Η Χριστιανοσύνη Θνήσκει;
ΘΝΗΣΚΕΙ η Χριστιανοσύνη ή μήπως είναι τελείως νεκρή, όπως συνεπέραναν μερικοί; Αν θεωρήσωμε τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου ότι αντιπροσωπεύουν την αληθινή Χριστιανοσύνη, ένα βλέμμα σ’ αυτές θα εφαίνετο να επιβεβαιώνη αυτή την ιδέα. Ο Σάμουελ Κάλιαν, συγγραφεύς και καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ντούμπουκ της Αιόβας, είπε προσφάτως τα εξής για τους λειτουργούς των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου:
«Ποιος είναι στην κοινωνία μας που κάνει βαρυσήμαντες και προφητικές δηλώσεις για τα επικά γεγονότα της εποχής μας; . . . κυρίως βέβαια όχι οι θρησκευτικοί λειτουργοί. . . . Ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι και κακώς προετοιμασμένοι, αποτελούν μια άναρθρη φωνή μέσα σ’ έναν κόσμο που αναζητεί σκοπό και ελπίδα.»
Και ο Ουίλλιαμ Λ. Έντελεν, εκκλησιαστικός λειτουργός της Πρώτης Κογκρεγκασιοναλικής Εκκλησίας στην Τακόμα της Ουάσιγκτον, ωμολόγησε τα εξής:
«Η εκκλησία σήμερα . . . δεν έχει καμμιά σχεδόν διαφορά από μια μέση εμπορική εταιρία ή από μια πολιτική μηχανή.»
Αλλ’ αυτό δίνει αφορμή σε μια πολύ καλή ερώτησι: Αντιπροσωπεύουν την πραγματική Χριστιανοσύνη οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου ή μήπως πρόκειται για μια ψευδή προσωνυμία; Αν ρίξετε ένα βλέμμα στην ιστορία του Χριστιανικού κόσμου, προήγαγε αυτός ποτέ την πραγματική Χριστιανοσύνη μεταξύ των οπαδών του;
Αν λοιπόν οι εκκλησίες δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική Χριστιανοσύνη, ίσως θα πρέπει να την βρούμε ζωντανή κάπου αλλού. Ένας δικαστής, που δεν ήταν ο ίδιος Χριστιανός, συνεβούλευσε κάποτε τους άρχοντας ενός έθνους εν σχέσει με τους αποστόλους του Χριστού και το κήρυγμά των: «Εάν η βουλή αυτή ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.»—Πράξ. 5:38, 39.
Ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης έδωσε μια προφητική εξεικόνισι στην οποία ετόνισε ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη προέρχεται πραγματικά από τον Θεό και ότι δεν επρόκειτο να εκλείψη, αλλά μάλλον να ακμάση στον πρώτον αιώνα, όπως και πράγματι ήκμασε, καθώς επίσης και στον καιρό της γενεάς μας, την οποίαν η Γραφή χαρακτηρίζει ως την ‘συντέλειαν του αιώνος.’—Ματθ. 24:3, 34· 13:40.
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΑΚΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ
Αυτή η εξεικόνισις είναι η παραβολή των «ταλάντων,» που βρίσκεται στη Γραφή κατά Ματθαίον 25:14-30. Ο Ιησούς ωμίλησε μεταφορικώς για τον εαυτό του ως τον άνθρωπο ο οποίος, προτού αναχωρήση για ένα μακρυνό ταξίδι, εμπιστεύθηκε τα χρήματά του στους δούλους του. Σχετικά με τη δράσι αυτών μετά την αναχώρησί του, η παραβολή συνεχίζεται ως εξής: «Υπήγε δε ο λαβών τα πέντε τάλαντα, και εργαζόμενος δι’ αυτών, έκαμεν άλλα πέντε τάλαντα. Ωσαύτως και ο τα δυο, εκέρδησε και αυτός άλλα δύο.»—Εδάφια 16, 17.
