφιο Ιωάννης 1:17 λέγει: «Ο Νόμος εδόθη δια του Μωυσέως, η δε χάρις και η αλήθεια έγεινε δια Ιησού Χριστού.»

Αυτά τα γεγονότα, επομένως, δείχνουν ότι θα ήταν πολύ ακατάλληλο να επιμένη οποιοσδήποτε ότι οι Χριστιανοί είναι κάτω από τον Μωσαϊκό Νόμο. Ως παιδαγωγός εξυπηρέτησε καλά τον σκοπό του. «Αφού όμως ήλθε η πίστις [δηλαδή η πίστις στον Ιησού Χριστό], δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν.» (Γαλ. 3:25) Ο διωρισμένος από τον Θεό Διδάσκαλος, Ιησούς Χριστός, τον αντικατέστησε.

● Δεν υπάρχει αντίφασις στις Παροιμίες κεφάλαιον 26:4, 5; Το εδάφιο τέσσερα λέγει: «Μη αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού, δια να μη γείνης, και συ όμοιος αυτού.» Αλλά το εδάφιο πέντε λέγει: «Αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού, δια να μη ήναι σοφός εις τους οφθαλμούς αυτού.»—Φ. Δ., Ισημερινός.

Δεν υπάρχει αντίφασις εδώ. Αντιθέτως, τα εδάφια αυτά απλώς αντιπαρατάσσουν τον ορθό και εσφαλμένο τρόπο για ν’ απαντήση κανείς σ’ ένα ανόητο άτομο. Το εδάφιο τέσσερα δίνει οδηγίες να μη απαντά κανείς σ’ ένα ανόητο άτομο σε αρμονία με τη δική του ανοησία με την έννοια του να καταφύγη στις υποτιμητικές μεθόδους επιχειρηματολογίας—χλευασμό, προσωπικές επιθέσεις, θορυβώδη μεγαλόφωνη ομιλία, εξάψεις οργής, και άλλα όμοια. Κάνοντας αυτά τα πράγματα θα έδειχνε κανείς ότι βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον ανόητο, και αυτό είναι εκείνο εναντίον του οποίου προειδοποιεί το τελευταίο μέρος του εδαφίου. Έτσι, το δεύτερο μέρος του εδαφίου δείχνει πώς πρέπει να κατανοηθή το πρώτο μέρος.—Παράβαλε Παροιμίαι 20:3· 29:11.

Εξ άλλου θα ήταν κατάλληλο ν’ απαντήση κανείς στον ανόητο «κατά την αφροσύνην αυτού» με την έννοια του ν’ αναλύση κανείς τις αμφισβητήσεις του και να τις εκθέση ως ανόητες. Δείχνοντας ότι τα επιχειρήματά του οδηγούν σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα από εκείνα στα οποία έχει φθάσει αυτός θα συντελέση στο ν’ ανακόψη τη συνέχισι της ανοήτου πορείας του. Θα πρέπει να χρησιμεύση ως έλεγχος και επίπληξις. Δεν πρέπει να νομίζη τον εαυτό του τόσο σοφό. Το να εκθέση κανείς τις συνέπειες ενός ανοήτου επιχειρήματος, δηλαδή να δείξη το παράλογο και το ανεπιθύμητο στο οποίο οδηγεί αυτή η άποψις, είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να χειρισθή κανείς ένα τέτοιο επιχείρημα.

Παραδείγματος χάριν, κάποιος ο οποίος θέλει να ειρωνευθή τη Γραφή μπορεί να λέγη ότι η θεωρία της εξελίξεως καθιστά τη Γραφή αναχρονιστική, ή ότι η Γραφή αποτελείται μάλλον από μύθους για τους αμαθείς. Σ’ αυτή την περίπτωσι, αντί ν’ απευθυνθή με άμεσο τρόπο στις Γραφές, εκείνος που πιστεύει στη δημιουργία μπορεί να παρουσιάση επιχειρήματα όπως εκείνα που βρίσκονται στο βιβλίο «Βρίσκεται ο Άνθρωπος Εδώ με Εξέλιξι ή με Δημιουργία;» (στην Αγγλική) το οποίο εξετάζει τις διδασκαλίες, τις θεωρίες και τις δηλώσεις ατόμων που δεν δέχονται τη μαρτυρία της Γραφής και τονίζει τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που παρουσιάζει η εξέλιξις σ’ αυτούς που την πιστεύουν στο να εξηγήση την ύπαρξι της ύλης, της ζωής, και άλλα.

