Το Θαύμα της Αναστάσεως

«Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού· ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα· όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν.»—1 Κορ. 15:20-24.

 1. Σε ποιον ανήκει η τιμή για την ελπίδα της αναστάσεως; Πότε αυτή υπεδείχθη για πρώτη φορά;

ΜΟΝΟ ο Ιεχωβά Θεός θα μπορούσε να συλλάβη την ιδέα μιας αναστάσεως. Η δύναμίς του μόνη θα μπορούσε να εκτελέση μια τέτοια θαυματουργική πράξι. Αυτή δεν εφευρέθη από ανθρώπους. Η πρώτη ακριβώς προφητεία που εξεφέρθη από τον Ιεχωβά τον ίδιο, έδωσε ελπίδα αναστάσεως. Μιλώντας στον όφιν ο Θεός είπε: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γεν. 3:15) Εδώ ο Θεός εξέθετε τη θαυμαστή επαγγελία, που αργότερα απεδείχθη αληθής, ότι το «σπέρμα», αφού θα εκεντάτο μέχρι θανάτου από τον Όφιν, θα ζούσε εκ νέου για να τον καταστρέψη. Αυτό θα απαιτούσε ανάστασι του «σπέρματος».

 2. Πώς ο Διάβολος και οι ψευδείς θρησκείες του προσπαθούν να εκμηδενίσουν την ελπίδα της αναστάσεως, και με ποιο αποτέλεσμα;

² Ο Όφις, ο Διάβολος, είχε θέσει την ψευδή ελπίδα της ανθρωπίνης αθανασίας στη διάνοια της Εύας. Το ψεύδος του Διαβόλου εχρησιμοποιήθη έκτοτε ως βάσις είτε για την εντελή άρνησι της αναστάσεως είτε για την εκμηδένισί της με τη σύγχυσι της διδασκαλίας έτσι ώστε να αφαιρεθή η παρηγορία και η ελπίδα που αυτή παρέχει. Διότι ποιος λαμβάνει πραγματική παρηγορία από την ψευδή θρησκευτική δήλωσι ενός κληρικού στην κηδεία ενός αγαπημένου προσώπου, ότι αυτό δεν είναι πραγματικά νεκρό, αλλά εξακολουθεί να ζη σ’ ένα σκιώδη κόσμο, είτε σε μακαριότητα είτε σ’ ένα φλεγόμενον άδη; Η δική μας καλύτερη αίσθησις μας λέγει ότι είναι νεκρό. Αλλ’ αν πιστεύωμε ότι είναι ζωντανό, μπορεί να σκεφθούμε: «Δυνατόν να υποφέρη.» Ή, «Αν είναι στον ουρανό, γιατί ο Θεός το είχε πρώτα εδώ στη γη; Ποιος είναι ο σκοπός όλων αυτών;» Βρισκόμαστε σε σύγχυσι, και η αοριστία και η αντίφασις προξενούν διανοητική αγωνία. Συγχρόνως η ψευδής αυτή ιδέα μάς στερεί από τη βέβαιη γνώσι και τη στερεή παρηγορία της αληθινής ελπίδος της αναστάσεως που δίνουν οι Γραφές. Αν κυττάζαμε απλώς στη Γραφή, θα βλέπαμε ότι το αγαπητό μας πρόσωπο δεν υποφέρει, αλλά περιμένει μια ανάστασι σε πολύ καλύτερες συνθήκες στο νέο κόσμο. Θα ευχαριστούσαμε τον Θεό ότι η τελική του τύχη δεν εξαρτάται από το πού το τοποθετεί ένας κληρικός, αλλ’ από το έλεος και την κρίσι του Θεού.