Αυτό έγινε με τους μαθητάς του πρώτου αιώνος, τους αποστόλους και τους συντρόφους των, οι οποίοι αμέσως άρχισαν να εργάζωνται από την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ., δέκα μόνον μέρες μετά την ανάληψι του Χριστού στον ουρανό. Το έργο των δεν ήταν ν’ αποκτήσουν χρήματα, αλλά ν’ αυξήσουν τον αριθμό των μαθητών με επιμελή εργασία στον καλλιεργημένο αγρό που τους άφησε ο Κύριός τους, προάγοντας έτσι την αληθινή Χριστιανοσύνη. Χιλιάδες άτομα προσετέθησαν στη Χριστιανική εκκλησία σ’ ένα βραχύ χρονικό διάστημα και το Χριστιανικό άγγελμα ‘εκαρποφόρησε και αυξήθηκε σε όλο τον κόσμο,’ και κηρύχθηκε «εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν.»—Πράξ. 2:41· 4:4· Κολ. 1:6, 23.
ΠΡΟΕΛΕΧΘΗ Η ΑΝΘΗΣΙΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
Πώς έδειξε η παραβολή ότι η Χριστιανοσύνη θα ήκμαζε επίσης στον παρόντα καιρό, στην εποχή μας; Η παραβολή έδειχνε ότι ύστερ’ από ένα μακρινό ταξίδι ο άνθρωπος αυτός θα επέστρεφε και θα έκανε μια επιθεώρησι και θα εύρισκε ότι δυο από τους τρεις δούλους του ηύξησαν κατά εκατό τοις εκατό τα «υπάρχοντα» που τους ανετέθησαν. Άλλα μέρη της Γραφής υποστηρίζουν την άποψι ότι αυτό το μέρος της παραβολής εφαρμόζεται στην επάνοδο του Χριστού ύστερ’ από μια μακρά περίοδο, ‘για να ζητήση λογαριασμό’ από εκείνους που εχρίσθησαν για να τον υπηρετήσουν.—1 Πέτρ. 4:17, 18· Κολ. 3:24.
Υπάρχουν επίσης και άλλοι λόγοι για ν’ αναμένωμε να ακμάση και ν’ αυξηθή η αληθινή Χριστιανοσύνη σήμερα. Ένας απ’ αυτούς τους λόγους είναι ότι τώρα είναι ο καιρός της αοράτου παρουσίας του Χριστού εν δυνάμει ως Βασιλέως. Οι «καιροί των εθνών,» ετελείωσαν. Αυτοί οι «καιροί» άρχισαν όταν η αντιπροσωπευτική βασιλεία του Θεού στη γη ανετράπη στο έτος 607 π.Χ. από τη Βαβυλώνα. Πόσον καιρό έπρεπε να διαρκέσουν αυτοί οι «καιροί»; Επρόκειτο να είναι «επτά καιροί» δηλαδή επτά προφητικά χρόνια 360 ημερών το καθένα, στα οποία μια μέρα θα ελογίζετο ως ένα έτος. Αυτό θ’ αποτελούσε 7 x 360, δηλαδή 2.520 χρόνια. Έτσι φθάνομε στο έτος 1914 μ.Χ. οπότε η Βασιλεία θ’ αποκαθίστατο στα χέρια εκείνου «εις ον ανήκει.»—Λουκ. 21:24· Δαν. 4:17· Ιεζ. 4:6· 21:27.
Επίσης, οι συνθήκες της γης από το έτος 1914 ομοιάζουν μ’ εκείνες που προείπε ο Ιησούς ότι θα συνέβαιναν στον καιρό της «συντέλειας του αιώνος» που θα ανελάμβανε την εξουσία του.—Ματθαίος κεφ. 24· Μάρκος κεφ. 13· Λουκάς κεφάλαια 17, 21.
Αυτή η επάνοδος του Χριστού με Βασιλική εξουσία, σε ουράνια δόξα, είναι ένας καιρός κρίσεως· πρώτον, εκείνων που εχρίσθησαν ν’ αντιπροσωπεύουν τον Χριστό, και έπειτα του κόσμου. Οι άνθρωποι είναι ανάγκη να το γνωρίσουν αυτό. Γι’ αυτό είναι ουσιώδες το άγγελμα της Βασιλείας, που εκθέτει τους σκοπούς του Θεού για το ανθρώπινο γένος, να διακηρυχθή πάλι σε ευρεία κλίμακα «εν όλη τη οικουμένη.» Ο Θεός πάντοτε χρησιμοποιούσε τους δούλους του για να δώσουν προειδοποίησι προτού ενεργήση την εκτέλεσι κρίσεως στους ανθρώπους. Απόδειξις τούτου είναι η προειδοποίησις που δόθηκε στον Νώε πριν από τον κατακλυσμό, η προειδοποίησις που δόθηκε από τους προφήτας στην Ιερουσαλήμ πριν από την καταστροφή της στο έτος 607 π.Χ. και η εντατική προειδοποίησις που δόθηκε από τον Ιησού και τους μαθητάς του πριν από την καταστροφή εκείνης της πόλεως από τις Ρωμαϊκές στρατιές στο έτος 70 μ.Χ.
