Η Αγάπη σαν “Δεσμός Ενότητας” Αποδεικνύεται “Τέλειος”
1. Με ποιον τρόπο μπορεί να παραβληθεί ο Ιεχωβά με ένα σφυρήλατη, και με ποιον τρόπο κάθε οικογένεια οφείλει το όνομά της σ’ αυτόν;
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Σφυρηλάτης στο σύμπαν, ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοδύναμος, μπορεί να σφυρηλατήσει έναν «δεσμό ενότητας» που θα είναι στερεός για πάντα. Οι οικογενειακοί δεσμοί, ακόμη και οι επίγειοι, μπορεί να είναι πολύ ισχυροί· και ο Ιεχωβά ονομάζεται ο Πατέρας «εκ του οποίου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται.» (Εφεσίους 3:14, 15) Από τον καιρό του παγγήινου κατακλυσμού των ημερών του πατριάρχη Νώε κάθε ανθρώπινη οικογένεια προήλθε από εκείνον τον πιστό άνθρωπο τον οποίον ο Θεός έκρινε άξιο να διαφυλαχτεί με την οικογένεια του μέσα από τον παγκόσμιο κατακλυσμό. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, κάθε ανθρώπινη οικογένεια ή πατριά που υπάρχει τώρα πάνω στη γη οφείλει το «όνομά» της στον Νώε, δηλαδή, οφείλει σ’ αυτόν το ότι είναι ζωντανή και έχει κάποιο όνομα. Στο παρελθόν, ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος έδωσε ορισμένα ονόματα σε άτομα πάνω στη γη, αλλά δεν έχει δώσει με άμεσο τρόπο ονόματα σε ανθρώπινες οικογένειες. Ωστόσο οφείλουν το όνομά τους σ’ αυτόν, γιατί ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σαν οικογένεια με κάποιο όνομα αν δεν το επέτρεπε αυτός σαν παγκόσμιος Ζωοδότης.—Γένεσις 5:1, 2, 32.
2. Πώς ο στασιαστής εναντίον της οικογένειας του Θεού έγινε πατέρας σε μια οικογένεια, και έτσι ποια ερώτημα είναι κατάλληλο να ρωτήσουμε ο καθένας μας τον εαυτό του;
2 Κάποτε έγινε μια αποστασία από την παγκόσμια οικογένεια του ουράνιου Πατέρα. Αυτή παρακινήθηκε από έναν υπερανθρώπινο στασιαστή εναντίον της αγγελικής οικογένειας του Θεού στους ουρανούς, το στασιαστή που ονομάστηκε Σατανάς ο Διάβολος. Συγκεντρώνοντας τους ακολούθους του με το μέρος του στους ουρανούς έγινε, σαν να λέγαμε, ένας πατέρας, αλλά εκείνο που ενώνει τα μέλη της οικογένειας του δεν είναι η αγάπη. Σε μια περίπτωση ο Ιησούς Χριστός, το πιο εξέχον πιστό μέλος της παγκόσμιας οικογένειας του Ιεχωβά, είπε στους εναντιουμένους του που είχαν Ιουδαϊκή καταγωγή: «Εάν ο Θεός ήτο Πατήρ σας, ηθέλετε αγαπά εμέ· διότι εγώ εκ του Θεού εξήλθον . . . σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί· διότι είναι ψεύστης, και ο πατήρ αυτού του ψεύδους.» (Ιωάννης 8:42, 44) Έτσι, καθένας σήμερα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του: Βάσει αυτού του κανόνα, ποιος είναι ο «πατέρας» μου;
3. Πώς η κατάσταση του Σατανά μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαφέρει από την κατάσταση του πριν από τον καιρό εκείνο, και ποια προσευχή ιδιαίτερα πρέπει ν’ απαντηθεί για χάρη όλων εκείνων που προσκολλούνται στην οργάνωση του Θεού;
3 Όταν ο Σατανάς ο Διάβολος στασίασε, εκδιώχτηκε από την παγκόσμια οικογένεια του Ιεχωβά Θεού, και αργότερα εκδιώχτηκαν επίσης και οι δαίμονες στους οποίους είχε γίνει πατέρας. Στον κήπο της Εδέμ παρουσιάστηκε στο ανθρώπινο γένος σαν Πειραστής, και του επιτράπηκε, ακόμη και μετά απ’ αυτό, να περιέρχεται σ’ ολόκληρη τη γη σε μια εκστρατεία κακίας και εναντιώσεως στην αλήθεια. (Ιώβ 1:7· 2:2) Αλλά τώρα, από τον προφητευμένο «πόλεμο» μετά τη γέννηση της Βασιλείας του Θεού στους ουρανούς, που έγινε στο τέλος των «καιρών των εθνών» το 1914, ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονες του εκδιώχτηκαν από τον ουρανό και από το να έχουν άμεση επαφή με τους ουράνιους αγγέλους και ρίχτηκαν στη γη. Ποτέ πια δεν θα τους επιτραπεί να μπουν στους αγγελικούς ουρανούς. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πολύ καλά την οργή που έχει ο Σατανάς εναντίον της παγκόσμιας οργανώσεως του Ιεχωβά και των οσίων μελών της. (Αποκάλυψις 12:1-12· Λουκάς 21:24) Αυτός, επομένως, είναι ο καιρός όλων των καιρών για ν’ απαντηθεί η γεμάτη αγάπη προσευχή του αποστόλου Παύλου, όπως αναγράφεται στους Κολοσσαείς 1:2, για χάρη των οσίων ακολούθων της οργανώσεως του Ιεχωβά που είναι τώρα πάνω στη γη, δηλαδή: «Χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών». Αυτή η προσευχή για ειρήνη ανάμεσα τους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αν δεν υπάρχει ενότητα μέσα στις τάξεις τους. Η ειρήνη απαιτεί διεθνή αρμονία μέσα στην ορατή οργάνωση του Θεού ο οποίος δίνει ειρήνη, ναι, απαιτεί να υπάρχει συνοχή ανάμεσα στα μέλη της οργανώσεως.
4. Για ποιο πράγμα τον ευχαριστούν οι ενωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, και πού πρέπει να συνεχίσουν να περπατούν;
4 Η οργανωτική ενότητα και η ειρήνη που διακρίνει την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα παγκόσμια, μπορεί να υπάρχει αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κάνουν αυτό που ειπώθηκε στα μέλη της εκκλησίας των Κολοσσών, δηλαδή να ευχαριστούν «τον Πατέρα, όστις έκαμεν ημάς άξιους της μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί.» (Κολοσσαείς 1:12) Είναι ανάγκη να εξακολουθούμε να περπατάμε στο αυξανόμενο φως, και σ’ αυτές τις «έσχατες μέρες» του παλιού συστήματος πραγμάτων πρέπει να γίνει μια ειδική προσπάθεια να διατηρηθούμε «άξιοι» για περαιτέρω διαφώτιση και για οποιαδήποτε κληρονομιά θα λάβουμε στο νέο σύστημα.—2 Τιμόθεον 3:1.
Ενωμένοι σαν «Μία Ποίμνη»
5. Από πού έρχονται σήμερα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παρ’ όλα τα πιθανά διασπαστικά χαρακτηριστικά, αλλά γιατί η «μία ποίμνη» του «ενός ποιμένος» παρέμεινε ενωμένη;
5 Σήμερα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προέρχονται από περισσότερες ανθρώπινες οικογένειες απ’ όσο οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα. Πραγματικά προέρχονται από όλες τις φυλές του ανθρώπινου γένους, απ’ όλα τα χρώματα και από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Αυτά τα σοβαρά πράγματα θα μπορούσαν να έχουν ενεργήσει σαν ένας διαλυτικός παράγοντας ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Κι’ όμως δεν συμβαίνει αυτό! Αναγνωρίζουν ότι, άσχετα με τη φυλή, το χρώμα, τη γλώσσα, την εθνικότητα και την κοινωνική θέση, όλοι έχουν μια κοινή πηγή για την ύπαρξή τους και για το φως της αλήθειας. Ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά υπάρχει σήμερα ένα υπόλοιπο γεννημένων από το πνεύμα Χριστιανών που έχουν ουράνιες προοπτικές και επίσης ένας «πολύς όχλος» από εκείνους τους οποίους ο καλός ποιμένας, Ιησούς Χριστός, τους αποκάλεσε «άλλα πρόβατα» του. (Ιωάννης 10:16· Αποκάλυψις 7:9-17· Ματθαίος 25:31-46) Όμως, η προφητεία του Ιησού για το μακρινό μέλλον δεν απέτυχε, μολονότι είχε πει: «Και θέλει γίνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» Ο καλός ποιμένας έχει δείξει επιδεξιότητα με το να κάνει όλους τους ακολούθους του που αγαπούν την ειρήνη και έχουν διάθεση προβάτου, να είναι μια ποίμνη άσχετα με τη διαφορετική ελπίδα που έχουν για το μέλλον. Όλοι τους αγαπούν ενωμένα τον «ένα ποιμένα» τους, ο οποίος στοργικά θυσίασε την ανθρώπινη ζωή του για όλους αυτούς, και γιαυτό του δείχνουν οσιότητα.