 3. Σε τι τα σχέδια των ανθρώπων υστερούν από τις επαγγελίες του Ιεχωβά;

³ Δεν μπορούμε να έχωμε τελεία ευτυχία χωρίς την ελπίδα της αναστάσεως. Η ζωή είναι πολύ αγαπητή για τον καθένα μας. Πώς μπορούμε να είμεθα ευτυχείς αν πιστεύωμε ότι μόνο σ’ αυτή τη ζωή έχομε ελπίδα; Ο απόστολος Παύλος εξέφρασε το αίσθημα αυτό με τα εξής λόγια: «Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων.» (1 Κορ. 15:19) Ο κόσμος αυτός μπορεί να προσφέρη πλούτη και ευχαρίστησι, ιατρική και επιστημονική πρόοδο, ίσως επιμήκυνσι κατά λίγα χρόνια του διαστήματος της ζωής μας, αλλά ούτε καν ισχυρίζεται ότι κάνει τον άνθρωπο να ζη αιωνίως, πολύ ολιγώτερο παρέχει ελπίδα για ζωή για κείνους που έχουν πεθάνει. Για τον λόγον αυτόν πρέπει να θέσωμε την εμπιστοσύνη μας στη βασιλεία του Θεού μάλλον παρά σ’ ένα ανθρώπινο σχέδιο Ηνωμένων Εθνών. Τι δε αν θα μπορούσαν αυτά να φέρουν ειρήνη, καλύτερες συνθήκες ζωής και ευημερία; Θα μπορούσαν να φέρουν, το πολύ, μόνο λίγα χρόνια ευημερίας στον καθένα μας. Η Βασιλεία θα δώση στους υπηκόους της διαρκή ζωή υπό συνθήκες που ούτε τις ωνειρεύθηκε ο άνθρωπος, μαζί με τη θαυμαστή πραγματικότητα της επαναφοράς των νεκρών για να απολαύσουν τα πράγματα αυτά αιωνίως.

ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

 4. Πώς προέκυψε η ανάγκη αναστάσεως;

⁴ Πώς προήλθε η ανάγκη αναστάσεως; Στην αρχή δεν ήταν αναγκαία. Δεν αποτελούσε μέρος του αρχικού σκοπού του Θεού για το ανθρώπινο γένος, επειδή ο θάνατος δεν ήταν πρόθεσις του Θεού για τον άνθρωπο. Ο θάνατος είναι ένα αφύσικο πράγμα για τους ανθρώπους, που επήλθε λόγω της αμαρτίας, η δε ανάστασις προσετέθη για να υπερνικηθή η ανικανότης αυτή για τους δικαίους ανθρώπους. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τέλειοι και είχαν αιώνια ζωή ενώπιόν των αν ήσαν ευπειθείς. Τα τέκνα των θα κληρονομούσαν φυσικά την τελειότητά των, γεμίζοντας τη γη μ’ ένα χαριτωμένο, ευπειθές ανθρώπινο γένος, που δεν θα είχε φόβον θανάτου και δεν θα εγνώριζε ασθένεια και πόνο. Αλλ’ ο Σατανάς ή Διάβολος παρεκίνησε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος να υπερβή τα όρια της ασφαλούς ελευθερίας που είχαν τεθή γι’ αυτούς από τον Δημιουργό τους. Ο Αδάμ και η Εύα ακολούθησαν την πορεία της εκούσιας παρακοής και της φανερής ανταρσίας, έχασαν την ευκαιρία να είναι γονείς μιας ζωντανής κοινωνίας ανθρώπων και αντί τούτου ανέθρεψαν ένα γένος στο οποίον εβασίλευε ο θάνατος. Έτσι προέκυψε η ανάγκη μιας αναστάσεως για την υπερνίκησι του βασιλέως θανάτου για κείνους που θα επιθυμούσαν να λάβουν μια πορεία ζωής αντίθετη μ’ εκείνη των στασιαστικών γονέων των.—Γεν. 3:4-6· Ρωμ. 5:12, 14, 19.