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΣΘΕΝΑΡΗ ΤΩΡΑ
Μολονότι, λοιπόν, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου παρακμάζουν, η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν πεθαίνει. Είναι, όμως, ένας κινδυνώδης καιρός για όλους, διότι είναι η συντέλεια του παρόντος κόσμου. Πρέπει λοιπόν ν’ αναμένεται ότι ο Χριστός θα εγείρη περισσοτέρους «δούλους» και θα τους εμπιστευθή τα «υπάρχοντά» του. Εν τούτοις, στο έτος 1914, όταν ο Χριστός ανέλαβε τη βασιλική εξουσία του, ένας παγκόσμιος πόλεμος ερήμωνε τη γη. Αυτός ο πόλεμος διεξήχθη κυρίως από στρατεύματα των λεγομένων Χριστιανικών εθνών.
Εξ άλλου, οι λίγοι εκείνοι άνθρωποι, που προσπαθούσαν τότε ν’ αυξήσουν τα «υπάρχοντα» του Κυρίου των ακολουθώντας την πραγματική Χριστιανοσύνη, υπέστησαν σκληρό διωγμό, λόγω της πολεμικής προπαγάνδας και του πολεμικού πυρετού. Φυλακίσθηκαν, εδάρησαν και σύρθηκαν έξω από μερικές πόλεις, επειδή ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου έκαμε τους ανθρώπους να έχουν διεστραμμένη και προκατειλημμένη άποψι για το έργο που γίνεται από τους «δούλους» του Ιησού Χριστού. Φάνηκε σαν να είχε συντριβή το έργο των.
Εν τούτοις, μετά τον πόλεμο, το 1919, υπήρχε ακόμη μια πιστή ομάς που είδε την ανάγκη να διακήρυξη την παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού για επιθεώρησι και κρίσι. Αυτούς ο Κύριος τούς ήγειρε και ενεστάλαξε σ’ αυτούς ζήλο και ενεργητικότητα, για να μην καταπνιγούν ποτέ πια από τους εχθρούς των! Το 1922 έκαμαν προετοιμασίες για ν’ αναγγείλουν ότι ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός είχε αναλάβει εξουσία στους ουρανούς και σε λίγο θα ελευθέρωνε το ανθρώπινο γένος απ’ όλους τους καταδυνάστας του. Επρόκειτο να είναι ένα παγκόσμιο έργο! Λόγω της ένθερμου διακηρύξεως της αληθείας 90.434 άτομα παρακολούθησαν την ετησία Ανάμνησι του θανάτου του Ιησού Χριστού το 1925. Αυτό κατέδειξε ότι οι «δούλοι» έκαμαν πράγματι όπως έλεγε η παραβολή, δηλαδή, εκέρδισαν περισσότερα «τάλαντα,» ηύξησαν τα «υπάρχοντα» του Κυρίου των.
Σήμερα, σχεδόν πενήντα χρόνια από τότε, σε όλη την κτίσι έχει κηρυχθή το άγγελμα της Βασιλείας «προς μαρτυρίαν.» (Ματθ. 24:14) Σε 208 χώρες της γης, πάνω από ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι έχουν ακούσει και πιστεύσει στο άγγελμα των «δούλων» του Χριστού και έχουν αναλάβει το ίδιο έργο βοηθώντας άλλους ν’ ακούσουν. Εφόσον υπάρχουν μόνον 144.000 άτομα που θ’ αποτελέσουν το όλον σώμα των πιστών «δούλων,» που θα βασιλεύση τελικά με τον Χριστό στους ουρανούς, οι περισσότεροι απ’ εκείνους που δέχονται τώρα το άγγελμα έχουν την ελπίδα να επιζήσουν από την καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων και να ζήσουν στη γη κάτω από την κυβέρνησι της Βασιλείας.—Αποκάλ. 14:1, 4.