6. Γιατί το υπόλοιπο που έχει ουράνια ελπίδα δεν απέφυγε να αναγγείλει τις Βιβλικές αλήθειες που μιλούν για τα «άλλα πρόβατα»;
6 Η Βιβλική «αλήθεια» που όλα τα πρόβατα σήμερα αγαπούν τόσο πολύ έχει να μας πει πολλά για την ελπίδα του Παραδείσου που έχει δοθεί στον συνεχώς αυξανόμενο «πολύ όχλο» των «άλλων προβάτων» του ποιμένα. Έτσι, επειδή το πνευματικό υπόλοιπο αγαπάει όλη την «αλήθεια» του Λόγου του Θεού, δεν αισθάνεται φθόνο ώστε να στερεί από αυτά τα «άλλα πρόβατα» οτιδήποτε τους ωφελεί αλλά με αγάπη έχει διακηρύξει παγκόσμια τη μεγαλειώδη επίγεια ελπίδα, ιδιαίτερα από το έτος 1935. Το υπόλοιπο γνωρίζει ότι τώρα ζουν στους καιρούς «της αποκαταστάσεως πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξεις 3:21) Για το υπόλοιπο, η αποκάλυψη αυτής της αλήθειας ήταν μέρος της ‘κληρονομιάς των αγίων που είναι στο φως.’ Από την αρχή της εκδόσεως του, αυτό το περιοδικό, Η Σκοπιά, τον Ιούλιο του 1879, υπήρξε όργανο του Θεού για την αναζωογόνηση αυτής της μεγαλειώδους Παραδεισιακής ελπίδας για το απολυτρωμένο ανθρώπινο γένος. Οι άλλες εκδόσεις της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά έχουν όλες συμβάλει για να ενισχυθεί και να επιβεβαιωθεί εκείνη η ελπίδα για την οποία τόσο πολύ χαίρεται σήμερα ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων» έχοντας στοργική εκτίμηση για το υπόλοιπο.
7. Ποια ελπίδα εκτός από τη δική τους ανήγγειλαν με στοργή το χρισμένο υπόλοιπο το 1935, και γιατί επέτρεψαν το βάφτισμα σ’ εκείνους που έχουν αυτή τη διαφορετική ελπίδα;
7 Μέχρι την άνοιξη του 1935 οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν καλλιεργήσει την αληθινή πίστη στη «μία ελπίδα» που είχε τεθεί μπροστά τους σύμφωνα με το Εφεσίους 4:4-6, που λέει: «Έν σώμα και έν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεως σας· είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ πάντων.» Αλλά το αξιομνημόνευτο εκείνο έτος του 1935, στη συνέλευση που έγινε στη Ουάσιγκτον, κατανοήθηκε ότι ο «πολύς όχλος» όπως φαίνεται στο δράμα της Αποκαλύψεως 7:9-17, αποτελούνταν από τα «άλλα πρόβατα» του Καλού Ποιμένα που αναφέρει το εδάφιο Ιωάννης 10:16. Το χρισμένο υπόλοιπο που ακόμη κρατούσε την έγκυρη «μίαν ελπίδα» χάρηκε πολύ γι’ αυτό το αυξανόμενο φως πάνω στις Άγιες Γραφές και αγωνίστηκε με όλη του την καρδιά για να συνάξει εκείνα τα «άλλα πρόβατα.» Δεν είχαν τη γνώμη ότι τα «άλλα πρόβατα» παραβίαζαν το «έν βάπτισμα» με το να βαφτίζονται κι αυτά στο νερό, γιατί το βάφτισμα αυτών των «άλλων προβάτων» ήταν και αυτό σύμβολο της αφιερώσεώς τους στον Ιεχωβά μέσω του Χριστού όπως ήταν και το βάφτισμα του χρισμένου υπολοίπου. Η αγάπη με την οποίαν είχαν ντυθεί απλωνόταν τώρα για να αγκαλιάσει και εκείνα τα αξιαγάπητα «άλλα πρόβατα» του δικού τους Ποιμένα.
