Εφ’ όσον οι 144.000 συμμέτοχοι κριταί ζουν και βασιλεύουν με τον Χριστό επί χίλια έτη, η ημέρα της κρίσεως των νεκρών θα είναι διαρκείας χιλίων ετών. Αυτό θα παραχωρήση αρκετό χρόνο ώστε κάθε αναστημένος να τεθή σε δοκιμασία και ν’ αποφασισθή αν το όνομά του θα γραφή στο βιβλίον της ζωής ή όχι. Μήπως δεν αναφέρεται στην 2 Πέτρου 3:8 (ΜΝΚ): «Έν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί, ότι παρά Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία»; Ναι. Ώστε ας λογικευθούμε Γραφικώς.

25, 26. (α) Πώς υπονοείται η τάξις και σειρά σχετικά με την επίγεια ανθρωπίνη ανάστασι εις Εβραίους 11:35; (β) Για ποιους επεφυλάσσετο αυτό, και πώς τους αποκαλούσαν επί πολύν καιρό;

²⁵ Σημειώστε τώρα κάτι που υπονοεί τάξι και σειρά σχετικά με το ζήτημα της επιγείου ανθρωπίνης αναστάσεως. Στην προς Εβραίους 11:1 μέχρι 12:1 ο συγγραφεύς δίνει μια σύντομη αφήγησι ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων», οι οποίοι έζησαν πριν από τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού και οι οποίοι ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά την εποχή εκείνη. (Ησ. 43:10-12· 44:8) Στο τριακοστό πέμπτο εδάφιο του ενδεκάτου κεφαλαίου ο συγγραφεύς ομιλεί προφανώς για όλους αυτούς ως αξίους καλυτέρας αναστάσεως. Το εδάφιο λέγει: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.»

²⁶ Αυτή η ‘καλητέρα ανάστασις’ ήταν προφανώς εκείνη, η οποία επεφυλάσσετο για όλους όσοι περιελαμβάνοντο σ’ αυτό το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων,’ για την οποία αιτία μερικοί εδέχθησαν ακόμη και να βασανισθούν μέχρι θανάτου για να αξιωθούν αυτής. Αφού μας πληροφορεί για τις ταλαιπωρίες και τα μαρτύριά των, η επιστολή προς Εβραίους 11:38 λέγει γι’ αυτούς τους αρχαίους μάρτυρας: «Των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος.» Γι’ αυτό, επί ένα μακρό χρονικό διάστημα οι Χριστιανοί σπουδασταί των Γραφών συνήθιζαν να τους αποκαλούν και ανεφέροντο σ’ αυτούς ως τους «αρχαίους αριστείς.»b

27. (α) Πώς το Εβραίους 11:39, 40 δείχνει μια διαφορά στην ανάστασι, και ποια είναι η διαφορά; (β) Κατά ποιον τρόπο η ανάστασις των αρχαίων μαρτύρων είναι μια ‘καλητέρα’ ανάστασις;

²⁷ Για το ότι θα υπήρχε μια διαφορά μεταξύ της αναστάσεως του αρχαίου εκείνου «νέφους μαρτύρων» και της αναστάσεως των 144.000 Χριστιανών, οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι κριταί με τον Χριστό στους ουρανούς, η επιστολή προς Εβραίους 11:39, 40 λέγει γι’ αυτούς τους αρχαίους μάρτυρας: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» Ναι, ο Θεός προέβλεψε κάτι καλύτερο για τους πιστούς ακολούθους του Χριστού, κάτι καλύτερο από εκείνο, που λαμβάνει το αρχαίο ‘νέφος μαρτύρων’ κατά την ανάστασί του. Το ‘νέφος μαρτύρων’ δεν έχει μέρος στην πρώτη ανάστασι, η οποία είναι ουρανία ή πνευματική ανάστασις. Έχουν μια επίγεια ανάστασι. Εν τούτοις, η ανάστασίς των είναι καλυτέρα από εκείνη που έλαβαν τα άτομα εκείνα, τα οποία ήγειραν οι αρχαίοι προφήται από τους νεκρούς, τα άτομα, που υπονοούνται με τους λόγους, «έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας.» Η ανάστασίς των θα γίνη κάτω από τη βασιλεία του Θεού με τον Χριστό ως Βασιλέα. Επομένως, δεν θα χρειασθή να πεθάνουν και πάλι αν παραμείνουν πιστοί.

28. Σε τίνος τους προπάτορας αναφέρεται ο Ψαλμός 45:16, και τι θα συμβή σ’ αυτούς;

²⁸ Ο Ψαλμός 45 αναφέρεται σε μερικούς από εκείνους τους προ Χριστού αρχαίους μάρτυρας, οι οποίοι βρίσκονται στη γραμμή γι’ αυτή την ‘καλητέρα ανάστασι’. Ο Ψαλμός 45 μιλεί προφητικώς για τον Μεσσιανικό Βασιλέα, τον Ιησού Χριστό, και για το γάμο του με την τάξι της νύμφης, τους 144.000 συγκληρονόμους του στην ουράνια βασιλεία. Κατόπιν, απευθυνόμενος στον Βασιλέα Ιησού Χριστό, ο Ψαλμός 45:16, προφητικά λέγει: «Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην.» Μεταξύ των προπατόρων του Ιησού Χριστού ως ανθρώπου είναι ο Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ και ο Βασιλεύς Δαβίδ, οι οποίοι υπήρξαν πιστοί άνδρες, πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

29, 30. (α) Τι μπορεί να λεχθή όσον αφορά το αν ο διορισμός αρχόντων σε όλη τη γη θα περιορισθή μόνο στους προπάτορας του Χριστού; (β) Τι αποδεικνύει ο διορισμός των ως αρχόντων για κείνους που θα εξέλθουν κατά την ανάστασι;

²⁹ Για να διορίση τους πιστούς προπάτοράς του «άρχοντας επί πάσαν την γην» κάτω από την ουρανία βασιλεία του, ο Ιησούς Χριστός πρέπει να τους αναστήση από τα μνημεία. Αν οι άλλοι άνθρωποι επάνω στη γη πρόκειται να λάβουν τα οφέλη της αρχοντικής διακυβερνήσεως των πιστών προπατόρων του Χριστού στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του, είναι ανάγκη αυτοί οι προπάτορες ν’ αναστηθούν ενωρίς στη διάρκεια της βασιλείας του, μολονότι απέθαναν πριν από χιλιάδες έτη. Εφόσον ο ανάσσων Βασιλεύς Ιησούς Χριστός περιώρισε τον διορισμό αρχόντων για όλη τη γη στους ευσεβείς προπάτοράς του μόνο, έπεται ότι δεν θα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άρχοντες σε όλη τη γη. Και άλλοι άνδρες της αρχαίας εποχής υπήρξαν εξίσου πιστοί μεταξύ του «τοσούτου νέφους μαρτύρων.» Είναι, επομένως, πολύ λογικό ότι αυτοί οι πιστοί μάρτυρες θα θεωρηθούν, επίσης, άξιοι να διορισθούν άρχοντες σε διάφορα μέρη της γης.

³⁰ Ο διορισμός των σε καθήκοντα αρχόντων προϋποθέτει την έγκαιρη ανάστασί των πριν από τους άλλους επιγείους υπηκόους της βασιλείας του Θεού. Τούτο αποδεικνύει ότι θα τηρηθή τάξις και σειρά κατά την επίγεια ανάστασι. Εφόσον πρόκειται αυτό να γίνη, τότε ο Άδης και η θάλασσα δεν θα δώσουν όλους τους επιγείους νεκρούς των συγχρόνως, δίχως να γίνουν προηγουμένως οι αναγκαίες διευθετήσεις για φροντίδα των επανερχομένων νεκρών.c

‘ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΖΩΗΣ’

31. (α) Τι διερωτήθησαν μερικοί σχολιασταί της Γραφής όσον αφορά το Ιωάννης 5:28, 29; (β) Πώς διεχώρισε ο Ιησούς εκείνους που θ’ αναστηθούν;

³¹ Ο Ιησούς μίλησε, για την επιστροφή από τα μνημεία ως μια γενική ενέργεια. Εν τούτοις, τονίζει ότι μια τέτοια ανάστασις πάντων θα καταλήξη σε διάφορα αποτελέσματα για τα διάφορα άτομα. Εις Ιωάννην 5:28, 29 λέγει: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» Γι’ αυτό μερικοί σχολιασταί της Γραφής διερωτήθησαν μήπως αυτό σημαίνει δύο αναστάσεις για τις δύο αυτές σειρές, τις δύο τάξεις που αναφέρονται εδώ.d Εν τούτοις, εδώ ο Ιησούς Χριστός δεν συζητεί περί αναστάσεως για να την διαχωρίση στην ‘πρώτη ανάστασι’ και την ανάστασι όλων των ‘λοιπών των νεκρών.’ Διαχωρίζει το ανθρώπινο γένος μόνον όσον αφορά το αποτέλεσμα για τους αναστημένους.

32. Ποιους περιλαμβάνουν οι πράξαντες τα αγαθά, οι οποίοι κερδίζουν αιώνια ζωή;

³² Στο Ιωάννης 5:29 βρίσκομε το μόνο σημείο στη Γραφή, όπου συναντάται η έκφρασις ‘ανάστασις ζωής’. Ο Ιησούς είπε ότι θα την απολαύσουν «οι πράξαντες τα αγαθά.» Ποιους περιλαμβάνουν αυτοί «οι πράξαντες τα αγαθά»; Η Γραφή απαντά, ΟΛΟΙ οι αναστημένοι, οι οποίοι φθάνουν σε αιώνια ζωή στη μέλλουσα δικαία νέα τάξι πραγμάτων του Θεού κάτω από τον Μεσσία του, ασχέτως αν η ζωή αυτών θα είναι ζωή με αθανασία στους ουρανούς ως συγκληρονόμων και συμμέτοχων κριτών με τον Ιησού Χριστό ή ζωή σε ανθρώπινη τελειότητα πάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού δια του Μεσσίου του.e Μια τέτοια ζωή κερδίζεται μέσω του Ιησού Χριστού.

33, 34. (α) Η έκφρασις ‘ανάστασις ζωής’ καθ’ εαυτήν μήπως σημαίνει στιγμιαία είσοδο σε τελειότητα ζωής; (β) Τι μπορεί, όμως, να λεχθή για την ανάστασι του Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων του και για το υπόλοιπο τούτων;

³³ Η ‘ανάστασις ζωής’ δεν σημαίνει καθ’ εαυτήν μια αφύπνισι από τον θάνατο σε μια στιγμιαία είσοδο σε τελειότητα ζωής είτε στους ουρανούς ως πνευματικών πλασμάτων είτε στη γη ως ανθρωπίνων πλασμάτων. Στην περίπτωσι των 144.000 Χριστιανών, οι οποίοι κρίνονται άξιοι να γίνουν συμμέτοχοι του Ιησού Χριστού ως κριταί, βασιλείς και ιερείς στους ουρανούς, η ανάστασίς των θα σημαίνη πραγματικά μια στιγμιαία τελειοποίησί των ως αθανάτων, αφθάρτων πνευματικών υιών του Θεού. Όταν ο Αρχηγός των Ιησούς Χριστός ανεστήθη, αυτό ήταν μια στιγμιαία τελειοποίησίς του ως πρώτου πνευματικού Υιού του Θεού. Η ανάστασις των 144.000 συγκληρονόμων του θα είναι ομοία με τη δική του. (Ρωμ. 6:5) Ο απόστολος Παύλος, όταν συζητή για την ανάστασι, μιλεί για πιστούς Χριστιανούς, οι οποίοι επιζούν επάνω στη γη μέχρι της ελεύσεως του Κυρίου των και οι οποίοι δεν παρίσταται ανάγκη να κοιμηθούν στον θάνατο, όταν τερματίσουν την επίγεια σταδιοδρομία των, κοιμώμενοι μέχρι της επανόδου του. Στην 1 Κορινθίους 15:49-54 ο Παύλος γράφει:

³⁴ «Και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού [του πρώτου ανθρώπου Αδάμ], θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου [του Ιησού Χριστού]. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη”.»

35. Περνούν από κρίσι οι 144.000 πριν από την ανάστασι τους σε στιγμιαία τελειότητα, και τι δείχνει το 2 Κορινθίους 5:10;

³⁵ Εφόσον οι 144.000 ανασταίνονται σε στιγμιαία τελειότητα ουρανίας πνευματικής ζωής, μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υφίστανται κρίσι προηγουμένως; Όχι! Στη 2 Κορινθίους 5:10 ο απόστολος Παύλος γράφει στην εκκλησία των πιστών ακολούθων του Χριστού: «Διότι πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, δια να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα δια του σώματος, καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν, είτε κακόν.» Έτσι οι συγκληρονόμοι του Χριστού βρίσκονται υπό κρίσιν τώρα.

36. Συνεπώς, ποια προειδοποίησι δίνει στους 144.000 η 1 Πέτρου 4:17, 18;

³⁶ Αυτή την προειδοποίησι τους δίνει ο απόστολος Πέτρος στην 1 Πέτρου 4:17, 18, λέγοντας: «Διότι έφθασεν ο καιρός τού να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; και “αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;”»

37. Πότε και πού οφείλουν οι 144.000 ν’ αποδείξουν ότι είναι «οι πράξαντες τα αγαθά»;

³⁷ Επομένως, πριν ακόμη πεθάνουν και απολαύσουν την «ανάστασιν ζωής», οφείλει ο Κριτής ν’ αποδείξη το γεγονός ότι είναι εξ εκείνων οι οποίοι ‘έπραξαν τα αγαθά.’ Εφόσον στην ανάστασι αυτοί οι 144.000 συγκληρονόμοι λαμβάνουν μια στιγμιαία τελειοποίησι ζωής ως πνευματικά πλάσματα στον ουρανό, πρέπει ν’ αποδειχθούν ως πράττοντες αγαθά έργα σ’ αυτή την περίοδο, εν σαρκί. Αυτό πρέπει να γίνη πριν ακόμη ενδυθούν στιγμιαίως με αθανασία και αφθαρσία στους ουρανούς.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΠΡΑΞΑΝ ΑΓΑΘΑ

38. Όσον αφορά εκείνους, οι οποίοι ανασταίνονται με μια ευκαιρία αιωνίου ζωής επάνω στη γη, τι είναι εκείνο που θα καθορίση εάν θα εγγραφούν και θα παραμείνουν εγγεγραμμένοι στο «βιβλίον της ζωής»;

³⁸ Τι θα λεχθή για τα άτομα, τα οποία έχουν μια επίγεια ανάστασι με ελπίδα τελείας ζωής σ’ ένα επίγειο παράδεισο υπό την βασιλεία του Θεού; Αυτοί δεν χρειάζονται ούτε έχουν μια στιγμιαία αλλαγή σε ανθρώπινη τελειότητα κατά την αφύπνισί των από τον θάνατο στα μνημεία. Τα έργα θα καθορίσουν αν θα εγγραφούν στο βιβλίον της ζωής και αν θα παραμείνουν εγγεγραμμένοι εκεί, αλλά τα έργα αυτά δεν ανήκουν όλα στο παρελθόν. Ποια θα είναι τα έργα των επάνω στη γη στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού; Εκτός τούτου, ενώπιον όλων αυτών βρίσκεται η τελική δοκιμασία, όταν ο Σατανάς και οι δαίμονές του λύωνται από την άβυσσο στο τέλος των χιλίων ετών. (Αποκάλ. 20:7-10) Σ’ εκείνο τον μελλοντικό καιρό θα καθορισθή οριστικώς αν είναι οι «πράξαντες τα αγαθά» με το να παραμείνουν πιστοί κάτω από αυτή τη δοκιμασία.

39, 40. (α) Τι θα πρέπει να μάθη εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων,’ περιλαμβανομένου και του Ιωάννου του Βαπτιστού; (β) Τι θα πρέπει να αποδείξουν όσον αφορά τον εαυτό τους εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’ και από ποια προμήθεια για τις αμαρτίες θα μπορέσουν να επωφεληθούν;

³⁹ Σκεφθήτε, παραδείγματος χάριν, εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’ των αρχαίων χρόνων, που περιλαμβάνει τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, τον Μωυσή, τον Βασιλέα Δαβίδ, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Αναμένομε ότι αυτοί θα είναι ‘άρχοντες επί πάσαν την γην.’ Θα έχουν πολλά να μάθουν, ιδιαίτερα σχετικά με τον Μεσσία Ιησού και το μέρος, που έχει στη βουλή και στις διευθετήσεις του Θεού. Θα πρέπει να φθάσουν σε μια κατανόησι τούτου και να δοκιμασθούν σχετικά με την πληροφορία αυτή που τους εδόθη μετά την ανάστασί των. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής απεκεφαλίσθη περίπου δύο χρόνια πριν από τον θάνατο, την ανάστασι και την επιστροφή στον ουρανό του Ιησού Χριστού. Έτσι ο Ιωάννης έχει να μάθη πολλά και να δοκιμασθή σ’ αυτά μετά την ανάστασί του σε ζωή επάνω στη γη. Ακόμη και μέσ’ απ’ το κελλί της φυλακής του ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έστειλε να πληροφορηθή για τον Ιησού αν αυτός ήταν η τελική εκπλήρωσις του Μεσσία ή ακόμη επρόκειτο να έλθη κάποιος άλλος διάφορος, ο οποίος θα ωλοκλήρωνε τα ζητήματα.

⁴⁰ Συνεπώς, μέχρι τέλους της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, τα μέλη εκείνου του «τοσούτου νέφους μαρτύρων», οι οποίοι απολαμβάνουν μια ‘καλυτέρα ανάστασι’, θα χρειασθή ν’ αποδειχθούν ότι πράττουν αγαθά. Στους αρχαίους χρόνους είχαν την ωφέλεια μόνο θυσιών ζώων, οι οποίες δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα να αφαιρέσουν τα ανθρώπινα αμαρτήματα· όταν, όμως, θ’ αναστηθούν επάνω στη γη, θα μπορέσουν να επωφεληθούν της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού και των υπηρεσιών του ως Αρχιερέως του Θεού για τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Η αιωνία ζωή των εξαρτάται από αυτό.

41. (α) Σε ποια τάξι ανήκει ο ‘πολύς όχλος’ που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 7:9-17; (β) Ποια είναι η ελπίς των για επιβίωσι, και θα μεταμορφωθούν στιγμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα;

⁴¹ Στην Αποκάλυψι 7:9-17 περιγράφεται ένας «όχλος πολύς». Αυτή είναι μια επίγεια τάξις ανθρώπων. Δεν είναι μια τάξις αποκυημένη από το πνεύμα του Θεού. Έτσι δεν είναι μια τάξις με ουράνιο προορισμό. Ανήκουν στα «άλλα πρόβατα», τα οποία ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός φέρνει μέσα στη μία ποίμνη του των σωσμένων ανθρώπων, σύμφωνα με όσα είπε εις Ιωάννην 10:16. Όλα τα «άλλα πρόβατα» πρόκειται να ζήσουν στη ‘νέα γη’ κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού. Πολλοί, όμως, από τον ‘πολύν όχλον’ σήμερα ελπίζουν να επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος, με την οποία τερματίζεται αυτό το σύστημα πραγμάτων, ακριβώς όπως οι υιοί και οι νύμφες του Νώε επέζησαν μαζί με τον Νώε και τη σύζυγό του μέσα στην κιβωτό. Έτσι ελπίζουν να ζήσουν στο νέο σύστημα πραγμάτων μετά τον Αρμαγεδδώνα δίχως να πεθάνουν. Δεν θα μεταμορφωθούν στιγμιαίως σε τέλεια ανθρώπινα πλάσματα αμέσως μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Ως μία τάξις δεν θα φθάσουν στην ανθρώπινη τελειότητα παρά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού μέσω της βοηθείας της βασιλείας του.

42. Εκείνοι από τον ‘πολύν όχλον’, οι οποίοι πεθαίνουν πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, πότε θα κερδίσουν ανθρώπινη τελειότητα και θ’ αποδείξουν ότι είναι «οι πράξαντες τα αγαθά»;

⁴² Πολλοί από αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ έχουν ήδη πεθάνει πιστοί στην υπηρεσία του Θεού. Άλλοι από αυτούς θα πεθάνουν, επίσης, πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Θα χρειασθή ν’ ακούσουν τη φωνή του ενδοξασμένου Υιού τού ανθρώπου και να εξέλθουν από τα μνημεία σε ανάστασι. Δεν θα εγερθούν στιγμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα ακριβώς όπως και εκείνοι που θα επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος δεν θα μεταμορφωθούν σε μια στιγμή σε ανθρώπινη τελειότητα αμέσως μετά το τέλος του Αρμαγεδδώνος. Όπως εκείνοι που θα επιζήσουν επάνω στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα, έτσι και εκείνοι, οι οποίοι θα εξέλθουν από τα μνημεία, δεν θα φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα παρά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Και τότε θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του, για ν’ αποδείξουν αν θα συνεχίσουν να πράττουν τα αγαθά. Μόνον «οι πράξαντες τα αγαθά» παρά το σύντομο λύσιμο του Σατανά θα κερδίσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη.

43. Ποιους περιλαμβάνουν οι νεκροί που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 20:11-13;

⁴³ Όσον αφορά το νεκρό ανθρώπινο γένος γενικά, η Αποκάλυψις 20:11-13 λέγει ότι τόσο ο Άδης όσο και η θάλασσα θα δώσουν τους νεκρούς των. Αυτοί οι νεκροί, θα περιλαμβάνουν και τους πιστούς προφήτας και μάρτυρας από τον Άβελ ως τον Ιωάννην τον Βαπτιστή, καθώς, επίσης, και εκείνους από τον σημερινό ‘πολύν όχλον’, που πεθαίνουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και όλους τους υπολοίπους, οι οποίοι βρίσκονται τότε, όπως είπε ο Ιησούς, «εν τοις μνημείοις».

44. Ποιο θα είναι τότε το ζήτημα σχετικά με αυτούς, και σύμφωνα με τι θα κριθούν;

⁴⁴ Το ζήτημα, λοιπόν, είναι, Τίνος το όνομα θα γραφή ή θα παραμείνη γραμμένο στο «βιβλίον της ζωής»; Προφανώς εκείνων, οι οποίοι τελικά θα κριθούν ως «οι πράξαντες τα αγαθά.» Για να θεωρηθούν τελικά τέτοιοι, πρέπει να εναρμονίσουν τη ζωή των με τα «βιβλία» της θείας εκπαιδεύσεως, τα οποία θ’ ανοιχθούν στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Θα χρειασθούν εκείνα τα ανοιγμένα βιβλία ως ένας οδηγός για τις πράξεις των στη διάρκεια της βασιλείας του Χριστού, διότι «κατά τα έργα αυτών» θα κριθούν εκείνοι, οι οποίοι ίστανται ενώπιον του ‘μεγάλου λευκού θρόνου.’—Αποκάλ. 20:12.

45. (α) Πότε μερικοί από αυτούς θα θεωρηθούν δικαίως «οι τα αγαθά πράξαντες»; (β) Τι θα συμβή σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν θα ευρεθούν γεγραμμένοι στο βιβλίον της ζωής;

⁴⁵ Όταν θα έλθη σ’ αυτούς η αποφασιστική δοκιμασία με το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του για λίγο καιρό κατά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, πρέπει να περάσουν αυτή τη δοκιμασία πιστά. Μόνον αφού περάσουν αυτή την τελική, αποφασιστική δοκιμασία θα θεωρηθούν δικαίως για πρώτη φορά αμεταβλήτως ως «οι πράξαντες τα αγαθά.» Τα ονόματά των θα ‘ευρεθούν γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής.’ Ναι, μερικών τα ονόματα θα ευρεθούν γεγραμμένα στο βιβλίο της ζωής, διότι αυτό που θα συμβή σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν είναι γεγραμμένοι, αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:15. Όσοι δεν ευρεθούν γεγραμμένοι θα πεθάνουν τον ‘δεύτερον θάνατον’. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα καθορισθή τελικά ποιοι από εκείνους, οι οποίοι εξήλθαν από τα μνημεία, εξήλθαν εις «ανάστασιν ζωής.»

Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Κρίσεως»

 1. Ποιοι είναι εκείνοι, τους οποίους το Ιωάννης 5:29 αποκαλεί ως ‘πράξαντας τα φαύλα’;

ΠΟΙΟΙ είναι εκείνοι, τους οποίους ο Ιησούς, εις Ιωάννην 5:29, απεκάλεσε ‘πράξαντας τα φαύλα’ και οι οποίοι εξέρχονται από τα μνημεία «εις ανάστασιν κρίσεως»; Προφανώς είναι όλοι εκείνοι των οποίων η ανάστασις δεν απεδείχθη ότι είναι μια ‘ανάστασις ζωής’.

 2, 3. (α) Εις Ιωάννην 5:29 επιτρέπει μήπως η λέξις «κρίσις» δύο πιθανότητες για κείνους που κρίνονται; (β) Προς ποιους απευθύνεται η κρίσις, και, υπό το φως άλλων Γραφικών εδαφίων, τι δείχνει αυτό όσον αφορά το είδος της κρίσεως γι’ αυτούς;

² Στην έκφρασι του Ιησού ‘ανάστασις κρίσεως’, μήπως η λέξις ‘κρίσις ‘σημαίνει μια ευκαιρία για να κρίνη το δικαστήριο υπέρ ενός ατόμου κατά την εκδίκασι; Όχι! «Κρίσις» εδώ δεν σημαίνει μια δίκη με δύο πιθανότητες, είτε την κρίσι του δικαστού, με την οποία ένα άτομο ανακηρύσσεται αθώο και απολύεται ή εκείνη βάσει της οποίας ο δικαστής το καταδικάζει και επιβάλλει σ’ αυτό την ποινή.a «Κρίσις» σημαίνει την πράξι της κρίσεως, τη νοήμονα ή διανοητική λειτουργία για τον σχηματισμό μιας γνώμης με την εξέτασι των περιστατικών της υποθέσεως, την δικαστική απόφασι επί μιας υποθέσεως στο δικαστήριο.b Πρέπει να είναι ή ευνοϊκή ή δυσμενής. Τι είναι η «κρίσις» εδώ εις Ιωάννην 5:29;

³ Αυτό τούτο το γεγονός ότι, εις Ιωάννην 5:29, η κρίσις απευθύνεται προς τους ‘πράξαντας τα φαύλα’ δείχνει ότι είναι μία δυσμενής κρίσις, μία καταδικαστική κρίσις. Αναφορικώς με άτομα τα οποία τώρα συστηματικώς πράττουν φαύλα, ο Ιησούς είπε: «Όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται εις το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού. Όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, δια να φανερωθώσι τα έργα αυτού, ότι επράχθησαν κατά Θεόν.» (Ιωάν. 3:20, 21) Σε μια προειδοποίησί του σε μας εναντίον του φθόνου και της φιλονεικίας ο Ιάκωβος λέγει στο εδάφιον 3:14-16: «Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης· διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία, και παν αχρείον πράγμα.»—Βλέπε Τίτον 2:8.

 4. Ποιο είδος κρίσεως και τρόπος κρίσεως αναφέρεται εις Ιούδαν 4, 14, 15 και Πράξεις 7:7;

⁴ Σε διάφορα Γραφικά εδάφια οι λέξεις «κριτής» και «κρίσις» έχουν τη δύναμι του κατακρίνω, κατάκρισις. Παραδείγματος χάριν, εις Ιούδα 4, 14, 15 (ΜΝΚ), όπου διαβάζομε: «Εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» «Ιδού, ήλθεν ο Ιεχωβά με μυριάδας αγίων αυτού, δια να κάμη κρίσιν κατά πάντων, και να ελέγξη πάντας τους ασεβείς.» Εις Πράξεις 7:7 αναφέρεται σχετικά με την Αίγυπτο: «“Και το έθνος, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή [οι Ισραηλίται], εγώ θέλω κρίνει, είπεν ο Θεός· και μετά ταύτα θέλουσιν εξέλθει, και θέλουσι με λατρεύσει εν τω τόπω τούτω”.»

 5. Όταν εξετάζωνται διορισμοί, εναντίον ποιου είδους κρίσεως πρέπει να προστατευθή ο νεοκατήχητος;

⁵ Ο απόστολος Παύλος έδωσε οδηγίες ώστε εκείνος, που διορίζεται «να μη ήναι νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην [κρίμα, Κείμενον] του διαβόλου.»—1 Τιμ. 3:6.

 6. Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 18:8, 20 και 19:2, ποιο είδος κρίσεως εφαρμόζεται στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη;

⁶ Η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, που συμβολίζεται από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, δεν θα ιδή ανάστασι από την επικειμένη καταστροφή της. Έτσι, σύμφωνα με την κατά γράμμα μετάφρασι της Βίβλου από τον Δρα Ροβέρτο Γιάγκ, τα εδάφια Αποκάλυψις 18:8, 20 και 19:2 λέγουν: «Θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Κύριος ο Θεός ο κρίνων αυτήν.» «Ευφραίνου επ’ αυτήν, ουρανέ, και οι άγιοι απόστολοι και οι προφήται, διότι έκρινεν ο Θεός την κρίσιν σας εναντίον αυτής.» «Διότι αληθιναί και δίκαιαι είναι αι κρίσεις αυτού· διότι έκρινε την πόρνην την μεγάλην, ήτις έφθειρε την γην με την πορνείαν αυτής, και εξεδίκησεν εκ της χειρός αυτής το αίμα των δούλων αυτού.»

 7. Ποιο είδος κρίσεως δεικνύεται εις Ιερεμίαν 51:9, Ψαλμόν 9:19, Ιωήλ 3:12 και Αβδιού 21;

⁷ Στην Εβραϊκή η λέξις μισπάτ χρησιμοποιείται με την έννοια της «αιτίας ή βάσεως κατακρίσεως». Ο Ιερεμίας στο εδάφιον 51:9 λέγει σχετικά με τη Βαβυλώνα: «Η κρίσις αυτής έφθασεν εις τον ουρανόν.» Στον Ψαλμό 9:19 και Ιωήλ 3:12 διαβάζομε για το πώς τα έθνη κρίνονται δυσμενώς. Ο Αβδιού στο εδάφιο 21 (ΜΝΚ) λέγει σχετικά με το ασεβές έθνος του Ησαύ ή Εδώμ: «Θέλουσιν αναβή σωτήρες εις το όρος Σιών, δια να κρίνωσι το όρος του Ησαύ· και του Ιεχωβά θέλει είσθαι η βασιλεία.»

 8. Ποιο είδος κρίσεως ή τρόπος κρίσεως αναφέρεται εις Ιωάννην 7:51 και Ματθαίον 23:33;

⁸ Ο Ιουδαίος άρχων Νικόδημος υπερήσπισε τον Ιησού Χριστό με τα εξής λόγια: «Μήπως ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν δεν ακούση παρ’ αυτού πρότερον, και μάθη τι πράττει;» (Ιωάν. 7:51) Εις Ματθαίον 23:33 ο Ιησούς λέγει στους γραμματείς και Φαρισαίους: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης [κρίσεως, Κείμενον] της γεέννης;» Αν η κρίσις αυτή είναι κάτι που μπορεί ν’ αποφευχθή, πώς θα μπορούσε αυτή η κρίσις να σημαίνη μια ευκαιρία διαφυγής από τη Γέεννα ή αιώνια καταστροφή; Όχι, δεν σημαίνει αυτό!

ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΟΛΕΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

 9, 10. (α) Εις Ιωάννην 5:29 τι κάνει ο Ιησούς μεταξύ των πραγμάτων που αναφέρονται εκεί; (β) Ποια αντίθεσι παρουσιάζει εις Ιωάννην 3:17- 19;

⁹ Σημειώστε, επίσης, ότι, εις Ιωάννην 5:29, ο Ιησούς Χριστός δείχνει αντιθέσεις. Αντιπαραβάλλει ‘τους πράξαντας τα αγαθά’ προς τους ‘πράξαντας τα φαύλα’. Αντιστοίχως, αντιπαραβάλλει την «ανάστασιν ζωής» προς την «ανάστασιν κρίσεως».

¹⁰ Σε άλλα μέρη ο Ιησούς παρουσιάζει την ιδία αντιπαραβολή μεταξύ σωτηρίας (ή ζωής) και κρίσεως. Παραδείγματος χάριν, αφού ανέφερε για τη μεγάλη αγάπη του Θεού προς τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, ο Ιησούς είπε: «Δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, δια να κρίνη τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν, δεν κρίνεται· όστις όμως δεν πιστεύει, είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού. Και αυτή είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών.» (Ιωάν. 3:17-19) Σ’ αυτά τα εδάφια όλες οι περιπτώσεις ασκήσεως κρίσεως είναι με μία καταδικαστική έννοια. Όλες αντιτάσσονται προς τη σωτηρία για αιώνια ζωή.—Παράβαλε Ιωάννην 12:47· Ματθαίον 25:46.

11, 12. (α) Εις Ιωάννην 5:24, τι αντιπαραβάλλει το ένα με το άλλο; (β) Εις Ιωάννην 5:28, 29, ποιες δύο αντίθετες εκβάσεις δείχνει ο Ιησούς για κείνους που εξέρχονται από τα μνημεία;

¹¹ Εις Ιωάννην 5:24, λίγα μόλις εδάφια πριν από το σημείο, όπου ο Ιησούς αναφέρει για την ανάστασι των νεκρών, παρουσιάζει την ίδια αντιπαραβολή μεταξύ ζωής και κρίσεως, λέγοντας: «Ο ακούων τον λόγον μου, και πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.» Επομένως εις Ιωάννην 5:28, 29 ο Ιησούς δείχνει τις δύο διακεκριμένες και αντίθετες εκβάσεις της γενικής αναστάσεως ή της εξόδου από τα μνημεία.

¹² Αυτές είναι (1) «ζωή» και (2) «κρίσις», δηλαδή, μια καταδικαστική κρίσις, μια καταδίκη, μια κατάκρισις· μια επιβολή ποινής με την ολοσχερή απώλεια κάθε ζωής οπουδήποτε.

13. (α) Μια πραγματική αντιπαραβολή μεταξύ «ζωής» και «κρίσεως» ποια ερμηνεία της λέξεως «κρίσις» δεν επιτρέπει; (β) Ώστε τι πράγμα σημαίνει εδώ η λέξις «κρίσις»;

¹³ Ο Ιησούς δεν αντιπαραβάλλει (1) «ζωή» και (2) μια «κρίσι», η έκβασις της οποίας είναι αβεβαία, είτε ζωή, αν ο αναστημένος στραφή από το να πράττη φαύλα, ή θάνατος, αν δεν μεταστραφή από τέτοια έργα. Αυτό δεν θα ήταν μια πραγματική αντιπαραβολή, διότι τότε αιώνια ζωή θα ήταν δυνατή από την «ανάστασιν κρίσεως» καθώς, επίσης, και από την «ανάστασιν ζωής». Και εφόσον ο Ιησούς είπε ότι «πάντες» θα εξέλθουν και ότι όλοι θα εξήρχοντο σε μια «ανάστασιν», σε μια «ανάστασιν» είτε ζωής είτε κρίσεως, τούτο θα εσήμαινε μια παγκόσμιο σωτηρία ‘πάντων των εν τοις μνημείοις’, οι οποίοι ακούουν τη φωνή του Ιησού και εξέρχονται. Αντιθέτως, «κρίσις» εδώ σημαίνει, όχι μια διπλής εκβάσεως κρίσι, αλλά μια μοναδική κρίσι, με μια μόνο απόφασι, η οποία καταδικάζει τους πράξαντας τα φαύλα σε απώλεια κάθε ζωής.

14. (α) Εφόσον η λέξις «κρίσις» χρησιμοποιείται μόνον όσον αφορά τους ‘πράξαντας τα φαύλα’, σημαίνει μήπως τούτο ότι εκείνοι που κερδίζουν ζωή δεν περνούν μια δοκιμασία; (β) Εφόσον οι 144.000 κερδίζουν μια στιγμιαία τελειότητα στον ουρανό, πότε διέρχονται την περίοδο της κρίσεώς των;

¹⁴ Συνεπώς, το Ιωάννης 5:28, 29 δείχνει δύο γενικές τάξεις, οι οποίες διακρίνονται η μία από την άλλη από την έκβασι της πορείας ενεργείας των μετά την ανάστασί των. Εις Ιωάννην 5:29 ο Ιησούς χρησιμοποιεί τη λέξι κρίσις μόνον όσον αφορά εκείνους που πράττουν τα φαύλα, αλλά δεν εννοεί ότι εκείνοι οι οποίοι κερδίζουν «ανάστασιν ζωής» δεν περνούν από μια δίκη ή δοκιμασία προτού πραγματικά εισέλθουν στην αιώνια ζωή των.c Στην περίπτωσι των 144.000, οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι κριταί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό, αυτοί έχουν μια στιγμιαία είσοδο σε τελεία αθάνατη πνευματική ζωή μαζί με τον Χριστό. Έχουν, όμως, δοκιμασθή εδώ στη γη, διότι, καθώς λέγει τα εδάφιον 1 Πέτρου 4:17, «έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού;» Συνεπώς, όταν πεθαίνουν πιστοί εν σαρκί, έρχεται και το τέλος της περιόδου κρίσεώς των. Στον ωρισμένο καιρό του Θεού λαμβάνουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’ και τότε «ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν» επ’ αυτών. (Αποκάλ. 20:4-6) Τότε αυτοί γίνονται κριταί αντί να τεθούν υπό κρίσιν.

15. Πότε εκτελείται η κρίσις επάνω σ’ εκείνους οι οποίοι περιλαμβάνονται στην «ανάστασιν κρίσεως»;

¹⁵ Αλλά, πότε απαγγέλλεται και εκτελείται η κρίσις επάνω σ’ εκείνους οι οποίοι εξέρχονται από τα μνημεία εις «ανάστασιν κρίσεως» επί της γης; Όχι αμέσως μετά την εμφάνισί των ενώπιον του ‘μεγάλου λευκού θρόνου και του καθημένου επ’ αυτού,’ αλλά μόνον αφού ‘έπραξαν φαύλα’ είτε στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού είτε στο τέλος των χιλίων ετών, όταν θα λυθούν ο Σατανάς και οι δαίμονες του από την άβυσσο για να πλανήση το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος.

16. Από τι εξαρτάται ώστε τα ονόματά των να ‘ευρεθούν γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής’, και πότε μπορεί να επιβληθή ο «δεύτερος θάνατος», και γιατί τότε;

¹⁶ Το εδάφιο Αποκάλυψις 20:11-15 περιγράφει πώς όλοι εκείνοι, τους οποίους αποδίδουν ο Άδης και ο θάνατος επάνω στη γη, έχουν μια ευκαιρία ώστε τα ονόματά των να ‘ευρεθούν γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής.’ Το αν θα κριθούν άξιοι τούτου θα εξαρτηθή από το πώς έζησαν σύμφωνα με τα «βιβλία» οδηγιών, τα οποία θ’ ανοιχθούν τότε και σύμφωνα με τα οποία θα κριθούν. Μερικοί από αυτούς πιθανόν να θεωρηθούν ανάξιοι προτού τελειώσουν τα χίλια έτη. Έτσι πιθανόν τότε να εκτελεσθούν εκεί με τον ‘δεύτερον θάνατον’ διότι με ένα φαύλο τρόπο αρνήθηκαν να ζήσουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Βασιλείας και να προχωρήσουν προς την ανθρωπίνη τελειότητα και αγιότητα.

17. Πότε θα εκτελεσθούν άλλοι, και γιατί τότε;

¹⁷ Άλλοι θα εκτελεσθούν μετά το τέλος των χιλίων ετών. Ως τότε θα έχουν φθάσει σε ανθρωπίνη τελειότητα και ικανότητα να ζουν αναμάρτητα σε αρμονία με όλους τους νόμους του Θεού και να υποστηρίζουν την παγκόσμιο κυριαρχία του. Όταν, όμως, λυθούν ο Σατανάς και οι δαίμονες του για να τους δοκιμάσουν, θα στραφούν κατά φαύλο τρόπο από τη δικαιοσύνη και θα υποστηρίξουν Σατανά τον Διάβολο, τον μεγάλο στασιαστή εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Υψίστου Θεού. Ενεργώντας με τέτοιο φαύλο τρόπο, θ’ αποτύχουν κατά την τελική δοκιμασία και θ’ αποδειχθούν ανάξιοι αιωνίου ζωής. Θα γίνουν τότε «οι πράξαντες τα φαύλα.»

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ

18. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η ανάστασίς των τι είδους καταλήγει να είναι;

¹⁸ Το βιβλίον της Αποκαλύψεως 20:14, 15 λέγει: «Εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.» Για τέτοιους ανθρώπους η ανάστασις που απήλαυσαν, όταν εξήλθαν από τους τάφους, κατέληξε να είναι μια ‘ανάστασις κρίσεως’, μια εκμηδένισις· διότι όταν ήλθε τελικά ο καιρός για να εκφερθή η δικαστική απόφασις για ζωή ή καταδίκη, η πορεία των απέδειξε ότι ήσαν «οι πράξαντες τα φαύλα.»

19, 20. (α) Ενώπιον αυτής της κατανοήσεως των εδαφίων Ιωάννης 5:28, 29, έχει σημασία το πώς ζούμε τώρα; (β) Πώς η προειδοποίησις του Πέτρου και η εκπλήρωσις προφητειών για την εποχή μας καθορίζουν την ορθή απάντησι;

¹⁹ Από όλα τα ανωτέρω, κανείς ας μη βγάλη το συμπέρασμα ότι λίγη σημασία έχει το πώς ζούμε τώρα και ότι μόνον ό,τι κάνομε υπό την βασιλεία του Θεού μετά τον Αρμαγεδδώνα θα κρίνη πράγματι το αιώνιο μέλλον μας. Θυμηθήτε το 1 Πέτρου 4:17 για το ότι ο προσδιωρισμένος καιρός κρίσεως έχει ήδη αρχίσει στον Χριστιανικό οίκο του Θεού. Επίσης, η Βαβυλών η Μεγάλη (η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας) βρίσκεται στην ‘ώρα της κρίσεως απ’ αυτόν’, δηλαδή, της κρίσεως από τον Θεό. Έχει πέσει κάτω από την δυσμενή κρίσι του και τώρα πλησιάζει η βιαία καταστροφή της από τον Θεό. Οι βασιλείς της γης και οι δυνάμεις των συνάγονται επίσης κάτω από δαιμονική επιρροή για την καταστροφή των στον Αρμαγεδδώνα. Θέλομε μήπως να καταστραφούμε μαζί με όλους αυτούς και να χάσωμε το δικαίωμα μιας αναστάσεως εκ νεκρών; Τότε εξέλθετε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη τώρα! Απομακρυνθήτε από την παγκόσμια πορεία προς τον Αρμαγεδδώνα. Διασωθήτε από την Γέεννα!—Αποκάλ. 14:7, 8· 16:13-16· 18:4· 19:19-21.

²⁰ Οι άνθρωποι των εθνών διαχωρίζονται τώρα όμοια με πρόβατα και ερίφια, σύμφωνα με την παραβολή που έδωσε ο Ιησούς στο τέλος της προφητείας του για το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Θέλετε ν’ αποδειχθήτε ένα ‘ερίφιο’; Όχι! Διότι «θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον [τιμωρίαν, το αντίθετον της ζωής]· οι δε δίκαιοι [τα πρόβατα] εις ζωήν αιώνιον.»—Ματθ. 25:31-46.

21. (α) Αν πεθάνωμε πριν από την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης και τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, σε ποια κατάστασι θέλομε να πεθάνωμε; (β) Ποια άλλη πιθανότης υπάρχει για μας σήμερα;

²¹ Ένα σύντομο χρονικό διάστημα απομένει ακόμη πριν από την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης και τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αν πεθάνωμε πριν από τότε, θέλομε να πεθάνωμε άξιοι να παραμείνωμε στη μνήμη του Θεού, μέσα στα ‘μνημεία’. Έπειτα, στον ωρισμένο καιρό, θ’ ακούσωμε την φωνή του Υιού του ανθρώπου και θα εξέλθωμε με την προοπτική της αιωνίου ζωής στη δικαία νέα τάξι πραγμάτων του Θεού, σε μια «ανάστασιν ζωής». Είναι, όμως, επίσης, δυνατόν να είμεθα μεταξύ εκείνων του ‘πολλού όχλου’, οι οποίοι δεν θα πεθάνουν αλλά θα επιζήσουν δια μέσου του πολέμου του Αρμαγεδδώνος για να εισέλθουν κατ’ ευθείαν στη νέα τάξι πραγμάτων του Θεού.

22. Τι θα ήταν, λοιπόν, καλό για μας να πράξωμε τώρα, και με ποια ωφέλεια για μας;

²² Πόσο ενδεδειγμένο είναι για μας, λοιπόν, ν’ αποφύγωμε να πράττωμε φαύλα τώρα και να ετοιμασθούμε για τη δικαία νέα τάξι! Με την αγάπη μας για δικαιοσύνη θα κάνωμε καλά να εκλέξωμε να πράττωμε τα αγαθά σε αρμονία με το θέλημα του Θεού και μιμούμενοι τον Χριστόν του τώρα! Μ’ αυτόν τον τρόπο θα κάνωμε εγκαίρως έναρξι στην οδό της δικαιοσύνης, η οποία οδηγεί σε αιώνια ζωή σε ευτυχή αρμονία με τον Θεό.

[Υποσημειώσεις]

«Η απόδοσις της Κοινής Μεταφράσεώς μας, ‘ανάστασις κατακρίσεως’, είναι ένα σοβαρό λάθος που συνέτεινε πολύ στο να συσκοτίση τις διάνοιες πολλών, οι οποίοι σέβονται την αληθινή σημασία του εδαφίου τούτου. Πολλοί φαίνονται να συνάγουν από αυτό τη σκέψι ότι μερικοί θ’ αναστηθούν απλώς για να κατακριθούν ή να καταδικασθούν και πάλι. Ακριβώς το αντίθετο τούτου αληθεύει. Η λέξις, η οποία αποδίδεται «κατάκρισις» σ’ αυτό το εδάφιο, είναι η Ελληνική λέξις κρίσις, η οποία συναντάται επανειλημμένως στο ίδιο κεφάλαιο και ορθώς αποδίδεται κρίσις. Έτσι θα έπρεπε ν’ αποδίδεται σ’ αυτή την περίπτωσι και έτσι αποδίδεται στην Ανατεθεωρημένη Μετάφρασι».

Ως κρίσις αποδίδεται, επίσης, και στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου.

Στο Ένα Ελληνο-Αγγλικόν Λεξικόν της Καινής Διαθήκης, υπό Πάρκχωρστ, στη σελίδα 342α της εκδόσεως 1845, η σημασία της λέξεως κρίσις στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δίδεται ως εξής: “Ι. κρίσις· ΙΙ. Τιμωρία, δικαιοσύνη. Ματθαίος 23:23. Παράβαλε 12:20· ΙΙΙ καταδικαστική κρίσις, καταδίκη, κατάκρισις. (Μάρκος 3:29· Ιωάννης 5:24, 29)· IV. Ο λόγος ή αιτία της καταδίκης ή τιμωρίας. Ιωάννης 3:19· V. ένα ιδιαίτερο δικαστήριο μεταξύ των Ιουδαίων. Ματθαίος 5:21, 22.”

Η σημασία του Ελληνικού ρήματος κρίνειν (δικάζω) είναι παράλληλος με την ανωτέρω σημασία της λέξεως κρίσις.

Η Χαρά των Ασεβών Είναι Ολιγόβιος

 1. (α) Πότε και γιατί η Βαβυλών ενόμισε ότι είχε πραγματική αιτία να χαρή; (β) Κατά ποιον τρόπο ήταν ο Ναβουχοδονόσορ δούλος του Θεού, και σημαίνει μήπως αυτό ότι ήταν ένας λάτρης του Ιεχωβά; (γ) Ποια ήσαν τα ελατήρια της Βαβυλώνος για να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ, και για πόσον καιρό θα μπορούσε να χαρή από αυτή τη νίκη;

ΟΤΑΝ η Βαβυλών ανέτρεψε την αντιπροσωπευτική κυβέρνησι του Θεού το 607 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλεύς της Βαβυλώνος, είχε ισχυρούς λόγους να μεγαλαυχή. Αισθάνθηκε τον εαυτό του πολύ εξυψωμένο. (Ησ. 14:13) Είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά απεκάλεσε τον Ναβουχοδονόσορ δούλον του. (Ιερεμ. 25:9) Είχε επιτρέψει σ’ αυτόν ν’ αποκτήση δύναμι και τον είχε χρησιμοποιήσει ως όργανο για να καταστρέψη τον αποστάτη, στασιαστικόν Ιούδα. Αλλά ο Ναβουχοδονόσορ δεν το είχε κάμει αυτό ως ένας λάτρης του Ιεχωβά Θεού. Ο Ναβουχοδονόσορ ήταν ένας λάτρης του Βαβυλωνιακού Θεού Μαρδώκ και η Βαβυλών ήταν η αιωνία εχθρά του Θεού. Έτσι η χαρά της Βαβυλώνος προέκυπτε από το μίσος της προς τον Ιεχωβά και τον λαό του—από ελατήρια που πηγάζουν από τον Διάβολο τον ίδιο. Επομένως, αυτή η χαρά δεν μπορούσε παρά να είναι ολιγόβιος, πράγματι, μόλις εξήντα οκτώ ετών. Διότι ο Ιεχωβά προεγνώριζε και απεφάσισε εκ των προτέρων το μήκος του χρόνου, που η Βαβυλών θα μπορούσε να κρατήση το κεφάλι της υψηλά από χαρά πάνω στον λαό που κατεκτήθη απ’ αυτόν.—Θρήνοι 1:21· Ιερεμ. 29:10.

 2. Ποια ωφέλεια θ’ αποκομίσωμε από τη συζήτησι που θ’ ακολουθήση στα επόμενα άρθρα της σειράς αυτής;

² Είναι παρηγορητικό να παρακολουθήσωμε πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αυτό το άρθρο, μαζί με μερικά από τα επόμενα της ιδίας σειράς, θα δείξη πώς ο Ιεχωβά ετερμάτισε ενωρίς την κυριαρχία της Βαβυλώνος, ανατρέποντας τη σκηνή της χαράς.

 3. Ποια παρηγορία έφερε ο Ιεζεκιήλ στους εξορίστους Ιουδαίους το 593 π.Χ.;

³ Για να διαβεβαιώση τον λαό του ότι η χαρά των κατακτητών του θα ήταν μικράς διαρκείας, ο Θεός συνέχισε να χρησιμοποιή τον προφήτη του Ιεζεκιήλ. Το 593 π.Χ. το εικοστό πέμπτο έτος της εξορίας του στη Βαβυλώνα, ο Ιεζεκιήλ είχε ένα όραμα ενός νέου ναού του Ιεχωβά και μιας παρακειμένης πόλεως που ελέγετο Ιεχωβά-σαμμά, που σημαίνει «Ο Ιεχωβά ο ίδιος Είναι Εκεί.» (Ιεζ. 40:1 έως 48:35) Έτσι μια αναψυκτική ελπίδα γέμισε τις καρδιές εκείνων, που ελάτρευαν τον Ιεχωβά με την προοπτική να λατρεύσουν και πάλι τον αληθινό Θεό Ιεχωβά σ’ ένα νέο ναό στην Ιερουσαλήμ, την πόλι όπου είχε θέσει το όνομά του.

 4. Ποια ήταν η ουσία της τελικής προφητείας του Ιεζεκιήλ σχετικά με τον Ναβουχοδονόσορ, και πώς εξεπληρώθη;

⁴ Δύο χρόνια ύστερ’ από αυτό, ο Ιεζεκιήλ έδωσε μια τελική προφητεία σχετικά με τον Ναβουχοδονόσορ στη χρησιμοποίησί του ως δούλου του Ιεχωβά. Ο Θεός προείπε ότι ήθελε ανταμείψει τον Ναβουχοδονόσορ για την υπηρεσία που εξετέλεσε ως εκτελεστής του Ιεχωβά σε μια δωδεκαετή πολιορκία της Τύρου, στην οποία κατέστρεψε το τμήμα της πόλεως Τύρου που ήταν στην ξηρά αλλά δεν κατώρθωσε να κυριεύση τον εκτεταμένο πλούτο της ως λάφυρο. Ο Μέγας Αλέξανδρος επρόκειτο να καταστρέψη τη νησιωτική πόλι της Τύρου. Η αμοιβή του Ναβουχοδονόσορ επρόκειτο να είναι η κατάκτησις της Αιγύπτου με όλο τον πλούτο της που θα ελάμβανε ως λάφυρον. Ξεκίνησε, λοιπόν, από τη νίκη του στην Τύρο για να επεκτείνη τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία πάνω στη χώρα της Αιγύπτου, το έτος 588 π.Χ. Εν τούτοις, στη Βαβυλώνα τώρα απέμεναν μόνο σαράντα εννέα χρόνια ακόμη να χαρή.—Ιεζ. 29:17-20.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΣΗΜΙΤΙΚΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

 5. Ποια σχέσι διατηρούσε ο Βαλτάσαρ με τον Ναβουχοδονόσορ, και πώς;

⁵ Ο Ναβουχοδονόσορ τώρα προχωρούσε σε γεροντική ηλικία και τα βλέμματα άρχισαν να στρέφωνται σε αναζήτησι ενός διαδόχου. Από τη Μαδιανίτιδα βασίλισσα του Αμύτιν, ο Ναβουχοδονόσορ απέκτησε τον πρώτο του υιό, Ευείλ-μερωδάχ. Είχε δύο γαμβρούς, τον Νεριγλισσάρ και τον Ναβονίδην. Ο τελευταίος ήταν ο σύζυγος της Νικότριδος, θυγατρός του Ναβουχοδονόσορ από τη σύζυγό του που έφερε το ίδιο όνομα. Από αυτόν τον γάμο προήλθε ο Βαλτάσαρ, ο οποίος, επομένως, ήταν ένας εγγονός του Ναβουχοδονόσορ και δισέγγονος του Ναβοπολασσάρου, του ιδρυτού της τελευταίας δυναστείας των Σημιτών βασιλέων της Βαβυλώνος.a

 6. Ποια καλωσύνη έκαμε ο υιός του Ναβουχοδονόσορ Ευείλ-μερωδάχ προς τον Ιωαχείν, και πώς εξεπλήρωσε τη βουλή του Ιεχωβά;

⁶ Ο Αμέλ-Μαρδώκ (Ευείλ-μερωδάχ) ως ο μεγαλύτερος υιός διεδέχθη τον Ναβουχοδονόσορ στο θρόνο το 581 π.Χ. Έκαμε μια καλωσύνη σε κάποιον από τους Ιουδαίους αιχμαλώτους, με την οποία καλωσύνη εξεπλήρωσε χωρίς να το γνωρίζη τη βουλή του Ιεχωβά. Το 2 Βασιλέων 25:27-30 αναφέρει: «Εν δε τω τριακοστώ εβδόμω έτει της μετοικεσίας του Ιωαχείν βασιλέως του Ιούδα, τον δωδέκατον μήνα [το 580 π.Χ.], . . . ο Ευείλ-μερωδάχ βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατά το έτος καθ’ ο εβασίλευσεν, ύψωσεν εκ της φυλακής την κεφαλήν του Ιωαχείν βασιλέως του Ιούδα· και ελάλησεν ευμενώς μετ’ αυτού, και έθεσε τον θρόνον αυτού επάνωθεν του θρόνου των βασιλέων, των μετ’ αυτού εν Βαβυλώνι· και ήλλαξε τα ιμάτια της φυλακής αυτού· και έτρωγεν άρτον πάντοτε μετ’ αυτού πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού.» Ο Ιωαχείν (ή Ιεχονίας) είχε επτά υιούς στη Βαβυλωνία, περιλαμβανομένου και του Σαλαθιήλ, του οποίου ο ονομαστικός υιός Ζοροβάβελ έγινε κυβερνήτης της ανοικοδομημένης Ιερουσαλήμ, και μέσω της γενεαλογικής γραμμής του οποίου ήλθε ο Ιησούς Χριστός.—1 Χρον. 3:17- 19· Αγγαίος 1:1· 2:23· Έσδρας 5:1, 2· Ματθ. 1:12.

 7. Πώς ο Ναβονίδης έλαβε τον θρόνο της Βαβυλώνος;

⁷ Ο Ευείλ-μερωδάχ εβασίλευσε δύο έτη κι εδολοφονήθη από τον γαμβρό του Νεριγλισσάρ, ο οποίος εβασίλευσε επί τέσσερα χρόνια, και το χρονικό αυτό διάστημα εδαπανήθη κυρίως σε οικοδομικά έργα. Τον διεδέχθη ο ανήλικος υιός του Λαμπάσι-Μαρδώκ, ένας έκφυλος νεανίας, που εδολοφονήθη μέσα σ’ εννέα μήνες. Ο Ναβονίδης, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως κυβερνήτης της Βαβυλώνος και ήταν ο ευνοούμενος γαμβρός του Ναβουχοδονόσορ, έλαβε το θρόνο και είχε μια αρκετά ένδοξη βασιλεία ως την πτώσι της Βαβυλώνος το 539 π.Χ. Αφιέρωσε το χρόνο του στη φιλολογία, τις τέχνες και τη θρησκεία. Αναφέρεται ότι ήταν ο υιός μιας ιερείας της σελήνης στη Χαράν, γεγονός που τον κατέστησε αγαπητό στον Ναβουχοδονόσορ. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 2, σελίς 441, λέγει:

 8. Τι μαθαίνομε για τη θρησκευτική ζωή του Ναβονίδη;

⁸ Ήταν ένας ενθουσιώδης θρησκευόμενος και συλλέκτης αρχαιοτήτων. Οικοδόμησε και ανοικοδόμησε πολλούς ναούς στις κυριώτερες πόλεις του βασιλείου του. Ο ενθουσιασμός του Ναβονίδη τον ωδήγησε πολύ μακριά, διότι έκαμε προσπάθεια να συγκεντρώση στη Βαβυλώνα τη θρησκεία του βασιλείου. Με το να κάμη αυτό απεξένωσε το ιερατείον, και διήγειρε ακόμη την ενεργό εναντίωσί των. Διότι σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της Βαβυλωνίας κάθε πόλις είχε την πολιούχο θεότητά της, στην οποία ήταν αφιερωμένος ο ναός και ο λαός της. Οι εικόνες και τα λείψανα των διαφόρων αυτών θεοτήτων συγκεντρώθηκαν στη Βαβυλώνα. Η πράξις αυτή, μαζί με παρόμοιες άλλες προσβλητικές για τους ιερείς, προετοίμασαν την οδό για την πτώσι του μπροστά σε μια μεγαλύτερη δύναμι.

 9. Πώς ο Βαλτάσαρ ήλθε κάτω από τον έλεγχο της Βαβυλώνος, και τι γνωρίζομε όσον αφορά την θρησκευτικότητά του;

⁹ Ο Ναβονίδης ίδρυσε μια δεύτερη πρωτεύουσα για τη Βαβυλωνία στην όασι Τεμά στην Αραβία. Το τρίτο έτος της βασιλείας του έκαμε τον Βαλτάσαρ αντιβασιλέα. Στο διάστημα που ο Ναβονίδης απουσίαζε από τη Βαβυλώνα κάτω προς το νότο στην Τεμά, ο Βαλτάσαρ υπηρετούσε στη Βαβυλώνα ως δεύτερος άρχων της χώρας. Και ο Βαλτάσαρ, επίσης, ήταν πολύ θρησκευόμενος, πράγμα που απαιτούσαν οι Βαβυλώνιοι από τους βασιλείς των. Έδειξε μεγάλο σεβασμό προς τους Βαβυλωνιακούς θεούς, αλλά προσέβαλε κι εβλασφήμησε τον Ιεχωβά, εκδηλώνοντας χαρά για την υποθετική νίκη των θεών του από το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι ήσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. (Δαν. 5:1-4) Οικοδόμησε θυσιαστήρια, προσφέροντας χρυσόν και άργυρον και θυσιαστικά ζώα. Υπάρχουν έξη σφηνοειδή κείμενα, τα οποία ανεκαλύφθησαν και τα οποία χρονολογούνται από το πέμπτο έτος έως το δέκατο τρίτο έτος της βασιλείας του πατρός του Ναβονίδη, που πιστοποιούν αυτό το γεγονός. Ο Βαλτάσαρ επλήρωνε ακόμη και τα Βαβυλωνιακά θρησκευτικά δέκατα. Ήταν ένας λάτρης των θεών.b

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ ΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΤΕΡΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΤΟΜΩΣ

10. Τι είδε ο Δανιήλ στο ενύπνιό του όσον αφορά τη διάρκεια της παγκοσμίου κυριαρχίας της Βαβυλώνος;

¹⁰ Το τρίτο έτος του Ναβονίδη πιθανόν να είναι το έτος που αναφέρεται εις Δανιήλ 7:1, το οποίον αποκαλεί τον Βαλτάσαρ ‘βασιλέα της Βαβυλώνος’ και λέγει: «Εν τω πρώτω έτει του Βαλτάσαρ βασιλέως της Βαβυλώνος, ο Δανιήλ είδεν ενύπνιον, και οράσεις της κεφαλής αυτού επί της κλίνης αυτού.» Στο προφητικό του ενύπνιο ο Δανιήλ είδε ότι η Βαβυλωνιακή Παγκόσμιος Δύναμις δεν θα διαρκούσε. Το ενύπνιο παρουσίαζε τις διαδοχικές παγκόσμιες δυνάμεις ως άγρια θηρία. Το πρώτο θηρίο, ένας λέων που είχε τα φτερά ενός αετού, εξεικόνιζε τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, με τη δυναστεία των βασιλέων της από τον Ναβουχοδονόσορ ως τον Βαλτάσαρ. Το δεύτερο θηρίο, που ωμοίαζε με άρκτο, η οποία είχε σηκωθή από τη μία πλευρά και στην οποία είχε δοθή η εντολή: «Σηκώθητι, κατάφαγε σάρκας πολλάς», εξεικόνιζε τη Μηδο-Περσική Αυτοκρατορία, με τη γραμμή των βασιλέων της από τον Δαρείο τον Μήδο και Κύρο τον Πέρση ως τον Δαρείο 3 τον Πέρση.c

11. Ποια όρασις και εξήγησις εδόθησαν αργότερα στον Δανιήλ, που επιβεβαιώνουν την προγενέστερη;

¹¹ Σε μια άλλη όρασι, που περιγράφεται στον Δανιήλ, κεφάλαιο 8, «εν τω τρίτω έτει της βασιλείας του βασιλέως Βαλτάσαρ», ο Δανιήλ είδε ένα κριό από τον οποίο «δεν υπήρχεν ο ελευθερών.» Του ελέχθη ότι αυτός ο κριός εξεικόνιζε τους βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας. Έτσι με αυτή την όρασι, ο Θεός προείπε ότι η Βαβυλωνιακή Παγκόσμιος Δύναμις, η Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις της ιστορίας, θα έπιπτε ενώπιον της Τετάρτης Παγκοσμίου Δυνάμεως, της αυτοκρατορίας των Μήδων και Περσών.—Δαν. 8:3, 4, 20.

12. Πόσο ολιγόβιος ακριβώς απεδείχθη ότι ήταν η χαρά της Βαβυλώνος, και γιατί;

¹² Έτσι η σκηνή είχε στηθή. Διότι, μετά το Ναβουχοδονόσορ, η Βαβυλών είχε μία σύντομη και τρικυμιώδη ιστορία διακυβερνήσεως, που έφθασε μόνο ως τον εγγονό του Ναβουχοδονόσορ, και περιήλθε στη Μηδο-Περσία το 539 π.Χ. Έτσι, μολονότι η Βαβυλών εθεωρούσε τον εαυτό της πολύ εξυψωμένον λόγω της πτώσεως του Ιούδα, και είχε μεγάλη χαρά γι’ αυτό, εν τούτοις, αυτή η χαρά έγινε πολύ ολιγόβιος, διότι Εκείνος, ο οποίος θέτει χρόνους και καιρούς και ο οποίος «κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης», απεφάσισε τη διακοπή της κυριαρχίας της Βαβυλώνος.—Δαν. 4:35.

ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ

13. (α) Ποια παρηγορία μάς δίνει αυτό το μικρό τμήμα της Βαβυλωνιακής ιστορίας; (β) Ποια κυβέρνησις πολύ καλύτερη από εκείνη του αρχαίου Μηδο-Πέρσου κατακτητού της Βαβυλώνος θα φέρη μόνιμη ανακούφισι;

¹³ Ομοίως σήμερα, οπότε η πονηρία έχει υπεραυξηθή επάνω στη γη και απειλείται ακόμη και αυτή η ίδια η ύπαρξις του ανθρωπίνου γένους, και εκείνοι, οι οποίοι ίστανται υπέρ της βασιλείας του Θεού και οι οποίοι την διακηρύττουν, διώκονται, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η χαρά αυτών των πονηρών καταπιεστών θα είναι πολύ ολιγόβιος. Τώρα, στην εποχή που οι ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες της μεγαλυτέρας Βαβυλώνος έχουν αυξήσει την πονηρία και τη βία, ο Λόγος του Θεού μάς λέγει ότι αυτό είναι ένα βέβαιο σημείο ότι πλησιάζει το τέλος των. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε, όταν ανήγγειλε τα πολλά παγκόσμια γεγονότα της εποχής μας, τα οποία φαίνονται ως ένας θρίαμβος της πονηρίας: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα», δηλαδή, μέχρις ότου καταστραφή η πονηρία και η βασιλεία του ‘Υιού του ανθρώπου’ ασκήση πλήρη εξουσία επάνω στη γη, προς ευλογίαν όλου του ανθρωπίνου γένους. (Ματθ. 24:30, 34· Ψαλμ. 92:7) Αυτός είναι ο άρχων, τον οποίον είδε ο Δανιήλ σε όραμα νυκτός, στον οποίον εδόθη «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι . . . εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει.»—Δαν. 7:14.

[Υποσημειώσεις]

Η Προσεχής Ευωχία για Όλους τους Λαούς

«Και επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.»—Ησ 25:6, ΜΝΚ

 1. Αντί ν’ απολαμβάνη μια ευωχία, τι δοκιμάζει, ως σύνολον, όλος ο κόσμος;

Ο ΚΟΣΜΟΣ ως σύνολο δεν απολαμβάνει σήμερα μια ευωχία από πλούσιες τροφές και ποτά. Μάλλον, ο κόσμος είναι κάθε χρόνο πιο πεινασμένος. Το επικίνδυνο αυτό γεγονός τονίζεται συνεχώς από τις εκθέσεις που δημοσιεύονται για τους λιμούς, τις σιτοδείες και τους υποσιτισμούς σε μεγάλες περιοχές της οικουμένης.

 2. Για ποιους λόγους η Ινδία υποδεικνύεται ως παράδειγμα τούτου;

² Παραδείγματος χάριν, ανησυχητικές εκθέσεις καταφθάνουν από τη μεγάλη εκείνη υπο-ήπειρο, την Ινδία. Οι επικεφαλίδες των εφημερίδων της 10ης Οκτωβρίου 1964, έγραφαν «Η ΦΡΙΚΑΛΕΑ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ—Λιμοί και Μόλυνσις των Υδάτων Εξαγριώνουν τους Χαρακτήρες και Θέτουν σε Κίνδυνο την Υγεία.» (Τάιμς Νέας Υόρκης) Ενωρίτερα, δηλαδή, στις 2 Αυγούστου 1964, υπήρχαν οι εξής επικεφαλίδες: «Η Πείνα Αυξάνει στην Ινδία—Υπάρχει Φόβος Μεγαλυτέρας Κρίσεως στο Έθνος εφ’ όσον η Αύξησις του Πληθυσμού Υπερβαίνει την Παραγωγή Τροφίμων.» Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψι γεωργών. Από τα 450.000.000 κατοίκων της Ινδίας τα τέσσερα πέμπτα και πλέον ζουν σε αγροτικές περιοχές. Λόγω των βελτιωμένων μεθόδων και μέσων, οι Ινδοί αγρόται παράγουν περισσότερα, αλλά η ετησία συγκομιδή Ινδικών βρεφών είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτούς. Πολύ λίγη ανακούφισι προσέφερε τώρα στα εκατομμύρια η πρόρρησις του Ινδού Υπουργού Επισιτισμού στη Βουλή ότι η Ινδία θα είναι σε θέσι να διαθρέψη τον πληθυσμό της κατά το τέλος του τετάρτου πενταετούς σχεδίου το 1971. Για πολλά άτομα αυτό είναι κάτι που θα το δείξη το μέλλον.—Τάιμς Νέας Υόρκης, 11 Σεπτεμβρίου και 16 Αύγουστου 1964.

 3. Ποιες είναι οι ενδείξεις επί του ζητήματος της πτωχείας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Βορείου Αμερικής;

³ «Αυτός ο Πλούσιος Κόσμος Μας Αντιμετωπίζει Λιμό» είναι η επικεφαλίς, την οποία μια Αμερικανική Σοσιαλιστική εφημερίς έθεσε σ’ ένα άρθρο της, υπό ημερομηνίαν 19 Σεπτεμβρίου 1964. Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναφέρεται ότι υφίσταται εκτεταμένη πενία σε μερικές περιοχές. Αναφέρεται ότι το 1960 ο αποθανών Πρόεδρος Τζων Φ. Κέννεντυ είπε: «Είναι γεγονός ότι δέκα επτά εκατομμύρια Αμερικανοί πηγαίνουν κάθε βράδυ στο κρεββάτι των πεινασμένοι.» Αυτό εσήμαινε το έν δέκατον περίπου του συνολικού πληθυσμού της χώρας για την εποχή εκείνη. Ύστερ’ από τέσσερα χρόνια το Αμερικανικό Κογκρέσσο ενέκρινε ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμησι της πενίας, με τη διάθεσι ποσού 950 εκατομμυρίων δολλαρίων, την εποχή δ’ εκείνη, ο Πρόεδρος Λύντον Β. Τζόνσον είπε: «Η Κυβέρνησίς μας, από τώρα και στο εξής, κηρύττει άνευ όρων πόλεμο κατά της πενίας στην Αμερική.»

 4. Ποιες προειδοποιήσεις διεσαλπίσθησαν από τον Βρεττανό ιστορικό Τόυνμπυ και τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄;

⁴ Πριν από αυτό, το 1959, ο Βρεττανός ιστορικός Δρ Άρνολντ Ι. Τόυνμπυ, μιλώντας ενώπιον του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, στη Ρώμη, είπε ότι οι λαοί του κόσμου θα πρέπει να θέσουν υπό έλεγχο την αύξησι του πληθυσμού. Το ανθρώπινο γένος οφείλει να το κάμη αυτό, είπε, αν «πρόκειται τώρα να διαφυλαχθή από τις δυστυχίες που επεσώρευσαν προηγουμένως επάνω του ο λοιμός και ο πόλεμος.» Και προειδοποίησε ότι: «Γρήγορα ή αργά, η παραγωγή τροφίμων θα φθάση στο ανώτατο όριό της.» (Τάιμς Νέας Υόρκης, 3 Νοεμβρίου 1959) Στο πρώτο Χριστουγεννιάτικο μήνυμα, που μετέδωσε ο άρχων του Κράτους του Βατικανού, Πάπας Παύλος ΣΤ΄, στις 23 Δεκεμβρίου 1963, συνεφώνησε ότι το κυριώτερο πρόβλημα του κόσμου είναι να θέση τέρμα στην πείνα, αλλά δεν ήταν πρόθυμος να επιτρέψη όπως οι Ρωμαιοκαθολικοί βοηθήσουν στην επίλυσι του προβλήματος με τον έλεγχο επί των γεννήσεων, τον οποίον έλεγχο εχαρακτήρισε «αθέμιτον».

 5. Τι συνέβη στον παγκόσμιο πληθυσμό κατά τα περασμένα λίγα χρόνια, και τι προβλέπεται γι’ αυτόν ως το 2000 μ.Χ.;

⁵ Η αύξησις του παγκοσμίου πληθυσμού κάθε χρόνο έφθασε να είναι τόσο μεγάλη ώστε να ονομασθή «έκρηξις του παγκοσμίου πληθυσμού.» Το 1961 ο πληθυσμός του κόσμου είχε αυξηθή κατά 50 εκατομμύρια. Τώρα, όμως, η ετησία αύξησις είναι 63.000.000, σύμφωνα με μια έκθεσι των Ηνωμένων Εθνών του 1964. Σ’ αυτήν ανεφέρετο ότι η αύξησις του πληθυσμού προχωρεί με ρυθμό που αποτελεί ρεκόρ· το ετήσιο όριο αυξήσεως ανέρχεται. Η αύξησις είναι πολύ μεγάλη όχι μόνο στην Ασία, όπου ζη το ήμισυ σχεδόν του ανθρωπίνου γένους, αλλά και στη Λατινική Αμερική, όπου ο πληθυσμός, που ήταν 200.000.000 πέρυσι, αυξάνει τόσο γοργά ώστε αναμένεται ότι θα διπλασιασθή μέσα σε είκοσι έτη· και η μελέτη, η οποία έγινε από τα Ηνωμένα Έθνη, υπολογίζει ότι ως το τέλος αυτής της εκατονταετηρίδος θα αυξηθή από 625.000.000 σε 750.000.000. Πραγματικά, αυτή η μελέτη των Ηνωμένων Εθνών βλέπει τον πληθυσμό ολοκλήρου της γης να διπλασιάζεται ως το έτος 2000 μ.Χ. και να πλησιάζη τα έξη δισεκατομμύρια ή ακόμη και να τα ξεπερνά.

 6. Τι είναι το ανησυχητικό σ’ αυτή την κατάστασι, και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ποια έφθασε να είναι η κατάστασις του κόσμου όσον αφορά την πείνα;

⁶ Το ανησυχητικό σημείο σ’ αυτή την κατάστασι είναι ότι η αύξησις του αριθμού των ανθρώπων υπερβαίνει την αύξησι της παραγωγής τροφών. Το 1963-1964 υπήρξε ένα ρεκόρ παραγωγής διαφόρων ειδών και αύξησις στη συγκομιδή πολλών πραγμάτων, αλλά η αύξησις αυτή της παραγωγής τροφίμων ήταν πολύ μικρή για ν’ αντισταθμίση την αύξησι του πληθυσμού της γης. Αυτά ανέφερε ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών από τη Ρώμη, στις 11 του παρελθόντος Σεπτεμβρίου. Λίγο προηγουμένως ο Γενικός Διευθυντής του ανωτέρω Οργανισμού είπε ότι, λόγω αυτής της ελλείψεως ισοζυγίου μεταξύ της αυξήσεως του παγκοσμίου πληθυσμού και της αυξήσεως της παραγωγής τροφίμων από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι έπειτα, «το ήμισυ και πλέον του παγκοσμίου πληθυσμού, 1.500 εκατομμύρια, υποφέρουν από πείνα ή υποσιτισμό ή και από τα δύο.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 12 Σεπτεμβρίου 1964, και 20 Νοεμβρίου 1963.

 7-9. (α) Ποιος είναι, λοιπόν, ο μέγιστος κίνδυνος που απειλεί το ανθρώπινο γένος, ο προερχόμενος από αυτό το ίδιο; (β) Κατά τον αρθρογράφο Άρθουρ Κροκ, ποια είναι η «πιο επικίνδυνη βόμβα από όλες», και από ποιες απόψεις;

⁷ Ποιος, λοιπόν, είναι ο μέγιστος κίνδυνος που απειλεί το ανθρώπινο γένος και βρίσκεται επί θύραις; Όχι πόλεμος με πυρηνικές βόμβες και βακτηριολογικά και ραδιολογικά όπλα, αλλά αυτό το πρόβλημα των τροφίμων λόγω της γοργής αυξήσεως του παγκοσμίου πληθυσμού. Ακόμη και αν δεν ήρχετο ποτέ ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αυτό το πρόβλημα των τροφίμων θα παρέμενε και θα εχειροτέρευε μέχρις ότου θα έφθανε στο σημείο εκρήξεως. Εναντίον αυτού του κινδύνου εδόθη προειδοποίησις από τον καλώς γνωστό αρθρογράφο Άρθουρ Κροκ, σ’ ένα άρθρο του με τον τίτλο «Η Πιο Επικίνδυνη Βόμβα από Όλες.» Εκεί έλεγε τα εξής:

⁸ «Με τη σπουδή των μεγάλων κρατών να κατασκευάσουν πυρηνικά όπλα κατάλληλα για αγωνιώδη ομαδική καταστροφή. . . , οι Κυβερνήσεις των επρόσεξαν πολύ λίγο στον περιορισμό ενός πολύ πιο επικινδύνου οργάνου για την καταστροφή του πολιτισμού, το οποίον γοργά συνάγεται. Οι κοινωνιολόγοι απεκάλεσαν αυτό το όπλο ‘η βόμβα του πληθυσμού,’ . . . Το Γραφείον Πληροφοριών Πληθυσμού . . . μοχθεί έκτοτε για ν’ αφυπνίση τα πλήθη στην αυτοπαραγόμενη απειλή τους, η οποία στην ωρίμανσί της μπορεί να φθείρη τον πλανήτη με. . . . ‘δισεκατομμύρια ημιθανών λιμοκτονούντων χωρικών, καταδικασμένων σε μια βραχεία, άθλια ζωή μίσους και πείνας’ . . . . Οι ‘περισσότεροι από τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό’, που ζουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, ‘καταπονημένοι από αρρώστια, κτυπημένοι από φτώχεια, αγράμματοι’, βρίσκονται στις παραμονές μιας πληθυσμιακής εκρήξεως, έγραψε ο Καθηγητής Νοτεστάιν.»