Παρατηρούμε ότι στην παραβολή κάθε τάξις των πιστών δούλων, η τάξις των πέντε ταλάντων και η τάξις των δύο ταλάντων, εργάσθηκαν εξίσου σκληρά και είχαν και οι δύο τάξεις μια αύξησι 100 τοις εκατό. Ο καθένας, λοιπόν, έπραξε όσο του ήταν δυνατόν και κανείς δεν ήταν καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον. Φυσικά, αυτοί δεν μπορούσαν να καυχώνται για τις αυξήσεις που επέτυχαν, διότι στον Ιεχωβά, διά του Χριστού, ανήκουν τα επιτεύγματα αυτά, όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.» (1 Κορ. 3:6, 7) Οι «δούλοι» του Χριστού είναι απλώς τα όργανα που ευαρεστείται ο Θεός να χρησιμοποιήση για να κάμη την αύξησι. Πώς αμείβονται αυτοί οι πιστοί «δούλοι» στη διάρκεια του χρόνου της επιθεωρήσεως και κρίσεως από τον Κύριο;
Στην εκπλήρωσι, σημειώστε ότι οι δούλοι δεν συμβολίζουν άτομα, αλλά τάξεις ανθρώπων. Σήμερα, λοιπόν, δεν μπορούμε να δείξωμε ότι άτομα ανήκουν στην τάξι των πέντε ταλάντων ή στην τάξι των δύο ταλάντων. Και οι δύο τάξεις εργάζονται εξίσου σκληρά με ευθύνες μεγαλύτερες ή μικρότερες, που είναι ανατεθειμένες σ’ αυτούς.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΜΕΙΒΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ «ΔΟΥΛΟΥΣ»
Ο απόστολος Παύλος μιλεί για την αμοιβή των στην επιστολή 1 Θεσσαλονικείς 4:14-17.
«Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά τον Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον· έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα· και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.»
Το γεγονός ότι αυτή η αμοιβή αποτελεί μια πραγματική και ζωντανή ελπίδα το κατέδειξε ο απόστολος Παύλος, όταν, λίγο πριν από το θάνατό του, έγραψε στον συνεργάτη του Τιμόθεο: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»—2 Τιμ. 4:7, 8.
Στον καιρό της παρουσίας του Κυρίου, όταν έρχεται για να επιθεωρήση και να κρίνη, στρέφει την προσοχή του πρώτον σ’ εκείνους τους «δούλους» του που πέθαναν από τον καιρό της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. ως τον καιρό της ελεύσεώς του. Αυτούς ανασταίνει σε ουράνια ζωή. Αυτοί ενώνονται μαζί του ως η συλλογική του «νύμφη.» (Αποκάλ. 19:7· 21:9) Επειδή πρόκειται για ουράνια ανάστασι σε πνευματική ζωή, δεν την βλέπουν εκείνοι που ζουν στη γη, Οι «δούλοι» που απομένουν στη γη στη διάρκεια της παρουσίας, όταν πεθαίνουν, αρπάζονται «μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα.» Δηλαδή, στη διάρκεια της αοράτου παρουσίας του Χριστού, που παριστάνεται με νεφέλαις, αυτοί ενώνονται με τους ήδη αναστημένους. Από τότε θα είναι πάντοτε με τον Κύριο.
Αυτοί οι πιστοί, στον θάνατο τους, ανασταίνονται την ίδια στιγμή. Εκεί αναπαύονται «από των κόπων αυτών· και τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς.» (Αποκάλ. 14:13) Αυτοί εργάσθηκαν σκληρά με τα «υπάρχοντα» του Κυρίου, με τα «τάλαντα» που τους είχε εμπιστευθή. Μετά την ανάστασί των ανακουφίζονται από τις σκληρές συνθήκες που αντιμετώπισαν στη γη, αλλ’ αμέσως αναλαμβάνουν έργο στον τόπο της ουρανίας αμοιβής των. Η στιγμιαία μεταλλαγή των στη στιγμή του θανάτου περιγράφεται στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:50-54.