8. Με την αγάπη ποιων, στις μέρες του αρχαίου Ισραήλ, μπορεί να παραβληθεί η αγάπη που υπάρχει ανάμεσα στις δύο τάξεις μέσα στη «μια ποίμνη»;
8 Μια αμοιβαία αγάπη έχει αναπτυχθεί και έχει αποκτήσει βάθος ανάμεσα σ’ όλους εκείνους που είναι από τη «μία ποίμνη» κάτω από τον μεγαλύτερο Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό. Αυτός ο ενοποιητικός δεσμός της αγάπης αντιστοιχεί μ’ εκείνη την αδιάσπαστη, άσβεστη αγάπη του χρισμένου υποψήφιου βασιλιά Δαβίδ από τη φυλή του Ιούδα για τον ανιδιοτελή αξιαγάπητο Ιωνάθαν, τον γιο του τότε βασιλιά Σαούλ. (2 Σαμουήλ 1:25-27) Λίγο πριν από τον οριστικό χωρισμό τους, ‘ο Ιωνάθαν ορκίστηκε και πάλι στον Δαβίδ λόγω της αγάπης του γι’ αυτόν· γιατί τον αγάπησε όπως αγάπησε την ίδια του τη ψυχή.’ (1 Σαμουήλ 20:17, ΜΝΚ) Μόλις έμαθε για το θάνατο του Ιωνάθαν και του πατέρα του στη μάχη, ο Δαβίδ αισθάνθηκε την ανάγκη να ψάλλει ένα θρήνο και να τον αποκορυφώσει μ’ αυτά τα λόγια: «Είμαι στενοχωρημένος για σένα, αδελφέ μου Ιωνάθαν, μου ήσουν πολύ αγαπητός. Η αγάπη σου ήταν για μένα πιο θαυμάσια από την αγάπη των γυναικών.» (2 Σαμουήλ 1:26, ΜΝΚ) Η αμοιβαία τους αγάπη ήταν ένας «τέλειος δεσμός ενότητας.» Πραγματικά μόνο ο θάνατος τους χώρισε.
9. Από ποιον εξεικονίστηκαν εκεί τα «άλλα πρόβατα» και πώς θα αποχωριστούν τελικά αυτές οι δύο τάξεις χωρίς να ελαττωθεί η αμοιβαία τους αγάπη;
9 Ο Ιωνάθαν προεικόνιζε τα «άλλα πρόβατα» του καιρού μας. Κάποια μελλοντική μέρα μετά τον «πόλεμο της ημέρας εκείνης της Μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα η τάξη του Ιωνάθαν που θα επιζήσει θα χωριστεί από το υπόλοιπο της τάξεως του Δαβίδ. (Αποκάλυψις 16:14, 16) Αυτό όμως θα συμβεί μόνο γιατί το αγαπητό υπόλοιπο θα παρθεί μέσω του θανάτου, θα «αρπαχθεί,» σαν να λέγαμε, «εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα,» με μια στιγμιαία ανάσταση τους από το θάνατο σαν πνεύματα. (1 Θεσσαλονικείς 4:17) Θα εξακολουθήσουν ν’ αγαπούν τα «άλλα πρόβατα» που άφησαν πίσω στη γη. Πραγματικά, η αγάπη τους τότε θα εκφραστεί ακόμη πιο δυνατά!
«Μεγαλύτερα Τούτων Είναι η Αγάπη»
10, 11. Γιατί η πίστη και η ελπίδα δεν είναι τόσο μεγάλες όσο η αγάπη, όπως δηλώνεται στην 1 Κορινθίους 13:13;
10 Αυτό μας υπενθυμίζει τα τελικά λόγια της υπέροχης περιγραφής στην 1 Κορινθίους κεφάλαιο 13 που λέει: «Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μεγαλύτερα δε τούτων είναι η αγάπη.» (1 Κορινθίους 13:13) Γιατί συμβαίνει αυτό; Εξετάστε πρώτα αυτό που λέγεται στην προς Εβραίους 11:1: «Πίστη είναι η βέβαιη προσδοκία πραγμάτων για τα οποία ελπίζει κανείς, η φανερή εκδήλωση πραγματικοτήτων μολονότι δεν βλέπονται.» Ασφαλώς, λοιπόν, η ελπίδα γι’ αυτά τα πράγματα υπάρχει μόνο για το χρονικό διάστημα που δεν «βλέπονται.» Πάρτε, για παράδειγμα, τον Αβραάμ. Αυτός εκδήλωσε πίστη στον Ιεχωβά Θεό και στην ικανότητα Του ν’ ανασταίνει νεκρούς. Γιαυτό περίμενε με εμπιστοσύνη τα πράγματα που δεν είδε όταν ζούσε. Το ίδιο και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, λόγω της ισχυρής τους πίστεως σ’ Αυτόν, ελπίζουν για πράγματα που δεν βλέπουν ακόμη και έτσι τα περιμένουν. Όταν, με τον καιρό, δουν τα «πράγματα που ελπίζονται,» η πίστη τους και η ελπίδα τους γι’ αυτά τα πράγματα τελειώνουν, γιατί έχουν εκπληρωθεί. Αυτό φαίνεται απ’ αυτά που είπε ο Παύλος στο Ρωμαίους 8:24, 25, όπου διαβάζουμε:
11 «Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διατί και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.»