⁹ Αργότερα, ο αρθρογράφος Κροκ, κάτω από την επικεφαλίδα «Το Κύριον Πρόβλημα επί της Γης Τυγχάνει Κάποιας Προσοχής», έγραψε τα εξής: «Η συνταγή για ένα λαμπρό μέλλον . . . παραλείπει να κάμη και απλή ακόμη μνεία μιας τάσεως, η οποία, αν παραμείνη ανεξέλεγκτη, θα προκαλέση συνωστισμό στον πλανήτη ως το 2000 μ.Χ. με περισσότερα εκατομμύρια ανθρώπων από όσους οι πόροι του μπορούν να συντηρήσουν. Το πρόβλημα αυτό επιτυχώς το απεκάλεσαν ‘η βόμβα του πληθυσμού’, διότι έχει την εκρηκτική δύναμι να διπλασιάση τον αριθμό των κατοίκων σε χώρες, οι οποίες δεν μπορούν ευπρεπώς να στεγάσουν, διαθρέψουν, απασχολήσουν, κλπ., αυτούς που έχουν. . . . ‘Το να μην αναφέρεται τούτο επειδή εγείρει αμφισβητήσεις και είναι ενοχλητικό αποτελεί πολυτέλεια . . . που δεν μπορούμε να δεχθούμε’.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 2 Οκτωβρίου και 13 Νοεμβρίου 1959.

10. Το να ομιλούμε για μια ‘προσεχή ευωχία για όλους τους λαούς’ είναι, λοιπόν, παράλογο, και ποιο γεγονός επηρεάζει την ορθή απάντησί μας;

¹⁰ Βέβαια, όταν υπάρχουν τέτοιες παγκόσμιες εκδηλώσεις, το να μιλούμε εδώ για μια ‘προσεχή ευωχία για όλους τους λαούς’ φαίνεται παράλογο. Είναι όμως; Φυσικά, αν η περιποίησις όλων των λαών της γης με μια ευωχία εξηρτάτο από τον συνδυασμό των παραγωγών τροφίμων, των πολιτικών, των θρησκευτικών ηγετών, των κοινωνιολόγων και των επιστημόνων, η πρόρρησις για μια τέτοια ευωχία θα εφαίνετο εξεζητημένη. Αλλά δεν εξαρτάται από ανθρώπους, οι οποίοι, από το έτος 1914, έχουν συλληφθή σε μια «στενοχωρία εθνών εν απορία», καθώς προείπε ο Ιησούς Χριστός πριν από δέκα εννέα αιώνες. (Λουκ. 21:25) Εξαρτάται από τον Παντοδύναμο Θεό, τον Δημιουργό μας και Δημιουργό του πλανήτου επάνω στον οποίον ζούμε. Με την αγαθότητά του προς την ανθρωπίνη δημιουργία του ο Παντοδύναμος Θεός υπεσχέθη αυτή την ευωχία από εκλεκτά πράγματα για βρώσι και πόσι. Την υπόσχεσι αυτή την έχει κάμει εγγράφως, ώστε να μπορούμε να την διαβάσωμε με τα ίδια τα μάτια μας. Έχει θέσει το όνομά του σ’ αυτή την υπόσχεσι και προς τιμήν του ονόματος του πρέπει να την επαληθεύση.

11. Ποια ερώτησι είναι, λοιπόν, κατάλληλο να κάμωμε στον εαυτό μας, και γιατί;

¹¹ Ο Θεός ποτέ δεν παρέβη καμμιά από τις υποσχέσεις του, οι οποίες επρόκειτο να εκπληρωθούν πριν από την εποχή μας. Λόγω της αξιοπιστίας του, δεν θα παραβή την υπόσχεσί του να προμηθεύση μια ευωχία για όλους τους λαούς. Επομένως, η ερώτησις που ο καθένας από μας οφείλει να κάμη στον εαυτό του με όλη τη σοβαρότητα είναι, Θα δεχθώ την πρόσκλησι του Θεού σ’ αυτή την ευωχία; Ένας τρόπος, με τον οποίον μπορείτε ν’ αποδείξετε αν θα δεχθήτε την πρόσκλησί του είναι να είσθε πρόθυμος, να επιδείξετε αρκετό ενδιαφέρον, στο να προσέξετε τώρα τα αγαθά νέα σχετικά με αυτήν. Είσθε;

ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ

12, 13. Ποια υπόσχεσι κάνει ο Ιεχωβά στον Ησαΐα 25:6 και ποια ερώτησις εγείρεται όσον αφορά την τοποθεσία;

¹² Ας πάρωμε, λοιπόν, την Αγία Γραφή (ΜΝΚ) και ας ανοίξωμε την προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο εικοστό πέμπτο, εδάφιο έκτο, και ας διαβάσωμε αυτή τη θεόπνευστη υπόσχεσι εν ονόματι του ιδίου του Θεού: «Και επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.»

¹³ Ας σημειωθή, παρακαλούμε, ότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων υπεσχέθη να ετοιμάση αυτή την πλουσία ευωχία σ’ έναν τόπο που αποκαλεί ‘το όρος τούτο’. Υπάρχουν πολλά όρη επάνω στη γη, αλλά ποιο απ’ όλα είναι αυτό; Είναι εκείνο, για το οποίον ενδιαφέρεται πολύ ο Ιεχωβά των δυνάμεων.

14. Ποιο όρος μάς γνωστοποιεί το Ησαΐας 24:23 ότι είναι αυτό, και γιατί η σελήνη και ο ήλιος θα εντραπούν, να το πούμε έτσι, για τον εαυτό τους;

¹⁴ Η Εβραϊκή ήταν η γλώσσα, στην οποία ο Ιεχωβά Θεός έκαμε κατά πρώτον την αναγγελία του για μια ευωχία προς όλους τους λαούς, σε διάστημα δε λιγώτερο από δέκα γραμμές πριν από αυτό το εδάφιο (Ησ. 25:6) στο Εβραϊκό κείμενο δίνει το όνομα αυτού του ιδίου του όρους όπου η ευωχία θα γίνη. Εκεί διαβάζομε τα εξής λόγια σχετικά με τη βασιλεία του Θεού: «Τότε η σελήνη θέλει εντραπή, και ο ήλιος θέλει αισχυνθή, όταν ο Ιεχωβά των δυνάμεων βασιλεύση εν τω όρει Σιών και εν Ιερουσαλήμ, και δοξασθή ενώπιον των πρεσβυτέρων αυτού.» (Ησ. 24:23, ΜΝΚ) Τόσο ένδοξη θα είναι η βασιλεία του Θεού ώστε η λαμπρή πανσέληνος δεν θα μπορέση να συγκριθή μαζί της σε δόξα, ούτε, επίσης, ο φλογερός ήλιος σε πλήρη μεσημβρία. Θα εντραπούν, ωσάν να έλεγε κανείς, για τον εαυτό τους.

15, 16. Κάνουν καλά οι άνθρωποι να μην αποβλέπουν στο Σιωνισμό ή τη σημερινή επίγεια Ιερουσαλήμ για την υποσχεμένη ευωχία, και γιατί αυτή είναι η ορθή απάντησις;

¹⁵ Με την απλή μνεία του Όρους Σιών, πολλά άτομα θα μπορούσαν να υποθέσουν ότι αυτό έχει κάποια σχέσι με τον «Σιωνισμό», αλλά σφάλλουν. Αυτό δεν έχει καμμιά σχέσι με τη σύγχρονη κίνησι που καλείται Σιωνισμός, η οποία είχε αρχίσει ως μια πολιτική κίνησις από Ιουδαίους σε όλη τη γη το 1897, στην οποία, όμως, ούτε ακόμη όλοι οι Ιουδαίοι δεν πιστεύουν ούτε την υποστηρίζουν.

¹⁶ Ούτε έχει καμμιά σχέσι αυτό με τη σημερινή Ιερουσαλήμ, διότι η αρχαία περιτειχισμένη πόλις κατέχεται τώρα από Μουσουλμάνους, η δε σύγχρονη πόλις προς δυσμάς, έξω από την περιτειχισμένη πόλι, είναι μια Ιουδαϊκή πόλις, η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Ισραήλ. Επίσης, όσον αφορά το αρχικό Όρος Σιών, επί του οποίου υπήρχε η πόλις Δαβίδ, αυτό δεν βρίσκεται εντός των τειχών της σημερινής Μουσουλμανικής πόλεως της Ιερουσαλήμ, αν και ανήκει ακόμη στο Μουσουλμανικό βασίλειο της Ιορδανίας. Ώστε οι άνθρωποι γενικά κάνουν καλά να μην αποβλέπουν στην πολιτική κίνησι των Σιωνιστών ή τη σημερινή Ιερουσαλήμ για ν’ απολαύσουν την από τον Θεό υποσχεμένη ευωχία για όλους τους λαούς.

17. Γιατί υπάρχει αμφιβολία όσον αφορά την αξία αυτής της υποσχέσεως περί μιας ευωχίας σήμερα, και ποιος μας βοηθεί να εντοπίσωμε τον χρόνο της εφαρμογής της;

¹⁷ Μήπως θα μπορούσε, λοιπόν, να υπάρχη ένα άλλο Όρος Σιών και μια άλλη Ιερουσαλήμ, στην οποία ν’ αποβλέψη κανείς για την εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Θεού όπως κάμη ευωχία για όλους τους λαούς; Έχει περάσει πολύς καιρός αφότου ο Θεός έδωσε την υπόσχεσι. Ο Θεός έδωσε την υπόσχεσι μέσω του προφήτου του Ησαΐα περίπου το έτος 732 πριν από την έναρξι της Κοινής Χρονολογίας μας· που σημαίνει πριν από 2.696 χρόνια περίπου, εφόσον το βιβλίο της προφητείας του Ησαΐα ετελείωσε περίπου τότε. Πώς γνωρίζομε αν αυτή η τόσο παλαιά προφητεία έχη κάποια αξία σήμερα; Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η προφητεία αυτή για μια ευωχία εφαρμόζεται στην εποχή μας ή στο προσεχές μέλλον; Ευτυχώς η φωνή της θεοπνευστίας ή ο κάλαμος της θεοπνευστίας μάς βοηθεί να λάβωμε την ικανοποιητική απάντησι στην ερώτησι. Πώς γίνεται αυτό; Με το ότι ένας από τους θεοπνεύστους συγγραφείς της Βίβλου ήταν ο Χριστιανός απόστολος που ωνομάζετο Παύλος. Αυτός, ιδιαιτέρως, μας δίνει τη θεόπνευστη κλείδα για την ορθή απάντησι.

18. Πώς ο άνθρωπος αυτός συνδέεται με την προφητεία, βοηθώντας μας έτσι να εντοπίσωμε τον χρόνο της εκπληρώσεως της;

¹⁸ Αυτός ο άνθρωπος Παύλος, ο οποίος, έγινε Χριστιανός μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού το έτος 33 μ.Χ., έγραψε μια θεόπνευστη επιστολή στη Χριστιανική εκκλησία στην Κόρινθο, το έτος 55 μ.Χ. περίπου. Σ’ αυτή την επιστολή ανέφερε περικοπή από τον Ησαΐα, κεφάλαιο εικοστό πέμπτο, αμέσως ύστερ’ από το σημείο της προφητείας για την ευωχία. Τώρα, τι λέγει ο Ιεχωβά Θεός αμέσως μετά την αναγγελία του περί της προσεχούς ευωχίας σ’ όλους τους λαούς; Αναφέρεται άλλη μια φορά στο ‘όρος τούτο’ και λέγει τα εξής αξιοσημείωτα λόγια: «Και εν τω όρει τούτω θέλει αφανίσει το πρόσωπον του περικαλύμματος του περικαλύπτοντος πάντας τους λαούς, και το κάλυμμα το καλύπτον επί πάντα τα έθνη. Θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Κύριος Ιεχωβά θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων· και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού αυτού από πάσης της γης· διότι ο Ιεχωβά ελάλησε.» (Ησ. 25:7, 8, ΜΝΚ) Είναι βέβαιο, ότι όλα τα έθνη έχουν ανάγκη να επωφεληθούν από την πραγματοποίησι της προφητείας αυτής.

19. Ποια κατάλληλη παράθεσι περικοπής κάνει ο Παύλος και με ποια συνάφεια;

¹⁹ Τώρα, λοιπόν, στην επιστολή του προς την εκκλησία της Κορίνθου ο απόστολος Παύλος ομιλεί δια μακρών περί της αναστάσεως εκ νεκρών, και, όταν φέρνη το κεφάλαιό του περί αναστάσεως των πνευματικών Χριστιανών σ’ ένα συναρπαστικό κατακόρυφο, ο Παύλος αναφέρει από τον Ησαΐα 25:8 και κάνει την εφαρμογή του. Λέγει τα εξής: «Διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη.” “Πού θάνατε, το κέντρον σου; πού, άδη, η νίκη σου;” Το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία· και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»

20. Σε ποιόν καιρό εφαρμόζει ο Παύλος την εκπλήρωσι των λόγων που αναφέρει από τον Ησαΐα 25:8, και πώς το γνωρίζομε αυτό;

²⁰ Οι λόγοι αυτοί, πού αναφέρονται εις 1 Κορινθίους 15:52-57, εγράφησαν τον πρώτον αιώνα μ.Χ., αλλά οι λόγοι που παρατίθενται από τον Παύλο, «Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη», εγράφησαν τον όγδοον αιώνα προ Χριστού. Εφαρμόζει, όμως, ο Παύλος τους λόγους της περικοπής αυτής στη δική του εποχή, στον πρώτον αιώνα; Όχι! Εφαρμόζει τους λόγους στην εποχή της ‘εσχάτης σάλπιγγος’, η οποία ηχεί, όταν η βασιλεία του Θεού, που αναφέρεται στο πεντηκοστό εδάφιο, έχη εγκατασταθή. Ο Παύλος εφαρμόζει τους λόγους αυτούς ως να αρχίζη η εκπλήρωσίς των κατά την ανάστασι εκείνων, οι οποίοι θα είναι συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία, η οποία ανάστασις λαμβάνει χώραν μετά την έλευσι του Ιησού Χριστού στη βασιλεία του και τη στροφή της προσοχής του προς αυτή τη γη, όπου ένα υπόλοιπο των πιστών ακολούθων και συγκληρονόμων του παραμένει ακόμη στη ζωή. (1 Θεσ. 4:14-17· Αποκάλ. 12:1-17) Με αυτό τον τρόπο ο απόστολος Παύλος εντοπίζει την εκπλήρωσι αυτών των λόγων μακριά από τη δική του εποχή του πρώτου αιώνος μ.Χ., στο μακρινό μέλλον.

21. Στον καιρό ποίων εφαρμόζει ο Παύλος την εκπλήρωσι της παραπομπής, και πώς το γνωρίζομε αυτό;

²¹ Πραγματικά, ο απόστολος Παύλος εφαρμόζει τον χρόνο της εκπληρώσεως της υποσχέσεως του Θεού να ‘καταπίη τον θάνατον εν νίκη’ στην εποχή μας. Πώς αυτό; Διότι στην εποχή μας από το 1914 μ.Χ. οι παγκόσμιες συνθήκες και γεγονότα μάς αποδεικνύουν ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού έχει γεννηθή στους ουρανούς και ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του ήλθε στη βασιλεία το 1914, όταν εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και όταν άρχισε μια περίοδος βίας η οποία συνεχώς επιδεινούται από το έτος εκείνο.

22. Το έτος 1914 σημειώνει το τέλος ποιας Γραφικώς προλεχθείσης χρονικής περιόδου, και κατά ποιόν τρόπο είναι καιρός ευνοίας αυτός στον οποίο ζούμε;

²² Πραγματικά, ο ίδιος ο χρονολογικός πίναξ της Γραφής συνδέεται με τις χρονολογίες της παγκοσμίου ιστορίας και σημειώνει το έτος 1914 ως τη χρονολογία της γεννήσεως της υποσχεμένης βασιλείας του Θεού στους ουρανούς. Σύμφωνα με την καταμέτρησι του χρονολογικού πίνακος της Γραφής, οι «καιροί των Εθνών» έληξαν το φθινόπωρο του έτους εκείνου και τα πράγματα, που προείπε ο Ιησούς Χριστός πριν από δέκα εννέα αιώνες, άρχισαν να εκπληρώνονται με την τάξι, που είχε προλεχθή. (Λουκ. 21:5-24· Δαν. 4:1-32· 12:1-4) Έτσι εμείς είμεθα εκείνοι, οι οποίοι ζούμε στον ευνοημένο καιρό, που ο θάνατος πρέπει ν’ αρχίση να καταπίνεται, με έναρξι του θαύματος αυτού πρώτα από τους πιστούς νεκρούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, στους οποίους είχε δοθή η υπόσχεσις συμμετοχής με αυτόν στην ουράνια βασιλεία του. Η Αποκάλυψις 20:4-6 καλεί την ανάστασί των ‘πρώτη ανάστασι’. Επειδή είναι ανάστασις ζωής μαζί με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία, είναι ανάστασις αόρατη στους οφθαλμούς μας.—1 Κορ. 15:50.

ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΥΩΧΙΑΣ

23. Εφόσον ο Παύλος εντοπίζει τον χρόνο της εκπληρώσεως της υποσχέσεως του Θεού σχετικά με τον θάνατο, τι άλλο αληθεύει κατά συνέπειαν;

²³ Κάτι ακόμη ακολουθεί ως αποτέλεσμα της εφαρμογής από τον απόστολο Παύλο της προφητείας του Ησαΐα σχετικά με τον θάνατο. Τι; Το εξής γεγονός που φαιδρύνει την καρδιά: Αν ο καιρός για την εκπλήρωσι αυτής της προφητείας σχετικά με την κατάποσι του θανάτου έχη την έναρξί του στην εποχή μας, τότε και η υπόσχεσις του Θεού για μια ευωχία προς πάντας τους λαούς κάνει, επίσης, την έναρξί του στην εποχή μας. Αυτή η υπόσχεσις ευωχίας αποτελεί μέρος της ιδίας προφητείας σχετικά με ό,τι ο Ιεχωβά Θεός θα κάμη επί του «όρους τούτου». Επομένως, μπορούμε ν’ αρχίσωμε να σκεπτώμεθα για την αποδοχή της προσκλήσεως σ’ αυτήν.

24. Αφού η βασιλεία του Θεού είναι στους ουρανούς, πώς συμβαίνει ώστε το Ησαΐας 24:23 να ομιλή για την άσκησι της βασιλείας του στο Όρος Σιών και την Ιερουσαλήμ;

²⁴ Η βασιλεία του Θεού μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού είναι στους ουρανούς. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, ώστε η προφητεία του Ησαΐα 24:23 (ΜΝΚ) να προλέγη ότι «Ο Ιεχωβά των δυνάμεων [θα] βασιλεύση εν τω όρει Σιών και εν Ιερουσαλήμ, και [θα] δοξασθή ενώπιον των πρεσβυτέρων αυτού»; Αυτό συμβαίνει διότι το Όρος Σιών και η Ιερουσαλήμ, όπου εκπληρώνονται αυτή και η επομένη προφητεία, δεν είναι η σημερινή Ιερουσαλήμ και το Όρος Σιών στη Μέση Ανατολή, αλλά είναι το ουράνιο Όρος Σιών και η ουράνια Ιερουσαλήμ.

25. Τίνος προφητική εικόνα ήταν η αρχαία Ιερουσαλήμ, όταν ήταν πιστή, και πώς δείχνει ο Παύλος μια διαφορά μεταξύ της Ιερουσαλήμ της παλαιάς εποχής και της Ιερουσαλήμ της εποχής του;

²⁵ Η αρχαία Ιερουσαλήμ επί του Όρους Σιών, όταν ήταν μια πόλις πιστή στον Ιεχωβά Θεό και τη λατρεία του, ήταν μια προφητική εικόνα της πνευματικής Ιερουσαλήμ επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών. Στην Ιερουσαλήμ, την προ χιλίων εννεακοσίων ετών, ο Ιησούς Χριστός είχε καταδικασθή σε θάνατο και παραδοθή στους Ρωμαίους στρατιώτες για να θανατωθή επάνω στο ξύλο, στο οποίον είχε καρφωθή. Ο απόστολος Παύλος παρουσιάζει, λοιπόν, τη διαφορά μεταξύ της επιγείου Ιερουσαλήμ και της ουρανίας Ιερουσαλήμ, όταν γράφη στους συγ-Χριστιανούς του ότι ‘η σημερινή Ιερουσαλήμ είναι εις δουλείαν μετά των τέκνων αυτής· η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.’ (Γαλ. 4:25, 26) Η Ιερουσαλήμ, η οποία δουλικώς ακολούθησε τους θρησκευτικούς της ηγέτας και παρέστη μάρτυς του φόνου του Ιησού Χριστού, κατεστράφη αργότερα στο έτος 70 μ.Χ.

26. Σύμφωνα με το εδάφιον Εβραίους 12:22-24, ποια είναι σήμερα η πόλις του ζώντος και αληθινού Θεού;

²⁶ Σ’ αυτό το έτος 1965 η πόλις του ενός ζώντος και αληθινού Θεού δεν είναι κάποια επίγεια Ιερουσαλήμ, της οποίας τα τείχη σήμερα ούτε καν περιβάλλουν το επίγειο Όρος Σιών, αλλά είναι εκείνη που αναφέρεται εις Εβραίους 12:22-24, όπου λέγεται στους εξ Εβραίων Χριστιανούς: «Προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, . . . και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, . . . και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν.»

27. Επάνω σε ποιό όρος είναι τοποθετημένη η βασιλεία του Θεού στην Αποκάλυψι 14:1-3;

²⁷ Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, στο οποίον εκτίθεται το όραμα που είδε ο απόστολος Ιωάννης, αναφέρεται ότι ο Ιωάννης είδε αυτό το ουράνιο Όρος Σιών και είδε, επίσης, να στέκη επάνω σ’ αυτό ο άπαξ θυσιασθείς Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, μαζί με τους πιστούς ακολούθους που γίνονται συγκληρονόμοι με αυτόν στη βασιλεία: «Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών. . . . αι εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης.» (Αποκάλ. 14:1-3) Έτσι στο ουράνιο Όρος Σιών και στην ουράνια Ιερουσαλήμ ο Ιεχωβά Θεός βασιλεύει ενδόξως δια του Υιού του.

28, 29. (α) Σε ποιό όρος, επομένως, κάνει ο Ιεχωβά την υποσχεμένη ευωχία, και πού θα την απολαύσουν οι λαοί; (β) Πώς θα καταστή δυνατόν για το ανθρώπινο γένος να την απολαύση εκεί;

²⁸ Ετσι λοιπόν, ‘τούτο το όρος’, επί του οποίου ο Ιεχωβά των δυνάμεων ‘κάνει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων και από οίνων εν τη τρυγία αυτών’, είναι ένα ουράνιον όρος, για να μεταχειρισθούμε μια συμβολική γλώσσα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι λαοί πρέπει να μεταβούν στους αοράτους, πνευματικούς ουρανούς για ν’ απολαύσουν αυτή την ευωχία; Θα είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν αυτή τη γη; Όχι! Πού, λοιπόν, θα μπορέσουν ν’ απολαύσουν αυτή την ευωχία, στην οποία είναι προσκεκλημένοι; Ακριβώς εδώ επάνω στη γη, όπου σήμερα υπάρχει λιμός, κακή διανομή τροφίμων, πείνα, υποσιτισμός και βραδεία λιμοκτονία ανάμεσα σ’ έναν γοργά πολλαπλασιαζόμενο παγκόσμιο πληθυσμό. Πώς αυτό θα καταστή δυνατόν;

²⁹ Θα καταστή δυνατόν διότι αυτή η γη, η δημιουργία του Θεού, είναι η επικράτεια επάνω στην οποία κυβερνά η ουράνια βασιλεία του. Αυτή η επίγεια επικράτεια της βασιλείας του Θεού δεν θα καταστραφή ποτέ, και το ανθρώπινο γένος δεν θα αναγκασθή να την εγκαταλείψη ποτέ. Ο προφητικός ενενηκοστός έβδομος Ψαλμός, εδάφιο πρώτο (ΜΝΚ), λέγει προς τους κατοίκους της γης: «Ο Ιεχωβά ο ίδιος έγινε βασιλεύς! Ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.» Ακόμη και παρά τις παγκόσμιες συνθήκες, που υπάρχουν σήμερα, μπορούμε να ευφραινώμεθα.

Αποδοχή της Προσκλήσεως στην Ευωχία

 1, 2. (α) Σε ποια πόλι εβασίλευσε ο Δαβίδ ως βασιλεύς εφ’ όλου του Ισραήλ, και επί του θρόνου τίνος εκάθησε; (β) Πού κάθεται και βασιλεύει εκείνος τον οποίον προεσκίαζε ο Βασιλεύς Δαβίδ, και επομένως τι θα χρειασθή να κάμουν οι λαοί της γης για ν’ απολαύσουν αυτή την ευωχία;

ΕΙΣ εκπλήρωσιν της προφητείας του Ησαΐα 25:6 ο Ιεχωβά των δυνάμεων ετοιμάζει την ευωχίαν εις πάντας τους λαούς επί της γης επί του ‘όρους τούτου’, της εξυψωμένης θέσεως της ουρανίας βασιλείας του. Επάνω στο επίγειο Όρος Σιών πριν από τρεις χιλιάδες έτη, και στην πόλι Ιερουσαλήμ της εποχής εκείνης, ο Βασιλεύς Δαβίδ εβασίλευε εν ονόματι του Ιεχωβά. Εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά των δυνάμεων ως τον πραγματικό Βασιλέα του έθνους και συνεπώς ο Βασιλεύς Δαβίδ στο Όρος Σιών ελέγετο ότι έκάθητο «επί του θρόνου του Ιεχωβά». Ο Σολομών, ο σοφός υιός του Δαβίδ τον διεδέχθη σ’ αυτόν τον θρόνο. (1 Χρον. 11:4-9· 29:23, ΜΝΚ) Στο ουράνιο Όρος Σιών ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος προεσκιάσθη από τον Βασιλέα Δαβίδ, βρίσκεται ενθρονισμένος από το έτος 1914 μ.Χ., καθήμενος πραγματικά επί του θρόνου του Ιεχωβά, δηλαδή, στα δεξιά του Θεού. (Ψαλμ. 110:1, 2· Πράξ. 2:29-36· Αποκάλ. 3:21) Μέσω αυτού ο Θεός προετοιμάζει την ευωχία.

² Γι’ αυτόν τον λόγο, αν οι λαοί επάνω σ’ αυτή την επίγεια επικράτεια της βασιλείας του Θεού θέλουν ν’ απολαύσουν την ευωχία, οφείλουν ν’ αποδώσουν νομιμοφροσύνη και αφοσίωσι και υπακοή σ’ αυτή την ουράνια βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού. Δεν είναι ανάγκη να αφήσουν την γη και να μεταβούν στον ουρανό για να το κάμουν αυτό.

 3. Για ποιους κατέστησε ο Θεός δυνατή αυτή την ευωχία, και γιατί έχουν ανάγκη αυτής;

³ Ο Ιεχωβά των δυνάμεων κατέστησε δυνατή για όλους τους λαούς αυτή την ευωχία μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Πώς έγινε αυτό; Με τον εξής τρόπο: Επί έξη χιλιάδες περίπου χρόνια τώρα όλο το ανθρώπινο γένος πεθαίνει, και στον θάνατο έπαυσαν να τρώγουν και να πίνουν. Για να τρώγωμε και να πίνωμε, πρέπει να ζούμε και να είμεθα σε καλή κατάστασι υγείας. Εξ άλλου, για να εξακολουθήσωμε να ζούμε, οφείλομε να τρώγωμε και να πίνωμε. Όλο το ανθρώπινο γένος έχει κληρονομήσει αμαρτωλότητα και θάνατο από τον πρώτο άνθρωπο στη γη, ο οποίος αμάρτησε εναντίον του Δημιουργού Θεού και κατεδικάσθη από τον Θεό σε θάνατο πριν ακόμη καταστή πατέρας παιδιών. (Ρωμ. 5:12-14) Λόγω του στασιαστικού του αμαρτήματος εναντίον του Δημιουργού του, ο πρώτος άνδρας και η σύζυγός του εξεδιώχθησαν από την τελεία Παραδεισιακή κατοικία τους στον κήπο της Εδέμ, για να πεθάνουν έξω από αυτήν. Έτσι η ερήμωσις της γης, ο λιμός, η ξηρασία, η πείνα και η λιμοκτονία επήλθαν ως φυσική συνέπεια της αμαρτωλότητος του ανθρώπου. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος λέγει: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»—Ρωμ. 6:23.

 4. Πώς ο Θεός έκαμε την ευωχία δυνατή δια του Υιού του, και πώς ο Υιός παρωμοίασε τον εαυτό του με τροφή;

⁴ Για να άρη ο Ιεχωβά την καταδίκη της αμαρτίας από το ανθρώπινο γένος και να εξαλείψη τη θανατική της ποινή, έκαμε να πεθάνη ο Υιός του θυσιαστικώς επάνω στη γη ως ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Απέθανε άτεκνος, θυσιάζοντας έτσι ακόμη και το δικαίωμά του να γίνη πατέρας ενός τελείου ανθρωπίνου γένους επί της γης. Παλαιότερα μια θαυματουργός τροφή διετήρησε τη ζωή του επιγείου έθνους του επί σαράντα χρόνια, όταν οδοιπορούσαν δια μέσου μιας ερήμου. Γι’ αυτό, ο Ιησούς παρωμοίασε την τελεία θυσία του με μια τέτοια τροφή. Είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. . . . Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.»—Ιωάν. 6:48-51.

 5. Πού είναι ο «άρτος της ζωής» τώρα, και επομένως για να τρώγουν και ζουν αιωνίως τι οφείλουν να κάμουν οι λαοί της γης;

⁵ Τώρα αυτός ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός είναι πάλι στους ουρανούς και βασιλεύει στην ουράνια βασιλεία του Πατρός του, κατέχοντας πλήρως την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του, του ‘άρτου της ζωής’. Είναι μήπως περίεργο, λοιπόν, ότι για να μπορέσουν οι κάτοικοι αυτής της γης να τρώγουν και να ζουν αιωνίως επί της γης, οφείλουν ν’ αναγνωρίσουν την βασιλεία του Θεού επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών; Οφείλουν να δεχθούν τον ανάσσοντα Υιόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό, ως βασιλέα των, και οφείλουν να αποδίδουν σ’ αυτόν ακλόνητη νομιμοφροσύνη και υπακοή. Πρέπει να το κάμουν αυτό δια πίστεως.

 6. (α) Γιατί το να τρέφωνται με τον ‘άρτον της ζωής’ θα αποτελή καθ’ εαυτό μια ευωχία; (β) Ποιες απόψεις υπάρχουν στην εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα για μια ευωχία;

⁶ Το να τρέφωνται με τον ουράνιον ‘άρτον της ζωής’ μέσω πίστεως θα ήταν, καθ’ εαυτό, ένα συμπόσιο, μια ευωχία, αν καταλήγη σε αιώνια ζωή. Ποια ευωχία επί της γης σήμερα, οσοδήποτε πλούσια σε ποικιλία φαγητών και αν είναι, δίνει στους ευωχουμένους αιώνια ζωή; Εκείνοι, όμως, που υποτάσσονται στη βασιλεία του Θεού στα χέρια του Υιού του, θα κάμουν περισσότερα από το να τρώγουν δια πίστεως. Θα τρώγουν κατά γράμμα απολαυστική γήινη τροφή για τη συντήρησι της ζωής εκείνης αιωνίως με ειρήνη, υγεία και ευτυχία. Η προφητεία του Ησαΐα για μια ευωχία έχει και μια κατά γράμμα σημασία και όχι εξ ολοκλήρου πνευματική σημασία. Οι νομιμόφρονες και ευπειθείς λαοί θ’ απολαμβάνουν κατά γράμμα ευωχίαν από παχέων, «μεστών μυελού», ωσάν να λέγαμε, που να στηρίζη την καρδιά και να λαμπρύνη το πρόσωπο. Θα πίνουν οίνον, ‘εν τη τρυγία αυτού’ και ‘κεκαθαρισμένον’, που θα φαιδρύνη τις καρδιές των. (Ψαλμ. 104:14, 15) Δεν θα προκύπτουν κακά αποτελέσματα.

 7. Πώς ο Ψαλμός 72, που αναφέρεται στον Σολομώντα, προλέγει τις συνθήκες ευημερίας πάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού;

⁷ Οι προφητείες ομιλούν για τις ευτυχείς συνθήκες, που θα επικρατήσουν στη γη υπό την βασιλική κυβέρνησι του αγαπητού Υιού του Θεού. Στον προφητικό Ψαλμό σχετικά με τον Βασιλέα Σολομώντα, αναφέρεται: «Θέλει καταβή ως βροχή επί θερισμένον λειβάδιον· ως ρανίδες σταλάζουσαι επί την γην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης. Δραξ σίτου εάν υπάρχη εν τη γη επί των κορυφών των ορέων· ο καρπός αυτού θέλει σείεσθαι ως ο Λίβανος· και οι κάτοικοι εν τη πόλει θέλουσιν εξανθήσει ως ο χόρτος της γης.» (Ψαλμ. 72:6-8, 16) Μια τέτοια περίοδος αφθονίας εχαρακτήριζε τη βασιλεία του Βασιλέως Σολομώντος, αλλά ο Ιησούς Χριστός, τον οποίον ο Σολομών προεσκίαζε, είναι μεγαλύτερος του Σολομώντος. (Ματθ. 12:42) Επομένως, αφθονία που θα υπερβαίνη κατά πολύ την αφθονία των ημερών του Βασιλέως Σολομώντος θα παραχθή επί της γης κάτω από τη βασιλεία του Χριστού.

Ο ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ

 8. Κάτω από τη βασιλεία πώς θα μεταβληθή η γη, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού προς τον συμπαθή ληστή, όταν απέθνησκε πάνω στο ξύλο;

⁸ Αυτή η αφθονία, που θα είναι αρκετή για να ικανοποιήση την πείνα και τις σωματικές ανάγκες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, θ’ απαιτήση στη γη ριζικές μεταβολές από ό,τι υπάρχει σήμερα. Δεν υπήρχε έλλειψις τροφής στον επίγειο Παράδεισο στον οποίον ο Θεός έθεσε τον πρώτο άνδρα και γυναίκα στην τελεία, αναμάρτητη κατάστασί τους. Υπό την βασιλείαν του Χριστού, ο οποίος βασιλεύει επί του ουρανίου Όρους Σιών, ο Παράδεισος εκείνος θ’ αποκατασταθή και θα επεκταθή έως τα πέρατα της γης. Έτσι δεν θα είναι πολύ μικρός για όλο το ανθρώπινο γένος που θα ζη μέσα σ’ αυτόν. Επομένως είχαν μια θαυμάσια σημασία οι λόγοι του αποθνήσκοντος Ιησού Χριστού, όταν είπε στον συμπαθή εκείνον άνθρωπο, ο οποίος είχε καρφωθή σ’ ένα ξύλο παραπλεύρως του τη σκοτεινή εκείνη ημέρα της 14ης του μηνός Νισάν του 33 μ.Χ.: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.»—Λουκ. 23:43, ΜΝΚ· ΜΙΡ.

 9. Ποια προφητική περιγραφή δίδεται για κείνον τον παγγήινο Παράδεισο στον Ψαλμό 65;

⁹ Η ωραιότης και αφθονία του παγγήινου εκείνου παραδείσου υπό την βασιλεία του Θεού υπερβαίνει τη φαντασία μας. Μια προφητική περιγραφή του δίδεται στον εξηκοστό πέμπτο Ψαλμό, ο οποίος απευθύνεται στον Θεό στη Σιών. Λέγει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Στρέφεις την προσοχήν σου προς την γην, δια να δώσης αφθονίαν εις αυτήν· υπερπλουτίζεις αυτήν. Ο ποταμός του Θεού είναι πλήρης υδάτων. Ετοιμάζεις τον σίτον αυτών, επειδή ούτως ετοιμάζεις την γην. Τα αυλάκια αυτής ποτίζεις, εξομαλίζεις τους βώλους αυτής· απαλύνης αυτήν δια σταλακτής βροχής· ευλογείς τα βλαστήματα αυτής. Στεφανώνεις το έτος με τα αγαθά σου, και τα ίχνη σου σταλάζουσι πάχος. Σταλάζουσιν αι βοσκαί της ερήμου, και οι λόφοι περιζώνονται χαράν. Αι πεδιάδες είναι ενδεδυμέναι ποίμνια, και αι κοιλάδες εσκεπασμέναι υπό σίτου. Αλαλάζουσι, και έτι υμνολογούσι.»—Ψαλμ. 65:1, 9-13, ΜΝΚ.

10. Σύμφωνα με τον Ψαλμό 67, τι θα δώση τότε η γη, και σε τι θα οφείλεται αυτό;

¹⁰ Σ’ αυτή την περιγραφή ο Ψαλμός 67:6, 7 προσθέτει: «Η γη θέλει δίδει τον καρπόν αυτής· θέλει μας ευλογήσει ο Θεός, ο Θεός ημών. Θέλει μας ευλογήσει ο Θεός, και θέλουσι φοβηθή αυτόν πάντα τα πέρατα της γης.»

11. Κατά ποιόν τρόπο το Μιχαίας 4:3, 4 θα εκπληρωθή ως προφητεία;

¹¹ Σ’ εκείνον τον ειρηνικό, δίχως πολέμους κόσμο η προφητεία του Μιχαία 4:3, 4 (ΜΝΚ) θα έχη, επίσης, μια κατά γράμμα εκπλήρωσι: «Δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού, και υπό την συκήν αυτού· και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ελάλησε.»

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΥΛΙΚΗ ΤΡΟΦΗ

12. Θα είναι αρκετή για το ανθρώπινο γένος η προμήθεια υλικής τροφής κάτω από τη βασιλεία του Θεού, και τι είπε ο Ιησούς σχετικά με τα μέσα της ζωής;

¹² Για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι θα ευνοηθούν με ζωή κάτω από τη βασιλεία του Θεού δια του Υιού του Ιησού Χριστού, θα γίνη προμήθεια περισσοτέρων πραγμάτων από απλώς υλική βρώσι και πόσι. Σήμερα ο άνθρωπος, ο οποίος έχει κάθε τι που θα μπορούσε να επιθυμή η καρδιά του από απόψεως βρώσεως και πόσεως, περιλαμβανομένων και των όσων πιθανόν του συνιστούν οι γιατροί για την υγεία του, δεν μπορεί να διατηρηθή στη ζωή αιωνίως. Περισσότερο από υλική τροφή χρειάζεται τώρα· περισσότερο από υλική τροφή θα χρειασθή τότε κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, ακόμη και στο τέλος μιας νηστείας σαράντα ημερών, ανέφερε τους λόγους του ιδίου του Θεού και είπε: «Είναι γεγραμμένον, “Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά”.» (Ματθ. 4:4· Δευτ. 8:3, ΜΝΚ) Ακόμη περισσότερο από την υλική τροφή, χρειάζεται η πνευματική τροφή, και αυτή η πνευματική τροφή είναι ο Λόγος του Θεού. Ο Λόγος του είναι οι οδηγίες του και οι εντολές του, που μας λέγουν τι να πράξωμε. Ζωή σε αρμονία με τον Λόγο του και εκτέλεσις του θελήματός του χρησιμεύουν ως βρώσις και πόσις που πραγματικά μπορούν να διατηρήσουν τη ζωή του ανθρωπίνου γένους.

13. Τι είπε ο Ιησούς σχετικά με την δική του τροφή και σχετικά με την ανεπάρκεια υλικής αφθονίας όσον αφορά τη ζωή;

¹³ Ο μέγιστος άνθρωπος που έζησε ποτέ επί της γης, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, το ετόνισε αυτό το γεγονός. Σε μια άλλη περίπτωσι, όταν επείνασε, και πριν ακόμη φάγη την φυσική τροφή που του προσεφέρθη, είπε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Σε μια προειδοποίησι να μη γίνωμε θύματα του υλισμού ο Ιησούς είπε: «Φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» «Η ζωή είναι τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος.» (Λουκ. 12:15, 23) Εδώ έγκειται ο κίνδυνος, ειδικά για όσους πεινούν, να κάμουν την υλική γήινη τροφή θεό και να λατρεύσουν την κοιλίαν των ως θεόν των.

14. Με ποια μορφή θέλουν οι πεινώντες Ινδοί να εμφανισθή ο Θεός σ’ αυτούς, αλλά και ποιοι άλλοι μπορούν, επίσης, να κάμουν την κοιλία των θεόν των;

¹⁴ Πριν από χρόνια ο Ινδός άγιος, ο Μαχάτμα Γκάντι, ετόνισε την τρομακτική ανάγκη των υποσιτιζομένων μαζών της Ινδίας, οι οποίες ζουν με ένα γεύμα την ημέρα ή και ολιγώτερο, να κάμουν αυτό ακριβώς το πράγμα. Είπε τα εξής με σκοπό να δημοσιευθούν: «Στα εκατομμύρια των ανθρώπων, οι οποίοι οφείλουν να περάσουν δίχως δύο γεύματα την ημέρα, η μόνη ευπρόσδεκτη μορφή υπό την οποίαν ο Θεός τολμά να εμφανισθή είναι η τροφή.» Αλλά όχι μόνον οι μάζες που λιμοκτονούν, αλλά και εκείνοι που ζουν με αφθονία μπορούν να κάμουν τη σωματική τροφή έναν από τους ψευδείς θεούς των και να μεταχειρίζωνται την κοιλία των ως θεό και ν’ αγνοούν τον αληθινό Θεό και τις προμήθειές του για αιώνια ζωή.—Φιλιππησ. 3:19· Τάιμς Μάγκαζιν Νέας Υόρκης, 20 Δεκεμβρίου 1959, σελίς 28.

15. (α) Σχετικά με τι προειδοποίησε ο Μωυσής τους Ισραηλίτας, όταν θα εισήρχοντο στη γη που έρρεε γάλα και μέλι; (β) Πώς ο Ιησούς, ο οποίος τώρα βασιλεύει στους ουρανούς, σκέπτεται για τη ζωτική τροφή για το ανθρώπινο γένος;

¹⁵ Ο προφήτης Μωυσής προειδοποίησε τους Ισραηλίτας για την πιθανότητα να λησμονήσουν τον Ιεχωβά Θεό, όταν θα ελάμβαναν στην κατοχή των την «γην [την] ρέουσαν γάλα και μέλι» και θ’ απελάμβαναν την αφθονία των αγαθών της. Το αποτέλεσμα τούτου θα ήταν να στραφούν προς την λατρεία άλλων θεών και να επιφέρουν στον εαυτό τους καταστροφή. (Δευτ. 8:10-20) Αντιστοίχως, όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν επί της γης και επρόκειτο ν’ αναληφθή πάλι στον ουρανό, διέταξε τους πιστούς ακολούθους του να πορευθούν στα πέρατα της οικουμένης και να μαθητεύσουν τους λαούς όλων των εθνών φέρνοντάς τους πνευματική τροφή, δηλαδή, τα πράγματα που τους παρήγγειλε. (Ματθ. 28:18-20· Λουκ. 24:44-49· Πράξ. 1:6-11) Συνεπώς, αν ο Ιησούς αισθάνθηκε έτσι σχετικά με τούτο, όταν ήταν εδώ στη γη ως άνθρωπος, πόσο ακόμη περισσότερο θα αισθάνεται κατά τον ίδιο τρόπο όταν θα άρχη ως Βασιλεύς στο ουράνιον Όρος Σιών;

16. Πώς ο Ησαΐας 11:1-9 αναφέρεται στην πνευματική τροφή κάτω από τη βασιλεία του Θεού, και τι είπε ο Ιησούς ότι θα είναι ζωή για το ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Σε αρμονία με το γεγονός αυτό ο προφήτης Ησαΐας είπε σχετικά με τη βασιλεία του Ιησού ως απογόνου του Ιεσσαί του πατρός του Βασιλέως Δαβίδ: «Δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού, και πίστις η ζώνη των πλευρών αυτού. . . . Δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» (Ησ. 11:1-9, ΜΝΚ) Με το ν’ αυξάνουν στη γνώσι του Θεού και να ζουν σε αρμονία με αυτή την πνευματική τροφή, οι κάτοικοι της γης θα κερδίσουν αιώνια ζωή· διότι ο ίδιος ο Ιησούς είπε σε προσευχή του προς τον Θεό: «Αύτη . . . είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάν. 17:3.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΘΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΩΧΙΑ

17. (α) Ποιους φόβους των οξυδερκών ανθρώπων της σήμερον δεν είχε ο Θεός, όταν ευλογούσε τον Αδάμ και την Εύα στην Εδέμ; (β) Ώστε ποιοι άλλοι αποτελεί πρόθεσι του Θεού να παρευρεθούν στην παγγήινη ευωχία;

¹⁷ Σήμερα οξυδερκείς επιχειρηματίαι φοβούνται ότι, ως το τέλος αυτής της εκατονταετηρίδος ή λίγο αργότερα, η γη θα γεμίση από ανθρώπους περισσοτέρους από όσους μπορεί να συντηρήση. Επομένως, πιστεύουν ότι η αύξησις του πληθυσμού πρέπει να τεθή υπό έλεγχο και να κρατηθή χαμηλά σ’ ένα ανώτατο όριο για κάθε γενεά. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος προεφήτευσε μια ευωχία για όλους τους λαούς, δεν έχει τέτοιους φόβους. Όταν εδημιούργησε τον πρώτο άνδρα και τη γυναίκα και τους έβαλε μέσα στον Παραδεισιακό κήπο της Εδέμ, τους είπε ν’ αποκτήσουν πολλά τέκνα και να γεμίσουν τη γη, συγχρόνως δε να την κατακυριεύσουν (όχι να την καταστρέψουν) και να εξουσιάζουν επάνω σε όλα τα κατώτερα είδη ζώων. (Γεν. 1:20-28) Η γη ποτέ δεν εγέμισε ως τώρα με πλάσματα μέχρι του σημείου, που είχε υπ’ όψι του ο Ιεχωβά Θεός, όταν ωμιλούσε στον Αδάμ και στην Εύα. Αλλά η βασιλεία του Υιού του Ιησού Χριστού θα φροντίση ώστε η γη να γεμίση με ανθρώπινα πλάσματα κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού και η γη να κατακυριευθή παντού για το καλό του ανθρώπου και των ζώων. Γι’ αυτόν τον σκοπό, πρόθεσις του Παντοδυνάμου Θεού είναι να παρευρεθούν σ’ αυτή την παγγήινη ευωχία ακόμη και οι νεκροί που βρίσκονται στους τάφους.

18, 19. Πώς υπάρχει, σαν ένα είδος περικαλύμματος επάνω σε όλους τους λαούς, και κάτι που έχει υφανθή επάνω από όλα τα έθνη;

¹⁸ Αμέσως μετά την αναγγελία της ευωχίας ο Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να προσθέση: «Και εν τω όρει τούτω θέλει αφανίσει το πρόσωπον του περικαλύμματος του περικαλύπτοντος πάντας τους λαούς, και το κάλυμμα το καλύπτον επί πάντα τα έθνη. Θέλει καταπιεί τον θάνατον εν νίκη· και Ιεχωβά ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων.»—Ησ. 25:7, 8, ΜΝΚ.

¹⁹ Για να είναι δυνατόν να υπάρξη απεριόριστη και αμιγής χαρά στην ευωχία του Θεού για όλους τους λαούς, δεν είναι μήπως ανάγκη να το κάμη αυτό ο Θεός; Δεν υπάρχει κάτι που περιβάλλει όλους τους λαούς σαν σκότος, από το οποίον δεν μπορούν να βρουν τρόπο διαφυγής προς λαμπρότερες συνθήκες και πιο ελεύθερη, φωτισμένη κίνησι; Δεν υπάρχει κάποιο κάλυμμα, κάποια μεμβράνη, που έχει περικαλύψει όλα τα έθνη και τα εμποδίζει να ιδούν καθαρά, που αποκλείει την από μέρους των διαυγή ανεμπόδιστη όρασι του Θεού, που τα κωλύει από το να απολαμβάνουν την πλήρη εύνοιά του, η οποία εκτείνεται σαν καταδίκη επάνω τους, σαν νεκρικό σάβανο; Η συγκεχυμένη, περίπλοκη, φοβισμένη, δυστυχισμένη, απελπιστική κατάστασις όλων των λαών και εθνών σήμερα απαντά Ναι.

20. Πώς ο Θεός θα καταπίη αυτά τα πράγματα «εν τω όρει τούτω»;

²⁰ Ο Ύψιστος Θεός βλέπει από ψηλά αυτό το περικάλυμμα επάνω σε όλους τους λαούς. Σκοπός του είναι να το αφαιρέση σύμφωνα με την υπόσχεσί του να ευλογήση όλες τις οικογένειες της γης. «Εν τω όρει τούτω», δηλαδή, μέσω της βασιλείας του πάνω στο ουράνιο Όρος Σιών, θα καταπίη αυτό το πράγμα που συσκοτίζει, αυτό που παρεμβαίνει και εμποδίζει το φως της ενδόξου αληθείας του να λάμψη δια μέσου του και να ελευθερώση τους ανθρώπους. (Ιωάν. 8:32· 2 Κορ. 6:14-16· 4:4-6) Θα καταπίη αυτό το περίβλημα της καταδίκης, που έχει επεκταθή επάνω από όλα τα έθνη λόγω της εμφύτου αμαρτίας, που εκληρονομήσαμε από τους απειθείς πρώτους γονείς μας. Έχει κάμει άφθονη προμήθεια για να άρη αυτή την καταδίκη μέσω της καταργούσης την αμαρτία θυσίας του Αμνού του Θεού, του Ιησού Χριστού, που τώρα είναι Βασιλεύς. (Ιωάν. 1:29, 36) Τι ανακούφισις θα είναι αυτό για όλους όσοι θα ζουν για να το ιδούν να συμβαίνη!

21. Προς όφελος τίνων θα είναι όλα αυτά, και τι είναι υποχρεωμένος να κάμη ο Θεός για να εκπληρώση την προφητική υπόσχεσί του που αναγράφεται στον Ησαΐα 25:8;

²¹ Εν τούτοις, η ωφέλεια τούτου δεν θα είναι μόνο για τους ζώντας. Θα είναι, επίσης, για τα δισεκατομμύρια των νεκρών του ανθρωπίνου γένους. Πώς ο Θεός ήθελε «καταπίει τον θάνατον εν νίκη», αν άφηνε τον θάνατο που εκληρονομήσαμε από τον αμαρτωλό Αδάμ, να βασιλεύη επάνω σε όλα τα θύματά του; Πώς ο Θεός ήθελε «σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων», αν επέτρεπε στον μεγάλο αυτόν εχθρό, τον θάνατο, ν’ αποστερή τους ανθρώπους από τους συγγενείς και άλλα προσφιλή των πρόσωπα; Για να εκπληρώση ο Θεός την προφητική του υπόσχεσι, πρέπει να εγείρη τους νεκρούς, χωρίς φόβο υπερπληρώσεως της γης. Λόγω της σοφίας και δυνάμεώς του η γη δεν θα υπερπληρωθή με την ανάστασι των νεκρών.

22, 23. (α) Λόγω της παραθέσεως περικοπής, που κάνει ο Παύλος από τον Ησαΐα 25:8, μήπως αυτή η υπόσχεσις εφαρμόζεται μόνο στους 144.000; (β) Πού αλλού, επίσης, αναφέρεται μέρος της προφητείας εκείνης, με ποια συμφραζόμενα, και για να δοθή ποια εγγύησις;

²² Η κατάποσις του θανάτου για πάντα δεν θα περιορισθή στους 144.000 συγκληρονόμους, οι οποίοι κληρονομούν την ουράνια βασιλεία με τον Ιησού Χριστό και στους οποίους κατά πρώτον ο απόστολος Παύλος εφήρμοσε την ένδοξη προφητεία, στην 1 Κορινθίους 15:54. Περισσότεροι από αυτούς τους 144.000, οι οποίοι εξαγοράζονται εκ της γης, πέθαναν ή εξακολουθούν να πεθαίνουν. Αν ο θάνατος πρόκειται να καταποθή για πάντα, πρέπει να εξαλειφθή όσον αφορά όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος, και θα εξαλειφθή. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, την Αποκάλυψι, στο προτελευταίο κεφάλαιο, αναφέρεται μέρος της προφητείας του Ησαΐα. Γιατί; Για να μας δοθή μια τελική εγγύησις της αναστάσεως των νεκρών. Στην Αποκάλυψι ο απόστολος Ιωάννης βλέπει την ουράνια βασιλεία του Θεού να έρχεται με πλήρη δύναμι επί της γης και να μεταβάλλη τις επίγειες συνθήκες, παράγοντας μια «νέα γη».

²³ Έπειτα ο Ιωάννης ακούει μια φωνή από τον θρόνο του Ιεχωβά ν’ αναφέρη περικοπή από την προφητεία του Ησαΐα και να λέγη: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκάλ. 21:1-4· Ησ. 25:8) Με αυτή τη βάσι οι νεκροί θα μπορέσουν να λάβουν και να δεχθούν την πρόσκλησι του Θεού στην πλουσία ευωχία.

24. Ποιο πράγμα, που υφίστανται τώρα από τους εχθρούς των, θ’ αφαιρεθή τότε από τον λαό του Ιεχωβά; Και γιατί;

²⁴ Ποια θα είναι τότε η στάσις των ανθρώπων απέναντι του Θεού; Ποια θα είναι τότε η στάσις των απέναντι του λαού του Θεού; Σήμερα οι πιστοί αυτοί, οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή των στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού, έχουν σε όλη τη γη πολλούς εχθρούς, οι οποίοι τους ονειδίζουν. Τα δημόσια αρχεία και τα αρχεία των δικαστηρίων είναι γεμάτα από περιπτώσεις διωγμού εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος προείπε ότι θα συνέβαινε έτσι· αυτός ο ίδιος ως ο πρώτιστος μάρτυς του Ιεχωβά ωνειδίσθη και εθανατώθη με σκληρότητα από τους θρησκευτικούς ηγέτας των ημερών του. (Ματθ. 24:9· 10:22, 23, 34-36) Αλλά κατά τον χρόνον της ευωχίας για όλους τους ανθρώπους, τους ζώντας και τους νεκρούς, θα γίνη μια αλλαγή. Το Ησαΐας 25:8 (ΜΝΚ) δείχνει το αποτέλεσμα της εκτελέσεως από τον Ιεχωβά όλων αυτών των στοργικών πραγμάτων για το ανθρώπινο γένος, προσθέτοντας: «Και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού αυτού από πάσης της γης· διότι ο Ιεχωβά ελάλησε.» Ο Ιεχωβά θα υπερασπισθή πράγματι τους μάρτυράς του και θ’ αποδείξη ότι αυτός είναι ο αληθινός Θεός.

25, 26. Σύμφωνα με τον Ησαΐα 25:9, με ποιόν θα είναι ικανοποιημένοι οι λαοί τότε, και με τι άλλο ακόμη θα ευφρανθούμε;

²⁵ Ευτυχείς και πλήρως ικανοποιημένοι θα είναι όλοι εκείνοι, οι οποίοι έχουν αφιερωθή σ’ αυτόν για να είναι λαός του, μάρτυρες του. Το επόμενο εδάφιο της προφητείας μάς διαβεβαιώνει γι’ αυτό, λέγοντας: «Και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν ειπεί, Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.»—Ησ. 25:9, ΜΝΚ.

²⁶ Δεν είναι αυτό το είδος του Θεού, που όλοι οι με ορθό φρόνημα και εκτίμησι άνθρωποι θα ήθελαν; Δεν είναι αυτό το είδος του Θεού, στον οποίο πρέπει να ελπίζη κανείς; Ποτέ δεν θα ματαιώση ή συντρίψη τις ελπίδες μας, αν εμείς αναμένωμε την εκπλήρωσι του Λόγου του. Μπορούμε ήδη να ευφρανθούμε με τις προμήθειές του για αιώνια σωτηρία μας. Επειδή δεν μπορούμε να κρατήσωμε τα οφέλη που προκύπτουν τώρα μόνο για τον εαυτό μας, ανυπομονούμε να μοιρασθούμε τη χαρά μας με άλλους. Θα ευφρανθούμε δε για την αιωνία πλήρη σωτηρία μας απ’ αυτόν μέσω του ανάσσοντος Βασιλέως του, Ιησού Χριστού.

ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

27, 28. (α) Ποια είναι η μεγάλη επέμβασις, από την οποία πρέπει ακόμη να σωθούμε; (β) Ως σύμβολο τίνος χρησιμοποιείται εδώ το έθνος του Μωάβ, και τι λέγει γι’ αυτό ο Ησαΐας 25:10-12;

²⁷ Προς το παρόν υπάρχει μεγάλη επέμβασις στην πλήρη πραγματοποίησι αυτής της ευωχίας για όλους τους λαούς. Αυτή η επέμβασις πρέπει ν’ απομακρυνθή· πρέπει ακόμη να σωθούμε από αυτήν. Βλέπομε άρα γε ποια είναι αυτή η επέμβασις; Είναι η καταθλιπτική, ασεβής οργάνωσις του μεγίστου ζώντος εχθρού του ανθρώπου, Σατανά ή Διαβόλου. Αυτή η οργάνωσις πρέπει ακόμη να καταστραφή. Το ορατό μέρος της πρέπει να εξαλειφθή βιαίως από τη γη, διότι η γη ανήκει στον Δημιουργό Θεό και είναι η επικράτεια της βασιλείας του. Η πλήρης εξάλειψις της ορατής αυτής οργανώσεως προφητεύεται με σύμβολα στο εικοστό πέμπτο κεφάλαιο του Ησαΐα. Στις ημέρες του προφήτου το έθνος του Μωάβ αποτελούσε μέρος της ορατής οργανώσεως του Διαβόλου και ενεργούσε διαβολικά. Κατά καιρούς και αυτός ο λαός του προφήτου υπέφερε στα χέρια του Μωάβ, κι έφθασε να γίνη ένας από τους συνωμότας εναντίον του λαού του Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:2-8) Χρησιμοποιώντας τον Μωάβ ως σύμβολο της επιγείου πολιτικής οργανώσεως του Διαβόλου, ο Ησαΐας 25:10-12 (ΜΝΚ) προχωρεί και λέγει:

²⁸ «Διότι εν τω όρει τούτω, η χειρ του Ιεχωβά θέλει αναπαυθή, και ο Μωάβ θέλει καταπατηθή υποκάτω αυτού, καθώς καταπατείται το άχυρον δια τον κοπρώνα. Και θέλει εξαπλώσει τας χείρας αυτού εν τω μέσω αυτών, καθώς ο κολυμβών εξαπλόνει τας χείρας αυτού δια να κολυμβήση· και θέλει ταπεινώσει την υπερηφανίαν αυτών μετά των πανουργευμάτων των χειρών αυτών. Και τα υψηλά οχυρώματα των τειχών σου θέλουσι ταπεινωθή, κρημνισθή, κατεδαφισθή, έως εδάφους.»

29. (α) Πού θα εξαπλωθή το χέρι του Ιεχωβά, και για ποιόν σκοπό; (β) Όμοια με ποιόν θα κτυπήση ο Ιεχωβά τα χέρια του, με ποιο μέσον, και με ποιο αποτέλεσμα;

²⁹ Εις εκπλήρωσιν της προφητείας αυτής, στο ‘όρος τούτο’, δηλαδή, στο Ουράνιο Όρος Σιών, η χειρ του Ιεχωβά των δυνάμεων θα εξαπλωθή και θα ασκήση τη δύναμί της, για ν’ απομακρύνη εκείνους επί της γης, οι οποίοι επεμβαίνουν στην εξαγγελμένη ευωχία του. Υπό την ιδιότητά του ως ‘Κυρίου σαβαώθ’ ή «Ιεχωβά των δυνάμεων», διαθέτει ισχυρές εκτελεστικές δυνάμεις υπό την αρχηγία του Υιού του Ιησού Χριστού του Βασιλέως. Κάτω από αυτές τις δυνάμεις η ορατή πολιτική οργάνωσις του Σατανά ή Διαβόλου, η οποία συμβολίζεται από το έθνος του Μωάβ, θα καταπατηθή, θα συντριβή, ακριβώς όπως «καταπατείται το άχυρον δια τον κοπρώνα.» Με τέτοιες εκτελεστικές δυνάμεις ο Ιεχωβά των δυνάμεων θα επιφέρη καταστρεπτικά κτυπήματα κατά της ορατής πολιτικής οργανώσεως του Διαβόλου, ακριβώς όπως ένας κολυμβητής στους αρχαίους χρόνους κτυπούσε το νερό με αλεπάλληλα κτυπήματα. Οι ισχυροί τόποι προστασίας της, τα ‘υψηλά οχυρώματα των τειχών της’ (να το πούμε έτσι), θα κρημνισθούν και κατεδαφισθούν έως εδάφους, για να μην ανοικοδομηθούν ποτέ πλέον.

30, 31. (α) Αλλά πρώτον τι πρέπει να καταστραφή πάνω στη γη, και πώς αυτό εσυμβολίσθη στους αρχαίους χρόνους; (β) Ποια, λοιπόν, είναι η «πόλις», η οποία προφητικώς αναφέρεται στον Ησαΐα 25:1-5;

³⁰ Έτσι η ορατή πολιτική οργάνωσις του Διαβόλου θα αποκοπή από τον υψηλό της θρόνο. Αλλά πρώτον η Βαβυλών η Μεγάλη, η οποία είναι η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς Βαβυλωνιακής θρησκείας, θα καταρριφθή για αιώνια καταστροφή. (Αποκάλ. 17:1-18) Η θρησκευτική αυτοκρατορία της Βαβυλώνος της Μεγάλης προεσκιάσθη από την αρχαία πόλι στις όχθες του Ευφράτου Ποταμού, την Βαβυλώνα, η οποία υπήρξε η κατ’ εξοχήν εχθρική πόλις στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ. Ήταν ο μεγάλος καταδυνάστης του λαού του Ιεχωβά. Το έτος 607 π.Χ. αυτή η ιδία κατέστρεψε την πόλι Ιερουσαλήμ και τον ναό του Ιεχωβά και μετέφερε τους Ισραηλίτας που επέζησαν στη μακρινή γη της Βαβυλώνος. Εκεί τους εκράτησε σε αιχμαλωσία μέχρις ότου ο Πέρσης κατακτητής, Κύρος ο Μέγας, τους απελευθέρωσε το 537 π.Χ., αφού ανέτρεψε την Βαβυλώνα ως παγκόσμιο δύναμι. Έτσι καμμιά πόλις δεν ταιριάζει καλύτερα με την ανώνυμη πόλι που αναφέρεται στα πρώτα εδάφια του εικοστού πέμπτου κεφαλαίου του Ησαΐα, όσο η Βαβυλών η Μεγάλη, η καταπιεστική, τυραννική παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Ο Ιεχωβά την καταστρέφει. Γι’ αυτό ο Ησαΐας λέγει:

³¹ «Ω Ιεχωβά, συ είσαι ο Θεός μου· θέλω σε υψόνει, θέλω υμνεί το όνομά σου· διότι έκαμες θαυμάσια· αι απ’ αρχής βουλαί σου είναι πίστις και αλήθεια. Διότι συ κατέστησας πόλιν σωρόν· πόλιν ωχυρωμένην, ερείπιον· τα οχυρώματα των αλλογενών, ώστε να μη ήναι πόλις· ουδέποτε θέλουσιν ανοικοδομηθή. Δια τούτο ο ισχυρός λαός θέλει σε δοξάσει, η πόλις των τρομερών εθνών θέλει σε φοβηθή. [Γιατί;] Διότι εστάθης δύναμις εις τον πτωχόν, δύναμις του ενδεούς εν τη στενοχωρία αυτού, καταφύγιον εναντίον της ανεμοζάλης, σκιά εναντίον του καύσωνος, όταν το φύσημα των τρομερών προσβάλη ως ανεμοζάλη κατά τοίχου. Θέλεις καταπαύσει τον θόρυβον των αλλογενών [των εισβολέων κατακτητών], ως τον καύσωνα εν ξηρώ τόπω, τον καύσωνα δια της σκιάς του νέφους· ο θρίαμβος των τρομερών θέλει ταπεινωθή.»—Ησ. 25:1-5, ΜΝΚ.

32. Τι θα κάμουν όσοι θα επιζήσουν αυτόπται μάρτυρες της εκπληρώσεως της προφητείας εκείνης, και πώς θα κυβερνά τότε ο Ιεχωβά Θεός;

³² Όταν αυτοί οι θρησκευτικοί και πολιτικοί καταδυνάσται του λαού του Ιεχωβά καταστραφούν, οι αυτόπται μάρτυρες επί της γης θα εξυψώνουν το όνομα του Ιεχωβά ως Θεού των με περισσότερο ακόμη ενθουσιασμό. Θα υμνούν το όνομά του διότι θα έχη εκπληρώσει τις ελπίδες των και θα έχη σώσει αυτούς. (Ησ. 25:1, 9) Έτσι δεν θα υπάρχουν πια επί της γης άνθρωποι που θα επεμβαίνουν στον σκοπό του Θεού να προσφέρη μια ευωχία πλουσίων πραγμάτων για να τρώγουν και πίνουν όλοι οι λαοί. Ο Ιεχωβά των δυνάμεων θα άρχη ως θριαμβευτικός Βασιλεύς στην ουράνια Ιερουσαλήμ επί του ουρανίου Όρους Σιών, δίχως ανταγωνιστή στη γη. Θα έχη θέσει όλους τους εχθρούς τού κεχρισμένου του Ιησού Χριστού ως υποπόδιον των ποδών του, με την ολοσχερή καταστροφή των.—Ψαλμ. 110:1-6· Ησ. 24:23.

33. (α) Τι θα κάμη τότε ο Ιεχωβά «εν τω όρει τούτω», και ποιοι θα το απολαύσουν; (β) Επομένως πώς μπορούμε να είμεθα ευτυχείς σήμερα;

³³ Τότε μέσω του βασιλεύοντος Υιού του, του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο «Άρτος της Ζωής», ο Ιεχωβά θα κάμη επί του όρους της βασιλείας Του την από πολύν χρόνον υποσχεμένη ευωχία για όλους τους λαούς. Εκείνοι που θα επιζήσουν από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», τον Αρμαγεδδώνα, θα την απολαύσουν, καθώς, επίσης, και τα δισεκατομμύρια των νεκρών που θα αναστηθούν. Ασφαλώς όσοι έχουν πνεύμα εκτιμήσεως θα δεχθούν τότε την φιλάγαθη πρόσκλησι του Θεού για την ευωχία και θα τρώγουν και πίνουν εις ζωήν αιώνιον. Ευτυχείς είμεθα σήμερα, αν διαδίδωμε αυτά τα αγαθά νέα παντού!

Ένα Έθνος Αναμένει Απελευθέρωσι

 1. Έπρεπε, μήπως, οι αιχμάλωτοι Ιουδαίοι στη Βαβυλώνα να επαναστατήσουν για ν’ απελευθερωθούν, ειδικά όταν θα συνεπληρώνοντο τα εβδομήντα χρόνια; Γιατί;

ΟΤΑΝ ο Ιεχωβά ορίζη κάποιο χρόνο για ένα γεγονός, είναι ανωφελές για οποιονδήποτε να προσπαθήση να το ματαιώση ή να το αναβάλη, ή να προσπαθήση να παραβιάση τα γεγονότα για ένα ταχύτερο τέλος. Ένα τέτοιο γεγονός αντιμετώπισε ο Ισραήλ, όταν ήταν σ’ αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Ο Θεός είχε ειπεί μέσω του προφήτου του Ιερεμία ότι θα ήσαν αιχμάλωτοι επί εβδομήντα έτη. Ώστε δεν θα τους ωφελούσε το να κάμουν σχέδια για την ανατροπή της Βαβυλώνος για να πραγματοποιήσουν μια ταχύτερη απελευθέρωσι. Αντιθέτως, ο Θεός τούς είπε να προχωρήσουν και να κάμουν οικογένειες και να είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους στη Βαβυλώνα, να αναμένουν δε τον δικό του καιρό για την απελευθέρωσί των. Ακόμη και όταν θα συνεπληρώνοντο τα εβδομήντα χρόνια, δεν έπρεπε να εγερθούν σε μια επανάστασι για να καταστρέψουν τη Βαβυλώνα ούτε και να πολεμήσουν καν για τη δική τους απελευθέρωσι από τη δουλεία. Ο Θεός ο ίδιος επρόκειτο να είναι ο Απελευθερωτής των, και θα χρησιμοποιούσε κάποιο άλλο μέσον και όχι τους αιχμαλώτους Ισραηλίτας.—Ιερεμίας, κεφάλαιον 29, εδάφια 4-10.

 2. Γιατί το ν’ αναμένουν τον Θεό να ενεργήση απαιτούσε πίστι και εγκαρτέρησι εκ μέρους του πιστού υπολοίπου των Ιουδαίων;

² Εχρειάζετο μακροθυμία και εγκαρτέρησις μαζί με πίστι. Πολλοί από τους Ισραηλίτας, που ήσαν σε δουλεία στη Βαβυλώνα, είχαν μετανοήσει για την εσφαλμένη πορεία του έθνους των. Ήσαν αποκαρδιωμένοι από την ταπεινωτική λατρεία των δαιμόνων που ησκείτο συνεχώς ολόγυρά τους στη Βαβυλώνα. Επιθυμούσαν πολύ να ιδούν την αληθινή λατρεία του Θεού αποκαταστημένη στην Ιερουσαλήμ. Αλλά η Βαβυλών είχε τη φήμη ότι ποτέ δεν απέλυε τους αιχμαλώτους της, και οι Βαβυλώνιοι τους εχλεύαζαν.—Ψαλμ. 137:3, 4· Ησ. 14:17.

 3. Προσπαθούσαν οι κυβερνήσεις, οι οποίες ήσαν αναμιγμένες στην απελευθέρωσι των Ιουδαίων, να υπηρετήσουν τον Θεό και τον λαό του ενεργώντας έτσι; Εξηγήστε.

³ Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος επρόκειτο να είναι ο Ελευθερωτής, εξηρτάτο από αυτόν να κάμη τους καταλλήλους ελιγμούς για την απελευθέρωσι. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήση κανείς πώς επέτρεψε στις ειδωλολατρικές κυβερνήσεις των Εθνών ν’ ακολουθήσουν τους ιδιοτελείς των σκοπούς και επιθυμίες κι ωστόσο τα ωδήγησε έτσι ώστε να εκπληρώσουν τον σκοπό του, και ακριβώς στον χρόνο που έπρεπε.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

 4. (α) Τι είχε αποκαλυφθή στον Δανιήλ, όπως αναφέρεται στο όγδοο κεφάλαιο της προφητείας του; (β) Λόγω της θέσεως της Βαβυλώνος, ποια ερώτημα θα ήγειρε αυτό το όραμα;

⁴ Ο Θεός έδειξε στον προφήτη Δανιήλ, σε όραμα, ότι θα χρησιμοποιούσε την Μηδο-Περσική Αυτοκρατορία για να υποτάξη τη Βαβυλώνα, και ότι η Περσία θα υπετάσσετο με τη σειρά της στη Μακεδονική ή Ελληνική Αυτοκρατορία. (Δαν. 8:2-22) Αλλά με μια Βαβυλώνα τόσο ισχυρή ώστε να φαίνεται ακατανίκητη, πώς θα εχειρίζετο ο Θεός τα πράγματα ως το σημείο ώστε να προκύψη σοβαρός κίνδυνος για τη θέσι της Βαβυλώνος;

 5. Ποια γεγονότα ωδήγησαν στη συμμαχία μεταξύ του Βασιλέως Ναβονίδη και της Αυτοκρατορίας της Λυδίας και της Αιγύπτου;

⁵ Ας ενθυμούμεθα ότι ο Ναβουχοδονόσορ, ως αρχηγός του Χαλδαϊκού στρατού, είχε συμμετάσχει μαζί με τους Μήδους και Σκύθας στην καταστροφή της Ασσυριακής πρωτευούσης, Νινευή, το 633 π.Χ. Δύο χρόνια αργότερα ο Μήδος βασιλεύς ενίκησε τον Ασσυριακό στρατό στη Χαράν και κατέλαβε για τον εαυτό του όλη τη βόρειο Μεσοποταμία, ενώ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εκράτησε τη χαμηλότερη κοιλάδα της Μεσοποταμίας. Το έδαφος της Περσίας, προς ανατολάς του Περσικού Κόλπου, ανήκε στη Μηδική Αυτοκρατορία, αλλά οι βασιλείς της κράτησαν την επαρχία του Ελάμ και κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Ανσάν, ή Ανζάν.a Για προστασία εναντίον αυτής της ανερχομένης δυνάμεως, ο Βασιλεύς Ναβονίδης της Βαβυλώνος έκαμε συμμαχία με τη Λυδία και την Αίγυπτο στις αρχές της βασιλείας του.

 6. (α) Ποιοι δεσμοί γάμου συνήφθησαν μεταξύ των βασιλείων της Βαβυλώνος, Μηδίας και Περσίας; (β) Πώς ενώθηκαν η Μηδία και η Περσία και μέχρι ποίου σημείου επεξετάθη τότε η Περσική Αυτοκρατορία; (γ) Πώς αυτά τα γεγονότα έθεσαν σε κίνδυνο τη Βαβυλώνα, και ποια αλλαγή κυριαρχίας θα προέκυπτε τώρα;

⁶ Ο Βασιλεύς Κύρος Α΄, άρχων της Ανσάν, είχε ένα γυιό ονόματι Καμβύση (Α΄), ο οποίος ενυμφεύθη την Μανταίην, την θυγατέρα του Αστυάγη, του βασιλέως των Μήδων. (Και ο Ναβουχοδονόσορ ενυμφεύθη, επίσης, μια θυγατέρα του Αστυάγη.) Ο Καμβύσης 1 είχε ένα γυιό ονομαζόμενο Κύρο (Β΄), ο οποίος διεδέχθη τον πατέρα του ως βασιλεύς της Ανσάν. Ο Κύρος 2 επανεστάτησε κατά του Αστυάγη και κατέλαβε την πρωτεύουσα των Μήδων, Εκβάτανα, το 550 π.Χ., δίχως να δώση μάχη, κατόπιν επροχώρησε προς δυσμάς για να υποτάξη την Μηδική Αυτοκρατορία, προς τα ανατολικά σύνορα της Λυδιακής Αυτοκρατορίας. Εν συνεχεία ενίκησε τον πλούσιο Βασιλέα της Λυδίας Κροίσο, εκτείνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την Περσική Αυτοκρατορία ως το Αιγαίο Πέλαγος και τον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια, το 546 π.Χ. Ο κίνδυνος ευρίσκετο τώρα προ των πυλών της Βαβυλώνος. Αν ο Κύρος κατακτούσε τη Βαβυλώνα, θα έθετε τέρμα στη Σημιτική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και θα εγκαθιστούσε Αριανή ή Ιαφεθική κυριαρχία.

 7. (α) Ποια προφητική άποψι είχε ο Ησαΐας διακόσια περίπου χρόνια πριν από αυτό; (β) Πώς ο Ησαΐας και ο Μιχαίας προφητικώς έθεσαν τη Σιών και τη Βαβυλώνα σε οξεία αντίθεσι;

⁷ Ο λαός του Ιεχωβά κάτω στη Βαβυλώνα δεν είχε ανάγκη να ιδή πώς μετεστράφησαν τα γεγονότα για ν’ αντιληφθή ότι η Βαβυλών θα ανετρέπετο, διότι πριν από 190 και πλέον χρόνια, ο προφήτης του Ιεχωβά Ησαΐας, ο οποίος είχε προείπει με ακρίβεια την πτώσι της Ιερουσαλήμ, είχε προείπει, επίσης, και τη συντριβή της Βαβυλώνος από τους Μήδους και Πέρσας. Ο Ησαΐας έθεσε σε οξεία αντίθεσι τη Σιών και τη Βαβυλώνα. Είχε μόλις προείπει την απελευθέρωσι της οργανώσεως του Ιεχωβά Σιών. (Ησ. 12:6), και κατόπιν αναφέρει τη Βαβυλώνα: «Η κατά Βαβυλώνος όρασις, την οποίαν είδεν Ησαΐας ο υιός του Αμώς.» (Ησ. 13:1) Ο Μιχαίας, ένας σύγχρονος προφήτης, έκαμε το ίδιο λέγοντας: «Κοιλοπόνει, και αγωνίζου, θυγάτηρ Σιών, . . . και θέλεις υπάγει έως της Βαβυλώνος· εκεί θέλεις ελευθερωθή· εκεί θέλει σε εξαγοράσει ο Ιεχωβά εκ της χειρός των εχθρών σου.» (Μιχ. 4:10, ΜΝΚ) Ώστε στις δηλώσεις του Ησαΐα εναντίον της Βαβυλώνος ο Ιεχωβά Θεός είναι στην πραγματικότητα ο Ομιλητής. Δείχνει ότι αυτός, όχι οι Ιουδαίοι, θα φέρουν την απελευθέρωσι από τη Βαβυλώνα, και ότι είναι αυτός που κάνει σήματα στους εχθρούς της Βαβυλώνος να έλθουν εναντίον της.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΛΕΙ ΕΘΝΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

 8. (α) Σε ποιο σημείο καλούνται τα έθνη να συγκεντρωθούν, στο Ησαΐας 13:2, 3; (β) Ποιοι είναι «οι ηγιασμένοι», και ποιος τους διατάσσει να συγκεντρωθούν; (γ) Ποια επιθυμία ωθεί τους ηγιασμένους, και για ποιο πράγμα αγάλλονται;

⁸ «Σηκώσατε σημείον [την νέα παγκόσμιο δύναμι των Μήδων και Περσών] επί το όρος των γυμνών βράχων [ευδιάκριτο σε μεγάλη απόστασι]. Υψώσατε την φωνήν προς αυτούς [καλέστε τους εκτελεστάς του Ιεχωβά, τους Μήδους και Πέρσας και συμμάχους από άλλα έθνη], σείσατε την χείρα [κάνοντας νεύμα προς αυτούς για την επίθεσι κατά των πυλών της Βαβυλώνος] δια να εισέλθωσιν εις τας πύλας των αρχόντων [να καταλάβουν τις πύλες της περιτειχισμένης πόλεως και να την ελέγχουν]. Εγώ [ο Ιεχωβά, μολονότι χρησιμοποιών κοσμικούς αρχηγούς] προσέταξα τους ηγιασμένους μου [όπως στον Ισραήλ οι Ιουδαίοι πολεμισταί ήσαν ηγιασμένοι, και όπως τα ειδωλολατρικά έθνη άρχιζαν μια στρατιωτική εκστρατεία με θρησκευτικές τελετές], μάλιστα έκραξα τους δυνατούς μου, δια να εκτελέσωσι τον θυμόν μου, τους εξόχως αγαλλομένους [αγαλλομένους για την μεγάλη τιμή της ανατροπής της Βαβυλώνος, η οποία έκαμε τόσα έθνη να πίουν το ποτήριον του θυμού της].»—Ησ. 53:2, 3, ΜΝΚ· Ιωήλ 3:9.