 5. Γιατί είναι εντελώς λογικό να δεχθούμε το θαύμα της αναστάσεως ως αληθινό;

⁵ Ασφαλώς η ανάστασις είναι ένα θαύμα, κάτι που είναι πέρα από τη δύναμι του ανθρώπου να το κατορθώση ή ακόμη και να το κατανοήση. Αλλά γιατί αυτό να μας εμποδίση να την αποδεχθούμε; Η ίδια η ζωή είναι ένα θαύμα, που δεν κατανοείται από τους ανθρώπους, αλλά την δεχόμεθα ως μια πραγματικότητα. Έπειτα υπάρχει το θαύμα της γεννήσεως, το θαύμα της δημιουργίας, το θαυμαστό γεγονός ότι η ζωή υπάρχει εδώ επάνω στη γη και προφανώς σε κανένα άλλον από τους αδελφούς της πλανήτας. Όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που είναι πέρα από τη δύναμί μας να τα εξελέγξωμε ή και να τα βυθομετρήσωμε, τα αποδεχόμεθα. Όλα είναι προμήθειες ενός φιλαγάθου Δημιουργού για το καλό μας. Η ανάστασις είναι αναγκαία για τη συμπλήρωσι του αγαθού αυτού σκοπού για μας.

ΜΙΑ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗ, ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

 6. Πού βρίσκομε την πιο ισχυρή απόδειξι της αναστάσεως του Ιησού;

⁶ Πώς μπορούμε να είμεθα τόσο βέβαιοι για την ανάστασι; Η πίστις πρέπει να βασίζεται σε μαρτυρία επιβεβαιωμένη από αξιόπιστη αυθεντία. Έχομε τέτοια μαρτυρία για την ανάστασι. Η κυριώτερη είναι η μαρτυρία που εδόθη από τους αποστόλους και μαθητάς του Ιησού Χριστού. Ο Παύλος, που ήταν στην αρχή ένας βίαιος αντίπαλος του Χριστού και ένας που δεν επίστευε στην ανάστασί του, επιστοποίησε ότι είδε μια αναλαμπή του αναστημένου, δοξασμένου Υιού του Θεού και είπε: «Εάν δε ο Χριστός κηρύττηται ότι ανέστη εκ νεκρών, πώς τινές μεταξύ σας λέγουσιν, ότι ανάστασις νεκρών δεν είναι; Και εάν ανάστασις νεκρών δεν ήναι, ουδ’ ο Χριστός ανέστη· . . . ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού, ότι ανέστησε τον Χριστόν· τον οποίον δεν ανέστησεν, εάν καθ’ υπόθεσιν δεν ανασταίνωνται νεκροί. . . . Αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών. . . . Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών.» (1 Κορ. 15:12-20) Την αναγραφή της μαρτυρίας του για το θαυματουργικό γεγονός της εμφανίσεως του Χριστού σ’ αυτόν μετά την ανάστασι του, ιδέτε εις Πράξεις 9:1-9· 22:6-11· 26:12-18.

 7, 8. Δώστε μερικές αποδείξεις ότι οι αυτόπται μάρτυρες της αναστάσεως του Ιησού δεν ήσαν δράσται μιας σκευωρίας ή θύματα αυταπάτης.

⁷ Με το στόμα πολύ περισσοτέρων από δύο ή τρεις μάρτυρας επιβεβαιώνεται η ανάστασις του Ιησού—με περισσοτέρους μάρτυρας από πολλά άλλα πλήρως παραδεδεγμένα γεγονότα της ιστορίας. Τα ακόλουθα γεγονότα αναιρούν τελείως την κατηγορία ότι ήταν μια απάτη, ότι το σώμα του Ιησού εκλάπη, όπως ισχυρίσθησαν οι εχθροί που τον εθανάτωσαν, ή ότι ήταν μια φαντασιώδης αυταπάτη ή μια σκευωρία: Οι μάρτυρες δεν ήσαν άνθρωποι δυνάμεως ή επιρροής, ώστε να καταβάλουν ή να δώροδοκήσουν τους Ρωμαίους φρουρούς που ήσαν τοποθετημένοι στον τάφο του Ιησού. Υπήρχε ολίγη πιθανότης για μια σκευωρία μεταξύ τόσο πολλών, ιδιαίτερα όσον αφορά κάτι που δεν θα παρείχε προσωπικό κέρδος σ’ αυτούς. Η μαρτυρία των για την ανάστασι δεν μπορούσε να έχη ιδιοτελές ελατήριο· τους εξέθετε σε παθήματα και θάνατο. Έδιδαν τη μαρτυρία των στο ίδιο ακριβώς μέρος όπου βρίσκονταν οι πικρότεροι εχθροί, όπου ασφαλώς μια απάτη θα μπορούσε ν’ αποκαλυφθή. Και δεν περίμεναν, αλλά εμαρτυρούσαν τότε, ενώ η οργή των Ιουδαίων ήταν στο ύψος της. Επί πλέον, αν ήταν ένα απλό όραμα ή φαντασία, θα ήταν για κάτι προσδοκώμενο· αλλά η ανάστασις ήταν γι’ αυτούς μια μεγάλη έκπληξις μέσα στην απόγνωσί των και την κατάστασι της κατηφείας στην οποία βρίσκονταν—ήταν το απροσδόκητο. Αληθινά ήταν το μόνο πράγμα που τους έδωσε το θάρρος να δώσουν μαρτυρία που δεν θα μπορούσε να υποχωρήση και υπό τον πιο βίαιο διωγμό.