12. Με ποιον τρόπο έχουν δει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά την «αποκατάσταση πάντων», όπως δηλώνεται στις Πράξεις 3:21, και έτσι με το πέρασμα του χρόνου ποιες ιδιότητες θα πάψουν αλλά ποια ιδιότητα δεν θα πάψει;
12 Έτσι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πάνω στη γη έχουν δει από το μεταπολεμικό έτος 1919 την αποκατάσταση «πάντων όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» Έχουν δει την ορατή οργάνωση του Ιεχωβά να συνέρχεται από το θανατηφόρο κτύπημα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατόπιν να ανοικοδομείται. Λατρεύει και πάλι τον Ιεχωβά Θεό, σε έναν πνευματικό παράδεισο ακριβώς εδώ στη γη. (Ησαΐας, κεφάλαιο 35) Ελευθερώθηκαν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. (Αποκάλυψις 18:1-4) Πολλά από εκείνα που προειπώθηκαν στην Αποκάλυψη, το τελευταίο βιβλίο της Βίβλου, έχουν εκπληρωθεί ή βρίσκονται σε πορεία εκπληρώσεως. Έτσι η πίστη και η ελπίδα που βασίζονται σ’ αυτή τη Βιβλική πίστη εξυπηρετούν το σκοπό τους, και όταν ο σκοπός τους θα έχει πλήρως εκπληρωθεί, θα πάψουν. Τι θα πούμε όμως για την αγάπη; Αυτή παρέμεινε και θα παραμένει. Ενώ ο κόσμος βρίσκεται σε μια κατάσταση διαλύσεως και τα στοιχεία του κοσμικού αυτού συστήματος πρόκειται σύντομα να λειώσουν σαν από τρομερή θερμότητα, ο «δεσμός ενότητας» που βασίζεται στην αγάπη από τον Θεό δεν διαλύεται. Αυτός ο δεσμός της ενότητας θα παραμένει ανέπαφος τόσο προς τον Θεό όσο και προς την επιδοκιμασμένη οργάνωση του και μεταξύ του υπόλοιπου του «μικρού ποιμνίου» και του ευπρόσδεκτου «πολλού όχλου» των «άλλων προβάτων». Αποδεικνύεται ότι είναι «τέλειος.» Η αγάπη σαν «δεσμός» είναι καρπός του πνεύματος του Θεού.
13. Γιατί η αγάπη δεν θα πεθάνει ποτέ;
13 Ο Θεός είναι η προσωποποίηση της αγάπης· και αφού ο Θεός ποτέ δεν πεθαίνει, η αγάπη ποτέ δεν θα πεθάνει. Γιαυτό πολύ σωστά λέγεται, «ο Θεός είναι αγάπη.»
14. Ποια αλήθεια μπορεί να επαναληφθεί για την ενοποιητική δύναμη της αγάπης;
14 Όσο για την ενοποιητική δύναμη της αγάπης, η θεόπνευστη αλήθεια που αναφέρεται στην 1 Ιωάννου 4:8, 16 μπορεί να επαναληφθεί και να επεκταθεί: «Ο Θεός είναι αγάπη· και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει, και ο Θεός εν αυτώ.»