 9. (α) Πώς ο Ησαΐας, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, εδάφια 4 και 5, περιγράφει τη συγκέντρωσι των εθνών για υποστήριξι της Τετάρτης Παγκοσμίου Δυνάμεως; (β) Πώς αυτός ο συγκεντρωμένος στρατός αποτελεί «τα όπλα της αγανακτήσεως», και πώς θα «αφανίσωσι πάσαν την γην»;

⁹ «Φωνή!» λέγει ο προφήτης Ησαΐας, ωσάν ν’ ακούη την κίνησι των διεθνών υποθέσεων ακριβώς πριν από το 539 π.Χ. «Πλήθους επί τα όρη ως μεγάλου λαού· θορυβώδης φωνή των βασιλείων των εθνών συνηγμένων· ο Ιεχωβά των δυνάμεων [του οποίου ο ναός στην Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τη Βαβυλώνα] επισκέπτεται το στράτευμα της μάχης. Έρχονται από γης μακράς [από έξω, μακράν από τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία], εκ των περάτων του ουρανού [από μέρη, τα οποία βρίσκονται κάτω από τα απομακρυσμένα μέρη των ουρανών], ο Ιεχωβά και τα όπλα της αγανακτήσεως αυτού [τα στρατεύματα του Κύρου ως όργανα του Ιεχωβά για να επιβάλουν την κρίσιν του εναντίον της Βαβυλώνος], δια να αφανίσωσι πάσαν την γην [όλη την γη της Βαβυλώνος ως μιας παγκοσμίου δυνάμεως].»—Ησ. 13:4, 5, ΜΝΚ.

10. (α) Γιατί ο καιρός της μάχης του Ιεχωβά εναντίον της Βαβυλώνος επλησίασε, όπως αναφέρεται στον Ησαΐα 13:6-8; (β) Πώς ‘πάσαι αι χείρες θέλουσιν εκλυθή, και πάσα καρδία διαλυθή’; (γ) Τι φέρνει στους Βαβυλωνίους πόνους και θλίψεις, και τι προκαλεί την έκστασι και τα φλογισμένα των πρόσωπα;

¹⁰ Ο Ησαΐας θαρραλέα προχωρεί: «Ολολύζετε [οι Βαβυλώνιοι], διότι η ημέρα του Ιεχωβά επλησίασε [η εκδίκησίς του για την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ επλησίασε (και κατέστη περισσότερο καταφανής, αφότου ο Κύρος υπέταξε την Λυδία)]· θέλει ελθεί ως όλεθρος από του Παντοδυνάμου. Δια τούτο πάσαι αι χείρες θέλουσιν εκλυθή, και πάσα καρδία ανθρώπου θέλει διαλυθή [οι στρατιές του Κύρου κατεδίωξαν τους Βαβυλώνιους μέσα στις περιτειχισμένες πόλεις των, ο Βασιλεύς Ναβονίδης εζήτησε καταφύγιο στην Μπορσίμπα]. Και θέλουσι τρομάξει· πόνοι και θλίψεις θέλουσι κατακυριεύσει αυτούς [καθώς πίνουν το ποτήριον της ήττης, που είχαν δώσει στα έθνη να πιούν]· θέλουσιν είσθαι εν πόνω, ως τίκτουσα· θέλουσι μείνει εκστατικοί ο είς προς τον άλλον [τόσο γρήγορη και απίστευτη είναι η υποδούλωσίς των]· τα [υπερήφανα] πρόσωπα αυτών θέλουσιν είσθαι πεφλογισμένα [κόκκινα από αμηχανία].»—Ησ. 13:6-8, ΜΝΚ.

11. Στην προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιον 13, εδάφια 9-13, (α) Πώς η Βαβυλών είχε αμαρτήσει εναντίον του Ιεχωβά; (β) Πώς τα φώτα του ουρανού θα έσβηναν για τη Βαβυλώνα; (γ) Πώς η Βαβυλών υπήρξε υπερήφανη και υψηλόφρων, και πώς θα έκανε ο Θεός τον άνθρωπο πιο σπάνιον από το καθαρό χρυσίον; (δ) Με ποιόν τρόπο θα εταράσσοντο οι ουρανοί, και η γη ήθελε σεισθή από τον τόπο της στον θυμό του Ιεχωβά;

¹¹ «Ιδού, η ημέρα του Ιεχωβά έρχεται, σκληρά [όπως υπήρξε η Βαβυλών] και πλήρης θυμού και οργής φλογεράς, δια να καταστήση την γην έρημον· και θέλει εξαλείψει απ’ αυτής τους αμαρτωλούς αυτής [η Βαβυλών είχε αμαρτήσει εναντίον του ναού του Ιεχωβά]. Διότι τα άστρα του ουρανού και οι αστερισμοί αυτού δεν θέλουσι δώσει το φως αυτών [επρόκειτο να είναι μια σκοτεινή ημέρα, ναι, μια σκοτεινή νύχτα για τη Βαβυλώνα. Η σκοτεινή της κατάστασις ως μιας παγκοσμίου δυνάμεως θα ήταν φρικτή]· ο ήλιος θέλει σκοτισθή εν τη ανατολή αυτού, και η σελήνη δεν θέλει εκπέμψει το φως αυτής [ήταν πράγματι την νύχτα της 5-6 Οκτωβρίου 539 π.Χ., που η Βαβυλών έπεσε στα χέρια των κατακτητών της]. Και θέλω παιδεύσει τον κόσμον δια την κακίαν αυτού [ανταποδίδοντας στη Βαβυλώνα σε είδος, καθώς άξιζε], και τους ασεβείς δια την ανομίαν αυτών· και θέλω παύσει την μεγαλαυχίαν των υπερηφάνων [η Βαβυλών έδειξε αλαζονεία εναντίον της κυριαρχίας του Θεού κι αισθάνθηκε αγαλλίασι για την καταστροφή της τυπικής βασιλείας του. Ενόμισε ότι ήταν αρκετά ισχυρή για να κυβερνά τη γη αιωνίως], και ταπεινώσει την υψηλοφροσύνην των φοβερών [οι άρχοντες και αξιωματικοί του στρατού της είχαν ενεργήσει υψηλοφρόνως σαν τύραννοι προς τον εξόριστο λαό του Ιεχωβά]. Θέλω καταστήσει άνθρωπον πολυτιμότερον υπέρ χρυσίον καθαρόν· μάλιστα άνθρωπον υπέρ το χρυσίον του Οφείρ [τώρα θα ήταν δύσκολο να βρη κανείς ακόμη και ένα από τους υψηλόφρονας, υπερηφάνους Βαβυλωνίους τυράννους, θα ήταν σπάνιο όσο και ο καθαρός χρυσός την εποχή εκείνη, ακόμη πιο σπάνιο και από το πολύτιμο χρυσίον του Οφείρ]. Δια τούτο θέλω ταράξει τους ουρανούς [τους ουρανούς τους υπεράνω της Βαβυλώνος, τους οποίους η δαιμονισμένη φαντασία των Βαβυλωνίων γεμάτη από ψευδείς θεούς όπως ο Μερωδάχ (Μαρδώκ), δεν θα μπορούσε να βοηθήση εκείνους που ήλπιζαν σ’ αυτούς], και η γη θέλει σεισθή από του τόπου αυτής, εν τω θυμώ του Ιεχωβά των δυνάμεων, και εν τη ημέρα της φλογεράς οργής αυτού [η γη της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας ως Τρίτης Παγκοσμίου δυνάμεως εσαλεύθη από τη θέσι της και έγινε απλώς μια επαρχία της Περσικής Αυτοκρατορίας].»—Ησ. 13:9-13, ΜΝΚ.

ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ

12. Εξηγήστε από το Ησαΐας 13:14- 16: (α) Τι θα έκαναν οι ξένοι υποστηρικταί της Βαβυλώνος την ημέρα του Ιεχωβά επί της Βαβυλώνος; (β) Τι θα συνέβαινε σ’ εκείνους που θα παρέμεναν στη Βαβυλώνα και θα υπεστήριζαν την κυριαρχία της; (γ) Τι θα προέκυπτε με τη συντριβή των τέκνων των και τον βιασμό των γυναικών των;

¹² Ενώ οι αιχμάλωτοι Ιουδαίοι θα ήσαν απλώς θεαταί, αναμένοντας τον Θεό να τους απελευθερώση καθώς είχε υποσχεθή, ο Ησαΐας περιγράφει πώς η Βαβυλών θα ήταν εξ ολοκλήρου αβοήθητη: «Και θέλουσιν είσθαι ως δορκάδιον κυνηγούμενον, και ως πρόβατον εγκαταλελειμμένον· θέλουσι στρέφεσθαι έκαστος προς τον λαόν αυτού, και θέλουσι φεύγει έκαστος εις τον τόπον αυτού [όλοι οι ξένοι υποστηρικταί της Βαβυλώνος θα την εγκατέλειπαν και θα έφευγαν, με σκοπό να δημιουργήσουν νέες σχέσεις με την κατακτήτρια παγκόσμιο δύναμι]. Πας ο ευρεθείς [ο οποίος προσκολλάται στη Βαβυλώνα και υποστηρίζει την κυριαρχία της] θέλει διαπερασθή· και πάντες οι συνηθροισμένοι θέλουσι πέσει δια μαχαίρας [θα εσαρώνετο τελείως ο παράσιτος πληθυσμός της Βαβυλώνος]. Και τα τέκνα αυτών θέλουσι συντριφθή έμπροσθεν αυτών [έτσι η οικογενειακή γραμμή και το οικογενειακό όνομα θα έσβηνε]· αι οικίαι αυτών θέλουσι λεηλατηθή [ο πλούτος των θα πήγαινε στους κατακτητάς], και αι γυναίκες αυτών θέλουσι βιασθή [όχι από τους συζύγους των, αλλά από στρατιώτες, οι γυναίκες των θα γεννούσαν παιδιά που δεν θα έφερναν το οικογενειακό όνομα].»—Ησ. 13:14-16· Ψαλμ. 137:8, 9.

13. Εξηγήστε, από το Ησαΐας 13:17, 18: (α) Γιατί είχε λεχθή ότι οι Μήδοι δεν ήθελον συλλογισθή αργύριον και χρυσίον; (β) Πώς τα τόξα των Περσών θα συνέτριβαν τους νεανίσκους και πώς δεν ήθελον ελεήσει τον καρπόν της κοιλίας; (γ) (περιλαμβανομένης και της υποσημειώσεως) Μολονότι ο Ησαΐας ομιλεί μόνο για τους Μήδους ως κατακτητάς της Βαβυλώνος, πώς γνωρίζομε ότι πρέπει να εννοήσωμε ότι περιλαμβάνει και τους Πέρσας; (δ) (υποσημείωσις) Πώς όσα προφητικώς αναφέρει ο Ησαΐας για τα τόξα των Μήδων (13:18) αποδεικνύονται ιστορικώς ακριβή;

¹³ Ο Θεός ωνόμασε εκ των προτέρων αυτούς τους ιδίους, που θα χρησιμοποιούσε ως αρχηγούς για την ανατροπή της Βαβυλώνος: «Ιδού, θέλω επεγείρει τους Μήδουςb εναντίον αυτών, [αυτό θα περιελάμβανε τους Πέρσας (Βλέπε Ησαΐας 21:2-9.)], οίτινες δεν θέλουσι συλλογισθή αργύριον· και εις το χρυσίον, δεν θέλουσιν ηδυνθή εις αυτό [οι Μήδοι και οι Πέρσαι δεν πολεμούσαν για άργυρο και χρυσό, αλλά για κατάκτησι, για την ανατροπή της Βαβυλώνος ως της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως· έτσι δεν μπορούσαν να εξαγορασθούν]· αλλά τα τόξαc αυτών θέλουσι συντρίψει τους νεανίσκους [τα Περσικά τόξα είχαν κατασκευασθή από μέταλλο και μπορούσαν να κάμουν τους νέους των κομμάτια]· και δεν θέλουσιν ελεήσει τον καρπόν της κοιλίας· ο οφθαλμός αυτών δεν θέλει φεισθή παιδία [είχαν διάθεσι να καταστρέψουν τον εχθρό, τον καρπό των Βαβυλωνιακών κοιλιών].»—Ησ. 13:17, 18.

14. (α) Ποιο επρόκειτο να είναι το αποτέλεσμα της διεγέρσεως από τον Ιεχωβά των τοξοτών Μήδων και Περσών, σύμφωνα με το Ησαΐας 13:19-22; (β) Πώς έβλεπαν τη Βαβυλώνα οι Άραβες ταξιδιώται και ποιμένες;

¹⁴ Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της διεγέρσεως από τον Ιεχωβά των τοξοτών Μήδων εναντίον των Βαβυλωνίων; Η απόφασις του Ιεχωβά δηλώνει: «Και η Βαβυλών, η δόξα των βασιλείων, το ένδοξον καύχημα των Χαλδαίων, θέλει είσθαι ως ότε κατέστρεψεν ο Θεός τα Σόδομα και τα Γόμορρα [πλήρης ερήμωσις ως με πυρ και θείον (Γεν. 19:23-25)]· ουδέποτε θέλει κατοικηθή, ουδέ θέλει κατασκηνωθή έως γενεάς και γενεάς· ούτε Άραβες θέλουσι στήσει τας σκηνάς αυτών εκεί, ούτε ποιμένες θέλουσιν αναπαύεσθαι εκεί [θα την φοβούνται σαν ένα στοιχειωμένο τόπο]· αλλά θηρία θέλουσιν αναπαύεσθαι εκεί· και αι οικίαι αυτών θέλουσιν είσθαι πλήρεις ολολυζόντων ζώων· και στρουθοκάμηλοι θέλουσι κατοικεί εκεί, και σάτυροι θέλουσι χορεύει εκεί· και οι αίλουροι θέλουσι φωνάζει εν ταις ηρημωμέναις οικίαις αυτών, και θώες [όχι ο «Σίρρας», ο δράκων ο οποίος αντιπροσωπεύει τον Θεό της Βαβυλώνος Μαρδώκ, αλλά ένας κατά γράμμα όφις που θα κατοική τον έρημο τόπο] εν τοις παλατίοις της τρυφής· και ο καιρός αυτής πλησιάζει να έλθη, και αι ημέραι αυτής δεν θέλουσιν επιμακρυνθή.»—Ησ. 13:19-22.

15. Μήπως η ερήμωσις, ως μια μορφή της εκδικήσεως του Θεού πάνω στη Βαβυλώνα, θα ήρχετο τον καιρό που αυτή θα εκυριεύετο από τον Κύρο;

¹⁵ Αυτή η ερήμωσις θα ήταν μια από τις μορφές εκδικήσεως του Ιεχωβά Θεού επάνω στο κοσμοκρατορικό εκείνο κέντρο της ψευδούς θρησκείας, εχθρικό προς τον Θεό από την έναρξί του στις ημέρες του Νεβρώδ. Μολονότι θα παρήρχοντο αιώνες από την πτώσι της Βαβυλώνος στους Μήδους και Πέρσας το 539 π.Χ. έως την πλήρη ερήμωσί της, εν τούτοις αυτή θα ήρχετο αναποφεύκτως.

16. (α) Όταν οι παγκόσμιες αυτές κινήσεις ελάμβαναν χώρα, συμμετείχαν οι Ιουδαίοι στη Βαβυλώνα; Γιατί; (β) Ποια βεβαίωσι δίνουν στους Χριστιανούς τα αρχαία αυτά γεγονότα; (γ) Ποια κατάλληλη πορεία ενεργείας υπογραμμίζεται για τους Χριστιανούς εκεί;

¹⁶ Καθώς επλησίαζε ο καιρός του τέλους των εβδομήντα ετών της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων, η πτώσις της Βαβυλώνος επλησίαζε ακόμη περισσότερο, έτσι ώστε οι Ιουδαίοι, οι οποίοι είχαν πίστι στον Ιεχωβά Θεό και οι οποίοι επιθυμούσαν να ιδούν την αποκατάστασι της αληθινής λατρείας του, δεν ανησυχούσαν ούτε προσπαθούσαν να προπορευθούν του Θεού με το να δημιουργήσουν μια επανάστασι και να προσπαθήσουν ν’ απελευθερωθούν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Σήμερα υπάρχει μια Μεγαλύτερη Βαβυλώνd, της οποίας η πτώσις και η τρομακτική ερήμωσις πλησιάζει, αλλά εκείνοι, οι οποίοι διαβάζουν τον Λόγο του Θεού και έχουν ιδεί την εκπλήρωσι πολλών από τους σκοπούς του ακριβώς στον καιρό τους, γνωρίζουν ότι η Μεγαλύτερη Βαβυλών θα πέση, επίσης, ως την πλήρη ερήμωσί της στο λίαν προσεχές μέλλον, και ότι δεν αποτελεί καθήκον των να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε δύναμι των χειρών ή σαρκικά όπλα για να την πραγματοποιήσουν, αλλά ότι αυτή θα έλθη από τον Ιεχωβά και τις αόρατες ουράνιες δυνάμεις του, προς τιμήν του. Η Βαβυλών η Μεγάλη θα ερημωθή για πάντα, ακριβώς όπως η αρχαία Βαβυλών, η οποία δεν είναι τώρα τίποτε περισσότερο από έρημα ερείπια. Τότε η καθαρά λατρεία θα γεμίση τη γη και η διακυβέρνησις του Ιησού Χριστού, του Μεγαλυτέρου Κύρου, θα σημάνη πλήρη απελευθέρωσι για όλους όσοι αγάλλονται στη βασιλεία του. Περαιτέρω εξετάσεις των προφητειών του Ησαΐα και Ιερεμία επί της Βαβυλώνος θα δημοσιευθούν σε προσεχή τεύχη.—Αποκάλ. 18:21.

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτης στη σελίδα 251]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΕΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΙΕΡΕΜΙΑ (647-607 Π. Χ.)

(ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ)

Βυζάντιον

ΕΛΛΑΣ

Αθήναι

ΙΩΝΙΑ

ΛΥΚΙΑ

ΚΙΛΙΚΙΑ

Ταρσός

ΚΙΤΤΙΜ

ΚΑΦΘΟΡ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Κυρήνη

ΛΙΒΥΗ

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Μέμφις

Νείλος ποταμός

Θήβαι (Νω)

Ερυθρά Θάλασσα

ΛΥΔΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Σάρδεις

(ΚΑΣΠΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ)

ΜΗΔΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Αραράτ

(Λίμνη Βαν)

Γαυγάμηλα

Εκβάτανα (Αχμεθά)

ΑΡΑΒΙΑ

Θαιμά

Γάζα

Ιερουσαλήμ

Τύρος

Δαμασκός

Χαρκεμίς

Χαράν

Ευφράτης Ποταμός

Βαβυλών

Ερέχ

Ουρ

Αρχαία Ακτή

Τίγρις Ποταμός

(Περσικός Κόλπος)

Σούσα

ΕΛΑΜ

ΠΕΡΣΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 254]

Πέρσαι Τοξόται Υπό τον Βασιλέα Δαρείον

Ο Θάνατος και ο Άδης Δίδουν τους Νεκρούς

«Περί δε της αναστάσεως των νεκρών δεν ανεγνώσατε το ρηθέν προς εσάς υπό του Θεού;»—Ματθ. 22:31.

 1. Ποιο αρχαίο θρησκευτικό βιβλίο μόνο διδάσκει ανάστασι;

ΤΗΝ ανάστασι των νεκρών ανθρώπων στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Θεού, κανένα αρχαίο ιερό βιβλίο θρησκείας δεν την διδάσκει εκτός από την Αγία Γραφή. Η Βίβλος είναι το ιερό βιβλίο, του οποίου το πρώτο μέρος εγράφη κυρίως στην Εβραϊκή και το δεύτερο μέρος στην κοινή Ελληνική την προ χιλίων εννεακοσίων ετών. Εν τούτοις, το πρώτο μέρος της μετεφράσθη από την Εβραϊκή στην Ελληνική προτού ακόμη γραφή το δεύτερο μέρος της Αγίας Γραφής στην κοινή Ελληνική. Η Ελληνική μετάφρασις των Εβραϊκών Γραφών ωνομάσθη η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα και είναι γνωστή με το σύμβολο Ο΄ (ή το Λατινικό LXX), που σημαίνει «Εβδομήκοντα», Πριν από δέκα εννέα αιώνες η Ελληνική ήταν μια διεθνής γλώσσα, και έτσι την εποχή εκείνη ένα άτομο, που εγνώριζε Ελληνικά, μπορούσε να διαβάση ολόκληρη τη Γραφή. Στην εποχή μας η Αγία Γραφή έχει μεταφρασθή, εν όλω ή εν μέρει, σε 1.202 και πλέον γλώσσες, πολύ πιθανόν και στη δική σας μητρική γλώσσα. Το ιερό αυτό Βιβλίο έχει τη μεγίστη κυκλοφορία από όλα τα βιβλία και στις περισσότερες γλώσσες. Παραμένει μόνο του στη διδασκαλία του περί εγέρσεως του νεκρού ανθρωπίνου γένους σε ζωή σε μια δικαία τάξι πραγμάτων στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Παντοδυνάμου Θεού.

 2. Γιατί είναι πιθανόν μερικοί να χλευάσουν την ιδέα μιας αναστάσεως;

² Εσείς, ο αναγνώστης, πιθανόν να μη βλέπετε την ανάγκη αναστάσεως για τους νεκρούς ανθρώπους, διότι η δική σας θρησκεία σας εδίδαξε κάτι όπως η «αθανασία της ψυχής». Γι’ αυτό, επειδή όσοι έχουν αποθάνει είναι νεκροί μόνον ως προς το ανθρώπινο σώμα αλλά είναι ζώντες σε κάποιο αόρατο βασίλειο ως ψυχές ή έχουν μετενσαρκωθή σε ένα άλλο γήινο σώμα, δεν βλέπετε την ανάγκη μιας αναστάσεως. Μερικοί αναγνώσται, συνεπώς, πιθανόν να χλευάσουν την ιδέα μιας αναστάσεως των νεκρών. Είναι πολύ φυσικό. Αλλά η διδασκαλία της Γραφής περί αναστάσεως των νεκρών έχει μια τόσο στερεά βάσι επί της οποίας στηρίζεται, ώστε το καλύτερο που έχει να κάμη κανείς είναι να ερευνήση εντίμως αντί να χλευάση. Δεν θέλομε να είμεθα όπως εκείνοι οι Έλληνες φιλόσοφοι, οι οποίοι επίστευαν στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και στους οποίους ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εκήρυξε την ανάστασι του Ιησού Χριστού εκ νεκρών.—Πράξ. 2:31, 32· Ματθ. 26:38· Ησ. 53:12· Ιεζ. 18:4, 20.

 3. Γιατί δεν θέλομε να είμεθα σαν εκείνους τους Έλληνας φιλοσόφους;

³ Για τους Έλληνας εκείνους το ιστορικό υπόμνημα λέγει: «Οι μεν έλεγον, Τι θέλει τάχα ο σπερμολόγος ούτος να είπη; οι δε, Ξένων θεών κήρυξ φαίνεται ότι είναι· διότι εκήρυττε προς αυτούς τον Ιησούν και την ανάστασιν.» Και όταν ο απόστολος Παύλος είπε στους δικαστάς του Αρείου Πάγου στας Αθήνας, ότι ο Θεός ανέστησε τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν από τους νεκρούς για να ενεργήση ως κριτής όλης της οικουμένης, το υπόμνημα λέγει, «ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον.» (Πράξ. 17:18, 31, 32) Εκείνοι οι Έλληνες επίστευαν στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και ότι επομένως δεν υπήρχαν νεκροί. Έτσι δεν μπορούσαν να δεχθούν τη διδασκαλία ότι οι ανθρώπινες ψυχές είναι νεκρές και χρειάζεται ν’ αναστηθούν για να ξαναζήσουν.

 4. Πώς οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν σαν τους Βαβυλώνιους στην πίστι των όσον αφορά τους νεκρούς ανθρώπους;

⁴ Οι αρχαίοι Έλληνες επίστευαν ότι οι νεκροί άνθρωποι ζούσαν ως σκιές σε κάποιον υπόγειον, αόρατο τόπο, επί του οποίου ο Θεός που ωνομάζετο Άδης κυβερνούσε ως βασιλεύς. Αργότερα αυτός ο υπόγειος τόπος των ψυχών που απέθαναν και επί των οποίων ο θεός αυτός εβασίλευε εκλήθη, επίσης, με το όνομα Άδης. Το όνομα αυτό έφθασε, ομοίως, να εφαρμόζεται και στον τάφο.a Οι αρχαίοι εκείνοι Έλληνες ήσαν όμοιοι με τους Βαβυλωνίους της Ασίας, οι οποίοι αποκαλούσαν τον Θεό του υπογείου βασιλείου των τών νεκρών ψυχών Νεργκάλ και αποκαλούσαν αυτό το αόρατο βασίλειο των νεκρών ως τη «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.» Οι αρχαίοι εκείνοι Βαβυλώνιοι, επομένως, δεν επίστευαν σε ανάστασι των νεκρών ανθρώπων.b

 5. Πώς η ενέργεια των Ρεφορμιστών Ιουδαίων τονίζει το γεγονός ότι η πίστις στην αθανασία του ανθρώπου και η διδασκαλία της αναστάσεως αντιβαίνουν το ένα προς το άλλο;

⁵ Αυτή η Βαβυλωνιακή πίστις στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής αντιβαίνει στη διδασκαλία της Γραφής περί αναστάσεως των νεκρών ανθρώπων. Το γεγονός αυτό μπορεί ν’ αποδειχθή στην ενέργεια των Ρεφορμιστών Ιουδαίων του εικοστού μας αιώνος. Πάνω σε τούτο Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, κάτω από το θέμα «Ανάστασις», λέγει: «Στη σύγχρονη εποχή η πίστις στην ανάστασι εκλονίσθη πολύ από τη φυσική φιλοσοφία και ηγέρθη το ερώτημα από τους Ρεφορμιστάς ραββίνους και σε ραββινικές διασκέψεις . . . μήπως, οι παλαιοί λειτουργικοί τύποι, οι οποίοι εξέφραζαν πίστι στην ανάστασι, θα έπρεπε ν’ αλλάξουν κατά τρόπον, ο οποίος να δίνη σαφή έκφρασι στην ελπίδα για αθανασία της ψυχής μάλλον. Αυτό έχει γίνει σε όλα τα προσευχητάρια των Αμερικανών Ρεφορμιστών. Στη ραββινική διάσκεψι, η οποία έλαβε χώραν στη Φιλαδέλφεια, είχε σαφώς δηλωθή ότι η πίστις στην ανάστασι του σώματος δεν βρίσκει υποστήριξι στον Ιουδαϊσμό, και ότι η πίστις στην αθανασία της ψυχής πρέπει να λάβη τη θέσι της στη λειτουργία [τη συλλογή των τύπων για δημοσία λατρεία].»—Τόμος 10ος, σελίς 385, παρ. 2 (1905).

 6. Σε ποια σαφή δήλωσι της Γραφής δεν πιστεύουν αυτοί οι Ρεφορμισταί Ιουδαίοι;

⁶ Έτσι αυτοί οι Ρεφορμισταί Ιουδαίοι δεν πιστεύουν στη σαφή δήλωσι της Αγίας Γραφής, εις Ιεζεκιήλ 18:4, 20: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»

 7. Τι είπε ο Παύλος, ο κάποτε Φαρισαίος, στον ηγεμόνα Φήλικα περί αναστάσεως;

⁷ Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ο οποίος έζησε στη διάρκεια της επιγείου ζωής του Ιησού Χριστού, τον είδε κατά θαυματουργικό τρόπο μετά την ανάστασί του εκ νεκρών. Εκ γενετής ο Παύλος ήταν Ιουδαίος. Υπήρξε ένας από τους Ιουδαίους Φαρισαίους, οι οποίοι επίστευαν στην ανάστασι των νεκρών. Όταν εστάθη μπροστά στον Ρωμαίο ηγεμόνα Φήλικα, ο οποίος πιθανόν επίστευε στον Πλούτωνα τον Ρωμαίο Θεό του κάτω κόσμου των νεκρών ψυχών, ο Παύλος είπε, αναφερόμενος στους Ιουδαίους Φαρισαίους: ‘Πιστεύω εις πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω [του Μωυσέως] και εν τοις προφήταις· ελπίδα έχω εις τον Θεόν, την οποίαν και αυτοί ούτοι προσμένουσιν, ότι μέλλει να γείνη ανάστασίς νεκρών, δικαίων τε και αδίκων. . . . την οποίαν [φωνήν] εφώναξα ιστάμενος μεταξύ αυτών, ότι περί αναστάσεως νεκρών εγώ κρίνομαι σήμερον από σας’.—Πράξ. 24:14-21.

 8. (α) Πόσοι μάρτυρες υπήρξαν της αναστάσεως του Χριστού: (β) Τι σημαίνει η ανάστασίς του για το νεκρό ανθρώπινο γένος;

⁸ Σε όσα έγραψε περί αναστάσεως ο απόστολος Παύλος ομιλεί για πεντακοσίους και πλέον αυτόπτας μάρτυρας, περιλαμβανομένου και του εαυτού του, οι οποίοι είδαν τον αναστημένο Ιησού Χριστό αφού είχε θανατωθή δημοσία επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου και ταφή σ’ ένα σφραγισμένο τάφο, υπό στρατιωτικήν φρούρησιν για ν’ αποφευχθή κλοπή του νεκρού σώματος που ήταν μέσα. (1 Κορ. 15:3-9· Ματθ. 27:57 έως 28:4) Για ν’ αποδείξη ότι αυτός και οι πιστοί σύντροφοι του δεν ήσαν ψευδομάρτυρες της αναστάσεως του Ιησού Χριστού, ο Παύλος ετόνισε τη σημασία της αναστάσεως του Χριστού για το νεκρό ανθρώπινο γένος λέγοντας: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου [του Αδάμ, του πρώτου ανθρώπου], ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.» (1 Κορ. 15:20, 21) Η ανάστασις του Ιησού Χριστού άνοιξε την οδό για άλλους, δηλαδή, για ν’ αναστηθή το νεκρό ανθρώπινο γένος.

 9, 10. (α) Γιατί μπόρεσε ο Ιησούς ν’ αντιμετωπίση ένα μαρτυρικό θάνατο θαρραλέα; (β) Πώς οι λόγοι του Ιησού βεβαιώνουν ότι θα υπάρξη ανάστασις;

⁹ Το έτος 33 μ.Χ. ο Ιησούς Χριστός αντιμετώπισε θαρραλέα ένα μαρτυρικό θάνατο, διότι είχε εμπιστοσύνη ότι ο Παντοδύναμος Θεός, ο ουράνιος Πατήρ του, θα τον ήγειρε από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός θα του επέτρεπε να επιστρέψη στον ουρανό και να παρουσιάση την αξία της ανθρωπίνης του θυσίας στον Θεό προσωπικώς. Επί της γης ο Ιησούς Χριστός είχε πολλά να ειπή περί της αναστάσεως. Κάποτε, όταν μιλούσε περί επαναφοράς των νεκρών ανθρώπων για τελική κρίσι μέσω αναστάσεως, είπε: «Καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως. Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.»—Ιωάν. 5:26-30.c

¹⁰ Μπορούμε, λοιπόν, να είμεθα βέβαιοι ότι θα υπάρξη ανάστασις.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΙΣ

11. Ποια προσωπική ερώτησις, επομένως, έρχεται μόνη της;

¹¹ Μια πολύ προσωπική ερώτησις μάς έρχεται, επομένως, μόνη της. Και είναι αυτή: Αν, κάποτε στο μέλλον, σεις και εγώ πεθάνωμε και ταφούμε σ’ έναν τάφο ή μνημείο, θα μας χορηγηθή μήπως κατά το θέλημα του Θεού μια ανάστασις, μια επάνοδος στη ζωή από τον ύπνο του θανάτου; Αν ναι, πώς μπορούμε να το γνωρίζομε; Ποιοι θ’ αναστηθούν μαζί μας; Υπάρχουν κάποιοι που δεν πρόκειται ν’ αναστηθούν εκ νεκρών; Αυτή η ιδία ερώτησις υπήρξε αντικείμενον ενδιαφέροντος πολλών Ιουδαίων, μολονότι ήσαν προσκολλημένοι μόνον στις Εβραϊκές Γραφές, στο πρώτο, δηλαδή, μέρος του βιβλίου που ονομάζαμε Αγία Γραφή.

12. Τι είδους εικόνα της ημέρας της αναστάσεως δίνει η Γραφή;

¹² Μερικοί θρησκευτικοί κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» προσπάθησαν να εικονίσουν πώς θα φαίνεται η ημέρα της αναστάσεως σ’ ένα άτομο που θα ζη ακόμη επάνω στη γη την εποχή εκείνη. Φαντάσθηκαν μερικά άγρια και πράγματι φριχτά πράγματα γι’ αυτήν, όπως ευρέως διασκορπισμένα μέλη ανθρωπίνων πτωμάτων που συρίζουν καθώς διασχίζουν τον αέρα για να συναντήσουν τα άλλα μέλη στα οποία ανήκαν ως ένα σώμα κατά τον θάνατο. Η Γραφή δεν παρουσιάζει μια τέτοια τρομακτική εικόνα του καιρού της αναστάσεως, ούτε ακόμη και στην όρασι του προφήτου Ιεζεκιήλ της κοιλάδας των ξηρών οστών, που η δύναμις του Παντοδυνάμου Θεού τα συνήνωσε και τα επενέδυσε με ζωντανή σάρκα και πάλιν. (Ιεζ. 37:1-10) Πολύ διαφορετικά, μέσω καταλλήλων συμβόλων, το τελευταίο βιβλίο της Γραφής μάς δίνει μια εικόνα της επιγείου αναστάσεως μετά την εκδίωξι από τον ουρανό και τη γη των πονηρών δυνάμεων. Αυτή η ελπιδοφόρος όρασις μάς καθιστά ικανούς να προσδιορίσωμε ποιοι θα συμμετάσχουν στην επίγεια ανάστασι.

13. Στην Αποκάλυψι 20:11-15 ποια όρασις είχε δοθή στον Ιωάννη;

¹³ Η όρασις, όπως την είδε ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης, περιγράφεται στην Αποκάλυψι 20:11-15 με τα εξής λόγια: «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.»—Βλέπε, επίσης, Αποκάλυψις 21:8.

14. Γιατί η Αποκάλυψις 20:13 είναι πιο περιεκτική από τους λόγους του Ιησού εις Ιωάννην 5:28, 29, σχετικά με την ανάστασι;

¹⁴ Όλα τα άτομα, που έχουν πεθάνει, δεν πέθαναν στην ξηρά για να ταφούν σ’ ένα μνημείο στους κόλπους της γης. (Γέν. 1:9, 10) Αναρίθμητοι πέθαναν στη θάλασσα σε ναυάγια πλοίων και τρικυμίες και ναυμαχίες και ετάφησαν στη θάλασσα ή τα σώματα των δεν έχουν ποτέ επανευρεθή για να τους δοθή μια ταφή στην ξηρά. (1 Βασ. 22:48, 49· 2 Χρον. 20:36, 37· Ψαλμ. 48:7· Δαν. 11:40) Επομένως, η Αποκάλυψις 20:13, περιγράφοντας την ημέρα της αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους, λέγει ότι όχι μόνον «ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς», αλλά και «έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς.» Μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι το εδάφιο αυτό, Αποκάλυψις 20:13, είναι μια πιο περιεκτική δήλωσις περί αναστάσεως από εκείνην του Ιησού, όταν είπε: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει . . . εις ανάστασιν.»—Ιωάν. 5:28, 29.

15. Γιατί η «θάλασσα» δεν ρίπτεται μέσα στην «λίμνην του πυρός» επίσης;

¹⁵ Ένα άλλο σημείο προς παρατήρησιν είναι το εξής: Οτιδήποτε και αν εννοούμε εδώ ότι είναι ο Άδης, εκείνοι, που βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν νεκροί, δεν είναι στην ίδια θέσι μ’ εκείνους που πέθαναν στη θάλασσα, διότι οι νεκροί στη θάλασσα είναι σ’ έναν υδάτινο τόπο. Η θάλασσα ποτέ δεν θα παύση, κατά ένα κατά γράμμα τρόπο, να υπάρχη επάνω στη γη. Γι’ αυτό η Αποκάλυψις 20:14 (Αρχαίον Κείμενον) λέγει: «Ο θάνατος και ο Άδης εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός. Ούτος ο θάνατος ο δεύτερος εστιν, η λίμνη του πυρός.» Αν η κατά γράμμα θάλασσα ερρίπτετο στην «λίμνην του πυρός» θα έσβηνε την λίμνη του πυρός και η λίμνη του πυρός θα έπαυε να υπάρχη μάλλον αντί η θάλασσα να παύση να υπάρχη. Αλλά η Γραφή είναι σαφής ότι ο «δεύτερος θάνατος», ο οποίος συμβολίζεται από την «λίμνην του πυρός», δεν θα παύση ποτέ να υπάρχη. Κατά ένα συμβολικό τρόπο, αυτή η «λίμνη του πυρός» θα καίη πάντοτε.

16. Είναι ο Άδης της Γραφής όμοιος με εκείνον που εφαντάσθησαν οι Έλληνες; Γιατί;

¹⁶ Ποιος είναι, λοιπόν, ο Άδης, ο οποίος ρίπτεται μέσα στη συμβολική «λίμνην του πυρός»; Ποια είναι η κατάστασις εκείνων, που βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν τον Άδη; Ένα πράγμα είναι βέβαιον, ότι ο Άδης, ο οποίος περιγράφεται στην Αγία Γραφή, δεν είναι ο Άδης, που εφαντάσθηκαν οι αρχαίοι μη Χριστιανοί Έλληνες και ο οποίος περιγράφεται στις μυθολογίες των. Δεν θα υπάρξη γενική ανάστασις από τον μυθολογικό Άδη των ειδωλολατρών Ελλήνων.

17. Με ποια διπλή έννοια μιλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες περί αναστάσεως;

¹⁷ Κάτω από τον υπότιτλο «Β. Η Ανάστασις στον Ελληνικό Κόσμο», το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης, Τόμος 1, σελίς 369, λέγει: «Εκτός από τη μετεμφύχωσι, . . . ο Έλλην ομιλεί περί αναστάσεως με μια διπλή έννοια, α. Η ανάστασις είναι αδύνατος. . . . β. Η ανάστασις πιθανόν να λάβη χώραν ως ένα μεμονωμένο θαύμα. . . . Η έγερσις μιας φαινομενικώς νεκράς κόρης στη Ρώμη από τον Απολλώνιο τον Τυανέα εξιστορείται. . . , ως συμπληρωματική προικοδότησις προσεφέρθησαν 150.000 δηνάρια. . . . Η ιδέα μιας γενικής αναστάσεως κατά το τέλος του αιώνος είναι ξένη στους Έλληνας. Πράγματι, υφίσταται ίσως επίθεσι σε μία Φρυγιανή επιγραφή: [Πράγματι αποβλέπουν όλοι οι δυστυχισμένοι σε μια ανάστασι;]. Στις Πράξεις 17:18 φαίνεται ότι η «ανάστασις» παρενοήθη από τους ακροατάς ως ένα κύριον όνομα (παράβαλε 17:31 και επόμενα).»d Βεβαίως, η «φαινομενικώς νεκρά κόρη», την οποίαν ο Απολλώνιος ήγειρε, πέθανε πάλι.

18. Ανόμοια με τους ειδωλολάτρας, ποια ελπίδα είχε ο λαός του Θεού;

¹⁸ Στο άρθρο της περί «Άδου» η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμος Δ΄, έκδοσις 1891, κάνει την εξής αποδοχή, στη σελίδα 9, τελευταία παράγραφο: «Στον πιστό Εβραίο μόνο η διαμονή στον σιεόλ εφαίνετο ως μια προσωρινή και ενδιάμεση ύπαρξις. Οι ειδωλολάτραι δεν είχαν ελπίδα πέραν από το σκοτεινό βασίλειο του· οι κιγκλίδες του ήσαν αιώνιες γι’ αυτόν: και η ιδέα μιας αναστάσεως ήταν τελείως ξένη και στη θρησκεία του και στη φιλοσοφία του. Αλλά όλες οι ελπίδες γεννήθηκαν στα στήθη του αληθινού λαού του Θεού σε συνδυασμό με την προσδοκία μιας αναστάσεως νεκρών. Επειδή μόνο αυτή μπορούσε να πραγματοποιήση την ακύρωσι του κακού, το οποίον ήλθε δια της αμαρτίας, και να καταστρέψη πράγματι τον καταστροφέα, για τούτο τίποτε ολιγώτερο από αυτό δεν είχε εξαγγελθή στην πρώτη εκείνη υπόσχεσι, η οποία έδιδε βεβαίωσι για την συντριβή του πειραστού.»—Βλέπε Γένεσι 3:15· Ρωμαίους 16:20.

19. Τώρα, λοιπόν, διαφέρει ο Άδης της Γραφής από εκείνον των Ελλήνων;

¹⁹ Ώστε στη Γραφή ο Άδης διαφέρει από τον Άδη των ειδωλολατρών Ελλήνων, κατά το ότι η Γραφή επανειλημμένως δηλώνει ότι θα υπάρξη ανάστασις από τον Άδη για όσους βρίσκονται εκεί. Δεν είναι τόπος όπως εκείνος για τον οποίον έλεγαν οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι, δηλαδή, ότι είναι η «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.» Αλλά, τότε, πού είναι ο Άδης αυτός της Γραφής, και ποια είναι η κατάστασις εκείνων που βρίσκονται εκεί; Είναι ένας τόπος «ενδιαμέσου υπάρξεως» για τους νεκρούς; Μόνον αν λάβωμε την απάντησι της ιδίας της Γραφής θα έχωμε τις ορθές απαντήσεις, τις αληθινές απαντήσεις, πάνω στις οποίες θα μπορή να στηριχθή ακλόνητα η πίστις μας, Τι λέγει η Γραφή ;

ΑΔΗΣ

20. Ποια πρέπει να είναι η κατάστασις εκείνων που είναι στον Άδη;

²⁰ Στα παλαιότερα γνωστά χειρόγραφα αντίγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών η λέξις Άδης συναντάται δέκα φορές.e Είναι ζώντες οι άνθρωποι στον Άδη της Γραφής; Οι έντιμοι αναγνώσται της Γραφής θα πουν ότι είναι χωρίς ζωή, εφόσον η Αποκάλυψις 20:13 λέγει ότι εκείνοι τους οποίους «ο θάνατος και ο άδης έδωκαν» ήσαν ‘οι εν αυτοίς νεκροί’. Βεβαίως οι νεκροί στον θάνατο δεν είναι ζώντες. Ομοίως ούτε και οι νεκροί οι οποίοι είναι στον Άδη θα μπορούσαν να είναι ζώντες. Εν τούτοις, οι θρησκευόμενοι του «Χριστιανικού κόσμου» είναι εμποτισμένοι από την ειδωλολατρική Ελληνική μυθολογία και θα πουν: «Δεν είναι έτσι. Οι νεκροί στον Άδη δεν είναι πράγματι νεκροί. Μόνο το σώμα των είναι νεκρό, αλλά η ψυχή των ζη διότι είναι αθάνατη. Γι’ αυτούς θάνατος σημαίνει μόνον ότι είναι αποχωρισμένοι από τον Θεό. Με άλλους λόγους, αυτές οι αθάνατες ψυχές στον Άδη πράγματι ζουν.» Είναι, όμως, αυτό το επιχείρημα των θρησκευόμενων του «Χριστιανικού κόσμου» ορθό; Είναι αυτό που διδάσκει η Γραφή σχετικά με την κατάστασι εκείνων που είναι νεκροί στον Άδη και που θα έχουν ανάστασι από τον Άδη; Ερευνήστε τη Γραφή.

21. (α) Είναι ο Άδης στους ουρανούς; (β) Πηγαίνει στον Άδη η Χριστιανική εκκλησία;

²¹ Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές η πρώτη χρήσις της λέξεως Άδης βρίσκεται εις Ματθαίον 11:23. Εκεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός λέγει: «Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου.» (Επίσης εις Λουκάν 10:15) Γι’ αυτόν τον λόγο ο Άδης δεν μπορεί να είναι στον ουρανό. Η επόμενη χρήσις της λέξεως Άδης είναι εις Ματθαίον 16:18, όπου ο Ιησούς λέγει στον απόστολο του Πέτρο: «Εγώ δε σοι λέγω, Ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» Αυτά τα λόγια του Ιησού σημαίνουν ότι η εκκλησία των ακολούθων του θα απέθνησκε και θα εισήρχετο μέσω των πυλών στον Άδη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα καταντούσαν μαζί μ’ εκείνους οι οποίοι είναι νεκροί στον Άδη.

22. Γιατί οι πύλες του Άδου δεν θα ίσχυαν επί της εκκλησίας του Ιησού;

²² Αλλά, γιατί «πύλαι άδου» δεν θα ίσχυαν επί της εκκλησίας του Ιησού; Γιατί εκείνες οι ‘πύλες’ δεν θα παρέμεναν για πάντα κλειστές πάνω στους ακολούθους του Ιησού, κάνοντας έτσι τον Άδη μια «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή»; Λόγω των όσων είπε ο Ιησούς αργότερα στον ηλικιωμένο απόστολο Ιωάννη στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στην Αποκάλυψι 1:17, 18. Σ’ αυτά τα εδάφια ο αναστημένος Ιησούς Χριστός στους ουρανούς είπε στον Ιωάννη: «Μη φοβού· εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων αμήν και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» Εφόσον αυτός έχει τα κλειδιά του θανάτου και του Άδου, ο ουράνιος Ιησούς Χριστός μπορεί να ξεκλειδώση εκείνες τις ‘πύλες του άδου’ και ν’ απελευθερώση την νεκρή εκκλησία του, αποκαθιστώντας την μ’ αυτόν τον τρόπο σε ζωή.

23. Ώστε ο Ιησούς υπεσχέθη να υπερίσχυση του Άδου ποιόν καιρό;

²³ Επειδή είχε αυτό υπ’ όψι του, ο Ιησούς είπε ότι εκείνες οι πύλες του Άδου δεν θα ίσχυαν επί της εκκλησίας του. Μάλλον, ο Ιησούς θα υπερίσχυε επί του Άδου και θα ελευθέρωνε την εκκλησία του από τον Άδη. Ο Ιησούς έκαμε μια άμεση υπόσχεσι τούτου, όταν είπε, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 6:39, 40: «Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»

24. (α) Στη Γραφή ποια λέξις είναι συνδεδεμένη με τον Άδη; (β) Κατά τον θάνατο του πού πήγε ο Ιησούς, σύμφωνα με τον Ψαλμό 16:10, 11;

²⁴ Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι στις δέκα περιπτώσεις, που συναντάται ο Άδης στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, αναφέρεται μαζί και η λέξις «θάνατος». (Αποκάλ. 1:18· 6:8· 20:13, 14) Ώστε θάνατος, και όχι ζωή, είναι συνταυτισμένος με τον Άδη. Σχετικά με αυτό, λοιπόν, ερωτούμε, Όταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός απέθανε και ετάφη στο μνημείον του φίλου του, Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, την ίδια εκείνη ημέρα, αυτός ο Ιησούς πού επήγε; (Ματθ. 27:57-61) Ένα άτομο, στο οποίο μπορούμε να βασισθούμε ότι θα μας πη την αλήθεια σχετικά με αυτό το ερώτημα, είναι ο ίδιος ο στενός απόστολος του Ιησού, Σίμων Πέτρος. Την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής στην Ιερουσαλήμ, πενήντα μία ημέρες μετά τον θάνατο και την ταφή του Ιησού, το άγιο πνεύμα του Θεού εξεχύθη επάνω στον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους του Ιησού. Έτσι, κάτω από έμπνευσι του πνεύματος του Θεού, ο Πέτρος ωμίλησε και ανέφερε τον Ψαλμό 16:10, 11 λέγοντας: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής· χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου.» Τα λόγια αυτά που ανέφερε ο Πέτρος είχαν γραφή από τον Βασιλέα Δαβίδ, ο οποίος έγραψε ως ένας εμπνευσμένος προφήτης του Θεού.

25, 26. Την Πεντηκοστή τι είπε ο Πέτρος σχετικά με τον Δαβίδ και τον Ιησού;

²⁵ Έπειτα ο απόστολος Πέτρος, γεμάτος από το πνεύμα του Θεού, συνέχισε για να πη στις χιλιάδες των Ιουδαίων που παρακολουθούσαν την εορτή της Πεντηκοστής:

²⁶ «Άνδρες αδελφοί, δύναμαι να σας είπω μετά παρρησίας περί του πατριάρχου Δαβίδ, ότι και ετελεύτησε και ετάφη, και το μνήμα αυτού είναι παρ’ ημίν μέχρι της ημέρας ταύτης. Επειδή λοιπόν ήτο προφήτης, και ήξευρεν ότι μεθ’ όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός, ότι εκ του καρπού της οσφύος αυτού θέλει αναστήσει κατά σάρκα τον Χριστόν, δια να καθίση αυτόν επί του θρόνου αυτού, προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού, ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη, ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν. Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού, και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, “Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου”. Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ 2:27-36, ΜΝΚ.

27. Πώς ο Ιησούς Χριστός κατέστη ικανός να αναστήση την εκκλησία του από τον Άδη;

²⁷ Σ’ αυτή την ομιλία ο θεόπνευστος Πέτρος σαφώς είπε σχετικά με τον Κύριο Ιησού Χριστό ότι «δεν εγκατελείφθη . . . εν τω άδη», και ότι εις εκπλήρωσιν του Ψαλμού 16:10 δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω Άδη. Έτσι, όταν ο νεκρός Ιησούς ετάφη στο μνήμα, η ψυχή του επήγε στον Άδη. Την τρίτη ημέρα ο Παντοδύναμος Θεός τον ανέστησε από τον Άδη και τότε ο Θεός παρέδωσε στον αναστημένο Ιησού τα «κλειδία του άδου και του θανάτου»· γι’ αυτό ο Ιησούς μπορούσε να πη, εις Αποκάλυψιν 1:18: «Έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» Επειδή κατέχει αυτά τα κλειδιά, μπορεί να αναστήση όλους εκείνους οι οποίοι είναι νεκροί στον Άδη, περιλαμβανομένης και αυτής της εκκλησίας του.f

28. (α) Σε ποια γλώσσα ανέφερε ο Πέτρος την Πεντηκοστή τον Ψαλμό 16:10; (β) Πώς, λοιπόν, θα βρούμε τι και πού είναι ο Άδης της Γραφής;

²⁸ Ο απόστολος Πέτρος, εφόσον ήταν ένας Εβραίος ή Ιουδαίος, προφανώς ωμίλησε στην Εβραϊκή της εποχής εκείνης, όταν έδωσε την ομιλία του την ημέρα της Πεντηκοστής. Γι’ αυτό, όταν παρέθεσε περικοπή από τον δέκατο έκτο Ψαλμό, ανέφερε κατ’ ευθείαν από το Εβραϊκό κείμενο, όχι από την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα του Εβραϊκού κειμένου. Επομένως ο Πέτρος δεν εχρησιμοποίησε την Ελληνική λέξι Άδης, αλλά εχρησιμοποίησε την αρχική λέξι του Εβραϊκού κειμένου, δηλαδή, Σιεόλ. Η ουσία του γεγονότος είναι ότι η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, αποδίδοντας στην Ελληνική γλώσσα την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ, εχρησιμοποίησε τη λέξι Άδης.g Στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές η λέξις Σιεόλ αναφέρεται εξήντα πέντε φορές σε εξήντα τρία διάφορα εδάφια, περιλαμβανομένου και του Ψαλμού 16:10, τον οποίον ανέφερε ο Πέτρος. Στην Εβραϊκή το εδάφιο αυτό έχει ως εξής: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω Σιεόλ. Δεν θέλεις αφήσει τον πιστόν σου να ίδη τον λάκκον.»h Συνεπώς, αν εύρωμε τι και πού είναι ο Σιεόλ και ποια είναι η κατάστασις εκείνων, οι οποίοι βρίσκονται στον Σιεόλ, θα εύρωμε συγχρόνως τι και πού είναι ο Άδης της Γραφής και ποια η κατάστασις εκείνων οι οποίοι βρίσκονται στον Άδη.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 263]

Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ

Μέρος Δεύτερο

 1. Πώς το Ιώβ 17:13-16 δείχνει ότι ο Σιεόλ είναι ένας χαμηλός τόπος και είναι ο τάφος;

ΟΠΩΣ ήδη ανεφέρθη ο Άδης ή Σιεόλ δεν είναι στους ουρανούς αλλά είναι ένας χαμηλός τόπος. (Ματθ. 11:23· Λουκ. 10:15) Ο ασθενής Ιώβ των αρχαίων χρόνων δείχνει ότι είναι ένας χαμηλός τόπος. Όταν αντιμετώπιζε τον θάνατο από μια φρικτή ασθένεια, ο Ιώβ είπε: «Εάν προσμένω, ο Σιεόλ είναι η κατοικία μου· έστρωσα την κλίνην μου εν τω σκότει. Εβόησα προς τον λάκκον, ‘Είσαι πατήρ μου!’ προς τον σκώληκα, ‘Μήτηρ μου και αδελφή μου!’ Και που τώρα η ελπίς μου; Και την ελπίδα μου—τις θέλει ιδεί; Εις τας κιγκλίδας του Σιεόλ θέλουσι καταβή, όταν ημείς, όλοι ομού, θέλωμεν καταβή εν τω χώματι.» (Ιώβ 17:13-16, ΜΝΚ) Τώρα, τι ακριβώς περιγράφει ο Ιώβ εδώ; Κάθε έντιμος αναγνώστης θ’ απαντήση, «Τον τάφο!» Αυτός βρίσκεται στο χώμα της γης. Είναι ένας σκοτεινός τόπος, όπου το νεκρό σώμα τοποθετείται σαν σε μια κλίνη· είναι ένας λάκκος, και σκώληκες πρόκειται να ευρεθούν εκεί, οι οποίοι τρέφονται από το πτώμα που σήπεται. Έχει κιγκλίδες, υπό την έννοιαν ότι εκείνοι, που βρίσκονται ενταφιασμένοι εκεί, δεν μπορούν να ελευθερωθούν. Πράγματι, η Κατ’ Έξουσιοδότησιν Μετάφρασις της Γραφής του Βασιλέως Ιακώβου της Αγγλίας χρησιμοποιεί εδώ τις λέξεις «τάφος» και «λάκκος» αντί της Εβραϊκής λέξεως Σιεόλ.

 2. Στον Ψαλμό 141:7, ποια υπολείμματα συνδέονται με τον Σιεόλ;

² Έχοντας υπ’ όψι του ένα που σχίζει ξύλα, ο οποίος σκορπίζει γύρω πελεκούδια και κομμάτια ξύλου, ο ψαλμωδός Δαβίδ είπε: «Τα οστά ημών διασκορπίζονται εν τω στόματι του Σιεόλ.» (Ψαλμ. 141:7, ΜΝΚ) Αντί Σιεόλ, η Αγγλική Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις χρησιμοποιεί τη λέξι «ο τάφος», και αυτό είναι κατάλληλο, διότι προ της ταφής τα οστά διασκορπίζονται, ούτως ειπείν, στο στόμιο του τάφου.

 3. Πώς το Ησαΐας 28:15-18 δείχνει ότι Σιεόλ είναι ο τάφος;

³ Όταν ομιλή για τους εχθρούς του Θεού, ο προφήτης Ησαΐας συνδέει τον θάνατο (όχι τη ζωή) με τον Σιεόλ, λέγοντας: «Επειδή είπετε, Ημείς εκάμομεν συνθήκην μετά του θανάτου, και συνεφωνήσαμεν μετά του Σιεόλ· όταν η μάστιξ πλημμυρούσα διαβαίνη, δεν θέλει ελθεί εις ημάς· . . . δια τούτο ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός . . . η μετά του θανάτου συνθήκη σας θέλει ακυρωθή, και η μετά του Σιεόλ συμφωνία σας δεν θέλει σταθή· όταν η πλημμυρούσα μάστιξ διαβαίνη, τότε θέλετε καταπατηθή υπ’ αυτής.» (Ησ. 28:15-18, ΜΝΚ) Αυτή η ίδια η γλώσσα δείχνει ότι Σιεόλ είναι ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους, διότι ο τάφος είναι ο τόπος του θανάτου.

 4. Πώς αποδεικνύεται ότι ο Σιεόλ είναι ένας χαμηλός τόπος, επίσης, στον Ησαΐα 57:9;

⁴ Το Ησαΐας 57:9 (ΜΝΚ), επίσης, δείχνει ότι Σιεόλ είναι ένας χαμηλός τόπος, τόσο χαμηλός όσο ο τάφος. Η προφητεία αυτή, αφού εκθέτει πώς το Ιουδαϊκό βασίλειο του Ιούδα προσπάθησε να παρασύρη άλλα έθνη, μη Ιουδαϊκά έθνη, σε πολιτικές συμμαχίες μαζί του, κατόπιν λέγει: «Υπήγες μάλιστα προς τον βασιλέα με χρίσματα, και ηύξησας τα αρώματά σου, και απέστειλας μακράν τους πρέσβεις σου, και εταπείνωσας σεαυτήν μέχρι Σιεόλ.» Στις πολιτικές του σχέσεις με τα μη Ιουδαϊκά έθνη το άπιστο βασίλειο του Ιούδα έπεσε τόσο χαμηλά στα βλέμματα του Θεού, ώστε επέσυρε επάνω του την καταδίκη του θανάτου στον τάφο, παύοντας έτσι να είναι ένα ανεξάρτητο έθνος μ’ ένα βασιλέα.

 5. (α) Πώς η χαμηλότης συσχετίζεται με τον Σιεόλ στον Ψαλμό 86:12, 13; (β) Πώς ο Ψαλμός 88:2-6 συσχετίζει τον τάφο, τον λάκκο και την απώλεια δυνάμεως με τον Σιεόλ;

⁵ Συσχετίζοντας την χαμηλότητα και τον θάνατο με τον Σιεόλ, ο Ψαλμός 86:12, 13 (ΜΝΚ ) λέγει: «Θέλω σε αινεί, Ιεχωβά ο Θεός μου, εν όλη τη καρδία μου, και θέλω δοξάζει το όνομά σου εις τον αιώνα· διότι μέγα επ’ εμέ το έλεός σου· και ηλευθέρωσας την ψυχήν μου εκ Σιεόλ κατωτάτου.» Συσχετίζοντας τον τόπο ταφής, τον λάκκο και την απώλεια δυνάμεως με τον Σιεόλ, ο Ψαλμός 88:2-6 (ΜΝΚ) λέγει: «Ας έλθη ενώπιον σου η προσευχή μου· κλίνον το ωτίον σου εις την κραυγήν μου· διότι ενεπλήσθη κακών η ψυχή μου, και η ζωή μου πλησιάζει εις τον Σιεόλ. Συγκατηριθμήθην μετά των καταβαινόντων εις τον λάκκον· έγεινα ως άνθρωπος μη έχων δύναμιν· εγκαταλελειμμένος μεταξύ των νεκρών, ως οι πεφονευμένοι, κοιτόμενοι, εν τω τάφω, τους οποίους δεν ενθυμείσαι πλέον, και οίτινες απεκόπησαν από της χειρός σου. Μ’ έβαλες εις τον κατώτατον λάκκον, εις το σκότος, εις τα βάθη.»

 6. Πώς ο Ψαλμός 116:3, 7-10 δίδει πρόσθετη απόδειξι ότι ο Σιεόλ είναι ο τάφος;

⁶ Συσσωρεύοντας περαιτέρω αποδείξεις της Γραφής για να δείξη ότι ο Σιεόλ ή Άδης είναι ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους, από τον οποίον θα υπάρξη ανάστασις, ο Ψαλμός 116:3, 7-10 (ΜΝΚ) λέγει: «Πόνοι θανάτου με περιεκύκλωσαν, και στενοχωρίαι του Σιεόλ με εύρηκαν· θλίψιν και πόνον απήντησα. Επίστρεψον, ψυχή μου, εις την ανάπαυσίν σου, διότι ο Ιεχωβά σε ευηργέτησε. Διότι ελύτρωσας την ψυχήν μου εκ θανάτου, τους οφθαλμούς μου από δακρύων, τους πόδας μου από ολισθήματος. Θέλω περιπατεί ενώπιον του Ιεχωβά εν γη ζώντων. Επίστευσα, δια τούτο ελάλησα· εγώ ήμην σφόδρα τεθλιμμένος.» Σ’ αυτά τα λόγια παρακαλείσθε να σημειώσετε τη συνεχή συσχέτισι του Σιεόλ με τον θάνατο, όχι με αθάνατη ζωή. Κάποτε ευρισκόμενος σε θλίψι ως Χριστιανός ο απόστολος Παύλος ανέφερε από αυτούς τους λόγους του Ψαλμού 116:10 και τους συνέδεσε με την ανάστασι του Ιησού εκ νεκρών, στην 2 Κορινθίους 4:13, 14.

 7. Πώς το 2 Σαμουήλ 22:6 και ο Ψαλμός 18:4, 5 υποδηλούν ότι ο Δαβίδ εσύρετο κάτω προς τον τάφο;

⁷ Χρησιμοποιώντας γλώσσα παρόμοια με την ανωτέρω, ο ψαλμωδός Δαβίδ αισθάνθηκε ότι εσύρετο κάτω προς τον τάφο του θανάτου, όταν είπε: «Οι πόνοι του Σιεόλ με περιεκύκλωσαν, αι παγίδες του θανάτου με έφθασαν.» (2 Σαμ. 22:6, ΜΝΚ) Αναφερόμενος στην ιδία πείρα, ο ψαλμωδός Δαβίδ λέγει, στον Ψαλμό 18:4, 5 (ΜΝΚ): «Πόνοι θανάτου με περιεκύκλωσαν, και χείμαρροι ανομίας με κατετρόμαξαν. Πόνοι του Σιεόλ με περιεκύκλωσαν, παγίδες θανάτου με έφθασαν.» Ένας βίαιος θάνατος ατένισε τον Δαβίδ κατά πρόσωπον· ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους εφαίνετο βέβαιος γι’ αυτόν. Αλλά έκαμε έκκλησι προς τον Παντοδύναμο Θεό και διεσώθη από τον θάνατο και από τον Σιεόλ ή Άδη. Ήταν ωσάν να είχε αναστηθή από τους νεκρούς με τη δύναμι του Ιεχωβά Θεού.—Ψαλμ. 18:8-19.

 8. Με τι παρωμοίασε ο προφήτης Ιωνάς την πείρα του επί τρεις ημέρες μέσα στην κοιλία του κήτους;

⁸ Στον προφήτη Ιωνά εφάνη ότι η κοιλία ενός κήτους θα εγίνετο ο τάφος του, όταν το τεράστιο αυτό ψάρι τον κατέπιε στη θύελλα της θαλάσσης και δεν τον εξήμεσε στην ξηρά γη πριν από την τρίτη ημέρα. Έτσι η αφήγησις αυτής της πείρας του προφήτου λέγει: «Και προσηυχήθη Ιωνάς προς Ιεχωβά τον Θεόν αυτού εκ της κοιλίας του κήτους, και είπεν, Εβόησα εν τη θλίψει μου προς τον Ιεχωβά, και εισήκουσέ μου. Εκ κοιλίας Σιεόλ εβόησα, και εισήκουσας της φωνής μου. Κατέβην εις τα έσχατα των ορέων [εντός του κήτους]. Οι μοχλοί της γης [όπως οι μοχλοί ενός τάφου] είναι επάνωθέν μου επί χρόνον ακθόριστον· αλλ’ ανέβη η ζωή μου εκ του λάκκου, Ιεχωβά Θεέ μου.» (Ιωνάς 2:2, 3, 7, ΜΝΚ) Επί τρεις ημέρες ο Ιωνάς ήταν σαν νεκρός στον τάφο ή Σιεόλ ή Άδη. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός το έδειξε αυτό, όταν ανεφέρθη στον θάνατό του και στην ταφή του και είπε: «Ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας.»—Ματθ. 12:40.

 9. Τίνος προφητική εικόνα ήταν η απελευθέρωσις του Ιωνά από την κοιλία του κήτους, και μέσω τίνος είναι δυνατή η διαφυγή από τον Σιεόλ;

⁹ Ο Παντοδύναμος Θεός, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είναι εκείνος ο οποίος θαυματουργικά ανεβίβασε τον προφήτη Ιωνά εκ της κοιλίας του κήτους την τρίτη ημέρα. Ο ίδιος αυτός Θεός, ο Ιεχωβά, ανεβίβασε τον πιστό του προφήτη Ιησού Χριστό εκ της ‘καρδίας της γης’ την τρίτη ημέρα. Επομένως, η απελευθέρωσις του Ιωνά ήταν μια προφητική εικών της αναστάσεως του Υιού του Θεού από τους νεκρούς. Μετά την ανάστασί του εδόθησαν στον Ιησού Χριστό τα «κλειδία του άδου και του θανάτου», ώστε να καταστή ο Αντιπρόσωπος του Θεού, ανασταίνοντας όλους τους άλλους οι οποίοι βρίσκονται στον Άδη ή Σιεόλ και σε κατάστασι θανάτου. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί, με τα δικά του μέσα και τις δικές του διευθετήσεις, να διαφύγη τον θάνατο και τον Σιεόλ ή Άδη, τον τάφο ο οποίος είναι κοινός για το νεκρό ανθρώπινο γένος στο χώμα της γης.

10. (α) Πώς ο Ψαλμός 89:47, 48 και Ιώβ 7:8, 9 δείχνουν ότι ο άνθρωπος είναι αβοήθητος στον Σιεόλ; (β) Πώς, λοιπόν, εκείνοι που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδωνος θ’ αποφύγουν να μεταβούν στον Σιεόλ;

¹⁰ Ο ψαλμωδός Εθάν ο Εζραΐτης έκαμε μια θλιβερή διαπίστωσι του γεγονότος αυτού, όταν είπε στον Ιεχωβά Θεό: «Μνήσθητι πόσον βραχύς είναι ο καιρός μου, εν τίνι ματαιότητι εποίησας πάντας τους υιούς των ανθρώπων. Τις άνθρωπος θέλει ζήσει, και δεν θέλει ιδεί θάνατον; Τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του Σιεόλ;» (Ψαλμ. 89:47, 48, ΜΝΚ) Γι’ αυτόν τον λόγο οι αφιερωμένοι εκείνοι Χριστιανοί σήμερα, οι οποίοι θα επιζήσουν από την επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος και θα εισέλθουν σε μια δικαία νέα διάταξι επί της γης με την δυνατότητα να μην πεθάνουν ποτέ, θα επιζήσουν μόνο μέσω της θαυματουργού δυνάμεως του Θεού για προστασία και διαφύλαξι. Επίσης, εκείνοι, οι οποίοι πεθαίνουν και θάπτονται στον Σιεόλ ή Άδη, δεν μπορούν ν’ αναβούν από τον τόπο εκείνο του θανάτου και της αποσυνθέσεως με τις δικές των δυνάμεις. Ο θανασίμως ασθενής προφήτης Ιώβ ομίλησε γι’ αυτή την ανικανότητα του ανθρώπου, όταν με θλίψι είπε: «Ο οφθαλμός του βλέποντός με δεν θέλει με ιδεί πλέον· οι οφθαλμοί σου είναι επ’ εμέ, και εγώ δεν υπάρχω. Καθώς το νέφος διαλύεται και χάνεται, ούτως ο καταβαίνων εις τον Σιεόλ δεν θέλει επαναβή.»—Ιώβ 7:8, 9, ΜΝΚ.

11. (α) Ποια ανικανότητα του πλουσίου ανθρώπου δείχνει ο Ψαλμός 49:7-10; (δ) Το εδάφιο 15 δείχνει εμπιστοσύνη στον Θεό για ποιο θαύμα;

¹¹ Όλα τα πλούτη του ευπορωτέρου ανθρώπου επί της γης σήμερα δεν μπορούν να του προμηθεύσουν απαλλαγή από τον θάνατο και τον τάφο ή να πληρώσουν για ανάστασί του από τον Σιεόλ ή Άδη, είτε για τον εαυτό του είτε για τον στενότερο συγγενή του. Ο Ψαλμός 49:7-10 του τονίζει το γεγονός αυτό με τα εξής λόγια: «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν . . . ώστε να ζη αιωνίως, να μη ίδη διαφθοράν. Διότι βλέπει τους σοφούς αποθνήσκοντας, καθώς και τον άφρονα και τον ανόητον απολλυμένους, και καταλείποντας εις άλλους τα αγαθά αυτών.» Ανόμοια με ένα πλούσιον άνθρωπο υλιστή, ο θεόπνευστος ψαλμωδός ελπίζει στον Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά και λέγει: «Αλλ’ ο Θεός θέλει λυτρώσει την ψυχήν μου εκ χειρός Σιεόλ· διότι θέλει με δεχθή.»—Ψαλμ. 49:15, ΜΝΚ.

12. (α) Στον Ψαλμό 30:2, 3 για ποιο πράγμα απέδωσε ο Δαβίδ αίνο στον Θεό; (β) Σε ποια δύναμι του Ιεχωβά Θεού ανεφέρθη η Άννα εις 1 Σαμουήλ 2:6;

¹² Όταν ο ψαλμωδός Δαβίδ ανέλαβε από μια νόσο που εφαίνετο ότι θα έφερνε τον βέβαιο θάνατο και την ταφή του, μ’ ευγνωμοσύνη απηύθυνε τους αίνους του προς τον Θεό του και είπε: «Ιεχωβά ο Θεός μου, εβόησα προς σε, και με εθεράπευσας. Ιεχωβά, ανεβίβασας εκ Σιεόλ την ψυχήν μου· μ’ εφύλαξας την ζωήν, δια να μη καταβώ εις τον λάκκον.» (Ψαλμ. 30:2, 3, ΜΝΚ) Αυτός ο Θεός του Δαβίδ μπορεί όχι μόνο να κρατήση ένα άτομο από το να καταβή στον θάνατο και τον τάφο προώρως, αλλά μπορεί, επίσης, ν’ αναβιβάση τους νεκρούς από τον Σιεόλ ή Άδη μέσω αναστάσεως, ακριβώς όπως έκαμε στην περίπτωσι του ιδίου του Υιού του Ιησού Χριστού. Η μητέρα του προφήτου Σαμουήλ εξέφρασε το ίδιο γεγονός, όταν είπε: «Ο Ιεχωβά θανατόνει, και ζωοποιεί· καταβιβάζει εις τον Σιεόλ, και αναβιβάζει.» (1 Σαμ. 2:6, ΜΝΚ) Η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, απηύθυνε αίνους προς τον Ιεχωβά με μια παρόμοια σκέψι στο νου.—Λουκ. 1:46-55.

ΝΕΚΡΟΙ Ή ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΖΩΝΤΕΣ—ΠΟΙΟ;

13. Εις απόδειξιν της αληθινής σημασίας, πώς πολλοί μεταφρασταί της Αγίας Γραφής αποδίδουν τις λέξεις Σιεόλ και Άδης στην Αγγλική;

¹³ Έτσι η Γραφική απόδειξις είναι τόσο άφθονη, σαφής και απλή, ώστε δεν θα έπρεπε να υπάρχη καμμιά αμφιβολία για το εξής: Ο Σιεόλ ή Άδης της Γραφής είναι ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτό πολλοί μεταφρασταί της Γραφής αποδίδουν αυτές τις λέξεις στην Αγγλική ως ‘ο τάφος’ (όχι, ένας τάφος). Η Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις, ή Μετάφρασις της Γραφής του Βασιλέως Ιακώβου, αποδίδει την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ ως «ο τάφος» τριάντα μία φορές και ως «ο λάκκος» τρεις φορές, και την Ελληνική λέξι Άδης ως «τάφος» μια φορά (στην 1 Κορινθίους 15:55). Επί αιώνες, όμως, ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» εδίδαξε ότι Άδης είναι ένας τόπος πυρίνου βασανισμού. Επομένως το ερώτημα μας τώρα είναι, Ποια είναι η κατάστασις εκείνων που βρίσκονται νεκροί στον Σιεόλ ή Άδη; Είναι συνειδητά ζώντες ως αθάνατοι, ή είναι πραγματικά νεκροί και σε ανυπαρξία; Τι λέγει ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, όχι ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου», ως απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα;

14, 15. Σύμφωνα με το Εκκλησιαστής 9:4-6, 10, σε ποια κατάστασι βρίσκονται εκείνοι που είναι στον Σιεόλ;

¹⁴ Ως απάντησι οι λόγοι του Βασιλέως Σολομώντος, ο οποίος έλαβε ειδικώς σοφία από τον Ιεχωβά Θεό, βρίσκονται στον Εκκλησιαστή 9:4-6, 10 (ΜΝΚ): «Διότι εις τον έχοντα κοινωνίαν μεταξύ πάντων των ζώντων, είναι ελπίς· επειδή κύων ζων είναι καλήτερος παρά λέοντα νεκρόν· Διότι οι ζώντες [μολονότι όμοιοι με κύνας] γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί [ακόμη και αν είναι όμοιοι με λέοντας] δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω Σιεόλ όπου υπάγεις.»

¹⁵ Σύμφωνα με αυτό, οι άνθρωποι που είναι νεκροί στον Σιεόλ πρέπει πραγματικά να είναι νεκροί, δίχως να έχουν ούτε κάποια «ενδιάμεση ύπαρξι». Ασφαλώς πρέπει να είναι νεκροί και σε ανυπαρξία εφόσον «δεν γνωρίζουσιν ουδέν», και εφόσον η αγάπη, το μίσος και ο φθόνος των, τα οποία είναι ισχυρά αισθήματα, ‘εχάθησαν’ μαζί τους, και εφόσον δεν έχουν ούτε σοφία ούτε γνώσι και δεν κάνουν κάτι ούτε επινοούν κάτι. Δεν πρέπει, λοιπόν, ν’ απορή κανείς για το ότι εκείνοι που βρίσκονται στον Σιεόλ λέγονται «νεκροί» και για το ότι θάνατος, όχι ζωή, είναι πάντοτε συνδεδεμένος με τον Σιεόλ.

16. (α) Σύμφωνα με τον Ψαλμό 6:4, 5, για ποιον δεν υπάρχει ομιλία ή σκέψις στον Σιεόλ; (β) Σύμφωνα με το Ησαΐας 38:17-19, γιατί ο Βασιλεύς Εζεκίας δεν ήθελε να πεθάνη σε ηλικία τριάντα εννέα ετών;

¹⁶ Στον Σιεόλ οι νεκροί ούτε καν σκέπτονται τον Θεό και ούτε μιλούν γι’ αυτόν. Για τούτο ο φοβούμενος τον Θεό ψαλμωδός Δαβίδ προσηύχετο: «Επίστρεψον, Ιεχωβά· λύτρωσον την ψυχήν μου· σώσόν με δια το έλεός σου. Διότι εν τω θανάτω δεν υπάρχει ενθύμησις περί σου· εν τω Σιεόλ τις θέλει σε δοξολογήσει;» (Ψαλμ. 6:4, 5, ΜΝΚ) Η ίδια σκέψις διετυπώθη από τον Βασιλέα Εζεκία, όταν διέφυγε τον θάνατο σε ηλικία τριάντα εννέα ετών. Είπε στον Θεό τον λυτρωτή του: Αλλά συ, δι’ αγάπην της ψυχής μου, ελύτρωσας αυτήν από του λάκκου της φθοράς· διότι έρριψας οπίσω των νώτων σου πάσας τας αμαρτίας μου. Διότι ο Σιεόλ δεν θέλει σε υμνήσει· ο θάνατος δεν θέλει σε δοξολογήσει· οι καταβαίνοντες εις τον λάκκον δεν θέλουσιν ελπίζει επί την αλήθειάν σου. Ο ζων, ο ζων, αυτός θέλει σε υμνεί, καθώς εγώ ταύτην την ημέραν.» (Ησ. 38:17-19, ΜΝΚ) Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, όταν ο Βασιλεύς Εζεκίας πέθανε και μετέβη στον Σιεόλ, δεν ήταν σε θέσι να αινή τον Ιεχωβά Θεό και δεν είχε συναίσθησι υπάρξεως ώστε να μπορή να ελπίζη στον Θεόν του. Εν τούτοις, πέθανε με ελπίδα αναστάσεως από τον Σιεόλ.

17. Πώς ο Ψαλμός 139:7, 8 και οι Παροιμίες 15:11 δείχνουν ότι ο κλήρος δεν μιλεί ορθά, όταν διδάσκη ότι οι νεκροί είναι ακόμη ζώντες, αλλά μόνον αποχωρισμένοι από τον Θεό;

¹⁷ Εν όψει τούτου είναι ανόητος ο ισχυρισμός του κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου» ότι εκείνοι που βρίσκονται στον Σιεόλ ή Άδη εξακολουθούν να ζουν ως αθάνατοι και ότι είναι νεκροί μόνον υπό την έννοιαν ότι είναι αποχωρισμένοι από τον Θεό. Ο ψαλμωδός Δαβίδ δεν συμφωνεί με αυτούς τους κληρικούς, διότι λέγει στον Ιεχωβά Θεό: «Πού να υπάγω από του πνεύματος σου; και από του προσώπου σου πού να φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, είσαι εκεί· εάν πλαγιάσω εις τον Σιεόλ, ιδού, συ.» (Ψαλμ. 139:7, 8, ΜΝΚ) Επιβεβαιώνοντας αυτό το γεγονός ο Σολομών, ο υιός του Βασιλέως Δαβίδ, είπε, όπως διαβάζομε στις Παροιμίες 15:11 (ΜΝΚ): «Ο Σιεόλ και η απώλεια είναι έμπροσθεν του Ιεχωβά· πόσω μάλλον αι καρδίαι των υιών των ανθρώπων;» Όπως ακριβώς γνωρίζει ο Ιεχωβά τι βρίσκεται στις καρδιές των ανθρώπων, έτσι γνωρίζει, επίσης, ποιοι βρίσκονται στον Σιεόλ.