Υπάρχει και μια άλλη έννοια σύμφωνα με την οποία δεν πρέπει ένας Χριστιανός ν’ απαντήση σύμφωνα με την αφροσύνη του ανοήτου. Πρέπει ν’ αποφύγη κενές και μεγαλόστομες φράσεις. Πρέπει να ομιλή, «ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με διδακτούς του πνεύματος του αγίου, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα πνευματικά.» Επομένως, όταν ένας Χριστιανός βρίσκεται μπροστά σε ανθρώπους οι οποίοι κατέχουν την σοφία του κόσμου δεν πρέπει να είναι φοβισμένος ή διστακτικός, διότι οι άνθρωποι οι οποίοι βασίζονται σ’ αυτή τη σοφία είναι ανόητοι και μωροί στα όμματα του Θεού. Δεν πρέπει να προσπαθή να υιοθετήση τους δικούς των τρόπους ομιλίας, ούτε τη γλώσσα των, μολονότι μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να φαίνεται πολύ εκλεπτισμένος και πολυμαθής. Οφείλει να χρησιμοποιή τους πνευματικούς λόγους της Γραφής, τις απλές, σαφείς αλήθειες, και να εμπιστεύεται στον Θεό ν’ ανοίξη τις καρδιές εκείνων οι οποίοι είναι πιθανόν να προσέξουν και να αισθανθούν μια ώθησι απ’ αυτά τα λόγια της πραγματικής σοφίας. Ο Παύλος ακολουθούσε αυτή την πορεία όταν βρισκόταν μπροστά σε τέτοιους κατά κόσμον σοφούς στην πόλι της Κορίνθου.—1 Κορ. 2:1-5, 13.

Η Εβραϊκή λέξις κεσίλ, που χρησιμοποιείται για τον «άφρονα» στα εδάφια Παροιμίαι 26:4, 5 περιέχει επίσης την έννοια της ανευλαβείας, ασεβείας ή αυθαδείας (από θρησκευτική άποψι). Ο όρος αυτός δεν αναφέρεται κατ’ ανάγκην σ’ ένα αμαθή άνθρωπο, αλλά μάλλον σε ηθική μωρία, σε έλλειψι κατανοήσεως και σοφίας. Αυτός θα αποτύχη να χρησιμοποιήση τις διανοητικές του ικανότητες με κατάλληλο τρόπο, ιδιαίτερα σε ζητήματα που σχετίζονται με πνευματικά πράγματα.—Παράβαλε Ψαλμός 14:1.

Οι άνθρωποι που βασίζονται στη σοφία αυτού του κόσμου δεν είναι πνευματικοί, αλλά είναι σαρκικοί στις απόψεις των. Η Γραφή λέγει σαφώς ότι είναι μωροί. Όχι ότι είναι αμαθείς· κάνουν τον πολύξερο. Αλλ’ αυτά που κάνουν τους θέτουν σε πορεία συγκρούσεως με τον Θεό.—1 Κορ. 2:14.

● Μήπως η διαγωγή της συζύγου ενός ανδρός επηρεάζει το αν αυτός είναι κατάλληλος για σύστασι ως πρεσβύτερος ή διακονικός υπηρέτης;

Η σύζυγος αποτελεί μέρος της οικογενείας ενός ανδρός και η διαγωγή της αντανακλά ευμενώς ή δυσμενώς επάνω σ’ αυτόν. Αλλά σε πολλές χώρες η σύζυγος απολαμβάνει μια ωρισμένη νομική κατάστασι η οποία συχνά περιορίζει εκείνα τα οποία ο σύζυγος μπορεί να κάμη για να ελέγχη τη διαγωγή της, ιδιαίτερα αν εκείνη δεν είναι στην πίστι. Σύμφωνα με τον νόμο, συνήθως αυτός έχει ολιγώτερη εξουσία απέναντι στη σύζυγό του παρά απέναντι στα τέκνα του. Επομένως, εφόσον αυτός ο άνθρωπος ελέγχει τη διαγωγή της συζύγου του ως το σημείο που το επιτρέπει ο νόμος, δεν μπορεί να θεωρηθή ακατάλληλος, εφόσον ανταποκρίνεται σ’ όλες τις άλλες Γραφικές απαιτήσεις. Φυσικά, αυτός ο ίδιος δεν πρέπει να είναι ένοχος του ότι συντελεί στη δύστροπη διαγωγή της συζύγου του. Το σπουδαίο ζήτημα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος πράγματι ‘κυβερνά καλώς τον εαυτού οίκον.’—1 Τιμ. 3:4.