⁸ Αν κανείς διαβάση τις αφηγήσεις της αναστάσεως του Ιησού που αναγράφονται στα τέσσερα ευαγγέλια, θ’ αντιληφθή εύκολα την αρμονία και ωστόσο την έλλειψι σκευωρίας σ’ αυτές τις αφηγήσεις. Ότι πολλοί είδαν την ανάστασί του και ότι την απεδέχθησαν πάρα πολλοί στην περιοχή εκείνη ευθύς κατόπιν, επιβεβαιώνεται από τη Γραφή και αναγνωρίζεται από συγγραφείς της κοσμικής ιστορίας, όπως είναι ο Ιώσηπος.—Πράξ. 2:41· 4:4.

 9. Ποιες άλλες αποδείξεις έχομε ότι η διδασκαλία της αναστάσεως είναι αληθινή;

⁹ Και τι θα πούμε για τις αναστάσεις του Λαζάρου, της θυγατρός του Ιαείρου και του υιού της χήρας της Ναΐν; (Ιωάν. 11:43, 44· Μάρκ. 5:41, 42· Λουκ. 7:14, 15) Αυτές τις είδαν πολλοί που επιστοποίησαν τη δύναμι του Ιεχωβά που εξεδηλώθη στις περιπτώσεις αυτές. Ναι, η δύναμις του Θεού είχε φανερωθή με τον ίδιο τρόπο στις ημέρες των προφητών Ηλία και Ελισσαιέ. (1 Βασ. 17:21, 22· 2 Βασ. 4:32-35) Ο Αβραάμ επίστευε στην ανάστασι. (Εβρ. 11:19) Γι’ αυτήν εδόθη επανειλημμένως υπόσχεσις στις Εβραϊκές Γραφές. Έχομε πλήθος μαρτύρων για την αλήθεια της θαυματουργού δυνάμεως του Ιεχωβά όσον αφορά την ανάστασι.—Ησ. 25:8· 53:10-12· Ιώβ 14:13, 14· Δαν. 12:13· παράβαλε επίσης Έξοδος 3:15 με Λουκάν 20:37, 38.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

10, 11. Ποιοι σκοποί εξυπηρετούνται με την ανάστασι;