18. Τι λέγει το Αμώς 9:1, 2 σχετικά με την απόστασι που μπορεί να φθάση το πνεύμα του Θεού;

¹⁸ Ως μια εξεικόνισι του πώς το πνεύμα του ή ενεργός δύναμις μπορεί να φθάση σε κάθε τόπο, ακόμη και στον Σιεόλ, ο Ιεχωβά Θεός λέγει, στην προφητεία του Αμώς 9:1, 2 (ΜΝΚ): «Ουδείς εξ αυτών φεύγων θέλει διαφύγει, και ουδείς εξ αυτών σωζόμενος θέλει διασωθή. Εάν σκάψωσιν έως Σιεόλ, εκείθεν η χειρ μου θέλει ανασπάσει αυτούς· και εάν αναβώσιν εις τον ουρανόν, εκείθεν θέλω κατάξει αυτούς.» Εδώ, λόγω ύψους, οι ουρανοί αντιπαραβάλλονται με τον Σιεόλ λόγω βάθους. Πώς άνθρωποι θα μπορούσαν ποτέ να σκάψουν στον Σιεόλ; Μόνον διότι ο Σιεόλ βρίσκεται στη γη όπου οι άνθρωποι ζουν και σκάπτουν τάφους.

19. Τι δείχνει το Ιώβ 26:5-7 σχετικά με το πόσο γνωρίζει ο Θεός τον Σιεόλ;

¹⁹ Εκείνοι, που βρίσκονται στον Σιεόλ ή Άδη, δεν είναι πέραν από τη γνώσι και δύναμι του Ιεχωβά. Το γεγονός αυτό τονίζεται από τον θανασίμως ασθενή Ιώβ, όταν μίλησε για τον Δημιουργό της γης με τα εξής λόγια: «Οι νεκροί τρέμουσιν αυτόν υποκάτωθεν των υδάτων, και οι συγκατοικούντες μετ’ αυτών. Γυμνός ο Σιεόλ έμπροσθεν αυτού, και η απώλεια δεν έχει σκέπασμα [από αυτόν]. Εκτείνει τον βορέαν επί το κενόν· κρεμά την γην επί το μηδέν.» (Ιώβ 26:5-7, ΜΝΚ) Έτσι ο Σιεόλ δεν έχει σκέπασμα, με το οποίο να κρύψη τους νεκρούς του από τα όμματα του Ιεχωβά, αλλά στέκει γυμνός ενώπιον του. Ο Ιεχωβά γνωρίζει ποιοι βρίσκονται εκεί.

20, 21. Λόγω ποιών γεγονότων σχετικών μ’ εκείνους που είναι στον Σιεόλ προσηύχετο ο Ιώβ, εις Ιώβ 14:12- 15, να τον κρύψη ο Θεός εκεί;

²⁰ Πίσω στον δέκατο έκτο αιώνα π.Χ. ο υπομονητικός Ιώβ εγνώριζε ότι αυτοί που βρίσκονται νεκροί στον Σιεόλ είναι πράγματι νεκροί· δεν αισθάνονται πόνους, όπως, επίσης, δεν δοκιμάζουν ευχαρίστησι, και δεν έχουν συνείδησι ουδενός. Πολύ ορθά, λοιπόν, ο Ιώβ προσηύχετο, όπως η οδυνηρή και αηδής νόσος του τον οδηγήση σύντομα στον θάνατο και όπως μπορέση να τεθή στον Σιεόλ, μακριά από τα τρομαγμένα μάτια των ανθρώπων. Επομένως προσηύχετο στον Ιεχωβά Θεό:

²¹ «Ούτως ο άνθρωπος, αφού κοιμηθή, δεν ανίσταται [με τη δική του δύναμι]· εωσού οι ουρανοί μη υπάρξωσι, δεν θέλουσιν εξυπνήσει, και δεν θέλουσιν εγερθή εκ του ύπνου αυτών. Είθε να με έκρυπτες εν τω Σιεόλ, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής! Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή· θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.»—Ιώβ 14:12-15, ΜΝΚ.

22. Με τα λόγια του εις Ιώβ 14:12-15, πώς έδειξε ο Ιώβ ότι δεν επίστευε ότι ο Σιεόλ είναι μια «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή»;

²² Κρινόμενος από αυτά τα λόγια ο Σιεόλ (Άδης, Ο΄) δεν ήταν μία «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή» για τον Ιώβ. Δεν ήταν ένας τόπος, όπου οι νεκροί παραμένουν λησμονημένοι, εγκαταλελειμμένοι, από τον Θεό. Αντιθέτως, ο Θεός του Ιώβ ενθυμείται εκείνους, που βρίσκονται στον Σιεόλ, και στον ωρισμένο του καιρό θα καλέση έξω αυτούς που είναι σ’ αυτόν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους, αφυπνίζοντας τους από την κατάστασι του θανάτου ωσάν να τους αφύπνιζε από ένα φυσικόν ύπνο. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Ιώβ, που ήταν οδυνηρά ασθενής, ήθελε να του αφαιρέση ο Θεός αμέσως τη ζωή, για να τερματίση τα φρικτά βάσανα της σαρκός του, και να τον κατεβάση στον θάνατο στον Σιεόλ. Ο Ιώβ ενόμιζε ότι ο Θεός ήταν θυμωμένος μαζί του. Ώστε, αν ο Θεός άφηνε να ταφή ο Ιώβ για να μη φαίνεται στον Σιεόλ, ο Ιώβ θα παρέμενε κρυμμένος μέχρις ότου παρέλθη ο θυμός του Θεού και έλθη ο καιρός του Θεού να δείξη την εύνοιά του προς αυτούς που βρίσκονται στον Σιεόλ και για να τους αναστήση από τον θάνατο σε ζωή κάτω από ευνοϊκές συνθήκες.

23. Τίνος φωνή θ’ ακούση ο Ιώβ τον καιρό της αναστάσεως, και ποια ευνοϊκή μνεία του Ιώβ γίνεται από τον Ιεζεκιήλ και τον Ιάκωβο;

²³ Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, που αναγράφονται στο κατά Ιωάννην 5:28, 29, ο νεκρός Ιώβ θ’ ακούση την φωνή του Υιού του Θεού και θ’ ανταποκριθή στην πρόσκλησι του Ιησού και θα εξέλθη από τον τάφο σε ανάστασι. Εννεακόσια περίπου χρόνια μετά τη μετάβασι του Ιώβ στον Σιεόλ, ο Ιεχωβά Θεός ανέφερε τον Ιώβ με ευμένεια, στην προφητεία του Ιεζεκιήλ 14:14, 20. Ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος ωμίλησε, επίσης, για τον Ιώβ σαν ένα παράδειγμα υπομονής για να το μιμηθούν οι Χριστιανοί.—Ιάκ. 5:11.

24. Τι απέδειξε έως τώρα η εξέτασίς μας για τον Σιεόλ ή Άδη και την κατάστασι εκείνων που βρίσκονται σ’ αυτόν;

²⁴ Έως τώρα εμείς οι αναγνώσται της Σκοπιάς εξετάσαμε μόνο εν μέρει το ζήτημα του Σιεόλ ή Άδου. Αλλά μας κάνει εντύπωσι το γεγονός ότι η Αγία Γραφή δίνει μια ενθαρρυντική ελπίδα όσον αφορά εκείνους που βρίσκονται εκεί. Όλοι οι νεκροί άνθρωποι, που βρίσκονται εκεί, είναι πραγματικά νεκροί, όχι συνειδητά ή υποσυνείδητα ζώντες, αλλά σε ανυπαρξία, διότι Σιεόλ ή Άδης Γραφικώς σημαίνει τον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Δεν είναι ένας τάφος, ούτε ένα μνημείο, αλλά είναι ο κοινός τάφος των αναριθμήτων εκατομμυρίων νεκρών ανθρώπων, των οποίων οι σκελετοί βρίσκονται στο χώμα της γης. Ο τάφος αυτός συνεχώς μεγεθύνεται καθώς οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν και να θάπτωνται. Δεν φαίνεται να ικανοποιήται ποτέ από τον ανυπολόγιστο αριθμό των νεκρών του.

ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΣΙΕΟΛ Ή ΑΔΗΣ

25. Πώς οι Παροιμίες 30:15, 16 και το Άσμα Ασμάτων 8:6 σχολιάζουν το ανικανοποίητον του Σιεόλ ή Άδου;

²⁵ Ο σοφός βασιλεύς των αρχαίων χρόνων παρετήρησε αυτό το γεγονός και έγραψε: «Τα τρία ταύτα δεν χορταίνουσι ποτέ, μάλιστα τέσσαρα δεν λέγουσι ποτέ, Αρκεί. Ο Σιεόλ, και η στείρα μήτρα· η γη, ήτις δεν χορταίνει από ύδατος· και το πυρ, το οποίον δεν λέγει, Αρκεί.» (Παροιμ. 30:15, 16, ΜΝΚ) Όσον αφορά το πόσο ισχυρός είναι ο Σιεόλ στις απαιτήσεις του από το καταδικασμένο, που οδεύει προς τον θάνατο ανθρώπινο γένος, ο ίδιος αυτός σοφός άνθρωπος τον παραβάλλει με την αγάπη στην επιμονή της γι’ αποκλειστική αφοσίωσι, λέγοντας: «Η αγάπη είναι ισχυρά ως ο θάνατος, η εμμονή εις αποκλειστικήν αφοσίωσιν είναι τόσο μη υποχωρητική όσο είναι ο Σιεόλ· αι φλόγες αυτής φλόγες πυρός, η φλοξ του Γιάχ!» (Άσμ. Ασμ. 8:6, ΜΝΚ) Ο θάνατος απαιτεί την ζωή του καταδικασμένου ανθρωπίνου γένους, και ο Σιεόλ απαιτεί τα σώματά των.

26. (α) Με τι παρωμοίασε το Αββακούμ 2:5 την ολόψυχη επιθυμία του βασιλέως της αρχαίας Βαβυλώνος; (β) Πώς το Ησαΐας 5:14, 15 περιγράφει τον Σιεόλ, και γιατί έτσι;

²⁶ Η ολόψυχη επιθυμία του αρχαίου βασιλέως της Βαβυλώνος για την κατάκτησι ολοένα περισσοτέρων εθνών και λαών παρομοιάζεται με την επιθυμία του Σιεόλ να έχη περισσότερα θύματα του θανάτου. Όταν η Βαβυλών επρόκειτο να καταστή η κυριαρχούσα παγκόσμιος δύναμις και απέβαινε έτσι μια απειλή για την Ιερουσαλήμ, ο προφήτης του Ιεχωβά Αββακούμ έγραψε σχετικά με την βασιλεύουσα δυναστεία της Βαβυλώνος: «Και μάλιστα είναι προπετής εξ αιτίας του οίνου, ανήρ αλαζών, ουδέ ησυχάζει· όστις πλατύνει την ψυχήν αυτού ως Σιεόλ, και είναι ως ο θάνατος, και δεν χορταίνει, αλλά συνάγει εις εαυτόν πάντα τα έθνη, και συλλαμβάνει εις εαυτόν πάντας τους λαούς.» (Αββακ. 2:5, ΜΝΚ) Για να μιλήσωμε συμβολικά, ο Σιεόλ έχει ένα μεγάλο στόμα, για να τρώγη πολλούς συγχρόνως. Αυτή είναι η σκέψις του προφήτου Ησαΐα, όταν λέγη: «Δια ταύτα [επειδή τόσο πολλοί αποθνήσκουν λόγω ελλείψεως γνώσεως του Ιεχωβά Θεού] επλάτυνεν ο Σιεόλ εαυτόν, και διήνοιξεν υπέρμετρα το στόμα αυτού· και η δόξα αυτών [εν Ιερουσαλήμ], και το πλήθος αυτών, και ο θόρυβος αυτών, και οι εντρυφώντες, θέλουσι καταβή εις αυτόν [τον Σιεόλ].»—Ησ. 5:14, 15, ΜΝΚ.

27. (α) Ποια είναι η διαφορά του Άδου και των ατομικών τόπων ενταφιασμού όσον αφορά τον αριθμό; (β) Μολονότι πολλοί από αυτούς τους τάφους πιθανόν να εξαφανισθούν,, τι θα γίνη ο Σιεόλ;

²⁷ Πολύ κατάλληλα, επειδή Σιεόλ ή Άδης είναι ο κοινός τάφος των νεκρών ανθρώπων στο χώμα της γης, η Γραφή ομιλεί μόνο για ένα Σιεόλ ή Άδη, ενώ ομιλεί για πολλούς τάφους. Οι αρχαίοι Ισραηλίται εφιστούσαν την προσοχή στους πολλούς τάφους, όταν είπαν παραπονούμενοι στον προφήτη Μωυσή: «Διότι δεν ήσαν μνήματα εν Αιγύπτω, εξήγαγες ημάς δια να αποθάνωμεν εν τη ερήμω;» (Έξοδ. 14:11) Εννέα περίπου αιώνες αργότερα ο προφήτης Ιεζεκιήλ είπε στον λαό του Θεού, ο οποίος ήταν εξόριστος στη Βαβυλώνα και του οποίου οι ελπίδες εφαίνοντο νεκρές: «Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, λαέ μου, εγώ ανοίγω τους τάφους σας, και θέλω σας αναβιβάσει εκ των τάφων σας, θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, όταν, λαέ μου, ανοίξω τους τάφους σας, και σας αναβιβάσω εκ των τάφων σας.» (Ιεζ. 37:12, 13, ΜΝΚ) Ναι, αναρίθμητοι τόποι ενταφιασμού ή μνήματα έχουν ανασκαφή. Κάθε ίχνος από πολλούς απ’ αυτούς έχει εξαφανισθή. Παραμένει, όμως, ο ένας Σιεόλ ή Άδης, και συνεχώς πλατύνεται καθώς η ανθρωπότης εξακολουθεί να πεθαίνη.

28. Ποια ερώτησις εγείρεται όσον αφορά τη λειτουργία του Σιεόλ ή Άδου, και πού θα λάβωμε την αξιόπιστη απάντησι;

²⁸ Αλλά θα εξακολουθήση ο αδηφάγος αυτός Σιεόλ ή Άδης να καταβροχθίζη ανθρώπινη σάρκα για πάντα; Θα εξακολουθήση να κατακρατή τα ανθρώπινα θύματα του αιωνίως; Θα εξακολουθήση να θριαμβεύη επάνω στο γένος των απογόνων του Αδάμ για πάντα; Θα εξακολουθήση, μήπως για πάντα να παρίσταται μάρτυς του θανάτου, τον οποίον εκληρονόμησε το ανθρώπινο γένος από τον αμαρτωλό Αδάμ, τον πρώτο ανθρώπινο πατέρα μας; Οι μόνες αξιόπιστες απαντήσεις, που θα μπορούσαμε να λάβωμε σ’ αυτές τις ερωτήσεις, θα ήσαν από τον Δημιουργό του ανθρώπου, τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός δίνει μια απάντησι στην προφητεία του Ωσηέ 13:14 (ΜΝΚ): «Εκ χειρός Σιεόλ θέλω ελευθερώσει αυτούς· εκ θανάτου θέλω σώσει αυτούς. Πού είναι, θάνατε, ο όλεθρός σου; πού, Σιεόλ, η φθορά σου; η μεταμέλεια θέλει κρύπτεσθαι από των οφθαλμών μου.»

29. (α) Με ποιόν τρόπο μερικοί μεταφρασταί της Γραφής, όπως η Μία Αμερικανική Μετάφρασις, αποδίδουν το Ωσηέ 13:14; (β) Εν τούτοις, ποιο ερώτημα αφήνουν αυτοί οι μεταφρασταί αναπάντητο;

²⁹ Μερικοί μεταφρασταί της Γραφής θέτουν το Ωσηέ 13:14 υπό τύπον τεσσάρων ερωτήσεων παραδείγματος χάριν, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις: «Θέλω μήπως απελευθερώσει αυτούς από την δύναμιν του Σιεόλ; Θέλω εξαγοράσει αυτούς από του θανάτου; Πού είναι, θάνατε, αι πληγαί σου; Ποία είναι, Σιεόλ, η καταστροφή σου;» Όταν διαβάσωμε τα προηγούμενα εδάφια, η λογική απάντησις στις δύο πρώτες ερωτήσεις θα είναι Όχι! Ο Θεός δεν θα εξηγόραζε ή απελευθέρωνε τους απειθείς Ισραηλίτας από τα χέρια ή την δύναμι του Σιεόλ· δεν θα τους επανέφερε από τον θάνατο. Δεν θα επεδείκνυε έλεος, δεν θα υπήρχε μεταμέλεια εκ μέρους του, αλλά θα άφηνε τους απειθείς εκείνους Ισραηλίτας να πεθάνουν και ν’ αρπαχθούν από τα άπληστα χέρια του Σιεόλ. Επομένως, ο Θεός θα μπορούσε να ερωτήση πού είναι οι πληγές του θανάτου και πού η καταστρεπτικότης του Σιεόλ. Ας έλθουν ο Σιεόλ και ο θάνατος να πλήξουν και να καταστρέψουν τους απειθείς. Εν τούτοις, αυτή η Αμερικανική μετάφρασις του Ωσηέ 13:14 αφήνει ακόμη ανοιχτό το ερώτημα, Τι θα κάμη με αυτούς ο Θεός αφού ο θάνατος τους πλήξη και αφού ο Σιεόλ τους καταστρέψη; Θα τους αφήση ο Θεός να παραμείνουν για πάντα κάτω από την δύναμι του θανάτου και του Σιεόλ; Ή θα τους αναστήση ο Θεός στον ωρισμένο του καιρό;

30, 31. (α) Προς όφελος τίνων απαντά ο Παύλος στο ερώτημα, εις 1 Κορινθίους 15:54- 57; (β) Πώς η νίκη θα έλθη μέσω του Ιησού Χριστού, και σε ποια κατάστασι διανοίας μάς θέτει αυτό για την περαιτέρω μελέτη μας;

³⁰ Ο θεόπνευστος Χριστιανός απόστολος Παύλος απαντά υπέρ μιας αναστάσεως των νεκρών. Στο κορύφωμα του εξόχου κεφαλαίου του επί της αναστάσεως ο Παύλος γράφει: «Τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος [στον Ησαΐα 25:8] “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη.” Πού, θάνατε, το κέντρον σου; Πού, θάνατε, η νίκη σου; Το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία [που εκληρονομήθη από τον Αδάμ], και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος [που εδόθη μέσω του Μωυσέως, με την καταδίκη του εφ’ όλων των ανθρώπων ως ενόχων αμαρτίας]. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (1 Κορ. 15:54-57, ΜΝΚ) Α, ναι, ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να καταπίη τον θάνατο για πάντα και να εκμηδενίση τη νίκη του! Έδειξε τη δύναμι του να το κάμη αυτό με το να εγείρη τον ίδιο τον Υιό του Ιησού Χριστό από τον θάνατο και τον Σιεόλ πριν από δέκα εννέα αιώνες. Πραγματικά, αυτή η ανάστασις του Ιησού Χριστού παραμένει ως μία βεβαία εγγύησις του ότι ο Θεός θ’ αναστήση το ανθρώπινο γένος γενικά μέσω του Ιησού Χριστού ως του ανάσσοντος Βασιλέως στην υποσχεμένη βασιλεία του Θεού.

³¹ Έτσι λοιπόν, με μια πολύ ελπιδοφόρο κατάστασι διανοίας θα παρακολουθήσωμε αυτό το έξοχο θέμα στα περαιτέρω μέρη της συζητήσεως μας επί του ερωτήματος, Ποιοι θ’ αναστηθούν εκ νεκρών;

Ένα Γραφικό Θέμα που Πρέπει να Μάθωμε

 1. Ποιο είναι ένα από τα δεσπόζοντα θέματα της Γραφής, και ποια σπουδαιότητα έχει;

ΚΑΝΕΝΑΣ αναγνώστης της Γραφής δεν μπορεί ν’ αγνοήση το γεγονός ότι ένα από τα δεσπόζοντα θέματα της Γραφής είναι η πτώσις της Βαβυλώνος. Αναγκάζεται, επίσης, να προσέξη ότι υπάρχουν δύο Βαβυλώνες, η μία μεγαλύτερη από την άλλη· και διαβάζει, επίσης, για την πτώσι και των δύο αυτών πόλεων. Η μία είναι ένα πρωτότυπο της άλλης, η δε ύπαρξις και πτώσις και των δύο αυτών πόλεων έχει μεγάλη επίδρασι επάνω στους αληθινούς λάτρεις του Θεού, ναι, επάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

 2. (α) Τι συνέβη στην αρχαία Βαβυλώνα, και ποια σημασία είχε η πτώσις της; (β) Για ποια Βαβυλώνα προεφήτευσε ο Ιησούς, και πώς η συνέπεια της πτώσεως της συγκρίνεται μ’ εκείνη της αρχαίας Βαβυλώνος;

² Είναι ένα ιστορικό γεγονός ότι η πρώτη Βαβυλών έπεσε και μετεβλήθη σε τέλεια ερείπια, χωρίς κανένα κάτοικο. Ακόμη και για τον Ιεχωβά Θεό, τον κυρίαρχο Άρχοντα του ουρανού και της γης, η πτώσις της Βαβυλώνος υπήρξε πολύ σημαντική, διότι κατηύθυνε τον προφήτη του Ησαΐα να περιγράψη την πτώσι και καταστροφή της 190 και πλέον χρόνια προτού πραγματικά συμβή το γεγονός αυτό. Πολύν καιρό, όμως, μετά την πτώσι της αρχαίας πόλεως Βαβυλώνος, ο Θεός προείπε και πάλι μέσω του μεγίστου Προφήτου του, του Ιησού Χριστού, την πτώσι μιας μεγαλυτέρας Βαβυλώνος. Το πρωτότυπο της, η Βαβυλών επί του Ευφράτου, ήταν μια εχθρά του Θεού και είχε αλωνίσει τον λαό του τον Ισραήλ, η δε καταστροφή της ήταν μια αιτία χαράς για τον Ισραήλ, αλλά η πτώσις και καταστροφή της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος έχει παγκόσμιο συνέπεια και είναι ευκαιρίες χαράς για τους ουρανούς και τους κατοικούντας στη γη που υπηρετούν τον Θεό με αληθινή λατρεία.—Αποκάλυψις, κεφάλαια 17, 18.

ΖΩΗ Ή ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

 3. (α) Τι είναι η Βαβυλών η Μεγάλη; (β) Τι μαθαίνομε από τη μελέτη του Γραφικού θέματος περί Βαβυλώνος;

³ Το Βιβλικό θέμα, η πτώσις της Βαβυλώνος, είναι ένα θέμα που πρέπει να μάθωμε. Όπως η αρχαία Βαβυλών, και η Βαβυλών η Μεγάλη, επίσης, είναι μια αυτοκρατορία. Η αρχαία Βαβυλών ήταν το κέντρον της ψευδούς θρησκείας, η οποία ανθίστατο στον Θεό. Η Βαβυλών η Μεγάλη υπερέβη το πρωτότυπό της σ’ εχθρότητα εναντίον του Θεού, διότι αποτελεί την παγκόσμιο αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Έχει κακοπαραστήσει τον Θεό, εκράτησε τους ανθρώπους στα δεσμά του φόβου και της δεισιδαιμονίας, έχει επηρεάσει κυβερνήσεις και τις έφερε τη μία εναντίον της άλλης και έγινε αιτία της πιο μεγάλης αιματοχυσίας που έλαβε χώραν πάνω στη γη. (Αποκάλ. 18:24) Η Βαβυλών η Μεγάλη, όπως στην περίπτωσι της αρχαίας Βαβυλώνος, έχει προλεχθή ότι θα υποστή, πρώτον, μια πτώσι, η οποία θα θραύση τη δύναμί της να κρατήση τους αιχμαλώτους της, και, αργότερα, πλήρη καταστροφή και ερήμωσι. Το εξέχον χαρακτηριστικό αυτού του θέματος είναι ότι, αν είμεθα μέσα στη Βαβυλώνα, πρέπει να εξέλθωμε γρήγορα και, αφού ελευθερωθούμε, να είμεθα εξαιρετικά προσεκτικοί ώστε να μη την εγγίσωμε ή να μην έχωμε οποιαδήποτε σχέσι με την πονηρία και την πνευματική της πορνεία.—Αποκάλ. 18:4· Ησ. 52:11.

 4. Γιατί η Βαβυλών η Μεγάλη κρατεί τους ανθρώπους σήμερα στον μέγιστο δυνατό κίνδυνο;

⁴ Στους αρχαίους χρόνους η Βαβυλών είχε εμπνεύσει στους ανθρώπους φόβο για κίνδυνο της ζωής των, αλλά η σύγχρονος Βαβυλών η Μεγάλη θέτει τους ανθρώπους σε σοβαρώτερο κίνδυνο. Πώς; Ο Ιησούς είπε ότι πολλοί θ’ αναστηθούν: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:28, 29) Μας λέγει ότι ακόμη και άνθρωποι από τις ασεβείς εκείνες πόλεις, όπως ήσαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, η Τύρος και η Σιδών, η Νινευή και οι Ιουδαϊκές πόλεις, οι οποίες δεν εδέχθησαν το κήρυγμα του Ιησού, δηλαδή, η Χοραζίν, η Βηθσαϊδα και η Καπερναούμ, θα επανέλθουν για την μεγάλη Ημέρα Κρίσεως. (Ματθ. 10:15· 11:20-24· 12:41) Εκείνοι, όμως, οι οποίοι παραμένουν μέσα στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και αρνούνται να εξέλθουν πριν από την καταστροφή της, θα χάσουν ακόμη και την ευκαιρία μιας αναστάσεως, διότι αυτοί θα υποστούν αιώνια καταστροφή μαζί της.—Αποκάλ. 18:4, 21.

 5. Γιατί πρέπει να κατανοήσωμε αυτό το θέμα περί Βαβυλώνος;

⁵ Ώστε αυτό το Βιβλικό θέμα είναι υψίστης σπουδαιότητος για μας και οφείλομε να κατανοήσομε αυτό καθώς και τη σχέσι του με τον Θεό και τη βασιλεία του, η οποία τώρα κυβερνά, για να διαφυλάξωμε τη ζωή μας και να βοηθήσωμε τα προσφιλή μας πρόσωπα καθώς και άλλους να κερδίσουν αιώνια ζωή πάνω στη γη.

ΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΟΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

 6. Εν σχέσει με το θέμα, με τι ευνοήθηκε ο Ησαΐας;

⁶ Αν κατανοήσωμε το θέμα της πτώσεως της Βαβυλώνος, μπορούμε να εξακριβώσωμε την ταυτότητα της Βαβυλώνος της Μεγάλης και επίσης να κατανοήσωμε τι σημαίνει να διαφύγωμε πριν από την πλήρη ερήμωσί της. Σε μια όρασι που του εδόθη, ο Ησαΐας όχι μόνο άκουσε για την πτώσι της Βαβυλώνος, αλλά του εδόθη πράγματι μια εκ των προτέρων όρασις της πτώσεως αυτής και των κατακτητών της. Κάτω από θεία έμπνευσι, είπε τα εξής: «Η κατά της ερήμου της θαλάσσης όρασις. Καθώς οι διαβαίνοντες ανεμοστρόβιλοι της μεσημβρίας, ούτως έρχεται από της ερήμου, από γης τρομερός. Σκληρόν όραμα εφανερώθη εις εμέ· ο καταδυναστεύων καταδυναστεύει, και ο πορθών πορθεί. Ανάβηθι, Ελάμ· πολιόρκησον, Μηδία· έπαυσα πάσας τας καταδυναστείας αυτής.»—Ησ. 21:1, 2.

 7. Γιατί λέγομε ότι η ‘έρημος της θαλάσσης’ αναφέρεται στην περιοχή της αρχαίας Βαβυλώνος;

⁷ Η ‘έρημος της θαλάσσης’ είναι μία έκφρασις που αναφέρεται στην περιοχή της αρχαίας Βαβυλώνος, διότι η Βαβυλών ευρίσκετο κατά μήκος του Ευφράτου Ποταμού, ενώ το ανατολικό ήμισυ της πόλεως ήταν μεταξύ των Ποταμών Ευφράτου και Τίγρητος. Όταν οι δύο ποταμοί επλημμύριζαν, η νότιος Μεσοποταμία εγίνετο μια έρημος θάλασσα. Για να εξουδετερώσουν αυτή την παλινδρομική κατάστασι, οι Βαβυλώνιοι κατεσκεύασαν μια μεγάλη σειρά από προστατευτικά ορύγματα, υδατοφράκτες, διώρυγες και φρεάτια. Στη Γραφή η λέξις «θάλασσα» σημαίνει μερικές φορές τη δύσι, κι εδώ πιθανόν να σημαίνη τη χώρα δυτικώς της γης του Ελάμ και της Περσίας—τη Βαβυλωνία, η οποία θα περιήρχετο σε κατάστασι ερήμου.

 8. (α) Πότε άρχισε να εξεγείρεται η θύελλα που ωραματίσθη ο Ησαΐας; (β) (Υποσημείωσις) Τι λέγει Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία για τους προγόνους του Κύρου Β΄; (γ) Ποια γεγονότα μας βοηθούν να εκτιμήσωμε τη σχέσι των Περσών με τους Ελαμίτας;

⁸ Ο Ησαΐας είδε τώρα μια τρομερή θύελλα να έρχεται εναντίον της Βαβυλώνος από μία γη, που ενέπνεε φόβο και η οποία ευρίσκετο ανατολικώς της Βαβυλώνος. Η θύελλα άρχισε να επέρχεται, όταν ο Κύρος 2 ο Πέρσηςa ανεκήρυξε τον εαυτό του, επίσης, και βασιλέα της Μηδίας. Στην προκήρυξί του προς τους Βαβυλωνίους ο Κύρος ονομάζει τους προγόνους του, Τεΐσπην, Κύρον 1 και Καμβύσην Α΄, με τον τίτλο του “Βασιλέως της Ανσάν.” Ο ίδιος τίτλος δίδεται στον Κύρο 2 τον ίδιο σε σφηνοειδείς επιγραφές και στα Χρονικά του Ναβονίδη της Βαβυλώνος προτού ο Κύρος νικήση και εκθρονίση τον Αστυάγη, βασιλέα της Μηδίας. Η Ανσάν ήταν μια περιφέρεια της Ελάμ ή Σουσιανής κι ευρίσκετο ανατολικώς του Τίγρητος Ποταμού. Ο Ιερεμίας, το 617 π.Χ., προείπε μια ήττα των Ελαμιτών. (Ιερεμ. 49:34-39) Είναι πιθανόν ότι ο Τεΐσπης κατέκτησε την περιφέρεια της Ανσάν (ή, Ανζάν) το 596 π.Χ., προς νότον δε της περιφερείας αυτής ήσαν προηγουμένως εγκατεστημένοι οι Πέρσαι. Ο Τεΐσπης είχε αναλάβει τον τίτλο του «Μεγάλου Βασιλέως, του Βασιλέως της Πόλεως Ανσάν.» Ώστε υπήρχε στενή σχέσις των Περσών με τους Ελαμίτας καθώς και με τους Μήδους.

 9. Ποια ποινή που του άξιζε θα ελάμβανε αυτός ο δόλιος καταδυνάστης;

⁹ Επομένως, αυτή η συμβολική θύελλα που είδε ο Ησαΐας ήρχετο από μια κακή πηγή για τη Βαβυλώνα, ωσάν από μια φοβερή έρημο του νότου. (Παράβαλε Ιώβ 1:19.) Σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα, η Βαβυλών ήταν δόλιος καταδυνάστης και πορθητής, ειδικώς απέναντι του λαού του Θεού, του Ισραήλ. Η ανατροπή της, φυσικά, θα ετερμάτιζε τις θλίψεις εκείνων τους οποίους απεγύμνωσε και θα τους έφερε χαρά.

ΦΟΒΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΝ ΔΟΛΙΟ ΑΡΠΑΓΑ

10. Ποια επίδρασι θα είχε επάνω στους Βαβυλωνίους η εκπλήρωσις της οράσεως του Ησαΐα;

¹⁰ Ο Ησαΐας, περιγράφοντας την επίδρασι αυτής της θυέλλης πάνω στη Βαβυλώνα, λέγει: «Δια τούτο η οσφύς μου είναι πλήρης οδύνης· πόνοι με εκυρίευσαν, ως οι πόνοι της τικτούσης· εκυρτώθην εις την ακρόασιν αυτού· συνεταράχθην εις την θέσν αυτού. Η καρδία μου κλονείται· τρόμος με εξέπληξεν· η νυξ της ευφροσύνης μου εις φρίκην μετεβλήθη εν εμοί.»—Ησ. 21:3, 4.

11. (α) Πώς το λυκόφως έγινε γεμάτο ταραχή για τους Βαβυλωνίους; (β) Ποιο συμπόσιο προείπε ο Ησαΐας στο 21 κεφάλαιο, εδάφιο 5;

¹¹ Μολονότι ενεργούσαν δολίως και ενεργούσαν ως άρπαγες, οι Βαβυλώνιοι μπορούσαν ν’ αποβλέπουν στο λυκόφως για ένα καλό νυκτερινό ύπνο δίχως φόβο. Αλλ’ αυτή η θύελλα θα αφαιρούσε την άνεσί τους και θα ετάρασσε τον ύπνο τους. Ο Ησαΐας απευθύνεται τότε στους άρχοντας της Βαβυλώνος ωσάν να μπορούσε να προβλέψη το συμπόσιο που διευθέτησε αργότερα ο Βαλτάσαρ. Λέγει: «Ετοιμάζεται η τράπεζα· φυλάττουσι σκοπιάν, τρώγουσι, πίνουσι· σηκώθητε, στρατάρχαι, ετοιμάσατε ασπίδας. Διότι ο Ιεχωβά είπεν ούτω προς εμέ· Ύπαγε, στήσον σκοπευτήν, δια να αναγγέλλη ό,τι βλέπει.»—Ησ. 21:5, 6, ΜΝΚ.

12. Ποια γεγονότα θ’ ανάγκαζαν τους Βαβυλώνιους στρατάρχας να ‘ετοιμάσουν τις ασπίδες’ και τι εσήμαινε τούτο γι’ αυτούς;

¹² Τη νύχτα της 5ης προς 6ην Οκτωβρίου 539 π.Χ., παρετέθη ένα μεγάλο συμπόσιο στη Βαβυλώνα και υπήρχε μεγάλη χαρά για τη λεηλασία της Ιερουσαλήμ, με τη βλάσφημη βεβήλωσι των σκευών, τα οποία η Βαβυλών είχε αφαιρέσει από τον ναό του Ιεχωβά το 607 π.Χ. Αλλά την ίδια εκείνη νύχτα η πόλις εκυριεύθη από τους Μήδους και Πέρσας. Τότε οι στρατάρχαι της Βαβυλώνος ώφειλαν να ετοιμάσουν τις ασπίδες για να υπερασπίσουν την πόλι. Αλλ’ αυτό απεδείχθη μάταιο. Οι κατακτηταί εισήλθαν στο φρούριο κι εφόνευσαν τον Βασιλέα Βαλτάσαρ, καθιστώντας αναγκαίο για τους στρατάρχας να ετοιμάσουν μια νέα ασπίδα, να εγκαταστήσουν ένα νέο βασιλέα. Αυτή η νέα συμβολική ασπίδα δεν μπορούσε να είναι παρά ο κατακτητής των· άλλως δεν θα περνούσαν καλά οι άρχοντες της Βαβυλώνος.

13. Τι είδε ο φρουρός, τον οποίον ο Ησαΐας ωραματίσθη τοποθετημένον ;

¹³ Ο Ησαΐας λέγει τώρα τι αναφέρει ο φρουρός, ο οποίος είχε τοποθετηθή στα τείχη της Ιερουσαλήμ: «Και είδεν αναβάτας δύο ιππέας, αναβάτην όνου, και αναβάτην καμήλου· και επρόσεξεν επιμελώς μετά πολλής προσοχής. Και εφώναξεν ως λέων, Ακαταπαύστως, Ιεχωβά μου, ίσταμαι εν τη σκοπιά την ημέραν, και φυλάττω πάσας τας νύκτας· και ιδού, έρχονται εδώ αναβάται άνδρες δύο ιππείς.»—Ησ. 21:7-9, ΜΝΚ.

14. Ποια ωφέλεια προέκυψε από την έκθεσι του προφητικού φρουρού, και τι διέκρινε ο Δανιήλ ως αποτέλεσμα του ότι ήταν άγρυπνος;

¹⁴ Έτσι, προτού οι Χαλδαίοι φρουροί, οι οποίοι ήσαν τοποθετημένοι στα τείχη της Βαβυλώνος το 539 π.Χ., ιδούν τους Μήδους και Πέρσας να έρχωνται εναντίον της πόλεως, ο προφητικός φρουρός στα τείχη της Ιερουσαλήμ είχε μια θαυματουργική εκ των προτέρων όρασι πολλά χρόνια προηγουμένως. Αυτό επέφερε μεγάλη ανακούφισι στο λαό του Θεού, όταν αργότερα είχε οδηγηθή σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, διότι ήσαν άγρυπνοι για την εκπλήρωσι αυτής της προφητείας καθώς και των προφητειών του Ιερεμία. Ο Δανιήλ, ένας εξόριστος επί εβδομήντα και πλέον χρόνια, φρουρούσε άγρυπνα. Λέγει ο ίδιος: «Εν τω πρώτω έτει του Δαρείου, του υιού του Ασσουήρου, εκ του σπέρματος των Μήδων, . . . εγώ ο Δανιήλ ενόησα εν τοις βιβλίοις τον αριθμόν των ετών, περί των οποίων ο λόγος του Ιεχωβά έγεινε προς Ιερεμίαν τον προφήτην, ότι ήθελον συμπληρωθή εβδομήκοντα έτη εις τας ερημώσεις της Ιερουσαλήμ. Και έστρεψα το πρόσωπον μου προς Ιεχωβά τον Θεόν.»—Δαν. 9:1-3, ΜΝΚ.

15. Τι ήσαν οι πολεμικές άμαξες και τα φορτηγά ζώα, που είδε ο φρουρός;

¹⁵ Ο Ηρόδοτος (Ι,80) αναφέρει ότι τα στρατεύματα του Κύρου μετέφεραν τις αποσκευές των επάνω σε καμήλες και ότι ιππείς επέβαιναν σε καμήλες και τις χρησιμοποιούσαν σε μάχη εναντίον των ίππων του Βασιλέως της Λυδίας Κροίσου. Χρησιμοποιούσε, επίσης, όνους και καμήλες ως υποζύγια, ίσως δε και για να μεταφέρη στρατεύματα στη μάχη. Η έκφρασις «πολεμικάς άμαξας», που χρησιμοποιείται σε μερικές μεταφράσεις (Ησ. 21:7), προφανώς περιγράφει μια φάλαγγα από άμαξες που είδε ο φρουρός, που τις έσυραν ταχέως θυμοειδείς ίπποι στη μάχη. Είναι, επίσης, πιθανόν ότι τα δύο είδη ζώων εξεικονίζουν τους δύο λαούς, οι οποίοι πολιορκούσαν την Βαβυλώνα· οι όνοι για εξεικόνισι των Ελαμιτών και οι καμήλες των Μήδων.

ΟΦΕΙΛΟΜΕ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΑΓΡΥΠΝΟΙ

16. Για ποιόν προμηθεύει ο φρουρός ένα έξοχο παράδειγμα;

¹⁶ Ο φρουρός, τον οποίον βλέπει ο Ησαΐας στην όρασι, ασφαλώς θέτει ένα έξοχο παράδειγμα σήμερα για την επαγρύπνησι και διαπίστωσι της πτώσεως και της τελικής καταστροφής της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Επίσης ο Δανιήλ, στην τότε αιχμαλωσία του στη Βαβυλωνία, μας δείχνει την κατάλληλη στάσι απέναντι στο σπουδαίο αυτό Βιβλικό θέμα με το ν’ αγρυπνούμε και να καταβάλλωμε εντατική προσοχή ημέρα και νύχτα.

17. (α) Ποια σπουδαία αγγελία κάνει ο φρουρός; (β) Ποιος συνέτριψε κατά γης τους θεούς της Βαβυλώνος, και γιατί η τιμή για την πτώσι της Βαβυλώνος οφείλεται στον Ιεχωβά μάλλον παρά στους Ελαμίτες ή τους Μήδους;

¹⁷ Τώρα ο φρουρός κράζει: «Έπεσεν, έπεσεν η Βαβυλών, και πάσαι αι γλυπταί εικόνες των θεών αυτής συνετρίφθησαν κατά γης.» (Ησ. 21:9) Το γεγονός αυτό εσήμαινε απελευθέρωσι και χαρά για τον λαό του Θεού την εποχή εκείνη και είναι το γεγονός στο οποίο αποβλέπουν και το οποίο φέρνει τη μεγαλύτερη χαρά σ’ εκείνους επί της γης προς τους οποίους ο Θεός εκφράζει την ευδοκία του σ’ αυτό τον καιρό της τελικής κρίσεως της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Ποιος ήταν εκείνος, που κατέρριψε τις γλυπτές εικόνες των θεών της Βαβυλώνος και τις συνέτριψε κατά γης; Όχι οι Ελαμίτες και οι Μήδοι, διότι αυτοί δεν επεδόθησαν σ’ αυτό τα έργο, αλλά ήταν ο Ιεχωβά ο ίδιος, ο οποίος με το να ελευθερώση τον λαό του και να συντρίψη τη Βαβυλώνα, στην πραγματικότητα έρριξε κατά γης όλους τους θεούς και τις εικόνες της Βαβυλώνος, διότι απέδειξε ότι δεν ήσαν πραγματικά θεοί, αλλά ήσαν απλώς εικόνες χωρίς ζωή και χωρίς ικανότητα να βοηθήσουν. Ο Παντοδύναμος Θεός του ουρανού και της γης εχρησιμοποίησε απλώς τους Ελαμίτες και τους Μήδους ως όπλα του εναντίον της Βαβυλώνος. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι ο ίδιος ο νικητής Κύρος αποδίδει την τιμή για τη νίκη στον Ιεχωβά Θεό, όπως αναφέρεται εις 2 Χρονικών 36:22, 23 και Έσδραν 1:1-3.

18. (α) Με ποια ανάμικτα αισθήματα έγραψε ο Ησαΐας το 21 κεφάλαιο, εδάφιο 10; (β) Ποιοι ήσαν το «αλώνισμά μου», και ποιο ήταν το όργανο του αλωνισμού;

¹⁸ Τώρα, πολύν καιρό προτού συμβή αυτό, ο προφήτης Ησαΐας δείχνει ότι ο Ισραήλ θα είχε μια σκληρή μεταχείρισι στα χέρια της Βαβυλώνος: «Αλώνισμά μου, και σίτε του αλωνίου μου, εφανέρωσα εις εσάς εκείνο το οποίον ήκουσα παρά του Ιεχωβά των δυνάμεων, του Θεού του Ισραήλ.» (Ησ. 21:10, ΜΝΚ) Ο λαός του Ιεχωβά είχε καταντήσει στασιαστικός και άπιστος και επάνω στο δικό τους αλώνι θα επέτρεπε ο Ιεχωβά το όργανον Βαβυλώνα όπως χτυπήση τον λαό του. Αλλ’ αυτό θα ήταν μόνο για ένα χρονικό διάστημα και έπειτα ο Θεός θα επέφερε εκδίκησι εναντίον του αλωνιστού, ο οποίος ενήργησε με μίσος εναντίον του Θεού και του λαού του. Αυτό θα έδινε, επίσης, την αναψυκτική είδησι ότι ένα πιστό υπόλοιπο θα επιζούσε από την πτώσι της Βαβυλώνος και θα επέστρεφε στην Ιερουσαλήμ.

19. (α) Πόσο έχουν προχωρήσει τα πράγματα σήμερα στην εκπλήρωσι του θέματος όσον αφορά τη Βαβυλώνα; (β) Τι συνοδεύει αυτή την κατανόησι της οράσεως του Ησαΐα σχετικά με αυτό το θέμα;

¹⁹ Σήμερα είναι ένας καιρός, που ο Θεός έχει συνάξει μαζί τον λαό του και κατευθύνει ώστε το ευαγγέλιον της Βασιλείας να διακηρυχθή σ’ όλη τη γη ως μαρτυρία στα έθνη, σύμφωνα με την προφητεία στον Ματθαίο 24:14. Η Βασιλεία τώρα κυβερνά. Η δύναμις της Βαβυλώνος να κρατήση τους αιχμαλώτους της έχει θραυσθή και βρίσκεται τώρα εκτεθειμένη ως εχθρά του Θεού.b Η προφητική αυτή όρασις του Ησαΐα δείχνει ότι η Βαβυλών θα ποδοπατούσε τον λαό του Ιεχωβά, τον Ισραήλ, αλλ’ ότι ένα πιστό υπόλοιπο θα επιζούσε από αυτό το «αλώνισμα». Εκείνο που συνοδεύει την κατανόησι της οράσεως είναι η γνώσις ότι ο λαός του Ιεχωβά θα ιδή προς χαράν του την πτώσι της Βαβυλώνος της Μεγάλης· εν τω μεταξύ βοηθούν πολλούς άλλους να ελευθερωθούν και να επιζήσουν με το να τους διδάσκουν τ’ αγαθά νέα τώρα. Και αυτοί θα χαρούν, επίσης, με τη διεκδίκησι του Θεού επάνω στην αρχαία εχθρά του και την εγκατάστασι αποκλειστικώς της αληθινής λατρείας επί της γης, δίχως αντίπαλο. Έτσι θα βρίσκονται ασφαλώς στην οδό για αιώνια ζωή. Όσοι θα είναι προσκολλημένοι στη Βαβυλώνα ως την ημέρα της καταστροφής της θα το κάμουν αυτό παρά το κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας, και διότι θέλουν και αγαπούν τη Βαβυλώνα και τις ασεβείς οδούς της. Θα εκλείψουν για πάντα.

20. Ποιο είναι το πολύτιμο συμπέρασμα για το θέμα το σχετικό με τη Βαβυλώνα;

²⁰ Τότε πολλά από τα θύματα της Βαβυλώνος των περασμένων αιώνων θα επανέλθουν με ανάστασι, για να χαρούν από το γεγονός της εξαλείψεώς της και από το ότι ο Θεός κατά το μέγα έλεός του τους επανέφερε για να λάβουν ευκαιρία να μάθουν την αληθινή λατρεία και να προσφέρουν υπηρεσία στον μεγάλο Βασιλέα, με την προοπτική αιωνίου ζωής. Τι ωραίο συμπέρασμα για το θέμα, και πόσο ευνοημένοι αυτοί που το μαθαίνουν! Περαιτέρω συζήτησις επί των προφητειών του Ησαΐα και του Ιερεμία σ’ αυτό το περιοδικό θα μας βοηθήση να μάθομε το θέμα λεπτομερέστερα.

[Υποσημειώσεις]

Οι Νεκροί οι Οποίοι Πρόκειται Ν’ Αναστηθούν

«Περί δε της αναστάσεως των νεκρών, δεν ανεγνώσατε το ρηθέν προς εσάς υπό του Θεού, λέγοντος, “Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, και ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ;” Δεν είναι ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων.»—Ματθ. 22:31, 32.

 1. Τον καιρό της αναστάσεως, γιατί είναι πιθανόν πολλοί να εκπλαγούν, όταν επανέλθουν;

ΠΟΛΛΟΙ άνδρες και γυναίκες της αρχαίας ιστορίας απέβλεπαν σε μια ανάστασι των νεκρών. Αναρίθμητοι άλλοι δεν είχαν γνώσι περί ενός τέτοιου πράγματος όπως η ανάστασις και δεν είχαν τέτοια προσδοκία. Οι θρησκείες των τους εδίδασκαν διαφορετικά. Δεν θα εκπλαγούν άρά γε με την ανάστασι εκ νεκρών, όταν ο Παντοδύναμος Θεός χρησιμοποιήση τη δύναμί του στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της βασιλείας του επί της γης;

 2, 3. (α) Ποιο αρχαίο βιβλίο έχει εξουσία ν’ απαντήση σ’ αυτό το ερώτημα, και πώς τα πρώτα και τα τελευταία κεφάλαια του το αποδεικνύουν; (β) Τι λέγει η τελική δήλωσίς του για την ανάστασι;

² Μόνον ένα αρχαίο βιβλίο θρησκείας έχει εξουσία ν’ απαντήση σ’ αυτό το ερώτημα. Είναι το μόνο βιβλίο που διδάσκει ένα τέτοιο πράγμα όπως η ανάστασις των νεκρών μέσω της βασιλείας του Θεού, στην οποία βασιλεία ο πολύ αγαπητός Υιός του θα κυβερνά ως βασιλεύς προς ευλογίαν όλου του ανθρωπίνου γένους. Αυτό το ασύνηθες θρησκευτικό βιβλίο είναι η Αγία Γραφή, η οποία ακόμη και σήμερα, χίλια εννεακόσια χρόνια μετά τη συμπλήρωσί της, κατατάσσεται πρώτη μεταξύ όλων των βιβλίων επί της γης, θρησκευτικών ή μη θρησκευτικών. Στα πρώτα πενήντα κεφάλαιά της η Αγία Γραφή τονίζει μια ανάστασι των νεκρών ανθρώπων. Στα τελευταία είκοσι δύο κεφάλαιά της ομιλεί (1) για την ανάστασι του πιστού Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού, (2) για την ανάστασι των πιστών μαθητών του κατά την λεγομένη ‘πρώτη ανάστασι’, και (3) για την ανάστασι του ανθρωπίνου γένους γενικώς. (Βλέπε Αποκάλυψιν 1:17, 18, 5· 2:10· 20:4-6, 12-14.) Σ’ αυτή την τελευταία δήλωσι περί αναστάσεως ο συγγραφεύς του τελευταίου αυτού τμήματος της Γραφής λέγει:

³ «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος, η λίμνη του πυρός.»—Αποκάλ. 20:11-15, ΜΝΚ.

 4. Τι είδους ανθρώπους είδε ο Ιωάννης εκεί αναστημένους, και ποιο γεγονός σχετικά με τη θεία υπεροχή θα γνωρίσουν τουλάχιστον τότε;

⁴ Σημειώστε ότι, στο 12ο εδάφιο που αναφέρεται ανωτέρω, ο συγγραφεύς, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης, δεν λέγει ότι αυτοί οι αναστηθέντες είναι καλοί ή κακοί. Δεν λέγει, ‘Είδον τους νεκρούς, καλούς και κακούς’, αλλά λέγει: «Είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους». Με άλλα λόγια, ανθρώπους από όλες τις τάξεις της ζωής. Αλλά είτε μεγάλοι είτε μικροί, όλοι επανέρχονται για μια κρίσι ενώπιον του θρόνου του Κριτού όλης της κτίσεως, του Υψίστου και Παντοδυνάμου Θεού. Τότε, αν δεν το εγνώρισαν ποτέ προηγουμένως, θα γνωρίσουν εκείνο, που ο Ψαλμός 83:18 (Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου) λέγει προς αυτόν τον Υπέρτατο Κριτή, ο οποίος είναι ο Θεός: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου μόνου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ, είσαι ο ύψιστος επί πάσαν την γην.» Έτσι οι νεκροί δεν μπορούν ν’ αποφύγουν μια κρίσι από τον Ύψιστο Θεό, ο οποίος ονομάζεται Ιεχωβά.

 5. Όταν ο Ιωάννης έγραψε τα εδάφια Αποκάλυψις 20:11-14, γιατί ως Ιουδαίος δεν εχρησιμοποίησε τη λέξι Σιεόλ;

⁵ Θάνατος είναι η κατάστασις του να είναι κανείς νεκρός. Αλλά από ποιον τόπο θα επανέλθουν οι νεκροί, για τους οποίους προφητεύει η Αποκάλυψις 20:11-14; Το 13ον εδάφιο λέγει: «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.» Όλοι μας γνωρίζομε τι είναι θάλασσα και γνωρίζομε ότι πολλοί έχουν εύρει έναν υγρό τάφο σ’ αυτήν. Τι είναι όμως ο Άδης; Σε πολλούς ανθρώπους έχει δοθή μια ανακριβής εξήγησις γι’ αυτόν, δηλαδή, όχι Γραφική. Ο απόστολος Ιωάννης, μολονότι ήταν Χριστιανός, είχε, όμως, γεννηθή Εβραίος ή Ιουδαίος. Έγραψε τα εδάφια Αποκάλυψις 20:11-14 στη διεθνή γλώσσα της εποχής του, την κοινή Ελληνική, και γι’ αυτό εχρησιμοποίησε την Ελληνική λέξι Άδης. Αν, όμως, ο Ιωάννης είχε γράψει Εβραϊκά, θα είχε χρησιμοποιήσει την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ. Πράγματι, εννέα σύγχρονες Εβραϊκές μεταφράσεις της προς τον Ιωάννην Αποκαλύψεως χρησιμοποιούν τη λέξι Σιεόλ· και η Συριακή μετάφρασις, η οποία εδιαβάζετο στη Μέση Ανατολή, χρησιμοποιεί τη συγγενή λέξι Σιούλ.

 6. Στην πλήρη Αγία Γραφή, πώς χρησιμοποιούνται οι λέξεις Σιεόλ και Άδης, και με το να βρούμε ποιοι είναι εκεί, τι άλλο μπορούμε να γνωρίσωμε επίσης;

⁶ Με άλλα λόγια, στην πλήρη Αγία Γραφή, η οποία αποτελείται από τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές και τις θεόπνευστες Ελληνικές Γραφές, Άδης και Σιεόλ σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Άδης ή Σιεόλ σημαίνει τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους, που βρίσκεται νεκρό στο χώμα της γης. Πράγματι, η κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασις ή Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου μεταφράζει την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ τριάντα μία φορές ως «ο τάφος». Έτσι, τώρα, βρίσκοντας από την Αγία Γραφή ποιοι λέγει ότι είναι στον Σιεόλ ή Άδη, μπορούμε να γνωρίζομε ποιοι θ’ αναστηθούν από εκεί, εκτός από τη θάλασσα.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΣΙΕΟΛ (ΑΔΗ)

 7, 8. (α) Σχετικά με τι αναφέρεται ότι η λεξις Σιεόλ εχρησιμοποιείτο στη Μέση Ανατολή τον δέκατον όγδοο αιώνα π.Χ.; (β) Σχετικά με τι εχρησιμοποιήθη αμέσως κατόπιν η λέξις Σιεόλ στην Αίγυπτο;

⁷ Χίλια επτακόσια χρόνια και πλέον προ Χριστού οι άνθρωποι στη Μέση Ανατολή χρησιμοποιούσαν τη λέξι Σιεόλ, όταν ήθελαν να πουν για τον κοινό τάφο εκείνων που πεθαίνουν στην ξηρά, όχι εκείνων που πεθαίνουν στη θάλασσα. Το έτος 1750 π.Χ., όταν ο Ιωσήφ είχε απαχθή και είχε πωληθή στην Αίγυπτο, οι υπεύθυνοι αδελφοί του ανέφεραν ότι είχε φονευθή. Ο πατέρας του, λοιπόν, Ιακώβ (ή Ισραήλ) δεν ήθελε να βρη παρηγορία με τ’ άλλα του παιδιά και είπε: «Πενθών θέλω καταβή προς τον υιόν μου εις τον Σιεόλ!» (Γέν. 37:35, ΜΝΚ) Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, εννέα από τους μεγαλύτερους γυιούς του Ιακώβ θέλησαν να πάρουν το νεώτερο γυιό του Βενιαμίν μαζί τους κάτω στην Αίγυπτο για να τους βοηθήση να λάβουν από εκεί τροφές λόγω της μεγάλης ελλείψεως. Στην αρχή ο Ιακώβ αρνήθηκε και είπε: «Δεν θέλει καταβή ο υιός μου μεθ’ υμών· διότι ο αδελφός αυτού απέθανε, και αυτός μόνος έμεινε· και εάν συμβή εις αυτόν συμφορά εν τη οδώ όπου υπάγετε, τότε θέλετε καταβιβάσει την πολιάν μου μετά λύπης εις τον Σιεόλ.» (Γέν. 42:38, ΜΝΚ) Αργότερα, ο τέταρτος γυιός του Ιακώβ Ιούδας επανέλαβε αυτούς τους ιδίους λόγους του πατέρα του, όταν εφαίνετο ότι ο Βενιαμίν βρισκόταν σε κίνδυνο να κρατηθή ως δούλος κάτω στην Αίγυπτο. (Γέν. 44:29) Ο Ιούδας είπε επίσης:

⁸ «Καθώς ίδη ότι το παιδίον δεν είναι, θέλει αποθάνει· και οι δούλοι σου θέλουσι καταβιβάσει την πολιάν του δούλου σου του πατρός ημών μετά λύπης εις τον Σιεόλ.»—Γέν. 44:31. (Η Μετάφρασις Ο΄ μεταφράζει το Σιεόλ ως Άδης.)

 9. Στην επιθανάτιο κλίνη του, με ποιους είπε ο Ιακώβ ότι έπρεπε να κοιμηθή;

⁹ Στην κρίσιμη εκείνη εποχή ανεκαλύφθη ότι ο Ιωσήφ, ο αγαπητός υιός του Ιακώβ, ζούσε στην Αίγυπτο ως Διαχειριστής των Τροφίμων της. Έτσι όλοι οι γυιοί του Ιακώβ ενώθηκαν εκεί και πάλι ευτυχισμένοι. Εστάλησαν να φέρουν τον γηραιό Ιακώβ, ο οποίος και ήλθε στην Αίγυπτο, για να ζήση εκεί το υπόλοιπο της από εκατόν σαράντα επτά έτη ζωής του. Καθώς επλησίαζε ο θάνατός του, ο Ιακώβ είπε στον γυιό του Ιωσήφ, πρωθυπουργό της Αιγύπτου: «Θέλω κοιμηθή μετά των πατέρων μου, και θέλεις με μετακομίσει εκ της Αιγύπτου, και θέλεις με θάψει εν τω τάφω αυτών.» (Γέν. 47:30) Ο Ιωσήφ ωρκίσθηκε ότι θα το κάμη.

10. (α) Μιλώντας στους γυιούς του ο αποθνήσκων Ιακώβ, σε ποιους είπε ότι επρόκειτο να προστεθή; (β) Όταν απέθανε και ετάφη, πού πήγε ο Ιακώβ, και σε ποιους;

¹⁰ Στην επιθανάτιο κλίνη του ο Ιακώβ ευλόγησε και τους δώδεκα γυιούς του και τους είπε: «Εγώ προστίθεμαι εις τον λαόν μου· θάψατε με μετά των πατέρων μου, εν τω σπηλαίω, τω εν τω αγρώ Εφρών του Χετταίου· εν τω σπηλαίω τω εν τω αγρώ Μαχπελάχ, τω απέναντι της Μαμβρή εν τη γη Χαναάν, το ο ποίον ο Αβραάμ ηγόρασε μετά του αγρού παρά του Εφρών του Χετταίου δια κτήμα μνημείου· εκεί έθαψαν τον Αβραάμ, και την Σάρραν την γυναίκα αυτού· εκεί έθαψαν τον Ισαάκ, και την Ρεβέκκαν την γυναίκα αυτού· και εκεί έθαψα εγώ την Λείαν.» (Γέν. 49:29-31, 33) Αυτή η τελευταία επιθυμία του Ιακώβ εξεπληρώθη, κι έτσι τα γήινα υπολείμματα του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ ανεπαύθησαν μαζί στον ίδιο τάφο, στο σπήλαιο Μαχπελάχ, το οποίον έγινε αργότερα τμήμα της εδαφικής περιοχής του Ιούδα. (Γέν. 50:12-14) Έτσι τελικά ο Ιακώβ κατέβη, όχι προς τον γυιό του Ιωσήφ, αλλά προς τους προπάτοράς του, στον Σιεόλ.

11. (α) Πού ήταν ο Αβραάμ την εποχή που ήταν ο Ιησούς Χριστός επί της γης; (β) Από ποια πληροφορία γνωρίζομε ότι ο Ιησούς μιλούσε παραβολικά εις Λουκάν 16:22-26, περιλαμβάνοντας τον Αβραάμ ;

¹¹ Από την Αγία Γραφή καθορίζεται, λοιπόν, ότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ είναι στον Σιεόλ. Πολλούς αιώνες αργότερα ο Αβραάμ ήταν ακόμη εκεί, όταν ο απόγονος του, Ιησούς Χριστός, ήταν επί της γης και μίλησε για κάποιον ‘άνθρωπον πλούσιον’ και για κάποιον ‘πτωχόν ονομαζόμενον Λάζαρον’. Γνωρίζοντας τώρα ό,τι διδάσκει η Αγία Γραφή για τον Σιεόλ ή Άδη, καταλαβαίναμε ότι αυτά που είπε ο Ιησούς για τον ‘πλούσιο’ και τον ‘πτωχό’ πρέπει να ήσαν μια παραβολή ή εξεικόνισις. Έτσι ο Ιησούς μίλησε σε εικονική γλώσσα, χρησιμοποιώντας ακόμη και τον Αβραάμ ως εξεικονιστικόν πρόσωπον. Για να το αποδείξετε αυτό στον ίδιο τον εαυτό σας, σημειώστε πώς ο Ιησούς διετύπωσε αυτή την αφήγησι, εις Λουκάν 16:22-26:

12. Πώς περιέλαβε ο Ιησούς τον Αβραάμ και τον Άδη στην παραβολή του;

¹² «Απέθανε δε ο πτωχός, και εφέρθη υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ. Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη [Σιεόλ, στην Εβραϊκή· Σιούλ, στη Συριακή] υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν, και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού· και αυτός φωνάξας είπε, Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με, και πέμψον τον Λάζαρον, δια να βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού εις ύδωρ, και να καταδροσίση την γλώσσάν μου· διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη. Είπε δε ο Αβραάμ, Τέκνον, ενθυμήθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά· τώρα ούτος μεν παρηγορείται, συ δε βασανίζεσαι. Και εκτός τούτων πάντων, μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον, ώστε οι θέλοντες να διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς, να μη δύνανται, μηδέ οι εκείθεν να διαπερώσι προς ημάς.»

13. Εξετάζοντας αν οι λόγοι του Ιησού μπορούν να ληφθούν κατά γράμμα, ποια ερωτήματα θα έπρεπε να θέση ο αναγνώστης στον εαυτό του;

¹³ Ας ερωτήση τώρα ο αναγνώστης τον εαυτό του, Εννοούσε μήπως πραγματικά ο Ιησούς ότι οι άγγελοι μετέφεραν το νεκρό σώμα του Λαζάρου, γεμάτο πληγές, στο σπήλαιο Μαχπελάχ εμπρός από την πόλι Χεβρών και έθεσαν εκεί τον νεκρό Λάζαρο στον κόλπο του Αβραάμ, εκβάλλοντας από εκεί τη νεκρή σύζυγο τού Αβραάμ Σάρρα; Επί πλέον, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ βρίσκονται όλοι στον Άδη ή Σιεόλ. Επομένως, εννοούσε μήπως πράγματι ο Ιησούς ότι υπάρχει φλεγόμενο πυρ στον Άδη ή Σιεόλ, στον τόπο, στον οποίον, είπε ο Ιησούς, ευρίσκετο ο νεκρός και ενταφιασμένος «πλούσιος»; Και βασανίζει το φλεγόμενο πυρ στον Άδη ή Σιεόλ μερικούς και δεν βασανίζει άλλους; Μπορούν αυτοί που βρίσκονται στον Άδη ή Σιεόλ να βλέπουν ο ένας τον άλλον και να συνομιλούν από τις δύο πλευρές ενός ‘μεγάλου χάσματος’; Και υπάρχει νερό εκεί στον Άδη ή Σιεόλ στο οποίο ένα άτομο να μπορή να βυθίση το δάκτυλο του;

14. (α) Αναφέρεται μήπως σήμερα ότι ο ‘πλούσιος άνθρωπος’ και ο «Λάζαρος» έχουν ταφή στην κατά παράδοσιν θέσι ταφής του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ; (β) Σχετικά με την παραβολή του Ιησού, τι διδάσκει η Γραφή ότι δεν είναι ο κατά γράμμα Άδης ή Σιεόλ;

¹⁴ Πολλοί θρησκευόμενοι αναγνώσται της Γραφής λέγουν ότι δεν ήταν παραβολή ή περιγραφική εξεικόνισις αυτά που έλεγε ο Ιησούς, αλλ’ ότι ήταν η έκθεσις πραγμάτων όπως είναι στην πραγματικότητα. Αλλ’ αυτό γελοιοποιεί τον Ιησούν. Τον κάνει να ομιλή αντίθετα προς το υπόλοιπο της Γραφής όσον αφορά τα όσα αυτή λέγει για τον Άδη ή Σιεόλ. Πηγαίνετε, παρακαλούμε, στη Μέση Ανατολή σήμερα, στην κατά παράδοσιν θέσι του τόπου ταφής του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ στην πόλι Χεβρών, κάτω από ένα Μωαμεθανικό τέμενος. Θα σας πουν μήπως ότι είτε ο πτωχός Λάζαρος είτε ο «άνθρωπος τις πλούσιος» είναι ενταφιασμένος εκεί; Όχι! Επί πλέον, η Αγία Γραφή λέγει ότι ο Άδης η Σιεόλ δεν είναι Παραδεισιακός τόπος για μερικούς νεκρούς και τόπος πύρινου βασανισμού για άλλους, αλλ’ ότι είναι τόπος σιωπής και αδρανείας από κάθε άποψι· ότι οι νεκροί που βρίσκονται εκεί δεν ομιλούν ούτε καν για να υμνήσουν και δοξολογήσουν τον Θεό, και ότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία στον Άδη ή Σιεόλ.—Ησ. 38:18· Εκκλησ. 9:5, 10· Ψαλμ. 6:5.

15. Πώς εχρησιμοποίησε ο Ιησούς τον Αβραάμ στην παραβολή, και γιατί κατάλληλα έτσι;

¹⁵ Οι ειλικρινείς αναγνώσται της Γραφής έχουν οφθαλμούς κατανοήσεως για να ιδούν ότι εις Λουκάν 16:19-31 ο Ιησούς Χριστός έλεγε μια παραβολή ή περιγραφική εξεικόνισι. Αυτοί οι αναγνώσται βλέπουν ότι ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τον Αβραάμ σαν μια εξεικόνισι του ουρανίου Πατρός, Ιεχωβά Θεού, ο οποίος υπεσχέθη στον επίγειο φίλο του Αβραάμ να ευλογήση όλες τις οικογένειες της γης μέσω του σπέρματος ή απογόνου του Αβραάμ. Όπως, ακριβώς, ο Αβραάμ κατ’ εντολήν του Θεού παρουσίασε τον γυιό του Ισαάκ για ανθρώπινη θυσία, έτσι και ο Ιεχωβά Θεός εθυσίασε στην πραγματικότητα τον Υιό του Ιησού Χριστό, το πραγματικό υποσχεμένο σπέρμα του Αβραάμ για την ευλογία όλων των εθνών της γης.—Γέν. 22:1-18· Ιωάν. 3:16.

16. Ποιους, επομένως, εξεικονίζουν ο πλούσιος και ο Λάζαρος, και πού βασίζεται αυτή η εξήγησις;

¹⁶ Συνεπώς, ο «άνθρωπός τις πλούσιος» και ο «πτωχός τις ονομαζόμενος Λάζαρος» δεν ήσαν πραγματικά πρόσωπα· απλώς εξεικόνιζαν δύο τάξεις ανθρώπων. Η μία τάξις απέθανε ως προς την θέσι ευνοίας που είχε με τον Μεγαλύτερο Αβραάμ, τον Ιεχωβά Θεό, και έπειτα είχε μια βασανιστική θρησκευτική πείρα επί της γης. Η άλλη τάξις πέθανε ως προς την δυσμενή θρησκευτική της κατάστασι και εφέρθη με αγγελική δύναμι στην εύνοια του Μεγαλυτέρου Αβραάμ, του Ιεχωβά Θεού, μέσω του θυσιασθέντος Υιού του, Ιησού Χριστού. Αυτή η κατανόησις και εξήγησις της προφητικής παραβολής του Ιησού βασίζεται στην πραγματική ιστορική πείρα των δύο γενικών θρησκευτικών τάξεων μεταξύ των φυσικών απογόνων του πατριάρχου Αβραάμ την εποχή του Ιησού.a

17. Τι αναμένουν τώρα ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, και πώς ο Αβραάμ έδειξε την πίστι του σ’ αυτό;

¹⁷ Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ στον Σιεόλ αναμένουν την εκπλήρωσι της Αποκαλύψεως 20:12-14 με την ανάστασί των από τους νεκρούς, όταν θα τους δώση ο Σιεόλ. Πριν από πολύν καιρό, όταν ο Αβραάμ ευπειθώς απεπειράθη να θυσιάση τον αγαπητό του γυιό Ισαάκ, απέδειξε την πίστι του στην ανάστασι των νεκρών. Τα εδάφια Εβραίους 11:17-19 μάς το λέγουν αυτό με τα εξής λόγια: «Δια πίστεως, ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ· και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη, “Ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα·” συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη· εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς.»

18. Όταν ο Αβραάμ έλαβε έτσι οπίσω τον Ισαάκ, τι εξεικόνιζε αυτό, εις εκπλήρωσιν ποιου εδαφίου των Ψαλμών;

¹⁸ Έτσι, όταν ο Αβραάμ έλαβε πίσω τον γυιό του Ισαάκ ζωντανό από το θυσιαστήριο και του παρεσχέθη ένας κριός για να προσφέρη ως υποκατάστατο της θυσίας, αυτό εξεικόνιζε πώς ο Μεγαλύτερος Αβραάμ, ο Ιεχωβά Θεός, θα ελάμβανε τον μονογενή του Υιό Ιησού Χριστό από τους νεκρούς μέσω μιας αναστάσεως, εκπληρώνοντας έτσι τον Ψαλμό 16:10: «Δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω Σιεόλ· ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ίδη διαφθοράν [ή, τον λάκκον].»—ΑΣ, περιθώριον.

19, 20. (α) Πώς η βεβαιότης της αναστάσεως του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ αποδεικνύεται από τη συζήτησι του Ιησού για την ανάστασι; (β) Ποιον σκοπό του Θεού έδειξε έτσι ο Ιησούς;

¹⁹ Η προσεχής ανάστασις του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ είναι μια βεβαιότης. Οι λόγοι του Ιησού Χριστού ενισχύουν αυτή την βεβαιότητα. Η θρησκευτική αίρεσις των Σαδδουκαίων της εποχής του Ιησού δεν επίστευε στην ανάστασι των νεκρών. Στην προσπάθειά των ν’ αποδείξουν ότι η ανάστασις είναι ένα παράλογο πράγμα, οι Σαδδουκαίοι έκαμαν στον Ιησού μια παγιδευτική ερώτησι για κάποιον ο οποίος είχε μια γυναίκα επτά φορές νυμφευμένη.

²⁰ Για να δείξη ότι το πρόβλημά των δεν επρόκειτο να παρουσιάση δυσκολία στον Θεό κατά την ανάστασι, ο Ιησούς είπε στους Σαδδουκαίους: «Πλανάσθε, μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού, Διότι εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ. Περί δε της αναστάσεως των νεκρών, δεν ανεγνώσατε το ρηθέν προς εσάς υπό του Θεού, λέγοντος, “Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, και ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ;” Δεν είναι ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων.» (Ματθ. 22:29-32) Με άλλα λόγια, αν οι τρεις εκείνοι πατριάρχαι επρόκειτο να παραμείνουν νεκροί για πάντα, ο Θεός δεν θα έλεγε σχετικά με τον Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ: «Εγώ είμαι ο Θεός.» Θα είχε ειπεί κατάλληλα, ‘Εγώ ήμην ο Θεός.’ Γνωρίζοντας, όμως, την πρόθεσί Του να έχη τους τρεις αυτούς πιστούς άνδρας «ζώντας» και πάλι μέσω της αναστάσεως, ο Ιεχωβά είπε: «Εγώ είμαι ο Θεός» των.—Μάρκ. 12:24-27.

21. Με ποια έννοια οι τρεις αυτοί πατριάρχαι ήσαν ‘ζώντες’ στον Θεό;

²¹ Το ότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ θα ξαναζούσαν μέσω μιας αναστάσεως εκ νεκρών ήταν τόσο οριστικά καθωρισμένο, ώστε ο Θεός μίλησε στον Μωυσή ωσάν να ήσαν ήδη ζωντανοί, ‘ζώντες’. Σύμφωνα με το Λουκάς 20:37, 38 (ΜΝΚ), ο Ιησούς είπε: «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.» Τον καιρό που ο Ιεχωβά Θεός ομίλησε προς τον Μωυσή στην καιόμενη βάτο στην έρημο της Αραβίας, δεν εννοούσε ότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ζούσαν τότε. Αν ήσαν τότε ζωντανοί στην εποχή του Μωυσέως, δεν θα υπήρχε ανάγκη ν’ αναστηθούν από τον Σιεόλ ή Άδη και οι λόγοι του Ιεχωβά δεν θ’ αποτελούσαν απόδειξι ότι μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών. Αλλά μόνον επειδή ήταν πρόθεσις του Θεού να γίνη μία ανάστασις, ο Θεός ωμίλησε για τους τρεις πατριάρχας ωσάν να ήσαν ήδη ζώντες. Από την άποψι της προσεχούς αναστάσεως όλοι είναι ‘ζώντες’ στον Θεό.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΑΣ;

22. (α) Ποια ερωτήματα ανακύπτουν σχετικά με τους προπάτορας του Αβραάμ, και ποια απάντησις δίδεται σ’ αυτά; (β) Προς ποιον θα μετέβαινε ο Αβραάμ κατά τον θάνατο του, και πότε εξεπληρώθη αυτό;

²² Σ’ αυτό το σημείο, εν τούτοις, η ερώτησις για τους προγόνους ή προπάτορας του Αβραάμ φέρεται στην προσοχή μας. Εφόσον αυτοί είναι νεκροί τώρα επί χιλιάδες χρόνια, πού βρίσκονται; Πρόκειται, επίσης, ν’ αναστηθούν; Πώς θα τακτοποιήσωμε αυτά τα ερωτήματα; Με τον γραπτό λόγο του Θεού! Όπως αναφέρεται στη Γένεσι 15:15, ο Ιεχωβά Θεός είπε στον Αβραάμ στη Γη της Επαγγελίας: «Συ δε θέλεις απέλθει προς τους πατέρας σου εν ειρήνη· θέλεις ενταφιασθή εν γήρατι καλώ.» Η εκπλήρωσις τούτου ήλθε ενενήντα χρόνια αργότερα, σχετικά δε με τούτο διαβάζομε: «Και εκπνεύσας απέθανεν ο Αβραάμ εν γήρατι καλώ, γέρων, και πλήρης ημερών· και προσετέθη εις τον λαόν αυτού. Και έθαψαν αυτόν ο Ισαάκ και ο Ισμαήλ οι υιοί αυτού εν τω σπηλαίω Μαχπελάχ, εν τω αγρώ του Εφρών, υιού του Σωάρ του Χετταίου, τω απέναντι της Μαμβρή· τω αγρώ, τον οποίον ηγόρασεν ο Αβραάμ παρά των υιών του Χετ· εκεί ετάφη ο Αβραάμ, και Σάρρα η γυνή αυτού.»—Γέν. 25:8-10.

23. Σε ποιο λαό προσετέθη ο Αβραάμ κατά τον θάνατο, και, επομένως, τι πρέπει, επίσης, να αληθεύη γι’ αυτό τον λαό;

²³ Έτσι, όπως είχε ειπεί ο Θεός, ο Αβραάμ απήλθε προς τους πατέρας του εν ειρήνη· προσετέθη στον λαό του. Ποιοι ήσαν οι πατέρες του Αβραάμ, και ποιος ήταν ο λαός του; Ο άμεσος πατέρας του Αβραάμ ήταν ο Θάρα από την πόλι Ουρ των Χαλδαίων και το ενδέκατο κεφάλαιο της Γενέσεως παραθέτει κατάλογο των πατέρων του Αβραάμ, προς τα πίσω, μέσω εννέα γενεών, μέχρι του Σημ, του υιού του Νώε. Ο Νώε πέθανε δύο χρόνια προτού γεννηθή ο Αβραάμ, ενώ ο Σημ πέθανε είκοσι πέντε μόνο χρόνια προτού πεθάνη ο Αβραάμ. Σ’ αυτούς τους άνδρες ως λαό του προσετέθη ο Αβραάμ, και σ’ αυτούς ως Πατέρες του απήλθε εν ειρήνη ο Αβραάμ κατά τον θάνατο. Τι, λοιπόν, σημαίνει αυτό; Τούτο ότι, αν κατά τον θάνατο μετέβη ο Αβραάμ στον Σιεόλ ή Άδη, στον οποίο τόπο ο Ισαάκ και ο Ιακώβ τον ακολούθησαν, τότε ο λαός ή οι πατέρες του Αβραάμ ως πίσω στον Νώε πρέπει, επίσης, να βρίσκονται στον Σιεόλ ή Άδη, κι εκεί αναμένουν και αυτοί, επίσης, την ανάστασι των νεκρών υπό την βασιλείαν του Θεού δια του Χριστού του.

24. Σε ποιον προσετέθη ο γυιός του Αβραάμ Ισμαήλ κατά τον θάνατο, και πού;

²⁴ Ο ετεροθαλής αδελφός του Ισαάκ, ο Ισμαήλ, ήταν ο γυιός του Αβραάμ μέσω της Αιγυπτίας δούλης του Άγαρ. Ο Ισμαήλ έζησε εκατόν τριάντα επτά χρόνια, και έπειτα, καθώς μας λέγεται στη Γένεσι 25:17, «εκπνεύσας απέθανε, και προσετέθη εις τον λαόν αυτού.» Στον λαό του περιελαμβάνετο ο πατέρας του Αβραάμ, τον οποίον ο Ισμαήλ και ο Ισαάκ είχαν θάψει πριν από ενενήντα χρόνια. Και ο Ισμαήλ, επίσης, προσετέθη έτσι στον Σιεόλ ή Άδη, τον κοινό τάφο των νεκρών ανθρώπων, που βρίσκονται στο χώμα της γης.