Αλλά τι θα λεχθή για τους «δούλους» ενόσω παραμένουν στη γη για ένα χρονικό διάστημα στη διάρκεια της παρουσίας του Βασιλέως; Αυτοί απολαμβάνουν αμοιβή τώρα εισερχόμενοι στη «χαρά» του Κυρίου των. (Ματθ. 25:19-23) Ποιος αποτελεί την πηγή αυτής της «χαράς»; Ο Ιεχωβά Θεός, ο Πατήρ του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς υπέμεινε τα παθήματά του ένεκα της «χαράς της προκειμένης εις αυτόν.» (Εβρ. 12:2) Όταν έκαμε το μακρυνό του ταξίδι πήγε στον Πατέρα του, την Πηγή αυτής της «χαράς,» και έλαβε από τον Πατέρα μεγαλύτερες ευθύνες, περιλαμβανομένης και της βασιλικής εξουσίας. Οι πιστοί «δούλοι» βρίσκουν μεγάλη χαρά στην αναγγελία της εγκαθιδρύσεως της Βασιλείας. Επίσης, ως «λαός δια το όνομα αυτού,» καλούνται με το όνομα του Ιεχωβά του μεγάλου Παγκοσμίου Κυριάρχου. Είναι γνωστοί σε όλον τον κόσμο με το όνομα ‘μάρτυρες του Ιεχωβά.’ (Ησ. 43:10-12) Και επειδή είναι «δούλοι» του Χριστού, είναι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά.
ΜΠΟΡΕΙΤΕ Ν’ ΑΣΚΗΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ
Αποτελεί σκοπό του Ιεχωβά, στη διάρκεια αυτού του καιρού της επιθεωρήσεως, να συνάξη κοντά στους υπολοίπους πιστούς «δούλους» του Χριστού έναν ‘πολύν όχλον’ άλλων ανθρώπων. Επειδή ο τερματισμός της συντέλειας του αιώνος είναι πολύ κοντά, αυτοί οι άνθρωποι θα επιζήσουν από την καταστροφή αυτού του κόσμου και θ’ αποτελέσουν το θεμέλιο μιας ‘νέας γης όπου κατοικεί δικαιοσύνη.’—Αποκάλ. 7:9-17· 2 Πέτρ. 3:13.
Αυτά τα μέλη του ‘πολλού όχλου’ ενώνονται με τους μάρτυρας του Ιεχωβά τόσο γρήγορα ώστε κτίζονται κάθε χρόνο εκατοντάδες νέων τόπων συναθροίσεως, που καλούνται «Αίθουσες Βασιλείας.» Ενώ οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου στενάζουν για τη μείωσι του αριθμού των μελών των και την έλλειψι υποστηρίξεως, οι αίθουσες των μαρτύρων του Ιεχωβά μεταφορικώς «διογκώνονται.» Δεκάδες χιλιάδων βαπτίζονται κάθε χρόνο και οι νέοι αυτοί δεν είναι παθητικά μέλη, αλλ’ είναι δραστήριοι κήρυκες του ιδίου αγγέλματος της Βασιλείας που φέρνει και η «τάξις» του δούλου.
Η Χριστιανοσύνη, λοιπόν, η πραγματική Χριστιανοσύνη, δεν πεθαίνει, αλλ’ είναι ζωντανή και ακμάζει σε αριθμούς και σε έκτασι δράσεως. Αν την θέλετε, μπορείτε τώρα να την βρήτε και να την εφαρμόσετε. Πλησιάστε το ζήτημα χωρίς προκατάληψι και ιδέτε μόνοι σας τι κάνει ο Θεός για να υποστηρίξη και να κάμη τη Χριστιανοσύνη ν’ αυξάνη τόσο πολύ σήμερα. Οι Αίθουσες Βασιλείας των ευτυχισμένων αυτών ανθρώπων είναι ανοιχτές σ’ εσάς και μπορείτε να παρευρίσκεσθε χωρίς επιβάρυνσι, χωρίς να στενοχωρήσθε από κάποια αίτησι για εισφορά ή από την περιφορά κάποιου δίσκου για έρανο. Εξετάστε τι πιστεύουν αυτοί οι άνθρωποι και τι κάνουν, και κατόπιν κάμετε ό,τι βλέπετε ότι είναι ορθό παράλληλα μ’ εκείνους που βλέπετε να το πράττουν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος ν’ αποκτήσετε χαρά τώρα και να ζήσετε στο δίκαιο σύστημα πραγμάτων που είναι πλησίον.