¹⁰ Αφού ο Ιεχωβά είναι ο μεγάλος Θεός των Προθέσεων, έχει ένα σκοπό στην ανάστασι. Όταν ο Αδάμ αμάρτησε, ο Ιεχωβά είχε τη δύναμι να παραγάγη ένα νέο γένος για να γεμίση με κατοίκους τη γη. Αλλά η ανάστασις δείχνει όχι μόνο την απεριόριστη δύναμί του αλλά και την αγάπη του και το έλεος του και τον δικαιώνει ως τον Διατηρητήν εκείνων που τον υπηρετούν. Έχοντας τη δύναμι της αναστάσεως, μπορεί να δείξη ότι οι δούλοι του θα είναι πιστοί σ’ αυτόν μέχρι θανάτου. Μπορεί να απαντήση στον Σατανά επιτρέποντάς του να φθάση στο πλήρες όριον να φονεύση μερικούς σε μια μάταιη προσπάθεια να υποστηρίξη τις ψευδείς κατηγορίες του. Το γεγονός ότι οι δούλοι του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να δώσουν και τη ζωή τους την ίδια στην υπηρεσία του, αποδεικνύει ότι η υπηρεσία τους δεν προσφέρεται για ιδιοτελείς λόγους, αλλά από αγάπη. Αποδεικνύει επίσης ότι αυτοί τον αναγνωρίζουν ως τον Παντοδύναμον, ικανόν να τους αναστήση, ως τον Υπέρτατον Κυρίαρχον και τον Θεόν της αγάπης. Αποδεικνύει ότι αυτοί είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά για τις θαυμαστές του ιδιότητες. Έτσι ο Σατανάς είναι καθ’ ολοκληρίαν καταδικασμένος ως ψεύστης στην πρόκλησί του που έκαμε αναφορικά με την κυριαρχία του Ιεχωβά και την ακεραιότητα της αφοσιώσεως των πλασμάτων του σ’ αυτόν μέσω της αγάπης.—Ιώβ 1:9-11· 2:4, 5.

¹¹ Στον καιρό της κρίσεως στην Εδέμ ο Ιεχωβά έθεσε ως σκοπόν του ένα νέο πράγμα. Η ανάστασις θα ήταν αναγκαία για να το εκτελέση. Αυτό ήταν μια νέα κτίσις, μια βασιλική θεοκρατική οργάνωσις 144.001 βασιλέων ως πρωτεύον μέρος της παγκοσμίου του οργανώσεως. Αυτοί θα εξελέγοντο μέσα από τους ανθρώπους που θα απεδείκνυαν αδιάρρηκτη ακεραιότητα μέχρι θανάτου—μια κυβέρνησις στα μέλη της οποίας το σύμπαν θα μπορούσε πάντοτε να βασίζεται για ευθύτητα, δικαιοσύνη, προσκόλλησι στην καθοδηγία του Ιεχωβά και στις αρχές της αληθείας του. Με την ανάστασι ο Ιεχωβά θα μπορούσε επίσης ν’ αφήση τον μονογενή του Υιόν, τον πλησιέστερον προς αυτόν στο σύμπαν και τον Ύπατον Εκτελεστικόν Αξιωματούχον του, να δοκιμασθή ως το ακρότατον όριον και να εγερθή πάλι στον ουρανό, αυτή τη φορά σε αθάνατη ζωή για να είναι ο Πρόδρομος και η Κεφαλή και των 144.000 βασιλικών αδελφών του. (Ρωμ. 8:29· Κολ. 1:18· Αποκάλ. 14:1) Πράγματι, μέσω Αυτού ανοίγεται ο δρόμος για ανάστασι των άλλων. Ο θάνατός του και η ανάστασίς του αποτελούν θεμέλιο ελπίδος για όλους όσοι επιθυμούν ζωή. Αυτό είναι το σημείο που υποστηρίζει ο Παύλος: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέση εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.»—1 Κορ. 15:20-22.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

12. Ποιο ήταν το μέγιστο θαύμα του Ιεχωβά;

¹² Η Γραφή σαφώς περιγράφει δύο είδη αναστάσεως: πρώτη και κυρία, την ουράνια· δεύτερη, την επίγεια. Στο δέκατο πέμπτο κεφάλαιο της Πρώτης προς Κορινθίους Επιστολής ο Παύλος εξετάζει κυρίως την ουράνια ανάστασι, της οποίας ο Χριστός ήταν ο πρώτος. Τι θαύμα, αυτή η ανάστασις! Είναι η πρώτη ανάστασις, πρώτη σε χρόνο και πρώτη σε σπουδαιότητα. (Αποκάλ. 20:6) Ο Ιεχωβά είχε επιτελέσει πολλά θαύματα δημιουργώντας αγγέλους ισχύος και δυνάμεως μεγαλυτέρας από εκείνην των ανθρώπων. Η πρώτη του δημιουργία, ο μονογενής του Υιός, τον οποίον εχρησιμοποίησε ως Σύντροφον Δημιουργόν μετά ταύτα, ήταν το μέγιστο δημιουργικό του έργον έως εκείνο τον καιρό. Αλλ’ αυτό δεν ήταν ίσο με το θαυματουργικό του έργο δυνάμεως στις 16 του Νισάν του 33 μ.Χ., όταν ανέστησε τον Ιησού Χριστό, τον «πρωτότοκον εκ των νεκρών»—τον πρώτον που ηγέρθη από τους νεκρούς σε αιώνια ζωή.