25. Σε ποιον προσετέθη ο αδελφός του Μωυσέως Ααρών κατά τον θάνατο, και πότε;

²⁵ Ο γραπτός Λόγος του Θεού αναφέρει την προσθήκη και άλλων ανθρώπων στους πατέρες των κατά τον θάνατο. Εκατόν δέκα πέντε ακριβώς χρόνια μετά τον θάνατο του πατριάρχου Ιακώβ κάτω στην Αίγυπτο, εγεννήθη ο τρισέγγονός του Ααρών και τρία χρόνια αργότερα ο αδελφός τού Ααρών, ο οποίος έγινε ο προφήτης Μωυσής. Όταν ο Ααρών ήταν ηλικίας εκατόν είκοσι τριών ετών, ο Θεός είπε: «Ο Ααρών θέλει προστεθή εις τον λαόν αυτού· διότι δεν θέλει εισέλθει εις την γην, την οποίαν έδωκα εις τους υιούς Ισραήλ.» Έτσι ο αρχιερεύς του Θεού Ααρών πέθανε στο Όρος Ωρ προς ανατολάς της Γης της Επαγγελίας. (Αριθμ. 20:23-29) Αργότερα το ίδιο εκείνο έτος ο Ιεχωβά είπε στον προφήτη Μωυσή: «Θέλεις προστεθή και συ εις τον λαόν σου, καθώς προσετέθη Ααρών ο αδελφός σου.»—Αριθμ. 27:13.

26. Πού προσετέθη ο Μωυσής στον λαό του, και πού είναι τώρα;

²⁶ Προτού συμβή αυτό, ο Ιεχωβά ανέθεσε στον Μωυσή να εκτελέση εκδίκησι στους εχθρούς Μαδιανίτας. (Αριθμ. 31:1, 2) Την ημέρα του θανάτου του Μωυσέως το 1473 π.Χ., ο Ιεχωβά του είπε ν’ αναβή στο Όρος Νεβώ και να ιδή την Γη της Επαγγελίας από εκεί και έπειτα να συναχθή προς τον λαό του. (Δευτ. 32:48-52) Ο Μωυσής υπήκουσε σ’ αυτή την εντολή· και η μεταθανάτιος έκθεσις γι’ αυτόν λέγει; «Και ετελεύτησεν εκεί ο Μωυσής, ο θεράπων του Ιεχωβά, εν τη γη Μωάβ, κατά τον λόγον του Ιεχωβά. Και έθαψεν αυτόν εν κοιλάδι εν τη γη Μωάβ, κατέναντι του Βαίθ-φεγώρ· και ουδείς γνωρίζει την ταφήν αυτού έως της σήμερον.» (Δευτ. 34:5, 6, ΜΝΚ) Οπουδήποτε και αν ήταν, όμως, ο τάφος του Μωυσέως, αυτός πήγε στον Σιεόλ ή Άδη. Από εκεί ο Θεός μπορεί να τον απελευθερώση καθώς και τον Ααρών μέσω μιας αναστάσεως δια του Ιησού Χριστού του Βασιλέως.

27. Σε ποιους προσετέθησαν ο Ιησούς του Ναύη και οι σύγχρονοι του Ισραηλίται κατά τον θάνατο, και πού κατήλθαν τότε;

²⁷ Ποιος διεδέχθη τον Μωυσή ως τον ορατό κριτή του εκλεκτού έθνους του Θεού; Ο Ιησούς ο υιός του Ναυή. Αυτός ωδήγησε τον εκλεκτό λαό δια μέσου του Ιορδάνου Ποταμού στη γη της Επαγγελίας. Παρέμεινε πιστός στον Θεό μέχρι του θανάτου του. Σχετικά με τον Ιησού και άλλους της εποχής του τα εδάφια Κριταί 2:8-10 μάς λέγουν: «Και ετελεύτησεν Ιησούς, ο υιός του Ναυή, ο δούλος του Ιεχωβά, ηλικίας εκατόν δέκα ετών. Και έθαψαν αυτόν εις το όριον της κληρονομίας αυτού εν Θαμνάθ-αρές, εν τω όρει Εφραΐμ, κατά το βόρειον μέρος του όρους Γαάς. Και πάσα έτι η γενεά εκείνη προσετέθησαν εις τους πατέρας αυτών και εσηκώθη άλλη γενεά μετ’ αυτούς.» Η προσθήκη όλων αυτών στους πατέρες των σημαίνει ότι όλοι κατήλθαν στον Σιεόλ, τον Άδη.

28. (α) Με ποιους εκοιμήθη ο Βασιλεύς Δαβίδ κατά τον θάνατό του; (β) Πού ανέφερε ο απόστολος Πέτρος ότι ευρίσκετο ο Δαβίδ την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.;

²⁸ Αιώνες αργότερα ο Δαβίδ από τη Βηθλεέμ έγινε βασιλεύς και των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Ήταν ο πρώτος Ιουδαίος βασιλεύς που εβασίλευσε στην Ιερουσαλήμ. Σε μερικούς από τους Ψαλμούς, που έγραψε ο Δαβίδ, μιλεί για απελευθέρωσι από τον Σιεόλ ή Άδη. (Ψαλμ. 16:10· 18:5· 30:3· 86:13) Έζησε για να ιδή τον σοφό γυιό του Σολομώντα εγκατεστημένο ως διάδοχό του στον θρόνο της Ιερουσαλήμ. «Και εκοιμήθη ο Δαβίδ μετά των πατέρων αυτού, και ετάφη εν τη πόλει Δαβίδ.» (1 Βασ. 2:10· Πράξ. 13:36) Προσετέθη στους πατέρες του στον Σιεόλ ή Άδη. Ύστερ’ από πολύν καιρό, την ημέρα της εορτής των Εβδομάδων (Πεντηκοστής) του 33 μ.Χ., ανεφέρθη ότι ο Δαβίδ ευρίσκετο ακόμη στον Σιεόλ ή Άδη. Την ημέρα εκείνη ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος ανέφερε ότι ο Δέκατος Έκτος Ψαλμός (που εγράφη από τον Δαβίδ) εξεπληρώθη τότε στον υποσχεμένο απόγονο του Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό. Καθώς είπε ο Πέτρος σχετικά με τον Δαβίδ: «Προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού, ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη, ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν. Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. . . . Ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς.» (Πράξ. 2:1-34) Σύμφωνα με τους λόγους του Πέτρου η ανάστασις του Δαβίδ είναι ακόμη μέλλουσα.

29, 30. (α) Σε ποιους είπε η προφήτις Όλδα ότι ήθελε συναχθή ο Βασιλεύς Ιωσίας, και πώς εξεπληρώθη αυτό; (β) Ετάφησαν στο ίδιο μέρος όλοι οι βασιλείς που προηγήθησαν του Ιωσία;

²⁹ Ένας από τους πιστούς διαδόχους του Δαβίδ στον θρόνο της Ιερουσαλήμ ήταν ο Ιωσίας, ο οποίος έζησε τον έβδομον αιώνα προ Χριστού. Με το να επαναφέρη τον λαό του στο νόμο του Ιεχωβά Θεού, ο Ιωσίας προσπάθησε να κάμη ό,τι μπορούσε για να εμποδίση να επέλθη επάνω τους μια εθνική συμφορά. Όταν ερώτησε μέσω της προφήτιδος Όλδας τι επεφύλασσε το μέλλον για το έθνος του, εδόθη στον Ιωσία η εξής υπόσχεσις από τον Θεό: «Ιδού λοιπόν, εγώ θέλω σε συνάξει εις τους πατέρας σου, και θέλεις συναχθή εις τον τάφον σου εν ειρήνη· και δεν θέλουσιν ιδεί οι οφθαλμοί σου πάντα τα κακά, τα οποία εγώ επιφέρω επί τον τόπον τούτον.»—2 Βασ. 22:20.

³⁰ Ο Ιωσίας πέθανε από ένα τραύμα που έλαβε στη μάχη της Μεγιδδώ. Όχι, επομένως, στη διάρκεια της τρομερής συμφοράς που επρόκειτο να επέλθη στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Ιωσίας επληγώθη θανασίμως, «εξέβαλον αυτόν οι δούλοι αυτού εκ της αμάξης, και επεβίβασαν αυτόν εις την δευτέραν αυτού άμαξαν και έφεραν αυτόν εις Ιερουσαλήμ, και απέθανε· και ετάφη εν τοις τάφοις των πατέρων αυτού. Και πας ο Ιούδας και η Ιερουσαλήμ επένθησαν επί τον Ιωσίαν.» (2 Χρον. 35:22-24 ) Οι βασιλείς της Ιερουσαλήμ, που προηγήθησαν του Ιωσία, δεν ετάφησαν όλοι στην ίδια θέσι στην Ιερουσαλήμ, στους «τάφους των βασιλέων του Ισραήλ.»—2 Χρον. 28:27· 21:20· 24:25· 32:33· 16:14.

31, 32. (α) Για να προστεθούν οι αρχαίες αυτές προσωπικότητες στον λαό τους, τι πρέπει να πούμε για τους ατομικούς τάφους των; (β) Από πού θα εξέλθουν όλοι από κοινού, και πώς;

³¹ Για όλους αυτούς τους βασιλείς και πατριάρχας το να προστεθούν στον λαό των ή να υπάγουν στους πατέρας των και να κοιμηθούν με τους πατέρας των, δεν εσήμαινε ότι όλοι έπρεπε να ταφούν στον ίδιο τάφο ή μνημείο. Βεβαίως, όταν ο πατριάρχης Αβραάμ απέθανε και «προσετέθη εις τον λαόν αυτού», δεν ετάφη στον ίδιο τάφο με τον πατέρα του Θάρα, ο οποίος πέθανε προς βορράν στη Χαρράν στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας, ούτε στο ίδιο κοιμητήριο ή νεκροταφείο με τον Νώε και τον Σημ.

³² Βεβαίως, όταν ο αρχιερεύς Ααρών πέθανε στο Όρος Ωρ και ο αδελφός του Μωυσής πέθανε στο Όρος Νεβώ και προσετέθησαν στον λαό των, δεν ετάφησαν με τους πατέρας των Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ στο σπήλαιο Μαχπελάχ πλησίον της Χεβρών στη Γη της Επαγγελίας. Εν τούτοις, όλοι προσετέθησαν στον Σιεόλ ή Άδη. Όλοι παραμένουν νεκροί στον ένα Σιεόλ ή Άδη· και από εκεί, στην Αποκάλυψι 20:13 μάς λέγεται ότι οι νεκροί θα εξέλθουν σε ανάστασι.

[Υποσημειώσεις]

Μέρος Δεύτερο

 1. (α) Ποιοι είπε ο Παύλος στον Ηγεμόνα Φήλικα ότι θα εξέλθουν σε ανάστασι; (β) Πώς μπορούμε να βεβαιωθούμε αν αυτού του είδους άτομα είναι σε θέσι να λάβουν ανάστασι;

ΚΑΠΟΤΕ ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ωμίλησε σε δικαστήριο ενώπιον του Ρωμαίου Ηγεμόνος Φήλικος, ο οποίος δεν επίστευε στη Γραφή και στη διδασκαλία της περί αναστάσεως. Ο Παύλος είπε: «Λατρεύω τον Θεόν των πατέρων μου, πιστεύων εις πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω και εν τοις προφήταις· ελπίδα έχων εις τον Θεόν, την οποίαν και αυτοί ούτοι προσμένουσιν, ότι μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:14, 15) Διδάσκει, λοιπόν, μήπως η Γραφή ότι υπάρχουν άδικοι άνθρωποι στον Σιεόλ ή Άδη, ο οποίος τόπος πρόκειται να εκκενωθή από όλους τους νεκρούς του από τη βασιλεία του Θεού; Μπορούμε να βεβαιωθούμε για την απάντησι σ’ αυτή την ερώτησι. Πώς; Με το να μάθωμε ποιοι άλλοι βρίσκονται στον Σιεόλ (Άδη) και τι έχει να πη η Γραφή για την ηθική των και τη θέσι των στη διάρκεια της προηγουμένης επιγείου ζωής των.

ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΟΝ ΣΙΕΟΛ (ΑΔΗ)

 2. Πώς, στο βιβλίο των Αριθμών, χρησιμοποιεί ο Μωυσής τη λέξι Σιεόλ για να επικαλεσθή κρίσι, εναντίον τριών στασιαστών και των οίκων των;

² Η Εβραϊκή λέξις Σιεόλ (στην Ελληνική Μετάφρασι Ο΄, Άδης) απαντάται τέσσερες φορές στο πρώτο βιβλίο της Γραφής, που καλείται Γένεσις και εγράφη από τον προφήτη Μωυσή. Οι επόμενες φορές, όπου συναντάται η λέξις Σιεόλ, είναι στο τέταρτο βιβλίο της Γραφής, που καλείται Αριθμοί, και εγράφη, επίσης, από τον Μωυσή. Δύο φορές χρησιμοποιείται αυτή η λέξις εκεί, σχετικά με τους οίκους των Ισραηλιτών Κορέ, Δαθάν και Αβειρών. Οι τρεις αυτοί άνδρες είχαν στασιάσει εναντίον του Ιεχωβά, και γι’ αυτό ο Θεός εχρησιμοποίησε τον προφήτη του Μωυσή για να επικαλεσθή την κρίσι του εναντίον τους. Πρώτον ελέχθη στους άλλους Ισραηλίτας ν’ απομακρυνθούν από τις σκηνές των τριών αυτών στασιαστών και των οικογενειών των. Έπειτα ο Μωυσής έδειξε ότι η κρίσις θα ήταν από τον Θεό λέγοντας: «Εάν όμως ο Ιεχωβά κάμη θαύμα, και ανοίξη η γη το στόμα αυτής, και καταπίη αυτούς, και πάντα τα αυτών, και καταβώσι ζώντες εις τον Σιεόλ [Άδην], τότε θέλετε γνωρίσει, ότι παρώξυναν οι άνθρωποι ούτοι τον Ιεχωβά.»—Αριθμ. 16:20-30, ΜΝΚ.

 3. Ώστε ποια ποινή εζήτησε ο Μωυσής να επέλθη εναντίον των καταδικασμένων εκείνων, και πού πήγαν κατά την εκτέλεσι των;

³ Σημειώστε ότι ο προφήτης Μωυσής δεν εζήτησε να κατέλθουν οι τρεις αυτές ομάδες οικογενειών σε αιώνια καταστροφή. Δεν εζήτησε να εκτελεσθή εναντίον των η χειρίστη δυνατή ποινή. Εζήτησε ν’ ανοίξη η γη το στόμα της κάτω απ’ αυτούς και να τους καταπίη ζώντας και να τους θάψη ώστε να εξαφανισθούν, και μ’ αυτόν τον τρόπο να κατεβούν «εις τον Σιεόλ.» Πήγαν πράγματι στον Σιεόλ (Άδη), ή σ’ ένα χειρότερο τόπο; Τα αμέσως επόμενα εδάφια (Αριθμ. 16:31-33, ΜΝΚ) μάς απαντούν, λέγοντας: «Και ως έπαυσε λαλών πάντας τους λόγους τούτους, εσχίσθη το έδαφος το υποκάτω αυτών. Και η γη ήνοιξε το στόμα αυτής, και κατέπιεν αυτούς, και τους οίκους αυτών, και πάντας τους ανθρώπους τους μετά του Κορέ, και πάσαν την περιουσίαν αυτών. Και κατέβησαν αυτοί, και πάντα τα αυτών, ζώντες εις τον Σιεόλ [Άδην, Ο΄], και η γη εκλείσθη επάνωθεν αυτών και ηφανίσθησαν εκ μέσου της συναγωγής.»

 4, 5. (α) Πώς ο ίδιος ο Κορέ εξετελέσθη τότε; (β) Ποιοι από τις οικογένειες εκείνες διεφυλάχθησαν, και γιατί;

⁴ Προφανώς ο ηγέτης Κορέ δεν ήταν μαζί μ’ εκείνους, που κατέβηκαν ζώντες μ’ αυτόν τον τρόπο στον Σιεόλ. Ήταν ένας Λευίτης και ασφαλώς θα ήταν στην αυλή της σκηνής του μαρτυρίου με τους διακόσιους πενήντα Λευίτας, που ετάχθησαν με το μέρος του Κορέ εναντίον του Μωυσέως και του Ααρών. «Και πυρ εξήλθε παρά του Ιεχωβά, και κατέφαγε τους διακόσιους πεντήκοντα άνδρας τους προσφέροντας το θυμίαμα.»—Αριθμ. 16:35, ΜΝΚ.

⁵ Έτσι με το θαυματουργικό σχίσιμο του εδάφους και με το θαυματουργικό πυρ οι τρεις εκείνοι στασιασταί και οι οικογένειες των εξαφανίσθηκαν από τη συναγωγή του Ισραήλ περίπου ταυτοχρόνως. Ο Σιεόλ ή Άδης τούς κρατεί. Οι γυιοί του Κορέ δεν ετάχθησαν με το μέρος του πατρός των και γι’ αυτό δεν εκάησαν. Τα εδάφια Αριθμοί 26:9-11μας λέγουν: «Του Κορέ όμως οι υιοί δεν απέθανον.» Προς υποστήριξιν τούτου, βλέπε, επίσης, τις επικεφαλίδες των Ψαλμών 42-49, 84, 85, 87, 88.

 6. Σύμφωνα με το Δευτερονόμιο 32:22, σε ποια έκτασι μπορεί να φθάση η έκφρασις του θυμού του Θεού, και πώς το εδάφ. Αμώς 9:2 συμφωνεί μ’ αυτό;

⁶ Στο πέμπτο βιβλίο της Γραφής, που καλείται Δευτερονόμιον, ο Μωυσής εχρησιμοποίησε τη λέξι Σιεόλ. Στο αποχαιρετιστήριο άσμα του προς τη συναγωγή του Ισραήλ, ο Μωυσής τούς προειδοποίησε για το πόσο πλήρως εκφράζει ο Θεός την πύρινη οργή του εναντίον εκείνων οι οποίοι τον διεγείρουν σε ζηλοτυπία με την ψευδή λατρεία των. Δίδοντας αυτή την προειδοποίησι ο Ιεχωβά Θεός λέγει μέσω του Μωυσέως: «Διότι πυρ εξήφθη εν τω θυμώ μου, και θέλει εκκαυθή έως εις τα κατώτατα του Σιεόλ, και θέλει καταφάγει την γην μετά των γεννημάτων αυτής, και θέλει καταφλογίσει τα θεμέλια των ορέων.» (Δευτ. 32:22, ΜΝΚ) Σε μια εικονική γλώσσα αυτό μας πληροφορεί ότι ο πύρινος θυμός του Ιεχωβά προχωρεί ως αυτές τις ρίζες των πραγμάτων. Είναι τόσο ακριβής στην εκτέλεσί του αυτός ο θυμός, ώστε αν άνθρωποι θελήσουν να σκάψουν στη γη τόσο βαθιά όσο ο Σιεόλ, σε μια προσπάθεια να διαφύγουν, θα καταληφθούν από τον ερευνητικό θυμό του Ιεχωβά. Η έκτασις της ικανότητός του να εκτελέση καταστρεπτική κρίσι φθάνει οπουδήποτε μπορεί να φθάση ο γήινος άνθρωπος. (Αμώς 9:2) Η Ιερουσαλήμ ήταν μια πόλις κτισμένη στην κορυφή ενός όρους, αλλά η έκφρασις του θυμού του Θεού την έφθασε και επέφερε την καταστροφή της.

 7. Εναντίον τίνος ωμιλούσαν απ’ ευθείας ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών, κι επομένως γιατί θα μπορούσε αλλιώς να τους συμβούν πολύ χειρότερα για την ανταρσία των;

⁷ Στις ανωτέρω αναφερόμενες περιπτώσεις των Ισραηλιτών Κορέ, Δαθάν και Αβειρών, πρέπει να ενθυμούμεθα ότι αυτοί εστασίαζαν και ωμιλούσαν εναντίον τυπικών ή προφητικών μορφών. Τόσο ο Μωυσής ως προφήτης όσο και ο αδελφός του Ααρών ως αρχιερεύς ήσαν τύποι του Ιησού Χριστού σε παρόμοιες υπηρεσίες. (Δευτ. 18:15-19· Πράξ. 3:20-23· Εβρ. 3:1, 2· 5:4-6· 9:23-26) Όταν ο Ιησούς ήταν επί της γης και ωμιλούσαν εναντίον του είπε: «Όστις είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, θέλει συγχωρηθή εις αυτόν· όστις όμως είπη κατά του πνεύματος του αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν, ούτε εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι.» (Ματθ. 12:32) Ο Κορέ, ο Δαθάν και ο Αβειρών ωμιλούσαν εναντίον δύο ανθρώπων, του Μωυσέως και του Ααρών, οι οποίοι ήσαν τύποι ή προφητικές μορφές του Υιού του ανθρώπου, Ιησού Χριστού. Αν δεν είχαν έτσι τα πράγματα, θα μπορούσαν να τους συμβούν χειρότερα από το να κατέβουν απλώς με τις οικογένειες των στον Σιεόλ ή Άδη.

 8. Πώς ο Βασιλεύς Δαβίδ εχρησιμοποίησε γλώσσα όμοια με του Μωυσέως, όταν ωμιλούσε στον Σολομώντα σχετικά με τον Σιμεΐ τον Βενιαμίτη;

⁸ Ένας άλλος άνθρωπος, ο οποίος εχρησιμοποίησε γλώσσα όμοια με του προφήτου Μωυσέως, ήταν ο Δαβίδ, ο Πρώτος Ιουδαίος βασιλεύς της Ιερουσαλήμ. Κι αυτός, επίσης, ήταν ένας τύπος ή προφητική μορφή του Ιησού Χριστού, ο οποίος εγεννήθη στη βασιλική οικογένεια αυτού του Δαβίδ. Όταν έδωσε τελικές οδηγίες στον γυιό του Σολομώντα, υπέρ του οποίου παρητήθη από το δικαίωμα του θρόνου της Ιερουσαλήμ, ο Δαβίδ είπε: «Και ιδού, μετά σου Σιμεΐ ο υιός του Γηρά, ο Βενιαμίτης, από Βαουρείμ, όστις με κατηράσθη κατάραν οδυνηράν καθ’ ην ημέραν επορευόμην εις Μαχαναΐμ· κατέβη όμως προς απάντησίν μου εις τον Ιορδάνην, και ώμοσα προς αυτόν εις τον Ιεχωβά, λέγων, Δεν θέλω σε θανατώσει δια ρομφαίας. Τώρα λοιπόν μη αθωώσης αυτόν διότι είσαι ανήρ σοφός, και εξεύρεις τι πρέπει να κάμης εις αυτόν, και να καταβιβάσης την πολιάν αυτού με αίμα, εις τον Σιεόλ.» Στον ωρισμένο καιρό ο Σολομών εξεπλήρωσε τις εντολές του πατρός του.—1 Βασ. 2:8, 9, 42-46, ΜΝΚ.

 9. Πώς το ίδιο συνέβη και με τον Ιωάβ τον πρώην αρχηγό του στρατεύματος του Δαβίδ;

⁹ Σχετικά με τον πρώην αρχηγό του στρατεύματος Ιωάβ, ο γηραιός Δαβίδ είπε στον Σολομώντα ως διάδοχο του: «Και έτι συ εξεύρεις όσα έκαμεν εις εμέ Ιωάβ ο υιός της Σερουΐας, τι έκαμεν εις τους δύο αρχηγούς των στρατευμάτων του Ισραήλ, εις τον Αβενήρ τον υιόν του Νηρ, και εις τον Αμασά τον υιόν του Ιεθέρ, τους οποίους εφόνευσε, και έχυσε το αίμα του πολέμου εν ειρήνη, και έβαλε το αίμα του πολέμου εις την ζώνην αυτού την περί την οσφύν αυτού, και εις τα υποδήματα αυτού τα εις τους πόδας αυτού. Κάμε λοιπόν κατά την σοφίαν σου, και η πολιά αυτού ας μη καταβή εις τον άδην [Σιεόλ, ΜΝΚ] εν ειρήνη.» Στον ωρισμένο καιρό, για το συμφέρον της ειρήνης και της ενότητος του βασιλείου, έκρινε ο Σολομών αναγκαίο να στείλη τον αρχηγό του στρατεύματος Βεναΐαν για να εκτελέση τον Ιωάβ, ο οποίος προσεπάθησε να ποοστατευθή από το θυσιαστήριο του Ιεχωβά. «Τότε ανέβη ο Βεναΐας ο υιός του Ιωδαέ, και έπεσεν επ’ αυτόν, και εθανάτωσεν αυτόν και ετάφη εν τω οίκω αυτού εν τη ερήμω.» (1 Βασ. 2:5, 6, 28-34) Έτσι η πολιά του Ιωάβ δεν κατέβη εν ειρήνη στον Σιεόλ.—Αντιπαραβάλετε με Γένεσιν 42:38.

10. Εννοούσε ο Δαβίδ τη χρήσι των όρων που έκανε στην περίπτωσι του Σιεόλ, και, επομένως, πού εζήτησε από τον Σολομώντα να στείλη τον Ιωάβ και τον Σιμεΐ;

¹⁰ Όταν έδιδε αυτές τις οδηγίες στον γυιό του Σολομώντα σχετικά με τον Ιωάβ και τον Σιμεΐ, ο Βασιλεύς Δαβίδ εγνώριζε τι έλεγε. Εννοούσε τη σημασία της γλώσσης που εχρησιμοποιούσε. Εγνώριζε τι σημαίνει Σιεόλ. Σε ένδεκα από τους Ψαλμούς του ο Δαβίδ, υπό έμπνευσιν, εχρησιμοττοίησε τη λέξι Σιεόλ και την εχρησιμοποίησε κατά ορθό τρόπο.a Προείπε, στον Ψαλμό 16:10, την ανάστασι του Ιησού Χριστού από τον Σιεόλ. Αυτή η ανάστασις του Ιησού έθεσε τη βάσι για όλους τους άλλους, οι οποίοι βρίσκονται στον Σιεόλ, ν’ αναστηθούν στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Θεού υπό τον Μεσσία Ιησού τον απόγονο του Δαβίδ. Ώστε, δίδοντας εντολή στον Σολομώντα να κατεβάση βιαίως στον Σιεόλ τον Ιωάβ και τον Σιμεΐ, ο Δαβίδ εγνώριζε ότι δεν ζητούσε από τον Σολομώντα να επιφέρη σ’ αυτούς τους απειθείς ανθρώπους αιώνια καταστροφή δίχως καμμιά ελπίδα οποιασδήποτε μελλοντικής υπάρξεως.

11. Στον Ψαλμό 31:17, 18 πού εζήτησε ο Δαβίδ να σιωπήσουν οι ασεβείς, και γιατί αυτός ήταν ο ορθός τόπος;

¹¹ Οι Ψαλμοί του Δαβίδ και των άλλων Ισραηλιτών είναι σε αρμονία με τις εντολές του Δαβίδ προς τον Σολομώντα όσον αφορά τον τόπο, στον οποίον έπρεπε να στείλη ανθρώπους όπως ο Σιμεΐ και ο Ιωάβ. Στον Ψαλμό 31:17, 18 (ΜΝΚ), ο Δαβίδ επικαλείται τον Θεό και λέγει: «Ιεχωβά, ας μη καταισχυνθώ, διότι σε επεκαλέσθην· ας καταισχυνθώσιν οι ασεβείς, ας σιωπήσωσιν [οι ασεβείς] [πού;] εν τω Σιεόλ. Άλαλα ας γείνωσι τα χείλη τα δόλια, τα λαλούντα σκληρώς κατά του δικαίου εν υπερηφανία και καταφρονήσει.» Διαβάζοντας την προσευχή του Δαβίδ, ας ενθυμούμεθα ότι εγράφη με την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού και ότι χρησιμοποιούνται οι ορθοί όροι και τοποθεσίες.

12. Στον Ψαλμό 9:17-20, ποια επίκλησι κάνει ο Δαβίδ στον Θεό εναντίον των εθνών τα οποία Τον λησμονούν;

¹² Στον Ψαλμό 9:17-20 (ΜΝΚ), ο θεόπνευστος Δαβίδ κάνει την εξής επίκλησι στον Θεό εναντίον των εθνών, τα οποία λησμονούν τον Θεό και επομένως βαδίζουν σε επίθεσι εναντίον του Δαβίδ και του λαού του: «Οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον Σιεόλ· πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν. Διότι δεν θέλει λησμονηθή διαπαντός ο πτωχός· η προσδοκία των πενήτων δεν θέλει απολεσθή διαπαντός. Ανάστηθι, Ιεχωβά· ας μη υπερισχύη άνθρωπος· ας κριθώσι τα έθνη ενώπιόν σου. Κατάστησον, Ιεχωβά, νομοθέτην επ’ αυτούς· ας γνωρίσωσι τα έθνη, ότι είναι άνθρωποι.»

13. Εις Ιώβ 21:7-14, ποιοι λέγει ο Ιώβ ότι κατεβαίνουν στον Σιεόλ;

¹³ Δεν ήταν το έξαλλο παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου αρρώστου ανθρώπου τα όσα είπε ο Ιώβ σχετικά με τον τόπο στον οποίο πηγαίνουν οι ασεβείς μετά θάνατον: «Δια τι οι ασεβείς ζώσι, γηράσκουσι, μάλιστα ακμάζουσι εις πλούτη; . . . Διάγουσι τας ημέρας αυτών εν αγαθοίς, και εν μια στιγμή καταβαίνουσιν εις τον άδην [Σιεόλ, ΜΝΚ]. Και λέγουσι προς τον Θεόν, Απόστηθι αφ’ ημών, διότι δεν θέλομεν να γνωρίσωμεν τας οδούς σου.»—Ιώβ 21:7-14.

14. Ποιος λέγουν τα εδάφια Ιώβ 24:19, 20 ότι αρπάζει τους αμαρτωλούς;

¹⁴ Στα λόγια αυτά ο Ιώβ προσέθεσε τα εξής σχετικά με τους αμαρτωλούς: «Η ξηρασία και η θερμότης αρπάζουσι τα ύδατα της χιόνος, ο δε τάφος [Σιεόλ, ΜΝΚ] τους αμαρτωλούς. Η μήτρα θέλει λησμονήσει αυτούς· ο σκώληξ θέλει βόσκεσθαι επ’ αυτούς· δεν θέλουσιν ελθεί πλέον εις ενθύμησιν και η αδικία θέλει συντριφθή ως ξύλον.»—Ιώβ 24:19, 20.

15, 16. (α) Πηγαίνουν τα κατώτερα ζώα στον Σιεόλ ή Άδη κατά τον θάνατο; (β) Πώς συμβαίνει ώστε ανόητοι άνθρωποι, μολονότι απολαμβάνουν τιμή, οδηγούνται ως πρόβατα στον Σιεόλ, ποια διαφορά υπάρχει, όμως, με τους δικαίους;

¹⁵ Πηγαίνουν στον Σιεόλ ή Άδη κατώτερα ζώα, όπως τα πρόβατα; Όχι μολονότι τα πτώματα των πιθανόν να έχουν ταφή μαζί με ανθρώπινα πτώματα ή μολονότι εικόνες ζώων πιθανόν να έχουν τεθή σε μνημεία ανθρώπων που πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής των ζώων καθώς και της ψυχής των ανθρώπων. Εν τούτοις, όπως ακριβώς τα αβοήθητα πρόβατα σφάζονται σε μεγάλους αριθμούς, έτσι και άνθρωποι από όλα τα στρώματα, ανώτερα και κατώτερα, πλούσιοι και πτωχοί, έχουν σφαγή ή θανατωθή σε μεγάλους αριθμούς κι έτσι ωδηγήθηααν στον κοινό τάφο των ανθρώπων, οι οποίοι είναι νεκροί στο χώμα της γης. (Ψαλμ. 44:22· Ρωμ. 8:36) Οι Λευίται, υιοί του Κορέ έψαλαν αυτό το γεγονός στον Ψαλμό 49:12-15:

¹⁶ «Πλην ο άνθρωπος, ο εν τιμή, δεν διαμένει, ωμοιώθη με τα κτήνη τα φθειρόμενα. Αύτη η οδός αυτών είναι μωρία αυτών και όμως οι απόγονοι αυτών ηδύνονται εις τα λόγια αυτών. Ως πρόβατα εβλήθησαν εις τον άδην [Σιεόλ, ΜΝΚ]· θάνατος θέλει ποιμάνει αυτούς [ωσάν να ήσαν σφαγμένα πρόβατα, το ποίμνιο του Θανάτου]· και οι ευθείς θέλουσι κατακυριεύσει αυτούς το πρωί [της ημέρας της απελευθερώσεως των δικαίων], η δε δύναμις αυτών θέλει παλαιωθή εν τω άδη [Σιεόλ, ΜΝΚ], αφού έκαστος αφήση την κατοικίαν αυτού. Αλλ’ ο Θεός θέλει λυτρώσει την ψυχήν μου εκ χειρός άδου [Σιεόλ, ΜΝΚ]· διότι θέλει με δεχθή.»

17. Ποιας εκτιμήσεως ετύγχανε η συμβουλή του Αχιτόφελ, αλλά εναντίον τίνος εστράφη ως προδότης;

¹⁷ Υπήρχε ένας άνθρωπος, ο οποίος απελάμβανε μεγάλη τιμή στην αυλή του Βασιλέως Δαβίδ. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Αχιτόφελ, ο στενός σύμβουλος του Δαβίδ. «Η συμβουλή του Αχιτόφελ, την οποίαν έδιδε κατ’ εκείνας τας ημέρας, ήτο ως εάν τις ήθελε συμβουλευθή τον Θεόν· ούτως ενομίζετο πάσα συμβουλή του Αχιτόφελ, και εις τον Δαβίδ και εις τον Αβεσσαλώμ.» (2 Σαμ. 16:23) Εν τούτοις, ο Αχιτόφελ μετεστράφη προδοτικά εναντίον του Βασιλέως Δαβίδ και ενώθηκε στην ανταρσία με τον γυιό του Αβεσσαλώμ.

18. (α) Πώς πέθανε ο Αχιτόφελ, και με ποιους ετάφη; (β) Στον Ψαλμό 55:13-16, ποια τιμωρία προσηυχήθη ο Δαβίδ να επέλθη στον δόλιον;

¹⁸ Στην αίθουσα των συμβούλων τού Αβεσσαλώμ ο Θεός έκαμε να ματαιωθή η πονηρή συμβουλή του Αχιτόφελ. Έτσι ο Αχιτόφελ απεχώρησε και αυτοκτόνησε με απαγχονισμό. «Και ετάφη εν τω τάφω του πατρός αυτού.» (2 Σαμ. 17:23) Ο δόλιος άνθρωπος, που αναφέρεται από τον Βασιλέα Δαβίδ στον Πεντηκοστό Πέμπτο Ψαλμό εννοείται ότι είναι ο Αχιτόφελ. Σχετικά με αυτόν τον προδοτικό φίλο, ο Δαβίδ λέγει υπό έμπνευσιν: «Αλλά συ, άνθρωπε ομόψυχε, οδηγέ μου, και γνωστέ μου· οίτινες συνωμιλούμεν μετά γλυκύτητος, συνεπορευόμεθα εις τον οίκον του Θεού. Ας έλθη θάνατος επ’ αυτούς· ας καταβώσι ζώντες εις τον Σιεόλ· διότι μεταξύ αυτών, εν ταις κατοικίαις αυτών, είναι κακίαι. Εγώ προς τον Θεόν θέλω κράζει, και ο Ιεχωβά θέλει με σώσει.»—Ψαλμ. 55:13-16, ΜΝΚ.

19. (α) Σχετικά με αυτό, τίνος τύπος ήταν ο Δαβίδ; (β) Τίνος πρωτότυπο ήταν ο Αχιτόφελ, και γιατί αποκλείεται γι’ αυτόν μία ανάστασις;

¹⁹ Ο Βασιλεύς Δαβίδ ήταν τύπος ή προφητική εικόνα του πιο επιφανούς απογόνου του, του Ιησού Χριστού, του Μονίμου Κληρονόμου της βασιλείας. Ώστε ο Αχιτόφελ ήταν ένας προδότης, όχι του Μεσσία ή Χριστού του ιδίου, αλλά κάποιου ο οποίος ήταν απλώς ένας τύπος του Μεσσία. Σε αρμονία με το γεγονός αυτό, ο Δαβίδ προσηυχήθη, όπως εκείνοι, οι οποίοι σαν τον Αχιτόφελ θα ενεργούσαν προδοτικά εναντίον του, καταβούν ζώντες στον Σιεόλ, ακριβώς όπως είχε συμβή στις οικογένειες του Κόρε, Δαθάν και Αβειρών, στις ημέρες του Μωυσέως. Εν τούτοις, ο Αχιτόφελ ήταν ένα πρωτότυπο του Ιούδα του Ισκαριώτου, ο οποίος επρόδωσε τον πραγματικό Χριστό στους εχθρούς του για τριάκοντα αργύρια. Γι’ αυτό, το έγκλημα του Ιούδα του Ισκαριώτου ήταν πολύ σοβαρώτερο από το έγκλημα του Αχιτόφελ, ο δε Ιησούς απεκάλεσε τον Ιούδα, όχι απλώς υιόν του Σιεόλ, αλλά «υιόν της απωλείας.»b Ο Ιησούς τον απεκάλεσε, επίσης, συκοφάντην, η ‘διάβολον’. (Ιωάν. 17:12· 6:70, 71) Η «απώλεια» του Ιούδα αποκλείει κάθε ανάστασι γι’ αυτόν.

20. Σε αρμονία με τα εδάφια Παροιμίαι 5:5, 6 και 7:27, γιατί πολλοί άνθρωποι κατέβηκαν ενωρίτερα στον Σιεόλ ή Άδη;

²⁰ Ακόμη και μεταξύ των Ισραηλιτών υπήρχαν εκείνοι που δεν επρόσεχαν τον νόμον του Θεού. Γι’ αυτό ο Θεός επέτρεψε όπως άλλοι τους κατεβάσουν στον Σιεόλ πριν από την ώρα των. Μεταξύ εκείνων, που εχρησιμοποιήθησαν ως όργανα για να επιφέρουν την πρόωρη κάθοδο ενός ανθρώπου στον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους, υπήρξε η πόρνη. Σχετικό με αυτή, τα εδάφια Παροιμίαι 5:5, 6 μας προειδοποιούν με τα εξής λόγια: «Οι πόδες αυτής καταβαίνουσιν εις θάνατον τα βήματα αυτής καταντώσιν εις τον άδην [Σιεόλ, ΜΝΚ]. Δια να μη γνωρίσης την οδόν της ζωής.» Συνεπώς, αν την ακολουθήσωμε, γνωρίζομε πού θα καταλήξωμε—στον θάνατο, τον Σιεόλ. Γι’ αυτό μη πηγαίνετε στον οίκον της ή στην περιοχή της: «Οδοί άδου [Σιεόλ, ΜΝΚ] είναι ο οίκος αυτής, καταβαίνουσαι εις τα ταμεία του θανάτου.» (Παροιμ. 7:27) Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι πήγαν στον Σιεόλ ή Άδη ενωρίτερα λόγω της ανηθικότητός των.

21. Σύμφωνα με τα εδάφια Παροιμίαι 9:13-18, οι άνθρωποι, οι οποίοι ανοήτως υποχωρούν σε μια πόρνη, φέρουν τον εαυτό τους σε συντροφιά με ποιους;

²¹ Δεν πρέπει να είμεθα τόσο ανόητοι όσο μία πόρνη, ακούοντας τα λόγια της να μας δελεάζουν προς σεξουαλική ακαθαρσία. «Προς τον ενδεή φρενών, λέγει προς αυτόν, “Τα κλοπιμαία ύδατα είναι γλυκέα, και ο κρύφιος άρτος είναι ηδύς.” Αλλ’ αυτός αγνοεί ότι εκεί είναι οι νεκροί, και εις τα βάθη του άδου [Σιεόλ, ΜΝΚ] οι κεκλημένοι αυτής,» (Παροιμ. 9:13-18) Η πόρνη είναι πιθανόν να συνδέεται με ένα ειδωλολατρικό θρησκευτικό ναό, αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ουσία. Ο ψευδής θεός, ο οποίος λατρεύεται σ’ ένα τέτοιο ναό, δεν μπορεί να διαφυλάξη τον λάτρη από τα ολέθρια αποτελέσματα μιας ανήθικης πορείας, ακόμη και όταν εκτελήται θρησκευτικώς.

22. Η «οδός της ζωής» εκκλίνει από τι, ειδικά όσον αφορά μια πόρνη;

²² Η οδός της ζωής οδηγεί προς μια κατεύθυνσι αντίθετη από εκείνη, στην οποία ζη και διεξάγει την εργασία της η πόρνη. «Η οδός της ζωής εις τον συνετόν είναι προς τα άνω, δια να εκκλίνη από του άδου [Σιεόλ, ΜΝΚ] κάτω.» (Παροιμ. 15:24) Η οδός προς την παράνομη ικανοποίησι του σεξουαλικού πάθους και προς την πόρνη είναι η οδός προς το βασίλειο των προώρως νεκρών.

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΑΣ;

23. Μετά την εξέτασι περιπτώσεων κυρίως ατόμων όπως ο Ιώβ, ο Αβραάμ και οι απόγονοι του Αβραάμ, ποιες ερωτήσεις εγείρονται για άλλους;

²³ Στη Γραφική εξέτασί μας επί του ζητήματος έως τώρα, είδαμε ως επί το πλείστον τις περιπτώσεις ατόμων που ήσαν σε σχέσι με τον Ιεχωβά μέσω μιας διαθήκης μαζί του ή καθαράς λατρείας προς αυτόν, όπως ο Ιώβ, ο Αβραάμ και οι απόγονοι του Αβραάμ, οι Ισραηλίται, Ιουδαίοι ή Εβραίοι. Τώρα, όμως, τι θα πούμε για τους λαούς, τους οποίους οι Ιουδαίοι αποκαλούσαν Εθνικούς ή ειδωλολάτρας; Μετά τον θάνατο τους, πού είναι; Πού τους τοποθετεί ο γραπτός λόγος του Θεού; Βρίσκονται άρά γε μέσα στα πλαίσια της προμηθείας του Θεού για μια ανάστασι από τον Σιεόλ;

24, 25. (α) Όσον αφορά τους ειδωλολάτρας Αιγυπτίους, ποια στάσι διέταξε ο Ιεχωβά τον λαό του να λάβη απέναντι τους; (β) Εις Ιεζεκιήλ 31:1-18, τι είπε ο προφήτης στον Φαραώ της Αιγύπτου και στο πλήθος του;

²⁴ Οι Αιγύπτιοι ήσαν ειδωλολάτραι. Επί πολλά έτη στον δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνες π.Χ. είχαν καταπιέσει σκληρά τους Ισραηλίτας. Εν τούτοις, ο νόμος του Θεού μέσω του προφήτου του Μωυσέως έλεγε στους Ισραηλίτας: «Δεν θέλεις βδελύττεσθαι τον Αιγύπτιον, διότι εστάθης ξένος εν τη γη αυτού. Τα παιδία όσα γεννηθώσιν εξ αυτών, θέλουσιν εισέλθει εις την συναγωγήν του Ιεχωβά εν τη τρίτη γενεά αυτών.» (Δευτ. 23:7, 8, ΜΝΚ) Παρομοιάζοντας τον βασιλέα της Αιγύπτου μ’ ένα ξεχωριστό δένδρο μεταξύ άλλων δένδρων, ο Ιεχωβά Θεός είπε τ’ ακόλουθα λόγια μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ απευθυνόμενος προς «τον Φαραώ βασιλέα της Αιγύπτου και προς το πλήθος αυτού»:

²⁵ «Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Καθ’ ην ημέραν κατέβη εις τον άδην [Σιεόλ], έκαμον να γείνη πένθος· εσκέπασα την άβυσσον δι’ αυτόν, . . . Έκαμον τα έθνη να σεισθώσιν εις τον ήχον της πτώσεως αυτού, ότε κατεβίβασα αυτόν εις τον άδην [Σιεόλ] μετά των καταβαινόντων εις λάκκον και πάντα τα δένδρα της Εδέμ, τα εκλεκτά και τα καλά του Λιβάνου, πάντα τα πίνοντα ύδωρ, παρηγορήθησαν εν τοις κατωτάτοις της γης. Και αυτοί έτι κατέβησαν εις τον άδην [Σιεόλ] μετ’ αυτού, προς τους τεθανατωμένους εν μαχαίρα· και όσοι ήσαν ο βραχίων αυτού, οι κατοικούντες υπό την σκιάν αυτού εν μέσω των εθνών. . . . Ούτος είναι ο Φαραώ, και άπαν το πλήθος αυτού, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.»—Ιεζ. 31:1, 2, 15-18, ΜΝΚ.

26-29. Σύμφωνα με τον Ιεζεκιήλ 34:18-31, ποιοι άλλοι είναι στον Σιεόλ εκτός από τον Φαραώ της Αιγύπτου και το πλήθος του;

²⁶ Εν τούτοις, ο Φαραώ ο βασιλεύς της Αιγύπτου και το πλήθος του δεν είναι οι μόνοι Εθνικοί ή ειδωλολάτραι κάτω στα βάθη του Σιεόλ ή Άδου. Ο Ιεχωβά Θεός, στον οποίον ο Σιεόλ ή Άδης είναι γυμνός και ανοικτός, μας λέγει ότι πολλοί άλλοι Εθνικοί εκτός από τους νεκρούς Αιγυπτίους βρίσκονται εκεί κάτω. Συνεχίζοντας την προφητεία του σχετικά με την αρχαία Αίγυπτο, ο Ιεχωβά Θεός λέγει στον προφήτη του Ιεζεκιήλ:

²⁷ «Υιέ ανθρώπου, θρήνησον δια το πλήθος της Αιγύπτου, και καταβίβασον αυτούς, αυτήν και τας θυγατέρας των ισχυρών εθνών, εις τα κατώτατα της γης, μετά των καταβαινόντων εις λάκκον.» Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έκαναν περιτομή, αλλά, προς λύπην των, επρόκειτο να κοίτωνται στον θάνατο μαζί μ’ εκείνους τους Εθνικούς, που δεν έκαναν περιτομή:

²⁸ «Οι ισχυρότεροι μεταξύ των δυνατών θέλουσι λαλήσει προς αυτόν εκ μέσου του άδου [Σιεόλ], μετά των βοηθούντων αυτόν· κατέβησαν, κοίτονται απερίτμητοι, τεθανατωμένοι εν μαχαίρα. Εκεί είναι ο Ασσούρ, και άπαν το άθροισμα αυτού· . . . Εκεί είναι ο Ελάμ, και άπαν το πλήθος αυτού κύκλω του τάφου αυτού· πάντες ούτοι τεθανατωμένοι, πεπτωκότες εν μαχαίρα, καταβάντες απερίτμητοι εις τα κατώτατα της γης, οίτινες διέδιδον τον τρόμον αυτών εις την γην των ζώντων και έλαβον την καταισχύνην αυτών, μετά των καταβαινόντων εις λάκκον. . . .

²⁹ »Εκεί είναι ο Μεσέχ, ο Θουβάλ, και άπαν το πλήθος αυτού· οι τάφοι αυτού είναι κύκλω αυτού . . . Πλην δεν κοίτονται μετά των πεσόντων ισχυρών εκ των απεριτμήτων, οίτινες κατέβησαν [πού;] εις τον άδην [Σιεόλ] μετά των πολεμικών αυτών όπλων; . . . Εκεί είναι οι ηγεμόνες του βορρά, πάντες ούτοι, και πάντες οι Σιδώνιοι, οίτινες κατέβησαν μετά των τεθανατωμένων, . . . Ο Φαραώ θέλει ιδεί αυτούς και παρηγορηθή δι’ άπαν το πλήθος αυτού, ο Φαραώ και άπαν το στράτευμα αυτού, οι τεθανατωμένοι εν μαχαίρα, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.»—Ιεζ. 32:18-31, ΜΝΚ.

30. (α) Υπάρχουν άλλα έθνη στον Σιεόλ, εκτός από εκείνα, τα οποία αναφέρει ο Ιεζεκιήλ, και πού δείχνεται αυτό; (β) Πόσο εντυπωσιακή είπε ο Ησαΐας ότι θα ήταν η καταστροφή της γραμμής των βασιλέων της Βαβυλώνος;

³⁰ Σημειώστε αυτή την παράταξι των ειδωλολατρικών εθνών, των οποίων οι νεκροί άνθρωποι βρίσκονται στον Σιεόλ ή Άδη, δηλαδή, την Αίγυπτο, Ασσυρία, Ελάμ, Μεσέχ, Θουβάλ, Εδώμ και Σιδώνα. Αλλ’ ότι οι νεκροί και άλλων ακόμη ειδωλολατρικών εθνών είναι εκεί μας δεικνύεται από τους λόγους που απευθύνονται στον βασιλέα της Βαβυλώνος από τον προφήτη του Ιεχωβά Ησαΐα. Αυτός προείπε την καταστροφή της οικογενειακής γραμμής των βασιλέων της Βαβυλώνος, η οποία εκράτησε τους Ιουδαίους ως αιχμαλώτους επί εβδομήντα και πλέον έτη. Αναφέρεται ότι η καταστροφή αυτή ήταν τόσο εντυπωσιακή ώστε να κάμη ακόμη και τους νεκρούς, που ευρίσκοντο στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους, να είναι υπό έξαψιν. Ήταν τόσο εντυπωσιακή ώστε να τους εγείρη από τον ύπνο του θανάτου και να τους κάνη να ομιλούν με έκπληξι.

31. Με τι παρομοιάζει τον «βασιλέα της Βαβυλώνος» το δέκατο τέταρτο κεφάλαιο του Ησαΐα;

³¹ Ο προφήτης του Ιεχωβά Ησαΐας παρομοιάζει τον ‘βασιλέα της Βαβυλώνος’ μ’ ένα μεγαλοπρεπές δένδρο, το οποίο κανένας ξυλοκόπος δεν μπόρεσε ούτε να πλησιάση, το οποίο, όμως, τελικά κόπτεται. Σ’ αυτή τη γραμμή των Βαβυλωνίων βασιλέων ο προφήτης Ησαΐας λέγει:

32, 33. (α) Τι θα εταράσσετο με την έλευσι του βασιλέως, και ποιοι εκεί επρόκειτο να του ομιλήσουν; (β) Σε ποια ατιμωτική κατάστασι επρόκειτο να οδηγηθή στον Σιεόλ ο ‘βασιλεύς της Βαβυλώνος’;

³² «Ο άδης [Σιεόλ, ΜΝΚ] κάτωθεν εκινήθη δια σε, δια να υπαντήση την έλευσίν σου· δια σε εξήγειρε τους νεκρούς, πάντας τους ηγεμόνας της γης· εσήκωσεν εκ των θρόνων αυτών πάντας τους βασιλείς των εθνών [μετά των οποίων είχαν ταφή]. Πάντες ούτοι θέλουσιν αποκριθή και ειπεί προς σε. Και συ έγεινες αδύνατος, καθώς ημείς; κατεστάθης όμοιος ημών; Η μεγαλαυχία σου κατηνέχθη εις τον τάφον [Σιεόλ], και ο θόρυβος των μουσικών σου οργάνων ο σκώληξ είναι εστρωμένος υποκάτω σου, και οι σκώληκες σε σκεπάζουσι.

³³ »Πώς έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη! . . . Εις τον άδην [Σιεόλ, ΜΝΚ] όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου. . . . Πάντες οι βασιλείς των εθνών, πάντες αναπαύονται εν δόξη, έκαστος εν τη οικία αυτού· συ δε απερρίφθης του τάφου σου ως κλάδος βδελυκτός, ιμάτιον κεκεντημένων, πεφονευμένων εν μαχαίρα, καταβαινόντων εις τας πέτρας του λάκκου· ως πτώμα καταπατούμενον. Δεν θέλεις ενωθή μετ’ αυτών εις ενταφιασμόν, διότι ηφάνισας την γην σου, εφόνευσας τον λαόν σου.»—Ησ. 14:4, 9-20.

34, 35. (α) Τι αποκαλύπτει έτσι η προφητεία του Ησαΐα σχετικά με τους εγκλειστους στον Σιεόλ; (β) Πού θα εμφανισθούν περισσότερα γι’ αυτό το γενικό θέμα;

³⁴ Έτσι ο «βασιλεύς» ή η βασιλική δυναστεία της Βαβυλώνος κατέβη στον Σιεόλ, όχι, όμως, με την ένδοξη ταφή σαν αυτή που εδόθη στους βασιλείς και κοσμικούς άρχοντας της γης. Εν τούτοις, εκτός από το γεγονός τούτο, η προφητεία του Ησαΐα δείχνει ότι ‘ηγεμόνες της γης’ και «βασιλείς των εθνών» βρίσκονται στον Σιεόλ ή Άδη. Προσωπικότητες όπως αυτές είναι ‘οι μεγάλοι’, που θα σταθούν ενώπιον του μεγάλου λευκού θρόνου της κρίσεως, όταν, όπως λέγεται στην Αποκάλυψι 20:11-13, ‘ο θάνατος και ο άδης [Σιεόλ] δώσωσι τους εν αυτοίς νεκρούς’.

³⁵ Εν τούτοις, περισσότερα σχετικά με το γενικό αυτό θέμα θα εμφανισθούν σε περαιτέρω άρθρα της σειράς αυτής, τα οποία θα δημοσιευθούν σε προσεχή τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 304]

Ισραηλίται στασιασταί κατεβαίνουν στον Σιεόλ

Μια Παγκόσμιος Δίκη

 1. Ποιο μεγάλο ερώτημα βρίσκεται τώρα υπό συζήτησιν και ποιοι ενδιαφέρονται ή έχουν περιληφθή σ’ αυτή την υπόθεσι;

ΕΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ότι υπάρχει μια παγκόσμιος δίκη, που διεξάγεται τώρα; ότι μάρτυρες καλούνται και επιχειρήματα προβάλλονται; Σ’ αυτή την υπόθεσι σχεδόν ο καθένας ενδιαφέρεται, μολονότι είναι πιθανόν να μην κατανοή πλήρως το όλον ζήτημα· και ο καθένας έχει περιληφθή, είτε το γνωρίζει είτε όχι. Ο καθένας είναι μάρτυς σ’ αυτή την υπόθεσι, είτε υπέρ του ενός μέρους είτε υπέρ του άλλου. Η υπό συζήτησιν υπόθεσις είναι: Υπάρχει ένας αληθινός Θεός, ο οποίος έχει τη δύναμι και τη θέλησι να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την παρούσα καταθλιπτική και φαινομενικώς αδιέξοδο κατάστασί του και να φέρη το ορθό είδος κυβερνήσεως;

 2. Ποιοι είναι οι διάφοροι θεοί, οι οποίοι έχουν μάρτυρας για το μέρος των στην υπόθεσι;

² Οι άνθρωποι δίνουν μαρτυρία για τους θεούς των και τους υποστηρίζουν ως το μέσον, με το οποίον θα σωθή ο κόσμος. Η Βαβυλών η Μεγάλη, η αυτοκρατορία της παγκοσμίου θρησκείας, ειδικά ενδιαφέρεται σ’ αυτή την αμφισβήτησι, ιδιαίτερα εκείνο το μέρος της Βαβυλώνος που είναι γνωστό ως «Χριστιανικός κόσμος», το οποίον αντιπροσωπεύει ένα τριαδικόν Θεό. Ως απελευθερωταί παρουσιάζονται, επίσης, ο κομμουνισμός, η επιστήμη και οι εθνικές κυβερνήσεις. Έπειτα υπάρχουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, Χριστιανοί, οι οποίοι είναι πολύ δραστήριοι στο να φέρουν μαρτυρία, οι οποίοι λέγουν ότι Ιεχωβά είναι το όνομα του αληθινού Θεού και ότι αυτός θα φέρη απελευθέρωσι και ειρήνη στη γη. Τονίζουν ότι η Αγία Γραφή εξηγεί αυτόν τον Θεό και τους σκοπούς του και ότι δεν είναι ένας τριαδικός θεός, αλλά μόνος του είναι υπέρτατος και είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος.

 3. Ποιο είναι το δεδικασμένον, στο οποίον μπορούμε να στραφούμε γι’ αυτή την υπόθεσι, και ποια ωφέλεια θα προκύψη για μας με το να εξετάσωμε αυτό το δεδικασμένον;

³ Για να ληφθή απόφασις σε μια υπόθεσι, δικηγόροι και δικασταί ερευνούν πάντοτε για δεδικασμένον, ειδικώς αν υπάρχη δεδικασμένον ανωτέρων δικαστηρίων. Σ’ αυτήν, λοιπόν, την παγκόσμιο υπόθεσι, στην οποία ακόμη και οι ουρανοί ενδιαφέρονται, ερευνούμε για δεδικασμένον. Βρίσκομε ένα πολύ πειστικό, για το οποίο έχομε και τα πρακτικά των καταθέσεων των μαρτύρων, τα επιχειρήματα επί της υποθέσεως, την απόφασι και τη ρύθμισι του δικαστηρίου. Επί πλέον, παρατηρούμε ότι πρόκειται για μια κρίσι του ανωτάτου Δικαστηρίου, του Υπερτάτου Δικαστηρίου σ’ όλο το σύμπαν. Γι’ αυτό, αν θέλωμε να υποστηρίξωμε την ορθή πλευρά σ’ αυτή την υπόθεσι, μπορούμε να εξετάσωμε· δεν προσπαθούμε να μαντεύσωμε ή ν’ αφεθούμε σε αμφιβολίες· μπορούμε να εξετάσωμε πλήρως όλους τους διαδίκους, όλα τα σχετικά γεγονότα, όλες τις αποδείξεις και τα επιχειρήματα· και θα διαπιστώσωμε ότι ανταποκρίνονται ακριβώς προς τα υπάρχοντα στοιχεία και τα παρουσιαζόμενα επιχειρήματα στην αμφισβήτησι σήμερα, πράγμα που θα μας καταστήση ικανούς να ιδούμε την υπόθεσι και να γνωρίζωμε την ορθή θέσι που θα λάβωμε. Αυτό το δεδικασμένο το βρίσκομε σε ό,τι έλαβε χώρα μεταξύ του αρχαίου Ισραήλ και της Βαβυλώνος.

 4. (α) Ποιος χρησιμοποιήθηκε για την τήρησι πρακτικών σ’ αυτή τη δίκη, και πότε το έκαμε αυτό; (β) Τίνος μάρτυρες υπήρξαν οι Ισραηλίται, αλλά τι περαιτέρω θα εδοκίμαζαν;

⁴ Αυτός, που εχρησιμοποιήθη για την τήρησι των πρακτικών εκείνης της δίκης είναι ο προφήτης Ησαΐας, ο οποίος προεφήτευσε και έγραψε μεταξύ του 775 και 732 π.Χ., περίπου. Οι Ισραηλίται υπήρξαν μάρτυρες μιας μεγάλης απελευθερώσεως εκ μέρους του Ιεχωβά από την Αίγυπτο πριν από αιώνες, τώρα, όμως, επρόκειτο να είναι μάρτυρες ενός μεγαλυτέρου πράγματος. Εφόσον αυτοί οι ίδιοι είχαν καταστή τυφλοί στο να ιδούν ή ν’ αναγνωρίσουν τον Θεό και κωφοί στο ν’ ακούσουν τις εντολές του με υπακοή, θα υφίσταντο κατάκρισι και διασπορά, αλλά θα τους συνεκέντρωνε και πάλι προς δόξαν του. (Ησ. 43:1-7) Κατά τη συνεδρίασι του δικαστηρίου, που καλεί ο Ιεχωβά, αυτοί θα ήσαν οι μάρτυρες του. Από το αντίθετο μέρος θα υπήρχαν τα έθνη του κόσμου, που υποστηρίζουν θεούς ιδικής των κατασκευής. Σ’ αυτή τη διαδικασία το σημείο που πρόκειται ν’ αποδειχθή ενώπιον του καθενός ήταν, Ποιος είναι ο αληθινός Θεός;

 5. Περιγράψτε τα αντιμαχόμενα μέρη σ’ αυτό το μεγάλο ζήτημα.

⁵ Ας παρατηρήσωμε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Από το ένα μέρος στέκει ο λαός του Ιεχωβά, ο Ισραήλ· από το άλλο μέρος, τα έθνη του κόσμου. Θ’ ακούσωμε τις καταθέσεις και τα επιχειρήματα που παρουσιάζονται στη δίκη.

ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

 6. Ποια πρόκλησι κάνει ο Ιεχωβά, και εναντίον τίνος απευθύνεται αυτή;

⁶ Ο Ιεχωβά είναι ο πρώτος ομιλητής. Απευθύνεται προς τους αξιωματούχους της αιθούσης του δικαστηρίου που είναι υπερπλήρης: «Εξάγαγε τον λαόν τον τυφλόν και έχοντα οφθαλμούς, και τον κωφόν και έχοντα ώτα. Ας συναθροισθώσι πάντα τα έθνη, και ας συναχθώσιν οι λαοί· τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο, και έδειξεν εις ημάς τα πρότερα; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών και ας δικαιωθώσιν ή, ας ακούσωσι, και ας είπωσι, Τούτο είναι αληθινόν.» Ο Ιεχωβά κάνει εδώ μια πρόκλησι, η οποία απευθύνεται, όχι εναντίον των εθνών, αλλ’ εναντίον των θεών των.—Ησ. 43:8, 9.

 7. (α) Η πρόκλησις του Ιεχωβά τι καλεί τα έθνη του κόσμου ν’ απαντήσουν; (β) Ποια ευκαιρία έχουν ν’ αποδείξουν τους θεούς των αληθινούς;

⁷ Τα έθνη του κόσμου παρουσιάζονται στο βήμα των μαρτύρων. Συζητούν πυρετωδώς το ζήτημα μεταξύ των. Δεν πρόκειται για το τι αυτοί μπορούν να κάμουν, αλλά για το τι οι θεοί των μπορούν να κάμουν. Ερευνούν τα αρχεία. Μπορεί οποιοσδήποτε από τους θεούς των να αναγγείλη τα πρότερα, δηλαδή, τα πράγματα που βρίσκονται ακόμη στο μέλλον; Αν μπορέσουν να βρουν μια περίπτωσι όπου συνέβη αυτό, τότε μπορούν να βρουν ένα μάρτυρα μεταξύ των, ή και περισσοτέρους από ένα, που θα μπορούσαν ν’ αφηγηθούν πώς και πού προείπαν οι θεοί των το μέλλον με ακρίβεια, και μπορούν να πουν: ‘«Τούτο είναι αληθινόν.» Οι θεοί μας είπαν την αλήθεια και απέδειξαν ότι είναι αληθινοί θεοί!’

 8. (α) Μπορούν τα έθνη να παρουσιάσουν τις αποδείξεις για τις οποίες ερευνούν; (β) Ποια είναι η απόδειξις που προκύπτει;

⁸ Αλλά το δικαστήριο, παρ’ όλες τις κραυγές και τη σύγχυσι των λάτρεων των ανταγωνιζομένων θεών του κόσμου, τους οποίους ο Ιεχωβά προκαλεί, συναντά μόνο σιωπή από τα έθνη του κόσμου όσον αφορά την υπόθεσι. Κανένα δεν μπορεί να παρουσιάση κάποια απόδειξι ότι ο Θεός του είναι ένας ζων, αληθινός θεός, ικανός να κάμη προφητεία ή να επιτύχη μια αξιόπιστη, ακριβή δήλωσι σχετικά με το μέλλον. Από το άλλο μέρος, υπάρχει αφθονία αποδείξεων ότι οι θεοί των είναι ανίκανοι· παραδείγματος χάριν, η δίκη, την οποία διεξήγαγε ο προφήτης του Θεού Ηλίας παλαιότερα με τους ιερείς του Βάαλ.—1 Βασ. 18:21-40.

 9. Ποια ευθύνη θέτει ο Ιεχωβά επάνω στον λαό του, τον Ισραήλ;

⁹ Ο Ιεχωβά ομιλεί και πάλι, στρεφόμενος προς τον λαό του, τον Ιακώβ ή Ισραήλ, τον οποίον εδημιούργησε και διεμόρφωσε, και καθιστά σ’ αυτούς σαφή την ευθύνη των μέσα σ’ αυτή την παγκόσμιο αμφισβήτησι επί της ερωτήσεως, Ποιος είναι Θεός; λέγει: «Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός [Ελ] δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρες μου, λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός [Ελ].»—Ησ. 43:10-12, ΜΝΚ.

ΙΕΧΩΒΑ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΙΩΝΙΟΣ ΘΕΟΣ

10. Τι είναι αληθές όταν πρόκειται για την ηλικία τόσο των θεών των εθνών όσο και του Ιεχωβά;

¹⁰ Αλλά προτού απαντήση ο λαός του Ιεχωβά, τα έθνη φέρονται σε αμηχανία όσον αφορά την ηλικία των θεών των. Έχουν απορρίψει τον Ιεχωβά και κατεσκεύασαν δικούς των θεούς, αλλά κανένα από τα έθνη αυτά δεν μπορεί ν’ αποδείξη πού κατεσκεύασε ένα θεό, ο οποίος να προηγήται από τον Ιεχωβά. Η πιο ισχυρή μαρτυρία, που μπορούν να παρουσιάσουν αυτά τα έθνη, είναι ότι μπορούν ν’ αποδείξουν την ύπαρξί των μόνον από την εποχή του κατακλυσμού του Νώε. Ο Ιεχωβά έχει μάρτυρας πριν από τότε, μέχρι της εποχής του Άβελ, του δευτέρου γυιού του Αδάμ. Ο δε Ιεχωβά ο ίδιος δεν είχε ποτέ αρχή· υπήρξε πάντοτε.—Εβρ. 11:1-7· 12:1· Ψαλμ. 90:1, 2.

11. (α) Τι μπορούσε ν’ αποδείξη ο Ισραήλ στο ερώτημα για ύπαρξι κάποιου θεού ανωτέρου από τον Ιεχωβά; (β) Για ποιο γεγονός μπορούσαν να φέρουν οι Ισραηλίται μαρτυρία σχετικά με απελευθέρωσι;

¹¹ Ο λαός του Ιεχωβά, ο Ισραήλ, μπορεί να βεβαιώση ότι είχε ήδη είπει, μέσω του Ησαΐα: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» (Ησ. 42:8, ΜΝΚ) Ώστε ασφαλώς δεν κατεσκεύασε κανένα Θεό [ελ] ανώτερον ή ίσον με τον εαυτό του. Οι Ισραηλίται είναι, επίσης, μάρτυρες του γεγονότος ότι σε απελευθερώσεις του παρελθόντος ο Ιεχωβά ήταν εκείνος, ο οποίος τους έσωσε, διότι ενεργούσε υπέρ αυτών μόνον όταν αυτοί είχαν αποβάλει όλους τους άλλους θεούς των ‘και δεν εστάθη εις αυτούς ξένος θεός.’ Εγνώριζαν, λοιπόν, ότι η Βαβυλών θα ελάμβανε πείραν της αληθείας της δηλώσεως του Θεού: «Και πριν γείνη η ημέρα, εγώ αυτός ήμην και δεν υπάρχει ο λυτρόνων εκ της χειρός μου· θέλω κάμει, και τις δύναται να εμποδίση αυτό [την χείρα μου];»—Ησ. 43:13.

ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

12. Τι είπε ο Ιεχωβά ότι θα έβλεπαν οι Ισραηλίται σχετικά με τη Βαβυλώνα, στην οποία επρόκειτο να γίνουν αιχμάλωτοι;

¹² Ο Ιεχωβά τώρα εξασφαλίζει για τον εαυτό του μια θέσι στην ιστορία, προλέγοντας κάτι, για το οποίο ο λαός του θα μπορούσε να φέρη μαρτυρία στο μέλλον, όταν λέγη: «Ούτω λέγει Ιεχωβά, ο Λυτρωτής σας, ο Άγιος του Ισραήλ· ‘Δια σας θέλω εξαποστείλει εις την Βαβυλώνα και κάμει να πέσουν αι κιγκλίδες των φυλακών, και τους Χαλδαίους εις τα πλοία με τας θρηνώδεις κραυγάς των. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά ο Άγιός σας, ο Ποιητής του Ισραήλ, ο Βασιλεύς σας’.»—Ησ. 43:14, 15, ΜΝΚ.

13. Εξηγήστε τα εδάφια Ησαΐας 43:14, 15, όσον αφορά τα πλοία των Χαλδαίων.

¹³ Οι Βαβυλώνιοι ήσαν ένας εμπορικός και βιομηχανικός λαός και έκαναν πολλές εργασίες στην ξηρά και τη θάλασσα. Σύμφωνα με την Ιστορία του Εμπορίου υπό Χουέτ, κεφάλαιον 11ον, η Βαβυλών λέγεται ότι είχε ένα στόλο από τρεις χιλιάδες τριήρεις. Πλοία, ή φορτηγίδες, διετίθεντο για να τα χρησιμοποιούν οι Βαβυλωνιακοί θεοί στις θαλάσσιες οδούς της Βαβυλώνος. Αυτά τα πλοία θ’ ανετρέποντο, όταν ο Θεός θ’ απελευθέρωνε τον λαό του. Τότε θα επανέφερε τον λαό του πίσω στον τόπο τους στην Παλαιστίνη, και θα είχαν τότε νέα πράγματα, για τα οποία να δώσουν μαρτυρία, και απόδειξι ότι είχε εξαλείψει τις παραβάσεις των και δεν ενεθυμείτο πια τις αμαρτίες των.—Ησ. 43:16-28.

14. Τι θα δημιουργούσε σ’ εκείνους που είχαν εξαγορασθή και λυτρωθή η απελευθέρωσις από τη Βαβυλώνα;

¹⁴ Ο Ιεχωβά δείχνει στον λαό του ότι, όταν αυτή η απελευθέρωσις και επάνοδος θα ελάμβανε χώρα, με ευφροσύνη θα ήθελαν να γίνουν γνωστοί ως λαός του. Λέγει: «Αλλά τώρα άκουσον, δούλέ μου Ιακώβ, . . . ούτω λέγει Ιεχωβά, όστις σε έκαμε, και σε έπλασεν εκ κοιλίας, . . . Μη φόβου, δούλέ μου Ιακώβ, . . . θέλω εκχέει το πνεύμά μου επί το σπέρμα σου, και την ευλογίαν μου επί τους εκγόνους σου· και θέλουσι βλαστήσει ως μεταξύ χόρτου, . . . Ο μεν θέλει λέγει, Εγώ είμαι του Ιεχωβά· ο δε θέλει ονομάζεσθαι με το όνομα Ιακώβ· και άλλος θέλει υπογράφεσθαι με την χείρα αυτού εις τον Ιεχωβά, και επονομάζεσθαι με το όνομα Ισραήλ.»—Ησ. 44:1-5, ΜΝΚ.

15. Πώς ο Ιεχωβά κάνει την πρόκλησι προς τα έθνη ισχυρότερη;

¹⁵ Γιατί σ’ αυτή την υπόθεσι το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας γίνεται από τον Ιεχωβά; Διότι, όταν τα έθνη καλούνται, δεν μπορούν ν’ απαντήσουν. Ο Ιεχωβά κάνει την πρόκλησι ισχυρότερη για ν’ αποσπάση μια απάντησι από αυτούς: «Ούτω λέγει Ιεχωβά, ο Βασιλεύς του Ισραήλ, και ο λυτρωτής αυτού, ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός [Ελοχίμ]. Και τις, ως εγώ, θέλει κράξει, και αναγγείλει, και διατάξει εις εμέ, αφού εσύστησα τον παλαιόν λαόν; και τα επερχόμενα, και τα μέλλοντα, ας αναγγείλωσι προς αυτούς.»

16. Ποια απάντησι δίνουν τα έθνη στην πρόκλησι του Ιεχωβά;

¹⁶ Αλλά καμμιά απάντησις δεν δίδεται από τα έθνη.

17. Πώς ο Ιεχωβά ενθαρρύνει τώρα τον λαό του;

¹⁷ Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να ενθαρρύνη τον λαό του Ιεχωβά για να γίνη πιο θαρραλέος στη μαρτυρία του γι’ αυτόν και την κυριαρχία του. Αυτός τους ενθαρρύνει: «Μη φοβείσθε, μηδέ τρομάζετε, Έκτοτε δεν σε έκαμα να ακούσης, και ανήγγειλα τούτο; Σεις είσθε μάλιστα μάρτυρες μου. Εκτός εμού υπάρχει Θεός [Ελόαχ]; Βεβαίως δεν υπάρχει Βράχος. Δεν γνωρίζω ουδένα.»—Ησ. 44:6-8, ΜΝΚ.

ΟΙ ΛΑΤΡΕΙΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΗΣΧΥΜΕΝΟΙ

18. Γιατί τα έθνη δεν μπορούν να δικαιολογήσουν ή να κάμουν διεκδίκησι των θεών των;

¹⁸ Οι μάρτυρες υπέρ των θεών των εθνών του κόσμου απέρριψαν τον Ιεχωβά και τον Λόγο του, και συνεπώς έπρεπε να έχουν κάτι να πουν για να δικαιολογήσουν τους θεούς των. Το κακό, όμως, είναι ότι τους θεούς, που έχουν, τους έχουν κατασκευάσει για τον εαυτό τους, και οι λατρευταί είναι όμοιοι με τους θεούς που κατεσκεύασαν—είναι μηδέν, και δεν ακούουν τίποτε ως απόδειξι της θειότητος των ανθρωποποιήτων θεοτήτων τους, και επομένως καταισχύνονται. Γιατί βρίσκονται σ’ αυτή την κατάστασι αμηχανίας; Ο Ιεχωβά εξηγεί: «Όσοι κατασκευάζουσιν είδωλα, πάντες είναι ματαιότης· . . . και αυτοί είναι μάρτυρες αυτών ότι δεν βλέπουσιν, ουδέ νοούσι, δια να καταισχυνθώσι. Τις έπλασε θεόν, ή έχυσεν είδωλον, το οποίον ουδέν ωφελεί; Ιδού, πάντες οι σύντροφοι αυτού θέλουσιν αίσχυνθή· . . . ας συναχθώσι πάντες ομού· ας παρασταθώσι· θέλουσι φοβηθή, θέλουσιν εντραπή πάντες ομού.»—Ησ. 44:9-11.

19. Τελικά, σε ποια κατάστασι βρίσκονται οι μάρτυρες των θεών του κόσμου, και τι λέγει ο Ιεχωβά τώρα στον λαό του;

¹⁹ Οι μάρτυρες των εθνών του κόσμου στέκουν τελείως άναυδοι και σιωπηλοί ενώπιον του δικαστηρίου. Δεν υπάρχει ανάγκη να τους απευθύνη περαιτέρω προσκλήσεις γι’ αποδείξεις· γι’ αυτό ο Ιεχωβά παρακινεί τους μάρτυράς του να φωνάξουν και καλεί όλον τον ουρανό και όλη τη γη να χαρούν μ’ αυτά που έχει να πη σχετικά με την προσεχή απελευθέρωσι του λησμονημένου λαού του από την Βαβυλώνα. Λέγει σ’ αυτούς: «Ενθυμού ταύτα, Ιακώβ και Ισραήλ· διότι δούλός μου είσαι· εγώ σε έπλασα· δούλός μου είσαι· Ισραήλ, δεν θέλεις λησμονηθή υπ’ εμού. Εξήλειψα, ως πυκνήν ομίχλην, τας παραβάσεις σου, και ως νέφος, τας αμαρτίας σου· επίστρεψον προς εμέ· διότι εγώ σε ελύτρωσα.»

20. Ως ποιο σημείο υπόσχεται ο Ιεχωβά να συγχωρήση τον λαό του, και τι απαιτεί αυτό από τον ουρανό και τη γη;

²⁰ Συγχωρώντας τον λαό του, αποκρύπτει από τα βλέμματά του τις παραβάσεις των, ακριβώς όπως αν ένα σύννεφο να εκάλυπτε την όρασί του. Κι έπειτα λέγει: «Ψάλλετε, ουρανοί· διότι ο Ιεχωβά έκαμε τούτο! Αλαλάξατε, τα κάτω της γης! . . . Διότι ο Ιεχωβά ελύτρωσε τον Ιακώβ, και εδοξάσθη εν τω Ισραήλ.»—Ησ. 44:21-23, ΜΝΚ.

21. Με ποια πρόβλεψι οδηγεί ο Ιεχωβά τη δοκιμή σ’ ένα κατακόρυφο, και για ποιον σκοπό;

²¹ Και τώρα, με μια ισχυρή πρόβλεψι, η οποία φέρει την δοκιμή σ’ ένα κατακόρυφο για να δείξη ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο Ιεχωβά προφητεύει: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά, όστις σε ελύτρωσε, και σε έπλασεν εκ κοιλίας· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά,, ο ποιήσας τα πάντα· ο μόνος εκτείνας τους ουρανούς, ο στερεώσας την γην απ’ εμαυτού· ο ματαιόνων τα σημεία των ψευδολόγων, και καθιστών παράφρονας τους μάντεις· ο ανατρέπων τους σοφούς, και μωραίνων την επιστήμην αυτών· ο στερεόνων τον λόγον του δούλου μου, και εκπληρών την βουλήν των μηνυτών μου· ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, Θέλεις κατοικισθή· και προς τας πόλεις του Ιούδα, Θέλετε ανακτισθή, και θέλω ανορθώσει τα ερείπια αυτού· ο λέγων προς την άβυσσον [βαθέα ύδατα, ΜΝΚ], Γενού ξηρά, και θέλω ξηράνει τους ποταμούς σου.»—Ησ. 44:24-27, ΜΝΚ.

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ

22. (α) Ποια αποδεικνύεται ότι είναι η θέσις των μαρτύρων στην κάθε μία από τις παρατάξεις της δίκης; (β) Πώς θα μπορούσε να εκπληρωθούν οι λόγοι του Θεού στον Ησαΐα 44:26, 27, σχετικά με την Ιερουσαλήμ και τη Βαβυλώνα;

²² Οι οιωνοσκόποι, οι μάντεις, οι αστρολόγοι, οι πολιτικοί προγνώσται, οι οποίοι κάνουν δυσμενείς προβλέψεις για τον λαό τού Ιεχωβά (ιδιαιτέρως οι προγνώσται της Βαβυλώνος)—όλοι αυτοί ο Ιεχωβά απέδειξε ότι ήσαν μωροί ψευδολόγοι, καθυστερημένοι. Συγχρόνως απέδειξε ότι οι δικοί του δούλοι, οι αγγελιαφόροι του, οι μάρτυρες του όπως ο Ησαΐας και ο Ιερεμίας, ήσαν αληθινοί, διότι αυτός εξεπλήρωσε την θεόπνευστη συμβουλή που έδωσε μέσω αυτών των προφητών. Μολονότι ο Ιούδας και η Ιερουσαλήμ είχαν απολύτως ερημωθή δίχως ανθρώπινο κάτοικο επί εβδομήντα χρόνια, θα ανοικοδομούντο με εντολή του Ιεχωβά. Τι σημαίνει αν ο Ποταμός Ευφράτης, τα «βαθέα ύδατα», αποτελούσε την κυρία άμυνα της περιτειχισμένης πόλεως Βαβυλώνος; θα συνέβαινε ωσάν να εξητμίσθη. Οι παραπόταμοι του Ευφράτου θα έρρεαν εκεί ματαίως. Η Βαβυλών θα έπεφτε.