15. Από τι υποκινήθηκε ο Θεός όταν δημιουργούσε τον άνθρωπο, και γιατί μπορεί ο άνθρωπος να εκτιμήσει και να ανταποκριθεί κατάλληλα σ’ αυτή την υποκινούσα δύναμη;
15 Γιαυτό, όταν ο Θεός δημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα πάνω στη γη, υποκινήθηκε από αγάπη, όπως λέει γιαυτό η Γένεσις 1:27: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπο κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.» Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρώτος άνθρωπος είχε σωματικά τη μορφή του Θεού, αλλά ότι είχε προικισθεί με ιδιότητες που έχει ο ίδιος ο Θεός, δηλαδή με ιδιότητες που πηγάζουν από τη διάνοια, το πνεύμα και την καρδιά, και που τον ξεχωρίζουν από τις κατώτερες μορφές της ζωικής δημιουργίας πάνω στη γη. Γιαυτό το λόγο αυτό το προικισμένο ανθρώπινο πλάσμα μπορούσε να εκτιμήσει την αγάπη του Δημιουργού γι’ αυτόν και μπορούσε ν’ ανταποκριθεί σ’ εκείνη την αγάπη μ’ έναν κατάλληλο τρόπο, όπως ένας γιος στον πατέρα του. Υπήρχε ανάμεσα σ’ αυτούς ένας οικογενειακός δεσμός που γινόταν πραγματικός με την τακτική επικοινωνία μεταξύ τους παρά το γεγονός ότι ο πατέρας ήταν αόρατος στον γήινο γιο του, αφού κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να δει τον Θεό και να εξακολουθήσει να ζει. Αυτό το γεγονός το τόνισε ο Θεός αργότερα στον Μωυσή: «Άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί και ζήσει.» (Έξοδος 33:20) Αυτός ο κανόνας δεν άλλαξε, γιατί πάνω από 1.500 χρόνια αργότερα ο απόστολος Ιωάννης έγραψε στους συγχριστιανούς του: «Ουδείς είδέ ποτέ τον Θεόν ο μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.»—Ιωάννης 1:18.
16. Με τι ανταποκρίθηκαν στην πατρική αγάπη του Θεού ο Ιωάννης και οι συμμαθητές του, και τι αποδείχτηκε ότι είναι αυτός ο «δεσμός της αγάπης» σχετικά με το χρισμένο υπόλοιπο και τα «άλλα πρόβατα»;
16 Σαν ένας γιος του Θεού γεννημένος από το πνεύμα, ο απόστολος Ιωάννης είχε οικογενειακή σχέση με τον Ιεχωβά Θεό και με το Γιο του, «τον μονογενή θεό», τον Ιησού Χριστό. Ο Ιωάννης και οι συγχριστιανοί του ανταποκρίθηκαν στην πατρική στοργή του Θεού με την αγάπη που ταιριάζει σ’ ένα γιο. Εκείνη η αγάπη ήταν ένας «δεσμός ενότητας» ανάμεσα σ’ αυτούς και στον αόρατο ουράνιο Πατέρα τους. Επίσης ένωνε αδιάρρηκτα τους γεννημένους από το πνεύμα σαν πνευματικούς γιους του Θεού και σαν Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές. Καθώς εξετάζουμε σήμερα εκείνον τον «δεσμόν της ενότητας» βλέπουμε ότι έχει αποδειχτεί «τέλειος» γιατί τα μέλη του χρισμένου υπολοίπου είναι ενωμένα αδιάρρηκτα σαν ομόπιστοι λάτρεις και μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού. Η αγάπη αυτή τους κρατάει μέσα στην οικογένεια του Θεού και μέσα στη Χριστιανική αδελφότητα. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ομόπιστοί τους στο ναό του Θεού, ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων» του Χριστού, εκδηλώνουν την ίδια άσβεστη αγάπη που ενώνει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά μεταξύ τους σήμερα τόσο τέλεια. Ας είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε την ίδια πεποίθηση που είχε και ο απόστολος Παύλος ότι καμιά «κτίσις δεν θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.»—Ρωμαίους 8:38, 39.
Πώς Απαντάτε;
□ Με ποιον τρόπο κάθε οικογένεια οφείλει το όνομά της στον Θεό;
□ Πώς πρέπει αυτό το γεγονός να επηρεάζει όλους εκείνους που βρίσκονται μέσα στη Χριστιανική εκκλησία;
□ Ποιον προεικόνιζε ο Ιωνάθαν;
□ Γιατί η αγάπη είναι μεγαλύτερη από την πίστη και την ελπίδα;
□ Πώς η αγάπη μας δένει με τον Θεό;
[Εικόνα στη σελίδα 20]
Η βαθιά αγάπη ανάμεσα στον Δαβίδ και στον Ιωνάθαν προσκίαζε την αγάπη ανάμεσα στους χρισμένους και στα «άλλα πρόβατα»