13. Πώς η δύναμις του Ιεχωβά κατεδείχθη μεγαλοπρεπώς στην ανάστασι του Ιησού;

¹³ Φαντασθήτε τη συνεργασία της υπερτάτης σοφίας και της απεριόριστης δυνάμεως του Ιεχωβά όταν ήγειρε τον Ιησούν σε αθανασία, δίνοντάς του ένα θείον οργανισμό, κάνοντάς τον ακριβή απεικόνισι της ίδιας της υπάρξεως του Ιεχωβά, υψηλότερον από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα, πολύ πιο πάνω από την προηγουμένη του θέσι. (Φιλιππησ. 2:9· Εβρ. 1:3) Επί πλέον, ο αναστημένος Ιησούς ήταν η ίδια εκείνη προσωπικότης που πέθανε. Η δύναμις του Ιεχωβά εκτιμάται βαθύτερα όταν παρατηρούμε το γεγονός ότι τότε αυτός ανεσχημάτισε τη δεύτερη μεγίστη προσωπικότητα στο σύμπαν. Τι θαυμαστούς καρπούς του πνεύματος είχε αναπτύξει ο Υιός στη διάρκεια των χιλιετηρίδων της προανθρωπίνης ουρανίας του υπηρεσίας στον Ιεχωβά! Πόσα είχε προσθέσει σ’ αυτά με την επίγεια υπηρεσία του υπό την δοκιμασία του Σατανά, όπου «έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε»! (Εβρ. 5:8) Τώρα ούτε το ελάχιστον από τις ιδιότητές του αυτές, ιδιότητες αποδεδειγμένης, αδιάρρηκτης ακεραιότητος, δεν εχάθη από τον Ιεχωβά όταν τον ανέστησε, όταν ανεδημιούργησε την προσωπικότητά του. Τι θαυμαστό κατόρθωμα!

14. Πρόκειται το καταπληκτικό αυτό θαύμα να επαναληφθή; Εξηγήσθε.

¹⁴ Τώρα, αυτό το μεγάλο θαύμα πρόκειται να επαναληφθή 144.000 φορές στην έγερσι των συντροφικών μελών του σώματος του Χριστού σε αθανασία. (1 Πέτρ. 1:4· 1 Ιωάν. 3:2) Ναι, αυτοί μπορούν να πουν: «Τον Κύριον Ιησούν Χριστόν όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού, κατά την ενέργειαν δια της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν.»—Φιλιππησ. 3:20, 21.

15. (α) Πότε έγινε η ανάστασις των μελών του σώματος του Χριστού; (β) Τι θα πούμε για κείνους που βρίσκονται ακόμη σήμερα επάνω στη γη;