23. Τι δείχνουν τα γεγονότα των ημερών μας, και τι αποδεικνύει αυτό όσον αφορά την υπόθεσι;

²³ Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν την προφητεία. Η αρχαία Βαβυλών, η Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις, δεν υπάρχει πια. Ποια ήταν, λοιπόν, η απόφασις του Ανωτάτου Δικαστηρίου γι’ αυτή την αρχαία υπόθεσι; Ότι ο Ιεχωβά μόνος είναι ο ένας ζων και αληθινός Θεός, ο οποίος εκπληρώνει τον προφητικό του λόγο. Μπορούμε ν’ ανασκοπήσωμε ακόμη πληρέστερα το υπόμνημα, και θα διαπιστώσωμε ότι η ιστορία αποδεικνύει τον Ιεχωβά Θεό αληθινό.a

24. Ποια είναι η ερώτησις που πρέπει ν’ αντιμετωπίση κάθε άτομο, με ποια αποτελέσματα υπ’ όψιν;

²⁴ Το ερώτημα είναι, αφού ανασκοπήσωμε το υπόμνημα, ποια στάσι θα λάβωμε ως άτομα; Μπορούμε και οφείλομε να γίνωμε μάρτυρες του ενός μέρους ή του άλλου. Η εκλογή μας θα καθορίση το μέλλον μας, διότι όπως ο Θεός απεδείχθη αληθινός σχετικά με τη Βαβυλώνα και τον λαό του Ισραήλ, έτσι και τώρα η υπόθεσις ζη σε μια μεγαλύτερη κλίμακα και επείγει η λύσις της. Η Βαβυλών η Μεγάλη στέκει τώρα ως ο πιο εξέχων επίγειος αντίπαλος του Θεού σ’ αυτή τη δίκη. Θέλομε, λοιπόν, να είμεθα μάρτυρες των θεών της Βαβυλώνος της Μεγάλης, και ν’ αποδειχθούμε ψευδομάρτυρες, μωροί ψευδολόγοι; Στο νόμο του Θεού προς τον αρχαίο λαό του Ισραήλ, ένας μάρτυς, ο οποίος εψεύδετο για τον Θεό ή τον βλασφημούσε, εθανατώνετο. Αφού, λοιπόν, ανασκοπήσωμε τα γεγονότα, θα κάνωμε την κατάλληλη εκλογή και θα γίνωμε μάρτυρες του Ιεχωβά; Αν ναι, τότε ο Θεός θα γίνη ο Λυτρωτής μας. Είναι και ικανός και πρόθυμος να μας βοηθήση και να μας δώση ζωή. Το Ανώτατο Δικαστήριο συνεδριάζει. Ο Ιεχωβά ο Κριτής καλεί όλους να παρουσιάσουν τη μαρτυρία τους. Δεν υπάρχει μέση λύσις. Ή είμεθα ενεργώς υπέρ του Ιεχωβά Θεού ή είμεθα ενεργώς είτε σιωπηρώς υπέρ των θεών του κόσμου τούτου. Κάμετε την εκλογή σας, και έχετε υπ’ όψι σας ότι η απόφασίς σας σημαίνει ζωή ή θάνατο για σας.

[Υποσημειώσεις]

Για Ποιους Υπάρχουν Ελπίδες Αναστάσεως

«Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· . . . Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος, η λίμνη του πυρός.»—Αποκάλ. 20:13, 14, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Τι δύναμι έχει ο μεγάλος εχθρός του ανθρώπου, και ποιος είναι αυτός; (β) Από ποιόν θα καταστραφή, και μέσω ποιας πορείας του;

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ εχθρός του ανθρώπου έχει τη δύναμι να επιφέρη θάνατο. Πρόκειται σύντομα τώρα να καταργηθή. Αυτό είναι ένα από τα θαυμαστά πράγματα, που θα προκύψουν από τον θάνατο του Ιησού Χριστού πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια. Πριν από τότε ο Ιησούς ήταν ο ένδοξος ουράνιος Υιός του Θεού, αλλά εταπείνωσε τον εαυτό του κάτω από το ισχυρό χέρι του ουρανίου Πατρός του. Έθεσε, κατά μέρος την ουράνια δόξα του και, με τη δύναμι του Θεού, εγεννήθη ως ένα ανθρώπινο βρέφος με αίμα και σάρκα, ως ένας απόγονος του πατριάρχου Αβραάμ μέσω του Δαβίδ του Βασιλέως της Ιερουσαλήμ. Έγινε σαν ένα από τα παιδιά του Αβραάμ, μέσω μιας Ιουδαίας παρθένου ονομαζόμενης Μαρίας, μιας απογόνου του Βασιλέως Δαβίδ. Την ημέρα του Πάσχα του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς απέθανε. Την ημέρα εκείνη οι Ιουδαίοι έσφαζαν τον Πασχαλινό αμνό, αλλά τότε ο Ιησούς ο ίδιος εφέρθη ως ένας αμνός σε σφαγή από τους επιγείους υπηρέτας του Διαβόλου, του ‘έχοντος τα μέσα να επιφέρη θάνατον.’ Για την απελευθέρωσι η οποία προκύπτει από τον θάνατο του Ιησού διαβάζομε:

² «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου [τον έχοντα τα μέσα να επιφέρη θάνατον, ΜΝΚ], τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν. Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν.»—Εβρ. 2:14-16, ΜΝΚ.

 3. Με τον θυσιαστικό του θάνατο πού ωδηγήθη ο Ιησούς Χριστός, αλλά πώς εξεπληρώθη σ’ αυτόν ο Ψαλμός 16:10;

³ Έτσι, για θυσιαστικούς σκοπούς σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο Ιησούς Χριστός ωδηγήθη κάτω στον Σιεόλ ή Άδη, τον κοινό τάφο των ανθρώπων που βρίσκονται νεκροί στο χώμα της γης. Εν τούτοις, ο Παντοδύναμος Θεός δεν επέτρεψε να κρατήση ο Σιεόλ τον πιστό του Υιό για πάντα, ώστε η σαρξ του να υποστή μια βαθμιαία αποσύνθεσι μέσα στο μνημείο. Την τρίτη ημέρα ο Θεός ήγειρε τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών κι έτσι εξεπλήρωσε τον Ψαλμό 16:10, που εγράφη από τον Βασιλέα Δαβίδ. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ανέφερε από τον Ψαλμό 16:10 και είπε: «Δια τούτο και εν άλλω Ψαλμώ λέγει, “Δεν θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν.” Διότι ο μεν Δαβίδ αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη, και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού, και είδε διαφθοράν. Εκείνος όμως τον οποίον ο Θεός ανέστησε, δεν είδε διαφθοράν.»—Πράξ. 13:35-37.

 4. Γιατί ο Ιησούς Χριστός θα είναι σε θέσι να καταστρέψη τον φονικό Διάβολο, και πώς θα το κάμη αυτό;

⁴ Ο Παντοδύναμος Θεός ήγειρε τον Ιησού Χριστό από τον Σιεόλ ως ένα αθάνατο πνευματικό πρόσωπο, πολύ ισχυρότερο από τον Σατανά ή Διάβολο, «τον έχοντα τα μέσα να επιφέρη θάνατον.» Στον ωρισμένο καιρό του Θεού ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα καταστρέψη τον φονικό αυτόν Διάβολο. Θα δέση αυτόν και όλους τους δαιμονικούς του αγγέλους και θα τους φυλακίση σε μια άβυσσο, όπου δεν θα είναι σε θέσι να παρέμβουν στη χιλιετή βασιλεία του Ιησού Χριστού ως κεχρισμένου Βασιλέως του Θεού.

 5. (α) Πότε θα λάβη χώραν αυτό και τότε τι θα φύγη; (β) Ποια όρασις Ημέρας Κρίσεως θα εκπληρωθή τότε;

⁵ Αυτό θα γίνη αμέσως μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, κατά την οποίαν η επίγεια οργάνωσις των πολιτικών αρχόντων του Διαβόλου θα ηττηθή από τον ουράνιο πολεμιστή Ιησού Χριστό και τους αγγέλους του. (Αποκάλ. 19:11 έως 20:3) Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο συμβολικός ουρανός και η συμβολική γη θα φύγουν «απ’ έμπροσθεν» του μεγάλου λευκού θρόνου της κρίσεως του Θεού. Αυτό θα παραχωρήση θέσι για ένα «ουρανόν νέον και γην νέαν.» (Αποκάλ. 20:11· 21:1) Τότε θα έχη εκπληρωθή η όρασις του Χριστιανού αποστόλου Ιωάννου: «Και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών.»—Αποκάλ. 20:12, 13.

 6. Γιατί η όρασις εκείνη δεν περιλαμβάνει τους 144.000 μαθητάς;

⁶ Η Αποκάλυψις 20:13 λέγει ότι «έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.» Αυτό δεν περιλαμβάνει τους 144.000, που ακολουθούν στα ίχνη του Ιησού Χριστού, οι οποίοι αναφέρονται εις Εβραίους 2:16 ως ‘σπέρμα του Αβραάμ’, μέσω του οποίου όλα, τα έθνη της γης μας θα λάβουν αιώνιες ευλογίες. (Αποκάλ. 7:3-8· 14:1, 3· Γέν. 12:3· 22:18) Πριν από δέκα εννέα αιώνες ο Άδης ή Σιεόλ έδωσε τον νεκρό Ιησού Χριστό, και αυτοί οι 144.000 πιστοί ακόλουθοί του, οι οποίοι είναι οι πνευματικοί αδελφοί του, γίνονται όμοιοι με αυτόν κατά το ότι λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό που λέγεται «η ανάστασις η πρώτη»,

 7, 8. (α) Πότε άρχισε η ανάστασίς των; (β) Πώς περιγράφει την ανάστασί των η Αποκάλυψις 20:4-6;

⁷ Σύμφωνα με ενδείξεις που υπάρχουν στη Γραφή, η ανάστασίς των άρχισε το έτος 1918 μ.Χ., ή τριάμισυ χρόνια μετά την ενθρόνισι του Ιησού Χριστού και τη στέψι του ως ουρανίου Βασιλέως για ν’ αρχίση να κυβερνά εν μέσω των εχθρών του. (Ψαλμ. 110:1, 2· Εβρ. 10:12, 13· Αποκάλ. 14:13) Επομένως, προτού η Αποκάλυψις στο κεφάλαιο 20 μας πη για την απελευθέρωσι των νεκρών από τη θάλασσα και από τον θάνατο και Άδη, μας λέγει πρώτα για την ανάστασι των 144.000 πνευματικών ακολούθων του Ιησού Χριστού, με τα εξής λόγια:

⁸ «Είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού, και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος [ο οποίος συμβολίζεται από τη λίμνη του πυρός] δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4-6, 14· 21:8.

‘Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ’

 9. (α) Σημαίνει μήπως αυτό ότι οι 144.000 συγκληρονόμοι του Χριστού δεν πηγαίνουν ποτέ στον Άδη ή Σιεόλ; (β) Σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού προς τον Πέτρο, πού αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 16:18, τι δεν θα ισχύση κατά των 144.000;

⁹ Όταν λέγωμε ότι η Αποκάλυψις 20:13 δεν περιλαμβάνει τους ανωτέρω αναφερομένους 144.000 συγκληρονόμους του Ιησού Χριστού, δεν εννοούμε ότι αυτοί οι 144.000 δεν πηγαίνουν κατά τον θάνατο τους στον Άδη ή Σιεόλ, ή στη θάλασσα, αν έχουν πεθάνει στη θάλασσα και τα σώματα των δεν ανεσύρθησαν για να ενταφιασθούν σε ξηρά γη. Για να έχουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’, είναι ανάγκη να εγερθούν από τον Άδη ή από τον θάνατο στη θάλασσα. Οι λόγοι του Ιησού Χριστού σαφώς μας δίδουν να εννοήσωμε αυτό το γεγονός, όταν είπε στους δώδεκα αποστόλους του για την οικοδόμησι της εκκλησίας του επάνω στον εαυτό του ως τον θεμέλιο λίθο, διότι είπε: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» (Ματθ. 16:18) Και μετά τη δική του ανάστασι εκ νεκρών, ο Ιησούς είπε στην όρασι που έδωσε στον απόστολο Ιωάννη: «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» «Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το πνεύμα προς τας εκκλησίας· Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου», και επομένως θ’ αναστηθή.—Αποκάλ. 1:17, 18· 2:11.

10. (α) Όσον αφορά τον θάνατο και τον Άδη, πώς ο Ιησούς Χριστός καταλύει τη δύναμί του απέναντι των 144.000 συγκληρονόμων του; (β) Σχετικά με την κρίσι, πώς η Αποκάλυψις 20:4 περιγράφει τους 144.000;

¹⁰ Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα καταστρέψη τον Διάβολο «τον έχοντα τα μέσα να επιφέρη θάνατον.» Εφόσον ο Ιησούς κατέχει τα κλειδία του Άδου και του θανάτου, δεν θα επιτρέψη να υπερισχύση ο Άδης επί της πιστής εκκλησίας του των 144.000 πνευματικών αδελφών του. Μετά την ουράνια ενθρόνισί του ως Βασιλέως το 1914 μ.Χ., καταλύει τη δύναμι του θανάτου και του Άδου και ελευθερώνει τα νεκρά μέλη της εκκλησίας του για να λάβουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’. Με αυτή την αόρατη, πνευματική ανάστασι, οι 144.000 ενώνονται μαζί του στους ουρανούς ως συγκληρονόμοι του στη βασιλεία και για να είναι ιερείς και κριταί μαζί του κατά τα χίλια χρόνια που ο Σατανάς ή Διάβολος είναι δεμένος στην άβυσσο. Δεν παρουσιάζονται ως ιστάμενοι ενώπιον του ‘λευκού μεγάλου θρόνου’ για να κριθούν. Αντιθέτως, η Αποκάλυψις 20:4 λέγει ότι εκάθησαν επάνω σε θρόνους και «κρίσις εδόθη εις αυτούς.» Έτσι ο θάνατός των στον Άδη δεν καθίσταται ένας αδιάκοπος θάνατος, ένας αιώνιος θάνατος, όπως είναι εκείνο που σημαίνει η έκφρασις «ο δεύτερος θάνατος».

11, 12. Πώς στα εδάφια Ιωάννης 6:39-54 εβεβαίωσε ο Ιησούς τους μαθητάς του ότι ο θάνατος και ο Άδης δεν θα ίσχυαν κατ’ αυτών για πάντα;

¹¹ Επανειλημμένως ο Ιησούς Χριστός εβεβαίωσε τους πιστούς μαθητάς του ότι ο θάνατος και ο Άδης δεν θα ίσχυαν κατ’ αυτών αιωνίως. Ως εκείνος που χρησιμοποιεί ο Θεός για ν’ ανασταίνη νεκρούς, θα εφρόντιζε ώστε ο θάνατός των με πιστότητα προς αυτόν να μην είναι αιώνιος. Είπε τα εξής:

¹² «Τούτο . . . είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με· και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα· . . . Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού [δια πίστεως], δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμά μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 6:39, 40, 44, 53, 54.

13. Για ποια δύναμι έδωσε παράδειγμα ο Ιησούς σχετικά με τον φίλο του Λάζαρο, και πώς;

¹³ Ακόμη και επί της γης ο Ιησούς Χριστός μάς έδωσε παραδείγματα της μελλοντικής του δυνάμεως να ανασταίνη. Επανέφερε στη ζωή τον αγαπητό του φίλο Λάζαρο, ο οποίος ευρίσκετο ήδη στον Σιεόλ για τετάρτη ημέρα. Ακριβώς πριν από αυτό ο Ιησούς είπε στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει. Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.» Έπειτα ο Ιησούς είπε ν’ αφαιρέσουν τον λίθο εμπρός από το μνημείο και κατόπιν εκάλεσε τον Λάζαρο πάλι στη ζωή και έξω από τον τάφο. Με αυτό τον θαυματουργικό τρόπο η Μάρθα έλαβε οπίσω τον αδελφό της Λάζαρο ενωρίτερα από όσο ανέμενε, διότι είχε ειπεί στον Ιησού: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη έσχατη ημέρα.»—Ιωάν. 11:24-44.

14. Τι συνέβη στον Λάζαρο αργότερα, αλλά ποια είναι η προσδοκία μας γι’ αυτόν;

¹⁴ Φυσικά, ο Λάζαρος πέθανε και πάλι, προφανώς σαν ένας πιστός μαθητής του Ιησού Χριστού. Έτσι επέστρεψε στον Σιεόλ ή Άδη. Αλλά ο Άδης δεν θα ισχύση κατ’ αυτού ως μέλους της πιστής Χριστιανικής εκκλησίας, διότι δεν μπόρεσε να ισχύση κατ’ αυτού και την ημέρα εκείνη, όταν ο Ιησούς ήλθε στη Βηθανία για να τον εγείρη από τον τετραήμερο ύπνο του στο θάνατο. Μόνο τώρα, μετά την έγερσί του από τον Άδη μαζί με το υπόλοιπο της Χριστιανικής εκκλησίας από τον Ιησού Χριστό, όταν κυβερνά ως Βασιλεύς της βασιλείας του Θεού, ο Λάζαρος δεν θα πεθάνη πάλι ποτέ.—Ιωάν. 11:26.

15. Με την έκφρασι «πρώτη ανάστασις» τι φανερώνεται περί της αναστάσεως ως συνόλου, και πώς το 1 Κορινθίους 15:20-23 το αποδεικνύει;

¹⁵ Εφόσον η Αποκάλυψις 20:5, 6 ομιλεί περί ‘της πρώτης αναστάσεως’, δείχνει ότι υπάρχει κάποια τάξις που ακολουθείται στην ανάστασι ως σύνολον. Αυτό μας λέγεται σαφώς στην 1 Κορινθίους 15:20-23, που μας ομιλεί για την ανάστασι των 144.000 μαθητών, οι οποίοι θα έχουν μια ένδοξη, ουράνια, πνευματική ανάστασι. Το εδάφια αυτά έχουν ως εξής: «Τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού.»

16. Πώς το εικοστό κεφάλαιο της Αποκαλύψεως φανερώνει, επίσης, μια τάξι όσον αφορά την ανάστασι;

¹⁶ Το εικοστό κεφάλαιο της Αποκαλύψεως δείχνει, επίσης, μια τέτοια τάξι, με το να μας περιγράφη πρώτον την επαναφορά σε ζωή των 144.000 συγκληρονόμων του Ιησού Χριστού, οι οποίοι γίνονται μακάριοι κατά την πρώτη ανάστασι, και αργότερα την απελευθέρωσι από τη θάλασσα και από τον Άδη όλων των άλλων νεκρών που λαμβάνουν έτσι την ευκαιρία αιωνίου ζωής επί της γης.

ΜΙΑ ‘ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ’

17. Εις Εβραίους 11:35, η έκφρασις ‘καλητέρα ανάστασις’ σε ποιους εφαρμόζεται;

¹⁷ Η ενδιαφέρουσα αυτή έκφρασις συναντάται στην προς Εβραίους επιστολή 11:35 σχετικά με ανθρώπους, οι οποίοι έζησαν πριν από τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.»

18. Για τα κατορθώματα ποίων μας μιλεί το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, και πώς δείχνει ότι η ανάστασίς των είναι βεβαία;

¹⁸ Το εδάφιο αυτό βρίσκεται μέσα σ’ ένα κεφάλαιο, το οποίον μας ομιλεί για τα κατορθώματα ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων», που εκτείνεται από την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού έως πίσω στον πρώτο πιστό μάρτυρα του Ιεχωβά, τον Άβελ, τον νεώτερο αδελφό του Κάιν, τον γυιό του Αδάμ και της Εύας. (Εβρ. 11:4 έως 12:1) Η ανάστασις των αρχαίων αυτών ανδρών και γυναικών ευσεβούς πίστεως είναι βεβαία, διότι ο Χριστιανός συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής, ενδέκατο κεφάλαιο, αποδεικνύει ότι αυτοί επίστευσαν ότι «ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη», και στο τέλος αυτού του κεφαλαίου λέγει προς τους Χριστιανούς αναγνώστας: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.»—Εβρ. 11:19, 35, 39, 40.

19. Κατά ποιον τρόπο η ανάστασίς των δεν λαμβάνει χώραν «χωρίς ημών» (των 144.000);

¹⁹ Οι 144.000 πιστοί μαθηταί του Ιησού Χριστού πρόκειται όλοι να «λάβωσι την τελειότητα» με ανάστασι εκ νεκρών, ακριβώς όπως συνέβη στον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Εκτός από αυτούς τους Χριστιανούς, ή προτού αυτοί οι Χριστιανοί «λάβωσι την τελειότητα» στους ουρανούς, η ανάστασις του «νέφους μαρτύρων» της προ-Χριστιανικής εποχής δεν θα μπορούσε να λάβη χώραν. Αυτό συμβαίνει διότι οι πιστοί 144.000 συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού λαμβάνουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’, μια ανάστασι, η οποία είναι πρώτη σε χρόνο καθώς, επίσης, σε ποιότητα και σπουδαιότητα.

20. (α) Θα είναι μια ‘καλύτερα ανάστασις’ εν συγκρίσει προς την ανάστασι των 144.000; (β) Κατά ποιον τρόπο θα είναι μια ‘καλύτερα ανάστασις’;

²⁰ Επομένως η ‘καλύτερα ανάστασις’, που θα έχη το αρχαίον ‘νέφος μαρτύρων’, δεν θα είναι καλύτερη από την ανάστασι των 144.000 κληρονόμων της ουράνιας βασιλείας του Θεού. Θα είναι καλύτερη από την ανάστασι των ανθρώπων που ήγειραν εκ νεκρών οι προφήται Ηλίας και Ελισσαιέ. Ναι, καλύτερη και από την ανάστασι εκείνων τους οποίους ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι του ήγειραν εκ νεκρών.a Πώς θα είναι ‘καλυτέρα’; Διότι όλοι εκείνοι, τους οποίους οι δούλοι του Θεού ήγειραν σε ζωή, απέθαναν και πάλι εν σαρκί και πήγαν στον Άδη ή Σιεόλ. Γιατί; Διότι η ουράνια βασιλεία του Θεού δια του Υιού του Ιησού Χριστού δεν είχε αρχίσει ακόμη να κυβερνά, εφόσον οι «καιροί των Εθνών» για τη διακυβέρνησι της γης δεν επρόκειτο να λήξουν πριν από το έτος 1914 μ.Χ. Η ‘καλυτέρα ανάστασις’ του αρχαίου «νέφους μαρτύρων» θα λάβη χώραν κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού, η οποία τώρα έχει εγκαθιδρυθή. Όταν ο Ιησούς Χριστός ο ουράνιος Βασιλεύς θα χρησιμοποιήση τα «κλειδία του άδου και του θανάτου» και θα εξαγάγη τους αρχαίους αυτούς μάρτυρας από τον Άδη ή Σιεόλ, δεν χρειάζεται να πεθάνουν και πάλι. Γιατί;

21. Γιατί μετά την ανάστασι οι αρχαίοι εκείνοι μάρτυρες δεν θα χρειασθή να πεθάνουν πάλι;

²¹ Με το να κάμουν να γραφούν τα ονόματά των στο «βιβλίον της ζωής», λόγω της συνεχούς ευσεβούς πίστεως και υπακοής των, θα εξυψωθούν βαθμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα. Τελικά θα τους δοθή το βραβείον της αιωνίου ζωής σε ανθρώπινη τελειότητα επάνω στη γη, η οποία θα έχη μεταμορφωθή σε Παράδεισο. Δεν θα ‘ριφθούν εις την λίμνην του πυρός’, δηλαδή τον ‘δεύτερον θάνατον’. Εφόσον είναι άτομα πίστεως για ν’ αρχίσουν μ’ αυτή κατά την ανάστασί των, θα είναι πολύ ευκολώτερο να σημειώσουν πρόοδο προς την ανθρώπινη τελειότητα τότε.

22. Εις Δανιήλ 12:13 για ποιο πράγμα εδόθη βεβαίωσις στον Δανιήλ και για πότε;

²² Παραδείγματος χάριν, υπήρχε ο προφήτης Δανιήλ. «Εν τω τρίτω έτει του Κύρου, βασιλέως της Περσίας» ο άγγελος του Θεού έδωσε στον Δανιήλ μια έξοχη προφητεία σχετικά με αυτόν τον ‘καιρό του τέλους’. Ετερμάτισε την προφητεία του λέγοντας στον Δανιήλ: «Αλλά συ ύπαγε, έως του τέλους· και θέλεις αναπαυθή, και θέλεις σταθή εν τω κλήρω σου εις το τέλος των ημερών.» (Δαν. 10:1 έως 12:13)b Ο Δανιήλ είναι δίχως αμφιβολία ένας από εκείνους, οι οποίοι αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 11:33 ότι «έφραξαν στόματα λεόντων.» Θέλει «σταθή» στον κλήρο του μέσω μιας αναστάσεως υπό την βασιλείαν του Θεού.—Ιεζ. 14:14, 20· 28:3· Ματθ. 24:15.c

23. (α) Πού κατέβη ο Άβελ μετά τον φόνο του; (β) Τι θα συμβή σ’ εκείνους που τα μνημεία τους κατεστράφησαν πριν από τον Κατακλυσμό ή κατεστράφησαν από τον Κατακλυσμό και έπειτα;

²³ Όταν ο πρώτος από το αρχαίο εκείνο ‘νέφος μαρτύρων’, δηλαδή, ο Άβελ, εφονεύθη από τον αδελφό του Κάιν και ετάφη, κατέβη στον Σιεόλ. Η Γραφή δεν αναφέρει αν ο Άβελ ετοποθετήθη

Αποτέλεσμα Μιας Επανεπισκέψεως

Πολλοί άνθρωποι στην Πορτογαλία κερδίζουν τα προς ζωήν από τη θάλασσα, και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Πολύ λίγο χρόνο δαπανούν στο σπίτι, και γι’ αυτό σπάνιες είναι οι ευκαιρίες να μάθη κανείς για την αλήθεια, ώστε, όταν η ευκαιρία παρουσιάζεται, πρέπει να γίνη καλή χρήσις της. Ένας ψαράς είχε ακούσει για πρώτη φορά την αλήθεια από ένα άλλο μέλος του πληρώματος, αλλά σε λίγο αποχωρίσθηκαν, όταν ο ένας πήγε να εργασθή σε άλλο πλοίο. Ευτυχώς, το μέλος εκείνο του πληρώματος, που είχε δώσει μαρτυρία στον φίλο του, θυμήθηκε το όνομα και τη διεύθυνσί του κι έγραψε σχετικώς σε κάποιον που θα μπορούσε να κάμη την επανεπίσκεψι. Ο αδελφός, που έκαμε την επανεπίσκεψι, δεν είχε πολλές ελπίδες να συναντήση τον ψαρά, αλλά, προς ευχαρίστησίν του, η πρώτη του προσπάθεια εσημείωσε επιτυχία. Ο ψαράς μόλις είχε επανέλθει στο σπίτι του αλλά θα έφευγε πάλι αμέσως την επομένη ημέρα. Χαρούμενα, ο άνθρωπος προσεκάλεσε τον αδελφό να καθήση κι έβγαλε ένα κατάλογο από είκοσι τέσσερες Γραφικές ερωτήσεις, που είχε σημειώσει στη διάρκεια των μακρών ωρών στη θάλασσα και τις οποίες φύλαγε για μια τέτοια ευκαιρία. Αφού εδαπάνησαν αρκετό χρόνο, ο ευαγγελιζόμενος έκαμε μια προσπάθεια να φύγη, αλλά ο ενθουσιασμός του ψαρά τον έκαμε να παραμείνη. Μέσα σε μια μόνο ημέρα, που διέθετε ο ψαράς, έπρεπε να μάθη πολλά κι έτσι η επανεπίσκεψις παρετάθη επί επτά ώρες, ως τις τρεις το πρωί. Η επιθυμία του να μάθη ανταμείφθηκε, διότι τώρα είναι ένας αφιερωμένος ευαγγελιζόμενος.—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1965.

Βοηθήστε τα Έθνη να Έλθουν στον Οίκο Προσευχής του Θεού

ΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ προνόμιο είναι η προσευχή! Τι θα μπορούσαμε εμείς, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί διάκονοι του Ιεχωβά, να κάνωμε μ’ αυτήν; Όπως ακριβώς εξαρτώμεθα από το πνεύμα του Ιεχωβά, την οργάνωσί του και τον Λόγο του, εξαρτώμεθα, επίσης, και από την προσευχή. Ο Ιησούς είχε μεγάλη ανάγκη της προσευχής—είκοσι προσευχές του έχουν καταγραφή για μας· και αν εκείνος εστηρίζετο τόσο πολύ στην προσευχή, ασφαλώς εμείς τα ατελή πλάσματα έχομε ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη!—Εβρ. 5:7.

Στην προσευχή αφήνομε την καρδιά μας να εκδηλωθή τελείως στον Ιεχωβά, προφέροντας προς αυτόν λόγους αίνου και εκφράζοντας την εκτίμησί μας για όλα όσα έχει κάμει για μας ως ο Δοτήρ παντός αγαθού και τελείου δώρου, πνευματικού και υλικού. Επειδή είμεθα ατελείς και αδύνατοι, έχομε, επίσης, ανάγκη να προσευχώμεθα συνεχώς για συγχώρησι και σοφία και ενίσχυσι για να κάνωμε το θέλημα του Θεού. Θέλομε, επίσης, να προσευχώμεθα για την ευλογία του πάνω σε όλες τις ενέργειες των δούλων του.

Οι ώριμοι Χριστιανοί διάκονοι μπορούν να επιβεβαιώσουν την αξία της προσευχής σε ολοένα περισσότερες περιπτώσεις: όπως, όταν ερευνούν για την αλήθεια, κατά τα γεύματα, όταν είναι πνευματικώς ή σωματικώς ασθενείς—μολονότι δεν προσεύχονται για θεία θεραπεία—όταν χρειάζωνται ενθάρρυνσι και όταν έχουν να λάβουν δύσκολες αποφάσεις.

Εκείνο, όμως, που πολλοί άνθρωποι παραβλέπουν όσον αφορά την προσευχή, είναι ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει ωρισμένους όρους, στους οποίους πρέπει ν’ ανταποκριθούμε για να τύχουν απαντήσεως οι προσευχές μας. Πρέπει να έλθωμε προς ένα αληθινό Θεό, τον μέγαν ‘Ακούοντα προσευχήν’, και εν ονόματι του Ιησού. (Ψαλμ. 65:2· Ιωάν. 14:6, 14) Επί πλέον, οφείλομε να προσέλθωμε με ειλικρίνεια, ακεραιότητα και ταπεινοφροσύνη, διότι ο Θεός δεν εισακούει τις προσευχές των πονηρών, των υπερηφάνων και των υποκριτών. Και έπειτα, φυσικά, για να εισακουσθούμε από τον Θεό, οφείλομε να ενεργούμε σε αρμονία με τις προσευχές μας.—Παροιμ. 15:8, 29.

Υπάρχει ακόμη ένας σπουδαίος όρος, στον οποίον πρέπει ν’ ανταποκριθούμε, αν θέλωμε να τύχουν απαντήσεως οι προσευχές μας. Ποιος είναι αυτός; Οφείλομε ν’ αναγνωρίσωμε την διάταξι του ναού του Θεού για τη λατρεία του. Έτσι ο ναός του Σολομώντος ήταν ένας οίκος προσευχής για τους Ισραηλίτες και τον ξένο, ο οποίος θα προσηύχετο σ’ εκείνο τον οίκο. Ναι, ο οίκος του Ιεχωβά επρόκειτο να είναι, ακριβώς όπως προελέχθη: «Οίκος προσευχής δια πάντας τους λαούς.»—Ησ. 56:7.a

Σήμερα ο οίκος προσευχής του Ιεχωβά για όλους τους λαούς είναι ένας πνευματικός οίκος, ο οποίος αντικατέστησε τον κατά γράμμα ναό στην Ιερουσαλήμ. Όπως δείχνει ο Πέτρος, όταν γράφη σε ηγιασμένους Χριστιανούς: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας.»—1 Πέτρ. 2:4, 5.

Αυτός ο πνευματικός ναός αντιπροσωπεύεται στη γη σήμερα από ένα υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας. Έπεται, λοιπόν, ότι, όπως ακριβώς στις ημέρες του Βασιλέως Σολομώντος ο ξένος ή μη Ισραηλίτης ώφειλε ν’ αναγνωρίση τον ναό ή οίκο προσευχής του Θεού στην Ιερουσαλήμ, οι «ξένοι» ή μη πνευματικοί Ισραηλίται, ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ σήμερα, οφείλουν να συνταυτισθούν ενεργώς με τη διάταξι του ναού του Ιεχωβά για να εισακούωνται όλες οι προσευχές των από τον Ιεχωβά. Ως τότε οι προσευχές των θ’ ανεβαίνουν «εις μνημόσυνον», όπως συνέβη με τις προσευχές του Κορνηλίου, και στον ωρισμένο καιρό ο Θεός θα φροντίση να έλθουν σ’ επαφή με τους εκπροσώπους του οίκου προσευχής του Θεού.—Πράξ. 10:4.

Ασκείτε τώρα τη λατρεία σας σ’ αυτόν τον οίκο; Αν ναι, μια μεγάλη ευθύνη σας βαρύνει να κάμετε ό,τι μπορείτε για να βοηθήσετε όλα τα έθνη να έλθουν, επίσης, στον οίκον του Ιεχωβά για προσευχή.

Ιδιαιτέρως θα πρέπει όλοι, όσοι ασκούν λατρεία στον οίκο προσευχής του Ιεχωβά, να καταβάλουν μια ειδική προσπάθεια για να βοηθήσουν άλλους να κάμουν το ίδιο στη διάρκεια του μηνός Απριλίου. Αποκτήστε συνείδησι της εορτής της Αναμνήσεως με το να καλέσετε όσους μπορείτε περισσοτέρους για να παρευρεθούν στον εορτασμό την Παρασκευή, 16 Απριλίου, μετά τις 6 μ.μ. Ας ιδούν πώς ασκείται η καθαρή λατρεία στον οίκο προσευχής του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Απρίλιο

16 (Ημερομηνία ‘Αναμνήσεως μετά τις 6 μ.μ.) [Ο Χριστός] . . . ήτο . . . προωρισμένος [προεγνωσμένος, ΜΝΚ] προ καταβολής κόσμου.—1 Πέτρ. 1:20. Σ 1/5/64 17α

17 Θέλω καταστήσει την Ιερουσαλήμ προς πάντας τους λαούς λίθον καταβαρύνοντα.—Ζαχ. 12:3. Σ 1/3/65 17-20

18 Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή.—Ιωάν. 3:16. Σ 1/5/64 12, 13α

19 Καθώς ο Πατήρ έχει εν εαυτώ το δώρον της ζωής, ούτως έδωσε εις τον Υιόν να έχη επίσης εν εαυτώ το δώρον της ζωής.—Ιωάν. 5:26, ΜΝΚ, Έκδοσις 1950. Σ 1/4/65 2-4, 6, 7, 9α

20 Λύσον τα δεσμά από του τραχήλου σου, αιχμάλωτος θυγάτηρ της Σιών.—Ησ. 52:2. Σ 15/5/64 4α

21 Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επιστεύσατε;—1 Κορ. 3:5. Σ 1/8/64 10

22 Το . . . επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.—1 Κορ. 4:2. Σ 15/11/64 2α

23 Δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; . . . Και τοιούτοι υπήρχετε τινές.—1 Κορ. 6:9, 11. Σ 15/3/65 28, 30

24 Αφού . . . εβαπτίσθη αυτή και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα, Εάν με εκρίνατε ότι είμαι πιστή εις τον Ιεχωβά, εισέλθετε εις τον οίκόν μου, και μείνατε.—Πράξ. 16:15. ΜΝΚ. Σ 1/7/64 17

25 Εις την επερχομένην γενεάν, διηγούμενοι τους επαίνους του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 78:4, ΜΝΚ. Σ 15/6/64 19

26 Η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής.—1 Κορ. 11:10. Σ 15/7/64 9, 10

27 Εάν εκζητής αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σου.—1 Χρον. 28:9. Σ 15/9/64 15, 16α

28 Θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.—Ματθ. 24:9, 13. Σ 15/1/65 23

29 Θεός μέγας είναι ο Ιεχωβά, και Βασιλεύς μέγας υπέρ πάντας τους θεούς. Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών. Διότι αυτός είναι ο Θεός ημών· και ημείς λαός της βοσκής αυτού, και πρόβατα της χειρός αυτού.—Ψαλμ. 95:3, 6, 7, ΜΝΚ. Σ 1/1/65 19

30 Φέρε τους υιούς μου από μακράν, και τας θυγατέρας μου από των άκρων της γης, πάντας όσοι καλούνται με το όνομά μου.—Ησ. 43:6, 7. Σ 1/6/64 20

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάιο

1 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς.—Ματθ. 28:19. Σ 15/10/64 50-52

2 Ημείς . . . πάντες με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον αντανακλώμεν ως εν κατόπτρω την δόξαν του Ιεχωβά.—2 Κορ. 3:18, ΜΝΚ. Σ 1/10/64 10, 12, 13α

3 Προς πάντας τους αγίους εν Χριστώ Ιησού . . . μετά των επισκόπων και διακόνων.—Φιλιππησ. 1:1. Σ 15/11/64 14

4 Αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, . . . δια του πνεύματος του Θεού ημών.—1 Κορ. 6:11. Σ 15/12/64 3, 4α

5 Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.—2 Τιμ. 1:13. Σ 15/2 /65 11, 12α

6 Και ο Ιεχωβά θέλει σώσει πρώτον τας σκηνάς του Ιούδα, δια να μη μεγαλύνηται η ωραιότης του οίκου του Δαβίδ, και η ωραιότης των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, κατά του Ιούδα.—Ζαχ. 12:7, ΜΝΚ. Σ 1/3/65 45, 46

7 Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν—2 Κορ. 11:3. Σ 15/3/65 20

8 Ο ακούων τον λόγον μου, και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.—Ιωάν. 5:24. Σ 1/4/65 11-13β

9 Εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά· διότι δεν θέλετε εξέλθει εν βία, ουδέ μετά φυγής θέλετε οδοιπορήσει· διότι ο Ιεχωβά θέλει υπάγει έμπροσθέν σας, και ο Θεός του Ισραήλ θέλει είσθαι η οπισθοφυλακή σας.—Ησ. 52:11, 12, ΜΝΚ. Σ 15/5/64 24, 25α

10 Έδωκεν εαυτόν δια τας αμαρτίας ημών, δια να ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων, κατά το θέλημα του Θεού και Πατρός ημών.—Γαλ. 1:4, ΜΝΚ. Σ 1/5/64 20, 21

11 Ως έρρινον χρυσούν εις χοίρου μύτην, ούτω γυνή ωραία χωρίς φρονήσεως.—Παροιμ. 11:12. Σ 1/7/64 8, 9

12 Ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί. Ιδού ολίγον πυρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει.—Ιάκ. 3:5. Σ 15/8/64 4α

13 Μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής—Ρωμ. 13:14. Σ 15/3/65 16, 17α

14 Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι.—Ματθ. 10:28. Σ 15/1/65 24, 27, 29

15 Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.—Φιλιππησ. 4:13. Σ 1/11/64 22

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιεχωβά Θεός φιλάγαθα επρομήθευσε ένα «οίκον προσευχής» για όλους τους λαούς. Αυτή δεν είναι μια έκφρασις συμβιβασμού των πίστεων, αλλά μια προμήθεια που έχει κάμει ο Ιεχωβά προς όφελος ανθρώπων από όλα τα έθνη, που θέλουν να τον λατρεύσουν εν πνεύματι και αληθεία. Το περιοδικό Η Σκοπιά έχει βοηθήσει χιλιάδες ειλικρινών ανθρώπων να έλθουν στον οίκο του Θεού για προσευχή. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Απριλίου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή για το περιοδικό Η Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια Γραφικής μελέτης αντί δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Μαΐου: Μετάβασις από τον Θάνατο στη Ζωή. Σελ, 200.

16 Μαΐου: Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Ζωής», §1-37. Σελ. 205.

23 Μαΐου: Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Ζωής», §38-45, και Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Κρίσεως». Σελ. 212.

«Αυτός Είναι ο Θεός Ημών»

Ο ΘΕΟΣ μας είναι αόρατος, και, συνεπώς, ανθρώπινο μάτι δεν τον έχει ίδει ποτέ. «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν», εξήγησε ο Θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφεύς. ‘Αφού είναι έτσι’, πιθανόν να ερωτήση κάποιος, ‘τότε πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι ένας αόρατος Θεός πραγματικά υπάρχει;’ Λόγω αναμφισβήτητων αποδείξεων που υπάρχουν γι’ αυτό το γεγονός.—Ιωάν. 1:18.

Όπως ακριβώς ένα σωματικώς τυφλό άτομο έχει αρκετή λογική για να πιστεύη ότι υπάρχει ένας ήλιος, έτσι έχομε ουσιώδεις λόγους να πιστεύωμε ότι υπάρχει ένας αόρατος Θεός. Δεν είναι ανάγκη να τον ιδούμε για να γνωρίσωμε ότι υπάρχει, όπως δεν είναι ανάγκη να ιδούμε τον άνεμο για να γνωρίζωμε όταν αυτός φυσά. Πριν από πολλά χρόνια ένας καλά εκπαιδευμένος άνθρωπος της Ανατολής εσκέφθη λογικά επάνω σ’ αυτό το ζήτημα, και έγραψε: «Επειδή τα αόρατα αυτού [του Θεού] βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.»—Ρωμ. 1:20.

Τα πράγματα, τα οποία βλέπομε—όπως το δικό μας θαυμαστό ανθρώπινο σώμα, οι θαυματουργικές του δυνάμεις αναπαραγωγής, η αφάνταστη έκτασις και τάξις του σύμπαντος, και άλλα—προμηθεύουν αναντίρρητη απόδειξι ότι υπάρχουν δυνάμεις και σοφία ανώτερες από του ανθρώπου. Ένας από τους πιο ευνοημένους διανοητικώς ανθρώπους, ο αποθανών επιστήμων Αλβέρτος Αϊνστάιν, είπε κάποτε ότι ήταν αρκετό γι’ αυτόν «να προσπαθή ταπεινώς να κατανοήση έστω και ένα πολλοστημόριο της σοφίας που εκδηλώνεται στη φύσι.» Η σοφία, η τάξις και ο σκοπός που εκδηλώνονται στα ποιήματα του μαρτυρούν ότι υπάρχει ένας Κραταιός Δημιουργός. Είμεθα ευτυχείς ν’ αναγνωρίσωμε τον Μέγαν αυτόν ως Θεόν μας.

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΠΑΤΗΡ

Ο Θεός μας είναι ένας υπεύθυνος Πατήρ. Δεν είναι, όπως μερικοί φαίνεται να πιστεύουν, μια απροσδιόριστη αρχή, η οποία εθέσπισε νόμους, βάσει των οποίων κατώτεροι οργανισμοί θα εξειλίσσοντο σε ανθρώπους. Μάλλον, καθώς ο κυριώτερος Υιός του Ιησούς Χριστός εξήγησε: ο Θεός «ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς.» Ναι, ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα ήσαν τέκνα Θεού, ειδική δημιουργία του, ο δε Θεός εξεδήλωσε ενδιαφέρον γι’ αυτούς προμηθεύοντάς τους αυτή την ωραία, τέλεια σχεδιασμένη γη για κατοικία τους. Πόσο ανόμοια ενεργούν μερικοί άνθρωποι εδώ στη γη, οι οποίοι γίνονται πατέρες παρανόμων τέκνων και υστέρα τα εγκαταλείπουν!—Ματθ. 19:4· Γεν. 1:27· 2:7.

Ο Παντοδύναμος Θεός εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο γένος, και αναγνωρίζει αυτούς, που τον λατρεύουν ως τέκνα του. Επομένως, είναι εντελώς κατάλληλο ν’ ανταποκρίνεται ένα άτομο σ’ αυτό το ενδιαφέρον και να ζητή να μάθη για τον Θεό. Μόνον, όταν ένας άνθρωπος ενεργή έτσι, μπορεί να προσεύχεται με νόημα και κατανόησι όπως εδίδαξε ο Ιησούς στην περίφημη υποδειγματική προσευχή: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου.» Επειδή ακριβώς είμεθα ευγνώμονες για το ότι γνωρίζομε την ταυτότητα του Πατρός μας, απευθυνόμεθα ταπεινά σ’ αυτόν όπως πριν από πολύν καιρό έκαμε ο προφήτης του: «Ιεχωβά, συ είσαι ο Πατήρ ημών· ημείς είμεθα ο πηλός, και συ ο Πλάστης ημών· και πάντες είμεθα το έργον της χειρός σου.»—Ματθ. 6:9, 10· Ησ. 64:8, ΜΝΚ.

Ναι, το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, και είμεθα ευτυχείς που χρησιμοποιούμε τ’ όνομά του, διότι είμεθα υπερήφανοι για τον Πατέρα μας. Επιθυμούμε, όπως και ο Βιβλικός ψαλμωδός, να «γνωρίσωσιν [οι άνθρωποι] ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Αυτός ο μεγάλος Θεός μας δεν είναι ένα μυστήριο, το οποίο είναι αδύνατο για μας να κατανοήσωμε. Είναι ο ίδιος ο Θεός, στον οποίον ο Ιησούς ύψωσε τους οφθαλμούς, κυττάζοντας προς τους ουρανούς, και υπέβαλε την αίτησί του: «Πάτερ, . . . δόξασον τον Υιόν σου.»—Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ· Ιωάν. 17:1, 6.

Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς περιέγραψε τον Πατέρα του με αυτά τα σαφή και απλά λόγια: «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά.» Ώστε ο Θεός δεν είναι μια ανεξήγητη τριάς, αποτελουμένη από διάφορα πρόσωπα σε μια θεία ουσία. Είναι ο Θεός του Ιησού, ο Θεός τον οποίον λατρεύει ο Ιησούς. Είναι, επίσης, και ο ιδικός μας Θεός και Πατήρ κι εμείς, επίσης, μπορούμε να τον αγαπούμε και να τον λατρεύωμε, και, αν το κάνωμε αυτό, θα δείξη απέναντι μας έλεος. Έτσι, με ειλικρινή εκτίμησι λέγομε: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών.»—Μάρκ. 12:29, ΜΝΚ· 2 Κορ. 1:3, 4.

ΟΧΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ή ΕΝΑ ΕΙΔΩΛΟ

Αυτός ο Πατήρ μας δεν είναι ένας άνθρωπος, ούτε ήταν ποτέ ένας άνθρωπος επί της γης, ο οποίος αργότερα εθεοποιήθη. «Εγώ είμαι Θεός, και ουχί άνθρωπος», λέγει. Εξ άλλου, ο Ιησούς εξήγησε ότι «ο Θεός είναι Πνεύμα.» Ανόμοια με τους ανθρώπους, ο Θεός δεν έχει σώμα από σάρκα και αίμα, αλλά είναι μια αόρατη Προσωπικότης.—Ωσηέ 11:9· Ιωάν. 4:24.

Εφόσον είναι Πνεύμα, ο Ιεχωβά δεν είναι, συγχρόνως, μια χωρίς ζωή εικόνα από ξύλο ή πέτρα. «Ο Θεός ημών είναι εν τω ουρανώ», εξηγεί ο Βιβλικός ψαλμωδός. Από το άλλο μέρος, οι θεοί των εθνών «είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων.» Έπειτα ο ψαλμωδός εξηγεί με πειστικότητα ότι τα είδωλα αυτά είναι απολύτως χωρίς αξία, λέγοντας: «Στόμα έχουσι, και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι, και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι, και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι, και δεν οσφραίνονται· χείρας έχουσι, και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι, και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι δια του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά.» Πόσο ανόητο να θέση κανείς τις ελπίδες του σε τέτοιες χωρίς ζωή εικόνες!—Ψαλμ. 115:3-8· Ησ. 44:14-20.

Ένας προφήτης του Θεού έδειξε κάποτε την αναξιότητα των ειδώλων συγκρίνοντας τις δυνάμεις των μ’ εκείνες του Ιεχωβά. Ερώτησε: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; ή οι ουρανοί δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι συ αυτός ο δοτήρ, Ιεχωβά Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει· διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.» Ναι, είναι Ιεχωβά ο Θεός μας εκείνος που είναι ικανός να ενεργήση και εκπληρώση πράγματα. Είναι ο μόνος ο οποίος είναι άξιος του αίνου σας.—Ιερεμ. 14:22, ΜΝΚ.

Γιατί τότε να μην αποκριθούμε; «Αλαλάξατε εις τον Θεόν, πάσα η γη. Ψάλατε την δόξαν του ονόματος αυτού· κάμετε ένδοξον τον ύμνον αυτού. Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου! . . . Ευλογείτε, λαοί, τον Θεόν ημών, και κάμετε να ακουσθή η φωνή της αινέσεως αυτού.» Σας ενθαρρύνομε να ενωθήτε στον αίνο του Θεού μας Ιεχωβά.—Ψαλμ. 66:1-3, 8.

ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΣ ΣΕ ΣΟΦΙΑ

«Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε», καλεί ο Θεός. «Τις εποίησε ταύτα;» (Ησ. 40:26) Ναι, στραφήτε προς τους ουρανούς και ιδέτε τ’ άστρα που είναι σκορπισμένα ψηλά σαν αστραφτερά διαμάντια. Όχι μόνον είναι απεριγράπτως ωραία, αλλά ταξιδεύουν στη διάρκεια της πορείας των με τέτοια ακρίβεια ώστε ο άνθρωπος ρυθμίζει τα πιο ακριβή του όργανα μετρήσεως χρόνου με βάσι τις κινήσεις των. Αυτό ήταν εκείνο που έκαμε εντύπωσι στον αστροναύτη Τζων Γκλεν. «Είναι η τάξις του όλου σύμπαντος γύρω από μας», είπε, «γαλαξίαι που απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός, όλοι ταξιδεύουν σε καθωρισμένες τροχιές σε συσχέτισι του ενός προς τον άλλο.» Τι σοφία κατέχει ο Σχεδιαστής του θαυμαστού αυτού σύμπαντος!

Τα δημιουργήματά του δεν σας παρακινούν να θέλετε να τον αινέσετε; «Ιεχωβά ο Θεός ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη!», έψαλε από συγκίνησι ο ποιμήν Δαβίδ από τη Βηθλεέμ τα παλαιά χρόνια. Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας, τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν;» Αυτά είναι, επίσης, τα δικά μας αισθήματα. Πόσο ασήμαντοι είναι οι άνθρωποι όταν συγκριθούν με τον πάνσοφο Δημιουργό του ουρανού και της γης!—Ψαλμ. 8:1, 3, 4, ΜΝΚ· 19:1, 2.

Μόνο ένα βλέμμα ρίξτε γύρω σας και παρατηρήστε τη σοφία, με την οποία ο Θεός εσχεδίασε τη γήινη κατοικία μας. Τι ασύγκριτη ομορφιά υπάρχει! Μπορεί τίποτε να παραβληθή με τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα, τα χιονοσκεπή βουνά, τις αμμώδεις ακτές, τα πράσινα λειβάδια, το ορμητικά ποτάμια και τα πολύχρωμα λουλούδια; Πάρτε μια βαθιά αναπνοή. Αυτή αποτελείται ακριβώς από την ορθή σύνθεσι αερίων για να διατηρή τη ζωή. Πόσο κατάλληλο το ότι ο άνθρωπος απορροφά το οξυγόνο από τον αέρα αλλά αποβάλλει το διοξείδιο του άνθρακος, ενώ τα φυτά απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακος, το χρησιμοποιούν για να παράγουν ζωοπάροχα προϊόντα, επιστρέφουν δε το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα!

Παντού ολόγυρά μας εκδηλώνεται τέτοια σοφία. Παρατηρήστε το θαύμα της αναπτύξεως. Πόσο θαυμαστός είναι ο τρόπος με τον οποίο μικροσκοπικοί σπόροι φυτών αναπτύσσονται σε υπέροχες σειρές ανθισμένων δένδρων! Δοκιμάστε τη θαυμάσια ποικιλία των νοστιμωτάτων τροφών. Αισθανθήτε τη θερμότητα του ηλίου. Ακούστε το τερπνότατο κελάδισμα των πουλιών. Δεν είναι άξιο απορίας γιατί ο γεμάτος από εκτίμησι ψαλμωδός έψαλε: «Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Ιεχωβά! τα πάντα εν σοφία εποίησας· η γη είναι πλήρης των ποιημάτων σου.»—Ψαλμ. 104:24, ΜΝΚ· Παροιμ. 3:19.

Και τι θα πούμε για το μέγιστο αριστούργημα των γηίνων ποιημάτων του Θεού—τον ίδιο τον άνθρωπο; Με τι σοφία είναι δημιουργημένες οι διάνοιες και τα σώματά μας! Πόσο πέραν από κάθε κατανόησι είναι οι λειτουργίες αναπαραγωγής, όπου ένα απείρως μικρό σπέρμα άρρενος ενώνεται μ’ ένα ωάριο θήλεος για ν’ αναπτυχθή, σύμφωνα με την αριστουργηματική ρύθμισι του Θεού, σ’ ένα ζων, αναπνέον ανθρώπινο πλάσμα! (Ψαλμ. 139:14-18) Η σοφία του Θεού μας δεν τον συνιστά ως Εκείνον τον οποίον πρέπει να λατρεύωμε; Επομένως, δεχθήτε την πρόσκλησι: «Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών. Διότι αυτός είναι ο Θεός ημών· και ημείς λαός της βοσκής αυτού, και πρόβατα της χειρός αυτού.»—Ψαλμ. 95:6, 7, ΜΝΚ.

Μολονότι η απέραντη σοφία του Ιεχωβά τον συνιστά ως ένα Θεό άξιο της λατρείας μας, η απεριόριστη αγάπη του τον κάνει ακόμη πιο επιθυμητό σ’ εμάς.

ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΣΕ ΑΓΑΠΗ

Ο Ιεχωβά Θεός έδειξε αγάπη με τα ν’ αναλάβη την ευθύνη της πατρότητος επιγείων τέκνων. Επέδειξε την εξαιρετική ποιότητα της αγάπης του με το να προμηθεύση αυτή την ωραία γη ως κατοικία των και με το να εγκαταστήση το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος σ’ ένα λαμπρά προετοιμασμένο τμήμα της. Ακόμη και όταν ο Αδάμ και η Εύα εστασίασαν εναντίον του, ο Ιεχωβά συνέχισε να εκδηλώνη την αγάπη του με το να τους επιτρέψη να ζήσουν επί ένα διάστημα, ώστε εμείς και οι υπόλοιποι από το ανθρώπινο γένος να έλθωμε σε ύπαρξι και να μάθωμε τις μεγαλειώδεις προμήθειές του. Είναι αληθές ότι το να επιτραπή αμαρτωλά πλάσματα να ζήσουν κατέληξε σε μεγάλη θλίψι επάνω στη γη, και ακόμη, μολονότι πονηροί άγγελοι και επιρρεπείς προς το κακό άνθρωποι είναι οι υπεύθυνοι, ο φιλόστοργος Δημιουργός μας είναι εκείνος, στον οποίον συχνά αδίκως επερρίφθη η μομφή. Μολαταύτα, υπέφερε την κατάκρισι, και συνέχισε να σκορπίζη ευλογίες επάνω στο ανθρώπινο γένος.—Γέν. 2:8, 9, 15· 3:16-19· Δευτ. 32:4, 5· Αποκάλ. 12:9.

Ο Ιησούς Χριστός επέσυρε την προσοχή σ’ αυτές τις ευλογίες εκ μέρους του Πατρός μας όταν είπε: «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» Ένας απόστολος του Ιησού, επίσης, ετόνισε αυτή τη φιλάγαθη φροντίδα για το ανθρώπινο γένος, αποδίδοντας στον Θεό το ότι δίνει «ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας ημών.»—Ματθ. 5:45· Πράξ. 14:17.

Αλλά επιπρόσθετα σ’ αυτές τις φιλάγαθες προμήθειες για τις παρούσες ανάγκες του ανθρώπου, ο Θεός μας φιλεύσπλαγχνα έκαμε προμήθειες ώστε οι ευπειθείς άνθρωποι ν’ απολαύσουν αιώνια ζωή. Για σκεφθήτε! Ο αρχικός σκοπός του Θεού, όπως τα επίγεια τέκνα του απολαμβάνουν μια παραδεισιακή κατοικία για πάντα, θα πραγματοποιηθή. Έχει ήδη κάμει διευθετήσεις για να ελευθερώση τον άνθρωπο από την αμαρτία με το ν’ αποστείλη τον αγαπητό του ουράνιο Υιό στη γη ως αντίλυτρο. Σχετικά μ’ αυτή την προμήθεια η Γραφή εξηγεί: «Δια του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού.»—Εφεσ. 1:7· Πράξ. 13:38.

Τι θαυμαστή επίδειξις αγάπης για το ανθρώπινο γένος! «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον [του ανθρωπίνου γένους], ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Πόσο ευγνώμονες είμεθα! Λόγω της επεμβάσεως του ελέους του Θεού ανοίγεται σε όλο το ανθρώπινο γένος η ελπίδα αιωνίου ζωής με ευτυχία.—Ιωάν. 3:16.

Οι φιλάγαθες αυτές προμήθειες του Θεού μας δεν τον καθιστούν αγαπητόν σ’ εσάς; Πραγματικά, «Οικτίρμων και ελεήμων είναι ο Ιεχωβά, μακρόθυμος και πολυέλεος.» Μπορείτε ν’ αποταθήτε σ’ αυτόν με προσευχή, και ‘πάσαν την μέριμναν υμών να επιρρίψετε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.’ Πόσο η αγάπη του τον συνιστά σ’ εμάς! Αλλά συγχρόνως, η αγάπη και το έλεος του Θεού βρίσκονται σε τελεία ισορροπία δια της δικαιοσύνης του.—Ψαλμ. 103:8-14, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 5:7.

ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Οι ενέργειες του είναι σε πλήρη αρμονία με αυτή τη θεόπνευστη περιγραφή γι’ αυτόν: «Τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» Όπως θα έπρεπε ν’ αναμένωμε από ένα τέτοιον άρχοντα, οι νόμοι και οι εντολές του δεν χαρακτηρίζονται από τραχύτητα ή φορτικότητα, ούτε αυτός εκμεταλλεύεται το ανθρώπινο γένος. Εν τούτοις, ο Θεός απαιτεί υπακοή, και όταν άτομα σκληρύνωνται σε μια πορεία αδικοπραγίας, η δικαιοσύνη του απαιτεί κατάλληλη τιμωρία. Αυτός ο ίδιος μας λέγει: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην· ο μισών αρπαγήν και αδικίαν· και θέλω ανταποδώσει το έργον αυτών πιστά.»—Δευτ. 32:4· Ησ. 61:8, ΜΝΚ.

Μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι, όταν ο Θεός ανταποδίδη μισθόν, η δικαιοσύνη του αναμιγνύεται με έλεος. Ο Ιεχωβά δεν ευχαριστείται στο να θανατώση κανένα, αλλά, πραγματικά, παρακαλεί τους κακοποιούς: «Επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· δια τι να αποθάνητε;» Σ’ αυτή την υπομονή και αγαθότητα του Θεού μας οφείλεται το ότι πολλά άτομα εσφαλμένως συνεπέραναν ότι δεν παρατηρεί την αδικία, και ποτέ δεν θα εκτελέση δικαιοσύνη εναντίον των κακοποιών. Αλλά ο θεόπνευστος Λόγος του δείχνει πόσο σφάλλουν.—Ιεζ. 33:11· Σοφον. 1:12· Ψαλμ. 10:13.

Οι Γραφές αναμφισβητήτως αποδεικνύουν ότι ο Θεός παρατηρεί. «Ο φυτεύσας το ωτίον, δεν θέλει ακούσει; ο πλάσας τον οφθαλμόν, δεν θέλει ιδεί;» Βεβαίως αυτό γίνεται, και στον ωρισμένο καιρό θα εκτελέση δικαιοσύνη, όπως ο Βιβλικός ψαλμωδός συνεχίζοντας το δείχνει: «Ο Ιεχωβά γνωρίζει τους διαλογισμούς των ανθρώπων . . . Και θέλει επιστρέψει επ’ αυτούς την ανομίαν αυτών, και εν τη πονηρία αυτών θέλει αφανίσει αυτούς· Ιεχωβά ο Θεός ημών θέλει αφανίσει αυτούς.» Ευτυχώς, πλησιάζομε γοργά προς την ημέρα οπότε ο Ιεχωβά Θεός θα καθαρίση αυτή τη γη από κάθε αδικία. Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα διότι ο Θεός μας αγαπά την δικαιοσύνη!—Ψαλμ. 94:6-23, ΜΝΚ· 37:9-11.

ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ ΣΕ ΔΥΝΑΜΙ

Ο Ιεχωβά έχει, επίσης, απεριόριστη δύναμι. Όχι μόνον κατέχει ο Ιεχωβά τη δύναμι να καταστρέψη τους κακοποιούς, αλλά, επίσης, έχει την ικανότητα να διαφυλάξη τους δούλους του ζωντανούς σε μια δικαία νέα τάξι πραγμάτων. Αυτό το απέδειξε πριν από πολύν καιρό, όταν εσάρωσε ένα πονηρό σύστημα πραγμάτων μ’ ένα παγγήινο κατακλυσμό και ελευθέρωσε τον δικαίων διαθέσεων Νώε και την οικογένεια του σε μια καθαρισμένη γη. Δείχνοντας τη σημασία της απελευθερώσεως εκείνης, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» Αυτό, επομένως, είναι μια επιβεβαίωσις ότι ο Θεός θα προστατεύση τον λαό του, όταν συντόμως θα επιφέρη καταστροφή επάνω σ’ αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 24:37· 2 Πέτρ. 2:9.

Ο Θεός μας θα επιδείξη τότε τη δύναμί του προς όφελος εκείνων που θα επιζήσουν με το να εισαγάγη ένα θαυματουργό πρόγραμμα σωματικής θεραπείας. Οι οφθαλμοί των τυφλών θ’ ανοιχθούν, τα ώτα των κωφών θ’ ακούσουν, ο χωλός θα πηδά ακριβώς ως έλαφος, ο ασθενής θα θεραπευθή και οι γέροντες θα γίνωνται βαθμιαίως νεώτεροι μέχρις ότου απολαύσουν και πάλι το νεανικό σφρίγος. Τι ευτυχισμένος καιρός θα είναι εκείνος! Αλλά τι θα γίνουν εκείνοι που πέθαναν στη διάρκεια των περασμένων αιώνων της ανθρωπίνης ιστορίας; Θα στερηθούν αυτές τις ευλογίες; Ο Ιησούς Χριστός επρομήθευσε την απάντησι όταν είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» Σκεφθήτε το! Ανάστασις εκ νεκρών!—Ιωάν. 5:28, 29.

Μήπως απορείτε αν ο Θεός έχη την δύναμι να εκτελέση αυτά τα θαύματα; Τότε, σταθήτε και λογικευθήτε. Δεν συμβαίνουν θαύματα κάθε μέρα; Τι συμβαίνει, όταν ένας φαινομενικώς νεκρός σπόρος, ίσως αραβοσίτου, πέφτη στη γη; Ναι, σε λίγες ημέρες βλαστάνει και, στον καιρό του, χρυσά στάχια αραβοσίτου εμφανίζονται στον βλαστό. Μπορεί ο άνθρωπος να κάμη ν’ αυξήση ένας σπόρος; Μήπως κατανοεί έστω το μυστικό της αυξήσεως; Ασφαλώς όχι! Είναι ένα θαύμα! Εν τούτοις, στον Θεό οφείλονται παρόμοια θαύματα, τα οποία γίνονται πάντοτε. Ένας τραυματίζεται στο δάχτυλο του, και η πληγή με θαυματουργό τρόπο θεραπεύεται. Ένα άτομο τρώγει κάποια τροφή και αυτή σε λίγο μετατρέπεται σε σάρκα, οστά, μαλλιά, νύχια και άλλα υλικά του σώματος. Τα έργα του Θεού είναι πράγματι θαυμάσια.!

Συνεπώς, δεν υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύωμε ότι ο Θεός μπορεί, επίσης, ν’ αναστήση τους νεκρούς και ν’ αποκαταστήση το πάσχον ανθρώπινο γένος σε τελεία ζωή; Ναι, με απόλυτη βεβαιότητα! Όχι μόνον Αυτός είναι ανυπέρβλητος σε σοφία, πλούσιος σε αγάπη και προσηλωμένος στη δικαιοσύνη, αλλά ο Θεός μας Ιεχωβά είναι, επίσης, ασύγκριτος σε δύναμι, πράγματι ένας Θεός, ο οποίος απεργάζεται θαύματα. Γι’ αυτούς τους λόγους, σας προσκαλούμε να ενωθήτε μαζί μας καθώς εμείς «θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.»—Μιχ. 4:5, ΜΝΚ.

Αυτός Είναι ο Λόγος του Θεού

ΕΦΟΣΟΝ ο Θεός μας είναι ένας φιλάγαθος Πατήρ, ορθώς θα μπορούσε κανείς ν’ αναμένη ότι θα έδινε πνευματική εκπαίδευσι και καθοδήγησι στα τέκνα του. Πώς, όμως, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η Γραφή είναι ο Λόγος του; Έχομε κάποια βεβαίωσι ότι είναι ασφαλής και αξιόπιστη;

Ναι, έχομε διότι ο Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, σε προσευχή προς τον Πατέρα του εβεβαίωσε: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Πράγματι, η αλήθεια χαρακτηρίζει ολόκληρο τον Λόγο του Θεού, διότι εγράφη όχι από ανθρώπινη επινόησι ή πηγή, αλλά κάτω από την καθοδήγησι του αγίου πνεύματος του Θεού μας. Γι’ αυτό «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος.»—Ιωάν. 17:17· 2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:20, 21.

Πολλές κοσμικές αυθεντίες εσχολίασαν τις βέβαιες αποδείξεις της αυθεντικότητος της Γραφής. Μια από αυτές τις προσωπικότητες, ήταν ο διάσημος επιστήμων Σερ Ισαάκ Νεύτων, ο οποίος, ως κριτικός αρχαίων εγγράφων, εξήτασε τις Άγιες Γραφές και κατέληξε: «Ευρίσκω βεβαιότερες αποδείξεις αυθεντικότητος στην Καινή Διαθήκη παρά σε οποιαδήποτε άλλη κοσμική ιστορία.»a Και ένας εξέχων αρχαιολόγος, ο Β. Φ. Αλμπράιτ, έγραψε στο βιβλίο του Αρχαιολογία και Ισραήλ: «Καμμιά σοβαρή αμφισβήτησις της Γραφής δεν απεδείχθη αντίθετη προς την ιστορία.» Όσον αφορά μικρές λεπτομέρειες όπως χρονολογικές και γεωγραφικές δηλώσεις στη Γραφή, ο Καθηγητής Ρ. Δ. Ουίλσον στο βιβλίο του Μία Επιστημονική Έρευνα της Παλαιάς Διαθήκης γράφει τα εξής: «Οποτεδήποτε υπάρχει αρκετά τεκμηριωμένη απόδειξις για να γίνη μία έρευνα, οι δηλώσεις της Γραφής στο αρχικό κείμενο άνθεξαν στη δοκιμή . . . Οι χρονολογικές και γεωγραφικές δηλώσεις είναι ακριβέστερες και πιο αξιόπιστες από εκείνες που παρέχουν οποιαδήποτε άλλα αρχαία χειρόγραφα.»

Μολονότι άλλα βιβλία πιθανόν να είναι ιστορικώς ακριβή, κανένα δεν μπορεί να συγκριθή με τον Λόγο του Θεού. Αν και εγράφη από σαράντα περίπου διάφορα πρόσωπα σε μια μακρά περίοδο 1.600 περίπου ετών, τα διάφορα μέρη της προσαρμόζονται μεταξύ των όπως τα εξαρτήματα ενός ωραίου ωρολογίου. Πράγματι αυτό είναι μια απόδειξις ότι έχει μόνο ένα Θείο Συγγραφέα! Ανόμοια με άλλα βιβλία, τα οποία αποτελούν τη βάσι των μεγάλων θρησκειών, η Γραφή μόνον χαράσσει την ιστορία του ανθρώπου από τη δημιουργία του σε τελειότητα ως την πτώσι του στην αμαρτία, έως την εποχή μας και έως το ένδοξο μέλλον.

Επί πλέον, για οποιοδήποτε θέμα και αν ομιλή η Γραφή, ακόμη και επί επιστημονικών θεμάτων, ποτέ δεν είναι εκτός χρόνου. Δεν υποστηρίζει καμμιά επιστημονική πλάνη από εκείνες, που ήσαν κοινές την εποχή εκείνη που εγράφη· δεν αναφέρει ότι η γη είναι επίπεδη ή ότι αποτελεί το κέντρον του σύμπαντος. Μάλλον λέγει για τη γη ότι είναι στρογγύλη και κρέμεται «επί το μηδέν». (Ησ. 40:22· Ιώβ 26:7) Ένας αστρονόμος, ο Π. Β. Στόνερ, είπε τα εξής για την Γραφή: «Μολονότι η Γένεσις εγράφη πριν από χιλιάδες χρόνια, κάθε τι που αναφέρει σχετικό με την αστρονομία σ’ αυτό το πρώτο κεφάλαιο επιβεβαιώνεται από τις καλύτερες επιστημονικές πληροφορίες της εποχής μας. Κι εν τούτοις, παρατηρούμε ότι βιβλία της αστρονομίας, γραμμένα πριν από 25 ή περισσότερα χρόνια, είναι γεμάτα από σοβαρά λάθη και οτιδήποτε εγράφη πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια είναι κατάλληλο μόνο για την αναψυχή του αναγνώστου.»b

Είχε σοβαρούς λόγους, λοιπόν, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, όταν έγραψε στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς: «Παραλαβόντες τον λόγον του Θεού, . . . εδέχθητε αυτόν ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά, (καθώς είναι αληθώς), λόγον Θεού.»—1 Θεσ. 2:13.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ

Μια από τις πολλές επιβεβαιώσεις ότι η Γραφή είναι αξία της απολύτου εμπιστοσύνης μας είναι η προφητεία. Διότι η Γραφή δεν είναι απλώς ένα Βιβλίο ακριβούς ιστορίας αλλά, επίσης, ένα Βιβλίο ιστορίας γραμμένης εκ των προτέρων! Είναι ένα Βιβλίο προφητειών οι οποίες ποτέ δεν αποτυγχάνουν. Η προφητεία της Γραφής δεν είναι ασαφής αλλά τόσο προσδιοριστική λεπτομερειών ώστε έχει αναφέρει ακόμη και ονόματα ανθρώπων πριν γεννηθούν.

Ο προφήτης Ησαΐας, παραδείγματος χάριν, προείπε ότι η Βαβυλών θα εκυριεύετο από κάποιον ονόματι Κύρον. Και πολύ πριν ακόμη γεννηθή αυτός ο Κύρος, η προφητεία προείπε, επίσης, ότι οι πύλες της Βαβυλώνος επί του ποταμού θα έμεναν ανοιχτές για να εισέλθη αυτός και να καταλάβη την πόλι. (Ησ. 45:1, 2) Το έγγραφο της προφητείας του Ησαΐα συνεπληρώθη το 732 π.Χ. περίπου. Η εκπλήρωσίς της έγινε το 539 π.Χ., όταν ο Κύρος ο Πέρσης κατέλαβε τη Βαβυλώνα, και οι πύλες της πόλεως επί του ποταμού είχαν μείνει ανοιχτές, όπως προελέχθη από τον Ησαΐα διακόσια περίπου χρόνια πριν.

Υπάρχουν πολλές ακόμη προφητείες, των οποίων η εκπλήρωσις έχει αναγραφή από τους συγγραφείς της Βίβλου. Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς του Ναυή προείπε ότι εκείνος, που θα επανέχτιζε την Ιεριχώ, ήθελε βάλει τα θεμέλια με τον θάνατο του πρωτοτόκου του και ήθελε στήσει τις πύλες της με τον θάνατο του νεωτέρου υιού του. (Ιησ. Ναυή 6:26) Αυτό ελέχθη το 1473 π.Χ. Πεντακόσια χρόνια και πλέον αργότερα, στις ημέρες του Βασιλέως του Ισραήλ Αχαάβ, η Γραφή αναφέρει ότι ο Χιήλ οικοδόμησε την Ιεριχώ με τον θάνατο του πρωτόκου γυιού του Αβειρών και έστησε τις πύλες της με τον θάνατο του νεωτέρου γυιού του Σεγούβ, «κατά τον λόγον του Ιεχωβά, τον οποίον ελάλησε δια Ιησού υιού του Ναυή.»—1 Βασ. 16:34, ΜΝΚ.

Η εκπλήρωσις πολλών προφητειών, αν δεν αναγράφεται στον Λόγο του Θεού, αποδεικνύεται από καταφανή γεγονότα της ιστορίας ή αναφέρεται από κοσμικούς ιστορικούς. Τον όγδοο αιώνα π.Χ. ο Ησαΐας προείπε ότι η πονηρή «Βαβυλών, η δόξα των βασιλείων, . . . θέλει είσθαι ως ότε κατέστρεψεν ο Θεός τα Σόδομα και τα Γόμορρα· ουδέποτε θέλει κατοικηθή.» (Ησ. 13:19, 20) Μια αυθεντία λέγει: «Μια πιο ολοσχερής καταστροφή από εκείνη που επήλθε επί της Βαβυλώνος δεν θα μπορούσε να συλλάβη κανείς.»c

Μια παρόμοια προφητεία είναι του Σοφονία εναντίον της Νινευή, την οποία εβάρυνε ενοχή αίματος: «Και θέλει καταστήσει την Νινευή εις αφανισμόν.» (Σοφον. 2:13) Εξεπληρώθη αυτή η προφητεία, η οποία εγράφη πριν από το 648 π.Χ.; Τα γεγονότα της ιστορίας πληροφορούν ότι η Νινευή εκυριεύθη από τους Χαλδαίους και Μήδους το 633 π.Χ. περίπου και αργότερα έγινε ένας σωρός από ερείπια. Ιστορικοί ανέφεραν ότι, «όταν ο Ξενοφών και ο εν υποχωρήσει Ελληνικός στρατός του διήρχετο [από τη Νινευή] το 401 π.Χ., ήταν ήδη μια άμορφη μάζα ερειπίων.»d

Πριν από το 607 π.Χ. ο προφήτης του Θεού Ιερεμίας προείπε ότι η Ιερουσαλήμ, ναι, «πάσα αυτή η γη θέλει είσθαι εις ερήμωσιν» επί εβδομήντα χρόνια. (Ιερεμ. 25:11· 29:10) Η προφητεία αυτή εξεπληρώθη όταν η Ιερουσαλήμ παρέμεινε ερημωμένη επί εβδομήντα χρόνια μετά την καταστροφή της το 607 π.Χ., μετά την οποία, όπως, επίσης, είχε προλεχθή, ένα υπόλοιπο Ιουδαίων επέστρεψε στη γενέτειρά τους το 537 π.Χ. Αυτό συνέβη, λέγει ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, «το πρώτο έτος της βασιλείας του Κύρου, το οποίον ήταν το εβδομηκοστόν έτος από της ημέρας οπότε ο λαός μας μετεφέρθη από τη γη του στη Βαβυλώνα.»e

Ποιό αξιοσημείωτες από όλες, εν τούτοις, είναι οι πολλές προφητείες, οι οποίες σχετίζονται με την έλευσι του Μεσσία, ο οποίος επρόκειτο να προμηθεύση ένα αντίλυτρο για τις αμαρτίες του ανθρώπου. Παραδείγματος χάριν, η προφητεία του Μιχαία λέγει: «Και συ, Βηθλεέμ . . . εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ.» (Μιχ. 5:2) Η προφητεία αυτή εγράφη πριν από το 716 π.Χ. Επτακόσια χρόνια και πλέον αργότερα, ή το 2 π.Χ., ο Ιησούς Χριστός «εγεννήθη. . . . εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, επί των ημερών Ηρώδου του βασιλέως», εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Μιχαία. (Ματθ. 2:1-6) Σύμφωνα με μια αυθεντία, αυτή είναι μια μόνο από τριακόσιες και πλέον συγκεκριμένες προφητείες, οι οποίες εξεπληρώθησαν όλες κατά ένα αξιοσημείωτο τρόπο στον Ιησού Χριστό.f

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός εξέφερε πολλές Γραφικές προφητείες, οι οποίες είχαν καταπληκτική εκπλήρωσι. Παραδείγματος χάριν, είπε στην Ιερουσαλήμ ότι οι εχθροί «θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει» και «δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον.» (Λουκ. 19:43, 44) Η προφητεία αυτή, η οποία ελέχθη το 33 μ.Χ., εξεπληρώθη το 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαϊκές στρατιές υπό τον Τίτον περιεκύκλωσαν την Ιερουσαλήμ και την περιέβαλαν μ’ ένα τείχος ή «χαράκωμα», ακριβώς όπως ο Ιησούς είχε προφητεύσει πριν από τριάντα επτά χρόνια. Γι’ αυτό το περιχαράκωμα, ο Ιώσηπος λέγει, «Κάθε ελπίδα διαφυγής είχε χαθή τώρα από τους Ιουδαίους.»g Η κατεδάφισις της πόλεως από τις Ρωμαϊκές στρατιές συμφωνεί με τις ‘αρχαιολογικές αποδείξεις περί ολοσχερούς καταστροφής των Ιουδαϊκών κτιρίων σ’ όλη τη χώρα’. h

Υπάρχουν έπειτα εκείνες οι πολλές Βιβλικές προφητείες, που βρίσκονται σε πορεία εκπληρώσεως σήμερα, όπως εκείνες, που αναφέρονται στις ‘έσχατες ημέρες’, ή τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, οπότε θα υπήρχε επί της γης «στενοχωρία εθνών εν απορία» και «καιροί κακοί», συνεπεία ηθικής καταπτώσεως στη δημοσία και ιδιωτική ζωή. Τα μάτια μας τα ίδια μπορούν να ιδούν την εκπλήρωσι αυτών των προφητειών.—Λουκ. 21:25, 26· 2 Τιμ. 3:1-5, 12, 13· Ματθ. 24:3, 7, 11, 12, 14.

ΕΝΑΣ ΘΕΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΟΡΑΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλές προφητείες στη Γραφή που αφορούν την εποχή μας και ακόμη μακρύτερα! Πολλές συγκινητικές προφητείες έχουν σχέσι με ό,τι πρόκειται να κάμη ο Θεός για το ευπειθές ανθρώπινο γένος μέσω της ουρανίας βασιλείας του. Έτσι η Γραφή είναι ένας θείος τρόπος διοράσεως προς το μέλλον. Καθώς διαβάζετε τις προφητείες της, θ’ αντιληφθήτε τι ευρύ μέλλον αναμένει εκείνους, οι οποίοι αποβλέπουν στη βασιλεία του Θεού. Θα θέλατε να ζήσετε σε μια Παραδεισιακή γη κάτω από τη βασιλεία εκείνη, όπου θα υπάρχη πραγματική ασφάλεια, δίχως απειλή για το σπίτι σας, τη ζωή σας και τη ζωή των παιδιών σας; Τότε, ιδού τι δείχνει η προφητεία της Γραφής ότι επιφυλάσσει το μέλλον:

«Ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην. . . . Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών. Δεν θέλουσι κοπιάζει εις μάτην, ουδέ θέλουσι τεκνοποιεί δια καταστροφήν. . . . Ο λύκος και το αρνίον θέλουσι βόσκεσθαι ομού· και ο λέων θέλει τρώγει άχυρον ως ο βους.»—Ησ. 65:17, 21-25.

Αυτή η γεμάτη ελπίδες προφητεία δεν μπορεί ν’ αποτύχη. Φαντασθήτε ένα νέο σύστημα πραγμάτων, στο οποίον κάθε απειλή εναντίον της ασφαλείας σας θα εκλείψη! Όλοι θα έχουν την κατοικία τους δίχως τον φόβο να την χάσουν. Σήμερα πολλοί έχουν κατοικία αλλά λόγω μη σταθερής εργασίας, βαρέων φόρων ή άλλων λόγων, ποτέ δεν αισθάνονται ασφαλείς. Πολλοί έχουν χάσει την κατοικία των, διότι δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν την πληρωμή. Αλλά στη Νέα Διάταξι του Θεού κανείς δεν θα αισθάνεται την ανάγκη του φόβου μήπως χάση την κατοικία του και τη γη του, με τα καρποφόρα δένδρα και τους αμπελώνες του, τα άνθη και τους κήπους, που θα έχη κάμει ωραία. Ούτε και οι γονείς θα φοβούνται μήπως τα παιδιά των όταν μεγαλώσουν σταλούν σε πολέμους και πεθάνουν ή να έχουν ένα τραγικό τέλος λόγω εγκλήματος ή βίας που υπάρχει στον κόσμο. Βία και καταστροφή θα είναι πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν!

Επί πλέον, ποτέ πάλι δεν θα παραστή ανάγκη να φοβηθή το ανθρώπινο γένος από τα άγρια θηρία της φύσεως, διότι ο βέβαιος λόγος της προφητείας του Θεού μάς βεβαιώνει ότι και ο λύκος και το αρνίον θα ζουν μαζί ειρηνικά, ότι ο λέων δεν θα είναι απειλή για τα κατοικίδια ζώα. Βλέποντας προς το μέλλον μέσω του θείου τρόπου διοράσεως, του Λόγου του Θεού, διαβάζομε την υπόσχεσί του αυτή: «Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω κάμει διαθήκην υπέρ αυτών προς τα θηρία του αγρού, και προς τα πετεινά του ουρανού, και τα ερπετά της γης· τόξον δε, και ρομφαίαν, και πόλεμον θέλω συντρίψει εκ της γης, και θέλω κατοικίσει αυτούς εν ασφαλεία.» (Ωσηέ 2:18) Ανόμοια με τις υποσχέσεις των πολιτικών, η θεία αυτή υπόσχεσις ποτέ δεν θα σας απογοητεύση.

Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τις συγκινητικές ευλογίες, που θα φέρη η βασιλεία του Θεού στο ανθρώπινο γένος, μη παρατρέξετε το κύριο άρθρο αυτής της εκδόσεως, «Η Προσεχής Ευωχία για Όλους τους Λαούς.» Καθώς θα διαβάζετε το άρθρο εκείνο και τη μεγάλη ελπίδα που παρουσιάζει, έχετε υπ’ όψι σας ότι καμμιά προφητεία στον Λόγο του Θεού ποτέ δεν αποτυγχάνει. Ο Θεός του ουρανού και της γης μας βεβαιώνει: «Ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου, και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.»—Ησ. 55:11.

ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΟΔΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΡΑ

Βλέποντας ποια θαυμαστή προοπτική επιφυλάσσει ο ουράνιος Πατήρ μας για κείνους, οι οποίοι περιπατούν στις οδούς του, πώς θ’ ανταποκριθούμε σ’ όλα αυτά; Δεν θα θελήσωμε να εξοικειωθούμε περισσότερο με τον Θεό μας και τον Λόγο του; Ναι, θα θελήσωμε να τον μελετήσωμε, όχι απλώς ν’ ακούσωμε άλλους να μιλούν γι’ αυτόν. Θα θελήσωμε ν’ αποδείξωμε στον εαυτό μας όλα αυτά τα πράγματα, ώστε να κάνωμε την ελπίδα μας βεβαία. Θα κάνωμε καλά να μιμηθούμε τα άτομα εκείνα που επαινεί η Γραφή διότι ‘εξήταζαν καθ’ ημέραν τας γραφάς.’ (Πράξ. 17:11) Με μια τέτοια τακτική, καθημερινή μελέτη της Γραφής, θα μάθετε το θέλημα του Θεού και τις οδούς του.

Θα θελήσωμε ν’ ανταποκριθούμε στην αγάπη του Θεού περισσότερο, όχι μόνο με τη μελέτη του Λόγου του, αλλά με την εφαρμογή όλης της θείας εκπαιδεύσεως στη ζωή μας. Ο ίδιος ο Λόγος του μας λέγει: «Το τέλος της όλης υποθέσεως· Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.» (Εκκλησ. 12:13) Έχομε, λοιπόν, ανάγκη να εξοικειωθούμε με τις εντολές του, και να υπακούωμε σ’ αυτές ώστε ο Λόγος του Θεού να εφαρμόζεται μεταξύ μας.

Θέτοντας τον Λόγο του Θεού σ’ εφαρμογή στη ζωή μας σημαίνει, επίσης, υπακοή σ’ εκείνες τις εντολές που αφορούν τη βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, ο πρώτιστος Προφήτης του Θεού, προείπε ένα μεγάλο έργο διακηρύξεως για τις ημέρες μας όταν είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Έτσι το θέλημα του Θεού είναι να δοθή στη βασιλεία του η μεγίστη δυνατή δημοσιότης. Αυτό ήδη γίνεται, όχι μόνο με γραπτό λόγο, αλλά με τον προφορικό λόγο, με το στόμα. Αν πράγματι θέτετε τον γραπτό Λόγο του Θεού σ’ εφαρμογή στη ζωή σας, θα θελήσετε ν’ ανταποκριθήτε στην πρόσκλησι του Κυρίου Ιησού Χριστού και με πιστότητα να υποστηρίξετε τη βασιλεία του με το να είσθε ένας ειλικρινής κήρυξ της στους άλλους.

Η Αγία Γραφή—αυτή μόνον είναι ο Λόγος του Θεού! Μόνο με το να την μελετάτε και να την εφαρμόζετε στη ζωή σας μπορείτε να κάμετε το θέλημα του Θεού ώστε να περιπατήτε στις οδούς του αιωνίως.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.—Ματθ. 6:33. Σ 15/9/64 22, 26α

17 Πίνε ύδατα εκ της δεξαμενής σου.—Παροιμ. 5:15. Σ 15/6/64 12

18 Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων.—1 Κορ. 10:21, ΜΝΚ. Σ 15/7/64 11

19 Διότι τι με μέλει να κρίνω και τους έξω; Δεν κρίνετε σεις τους έσω; Τους δε έξω ο Θεός θέλει κρίνει· όθεν εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.—1 Κορ. 5:12, 13. Σ 1/8/64 12

20 Ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντά με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν, και έταξεν εις την διακονίαν εμέ—1 Τιμ. 1:12. Σ 1/11/64 7α

21 Η άνωθεν . . . σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά.—Ιάκ. 3:17. Σ 15/3/65 28, 29α

22 Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.—Ιωάν. 14:6. Σ 1/2/64 12, 16, 17α

23 Προ εμού Θεός δεν επλάσθη, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ.—Ησ. 43:10, ΑΣΜ. Σ 1/6/64 24-28α

24 Εν τη στενοχωρία μου επεκαλέσθην τον Ιεχωβά . . . Ήκουσεν εκ του ναού αυτού της φωνής μου, και η κραυγή μου ήλθεν ενώπιον αυτού, εις τα ώτα αυτού.—Ψαλμ. 18:6, ΜΝΚ. Σ 1/1/65 17

25 Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας . . . αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας.—1 Πέτρ. 1:22. Σ 1/12/64 3, 4

26 Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν.—Ματθ. 24:14. Σ 15/4/64 56, 57

27 Πρότρεπε . . . τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος.—1 Τιμ. 5:1, 2. Σ 15/3/65 32, 33

28 Ενθυμήθητε τα πρότερα, τα απ’ αρχής· διότι εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός, και ουδείς όμοιός μου· όστις απ’ αρχής αναγγέλλω το τέλος.—Ησ. 46:9, 10. Σ 15/2/65 7α

29 Αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν εγέννησεν εις εσάς! αλλά απολογίαν.—2 Κορ. 7:11. Σ 15/3/65 26

30 Έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.—Ιωάν. 5:25. Σ 1/4/65 20-22, 26

31 Των οποίων ο στολισμός ας ήναι . . . [η αφθαρσία] του πράου και ησυχίου πνεύματος.—1 Πέτρ. 3:3, 4. Σ 1/7/64 10, 11

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιεχωβά Θεός φιλάγαθα επρομήθευσε ένα «οίκον προσευχής» για όλους τους λαούς. Αυτή δεν είναι μια έκφρασις συμβιβασμού των πίστεων, αλλά μια προμήθεια που έχει κάμει ο Ιεχωβά προς όφελος ανθρώπων από όλα τα έθνη, που θέλουν να τον λατρεύσουν εν πνεύματι και αληθεία. Το περιοδικό Η Σκοπιά έχει βοηθήσει χιλιάδες ειλικρινών ανθρώπων να έλθουν στον οίκο του Θεού για προσευχή. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Απριλίου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή για τα περιοδικό Η Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια Γραφικής μελέτης αντί δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και σας εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγ. Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

30 Μαΐου: Η Προσεχής Ευωχία για Όλους τους Λαούς. Σελ. 236.

6 Ιουνίου: Αποδοχή της Προσκλήσεως στην Ευωχία. Σελ. 243.

Εκφράζετε Εκτίμησι για Καλωσύνες;

Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ είναι μια ιδιότης που θερμαίνει την καρδιά. Ο Δημιουργός μάς έπλασε έτσι ώστε να θέλωμε να επιδείξωμε καλωσύνη, η οποία πραγματικά είναι μια μορφή αγάπης. Ότι έτσι πρέπει να είναι, αυτό είναι εύκολο να νοηθή από τα λόγια του Ιησού: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:35.

Μολονότι αυτό αληθεύει, συχνά δεν επιδεικνύεται καλωσύνη. Αναμφιβόλως, ένας λόγος γι’ αυτό είναι το ότι η καλωσύνη πολύ σπάνια εκτιμάται. Όπως διατυπώνεται από μια παλιά Γερμανική παροιμία, «Αχαριστία είναι η πληρωμή του κόσμου.» Ένας δε Άγγλος συγγραφεύς είπε κάποτε: «Τα κτήνη αφήνουν την αχαριστία στον άνθρωπο.» Ναι, κατά κανόνα, ο παλιός αυτός κόσμος είναι ψυχρός, αχάριστος, μη εκτιμώντας την καλωσύνη.

Πραγματικά, ο κόσμος φαίνεται ότι γίνεται ολοένα περισσότερο τέτοιος. Εν τούτοις, αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσση λόγω της θεοπνεύστου προφητείας: «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι . . . αχάριστοι.» Ιδιαίτερα οι άνθρωποι είναι αχάριστοι στον Θεό τον Πλάστη των. Πολύ λίγο σκέπτονται τις πολλές καλωσύνες, που λαμβάνουν κάθε μέρα από Αυτόν ως τον Δοτήρα ‘παντός αγαθού και τελείου δώρου’. Πόσο υστερούν στο να ευχαριστούν «πάντοτε υπέρ πάντων»; Μη εκτιμώντας τις καλωσύνες του Θεού σ’ αυτούς, πολλοί γονείς είναι χαλαροί στο να διδάξουν τα τέκνα των να εκτιμούν την καλωσύνη. Ως αποτέλεσμα τούτου, βλέπομε ένα μεγάλο ποσοστό της νεωτέρας γενεάς ν’ αναπτύσσεται χωρίς να αισθάνεται καμμιά υποχρέωσι να εκφράση εκτίμησι για καλωσύνες που ελήφθησαν από τους γονείς των και άλλους.—2 Τιμ. 3:1, 2· Ιάκ. 1:17· Εφεσ. 5:20.

Πολύ πιθανώς κάποιος με αγαθές διαθέσεις άνθρωπος απεθαρρύνθη επειδή οι εκδηλώσεις καλωσύνης του ή δεν εξετιμήθησαν ή έτυχαν ιδιοτελούς εκμεταλλεύσεως. Ειδικά συμβαίνει αυτό στη συζυγική σχέσι, όπου συχνά ο πιο γενναιόδωρος αναμένεται να εξακολουθήση να δίνη ενώ υπάρχει εκδήλωσις μικρής εκτιμήσεως από μέρους του άλλου. Αλλ’ ας ενθυμούνται αυτοί τη συμβουλή του Ιησού να ‘κάνουν το καλό χωρίς να ελπίζουν σε μηδεμία ανταπόδοσι, και θα είναι υιοί του Υψίστου, διότι αυτός είναι αγαθός και στους αχαρίστους.’ Φυσικά, το γεγονός ότι ο Ιησούς μάς συνεβούλευσε να κάνωμε τα καλό στους αχαρίστους δεν δικαιολογεί ούτε συγχωρεί εκείνους που είναι αχάριστοι.—Λουκ. 6:35.

Ως ένας ειλικρινής φίλος της δικαιοσύνης θα πρέπει να προσέχετε και στις δύο απόψεις. Αφ’ ενός θα πρέπει να δείξετε καλωσύνη οποτεδήποτε έχετε την ευκαιρία να το πράξετε και αφ’ ετέρου θα πρέπει να εκφράσετε εκτίμησι για καλωσύνες που ελάβατε. Εδώ, επίσης, εφαρμόζεται ο «χρυσούς κανών»: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»—Λουκ. 6:31.

Πιθανώς ο απλούστερος τρόπος εκφράσεως εκτιμήσεως για μια καλωσύνη που σας επεδείχθη είναι το να εκφράζετε ή, ανάλογα με την περίστασι, να γράφετε λίγα λόγια ευχαριστίας. Τα λόγια εκτιμήσεως σχεδόν δεν στοιχίζουν τίποτε, κι ωστόσο τι χαρά φέρνουν σ’ εκείνον που τα λαμβάνει! Γιατί; Διότι δείχνετε ότι εκτιμάτε την καλωσύνη που λαμβάνετε. Εκείνος, που έκαμε την καλωσύνη, γνωρίζει ότι άξιζε να σας δείξη καλωσύνη. Θα μπορούσε να λεχθή ότι κι ο Δημιουργός αισθάνθηκε το ίδιο για τις καλωσύνες που επέδειξε στον Αδάμ και στην Εύα. Ήθελε να έχη μια διαβεβαίωσι απ’ αυτούς ότι εκτιμούσαν αυτές τις καλωσύνες και γι’ αυτό τους εζήτησε υπακοή σ’ ένα απλό ζήτημα μόνο: να μη φάγουν τον καρπό ενός ωρισμένου δένδρου. Με την παρακοή τους κατέδειξαν ότι εστερούντο εκτιμήσεως των αγαθοτήτων του Θεού, και γι’ αυτό δεν τους επετράπη πια να τις απολαύσουν.—Γέν. 2:17· 3:19.

Ναι, ένα άτομο, που αμελεί να εκφράση εκτίμησι, προδίδει ένα μέτρον ιδιοτελείας κι εγείρει ένα ερώτημα περί του αν ήταν άξιο της καλωσύνης. Θέτει τον εαυτό του στην ίδια θέσι με τους εννέα από τους δέκα λεπρούς, που εθεράπευσε κάποτε ο Ιησούς κι από τους οποίους μόνο ένας εξετίμησε επαρκώς την καλωσύνη ώστε να επιστρέψη αμέσως και να εκφράση ευχαριστίες. «Και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού [του Ιησού], ευχαριστών αυτόν.» Αυτό έκαμε τον Ιησούν να ρωτήση: «Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;» Εστερούντο εκτιμήσεως της καλωσύνης.—Λουκ. 17:14-18.

Όχι ότι η εκτίμησις καλωσύνης περιορίζεται σε λέξεις μόνο. Όχι, διόλου! Κι εδώ, επίσης, κατάλληλη είναι η Γραφική συμβουλή: «Μη αγαπώμεν με λόγον [μόνον], μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.» Μπορείτε να δείξετε εκτίμησι για καλωσύνες, που ελήφθησαν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τις δέχεσθε και τις χρησιμοποιείτε. Μια μεγάλη βοήθεια σ’ αυτό το ζήτημα είναι η μετριοφροσύνη.—1 Ιωάν. 3:18.

Και πάλι, μπορείτε να δείξετε εκτίμησι για καλωσύνες, που ελήφθησαν, ανταποδίδοντας με κάποιον τρόπο. Υπάρχουν πάντοτε τόσο πολλοί μικροί τρόποι του να είσθε εξυπηρετικοί, με τους οποίους μπορείτε να δείχνετε εκτίμησι για φιλοξενία την οποία σας έδειξαν. Κατά καιρούς μπορεί αυτό να σημαίνη την προσφορά σας για υποβοήθησι σε έξοδα, και μάλιστα με ειλικρίνεια.

Συχνά η καλωσύνη συνίσταται στον δανεισμό ενός βιβλίου, ενός κηπουρικού εργαλείου ή μερικών μαγειρικών σκευών. Εδώ μπορείτε να δείξετε εκτίμησι της καλωσύνης με διαφόρους τρόπους: με το να είσθε πρόθυμοι να δανείσετε κάτι που έχετε και το οποίον ο άλλος μπορεί να χρειάζεται· επίσης, με το να χρησιμοποιήσετε προσεκτικά ό,τι δανεισθήκατε και να το επιστρέφετε γρήγορα.

Εν τούτοις, υπάρχουν περιπτώσεις, όπου η εκτίμησις μιας καλωσύνης υπαγορεύει το να μη την δεχθήτε, όπως όταν οι φίλοι σας προβαίνουν σ’ εκδηλώσεις πέραν των δυνάμεων των. Έτσι, η Γραφή λέγει ότι σε μια περίπτωσι ο Βασιλεύς Δαβίδ εξέφρασε επιθυμία για νερό από μια ωρισμένη πηγή. Ακούοντας αυτό τρεις από τους φίλους του ερριψοκινδύνευσαν τη ζωή τους διαβαίνοντας τις γραμμές του εχθρού για να του φέρουν το ποθούμενο νερό. Το ήπιε ο Δαβίδ εκείνο το νερό; Όχι, δεν το ήπιε, διότι είχε ληφθή με πολύ υψηλό τίμημα. Θα ήταν σαν να έπινε το αίμα τους, και γι’ αυτό το προσέφερε στον Ιεχωβά, εκχύνοντάς το ως θυσίαν πόσεως σ’ Αυτόν. Το να έπινε το νερό όχι μόνο θα έδειχνε έλλειψι σεβασμού στον νόμο του Θεού περί ιερότητος του αίματος, αλλά και θα προέδιδε αδιαφορία για τη ζωή των φίλων του, σαν να άξιζε έναν τέτοιο κίνδυνο μια απλή πόσις νερού.—1 Χρον. 11:17-19.

Οι ανωτέρω είναι μόνο λίγοι από τους τρόπους, με τους οποίους μπορείτε να δείξετε εκτίμησι για καλωσύνες που ελάβατε. Κάνοντας τούτο, φέρνετε χαρά σ’ εκείνους που δείχνουν καλωσύνη και ωφελείσθε με το να μη γίνεσθε σκληροί και ιδιοτελείς, αυτό δε εφαρμόζεται σε όλες τις καλωσύνες, είτε από τον Θεό ελήφθησαν αυτές είτε από συνανθρώπους σας.

Κρατείτε την Οργάνωσι Καθαρή για Δημοσία Υπηρεσία

ΠΟΙΟΣ είναι ο πιο μεγαλειώδης διορισμός που θα μπορούσε να έχη οποιαδήποτε οργάνωσις; Δεν είναι ο διορισμός του να κηρύττη κανείς τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού; Ασφαλώς! Μια τέτοια οργάνωσις θα ήταν μια οργάνωσις δημοσίων υπηρετών, αυτό που είναι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αυτή η οργάνωσις δημοσίων υπηρετών ανήκει στον Ιεχωβά Θεό. Αυτός είναι άγιος, αγνός και δίκαιος. Έπεται, λοιπόν, ότι ως μέλη της οργανώσεώς του οφείλομε να την τηρούμε καθαρή. Αυτό σημαίνει όχι μόνο να παραμένωμε χωρισμένοι από τη διεστραμμένη πολιτική, τις διεφθαρμένες εμπορικές μεθόδους και την ψευδή θρησκεία του κόσμου τούτου, αλλά, επίσης, να παραμένωμε σεξουαλικώς καθαροί, αγνοί. Οφείλομε να ‘μη εγγίσωμε ακάθαρτον.’—2 Κορ. 6:17.a

Ο Ιεχωβά Θεός δεν εμπαίζεται. Βλέπει τα πάντα. Όταν η ιδιωτική ζωή των δούλων του είναι αντίθετη προς το άγγελμά των, αισθάνεται δυσαρέσκεια. Ναι, ο Θεός έχει αισθήματα. Μήπως δεν διαβάζομε ότι χαίρει, ότι μακροθυμεί, ότι οργίζεται; Γι’ αυτό έχει οξεία αίσθησι κάθε προσβολής που επισωρεύεται επάνω στο όνομά του, επάνω στην αγαπητή του οργάνωσι, επάνω στην αλήθειά του κι επάνω στο ευαγγέλιον της βασιλείας Του.

Η αγνότης της ζωής μας πρέπει να συνιστά τα άγγελμά μας στους άλλους· να μη γίνεται λίθος προσκόμματος ή εμπόδιο σ’ αυτούς. Ο καθένας από μας πρέπει να είναι σε θέσι να λέγη μαζί με τον Παύλο: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, . . . εν καθαρότητι [αγνότητι].»—2 Κορ. 6:3-6.

Όχι ότι υπάρχει κάτι το εσφαλμένο στο φύλον, αυτό καθ’ εαυτό. Ο Ιεχωβά Θεός έθεσε τις διακρίσεις του φύλου στα φυτά, στα κατώτερα ζώα και στον άνθρωπο, κι επομένως αυτό το ίδιο πρέπει να είναι καλό. Εξυπηρετεί τον σκοπό του της αναπαραγωγής. Αλλά μεταξύ των ανθρώπων σκοπός του Θεού ήταν να γίνεται χρήσις μόνον μεταξύ εκείνων, που είναι νομίμως συνδεδεμένοι σε γάμο κι επομένως εξηρτισμένοι για να δεχθούν τις συνέπειες της σεξουαλικής ενώσεως, δηλαδή, την ανατροφή παιδιών.—Εβρ. 13:4.

Ο κόσμος, όμως, πάσχει από παραφροσύνη του φύλου· ενεργεί ως εάν η σεξουαλική απόλαυσις ήταν το υπέρτατο, το μόνο καλό. Γι’ αυτό οι Χριστιανοί διάκονοι οφείλουν να είναι σ’ επιφυλακή. Έχετε υπ’ όψι σας ότι κανείς από εκείνους, που διαπράττουν σεξουαλική ακαθαρσία, δεν πρόκειται να κληρονομήση την ουράνια βασιλεία του Θεού. Εκείνοι, που κάποτε τα έπρατταν αυτά, οφείλουν να καθαρισθούν και να παραμείνουν καθαροί!

Σήμερα υπάρχουν μερικοί, που ομολογούν ότι είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί και νομίζουν ότι μπορούν να εντρυφούν σε κάθε είδος χαλαρής, ακάθαρτης διαγωγής, εφ’ όσον δεν φθάνουν στο όριο να έχουν σεξουαλικές σχέσεις. Αλλά δεν είναι έτσι! Μια τέτοια χαλαρή διαγωγή επιφέρει την οργή του Ιεχωβά. Η διαγωγή μας προς το αντίθετο φύλο—που δεν συνδέεται μαζί μας με γάμο—πρέπει να είναι πάντοτε υπεράνω μομφής.

Ιδιαιτέρως η υποχρέωσις επιπίπτει επάνω στους επισκόπους για να θέτουν το ορθό παράδειγμα σε αγνότητα, με το να φέρωνται προς τις νεώτερες γυναίκες ως κατά σάρκα αδελφές των, και προς τις ηλικιωμένες γυναίκες ως μητέρες. Θέτοντας το ορθό παράδειγμα ενθαρρύνουν τους υπολοίπους αδελφούς να κάμουν το ίδιο.—1 Τιμ. 5:2.

Οι γυναίκες στην εκκλησία οφείλουν, επίσης, να είναι προσεκτικές σ’ αυτό το σημείο. Οφείλουν να «έχωσι τρόπον ιεροπρεπή, . . . να ήναι . . . φιλότεκνοι» και «σώφρονες, καθαραί, . . . . δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού.» Με άλλα λόγια, αυτό πρέπει να γίνεται για να μπορή να τηρήται καθαρή η οργάνωσις των δημοσίων υπηρετών για το κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας.—Τίτον 2:3-5.

Αν εμείς ατομικώς κάνωμε το μέρος μας στην τήρησι της οργανώσεως καθαρής για δημοσία υπηρεσία, οφείλομε να ασκούμε διανοητική υγιεινή, η οποία είναι ακόμη πιο ζωτική από την σωματική υγιεινή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμεθα προσεκτικοί στα πράγματα, που θέτομε στην καρδιά μας, εφόσον από αυτή προέρχονται οι εκβάσεις της ζωής. Ο τρόπος, με τον οποίον το πράττομε αυτό, είναι να συλλογιζώμεθα «όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, . . . εάν τις έπαινος.»—Φιλιππησ. 4:8.

Ώστε ας κάνωμε κτήμα μας τους κανόνες του Θεού περί καθαρότητος. Μόνον εκείνοι (εκ του υπολοίπου των αποκυημένων υπό του πνεύματος), που είναι καθαροί στην καρδιά, θα ιδούν τον Θεό. Αν ήσκησαν ακαθαρσία, πώς θα είναι ευτυχείς στην παρουσία Του; Ομοίως μόνο εκείνοι από τα «άλλα πρόβατα», που κρατούν τον εαυτό τους καθαρό, μπορούν να ελπίζουν ότι θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος και θα εισέλθουν στη μετά τον Αρμαγεδδώνα καθαρή νέα διάταξι και θα την απολαύσουν!—Ματθ. 5:8· 1 Ιωάν. 3:2, 3.

Ο Ιεχωβά ο μέγας Κριτής δεν θέλει κανένα ακάθαρτο άτομο μέσα στην οργάνωσί του δημοσίων υπηρετών. Αν θέλωμε να παραμείνωμε σαν ένα τμήμα αυτής της οργανώσεως, τότε οφείλομε να κάνωμε το μέρος μας όσον αφορά την τήρησί της καθαράς, αγνής, προς αίνον Του και για την ίδια μας την ευημερία, και τώρα και στην αιωνιότητα!

[Υποσημειώσεις]

Γάμοι Κοσμικών Γνωστών

ΣΥΧΝΑ συμβαίνει ώστε Χριστιανοί να καλούνται να παρακολουθήσουν, ακόμη δε και να συμμετάσχουν σε γάμους κοσμικών συγγενών και γνωστών που διεξάγονται σε κτίρια που είναι αφιερωμένα σε ψευδή θρησκευτική λατρεία. Σ’ αυτή την περίπτωσι, ποια απόφασι θα λάβετε; Θα παρευρεθήτε ή όχι; Είναι σφάλμα να συμμετάσχη κανείς σε γαμήλιο τελετή; Ποια απόφασι θα παίρνατε σ’ αυτό το ζήτημα;

Οι Χριστιανοί αντιλαμβάνονται ότι η Αγία Γραφή κάνει μια σαφή διάκρισι μεταξύ αληθούς λατρείας και ψευδούς. Γνωρίζουν ότι ο Θεός δεν επιδοκιμάζει θρησκευτικές οργανώσεις που δεν εμμένουν αυστηρά στις διδασκαλίες του Λόγου του. Ως εκ τούτου, δεν συμμετέχουν κατ’ ουδένα τρόπον στις τελετουργίες τέτοιων οργανώσεων. Μάλλον, προσέχουν στη Γραφική συμβουλή: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; . . . Ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; . . . Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε”, λέγει ο Ιεχωβά, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον”.»—2 Κορ. 6:14-17, ΜΝΚ.

Εν τούτοις, όσον αφορά ένα γάμο, στις περισσότερες χώρες κατά βάσιν αποτελεί πολιτική τελετουργία, μολονότι συχνά διεξάγεται από κληρικόν. Ο κληρικός που νομιμοποιεί τον γάμο, δέχεται από το Κράτος την εξουσία να συνδέη με γάμο ανθρώπους. Με αυτό υπ’ όψιν, ένας Χριστιανός πιθανόν να εύρη λογικόν ότι δεν υπάρχει άμεσος Γραφική εντολή, που να του απαγορεύη την παρακολούθησι και την συμμετοχή, αδιάφορο αν η τελετή του γάμου γίνεται στο κτίριο μιας ψευδούς θρησκευτικής οργανώσεως ή όχι. Αυτό είναι σωστό· εν τούτοις, υπάρχουν άλλοι παράγοντες που ένας Χριστιανός θα θελήση να εξετάση.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Όταν μια τελετή γάμου διεξάγεται σ’ ένα θρησκευτικό κτίριο υπό την επίβλεψι ενός κληρικού, συνήθως συνδέεται στενά με τη λατρεία της θρησκείας εκείνης. Λόγου χάριν, δυνατόν ν’ αναπέμπωνται ύμνοι και προσευχές, σε μερικές δε περιπτώσεις πιθανόν ν’ αναμένεται από τους παρευρισκομένους να γονατίσουν ή να εκτελέσουν κάποιες άλλες θρησκευτικές πράξεις. Έχοντας υπ’ όψιν ό,τι λέγει η Γραφή, ένας Χριστιανός δεν θα μπορούσε ευσυνείδητα να ενωθή σε προσευχές, που προσφέρονται σ’ ένα τριαδικό Θεό ή να συμμετέχη οπωσδήποτε στις θρησκευτικές τελετές μιας οργανώσεως που κακοπαριστάνει τον αληθινό Θεό Ιεχωβά και τις διδασκαλίες του. Τι θα εσήμαινε αυτή η κατάστασις;

Θα εσήμαινε ότι ένας Χριστιανός, ιδιαιτέρως ένας που θα συμμετείχε ως μέλος της συντροφιάς των μελλονύμφων, θα εύρισκε τον εαυτό του στενά συνδεδεμένο με ό,τι η Γραφή καταδεικνύει ως ψευδή λατρεία. Θα ήταν εκτός τόπου, σε περίπτωσι τελετής τέτοιου γάμου, ίσως με καταφανή τρόπο. Οι άλλοι πιθανόν να εκτελέσουν θρησκευτικές πράξεις, η συμμετοχή στις οποίες θα ήταν για τον Χριστιανό πράξις αποστασίας. (Ιωάν. 4:24) Ο κληρικός, η νύμφη, ο γαμβρός και άλλοι που παρακολουθούν πιθανόν να στενοχωρηθούν και μάλιστα να θυμώσουν μ’ αυτό που φαίνεται σ’ αυτούς ως άκρα καταφρόνησις εκ μέρους του Χριστιανού. Κάτω από τη συναισθηματική πίεσι της στιγμής, μπορεί ένας να είναι βέβαιος ότι δεν θα συμβιβασθή; Μήπως θα ένοιωθε αδυναμία κάτω από τέτοια πίεσι και θα έκανε κάτι που θα ήταν άξιο της αποδοκιμασίας του Θεού; Θα ήταν ικανός να καθορίση ποιες πράξεις και κινήσεις περιλαμβάνουν πραγματικά ψευδή λατρεία ώστε να τις αποφύγη;

Ένας Χριστιανός, λοιπόν, θα θελήση να εξετάση προσεκτικά αν είναι συνετό να συμμετάσχη σε μια τέτοια τελετουργία. Ασφαλώς δεν θέλει να κάνη οτιδήποτε που θα θέση σε κίνδυνο τη σχέσι του με τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό, θα πρέπει ν’ αποφασίση: είναι σύμφωνο με την εντολή του Θεού «φεύγετε από της ειδωλολατρείας» το να συμμετέχη ένας σε τελετή γάμου κάτω από την επίβλεψι μιας ψευδούς θρησκευτικής οργανώσεως; Βρίσκεται αυτό σε αρμονία με την προσταγή «“εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε”, λέγει ο Ιεχωβά, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον”»; Ένας ώριμος Χριστιανός δεν θέλει να δη πόσο μπορεί να πλησιάση στη συμμετοχή σε ψευδή λατρεία· μάλλον, θέλει να κρατηθή όσο το δυνατόν μακριά από οποιαδήποτε επιρροή ή συναναστροφές, που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τη σχέσι του με τον Θεό.—1 Κορ. 10:14· 2 Κορ. 6:17, ΜΝΚ.

ΠΡΟΣ ΕΥΑΡΕΣΚΕΙΑΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Αλλ’ ένας αφιερωμένος Χριστιανός πιθανόν να θεώρηση λογικόν ότι το ν’ αποδεχθή μια πρόσκλησι σε τελετή γάμου ενός κοσμικού πολύ γνωστού, θα βοηθήση στο να διατηρήση φιλικές σχέσεις μ’ αυτό το πρόσωπο. Εξ άλλου, η άρνησις να παρευρεθή και να λάβη μέρος στην τελετή του γάμου πιθανόν να δημιουργήση πικρά αισθήματα και να καταστήση στο εξής αδύνατον το να ομιλήση σ’ αυτό το πρόσωπο για την αλήθεια του Λόγου του Θεού.

Ασφαλώς, αποτελεί σκοπό των Χριστιανών να βοηθήσουν κοσμικούς γνωστούς ν’ απελευθερωθούν από αντιγραφικές διδασκαλίες, αλλά μήπως η συμμετοχή στις τελετές του γάμου των θα εξυπηρετήση πραγματικά αυτόν τον σκοπό; Ακόμη και αν νομίζετε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να συμβιβασθήτε, μήπως η σταθερότης σας κατά την τελετή του γάμου στο ν’ αρνηθήτε να έχετε οποιαδήποτε συμμετοχή στην θρησκευτική τελετουργία θα συντελέση στον ευχάριστο τόνο της περιπτώσεως σχετικά μ’ αυτούς και τους κοσμικούς προσκεκλημένους των; Δεν είναι πιθανόν, μάλλον, η διαγωγή σας να αμαυρώση την ευκαιρία γι’ αυτούς και να προξενήση στενοχώρια; Θα ήταν κατάλληλο να εξηγήσετε εκ των προτέρων αυτές τις πιθανότητες στον κοσμικό συγγενή ή γνωστό σας.

Πιθανόν μια τίμια, ειλικρινής εξήγησις των αισθημάτων και δοξασιών σας δεν θα προσβάλη, αλλά, μάλλον, θα δημιουργήση σεβασμό και μια σταθερώτερη βάσι για συνεχείς Γραφικές συζητήσεις. Παραδείγματος χάριν, αν ένας στενός κοσμικός συγγενής ή γνωστός σάς παρακαλέση να συμμετάσχετε ως «δεσποινίς επί των τιμών» ή ως «παράνυμφος» στο θρησκευτικό του γάμο, μπορείτε να του πήτε πόσο τιμητικό για τον εαυτό σας θεωρείτε το ότι θέλει να συνδεθήτε τόσο στενά μ’ αυτή τη σπουδαία στιγμή της ζωής του. Αλλά έπειτα θα μπορούσατε να του εξηγήσετε προφορικώς ως εξής περίπου:

‘Εφόσον η Αγία Γραφή κάνει μια τόσο σαφή διάκρισι μεταξύ αληθούς και ψευδούς θρησκείας, διατηρώ επιφυλάξεις σχετικά με την παρακολούθησι γάμων που τελούνται από κληρικούς, οι οποίοι, καθώς πιστεύω, δεν διδάσκουν τις αλήθειες του Λόγου του Θεού. Τέτοιοι κληρικοί προσεύχονται σ’ ένα τριαδικό Θεό, κι εφόσον εγώ μπορώ να προσεύχωμαι μόνον απόν Ιεχωβά Θεό, δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω στις προσευχές ή σε οποιονδήποτε από τους θρησκευτικούς συμβολισμούς ή τελετές του γάμου σας. Σας εύχομαι θερμώς ευτυχία, αλλά φοβούμαι ότι η παρουσία μου θα μπορούσε να γίνη μόνον αφορμή στενοχωρίας για σας, για τον θρησκευτικό λειτουργό σας και για άλλους που θα παρευρίσκωνται.’

Μια τέτοια εξήγησις θα δείξη στον γνωστό σας, όχι μόνον ότι η θρησκεία σας είναι το σπουδαιότερο ζήτημα στη ζωή σας, αλλ’ επίσης ότι ενδιαφέρεσθε για τα αισθήματά του. Προφανώς θα συμφωνήση ότι, προς το συμφέρον όλων των ενδιαφερομένων, θα ήταν το καλύτερο να μη συνδεθήτε τόσο στενά με την τελετή του γάμου του. Συγχρόνως αφήνεται μια ωραία «εισαγωγή» για περαιτέρω εξηγήσεις, σχετικά με τη σπουδαιότητα του ν’ ασκήται μια μορφή λατρείας που είναι σε αρμονία με τον Λόγο του Θεού. Η μέσω της Γραφής εκπαιδευμένη συνείδησις ενός μπορεί να του επιτρέπη να είναι παρατηρητής σε μια τέτοια τελετή γάμου, αλλ’ ο καθένας θα πρέπει να φέρη την ευθύνη των πράξεων του.—Γαλ. 6:5.

Η ΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Οι αφιερωμένοι Χριστιανοί γονείς θέλουν να ιδούν τα τέκνα τους να λατρεύουν τον Ιεχωβά, αλλά μερικές φορές οι νέοι παίρνουν την απόφασι να συνάψουν γάμο με γνωστά τους κοσμικά πρόσωπα. Τότε, τι θα γίνη; Ενόσω τα παιδιά είναι κάτω από τη δικαιοδοσία των γονέων, οι γονείς δεν θα μπορούσαν να συναινέσουν στο να νυμφευθούν ένα άτομο που δεν είναι αφιερωμένο στον Θεό. Αν το αγόρι ή το κορίτσι επιμένη στο να συνάψη γάμο μ’ ένα άπιστο άτομο, θα έπρεπε να το κάμη αυτό, όταν θα φθάση στη νόμιμη ηλικία, από δική του θέλησι, χωρίς την επικύρωσι ή επιδοκιμασία των γονέων. Γονείς, που είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά, πρέπει να το καταστήσουν εντελώς σαφές ότι αποδοκιμάζουν τη χορήγησι αδείας στα παιδιά των να συνάπτουν γάμο μ’ εκείνους που δεν είναι αφιερωμένοι στον Θεό. Εδώ οι Γραφικές αρχές είναι σαφείς; «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους.» Συνάπτετε γάμο «μόνον . . . εν Κυρίω.»—2 Κορ. 6:14· 1 Κορ. 7:39.

Συγχρόνως, οι γονείς δεν θα επιτρέψουν στα ανήλικα τέκνα των να λάβουν την τελική απόφασι σχετικά με τη συμμετοχή ή παρακολούθησι γάμου ενός κοσμικού γνωστού. Οι γονείς θ’ αποδεχθούν μάλλον τη Θεόδοτη ευθύνη τους και θα λάβουν αυτοί την απόφασι για τα τέκνα των, καθορίζοντας τι θα εξυπηρετήση καλύτερα την πνευματική τους ευημερία.—Εφεσ. 6:1-4· Ησ. 38:19.

Αλλ’ αν τα τέκνα φθάσουν στη νόμιμη ηλικία και επιθυμούν, όπως οι γονείς των συμμετάσχουν στην τελετή του γάμου των, που διεξάγεται υπό την αιγίδα και μέσα στο κτίριο μιας ψευδούς θρησκευτικής οργανώσεως, τότε τι; Πρέπει οι γονείς να λάβουν μέρος; Εν πρώτοις, επιδοκιμάζουν οι γονείς μια τέτοια τελετή γάμου μ’ ένα γνωστό κοσμικό πρόσωπο σε τόπο ψευδούς λατρείας; Επιδοκιμάζουν οι γονείς αυτή τη μορφή της λατρείας; Αν όχι, φαίνεται τάχα συνεπές το να συμμετάσχουν ενεργώς οι γονείς στην τελετή του γάμου, με τον πατέρα ίσως να δίνη την κόρη του σε γάμο; Οι γονείς θέλουν να είναι φιλάγαθοι και τρυφεροί με τα παιδιά των, αλλά, συγχρόνως, δεν θέλουν να είναι ασυνεπείς—διδάσκοντας τα παιδιά των ένα πράγμα, και κατόπιν, στη μετέπειτα ζωή, συμμετέχοντας σ’ εκείνο, εναντίον του οποίου έδωσαν συμβουλές. Αυτός δεν είναι τρόπος εξυψώσεως της αληθινής λατρείας στη διάνοια των τέκνων ενός γονέως. Σχετικά με το αν οι γονείς θα παρακολουθήσουν ή όχι μια τέτοια τελετή γάμου ως ήσυχοι παρατηρηταί, αυτό, επίσης, πρέπει προσωπικώς να το αποφασίσουν.

ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΔΕΞΙΩΣΕΙΣ

Ένα άλλο πράγμα, για το οποίον μερικές φορές πρέπει να ληφθή απόφασις, είναι το αν ένας θα δεχθή ή όχι μια πρόσκλησι στη γαμήλιο δεξίωσι ενός κοσμικού γνωστού. Το ζήτημα αυτό μπορεί να είναι εντελώς ξεχωριστό από μια θρησκευτική τελετουργία, αλλά είναι οι συναναστροφές αυτές εποικοδομητικές; Μήπως θα υπάρξουν υπερβολικά ποτά, κάπνισμα, σεξουαλικοί χοροί και άλλη συμπεριφορά που είναι ακατάλληλη για ένα Χριστιανό; Αν ναι, τότε, υπάρχει μήπως επιτακτική αιτία για ένα Χριστιανό να παρευρεθή;—1 Κορ. 15:33.

Στις κοσμικές δεξιώσεις συχνά δίδεται ειδική τιμή και προσοχή στη νύμφη. Κάνουν προπόσεις υπέρ αυτής, μπαίνουν στη γραμμή για να την φιλήσουν, σε μερικά δε μέρη ακόμη και πληρώνουν, για να χορέψουν μαζί της. Σταθήτε και σκεφθήτε. Εξετάστε, λόγου χάριν, τα εδάφια 1 Κορινθίους 11:3, 8, 9 και Ρωμαίους 1:24, 25. Είναι μήπως σε αρμονία με τις αρχές του Θεού να τιμά ένας τόσο πολύ ένα πλάσμα, να εξυψώνη μια γυναίκα; Τι θα κάμετε σεις; Θα ενωθήτε με το πλήθος ή θα απόσχετε; Τέτοια κοσμική ατμόσφαιρα, βεβαίως, δεν είναι καλή, μολονότι η Χριστιανή σύζυγος ενός απίστου πιθανόν να διαπιστώση ότι δεν είναι πάντοτε δυνατόν ν’ αποφύγη ένα τέτοιο περιβάλλον.

Αν άλλα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας μάθουν ότι έχετε παρακολουθήσει την τελετή ενός κοσμικού θρησκευτικού γάμου και τη δεξίωσι, τι αποτέλεσμα θα έχη αυτό επάνω σ’ αυτούς; Μήπως υπάρχει πιθανότης για μερικούς να προσκόψουν από ό,τι σ’ αυτούς φαίνεται ως ένας συμβιβασμός της πίστεως; Μήπως υπονομευθή η εκτίμησις για σας ως υπηρέτην του Θεού; Αυτό πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν, διότι μπορεί κάλλιστα να επηρεάση τη θέσι σας στην εκκλησία. Αλλ’ η απόφασις είναι απ’ εκείνες, που πρέπει να την κάμετε σεις.

Εφόσον υφίσταται το παλαιό αυτό σύστημα πραγμάτων, οι Χριστιανοί, που προσπαθούν να ζουν σε αρμονία με τον Λόγο του Θεού, θα είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν αποφάσεις, που αφορούν τις σχέσεις των μ’ αυτό. Δεν είναι πάντοτε εύκολο ν’ αποφασίσωμε τι να κάμωμε, αλλά μια εξέτασις με προσευχή της κατευθύνσεως του Ιεχωβά, μέσω του Λόγου του και της οργανώσεως του, θα μας βοηθήση να κάμωμε ‘ευθείας οδούς’ εις τους πόδας μας.—Ψαλμ. 25:4, 5· Παροιμ. 3:5, 6.

Να Είσθε Έντιμοι σε Όλα

ΕΚΕΙΝΟΙ, που θέλουν να ευαρεστούν τον Θεό, εγκολπώνονται τον κανόνα της εντιμότητος. Αντιλαμβάνονται ότι «ο Ιεχωβά βδελύττεται τον σκολιόν· το δε απόρρητον αυτού φανερόνεται εις τους δικαίους.»—Παροιμ. 3:32, ΜΝΚ.

Εκ πρώτης όψεως, η εντιμότης δεν φαίνεται ότι αποτελεί πρόβλημα για πολλούς. Μπορεί να νομίζουν ότι δεν δολιεύονται εσκεμμένως ούτε ότι εκτελούν ανέντιμα πράγματα όπως το ψεύδος, η απάτη ή η κλοπή. Εν τούτοις, συμβαίνει κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Ένα άτομο πιθανόν να νομίζη ότι ζη σύμφωνα με τους υψηλούς Χριστιανικούς κανόνες περί εντιμότητος, αλλά συγχρόνως είναι δυνατόν να ασχολήται σε έργα τα οποία στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έντιμα. Γι’ αυτό θα ήταν καλό για τον καθένα να επανεξετάση τη στάσι του σ’ αυτό το ζήτημα, υπό το φως εκείνων που εκτίθενται κατωτέρω, για να καθορίση κατά πόσον οι σκέψεις του και οι ενέργειες του έχουν ανάγκη προσαρμογής ώστε να εναρμονίζωνται με τη Χριστιανική εντιμότητα.

ΕΝΤΙΜΟΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ

Μερικά είδη εντιμότητος είναι πιο εμφανή, όπως η καθαρά κλοπή ή το ψεύδος. Άλλα, όμως, είναι περισσότερον ύπουλα, και επιβάλλεται ν’ αγρυπνούμε με μεγαλύτερη προσοχή.

Ένας τέτοιος τομέας που πρέπει να προσέχωμε είναι εκείνος που αφορά τη σχέσι του Χριστιανού με τις πολιτικές εξουσίες. Αυτός πρέπει ν’ αποδίδη στην κυβέρνησι τα οφειλόμενα σ’ αυτή, ακόμη και όταν η ίδια αυτή κυβέρνησις μπορή να μην είναι έντιμη απέναντί του. Ο Ιησούς Χριστός είπε ν’ ‘αποδίδωμε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.’ (Ματθ. 22:21) Προσδιορίζει η κυβέρνησις διάφορες φορολογίες στους πολίτας της; Τότε ο Χριστιανός δεν πρέπει να εξαπατά την πολιτική εξουσία ως προς τους φόρους αυτούς. Λόγου χάριν, δεν πρέπει να παρουσιάζη ψευδώς τον φόρον του εισοδήματός του, προβάλλοντας αξιώσεις για μεγαλύτερη έκπτωσι απ’ ό,τι δικαιούται, ή λέγοντας ότι έχει συνεισφέρει σε μια φιλανθρωπική οργάνωσι, ενώ δεν υπάρχει τέτοια περίπτωσις, ή εξογκώνοντας το ποσόν τέτοιων συνεισφορών πέραν εκείνου που πράγματι εδώρησε.

Πιθανόν να προσπαθήση ένας να δικαιολογήση την απάτη σχετικά με τους φόρους, λέγοντας ότι η κυβέρνησις αφαιρεί οπωσδήποτε πολύ μεγάλα ποσά, αλλ’ αυτό δεν είναι δικαίωμα του Χριστιανού. Ο Καίσαρ δεν παραβιάζει κανέναν από τους νόμους του Θεού με το να ζητή απλώς φόρους, Αν οι κυβερνήσεις φορολογούν υπερβολικά, ή κάνουν κακή χρήσι των φόρων που συγκεντρώνουν, τότε θα λογοδοτήσουν στον Θεό γι’ αυτά. Αλλ’ ο Χριστιανός δεν είναι κριτής σ’ αυτά τα ζητήματα. Διατελεί κάτω από την υποχρέωσι, όχι απλώς έναντι της κυβερνήσεως, αλλ’ έναντι του Θεού, να πληρώση ακριβώς εκείνο που απαιτείται. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας . . . Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα· εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον· εις όντινα τον δασμόν, τον δασμόν.»—Ρωμ. 13:1, 7.

Σχετικό μ’ αυτό είναι η άσκησις λαθρεμπορίου, το ν’ αγοράζη ένας πράγματα σε μια γειτονική χώρα και κατόπιν να τα εισάγη κρυφά προς αποφυγήν πληρωμής εισαγωγικού δασμού ή φόρου. Ενώ τούτο μπορεί να είναι κοινή συνήθεια σε μερικές χώρες, δεν πρέπει να γίνεται από Χριστιανούς, διότι αυτό αποτελεί άρνησι εκείνων που η κυβέρνησις απαιτεί νομίμως. Η πολιτική εξουσία έχει το δικαίωμα να επιβάλη φόρους, όταν το θέλη. Εφόσον η τοιαύτη ενέργειά της δεν συγκρούεται με τους νόμους του Θεού, πρέπει να συμμορφωνώμεθα μ’ αυτήν. Ο Χριστιανός που διεξάγει λαθρεμπόριο ενεργεί με ανέντιμο τρόπο και μπορεί να θεωρηθή υπόλογος, όχι μόνο από την αστυνομία, αλλ’ επίσης και από τη Χριστιανική εκκλησία.

Μερικοί πιθανόν να μη θεωρούν τον εαυτό τους ως λαθρέμπορο, αλλ’ από καιρό σε καιρό, όταν πραγματοποιούν ένα ταξίδι στο εξωτερικό και επιστρέφουν, συμπληρώνουν άρα γε τις δηλώσεις που χορηγεί το τελωνείο με έντιμο τρόπο; Δηλώνουν κάθε τι που απαιτεί ο νόμος, ή μήπως προσπαθούν να σκεφθούν πώς θα εισαγάγουν μερικά πράγματα ατελώς, ενώ θα έπρεπε να πληρώνουν δασμό γι’ αυτά; Δεν έχει σημασία αν το αντικείμενο είναι μικρό ή μεγάλο, ή αν το άτομο το θεωρή ασήμαντο. Η μόνη εξέτασις που σχετίζεται με την εντιμότητα, είναι, Μήπως μου λέγει η κυβέρνησις ότι πρέπει να πληρώσω δασμό γι’ αυτό το αντικείμενο; Αν ναι, ο Χριστιανός πρέπει να πληρώση αυτόν τον δασμό. Το ν’ αποφύγη να το πράξη είναι ανέντιμο.

Οι κυβερνήσεις, επίσης, θεσπίζουν διατάξεις κυκλοφορίας για να βελτιώσουν τη δημοσία ασφάλεια. Σε πολλές χώρες ένα κόκκινο φως σημαίνει εντελή στάσι, καθώς και το σήμα «στοπ» σημαίνει το ίδιο. Μήπως, όμως, κάποιος ανακόπτει την ταχύτητα στα σήματα στάσεως μόνο για να βεβαιωθή ότι δεν υπάρχει αστυνομικός εν όψει, και κατόπιν να εξακολουθήση τη διαδρομή του; Τι δε να πούμε για τα όρια ταχύτητος; Μήπως γίνεται υπέρβασις, απλώς επειδή δεν υπάρχει κανείς να παρακολουθή; Τα πράγματα αυτά είναι ανέντιμες ενέργειες. Γιατί; Διότι δεν συνιστούν υποταγή «εις τας ανωτέρας εξουσίας». Ένας πιθανόν να χλευάζη τους κανόνες κυκλοφορίας που δεν του αρέσουν, αλλά «οι άφρονες» είναι εκείνοι, οι οποίοι «γελώσιν εις την ανομίαν». (Παροιμ. 14:9) Είναι δικαίωμα του Καίσαρος να καθορίση ποιες θα είναι οι διατάξεις κυκλοφορίας, αυτό δε γίνεται για την προστασία των ανθρώπων. Εφ’ όσον ο κανονισμός αυτός δεν παραβιάζει τους νόμους του Θεού, ο Χριστιανός πρέπει να υπακούη σαν στον Θεό.

ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Οι εμπορικές επιχειρήσεις, επίσης, έχουν κανονισμούς. Ένα άτομο πιθανόν να νομίζη ότι ουδέποτε θα έκλεπτε χρήματα ή εμπορεύματα από τον εργοδότη του, διότι αυτό θα ήταν ανέντιμο. Μήπως, όμως, παίρνει γραμματόσημα της εταιρίας, γραφική ύλη και άλλα πράγματα για προσωπική χρήσι; Ναι, ακόμη και το να πάρη ένα μολύβι ή συνδετήρες θα ήταν ανέντιμο, αν δεν έχη εξουσιοδότηθή γι’ αυτό από την εταιρία, αφού αυτά τα πράγματα αποτελούν ιδιοκτησία της.

Επίσης, υπάρχει το ζήτημα του να χρησιμοποιή ένας τα τηλέφωνα της εταιρίας για προσωπικές κλήσεις. Όταν η εταιρία το απαγορεύη, τότε είναι ανέντιμο το να ενεργή ένας έτσι, άσχετα με το πόσοι άλλοι πιθανόν να το πράττουν. Ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να πληρώνη για τις προσωπικές κλήσεις που κάνει, εφ’ όσον χρησιμοποιεί τα μέσα που δεν είναι δικά του. Μια παρόμοια ανέντιμη συνήθεια περιλαμβάνει τη χρήσι των τηλεφωνικών υπηρεσιών, καθ’ οιονδήποτε από τους καθωρισμένους τρόπους, χωρίς πληρωμή γι’ αυτές. Αυτό, όμως, ισοδυναμεί με κλοπή, διότι ένα άτομο κατακρατεί το χρήμα που κανονικά θα του εζητείτο να πληρώση για την τηλεφωνική κλήσι. Αν δεν νομίζετε ότι το ν’ αποφύγετε την πληρωμή μιας τηλεφωνικής κλήσεως δεν είναι πράγματι ανέντιμο, τότε ελέγξατε την άποψί σας ερωτώντας την τηλεφωνική εταιρία τι γνώμη έχει γι’ αυτό!

Κατά καιρούς, τα καταστήματα επιτρέπουν στους υπαλλήλους των ν’ αγοράζουν ωρισμένα εμπορεύματα σε τιμές εκπτώσεων για προσωπική τους χρήσι μόνο. Μερικοί υπάλληλοι φρονούν ότι μπορούν να μεταπωλούν τα εμπορεύματα αυτά στις τιμές εκπτώσεων σε φίλους ή συγγενείς των για να τους βοηθήσουν να εξοικονομήσουν χρήματα. Αυτό, εν τούτοις, δεν είναι έντιμο, διότι δεν αποτελεί συμμόρφωσι με τις ειδικές διευθετήσεις της εταιρίας, η οποία έχει το δικαίωμα να θέση κανόνες. Ο Χριστιανός πρέπει να συμμορφωθή.

Μερικοί ζητούν ένα λογαριασμό εξόδων σχετικά με την ιδιωτική τους εργασία. Εδώ ο Χριστιανός καταβάλλει προσοχή να μη «στρογγυλεύη» τους αριθμούς προς τα άνω, ή να μη περιλαμβάνη είδη που είναι πράγματι προσωπικά και δεν είναι από εκείνα που καλύπτονται από την εταιρία. Ο Χριστιανός περιλαμβάνει στο λογαριασμό δαπανών του μόνον ό,τι πράγματι εδαπάνησε και μόνον ό,τι παραχωρεί η εταιρία· τίποτε περισσότερο.

Εξετάστε, επίσης, το ζήτημα του να ψεύδεται ένας προς τον εργοδότη του για να πάρη άδεια από την εργασία του. Εκείνο που μερικά άτομα πιθανόν να θεωρούν ως εύλογη αιτία για να ψευσθούν, δεν μπορεί, εν τούτοις, να δικαιολογηθή σύμφωνα με τον κανόνα του Θεού περί εντιμότητος. Ίσως να σκέπτωνται ότι αυτό θα ήταν εν τάξει αν ήθελαν να παρακολουθήσουν μια Χριστιανική συνέλευσι και νομίζουν ότι ο εργοδότης των δεν θα τους έδιδε άδεια. Πώς, όμως, ο Χριστιανός θα μπορούσε να δικαιολογήση το να ψευσθή σ’ έναν εργοδότη για να παρακολουθήση μια συνέλευσι, όπου διδάσκεται ο Λόγος του Θεού και προάγεται η Χριστιανική διαγωγή, συμπεριλαμβανομένης και της εντιμότητος; Τέτοια λογίκευσις είναι ασυνεπής, ακόμη δε και υποκριτική. Στις περισσότερες περιπτώσεις ένας εργοδότης θα εκτιμήση την εντιμότητά σας για την ανάγκη αδείας για μια συνέλευσι. Αλλ’ ακόμη και αν αυτό καταλήξη στην απώλεια της εργασίας σας λόγω του ότι ‘ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν’, ο Θεός δεν πρόκειται να σας εγκαταλείψη, όταν πράξετε ό,τι είναι ορθόν.—Ματθ. 6:33.

Συχνά, οι Χριστιανοί εργάζονται σε οικιακές εργασίες, ενασχολούμενοι σε καθαριότητα του σπιτιού, σε μαγειρική και σε άλλες μικροδουλειές στο σπίτι. Ενώ μπορεί να γνωρίζουν ότι είναι άδικο ν’ αφαιρέσουν ιματισμό, πιάτα, ασημικά, και άλλα παρόμοια είδη, αντιλαμβάνονται μήπως ότι είναι εξίσου άδικο ν’ αφαιρούν πράγματα που δεν μπορεί αμέσως να γίνη αντιληπτόν ότι λείπουν; Το ν’ αφαιρούν αλεύρι, ζάχαρι, φρούτα ή λαχανικά, είναι το ίδιο με την κλοπή, είναι εξίσου ανέντιμο, σαν να έφευγε ένας με κάτι πιο πολύτιμο. Αν ο εργοδότης δώση συγκεκριμένα στον υπάλληλό του κάτι από τα είδη αυτά, αυτό διαφέρει. Αλλά πρέπει να προσέχη κανείς ώστε να μη θεωρή τη γενναιοδωρία του εργοδότου του σε μια ή δυο περιπτώσεις, ότι σημαίνει πώς οι μικροκλοπές είναι δικαιολογημένες. Δεν είναι.

ΕΝΤΙΜΟΤΗΣ ΣΕ ΟΛΑ

Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι, με τους οποίους δείχνεται εντιμότης. Συμπεριλαμβάνεται ακόμη και η περίπτωσις, που ένας δανείζεται πράγματα από άλλους. Πρέπει να επιστρέφετε ό,τι δανείζεσθε, στον καθωρισμένο καιρό, ή προηγουμένως. Πιθανόν να είναι ένα μικρό είδος και πιθανόν να σκέπτεσθε ότι το να το κρατήτε δεν πρόκειται να έχη οποιαδήποτε συνέπεια, αλλά τι θα συνέβαινε αν προσπαθούσατε να δανεισθήτε έστω και λίγα χρήματα από μια τράπεζα και δεν τα απεδίδατε εγκαίρως;—Ψαλμ. 37:21.

Στις Χριστιανικές εκκλησίες υπάρχουν ωρισμένοι που έχουν διορισθή να διαχειρίζωνται χρήματα που χρειάζονται για την πληρωμή των δαπανών. Το να χρησιμοποιή ένας οποιοδήποτε ποσό από τα χρήματα αυτά για τον εαυτό του, έστω και για ένα μικρό διάστημα, θα ήταν ανέντιμο. Ακόμη και όταν ένας είναι εντελώς χωρίς κεφάλαια, ουδέποτε πρέπει να σκεφθή να μεταχειρισθή τα χρήματα που δεν είναι δικά του χωρίς τη συγκατάθεσι εκείνου στον οποίον ανήκουν αυτά. Δεν είναι μικρό ζήτημα. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης κατεχράσθη χρήματα που ήσαν εμπιστευμένα σ’ αυτόν και εστιγματίσθη ως «κλέπτης». (Ιωάν. 12:6) Βρήκε πρόωρο θάνατο έξω από την εύνοια του Θεού.

Ενίοτε πράττει κανείς κάτι, για το οποίον αισχύνεται. Νομίζει ότι οι άλλοι θα τον περιφρονούσαν αν θα είχαν γνώσιν τούτου. Ενώ δεν είμεθα βεβαίως υποχρεωμένοι ν’ ανακοινώνωμε στον καθένα τις ιδιωτικές υποθέσεις της ζωής μας, εν τούτοις ο Χριστιανός δεν είναι ελεύθερος να ψεύδεται για να τηρήση τα προσχήματα, αν ένα ζήτημα έρχεται ενώπιον της δικαστικής επιτροπής της εκκλησίας και ζητούν απ’ αυτόν να πη την αλήθεια.

Λάβετε υπ’ όψιν ότι η ανεντιμότης σε μικρά πράγματα οδηγεί στην ανεντιμότητα σε μεγάλα πράγματα. Η διαδικασία αρχίζει με τα μικρά, τελειώνει δε με τα μεγάλα. Η διάνοια βαθμιαίως προετοιμάζεται για μεγαλύτερες παραβάσεις κάθε φορά, που δεν προβάλλεται αντίστασις στις μικρότερες. Ο Ιησούς είπε: «Ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι· και ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι. Εάν λοιπόν εις τον άδικον μαμωνά δεν εφάνητε πιστοί, τον αληθινόν πλούτον τις θέλει σας εμπιστευθή; Και εάν εις το ξένον δεν εφάνητε πιστοί, τις θέλει σας δώσει το ιδικόν σας;»—Λουκ. 16:10- 12.

Αν αγαπάτε τον Θεό, αν θέλετε να ζήσετε στη δικαία του νέα τάξι πραγμάτων, θα θέλετε να είσθε έντιμος και να πράττετε το ορθόν. «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον. Ας εκκλίνη από κακού, και ας πράξη αγαθόν.»—1 Πέτρ. 3:10, 11.

Ναι, να είσθε έντιμοι σε κάθε τι. Τότε, και σεις, επίσης, θα μπορέσετε να πήτε, όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Είμεθα πεπεισμένοι, ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.»—Εβρ. 13:18.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι σημαίνει το εδάφιο Πράξεις 6:15, όταν λέγη ότι το πρόσωπο του Στεφάνου ήταν «ως πρόσωπον αγγέλου»; Μήπως μετεμορφώθη, όπως ο Ιησούς;

Η αφήγησις της Γραφής στις Πράξεις, κεφάλαια 6 και 7, λέγει για την απολογία του Στεφάνου ενώπιον του Συνεδρίου, το δε 6ο κεφάλαιον, 15ον εδάφιον, λέγει: «Και ατενίσαντες εις αυτόν πάντες οι καθήμενοι εν τω συνεδρίω, είδον το πρόσωπον αυτού ως πρόσωπον αγγέλου.» Το εδάφιο αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι το πρόσωπο του Στεφάνου μετεμορφώθη, όπως μετεμορφώθη ο Ιησούς στο όρος της μεταμορφώσεως. Ωστόσο, κάτι πρέπει να είχε γίνει περί το πρόσωπον του Στεφάνου, που έθελξε τα μέλη του Συνεδρίου. Δεν ήταν ασύνηθες, φυσικά, στους δικαστάς να παρατηρούν στη φυσιογνωμία του κρατουμένου που ήταν ενώπιόν τους, η οποία ενίοτε αποτελεί ένδειξιν της ενοχής ή της αθωότητος. Ο Στέφανος, λοιπόν, εμφανίσθηκε ενώπιον του δικαστηρίου, όχι με την κατηφή όψι ενός ενόχου εγκλήματος, αλλά με όψιν ενός αγγέλου, ενός αγγελιαφόρου απεσταλμένου από τον Θεό, ενός ο οποίος είχε πεποίθησι ότι υπεστηρίζετο από τον Θεό. Η όψις του δεν παρουσίαζε ενδείξεις ότι ήταν ένοχος αδικοπραγίας. Επέδειξε θάρρος. Η όψις του προσώπου του έδειχνε ότι ήταν γαλήνιος και ατάραχος, λόγω της εμπιστοσύνης του στον Θεό. Όπως είχε πει ο Ιησούς λίγον καιρό πριν απ’ αυτό: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, . . . Ας μη ταράττηται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά.»—Ιωάν. 14:27.

Η περιγραφή που κάνει η Αγία Γραφή περί εμφανίσεως αγγέλων, που απεκαλύφθησαν κατά καιρούς στους δούλους του Ιεχωβά, αποκαλύπτει, επίσης, ότι η εμφάνισις ενός αγγέλου εμπνέει το δέος. Ο Στέφανος, λοιπόν, γεμάτος από άγιον πνεύμα, αντανακλούσε την όψι ενός εκπροσώπου του Θεού της δόξης, η δε όψις του προσώπου του Στεφάνου, προς στιγμήν, εφάνη ως να υπερεφόβισε τους εχθρικούς του δικαστάς. Αλλ’ η εντύπωσις των εναντιουμένουν Ιουδαίων μετεβλήθη από θαυμασμό σε πικρία, όταν ο Στέφανος εξέθεσε την ενοχή των για τον φόνο του «Δικαίου» Ιησού Χριστού. Μετά την επιτίμησι του Στεφάνου, οι δικασταί «κατεκόπτοντο τας καρδίας αυτών, και έτριζον τους οδόντας κατ’ αυτού.» Αλλ’ ο Στέφανος, «πλήρης ων πνεύματος αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν, είδε την δόξαν του Θεού, και τον Ιησούν ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού.» Με αυτό το όραμα που τον ενίσχυε, μπορούσε ν’ αντιμετωπίση τους αδίκους εκείνους δικαστάς μ’ εμπιστοσύνη ότι είχε πράγματι κάμει το θέλημα του Θεού.—Πράξ. 7:52, 54, 55.

● Ύστερ’ απ’ όσα λέγονται στο βιβλίο “Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη!” Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! (στην Αγγλική), μήπως πρέπει να εννοήσωμε ότι η «θλίψις μεγάλη», για την οποία γίνεται λόγος στο κατά Ματθαίον 24:21, 22, αναφέρεται μόνο σε ό,τι συμβαίνει στον Αρμαγεδδώνα;

Στις σελίδες 629 και 630 του βιβλίου “Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη!” Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! αναφέρεται: Εφ’ όσον το θηρίον με τας επτά κεφαλάς και τα δέκα κέρατα και ο ψευδοπροφήτης είναι σύμβολα, τυγχάνουν χωριστής μεταχειρίσεως από τους ‘βασιλείς της γης και τις στρατιές των.’ Όταν τα συμβολικά αυτά πράγματα κατακαούν, όλη η κοσμική ενότης μέσα στις πολιτικές οργανώσεις και όλες οι πολιτικές συμμαχίες θα καταρρεύσουν ενώπιον του νικηφόρου Ιππέως επί του λευκού ίππου. Θα υπάρξη αγρία σύγχυσις και αποδιοργάνωσις, όπως προλέγουν άλλες προφητείες. Ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν επί της γης, το προείπε αυτό, λέγοντας: «Θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως [το υπόλοιπον των 144.000 ακόμη επί της γης] θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.»

Σ’ αυτές τις παραγράφους το βιβλίο συζητεί μόνο το τελικό μέρος της ‘θλίψεως της μεγάλης’. Αυτό δεν προτίθεται να υπονοήση ότι η «θλίψις η μεγάλη» λαμβάνει χώρα μόνο στον Αρμαγεδδώνα. Όχι, διότι στην επομένη παράγραφο στη σελίδα 630 λέγει: «Στον Αρμαγεδδώνα, οπότε η ‘θλίψις η μεγάλη’ φθάνει στο αποκορύφωμά της, οι βασιλείς και οι στρατιές των και οι έχοντες το σημείον του ‘θηρίου’ θα ‘θανατωθούν’ όλοι εις εκτέλεσιν της θανατικής καταδίκης, η οποία εξέρχεται εκ του στόματος του νικηφόρου Βασιλέως των βασιλέων ως μία ‘μακρά ρομφαία’.»

Σημειώστε αυτή την έκφρασι, «το αποκορύφωμα εκείνης της ‘θλίψεως της μεγάλης’,» σχετικά με τον Αρμαγεδδώνα. Έτσι οι παράγραφοι δείχνουν ότι, μολονότι αφορούν το τελευταίο μέρος της ‘θλίψεως της μεγάλης’, δεν αποκλείουν το γεγονός ότι υπήρξε και ένα άλλο τμήμα πριν από τον Αρμαγεδδώνα.

Επομένως, αυτή δεν είναι μια νέα σκέψις πάνω στα εδάφια Ματθαίου 24:21, 22, περιορίζοντας την εφαρμογή των μόνον στον Αρμαγεδδώνα. Έχει μια διπλή εφαρμογή, πρώτον στη θλίψι που ο Ιεχωβά επέφερε επάνω στον Σατανά και την οργάνωσί του, όταν ο Υιός του Ιεχωβά Χριστός Ιησούς επολέμησε εναντίον του Σατανά και των δαιμόνων του στον ουρανό αρχίζοντας το 1914. Εκείνη η θλίψις εναντίον του Σατανά και της οργανώσεως του σταμάτησε το 1918 για να επιτραπή η συγκέντρωσις του κεχρισμένου υπολοίπου του Ιεχωβά. Η δευτέρα εφαρμογή, εκείνη στην οποία αναφέρεται το βιβλίο, είναι η επανάληψις της ‘θλίψεως της μεγάλης’ εναντίον του Σατανά και της οργανώσεως του στον Αρμαγεδδώνα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Αναστήσας [ο Θεός] αυτόν εκ νεκρών και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού . . . υπεράνω πάσης αρχής . . . ου μόνον εν τω αιώνι [συστήματι πραγμάτων, ΜΝΚ] τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι.—Εφεσ. 1:20, 21. Σ 1/5/64 30, 31, 33

2 Μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού· και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς.—Αποκάλ. 11:11. Σ 15/5/64 9, 10α

3 Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα. . . . Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους—Ιωάν. 13:34, 35. Σ 1/12/64 1, 2

4 Όστις εύρη εμέ, θέλει ευρεί ζωήν, και θέλει λάβει ευδοκίαν παρά Ιεχωβά.—Παροιμ. 8:35, ΜΝΚ. Σ 15/10/64 47-49

5 Ιδού, εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ ποτήριον ζάλης εις πάντας τους λαούς κύκλω.—Ζαχ. 12:2. Σ 1/3/65 48, 49

6 Πρώτη . . . είναι, “Άκουε Ισραήλ· Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά. Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεως σου.” Και δευτέρα ομοία αύτη, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.”—Μάρκ. 12:29-31, ΜΝΚ. Σ 1/9/64 15, 16α

7 Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει.—Παροιμ. 23:13. Σ 15/6/64 8, 9

8 Πας ανήρ προσευχόμενος ή προφητεύων, εάν έχη κεκαλυμμένην την κεφαλήν, καταισχύνει την κεφαλήν εαυτού.—1 Κορ. 11:4. Σ 1/7/64 13-15α

9 Ο Αδάμ δεν ηπατήθη· αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις.—1 Τιμ. 2:14. Σ 1/10/64 18, 19

10 Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.—Παροιμ. 11:25. Σ 15/11/64 3α

11 Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.—Κολ. 3:9, 10. Σ 15/12/64 16-18α

12 Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.—Ψαλμ. 145:20, ΜΝΚ. Σ 15/1/65 11, 12α

13 Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, Όστις αγαπά τον Θεόν, να αγαπά και τον αδελφόν αυτού.—1 Ιωάν. 4:21. Σ 1/2/64 26, 27α

14 Όταν διαβαίνης δια των . . . ποταμών, δεν θέλουσι πλημμυρήσει επί σε· όταν περιπατής δια του πυρός, δεν θέλεις καή. . . . Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σου, . . . ο Σωτήρ σου· δια αντίλυτρόν σου έδωκα την Αίγυπτον υπέρ σου, την Αιθιοπίαν και Σεβά.—Ησ. 43:2, 3, ΜΝΚ. Σ 1/6/64 14

15 Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα.—Εφεσ. 6:2. Σ 15/7/64 8, 9

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Μια μεγάλη και βασική διδασκαλία της Αγίας Γραφής είναι οι επαγγελίες του Θεού μέσω των αγίων του προφητών για την εγκαθίδρυσι της Βασιλείας του επί της γης. Για τη βασιλεία αυτή του Θεού, ο Κύριος Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχονται να έλθη, για να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται και στον ουρανό. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά τον μήνα Μάιον θα προσφέρουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να προμηθευθούν το θαυμάσιο χρυσόδετο βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης» μαζί με ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 15. Το πολύτιμο αυτό βιβλίο περιέχει ζωτικής σπουδαιότητος πληροφορίες για τη μεγάλη και βασική διδασκαλία των Γραφών, που είναι η Βασιλεία του Θεού.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν, Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

«Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ»

Πρόκειται για ένα πολύτιμο βιβλιάριο Γραφικού περιεχομένου, που αναπτύσσει τη θαυμαστή ιδιότητα της αγάπης, όπως αυτή εκδηλώνεται από τον Δημιουργό του Σύμπαντος προς τα πλάσματα του. Όλοι οι θεοσεβείς αναγνώσται μας προσκαλούνται ν’ αποκτηθούν το βιβλιάριο αυτό και να το μελετήσουν με την Αγία Γραφή ανά χείρας, για να βεβαιωθούν ότι πράγματι «η οδός του Θεού είναι αγάπη.»

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

13 Ιουνίου: Ο Θάνατος και ο Άδης Δίδουν τους Νεκρούς, Σελ. 261.

20 Ιουνίου: Μέρος Δεύτερο. Σελ. 268.

Η Εργασία Είναι Ευλογία

Η ΕΡΓΑΣΙΑ είναι ευλογία; Ναι, όταν θεωρήται ορθώς και αν δεν είναι πολύ φορτικές οι συνθήκες, η εργασία είναι ευλογία. Αυτό είναι αληθές γι’ αρκετούς λόγους, ακριβώς δίχως δείχνουν οι Γραφές και τα πράγματα.

Η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός κι ο Ιησούς Χριστός είναι εργάται και ότι είναι ευτυχείς. Σχετικά δε με την ευλογία της εργασίας, ένας σοφός βασιλεύς της αρχαιότητος, ο Σολομών, είπε κάποτε: «Ιδού τι είδον εγώ αγαθόν· είναι καλόν να τρώγη τις και να πίνη, και να απολαμβάνη τα αγαθά όλου του κόπου αυτού, τον οποίον κοπιάζει υπό τον ήλιον, . . . και να ευφραίνεται εις τον κόπον αυτού.» «Είναι χάρισμα Θεού.»—Εκκλησ. 5:18, 19· 3:13.

Εν πρώτοις, η εργασία είναι ευλογία διότι δι’ αυτής μπορούμε ειλικρινά ν’ αντιμετωπίσωμε τις ανάγκες μας. Και μάλιστα, υπάρχει περισσότερη ικανοποίησις στο να κερδίση κανείς κάτι παρά να το λάβη ως δώρον. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εργασία, που εκτιμά ο άνεργος, ο οποίος ειλικρινά την εκζητεί, είναι ευλογία. Εν τούτοις, αν ένας έχη την ευκαιρία να εργασθή, αλλά δεν θέλη να εργασθή, ο κανών της Γραφής είναι «μηδέ ας τρώγη.»—2 Θεσ. 3:10.

Η ιδιότης της εργασίας ως ευλογίας δεν περιορίζεται στο ότι μας παρέχει εκείνα που χρειαζόμεθα κατά υλικόν τρόπον—τροφή, ιματισμό, στέγη, ψυχαγωγία, και λοιπά. Χρειαζόμεθα την εργασία για την ίδια μας ευεξία, τόσο του σώματος όσο και της διανοίας. Ο Δημιουργός μάς επροίκισε με την ικανότητα για εργασία, φυσική και διανοητική, για πραγματική δε ικανοποίησι κι ευχαρίστησι, πρέπει να κάνωμε χρήσι των χαρισμάτων, με τα οποία έχομε προικισθή. Γι’ αυτό, εκείνος, που κερδίζει τον άρτον του πρωτίστως με τη διανοητική του ικανότητα παρά με τη χρήσι των μελών του σώματος του, διαπιστώνει ότι, για να είναι υγιής, πρέπει να κάνη μια φυσική άσκησι.