¹⁵ Ο καιρός της αναστάσεώς των δείχνεται με τα εξής λόγια: «Πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός [Ιησούς] είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού.» (1 Κορ. 15:22, 23) Η παρουσία Του ως αθανάτου, ανάσσοντος Βασιλέως είναι τώρα γεγονός. Από το 1918 έχει στρέψει την προσοχή του σ’ αυτά τα μέλη του σώματός του, και όσα ήσαν νεκρά, τα ανέστησε. Ο Παύλος το προείπε αυτό με τα εξής λόγια: «Επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον.» Ο Χριστός Ιησούς, που φέρει επίσης τον τίτλο «Μιχαήλ ο Αρχάγγελος», μετά την έξωσι του Σατανά και των αγγέλων του από τον ουρανό, στρέφει την προσοχή του σ’ αυτούς τους νεκρούς και, στη διάρκεια του καιρού της μεγάλης, ομοίας με σάλπιγγα αναγγελίας της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας, τους εγείρει. (Ιούδ. 9· Αποκάλ. 12:7, 10) Από τον καιρόν αυτόν και έπειτα οι υπόλοιποι εκείνοι που είναι στη γη, πεθαίνοντας πιστοί, δεν χρειάζεται να περιμένουν στον ύπνο του θανάτου, αλλ’ ανασταίνονται την ίδια τη στιγμή του θανάτου για να ενωθούν με τους συγκληρονόμους των εν Χριστώ στην αθανασία. Ο Παύλος εξηγεί την ακολουθία αυτή των γεγονότων, λέγοντας: «Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα· και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.» «Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.»—1 Θεσ. 4:16, 17· 1 Κορ. 15:51, 52.

Η ΕΠΙΓΕΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

16. Για ποιους άλλους έδειξε ο Ιησούς ότι υπάρχει ελπίς;

¹⁶ Είναι και άλλοι επίσης για τους οποίους υπάρχει ελπίς αναστάσεως, άτομα που ο Θεός τα κρατεί επίσης στη μνήμη του επειδή αξίζουν τα οφέλη της αναστάσεως. Ο Ιησούς έδειξε ότι υπάρχουν και άλλοι όταν είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Ιωάν. 5:28, 29.

17. Ποιοι λαμβάνουν ανάστασι ζωής;

¹⁷ Εκείνοι που λαμβάνουν ουράνια ανάστασι σε αθανασία είναι ασφαλώς μεταξύ εκείνων που ανασταίνονται σε ζωή. Αλλά υπάρχουν πολλοί που απεδείχθησαν πιστοί στους αρχαίους χρόνους και που αρνήθηκαν να συμβιβασθούν με τον κόσμο του Σατανά, ώστε ν’ αποκτήσουν ανάστασι υπό την Βασιλεία. Αυτή θα είναι καλύτερη από τις αναστάσεις που έγιναν στις ημέρες των, προτού πληρωθή το αντίλυτρον από τον Μεσσία, και προτού αρχίση η βασιλεία του. (Εβρ. 11:10, 35) Έπειτα υπάρχουν, αφότου ιδρύθη η βασιλεία του Χριστού το 1914 μ.Χ., μερικοί από τον «πολύν όχλον» των προβατοειδών του που απέθαναν πιστοί σ’ αυτόν και μπορεί ακόμη να πεθάνουν έτσι προτού ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνος σαρώση το σύστημα πραγμάτων του Σατανά. (Ματθ. 25:34-40· Αποκάλ. 7:9) Μερικοί από τον «πολύν όχλον» υπηρετούν τώρα σε θέσεις «αρχόντων», υπευθύνων υπηρετών στην κοινωνία του Νέου Κόσμου του Θεού. Ομοίως, στους άνδρας των αρχαίων χρόνων εδόθη η υπόσχεσις αυτή. (Ψαλμ. 45:16) Έπεται λογικά ότι οι πιστοί άνδρες των αρχαίων χρόνων και οποιοιδήποτε από τα σημερινά άλλα πρόβατα πεθαίνουν, θα λάβουν ανάστασι ενωρίς στο νέο κόσμο, για να ενωθούν μ’ εκείνους που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος στο έργον των να καταστήσουν τη γη παράδεισο. Η ανάστασίς των θα είναι ανάστασις ζωής επίσης, διότι θα εξέλθουν μ’ ένα καλό ξεκίνημα, έχοντας ήδη διαμορφώσει τη ζωή τους σε μεγάλο βαθμό με υπακοή προς τον Θεό. Η στάσις που θα λάβουν όταν θα εξέλθουν δεν είναι αμφίβολη, αλλά θ’ αναλάβουν αμέσως πάλι την πορεία της υπακοής και της συμμορφώσεως προς τις κατευθύνσεις του νέου κόσμου. Αυτοί επίσης θα είναι «δίκαιοι», όπως αναφέρεται από τον Παύλο στις Πράξεις 24:15.