Καλώς έχει παρατηρηθή: «Η εργασία αποτελεί για έναν άνθρωπο τόση ανάγκη όση και η τροφή κι ο ύπνος.» Είναι, πραγματικά, η καλύτερη δικαιολογία για τροφή και ύπνο. Όσο απολαμβάνομε ένα Σαββατοκύριακο ή ένα Σάββατο αναπαύσεως ή μια πολύ αναγκαία διακοπή, δεν θα μπορούσαμε ν’ απολαμβάνωμε την ανάπαυσι επ’ αόριστον. Ω, μπορεί να εσκέπτεσθε, είθε να μην είχα ανάγκη να πάω στη δουλειά Δευτέρα πρωί! Ή, είθε να είχα τόσες εβδομάδες διακοπών όσες θα ήθελα! Όλα καλά κι όμορφα για λίγες μέρες ή εβδομάδες, αλλά σε λίγο θα ποθούσατε απλώς να κάμετε κάτι χρήσιμο.

Δεν μπορούμε να διαφύγωμε. Χρειαζόμεθα τη χαρά και την ικανοποίησι, που προέρχονται από το να κάνωμε καλή και χρήσιμη εργασία. Σ’ αυτό εξεικονίζομε τον Δημιουργό μας, διότι ο λόγος του μας λέγει ότι, όταν επερατώνετο η δημιουργία: «Είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού, ήσαν καλά λίαν.» Είναι αληθές ότι δεν μπορεί ο καθένας να έχη την εργασία που θα επιθυμούσε πολύ να κάμη. Πιθανώς μια τέτοια εργασία δεν ζητείται ή δεν αποδίδει επαρκώς· ή μπορεί ένας να μην έχη τ’ αναγκαία προσόντα, όπως ο δεύτερος βιολιστής που θα ήθελε να διευθύνη την ορχήστρα.—Γέν. 1:31.

Αλλ’ ο καθένας μπορεί να δείξη ενδιαφέρον, και πρέπει να δείξη, στην εργασία που κρίνει αναγκαίο να κάμη για να κερδίση τα προς το ζην αυτού και εκείνων που εξαρτώνται απ’ αυτόν. Σπουδαιότατο είναι το να θεωρήται η εργασία σας έντιμη και να παρίσταται ανάγκη να γίνη. Θεωρείτε την ως να σας παρουσιάζη μια πρόκλησι να κάνετε πάντοτε ποιοτικώς καλύτερη εργασία ή να την κάνετε πάντοτε με περισσότερη απόδοσι, είτε επαγγελματίας είσθε είτε εργάτης, είτε υπάλληλος γραφείου είτε οικοδέσποινα. Δοκιμάστε τη χαρά και την ικανοποίησι, που προέρχονται από την εκτέλεσι μιας καλής εργασίας, είτε πρόκειται για δακτυλογράφησι μιας εμπορικής επιστολής, είτε για επισκευή ενός εξαρτήματος μηχανήματος, είτε για μαγείρευμα φαγητού, είτε για καθαρισμό δωματίων.

Επειδή πάρα πολλοί παραλείπουν να εκτιμήσουν την ευλογία που μπορεί να φέρη η εργασία, όταν θεωρήται μ’ αυτόν τον τρόπο, σήμερα ολοένα περισσότερο η έμφασις τίθεται μόνο στα ημερομίσθια ή μισθό που λαμβάνεται, στα πλούσια οφέλη και στις περιωρισμένες ώρες. Αυτό δεν ισοδυναμεί με ευτυχία, αλλά καταλήγει μάλλον σε απόγνωσι. Πώς; Διότι όσο περισσότερα λαμβάνουν, τόσο περισσότερα ζητούν, όπως μπορεί να παρατηρηθή από τις ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις πολλών σωματείων· και όσο λιγώτερες ώρες δαπανούν τόσο λιγώτερο θέλουν να εργάζωνται, όπως μπορεί να παρατηρηθή από την αναταραχή που εδημιουργήθη τον τελευταίο αυτόν καιρό στο Κογκρέσσο των Ηνωμένων Πολιτειών για μια εβδομάδα τριάντα δύο ωρών.

Η αλήθεια των ανωτέρω παρατηρείται στην περίπτωσι πολλών ατόμων, που ενασχολούνται σε δημιουργική εργασία, όπως είναι οι καλλιτέχναι και οι συγγραφείς. Απεδείχθη, επίσης, αληθινή σε περιπτώσεις πολλών επαγγελματιών, όπως είναι οι εκπαιδευταί και οι γενικοί χειροτέχναι, οι οποίοι θα μπορούσαν να στραφούν σε κάποια άλλη δράσι για περισσότερες απολαβές, αλλ’ οι οποίοι παραμένουν στο επάγγελμα των λόγω των αμοιβών, που δεν μπορούν να μετρηθούν σε χρήματα.

Οι εκδόται ενός από τα κυριώτερα περιοδικά των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν ως σκοπόν των να προάγουν την έξαρσι αυτής της αρχής. Σύμφωνα με ένα πρώην μέλος του συντακτικού προσωπικού, αντιβαίνει στον σκοπό τους ν’ απολύσουν ένα γραφέα άπαξ τον προσέλαβαν. Αντιθέτως, αν η εργασία του δεν είναι αρκετά καλή, του αναθέτουν την εκτέλεσι εργασίας σε κάποιο μαμούθειο σχέδιο, που ποτέ δεν σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν, και τελικά ο γραφεύς αποχωρεί λόγω καθαρής ματαιοπονίας και αισθήματος μη χρησιμότητός του. Το να λάβη απλώς την επιταγή της πληρωμής του δεν ήταν αρκετό· ο γραφεύς εχρειάζετο, επίσης, το εσωτερικό νόημα της ικανοποιήσεως ότι παράγει κάτι το άξιον λόγου.

Πουθενά, όμως, δεν αληθεύει περισσότερο το ότι η εργασία είναι μια ευλογία απ’ όσο αληθεύει στο έργον του ανθρώπου του Θεού, στη Χριστιανική διακονία, διότι, μήπως δεν εφαρμόζεται και στην περίπτωσι αυτή η αρχή ότι «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»; Βεβαίως! Κι όπως είπε, επίσης, ο Ιησούς: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με.» Μολονότι πολλοί παρατηρηταί συστέλλονται από τη σκέψι του να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι ή να στέκουν στις γωνίες των οδών κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, όσοι ενασχολούνται με όλη τους την καρδιά σ’ αυτό το έργο βρίσκουν σ’ αυτό μια ευλογία που δεν μπορεί να παραβληθή με τίποτε άλλο.—Πράξ. 20:35· Ιωάν. 4:34.

Αφού, λοιπόν, η εργασία είναι ανάγκη να γίνη και πρέπει να εργασθήτε για ν’ αντιμετωπίσετε τις ανάγκες σας καθώς και για την ευεξία σας, ενδιαφερθήτε για την εργασία σας, απολαύσατε χαρά και ικανοποίησι από την εκτέλεσι καλής ποιοτικώς εργασίας. Τότε θα συμφωνήσετε ότι η εργασία είναι μια ευλογία, ακριβώς όπως ο Δημιουργός διευθέτησε να είναι!

Γιατί Αναμένομε Ν’ Ακούση ο Θεός Προσευχή;

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ, χωρίς αμφιβολία, είναι η πιο κοινή από όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις. Ο θρησκευόμενος άνθρωπος, είτε είναι ένας πρωτόγονος Αυστραλιανός είτε ένας σύγχρονος επιστήμων, κάνει χρήσι προσευχής. Οι Ινδουισταί ή Αφρικανοί λάτρεις της «βουντού», οι Μουσουλμάνοι και οι Ιουδαίοι, οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι, ως επίσης και οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, όλοι προσεύχονται. Ενδεικτικόν του ενδιαφέροντος για το θέμα είναι το γεγονός ότι στη βιβλιοθήκη μιας πολύ γνωστής θεολογικής σχολής της Νέας Υόρκης, υπάρχουν 1.200 βιβλία σχετικά με το θέμα τούτο.

Ειδικώς σε καιρούς επειγούσης ανάγκης οι άνθρωποι αρχίζουν πράγματι να προσεύχωνται. Καθώς ένας είπε στην τηλεόρασι το πρωί μιας Κυριακής: «Εφοβήθηκα τόσο πολύ, ώστε άρχισα μάλιστα να προσεύχωμαι!» Χαρακτηριστική ήταν η αντίδρασις της συζύγου του κυβερνήτου του ατομοκινήτου υποβρυχίου των Ηνωμένων Πολιτειών, του «Θρέσερ». Όταν άκουσε ότι το Ναυτικών είχε χάσει την επαφή με το υποβρύχιο επί οκτώ ώρες, είπε: «Τότε προτιμήσαμε ν’ αρχίσωμε να προσευχώμεθα.» Δεν είναι παράδοξο, ότι ο στρατηγός Αϊζενχάουερ παρετήρησε κάποτε, «Δεν υπάρχουν άθεοι στα αντιαεροπορικά καταφύγια.»

Ναι, ο άνθρωπος, ειδικώς στην εσχάτη απελπισία του, στρέφεται ενστικτωδώς προς κάποια δύναμι ανωτέρα του εαυτού του, προς τον Θεό, για βοήθεια. Αλλ’ όταν παρατηρούμε πόσο μεγάλος είναι ο Θεός του σύμπαντος, ο Δημιουργός του απείρου διαστήματος με τα αναρίθμητα ουράνια σώματά του, ίσως δικαιολογημένα ν’ απορήσωμε γιατί να ενδιαφερθή για τον ασήμαντο άνθρωπο, που είναι μια μικροσκοπική κηλίς σε μια μικροσκοπική κηλίδα. Αυτή είναι, στην πραγματικότητα, η στάσις του θεϊστού, ο οποίος ενώ παραδέχεται την ύπαρξι του Θεού ως Δημιουργού, αρνείται ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο οιαδήποτε αποκάλυψι του εαυτού του και ότι ενδιαφέρεται καθόλου για την τύχη του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον θεϊστή, ο Θεός είναι «ένας απουσιάζων-Θεός, ο οποίος, αφού εχόρδισε μια φορά και για πάντα την παγκόσμια μηχανή, την άφησε να διατρέχη την πορεία της και να κατεργάζεται την αυτο-εξέλιξί της.»

Αλλά ο Δημιουργός δεν άφησε τον άνθρωπο χωρίς οδηγό. Γιατί να κάμη διάκρισι εναντίον της ανωτάτης γηίνης δημιουργίας του; Επροίκισε όλα τα κατώτερα ζώα με αλάθητα ένστικτα για να τα οδηγούν, έτσι δεν είναι; Ασφαλώς, λοιπόν, θα επρομήθευε, επίσης, έναν αλάθητο οδηγό για τον άνθρωπο, το έκαμε δε αυτό μέσω του Λόγου του, της Βίβλου. Το ίδιο το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει τις ιδιότητες της αγάπης, σοφίας και δικαιοσύνης, αποτελεί επιχείρημα περί του ότι ο Θεός θα είχε τις ίδιες ιδιότητες, και, έχοντας τις ίδιες, δεν θα εδημιούργει τον άνθρωπο με μια ερευνητική και λογικευόμενη διάνοια και κατόπιν να μην ικανοποιήση τη διάνοια αυτή με τις απαντήσεις που θα εχρειάζετο για τη δική της ευχαρίστησι και ευτυχία. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη να μάθη το μήκος ενός έτους φωτός για να είναι ευτυχής, αλλά χρειάζεται πράγματι να γνωρίση τον σκοπό της υπάρξεώς του, από πού προήλθε και ποιος είναι ο προορισμός του. Μόνον δε μια αποκάλυψις μπορεί να του δώση αυτή την πληροφορία, πράγμα που κάνει η Γραφή.

Η Γραφή, επίσης, μας παρέχει αρκετούς λόγους, για τους οποίους μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι ο Θεός θ’ ακούση προσευχές. Και ας μην παραβλέψωμε ότι η προσευχή περιλαμβάνει όχι μόνον αιτήσεις, ικεσίες και παρακλήσεις, αλλ’, επίσης, αίνο και ευχαριστία.

Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΕΙ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΩΜΕΘΑ

Εν πρώτοις, μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι ο Θεός θ’ ακούση προσευχές, διότι ο ίδιος δίδει εντολή να προσεύχεται σ’ αυτόν ο λαός του, και ο Λόγος του δίδει πολλά παραδείγματα πιστών δούλων του Θεού που προσηύχοντο και μάλιστα τόσο πολλά, ώστε η Γραφή μπορεί να ονομασθή Το Βιβλίον της Προσευχής. Τοιουτοτρόπως, ο ψαλμωδός εντέλλεται: «Προσεύχεσθε δια την ειρήνην της Ιερουσαλήμ!» Και ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν.» Ο απόστολος Παύλος επανειλημμένως παρότρυνε εκείνους, προς τους οποίους έγραψε, να προσεύχονται και να εξακολουθούν προσευχόμενοι: «Εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε.» Και ο μαθητής Ιάκωβος, ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, έγραψε: «Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας, και εύχεσθε υπέρ αλλήλων δια να ιατρευθήτε. Πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.»—Ψαλμ. 122:6, ΑΣΜ· Ματθ. 26:41· Ρωμ. 12:12· 1 Θεσ. 5:17· Ιάκ. 5:16.

Όσον αφορά παραδείγματα προσευχής, τα βρίσκομε στη Γραφή, από το πρώτο βιβλίο έως το τελευταίο. Η θυσιαστική προσφορά του Άβελ, μπορεί να λεχθή ότι υπήρξε μια προσευχή σε μορφή ενεργείας, πιθανότατα δε συνωδεύθη από προφορική αίτησι. Και ο απόστολος Ιωάννης κλείνει το βιβλίον της Αποκαλύψεως με δύο σύντομες προσευχές. Και ο Δαβίδ πόσο ήταν άνθρωπος της προσευχής! Εβδομήντα και πλέον από τους Ψαλμούς του, σχεδόν όλοι είναι είτε προσευχές, είτε περιέχουν προσευχές σε μορφή αίνου, που απευθύνεται στον Θεό, ευχαριστίας ή και αιτήσεως.

Η προσευχή κατείχε εξέχουσα θέσι στη ζωή του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού. Επανειλημμένως διαβάζομε ότι προσηυχήθη, όταν εβαπτίσθη, όταν έθρεψε τους όχλους, πριν ακριβώς εκλέξη τους δώδεκα αποστόλους, οπότε εξακολουθούσε να προσεύχεται όλη τη νύχτα, ως επίσης ότι ανεχώρησε μόνος του κατ’ επανάληψιν για μελέτη και προσευχή. Ειδικά σημειώνομε την προσευχή του την τελευταία ημέρα που ήταν επί της γης ως άνθρωπος: κατά την εγκαθίδρυσι της αναμνήσεως του θανάτου του, έπειτα την προσευχή που αναγράφεται στο 17ο κεφάλαιο του Ιωάννου, τις τρεις φορές στον κήπο της Γεθσημανή και τις δύο φορές πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου.

Κατόπιν υπάρχει το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Αυτός θίγει το θέμα της προσευχής εβδομήντα πέντε περίπου φορές στις επιστολές του. Πόσο σπουδαία θεωρούσε την προσευχή, μπορούμε να το δούμε από το ότι παρότρυνε τους Χριστιανούς να προσεύχονται, αμέσως κατόπιν, αφού τους είχε πει να ενδυθούν την πανοπλία του Θεού: «Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως . . . και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων. Και υπέρ εμού, δια να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, δια να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, . . . δια να λαλήσω περί αυτού μετά παρρησίας, καθώς πρέπει να λαλήσω.» Ανέμεναν ο Βασιλεύς Δαβίδ, ο Ιησούς Χριστός και ο απόστολος Παύλος ν’ ακούση ο Θεός την προσευχή τους;—Εφεσ. 6:18-20.

ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ

Το γεγονός ότι ο Θεός μάς δίνει εντολή να προσευχώμεθα και ότι γεμίζει τον Λόγον του, τη Γραφή, με παραδείγματα δούλων του, που προσηύχοντο, θα έπρεπε να είναι αρκετό για να καταδείξη ότι μπορούν ν’ αναμένουν ότι ο Θεός θ’ ακούση τις προσευχές των. Αλλά, πιθανόν να προβληθή η ερώτησις, Γιατί; Γιατί ο Μέγας αυτός Αιώνιος, ο Ύψιστος και Παγκόσμιος Κυρίαρχος, θα έπρεπε ν’ ακούση τις προσευχές των δούλων του; Ένας ισχυρότατος ή επιβλητικός λόγος είναι ότι περιλαμβάνεται η υπόληψις του ονόματος του. Έτσι, ο Μωυσής ικέτευσε πολλές φορές τον Θεό επιτυχώς, με βάσι το όνομα και τη φήμη του Θεού που είχαν αναμιχθή: «Δια τι, Ιεχωβά, εξάπτεται η οργή σου εναντίον του λαού σου . . .; Δια τι να είπωσιν οι Αιγύπτιοι, λέγοντες, Με πονηρίαν εξήγαγεν αυτούς, δια να θανατώση αυτούς . . .;» «Εάν λοιπόν θανατώσης τον λαόν τούτον ως ένα άνθρωπον, τότε τα έθνη, τα οποία ήκουσαν το όνομα σου, θέλουσιν ειπεί, λέγοντες, Επειδή δεν ηδύνατο ο Ιεχωβά να φέρη τον λαόν τούτον εις την γην την οποίαν ώμοσε προς αυτούς, δια τούτο κατέστρεψεν αυτούς εν τη ερήμω.»—Έξοδ. 32:11, 12, ΜΝΚ · Αριθμ. 14:15, 16, ΜΝΚ.

Έτσι, επίσης, ο Ιεχωβά άκουσε τον Ιησού του Ναυή, όταν, μετά την ήττα της Γαι, προσηυχήθη: «Ω! Ιεχωβά, τι να είπω, αφού ο Ισραηλ έστρεψε τα νώτα έμπροσθεν των εχθρών αυτού; και ακούσαντες οι Χαναναίοι, και πάντες οι κάτοικοι της γης, θέλουσι περικυκλώσει ημάς, και εξαλείψει το όνομα ημών από της γης· και τι θέλεις κάμει υπέρ του ονόματος σου του μεγάλου;» Τούτο εξίσου ήταν αληθινό σχετικά με την προσευχή που ο Εζεκίας, πιστός βασιλεύς του δούλου βασιλείου του Ιούδα, ανέπεμψε, όταν αντιμετώπισε τους ονειδισμούς του χλευαστικού βασιλέως της Ασσυρίας, του Σενναχειρείμ: «Τώρα λοιπόν, Ιεχωβά Θεέ ημών, σώσον ημάς, δέομαι, εκ της χειρός αυτού· δια να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι Ιεχωβά ο Θεός, ο μόνος.»—Ιησ. Ναυή 7:8, 9, ΜΝΚ· 2 Βασ. 19:19, ΜΝΚ.

Έπειτα πάλιν, στον Ψαλμό 79:9, διαβάζομε την προσευχή: «Βοήθησον ημάς, Θεέ της σωτηρίας ημών, ένεκεν της δόξης του ονόματός σου.» Έτσι, επίσης, προσηυχήθη και ο Δανιήλ, όπως αναφέρεται στο Δανιήλ 9:19 (ΜΝΚ): «Ω Ιεχωβά, εισάκουσον . . . Μη χρονίσης ένεκέν σου, Θεέ μου· διότι το όνομά σου εκλήθη επί την πόλιν σου, και επί τον λαόν σου.» Πολλά ακόμη παραδείγματα θα μπορούσαν να δοθούν, τ’ ανωτέρω, όμως, θα έπρεπε να είναι αρκετά για να δείξουν ότι από τον Ιεχωβά Θεό μπορεί ν’ αναμένεται να εισακούση προσευχές, ιδιαιτέρως, όταν αυτές σχετίζονται με τη διεκδίκησι του ονόματός του.

ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΕΩΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΟΣ

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίον οι δούλοι του Θεού μπορούν ν’ αναμένουν από τον Θεό ν’ ακούση τις προσευχές των, είναι η αγάπη του για τη δικαιοσύνη: «Ο Ιεχωβά είναι δίκαιος· αγαπά τωόντι δίκαια έργα.» Γι’ αυτό διαβάζομε: «Ο Ιεχωβά είναι μακράν από των ασεβών εισακούει δε της δεήσεως των δικαίων.» Εκείνοι, που ακολουθούν μια ευθεία πορεία, μπορούν να προσέλθουν στον Θεό με βάσι το ότι διεκράτησαν ακεραιότητα ενώπιον του Θεού.—Ψαλμ. 11:7, ΜΝΚ· Παροιμ. 15:29, ΜΝΚ.

Έτσι ο Ιώβ έκαμε μια με ευφράδεια απολογία προς τον Θεό θέτοντας ως βάσι το ότι είχε ακολουθήσει δίκαιη πορεία. (Κεφάλαια 29-31) Παρομοίως, ο Βασιλεύς Δαβίδ, προσευχόμενος για την ευλογία του Θεού στον καιρό της συγκεντρώσεως υλικών για την ανοικοδόμησι του ναού, είπε: «Γνωρίζω, Θεέ μου, ότι συ είσαι ο δοκιμάζων την καρδίαν, και αρέσκεσαι εις την ευθύτητα. Εγώ εν ευθύτητι της καρδίας μου προσέφερα πάντα ταύτα.»—1 Χρον. 29:17.

Την αυτή διάθεσι βρίσκομε στην προσευχή του Νεεμία: «Μνήσθητί μου, Θεέ μου, περί τούτου, και μη εξαλείψης τα ελέη μου τα οποία έκαμα εις τον οίκον του Θεού μου, και εις τας τελετάς αυτού.» Ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής, που αναμφιβόλως είναι ο απόστολος Παύλος, δείχνει παρομοίως τη σχέσι μεταξύ της προσευχής για ωρισμένο σκοπό και της ορθής διαγωγής: «Προσεύχεσθε περί ημών διότι είμεθα πεπεισμένοι, ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.» Πραγματικά, η ίδια ακριβώς αρχή εξυπακούεται ότι υπάρχει στην υποδειγματική προσευχή που έδωσε ο Ιησούς στους μαθητάς του: «Συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς.» Ναι, λόγω της αγάπης του Ιεχωβά για τη δικαιοσύνη, όλοι εκείνοι που αγαπούν τη δικαιοσύνη του Θεού και επιζητούν να την ασκούν, μπορούν ν’ αναμένουν ότι ο Θεός θ’ ακούση τις προσευχές των.—Νεεμ. 13:14· Εβρ. 13:18· Ματθ. 6:12.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΒΑΣΙ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΜΕΝΗ ΑΜΑΡΤΙΑ

Μια από τις βασικές παρακλήσεις, που μπορούν να κάμουν ατελή πλάσματα στις προσευχές των, είναι να τους συγχωρήση ο Θεός τις αμαρτίες των. Καθώς το εκφράζει ο απόστολος Ιωάννης: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»—1 Ιωάν. 1:9.

Οι δούλοι του Θεού, όταν πρόκειται να προσευχηθούν στον Θεό για το έλεος και τη συγχώρησι αμαρτιών, μπορούν να αναφέρουν το γεγονός της κληρονομημένης αμαρτίας και ατελείας. Έτσι ο Δαβίδ ικέτευσε τον Ιεχωβά να συγχωρήση την αμαρτία του κατά του Ουρία: «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.» Ο Βασιλεύς Σολομών ανέφερε το ίδιο πράγμα στην προσευχή του κατά την αφιέρωσι του ναού του Ιεχωβά: «Όταν αμαρτήσωσιν εις σε, (διότι ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος,) και οργισθής εις αυτούς, και παραδώσης αυτούς εις τον εχθρόν, . . . και έλθωσιν εις εαυτούς, . . . και επιστρέψωσι, και δεηθώσι προς σε . . . συγχώρησον εις τον λαόν σου τον αμαρτήσαντα εις σε.»—Ψαλμ. 51:5· 1 Βασ. 8:46-50.

Πράγματι, ο ίδιος ο Ιεχωβά λέγει ότι λαμβάνει υπ’ όψι του την κληρονομημένη ατέλεια του ανθρώπου καθώς πολιτεύεται μ’ αυτόν: «Δεν θέλω καταρασθή πλέον την γην εξ αιτίας του ανθρώπου· διότι ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού· ουδέ θέλω πατάξει πλέον πάντα τα ζώντα, καθώς έκαμον.» Συνεπώς, οι δούλοι του Θεού έχουν υπεραρκετούς λόγους για ν’ αναμένουν ότι ο Θεός θ’ ακούση τις προσευχές των, όταν εκζητούν έλεος και συγχώρησι με βάσι την κληρονομημένη αδυναμία, που οφείλεται στην αρχική αμαρτία του Αδάμ.—Γέν. 8:21· Ρωμ. 5:12.

Η ΑΓΑΘΟΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Τέλος, οι δούλοι του Θεού μπορούν πάντοτε να ικετεύουν τον Ιεχωβά για τα ζητήματά των, που σημαίνει, ότι θα αναμένουν αυτόν ν’ απαντήση στις προσευχές των, με βάσι το ότι είναι Θεός αγαθότητος και ελέους. Έτσι, όταν ο Ιεχωβά ήταν έτοιμος να εξαλείψη τους Ισραηλίτας, επειδή είχαν αποστατήσει, ο Μωυσής ικέτευσε, όχι μόνον με τη βάσι το ότι το όνομα του Ιεχωβά είχε αναμιχθή, αλλ’ επίσης με βάσι το ότι αυτός ήταν Θεός αγαθότητος: «Και τώρα, δέομαί σου, ας μεγαλυνθή η δύναμίς σου, Ιεχωβά, καθ’ ον τρόπον είπας, λέγων, Ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν . . . Συγχώρησον, δέομαι, την ανομίαν του λαού τούτου, κατά το μέγα έλεός σου.» (Αριθμ. 14:17-19, ΜΝΚ) Ναι, ο Ιεχωβά είχε πει στον Μωυσή ότι Αυτός είναι Θεός ελέους και αγαθότητος, όταν ο Μωυσής τον είχε παρακαλέσει να δη τη δόξα του, κι έτσι τώρα ο Μωυσής μπορούσε κατάλληλα να υπενθυμίση στον Ιεχωβά το γεγονός αυτό. Ο Βασιλεύς Δαβίδ έκαμε ικεσία επάνω στη βάσι αυτή (Ψαλμ. 51:1), το ίδιο δε έπραξε και ο προφήτης Δανιήλ χάριν του λαού του: «Κλίνον, Θεέ μου, το ωτίον σου, και άκουσον . . . διότι ημείς δεν προσφέρομεν τας ικεσίας ημών ενώπιόν σου δια τας δικαιοσύνας ημών, αλλά δια τους πολλούς οικτιρμούς σου.»—Δαν. 9:18.

Δεν υπάρχει αμφιβολία· η Γραφή δεν αποκαλύπτει έναν «απουσιάζοντα Θεό», τέτοιον, όπως θα μας ήθελε ο θεϊστής να πιστεύωμε ότι είναι ο μέγας Δημιουργός. Όχι, αυτός ενδιαφέρεται για τα πλάσματά του, και μάλιστα για αγαθούς λόγους. Ως εκ τούτου τα προσκαλεί, ναι, παραγγέλλει σ’ αυτά να προσέρχωνται σ’ αυτόν με προσευχή, με αίνο, με ευχαριστία και με παρακλήσεις. Δέχεται με ευμένεια τις προσευχές των με βάσι το όνομά του και λόγω της διακρατήσεως εκ μέρους των ακεραιότητος. Επί πλέον, τους επιτρέπει ν’ απευθύνουν ικεσίες με βάσι την ανθρωπίνη ατέλειά των και την κληρονομημένη αμαρτία, ως επίσης και με βάσι την ενδοξασί του στην εκδήλωσι αγαθότητος.

Η Γραφή ομιλεί για τον Θεό ως ‘Ακούοντα προσευχήν’. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ακούει και προβαίνει σ’ ευνοϊκές ενέργειες έναντι όλων των προσευχών, διότι, όπως είναι σαφές από τα προηγούμενα, πρέπει ένας να προσεύχεται στον μόνον αληθινό Θεό και με τον ορθό τρόπο και για ορθά πράγματα, ώστε να γίνη ακουστός απ’ αυτόν. Εκείνοι, που τηρούν αυτούς τους όρους, θα διαπιστώσουν στην ίδια τους τη ζωή ότι ο Θεός είναι πράγματι ο «Ακούων προσευχήν», τουτέστι, ακούει υπό την έννοιαν της ακροάσεως και απαντήσεως στην προσευχή. Ευτυχείς είναι εκείνοι που προσεύχονται μ’ αυτόν τον τρόπο.—Ψαλμ. 65:2.

Διωγμός—το Έμβλημα του Αληθινού Χριστιανού

Έχετε αυτό το σημείο διακρίσεως;

ΕΝΑ έμβλημα φέρεται κυρίως για να ξέρουν οι άνθρωποι τι αντιπροσωπεύετε, ή σε ποιον όμιλο ανήκετε, είτε θρησκευτικός είναι αυτός, είτε πολιτικός, είτε κοινωνικός. Η αξία ενός τέτοιου εμβλήματος μειούται όταν το φέρουν μη εξουσιοδοτημένα ή ανάξια πρόσωπα. Συνεπώς, είτε είναι ένας μικρός μεταλλικός σταυρός, είτε ένα άστρο, μια ημισέληνος, ή ένας σκαραβαίος, τέτοιο έμβλημα, συχνά, δεν είναι αληθινό σημείο αναγνωρίσεως ταυτότητος. Εκείνος που το φέρει θα ήταν δυνατόν να το είχε συλλέξει στο δρόμο, ή πιθανόν να μην έχη πια οποιοδήποτε γνήσιο ενδιαφέρον ή συνταύτισι με ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει.

Πόσο διαφορετικό είναι το έμβλημα που διακρίνει τον αληθινό Χριστιανό! Υπάρχουν διάφορα σημεία, από τα οποία μπορείτε ν’ αναγνωρίσετε τον γνήσιον ακόλουθο του Χριστού, αλλ’ αυτό είναι ένα που ευκόλως παρατηρείται απ’ όλους. Πράγματι, η έλλειψίς του δημιουργεί σοβαρή αμφιβολία ως προς την αξίωσι, ότι κάποιος είναι ένας τέτοιος ακόλουθος. Ο απόστολος Παύλος συγκεντρώνει την προσοχή πάνω σ’ αυτό, όταν γράφη: «Πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Ο Κύριος Ιησούς έχει ήδη θέσει τον κανόνα: «Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» (Ιωάν. 15:20) Αληθινά, ο διωγμός προσδιορίζει τον Χριστιανό.

Σ’ αυτές εδώ τις απαιτήσεις δεν ανταποκρίνεται ακριβώς οποιοδήποτε είδος διωγμού. Διωγμός χάριν του ορθού ή της δικαιοσύνης υπό μια αφηρημένη έννοια, ή χάριν προσωπικού δικαίου και γνώμης στον τομέα της θρησκείας, της πολιτικής και της κοινωνικής βελτιώσεως, δεν περιλαμβάνεται εδώ. Πρέπει να είναι διωγμός χάριν της δικαιοσύνης, και, αφού πρόκειται περί δικαιοσύνης του Θεού, το είδος αυτό των παθημάτων επέρχεται σε κάποιον επειδή απλώς επιμένει στο να εκτελή το θέλημα του Θεού. Εκατομμύρια ανθρώπων υπέστησαν παθήματα λόγω των προσωπικών των ιδεών, είτε ορθών είτε εσφαλμένων, αλλ’ ακόμη δεν έχουν με τούτο αναγνωρισθή ως αληθινοί Χριστιανοί.

Δεν μπορεί οποιοσδήποτε να φέρη αυτό το διακριτικό έμβλημα. Οι ανάξιοι ανακαλύπτονται γρήγορα κι εκτίθενται. Εκείνοι, που υποφέρουν λόγω των σοβαρών των προσπαθειών να «ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού», αντιδρούν εις τα παθήματα των μ’ έναν τρόπο, τον οποίον δεν μπορούν να μιμηθούν οι ανειλικρινείς. Συμβαίνει μ’ αυτούς ό,τι και με τον Πρόδρομο των: «Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» (1 Πέτρ. 2:23) Αφ’ ετέρου, οι νόθοι Χριστιανοί θα αισθάνωνται πικρία, θα αυτοδικαιούνται και θα γίνωνται μαχητικοί.

Η ΠΡΟΕΙΠΩΜΕΝΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ

Προειδοποιώντας τους ακολούθους του για τα παθήματα, που θα μπορούσαν ν’ αναμένουν αφού θα τους άφηνε, ο Ιησούς εδήλωσε: «Προ δε τούτων πάντων θέλουσιν επιβάλει εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων, ένεκεν του ονόματος μου.» (Λουκ. 21:12) Το υπόμνημα, στις Πράξεις των Αποστόλων, δείχνει ότι επήλθε τέτοιος διωγμός στους πρώτους Χριστιανούς. Γιατί; Διότι ενησχολούντο στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού, διακηρύττοντας τολμηρά το άγγελμα της Βασιλείας σε όλους. Δεν ακολούθησαν την παθητική πορεία τού ν’ ανήκουν απλώς σε κάποιον ευυπόληπτο θρησκευτικόν όμιλο και να παρακολουθούν λειτουργίες μια φορά την εβδομάδα, αν αυτό τους ήταν εύκολο. Αν είχαν κάμει αυτό, θα είχαν αποφύγει τον διωγμό. Δεν έλαβαν τέτοια στάσι, ώστε να πληρώνουν κάποιον κληρικό για να κάνη το κήρυγμα. Εγνώριζαν καλά ότι είχαν προσωπική ευθύνη ενώπιον του Θεού να είναι μάρτυρες για τα πράγματα που είχαν ιδεί και ακούσει σχετικά με τον Χριστό.

Οι πιστοί Χριστιανοί σήμερα ζουν, επίσης, σ’ έναν αντιχριστιανικό κόσμο και υφίστανται παρομοίους διωγμούς. Το κοινότερο και ευρείας κλίμακας είδος παθημάτων, στα οποία καλούνται σήμερα οι Χριστιανοί να δείξουν υπομονή, είναι η στάσις που υιοθετούν τόσο πολλά άτομα στα οποία κάνουν φιλικές επισκέψεις. Άνθρωποι, ευγενικοί κατά τα άλλα, γίνονται μισαλλόδοξοι και υβριστικοί. Αποκτάται πείρα αλλεπαλλήλων περιφρονητικών αντικρούσεων, όμοια με ό,τι και ο ίδιος ο Ιησούς υπέφερε, δηλαδή, την «υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν.» (Εβρ. 12:3) Το είδος αυτό των παθημάτων, το οποίον υπολογίζεται ότι θα εξασθενίση την υπομονή και το θάρρος, δεν επιτυγχάνει στο ν’ απογοητεύση τους πιστούς διακόνους του Θεού, διότι υπακούουν στη Θεόπνευστη εντολή να ‘παρηγορούν αλλήλους, και να οικοδομούν ο είς τον άλλον.’—1 Θεσ. 5:11.

Αντί να υποχωρήσουν και να περιπέσουν σε αδράνεια για να μη γίνουν στόχοι του εχθρού, προχώρησαν τολμηρά με το έργο των σε όλες τις χώρες, ναι, ακόμη και στη Γερμανία του Χίτλερ και τώρα στην άθεη Ρωσία, μολονότι αναγκάζονται να ενεργούν κάτω από την επιφάνεια. Αντιμετώπισαν δημεύσεις, απειλές, συλλήψεις, σαδιστικά κτυπήματα και βασανιστήρια, και αψήφησαν τον κίνδυνο του θανάτου, «χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού [του Χριστού] ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.» (Πράξ. 5:41) Αντλούν μεγάλη παρηγορία από τη διαβεβαίωσι του Ιησού: «Τούτο θέλει αποβή εις εσάς προς μαρτυρίαν.» (Λουκ. 21:13) Δεν είναι μήπως ο κύριος σκοπός της ζωής των, να δώσουν μαρτυρία για το όνομα του Θεού και τη βασιλεία του Χριστού του; Διωγμοί, εμφανίσεις ενώπιον δικαστηρίων και φυλακίσεις ευρύνουν απλώς τις ευκαιρίες να δώσουν μαρτυρία για την αλήθεια. Δικαστικοί αξιωματούχοι, δεσμοφύλακες, κριταί και άρχοντες όλοι έχουν ακούσει το άγγελμα της Βασιλείας κάτω από συνθήκες που εχρησίμευσαν για να το εντυπώσουν στις διάνοιές των, είτε το δέχονται αυτό είτε όχι.

Οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί απλώς οπισθοχωρούν μπρος σε τέτοιες πείρες διότι στερούνται θάρρους, το θάρρος δε, αφ’ ετέρου, λείπει, διότι δεν έχουν ασχοληθή σε πλήρη μελέτη του Λόγου του Θεού έτσι ώστε να εφαρμόζουν το «έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Ο γνήσιος ακόλουθος του Χριστού κάνει μια τέτοια προοδευτική μελέτη να είναι μέρος της ζωής του ώστε, όταν έρχεται η ώρα ν’ απαντήση σχετικά με την πίστι του κάτω από διωγμό, να είναι προετοιμασμένος γι’ αυτή την περίπτωσι. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον μπορούσε ο Ιησούς να πη: «Βάλετε λοιπόν εις τας καρδίας σας, να μη προμελετάτε τι να απολογηθήτε· διότι εγώ θέλω σας δώσει στόμα και σοφίαν, εις την οποίαν δεν θέλουσι δυνηθή να αντιλογήσωσιν, ουδέ να αντισταθώσι πάντες οι ενάντιοι σας.» (Λουκ. 21:14, 15) Μια καλά θεμελιωμένη πίστις, βασισμένη σε ακριβή γνώσι της Αγίας Γραφής, εξαρτίζει οποιονδήποτε να παρουσιάζη και υποστηρίζη την αλήθεια μπροστά σε όλους εκείνους που είναι δυνατόν να προβάλλουν ερωτήσεις, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες περιστάσεις.

Στη διάρκεια των πρώτων αιώνων της Χριστιανοσύνης πολλές οικογένειες διηρέθησαν σχετικά με το αν θα εδέχοντο τον Χριστό και το άγγελμά του. Στη διάρκεια περιόδων εντατικού διωγμού μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αισθήματα πατριωτισμού, φανατισμός ειδωλολατρικών θρησκειών ή απελπιστικός φόβος όσον αφορά την ασφάλειά τους, ώθησε μερικούς να προδώσουν μέλη της δικής των οικογενείας στις δριμύτητες του διωγμού που ασκούσαν οι εξουσίες. Αυτό συχνά ωδηγούσε σε σκληρό θάνατο μέσα στην παλαίστρα. Ο Ιησούς προειδοποίησε γι’ αυτό, λέγοντας: «Θέλετε δε παραδοθή και υπό γονέων και αδελφών και συγγενών και φίλων· και θέλουσι θανατώσει τινάς εξ υμών.» (Λουκ. 21:16) Κάτω από ολοκληρωτικές κυβερνήσεις, στις ημέρες μας, υπήρξαν παρομοίως περιπτώσεις, κατά τις οποίες αληθινοί Χριστιανοί παρεδόθησαν στα χέρια σαδιστικών διωκτών από συγγενείς και ασταθείς φίλους.

Σήμερα, όπως στις ημέρες των πρώτων Χριστιανών, τα ηγετικά και ανώτερα στοιχεία της κοινωνίας, που ελέγχουν τα διάφορα μέσα των δημοσίων πληροφοριών και που θέτουν με τούτο τους ανθρωπίνους κανόνες σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι αποδεκτό ή αξιοσέβαστο, συχνά επιδίδονται στο να κηλιδώνουν τους αληθινούς Χριστιανούς μάρτυρας. Κάθε δικαιολογία χρησιμοποιείται για να τους υποβιβάση στη δημοσία εκτίμησι. Το εναντίον των μίσος διατηρείται ζωντανό διότι τα κυβερνώντα στοιχεία έχουν αποφασίσει να μειώσουν και να κατασιωπήσουν το τολμηρό Γραφικό άγγελμά των. (Λουκ. 21:17) Επί τέλους, το άγγελμα αυτό ταράσσει την αυταρέσκεια εκείνων, που αγνοούν τον Θεό και επιμένουν ότι μπορούν να λύσουν τα εθνικά και τα διεθνή προβλήματα και να εισαγάγουν μια περίοδο ειρήνης και αφθονίας. Αν οι αληθινοί Χριστιανοί δεν εμισούντο έτσι κι εδιώκοντο κι εκακολογούντο, πώς θα μπορούσαν να είναι μεταξύ εκείνων, που περιεγράφησαν ως εξής από τον Ιησούν: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού»;—Ματθ. 5:10, 11.

ΥΠΟΜΟΝΗΤΙΚΗ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ

Οι Χριστιανοί εγκαρτερούν υπομονητικά και προχωρούν με τη διακονία κηρύγματός των παρ’ όλες τις μορφές του διωγμού. Και όταν οι σύνδουλοί των υποφέρουν σε άλλα μέρη του κόσμου, εκφράζονται τολμηρά προς υπεράσπισίν των, χωρίς να αισχύνωνται να συνταυτίζονται μαζί τους. Δεν δείχνουν απλώς μια παθητική συμπάθεια για τους διωκομένους, αλλά προθυμία να αναλωθούν συμμετέχοντας με ζήλο σε μορφές του έργου κηρύγματος, από τις οποίες αποστερούνται εκείνοι που είναι φυλακισμένοι. Επίσης, με πολύ μεγάλη χαρά συνεισφέρουν στις νόμιμες δαπάνες προς υπεράσπισιν ενώπιον των δικαστηρίων εκείνων που πάσχουν. Τούτο συμφωνεί με το πιστό υπόδειγμα των πρώτων Χριστιανών, για τους οποίους έχει γραφή: «Υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων· ποτέ μεν, θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις· ποτέ δε, γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων. Διότι εδείξατε συμπάθειαν εις τα δεσμά μου, και εδέχθητε μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων σας.»—Εβρ. 10:32-34.

Οι γνήσιοι Χριστιανοί υποφέρουν κάτω από διωγμό, διότι έχουν πολλές διαβεβαιώσεις από τον Λόγο του Θεού, όπως εκείνη που αναγράφεται στα εδάφια Λουκάς 21:18, 19: «Πλην θριξ εκ της κεφαλής σας δεν θέλει χαθή. Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας.» Δεν αναμένουν κάποια θαυματουργική απελευθέρωσι από κακή μεταχείρισι ή ακόμη κι από τον θάνατο. Εμπιστεύονται στη δύναμι του Ιεχωβά να τους αναστήση από τον θάνατο για να τους δώση μια μεγαλειώδη αμοιβή, σύμφωνα με την υπόσχεσι του Ιησού: «Όστις εύρη την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι’ εμέ, θέλει ευρεί αυτήν.»—Ματθ. 10:39.

Οι συμμάρτυρες του Ιησού έχουν αποφασίσει έτσι, ώστε οποιασδήποτε εκτάσεως διωγμός δεν θα τους χωρίση από την εκκλησία εκείνων που αγαπούν τον Θεό και υπακούουν σ’ Αυτόν. Ενώ ουδέποτε προκαλούν τον διωγμό, όπως κάνουν μερικοί φανατικοί, γνωρίζουν από τον Λόγο του Θεού ότι αυτός θα επέλθη εναντίον των, όταν δε επέλθη, είναι έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν χωρίς οπισθοχώρησι. Γι’ αυτούς, ο διωγμός για δίκαιη αιτία, χάριν δικαιοσύνης, είναι έμβλημα τιμής και αιτία χαράς.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σύμφωνα με το εδάφιο Ματθαίος 2:23, ποιά προφητεία των Εβραϊκών Γραφών προείπε ότι ο Ιησούς «Ναζωραίος θέλει ονομασθή»;

Ο Ιωσήφ, η Μαρία κι ο νεαρός Ιησούς εγκατεστάθησαν στη Ναζαρέτ αφού εδαπάνησαν λίγο χρονικό διάστημα στην Αίγυπτο κι επέστρεψαν στην Παλαιστίνη. Ο Ματθαίος μάς λέγει: «Ο δε [Ιωσήφ] εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού, και ήλθεν εις γην Ισραήλ. Ακούσας δε ότι ο Αρχέλαος βασιλεύει επί της Ιουδαίας αντί Ηρώδου του πατρός αυτού, εφοβήθη να υπάγη εκεί· αποκαλυφθείς δε Θεόθεν κατ’ όναρ, ανεχώρησεν εις τα μέρη της Γαλιλαίας. Και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ· δια να πληρωθή το ρηθέν δια των προφητών, ότι Ναζωραίος θέλει ονομασθή.»—Ματθ. 2:21-23.

Το ότι ο Ιησούς ωνομάσθη Ναζωραίος προφανώς αναφέρεται στο ότι εφηρμόσθη σ’ αυτόν η Εβραϊκή λέξις νέτσερ. Αυτή η λέξις σημαίνει «κλάδος» ή «βλαστός». Εχρησιμοποιήθη προφητικώς για τον Ιησού στο βιβλίον του Ησαΐα 11:1, που λέγει : «Και θέλει εξέλθει ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού.» Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το όνομα Ναζαρέτ, της γενετείρας του Ιησού, προφανώς προέρχεται από την ίδια αυτή Εβραϊκή λέξι νέτσερ, και σημαίνει «Κλαδούπολις».

Ενώ, λοιπόν, φαίνεται ότι δεν μπορεί να παρατεθή ειδική μνεία των Εβραϊκών Γραφών, που να λέγη ότι ο Μεσσίας θα εκαλείτο Ναζωραίος, η προφητεία του Ησαΐα 11:1 περί «κλάδου» εξεπληρώθη στον Ιησού Χριστό. Πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν και η σημασία του ονόματος Ναζαρέτ. Αυτοί οι παράγοντες συμβάλλουν στο να προσδώσουν το στοιχείον της αληθείας στη θεόπνευστη δήλωσι του Ματθαίου, στο εδάφιο Ματθαίος 2:23 ότι, σύμφωνα με την προφητεία, ο Ιησούς «Ναζωραίος θέλει ονομασθή.»

● Πώς μπορούν να εναρμονισθούν τα εδάφια 1 Σαμουήλ 31:4 και 2 Σαμουήλ 1:10, τα οποία φαινομενικώς αντιφάσκουν μεταξύ των;—Α. Γκ., Γαλλία.

Το 1 Σαμουήλ 31:4 λέγει τα εξής: «Και είπεν ο Σαούλ προς τον οπλοφόρον αυτού, Σύρε την ρομφαίαν σου, και διαπέρασόν με δι’ αυτής, δια να μη έλθωσιν ούτοι οι απερίτμητοι και με διαπεράσωσι, και με εμπαίξωσι. Πλην ο οπλοφόρος αυτού δεν ήθελε, διότι εφοβείτο σφόδρα. Όθεν έλαβεν ο Σαούλ την ρομφαίαν, και έπεσεν επ’ αυτήν.» Στο 2 Σαμουήλ 1:10 έχομε τους λόγους ενός Αμαληκίτου, ο οποίος απευθύνεται προς τον Δαβίδ, ισχυριζόμενος ότι εφόνευσε τον Βασιλέα Σαούλ κατά παράκλησίν του, και λέγει: «Εστάθην λοιπόν επ’ αυτόν, και εθανάτωσα αυτόν επειδή ήμην βέβαιος ότι δεν ηδύνατο να ζήση αφού έπεσε.»

Λίγη σκέψις θα κάμη το ζήτημα τελείως σαφές. Από το ένα μέρος έχομε τη θεόπνευστη αναγραφή, πάρα πολύ πιθανώς από τους προφήτας Νάθαν και Γαδ, που μας λέγουν πώς ακριβώς πέθανε ο Βασιλεύς Σαούλ. Τα αναφέρουν ως ένα γεγονός. Από το άλλο μέρος έχομε τον ισχυρισμό ενός ειδωλολάτρου, ενός αγνώστου νεαρού Αμαληκίτου, ο οποίος αντιφάσκει προς τη θεία αναγραφή. Υπάρχει κανείς λόγος ν’ αμφιβάλλωμε για τους λόγους του νεαρού ειδωλολάτρου; Ναι, υπάρχει, διότι είναι λογικό να συμπεράναμε ότι προσπαθούσε να εξασφαλίση την εύνοια του Δαβίδ με το να παρουσιάζεται ως ο φονεύς εκείνου, ο οποίος ζητούσε ν’ αφαίρεση τη ζωή του Δαβίδ σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Εκείνο που είπε, επομένως, ήταν ένα εσκεμμένο ψεύδος. Εν τούτοις, αντί να κερδίση την εύνοια του Δαβίδ, εξήγειρε την οργή του Δαβίδ ώστε διέταξε τη σφαγή του νέου δια τον λόγον ότι εφόνευσε τον κεχρισμένον του Ιεχωβά.—2 Σαμ. 1:15, 16.

● Είναι κατάλληλο για ένα αφιερωμένο Χριστιανό μάρτυρα του Ιεχωβά να εργάζεται στην υπηρεσία μιας θρησκευτικής οργανώσεως του «Χριστιανικού κόσμου» ή οποιουδήποτε άλλου τμήματος της Βαβυλώνος της Μεγάλης;

Για να προσδιορισθή η απάντησις σ’ αυτό, καλό είναι να έχωμε υπ’ όψι τη σαφή εντολή που έδωσε ο Ιεχωβά στον λαό του όσον αφορά ολόκληρη την αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Αυτή η θρησκευτική αυτοκρατορία λέγεται Βαβυλών η Μεγάλη, διότι είναι πολύ μεγαλύτερη σε έκτασι από την αρχαία Βαβυλώνα, αλλά φέρει όλα τ’ αποτυπώματα του αρχαίου εκείνου τόπου λατρείας σε αντίθεσι προς τον Ιεχωβά. Σχετικά με αυτή, τα εδάφια της Αποκαλύψεως 18:4, 5 προτρέπουν τα εξής: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.»

Τώρα, πώς θα μπορούσε ένας αφιερωμένος Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά να εργασθή ευσυνείδητα για μια οργάνωσι, της οποίας η όλη λειτουργία είναι σε αντίθεσι προς τον Ιεχωβά Θεό; Ο Ιεχωβά Θεός λέγει ότι, απ’ αυτή την άποψι, αυτά τα ψευδή Χριστιανικά συστήματα έχουν ένα αρχείο αμαρτίας που συνεσωρεύθη κι έφθασε ως τον ουρανό. Εψεύσθησαν περί Θεού, απεμάκρυναν τους λαούς από τις στοργικές του προμήθειες για ζωή και, αντιθέτως, ευλόγησαν τα έθνη στη σφαγή των κατοίκων της γης. Ποιος θέλει να συνεισφέρη το έργον των χειρών του στη λειτουργία μιας τέτοιας αυτοκρατορίας που δεν τιμά τον Θεό;

Αν ένα άτομο, που ομολογεί ότι είναι αφιερωμένος Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά, εδέχετο να εργασθή στην άμεση υπηρεσία μιας τέτοιας θρησκευτικής οργανώσεως, θα εγίνετο, στην πραγματικότητα, ένα μέρος της οργανώσεως εκείνης. Αν ένας εγνώριζε τι εσήμαινε αυτό το πράγμα και το έκανε οπωσδήποτε, τι άλλο θα συμπεραίναμε εμείς πάρα ότι αυτός ήταν ένας αποστάτης και θα έπρεπε ν’ αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία; Εν τούτοις, είναι πιθανό να εργάζεται κάποιος σ’ έναν κοσμικό εμπορικό εργοδότη, κι ο εργοδότης αυτός μπορεί τακτικά να χειρίζεται εργασία για εκκλησιαστικά κτήματα. Τώρα, είναι αληθές ότι ένας που κάνει τέτοια εργασία είναι πραγματικά στην υπηρεσία ενός εμπορικού οίκου, αλλά, δεχόμενος εργασίαν αυτού του τύπου ως τακτικής ενασχολήσεως, δείχνει ότι δεν είναι ένας ώριμος Χριστιανός, και γι’ αυτό, μολονότι θα μπορούσε να του επιτρέπεται να δίνη δελτίο έργου ως ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας, δεν θα μπορούσε να είναι ένας υπηρέτης, στον οποίον ν’ αποβλέπουν οι λοιποί της εκκλησίας ως ένα παράδειγμα προς μίμησιν. Αν ο εμπορικός οίκος κατά καιρούς μόνο χειρίζεται εργασία για ένα θρησκευτικό ίδρυμα, πράγμα πού συμβαίνει σε πολλά είδη εργασιών, ένας δεν θα ήταν ακατάλληλος ως υπηρέτης στην εκκλησία, επειδή εδέχθη τέτοια εργασία, εκτός αν αυτό καθίστατο αιτία προσκόμματος στους άλλους της εκκλησίας. Αλλά κι εδώ ακόμη, ίσως να μπορέση να κάμη με τον εργοδότη του διευθετήσεις ώστε αυτός να του αναθέση άλλες εργασίες, ή μπορεί, για λόγους συνειδήσεως, να προτιμήση να αναζητήση εργασία που δεν έχει διόλου εμπορικές επαφές με ψευδείς θρησκευτικές οργανώσεις.—1 Πέτρ. 3:16.

Βεβαίως, όμως, κανένας Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά, που ξέρει τι λέγει η Γραφή για την ιστορία της Βαβυλώνος της Μεγάλης, θα έκλειε ο ίδιος προσωπικά συμφωνία για εργασία, είτε για τακτικό είτε για συμπτωματικό έργον, με μια ψευδή θρησκευτική οργάνωσι. Κι αν υπάρχη κάποιος που το έκαμε αυτό, χωρίς να έχη κατανόησι της σοβαρότητος του πράγματος, οφείλει για να διατηρή μια καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού και ορθή στάσι με την οργάνωσί του, πρέπει να διορθώση την κατάστασι όσο το δυνατόν ταχύτερα.—2 Κορ. 6:16, 17.

Μολονότι είναι αληθές ότι κατά καιρούς είναι δύσκολο να βρεθή εργασία σ’ αυτό το παλιό σύστημα πραγμάτων, κι ένας μπορεί να πιέζεται από οικονομική άποψι, αν είμεθα πιστοί στον Ιεχωβά Θεό, μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι Αυτός θα εξακολουθήση ν’ απαντά στις προσευχές μας και να ευλογή τις προσπάθειες μας ν’ αποκτήσωμε «τον άρτον ημών τον επιούσιον».—Λουκ. 11:3· Ματθ. 6:25-34· Ψαλμ. 37:25.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Ιούνιο

16 Εάν . . . δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας.—Ματθ. 6:15. Σ 15/8/64 6, 7α

17 Τούτο προσεύχομαι, να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν· δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι.—Φιλιππησ. 1:9, 10. Σ 15/9/64 10, 11α

18 Ο . . . Κύριος είθε να κατευθύνη τας καρδίας σας εις την αγάπην του Θεού, και εις την προσδοκίαν του Χριστού.—2 Θεσ. 3:5. Σ 1/11/64 3, 4α

19 Ούτοι είναι κηλίδες εις τας αγάπας σας συμποσιάζοντες αφόβως.—Ιούδ. 12. Σ 1/12/64 5

20 Εδώ είναι η υπομονή και η πίστις των αγίων.—Αποκάλ. 13:10. Σ 15/1/65 29, 30

21 Εάν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, . . . καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν. Αλλά στοχάζομαι ότι δεν είμαι εις ουδέν κατώτερος των πρωτίστων αποστόλων.—2 Κορ. 11:4, 5. Σ 15/3/65 17, 19

22 Έλαβεν [ο Παύλος] άρτον, ευχαρίστησε τον Θεόν ενώπιον πάντων, και κόψας ήρχισε να τρώγη.—Πράξ. 27:35. Σ 1/1/65 5, 6α

23 Όστις [ο Χριστός] ήτο μεν προωρισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς.—1 Πέτρ. 1:20. Σ 1/5/64 15, 16α

24 Αφού έπαυσε ποτίζουσα αυτόν, είπε, Και δια τας καμήλους σου θέλω αντλήσει, εωσού πίωσι πάσαι. Και . . . ήντλησε δια πάσας τας καμήλους αυτού.—Γέν. 24:19, 20. Σ 1/7/64 15

25 Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.—Κολ. 3:14. Σ 15/2/65 13, 14α

26 Οι φύλακές σου θέλουσιν υψώσει φωνήν· εν φωναίς ομού θέλουσιν αλαλάζει· διότι θέλουσιν ιδεί οφθαλμός προς οφθαλμόν, όταν ο Ιεχωβά ανορθώση την Σιών.—Ησ. 52:8, ΜΝΚ. Σ 15/5/64 19, 20α

27 Η . . . αγάπη οικοδομεί.—1 Κορ. 8:1. Σ 1/12/64 13

28 Η ανήσυχος φροντίς εν τη καρδία του ανθρώπου ταπεινόνει αυτήν· ο δε καλός λόγος ευφραίνει αυτήν.—Παροιμ. 12:25, ΜΝΚ. Σ 15/11/64 1α

29 Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει, και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.—Παροιμ. 30:17. Σ 15/6/64 12, 13α

30 Τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο, και έδειξεν εις ημάς τα πρότερα; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών, και ας δικαιωθώσιν· ή, ας ακούσωσι, και ας είπωσι, Τούτο είναι αληθινόν.—Ησ. 43:9. Σ 1/6/64 7

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Μια μεγάλη και βασική διδασκαλία της Αγίας Γραφής είναι οι επαγγελίες του Θεού μέσω των αγίων του προφητών για την εγκαθίδρυσι της Βασιλείας του επί της γης. Για τη βασιλεία αυτή του Θεού, ο Κύριος Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται να έλθη, για να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται και στον ουρανό. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά τον μήνα Μάιον θα προσφέρουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να προμηθευθούν το θαυμάσιο χρυσόδετο βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης» μαζί με ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 15. Το πολύτιμο αυτό βιβλίο περιέχει ζωτικής σπουδαιότητος πληροφορίες για τη μεγάλη και βασική διδασκαλία των Γραφών, που είναι η Βασιλεία του Θεού.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

27 Ιουνίου: Οι Νεκροί οι Οποίοι Πρόκειται Ν’ Αναστηθούν. Σελ. 297.

4 Ιουλίου: Μέρος Δεύτερο. Σελ. 304

Μη Μεριμνάτε

Η ΕΠΟΧΗ μας είναι μια εποχή γεμάτη από μέριμνες. Ο κόσμος κλονίζεται από τη μια κρίσι στην άλλη, τηρώντας το ανθρώπινο γένος σε μια κατάστασι μονίμου αναταραχής.

Κανείς δεν μπορεί να διαφύγη την επήρεια της αγωνίας αυτής, διότι είναι παγκόσμια. Στην Ασία, στην Αφρική, στην Ευρώπη, στην Κεντρική και Νότιο Αμερική, καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα φυλετικά μίση, οι επαναστάσεις, οι ανταρτοπόλεμοι και άλλες αναστατώσεις γίνονται με τρομερή ταχύτητα. Υπάρχουν λιμοί, λοιμοί, σεισμοί και η πάντοτε παρούσα απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Άνθρωποι, που εναποθέτουν την ελπίδα κι εμπιστοσύνη των σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων, είναι, φυσικά, γεμάτοι από μέριμνες, διότι κατ’ επανάληψιν διεπίστωσαν την αποτυχία των μέσων θεραπείας που προτείνουν οι ηγέται του κόσμου. Όπως προείπε ο Ιησούς Χριστός ότι θα συνέβαινε, οι άνθρωποι παντού ‘αποψυχούν εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην’. Πουθενά δεν φαίνεται να υπάρχη σταθερότης και ασφάλεια.—Λουκ. 21:26.

Εν τούτοις, παρά τις επιδεινούμενες παγκόσμιες συνθήκες, ο Ιησούς ενεθάρρυνε τους Χριστιανούς να μη φοβούνται, να μη μεριμνούν. «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται», είπε, «ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» Ο δε Χριστιανός απόστολος Πέτρος είπε: «“Τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε μηδέ ταραχθήτε, Κύριον δε τον Χριστόν αγιάσατε” εν ταις καρδίαις υμών.»—Λουκ. 21:28· 1 Πέτρ. 3:14, 15, Κριτική Έκδοσις Κειμένου.

Δεν είναι εύκολο να παραμείνη ένας άφοβος και απηλλαγμένος από μέριμνες, όταν απειλούνται τα μέσα διαβιώσεώς του ή η ζωή του. Απαιτείται σταθερή πίστις στον Θεό. Ένα άτομο πρέπει να πιστέψη ότι ο Ιεχωβά Θεός υπάρχει και ότι ενδιαφέρεται για την ευημερία εκείνων, που τον υπηρετούν. Μόνο με αυτή την εμπιστοσύνη στον Θεό και στην ικανότητά του να προστατεύη και να προνοή, μπορεί ένας να παραμένη ήρεμος και γαλήνιος, όταν περικυκλώνεται από δοκιμασίες και δυσκολίες.

Η σπουδαιότης τού να μένωμε κοντά στον Θεό με προσευχή περιττεύει να τονισθή ιδιαίτερα, διότι αποτελεί την κλείδα της αποφυγής των μεριμνών. Σημειώστε πώς ο απόστολος Παύλος έθεσε αυτό υπ’ όψιν των πρώτων Χριστιανών στους Φιλίππους. Έγραψε: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετά ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού.»—Φιλιππησ. 4:6, 7.

Αν παραμένετε πλησίον του Ιεχωβά Θεού δια προσευχής και δια μελέτης του λόγου του, της Γραφής, θα μπορέσετε να εκτιμήσετε γιατί οι συνθήκες του κόσμου έχουν λάβει μια τέτοια τροπή προς το χειρότερο. Θα καταστή σαφής η απόδειξις ότι οι σημερινές δυσχέρειες αποτελούν εκπλήρωσι της προφητείας τού Ιησού όσον αφορά τις συνθήκες που θα εχαρακτήριζαν το τέλος του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων. Θα ίδετε, λοιπόν, ότι η βασιλεία του Θεού τώρα πλησιάζει και ότι σε λίγο θα εξαλείψη ο Θεός από τη γη όλα τα ίχνη της ανομίας και θα εισαγάγη όσους αγαπούν τη δικαιοσύνη σε μια νέα διάταξι ειρήνης κι ευτυχίας.—Ματθ. 24:3-14, 32-34· 2 Τιμ. 3:1-5· Δαν. 2:44· Αποκάλ. 21:3, 4.

Αυτή η γνώσις θα σας βοηθήση ν’ αποφύγετε τη μέριμνα. Ακόμη κι αν αλλάξουν οι κυβερνήσεις κι αναλάβουν τη διακυβέρνησι στοιχεία εναντιούμενα στον Θεό, δεν θα πανικοβληθήτε και δεν θα σκεφθήτε κατ’ ανάγκην ότι θα ζήσετε καλύτερα φεύγοντας σε άλλον τόπο. Θα κατανοήσετε ότι δεν υπάρχει φυσικός τόπος πραγματικής ειρήνης και ασφαλείας, διότι η ανωμαλία μπορεί γρήγορα να πλήξη οπουδήποτε πάνω στη γη. Επομένως, θ’ αποβλέψετε στον Θεό για βοήθεια και θα προσεύχεσθε συνεχώς για να έχετε το πνεύμα του και την καθοδηγία του. Ναι, σύμφωνα με την ενθάρρυνσι του αποστόλου, θα ‘ρίψετε επ’ αυτόν πάσαν την μέριμναν υμών, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.’—1 Πέτρ. 5:7· Ψαλμ. 55:22.

Αλλά σχετικά με αυτό, δεν είπε ο Ιησούς: «Όταν δε σας διώκωσιν εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην»; (Ματθ. 10:23) Δεν δείχνει αυτό ότι οι Χριστιανοί πρέπει να φεύγουν από τόπους διωγμού; Πώς πρέπει να νοηθή η εντολή του Ιησού;

Ο Ιησούς δεν συνηγορούσε υπέρ της φυγής λόγω φόβου. Είχε ειπεί απλώς στους μαθητάς του ‘να αποτινάξουν του κονιορτόν των ποδών των’ και να μεταβούν σε άλλο τόπο, όταν ο λαός δεν τους εδέχετο—όχι από φόβο, αλλά για να πάνε σε άτομα, στα οποία θα μπορούσαν να κηρύξουν το άγγελμα της Βασιλείας. Ομοίως, όταν κατεδιώκοντο σε μια πόλι από εκείνους που απέρριπταν το άγγελμα, ο Ιησούς συνεβούλευε τους μαθητάς του να φεύγουν σε άλλη πόλι. Έτσι, λοιπόν, όταν η ζωή του Παύλου ηπειλείτο στη Δαμασκό λόγω του κηρύγματός του, έφυγε από την πόλι κρυφά τη νύχτα· και, όταν ο διωγμός κατέστησε αδύνατο για τον Παύλο και τον Βαρνάβα να συνεχίσουν το κήρυγμα στο Ικόνιον, έφυγαν σε άλλες πόλεις.—Πράξ. 9:23-25· 13:49-14:6.

Εν τούτοις, το ότι ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι οι Χριστιανοί πρέπει να παύσουν να κηρύττουν ένεκα φόβου από το τι θα τους συνέβαινε, καταδεικνύεται από τα εξής λόγια του: «Μη φοβηθήτε λοιπόν αυτούς· . . . Ό,τι σας λέγω εν τω σκότει, είπατε εν τω φωτί· και ό,τι ακούετε εις το ωτίον, κηρύξατε επί των δωμάτων. Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη. . . . Μη φοβηθήτε λοιπόν.»—Ματθ. 10:26-31.

Οι ώριμοι Χριστιανοί δεν εγκαταλείπουν τη διακονία των ένεκα φόβου ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να φονεύσουν το φυσικό τους σώμα. Δεν καταλαμβάνονται από μέριμνα για την προσωπική τους ασφάλεια ή για το αν θα μπορέσουν ν’ αποκτήσουν τις αναγκαίες υλικές προμήθειες. Μάλλον, το κύριον μέλημά των είναι να φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες εκείνων που εκδηλώνουν δίκαιες διαθέσεις απέναντι του Θεού. Έχουν πεποίθησι ότι, όχι κάποια φυσική τοποθεσία στη γη, αλλά «το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ· Ματθ. 6:25-34· Ψαλμ. 37:25, 40· Ησ. 41:10.

Πόσο έκδηλο είναι ότι το να αναπτύσσωμε και διατηρούμε ισχυρή πίστι στον Θεό είναι ο μόνος τρόπος υπερνικήσεως των μεριμνών, οι οποίες θλίβουν τις καρδιές των ανθρώπων! Αποβλέπετε, λοιπόν, στον Ιεχωβά. Τηρείσθε πλησίον του με προσευχή και υπακοή στις εντολές του. Εξακολουθήστε άφοβα να κηρύττετε τον λόγον της αληθείας του Θεού, λέγοντας «προς τους πεφοβισμένους την καρδίαν, Ισχύσατε, μη φοβείσθε· ιδού, ο Θεός σας θέλει ελθεί μετ’ εκδικήσεως, ο Θεός μετά ανταποδόσεως· αυτός θέλει ελθεί, και θέλει σας σώσει.»—Ησ. 35:4.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Κακώς ο Ιακώβ δεν παρέστησε τον εαυτό του ως Ησαύ, όπως αναγράφεται στη Γένεσι 27:18-30; Γιατί επετράπη αυτό;—Ρ. Μ.., Η.Π.Α.

Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν περίπτωσις πλαστοπροσωπίας, αλλά μάλλον παραστάσεως. Εφόσον ο Ιακώβ είχε ήδη αγοράσει τα πρωτοτόκια από τον δίδυμο αδελφό του, μπορούσε δικαιωματικά να παραστήση ή να λάβη τη θέσι του αδελφού του, τον οποίον ουσιαστικά ο τυφλός Ισαάκ ενόμιζε ως ήδη κατέχοντα τα πρωτοτόκια, αφού ο Ιακώβ δεν εξεβίασε τα πράγματα. (Γεν. 25:29-34) Επίσης, η Ρεβέκκα θα μπορούσε κατάλληλα να συμβουλεύση τον Ιακώβ να πάη ενώπιον του πατρός του να κάμη αυτό που έκαμε εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είχε πει στη Ρεβέκκα πριν από τη γέννησι των διδύμων γυιών: «Δύο έθνη είναι εν τη κοιλία σου· και δύο λαοί θέλουσι διαχωρισθή από των εντοσθίων σου· και ο είς λαός θέλει είσθαι δυνατώτερος του άλλου λαού· και ο μεγαλήτερος θέλει δουλεύσει εις τον μικρότερον.» (Γέν. 25:23) Η Ρεβέκκα μπορεί να ήξερε, επίσης, ότι ο Ιακώβ είχε αγοράσει τα πρωτοτόκια. Έτσι ο Ιεχωβά κατηύθυνε τα πράγματα, και η θεία αναγραφή στη Γένεσι 28:5 ομιλεί τώρα περί του «Ιακώβ και του Ησαύ», θέτοντας τον Ιακώβ πριν από τον πρεσβύτερο δίδυμο αδελφό του, που σημαίνει προτίμησι, η οποία εξεδηλώθη εμφατικά από τον ίδιο τον Ιεχωβά. (Μαλαχ. 1:2, 3) Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ο Ησαύ παρατίθεται ως ένα προειδοποιητικό παράδειγμα στους Χριστιανούς, για να μην ενοχοποιηθούν, όπως ο Ησαύ, λόγω ελλείψεως εκτιμήσεως των ιερών ή πνευματικών πραγμάτων. (Εβρ. 12:16) Ο Ιακώβ, αφ’ ετέρου, αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για τους Χριστιανούς, αφού έδειξε την ανώτερη εκτίμησι στα πνευματικά πράγματα, έχοντας την υψίστη εμπιστοσύνη στην επαγγελία του Ιεχωβά, που εκληρονόμησε ο πατέρας του από τον Αβραάμ—Εβρ. 11:8-10.

Μη Χάνετε Ευκαιρίες

Στην Ινδία ένας ειδικός σκαπανεύς έκαμε ένα πολύ αξιοσύστατο έργο στο διάστημα των ετησίων διακοπών του: πήγε να εργασθή σ’ ένα πολύ μακρινό ανεπεξέργαστο τομέα. Ο τομεύς αυτός ήταν προς βορράν στα υψώματα Γκάρο κοντά στα όρια του Ασσάμ και του Ανατολικού Πακιστάν, στην περιοχή κάποιας φυλής. Ο σκαπανεύς συνήντησε στην πόλι Σιλλόνγκ έναν αξιωματικό της αστυνομίας Ινδουιστή, νυμφευμένο με μια κατ’ όνομα Χριστιανή σύζυγο από το Γκάρο, ο οποίος έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για τη Γραφή. Ο αστυνομικός μετετέθη σε μια μικρή πόλι στα υψώματα Γκάρο, αλλά διετήρησε αλληλογραφία με τον ειδικό σκαπανέα. Προσεκάλεσε τον σκαπανέα να περάση τις διακοπές του στον τόπο του και συγχρόνως να κάμη και λίγο κήρυγμα, πράγμα που ο σκαπανεύς εδέχθη ευχαρίστως. Αποτέλεσμα; Μέσα σε δύο εβδομάδες διετέθησαν δέκα βιβλία, οκτώ βιβλιάρια και πενήντα δύο περιοδικά, που αποτελούσαν όλο το απόθεμά του σε έντυπη ύλη, και έπειτα ενέγραψε συνδρομητάς στα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα!, χρησιμοποιώντας τα τελευταία του μεμονωμένα αντίτυπα. Στο τέλος των διακοπών του είχε επιτύχει είκοσι συνδρομές—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1965.

Μαρτυρία σε Νοσοκομεία

● Ακόμη κι όταν είναι άρρωστοι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν παρηγοριά στους άλλους, στους οποίους περιλαμβάνονται κι εκείνοι, που τους περιθάλπουν στην ασθένειά τους. Αυτό μπορεί να παρατηρηθή απ’ ό,τι έλαβε χώραν όταν ένας Μάρτυς στο Τορόντο του Καναδά, βρέθηκε στην ανάγκη να εισαχθή σ’ ένα νοσοκομείο. Λέγει: «Πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν έμεινα δύο εβδομάδες σ’ ένα νοσοκομείο, είχα την ευκαιρία να δώσω μαρτυρία σ’ εννέα άτομα, σε μερικούς ασθενείς, και σε άλλους που υπηρετούσαν. Μεταξύ των τελευταίων αυτών ήταν και μια Γερμανίς κυρία, η οποία εδέχθη το περιοδικό από μένα κι έθεσε πολλά ερωτήματα. Μετά την έξοδο μου από το νοσοκομείο, αντήλλαξα επιστολές με όλους εκείνους στους οποίους είχα μιλήσει, στέλλοντας τους και περιοδικά. Σε λίγο έλαβα απάντησι από τρία άτομα. Σ’ εκείνους που κατοικούσαν μέσα στην πόλι έστειλα και τον αριθμό τηλεφώνου μου. Ύστερ’ από δύο μέρες έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη Γερμανίδα, που μ’ ευχαριστούσε για τα περιοδικά. Είπε ότι ήταν πολύ κουρασμένη στο τέλος της ημέρας και δεν κατορθώνει να γράφη γράμματα, αλλ’ είχε την ευχαρίστησι να με πάρη στο τηλέφωνο.

»Μου είπε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι έλαβε προαγωγή στο νοσοκομείο, κι ένεκα τούτου της εφέροντο ψυχρά οι συνάδελφοι της. Είπε, ‘Έτρωγα μόνη και ήμουν μόνη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Κατόπιν έλαβα τα περιοδικά σας και την ωραία επιστολή σας και ήμουν πολύ ευτυχής. Εδιάβασα το πρώτο άρθρο, που μου είχατε πει ότι δεν έπρεπε να παραλείψω, περί του ότι “Η Πραότης Είναι Σοφία”. Πόσο καλύτερα αισθάνθηκα και πόσο έχαιρα που δεν είχα πει τίποτε στους συναδέλφους μου αλλ’ απλώς εμένα ήσυχη! Χαίρω που ετήρησα πραότητα, αυτή ήταν η ορθή πορεία.’ Η κυρία αυτή έγινε συνδρομήτρια στα περιοδικά και λέγει ότι τα διαβάζει κάθε βράδυ και τ’ απολαμβάνει πραγματικά.»

Πώς Οι Ισραηλίται Επρομηθεύοντο Δέρματα Φωκών;

● Συχνά συσχετίζομε τις φώκες με τις Αρκτικές και τις Ανταρκτικές περιοχές, αλλ’ η Γραφή λέγει ότι οι Ισραηλίται, όταν ήσαν στη Χερσόνησο Σινά, εχρησιμοποίησαν δέρματα από φώκες για να κατασκευάσουν τη Σκηνή του Μαρτυρίου. (Έξοδ. 36:19, ΜΝΚ) Πώς ήταν δυνατόν αυτό; Μερικές φώκες αγαπούν τα θερμότερα κλίματα, και σήμερα ακόμη η φώκη η μοναχή κατοικεί σ’ ένα τμήμα της Μεσογείου Θαλάσσης, καθώς και σε άλλα θερμότερα ύδατα. Δια μέσου των αιώνων ο άνθρωπος πολύ εμείωσε τον αριθμό των φωκών και φαλαινών, κι έτσι, στους Βιβλικούς χρόνους αναμφιβόλως οι φώκες ήσαν πολύ άφθονες στη Μεσόγειο και στην Ερυθρά Θάλασσα. Ο αρχαίος Έλλην γεωγράφος Στράβων, όπως αναγράφεται στην Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, ετόνισε ότι οι φώκες ήσαν πολυάριθμες στις ακτές της χερσονήσου του Σινά. (Στράβωνος, Γεωγραφία, XVI. 776) Ακόμη και στο έτος 1832 το Λεξικόν της Αγίας Γραφής του Κάλμετ ανέγραφε ότι: «Σε πολλές από τις μικρές νήσους της Ερυθράς Θαλάσσης, πέριξ της χερσονήσου Σινά, βρίσκονται φώκες.»

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι διεξήγαν εμπόριο στην Ερυθρά θάλασσα και, φυσικά, ελάμβαναν εμπορεύματα από πολλές Μεσογειακές χώρες. Οι Αιγύπτιοι, λοιπόν, θα περιελάμβαναν στα είδη του εμπορίου των και δέρματα από φώκες, τα οποία, λόγω της στερεότητός των, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την προφύλαξι πολυτίμων πραγμάτων από τον καιρό. Όταν οι Ισραηλίται έφυγαν από την Αίγυπτο, θα είχαν πάρει μαζί τους τα φωκοδέρματα που κατείχαν ήδη, είναι δε πιθανόν κι άλλα ακόμη απ’ αυτά τα δέρματα ν’ απέκτησαν, όταν οι Αιγύπτιοι έδωσαν στα χέρια των Ισραηλιτών αφθονία πολυτίμων πραγμάτων. Αργότερα, εχρησιμοποιήθησαν μερικά απ’ αυτά τα φωκοδέρματα, σύμφωνα με την υπόδειξι του Ιεχωβά, για την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου.

Λαύδανον—Δώρο Κατάλληλο Για Έναν Άρχοντα

● Αυτό ήταν ένα από τα ωραία προϊόντα, που είπε ο Ιακώβ στους γυιούς του να δώσουν ως δώρο σ’ έναν, ο οποίος ήταν άρχων της Αιγύπτου, δεύτερος μόνο μετά τον Φαραώ. (Γέν. 43:11) Το λαύδανο, που μερικές φορές χαρακτηρίζεται εσφαλμένα ως σμύρνα, είναι αρωματικό κόμμι, προϊόν μικρού θαμνώδους βοτάνου με ωραία άνθη, γνωστού ως κίστος. Τα μεγάλα άνθη του θάμνου μοιάζουν με το αγριόρροδον. Το λαύδανον είναι τα κόμμι που εκκρίνεται από τα φύλλα και τους κορμούς των μικρών θάμνων. Είναι απαλό, βαθέος καστανού ή μαύρου χρώματος, κι έχει μια λεπτά αρωματισμένη, ευώδη οσμή και πικρή γεύσι. Χρησιμοποιείται σε αρώματα και, άλλοτε, εχρησιμοποιείτο, επίσης, ευρέως στην ιατρική.—Γέν. 37:25.