18. Ποιοι λαμβάνουν ανάστασι κρίσεως;

¹⁸ Αλλά τι θα πούμε για τους «αδίκους», ή τους «πράξαντας τα φαύλα» που εξέρχονται «εις ανάστααιν κρίσεως»; Η ανάστασίς των θ’ αποτελή μέρος της επιγείου αναστάσεως και θα περιλαμβάνη εκείνους που δεν εγνώρισαν την οδόν της υπηρεσίας του Ιεχωβά, αλλά που οι καρδιές των θα μπορούσε να επιθυμούν τις αρχές του δικαίου. Ο ληστής στον οποίον μίλησε ο Χριστός είναι ένα σχετικό παράδειγμα. (Λουκ. 23:39-43) Αυτοί δεν έπραξαν εκείνα που ευαρεστούν τον Θεό και οδηγούν στη ζωή, αλλά είχαν δίκαιες επιθυμίες της καρδιάς, αγάπη της δικαιοσύνης που την ενθυμείται ο Θεός. Μερικοί μπορεί να έδειξαν ακόμη καλή θέλησι προς τους δούλους του Θεού σε περασμένους καιρούς. Αυτοί πρέπει να εξέλθουν σε κρίσι, της οποίας η έκβασις εξαρτάται από την υπακοή των στους θείους κανονισμούς που διέπουν τον νέο κόσμο του Θεού. Αυτό θα συμβή αφού οι παραδεισιακές συνθήκες θα έχουν καλά προχωρήσει, όπως ο Χριστός υπεσχέθη στον ληστήν.

«ΤΟ ΤΕΛΟΣ»

19. Πώς η ανάστασις έχει μέρος στην τελική δικαίωσι του λόγου και του ονόματος του Ιεχωβά;

¹⁹ Σε αρμονία, εν τούτοις, με την Αποκάλυψι 20:5, κανείς επάνω στη γη δεν θα έχη το χάρισμα της αιωνίου ζωής πριν από το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Όταν αυτός φθάση σ’ αυτό το χρονικό σημείο, έχοντας ανυψώσει το ευπειθές ανθρώπινο γένος σε πραγματική τελειότητα, το ιερατικό του έργο γι’ αυτούς θα έχη τελειώσει. Ο θάνατος που οφείλεται στον Αδάμ θα έχη καταστραφή με την αφαίρεσι κάθε ατελείας. Η γη θα έχη πληρωθή και εξωραϊσθή σύμφωνα με τον αρχικόν σκοπόν του Ιεχωβά. Ο Χριστός τότε παραμερίζει για να τους αφήση να σταθούν στην τελειότητά των ενώπιον του ιδίου του Ιεχωβά, όπως ο Αδάμ στην Εδέμ. Αυτό είναι «το τέλος, . . . όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν.» (1 Κορ. 15:24) Κατόπιν, επιβάλλεται η δοκιμασία της απολύσεως του Σατανά για λίγον καιρό και εκείνοι που στέκουν στερεοί υπέρ της θεοκρατικής κυβερνήσεως του Ιεχωβά διακηρύττονται δίκαιοι και τους παραχωρείται μόνιμη θέσις σ’ αυτόν τον ατελεύτητο κόσμο. Τότε είναι που «οι λοιποί των νεκρών . . . έζησαν» με την πληρέστατη έννοια της λέξεως. (Αποκάλ. 20:5, Κριτ. Έκδ. Κειμ.) Τότε ο Ιεχωβά Θεός θα είναι αληθινά «τα πάντα εν πάσι», επειδή σ’ αυτόν εξ ολοκλήρου θα απόκειται η απόφασις διαρκούς ζωής ή εξαλείψεως για τον καθένα από τους κατοίκους της γης. Με την ανάστασι δικαιώνονται το όνομα και οι σκοποί του Ιεχωβά. Μακάριοι είναι όσοι λαμβάνουν τα οφέλη της!